ΠΩΣ Ο ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ;

Γράφει ο *Αμφικτύων

«Τα ειδωλεία και η τύχη αυτών» :

Ο Ελληνισμός έχει υποστεί τη μεγαλύτερη ψυχοπνευματική γενοκτονία από την επιβολή τον 4ον αιώνα και εφεξής της ξένης ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας. Στα ακόλουθα κεφάλαια θα διαπιστώσετε με τεκμήρια του λόγου το αληθές

«[Ο Κωνσταντίνος ο Μέγας] Μεθ’ όλην την τοιαύτην, κατ’επίφασιν πως, ανεξίθρησκον πολιτείαν, ήν μετήρχετο, πάντα τα επί των χρόνων αυτού ληφθέντα μέτρα έτεινον εις την βαθμιαίαν των πολυθεϊστικών ιδεών εξαφάνισιν και την των δογμάτων του νέου θρησκεύματος επικράτησιν. Η δε το πρώτον φαινομενική ηπιότης μετεβλήθη εις αυστηρότητα έκδηλον επί τέλους. Τα εν τω κέντρω ειδωλικά ιερά απεστερήθησαν των εις αυτά αφιερωμένων προσόδων, αφού δε επί τινα χρόνον αφέθησαν υλικώς απροστάτευτα, κατεκλείσθησαν. Πολλά δ’ εξ αυτών κατελύθησαν και επί των ερειπίων αυτών οίκοι του αληθινού Θεού ανηγέρθησαν. Τα είδωλα δε κα τα ξόανα και τα μορμολύκεια και τ’ ανδρείκελα αντικαθίστων εικόνες χριστιανικαί ως η του Καλού Ποιμένος και η του Δανιήλ εν τω λάκκω λεόντων. (Και οι δύο Εβραίοι το γένος)». […]
»Εν δε ταις επαρχίαςι της ΄Εω η ακίνητος των ειδωλείων περιουσία κατελήφθη επ’ ωφελεία των νέων ιερών ναών, ούτω δ’ εκείνα, ουδέ της των αρχών αντιλήψεως τυγχάνοντα και των μέσων της συντηρήσεως συνεπώς αποστερηθέντα, ηρημούντο. Ως δε ο Ευσέβιος διηγείται : «εγυμνούντο … των κατά πόλιν ναών τα προπύλαια, θυρών έρημα γινόμενα. … ετέρων δ’ η επί τοις ορόφοις στέγη, των καλυπτηρίων αφαιρουμένων εφθείρετο, άλλω τα σεμνά χαλκουργήματα, εφ’ οις η των παλαιών απάτη μακροίς εσεμνολογείτο χρόνοις, έκδηλα τοις πάσιν εν αγοραίς πάσσαις της Βασιλέως πόλεως προυτίθετο … τα πλήθη της πλάνης τα μορμολύκεια, ύλη χρυσού και αργύρου πεπλασμένα, και ταύτα εκποδών ώετο δειν άρασθαι, ώσπερ τινά λίθων εγκόμματα τοις εν σκότει βαδίζουσι προ των ποδών ερριμένα». […]
»Σκοπός δε της από των ειδωλείων αφαιρέσεως των καλυπτήρων ήν βεβαίως ουχί η αποκατάστασις ναών υπαιθρίων, εάν αληθώς υπαίθριοι ναοί το πάλαι, ως πολλοί φρονούσιν, υπήρχον. Αφηρούντο οι καλυπτήρες επί φθορά της οικοδομής. […]
»Επί εν τω χρόνω τω μετά ταύτα την αρχήν αναλαβόντων έτι αυστηρότερα κατά των εθνικών (Ελλήνων που αρνούντο να προσηλυτισθούν στον Χριστιανισμό) ελήφθησαν μέτρα. Και πάλιν όμως μεθ’ όλον το δρακόντειον των προκηρυχθέντων τούτων μέτρων, οι ειδωλικοί ναοί αφίεντο απαραβίαστοι εν πολλαίς της Εσπερίας ιδία χώραις. Ενίοτε εκλείοντο προς καιρόν, αλλ’αύθις εις την λατρείαν του πολυθεϊσμού παρεδίδοντο». […]
»Κατά το 356 έτος ο Κωνστάντιος (Κωνστάντιος ο Β΄ κατά την ηγεμονία του οποίου ιδρύθηκε το «Σφαγείο της Σκυθούπολης») ηβουλήθη να θέση τέρμα εις την τοιαύτην κατάστασιν, προστάξας απαξαπάντων των ειδωλείων το κλείσιμον και δια της εσχάτης των ποινών (θάνατος διά βασανιστηρίων εις Σκυθούπολιν) τους παραβάτας απειλήσας».
»Οι μετά τον Ιουλιανόν άρξαντες Ιοβιανός και Ουαλεντιανός και Ουάλης (Αυτοκράτορες) ανέτρεψαν τα επ’ εκείνου υπέρ του πολυθεϊσμού και των ξοάνων θεσπισπένα. Αλλά πάλιν επί Θεοδοσίου Α΄ εθνικά ιερά υφίσταντο και η των ειδώλων λατρεία δημοσία ετελείτο. Ο Θεοδόσιος δια μετρημένης πολιτικής, κατ’αρχάς των ειδωλείων την εξαφάνισιν υποθάλπων, προεκήρυξε επί τέλους θέσπισμα επιτάσσον την οριστικήν αυτών (εθνικά ιερά) κατάλυσιν. Η μετ’άκρου ζήλου την φοράν ταύτην εκτέλεσις του θεσπίσματος τούτου προυκάλεσε σθεναράν των πολυθεϊστών την αντίπραξιν, ήτις επί οκτώ έτη άνέστειλε την κατ’ αυτών ορμήν. (Οι Έλληνες λοιπόν δεν ήθελαν να ασπασθούν την εβραιογενή θρησκεία - τον Χριστιανισμό - ούτε θεληματικά απέρριψαν την πατρώα εθνική τους θρησκεία). […]
»Κατά το 399 επετάχθη αύθις η κατάλυσις των ειδωλικών ιερών των εν ταις κωμοπόλεσι και των εν διαφόροις άλλοις τόποις, οί πόλεσιν εγειτνίαζαν. Τότε δε «τα πανταχού γης και θαλάττης των δαιμόνων κατελύθησαν τεμένη» ως ο Θεδώρητος ιστορεί. Τα ειδωλικά ιερά της Φοινίκης, της χώρας των Απαμέων, της Πέτρας και της Ηλιουπόλεως κατελύθησαν ωσαύτως μετ’ ου πολύ, των ιερέων και των επισκόπων εις την κατάλυσιν συντρεχόντων». ( Η αρχαία Ελληνική θρησκεία κατελύθηκε, καταδιώχθηκε δια πολλών διαταγμάτων και με την εξ άκρου ζήλου φανατικότητα των χριστιανών ιερέων και επισκόπων της εβραιογενούς χριστιανικής θρησκείας). […]
»Επί δε Θεοδοσίου του Β΄, εν έτει 435, νέον προεκηρύχθη θέσπισμα επικτακτικώς πλέον ορίζον των υπολειπομένων ειδωλείων την κατάλυσιν. Το πρόσταγμα τούτου εξετελέσθη μετ’άκρας αυστηρότητος, ού ένεκεν οι εις τα δόγματα αυτών εμμένοντες εθνικοί ηναγάσθησαν να τελώσιν εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών». (Οι συνεχεί διωγμοί κατά των εθνικών από αυτοκράτορα σε αυτοκράτορα, ηνάγκασαν τους ΄Ελληνες να τελούν τις ιεροπραξίες τους εν κρυπτώ και να διδάσκουν τους παίδας αυτών εν κρυπτώ. ΄Ετσι αρχίζουν τα «κρυφά σχολειά» τα μόνα που ποτέ υπήρξαν στην Ελλάδα και ουδέποτε κατά την Τουρκοκρατία). […]
»Η των ειδωλικών ιερών κατάλυσις ήν αναμφιβόλως πράξις βιαία, δι’ ης ο Χριστιανισμός επρόκειτον ν’ αντικατασήση του πολυθεϊσμού τα δόγματα, ούχ ήττον δ’επιζήμιος και τη τέχνη απέβη, διότι εξηφανίσθη-σαν ούτω πολλά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, άτινα θα περιεσώσοντο ίσως μέχρις ημών». […]
»Πάσαι δ’αι ανακαλύψεις (κρυφών αρχαίων εθνικών ναών) εγένοντο ως επί το πολύ υπό πρακτόρων (Χριστιανών) ανά τας διαφόρους χώρας επίτηδες εκπεμφθέντων, οις παν σκοτεινόν άντρον και πας απόρρητος μυχός βατός ήν. Οι δια μυστικών οδηγιών εφωδιασμένοι πράκτορες εκείνοι άβατά τε και άδυτα ιερών τε τα ενδοτάτω καταπατούντες κατέλυαν τα ειδωλεία, του λαού και των ιερέων και των επισκόπων συνεργούντων, και παρελάμβανον τους εις φως αγομένους θησαυρούς, ούς απεκόμιζον μετά των εκ χρυσού και αργύρου ξοάνων και ανδρεικέλων και μορμολυκείων και μεθ’ετέρων εκ πολυτίμων μετάλλων εξειργασμένων σκευών». (Ο λαός λοιπόν - ο όχλος - οδηγημένος από ιερείς και επισκόπους συνετέλεσαν στην αφάνιση των εθνικών, της εθνικής θρησκείας, και στην καταστοφή του Ελληνικού Πολιτισμού).
»Ου μην αλλά και λόγοι προς σωφροσύνης επιβολήν και ηθικών αρχών επικράτησιν σχετιζόμενοι συνετέλουν, φαίνεται, εις την κατάλυι ειδωλίων τινών, ως το αισχρώ δαίμονι Αφροδίτης καθιερωμένον και «τιόδων τε και λεωφόρων εκτός, εν ακρωρείας μέρει του Λιβάνου, εν Αφάκοις ιδρυμένον» κατά τον Ευσέβιον. Εφ’ ώ και αυτής (Αφροδίτης) αφιερώμασιν εκ βάθρων το παν ηφανίσθη». […]
»Οποίαι δ΄ήσαν αι εις τους ειδωλικούς ναούς επενεχθείαι μεταλλαγαί; Τούτο θέλομεν εννοήσει, εάν εξετάσωμεν τας εις τον ναόν της Παρθένου Αθηνάς (Τη Υπερμάχω Στρατηγώ) γενομένας τοιαύτας. Ο περιλάλητος ούτος ναός, ο Παρθενών, ελειτούργει κατά τάς αρχάς έτι του στ΄αιώνος ως πολυθεϊστικός ναός, συνήρχοντο δ’ εις αυτόν ακωλύτως οι πολυθεϊσταί και των ξοάνων θεραπευταί. Εν έτει 529 Ιουστινιανός ο Α΄ εξέδωκε θέσπισμα επιτάσσον το κλείσιμον αυτού (του ναού Παρθενώνος) και την εις την Νέαν Ρώμην μεταγωγήν του εν αυτώ αγάλματος της Παρθένου Αθηνάς» (΄Οπου και κατεστράφη ολοσχερώς). […]
»Ευόνητον όμως, ότι εξ όλων των ειδωλικών ναών, οίτινες εις ναούς χριστιανών μετετράπησαν … άλλα δε κατηρειπώθησαν (τους έκαμαν οι χριστιανοί ερείπια) και άλλοι τέλειον εξηγνίσθησαν». (Ιδού λοιπόν το μένος των φανατικών Χριστιανών).
»Τοιαύτη εν ολίγοις υπήρξεν η των ειδωλείων τύχη». (Τραγική και βίαιη)!
Η «Μητέρα Εκκλησία» του κ. Χριστόδουλου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, δια του επισημοτάτου οργάνου του, της «Εκκλησιαστικής Αληθείας» χρόνο 28 Φεβρουαρίου 1899 εξευτελιστικά διαψεύδει τα σοφίσματά του.
Δεν είναι μόνον η «Εκκλησιαστική Αλήθεια» αλλά χιλιάδες άλλα (νόμοι, θεσπίσματα, κανόνες, ιστορικά έγγραφα) που αποδεικνύουν πώς επί αιώνες διώχθηκε μέχρις ιστορικού θανάτου ο Ελληνισμός.
Διαβάζουμε αυτήν την τραγική αλήθεια στα : «Ιουστινιάνειος Κώδιξ», «Θεοδοσιανός Κώδιξ», στους «Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων»(τους νόμους του βυζαντινού κράτους) κλπ, κλπ…
Όσο αφορά τα άρθρα του κ. Χριστόδουλου είναι και αυτά αντικείμενα της φοβερής διαστρέβλωσης της Ελληνικής Ιστορίας και του Ελληνικού Πολιτισμού, παραχαράξεις και αποκρύψεις του αληθινού παρελθόντος τους Ελληνικού Λαού. Αυτές δε οι διαστρεβλώσεις, αποσιωπήσεις και παραποιήσεις της Ελληνικής Ιστορίας, αυτά τα πολλαπλά ψεύδη έχουν ανατραπή «σύρριζα» από τα γραπτά, ιστορικά και Πατριαρχικά κείμενα.
Παρουσιάζω μία περιληπτική εισήγηση στον Ιουστινιάνειο Κώδικα και εις τον Θεοδοσιανό Κώδικα. Θα μιλήσω περισσότερα για αυτούς τους αυτοκράτορες αργότερα.
«Διατάσσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί τους (των Ελλήνων), όσα βρίσκονται ακόμη άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας … Αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή εμφανι-στή κάποιος που έχει παραβλέψει αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθή με την ποινή του θανάτου». (Αυτό-κράτορες Θεοδόσιος και Βαλεντιανός προς Ισίδωρον, ΄Επαρχον του Πρατωρίου, 14 του Νοεμβρίου 435 μ.Χ.)
«Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης … Αν κάποιος με οποιαδήποτε δύναμη παραβή (αυτόν τον νόμο) θα τιμωρηθή με αποκεφαλισμό». (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11. Αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Α΄ προς Ταύρον, ΄Επαρχον του Πραιτωρίου, Δεκέμβριος του 534 μ. Χ.)
«Τέτοιου είδους πράξεις («ειδωλολατρίας»), αν εξακολουθούν να συμβαίνουν (ή καταγγελθή ότι συμβαίνουν) ακόμα και σε κάποιο λιβάδι ή σπίτι, το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθή στο ταμείο των ιερωτάτων ανδρών (δηλαδή των ιερέων της Χριστιανικής Εκκλησίας), ενώ ο ιδιοκτήτης τους, που έδωσε την συγκατάθεσή του να μιανθή ο τόπος θα αποπεμφθή από το (οποιοδήποτε) αξίωμά του, θα χάση την περιουσία του και αφού υποστή σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα, θα οδηγηθή σε διαρκή εξορία». (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.8. αυτοκράτορες Λέων και Ανθέμιος προς Διόσκουρον ΄Επαρχον του Πραιτωρίου, παρεδόθη το 472 μ.Χ.)
«Διατάσσουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας έτσι, ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται … Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες, με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, με τις οποίες προσπαθούσαν (οι προγενέστεροι Χριστιανοί βασιλείς) να διασφαλίσουν την Ορθόδοξον Πίστη». (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.9 επίσης Β1, 1.19 και Νομοκάνων 6.3. Ο συγκεκριμένος νόμος θεωρείται νομοθέτημα του Ιουστινιανού).
2η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του κ. Χριστόδουλου από την Εκκλησία της Ορθοδοξίας.
«Χαίρε, Ελλήνων ο καθαιρέτης».
Οι παρατιθέμενοι ανθελληνικοί «Χαιρετισμοί» των αγίων που ψάλλονται καθημερινά στις εκκλησίες λήφθηκαν από το «Υμνολόγιο το Χαρμόσυνον» της Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου.
Πάμπολλοι είναι οι χαιρετισμοί εις αυτό το υμνολόγιο που εξυμνούν την Σιών, το Ισραήλ και τους Εβραίους προπάτορες των Χριστιανών. Δεν καταφέρεται ούτε ένας χαιρετισμός εναντίον του Ισραήλ, και εθνών εκτός του Ισραήλ. Αλλά υπάρχουν πάμπολλα χαιρετίσματα που στοχεύουν κατά της Ελλάδος, των Ελλήνων, και κατά του Ελληνικού Πολιτισμού :
«Χαίρε, της ειδώλων θρησκείας κατήγορε». (Αγίου ενδόξου ιερομάρτυρα Χαραλάμπους του θαυματουργού, 10 Φεβρουαρίου).
«Χαίρε, ο ειδώλων εκτίλας την άκανθαν. ΄Ηκουσας αθλοφόρε, των βεβήλων δογμάτων, ά έγραψαν οι ειδωλολάτραι. Χαίρε Ελλήνων ο καθαιρέτης. Χαίρε, ο συντρίψας τα άψυχα είδωλα. Χαίρε, πολυθείας πλατυσμόν ο συστείλας. Χαίρε, πρηστήρ βωμών φλογερώτατε». (Αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου Τροπαιοφόρου, 23 Απριλίου).
«Χαίρε, φθορά ειδώλων και θρήνημα». ( Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, 21 Μαίου)
«Χαίρε, των σοφών σοφίας ή κατάργησις». (Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, 29 Ιουνίου. Εβραίοι και οι δύο (κατά της Ελληνικής σοφίας) προπάτορες της Χριστιανικής θρησκείας)
«Χαίρε, ότι σφόδρα ήλγησαν των ειδώλων λατρευταί». (Αγίας ενδόξου παρθενομάρτυρος Μαρίνας, 17 Ιουλίου)
«Χαίρε, ότι κατηδάφισας των ειδώλων τους βωμούς». (Χαιρετισμός εις την νοητήν κλίμακα του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, 14 Σεπτεμβρίου)
«Χαίρε, πρηστήρ ειδώλων και χαύνωμα». (Αγίου Αρτεμίου 20 Οκτωβρίου)
«Θεόν όντα γιγνώσκων, την Τριάδα παμμάκαρ, θεούς ελληνικούς εβδελύξω. Χαίρε, ότι εφιμώθησαν οι ειδώλων ζηλωταί». (Αγίου Δημητρίου, 26 Οκτωβρίου)
«Χαίρε, αράς της αρχαίας η λύσις. Χαίρε, αράς της αρχαίας αναίρεσις». (Αγίας Σκέπης, 28 Οκτωβρίου)
«Των ειδώλων δεινού σκοτασμού». (Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, των Ασιατών, 14 Νοεμβρίου)
«Χαίρε, των ειδώλων ανήλεον ράπισμα. Χαίρε, ο των Ελλήνων τους θεούς μυκτηρίσας. Χαίρε, δι’ ού Ολύμπιοι ήττηνται». (Αγίου μεγαλομάρτυρα Μηνά, 14 Νοεμβρίου)
«Χαίρε, των ειδώλων της πλάνης ο έλεγχος. Χαίρε, σοφών ασόφων ή σόφισις». (Αγίας και πανσόφου μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης, 25 Νοεμβρίου)
«Χαίρε, των ειδώλων σκοτίσας την πλάνην. Ρήτορας μυθολόγους ως αθυρματολόγους απέδειξας. Χαίρε, ότι κατελύθησαν των ειδώλων οι βωμοί. Χαίρε, ότι κατηργήθησαν των Ελλήνων ραψωδοί». (Ενδόξου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, 30 Νοεμβρίου)
«Χαίρε, των ειδώλων το ψεύδος πατήσασα». (Αγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, 4 Δεκεμβρίου)
«Χαίρε, ο εκτεφρώσας τους βωμούς των ειδώλων». (Αγίου Νικολάου θαυματουργού, 6 Δεκεμβρίου)
Το «Υμνολόγιον το Χαρμόσυνον» - η έκδοση των οποίων έτυχε οικονομικής συνδρομής των πολιτιστικών υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου, - κυκλοφορεί ευρέως σε όλες τις εκκλησίας της Ελλάδας και διαβάζεται μαζί με τά άλλα επίσημα λειτουργικά βιβλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
3η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του κ. Χριστόδουλου από την Εκκλησία της Ορθοδοξίας.
Τα «Μηναία» είναι το λειτουργικό βιβλίο των Ελλήνων κληρικών.
ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Το λειτουργικό βιβλίο των κληρικών με τίτλο «Μηναία» αποτελείται από δώδεκα (12) τόμους, ένα για κάθε μήνα. Περιέχουν όλη την ακολουθία μετά της προσθήκης του τυπικού και διαβάζονται καθημερινά από τους ιερείς σε όλους τους χριστιανικούς ναούς της Ελλάδος.
Το λειτουργικό βιβλίο των κληρικών «Μηναία» περιλαμβάνει ένα ακατάσχετο ΥΒΡΕΟΛΟΓΙΟ κατά των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού. Ας ξεφυλλίσουμε μαζί τα «Μηναία» της Ορθοδοξίας μας : Θα μείνετε κατάπληκτοι από τις ύβρεις που εμείς οι ΄Ελληνες δεχόμαστε ψαλμικώς και υμνολογικώς, απαθέστατοι δεχόμενοι την «Ελληνική;»ορθοδοξία να εκτοξεύη μύριες ύβρεις κατά ημών των Ελλήνων μέσα στο σπίτι μας, στην πατρίδα μας.
Τα «Μηναία»
Ιανουάριος
17 του μηνός, Τιμοθέου αποστόλου & Αναστασίου οσιομάρτυρος. Στιχηρά Εσπερινού σελ. 186
«… θεόφρων Τιμόθετε, … το της πλάνης (των Ελλήνων) κράτος ευχερώς διέλυσας …».
23 του μηνός, Κλήμεντος ιερομάρτυρος και Αγαθαγγέλου μάρτυρος. Εις τον «Οίκον» σελ. 196 «Υιός φωτός αναδειχθείς, … Κλήμη σοφέ, …. Ελλήνων τους πρωτεύοντας εν λό και αληθεία ενήκησας».
25 του μηνός, Γρηγορίου του Νανζιανζηνού. Μικρός Εσπερινός, σελ. 203 :
«Θεολόγω σου στόματι, θεολόγε Γρηγόρε, … εξήρανας την μωρίων Ελλήνων και ψεύδος …».
30 του μηνός, των Τριών Ιεραρχών (΄Ελληνες; Πατέρες της Παιδείας) Κανών του ΄Ορθρου, Ωδή ζ΄ σελ.252: «Ψευδείς μεν εξέκλιναν Ελλήνων άθλους, πειθώ δε την τύραννον ανθρώποις μόνην είκοντο …».
Φεβρουάριος
10 του μηνός, Χαραλάμπους Ιερομάρτυρος Απόστιχα Μικρού Εσπερινού : «Σύμπασα η Ελλάς, ενθέως νύν αγάλλου, κατέχουσα εν κόλποις την σεβάσμιον κάραν την του ιερομάρτυρος».
Ωδή ε΄του Κανόνος, σελ. 65 : «Εξέστησαν δαίμονες και ΄Ελληνες οι άθεοι …»
Δοξαστικό των Αίνων, σελ. 69 : «Η τίμια κάρα σου την δυσώδη πλάνην (των Ελλήνων) καταπαύσασα».
σελ. 69 : «Λαμπροφανής και πανένδοξος ανατέταλκεν εν τη Ελλάδι πάση η πανέορτος μνήμη του θείου Χαραλάμπους …».
16 του μηνός, Παμφίλου μάρτυρος και των συν αυτώ.
Εις τον Κανόνα, Ωδή α΄ σελ. 91 : «Μανίας Ελληνικής το φρύαγμα κατεπατήσατε ….».
Μάρτιος
10 του μηνός, Κορδάτου του εν Κορίνθω μάρτυρος και των συν αυτώ.
Κανόνα, Ωδή γ΄, σελ. 41 : «Τη σοφία Κορδάτος, τη θεοσδότω, κατήργει Ελληνικής σοφίας …».
22 του μηνός, ιερομάρτυρος Βασιλείου πρεσβυτέρου. Κανόνα, Ωδή δ΄ σελ. 84:
«Σοφία κρείττονι καλλωπιζόμενος, τους σοφούς των Ελλήνων, θεαρχικώ σθένει απεμώρανας…»
Απρίλιος
28 του μηνός, των εν Κυζίκω εννέα μαρτύρων. Εσπερινόν, σελ. 11 :
«Μάρτυρες Χριστού πανεύφημοι, κατακρατούσης ποτέ της Ελλήνων σκαιότητος και ωθούσης άπαντας προς αθέμιτα βάραθρα, οδόν ευθείαν ου κατελίπετε …»
Μάϊος
10 του μηνός, Σίμωνος αποστόλου του ζηλωτού. Κάθισμα του Όρθρου, σελ. 42 :
«Θείου Πνεύματος τη φωταυγία σκότος έλυσας πολυθείας .. και κατήργησας Ελλήνων μυθεύματα …».
28 του μηνός, Ευτυχούς ιερομάρτυρος Κανόνα, Ωδή ζ΄ σελ. 104 : «Σταθερώς επιδεικνύμενος την ένστανσιν Μάρτυς Ευτύχιε, τους των Ελλήνων σοφούς ανδρείως κατήσχυνας …»
Ιούνιος
1η του μηνός, Ιουστίνου μάρτυρος, του φιλοσόφου. Κανόνα, Ωδή ζ΄ σελ. 8 : «Σοφία Θεού, Ιουστίνος ο σοφός, κεκοσμημένος την των Ελλήνων απεμώρανε φιλοσοφίαν εν χάριτι…».
18 του μηνός, Λεοντίου μάρτυρος Εις το Κοντάκιον του Κανόνος, σελ. 69 : «Των τυράννων ήλεγξας τας πονηράς επινοίας και Ελλήνων ήσχυνας την αθεώτατον πλάνην …»
30 του μηνός, των 12 Αποστόλων. Εσπερινόν, σελ. 118 : «Αλιέων ο κάλαμος φιλοσόφων (Ελλήνων) το φρύαγμα και ρητόρων (Ελλήνων) ρεύματα διετάραξε …» .
Εις Κανόνα, Ωδή ς΄ σελ. 121 : «Στηρίξας τους μαθητάς σοφία και χάριτι, δυνατωτέρους ειργάσα της των Ελλήνων, Σώτερ, ερεσχελίας και τα τούτων απατηλά κατήργησας δόγματα …».
Συναξάριον σελ. 122 : «Φίλιππος ο από Βησθαϊδά της Γαλιλαίας … υπό Ελλήνων σταυρωθείς τελειούται».
Προς τιμή του Αποστόλου Παύλου. Εσπερινόν, σελ. 126 : «Συ γαρ ως φως ημίν επέστης, τοις εν σκότει και σκιά της πλάνης καθημένοις … και αξίους εξ αναξίων ημάς αναδείξας, …. όθεν η εν Αθήναις Εκκλησία καυχάται και συν αυτή άπασα η Ελλάς».
Ιούλιος
17 του μηνός, Μαρίνας μεγαλομάρτυρος, Αίνους σελ. 94 :
«ανδρικώ φρονήματι ηυτομόλησας και των Ελλήνων σεβάσματα ως κόνιν ελέπτυνας».
23 του μηνός, Φωκά ιερομάρτυρος Κανόνα, Ωδή η΄ σελ. 122 : «΄Ερρει (=πήγαν στο διάβολο) των Ελλήνων τα σαθρά πλάνης σεβάσματα και σεσιγήκασι της ματαιότης άπασαι αι διπλόαι και το ψεύδος αυτών».
26 του μηνός Παρασκευής οσιομάρτυρος Απόστιχα Εσπερινού, σελ. 134 :
«… και των Ελλήνων σεβάσματα ως κόνιν ελέπτυνας …».
Αύγουστος
23 του μηνός, Λούπου μάρτυρος, Κανόνα, σελ. 126 :
«… και θεούς εξηφάνισας των Ελλήνων, δυνάμει του πνεύματος».
25 του μηνός, Βαρθολομαίου του Αποστόλου, Κανόνα, Ωδή α΄ σελ. 134 :
«… σοφίαν ευράμενος, την ενυπόστατον απεμώρανας Ελλήνων την σοφίαν …»
Σεπτεμβριος
17 του μηνός, Πίστεως - Ελπίδος - Αγάπης; και Σοφίας; μητρός αυτών Κοντάκιον, σελ. 117 :
«… Σοφίας της σεμνής, ιερώτατοι κλάδοι, … σοφίαν απεμώραναν των Ελλήνων εν χάριτι …»
22 του μηνός, Φωκά ιερομάρτυρος, Κανόνα, Ωδή, σελ. 134 : « λαμπρώς κατήσχυνας Ελλήνων σεβάσματα …»
Ωδή ε΄, σελ. 137 : «οι των Ελλήνων σοφοί, ηττηθέντες τοις σοφοίς δόγμασιν …»
Οκτώβριος
2 του μηνός Κυπριανού, Ωδή η, σελ. 15 : «Σοφώτατα της Ελληνικής κατεφρόνησας σοφίας ένδοξε …».
3 του μηνός, Διονυσίου Αρεοπαγίου, Δοξαστικό Εσπερινού σελ. 16 :
«Καταπτύσας των Στωϊκών φιλοσόφων (Ελλήνων) των απορρήτων μυστηρίων γνώστης εγένετο …».
14 του μηνός, Ναζαρίου - Γερβασίου … μαρτύρων.
Εις τον Οίκον, σελ. 82 : «… ότι πάσαν Ελλήνων απετέφρωσαν μανίαν …»
15 του μηνός, Λουκιανού Πρεσβυτέρου. Κανόνα, Ωδή ζ΄, σελ. 88 : «Νενεκρωμένους και βυθώ της Ελληνικής αθείας καταποθέντας τους λαούς, ζωηφόροις σου λόγοις ανείλκυσας …»
Εις Εξαποστειλάριον του ιδίου, σελ. 88 : «…πάσαν πλάνην των Ελλήνων έλεγξας την πολύθεον και ψευδώνυμον γνώσιν …».
22 του μηνός, Των εν Εφέσω επτά μαρτύρων, Κάθισμα, σελ. 122 : «… όθεν προ του θανάτου την Ελλήνων μανίαν, πάλιν δε μετά πότμον, της αιρέσεως ζάλην ελάσαντες».
30 του μηνός, Ζηνοβίου & Ζηνοβίας, Κανόνα, Ωδή α΄ σελ. 182 :
«… Αίγλην φωτιζόμενος, σοφέ, της τρισηλίου λάμψεως σκότος διέλυσας Ελλήνων δυσφημίας…».
Νοέμβριος
10 του μηνός, Ωρέστου μάρτυρος, Κανόνα, Ωδή ε΄, σελ. 69 : «Αφανισμώ τους θεούς των Ελλήνων σύ παραπέμψας …»
15 του μηνός, Γουρία, Σαμωνά & Αβίδου μαρτύρων. Στιχηρά Εσπερινού, σελ. 106 : «Μονάδα τρισάριθμον ομολογήσαντες, άγιοι, των Ελλήνων ελύσατε πολύθεον φρόνημα και μωράν σοφίαν».
18 του μηνός, Πλάτωνος και Ρωμανού, μαρτύρων, Δοξαστικόν Εσπερινού, σελ. 122 :
«… Των γαρ αλιέων ζηλώσας την παρρησίαν και την σκηνορράφων θεολογίαν, την Πλάτωνος μυθολογίαν και την Στοϊκήν φλυαρίαν λόγοις και έργοις κατέρραγε …».
Εις τον Οίκον, σελ. 124 : «Των Ελλήνων λιπών άπασαν την ματαιότητα …»
Δεκέμβριος
13 του μηνός, Ευστρατίου, Αυξεντίου, Ευγενίου, Μαρδαρίου & Ορέστου μαρτύρων. Εις τους Αίνους τέταρτον ποίημα Ιωάννου Μοναχού (Δαμασκηνού) σελ. 98 : «… Ευστράτιος, ο της Ελλήνων μυθοπλασίας στηλιτευτής και της χριστιανών θεοσοφίας κήρυξ …»
Ο Νείλος ο Βυζαντινός που εορτάζεται από την Εκκλησίας στις 12 Νοεμβρίου ως άγιος, γράφει :
Απόσπασμα παρμένο από έκδοση της Αποστολικής Διακονίας (1992)
«Πολλοί ΄Ελληνες … επιχείρησαν να φιλοσοφήσουν … Οι πρώτοι, οι ΄Ελληνες, σαν ηθοποιοί που παίζουν δράμα στην σκηνή, στόλισαν τον εαυτό τους με ξένη προσωπίδα. Υποδύθηκαν δηλαδή ένα κούφιο όνομα, στερημένοι ουσιαστικά την αληθινή σοφία. Παρουσίαζαν την φιλοσοφική ιδιότητα με τον τρίβωνα (τραχύ ρούχο), τη γενειάδα και το ραβδί. ΄Εδειχναν πολύ φροντίδα για το σώμα και υπηρετούσαν τις επιθυμίες τους σαν αφέντισσές τους, γιατί ήταν δούλοι της κοιλιάς τους και δέχονταν τις υπογάστριες ηδονές ως έργο της φύσεως. ΄Ηταν έρμαια της οργής και τους ωδηγούσε η σφοδρή λαχτάρα της δόξας. ΄Ετρεχαν ακράτητοι με λαιμαργία στα λαμπρά φαγοπότια σαν τα σκυλάκια, μη γνωρίζοντας πως η συμπεριφορά του φιλοσόφου πρέπει να είναι προ πάντων ταιριαστή σε ελεύθερον άνθρωπο και να αποφεύγη να είναι σκλάβος παθών, ή δούλος σπιτικός με χρήματα αγορασμένος. Το να είναι βέβαια κανένας σκλάβος ανθρώπων ίσως δεν βλάπτει εκείνον, που ζή με τον σωστό τρόπο. Το να υπηρετή όμως κανένας τις ηδονές με αφεντικά τα πάθη, ντροπιάζει συνήθως και γελοιοποιεί πολύ. Υπάρχουν λοιπόν ανάμεσά τους κάποιο που έχουν παραμελήσει εντελώς την πράξη, επιχειρώντας όπως νομίζουν, τη θεωρητική (λογική) φιλοσοφία. ΄Όμως ουσιαστικά φλυαρούν για τα ουράνια φαινόμενα και εξηγούν τα αναπόδεικτα. Διαβεβαιώνουν πως ξέρουν το μέγεος του ουρανού, τις διαστάσεις του ήλιου, και τις ενέργειες των άστρων και μερικές φορές μάλιστα επιχειρούν και να θεολογήσουν. Ασχολούνται δηλαδή με πράγματα, όπου άφταστη είναι η αλήθεια και ο στοχασμός επικίνδυνος. Και οι ίδιοι ζούν με τρόπον που είναι πιο ατιμωτικός από τον τρόπο ζωής των γουρουνιών, που κυλιούνται στον βόρβορο. Κι αν κάποιοι φρόντισαν για την πράξη, έγιναν χειρότεροι απ’αυτούς, γιατί έχουν πουλήσει τους κόπους τους με αντάλαγμα δόξες και επαίνους. Πραγματικά ξεπερνάει κάθε όριο αμυαλωσύνης ο περιορισμός σε τούτης της ζωής τα σύνορα, των βραβείων, της αρετής και το να αναλαβαίνει κα΄νεας αγώνα, που δεν έχει καιρό στεφάνων και επιβραβεύσεων, πάλη αδιάκοπη χωρίς βραβεία, αγωνίσμα και γυμνάσματα που τίποτε περισσότερο από ίδρωτα δεν έχουν …». (Άγιος) Νείλος Βυζαντινός «Ασκητικόν Λόγον» εκδ. Αποστολικής Διακονίας 1992. Σημείωσις : Ο άγιος Νείλος υπήρξε θαυμαστής του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου! Ισως και μαθητής του.
4η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του κ. Χριστόδουλου από την Εκκλησία της Ορθοδοξίας.
Τα «Συναξάρια» ανήκουν στις «βιογραφίες» των αγίων, αλλά επίσης αποτελούν εγκώμια αυτών.
Τα «Συναξάρια» απαρτίζουν τα λεγόμενα : «ιερά γράμματα» μαζί με το «Ψαλτήρι» τους ψαλμούς της «Παλαιάς Διαθήκης».
Τα «Συναξάρια» της Ελλαδικής Εκκλησίας παρέχουν πολίτιμη βιβλιογραφία. Θα παρουσιάσω εδώ ένα απόσπασμα, για να θαυμάσουμε μαζί τους αγίους της Ορθοδοξίας μας, τους καταστροφείς του Ελληνικού Πολιτισμού, όπως αφηγούνται οι βανδαλικοί άθλοι τους στα επίσημα συναξάρια της Ελλαδικής Εκκλησίας.
Ο άγιος Κορδάτος (7 Μαίου) : «εμβήκεν εις τον ναό των ειδώλων και κατεσύντριψεν όλα τα εκεί ευρισκόμενα είδωλα».
Ο όσιος Αχίλλειος, επίσκοπος Λαρίσης (16 Μαίου) που έλαβε μέρος στην Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 : «Πολλούς ναούς κατεκρήμνισε των ειδώλων, πολλάς δε εκκλησίας έκτισε εκ θεμελίων και με πάντα στολισμόν τας εστόλισεν».
Τον άγιο μεγαλομάρτυρα Θεόδωρο Τήρωνα τιμά η Εκκλησία στις 17 Φεβρουαρίου, διότι «έκαμε έν μέγα κατόρθωμα, επειδή λαβών το είδωλον της μητρός των θεών Ρέας, ως φλυαρούσιν οι ΄Ελληνες, έρριψεν εις την φωτιάν και το κατέκαυσεν».
Ο άγιος Ανδρόνικος και η υπερθαύμαστος Ιουνία (17 Μαίου), η οποία είχε νεκρωθή για τον κόσμο και ζούσε μόνο για τον Χριστό, γύριζαν την οικουμένη ωσάν να είχαν πτερά και «τους μεν ναούς των ειδώλων κατέστρεφαν, εκκλησίας δε θείας έκτισαν πανταχού».
Ο άγιος Μάρκος, Επίσκοπος Αρεθουσίων (σημερινή Ρεντίνα Μακεδονίας) κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίνου (328) «εκρήμνισεν έναν ναόν των ειδώλων και εποίησεν αυτόν εκκλησίαν».
Ο άγιος Αδριανός ο νέος (17 Απριλίου) μία μέρα που οι ΄Ελληνες έκαναν θυσίες «έτρεξε και εκρήμνισε τον βωμόν και τας θυσίας όσαι ήσαν επάνω εις αυτόν έχυσε και την φωτιάν διεσκόρπισεν».
Ο όσιος Μάρων (14 Φεβρουαρίου) πήγε να ζήση στην κορυφή ενός βουνού στην Αντιόχεια, όπου υπήρχε ναός τον οποίο τιμούσαν οι «Παλαιοί Έλληνες». «΄Οθεν και τον ναόν των δαιμόνων, όστις ήτο εκεί κτισάμενος από εκείνους, καθιερώσας εις τον Θεόν εν αυτω εκατοίκησε».
Ο άγιος Θεσπέσιος (1η Ιουνίου) γκρέμισε ένα βωμό.
Η αγία Μαγέλθα (5 Οκτωβρίου), καίτοι Περσίδα και Ιέρεια του ναού της Αρτέμιδος, διδάχθηκε τα μυστήρια των χριστιανών. Τότε οι ΄Ελληνες(;) έγιναν πυρ και μανία και την σκότωσαν δια λιθοβολισμού. Τέλος ο Επίσκοπος πήγε στον βασιλέα των Περσών «και έλαβε από αυτήν εξουσία να κρημνίση μεν τον ναόν της Αρτέμιδος, να οικοδομήσε δε αυτόν εκκλησίαν της αγίας μάρτυρος ταύτης Μαγέλθας. Τούτο ουν ποιήσας απεθησαύρισεν εν τη νεοκτίστω εκκλησία το τίμιον αυτής λείψανον».
Ο άγιος Πορφύριος (26 Φεβρουαρίου) έδωσε στη Βασίλισσα Ευδοκία την προφητεία πως θα γεννήση αγόρι κι εκείνη του έδωσε χρυσάφι για να κτίση εκκλησίες. ΄Όταν εκείνος γύρισε στην ενορία του, στη Γάζα, τους ναούς των ειδώλων και «τον ναόν του Θεού Μαρνά (έτσι αποκαλούσαν οι Γαζαίοι τον Δία) κατέκαυσεν και έκτισεν αυτόν εκκλησίαν κατά το σχήμα το οποίον διώρισεν η βασίλισσα Ευδοξία».
Ο άγιος Λούκος (20 Αυγούστου) κλώτσησε τον βωμό και σκόρπισε τις θυσίες που βρίσκονταν πάνω του.
Ο άγιος Καισάριος (7 Οκτωβρίου) έφθασε κάποτε από την Αφρική στην πόλη Ταρακηνή. Κι όταν είδε «τας μυσαράς θυσίας των Ελλήνων, έπτυσε επάνω εις αυτάς και τας κατεπάτησεν». Τον έρριξαν στην φυλακή και λίγες μέρες αργότερα τον έβγαλαν, για να τον πάνε στον Ρωμαίο ανθύπατο. Μόλις όμως πέρασαν μπροστά από τον ναό του Απόλλωνος «προσηυχήθη ο άγιος και ευθύς έπεσεν ο ναός από τα θεμέλια και κατεπλάκωσε μέσα τον αρχιερέα των ειδώλων και άλλους πολλούς».
Ο άγιος Πασικράτης (24 Απριλίου) μόλις είδε το άγαλμα του Απόλλωνα «επήγε πλησίον και το έπτυσεν, ειπών ότι αυτή η τιμή πρέπει εις αυτόν».
Ο άγιος ιερομάρτυς Μάρκελλος (14 Αυγούστου) στην Απάμεια της Συρίας «επολιτεύθη δικαίως και οσίως» και έγινε «θερμός της του Χριστού πίστεως ζηλωτής, εκκλησίας μεν και θείους ναούςεις δόξαν Θεού κτίζων, τους δε ναούς των ειδώλων κατακρημνίζων». Υπήρχε όμως ένας «ειδωλικός ναός» του Διός, που ο «δαίμων» που κατοικούσε μέσα σ’αυτόν δεν άφηνε ούτε να καή ούτε να γκρεμιστή με μηχανή. Λοιπόν ο άγιος παίρνει ύδωρ, το ευλογεί και ραντίζει μ’αυτό τα ξύλα που είχε στοιβάξει μέσα στον ναό. «Επειδή δε ο δαίμων δεν εδυνήθη πλέον να φέρη εμπόδιον, ήναψαν τα ξύλα και κατεύκασαν τον ναόν».
Ο άγιος Ευψύχιος (9 Απριλίου) «ανάψας υπό θεϊκού ζήλου και πολλούς χριστιανούς παραλαβών επήγε και εκρήμνισεν εκ θεμελίων τον ελληνικόν ναόν, όστις επωνομάζετο της Τύχης, εις τον οποίον είχε προσπάθειαν και αγάπην ο επάρατος Ιουλιανός προσφέρων εις αυτόν καθ’ εκάστην ημέραν θυσίας».
Ο άγιος απόστολος Ιάκωβος του Αλφαίου (9 Οκτωβρίου), ένας από τους 12 αποστόλους «εξελθών εις το κήρυγμα του Ευαγγελίου κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων, υπό θείου ζήλου πυρπολούμενος».
Ο άγιος Σωκράτης (21 Οκτωβρίου) «έλαβε ο τρισμακάριστος τον στέφανον του μαρτυρίου» όταν αποκεφαλίστηκε, επειδή μία μέρα που «οι Έλληνες είχον μίαν πάνδημον εορτήν και επροσκύνουν τα είδωλα, τότε, λέγω, ο θείος Σωκράτης γεμίσας από έναν θεϊκό ζήλον, επήγε και κατεκρήμνισε τον βωμόν και τας εν τω βωμώ θυσίας».
Ο άγιος Μαρίνος (17 Μαρτίου) «βλέπων τους ειδωλολάτρας προσφέροντας θυσίας … άναψεν από θεϊκόν ζήλον και ενώ οι ΄Ελληνες ετέλουν εορτήν εις τα άψυχα είδωλα ώρμησε και κατεκρήμνισε τον βωμό και τας εν αυτώ θυσίας κατεπάτησε».
Ο άγιος μάρτυς Αντώνιος (9 Νοεμβρίου) βλέποντας τους ΄Ελληνας να έρχωνται στον ναό των ειδώλων, τους συμβούλευσε να αφήσουν την πλάνη τους … έφυγε για την έρημο, βρήκε έναν αναχωρητή … Κατόπιν παίρνοντας την «ευχή» του κατέβηκε στην πόλη, όπου κατοικούσε «ο πεπλανημένος εκείνος λαός των ειδωλολατρών Ελλήνων» και ενώ «εώρταζαν τους δαίμονας» μπήκε στον ναό «και συνέτριψεν όλα τα είδωλα».
Ο άγιος μάρτυς Υάκινθος (18 Ιουλίου) «βλέπων τους ειδωλολάτρας ΄Ελληνας ότι επροσκύνουν έν δένδρον της καλουμένης πτελέας, το οποίον ήτο τρυπημένον και κούφιον, ζήλω θείω κινηθείς ο αίδιμος, πήγε και έκοψε αυτό». … ο άγιος Υάκινθος δεν έκανε του κεφαλιού με την πράξη αυτήν. Ακολούθησε τις ρητές εβραϊκές εντολές «… και τα άλση τους θα κόψετε…» όπως γράφει το «Δευτερονόμιον» (7,5) … κλπ.
Ο στολισμός του σήμερα αποκαλύμενου «χριστουγενιάτικου» δένδρου, ήταν μία πανάρχαια ελληνική παράδοση. Ο αρχαίος ΄Ελληνας στόλιζε το δένδρο το οποίον συμβόλιζε το Σύμπαν. Ο Κορμός του δένδρου ήταν ο άξωνας του κόσμου, οι μπάλλες ήταν οι πλανήτες και οι κορδέλλες ήτο ο γαλαξίας (ε5).
Επεμβαίνει η Εκκλησία χαρακτηρίζοντας το έθιμον ειδωλολατρικό και επιβάλλει τον στολισμός ενός καραβιούς. ΄Ετσι καταστρέφεται ο συμβολισμός που υπάρχει στο συλλογικό ασυνείδητο και ταυτόχρονα επιβάλλεται ως δήθεν ελληνικό το νεκρικό έθιμο του καραβιού. Όπως όμως ξέρουμε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο το καράβι συμβόλιζε τον θάνατο του ανθρώπου και την μετάβαση της ψυχής του στον κάτω κόσμο. Ο Χάροντας οδηγούσε τις ψυχές με βάρκα στον Άδη.
Εικόνα του Αγίου Νικολάου που τον παρουσιάζει να κατακρημνίζει ένα άγαλμα τραβώντας το με ένα σκοινί ενώ δύο άλλοι με τσεκούρια κατακερματίζουν δυό άλλα αγάλματα. Κάτωθεν της εικόνος υπάρχει η λεζάντα : Μέχρι σήμερα στα μοναστήρια επιβιώνει η απέχθεια προς τον Ελληνικό Πολιτισμό και τα κλασικά έργα. Ανωτέρω σύγχρονη εικόνα του αγίου Νικολάου, ο οποίος καταστρέφει ελληνικά γλυπτικά καλλιτεχνήματα. (Μονή Εσφιγμένου, ΄Αγιον Όρος).
5η διάψευσις εις τους ισχυρισμού του κ. Χριστόδουλου από την Εκκλησία της Ορθοδοξίας.
Το βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν θέλει να διαβάσης!!! Έτος 1864
ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ
ΠΑΤΡΟΣ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ
ΠΗΔΑΛΙΟΝ
ΤΗΣ ΝΟΗΤΗΣ ΝΗΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ
ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΗΤΟΙ
ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΦΗΜΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΤΕ
ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΜΈΡΟΣ ΘΕΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΕΛΛΗΝΙΣΤΙ ΜΕΝ ΧΑΡΙΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ ΕΚΤΙΘΕΜΕΝΟΙ
ΔΙΑ ΔΕ ΤΗΣ ΚΑΘ’ΗΜΑΣ ΚΟΙΝΟΤΕΡΑΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ
ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΝ ΤΩΝ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΩΝ ΕΡΜΗΝΕΥΟΜΕΝΟΙ
ΠΑΡΑ
ΑΓΑΠΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΙ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
ΚΑΙ ΜΕΤ’ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΑΝΑΚΡΙΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΘΕΝΤΕΣ
ΨΗΦΩ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΟΦΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΥ
ΕΝ ΖΑΚΥΝΘΩ ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ Ο ΠΑΡΝΑΣΟΣ
ΣΕΡΓΙΟΥ Χ. ΡΑΦΤΑΝΗ ΑΩΞΔ
Η προδοσία του 1821
Εις την έκδοση του «Πηδαλίου» του 1864 διαβάζει τις την Εισαγωγή του Αρχιμ. Ερηναίου Δεληδήμου :
«Εάν επραγματοποιούντο πλήρως τα όνειρα των οπαδών του Διαφωτισμού, οι Ορθόδοξοι λαοί θα εξήρχοντο εκ της θλιβεράς των αμαθείας, θα εισήρχοντο εις τον φωτεινόν δρόμον της προόδου, θα ηγάπων τας επιστήμας και την δύναμιν του ορθού λόγου, θα προέκοπτον κοινωνικώς και οικονομικώς, συγχρόνως όμως θα επεκόπτοντο από τας ρίζας των και αντί της Ορθοδόξου πνευματικότητος πηγαζούσης εκ της ταπεινώσεως του ανθρώπου ενώπιον της αγάπης του Θεού, επεκράτει και εις αυτούς η αλαζονική αυτοπεποίθησις της ανθρωπίνης διανοίας». Ας θυμηθούμε πως οι διαφωτιστές ήθελαν να διδαχθούνε οι υπόδουλοι «Ελληνική Παιδεία», Κλασσική Ελληνική Γραμματεία. Ιδού λοιπόν το αληθές! Πράγματι η Εκκλησία επολέμησε σφοδρά τους Διαφωτιστές του 1821!! Εδώ η εισαγωγή του Ειρηναίου Δεληδήμου φανερώνει τους λόγους δια τους οποίους έπρεπε να καταστραφή η Ελληνική Παιδεία που έφερον και ονειρεύοντο να φέρουν στο υπόδουλο Γένος οι Διαφωτιστές. Αξιοσημείωτον είναι πως παραδέχεται ο Αρχιμ. την θλιβερά, μα σκόπιμη! αμάθεια των Ορθοδόξων. Ιδού λοιπόν πως δεν υπήρχε ποτέ «κρυφό σχολειό» εφ΄όσον σκοπός της ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν να κρατή τους υπόδουλους αμαθείς έτσι ώστε να μένουν ταπεινοί, αιωνίως, ενώπιον της αγάπης του Θεού, σύμφωνα με την εισαγωγή του Αρχιμ. Ειρηναίου Δεληδήμου στο «ΠΗΔΑΛΙΟΝ» της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Το πηδάλιο, ως γνωστόν είναι το εργαλείο-μηχανισμός, μέσω του οποίου οδηγούμε ένα πλοίο προς μια συγκεκριμένη πορεία.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως «νοητή ναύς» (πνευματικό πλοίο), έχει το δικό της «ΠΗΔΑΛΙΟ», την «ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ», η οποία περιέχει τους θείους και ιερούς Κανόνες των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών Συνόδων και τοπικών συνόδων και των Θείων Πατέρων, στους οποίου (κανόνες) προσφεύγουν οι κληρικοί της για να ασκήσουν «κανονικά» τα ιερατικά τους καθήκοντα.
Αντιγράφω εδώ, και παραθέτω ασχολίαστους, ορισμένους θείους κανόνας από το «Πηδάλιον» δια να φανερώσω τις σχέσεις Χριστιανισμού και Ελληνισμού..
ΚΑΝΩΝ ΞΒ΄
«Καλάνδαι ονομάζονται αι πρώται ημέραι του κάθε μηνός, εις τας οποίας οι Έλληνες εσυνήθιζον να εορτάζουν, δια να περνούν τάχα όλον τον μήνα με ευθυμίαν (2) και τα Βοτά δε, και Βρουμάλια, ελληνικαί ήταν εορταί, τα μεν Βοτά, ήτοι βοσκήματα και πρόβατα, εις τιμήν του θεού Πανός, ός τις ενομήζετο από τους Έλληνας ότι είναι έφορος των προβάτων και των λοιπών ζώων, τα δε Βρουμάλια, εις τιμήν του Διονύσου. Βρόμος γαρ ήτο του Διονύσου επίθετον κοντά εις τους ΄Ελληνας από τον βρομόν, οπού σημαιν τον ήχον και την βροντήν, ονομαζόμενος. Τούτο δε οι Ρωμάνοι (οι Ρωμαίοι, όχι οι Έλληνες) βρουμάλιον ονόμαζον, ήγουν τον βρόμον, και την εορτήν Βρουμάλια, πληθυντικώς, οπού είναι το ίδιον, ωσάν τα Διονύσια, καθώς τα έλεγαν οι Έλληνες. Προστάζει λοιπόν ο παρών Κανών, ότι τα τοιαύτα Ελληνικά, αλλά δη και η κατά την πρώτην Μαρτίου τελούμενη πανήγυρις δια την ευκρασίαν τάχα του έαρος, να ασηκωθούν ολοτελώς από την πολιτείαν των Χριστιανών. Μήτε χοροί απλώς δημόσιοι γυναικών να γίνωνται, ούτε εορταί, και χοροί από άνδρας ή γυναίκας εις όνομα των Ελλήνων ψευδοθεών. Ορίζει δε προς τούτοις, ότι μήτε άνδρας να φορή ρούχα γυναικεία, ούτε γυναίκα ρούχα ανδρίκια. Αλλά μήτε να μουρόνωνται με μουτσούνας και προσωπίδας (μάσκες θεάτρου) Κωμικάς, ήτοι παρακινούσας εις γέλωτας ή Τραγικάς, ήτοι παρακινούσας εις θρήνους και δάκρυα, ή Σατυρικάς, ήτοι ιδίας των Σατύρων και Βάκχων, οίτινες εις τιμήν του Διονύσου, ως εκστατικοί και δαιμονισμένοι, εχόρευον (1) και ότι τινάς να μην επικαλήται το όνομα του συχαμερού Διονύσου (ος τις ενομίζετο πως ήτο δοτήρ του οίνου και έφορος), (και ο Ιησούς είναι δοτήρ οίνου: Το πρώτο του θαύμα ήταν να κάνει κρασί, για χάρι ευτυχίας γάμου) όταν πατώνται τα σταφύλια εις τους ληνούς, μήτε να γελά και να καγχάζη, όταν βάλλεται ο νεός οίνος εις τα πιθάρια. Λοιπόν όποιος από του νυν και εις το εξής, αφ’ού έμαθε περί τούτων, εν γνώσει επιχειρήσει να κάμη κανένα από τα προρρηθέντα ταύτα δαιμονιώδη και Ελληνικά, ει μεν είναι κληρικός, ας καθαίρεται, ει δε λαϊκός άς αφορίζεται.»
Λόγοι για τις Γενοκτονίες, διώξεις, βασανισμούς και σφαγές εναντίων των Ελλήνων.
ΚΑΝΩΝ ΗΔ’
«Οι των Ελλήνων συνήθειαις πρέπει να μισούνται από τους Χριστιανούς, δια τούτο ο παρών Κανών αφορίζει εκείνους τους Χριστιανού οπού κατά την συνήθειαν των Ελλήνων ομνύουν, ή εις τους ψευδωνύμους θεούς εκείνων, λέγοντες μά τον Δία, ή εις τα στοιχεία , οίον μα τον ΄Ηλιον, μα τον Ουρανόν, και άλλα παρόμοια, καθώς και ο ΠΑ΄ του Βασιλείου Κανών εις επιτίμια (επιτίμια=ποινές) υποβάλλει αυτούς. Πλήν ο μεν Βασίλειος ένδεκα χρόνους κανονίζει εκείνους οπού χωρίς μεγάλη ανάγκην βασάνων αρνηθούν την πίστιν, και φάγουν ειδωλόθυτα, και ομόσουν όρκους των Ελλήνων, καθώς αυτοί δηλ. τους πιστεύουν. Ο δε παρών Κανών της Συνόδου αφορίζει, ως λέγει ο Βαλσαμών, όχι μόνον τούτους αλλά και τους μη αρνηθέντας την πίστιν Χριστιανούς, ομνύοντας δε όρκους κατά την συνήειαν των Ελλήνων. Δι’ ό και ο τοιούτος όρκος, αλλά δε και πας ο κατά αδοκίμου θρησκείας ομοθείς, ου φυλάττεται, κατά το ιθ΄ κεφ. του ιγ΄ τιτλ. Φωτίου».
Λοιπόν! Έλλην ή Χριστιανός.
Ξεκάθαρα φαίνεται ότι άνθρωπος με κοσμοαντίληψη «Ελληνοχριστιανισμού» δηλαδή «Ελληνοχριστιανός» δεν δικαιολογαίται από τους πιο πάνω θείους Κανόνες, όπου «Οι των Ελλήνων συνήθειες πρέπει να μισούνται από τους Χριστιανούς».
Τότε όσοι μιλούν σήμερα ή άλλοτε, περί του ιδεολογήματος αυτού - του Ελληνοχριστιανισμού - πρέπει σύμφωνα με τους θείους Κανόνες να ΑΦΟΡΙΖΩΝΤΑΙ!
Στο «Πηδάλιον», όπως αναδεικνύεται από το περιεχόμενό του, είναι η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Είναι η απάλειψη της αξιοπρέπειας κι ευτυχίας, είναι η επιβολή του σκοταδισμού, της μισαλλοδοξίας και ιδιαιτέρως της πολιτιστικής οπισθοδρόμησις των Ελλήνων. Είναι καταστροφή των Ελληνικών παραδόσεως. Η Ελλάδα ερείπια.
- Το «ες έδαφος φέρειν» εκφράζει το «Πηδάλιον» ως εξής : «Ειδώλων ναοί και βωμοί και ξόανα πρέπει να κατακρημνίζωνται». Οι «θεόπνευστες» αυτές εντολές παρουσιάζονται με κάθε λεπτομέρεια σε τέσσερις πυκνογραμμένες σελίδες. Πρόκειται για αποφάσεις που λ΄φθηκαν από την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, που συγκροτήθηκε το 783 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας επί Κωνσταντίνου και της μητέρας του Ειρήνης. Σε αυτήν την Σύνοδο συμμετείχαν 367 ορθόδοξοι Πατέρες.
- Στον Κανόνα ΟΖ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 691 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, συνιστάται στους πιστούς να μην πλένωνται : «Είναι ανδρείον και σωφρονέστατον πράγμα το να απέχη τινας από λουτρά … Η ηδονική εκείνη υγρασία του λουτρού χαυνώνει και εκθηλύνει το σώμα, και η εν τω λουτρώ γύμνωσις φέρει εις ενθύμησιν την άδοξον εκείνη γύμνωσιν, οπού έπαθεν ο Αδάμ μετά την παρακοήν. Και απλώς ειπέιν, τα λουτρά άλλο καλόν δεν προξενούσι, πάρεξ ηδονάς σαρκικάς και φαντασίας ατόπους, έξω μόνον αν λούεται τινάς δι’ ανάγκην ασθενείας».
Στο «Πηδάλιον» λοιπόν παρουσιάζεται η ακαθαρσία του σώματος ως προσόν. Οι φυσιολογικές, βιολογικές λειτουργίες βαπτίζονται «αμαρτίες».
- «Να μην πλησιάζει κανείς εις τα θέατρα, ότι ταύτα κάμνουσι τους ανθρώπους μοιχούς τελείους.» Πρόκειται για απόφαση της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου Κανών ΚΔ΄ Στην ερμηνεία των αποφάσεων του Νικοδήμου (ο Αγιορείτης που συνέγραψε με την βοήθεια του Αγαπίου του ιερομονάχου, το «Πηδάλιον») αναφέρονται οι σχετικές διδαχές του Ιωάννη του Χρυσόστομου : «Πομπή του σατανά τα θέατρα. Η εν τοις θεάτροις διατριβή πορνείας, ακολασίας, ασελγείας απάσας έτεκε». Ο Κανόνας ΟΕ εναντιώνεται και στην μουσική : «Σφοδρότατα μεν ελέγχει εκείνους, όπου ανακατόνουσι με τα πνευματικά άσματα τα εξωτερικά των θεάτρων σχήματα, και θέσεις, και ασήμους φωνάς (οποία είναι και τώρα τα τερερίσματα, και νενανίσματα, και τα άλλα άσημα λόγια. Και λέγει ταύτα είναι ίδια, όχι των δοξολογούντων τον Θεόν, αλλά των παιζόντων και ανακατονόντων τα των δαιμόνον παίγνια». Ο Χρυσόστομος που είναι ο συντάκτης του Κανόνα αυτού (ΟΕ΄), έχει ανακηρυχθή προστάτης της Παιδείας μας και η μνήμη του τιμάται στα σχολεία του νεοελληνικού κρατιδίου κατά την επίσημη αργία των Τριών Ιεραρχών στις 30 Ιανουαρίου.
Ο Κανόνας ΝΑ΄ απαγορεύει και τους μίμους : «Καθόλου απαγορεύει η αγία και οικουμενική σύνοδος τους λεγομένους μίμους». Στο ίδιο θέμα αναφέρεται και ο Κανών ΝΓ΄ της τοπικής συνόδου της Καρθαγένης (418 μ.Χ.) : «Ούτε εκείνους οπού στήνουν σκηνάς και τέντας και μέσα εις αυτάς υποκρίνονται διάφορα πρόσωπα».
- Δεν είναι μόνον οι τέχνες στο στόχαστρο των Πατέρων. Ο Κανόνας ΛΣΤ΄ της συνόδου της Λαοδικείας (364 μ.Χ.) στρέφεται κατά των μαθηματικών και των επιστημόνων. (Ελληνική Γραμματεία).
- Στον Κανόνα Θ΄ του Μεγάλου Βασιλείου περιγράφονται οι σχέσεις των δύο φύλων στο πλαίσιο της ορθόδοξης οικογένειας : «Η γυναίκα δεν έχει την άδειαν να αφήνη τον άνδρα της, αλλά καν δέρνη αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένη κι όχι να χωρίζεται, καν την προίκα της εξοδεύη, καν εις άλλας γυναίκας πορνεύη, αυτή πρέπει να καρτερή … ΄Ώστε η μεν γυναίκα, αφήσασα τον άνδρα της μοιχαλίς είναι αν πάρη άλλον, ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρη άλλην, συγχωρείται».
Επομένως, σύμφωνα με την Ορθοδοξία, η εκμετάλλευση, ο ξυλοδαρμός και η υποβάθμιση της συζύγου (γυναίκας) είναι έργο ευλογημένο.
Ή όπως λέμε στην Αμερική, physical Abuse, shovenisme, misogynes, gender discrimination, arere praiseworthy attributes, virtues pleasing the Christian Heavenly Father. Not’ surprised!!!
«Πρέπει να εμποδίζωνται εκείναι αι γυναίκες, ή ανδρες, οπού πηγαίνουν επάνω εις τα μνήματα των συγγενών τους και κλαίουν, ωσάν να μην είχαν ελπίδα, ότι θέλουν αναστηθούν, μη νοούντες οι άγνωστοι, ότι ο θάνατος των ορθοδόξων χριστιανών δεν είναι θάνατος, αλλά είναι ύπνος, από τον οποίον έχουν να εξυπνήσουν εν τη ημέρα της αναστάσεως». Από τον Κανόν ΠΓ΄της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου.
Χωρισμός από τις ρίζες, από τους απογόνους. Κάθε μνήμη με το Ελληνικό παρελθόν, με τον Ελληνικό Λόγο, με την Απολλώνια Αλήθεια πρέπει να μισείται να αποφεύγεται. «Cultural disintegration».
6η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του Χριστόδουλου
είναι τα λέγομενα του Παύλου και όλων των «Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας» της Ορθοδοξίας που διαβάζουμε εις την πολύτομη έκδοση [«Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» του Χριστιανικού εκδοτικού οίκου «Γρηγόριος Παλαμάς» 1980]. Τα λόγια τους εναντίον των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ελληνικής Γραμματείας και Παιδείας = ένας οχετός ύβρεων. ΄Εχω ήδη παρουσιάσει κείμενα των Πατέρων εις την αρχή!
7η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του κ. Χριστόδουλου :
Οι απάνθρωποι διωγμοί και γενοκτονίες κατά των Ελλήνων όπως διασώζονται από ιστορικά κείμενα και Εκκλησιαστικές Συνόδους ως επίσης και αυτοκρατορικά διατάγματα, όλα δε αυτά κατά την διάρκεια της επικράτησης της Νέας Ρώμης την αποκαλούμενη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Θα ασχοληθώ με τους διωγμούς που υπέστησαν οι Έλληνες που αρνήθηκαν να προσηλυτιστούν.
Οι Γενοκτονίες - ο βίαιος προσηλυτισμός των Ελλήνων - η βίαιη εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού.
Θα ασχοληθώ με τις ακόλουθες γενοκτονίες (όχι όλες) εναντίον των Ελλήνων Εθνικών (των Ελλήνων που αρνούντο να γίνουν οπαδοί της εβραιογενούς χριστιανικής θρησκείας).
Οι Γενοκτονίες των Ελλήνων :
1. της Αρμενίας : (252 μ.Χ.)
2. της Νέας Ρώμης (Σκυθόπολη) : (341 μ.Χ.)
3. της Πελοποννήσου : (397 μ.Χ.)
4. των Ελλήνων επί Ιουστινιανού : (530 μ.Χ.)
5. της Κρήτης, 9ος αι. μ.Χ. (960 μ.Χ.)
Η τακτική της γενοκτονίας δεν επινοήθηκε όμως από τους Χριστιανούς, ούτε από τους Μουσουλμάνους οι οποίοι εξανδραποδίζουν και σφάζουν ανηλεώς όλον τον αραβικό κόσμο υπό την ηγεσία του Μωάμεθ και των διαδόχων αυτού.
Την τακτική της γενοκτονίας την έλαβαν αμφότεροι ακέραιη σε θεωρία και πράξη από την ιουδαϊκή Βίβλο. Μέσα στην Ιουδαϊκή Βίβλο έχει την μήτρα του ο κάθε «ιερός πόλεμος».
Ο λαός του Ισραήλ, μετά την έξοδό του από την Αίγυπτο με αρχηγό του τον Ιησού του Ναυή προχωρεί σε διαδοχικές γενοκτονίες όλων των πέριξ του Ιορδάνη ποταμού περιοχών, με την ευλογία του Θεού των του Ιεχωβά.
«Και λέγει Κύριος προς τον Ιησούν του Ναυή : πας άνθρωπος όστις εναντιωθή εις τας προσταγάς σου και δεν υπακούση εις τους λόγους σου κατά πάντα όσα προστάξης αυτόν, ας θανατώνηται». (Ιησούς του Ναυή α΄ 18). Αμέσως μετά ο αρχηγός του Ισραήλ (Ιησούς του Ναυή) φέρει τη βούληση του Κυρίου του στο λαό του : «Και είπεν ο Ιησούς, εκ τούτου θέλετε γνωρίσει ότι ο Θεός ο Ζων είναι εν τω μέσω υμών και ότι κατά κράτος θέλει εξολοθρεύσει ….»
Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Αρμενίας από Χριστιανούς.
Το έτος 252 μ.Χ. ο βασιλιάς της Αρμενίας Τιριδάτης ο Γ΄ μέσω ενός καλοστημένου σχεδίου χριστιανών προσηλυτίσθηκε και με ένα αυτοκρατορικό διάταγμά του ανακήρυξε τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του κράτους.
Υπό την ηγεσία του πατριάρχη τους Γρηγορίου του λεγόμενου και «Φωτιστή» ο στρατός του Τιριδάτη και οι ορδές των μοναχών του Γρηγορίου, θα γενοκτονήσουν τους Έλληνες της Αρμενίας και των γύρω περιοχών και θα ισοπεδώσουν όλα τα ελληνικά μνημεία και τους αρχαίους ναούς της χώρας, χτίζοντας επάνω τους ως ταφόπλακες τις χριστιανικές εκκλησίες. Πρόκειται για την βίαιη εγκαθίδρυση του πρώτου θεοκρατικού κράτους στον κόσμο και την δοκιμή για την ισοπέδωση του αρχαίου ελληνικού κόσμου, που ακολούθησε λίγα χρόνια μετά. Ο χριστιανός συγγραφέας Φαύστος ο Βυζάντιος στην «Εκκλησιαστική Ιστορία», κεφ. 3 παρ. 20, αναφέρει ότι οι εκχριστιανισμένοι Αρμένιοι «κατέστρεφαν για έξι (6) συναπτά έτη όλη την Ελληνική Επικράτεια σφάζοντας όλους τους Έλληνες, μην αφήνοντας κανέναν να τους ξεφύγει», και πως «ήταν απερίγραπτο το μέγεθος των θησαυρών που λεηλάτησαν απ’ αυτούς» (κεφ. 4 παρ. 11).
Το χριστιανικό σχέδιο προέβλεπε τρόμο, θάνατο, καταστροφή, φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια, καταλήστευση, δημεύσεις … : «Οίτινες όλοι (και μάλιστα ο βασιλεύς και οι πρόκριτοι), ίνα φανερώσουν, ότι επίστευσαν ολοψύχως εις τον Χριστόν, εχάλασαν από τα θεμέλια όλους τους ναούς των ειδώλων και λαβόντες από τα σκευοφυλάκια όλους τους θησαυρούς, ήτις χρυσίον, αργύριον, σκεύη αργυρά και χρυσοϋφαντα ιμάτια, τα αφιέρωσαν εις τας Εκκλησίας, τα οποίας εις δόξαν Χριστού οικοδόμησαν, και όχι μόνον τα κινητά αλλά και τα άκίνητα, ήτοι χωράφια και άλλα όμοια, και έκαμαν την άτιμον ύλην και ανωφελή, ύλην ψυχοφελή και πολύτιμον». (Συναξαριστής σελ. 673).
Οι Αρμένιοι υπό τις ευλογίες πλέον της Ορθοδόξου Εκκλησίας διεξήγαγαν τους πρώτους ιερούς θρησκευτικούς πολέμους της Παγκοσμίου Ιστορίας, με σκπό το βίαιο εκχριστιανισμό των γύρω λαών και ειδικά στα εδάφη που κατοικούσαν οι τόσο μισητοί για τους χριστιανούς, οι «ειδωλολάτρες» Έλληνες.
Η γενοκτονία γινόταν υπό την επίβλεψη και την συνεργία του βυζαντινού κράτους και Πατριαρχείου (Ιεροσολύμων).
Η Ελληνική γενοκτονία και η ολοκληρωτική πολιτισμική καταστροφή της Αρμενίας ήταν χριστιανική συνωμοσία, σχέδιο, που όπως φαίνεται είχα μελετήσει και συμφωνήσει από κοινού προ ολίγων χρόνων ο Γρηγόριος και ο Τιριδάτης με τον Μέγαν Κωνσταντίνον.
Αξίζει εδώ να διαβάσουμε το απόσπασμα του έργου του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Δοσιθέου από την «Δωδεκάβιβλον», σελ. 1218, όπου ο Δοσίθεος αναφέρεται στην στιγμή που ο Γρηγόριος και ο Τιριδατης πήγαν να ανακοινώσουν επίσημα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, τα αποτελέσματα της Ελληνικής γενοκτονίας, επισκέπτες του Μέγα Κωνσταντίνου. Γράφει ο Δοσίθεος : «Προ της αναχωρήσεως αυτού, ό τε Γρηγόριος και ο Τιριδάτης επήγαν εις Κωνσταντινούπολιν προς τον Μέγαν Κωνσταντίνον και εφιλοξενήθησαν παρ’ αυτού ικανώς. Γενομένης δε της Αγίας Α΄ Συνόδου, επέμφθη προς αυτήν υπό του Τιριδάτου ο Αριστάνης, αγωνισάμενος δε μετά των εν αυτή συνελθόντων αγίων τιη΄ (318) θεοφόρων Πατέρων κατά του Αρείου, επέστρεψεν εις Αρμενίαν, φέρων και την απόφασιν της Συνόδου».
Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, όπως αποδείχθηκε, αποφασίσθηκε από κοινού η ολοκληρωτική πολιτισμική καταστροφή και γενοκτονία του Ελληνισμού όχι απλώς στην Αρμενία, αλλά σε όλα τα εδάφη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η επιβολή του Χριστιανισμού ως επισήμου θρησκείας της Αρμενίας αποτελεί την δημιουργία του πρώτου θεοκρατικό κράτους στον κόσμο, αλλά και την πρώτη παγκοσμίως οργανωμένη καταστροφή και εκθεμελίωση ενός ολόκληρου πολιτισμού, του Ελληνικού, από την ιουδαιοχριστιανική θρησκεία.
Κατά τα επόμενα χρόνια η πλήρης υποταγή όλων των λαών της αυτοκρατορίας στην Θεοκρατία και στον αυτοκράτορα θα επιτευχθή απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Η γέννηση του καισαροπαπικού και του βυζαντινού Ιμπεριαλισμού με την στήριξη και την ευλογία της Εκκλησίας είναι πλέον ιστορικό γεγονός.
Η γενοκτονία των Ελλήνων - Σκυθόπολης.
Οι Γενοκτονίες κατά των Ελλήνων :η καταστροφή του Ελληνικού ΄Εθνους, του Ελληνικού Πολιτισμού, της Ελληνικής Γραμματείας και της Ελληνικής Παιδείας.
Ένα άλλο αποτρόπαιο έγκλημα κατά της Ελλάδος και σε συνέπεια κατά της ανθρωπότητας, ένα τραγικό θέατρο μίσους που και σήμερα αποκρύπτεται διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στο 19ο βιβλίο του έργου του («Rerum Gestarum Libri XXXI») 31 τόμων.
Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου Χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β΄, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιο αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων.
Στην σημερινή πόλη του Δυτικού Ισραήλ την Beth Sian, γνωστή στους ΄Ελληνες όλους εκείνων των αιματοβαμένων χρόνων ως Σκυθόπολις, τον 4ο αι. μ.Χ. γύρω στο 341 λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για δύο δεκαετίες (20 έτη), δηλαδή καθ’όλην την διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου από τον δευτερότοκο γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον Κωνστάντιο τον Δεύτερο.
Η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων δηλαδή αρνήθηκαν να ασπασθούν το δόγμα του Χριστιανισμού. Αναφερόμενος ο Εμμανουήλ Ροίδης στου Αμμιανού Μαρκελλίνου τα Ιστορικά, γράφει στο έργο του «Πάπισσα Ιωάννα» σημ. 200 : «Ήρκει να κατηγορηθή τις (κάποιος Έλληνας-Εθνικός) υπό κακόβουλου κατασκόπου ότι έφερε περί τον τράχηλο φυλακτήριον κατά του πυρετού, ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται (Έλληνες) ων οι μέν απέθνησκον καθ’ οδόν, οι δε εν τοις δεσμοτηρίοις, οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν … πόλιν όπου είχον στηθή τα βασανιστήρια και το σφαγείον». Ammianus Marcellinus History Books 14-19 (Laesae Maiestatis multi arcessiti damnati (12) Constantius et Gallus. Harvard University Press. John C. Polfe).
Το σφαγείον της Σκυθόπολις υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του Επισκόπου Αλεξανδρίας Γεωργίου. Σκοπός του Γεωργίου ήταν η καθολική εξόντωση των Ελλήνων - η γενοκτονία αυτών - καθώς εκείνοι εστέκοντο ως αρνητές του Χριστιανισμού.
Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος Β΄ δέχθηκε και έστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της Αυλής του τον Παύλο, περιβόητο για την σκληρότητά του, αποκαλούμενο και «Τάρταρο».
Αυτός ο Παύλος και ο Γεώργιος σε συνεργασία οργάνωσαν το στρατόποδε συγκέντρωσης της Σκυθόπολης. Γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος : Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη ώστε «με μία κίνηση του κεφαλιού του, με ένα νεύμα του μόνο εξηρτάτο η ζωή όλων όσων περπατούσαν στην γή». 19:12,13 Αναφέρει ο Ροίδης ανακαλώντας τα ιστορικά του Αμμιανού Μαρκελλίνου, μεθόδους βασανιστηρίων εναντίον των Ελλήνων : «Εις την Σκυθόπολιν όπου είχε στηθή το χριστιανικό κρεουργίον … Εκεί συνεδρίαζαν ευσεβεις δικασταί (χριστιανοί ευσεβείς) αμιλλώμενοι τους πλοίονας ειδωλολάτρας (Έλληνες Εθνικούς) να οπτήση επί σχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου, ή να κατακόψη μεληδόν».
Η Σκυθόπολις και τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί επί 20 συνεχή έτη αποκαλύπτουν :
1ον : Τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη ο Χριστιανισμός στον Ελληνικό κόσμο,
2ον : Τον λόγο, και τον βάρβαρο απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο κατεστράφη ο λαμπρότερος πολιτισμός της γης και οι δημιουργοί αυτού - οι Έλληνες,
3ον : Αποκαλύπτουν επίσης γιατί τα μετέπειτα Ρωμαϊκά (Βυζαντινά) αυτοκρατορικά διατάγματα που θεσμοθετούσαν την «επί Ελληνισμού θανατική καταδίκη» εφαρμόσθησαν χωρίς καμία αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς καμία αντίσταση από τους Έλληνες, επήλθε ο αφανισμός 80 και πλέον πόλεων της κυρίως Ελλάδος από τον Χριστιανό Αλάριχο, μετά βυζαντινής αυτοκρατορικής διαταγής, σαράντα (40) χρόνια αργότερα.
4ον : Αποκαλύπτουν επίσης, αυτά τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Σκυθόπολη ότι : δεν υπήρξε ποτέ Ελληνικότητα του Βυζαντίου, ούτε ποτέ Ελληνορωμαϊκό Κράτος, εφ’όσον ήταν οι εκχριστιανισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου που άρχισαν τους διωγμούς κατά των Ελλήνων. Ούδε δε ποτέ υπήρξε Ελληνοχριστιανισμός, εφ΄ όσον ήταν οι ταγοί της χριστιανοσύνης και το εβραιογενές χριστιανικό δόγμα που έσβησαν τα Φώτα του Ελληνικού Πνεύματος, κατέστρεψαν την Ελληνική Παιδεία, κατεδάφισαν τα αμίμητα αρχαία Ελληνικά αριστουργήματα, χωρίς να αφήσουν ούτε μία πόλη όρθια, έκαψαν τις βιβλιοθήκες και εκατοντάδες χιλιάδες τόνων Ελληνικά επιτεύγματα εις όλους τους κλάδους των επιστημών, κατά 99,97% κατέστρεψαν ολάκερη την Ελληνική Γραμματεία, σχεδόν αφάνησαν την Ελληνική Φυλή από τον πλανήτη γή, επιφέροντας της πολλές γενοκτονίες, παρέδωσαν την σβήνουσα Ελλάδα στους Τούρκους, και κατάντησαν τους Έλληνες πολιτιστικά στείρους.
Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, εκείνων των Ρωμαιοβυζαντινών χρόνων οι συνεχείς διώξεις και γενοκτονίες κατά των Ελλήνων πήραν την ζωή 19.000.000 +Ελλήνων από τα 20.000.000. Λιγότεροι από 1.000.000 επέζησαν εφ’όσον μετά βίας και τρόμου έσκυψαν κεφαλή προς τον εβραιογενή Θεό και το χριστιανικό του δόγμα, όπου η κυρία εντολή αυτού ήταν και είναι :
Λέγει ο Ιησούς Χριστός : «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου». «Κατά Λουκάν» ιθ΄27
Και προστάζει ο Πατέρας του Ιεχωβά του οποίου εκλεκτός λαός είναι οι Εβραίοι : «εξεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων» («Ζαχαρίας» θ΄ 13-15).
Note : Σημείωση
Για λόγους φορολογικούς, κυρίως, από τον αυτοκράτορα Καρακάλλα, το έτος 212 μ.Χ. με την «Constitutio Anoniana» απονεμήθηκε η ιδιότης του Ρωμαίου πολίτου σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Έτσι οι Έλληνες εθεωρούντο πια Ρωμαίοι υπήκοοι, και η ταυτότητά τους εκτός του ότι καταδιώχθηκε και κατεστράφηκε «δια ποινής θανάτου» από το χριστιανικό κατεστημένο, υπέφερε και την ρωμαϊκή πολιτική αλλοίωση.
Ammianus Marcellinus with an English translation by John C. Rolfe PHD LITT.D University of Pensylvania in three volumes - London William Heinemann ltd Cambridge Massachusetts MCMLVI Look also Loeb Classical Library Books 14-19 ISBN 0-674-99331-4
Γενοκτονία των Ελλήνων της Πελοποννήσου.
Γράφει ο Λιβάνιος «Υπέρ των Ελληνικών ιερών» εκδόσεις «Θύραθεν» 1998.
«Στην ενταύθα Ελλάδα με την προτροπή της Κωνσταντινούπολης εισέβαλαν οι ορδές των νεοφώτιστων χριστιανών Γότθων καθοδηγούμενες από ομάδες φανατικών καλόγερων. Τότε, το έτος δηλαδή 397 μ.Χ. έγινε στην Πελοπόννησο η μεγαλύτερη γενοκτονία που γνώρισαν ποτέ οι Έλληνες, ΄Ετσι άνοιξε ο δρόμος για την επιβολή του νέου δόγματος. Όπως γράφει ο Ζώσιμος : προς βοήθειαν των Ελλήνων έσπευσε από την Ιταλία ένα Βάνδαλος (!) στρατηγός του ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίζων. Όμως έφθασε πολύ αργά. Ήδη είχε σφαγή ανηλεώς ή εξανδραποδιστή ο μη χριστιανικός πληθυσμός όλων των πόλεων της Πελοποννήσου. Όλοι όσοι δεν πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά της Λακωνίας και της Αρκαδίας, ηβηδόν (ως και οι έφηβοι) εσφάγησαν».
Την γενοκτονία των Ελλήνων περιγράφουν πολλοί Χριστιανοί χρονογράφοι της εποχής, ο Ευνάπιος, ο Ζώσιμος, ο Σωζόμενος κ.α.
Ο Προκόπιος γεννήθηκε γύρω στο 500 μ.Χ. Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου, του ρήτορα, του νομικού συμβούλου του στρατηγού Βελισσαρίου. Ανέλαβε σημαντικές αποστολές στην υπηρεσία της Ρώμης. Γνώρισε μεγάλες τιμές στην αυτοκρατορική αυλή της Νέας Ρώμης (Βυζάντιο). Το 560 μ.Χ. του αποδόθηκε ο τιμητικόν τίτλος του «Illustris» (Επιφανής). Το 562 γίνεται έπαρχος.
Τα στοιχεία αυτά μαρτυρούν ότι ήταν ένα πρόσωπο που γνώριζε καλά τα όσα συνέβαιναν στα ανώτατα κλιμάκια της εκχριστιανισμένης ρωμαϊκής διοίκησης η οποία έδρευε στην Κωνσταντινούπολη.
Έγραψε το έργο «Ιστορία» όπου περιγράφονται οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ιουστινιανού αυτοκράτορα, και «Περί κτισμάτων» όπου με στομφώδη γλώσσα κολακεύει το αυτοκρατορικό ζεύγος Ιουστινιανό και Θεοδώρα.
Ωστόσο ο επίσημος ιστορικός του αυτοκράτορα, αυτός ο Προκόπιος που ανέλαβε να αφήση αιώνιο και δοξασμένο το όνομα του Ιουστινιανού, είναι ο ίδιος ο οποίος εν αγνοία όλων των συγχρόνων του, κρυφά και προσεκτικά αποφάσισε (για χάρη των επόμενων γενιών) να γράψη και ένα τρίτο βιβλίο, το λεγόμενο «Ανέκδοτα», το περιεχόμενο του οποίου είναι ο αληθινός βίος του Ιουστινιανού, της Θεοδώρας, των συνεργατών τους … Γράφει ο Προκόπιος στον πρόλογο αυτού του ιστορικού του βιβλίου «… σε πολλές περιπτώσεις αναγκάστηκα να αποκρύψω τις αιτίες των γεγονότων, που έχω αναφέρει στα προηγούμενα βιβλία μου … Ο λόγος είναι, ότι ήταν αδύνατο να καταγραφούν οι πράξεις με τον πρέποντα τρόπο, όσο οι αυτουργοί τους ήταν ακόμη στη ζωή, γιατί αν με ανακάλυπταν δεν θα μπορούσα να γλιτώσω από τον πιο οικτρό θάνατο και δεν θα μπορούσα να είμαι σίγουρος ούτε καν για την ασφάλεια των πιο στενών μου συγγενών … ».
Γενοκτονίες Ελλήνων επί Ιουστινιανού.
Τις σφαγές των Ελλήνων που άρχισαν προγενέστεροι του αυτοκράτορα Κωνστάντιου Β΄ (όπως ο πατέρας αυτού ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος - υπεύθυνος για την γενοκτονία των Ελλήνων της Αρμενίας με την συμμετοχή του βασιλιά Τιριδάτη Γ΄ και του πατριάρχη Γρηγορίου) συνέχισαν και μεταγενέστεροι όμοιοί του.
Ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός - ο Σλαυοεβραίος το γένος, το όνομα του οποίου αρχικά ήταν Γιουτπράδα, αυτός ο αυτοκράτορας σύμβολο της ορθοδοξίας, εκείνος που οικοδόμησε την Αγία Σοφία - «το μέγα μοναστήρι» και ανακηρύχθηκε από τον Χριστιανισμό «Μέγας», αποκαλύπτεται μέσα από τα «Ανέκδοτα» κείμενα του επισήμου ιστορικού του Προκοπίου ως ένας αιμοβόρος τύραννος ο οποίος βύθισε ολόκληρους πληθυσμούς στην σφαγή και στο αίμα.
Σύμφωνα με τον Προκόπιο, ο Ιουστινιανός άρχισε τις σφαγές στο όνομα της «μιάς και αληθούς πίστεως της Ορθοδοξίας». Σημαντικές επίσης είναι οι μαρτυρίες του Προκοπίου γύρω από τους διωγμούς, σφαγές και γενοκτονίες Ελλήνων (όσων Ελλήνων επέμεναν στους πατρώους ελληνικούς τρόπους) από την αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού.
Το «Ελληνοχριστιανικό» πλαστογράφημα καταρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Αναφέρει ο Προκόπιος : «Μετά τους Σαμαρείτες άρχισε (ο Ιουστινιανός) να καταδιώκη τους αποκαλούμενους ΄Ελληνες υποβάλλοντάς τους σε σωματικά βασανιστήρια και αρπάζοντας τα χρήματά τους». Ο Προκόπιος αδυνατεί να θεωρήση τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινον όν και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει ο Προκόπιος στα «Ανέκδοτα» : «Ότι ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα αλλά ήταν … κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος θα μπορούσε κανείς να το αποδείξη σταθμίζοντας το μέγεθος των κακών που έκανε στους ανθρώπους, γιατί η δύναμη του ανθρώπου που δρα φανερώνεται στο υπέρμετρο μέγεθος των πράξεών του. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν έχει σκοτώσει τόσους πολλούς, ώστε … πιο γρήγορα νομίζω μα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου, παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτωρ αυτός. Υπολογίζοντας όμως κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατήντησαν τελικά ακατοίκητες, λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων ». (Προκόπιος «Ανέκδοτα» ιη΄ 1-6, μετάφραση Αλόης Σιδέρη, έκδ. «ΑΓΡΑ»),
Σε ότι αφορά σε εμάς τους Έλληνες, ο Ιουστινιανός αποδείχθηκε μεγάλος διώκτης του Ελληνισμού, σφαγέας των Ελλήνων που αρνούνταν τον Χριστιανισμό εμμένοντες στις ελληνικές παραδόσεις. Άφησε δε αυτός την Ελλάδα απροστάτευτη στις βαρβαρικές επιδρομές, και ήταν ληστής του δημοσίου χρήματος των Ελληνικών πόλεων τις οποίες κατεδίκασε σε οικονομικό μαρασμό.
Ο Ιουστινιανός ήταν εκείνος που έκλεισε την Πλατωνική Αδαδημία Αθηνών μετά από συνεχή λειτουργία 900 περίπου ετών. Ο ίδιος δε έσφαξε τους φιολοσόφους καθηγητές ή τους ανάγκασε να φύγουν από την Ελλάδα.
Νηπιοβαπτισμός.
Το χριστιανικό ιερατείο, την εποχή του αυτοκράτορα της Νέας Ρώμης (Βυζαντίου) Θεοδοσίου συνέλαβε την μέθοδο του ολοκληρωτικού αφελληνισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Το χριστιανικό ιερατείο δηλαδή, κατά την διάρκεια της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου (392 μ.Χ.) όπου ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος μετείχε αυτής, ανάμεσα στις πολλές δόλιες και εγκληματικές αποφάσεις εναντίον του Ελληνισμού, συνέλαβαν τον νηπιοβαπτισμόν.
Με ειδικό διάταγμα από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, όλοι οι κάτοικοι της Ρωμαϊκής επικράτειας έπρεπε να βαπτίσουν τα παιδιά τους χριστιανούς. Όσοι δεν δέχονταν, θα έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα, και τα παιδιά τους θα έχαναν το δικαίωμα της κληρονομιάς από τους γονείς τους.
Τότε χιλιάδες ανυπότακτοι Έλληνες πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ως δούλοι και αμέτρητες περιουσίες κατασχέθηκαν από την Εκκλησία. Παρά τα σκληρά μέτρα που επεβλήθησαν, οι Έλληνες αρνούνταν τον αφελληνισμό τους.
Τότε ένα νέο διάταγμα ώρισε την θανατική ποινή τους παραβάτες. Οι διωγμοί συνεχίσθηκα με αμείωτη ένταση μέχρι την εποχή του Γιουτπράδα (Σλαυοεβραίου το γένος Ιουστινιανού).
Διαβάζουμε εις τον «Ιουστιάνιος Κώδιξ» 1.11, ο οποίος ήταν σε ισχύ μέχρι της εποχής του Λέοντος του Θρακός : «Γνωρίζουμε, ότι αυτοί οι ειδωλολάτρες [Έλληνες] εγκατέλειψαν την προσκύνηση του μόνου και αληθινού Θεού και προσέφεραν θυσίες στα είδωλα εξ αιτίας ενός ασυλλόγιστου σφάλματος και πραγματοποίησαν ανόσιες εορτές.
Αν αυτοί διέπραξαν αυτά τα αμαρτήματα, ενώ είχαν αξιωθή το άγιο βάπτισμα, θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία. Με τον παρόντα όμως νόμο ανακοινώνουμε, ότι εκείνοι μεν που έχουν γίνει χριστιανοί και έχουν αξιωθή το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, αν φανούν ότι επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. ΄Οσοι δε δεν έχουν αξιωθή ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να φανερωθούν στην βασιλεύουσα πόλη μας, είτε στις επαρχίες και να πάνε στις ιερώτατες εκκλησίες μαζί με τους συζύγους τους και τα παιδιά τους και όλα τα μέλη του οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αν δεν το κάνουν, θα χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα και την κινητή και ακίνητη περιουσία τους. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες (…) όσοι πάσχουν απ’ την νόσο των ανόσιων Ελλήνων».
Το 530 μ.Χ. ο Σλαυοεβραίος αυτοκράτωρ της Νέας Ρώμης ο Γιουτπράδα-Ιουστινιανός έδωσε την χαριστική βολή στον Ελληνικό Πολιτισμό και στους «αλιτήριους Έλληνες» όπως τους αποκαλεί ο Κώδικας του. Αυτός ο αυτοκράτωρ καθιέρωσε τον θεσμό του «νονού». Ο νονός ήταν κυριολεκτικά ένας χριστιανός πράκτορας, που τον όριζε αποκλειστικά και μόνον η Εκκλησία και αφιέρωνε την ζωή του στην παρακολούθησε του βίου του νεοβαπτισθέντος νηπίου.
Αν οι γονείς και το νήπιο δεν τελούσαν τα χριστιανικά τους καθήκοντα, το κατέδιδε στην Εκκλησία, και τότε το παιδί και οι γονείς θανατώνονταν χωρίς δίκη και δημευόταν η περιουσία τους. Η βυζαντινή ταφόπλακα επί του Ελληνισμού είχε πλέον οριστικά θεμελιωθή. Εκατομμύρια Ελλήνων αφελληνίστηκαν ή κατακρεουργήθηκαν, κάτω από την χριστιανοβυζαντινή «Ιερά Εξέταση».
Ο Ιουστινιανός στα διατάγματά του απαιτεί την εκτέλεση αυτών που εφαρμόζουν «… την ειδωλολατρία» (Corpus Juris Civilis). Στην νομοθεσία του Ιουστινιανού «Codex Justinianus» 1.11.8 διαβάζουμε : «κανείς να μην τολμήση να αποπειραθή αυτά που απαγορεύονται στους ανθρώπους που φυλάγονται από ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες, γνωρίζοντας ότι διαιωνίζει πράξη, που αποτελεί δημόσιο έγκλημα. Θέλουμε τέτοιες πράξεις να αποτραπούν, έτσι ώστε (ο ένοχος) (…) να αποπεμφθή από το αξίωμά του και να μην χάση μόνον την περιουσία του (…) αλλά αφού υποστή σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα (…) να οδηγηθή σε διαρκή εξορία».
1.11.9 «Διατάζουμε τους άρχοντές μας (…) να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της Ελληνικής Θρησκείας (…) και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται (…). Να μην έχει κανένας το δικαίωμα να κληροδοτή με διαθήκη ή να χαρίζη με δωρεά κάτι σε πρόσωπα ή τόπους, που έχει επισημανθή ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού (…). Να διατηρηθούν (…) εν ισχύι όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την Ελληνική πλάνη».
1.11.10 «Επειδή έχουν συλληφθή μερικοί οι οποίοι διακατέχονται από την πλάνη των ανόσιων και μιαρών Ελλήνων (…) εκείνοι που έχουν γίνει χριστιανοί (…) αν φανούν και επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών (…) θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από αυτούς, που πάσχουν από την νόσο των ανόσιων Ελλήνων (…) θεσπίζουμε τους ίδιους νόμους και για τους αλιτήριους Έλληνες ». «Codex Novellae, Constitutiones».
Ενώ μεν είναι γνωστό ότι ο Ιουστινιανός ήταν αυτός που καθιέρωσε τον θεσμό της «Ιεράς Εξέτασης» και το αξίωμα του Εξεταστού, ο ιστορικός Θεοφάνης εις «Χρονογραφία» μας πληροφορεί ένα λιγότερο σε εμάς γνωστό τρόπο μαρτυρίου, ως μέθοδος επιβολής του χριστιανισμού. Αναφέρει αυτός ο ιστορικός ότι αρκετές φορές παρεδίδοντο «αιρετικοί» κρατούμενοι σε κομπογιαννίτες για να γίνουν ζωντανά πειραματόζωα σε θανατηφόρες αποτρόπαιες χειρουργικές επεμβάσεις. «… όν εν τω μώλω του Θωμά χειροκοπήσαντες και ποδοκοπήσαντες ήνεγκαν τοις ιατροίς και τούτον ανέτεμον ζώντα από ήβης έως του θώρακος προς το κατανοήσαι την του ανθρώπου κατασκευήν». («Χρονογραφία» σ. 436)
Μαζικές εξοντώσεις Ελλήνων (Ελληνιστών) με σαδιστικό θάνατο διασώζει στα «Ανέκδοτα» ο ιστορικός Προκόπιος (20, 10-16) ως επίσης και ειδήσεις σύμφωνα με τις οποίες οι αίθουσες βυζαντινών δικαστηρίων γίνονταν και αίθουσες βασανιστηρίων.
Ο Νικηφόρος Σκευοφύλαξ και ο Ιωάννης Λυδός (6ος αιών) αναφέρουν τις εξής αποτρόπαιες μεθόδους επιβολής του Χριστιανισμού : «απτέσθω πυρά, ετοιμαζέσθω στρεβλωτήριον και πρόθεσιν άπασα εκνικώσα και τρόπους μηχανημάτων παρατρέχοντα». Νικηφόρος Σκευοφύλακας «Βίος εν επιτόμω και εγκώμιον του Θεοφάνους της Σιγριανής» έκδ. Debour Λειψία σ. 24
Την νομική κάλυψη για ακρωτηριασμούς, τύφλωση και κάψιμο στην πυρά μας την έδωσε ο ίδιος ο Ιησούς με το : «εάν σκανδαλίζη σε η χείρ σου απόκοψον αυτήν … εάν ο οφθαλμός σου σκανδαλίζη σε, έκβαλε αυτόν» (Μάρκος θ΄ 43-47).
Και τι λέει ο Ιησούς για την φωτιά; «Φωτιά ήρθα να βάλω πάνω στην γη και πόσο θα ήθελα να είχε ήδη ανάψει» («Κατά Λουκάν» ιβ 49-50) και εξηγεί ο Ιησούς : «Μην νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη Γή. Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα» (Ματθαίος, ι΄34-38).
Και θα ρωτήσετε, γιατί οι Χριστιανοί τόσο μισούσαν τους Έλληνες και εξειγέρθηκαν εναντίον τους και χρησιμοποίησαν τις πιο απάνθρωπες μεθόδους ποινής εναντίον των Ελλήνων, ακόμη και την γενοκτονία αυτών; Διότι «εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων» μας λέει ο («Ζαχαρίας», θ΄ 13-15). Διαβάζουμε δε στις («Πράξεις» κα΄28-29) : «Μέχρι και Έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο». Λέει δε ο Ιησούς Χριστός : «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατεσφάξτε τους μπροστά μου». («Κατά Λουκάν», ιθ΄27).
Η τραγικώτερη αναφορά για την ποινή του «καυθήναι» δηλαδή κάψιμο των ζωντανών θυμάτων (Ελλήνων, Ελληνιστών, αιρετικών, ειδωλολατρών …) αναφέρεται στην «Αλεξιάδα» της Άννης Κομνηνής, με θύμα τον Βασίλειο Βογομίλων που μερικοί τον ταυτίζουν με τον ήρωα Βασίλειο Διγενή-Ακρίτα.
Οι Χριστιανοί αυτοκράτορες του Βυζαντίου (της Νέας Ρώμης) παρέδιδαν στην πυρά ακόμη και αναπήρους. Νικήτας Χωνιάτης «Χρονολογία» vi 404, 405 και 332).
Για την «αγάπη του Χριστού» δεν έλειψαν και οι ομαδικές καύσεις στον Ιππόδρομο του Βυζαντίου : «τους δε μεγιστάνας των Αρμενίων σωρεύσας εν τόπω ενί ζωοκαύστους εποίησε» (Θεοφάνης σ. 372, 18), και έχω ήδη μιλήσει περί της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Αρμενίας.
Ο δε Ιουστινιανός μέσω των ιεροεξεταστών του εξόντωσε μαζικά Έλληνες της αυτοκρατορίας ρίχνοντάς τους ζωντανούς στην πυρά, μαζί με τα βιβλία και τα αγάλματα : «…. μηνί ινδικτιώνι τη αυτή συσχεθέντες Έλληνες περιεβωμίσθησαν, και τα βιβλία αυτών κατεκαύθησαν εν τω Κυνηγίω» (Ιωάννης Μαλάλας «Χρονογραφία» σελ. 491).
Οι ιστορικοί Βυζαντινοί με κίνδυνο της ζωής τους έγραψαν μέχρι πού έφθανε η πολυδιαφημισμένη αγάπη του Χριστού για τον κόσμο και ιδιαιτέρως για τους Έλληνες. Και τελειώνω με αυτά τα λόγια του Ιησού Χριστού : «Εάν κάποιος έρχεται προς τα μένα και δεν μισεί τον πατέρα του και την μητέρα του και την γυναίκα και τα παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμα και την ψυχήν του, δεν γίνεται να είναι μαθητής μου» (Κατά Λουκάν, ιδ’ 26). «… όποιος δεν έχει, ας πουλήση το πανωφόρι του κι ας αγοράση μαχαίρι» (Κατά Λουκάν, κβ’ 36-37). «…. ήλθα να διχάσω τον άνθρωπο από τον πατέρα του και την κόρη από την μάνα και τη νύφη από την πεθερά της» (Ματθαίος, ε’ 34-38).
Κατά την βασιλεία του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου ο Χριστιανισμός γίνεται η επιβληθείσα θρησκεία της Ρωμαϊκής Βυζαντινής αυτοκρατορίας εις την οποία οι Έλληνες ήσαν υπόδουλοι. Επ’ αυτού του Θεοδοσίου, εναντίον των Ελλήνων εφαρμόστηκαν επί αιώνες πολλούς, μέτρα που πήραν τον χαρακτήρα πραγματικών διώξεων.
Το Μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και τα Ελευσίνια Μυστήρια απαγορεύθησαν, τα ιερά των προγόνων μας λεηλατήθηκαν, κατεδαφίσθηκαν. Τα δε πανέμορφα γλυπτά που διακοσμούσαν τα ιερά και τας πόλεις των Ελλήνων κατεστραφήκανε από το μένος και το μίσος των χριστιανών.
Έτσι τα βλέπουμε σήμερα στα μουσεία μας διαμελισμένα, αποκεφαλισμένα, ακρωτηριασμένα, με σφυριά σπασμένα, σιωπηλοί μάρτυρες και αυτά ενός πανέμορφου κόσμου, χαμένου κόσμου πια στην αιματοβαμένη λήθη, όπου βρίσκονται θαμένα, σκορπισμένα, ολότελα ξεχασμένα τα ιερά κόκκαλα εκατομμυρίων βασανισμένων δολοφονημένων Ελλήνων, θύματα πολλαπλών γενοκτονιών.
Οι ναοί κατεδαφήσθηκαν. Πάνω τους και από τα ερείπια αυτών ως ταφόπλακες χτίστηκαν οι εκκλησίες των νέων χριστιανών δοξάζουσιν τον ξενόφερτο για τους ΄Ελληνες τότε εβραϊκό Θεό Ιεχωβά. Και το άγαλμα κάθε θεού εις τον οποίον οι Έλληνες έχτιζαν τον κάθε τους ναό τοποθετούτντο μετά ασυλύτπου μίσους από τους χριστιανούς εις τους βόθρους των νεοκτιζωμένων χριστιανικών εκκλησιών. Οι δε Έλληνες εθνικοί ιερείς όπως γράφει με κάποιαν πικρίαν ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν : «να σιγήσουν ή να αποθάνουν».
Έτσι πέθανε ο μεγαλύτερος Παγκόσμιος Πολιτισμός του κόσμου, αυτός που είδε πρώτος το φως του ήλιου στην γή, αυτός που εκπολίτησε όλους τους λαούς της οικουμένης.
Έτσι πέθανε ο Μέγας Φωτοδότης Ελληνικός πολιτισμός και οι Έλληνες δημιουργοί του, με μία τραγική φωνή, πνιγμένη στο αίμα της ανθρώπινης αχαριστίας και μιαρής αδικίας.
Έτσι απάνθρωπα έσβησε ο Μέγας Φωτοδότης Ελληνικός Λόγος. Και λέει ο Γερμανός φιλόσοφος Νιέτσε : «Δεν αποκάμνω να αναπολώ αυτούς τους (Έλληνες) στοχαστές που κάθε ένας τους είχε μια ασύλληπτη ιδιαιτερότητα … και φαίνεται πως οι Έλληνες στα κατοπινά χρόνια λησμόνησαν το καλλίτερο μέρος της πνευματικής τους πορείας. Και ποιος λαός θα μπορούσε να ισχυρισθή ότι το ξαναβρήκε; Όπως και να ‘ναι νομίζω πως όλα αυτά τελειώνουν με μία κραυγή : Πόσο ωραίοι υπήρξαν!».
Ας εξετάσουμε τον μισελληνισμό των βυζαντινών κατά τον 9ο αιώνα.
Το 842 μ.Χ. χρονιά που έγινε η οριστική αναστήλωση των εικόνων, οι εορτασμοί των Ορθοδόξων συνοδεύτηκαν από μία «φρικτήν τελετήν» αναθεματισμών - όπως την χαρακτηρίζει ο καθηγητής Νικ. Τωμαδάκης «Τριώδιον» όπου μεταξύ άλλων ορίζονται τα εξής : «Τοις τα Ελληνικά δεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε και ετέρους, ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυτοίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ΑΝΑΘΕΜΑ». Εδώ λοιπόν αναθεματίζονται όσοι διδάσκουν/διδάσκονται την Ελληνική Παιδεία.
Ο θεωρούμενος ως κλασσικός ιστορικός της Ορθοδόξου Θεολογίας Βασίλειος Στεφανίδης παραθέτει το «Συνοδικόν» της 7ης Οικουμενικής Συνόδου : «Ανάθεα εις τους ευσεβεία επαγγελομένους τα των Ελλήνων δυσώδη και δυσσεβή δόγματα». Εδώ πάλι αναθεματίζονται οι διδάσκαλοι της Ελληνικής Παιδείας.
Την ίδια εποχή ο Θεόδωρος Στουδίτης στον «Κανόνα» (πού ψάλλεται στο «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας») εξαπολύει μύδρους σφοδρούς κατά των Ελλήνων και στρέφεται κατά του Ιωάννη Γραμματικού ο οποίος αρχικά ήταν ηγούμενος στην Μονή των Αγίων Σεργίου και Βάκχου, αλλά αργότερα ενστερνίστηκε το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα τόσο, ώστε να αποστασιοποιηθή από την χριστιανική διδασκαλία.
Τον Ιωάννη Γραμματικό ονομάζει ο Θεόδωρος Στουδίτης «ίσον των Ελλήνων» και τον κατηγορεί ότι «περηφανευόταν για τα έργα τους, που η φωνή των δικαίων (ο Χριστιανισμός) δίκαια τα σκόρπισε στους ανέμους» και συνεχίζει : «Ουκ έδει σε, ώ παράνομε, ονομάζεσθαι τοιαύτην κλήσιν, μάλλον Πυθαγόραν και Κρόνον και Απόλλων ή τινα των άλλων θεών, ών τον βίον εζήλωσας τερπόμενος ταις ασελγείαις αυτών».
Στις αρχές του 10ου αι. ο Κωνσταντίνος ο Σικελός γράφει ένα ποίημα κατά του αυτοκράτορα Λέοντα του Σοφού και τον κατηγορεί, ότι «λάτρεψε το αμέτρητο πλήθος των θεών και αρνήθηκε την Αγία Τριάδα», και επιθυμεί να τον δει τον αυτοκράτορα να καίγεται στον Άδη με τους αγαπημένους του αρχαίους φιλοσόφους.
Σε ένα άλλο του ποίημα ο Κωνσταντίνος ο Σικελός στρέφεται κατά των Ελλήνων : «Να χαθούν αυτοί που αρνιούνται την θεότητα και αυτή που ασπάζονται την πλάνη του Μάνη (η Μέσα Μάνη της ένδοξης Σπάρτης δεν είχε ακόμα εκχριστιανιστή μέχρι και τάς αρχάς του 10ου αι. μ.Χ.) κι αυτοί που λατρεύουν τους θεούς των Ελλήνων. Κάτω όσοι δεν λατρεύουν τον Θεό, που είναι νοητός σε τρία πρόσωπα και τιμάται σε μία φύσι … (Οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν τον Ένα Θεό - την μία φύσι - σε 12 πρόσωπα) Οι Έλληνες να σκάσουν απ’ το κακό τους».
Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις αρχές του 10ου αι. μ.Χ. και σύμφωνα με την συμβατική ιστορία η Ελληνική θρησκεία και ο Ελληνικός Πολιτισμός είχαν προ πολλού εκλείψει. Ποιοι λοιπόν ήσαν αυτοί οι Έλληνες οποίοι πρέπει «να σκάσουν από το κακό τους» επειδή λατρεύουν τους θεούς των Ελλήνων;
Υπήρχαν δε «ελληνίζοντες» Έλληνες που κατοικούσαν στην Μάνη κατά τον 10ο αι. μ.Χ. και μέχρι τον 13ον αι. μ.Χ. στην Θεσσαλονίκη, και αυτός δε ο Ελληνικός Πολιτισμός ήτο αναγκασμένος να ζη υπόγεια = (κρυφά σχολειά).
Μέσα στα πλαίσια του σφοδρού μισελληνισμού των βυζαντινών, τον 9ο και 10ο αιώνα μ.Χ. διενεργείται ο βίαιος εκχριστιανισμός των κατοίκων της Μέσα Μάνης από τον Νίκωνα. Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος στο «Περί Διοικήσεως Αυτοκρατορίας» γράφει τα εξής : «Ιστέον ότι οι του κάστρου Μάϊνης οικήτορες ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σλαύων, αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, προ παλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες Χριστιανοί γεγόνασιν». Ο Νίκων θανάτωσε τον έφορο της περιοχής Αντίοχο, σκότωσε όλους τους ιερείς της αρχαίας θρησκείας και τους αμετάπιστους, ισοπέδωσε ιερά και βάπτισε τους υπόλοιπους με σωματική και ψυχολογική βία.
Ο επόμενος στόχος των χριστιανών ήταν η Κρήτη, το νησί του βασιλέα Μίνωα του οποίου οι κάτοικοι έμεναν με πείσμα στις «Ελληνικές παραδοσιακές αξίες» τους.
Η Σφαγή των Κρητικών, γιατί αρνήθηκαν την Χριστιανική θρησκεία. 9ος μ.Χ. αιών.
Το μίσος των βυζαντινών και του Πατριαρχείου υπήρξε άφθονο, και συνεχίστηκε και μετά την Άλωση. Η Υψηλή Πύλη και το Πατριαρχείο οργάνωναν μαζί εκστρατείες, για να εξολοθρεύσουν τους αρνησίθρησκους Κρήτες. Η σφαγή μεγάλου μέρους των κατοίκων της Κρήτης από τους βυζαντινούς υπήρξε μία άγνωστη ιστορική πτυχή του ανθελληνισμού του Βυζαντίου, που εσκεμμένα απέκρυψε η επίσημη ιστορία και το επίσημο «Ελληνοχριστιανικό» κατεστημένο.
Ο ιστορικός Νικ. Αγγελής (στο υπ’ αρ. 7 τεύχος του περιοδικού «Ιστορία Εικονογραφημένης» Ιανουάριος 1969) γράφει τα εξής γεγονότα για την σφαγή των Κρητικών - αυτούς τους γνήσιους απόγονους των Πελασγών και των Δωριέων, που ποτέ δεν «χώνεψαν» τους Βυζαντινούς, τους Κρητικούς συντηρητικούς που η ψυχή τους δεν μπορούσε να δεχθή το νέο δόγμα (τον Χριστιανισμό) που ζητούσε δουλεία, ταπείνωση και υποταγή, αυτούς τους Κρήτες τους γενναίους, πολεμοχαρείς, άνδρες και γυναίκες, που αγαπούσαν την ζωή με πάθος και δεν έσκυβαν κεφάλι.
Αυτά λοιπόν εξιστορεί ο Αγγελής : «Οι σχέσεις του Βυζαντίου με τους Κρήτες δεν ήταν ποτέ αρμονικές. Ο λαός, ατίθασος και πολεμικός, δεν υποτασσόταν στους βυζαντινούς Φεουδάρχες και στρατηγούς. Κάθε τόσο ξεσπούσαν ταραχές και στάσεις. Κατά την διάρκεια μιας τέτοιας ανταρσίας τον 9ο αιώνα μ.Χ. … μωαμεθανοί της Ισπανίας αποβιβάσθηκαν στην Κρήτη και έκτισαν ένα οχυρό φρούριο στον Χάνδακα … Πολλοί νέοι της Κρήτης συνεταιρίστηκαν με τους «Σαρακηνούς» … Οι μεγάλοι αρχηγοί των λεγομένων Σαρακηνών της Κρήτης είναι Έλληνες, Φώτιος, Λέων Τριπολίτης … Ύστερα από πολλές άτυχες απόπειρες ο Νικηφόρος Φωκάς (ο Βυζαντινός) με τρομερό στόλο από τρεις χιλιάδες πλοία χτυπά τον Χάνδακα το 960 μ.Χ. … νικά ο Φωκάς και περνά μαχαίρι επί δικαίους και αδίκους … οι νικητές σφάζουν σαράντα χιλιάδες άντρες της Κρήτης. Το νησί ερημώνεται.
Μόνον στα χωριά και στα βουνά γλυτώνουν λίγες χιλιάδες κάτοικοι. Το Βυζάντιο μοιράζει το νησί σε Φέουδα και εγκαθιστά στην Κρήτη διαλεχτές οικογένειες της Κωνσταντινουπόλεως, Φωκάδες, Μελισσηνούς, Μουσούρους, Χορτάτζηδες, Σκορδίληδες, Γαβαλάδες, κλπ. και ο Νίκων αγωνίζεται να ξαναφέρη τους Κρητικούς στην θρησκεία του Χριστού».
Γράφει δε ο Νικόαλος Β. Τωμαδάκης, καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιου Αθηνών 1956, στο έργο του («Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» Τόμος Α΄ Τεύχος Α΄, έκδ. δευτέρα, Αθήναι 1956 σελ. 23-24) : «Κατά τα τελευταία έτη συνηθίσαντες, υπό τα ανθρωπιστικά συνθήματα να ενώνωμεν τους δύο αυτούς διαφορωτάτους κόσμους, τον ελληνικόν και τον χριστιανικόν, συγχέομεν εις την σφαίραν του πνεύματος δύο διακρινομένας αλλήλων και πολλάκις αντιμαχόμενας καταστάσεις ών εκάστη είχε και την ιδίαν (δική της) θεώρησιν … Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού ως ζωής και ως σκέψεως. Έβλεπε εις αυτόν … το φιλέρευον πνεύμα το οποίον ήγεν εις την φιλοσοφίαν. Το ότι δια τους Έλληνας η αλήθεια δεν ήτο σταθερά και εξ αποκαλύψεως, αλλ’ εύρημα της ανθρωπίνης διανοίας, τούτο δεν συνεχώρει ο Χριστιανισμός. Η μεγαλύτερη διαβολή την οποίαν ενήργησε (ο χριστιανισμός) κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού … το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοιαν του ειδωλολάτρης, μη Χριστιανός … Αυτό το πνεύμα της εχθρότητος προς τον πνευματικόν Ελληνισμόν διετηρήθη έως ότου η νέα θρησκεία κατωχυρώθη, επροστατεύθη ως επίσημος κρατική και απέκτησε τον αδιαπέραστον δογματικόν κλοιόν ως δακτύλιον προστασίας».
Κάτω από την βαθειά λοιπόν επήρεια του Εβραϊκού Πνεύματος οι πνευματική ηγέτες του Βυζαντινού Κράτους σκυλεύουν το Ελληνικό Πνεύμα, αλλά ταυτόχρονα συκοφαντούν και προσπαθούν να εξευτιλίσουν κάθε επίτευγμα (του Ελληνικού Πολιτισμού) του σε τομείς που δεν έχουν καμμιά άμεση σχέση με την θρησκευτική σύγκρουση μεταξύ Ελληνισμού και Εβραϊσμού, όπως η ρητορική, τα μαθηματικά, η ιατρική κλπ.
«Τι φυσώσι και βαμβεύουσιν οι Έλληνες; τι πλανώνται προς Πλάτωνα; τι Δημοσθένη στέργουσιν τον ασθενή; τι Πυθαγόραν θρυλλούσι τον δικαίως φιμωθέντα; τι δε μη τρέχουσι και σέβουσιν οις ενεφανίσθη το Πανάγιον Πνεύμα»; γράφει ο μεγαλύτερος βυζαντινός ποιητής ο Ρωμανός, τρόφιμος της Πατριαρχικής Αυλής, εις («Ύμνος εις Πεντηκοστήν» οίκος ιζ΄).
Συνεχίζει ο Ν. Τωμαδάκης : «Αν ο Μέγας Βασίλειος συνέγραψε πραγματείαν περί του πως θα ωφελούντο οι παίδες εκ των ελληνικών συγγραμμάτων δεν πρέπει να νομισθή ότι συνεβούλευεν εκεί ο πατήρ της Εκκλησίας την νεότητα να εγκολπωθή τον στοχασμόν των κλασσικών. Κάθε άλλο. Εις βιβλία γέμοντα κακοδοξιών και μυθευμάτων εύρισκε πολλά επεισόδια, τα οποία είχον ηθικήν αξίαν και ηδύνατο να παιδαγωγήσουν και τους Χριστιανούς παίδας, ουδέν πλέον. Ο Βασίλειος και οι άλλοι μεγάλοι Πατέρες εσπούδασαν βεβαίως λαμπρά ελληνικά εις ελληνικάς σχολάς των Αθηνών και της Ανατολής αλλ’ η επήρεια του εβραϊκού πνεύματος επ’ αυτών υπήρξε βαθεία. Από την κλασσικήν φιλολογίαν, χρησιμώτατος υπήρξεν εις αυτούς ο οπλισμός της ρητορικής, της τέχνης, δι’ ής καθίστοντο ικανοί να αναπτύξουν την νέα θρησκεία, να πείσουν περί των δογμάτων της τους προσηλύτους.
»Χάριν της ρητορικής εμελέτησαν (οι Πατέρες) τους Έλληνας συγγραφείς. Επιτηδειώτατον δ΄όργανον εύρον προς διάδοσιν των ιδεών των την Ελληνικήν γλώσσα προκειμένου να επικοινωνήσουν προς την εξελληνισμένην πλήρως (διάδωσις του Ελληνισμού επί του Μέγα Αλεξάνδρου) Ανατολήν. Επομένως η προσέγγισις προς τον Όμηρον, τους τραγικούς, τον Πίνδαρον, τον Πλάτωνα, τους κατ’ εξοχήν ποιητάς δεν είχε να τους δώση σχεδόν τίποτε, ειμή μόνον μυθολογούμενα αποκρουστικά και ψευδή. Το ωραίον, το αισθητικώς καλόν δεν τους ενδιέφερε … ». (Νικολάου Β. Τωμαδάκη «Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» ένθ. ανωτ. σελ. 25).
Αυτό το πνεύμα του σκοταδισμού και του βαθύτατου φανατισμού, της προλήψεως και του μίσους κατά του Ελληνισμού διέπει την σκέψη του Βυζαντίου. Τα δραστικά μέτρα των βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά του Ελληνισμού είχαν ως αποτέλεσμα να καταστρέψουν και να εξοστρακίσουν κάθε Ελληνική πνευματική εκδήλωση. Καταστροφές αρχαίων ναών, βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, ομαδικοί διωγμοί, καταδίκες, βασανιστήρια, γενοκτονίες είναι φαινόμενα συνηθισμένα και χαρακτηρίζουν τους βυζαντινούς αιώνες από το 200 περίπου μ.Χ. μέχρι και τον 15ο αι. μ.Χ., όπου η κορύφωσις των διωγμών χαρακτηρίζει κυρίως την βασιλεία από τον Μέγα Κωνσταντίνο μέχρι και τον Θεοδόσιο τον Α΄. Κατατρεγμένος, λοιπόν από την νέα θρησκεία ο αρχαιπρεπής ΄Ελληνας υποχρεώθηκε να υποταχθή στην τρομοκρατία (που επέβαλε η νέα θρησκεία με την συνδρομή του Κράτους) και έκτοτε «τους ιερείς δει σιγάν ή τεθνάναι …». Η εβραιολατρεία του (πνευματικού και πολιτικού) Βυζαντίου συνεχίζεται μέχρι του τέλους του.
Στο Ψαλτήριον του Δαβίδ που τυπώθηκε το 1494, σαράντα χρόνια μετά την άλωση, περιέχονται και οι ακόλουθοι «Στίχοι εις τον θείον Δαβίδ» :
«Σίγησον Ορφεύ! Ρίψον, Ερμή, την λύραν,
τρίπους ο Δελφοίς, δύνον εις λήθην έτι,
Δαβίδ (ο Εβραίος) γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν,
τυρανοί τα κρυπτά των Θεού μυστηρίων,
πληθύν παλαιών ιστορεί τεραστίων».
Το Βυζάντιο δολοφόνησε και εξάλειψε την Ελληνικότητα από τον κόσμο, και έθαψε τον Ελληνισμό σαν τρόπο ζωής, σκέψεως και θεωρήσεως της αληθείας.
Η πολιτική ελευθερία και η ιδέα της δικαιοσύνης, αυτές οι κύριες ιδεολογικές βάσεις της Ελληνικής αντιλήψεως (φιλοσοφίας) για την πολιτεία, εξοβελίζονται από τον εξουσιαστικό, δογματικό και ανελεύθερο σχηματισμό που συγκρότησε το αυτοκρατορικό και θεοκρατικό βυζαντινό πολίτευμα και εξουθένωσε τον Έλληνα σαν υπεύθυνο, ιδεολογικά αυτοδύναμο και ελεύθερο πολίτη.
Το Βυζάντιο εξάλειψε βίαια και δόλια το Ελληνικό Πνεύμα από την γεωγραφική του κοιτίδα. Ο Έλληνας του μοναρχικού θεοκρατικού βυζαντινού πολιτεύματος αισθάνεται ξένος. Ο Βασιλεύς και ο Πατριάρχης σημαίνουν την ύπατη εξουσία (έξω από τον χρόνο), και πέρα από κάθε έλεγχο και κριτική, πέρα από κάθε λογοκρισία. Ο Έλληνας ήταν συνηθισμένος να δρά και να αντιδρά σύμφωνα με τις αρχές που είχε ο ίδιος επεξεργασθή και που πάντα μπορούσε να υποβάλλη στην αντικειμενική κριτική του λόγου.
Η οργανική συνεργασία των αρχηγών του Κράτους (του Βυζαντίου) και της Ορθόδοξης Εκκλησίας (το Πατριαρχείο) θεμελιώνει το θεοκρατικό συγκεντρωτικό και μοναρχικό βυζαντινό πολίτευμα. Έτσι η μετάβαση από την αρχαία Ελληνική Δημοκρατία της Ελλάδος, προς την θεοπρόβλητη και θεοστήρικτη παγκόσμια χριστιανική αυτοκρατορία, από την δημουκρατούμενη αρχαία πόλη στην μοναρχούμενη οικουμένη γίνεται η σημερινή μας πραγματικότητα - η τραγωδία μας!
Είναι ιστορικό γεγονός ότι η βυζαντινή αυτοκρατορία δεν γεννήθηκε ποτέ, γιατί η ρωμαϊκή αυτοκρατορία πέθανε το 1453 μετά την Άλωση της δεύτερης Ρώμης της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτή δε η αυτοκρατορία, η «Νέα Ρώμη» δεν είχε καμμία συνείδηση Ελληνικότητος και αποκαλούταν «Νέα Σιών», «Νέα Ιερουσαλήμ», «Ρωμαϊκόν», «Νέα Ρώμη», «Ρωμανία» … αλλά ουδέποτε «Νέα Αθήνα» ή «Νέα Ελλάδα» …
Ο Ελληνισμός σαν φυλή, σαν τρόπος ζωής, σαν Έθνος ζούσε κάτω από την εξουθενωτική εθνοκτόνο εβραιορωμαϊκή ιδεολογική και πολιτική τυραννία - την βυζαντινή τυραννία, τρομοκρατημένος, καταπιεσμένος, αναθεματισμένος, αφορισμένος, κουρσεμένος, εκμηδενισμένος, υβριζόμενος, χλευαζόμενος, συκοφαντούμενος, σκυλευόμενος, καταδιωκόμενος. Αυτή είναι η αμερόληπτος ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ!
Κατά την Ρωμαιοβυζαντινή εποχή, ο μεγαλύτερος αριθμός των Ελλήνων που σίγουρα ήσαν υψηλού, πνευματικού, ηθικού αλλά και οικονομικού επιπέδου εξοντώθηκαν και μαζί τους χάθηκε και ο μεγάλος ιδιοφυής νους του Γένους. Μετά τον χαμό των Ελλήνων και τον θάνατο του ιδιοφυούς πνεύματός των έπεσε το σκότος εις όλην την Γη και βυθίστηκε η ανθρώπινη ιστορία στον «Μεσαίωνα» = The Dark Ages.
Αυτός δε ο ανθρώπινος ξεπεσμός ωφείλετο στην προηγηθείσα απάνθρωπη βίαιη εξάλειψη, του Ελληνικού Πολιτισμού και των δημιουργών αυτού του Φωτοδότη Πολιτισμού. Σωστά λοιπόν παρατηρεί ο Νίετσε πώς «οι Έλληνες στα κατοπινά χρόνια λησμόνησαν το καλλίτερο μέρος της πνευματικής τους πορείας», εννοώντας πρωτίστως την αμίμητη Ελληνική Φιλοσοφία, τον Αληθή Ελληνικόν Λόγο! Όταν άρχισαν δε οι απάνθρωποι διωγμοί κατά των Ελλήνων και οι θηριώδεις γενοκτονίες εναντίον των, εκατομμύρια Έλληνες δολοφονήθηκαν, πολλοί δε εξ αυτών μετά μαρτυρικών βασανιστηρίων. Εκεί μέσα σε αυτό το τραγικό θέατρο μίσους απωλέσθησαν οι φιλόσοφοι και η φιλοσοφία του Ελληνικού Γένους, και μαζί τους χάθηκε η Ελληνική Παιδεία.
Σε ότι αφορά την ελληνικότητα του Βυζαντίου, φρονώ ότι η συγγραφή από βυζαντινούς βιβλίων στην Ελληνική Γλώσσα και η σύνταξη των βυζαντινών νόμων στα Ελληνικά, είναι εξαιρετικά ευτελούς ποιότητος και δεν αντέχουν σε καμία σύγκριση ακόμη και με τα πιο ασήμαντα ελληνικά έργα της Προκλασικής, Κλασικής και Αλεξανδρινής ή έστω και Ρωμαϊκής περιόδου. Και ποίος ο λόγος; Ιδού η εύλογη ερώτηση!
Διότι η σκληρή ιστορική αλήθεια είναι ότι δια αυτών των στα Ελληνικά μεταφρασθέντων ή καταρτισθέντων βυζαντινών νόμων και διαταγμάτων, απαγορεύθηκε, εδιώχθηκε απηνώς και εξαφανίσθηκε κάθε τι το ελληνικό : η Επιστήμη, η Φιλοσοφία, το Θέατρο, ο Αθλητισμός, οι νομοθεσίες, η θρησκεία, κλπ. κλπ. Αυτή η πραγματική αλήθεια, η τεκμηριωμένης σκληρή ιστορική αλήθεια, βλέπει τις στα πλήρη κείμενα των νόμων της Ιουστινιανείου νομοθεσίας, δυνάμει των οποίων κατεδιώχθησαν οι Έλληνες. Ως επίσης βλέπει τις εις τα κείμενα του Ιουστινιανείου Κώδικος, εξοντωτικές ποινές κατά των «αλιτηρίων και μιαρών Ελλήνων» ότε απαγορεύτηκε και αυτό τούτο το εθνικό μας όνομα «Έλλην», και η δίωξη «επί ελληνισμώ» προέβλεπε την εσχάτη των ποινών.
Είναι επίσης ιστορική σκληρή αλήθεια ότι σε πλείστα εκ των βυζαντινών κειμένων που εγράφησαν στην Ελληνική Γλώσσα υπάρχουν οι εμπαθέστερες ύβρεις και οι χυδαιότερες συκοφαντίες που εξεστομίσθηκαν ποτέ κατά των Ελλήνων, της Παιδείας των, της Γραμματείας των και του Ελληνικού Πολιτισμού αυτών των προγόνων μας.
Η Ελληνική Γλώσσα μόνον εξ ανάγκης εχρησιμοποιήθη από την θρησκευτική και πολιτική εξουσία του Βυζαντίου. Αλλοίωθηκε δε η Ελληνική Γλώσσα εννοιολογικά ώστε να προσαρμοσθή στις σκοπιμότητες της Διοικήσεως ή οποία φυσικά ήταν Ρωμαϊκή, πολιτικά και θρησκευτικά εβραιογενής, χριστιανική ως θρησκεία.
Η Ρωμαϊκή πολιτική και θρησκεία, αμφότερες ήταν πολιτικά αντιμέτωπες σε αγώνα μέχρι θανάτου με την ελληνική αντίληψη περί πολιτικής, πολίτου, τρόπου ζωής, και τρόπου θεωρήσεως του κόσμου. Ενώ δε στο Βυζάντιο, σε κάποιοες ιστορικές φάσεις, οι ελληνικοί πληθυσμοί πιθανώς αποτελούσαν την πλειονότητα των υπηκόων του, αυτοί οι υπήκοοι δυστυχώς ενώ μεν επιβίωναν ως άνθρωποι είχαν παύσει να υπάρχουν συνειδησιακά, ιστορικά και πολιτισμικά ως Έλληνες.
Οι υπήκοοι της Νέας Ρώμης (της Νέας Σιών) του Βυζαντίου.
Η εθνικότητά τους ήταν απηγορευμένη δια νόμου, και δεν τολμούσαν να την αποκαλύψουν ή και την είχαν λησμονήσει. Η συνειδησιακή, ιστορική και πολιτισμική σημασία της λέξεως «Έλλην» είχε συκοφαντηθή τόσο ώστε το «Έλλην» στην αντίληψη του Ελληνικού λαού ήταν περίπου ταυτόσημο με το διαβολικό, το ειδωλολατρικό, το άκρον άωτον της διαφθοράς, της μωρίας, και της μανίας.
Λίγες δε οι εξαιρέσεις.
Το θλιβερό συμπέρασμα είναι : Οι Έλληνες μέχρι τον βίαιο εκχριστιανισμό και μετέπειτα βυζαντινισμό τους, ήταν οι μοναδικοί γεννήτορες όλων των υπερεθνικών και υπερχρονικών στοιχείων του Παγκοσμίου Πολιτισμού (Λογικής, Επιστημών, Θεωρίας, Μαθηματικών, Θεάτρου, Αθλητισμού, Ελέγχου, Δημοκρατίας κλπ.). Μετά τον βίαιο εκβυζαντινισμό τους δεν παρήγαγαν πια τίποτε απολύτως, που να αποτελέση διαχρονικό και υπερτοπικό στοιχείο του νεώτερου Παγκόσμιου Πολιτισμού.
Το πάρσιμο της Πόλης σήμανε το επίσημο τέλος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στο θρόνο της Νέας Ρώμης κάθισε ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής. Αυτός φρόντισε να διατηρήση όλους τους προγενέστερους ρωμαϊκούς θεσμούς που διευκόλυναν την διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας του. Διατήρησε φυσικά τον ισχυρότερο θεσμό της πρώην Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας - την Εκκλησία. ΄Ετσι στις 6 Ιανουαρίου του 1954 ο Μωάμεθ παρέδωσε την πατριαρχική ράβδο στον Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος εκτός από θρησκευτικός ηγέτης, βρέθηκε ενισχυμένος και με πολιτικές εξουσίες, εθνάρχης δηλαδή των Ρωμαίων υπηκόων της πρώην Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας - τους Ορθοδόξους Χριστιανούς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Αυτός ο Σχολάριος που αρνιόταν ότι ήταν Έλληνας, μας αποκαλύπτει τους πραγματικούς λόγους, που η Εκκλησία διέσωσε κάποια έργα της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Αντίθετα με την προπαγάνδα της νεώτερης Εκκλησίας, η οποία θέλει να ισχυρίζεται ότι εκείνη διέσωσε και φύλαξε την Ελληνική Παιδεία ο πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση, ο Γεννάδιος Σχολάριος, είναι ειλικρινής και γράφει : «Γιατί προσκολλήθηκες σε δόγματα σάπια και ξεπερασμένα και τα οποία από πολλούς δεν έχουν πια καμιά ισχύ στις ανθρώπινες ψυχές, σαν να είχες μόνο εσύ φυλάξει τα ελληνικά βιβλία; Αυτά τα διέσωσαν οι πατέρες μας για χάρη της γλώσσας και για να ελέγχουν τον παραλογισμό αυτών που τα διετήρησαν και για να διαλάμψη η καθαρότητα της χριστιανικής θεολογίας». Γενναδίου Πατριάρχου «Περί του βιβλίου του Γεμιστού και κατά της Ελληνικής πολυθείας» ή «Επιστολή προς Έξαρχον Ιωσήφ» έκδ. «Πλήθωνος Νόμοι», «Ελεύθερη Σκέψις» Αθήνα 1997.
Και επέπεσε σαν μάστιγα η Τουρκία επάνω στην Ελλάδα, και θέρισε η Τουρκοκρατία την Γη του Φωτός και τους Έλληνες. Τα Ρωμαιοβυζαντινά διατάγματα κατά των Ελλήνων παίρνουν και πάλι μορφή διωγμών δια μέσου του Ορθοδόξου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Καταδιώκεται η Ελληνική Παιδεία, που άρχισαν να εισαγάγουν οι διαφωτιστές εις την Ελλάδα για να αφυπνίσουν τους υπόδουλους.
Εζητήθη από εμέ να κάνω ομιλία προς τιμήν των Τριών Ιεραρχών τους οποίους η Ελληνική Εκπαίδευση και των τριών βαθμίδων τιμάται με εορτή και αργία στις 30 Ιανουαρίου. Ας ξαναεπισκεφθούμε το θέμα. Ας παρακολουθήσουμε μαζί μερικά αποσπάσματα από τις ομιλίες τόσο του αποκληθέντος «Χρυσοστόμου», όσο και του άλλου - «μεγάλου» και αυτού - του Βασιλείου Καισαρείας για να δούμε μέσω αυτών των κειμένων μέσα από τα πατερικά τους κείμενα, ποία ήταν η σχέση τους με την Ελληνική Παιδεία και κατά πόσον ήταν Έλληνες ή μη!
Ο Χρυσόστομος λοιπόν Ιωάννης λέγει : «Όπου παλαιότερα εφιλοσόφουν οι της ελληνικής συμμορίας άπαντες και εκεί αυτός των δαιμόνων ήγουν των Ελλήνων γίνεται φόβος, εν μέσω των εχθρών διαλάμπει και τον ζόφον αυτών (δηλαδή των Ελλήνων) σβήνει και την ακρόπολιν των δαιμόνων καταλύει ,,, και ενώ τα μεν των Ελλήνων τα πάντα σβήνουν και αφανίζονται τούτου του βαρβάρου καθ’εκάστην λαμπρότερα γίνονται». (Ι. Χρυσόστομος «Εις τον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν»).
Συνεχίζει παρακάτω ο Χρυσόστομος Ιωάννης : «…Αυτά εγέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες από των φιλοσόφων λαβόντες … Ημείς δεν παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης … Αν μάλιστα στα ενδότερα κοιτάξης θα ιδής τέφρα και κονιορτό και υγιές ουδέν αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ τούτων (των Ελλήνων φιλοσόφων), τα πάντα ακαθαρσίας γέμοντα και ιχώρ (πύον) και τα δόγματα τούτων βρίθουν πάντα σκωλήκων». (Ι. Χρυσόστομος «Εις τον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν»).
Αυτός λοιπόν είναι προστάτης της Ελληνικής Παιδείας; Αυτόν ταυτίζουμε με τον Ελληνισμό; Αυτόν που κατέστρεψε τον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο (ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου), και πού πλήρωνε συμμορίες τραμπούκων με την εντολή του να διατρέχουν Μικρά Ασία και όπου ευρίσκουν τα «καταραμένα» ελληνικά κτίσματα, «εις έδαφος φέρειν» - άπαντα έργα απαράμμιλης τέχνης - αυτός είναι ο προστάτης της Ελληνικής Παιδείας;
Φρονώ ότι είναι ανάγκη να αντικρύσουμε κατάματα και άφοβα την αλήθεια όσο οδυνηρή και πικρή κι αν είναι.
Ήταν λοιπόν οι Πατέρες της Εκκλησίας που άρχισαν το «θεάρεστον» έργο της καταστροφής του ανεπανάληπτου Ελληνικού Πολιτισμού, ήταν οι Πατέρες της Εκκλησίας που άρχισαν την στυγνή αφελλήνιση του λαού, και κατάντησαν τον Ελληνισμό, δηλαδή τους Έλληνες, συγκεχυμένους, διχασμένους, σχιζοφρενικούς και ανίκανους να έχουν σήμερα οικουμενική ακτινοβολία.
Είναι τραγικό και κωμικό, οι καταστροφείς του Ελληνικού Πολιτισμού, οι ζοφεροί αυτοί αφελληνιστές να ταυτίζωνται με τον Ελληνισμό, να χαίρουν τιμών, αυτοί που όχι μόνον δεν ήταν γεννήτορες αυτού του λαμπρού πολιτισμού αλλά αντιθέτως καταστροφείς αυτού.
Οι Έλληνες λοιπόν, γενόμενοι δια της ωμής βίας Χριστιανοί, απώλεσαν την ταυτότητά των.
Γράφει ο Χρυσόστομος εις «Α΄ Λόγον κατά Ιουδαίων» : «Κι αν ακόμη φονεύση κάποιος κατά το θέλημα του Θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία παρά το θέλημα του Θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οποιονδήποτε φόνο».
Εδώ αναφέρεται «κατά το θέλημα του Θεού». Πού είναι δε το «θέλημα» αυτό; Είναι η καταστροφή των εχθρών του Θεού. (Λουκάς 19,27). Ποίοι είναι οι εχθροί του Θεού; Όλοι όσοι δεν δέχονται την βασιλεία του. Η αυτού του είδους νοημοσύνη εξηγεί τις διώξεις κατά των Ελλήνων και την γενοκτονία αυτών από τους Χριστιανούς και τον κλήρο.
Λέει δε ο Χρυσόστομος για την δουλείαν : «… Αλλά και αν ημπορείς να γίνης ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλεία, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος». Αναφερόμενος στα λόγια του Παύλου συνεχίζει : «Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθή τον συμβουλεύει (ο Παύλος) να μείνη δούλος; Διότι θέλει (ο Παύλος) να δείξη ότι καθόλου δεν βλάπτει η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα». (Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία ιθ΄ σελ. 535).
Είναι φανερόν πως ο Έλλην, το κατά δύναμιν, προτιμά τον θάνατον από την δουλεία.
Αυτή δε η νόησις του Χριστιανισμού ότι «δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος και επομένως, λέγει (ο Παύλος), και αν ακόμη εξαρτάται από εσένα να ελευθερωθής, μάλλον μένε δούλος» (Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία ιθ΄ σελ. 535) εξηγεί γιατί η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία - εξαιρέσει πολλών μεμονωμένων ανωτέρων και κατωτέρων κληρικών - δεν ετάχθη της Επαναστάσεως του 1821, και αντιθέτως ήταν ένθερμος υπερασπιστής της «κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού κραταιάς και αητήτου βασιλείας (του Σουλτάνου)», υπερασπιστής της δουλείας μας. Αυτή η ίδια νόησις επίσης δικαιολογεί γιατί το Πατριαρχείο είχε αφορίσει τον Ρήγα Φεραίο το 1798 (επί της Πατριαρχίας Γρηγορίου του Ε΄), τους Σουλιώτες το 1805 και το 1820, τους αρματολούς το 1806, και επίσης γιατί, μόλις εξεράγη το 1821 η επανάσταση στην Μολδοβλαχία από τον Μιχαήλ Βόδα Σούτσο και τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ (ήτο δε εκείνη η Τρίτη πατριαρχία του) εξέδωσε τρεις αφοριστικές εγκυκλίους. (Μία σε όλους τους πιστούς του, μία επίσημη ανοιχτή προς τους κληρικούς, και μία προσωπική-εμπιστευτική προς τους μητροπολίτες εν αγνοία δε αυτή των τουρκικών αρχών, και η οποία εκφράζει την αυθεντική πολιτική της Ορθοδοξίας χωρίς την πίεση της σουλτανικής εξουσίας και που αποδεικνέι ότι ο Γρηγόριος ο Ε΄ αυτοβούλως συμφωνούσε με την πράξη του αφορισμού). Η δε εκτέλεσις του Γρηγορίου του Ε΄ δεν ήταν λοιπόν λόγω των φιλοεπαναστατικών φρονημάτων του.
Διαβάζουμε εις την ειδική εγκύκλιο στις μητροπόλεις : «Γρηγόριος Ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και οικουμενικός πατριάρχης. … η πρώτη βάσις της ηθικής είναι η προς τους ευεργετούντας (Οθωμανούς) ευγνωμοσύνη …, και όστις ευεργετούμενος αχαριστεί (εναντίον της Τουρκικής κατοχής), είναι ο κάκιστος πάντων ανθρώπων. Αυτήν την κακίαν βλέπομεν πολλαχού στηλιτευομένης παρά των ιερών Γραφών και παρ’ αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ασυγχώρητον, καθώς έχομεν το παράδειγμα του Ιούδα.
»Όταν η αχαριστία είναι συνδεδεμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον της κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού κραταιάς και αηττήτου βασιλείας (την Οθωμανική εξουσία), τότε εμφαίνει και τρόπον αντίθετον, επειδή ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ει μη υπό Θεού τεταγμένη, και πας ο αντιτασσόμενος αυτή τη θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε. (δηλαδή η Οθωμανική Τυραννία ήταν θέλημα Θεού και όποιος αντιστέκεται αυτής της τυραννίας αντιτάσσεται του Θεού). Αυτά τα δύο ουσιώδη και βασικά ηθικά και θρησκευτικά χρέη κατεπάτησαν με απαραδειγμάτιστον θρασύτητα και αλαζονείαν ό τε προσδιορισθείς της Μολδαβίας ηγεμών, ως μη ώφειλε, Μηχαήλ και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης … Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, ή μάλλον ειπείν μισελεύθεροι και επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας, πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαρή σκιάν αυτής με τόσα προνόμια ελευθερίας, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον. …
»Και δη γράφοντες εντελλόμεθα και παραγγέλομεν τη αρχιερωσύνη σου … να διακηρύξης την απάτην των ειρημένων κακοβούλων ανθρώπων και να καταρτίσης τους υπό την πνευματικήν προστασίαν σου Χριστιανούς εκάστης τάξεως εις την διατήρησιν του πιστού ρεαγιαλικίου και της άκρας υποταγής και δουλικής ευπειθείας προς αυτήν την θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένην κραταιάν βασιλείαν. …
»Ως παραβάται …, αφωρισμένοι υπάρχουσι και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και άλυτοι μετά θάνατον και τω αιωνίων υπόδικοι αναθέματι και τυμπανιαίοι … πατάξαι Κύριος αυτούς τω ψύχει, τω πυρετώ, τη ανεμοφθορία και τη ώχρα. Γεννηθήτω ο ουρανός, ο υπέρ την κεφαλήν αυτών χαλκούς, και η γη υπό τους πόδας αυτών σιδηρά … Επιπεσάτωσαν επί τας κεφαλάς αυτών κεραυνοί της θείας αγανακτήσεως. Είησαν τα κτήματα αυτών εις παντελή αφανισμόν και εις εξολόθρευσιν. Γεννηθήτωσαν τα τέκνα αυτών ορφανά και αι γυναίκες αυτών χήραι … Άγγελος Κυρίου καταδιώξαι αυτούς εν πυρίνη ρομφαία. … αωκα (1821) εν Μαρτίω» Υπεγράφη συνοδικώς επί της Αγίας Τραπέζης παρά της ημών μετριότητος και της μακαριότητός του και πάντων των αγίων αρχιερέων. Ο Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος αποφαίνεται, ο Ιεροσολύμων Πολύκαρμος συναποφαίνεται, ο Καισαρίας Ιωαννίκιος, Ο Ηρακελίας Μελέτιος, ο Κυζίκου Κωνσταντίνος, ο Νικομηθείας Αθανάσιος, ο Νικαίας Μελέτιος, ο Χαλκδόνος Γρηγόριος, ο Δέρκων Γρηγόριος, ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ κτλ. κτλ.».
Αυτή δε η νόησις του Χριστιανικού δόγματος ότι η δουλεία δεν βλάπτει καθόλου, εξηγεί γιατί γράφει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων στην «Πατρική Διδασκαλία» του : «Εδώ όμως πάλιν, αγαπητοί χριστιανοί, πρέπει να ιδώμεν και να θαυμάσωμεν την άπειρον του Θεού προς ημάς αγάπην. Ιδέτε λαμπρότατα τι οικονόμησεν ο άπειρος εν ελέει και πάνσοφος ημών Κύριος, δια να φυλάξη και αύθις αλώβητον την αγίαν και ορθόδοξον πίστιν ημών των ευσεβών και να σώση τους πάντα. ΄Ηγειραν εκ του μηδενός την ισχυράν αυτήν βασιλείαν των Οθωμανών, αντί της των Ρωμαίων ημών βασίλείας, η οποία είχεν αρχίσει, τρόπον τινά, να χωλαίνει εις τα της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα».
Η υποδούλωση των Ελλήνων λοιπόν από τον τύραννο Τούρκο ήταν θέλημα του Θεού, μία ευλογία έτσι ώστε ο Κύριος ημών να διαφυλάξη αλώβητον την ορθόδοξο πίστη μας. Η εκκλησία λοιπόν για να διασώση την Ορθόδοξο πίστη έγινε ταφόπλακα του Ελληνισμού και των Ελλήνων καθώς παρέδωσε το έθνος μας στον οθωμανικό ζυγό και βοήθησε ώστε να παραμείνη ο Λαός μας αμόρφωτος και δούλος, υποταγμένος στους Τούρκους. «Η δουλεία δεν βλάπτει».(της Προμηθέας Πυθίας)
Κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821 η Ορθόδοξος Εκκλησία συγκρούσθηκε σφοδρά με τους επαναστάτες. Το όραμα της παλιγγενεσίας και αναδημιουργίας του Ελληνικού Έθνους κατά το κλασσικό πρότυπο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με τις απόψεις και τα συμφέροντα της Εκκλησίας, όπως και ήταν εξ αρχής κατά τά Ρωμαιοβυζαντινά χρόνια.
Με αφορισμούς, απειλές και προδοσίες η Εκκλησία προσπαθούσε να ματαιώση το Ελληνικό Επαναστατικό κύμα, που από τις αρχές του δέκατου αιώνα εσάρωνε ολόκληρη την Χερσόνησο του Αίμου. Το 1805 ο Πατριάρχης Καλλίνικος εξαπέλυσε αφοριστική εγκύκλιο κατά των επαναστατών. Πολλοί δε ήρωες βρήκαν μαρτυρικό θάνατο εξ αιτίας της Εκκλησίας της Ελλάδας. Ας εξετάσουμε μαζί ορισμένα παραδείγματα δια να εννοήσουμε την αλήθεια, να καταλάβουμε πως συστηματικά η Ορθόδοξος Ελληνική Εκκλησία πρόδωσε πάμπολες φορές το Ελληνικό Έθνος. Η αναβίωση του Ελληνικού έθνους θα επέλθει με την απομάκρυνση από την ξένη δογματική μοθειστική και κοσμοπολιτική θρησκεία του Χριστιανισμού και την αναβίωση της Πατρώας θρησκείας, όχι σαν λατρείας, αλλά σαν ανώτερης φιλοσοφικής σκέψης και παράδοσης.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ

(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)

Είναι γεγονός ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν θέλει να ακούσει για τον διαχωρισμό της απο το Κράτος και ασφαλώς έχει τους λόγους της. Ο κυριότερος είναι ο οικονομικός και τα προνόμια που χαίρει , έναντι όλων των άλλων θρησκειών. Ομως πιό εύκολο και απο τον διαχωρισμό θα είναι η Ορθοδοξία να διαγράψει από τα γράμματα της τις Εβραικής εμπνεύσεως κατάρες και τ’ αναθέματα , εις βάρος του Ελληνισμού. Ναι, αποδεδειγμένα περιέχονται στα ιερά της βιβλία ανθελληνικές αναφορές. Αυτό το λένε οι θεολόγοι και οι κληρικοί που έχουν μελετήσει την Βίβλο. Επιπροσθέτως, ώφειλε να αποκολληθεί απο την Ιουδαική Ιστορία και παράδοση και να προσκολληθεί στην Πατρώα τοιαύτη. Το πιό ανώδυνο και συγχρόνως εφικτόν θα ήτο οι άγιοι πατέρες της Ορθοδοξίας να ζητήσουν συγνώμην από τον Ελληνισμό για την γενοκτονία , τις καταστροφές , τις διώξεις και τις βεβηλώσεις, που έκαναν στον Ελληνικό Πολιτισμό και στους Ελληνες από της επιβολής της νέας θρησκείας. Κι’ αυτό μπορεί να το δει κανείς σε κάθε του βήμα, στα κατεστραμμένα αγάλματα στα Μουσεία κ.α. Ολοι σχεδόν οι ναοί έχουν επικαθήσει πάνω σε αρχαίους Ελληνικούς ναούς και έχουν χρησιμοποιήσει τα υλικά τους σαν δομικά υλικά (κίονες, μάρμαρα, αετόματα κ.ο.κ) Ακόμη και τον ασβέστη τα παλαιότερα χρόνια τον έβγαζαν απο τα καμίνια που έκαιγαν τους αρχαίους κίνονες και τ’ αγάλματα , ενώ στα χυτήρια έρριχναν τα χάλκινα και ορυχάλκινα αγάλματα και έφτιαχναν καμπάνες) Μιά τέτοια γεναία πράξη μεταμέλειας θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την Ελληνοποίηση της ως σήμερα Ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας. μάλιστα από τον άμβωνα ότι τάχα Χριστιανισμός σημαίνει Ελληνισμός και τανάπαλιν. Ενώ είναι γνωστόν τοις πάσι ότι επί 1800 χρόνια ο Χριστιανισμός προσπαθεί να σβήσει από τον χάρτη την Κλασσική Ελλάδα. Προς τιμήν τους υπάρχουν ελάχιστοι έντιμοι ιεράρχες και θεολόγοι που τολμούν και κάνουν κριτική για τα κακουργήματα του χριστιανισμού σε βάρος του Ελληνισμού. Και βέβαια τιμούμε και τους ηρωικούς αγωνιστές- κληρικούς υπέρ της Ελευθερίας.
Απαιτείται και στην εκκλησία εκσυγχρονισμός. Αλλη η κατάσταση στον κόσμο και στην κοινωνία όταν αποφάσιζαν οι οικουμενικές σύνοδοι για την πνευματική -και όχι μόνον -ζωή του χριστιανού και της εκκλησίας, και άλλη τώρα . Δεν μπορείς εν έτει 2006 να διακατέχεσαι απο συναισθήματα που ίσχυαν τον 3ον και 4ον αιώνα . Η τελευταια οικουμενική σύνοδος έγινε το 1250. Μια νέα οικουμενική σύνοδος της Ορθοδοξίας θα έλυνε αρκετά προβλήματα, αν φυσικά είχαν το θάρρος να την ανανεώσουν, όπως:
- Την αφαίρεση των ανθελληνικών περικοπών απο τα πατερικά κείμενα, όπως το πέτυχαν ήδη οι Εβραίοι.
- Να πάψουν να ταυτίζουν τον Ελληνισμό με την Ορθοδοξία. Είναι δύο διαφορετικά μεγέθη . Το πρώτο εκπροσωπεί το ελεύθερο , το δημοκρατικό , το ωραίο, το πανανθρώπινο κ.ο.κ Το δεύτερο το δογματικό, το αυταρχικό, το αποστεωμένο, το απόκρυφο, το σιωνιστικό κ.ο.κ
- Να πάψουν να ταυτίζουν τον Ελληνισμό με την Ειδωλολατρία, κάνοντας έτσι εχθρό τον προγονικό μας πολιτισμό, ο οποίος μας δόξασε. Η το ένα ισχύει ή το άλλο . Και τα δύο μαζί είναι λογική αντίφαση. Η θρησκεία του Διός είναι ιδεοκρατική θρησκεία και όχι ειδωλολατρία. Αν ήτο ειδωλολατρία θα έφτιανε Μεσαίωνα και όχι τον ωραιότερο Πολιτισμό. Ποτέ οι Ελληνες δεν έσκυψαν , ούτε προσκήνυσαν τα αγάλματα. Απλώς το κάλλος τους εθαύμασαν και μαζί τους και το κάλλος του Ανθρώπου.
- Δεν γίνεται πιστευτόν να λέγει το ιερατείο τον 21ον αιώνα ότι είναι αντιπρόσωποι του θεού επί της γης.
- Δεν είναι προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον της εκκλησίας να μιμείται τους ταλεμπάν με λειψανολατρείες, θαύματα , εξορκισμούς κ.α .Αποτελεί επιστροφή στον Μαύρο Μεσαίωνα αυτά που συμβαίνουν στα μοναστήρια , με τα κομποσχίνια, το εμπόριο των νεκρών, τα συγχωροχάρτια και εν γένει οι κερδοσκοπικές ιερουργίες και τερατουργίες της εκκλησίας.
- Δεν είναι προς το συμφέρον της εκκλησίας να αναμιγνύεται στην πολιτική διαμάχη των κομμάτων, γιατί αργά ή γρήγορα θα γίνει-αν δεν έχει ήδη γίνει- ο αποδιοπομπαίος τράγος των κομμάτων.
- Δεν πρέπει να ανέχεται η εκκλησία στους κόλπους της ανήθικους, απατεώνες , έκφυλους , ανώμαλους κάθε είδους και διεφθαρμένους γιατί την εκθέτουν και σκανδαλίζουν το ποίμνιο.
- Αρκετούς ακρωτηριασμούς υπέστη το έθνος μας εξ αιτίας της νέας θρησκείας. Χάσαμε τους Ελληνες που αλλαξοπίστησαν. Μας έκαναν Ρωμιούς, τώρα μας έχουν κολλήσει το «Νέο Ελληνικό», «Νεοέλληνας» «Νεοελληνική γλώσσα» κ.ο.κ ώστε να μας αποκόψουν απο το αρχαίο και το ένδοξο παρελθόν μας. Ούτε η πατρίδα μας ούτε η γλώσσα μας είναι νέα. Νέα είναι μόνον η ξενόφερτη θρησκεία μας.
- Καλό θα ήτο η Ορθοδοξία να ασχοληθεί με το πνευματικό, λυτρωτικό και εσχατολογικό της έργο. Ο Παπουλάκος έλεγε «Εμείς οι χριστιανοί δεν έχουμε εδώ πατρίδα , στον ουρανό είναι η πατρίδα μας» Ομως οι δεσποτάδες βιώνουν την κοσμική εξουσία και όχι την επουράνια ζωή. Αυτό όμως αποτελεί Υβριν.
- Τα ψέμματα που έχουν λεχθεί από άμβωνος στον Ελληνα δεν έχουν όρια. Παρά ταύτα επειδή έχει γίνει παράδοση τα αποδέχεται χωρίς να ερευνά. Επομένως ας σταματήσουν να ντοπάρουν τους νέους με καινούργια ψέμματα, γιατί αυτό είναι μάλλον προς ζημίαν τους.
- Ας σταματήσει απο το Οικουμενικό Πατριαρχείο το «παραμύθι » των Νέων Χωρών , της Εκκλησία της Κρήτης κλπ. Γιατί αυτό είναι ο σπόρος ακρωτηριασμού της Ελλάδος!
- Θα παρακαλέσουμε τον αρχιεπίσκοπο να μεσολαβήσει ώστε να συγχωρεθεί ο μακαριστός Χρύσανθος και ο τάφος του να τοποθετηθεί εντός του χώρου του Α! νεκροταφείου . Σήμερα το μνημείο του μεγάλου ιεράρχου , χωρίς καντήλι βρίσκεται στον προαύλιο χώρο. Το αμάρτημα του; Εδρασε εθνικώς.
- Τέλος καταγγέλλουμε –αν αληθεύει -το πιό μακάβριο και ανόσιο νέο. Ο γνωστός Εβραίος πραίτορας και μεγαλοκαναλάρχης του τόπου μας, που «αγάπησε» σφόδρα το Ολυμπιακό Πνεύμα, τώρα «ερωτεύθηκε » και την Ιερή γης της Αρχαίας Ολυμπίας. Ο εναγκαλισμός του δε είναι τόσο σφιχτός, ώστε σε λίγο το μνημείο θα έχει εξαφανισθεί. Μιμείται τους άφρονες πολιτικούς μας ταγούς, που έθαψαν αυτές τις ημέρες το ένδοξο όνομα της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ-το δεύτερο ανοσιούργημα- για να το αντικαταστήσουν με το θεοκρατικό Πάνθεον. Ο Εβραίος πραίτορας σχεδιάζει να καταστρέψει με τόνους τσιμέντου και χάλυβα το αρχαίο στάδιο. Εκεί που ανάβει κάθε τέσσερα χρόνια η Ιερή Φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων. Εκεί που πρωτο-αγωνίσθηκε ο Δίας με τον Κρόνο . Εκεί που αργότερα αγωνίσθηκε ο Ηρακλής με τα αδέλφια του. Αυτόν τον ιερό τόπο θέλει να μετατρέψει ο βέβηλος σε ριγκ πάλης και άλλων αγωνισμάτων. Ας πάει στην Ιερουσαλήμ να βάλει ένα κολωνάκι; Είναι το τελευταίο μνημείο που απομένει. Η Ακρόπολη ; Κι’αυτή έχει υπονομευθεί ανεπανόρθωτα από τους σύγχρονους Μπαλάνους. Ελληνες εγερθείτε και εξεγερθείτε!!Αν δεν αντισταθούμε και τώρα τότε δεν δικαιούμεθα να λέμε ότι είμαστε Ελληνες. Δικαίως θα είμαστε γνήσιοι Ιουδαιοχριστιανοί.



ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ .. ΜΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΑ ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ !!!!!! ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΙΤΣΕ..
Πέμπτη, 25 Ιουνίου 2009 1:11 πμ | χωρίς σχόλια
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΕΝΟΥΑ

APOLLONIA ELLINIKI KINISI

Για να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, λέει ό Νίτσε. πρέπει πρώτα να τον αναζητήσει. Πρέπει λοιπόν να επιστρέψει στις ρίζες, στό «απώτερο παρελθόν». Διότι «το μέλλον ανήκει σ' εκείνον ό όποίος θα έχει την πιο μακριά μνήμη».

Το μεγάλο έγκλημα των ηθικολόγων στα μάτια του Νίτσε, είναι ότι έδωσαν στον πόνο μια δηλητηριασμένη εξήγηση: Εάν κανείς υποφέρει, είναι γιατί έκαμε ένα λάθος, μια αμαρτία. Παράλληλα, οι ιερείς «στιγμάτισαν όλα τα αισθήματα της ηδονής, βλέποντας σ' αυτά την αμαρτία και την γοητεία» «έδωσαν τα ονόματα τα πιο ιερά ατά αισθήματα αδυναμίας» , «παραχάραξαν την Αγάπη για να την κάμουν Εγκατάλειψη και 'Αλτρουισμό «είδαν στην μεγαλοσύνη μία άρνηση» , «θεώρησαν τήν ζωή σάν τιμωρία, τήν εύτυχία σάν πειρασμό, το πάθος σάν κάτι τό διαβολικό, τήν έμπιστοσύνη σαν ανίερη» (ίδιο έργο).

Η ΦΟΒΕΡΩΤΕΡΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Για τον Νίτσε, βρισκόμαστε μπροστά σε μία ασθένεια: «την τρομερότερη ασθένεια πού ενδήμησε ποτέ μέσα στους ανθρώπους", 'Η καταγωγή της ασθένειας αυτής είναι ή εμφάνιση, σε μια καθορισμένη έθνογεωγραφική περίμετρο, ένός ήθικου τύπου, φορέως μιας νοοτροπίας και μιας προθέσεως, του όποίου ή τελειότερη ενσάρκωση είναι ό 'Ιερεύς.
Για τον 'Ιερέα, οποιοδήποτε γεγονός είναι μία ηθική ένδειξη. 'Ο κόσμος δεν είναι πλέον γεμάτος γεγονότα αντικειμενικά ουδέτερα, τα όποία αξιολογούνται από τις συγκυρίες. Είναι γεμάτος μόνον από τιμωρίες και ανταμοιβές. Οποιοδήποτε ευτυχές γεγονός είναι ένδειξη μιας άνταμοιβης «γραμμένης" στήν αίωνία τάξη πραγμάτων. 'Οποιοδήποτε άτυχές γεγονός ειναι ένδειξη μιας τιμωρίας, πού τιμωρεί ένα «ηθικό λάθος» σημερινό, περασμένο, η και μελλοντικό.
Η προσπάθεια επέτυχε; Είναι γιατί ή θεότης άκουσε τις εκκλήσεις πού της έκαμαν. Απέτυχε; Είναι γιατί οι προσευχές δεν ήσαν αρκετά ευλαβείς, ή γιατί ό ενδιαφερόμενος ήταν άσεβής (δεν ήταν αγνός). Ξεκινά κανείς μία επίμεμπτη πράξη και παρ' όλα αυτά κερδίζει; Είναι γιατί συγχωρήθηκε. 'Απέτυχε και πιάστηκε; Τιμωρήθηκε. Έτσι, για κάθε συγκυρία της ζωής, με κατάλληλο χειρισμό της διαλεκτικής και της λογοκοπίας, εγκαλώντας αδιερεύνητα και ανεξέλεγκτα δόγματα, ό 'Ιερεύς εξηγεί ακάματα το γιατί και το πώς των καταστάσεων πού ό ίδιος φαντάζεται.

ΜΙΑ ΠΕΙΘΑΡΧΕΙΑ ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ

'Όταν κακομεταχειρίζεται κανείς το σώμα, γράφει ό Νίτσε (στην «Θέληση της δυνάμεως»), δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για τα αισθήματα ένοχης, δηλαδή μία αρρωστημένη κατάσταση πού χρειάζεται μία εξηγήση. Αυτήν την εξήγηση, ό Ιερεύς την παρέχει με μία θέρμη σχεδόν μονομανιακή, έποφελoύμενoς της ασθένειας και τού υποβόσκοντος
μαζοχισμού.
Η κακοδιαθεσία την όποία δημιούργησε ή αμφιβολία είναι το τίμημα πού ό άνθρωπος πρέπει να πλήρωση για την προσβολή πού έκαμε. Συνειδητά ή όχι, προς την θεότητα. Και ή προσβολή πρέπει να εξιλεωθεί μέσω του Ιερέως, ό όποίος ανακαλύπτει την φύση της, αναλύει τις αίτίες της και προτείνει ένα φάρμακο.

Ο 'Ιερεύς παρουσιάζεται έτσι ως μεσάζων μεταξύ τού δημιουργού-λυτρωτού και τού αμαρτωλού όντος, μεταξύ του άνθρώπου πού κάνει λάθη και τού Θεού πού είναι τέλειος.

Χάρις στην μεσίτευση του, στην ικανότητά του (γιατί ξέρει το κακό όπως ό γιατρός ξέρει την ασθένεια και ό ψυχαναλυτής τα συμπλέγματα), ή θεότης θα ευαρεστηθεί να ξεπλύνει την ακαθαρσία, να σταματήσει την οργή της, να εξαφάνιση το λάθος, να πέραση τέλος το όνομα τού θνητού, από τον πίνακα των κολασίμων κατηγοριών από τετράδιο των ουράνιων αμοιβών και των ευλογημένων οραμάτων!
Ο άνθρωπος «ό όποίος υποφέρει από μία οποιαδήποτε αίτία, φυσιολογική ασφαλώς» αναρωτάτε για τούς λόγους του πόνου του. Τότε συναντά κάποιον που γνωρίζει ακόμη αυτό που είναι κρυφό, τον μάγο του, τον ασκητικό ιερέα, ό όποίος του δίνει μία πρώτη ένδειξη για την αίτία του πόνου του
Πρέπει να την αναζήτηση στον ίδιο τον εαυτό του, σε ένα λάθος που έκαμε στο παρελθόν. Πρέπει να εξηγήσει τον πόνο του σαν μια τιμωρία... Άκουσε, κατάλαβε ό δυστυχής, τώρα έχει γίνει σαν μία κότα, γύρω από την όποία έχει χαραχθεί μία γραμμή. Δεν μπορεί πλέον να βγει από τις κυκλικές αυτές γραμμές, από άρρωστος, έχει γίνει αμαρτωλός.

Η συναίσθησης του λάθους μας παρουσιάσθηκε ακατέργαστη κατά κάποιο τρόπο. Στα χέρια του 'Ιερέως, αυτού του καλλιτέχνη του συναισθήματος του λάθους, αυτό το συναίσθημα άρχισε να παίρνει μορφή! - και τι μορφή!
Η αμαρτία! γιατί αυτό είναι το όνομα που δίνει ό Ιερεύς στην ζωική «κακή συνείδηση», ή αμαρτία έμεινε ως τώρα το βασικό γεγονός στην ιστορία της άρρωστης ψυχής και αντιπροσωπεύει για μας την πιο ολέθρια επιδεξιότητα της θρησκευτικής ερμηνείας.
Η έννοια της αμαρτίας ανήκει ειδικά στον 'Ιερέα. Στο λεξιλόγιο του παλαιού ευρωπαϊκού κόσμου, δεν υπάρχει λέξη για να την ερμηνεύσεις. Στην γλώσσα του Βιργιλίου και του Κικέρωνος, το «πεκάτουμ» θέλει να πει λάθος, έγκλημα, δηλαδή συγκεκριμένα πράγματα ενώ στην ελληνική γλώσσα ή ανάλογη λέξη ήταν «ϋβρις»

'Η έννοια της αμαρτίας δεν είναι παρά μία 'Ιερατική παρέκκλιση, αναλογούσα σε μία ιδέα, την οποίαν ή Αρχαιότητα δεν είχε ποτέ συνειδητοποιήσει, ένα πολύ ειδικό λάθος, βασιζόμενο σε μυστήρια, σε δόγματα και σε αισθήματα ένοχής. 'Ένα λάθος πού έγινε έναντι της θεότητας μόνον και των δικών της απαιτήσεων και ιεροτήτων.

Για τον Νίτσε, ή αποθέωση του ηθικού τύπου πού ενσαρκώνεται από τον Ιερέα, είναι το «ασκητικό ιδεώδες». Ο φιλόσοφος επιμένει στον ρόλο του ασκητού, στον όποίον βλέπει «την αντίφαση φτιαγμένη άνθρωπο».

Υπάρχει σ' αυτόν ένα αχόρταγο ένστικτο, το όποίο θέλει να τα βάλει με την ζωή, την δική του και των άλλων. Δηλαδή δεν επιβεβαιώνεται παρά με το να αρνείται (ή θέση του δεν είναι παρά μία άρνηση) δεν δέχεται να υπάρχει, παρά για να ρίχνει το ανάθεμα επάνω σε ότι υπάρχει. Δεν έχει παρά μίσος για τον κόσμο, για τις φυσικές λειτουργίες, για το σφρίγος, την δύναμη, το κάλλος και την χαρά.
'Ο άνθρωπος με την κακή συνείδηση έπιασε μία θρησκευτική υπόθεση, για να ώθηση το ίδιο του το βασανιστήριο σε βαθμό σκληρότητας και οξύτητας τρομακτικό. Μία υποχρέωση προς τον Θεό. Η σκέψη αύτή, γίνεται γι' αυτόν ένα όργανο βασανισμού. Παίρνει από τον Θεό και τις τελευταίες αντιθέσεις πού μπορεί να φανταστεί μέσα από τα ίδια του τα ζωικά και αχαλίνωτα ένστικτα και μεταλλάσσει τα ίδια αυτά ένστικτα, σε λάθη έναντι του Θεού (έχθρότης, άντίδραση, έπανάσταση έναντι του κυρίου, του πατέρα, του προγόνου και της αρχής του κόσμου.
Στέκεται ατό κέντρο της αντιθέσεως μεταξύ Θεού και Διαβόλου, αποβάλλει από τον εαυτό του όλες τις αρνήσεις, ότι τον ωθεί στην άρνηση του εαυτού του, στην άρνηση της φύσεως, του φυσιολογικού, την πραγματικότητα της ύπάρξης του, για να επιτύχει την βεβαιότητα ενός πράγματος πραγματικού, ζωντανού, αληθινού, Θεού, άγίου, Θεού δικαίου, Θεού δημίου, το υπερπέραν, το αιώνιο μαρτύριο, την κόλαση, το απροσμέτρητο μεγαλείο της τιμωρίας και του λάθους. Πρόκειται για ένα είδος τρέλας θελήσεως για ψυχική σκληρότητα, ανάλογη της όποίας δεν θα βρει κανείς.
Αυτός ό εκδικητής (και ζηλόφθονος) Θεός, γίνεται μόνιμος κατήγορος, γιατί είναι πάντοτε μοναδικός για εκδίκηση. Άλλωστε πως δεν θα ήταν; Έτσι, ό αδύνατος αυτοκαταδικάζεται ανέκκλητα την ίδια στιγμή πού θέλει να έξαφθή από ενθουσιασμό. Πρέπει πλέον να εξομοιώσει τον πόθο του με αυτήν την προοπτική της σωτηριολογίας, όπου ό θρίαμβος, τό μαρτύριο, ή λύτρωση και ή εξαφάνιση του εγώ είναι αδιάλυτα ανακατεμένα.

Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ

'Η "ηθική της αμαρτίας" επιδεικνύει έτσι μία αληθινή αποστροφή προς το σώμα και τις δραστηριότητές του. Είναι "κακά πράγματα", πού επαναφέρουν τον άνθρωπο "στα ένστικτά του", "στο κτήνος πού κοιμάται μέσα του". Διότι το ένστικτο της πάλης και το γεννητικό ένστικτο είναι βασικά ένστικτα ζωής, ιδιαίτερα παραγωγικά και ανανεωτικά. Αυτά πού αντιτίθενται περισσότερο στις επιδιώξεις του 'lερέα και του . Ασκητού.
Η ικανότης του 'lερέα να αλλάζει το όνομα των άξιων δεν είναι λιγότερο αξιοπρόσεκτη. Ονομάζει την ανικανότητα θεληματική αποχή, την παραίτηση απομάκρυνση από τα πράγματα του κόσμου αυτού, την αδράνεια ταπεινοφροσύνη, την ανανδρία αφοσίωση στον κοινό σκοπό. κλπ. Δύο τύποι συμπεριφοράς βρίσκονται αντιμέτωποι εδώ.
Στις αντιθέσεις της ηθικής της τιμής της Παλαιάς Δύσεως (ευγενής-χαμηλός, άξιος ανάξιος, γνήσιος-αμφίβολος, θαρραλέος-δειλός, πιστός-προδότης, λογικό παράλογο, όρθολογικό-άνισόρροπο, έντιμο-άτιμο).
Η ηθική της αμαρτίας άπαντά μέ αφηρημένες αντιθέσεις, οι όποίες δεν είναι παρά παραμορφώσεις: καλό-κακό, ταπεινό-παράλογο, υποταγμένο-υπερήφανο, πνευματικό-σωματικό, αδύναμο-αύθάδες, μετριόφρον-απεριόριστο.
Παράλληλα, ό 'Ιερεύς βάζει την αμφιβολία στην καρδιά των δυνατών. Επωφελείται από τις ανησυχίες τους, τούς πόθους τους, τις αποθαρρύνσεις τους, ακόμη και από τις φιλοδοξίες τους, για να τούς πείσει και να τούς καθησύχαση. Κάνει να γεννηθεί μέσα τους ό σπόρος της αρρώστιας, το συναίσθημα της ένοχης. Με αυτόν τον τρόπο, με την δημιουργία του συναισθήματος αυτού, ό Ιερεύς κατορθώνει να πείσει τούς συνομιλητές του να απαρνηθούν τις φυσικές αντιδράσεις τους να αγωνιστούν εναντίον των βαθύτερων ένστίκτων τους.
Ανάλογα με τις συγκυρίες και τις εποχές, ό ηθικολόγος θα προσπαθήσει να γίνει πιστευτό το ότι είναι εγωιστικό να σκέπτεται κανείς τούς δικούς του (την οικογένεια την χώρα του), πριν να σκεφθεί τούς «λαούς του κόσμου».., ότι είναι ντροπή να είναι υπερήφανος για τον πολιτισμό από τον όποίο προέρχεται, ότι είναι φαντασιώδες να ανταμείβονται οι καλύτεροι, ότι είναι άδικο να φανερώνει κανείς τις διαφορές της άξίας τού καθενός, ή να κάνη επιλογή.

Οι εξαθλιωμένοι μόνον είναι καλοί, oι φτωχοί, οι ανίκανοι, οι μικροί μόνον είναι καλοί, αυτοί πού υποφέρουν, αυτοί πού έχουν ανάγκη, είναι κι αυτοί είναι οι μόνοι ευλαβείς, οι μόνοι ευλογημένοι από τόν Θεό. Σ' αυτούς μόνον θα ανήκει ή ευλογία, Αντίθετα, εσείς οι άλλοι, οι όποίοι είσθε ευγενείς και δυνατοί, είσαστε στην αιωνιότητα οι κακοί, οι σκληροί, οι αχόρταγοι, οι πλεονέκτες, οι ανίεροι και αιωνίως θα μείνετε οι αποδιωγμένοι, οι καταραμένοι, οι κολασμένοι.

Αυτοί πού είναι καταραμένοι στα μάτια τού Ιερέως δεν είναι δυνατοί και κακοί, είναι κακοί γιατί είναι δυνατοί. Είναι το πνεύμα τού Λόγου επί τού 'Όρους: Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, αύτοίς γάρ έσται ή βασιλεία τών ούρανών. Και είναι ακόμη ή παραβολή τού αντικειμένου των Ευαγγελίων, Οι έσχατοι έσονται πρώτοι.

'Ο Νίτσε παρομοιάζει τον 'Ιερέα με το αιλουροειδές, πού τραυματίζει θανατηφόρα αντί να σκοτώσει, γιατί παίρνει την προφύλαξη να μην σκοτώσει, 'Ικανοποιείται με το να πληγώσει και να μολύνει την πληγή. 'Ο πληγωμένος ζητά βοήθεια και τότε ο ιερέας τρέχει, εφοδιασμένος με φάρμακα πού δεν θα ανακουφίσουν παρά στιγμιαία, άλλά πού, όπως το ναρκωτικό, θα δημιουργήσουν έναν εθισμό, τού όποίου ό άρρωστος θα είναι δούλος.
Σκοτεινός φορέας μικροβίων, ζωντανός πόθος εξαπλώσεως στόν κόσμο της αρρώστιας της οποίας υπήρξε πρώτο θύμα, είναι πλέον ό κατάλληλος για να οδηγεί στην βοσκή την αγέλη των άρρώστων, να οργανώνει την εξουσία του στην Αυτοκρατορία των βασανισμένων.
Ο 'Ιερέας είναι ό άνθρωπος πού αλλάζει την κατεύθυνση της μνησικακίας. Γιατί δίνει ατό ον πού υποφέρει ένα λόγο για να υποφέρει. Χρησιμοποιεί αυτό το βάσανο για να επιβάλει μία πειθαρχία, να καθορίσει τούς όρους τής εξαγοράς. Με δύο λόγια, υποδεικνύει "μία αίτία πού μπορεί να υποφέρει κι αύτή με τη σειρά της".
Υποφέρω, άρα κάποιος πρέπει να είναι ή αίτία, έτσι σκέπτονται όλα τα αρρωστημένα πρόβατα. Τότε ό βοσκός τους, ό ασκητικός 'Ιερεύς, τούς άπαντα: Πράγματι, πρόβατό μου, κάποιος πρέπει να είναι ή αίτία: άλλά ή αίτία είσαι εσύ, 'Εσύ είσαι ή αίτία του εαυτού σου!
'Ο 'Ιερεύς είναι αυτός πού φροντίζει τις αρρώστιες πού ό ίδιος καλλιεργεί. Κάθε φορά πού προτείνει μία ανακούφιση, το τίμημά της είναι ένα νέο βάσανο. Δεν περιποιείται σε τελευταία ανάλυση, παρά για να εξασφαλίσει καλύτερα την βορά του. 'Όταν το λάθος εξαγνισθεί, είναι ανάγκη γι' αυτόν να εξηγεί κάθε νέα ατυχία με ένα νέο λάθος, πού απαιτεί ένα νέο εξαγνισμό!

Ο ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ

Ο 'Ιερεύς ενθαρρύνει αυτήν την αυταπάτη, γιατί είναι ευκολότερο να διοικεί μία υποταγμένη μάζα, ή όποία έχει τις ίδιες σκέψεις, παρά αυτόνομα άτομα, τα όποία είναι μία «οικουμένη» το καθένα μόνο του. «Δεν πρέπει να εξαπατάται κανείς», προσθέτει ό Νίτσε, «οι δυνατοί έχουν την τάση να διαχωρίζονται ενώ οι αδύνατοι ΝΑ ενώνονται».
Η ηθική των «δούλων» είναι λοιπόν μία ηθική μαζική. Οι αδύνατοι αποτελούν μία μάζα, επί της όποίας βασιλεύει ή πειθαρχία των θεολόγων. Αλλά συγχρόνως με την υποταγή του, ό αδύνατος λυπάται γι' αυτήν. Η θρησκεία του εκφράζει την αρρώστια του και συνάμα την διαμαρτυρία του εναντίον του εαυτού του.

Αυτό το αντιφατικό ένστικτο, πού σε τελευταία ανάλυση δεν είναι παρά μία ασυνείδητη άρνηση του εαυτoύ του, μία μετάφραση τής «μεταμελείας του εαυτού του» δημιουργεί την «επιθυμία τής απελευθερώσεως», ή ακριβέστερα, να βρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο γι' αυτήν την επιθυμία. Και ό αποδιοπομπαίος τράγος έχει υποδειχθεί, ήδη από πριν. Θα είναι ό δυνατός άνθρωπος, αυτός πού είναι πραγματικά «απελευθερωμένος», γιατί ή προσωπικότητα του δεν υποτάχθηκε ποτέ, δεν αλλοτριώθηκε ποτέ αυτός πού ζει στον δικό του ρυθμό. Ο ενεργών και όχι ενεργούμενος.

Η αδυναμία και ή ανικανότητα των ιερέων μεγαλώνουν μέσα τους ένα μίσος τερατώδες, σκοτεινό, διανοητικό και δηλητηριώδες. Αφού πέρασε είκοσι χρόνια στην έρημο, ό ασκητής νόμισε ότι οι στερήσεις και τα βάσανα στα όποία ό ίδιος θεληματικά υπέβαλε τον εαυτό του, έδιναν «φυσιολογικό» το δικαίωμα να υποβάλλει την ανθρωπότητα σε όσα είχε υποφέρει ό ίδιος!

Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

"Η ηθική της τιμής, πού χαρακτηρίζει περιληπτικά την ηθική συμπεριφορά του Παλαιο Δυτισμου (του Παλαιo-Eύρωπαισμού γενικά), αντιτίθεται ριζικά σε αυτό πού αποκαλέσαμε ηθική της αμαρτίας.
Κάθε φορά πού επικρατεί «ή ηθική των δούλων», ή γλώσσα έχει την τάση να συνδέει την έννοια των λέξεων, «καλός» και «κουτός». Στην κοινή γλώσσα, ένα «καλό παιδί» είναι πάντα ένα αγαθό παιδί, αφοσιωμένο, άλλά τελικά λίγο βλάκας. Κατά τον ίδιο τρόπο θα μιλήσει κανείς για μία «καλή σταδιοδρομία», υπονοώντας «μία μικροσταδιοδρομία», ένα «καλό δρόμο».
Αν είναι «καλό», θα πει ότι είναι «μικρό». . Όχι μεγάλο προς Θεού! Ένας «καλός άνθρωπος» θα είναι ένα ασήμαντο πρόσωπο, οπωσδήποτε παθητικός, εύσπλαχνος, το αντίθετο ενός τολμηρού, δηλαδή με δύο λόγια το αντίθετο ενός γενναίου άνθρώπου. .....

http://apollonios.pblogs.gr/2009/06/ioydaiohristianismos-mia-peitharheia-para-fysin-ti-leei-o-megalo.html

Περί Αγίου Όρους και Σαμοθράκης.

Το όνομά του το όρος Άθως ή Άγιο Όρος το έλαβε από τον αρχαίο ιερό ναό του Αθώου Διός. Το σημερινό « Άγιο Όρος» ήταν κατά την αρχαία εποχή κέντρο θρησκευτικών σχολών και μυήσεως νεαρών παρθένων γυναικών, οι οποίες αφού ελάμβαναν κατάλληλη κατάρτιση γινόντουσαν ιέρειες της Θεάς Αρτέμιδος. Μετά την «αποφοίτησή» ή καλύτερα το πέρας της εκπάιδευσής τους, τις έστελναν να υπηρετήσουν στους ναούς της Θεάς Αρτέμιδος σε διάφορα μέρη της Μεσογείου. Στην πραγματικότητα σε ορισμένα μέρη των θρησκευτικών σχολών δεν ήταν επιτρεπτό να εισέλθουν άνδρες. Η ιστορία όμως αλλάζει τροπή με την πάροδο των χρόνων. Το γεγονός της «αλλαγής» του Αγίου Όρους συνέβη το 324 μ. Χ.: Ο Μέγας Κωνσταντίνος με δική του εντολή, το 324 μ. Χ., εκδιώκει τους γηγενείς κατοίκους, καταστρέφει τους Ναούς, και διαλύει τις γυναικείες θρησκευτικές σχολές. Με το οικοδομικό δε υλικό κτίζονται αργότερα τα σημερινά μοναστήρια, τα οποία διατηρούν πλέον το «Άβατο» για τις γυναίκες. Υπάρχουν αρκετά βιβλία για το Άγιο Όρος και το παραπάνω ζήτημα. Π. χ., το βιβλίο του Ιερομόναχου Σμυρνιωτάκη «Το Άγιο Όρος», το βιβλίο «Οι Γνωστικοί» του Γάλλου ερευνητή “La Carrierre”, κλπ.). Το ίδιο φαινόμενο φοβερής και καταθλιπτικής καταστροφής συνέβη και στην Σαμοθράκη όπου τα ομώνυμα ή αλλιώς Καβείρια μυστήρια λάμβαναν χώρα. Η εντολή της καταστροφής όλων των αρχαίων κτισμάτων, έργων τέχνης, ιερών, ναών, τεμενών, κλπ. δόθηκε από το Μέγα Θεοδόσιο τον 1ο το έτος +391. Η καταστροφή των ωραιότατων αρχαίων κτηρίων, έργων τέχνης, περικαλλών ναών, τεμενών και πανέμορφων αγαλμάτων ήταν μια ολοκληρωτική κατεδάφιση. Στην Σαμοθράκη την επί τούτου καταστροφή ανέλαβε το ειδικώς διά τούτο δημιουργηθέν «τάγμα» των «διωγμιτών», το οποίο αποβιβάστηκε στο νησί το έτος +392. Για να κάνουν καλά τη δουλειά τους έφτιαξαν και ασβεστοκάμινα για να μετατρέπουν τα μάρμαρα σε ασβέστη. Τέτοιος ήταν ο φανατισμός των νεοφώτιστων χριστιανών, προ ολίγων ετών νομιμοποιηθέντων. Αυτού του είδους οι καταστροφές συνεχίζονται σε ολόκληρη την Βυζαντινή επικράτεια ακόμα και μετά τον 12 αιώνα. Π. χ. ο Όσιος Χριστόδουλος έλαβε εντολή από το Αλέξιο Κομνηνό περί το έτος +1080 να μην αφήσει τίποτα αρχαίο που είχε απομείνει όρθιο στα νησιά του Αιγαίου. Το έτος +1088 κατέστρεψε τον αρχαίο Ναό της Αρτέμιδος στην Πάτμο για να χτίσει στη θέση του το μοναστήρι του Ιωάννου του Θεολόγου. Οι καταστροφές και οι κατεδαφίσεις αρχαίων κτισμάτων συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό στη Γάζα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, την Συρία, τον Λίβανο, την Μικρά Ασία, την Αθήνα, την Ιταλία, κλπ.



Περί Σκυθοπόλεως

Στο τρίτο μέρος του βιβλίου Πάπισσα Ιωάννα, ο συγγραφέας Εμμανουήλ Ροΐδης καταγγέλλει το «σφαγείο» της Σκυθοπόλεως (μία από τις πόλεις της Δεκαπόλεως εντός του σημερινού Ισραήλ) το οποίο άρχισε επί Κωνσταντίνου και λειτουργούσε κανονικώς επί Ουάλεντος, Ουαλεντιανού και Θεοδοσίου Α΄ του «Μεγάλου». Τελείω-σε επί Θεοδοσίου Β΄ του μικρού. Η Σκυθόπολις ήταν ο τόπος συγκεντρώσεως απ’ όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας των ελληνιζόντων και φιλοσοφούντων και της εξοντώσεώς τους διά μέσων βασανισμού. Πάρα πολλοί βέβαια είχαν την καλή τύχη να πεθάνουν καθ’ οδόν! Ο Ροΐδης βασίζεται στις μαρτυρίες των: Σωζομενού, Ζωσίμου, Λιβανίου και Αμμιανού Μαρκελλίνου. Π. χ., περί Σκυθοπόλεως ο Αμμιανός Μαρκελλίνος γράφει: «Η λατρεία των Διοσκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου θεωρηθείσα ως … «μαγική», θανατώνονται με την κατηγορία της ... «μαγείας» οι ιερείς της και κλείνονται όλα τα Ιερά της. Στην Σκυθόπολη της Συρίας, παλαιά πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Δεκαπόλεως, στήνονται τα πρώτα «στρατόπεδα θανάτου», οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των καταδικασθέντων Εθνικών: «... και από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή ή στις κατά τόπους φυλακές. Και όσοι κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα όργανα των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων» γράφει ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος, ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής του (ΙΘ, 12) τονίζει ότι «αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος από κακόβουλο ρουφιάνο ότι φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι κάποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε αρχαίους τάφους ή ερείπια για να καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντης». Στα «στρατόπεδα θανάτου» της Σκυθοπόλεως θα δράσουν οι «ιεροεξεταστές» Μόδεστος (αντικαταστάτης του Επάρχου του Πραιτωρίου Ερμογένους του Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί.. «ελαστικός» και ... «ανεκτικός») και Παύλος «Ταρταρεύς» (ένας εξαιρετικά φανατικός και βίαιος χριστιανός, πρώην εκπαιδευτής μονομάχων).

Σε εκείνους ακριβώς τους τρομερούς καιρούς θα βασανισθούν ή εξορισθούν, ανάμεσα σε άλλους, και οι Σιμπλίκιος Φιλίππου (πρώην Έπαρχος Αιγύπτου και Ύπατος), Παρνάσιος ο Αχαιός (Έλλην εκ Πατρών, πρώην Έπαρχος Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος Δημήτριος Κύθρας (με την κατηγορία ότι απλώς θυσίαζε στους Θεούς).



Παντός Είδους Καύσεις, Διωγμοί και Καταστροφές

Στη Βυζαντινή «Ιερά Εξέταση» ανήκουν και οι συχνές καύσεις αρχαίων βιβλίων ή βιβλίων αιρετικών ή όσων άλλων βιβλίων δεν άρεσαν στους χριστιανούς ειδήμονες του Βυζαντινού κράτους. Τεράστιες πυρές οργανώνονταν σε δρόμους, πλατείες και στάδια πόλεων όπου υπέρογκοι σωροί βιβλίων γίνονταν παρανάλωμα, προς δημόσια τέρψη πολλών φανατικών και λύπη άλλων μορφωμένων παρευρισκομένων. Οι πυρές αυτές άρχισαν με τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄ τον Μέγα, τον επίσκοπο Αλεξανδρείας Θεόφιλο, τον Ιωάννη Χρυσόστομο στην Κωνσταντινούπολη και συνεχίστηκαν αργότερα με τον ιερό Φώτιο (9ος αιών) στην Κωνσταντινούπολη. Το ότι στην Μυριόβιβλό του διέσωσε μερικές δεκάδες αρχαίων βιβλίων ( τα πολύ περισσότερα υπόλοιπα που συμπεριέλαβε είναι χριστιανικά) δεν τον απαλλάσσει από το βαρύτατο έγκλημά του, την καύση δηλαδή χιλιάδων αρχαίων βιβλίων. Μεταξύ αυτών ήταν και το σύγγραμμα του Ιστορικού Ιούστου του Γαλιλαίου, το οποίο έκαψε επειδή ο Ιούστος δεν ανέφερε τίποτα για τον Ιησού Χριστό, πράγμα που εξόργισε τον Φώτιο. Με εντολή του Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού το +448 καίγονται συστηματικά όλα τα βιβλία τα οποία αντιτίθενται με οποιοδήποτε θεμιτό τρόπο στον Χριστιανισμό. Τότε κάηκε συστηματικά και το δεκαπεντάτομο σύγγραμμα του Πορφυρίου «Κατά Χριστιανών». Νόμος αποκεφαλισμού εκδίδεται για όποιον συλλαμβανόταν να το κατ-έχει κρυφά (αφού φανερά ήταν αδύνατον). Αποτέλεσμα: Ανεξαρτήτως περιεχομένου απωλέσθηκαν πάρα πολλά αρχαία βιβλία. Όσα επέζησαν είναι μόνο το ένα στις δέκα χιλιάδες, κατά τις εκτιμήσεις των ειδικών. Από τις πληροφορίες που μας παρέχει ο ελληνίζων διανοούμενος Μιχαήλ Ψελλός (+1018-1078), υπολογίζομε ότι την εποχή του Ιερού Φωτίου (9ος αιών) υπήρχαν δέκα φορές περισσότερα βιβλία αρχαίων από όσα έχουμε εμείς σήμερα στα χέρια μας. Η απώλεια των βιβλίων αυτών έγκειται στις συχνές δημόσιες καύσεις βιβλίων που εκτελούσε ο ίδιος ο Φώτιος και οι όμοιοί του στην νοοτροπία συνεργάτες και διάδοχοί του, και στην δήωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους το +1204. Ο ελληνίζων μαθητής του Ψελλού, Ιωάννης Ιταλός (+1025-1090), αναθεματίστηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στο τέλος δολοφονήθηκε από κάποιους που η ταυτότητά τους παραμένει αδιευκρίνιστη. Δεν πρέπει να λησμονούμε επίσης και τη γενική ερείπωση και καταστροφή όλων των αρχαίων οικοδομημάτων, μνημείων, έργων τέχνης, βιβλιοθηκών, σχολών, κλπ. Από την ισοπέδωση του Σεραπείου και την καταστροφή της εντός αυτού βιβλιοθήκης από τον επίσκοπο Θεόφιλο στην Αλεξάνδρεια το 385 Ε με τις «ευλογίες» του Ιωάννου Χρυσοστόμου, μέχρι την καταστροφή του Ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο και πάλι με τις ευλογίες του Χρυσοστόμου και την καταστροφή πολλών αριστουργημάτων της γλυπτικής, ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής, το κλείσιμο των μορφωτικών σχολών ο αρχαίος ελληνορωμαϊκός πολιτισμός έφτασε ως εμάς , σίγουρα, κατά πολύ φτωχότερος. Το γενικό σύνθημα των φανατικών χριστιανών ήταν «ες έδαφος φέρειν»!

Το έτος 415 περίπου ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Κύριλλος φανάτισε τους οπαδούς του, οι οποίοι με αρχηγό τον Πέτρο, τον αναγνώστη της Εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου της Αλεξανδρείας απήγαγαν και βασάνισαν την μαθηματικό και φιλόσοφο, την πανέμορφη Υπατεία (+370-315). Τα κατακρεουργημένα μέλη του σώματός της τα παρέδωσαν στην πυρά Ο Ιουστινιανός κλείνει οριστικά την Ακαδημία του Πλάτωνος το έτος +529 και όσοι από τους καθηγητές της γλίτωσαν την σφαγή (επτά τον αριθμόν) διέφυγαν την νύχτα στην αυλή του βασιλέως της Περσίας Χοσρόη. Η βαρβαρότητα των φανατικών χριστιανών και του εμπαθούς, θεολόγου αυτοκράτορα Ιουστινιανού υπήρξε μεγάλη.



Ιεροί Πόλεμοι, Μοναχοί, Εικονομαχία, Αιρετικοί, Απώλεια Περιοχών.

Στην ιστορία του Βυζαντίου και της ανατολικής ορθοδόξου χριστιανικής εκκλησίας ανήκουν και πολυάριθμοι, πολύνεκροι και τρομακτικής αγριότητας ιεροί εμφύλιοι πόλεμοι, εσωτερικοί πόλεμοι λόγω θρησκευτικών ή φιλοσοφικών πεποιθήσεων. Πιο συγκεκριμένα συναντούμε σφαγές, διωγμούς, δολοφονίες και αναθεματισμούς κατά των διαφόρων χριστιανών αιρετικών από τους ορθοδόξους, ασταμάτητους εξοντωτικούς διωγμούς εναντίον των ελληνιζόντων και των παραδοσιακών θρησκειών είτε στις πόλεις είτε στην ύπαιθρο, ισοπέδωση του αρχαίου κόσμου, την αγριότατη ιστορία δύο αιώνων εικονομαχίας. Σ’ αυτά τα δεινά προστίθενται και τα εξής: Αυθαιρεσίες, μηχανορραφίες και εκβιασμοί παντός είδους, υπέρμετρη κατασπατάληση ανθρωπίνου δυναμικού, πλούτου και εδαφών για τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, αναθέματα, κλπ. Ο ρήτορας Λιβάνιος προς το τέλος του 4ου αιώνα είχε προτείνει στους χριστιανούς ηγεμόνες, αντί να καταστρέφουν τα αρχαία κτήρια να τα αναμορφώσουν κατά τις παρούσες ανάγκες και να τα χρησιμοποιούν. Δυστυχώς η πρότασή του δεν έλαβε την πρέπουσα προσοχή. Αυτές οι «πληγές» και οι αγριότητες συνεχίζονταν ακόμα και επί Κομνηνών, τον 11ο και 12ο αιώνα, και σε διαφόρους βαθμούς μέχρι και την άλωση της Πόλεως από τους Οθωμανούς. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε δύο παραδείγματα: (1) Μνημονεύουμε τους πλείονες των 300 Πελοποννησίους, οι οποίοι κατά την ύστατη στιγμή, 88 χρόνια πριν την άλωση, έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη ως εθελοντές στρατιώτες για να βοηθήσουν στο να απωθήσουν τους Τούρκους απ’ την Βυζαντινή επικράτεια. Η ορθόδοξη εκκλησία και το πατριαρχείο τους θεώρησε αιρετικούς ως ελληνίζοντες, τους αφόρισαν και διέταξαν να τους συλλάβουν και να τους πνίξουν στον Βόσπορο. Τελικά, παρά την προστασία τους από την αυτοκρατορική φρουρά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό Απόκαυκο, οι φανατισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί της Πόλεως και οι εκκλησιαστικοί παράγοντες όρμησαν εναντίον τους και τους ανάγκασαν σε οπισθοχώρηση εντός του ναού της εκκλησίας του παλατιού. Εκεί μέσα τους έσφαξαν όλους! Στην συμπλοκή φονεύτηκε και ο πρωθυπουργός Απόκαυκος! (2) Μόλις 13 χρόνια πριν την άλωση η ορθόδοξη εκκλησία και το πατριαρχείο υπέκυψε στους ανθενωτικούς και αθέτησε την κανονική, οικουμενική σύνοδο τηs Bolognia – Ferrara, η οποία είχε υπογραφεί τόσο από τις αρχές των δυτικών όσο και από τις αρχές των ανατολικών. Έτσι δήλωσαν ότι προτιμούσαν «καλλίτερα το σαρίκι του Τούρκου παρά την Τιάρα του Πάπα». Εκείνα τα χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που πίστευαν ότι η «υπέρμαχος στρατηγός» θα έσωζε την Πόλη. Η άλωση επήλθε διότι όπως πίστευαν οι λαϊκοί Βυζαντινοί άνθρωποι τελικά: «Ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει». Η τεμπελιά το βόλεμα και η διαφθορά πολλών χιλιάδων ικανών νέων εντός των μοναστηριών με αποτέλεσμα την ανυπαρξία ικανού στρατού και υπηρεσιών, η θρησκοληψία και μοιρολατρία, η καταρράκωση της οικονομίας, η αβάσταχτη φορολογία, η κάθε είδους διαφθορά, ο ηθικός ξεπεσμός, η μηχανορραφία, οι δολοφονίες, οι προδοσίες, η δημιουργία τρομερών διαχρονικών μισών, ερίδων, διχοστασιών μεταξύ αντιπάλων και αδικηθέντων, κλπ., όλα αυτά τα συνεχή και «μοιραία» προβλήματα ρήμαξαν το βυζαντινό κράτος κοινωνικά, ηθικά, οικονομικά, στρατιωτικά, αποδεκάτισαν τους πληθυσμούς του, μίκρυναν σταδιακά την έκταση του και τελικά επέφεραν την πλήρη καταστροφή και υποταγή του σε αλλόφυλους και αλλόθρησκους. Φέρ’ ειπείν, η διαμάχη των Ορθοδόξων με τους Νεστοριανούς κράτησε επί πολλά έτη. Όταν η Συρία χανόταν από το κράτος και έπεφτε στα χέρια των Αράβων (7ος αιών) στην Κωνσταντινούπολη είχαν ακόμα σαν επίμαχο θέμα τους και διαφωνούσαν έντανα γι’ αυτό, το τι θα γίνει με τους Νεστοριανούς. Ο Νεστόριος ως γνωστόν εξέφρασε την άποψη ότι ο «Λόγος» εισήλθε εις το κύημα της παρθένου Μαριάμ όχι κατά την σύλληψη αλλά κατά την γέννηση και ότι η ανθρώπινη φύση του Ιησού ήταν επέκταση της θεϊκής φύσεως του.

Η Χρονογραφία του Πορφυρογέννητου περιγράφει με πολλές φρικιαστικές, πραγματικά, λεπτομέρειες μέρος από τον απολογισμό της εικονομαχίας και της νίκης των εικονολατρών ή της τελικής νίκης της Ορθοδοξίας. Τα έργα και οι ημέρες, όπως περιγράφονται στους σχετικούς βίους του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα, των Αγίων Τύχωνος και Επιφανίου στην Κύπρο, του Αρμενίου Νίκωνος του «Μετανοείτε» στην Πελοπόννησο, του Καππαδόκη Αγίου Μελετίου στην Αττικο-Βοιωτία, του Οσίου Χριστοδούλου στα νησιά του Νοτίου Αιγαίου, αποκαλύπτουν ένα πνεύμα αρκούντως φανατικό και μισαλλόδοξο, ενδεικτικό της σκληρότητας και της έλλειψης ανοχής στη διαφορετικότητα που χαρακτήριζε και χρωμάτιζε την εποχή τους. (Βλ. Επαμ. Ι. Σταματιάδου, Οι Καταλανοί εν τή Ανατολή, Βιβλι-οθήκη Ιστορικών Μελετών 32, 1869. ).



Τουρκοκρατία και Εκκλησία

Κατά την τουρκοκρατία η Ορθόδοξη Εκκλησία, το Πατριαρχείο της Πόλης συνεχίζουν όσο δύνανται να ακολουθούν τους Βυζαντινούς ρυθμούς τους. Μία από τις πολλές ρήσεις του πρώτου πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μετά την άλωση, του Γεωργίου Κουρτέση Γενναδίου ή Σχολαρίου η οποία εκστομίστηκε μόλις είχε πέσει ολόκληρο το Βυζάντιο στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων ήταν η εξής: «Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαίρετε ώ μακάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδήρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξαγαγατέτης παρούσης ζωής ράβδιζε, είργε, είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, καί άν ούτω μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ.». Αυτά τα λόγια αντικατοπτρίζουν και πιστοποιούν πλήρως την πρώην ανελλιπώς λειτουργούσα Βυζαντινή «Ιερά Εξέταση», τους Βυζαντινούς Πολιτικοθρησκευτικούς Νόμους και τα Βυζαντινά βασανιστήρια. Τέτοια παρόμοια λόγια βρίσκουμε και στην Χρονογραφία του Πορφυρογέννητου για την τύχη των ηττηθέντων εικονομάχων ή αιρετικών στα χέρια των ορθοδόξων εικονολατρών. Ο Γεννάδιος εύχεται και επιθυμεί όλα αυτά να διατηρηθούν και να συνεχιστούν με τη νέα οθωμανική τάξη πραγμάτων. Από τα ανωτέρω επίσης διαφαίνεται ότι πάντοτε, ακόμα και μετά την άλωση, Ελληνιστές υπήρχαν, αλλά συνεχώς τελούσαν υπό δίωξη, και ο Γεννάδιος με θράσος, λεκτική βία και φανατισμό, όπως και οι προκάτοχοί του, τους ονομάζει «δυσσεβείς και αλάστορας» και θέλει να τους βγάλει από τη μέση διά παντός είδους βασανιστηρίων. Συγκεκριμένα ο Γεννάδιος δήλωνε την πνευματική του ιδιότητα και τις πεποιθήσεις του ως εξής: «Έλλην ων τηι φωνήι, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες αλλ' από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμι, αποκρινούμαι χριστιανός είναι.».



Προτεινόμενη και ενδεικτική βιβλιογραφία:
1) Αλέκος Αγγελίδης, Ρασοφόροι, Ημέρες και Έργα του Ιερατείου, Εκδόσεις Πλάτωνος, Θεσσαλονίκη 1999.
2) Απάντησις εις τό Χριτιανικόν Κείμενον - Λίβελλον «Κοινότοπα Αρχαιο-λατρικά Παραμύθια», Συλλογική Εργασία τής Επιτροπής διά τήν Αναγνώριση τής Ελληνικής Θρησκείας, «Τό Καρουχαρείον» Διδακτικόν Μέσον 84, Απρίλιος 2006.
3) Η Aντιπαγανιστική Nομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες, Εισαγωγή – Μετάφραση Αφροδίτη Καμάρα, Εκδόσεις Κατάρτι, 2000. 4) Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού, 17η Έκδοση, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια,1974 - 1983.
5) Αμαλία Κ. Ηλιάδη, Εικονομαχία και Αντιμοναστική Στροφή, (Κων/νος Ε΄), Τρίκαλα 2003.
6) Γιάννη Κορδάτου, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, 2 Τόμοι, Εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1975.
7) Παν. Μαρίνης, Ελληνισμός και Χριστιανισμός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2003.
8) Παν. Μαρίνης, Φωνή Εξυπνισμού εν τω Αιώνι της Νυκτός, Εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήναι 2005.
9) Βλάσης Γ. Ρασσιάς, Υπέρ της των Ελλήνων Νόσου, 3 Τόμοι, Εκδόσεις Ανοικτή Πόλη, 1992-2002. (551 σελίδες.). Τόμος Πρώτος: Περί Πατρώων Θεών, γ΄ έκδοση. (Σελίδες 185.). Τόμος Δεύτερος: Η Συρρίκνωση της Αρχαίας Ψυχής, β΄ έκδοση επαυξημένη. (Σελίδες 182.). Τόμος Τρίτος: Ες Έδαφος Φέρειν.. β΄ έκδοση επαυξημένη. (Σελίδες 184.).
10) Κυριάκος Σιμόπουλος, Βασανιστήρια και Εξουσία, Από την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία ως την εποχή μας, Αθήνα 1987.
11) Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα, Από το +333 έως το +1821, Τέσσερις Τόμοι, Αθήνα 1970-1989.
12) Επαμ. Ι. Σταματιάδου, Οι Καταλανοί εν τή Ανατολή, , Βιβλιοθήκη Ιστορικών Μελετών 32, 1869.
13) Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, Μετάφραση από τα Γερμανικά, Εκδόσεις Κάκτος, 2004. (3418 σελίδες.). Τόμος 1ος: Πρώιμα Χρόνια. (Σελίδες 878.). Τόμος 2ος: Το Τέλος του Αρχαίου Κόσμου. (Σελίδες 710.). Τόμος 3ος: Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία: Α΄ Πλαστογραφίες, Απάτες Θαυμάτων – Λειψάνων – Προσκυνημάτων. (Σελίδες 539.). Τόμος 4ος: Αρχαία Χριστιανική Εκκλησία: Β΄ Σκοταδισμός, Εκμετάλλευση, Καταστροφές. (Σελίδες 451.). Τόμος 5ος: Η Αρχή του Μεσαίωνα: Α΄ Μεροβίγγειοι. (Σελίδες 440.). Τόμος 6ος: Η Αρχή του Μεσαίωνα: Β΄ Καρολίδες και Καρλομάγνος, Ο Χριστιανικότατος Σφαγέας της Ευρώπης. (Σελίδες 400.).
14) Acharya S, The Christ Conspiracy, the Greatest Story ever Sold, AUP 1999.
15) Michael Baigent, Richard Leigh, The Inquisition, Penguin Books, 2000. Πρόκειται για μια γενική Ιστορία της Ιεράς Εξετάσεως.
16) Helen Ellebre, The Dark Side of Christian History, Morningstar and Lark, 1996
17) G. W. Foote, J. M. Wheeler, Crimes of Christianity, Printed by the Coptic Press, 7 Coptic Street, London W. C., obtainable at Pioneer Press, August 1887.
18) Robert Held, Inquisition / Inquisición, Torture Instruments – Instrumentos de Tortura, Qua d’ Arno, Florence, 1991. Πρόκειται για καλαίσθητο άλμπουμ μεγάλου μεγέθους με πολλές σπουδαίες ιστορικές σημειώσεις, εικόνες και παρουσίαση των τρομακτικών οργάνων βασανισμού της Ιεράς Εξετάσης. Η έκδοση είναι δίγλωσση, αγγλική και ισπανική.
19) Maude Aline Huttmann, The Establishment of Christianity and the Proscrip-tion of Paganism, New York, The Columbia University Press, 1914, Η εδραίωσις του Χριστιανισμού και η Προγραφή του Παγανισμού. Εδώ υπάρχουν όλες οι λεπτομέρειες των χριστιανικών νόμων από τον Κωνσταντίνο και εφεξής για την μεταστροφή του αρχαίου κόσμου στο χριστιανισμό.
20) A. H. M. Jones, Constantine and the Conversion of Europe, University of Toronto press, 1904-2001.
21) Henry Kamen, The Spanish Inquisition, a historical revision, The Folio Society, London 1998. Μια ιστορική αναθεώρηση της Ισπανικής Ιεράς εξετάσεως από την Folio Society του Λονδίνου.
22) D. G. Kousoulas, The First Christian Emperor, Τhe Life and the Times of Constantine the Great, Rutledge Βooks Ιnc., 1997.
23) George MacDonald, Thumb Screw and Rack, Austin, Texas, AAP, 1991. Πρόκειται διά συνοπτική παρουσίαση βασανιστηρίων και φρικιαστικών οργάνων βασανισμού της Ιεράς Εξετάσεως με σπουδαίες ιστορικές σημειώσεις και μια περιληπτική παρουσίαση του φρικτού μαρτυρίου του Geleyn Cornelius από τους ιεροεξεταστές το έτος 1572, στις σελίδες 6-7.
24) Malleus Maleficarum, Translated from Latin and with an Introduction, Bibliography and Notes, by Rev. Montague Summers, The Pushkin Press, London, 1928-1951. Πρόκειται για το τρομακτικό εγχειρίδιο της Καθολικής Ιεράς Εξετάσεως, με τίτλο η «Σφύρα κατά των Κακοπραγούντων». Ένα μεγάλο μέρος του εγχειριδίου αναλώνεται στους τρόπους διαπιστώσεως του αν μία γυναίκα κατέστη έγκυος από άνδρα ή από κανένα διάβολο (incubus).
25) Uta Ranke-Heineman, Eunuchs for the Kingdom of Heaven (translated from German), Doubleday, 1990.
26) Kathy Rudy, Sex and the Church, Beacon Press, 1997.
27) The Russian Primary Chronicle, Laurentian Text, Translated into English and Edited by Samuel Hazzard Cross and Olgerd P. Sherbowitz-Wetzor, The Mediaeval Academy of America, Publication No 60, Third Printing, Cambridge Massachusetts 1973.
28) Evaggelos G. Vallianatos , The Passion of the Greeks: Christianity and the Rape of Hellenes, Clock & Rose Press, 1st Edition, December 1, 2006.
29) Charles B. Waite, History of the Christian Religion to the Year Two Hundred (2000), Fifth Revised Edition, C. V. Waite & Co., Chicago 1900 - 1992.
30) Joseph Wheless, Forgery in Christianity, Kessinger Publishing.
31) Joseph Wheless, The Church that was Founded on Lies and Forgeries, Christian Frauds, Forgeries and Fakeries Exposed, Haldeman – Julius Publications.
32) Ιωάννης, Νεοκλής Φιλάδελφος, Μάρκου Ρούσσος, Διδάκτωρ Καθηγητής Μαθηματικών Ερευνητής Βιβλικών και Χριστιανικών ζητημάτων, Οκτώβριος 2007


Πύλη

Ιάσωνος .Skip to content
Αρχική

Όροι λειτουργίαςΤηλεόραση

Ροή ΠρογράμματοςΕκπομπές / ΤαινίεςΕλλάς

Ελληνίδες Φωνές
Αρχείο - Ελληνίδες ΦωνέςΛηστές της Ελλάδος
Αρχείο - Ληστές της ΕλλάδοςΜακεδονία η Ελληνική
Αρχείο - Μακεδονία η ΕλληνικήΜαθαίνω την Ελλάδα
Αρχείο - Μαθαίνω την ΕλλάδαΓιαχβέγονοι

Ξένος Χριστιανισμός
Αρχείο - Ξένος ΧριστιανισμόςΑποστάτες της Γαίας
Αρχείο - Αποστάτες της ΓαίαςΑγάπη για τους Έλληνες
Αρχείο - Αγάπη για τους ΈλληνεςΠολιτισμοί

Όμορφος Κόσμος
Αρχείο - Όμορφος ΚόσμοςΧαμένες Αμερικές
Αρχείο - Χαμένες ΑμερικέςΦιλική Τουρκία
Αρχείο - Φιλική ΤουρκίαΠροβολές

Κάποιοι Φίλοι
Αρχείο - Κάποιοι ΦίλοιΤέχνες
Αρχείο - ΤέχνεςΕλληνικοί ΦορείςΤεχνολογία

Φιμωμένο ΔΙΑ-Δίκτυο
Αρχείο - Φιμωμένο ΔΙΑ-ΔίκτυοΚαταχρήσεις ή Χρήσιμα
Αρχείο - Καταχρήσεις ή ΧρήσιμαΕπιστημονικά
Αρχείο - ΕπιστημονικάΗμερολόγια

Κατηγορίες - ΦορείςΚαθημερινή προβολήΕβδομαδιαία προβολήΜηνιαία προβολήΚανονική προβολήΑναζήτηση ΗμερολογίουΆλλα Ημερολόγια
Ημερολόγιο ΜελβούρνηςΣύνδεσμοι

Υποβολή ΣυνδέσμουΕπικοινωνία

Στείλτε μου emailΣυνδρομή σε NewslettersΑκολουθήστε με στο TwitterΤο Προφίλ μου στο FacebookΗ Γνώμη σας για διαφημίσειςΑλλαγές
Αρχείο ΑλλαγώνΑξία Ιστοχώρου Schizas.comΣτατιστική ΑνάλυσηΑρχείο

ΑρχειοθέτησηΑναζήτησηΠροηγμένη ΑναζήτησηΕτικέτεςΠρόσβαση

ΕίσοδοςΕγγραφήΣυνομιλίεςΠΝΥΞ ForumNewslettersΡοές - RSS.Είσοδος Όνομα Χρήστη Κωδικός Ξεχάσατε το όνομα χρήστη; Ξεχάσατε τον κωδικό σας; Εγγραφή Εγγραφή Ονοματεπώνυμο (Ελληνικά): *
Όνομα Χρήστη (Αγγ/Ελλ): *
Email: *
Κωδικός Πρόσβασης: *
Επιβεβαίωση Κωδικού: *
Όλα τα Πεδία είναι υποχρεωτικά
Το Προφίλ σας ενημερώνεται στις Συζητήσεις
Όροι Λειτουργίας εδώ


Εγγραφή .Πλοήγηση: Αρχική Αγάπη για τους Έλληνες
.Η γενοκτονία των Ελλήνων - Σκυθόπολης
Κυριακή, 05 Σεπτέμβριος 2010 09:00 .12345( 6 Αξιολογήσεις ) Εμφανίσεις: 284
Το χειρόγραφο της Προμηθέας: Τα διαχρονικά πάθη του Ελληνισμού [Σελ: 55-58] (Η Γενοκτονία των Ελλήνων Σκυθόπολις), Ημ/νία: 06-05-2007 Ώρα: 22:28

Η γενοκτονία των Ελλήνων - Σκυθόπολης Οι Γενοκτονίες κατά των Ελλήνων: η καταστροφή του Ελληνικού ΄Εθνους, του Ελληνικού Πολιτισμού, της Ελληνικής Γραμματείας και της Ελληνικής Παιδείας.
Ένα άλλο αποτρόπαιο έγκλημα κατά της Ελλάδος και σε συνέπεια κατά της ανθρωπότητας, ένα τραγικό θέατρο μίσους που και σήμερα αποκρύπτεται διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στο 19ο βιβλίο του έργου του («Rerum Gestarum Libri XXXI») 31 τόμων. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου Χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β΄, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιο αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων. Στην σημερινή πόλη του Δυτικού Ισραήλ την Beth Sian, γνωστή στους ΄Ελληνες όλους εκείνων των αιματοβαμένων χρόνων ως Σκυθόπολις, τον 4ο αι. μ.Χ. γύρω στο 341 λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για δύο δεκαετίες (20 έτη), δηλαδή καθ' όλην την διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου από τον δευτερότοκο γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον Κωνστάντιο τον Δεύτερο.

Η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων δηλαδή αρνήθηκαν να ασπασθούν το δόγμα του Χριστιανισμού. Αναφερόμενος ο Εμμανουήλ Ροίδης στου Αμμιανού Μαρκελλίνου τα Ιστορικά, γράφει στο έργο του «Πάπισσα Ιωάννα» σημ. 200 : «Ήρκει να κατηγορηθή τις (κάποιος Έλληνας-Εθνικός) υπό κακόβουλου κατασκόπου ότι έφερε περί τον τράχηλο φυλακτήριον κατά του πυρετού, ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται (Έλληνες) ων οι μέν απέθνησκον καθ" οδόν, οι δε εν τοις δεσμοτηρίοις, οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν ...; πόλιν όπου είχον στηθή τα βασανιστήρια και το σφαγείον». Ammianus Marcellinus History Books 14-19 (Laesae Maiestatis multi arcessiti damnati (12) Constantius et Gallus. Harvard University Press. John C. Polfe). Το σφαγείον της Σκυθόπολις υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του Επισκόπου Αλεξανδρίας Γεωργίου.

Σκοπός του Γεωργίου ήταν η καθολική εξόντωση των Ελλήνων - η γενοκτονία αυτών - καθώς εκείνοι εστέκοντο ως αρνητές του Χριστιανισμού. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος Β΄ δέχθηκε και έστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της Αυλής του τον Παύλο, περιβόητο για την σκληρότητά του, αποκαλούμενο και «Τάρταρο». Αυτός ο Παύλος και ο Γεώργιος σε συνεργασία οργάνωσαν το στρατόποδε συγκέντρωσης της Σκυθόπολης. Γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος : Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη ώστε «με μία κίνηση του κεφαλιού του, με ένα νεύμα του μόνο εξηρτάτο η ζωή όλων όσων περπατούσαν στην γή». 19:12,13 Αναφέρει ο Ροίδης ανακαλώντας τα ιστορικά του Αμμιανού Μαρκελλίνου, μεθόδους βασανιστηρίων εναντίον των Ελλήνων : «Εις την Σκυθόπολιν όπου είχε στηθή το χριστιανικό κρεουργίον ...; Εκεί συνεδρίαζαν ευσεβεις δικασταί (χριστιανοί ευσεβείς) αμιλλώμενοι τους πλοίονας ειδωλολάτρας (Έλληνες Εθνικούς) να οπτήση επί σχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου, ή να κατακόψη μεληδόν».

Η Σκυθόπολις και τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί επί 20 συνεχή έτη αποκαλύπτουν:

1ον : Τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη ο Χριστιανισμός στον Ελληνικό κόσμο,


2ον : Τον λόγο, και τον βάρβαρο απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο κατεστράφη ο λαμπρότερος πολιτισμός της γης και οι δημιουργοί αυτού - οι Έλληνες,


3ον : Αποκαλύπτουν επίσης γιατί τα μετέπειτα Ρωμαϊκά (Βυζαντινά) αυτοκρατορικά διατάγματα που θεσμοθετούσαν την «επί Ελληνισμού θανατική καταδίκη» εφαρμόσθησαν χωρίς καμία αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς καμία αντίσταση από τους Έλληνες, επήλθε ο αφανισμός 80 και πλέον πόλεων της κυρίως Ελλάδος από τον Χριστιανό Αλάριχο, μετά βυζαντινής αυτοκρατορικής διαταγής, σαράντα (40) χρόνια αργότερα.

4ον : Αποκαλύπτουν επίσης, αυτά τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Σκυθόπολη ότι : δεν υπήρξε ποτέ Ελληνικότητα του Βυζαντίου, ούτε ποτέ Ελληνορωμαϊκό Κράτος, εφ"όσον ήταν οι εκχριστιανισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου που άρχισαν τους διωγμούς κατά των Ελλήνων. Ούδε δε ποτέ υπήρξε Ελληνοχριστιανισμός, εφ΄ όσον ήταν οι ταγοί της χριστιανοσύνης και το εβραιογενές χριστιανικό δόγμα που έσβησαν τα Φώτα του Ελληνικού Πνεύματος, κατέστρεψαν την Ελληνική Παιδεία, κατεδάφισαν τα αμίμητα αρχαία Ελληνικά αριστουργήματα, χωρίς να αφήσουν ούτε μία πόλη όρθια, έκαψαν τις βιβλιοθήκες και εκατοντάδες χιλιάδες τόνων Ελληνικά επιτεύγματα εις όλους τους κλάδους των επιστημών, κατά 99,97% κατέστρεψαν ολάκερη την Ελληνική Γραμματεία, σχεδόν αφάνησαν την Ελληνική Φυλή από τον πλανήτη γή, επιφέροντας της πολλές γενοκτονίες, παρέδωσαν την σβήνουσα Ελλάδα στους Τούρκους, και κατάντησαν τους Έλληνες πολιτιστικά στείρους. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, εκείνων των Ρωμαιοβυζαντινών χρόνων οι συνεχείς διώξεις και γενοκτονίες κατά των Ελλήνων πήραν την ζωή 19.000.000 +Ελλήνων από τα 20.000.000. Λιγότεροι από 1.000.000 επέζησαν εφ"όσον μετά βίας και τρόμου έσκυψαν κεφαλή προς τον εβραιογενή Θεό και το χριστιανικό του δόγμα, όπου η κυρία εντολή αυτού ήταν και είναι : Λέγει ο Ιησούς Χριστός : «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου». «Κατά Λουκάν» ιθ΄27 Και προστάζει ο Πατέρας του Ιεχωβά του οποίου εκλεκτός λαός είναι οι Εβραίοι : «εξεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων» («Ζαχαρίας» θ΄ 13-15). Note : Σημείωση Για λόγους φορολογικούς, κυρίως, από τον αυτοκράτορα Καρακάλλα, το έτος 212 μ.Χ. με την «Constitutio Anoniana» απονεμήθηκε η ιδιότης του Ρωμαίου πολίτου σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έτσι οι Έλληνες εθεωρούντο πια Ρωμαίοι υπήκοοι, και η ταυτότητά τους εκτός του ότι καταδιώχθηκε και κατεστράφηκε «δια ποινής θανάτου» από το χριστιανικό κατεστημένο, υπέφερε και την ρωμαϊκή πολιτική αλλοίωση. Ammianus Marcellinus with an English translation by John C. Rolfe PHD LITT.D University of Pensylvania in three volumes - London William Heinemann ltd Cambridge Massachusetts MCMLVI Look also Loeb Classical Library Books 14-19 ISBN 0-674-99331-4

Αναδημοσίευση Πηγή: Το χειρόγραφο της Προμηθέας: Τα διαχρονικά πάθη του Ελληνισμού [Σελ: 55-58] (Η Γενοκτονία των Ελλήνων Σκυθόπολις)



Σημείωση: Το έργο του Αμμιανού Μαρκελλίνου κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα Ελληνικά από τις εκδόσεις "ΕΥΑΝΔΡΟΣ"

Εκδοτικός Οίκος: ΕΥΑΝΔΡΟΣ ISBN: 978-960-6888-09-0 Σχετικό αρχείο /παρουσίαση: Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ο τελευταίος Έλληνας μεγάλος ιστορικός της ύστερης Ρωμαϊκής περιόδου. Το έργο του RES Gestae κατατάσσεται μεταξύ των μεγάλων έργων της τάξεως του Λίβιου και του Τάκιτου. Μια καταγραφή των ιστορικών γεγονότων είκοσι πέντε ετών, κατά την διάρκεια που έζησε ως αυτόπτης μάρτυρας ο ίδιος ο Μαρκελλίνος, καλύπτοντας την περίοδο της αυτοκρατορίας του Κωνστάντιου, του Ιουλιανού, του Ιοβιανού, του Βάλη. Καταγράφει μια περίοδο δραματικών αλλαγών, μιας αυτοκρατορίας εξαντλημένης από την υπερβολική φορολόγηση, την διαφθορά, την καταστροφή των μεσαίων τάξεων, την πορεία προς την πτώση μιας αυτοκρατορίας. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος έζησε τα γεγονότα των διωγμών, επί Κωνστάντιου Β στη Σκυθόπολη (εναντίον των Εθνικών, περίοδο που αρκούσε κάποιος να φέρει "... στο λαιμό κάποιο φυλαχτό που προστατεύει από τον πυρετό ή οποιαδήποτε άλλη ασθένεια, ή υπήρχαν μαρτυρίες κακόβουλων ανθρώπων ότι επισκέφθηκε κάποιον τάφο το βράδυ, για να τον βρουν ένοχο και να τον εκτελέσουν ως μάγο ή ως ερευνητή της φρίκης των τάφων και των ανάξιων σκιών που τους στοιχειώνουν. Πράγματι, το θέμα το χειρίστηκαν πολύ σοβαρά, λες και το πλήθος των ανθρώπων ζητούσαν, στην Κλάρο ή στις δρυς της Δωδώνης, ή στο Δελφικό Μαντείο, την επίτευξη του μοναδικού στόχου τους, την καταστροφή του αυτοκράτορα.

Παλαιότερα σχετικά άρθρα: Ο Χριστιανισμός υπεύθυνος για πολλές θηριωδίες, Τίναξε στον αέρα τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών στο Σικάγο...

Read more: Schizas.Com - Πύλη Ιάσωνος - Η γενοκτονία των Ελλήνων - Σκυθόπολης http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=4738:2010-09-05-090000&catid=27:agapi-gia-tous-ellines&Itemid=206#ixzz0ypjUkRZG

ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το blog του Νίκου Σακκά:



Γράφει ο Πλάτων, Νόμος 747b


"Ουδέν ούτω δύναμιν έχει παίδειον μάθημα μεγάλην ως η περί τους αριθμούς διατριβή. Το δε μέγιστον ότι τον νυστάζοντα και αμαθή φύσει εγείρει και ευμαθή και αγχίνουν απεργάζετα"
Kανένα μάθημα δεν έχει τόσο μεγάλη παιδευτική δύναμη όσο η ενασχόληση με τους αριθμούς. Το πιο σημαντικό απ΄ όλα είναι ότι τον κοιμισμένο στο μυαλό, τον χωρίς κλίση για μάθηση τον διεγείρει και τον κάνει να μαθαίνει και του αυξάνει την αντιληπτική ικανότητα.
Απαντάει ο Ιωάννης Χρυσόστομος, Ομιλία 4 στην Α' επιστολή του Παύλου προς Κορινθίους, Πατρολογία Migne, τεύχος 61, σελ. 34

Πόσα έκαμεν Πλάτων και οι κατ΄ αυτόν περί γραμμής και γωνίας και στιγμής και αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων αλλήλοις και ανίσων και των τοιούτων διαλεγόμενος ημίν αραχνίων. Και γαρ των υφασμάτων εκείνων αχρηστότερα ταύτα τω βίω- και ου μέγα ου μικρόν εντεύθεν ωφελήσας ούτω τον βίον κατέλυσε.
Όσα έκαμεν ο Πλάτων και οι σύγχρονοί του για γραμμές και αριθμούς και γωνίες και στιγμές και αριθμούς αρτίους και περιττούς και ίσους μεταξύ τους και άνισους, όλ΄ αυτά για εμάς είναι ανώφελα και τιποτένια. Γιατί οι μαθηματικές ενασχολήσεις του είναι περισσότερο άχρηστες για τη ζωή μας και από το πανί που πλέκουν οι αράχνες, γι΄αυτό και ξεκουμπήστηκε (ο Πλάτων) απ΄ τη ζωή χωρίς τίποτα να ωφελήσει.
Ο συγκεκριμένος οπισθοδρομικός και φοβικός Σύριος Γιοχάναν ο Βρωμόστομος τιμάται από την ελληνική πολιτεία με σχολική γιορτή ως πατέρας των γραμμάτων και της ελληνικής παιδείας...

Υποβολή από s.frang στις Thursday, August 20, 2009

Ετικέτες ιστορία, οπισθοδρομικότητα

2 σχόλιο/α και εισαγωγή νέου:
Κωστας Κοροβιλας said...
Σχετικα με τον Πλατωνα και τα μαθηματικα,εχω να πω,το εξης. Ο Βρετανος φιλοσοφος Miles Bernyeat, professor of Philosophy, Cambridge University,ειδικοτητα του η αρχαια Ελληνικη Φιλοσοφια, του οποιου υπηρξα μαθητης,μας ειχε πει, με αρκετη πικρια, πως ο Πλατωνας ειχε γραψει ενα βιβλιο για τα μαθηματικα το οποιο δεν σωζεται σημερα. Μας ειχε πει πως απο τις αναφορες που εχουμε πανω σ' αυτο το βιβλιο, εαν το ειχαμε σημερα, και δεν ειχε ποτε χαθει, ο κοσμος ΔΕΝ θα ηταν οπως τον ξερουμε σημερα. Δηλαδη, η προοδος της ανθρωποτητας θα ειχε φτασει σε ασυληπτα υψη. Το βιβλιο αυτο "χαθηκε" μαζι με εκατονταδες χιλιαδες αλλα βιβλια. Πως χαθηκε, και γιατι χαθηκε, ειναι ευκολο να καταλαβουμε. Και ερχεται ο Συριος Γιοχαναν(Ιωαννης ο Χρυσοστομος)"πατηρ"της Ελληνικης Παιδειας, να κουρελιασει τον Πλατωνα. Αναφερομενος στο προηγουμενο αρθρο σας, για την Γαλλικη επανασταση, νομιζω πως μια επανασταση ειναι σημερα αναγκαια, παγκοσμιως. Η επανασταση ειναι παντα μια αναγκαια διαδικασια με την οποια βαζουμε μια σωστη ταξη πεταμε οτι βρωμια εχει συσωρευτει, οπως καθαριζουμε το σπιτικο μας και το ανανεωνουμε. Οπως αλλαζουμε τον εαυτο μας και τον βελτιωνουμε.

21 August, 2009 09:33
Αγγελος said...
Μου φαίνεται μάλλον απίθανο να είπε τέτοιο πράμα ο Burnyeat (και όχι Bernyeat). Η γενική γνώμη είναι ότι ο Πλάτων αναγνώριζε μεν (και ίσως και να υπερεκτιμούσε) την παιδευτική αξία των μαθηματικών, δεν συνεισέφερε όμως τίποτε στην ίδια τη μαθηματική επιστήμη. Και αν ακόμα είχε χαθεί κάποιο μαθηματικό του έργο, δεν θα είχε μείνει η ανάμνησή του, όπως έχει μείνει η ανάμνηση των ονομάτων και των επιτευγμάτων του Ευδόξου, του Αρχύτα και τόσων άλλων προευκλείδειων μαθηματικών, των οποίων επίσης δεν έχουν σωθεί έργα;

ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)

Ανέκαθεν ο ρόλος του Χριστιανισμού ήτο ανθελληνικός , διότι σφίγγει τον Ελληνισμό μέχρι πνιγμού . Είναι γνωστή η επέμβαση του Φαναρίου στα εσωτερικά της Ελλαδικής Εκκλησίας. Χειρότερη επέμβαση κάνει σε βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής. Πάντα χαμένος βγαίνει ο Ελληνισμός , διότι έχει ταυτισθεί με την Ορθοδοξία. Πέρσι ψηφίσθηκε νέο Καταστατικό Σύνταγμα στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής , το οποίον προβλέπει όπως ο αρχιεπίσκοπος θα επιλέγεται από τρία ονόματα υποψηφίων που θα προσκομίζει η επαρχιακή Σύνοδος ΗΠΑ στο Φανάρι, ενώ οι επίσκοποι θα επιλέγονται από την επαρχιακή Σύνοδο(Ως τώρα το Φανάρι επέλεγε αρχιεπίσκοπο και επισκόπους)
Ως γνωστόν η Ελληνική Εκκλησία Αμερικής από το 1908- 1922 υπαγόταν στην Εκκλησία της Ελλάδος. Ο τελευταίος εκπρόσωπος της Ελλάδος στο ρόλο επισκόπου Αμερικής ήτο ο μητροπολίτης Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης. Ο μοιραίος αυτός ιεράρχης άλλαξε το ισχύον καθεστώς όταν έγινε Οικουμενικός Πατριάρχης το 1922 και υπήγαγε την Ελληνική Εκκλησία Αμερικής στο Φανάρι, για :
α/ Να ελέγχουν οι ΗΠΑ-μέσω του Οικουμενικού Πατριαρχείου-το σύνολο της Ορθοδοξίας,
β/ Να βάλουν φραγμό στις επεκτατικές βλέψεις του Πατριαρχείου Μόσχας και
γ/ Να καρπούται το Φανάρι τους πακτωλούς χρημάτων της Ομογένειας και την τεράστια περιουσία της Αρχιεπισκοπής Αμερικής.
Όταν ο τέως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος(ή ΣΙΑ-κωβος λόγω των δεσμών του με τη CIA) επεχείρησε να δημιουργήσει αυτοκέφαλη Εκκλησία Αμερικής. Όμως το Φανάρι αντέδρασε μέσω του πράκτορα του στις ΗΠΑ κ. Αλεξ. Καρλούτσου και υποχρέωσε τον Ιάκωβο να υποβάλει παραίτηση. [ Ο Κ. Καραμανλής έλεγε στους εκάστοτε πρέσβεις στις ΗΠΑ . Εκεί θα είσαι μισός πρέσβυς, ο άλλος μισός είναι ο Ιάκωβος] Υπενθυμίζεται ότι ο Ιάκωβος : α/ ταυτίσθηκε με το καθεστώς των συνταγματαρχών , β/ έθαψε την Ελληνική Γλώσσα, εισάγοντας την Αγγλική στην λειτουργία το 1977. [Σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Σχολή Βοστόνης παράγει Αμερικανόγλωσσους κληρικούς με αποτέλεσμα το ραγδαίο αφελληνισμό της Ομογένειας.]
Το 1996 ο Ιάκωβος αντικατεστάθη από τον Σπυρίδωνα, που πονούσε για τον Ελληνισμό. Παράλληλα, το Φανάρι για να ελέγχει ευκολότερα την Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής την χώρισε σε 4 περιοχές, ήτοι: 1/ Κεντρικής Αμερικής, 2/Λατινικής Αμερικής, 3/ Καναδά και 4/ Ηνωμένων Πολιτειών. Τις ΗΠΑ διαίρεσε σε 5 μητροπόλεις και 3 επισκοπές. Το 1999 εβραιομασσονικοί ανθελληνικοί κύκλοι (Greek Orthodox American Leaders/ Orthodox Christian Laity) εξανάγκασαν τον Έλληνα ιεράρχη Σπυρίδωνα σε παραίτηση. Το Φανάρι ενέδωσε-έναντι παχυλών δωροδοκιών ολίγων νεόπλουτων ομογενών-στην απομάκρυνση του Σπυρίδωνος (kalaminet) Ο Σπυρίδων πολεμήθηκε αγρίως διότι ήθελε:
α/ Να διδάξει στα Ομογενειακά Σχολεία την Ελληνική Γλώσσα που έχει πλήρως παραμεληθεί ,
β/ Να περιορίσει την αλαζονεία των νεόπλουτων κληρικολαικών και να συντονίσει τις ομογενειακές οργανώσεις για να στηρίξει τα εθνικά δίκαια στην Ουάσιγκτον (Η Ελληνική Κυβέρνηση ενοχλήθηκε διότι προτιμά το βουβό ΣΑΕ στο ρόλο του Ελληνικού λόμπι) Τον Σπυρίδωνα διεδέχθη ο Δημήτριος, ο οποίος είναι αποδυναμωμένος και αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα, διότι η Εκκλησία της Αμερικής οδεύει ολοταχώς είτε προς την Αυτοκεφαλία, ή την Αυτονομία, προς μεγάλη ανησυχία του Φαναρίου μήπως χάσει τα «αργύρια»! Όποιος όμως σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες στις ΗΠΑ, Ελλάδα, Αυστραλία, Ιερουσαλήμ, Μόσχα. (18/01/05) Θα γίνει η Αρχιεπισκοπή Αμερικής Πατριαρχείο ; (στο επόμενον)

http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

ΟΙ ΑΝΕΡΑΣΤΟΙ «ΤΑΛΕΜΠΑΝ»
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
Με αφορμή το θόρυβο που έγινε : α/ για το έργο του Βέλγου ζωγράφου Thierry De Cordier, στην έκθεση Πολιτιστικής Ολυμπιάδος Outlook και την αφαίρεση του από τους Ιουδαιοχριστιανούς και β/ τα διαδραματισθέντα στο Συνέδριο κατά της «Νεοειδωλολατρίας» που πραγματοποιήθηκε την Άνοιξη του 2003 στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από τους Παπα-Μεταλληνό και Παπά-Ζήση, στο οποίον βλασφήμησαν κατά συρροήν όχι μόνο τους Θεούς των Ελλήνων (αποκάλεσαν την Αφροδίτη πόρνη και το Δία αιμομίκτη και βιαστή) αλλά και όλο τον προχριστιανικό πολιτισμό συλλήβδην… και άρα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, φανερώνει ότι οι Ιουδαιοχριστιανοί δεν ανέχονται την Ανεξιθρησκεία. Επί πλέον οι άνθρωποι αυτοί αν μη τι άλλο είναι ανέραστοι, διότι αλλιώς δεν θα κατηγορούσαν τη θεά του Έρωτα πόρνη, ούτε και οι σημερινοί ηγέτες τους θα έκαναν θρησκευτικούς πολέμους.
Σύμφωνα με την Ελληνική Θεογονία ο Κρόνος(δηλαδή ο Χρόνος) εγέννησε τον Αιθέρα και τον διφυή Έρωτα, τουτέστιν ανδρόγυνον, τον οποίον οι νεώτεροι ονόμασαν Φάνητα, Ηρικαπαίον, Διόνυσον , Δία και Ηλιον. Τότε περί τον Αιθέρα ήτο το Χάος, και, η ζοφώδης Νύξ εσκέπαζεν όλα όσα ήσαν υπό τον Αιθέρα. Κατά μίαν άλλη εκδοχή, το σκότος εγέννησε το Αυγό και εκ του Αυγού εγεννήθη ο Έρως και οι άνθρωποι. Το σύμβολο του Έρωτος είναι ο φτερωτός θεός με τα βέλη και η συμβολική θεά του Έρωτος η Αφροδίτη . Μεγάλη η Χάρη της!!!
Ας ιδούμε τι είπε η Διοτίμα στο Σωκράτη όταν την ρώτησε τι εστί Ερως; (Πλάτωνος «Φαίδρος») « Η Διοτίμα εικόνισε τους ανιόντες αναβαθμούς του Έρωτα, γιού του Πόρου και της Πενίας. Τα έργα του Έρωτα, είπε, αναδύονται από τη Γη, και ανεβαίνουν σκαλί-σκαλί ως τον ουρανό. Ο Έρωτας πρώτα καρπίζει τα ωραία σώματα. Ύστερα λαξουργεί τις ωραίες ψυχές. Στη συνέχεια γεννάει τους πλουτοφόρους σκοπούς. Ωσάν την Άπτερο Νίκη ζωντανεύει τη φτερωτή Βούληση. Για να δημιουργήσει τους εύεργους δράστες που φυλάγουν τους ανθρώπους μέσα στην κοινότητα και καλλύνουν την ζωή τους. Τους νομοθέτες, όπως ο Σόλων και ο Λυκούργος. Τους ευεργέτες, όπως ο Ηρακλής και ο Θησεύς. Τους τυραννοκτόνους, όπως ο Αρμόδιος και Αριστογείτων. Και τέλος ψηλά ψηλά, εκεί που δεν έχει ψηλότερα, ο Έρωτας γεννάει και καταστερώνει(κάνει αστέρια) τα αθάνατα έργα της επιστήμης και της τέχνης. Τον Πολύκλειτο, Οβίδιο, Ιπποκράτη κ.ο.κ»
Ο τραγικός φιλόσοφος Δ. Λιαντίνης ,που ανελήφθη προσφάτως στους Ουρανούς του Ελληνικού Πνευματικού Πανθέου, στο βιβλίο του «Ο Αρσενοκοίτης» προσθέτει : «την Ουράνια Μηχανική, την Ενάτη του Μπετόβεν, την Καταγωγή των Ειδών του Δαρβίνου, την Θεωρία των Κβάντα, την Ανακάλυψη της Ακτινοβολίας Υποβάθρου κ.ο.κ.» Σύμφωνα με το πνεύμα του Σωκράτη , το να’ σαι και να μένεις άνθρωπος δηλώνει ότι δεν κρεουργείς το φυσικό της ανθρώπινης ύπαρξης-όπως κάνουν οι Ιουδαιοχριστιανοί- με διαταγές «Ου μοιχεύσεις» Διότι αυτές απεργάζονται καταπίεση, απωθήσεις, νευρώσεις, διαστροφές, το ξερίζωμα του φυσικού ελιξιρίου, την καταχέρσωση του ψυχικού τοπίου, την ερωτική τερατογένεση και τερατουργία, και όχι μόνον. Οι ανέραστοι και στρεβλόψυχοι Ιουδαιοχριστιανοί και οι ηγέτες τους χτίζουν νέα Βαστίλλη και νέο Αλκατράζ Βίας, Τρομοκρατίας και Καταπίεσης για τον σύγχρονο άνθρωπο. Θα τους επιτρέψουμε να μας ξαναφέρουν τη Νύχτα ;
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

O AΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΒΙΚΙΝΓΚΣ ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΗ ΝΟΡΒΗΓΙΑ



Δεν ήταν ένας συρφετός βαρβάρων


χωρίς σκοπό κι ιδέες, όπως παρουσιάζονται



Όταν αναφερόμαστε στους Βίκινγκς, και προκειμένου να τοποθετήσουμε το θέμα στη σωστή χρονική σειρά, πρέπει να θέσουμε δύο ερωτήσεις:



• Πότε πρωτοεμφανίστηκαν οι Βίκινγκς και γιατί;



• Πότε έπαψαν να υπάρχουν οι Βίκινγκς και γιατί;



Οι Βίκινγκς εμφανίστηκαν στην Ιστορία, όταν ο Χριστιανισμός ετοιμαζόταν να εισβάλει στη Σκανδιναβία, δηλαδή περί το 780 μ.Χ..



Οι Βίκινγκς εξαφανίσθηκαν 250 περίπου χρόνια αργότερα (1.050 - 1.080 μ.Χ.), όταν ο Χριστιανισμός, που είχε ήδη καθιερωθεί στη Σκανδιναβία, φρόντισε να τους εξολοθρεύσει. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με τη σχέση των Βίκινγκς με το Χριστιανισμό κι ειδικότερα τον αγώνα τους εναντίον του. Γιατί ένα πράγμα είναι άγνωστο πλην όμως βέβαιο: Οι Βίκινγκς προέβαλαν μεγάλη αντίσταση εναντίον της επικείμενης χριστιανικής εισβολής στην πατρίδα τους, με την κατάκτηση της οποίας προέβλεπαν, ότι θα εξαλείφονταν οι παραδόσεις τους.




Κάποιοι είχαν βέβαια κίνητρο να στρέψουν την προσοχή μακριά από τα σημαντικότερα κίνητρα, που ώθησαν τους Βίκινγκς να προβούν στις «επιχειρήσεις» τους, που ήταν να προλάβουν και να καταπολεμήσουν τον Χριστιανισμό. Διέδωσαν λοιπόν την φήμη, που τους παρουσίαζε ως ένα συρφετό βαρβάρων χωρίς σκοπό και ιδέες που, εκτός από το εμπόριο, λήστευαν, βίαζαν κι έκαιγαν ο,τιδήποτε βρισκόταν στο δρόμο τους. Αυτό όμως δεν ισχύει. Γιατί, άν και οι Βίκινγκς δεν διέπρεψαν ως φιλόσοφοι η διανοούμενοι, ούτε και γέννησαν έναν Αριστοτέλη η έναν Πλάτωνα, εν τούτοις οπωσδήποτε αντιλήφθηκαν, τι επρόκειτο να συμβεί. Και έτσι η καλύτερη άμυνα ήταν η επίθεση.








Οι Βίκινγκς παρουσιάζονται ως ένας συρφετός βαρβάρων χωρίς σκοπό και ιδέες που, εκτός από το εμπόριο, λήστευαν, βίαζαν και έκαιγαν οτιδήποτε βρισκόταν στο δρόμο τους. Το ότι πραγματικός τους σκοπός ήταν η καταπολέμηση του Χριστιανισμού παραμένει άγνωστο για τους περισσότερους.






Γνωρίζουμε, ότι ο Χριστιανισμός με μεγάλη ορμή βάδιζε ολοταχώς προς την Βόρεια Ευρώπη, κι όταν ο Καρλομάγνος (Κάρολος ο Μέγας, Γαλ. Charlemange, 747-814 μ.Χ.) έγινε βασιλιάς των Φράγκων το 768, ο Χριστιανισμός γνώρισε τεράστια εξάπλωση. Ο Καρλομάγνος έβαλε ως στόχο να μην αφήσει κανέναν «εθνικό» ζωντανό και να επιβάλει το Χριστιανισμό με οποιονδήποτε τρόπο σε όλες τις περιοχές που κατακτούσε· και το κράτος του μεγάλωνε σταθερά και γρήγορα.

aaaTο 782 περιήλθε υπό τον έλεγχό του ο Δανός βασιλιάς Σίγκριντ, και τότε άρχισε μία μεγάλη εισροή χριστιανών προσηλυτιστών στην Σκανδιναβία. Τότε άρχισε και η εποχή των Βίκινγκς. Οι Βίκινγκς ήταν Σκανδιναβοί πολεμιστές, που δεχόμενοι την επίθεση των χριστιανών εναντίον των θεών και των παραδόσεών τους, προσπαθώντας να τους σταματήσουν, επιτέθηκαν σε όλα τα χριστιανικά κέντρα που μπορούσαν και λεηλάτησαν τα πλούτη τους. (Κυρίως οι Νορβηγοί και οι Δανοί Βίκινγκς, ενώ οι Σουηδοί επιδόθηκαν σε αποικισμό της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτό φαίνεται καθαρά από το είδος των στόχων, που ήταν στο επίκεντρο των επιχειρήσεών τους.)

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaααaΟ Καρλομάγνος έβαλε ως aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaααστόχο να επιβάλει τον Χρι- aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaστιανισμό με οποιονδή- ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααποτε τρόπο σε όλες τις ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααπεριοχές που κατακτούσε. ααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααΟι Βίκινγκς όμως, δεν ήταν αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααακαθόλου σύμφωνοι με αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααυτό.




Επιθέσεις των Βίκινγκς κατά χριστιανικών στόχων

Πάρα πολλοί πόλεμοι διεξήχθησαν ανάμεσα στους Βίκινγκς και τους χριστιανούς τα επόμενα 150 χρόνια. Αρκετές φορές οι Βίκινγκς νικήθηκαν και πολλές χιλιάδες από αυτούς έχασαν τη ζωή τους, είτε στη μάχη είτε κατόπιν βασανιστηρίων των χριστιανών, που προσπαθούσαν να τους εκχριστιανίσουν με την βία. Ρίχνοντας μία ματιά σε ποιούς στόχους επιτίθονταν κυρίως οι Βίκινγκς, βλέπουμε ξεκάθαρα το κεντρικό κίνητρο των επιχειρήσεών τους.



Η πρώτη γνωστή επίθεση των Βίκινγκς ήταν κατά του πλούσιου μοναστηριού Λίντισφαρν (Βόρεια Αγγλία) το 793, όπου έκαψαν όλες τις εκκλησίες και κατέσφαξαν όλους τους μοναχούς. Το Λίντισφαρν λειτουργούσε ως εκπαιδευτήριο προσηλυτιστών και γιʼ αυτό αποτελούσε στόχο πρώτης επιλογής.




Το 795 οι Βίκινγκς καταστρέφουν τα μοναστήρια των Σκάι, Ιόνα και Ράθλιν και επιτίθενται στην Ιρλανδική νήσο Λάμπευ. Το 799 καταστρέφουν το πλούσιο μοναστήρι Σεντ Φίλιμπερτ στο Νοϊρμούτιερ. Το 802 ολοκληρώνουν την καταστροφή του μεγάλου μοναστηριού της Ιόνα, αυτή την φορά με πυρκαγιά. Το 808, αφού οι Βίκινγκς νικούν σε πολλές μάχες κατά των Φράγκων, όπου σε μια από αυτές μάλιστα έχασε ο Δανός βασιλιάς τον γιο και διάδοχό του, Ρέτζιναλντ, καίνε όλες τις εκκλησίες στα χωριά που απελευθερώνουν, και οι εθνικοί ιερείς τους κάνουν μαζικές τελετές αποβαπτισμού όλων όσων είχαν γίνει χριστιανοί με την βία. Το 825 οι Βίκινγκς εκδιώκουν τους μοναχούς από τα νησιά Φόρογιεν και καίνε τα μοναστήρια τους.











Το πλούσιο μοναστήρι του Λίντισφαρν λειτουργούσε ως εκπαιδευτήριο χριστιανών προσηλυτιστών και γιʼ αυτό αποτέλεσε στόχο πρώτης επιλογής για τους Βίκινγκς.






Νορβηγοί Βίκινγκς φτάνουν στην Ιρλανδία το 836 με 120 καράβια και λεηλατούν το Μου Λίφφεϋ και το Μου Μπράα και κατόπιν καταλαμβάνουν τις πόλεις Λογκ Ερν, Κλονς, Ντέβενις και Ινισκέλτρα και καίνε όλες τις εκκλησίες τους. Το 840 ο Νορβηγός Τάργκεϊς λεηλατεί τη μητρόπολη της Ιρλανδικής Εκκλησίας, το Άρμαγκ, 3 φορές και χτίζει ένα μεγάλο οχυρό στο Δουβλίνο, που οι πολεμιστές του χρησιμοποιούν ως βάση για τις επιθέσεις τους εναντίον των Λέινστερ, Χάι Νιάλλα και Σλιβ Μπλουμ, όπου καταστρέφουν τις εκκλησίες τους και κλέβουν τα πλούτη τους. Το 841 οι Βίκινγκς λεηλατούν τα πλούσια μοναστήρια Κλονμακνόις και Κλόνφερτ. Το 844 καταστρέφουν τα οχυρά Κιλλαχάιντ και Ντούνμασκ στην Ιρλανδία, σφάζουν τους χριστιανούς ιερείς και καίνε τις εκκλησίες τους. Το 845 καταστρέφουν το Αμβούργο και καίνε τις εκκλησίες του.



Ο Νορβηγός Τάργκεϊς (845) πιάνεται αιχμάλωτος μετά από προδοσία μιας χριστιανής, που τον παρασέρνει άοπλο μαζί με λίγους συντρόφους του σε μια νησίδα της λίμνης Λαχ Όουελ. Εκεί πνίγονται από τους χριστιανούς στα νερά της λίμνης. Το 856 οι Βίκινγκς καταλαμβάνουν την Ουτρέχτη, λεηλατούν τα πλούτη της και καίνε τις εκκλησίες της. Το 859 πυρπολούν μωαμεθανικά τζαμιά στην Αλγκεχίρα (νότια Ισπανία). Το 870 εκδιώκουν τους χριστιανούς από την Ισλανδία. Το 916 ξανακαταλαμβάνουν το Δουβλίνο, λεηλατούν το Κιλντάρε και καίνε τις εκκλησίες του. Το 949 λεηλατούν τις ιρλανδικές πόλεις Κέλλς, Ντάουνπατρικ, Αρτμπρέκκαν, Τουλάν, Ντίσιρντ Κιαράιν και Κίλσκερρυ και καίνε πολλές εκκλησίες. Ο Χάκον Τζαρλ «ελευθερώνει» την Νορβηγία το 968 και επαναφέρει τους παλιούς θεούς. Το 982 οι Βίκινγκς του Δουβλίνου λεηλατούν το Γλένταλογκ και τα μοναστήρια του. Το 992 ο Χριστιανισμός στην Νορβηγία έχει εξαφανιστεί μετά από επίμονες προσπάθειες του Χάκον Τζαρλ.



Η τελική επικράτηση του Χριστιανισμού στην Νορβηγία

Το 993 βαφτίζεται χριστιανός ο μελλοντικός βασιλιάς της Νορβηγίας Όλαβ Τρύγκβασον και ως βασιλιάς από το 995 αρχίζει έναν τρελλό και βίαιο εκχριστιανισμό των Νορβηγών. Συλλαμβάνει πολλούς αιχμαλώτους, ακόμα και από την Ισλανδία, και απειλεί να τους σκοτώσει, εάν δεν γίνουν όλοι χριστιανοί. Επίσης παίρνει ως όμηρο τον γιο του Σίγκουρτ Λόντβερσον, που ήταν βασιλιάς των νησιών Όρκνεϋ, κι έτσι τον υποχρεώνει να βαφτιστεί χριστιανός ο ίδιος και όλοι του οι υπήκοοι (995).



Ο Όλαβ Τρύγκβασον ήταν ένας σκληρός και τρελλός για εξουσία βασιλιάς. Όσοι ήταν εναντίον του το πλήρωσαν ακριβά. Μερικοί κάηκαν ζωντανοί, άλλοι ρίχτηκαν σε πεινασμένους σκύλους, που τους κατασπάραξαν, άλλοι έχασαν τα χέρια τους και τα πόδια τους, άλλοι γδάρθηκαν ζωντανοί κ.λπ.. Έχουμε πολλά ονόματα Σκανδιναβών εθνικών, που δοκίμασαν τη σκληρότητά του. Μερικοί από αυτούς είναι: Ο Έιβιντ Κέλντε, που τον έπνιξαν στη θάλασσα μαζί με τους συντρόφους του. Ο Έιβιντ Κιννρίφφι, που τον έψησαν ζωντανό πάνω σε κάρβουνα, όταν αρνήθηκε να γίνει χριστιανός.









Στην Αγγλία οι Δανοί Βίκινγκς που αιχμαλωτίζονταν, εκχριστιανίζονταν βίαια, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Αν κάποιος αρνούνταν να γίνει χριστιανός, τότε ήταν συνηθισμένη τιμωρία να τον γδέρνουν ζωντανό και να κρεμάνε κομμάτια από το δέρμα του στις πόρτες των εκκλησιών προς φοβέρα και παραδειγματισμό. Αυτό ωνομάστηκε Ντέινσκιν. Στην φωτογραφία βλέπομε ένα κομμάτι δέρμα ενός Βίκινγκ (τοποθετημένο έξω από μία εκκλησία), που οι χριστιανοί στο Χέρεφορντσαιρ τιμώρησαν κατά τον παραδοσιακό τρόπο.





Η πιο φρικιαστική είναι η περίπτωση του Ράουντ, που αφού τον βασάνισαν, του έσπρωξαν ένα δηλητηριώδες φίδι μέσα στον φάρυγγά του. Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο τον Σνόρρε Στύρλασον (Ισλανδός συγγραφέας, 1178-1241) να μας το εξιστορήσει: «Οδήγησαν τον Ράουντ μπροστά στον βασιλιά, που του ζήτησε να βαπτιστεί. “Τότε δεν θα σου πάρω ο,τι έχεις”, είπε ο βασιλιάς, “αλλά θα είμαι φίλος σου, αν συμβιβαστείς”. Ο Ράουντ φώναξε και ούρλιαξε μπροστά του, είπε ότι ποτέ δεν θα πιστέψει στο Χριστό κι έβρισε έτσι το Θεό. Τότε ο βασιλιάς θύμωσε και είπε ότι ο Ράουντ θα πέθαινε με τον χειρότερο τρόπο που υπήρχε. Άφησε λοιπόν το πλήθος και τον έδεσαν με την πλάτη σε ένα πάσσαλο και του έβαλαν ένα ξύλο μέσα στο στόμα, για να το κρατάνε ανοιχτό. Τότε πήρε ο βασιλιάς ένα δηλητηριώδες φίδι και το έβαλε μπροστά από το στόμα του, αλλά το φίδι δεν ήθελε να μπει μέσα, τιναζόταν μακριά του, γιατί ο Ράουντ φυσούσε επάνω του. Τότε πήρε ο βασιλιάς ένα ξύλο που ήταν σα σωλήνας και το έβαλε στο στόμα του Ράουντ, άλλοι πάλι λένε ότι ο βασιλιάς έβαλε τη φλογέρα του στο στόμα του. Μετά έβαλε το φίδι μέσα εκεί και έσπρωξε ένα πυρακτωμένο σίδερο προς αυτό. Τότε τινάχτηκε το φίδι μέσα στο στόμα του Ράουντ, κατέβηκε στον λαιμό του και τον ξέσκισε και βγήκε από την πλευρά. Έτσι πέθανε ο Ράουντ.» (Όλαβ Τρύγκβασον, saga 80.)













Ο Όλαβ Τρύγκβασον στέφεται βασιλιάς της Νορβηγίας. Η αρχή της βίαιας επικράτησης του Χριστιανισμού στην Νορβηγία.







Οι Νορβηγοί ξεφορτώθηκαν τον Όλαβ Τρύγκβασον το 1000, όταν υπέστη μία ναυτική πανωλεθρία στο Σβόλντερ και πνίγηκε στη θάλασσα. Όμως η συνέχεια δεν ήταν καθόλου καλύτερη. Μόλις 15 χρόνια αργότερα ήλθε στην εξουσία ο Όλαβ Χάραλντσον, που επανέφερε το Χριστιανισμό στην Νορβηγία, την Ισλανδία και τη Γροιλανδία, με τις ίδιες μεθόδους που ο Χριστιανισμός είχε χρησιμοποιήσει στην ήδη χιλιόχρονη Ιστορία του. Βία, φόνοι, βασανιστήρια, κάψιμο και εξολόθρευση όσων ήταν εναντίον αυτής της θρησκείας. Ακόμα και ο Γκούθροθ, ο βασιλιάς των Ντέιλς, που βοήθησε τον Όλαβ να ανεβεί στην εξουσία, δεν γλύτωσε. Προτού ο Όλαβ τον σκοτώσει, διέταξε να του ξερριζώσουν την γλώσσα, επειδή τον κατηγορούσε, ότι καλούσε τους Νορβηγούς σε αντίσταση κατά του Χριστιανισμού. Το 1030 σε μία μάχη εναντίον των ομοεθνών του (στο Στίκλεσταντ) ο Όλαβ έχασε τη ζωή του. Για την πρόσφορά του στον υποχρεωτικό εκχριστιανισμό των Νορβηγών, εκτός από «Αιώνιο βασιλιά της Νορβηγίας», η Εκκλησία τον ανακήρυξε «Άγιο» και «προστάτη της Νορβηγίας». (Βλ. Και στη Νορβηγία η θεοκρατία εμπορεύεται τα... πτώματα). Όλος ο χριστιανικός κόσμος γέμισε με εκκλησίες, που φέρουν το όνομά του. Τουλάχιστον 52 στην Νορβηγία, 75 στην Σουηδία, 70 στην Ισλανδία, 20 στην Δανία, 13 στην Φινλανδία, 45 στην Βρεταννία. Εκκλησίες του Όλαφ υπάρχουν επίσης στην Γερμανία, την Ολλανδία, την Πολωνία, την Εσθονία, την Γροιλανδία, την Ιρλανδία και την Ρωσσία. Ακόμη και στην Τουρκία, στην Κωνσταντινούπολη.













Αφού εκχριστιάνισε βίαια την Νορβηγία, την Ισλανδία και την Γροιλανδία, ο Όλαβ Χάραλντσον –μετέπειτα άγιος και προστάτης της Νορβηγίας– σκοτώθηκε σε μία μάχη εναντίον ομοεθνών του.







Μετά από αυτόν η μάχη είχε χαθεί οριστικά για τους Βίκινγκς. Μέσα σε λίγα χρόνια μετά από τον Όλαβ Τρύγκβασον, αργά αλλά σταθερά, εξαφανίστηκαν οι Βίκινγκς από την Ιστορία, μαζί και η αντίστασή τους κατά του Χριστιανισμού. Η φήμη τους όμως, που αναφέρεται μόνο στα αρνητικά πράγματα που έκαναν και που τους παρουσιάζει σαν έναν συρφετό βαρβάρων χωρίς σκοπό και ιδέες..., συνεχίζει να ζει. Η Ιστορία γράφεται πάντα από τον νικητή, που σε αυτή την περίπτωση είναι ο Χριστιανισμός.(Χρήστος Αυγερινόs, Όσλο, Νορβηγία)
Subject: Re: ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΣΤΗ ΑΘΗΝΑ
..............................................................
Αν γνωρίζεις τον εαυτό σου και τον εχθρό πάντα θα νικάς…. Ελλην νικά.

Τρείς είναι οι άξονες της στρατηγικής που κινήθηκε ο Χριστιανισμός
1.Εστιάστηκε σε ένα μόνο σημείο και βιβλίο.
Την βίβλο.
Τίποτε άλλο. 2000 χρόνια τίποτα άλλο καμία σκέψη, καμία εξέλιξη καμία πρόοδος. Όλα γύρω από την βίβλο να περιστρέφονται.
Αυτό είχε μεγάλο πλεονέκτημα. Συγκέντρωση και συσπείρωση των δυνάμεων σε ένα θέμα. Τι είπε ο θεός των εβραίων και οι απόγονοι του…. αδιαφιλονίκητα αλάνθαστος.
Ας τους άλλους να χτυπιούνται να αποδείξουν την απάτη. Όσο περισσότερος θόρυβος τόσο καλύτερα όσο πιο πολλοί ασχολούνται
… αν υπήρξε ή αν δεν υπήρξε ο μεσσίας τόσο
περνάει η γκρίζα διαφήμιση μαζί με την πλύση εγκεφάλου
… λόγω της επανάληψης.
2.Απευθύνθηκε στο θυμικό και στο συναίσθημα. Στο νερό τους…
Στην τιμωρία και στην ενοχή.
Γεννηθήκατε ένοχοι. Τους παγίδεψε σε αρρωστημένα αισθήματα οίκτου και αυτοοίκτου
…αδρανοποίησε τον αέρα, την σκέψη
κήρυξε πόλεμο στην γνώση και στο πνεύμα μακαρίζοντας
… το ως πτωχόν
ένα βιβλίο αρκεί …δεν χρειάζεται να διαβάζεται και να ξέρετε περισσότερα και το κυριότερο να σκέφτεστε.
Ο λόγος του θεού σας αρκεί. Τόσο μεγάλη χάρη που σας έκανε ναρθεί να σας σώσει.
Προσκυνήστε και δοξάστε και τάξιμο μπαξίσι… τον παράδεισο
αλλά… μετά θάνατον που κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει και να ζητήσει τα λεφτά του πίσω για την κοροϊδία….
3.Και το τελευταίο είναι το χειρότερο. ..
Είναι η φαουστική συμφωνία που έκανε με τα ανόργανα όντα
για την ληστρική εξουσία πάνω σε ανθρώπους
που απομυζά και την ενέργεια τους που λυμαίνεται
αδραστεία… ύστερα από την ενθρόνιση του….

Ο χριστιανισμός είναι μεγάλος τύραννος και δυνατός αντίπαλος.

Έχει γερά πλοκάμια παντού και σαν την Λερναία Ύδρα
ένα κόβεις… δέκα φυτρώνουν
….αντιμετωπίζεται σύμφωνα με τους κανόνες και τις αρχές ενός στρατηγού πολεμιστή.
Διαφορετικά δεν έχεις καμία ελπίδα να βγεις ζωντανός από την φάρμα του.

Ίσως στο πλαίσιο αυτό ακολουθώντας τα ίχνη στα ίχνη των ομοσπονδικών federalist papers

επαναλαμβάνοντας και ορίζοντας κοινό γεωμετρικό τόπο γνωστό σε όλους να

μπορούμε να εξουδετερώσουμε ένα από τα νευραλγικά του σημεία.... εφαρμόζοντας τζούντο σε χρόνο ίσως παραπάνω από 7 μήνες...


Δεν είναι τυχαίο που ο Όμηρος επαναλαμβάνει την φράση ροδοδάκτυλλη αυγούλα Ηώ και φυσικά δεν οφείλεται σε λεξιπενία. Θέλει με αυτόν τον τρόπο να συνδέεται με τα προηγούμενα να τα θυμίζει και να μη χαθεί κάποιος.Τον χρησιμοποιεί σαν μίτο και σημείο αναφοράς και γυρνά πάλι σε αυτό τον φάρο και κέντρο του κύκλου του χορού των 40 και μία ...ημερών.


Τα Ομηρικά Έπη, που οι χριστιανοί τα γνωρίζουν πολύ καλά και σαν Έλληνες δεν μπορούν να τα απορρίψουν απλώς θέλουν να τα παντρέψουν στο εκτρώμα του Ελληνοχριστιανικού αταίριαστου μνηστηριακού γάμου με την Ελληνική ψυχή που πολιορκείται επίμονα.


Συνεχίζω λοπόν στην σκέψη και την γραμμή ....την αλυσίδα του σύγχρονου Ζείρωνα ποιητή!

Οι Σειρήνες του χριστιανισμού τραγούδησαν γλυκά για αυτούς τάζοντας τους πολλά και τον παράδεισο και τσακίσαν το μυαλό τους στα βράχια.

Η λογική τους έχει μουδιάσει στο άμεσο κοίταγμα της Μέδουσας που συστήθηκε σαν «αληθινός θεός»

Ο Χριστιανισμός είναι ο Αντίνοος ο χονδρός αρχιμνηστήρας, πρώτος τραπέζι πίστα στο μεγάλο φαγοπότι εις βάρος μας.

Ο Πολύφημος Υιός της Ιχθυακής ποσειδώνιας ατλαντικής συμμαχίας και θρησκείας

αρμέγει τα πρόβατα και καταβροχθίζει τους συντρόφους του Οδυσσέα. Κάθε ομοιότητα με ληστές εσταυρωμένους δεν είναι συμπτωματική.

Ο Έλληνας, ο Κύκλωπας και η έννοια του θεού!
Ο Κ ύκλωπας και η τύφλωση του:
Η έξοδος… στον ορθολογισμό!
Η νέα θρησκεία ήρθε με την μορφή “προβάτου”, μιλώντας για ειρήνη και αγάπη σε ένα κόσμο εξαθλιωμένο που εκείνη την εποχή το είχε τόσο αν...άγκη και το χρειαζόταν.
Οι Έλληνες αγκάλιασαν την καινούργια κοσμοθεώρηση και φιλοσοφία.
Η αγάπη τους για τον στοχασμό και το καθήκον της φιλοξενίας τους, αλλά και η παιδική αφέλεια τους οδήγησε… στο μοιραίο λάθος.
Αγκάλιασαν μια φιλοσοφία, συμπαραστάθηκαν πονόψυχα σε ένα εσταυρωμένο, κοιμήθηκαν με τον καλεσμένο ξενόφερτο και ξύπνησαν με ένα αδίστακτο μνηστήρα στο κεφάλι τους, πριν το καταλάβουν.
Ένα μνηστήρα αρχηγικό, ραδιούργο, αντινοικό, θρασύ, που θα έπαιρνε την πρώτη θέση στο τραπέζι, απόντος του Οδυσσέα, που είχε φύγει για καινούργιους πολέμους, και θα πολιορκούσε επίμονα την Πηνελόπη, την ψυχή του Ελληνισμού, με ένα συνεχές φλερτ, κάνοντας και δώρα μερικές φορές, αλλά μη μπορώντας ποτέ να την κατακτήσει και να ενωθεί μαζί της.
Η Πηνελόπη “διαμένει” σε Υψηλά δωμάτια, που θα παραμείνουν απρόσιτα για αυτόν
και ερμητικά κλειστά.
Ο Ελληνισμός είχε παγιδευτεί στα πλοκάμια μιας αδίστακτης επιχείρησης και θάμενε πολύ χρόνο εκεί παγιδευμένος και υπνωτισμένος.
Οι συγκυρίες βοήθησαν τον χριστιανισμό να επιβληθεί εξυπηρετώντας τα σχέδια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που …τον προώθησαν.
Στρώσαν το κάθισμα και δώσαν στον Αντίνοο …την πρώτη θέση.

Καλό ξημέρωμα με την καινούργια ροδοδάκτυλη Ηώ!

Η νέα εποχή θα είναι των Νοήμονων Ελλήνων!Δική μας!-Αστραία

Λαγκαδάς 13.09.2010

Προς: Κον Δήμαρχο ΛΑΓΚΑΔΑ

Κοινοποίηση: 1. ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΛΟΥΤΡΩΝ ΛΑΓΚΑΔΑ
2. Πίνακα αποδεκτών

Αγαπητέ κύριε Δήμαρχε του Λαγκαδά και πρόεδρε των λουτρών του Λαγκαδά.

Επισκευθήκαμε τελευταία τα λουτρά του Λαγκαδά και θα θέλαμε να σας συγχαρούμε για τις εργασίες ανακαίνισης που πραγματοποιήσατε που είχαν σαν αποτέλεσμα να ανεβάσουν σε αρκετά υψηλό επίπεδο τους χώρους όπως και τις παρεχόμενες υπηρεσίες.
Σας συγχαίρουμε επίσης για την απόφασή σας να ονομάσετε μία από τις αίθουσες «Μυγδονία», τονίζοντας την Ελληνικότητα της περιοχής σε χαλεπούς καιρούς.
Με την επιστολή μας αυτή θα επιθυμούσαμε να διατυπώσουμε την καλοπροαίρετη αντίθεσή μας στην ονομασία της δεύτερης αίθουσας σε «Ιουστινιανός» και να σας πληροφορήσουμε για τον βίο και την πολιτεία του ανωτέρω ανθέλληνος αυτοκράτορος που στον ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟ ΚΩΔΙΚΑ αποκαλεί τους ΈΛΛΗΝΕΣ, ΑΛΗΤΗΡΙΟΥΣ , παραθέτοντας αποσπάσματα από το έργο του βιογράφου του, Προκόπιο.
Από τα αποσπάσματα αυτά θα διαπιστώσετε πως δεν αρμόζει σε έναν άνθρωπο που ο Προκόπιος ονομάζει «κακούργο» και «αυτοκράτορα-δαίμονα» να ονοματίσετε το λουτρό με το δυσώνυμο αυτό όνομα.
Εσείς ως έντιμος και ευγενής πολίτης όχι μόνο δεν θα επιτρέπατε να εισέλθει στην οικία σας ο άνθρωπος αυτός αλλά και την σύζυγό του θα αποφεύγατε και θα συμβουλεύατε τις κόρες και τους γιούς σας να μην τους πλησιάσουν, αφού τότε οι πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας βρίσκονταν κάτω από το κράτος του τρόμου και των απηνών διώξεων.

Τα παρακάτω αποσπάσματα ελήφθησαν από το βιβλίο «Προκοπίου Καισαρέως. Ανέκδοτα ή Απόκρυφη ιστορία» των εκδόσων ΑΓΡΑ σε μετάφραση Αλόη Σιδέρη.
Όσον αφορά το τολμηρό τους περιεχόμενο δεν ευθύνομαι εγώ που σας αποστέλλω την επιστολή αυτή, ούτε βέβαια ο συγγραφέας Προκόπιος αλλά οι ίδιοι οι αυτουργοί των απεχθών αυτών πράξεων που περιγράφονται κατωτέρω.
Εάν δεν γνωρίζετε τα περιγραφόμενα γεγονότα τότε για την έκπληξη που θα σας προκαλέσουν ευθύνονται αυτοί που για προσωπικούς ίσως ή και για ιδεολογικούς λόγους μας απέκρυψαν την αλήθεια και μας οδήγησαν να τιμούμε ανθρώπους που θα έπρεπε να τους καλύψει η χλεύη και η περιφρόνηση.
Για τον λόγο αυτό κύριε Δήμαρχε αντικαταστήσατε το όνομα «Ιουστινιανός» από τον λουτήρα και δώσατε ένα πιο αρμόζον στα καλά ήθη και την αξιοπρέπειά μας σαν Έλληνες.

ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ-ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Ο Προκόπιος στην εισαγωγή του γράφει:

« Έδώ θά καταγραφούν μέ κάθε λεπτομέρεια όλα όσα έτυχε να συμβούν σέ κάθε σημείο της Ρωμαϊκής Επικράτειας. Ό λόγος ότι ήταν αδύνατο νά καταγράφουν οι πράξεις μέ τόν πρέποντα τρόπο όσο οί αυτουργοί τους ήταν ακόμα στη ζωή, γιατί, αν με ανακάλυπταν, δέν θά μπορούσα νά γλιτώσω από τόν πιο οικτρό θάνατο και δέν μπορούσα νά είμαι σίγουρος ούτε κάν για τήν ασφάλεια των πιο στενών μου συγγενών.
[. . .] Ωστόσο καθώς τώρα πρόκειται νά αποδυθώ σ' έναν διαφορετικό αγώνα δύσκολο καί φοβερά άνισο, καθώς έχει νά κάνει με το έργο και τις ημέρες του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας, αίσθάνομαι νά τρέμω από τό φόβο μου και νά κάνω όσο πιο πίσω, όσο αναλογίζομαι ένα πράγμα : ότι τώρα πιά πρόκειται νά γράψω τέτοια συμβάντα πού ούτε πιστευτά θά φανούν ούτε φυσικά στις επόμενες γενιές επειδή, μάλιστα, όταν μας μιλάνε για κάτι πού συνέβη πριν από πολύν καιρό, τ' ακούμε λίγο σαν παραμύθι, φοβάμαι μήπως με περάσουν γιά μυθοπλάστη και μέ κατατάξουν στους, τραγικούς ποιητές.
[. . .] Ερχομαι νά πώ τί λογής άνθρωποι ήταν ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα και μέ ποιόν τρόπο οδήγησαν στην καταστροφή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
[. . .] Σ' όλα τά μέρη κλονίστηκαν τα πάντα και τίποτα πιά δέν έμεινε όρθιο και ή σύγχυση οδήγησε σέ πλήρη ανατροπή του νόμου και της τάξης.
[. . .] Καμιά έρευνα δέν διεξαγόταν γιά τά εγκλήματα πού είχαν γίνει. Τά κτυπήματα έπεφταν απροσδόκητα πάνω σέ όλους και κανένας δεν βρισκόταν νά υπερασπίσει τά θύματα. Καμιά δύναμη δεν είχε απομείνει, ούτε νόμου ούτε συμβολαίου, γιά νά διασφαλίσει τήν τάξη και όλα συνταράχτηκαν άπό τήν ολοένα αυξανόμενη κυριαρχία της βίας και τό πολίτευμα έμοιαζε πιο πολύ μέ τυραννίδα, πού δέν είχε όμως τουλάχιστον εγκαθιδρυθεί, άλλα κάθε μέρα άλλαζε μορφή και βρισκόταν πάντα στην αρχή της.
[. . .] Ακόμα κι οί αποφάσεις των αξιωματούχων έμοιαζαν νά λαμβάνονται υπό το κράτος τού τρόμου από ανθρώπους πού το φρόνημά τους είχε καταντήσει δουλικό από τό φόβο ενός ανδρός.
[. . .] Πουθενά στον κόσμο δέν γεννήθηκε κανείς τόσο παραδομένος σέ κάθε είδους ηδονή όσο ή Θεοδώρα. Συχνά πήγαινε σέ συμπόσια μαζί μέ δέκα ή και περισσότερους νεαρούς, όλους εξαιρετικά γεροδεμένους, πού είχαν κάμει δουλειά τους τή λαγνεία, και επιδιδόταν σέ ολονύχτια όργια μέ όλους μαζί τους συνδαιτημόνες.
[. . .] Άλλα μόλις έφτασε πάλι στό Βυζάντιο, την ερωτεύτηκε ο Ιουστινιανός μέ παράφορο έρωτα. Στην αρχή τή συναναστρεφόταν ώς ερωμένη, μολονότι τήν είχε ανυψώσει στό αξίωμα της πατρικίας. Ή Θεοδώρα λοιπόν τά κατάφερε αμέσως νά αποκτήσει υπέρμετρη δύναμη και τεράστια πλούτη. Όσο γιά τό κράτος, καιγόταν σάν προσάναμμα γιά χάρη αυτού του έρωτα. Μέ τή βοήθεια της Θεοδώρας εκείνος προξενούσε ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές στον λαό και όχι μόνο στο Βυζάντιο αλλά και σ’ όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
[. . .] Στην εμφάνιση λοιπόν έτσι ήταν o Ιουστινιανός το χαρακτήρα του όμως δέν μπορω να τον περιγράψω με ακρίβεια. Ήταν, σαν να πούμε, τόσο κακούργος όσο και μωρόπιστος, ο τύπος του ανθρώπου πού λέγεται κουτοπόνηρος. Ό ίδιος δεν ήταν ποτέ ειλικρινής μέ τους γύρω του και όλα τα λόγια και τα έργα του Έκρυβαν πάντα δόλιες σκέψεις. Ωστόσο εύκολα έπεφτε θύμα αυτών πού ήθελαν να τον εξαπατήσουν. Μέσα του υπήρχε έκ φύσεως ενα ασυνήθιστο μείγμα βλακείας και κακοήθειας. Ίσως μάλιστα αύτό ακριβώς να ενοούσε ένας φιλόσοφος της περιπατητικής σχολής πού είχε πει τον παλιό καιρό ότι τα πιό αντίθετα μεταξύ τους στοιχεία βρίσκονται μέσα στή φύση του άνθρωπου, όπως ακριβώς στή μείξη τών χρωμάτων.
ΠΕΜΠΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ-ΔΑΙΜΟΝΑ
[. . .] Ότι ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα άλλα ήταν, όπως αναφέρθηκε, κάποιος δαίμονας άνθρωπόμορφος, θα μπορούσε κανείς νά το αποδείξει σταθμίζοντας τό μέγεθος των κακών πού έκαμε στους ανθρώπους, γιατί ή δύναμη του ανθρώπου πού δρα φανερώνεται στο υπέρμετρο μέγεθος τών πράξεων του. Ό άνθρωπος αυτός λοιπόν έχει σκοτώσει τόσο πολλούς, ώστε κανένας στον κόσμο, μου φαίνεται, δεν θα ήταν ποτέ σέ θέση νά πει τον ακριβή αριθμό τους, παρά μόνο ό θεός. Πιό γρήγορα, νομίζω, θά μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ό αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας όμως κατά προσέγγιση τις περιοχές πού κατάντησαν τελικά ακατοίκητες, λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι. (Ό Gibbon υπολογίζει τις απώλειες σέ ανθρώπινες ζωές στο διάστημα της βασιλείας του Ιουστινιανού σέ εκατό εκατομμύρια).
Ή Λιβύη, γιά παράδειγμα, πού έχει τόσο μεγάλη έκταση, έχει ερημωθεί σέ τέτοιο βαθμό, ώστε, διατρέχοντας μεγάλες αποστάσεις, είναι όχι μόνο δύσκολο, αλλά και αξιομνημόνευτο νά συναντήσεις άνθρωπο.
Για την Θεοδώρα την σύζυγό του γράφει:
[9.10-15] Όταν όμως έγινε γυναίκα (η Θεοδώρα) καί ωρίμασε επιτέλους, άρχισε ν' απασχολείται στο θέατρο κι αμέσως έγινε το είδος της πόρνης πού οί παλιοί τις έλεγαν παρακατιανές. (Ή λέξη στό πρωτότυπο είναι «πεζήν » καί, στην κυριολεξία της, σημαίνει τό στρατιώτη του πεζικού πού είχε τήν ταπεινότερη θέση στον ρωμαϊκό στρατό).
Ούτε αυλό έπαιζε ούτε τραγουδούσε ούτε κάν έκανε τη χορεύτρια, άλλα μόνο πρόσφερε τά τρυφερά της νιάτα στον πρώτο τυχόντα ασκώντας το επάγγελμα μ' όλο της το σώμα. Αργότερα άρχισε ν' ανακατεύεται σ' όλες τις δουλειές του θεάτρου μαζί μέ τους κωμικούς ηθοποιούς κι έπαιρνε μέρος μαζί τους στις παραστάσεις πού δίνονταν εκεί, βοηθώντας τους γελωτοποιούς μέ διάφορες αίσχρολογίες. Ήταν πρώτη στά αστεία καί στά πειράγματα καί, γι' αυτά της τά καμώματα, γρήγορα έγινε περιζήτητη. Ή γυναίκα αυτή ήταν τελείως ξετσίπωτη καί κανείς δέν τήν είδε ποτέ να κοκκινίζει, άλλα προσέφερε αναίσχυντες υπηρεσίες χωρίς τον παραμικρό δισταγμό καί ήταν τέτοιος τύπος πού, όταν Έτρωγε χαστούκια καί κατακεφαλιές, χαριεντιζόταν κι έσκαζε στά γέλια καί, βγάζοντας τά ρούχα της, τά έδειχνε όλα θεόγυμνα στον πρώτο τυχόντα κι άπό μπρος κι άπό πίσω, ένώ τό σωστό είναι αυτά τά πράγματα νά μένουν κρυμμένα άπό τά μάτια τών ανδρών.
Τους εραστές της τους βαριόταν καί τους κορόιδευε καί τά κατάφερνε πάντα νά κερδίζει τις ακόλαστες ψυχές τους δείχνοντας τους μέ καμάρι όλο καί πιο ασυνήθιστα κόλπα στο κρεβάτι. Σέ κανέναν άπ' αυτούς πού συναναστρεφόταν δέν καταδεχόταν ν' αφήσει τήν
[9.15-21] πρωτοβουλία αντίθετα, εκείνη τους ερέθιζε όλους, ακόμα καί τα αμούστακα παιδιά, λέγοντας πρόστυχα αστεία καί κουνώντας ξεδιάντροπα τον πισινό της. Πουθενά στον κόσμο δέν γεννήθηκε κανείς τόσο παραδομένος σέ κάθε είδους ηδονή όσο αυτή. Συχνά πήγαινε σέ συμπόσια μαζί μέ δέκα ή καί περισσότερους νεαρούς, όλους εξαιρετικά γεροδεμένους, πού είχαν κάμει δουλειά τους τή λαγνεία, καί επιδιδόταν σέ ολονύχτια όργια μέ όλους μαζί τους συνδαιτυμόνες. Ύστερα, όταν δέν έμενε πιά πνοή σέ κανέναν άπ' αυτούς, εκείνη πήγαινε κι έβρισκε τους υπηρέτες τους, πολλές φορές καμιά τριανταριά, καί ζευγάρωνε μέ έναν-έναν άπ' αυτούς άλλα ούτε κι έτσι μπορούσε να χορτάσει τη λαγνεία της.
Μιά φορά που είχε πάει στό σπίτι ενός διακεκριμένου προσώπου, κι ένώ όλοι οί συνδαιτυμόνες τήν κοίταζαν πιωμένοι, καθώς λένε, ανέβηκε στην άκρη του ανακλίντρου πλάι στά πόδια τους καί, σηκώνοντας μέ τον πιο αηδιαστικό τρόπο τά φουστάνια της, θεώρησε καλό νά τους κάμει επιτόπου μια επίδειξη λαγνείας. Κι ενώ δούλευε καί μέ τις τρεις τρύπες μαζί, κατηγορούσε τή φύση, παραπονούμενη πού δέν της είχε κάμει πιο φαρδιές καί τις τρύπες τών μαστών της ώστε νά μπορεί νά σκαρφίζεται κι άλλα κόλπα συνουσιαζόμενη κι άπό κει. Συχνά βέβαια εμενε εγκυος, αλλά, μεταχειριζόμενη διάφορα κόλπα, τά κατάφερνε αμέσως νά αποβάλλει.
Πολλές φορές μάλιστα γδυνόταν ακόμα καί στό θέατρο, μπροστά στά μάτια όλου του κόσμου καί στεκόταν ανάμεσα στους θεατές γυμνή, φορώντας μόνο μιά ποδίτσα γύρω άπό τους βουβώνες καί τά αιδοία, όχι όμως επειδή ντρεπόταν νά δείξει ακόμα κι αυτά στον κόσμο, άλλα επειδή δέν επιτρέπεται σέ κανέναν νά παρουσιάζεται ολωσδιόλου γυμνός στό θέατρο πρέπει νά φοράει τουλάχιστον ένα διάζωμα γύρω από τους βουβώνες καί τά αιδοία. Μ' αυτό λοιπόν τό ντύσιμο ξάπλωνε κατάχαμα καί κειτόταν ανάσκελα. Μερικοί θεατές, πού έπαιζαν κατά κανόνα τό ρόλο αυτόν, της έριχναν πάνω στό αίδοϊο της κριθάρι, πού τό έπιαναν σπυρί σπυρί καί τα έτρωγαν χήνες γυμνασμένες έπί τούτω.
[9.21-28] Εκείνη όχι μόνο σηκωνόταν χωρίς να κοκκινίζει, άλλα καί φαινόταν να περηφανεύεται γι' αύτη την παράσταση. Δέν ήταν μόνο ξεδιάντροπη, άλλα καί τα κατάφερνε καλύτερα άπό τον καθένα να παρασύρει τους άλλους στην άδιαντροπιά. Συχνά γδυνόταν καί στεκόταν πάνω στη σκηνή ανάμεσα στους μίμους, πότε γέρνοντας τό κορμί της προς τα πίσω καί πότε τουρλώνοντας τον πισινό της καί προς αυτούς πού τήν είχαν χαρεί καί προς τους άλλους πού δέν τήν είχαν ακόμα πλησιάσει, επιδεικνύοντας μέ καμάρι τα συνηθισμένα της γυμνάσματα. Μέ τόση λαγνεία καμάρωνε για τό κορμί της, ώστε φαινόταν ότι δέν έχει τό αιδοίο της στή φυσική του θέση όπως οι άλλες γυναίκες, άλλα ότι τό 'χει στο κούτελο. Άλλα κι εκείνοι πού τήν πλησίαζαν αμέσως αποκαλύπτονταν ότι δέν τό συνήθιζαν να συνουσιάζονται κατά τους νόμους της φύσης γι' αυτό καί τα αξιοσέβαστα πρόσωπα, όταν τή συναντούσαν στην αγορά, άλλαζαν δρόμο κι έφευγαν βιαστικά από φόβο μήπως αγγίξουν κάποιο από τά φορέματα αυτής της γυναίκας καί νομιστεί ό!
τι κόλλησαν τό μίασμα. Όσοι τήν έβλεπαν, ιδιαίτερα νωρίς τό πρωί, τό 'χαν γιά γρουσουζιά.
[. . .] Μετά άπό τους Σαμαρείτες άρχισε νά καταδιώκει τους Έλληνες υποβάλλοντας τους σέ σωματικά βασανιστήρια και αρπάζοντας τά χρήματα τους. Ακόμα κι όσοι άπ' αυτούς, στην προσπάθεια τους νά γλιτώσουν με τά λόγια άπό τις επικείμενες συμφορές, αποφάσισαν νά ασπαστούν τή χριστιανική θρησκεία, αυτοί λοιπόν, τις περισσότερες φορές, συλλαμβάνονταν ύστερα από λίγο.
Όσον αφορά για το «περίφημο» νομοθετικό έργο του Ιουστινιανού παραθέτουμε τα παρακάτω αποσπάσματα από τον ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟ ΚΩΔΙΚΑ που αποδεικνύουν πως επρόκειτο για εχθρό και ολετήρα του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ:

«ΘΕΣΠΙΖΟΥΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΗΤΗΡΙΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΕΒΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ»

ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.9 και
Β1.1.19 ως και ΝΟΜΟΚΑΝΟΝΑ 6.3.

Διατάζουμε τους άρχοντες μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας(δηλαδή να αναζητούν περιπτώσεις τελέσεως ιεροτελεστιών της ελληνικής θρησκείας), έτσι ώστε να μην συμβαίνουν (οι ιεροτελεστίες αυτές), αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται... Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη (την περιουσία του) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε, σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του ελληνισμού (δηλαδή ιεροτελεστία της ελληνικής θρησκείας)... όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ' αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται (δηλαδή θα κατάσχονται). Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία (διατάζουμε) να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προηγούμενοι (χριστιανοί) βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη (εννοεί την ελληνική θρησκεία), με τις οποίες (τιμωρίες!) προσπαθούσαν να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη (δη!
λαδή την ορθοδοξία).
ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΙ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.10 Επειδή μερικοί συνελήφθησαν (αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάπτισμα) διακατεχόμενοι από την πλάνη (δηλαδή να ακολουθούν την ελληνική θρησκεία) των ανόσιων μυσαρών (δηλαδή των μισητών) Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα (δηλαδή τις ιεροτελεστίες τους) που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο θεό (μας) (δηλαδή τον γιαχβέ)... Αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας...(!) Αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών (δηλαδή την ποινή του θανάτου). Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν παραμελήσουν να το κάνουν (δηλαδή να ζητήσουν μόνοι τους το βά!
πτισμα) δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα (δηλαδή θα τους αφαιρείται η ιθαγένεια), ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κινητής, ούτε ακίνητης. ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον, θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες, θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα (δηλαδή κλείσιμο σχολών!), που διδάσκεται από όσους πάσχουν από την νόσο και την μανία (μάθησης) των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μη μπορούν πια να διαφθείρουν της ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν (λοιπόν) φανεί κάποιος τέτοιος άνθρωπος και δεν τρέξει στις άγιες εκκλησίες μας, μαζί με όλους τους συγγενείς και τους οικείους του, θα τιμωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές, θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο, τα παιδιά, όταν είναι σε μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, (δηλαδή υποχρεωτικός νηπιοβαπτισμός) όσοι δε είναι μεγαλύτεροι στην ηλικία, πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μα!
ς και να διδάσκονται τις γραφές και τους (βιβλικούς) κανόνες. Αφού δε
εννοήσουν και αποβάλουν την παλαιά πλάνη (δηλαδή την ελληνική θρησκεία και φιλοσοφία), θα μπορέσουν να δεχθούν το βάπτισμα και στη συνέχεια να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθόδοξων χριστιανών. Όσοι δε, έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα, ή μεγάλη περιουσία και για να κρατήσουν τα προσχήματα (προσποιούμενοι τους πιστούς) ήλθαν ή πρόκειται να έλθουν να βαπτισθούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην ελληνική πλάνη, διατάσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά δικαιώματα τους και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες, αφού ολοφάνερα πήραν το βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη, θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλητήριους Έλληνες. (δηλαδή έτσι μας έβλεπε ο Ιουστινιανός, ως αλητήριους),
1. 11. De Paganis, sacrificiis et templis: Από τώρα και στο εξής δεν αρμόζει πιά να αποδίδουμε τις τιμές πού αποδίδονταν προηγουμένως σε ανόσια και αηδιαστικά αγάλματα, ούτε να στολίζουμε με στεφάνια ανόσιους ναούς, ούτε να ανάβουμε ανόσιες φωτιές, ούτε να καίμε λιβάνια, (...) και να διαπράττουμε την ιεροσυλία αυτών των θρησκειών. Επίσης όποιος αποπειραθεί να τελέσει θυσία (...) και κατηγορηθεί (...) ότι έχει διαπράξει τέτοια πράγματα, θα υπόκεινται στην εσχάτη των ποινών και σε προγραφή όλης τους της περιουσίας.

1.11.4. Επίσης ορίζουμε ότι επιτρέπουμε στον λαό να επιδοθεί σε απολαύσεις σύμφωνα με τα παλαιά έθιμα, χωρίς όμως καμία θυσία και χωρίς καμμία καταραμένη δεισιδαιμονία..."
1.11.5 (415). Επιθυμούμε να προσαρτήσουμε στο αυτοκρατορικό μας ταμείο όλους τους τόπους που προηγουμένως υπάγονταν στη θρησκευτική πλάνη των παλαιών. Αυτό βεβαίως που με πολλαπλά διατάγματα έχουμε χαρίσει στην σεβαστή εκκλησία, αυτοδικαίως θα τα διεκδικεί η χριστιανική εκκλησία
1.11.7. (451). Διατάσσεται ότι κανείς δεν θα τιμήσει και δεν θα λατρέψει ολόψυχα ιερά, τα οποία έτσι και αλλιώς έχουν κλείσει. Ο παραβάτης θα υπόκειται στην εσχάτη των ποινών και σε προγραφή όλης του της περιουσίας. Αν κάποιος επιφανής διαπράξει τέτοιο έγκλημα υποχρεώνεται να πληρώσει πενήντα λίβρες χρυσού ο ίδιος και πενήντα λίβρες για τους αξιωματούχους της ακολουθίας του στο αυτοκρατορικό μας ταμείο
1.11.9. Διατάζουμε τους άρχοντες μας (...) να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της Ελληνικής θρησκείας (...) (και) αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται. (...) Να μην έχει κανένας το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη ή να χαρίζει με δωρεά κάτι σε πρόσωπα ή τόπους που έχει επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού. (...) Να διατηρηθούν (...) εν ισχύ όλες τις τιμωρίες με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την Ελληνική πλάνη, (...)

ΟΙ ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ
(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)
Το τραγικό ατύχημα του ελικοπτέρου(Ε/Π) Σινούκ και η απώλεια 17 ατόμων , μαζί και του Πατριάρχου Αλεξανδρείας, συντάραξε το Πανελλήνιο. Τώρα προέχει η ανεύρεση των υπολοίπων επιβαινόντων και η διερεύνηση του ατυχήματος .
α/ Πιθανά αίτια της πτώσεως Τα πιθανότερα αίτια των αεροπορικών ατυχημάτων είναι α/ σφάλματα προσωπικού και β/ οι καιρικές συνθήκες . Όμως εδώ αποκλείονται και τα δύο. Διότι και το προσωπικό ήτο πεπειραμένο και ο καιρός καλός, δεδομένου ότι τα Ε/Π Σινούκ είναι παντός καιρού. Άλλα πιθανά αίτια της συντριβής του ενδέχεται να είναι μιά καταστροφική μηχανική βλάβη. Ο τύπος του Ε/Π Σινούκ-παρότι το απολεσθέν ήτο καινούργιο - έχει στο ενεργητικό του τέτοιες καταστροφικές μηχανικές βλάβες των στροφείων. [Είναι δε γνωστόν ότι τα οριζόντια στροφεία εκτός από έλικες προωθήσεως παίζουν και ρόλο πτερύγων, σε περίπτωση δε καταστροφής των το Ε/Π χάνει όχι μόνον την ικανότητα προωθήσεως αλλά και την ικανότητα στηρίξεως, οπότε η συντριβή του είναι βεβαία] Συντριβή του Ε/Π μπορεί επίσης να προέλθει από έκρηξη των δεξαμενών καυσίμων ή του κινητήρος του. Τέλος θεωρώ μάλλον απίθανη την καταστροφή του εξ αιτίας δολιοφθοράς . Συνήθως η μη εκπομπή SOS οφείλεται σε καταστροφική βλάβη ή σε έκρηξη. Επομένως όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά και πρέπει να ερευνηθούν . Ελπίζουμε δε να δοθούν στην δημοσιότητα και να μην κρατηθούν μυστικά, όπως στην περίπτωση της συντριβής του Ε/Π στα Ιμια.
2/ Μη κινητοποίηση του συστήματος Ερεύνης και Διασώσεως. Η αδυναμία συντονισμού του συστήματος των αεροπορικών μέσων, και Ερεύνης και Διασώσεως είναι χαρακτηριστική. Κάτι δεν πάει καλά με τον συντονισμό της ΥΠΑ με τις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και μεταξύ τους. Στην προκειμένη περίπτωση φταίνε : α/ το ΓΕΣ διότι δεν έχει επιβάλει αυστηρούς κανονισμούς παρακολουθήσεως των πτήσεων των Α/Φ του, β/ η Πολεμική Αεροπορία που είναι υπεύθυνη για την παρακολούθηση μέσω των Ραντάρ όλων των πτήσεων στον Ελληνικό εναέριο χώρο και γ/ η ΥΠΑ που έχει την συνολική ευθύνη για ό,τι ίπταται εντός του FIR Αθηνών.
3/ Η Διάθεση Στρατιωτικών Μέσων για αλλότριους Σκοπούς
Πρέπει να ερευνηθεί και να επανεξετασθεί η διάθεση των πανάκριβων στρατιωτικών μέσων για μη στρατιωτικούς σκοπούς . Με τον δέοντα σεβασμό προς την μνήμη του αδικοχαμένου πατριάρχου ας μου επιτραπεί να θίξω το θέμα της διαθέσεως στρατιωτικών μέσων προς την Ορθόδοξη Εκκλησία-και όχι μόνον. Κατ’ αρχήν η διάθεση κρατικών μέσων στα θρησκευτικά δόγματα δέον να απαγορευθεί, διότι βάσει της ρήτρας ίσης μεταχείρισης θα πρέπει αυτή να επεκταθεί προς όλα τα εν Ελλάδι δόγματα. Επίσης αντισυνταγματική είναι και η διάταξη βάσει της οποίας οι επίσκοποι θεωρούνται στο Στρατό ως αντιστράτηγοι και κάνοντας χρήση του βαθμού των αιτούν στρατιωτικά μέσα και προσωπικό προς χρήση των μητροπόλεων τους(αεροσκάφη, τζιπ, τηλέφωνα , διάθεση στρατιωτικών αποσπασμάτων για λιτανείες κλπ). Είναι λοιπόν ανάγκη να διαχωρισθεί το Κράτος από την Εκκλησία . Η στενή σύζευξη Πολιτείας και Ορθοδοξίας μας μεταφέρει σε θεοκρατικά καθεστώτα της Ανατολής και δεν συνάδει με την ανεξιθρησκεία που προβλέπει το Ελληνικό Σύνταγμα.
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

         ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ  &  ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ:

          ------------------------------------------------

                    Πρόλογος-Εισαγωγή:

                         -----------------

Αφορμή του παρόντος άρθρου έδωσε ο Αντι-Ρατσιστικός νόμος,

που τα πιόνια και μαριονέτες των Κοσμοκρατόρων, (δυστυχώς «Έλληνες» πολιτικοί),  κατέθεσαν στη Βουλή, προς ψήφιση.

Αυτό το ρατσιστικό κατά των Ελλήνων νομοσχέδιο, χαρακτηρίζετε από τους Έλληνες σαν μισελληνικό, αφού στρέφεται κατά των Ελλήνων.

Δεν προστατεύει τις γενοκτονίες των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, από τους Τούρκους, (Ποντίων, κ.λ.π.), αλλά καλύπτει και προστατεύει γενοκτονίες άλλων λαών, που διεπράχθησαν από βαρβάρους.(Ναζί, Τούρκους, κλπ). Προστατεύει τους εισβολείς στη πατρίδα μας, παράνομους μετανάστες, σε αδικίες και εγκλήματα, κατά των νόμιμων κατοίκων αυτής της χώρας, των Ελλήνων φορολογουμένων.

Επομένως δεν είναι αντι-ρατσιστικός ο νόμος αυτός, αλλά είναι ρατσιστικός, αφού στρέφεται κατά των Ελλήνων.

Δεν μας έφτανε η Γενοκτονία των Ελλήνων που διαπράττεται σήμερα από τους Παντοκράτορες, και η ανθρωπιστική κρίση η σοβούσα στην Ελλάδα, έχουμε και τον αντι-ρατσιστικό νόμο. Με την απάνθρωπη λιτότητα, και το τεχνικό χρέος που μας φόρτωσαν, οι Κοσμοκράτορες παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων.

Οι υπουργοί της κυβερνήσεως Σαμαρά έχουν εξουσία ΜΟΝΟΝ επάνω στους δημοσίους υπαλλήλους, στα χαμηλά λαϊκά στρώματα, στους σχολικούς φύλακες, στους νοσηλευτές, στις νοσοκόμες,  στους δημοτικούς χωροφύλακες, και στις καθαρίστριες των υπουργείων, επάνω στους οποίους εφαρμόζουν τη διαθεσιμότητα, και τη λεγόμενη κινητικότητα. Εφαρμόζουν μαζικές απολύσεις, και κατασχέσεις κατοικιών με πλειστηριασμούς. Όλα τα έσοδα του Κράτους τα εναποθέτουν στα πόδια των Σιωνιστών Κοσμοκρατόρων.

Οι Πρωθυπουργοί δεν είναι ηγέτες, αλλά εντολοδόχοι της Σιωνιστικής Τρόϊκα, και των Παντοκρατόρων Επικυρίαρχων. (βλέπε Σαμαρά).

Είναι τα παιδιά «για όλες τις δουλιές», της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

(«Δουλίτσες» λέει ο κύριος Τράγκας στις εκπομπές  χαριτολογώντας).

Οι Πρωθυπουργοί είναι ανθρωπάκια, υπαλληλάκια του ROTHSCHILD.

       Σιωνισμός:

        ---------------

Από τα λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειες λαμβάνουμε την ερμηνεία ότι, Σιωνισμός είναι ένα πολιτικοθρησκευτικό κίνημα που ιδρύθηκε κατά τα

τέλη του περασμένου αιώνα με σκοπό,

τη δημιουργία στην Παλαιστίνη του νέου Εβραϊκού κράτους.

Όταν ο σκοπός επετεύχθη, και ιδρύθηκε το πανίσχυρο κράτος του Ισραήλ, ο Σιωνισμός απέκτησε μεγάλη δύναμη, εξελίχθηκε σε μια μορφή διεθνούς Σιωνισμού-Παντοκρατόρων & Κοσμοκρατόρων, και ενισχύθηκε δυνατά από μεγάλα και τρανταχτά ονόματα της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής, εξελίχθηκε δε στη μορφή της Νέας Τάξης Πραγμάτων, και Παγκοσμιοποίησης, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα με Επικυριαρχία και Παντοκρατορία επάνω στο πλανήτη Γη.

Οι Παντοκράτορες ελέγχουν σήμερα ΗΠΑ & Ε.Ε. και άλλα κράτη, και διεθνείς οργανισμούς, όπως π.χ. ΝΑΤΟ,  Ο.Η.Ε., κ.λ.π.

Στην Ελλάδα τη Σιωνιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων την προωθούν ανθέλληνες πρωθυπουργοί, όπως π.χ. Ααρών Αβουρί, Jeffrey, κ.λ.π.

Σήμερα οι Επικυρίαρχοι προσπαθούν να «βάλλουν χέρι» στην Ουκρανία, μέσω της Σιωνιστικής Ε.Ε. Καλά δεν βλέπουν οι Ουκρανοί τι πάθαμε εμείς οι Έλληνες, που είμαστε μέσα στη φωλιά του λύκου;;; Μας λήστεψαν και μας κατάστρεψαν, συνεργία προδοτών πολιτικών!

Ο  Σιωνισμός έχει βαθιές ρίζες μέσα στην Εβραϊκή Θρησκεία.

Η Εβραϊκή θρησκεία είναι η μητρική θρησκεία των άλλων δύο μεγάλων θρησκειών, του Χριστιανισμού, και Ισλαμισμού.

Ο Σιωνισμός σήμερα ιδρύει μια νέα θρησκεία, τη λεγόμενη Πανθρησκεία, η οποία και αυτή έχει τις ρίζες της στην Εβραϊκή θρησκεία. Οι ΗΠΑ είναι η πρώτη χώρα που ασπάζεται τη Πανθρησκεία

Όπως γράφει η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ» της Τρίτης 03/12/13

ανακαλυφθέν προσφάτως «Εβραϊκό Πρωτόκολλο του έτους 1860» λέει,

«Δεν είναι μακριά η μέρα όταν όλα τα πλούτη και οι θησαυροί της Γης,

θα γίνουν ιδιοκτησία των Παιδιών του Ισραήλ» !!!

Αυτό το πρωτόκολλο όντως επαληθεύθηκε σήμερα, αφού ο παγκόσμιος πλούτος συγκεντρώθηκε στα χέρια των Επικυρίαρχων της Γης.  

        Χριστιανισμός:

        ------------------

Είναι η θρησκεία που κήρυξε  ο Ιησούς Χριστός και οι μαθητές του.

Μία από τις μεγαλύτερες και ευρύτερα διαδεδομένες θρησκείες.

Ο Χριστιανισμός διαιρέθηκε σε δόγματα & ομάδες, κυριότερα είναι,

Α) Η ΡωμαιοΚαθολική Εκκλησία του Βατικανού.

Β) Η Ορθόδοξη  Εκκλησία των Βυζαντινών.

Γ) Οι Διαμαρτυρόμενες (Προτεσταντικές) Εκκλησίες των κρατών της Βορείου Ευρώπης, και Βορείου Αμερικής.

Δ) Εκκλησία της Πεντηκοστής, Βαπτιστών, κ.λ.π. κυρίως στις Η.Π.Α.

Ο Χριστιανισμός έχει και αυτός βαθιές ρίζες στην Εβραϊκή θρησκεία, των προφητών και Πατριαρχών του Ισραήλ, όπως και ο Σιωνισμός.

Αφού λοιπόν θρησκευτικώς σαν Χριστιανοί, έχουμε βαθιές ρίζες με τους Σιωνιστές, μέσα στην Εβραϊκή θρησκεία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι θρησκευτικώς είμαστε αδέλφια με τους Εβραίους-Σιωνιστές, τότε λοιπόν γιατί μας μισούν τόσο, και θέλουν τη καταστροφή μας;;;

Απόδειξη η οικονομική καταστροφή που αυτοί μας δημιούργησαν, μέσω της παγκόσμιας διακυβέρνησης, την οποίαν αυτοί ελέγχουν .

Εμείς πάντως δεν τους μισούμε, αλλά τους αντιμετωπίζουμε με αγάπη.

Η ΡωμαιοΚαθολική Εκκλησία από το Μεσαίωνα ήταν στήριγμα και θεμέλιο των μυστικών οργανώσεων, και θεωριών συνωμοσίας.

Εκεί άνθισαν όλες οι μυστικές οργανώσεις, που σήμερα έχουν στενή σχέση με τον Σιωνισμό. Υπενθυμίζω, Τάγματα Ιπποτών, Ναϊτες, Τοξότες, Ροδόσταυροι, Σταυροφόροι, Τέκτονες-Μασώνοι, OPUS DEI, ILLUMINATI,  και άλλες αδελφές Σιωνιστικές Τεκτονικές Στοές.

Οι περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις είναι Καθολικές Χριστιανικές. Όπου Σιωνιστικές θεωρίες συνωμοσίας, εκεί και Βατικανό. Βεβαίως η Μασωνία εισέδυσε και στην Ορθοδοξία.

«Σιγά μη γλιτώναμε»!! Το φαινόμενο αυτό εν μέρει εξηγείται από άκρατο Σιωνιστικό Χριστιανικό φανατισμό των Καρδιναλίων, Παπών,

και Πατριαρχών, λόγω ισχυρών θεμελίων του Χριστιανισμού μέσα στην Εβραϊκή θρησκεία, και στις παγκόσμιες μυστικές οργανώσεις.

Σύμφωνα με τη παράδοση ο Χριστός δίδαξε στην Αραμαϊκή & Ελληνική γλώσσα. Ο δε Παύλος έγραψε τις επιστολές στα Ελληνικά!

Έχει και η Χριστιανική Ορθοδοξία ένα μέρος της ευθύνης για την νάρκωση του Ελληνικού Λαού, και την υποταγή αυτού στη παγκόσμια Σιωνιστική διακυβέρνηση, συνεργία των εφιαλτών πολιτικών.

Βλέπε τις πολιτικές της ηγεσίας της διοικούσας Εκκλησίας της Ορθοδοξίας, όπου Πατριάρχης, Αρχιεπίσκοπος, και Μητροπολίτες, παραμένουν άφωνοι ιχθείς, μπροστά  στο πόλεμο κατά των Ελλήνων.

Όμως ευρισκόμενοι εν όψει βιαίων και τρομακτικών μεταβολών στη

Γεωπολιτική, Γεωστρατηγική, & Γεωοικονομία στο πλανήτη, όπου

«τα πάντα ρεί», με μεγάλη ταχύτητα, οφείλουμε με αντικειμενικότητα να αντιμετωπίσουμε τη νέα πραγματικότητα του διεθνούς Σιωνισμού. Δεν είναι μόνον η Καθολική Εκκλησία που είναι φιλο-Σιωνιστική, αλλά και η Προτεσταντική και Ορθόδοξη Εκκλησία. 

                             Ιερές  Υμνωδίες:

                        ----------------------

Επαναλαμβάνω, αφορμή του παρόντος άρθρου έδωσε ο Ρατσιστικός

Νόμος, που σύμφωνα με δημοσιεύματα των ΜΜΕ, επεβλήθη επάνω

στις μαριονέτες πολιτικούς μας, από παράγοντες των Κοσμοκρατόρων του Διεθνούς  Σιωνισμού, και της παγκόσμιας Σιωνιστικής κυβέρνησης.

Ο Πολιτισμός της θρησκείας ας μας ενώσει, ενώπιον του επερχόμενου δια της λαθρομεταναστεύσεως, πανίσχυρου Ισλαμισμού.     

Στον Ελληνικό τύπο διαβάζουμε, «Βαρύ πλήγμα επιχειρούν στην Χριστιανική Ορθοδοξία με πρόσχημα τον Αντι-Ρατσιστικό Νόμο».

«Απαλείφουν ιερά κείμενα από θρησκευτικές ιερές τελετές, διότι λογίζονται και θεωρούνται ως ρατσιστικά».

Είναι τα ιερά κείμενα, Κανόνες, Αίνοι, Τροπάρια, Δοξαστικά, της Μεγάλης Εβδομάδος, και τα Εγκώμια στον Επιτάφιο θρήνο, της Μεγάλης Παρασκευής, που υμνολογούμε και θρηνολογούμε την άδικο σταυρική θανάτωση-εκτέλεση του Ιησού Χριστού.

Η «Ελληνική» Κυβέρνηση των εφιαλτών του Ελληνισμού, που στηρίζεται επάνω στη παγκόσμια δύναμη του διεθνούς Σιωνισμού, οδεύει ολοταχώς στη κατάρρευση, λόγω των εξοντωτικών οικονομικών μέτρων που λαμβάνει σε βάρος των Ελλήνων, και όχι ΜΟΝΟΝ.

Δεν μας έφθαναν τα εξοντωτικά οικονομικά μέτρα, ο αντιρατσιστικός νόμος μας έλλειπε, για τη προστασία των εισβολέων αλλοεθνών.

Η Ελληνική προεδρία της Σιωνιστικής Ε.Ε. θα είναι αυτό που λέει ο λαός, «Ήταν το κλήμα της Ε.Ε. στραβό, το έφαγε ο γάϊδαρος και απόγινε». Σωθήκανε οι Ευρωπαίοι με προέδρους ΣαμαροΒενιζέλους. Τώρα με τον αντιρατσιστικό νόμο, μέχρι στις Ιερές Υμνωδίες φθάσανε να «βάλλουν χέρι», επειδή λένε ότι είναι ρατσιστικές υμνωδίες, κατά διαταγήν των Κοσμοκρατόρων, και θίγουν λένε τους Παντοκράτορες, & Επικυρίαρχους του πλανήτη Γη, τα μεγάλα αφεντικά τους.

Σήμερα οι εφιάλτες του Ελληνισμού, πιόνια & μαριονέτες των Σιωνιστών Παντοκρατόρων, κατ’ εντολή των Μεγάλων Αφεντικών, προσπαθούν να χτίσουν Τέμενος, μέσα στη καρδιά της Αρχαίας Αθήνας, ενώ οι Τούρκοι απειλούν να κάνουν τζαμί τη Μητρόπολη των Ορθοδόξων, την Αγία Σοφία, ήδη την έχουν κάνει χώρο εκθέσεων εμπορευμάτων, και τους άλλους Χριστιανικούς Ναούς στη Τουρκία τους κατάστρεψαν, όπως έκαναν οι Τούρκοι στη Κύπρο.

Ούτε τους κανόνες της διεθνούς διπλωματίας που ομιλούν περί «Αμοιβαιότητος», δεν εφαρμόζουν οι εφιάλτες πολιτικοί μας, τόσο υποτελείς είναι στα μεγάλα αφεντικά. Οι Έλληνες σήμερα ναρκώθηκαν στους καναπέδες, διότι οι προύχοντες (Πολιτικοί, Πνευματικοί, & Θρησκευτικοί ταγοί-& ηγέτες), προσχώρησαν στη Σιωνιστική Παντοκρατορία, και εναπόθεσαν σε αυτήν τις ελπίδες για διάσωση της Ελλάδος και του Ελληνισμού, αφού είναι ανίκανοι να διαχειρισθούν τις τύχες της χώρας. Δηλαδή «άφησαν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα».

Έχει και η Ορθοδοξία τις ευθύνες της για τη σημερινή κατάντια του Ελληνισμού, διότι υμνολογώντας και δοξολογώντας την Σιών, φροντίζει έτσι να διασώσει τον Ελληνισμό. Είναι και αυτό μια μορφή ισχυρού ηρεμιστικού και νάρκωσης του Ελληνικού Λαού.

Μη ξεχνάμε ότι μετά τους Δυτικούς, ακολουθούν πάντα οι Τούρκοι. Μην ξεχνάμε την Ιστορία. Αυτά συνέβησαν στο Βυζάντιο………

Οι Κοσμοκράτορες της παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης, που διαφεντεύουν τους εφιάλτες πολιτικούς μας, και επέβαλλαν τον «Αντι-ρατσιστικό» νόμο, δεν έλαβαν υπόψιν ότι στις Ελληνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, ψάλλουμε και εγκωμιαστικά υμνολόγια, για τους Εβραίους, το Ισραήλ, και τη Σιών, τους πείραξαν μόνον οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδος, της Μεγάλης Παρασκευής, και με όπλο τον Αντι-Ρατσιστικό Νόμο, πρέπει να αφαιρεθούν από την ιερά υμνωδία.

Τα  εγκώμια του Επιταφίου θεωρούνται ρατσιστικά! Τόσος φανατισμός.

Τα Ιερά κείμενα που θα απαλειφθούν από την Ιερά Υμνωδία της Ορθοδοξίας, είναι όλα όσα θίγουν τους προγόνους των Εβραίων, της εποχής του Ιησού Χριστού. Τα θέλουν όλα δικά τους.

Υπενθυμίζω μερικούς εγκωμιαστικούς ύμνους για τους Εβραίους, το Ισραήλ, και τη Σιών. Παραθέτουμε τα εγκώμια-ύμνους που ψάλλουμε στις Χριστιανικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, για να αποδείξουμε ότι αγαπάμε τους Εβραίους, το Ισραήλ, και τη Σιών, και ότι είμαστε καλοπροαίρετοι.

Παραθέτουμε τους Ιερούς Ύμνους που δοξολογούν την Σιών, για να αποδείξουμε στους Σιωνιστές Παντοκράτορες, ότι εμείς τους αγαπάμε, και θέλουμε τη φιλία τους, αφού θρησκευτικώς είμαστε συγγενείς.

Τους ύμνους αυτούς έλαβα από τα ιερά βιβλία της Ορθοδοξίας, και  δοξολογούν επαναλαμβάνω τους Εβραίους, το Ισραήλ, και την Σιών.

                                    Ιεροί Ύμνοι:

                             -----------------

Οι Χριστιανικές Ορθόδοξες ιερές ακολουθίες και τελετές, καθώς και τα ιερά μας βιβλία, είναι γεμάτα ύμνους & Δοξολογίες προς Εβραίους, Ισραήλ, & τη Σιών.

Προς τι λοιπόν τόσο μίσος και ρατσισμό εναντίον των Ελλήνων, από τη παγκόσμια Σιωνιστική Κυβέρνηση;;; Οι Έλληνες τους αγαπάμε!

Αυτό αποδεικνύεται από τα ιερά μας βιβλία, και την ιεράν υμνωδία

Απολαύστε τα. Είναι ανθολόγιον ύμνων υπέρ της Σιών.

1.- Χαίρε Σιών  Αγία, Μήτηρ των Εκκλησιών, Θεού κατοικιτήριον.

2.- Οι μισούντες Σιών, αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος γαρ πυρί έσεσθε…. .(Αντίφωνον Δ! ήχου).

3.- Μνήσθητι της Συναγωγής Σου, ής εκτίσω απ’ αρχής.

4.- Σταυρόν χαράξας Μωσής……(Καταβασίαι του Σταυρού).

5.- Επί οίκον Δαυϊδ φόβος  Μέγας…..(Αναβαθμοί Α! ήχου).

6.- Την αιχμαλωσίαν Σιών, Συ εξήλου εκ Βαβυλώνος…….

(Αναβαθμοί Γ! ήχου).

7.- Άνθος εκ της ρίζης  Ιεσσαί…(Καταβασίαι Χριστουγέννων).

8.- Ρίζης εκ Δαυϊδ εβλάστησας….(Κανών της Θεοτόκου).

9.-Αντελάβετο Ισραήλ παιδός αυτού, μνησθήναι ελέους………

    Τω Αβραάμ και τω σπέρματι αυτού……(Στίχος της Θεοτόκου).

10.-Ο τα ύδατα πάλαι νεύματι Θείω, εις μίαν Συναγωγήν……….

και τεμών θάλασσαν Ισραηλίτην Λαώ…..(Κανών Γ! Ήχου)

11.-Ως πάλαι τους ευσεβείς τρείς παίδας εδρόσισας, εν τη φλογί τη Χαλδαϊκή….. (Ιερό βιβλίο Παρακλητική/Όρθρος Κανών).

12.-Θαλάσσης το Ερυθραίον Πέλαγος αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός

       πεζεύσας Ισραήλ……..(Κανών Δ! Ήχου).

13.-Εν τη καμίνω Αβραμιαίοι παίδες…..( Παρακλητική-Κανών).

14.-Ειρήνην επί τον Ισραήλ, και σωτήριον έθνεσιν.(Ωδή Αναβαθμών).

15.- Χαίροις η καλλονή Ιακώβ…..(Προσόμοια της Θεοτόκου).

16.-Εν τη Ερυθρά θαλάσση, της απειρογάμου Νύμφης………..

Εκεί Μωϋσής διαιρέτης του ύδατος….(Δοξαστικόν Πλ.Α! Ήχου).

17.-Εφάνης τω Μωϋσή εν βάτω……(Κανών-Παρακλητική).

18.-Επί Οίκον Δαυϊδ, τα φοβερά τελεσιουργείται……………

       (Αναβαθμοί & Αντίφωνα πλ.Α! ήχου).

19.-Ίππον και αναβάτην εις θάλασσαν Ερυθράν….

       (Κανών & Ειρμός πλ.Α! Ήχου).

20.-Ως εν ηπείρω πεζεύσας ο Ισραήλ….(Κανών πλ.Β! Ήχου).

21.-Την αιχμαλωσίαν Σιών…(Αναβαθμοί-Αντίφωνα Βαρέως Ήχου).

22.-Κάμινον Μακκαβαίους Παίδες…(Καταβασίαι Βαρέως Ήχου ωδή).

23.-Άφλεκτος πυρί εν Σινά προσομιλούσα.(ωδή η! Ειρμός Βαρέως ήχου

24.-Οι μισούντες Σιών….Συγκόψει γαρ Χριστός αυχένας αυτών……..

       (Αναβαθμοί  πλ.Δ! Ήχου).

Δηλαδή ο Χριστός θα μας κόψει τα κεφάλια, εάν μισούμε την Σιών!!!

25.-Αρματηλάτην Φαραώ εβύθισε …. Μωσαϊκή ράβδος…….

          (Κανών Όρθρου πλ.Δ! Ήχου).

26.-Επταπλασίως κάμινος των Χαλδαίων ο τύραννος……….

        (Ωδή η! Ειρμός πλ.Δ! ήχου).

27.-Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων ποιμήν………….

28.- Οι υμνωδίες στα ονόματα των Πατριαρχών &Προφητών του Ισραήλ, όπως των Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Μωϋσή, Ααρών, Ησαϊα, Ηλία, Ιερεμία, Ιεζεκιήλ, Ιωήλ, Ιώβ, Ναούμ, Αββακούμ, Δανιήλ, των τριών Μακκαβαίων Παίδων, κ.λ.π. της Εξόδου το Ανάγνωσμα, Παροιμιών το Ανάγνωσμα, Γενέσεως το Ανάγνωσμα, κ.λ.π., και των Βασιλέων του Ισραήλ Δαυϊδ & Σολομώντα, «πάνε σύννεφο» λέει ο Λαός, μέσα στις  Ορθόδοξες Εκκλησίες.

29.- Συ Ιερεύς εις τον αιώνα, κατά την τάξην Μελχισεδέκ……..

30.-Και Δόξαν Λαού Σου Ισραήλ……(Αρχιραββίνος Συμεών).

31.-Ησαϊα Χόρευε………..(Στο Γάμο Ελλήνων).

32.-Αγάθυνον Κύριε εν τη ευδοκία Σου την Σιών, και οικοδομηθήτω

       τα τείχη Ιερουσαλήμ………

33.-Ο Ευλογήσας Ισαάκ & Ρεβέκκαν…….(Στο Γάμο Ελλήνων).

34.-Μεγαλύνθητι ως η Σάρρα, και ευφράνθητι ως η Ρεβέκκα, και πληθύνθητι ως η Ραχήλ……(Στην ιερά ακολουθία του γάμου Ελλήνων)

35.-Κύριε ο Θεός ημών, ο ευλογήσας τον Αβραάμ και την Σάρραν, τον

Ισαάκ και την Ρεβέκκαν, τον Ιακώβ και την Ραχήλ, τον Ιωσήφ και την Ασυνέθ, τον Μωσέα και την Σεπφόραν, τον Ιωακείμ και την Άννα,

Τον Ζαχαρίαν και την Ελισάβετ……(Στην Ιερά ακολουθία του Γάμου).

36.- «Εν κόλποις Αβραάμ αναπαύσαι»…. Στην εξόδιον των Ελλήνων…

37.-Όλα αυτά ενώ ο προφήτης Ζαχαρίας είπεν, «Εξεγερώ τα τέκνα σου

Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων». Εμείς τους δοξολογούμε, και αυτοί

μας απειλούν με καταστροφή. Τοιαύτη αγνωμοσύνη!!!……..

Που είναι λοιπόν ο Αντισημιτισμός των Ελλήνων;;;, μάλλον πρόκειται περί Ανθελληνισμού και Ρατσισμού της Σιών.

38.-Τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή γίνεται οργασμός ιερών υμνολογιών των Εβραίων, της Σιών, και του Ισραήλ, μέσα στις Ορθόδοξες Εκκλησίες, με αναγνώσματα Προφητειών των Προφητών του Ισραήλ.

39.-Τα ονόματα των προπατόρων, Προφητών, Πατριαρχών, & Βασιλέων του Ισραήλ, μνημονεύονται και δοξολογούνται ακαταπαύστως.

40.-Οι υμνολογίες στους τρείς Μακκαβαίους Παίδες, «πάνε σύννεφο» μέσα στους ιερούς Ναούς της Ορθοδοξίας.

41.-Έχουμε για θρησκευτική ιστορία μας τη «Παλαιά Διαθήκη», που είναι η Ιστορία του Ισραήλ. Στο μάθημα των Θρησκευτικών στα Ελληνικά σχολεία, διδάσκεται η Παλαιά Διαθήκη, που είναι η Ιστορία

του Ισραήλ. «Ποίαν έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων»;;;;

42.-Θέλετε και άλλα;; Ανοίξτε παρακαλώ το ιερό βιβλίο «Ψαλτήριον» όπου θα διαβάσετε ύμνους του Δαυϊδ και του Σολομώντα.

Αναφέρω τα ιερά βιβλία, Παρακλητική, τα 12 Μηναία, Ωρολόγιον, Μέγα ιερό Συνέκδημο, Ψαλτήριον, Ευχολόγιον, Τριώδιον, Πεντηκοστάριον, Απόστολο, Ευαγγέλιον, κ.λ.π. όπου γέμουν ιερών υμνολογιών και δοξολογιών, για τους Εβραίους, Ισραήλ, και τη Σιών.

43.-Στους Μεγάλους Εσπερινούς, στον Όρθρο, στην ακολουθία των Ωρών των Χριστουγέννων, των Θεοφανείων, της Μεγάλης Σαρακοστής, της Μεγάλης Εβδομάδος, των ωρών της Μ.Παρασκευής,

εκεί και αν είναι υμνολογίες και δοξολογίες για τη Σιών, το Ισραήλ, και τους Εβραίους. Που είναι λοιπόν ο Αντι-Σημιτισμός;;;;

44.-Όλοι οι Ναοί μας είναι στολισμένοι-ζωγραφισμένοι με αγιογραφίες στους τείχους, και εικόνες που απεικονίζουν όλους τους Προφήτες, Πατριάρχες, και Βασιλείς του Ισραήλ. Απεμπολήσαμε την Ιστορία μας, για να ασπαστούμε την Ιστορία του Ισραήλ. Τι άλλο θέλουν;;;

45.-Σαν ιερό μας βιβλίο έχουμε τη Βίβλο, (Παλαιά Διαθήκη), που είναι

η αρχαία ιστορία του Ισραήλ.

46.-Εορτάζουμε όλους τους προφήτες & Πατριάρχες του Ισραήλ, όπως

Ησαϊα, Ηλία, Ιερεμία, Δανιήλ, Ιεζεκιήλ, Ιωήλ, Αββακούμ, Ναούμ,

Ζαχαρία, Συμεών, Ιωακείμ, κ.λ.π. Που είναι λοιπόν ο ΑντιΣημιτισμός των Ελλήνων;;;

47.- Οι Μητροπολίτες μας και οι Ιερείς μας, έχουν Εβραϊκά ονόματα,

όπως π.χ. Βαρθολομαίος, Βαρνάβας, Ναούμ, Αββακούμ, Ιωήλ, Δανιήλ,

Ιερεμίας, Εφραίμ, Ηλίας, Συμεών, Ησαϊας, Ιωακείμ, κ.λ.π.

48.-Στο ιερό μυστήριο του γάμου των Ελλήνων, οι ιερείς μας χορεύουν

ψάλλοντας το «Ησαϊα χόρευε», και αναπέμπουν δεήσεις μνημονεύοντας τα ονόματα των ιστορικών γυναικών του Ισραήλ, όπως

Σάρα, Ρεβέκκα, Ραχήλ, και εύχονται στην Ελληνίδα νύμφη, να μιμηθεί

τις αναφερθείσες κυρίες της ιστορίας των Εβραίων του Ισραήλ.

49.-Στην εξόδιον Ακολουθίαν των Ελλήνων, μνημονεύονται τα ονόματα των Εβραίων Πατριαρχών, Αβραάμ, Ισαάκ, και Ιακώβ, αλλά και του Λαζάρου, για προστασία της ψυχής του τεθνεώτος Έλληνα.

50.- Οι Ορθόδοξοι Αρχιερείς, και Ιερείς, ντύνονται με τη μαύρη ενδυμασία, (Ράσα), και τα μαύρα καπέλα, με τις μαύρες κουκούλες, των Ραββίνων του Ισραήλ, αφού έτσι ντύνονταν οι Προφήτες, Πατριάρχες, και Αρχιραββίνοι, του Ισραήλ.  Αυτά και άλλα πολλά…………

Με όλα αυτά αποδεικνύουμε ότι οι Έλληνες δεν είμαστε Αντισημίτες,

δεν διακατεχόμαστε από Αντι-Σημιτισμό, μάλλον ο Αντι-Σημιτισμός

και ρατσισμός είναι όπλο στη φαντασία και στα σχέδια των Σιωνιστών Κοσμοκρατόρων, Παντοκρατόρων, & Επικυρίαρχων της Γης, για να υποδουλώνουν τους Λαούς της Γης.

Ως εκ τούτου ο Αντι-Ρατσιστικός Νόμος περισσεύει, και είναι εκ του πονηρού……..διά την κατάληψην της Ελλάδος από εισβολείς αλλοεθνείς, και την υποδούλωσην και εκδίωξην των Ελλήνων από τη πατρίδα τους.

«Ο πλούτος πάντα πάει με τους φαύλους» (Αίσωπος).

   

                                           ΑΝΤΩΝΗΣ  Ι.  ΓΡΥΠΑΙΟΣ

                                           Διεθνολόγος

                                           e-mail: ant.grypaios@gmail.com

  

       

  

   

ΤΕΛΟΣ