ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑ ΟΛΩΝ

Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Η ΤΡΟΦΟΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΙΚΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ
Ομηρική (Ελληνική) γλώσσα που αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών, δεν υπήρξε αρχή μιας εποχής στη γλωσσική ιστορία , αλλά το μόνο ακέραιο μνημείο μιας μακράς, προγενέστερης περιόδου κατά την οποία συντέθηκε, για να «ονοματίσει» τα επιτεύγματα και τις γνωστικές κατακτήσεις του μεγάλου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού της «Χρυσής Εποχής». Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού. Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι «εξόδευσαν», για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την «βαπτίσουν» με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη. Γι’ αυτό οι σκοταδιστές κάνουν το παν να την εξαφανίσουν. Περιττόν να πούμε ότι ό λες οι Ευρωπαικές γλώσσες είναι ιδιώματα της Ελληνικής Γλώσσης. Οποια λέξη κι' αν εξετάσετε θα δείτε ότι η ρίζα της προέρχεται απο κάποια Ομηρική λέξη ή είναι παράφραση ταύτης.
love, λατινικό:love εκ του ''λάFω'' το διγαμμα F που είναι κανονικα το εκτο γραμμα του Ελληνικού αλφαβήτου γινεται αυ σημαίνει ''θέλω πολύ''
no, λατινικο:non,ne εκ του εκ του νη:αρνητικόν μόριον ''νέ τρώει, νέ πίνει'', νηπενθής=απενθής, νηνεμία=έλλειψις ανέμου
money, λατινικο:moneta εκ του μονία=μόνη επωνυμια της θεας Ηρας :''Ηρα μονία'', στο προαύλιο του ναου της στην Ρώμη βρισκόταν το νομισματοκοπείο, Τα νομισματα εφεραν την παρασταση της, (monetae)
I εκ του εγώ ή ίω στην Βοιωτική διάλεκτο
yes εκ του γέ=βεβαίως kiss me εκ του κύσον με= φιλησε με, λογια του Οδυσσεα στην Πηνελόπη.
move εκ του Ομηρικού αμείβου=κουνήσου!!!!!!
After εκ του Ομηρικου αυτάρ=μετά, ο Ομηρος μας λέγει''θα σας διηγηθω τι εγινε αυτάρ''
me εκ του :με
matrix εκ του:μητρα
model εκ του:μήδος=σχέδιο
disaster εκ του:δυσοίωνος+αστήρ!!!!!
Humor εκ του χυμόρ=χυμός (Στην διάλεκτο των Ευβοέων οπως αναφερεται και στον Κρατυλο του Πλάτωνοςτο τελικό σ προφερεται ως ρ. Π.χ.σκληρότηρ αντί σκληρότης)
Colonie εκ του κολώνεια =αποικιακη πόλις
Karat εκ του κεράτιον, μικρόν κέρας χρησιμεύον εις στάθμισιν βάρους
ιs εκ του είς
Heart,core εκ τού κέαρ=καρδιά
Pause εκ του παύση
exit εκ του έξιτε=εξέλθετε
exist λατινικά ex+sisto εκ του έξ+ίστημι=εξέχω, προέχω
serpent λατινικά:serpo έκ του έρπω, ερπετόν, ή δασεία προφέρεται ως σ:σερπετό, αντιδάνειον σερπαντίνα.
simple εκ του απλούς(δασύνεται)
Sponsor εκ του σπένδω=προσφέρω σπονδή.
care εκ του καρέζω.
day δία έλεγαν οι Κρήτες τήν ημέρα, ευδιάθετος=βρίσκεται σε καλή μέρα
medicine λατινικά:medeor εκ του μέδομαι,μήδομαι=σκέπτομαι πράττω επιδεξίως, μέδω=φροντίζω, μεδέων=προστάτης
restoration λατινικα:restauro εκ του ρά+ίστημι, οπου το ρά δεικνύει συνάρτησιν,ακολουθίαν, επίτασιν π.χ. ρά-θυμος, καί ίστημι=στήνομαι
restaurant εκ του ρά+ίσταμαι=έφαγα καί στηλώθηκα
resistance εκ του ρά + ίστημι
illusion εκ του λίζει=παίζει
flower λατινικά flos εκ του φλόος
brother λατινικα frater εκ του φράτωρ
space εκ του σπίζω =εκτείνω διαρκώς
marmelade λατινικα melimelum εκ του μελίμηλον =κυδωνι
menace εκ του μήνις
mentor εκ του μέντωρ
mother εκ του μάτηρ, μήτηρ
father εκ του πάτερ,πατήρ
maturity λατινικά:maturus εκ τού μαδαρός=υγρός
mow εκ του αμάω=θεριζω
moke εκ τού μώκος=αυτός που χλευάζει
Frapper μέσω του φραγκικού hrappan εκ του (F)ραπίζω =κτυπώ (F=το αρχαίο Ελληνικό δίγαμμα)
GLAMOYR λατινικο:GRAMOYR εκ του γραμμαριο!!! Η εξήγηση απλη.Οι ανθρωποι της τοτε εποχης εβλεπαν τους διάφορους μαγους και γόητες να παρασκευαζουν τις συνταγές τους με συστατικα μετρημενα σε γραμμαρια, και επειδη η ολη διαδικασια και η παρουσια αυτων των ατομων ηταν γοητευτικη και με κυρος το GRAMOYR-GLAMOYR πηρε την εννοια που του αποδίδουμε σημερα.
turbo εκ του τύρβη=κυκλικη ταραχώδης κινηση
night εκ του....νυχτα τι αλλo
transfer εκ του:τρύω(διαπερνώ)+φέρω, για παραδειγμα transatlantic=διαπερνω τον Ατλαντικο
eyes εκ του:φάεα=ματια
sex εκ του:έξiς, η λέξη δασύνεται και η δασεια κανονικα πρεπει να προφερεται μονο που εχουμε ξεχάσει το πως..... στην Αγγλικη διάλεκτο και για την συγκεκριμενη λέξη προφέρεται ως σιγμα. Σε άλλο παραδειγμα τo ύδωρ που επισης δασύνεται και με αλλαγη του δ σε τ εχουμε το βαρβαρικο water.............
maximum λατινικα:maximum εκ του μέγιστος
minor λατινικα:minor εκ του μινύς =μικρός. Προσεξτε τωρα το καταπληκτικό, στα επισημα γεύματα ειχαν το μινύθες γραμμάτιον ενα μικρο κειμενο δηλαδη στο οποίο αναγραφόταν τι περιελαμβανε το γεύμα. Απο εδω οι λοιποί βάρβαροι οταν σταματησαν να τρωνε ο ενας τον αλλο πηραν το ......MENU
mayonnaise εκ της πόλεως Mayon, Η πολις αυτη ελαβε το όνομά της εκ του Μάχωνος, αδελφού του Αννιβα, ο οποιος ειχε το Ελληνικο όνομα Μάχων
mine εκ του Μινώαι =λιμενες ονομασθεντες εκ του γνωστου Μίνωος! Κρητων λιμενες, Μίνωαι καλούμεναι (Διοδ.Σικελ.Ε'84,2) οπου γινοταν εμπορεία μεταλλευματων
boss εκ του πόσσις =ο αφεντης του σπιτιού
lord εκ του λάρς, οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης......
bar λατινικα:barra εκ του μάρα =εργαλείον σιδηρουργού
bank λατινικα pango εκ του παγιώ, πήγνυμι οι τραπεζες πηραν την ονομασια τους απο τα πρωτα "τραπεζια" (παγκους) που στηνονταν στην αγορα.
banjo λατινικα: pandura εκ του πανδούρα =μουσικο οργανο
double εκ του:διπλούς
dolllar εκ του τάλλαρον=καλαθι το οποιο χρησιμοποιούταν ως μοναδα μετρησης στις ανταλλαγες, π.χ δωσε μου 5 τάλλαρα σταρι να σου δωσω 3 αλευρι. Σε μας εχει μεινει ως τάλληρο αλλα και ως το γνωστό μας τελλάρo!!!
amen λατινικα:amen, ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΑΜΗΝ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΕΒΡΑΙΚΟ ΕΙΝΑΙ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΟΥ ή μήν =ΑΛΗΘΩΣ, (ΙΛΙΑΔΑ ΟΜΗΡΟΥ Β291) , ημέν , Η 301. ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΟΥ ημέν ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ αμέ!!

ΣΑΝΣΚΡΗΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Ανέκαθεν η Σανσκρητική Γλώσσα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνον διότι είναι μια πανάρχαια Γλώσσα που έχει γραφεί η Veda αλλά και διότι αυτή παρουσιάζει μεγάλη συγγένεια με την αρχαία Ελληνική γραφή και ιδιαιτέρως με την πανάρχαια Κρητική. Ως γνωστόν στον Ελλαδικό χώρο συνέβησαν κοσμογονικές καταστροφές και μεταβολές που προέρχονται αφ’ ενός από φυσικά φαινόμενα(κατακλυσμοί, σεισμοί, γεωλογικές ανακατατάξεις κ.α) και αφ’ ετέρου καταστροφές που συνέβησαν από τον ανθρώπινο παράγοντα(πολυάριθμες εισβολές, βανδαλισμοί, καταστροφές , παραχαράξεις της ιστορίας κ.α) Αυτές είναι οι αιτίες που στον Ελλαδικό χώρο έχουν καταστραφεί πολλά τεκμήρια της αρχαιοτάτης ιστορίας του Ελληνισμού και μόνον ελάχιστες ιστορικές αναφορές δίδονται στην Ελληνική Αρχαιολογία, την οποίαν κι’ αυτήν υποβάθμισαν και την απεκάλεσαν Μυθολογία , ώστε οι αναφορές σ’ αυτήν να αμφισβητηθούν ως φανταστικές και αναξιόπιστες. Όμως η περιπλάνηση από αρχαιοτάτων χρόνων των κατοίκων της περιοχής του Αιγαιατικού χώρου ανά τον κόσμο και η δημιουργία πανάρχαιου πολιτισμού μπορούν να εξιχνιασθούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτου μας. Παντού βρίσκουμε σύμβολα του Αιγαιατικού πολιτισμού που μας παραπέμπουν στην ιδέα ότι άνθρωποι του Αιγαίου τα δημιούργησαν ή αυτά δημιουργήθηκαν από την επίδραση του Αιγαιατικού πολιτισμού που διέτρεξε σε πανάρχαιες εποχές τον κόσμο ολόκληρο. Εκεί που σώζεται καλύτερα αυτός ο πολιτισμός είναι στην Ινδική Χερσόνησο και τούτο διότι αυτή ήτο σχετικά απομονωμένη και δέχθηκε λιγότερες επιδρομές ξένων φύλων σε σχέση με τον Ελληνικό χώρο. Ιδιαίτερα η Ινδία δεν δέχθηκε την καταστροφική μανία του Ιουδαιοχριστιανισμού, που στο πέρασμα κατέστρεψε , παραχάραξε , αποσιώπησε και κακοποίησε όλο τον Ελληνικό Πολιτισμό , αλλά και τα αρχεία που εσώζετο αυτός(βιβλιοθήκες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Αθηνών, Περγάμου κ.α) Αρα λοιπόν από την άποψη αυτή η Ινδία μπορεί να θεωρηθεί και σαν αρχείο του πανάρχαιου Ελληνικού Πολιτισμού, διότι εκεί διαφύλαξαν την αρχαία τους παράδοση η Βραχμάνες σαν κόρη οφθαλμού. Εντελώς τυχαία ψάχνοντας στην «ΩΓΥΓΙΑ» τόμος Γ’ του Αθαν. Σταγειρίτη βρήκα στην σελίδα 392 την εξής αναφορά:
«Τα Τριετηρικά Διονύσια εόρταζον ανά τρίτον έτος επειδή μετά τρείς χρόνους επέστρεψεν εν θριάμβω εκ των Ινδιών εις τα Θήβας ο Διόνυσος…Στην εορτή αυτή είχαν όφεις εις την κόμην οι νέοι...»
Την παρούσα έρευνα ξεκίνησα εξ αιτίας ενός περίεργου όσο και ασαφούς μηνύματος του. Υπουργού Παιδείας της Ινδίας, το οποίον εδημοσιεύθη στο Indian Express Newspapers (Bombay) Ltd . Τούτο αποκαλύπτει περισσότερα από αυτά που αποκρύπτει.

Η ΣΑΝΣΚΡΗΤΙΚΗ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΧΝΗΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ.
Όπως θα διαβάσετε στο πιο κάτω τηλεγράφημα, που ελήφθη μέσω του διαδικτύου από τον ομογενή εξ Αυστραλίας κ. Δημ Συμεωνίδη, ο υπουργός Παιδείας της Ινδίας K Anbazhagan έκανε στις 26 Ιουλίου στο CHENNAI την ακόλουθη δήλωση αναφορικά με την Σανσκρητική Γλώσσα(Σ.Γ) , στην 125η επέτειο για τον εορτασμό της Γλώσσας των Ταμίλ: Τα κυριότερα σημεία της δήλωσης έχουν ως εξής:
«Κάνει οξεία κριτική στη Σανσκρητική Γλώσσα (vada mozhi) δηλώνοντας ότι αυτή γεννήθηκε σε ένα «εμπορικό κατάστημα» Είναι μια τεχνική γλώσσα και όχι γλώσσα επικοινωνίας με τους θεούς, αυτός δε αμφισβήτησε ότι ο Παντοδύναμος γνώριζε μόνον αυτή τη γλώσσα. Η Σ.Γ δεν ήτο εδώ(εννοεί στην Ινδία)όταν γεννήθηκε η γλώσσα των Ταμίλ. Αυτή εισήχθη από τους Αρειανούς όταν αυτοί εισέβαλαν στην Ινδία 500 χρόνια μετά την έναρξη της γλώσσας των Ταμίλ. Η Σ.Γ είναι κράμα των γλωσσών του βορρά και ανεπτύχθη από τους Αρείους για να επικοινωνούν στο γραπτό τύπο. Η Σ.Γ ανεπτύχθη όχι χάριν των πλουσίων ιδεών της , αλλά λόγω των αυτοδημιούργητων ιδεών της. Ο υπουργός επετέθη εναντίον του πανθέου(των θεών) των Χιντού συμπεριλαμβανομένου του Κυρίου(Lord) Βράχμα, του Κυρίου(Lord) Βίσνου και του Κυρίου (Lord) Σίβα(σύμφωνα με την ‘Puranas’ ο Βράχμα ήτο ο θεός της Δημιουργίας, της Προστασίας και της Καταστροφής) Εν συνεχεία έκανε κριτική στους Βραχμάνες διότι ανέπτυξαν τη θεωρία τους έτσι ώστε να έχουν το προνόμιο να κάθονται στους ώμους του θεού, ενώ οι μη βραχμάνες να μεταφέρουν το θεό στους ώμους τους. Αναφορικά με τον Κύριο (Lord)Σίβα ο οποίος ελατρεύετο με το φείδι στο λαιμό είπε: «Ακόμη και η γυναίκα του Παραβάτη θα τον φοβόταν όταν έβλεπε το φείδι»
Copyright © 2000 Indian Express Newspapers (Bombay) Ltd




Sanskrit was born in an old ware shop -- Minister
EXPRESS NEWS SERVICE

________________________________________
CHENNAI, JULY 26: Education Minister K Anbazhagan today strongly criticised the Sanskrit (vada mozhi) language by stating that it was born in a `kayalankadai' (old ware shop). It is an artificial language. It was unacceptable that Sanskrit is a language of communication with God and the Almighty knew only that language.
Sanskrit was not there when Tamil language was born, the Minister said adding that it was introduced by Aryans when they invaded the sub-continent that too 500 years after Tamil language's origin. ``No fool will believe that Tamil was born only after the birth of Sanskrit''. He said Sanskrit was a mixture of various local languages in the North and it was developed by Aryans basically to communicate in script-form.
The Minister, who was participating in the 125th birth anniversary celebrations of Tamil scholar Maraimalai Adigal, under the auspices of Chennai District Library Authority Committee (CDLAC), said Sanskrit grew not because of its rich concepts, but due to self-made concepts.
The Minister even attacked Gods of the Hindu pantheon include Lord Brahma, Lord Vishnu and Lord Shiva, who as per the Puranas, were assigned the duty of `creation', `protection', and `destruction'. ``Why the three should be given different kinds of jobs. I think they too were jobless and searching for jobs like us,'' he said.
Anbazhagan did not spare Brahmins and Lord Shiva either. He said the Brahmin community had formulated a theory wherein they had the privilege to sit even on the shoulders of God; whereas shudras (non-brahmins) had to carry God on their shoulders. Referring to Lord Shiva, who had adorned himself with a snake around his neck, the Minister said: ``Even Parvathi (Lord Shiva's wife) would have been frightened by seeing the snake''.
Copyright © 2000 Indian Express Newspapers (Bombay) Ltd.

ΙΝΔΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
ΘΕΟΣ ΒΡΑΧΜΑ

Όπως κάθε Πανθεϊστική θρησκεία , έτσι και η ινδική αναγνωρίζει τον Θεό μέσα σε όλη την δημιουργία , και όχι έναν θεό δημιουργό ξεχωριστό από το έργο του.
Η ινδική θρησκεία έχει , άλλωστε δυο μορφές ξέχωρες : την επιφανειακή ειδωλολατρία , και την υψηλή αφαίρεση ιδεών που κρύβονται κάτω από την εικόνα . [Εδώ διακρίνομεν μια ομοιότητα στην πολυθειστική μορφή της ινδικής και θρησκείας του Ελληνικού Πανθέου]
Στην Αρχαία Ινδία μυριάδες θεοί και θεές στριμώχνονται στο πάνθεον των ινδών στις Βέδες ( ιερό βιβλίο ), που με πολλή φροντίδα διαφύλαξαν οι Βραχμάνες .
Η πρώτη γνώση αυτών των δοξασιών είναι η γνώση ενός και μόνο θεού , που έχει το όνομα Βράχμα .Ο βράχμα λένε οι Βέδες , είναι το κατά εξοχήν ον , που αποκαλύπτεται και φανερώνεται στην ευδαιμονία και την χαρά . Ο κόσμος είναι το όνομα του , η εικόνα του , όμως αυτή η πρώτη ύπαρξη , που περιέχει μέσα της όλο το παν , είναι η μόνη αληθινή ουσία .Όλα τα φυσικά αντικείμενα έχουν αιτία τους τον Βράχμα , για αυτόν δεν υπάρχουν όρια , ούτε στον χρόνο , ούτε στον χώρο , είναι αιώνιος και άφθαρτος , είναι η ψυχή του κόσμου και η ψυχή του κάθε όντως χωριστά . Το σύμπαν προέρχεται από τον Βράχμα , υπάρχει μέσα στον Βράχμα , και θα ξαναγυρίσει μέσα στον Βράχμα .
Ο Βράχμα υπάρχει από μόνος του , είναι η μορφή της γνώσης , και η μορφή του κόσμου δίχως τέλος . Όλοι οι κόσμοι δεν αποτελούν παρά ένα μαζί του , επειδή είναι η θέληση του . Αυτή η θέληση η αιώνια βρίσκεται μέσα σε κάθε πράγμα , σε όλα τα πράγματα . Φανερώνεται στην δημιουργία , στην διατήρηση και την καταστροφή , στην κίνηση , στις μορφές του χρόνου και του χώρου .
Απορροφημένος από την ίδια του την ουσία , ο Βράχμα έμεινε για καιρό βυθισμένος στον διαλογισμό , πριν αποφασίσει να δημιουργήσει τον κόσμο .
Η πρώτη εμφάνιση του οντος , η μητέρα όλων των όντων που δημιουργηθήκανε και το ( αυγό του κόσμου , σύμβολο που είναι τυλιγμένο με ένα φίδι ) γεννήθηκε από την ένωση του Βράχμα και της Μάγιας ( αυταπάτη ).
Η βούληση του Βράχμα φανερώνεται με τρία λειτουργήματα αισθητά που ανήκουν στους θεούς της τριάδας ( Τριμούρτη ) .[Το αυγό των Ορφικών παρουσιάζεται και στην ινδική θρησκεία , καθώς και το φείδι το οποίον είναι σύμβολο υπερτάτης δύναμης της φρόνησης και της μυστηριακής γνώσης. Η λέξη Μάγιας είναι η Ελληνική λέξη ‘Μαγία’. Αλλά και η λέξη ‘Τριμούρτη’ είναι η Ελληνική λέξη «τριμερής»]
Ο Βράχμα είναι η δημιουργός δύναμη , είναι το σύμβολο της γης .
Ο Βισνού είναι το νερό που γονιμοποιεί , η ανανεωτική αρχή που ενσαρκώνεται στην συνεχεία των αιώνων , για την σωτηρία του κόσμου .
Ο Σίβα , είναι η φωτιά που καταστρέφει και αναπαράγει , αλλά είναι και συγχρόνως και η ζωή και ο θάνατος , το φως και το σκοτάδι , το καλό και το κακό . Αυτοί οι θεοί , η τριάδα αναπαριστάται με την μορφή ενός σώματος , με τρία κεφάλια . [Τα τρία στοιχεία του σύμπαντος είναι παρμένα από την Ελληνική Κοσμοθέαση , εις την οποίαν εμφανίζονται όμως τα εξής τέσσερα στοιχεία ήτοι: το στεραιόν, το υγρόν, η φωτιά και ο αέρας ]
Η Παρασάκτη , η σύζυγος του Βράχμα είναι η ζωή , που η φυσική της σύσταση είναι η ψυχή ,που λατρευότανε στις Ινδίες με διάφορα ονόματα, ( Μεγάλη μητέρα , Συμπαντική μητέρα , η Μητέρα των θεών και των ανθρώπων ) .
Η Παρασάκτη , ενσαρκώνεται και διαιρείται στην Τριμούρτη , σαν σύζυγος του Βράχμα με όνομα Σαρασβάτη , σαν σύζυγος του Βισνού με όνομα Λάκμη ή Ιρη , και σαν σύζυγος του Σίβα με όνομα Βαχβάνη , Παραβάτη ή Γκάγγα .
Σύμφωνα με την Ινδική φιλοσοφία , τούτος ο κόσμος μας δεν είναι παρά μια καθαρή φαντασία ,μια αυταπάτη , που η πρωταρχική του αιτία είναι η θέληση του Βράχμα , και η δευτερεύουσα αιτία η θέληση της Μάγιας , μητέρας της αυταπάτης και όλων των όντων .
ΘΕΟΣ ΒΙΣΝΟΥ
Βλέπουμε εδώ έναν "διαμελισμό" – πολύ συγγενικό με τον "διαμελισμό" του θεού Διόνυσου ως καθοριστικό στοιχείο της εμφάνισης της ιστορίας του κόσμου, που ανευρίσκουμε στην Ελληνική Μυθολογία. Επίσης ομοιάζει με τον νορβηγο-ισλανδικό μύθο του Ύμιρ από τον τεμαχισμό του οποίου δημιουργήθηκε ο κόσμος, και ακόμη
Οι διάφορες εκδοχές και παραλλαγές που παρουσιάζουν οι ινδικοί μύθοι, οφείλονται στην δημιουργική συγχώνευση (έστω και αν αυτή πέρασε πρώτα από το στάδιο της αντιπαλότητας) των νέων κοσμολογικών θεωρήσεων που έφεραν οι Άρειοι, όταν ερχόμενοι από τον Βορρά κατέκτησαν την Ινδική χερσόνησο, με τις αντιλήψεις των προ-αρείων κατοίκων της Ινδίας, που ονομάζονται Δραβίδες.
Στο τέλος, το Ινδο-άρειο στοιχείο επεκράτησε του Δραβιδικού, έχοντας, όμως, το πρώτο δεχθεί ήδη πολλές επιδράσεις και επιρροές από το δεύτερο.
Μεγάλη σημασία έχει τόσο στην Ινδική Μυθολογία όσο και γενικότερα στην Ινδική Φιλοσοφία και σκέψη, η έννοια της Μάγια (Μαya), ως ένα ψευδαισθητικό πέπλο που εμφανίζει πάνω του τον κόσμο σαν παράσταση. Πολλές φορές, η Μάγια εικονίζεται σαν ένας ιστός αράχνης που δημιουργείται από το σώμα του διαμελισμένου "μακροκοσμικού" ανθρώπου, Πουρούσα.

maya

Με την εμφάνιση της Μάγια, αρχίζει το "θεϊκό θεατρικό κρυφτό", που ονομάζεται, όπως είδαμε και πιο πάνω, λίλα, το οποίο στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο κόσμος των ζωντανών ως θέατρο σκιών - παραισθήσεων.
Για τους Ινδούς η ίδια η δημιουργία είναι ένα παιχνιδιάρικο "καπρίτσιο" και ως εκ τούτου μια μαζική παραίσθηση, η Μάγια. Ωστόσο, αποδίδουν στην τελευταία και ένα θετικό ρόλο, διότι μέσω αυτής της μαζικής θεατρικής παραισθήσεως, επιτυγχάνει να φανερώσει και να εκδηλώσει όλες τις δυνατότητες ύπαρξης του θεϊκού στοιχείου.
Αξίζει δε, να σημειωθεί πως παρόμοιες βαθύτατες πνευματικές συλλήψεις είχαν ακμάσει στην Ινδία, πολλούς αιώνες πριν η Δυτική Φιλοσοφία αποπειραθεί δειλά-δειλά (και σε κάθε περίπτωση, όχι με τον ίδιο, από άποψη πληρότητας και ποιότητας, τρόπο) να "αγγίξει" τέτοια θέματα ...

Ο θεός Βισνού που θεωρείται ο σοφός δάσκαλος και υπεύθυνος πνευματικός καθοδηγητής για όποιον επιθυμεί να προσεγγίσει την Αλήθεια, ζει μόνιμα σε ένα ουράνιο ανάκτορο απ' όπου παρατηρεί όλα τα πράγματα και τα γεγονότα, φροντίζοντας να τους παρέχει την αναγκαία εκείνη χρονική διάρκεια που χρειάζονται για να εκδηλωθούν πλήρως. Ο Βισνού παριστάνεται σαν ένας νέος άνδρας, του οποίου το χρώμα του προσώπου του είναι μπλε. Το μπλε χρώμα είναι το "σήμα-κατατεθέν" του Βισνού, όπως επίσης το κοχύλι, ο κύβος, το ρόπαλο και το νούφαρο.
Το κάθε ένα απ' αυτά τα τέσσερα τελευταία έχει την δική του μυστική φιλοσοφική σημασία για τους Ινδούς.

Βισνού & Λάκσμι

Σύζυγος του Βισνού ήταν η θεά Λάκσμι (Lakshmi), η οποία αντιμετωπίζοταν με ιδιαίτερο σεβασμό από τους Ινδούς ιερείς, σαν την Ηρα του Ελληνικού πανθέου, όπου παρουσιαζόταν σαν σύζυγος του Διός και δοξαζόταν ως το είδος εκείνο της "δέσποινας - κυρίας". Την συναντούμε και στην Νορβηγο-ισλανδική Μυθολογία στο πρόσωπο της Φριγγ ή στην Κελτική Μυθολογία στο πρόσωπο της Γκούινεβερ.

Ο Βισνού, στον ρόλο του ως "συντηρητής" του κόσμου παρουσιάζει πολλές αβατάρας (avataras) δηλαδή μετενσαρκώσεις του εαυτού του. Με τον όρο "αβατάρα" υποδηλώνεται μια εκπόρευση ή απόρροια ενός θεού που παίρνει όσο το δυνατόν πιο προσιτή στους ανθρώπους μορφή.
Ο Βισνού αντιπροσωπεύεται από δέκα, κατά μερικούς, ή είκοσι δύο, κατά άλλους, ενσαρκώσεις - αβατάρας, εκ των οποίων η πιο δημοφιλής είναι αυτή, στην οποία ο θεός αποκτά το όνομα Κρίσνα (Κrishna).
Με μια αβατάρα του Βισνού συνδέεται και ο μύθος - ιστορική ανάμνηση του Κατακλυσμού, που εντοπίζεται και στην Ινδική Μυθολογία, δίχως μεγάλες διαφορές από την μορφή που έχει αυτός ο μύθος στις άλλες μυθολογίες των λαών.

Διηγούνται, λοιπόν, πως όταν ο θεός Βισνού είχε την αβατάρα - μορφή ενός ψαριού (!) που λεγόταν Μάτσγια, πλησίασε έναν σοφό και δίκαιο άνθρωπο που ονομαζόταν Μανού, και τον προειδοποίησε για έναν επικείμενο κατακλυσμό που θα σάρωνε τα πάντα πάνω στην γη. Του συνέστησε δε, να κατασκευάσει ένα πλοίο, όπου θα έβαζε ζεύγη ζώων, σπόρους από όλα τα φυτά και στο τέλος τον ... ίδιο και την οικογένεια του. [Το όνομα Μανού μας παραπέμπει στον Μέμνονα, που πήγε στην Ινδία προ αμνημονεύτων χρόνων και έγινε βασιλεύς.]

Λάκσμι

Όταν ξέσπασε ο Κατακλυσμός, το ψάρι Μάτσγια (δηλαδή ο Βισνού) που ήταν πολύ ογκώδες και δυνατό έδεσε το φίδι Βασούκι από το ένα άκρο του στο πλοίο του Μανού, και από το άλλο, πάνω σ' ένα χρυσό κέρατο που έφερε το ψάρι στην κεφαλή του.
Με αυτόν τον τρόπο έσυρε το καράβι έξω από τις επικίνδυνες τρικυμίες και έσωσε τόσο τον Μανού, όσο και το έμψυχο και άψυχο υλικό του πλοίου του.
Αργότερα, όταν τα πράγματα πάνω στην γη καταλάγιασαν, ο Μανού Ηομώνυμο "κώδικα" του και μάλιστα, θεοποιήθηκε από ορισμένους ιερείς - Μπραχμάνας.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΓΗΓΕΝΗ
Δύο είναι οι βασικές «ερευνητικές» φυσιογνωμίες πάνω στο οποίο εδράζεται η έρευνα γύρω από το Ελληνικό φαινόμενο:
1/ Ο κ. Άρης Πουλιανός, σε ό,τι αφορά στην καταγωγή των Ελλήνων και στον «αρχάνθρωπο» των Πετραλώνων ,ή τον «Ευρωπαίο Αρχάνθρωπο» . Αυτός σύμφωνα με μετρήσεις ξένων πανεπιστημίων ανάγονται σε 750-800.000 χρόνια πριν.
2/ Ο διακεκριμένος «γλωσσολόγος-ερευνητής», Ηλίας Τσατσόμοιρος, σε ό,τι αφορά στην Ελληνική Γλώσσα ως παγκόσμια «πρωτογλώσσα».
Ο Ηλίας Τσατσόμοιρος, με τα δεκάδες άρθρα του στον Δαυλό, από τις αρχές της δεκαετίας του '80, και με σχετικό βιβλίο του, κατασκεύασε το οικοδόμημα πάνω στο οποίο επεκτείνουν οι μετέπειτα «ερευνητές» που ακολούθησαν: η ελληνική γλώσσα υπήρξε η πρώτη γλώσσα στον κόσμο, η μητέρα όλων των γλωσσών. Τούτο στηρίζεται στη θεωρία ότι ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα και όχι στην Αφρική –όπως ισχυρίζονται οι προπαγανδιστές του συστήματος. Τούτο απέδειξε περίτρανα ο Άρης Πουλιανός με την εξερεύνηση του Σπηλαίου των Πετραλώνων , αλλά και με άλλες προϊστορικές ανασκαφές στον Ελλαδικό χώρο. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει και η επιστημονική έρευνα του γεωλόγου Ιωάννη Μελέντη, ( σελίδα 10 πρώτου τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών. (Έκδοση 1971) σύμφωνα με την οποίαν η χερσαία ζωή ξεκίνησε στην Ελλάδα. Ορισμένοι ανθέλληνες και όργανα της Νέας Τάξης ενοχλήθηκαν από τα συμπεράσματα αυτά και αντέδρασαν έντονα με αστήρικτες ψευδολογίες και λάσπη , όχι κατά της αλήθειας αλλά κατά των εκφραστών της και του περιοδικού «Δαυλός» που είχε το θάρρος να δημοσιεύσει τις σχετικές έρευνες.
Το 1991, το περιοδικό Δαυλός εκδίδει το έργο του τακτικού συνεργάτη του περιοδικού, Η. Λ. Τσατσόμοιρου, με τίτλο «Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας» και υπότιτλο: «Από τον Ελλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός».
Ο κ. Τσατσόμοιρος αναφέρει πως η Πελαγονική οροσειρά (το βόρειο δηλαδή τμήμα της ελλαδικής χερσονήσου) ήταν η πρώτη στέρεα γη που αναδύθηκε από την πανθάλασσα που κάλυπτε ολόκληρο τον πλανήτη μας πριν από 140.000.000 έτη. Τούτο στηρίζεται στην έρευνα του γεωλόγου Ιωάννη Μελέντη, όπως προελέχθη, Ο καθηγητής Μελέντης γράφει τα εξής: «...Πριν από 140 εκατομμύρια χρόνια, στις αρχές της Κρητιδικής περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνηση ανύψωσε επάνω από τα κύματα την λεγόμενη Πελαγονική οροσειρά... που περιλαμβάνει την βορειότερη Μακεδονία, τον Όλυμπο, την ανατολική Θεσσαλία και την βόρειο Εύβοια». Το γεγονός ότι αυτή η ορογεννητική ανόρθωση του Ολύμπου ήτο η πρώτη έχει αποδειχθεί από μετρήσεις με την βοήθεια της φωτοανταύγιας . Επομένως σ’ όλο αυτό το μεγάλο διάστημα, ο ελλαδικός χώρος ήταν η μοναδική χέρσα γη και άρα η πρώτη ζωή γεννήθηκε στην Ελλάδα: τα πρώτα φυτά, τα πρώτα ζώα και φυσικά... οι πρώτοι άνθρωποι. Στον επίλογο του βιβλίου του αναφέρει: «Γράφοντας τον επίλογο της παρούσας έρευνας θα συνοψίσω σ' αυτόν τα γενικά μου συμπεράσματα, α) Η πρώτη χέρσος γη η οποία ανεδύθη εκ των υδάτων της πανθάλασσας στις αρχές της Κρητιδικής περιόδου, προ 140 εκατομ. ετών, ήταν η Πελαγονική οροσειρά με κορυφή τον Όλυμπο. Αυτή η μοναδικότης θα διατηρηθεί επί 105 εκατομ. έτη, έως ότου αναδυθούν οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, οι Αλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάια. Μαζί με τις Άλπεις ανεδύθη και η Πίνδος και εξ αυτής της νέας αναδύσεως εσχηματίσθη η μεγάλη, ως πέλαγος, «ενδοχωρική λίμνη, πέριξ της οποίας ανεπτύχθη η ελλοπική γλώσσα, η μετέπειτα πελασγική και τέλος ελληνική.
β) Την ύπαρξη μεγάλου πολιτισμού στον πρώτο αναδυθέντα χέρσο χώρο και την φυσική εξάπλωση του στην οικουμένη».

Απόσπασμα από το βιβλίου του Ιωάννη Μελέντη «Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΑΙΓΑΙΙΔΟΣ»
«Πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, η ελληνική γη ήταν σκεπασμένη από θάλασσα. [ ]Ο βυθός της θάλασσας, που σκέπαζε ολόκληρη την ελληνική περιοχή, από το Ιόνιο Πέλαγος ως την Μικρά Ασία, παρουσίαζε τότε μια παράξενη μορφολογική εικόνα. Αυτή ακριβώς η εικόνα, το ανάγλυφο του βυθού, υπήρξε η προϋπόθεση για την δημιουργία της σημερινής Ελληνικής Χερσονήσου με τις υψηλές κεντρικές της οροσειρές. Στη θέση του ορεινού όγκου της Πίνδου υπήρχε μια βαθειά υποθαλάσσια τάφρος, η «αύλαξ της Πίνδου». Δυτικώτερα εκτεινόταν μια δεύτερη, η «Ιόνιος αύλαξ». Ένα υψηλό τείχωμα, το «ύψωμα του Γαβρόβου», χώριζε τις δύο τάφρους. Αυτή τη μορφή πήρε ο βυθός πριν από 180 περίπου εκατομμύρια χρόνια, στις αρχές δηλαδή του Μεσοζωικού αιώνος, και θα την διατήρηση επί 150 ακόμη εκατομμύρια χρόνια, ως το Ολιγόκαινο. Μέσα στο ασύλληπτο αυτό χρονικό διάστημα, οι δύο τάφροι του βυθού γέμιζαν με ιζήματα, υλικά δηλαδή που προέρχονταν από την αποσάθρωση μακρινών ορεινών όγκων ή από τα όστρακα θαλασσίων ζώων και τα κελύφη μικροοργανισμών, που πεθαίνοντας έπεφταν σαν αιώνια βροχή και κατακάθιζαν στον πυθμένα.
Εν τω μεταξύ, πριν από 140 εκατομμύρια χρόνια, στις αρχές της Κρητιδικής Περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνηση ανύψωσε επάνω από τα κύματα την λεγομένη Πελαγονική οροσειρά, μια στενή ζώνη ξηράς που περιλαμβάνει την βορειότερη Μακεδονία (Πελαγονία), τον Όλυμπο, την ανατολική Θεσσαλία και την βόρειο Εύβοια. Προέκταση της Οροσειράς αυτής θεωρείται η λεγομένη «Αττικοκυκλαδική μάζα»: η Αττική, η νότιος Εύβοια και τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων.
Πριν από 35 περίπου εκατομμύρια χρόνια, όταν η τάφρος της Πίνδου είχε πια γεμίσει από ιζήματα, σημειώνονται νέες κοσμογονικές αναστατώσεις στα έγκατα της ελληνικής γης. Ύστερα από μια πανίσχυρη ανοδική ώθηση, πτυχώθηκαν τα υλικά της τάφρου και ανυψώθηκαν σχηματίζοντας την επιβλητική οροσειρά της Πίνδου.
Είναι η εποχή των αλπικών πτυχώσεων, όταν αναφαίνονται οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, οι Άλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάια. [ ]
Στην αρχή του Μειόκαινου, μια άλλη τεκτονική αναστάτωση πτυχώνει και ανορθώνει τον βυθό, για να προβάλει πάνω από την επιφάνεια των νερών το μεγαλύτερο τμήμα της δυτικής Ελλάδος.
Έτσι αναδύθηκε από τα θαλάσσια βάθη η Αιγαιίς σαν ενιαία και αδιαίρετη μάζα ξηράς, που εκάλυπτε περίπου τον σημερινό ελληνικό χώρο, από το Ιόνιο ως την Μικρά Ασία και τα νότια της Κρήτης. [ ]
Περνούν έξι ακόμη εκατομμύρια χρόνια. Η διείσδυση της Μεσογείου στην ενδοχώρα της Αιγαιίδος συνεχίζεται. Στις αρχές του Πλειόκαινου, πριν από 12 περίπου εκατομμύρια χρόνια, χωρίζονται τα νησιά του Ιονίου από τη στεριά και εξέχουν σαν βραχοκορφές επάνω σε μια θάλασσα που σκέπαζε το δυτικό τμήμα της Ήλιδος, την δυτική Αχαΐα ως την Πάτρα, την πεδιάδα της Αχαΐας και τον Λακωνικό κόλπο.
Αργότερα διαμορφώνονται από την διάβρωση οι κοιλάδες του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου. Δια μέσου αυτών των κοιλάδων, τα νερά της Ποντιο-Κασπίας και της Προποντίδος θα περάσουν σε ένα μεγάλο κεντρικό ποταμό της Αιγαιίδος (Αιγαίος ποταμός) που συγκέντρωνε τις ροές των παραποτάμων του Αξιού, Στρυμόνος, 'Εβρου κλπ.
Στο τέλος του Πλειόκαινου, πριν από δύο περίπου εκατομμύρια χρόνια, ένας κλάδος της Μεσογείου προωθείται από τα ανατολικά της Κρήτης προς την Προποντίδα. Ένας άλλος θαλάσσιος βραχίων εισορμά στο χώρο μεταξύ Κρήτης και Πελοποννήσου (στον χώρο περίπου του σημερινού Μυρτώου Πελάγους), φθάνει ως τα περίχωρα των Αθηνών και, δια μέσου του νοτίου τμήματος της Αττικής και της Ευβοίας, προελαύνει προς τις βόρειες Σποράδες και τον Θερμαϊκό.
Ιωάννης Μελέντης «Η γένεση της Αιγαιίδος», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. Α, σελ. 10-11.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Λ. Τσατσόμοιρου «ΑΝΤΙΘΕΟΝ ΠΕΛΑΣΓΟΝ ΓΑΙΑ ΜΕΛΑΙΝΑ ΑΝΕΔΟΚΕΝ...»
«Νομίζω, ότι κάποια μεγαλύτερη δύναμη παρά κάποια προερχόμενη εκ των ανθρώπων είναι εκείνη που έθεσε τα ονόματα στα πράγματα, ώστε αυτά να είναι αναγκαίως τα ορθά». [Πλάτων, "Κρατύλος", 438 ε].
Η περιγραφή του ελληνικού χώρου είναι αναγκαία, διότι άνευ της μελέτης του συγκεκριμένου χώρου δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εγγίσουμε την ιστορία της ελληνικής γλώσσας, δημιουργοί της οποίας υπήρξαν, όπως θα αποδείξω, η ελληνική φύσι και ο άνθρωπος κάτοικος του ελληνικού χώρου. Αυτή υπήρξε η «μείζων δύναμις», την οποίαν ανεζήτησε, την πλησίασε, αλλά δεν την ανεγνώρισεν ο μεγάλος Πλάτων. Η ιστορία του ελληνικού χώρου είναι ίσως η αρχαιότερη όλης της γης. Ας δώσουμε όμως τον λόγο στην επιστήμη της γεωλογίας, για να θεμελιώσουμε την αρχή της παρουσίας του φυσικού και γεωγραφικού χερσαίου ελληνικού χώρου στην ζωή του πλανήτη μας: «Προ 140.000.000 ετών, όταν ολόκληρος σχεδόν ο πλανήτης γη είχε περίπου την μορφή μιας πανθάλασσας, στις αρχές δηλαδή της κρητιδικής περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετικη κίνησις ανύψωσε επάνω απ' τα ύδατα αυτής της πανθάλασσας την Πελαγονική οροσειρά. [ ] Απ' αυτήν την πρώτη ορογενετικη κίνησι περνούν 115.000.000 χρόνια, δια ν' αρχίση μια νέα ορογενετικη περίοδος, κατά την οποίαν αναδύονται εκ των υδάτων οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, δηλαδή τα Ιμαλάια, οι Άλπεις, τα Πυρηναία. Τότε αναδύεται εκ της θαλάσσης και η επιβλητική οροσειρά της Πίνδου»
Είναι φανερό ότι, όταν ομιλούμε για την γλώσσα, ομιλούμε για το χερσαίον ον άνθρωπος και όταν ομιλούμε για το περιβάλλον, ομιλούμε κατ' εξοχήν για την χέρσο γη, επί της οποίας συνετελέσθησαν οι διαδικασίες της εξελίξεως των επ' αυτής αναπτυχθέντων όντων. [...]
Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας, Από τον Ελλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός, εκδ. «Δαυλός», 1991, σελ. 26.
Επίλογος
Γράφοντας τον επίλογο της παρούσας έρευνας, θα συνοψίσω σ' αυτόν τα γενικά μου συμπεράσματα:
(α) Η πρώτη «χέρσος γη», η οποία ανεδύθη εκ των υδάτων της «πανθάλασσας» στις αρχές της κρητιδικής περιόδου, προ 140.000.000 ετών, ήταν η Πελαγονική οροσειρά με κορυφή τον Όλυμπο. Αυτή η μοναδικότης διετηρηθη επί 105.000.000 έτη, έως ότου αναδυθούν οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, οι Άλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάια. Μαζί με τις Άλπεις ανεδύθη και η Πίνδος και εξ αυτής της νέας αναδύσεως εσχηματίσθη η μεγάλη ως πέλαγος «ενδοχωρική λίμνη», πέριξ της οποίας ανεπτύχθη η ελλοπική γλώσσα, η μετέπειτα πελασγική και τέλος ελληνική.
(β) Την ύπαρξι μεγάλου πολιτισμού στον πρώτο αναδυθέντα χέρσο χώρο και την φυσική εξάπλωσί του στην οικουμένη μαρτυρεί η διασωθείσα (ως το μοναδικό και ανεπανάληπτο ακέραιο μνημείο του θησαυρού της σοφίας των ανθρώπων αυτού του χώρου) Ελλοπική - Πελασγική - Ελληνική Γλώσσα. Και συντριπτικές αποδείξεις εάν ευρεθούν στα σπλάχνα της γης ή έλθουν στο φως όσα κρύπτονται στις βιβλιοθήκες, π.χ. του Βατικανού ή και αλλού, δεν θα αποκτήσουν μεγαλύτερη σημασία από αυτά που «κρύπτονται» εντός των πανάρχαιων λέξεων τη ελληνικής γλώσσας.
(γ) Η αιτιώδης σχέσι χώρος-άνθρωπος στοιχειοθετεί την «μουσική» ευαισθησία και το κάλλος των λέξεων και αποδεικνύει ότι η «μείζων δύναμις», όπως ο Πλάτων έλεγε, δεν ήταν άλλη παρ' εκτός η Ελληνίδα γη και ο Κούρος Ζευς. Είναι θέμα έρευνας και χρόνου, για ν' αποδειχθή ότι όλες οι γλώσσες των λαών εδέχθησαν, σε κάποιο βαθμό, την πολιτιστική επίδρασι του ελληνικού λόγου. Χιλιάδες λέξεων, οι οποίες «εξήχθησαν» εκ της γης της ελληνικής ομού με τα πολιτιστικά της προϊόντα, συγχωνεύθηκαν κατά τρόπον αρμόζοντα στις ιδιομορφίες των γλωσσικών και εκφραστικών ικανοτήτων των λαών.


ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Στην Σανσκριτική γλώσσα η Λέξη ΥΓΕΙΑ λέγεται SVASTYA, που σημαίνει "Να Είσαι ο Εαυτός σου"

Η Σανσκριτική (Saṃskṛta) είναι η κλασσική γλώσσα της Ινδίας, κατέχει σημαντική θέση στον πολιτισμό της Ινδίας και της ΝΑ Ασίας, διδάσκεται στα σχολεία σαν δεύτερη γλώσσα και θεωρείται η γλώσσα του Ινδουϊσμού, του Βουδισμού και του Τζαϊνισμού. Η λέξη "saṃskṛta" σημαίνει "εξευγενισμένος, καθαγιασμένος, ιεροποιημένος". Είναι η πρώτη γλώσσα στο κόσμ που χρησιμοποίησε την Γραμματική, τον 5° π.Χ. αιώνα.

Ο Δημήτρης Γαλανός (1760-1833), Έλληνας λόγιος, έζησε στην Ινδία από ηλικίας 6 ετών, ήταν δάσκαλος στην Καλκούτα και ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με την Ινδική κουλτούρα, την καταγραφή των Ινδικών ηθών και τη Σανσκριτική γραφή, μεταφράζοντας πολλά κείμενα. Μετά από 170 χρόνια από τον θάνατό του επανεκδόθηκε το λεξικό του συγκεντρωμένο σε ένα τόμο. Ένα έργο που γεφύρωσε την ινδική φιλοσοφία με την ελλληνική και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκή διανόηση.

Σε άλλο σημείο του διαδικτύου βρίσκουμε τα εξής:

Η σανσκριτική κατά λέξη σημαίνει "εξευγενισμένη" ή "επεξεργασμένη" και είναι μία από τις αρχαιότερες και σημαντικότερες γλώσσες της Ινδο-Ευρωπαϊκής οικογένειας. Με τη σανσκριτική συγγενεύουν οι αρχαίες ινδικές γλώσσες της Prakrta, στην οποία έχουν γραφεί τα ιερά βιβλία των Τζάινας, και της Pali, στην οποία είναι γραμμένοι οι βουδιστικοί κανόνες. Γλωσσολογικές έρευνες έχουν δείξει στενή συγγένεια και με την αρχαία ελληνική και την αρχαία περσική. Η γλώσσα των θεών όπως αποκαλούν την σανσκριτική οι θρησκευόμενοι Ινδοί, έχει πάψει εδώ και χιλιάδες χρόνια να είναι μία ευρέως ομιλούμενη γλώσσα. Χρησιμοποιείται όμως ακόμη και σήμερα για την απαγγελία θρησκευτικών ύμνων και τη συγγραφή κειμένων θρησκευτικού περιεχομένου. Στη γλώσσα αυτή έχουν γραφεί ορισμένα από τα σημαντικότερα κλασσικά έργα της ανθρωπότητας.


Επιστροφή στο Forum : Ινδοευρωπαίοι ή, ιαπετική ομοεθνία...
________________________________________
Σε άρθρο του Βασίλη Ραφαηλίδη διαβάζουμε τα εξής:

Πριν εγκατασταθεί στον Όλυμπο η δυναστεία των 12 Θεών με αρχηγό τον Δία, τον κόσμο ολόκληρο κυβερνούσε ο Ιαπετός, ο πατέρας Θεών και ανθρώπων. Τούτος ο γαλήνιος θεός, που τον σέβονταν και οι Ολύμπιοι, πατέρα είχε τον Ουρανό και μητέρα τη Γη. Όμως, ο Ιαπετός δεν κυβερνούσε μόνος τον κόσμο. Είχε γύρω του ένα θεϊκό συμβούλιο, τους περίφημους Τιτάνες. Που ήταν έξι τον αριθμό, μαζί με τον αρχιτιτάνα Ιαπετό. Οι άλλοι πέντε ήταν ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρίος, ο Υπερίων, και ο Κρόνος. Προϊστάμενος των Τιτάνων, που ήταν υιοί Θεού και Θεοί οι ίδιοι συνέχιζε να είναι ο Ουρανός, ενώ ο Ιαπετός ήταν ο θεϊκός εκπρόσωπος του ανάμεσα στους Τιτάνες.

Όμως, ο νεότερος απ' τους γιους του Ουρανού και της Γαίας, ο Κρόνος, τη προτροπή της μητρός του, επαναστάτησε κατά του πατρός και τον εκθρόνισε. Φοβούμενος ο Κρόνος μην πάθει τα ίδια απ' τα δικά του παιδιά, μόλις τα γεννούσε η σύζυγος του η Ρέα τα κατάπινε ένα ένα. Ο προθεός Κρόνος, που κυριαρχούσε στους ουρανούς πριν κατέλθουν στη γη οι αληθινοί Θεοί του Ολύμπου, έφαγε με τη σειρά τα εξής τέκνα: Την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα, τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα. Όλους αυτούς, θα τους βρούμε αργότερα Θεούς, είτε στον Όλυμπο, είτε στη γη, είτε κάτω απ' τη γη. Και μη με ρωτάτε πώς γίνεται να επιζήσουν αφού τους έφαγε. Και μεις τρώμε το Θεό μας υπό μορφήν μεταλήψεως, αλλά αυτός είναι πάντα ζωντανός.

Βλέποντας η Ρέα πως θα πεθάνει άτεκνη και αγηροκόμητη, μόλις γέννησε το έκτο της παιδί, που θα γίνει διάσημο αργότερα ως Δίας, αντί να το δώσει μεζέ στον παιδοφάγο Κρόνο, το κρύβει και αντ' αυτού δίνει στον Κρόνο να φάει μια πέτρα τυλιγμένη στα σπάργανα. Του έκατσε στο στομάχι η πέτρα, του μπαγάσα του Κρόνου, αλλά, το γομάρι, ούτε που κατάλαβε τι κατάπιε. Τέτοιος μπουνταλάς Θεός ήταν. Εν πάση περιπτώσει ο Δίας σώθηκε χάρη στην αγάπη της μαμάς του που τον έκρυψε στην Κρήτη, κι όταν μεγάλωσε και έγινε γερός και δυνατός θεός, η πρώτη του δουλειά ήταν να βάλει τον πατέρα να ξεράσει τ' αδέρφια του.

Η δεύτερη δουλειά του ήταν να γκρεμίσει απ' τον θρόνο τον πατέρα του τον Κρόνο. Που κι αυτός είχε γκρεμίσει τον πατέρα του, τον Ουρανό. Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις, ας είσαι και θεός. Του δίνει, λοιπόν, μια γερή θεϊκή κλωτσιά και τον στέλνει στα έσχατα θεμέλια της γης, που λέγονται Τάρταρα. Θα σας γελάσω αν είναι ακόμα εκεί ο Κρόνος. Πάντως, στον ουρανό είναι. Ανελήφθη εις ουρανούς, κοντά στον Ουρανό, τον ουράνιο πατέρα του, και έγινε αστέρι. Έκτοτε οι θεοί αποφάσισαν να μην έχουν πατεράδες και να είναι άναρχοι, χωρίς αρχή. Κι αφού δεν έχουν αρχή, δεν έχουν ούτε τέλος. Και ούτω πως προέκυψε η αιωνιότητα.

Όμως, ο αρχιτιτάνας Ιαπετός, ο μεγάλος αδερφός του Κρόνου, αν και θεός, ήταν πάρα πολύ σοβαρός άνθρωπος. Απόδειξη το γεγονός πως αυτός δεν έφαγε ούτε ένα απ' τα τέσσερα παιδιά του, τον Άτλαντα, τον Προμηθέα, τον Επιμηθέα και τον Μενοίτιο. Και ξέρουμε τον τεράστιο ρόλο που έπαιξαν αυτοί οι Τιτάνες στην προκοπή του ανθρώπου. Προς τιμήν τους, μάλιστα, τιτάνες ονομάζουμε και σήμερα τους πολύ σπουδαίους ανθρώπους, που κρατούν τη γη στον ώμο τους, όπως ο Άτλας, ή που συνεχίζουν να αναπτύσσουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, χάρη στην κυριολεκτικά φαεινή ιδέα του Προμηθέα να κλέψει τη φωτιά απ' τους θεούς και να την κάνει δώρο στους ανθρώπους. Γεια σου, ρε Προμηθέα αθάνατε! Γεια σου και σένα Άτλαντα αχθοφόρε, τιτάνα προλετάριε!

Ο Ιαπετός, εκτός απ' τα τέσσερα παιδιά, είχε και μερικά εκατομμύρια τρισέγγονα. Όλους τους ανθρώπους που ανήκαν στη λεγόμενη ιαπετική ομοεθνία. Έτσι αυθαίρετα μεν, σοφά δε βάφτισαν οι επιστήμονες έναν προϊστορικό λαό, απ' τον οποίο προήλθαν όλοι οι λαοί της Ευρώπης, ημών των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, για να μη λέμε ηλιθίως πως είμαστε ανάδελφοι. Τι ανάδελφοι, βρε ανάδελφε κατά τον νου, με μια στρατιά ιαπετικά αδέρφια πίσω μας;

Οι ιαπετικοί λαοί λέγονται και Ινδοευρωπαίοι. Μερικοί, εντελώς λανθασμένα, όπως θα δούμε, τους λεν και Άριους. Ενώ οι γερμανοί επιστήμονες, που πρωτοστάτησαν στην ανακάλυψη αυτής της προϊστορικής ομοεθνίας, τους λεν και Ινδογερμανούς. Παρόλο που οι περισσότεροι επιστήμονες προτιμούν τον εξόχου συμβολισμού μυθολογικό όρο ιαπετική ομοεθνία, οι Γερμανοί διάλεξαν τον όρο Ινδογερμανοί, όχι από σοβινισμό αλλά διότι πρώτα τον εαυτό τους συνέκριναν με τους Ινδούς.

Σοβινιστές ήταν, βέβαια, οι ναζιστές. Αλλά κι αυτοί προτίμησαν τον όρο Ινδογερμανοί και όχι Αριοί.

Πάντως, αυτό το τελευταίο όνομα των Ινδοευρωπαίων είναι απλό και εύηχο. Μόνο που οι Αριοί είναι μέρος μόνο του συνόλου των Ινδοευρωπαίων. Συγκεκριμένα, Άριους ονομάζουμε την ομοεθνία των Ινδών και των Περσών, βάζοντας στη μπάντα όλους τους άλλους Ινδοευρωπαίους. Που είναι: Οι Ινδοί, οι Πέρσες, οι Κούρδοι, οι Αφχανοί, οι Αρμένιοι, οι Σλάβοι, οι κελτικοί λαοί, οι γερμανικοί λαοί (σημερινοί Γερμανοί, Σουηδοί, Νορβηγοί, Ολλανδοί, Δανοί, Αγγλοσάξονες), οι Λατίνοι (και οι νεολατίνοι Ιταλοί, Γάλλοι, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ρουμάνοι), οι Ιλλυριοί (και οι νεοϊλλυριοί Αλβανοί) και, βέβαια, οι Έλληνες. Και οι Νεοέλληνες. Που έχουμε με τους Έλληνες την ίδια σχέση που έχουν οι Νεολατίνοι με τους Λατίνους. Πάντως, δεν είναι Έλληνες όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας. Και «καθαροί Έλληνες» υπάρχουν μόνο στην ακάθαρτη φαντασία μας. Αλλωστε, όπως θα δούμε, πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχουν καθαροί λαοί. Καθαροί λαοί υπάρχουν μόνο σε μερικές φυλές της Αφρικής. Εμείς, γιατί επιμένουμε στην ελληνική καθαρότητα; Προφανώς γιατί έχουμε συνείδηση πως είμαστε μάλλον... Αφρικανοί.

Όπως θα παρατηρήσατε, απ' τον παραπάνω κατάλογο των Ινδοευρωπαίων απουσιάζουν οι Ούγγροι, οι Φιλλανδοί και οι Τούρκοι. Αυτοί δεν είναι Ινδοευρωπαίοι, είναι Μογγολοειδείς και ήρθαν στην Ευρώπη πάρα πολύ αργά σε σχέση με τους Ινδοευρωπαίους.

Την άποψη πως κάποτε υπήρχε ένας ενιαίος λαός με κοινό πολιτισμό και κοινή γλώσσα, που σκόρπισε δώθε κείθε και στο πέρασμα των αιώνων δημιούργησε αυτόνομους πολιτισμούς και γλώσσες, την επέβαλε η συγκριτική γλωσσολογία. Δηλαδή, εκείνος ο κλάδος της γλωσσολογίας που συγκρίνει δύο ή περισσότερες γλώσσες για να επισημάνει τα κοινά που υπάρχουν στη φθογγολογία (το σχηματισμό και το μετασχηματισμό των φθόγγων), τις κλίσεις (τις παρεκκλίσεις από ένα αρχικό και βασικό τύπο της λέξης — κι αυτό ακριβώς είναι η γραμματική, μια μελέτη των παρεκκλίσεων), τη λογική δομή του λόγου (είναι το αντικείμενο μελέτης του συντακτικού) και το λεξιλόγιο, δηλαδή τον πίνακα των λέξεων και των νοημάτων τους που χρησιμοποιεί μια γλώσσα. Μια άλλη γλώσσα ενδέχεται να μην έχει λέξεις με το ίδιο ακριβώς νόημα. Και επειδή αυτό συμβαίνει πάρα πολύ συχνά, η μετάφραση γίνεται μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση.

Στις αρχές του 18ου αιώνα, γάλλοι και γερμανοί καλόγεροι (αυτοί δεν παίζουν το κομποσκοίνι τους όλη μέρα σαν τους δικούς μας) παρατηρούν πως υπάρχει εμφανής σχέση ανάμεσα στη γερμανική, και κυρίως την αρχαία γερμανική (τη γοτθική) και την περσική. Στις αρχές του 19ου αιώνα ο πολύ μεγάλος γερμανός γλωσσολόγος Φρ. Μποπ, που έκανε γνωστή στην Ευρώπη τη σανσκριτική γλώσσα, δηλαδή τη γλώσσα των ιερών ινδικών κειμένων, ας πούμε τα αρχαία ινδικά, παρατηρεί πως υπάρχει σχέση ανάμεσα στα σανσκριτικά και τα γερμανικά. Η σχέση ανάμεσα στα γερμανικά και τις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες ήταν γνωστή από παλιότερα. Και επειδή από έναν αιώνα νωρίτερα ήξεραν πως υπάρχει σχέση ανάμεσα στα γερμανικά και τα περσικά, εύκολα οι συγκριτικοί γλωσσολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα πως όλες οι γλώσσες που μιλιούνται από τη βόρειο Ινδία μέχρι την Πορτογαλία, έχουν μια μακρινή συγγένεια. Που όσο μακρινή κι αν είναι, είναι επιστημονικά αναμφισβήτητη.

Για να υπάρχει γλωσσική συγγένεια ανάμεσα σε λαούς τόσο απομακρυσμένους και διαφορετικούς, σημαίνει πως, τότε που δεν ήταν πολυάνθρωποι, ζούσαν στην ίδια περιοχή, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, είχαν τα ίδια έθιμα και λάτρευαν τους ίδιους θεούς. Και να ο λαμπρός μύθος του «προθεού» Ιαπετού να ενώνει συμβολικά όλους αυτούς τους «προλαούς» της Ευρώπης και της Ασίας. Όσα τέκνα κι αν φάει ο Κρόνος της ιστορίας, πάντα η μητέρα Ρέα θα φυλάγει το σπέρμα απ' την καταστροφή. Γιατί περί γλωσσολογικών σπερμάτων ομιλούμε, όταν κάνουμε λόγο για κοινή γλωσσική και πολιτιστική καταγωγή όλων αυτών των προϊστορικών λαών. Και η κοινή γλωσσική ρίζα δεν είναι ούτε οι λέξεις, ούτε οι επιμέρους γραμματικοί και συντακτικοί κανόνες, αλλά η κοινή λογική που καθοδηγεί τους κανόνες, καθώς και η κοινή φθογγολογία. Που όσους «μουσικούς» μετασχηματισμούς κι αν υπέστη, διατηρεί πάντα τον πυρήνα του αρχικού ήχου που λέγεται ρίζα και ακρορρίζιον. Οι ρίζες των λέξεων δεν είναι παρά η κοινή πολιτιστική ρίζα όλων αυτών των ξερριζωμένων απ' τις αρχικές τους εστίες λαών.

Δε μιλάμε, βέβαια, για όλες τις λέξεις μιας γλώσσας. Μιλάμε για λέξεις κλειδιά που δηλώνουν σχέσεις συγγένειας, ονόματα ζώων, ονόματα εργαλείων, ονόματα μετάλλων. Αν οι ρίζες αυτών των λέξεων είναι κοινές, αποκλείεται να μην είναι κοινός και ο αρχικός, ο «πυρηνικός» πολιτισμός. Δεν υπάρχουν παντού σ' αυτή την απέραντη περιοχή τα ίδια μέταλλα, τα ίδια ζώα, τα ίδια φυτά. Και όταν οι λέξεις που δηλώνουν συγγένεια είναι τόσο συγγενικές γλωσσικά, οι λαοί αποκλείεται να μην είναι συγγενείς, έστω και μακρινοί.

Όλα αυτά δεν αμφισβητούνται. Υπήρξε πράγματι ένας λαός, που συμβατικά ονομάστηκαν από τους επιστήμονες Ινδοευρωπαίοι, ή ιαπετική ομοεθνία, και που διασπάστηκαν σε πάρα πολλά κομμάτια. Αμφισβητείται όμως ο τόπος της αρχικής καταγωγής τους και η αφετηρία της κίνησης τους. Θα δούμε ένα ένα τα αρχικά κομμάτια αυτής της μυστηριώδους και ασαφούς ομοεθνίας, τα κομμάτια που θα προκύψουν με τη διάσπαση της, καθώς και τις μεταλλάξεις τους, μέχρι να καταλήξουμε στους σημερινούς λαούς της Ευρώπης, σε ένα επόμενο βιβλίο. Τους συγγενικούς μας λαούς της Ασίας θα τους εγκαταλείψουμε στην κακή τους μοίρα. Ποιος νοιάζεται, εδώ στη Δύση, για τα ξαδέρφια μας τους Ιρανούς, τους Κούρδους, τους Αφχανούς, τους Ινδούς, δηλαδή τους Ινδοευρωπαίους που βρίσκονται έξω απ' την εγωιστική Ευρώπη, στην Ασία;

Κόλλησαν το Ινδοί κοντά στο Ευρωπαίοι οι ευρωπαίοι επιστήμονες, όχι γιατί οι Ινδοευρωπαίοι είναι κράμα Ινδών και Ευρωπαίων αλλά έτσι, εντελώς συμβατικά, για χατίρι της σανσκριτικής γλώσσας, που είναι ο γλωσσολογικός πυρήνας για την κατανόηση αυτού του εκπληκτικού πολιτιστικού και γλωσσικού φαινομένου. Οι Ριγκ Βέδες, τα ιερά κείμενα του Ινδουισμού, στην πραγματικότητα είναι συλλογές ύμνων που γράφτηκαν ανάμεσα στο 1.200 και το 1.000 π.Χ.. Πρόκειται για τα αρχαιότερα σωζόμενα γραπτά κείμενα της ιαπετικής (ινδοευρωπαϊκής) ομοεθνίας, που αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς για την σπουδαία και δύσκολη επιστήμη της συγκριτικής γλωσσολογίας. Σταθείτε, λοιπόν, με σεβασμό στη συντομογραφία «σκρ» που θα βρείτε στα ετυμολογικά ελληνικά λεξικά. Σημαίνει λέξη με σανσκριτική, δηλαδή αρχαία ινδική ρίζα. Προσοχή, όμως, αυτό δε σημαίνει πως η λέξη κατάγεται απ' την ινδική γλώσσα. Σημαίνει μόνο πως κατάγεται από κει που κατάγεται και η ινδική γλώσσα, απ' την ιαπετική (ινδοευρωπαϊκή). Γι' αυτό και στα ίδια λεξικά θα βρείτε επίσης και τη συγκοπή «ιαπ». Αυτό σημαίνει πως η λέξη είναι μεν ιαπετική, όμως δεν υπάρχει στις Ριγκ Βέδες.

Η άρια ομοεθνία, οι πασίγνωστοι Άριοι του Χίτλερ, είναι μια υποομοεθνία της ινδοευρωπαϊκής ή ιαπετικής ομοεθνίας, που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τους Γερμανούς. Αριοί λέγονται οι Ινδοί και οι Πέρσες μαζί. Υπάρχει, όντως, μεγάλη συγγένεια ανάμεσα στην ινδική και την ιρανική γλώσσα. Άλλωστε, η λέξη Ιράν (Περσία) παράγεται απ' το Αριος — aryas στα σανσκριτικά. Έτσι ονόμαζεται στις Ριγκ Βέδες μια φυλή ευγενών στην οποία ανήκαν και οι υμνωδοί που έγραψαν τους ύμνους που υπάρχουν συγκεντρωμένοι στις Ριγκ Βέδες. Αργότερα, όταν προκύψει στην Ινδία το κοινωνικό καθεστώς των καστών, τους aryas θα συναποτελέσουν οι τρεις ανώτερες κάστες: των βραχμάνων (ιερέων), των πολεμιστών και των γαιοκτημόνων. Οι Αριοί βρίσκονταν στον αντίποδα μιας άλλης ινδικής φυλής, των Ντάζια, που δεν είναι άλλοι απ' τους σημερινους Δραβίδες, νοτιότερα στην Ινδία. Κάποτε, ο λαός που «κατοικούσε στη βορειοδυτική Ινδία, οι Άριοι, ήταν ίδιος με το λαό που κατοικούσε στην αρχαία Περσία, εκεί κοντά.

Και μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί πως οι Μήδοι, οι πρόγονοι των σημερινών Κούρδων, λέγονταν άλλοτε Αριοί. Οι Πέρσες της ιστορικής περιόδου, πάντως, δεν είναι Μήδοι (οι Μηδικοί Πόλεμοι λέγονται λανθασμένα έτσι) αλλά ένα φυλετικό κράμα Μήδων και Περσών. Οι Πέρσες είναι μάλλον Σημίτες και όχι Ινδοευρωπαίοι, όπως οι Μήδοι (και οι Κούρδοι σήμερα). Ίσως γι' αυτό οι σημερινοί Πέρσες μετονόμασαν την πατρίδα τους σε Ιράν (χώρα των Αρίων): Για να θεωρούνται όλοι οι κάτοικοι του σημερινού Ιράν, Ινδοευρωπαΐοι, παρόλο που είναι γνωστό πως Ινδοευρωπαΐοι εκεί είναι μόνο οι ιρανοί κατά την υπηκοότητα Κούρδοι. Κάπου παρέσυρε τον φιλοναζιστή Σάχη ο Χίτλερ με την άρια φυλή του, το «καθαρότερο», υποτίθεται, κομμάτι των Ινδοευρωπαΐων. Κι έτσι, η Περσία μετονομάστηκε σε Ιράν, δηλαδή Χώρα των Αρίων.

Ανακεφαλαίωση: Σε δυο κεφάλαια προσπάθησα να συνοψίσω τις πολλές και ποικίλες απόψεις για τους Ινδοευρωπαίους, που είναι έννοια μάλλον γλωσσολογική, παρά εθνολογική. Πιο σωστά, είναι και εθνολογική, αλλά κατά συμπερασμόν από τα δεδομένα της γλωσσολογίας. Η ύπαρξη της ιαπετικής γλώσσας (της γλώσσας των Ινδοευρωπαΐων) συνάγεται κατά συμπερασμόν από τις ομοιότητες που έχουν οι γλώσσες των περισσότερων λαών που κατοικούν σήμερα στην εξαιρετικά εκτεταμένη περιοχή από τη βόρεια Ινδία μέχρι την Πορτογαλία. Η παλιότερη γραπτή ιαπετική γλώσσα είναι η σανσκριτική (αρχαία ινδική). Στην περιοχή της Ευρώπης ειδικότερα, η παλιότερη ιαπετική γλώσσα είναι η λιθουανική. Εικάζεται ότι οι υποθετικοί Ινδοευρωπαΐοι άρχισαν να διασπείρονται με αφετηρία την ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου, και προς τη μεριά της Ευρώπης και προς τη μεριά της Ασίας. Δεν ξέρουμε από πού ήρθαν στον Καύκασο, ίσως από την Ασία. Ο τελευταίος μακραίωνος σταθμός τους στην περιοχή της Ευρώπης ήταν η σημερινή Λιθουανία. Η Αρμενία στον Καύκασο εικάζεται πως είναι το κεντρικό σημείο απ' όπου άρχισε η διασπορά. Ο πανάρχαιος και μυστηριώδης λαός των Αρμενίων ίσως είναι σήμερα ό,τι απόμεινε από τους εντελώς πρώτους Ινδοευρωπαίους. Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι απολύτως βέβαιο.

Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη : "(Μυθ)ιστορία των βαρβάρων προγόνων των σημερινών Ευρωπαίων".

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του πέφτει σε πολλές αντιφάσεις. Ομως τον ευγνωμονούμε διότι δίνει την ουσία της σανσκριτικής ή ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής ομοεθνίας.
1/ Η πρώτη του αντίφαση είναι ότι οι Έλληνες είμαστε ..Αφρικανοί , για να τον μιμηθεί βραδύτερον ομοεθνής του Εβραίος Μπερνάλ στο Βιβλιο του "Η ΜΑΥΡΗ ΑΘΗΝΑ» για να πει τα ψεύδη που ήδη κατέπεσαν σαν χαρταετός.
2/ Ενώ δίνει την αρχή της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής ομοεθνίας στην Ιαπετική λατρεία με έδρα τον Όλυμπο και την Ελληνική λατρεία του Ιαπετού , του Ουρανού και της Ρέας , του Κρόνου και εν συνεχεία του Διός , για να μην πει ότι ή ρίζα αυτής της γλώσσας γεννήθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο και μάλιστα στο Αιγαίο κάνει άλμα δίκην σαλτιμπάγκου και τοποθετεί το κέντρο της στον Καύκασο και την καταγωγή της πιό πέρα στην Κεντρική Ασία, ίσως διότι ως Εβραίος ασκενάζι ήθελε να έχει η πατρίδα του μέρος της τιμής της γλωσσικής ινδοευρωπαϊκής ομογλωσίας. Στο ίδιο σφάλμα υπέπεσαν και οι Γερμανοί , οι οποίοι την ονόμασαν Ινδογερμανική ομογλωσσία.
3/ Παραλείπει να μας πει ότι η λέξη ΣΑΝΣΚΡΙΤ δηλώνει γλώσσα που προέρχεται από την Κρήτη , δεδομένου ότι η Κρήτη από τα πανάρχαια χρόνια υπήρξε το κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού που διέδωσε πρώτη τον πολιτισμό και φυσικά και την γλώσσα. Από την Κρήτη οι αρχαίοι Κρήτες , ή ΕΤΕΟΚΡΗΤΕΣ , διεπεραιώθησαν στην Μικρά Ασία και μετέφεραν εκείθεν τον πολιτισμό του Αιγαίου προς την Ανατολή , πολύ προ της καταστροφής του από το ηφαίστειο της Θήρας .
4/ Οι Βραγχίδες πήγαν από την Μικρά Ασία στην Ινδία και εκεί σαν ιερείς και διδάσκαλοι έγιναν Βραχμάνες.
5/ Ο Ζευς –σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου- έκανε ταξίδια με την κουστωδία του στην Αιθιοπία , υπεράνω του ωκεανού με υπερσύγχρονα μέσα και εντός 12 ημερών επέστρεφε στον Όλυμπο. Οι Αιθίοπες τότε ήσαν οι Ινδοί, πριν αργότερα μετανάστεύσουν προς την σημερινή Αιθιοπίαν .
6/ Ταξίδια στην Ινδία έκαναν επίσης ο Ερμής, ο Διόνυσος και ο Ηρακλής και άλλοι σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία(την οποίαν κακώς ονόμασαν Μυθολογίαν για να μειώσουν την αξία της)
7/ Αργότερα ο Μέμνων από την Μικρά Ασία μετέβη προς ανατολάς προς την Ινδία και έγινε βασιλεύς .
8/ Το ίδιο γνωστότατο δρομολόγιο ακολούθησε αργότερα ο Μέγας Αλέξανδρος , ο οποίος έφθασε στην Ινδία όπου συνήντησε τους Βραχμάνες ιερείς. Αυτοί ωμίλουν ακόμη την Ελληνική.
9/ Η Ινδοευρωπαική θεωρία έχει προ πολλού καταρρεύσει διότι οικοδομήθηκε σε αίολα ιδεολογήματα. Πουθενά τελικώς δεν βρέθηκε κάποιος πολιτισμός που να είχε απομείνει στην Ινδία, στον Καύκασο ή στην Κεντρική Ευρώπη που να άφησε τα ίχνη του ειμή μόνον στην περιοχή του Αιγαίου όπου ήκμασαν όχι ένας αλλά επτά πολιτισμοί (Προκατακλυσμιαίος, Πελασγικός, Μινωικός , Μυκηναϊκός, Κλασικός, Αλεξανδρινός-Ελληνιστικός, Αναγεννήσεως)
Όλα αυτά είτε τα αγνοούσε ο μακαρίτης Βασίλης Ραφαηλίδης είτε σκοπίμως τα αποσιώπησε , ενώ αρκετά σημεία τα διέστρεψε λόγω της Εβραϊκής του καταγωγής και της αριστερής του πεποιθήσεως. Πάντως του χρεωστούμε ευγνωμοσύνη διότι μας έδωσε την καταγωγή της σανσκρητικής γλώσσης από την Ελληνική θρησκεία με κέντρο τον Ολυμπου και όχι εκ της ανύπαρκτης ινδοευρωπαικής εθνότητος . Η ομοιότης της Ινδοευρωπαικής ομογλωσσίας προέρχεται εκ του γεγονότος ότι η αρχική γλώσσα δημιουργήθηκε στην περιοχή του Αιγαίου και εκείθεν εξακτινώθηκε σε όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα είναι γέννημα και θρέμα του Αιγαιατικού πολιτισμού με επίκεντρο την ΚΡΗΤΗ, εξ ού και η ονομασία της ΣΑΝΣΚΡΗΤΙΚΗ.

Από τον ομογενή εξ Αυστραλίας κ. Δημ. Συμεωνίδη λάβαμε την ακόλουθη λίαν ενδιαφέρουσα πληροφορία που αφορά την Σανσκρητική Γλώσσα και εξ αυτού λάβαμε την αφορμή να κάνουμε την παρούσα έρευνα.
ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ
ΦΥΛΗΣ & ΓΛΩΣΣΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

α) Οι λανθασμένες απόψεις

Σύμφωνα με κάποιους Ευρωπαίους γλωσσολόγους του 18/19ου αι. μ.Χ. (F. Sasseti = Ιταλός, F. Bopp = Γερμανός, W. Jones = Άγγλος κ.α.), οι λαοί από Ινδίες μέχρι Γερμανία πριν από 3000 χρόνια είχαν μια κοινή γλώσσα. Τη γλώσσα αυτή την ονομάζουν "μητέρα ινδογερμανική ή ινδοευρωπαϊκή γλώσσα" και απ' αυτή, λένε, αποσπάστηκαν η αρχαία ελληνική, η λατινική κ.α. γλώσσες. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν, λέει, από το ότι η σανσκριτική γλώσσα (= η αρχαία γλώσσα των Ινδιών) έχει πολλές κοινές λέξεις και ομοιότητες στο κλιτικό της σύστημα με την αρχαία ελληνική, περσική, λατινική.... κ.α. γλώσσες, όπως π.χ.: ειμί (ελληνικά) = εσμί (χετικά) = ασμί (σανσκριτικά)... - πατήρ/πατέρας, μήτηρ/ μητέρα.. ελληνικά = father (φάδε), mother (μάδε ) αγγλικά… Επίσης, για τους ίδιους οι διάφορες γλώσσες της γης κατατάσσονται σε επτά μεγάλες γλωσσικές οικογένειες (ομογλωσσίες), τις εξής: την ινδοευρωπαϊκή, τη χαμητοσιμιτική, την ουγροφινική, την καυκασιανή, τη σινοθιβετιανή, τη μαλαισιοπολυνησιακή, τη δραβιδιανή.

Στην ινδοευρωπαϊκή περιλαμβάνονται οι εξής 11 γλώσσες: η τοχαρική (μιλιόταν άλλοτε στο κινέζικο Τουρκεστάν), η ινδοαριανή ( χωρίζεται στις: βεδική, σανσκριτική, βεγγαλική, κ.α.), η ιρανική (χωρίζεται στις: περσική, κουρδική, μηδική..), η αρμενική, η ελληνική (αρχαία δωρική, αχαϊκή, αιολική κ.α.), η λατινική (ιταλικές γλώσσες), η χετιτική (στην Ινδία νεκρή γλώσσα σήμερα), η κελτική (ουαλική, ιρλανδική και βρετανική), η βαλτική (λιθουανική και λετονική), η γερμανική (γερμανική, σουηδική, δανική, νορβηγική, ισλανδική, αγγλική), η σλαβική ( πολωνική, ρωσική, τσέχικη, σέρβικη, βουλγάρικη.. κ.α.).
Δεν υπάγονται στην ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία: η φιλανδική, η εσθονική, η ουγγρική, η τουρκική, η βασκική, η αραβική και η εβραϊκή.

β) Η πραγματικότητα

Η ινδοευρωπαϊκή φυλή και γλώσσα και γενικά οι γλωσσικές ομογλωσσίες είναι μια ρατσιστική και ανυπόστατη θεωρία, γιατί:
1) Σύμφωνα μ τους αρχαίους συγγραφείς: Ηρόδοτος, Εκαταίος Μιλήσιος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης κ.α.:
Α) Αρχικά στην Ελλάδα, όπως και σε όλο το αρχαίο γνωστό κόσμο υπήρχαν διάφορα φύλα, οι καλούμενοι: Πελασγοί, που ζούσαν μεταναστευτικά (τελευταία μετακίνηση ήταν λέει αυτή των Δωριέων με τους Ηρακλείδες που έγινε 80 χρόνια μετά τα τρωικά = κάπου το 1120 π.Χ.), Τα Πελασγικά φύλα κατοικούσαν σε όλο το χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και βαθμηδόν με την τήξη των παγετώνων προωθούντο προς βοράν με τα κοπάδια τους και σχημάτισαν τους λαούς που κατοικούν σήμερα την βόρεια Ευρώπη, την Βρετανία, την Σκανδιναβία ως την Ιβηρική Χερσόνησο και τις Ευρωπαικές ακτές της Μεσογείου
Οι Δωριείς ήσαν ορεσίβειοι της Πίνδου που κατέβηκαν στα πεδινά, όπως συνέβη τις μέρες μας με τους Αλβανούς μετανάστες για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Επειδή δεν υπήρχε η γεωργία (πρώτη φορά σπάρθηκαν σπόροι στην Ελευσίνα από τη Δήμητρα, την ανακηρυχθείσα μετά το θάνατό της θεά, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό) και ως εξ αυτού οι άνθρωποι ήσαν κτηνοτρόφοι και συλλέκτες και έπρεπε να μεταναστεύουν για εξεύρεση πηγών διατροφής. Η πιο ισχυρή ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε με βία , αφομοίωνε ή και συχνά αφομοιωνετο από τους γηγενείς στο μέρος που έβρισκε τροφή.
«Διότι είναι προφανές ότι η χώρα που καλείται σήμερον Ελλάς δεν ήτο μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλ' εγίνοντο εις το παρελθόν συχναί μεταναστεύσεις και οι κάτοικοι χωρίς πολλάς δυσκολίας εγκατέλειπαν τας εστίας των, εξαναγκαζόμενοι εις τούτο από νέους πολυαριθμοτέρους εκάστοτε εποίκους. Καθόσον ούτε το εμπόριον, όπως σήμερον διεξάγεται, υπήρχε τότε, ούτε ασφαλής διά ξηράς ή διά θαλάσσης συγκοινωνία, και καθένας εξεμεταλλεύετο το έδαφος, το οποιον είχε υπό την κατοχήν του, τόσον μόνον όσον ήρκει διά την συντήρησίν του...» (Θουκυδίδης Α 2)

Β) Το Ελληνικό έθνος δεν αποκόπηκε από τους Ινδοευρωπαίους, αλλά από τους Πελασγούς (= οι Σπαρτιάτες ή Δωριείς, οι Ίωνες ή Αθηναίοι, Αιολείς ή Θεσσαλοί κ.α.) Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος δημιουργήθηκε κατ’ όνομα μετά τα τρωικά, τον πόλεμο που διαίρεσε τον κόσμο σε Έλληνες και βάρβαρους. Βάρβαροι εκαλούντο όσοι ομίλουν τις βαρβαρικές γλώσσες και δεν μετείχαν της Ελληνικής παιδείας.
«Το ελληνικό έθνος είναι αυτόχθον και αφότου φάνηκε στην ιστορία. Όπως απέδειξε η αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Γραφής Β! η εξέλιξη της γλώσσας του δεν ήλθε από την Ινδοευρωπαική ομογλωσσία αλλα είναι συνέχεια της πανάρχαιας Πελασγικής τοιαύτης.,

Σύμφωνα επίσης με το Πάριο χρονικό: Οι Κάδμοι ή Θηβαίοι είχαν έρθει στη Βοιωτία από την Αίγυπτο (από τη Θήβα της Αιγύπτου ) και έκτισαν τη Θήβα το 1255 πριν από το Διόγνητο = το 1519 π.Χ., Οι Δαναοί είχαν έρθει στο Αργος της Πελοποννήσου το 1247 πριν από το Διόγνητο = το 1511 π.Χ., και αναμείχθηκαν ειρηνικά με τους εκεί Αχαιούς που κατοικούσαν στο Άργος εξ ου και Αργείοι = Δαναοί = Αχαιοί. Οι Πέλοπες είχαν έρθει από τη Φρυγία της Μ. Ασίας στην Πελοπόννησο λίγα χρόνια πριν από τον Τρωικό πόλεμο.
Όμως οι διάφοροι ανθέλληνες προπαγανδιστές αγνοούν ότι τα φύλλα αυτά την Αίγυπτο, οι Δαναοί , οι Πέλοπες κ. α ήσαν Πελασγικά και επομένως Ελληνικά φύλα που είχαν το όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον και ομότροπον.


2) Η θεωρία της Ινδοευρωπαϊκής φυλής και γλώσσας είναι κατά βάση ένα ρατσιστικό δημιούργημα που πλάστηκε βασικά από ορισμένους Γερμανούς ( γι’ αυτό ονομάστηκε « ινδογερμανική») προπαγανδιστές με σκοπό να εκθειάσουν την ανωτερότητα της λευκής ή άλλως Αρείας φυλής και συνάμα να δείξουν ότι η Γερμανική φυλή έχει σχέση με τους καλύτερους λαούς - πολιτισμούς της αρχαιότητας (Έλληνες, Ρωμαίους κ.α.) και γι αυτό πρέπει να ηγεμονεύσει του κόσμου.
2/ Οι αρχαίοι Ελληνες ενώ δεν ήσαν ρατσιστές δεν ήθελαν την μείξη των φυλών , διότι αυτή μόνον κακά μπορούσε να προσφέρει. Το ότι δεν ήσαν ρατσιστές φαίνεται και από την ρήση του Ισοκράτους ότι: « οι άνθρωποι της γης διαφέρουν μόνο στην Παιδεία, από τη μια είναι οι βάρβαροι ή αμόρφωτοι και από την άλλη οι μορφωμένοι (οι Έλληνες). Αντίθετα,οι αρχαίοι Τούρκοι έλεγαν ότι άνθρωποι διαφέρουν μόνο στην πίστη, από τη μια είναι οι πιστοί του Αλλάχ (οι Τούρκοι) και από την άλλη οι γκιαούρηδες (= οι άπιστοι).
3) Είναι μέγα ψεύδος ο ρατσιστικός μύθος της Βίβλου ότι «μια φυλή – μια γλώσσα υπήρξε μόνο επί εποχής των πρωτόπλαστων (Αδάμ και Εύας)».
Κάθε γλώσσα είναι και ένα ξέχωρο ή ιδιαίτερο λαϊκό διαχρονικό δημιούργημα, με τη δική του τεχνική και καλλιτεχνία και συνεπώς η γλώσσα δεν είναι κάτι που πήγασε από κάποιον άνθρωπο, για να μεταδοθεί στον επόμενο και κείνος σε άλλο. Όμως ο λαός που πρώτος προχώρησε στον πολιτισμό , όπως ο Ελληνικός , Κινεζικός κ.α εδημιούργησαν πλήρεις γλώσσες τις οποίες διέδωσαν με το εμπόριο και την επικοινωνία στους διαφόρους λαούς του κόσμου. Από την άποψη αυτή ο Ελληνικός λαός υπήρξε ναυτικός και ταξιδεύοντας διέδιδε τον πολιτισμό και τη γλώσσα του στα βαρβαρικά έθνη.
Σαφώς κάποιες γλώσσες σήμερα προέρχονται από άλλες και τότε μιλούμε για γλώσσα και διαλέκτους. Οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δύνανται να χαρακτηρισθούν ως διάλεκτοι της Ελληνικής Γλώσσας, αλλά και όλες σχεδόν οι γλώσσες του κόσμου έχουν δανεισθεί πολυάριθμες λέξεις από το πλουσιότατο Ελληνικό λεξιλόγιο.

4/ Παρατηρώντας τις διάφορες γλώσσες, βλέπουμε ότι είναι ως ένας ζωντανός οργανισμός. Δυστυχώς ενώ εμείς δανείσαμε την ανθρωπότητα με τις λέξεις της φιλοσοφίας, της ιατρικής, της τεχνολογίας , της αστρονομίας , της τέχνης κλπ με την έλευση του Ιουδαιοχριστιανισμού απεμπολήσαμε τις δικές μας λέξεις και χρησιμοποιούμε Εβραικές, Λατινικές κ.α ( π.χ. τις ξένες λέξεις sabbato, pasha, ianuarius, februarius …. ), αλλά και μεταποιήσαμε τα γλωσσολογικά μας στοιχεία με την Δημοτική ή μαλιαρή (π.χ. εις στα Αθήνας > στην Αθήνα, παις – παιδίον – παιδί …), για να γίνουν δήθεν πιο εύκολες στην χρήση, αλλά καταλήξαμε στην αφασία και στην αγλωσσία, καθώς τα παιδιά μας έχουν περιορίσει το λεξιλόγιο τους σε μερικές εκατοντάδες λέξεις . Επομένως είναι ανάγκη να επιστρέψουμε στην γλωσσική μας πηγή που είναι η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα.
. Μια γλώσσα ακόμη και αν έχει προκύψει ως διάλεκτος, παύει κάποια στιγμή να έχει ομοιότητα ως προς τη γλώσσα απ’ όπου προέκυψε. Αυτό σήμερα επιδιώκουν τα ξένα και τα ημέτερα κέντρα που θέλουν να πλήξουν τη γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας. Τα παιδιά μας να μην κατανοούν τα κείμενα των προγόνων μας ακόμη και αυτά του περασμένου αιώνος.

Παράβαλε επίσης ότι η αριθμητική ποσότητα του λεξιλογίου κάθε γλώσσας ακολουθεί την πρόοδο των τεχνών, των επιστημών, του αθλητισμού κ.τ.λ., ενώ από την άλλη η θρησκεία, οι επιστήμες, οι τέχνες και ο αθλητισμός φτιάχνουν - επιβάλλουν τις δικές τους ορολογίες, ονόματα κ.τ.λ., πρβλ π.χ. στην ελληνική τα χριστιανικά εβραϊκά ονόματα: Μιχαήλ, Μαρία, Χερουβείμ, Ιακώβ…. , τις αθλητικές ορολογίες: σέντρα, μπακ, πέναλτι . Και τούτο διότι η Ακαδημία Αθηνών δεν δημιουργεί τις αντίστοιχες ελληνικές λέξεις από την πλούσια δεξαμενή της γλώσσας μας . Η ευθύνη της Πολιτείας, της Παιδείας και ιδιαιτέρως των ΜΜΕ είναι τεραστία για την λεξιπενία , την αγλωσσία και την δημιουργία ενός βαρβαρικού μορφώματος , όπως κατάντησαν τη σύγχρονη Ελληνική γλώσσα …..

5) Η θεωρία των ινδοευρωπαίων και γενικά των ομογλωσσιών όχι μόνο δε στηρίζεται σε κανένα συγγραφικό, αρχαιολογικό και ανθρωπολογικό αρχαιολογικό εύρημα, αλλά αγνοείται ακόμη και από την τις μυθολογίες όλων των λαών. Αν πράγματι υπήρξε ινδοευρωπαϊκή φυλή, άρα και γλώσσα, τότε θα είχε αφήσει γραπτά ή αρχιτεκτονικά μνημεία. Όμως πουθενά δεν βρέθηκαν αυτά, ειμή μόνον στον Ελληνικό χώρο και όλα παντού είναι Ελληνικά.
Έπειτα είναι λογικό το να λέμε π.χ. ότι οι Ινδοί, που είναι σχεδόν μαύροι και κατοικούν στα βάθη της Ασίας, ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή φυλή ή συγγενείς των Ελλήνων;!
Η θεωρία της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας και γλώσσας στηρίζεται απλώς και μόνο σε επιδέξιες λεξικές συγκρίσεις που κάνουν διάφοροι συγκριτικοί γλωσσολόγοι. Δηλαδή στο ότι π.χ. μεταξύ της Ελληνικής, ινδικής κ.τ.λ. γλώσσας υπάρχουν πολλές κοινές λέξεις, όμως κοινές λέξεις υπάρχουν σε όλες τις γλώσσες είτε λόγω των ηχοποιητικών λέξεων (βου…, μπου.. > βους > βόδι, bull, buffalo…) είτε λόγω των γλωσσικών δανείων. Παρέβαλε π.χ. στην ελληνική τις λέξεις: βάρβαρος, δημοκρατία, κεφαλή, κάμινος, τέχνη.. και στην αραβική: μπουλ, barbar dimokratia, kafa, kamin, tacnia…. Επομένως γιατί η αραβική γλώσσα να ανήκει σε άλλη ομογλωσσία και σε άλλη η ελληνική; Απλούστατα η Αραβική, όπως και η Ινδική τα δανείσθηκαν από την αρχαιοτέρα Ελληνική. Κάθε γλώσσα έχει κατά καιρούς υιοθετήσει ξένες λέξεις, τις οποίες έχει ενσωματώσει στο λεξιλόγιο της.
Σήμερα οι λέξεις π.χ. της αγγλικής γλώσσας, σύμφωνα με τον W. Skeat, είναι: 32% γαλλικές, 18% αγγλοσαξονικές, 14,4% λατινικές, 30 % ελληνικές, 6 % από άλλες γλώσσες. Να σημειωθεί ότι και οι λατινική είναι διάλεκτος της Ελληνικής ΄.


Έπειτα: Α) Οι γλώσσες δεν είναι μόνο λέξεις, αλλά είναι και κανόνες σύνταξη, σχήματα λόγου, κλίσεις, συστατικά στοιχεία λέξεων κ.τ.λ.. Συνεπώς για να κρίνει και να κατατάξει κάποιος όλες τις γλώσσες σε οικογένειες, θα πρέπει να τις ξέρει όλες και μάλιστα σε βάθος, σε όλα τους τα στοιχεία, κάτι που τον 18-19 αι. δεν ήταν σε θέση να κάνει κανείς. Β) Αν οι κοινές λέξεις μεταξύ δυο ή περισσοτέρων γλωσσών είναι προσδιοριστικό κοινής καταγωγής τους, τότε ή μ' αυτήν τη λογική θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλες οι σημερινές γλώσσες έχουν «μητρική γλώσσα» την αρχαία ελληνική, ύστερα από τα τόσα γλωσσικά δάνεια που τους έχει δώσει.


Η μαγεία της Ελληνικής γλώσσας
Διαβάστε ένα καταπληκτικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο antibaro.gr σχετικά με την Ελληνική γλώσσα. Δεν θα σας πάρει πάνω από 5 λεπτά και θα συνειδητοποιήσετε το έγκλημα που γίνεται από όλα τα κόμματα σε ότι πιο πολύτιμο έχουμε: τη γλώσσα μας. Όπως είπε και ο George Orwell στο έργο του «1984», 'απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη'. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. Ότι ακριβώς δηλαδή πράττουν τα κόμματα στην Ελλάδα χρόνια τώρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εμπαιγμός από το να διατείνονται ότι η παιδεία είναι θέμα προυπολογισμού και χρημάτων. Η παιδεία πάνω από όλα σημαίνει σεβασμός στη γλώσσα και σωστή εκμάθηση της στα σχολεία. Ακριβώς το αντίθετο από ότι κάνουν σήμερα τα 'κώμα-τα'.




Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Στις μέρες μας όπου αμφισβητούνται ακόμα και τα αυτονόητα, έχει αρχίσει να ακούγεται η άποψη ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, αλλά ότι όλες έχουν την ίδια αξία. Αυτό είναι τόσο παράλογο να το πιστεύει κανείς, όσο το να πιστεύει ότι μπορούν σε έναν αγώνα δρόμου όλοι οι δρομείς να τερματίσουν ταυτόχρονα. Κάτι τέτοιο είναι απλά αδύνατον. Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι κάτι πολύ απλό, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο πολύπλοκο όσο η γλώσσα. Δηλαδή μπορεί μια γλώσσα πρωτόγονου επιπέδου με 10 διαφορετικές λέξεις να έχει την ίδια αξία με μια γλώσσα τόσο σύνθετη όσο οι σημερινές; Ποιός λογικός άνθρωπος μπορεί να το δεχτεί αυτό; Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι χιμπατζήδες χρησιμοποιούν μια «γλώσσα» με ένα λεξιλόγιο από τριάντα λέξεις-κραυγές.

Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να υποβαθμίσει κάποιες γλώσσες, αλλά να αποδείξει με αντικειμενικά κριτήρια ότι δεν έχουν όλες οι γλώσσες την ίδια αξία (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κάθε γλώσσα δεν έχει την αξία της). Υπάρχουν σήμερα περίπου 3.000 διαφορετικές γλώσσες (η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει σύστημα γραφής). Είναι σίγουρο ότι κάθε γλώσσα έχει την δική της αξία και πρέπει να αγωνιζόμαστε όλοι ώστε όλες οι γλώσσες να επιβιώσουν. Δυστυχώς πολλές γλώσσες έχουν ήδη εκλείψει και θα εκλείψουν και στο μέλλον, και αυτό είναι πραγματικά μια αμαρτία. Όσο αμαρτία είναι όταν εξαφανίζεται ένα είδος ζώου διότι και η γλώσσα κάτι τέτοιο είναι, ένας «ζωντανός» οργανισμός που εξελίσσεται και είτε επιβιώνει είτε χάνεται. Πρακτική δυστυχώς συνέπεια αυτού είναι να χάνονται σημαντικά κομμάτια της εξέλιξης της ανθρώπινης πορείας, για την οποία δεν έχουμε ιδιαίτερα πολλές γνώσεις.

Για πολλούς μη-Έλληνες γλωσσολόγους και ανθρώπους του πνεύματος, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελληνική γλώσσα (ιδιαιτέρως τα Αρχαία Ελληνικά) είναι η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα. Οι απόψεις αυτές δεν είναι αυθαίρετες, αλλά βασίζονται σε κριτήρια αντικειμενικά σχετικά με την αξιολόγηση μιας γλώσσας. Παρακάτω θα περιγράψουμε μία σειρά από ιδιότητες τις Ελληνικής γλώσσας και θα αντιπαραβάλουμε κάποιες ξένες γλώσσες (συνήθως την Αγγλική, καθώς αυτή είναι η πιό διαδεδομένη) πρός σύγκριση.

ΠΛΟΥΤΟΣ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΥ
Είναι γνωστή η έκφραση που χρησιμοποιούν οι Άγγλοαμερικάνοι όταν ψάχνουν να βρούν την κατάλληλη λέξη για κάποια έννοια «Οι Έλληνες θα έχουν μια λέξη για αυτό». Φράση την οποίαν πρώτος είχε γράψει ο καθηγητής Όλιβερ Τάπλιν στο βιβλίο του «Ελληνικό πυρ». [10]
Ενώ η Αγγλική γλώσσα έχει, βάση του μεγάλου Αμερικανικού λεξικού Merriam-Webster, περίπου 166.724 λεξίτυπους (σύμφωνα με το ίδιο λεξικό 41.214 από αυτές τις λέξεις είναι αμιγώς Ελληνικές, χωρίς να υπολογίζουμε τις σύνθετες και τις Ελληνογενείς) [10], η Ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει ήδη, στην καταγραφή μέχρι λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, 1.200.000 λεξίτυπους. Το εντυπωσιακό αυτό νούμερο προκύπτει από το έγκριτο TLG (Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσης) το οποίο ακόμα δεν έχει τελειώσει την καταγραφή όλων των Ελληνικών κειμένων. Εκτιμάται μάλιστα από την διευθύντρια του TLG, κα Μαρία Παντελιά, ότι μόλις τελειώσει η καταγραφή θα έχουν αποθησαυριστεί ίσως μέχρι και 2.000.000 λεξίτυποι.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον κ Α. Κωσταντινίδη συγγραφέα των βιβλίων «Οι Ελληνικές λέξεις στην Αγγλική γλώσσα» και «Η οικουμενική διάσταση της Ελληνικής γλώσσης», πολλά λεξικά σταματούν την ετυμολογία της λέξης στην Λατινική ρίζα αγνοώντας το γεγονός ότι η πλειονότης των ίδιων των Λατινικών λέξεων έχουν Ελληνική ρίζα.

Πολλές Ομηρικές λέξεις σώζονται ακόμα και σήμερα στις Ευρωπαϊκές γλώσσες, και αυτές οι πάμπολλες λέξεις φυσικά δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των «αμιγώς Ελληνικών» που αναφέραμε νωρίτερα. Μία από αυτές τις λέξεις είναι το γνωστό «kiss». Ακούγεται αστεία σαν δήλωση ότι είναι στην ουσία Ελληνική λέξη ε; Και όμως, στα Αρχαία Ελληνικά, το «φιλώ» είναι «κυνέω / κυνώ», εξ’ού και το προσκυνώ (σημαίνει κάνω ένα βήμα μπροστά και δίνω ένα φιλί). Στην προστακτική το ρήμα γίνεται «κύσον με», δηλαδή «φίλησε με», όπως θα είπε και η Πηνελόπη στον Οδυσσέα όταν τον είδε να επιστρέφει στην Ιθάκη. Στα Αγγλικά θα λέγαμε «kiss me». Ο βαθμός ομοιότητας των δύο φράσεων δεν αφήνει χώρο για αμφιβολίες. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να πλάθεται όχι μόνο προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός» παρόλο που είναι από την ίδια οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα). Η Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με απίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο.
Το διεθνές λεξικό Webster’s (Webster’s New International Dictionary) αναφέρει «Η Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για την δημιουργία επιστημονικών όρων.» [12] ενώ οι Γάλλοι λεξικογράφοι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu τονίζουν «Η επιστήμη βρίσκει ασταμάτητα νέα αντικείμενα ή έννοιες. Πρέπει να τα ονομάσει. Ο θησαυρός των Ελληνικών ριζών βρίσκεται μπροστά της, αρκεί να αντλήσει από εκεί. Θα ήταν πολύ περίεργο να μην βρεί αυτές που χρειάζεται.».

Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής, είχε δηλώσει σχετικώς «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν- πρώτο- αρχί- υπέρ- ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται πρός τον ουρανό των λέξεων.»

Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να βάλουμε και παραπάνω από μια πρόθεση μπροστά απο μία λέξη, ακριβώς όπως περιγράφει ο Γάλλος φίλος μας. Παραδείγματα συνδυασμών πολλαπλών προθέσεων με λέξεις που να δημιουργούν νέες λέξεις υπάρχουν άπειρα. Αντικαταβάλλω, επαναδιατυπώνω, αντιπαρέρχομαι, ανακατασκευάζω κτλ.

Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο». [7] Ποιά άλλη γλώσσα στον κόσμο θα μπορούσε να αποδώσει σε μία μόνο λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα; Και όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι, «το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».

Προ ολίγων ετών κυκλοφόρησε στην Ελβετία το λεξικό ανύπαρκτων λέξεων (Dictionnaire Des Mots Inexistants) όπου προτείνεται να αντικατασταθούν Γαλλικές περιφράσεις με μονολεκτικούς όρους από τα Ελληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste, dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem tachymathie, theopempte κλπ, περίπου 2.000 λήμματα με προοπτική περαιτέρω εμπλουτισμού.
Ο Godefroi Herman, ο Γάλλος μεταφραστής των Διονυσιακών του Νόννου, ομολογεί «Πόσες φορές μεταφράζοντας δεν ανέκραξα όπως ο Ρονσάρ: Πόσο είμαι περίλυπος που η γλώσσα η Γαλλική δεν δημιουργεί λέξεις όπως η Ελληνική... ωκύμορος, δύσποτμος, ολιγοφρονείν...».

Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ
Στα Αγγλικά το ρήμα και το ουσιαστικό συχνά χρησιμοποιούν ακριβώς την ίδια λέξη π.χ. «drink» που σημαίνει και «ποτό» και «πίνω». Επιπλέον τα ονόματα δεν έχουν κλίσεις, για παράδειγμα στα Ελληνικά λέμε «Ο Θεός, του Θεού, τω Θεώ, τον Θεό, ω Θεέ» ενώ στα Αγγλικά έχουμε μια μόνο λέξη για όλες αυτές τις έννοιες, το «God». Είναι προφανές λοιπόν, ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά. Είναι λογικό άλλωστε αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να καθιερωθεί μια γλώσσα διεθνής όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθηση, από τη άλλη όμως μια τέτοια γλώσσα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική.

Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η Αγγλική γλώσσα δεν μπορεί να είναι λακωνική όπως είναι η Ελληνική, καθώς για να μην είναι διφορούμενο το νόημα της εκάστοτε φράσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιπλέον λέξεις. Για παράδειγμα η λέξη «drink» σαν αυτοτελής φράση δεν υφίσταται στα Αγγλικά, καθώς μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Αντιθέτως στα Ελληνικά η φράση «πιές» βγάζει νόημα, χωρίς να χρειάζεται να βασιστείς στα συμφραζόμενα για να καταλάβεις το νόημά της.

Παρένθεση: Να θυμίσουμε εδώ ότι στα Αρχαία Ελληνικά εκτός από Ενικός και Πληθυντικός αριθμός, υπήρχε και Δυϊκός αριθμός. Υπάρχει στα Ελληνικά και η Δοτική πτώση εκτός από τις υπόλοιπες 4 πτώσεις ονομαστική, γενική, αιτιατική και κλιτική. Η Δοτική χρησιμοποιείται συνεχώς στον καθημερινό μας λόγο (π.χ. Βάσει των μετρήσεων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι...) και είναι πραγματικά άξιον λόγου το γιατί εκδιώχθηκε βίαια από την νεοελληνική γλώσσα. Ακόμα παλαιότερα, εκτός από την εξορισμένη αλλά ζωντανή Δοτική υπήρχαν και άλλες τρείς επιπλέον πτώσεις οι οποίες όμως χάθηκαν.

Το ίδιο πρόβλημα, σε πολύ πιο έντονο φυσικά βαθμό, έχει και η Κινεζική γλώσσα. Όπως μας λέει και ο Κρητικός δημοσιογράφος Α. Κρασανάκης «Επειδή οι απλές λέξεις είναι λίγες, έχουν αποκτήσει πάρα πολλές έννοιες, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης, πρβλ π.χ.: “σι” = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., «πα» = μπαλέτο, οκτώ, κλέφτης, κλέβω... «πάϊ» = άσπρο, εκατό, εκατοστό, χάνω....» [1]. Ίσως να υπάρχει ελαφρά διαφορά στον τονισμό, αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσαν να υπάρχουν δεκάδες διαφορετικοί τονισμοί για μία μονοσύλλαβη λέξη, ώστε να διαχωρίσουν φωνητικά όλες οι πιθανές της έννοιες. Αλλά ακόμα και να υπάρχει, πως είναι δυνατόν να καταστήσεις ένα σημαντικό κείμενο (π.χ. συμβόλαιο) ξεκάθαρο;

Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ
Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους. Για παράδειγμα η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται για αυτόν που βυθίζει το χέρι του στο ρούχο (=λωπή) μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας. Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο για τα άψυχα.

Στα Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ’ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει. Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν με την σκόνη και το χώμα. Το κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο οίνος και το νερό. Εξ’ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό.

Τέλος η λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη σημασία. Η λέξη παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη. Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές, είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή – συχνά λαθεμένη – ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει την ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δεί ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άπειρα παραδείγματα τέτοιου είδους υπάρχουν, σχεδόν ολόκληρο το λεξικό της Ελληνικής.

Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας. Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης.

Η ΣΟΦΙΑ
Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Για αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πεί «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο.»
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γή (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γή / δικό του σπίτι. Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία...

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία. Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο...

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Μια και αναφέραμε τα Λατινικά, ας κάνουμε άλλη μια σύγκριση. Ο άνθρωπος στα Ελληνικά ετυμολογείται ώς το όν που κυττάει προς τα πάνω (άνω + θρώσκω). Πόσο σημαντική και συναρπαστική ετυμολογία που μπορεί να αποτελέσει βάση ατελείωτων φιλοσοφικών συζητήσεων. Αντίθετα στα Λατινικά ο άνθρωπος είναι «Homo» που ετυμολογείται από το χώμα. Το όν που κυττάει ψηλά στον ουρανό λοιπόν για τους Έλληνες, σκέτο χώμα για τους Λατίνους... Υπάρχουν και άλλα παρόμοια παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν εδώ. Είναι λογικό στο κάτω κάτω ότι μια γλώσσα που βασίστηκε στην Ελληνική αντιγράφοντάς την, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έχει τα ίδια υψηλά νοήματα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση» έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. [16] Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Όπως σημειώνει και ο «δικός μας» Κωνσταντίνος Τσάτσος, πρώην Υπουργός, πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας και συγγραφέας, «Όσο πιό προηγμένος είναι ο πολιτισμός ενός έθνους, τόσο πιό πλούσιες σε προϊστορία, και συνεπώς και σε ουσία, είναι οι λέξεις της γλώσσας... Με την γλώσσα μεταδίδομε λογικούς συνειρμούς και διεγείρομε συναισθήματα... Κάθε λαός έχει την γλώσσα που του αξίζει. Στην γλώσσα, όπως και στα τραγούδια του, εναποθηκεύεται ο πολιτισμός του... είναι ο πιό αδιάψευστος μάρτυρας της ιστορικής του συνείδησης και της ιστορικής του συνέχειας.»

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς
θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα
ποταμάκι που μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω Ελληνικά, επειδή
δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε
Μεταξύ τους με μουσική.»

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πεί ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει.»

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής. Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν απο την παραφωνία μια γλώσσα κατ’εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες» όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξ’άλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα». Και δεν είναι τυχαίο που απομνημονεύουμε ευκολότερα ένα ποίημα παρά μια σελίδα πεζογραφήματος. Και όπως ακριβώς έλεγαν και οι ίδιοι οι Ρωμαίοι, η Ελληνική γλώσσα θα παραμένει «η ευπρεπεστάτη των γλωσσών και η γλυκυτέρα είς μουσικότητα».

Άλλος ξένος καθηγητής, ο Στέφεν Ντόιτς, διαπιστώνει έκθαμβος ότι μέσα από τους στίχους του Ομήρου αναδύεται μουσική «Είναι τόσο έντεχνα συντεθειμένοι, ώστε απολαμβάνοντας την ανάγνωση απολαμβάνεις και την μουσική.». Και ο Ζάκ Μπουσάρ, Καναδός καθηγητής γράφει ότι «Η απαγγελία σέβεται τα μακρά και τα βραχέα φωνήεντα, δηλαδή το καλούπι του εξαμέτρου», και αναλύει «πως η ψιλή και η δασεία, η περισπωμένη και η οξεία, η μακρόχρονη λήγουσα και τα βραχύχρονα φωνήεντα... γίνονται νότες.».

ΑΥΤΟΦΩΤΗ ΓΛΩΣΣΑ
Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Ευρωπαϊκές γλώσσες έχουν τις ρίζες τους στα Λατινικά. Αυτό που ίσως μερικοί να αγνοούν είναι ότι τα ίδια τα Λατινικά έχουν βασιστεί πάνω στα Ελληνικά. Από το ίδιο το αλφάβητο (οι Ρωμαίοι πήραν αυτούσιο και απαράλλακτο το Χαλκιδικό αλφάβητο) μέχρι και την πλειοψηφία του λεξιλογίου.

Πρίν ο Κικέρων, ο δημιουργός ουσιαστικά της Λατινικής γλώσσας, έρθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει, οι Ρωμαίοι είχαν μερικές εκατοντάδες μόνο λέξεις με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν επέστρεψε στην Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες Ελληνικές λέξεις δηλωτικές πολιτισμού και ένα «κλειδί» με το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και την σημασία τους. Το «κλειδί» αυτό ήταν οι προθέσεις.

Για του λόγου το αληθές, να αναφέρουμε ότι το ιστορικό αυτό γεγονός το έχει τονίσει και ο διάσημος Γάλλος γλωσσολόγος Meillet «Τα Λατινικά ως λόγια γλώσσα, είναι ανάτυπο των Ελληνικών. Ο Κικέρων μεταφέρει στην Λατινική, την Ελληνική ρητορική και φιλοσοφία. Ο Χριστιανισμός ακολούθως συνετέλεσε και αυτός στην επίδραση των Ελληνικών επί των Λατινικών. Το Λατινικό λεξιλόγιο είναι μετάφραση του αντιστοίχου Ελληνικού, και για αυτό τα Λατινικά δεν παραμέρισαν τα Ελληνικά στην Ανατολή. Διότι η μίμηση δεν είχε αρκετό γόητρο ώστε να αντικαταστήσει το πρωτότυπο.».

Μόνο και μόνο όσον αφορά τους επιστημονικούς όρους, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων είναι Ελληνικές, οι ξένες γλώσσες στην κυριολεξία θα κατέρρεαν χωρίς την Ελληνική. Η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα η οποία είναι πραγματικά αυτόφωτη χωρίς να εξαρτάται από καμία άλλη. Δύο εκ του πλήθους ξένων επιστημόνων που το έχουν διαπιστώσει αυτό είναι οι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu. Στο βιβλίο τους «Οι Ελληνικές ρίζες στην Γαλλική γλώσσα» διαβάζουμε «Η κατανόηση της δικής μας γλώσσης, η εκ νέου ανακάλυψη της ουσίας της – να ποιά είναι η χρησιμότητα του να γνωρίζει κανείς τις Ελληνικές ρίζες. Οι Ελληνικές ρίζες δίνουν στην Γαλλική το πιο βαθύ στήριγμά της και συγχρόνως της παρέχουν την πιο υψηλή δυνατότητα για αφαίρεση. Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας, η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα την γλώσσα μας.»

Υπάρχουν ακόμα σοβαρές απόψεις έγκριτων ξένων επιστημόνων, που υποστηρίζουν ότι μέχρι και τα Σανσκριτικά (αρχαία Ινδικά) προέρχονται από τα Ελληνικά. «Ο πρώτος ο οποίος παρετήρησε αυτήν την ομοιότητα των ριζών είναι ο Φ. Μπάγιερ (1690-1738), καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγ. Πετρουπόλεως, καταλήγοντας στα συμπέρασμα ότι τα σανσκριτικά προέρχονται από τα Ελληνικά.» συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει στα τέλη του περασμένου αιώνος και ο Γερμανός Βορρ. Η συντακτική ομάδα του περιοδικού «Halcon – Ιέραξ» μας λέει «Συγκρίνοντας καλά την Σανσκριτική με την αρχαία Ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμεθα ότι η Ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επί πλέον όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλυτέρας γλωσσικής αξίας. Η δε σύνταξις καθ’υπόταξιν είναι καθαρά Ελληνική.».

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε με την εκστρατεία του, εκτός όλων των άλλων, και να «συναγωνιστεί» τους Έλληνες που είχαν εκστρατεύσει στην Ανατολή πρίν από αυτόν, τον Ηρακλή και τον Διόνυσο δηλαδή. Τα «Διονυσιακά» του Νόννου, έπος το οποίο περιγράφει την εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες (αντίστοιχο με αυτά του Ομήρου), σώζεται μέχρι σήμερα. Ακόμα και κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξανδρου στην Ινδία, διασώζονται απο του ιστορικούς της εποχής στοιχεία που επαληθεύουν την πανάρχαια παρουσία των Ελλήνων στις Ινδίες (Παράρτημα Ε).

Επειδή μπορεί κάποιος να σκεφτεί σε αυτό το σημείο ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικικής προελεύσεως, να αναφέρουμε απλά ότι τέτοιες αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι προ πολλού ξεπερασμένες καθώς η αξιοπιστία τους έχει κλονιστεί σοβαρά από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα. Απορίας άξιον είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη των ευρημάτων αυτών δεν αναφέρεται πουθενά στα Ελληνικά (;) σχολεία, όπου προβάλλεται ως δεδομένη και αδιαμφισβήτητη η θεωρία της Φοινικικής προελεύσεως.

Ένα από τα καρφιά στο φέρετρο της θεωρίας αυτής είναι και το κεραμικό θραύσμα που βρέθηκε στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων από τον Αρχαιολόγο Α. Σαμψών. Χρονολογήθηκε το 5.500-6.000 π.Χ. και φέρει καθαρά πάνω του εγχάρακτα τα γράμματα Α, Δ και Υ. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Φοίνικες προτοεμφανίστηκαν στην ιστορία το 1.300 π.Χ. Και αυτό το εύρημα δεν είναι «μόνο» του. Τα γράμματα Μ, Ν, Κ, Χ, Ξ, Π, Ο, και Ε διακρίνουμε σε πρωτοκυκλαδικά αγγεία της Μήλου τα οποία είναι της 3 π.Χ. χιλιετίας. Επιπλέον υπάρχει και η λίθινη σφραγίδα των Γιαννιτσών που ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου η οποία χρονολογείται την 5 π.Χ. χιλιετία. Ακόμη η επιγραφή του Δισπηλιού που ανεσύρθη από τον καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη γραφή του κόσμου, αφού χρονολογήθηκε από τον «Δημόκριτο» βάσει της μεθόδου του «άνθρακα 14» με απόλυτη ακρίβεια στο 5.250 π.Χ. Τέλος να αναφέρουμε τον δίσκο της Φαιστού ο οποίος χρονολογείται (με τις πιο συντηρητικές απόψεις) στο 1.700 π.Χ. και φέρει σύμβολα τα οποία όμως είναι τυπωμένα με κινητά στοιχεία (σφραγίδες), και για αυτόν τον λόγο το εύρημα αυτό αποτελεί το αρχαιότερο δείγμα τυπογραφίας του κόσμου. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε πηλός εξαιρετικής ποιότητος είς τον οποίον αφού απετυπώθησαν οι χαρακτήρες ο δίσκος εψήθη.

Το 1989, στο υπ αρίθμ. 16 τεύχος του αρχαιολογικού περιοδικού «NESTOR», το οποίο εκδίδει το πανεπιστήμιο της Ινδιάνας, ο καθηγητής Πώλ Φώρ ανακοινώνει ότι στην Ιθάκη του 2.700 π.Χ. μιλούσαν και έγραφαν Ελληνικά. Με την βοήθεια χαραγμένης εικόνας πλοίου επάνω στο όστρακο και σε σύγκριση με την ήδη αποκρυπτογραφημένη Γραμμική Γραφή Β’ ο καθηγητής Φώρ κατώρθωσε να διαβάσει «Νύμφη με έσωσε». Εδιάβασε ακόμα, αναγνωρίζοντας αριθμητικά και συλλαβές «Ιδού εγώ ο Αρεάδης δίδω είς την άνασσα Θεά Ρέα 100 αίγες, 10 πρόβατα...». [6] Σημειωτέον ότι ακόμα και σήμερα διδάσκεται στα Ελληνικά σχολεία η άποψη ότι τα χρόνια του Ομήρου δεν υπήρχε γραφή και συνεπώς τα δύο έπη (Ιλιάδα και Οδύσσεια) μεταφέρονταν από γενεά σε γενεά προφορικώς (κάτι το οποίο ούτως ή άλλως μόνο και μόνο βάσει της κοινής λογικής είναι αδύνατον).

Είς την Ελληνικήν γλώσσα τέλος παρατηρούνται όλα τα γλωσσολογικά φαινόμενα, πχ. αφομοίωση (είς φθόγγος γίνεται όμοιος με άλλον), εναλλαγή (χρησιμοποίηση άλλου φθόγγου αντ’άλλου), συγχώνευση (ενοποίηση πολλών φθόγγων), ανομοίωση (αποβολή του ενός εκ των δύο ομοίων φθόγγων της ιδίας λέξεως), ανταλλαγή (αμοιβαία αλλαγή φθόγγων) κλπ κλπ.
Ορισμένοι μάλιστα ήχοι όπως το Γ το Δ το Θ το Χ και το Ψ αποτελούν πολύ μεταγενέστερη και αποκλειστικά Ελληνική επινόηση, αφού δεν τους συναντάμε σε άλλη γλώσσα έστω και αν περιέχονται στις δανεισμένες Ελληνικές λέξεις.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρείς φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη απο το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ. [13]. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πεί ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.

Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία.». Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πεί «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύση την Νέαν, ή απατάται ή απατά.». Ενώ ο Γιώργος Σεφέρης γράφει «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε την ίδια γλώσσα.».

Παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους. Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρόλα αυτά λέμε άναυδος και απήυδησα. Τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εδώ είναι πραγματικά αμέτρητα.

Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Ο Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική... Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο. Παρόλα αυτά η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και «σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου. Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα.

Ένα μικρό πείραμα
Ο γνωστός τραγουδιστής Διονύσης Σαββόπουλος έχει διαπιστώσει ότι η προφορά των μακρών και των βραχέων φωνηέντων είναι εγγενής και αυθύπαρκτη στην Ελληνική γλώσσα, παρά την κακοποίηση που έχει υποστεί αυτή με την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων. Όπως περιγράφει και ο ίδιος:
«Έδωσα σε έναν ανύποπτο νέο που παρευρίσκετο στο στούντιο να διαβάσει λίγες φράσεις. Εκεί μέσα είχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ώς επίρρημα, διότι είχα πάντα την περιέργεια να διαπιστώσω αν προφέρουμε διαφορετικά το ωμέγα από το όμικρον. Μαγνητοφωνήσαμε τις φράσεις 1. Είναι ακριβός αυτός ο αναπτήρας και 2. Ναί, ακριβώς αυτό ήθελα να πώ. Ελάχιστη διαφορά στο αυτί, ο ηχολήπτης μόνο επέμενε ότι το δεύτερο ήταν κάπως πιο φαρδύ. Τότε συνδέσαμε τον παλμογράφο. Το διάγραμμα του επιρρήματος που γράφεται με ωμέγα είναι πολύ πλουσιότερο. Καταπληκτικό! Ο παλμογράφος μου φάνηκε σαν μια σκαπάνη που κάτω από το έδαφος της καθημερινής ομιλίας ανακαλύπτει αυτό που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, έστω μέσα σε χειμερία νάρκη, αυτό που συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν να μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί 2.300 χρόνια πριν. Τίποτε δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν.»

Άλλωστε η ίδια η γλώσσα είναι ξεκάθαρη. Το «όμικρον» είναι «ο» αλλά μικρό, ενώ το «ωμέγα» είναι και αυτό μεν «ο», είναι μέγα όμως, σαν δύο όμικρον μαζί, και ακόμα και το σύμβολό του είναι πραγματικά σαν δύο όμικρον κολλημένα. Μέγα και σε διάρκεια λοιπόν. Για αυτό όταν θέλουμε να γράψουμε το επιφώνημα θαυμασμού «πω πω» χρησιμοποιούμε ενστικτωδώς το ωμέγα και όχι το όμικρον. Γραμμένο με όμικρον φαίνεται γελοίο.
Πολλοί ίσως να μην καταλαβαίνουν την τεράστια σημασία του πειράματος αυτού. Είναι εκτός όλων των άλλων και μια τρανταχτή απόδειξη για την συνέχεια της Ελληνικής φυλής, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παραμείνει στην γλώσσα μόνο περνώντας την γλώσσα από τον γονέα στο παιδί, σε αντίθετη περίπτωση θα είχε χαθεί.

Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», «λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ; Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανεκάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια...». Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»...

Φυσικά δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πρίν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, απο την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιάς μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαϊς, Δαναϊς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις...) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους.

Η ΕΥΛΥΓΙΣΙΑ
Στα Ελληνικά υπάρχει μία μεγάλη ελευθερία ως προς τον σχηματισμό προτάσεων. Για παράδειγμα η φράση «Ο κλέφτης άρπαξε την τσάντα» μπορεί να διατυπωθεί με τους εξής 6 διαφορετικούς τρόπους:

Ο κλέφτης άρπαξε την τσάντα
Ο κλέφτης την τσάντα άρπαξε
Άρπαξε την τσάντα ο κλέφτης
Άρπαξε ο κλέφτης την τσάντα
Την τσάντα άρπαξε ο κλέφτης
Την τσάντα ο κλέφτης άρπαξε

Η σημασία αυτού δεν είναι καθόλου μικρή. Πρώτα από όλα μπορούμε με τις ίδιες ακριβώς λέξεις να τονίσουμε διαφορετικά πράγματα, αποδίδοντας πιό ακριβείς έννοιες / νοήματα. Για παράδειγμα όταν ξεκινάμε την φράση με την λέξη «άρπαξε» τότε δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στην πράξη, ενώ αν ξεκινήσουμε με την λέξη «την τσάντα» τότε δίνουμε έμφαση στο αντικείμενο. Μπορούμε να εκφράσουμε καλύτερα τις σκέψεις μας και τον ψυχικό μας κόσμο. Έχουμε πολύ μεγαλύτερη επιλογή, δεν μας περιορίζει η γλώσσα βάζοντάς μας σε καλούπια.
Δεύτερον, μπορούμε να μεταβάλλουμε την ηχητική εκφορά της κάθε φράσεως, ανάλογα ίσως και με τα συμφραζόμενα, ώστε να παράγεται κάθε φορά το πιό επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτή η ιδιότητα της γλώσσας, έχει άμεση επίδραση σε κάτι που αναφέραμε νωρίτερα, στην μουσικότητά της.

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ
Αυτό που οι Έλληνες και ο Όμηρος εγνώριζαν πρό αμνημονεύτων ετών, έρχεται να το επιβεβαιώσει η σημερινή επιστήμη. Η εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή» (Παράρτημα Δ) δημοσιεύει άρθρο με τον τίτλο «Ο Όμηρος κάνει καλό στην... καρδιά». Δηλαδή αυτό που καταγράφει ο Ιάμβλιχος «Χρήσθαι δέ και Ομήρου και Ησιόδου λέξεσιν εξειλεγμέναις πρός επανόρθωσιν» και ο Πλούταρχος στο «Δια μουσικής ιάσασθαι». [7] Η έρευνα αυτή, η οποία υποστηρίζει ότι το να απαγγέλει κανείς στίχους του Ομήρου κάνει καλό στην καρδιά, έχει δημοσιευτεί από τα έγκριτα ξένα περιοδικά «American Journal of Physiology», «Scientific American» και «Time».

Εκτός από την καρδιά, τα αρχαία Ελληνικά φαίνεται να κάνουν καλό και στις περιπτώσεις δυσμάθειας, όπως διαβάζουμε στο άρθρο τηε εφημερίδας «Καθημερινή» (Παράρτημα Γ). Στο άρθρο υπάρχει βέβαια ένα λάθος που επισημαίνεται απο δελτίο τύπου του «Ανοικτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου»: τα αποτελέσματα της έρευνας δεν αφορούν δυσλεξία αλλά δυσμάθεια. Τριετής ερευνα που διεξήχθη από το «Ανοικτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο» [19] δείχνει ότι τα παιδιά που μαθαίνουν αρχαία Ελληνικά έχουν σημαντική βελτίωση σε σχέση με τα άλλα παιδιά όσον αφορά δοκιμασίες στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων, μνήμη εικόνων και συναρμολόγηση αντικειμένων. Τα παιδιά και των δύο ομάδων αξιολογήθηκαν με τις ίδιες δοκιμασίες τόσο πριν όσο και μετά από τα μαθήματα των αρχαίων Ελληνικών.

ΕΙΔΗ ΓΡΑΦΗΣ
Σήμερα είναι γνωστές τρείς κατηγορίες γραφής, στις οποίες μπορούν να υπαχθούν όλες οι γνωστές γλώσσες του κόσμου. Η ιερογλυφική, η συλλαβική και η αλφαβητική. Μιλάμε πάντα για γλώσσες γραφής και ομιλίας και όχι για νοηματικές, οι οποίες και δεν ενδιαφέρουν το παρόν κείμενο.

• Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι ιερογλυφικές. Είναι οι γραφές στις οποίες κάθε λέξη είναι και ένα ιδεόγραμμα. Είναι προφανές ότι αποτελούν την απλούστερη μορφή γραφής, χρειάζεται όμως να επινοηθεί ένα σύμβολο για κάθε έννοια. Για τον λόγο αυτό οι ιερογλυφική είναι η πρώτη γραφή που επινόησε ο άνθρωπος.

• Στήν δεύτερη ανήκουν οι συλλαβικές γραφές, στις οποίες υπάρχει ένα σύνολο από συλλαβές οι οποίες και αποτελούν τις λέξεις. Παράδειγμα τέτοιας γραφής είναι η περίφημη Γραμμική Β΄, όπου κάθε συλλαβή αποτυπώνεται με ένα διαφορετικό σημείο-σύμβολο (88 συνολικά σημεία). Οι συλλαβικές γραφές ήταν το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της γλώσσας. Αποτέλεσε σαφή βελτίωση αυτής των ιδεογραμμάτων και πρόδρομος της αλφαβητικής γραφής.

• Τέλος έχουμε την Τρίτη κατηγορία, την αλφαβητική / φθογγική γραφή, την οποία χρησιμοποιούμε και σήμερα. Η ευελιξία και ακρίβεια τούτης στην απόδοση των νοημάτων, σε σχέση με τις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες, είναι χαρακτηριστική. Σε όλες τις γραφές τέτοιου τύπου χρειάζονται το πολύ 30 γράμματα, συνδυασμοί των οποίων μπορούν να αποτυπώσουν την οποιαδήποτε λέξη και έννοια.

Μπορεί κάποιος σε αυτό το σημείο να αναρωτηθεί, λοιπόν, για ποιόν λόγο αναφέρουμε την γραφή ενώ το θέμα μας είναι η γλώσσα. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Το σύστημα γραφής έχει άμεση επίδραση στην ίδια την γλώσσα. Για παράδειγμα όταν στην Κινεζική αντιστοιχεί ένα μόνο σύμβολο σε πολλές έννοιες (π.χ. «σι» μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε από τις ακόλουθες λέξεις «γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ.»), αυτό έχει ως συνέπεια να επηρεάζεται και ο προφορικός λόγος. Μια γλώσσα για να θεωρείται σημαντική θα πρέπει να χαρακτηρίζεται εκτός των άλλων και από ακριβολογία. Δεν μπορεί να αφήνει χώρο για παρερμηνείες, ούτε και να παραπέμπει αυτόν που τη χρησιμοποιεί στα συμφραζόμενα μιάς λέξης για να καταλάβει το νόημά της.

Έχοντας λοιπόν υπόψιν όλα αυτά, μπορούμε αμέσως να διαπιστώσουμε ότι μια γλώσσα σαν την παραδοσιακή Κινεζική, είναι σαφώς μικρότερης γλωσσικής αξίας από τις υπόλοιπες γλώσσες του πολιτισμένου κόσμου. Ιδιαίτερα η έλλειψη της πρακτικότητάς της έχει γίνει φανερή και στους ίδιους τους Κινέζους που την χρησιμοποιούν. Το ότι η κάθε λέξη είναι ένα ιδεόγραμμα, σημαίνει ότι υπάρχουν 50.000 ιδεογράμματα τα οποία είναι παντελώς αδύνατον να μάθει κανείς. Ακόμα και οι πιο επιφανείς Κινέζοι ακαδημαϊκοί δεν γνωρίζουν όλα τα ιδεογράμματα της γλώσσας τους. Αντίθετα μια γλώσσα σαν την δική μας μπορεί να αποτυπώσει κάθε πιθανή λέξη χρησιμοποιώντας συνδυασμούς μόλις 24 συμβόλων. Επιπλέον η γλώσσα αυτή καταντάει ένα εξοντωτικό τέστ μνήμης, αντί σαν τις Ευρωπαϊκές να είναι ένα εργαλείο που να ακονίζει το μυαλό.

Τέλος αξίζει να αναφέρουμε ότι μόνο η Ελληνική γλώσσα έχει περάσει και από τα τρία αυτά στάδια στην μακραίωνη πορεία της. Αυτό το γεγονός από μόνο του λέει πολλά. Και αυτό διότι αναγκάστηκε να εξελιχθεί από μόνη της, χωρίς βοήθεια από κάποια άλλη γλώσσα, αφού δεν υπήρχε ισάξια ή ανώτερη γλώσσα από την οποία να μπορεί να δανειστεί στοιχεία.


ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Στην παρούσα μελέτη, έχουν αναφερθεί σχόλια για την γλώσσα μας κυρίως (για ευνόητους λόγους) ξένων συγγραφέων. Είναι κρίμα που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σχόλια από ένα σωρό Έλληνες συγγραφείς καθώς αμέσως το κείμενο θα χαρακτηριστεί ρατσιστικό, φασιστικό, ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει κάποια στιγμή αυτή η ξενομανία να σταματήσει. Αν πεί κάτι πρώτα Έλληνας δεν του δίνουμε σημασία, ενώ αν πεί το ίδιο ακριβώς πράγμα ξένος τότε αλλάζει το πράγμα και ναί, να το πάρουμε στα σοβαρά. Τέλος, αν κάποιος επιθυμεί να αντικρούσει ή να υποβαθμίσει την μελέτη αυτή, τότε να ξέρει πως θα πρέπει πρώτα να το κάνει για τον Γκαίτε, τον Βολταίρο και ένα σωρό παγκοσμίως αναγνωρισμένα πνεύματα (Παράρτημα Α). Αναρωτηθείτε το εξής: Εκείνοι τι λόγο έχουν για να εκθειάσουν την δική μας γλώσσα;


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α
ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ
Στο έργο «Σύντομη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσημου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται με σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει:

«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα.»

Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολταίρος είχε πεί «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»

Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»

Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»

Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πεί «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»

Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832)
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.»

Διάλογος του Γκαίτε με τους μαθητές του:
-Δάσκαλε τι να διαβάσουμε για να γίνουμε σοφοί όπως εσύ;
-Τους Έλληνες κλασικούς.
-Και όταν τελειώσουμε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαβάσουμε;
-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.

Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώμης, 106-43 π.Χ.)
«Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»

Χάμφρεϋ Κίττο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, 1968)
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριβής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»

Ιρίνα Κοβάλεβα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Λομονόσωφ, 1995)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τα άστρα.»

R. H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιου του Λονδίνου)
«Φυσικά δεν είναι μόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευματική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόμα και σήμερα επιστρέφουμε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονομιά για να βρούμε ερεθίσματα και ενθάρρυνση.»

Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιμένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»

«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.»
«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»

Ερρίκος Σλήμαν (Διάσημος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890)
«Επιθυμούσα πάντα με πάθος να μάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοβόμουν πως η βαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα με απορροφούσε τόσο πολύ που θα με απομάκρυνε από τις άλλες μου δραστηριότητες.» (Ο Σλήμαν μίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το το να μελετάει τα 2 έπη του Ομήρου).

Γεώργιος Μπερνάρ Σώ (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950)
«Αν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σε ένα σπίτι δίχως φώς.»

Τζέιμς Τζόυς (Διάσημος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941)
«Σχεδόν φοβάμαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η ομορφιά.»

Ίμπν Χαλντούν (Ο μεγαλύτερος Άραβας ιστορικός)
«Που είναι η γραμματεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονομήσει την γραμματεία των Ελλήνων μόνον.»

Will Durant (Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia)
«Το αλφάβητόν μας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύμης και της Ρώμης. Η Γλώσσα μας βρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήμη μας εσφυρηλάτησε μιάν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξης και η διαίρεσης είς παραγράφους... είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι Ελληνικα – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνησις, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»

Ζακλίν Ντε Ρομιγύ (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφεύς)
«Η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πώ ότι είναι οικουμενική.»
«Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μας βοηθάει πρώτα από όλα να καταλάβουμε την δική μας γλώσσα.»

Μπρούνο Σνέλ (Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστημίου του Αμβούργου)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.»

Φρανγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας πρός διάδοσιν του πολιτισμού)
«Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.»

Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης)
«Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι μιάς και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»

Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε μαθήματα αρχαίων Ελληνικών πρός το αναγνωστικό κοινό, για δημοσίευση στην εφημερίδα «Daily Telegraph»)
Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σημείο, ώστε με αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δημοκρατία και οι απαρχές του σύμπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι μιά θαυμάσια και εξαιρετική γλώσσα.»

Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Ομηρικών κειμένων στο πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ)
«Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε μαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις μιά δόξα, δηλαδή μιά γνώμη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόμη και αν το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ανθρώπους νομοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύμα των αρχαίων κειμένων και η γλώσσα σε μαθαίνουν να είσαι αφεντικό.»

Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης)
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μιά σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»

Max Von Laye (Βραβείον Νόμπελ Φυσικής)
«Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών.»

E, Norden (Μεγάλος Γερμανός φιλόλογος)
«Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαμορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραμματική.»

Martin Heidegger (Γερμανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισμού του 20ου αιώνος)
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, μέσα από τα οποία προβάλλουν οι πνευματικές δυνάμεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάμα η πιό πνευματώδης από όλες τις γλώσσες του κόσμου.»

David Crystal (Γνωστός Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική)
«Είναι εκπληκτικό να βλέπεις πόσο στηριζόμαστε ακόμη στην Ελληνική, για να μιλήσουμε για οντότητες και γεγονότα που βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.»

Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραμμική γραφή Β’)
«Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήτο και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»
R.H. Robins (Γλωσσολόγος και συγγραφεύς)
«Ο Ελληνικός θρίαμβος στον πνευματικό πολιτισμό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τομείς [...]. Τα επιτεύγματά τους στον τομέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραμματικής και στην γραμματική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να μελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εμπνέουν την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό μας.»

Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.)
«Η Ελληνική γλώσσα για μένα είναι σαν κοσμογονία. Δεν είναι απλώς μιά γλώσσα...»

Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός)
«Οφείλουμε να διακηρύξουμε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσμο μία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί με την κλασσική Ελληνική.»

D’Eichtal (Γάλλος συγγραφεύς)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι μία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις μιάς γλώσσης διεθνούς... εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισμού... η οποία όχι μόνον δεν υπήρξε ξένη πρός ουδεμία από τις μεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράμματα, στις τέχνες, στις επιστήμες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – πρός ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η μήτρα... Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάμεσα σε όλες τις άλλες...»

Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του μέχρι το 1997)
«Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατομμύρια δολλάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούμε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων μας και η επαφή με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας.»

Ζακ Λάνγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας)
«Θα ήθελα να δώ να διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά, με τον ίδιο ζήλο που επιδεικνύουμε εμείς, και στα Ελληνικά σχολεία.»(Η μαγεία της Ελληνικής γλώσσας , Αλέξανδρος Αγγελής,Αντίβαρο, Δεκέμβριος 2007)


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β
ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ
Νίκος Γκάτσος
«Πολύ δεν θέλει ο Έλληνας
Να χάσει την λαλιά του
Και να γίνει μισέλληνας
Από την αμυαλιά του.»

Γιώργος Σεφέρης
«Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας
Πάνω σε καταστρώματα καταλυμένων καραβιών
Μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες;»


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Γ
ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (29/05/2004)
«Aρχαία Eλληνικά κατά δυσλεξίας»
Tης Aλεξανδρας Kασσιμη
H εκμάθηση της Aρχαίας Eλληνικής, εκτός από μέσο διατήρησης της γλωσσικής παράδοσης, αποτελεί όπλο κατά της δυσλεξίας και άλλων μαθησιακών δυσκολιών, φαινόμενα που κάνουν έντονα την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα συμπεράσματα τριετούς έρευνας του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου και του Iνστιτούτου Διαγνωστικής Ψυχολογίας. Tα παιδιά που διδάσκονται μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών αποκτούν σημαντικό πλεονέκτημα, έναντι αυτών που δεν παρακολουθούν, στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων και εικόνων καθώς και στη δοκιμασία συναρμολόγησης αντικειμένων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας.
«Mαθαίναμε περισσότερα γράμματα όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο» λέει στην «K» ο 67χρονος Γιώργος Kαραντινός, συνταξιούχος μαθηματικός, ο οποίος εξομολογείται ότι «μέχρι σήμερα εξακολουθώ να χρησιμοποιώ όλους τους τόνους και τα πνεύματα σε όλα μου τα χειρόγραφα». Παράλληλα παραδέχτηκε ότι «όταν τα παιδιά μου έπρεπε να μάθουν τη χρήση τόνων και πνευμάτων στη γλώσσα, δυσκολεύτηκαν αρκετά, ενώ εμένα μου φαινόταν περίεργη η υπερπροσπάθεια που κατέβαλλαν για να μάθουν Aρχαία Eλληνικά». Oι σημερινοί μαθητές έρχονται σε επαφή με την Aρχαία Eλληνική γλώσσα στην πρώτη τάξη του γυμνασίου όπου κάνουν και την πρώτη τους γνωριμία με την... ψιλή, τη δασεία και την περισπωμένη. «Θα ξέραμε καλύτερα την αρχαία γλώσσα αν την μαθαίναμε από μικρότερη ηλικία, ενώ θα αποκτούσαμε καλύτερη αίσθηση της σύγχρονης γλώσσας και της ορθογραφίας» εκτιμά ο 17χρονος Γιώργος Δημητρίου, μαθητής B΄ Λυκείου, ο οποίος θέλει να σπουδάσει Φυσική. Kαι ο δύο κάνουν λόγο για την ευκολία με την οποία μαθαίνει ένα άτομο το πολυτονικό σύστημα σε νεαρή ηλικία, ενώ η έρευνα του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου προσθέτει ένα ακόμη στοιχείο. H εκμάθηση της ιστορικής ορθογραφίας, όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα της μελέτης, συμβάλλει στη βελτίωση της ψυχοεκπαιδευτικής ανάπτυξης του παιδιού σε καίριους τομείς, όπως είναι οι αντιληπτικές και οπτικές ικανότητες, λειτουργίες που συνδέονται άμεσα με την εμφάνιση της δυσλεξίας. H έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 50 (αγόρια και κορίτσια) παιδιά ηλικίας 6 έως 9 ετών, τα οποία φοιτούσαν σε δημόσια σχολεία της Aττικής και ανήκαν σε οικογένειες με κοινό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο, ενώ παρακολουθούσαν παρόμοιες εξωσχολικές δραστηριότητες. Oι δύο ομάδες ήταν απόλυτα «συμβατές» μεταξύ τους, με μοναδική διαφορά ότι η μία παρακολουθούσε δύο ώρες εβδομαδιαίως μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών. Tα παιδιά αξιολογήθηκαν πριν από την έναρξη του σχολικού έτους και μετά την ολοκλήρωσή του, και τα αποτελέσματα ήταν τα προαναφερόμενα.
Aξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι μετά την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος, που δεν συνοδεύτηκε από καμία απολύτως επιστημονική μελέτη, καταγράφηκε μεγάλη αύξηση κρουσμάτων μαθησιακών διαταραχών.
Hμερομηνία : 28-10-2005
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1752976_28/10/2005_161700


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Δ
ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ» (14/08/2004)
«Ο Όμηρος κάνει καλό στην... καρδιά»
Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η απαγγελία της Οδύσσειας
και της Ιλιάδας συγχρονίζει αναπνοή και παλμούς
«Ο Όμηρος κάνει καλό στην καρδιά», ισχυρίζονται Ευρωπαίοι επιστήμονες, παραπέμποντας στην αφηγηματική τεχνική του μεγάλου αρχαίου επικού και στις επιδράσεις που μπορεί να έχουν τα έργα του όχι μόνο στην νόηση αλλά και στην ομαλή λειτουργία του ανθρώπινου σώματος. Σε έρευνα που δημοσιεύει το «American Journal of Physiology» υποστηρίζεται ότι ο ξεχωριστός ρυθμός, ο λεγόμενος δακτυλικός εξάμετρος, το αρχαιότερο μέτρο ποίησης με το οποίο ο Όμηρος επέλεξε να γράψει τα έπη της «Οδύσσειας» και της «Ιλιάδας», επιδρά θετικά στον συγχρονισμό της αναπνοής και των παλμών της καρδιάς όταν κάποιος τα απαγγέλλει.
Αργές ανάσες
Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, με την απαγγελία στίχων υπό αυτήν την μορφή μπορούν να επιτευχθούν αργές ανάσες που βοηθούν τόσο στην καρδιακή λειτουργία όσο και στην σωστή αναπνοή. Παρακολουθώντας συστηματικά τις αντιδράσεις του οργανισμού 20 ατόμων κατά την διάρκεια απαγγελίας στίχων από την Ομηρική «Οδύσσεια», ανακάλυψαν μια εκπληκτική επίδραση στον συγχρονισμό των αναπνοών και των καρδιακών παλμών. «Είναι προφανές ότι το εξάμετρο βοηθά τον ανθρώπινο οργανισμό να βρεί τον δικό του σωστό ρυθμό», υποστηρίζουν οι ερευνητές. Θεωρείται μια ανακάλυψη ιδιαίτερα σημαντική, τόσο για την κατανόηση των μηχανισμών που βοηθούν στην λειτουργία της καρδιάς και της αναπνοής όσο και για την θεραπεία καρδιακών παθήσεων.
Σωστός τονισμός
Όπως έχει αποδειχθεί, επιδρούν θετικά κυρίως στο κυκλοφορικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού, καθώς όταν κάποιος τα απαγγέλλει με τον σωστό τρόπο η αναπνοή του περιορίζεται σε έξι εισπνοές το λεπτό, κάτι που βοηθά την καρδιά να λειτουργεί αποτελεσματικά. Άλλες έρευνες έχουν αποδείξει ότι η απαγγελία τους μειώνει την πίεση και ευνοεί την αποτελεσματική λειτουργία των πνευμόνων. Όσο για τα Ομηρικά έπη, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι δεν είναι ανάγκη να διαβάσει κανείς και τους 12.000 στίχους της «Οδύσσειας», αρκεί να απαγγείλει λίγες στροφές περπατώντας και ακολουθώντας τον τονισμό των συλλαβών.
Hμερομηνία : 28-10-2005
http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1752976_28/10/2005_161700


ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ε
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ
«Λένε ότι στην περιοχή από την οποία πέρασε ο Αλέξανδρος, ανάμεσα στους ποταμούς Ινδό και Κωφήνα, υπήρχε μία πόλη που λεγόταν Νύσα. Την είχε χτίσει ο Διόνυσος όταν εκστράτευσε εναντίον των Ινδών.» βιβλίο Ε σελ 27
«Βασιλιά, οι Νυσίοι σε παρακαλούν να σεβαστείς τον Διόνυσο και να τους αφήσεις ελεύθερους και ανεξάρτητους. Όταν ο Διόνυσος υποδούλωσε τους Ινδούς και στράφηκε πίσω προς την Ελληνική θάλασσα, έχτισε, αφήνοντας εδώ τους απόμαχους στρατιώτες του που συμμετείχαν στην λατρεία του, αυτήν την πόλη για να θυμίζει την περιπλάνησή του και την νίκη του. Έτσι και εσύ ο ίδιος έχτισες την Αλεξάνδρεια στον Καύκασο και την άλλην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο, καθώς μάλιστα έχεις ήδη χτίσει πολλές πόλεις και προτίθεσαι να χτίσεις κι άλλες, έχεις δείξει μεγαλύτερη δραστηριότητα από τον Διόνυσο. Ο Διόνυσος έδωσε στην πόλη μας το όνομα της τροφού του, της Νύσας, και ονόμασε ολόκληρη την περιοχή Νυσαία. Το βουνό που βρίσκεται κοντά στην πόλη, ο Διόνυσος το ονόμασε Μηρό, διότι κατά την παράδοση ο ίδιος κυοφορήθηκε στον μηρό του Δία. Από τότε η πόλη μας είναι ελεύθερη, εμείς οι ίδιοι ανεξάρτητοι και τα πολιτικά μας ήθη ήρεμα. Και σου έχω και άλλη μία απόδειξη ότι ο Διόνυσος έχτισε την πόλη μας, από όλη την Ινδία μόνο σε εμάς φυτρώνει κισσός.» (Ο κισσός ήταν το ιερό φυτό του Διονύσου) βιβλίο Ε σελ 29
«Ανέβηκε στο βουνό που λεγόταν Μηρός με τους εταίρους ιππείς και το άγημα του πεζικού και το βρήκε κατάφυτο από κισσό [...] Οι Μακεδόνες αντίκρυσαν με βαθιά ευχαρίστηση τον κισσό διότι είχαν καιρό να δούνε (δεν υπάρχει στην Ινδία κισσός, όπως δεν υπάρχουν και αμπέλια).» βιβλίο Ε σελ 29
«Οι Νυσσαίοι όμως δεν είναι Ινδοί. Ίσως να είναι απόγονοι των Ελλήνων εκείνων που ακολούθησαν τον Διόνυσο στην εκστρατεία του στην Ινδία και δεν μπορούσαν πια να πολεμήσουν.» Ινδική σελ 113
«...το ότι οι Ινδοί πηγαίνουν στην μάχη κάτω από τον ήχο τυμπάνων και κυμβάλων, και η εσθήτα τους είναι κατάστικτη, όπως των βάκχων του Διονύσου.» Iνδική σελ 123

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ





ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ : ΑΣ ΞΥΠΝΑΜΕ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ..






Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και τονωτικό για το ηθικό μας, αλλά και για να αναλογιστούμε ίσως οτι είναι εξαιρετικά σημαντικό, όποια θέση κι αν κατέχουμε, να αγαπάμε και να καλλιεργούμε αυτή τη γλώσσα στην οποία ίσως και να χρωστάμε όλη μας την ύπαρξη.

Προς το τέλος είναι που αποκτά ενδιαφέρον...


Hellenic Quest λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας..

Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει
καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο
άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει.

Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του
παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.

Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα
στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή
σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.

Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών
ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές
ικανότητες.

Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή
τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως ..

Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της
Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του
προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι
καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.

Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας
μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300..000 τεχνικούς
όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας.. Στον Ίμυκο
ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο
συνεχίζεται..

Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα
εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής
απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ'
αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .

Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι
θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής.
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων
πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται
ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις
χαρακτήρισαν σημειολογικές .

Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη,
και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα,
κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η
γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο)
εννοείται με το αμ (σημαίνον).

Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις
έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές,
σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που
την χρησιμοποιούν.

ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ,
γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο
αρθρώνων λόγο).

Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις
άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων
αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε
τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες
γλώσσες..

Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική
γεωμετρική τους απεικόνιση.

< BR>
Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη
=.....LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ......, κυκλο....,
ΦΩΝΟ....., ΜΑΚΡΟ....., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ....., ΓΡΑΦΟ..., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ...,
ΣΥΜ......, κ.λπ..

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή
ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες
επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες.

Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές
εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί
να προχωρήσει.

Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η
Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για
Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για
χρώματα.

ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΤΟΥΣ!!!

Υποχρεωτικό μάθημα θα είναι τα αρχαία Ελληνικά σε δεκατρία δημοτικά σχολεία στην Οξφόρδη. Οι υπεύθυνοι εκπαίδευσης των σχολείων αποφάσισαν να εντάξουν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της επόμενης χρονιάς το μάθημα των αρχαίων Ελληνικών γιατί πιστεύουν ότι...

έτσι οι μαθητές θα βελτιώσουν τα Αγγλικά τους!!! Πιστεύεται ότι η εισαγωγή των ελληνικών στα σχολεία μπορεί να έχει θετική επίδραση στην κατανόηση της αγγλικής γλώσσας. Πολλές από τις αγγλικές λέξεις έχουν ρίζες ελληνικές δηλώνει η καθηγήτρια λατινικών Λόρνα Ρόμπινσον, ένθερμη υποστηρικτής της αρχαίας ελληνικής γλωσσάς. Όπως δήλωσε στους Τάιμς η αρχαία ελληνική γλώσσα "Θα παρέχει τη βάση για να κατανοήσουν οι μικροί μαθητές την πολυπλοκότητα της αγγλικής γραμματικής".

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ: Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΜΑΣ
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
«Η Αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι σήμερον η καλλίτερη κληρονομιά που διαθέτει ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική, όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς, πράγμα που προφανώς δεν θέλουν να το ακούνε οι σωβινισταί , ιδιαιτέρως εάν ανήκουν σε μεγάλα έθνη» λέγει ο Federico Sagredo. Κατά τον Χάιζενμπεργκ η ανάγκη να γνωρίζει κανείς καλά ελληνικά, παρουσιάζεται εκ νέου σήμερον πιο πολύ από ποτέ. Γιατί; Διότι δεν είναι ίσες όλες οι γλώσσες, ούτε σημαίνουν το αυτό . Αυτήν την παραδοχή της ισότητος την ακούμε πάντοτε-και ιδίως την εποχή μας, της μαζοποίησης και πολτοποίησης των πολιτισμών-από το στόμα μέτριων ατόμων, όπως ακριβώς ακούγεται επίσης η παραδοχή της ισότητος ανάμεσα στους ανθρώπους πάντοτε από το στόμα αυτών που αξίζουν λιγώτερο.
Είναι ίσοι λοιπόν οι γίγαντες του πνεύματος Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Ξενοφάνης, Ζήνων κ.α-για ν’ αναφέρουμε μόνον ελαχίστους-με τους σημερινούς πνευματικούς νάνους ; Ποίος από μας ξέρει ότι : «βάσει των θεωριών αι οποίαι περιέχονται εις τας «Απορίας» του Ζήνωνος, εγεννήθη η καθαρή θεωρία της Σχετικότητος του αιώνα μας;» ή ότι «ο Ξενοφάνης εισάγει την ηθική ιδέα στην έρευνα;» Αυτός επίσης διετύπωσε το αξίωμα ότι «όλα τα πράγματα είναι ένα-ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ-και αυτό το Ένα είναι ο Θεός» Αλλά και ο μαθητής του Παρμενίδης προσθέτει ότι : «Εις όλον τον ουρανόν αποβλέψας, το Εν είναι φησι τον Θεόν» Και συνεχίζει «ο Θεός δεν μοιάζει σε κανέναν θνητό ούτε στο σώμα, ούτε και στην σκέψι» Αλλά και ο Ξενοφάνης λέγει ότι «ο Θεός δεν κινείται , δεν αλλάζει θέσι, παρά μόνον με την Σκέψι του χωρίς καμμιά εργασία πραγματοποιεί όλα όσα είναι η ζωή μέσα στον κόσμο» (Είς Θεός, εν τε θεοίσι και ανθρώποισι… αεί δ’ εν ταυτώ μίμνει κινούμενος ουδέν…ούλος ορά , ούλος νοεί , ούλος ακούει..) Τότε γιατί ψεύδονται ότι εφευρέτες του μονοθεϊσμού είναι οι Εβραίοι; Ποίος είναι ειδωλολάτρης εμείς ή αυτοί;
Ο Εμπεδοκλής πίστευε ότι «όλα τα πράγματα διακατέχονται από δύο δυνάμεις, την «φιλότητα» και το «νείκο»( αγάπη και μίσος) Αυτό μας μεταφέρει στις σύγχρονες κοσμολογικές ιδέες οι οποίες ομιλούν για έναν κόσμο που βρίσκεται σε διαστολή(νείκος) και συστολή(φιλότης) [Ακόμη και το λεξιλόγιο των σημερινών επιστημόνων φανερώνει παιδισμό της επιστήμης, λ. χ το BIG BANG]
Ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ ομολογεί ότι «οφείλει την ανάπτυξη των δικών του ιδεών στον Τίμαιο του Πλάτωνος» Όσον αφορά στις θεωρίες του Δημοκρίτου και Λευκίππου χαρακτηρίζονται ως «τελείως σύγχρονες και παραδεκτές και σήμερον, ώστε να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι σύγχρονοι βασίζονται σ’ αυτές» Στην εποχή της υπερκατανάλωσης και της υπερβολής δύο μόνον λέξεις θα αρκούσαν για την σωτηρία του κόσμου . Το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ του Πρωταγόρα.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός έχει δύο κορυφές: Η μία είναι οι Ίωνες φυσικοί φιλοσόφοι(Ελεατική Σχολή) που ερεύνησαν το Σύμπαν και η άλλη οι Πλατωνικοί (Πλατωνική Σχολή) που ασχολείται με την αθανασία της ψυχής. Η Πλατωνική θεωρία είναι τόσο συνδεδεμένη με την αθανασία της ψυχής, ώστε οι Χριστιανοί αργότερα την εδέχθησαν απ’ αυτόν, αφού οι Εβραίοι το μόνο που γνώριζαν είναι η αθανασία του σώματος. Το μεμπτόν είναι: 1/Γιατί αρνούνται να το παραδεχθούν ; 2/ Γιατί προσκολλήθηκαν στην αντιεπιστημονική και ψυχοφθόρα Βίβλο ;
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com



ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)

Ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε οραματισθεί μια ευνομούμενη και δημοκρατική Ελλάδα κατά τα πρότυπα της Δυτικής Ευρώπης. Και θα το είχε επιτύχει αν η Μεγάλη Βρετανία δεν οδηγούσε το δολοφονικό χέρι των Μαυρομιχαλαίων στις 27/09/1831 να τον σκοτώσουν στο Ναύπλιο πριν ολοκληρώσει το εθνικό του έργο. Για να γίνει η χώρα ευνομούμενη Πολιτεία έχει ανάγκη στερεών θεσμών , ήτοι:
1. Ενίσχυση Θεσμών Ελέγχου για την χρηστή διαχείριση του Δημοσίου Χρήματος-Σταμάτημα κλοπής και διαπλοκής-Ελεγκτικοί μηχανισμοί για την καλή διαχείριση του ιδιωτικού χρήματος(Ελεγκτικό Συνέδριο, Εισαγγελείς, λαϊκοί φορείς ελέγχου Χρηματιστηρίων, Τράπεζών, Ασφαλειών, ανωνύμων εταιρειών )
2. Ενίσχυση της Δημοκρατίας-Έλεγχος εφαρμογής των Νόμων της Πολιτείας (Βουλευτές, πολιτικά κόμματα και αξιωματούχοι της Εκτελεστικής και Δικαστικής Εξουσίας να δώσουν το παράδειγμα για να ακολουθήσει και ο λαός. Στην Ελλάδα λείπει ένας και μοναδικός Νόμος¨: Αυτός για την εκτέλεση των υφισταμένων Νόμων. Δεν φθάνει μόνον η θέσπιση ωραίων νόμων, αλλά και η επίβλεψη για την καλή εφαρμογή τους. Αλλά όταν η Διοίκηση αυθαιρετεί ;)
3. Κατάργηση της Βουλευτικής Σύνταξης-Προνομίων των Βουλευτών και της Βουλευτικής Ασυλίας, καθόσον το βουλευτικό αξίωμα δεν είναι επάγγελμα, αλλά τιμητική προσφορά υπηρεσιών προς το έθνος. (αφορολόγητα αυτοκίνητα-προνόμια που αντιβαίνουν προς το Σύνταγμα που θέλει όλους τους Έλληνες Πολίτες να είναι ίσοι έναντι του Νόμου, τα προνόμια και η ασυλία να περιορισθούν μόνον στα θέματα που άπτονται της ηθικής ελευθερίας του Βουλευτού και της καλής λειτουργίας του πολιτεύματος. κ. α)
4. Να σπάσει ο φαύλος κύκλος της διαπλοκής, όπου η Νομοθετική και Εκτελεστική Εξουσία είναι εξηρτημένες από την Ολιγαρχία του Πλούτου και η τελευταία από τις πρώτες για την εξυπηρέτηση των άνομων σκοπών της σε βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων.
5. Ελληνοποίηση και Ευρωπαϊκός προσανατολισμός των Ενόπλων Δυνάμεων(Ε.Δ)- Βαθμιαία απεξάρτηση των από το ΝΑΤΟ και ΗΠΑ. Τούτο θα επιτευχθεί δια της συμμετοχής στα Ευρωπαϊκά Προγράμματα και συμπαραγωγής από την Ελληνική Πολεμική Βιομηχανία μέρους του εξοπλισμού των Ε.Δ.
6. Καθιέρωση του θεσμού της Παλλαϊκής Άμυνας-Ασφάλειας προκειμένου να αναπληρωθεί το κενόν της υστερήσεως σε προσωπικό για την στελέχωση των Ε.Δ. Η διάλυση των Α!, Β! και Γ! Σωμάτων Στρατού, χωρίς να εκλείψουν οι απειλές στα βόρεια σύνορα μας (εισβολή Αλβανών ατάκτων κλπ) ενδέχεται να προκαλέσει κινδύνους στο μέλλον(Ο θεσμός αυτός δοκιμάσθηκε τόσον στην Σερβία- που δεν τόλμησε το ΝΑΤΟ να εισβάλει με δυνάμεις πεζικού- και τώρα στο Ιράκ που οι ΗΠΑ επειδή αψήφησαν τον παράγοντα της Παλλακής Άμυνας τώρα πληρώνουν τούτο ακριβά σε αίμα και χρήμα)
7. Σήμερα που ο βαθμός ανεξαρτησίας μας έχει περιορισθεί αισθητά λόγω συμμετοχής μας στην Ε. Ε και ΝΑΤΟ , χρειαζόμαστε ικανές και χρηστές δημοκρατικές κυβερνήσεις, στην διαχείριση της εξουσίας για να μπορέσει ο τόπος να συναγωνισθεί τις λοιπές χώρες της Ευρώπης. Με την σημερινή αναποτελεσματική, αλαζονική, ιδιοτελή, αδιαφανή, και διεφθαρμένη κρατική μηχανή και τις εξ ίσου ανίκανες και φαύλες ηγεσίες( και των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας) , η έξοδος της χώρας από το τέλμα είναι αμφίβολη έως και αδύνατη. Συμπερασματικά η κρίση στον τόπο μας οφείλεται στην υποχώρηση της δημοκρατίας - λαϊκής κυριαρχίας και στην υποκατάσταση της από τα ξένα (Υπερατλαντικά και Ευρωπαϊκά) κέντρα εξουσίας)(08/12/03)
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

Η Ελληνική Γλώσσα τροφός όλων των γλωσσών
της Αναστασίας Γονέου









Κώστας Δουρίδας
Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι



Η Ομηρική (Ελληνική) γλώσσα που αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών, δεν υπήρξε αρχή μιας εποχής στη γλωσσική ιστορία , αλλά το μόνο ακέραιο μνημείο μιας μακράς, προγενέστερης περιόδου κατά την οποία συντέθηκε, για να «ονοματίσει» τα επιτεύγματα και τις γνωστικές κατακτήσεις του μεγάλου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού της «Χρυσής Εποχής». Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού. Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι «εξόδευσαν», για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την «βαπτίσουν» με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη. Γι’ αυτό οι σκοταδιστές κάνουν το παν να την εξαφανίσουν. Περιττόν να πούμε ότι ό λες οι Ευρωπαικές γλώσσες είναι ιδιώματα της Ελληνικής Γλώσσης. Οποια λέξη κι' αν εξετάσετε θα δείτε ότι η ρίζα της προέρχεται απο κάποια Ομηρική λέξη ή είναι παράφραση ταύτης.
love, λατινικό:love εκ του ''λάFω'' το διγαμμα F που είναι κανονικα το εκτο γραμμα του Ελληνικού αλφαβήτου γινεται αυ σημαίνει ''θέλω πολύ''
no, λατινικο:non,ne εκ του εκ του νη:αρνητικόν μόριον ''νέ τρώει, νέ πίνει'', νηπενθής=απενθής, νηνεμία=έλλειψις ανέμου
money, λατινικο:moneta εκ του μονία=μόνη επωνυμια της θεας Ηρας :''Ηρα μονία'', στο προαύλιο του ναου της στην Ρώμη βρισκόταν το νομισματοκοπείο, Τα νομισματα εφεραν την παρασταση της, (monetae)
I εκ του εγώ ή ίω στην Βοιωτική διάλεκτο
yes εκ του γέ=βεβαίως kiss me εκ του κύσον με= φιλησε με, λογια του Οδυσσεα στην Πηνελόπη.
move εκ του Ομηρικού αμείβου=κουνήσου!!!!!!
After εκ του Ομηρικου αυτάρ=μετά, ο Ομηρος μας λέγει''θα σας διηγηθω τι εγινε αυτάρ''
me εκ του :με
matrix εκ του:μητρα
model εκ του:μήδος=σχέδιο
disaster εκ του:δυσοίωνος+αστήρ!!!!!
Humor εκ του χυμόρ=χυμός (Στην διάλεκτο των Ευβοέων οπως αναφερεται και στον Κρατυλο του Πλάτωνοςτο τελικό σ προφερεται ως ρ. Π.χ.σκληρότηρ αντί σκληρότης)
Colonie εκ του κολώνεια =αποικιακη πόλις
Karat εκ του κεράτιον, μικρόν κέρας χρησιμεύον εις στάθμισιν βάρους
ιs εκ του είς
Heart,core εκ τού κέαρ=καρδιά
Pause εκ του παύση
exit εκ του έξιτε=εξέλθετε
exist λατινικά ex+sisto εκ του έξ+ίστημι=εξέχω, προέχω
serpent λατινικά:serpo έκ του έρπω, ερπετόν, ή δασεία προφέρεται ως σ:σερπετό, αντιδάνειον σερπαντίνα.
simple εκ του απλούς(δασύνεται)
Sponsor εκ του σπένδω=προσφέρω σπονδή.
care εκ του καρέζω.
day δία έλεγαν οι Κρήτες τήν ημέρα, ευδιάθετος=βρίσκεται σε καλή μέρα
medicine λατινικά:medeor εκ του μέδομαι,μήδομαι=σκέπτομαι πράττω επιδεξίως, μέδω=φροντίζω, μεδέων=προστάτης
restoration λατινικα:restauro εκ του ρά+ίστημι, οπου το ρά δεικνύει συνάρτησιν,ακολουθίαν, επίτασιν π.χ. ρά-θυμος, καί ίστημι=στήνομαι
restaurant εκ του ρά+ίσταμαι=έφαγα καί στηλώθηκα
resistance εκ του ρά + ίστημι
illusion εκ του λίζει=παίζει
flower λατινικά flos εκ του φλόος
brother λατινικα frater εκ του φράτωρ
space εκ του σπίζω =εκτείνω διαρκώς
marmelade λατινικα melimelum εκ του μελίμηλον =κυδωνι
menace εκ του μήνις
mentor εκ του μέντωρ
mother εκ του μάτηρ, μήτηρ
father εκ του πάτερ,πατήρ
maturity λατινικά:maturus εκ τού μαδαρός=υγρός
mow εκ του αμάω=θεριζω
moke εκ τού μώκος=αυτός που χλευάζει
Frapper μέσω του φραγκικού hrappan εκ του (F)ραπίζω =κτυπώ (F=το αρχαίο Ελληνικό δίγαμμα)
GLAMOYR λατινικο:GRAMOYR εκ του γραμμαριο!!! Η εξήγηση απλη.Οι ανθρωποι της τοτε εποχης εβλεπαν τους διάφορους μαγους και γόητες να παρασκευαζουν τις συνταγές τους με συστατικα μετρημενα σε γραμμαρια, και επειδη η ολη διαδικασια και η παρουσια αυτων των ατομων ηταν γοητευτικη και με κυρος το GRAMOYR-GLAMOYR πηρε την εννοια που του αποδίδουμε σημερα.
turbo εκ του τύρβη=κυκλικη ταραχώδης κινηση
night εκ του....νυχτα τι αλλo
transfer εκ του:τρύω(διαπερνώ)+φέρω, για παραδειγμα transatlantic=διαπερνω τον Ατλαντικο
eyes εκ του:φάεα=ματια
sex εκ του:έξiς, η λέξη δασύνεται και η δασεια κανονικα πρεπει να προφερεται μονο που εχουμε ξεχάσει το πως..... στην Αγγλικη διάλεκτο και για την συγκεκριμενη λέξη προφέρεται ως σιγμα. Σε άλλο παραδειγμα τo ύδωρ που επισης δασύνεται και με αλλαγη του δ σε τ εχουμε το βαρβαρικο water.............
maximum λατινικα:maximum εκ του μέγιστος
minor λατινικα:minor εκ του μινύς =μικρός. Προσεξτε τωρα το καταπληκτικό, στα επισημα γεύματα ειχαν το μινύθες γραμμάτιον ενα μικρο κειμενο δηλαδη στο οποίο αναγραφόταν τι περιελαμβανε το γεύμα. Απο εδω οι λοιποί βάρβαροι οταν σταματησαν να τρωνε ο ενας τον αλλο πηραν το ......MENU
mayonnaise εκ της πόλεως Mayon, Η πολις αυτη ελαβε το όνομά της εκ του Μάχωνος, αδελφού του Αννιβα, ο οποιος ειχε το Ελληνικο όνομα Μάχων
mine εκ του Μινώαι =λιμενες ονομασθεντες εκ του γνωστου Μίνωος! Κρητων λιμενες, Μίνωαι καλούμεναι (Διοδ.Σικελ.Ε'84,2) οπου γινοταν εμπορεία μεταλλευματων
boss εκ του πόσσις =ο αφεντης του σπιτιού
lord εκ του λάρς, οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης......
bar λατινικα:barra εκ του μάρα =εργαλείον σιδηρουργού
bank λατινικα pango εκ του παγιώ, πήγνυμι οι τραπεζες πηραν την ονομασια τους απο τα πρωτα "τραπεζια" (παγκους) που στηνονταν στην αγορα.
banjo λατινικα: pandura εκ του πανδούρα =μουσικο οργανο
double εκ του:διπλούς
dolllar εκ του τάλλαρον=καλαθι το οποιο χρησιμοποιούταν ως μοναδα μετρησης στις ανταλλαγες, π.χ δωσε μου 5 τάλλαρα σταρι να σου δωσω 3 αλευρι. Σε μας εχει μεινει ως τάλληρο αλλα και ως το γνωστό μας τελλάρo!!!
amen λατινικα:amen, ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΑΜΗΝ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΕΒΡΑΙΚΟ ΕΙΝΑΙ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΟΥ ή μήν =ΑΛΗΘΩΣ, (ΙΛΙΑΔΑ ΟΜΗΡΟΥ Β291) , ημέν , Η 301. ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΟΥ ημέν ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ αμέ!!

ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΤΟΥΣ!!!

Υποχρεωτικό μάθημα θα είναι τα αρχαία Ελληνικά σε δεκατρία δημοτικά σχολεία στην Οξφόρδη. Οι υπεύθυνοι εκπαίδευσης των σχολείων αποφάσισαν να εντάξουν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της επόμενης χρονιάς το μάθημα των αρχαίων Ελληνικών γιατί πιστεύουν ότι...

έτσι οι μαθητές θα βελτιώσουν τα Αγγλικά τους!!! Πιστεύεται ότι η εισαγωγή των ελληνικών στα σχολεία μπορεί να έχει θετική επίδραση στην κατανόηση της αγγλικής γλώσσας. Πολλές από τις αγγλικές λέξεις έχουν ρίζες ελληνικές δηλώνει η καθηγήτρια λατινικών Λόρνα Ρόμπινσον, ένθερμη υποστηρικτής της αρχαίας ελληνικής γλωσσάς. Όπως δήλωσε στους Τάιμς η αρχαία ελληνική γλώσσα "Θα παρέχει τη βάση για να κατανοήσουν οι μικροί μαθητές την πολυπλοκότητα της αγγλικής γραμματικής".

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ: Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΜΑΣ
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
«Η Αρχαία Ελληνική γλώσσα είναι σήμερον η καλλίτερη κληρονομιά που διαθέτει ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική, όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς, πράγμα που προφανώς δεν θέλουν να το ακούνε οι σωβινισταί , ιδιαιτέρως εάν ανήκουν σε μεγάλα έθνη» λέγει ο Federico Sagredo. Κατά τον Χάιζενμπεργκ η ανάγκη να γνωρίζει κανείς καλά ελληνικά, παρουσιάζεται εκ νέου σήμερον πιο πολύ από ποτέ. Γιατί; Διότι δεν είναι ίσες όλες οι γλώσσες, ούτε σημαίνουν το αυτό . Αυτήν την παραδοχή της ισότητος την ακούμε πάντοτε-και ιδίως την εποχή μας, της μαζοποίησης και πολτοποίησης των πολιτισμών-από το στόμα μέτριων ατόμων, όπως ακριβώς ακούγεται επίσης η παραδοχή της ισότητος ανάμεσα στους ανθρώπους πάντοτε από το στόμα αυτών που αξίζουν λιγώτερο.
Είναι ίσοι λοιπόν οι γίγαντες του πνεύματος Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Ξενοφάνης, Ζήνων κ.α-για ν’ αναφέρουμε μόνον ελαχίστους-με τους σημερινούς πνευματικούς νάνους ; Ποίος από μας ξέρει ότι : «βάσει των θεωριών αι οποίαι περιέχονται εις τας «Απορίας» του Ζήνωνος, εγεννήθη η καθαρή θεωρία της Σχετικότητος του αιώνα μας;» ή ότι «ο Ξενοφάνης εισάγει την ηθική ιδέα στην έρευνα;» Αυτός επίσης διετύπωσε το αξίωμα ότι «όλα τα πράγματα είναι ένα-ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ-και αυτό το Ένα είναι ο Θεός» Αλλά και ο μαθητής του Παρμενίδης προσθέτει ότι : «Εις όλον τον ουρανόν αποβλέψας, το Εν είναι φησι τον Θεόν» Και συνεχίζει «ο Θεός δεν μοιάζει σε κανέναν θνητό ούτε στο σώμα, ούτε και στην σκέψι» Αλλά και ο Ξενοφάνης λέγει ότι «ο Θεός δεν κινείται , δεν αλλάζει θέσι, παρά μόνον με την Σκέψι του χωρίς καμμιά εργασία πραγματοποιεί όλα όσα είναι η ζωή μέσα στον κόσμο» (Είς Θεός, εν τε θεοίσι και ανθρώποισι… αεί δ’ εν ταυτώ μίμνει κινούμενος ουδέν…ούλος ορά , ούλος νοεί , ούλος ακούει..) Τότε γιατί ψεύδονται ότι εφευρέτες του μονοθεϊσμού είναι οι Εβραίοι; Ποίος είναι ειδωλολάτρης εμείς ή αυτοί;
Ο Εμπεδοκλής πίστευε ότι «όλα τα πράγματα διακατέχονται από δύο δυνάμεις, την «φιλότητα» και το «νείκο»( αγάπη και μίσος) Αυτό μας μεταφέρει στις σύγχρονες κοσμολογικές ιδέες οι οποίες ομιλούν για έναν κόσμο που βρίσκεται σε διαστολή(νείκος) και συστολή(φιλότης) [Ακόμη και το λεξιλόγιο των σημερινών επιστημόνων φανερώνει παιδισμό της επιστήμης, λ. χ το BIG BANG]
Ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ ομολογεί ότι «οφείλει την ανάπτυξη των δικών του ιδεών στον Τίμαιο του Πλάτωνος» Όσον αφορά στις θεωρίες του Δημοκρίτου και Λευκίππου χαρακτηρίζονται ως «τελείως σύγχρονες και παραδεκτές και σήμερον, ώστε να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι σύγχρονοι βασίζονται σ’ αυτές» Στην εποχή της υπερκατανάλωσης και της υπερβολής δύο μόνον λέξεις θα αρκούσαν για την σωτηρία του κόσμου . Το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ του Πρωταγόρα.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός έχει δύο κορυφές: Η μία είναι οι Ίωνες φυσικοί φιλοσόφοι(Ελεατική Σχολή) που ερεύνησαν το Σύμπαν και η άλλη οι Πλατωνικοί (Πλατωνική Σχολή) που ασχολείται με την αθανασία της ψυχής. Η Πλατωνική θεωρία είναι τόσο συνδεδεμένη με την αθανασία της ψυχής, ώστε οι Χριστιανοί αργότερα την εδέχθησαν απ’ αυτόν, αφού οι Εβραίοι το μόνο που γνώριζαν είναι η αθανασία του σώματος. Το μεμπτόν είναι: 1/Γιατί αρνούνται να το παραδεχθούν ; 2/ Γιατί προσκολλήθηκαν στην αντιεπιστημονική και ψυχοφθόρα Βίβλο ;
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com






ΗΜΕΡΙΔΑ 13-3-2010
Φ.Σ. «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΨΗΦΙΣΜΑ

Οι συμμετέχοντες στην Ημερίδα που οργανώθηκε απὸ την Ελληνικὴ Γλωσσικὴ Κληρονομιὰ (Ε.Γ.Κ.) και την Εταιρεία Ελλήνων Φιλολόγων (Ε.Ε.Φ.) και πραγματοποιήθηκε την 13η Μαρτίου τρέχοντος έτους, στην αίθουσα τελετών του Φ.Σ. «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ», αποφάσισαν να επαναλάβουν προς την Πολιτεία την πάγια θέση τους για την ενίσχυση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και την αναβάθμιση της ανθρωπιστικής παιδείας στην Εκπαίδευση της χώρας μας, η οποία σήμερα είναι όσον ουδέποτε άλλοτε αναγκαία για την ανάδειξη αξιών και προτύπων και για την έμπνευση οραμάτων στους νέους μας.
Όπως έχουν αποδείξει και συγκεκριμένες έρευνες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και άλλων εγκύρων φορέων, ουσιαστικὴ ανθρωπιστικὴ παιδεία παρέχεται με την διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών απὸ το πρωτότυπο και την παράλληλη προσέγγιση γλώσσας και περιεχομένου (ιδεών και αξιών) των κειμένων. Ο τρόπος αυτὸς βοηθεί τους μαθητὲς να κατανοήσουν την διαχρονικὴ πορεία της γλώσσας μας, να χρησιμοποιήσουν ορθὰ την ελληνικὴ στον γραπτὸ και τον προφορικὸ λόγο και να εκφρασθούν με σαφήνεια, πληρότητα και ευστοχία.
Αντιθέτως, η κατάργηση επὶ σειρὰ ετών της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στο Γυμνάσιο επέφερε τις οδυνηρὲς συνέπειες της γλωσσικής ένδειας, του εκφραστικού μαρασμού και των γλωσσικών σφαλμάτων τα οποία διαπιστώνονται απὸ τους βαθμολογητὲς στα γραπτά των υποψηφίων κατὰ τις πανελλαδικὲς εξετάσεις για τα Α.Ε.Ι. και τα Τ.Ε.Ι.. Η απουσία ορθοέπειας εντοπίζεται σχεδὸν καθημερινὰ στον προφορικὸ και τον γραπτὸ λόγο καθὼς και στον έντυπο και τον ηλεκτρονικὸ Τύπο.
Η διδασκαλία ξένης γλώσσας απὸ πολὺ ενωρὶς στο δημοτικὸ δεν μπορεί να αποδώσει, αν δεν έχει προηγηθεί στοιχειώδης κατανόηση της μορφής και της δομής της μητρικής γλώσσας. Η Πληροφορικὴ είναι αναμφισβήτητα απαραίτητο εργαλείο για την διευκόλυνση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και την ευχερέστερη διάχυση της γνώσης. Δεν μπορεί όμως να αποτελέσει αυτοσκοπὸ και την μόνη οδὸ για την καλλιέργεια του πνεύματος και την κριτικὴ σκέψη.
Για όλους αυτοὺς τους λόγους, η «Ελληνικὴ Γλωσσικὴ Κληρονομιὰ» με 1750 μέλη και η «Εταιρεία Ελλήνων Φιλολόγων» με 4240 μέλη προτείνουν στην Πολιτεία τα ακόλουθα:
1. Την αναβάθμιση της παρεχομένης ανθρωπιστικής παιδείας στην Εκπαίδευση με την αύξηση των ωρών διδασκαλίας των ανθρωπιστικών μαθημάτων και της ελληνικής γλώσσας.
2. Την συστηματικότερη και ουσιαστικότερη επιμόρφωση των Εκπαιδευτικών στον επιστημονικὸ και τον διδακτικὸ τομέα. Για την επίτευξη αυτού του στόχου θεωρούμε απαραίτητη την επανίδρυση του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαίδευσης, ενὸς θεσμού που απέδωσε τα μέγιστα στο παρελθόν.
3. Την χορήγηση στους μαθητὲς καταλληλότερων διδακτικών εγχειριδίων απὸ τα ήδη χρησιμοποιούμενα στην Εκπαίδευση, ώστε αυτὰ να τους προσφέρουν την δυνατότητα καλύτερης γλωσσικής κατάρτισης και ανθρωπιστικής μόρφωσης με προσφορότερο, λειτουργικότερο και ελκυστικότερο τρόπο.
4. Την επανίδρυση των άστοχα καταργηθέντων στο παρελθὸν Κλασικών Λυκείων.
Δεν περιποιεί τιμὴ στην χώρα μας το γεγονὸς ότι, ενώ παρατηρείται μια γενικότερη τάση στον κόσμο για ενίσχυση των ανθρωπιστικών σπουδών, όπως, για παράδειγμα, συμβαίνει στην Ιταλία και την Ισπανία, οι οποίες διαθέτουν 3500 και 2200 Κλασικὰ Λύκεια αντιστοίχως, η Ελλάδα, η γενέτειρα των ανθρωπιστικών επιστημών, δεν έχει ούτε ένα Κλασικὸ Λύκειο! Είναι βεβαίως αυτονόητο ότι η επανίδρυση των Κλασικών Λυκείων δεν συνεπάγεται την μείωση της ανθρωπιστικής παιδείας απὸ τα Γενικὰ Λύκεια, διότι μία τέτοια απόφαση θα οδηγούσε σε μείωση της καλλιέργειας των μαθητών και σε γενικότερη υποβάθμιση της παρεχομένης Παιδείας.

Εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής της Ημερίδας

Ο Πρόεδρος της Ε.Γ.Κ. Η Πρόεδρος της Ε.Ε.Φ.
Πάνος Λιγομενίδης Γεωργία Ξανθάκη – Καραμάνου Ομότιμος Καθηγητὴς – Ακαδημαϊκὸς Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Μια εναλλακτική πρόταση σε ένα διχαστικό δίλημμα

του Κώστα Σκανδάλη

Μετά από χιλιετίες επιβίωσης της Ελληνικής γλώσσας και γραφής, σήμερα -στην
εποχή της τεχνολογίας των υπολογιστών-, είναι πλέον άμεσος ο κίνδυνος η
γλώσσα μας να υποστή μια απρόβλεπτη καταστροφή, που θα την μετατρέψη σε ένα
γλωσσικό μόρφωμα το οποίο μέσα σε λίγες γενεές θα καταστή δύσκολα κατανοητό
από σημερινούς Έλληνες.
Αυτός ο κίνδυνος σχετίζεται με την υφιστάμενη και έτι συνεχιζόμενη ασυνέπεια
του σημερινού τρόπου γραφής με την παραγωγή ουσιαστικών νοημάτων στη Γλώσσα
μας.

Αναφέρουμε συνοπτικά κάποιες -ευτυχώς ατυχείς μέχρι στιγμής- προτάσεις για
ανορθόγραφη γραφή χωρίς τόνους και διάκριση φωνηέντων που προωθήθηκαν από
αφανή πολιτικά κέντρα και επίσης την λατινοειδή γραφή γνωστή ως «greeklish»
που εξακολουθεί να προωθείται έμμεσα, μέσω των ΜΜΕ (τηλεοπτικών διαφημίσεων,
δήθεν 'τυχαίων' εμφανίσεων σε ταινίες, την προτροπή αναγραφής ονομάτων με
λατινικούς χαρακτήρες κλπ).

Επίσης δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι υπάρχουν εντεταλμένοι
'προωθητές' της γραφής αυτής, οι οποίοι εμφανίζονται κυρίως ως εφήμεροι
σχολιαστές των blogs στο Διαδίκτυο, ως δήθεν εκφραστές δηλαδή της λαϊκής
γνώμης, οι οποίοι ταυτόχρονα παγιώνουν
την αίσθηση της επικράτησης ατόμων με χαμηλό επίπεδο μορφώσεως.

Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στο πως όλα τα παραπάνω χρησιμοποιούνται έντεχνα
με σκοπό την δόμηση του γνωστού εκβιαστικού, παραπλανητικού και διχαστικού
διλήμματος : πολυτονικό ή μονοτονικό, χρωματίζοντας αρνητικά και το μεν
σύστημα και το δε, αντί να συνδυάσουν τα θετικά σημεία και των δύο όπως θα
προσπαθήσουμε παρακάτω.

Μετά την αλματώδη εξέλιξη των υπολογιστών εύκολα διαπιστώνεται πως οι αιτίες
του φαινομένου greeklish, δεν είναι βέβαια τα τεχνικά προβλήματα, αλλά ένα
μείγμα από αδιαφορία, προχειρότητα και διστακτικότητα για ενδεχόμενα
ορθογραφικά λάθη, μιμητισμό και συγκεκριμένα την φαντασίωση πως μια τέτοια
γραφή τείνει δήθεν προς μια 'δυτική κουλτούρα' και 'μας κάνει πιο
ευρωπαίους'.

Αυτός ο καταστροφικός για την γλώσσα μας τρόπος γραφής δείχνει να
εδραιώνεται άτυπα ανάμεσα σε νεαρά κυρίως άτομα τα οποία δυστυχώς τον έχουν
επιλέξει για να συγκαλύψουν την άγνοια της ορθογραφίας. Το γεγονός όμως αυτό
γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την
προώθηση μιας κακώς εννοουμένης μαθησιακής 'διευκόλυνσης'. Αποτέλεσμα είναι
όλο και περισσότεροι νέοι να την υιοθετούν απερίσκεπτα ως έναν τάχα
«προοδευτικότερο» τρόπο γραφής. Δυστυχώς η ανορθογραφία καλλιεργείται
συστηματικά και στα σχολεία μέσα από την σιωπηλή αποφυγή κάθε είδους
επιπλήξεων ή επιπτώσεων στη σχολική βαθμολογία, για την ανορθογραφία των
μαθητών, κατ' εντολήν του υπουργείου παιδείας !
Ως προανεφέρθη διάφορες 'απλουστευτικές' προτάσεις έχουν εκδηλωθεί επίσημα
και απροκάλυπτα στο παρελθόν από πολιτικούς (Ελλαδίτες και Κυπρίους),
ευτυχώς χωρίς μέχρι σήμερα αποτέλεσμα. Όμως, όταν αποπειραθούν να
επαναλάβουν την προσπάθεια, είναι βέβαιο ότι θα έχουν διαγνώσει ότι υπάρχει
το κατάλληλο κλίμα, οπότε με εξωραϊσμένα συνθήματα θα προσπαθήσουν και πάλι
να επιβάλουν την σαθρή αλλά εύηχη δικαιολογία ότι μια δήθεν «απλουστευμένη»
ή άλλως πως «μονοφωνήεντη» γραφή, θα «διευκόλυνε» την πλειονότητα του λαού,
ο οποίος μάλιστα πιθανόν να συμπεριλαμβάνει τότε πολύ περισσότερους
ελληνόφωνους πολίτες έναντι Ελλήνων απ' ότι σήμερα, που ζούμε με
επικρεμάμενη ως δαμόκλειο σπάθη την πολυσυζητημένη απώλεια της εθνικής μας
κυριαρχίας...

Ακόμα χειρότερα, ανάλογα με το βαθμό επικράτησης των περιφρονητών της αξίας
της ορθογραφίας, ενδέχεται να παρακάμψουν το ενδιάμεσο αυτό στάδιο και να
επιβάλουν κατ' ευθείαν το καταστροφικό μόρφωμα των «greeklish», καθώς όλο
και περισσότεροι υιοθετούν την απαράδεκτη και απαξιωτική για Έλληνες στάση,
να μιμούνται ασυνείδητα τους συνειδητούς μιμητές της γραφής τους.
Σε συνάρτηση με τα παραπάνω φαινόμενα που συντελούν στον σταδιακό εκφυλισμό
της γραφής μας, θα επισημάνουμε τόσο προς τους συμπατριώτες μας που
επιθυμούν την επιστροφή στο πολυτονικό σύστημα, όσο και προς αυτούς που
επιθυμούν να παραμείνουν στο μονοτονικό τα εξής :
Κατ' αρχάς, είναι γνωστές τοις πάσι των Ελλήνων πληροφορίες για έρευνες
ψυχολόγων οι οποίες καταδεικνύουν αυξημένη καλλιέργεια του νου σε μαθητές
ένεκα της διδασκαλίας και χρήσης του πολυτονικού. Ο γράφων είναι από τους
πρώτους που θα συμφωνούσαν απόλυτα ως προς το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Το
γεγονός όμως αυτό, δεν μας υποχρεώνει ταυτόχρονα να συμφωνήσουμε και με την
αιτία που προκαλεί το εν λόγω αποτέλεσμα, που εξ αιτίας της σύνδεσης της με
τον όρο 'πολυτονικό΄ αφήνεται να ενοηθή πως σχετίζεται με κανόνες τονισμού.

Η αλήθεια είναι πως την αιτία αυτήν δεν είναι δυνατόν να την δημιουργούν οι
τόνοι !
Εάν πραγματικά αλήθευε κάτι τέτοιο, τότε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θα
αποδεικνύονταν υστερημένοι σε σχέση με εμάς τους σημερινούς Έλληνες, καθώς
εκείνοι δεν είχαν καθόλου τόνους -πράγμα δηλαδή εκ των πραγμάτων αδιανόητο-.

Το θετικό αποτέλεσμα που παρατηρείται στα πειράματα που καταγράφουν
μεγαλύτερη απόδοση σε διδασκομένους το πολυτονικό, θα πρέπει επομένως να
αναζητηθή όχι στην καθ' εαυτώ χρήση των τόνων, αλλά σε κάτι ασύγκριτα
σημαντικότερο : την ορθογραφία της Ελληνικής γλώσσας που τυχαίνει να
συνοδεύη το πολυτονικό και την κατανόηση της ετυμολογίας των λέξεων που η
εφαρμογή της ορθογραφίας συνεπάγεται ! Άλλωστε είναι προφανές πως οι τόνοι
δεν καθορίζουν την ορθογραφία αλλά μάλλον το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει,
καθώς κανένα φώνημα της Ελληνικής δεν φέρει μόνιμο τονισμό !
Πόσοι άραγε εκ των παλαιοτέρων που ενθυμούνται τονικούς κανόνες όπως π.χ.
«μακρόν προ βραχέως παρισπάται» συνειδητοποιούν ότι αυτό που ουσιαστικά
δηλώνει ο κανόνας είναι πως η ορθή γραφή καθορίζει το είδος του τόνου ή
πνεύματος και όχι ο τόνος την ορθότητα της γραφής ; Εάν ίσχυε το αντίθετο θα
μαθαίναμε ανάλογα πως : «η ψιλή παράγει βραχύ φωνήεν» ή ότι «η περισπωμένη
εισάγει μακρό φωνήεν» και άλλους τέτοιους -ανύπαρκτους βεβαίως- γραμματικούς
κανόνες.
Δεν είναι λοιπόν ακριβές να αποδίδεται το θετικό αποτέλεσμα των ερευνών
αυτών στο πολυτονικό σύστημα μόνον εκ της ιδιότητος του ως μέθοδος τονισμού,
εφ' όσον οι παλαιοί τόνοι δεν προσδίδουν στη γλώσσα ουσιαστική νοητική αξία,
αλλά να επισημάνουμε το γεγονός ότι η ορθογραφία της Ελληνικής Γλώσσας, η
οποία συνοδεύεται από το πολυτονικό, σε σχετική σύγκριση, αντίθετα παράγει
μία πολύ ουσιώδη και συγκεκριμένη αξία:

Καθιστά ορατά και αναγνωρίσιμα, πολλαπλάσια του προφανούς νοήματα μέσω της
αναδείξεως των επί μέρους συνθετικών των λέξεων, δηλαδή της κατανόησης της
ετυμολογίας !!
Η προσθήκη τόνων της Ελληνιστικής και Βυζαντινής εποχής στην προϋπάρχουσα
Ελληνική ορθογραφία είναι ως γνωστόν κατά πολύ μεταγενέστερη του αλφαβήτου.
Οφείλουμε λοιπόν να συνεκτιμήσουμε την σημασία του γεγονότος ότι τα σημεία
τονισμού δεν έχουν κοινή προέλευση με το αρχαίο Ελληνικό μας Αλφάβητο.
Οποιοιδήποτε τόνοι -είτε είναι του πολυτονικού είτε του μονοτονικού-, έχουν
τόση σχέση με το Αλφάβητο μας, όση έχουν τα ειδικά τονικά σημεία της
τουρκικής γραφής με το λατινικό της αλφάβητο, (δηλαδή το Ευβοϊκό), τα οποία
σήμερα οι Τούρκοι χρησιμοποιούν στην γραφή τους για να αποτυπώσουν
ιδιαιτερότητες της προφοράς τους και μάλιστα χωρίς στην πλειονότητα τους να
συνειδητοποιούν την καθαρά ελληνική αρχική του προέλευση.

Αφού λοιπόν διαχωρίσουμε το πολυτονικό από τους ορθογραφικούς κανόνες, που
όπως προελέχθη δεν διαμορφώθηκαν βάσει οποιωνδήποτε σημείων τονισμού, τότε
θα συνειδητοποιήσουμε ότι το όλο ζήτημα, δεν σχετίζεται με τον καθ' εαυτώ
τονισμό (ο οποίος καλύπτεται εξ ίσου αποτελεσματικά και από το μονοτονικό),
αλλά κατ' ουσίαν με την χρησιμότητα της διατήρησης μιας ιστορικής αποτύπωσης
τονισμού, - ακουστικά μη διακριτής- που σε τίποτε δεν διαφοροποιεί την
ανάγνωση !
Αρχαία λοιπόν παράδοση αποτελούν το Ελληνικό αλφάβητο και η ορθογραφία, παρ'
όλες τις αλλοιώσεις που έχει υποστεί η τελευταία από τους ποικίλους ανά
τους αιώνες αντιγραφείς. Κυρίως όμως η ζημία προέρχεται από τις ορδές των
κυβερνητικών «απλουστευτών» του περασμένου αιώνα, οι οποίοι πάντα με
δικαιολογία μια αόριστη και ασαφή «διευκόλυνση του λαού», προέβαλλαν
έντεχνα ως νεωτερισμό την απλούστευση του τονικού συστήματος, μόνο και μόνο
για να συγκαλύψουν και να αποσιωπήσουν την πραγματική καταστροφή που
μετατρέπει την νοητική γλώσσα μας σε συμβατική : Την αυθαίρετη
'απλούστευση' της ορθογραφίας. Ένα έγκλημα κατά της γλώσσας μας που
εφαρμόσθηκε ύπουλα και με συνεχείς αλλαγές σε βάθος χρόνου έτσι ώστε να μην
εντοπίζεται ως ενιαία και στοχευμένη ενέργεια αλλά και για να επιμερίζεται η
ευθύνη των -υποτίθεται- εντεταλμένων με την φύλαξη της !

Με άλλα λόγια επέβαλαν το παραπλανητικό δίλημμα 'μονοτονικό ή πολυτονικό'
για να προκαλέσουν σύγχυση και να αποκρύψουν τον πραγματικό τους στόχο : την
ορθή γραφή και την ετυμολογία. Ως εκ τούτου χρήσιμο θα ήταν να
προσπεράσουμε το παραπλανητικό αυτό δίλημμα περί τονισμού και να
επικεντρωθούμε στον πραγματικό κίνδυνο που κρύβει η ίδια η ανορθογραφία που
επεβλήθη μαζί με αυτό.
Γράφοντας ανορθόγραφα και μάλιστα αδιαφορώντας για διόρθωση όπως σιωπηλά
επέβαλε στις νεώτερες γενεές το Υπ. Παιδείας, συμβάλλουμε στην ανεπανόρθωτη
καταστροφή των πολυτίμων δομών της γλώσσας μας που την καθιστούν μοναδικό
δείγμα νοητικής γλώσσας στον κόσμο. Στην ουσία στρώνουμε άθελα μας κόκκινο
χαλί στους εχθρούς της οι οποίοι καιροφυλακτούν αναμένοντας πότε θα αυξηθούν
σε ποσοστό οι αδιαφορούντες για την ορθότητα της γραφής, ώστε να περάσουν
ευκολότερα τα καταστροφικά νομοσχέδια τους για την γλώσσα μας. Κάτι δηλαδή
που επέρχεται αναπόφευκτα και αναμένεται να συμβή στο άμεσο μέλλον με τις
τόσο απαξιωτικές και αντίξοες για την Ελληνική Γλώσσα συνθήκες που
επικρατούν στη χώρα μας.
Με δεδομένο και ορατό πλέον το ενδεχόμενο μιας άτυπης καθιέρωσης της
εκλατινισμένης γραφής 'greeklish' η οποία από την επόμενη γενεά θα θεωρείται
πολύ πιο οικεία απ' ότι φανταζόμαστε σήμερα, όσο και το ενδεχόμενο της
επιβολής μιας συγχώνευσης των φωνηέντων, καθίσταται εξ' ίσου
παρακινδυνευμένο να επιζητούμε μια χωρίς πολύ σκέψη επιστροφή στο παρελθόν
με το πολυτονικό ως λάβαρο. Δηλαδή επιστροφή στη χρήση μιας τονικής
προσθήκης που δεν δημιουργήθηκε καν για τους Έλληνες, αλλά για την
ευκολότερη εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας από πληθυσμούς μη αμιγώς
Ελληνικούς. Την ιστορική αυτή επέμβαση στη γραφή που σήμερα μοιάζει
απομεινάρι ενός πολιτισμικού συμβιβασμού μεταξύ των Ελλήνων και των
εξελληνισμένων πληθυσμών της Ανατολής. Ένα πρόσθετο βοήθημα που
δημιουργήθηκε κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, αλλά οριστικά καθιερώθηκε
από τους Βυζαντινούς. Πρόκειται για μια επέμβαση που καθόλου δεν
στοιχειοθετεί το επιχείρημα που υποστηρίζουν μερικοί, ότι πρόκειται δηλαδή
για μια διορθωτική ενέργεια, τάχα επειδή η προφορά της γλώσσας μας είχε
διαφοροποιηθεί μεταξύ των Ελλήνων της Ελληνιστικής και αυτών της Κλασσικής
περιόδου.
Ο γράφων χρησιμοποιεί μεν συνειδητά το μονοτονικό αλλά μόνο ως προς τον
τονισμό και αυτό για έναν επί πλέον σημαντικό λόγο : Επειδή αυτό επαρκεί
για τις υπάρχουσες ανάγκες τονισμού και είναι συμβατό με τη τρέχουσα
ακουστική αντίληψη. Το πολυτονικό αντίθετα, -εφ' όσον ιδωθεί αποκλειστικά ως
μέθοδος τονισμού -, καλύπτει ανάγκες για την απόδοση μιας ανύπαρκτης σήμερα
προφοράς. Ατυχώς, οι τονικοί του κανόνες ειδικά, εκτός του ότι δεν επιλύουν
κανένα σημερινό πρόβλημα τονισμού, προσθέτουν και μια επιπλέον δυσκολία στην
Ελληνική γραφή σε μια περίοδο 'υψηλών ταχυτήτων', όπου δοκιμάζεται όσο ποτέ
η επιβίωση της.

Όπως -δυστυχώς- χάθηκε η φωνητική σχέση με τα τονικά σημεία της γραφής, η
διάκριση δηλαδή μεταξύ των λεπτών ηχητικών αποχρώσεων που κάποτε
αντιπροσώπευαν η ψιλή, η δασεία, η περισπωμένη, η οξεία, η βαρεία και η
υποδιαστολή, καθιστώντας έτσι αναντίστοιχους τους τονικούς κανόνες του
πολυτονικού συστήματος με τις σημερινές ανάγκες τονισμού, το ίδιο θα συμβή
ξανά στο μέλλον με μια ενδεχόμενη ανορθόγραφη «μονοφωνήεντη» γραφή ή με τα
«greeklish» : Θα χαθή η αντιστοιχία και της σημερινής προφοράς με τη γραφή.

Ένεκα της επιβληθησομένης ανορθογραφίας, θα επέλθη σύγχυση μεταξύ των
ομοήχων λέξεων με διαφορετικό νόημα, και θα αποδομηθούν σταδιακά η προφορά
και η κατανόηση των εννοιών, ως αποτέλεσμα της απωλείας διακρίσεως των επί
μέρους συστατικών των λέξεων : Δηλαδή θα χαθή εντελώς η μοναδική νοητική
αξία της γλώσσας μας που εκπορεύεται από την δυνατότητα οπτικής αναγνώρισης
των προσθέτων ή συμπληρωματικών νοημάτων που προκύπτουν από την καλή γνώση
της ετυμολογίας ! Ως αποτέλεσμα θα έχουμε την οριστική μετατροπή της
Ελληνικής σε ένα δύσχρηστο και συμβατικό γλωσσικό μόρφωμα που αντί να προωθή
την σκέψη, θα ευνοή την τυποποίηση και τον κατακερματισμό της !
Μιά λοιπόν που κανένα από τα δύο τονικά συστήματα ούτως ή άλλως δεν είναι
άμοιρο προβλημάτων, ούτε και οι τόνοι αποτελούν κληρονομία των αρχαίων μας
προγόνων, καθίσταται αμφιβόλου χρησιμότητος η συζήτησις για ολική επαναφορά
και γενική επιβολή του πολυτονικού ως έχει. Από την άλλη πλευρά ούτε και η
παραμονή στο μονοτονικό ως έχει δεν αποτελεί βέβαια λύση. Το σύστημα αυτό
δυστυχώς συνοδεύεται από υπεραπλουστευτικούς κανόνες που καταστρέφουν την
νοητική αξία της γλώσσας μας καθώς διαστρέφουν, υποβαθμίζουν η αφαιρούν
πλήρως την συμβολή της ετυμολογίας στην κατανόηση και είναι γνωστά πάμπολλα
παραδείγματα που αποδεικνύουν τον ισχυρισμό αυτόν.

Με την παθητική παραμονή στην παρούσα ερμαφρόδιτη κατάσταση σύντομα θα
αντιμετωπίσουμε ένα ακόμα πιο ανησυχητικό ενδεχόμενο :
Εάν δηλαδή οι νέοι που σήμερα τείνουν να γράφουν σε 'greeklish' κυρίως
επειδή δυσκολεύονται με την ορθογραφία, κληθούν αύριο να επιλέξουν ανάμεσα
στο λεγόμενο πολυτονικό και μια εκλατινισμένη γραφή που συνάμα στα μάτια
τους θα φαντάζη και πιο 'ευρωπαϊκή', το αποτέλεσμα ενδέχεται να είναι το
εξής : Αντί να διασωθή η πατροπαράδοτη ορθογραφία του πολυτονικού, να χαθή
κάτι πολύ σημαντικότερο: Το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο που έστω και στην
'μονοτονική' του απόδοση παραμένει αλώβητο ως Ελληνική γραφή. Μπορεί
προσωρινά να μας καθησυχάζη η σημερινή μεγάλη πλειονότητα των Ελλήνων που
αντιτίθεται με σφοδρότητα σε μια τέτοια τραγική κατάληξη, αλλά με την βίαιη
δημογραφική αλλοίωση που υφίσταται η κοινωνία μας, πολύ πιθανόν η
πλειονότητα αυτή αύριο να μην διατηρή πλέον τα ποσοστά της σε ασφαλή όρια !

Η προτεινόμενη αποστασιοποίηση της ορθής γραφής της Ελληνικής γλώσσας του
πολυτονικού, από την ιδιότητα του ως μέθοδος τονισμού, προϋποθέτει βεβαίως
και μια τελευταία τροποποίηση της υπάρχουσας γραμματικής της Νέας Ελληνικής
Γλώσσης. Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη να την δημιουργήσουμε όσο ακόμη
διαθέτουμε εν ζωή εξαιρετικά ικανούς και αδέσμευτους Έλληνες Φιλολόγους.
Όσο ακόμη υπάρχουν πραγματικοί Επιστήμονες της Ελληνικής Γλώσσας οι οποίοι
είναι σε θέση να συνεργαστούν και να συντάξουν μια οριστική, πάγια και
αμετάκλητη Ελληνική Γραμματική η οποία θα εναρμονίζη την καθομιλουμένη με
την παράδοση των αρχαίων προσδίδοντας το χαμένο τους κύρος στην Ορθογραφία
και την Ετυμολογία.

Αυτό μπορεί να γίνη με την επαναφορά των ορθών κανόνων γραφής,
λαμβάνομένης μεν υπ' όψιν και της σημερινής γλωσσικής πραγματικότητος,
αφαιρουμένων δε -κατά την κρίση των συντακτών της- , όσων εκ των τόνων δεν
ανταποκρίνονται σε πραγματικές ανάγκες τονισμού ή απεικόνισης της ορθότητας
της γραφής.

Είναι καιρός να αποκτήσουμε -δοθείσης της ευκαιρίας αυτής- μια οριστική και
θεμελιώδη για τις επόμενες γενεές γραμματική, στην οποία ουδείς πλέον θα
δύναται να επιβάλη δόλιες τροποποιήσεις, μεταμφιεσμένες σε
'εκσυγχρονιστικές' απλουστεύσεις, ούτε συγκεκαλυμμένους γλωσσικούς
ακρωτηριασμούς, με δικαιολογία κάποιο δήθεν τονικό ζήτημα.
Μια πάγια και επίσημη γραμματική με οριστικούς ορθογραφικούς κανόνες,
συνεπείς με την αρχαία ετυμολογία. Να αδράξουμε την ευκαιρία και να
επανορθώσουμε την γιγαντιαία νοητική ζημία που έχει υποστεί η γλώσσα μας από
τους κανόνες του μονοτονικού αφαιρώντας ταυτόχρονα από την γραφή μας όσες
δυσκολίες είναι περιττές πλέον και την κάνουν άσκοπα δύσχρηστη !
Να επανασυνδέσουμε τις επερχόμενες γενεές με τα μηνύματα της πανάρχαιας
γλώσσας μας, μέσα από κανόνες που θα τηρούν συνέπεια με την παράδοση των
αρχαίων, χωρίς την πλεονάζουσα ποικιλία υστερογενών τονικών συμβόλων που
σήμερα δεν εξυπηρετούν πλέον τον σκοπό για τον οποίο επινοήθηκαν. Ένα τέτοιο
συμπεφωνημένο από κορυφαίους λειτουργούς έργο, με το κύρος που θα προσδίδει
η συλλογική τους εργασία, θα σηματοδοτούσε μια νέα εποχή για τον Ελληνισμό
και θα τον προστάτευε από οποιαδήποτε ανάλογη απειλή στο μέλλον.

Η συνεχιζόμενη διαμάχη γύρω από το τονικό λειτουργεί διχαστικά και συντηρεί
το πολωτικό και ψευδεπίγραφο πολιτικό τέχνασμα 'αριστερά - δεξιά', που
εξυπηρετεί αποκλειστικά τους εχθρούς των Ελλήνων. Αυτοί χρησιμοποιούν
έντεχνα το εν λόγω γλωσσικό ζήτημα ως ένα ακόμη πρόχειρο και υποσυνείδητο
«κριτήριο» για να διευκολύνουν τα ανυποψίαστα θύματά τους να προσαρτούν
αναμεταξύ τους διχαστικές κομματικές 'ταμπέλες' χωρίς περιττές και
κουραστικές σκέψεις !

Η συνέχιση μιας τέτοιας διαμάχης στις επερχόμενες γενεές, θα παγίωνε από τη
μία πλευρά έναν πυρήνα αποτελούμενο κατά ένα μεγάλο μέρος από άκριτα
προσκεκολλημένους στις παραδόσεις οι οποίοι θα έχουν ενστερνισθή χωρίς
βάσανο τον νεολογισμό 'πολυτονικό' ως μία δήθεν 'αρχαία', 'ιερή' και
αδιαπραγμάτευτη παράδοση. Από την άλλη θα είχαμε έναν ευρύτερο κύκλο
Ελληνοφώνων πολιτών, οι οποίοι αντίθετα θα έβλεπαν οτιδήποτε σχετίζεται με
παραδόσεις να περιττεύη, εφ' όσον δεν συνδέεται άμεσα με την καθημερινή
τους επιβίωση.

Αυτοί ειδικά, έχοντας υποστεί τις τραγικές συνέπειες της μεγάλης κοινωνικής
κρίσης που έπεται της οικονομικής δολοφονίας της χώρας μας, δεν θα είναι σε
θέση να αξιολογήσουν κανένα από τα τεράστια οφέλη που προσφέρει η Νοητική
Ελληνίδα Φωνή και αναπόφευκτα θα στήριζαν είτε ενεργητικά είτε παθητικά μια
υπεραπλουστευμένη μονοφωνήεντη γραφή, ή -ακόμα χειρότερα- μια
εκλατινισμένη μορφή της, οι οποίες θα κατέστρεφαν την Ελληνική γλώσσα με
τρόπο μη αναστρέψιμο.
Τέλος, πρέπει να τονισθή ότι η Ελληνική γλώσσα αποτελεί μακράν την
πολυτιμότερη πολιτισμική παρακαταθήκη των Ελλήνων και επομένως ΟΛΟΙ οι
συνειδητοί Έλληνες έχουν λόγο στην διαδικασία εξελίξεως της.

Κρίνεται επίσης απαραίτητο είναι να προστεθή ότι ο γράφων δεν διατηρεί
επαγγελματικής φύσεως σχέση με την Ελληνική Γλώσσα ώστε να προβάλλει ως
κάποιου είδους αυθεντία σε αυτήν. Ως εκ τούτου δεν εξαιρεί τον εαυτό του από
όσους οι κατευθυνόμενες γλωσσικές παλινδρομήσεις μετέτρεψαν σε δυνητικούς
ανορθογράφους. Από αυτήν ειδικά την οπτική γωνία, ίσως και το παρόν κείμενο
να μην αντικατοπτρίζη παρά μία μέτρια απόπειρα συνεπείας προς την ορθή
γραφή. Όμως ο ίδιος, από σεβασμό προς την πανάρχαια γλώσσα μας καταβάλλει
προσπάθεια να τηρή την συνέπεια αυτή, στο μέτρο που του επιτρέπουν οι
γνώσεις του.

Κ.Σ. http://www.aegean-theory.gr