ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ

Γράφει ο *Αμφικτύων

( ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ(Α 245-370)

Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης –Αμφικτύων


ΤΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

ΤΡΙΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ


ΡΑΨΩΔΙΑ Α’

Το δεύτερο πρόσωπο στο πλευρό των Ελλήνων είναι ένας εκ των νεωτέρων θεών , ο χωλός Ήφαιστος, ο τεχνουργός του Ολύμπου. Τρανή ένδειξη ότι οι Έλληνες είχαν βάλει στο χέρι την τεχνολογία των όπλων για να φέρουν σε πέρας την μεγάλη εκστρατεία στην Τροία. Ο Άρης είναι φυσικά παρόν και σε όλους τους πολέμους, αφού έχει συμφέρον να συνεχίζεται επί μακρόν κάθε πόλεμος , για να τον επικαλούνται και να τον δοξάζουν με νέα όπλα και με ποταμούς αίματος οι εμπόλεμοι. Πιο πολύ όμως τον δοξάζουν οι οπλέμποροι και οι πολέμαρχοι , που ενώ βρίκονται πάντα στα μετόπισθεν, αυτοί κερδίζουν χρήμα και δόξα μεγάλη, ενώ ο λαός προσφέρει το αίμα των παιδιών του και μια σημαία πάνω στο φέρετρο εάν επιστρέψουν νεκροί ή δύο δεκανίκια εάν επιστρέψουν τραυματίες . Αυτοί που βρίσκονται μπροστά στο μέτωπο και χύνουν το αίμα τους και υφίστανται τις κακουχίες του πολέμου είναι τα μεγάλα θύματα και οι μεγάλοι χαμένοι όλων των πολέμων. Βέβαια εκείνη την εποχή τα πράγματα ήσαν διαφορετικά, διότι η μάχη εκρίνετο κυρίως από την μονομαχία των αρχηγών .
Η παρουσία της θεάς της θαλάσσης Θέτιδος συμβολίζει την ύπαρξη ναυτικών στόλων που έχουν ανάγκη οι υπερπόντιες αποβατικές επιχειρήσεις για την συγκέντρωση των στόλων των Ελληνικών πόλεων στην Αυλίδα. Επίσης εκφράζει την αγάπη των Ελλήνων για τη ναυτική τέχνη και τη θάλασσα . Η στήριξη των Τρώων από τον θεό Απόλλωνα αλληγορεί τον Ηλιον. Όμως η αγάπη του για τους Τρώες οφείλεται κατά την μυθολογίαν στο εξής γεγονός: Κάποτε βρέθηκε στην Λακεδαίμονα και ερωτεύθηκε σφόδρα τον Υάκινθον, τον οποίον όμως εφόνευσε . Φοβούμενος αντιδικία εκ μέρους των συγγενών του φονευθέντος έφυγε και εγκατεστάθη στην Τρωάδα, γενόμενος βουκόλος του Λαομέδοντος . Εκεί συνήντησεν και τον Ποσειδώνα δυστυχέστερον και έκτισαν τα τείχη της Τρωάδος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που μετά το τέλος του πολέμου κατά την επιστροφή των Ελλήνων ο Ποσειδών ετάραξε υπέρ το δέον τη θάλασσα και έπνιξε αρκετούς Ελληνες , ενώ τους πιο πολλούς τους έβγαλε ναυαγούς σε άλλες πατρίδες όπου τελικά χάθηκαν . Αυτή είναι κατά την γνώμη μας και η περιβόητη επιστροφή των Ηρακλειδών. Αλλά και όσοι γύρισαν βρήκαν στον τόπο τους μια εντελώς διαφορετική κατάσταση από αυτήν που άφησαν πριν φύγουν για την εκστρατεία. Βρήκαν την εξουσία τους απαλλοτριωμένη από σφετεριστές , τις γυναίκες να συμβιώνουν και να έχουν τεκνοποιήσει με άλλους, τις περιουσίες τους απαλλοτριωμένες ή ρημαγμένες, Γύρισαν –όσοι δεν χάθηκαν -σωστά ναυάγια από τον πόλεμο και δύσκολα έφτιαξαν εκ νέου τη ζωή τους. Δεν είναι η μοναδική περίπτωση . Όλοι όσοι επιστρέφουν από πολέμους είναι ψυχολογικά ερείπια , διότι αντικρίζουν την ωμή πραγματικότητα και διαπιστώνουν ότι τα ιδανικά για τα οποία έδωσαν ακόμη και το αίμα τους διαψεύσθηκαν . Σωστά σωματικά και ψυχολογικά ερείπια επιστρέφουν οι βετεράνοι από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπως παλαιότερα από το Βιετνάμ, και νοιώθουν την παγερή εγκατάλειψη των ΗΠΑ, διότι ούτε τα νοσοκομεία τους δέχονται , πολλοί περιπλανώνται άνεργοι , ναρκομανείς, άλλοι πάσχουν από κατάθλιψη , αρκετοί είναι άστεγοι και κοιμούνται στα παγκάκια και η εκτίμηση τους από την κοινωνία είναι αρνητική. Στον Τρωικό Πόλεμο οι θεοί είναι σχεδόν μοιρασμένοι . Αλλοι προς το στρατόπεδο των Ελλήνων και άλλοι προς το στρατόπεδο των Τρωαδιτών. Είναι κι’ αυτό ένα δείγμα της δημοκρατίας των Ολύμπιων θεών , οι οποίοι δεν υπακούουν σε δογματικές εντολές κάποιου Γιαχβέ , όπως συμβαίνει με τους εκπροσώπους τους στην Γη: Πάπες , Πατριάρχες , Ραβίνους, Μουλάδες και θρησκευτικούς ηγέτες που επιβάλλουν δικτατορικά την θέληση τους στο ποίμνιο(κοινώς κοπάδι ή στάνη) Ο Ζεύς είναι ουδέτερος και δεν διανοήθηκε ποτέ να επέμβει για να επαναφέρει στην τάξη κάποιον θεό που εξέφρασε την γνώμη του υπέρ του άλφα ή του βήτα εμπολέμου.
Ο Ζεύς τηρεί στάσιν ουδετέραν, αλλά λόγω της επιρροής της Ήρας επ’ αυτού, η στάση του είναι μάλλον υπέρ των Ελλήνων. Τούτο συνάγεται και από την τελική έκβαση του πολέμου με την νίκη των Ελλήνων επί των Τρώων. Τούτο φανερώνει ότι ο Ζεύς που αλληγορεί την συμπαντική δύναμη θα πάει προς το μέρος του δικαίου . Και το δίκαιον βρίσκεται προς την πλευρά των Ελλήνων. Παρά τις όσες νίκες στο τακτικό πεδίο των Τρώων τελικά θα καμφθούν προ της Ελληνικής αριθμητικής υπεροχής και πολεμικής τέχνης , της τόλμης και του στρατηγικού αιφνιδιασμού που επέτυχον με τον Δούρειο Ίππο(ανορθόδοξος πόλεμος). Οι Τρώες που βασίσθηκαν στους Ασιάτες μισθοφόρους τελικά θα λυγίσουν προ της Ελληνικής πολεμικής ανδρείας και του στρατηγήματος να εισέλθουν εντός της πόλεως με τον Δούρειο Ίππο και να την καταλάβουν με έφοδο εκ των έσω και εκ των έξω.
*Τα φρούρια πέφτουν όταν πολιορκούνται εκ των έσω και εκ των έξω. Η Πόλη έπεσε διότι α/ την πρόδωσαν οι Χριστιανοί καλογήροι και ο κλήρος και β/ οι αιώνιοι εφιάλτες των Ελλήνων, οι Εβραίοι άνοιξαν την αφύλακτη Κερκόπορτα στην Εβραϊκή συνοικία . Τα Ιμια συνέβησαν διότι η στρατιωτική μας ηγεσία δεν είχε επανδρώσει την Μικρή Ιμια και την άφησε έρμαιο των Τούρκων κομάντος.
Στην Ιλιάδα κεντρικό- και το πιο τραγικό συνάμα- πρόσωπο είναι ο Αχιλλεύς, ο γιός του Πηλέως και της Θέτιδος, βασιλικός και θεϊκός γόνος . Αυτός παρότι του έχει πει η μητέρα του Θέτις ότι είναι τρωτός στην πτέρνα, διότι όταν τον έκαψε για να τον κάνει αθάνατο δεν βράχηκαν οι πτέρνες του επειδή τον κρατούσε από τα πόδια. Ωστόσο αυτός δέχεται να συμμετάσχει στην εκστρατεία. Και παρότι γνωρίζει ότι μετά τον θάνατο του φίλου του Πατρόκλου θα πεθάνει με μαθηματική ακρίβεια, πέφτει στη μάχη χωρίς να υπολογίσει την ζωή του. Προφανώς ο Πάτροκλος είναι η ίδια η ψυχή του που έχει τρωθεί διττά, αφ’ ενός από την αφαίρεση της καλής του Βρισηίδος από τον Αγαμέμνονα και αφ’ ετέρου από την τροπή του δεκάχρονου πολέμου που δεν λέει να τελειώσει με νίκη των Ελλήνων. Οι κεντρικοί ήρωες της Ιλιάδος (θεοί -ηγέτες ) εμφανίζονται στον ορίζοντα , μεσουρανούν και μετά εξαφανίζονται από το στερέωμα, όπως ακριβώς οι διάφοροι αστέρες στον ουρανό.. Θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε αναλόγως του μεγέθους των και της διαρκείας παραμονής τους στον ορίζοντα της Ιλιάδος. Εμφανίζονται όπως ο Ήλιος, οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος και οι άλλοι αστέρες του ζωδιακού κύκλου .
Τους ήρωες μπορούμε να τους κατατάξουμε και αναλόγως προς τη φωτεινότητα των αστέρων από τους πιο φωτεινούς έως τους ελάχιστα φωτεινούς μεμακρυσμένους αστέρες . Οι στρατιώτες εκπροσωπούν το πλήθος των μικρών αστέρων που το φως τους μόλις και μετά βίας φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού. Τίποτα δεν έχει μπει τυχαίως στην Ιλιάδα . Όλα έχουν ανάγκη αποκωδικοποίησης και ερμηνείας. Στην Ιλιάδα ο Οδυσσέας παίζει ένα μεσολαβητικό και συμβουλευτικό ρόλο , ωσάν να είναι εκπρόσωπος κάποιας θεότητας που τον έχει ορίσει να νουθετεί και να συνενώνει τους Έλληνες που έχουν μέσα τους το σαράκι της Διχόνοιας και του αλληλοσπαραγμού.
*Επομένως αν για τους άλλους λαούς ο Όμηρος και ειδικότερα η Ιλιάδα είναι ένα πολυτιμότατο βιβλίο για την τέρψη και την άντληση σοφίας, για μας τους Έλληνες που έχουμε στο γονίδιο μας από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια την δολερή διχόνοια είναι ένα λυτρωτικό και σωτήριο βιβλίο που θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλες τις τάξεις της Κατωτέρας και Μέσης Εκπαίδευσης, ενώ στα πανεπιστήμια πρέπει να είναι θέμα διδακτορικής διατριβής.
*Με την βοήθεια της Ιλιάδος το Ελληνικό Έθνος θα πρέπει να κάνει την συλλογική του ψυχανάλυση , ώστε να ιαθεί από την βαριά αρρώστια της Διχόνοιας και των συνδρόμων της αυτοκαταστροφής μας( φιλαυτία, εγωκετρισμός, ωχαδερφισμός, αλαζονεία, ατομισμός, παραίτηση στο κρισιμότερο σημείο της μείζονος προσπαθείας, αυτομαστίγωση, ξενολαγνία, ευπιστία , προδοσία, εξαγοράς, έξαψη παθών, μαζοποίηση(=ποίμνιο) κ.ο.κ) Το χειρότερο όμως ελάττωμα του Έλληνα είναι η απείθεια προς τους Νόμους. Ειδικότερα τον τελευταίο καιρό η παραβατικότης των νόμων έχει φθάσει σε οξύτατο βαθμό. Αν δεν ανακοπεί το φαινόμενο τούτο με δρακόντεια κοινωνικά, εκπαιδευτικά , αλλά και προληπτικά και κατασταλτικά μέτρα , διαφαίνεται μέγας κίνδυνος διαλύσεως της Πολιτείας και καταπτώσεως μας σε κατάσταση αναρχίας και ανεξέλεγκτης βίας.

(Α 245-280)
Αυτά είπε ο γυιός του Πηλέως κι’ έρριξε στη γη το στολισμένο με χρυσά καρφιά σκήπτρο του κι’ εκάθησε. Από το άλλο μέρος ο Ατρείδης έβραζε από το θυμό του. Τότε επετάχθηκε στη μέση ο γλυκομίλητος Νέστωρ, ο λιγυρός ρήτορας των Πυλίων, που από τη γλώσσα του έτρεχε φωνή γλυκύτερη κι’ από το μέλι. Αυτός είχε ιδεί να περάσουν στην ευτυχισμένη Πύλο, ως τότε , δύο γενεές ανθρώπων που είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει στα χρόνια του και τώρα βασίλευε στην τρίτη γενεά.
Αυτός λοιπόν με φρόνησι του εμίλησε και είπε:
«Αλλοίμονο! Τι μεγάλο κακό που ευρήκε την πατρίδα! Πόση χαρά θα νοιώσουν ο Πρίαμος και οι γυιοί του και πόσο θα αναγαλλιάσουν όλοι οι Τρώες αν μάθουν όλα αυτά, πως έτσι τρώγεσθε εσείς που είσθε πρώτοι στα συμβούλια και πρώτοι στις μάχες! Μα ακούστε με! Είσθε και οι δυό νεώτεροι μου. Γιατί κι’ εγώ άλλοτε συναναστρεφόμουν με καλλίτερους σας και αυτοί ποτέ τους δεν με περιφρόνησαν. Αλήθεια, τέτοιους άνδρες δεν είδα ως τώρα κι’ ούτε θα ιδώ, ωσάν τον Πειρίθοον, τον Δρύαντα, τον βασιλέα Καινέαν τον Εξάδιον και τον θείον Πολύφημον, καθώς και τον Θησέα, τον όμοιον με τους αθανάτους. Εκείνοι ήσαν οι πιο ανδρειωμένοι απ’ όλους τους ανθρώπους απάνω στη γη. Ήσαν παλληκάρια και με παλληκάρια επολεμούσαν, καθώς και μ’ άγρια θηρία κι’ ώ θαύμα! Τα εξωλόθρευσαν. Κι’ εγώ τότε έσμιξα μ’ αυτούς φερμένος από την Πύλο, μέσα από τόπους μακρυνούς, γιατί αυτοί με καλέσανε μοναχοί τους κι’ επολεμούσα κι’ εγώ μαζί τους στο μέρος μου. Μ’ εκείνους κανείς, από τους τωρινούς ανθρώπους της γης, δεν θα μπορούσε να πολεμήση κι’ όμως αυτοί ακούγανε τις συμβουλές μου, επείθοντο στα λόγια μου. Ακούστε λοιπόν κι’ εσείς και δεν θα μετανοιώσετε. Μήτε εσύ κι’ ας έχεις τη δύναμι, να του πάρης την κόρη, μόνο άφησε την, μια και του την έδωσαν δώρο οι γυιοί των Αχαιών, μήτε σύ γυιέ του Πηλέως, να θελήσης να φιλονεικήσης με τον βασιλιά και να του αντισταθής. Γιατί κάτι περισσότερο τιμάται από τους άλλους ο βασιλιάς και ο Ζεύς του έδωσε την δόξα να κυβερνά με το σκήπτρο. Κι’ αν είσαι εσύ ανδρειωμένος κι’ έχεις μητέρα θεά , αυτός όμως είνε ανώτερος, γιατί βασιλεύει σε περισσοτέρους. Εσύ λοιπόν Ατρείδη παύσε πιά να είσαι θυμωμένος και σε παρακαλώ, κάνε μου τη χάρι και μη συνερίζεσαι τον Αχιλλέα, που είναι για όλους τους Αχαιούς μεγάλο προπύργιο στον καταστρεπτικό πόλεμο»

[(245-280)

1/Ελέω Θεού Βασιλεία
Περί της «ελέω θεού» βασιλείας δεν υπάρχει διαφορά σε αυτές τις συνήθειες με τα αρχαία χρόνια σύμφωνα με το «φαινόμενο» του «Ιερού Γάμου» της αρχαίας Ελλάδας. Κατά τον ιερό γάμο ένας θεός π.χ. Δίας ή ο Διόνυσος με την μορφή ταύρου νυμφεύονταν μια γυναίκα, όπως λ.χ. στην περίπτωση κατά την εορτή των Χοών στην Αθήνα ο θεός Διόνυσος νυμφεύονταν την γυναίκα του άρχοντος βασιλέως. Βεβαίως την θέση του Διονύσου στην Ιερή τελετή ελάμβανε ο βασιλεύς . Αυτό γίνονταν σε πολλές εθνότητες στον χώρο της αρχαίας μεσογείου για να ανέλθει ο βασιλεύς σε τάξη θεού, και δηλαδή να ταυτιστεί σχεδόν με εκείνο τον θεό που νυμφεύονταν. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπήρχε ένας βασιλιάς ως «ελέω θεού» αλλά σχεδόν ταυτίζονταν - ενώνονταν με την θεότητα. Σαφώς όπως και στις περιπτώσεις της αρχαιότητας έτσι και στις περιπτώσεις του Χριστιανικού κόσμου υπάρχει «ανάμειξη» του κράτους με το θείο για την απολαβή μεγαλύτερης εξουσιαστικής δύναμης.

2/ Πειρίθους

Ονομάσθη έτσι από το «περιθείν», επειδή ο Ζευς μεταμορφωθείς σε ίππον , και περιθέων, εγέννησεν αυτόν εκ της Δίας. Έπλασαν δε τούτον γυιόν του Διός. Είναι γυιός του Ιξίωνα. βασιλέως της Θεσσαλίας και της Δίας και έλαβε γυναίκα αυτού την Ιπποδάμειαν, ή Δηιδάμειαν του Βουτάδα ή του Ισχομάχου και εκάλεσε και τον Θησέα στους γάμους του όταν συνέβη η Κενταυρομαχία. Μετά τον θάνατον του πατρός του έμεινε βασιλεύς των Λαπίθων στη Θεσσαλία . Ητο και εις την θήραν του Καλυδωνίου Κάπρου, και στην Αργοναυτική εκστρατεία. Επειδή πέθανε η γυναίκα του ήλθε στον Θησέα και κλέψαντες την Ελένην ήλθον εις την Ήπειρο να κλέψουν την Περσεφόνην. Αλλά εφυλάκωσεν αυτούς ο Αδης, πού αλλού στον άδην. Και τον μεν Θησέα ηλευθέρωσεν βραδύτερον ο Ηρακλής. Ο δε Πειρίθους έμεινεν εκεί , δεμένος με 300 αλυσίδες επειδή εσείετο η γη όταν δοκίμαζε να τον λύσει ο Ηρακλής. Οι Αθηναίοι έστησαν ηρώον αυτού πλησίον των Αθηνών. Ο Πειρίθους αφήκεν έναν υιόν Πολυποίτην καλούμενον. Ο δε Πολυποίτης είναι αυτός που έδιωξε τους Κενταύρους από την Θεσσαλία και εκ του Πηλίου όρους. Ο Πολυποίτης ήλθε και στον Τρωικό Πόλεμο με 40 πλοία.
[Θα αναφέρω μια πληροφορία για τον Ιξίωνα που δείχνει ότι οι Έλληνες είχαν συλλάβει την έννοιαν της αενάου κυκλικής κινήσεως στο διάστημα. Επειδή ο Ζευς έπιασε τον Ιξίωνα να βιάζει τ ην Ηρα , η οποία του παρουσιάσθηκε εν είδη νεφέλης, τον έδεσε σε σιδηρούν πτερωτόν τροχόν ο οποίος περιεφέρετο στον αέρα μαστιζόμενος και λέγων «χρη τιμάν τους ευεργέτας»]
3/ Δρύας
Ο Δρύας ήτο βασιλεύς των Μολοσσών και μάντις άριστος και εγέννησεν εκ της Ληλάντης τρεις υιούς:Τον Αλκανδρον, Μεγαλύτορα και Φίλαιον και μίαν θυγατέραν , τηνΥπερίππην. Όλοι αυτοί ήσαν ευσεβείς και αγαθοί άνθρωποι και τους αγαπούσαν κατ’ εξοχήν οι θεοί .Λέγεται ότι ο Δρύας ήλθε με τον Κλείτον στην Σιθωνία για να διαγωνισθούν για το ποίος θα λάβει γυναίκα του την Παλλήνην, κόρην του Σίθωνος. Επειδή η Παλλήνη αγαπούσε τον Κλείτον έπεισε με δώρα τον ηνίοχον του Δρύαντος και παρεσκεύασεν το άρμα , όπως ο Μυρτίλος του Οινομάου( δηλαδή έτσι ώστε να διαλυθεί). Όθεν ο Κλείτος εφόνευσε τον Δρύαντα. Μαθών όμως ο Σίθων την επιβουλή της Παλλήνης ήθελε να την καύσει ζωντανή μαζί με τον Δρύαντα, αλλά στο τέλος επρυτάνευσαν άλλη γνώμη και γλίτωσε η Παλλήνη τον θάνατο.
4/ Πολύφημος
Ο Πολύφημος ήτο υιός του Ελάτου από την Λάρισσα της Θεσσαλίας και της Ιππίας.. Ητο μεν γέρων αλλά ανδρείος. Έμεινε στην Μυσίαν, όταν επήγε με τους Αργοναύτες. Λέγεται ότι εκεί εξήλθε ο Ηρακλής να θηρεύσει , ή να κόψει ξύλα για να φτιάξει ένα κουπί σε αντικατάσταση άλλου που είχε σπάσει στην Αργώ . Ο Ηρακλής και Ιλας ανεζήτησαν τον Πολύφημον αλλά εις μάτην, διότι δεν ανευρέθηκε και απέπλευσε χωρίς αυτόν η Αργώ..
5/ Θησεύς
Ο Θησεύς ήτο υιός του Αιγέως και της Αίθρας. Ο δε Πιτθεύς λέγει ότι εγεννήθη εκ του Ποσειδώνος, για να μην ντροπιασθεί η Αίθρα. Είχε παιδαδαγωγόν τον Κονίδαν, άνθρωπον έμπειρον και ενάρετον , το οποίον τιμούσαν οι Αθηναίοι, την παραμονή των Θησείων. Ομοίως τιμούσαν και τους ζωγράφους Σιλανίωνα και Παρράσιον επειδή εζωγράφισαν την εικόνα του. Όταν ο Θησεύς ήτο επταετής ήλθεν ο Ηρακλής στον Πιτθέα και αφήκεν την λεοντήν του κατά γης για να δειπνήσει. Όταν την είδαν οι άλλοι φοβίθηκαν και έφυγαν , ενώ ο Θησεύς άρπαξε πέλεκυν ώρμησε να φονεύσει τον λέοντα. Γενόμενος δε έφηβος ήλθεν στους Δελφούς και αφιέρωσε την θρεπτήριον κόμην . Εκούρευσε όμως μόνον το εμπρόσθιον μέρος, και τούτο το είδος της κουράς ονομάσθη απ’ αυτού Θησηίς
[Παρόμοιον έθιμον συνήντησα στο Βουδιστικό τέμενος της Βομβάης, όπου οι νεαροί μοναχοί υπεβάλλοντο στο ξερρίζωμα των τριχών από μοναχές και έμεναν εντελώς φαλακροί. Το παράδοξο ήτο ότι υπέμενον το μαρτύριο τούτο ατάραχοι ]
Όταν έγινε δέκα εξ ετών ο Θησεύς πήρε την απόφαση να έλθει από την Τροιζίνα στην Αθήνα . Όμως δεν ακολούθησε το ασφαλές δρομολόγιον δια θαλάσσης αλλά το δρομολόγιο δια ξηράς , το οποίον ήτο επικινδυνέστατον λόγω των ληστών που ελυμαίνοντο την περιοχή , διότι τότε ο Ηρακλής ήτο στην Ασία δούλος της Ομφάλης.Καθ ‘ οδόν εφόνευσε στην Επιδαυρία τον Κορυνήτην , στον Ισθμό τον Σίννιν, στην Κορυνθία.την Κρομυωνίαν Συν,στην Μεγαρίδα τον Σκίρωνα, εις την Ελευσινίαν τον Κερκύονα και στον Κηφισσό τον Προκρούστην. Ετσι εκκαθάρισε τον δρόμον προς την Αθήνα, αφού προηγουμένως στον Κηφισσόν τον φιλοξένησαν οι Φυταλίδαι και τον εκαθάρισαν από τους φόνους αυτών.
6/ Την εποχή εκείνη στην Ελλάδα υπήρχαν άγρια θηρία, όπως λέοντες , αρκούδες, λύκοι, άγριοι ταύροι, κ. α Σε πανάρχαιες εποχές, πριν ακόμη βυθισθεί η Αιγηίδα, υπήρχαν και ελέφαντες, τίγρεις και παλαιοντολογικά θηρία (το Σαμοθηρίο, οστά ελεφάντων Πτολεμαΐδος, πάρκο παλαιοντολογικών θηρίων Πικερμίου κ.α) Εχουμε αρκετές διηγήσεις πάλης με άγρια θηρία, όπως του Ηρακλή με το λέοντα της Νεμέας και με τον Καλυδώνιο Κάπρο, του Θησέα με τον Μινώταυρο κ.ο.κ Και η πάλη τότε γινόταν όχι με όπλα αλλά με τα χέρια. Τότε δεν ίσχυαν κανόνες προστασίας των ζώων διότι προείχε η επιβίωση του ανθρώπου. Ήταν ακόμη η εποχή που δεν είχε εξασφαλισθεί πλήρως η επιβίωση του είδους. Επομένως εκείνοι οι άνθρωποι ήσαν εξαιρετικά γενναίοι , γι’ αυτό και ο Νέστωρ τους αναφέρει, για να τιμήσει και τον εαυτόν του, πριν τους φέρει το παράδειγμα εκείνων που άκουγαν τις συμβουλές του.
7/ Η συμβουλή του Νέστορα είναι ισοζυγισμένη, ακριβοδικαία και αντικειμενική, έτσι ώστε και ο Αγαμέμνων να μην πάρει την κόρη του Αχιλλέα, αλλά και ο Αχιλλεύς να σεβασθεί τον βασιλιά και αρχιστράτηγο Αγαμέμνονα, διότι έτσι απαιτεί η πειθαρχία και η ιεραρχία . Δεν παίρνει δηλαδή το μέρος του ισχυρού, όπως θα κάνανε σήμερον οι διαιτητές Γιατί ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη δεν είναι δυνατή.
8/ Από τα λόγια του Νέστορος ότι «τιμάται περισσότερο από τους άλλους ο βασιλιάς και ο Ζεύς του έδωσε την δόξα να κυβερνά με το σκήπτρο» εξάγεται πόσο παλιός είναι ο θεσμός της «Ελέω Θεού Μοναρχίας» Εξ άλλου με την φράση «Κι’ αν είσαι εσύ ανδρειωμένος κι’ έχεις μητέρα θεά , αυτός όμως είνε ανώτερος, γιατί βασιλεύει σε περισσοτέρους» ουσιαστικά αμφισβητεί τη θεά μητέρα και το θεϊκό γένος του Αχιλλέα, διότι θεωρεί τον Αγαμέμνονα ως τον θεσμικά ισχυρότερο, διότι οι Έλληνες εσέβοντο περισσότερο τους θεσμούς και την λαϊκή κυριαρχία , ακόμη και στην περίπτωση της βασιλείας. Τούτο δηλώνει ότι ακόμη και στην εποχή της μοναρχίας οι Έλληνες εβίωναν δημοκρατικά και όχι αυταρχικά. Κι’ αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς από τις δημοκρατικές εκδηλώσεις των ένοπλων πολιτών που βρίσκονται κάτω από πολεμικές συνθήκες στη Τροία.
9/ Ωστόσο δεν παύει να κατακεραυνώνει τον Αγαμέμνονα υπενθυμίζοντας του να σταματήσει την έριδα διότι το στράτευμα έχει ανάγκη του ανδρειωμένου Αχιλλέα

10/ Ποιος ήτο ο Νέστωρ;

Ο Νέστωρ ( 5.300 έτη περίπου προ εποχής) ήτο ο νεώτερος γυιός του Νηλέως, και ανέλαβε βασιλεύς όντας ακόμη παιδί, μετά τον θάνατο του πατρός του και των αδελφών του από τον Ηρακλή. Θα εφονεύετο δε κι’ αυτός αν δεν απουσίαζε εκείνη την εποχή στην Γερηνία της Μεσσηνίας. Ητο ένας άνθρωπος φιλόπατρις με απαράμιλλη πειθώ , μέγιστη ανδρεία και δράση, υψηλή κρίση και σωφροσύνη, και προ παντός συναρπαστικό λόγο, έτσι ώστε χωρίς την μεσολάβηση του στη διαμάχη Αχιλλέως-Αγαμέμνονος θα κατεστρέφετο η Ελληνική Στρατιά στην Τροία.
α/ Η Πολεμική του Δράση : Επειδή οι Ηλείοι έκαναν επιδρομές και άρπαζαν τα ζώα των Πυλίων, ο νεαρός Νέστωρ μη υποφέρων ταύτα , συνήθροισε στρατό και εφώρμησας στην Ηλιδα, εφόνευσε τον Ιτυμονέα υιόν του Υπειρόχου και αρχηγό των ληστών, που έκαναν τις διαρπαγές των ζώων του. Μετά ταύτα εξόρμησαν οι Ηλείοι με τους Μολιονίδες να καταλάβουν την Πύλον. Τότε ο Νέστωρ αντιμετώπισε το ιππικό των Ηλείων νικηφόρα, αρπάζοντας το άρμα του αρχηγού του ιππικού Μουλίου που ήτο γαμβρός του βασιλιά των Ηλείων Αυγείου. Μετά καταδίωξη τους, εφόνευσε 100 επισήμους των Ηλείων και κατέλαβε τα 50 άρματα αυτών.(σε κάθε άρμα ανέβαιναν δύο αναβάτες) Σε άλλο πόλεμο με τους Αρκάδες εφόνευσε τον Ερευθαλίωνα σε μονομαχία . Όντας γέρος ήλθε στο γάμο του Πειριθόου όπου εφόνευσε τρεις Κενταύρους στην Κενταυρομαχία, ήτοι: τον Φαιοκόμην, τον Χθόνιον και Τηλεβόαν. Επειδή δε εφονεύθησαν οι υιοί του Αφαρέως από τους Διοσκούρους , και έμεινεν ο οίκος αυτός έρημος, έλαβεν ο Νέστωρ και το βασίλειον της Μεσσηνίας. Μερικοί λέγουν ότι έλαβε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία. Όμως δεν είναι μία η αργοναυτική εκστρατεία αλλά πολλές οι ωκεανοπόρες περιπέτειες των Ελλήνων σε πανάρχαιες εποχές.
β/ Η Δράση του στον Τρωικό Πόλεμο: Συναντούμε τον Νέστωρα στην Τρωάδα υπέργηρο όντα, όπου ήλθε με 90 πλοία . Κατ’ άλλους ήτο100 και κατ’ άλλους 200 ετών. Όμως ο Όμηρος μας λέγει ότι έζησε και είδε να μεγαλώνουν τρεις γενεές ανθρώπων, που σημαίνει ότι θα ήτο άνω των εκατό ετών. Επειδή ήτο πολύπειρος, μνημονικός και επομένως κριτής των παρόντων ακριβοδίκαιος , και ικανός να προβλέπει τα μελλούμενα , αλλά και μελίρρυτος και λίαν πειστικός στο λόγο-λόγω της μεγίστης πείρας του- προσέφερε πλείστες υπηρεσίες στους Έλληνες στην Τροία . Παρότι υπέργηρος εμάχετο στην πρώτη γραμμή και παρ’ ολίγον να τον φονεύσει ο Έκτωρ, αν δεν έφθανε εγκαίρως ο Διομήδης να τον γλιτώσει . Σε κάποια μάχη όταν καταδιωκόμενος από τον αρχηγό των Αιθιόπων, Μέμνωνα, διέτρεξε μέγιστο κίνδυνον. Όμως τον γλίτωσε ο γυιός του Αντίλοχος, που εφονεύθη αντι εκείνου. Ο Νέστωρ έλαβε βραβείο στον επιτάφιο αγώνα του Πατρόκλου από τον Αχιλλέα, φιλονεικήσας πρότερον με τον Μενέλαον.. Ανταγωνισάμενος δε και με τους Αίαντα, Οδυσσέα και άλλους δεν απέτυχε.
γ/ Νεστωρ ο Μελίρητος: Ο Νέστωρ ήτο άριστος αγορητής, δεινός κριτής και αντικειμενικός μεσολαβητής. Οι λόγοι του ήσαν για όλους σαν οξυτάτη δίστομος μάχαιρα διότι ήτο πάνω απ’ όλα όχι μόνον καλός αγορητής και ρήτωρ αλλά και αντικειμενικός κριτής και ικανός μεσολαβητής στις διενέξεις.. Μετά την άλωση της Τροίας επέστρεψε στην Πύλον , όπου βρήκε τον Τηλέμαχο , τον γυιό του Οδυσσέως, να θυσιάζει στον Ποσειδώνα.
δ/ Ο Θάνατος του Νέστορος: Λέγεται ότι απέθανε από φυσικό θάνατο σε ηλικία 300 ετών, επειδή ο Απόλλων έδωσε σ’ αυτόν την ζωή των επτά τέκνων της μάμμης του Νιόβης(η μητέρα του Χλωρίς ήτο θυγατέρα της Νιόβης). Ήτοι 30×7= 210 συν 90 χρόνια τα δικά του =300.
ε/ Η ρίψη του Σκήπτρου Υπάρχουν δύο εκδοχές για την ρίψη του σκήπτρου: Η μια σημαίνει την απολάκτιση της εξουσίας του σαν αρχηγός των Μιρμυδόνων και η δεύτερη- που θεωρείται και η επικρατέστερη -ότι του έρριξε το «γάντι», όπως θα λέγαμε σήμερα για να τον προκαλέσει σε μονομαχία. Στην προκειμένη περίπτωση θεωρείται πιθανότερη η δεύτερη εκδοχή, δηλαδή της πρόκλησης και πρόσκλησης σε μονομαχία. Φυσικά το αποτέλεσμα μιας τέτοιας μονομαχίας ήτο προκαθορισμένο διότι ο Αχιλλεύς ήτο απείρως καλύτερος μαχητής από τον Αγαμέμνονα. Και ίσως ήτο τόσο ηλεκτρισμένη η κατάσταση ώστε αν δεν επενέβαινε ο συνετός και αξιοσέβαστος Νέστωρ πιθανόν να είχε εξελιχθεί σε μονομαχία. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο συμβάν εν όψει του εχθρού είναι βέβαιον ότι θα αφανίζετο η Ελληνική στρατιά , διότι θα επήρχετο διαίρεση του στρατεύματος με αποτέλεσμα εμφύλια σύγκρουση. Όμως οι Τρώες δεν θα έμεναν τότε απλοί θεατές επί μακρόν. Θα ανέμενον επ’ ολίγον την εξόντωση της μιάς παρατάξεως και μετά ταύτα θα εφορμούσαν εναντίον της άλλης και θα εξόντωναν ολόκληρο το Ελληνικό εκστρατευτικό σώμα. Εδώ φαίνεται η αξία ενός σώφρονος και μετριοπαθούς ηγέτη , όπως ο Νέστωρ, ο οποίος με την επικράτηση της λογικής και της σωφροσύνης στην κρίσιμη στιγμή κατορθώνει να εκτονώσει μια εκρηκτική κατάσταση που οδηγεί στην καταστροφή
στ/ Ποιοι ήσαν οι Μυρμιδόνες; Ο Μυρμιδών ήτο γιός του Δία και της Ευρυμέδουσας. Οι απόγονοι του οι Αιγινήτες μετανάστευσαν κάποτε στη Θεσσαλική Φθιώτιδα. Έλαβον μέρος στον εμφύλιο πόλεμο της Τροίας με αρχηγό τον Αχιλλέα. Σύμφωνα με την παράδοση όταν έπεσε λιμός στην Αίγινα, ο Αιακός παρακάλεσε το Δία να μεταμορφωθούν οι κάτοικοι του νησιού σε μυρμήγκια για να έχουν ελάχιστη ανάγκη από τροφή και να επιζήσουν , ώστε να μην ερημωθεί το νησί(Απολλόδ.Γ’ 12.6. Σύμφωνα με άλλη παράδοση ο Δίας μεταμορφώθηκε σε μερμήγκι για να κατακτήσει την Ευρυμέδουσα(Απολλ. Α’7.3 και Απολλ. Ρόδιος Α’ 56) Μυρμιδόνη ονομάζουν και μια Δαναΐδα.

11/ Ο Μέμνων

Υπάρχει μια αχλύς γύρω από το πρόσωπο του Μέμνωνος, διότι έζησε στις Ελληνικές αποικίες. Ο Μέμνων ήτο αρχηγός των Αιθιόπων. Όμως επειδή είχαν έλθει από την Ανατολή και όχι από τον Νότον , υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι είχαν έλθει από την Ινδία και όχι από την Αιθιοπίαν, όπως νομίζεται από μερικούς συγχρόνους. Η ιθύνουσα τάξη της Ινδίας ήσαν Έλληνες από την εποχή της εκστρατείας του Διονύσου, του Ηρακλή, του Ερμή, αλλά και οι Βραχμάνοι δεν ήσαν άλλοι από τους πανάρχαιους Βραγχίδες ιερείς του Μαντείου της Μιλήτου (Περισσότερα στο 5ον Κεφ.)

12/ Ο Πειρίθους γεννημένος στο Διάστημα;

Ονομάσθη έτσι από το «περιθείν», επειδή ο Ζευς μεταμορφωθείς σε ίππον , και περιθέων, εγέννησεν αυτόν εκ της Δίας. Έπλασαν δε τον Πειρίθουν γυιόν του Διός. Είναι γυιός του Ιξίωνα. βασιλέως της Θεσσαλίας και της Δίας και έλαβε γυναίκα αυτού την Ιπποδάμειαν, ή Δηιδάμειαν του Βουτάδα ή του Ισχομάχου και εκάλεσε και τον Θησέα στους γάμους του όταν συνέβη η Κενταυρομαχία. Να σημειώσουμε ότι η μητέρα του Δία ήτο γυναίκα του Ισιωνέα. Σχετικά με τον γάμο του Ισιωνέα και της Δίας γνωρίζουμε τα εξής: «Ο Ιξίων υπεσχέθη πολλά έδνα, δηλαδή αυτό που θα λέγαμε σήμερον νυφικά δώρα προς τον Ισιωνέα βασιλιά μέρους της Θεσσαλίας για να πάρει γυναίκα του την θυγατέρα του δευτέρου, την Δίαν . Επειδή δεν έδινε αυτά ύστερον , ήλθεν ο Ισιωνεύς ή Δηιονεύς ή και Ηιονεύς κατ’ άλλους και έλαβε τους ίππους αυτού σαν ενέχυρο. Αλλά ο Ιξίων καλέσας αυτόν να λάβει τα δώρα, έσκαψε βόθρον και εγέμησεν αυτόν πυρ και έρριψε μέσα τον πεθερόν του στον βόθρο και τον φόνευσε. Όμως κανένα έγκλημα στον αρχαίο κόσμο δεν μένει ατιμώρητον. Οι θεοί αγανακτήσαντες έρριψαν σ’ αυτόν λύσσαν και μανίαν ώστε έτρεχεν ένθεν κακείθεν , ζητών καθαρμόν. Δεν ηδύνατο όμως άνθρωπος να τον καθαρίση δια το μέγεθος της παρανομίας. Όθεν λυπηθείς ο Ζευς , εκαθάρισεν αυτόν , έπειτα τον έλαβεν εις τον ουρανόν και κατέστησεν αυτόν συντράπεζον και ομοδίαιτον των θεών Μετά τον θάνατον του πατρός του ο Πειρίθους έμεινε βασιλεύς των Λαπίθων στη Θεσσαλία . Αυτός έλαβεν μέρος και εις την θήραν του Καλυδωνίου Κάπρου, και στην Αργοναυτική εκστρατεία. Επειδή πέθανε η γυναίκα του ήλθε στον Θησέα και κλέψαντες την Ελένην ήλθον εις την Ήπειρο να κλέψουν την Περσεφόνην. Αλλά εφυλάκωσεν αυτούς ο Άδης στον κάτω κόσμο. Και τον μεν Θησέα ηλευθέρωσεν βραδύτερον ο Ηρακλής. Ο δε Πειρίθους έμεινεν εκεί , δεμένος με 300 αλυσίδες επειδή εσείετο η γη όταν δοκίμαζε να τον λύσει ο Ηρακλής. Οι Αθηναίοι έστησαν ηρώον αυτού πλησίον των Αθηνών. Ο Πειρίθους αφήκεν έναν υιόν Πολυποίτην καλούμενον. Ο δε Πολυποίτης είναι αυτός που έδιωξε τους Κενταύρους από την Θεσσαλία και εκ του Πηλίου όρους. Ο Πολυποίτης ήλθε και στον Τρωικό Πόλεμο με 40 πλοία. Πάντως κάποιο μυστικό κρύβει η γέννηση του Πειρίθοος και οι ιδιότητες αυτού. Για να γίνει ο πατέρας του ομοδίαιτος των θεών ήτο μια μεγάλη προσωπικότητα. Το γεγονός ότι εσείετο η γη δείχνει την σεισμική δραστηριότητα της περιοχής και η κατάβαση του στον κάτω κόσμο για να συναντήσει Αδη κρύβει τον μέγα κίνδυνο που πέρασε η περιοχή της Μαγνησίας, ή και κάποιο ταξίδι στο νότιο ημισφαίριο . Η αλληγορία της μεταμορφώσεως του Διός σε ίππον ο οποίος περιθέων εγέννησεν αυτόν , μαρτυρεί ότι ο Πειρίθους μάλλον γεννήθηκε σε κάποιο διαστημικό ταξίδι του Διός. Ένα άλλο σκοτεινό σημείο αναφορικά με τον Ιξίωνα είναι και ο βόθρος που άνοιξε και τον γέμισε με πυρ, αλλά και η μεταμόρφωση της Δίας μητέρας του Πειρίθοος σε νεφέλη. [ Η ακόλουθη πληροφορία σχετικά με τον Ιξίωνα φανερώνει ότι οι Έλληνες είχαν συλλάβει την έννοιαν της αενάου κυκλικής κινήσεως στο διάστημα. Η πληροφορία αναφέρει ότι « επειδή ο Ζευς έπιασε τον Ιξίωνα να βιάζει την Ήρα(δηλαδή τον Αέρα ή την Ατμόσφαιρα) , η οποία του παρουσιάσθηκε εν είδη νεφέλης, τον έδεσε σε σιδηρούν πτερωτόν τροχόν ο οποίος περιεφέρετο στον αέρα μαστιζόμενος και λέγων «χρη τιμάν τους ευεργέτας»] Αυτός ο πτερωτός τροχός μοιάζει με ιπτάμενο δίσκο ο οποίος φέρει και πτερύγια ολόγυρα . Το γεγονός ότι επεριφέρετο στον αέρα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι επρόκειτο για πετομηχανή . Η περιστροφή δίδεται στα διαστημόπλοια για να δημιουργείται κάποια βαρύτης και σταθεροποίηση του σκάφους Ο βιασμός της Ήρας αλληγορεί την διαστημική πτήση στα ανώτερα ατμοσφαιρικά στρώματα(ΗΡΑ=ΑΗΡ) , τα οποία ήσαν υπό την εξουσία της Ήρας. Αντίθετα ο ίππος του Διός αλληγορεί διαστημικό όχημα που εισέρχεται στον διαστρικό χώρο , τον οποίον εξουσιάζει ο Ζευς. Αυτός είναι και ο λόγος που τον πατέρα του Ιξίωνα τον πήρε ομοτράπεζον στον ουρανό μαζί με τους θεούς. Προφανώς ο Ιξίων υπήρξε αστροναύτης και ο γιός του Πειρίθους γεννήθηκε σε κάποιο αστροναυτικό ταξίδι στο διάστημα, στο χώρο που ο Ζεύς ασκεί την εξουσία του. Υπό το πρίσμα αυτό πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αντιλήψεις μας για τα αργοναυτικά ταξίδια . Αυτά είναι ενδεχόμενα να αλληγορούν και ταξίδια στο διαστημικό χώρο και όχι μόνον στους ωκεανούς των πέντε ηπείρων.

13/ Δρύας

Ο Δρύας ήτο βασιλεύς των Μολοσσών και μάντις άριστος και εγέννησεν εκ της Ληλάντης τρεις υιούς:Τον Αλκανδρον, Μεγαλύτορα και Φίλαιον και μίαν θυγατέραν , την Υπερίππην. Όλοι αυτοί ήσαν ευσεβείς και αγαθοί άνθρωποι και τους αγαπούσαν κατ’ εξοχήν οι θεοί .Λέγεται ότι ο Δρύας ήλθε με τον Κλείτον στην Σιθωνία για να διαγωνισθούν για το ποίος θα λάβει γυναίκα του την Παλλήνην, κόρην του Σίθωνος. Επειδή η Παλλήνη αγαπούσε τον Κλείτον έπεισε με δώρα τον ηνίοχον του Δρύαντος και παρεσκεύασεν το άρμα , όπως ο Μυρτίλος του Οινομάου( δηλαδή έτσι ώστε να διαλυθεί). Όθεν ο Κλείτος εφόνευσε τον Δρύαντα. Μαθών όμως ο Σίθων την επιβουλή της Παλλήνης ήθελε να την καύσει ζωντανή μαζί με τον Δρύαντα, αλλά στο τέλος επρυτάνευσαν άλλη γνώμη και γλίτωσε η Παλλήνη τον θάνατο.

14/ Πολύφημος

Ο Πολύφημος ήτο υιός του Ελάτου από την Λάρισσα της Θεσσαλίας και της Ιππίας. Ητο μεν γέρων αλλά ανδρείος. Έμεινε στην Μυσίαν, όταν επήγε με τους Αργοναύτες. Λέγεται ότι εκεί εξήλθε ο Ηρακλής να θηρεύσει , ή να κόψει ξύλα για να φτιάξει ένα κουπί σε αντικατάσταση άλλου που είχε σπάσει στην Αργώ . Ο Ηρακλής και Ιλας ανεζήτησαν τον Πολύφημον αλλά εις μάτην, διότι δεν ανευρέθηκε και απέπλευσε χωρίς αυτόν η Αργώ.

15/ Θησεύς, ο μυστηριώδης Βασιλεύς των Αθηνών

Ο Θησεύς ήτο υιός του Αιγέως και της Αίθρας. Ο δε Πιτθεύς λέγει ότι εγεννήθη εκ του Ποσειδώνος, για να μην ντροπιασθεί η Αίθρα. Είχε παιδαδαγωγόν τον Κονίδαν, άνθρωπον έμπειρον και ενάρετον , το οποίον τιμούσαν οι Αθηναίοι, την παραμονή των Θησείων. Ομοίως τιμούσαν και τους ζωγράφους Σιλανίωνα και Παρράσιον επειδή εζωγράφισαν την εικόνα του.[Από την εποχή εκείνη που ανάγεται στα προιστορικά χρόνια οι Ελληνες επεδίδοντο στην ζωγραφική. Λόγω του χρόνου ελάχιστες ζωγραφιές έχουν απομείνει(Ακρωτήρι Θήρας). Όμως αυτές είναι αρκετές να δώσουν την προηγμένη εικαστική και καλλιτεχνική αντίληψη των Ελλήνων ] Όταν ο Θησεύς ήτο επταετής ήλθεν ο Ηρακλής στον Πιτθέα και αφήκεν την λεοντήν του κατά γης για να δειπνήσει. Όταν την είδαν οι άλλοι φοβήθηκαν και έφυγαν , ενώ ο Θησεύς άρπαξε πέλεκυν ώρμησε να φονεύσει τον λέοντα. Γενόμενος δε έφηβος ήλθεν στους Δελφούς και αφιέρωσε την θρεπτήριον κόμην . Εκούρευσε όμως μόνον το εμπρόσθιον μέρος, και τούτο το είδος της κουράς ονομάσθη απ’ αυτού Θησηίς[Παρόμοιον έθιμον παρατηρείται στην Ινδία. Ο γράφων είδε στο Βουδιστικό τέμενος της Βομβάης νεαρους μοναχούς που υπεβάλλοντο στο ξερρίζωμα των τριχών της κεφαλής των αγογγίστως από μοναχές και έμεναν εντελώς φαλακροί. Το παράδοξο ήτο ότι υπέμενον το μαρτύριο ατάραχοι και καθώς κατάλαβα χωρίς πόνο] Όταν έγινε δέκα εξ ετών ο Θησεύς πήρε την απόφαση να έλθει από την Τροιζίνα στην Αθήνα . Όμως δεν ακολούθησε το ασφαλές δρομολόγιον δια θαλάσσης αλλά το δρομολόγιο δια ξηράς , το οποίον ήτο επικινδυνέστατον λόγω των ληστών που ελυμαίνοντο την περιοχή , διότι τότε ο Ηρακλής ήτο στην Ασία δούλος της Ομφάλης. Καθ ‘ οδόν εφόνευσε στην Επιδαυρία τον Κορυνήτην , στον Ισθμό τον Σίννιν, στην Κορυνθία.την Κρομυωνίαν Συν, στην Μεγαρίδα τον Σκίρωνα, εις την Ελευσινίαν τον Κερκύονα και στον Κηφισσό τον Προκρούστην. Ετσι εκκαθάρισε τον δρόμον προς την Αθήνα, αφού προηγουμένως στον Κηφισσόν τον φιλοξένησαν οι Φυταλίδαι και τον εκαθάρισαν από τους φόνους αυτών.
[ Την εποχή εκείνη στην Ελλάδα ήτο πυκνά δασωμένη και υπήρχαν άγρια θηρία, όπως λέοντες , αρκούδες, λύκοι, άγριοι ταύροι, κ. α Σε πανάρχαιες εποχές, πριν ακόμη βυθισθεί η Αιγηίδα, υπήρχαν και ελέφαντες, τίγρεις και παλαιοντολογικά θηρία όπως λ.χ το Σαμοθηρίο στη Σάμο( είναι μικρού μεγέθους ελέφας) Οστά ελεφάντων βρέθηκαν και στην Πτολεμαίδα. Το πιο αξιοθαύμαστο πάρκο παλαιοντολογικών θηρίων βρέθηκε στο Πικέρμι Αττικής.
[ Μετατόπιση του Άξονα Περιστροφής της Γης. Εικάζεται ότι αυτά τα απέθεσε το παλιρροϊκό κύμα κάποιας μεγάλης φυσικής καταστροφής . Πιθανόν τούτο να δημιουργήθηκε από την Μεγάλη γεωλογική Καταστροφή που συνέβη προ αμνημονεύτων χρόνων , όταν άλλαξε ο άξονας περιστροφής της Γης. Τι εστί μετατόπιση; Αρκετοί ερευνητές, με κυριότερο τον Γκράχαμ Χάνκοκ, ο οποίος κυκλοφόρησε το 1995 το πολυσυζητημένο βιβλίο του Αποτυπώματα των Θεών (Fingerprints of the Gods), υποστηρίζουν ότι έχουν εντοπίσει τα στοιχεία εκείνα που αποδεικνύουν ότι η βίαιη και ξαφνική μετατόπιση του άξονα της Γης συμβαίνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, υπακούοντας σε έναν άγνωστο «αστρικό» μηχανισμό. Ο Χάνκοκ εξηγεί ότι η καταστροφική μετατόπιση των πόλων συμβαίνει ανά περίπου 12.000 χρόνια. Τα σημαντικότερα μεγαλιθικά μνημεία, από τις Πυραμίδες και το Stonehedge μέχρι τα αστρικά ημερολόγια των Μάγιας, περιέχουν κωδικοποιημένα μηνύματα που άφησαν οι προηγούμενοι πολιτισμοί για να προειδοποιήσουν τους επόμενους για την επερχόμενη καταστροφή. Και κλειδί για την αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων, είναι οι υπολογισμοί της μετάπτωσης των ισημεριών. Ο Χάνκοκ καταλήγει ότι οι προηγούμενοι πολιτισμοί μας έχουν αφήσει πολλά μηνύματα που λένε ότι η επόμενη κατακλυσμιαία μετατόπιση του πλανήτη είναι κοντά μας, και η πιο πιθανή ημερομηνία για να συμβεί είναι η 23η Δεκεμβρίου τού 2012 – η ίδια ημερομηνία που σύμφωνα με το αστρικό ημερολόγιο των Μάγιας, είναι το τέλος του σημερινού κόσμου!... Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο προηγούμενος πολιτισμός που υπήρξε πριν από εμάς στον πλανήτη, είχε ως βάση του την Ανταρκτική. (Ο διάσημος μελετητής Κόλιν Γουίλσον συνδέει μάλιστα την Ανταρκτική με την Ατλαντίδα.) Η ήπειρος που σήμερα ονομάζουμε Ανταρκτική δεν βρισκόταν πάντοτε στον νότιο πολικό κύκλο, αλλά πολύ πιο ψηλά, στην Εύκρατη Ζώνη, σχεδόν εκεί που βρίσκεται σήμερα η Λατινική Αμερική. Όταν συνέβη η καταστροφική μετατόπιση των πόλων, αυτός ο πολιτισμός καταστράφηκε ολοσχερώς, γιατί, πέρα από τους σεισμούς και τα παραλιακά κύματα που είχε να αντιμετωπίσει, είχε την ατυχία η έδρα του να μεταφερθεί στον αρκτικό κύκλο και να θαφτεί σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κάτω από δεκάδες μέτρα πάγου. Ο εξαφανισμένος «πολικός» πολιτισμός μοιάζει πράγματι να συνδέεται με πολύ ενδιαφέροντες θρύλους, όπως της Υπερβορείας, της χαμένης Ατλαντίδας, κλπ, αλλά και της «επιστροφής» αυτών των πολιτισμών, «όταν τα άστρα θα έρθουν στις σωστές τους θέσεις»
Περί της Ατλαντίδος: Η μετακίνηση της ηπείρου της Ανταρκτικής στον πολικό κύκλο, εξηγεί και γιατί δεν μπορούμε σήμερα να βρούμε τα απομεινάρια ή τα ερείπια αυτού του περίφημου αρχαίου υπερ-πολιτισμού που αναφέρουν διάφορες πηγές, από τον Πλάτωνα μέχρι τη Θεοσοφία της Μαντάμ Μπλαβάτσκι: Είναι όλα θαμμένα κάτω από τόνους πάγου, ενώ οι περιοχές που ζούμε σήμερα, δεν είναι παρά οι πολικές και ακατοίκητες περιοχές πριν την τελευταία μετατόπιση των πόλων. Αυτή η ιδέα, μοιάζει πράγματι να συμφωνεί και μια αινιγματική αναφορά στον Τίμαιο του Πλάτωνα (22, d και e), όπου ένας Αιγύπτιος Ιερέας εξηγεί στον Σόλωνα ότι η Αίγυπτος είναι η μόνη περιοχή που λόγω συγκυριών δεν καταστράφηκε από τον Κατακλυσμό (που περιγράφεται από τον Αιγύπτιο ακριβώς όπως η μετατόπιση των πόλων), για αυτό και διατηρεί περισσότερες μνήμες από τον προηγούμενο πολιτισμό. Οι Έλληνες έχουν ξεχάσει τα πάντα, γράφει ο Πλάτωνας, γιατί οι περιοχές τους καταστράφηκαν… ]

Έχουμε αρκετές διηγήσεις πάλης ηρώων με άγρια θηρία, όπως του Ηρακλή με το λέοντα της Νεμέας και με τον Καλυδώνιο Κάπρο, του Θησέα με τον Μινώταυρο κ.ο.κ Και η πάλη τότε γινόταν όχι με όπλα αλλά με τα χέρια. Τότε δεν ίσχυαν κανόνες προστασίας των ζώων διότι προείχε η επιβίωση του ανθρώπου. Ήταν ακόμη η εποχή που δεν είχε εξασφαλισθεί η επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Επομένως, εκείνοι οι άνθρωποι ήσαν εξαιρετικά γενναίοι , γι’ αυτό και ο Νέστωρ τους αναφέρει, για να τιμήσει και τον εαυτόν του, πριν τους φέρει το παράδειγμα εκείνων που άκουγαν τις συμβουλές του. Είναι πιθανόν αυτά τα θηρία να αλληγορούν άλλα πράγματα και όχι πάλη με τα θηρία. Δυστυχώς ακόμη δεν έχουμε αποκρυπτογραφήσει πλήρως την Ελληνική Αρχαιολογία.]
Η συμβουλή του Νέστορα είναι ισοζυγισμένη, ακριβοδικαία και αντικειμενική, έτσι ώστε και ο Αγαμέμνων να μην πάρει την κόρη του Αχιλλέα, αλλά και ο Αχιλλεύς να σεβασθεί τον βασιλιά και αρχιστράτηγο Αγαμέμνονα, διότι έτσι απαιτεί η πειθαρχία και η ιεραρχία . Δεν παίρνει δηλαδή το μέρος του ισχυρού, όπως θα κάνανε σήμερον οι διαιτητές Γιατί ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη δεν είναι δυνατή. Από τα λόγια του Νέστορος ότι «τιμάται περισσότερο από τους άλλους ο βασιλιάς και ο Ζεύς του έδωσε την δόξα να κυβερνά με το σκήπτρο» εξάγεται πόσο παλιός είναι ο θεσμός της «Ελέω Θεού Μοναρχίας» Εξ άλλου με την φράση «Κι’ αν είσαι εσύ ανδρειωμένος κι’ έχεις μητέρα θεά , αυτός όμως είνε ανώτερος, γιατί βασιλεύει σε περισσοτέρους» ουσιαστικά αμφισβητεί τη θεά μητέρα και το θεϊκό γένος του Αχιλλέα, διότι θεωρεί τον Αγαμέμνονα ως τον θεσμικά ισχυρότερο, διότι οι Έλληνες εσέβοντο περισσότερο τους θεσμούς και την λαϊκή κυριαρχία , ακόμη και στην περίπτωση της βασιλείας. Τούτο δηλώνει ότι ακόμη και στην εποχή της μοναρχίας οι Έλληνες εβίωναν δημοκρατικά και όχι αυταρχικά. Κι’ αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς από τις δημοκρατικές εκδηλώσεις των ένοπλων πολιτών που βρίσκονται κάτω από πολεμικές συνθήκες στη Τροία. Ωστόσο δεν παύει να κατακεραυνώνει τον Αγαμέμνονα υπενθυμίζοντας του να σταματήσει την έριδα διότι το στράτευμα έχει ανάγκη του ανδρειωμένου Αχιλλέα

(285-300)
Προς αυτόν απάντησε και είπε ο μέγας Αγαμέμνων :
«Ναι , γέροντα , όλα αυτά είπες όπως πρέπει. Αλλά ο άνθρωπος αυτός θέλει να είνε ανώτερος απ’ όλους τους άλλους . Όλους θέλει να τους εξουσιάζη, σ’ όλους να βασιλεύη και σ’ όλους να δίνη διαταγές . Αυτά μου φαίνεται πως δεν τα παραδέχεται κανείς. Κι’ αν οι αθάνατοι θεοί τον έκαναν πολεμιστή, με τούτο θα ειπή πως του έδωσαν και την άδεια να υβρίζη ; »
Εδώ όμως τον διέκοψε ο θείος Αχιλλεύς και του είπε:
«Μα τότε θα ήμουνα αληθινά ένας τιποτένιος κι’ άνανδρος αν υποχωρούσα κι’ έσκυβα το κεφάλι σ’ ότι ειπής. Σ’ άλλους να δίνης τέτοιες προσταγές κι’ όχι σ’ εμένα, γιατί εγώ δεν έχω σκοπό πιά να σε ακούσω. Έχω κι’ ένα άλλο να σου ειπώ ακόμα και βάλε το καλά στο νου σου. Μήτε με σένα, μήτε με κανέναν άλλον θα στήσω πόλεμο για την κόρη, γιατί εσείς μου την δώσατε κι’ εσείς μου την παίρνετε πάλι πίσω. Από τ’ άλλα όμως πράγματα που έχω στο γρήγορο και μαύρο πλοίο μου , κανένα δεν μπορείς να πάρης χωρίς την θέλησι μου. Κι’ αν αγαπάς , δοκίμασε για να το ιδούν και ετούτοι: ευθύς το μαύρο αίμα σου θα τρέξη γύρω από το δόρυ μου »

[(285-300)

1/ Η Ώρα των Αρχηγών

Η Ιλιάδα είναι , όπως την θέλησε ο δημιουργός της , ένας πολυάνθρωπος κόσμος από πρωτότυπα πλάσματα, διαφορετικά το ένα απ’ το άλλο, καθώς είναι οι άνθρωποι μέσα στη ζωή. Συναγωνίσθηκε όπως είπε και ο Μπαλτζάκ , το Ληξιαρχείο, και έδωσε στους ήρωες του δικά του χαρακτηριστικά, δικές του συμπεριφορές-αυτό που θα λέγαμε σήμερα τα δικά τους δακτυλικά αποτυπώματα-αλλά τους έφτιασε κατ’ εικόνα και ομοίωση της κοινωνίας του. Είναι ίσως ο πρώτος ποιητής που δημιουργεί ένα πρόσωπο σε τόσο λίγο χρόνο και διαχρονικούς χαρακτήρες που αντέχουν στην διάρκεια όλων των εποχών. Ο Αχιλλεύς είναι μια πολύ ισχυρή προσωπικότητα διότι είναι γιός της θεάς Θέτιδος, αλλά και ο γενναιότερος, ανδρειώτερος και ορμητικότερος των Ελλήνων. Είναι σύνηθες φαινόμενο στις διοικήσεις να αναφύονται προβλήματα ανταγωνισμών και αλαζονείας, μεταξύ δε των Ελλήνων τούτο είναι συνηθέστατον φαινόμενον και οφείλεται στο υπερήφανο του χαρακτήρα μας. Εμείς οι Έλληνες έχουμε αφ’ ενός έχουμε ανεπτυγμένο τον ατομισμό και το εγώ αντί του εμείς που έχουν αναπτύξει άλλοι λαοί και αφ’ ετέρου έχουμε στα γονίδια μας την δολερή έριδα. Τούτο ενώ προάγει την ατομική πρωτοβουλία και την ευρηματικότητα του Έλληνος , γίνεται ταυτόχρονα και μεγάλο θανάσιμο για την ανάληψη συλλογικού έργου. Διότι θέλουμε όλοι να είμαστε αρχηγοί και να διατάσσουμε πράγμα που κάνει δύσκολη η διοίκηση των Ελλήνων Στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται ότι-ανεξάρτητα από την διαφορά του με τον Αγαμέμνονα σχετικά με την Βρισηίδα- υποβόσκει μια αντιπάθεια προς αυτόν. Ο Αχιλλεύς δεν παραδέχεται τον αρχιστράτηγο σαν γενναία προσωπικότητα και ούτε υπάρχει ο ψυχικός δεσμός μεταξύ τους. Κι’ αυτό φαίνεται από τις βαριές ύβρεις που του εκτοξεύει (μεθύστακα, δειλέ, σκυλομούρη, φιλόπλουτε κ.α) Αυτές οι ύβρεις που ειπώθηκαν ενώπιον ολοκλήρου του στρατεύματος είναι πολύ βαριές, ικανές να τραυματίσουν ανεπανόρθωτα το κύρος του αρχιστρατήγου και να δημιουργήσουν ένα αγεφύρωτο ρήγμα μεταξύ τους. Επομένως ο Αχιλλεύς ενέδωσε στον θυμό του και εξετράπη ανεπανόρθωτα με όσα είπε. Υπάρχει μόνον ένα ελαφρυντικό που μπορούμε να επικαλεστούμε , κι’ αυτό είναι το νεαρό της ηλικίας του και ο έρωτας του προς την Βρισηίδα. Όμως αφού πρώτα ξεθύμανε με τις ύβρεις ύστερα κάπως λογικεύεται και δηλώνει ότι δεν πρόκειται να κάνει πόλεμο για την κόρη, που του δώρισαν οι Αχαιοί. Απειλεί όμως ότι δεν θα επιτρέψει σε κανέναν να του πάρει όσα (λάφυρα) απέκτησε μόνος του . Ο χαρακτήρας του Αχιλλέα ολίγον διαφέρει από τον χαρακτήρα του Έλληνος που φουντώνει , εξάπτεται, υβρίζει και απειλεί και έπειτα πέφτει και συμβιβάζεται πληρώνοντας συχνά με μεγάλο κόστος τα όσα είπε με λόγια.

2/ Τα «Μαύρα» Πλοία των Ελλήνων

Σε αντίθεση, με τα ερυθρά πλοία των Σαμίων πλοία των Αχαιών ήσαν μαύρα. Οι ‘Μέλαινες νήες’ δηλαδή τα ΜΑΥΡΑ, πρέπει να ήταν επχρισμένα με ΠΙΣΣΑ για τον ίδιο λόγο, δηλαδή να γίνονται αδιάβροχα.
Πρέπει να σημειώσουμε πως, αργότερα, κόκκινα ήταν τα πλοία των Σαμίων και αυτό έχει διασωθεί από τον Ηρόδοτο [3. 57], όπου αναφέρει πως Σάμιοι (της Κεφαλληνίας) διωγμένοι από τον Πολυκράτη, πρώτα πήγαν στην Λακεδαίμονα για να ζητήσουν βοήθεια, μετά κατέπλευσαν στην Σίφνο για να απαιτήσουν χρήματα. Όμως αυτοί, μόλις βλέπουν το Σαμιώτικο πλοίο με τον κήρυκα, καταλαβαίνουν τον χρησμό που είχαν πάρει(τὸ δὲ παλαιὸν ἅπασαι αἱ νέες ἦσαν μιλτηλιφέες, καὶ ἦν τοῦτο τὸ ἡ Πυθίη προηγόρευε τοῖσι Σιφνίοισι, φυλάξασθαι τὸν ξύλινον λόχον κελεύουσα καὶ κήρυκα ἐρυθρόν), οπότε θα ήταν το χαρακτηριστικό χρώμα των Σαμιώτικων πλοίων το κόκκινο.
Συχνά στην Ιλιάδα γίνεται μνεία στα γρήγορα και μαύρα πλοία των Αχαιών. Οι Έλληνες ήσαν ο λαός της θάλασσας και είχαν αναπτύξει θαυμαστά πλοία για την εποχή τους καθώς και μεθόδους ναυσιπλοΐας. Τα πλοία των Αχαιών είχαν την δυνατότητα να πλέουν ακόμη και σε ωκεανούς και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες, όπως δείχνουν τα ταξίδια των Αργοναυτών στον Ατλαντικό, Ινδικό, Βόρειο Θάλασσα , Μαύρη Θάλασσα κ.α Από νεώτερες μελέτες διαπιστώνεται ότι οι Έλληνες Αργοναύτες ταξίδευαν και στα πιο απομεμακρυσμένα σημεία του κόσμου(Ειρηνικός) , όπου έχουν αφήσει την σφραγίδα του Ελληνικού(Πελασγικού-Αιγαιακού)Πολιτισμού τους. Τα σκαριά ,τα ξάρτια , τα πανιά, τα κουπιά και τα πηδάλια τους έδιναν ταχύτητα, ευελιξία και ευστάθεια σ’ αυτά. Ναυτικοί μελετητές ομιλούν και για άλλες προηγμένες τεχνικές που έδιναν στα πλοία των Ελλήνων την δυνατότητα χρησιμοποιήσεως της δυνάμεως των κυμάτων για την πρόωση τους.. Ήσαν δηλαδή για την εποχή εκείνη χάρμα τεχνικής και γι’ αυτό οι Έλληνες καυχώνται και εκθειάζουν σε κάθε περίπτωση τόσον τα πλοία τους όσον και την ναυτοσύνη των πληρωμάτων τους. Έτσι εξηγείται γιατί οι Έλληνες έφθασαν ως την Αμερικανική ήπειρο, όπου υπάρχουν πολυάριθμες αποδείξεις , όπως αρχαία κτίρια με εμφανή τον αρχαίο Ελληνικό ρυθμό, ναοί, , εργαλεία, εγχάρακτα με επίχρηση σμάλτου, σύμβολα της Μινωικής Κρήτης(όπως λ. χ διπλοί πελέκεις, σβάστικες, μαίανδροι, αετώματα, Μέδουσες κ.ο.κ) , αλλά και παραδόσεις, αστρονομικές γνώσεις, οργανωτικές δομές και αυτούσιες ελληνικές λέξεις ή με ελληνική ρίζα. Ποιος Έλλην ξέρει ότι στη Βραζιλία υπάρχουν πόλεις με αρχαία Ελληνικά ονόματα, προγενέστερα της ανακάλυψης της από τον Χριστόφορο Κολόμβο; Ποιος ξέρει ότι οι πολιτισμοί των Ατζέκων , Ίνκας και Μάγιας έχουν σαφώς έντονη ελληνική επίδραση, και μάλιστα Μινωική και Μυκηναϊκή ;Αυτά τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν ανακοινώνονται στην Ελλάδα διότι θεωρούνται εθνικιστικά . Αλλά και αν κάποιος τολμήσει να τα ανακοινώσει ουδέν εκ των ΜΜΕ θα ενδιαφερθεί να τα αναμεταδώσει. Ότι στους λαούς του συμπλέγματος των νησιών της Χαβάης και του Ειρηνικού υπάρχουν πολυάριθμες αυτούσιες ελληνικές λέξεις και ρίζες της αρχαίας ελληνικής γλώσσης; Ο,τι στις Μπαχάμες είχε ανασυρθεί πίθος Κρητικός με διπλούς πελέκεις(ο πίθος του Μπίμινι); Ότι στις εκβολές του Ρίο Ντε Λαπλάτα ανασύρθησαν Ελληνικοί αμφορείς;
Τέλος ποιος ξέρει ότι μετά την εισβολή των Ισπανών στην Αμερική έγινε ολοσχερής καταστροφή του πολιτισμού των ιθαγενών από τα στρατεύματα του βασιλιά της Ισπανίας και τα μοναχικά τάγματα του Πάπα της Ρώμης; Ελάχιστοι το γνωρίζουν. Έκαναν σωστή γενοκτονία του εντοπίου πληθυσμού των ιθαγενών και κατέστρεψαν και εξαφάνισαν με μανία όλες τις παραδόσεις αυτών των λαών και μαζί και την Ελληνική σφραγίδα εκείνων των απόμακρων πολιτισμών;
Απολλώνειος ο Ρόδιος μας πληροφορεί ότι η Αργώ κατευθήνθηκε στη Δύση σε ένα από τα ταξίδια τηςκαι όχι στην Ανατολή, διότι έκανε πολλά και φυσικά και στην Μαύρη Θάλασσα. Ενοχλούνται από τα πολλά τοπωνύμια που αναφέρει ο Απολλώνειος ο Ρόδιος , τα περισσότερα από τα οποία συναντώνται και σήμερον. Την ιστορική μαρτυρία του σχετικά με το ταξίδι της «Αργούς» το τεκμηριώνει και η Ελληνίστρια Ενριέτα Μερτζ. Οι Αργοναύτες γνώριζαν το Κόλπειο Ρεύμα (τον Ποταμό Ωκεανό όπως το απεκάλουν) και τον εθεώρουν τον μέγιστο Ποταμό. Αλλά και οι Ορφικοί το γνώριζαν και το απεκάλουν «Κυκλικό Ρεύμα» Που πήγαινε το ελληνικό πλοίο γεμάτο αμφορείς που ναυάγησε στον Ατλαντικό και το ανεκάλυψε ο ωκεανοπόρος-ερευνητής των βυθών Ζακ Κουστώ; Τι γράφει η «Πλάκα Εκένικ» που βρέθηκε στο Κούλκο της Βολιβίας(σήμερα βρίσκεται στο μουσείο των Ινδιάνων της Αμερικής); Πάντως αυτοί που την έφτιαξαν φρόντισαν να βάλουν επάνω την σφραγίδα τους , κι’ αυτή είναι η τρίαινα του Ποσειδώνα, του θεού της Θάλασσας. Το Εβραιοσιωνιστικό και Μασονικό Κατεστημένο αδυνατεί να αναγνωρίσει την ελληνικότητα του μέγιστου των ζωγράφων του Μεσαίωνα , του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, του γνωστού ως EL GRECO. Όταν αυτός τους λέγει ότι «είμαι ΕΛΛΗΝΑΣ» και αυτοί τον θεωρούν στα μουσεία Ισπανό ζωγράφο , τότε όλα εξηγούνται για την παραπληροφόρηση και παραχάραξη της Ιστορίας. Οι ίδιοι άνθρωποι και το σύστημα τους καταστρέφει, διαστρέφει και παραχαράσσει κάθε τι το Ελληνικό , μεταβάλλοντας το σε Αιγυπτιακό, Φοινικικό κ. α

(305-325)
Έτσι αφού εφιλονείκησαν κι’ οι δυό τους θυμωμένοι εσηκώθηκαν και διέλυσαν την συνέλευσι κοντά στα πλοία των Αχαιών. Και ο μεν Αχιλλεύς ετράβηξε για τις σκηνές του και τα πλοία του μαζύ με τον Πάτροκλο και τους συντρόφους του, ο δε Αγαμέμνων έρριξε αμέσως στην θάλασσα ένα γρήγορο πλοίο, εδιάλεξε είκοσι κωπηλάτες κι’ έβαλε μέσα μια εκατόμβη για τον Απόλλωνα και κατόπιν έφερε ο ίδιος και ανέβασε την ώμορφη Χρυσηίδα. Αρχηγός δε ανέβηκε ο πολυμήχανος Οδυσσεύς. Εμπήκαν λοιπόν και αρμένιζαν στους υγρούς δρόμους της θαλάσσης. Ο γυιός του Ατρέως τότε επρόσταξε τους στρατιώτες του να λουσθούν κι’ εκείνοι ελούζοντο και τα αποπλύματα τα ρίχνανε στην θάλασσα. Έπειτα εθυσίαζαν στον Φοίβο σωστές εκατόμβες ταύρων και αιγών κοντά στην πολυθόρυβη ακρογιαλιά κι’ η κνίσσα ανέβαινε στον ουρανό καθώς ετυλιγόταν γύρω στον καπνό. Αυτά λοιπόν κάνανε αυτοί στο στρατόπεδο. Ο δε Αγαμέμνων δεν ξεχνούσε πως φοβέρισε τον Αχιλλέα επάνω στο μάλωμα, να του πάρη το δώρο του, μόνο εφώναξε τους κήρυκες και τους γρήγορους υπηρέτες του, Ταλθύβιο και τον Ευρυβάτη και τους είπε:
“Πηγαίνετε στη σκηνή του Αχιλλέα να πάρετε από το χέρι και φέρτε μου την όμορφη Βρισηίδα. Αλλ’ αν δεν σας την δώση, θα πάω εγώ ο ίδιος με περισσότερους να την πάρω. Αυτό μου φαίνεται πως πιο πολύ θα τον ταράξη”

[(305-325)
1/ Οι Υγροί Δρόμοι της Θάλασσας

Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου αλλά πραγματικότητα. Οι Έλληνες όντες άριστοι ναυτικοί γνώριζαν να εκμεταλλεύονται τα διάφορα θαλάσσια ρεύματα και τους πνέοντες ανέμους ώστε να αρμενίζουν τα πλοία τους ταχύτερα και με την μικρότερη προσπάθεια. Όπως προανεφέρθη οι Αργοναύτες γνώριζαν το «Κολπικό Ρεύμα», γνωστό και σαν ‘Gulf Stream’, του οποίου ο βόρειος βραχίων οδηγεί από την Ευρώπη στην Αμερική(Καραϊβική Θάλασσα) , ο δε νότιος βραχίων από την Λατινική Αμερική. (Βραζιλία) στην Ευρώπη. Όταν μάλιστα πλοίαρχος ορίζεται ο θαλασσόλυκος Οδυσσεύς τότε η Χρυσηίδα και η αποστολή που του έχει ανατεθεί είναι εξασφαλισμένη. Οι τιμές προς την κόρη, οι εκατόμβες που φορτώνονται στο πλοίο και αυτές που γίνονται στην ξηρά αποσκοπούν στον εξευμενισμό του θεού Απόλλωνα, για να σταματήσει την έχθρα του προς τους Έλληνες.

2/ Η Σύγκρουση στο Στρατόπεδο των Ελλήνων

Η διάλυση της συνελεύσεως και ο χωρισμός των δύο ηγετών όπως προηγήθηκε, προμηνύει επερχομένη σύγκρουση. Από την στιγμή εκείνη στο στρατόπεδο των Ελλήνων βρίσκονται δύο αντίπαλες εχθρικές ομάδες και κανείς δεν γνωρίζει τι κατάσταση μπορεί να προκύψει. Το μείγμα μέσα στο στράτευμα είναι όντως εκρηκτικό. Διότι από στιγμή σε στιγμή, όταν ο Αγαμέμνων στείλει τους υπηρέτες του να πάρουν την Βρισηίδα από τη σκηνή του Αχιλλέως, αυτός μπορεί να αντιδράσει βίαια και να εκδηλωθεί εμφύλια σύγκρουση, εν επαφή μάλιστα με τον εχθρό. Ιδιαίτερα μετά την δήλωση ότι «αν δεν δώσει την κόρη θα πάει ο ίδιος με περισσότερους» είναι σαφής υπαινιγμός ότι δεν θα διστάσει να φθάσει ακόμη και σε σύγκρουση. Βέβαια αυτή η κλιμάκωση των απειλών εκατέρωθεν είναι μέσα στο παιχνίδι του εκφοβισμού του αντιπάλου, ήτοι του ψυχολογικού πολέμου για να υποχωρήσει ο πιο διαλλακτικός. Συχνά όμως σ’ παρόμοιες καταστάσεις, επειδή δεν γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως θα αντιδράσει ο αντίπαλος, η κρίση τίθεται εκτός ελέγχου και μπορεί να επέλθει σύγκρουση.

3/ Οι Υπηρέτες Ταλθύβιος και Ευρυβάτης

Τα αρχαία Ελληνικά ονόματα και οι αρχαίες λέξεις ήσαν κωδικές και δήλωναν αυτό που εννοούσαν. Για παράδειγμα το ‘ταλ’ εκ του «τάλας » δηλώνει τον ταλαίπωρο στο βίο, ενώ του Ευρυ-βάτη δηλώνει αυτόν που βηματίζει μακρυά, ή που κάνει μεγάλα βήματα. Οι βαθμοφόροι δεν κατεδέχοντο να μεταφέρουν το σιτηρέσιον τους οι ίδιοι κατά την εκστρατείαν και είχαν ως συνοδόν τους τον προσωπικόν τους υπηρέτην . Ευνόητον τυγχάνει ότι ο βασιλεύς εδικαιούτο περισσότερους υπηρέτες. Ο Ηρως του έργου του Ξενοφώντος «Κύρου Παιδεία » γράφει ότι στους υπηρέτες εχορηγείτο η τροφή που εδίδετο στους μαχίμους άνδρες και ετιμώντο εξ ίσου με τους κήρυκες και τους πρέσβεις. Αυτοί έπρεπε να γνωρίζουν καλώς τας στρατιωτικάς υποθέσεις, πράγμα που εύρισκε ευμενή απήχησιν και εις τους απλούς και απείρους στρατιώτας. Οι υπηρέτες συχνά ανελάμβανον επικίνδυνα έργα , όπως στην προκειμένη περίπτωση η μεταφορά της Βρισηίδος. Είχαμε και περιπτώσεις μεταβιβάσεως καθηκόντων στον υπηρέτη που ανήκαν στον αξιωματούχο.
Ο δειλός Θεόφραστος ενεδρεύει μέσα στην σκηνή του και «αποστέλλει τον υπηρέτην του να προβή εις την αναγνώρισιν της θέσεως του εχθρού» [Πλουτάρχου Ηθικα΄349 Α και Tanzer “Verpflegungswesen” «Επιμελητεία” σελ. 40]

4/ Οι Έλληνες δεν έκαναν Ανθρωποθυσίες

Κατά τους αρχαίους η κνίσσα των θυσιαζομένων σφαγείων προορίζετο για τους θεούς, ενώ τα σφάγεια για τους ανθρώπους. Επομένως τα περί ανθρωποθυσιών των Αρχαίων Ελλήνων είναι κακόβουλα και ανιστόρητα. Αυτές- αν ποτέ εγένοντο- ήσαν στο απώτατο παρελθόν και είχαν μείνει μόνον σαν ανάμνηση για τους ποιητές. Αντίθετα άλλοι λαοί έκαναν ανθρωποθυσίες κατά την Ρωμαϊκή περίοδο.

5/Λουτρό Στρατιωτών

Εδώ το λουτρό που διέταξε ο Αγαμέμνων δεν αποσκοπεί στην καθαριότητα των στρατιωτών, αλλά γίνεται για τον εξαγνισμό τους από το κακό που έχει ρίξει ο θεός Απόλλων στο στρατόπεδο των Ελλήνων.

(330-340)
Αυτά τους είπε και τους έστειλε με αυτές τις φοβέρες. Κι’ εκείνοι άθελα ετράβηξαν και επήγαιναν στην άκρη της παραλίας της ακάρπου θαλάσσης κι’ εφθάσανε στις σκηνές και στα πλοία των Μυρμιδόνων. Και ευρήκαν τον Αχιλλέα να κάθεται κοντά στη σκηνή του και στο μαύρο πλοίο του. Κι’ ουδέ χάρηκε που τους είδε. Εκείνοι τότε με φόβο και με σέβας εσταθήκανε μπροστά στο βασιλέα και ούτε τον χαιρετούσαν, ούτε τον ερώταγαν. Αυτός όμως εκατάλαβε γιατί ήρθαν και τους είπε:
«Καλό στους κήρυκες και στους αγγελιοφόρους του Δία και των ανθρώπων. Ελάτε κοντά. Δεν μου φταίτε εσείς , μόνο ο Αγαμέμνων που σας έστειλε για την κόρη. Πήγαινε θεογέννητε Πάτροκλε, και φέρε έξω την κόρη και δείξε την σ’ αυτούς να την πάρουν και να φύγουν. Κι’ ας είνε αυτοί μάρτυρες μπρος στους μακάριους θεούς και στους θνητούς ανθρώπους και μπρος στο σκληρό βασιλέα, αν καμμιά φορά πάλι με χρειασθούν να γλυτώσω το στρατό από επονείδιστη καταστροφή. Γιατί αυτός παλάβωσε και πήρε τον κατήφορο και σα στραβός δεν μπορεί να ιδή μήτε μπρος , και πίσω και να καταλάβη πως οι Αχαιοί θα του πολεμούν γεροί κοντά στα πλοία »

[(330-340)
1/ Οι Κήρυκες και Ασυλία

Οι κήρυκες στην αρχαία Ελλάδα ήσαν σεβαστά πρόσωπα και έχαιραν ασυλίας. Του το δείχνει τον σεβασμό των Ελλήνων στην έννοια της επικοινωνίας . Κατά την παράδοση ο πρώτος Κήρυξ της Αθήνας ήτο υιός του Ερμού και της Αγραύλου ή της Πανδρόσου θυγατρός του Κέκροπος. Εξ αυτής της γενεάς εγένετο κατά διαδοχήν και ο Ιεροκήρυξ των Ελευσινίων μυστηρίων. Οι κήρυκες διέμενον είτε στον Αρειο Πάγο στην δημοκρατική Αθήνα ή στα ανάκτορα των βασιλέων και εν εκστρατεία στη σκηνή του αρχιστρατήγου ή του βασιλέως. Αυτούς τους έπεμπαν προς τους εχθρούς προς σύναψη ειρήνης ή ανακωχής. Ερχόμενοι σε εχθρικό στρατόπεδο προς αναγνώρισιν εδείκνυον από μακρυά το κηρύκειον διότι ενομίζοντο ιεροί, άσυλοι και αβίαστοι αγγελιοφόροι των θεών. Οι κήρυκες κατήγοντο από διαπρεπείς οικογένειες. Τέτοιος ήτο και Ταλθύβιος και Ευρυβάτης που πήγαν στον Αχιλλέα .για να πάρουν την Βρισηίδα. Και γι’ αυτό ο θυμός του Αχιλλέως δεν εστράφη κατά των κηρύκων αλλά κατά του Αγαμέμνονος. Αν σήμερον ο διαβόητος Μπιν Λάντεν έστελνε ένα κύρηκα στον πρόεδρο Μπους , ασφαλώς ο πρόεδρος θα διέτασσε να τον συλλάβουν και να τον φυλακίσουν στις φυλακές του Γκουαντάναμο. Εκεί θα εβασανίζετο για να του αποσπάσουν πληροφορίες για τον αποστολέα του . Όμως αν στον Ελληνικό κόσμο κάποιος έστελνε κήρυκα στον αντίπαλο του την εποχή εκείνη ο κήρυξ ήτο σεβαστός , διότι εθεωρείτο ιερό πρόσωπο. Ως εκ τούτου ήτο βέβαιος ότι κανείς δεν θα διενοείτο να τον πειράξει και ότι θα τον άφηναν ελεύθερο να επιστρέψει σώος στην πατρίδα του. Ύστερα από 3-5.000 χρόνια βλέπουμε ότι τα ήθη αντί να βελτιωθούν και να εξανθρωπισθούν αυτά οπισθοχώρησαν και οδηγήθησαν στην βαρβαρότητα.

α/ Κήρυκες Κακών Ειδήσεων Κατά την διάρκεια της δικτατορίας οι σχέσεις των χουντικών αξιωματικών δεν ήσαν πάντα αρμονικές. Υπήρχαν αντιζηλίες και καπετανάτα ακόμη και εντός των κόλπων των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι Ιωαννιδικοί ήσαν εναντίον των Παπαδοπουλικών . Είμαστε στο 1971. Με διαταγή του τότε Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων Στρατηγού Οδυσσέα Αγγελή ορίσθηκα ως μέλος επιτροπής για την εξεύρεση κτιρίου προς εγκατάσταση μηχανημάτων διαβιβάσεων. Οι οδηγίες ήσαν σαφείς. Να δεσμεύσουμε ένα κτίριο στο στρατόπεδο Διονύσου, όπου εστεγάζετο τότε το Τάγμα Πεζοναυτών. Διοικητής του Τάγματος ήτο ένας έξαλλος Συνταγματάρχης του Επαναστατικού Συμβουλίου, ο διαβόητος Π.Η, που δεν δεχότανε μύγα στο σπαθί του. Όταν φθάσαμε εκεί αυτός είχε ήδη πληροφορηθεί το σκοπό της αφίξεως μας και μας κάλεσε για καφέ κάτω από ένα τεράστιο πεύκο. Ευνόητο τυγχάνει ότι ο έξαλλος εκείνος τύπος ήτο ανένδοτος στην παράδοση του κτιρίου. Ο ταξίαρχος πρόεδρος της επιτροπής Δ. Μ περιδεής μπήκε τελικά στο θέμα και εψέλλισε: « κ. Διοικητά σας μεταφέρουμε εντολή του αρχιστρατήγου για την παράδοση ενός κτιρίου του Τάγματος σας….» Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση και ο έξαλλος συνταγματάρχης αρχίζει ένα φοβερό υβρεολόγιο εναντίον του αρχιστρατήγου που ούτε ο Αχιλλέας δεν είχε ξεστομίσει τέτοιες βαριές εκφράσεις κατά του Αγαμέμνονα. Να πείτε σ’ αυτόν τον «που….ρα» ότι «αν τολμάει ας έλθει να το πάρει ο ίδιος.. «Θα τον κρεμάσω απ’ αυτό το πεύκο» …. Κι’ εμείς όπου φύγει- φύγει . Τότε είπα ότι η χούντα πνέει τα λοίσθια. Τότε κατάλαβα πόσο άσχημα είναι να γίνεσαι κήρυκας κακών ειδήσεων.

2/Η Αγάπη για τη Ζωή

Η Ιλιάδα στην οποία θερίζει κορμιά ηρώων ο θάνατος, ψάλλει την αγάπη της ζωής , αλλά και την τιμή του ανθρώπου, που είναι πιο υψηλή κι’ από την ζωή και πιο δυνατή κι’ απ’ τους θεούς. Ο Όμηρος μέσα από τις λέξεις του ζωγραφίζει τον πίνακα του πεδίου μάχης της Τροίας. Η άκαρπη θάλασσα μας μεταφέρει στην καρπερή ξηρά, που όμως μετά τον δεκαετή πόλεμο έχει μείνει χέρσα και άκαρπη, όπου εκεί φύεται μόνον ο πόλεμος και οι νεκροί που ποτίζουν με το αίμα τους τη ξερή γη. Τώρα που οι Τρώες είχαν συγκεντρωθεί εντός των τειχών της Ακροπόλεως των για να προστατευθούν από την εισβολή των Ελλήνων η εύφορη γη τους έμενε ακαλλιέργητη και χέρσα για τουλάχιστον εννέα έτη στην διάθεση των εισβολέων . Η απώλεια όμως μιας μόνον συγκομιδής, θα ήτο υποφερτή δια της καρτερίας των κατοίκων , αλλά η απώλεια της συγκομιδής εννέα ετών θα είχε φοβερές συνέπειες στην διαβίωση και στο ηθικό των κατοίκων της Τροίας. Που θα έβρισκαν σπόρο για σπορά ακόμη και αν έληγε την επομένη ημέρα ο πόλεμος; Που θα έβρισκαν τα ζώα που έχασαν όλα εκείνα τα χρόνια της πολιορκίας; Πως θα έφτιαχναν και πάλι τα πλοία για τις μεταφές των αγαθών ; Μετά από κάθε πόλεμο παρατηρείται ότι εκείνο που επακολουθεί είναι η πείνα, η φτώχεια και η δυστυχία. Εμείς οι γεροντότεροι που βιώσαμε τον Β! Π.Π και την Κατοχή , τον Εμφύλιο και τον Ψυχρό Πόλεμο έχουμε υποστεί στο πετσί μας τα δεινά των πολέμων. Γιατί οι πόλεμοι δεν είναι μόνον τα θύματα , αλλά πιο πολύ οι κακουχίες του πληθυσμού.

2/ Ένδειξη Μετριοπάθειας και Κατευνασμού

Η παράδοση χωρίς αντίσταση της Βρισηίδος στους υπηρέτες του Αγαμέμνονος χαρακτηρίζεται σαν πράξη νηφαλιότητος, νομιμοφροσύνης και μετριοπάθειας του Αχιλλέως. Η άρνηση του ενώπιον των θεών και των ανθρώπων να συμμετάσχει του λοιπού στις επιχειρήσεις των Ελλήνων χαρακτηρίζεται σαν παθητική αντίσταση και εν πάση περιπτώσει ήτο ενέργεια νομότυπη. Ως ανεξάρτητος διοικητής και βασιλεύς των Μυρμιδόνων δεν υπόκειτο στις εντολές του Αγαμέμνονος, αλλά στις εντολές της πατρίδος του και αν ήθελε μπορούσε να αναχωρήσει. Με εντολή του λοιπόν έθεσε εκτός διοικήσεως του αρχιστρατήγου Αγαμέμνονος το εκστρατευτικό σώμα των Μυρμιδόνων.
Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που έκανε ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής το 1974 να διατάξει την αποχώρηση των Ελληνικών Δυνάμεων από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, σαν αποτέλεσμα της εισβολής και κατοχής του 38% της Βορείου Κύπρου από τον Τουρκικό Αττίλα. Ωστόσο παραμείναμε στο πολιτικό σκέλος. Τούτο ήτο ένδειξη διαμαρτυρίας για την αδράνεια του ΝΑΤΟ να επιβάλει την νόμιμη τάξη επί τη βάσει των ψηφισμάτων του ΟΗΕ σε ένα μέλος της Συμμαχίας. Βεβαίως η ενέργεια αυτή απεδείχθη αργότερον άστοχη, διότι έκτοτε η Τουρκία προσπάθησε να καλύψει το κενό στην αμυντική διάταξη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και να προβάλλει τις γνωστές διεκδικήσεις της πάνω στον θαλάσσιο, υποθαλάσσιο και εναέριο χώρο, προβάλλοντας αργότερα ακόμη και την αμφισβήτηση του καθεστώτος των βραχονησίδων στα Ιμια και όχι μόνον. Όταν ξαναμπήκαμε μετά μακρότατες διαπραγματεύσεις στο στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας το κακό είχε ήδη γίνει. Η Τουρκία είχε βγει ενισχυμένη από την εισβολή στην Κύπρο και από την κρίση των Ιμίων

(345-360)
Αυτά είπε. Και ο Πάτροκλος άκουσε τα λόγια του αγαπημένου του συντρόφου κι’ έβγαλε από τη σκηνή την όμορφη Βρισηίδα και την έδωκε στους κήρυκες να την πάνε στον Αγαμέμνονα. Κι’ αυτοί εγύρισαν πίσω στα πλοία των Αχαιών και η κόρη επερπατούσε μαζί τους άθελα. Ο Αχιλλέας τότε με δάκρυα στα μάτια αποτραβήχτηκε και κάθισε μονάχος παράμερα στην ακρογιαλιά και κύτταζε το μαύρο πέλαγος. Και απλώνοντας τα χέρια συχνοπαρακαλούσε την αγαπημένη του μητέρα κ’ έλεγε:
«Μάννα μου, αφού μ’ εγέννησες ολιγόζωο, έπρεπε τουλάχιστον να με τιμούσε ο Ολύμπιος Δίας, που βροντά από τα ύψη. Μα αυτός μηδέ τόση δα τιμή δεν μου έδωκεν ως τώρα. Γιατί ο γυιός του Ατρέως, ο μέγας βασιλεύς Αγαμέμνων με πρόσβαλε, γιατί μου άρπαξε με το έτσι θέλω το δώρο μου και το έχει τώρα;»
Αυτά είπε χύνοντας πικρά δάκρυα. Και τον άκουσε η σεπτή μητέρα του από τα βάθη της θαλάσσης όπου έμενε κοντά στο γέρο πατέρα της. Βγήκε λοιπόν σαν αντάρα ευθύς από τα’ αφρισμένα κύματα και κάθισε δίπλα του, καθώς έκλαιγε, τον χάιδεψε τρυφερά και τον φώναξε με τ’ όνομα του και του είπε:
«Παιδί μου Αχιλλέα, γιατί κλαις; Ποιά λύπη σου πικραίνει την καρδιά; Πες το και μην μου το κρύβεις, για να το ξέρουμε κι’ οι δυό »

[(345-360)
1/ Η Μεταμόρφωση της Θέτιδος

Η Θέτις είναι θυγάτηρ του Νηρέως και της Δωρίδος, και μία των Νηρηίδων. Κατ’ άλλους είναι θυγάτηρ του Χείρωνος ή του Ακτορος. Ανέθρεψε δε αυτήν ο Ωκεανός και η Τηθύς, ή κατ’ άλλους η Ήρα που την αγάπησε πολύ δια την ευφυίαν, την ωραιότητα και τα πολλά πλεονεκτήματα της. Όθεν ο Ζευς και ο Ποσειδών και ο Απόλλων εφιλονείκησαν γι’ αυτήν. Υπερίσχυσεν όμως ο Ζεύς, και κατεδίωκεν αυτήν βιαίως. Αλλά αυτή απέφευγε τούτο , ευλαβουμένη την τροφό αυτής Ήραν. Όθεν έτρεχεν από τόπου εις τόπον , και διέβη και τον Καύκασον. Οργισθείς λοιπόν ο Ζευς απεφάσισε να δώση αυτήν γυναίκα εις θνητόν άνδρα. Και επειδή ο Πηλεύς ήτο τότε ο επισημότερος των Ηρώων, προέκρινεν αυτόν. Η Θέτις μετεμορφούτο άλλοτε σε γυνή , άλλοτε σε πτηνόν, άλλοτε σε τίγριν και άλλοτε σε Σηπίαν (σουπιά) Επειδή δε εσύχναζε στο ακρωτήριον της Μαγνησίας , τούτο ονομάσθη Σηπιάς. Τι να σημαίνει άραγε αυτή η σκοτεινή αλληγορία; Μήπως η Θέτις μπορούσε να ίπταται και ελέχθη ότι μεταμορφώνετο σε πτηνόν; Επίσης προκαλεί απορία η δυνατότητα της να μεταμορφώνεται σε σουπιά, η οποία να σημειωθεί ζει στο βυθό , πλέει στα βαθιά νερά και ρίχνει μελάνι για να τυφλώνει τους διώκτες της. Η Θέτις φαίνεται ότι ζούσε κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης και είχε την κατοικία της στο βυθό. Τέτοιες υποθαλάσσιες πόλεις σκέπτονται και σήμερον να εγκαταστήσουν οι επιστήμονες. Ένα άλλο ερώτημα που ανακύπτει είναι τι μελάνι έριχνε η Θέτις και για πιο λόγο ; Μήπως ήτο κάποια χημική ουσία για να εξουδετερώνει αυτούς που ήθελαν να παρατηρούν τις κινήσεις της; Και εδώ υπάρχει ένας βαθύς πέπλος μυστηρίου γύρω από την αργυροπόδαρη Θέτιδα, την Θεά της . Η ένδειξη αργυροπόδαρη μας παραπέμπει σε κάποιο διαστημόπλοιο που έχει αργυρά σκέλη στηρίξεως του στη γη. Ο αφρός και η αντάρα κατά την έξοδο της Θέτιδος στην επιφάνεια είναι παράξενος. Ίσως να δηλοί κάποιο υποβρύχιο ή βαθυσκάφος που αναδύεται από το βυθό στην επιφάνεια με θόρυβο και αφήνει αφρό γύρω του.
Τα χαρακτηριστικά εξ άλλου της τίγρεως που τις αποδίδονται είναι περίεργα. Διότι η τίγρις τρέχει γρήγορα, είναι στο έπακρο ευέλικτη, αιμοβόρα και αρπακτική. Μήπως αυτό αλληγορεί κάποιο οπλικό σύστημα ; Μήπως όλα αυτά σημαίνουν ταξίδια της Θέτιδος με κάποιο υποβρύχιο ή βαθυσκάφος; Λέγεται ότι εκεί συνέλαβε και τον Αχιλλέα εκ του Πηλέως.

2/ Τα Δώρα των Θεών

Είναι γνωστόν ότι στους λαμπρούς γάμους της Θέτιδος μετά του Πηλέως η Ήρα εκάλεσε όλες τις θεές για να συνεορτάσουν το γεγονός πλην της Έριδος. Εκεί όλοι οι θεοί εφιλοδώρησαν τον Πηλέα και την νύμφην με πολύτιμα δώρα. «Ο Ζεύς έδωκεν στην Θέτιδα τα πτερά της Αρκης, η Αφροδίτη έδωσε στον Πηλέα φιάλην χρυσήν, εντός της οποίας ήτο ο Έρως γεγλυμμένος, η Ήρα χλαμύδα βασιλικήν, η Αθηνά Αυλούς, ο Νηρεύς κοιτίδα(κυτίον) με θείον Άλας για να κινεί την όρεξιν και την χώνευσιν, όθεν και το «Πάσσε δ’ αλός θείοιο..» ο Ποσειδών τους δύο ίππους , τον Ξάνθον και τον Βάλιον.» Παρόντες ήσαν ο Ζευς, δηλαδή το ανώτερο πνεύμα του κόσμου , η Ήρα ,δηλαδή ο Αήρ, ο Πηλεύς , ένας κοινός άνθρωπος, η Αφροδίτη η θεά του Έρωτος,αλλά και οι : Ποσειδών, Θέτις και Νηρεύς, θεοί της θάλασσας, και άλλοι θεοί και άνθρωποι που διασκέδαζαν μαζί τους γάμους ενός θνητού και μιας θεάς, δηλαδή του Πηλέως και της Θέτιδος. Βλέπουμε λοιπόν πόσο δημοκρατικοί και λαϊκοί ήσαν οι Έλληνες θεοί, σε αντίθεση με το θεό των εβραιογενών μονοθεϊστικών θρησκειών που στέκει απόμακρος από τους ανθρώπους. Ενδιαφέρον έχουν και τα δώρα , διότι είναι λίαν συμβολικά της θαλάσσης. Ο Ζεύς έδωκεν στην Θέτιδα τα πτερά της Αρκης,[Εκ του λεξικού Ιωάν. Σταματάκου πληροφορούμεθα ότι το ρήμα αρκέω σημαίνει κρατώ μακράν, αποκρούω, απομακρύνω, αποσοβώ, υπερασπίζω και είμαι αρκετά ισχυρός ] Επομένως τα πτερά της άρκης είναι κάποιο οπλικό σύστημα που αποκρούει τον αντίπαλο και καθιστά τον φέροντα αρκετά ισχυρόν να υπερασπίζεται όχι μόνον τον εαυτόν του αλλά και τους περί αυτόν. Εξ άλλου η Αφροδίτη έδωσε στον Πηλέα φιάλην χρυσήν, εντός της οποίας ήτο ο Έρως γεγλυμμένος. Το δώρο τούτο κάτι σοβαρό υποκρύπτει η εξήγηση του οποίου εκφεύγει του σημερινού γνωστικού μας πεδίου . Ο Έρως είναι η ένωση των σωμάτων και των πραγμάτων , αλλά το γεγλυμμένος δηλώνει κάτι διαφορετικό που αγνοούμε προς το παρόν.
Το δώρο της Ήρας , δηλαδή η βασιλική χλαμύδα είναι κατανοητή, αν και δεν ξέρουμε τι ιδιότητες μπορεί να είχε αυτή. Αλλά και οι αυλοί της Αθηνάς κρύβουν κάποιο μυστήριο , δεδομένου ότι η Αθηνά δεν είναι θεά της μουσικής, αλλά της σοφίας, της χειροτεχνίας και της πολεμικής τέχνης. Οι αυλοί πάντως έχουν σχέση με όργανα παραγωγής συχνοτήτων .
Τι είδους αυλοί ήσαν λοιπόν αυτοί; Μήπως ήτο κάποιο προηγμένο μηχάνημα για να βοηθά την πλεύση στους ωκεανούς , όπως λ.χ το ραντάρ που εκπέμπει σε ορισμένες συχνότητες ; Και εδώ έχουμε μια σκοτεινή υπόθεση που δύσκολα μπορούμε να εξηγήσουμε. Το δώρον του Νηρέως στον Πηλέα , δηλαδή το θείον Άλας, για να κινεί την όρεξιν και την χώνευσιν είναι εντελώς δυσνόητον. Μήπως το θείον άλας που κινεί την όρεξη και την χώνευσιν ήτο κάποιο φάρμακο; ο Ποσειδών έδωσε τους δύο ίππους , τον Ξάνθον και τον Βάλιον. Πως όμως μπορούν οι ίπποι να κολυμπούν στο νερό; Διότι τόσον ο δωρητής Ποσειδών, είναι θαλασσινός θεός που ζει είτε μέσα στην θάλασσα είτε στην ακτή που προσορμίζεται με το πλοίο του. Όλα αυτά τα δώρα κάτι άλλο πρέπει να συμβολίζουν. Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να δώσει διαφορετική εξήγηση στην αλληγορία Άρα εδώ οι ίπποι πρέπει να συμβολίζουν ταχύτατα πλοία , τα ονόματα των οποίων ήσαν Ξάνθος και Βάλιος. Ποτέ όμως δεν θα το μάθουμε. Αν εσώζοντο οι βιβλιοθήκες με όλα τα συγγράμματα των Ελλήνων –και ιδία η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας- θα είμαστε ίσως σε θέση να δώσουμε απάντηση σε πολλά από τα σημερινά ερωτήματα.

3/ Ο Έρως και η Έρις

Και ενώ είχε ανάψει το γλέντι και όλοι ήσαν μονιασμένοι και ενωμένοι μπαίνει μέσα βιαίως η Έρις και ρίπτει εκείνο το ολέθριον μήλον. Και τότε κατετάραξε την ευωχίαν, διότι είχε αγανακτήσει επειδή δεν την κάλεσαν στο γάμο. Η Έρις από τον Έρωτα χωρίζονται με ένα και μόνον γράμμα. Η Έρις έχει σαν τρίτο γράμμα το ‘Ι ’ ενώ ο Έρως έχει το ‘Ω’. η Ερις έχει το ‘Ι’ Το «Ι» είναι όπως το διάφραγμα που χωρίζει , ενώ το ‘Ω’ είναι αυτό που αγκαλιάζει τα πάντα στο σύμπαν. Ο ένας λοιπόν χωρίζει και ο άλλος ενώνει. Και οι δύο λειτουργίες είναι φυσικές διότι ότι ενώνεται είναι σίγουρο ότι κάποια ημέρα θα χωρίσει. Είναι φυσικός νόμος η εντροπία που τείνει στο χωρισμό και στην διάλυση της δομής των ενώσεων. Παράλληλα, είναι νόμος της φύσεως και η ένωση των διαφόρων στοιχείων. Παντού στη φύση παρατηρούμε την έλξη και την άπωση, την βαρύτητα και την αντιβαρύτητα, τη ζωή και τον θάνατο. Επομένως η εμφάνιση της Έριδος δεν είναι τυχαία, αλλά γίνεται για να συμπληρωθεί και η δεύτερη δύναμη της Ειμαρμένης. (ΩΓΥΓΙΑ, τομ. Β! σελ.42-49, Αθαν. Σταγειρίτης, Ελευθέρα Σκέψις ) Πάντως η εμφάνιση της Εριδος είναι κάποιος συμβολισμός που αδυνατούμε να εξηγήσουμε.
α/ Έρως ανίκατε μάχαν Τα απρόθυμα βήματα της Βρισηίδος ν’ ακουληθήσει τους υπηρέτες δείχνει ότι είχε ερωτευθεί τον νεαρό και ανδρειωμένο Αχιλλέα. Εξ άλλου αυτός δεν την βίασε ούτε έκανε κάτι για να την προσβάλλει. Ο έρωτας του ως εκείνη τη στιγμή ήτο ιδανικός και όχι σαρκικός. Επομένως μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα προτιμούσε να μείνει μαζί του, παρά να πλαγιάσει με τον μεσήλικα Αγαμέμνονα. Αλλά και ο θυμός και η λύπη που προξένησε στον Αχιλλέα η απόφαση του Αγαμέμνονος να του πάρει την Βρισηίδα δείχνει ότι έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους ένα βαθύτερο αίσθημα που σιγοκαίει στις καρδιές και των δύο νέων . Είναι ωραίο να κλαίει ένας γενναίος και ανδρειωμένος ήρωας σαν τον Αχιλλέα για την τρυφερή καρδιά της σκλάβας Βρισηίδος , η οποία του έδωσε πρωτόγνωρες ερωτικές δονήσεις .Έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί η βίαιη αντίδραση του προς τον αυταρχικό Αγαμέμνονα. Μετά τον αποχωρισμό της κόρης, τα πάντα για τον Αχιλλέα έγιναν μαύρα, ακόμη και η γαλανή θάλασσα, το παλάτι της πανέμορφης μητέρας του Θέτιδος.. Εμείς οι άνδρες όσο κι’ αν μεγαλώσουμε μένουμε παιδιά και ζητάμε την συμπαράσταση της μητέρας. Αυτό μου θυμίζει ένα ποίημα που λέγαμε παλιά: «Μάννα κράζει το παιδάκι , μάννα ο νιος και μάνα ο γέρος, μάννα ακούς σε κάθε μέρος Ω! τι όνομα γλυκό !» Ο Αχιλλεύς δεν μπορεί κι’ αυτός να ξεφύγει από τον ανθρώπινο κανόνα, παρότι είναι γυιός θεάς και βασιλιάς των Μιρμιδόνων.
β/ Η Μοίρα του Ανθρώπου: Ο άνθρωπος είναι ολιγόζωος, και παρά ταύτα σ’ όλο του τον πολυτάραχο βίο έχει ν’ αντιμετωπίσει δυσκολίες , ασθένειες , αντιξοότητες και δεινά. Στην προκειμένη περίπτωση ο Αχιλλεύς δυσανασχετεί με την μοίρα του ανθρώπινου γένους, που επεφύλαξε ο Ολύμπιος Ζευς στους θνητούς. Ιδιαίτερα ο Αχιλλεύς πιθανόν να δυσανασχετεί και για την προσωπική του μοίρα διότι :
1/ Ενώ είναι άτρωτος σε όλο το σώμα , είναι τρωτός στην πτέρνα.
2/ Ο χρησμός λέει ότι όταν σκοτωθεί ο Έκτωρ τούτο θα είναι προμήνυμα και του δικού του θανάτου .
Αυτό όμως τον θέτει πρό διπλού διλήμματος :
α/ Η να πολεμήσει γενναία και να σκοτώσει τον Έκτορα στην μάχη και να πεθάνει και ο ίδιος
β/ Η να μείνει αδρανής και να ζει στο πεδίο της μάχης χωρίς να πολεμά
γ/ Η τέλος να φύγει με τα πλοία του στην πατρίδα, οπότε θα συνεχίσει την γλυκιά του ζωή στο διηνεκές εν μέσω καταισχύνης.
Ο Αχιλλεύς στο τέλος θα διαλέξει το πρώτο. Θα πολεμήσει γενναία , θα σκοτώσει τον Έκτορα και θα πεθάνει και ο ίδιος.
Ο Αχιλλεύς παρότι νέος είναι ρεαλιστής. Γνωρίζει ότι τώρα που κατέχει ο Αγαμέμνων την Βρισηίδα είναι δύσκολο να την ξαναπάρει πίσω.


4/ Η Χαρά και η Λύπη πρέπει να μοιράζεται

Αφόρητη είναι η χαρά και η λύπη όταν δεν μπορείς να την μοιρασθείς με άλλους. Γι’ αυτό στον γάμο και στο θάνατο τρέχουν συγγενείς και φίλοι για να μοιρασθούν τη χαρά και τη λύπη. Όταν ανακοινώνεις τη χαρμόσυνη ή την λυπητερή είδηση σε πολλούς, τότε γίνονται όλοι κοινωνοί αυτής και μειώνεται η ψυχική και συναισθηματική φόρτιση , που αλλιώς μπορεί να συντρίψει το άτομο. Άτομα μοναχικά που δεν μοιράζονται τη λύπη τους με άλλους, παθαίνουν ψυχικό κλονισμό(μαράζι) και μπορούν να πεθάνουν απ’ αυτό. Γιατί όταν ασθενεί η ψυχή , τότε γίνεται αφορμή να ασθενήσει και το σώμα. Η Θέτις λοιπόν αποδεικνύεται άριστη μητέρα και καλή ψυχολόγος που πλησιάζει το γιό της , επικοινωνεί μαζί του και τον ρωτά για τα προβλήματα του. Δυστυχώς σήμερα οι μητέρες έχουν απομακρυνθεί από τα παιδιά τους , τα οποία πελαγοδρομούν στους δρόμους της απωλείας , της βίας , των ναρκωτικών, ακόμη και του εγκλήματος. Και όσοι γλιτώσουν απ’ αυτά είναι αντιμέτωπα με τις ψυχοπάθειες και τις λοιπές ασθένειες της εποχής. Όμως και τα παιδιά καλά θα κάνουν να επικοινωνούν με τους γονείς τους και να τους λένε-όπως ο ενδοξότατος Αχιλλεύς- τα καλά και τα κακά του βίου τους, γνωρίζοντας ότι οι γονείς θέλουν πάντα το καλό τους και ό,τι ακόμη και η παρατήρηση που θα τους κάνουν θα είναι ευεργετική και προς το συμφέρον τους.

(365-370)
Τότε της είπεν ο ταχύπους Αχιλλεύς με βαρυοστεναγμούς:
«Τα ξέρεις. Τι να σου τα ειπώ, αφού τα ξέρεις: Πήγαμε πέρα στη Θήβη, την ιερή πόλη του Ηετίωνα κι’ αφού την εκυριέψαμε πήραμε και φέραμε δω όλα τα λάφυρα. Κι’ οι Αχαιοί με δικαιοσύνη τα μοιράσανε μεταξύ τους. Από αυτά διαλέξανε για τον Ατρείδη την όμορφη Χρυσηίδα. Ο Χρύσης τότε, ο ιερέας του Απόλλωνος, που τοξεύει αλάθευτα , ήλθε στα γρήγορα πλοία των χαλκοχιτώνων Αχαιών για να ελευθερώση τη θυγατέρα του φέρνοντας πλόυσια λύτρα και κρατώντας στα χέρια του πάνω στο χρυσό του σκήπτρο τα στεφάνια του θεού και παρακαλούσε όλους τους Αχαιούς, μα πιο πολύ τους δύο γιούς του Ατρέως»

[(365-370)
1/ Οι θεοί Πληροφορούνται τα Πάντα

Πως η Θέτις έμαθε τα συμβαίνοντα στο γιό της Αχιλλέα; Αυτό δεν σας εντυπωσιάζει; Όμως ο Ομηρος κρύβει το μέσον με το οποίον επληροφορούντο οι θεοί τα των ανθρώπων.
Η απόλυτη γνώση είναι όπως μας λέγει ο Αχιλλεύς προνόμιο των θεών. Γι ’αυτό θεωρούσε περιττόν να επαναλάβει στην Θέτιδα τα διαδραματισθέντα ως εκείνη την στιγμή. «Τα ξέρεις. Τι να σου τα ειπώ, αφού τα ξέρεις» της λέγει. Επομένως με βάση την λογική του Αχιλλέως, ο σύγχρονος άνθρωπος, που μπορεί να έχει μια πλήρη γνώση μέσω του διαδικτύου για τα τεκταινόμενα ανά τον κόσμο, ομοιάζει προς τους θεούς. Τουτέστιν ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ισόθεος . Και θα μπορούσε να ανέλθει σε ανώτερες σφαίρες συνειδητότητος αν δεν τον εμπόδιζε ο ξεπεσμός της λογικής, η νωθρότητα της σκέψεως, η ανευθυνότητα των ηγεσιών, τα πονηρά ιερατεία , η σκόπιμη παραπληροφόρηση των ΜΜΕ, η αναπηρία και ο αυτοευνουχισμός των λεγομένων «πνευματικών» ανθρώπων, του αντιδραστικού κατεστημένου που σε συνεργασία με την θεοκρατία κρατεί σκλάβα τη γνώση και συντηρεί τον αναλφαβητισμό και την σκοταδιστική καθυστέρηση των λαών . Κοντολογίς την Ιουδαϊκή και την Χριστιανική κοσμοθέαση που έχει ενσκήψει σαν «Θεομηνία» στη χώρα μας και στον κόσμο ολόκληρο.

2/ Σύστημα Επικοινωνιών των Μυκηναίων

Η αρχή του νήματος στην ιστορία των τηλεπικοινωνιών αρχίζει από την διαβίβαση του μηνύματος του αρχιστρατήγου των Ελλήνων Αγαμέμνωνος προς Αργος, στην βασίλισσα σύζυγο του Κληταιμνήστρα. Και έγινε με τις λεγόμενες «φρυκτωρίες»(από την λέξη «φρυκτός»=πυρσός και «ώρα»=φροντίδα) Οι φρυκτωρίες ήσαν μεγάλες φωτιές στις κορυφές ορέων. Στην τριλογία «Ορέστεια» του Αισχύλου υπάρχει αναφορά ενός φρυκτωρού που περιμένει υπομονετικά νύχτα ημέρα το φωτεινό σήμα για την πτώση της Τροίας, για να το μεταφέρει στη βασίλισσα Κληταιμνήστρα. Στην τραγωδία του ίδιου ποιητή με τον τίτλο «Αγαμέμνων» , που αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας «Ορέστεια» και που παραστάθηκε το 458 π. Χ στα Μεγάλα Διονύσια έχουμε και την πρώτη αναφορά στη χρήση του «τηλεγράφου» στην ιστορία των τηλεπικοινωνιών. Το σύστημα επικοινωνιών της εποχής ήτο η χρήση φωτεινών αναμεταδοτών από βουνοκορυφή σε βουνοκορυφή όταν υπήρχε φυσικά ξαστεριά. Η αναμετάδοση του φωτεινού μηνύματος για την νίκη των Ελλήνων στην Τροία έγινε από το όρος Ιδη της Τροίας, στο Ερμαίο της Λήμνου , μετά στην κορυφή του Δία στον Αθω ( Άγιον Όρος) , στο Μεσσάπιον Ευβοίας , στον Κιθαιρώνα στα Μέγαρα και στις κορυφές του Αραχναίου κοντά στις Μυκήνες. Να σημειωθεί ότι σε μερικά από αυτά τα όρη είχαμε και εμείς οι σύγχρονοι διαβιβαστές αναμεταδότες ηλεκτρονικών συστημάτων λίαν υψηλής συχνότητος(τα γνωστά και ως ΛΥΣΕ) διότι και η μετάδοση αυτών των λίαν υψηλών συχνοτήτων , γίνεται όπως το φως, δηλαδή κατά ευθεία γραμμή. Η Κληταιμνήστρα είχε δώσει εντολή σε ένα φρυκτωρό να περιμένει κάθε νύχτα την αναμετάδοση του μηνύματος τη ς νίκης, προκειμένου να το μεταφέρει αμέσως στο ανάκτορο των Ατρειδών. Το μήνυμα μετεδόθη σε λίγα λεπτά της ώρας καθώς οι φρυκτωροί είχαν έτοιμες τις φρυκτωρίες και δεν έμενε παρά το πυρ. Να πως εξιστορεί ο Αισχύλος την μετάδοση του μηνύματος της αλώσεως της Τροίας:
ΧΟΡΟΣ: Και πότε κούρσεψαν την πόλη;
ΚΛΗΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ: Τη νύχτα σου είπα , που το φως γέννησε τούτο
ΚΛΗΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ: Ο Ήφαιστος! Δυνατή φωτιά άναψαν στην κορυφή της Ιδας και πολλές φωτιές μετά μας έφεραν διαδοχικά το μήνυμα. Από την Ιδα το μήνυμα πήγε στο κάβο Ερμή της Λήμνου και Τρίτη η ψηλή κορυφή του Άθω δέχθηκε το φως. Με δύναμη η φλόγα γεφύρωσε το πέλαγος και έφθασε στις Βίγλες του Μακίστου, στην Εύβοια. Οι φρουροί προώθησαν το μήνυμα στον Εύριπο , στους ανθρώπου πάνω στο Μεσσάπιο. Και αυτοί έβαλαν φωτιά σ’ ένα σωρό με ρείκαι και πάνω από τους κάμπους του Ασωπού έστειλαν το μήνυμα στην κορυφή του Κιθαιρώνα. Και από εκεί πάλι με ζήλο πολύ προώθησαν το μήνυμα και το έστειλαν πάνω από την Γοργώπιδα λίμνη στο Αιγίπλαγκτο όρος . Και η φλόγα πέρασε τον Σαρωνικό και έφθασε σαν κεραυνός στις κορυφές του Αραχναίου και τέλος εδώ το λάβαμε στων Ατρειδών τις στέγες , το φως αυτό , που προπαππός του είναι η φωτιά της Ιδας»Ο τρόπος αυτός της φρυκτωρίας αναφέρεται και από τον Ευριπίδη, Αριστοφάνη και Θουκυδίδη. Ο ιστορικός Πολύβιος αναφέρει τη συσκευή υδραυλικού τηλεγράφου του στρατηγού Αινεία (203-121π.Χ). Αποτελείτο από δύο κάδους που άδειαζαν το νερό βάσει κώδικος γνωστού εκ των προτέρων . Το σήμα του ενάρξεως εγένετο με το άναμα πυρσού και το κλείσιμο με το σβήσιμο του και από την ταχύτητα εκροής του ύδατος μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα. («Αισχύλος Αγαμέμνων» σε μετάφραση Τάσου Ρούσου, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ)
Η μεταβίβαση οπτικών μηνυμάτων με οπτικούς(οπτική τηλεγραφία) συνεχιζόταν ως το Β! Π.Π ιδιαιτέρως μεταξύ των πλοίων . Επίσης υπήρχαν και οι σηματωροί που μετέδιδαν μηνύματα με τα χέρια κουνώντας σημαίες .


3/ Τα περί Κιναιδισμού του Αχιλλέα

Λασπολογούν όσοι αμαθέστατοι και νοσηροί εγκέφαλοι και ορισμένοι «ιουδαίζοντες» λένε χωρίς επιχειρήματα ότι ο Αχιλλεύς είχε εραστή τον Πάτροκλο . Αν ο Αχιλλεύς ήτο ομοφιλόφιλος δεν δικαιολογείται η μέγιστη συντριβή του για την απώλεια της Χρυσηίδας. Δυστυχώς οι ξένοι μελετητές ποτέ δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν την αγνή φιλία των αρχαίων Ελλήνων. Και σήμερα έχει παρεξηγηθεί η ψυχική επαφή δύο ομοφίλων σαν ομοφιλική σχέση. Όλα τα ανάγουν σε σεξουαλική σχέση , διότι οι ψυχές τους είναι πετρωμένες και κλειδαμπαρωμένες. Σ’ αυτό φταίει και το χριστιανικό δόγμα που ενοχοποίησε τον έρωτα και την γενετήσια πράξη σαν μιαρή, διαστρέβλωσε τις έννοιες φιλία , έρως, αγάπη και άλλαξε τον τρόπο σκέψεως των ανθρώπων. Έτσι δεν μπορούν οι δυτικοί μελετητές να καταλάβουν ότι ο Πάτροκλος δεν ήτο ο σεξουαλικός σύντροφος του Αχιλλέως , αλλά ο καρδιακός του φίλος. Ειλικρινή φιλία είναι ανώτερη απ’ την συναισθηματική αγάπη για σταθερή «δίαιτα της ψυχής”, έλεγε ένας φιλόσοφος. Καχυποψία, προκατάληψη, γκρίνια και ζήλια είναι συνηθισμένα φαινόμενα με την συναισθηματική αγάπη. Ντροπή, εκδίκηση, δολοφονία και αυτοκτονία παραμονεύουν επίσης στην νοσηρή ερωτική σχέση . Η συναισθηματική αγάπη είναι ζήτημα εγγύησης, δημιουργεί απαιτήσεις, ζητάει αποδείξεις και θέλει πάντα σιγουριά και εξασφάλιση. Θέλει τον/την αγαπόμενο/η αποκλειστικό ιδιοκτησιακό δικαίωμα. Αντίθετα η αγνή φιλία δεν απαιτεί καμιά ιδιοκτησία, θέλει μοναχά να βοηθάει και αναπτύσσεται διδόμενη ακόμα κι από απόσταση. Δυστυχώς όμως το ίδιο δεν ισχύει πάντα με την συναισθηματική αγάπη. Συνήθως σκοπεύει σε προσωπικά οφέλη και η μονόπλευρη συναισθηματικότητα της αντιστρέφεται καμιά φορά σε μίσος και απαιτεί εκδίκηση. Η φιλία δεν έχει ανάγκη από ανόητους γαμήλιους όρκους και είναι πάντα έτοιμη να δώσει βοήθεια σε κάθε αναγκαία περίπτωση όταν χρειαστεί , ακόμη και τη ζωή του φίλου.
Η αληθινή φιλία ξεκλειδώνει τα δώματα της ψυχής , ζεσταίνει την καρδιά και ανοίγει τον νου να μοιράσει γνώση, κουράγιο και ζεστασιά. Είναι κοντά στην χαρά και στην λύπη, στην αμέριμνη σχόλη και στον μέγιστο κίνδυνο, στο παρόν και στο μέλλον, στη ζωή και στον θάνατο αν χρειασθεί. Σαν το αναμμένο τζάκι στην παγωνιά , που κάνει τον χειμώνα υποφερτό και τις τρανές νύχτες ευχάριστες και ρομαντικές. Όποιος δεν έχει αληθινό φίλο στη ζωή του, λέει ο Πλούταρχος, ακούμπησε τον κόσμο τούτο μόνο επιφανειακά. Ο ειλικρινής φίλος είναι σαν το παραθαλάσσιο η το βουνίσιο αγεράκι, που καθαρίζει το αίμα γρηγορότερα και πολλαπλασιάζει τα ερυθρά αιμοσφαίρια με το πλούσιο οξυγόνο. Χωρίς φίλο στη ζωή, αισθανόμαστε μουδιασμένοι, αποκλεισμένοι και μοναχικοί ανάμεσα στην πολυθόρυβη ανθρωποθάλασσα. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε στις Ινδίες, έγραψε στο δάσκαλο και αγαπητό του φίλο Αριστοτέλη. «Στείλε μου κάτι να διαβάσω, του λέει, ζω εντελώς ολομόναχος με τις σκέψεις μου ανάμεσα σε συρροή ανθρώπων, χωρίς πραγματικό φίλο και ψυχικό σύντροφο».
Κι όταν ο Αριστοτέλης έκδωσε τις φιλοσοφικές του θεωρίες ελεύθερα, Ο Μέγα Αλέξανδρος του ‘γραψε λιγάκι πικραμένα. «Τώρα, λέει, όλη η ανθρωπότητα θα γνωρίζει για ότι ήταν πριν λίγο μόνο για σένα και για μένα». «Μην ανησυχείς, απαντάει Ο Αριστοτέλης, οι θεωρίες μου εκδόθηκαν και δεν εκδόθηκαν. Κανείς δεν μπορεί να μάθει από βιβλίο εάν δεν προετοιμάσθηκε νοητικά και ψυχικά για πολύ καιρό πριν».
Ακούμε συχνά ανθρώπους να αισθάνονται ορφανοί, ριγμένοι σε κατάθλιψη ή απελπισμένοι από τον χαμό του αγαπημένου φίλου τους. Ο αδερφός του Ολλανδού ζωγράφου Vincent van Gogh, Theo, έγραψε στην κουνιάδα του μετά τον θάνατο του αδελφού του. «Δεν θέλω να ζήσω άλλο πια, λέει, Ο Vincent δεν ήταν μόνο αδερφός μου, αλλά και ο μοναδικός φίλος μου στον κόσμο τούτο». Πραγματικά Ο Theo πέθανε μετά από λίγο καιρό απ’ την μεγάλη θλίψη του. Τέτοια φιλία, φυσικά συναντάμε σε πολλά κράτη του κόσμου, αλλά στην αρχαία Ελλάδα ήταν σταθερά καθιερωμένη κοινωνικά και συνταγματικά στη ζωή τους. Το εκπαιδευτικό τους σύστημα ήταν τέτοιο, που κάθε νέος εσύναπτε φίλια με τον μεγαλύτερό του για να μάθη γράμματα. Είχαν μεγάλο πάθος στη φίλια που την συνέχιζαν σε όλη τη ζωή τους. Η ξακουστή ‘Θηβαϊκή λοξή φάλαγγα’ αποτελούνταν αποκλειστικά από ζευγάρια φίλων που προέλαυναν μαχόμενοι δίπλα- δίπλα στη μάχη για να αντλούν κουράγιο αναμεταξύ των. Τα ’χασε ο Μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος όταν αντίκρισε τους ζευγαρωμένους ηρωικούς Θηβαίους μαχητές στην ξακουστή μάχη της Χερώνειας. «Α! να χαθεί, λέει, όποιος νομίζει πως οι Θηβαίοι μάχονταν αδέξια και άψυχα, αντίθετα μάχονταν απίστευτα ηρωικά με το αξιοθαύμαστο πνεύμα της Ελληνικής φιλίας».
Όταν Ο Αλκιβιάδης και ο Πελοπίδας τραυματίσθηκαν στη μάχη, ο Σωκράτης και ο Επαμεινώντας μάχονταν και οι δυο τους, πάνω από το σώμά τους, για να σώσει ο καθένας το φίλο του. Να, τι θα πει δοξασμένα ονόματα φιλίας που στέκονται αγάλματα στην ιστορία της ανθρωπότητας! Αυτό είναι το ιδεαλιστικό πνεύμα φιλίας της αρχαία Ελλάδας που βοηθούσαν ο ένας τον άλλο με νου και χέρια για να τελειοποιήσουν την ψυχή που τους τύλιγε.
Η μόνη αμοιβή για την αρετή είναι η αρετή, λέει ο Εμερσον, και ο μόνος τρόπος να αποκτήσουμε φίλο, είναι να γίνομαι εμείς πρώτα φίλος. Δεν μπορούμε να μπούμε στο σπίτι του αλλουνού αυθαίρετα για να συνάξουμε εύκολα φιλία χωρίς να ‘χουμε παρόμοια νοητική χημεία. Όταν υπάρχει νοητική διαφορά, οι ψυχές μας φεύγουν γρήγορα ανήμπορες να κοιταχθούνε καλά στα μάτια. Μόνο όταν οι σκέψεις μας ωριμάσουν στο ίδιο επίπεδο τότε και μόνο θα σμίξουνε ακαριαία σαν το νερό με το νερό και αιθέρα με αιθέρα. Συχνά οι αναπτυσσόμενες ψυχές προχωράνε μπροστά και καθίσταται δύσκολο να επικοινωνήσουν παρόμοια όπως πρώτα. Αλλάζουν οι νοητικοί μηχανισμοί σαν τον μεταξοσκώληκα που μεταμορφώνεται σε πεταλούδα. Στο δημοτικό σχολειό αρκούμασταν ανταλλάζοντας κυδώνια, ρόιδια και κεράσια με τους φίλους μας, αλλά μεγαλώνοντας όμως αλλάξανε οι νοητικές μας προτιμήσεις. Δεν πρέπει όμως να στεναχωριόμαστε και τόσο για τον νοητικό μας προσωρινό χωρισμό. Ήρεμα να λέμε, παλιόφιλε, αν και χωρίσαμε σήμερα, ίσως να ξανασυναντηθούμε μια άλλη μέρα σε ψηλότερο επίπεδο για να ανταλλάξομε και πάλι καινούργια αξιόλογα δώρα αναμεταξύ μας. Επομένως αποδεικνύονται για μια ακόμη φορά ψευδολόγοι όσοι λασπώνουν χωρίς κανένα ιστορικό έρεισμα τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Ελληνικού Γένους και τους κορυφαίους όλων των εποχών.

4/ Περί της Θήβης

Ο Ωγύγος είχεν γυναίκα την Θήβη εκ της οποίας εγέννησεν τον Ελευσίνα και τας Πραξιδίκας. Μερικοί λέγουν και κάποιον Κάδμον υιόν αυτού. Ο Ελευσίν αυτός έκτισε την Ελευσίνα και έμεινεν εκεί μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγου. Εξ άλλου αναφέρονται δύο Ασωποί:Ο ένας βασιλεύς της Φλιούντος και ο δεύτερος βασιλεύς των Πλαταιών της Βοιωτίας. Αυτός έλαβε γυναίκα του την Μετώπην θυγατέρα του Λάδωνος και εγέννησε εξ αυτής δύο γυιούς, τον Ισμηνόν και Πελασγόν, η Πελάγοντα και δώδεκα ή είκοσι θυγατέρες, ήτοι : Αίγιναν, Κέρκυρα, Σαλλαμίνα, Πειτήνη, Κλεώνη, Θήβη, Τανάγρα, Θεσπία, Ασωπίς, Σινώπη, Οινία, Χαλκίς, Εύβοια, Αρπίνη, Πλαταιά, Αντιόπη, Αερόη, και Νεμαία.
Η Αμαζώνα Θήβη της Αιολίδος Μεταξύ δε των επισημοτέρων Αμαζόνων αναφέρεται και η Θήβη. Φαίνεται δε ότι τα ονόματα αρκετών εκ των Αμαζονίδων έλαβον διάφορες πόλεις, όπως λ. χ η Θήβη, η Σμύρνη, η Σινώπη, η Κύμη, η Λαμπεδώ(εξ ου και οι νήσοι Λαμπεδούσες) η Μιτυλίνη, η Ξανθή, η Πάλλα, η Πριήνη, η Φιλίππη κ.ο.κ Επομένως η Θήβη της Αιολίδος είναι αυτή στην οποία αναφέρεται ο Αχιλλεύς. Οπουδήποτε κι’ αν σκάψει κανείς στην γη της Μικράς Ασίας θα βρει θαμμένη την πανάρχαια ιστορία του Ελληνικού Γένους. Όμως η κακή μοίρα και οι άσπονδοι εχθροί του Ελληνισμού έπαιξαν το πιο ολέθριο παιχνίδι σε βάρος του και παρέδωσαν την πανάρχαια πατρογονική του εστία στον Ασιάτη εισβολέα. Ως πότε όμως; Ως πότε θα ανέχονται οι πανάρχαιοι γηγενείς λαοί τον βαρύ ζυγό των άξεστων Τουρκομογγόλων κατακτητών του;

5/ Οι Χαλκοχίτωνες Αχαιοί

Οι Έλληνες έφερον το βαρύ χιτώνιον , το φερόμενον μετά ή άνευ θώρακος. Τούτο είχε ευρείαν χρήσιν όχι μόνον εν πολέμω , αλλά και εν ειρήνη, διότι οι Έλληνες ήσαν ένοπλοι πολίτες. Προς διάκρισιν φιλίου ή εχθρού οι Έλληνες έφερον γράμματα ή σύμβολα και βαθμίδες(σειρήτια) επί των ασπίδων. Οι στρατιώτες έφερον κράνη ή και πίλους και πλείστοι εξ αυτών έφερον φολιδωτούς θώρακες εκ χαλκού για την προστασία από τα βέλη και τα χτυπήματα με δόρυ. Ακόμη πιο στερεά είναι η εσθήτα της ασπίδος, την οποίαν φέρουν μερικοί οπλίτες.
Όπως απεικονίζονται στο Μνημείο των Νηρηίδων, μερικοί οπλίτες φορούν και εσωτερικά του θώρακος κοντά χιτώνια(χλαμύδες) που δεν υπερβαίνουν το γόνυ , σε αντίθεση με τα μακρά Ασιατικά χιτώνια (Πολεμική Τέχνη επι Ξενοφώντος, σελ.59, Εκδ. ΓΕΣ) Εξέλιξη αυτών των συνηθειών είναι οι σημερινές στολές των στρατιωτικών και τα διάφορα ενδεικτικά σύμβολα(έγχρωμα πλαίσια αναγνωρίσεως φίλιων ή εχθρικών, καπνογόνα βλήματα, ηλεκτρονικές συσκευές “friend or foe”, κ. α) που φέρουν μαζί τους στην εκστρατεία για να δηλώνουν ότι είναι φίλια τμήματα και να αποφεύγουν τα πυρά εκ μέρους της φίλίας αεροπορίας.

6/ Οι γυιοί του Ατρέως

Ο Ατρεύς εγέννησεν μόνον έναν υιόν Πλησθένην καλούμενον, όστις έλαβεν γυναίκα την θυγατέρα του Κατρέως και εξ αυτής εγέννησεν δύο υιούς, τον Αγαμέμνονα και τον Μενέλαον, οι οποίοι ηγούνται των Αχαιών στον πόλεμο κατά των Τρώων. Ο Μενέλαος είναι βασιλεύς της Σπάρτης και ο απατηθείς σύζυγος της ωραίας Ελένης.
Επομένως πρόκειται για τους εγγονούς του Ατρέως και όχι για του υιούς του.(Ωγυγία τομ Ε!,σελ 27 , Αθαν. Σταγειρίτης, Ελευθέρα Σκέψις) Εκείνο που πρέπει να τονισθεί εν προκειμένω είναι η αλαζονική στάση των Ατρειδών(Αγαμέμνονος και Μενελάου ) Δεν σεβάσθηκαν τον μάντι Χρύση, τον ιερέα του Απόλλωνος, όταν πήγε με πλούσια δώρα , με το σκήπτρο και με τα στεφάνια του θεού για να τους παρακαλέσει, για να ελευθερώσουν την θυγατέρα του. Στο τέλος άφησαν τον δύστυχο πατέρα να φύγει άπρακτος και αγανακτισμένος.









ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ
[Α 235-240]
Κατά τον Όμηρο οι Έλληνες ορκίζονταν στους Νόμους. Ιδού τι λέγει ο Αχιλλεύς στον Αγαμέμνονα: «Οι δικασταί που επήραν από τον Δία τους Νόμους και δικάζουν κι αυτό για σένα θα είναι μεγάλος όρκος» Στην αναφορά αυτή στους νόμους διαπιστώνουμε τον σεβασμό που έδειχναν από παλαιά οι Έλληνες στο δίκαιο, το οποίον θεωρούσαν ότι είχε θεϊκή προέλευση, αφού τους το παρέδωσε σύμφωνα με την παράδοση ο Δίας. Και πράγματι ο Ελληνικός κόσμος είχε προ πολλού περάσει από την ελέω θεού μοναρχία, όπου ο βασιλεύς είχε συγκεντρωμένες στα χέρια του όλες τις εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική και θρησκευτική). Επομένως η κοινωνία των Ομηρικών χρόνων είναι μια συντεταγμένη κοινωνία, με νόμους, δικαστές, όπου οι πολίτες έχουν σταματήσει την αυθαιρεσία και την αυτοδικία και υποτάσσονται στο δίκαιο. Ο όρκος στους Νόμους δείχνει την βαθειά προσήλωση και τον σεβασμό τους στο κράτος δικαίου. Αλλά και η υπό του Αχιλλέως ρίψη του σκήπτρου του Αγαμέμνονος κατά γης, είναι συμβολική πράξη αμφισβήτησης της ηγεσίας του δευτέρου, χωρίς ωστόσο να αμφισβητή το δίκαιο.

ΝΕΣΤΩΡ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
[Α 245-285]
Στην παρούσα εποχή έχουν πληθύνει οι διεθνείς διαμεσολαβήσεις και οι μεσολαβητές, των οποίων αποστολή είναι η εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των αντιμαχομένων μερών και η αποφυγή των συγκρούσεων. Ομως ολίγοι ασφαλώς θα γνωρίζουν ότι ο πρώτος μεσολαβητής της ιστορίας ήτο ο γλυκομίλητος (μελίρρυτος) βασιλεύς των Πυλίων, ο Νέστωρ. Αυτός αν και ήτο μεγάλος στην ηλικία έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Ήτο λιγυρός ρήτωρ, άριστος πολεμιστής και προ παντός άριστος διαπραγματευτής. Για την εποχή του ήτο μια προσωπικότητα με πανελλήνια ακτινοβολία.
Την στιγμή λοιπόν που ο Αχιλλεύς έρριψε κατά γης το χρυσοστόλιστο σκήπτρο του Αγαμέμνονα και η ένταση μεταξύ των δύο είχε κορυφωθή σε σημείο σύγκρουσης, αυτός μπήκε στην μέση για να τους συμβιβάση. Και βέβαια δεν πήρε το μέρος του ισχυροτέρου -όπως συνήθως κάνουν σήμερα οι ανεγκέφαλοι διαπραγματευτές των διεθνών κέντρων εξουσίας- αλλά ακριβοδίκαια επιμέρισε την ευθύνη και στους δύο, και ταυτόχρονα τους έδωσε και το περίγραμμα της λύσεως. «Μήτε εσύ, κι αν έχης την δύναμη, να του πάρης την κόρη (Βρισηίδα)» λέγει στον Αγαμέμνονα, «μήτε κι εσύ, γυιέ του Πηλέως, να θελήσης να φιλονεικήσης με τον βασιλέα (Αγαμέμνονα) και να του αντισταθής...», λέγει προς τον Αχιλλέα. Σήμερα για παράδειγμα οι μεσολαβητές της Κύπρου για να μην δυσαρεστήσουν την Τουρκία και τα διεθνή κέντρα που τους διορίζουν, αποσιωπούν την εισβολή και κατοχή επί 23 χρόνια της νήσου υπό των Τουρκικών στρατευμάτων (ως το 1997 που γράφονται αυτές οι γραμμές) και πιέζουν το αδύνατο μέρος, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία, δια την αποδοχή των τετελεσμένων. Επομένως, και τον θεσμό της διαμεσολαβήσεως, όπως και τόσους άλλους (Ολυμπιακούς Αγώνες, Δημοκρατία κ.λπ.) τους έχουν κακομεταχειρισθή και παραχαράξει κατάφωρα. Και παρότι ο Όμηρος δεν αναφέρεται στην λέξη «Δημοκρατία», έχει πλήρη συνείδηση της έννοιας της, πράγμα που αποδεικνύεται από την εξής φράση προς τον Αχιλλέα: «Κι αν είσαι συ ανδρειωμένος κι έχεις μητέρα θεά (την Θέτιδα), αυτός όμως είναι ανώτερος, γιατί βασιλεύει σε περισσοτέρους». Η αρχή της πλειοψηφίας σαν θεμέλιο του δημοκρατικού πολιτεύματος έχει σήμερα υποχωρήσει μπρος στις θολές δοξασίες της «ομοσπονδίας», των «δικοινοτικών», «διζωνικών» και άλλων αερολόγων δοξασιών. Με τις καινοφανείς αυτές παραχαράξεις, διαιρούν σκόπιμα τις κοινωνίες και διχάζουν τους λαούς, προκειμένου να τους ελέγχουν για να τους εκμεταλλεύονται ευκολότερα. Αλλά και η χρησιμοποίηση απο την οικονομική ολιγαρχία των ΜΜΕ για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης πλήττει την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας.

Ο ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ
[Α 310-315]
Ο γιος του Ατρέως αφού έδιωξε το γρήγορο πλοίο με την Χρυσηίδα και την εκατόμβη (εκατό βόδια) με αρχηγό τον Οδυσσέα, «επρόσταξε τους στρατιώτες του να λουσθούν κι εκείνοι ελούζοντο και τα αποπλύματα τα ρίχνανε στην θάλασσα». Τούτο ήτο ένα είδος ψυχικού εξαγνισμού πριν κάνουν την θυσία προς τον Φοίβο Απόλλωνα. Το «ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ», που βρίσκεται γραμμένο στις προσόψεις αρκετών αρχαίων ναών και ιαματικών λουτρών της αρχαιότητος αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσε, δηλαδή του εξαγνισμού των ψυχών. Το μυστήριο του εξαγνισμού εμιμήθησαν η Χριστιανική, Ιουδαϊκή κι άλλες θρησκείες, μολονότι αυτές ξέφυγαν από το βαθύτερο νόημα του, δηλαδή της ηθικής και ψυχικής τελείωσης του εξαγνιζομένου. Αυτές περιορίσθηκαν στην απονομή «συγχωροχαρτιών» και συχνά έναντι αδράς αμοιβής στο ιερατείο. Και βέβαια στους Έλληνες δεν χρειαζόταν η διαμεσολάβηση κάποιου ιερέως ή εκπροσώπου του θεού, αλλά γινόταν αυτοβούλως και συνειδητά υπό του ατόμου, χωρίς πειθαναγκασμούς και απειλές περί επιβολής ποινών και κολασμών στα κολαστήρια στον άνω ή κάτω κόσμον, όπως συμβαίνει με τις Ιουδαϊκές θρησκείες. Η συντεταγμένη προσέλευση των στρατιωτών στο λουτρό δεν πρέπει να μας ξενίζη γιατί, όλες οι ενέργειες στο στράτευμα γίνονται βάσει προγράμματος της διοικήσεως ακόμη και σήμερον.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ
[Α 325-345]
Οι κήρυκες του Αγαμέμνονα «βρήκαν τον Αχιλλέα να κάθεται κοντά στη σκηνή του και στο μαύρο πλοίο του. Εκείνοι τότε με φόβο και με σέβας εστάθηκαν μπροστά στο βασιλέα κι ούτε τον χαιρετούσαν, ούτε τον ερωτούσαν. Αυτός όμως κατάλαβε γιατί ήρθαν και τους είπε: Καλό στους κήρυκες και αγγελιοφόρους του Δία και των ανθρώπων. Ελάτε κοντά. Δεν μου φταίτε εσείς, μόνον ο Αγαμέμνων που σας έστειλε για την κόρη (Βρισηίδα). Πήγαινε θεογέννητε Πάτροκλε, και φέρε έξω την κόρη και δείξε την σ’ αυτούς να την πάρουν και να φύγουν». Το επεισόδιο τούτο φέρνει στην μνήμη του γράφοντος ένα παρόμοιο επεισόδιο κατά την εποχή της Χούντας. Είχαμε ορισθή μια επιτροπή εξ ανωτάτων και ανωτέρων αξιωματικών να παραλάβουμε ένα κτίριο στον Διόνυσο από το εκεί Τάγμα Πεζοναυτών(Τ/ΠΖ). Διοικητής του ήτο ένας έξαλλος παράγοντας της χούντας που είχε συλλάβει στις 21 Απριλίου τον τότε πρωθυπουργό. Τότε επανελήφθη ακριβώς η ίδια σκηνή. Δίσταζε ο πρόεδρος της επιτροπής να ξεστομίση τον λόγο επισκέψεως μας εκεί. Εν τέλει αυτός ανέφερε τον λόγο, ενώ εμείς είχαμε παγώσει, αναμένοντας το ξέσπασμα του αρχιχουντικού. Ευτυχώς η οργή του εστράφη μόνον κατά του τότε αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγού Αγγελή. «Να του πείτε αυτουνού του πούστη, αν τολμά ας έρθη ο ίδιος να το πάρη. Και τότε θα τον δέσω από τούτο το μεγάλο πεύκο. Έτσι να του πείτε. Και τώρα πάρτε τον καφέ σας ή ούζο αν θέλετε « Καταλάβαμε ότι ήτο ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών.
Πάντως πρέπει να τονίσουμε τον σεβασμό των Ελλήνων προς τους κήρυκες και αγγελιαφόρους, τους οποίους θεωρούσαν σαν ιερά πρόσωπα και εκπροσώπους του θεού Ερμή, σταλμένους από τον Δία. Δυστυχώς σήμερα σε πολλές χώρες τους αγγελιοφόρους τους φυλακίζουν, τους βασανίζουν και συχνά τους φονεύουν. Γιατί υπό ευρεία έννοια και οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ είναι οι αγγελιοφόροι της αρχαιότητος. Η Τουρκία έχει τα πρωτεία στις φυλακίσεις, εξαφανίσεις και φόνους δημοσιογράφων, γεγονός που θίγει τον πολιτισμό μας. Επομένως ύστερα από 3-5 χιλιετίες η κατάσταση των ηθών και του πολιτισμού μας -αν εξαιρέση κανείς τον τεχνολογικό- σήμερα έχει υποχωρήση.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
[Α 390-410]
Παραπονιόμαστε για την συνήθεια του ρουσφετιού που είναι αιτία πολλών δεινών και αναιρέσεως της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης. Όμως το έθιμο τούτο ανάγεται στην Ελληνική προϊστορία. Ακόμη και οι θεοί και ημίθεοι των Ελλήνων προσέφευγαν σε πλάγια μέσα για να επιτύχουν κάποια θεμιτή ή και αθέμιτη χάρη. Έτσι πληροφορούμεθα την αίτηση του Αχιλλέα προς την μητέρα του Θέτιδα να μεσολαβήση προς τον Δία για να βρη το δίκαιο του απέναντι στον Αγαμέμνονα.Μάλιστα, της υπενθυμίζει ότι, όπως έχει ακούσει, αυτή βοήθησε κάποτε τον Δία από τα δεσμά που ήθελαν να του βάλλουν η Ήρα, ο Ποσειδών και η Αθηνά. Τότε κάλεσες τον Εκατόγχειρα Βρυάρεω ή Αιγαίωνα της λέγει, ο οποίος ήτο πιο δυνατός και από τον πατέρα του Δία. Εκείνος κάθισε δίπλα στον Δία με έπαρση για την δόξα του και εκείνοι εφοβήθησαν και δεν τον έδεσαν. Ο μύθος αυτός συμβολίζει τον κλονισμό της παντοδυναμίας των Θεών όταν ανεπτύχθη η επιστήμη και τεχνολογία από τους ανθρώπους. Εν προκειμένω ο «εκατόγχειρ Βριάρεω» συμβολίζει την μηχανή που μπορεί να αντικαθιστά δεκάδες, εκατοντάδες και σήμερα χιλιάδες ή και εκατομμύρια χέρια. Οι σύγχρονοι Εκατόγχειρες δεν κάθισαν δίπλα στον Δία αλλά στον νέο τους θεό Γιαχβέ, που έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο χρήμα, και με την βοήθεια της σύγχρονης Τεχνολογίας τους επιχειρούν να εξαγοράσουν τον κόσμο εξουσιάζοντας τον πληροφοριακά, πολιτιστικά, πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά.

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑΤΟΣ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
[Α 405-415]
Αποδεικνύεται ότι ο Αχιλλεύς και ο στρατηγός Αϊζενχάουερ είχαν την ίδια αντίληψη για την αξία του προγεφυρώματος, ο πρώτος στο Ίλιον και ο δεύτερος στην Νορμανδία. Η πρόταση του πρώτου προς την μητέρα του Θέτιδα όπως μεσολαβήση στον πατέρα της Δία: «μήπως θελήση και βοηθήση τους Τρώες και στριμώξη τους Αχαιούς κοντά στα πλοία και γύρω στην ακρογιαλιά με μεγάλη σφαγή...» μαρτυρεί την πλήρη γνώση της στρατηγικής τέχνης, γιατί αν απειληθή το προγεφύρωμα των Ελλήνων στο Ίλιον, δηλαδή μια στενή λωρίδα εδάφους γύρω από τα προσορμισμένα στην ακτή πλοία των Αχαιών, ο Αγαμέμνων θα περιήρχετο σε τραγική θέση. Γιατί αυτό το έδαφος είναι τόσο ζωτικό για την ασφάλεια των πλοίων ώστε χωρίς αυτό να απειλούνται τα ίδια τα πλοία με ολοσχερή καταστροφή. Τούτο το ένοιωσε και ο στρατηγός Αϊζενχάουερ τις πρώτες ώρες της αποβάσεως των συμμάχων στην Νορμανδία, όπου απειλούντο με καταστροφή τα πρώτα αποβατικά κύματα. Βέβαια ο Αχιλλεύς δεν επιθυμούσε την πλήρη καταστροφή των Αχαιών, αλλά μόνον να περιέλθουν αυτοί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, έτσι ώστε να τον καλέσουν σε βοήθεια, όπως και εγένετο.

Ο ΖΕΥΣ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
[Α 420-425]

Ο Όμηρος αναφέρει ένα παράξενο ταξίδι του Δία μακρυά από τον Όλυμπο με την φράση: «Γιατί ο Ζευς εχθές, μαζί με όλους τους θεούς, πήγε στον Ωκεανό προσκαλεσμένος σε συμπόσιο από τους Αιθίοπες». Αν θελήσουμε να την αποκρυπτογραφήσουμε προκύπτουν τα κάτωθι: Όπως είναι ήδη γνωστόν η βασιλική δυναστεία του Διός προ αμνημονεύτων χρόνων διεδέχθη την δυναστεία του Κρόνου και αυτή την δυναστεία του Ουρανού, που εμφανίζεται και η πρώτη δυναστεία στον κόσμο. Βέβαια με την πάροδο του χρόνου οι δυναστείες αυτές θεοποιήθησαν και παρέμειναν σαν θεοί και όχι σαν βασιλείες στην μνήμη των ανθρώπων. Από τις συγκριτικές μελέτες των ανά τον κόσμο πολιτισμών διαπιστώνεται ότι σχεδόν όλοι τους έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς, την Ελληνική Μυθολογία. Επίσης όλοι έχουν ένα κοινό κέντρον, το Αιγαίο με τις πέριξ περιοχές, της Μακεδονίας, Θράκης, Μικράς Ασίας, Κρήτης, Πελοποννήσου, Κάτω Ιταλίας. Θρησκευτικό κέντρον εμφανίζεται το ιερό βουνό Όλυμπος και οι Θεοί του -ανεξάρτητα από τα ονόματα που τους δίνουν οι διάφοροι λαοί- ανήκουν στο δωδεκάθεο του Ολύμπου. Τα αρχαιότερα λατρευτικά κέντρα ήσαν τα Μαντεία Δωδώνης και Δελφών,απ’ όπου εξεπήγασε ο πρώτος πολιτισμός. Εμπορικά κέντρα ήσαν η Κνωσσός, Μυκήνες και Τροία. Γιατί λοιπόν ο Ζευς πήγε με όλη την κουστωδία των θεών στους Αιθίοπες για συμπόσιο; Τι δουλειές είχαν μαζί; Και για να αναφέρη ο Όμηρος την μακρυνή χώρα της Αιθιοπίας πρέπει να την γνώριζε καλά. Πήγε λοιπόν ο Δίας εκεί προσκεκλημένος από τους Αιθίοπες. Να σημειωθή ότι ποτέ δεν παρουσιάσθηκε ο Ζευς στους Έλληνες αυτοπροσώπως, αλλά πάντα υπό μορφήν ενός οιωνού ή παρήγγειλε τις εντολές του με κάποιον κήρυκα. Όμως στους Αιθίοπες μεταβαίνει αυτοπροσώπως. Γιατί; Και τι μέσα χρησιμοποιεί για την μεταφορά του; Ήτο απίθανον να ξεκινήση με όλην την θεϊκή κυβέρνηση του από τον Όλυμπο για να μεταβή στην μακρυνή Αιθιοπία δια θαλάσσης. Γιατί τότε θα ήτο αδύνατον να επιστρέψη στον Όλυμπο εντός δώδεκα ημερών. Και ο Όμηρος πάντα ακριβολογεί και επομένως δεν ήτο δυνατόν να ψεύδεται στο χρόνο απουσίας του βασιλιά Δία. Τι μέσα λοιπόν χρησιμοποιούσαν οι θεοί του Ολύμπου για τις μετακινήσεις των; Θ’ αποφύγω να αναφερθώ σε αεροπορικά και διαστημικά οχήματα προηγμένης τεχνολογίας. Το ερώτημα που εξακολουθεί να παραμένη ενώπιον μας. Πάντως ούτε θαλάσσια μέσα. Ούτε συνδυασμός θαλασσίων και χερσαίων μέσων μπορεί να ήσαν, γιατί οι αποστάσεις είναι τεράστιες για να καλυφθούν εντός 12 ημέρου.Αν μάλιστα εξαιρέσουμε και τις ημέρες του συμποσίου, το οποίον δεν μπορεί να ήτο μικρότερο των έξη ημερών τότε ο χρόνος είναι ακόμη μικρότερος. Ένα άλλο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι εδώ πρόκειται για τον βασιλιά Δία και την κυβέρνηση του, που μεταβαίνει στην Ελληνική Κοινοπολιτεία προς επίλυση επί τόπου των περιφερειακών προβλημάτων. Κι αυτό βγαίνει και από την λέξη «Αιθιοπία» που είναι Αρχαία Ελληνική.



ΤΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ
Του Κωνσταντίνου Χ. Κωνσταντινίδη