ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ -ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΟΦΙΑ

Γράφει ο *Αμφικτύων

ΤΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ

(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)


Στα δύο προηγούμενα άρθρα αναλύσαμε τα «Ασθενή Ενεργειακά Πεδία» και την «Ανθρώπινη Αύρα». Στην παρούσα ανάλυση θ’ ασχοληθούμε με ένα θέμα-που σχετίζεται με τα προαναφερθέντα. Αυτό είναι το ενεργειακό πεδίο «Vrill». Το περίεργο είναι ότι η λέξη αυτή που χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς , δεν υπάρχει στο Γερμανικό Λεξικό. Επομένως είναι ξένη και την δανείσθηκαν οι Γερμανοί επιστήμονες. Όμως αν εξετάσουμε καλύτερα τη μυστηριώδη αυτή λέξη μας παραπέμπει στην Ελληνική λέξη «Αύρα». Αλλά και εννοιολογικά δεν διαφέρει από την «Αύρα» που εξετάσαμε στα προηγούμενα . Μετά από αυτήν την παρέκβαση ας μπούμε στο θέμα μας

Τα Ανεξήγητα Φαινόμενα της Αρχαίας Ελλάδος

Σχεδόν σε κάθε σελίδα της Ελληνικής Προϊστορίας συναντώμε φοβερά παράδοξα που ακόμη και με τις σημερινές επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους δεν είμαστε σε θέση να τα εξηγήσουμε. Να υποθέσουμε ότι δεν γνώριζαν τι έλεγαν αυτοί οι άνθρωποι; Η φιλοσοφική και ορθολογιστική τους συγκρότηση ήτο τόσο ευρεία ώστε δεν μπορούμε να τους αμφισβητήσουμε. Δεν έχουμε να κάνουμε με ευφάνταστους και τυφλωμένους από την θεολογική πίστη ανθρώπους ώστε να πιστεύουν σε θαύματα. Και τότε η Μυθολογία τι είναι ; Έργον της Μυθολογίας είναι η απόκρυψη των εννοιών , ώστε να υποχρεώσει τον ερευνητικό άνθρωπον να διεισδύσει στο βάθος των σημαινομένων και με διαφορετικές μεθόδους να φθάσει στην σοφίαν των μη αποκαλυπτομένων στην πρώτην αναζήτηση εννοιών. Δεν είναι όμως μόνον η Ελληνική Αρχαιολογία(Προϊστορία) που μας παραπέμπει σε ανεξήγητα φαινόμενα , αλλά και η Ελληνική Ιστορία των Κλασσικών Χρόνων, η οποία δεν έχει σχέση με την –κακώς λεγομένη-. Μυθολογία. Και το ερώτημα που προβάλλει είναι το εξής:

Είχαν οι Αρχαίοι Έλληνες Μυστικά Όπλα ; Και αν ναι τι όπλα ήσαν αυτά;


1/ Το παράδοξο φαινόμενο της Ναυμαχίας της Σαλαμίνος

Στα βιβλία του Ηροδότου και του Πλουτάρχου γίνεται περιγραφή περίεργων φαινομένων που συνέβησαν στην ναυμαχία της Σαλαμίνος στην οποία συγκρούσθηκαν ο Αθηναϊκός και ο Περσικός στόλος. Η ναυμαχία θα ελάμβανε τελικά χώρα –μετά την επιμονή του Θεμιστοκλέους – στο Στενό μεταξύ της Σαλαμίνος και Αττικής , αντίκρυ της Ελευσίνος, όπου ήτο και το περίφημο Ιερό της πανάρχαιας Θεάς Δήμητρος. Άλλοι στρατηγοί προτιμούσαν να διεξαχθεί η ναυμαχία παρά τον πορθμό της Κορίνθου, αντίκρυ στο Ηραίον. Να πρυτάνευσαν μόνον στρατηγικοί οι λόγοι για την επιλογή του Στενού της Σαλαμίνος ή και έτεροι λόγοι που τους αγνοούμε, παρότι μας τους αποκαλύπτει εναργέστατα ο Ηρόδοτος; Μήπως υπελόγιζε ο Θεμιστοκλής στην βοήθεια των μυστικών όπλων της Δήμητρος, αυτών που κρύβονταν με αυστηρότητα και επί ποινή θανάτου από την δημοσιότητα στα Ελευσίνια Μυστήρια ; Ιδού πως περιγράφει Ο Ηρόδοτος[Ηρόδ. 65] τα γεγονότα που διεδραματίσθησαν προ της ναυμαχίας. Ο Ξέρξης με τους επιτελείς του είναι ανεβασμένος στο παρατηρητήριο , στο όρος Αιγάλεω για να παρακολουθήσει την ναυμαχία :
« Στο Θριάσιο Πεδίο είδαν κονιορτό που ερχόταν από την Ελευσίνα, σαν να βάδιζαν 30.000 άνθρωποι. Ενώ αυτοί εθαύμαζαν για τον κονιορτό , άκουσαν μια φωνή , που έμοιαζε με εκείνη του μυστικού Ιάκχου. Ο Δημάρατος, ανίδεος των Ελευσινίων Μυστηρίων, ρώτησε τον Δικαίο(μύστη των Ελευσινίων) τι να είναι αυτό που φωνάζει κι’ εκείνος του είπε : Δημάρατε είναι αδύνατον να μην ακολουθήσει κάποια μεγάλη βλάβη στο στράτευμα του Ξέρξη, διότι, αφού η Αττική είναι έρημη, δεν μένει αμφιβολία, ότι αυτό που φωνάζει είναι κάτι θείο . Και αν ο κονιορτός πέσει στη Σαλαμίνα , τότε θα κινδυνεύσει ο στόλος του βασιλέως » Την ίδια πληροφορία όμως δίδει και ο Πλούταρχος,[Πλούταρχ. Παράλλ. Βίοι, Θεμιστοκλής 15] του οποίου η μαρτυρία περί του Ιερού των Δελφών είναι αξιόπιστος..

Ο Ίακχος-Διόνυσος

Η Δήμητρα είναι αυτή που ίδρυσε τα Ελευσίνια Μυστήρια και προΐσταται της δημιουργίας των μη μονογενών όντων, των εστερημένων λογικού, όπως ζώων και των φυτών. Αντίθετα η Κόρη είναι επιφορτισμένη με την δημιουργίαν των λογικών όντων, δηλαδή των ανθρωπίνων ψυχών. Ποιος όμως ήτο ο Ιακχος; Ητο ο ίδιος ο Διόνυσος και ελατρεύετο στην Ελευσίνα στις εορτές των Ελευσινίων Μυστηρίων προς τιμήν της Δήμητρος, κατά την οποίαν εγίνετο η μυστική πομπή του.. Η πρώτη ημέρα της εορτής ονομάζετο Αγυρμός=συνάθροιση. Την δευτέρα ημέρα πήγαιναν οι μύστες στη θάλασσα προς καθαρμόν. Την τρίτη ημέρα εθυσίαζον μίαν τρίγλαν(μπαρμπούνι) και προσέφεραν και άρτον εκ του Ραρίου πεδίου. Την τετάρτη ημέρα εγένετο η μεγαλοπρεπής πομπή του Ιερού Καλάθου, με ύμνους όπως Χαίρε Δημήτερ κλπ και ακολουθούσαν οι γυναίκες οι λεγόμενες Κεστοφόροι και οι Κανηστροφόροι βαστάζουσαι κίστεις και κανά(κάνιστρα) Τι περιείχαν αυτά τα κάνιστρα; Σουσάμι, μαλλιά προβάτου, αλάτι, φίδια, ρόδια, καλάμια , κισσόν Μηκώνας και πόππανα(πλακούντες). Πάντα ταύτα ήσαν σύμβολα ευφορίας. Η πέμπτη ημέρα ήτο η ημέρα των λαμπάδων και αμιλλώντο ποίος θα προσφέρει τη μεγαλύτερη λαμπάδα. Η λαμπάδα συμβολίζει την αναζήτηση της Περσεφόνης από την Δήμητρα με την βοήθεια λαμπάδας. Η έκτη ημέρα ωνομάζετο Ιακχος, επεδή εγένετο η πομπή του μυστικού Ιάκχου- Διονύσου. Μετέφερον λοιπόν το άγαλμα του εστεμμένον με μύρτον από τον Κεραμεικό(ένθα το νεκροταφείο των επιφανών ανδρών των Αθηνών) εις την Ελευσίνα. Οι μεταφέροντες αυτό ήσαν όλοι στεφανωμένοι και εκαλούντο Ιακχαγωγοί, έψαλλον δε ύμνους και εχόρευον και αστεείζοντο, ώστε εγένετο πολύς θόρυβος που ακούετο πολύ μακριά, ωσάν να ήσαν πολλές χιλιάδες ανθρώπων, όπως μαρτυρεί ο Ηρόδοτος. Στην πομπή αυτή παρευρίσκοντο 30.000 άνθρωποι και ακολουθούσαν την Ιεράν Οδόν –όπως απεκαλείτο και τότε και σήμερον. Στο δρόμο αυτό ήτο και η Ιερά Ελαία και η Ιερά Συκή όπου η πομπή έκανε σύντομη στάση. Σύντομη στάση έκανε και στη γέφυρα στον Κηφισό ποταμό . Την εβδόμην ημέραν εγένοντο οι Ελευσίνιοι Αγώνες, στον οποίον οι αθλητές ελάμβανον βραβείον μέδιμνον κριθής προς τιμήν της θεάς Δήμητρος προστάτιδος του σίτου. Οι Αθλητικοί Αγώνες είναι πανάρχαιος θεσμός και συνδέονται άρρηκτα με την Ελληνική Θρησκεία πριν τους καταργήσει δια πυρός και σιδήρου το Ανατολικό δόγμα. Αθλητικοί Αγώνες λαμβάνουν χώρα σε κάθε μεγάλη εκδήλωση των Ελλήνων απο αρχαιοτάτων χρόνων. Η ογδόη ημέρα ωνομάζετο Επιδαυρίων ημέρα, ή Επιδαύρια και εόρταζαν πάλι τα μικρά μυστήρια προς μύηση των ξένων, τα οποία εγένοντο προς χάριν του Ασκληπιού. Η εννάτη ημέρα ωνομάζετο Πλημοχόαι, επειδή έβαλλον δύο χόας (κανάτες) , ή κοτυλίσκους( ποτήρια) πλήρεις οίνου , τον μεν προς ανατολάς, τον δε προς δυσμάς. Έπειτα , αφού έλεγον μερικές μυστικές λέξεις, έσπαζαν τις κανάτες ή τα ποτήρια και εχύνετο στο έδαφος ο οίνος σπονδή προς τον Διόνυσον, όπως λέγει ο Πρόκλος.(ΩΓΥΓΙΑ, τομ. Γ’, σελ. 396, Αθαν. Σταγειρίτης, Εκδ. Ελευθέρα Σκέψις) Ο θεσμός των Ελευσινίων Αγώνων χάνονται στα βάθη της Ελληνικής Προϊστορίας και συνδέονται με την λατρεία της Δήμητρος και των Ελευσινίων Μυστηρίων , δηλαδή προ αρκετών δεκάδων χιλιάδων ετών προ εποχής μας, στην Προκατακλυσμιαία εποχή, ακόμη και προ του Κατακλυσμού του Ωγύγου. Επίσης απο το ανωτέρω απόσπασμα βλέπουμε ότι πλείστα Χριστιανικά και Εβραϊκά έθιμα έχουν κλαπεί από τις θρησκείες αυτές , όπως λ. χ ο καθαρμός, η προσφορά λαμπάδων, το χανούκα των Ιουδαίων, η προσφορά άρτου, τα ρόδια στα κόλλυβα, οι ψαλμοί, οι πομπές, ο αγιασμός των υδάτων, ο μυστικισμός , ο στολισμός των επιταφίων, τα μύρτα ,ο οίνος , το τσούγκρισμα των ποτηριών και πολλά άλλα. Οι μυστικές λέξεις ήσαν «υιέ και τοκυιέ», δηλαδή υιέ και πάτερ, που ήτο ο Διόνυσος.

Ο Πλούταρχος περιγράφει πως ένας εκκωφαντικός θόρυβος ξεκινούσε απο την Ελευσίνα και έφθανε ως το παρατηρητήριο του Ξέρξη στο όρος Αιγάλεω και στην Σαλαμίνα. Παράλληλα ένα περίεργο νέφος ανυψώθηκε και έπεσε στις Περσικές τριήρεις δημιουργώντας σύγχυση και ταραχή , ώστε το ένα πλοίο συγκρούετο με το άλλο . Τότε οι Ελληνικές τριήρεις ώρμησαν και αποδεκάτισαν τον Περσικό στόλο.

Το παράξενο «ενεργειακό νέφος» της Ελευσίνος

Τι όμως ήτο αυτός ο κονιορτός ; Μήπως ήτο ένα πυρηνικό νέφος; Η επρόκειτο για ένα αόρατο τείχος , δηλαδή μίας τεχνητής ασπίδας ραδιοκυμάτων με κάποια συγκεκριμένη συχνότητα που παρέλυσε τα Περσικά πληρώματα; Αυτό το τείχος κεινείτο με μεγάλη ταχύτητα και ήτο αδιαπέραστο. Όμως το ίδιο τριπλούν κύμα (ωστικό, θερμικό και πυρηνικό) δεν δημιουργεί και η πυρηνική ή ατομική έκρηξη; Ασφαλώς αν θα μας μιλούσαν προ του 1945 για ένα τέτοιο φαινόμενο θα το θεωρούσαμε φανταστικό και εξωφρενικό, όχι όμως σήμερον . Ίσως μάλιστα σε λίγα χρόνια να μπορέσουμε να εξηγήσουμε όχι μόνον τα μυστήρια που περιγράφουμε στο παρόν , αλλά και άλλα πολλά που μένουν ακόμη στη σφαίρα της φαντασίας και του μύθου. Όπως γνωρίζουμε ότι τα διάφορα Μυστήρια ήσαν άκρως μυστικά και ουδείς ποτέ ετόλμησε να τα αποκαλύψει επι ποινή θανάτου. Ελάχιστοι δε και μόνον οι εκλεκτοί ήσαν τότε οι μύστες που ελάμβαναν γνώση τούτων. Ας τους ονομάσουμε λοιπόν «Τάξη Ε» , η οποία κρατούσε τα μυστικά όπλα του Ελληνισμού. Και δεν είναι απαραίτητο αυτά να είναι υλικά όπλα, αλλά μπορεί να είναι και γνώσεις απόρρητες και μυστικές που δεν έπρεπε να πέσουν σε μη εξουσιοδοτημένους ανθρώπους, διότι αν έπεφταν θα συνέβαινε αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας . Δηλαδή « στρατοκρατούμενοι» και ελεγχόμενοι «επιστήμονες» και εγκληματίες πολιτικοί , έβαλαν στο χέρι ανώτερες από το πνευματικό και ηθικό τους ανάστημα όπλα και δυνάμεις , που μπορούν να καταστρέψουν πολλές φορές τον πλανήτη και την ίδια τη ζωή. Δεν αποκλείεται λοιπόν οι «Ε» να είχαν αυτή την τεχνογνωσία και να δημιουργούσαν το ωστικό κύμα , χωρίς να προκαλέσουν πυρηνική έκρηξη.

2/ Το παράδοξο φαινόμενο των Δελφών

Παρόμοια μυστικά όπλα παρουσιάζονται και στους Δελφούς και αναφέρονται από αρχαίους συγγραφείς. Είναι γνωστή η μέχρις εσχάτων ηρωική άμυνα των Σπαρτιατών και Θεσπιαίων στην στενή διάβαση των Θερμοπυλών. Μετά την διάρρηξη της αμυντικής τοποθεσίας των Θερμοπυλών τα Περσικά στρατεύματα δια της ατραπού που τους εφανέρωσε ο Εφιάλτης ωδηγήθηκαν στους Δελφούς . Σκοπός τους ήτο η καταλήστευση των αμυθήτων θησαυρών του Μαντείου. Στο Μαντείο ευρίσκοντο μόνον οι ιερείς . Οι κάτοικοι πριν εκκενώσουν την πόλη απευθύνθησαν στους ιερείς και προσφέρθηκαν να υπερασπισθούν το Ιερό. Όμως ο ιερείς τους είπαν ότι οι θεοί έχουν ταγμένα τα δικά τους όπλα και είναι σε θέση να το προστατεύσουν μόνοι τους . Όταν επλησίασαν οι Πέρσες με περίπου 4.000 οπλίτες για να συλήσουν το ναό του Απόλλωνος , ωσάν να επρόκειτο για καταιγίδα με κεραυνούς και βροντές άρχισαν παράξενα φαινόμενα που έτρεψαν σε άτακτη φυγή όσους γλύτωσαν το θάνατο. Παράλληλα δύο τεράστιοι οπλίτες εμφανίσθηκαν και έριχναν υπερμεγέθεις βράχους εκ των ορέων στους πλησιάζοντες Πέρσες. Μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο οι Πέρσες υποχώρησαν ατάκτως όσοι εγλύτωσαν τον θάνατον. Να πως περιγράφει ο Ιουστίνος «ολόκληρη αυτή η δύναμη χάθηκε από καταιγίδα και κεραυνούς, για ν’ αντιληφθεί ο Ξέρξης ότι είναι μηδαμινές οι δυνάμεις των ανθρώπων ενώπιον των θεών» Κατά τις μαρτυρίες των κατοίκων στα πρόσωπα των δύο μεγαλόσωμων ανδρών ανεγνωρίσθησαν οι δύο τοπικοί ήρωες των Δελφών, ο Φύλακος[Ηρόδ. Ιστορία, Ουρανία,8, 35, 37] και Αντίνοος.
Να πως περιγράφει ο μεγάλος ιστορικός μας Κ. Παπαρρηγόπουλος [ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Κ. Παπαρρηγόπουλος, Εκδ. Σεφερλής] το γεγονός :
«Μία δε του στρατού μοίρα απεστάλη υπό του Ξέρξου εις τους Δελφούς, επί τη ελπίδι του να συλήση τους μεγάλους αυτών θησαυρούς. Αλλ’ ο προστάτης του πολυθρηλύτου τούτου ιερού, ο Απόλλων, έσωσε αυτό διά θαυμάτων, των οποίων δεν υπήρξαν βεβαίως αμέτοχοι οι επιτήδιοι του μαντείου επιμεληταί . Διότι άμα οι Πέρσαι , αναβαίνοντες δια της ατραπού του Παρνασσού ήτις έφερεν εις Δελφούς, έφθασαν εις τον ναόν της Προναίας Αθηνάς, ηκούσθησαν αίφνης φοβεραί βρονταί, από δε του όρους απορραγείσαι δύο κορυφαί ενέσκηψαν , διά πολλού πατάγου, επί τους επερχομένους, συντρίψασαι πλείστους όσους αυτών, εν δε τω ναώ της Προναίας βοή και αλαλαγμός εγένετο , ώστε οι πολέμιοι, καταληφθέντες υπό πανικού φόβου, ετράπησαν εις φυγήν . Κατεδιώχθησαν δε ου μόνον υπό των Δελφών , αλλά, ως έλεγον , και υπό δύο οπλιτών εχόντων φύσιν μείζοντα της ανθρωπίνης, οίτινες , ως εβεβαίουν έπειτα οι Δελφοί , δεν ήσαν άλλοι, ειμή δύο ήρωες , Φύλακος και Αυτόνοος, ών τα τεμένη προέκειντο παρά το της Αθηνάς ιερόν. Ούτω λοιπόν εσώθη τότε το μαντείον , το οποίον και έμεινεν έκτοτε επί πολύν χρόνον άσυλον, μέχρις ου μετά 130 περίπου έτη ελεηλάτησεν αυτό κατά πρώτον η βέβηλος του Φωκέως Φιλομήλου χειρ» Την μεγαλύτερη όμως καταστροφή και λεηλασία υπέστη από τους Ρωμαίους και τους Βυζαντινούς επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου του Β’ με την εισβολή του Ιουδαιχριστιανισμού και την καταστροφή και ισοπέδωση των πάντων από τα στίφη των φανατικών καλογήρων του Αλαρίχου

3/ Το ιερόν «άρωτρον» της Μάχης του Μαραθώνα

Στην μάχη αυτή των Αθηναίων κατά των Περσών ο στρατός των Αθηναίων και Πλαταιέων δεν υπερέβαινε τις 10-11.000 , ενώ ο Περσικός στρατός κατά τους μετριότερους υπολογισμούς ανήρχετο σε 110.000 , ενώ άλλοι τον αναβιβάζουν σε 300.000 και μερικοί ακόμη και σε 500-600.000 άνδρες. Οι Πέρσες διέθεταν και στόλο από 600 πλοία. Κατά το θρησκευτικό έθος των Ελλήνων , ο πολέμαρχος προσήνεγκε προ πάντων θυσίαν ευλαβή εις τους θεούς του πολέμου, τα δε ιερά απέβησαν αίσια. Ο Μιλτιάδης ωμίλησε στο στράτευμα και τους είπε να εφορμήσουν δρομέως κατά του εχθρού και συγχρόνως αντήχησε ο παιάν. Τότε έπεσε σαν πραγματικός κεραυνός εναντίον των Περσών. Και μέσα στο πεδίον της μάχης φάνηκε η οπτασία του προστάτη της Αθήνας, Θησέα, να μάχεται δίπλα στον Μιλτιάδη, ντυμένος με την χρυσή του πανοπλία που ετύφλωνε τους Πέρσες[Ιλιάς, 12, 8]


Τότε ενεφανίσθη ένας γιγαντιαίος οπλίτης με μακριά γένια που σκέπαζαν σχεδόν την ασπίδα του μέσα σ’ ένα εκτυφλωτικό νέφος σκορπούσε κι’ αυτός θανατικό στον εχθρό!. Κατά τον Ηρόδοτο ένας οπλίτης ονόματι Επίζηλος του Κουφαγόρου εξ αιτίας της λάμψεως έχασε την όραση του[Ηρόδ. VI, 11] Τότε ακούσθηκε από το βουνό ένας εκκωφαντικός θόρυβος σαν να κυλούν πέτρες και βράχους, που τα δρασκέλιζε με άνεση ένας αγρότης, που έσπευσε να πολεμήσει εναντίον των Περσών, με το βαρύτατο για τα ανθρώπινα μέτρα εργαλείο του, καλούμενο «έχετλον»( αλέτρι ). Το ανάστημα και αυτού ήτο γιγάντιο, όπως και των προηγουμένων.! Με το αλέτρι του αυτό ή «έχετλον» άρχισε να σπέρνει το θάνατο στις Περσικές γραμμές. Μετά την μάχη το μυστηριώδες αυτό άτομο εξαφανίσθηκε και κανείς δεν το ξαναείδε. Ητο ο ήρωας που ωνομάσθηκε Εχετλαίος[Παυσαν. 1, 32, 5] , ο οποίος από τότε έγινε προστάτης των Αθηνών.

Ποια ήσαν τα «Σημεία» του Θησέως;

Ο Θησεύς ήτο υιός του Αιγαίως και της Αίθρας και εγεννήθη κατά τον εξής τρόπο. Ο Πιτθεύς εκήρυξε ότ εγεννήθη εκ του Ποσειδώνος για να μην ντροπιασθεί η Αίθρα. Τον ανέθρεψαν με επιμε΄λεια με παιδαγωγόν του τον Κοννίδαν, άνθρωπον ενάρετον, που τον εόρταζαν μίαν ημέραν προ των Θησείων. Όταν ήτο ο Θησεύς επταετής ήλθεν ο Ηρακλής προς τον Πιτθέα , και αφήκεν την λεοντήν κατά γης, όταν εκάθησαν για δείπνον. Ησαν αρκετά παιδιά εκεί και όταν την είδαν ετρόμαξαν και ετράπησεν σε φυγή, διότι την εθεώρησαν λέοντα. Ο Θησεύς αρπάσας πέλεκυν παρά των δούλων, ώρμησε να φονεύσει τον λέοντα. Η Αίθρα έκρυβε τον Θησέα μέχρι που έφθασε δέκα έξη ετών. Όταν έγινε έφηβος ήλθεν στους Δελφούς και αφιέρωσε την θρεπτήριον κόμην. Να σημειωθεί ότι υπήρχαν δύο είδη αφιερώσεως της κόμης. Η μία ήτο η θρεπτήριος και η άλλη δε η πένθιμος. Όμως ο Θησεύς έκοψε και αφιέρωσε μόνον τα μπροστινά του μαλλιά και αυτό το είδος κουρέματος ωνομάσθη Θησηίς. Και το μέρος εκείνο που εκουρεύθη ο Θησεύς στους Δελφούς το ωνόμασαν Θησείον.
Όταν μεγάλωσε η Αίθρα του έδειξε τα σημεία του πατρός του που ήσαν κρυμμένα κάτω από μια μεγάλη πέτρα. Όταν έλαβε αυτά ο Θησεύς αποφάσισε να έλθει στην Αθήνα διά ξηράς, λίαν διότι η οδός αυτή ήτο επικίνδυνος ως αδιάβατος την εποχή εκείνην, λόγω των ληστών και κακούργων, που ελυμαίνοντο το δρομολόγιον. Ο Πιτθεύς και η Αίθρα τον συμβούλευαν να έλθει δια θαλάσσης. Να σημειωθεί ότι ο Ηρακλής την εποχήν εκείνην ήτο στην Ασίαν, δούλος της Ομφάλης. Αυτός όμως ήθελεν να μιμηθεί τον Ηρακλήν και ξεκίνησε από την Τροιζήνα να έλθει δια ξηράς στην Αθήνα. Καθ οδόν εσκότωσε στην Επιδαύρία τον Κορυνήτην, στον Ισθμό τον Σίννιν, στην Κορινθία την Κρομυωνίαν Συν, στα Μέγαρα τον Σκίρωνα, στην Ελευσινίαν τον Κερκύονα και στον Κηφισό τον Προκρούστην. Ετσι εκκαθάρισε την οδόν από τους ληστές. Όταν έφθασε στην Αθήνα αγνώριστος την ογδόη ημέραν του Κρονίου μηνός(Σεπτ/Οκτ) βρήκε την βασιλεία των Αθηνών σε αταξία, επειδή την βασιλεία κατετάρασσαν οι Παλλαντίδες και τον οίκο του πατρός του η Μήδεια, την οποία είχε τότε γυναίκα ο Αιγεύς. Μπήκε στον πατρικό του σπίτι χωρίς να αναγνωρισθεί και υποπτευόμενος τα πάντα, διότι η Μήδεια στο μεταξύ είχε πείσει τον Αιγαία να τον φαρμακώσει. Κάθισε στο τραπέζι και έβγαλε το ξίφος να κόψει το κρέας . Τότε ο Αιγαίες εγνώρισε το ξίφος και πείσθηκε ότι ήτο γιός του, οπότε πέταξε κατά γης το δηλητήριον, το οποίον εχύθη στον περίβολο του Δελφινίου Απόλλωνος, διότι εκεί ήτο ο οίκος του Αιγαίως.. Τότε τον αγκάλιασε και τον έκανε διάδοχο του θρόνου και τον έβγαλε να τον ιδούν οι πολίτες των Αθηνών. Όμως οι Παλλαντίδες τον επιβουλεύοντο προφασιζόμενοι ότι ο Αιγεύς δεν ήτο νόμιμος βασιλιάς, διότι ήτο θετός υιός του Πανδίωνος. Επαναστατήσαντες οι συνωμότες διηρέθησαν σε δύο μέρη έτοιμοι να πλήξουν τον Αιγαία . Τότε εξήλθεν ο Θησεύς και εφόνευσε τους κρυμμένους συνωμότες, ενώ οι άλλοι διεσκορπίσθησαν πριν φθάσει εκεί ο Θησεύς. Επειτα δε εφόνευσε και τον Μαραθώνιον Ταύρον και τότε τον εφιλοξένησε η Εκάλη. Μετ’ ολίγον ήλθαν και οι πρέσβεις του Μίνωος και ζητούσαν τον τρίτον δασμόν, δηλαδή τους νέους που θα έτρωγε ο Μινώταυρος. Η επιλογή θα γινόταν με κλήρο , θεσμό που ίσχυε παντού στην Ελλάδα για λόγους δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Ταύτα δε ακούσας ο Θησεύς συγκινήθηκε και παρουσιάσθηκε στο Πρυτανείον προσφερθείς ο ίδιος ακλήρωτος να μεταβεί στην Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρον και να ελευθερώσει δια παντός την Αθήνα από τον φόρον του αίματος. Τότε ο Αιγαίευς έδωσε στον κυβερνήτη του πλοίου λευκά και πορφυρά ιστία να βάλει όταν θα έλθει, λευκά μεν αν νικήσει και πορφυρά αν φονευθεί από τον Μινώταυρον. Ο Σκίρων εκ της Σαλαμίνος έδωσε σ’ αυτόν κυβερνήτην τον Ναυσίθοον και πρωρέα τον Φαίακα, έμπειροι και οι δύο της ναυτικής τέχνης. Λαβών τους παίδας από το Πρυτανείον ήλθεν πρώτον στο Δελφίνιον και αφιέρωσε στον Απόλλωνα την ικετηρίαν , δηλαδή κλάδον από την Ιεράν Ελαίαν, με λευκόν μαλλίον εστεμμένος. Έπειτα προσευχηθείς εσάλπαρε την έκτη του Μουνυχιώνος(Απρ/Μάιος) στην Κρήτην. Μερικοί λέγουν ότι η Αριάδν, η κόρη του Μίνωος, τον αγάπησε και του έδωσε άτρακτον διδάξασα τον τρόπον πώς να εξέλθει δια του νήματος εκ του Λαβυρίνθου όταν θα σκοτώσει τον Μινώταυρον . [Τι ήτο όμως η άτρακτος και το νήμα της Αριάδνης; Μήπως ήτο κάποιο όργανο για να μπορέσει να βγει από τον λαβύρινθο; Μήπως ήτο κάποιο μέσον επικοινωνίας με τους συντρόφους του , ή κάποιο μέσον συλλογής πληροφοριών; Προςτο παρόν δεν είμαστε εις θέσιν να καθορίσουμε το είδος της τεχνολογίας της ατράκτου της Αριάδνης. Μια άτρακτος όμως μπορεί να είναι και ένα πηνίον παραγωγής ηλεκτρομαγνητικού πεδίου, ή και μια συσκευή παραγωγής ακτίνων λέιζερ. Τούτο λύνει. Διότι με τις ατκίνες λέιζερ θα μπορούσε να τρυπήσει τα πλοία των Κρητών για να μην τον καταδιώξουν] Όταν εξήλθε νικητής ετρύπησε τα πλοία των Κρητών και λαβών την Αριάδνη και τους παίδες των Αθηνών μετ’ αυτού απέπλευσε για την Αθήνα. Ο Μίνωας εχάρη για τον φόνον του Μινωταύρου διότι εμοίχευε την Πασιφάην, και λέγεται ότι απέπεμψε τον Θησέα εντίμως.[ Τι ήτο όμως ο Μινώτ-αυρος ; Από την Ελληνική Αρχαιολογίαν (ΩΓΥΓΙΑ τ. Δ’, σελ. 382, Αθ. Σταγειρίτης ) πληροφορούμεθα ότι: « επειδή έλεγεν , ότι οι θεοί έδωκαν αυτώ την βασιλείαν, εζήτησαν σημείον εις πίστωσιν τούτου . Όθεν προσευχήθη , και έπεμψεν ο Ζευς τον ρηθέντα ταύρον εκ της θαλάσσης» Τι σημείον είναι αυτό που ζήτησαν οι θεοί ; Και τι ήτο στην πραγματικότητα ο ταύρος που του έστειλεν ο Ζευς εκ της θαλάσσης, ο οποίος έτρωγε τους νέους ως θυσία και εμοίχευε την Πασιφάην την σύζυγο του Μίνωα; Μήπως ήτο η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης που κατέστρεφε με τους σεισμούς του την γειτονική Κρήτη πριν γίνει η μεγάλη γεωλογική καταστροφή με την καταβύθιση της Θήρας, και την καταστροφή του Μινωικού πολιτισμού ; Έχει πλέον γίνει αποδεκτόν από τους επιστήμονες ότι ο Μινωικός Πολιτισμός κατεστράφη από το τεράστιο παλιρροικό κύμα(τσουνάμι) που σάρωσε μέσα σε λίγα λεπτά μετά την μεγάλη καταστροφή λόγω της εκρήξεως του ηφαιστείου της Θήρας την Ανατολική ακτή της Κρήτης. Την ολοκλητωτική καταστροφή ήλθε να συμπληρώσει η τέφρα που εκάλυψε τα πάντα σαν νεκρικό σάβανο. Και ο ρόλος του Θησέως ποιος ήτο σ’ αυτήν την ιστορία; Πιθανόν λοιπόν ο Θησεύς να μετέβη στην Κρήτη προς βοήθεια του Μίνωος και να επεκράτησε η άποψη ότι αυτός με την βοήθεια του νήματος της Αριάδνης εφόνευσε τον Μινώταυρον. Ετσι εξηγείται α/ ο έρωτας προς αυτόν της Αριάδνης. β/ ότι ο Μίνως τον κατευόδωσε με τιμές , γ/ ότι ο Μινώταυρος μοίχευε την σύζυγο του Μίνωος Πασιφάη(την Ειρήνη του βασιλείου του) δ/ η δύσκολη αποστολή που ανελάμβανε εθελοντικά ο Θησεύς να απαλλάξει την Κρήτη από το θηρίο κ.ο.κ . Και να σημειωθεί ότι η Πασιφάη τελικά εφαρμάκωσεν τον Μίνωα διότι έκανε παιδιά και με άλλες γυναίκες, αλλά τελικά τον εθεράπευσεν η Πρόκρις(Πρώτη κρίση ή Πρωτο-Κρής). Όλα ταύτα κάτι σοβαρό δείχνουν . Κάποιο σοβαρό όπλο ήτο ο Μινώταυρος που του είχε στείλει ο Ζευς για να τον ελέγχει, ή συνέβη και τότε αυτά που συμβαίνουν στην εποχή μας . Δηλαδή τα δημιουργήματα να γίνουν οι δυνάστες των ανθρώπων. Μήπως ο Μινώταυρος ήτο ένα σούπερ κομπιούτερ, ή κάποια θανατηφόρος ακτινοβολία; Μήπως ο Τ-ΑΥΡΟΣ σημαίνει την «Αύραν» με ότι μπορεί να σημάνει η ανακάλυψη ταύτης ; Όμως την εποχή που έζησε περίπου ο Θησεύς συνέβη και ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος. Σύμφωνα με τον Νόννο άσμα , s, στ 229-230 «Ο Ζευς κατέκλυσε όλη τη γη όταν ο Ήλιος έλαμπε στα νώτα του Λέοντος(…) και η Αφροδίτη κατείχε το εαρινό σημείο στον άνευ χειμώνα Ταύρον» Κατά τους αστρονόμους αυτά σημειώνονται από το 10.950-8.800 π. Χ ] Το τέλος της ιστορίας είναι γνωστόν . Ο καπετάνιος παρέλειψε να υψώσει τα λευκά ιστία και μπήκε στο Φάληρο με τα μέλανα. Τότε ο Αιγεύς καταληφθείς εκ λύπης έπεσε εκ βράχου στην θάλασσα και επνίγη .[ΩΓΥΓΙΑ, τ. Δ’ σελ.241-] Όμως το μεγαλύτερος άθλος του Θησέως ήτο η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Αττική, με την συνένωση των 12 πόλεων και την δημιουργία κοινού Πρυτανείου και το σταμάτημα των συγκρούσεων μεταξύ τους. Το θείον κήρυγμα του ήτο «Δεύρ ίτε πάντες λεώς επί ισομοιρίαν» Στο κάλεσμα του οι φτωχοί προσήλθαν ασμένως, ενώ οι πλούσιοι αντέδρασαν. Τέλος κατόρθωσε να πείσει και τους πλουσίους ότι ήτο προς το συμφέρον τους. Τότε πρόσφερε στους πολίτες της Αττικής αβασίλευτη και δημοκρατικήν πολιτεία , αυτός δε παρέμεινε ο φύλαξ των νόμων και στρατηγός της δημοκρατίας.[ Αυτά να τα βλέπουν οι αμαθείς που γράφουν ότι η δημοκρατία στην Αττική εθεσπίσθη επί Σόλωνος. Όμως τα γεγονότα βοούν ότι η δημοκρατία είναι ηλικίας 12.000 έως 8400 χρόνια Προ Εποχής. Όπερ σημαίνει ότι πιθανόν να είχαν δημοκρατία οι Έλληνες ακόμη και προ του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνος που συνέβη το περίπου μεταξύ 9.000 και 10.000 π. Χ ] Τότε ονόμασε την πόλιν Αθήνας(πληθυντικώς), δια το άθροισμα των πολλών πόλεων και κατέστησε και τον Ισθμιακόν Αγώνα. Ο θάνατος του λέγεται ότι επήλθε στην Σκύρο , όπου γκρεμίσηκε εξ αγνοίας, ή τον γκρέμισε ο Λυκομήδης στον γκρεμό, λόγω φθόνου, και έκτοτε κανείς δεν τον ανεζήτησεν. « Ύστερον όμως εφάνησαν σημεία προς τιμήν του που συνεκλόνισαν τους Αθηναίους και μάλιστα στην μάχη του Μαραθώνος. Τότε είδον πολλοί το φάσμα αυτού ένοπλο έμπροσθεν του Ελληνικού στρατού» [Πρ. Χρ.476]
Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι δύο:
Πρώτον, τι ήσαν αυτά τα σημεία που παρέδωσε η Αίθρα στον γιό της για να τον καταστήσει ικανό να νικήσει τόσο φοβερούς κακούργους μόνος του; Ασφαλώς θα πρόκειται για κάποιο φοβερό όπλο που μπορούσε να εξουδετερώνει την δύναμη των ληστών και των τρομερών θηρίων, όπως λ. χ την Κρομυονίαν Συν και τον Ταύρον του Μαραθώνος.
Δεύτερον. Τι ήτο το περίφημο νήμα της Αριάδνης που μπορούσε να προσανατολίζει τον Θησέα μέσα στο σκότος του Λαβυρίνθου;

Όλα δείχνουν ότι οι Έλληνες θεοί και Ημίθεοι(Ήρωες) διέθεταν υπερφυσικές δυνάμεις που τις χρησιμοποιούσαν επιλεκτικά και επεμβαίνοντας σε δεδομένες κρίσιμες στιγμές μπορούσαν να αλλάξουν το ρου των πραγμάτων. Αυτές τις ικανότητες δεν τις είχαν όλοι , αλλά μερικοί - εκλεκτοί που ήσαν μυημένοι στα μυστικά των Μυστηρίων . Σήμερον αυτούς τους ονομάζουν «Ομάδα Ε». Σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις διαπιστώνουμε την δημιουργία ενός ψυχοτρονικού πεδίου που τυφλώνει και παραλύει την δύναμη του αντιπάλου στον πιο κρίσιμο χρόνο και έτσι επιτυγχάνεται η νίκη εναντίον πολλαπλασίως υπερτέρων δυνάμεων. Μήπως αυτό το όπλο που χρησιμοποιεί σε όλο το διάβα της ιστορίας του ο Ελληνισμός έχει να κάνει με την δημιουργία «ηθικού ενεργειακού πεδίου» που επηρεάζει αρνητικά και μέχρι παραλύσεως τον αντίπαλο; Αυτό το ίδιο όπλο πρέπει να ήτο και η κραυγή «Αέρααα» το 1940 στα Βορειοηπειρωτικά βουνά των στρατιωτών μας που πάγωνε το αίμα των Ιταλών. Η ενίσχυση της ατομικής αύρας των χιλιάδων ανδρών σε συλλογικό επίπεδο , αποτελεί ένα τρομακτικό «πολλαπλασιαστή δυνάμεως» που εξουθενώνει την δύναμη αντιδράσεως ακόμη και ενός υπέρτερου αντιπάλου . Αυτή την δύναμη που ονόμαζαν “VRILL”(αύρα) ήθελαν να βρουν και να τελειοποιήσουν οι Γερμανοί κατά τον Β! Π .Π. Ο διάσημος πολιτικο-οικονομικός αναλυτής Αντονι Σάττεν που αρθρογραφεί στις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου , ισχυρίζεται πως έχει τις αποδείξεις ότι στις ΗΠΑ η «Αδελφότης του Κρανίου και των Οστών» εξακολουθεί να χρηματοδοτεί μέχρη σήμερα τους Ναζί, ως συνεχιστής του βαυαρικού Τάγματος των Ιλλουμινάτι(μασόνων) Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αριστοτέλης λέγει ότι «ουδείς αντίπαλος –έστω και πολυαριθμότερος-είναι σε θέση να κατανικήσει τους Έλληνες όταν είναι ενωμένοι».
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com


ΜΟΙΡΕΣ ΚΑΙ ΧΑΟΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Ο Συμβολισμός των Μοιρών

Σύμφωνα με την Μυθολογία η γυναίκα του Διός, η Θέτις, γέννησε τις Ώρες, την Ευνομία, την Δικαιοσύνη, την Ειρήνη και τις Μοίρες. Η δεύτερη του γυναίκα, η Μνημοσύνη, του χάρισε τις Μούσες, δηλαδή τις Τέχνες και Επιστήμες. Επομένως, Επιστήμη και Τέχνη έπονται χρονολογικά και ανάγονται στον νεώτερο βίο του ανθρώπου. Πρώτα έγινε ο Χρόνος, τέθηκαν οι Νόμοι και ακολούθησε η παγκόσμια Ισορροπία μέσα στο Χαοτικό Σύμπαν. Οι Μοίρες ήσαν τρεις: α/ η Κλωθώ (δημιουργός των επιλογών) β/ η Λάχεσις (ρίχνει τους λαχνούς) και γ/ η Άτροπος (τους κάνει αναπότρεπτους). Αυτές κατά τον Ησίοδο δίνουν στους ανθρώπους τα καλά και τα κακά. [Ησίοδος, «Θεογονία»,905-6]. Ενομίσθησαν και θυγατέρες της Ανάγκης και της Νυκτός, επειδή πολλά συμβαίνουν απροσδοκήτως εξ αγνώστων αιτίων υπό του πεπρωμένου, δηλαδή υπό της φύσεως. Η Ανάγκη που καλείται και Ειμαρμένη είναι κατά τον Χρύσιππο «ο Λόγος του κόσμου, ή ο Νόμος των όντων του κόσμου, καθ’ ον τα μεν γεγονότα γέγονε, τα δε γινόμενα γίνεται, τα δε γενησόμενα γενήσεται». Οι Μοίρες εκφράζουν την «Χαοτική θεωρία», σύμφωνα με την οποία, το τυχαίον προκαθορίζει σε γενικές γραμμές τα πάντα στο Σύμπαν. Η έννοια του υλικού ενώ ξεκίνησε ως σύνολον φαινομένων σταθερών ιδιοτήτων, διαφόρων των πνευματικών, κατέληξε σε σύμπλεγμα πιθανών συμβάντων. Δεν είναι αυθαίρετο να υποθέσουμε, πως η ζωή είναι το αποτέλεσμα μιας τυχαίας συμπλοκής συμβάντων. Οι Έλληνες γνώριζαν ότι η ζωή γεννήθηκε όχι από κάποια σκοπιμότητα κάποιου Δημιουργού, αλλά από μία εξελικτική διαδικασία χωρίς τελεολογική συνέπεια. Η ζώσα ύλη έχει ιδιότητες που την διαφοροποιούν από την νεκράν, κι αυτές είναι, Αναπαραγωγή και η Μνημοσύνη.
[Οι απίστευτες εξελίξεις στην Βιολογία και γενετική μας επιτρέπουν να πούμε ότι η εξέλιξη γίνεται ανεξάρτητα από την ανθρώπινη βούληση, μολονότι εσχάτως η Επιστήμη πλησιάζει την παρέμβαση στην εξέλιξη. Από την άποψη αυτή το τυχαίο δημιούργημα ίσως γίνει κάποτε δημιουργός, οπότε θα αποδειχθή η παντοδυναμία της ενσυνείδητης Φύσης. Πολύ σύντομα δε ο χώρος του φυσικού θα καλύψη το μεταφυσικό, όσο θα προχωρούμε προς την τελειότητα και συνειδητότητα, ή και προς την αυτοκαταταστροφήν, αν η παρέμβαση του ανθρώπου αποδειχθεί λανθασμένη]

Η Σπορά της Ζωής
Κατά τους Κρικ και Όργκελ η επί της Γης Ζωή δεν είναι αυτοφυής αλλά εδημιουργήθη (εσπάρη) υπό του Υπερτάτου Όντος (του οποίου απεσταλμένοι δυνατόν να ήσαν οι εξωγήινοι φορείς-ή Άγγελοι- της Ζωής, τους οποίους δέχονται ως σπορείς οι ανωτέρω σοφοί. Η θεωρία αυτή είναι πιο κοντά στην ιουδαιο-χριστιανική Βιβλική θεωρία της Γενέσεως. Κατ’ αυτούς οι διαστημικοί φορείς ήσαν άκρως εξελιγμένα εξωγήινα λογικά όντα, τα οποία ταξίδευσαν έως την Γη, και την εράντισαν δι’ εμβίων μικροοργανισμών, οι οποίοι είχαν γεννηθεί στο δικό τους λίαν πολιτισμένο ουράνιο σώμα. Οι Όργκελ και Κρικ στηρίζουν την θεωρία των εις το ότι μεταξύ των χημικών συνθέσεων του γηίνου περιβάλλοντος και εκείνης των εμβίων οργανισμών της Γης δεν υπάρχει αντιστοιχία. Κατ’ αυτούς εάν η ζωή είχε προκύψει από ένα αρχέγονο συνονθύλευμα χημικών στοιχείων, ως πιστεύουν πολλοί βιολόγοι, θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότεροι του ενός γενετικοί κώδικες. Αν δεχθούμε αυτή την θεωρία τότε η ζωή δεν είναι προνόμιο της Γης, αλλά πρέπει να βρίσκεται παντού, μέσα στο Σύμπαν. Συμπληρωματική προς αυτήν είναι και η θεωρία που πρεσβεύει ότι η ζωή ήρθε από τον Αστερισμό Σείριο.


Το «Κισμέτ» των Ανατολικών
Όπως και να ’χει το πράγμα, ενώ στους Ανατολικούς λαούς η μοίρα του ανθρώπου(κισμέτ) είναι αναπότρεπτη και καθορίζεται από τον Γιαχβέ, τον Αλλάχ ή τον βασιλιά, για τους Έλληνες δεν είναι αμετάτρεπτη. Ο άνθρωπος έχει προικισθεί με τον Λόγο και μπορεί, ως ένα βαθμό, να την προκαθορίζει. Ακριβώς αυτός είναι ο συμβολικός ρόλος της Ατρόπου, δηλαδή να επικυρώση την ετυμηγορία και να την κάνει αμετάτρεπτη. Για τον Έλληνα η ποιότητα του πολιτισμού κρίνεται από την δύναμη του να αφομοιώνη όχι μόνον το παρελθόν αλλά και το μέλλον του, όπως ο ίδιος το διαμορφώνει και το καθορίζει.
[Στην πυρηνική εποχή μας αν δεν κατανοήσουμε ότι ο κόσμος δεν μπορεί να ζει στο διηνεκές μαζί με τα πυρηνικά όπλα, διότι τα όπλα αυτά δεν είναι συμβατά με την ζωή, τότε έχει κάνει αμετάτρεπτη την Αυτοκαταστροφή του].
Επομένως, όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι έχουμε καθήκον να αγωνιζόμεθα, και ποτέ να μην γινόμαστε έρμαια της μοίρας μας. Δεν πρέπει να παίρνουμε κάτι ως δεδομένο ή μονόδρομο, αλλά να ερευνούμε κάθε εναλλακτική λύση, που μας απομένει για να ξεφύγουμε όσο είναι καιρός από το μοιραίο κακό ή να επιτύχουμε την επιλογή της αρεσκείας μας. Έτσι θα προκαθορίζουμε τις ευνοϊκές για μας εξελίξεις.

Χρόνος και Ειμαρμένη
Η εξέλιξη, η οποία ως γνωστόν λειτουργεί με την τυχαία μεταβολή και την προσαρμογή στον χωροχρόνο, είναι η μοναδική επιστημονική θεωρία της γέννησης του ελλόγου όντος, το οποίον παρ’ όλη την αυτοσυνείδηση του και την επίγνωση της υπάρξεως του σ’ ένα τετραδιάστατο χωροχρόνο, δεν μπορεί να αυτοπροσδιορισθή. Και είναι εύλογο να δημιουργούνται ερωτήματα όπως: Ποια είναι η αρχή και το τέλος του Χρόνου και Χώρου; Που οδηγούμαι μετά το φωτεινό διάστημα της υπάρξεως μου; Ποια είναι η «Πρώτη Αιτία» της Δημιουργίας και πού οδηγούμεθα; Τι είναι η Αιωνιότητα και το Άπειρο; Πόσο μεγάλο είναι το Σύμπαν και προς τα πού πηγαίνει; Τι είναι τέλος η ζωή; Αυτά τα ερωτήματα οφείλονται στην χρονικά πεπερασμένη δυνατότητα μας να συλλάβουμε την Αλήθεια. Εδώ έρχεται η μεταφυσική για να μας παρηγορήσει και να μας στηρίξει από τους φόβους για το άγνωστο.


Ουδέν εκ του Μηδενός
Ο Αριστοτέλης το διετύπωσε με το «Πρώτον Κινούν Ακίνητον», ενώ ο Ηράκλειτος με το αξίωμα «Το Σύμπαν υπάρχει, υπήρχε και θα υπάρχει». Το δεύτερο (Ηράκλειτος) είναι συμβατό με την ανθρώπινη λογική, ενώ το πρώτο (Αριστοτέλης) προϋποθέτει κάποιον Δημιουργό, ο οποίος το δημιούργησε εκ του μηδενός (Χριστιανική Αντίληψη). Όμως λογικά ουδέν δημιουργείται εκ του μηδενός. Το πρώτο αξίωμα επιβάλλει τις έννοιες της Αρχής, του Τέλους και της Αιτιότητος, ενώ το δεύτερον δεν θέτει τέτοιες έννοιες. Οι αρχαίοι πρόγονοι μας είχαν ερευνήσει φιλοσοφικά αυτά τα θέματα, με την δύναμη της διάνοιας και του Ορθού Λόγου, και όχι με τον εξ Αποκαλύψεως «θείο λόγο», όπως συμβαίνει με άλλους θρησκόληπτους λαούς.
Το Σύμπαν κατά τον μέγα διανοητή Ηράκλειτο «είναι μια πλατιά και αδιάκοπη κίνηση και αλλαγή Ύλης και Ενέργειας, που βρίσκονται σε μια αέναη μεταβολή». Η αείζωη αυτή δύναμη, το Πυρ, με την Πύκνωση και Αραίωση της κάνει αδιάκοπο το Γίγνεσθαι μέσα σε μια καταπληκτική Ροή, και σε μια διαρκή μεταβολή των πάντων.[Η θεωρία του Ηράκλειτου «Τα Πάντα Ρει», κατά τον νομπελίστα φυσικό και θεμελιωτή της Κυματομηχανικής, Erwin Schrφndinger είναι το θεμέλιο της Κβαντικής θεωρίας]. Το Σύμπαν δε καθορίζεται σε κάτι που δεν είναι αδιάκοπα καινούργιο, σε κάτι που αδιάκοπα ανανεώνεται και που αιώνια ήταν, υπάρχει και θα υπάρχει. Η αέναη αυτή μεταβολή και η διαρκής Ροή είναι η Αρχή, και Αιτία και Λόγος και Σκοπός του Σύμπαντος.

Το Αείζωον Πυρ
Το «Αείζωον Πυρ» δεν ήτο η φωτιά αυτή που βλέπουμε, η αείζωη δύναμη, αλλά κάτι που δεν μπορούμε να δούμε, να το πιάσουμε ή να το αντικειμενοποιήσουμε. Είναι μήπως κύμα, πεδίο, σωματίδιο ,κύμα-σωματίδιο, κυματοδέσμη, χώρος Χίλμπερτ, ενέργεια, ή μήπως μια Πυθαγόρεια-Πλατωνική μορφή; Κατά τον Ηράκλειτο: τα ενάντια είναι ένα (Ομολογείν Εν Πάντα Είναι).Μια δύναμη που δεν την έκανε κανένας. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στον αιώνα τον άπειρο. Η ίδια είναι αυτοδημιουργός και δημιουργός μαζί. Αιωνιότητα και Απειρότητα. Ζωή και Θάνατος, μια επεξεργασία του ιδίου πράγματος. Μια αφάνταστη Αρμονία μέσα σε μια ακατανόητη Δυσαρμονία. Ροή αέναη, αιώνια.

Η Συμπαντική Ενότητα.
Από τα Πάντα στο Εν και από το Εν στα Πάντα του Ηρακλείτου, φθάνουμε σ’ ολόκληρο το Σύμπαν που κι αυτό είναι ένα Άτομο, κατά τον Δημόκριτο. «Πόλεμος των Αντιθέτων», κατά τον Ηράκλειτο. Της Φιλότητας και του Νείκους, της Έλξεως και Απώσεως. Της Ύλης (το δυνάμει Ον) και της Ενεργείας (το μορφής Ον).Μήπως και της Ύλης και Αντι-ύλης; «Το Ον και Μη-Ον», κατά τον Σιντάρα Γκοτάμα, του «Σώματος και της Ψυχής». Η αφανής αρμονία είναι ισχυρότερη από την φανερή (Αρμονίη αφανής φανεράς κρείττων), λέγει ο Ηράκλειτος. Κι όλα αυτά είναι γύρω μας, κάτω μας, πάνω μας και μέσα μας. Άλλο αν δεν τα αντιλαμβανόμεθα ή μας εξαπατούν τα φαινόμενα. Πάντως η Φύση φανερώνει την Αλήθεια. Και Αλήθεια είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία η Φύσις φανερώνει τον εαυτόν της, δίχως να κρύβει τίποτα. Άλλο το ότι εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την μία και μοναδική Αλήθεια. Την ίδια στιγμή που η πρωταρχική Ουσία γεννά το «Ον», μαζί μ’ αυτό την ίδια στιγμή γεννιέται εκείνο που σ’ αυτό αλλάζει το Ον, δηλαδή το «Μη Ον».

Ζωή και Θάνατος
Η Ζωή και ο Θάνατος είναι ταυτόχρονα μέσα μας και δουλεύουν μαζί, ταυτόχρονα. Επομένως, «Η ζωή μου θάνατός σου και ο θάνατός σου ζωή μου». Τούτο ισχύει γι’ αυτό που θα μας διαδεχθή. Μόνον που κι αυτό μας απατά, γιατί το ένα γίνεται το άλλο, και αυτό το άλλο δεν είναι παρά το πρώτο, που παίρνει μια διαφορετική μορφή και υπόσταση. Κατά τους Πλατωνικούς όλα τα κυβερνά και τα κατευθύνει μια «Ανώτερη Λογική Αλληλουχία», ενώ κατά τους φυσικούς ισχύει, «η Τυχαία και Αέναη Ροή» των πάντων στον Μεγάλο Ποταμό της Αιωνιότητος και του Απείρου. Κατά τον θείο Απολλώνιο Τυανέα, «Θάνατος δεν υπάρχει δια κανέναν, παρά μόνον φαινομενικώς. Ούτε γέννησις υπάρχει για κανέναν, παρά μόνον φαινομενικώς. Όταν η ουσία μετατρέπεται εις φύσιν (ζώσα ύλη),τούτο θεωρείται γέννησις, και όταν η φύσις μετατρέπεται εις ουσίαν αναλόγως, τούτο θεωρείται θάνατος. Εις την πραγματικότητα όμως ουδέν γεννάται και ουδέν φθείρεται ποτέ. Μόνον την μίαν στιγμήν φαίνεται και μετά γίνεται αόρατον». [Κάθε τι που ολοκληρούται φεύγει, συμφώνως προς τους φυσικούς νόμους. Τούτο είναι το γήρας. Γι’ αυτό μην εγκαταλείπετε πρόωρα την δημιουργική εργασία, γιατί οδηγείσθε πρόωρα προς τον θάνατο].

Ο Παγκόσμιος Φυσικός Νόμος
Το Μέτρον το επιβάλλει ο αλύγιστος, απαράβατος και αιώνιος «Παγκόσμιος Φυσικός Νόμος», η «Ειμαρμένη». Αυτή είναι συστατικό της «Πρώτης Ουσίας». Αυτή ασφαλώς θα λύσει και τα σημερινά προβλήματα του πλανήτη μας, όσες αλλαγές (θυσίες) κι αν χρειασθεί να κάμει στα απειροελάχιστα πλάσματα και στο φυσικό περιβάλλον της Γης. Γι’ αυτό δεν πρέπει να έχουμε την αξίωση να ανέβουμε πιο ψηλά από την Φυσική και Θεία Τάξη, όσο οι γνώσεις μας είναι ελάχιστες σε σχέση με το σύνολο των συμβάντων στην εξελικτική πορεία του Κόσμου. Ο τρομερός κίνδυνος ελογχεύει στην άγνοια των αποτελεσμάτων. Ό,τι κάνουμε θα πρέπει οι πιθανότητες πρόβλεψης να πλησιάζουν το όριο της βεβαιότητος, που επιτυγχάνεται με την βαθειά γνώση των πραγμάτων και τον έλεγχο της παρόρμησης για επιτυχία. Επομένως, η πρόοδος πρέπει να διέπεται από τον απόλυτο σεβασμό προς τον Άνθρωπο και την Φύση.

Το «Μηδέν Άγαν»
Ο σημερινός άνθρωπος πρέπει να ξαναβρεί την Συνέπεια και την «Ευθύνη» απέναντι στο «Εγώ» και το «Εμείς». Επομένως το μαρτύριο του μύθου του Προμηθέα Δεσμώτη θα παραταθή, αλλά στο τέλος θα ξαναγεννηθεί ο Φοίβος Απόλλων από τα γαλανά νερά του Αιγαίου, στην Δήλο, για να σκορπίσει το Πνευματικό Φως στην παραπαίουσα ανθρωπότητα. Να λοιπόν και θεωρητικά γιατί οι Έλληνες δεν προχώρησαν στην πρακτική ανάπτυξη της Τεχνολογίας. Να γιατί είπαν το «Μέτρον Άριστον» και το «Μηδέν Άγαν». Να γιατί με τα αθάνατα έργα των νίκησαν τον Χρόνο και τον Χώρο. Γιατί πήραν επαφή με την «Πρώτη Ουσία». Ο Χρόνος και ο Χώρος λοιπόν είναι συστατικά της πρωταρχικής Ουσίας. Συμμετέχουν στην Δημιουργία. Επομένως, τώρα μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα γιατί ο Ζευς γέννησε πρώτα τις Ώρες (των Ημερών, των Νυχτών και των Εποχών),δηλαδή τον Χρόνο. Και γιατί ο Κρόνος, δηλαδή ο Χρόνος, έτρωγε τα παιδιά του. Γιατί ο Χρόνος είναι συστατικό της κάθε μεταβολής και της αέναης κίνησης. Ασφαλώς θα καταλάβατε ότι όλο το Σύμπαν είναι πλασμένο από την ίδια ύλη και ενέργεια σε διαφορετική ανάμιξη τους μέσα στον χρόνο. Κατά τον Αριστοτέλη η Μνημοσύνη συνδέει τη Μνήμη με τον Χρόνο. Όσο η Ψυχή βρίσκεται στο σώμα, η Μνημοσύνη λειτουργεί για να επαναφέρει τον άνθρωπο,(λ.χ μετά από ένα ταξίδι στον τόπο του),και να τον συνδέει με το παρελθόν. Όταν όμως αποχωρισθεί η Ψυχή από το Σώμα, τότε η Μνημοσύνη θα μεταφέρει την Ψυχή στην Πρώτη Ουσία, δηλαδή στην πρωταρχική της κοίτη, το Σύμπαν, απ’ όπου απεσπάσθη.

Επιστήμη και Τέχνες
Η Μνημοσύνη γέννησε τις εννέα Μούσες, ήτοι τις Τέχνες και την Επιστήμη. Κατά τον Πλάτωνα, όταν φιλοσοφούμε δεν κάνουμε άλλο τι από του να συγκεντρώνουμε την ψυχή απ’ όλα τα μέρη του σώματος μας και να την στέλνουμε στ’ άστρα, ως τα πέρατα του Σύμπαντος. Τούτο όμως, σύμφωνα με τα προηγούμενα, είναι μια άσκηση θανάτου, δηλαδή αποκόλληση της Ψυχής από το σώμα και συνένωση της με την Πρώτη Ουσία, που ταυτόχρονα είναι και άσκηση ζωής. Αντίθετα, η Λήθη ή Άτη συνδέεται με τις δυνάμεις της Νύχτας και του Σκότους, γιατί και οι δυο ανήκουν στην γενιά της Νύχτας (ήτοι της εποχής πριν ο άνθρωπος αποκτήσει συνείδηση). Ο Νίτσε συμφωνεί με τον Ηράκλειτο και λέγει ότι: «Ο κόσμος έχει αιωνίως ανάγκη της Αληθείας και γι’ αυτό έχει ανάγκην αιωνίως του Ηρακλείτου». Επομένως, ας μην πτοούμεθα από την μεγάλη διάρκεια της πνευματικής Νύχτας που διερχόμεθα.

Τα Δείγματα Γραφής Του Ελληνισμού
Έπρεπε να περάσουν 2.000 χρόνια για να ανακαλύψουν και πάλι οι άνθρωποι της σύγχρονης Λήθης ότι ο Ελληνισμός έχει βάλει παντού τα δείγματα γραφής του στον αρχαίο κόσμο σ’ όλους τους μέχρι τούδε πολιτισμούς. Μόλις τώρα ανακαλύπτουν οι αρχαιολόγοι ότι οι αρχαίοι Κάρες, όπως και τόσοι άλλοι λαοί της Μικράς Ασίας, των Βαλκανίων, της Μεσογείου κλπ ανήκαν στα Ελληνικά φύλα, πίστευαν στους θεούς του Ολύμπου, και μιλούσαν την Ελληνική Γλώσσα ή κάποια διάλεκτο της.
[Σύμφωνα με την Γερμανική εφημερίδα «Νeue Zurcher Zeitung» της 8-9/11/97, Γερμανοί αρχαιολόγοι ανεκάλυψαν στα Μικρασιατικά παράλια, στην αρχαία Καύνο, έναντι της Ρόδου, δίγλωσση επιγραφή στα Ελληνικά και Καρικά και πρόκειται να αποκρυπτογραφήσουν την Καρική γλώσσα. Από την αρχαία Ελληνική Γραμματεία είναι γνωστόν ότι «οι Κάρες εμιμούντο τον Ελληνικό τρόπο ζωής και μάθαιναν Ελληνικά» κατά την ίδια εφημερίδα. Δεν μας εξηγούν όμως οι αρχαιολογούντες αρχαιοχαράκτες πως συμβαίνει ένας λαός να έχει την συνήθεια να μιμείται κάποιον άλλο λαό, να ομιλεί μια διάλεκτο της γλώσσης του, να πιστεύει τέλος στους ίδιους θεούς και να νοιώθει αναπόσπαστο μέρος της φυλής αυτής, χωρίς να είναι όμαιμος, Έλλην; Απλούστατα οι Κάρες ήσαν Έλληνες ] Κατά τον Ηρόδοτο, ο οποίος κατήγετο από την Ιωνία: «οι Κάρες ήσαν Έλληνες που κάποτε στο παρελθόν ζούσαν στα νησιά του Αιγαίου και διεπεραιώθησαν στην Μικρά Ασία». Αλλά και ο Στράβων υποστηρίζει ότι: ο Όμηρος αποκαλούσε τους Κάρες «βαρβαροφώνους» διότι ομιλούσαν άσχημα Ελληνικά, όπως λ.χ συμβαίνει σήμερον με ορισμένους ορεσίβιους κατοίκους της Ελλάδος. [Ο αναγνώστης διαπιστώνει ιδίοις όμμασι ότι, τα Καρικά γράμματα της λίθινης επιγραφής είναι Ελληνικά, όπως Ελληνικές ήσαν οι πόλεις Μίλητος και Πριήνη, αλλά και η Αφροδισιάδα, η Μύλασα, Αλάβανδα κλπ που υπήρχαν στην Ν.Δ Μικρά Ασία (Καρία), από το ύψος της Σάμου ως την Ρόδο. Η διεθνής εξουσία παρέδωσε το 1922 -με την γνωστή συνωμοσία κατά του Ελληνισμού- την Ελληνική Ιωνία στον Τουρκομογγόλο κατακτητή. Όμως τίποτα δεν είναι οριστικό στον κόσμο. Η Ιστορία έχει πολλά γυρίσματα].

Το Μυστήριο του «Στόουνχεντζ»
Δείγματα Ελληνικής γραφής υπάρχουν πολλά και στην Βρεταννία. Ο Φερνάν Νιέλ βλέπει Έλληνες εμπνευστές στο μνημείο του Στόουνχεντζ. «Ο άνθρωπος που τα έφτιαξε ήταν ξένος προς το Σώλσμπερυ» γράφει [Φ. Μίελ,» Τα Μυστήρια του Στόουνχεντζ, σελ.250] Ελληνική γραφή είναι και οι αιχμές λόγχης, στολίδια, πολεμικοί πελέκεις και ξίφη που βρέθηκαν στην Αγγλία από τον καθηγητή Ρέτζι Κάλντ Γουλίαμσον. Η αναπαράσταση του ξίφους του Οδυσσέως, όπως αποκαλείται λόγω της ομοιότητος με το ξίφος που έφερε ο ήρωας της Ιλιάδος, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.

Η Δρυιδική (Δωδωναία) Λατρεία
Οι Ιρλανδοί Δρυίδες διεκήρυτταν πως ήσαν απόγονοι των Δαναών, θεόμορφων όντων, που τους δίδαξαν τα μυστικά των ουρανών [Ρειμόντ Ντρέικ,UFO,σελ.270-4 ]. Ο Ρειμόντ Ντρέικ διαπιστώνει πως οι Έλληνες επισκέφθησαν κατά καιρούς την Βρεταννία και άφησαν πίσω τους εκεί αναθηματικές προσφορές, μεταφέροντας επιγραφές με Ελληνικά γράμματα. Ο Ιούλιος Καίσαρ δήλωνε ότι οι Δρυίδες διακήρυτταν καταγωγή από τον Ντις (Δία) και λάτρευαν τον Ερμή, τον Απόλλωνα και την Αθηνά.. Κατά την παράδοση, ο Ιαπετός δημιούργησε την πρώτη αποικία στο νησί, τελευταίος δε βασιλεύς ήτο ο Γίγας Αλβιών που τον σκότωσε ο Ηρακλής. Προς χάριν του έχουν φτιάξει κολοσσιαίο ανθρώπινο σχήμα στην Τύρφη, στον λόφο πάνω από το Σέρνε Αμπάς στο Ντορσέ [Μαρσέλ Μορώ, «Οι Πολιτισμοί και τ’ Άστρα» σελ. 148].

Ελληνικά Αμφιθέατρα και Επιγραφές
Αλλά και στις Άνδεις της Νοτίου Αμερικής, όπως και στην Πέτρα της Αραβίας και ολόγυρα της Μεσογείου ως την Κεντρική Ασία υπάρχουν τεράστια αμφιθέατρα σκαλισμένα στο πετρώδες έδαφος, όμοια με τα Ελληνικά θέατρα των κλασσικών χρόνων. Μια ένδειξη για το πόσο βαθειές είναι οι ρίζες του Ελληνικού
θεάτρου που ξεκίνησε από τις Διονυσιακές γιορτές, αλλά και πόσο διαδεδομένη είναι η αρχιτεκτονική τους από όπου πέρασαν οι Έλληνες. Ο Αμερικανός μεταλλειολόγος Ουίλιαμ Νίβεν ανεκάλυψε στο Μεξικό προκολομβιανές επιγραφές των Μάγιας (πέτρινα ημερολόγια, πέτρα Ταζίκ, πέτρα Ασκοποτσάλκο) με παρόμοια γραφή με αυτές που βρέθηκαν στα νησιά του Πάσχα και σε αμφορείς που ανεκαλύφθησαν το 1925 στην Γκλοζέλ, στο Βισύ της Γαλλίας.

Το Παγκόσμιο Γεωδαιτικό Σύστημα
Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι το Παγκόσμιο Γεωδαιτικό Σύστημα, πριν από την καταβύθιση της Ατλαντίδος και της Μου, στηριζόταν στις ίδιες αρχές με εκείνο που διεμόρφωσαν οι Έλληνες. Ο Θ. Μανιάς στο βιβλίο του [«Τα Άγνωστα Μεγαλουργήματα των Αρχαίων Ελλήνων»] απέδειξε ότι οι τόποι λατρείας, όπως και τα Μαντεία και τα Ιερά των είχαν κατασκευασθεί σύμφωνα μ’ ένα γεωμετρικό γεωδαιτικό σχέδιο. Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες αναπαρίστων πάνω στο έδαφος τους αστερισμούς και έφτιαχναν τα δημιουργήματα τους με αναλογίες.

Τα Μεγαλιθικά Πελασγικά Έργα
Για το ιερό κέντρο της Ορφικής λατρείας στη Σαμοθράκη, γράφει ο Ρισέρ τα εξής: «Στο ιερό και ακριβώς στο σημείο που βρισκόταν η Ιερή Δάδα, έκανε την εμφάνιση του ο Ήλιος όταν ανέτελλε το πρωί του θερινού Ηλιοστασίου.[Μαρσέλ Μορώ, «Οι Πολιτισμοί και τ’ Άστρα»] Η θέση των Δελφών απέχει εξ ίσου, σε ευθεία γραμμή, από τον Παρθενώνα και την Ολυμπία, ήτοι 660 αρχαία στάδια. Τούτο δεν μπορεί να είναι τυχαία σύμπτωση.
Ο Ρόμπερτ Τεμπλ στο βιβλίο του «Ο Άγνωστος Σείριος» βρίσκει κοινές γεωμετρικές σχέσεις μεταξύ των ιερών της Ελλάδος, Αιγύπτου και Ασίας. Αλλά παρόμοιες γεωμετρικές σχέσεις ισχύουν και για τα μεγαλιθικά έργα των Μάγια, Ατζέκων, Ίνκας της Αμερικής.
Οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαξαν πρώτοι τις πυραμίδες διότι διεπίστωσαν ότι ένα κοίλο γεωμετρικό σώμα, όπως η πυραμίδα, πολλαπλασίαζε σε ύψιστο βαθμό την ενέργεια που δεχόταν μέσα της. Στην αρχή αυτή βασίζονται τα κοίλα γεμίσματα για πολεμικούς σκοπούς.[Ι. Γκρίμπιν, «Τα Μυστήρια του Χρόνου»] Ο αριθμός ταυτότητος των Ελληνικών έργων είναι οι αναλογίες των. Εν προκειμένω ο λόγος της βάσης και του ύψους της πυραμίδος δίνει: Π/2 (3,14/2) ή 1,6 που είναι ο «χρυσός αριθμός» όλων των Ελληνικών μεγαλουργημάτων.

Η «Πέτρα των Εγγύων»
Ανάμεσα στον Λίβανο και Αντιλίβανο υπάρχει μια ακόμη Ηλιούπολη, προς τιμήν του Ηλίου Βήλου (Βάαλ των Ασσυρίων). Εκεί υπάρχει ναός του Διονύσου, δίπλα στον ναό του Δία, που μόνο μερικές κολώνες έχουν διασωθή. Εκεί μπορεί να θαυμάσει κανείς, ανάμεσα στους τεράστιους ογκολίθους, την «Πέτρα των Εγγύων» που ζυγίζει 2.000 τόνους. Οι ερευνητές ψάχνουν να ανακαλύψουν πως κόπηκε και πως μεταφέρθηκε αυτός ο τεράστιος ογκόλιθος; Πρόκειται για αληθινό θαύμα.
[Πιστεύεται ότι οι Έλληνες είχαν ανακαλύψει μέθοδο για την εξουδετέρωση της βαρύτητος, γεγονός που μαρτυρείται σε αρχαία κείμενα].

Το Έκτο Γένος των Θεών
Κατά τον Ησίοδο, μέχρι σήμερον έζησαν στη Γη πέντε Γένη. Το πέμπτο, το Σιδηρούν, που φθάνει μέχρι τον 20 ο αιώνα έχει σαν πυρήνα το Ελληνικό σπέρμα που σώθηκε από την Τιτανομαχία το 9.000 π.Χ. περίπου. Και ο ποιητής προφητεύει την νέα φυλή που θα βγει από τα αγνά σπέρματα της δικής μας φυλής. Η φυλή αυτή θα επικοινωνεί με τους θεούς. Οι μεγάλες χώρες θα κομματιασθούν και θα πάρει νέα μορφή ο πλανήτης. Ένα αναβάπτισμα στην Ελληνική σοφία ασφαλώς θα σώσει πολύ σπέρμα. Η Ελλάδα σε κάθε καταστροφή έκρυψε λίγο αγνό σπέρμα στα σπλάχνα και στην γλώσσα της, όπως κατά την Τιτανομαχία, την Γιγαντομαχία και κατά τους δύο Κατακλυσμούς, Δευκαλίωνος και Ωγύγου. Εκπρόσωποι των θεών στην γη είναι σήμερα οι επιστήμονες, οι τεχνολόγοι και οι διανοούμενοι όλων των λαών.
Όταν ο θεός σταμάτησε να έρχεται στον άνθρωπο, τότε πρέπει ο άνθρωπος να πάει στον θεό (φύση). Αλλά για να έρθουν σε επικοινωνία μαζί του θα πρέπει να φθάσουν σε θεϊκό επίπεδο. Να γίνουν κι αυτοί δημιουργοί. Ιδού η νέα μεγάλη πρόκληση και όχι οι άγονοι θρησκευτικοί πόλεμοι και η συγκέντρωση του υλικού πλούτου χάριν απληστίας, μεγαλομανίας και επίδειξης ισχύος. Το θυμικό πρέπει να δώσει την θέση του στην καθολική βούληση, στον Ορθό Λόγο, και το Εγώ να υποταχθεί στο Εμείς.

Τα Θεϊκά Μέτρα του Ελληνισμού
Ο Πλάτων στον Τίμαιο γράφει ότι: «Υπάρχουν δύο πρότυπα, το ένα αντίθετο του άλλου. Το ένα πρότυπο υπάρχει πάντοτε (αμετάβλητο) και δεν γεννιέται. Τούτο είναι το ιδεώδες πρότυπο που υπάρχει πάντοτε και σύμφωνα με την εικόνα του θα δημιουργηθεί ο κόσμος. Είναι ο κόσμος των ιδεών. Οι Πρώτες Αρχές. Το άλλο πρότυπο, το μεταβλητό, είναι ο γήινος κόσμος, η ύλη, που συνεχώς μεταβάλλεται. Κάθε πρότυπο για τους Έλληνες υπάρχει αιώνια. Είναι «Αυτοζώον» δηλαδή «το πλήρωμα του πλήθους των νοητών ζώων». Το πρότυπο τούτο του κόσμου αποτελείται από συστήματα αιωνίων «Ουσιών» (αξιών) και περιέχει τους Νόμους του Αγαθού και του Ωραίου. Επομένως, ο κόσμος των αρχαίων Ελλήνων έγινε σύμφωνα με το πρότυπο της Φύσεως. Άρα αποδεικνύεται γιατί οι Έλληνες σε όλα τα αθάνατα δημιουργήματα τους έβαζαν την σφραγίδα του διαχρονικού και αιώνιου και τα έφτιαχναν όχι τυχαίως, αλλά με μαθηματικούς κανόνες και «Θεϊκά Μέτρα» Εκεί στηρίζεται και η φιλοσοφία του «Μέτρου» και της Αρμονίας σε κάθε έκφανση της ζωής τους, μιμούμενοι πάντοτε την φυσική δημιουργία. Γι’ αυτό όσο μελετάται το άπειρον του διαστήματος και απειροστό των στοιχειωδών σωματιδίων, τόσο η Ελληνική Φιλοσοφία δικαιώνεται και γίνεται επιστημονικά έγκυρη.

Στην Απλότητα η Σοφία
Το αχανές Σύμπαν μέσα στην απεραντοσύνη του φαίνεται να είναι απλό όσο και η δομή ενός ατόμου. Μέσα στην φαινομενική πολυπλοκότητα φαίνεται να κυριαρχεί η θεϊκή μορφή της Απλότητος. Εάν ο άνθρωπος εισδύσει βαθειά στην επιστήμη, σύμφωνα με την Ελληνική Σκέψη, τότε ασφαλώς θα φθάσει σε ασύλληπτα ύψη ψυχοπνευματικής ανάπτυξης και συνειδητότητος. Τότε ίσως γίνει αθάνατος. Πρέπει όμως πριν να διαλύσει τα σκοτάδια του «Ιερατείου», να καθαρίσει το μυαλό του από τα στερεότυπα, τις ψευδαισθήσεις και τις προκαταλήψεις. Ο «Μίτος της Αριάδνης» για να εξερευνήσει το Λαβύρινθο του αγνώστου είναι η επιστήμη και η τεχνολογία. Μόνο με την Γνώση και την Φρόνηση θα αχθή στον Ορθό Λόγο και θα πλησιάσει την Πρώτη Ουσία.

Αιών Πλήρους Συγχύσεως
Σήμερα οι δημόσιοι άνδρες δεν έχουν σαφή αντίληψη της ενιαίας πραγματικότητος, γιατί ζούμε στην εποχή της «Εικόνας», όπου το φανταστικό συγχέεται με το πραγματικό και τανάπαλιν. Επομένως, οι πράξεις τους δεν εκφράζουν την σαφή αντίληψη της πραγματικότητος. Αυτός είναι και ο λόγος που τα λόγια τους δεν εναρμονίζονται με τα έργα τους (άλλα λένε κι άλλα κάνουν). Αντίθετα, στην αρχαία Ελλάδα ο λόγος και η πράξη ήσαν άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Επομένως, επιβεβαιώνεται ο Π. Γιαννόπουλος που έλεγε ότι: «Αντί Πανεπιστημίων αναστατηρίων έχομεν τάφο νεότητος».

Θάνατος Ιδεολογιών και Θρησκειών
Επί των ημερών μας λαμβάνουν χώραν απροσδόκητες αλλαγές, δηλαδή ο Θάνατος των κοσμοπολίτικων ιδεολογιών και θρησκειών. Σαν χάρτινος πύργος καταρρέουν οι βαρύγδουπες ιδεολογίες των εξουσιαστικών δομών του σύγχρονου κόσμου, είτε αυτές λέγονται «Κομμουνισμός», «Σοσιαλισμός», είτε «Καπιταλιστικός-Νεοφιλελευθερισμός» κ.α. Το λεγόμενο «Αμερικανικό Θαύμα» απεδείχθη κι αυτό έωλο, παρότι στα πρώτα βήματα έκανε συντριπτικές προόδους. Τούτο φυσικά οφείλεται στην έδραση του Αμερικανικού Συντάγματος πάνω στο Ελληνικό πρότυπο της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, παρά στα απλοϊκώς λεγόμενα: «εξ αιτίας της πίστεως των στο Αμερικανών θεό». Οι «επίγειοι παράδεισοι» που συνεχώς υπόσχονται στους λαούς δεν πραγματοποιούνται, αλλά αντίθετα ο κόσμος βυθίζεται όλο και βαθύτερα στο χάος, στο έγκλημα, την βία, την αναρχία, τον φόβο και στην απελπισία της καταναλωτικής και υλιστικής παρακμής.

Ο Χριστιανισμός Ολετήρας του Ελληνισμού
Οι κοσμοπολιτικές θρησκείες εξήντλησαν την πνευματική τους επιρροή και σήμερα ευρίσκονται εν υποχωρήσει. Τα διαλυτικά φαινόμενα του Χριστιανισμού στις χώρες των νεοπροσηλύτων εντείνονται με την επιστροφή τούτων στις παραδοσιακές τους θρησκείες και τις σπασμωδικές αντιδράσεις του κράτους του Βατικανού. Είναι γνωστόν ότι τα πρώτα χρόνια ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε ως επίσημη θρησκεία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δια της εξουθενώσεως και καταργήσεως του Ελληνικού Πολιτισμού και της θρησκείας του Δωδεκάθεου, κέντρον της οποίας ήτο η Αθήνα. Ο αρχαίος κόσμος ήτο πολύ ανοικτός και ανεκτικός απέναντι σε κάθε είδους απόψεις. Ο Ελληνισμός ήτο πρόκληση για τον δογματικό Χριστιανισμό, ο οποίος τελικά επεβλήθη δια της βίας και καταστροφής δια πυρός και σιδήρου παντός Ελληνικού, κλεισίματος των φιλοσοφικών σχολών και πυρπολήσεως των βιβλιοθηκών.

Η Κοινωνία των «Μαζανθρώπων»
Σήμερα οι αλλαγές είναι ταχύτατες, κοσμογονικές και συχνά αντιφατικές. Από την μια μεριά προωθείται μια τεχνολογική «πολυπολιτισμική» κοινωνία. Αυτή είναι μια άκρως τυποποιημένη κοινωνία «Μαζανθρώπων» Η άλλη τάση είναι αυτή της επιστροφής στις παραδοσιακές αξίες των διαφόρων εθνοτήτων. Τα δύο αυτά ρεύματα κάπου συμπορεύονται και κάπου συγκρούονται μέσα στην Ε.Ε. Παράλληλα η παγκόσμια επιστημονική κοινότης ευρίσκεται σε προχωρημένο βαθμό συνειδητότητας του ρόλου της για τον εκσυγχρονισμό και την επιβίωση της ζωής στον πλανήτη μας και πέραν αυτού, μετά την ολοένα και μεγαλύτερη κατάκτηση των μυστικών της φύσεως (κύτταρο – άτομο -διάστημα). Έτσι το φυσικό και επιστητό αρχίζει να προπορεύεται του μεταφυσικού και της άγνοιας, ανοίγοντας νέους δρόμους στο Νου και την Γνώση. Μέσα σ’ αυτό το διεθνές πλαίσιο, η Ελλάς επηρεαζόμενη από την «παγκοσμιότητα», αναπτύσσει σαν αντίβαρο την τάση επιστροφής στις Ελληνικές Αξίες, τις μόνες που μπορούν να μας βγάλουν από τον σημερινό λήθαργο, την εκμηδένιση και παρακμή. Οι Έλληνες είχαμε πάντοτε μια ισχυρή αίσθηση της εθνικής μας ταυτότητας, και η ξενόφερτη «παγκοσμιότης» έθιξε ακριβώς αυτό το εθνικό μας αίσθημα.
[Ο μύθος του Ερεχθέως αποκρυπτογραφεί πολλά, μολονότι δεν έχει διασωθή. Αυτός ήτο πνευματικό σύμβολο και ο πρώτος μυθικός βασιλιάς της Αθήνας προ αμνημονεύτων χρόνων, στα βάθη της προϊστορίας. Το Μαντείο των Δελφών τον συμβούλευσε πως για να νικήσει τους Θράκες έπρεπε να θυσιάσει μια από τις τρεις κόρες του. Οι υπόλοιπες δύο κόρες του όμως επεμβαίνουν και επιθυμούν να θυσιασθούν κι αυτές προς χάριν της «πόλεως» (του άστεως). Προσφέρουν δηλαδή τον εαυτόν τους σε κάτι μεγαλύτερο. Στην πόλη τους.
[Αυτά εξιστορεί η ζωοφόρος του Παρθενώνα, κατά τον Άγγλο καθηγητή Γουίλιαμ Σεντ Κλερκ].
Η Ελληνική Μυθολογία έχει την πρωτοτυπία να αναμιγνύει θεούς και ανθρώπους και πεθαμένους με ζωντανούς. Τέτοιες αναπαραστάσεις έχουμε πολλές στην αρχαία Ελληνική Γραμματεία και Τέχνη. Ποιο είναι το νόημα αυτής της συμπλέξεως; Πρόκειται για την ιδέα μιας Ανώτερης Ενότητος, που περιλαμβάνει τα πάντα.[«Τα Πάντα στο Εν και το Εν στα Πάντα»]. Ενότητα δηλαδή Χρόνου και Χώρου. Επομένως μέσα από την Ελληνική Σκέψη και Τέχνη αναδύεται η ιδέα του τετραδιάστατου Χωροχρόνου. Ο Θάνατος οποιουδήποτε πολιτισμού είναι οδυνηρός Όμως ο θάνατος του Ελληνικού Πολιτισμού, τον οποίο επιδιώκουν οι εχθροί του γίνεται οδυνηρότερος. Διότι αυτός δημιούργησε τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και έδωσε τις βάσεις στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Αν τούτο συμβαίνει πρέπει να ανησυχήσουν όλοι οι άνθρωποι και πρώτοι εμείς οι Έλληνες. Γιατί είμαστε οι θεματοφύλακες του και οι γνήσιοι απόγονοι των ενδόξων δημιουργών του. Σήμερα υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις ότι η Ελληνική Ιστορία και Γλώσσα βάλλονται από την συνωμοσία της διεθνούς εξουσίας. [Παράδειγμα οι ψευδέστατες και ελάχιστα αντικειμενικές ταινίες, που γυρίζονται στο Χόλλυγουντ για τον Μ. Αλέξανδρο].

Η Ιδέα του Ηλεκτρισμού
Πρώτος ο Έλλην φυσικός Θαλής ο Μιλήσιος (640-546 π.Χ.) ανεκάλυψε ότι το ήλεκτρον (κεχριμπάρι) έχει την ιδιότητα να έλκει μικρά τεμάχια υφάσματος, πτερών, άχυρα κ.α. Το φαινόμενο είναι η αρχή του στατικού ηλεκτρισμού. Έκτοτε χρειάσθηκαν περίπου δύο χιλιετίες έως ότου ο Δρ. Γουίλλιαμ Τζίλμπερτ (1540-1603) επαναβεβαίωσε και επέκτεινε τις ιδιότητες του στατικού ηλεκτρισμού και έκαμε την διάκριση μεταξύ μαγνητισμού και στατικού ηλεκτρισμού. Έλληνες επίσης ανεκάλυψαν την θεραπευτική ιδιότητα του χτυπήματος από το ηλεκτροφόρο ψάρι (torpedo fish).

Η Ανακάλυψη του Σωκράτους
Ο Σωκράτης, εκτός από ηθικός φιλόσοφος, υπήρξε και ο εφευρέτης της λέξεως «Υποδομή» (infrastructure), που σήμερα χρησιμοποιούν σχεδόν όλοι οι άνθρωποι στην γη. Η δήλωση του ότι: «Προκειμένου να λειτουργήσουν όλα, το άτομο χρειάζεται τις ευκολίες και διευθετήσεις διαθέσιμες από την κοινότητα, ασφάλεια, θεσμοί, και οικονομικά αγαθά...Κύριο μεταξύ αυτών των ευθυνών είναι η παροχή της «υποδομής» και των υπηρεσιών που παρέχει». Οι πρώτοι πολιτισμοί, κατά τον καθηγητή της Μηχανικής Δημήτριο Φέρτη, του πανεπιστημίου του Οχάιο, είναι ο Αιγαιατικός, Πελασγικός, Πρωτο-Ελλαδικός, Πρωτο-Κυκλαδικός, Πρωτο-Μινωικός και Πρωτο-Μυκηναϊκός. Ίχνη του Αιγαιατικού πολιτισμού, ηλικίας άνω των 13.000 ετών, έχουν ανιχνευθεί στην περιοχή. Το αποκορύφωμα του συμπίπτει με τον «Χρυσούν Αιώνα» του Περικλέους, την γέννηση της Δημοκρατίας και την έλευση της εποχής του «Σοφού Ανθρώπου». Οι Έλληνες ήσαν ελεύθεροι, πολύ περίεργοι, ζούσαν με τις προκλήσεις και τις απειλές, πνευματικοί, καλλιτεχνικοί, ατομιστές και ριψοκίνδυνοι [«HISTORICAL EVOLUTIONS OF INFRASTRUCTURE», 15.000 Years of History, Demeter Fertis and Anna Fertis].

Έλληνες: Ο Λαός της Θάλασσας
Οι Έλληνες γεννήθηκαν στην θάλασσα και είναι οι πρώτοι που ξανοίχθηκαν σε πελάγη και ωκεανούς. Από ανθρωπολογικής πλευράς επηρέασαν σοβαρά τους Ιταλούς, Προβηγκιανούς (Νότιους Γάλλους) Ρομάνους (Ελβετούς), Ιρλανδούς, Ουαλούς και Βαλόνους (Βέλγους). Από παλιά ταξίδευσαν σε όλες σχεδόν τις ηπείρους, πολύ πριν από τον Κολόμβο. Η Βαλκανική είναι ο ζωτικός τους χώρος και ελάχιστα ξένα φύλα έχουν εγκατασταθεί μόνιμα σ’ αυτήν, ασχέτως αν διεχωρίσθηκαν σχετικά πρόσφατα σε διάφορους λαούς. Σύμφωνα με ανθρωπολογικές μελέτες (Άρης Πουλιανός, Ιωάν. Κουμάρης κλπ), οι περισσότεροι λαοί της Βαλκανικής προέρχονται από τα πανάρχαια Ελληνικά φύλα.

Ορεινή Χώρα η Ελλάς
Οι χαοτικές συνθήκες που επικρατούν στην χώρα μας, σμίγουν την ξηρά με την θάλασσα, και το βουνό με τις κοιλάδες και τα ακρογιάλια. Η ετυμολογία της λέξεως «Ελλάς» σημαίνει «υψηλή χώρα» ή «ορεινή χώρα». Επομένως η λέξη «Έλλην» χρησιμοποιήθηκε για τους Πελασγούς, εκείνους που ζούσαν στα ορεινά μέρη της Ελληνικής Χερσονήσου, ή χερσονήσου του Αίμου. Τον όρο «Έλλην» χρησιμοποιεί ο Όμηρος στην Ιλιάδα: «Ο Αχιλλεύς ήτο ο αρχηγός των Πελασγών Ελλήνων», γράφει [Ιλιάς, Β 681-5].Οι Πελασγοί χωρίσθηκαν βαθμηδόν σε διάφορα φύλα, όπως Αχαιοί, Δωριείς, Ίωνες και Αιολείς. Μετά τις μετακινήσεις τους σε διάφορα μέρη πήραν διαφορετικά ονόματα, όπως λ.χ Φρύγες (οι
μετέπειτα Αρμένιοι), Φοίνικες (όχι οι Σημιτο-Φοίνικες αλλά οι Ελληνο-Φοίνικες) Φιλισταίοι, Παλαισάτι, (μετέπειτα Παλαιστίνιοι) αλλά και οι Μύσιοι, Δάκες, Γέτες κλπ.

Η Προϊστορική Διώρυγα της Κωπαϊδος
Το 2.500 π.Χ. οι Έλληνες Μινύες ανέπτυξαν προηγμένη αρδευτική τεχνολογία, την οποία χρησιμοποίησαν για να αποξηράνουν την Κωπαΐδα, διότι η περιοχή επλημμύριζε από τα νερά των ποταμών Κηφισού και Μέλανος. Για τον σκοπό αυτόν έφτιαξαν διώρυγα 43 χλμ μήκους, 4 μ. πλάτους και 5 μ. ύψους. Παρόμοια τεχνολογία είχαν αναπτύξει το 3.000 π.χ και για την εξόρυξη και επεξεργασία μετάλλων, για την κατασκευή Μεγαλιθικών Έργων (Κολοσσόσπιτα) για την κατασκευή τριώροφων και τετραώροφων κτιρίων, γιγαντιαίων υπόγειων δεξαμενών, πινάκων με νερομπογιές, τύμβους, μονολιθικά φράγματα, Κυκλώπεια Τείχη, Τοξοειδείς Γέφυρες, Πλωτές Γέφυρες, λουτρά, υδραυλικές εγκαταστάσεις και τοιαύτες υγιεινής, καθώς και άριστο οδικό δίκτυο [HISTORICAL EVOLUTIONS G. Fertis, page 14-35]

H Πύλη των Λεόντων
Όπως το Γοργόνιο της Αθηνάς, έμβλημα της Μέδουσας Γοργόνας, φανερώνει την Ελληνική Μυθολογία, έτσι και τα γλυπτά των Λεόντων στην Πύλη των ανακτόρων των Μυκηνών είναι σήμα κατατεθέν της Μυκηναϊκής αρχιτεκτονικής. Αυτούς τους Λέοντες θα τους συναντήσουμε στις πύλες ανακτόρων Ανατολικών λαών. Τούτο φανερώνει ότι η τέχνη των λαών αυτών προέρχεται από παλαιούς μετανάστες εκ της περιοχής του Αιγαίου, πριν εγκατασταθούν στα βάθη της Μικράς Ασίας.

Εκπληκτικές Τεχνολογικές Αποκαλύψεις
Ο Προμηθεύς χρησιμοποιούσε ιπτάμενα οχήματα, τα οποία χρησιμοποιούντο και υπό των θυγατέρων του Ωκεανού σαν μέσα μεταφοράς. Το «Μάτι του Διός» δυνατόν να ήτο συσκευή για την επιθεώρηση εκ του μακρόθεν όλης της επικράτειας του. Το «κέρας» στο κεφάλι της Ιούς, το οποίον προξενούσε «λογική και την εμφάνιση» (μπορούσε να είναι κάποιο κράνος-δέκτης για τον αρχηγό των αποικιστών, ο οποίος ήτο ιερεύς, προκειμένου να κατευθύνει το ταξίδι τους από μία αόρατη δύναμη) Σύμφωνα με την Μυθολογία, ο Προμηθεύς παραβιάζοντας τις εντολές του Διός, για να σώση το ανθρώπινο γένος, ανελάμβανε τους θνητούς από την ζωώδη κατάσταση μέχρι ότου ανοίξουν τα μάτια, τα αυτιά και το μυαλό, διδάσκοντας τους τις τέχνες, αστρονομία, αριθμητική, γραμματική, γεωργία, ναυπηγική, ιατρική, θεολογία, βιολογία και μηχανική. Σ’ αυτό το στάδιο βρισκόμαστε σήμερα, στην εποχή της Γνώσης.



Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Στις 15 Αυγούστου εορτάζεται η Πολεμική Αρετή των Ελλήνων. O μήνας Αύγουστος είναι φορτισμένος με εφιαλτικά γεγονότα για τον Ελληνισμό, όπως λ.χ. η Μικρασιατική Καταστροφή, την Τραγωδία της Κύπρου και το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, με την νίκη των Εθνικών Δυνάμεων κατά της Κομμουνιστικής επιβουλής. Κατά την άποψή μας η προσφορότερη ημερομηνία εορτασμού της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων είναι η 28η Σεπτεμβρίου, ημερομηνία της νικηφόρου ναυμαχίας της Σαλαμίνος κατά των Περσών το 480 π.Χ. Γιατί η ναυμαχία αυτή, μαζί με την Μάχη του Μαραθώνος, εξησφάλισαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Ελλάδος, αλλά και της Ευρώπης ολόκληρης, διότι εμπόδισαν την εξάπλωση του Ασιατικού δεσποτισμού.
Όταν ο Τουρκικός Αττίλας έχει στην κατοχή του την Βόρ. Κύπρο και απειλεί το Αιγαίο -με την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων- εκείνο που διδάσκουν οι Περσικοί Πόλεμοι σε μας τους Έλληνες είναι να βασισθούμε και πάλιν στις δικές μας δυνάμεις και στην Πολεμική μας Αρετή προς απόκρουση του εισβολέα. Σκοπός λοιπόν του παρόντος δημοσιεύματος είναι να γνωρίσουμε την πολεμική αρετή των προγόνων μας, για να αντλήσουμε χρήσιμα διδάγματα εξ αυτής: Πόλεμος Πατήρ Πάντων.
Οι Έλληνες δεν έδωσαν μόνον τα πολιτιστικά πρότυπα στον Δυτικό Κόσμο, αλλά και την στάση τους για τον διαρκή αγώνα στην ζωή. Αυτό αναπαρίσταται στα αριστουργήματα των Γλυπτών του Παρθενώνα, τα οποία κατακρατούν παράνομα οι Βρεταννοί.
Το δημιούργημα των Ελλήνων, η «Πόλις» (Άστυ),δεν είχε ανάγκη μόνον της οικονομίας, της τέχνης, των γραμμάτων και των λοιπών θεσμών (όπως η Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αθλητισμός, Θέατρον κλπ), αλλά πρώτιστα από Ασφάλεια και Άμυνα έναντι των εξωτερικών κινδύνων. Έπρεπε λοιπόν να προστατεύσουν με «νύχια και με δόντια» τα εδάφη των, τα οποία ανέκαθεν οι Έλληνες τα θεωρούν ιερά. Αναγκάσθηκαν λοιπόν να αναπτύξουν την Πολεμική των Αρετή, δεδομένου ότι ήσαν πάντοτε ολιγαριθμότεροι έναντι των βαρβάρων.

Η Προστασία της Πόλεως
Η «ατομική ιδιοκτησία» -εφεύρεση κι αυτή των Ελλήνων- επέβαλε την ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού συστήματος ασφάλειας για την προστασία της, έναντι των αντιπάλων πόλεων ή των βαρβαρικών ανατολικών φυλών, που επιβουλεύοντο τον πλούτο των πολιτών της. Η στρατηγική των Ελλήνων ήτο η «διατήρηση του Εδάφους», εν αντιθέσει προς τους βαρβάρους νομάδες -κατά το πλείστον- ιππείς, οι οποίοι έκαναν επιδρομές διαρπαγής και λεηλασίας του πλούτου των άλλων, του τύπου «χτύπα και φύγε».
Ο «ανθρώπινος αγών» είναι συνεχής και ακατάπαυστος για τους Έλληνες. Είναι μία ηρωική πάλη, κι αυτό αποτυπώνεται σε όλα τα έργα τέχνης, τα γραπτά, το δράμα και την ιστορία τους. Το ωραιότερο ποίημα όλων των εποχών, η «Ιλιάς», δεν είναι τίποτα άλλο από μία βίαιη σύγκρουση.

Η «Πόλις-Κράτος» έπρεπε να είναι αυτάρκης σε δύο πράγματα: α/ στην Γεωργία και β/ στην Άμυνα. Ήτοι στην Δημιουργία και στην Καταστροφή (των αντιπάλων). Δύο αντίθετες φαινομενικά δραστηριότητες, που εκδηλώνουν την Ανδρεία και την Δειλία. Η στάση τους για τον πόλεμο εκπηγάζει από την φιλοσοφική τους αντίληψη, ότι «το Σύμπαν κυριαρχείται από την αέναη πάλη των αντιθέτων δυνάμεων». «Πόλεμος Πατήρ Πάντων», λέγει ο Ηράκλειτος. Θεωρούσαν δε ότι: «όποιος σκοτωθεί στον πόλεμο, η ψυχή του είναι περισσότερο εξαγνισμένη από αυτόν που πεθαίνει στο κρεβάτι», λόγω της προσφοράς του στο βωμό της πατρίδος. Ο πόλεμος παίζει πρωτεύοντα ρόλο σε όλα τα έργα των Ελλήνων, αλλά και των Ρωμαίων, οι οποίοι υπήρξαν πνευματικά τους τέκνα. Ακόμη και τους θεούς στις ζωοφόρους τους παρουσιάζουν με στολή οπλίτου να μάχονται τους εχθρούς της «Πόλεως». Ήτο τιμή στον αρχαιοέλληνα να έχει υπηρετήσει σαν «οπλίτης πεζικού», κάτι που και σήμερον ισχύει. Γιατί το «ηρωικό» πεζικό είναι Ελληνική εφεύρεση (όπως και το ναυτικό).Διότι αυτό «καταλαμβάνει και διατηρεί το έδαφος». Δεν υπάρχει Έλλην ιστορικός, του οποίου το κύριο θέμα να μην είναι ο Πόλεμος. Στον τάφο του Αισχύλου δεν γράφουν για την «Τριλογία» της Ορέστειας, αλλά για την συμμετοχή του στην μάχη του Μαραθώνα. Ο Σωκράτης δεν επαίρεται για την σοφία του, αλλά για την συμμετοχή του στην άτυχη εκείνη εκστρατεία των Αθηναίων στην Αμφίπολη, όπου έλαβε μέρος σαν απλός «πεζικάριος», σε ηλικία 44 ετών. Ο Πόλεμος και η χρήση της γης είναι τα κύρια συστατικά των «Πολιτικών» του Αριστοτέλους και η «Πολιτεία» του Πλάτωνος. Και τούτο διότι πριν ο άνθρωπος αρχίσει να σκέπτεται, να μορφώνεται, να παράγει, εξ ενστίκτου γνώριζε πώς να τρέφεται και να πολεμά. Όλοι οι επώνυμοι Έλληνες από τα βάθη της προϊστορίας ως πρόσφατα γνώριζαν απαραιτήτως και τις δύο εργασίες, δηλαδή πως να
καλλιεργούν την γη και πως να πολεμούν.
[Βέβαια τώρα τελευταία τα πράγματα έχουν αλλάξει και πρώτοι οι επώνυμοι κάνουν το παν για να αποφύγουν την στράτευση των παιδιών τους]
Κι αν γλίτωσε ο πολιτισμός μας ως σήμερα, τούτο οφείλεται στην πολεμική μας αρετή, γεγονός που υμνούν όλοι οι λυρικοί ποιητές, όπως λ.χ ο Αρχίλοχος, Τυρταίος, Καλλίνος, Αλκαίος, Σόλων, Σαπφώ και πρόσφατα η Βέμπο. Διακεκριμένοι άνδρες της αρχαιότητος, όπως λ.χ ο Θουκυδίδης και Δημοσθένης υπηρέτησαν, είτε στο Αθηναϊκό Πεζικό ή στο ένδοξο Ναυτικό, στις τριήρεις σαν κωπηλάτες. Ο θετός πατέρας του Πλάτωνος, ο ξακουστός Κυνέγειρος –αδελφός του Αισχύλου -και ο γιος του Περικλή και πολλοί άλλοι επώνυμοι τραυματίσθηκαν ή φονεύθηκαν στα πεδία των μαχών ή πνίγηκαν στις θάλασσες υπέρ πατρίδος. [Ο Κυνέγειρος λέγεται ότι έπιασε ένα Περσικό πλοίο στην ακτή του Μαραθώνα για να το εμποδίσει να φύγει. Όταν οι Πέρσες του έκοψαν το χέρι συνέχισε με το άλλο. Όταν του έκοψαν και το δεύτερο, το έπιασε με τα δόντια, ώσπου τελικά του έκοψαν και το κεφάλι].

Ο Άνθρωπος υπεράνω των Αριθμών
Η Ελληνική «Πόλις» είναι συνυφασμένη με την καθιέρωση της μάχης του πεζικού. Εξ ανάγκης εμείς οι Έλληνες αναπτύξαμε την «ποιότητα» και τον «ελιγμό»,έναντι της αριθμητικής και υλικής ποσότητος των βαρβάρων, που ποτέ δεν μπορέσαμε να αντισταθμίσουμε. Ο πόλεμος ήτο τόσο σφιχτά ενσωματωμένος στην κοινωνική και πολιτιστική δομή των Ελλήνων, ώστε τελικά οι ενήλικοι της πόλεως θεωρούσαν τους εαυτούς των σαν «άοπλους οπλίτες» και οι οπλίτες σαν «ένστολους πολίτες».Ο ίδιος ο λαός, που καλλιεργούσε τα χωράφια του, σε περίπτωση κινδύνου ενσυνείδητα και εθελοντικά έτρεχε με τον οπλισμό του να αμυνθεί υπέρ του πατρώου εδάφους. Επομένως, ο Έλλην δεν είχε μέσα του το μισθοφορικό πνεύμα των ανατολικών στρατών, που εμάχοντο για το μισθό και τον βασιλέα και απέβλεπαν στην λεία και την διαρπαγή των λαφύρων.

Τακτική και Στρατηγική του Πολέμου
Για την εκπλήρωση της αποστολής τους οι Έλληνες είχαν ανάγκη ισχυρής θωράκισης προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους ελαφρά εξοπλισμένους, αλλά λίαν ευέλικτους ιππείς της Ανατολής. Προς αντιμετώπιση των δε εφεύρον το Δόρυ και την Ασπίδα. Το δόρυ ήτο φοβερό για την εποχήν του «επιθετικό Όπλο» και η ασπίδα «αμυντικό». Είχαν επίσης αναπτύξει από την Μυκηναϊκή εποχή το χάλκινο κράνος, τον θώρακα και τις κνημίδες, μία πανοπλία βάρους 30-35 χλγ. Όμως το στράτευμα
χωρίς την κατάλληλη οργάνωση και συγκρότηση και χωρίς την εκτέλεση πολύπλοκων ελιγμών στο έδαφος, είτε για αμυντικούς είτε για επιθετικούς σκοπούς, δεν θα μπορούσε να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Γι’ αυτό εφεύρον την Τακτική της Μάχης, δηλαδή την κατανομή του στρατεύματος σε Εμπροσθοφυλακή, Κύριο Σώμα, Οπισθοφυλακή, Πλαγιοφυλακές. Οργάνωσαν επίσης το σύστημα Συλλογής Πληροφοριών, πίσω από τις εχθρικές γραμμές, καθώς και ένα πλούσιο Δίκτυο Λογιστικής και Διοικητικής Μέριμνας.
Οι Έλληνες από νωρίς αντελήφθησαν τα ζητήματα του Πολέμου, που ανάγονται στην σφαίρα της Στρατηγικής. Ό,τι δηλαδή ο πόλεμος δεν ήτο αυτοσκοπός, ούτε μία ληστρική επιχείρηση, αλλά ο δυναμικός βραχίων της πολιτικής, προκειμένου να εκπληρώσει τους ευρύτερους στρατηγικούς στόχους της Πολιτείας. Όταν οι Πέρσες εισέβαλαν στην Ελλάδα είχαν ήδη ωριμάσει οι σύγχρονες «Αρχές του Πολέμου»,που μένουν έκτοτε σχεδόν αναλλοίωτες. Το Ελληνικό περί του πολέμου δόγμα
υιοθέτησαν αργότερον και οι Ρωμαίοι, και μέσω αυτών έφθασε στην Δύση. [Ο όρος «δυτικός» εδώ δεν υποδηλοί γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά αυτόν που ασπάζεται την δυτική κουλτούρα].
Ο Ελληνικός στρατός ήτο απηλλαγμένος από τον γραφειοκρατικό έλεγχο, την θεοκρατία και τον δεσποτισμό των αυτοκρατορικών στρατών της Ανατολής, που τους καθιστούσε βαρείς, δυσκίνητους και αναποτελεσματικούς.
Η «Δυτική Εθνοφρουρά» έχει την βάση της στην «πάνδημη άμυνα» των Ελλήνων, που δεν εφοβούντο να δώσουν όπλα στους πολίτες για την άμυνα της πόλεως και του πατρίου εδάφους.

Οι Ηθικές Δυνάμεις στον Πόλεμο
Η κυριώτερη όμως εφεύρεση των Ελλήνων ήτο η ανακάλυψη της σημασίας του Ηθικού στην έκβαση της μάχης. Κι αυτό γιατί είχαν να κάνουν με ελεύθερους πολίτες που κατετάσσοντο εθελουσίως, όντες αποφασισμένοι να θυσιάσουν ακόμη και αυτήν την ζωή των υπέρ της ελευθερίας της πόλεως και της πατρώας γης. «Καλύτερα μία αγέλη προβάτων να διοικείται από λέοντα, παρά αγέλη λεόντων από πρόβατον», πίστευον. Γι’ αυτό εξέλεγον δια ψήφου ή δια βοής τον καλύτερον ηγέτη, προκειμένου να τους οδηγήσει στον πόλεμο.

Κανόνες Διεξαγωγής του Πολέμου
Ο Πόλεμος για τους Έλληνες ήτο ένα είδος «εθνικής παιδιάς» (σπορ) και εχαίροντο για τις νίκες των, όπως ακριβώς χαίρονται οι σύγχρονες κοινωνίες για τις αθλητικές τους νίκες. Οι πόλεμοι για τους Έλληνες ήσαν ταχείς και δεν είχαν μέσα τους το πνεύμα της σαδιστικής μανίας για την πλήρη εκμηδένιση του αντιπάλου και του φυσικού του περιβάλλοντος. Το ιπποτικό τούτο πνεύμα, της ένοπλης αντιπαράθεσης μεταξύ των Ελληνικών Πόλεων επέβαλε από αρκετά ενωρίς, την θέσπιση «Κανόνων Διεξαγωγής του Πολέμου». Έτσι, τα δυσμενή εκ τούτου αποτελέσματα και η φονικότης του να μειώνονται στο ελάχιστον, όπως παρουσιάζεται στην «Ιλιάδα» και «Αντιγόνη».
Οι «κανόνες του πολέμου» σφυρηλατήθηκαν μέσα από το δημοκρατικό τους πολίτευμα και την συνεργασία των Ελληνίδων Πόλεων εντός των Αμφικτιονικών Συνεδρίων και των Αθλητικών Αγώνων, όπου συζητούντο τα κοινά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου και της ειρήνης [Εξαίρεση αποτελεί ο καταστρεπτικός, μέχρις εξαντλήσεως, τριακονταετής Πελοποννησιακός Πόλεμος μεταξύ Αθηνών και Σπάρτης, ο οποίος υπήρξε η αιτία παρακμής της Ελλάδος και υποδουλώσεως της στους Ρωμαίους].

Εκεχειρία
Αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων ήτο η καθιέρωση της «Εκεχειρίας», κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς κι άλλων οικολογικών και ανθρωπιστικών μέτρων μεταξύ των εμπολέμων. Τα σπέρματα αυτά έχουν εμβολιασθεί στην Δυτική κουλτούρα, με αποτέλεσμα να προωθείται στις μέρες μας ένα έντονο ανθρωπιστικό και φιλειρηνικό πνεύμα, παράλληλα με τους καταστρεπτικούς εξοπλισμούς, χωρίς ωστόσο τούτο να είναι πνεύμα ηττοπάθειας και απεμπόλησης των ιδανικών.

Οι «Αρχές Πολέμου» των Ελλήνων.
Οι Έλληνες ανέπτυξαν τον δικό τους «τρόπο πολέμου» που διέφερε εκείνου των βαρβάρων. Αυτός βασίσθηκε στα εξής:
1/ Προηγμένη Τεχνολογία.
Διατηρούσαν ανέκαθεν υπέρτερη τεχνολογία στον εξοπλισμό τους έναντι των βαρβάρων. Το Δόρυ και η Φάλαγξ για την εποχή τους ήσαν φοβερά όπλα και καθιστούσαν τα στίφη των αντιπάλων ουσιαστικά απροστάτευτα. Ας θυμηθούμε το «Υγρόν Πυρ» [Ήτο εφεύρεση του Βυζαντινού Καλλίνικου, η σύσταση του οποίου παραμένει μυστική ως σήμερον], ή τα «Ηλιακά Κάτοπτρα» του Αρχιμήδους. Επίσης λέγεται ότι οι Έλληνες εφύλαττον στα ιερά των «Μυστικά Όπλα», η αποκάλυψη των οποίων απηγορεύετο ρητώς, όπως ακριβώς και τα «Ελευσίνια ή Καβείρια Μυστήρια».Τέτοιες αναφορές έχουμε αρκετές, όπως λ.χ το παράξενο «νέφος-ιαχές» στο Θριάσιο Πεδίον κατά την ναυμαχία της Σαλαμίνος, τους «κεραυνούς» και την καταστροφή των Περσών στο Μαντείο των Δελφών, το «ιερόν άροτρον» στον Μαραθώνα κλπ. [Πρέπει να σημάνει πνευματική κινητοποίηση των απανταχού Ελλήνων και φιλελλήνων επιστημόνων για να φτιάξουμε και πάλι ανώτερα τεχνολογικά όπλα έναντι των αντιπάλων μας. Η σημερινή τεχνολογική μας υστέρηση έναντι των Τούρκων εισβολέων στην Κύπρο και Αιγαίο είναι επικίνδυνη και πρέπει να ανατραπή, διότι μας απειλεί με συρρίκνωση].
2/ Ανώτερη Πειθαρχία.
Αυτή επετυγχάνετο με την άρτια εκπαίδευση και την ανάθεση της διοίκησης στους ίδιους τους στρατευμένους πολίτες. Η εκπαίδευση των Ελλήνων ήτο τόσο σκληρή ώστε οι ασκήσεις εθεωρούντο «αναίμακτες μάχες», ενώ οι πραγματικές μάχες «αιματηρές ασκήσεις». Η πειθαρχία είχε την βάση της στην συνταγματική συγκρότηση και την ανάγκη για την εφαρμογή των Νόμων της Πολιτείας, καθόσον οι στρατιωτικοί κατόπτριζαν την κυβέρνηση και τανάπαλιν, σε μία πολιτεία όπου πολίτης και στρατιώτης ήσαν αρχικά ένα και το αυτό. Η στρατοκρατία ήτο ξένη προς τους Έλληνες και προσιδίαζε προς την αυταρχική και δεσποτική αντίληψη της Ανατολής.
3/ Εφευρετικότης.
Επειδή οι Έλληνες ήσαν πιο μορφωμένοι έναντι των αντιπάλων τους, και ανεξάρτητοι από δεσποτικές και θρησκευτικές δεσμεύσεις, ενεργούσαν κατά τρόπον πολυμήχανον για την εκπλήρωση της αποστολής των. Δεν εφοβούντο τον βασιλιά ή τον θρησκευτικό νόμο, αλλά τους Νόμους της Πόλεως, που εκείνοι είχαν θεσπίσει. Για να θυμίσουμε αυτό που είπαν στον Ξέρξη πριν από την Μάχη των Θερμοπυλών: «Βασιλιά μου αυτοί τους Νόμους της Σπάρτης φοβούνται, παρά εσένα».
4/ Εγρήγορση των Πολιτών (Πάνδημη Άμυνα)
Τούτο επιτυγχάνετο με την οργάνωση της Εθνοφρουράς, ήτοι των «στρατευμένων πολιτών» και της συμμετοχής τους στην λήψη των στρατιωτικών αποφάσεων. Οι Έλληνες είχαν από τότε πλήρη συνείδηση ότι ήσαν το «Σύνορο της Ευρώπης» με την Ασία. Μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων: ήτοι του κόσμου της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Επιστήμης, της Ανεξιθρησκίας, της Επιστήμης, της Προόδου και του Πνευματικού Φωτός από την μία μεριά και του κόσμου της Δουλείας, της Θεοκρατίας, του Δογματισμού, της Οπισθοδρόμησης και του πνευματικού του Σκότους από την άλλη. Στους Έλληνες όλοι οι πολίτες -και όχι μία μικρή τάξη αυλικών- ήσαν υπεύθυνοι για την άμυνα της πατρίδος. Κι αυτοί ήσαν όλοι οι πολίτες της «Πόλεως», που είχαν δικαίωμα ψήφου και συμμετοχής στην εκλογή της διοικήσεως του στρατεύματος. Σημειωτέον ότι οι στρατηγοί εκλέγοντο δια βοής από τον Δήμο και λογοδοτούσαν σ’ αυτόν. Φυσικά στους Έλληνες ίσχυε η απόλυτη Αξιοκρατία στην εκλογή των Στρατηγών και Ναυάρχων. Ο Περικλής υπενθύμιζε στους Αθηναίους ότι «ακόμη και ο πιο επιτυχημένος στην ιδιωτική του ζωή πολίτης, αν δεν ενδιαφερθεί για την πόλη και την αφήσει να καταστραφή, θα χάσει κι αυτός τα πάντα». Σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι στρατοί της Ανατολής είχαν στα μετόπισθεν ραβδούχους για τους βραδυπορούντες.
5/ Ο Κεραυνοβόλος Πόλεμος
Επιζητείτο η εκλογή του «κέντρου βάρους» του εχθρού, η εξουδετέρωση του οποίου θα επιφέρει την ταχεία και αποφασιστική του ήττα. Τα στρατιωτικά δόγματα αντικατοπτρίζουν την επικρατούσα κουλτούρα ενός λαού. Η «Ελληνική Φάλαγξ» (λοξή φάλαγξ) ήτο ο πρώτος στον κόσμο στρατιωτικός σχηματισμός, ο οποίος μπορούσε να διασπάσει τα αναρίθμητα στίφη πεζών και ιππέων του αντιπάλου. Η μάχη του Μαραθώνα και των Πλατεών, αλλά και η ναυμαχία της Σαλαμίνος είναι οι πρώτες συγκρούσεις της ιστορίας, όπου κυριάρχησε ο Ελιγμός και η οργανωμένη μάχη, εν αντιθέσει με τις προγενέστερες συγκρούσεις, όπου η μάχη εκρίνετο από την ανδρεία των ηγητόρων (Τρωικός Πόλεμος) Στον Μαραθώνα «μια καταστρεπτική μανία είχε καταλάβει τους Έλληνες», γράφουν οι Πέρσες που επέζησαν.[Την ίδια που ασφαλώς θα δοκιμάσουν οι Τούρκοι αν διαπράξουν το σφάλμα και επιτεθούν]. Οι Έλληνες ήθελαν ταχείες νίκες προκειμένου να γυρίσουν γρήγορα στα σπίτια των, κάτι που συνηθίζουν και οι Δυτικοί σήμερον. Ο Κινέζος θεωρητικός του πολέμου, Σεν-Τσου του 5 ου π.Χ. αιώνος, σμίγει θεοκρατικές αντιλήψεις με τον πόλεμο, εν αντιθέσει με την ορθολογική και τεχνοκρατική αντίληψη των Ελλήνων. Και κατά ένα παράδοξο τρόπο η ελεύθερη συνείδηση ενεργοποίησε στο έπακρο τους πολίτες. Το Δημοκρατικό δε Πολίτευμα των Αθηνών υπήρξε το «μυστικό όπλο» της νίκης των Ελλήνων επί των Περσών, όπως συμβαίνει και σήμερον στη Δύση.
6/ Η Κυριαρχία του Εδάφους
Μόνον η ισχύς και το θάρρος των οπλιτών μπορεί να κατακτήσει και να διατηρήσει το έδαφος έναντι των ιππέων και των νομάδων. Οι Έλληνες εμάχοντο πάντοτε επί πατρίου εδάφους -«υπέρ βωμών και εστιών»- κι αυτό ήτο το μεγαλύτερο των πλεονέκτημα.
7/ Οικονομία του Πολέμου.
Τελικά ο πόλεμος καταντά μία οικονομική επιχείρηση και τον κερδίζει εκείνος που μπορεί να αντλεί τους αναγκαίους πόρους για την συντήρηση του στρατού και τον εξοπλισμό του σε υλικό. Τούτο αντελήφθησαν πρώτοι οι Έλληνες -και ιδιαίτερα οι Αθηναίοι- οι οποίοι ωργάνωσαν το «Ταμείο της Δήλου». Η αρχή των ήτο να αυξάνουν τα κρατικά έσοδα στην Ελλάδα και να αποκτούν κεφάλαια εκ του εξωτερικού, όπως κάνουν σήμερα οι Αμερικανοί. Οι Έλληνες διέθεταν ένα από τα θαυμαστότερα συστήματα διοικητικής μερίμνης στον κόσμο και είναι οι πρώτοι που εισήγαγον το ελεύθερο εμπόριο στην συντήρηση του στρατεύματος. Κατά τις εκστρατείες το στράτευμα συνόδευαν κινητοί έμποροι, που το τροφοδοτούσαν με πάσης φύσεως υλικά και εφόδια, τα οποία αντλούσαν επιτοπίως. Επειδή δε συμμετείχαν όλοι οι πολίτες στον πόλεμο, έθεταν όλα τους τα υπάρχοντα στην διάθεση του στρατού, εν αντιθέσει προς τα Ανατολικά καθεστώτα όπου τα πάντα ανήκαν στον βασιλέα και τους περί αυτόν αξιωματούχους. Αυτή όμως η «εμπορευματοποίηση» του πολέμου, που πέρασε στην Δύση, γιγάντωσε το Στρατιωτικο-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα της εποχής μας.
8/ Ηθική Καταδίκη της Στρατοκρατίας.
Παντού στην Ελληνική λογοτεχνία, τέχνη και πολιτική συναντάς ομάδες πιέσεως, οι οποίες αμφισβητούν τον πόλεμο και ζητούν την δικαιολόγηση και ορθολογιστική εξήγηση του. Γι’ αυτό συχνά εδιώχθησαν οι αρχηγοί των Ελλήνων για άφρονα χρησιμοποίηση των δυνάμεων τους. Επειδή οι Έλληνες περισσότερον παντός άλλου δοκίμασαν τα δεινά του πολέμου, από νωρίς ανέπτυξαν μία κουλτούρα αμφισβήτησης του. Όχι όμως και της ανάγκης προστασίας της πόλεως τους. «Στον πόλεμο οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στην ειρήνη», λέγει ο Ηρόδοτος. «Ο πόλεμος είναι η τροφή του Άρη» κατά τον Αισχύλο, και κατά τον Σοφοκλή «η πηγή των δεινών». Όμως από την άλλη μεριά ο Έκτωρ επιτιμά τον Πολυδάμαντα στην «Ιλιάδα», λέγοντας του: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πάτρης». Ο Αριστοφάνης στις κωμωδίες του λέγει: «Ότι οι πολεμοκάπηλοι και οι μεγαλομανείς είναι εκείνοι που κερδοσκοπούν από τον πόλεμο». Η στροφή αυτή κατά του πολέμου ήτο το αποτέλεσμα της γενικής καταστροφής που υπέστησαν εκ του μακρού και εξαντλητικού Πελοποννησιακού Πολέμου. Γι’ αυτό και οι δυτικοί κάνουν «κεραυνοβόλους», και όχι μακρούς πολέμους. Σήμερα οι Έλληνες βρισκόμαστε και πάλιν ενώπιον των ίδιων τραγικών διλημμάτων. Από την μία μεριά τα Όπλα Μαζικής Καταστροφής, η Οικολογική Κατάρρευση (φαινόμενον Θερμοκηπίου, Τρύπα Όζοντος), η εξάντληση των Φυσικών Πόρων, και τα φοβερά προβλήματα (Ναρκωτικά, Ανεργία, Ανισοκατανομή Εισοδήματος κ.α) καθώς και η ανάγκη για την σύγκλιση μας με τις λοιπές Ευρωπαϊκές χώρες. Και από την άλλη η ανάγκη για ενίσχυση της αμύνης του Ελληνισμού, λόγω της Τουρκικής επιθετικότητας και επεκτατικότητος, συγκροτούν τα τραγικά διλήμματα της φυλής μας. Την λύση θα αντλήσουμε και πάλιν από το αθάνατο Ελληνικό παράδειγμα, και όχι από τα ανόητα, ξενόφερτα και συχνά καταστρεπτικά ιδεολογήματα. Η επιστήμη και τεχνολογία είναι Ελληνική κληρονομιά. Αυτές μαζί με την Ενότητα, Φρόνηση και το αγωνιστικό μας πνεύμα θα δώσουν για μία ακόμη φορά την απάντηση στις πιο πάνω τραγικές αντιφάσεις. Σχετικά: α/ «WHO KILLED HOMER», Victor Davis Hanson, John Heath. β/ Ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, Αντρέ Μπονάρ, Εκδ. Θεμέλιο



ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΡΚΑΔΕΣ
Μπορεί να υμνούμε τους «προπάτορές» μας της Βίβλου στις εκκλησίες, αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σχέση με την ιστορική αλήθεια. Προπάτοράς μας δεν είναι ο Αβραάμ, αλλά ο Πελασγός, ο υιός του Διός και της Νιόβης, κατ’ άλλους δε του Αρέστορος. Επομένως, ο Πελασγός ήτο υιός του Θεού. Κι εμείς γιοι του ίδιου Θεού.
Ο Πελασγός σύμφωνα με την Μυθολογία ήτο ο πρώτος άνθρωπος της προϊστορίας και συνάμα βασιλεύς των Αρκάδων-Πελασγών. υιός του ήτο ο Λυκάων, ο οποίος απέκτησε τρία αγόρια και μια πανέμορφη κόρη, την Καλλιστώ. Ο Λυκάων έχτισε την πρώτη πόλη στον κόσμο -την Λυκόσουρα- στο όρος Λύκαιον. Εκεί στην θέση «Κρητέα» γεννήθηκε ο Ζευς, και όχι στην Κρήτη όπως κακώς νομίζεται. Τον Λυκάωνα διεδέχθη ο Νίκτιμος και αυτόν ο Αρκάς. Οι Θεοί λοιπόν της Ελλάδος είναι Αρκάδες, αφού Αρκάς-Πελασγός ήτο και ο ίδιος ο Ζευς. Αλλά και για όσους μελετούν την ιστορία στο τέλος καταλήγουν ότι είναι Αρκάδες. Και φυσικά είναι τιμή μεγάλη να είσαι Αρκάς, διότι αυτό σημαίνει ότι οι πολύ μακρυνοί πρόγονοι σου ήταν οι πρώτοι πολίτες σ’ όλο τον κόσμο που ανέπτυξαν τον πρώτο Πολιτισμό. Η Αρκαδία λοιπόν είναι η πολιτιστική κοιτίδα ολόκληρης της ανθρωπότητος. Αλλά και σήμερα ο δυναμισμός των Αρκάδων έχει αναγνωρισθή ακόμη και στην Αμερική όπου η Παναρκαδική Συνομοσπονδία επηρεάζει σοβαρά την οικονομική, πολιτική και πνευματική ζωή των ΗΠΑ. Στην παρέμβαση μου δεν θα σας μιλήσω για την Αρκαδία, αλλά για την «Αρκαδιά». Ίσως αναρωτηθήτε ποια είναι αυτή η Αρκαδιά; Όχι δεν πρόκειται για υποκλοπή της ένδοξης Αρκαδικής ιστορίας. Είναι η παραφυάδα της στην γειτονική επαρχία Τριφυλίας. Πριν από όλα είναι το όνομα του συλλόγου μας, δηλαδή του Συλλόγου των Τριφυλίων που φέρει με ιδιαίτερη τιμή την ονομασία «Αρκαδιά», κι όχι Κυπαρισσία, που είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας μας. Η Κυπαρισσία ονομαζόταν επί δέκα τουλάχιστον αιώνες «Αρκαδιά». Και ο Κυπαρισσιακός Κόλπος σε παλιούς χάρτες φέρεται σαν «Αρκαδικός Κόλπος». Γιατί αυτό το μπλέξιμο της Τριφυλίας με την Αρκαδία; Θα αναφερθώ στο βιβλίο του εκλεκτού λογοτέχνη Διονύση Πιτταρά, με τίτλο «ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΟΡΕΙΝΑ ΒΟΥΝΑ» (Η ΑΡΚΑΔΙΚΗ ΓΗ):
Η Κυπαρισσία, ακόμη κι όταν ήμουν παιδί, εκαλείτο από το λαό Αρκαδιά. Που πας; σε ρωτούσαν. Τους απαντούσες στην Αρκαδιά και όχι στην Κυπαρισσία. Κι αυτό το όνομα το γνώρισαν τα λεφούσια των κατακτητών, Ενετοί, Φράγκοι, Βυζαντινοί και Τούρκοι. Είναι πασίγνωστο το Κάστρο της Αρκαδιάς, αλλά και το δημοτικό τραγούδι που λέει: «Στης Αρκαδιάς τον πλάτανο, Ελένη μωρ’ Ελένη / στης Αρκαδιάς τον πλάτανο βγαίνει ο κατής και κρένει / όποιος φιλήση Τούρκισσα φιλεί το κεραμίδι / κι όποιος φιλήση τη Ρωμιά φιλεί το καριοφίλι». (Τούτο σημαίνει ότι όποιος προσκυνήση ζη καλά, ενώ ο άλλος ο ελεύθερος γίνεται αρματολός και κλέφτης) Αυτό ισχύει και σήμερον. Όπως και η Αρκαδία σμίγει με το λυκαυγές της Ελληνικής Προϊστορίας, έτσι και η Αρκαδιά χάνεται βαθιά στους Πελασγικούς χρόνους, στο βασίλειο του Νέστορος και Πηλέως. Όλοι πιστεύω θα έχετε ακούσει για το λόφο της Περιστεριάς, λίγο έξω από την Κυπαρισσία, όπου βρέθηκε ο μεγαλύτερος πρωτομυκηναϊκός θολωτός τάφος και ένας πραγματικός προϊστορικός θησαυρός από τον αείμνηστο Μαρινάτο. Σύμφωνα με την παράδοση, που ακόμη συνεχίζεται, οι Αρκάδες λόγω του άγονου του εδάφους των, αλλά και της ορέξεως του ειδέναι, μετηνάστευαν σε μακρυνές πατρίδες. Όμως αυτοί που έμεναν στην πατρίδα των -είτε ήσαν ποιμένες, είτε τεχνίτες- έπαιρναν τον δρόμο προς τις ακτές του Ιονίου πελάγους και έφθαναν στον πλούσιο κάμπο της (Τριφυλίας) Αρκαδιάς. Από τα πανάρχαια λοιπόν χρόνια είναι γνωστή και οικεία στους ορεσίβιους Αρκάδες η Αρκαδιά. Ένας τόπος χαρούμενος, εύφορος, φιλόξενος. Εκεί ξεχειμώνιαζαν με τα κοπάδια των, ενώ οι πετράδες -κυρίως Λαγκαδιανοί- έφτιαχναν θαυμαστά σπίτια, γιοφύρια, μάνδρες, φρούρια, λαξεύοντας την πέτρα με την απαράμιλλη τέχνη των. Αλλά και το πρώτο όνομα της Αρκαδίας ήτο Πελασγία, που φέρει τις ρίζες «Λα=Πέτρα» και «Γία=Γαία», δηλαδή «Γη της Πέτρας», βραχώδης χώρα όπως θα λέγαμε σήμερα. Είναι και τούτο μια τρανή απόδειξη ότι οι Πελασγοί ήσαν γηγενείς κάτοικοι της Πελασγίας (μετέπειτα Αρκαδίας) και όχι Ινδοευρωπαίοι, όπως τους θέλουν οι μισέλληνες ντόπιοι και ξένοι παραχαράκτες της Ιστορίας και Προϊστορίας. Αλλά μήπως και η Πέλλα, η πατρίδα του Έλληνα βασιλιά Αλέξανδρου δεν παράγεται από την λέξη Πέλασγία;
Οι Αρκάδες αυτοί που έρχονταν στην Αρκαδιά, άλλοι μεν επέστρεφαν στην πατρίδα, ενώ άλλοι έμεναν μόνιμα στην Αρκαδιά (Τριφυλία), που εκτεινόταν από τον Καγιάφα μέχρι την Χώρα. Την Αρκαδιά εποίκισαν Αρκάδες Καρυτινοί, Γορτύνιοι, Μεγαλοπολίτες, Κυνουριώτες, και Αντριτσάνοι. Όλοι τους ήσαν ένας δικός τους κόσμος, δεν τους ξεχώριζες τους μεν από τους δε. Tόσο στενούς δεσμούς αίματος και φιλίας είχαν αναπτύξει οι Αρκάδες της Αρκαδίας προς τους κατοίκους της Αρκαδιάς, ώστε κατά τους Μεσσηνιακούς πολέμους πάντα πήραν το μέρος των Μεσσηνίων ενάντια στους Σπαρτιάτες. Ναι ήταν ωραίοι άνθρωποι οι Αρκάδες, όχι μόνον κατά το σώμα και το κάλλος, αλλά και κατά το πνεύμα και το φρόνημα, γράφει ο Διονύσης Πιτταράς. Προ παντός όμως ήσαν προοδευτικοί, καθαρά μυαλά.
To «Κάστρο της Αρκαδιάς» -ένα κάστρο γιγάντων- και η πάνω πόλη με τα πέτρινα σπίτια, τα καλντερίμια, οι εκκλησιές και οι βρύσες της είναι έργα Αρκάδων μαστόρων. Οι Αρκάδες στην Κυπαρισσία άφησαν ένα πέρασμα φωτεινό. Το βλέπεις στα έργα των. Αυτήν την πολιτεία την πετρόχτιστη, των μετά από τους Τούρκους Αρκαδινών, αυτήν την πολιτεία του θρύλου και της ιστορίας, την είχαν χτίσει Λαγκαδιανοί, άνθρωποι φιλότιμοι, δυνατοί, που την χαίρονταν σα δική τους πόλη, που την έβλεπαν σα δική τους πατρίδα, πατρίδα Αρκάδων. Στην Κυπαρισσία ζουν ακόμη και σήμερα αρκετές οικογένειες Αρκάδων, όπως λ.χ οι Σωτηρόπουλοι, Σινόπουλοι, Ράλληδες κι άλλοι πολλοί που έχουν πλήρως αφομοιωθή και δεν ξεχωρίζουν σε τίποτα από τους ντόπιους, παρά μόνον ότι ήσαν και είναι οι κοινωνικότεροι πολίτες της Αρκαδιάς. Ίσως να το ’χουν στο αίμα των, όπως έλεγε ο λαός. Στο DNA.Αλλά προσοχή μη μας κατηγορήσουν για «ρατσιστές».
Να σημειωθή ότι τους ντόπιους Κυπαρίσσιους του κάμπου και τους προσκυνημένους τους λέγανε «Τουρκάκια». Γιατί ήσαν αυτοί που συμβιβάσθηκαν με τους Τούρκους κατακτητές και αναμίχθηκαν μαζί τους. Όχι όμως και οι Αρκάδες έποικοι και οι κάτοικοι της ορεινής Τριφυλίας. Αν ψάξετε θα βρήτε Αρκάδες ακόμη και στην Κωνσταντινούπολη. Γιατί το 1459 που μπήκε στην Αρκαδιά ο Μωάμεθ Β, αφού την ελεηλάτησε, μετέφερε τον πληθυσμό της μαζί και της γύρω περιοχής, κάπου 10.000 ψυχές, στην ρημαγμένη βασιλεύουσα. Τότε ήτο που ήρθαν νέοι έποικοι στην Αρκαδιά, Έλληνες, Αρβανίτες (Βορειοηπειρώτες), γύφτοι κλπ. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι Έλληνες υιοθετηθήκαμε δια της βίας από ξένη κακιά μητριά. Και χάσαμε τους πραγματικούς μας προγόνους. Χάσαμε τις ρίζες μας και συνεχώς ψαχνόμαστε. Έχουμε πάθει σύγχυση. Δεν έχουμε ταυτότητα. Είμαστε Έλληνες ή ανήκουμε στον «περιούσιο λαό»; Είμαστε γηγενείς ή Ινδοευρωπαίοι; Είναι η Μακεδονία Ελληνική ή δεν είναι; Είναι τα γράμματα μας Ελληνικά ή Φοινικικά, όπως μας λένε; Είναι η γλώσσα μας διαχρονική ή η μαλλιαρή της συμφοράς; Αλλά το μεγαλύτερο και πρωταρχικό ψέμμα είναι η Βίβλος και οι θεοί της, που μας τους φυτέψανε τότε δια της βίας. Δυστυχώς, ούτε εμείς ούτε η πολιτεία δεν φροντίζει να προβάλη τα δικά μας πράγματα. Όλοι ξέρουμε τον Μωυσή, τον Αβραάμ, τον Μέγα Θεοδόσιο, τον Αϊνστάιν, την Μαντόνα, αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τον Ορφέα, τον Πυθαγόρα, τον Δημόκριτο τον Φειδία, ακόμη και τον Κολοκοτρώνη. Τι να περιμένη κανείς από ένα λαό που ο ίδιος αφορίζει τον εαυτόν του κάθε Κυριακή με τα αποσπάσματα των προφητών και η Εκκλησία μας δεν λέει να τα ξεκαθαρίση. Όμως ο ΠΑΝ-θεός μας ζη. Ζη μέσα μας, στην Γλώσσα μας και στο Ελληνικό Πνεύμα. Ο κόσμος επανελληνίζεται. Μακάριοι λοιπόν αυτοί που πήραν το μήνυμα. Και οι Αρκάδες, όπως και οι Έλληνες της Διασποράς, το πήραν πρώτοι. Γιατί έχουν μέσα τους τον Έλληνα Θεό. Από το ασυνείδητο της καταναλωτικής μας αγέλης πέρασαν στην Αυτογνωσία και την Συνειδητότητα. Από τον «μαζάνθρωπο» στο Απολλώνιο «Γνώθι σαυτόν». Ναι, είμαστε όλοι μας Αρκάδες.



Ποιοί ήταν οι Ετρούσκοι;

Οι Ετρούσκοι είχαν φθάσει στην Ιταλία από την Ανατολή, δηλαδή από τον Ελλαδικό χώρο. Όπως γράφει ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς στον Α τόμο των ιστοριών του: «Οι Ετρούσκοι είναι πανάρχαια Ελληνική φυλή, η οποία ξεκίνησε από τον χώρο του Αιγαίου. Αυτή ενώθηκε με Λύκιους και άλλους Πελασγούς από την Αττική και μέσω της Ηπείρου -όπου ίδρυσαν το Μαντείο της Δωδώνης- διεπεραιώθηκαν στις ακτές της απέναντι Ιταλίας, περί τον σημερινόν Αγκώνα, όπου και εγκατεστάθησαν. Αρχικώς ωνομάσθηκαν Οίνωτρες, Πευκέσται, Λέλεγες κλπ. Ακολούθως, μερικοί από αυτούς έφθασαν έως τις ακτές του Τυρρηνικού πελάγους, ενώ αργότερον άλλοι επέστρεψαν για διαφόρους λόγους στην Ελλάδα. Μετά την επιστροφήν των ονομάσθηκαν από τους εντοπίους Τυρσηνοί ή Τυρρηνοί και εποίκισαν την Θεσσαλία και την Ακαρνανία ομού με τους Αιολείς. Από εκεί, κατά την εποχή της μεταναστεύσεως προς ανατολάς, μαζί με άλλα Ελληνικά φύλα δια των νησιών του Αιγαίου μετηνάστευσαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας, όπως αναφέρουν πανάρχαιες Ελληνικές παραδόσεις». Αυτά τα Πρωτοελληνικά φύλα μαζί με τους Ετεοκρήτες της Πρώιμης Μυκηναϊκής περιόδου είναι πολύ πιθανόν να εισχώρησαν βαθιά στην Ασία και στην Μεσοποταμία και με διάφορα ονόματα, όπως Χετταίοι, Μιττάνοι, Σουμέριοι, Χάλυβες, άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη του Αιγαιατικού πολιτισμού τους στις νέες των εστίες. Πάντως είναι βέβαιο ότι τα φύλα αυτά δεν ήσαν Σημίτες, ενώ υπάρχουν πολλές αποδείξεις, όπως λ.χ. το πανομοιότυπο των προπυλαίων των Μυκηνών, που μαρτυρεί ότι οι λαοί αυτοί προήρχοντο από το Αιγαίο και η πολιτιστική τους κοιτίδα ήσαν οι Μυκήνες (Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΣ, τόμ. «Λαοί της Ανατολής». Αν προχωρούσαν οι προϊστορικές έρευνες και δεν υπήρχε ο πέπλος της σιωπής και παραχάραξης που συσκοτίζει σήμερον την ιστορία και προϊστορία, ασφαλώς θα είχε αποκαλυφθή ολόκληρη η αλήθεια για την ταυτότητα αυτών των Πρωτοελλήνων που έφθασαν στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου και διέδωσαν τον πρώτο πολιτισμό, τον Αιγαιατικό. Τούτο όμως δεν συμφέρει στην διεθνή εξουσία και στους ανθρώπους που την υπηρετούν πιστά. Συνεχώς διαμερισματοποιούν την γνώση και ακρωτηριάζουν την ιστορική αλήθεια, χάριν σκοπιμοτήτων. Είμαστε βέβαιοι ότι αν ποτέ αποκρυπτογραφηθή η Γραμμική Γραφή Α και η Ετρουσκική τότε θα αποκαλυφθή ολόκληρο το μυστήριο της καταγωγής των Ανατολικών Πολιτισμών, καθώς και αυτών της Μεσογείου. Αν παρατηρήση κανείς ένα Ελληνικό και ένα Ετρουσικό αγγείο, οι παραστάσεις τους μοιάζουν τόσο πολύ, σαν δύο σταγόνες νερού, όπως λέγει και ο Γερμανός αρχαιολόγος και ερευνητής Αιμίλιος Κούντσε, τέως διευθυντής του Γερμανικού αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών. Αυτά τα πρώιμα Πρωτοελληνικά φύλα έφθασαν προ του Τρωικού Πολέμου στον Ατλαντικό και ως την Αμερικανική Ήπειρο (Καναδά, Φλώριδα, Βολιβία, Βενεζουέλα, Νοτ. Αμερική) και από εκεί ως τα Νησιά του Πάσχα στον Ειρηνικό. («Μυστήρια από Ξεχασμένους Πολιτισμούς» του Σαρλ Μπέρλιτζ και «Ατλαντίς», της Ενρ. Μερτζ έκδ.1976) όπου υπάρχουν ατράνταχτες αποδείξεις ότι ο πολιτισμός τους προήλθε από το μακρυνό Αιγαίο.

Ο Πολιτισμός της Μεσοποταμίας

Ο πολιτισμός της Μεσοποταμίας αποδεικνύεται εκ των ανασκαφών ότι ανήκει στους Σουμερίους, φυλή που σχετίζεται στενά με τους Πρωτοέλληνες Αιγαίους και Μυκηναίους. Τούτο διαπιστώνει και ο Άγγλος ερευνητής-αρχαιολόγος σερ Λέοναρντ Γούλερ στο βιβλίο του «Ανασκαφαί εις την Ουρ, καταγραφή 12 ετών Εργασίας». Μολονότι αυτός θεωρεί τον πολιτισμό των Σουμερίων πολύ αρχαιότερο των Αρχαιοελλήνων και Αιγαίων, εν τούτοις κι αυτός δέχεται ότι οι Σουμέριοι δεν ήσαν Σημίτες. Τα διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα της Ουρ, Ουρούκ και Νινευί δεν μπορούν να συγκριθούν με τα προϊστορικά αριστουργήματα της Κρήτης, τα περίφημα Καμαραικά «Μινωικά» αγγεία, τα οποία είναι πολύ παλαιότερα και λεπτότερα αυτών της Ουρ και της Ουρούκ. Το παράδοξο είναι ότι, ό, τι προέρχεται από την Μεσοποταμία και την Ανατολή γενικότερον ελκύει την προσοχή των ερευνητών και χωρίς μεγάλη βάσανον αποφαίνονται ότι είναι τα αρχαιότερα όλων στον κόσμο. Το ίδιο συμβαίνει και για τα ευρήματα της Μεσοποταμίας, λ.χ. για τον τροχό επεξεγασίας των αγγείων της Ουρούκ, της λάσπης από τον κατακλυσμό δήθεν του Νώε, της χάλκινης αιχμής ενός δόρατος, χωρίς να καθορίζεται και η ηλικία των. Δεν ενδιαφέρονται καν να τα συγκρίνουν με τα ευρήματα της Ελλάδος, γιατί μια τέτοια σύγκριση θα αποδείκνυε ίσως την αλήθεια. Όμως εξ όσων γνωρίζουμε εκ της γεωλογίας η περιοχή αυτή σε πανάρχαιους χρόνους ήτο μια απέραντη λιμνοθάλασσα, αλλά και λόγω των διαφόρων κατακλυσμών που συνέβησαν, όπως αναφέρονται στην ιστορία. Επομένως δεν υπάρχει συνέχεια της εξελίξεως της ζωής και του πολιτισμού, όπως συμβαίνει με τους Έλληνες, οι οποίοι παρά τις γεωλογικές καταστροφές και αναστατώσεις που υπέστησαν, διεσώθη σαν μαγιά ο πολιτισμός των στην Αρκαδία, στην Στερεά Ελλάδα και στην Ιωνία, για να ξαναγεννηθή αργότερον. Οι «Ορφικοί Ύμνοι» αναφέρονται για παράδειγμα στον χαλκό πριν 3.500 π.Χ,, σε αστρονομικές παρατηρήσεις που συνέβησαν πριν το 11.000 π.Χ. («ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» Ι.Πασσά). Εξ άλλου τα ανευρεθέντα χυτήρια στην Αρκαδία χρονολογούνται πριν 2.500 π.χ . Ακόμη να αναφερθή ο περίφημος αμυγδαλόσχημος Πέλεκυς της Βέροιας, είναι ηλικίας άνω των 100.000 ετών, τα ακριδικά ιχνογραφήματα της απώτατης παλαιολιθικής περιόδου που βρέθηκαν στην Καβάλα, τα ευρήματα του Πικερμίου, τα εργαλεία και τα απολιθωμένα ζωολογικά λείψανα του καθηγητού Μιλόισιτς, ηλικίας άνω των 100.000 ετών, τα 800 εργαλεία και απολεπίσματα ασβεστολίθου του Χίγκις στην κοιλάδα του Λούρου κ.α. Και όμως οι διεθνείς πνευματικοί εξουσιαστές κλείνουν τα μάτια στα πανάρχαια ευρήματα της περιοχής πέριξ του Αιγαίου. Ούτε είναι δυνατόν να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στον προϊστορικό πλούτο των Ελληνικών σπηλαίων που μας μεταφέρουν δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πίσω, όχι σε κάποια ίχνη ανθρωποειδών, αλλά σε εχέφρονες ανθρώπους, όπως λ.χ. τον «Ευρωπαίο Αρχάνθρωπο των Πετραλώνων».
Το 1981 ανεκαλύφθησαν από τον διεθνούς φήμης ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό δύο σκελετοί ανθρώπων ηλικίας 800.000 χρόνων. Αλλά και στο σπήλαιο του Φράγχθη της Ερμηονίδος ανεκαλύφθησαν από τον T. JACOBSON ύπαρξη προϊστορικών ανθρώπων ηλικίας 25.000 ετών, χωρίς η έρευνα να έχη ακόμη φθάσει στο παρθένο έδαφος, δηλαδή σε βραχώδες έδαφος. Η συνήθεια των Ελληνικών φύλων να χτίζουν τους οικισμούς των πάνω σε υψώματα εμφανίζεται και στους Σουμερίους, στην Μεσοποταμία. Κι αυτό έχει την εξήγηση του. Διότι μια φυλή, όπως οι Αιγαίοι, Μινωίτες και Μυκηναίοι, η οποία υπέστη τρεις κοσμογονικές καταστροφές, εξ αιτίας των δύο κατακλυσμών, Ωγύγου, Δευκαλίωνος και Δαρδάνου, ήτο επόμενον να διατηρή την ιστορική μνήμη και να επιλέγη τις θέσεις των οικισμών πάνω σε υψώματα. Η θέση της Ουρ πάνω στον λόφο τις επέτρεψε να αποφεύγη την καταστροφή από τις πλημμύρες που συμβαίνουν συχνά στα επίπεδα εδάφη της Μεσοποταμίας. Πάντως πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός τα ευρήματα της Ουρ και δεν μπορεί να θεωρηθή σαν καθολικό φαινόμενο γηγενούς προϊστορικού πολιτισμού.

Ήσαν οι Έλληνες γηγενείς ή ήρθαν από το Διάστημα;

Υπάρχουν πολλές θεωρίες πάνω στο ζήτημα της εμφάνισης της μεγάλης αυτής φυλής, των Πελασγών-Πρωτοελλήνων. Άλλοι την θέλουν να έχη έρθει από την Σελήνη, ή ότι προυπήρξε της σελήνης, εξ ου και το όνομα τους (Προ-[Σ]έλληνες=Προ-Ελληνες). Υπάρχουν και οι θεωρίες της «Ινδοευρωπαϊκής» προέλευσης των, για την οποία θα μιλήσουμε κατωτέρω. Πάντως είναι πλήρως αποδεδειγμένο ότι είναι γηγενείς της περιοχής αυτής γύρω από το Αιγαίο πέλαγος. Η θεωρία ότι ήτο έρημη η χώρα της Αιγηίδος πριν αυτή καταβυθισθή και ότι οι μετέπειτα έποικοι ήσαν επήλυδες δεν ευσταθεί. Όπως δεν ευσταθεί και τελικά κατέπεσε η γελοία θεωρία περί «Ινδοευρωπαίων», οι οποίοι έφθασαν στην Ελλάδα το 1.200 π.Χ. από τα υψίπεδα της Ανατολικής Ευρώπης. Δεν χωρεί λοιπόν καμμιά αμφιβολία και τούτο αποδεικνύεται τόσον ανθρωπολογικά, όσον και παλαιοντολογικά και ιστορικά από τα πάμπολλα αρχαιολογικά και άλλα ευρήματα, ότι οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων είναι γηγενείς και αυτόχθονες κάτοικοι αυτής της γης. Τούτο όσον κι αν θέλουν να το αγνοήσουν οι διάφοροι παραχαράκτες και διαστροφείς της ιστορικής αλήθειας, είναι ανεξίτηλα χαραγμένο πάνω στο μεγάλο βιβλίο της φύσεως, και κάθε μέρα τους διαψεύδει. Ευτυχώς, που τα ίχνη στις πέτρες και στους βράχους μένουν ανεξίτηλα, όπως ανέπαφες μένουν και οι βυθισμένες στους βυθούς των Μεσογειακών θαλασσών Ελληνικές πολιτείες και τα αριστουργήματα της τέχνης τους. Η μεγάλη φυλή που έζησε στον χώρο αυτό και δημιούργησε εδώ και χιλιάδες χρόνια τον πρώτο μεγάλο πολιτισμό ήσαν οι Πελασγοί-Αρκάδες, όπως αναφέρει η Αρχαία Ιστορία και Μυθολογία.
Αποικίες Αρκάδων αναφέρονται στην Ιταλία, Κρήτη, Λιβύη, Μικρά Ασία, Πόντο, Κύπρο, Ρόδο, Τροία, Θεσσαλία, Ίμβρο, Λήμνο κ.α. («Στράβωνος Γεωγραφικά», βιβλ. Δ, Κεφ. Β σελ.292-297, 342, έκδ. Παρισίων, Κοράη 1805, και «Ρωμαική Αρχαιολογία» του Διον. Αλικαρνασσέως, τομ. Α, βιβλ. Α, έκδ. Λειψίας, 1840 και «Αρκαδικά» Παυσανίου 1-12 και 21-38, και Θουκυδίδης VΙ, 137 και ΙV 145-150 κ.λπ.). Η Ελλάδα είναι γεμάτη από παλαιολιθικούς οικισμούς ηλικίας 30-100.000 ετών, και συνεχώς έρχονται στο φως λίθινα εργαλεία, ναοί, οικισμοί, κατασκευές κ.α. που δείχνουν την συνέχεια της ζωής στην περιοχή πέριξ του Αιγαίου. Και όμως όλα ηγνοήθησαν. Και το πιο εξοργιστικόν είναι ότι οι ανθελληνικές και ψευδέστατες θεωρίες των υιοθετήθησαν και από τους Έλληνες. Διότι δεν είναι δυνατόν να καθορίζονται χρονολογικώς γεγονότα και ηλικίες που ανάγονται σε παλαιοντολογικές εποχές και να μην είναι δυνατή η χρονολόγηση γεγονότων ή αντικειμένων πριν από 10.000. Για την περίπτωση της Ελληνικής ιστορίας και προϊστορίας ο χρόνος έμεινε στην πρώτη Ολυμπιάδα, και μόνον μετά τις ανασκαφές των Σλήμαν και Έβανς προχώρησε ως την Ομηρική Εποχή. Όμως και τότε διέσπασαν την συνέχεια του Ελληνισμού με καινοφανείς και σκόπιμα ύπουλες θεωρίες ότι δήθεν οι Μινωίτες, Μυκηναίοι, οι Τρώες και άλλοι λαοί της Μικράς Ασίας, Ιταλίας και πέριξ της Μεσογείου δεν ήσαν Έλληνες, αφού οι Έλληνες -Ινδοευρωπαίοι- κατ’ αυτούς ήλθαν βραδύτερον από τα υψίπεδα της Ευρώπης. Όταν δε καταπίπτη η περί «Ινδοευρωπαίων» θεωρία των μηχανεύονται την από Ανατολών το φως. Και ενώ η Ελλάδα είναι ένα απέραντο Μουσείο, εν πολλοίς ανεξερεύνητο, αυτοί προτιμούν άλλες περιοχές της Ανατολής, οι οποίες δεν είναι σε θέση να φωτίσουν συνολικά τα μυστήρια του Αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Όμως κι εκεί παίρνουν την ίδια αποστομωτική απάντηση, γιατί παντού ο αρχαίος πολιτισμός ομιλεί Ελληνικά . Επομένως μετά την κονιορτοποίηση των ψευδοθεωριών των είναι ανάγκη να ξαναγρφή η αληθινή Προϊστορία της Μεσογείου και ολοκλήρου της ανθρωπότητος. Χωρίς αυτό η ανθρωπότητα θα παραπαίη στο ψεύδος και στο πνευματικό σκοτάδι. Και ασφαλώς θα είχε προχωρήσει η γνώση και η κατανόηση του μυστηρίου του πολιτισμού αν είχαν μελετήσει προσεκτικά και αποκρυπτογραφήσει τους Ελληνικούς Μύθους και δεν τους θεωρούσαν φανταστικά παραμύθια ανθρώπων με αρρωστημένη φαντασία. Ευτυχώς που τα τελευταία χρόνια Έλληνες και φιλέλληνες επιστήμονες και ιστοριοδίφες έχουν αρχίσει μια συστηματική μελέτη και έρευνα γύρω από το θέμα «Ελληνισμός» και με τις εξαίρετες εργασίες των -και συχνά και με την οικονομική των συμβολή- εκδίδουν σημαντικά βιβλία και μελέτες που επαναφέρουν την πραγματική αλήθεια, που τόσο βάναυσα κακοποιεί το «Οργανωμένο Συνδικάτο του Ψεύδους». Ένα τέτοιο συνδικάτο ήτο και του «διεθνώς καταξιωμένου» ερευνητού των βυθών Γάλλλου Ζακ Κουστώ, ο οποίος συνελήφθη να ποντίζη Σημιτικές πινακίδες γύρω από τις ακτές της Κρήτης, με παραχαραγμένο αρχαιολογικό περιεχόμενο. Οι πινακίδες αυτές επρόκειτο να ανασυρθούν βραδύτερον από «αρχαιολόγους» του συνδικάτου για να στηρίξουν τους ψευδέστατους ισχυρισμούς ό,τι η Κρήτη παλιά εκατοικείτο δήθεν από Σημίτες.
Άξιες να μνημονευθούν είναι και οι ακόλουθες μελέτες-έρευνες: Ανασκαφές Μιλόισιτς 1957-59 στην Θεσσαλία, Ουέης στις Μυκήνες, Πουλιανός στην Χαλκιδική, Ε. Χίγκις το 1967 στην Ήπειρο (Πηγές Λούρου, Κοκκινόπηλος και σπήλαιο Ασπροχάλικο, Δ. Θεοχάρης Αλόννησος, Σποράδες, Κοκκινόκαστρον και Σέσκλον Θεσσαλίας, Leroi Groyrhan στην Πελοπόννησο, Κάστρο Χλεμπούτσι, Τh. Jacobson στο σπήλαιο Φράγχθη, Παπαδημητρίου, Μυλωνάς στις Μυκήνες, Αυγ. Σορδίνας στην Κέρκυρα και άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι που προσέφεραν την συμβολή των. Πάντως η ζωή του ανθρώπου στην Ελλάδα πρέπει να αρχίζη προ εκατοντάδων χιλιετηρίδων και ασφαλώς πρέπει να είναι συνδεδεμένη με την πρώτη εμφάνιση του ανθρώπου στον κόσμο, τουλάχιστον του εχέφρονος τοιούτου. Η Αιγηίδα λοιπόν είναι η κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού, έστω κι αν οι άνθρωποι του «Οργανωμένου Συνδικάτου του Ψεύδους» θεωρούν ότι είναι η Αφρική. Δυστυχώς πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή, διότι εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια οι γνωστοί παραχαράκτες αλλά και αρκετοί ανεγκέφαλοι και αμαθέστατοι συσσωρεύουν ψεύδη επί ψευδών στο οικοδόμημα της Ιστορίας. Παραποιούν ακόμη και την Επιστήμη προκειμένου να στηρίξουν τις ψευδείς και έωλες θέσεις των. Έτσι υπάρχουν σήμερον(1998) ιστορικά βιβλία εκδιδόμενα από το Ελληνικό κράτος, με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, τα οποία στηρίζονται σε ξένους συγγραφείς και αγνοούν παντελώς τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, που λογικά πρέπει να ήσαν πιο κοντά στα γεγονότα και επομένως και στην ιστορική αλήθεια . Το φαινόμενο τούτο είναι καταπληκτικό και όμως αληθινό για όποιον μελετήση τα σημερινά βιβλία τύφλωσης των Ελληνοπαίδων. Προφανώς οι ιστορικοί μας είτε από συμφέρον είτε από άγνοια, είτε τέλος για να φανούν «σύγχρονοι» ασπάζονται τα πιο απίθανα τερατουργήματα, χωρίς προηγούμενη έρευνα στις πανάρχαιες Ελληνικές πηγές, και χύνουν έτσι το ανθελληνικό δηλητήριο στις ψυχές των παιδιών μας.

Προπάτορας μας ο Πελασγός.
Μπορεί να υμνείτε τους «προπάτορες» μας της Βίβλου κάθε Κυριακή στις Εκκλησίες, αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σχέση με την ιστορική αλήθεια .Προπάτορας μας δεν ήτο ο Αβραάμ, αλλά ο Πελασγός, γιος του Διός και της Νιόβης ή του Αρέστορος. Ήτο δε τόσο παλαιός όσο και ο Ζεύς. Απόδειξη δε τούτου ότι την εποχή εκείνη επικρατούσε ακόμη η ανθρωποθυσία. Σύμφωνα με την Μυθολογία ο Πελασγός ήτο ο πρώτος άνθρωπος της προϊστορίας, και συνάμα βασιλεύς των Αρκάδων Πελασγών. Γιος του ήτο ο Λυκάων, ο οποίος απέκτησε τρία αγόρια και μια θυγατέρα, την Καλλιστώ. Επειδή ήτο ωραιοτάτη την ερωτεύθηκε ο Ζευς. Ο Λυκάων, σύμφωνα με την παράδοση, έκτισε την πρώτη πόλη στον κόσμο, την Λυκόσουρα στο όρος Λύκαιον. Αυτός καθώρισε την λατρεία του Λυκαίου Διός και εθέσπισε αγώνες, τα «Λύκαια», οι οποίοι ήσαν αρχαιότεροι ακόμη και των Παναθηναίων. Εκεί λοιπόν, στην κορυφή του Λυκαίου Ολύμπου, ανετράφη κατά την παράδοση, ο Λύκαιος Ζευς και όχι στην Κρήτη όπως κακώς ισχυρίζονται οι Κρήτες. Και πράγματι στο Λύκαιον όρος υπάρχει μια περιοχή που ονομάζεται «Κρητέα», όπου κατά την πράδοση των Αρκάδων η Ρέα γέννησε τον Δία. («Αρκαδικά», Παυσανίου 38, 6 και «Ορφικά», Ύμνος Διός, υπό Καλλιμάχου). Τον Λυκάωνα διεδέχθη ο Νύκτιμος και αυτόν ο Αρκάς, υιός της Καλλιστούς και του Διός, ως βασιλεύς των Πελασγών. Έκτοτε η χώρα από Πελασγία μετωνομάσθηκε Αρκαδία. Πρώτος λοιπόν ο Αρκάς εδίδαξε τους ανθρώπους να καλλιεργούν τον σίτον, καθ’ υπόδειξη του Τριπτολέμου. Επίσης τους έμαθε να παρασκευάζουν τον άρτον, να γνέθουν το μαλλί και να υφαίνουν τα υφάσματα, για να ενδύονται με αυτά, αντί να περιβάλλονται από δοράς ζώων(προβιές), όπως συνέβαινε μέχρι τότε. («Αρκαδικά» Παυσανίου, 1, 6 και 4, 2-4). Οι Αρκάδες Πελασγοί, όπως και οι σημερινοί Αρκάδες, λόγω του ορεινού και άγονου εδάφους συνήθιζαν να μεταναστεύουν σε ξένες χώρες, όπως μαρτυρούν ο Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Στράβων, Παυσανίας κλπ. Όπως αναφέρει ο Αισχύλος στις Ικέτιδες: Ο Πελασγός, ο βασιλεύς του Άργους, λέγει στις Δαναΐδες ότι: «το βασίλειό του φθάνει από του Στρυμώνος ως την Ήπειρο».Αν ρωτήσετε τι υπήρχε βορειότερον την εποχή εκείνη; Δεν υπάρχει ούτε απλός υπαινιγμός περί άλλης τινός πατρίδος ή λαού την εποχή εκείνη. Το πιθανότερον είναι να ήτο κενή ανθρώπων, λόγω των δυσμενών κλιματολογικών και περιβαλλοντολογικών συνθηκών (παγετώνων και πλημμύρων μετά την τήξη των) Αλλά κι αν υπήρχον άνθρωποι αυτοί δεν θα είχαν ακόμη μπη στο στάδιο του πολιτισμού, όπως οι Πελασγοί στο εύκρατο κλίμα της Μεσογείου.(«Τα Ορφικά»). Ο Ευσέβιος μας λέγει ότι οι Πελασγοί ήσαν θαλασσοκράτορες, προφανώς οι νησιώτες Κυκλαδίτες, Μινωίτες και λοιποί των παραθαλασσίων περιοχών του Αιγαίου πελάγους. Ο Αριστοφάνης αποκαλεί αυτούς «Πελαργούς» στον Φαίδωνα για να δείξη την ταξιδιωτική των μανία, ενώ ο Πλάτων τους αποκαλεί «βατράχους», λόγω της αγάπης των για το υγρό στοιχείο. Πάντως το σημαντικότερο και πιο παλιό Πελασγικό φύλο ήσαν οι Αρκάδες. Εδώ να σημειώσουμε ότι οι Ετεοκρητικές επιγραφές και η Πελασγική επιγραφή της Λήμνου γραμμένες στην αυτή Ελληνο-Πελασγική γλώσσα, είναι όμοια προς την σημερινή Αλβανική που είναι συγγενής προς την Χετταϊκή. Εξ άλλου Πελασγικές γλώσσες ήσαν και η Λυδική, Καρική, Ετρουσκική, των Μιττάνι, των Ελαμιτών και φυσικά η Μινωική και η παλαιότερη Αρκαδική εκ της οποίας προέρχονται όλες οι ανωτέρω (Εγκυκλ. «ΗΛΙΟΣ»). Προφανώς μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος οι μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων ήτο φυσικόν να διασωθούν στα ορεινά διαμερίσματα, όπως ήτο η Αρκαδία. Όπως γράφει και ο ποιητής Άσιος του 7ου π.Χ. αιώνος: «Αντίθεον δε Πελασγικόν εν υψικόμοισιν ορέσι γαία μέλαινι ανέδωκεν, ίνα θνητόν γένος είη». Δηλαδή: «Στις υψηλές δασώδεις κορυφές των ορέων η μαύρη γη εγέννησε το ισόθεο Πελασγικό φύλο, για να γίνη θνητόν γένος» (Παυσανίου, «Αρκαδικά» 1, 5). Και μόνον αυτό φανερώνει ότι οι Πελασγοί Προέλληνες ήσαν γέννημα και θρέμμα τούτης της γης και όχι ξενόφερτοι όπως μας είπαν αργότερα οι διάφοροι σκοταδιστές.(Διονυσίου Αλικαρνασσέως, «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία», βιβλ. Α X-LXV) και Ιωάν. Θωμοπούλου «Πελασγικά», έκδ. 1912) Εξ άλλου η Πελασγική γλώσσα συναντάται όχι μόνον στην ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά και στα νησιά του Αιγαίου, και στην Ιταλία (Ετρούσκοι), και στην Μικρά Ασία (Καρία, Λυκία, στο βασίλειο των Χετταίων κλπ). Και αυτά δεν τα λέμε εμείς, αλλά μιλάνε οι πέτρες και οι ογκόλιθοι των Πελασγικών δημιουργημάτων. Τους συναντάμε σαν Οίνωτρες ή Πευκέστες να εποικούν στην Ιταλία, στον λόφο του Παλατίνου στην Ρώμη. Βραδύτερον απεκλήθησαν Ετρούσκοι ή Τηρσυνοί και Τηρρηνοί και μετά τον Τρωικό Πόλεμο εγκατεστάθησαν στην ίδια περιοχή οι αρχαίοι Πελασγοί Πισσάται, προερχόμενοι από την Πίσσαν της Ηλιδος (Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, Στράβων, Παυσανίας). Ο Παυσανίας λέγει ότι «ο Πελασγός ήταν ανώτερος όλων των συνανθρώπων του και όχι μόνον κατά το μέγεθος του σώματος και την ρώμην, αλλά και κατά το κάλλος και την ευφυίαν του». Αλλά και η Κρήτη και Κύπρος είχαν εποικισθή από Πελασγούς Αρκάδες. Έτσι εξηγείται η λατρεία του Διός και τα περί γεννήσεως του Διός στην Κρήτη, πιθανόν εις ανάμνησιν της Κρητέας της Αρκαδίας. Εξ άλλου και αρκετές ονομασίες της Κρήτης, όπως λ.χ Γόρτυνα, μας παραπέμπουν στην πανάρχαιη κοιτίδα, την Αρκαδία, από όπου οι Πελασγοί Αχαιοί αρχικά και οι Δωριείς βραδύτερον κατέκτησαν την Κρήτη. Πάντως μετά τον Τρωικό Πόλεμο, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης (Α: 12) συνέβησαν μεγάλες αναστατώσεις: «Η Ελλάς έτι μετανίστατο και κατωκοίζετο, ώστε μη ησυχάσασα αυξηθήναι, η τε γαρ αναχώρησις εξ Ιλίου χρονία γενομένη πολλά ενεόχρωσε και στάσεις εν ταις πόλεσι ως επί πολύ εγίγνετο...Βοιωτοί τε γαρ οι νυν, εξηκοστώ έτει μετά Ιλίου άλωσιν, εξ Αρνης αναστάντες υπό Θεσσαλών την νυν Βοιωτίαν πρότερον δε Καδμηίδα γην καλουμένην ώκησαν. Δωριείς τε ογδοηκοστώ έτει ξυν Ηρακλείδαις Πελοπόννησον έσχον, μόλις τε πολλώ χρόνω ησυχάσασα η Ελλάς βεβαίως και ουκέτι ανισταμένη αποικίας εξέπεμψε και Ίωνες μεν Αθηναίοι και νησιωτών τους πολλούς ώκησαν. Ιταλίας δε και Σικελίας το πλέον Πελοποννήσιοι, της τε άλλης Ελλάδος έστιν ά χωρία. Πάντα δε ταύτα ύστερον των Τρωικών εκτίσθη» Δηλαδή: Οι κάτοικοι της Ελλάδος την εποχή εκείνη μετεκινούντο και εγκαθίσταντο σε διαφόρους περιοχές, γεγονός το οποίον τους εμπόδιζε να ησυχάσουν και να αυξάνωνται, γιατί μακρός χρόνος που απαιτήθη για την εκστρατεία της Τροίας πολλές ανωμαλίες και στάσεις προκάλεσαν στις πόλεις . Οι σημερινοί Βοιωτοί εξήκοντα έτη μετά την άλωση της Τροίας εκτοπισθέντες υπό των Θεσσαλών από την Άρνη της Θεσσαλίας, όπου ήσαν εγκατεστημένοι ήλθαν και εγκατεστάθησαν στην σημερινή Βοιωτία, η οποία εκαλείτο πρότερον Καδμηίς. Οι Δωριείς, ογδοήκοντα έτη μετά τον Τρωικό πόλεμο, κατέλαβον την Πελοπόννησο μετά των Ηρακλειδών. Μόλις δε μετά πάροδο πολλών ετών, ησυχάσασα η Ελλάς από τους εμφυλίους πολέμους, έστειλεν αποικίες και οι μεν Αθηναίοι μετέβησαν και εποίκισαν την Ιωνία και πολλές νήσους, οι δε Πελοποννήσιοι το περισσότερο μέρος της Ιταλίας και Σικελίας, καθώς και μερικά άλλα μέρη της λοιπής Ελλάδος. Όλα δε αυτά εγένοντο μετά από τα Τρωικά».

Οι Πηγές της Προιστορικής Γνώσης
Για όσους επιθυμούν να ερευνήσουν τις αρχαίες γραφές περί της Ιστορίας και Προϊστορίας των Αρχαίων Ελλήνων Πελασγών τους παραπέμπω στα έργα του Αρτεμιδώρου του Εφεσσίου, τεμάχιον της Επιτομής των 11 βιβλίων του από σελ. 442-454, «Μαρτυρίαι και Τεμάχια» Μενίππου Περγαμηνού, σελ. 455-476, «Τεμάχια και Μαρτυρίαι» Αρτεμιδώρου του Εφεσσίου, σελ. 457-475, Δικαιάρχου «Βίος Ελλάδος» σελ. 479-504, Ισιδώρου Χαρακηνού «Παρθικοί Σταθμοί» σελ. 507-513, Σκύμνου του Χίου «Περιήγησις» σελ.516-556, Πλουτάρχου «Περί Ποταμών και Όρων Επωνυμίας» σελ. 557-605, «Χρηστομάθεια» εκ των του Στράβωνος «Γεωγραφικών», σελ. 609-812 (το μείζον μέρος έχει απωλεσθή) Και Β τόμ. έκδ. Βιέννης, 1808 περιέχων Διονυσίου «Οικουμένης Περιήγησις» μετά των περεμβολών του Ευσταθίου, σελ. 6-262 και υποσημ. από 6-192 και εφεξής, Αρριανού ή μάλλον Ανωνύμου «Περίπλους Ευξείνου Πόντου» σελ. 266-276, Πτολεμαίου «Κανών επισήμων Πόλεων περί Αραβίας και των Αστεισμών έκθεσις» σελ. 279-392, Ανωνύμου «Παράφρασις» εις την Διονυσίου «Περιήγησιν» σελ. 393-530 και Αμπού Φεδάλ Ισμαήλ βασιλέως Απαμείας «Εκ των Γεωγραφικών Πινάκων», με μετάφρασιν στα Ελληνικά του Αραβικού κειμένου. Τα ανωτέρω έργα των αρχαίων Γεωγράφων περιέχουν αφάνταστον πλούτον πληροφοριών περί των παραδόσεων και των κινήσεων των Αρχαιοελλήνων, των Πελασγών και των Ελλήνων της Προϊστορικής περιόδου, στην Μεσόγειο, στον Εύξεινον Πόντον, την Αραβικήν και Ερυθράν Θάλασσαν, την Ινδική και Κινεζικήν Θάλασσαν τον Ατλαντικόν Ωκεανόν. Για τους πλόες των Αρχαιοελλήνων Πελασγών στην περιοχή του Ατλαντικού έχει γράψει εν εκτάσει και η Ενρ. Μερτζ. Βέβαια γράφει και ο Κούρτιος και πλείστοι άλλοι στην «Ιστορία της Ελλάδος», Κεφ. Α πράγματα εξωφρενικά: «Οτι τάχα οι Έλληνες δεν φαντάζονταν ότι ήσαν οι πρώτοι οικιστές της χώρας, αλλά επίστευαν ότι παντού ανά την Ελλάδα προϋπήρχαν αυτών άλλοι, οι οποίοι υλοτόμησαν τα δάση, αποξήραναν τα έλη και ισοπέδωσαν τους βράχους. Προς αυτούς δε τους προδρόμους των αισθάνονταν τους εαυτούς των συνδεδεμένους με την πίστη και τα ήθη, αλλά συγχρόνως θεωρούσαν αυτούς και ξένους και δεν τους υπελόγιζαν σαν στενούς συγγενείς των, χαρακτήριζαν δε αυτούς με ξενικά ονόματα, ιδίως δε ως Πελασγούς. Όσα δε έλεγαν οι Έλληνες για τους παλαιοτέρους Έλληνες ή Πελασγούς ήταν πράγματα ολίγα και πενιχρά-κατά τον Κούρτιον. Όμως ο Θουκυδίδης -συνεχίζει ο Κούρτιος- θεωρεί εμφανώς τους κατοίκους της Ελλάδος Πελασγούς και Έλληνες, ως αποτελούντες από των αρχαιοτάτων χρόνων ένα Έθνος, εν τούτοις οι Πελασγοί και οι Έλληνες-κατά τον Κούρτιον- δεν ήταν δυνατόν να θεωρηθούν ως οι αυτοί, ούτε ότι αυτά τα δύο ονόματα εκπροσωπούν το αυτό πράγμα, το αυτό έθνος. «Είναι όμως ιστορικά αποδεδειγμένο ότι οι Πελασγοί ήσαν ένα απέραντο Έθνος χωρισμένο σε πολλά κράτη. Πρέπει ωστόσο να λάβουμε υπ’ όψιν ότι ο Κούρτιος αυτά τα έγραψε προ των ανασκαφών των Μυκηνών, της Κνωσσού, της Τροίας κι άλλων που μαρτυρούν την συνέχεια των Ελλήνων της Προϊστορικής εποχής με τους Έλληνες της Ιστορικής τοιαύτης. Αλλά ο Κούρτιος αγνόησε και τα «Ορφικά», όπως ακριβώς τα αγνοούν ακόμη και σήμερα οι μελετητές της Ελληνικής Προϊστορίας, εκ των οποίων αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες είναι το αρχαιότερο έθνος της γης. Και ήτο επόμενον να έχουν ξεχάσει πάρα πολλά στοιχεία των προγόνων των λόγω των φοβερών γεωλογικών μεταβολών και πληθυσμιακών αναστατώσεων που συνέβησαν, ιδία μετά τον Τρωικό Πόλεμο, όπως προαναφέρθηκε. Μήπως σήμερον δεν καταβάλλεται προσπάθεια, κατόπιν οδηγιών της UNESCO και της Ε.Ε να ξεχάσουμε λίαν πρόσφατα γεγονότα της ιστορίας μας;

ΟΡΚΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΟΠΗ

Με την απαγγελία του όρκου του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ωπη της Ασίας ξεκίνησε την παρουσίαση της νέας κινηματογραφικής παραγωγής για τη ζωή του στρατηλάτη ο Ελληνοαυστραλός Στηβ Μάγιας (γνωστός απο τη συμμετοχή του σε ταινίες ως Στηβ Στράτος) στο 57ο συνέδριο της Παμμακεδονικής στην Βοστώνη. Ο νεαρός ηθοποιός, πρόεδρος της «H.B. Inc. Productions» θα είναι και ο πρωταγωνιστής της ταινίας με τίτλο «Ο Μέγας Αλέξανδρος».
«Θα δώσουμε στην ταινία το πορτραίτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου όπως ακριβώς το φωτίζουν οι ιστορικές πηγές» μας λέει ο Ελληνοαυστραλός ηθοποιός. «Θα ακολουθήσουμε τα ίχνη του από τη γέννηση έως τον θάνατό του. Το σενάριο έχει γραφεί από Ελληνα, οι παραγωγοί είναι Ελληνες, όπως και αρκετοί ηθοποιοί. Η μουσική θα γραφεί από τον Eλληνα συνθέτη Σταμάτη Σπανουδάκη. Τα στοιχεία αυτά εγγυώνται την αυθεντικότητα της ταινίας».

Μεγάλα ονόματα που έχουν προσεγγισθεί από τους παραγωγούς είναι μεταξύ άλλων οι Al Pacino, Catherine Zeta-Jones, Christopher Walken, Salma Hayek, Sophia Loren, Ernest Borgnine και άλλοι. Η παραγωγή έχει σχεδιασθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην ξεπεράσει το ποσό των 120 εκατομμυρίων δολλαρίων.

«Οι μεγάλοι ηθοποιοί δεν εγγυώνται την επιτυχία των κινηματογραφικών ταινιών πλέον», μας εξηγεί ο Στηβ Μάγιας. «Κορυφαίοι σκηνοθέτες όπως οι Peter Jackson (The Lord of the Rιngs), και Angh Lee, Crouching Tiger, Hidden Dragon και The Hulk επισημαίνουν τις αλλαγές αυτές στο Holywood. Ταινίες με νέα άγνωστα πρόσωπα όπως το «Lord of the Rings» και το ¨My Big Fat Greek Wedding¨ έφεραν τεράστια κέρδη στο box-office. Αυτό που πλέον προσελκύει το κοινό είναι η ιστορία -το σενάριο και η δημοσιότητα που θα λάβει. Το κοινό ταυτίζεται πιο εύκολα με ένα άγνωστο πρόσωπο. Εμείς επιπλέον έχουμε το πλεονέκτημα ότι θα απευθυνθούμε σε ένα τεράστιο κοινό που περιμένει από τους Ελληνες μία παραγωγή για τον Μέγα Αλέξανδρο.»

Το σενάριο έχει εγκριθεί από ιστορικούς, ερευνητές και παραγωγούς οι οποίοι επεσήμαναν ότι διαθέτει όλα εκείνα τα επικά στοιχεία όπως οι ταινίες του Ben-Hur και The Ten Commandments. Μεγάλοι Αμερικανοί σκηνοθέτες έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για την ταινία. «Αναζητούμε -μας λέει ο παραγωγός Ηλίας Γραμματικάκης- τον σκηνοθέτη που θα αποδώσει με ρεαλισμό τις σκηνές των μαχών και που θα αναδείξει το ανθρώπινο στοιχείο, το αίσθημα και το πάθος».

Σχετικά με τις άλλες παραγωγές για τον Μέγα Αλέξανδρο μας λέει ο κ. Γραμματικάκης: «Οι ταινίες αυτές παρουσιάζουν τον Ελληνα ήρωα ως άγριο και πρωτόγονο, μέθυσο, βάρβαρο, ομοφυλόφιλο και το χειρότερο απ΄ όλα βαλκάνιο και όχι Ελληνα. Πάντως, από ότι φαίνεται ο Baz Luhrman θα αναβάλει τα γυρίσματα της ταινίας του ενώ ο Oliver Stone είναι αποφασισμένος να προχωρήσει. Ο Στηβ Σόρος γνωστός απο τη δραστηριότητα του στα Βαλκάνια έχει ήδη χρηματοδοτήσει με 20 εκατομμύρια δολλάρια μία παραγωγή τανίας για βίντεο πάνω στη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου».

Η μεγαλύτερη απογοήτευση των παραγωγών της ταινίας είναι ότι ακόμη δεν έχει εκφράσει ενδιαφέρον για την ταινία κανένας Ελληνας επενδυτής. «Οι Αμερικανοί επενδυτές πραγματικά εκπλήσσονται από το γεγονός αυτό» επισημαίνει ο Στηβ Μάγιας. «Οι ταινίες με αναφορά στο Ολοκαύτωμα έχουν την απόλυτη οικονομική στήριξη του Εβραϊκού κεφαλαίου. Και είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για την ταινία μας. Εχουμε την γραπτή υποστήριξη και ενθάρρυνση από τη διεθνή Ελληνική κοινότητα. Χρειαζόμαστε όμως και την οικονομική τους στήριξη. Επιθυμία μας θα ήταν να επενδύσουν μόνον Ελληνες. Για αυτό και προσφέρουμε και στον μέσο Ελληνα τη δυνατότητα να επενδύσει με μετοχές των 100 δολλαρίων. Πιστεύουμε ότι η ταινία για τον μεγάλο εθνικό μας ηρωα είναι εθνική υπόθεση», λέει.

Την παραγωγή της ταινίας υποστηρίζει η ελληνική κοινότητα διεθνώς: η μεγαλύτερη εθνικοτοπική ομογενειακή οργάνωση στις ΗΠΑ, «Παμμακεδονική Ενωση», το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (SAE), η αρχαιότερη Ελληνοαμερικανική οργάνωση «ΑΗΕPΑ», η Ολυμπιακή Επιτροπή της Αθήνας του 2004 και αρκετοί εκπρόσωποι της Ελληνικής πολιτείας.
Ο νέος ηθοποιός εργάσθηκε στο σενάριο της ταινίας διεξάγοντας 7 έτη έρευνα. «Οι δύο ταινίες που ετοιμάζει το Hollywood» μας λέει ο Στηβ Μάγιας, «διαστρεβλώνουν την ιστορία μας και εμφανίζουν μία εικόνα για τον μεγάλο Μακεδόνα στρατηλάτη η οποία δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».

Ο Στηβ Μάγιας είναι 35 ετών, γεμάτος πάθος για το έργο που ετοιμάζει: «Ελπίζω αυτή τη φορά οι Ελληνες να ενωθούμε, να προστατεύσουμε και να αναδείξουμε διεθνώς την ιστορία μας και τον μεγάλο Μακεδόνα στρατηλάτη, τον Μέγα Αλέξανδρο!».

H Υπάτη πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης Αμερικής, η κ. Νίνα Περοπούλου μετέβη στην Καλιφόρνια, όπου είχε επαφές με το διευθυντή της κινηματογραφικής εταιρίας «Γουόρνερ Μπράδερ», Τζον Σούλμαν και με άλλους παραγωγούς του κινηματογράφου που ετοιμάζουν ταινίες για τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου στους οποίους επέστησε την προσοχή ότι στις ταινίες τους, πρέπει να γίνει σεβαστή η ιστορία, τουλάχιστον σε ότι αφορά το πρόσωπο του μεγάλου Μακεδόνα στρατηλάτη και να μην υπάρξει παραχάραξή της «με γνώμονα το εύκολο κέρδος και την αμφισβητούμενη κινηματογραφική επιτυχία».

US-SRAEL UBERALLES
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
Το σύστημα εξουσίας των ΗΠΑ είναι βαθιά διαβρωμένο από τις πανίσχυρες Εβραϊκές Οργανώσεις και τους πράκτορες του Ισραήλ που έχουν σφετερισθεί τις πιό καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό της Αμερικής. Περιττό να πούμε ότι σαν βδέλλες ρουφάνε το αίμα μας. [ Ένα μόνον παράδειγμα αρκεί. Κάθε φορά που βάζετε την πιστωτική σας κάρτα στο μηχάνημα αυτοί σας κλέβουν από την τσέπη 4%-6%, και αν καθυστερήσετε να πληρώσετε το ποσό, το επιτόκιο φθάνει στο 19% ήτοι σύνολον 23-25% ] Έτσι κατάφεραν να χρεώσουν ως το λαιμό όλες τις κυβερνήσεις, τους οργανισμούς και τους ιδιώτες. Τώρα δικαιώνεται πλήρως ο Benjamin Franklin [Η γνωστή διακήρυξη του για τους Εβραίους που φυλάσσεται στο μουσείο Σμιθσόνιαν της Ουάσιγκτον ]. Στην εποχή μας η Σιωνιστική Κατοχή της Αμερικής βρίσκεται σε πλήρη άνθηση, κι’ αυτό το βλέπεις στην άγρια εκμετάλλευση, παρακμή, τρομολαγνεία, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή κ. α .
Ο,τι συμφέρει το Ισραήλ και τους Εβραίους αυτό γίνεται επίσημη πολιτική των ΗΠΑ, παρότι βλάπτονται τα ζωτικά συμφέροντα του Αμερικανικού λαού. Έτσι προς χάριν έξη(6) εκατομμυρίων Εβραίων του Ισραήλ, οι ΗΠΑ έχουν κάνει εχθρό το 1/5 περίπου της οικουμένης, δηλαδή ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο και όχι μόνον. Διότι με τους παράνομους ιμπεριαλιστικούς και θρησκευτικούς πολέμους τους πότε στην Γιουγκοσλαβία, πότε στο Αφγανιστάν , δίς στο Ιράκ και με τις απειλές πολέμου κατά της Συρία , Ιράν και Βόρειας Κορέας έχει κάνει εχθρό ολόκληρη την οικουμένη . Έτσι λοιπόν όλο το δυναμικό της υπερδύναμης είναι σήμερον στη διάθεση του Ισραήλ και της καμπαλιστικής και ολιγαρχικής συμμορίας που λυμαίνεται την Ουάσιγκτον προς εκπλήρωση των άνομων και συνωμοτικών σχεδίων τους για την εγκαθίδρυση του Μεγάλου Ισραήλ και την επιβολή της παγκόσμιας σιωνιστικής δικτατορίας, της US-RAEL uberalles..
Βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον της μεγαλύτερης στην ιστορία οργανωμένης εγκληματικής συνωμοσίας κατά της ανθρωπότητος. Επειδή όμως αυτή η συνομωσία βασίζεται στην εξαπάτηση της κοινής γνώμης , η «Αχίλλεια πτέρνα” της είναι η άμεση και ταχεία αποκάλυψη της . Και επειδή η δημοσιογραφία έχει παίξει τον πιο βρώμικο ρόλο στην απόκρυψη της Αλήθειας, εμείς οι απλοί πολίτες- και ιδίως εσείς οι νέοι του διαδικτύου-έχετε ιερά υποχρέωση να αναλάβετε σαν έργο ζωής την απαλλαγή του κόσμου από τον βραχνά της σιωνιστικής δουλείας. Αρκεί να ξεσκεπάσετε τους συνωμότες. Μην τους φοβάσθε . Είναι λίγοι και θρασύδειλοι. Όταν ενημερωθεί η παγκόσμια κοινή γνώμη αυτοί θα εξαφανισθούν όπως η πρωινή ομίχλη στον ήλιο(26/11/03)
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟΝ(1ον)

(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
Οι λαοί μοιάζουν με φυλακισμένους μέσα στην αμάθεια και στην παραπληροφόρηση που τους έχουν επιβάλει οι πονηροί εξουσιαστές τους. Είναι κλεισμένοι μέσα στο βαθύ σπήλαιον όπου βασιλεύει η αμάθεια και το πυκνό σκοτάδι. Κάθε τόσο στο στόμιο του σπηλαίου καίει μια φωτιά και αυτοί βλέπουν αμυδρά μόνον τις σκιές των ειδώλων τους στα τοιχώματα του σπηλαίου και απορούν χαίρονται, ή φοβούνται . Όμως δεν μπορούν να εξηγήσουν τι συμβαίνει έξω από το σπήλαιο, διότι έχουν τελεία άγνοια . Έτσι αρκούνται στο σκοτάδι και χαίρεται ή φοβάται η ψυχή τους βλέποντας τα ψευδή είδωλα τους, διότι νομίζουν ότι είναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές, θεϊκές οντότητες και όχι οι σκιές τους. Οι δεσμοφύλακες είναι αδιάφοροι για τους εντός του σπηλαίου δεσμώτες . Το μόνον που τους ενδιαφέρει είναι να παράγουν έργο και για να μην επαναστατούν τους συντηρούν εντέχνως τη φωτιά ώστε να τους διατηρούν ψευδαισθήσεις με τις σκιές τους. Και οι δεσμώτες εκτελούν μιμητικά πράξεις παιδαριώδεις , που λίγο διαφέρουν από ζώα, και ποτέ δεν ζητούν να βγουν από εκεί μέσα.
Αν κάποιοι από περιέργεια βγουν στο άκρο της σπηλιάς βλέπουν με έκπληξη και θαυμασμό μαζί τη φωτιά που καίει και τότε αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι αυτά που έβλεπαν μέσα δεν ήσαν οι ίδιοι αλλά τα είδωλα τους. Τότε αρχίζουν να φανατίζονται και να θεωρούν ότι κατέχουν την αλήθεια , αφού έγιναν κοινωνοί του μεγάλου μυστικού που οι άλλοι εντός του σπηλαίου ούτε κατά διάνοια έχουν αντιληφθεί. Στους απελεύθερους οι δεσμοφύλακες λένε να ρίχνουν διαρκώς ξύλα στη φωτιά , ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν εκλογές για να ξεγελάσουν τους εντός δεσμώτες, και εκείνοι εκτελούν με φανατισμό. Τότε οι νεοφώτιστοι αποδέσμιοι, νοιώθουν ανασφάλεια και μοναξιά και γίνονται φανατικοί, εκδικητικοί και επιθετικοί, καθώς θαυμάζουν τη φωτιά που καίει, ήτοι την ύλη που καταναλώνεται αφειδώς προς ίδιον όφελος. Παρουσιάζονται διχασμένοι ως προς τον εαυτόν τους και αλλοπρόσαλλοι ως προς τους άλλους. Οι άλλοι αντιλαμβάνονται τον διχασμόν και την αστάθειαν και απομακρύνονται. Είναι η δύσκολη φάσις: της αδιαλλαξίας και ασυνεννοησίας, με εξάρσεις αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας ως προς τον εαυτόν τους. Εμφανίζονται εις τους άλλους: απροσάρμοστοι και αγχώδεις, κακοδιάθετοι και μεμψίμοιροι, υπεροπτικοί και πιεστικοί, εκρηκτικοί και αλλοπρόσαλλοι.
Αν κάποιος τραβήξει την ανηφόρα στο βουνό αρχίζει να σκέπτεται τι συμβαίνει μέσα κι’ έξω από το σπήλαιο. Τότε ξεκαθαρίζει καλύτερα τα πράγματα και αρχίζει να βγαίνει από τα πυκνά του σκοτάδια στο ξέφωτο. Εκεί βλέπει κατάματα τον ήλιο , που όμως τον τυφλώνει με την λάμψη του. Μόνο τα ξημερώματα και το σούρουπο βλέπει ξανά εκείνες τις σκιές που έβλεπε στο σπήλαιο και αρχίζει ν’ αντιλαμβάνεται την αλήθεια, ότι δηλαδή ήσαν είδωλα και όχι πραγματικότητα εκείνα που έβλεπε μέσα. Σε λίγο φθάνοντας σε μια λίμνη βλέπει τις αντανακλάσεις μέσα στο νερό και τότε κατανοεί καλύτερα την αλήθεια, διότι βλέπει και η ψυχή του την έκφραση, το χρώμα και τον όγκο των πραγμάτων. Τώρα μπορεί να διακρίνει τα πάντα και έχει πλήρη συνείδηση για τον κόσμο. Βλέπει πλέον στο Φως του Ηλίου τα πραγματικά όντα και όχι τα είδωλα και τις σκιές τους. Αυτό τον κάνει εσωστρεφή, άνευ εξάρσεων ενθουσιασμού η καταθλίψεως, επιφυλακτικό, σοβαρό, μετρημένο, με εναλλαγές κοινωνικότητος και απομονώσεως, ανεκτικό, αλλά και αποστασιοποιημένο.

ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ(2ον)
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
Όταν το άτομο βγει στο ξέφωτο αρχίζει να προβληματίζεται: Τι θα την κάνει την δύναμη που απέκτησε με την Ελευθερία και την Γνώση ; Ποιό δρόμο πρέπει να τραβήξει; Τον ανηφορικό προς την κορυφή του βουνού ή τον κατηφορικό στο σπήλαιο, όπου έζησε την ζωή του; Μερικοί παίρνουν τον ανηφορικό και με κόπους και μόχθους φθάνουν στην κορυφή, την οδό του Καλού. Κάποιοι άλλοι παίρνουν τον κατηφορικό προς το σπήλαιο, την οδό του Κακού. Αλλά αυτή τη φορά δεν μπαίνουν μέσα στο σπήλαιο, αλλά στέκουν εκτός και όπισθεν του τοιχείου, που κανείς δεν τους βλέπει. Εκεί ρίχνουν ξύλα στη φωτιά για να εξαπατούν τους εντός του σπηλαίου δεσμώτες, προς ίδιον όφελος. Με διάφορες χειρονομίες άλλοτε εκφοβίζουν και άλλοτε εξαπατούν τους δεσμώτες. Προβάλλουν δηλαδή την απάτην και το ψεύδος, με ομοιώματα και είδωλα εις τους «δεσμώτες" με επίγνωση πλέον της καταστροφής, την οποίαν επιφέρουν.
Γοητεύουν τους εκάστοτε λυθέντες εκ των δεσμών και συνεχίζουν την παραπλάνηση και καταδυνάστευση των υπολοίπων δια των σκιών των ειδώλων, δηλαδή της ψευδούς παιδείας. Οι δεσμώτες δεν είναι εις θέση να διακρίνουν τους "θαυματοποιούς", εφ' όσον δεν τους "βλέπουν", διότι δεν έχουν την ανάλογη παιδεία. Οι δόλιοι αναλαμβάνουν την "σωτηρίαν" των άλλων, επιδεικνύοντες σκιάς ειδώλων, ψευδόμενοι ασυστόλως. Αλλά και στους λυθέντες εκ των δεσμών παρουσιάζουν ομοιώματα από την σκοτεινή των πλευρά μόνον, η άλλη είναι αθέατος, δηλαδή προβάλλει αληθείας μόνον κατά το ήμισυ. Το χείριστον της ημιμαθείας. Τα άτομα αυτά έχουν εσωτερικώς και εξωτερικώς α ρ ν η τ ι κ ά χαρακτηριστικά. Αισθάνονται αυτοπεποίθηση και αυτοϊκανοποίηση δια τα "επιτεύγματά τους", τά "θαύματά" τους. Οι άλλοι τους βλέπουν ωσάν "σωτήρες". Είναι συνήθως κακοήθειςς απατεώνες, ασυνείδητοι, σκληροί, ιδιοτελείς μέχρι σημείου εγκληματικότητος. Είναι οι άνθρωποι/ "γόητες"/ θαυματοποιοί, οι οποίοι δρουν αυτοβούλως και άνευ των ελαφρυντικών της αγνωσίας/απαιδευσίας, μεταφέροντες στο πραγματικόν ψυχικόν σκότος τους δεσμώτες. Είναι ύπουλοι, υποκριτές και αδέσμευτοι.[ Μεταξύ αυτών θα συναντήσετε και μεγάλο μέρος του πολικού, εκκλησιαστικού και πνευματικού μας κόσμου . Ο Κορν. Καστοριάδης τους ονομάζει «θεομηνίες», «αναλφάβητους» και «οσφυοκάμπτες» της εξουσίας]
Οι άλλοι(δεσμοφύλακες) έχουν προσωπείον γλυκύτατον, ευπροσήγορον, προστατευτικόν, καταδεκτικόν, αλλα σε περίπτωση απείθειας γίνονται σκληροί και εκδικητικοί. Τις υπηρεσίες, τις οποίες με διάφορα προσχήματα ανιδιοτελώς υποτίθεται ότι προσφέρουν με την παροχήν της γνώσεως (φωτιάς και ειδώλων, τα οποία αυτοί και οι όμοιοι τους τροφοδοτούν και κινούν εντέχνως), είναι αδρότατα αμοιβόμεναι. Άλλοτε εις είδος και άλλοτε αλλιώς:
α. Μεταχειριζόμενοι τους άλλους ως υπηρετικόν προσωπικόν,
β δια την ικανοποίησιν των ορέξεών τους, ή
γ. δια παρανόμους πράξεις,
Άλλοτε εισπράττουν εις χρήμα και άλλοτε παντοιοτρόπως.
Εάν τά συμφέροντά τους βλαφθούν, αποβάλουν το προσωπείον και φαίνεται η σκληρότης, η πλήρης αδιαφορία και η ασυγκράτητος εκδικητικότης τους για τους εντός του σπηλαίου δεσμώτες.(όρα George Bush, Blair και λοιπούς εξουσιαστές)
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com


Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ(2ον)
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
Η ρήξη με το παλαιό και η πραγματοποίηση αλλαγών στις κοινωνίες δεν είναι υπόθεση κάποιας ιδεολογίας. Η εφαρμογή στην πράξη του σοσιαλισμού, δεν είναι ζήτημα ενός επαναστατικού «ιερατείου» που αναλαμβάνει να διαχειρισθεί την εξουσία . Διότι σε λίγο καταντά κατεστημένο εξ ίσου ολέθριο με το παλαιό, όπως συνέβη στην πρώην Σοβιετική Ένωση. [Εκεί αντί η επανάσταση με τις αλλαγές να εξυπηρετήσει τους λαούς, εξυπηρέτησε την καθεστηκυία κομματική νομενκλατούρα]
Οι κοινωνικές αλλαγές πραγματοποιούνται από τους ίδιους τους ανθρώπους και κινητήριος δύναμη είναι η ΑΝΑΓΚΗ (διότι «ανάγκας και οι θεοί πείθονται») Όταν ωριμάσουν οι ανάγκες και η κοινωνία είναι ελεύθερη τότε οι αλλαγές έρχονται μόνες τους, όπως βγαίνει το παιδί από την κοιλιά της μητέρας σε φυσιολογικό τοκετό. Οι ιδεολογίες συχνά δογματίζουν και αποπροσανατολίζουν τις κοινωνίες από τις πραγματικές τους ανάγκες, με αποτέλεσμα να επιβραδύνουν την έλευση των αλλαγών. Ολέθρια επιβράδυνση έφερε και ο Νεοφιλευθερισμός. Επιβληθείς εκ των άνω μετά την πτώση του διπολικού συστήματος, διόγκωσε την ολιγαρχία του πλούτου και όξυνε την φτώχεια και τα παγκόσμια προβλήματα . Όμως αργά ή γρήγορα κι’ αυτός θα απορριφθεί, διότι δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των λαών.
Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι μόνον οι ανάγκες οδήγησαν τις κοινωνίες στις βαθιές τομές (όπως λ. χ η μεταβολή των σχέσεων των δύο φύλων, η εκπαιδευτική φιλελευθεροποίηση, η μετάλλαξη των θεσμών από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα σε δημοκρατικότερα , η αλλαγή του προτύπου «Πατρίς –Θρησκεία-Οικογένεια» κ. α) Όσο περισσότερη είναι η Αυτονομία, Αυτοτέλεια, Αυτοδιοίκηση και η Αυτοθέσμιση μιάς κοινωνίας τόσο γρηγορότερα και ομαλότερα γίνονται οι αλλαγές. Επομένως το ιδανικότερο σύστημα που εγγυάται τις ομαλότερες αλλαγές είναι η Δημοκρατία.
Οδηγός μας πρέπει να είναι η Αθηναϊκή Δημοκρατία, διότι αποτελεί το πρώτο κύτταρο Άμεσης Δημοκρατίας στον κόσμο. Όχι ότι η Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία μπορεί να επαναληφθεί και να γίνει το πρότυπο μας σήμερα, γιατί οι τεχνολογικές, παραγωγικές και οργανωτικές συνθήκες έχουν αλλάξει άρδην. Μπορεί όμως να λειτουργήσει σαν γονιμοποιό σπέρμα , σαν κέντρισμα και έμπνευση για να εμπλουτίσουμε την ρηχή και αναιμική Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.
Αν μελετήσουμε τις διαχρονικές αξίες της- που είναι κατά την γνώμη μου αναλλοίωτες στο διάβα τους- τότε μπορούμε και σήμερα που η τεχνολογική μας βάση το επιτρέπει, ν’ ασκήσουμε τη Συμμετοχική Δημοκρατία. Αυτό θα γίνει με την ενεργοποίηση και κοινωνικοποίηση των πολιτών, την προσφορά προς την κοινωνία, στην αλληλεγγύη, στον ανθρωπισμό, τον πολιτισμό, στην πολιτική και στην διακυβέρνηση. Επομένως, χρειαζόμαστε ένα νέο τρόπο προσέγγισης προς την Αρχαία Ελλάδα και όχι μέσα από την οδό του εθνικισμού , της θεολογίας ή του ρατσισμού, που δεν ταιριάζει στο Ελληνικό Πνεύμα. Αν έμειναν απολιθώματα τα Μαρξιστικά κόμματα είναι διότι ,εξ αιτίας του θεσμού της δουλείας, υποτίμησαν τις διαχρονικές αξίες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και δεν μπόρεσαν να εννοήσουν την δουλεία σαν ιστορικό φαινόμενος της εποχής του. Είναι δυνατή σήμερα η επιστροφή στην Άμεση Δημοκρατία;(στο επόμενον) (10/02/04)


Η ΑΝΗΦΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ(3ον)

(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
Τα λιγοστά άτομα που βλέπουν με τα μάτια της ψυχής την κορυφή του βουνού, επιλέγουν την αρετήν και συνεχίζουν την ανηφορικήν τους πορείαν προς την κορυφή(Αλήθεια). Είναι δυσδιάκριτα, σχεδόν αόρατα στους συνανθρώπους τους, λόγω της αποστάσεως των νοητικών πεδίων στα οποία μετέρχονται και της σεμνότητος του χαρακτήρος τους. Αυτά αποσύρονται στην αναζήτηση της Αληθείας και του Αγαθού. Δεν μετέχουν σε κοινωνικές συγκεντρώσεις των ανθρώπων και δεν έχουν συζητήσεις μετ' αυτών. Ως εκ τούτου διέρχονται απαρατήρητα εν μέσω γενικής συγχύσεως και αταξίας. Συναναστρέφονται με τους "ελαχίστους", τους πραγματικώς εγρήγορουςς και αφυπνισθέντες, τους εκτός Σπηλαίου ελευθέρους αναζητητές, και παρατηρούν τα πάντα μελετώντες την φύσιν εν τω συνόλω της υπό την σκέπην του ουρανίου θόλου. Το άτομα αυτά έχουν εσωτερικώς και εξωτερικώς θ ε τ ι κ ά χαρακτηριστικά,. Είναι ήρεμα, αυτάρκη και κρατούν την στάση του "παρατηρητού" ως προς την γνώση και τα γεγονότα. Οι πολλοί δεν τους αναγνωρίζουν αν και ευρίσκονται μεταξύ των, τους θεωρούν δε και ως αποτυχημένους διότι έμειναν φτωχοί και αγνοί. Τα άτομα αυτά κοιτάζουν ψηλά. Δεν αρκούνται στο ζειν αλλά στο «εύ ζειν». Θέλουν να γνωρίσουν τον άνθρωπο και το σύμπαν, αλλά πρωτίστως τον εαυτόν τους-. Δεν ακολουθούν , αλλά ούτε και προπορεύονται της Επιστήμης. Συν + κινούνται μετ' αυτής. Βλέπουν πιο πολύ με την Σκέψη(Λογική και Ψυχή) παρά με τις απατηλές αισθήσεις ("Το μάθημα, που επιτρέπει στην ψυχήν να βλέπη τα άνω δεν είναι άλλον από εκείνον, το οποίον από τα εδώ πράγματα οδηγεί στο αόρατον και το όν" ... Διότι "κανένα μάθημα εκ των αισθητών δεν περιέχει Επιστήμην" )
Η πέμπτη φάση της σταθεράς Γνώσεως μετά της Επιστήμης της Διαλεκτικής είναι η επίσκεψη του ατόμου στον πραγματικόν, σταθερόν, αγέννητον, αιώνιον, ακατάλυτον κόσμον των Ιδεών. Γνωρίζει την ευδαιμονίαν και επιθυμεί να παραμείνη δια παντός μετά των μακαρίων όντων. Όμως η κάθε δικαία και χρηστή Πολιτεία, που έχει καταβάλει προσπάθειες, χρήμα και χρόνον δια την εκπαίδευσίν του, προκειμένου να γίνη "σύνδεσμος" της πόλεως απαιτεί την επιστροφήν του στους δεσμώτες. [Στις σημερινές Πολιτείες τούτο δεν γίνεται διότι θεωρείται επικίνδυνο και ανατρεπτικόν]
Στην τελευταία φάση η προσωπικότης του ατόμου εξαφανίζεται και προβάλλεται η ατομικότης εις εκείνους μόνον, που είναι εις θέση να τον αναγνωρίσουν.
Προ της επιστροφής "στο αυτό σημείον του κύκλου", δηλαδή στο Σπήλαιον, το άτομον και είναι και εμφανίζεται στους δεσμώτες απόμακρον, αμέτοχον, άνευ επαφών, αλλά γαλήνιον, ευτυχές και πράον μετά σοφίας και αγαθότητος. Εις "τους ολίγους" εμπνέει τον σεβασμόν και τον θαυμασμόν και στους πολλούς γίνεται αφιλοκερδής δάσκαλος μετερχόμενος μόνον την πειθώ. Η επιστροφή του φιλοσόφου στο δεσμωτήριον και η προσφορά του στους δεσμώτες, σπανίως αναγνωρίζεται, όσον το άτομον είναι εν ζωή. Διότι οι δεσμώτες δεν επιθυμούν ουδεμίαν αλλαγήν της θέσεώς των και οι προσφερόμενες υπηρεσίες του αφυπνισθέντος είναι μισητές εις αυτούς. Συνήθως η προσφορά του ατόμου αναγνωρίζεται μετά τον φυσικόν θάνατον του φθαρτού σώματος, είτε αυτός έχει επέλθει βιαίως, είτε ομαλώς, αναλόγως του επιτελουμένου έργου.

ΚΟΙΝΗ Η ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ(4ον)

(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
Άλλοτε πάλιν η αναγνώρισh του φιλοσόφου δεν επέρχεται ποτέ. Όμως αυτός θεωρεί ότι το έργο που του έλαχε η ειμαρμένη και η ενδελέχεια είναι υψίστης σημασίας για τον διαφωτισμό των δεσμωτών, διότι κάποτε ήτο κι’ αυτός δεσμώτης. Αλλά κι’ αν δεν αναγνωρισθεί το έργο του δεν τον νοιάζει και δεν θα έκανε διαφορετικά. Διότι αυτός έχει επιτύχει μια εσωτερική ισορροπία και επαφή με ανώτερες συμπαντικές δυνάμεις που του ωθούν και το τελευταίο κύτταρο στο ανθρωπιστικό και διαφωτιστικό του έργον, ακόμη και με θυσία της ζωής του. Η εκθεουμένη όμως ψυχή, η οποία έχει αναλάβει το έργον του διαφωτισμού των δεσμωτών γνωρίζει, ότι το έργον προηγείται, καθώς αύτη είναι η επιλεγμένη εκ της ποιότητος και της ταυτότητος της ουσίας της να φέρη εις πέρας την αποστολήν της.
Ο κύκλος πάντως πρέπει να κλείση, αφού ο πρώην δεσμώτης και νύν "παντελής φύλαξ" αφήσει αντικαταστάτην εις το έργον του. Γι’ αυτό στρέφεται και πάλι στους νέους, γιατί αυτοί έχουν τις πιο ευαίσθητες ψυχές. Ο ίδιος δε αναχωρών θα κατοικήση εις τας Νήσους των Μακάρων, λέγει ο Πλάτων. Αυτός όμως στο τέλος της ζωής του δεν ελπίζει τίποτα , δεν φοβάται τίποτα και είναι εντελώς ελεύθερος.
Μεταφερόμενοι στην σημερινή εποχή, οι "παντελείς φύλακες" είναι οι μεγάλοι, οι "σοφοί", οι οραματιστές, οι δημιουργοί του πνεύματος και της τέχνης, οι πρωτεργάτες της επιστήμης. Αυτοί είναι οι "δάσκαλοι" της ανθρωπότητος. Χάριν αυτών η ανθρωπότης πραγματοποιεί τα εξαιρετικώς αργά εξελικτικά της βήματα. Αυτός είναι ο ουσιαστικός λόγος "της επιστροφής" εκείνων, που επεκοινώνησαν με τας Ιδέας και το Αγαθόν του Πλάτωνος ή με την Θεολογίαν, ( αρκεί αυτή να είναι απηλλαγμένη δογμάτων), την Ουσίαν δηλαδή της Πραγματικής Παιδείας. Διότι γνωρίζει ότι η Παιδεία είναι ένας δεύτερος Ηλιος για τους μορφωμένους. Η πραγματική Παιδεία διδάσκει την Αιτίαν, την αεί υπάρχουσα και εκπορευομένην εκ των Αεί Αοράτων Όντων εις τον εκτός του Σπηλαίου χώρον (Ηλιος / Αγαθόν), τον κρυμμένον δια των συμβόλων και των αναλογιών εντός των φθαρτών, ορατών αποτελεσμάτων (των σκιών) εντός του Σπηλαίου. Αυτοί οι σπάνιοι Άνθρωποι συχνά ευρίσκονται και κινούνται ελευθέρως αλλάζοντες θέση, απαρατήρητοι, άγνωστοι, ανώνυμοι, ανεμεμειγμένοι μετά του πλήθους των δεσμωτών και ελάχιστοι σήμερον καταννούν το έργο τους , παρότι χρησιμοποιούν τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα τους. Οι δόλιοι δεσμοφύλακες εξουσιαστές συχνά χρησιμοποιούν τις Ιδέες αυτών των σοφών για να φοβίζουν τους εντός του Σπηλαίου, με εκρήξεις και λάμψεις τρομακτικές, που συχνά κινδυνεύουν οι ίδιοι και τα δημιουργήματα τη οικουμένης.
Το μήνυμα του Πλάτωνος(όπως μας το έδωσε η φιλόσοφος Αλτάνη και το επεξεργάσθηκε ο γράφων) είναι, ότι μόνον δια της αληθούς Παιδείας ήτο, είναι και θα είναι δυνατή η θέασις του Όντος και του Αγαθού. Υποχρέωση δε της ψυχής, η οποία ατένισεν τας Ιδέας, είναι η επιστροφή της εις το σκοτεινόν κατοικητήριον των δεσμωτών δια να συμβάλη, κατά το δυνατόν, στην ανέλιξη των εις φωτεινότερα πεδία. "Η ψυχή η πλουσία όχι εις χρυσόν, αλλά εις εκείνο πού πρέπει να είναι πλούσιος κάθε ευδαίμων, εις την αγαθήν και φρόνιμον ζωήν" Η ψυχή αύτη γνωρίζει την κυκλικήν πορείαν εκ του σκότους στο Φώς και το Αγαθόν και την επιστροφήν εκ του Αγαθού και του Φωτός στο σκότος του Σπηλαίου. Η "επιστροφή" σκοπόν έχει την αφύπνισιν της ανθρωπότητος...Ας δούμε εμείς το Φως το Αληθινό και ας το φέρομε αφιλοκερδώς στους δεσμώτες του Σπηλαίου.
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΘΑΥΜΑ
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
«Η Ελλάς είναι η βάση της σκέψεως μας, όμως η Ελλάς είναι κάτι πολύ περισσότερο, γι’ αυτό αναφερόμαστε στο ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΘΑΥΜΑ. Διότι χωρίς αυτό το θαύμα οι Ευρωπαίοι δεν θα είμεθα πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου θα ευρίσκετο ακόμη στα σπήλαια ή, το πολύ στην Νεολιθική εποχή» Κι’ αυτά δεν τα γράφει κάποιος Έλλην αλλά ένας μεγάλος Ισπανός Ελληνιστής και διανοητής , ο Federico Sagredo στο « Ελληνικόν Θαύμα-Εκ της Μαγείας στην Επιστήμη»[Μηνιαίον περιοδικόν ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, τ. 1, Οκτ. 2003, Ιωάννης Σχοινάς]
«Μιλώντας για την Ελλάδα, για την οποία τόσα έχουν γραφή, είναι σχεδόν αδύνατον να πης κάτι καινούργιο, κάτι που να μην έχει ειπωθή, γι’ αυτό θα ήμουν ευχαριστημένος εάν η εισήγησις χρησιμεύση στο να ξυπνήση το ενδιαφέρον γι’ αυτήν την χώρα η οποία υπήρξε το λίκνον του πολιτισμού» (Το πρόβλημα με τους εντός της Ελλάδος Έλληνες είναι ότι τελούμε κάτω από τον σιωνιστικό ασφυκτικό έλεγχο-δουλεία θα την έλεγα- που μαραίνει κάθε προσπάθεια αναγεννήσεως μας)
Και συνεχίζει ο Federico Sagredo: «Λέγονται πολλά για το Ελληνικόν θαύμα και είναι αναμφισβήτητο ότι κάτι συνέβη σε μια μικρή γωνία του κόσμου, σε κάποια ορισμένη εποχή, κάτι το οποίον έκανε δυνατή την γέννησι της φιλοσοφίας και της επιστημονικής γνώσεως. Γιατί έγινε αυτό; Γιατί έγινε εκεί;…Πρόκειται ασφαλώς για ένα θαύμα!! Υπάρχουν σήμερα άλλα δύο σημεία της γήινης σφαίρας όπου επίσης ανεπτύχθησαν κάποιες βασικές παιδείες, όπως είναι η Ινδία και η Κίνα, και ιστορικά κατέχουμε στον παλιό κόσμο άλλα δύο κέντρα, όπως την Σουμερία και την Αίγυπτο. Όμως οι δύο πρώτες περιπτώσεις δεν φθάνουν το βάρος και την σημασία που κατέχει η Ελλάς, ενώ οι δύο δεύτερες ολοκληρώθησαν κυρίως στην Ελλάδα…(σ.σ Κι’ εκείνων ο πολιτισμός ανήκει στον Προκατακλυσμιαίο Πολιτισμό της περιοχής του Αιγαίου , ο οποίος ολοκληρώθηκε κατά την ιστορική εποχή από τους Ίωνες φιλοσόφους: Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, Ηράκλειτο, Πυθαγόρα, Λεύκιππο, Αναξαγόρα, Παρμενίδη, Ζήνωνα κλπ)
«Χωρίς αμφιβολία, είναι διάφοροι οι λόγοι για τους οποίους εγεννήθη στην Ιωνία ένας τρόπος του διανοείσθε, τρόπος επαναστατικός για ολόκληρο τον κόσμο. Ίσως ο κυριώτερος λόγος είναι η ιδιαιτερότητα της Ελληνικής Γλώσσης…Κάποιος που ομιλεί μια λατινική γλώσσα, ή γερμανική ή σλαυική κλπ και πολύ περισσότερο μια σημιτική, ίσως μέσα στην άγνοια του νομίζει ότι βλέπει το ίδιο με αυτόν ο οποίος κατέχει τα κλασσικά ελληνικά-όπως συμβαίνει στους δαλτωνικούς πριν ανακαλύψουν ότι υποφέρουν από αυτήν την ένδεια» (Βλέπετε λοιπόν γιατί οι Εβραιοσιωνιστές(γνωστή δήλωση Χένρυ Κίσσιγκερ) κάνουν το παν για να μας καταστρέψουν τη γλώσσα και να μας αποκόψουν από αυτήν; Έλληνες της Διασποράς ΜΑΘΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ)
Ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ τονίζει ότι… «αυτό το οποίον διέκρινε την ελληνική σκέψι από τον τρόπο σκέψεως των άλλων λαών, υπήρξε η ικανότης των Ελλήνων να εκτιμούν τα προβλήματα(..) κάνοντας τα προσιτά στην ανθρώπινη σκέψι…» (Γι’ αυτό συνιστώ στον γιό μου στις ΗΠΑ και όχι μόνον να σκέφτεται Ελληνικά διότι οι Έλληνες μπόρεσαν και έβαλαν το Χάος σε τάξη. (Θεογονία Ησιόδου, Ηράκλειτος κ.α)(Συνεχίζεται)
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Ο πρωταρχικός σκοπός της γλώσσας είναι η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν
αποτελεί όμως διάλογο κάθε μορφή επικοινωνίας. Όπως θα δούμε παρακάτω, ο ορθολογικός
διάλογος είναι η υψηλότερη μορφή επικοινωνίας. Η ανθρώπινη σκέψη είναι διαπροσωπική και
διαλογική, επειδή καθίσταται δυνατή μόνο με την κοινή μας γλώσσα και συμπεριφορά, τις
οποίες τις αποκτούμε καθώς μεγαλώνουμε μέσα στην κοινωνία μας. Η ατομική μας σκέψη, δηλαδή,
είναι εφικτή μόνο με την εσωτερίκευση του εξωτερικού διαλόγου. Από ό,τι γνωρίζω, ο Πλάτωνας
ήταν ο πρώτος που υποστήριξε την ιδέα ότι η σκέψη μας είναι διαλογική. Στον Θεαίτητο και
στο Σοφιστή ο πλατωνικός Σωκράτης υποστηρίζει ότι η σκέψη μας «είναι διάλογος της ψυχής
προς αυτήν», δηλαδή, η σκέψη μας είναι ένας εσωτερικός διάλογος, όπου κάνουμε ερωτήσεις και
δίνουμε απαντήσεις οι ίδιοι.

Αυτόν τον εσωτερικό διάλογο «της ψυχής προς αυτήν» τον αποκτούμε καθώς μαθαίνουμε να
επικοινωνούμε και να συνδιαλεγόμαστε μ’ όλα τα πρόσωπα με τα οποία ερχόμαστε σ’ επαφή, μέσα
στην οικογένεια, πρώτα, και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, αργότερα. Άπειρες είναι οι
χρήσεις της γλώσσας(«τα γλωσσικά παιχνίδια», όπως τις αποκαλεί ο Ludwig Wittgenstein) που
αποκτούμε (σκόπιμα, δε λέω μαθαίνουμε) καθώς μεγαλώνουμε: να κάνουμε ερωτήσεις και να
δίνουμε τις απαντήσεις, να εκφράζουμε τις αμφιβολίες μας, τη γνώμη μας και τα αισθήματά
μας, να υποσχόμαστε, να ευχαριστούμε, να περιγράφουμε, να διαφωνούμε, να αξιολογούμε και
τα παρόμοια. Καθώς μαθαίνουμε τη μητρική μας γλώσσα αποκτούμε και τη διαλογική σκέψη που
βρίσκεται μέσα σ’ αυτές τις αναρίθμητες χρήσεις της γλώσσας, δηλαδή εσωτερικεύουμε τον
εξωτερικό διάλογο.
Οι συμμετέχοντες σε διάλογο
δεν ταμπουρώνονται πίσω από τα προσφιλή τους συνθήματα και δόγματα, συζητούν χωρίς να δίνουν
παραγγελίες και προστάγματα και αποφεύγουν να συμπεριφέρονται σαν προφήτες, νομοθέτες, ή
επαναστάτες-αναμορφωτές. Αντίθετα, ψάχνουν μαζί να βρουν μια σωστή λύση στα προβλήματα τους,
εκφράζουν τις αμφιβολίες και τις γνώμες τους, τις ελπίδες και τους φόβους τους, τις
επιθυμίες, τις αντιρρήσεις και τα σχέδια τους και ακούν τους συνομιλητές τους με σεβασμό,
κατανόηση και υπομονή. Όχι ότι δεν διαφωνούν πάνω στα ζητήματα που συζητούν, αλλά οι
διαφωνίες τους αποτελούν ευκαιρίες για περισσότερη αυτοεξέταση, κατανόηση και περίσκεψη
και όχι ευκαιρίες για αυτοπροβολή ή προσβολή των συνομιλητών τους.

Στο διάλογο έχουμε ελεύθερη και υπεύθυνη ανταλλαγή γνωμών, απόψεων και προτάσεων με
σκοπό την αλληλοκατανόηση και τη συνεργασία, όχι τον ανταγωνισμό και τη θριαμβολογία. Τα
κίνητρα του διαλόγου δεν μπορούν να είναι η δημιουργία εντυπώσεων, η αναμέτρηση ισχύος, ο
εκβιασμός του ιδεολογικού αντιπάλου, η επικράτηση του ισχυρού και η απομόνωση του
αδύνατου. Αυτά είναι τα συνηθισμένα κίνητρα που συναντά κανείς σε όλες τις σημερινές
διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς και εκκλησιαστικούς
αντιπάλους, όπου ο διάλογος απουσιάζει, παραβιάζεται ή νοθεύεται σκόπιμα και αδιάντροπα.
η ποιότητα του διαλόγου, η οποία εξαρτάται απ' αυτούς με τους οποίους συνδιαλεγόμαστε.
Αν κάποιος σε όλη του τη ζωή κάνει παρέα και συζητάει με κατσικοκλέφτες, απατεώνες ή
λαθρέμπορους, τότε και η σκέψη του, τα αισθήματα του και τα ενδιαφέροντα του θα είναι
παρόμοια με τα δικά τους. Κρύβει μια σημαντική αλήθεια το λεγόμενο: «πες μου ποιοι είναι
οι φίλοι σου για να σου πω ποιος είσαι». Ένας ολοκληρωμένος και εποικοδομητικός διάλογος
έχει δυο διαστάσεις, μια κάθετη και μιαν οριζόντια.

Η αυτογνωσία δεν επιτυχαίνεται με κάποιου είδους προσωπική ψυχολογική αυτοσυγκέντρωση,
ή με ναρκισσιστική προκατάληψη με τον εαυτό μας, τις ορέξεις και τις ιδιοτροπίες μας,
ούτε κατορθώνεται με καλογερίστικες ομφαλοσκοπήσεις και προκαταλήψεις νια τη σωτηρία της
ψυχής μας. τέτοιου είδους ενέργειες μόνο απομόνωση και αποξένωση από την κοινωνία και τον
πολιτισμό πετυχαίνουν. Η αληθινή αυτογνωσία πραγματοποιείται με τη γνωριμία μας με τα
πολιτιστικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας και με το διάλογο μας με τους πρωτεργάτες του
πολιτισμού μας, παλιούς και νέους, δικούς μας και ξένους. Το γνώθει σαυτόν μπορεί να
πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από τη γνωριμία μας με τις ιδέες, τα ιδεώδη, τα συναισθήματα
και τους ποικίλους προβληματισμούς της ανθρωπότητας. Ο εαυτός μας, αποξενωμένος από τον
πολιτισμό, μαραζώνει, φτωχαίνει και φθίνει. Πρέπει λοιπόν να μελετούμε σε βάθος την
πολιτιστική μας κληρονομιά, παλιά και νέα, όχι όμως σαν προσκυνητές και δούλοι της αλλά
με τη διάθεση να αναμετρηθούμε μαζί της και να δημιουργήσουμε το δικό μας δυναμικό
νεοελληνικό πολιτισμό. Δεν πρόκειται να βρούμε στην κληρονομιά μας αυτή τις τελικές, τις
αδιάσειστες και απόλυτες αλήθειες πάνω στα ανθρώπινα προβλήματα και τις απορίες μας - όπως
πιστεύουν οι ρομαντικοί και οι επιπόλαιοι ελληνολάτρες. Κάθε άλλο! Αυτό που θα βρούμε
είναι ανήσυχα, θαρραλέα και δημιουργικά πνεύματα που ανέπτυξαν νέες προοπτικές για τον
κόσμο και τη ζωή, πρωτόφαντες επιστημονικές θεωρήσεις του κόσμου, βαθυστόχαστες φιλοσοφικές
θεωρήσεις και αναλύσεις, νέες ηθικές, αισθητικές και πολιτικές ευαισθησίες για τον κόσμο
και τη ζωή. Ο λόγος τους δεν είναι ο τελευταίος λόγος, είναι απλώς ο πρώτος. Αν γυρίσουμε
πίσω και δεχτούμε αυτήν την κληρονομιά παθητικά και άκριτα, τότε θα γίνουμε δούλοι της
και θα παραμείνουμε στάσιμοι και καθυστερημένοι - ο πολιτισμός ποτέ δε γυρίζει πίσω. Αν
την αγνοήσουμε όμως, τότε θα χάσουμε τις ρίζες μας και τον προσανατολισμό μας. Ακόμη και
ο πιο υπερόπτης και εικονοκλάστης φιλόσοφος της Ευρώπης, ο Φρειδερίκος Νίτσε, έλεγε ότι
βρισκόταν -ψηλά διότι πατούσε στους ώμους γιγάντων - και οι πνευματικοί γίγαντες γι' αυτόν
ήταν κυρίως οι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες στοχαστές.

Αυτό λοιπόν που θέλω να τονίσω είναι ότι τις παραδόσεις μας πρέπει να τις εξετάζουμε
και να τις αξιολογούμε, τις ιδέες των προγόνων μας πρέπει να τις μελετούμε και να τις
ξαναδουλεύουμε, τις παραδοσιακές αξίες και τα ιδεώδη πρέπει να τα επανεξετάζουμε με
κριτική σκέψη και να τα αναμορφώνουμε. Αλλιώς, οι παραδόσεις μας θα καταντήσουν νεκρές
τελετουργίες, οι αξίες και τα ιδεώδη μας θα είναι απομεινάρια παλαιών μορφών ζωής χωρίς
ζωή χωρίς σημασία, και η γλώσσα μας θα καταντήσει κενή, ξένη και κίβδηλη σαν τη γλώσσα
όλων των δογματικών εκκλησιαστικών και πολιτικών κατεστημένων. Η λαμπρή πολιτιστική μας
παράδοση απαιτεί δυναμικό και δημιουργικό διάλογο μαζί της, όχι παθητικό και δουλικό
προσκύνημα. Η έλλειψη ενός τέτοιου κριτικού και δυναμικού διαλόγου με ολόκληρο τον αρχαίο
ελληνικό πολιτισμό είναι κατά τη γνώμη μου, η κύρια αιτία για την αποτυχία της διδασκαλίας
της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο παλιό γυμνάσιο. Αυτοί που μας δίδασκαν
τον Όμηρο, το Σοφοκλή και το Θουκυδίδη δεν είχαν κατανοήσει το μοναδικό χαρακτήρα και την
τεράστια αξία των επιτευγμάτων των προγόνων μας. Ούτε μπορούσαν να μας δείξουν, διότι οι
περισσότεροι δεν ήξεραν, ότι οι ιδέες και οι αξίες αυτές διαπότισαν ολόκληρο το δυτικό
πολιτισμό και έγιναν και ερεθίσματα για νέες εμπνεύσεις, εφευρέσεις και πλήθος άλλα
πνευματικά και πολιτιστικά επιτεύγματα. Μιά στείρα, αμαθής, άκριτη και επιπόλαιη
προγονολατρεία δεν μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε την πιο δυναμική προσέγγιση του
αρχαιοελληνικού πολιτισμού από ευρωπαίους, καθώς και τους ποικίλους και πολλαπλούς
τρόπους με τους οποίους οι ιδέες των προγόνων μας εμπλούτισαν, και αναγέννησαν τον
ευρωπαϊκό πολιτισμό
Ο φόβος
του «νέου» ή του «ξένου» πολιτιστικού στοιχείου και η προσκόλληση στις δήθεν απόλυτες και
αξεπέραστες αξίες του Ελληνισμού είναι το πιο σίγουρο γνώρισμα άγνοιας, πνευματικής
καθυστέρησης, έλλειψης δυναμισμού, κριτικής σκέψης, ζωντάνιας και δημιουργικότητας μέσα
στην κοινωνία μας. Ο εθνικιστής είναι ένας προκατειλημμένος άνθρωπος που θεωρεί εξ υπαρχής
όλα τα ξένα πολιτιστικά επιτεύγματα ως υποδεέστερα του δικού του πολιτισμού. Αν ο
πολιτισμός μιας κοινωνίας μπορεί να παρομοιαστεί μ' ένα βιβλίο, ο εθνικιστής είναι ο
άνθρωπος του ενός βιβλίου, που το έχει διαβάσει επιπόλαια και αποσπασματικά.
Αυτό που επιβεβαιώνουν επανωτές έρευνες είναι ότι οι
μεγάλοι πολιτισμοί είναι αποτελέσματα μακροχρόνιας διασταύρωσης με άλλους πολιτισμούς.
Η απομόνωση, η εσωστρέφεια και ο αποκλεισμός οδηγούν στο μαρασμό και στη στασιμότητα τόσο
τα άτομα όσο και τις κοινωνίες τους.
Θυμάμαι τον μακαρίτη Γιάννη Κακριδή που έλεγε ότι εμείς οι
νεοέλληνες πρέπει να μάθουμε να αναμετρηθούμε με τους αρχαίους μας προγόνους - μόνο έτσι
θα μπορούμε να λέμε ότι είμαστε άξιοι απόγονοι τους.
Το δεύτερο παράδειγμα έρχεται από το δογματικό κατεστημένο του σημερινού Ιράν, που
με αυταρχικό και αυθαίρετο τρόπο καταπιέζει τις ελευθερίες των πολιτών και ιδιαίτερα των
γυναικών της χώρας αυτής. Τον Ιούνιο του 2002 ο καθηγητής της ιστορίας Hashem Aghajari
υποστήριξε σε ομιλία του ότι κάθε νέα γενιά πρέπει να μπορεί να ερμηνεύει με το δικό της
τρόπο τί σημαίνει γι' αυτήν το Ισλάμ και ότι οι ερμηνείες παλιών κληρικών δεν πρέπει να
λαμβάνονται ως ιερές και αναλλοίωτες. Για τη γνώμη του αυτή ο καθηγητής καταδικάστηκε σε
θάνατο από το φονταμενταλιστικό κατεστημένο! Σε περίπτωση που καταφέρει να αποφύγει το
θάνατο, ο καθηγητής θα μαστιγωθεί 74 φορές, θα εξοριστεί σε τρία απομακρυσμένα χωριά και
θα του απαγορευθεί να διδάσκει στο πανεπιστήμιο του για 10 χρόνια. Δεν υπάρχει αμφιβολία
ότι το Ιράν περνά τον Μεσαίωνα του με το ιερατείο του Ισλάμ να ασχημονεί και να
εγκληματεί στο όνομα του Αλλάχ. Τα θεοκρατικά κατεστημένα, δεν είναι απλώς γελοία, ήταν
και εξακολουθούν να είναι τα πιο αισχρά και επικίνδυνα διότι στο όνομα του αλάθητου θεού
τους, του οποίου το θέλημα γνωρίζει μόνο το αυταρχικό ιερατείο, διαπράττουν τα πιο
βδελυρά εγκλήματα. Είναι απίστευτο ότι τα επαίσχυντα εγκλήματα της Ιεράς Εξέτασης
επαναλαμβάνονται στις μέρες μας από το ιερατείο του Ισλάμ.
Η συνηθισμένη κριτική της εκκλησίας σχεδόν πάντοτε
περιορίζεται στις ατασθαλίες, στα λάθη, και γενικά στην αταίριαστη συμπεριφορά πολλών
μελών του ιερατείου, σαν να ήταν μια χαρά οι άρχοντες της εκκλησίας στη θεωρία, αλλά τα
έκαναν θάλασσα στην πράξη. Κατά τη γνώμη μου, αυτού του είδους η κριτική, όσο
καλοπροαίρετη και σωστή κι αν είναι, στην πραγματικότητα στηρίζει το ιερατείο και όσοι
περιορίζονται αποκλειστικά σε τέτοιου είδους σχόλια δεν αγγίζουν το πραγματικό πρόβλημα.
Είναι, δηλαδή, σαν να λένε πώς όλα θα ήταν μια χαρά αν το ιερατείο συμπεριφερόταν σύμφωνα
με τις διδασκαλίες του.
Πρέπει να ξεπεράσουμε, λοιπόν, την κριτική και το κουτσομπολιό γύρω από τη διαγωγή του
ιερατείου και να εξετάσουμε τα δογματικά του θεμέλια, που είναι η πηγή του προβλήματος.
Δε φαίνεται να έχει κατανοηθεί επαρκώς η φύση των δογμάτων, η προέλευση τους και ο
ρόλος που παίζουν μέσα στην κοινωνία.
Οι θεωρίες, οι υποθέσεις και οι γνώμες μας μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να
διαψευσθούν με την παρατήρηση, το πείραμα και τον ορθό λόγο, ενώ τα δόγματα ούτε
επαληθεύονται ούτε διαψεύδονται. Μόνο ένας αδαής θα εκλάμβανε τα δόγματα για το αλάθητο
του Πάπα, για την αθανασία της ψυχής, για την ανάσταση των νεκρών, ή *για το τριαδικό της
χριστιανικής θεότητας ως θεωρίες ή υποθέσεις που μπορούν να επαληθευθούν ή να διαψευσθούν.
Λένε, λοιπόν, οι
επιπόλαια σκεφτόμενοι ότι τα δόγματα είναι σαν τα θεμέλια της σκέψης μας. παραβλέπουν όμως
το γεγονός ότι υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα τους. Πρώτ' απ' όλα, οι προϋποθέσεις του
ορθού λόγου αποτελούν τα πανανθρώπινα κριτήρια του ορθού λόγου και του παράλογου. όποιος
τα αμφισβητεί δεν κάνει λάθος, αλλά είναι ανισόρροπος, τρελός, παράφρονας. Όποιος αμφιβάλλει
ότι έχει δυο χέρια - ενώ τα κοιτάζει, ή πιστεύει ότι ο εξωτερικός κόσμος δεν υπάρχει - ενώ
κόβει ένα μήλο από τη μηλιά και το τρώει, ή λέει ότι ο ίδιος υπάρχει αλλά συγχρόνως δεν
υπάρχει, χρειάζεται ψυχίατρο, όχι διόρθωση του «λάθους» του. Τα δόγματα όμως μπορούμε να
τα αμφισβητήσουμε, να τα αναθεωρήσουμε, να τα επιλέξουμε και να τα απορρίψουμε. Ενώ, λοιπόν,
υπάρχουν εναλλακτικά δόγματα, δεν υπάρχουν εναλλακτικές προϋποθέσεις του ορθού λόγου και
του γνήσιου διαλόγου.
Και ενώ οι προϋποθέσεις του ορθού λόγου μας καθιστούν ικανούς να σκεφτόμαστε, να
κρίνουμε, να αξιολογούμε, να αποφασίζουμε κλπ., τα δόγματα αποσκοπούν να σταματήσουν ή να
περιορίσουν τη σκέψη μας, να απορρίψουν εναλλακτικές πεποιθήσεις, να αποθαρρύνουν την
κριτική σκέψη και να ενθαρρύνουν την τυφλή αφοσίωση σ' αυτά. Γι' αυτό το λόγο ο
δογματισμός είναι από τη φύση του αυταρχικός και απάνθρωπος:
……Σαν τους ανθρώπους, οι θεοί των Ελλήνων έχουν τις ιστορίες τους, τα έργα και τις
περιπέτειες τους, τις ιδιοτροπίες και τις προτιμήσεις τους, τις αρετές και τις 'ατέλειές
τους. Γι' αυτό και βλέπουμε ότι πολλές φορές οι Έλληνες περιγελούν τους θεούς τους, όπως
θα κορόιδευαν τους φίλους και τους γείτονες τους. Και ενώ ο θεός των Εβραίων είναι ένας
αέναος, αναλλοίωτος, ανεξέλλεγκτος δημιουργός και αυταρχικός κυβερνήτης του κόσμου,
το δωδεκάθεο είναι ένα είδος κοινοβουλίου με ασταθείς, ασαφείς και μεταβαλλόμενες
αρμοδιότητες. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι με τον δωδεκάθεο οι Έλληνες έφεραν και
την αρχική έννοια της δημοκρατίας στο δυτικό κόσμο. Παρ' όλο που ο Δίας ήταν ο πιο ισχυρός,
οι άλλοι θεοί είχαν τις αρμοδιότητες τους και τα σχέδια τους και συχνά συγκρούονταν μαζί
του. Όλοι οι οπαδοί των μονοθεϊστικών θρησκειών υποστηρίζουν ότι οι
μονοθεϊστικές-θρησκείες είναι ανώτερες των πολυθεϊστικών, χωρίς όμως να αιτιολογούν την
προτίμηση τους.
δεν υπάρχει Βίβλος στην ελληνική μυθολογία και, προ πάντων,
δεν υπάρχουν δόγματα και «σύμβολα της πίστεως». Ούτε υπήρξε ποτέ στην αρχαία Ελλάδα
οργανωμένο ιερατείο, σαν το σημερινό, που να προστατεύει τα δόγματα με αποφάσεις
οικουμενικών συνόδων, με αφορισμούς, εξορκισμούς, αποφάσεις της «Ιεράς Συνόδου» και
με εκκλησιαστικά δικαστήρια. Και ενώ στους εβραίους και τους χριστιανούς δεν
επιτρέπεται, κατ' εντολή του Θεού, να λατρεύουν άλλους θεούς, οι Έλληνες, όταν βρίσκονταν
σε άλλες χώρες, συχνά λάτρευαν τις ντόπιες θεότητες. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η ελληνική
αντίληψη του κόσμου και της ζωής ήταν πλουραλιστική, φιλελεύθερη και ανθρωποκεντρική - ο
άνθρωπος ήταν το μέτρο του αληθινού, του δίκαιου και του ωραίου - ενώ των εβραίων, των
χριστιανών και των μωαμεθανών είναι θεοκεντρική. Υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις
δυο μυθολογίες και στους δυο πολιτισμούς.
Παρ' όλο που είναι παντοδύναμος, παντογνώστης και πανάγαθος ο Θεός όλων των
εβραιογενών θρησκειών τα έκανε θάλασσα δημιουργώντας τον κόσμο: έπλασε έναν άπειρο κόσμο
χωρίς ίχνος ζωής και μας έβαλε εμάς τους ανθρώπους, που είμαστε το καμάρι της δημιουργίας,
Του να κατοικούμε στο μικρό μας πλανήτη μαζί με τ' άλλα Του δημιουργήματα με σεισμούς,
λοιμούς και καταποντισμούς, με χιλίων ειδών αρρώστιες και ατέλειωτους πόνους, με
εγκληματίες, βασανιστές και εκμεταλλευτές και όλα τα άλλα κακά της μοίρας μας. Και μας
έκανε και θνητούς, ή για να τον υμνολογούμε και να τον δοξάζουμε στον Παράδεισο, ή για να
μας στείλει εις «το σκότος το εξώτερον», όπου υπάρχει αιώνιος «κλαυθμός και βρυγμός των
οδόντων» - αν δεν υπακούσουμε στις εντολές του. Αυτό που μαθαίνω διαβάζοντας τη Βίβλο
είναι πόσο φτωχή, αμαθής, πρωτόγονη και αυταρχική θα έπρεπε να ήταν αυτή η κοινωνία των
Εβραίων που έπλασε τέτοιους πρωτόγονους μύθους. Ο Ιώβ είναι ένας δούλος χωρίς καμιάν
ανθρώπινη αρετή. Δεν έχει ούτε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να διαμαρτυρηθεί για τον
απάνθρωπο τρόπο που τον χρησιμοποιεί ο αμοραλιστής Θεός του. Είναι ένα τυπικό κοινωνικό
παράσιτο, ένας αναξιοπρεπής και φίλαυτος που ζει τη ζωή του μόνο για τον εαυτούλη του. Ο
Ιώβ θα κατάφερνε να επιβιώσει κάτω από οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς, διότι δε θα
αποτολμούσε να διαφωνήσει με κανέναν. Δεν μπορεί να συμβάλει στη λύση κανενός κοινωνικού
προβλήματος, διότι αυτός ο ίδιος είναι μέρος του προβλήματος. Αυτόν λοιπόν τον αξιολύπητο
και αναξιοπρεπή δούλο μας τον παρουσιάζει το ιερατείο για μίμηση!

Ελάτε τώρα να δούμε και το χαρακτήρα, τα ελατήρια και τα έργα του Προμηθέα όπως μας
τον περιγράφει ο Αισχύλος. Όλοι μας έχουμε ακούσει για τον περίφημο Τιτάνα που έκλεψε τη
φωτιά από τον Όλυμπο και την έδωσε στους ανθρώπους, Ο σκληρός και αμοραλιστής Δίας για
τιμωρία έδωσε εντολή και τον έδεσαν σε μακρυνό βράχο του Καυκάσου όπου ένας αετός του
κατέτρωγε το συκώτι του, μέχρι που τον ελευθέρωσε ο Ηρακλής. Μύθος και αυτός αλλά τι
μύθος! Κοιτάξτε πόσο πλούσιος, πολυδιάστατος και ανθρώπινος είναι. Η φωτιά που έκλεψε από
τους θεούς είναι η γνώση, γι' αυτό και θεωρείται ο πρώτος δημιουργός του ανθρώπινου
πολιτισμού και ο μεγαλύτερος φίλος του ανθρώπου. Και είναι ο μεγαλύτερος φίλος του
ανθρώπου διότι ενώ ήταν ένας από τους Τιτάνες και δε μας είχε ανάγκη, έκλεψε από τον
Όλυμπο τη γνώση, δηλαδή, το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο και μας την έδωσε. Δεν μας
έφερε τις παραγγελίες του Δία για να συμμορφωθούμε προς αυτές αλλά τη γνώση, για να μας
απελευθερώσει από την άγνοια, την προκατάληψη και τις αυθαιρεσίες ακόμη και των θεών.
Είναι αυτός που μας θωράκισε με τη γνώση για να αντισταθούμε στην αυθαίρετη εξουσία.

και στη στυγνή βία και να προφυλαχθούμε από τον αυταρχικό και δογματικό μονόλογο.
Δεν είναι ο συμφεροντολόγος Ιώβ που κοιτάζει τον εαυτούλη του, αλλά ο γενναίος, ο
μεγαλόψυχος, ο πραγματικός φιλάνθρωπος, ο μεγάλος Ευεργέτης της ανθρωπότητας. Δεν είναι ο
πιστός δούλος του Θεού που υπομένει τη σκληρή ταπείνωση για να λάβει την ανταμοιβή του
ύστερα, αλλά ο περήφανος, ο ρωμαλέος και φιλάνθρωπος Προμηθέας που αντιστέκεται στις
αυθαιρεσίες του Δια. Την ιστορία του Ιώβ θα μπορούσατε να τη βρείτε σ' οποιαδήποτε
μυθολογία, αλλά ιστορία σαν του Προμηθέα μόνο στην ελληνική μυθολογία θα βρείτε. Αυτή
είναι η ελληνική μυθολογία και αυτές είναι μερικές από τις πανοικουμενικές αξίες του
Ελληνισμού που ο εβραιοχριστιανισμός αρνήθηκε και κατέστρεψε με μανία. Αντί για ελευθερία,
γνώση και διάλογο μας έδωσε τα δόγματα, την αμάθεια και τον αυταρχικό μονόλογο του
πρωτόγονου ιερατείου του.

Έτσι σκληρό, τιμωρό και μισάνθρωπο έκανε το
Θεό του το ιερατείο - όσο πιο σκληρός και εκδικητικός τόσο μεγαλύτερος και ο φόβος που
εμπνέει και επομένως τόσο μεγαλύτερη και η δυναστευτική ικανότητα του ιερατείου. Όταν ο
Θεός των εβραιοχριστιανών είδε ότι οι άνθρωποι, τους οποίους δημιούργησε κατ' εικόνα και
ομοίωση του, πήραν άλλο δρόμο απ' αυτόν που εκείνος ήθελε, τους έπνιξε όλους με τον
κατακλυσμό του! Όταν οι Αιγύπτιοι εμπόδιζαν τους Εβραίους να φύγουν από την Αίγυπτο ο
φυλετικός και αιμοδιψής θεός έστειλε τον άγγελο του και έσφαξε όλα τα νεογέννητα αγόρια
των Αιγυπτίων - ούτε ο Χίτλερ δεν έδειξε τέτοια μανία εναντίον αθώων παιδιών. Ήξερε σαν
παντογνώστης ότι οι Εβραίοι θα σταύρωναν το «γιο» του και θα σκότωναν όλους τους «μάρτυρες»
Του και όμως δε δίστασε να τους θυσιάσει όλους, πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Δε θα μπορούσε ένας
παντοδύναμος, πάνσοφος και πανάγαθος θεός να αποφύγει όλες αυτές τις βαρβαρότητες;

Όλα αυτά, φυσικά, δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια πρωτόγονη μυθολογία που μας
αποκαλύπτει το απελπιστικά χαμηλό πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο εκείνων που την
κατασκεύασαν. Θα ήταν νομίζω πολύ πιο ευφυής, διδακτική και διασκεδαστική μια μυθολογία
που θα μας έλεγε ότι ο θεός που δημιούργησε τον κόσμο κρύβεται από τα πλάσματα του σκόπιμα
και περιμένει να δει πόσο αφελείς και δειλοί θα πιστέψουν σ' αυτόν χωρίς να έχουν λογικές
αποδείξεις για την πίστη τους. Και ενώ τους άπιστους θα τους συγχαρεί μετά θάνατον και θα
τους αφήσει να παίζουν τα παιγνίδια τους, να διαβάζουν τα προσφιλή τους βιβλία και να
απολαμβάνουν τις παρέες τους, τους πιστούς θα τους υποχρεώσει να παρακολουθήσουν ένα
μορφωτικό πρόγραμμα αρχίζοντας με ένα μάθημα που θα εξετάζει τους κανόνες της λογικής και
τα φιλοσοφικά θεμέλια ολόκληρης της ανθρώπινης σκέψης. Ένας θεός παιδαγωγός είναι
οπωσδήποτε προτιμότερος από έναν εκδικητικό, οργίλο και άσπλαχνο θεό που με το παραμικρό
καταφεύγει στις φοβέρες, τη φωτιά και τη βία και μας απειλεί με αιώνια μαρτύρια - η χρήση
βασανιστηρίων θεωρείται βάρβαρη και έχει απαγορευθεί σ' όλον τον πολιτισμένο κόσμο.


Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί ο γάλλος φιλόσοφος Γ.Π. Σάρτρ το θεώρησε
αναγκαίο να αρνηθεί την ύπαρξη του θεού για να κερδίσει έτσι ο άνθρωπος την ελευθερία του:
δεν υπάρχει θεός, είπε, άρα είμαι ελεύθερος και επομένως και υπεύθυνος. Αν, δηλαδή,
βάλουμε οποιοδήποτε θεό πάνω από το κεφάλι μας χάνουμε την ελευθερία μας και την
δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού μας και γινόμαστε δούλοι, όπως τακτικά μας υπενθυμίζει το
ιερατείο των τρίων εβραιογενών θρησκειών. Και επειδή το ιερατείο είναι εκείνο που
καθορίζει τις ιδιότητες, το χαρακτήρα και το «θέλημα» του θεού, έχει βρει έναν αυθαίρετο
και αναίσχυντο τρόπο για να μας ελέγχει, να μας καθοδηγεί και να μας εξουσιάζει χωρίς να
δίνει λόγο σε κανέναν - έχει, δηλαδή, τεράστια εξουσία χωρίς να έχει την έγκριση μας και
την ψήφο μας. Δε χρειάζεται να επαναλάβω ότι η θεοκρατική αυτή αντίληψη του κόσμου είναι
ο αντίποδας της δημοκρατίας, του διαλόγου και του πολιτισμού -η ιστορία επιβεβαιώνει αυτή
τη δυσάρεστη αλήθεια καθημερινά.
«Ήθος ανθρώπω δαίμων» είπε ο
δικός μας ο Ηράκλειτος, τον 6ο αιώνα π.Χ., τονίζοντας έτσι δυο σημαντικές αλήθειες με
τρεις μόνο λέξεις: πρώτο ότι δεν υπάρχουν εξωτερικοί θεοί και δαίμονες που είναι αιτία
των σκέψεων και πράξεων μας και δεύτερο, ότι ο χαρακτήρας μας είναι ο πιο καθοριστικός
παράγοντας για τη ζωή μας, έχει τη δύναμη του δαίμονα. Ο χαρακτήρας μας καθορίζει την
ποιότητα και της ατομικής μας ζωής αλλά και της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε.
Επί αιώνες τώρα η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας βρίσκεται αντιμέτωπη με τον
Ελληνισμό, την ελεύθερη σκέψη και την πρόοδο - δεν μπορεί να συμπεριφερθεί αλλιώς όσο
καιρό ο προσανατολισμός της προκαθορίζεται από τα αυθαίρετα και αυταρχικά της δόγματα.
Ας αρχίσουμε όμως από την αρχή. Στη Γένεση του Μωυσή ο μυθολογικός Θεός των
εβραιοχριστιανών παρουσιάζεται ως εχθρός της γνώσης. έδιωξε τον Αδάμ και την Εύα από τον
Παράδεισο επειδή έφαγαν το φρούτο της γνώσης του καλού και του κακού που θα τους έκανε κι
αυτούς παντογνώστες. Και όπως μας λέει ο ίδιος ο Θεός του Μωυσή, είναι «ζηλιάρης Θεός»
και δεν ανέχεται άλλους θεούς εκτός απ' αυτόν. Ο πρωτόγονος, λοιπόν, μύθος ξεκινά με την
απαγόρευση της γνώσης και αυτή η αποστροφή προς τη γνώση είναι η πηγή όλων των
δεινών - συγκρίνετε αυτόν τον απάνθρωπο μύθο με το μύθο του φιλάνθρωπου Προμηθέα, που μας
έδωσε τη γνώση. Η ιστορία της Ορθοδοξίας είναι από την αρχή ιστορία της «αντιγνώσης» και
του αντιορθο-λογισμού. Ο Εκκλησιαστής μας λέει ότι «όστις προσθέτει γνώσιν προσθέτει
πόνον» και ο Παύλος προσθέτει: «Ο Θεός εμώρανεν την σοφίαν του κόσμου τούτου», δηλαδή,
την ελληνική παιδεία. «Και μόνη η όψη των Αθηνών ήτο επικίνδυνη εις τας ψυχάς των
Χριστιανών», λέει ο «άγιος» Χρυσόστομος. «Μακάριοι», λοιπόν, «οι πτωχοί τω πνεύ-ματι»
και ανάθεμα στον Ωριγένη που υποστήριξε το «ερεύνα και πίστευε». Οι συνέπειες αυτού του
τυφλού μίσους προς τη γνώση και η φανατική πίστη στον Παντοδύναμο βύθισαν τον Ελληνισμό
και τους υπόλοιπους ευρωπαίους επί αιώνες σε πνευματικό και πολιτιστικό σκοτάδι. Κατά τους
βυζαντινούς χρόνους τα μοναστήρια γέμισαν με αγροίκους καλόγερους που δεν ήξεραν ούτε καν
να διαβάζουν" η άγνοια, η τραχύτητα, ο φανατισμός και η τεμπελιά ήταν τα χαρακτηριστικά
τους γνωρίσματα, μας λένε όλοι οι Έλληνες και ξένοι που επισκέφθηκαν τα μοναστήρια κατά
την περίοδο αυτή.
Ποιος ηθικός κώδικας ποιας κοινωνίας και ποια θεωρία της ηθικής λέει ότι η
ευγνωμοσύνη είναι η βάση της ηθικής; Η άποψη αυτή δεν είναι απλώς λανθασμένη. δείχνει
πόσο ποταποί και αδίσταχτοι συμφεροντολόγοι ήταν οι δεσποτάδες και ο πατριάρχης. Επειδή
ήθελαν να κρατήσουν τους Έλληνες κάτω από το ζυγό της δουλείας για να απολαμβάνουν τα
προνόμια που τους παραχώρισε ο πανούργος σουλτάνος, επέλεξαν την ευγνωμοσύνη ως τη βάση
της ηθικής. δηλαδή, ο ανήθικος συλλογισμός τους υπαγορεύεται από ευτελή πολιτικά ελατήρια.
Έχουμε εδώ έναν πανάθλιο προγραμματικό ορισμό της ηθικής που την υποβιβάζει στο επίπεδο
της δικολαβικής δοσοληψίας. Οι ηθικά υποανάπτυκτοι «άγιοι πατέρες» ξέχασαν τις
θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της τιμιότητας, της ισότητας, της
φιλαλήθειας και ζήτησαν από τους ραγιάδες να είναι ευγνώμονες στους υποδουλωτές του έθνους.
Και η αμαρτωλή αιτιολόγηση για την απαίτηση τους αυτή στηρίζεται στα δουλικά,
αντιδραστικά και σκοταδιστικά λόγια του Παύλου: «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις
υποτασσέσθω. Ου γαρ εστίν εξουσία ει μη υπό Θεού. αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού
τεταγμένοι εισίν» (Προς Ρωμαίους, 13, 1). Και οι δικτάτορες, λοιπόν, και οι κατακτητές,
σύμφωνα με τον παράλογο Παύλο, είναι διορισμένοι από το Θεό! - Έτσι μας δίνουν οι
δεσποτάδες και τη βλακώδη και ανήθικη θεολογική αιτιολόγηση που δείχνει τον ηθικό και
πολιτικό τους πρωτογονισμό και δικαιολογεί την εθνική τους προδοσία!

Θέλετε ν' ακούσετε τώρα πώς μιλούν οι πραγματικά φωτισμένοι Έλληνες; Να τι μας
είπε, τον 6ο αιώνα π.Χ., ο Ηράκλειτος: «Ουκ εμού αλλά του λόγου ακούσαντες». Μην ακούτε
εμένα (τον σοφό, τον αρχηγό, τον οποιοδήποτε «ελέω Θεού» αρχιεπίσκοπο ή άρχοντα) αλλά το
λόγο, που ενώ είναι δικός μας, ξεπερνάει τις προτιμήσεις μας, τις φιλοδοξίες μας, τα
συμφέροντα μας και τις δεισιδαιμονίες μας. Όλοι μας, δηλαδή, είμαστε ίσοι μπροστά στον
ορθό λόγο και κανένας δεν μπορεί να ασχημονεί επικαλούμενος «θείες εντολές» και ιδιαίτερα
προνόμια. Αυτός είναι ο δικός μας ο δρόμος του ορθού λόγου και του αντίλογου που μαζί
κάνουν το γνήσιο διάλογο. Κι απ' αυτόν τον πολιτισμένο ελληνικό δρόμο του ορθού λόγου,
που ολόκληρη η ανθρωπότητα αγωνίζεται ν' ακολουθήσει σήμερα, θέλουν να μας βγάλουν το
πρωτόγονο ιερατείο της Ορθοδοξίας και ο μισόλογος αρχιεπίσκοπος. Δεν μπορεί να συμβεί
χειρότερο κακό σε κάποιον, λέει ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα (89 β), από του να μισεί τον
ορθό λόγο. Θα ήθελα γενικεύοντας αυτή τη σκέψη του Πλάτωνα να πω ότι δεν μπορεί να συμβεί
χειρότερο κακό σε μια κοινωνία από του να μισεί, να νοθεύει, να παραγνωρίζει ή να
αντιμάχεται τον ορθό λόγο και, επομένως, και τον γνήσιο διάλογο.

Δεν μπορούμε να κάνουμε διάλογο με τους οποιουσδήποτε δογματικούς διότι
τα δόγματα τους τα θεωρούν αδιαπραγμάτευτα.