Το εφευρετικό «δαιμόνιο» των αρχαίων Ελλήνων...
Στο παρελθόν έχουμε αναφερθεί σε πολλούς τομείς, που άνθησαν κατά τα αρχαία ελληνικά χρόνια. Μεταξύ αυτών η μουσική, ηγλώσσα, ο αθλητισμός, η φιλοσοφία και πολλοί άλλοι… Υπάρχει όμως και ένας κλάδος, ο οποίος σημείωσε τεράστια ανάπτυξη και στον οποίον σημειώθηκαν μεγάλες καινοτομίες.
Ο λόγος για την τεχνολογία και την μηχανική, όπου οι πρόγονοί μας πρωτοπόρησαν για ακόμη μία φορά. Πλήθος Μηχανολογικών δημιουργιών, εκ των οποίων κάποιες αποτέλεσαν βάση ακόμα και για σημερινές και κάποιες άλλες δεν μπορούμε ούτε να τις φανταστούμε. Γιατί μιλάμε για απώγειο της τεχνολογίας…
Δυστυχώς όμως τέτοιου είδους αρχαιολογικά ευρήματα υπάρχουν κυρίως από την γεωμετρική και μετέπειτα εποχή. Ας μην ξεχνάμε όμως τα ακόμα πιο αρχαία χρόνια, κατά τα οποία η τεχνολογία είχε φτάσει σε τρομερά υψηλά επίπεδα, σύμφωνα με τον ελάχιστο αριθμό στοιχείων που διαθέτουμε. Γιατί όπως εμείς ονομάζουμε αρχαίους Έλληνες τους Έλληνες της κλασσικής περιόδου, έτσι κι ο Όμηρος και ο Πλάτων μιλούν με την σειρά τους για αρχαίους Έλληνες.
Ας πάρουμε μία γεύση από το μηχανολογικό «δαιμόνιο» των προγόνων μας:
- Σύμφωνα με τη Μυθολογία:
α)ατομικές πτητικές μηχανές Δαιδάλου – Ικάρου
β)ο Τάλως, το πρώτο ρομπότ της ανθρωπότητας (τουλάχιστον απ’ όσα μας είναι γνωστά), που κατασκευάστηκε από τον Ήφαιστο κατ’ εντολήν του Δία, προκειμένου να φυλάει την Κρήτη. Ήταν μπρούτζινος και διέθετε μία φλέβα που διαπερνούσε όλο το σώμα του και σε αυτήν κυλούσε το θεϊκό αίμα.
- Σύμφωνα με αρχαιολογικές ανασκαφές:
α) Παπυρέλλα (8.000π.Χ): Πλοιάριο που εκτελούσε εμπορικές συναλλαγές μεταξύ Μήλου και Πελοποννήσου. Για παράδειγμα ανακαλύφθηκε στο σπήλαιο Φράχθη στην Αργολίδα είδος σκληρής πέτρας, οψιδιανού, που χρονολογείται το 8.000π.Χ και είναι προϊόν της Μήλου, κάτι που αποδεικνύει την δειξαγωγή εμπορικών συναλλαγών μεταξύ των δύο περιοχών.
β) Αμφορέας (6.000π.Χ) στον Ορχομενό Βοιωτίας
γ) Φούρνοι (6.500-5.800π.Χ) που χρησίμευαν αρχικά για ψήσιμο ψωμιού, έπειτα όμως με την ανάπτυξη της πυροτεχνολογίας, χρησιμοποιήθηκαν για το ψήσιμο κεραμικών αγγείων και για την μετατροπή μεταλλευμάτων σε μέταλλα.
δ)Μεταλλείο ασημιού στον λόφο στο Θορικό Λαυρίου (3.000π.Χ)
ε) Ναυπηγικά εξελιγμένα πλοία (3.000π.Χ) με υδροδυναμική κατασκευή
στ) Μεγαλιθικά Μνημεία στην Αποσκιαδερή Μάνης (2.000π.Χ). Πρόκειται για υπόσκαφες στέρνες ή καλογιστέρνες, κολοσσόσπιτα, τα οποία με το πέρασμα των αιώνων μετεξελίχθηκαν σε ναούς και ακόμα αργότερα σε εκκλησίες.
ζ)Χάλκινο τάλαντο στην Κύμη Ευβοίας (1.600π.Χ)
η)Έργα αποξήρανσης και άρδευσης στην Κωπαϊδα (1.450π.Χ). Επειδή η περιοχή αντιμετώπιζε πρόβλημα πλημμύρας κατασκεύασαν ένα αρδευτικό κανάλι 40μ. την λεγόμενη «Διώρυγα τω Μινύων».
θ) Ηράκλειες στήλες στις δύο ακτές του Γιβραλτάρ, τοποθετημένες από τον Ηρακλή. Λέγεται ότι οι εν λόγω στήλες χρησιμοποιούνταν και ως φάροι εκτός από βωμοί.
ι) Πρέσσα λαδιού (580 π.Χ). Η πρώτη απεικόνιση ενός τέτοιου μηχανισμού σε αγγείο χρονολογείται τον 6οαι. και ανακαλύφθηκε στα ορυχεία του Αλαφούζου στη Θηρασία, νησίδα απέναντι από την Θήρα.
κ) Γνώμονας και χάρτης Αναξίμανδρου (550π.Χ). Ο πρώτος, τον οποίον ο Αναξίμανδρος χάραξε σε ξύλο, συνέβαλε στην ανάπτυξη των μετέπειτα ηλιακών ρολογιών και πολλών αστρονομικών οργάνων. Ο δεύτερος αποτέλεσε το εφαλτήριο για την εξέλιξη της χαρτογραφίας, της αστρονομίας και της γεωγραφίας.
λ) Ανυψωτικές μηχανές: Οι πρώτες που ανακαλύφθηκαν χρονολογούνται το 530π.Χ. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν προϋπήρχαν, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τα πολυάριθμα μεγαλιθικά μνημεία στην Μάνη, και αλλού, τα οποία επουδενί δεν μπορούν να μεταφερθούν-τοποθετηθούν από ανθρώπινο χέρι, παρά μόνο με την βοήθεια της τεχνολογίας.
Μεγάλοι Έλληνες Μηχανικοί καταπιάστηκαν με τέτοιου είδους μηχανές, μεταξύ των οποίων ο Αρχιμήδης, ο Κτισίβιος, ο Βιτρούβιος, ο Πάπος, ο Ήρων,κ.α.
Τα βασικότερα είδη των ανυψωτικών μηχανών είναι η τροχαλία, ο μοχλός, το βαρούλκο και το πολύσπαστο.
μ) Η ιπτάμενη μηχανή του Αρχύτα (425 π.Χ.)
ν)Οπτικός τηλεγράφος (4ος αι.π.Χ.). Χρησιμοποιούσαν πυρσούς, μία διόπτρα και πινακίδες με τα γράμματα του αλφάβητου και προσπαθούσαν μέσω των κατόπτρων να μαντέψουν τα κείμενο.
ξ) Καταπέλτης και βαλλίστρα (400π.Χ): Ο καταπέλτης είχε την δυνατότητα να εκτοξεύσει ακόντια μήκους 1.80μ. σε απόσταση 200 μ.! Αργότερα μπορούσε να πετάει ταυτόχρονα πολλά ακόντια μαζί.
Η βαλλίστρα πετούσε μέχρι και 60 κιλά πέτρες.
ο) Ταχυγραφία (4ος αι. π.Χ): Σύμφωνα με πολλούς μελετητές, ο Ξενοφών υπήρξε ο εφευρέτης της, στην προσπάθειά του να καταγράψει την διδασκαλία του Σωκράτη.
π) Ανεμολόγιο: Ο Αριστοτέλης στα έργα του «Περί ανέμων» και «Περί κόσμου» περιγράφει ένα ανεμολόγιο με 4 βασικούς ανέμους και 8 παράπλευρους. Μέχρι τότε το σύστημα υπολογισμού των ανέμων αναγνώριζε μόνο 2 βασικούς ως κάθετους, τον Βορρά και τον Νότο.
π) Γωνιόμετρο (4ος αι. π.Χ): Κυκλικός δίσκος, υποδιαιρεμένος που τοποθετούνταν στο επίπεδο της κατοκορύφου ΑΒ της περιοχής και του αστέρα ή του ήλιου και έτσι μπορούσε να μετρήσει την γωνιακή της απόσταση.
ρ) Ελικοειδή πλυντήρια στο Λαύριο (380π.Χ): Τα συγκεκριμένα πλυντήρια είχαν ως βασική τους λειτουργία τον καθαρισμό των μετάλλων.
σ) Ο αστρολάβος και πόλος του Ευδόξου: Ο δεύτερος μετρούσε τον χρόνο, μέσω της παρακολούθησης της ηλιακής σκιάς πάνω σε χαραγμένα τμήματα κύκλου. Έδειχνε έτσι την ώρα, την ημέρα και το μήνα. Αλλά και ο αστρολάβος υπολόγιζε τον χρόνο μέχρι που εξελίχθηκε από τους Άραβες σε αστρονομικό όργανο και από τους Δυτικοευρωπαίους σεναυτιλιακό όργανο.
τ) Υδραυλικός τηλεγράφος (350 π.Χ), η ύπαρξη του οποίου αναφέρεται στα «Πολιορκητικά» του Αινεία, που μας σώζονται μέσω του Πολυβίου. Ο μηχανισμός αποτελούνταν από δύο κυλινδρικά αγγεία που στη βάση τους είχαν μία οπή για να φεύγει το νερό. Δύο παχείς δίσκοι τοποθετούνταν στο χείλος των αγγείων που ήταν γεμάτα με νερό. Δύο ξύλινοι κύλινδροι στερεώνονταν ακόμη στην μέση των δίσκων, ώστε να δημιουργούνται δακτύλιοι, στους οποίους κατέγραφαν μηνύματα. Η μέγιστη απόσταση επικοινωνίας μεταξύ των δύο αγγείων ήταν 20-30 χιλιόμετρα.
υ) Ανεμοσκόπιο (350-150 π.Χ): Συνέβαλλε στον προσανατολισμό με βάση τους ανέμους. Είναι επίπεδο, στρογγυλό, μαρμάρινο και έχει ρόδινο χρώμα. Ένα τέτοιο ανακαλύφθηκε στην Ιταλία.
φ) Μηχανισμός Αντικυθήρων: ο πρώτος υπολογιστής της ανθρωπότητας που μοιάζει με ωρολογιακό μηχανισμό.
χ) Η καύση του ρωμαϊκού στόλου στις Συρακούσες το 212 π.Χ. από τον Αρχιμήδη, μέσω της συγκέντρωσης ηλιακής ενέργειας. Ο Ρόμπερτ Τεμπλ, καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Λούισβιλ στο Κεντάκυ, στο βιβλίο του με τίτλο «Ο Κρυστάλλινος Ήλιος», γράφει ότι η έρευνά του έδειξε ότι ο Αρχιμήδης ήταν τελικά ο πατέρας των σύγχρονων όπλων ακτίνων λέιζερ, όπως οι τηλεκατευθυνόμενες βόμβες και πύραυλοι.
Τα τεχνολογικά επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων, αναρίθμητα. Εμείς επιχειρήσαμε να σας δώσουμε μόνο μία γεύση. Ας μην ξεχνάμε φυσικά πως μέσα σε αυτά περιλαμβάνονται και οι άπειροι αρχαιολογικοί ναοί και τα αγάλματα, που μέχρι σήμερα αποτελούν στολίδι της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς (Παρθενών, χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, Ασκληπιεία, Ηραίο της Σάμου, Ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο,κλπ).
Τα εν λόγω επιτεύγματα άλλαξαν ριζικά τη ζωή των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα (παραγωγή, τροφή, ένδυση, συνθήκες διαβίωσης, επιστήμη, πολιτισμός, κλπ) αλλά ταυτόχρονα έβαλαν τα θεμέλια της μετέπειτα τεχνολογικής και επιστημικής ανάπτυξης παγκοσμίως. Ωστόσο τονίζουμε ξανά πως μιλήσαμε μόνο για τα ευρήματα που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε… Υπάρχουν χιλιάδες αναφορές σε συγγράμματα των αρχαίων Ελλήνων σε ύπαρξη τεχνολογίας από τα πανάρχαια κιόλας χρόνια και μιας τεχνολογίας μάλιστα που είχε φτάσει στο απώγειο της (πχ τα γραφόμενα του Πλάτωνα, βασισμένα σε αιγυπτιακά «αρχεία», για τον πόλεμο Ελλήνων-Ατλάντων περί το 9.500 π.Χ. με όπλα πολύ υψηλής τεχνολογίας).
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αρχαίοι Έλληνες ξεχώρισαν με την δράση τους και σε αυτό τον τομέα, δίνοντας τα φώτα στους στις επερχόμενες γενιές…
Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=56569:toefeuretikoadaimonioatonarxaionellinon&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=337#.U0FcD_l_tJc#ixzz2y79RzKqD
Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Οι Πατρώοι μας Θεοί ήσαν τόσο πολύ παθιασμένοι με την Τεχνολογία, ώστε και τη Θεογονία τους την έφτιαξαν τεχνολογική.Ο Ορφεύς έγραψε Κοσμογονίαν , Θεολογίαν , μυστήρια, όργια και άλλα ( Σημειωτέον ότι η ξενόφερτη θρησκεία έχει εκχυδαίσει όλες τις ιερές Ελληνικές λέξεις . Από τον κανόνα δε αυτόν δεν γλύτωσαν ούτε τα όργια , τα οποία μετέτρεψε σε σεξουαλικά) . Και τα μεν συγγράμματα του Ορφέως εχάθηκαν , ενώ η διδασκαλία του έμεινεν στους Πυθαγορικούς και Πλατωνικούς φιλοσόφους. Ο Ορφεύς εζωγράφισε την αρχήν του Κόσμου ως δράκοντα, με δύο κεφαλάς, την μία λέοντος και την άλλη ταύρου και πρόσωπον θείον εις την μέσην και πτερά χρυσά εις τους ώμους. Οντως παράξενη καλλιτεχνική σύλληψη για την εποχή του. Μήπως όμως ενθυμείτο πράγματα απο την προκατακλυσμιαία εποχή(από την εποχή του λέοντος και του ταύρου), απείρως πιό σπουδαία απο τα σημερινά; Είναι δε γνωστόν ότι ο δράκων της Ασίας ξεκίνησε απο τον Ορφέα.
Αλλά και η Κοσμογονία του ήτο όντως μεγαλειώδης: « Ο Θεός εδημιούργησε πρώτον τον Αιθέρα, περί δε τον Αιθέρα ήτο Χάος και Νύξ ζοφώδης, και εσκέπαζεν όσα ήσαν υπό τον Αιθέρα. Τουτέστιν το σκότος ήτο πριν της διακοσμήσεως και εσκέπαζε την Γην. Υστερον δημιουργήθηκε το Φως και διέσχισε τον Αιθέρα. Τον Θεόν ουδείς βλέπει, ούτε εννοεί την φύσιν και μορφήν αυτού, και εξ αυτής της δυνάμεως έγιναν τα πάντα Ηλιος, Γη, Σελήνη , Θάλασσα και λοιπά ορατά και αόρατα. [Μακάρι να το γνώριζε το δικό μας σκοταδιστικό και ωφελιμιστικό ιερατείο] Ο Ορφεύς εδίδαξεν και τον Ιερόν Λόγον , περί του πρωτοτύπου Αυγού...απο το οποίον εγεννήθησαν τα πάντα» Στην προκειμένη περίπτωση ο Ορφεύς δεν έκανεν άλλο απο του να δημιουργεί τα σχέδια της δομής του κόσμου. Στην Κοσμογονία των Ελλήνων διακρίνομε επίσης την Αγία Τριάδα , με την διαφορά ότι αυτή είναι πνευματική και τεχνολογική. Πρόκειται για:
α/ τους Τιτάνες = το Πνευματικό στοιχείο,
β/ τους Εκατόχειρες = το Φυσικό στοιχείο και
γ/ τους Κύκλωπες = το τεχνολογικό στοιχείο.
Οι Κύκλωπες ήσαν οι Τεχνικοί του Διός. Την Τριάδα των Ελλήνων αντέγραψε η Ιουδαιοχριστιανική θρησκεία με την Αγία Τριάδα (ήτοι Πατήρ, Υιός και Αγιον Πνεύμα). Ο Ελληνισμός στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού πήρε την πρωτοκαθεδρία ως ο πνευματικός Πατήρ της Ρώμης, , ενώ οι Ρωμαίοι πήραν την θέση του Υιού . Η Ρωμαική Εκκλησία με το γνωστό «φιλιόκβε » προσπάθησε να μειώσει την συντριπτική υπεροχή του Ελληνικού Πνεύματος , βάζοντας το Αγιον Πνεύμα να εκπηγάζει «εκ του Πατρός και εκ του Υιού», εν αντιθέσει με την Ανατολική Εκκλησία που το ήθελε μόνον «εκ του Πατρός» . Τα πρώτα χρόνια η Ρωμαική Αυτοκρατορία, ενεργούσε σαν πνευματικό τέκνο του Ελληνισμού. Αυτό δεν συνεχίσθηκε επί μακρόν , διότι το Ιουδαιοχριστιανικό δόγμα ραγδαίως εξοβελισε διά πυρός και σιδήρου το Ελληνικό Πνεύμα(καταστροφή αρχαίων Ελληνικών ναών-αγαλμάτων-Βιβλιοθηκών- Αλεξανδρείας κ.α) και την θέση του πήρε η Εβραική Βίβλος. Η επικράτηση της Βίβλου και του Ιουδαισμού οδήγησε τον κόσμο στον Μεσαίωνα . Ετσι ο ουσιαστικά κερδισμένος απο αυτήν την «σεμπριά» και την ανάμειξη βγήκε τελικά ο Ιουδαισμός , ο οποίος σήμερον διεκδικεί την παγκόσμια κυριαρχία μέσω του χριστιανικού " Δουρείου Ιππου" και των χριστιανικών «ιπποζυγίων» των ΗΠΑ, Βρετανίας , Ε. Ε . Αντίθετα, ο μοναδικός χαμένος απο όλη αυτή την «συνωμοσία» είναι ο Ελληνισμός και ολόκληρη η Ανθρωπότης. Γιατί εξαναγκάσθηκε να σταματήσει βιαία την πορεία της προς τον εκπολιτισμό-που για πρώτη φορά είχε φέρει στον κόσμο ο Ελληνισμός- και να μείνει στην βαρβαρότητα. Εκτοτε η ανθρωπότης πορεύεται το Μεσαιωνικό σκοτάδι με μικρές παροδικές εκλάμψεις του Ελληνικού Πνεύματος(λ.χ Αναγέννηση, Βιομηχανική και Πληροφορική επανάσταση κ.α) που εκπηγάζουν απο την Επιστήμη – Τεχνολογία και την Δημοκρατία , που είναι τα γνωσιότερα τέκνα του Ελληνικού Πνεύματος . Εδώ και 1700 χρόνια ο Ελληνισμός δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα και Γενοκτονίες, που τον οδήγησαν σε πτώση και μετάλλαξη- όχι μόνον πνευματική και ηθική - αλλά και σε φυσική εξόντωση, έτσι ώστε σήμερον να απειλείται με πλήρη εξαφάνιση από το προσκήνιο της ιστορίας. Μόνον με την εξαφάνιση του πιστεύουν ότι θα πάψει να υφίσταται ως απειλή -τώρα και στο μέλλον - για την Σιωνιστική τους Παγκόσμια Εξουσία . Φυσικά ο Ελληνισμός ως πολιτισμός θα ζήσει αιώνια. Εμείς ως Ελληνες θα επιβιώσουμε;
Η Ελληνική Μυθολογία(=Ελληνική Αρχαιολογία ) μας αποκαλύπτει ότι είναι εξαιρετικά φιλοτεχνική. Κι’ αυτό συνάγεται απο τα εξής:
Πρώτον, πως ελύθη εκεί επάνω το πρόβλημα της στεραιώσεως του Ουρανού; Αυτός είχε καθήσει επάνω στη Γαία και δεν άφηνε τα παιδιά του να βγούν στον αέρα από την κοιλιά της μητέρας τους . Αυτό για να το σκεφθούν προυπέθετε γνώσεις της στατικής. Και πάλι πως κατόρθωσε η Γαία να απαλλαγεί απο τον πιεστικό Ουρανό ; Εγινε μέσω ενός τεχνουργήματος. Με ένα τέλειο εργαλείο , την άρπη (δρεπάνι), που χρησιμοποιούν οι αγρότες να θερίζουν τα στάχυα. Αυτήν κατεσκεύασε ο γιός της Γαίας, Κρόνος και μ’ αυτήν έκοψε τα γεννητικά μόρια του Ουρανού. Και εν συνεχεία ο Ζευς επαναστάτησε κατά του πατρός του Κρόνου και του πήρε την βασιλεία. Και τότε καταασκεύασαν οι Κύκλωπες τα όπλα , και τον Βωμόν και το Θυσιαστήριον , εις το οποίον επάνω έβαλαν τον Κεραυνόν και έφεραν αυτόν προς τον Δία σκεπασμένον. Επομένως , στηρίχθηκε στην τεχνολογία και για να εξοπλισθεί.
Δεύτερον από το δέρμα της Αιγός Αμαλθείας κατασκεύασε ασπίδα, η οποία ονομάσθη Αιγίς και την έφτιασε άτρωτη. Αρα μπορούμε να ομιλούμε για τεχνολογικό θαύμα της εποχής του. Υστερα έδωσε την Αιγίδα στην Αθηνά για να μεταφέρει την αμυντική τεχνολογία στον κόσμο της τότε πολιτισμένης Αθήνας. Το Κέρας της Αμαλθείας το έδωσε στις Νύμφες , διότι αυτές τον ανέθρεψαν και τον προφύλαξαν απο την βουλιμία του πατρός του Κρόνου , που έτρωγε τα παιδιά του μετά την γέννηση τους απο την Ρέα. Και πάλιν στην Τεχνολογία κατέφυγε ο Ζεύς για να πολεμήσει του Γίγαντες που επανεστάτησαν. Χρησιμποίησε την Αιγίδα σαν αμυντικό και τον Κεραυνόν σαν επιθετικό όπλο . Αλλιώς δεν θα τελείωνε ποτέ η Γιγαντομαχία, αν οι Κύκλωπες δεν κατασκεύαζαν αυτό το υπέροχο όπλο που ακόμη και σήμερον με διάφορα ονόματα(σφαίρα, οβίδα, πύραυλος κ. α ) εκτοξεύεται σαν κεραυνός στο για να πλήξει τον αντίπαλο και να δώσει την νίκην. Ετσι λύθηκε το πρόβλημα της Θεομαχίας. Βέβαια όλα αυτά έχουν και την αλληγορική τους έννοια.
Τρίτον, όταν μεγάλωσε ο Ζευς οι Κρήτες=Κουρήτες χρησιμοποίησαν Κλεψύδραν για να τον διαπεραιώσουν στην απέναντι Πελοπόννησον και να τον φέρουν στα άγια χώματα της Μεσσηνίας, όπου τον παρέδωσαν στις Νύμφες , Ιθώμην και Νέδαν. Τότε λέγεται ότι οι Κούρητες κατέστησαν για πρώτη φορά τον Ολυμπιακόν Αγώνα στην Μεσσηνία εις ανάμνησιν της σωτηρίας του παιδός.[Στο παρελθόν η Ολυμπία υπήγετο στην Μεσσηνία]
Τέταρτον, στον Ολυμπο είχε κατασκευάσει παλάτι ο Ζευς και κατοικίες των θεών. Οταν κατέβηκε στην Βοιωτία χρησιμοποίησε φτερωτή άμαξα και επάνω έβαλε ξύλινο άγαλμα ενδεδυμένον ως γυναίκα , παριστάνουσα την Πλαταιά για να προκαλέσει την ζηλοτυπία της Ηρας. Δαίδαλα ονομάσθησαν τα αρχαία ξόανα από τον γλύπτη και μέγα μηχανικό Δαίδαλο.
Ο Ζευς εκράτησε την Τριάδα , με την διαφορά ότι αντικατέστησε του Τιτάνες με τους Ολυμπίους Θεούς. Τους Εκατόχειρες[=προηγμένη τεχνολογία της εποχής] και τους Κύκλωπες τους είχε συμμάχους, αλλά πιό πολύ τιμούσε τις Μούσες(=Επιστήμες-Γράμματα=Καλές Τέχνες) που τους παρέδωσε τα γράμματα και τις τέχνες για να διδάξουν, να εκπολιτίσουν και να φωτίσουν τους ανθρώπους, οι οποίοι εκείνη την εποχή ζούσαν κυριολεκτικά σε πρωτόγονη κατάσταση.
Το γένος του Διός ανάπτυξε την Τεχνολογία και τις Επιστήμες, χωρίς όμως να προξενήσει ανατροπή και οικολογική ανισορροπία . Οι Ελληνες είχαν την επιστημονική θεωρητική κατάρτιση να προχωρήσουν στην τεχνολογική ανάπτυξη. Ομως δεν πρόχώρησαν διότι εσέβοντο την Αρμονία της Φύσεως και τον Συμπαντικό Φυσικό Νόμο, που διέπει τα πάντα μέσα στο Σύμπαν. Οι αρχαίοι σοφοί θεωρούσαν την τεχνολογική απασχόληση σαν "βάναυση" και σαν κατώτερη για ελευθέρους και ανεπτυγμένους διανοητικώς ανθρώπους, αλλά και ζημιογόνους , ίσως για τον άνθρωπο, όπως αποδεικνύεται σήμερον περίτρανα με την καταστροφή του περιβάλλοντος, την ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας και των Πυρηνικών Οπλων κ.ο.κ. Επομένως και εδώ δικαιώθησαν οι αρχαίοι Ελληνες. Για τον λόγο αυτό ασχολούντο με θεωρητικές μελέτες και με αυτές έβαλαν πράγματι τις βάσεις σε όλες τις επιστήμες. Εκείνο που απασχολούσε τα μέγιστα τους Ελληνες ήτο το μέγιστον πρόβλημα του ανθρώπου, δήλαδή της ηθικής και πνευματικής τελειοποίησης και προαγωγής των ατόμων και των κοινωνιών , άνευ των οποίων οι άνθρωποι ελάχιστα διαφέρουν των ζώων. Πράγματι δεν είχαν άδικο και σήμερον δικαιώνονται πλήρως. Υπάρχουν πολλοί σοφοί και διανοούμενοι οι οποίοι αμφιβάλλουν εάν η αδίστακτη και αχαλίνωτη τεχνολογική ανάπτυξη συνετέλεσε στην πραγματική εξυπηρέτηση των ανθρώπων , δηλαδή στην επιβεβλημένη αλληλοκατανόηση αυτών και στην ορθή πνευματική και ηθική διαπαιδαγώγηση και εξύψωση των. Μιά ματιά στις σημερινές κοινωνίες της ζούγκλας και της βαρβαρότητος , του άγχους και της ανασφάλειας, του εγκλήματος και των ναρκωτικών, θα μας πείσει περί της ορθής αντιλήψεως του Ελληνικού "Μέτρου" και στο θέμα της αναπτύξεως της Τεχνολογίας. Την τάση του ευδαιμονισμού προώθησαν σαν δοξασία οι "άσπονδοι φίλοι" μας, οι άνθρωποι των αντικατοπτρισμών της ερήμου, και των θαυμάτων της θεοκρατίας του Παραδείσου και της Κολάσεως . Τώρα ο άνθρωπος από φόβο μήπως χάσει τα υλικά του αγαθά έχει γίνει δούλος της τεχνολογίας και ουδείς γνωρίζει που αυτή τον οδηγεί, χωρίς να αποκλείεται ακόμη και η αυτοκατστροφή του.
Θα χρειαζόμαστε ολόκληρο τόμο για να περιγράψουμε τα τεχνολογικά επιτεύγματα των Διογενών της Προκατακλυσμιαίας(Αιγαίων, Πελασγών, Μινωιτών κ. α )και της μετέπειτα Εποχής. Θα αναφέρω μόνον μια καταπληκτική εφεύρεση που φέρει το όνομα Τάλως . Κανείς ως τώρα δεν μπόρεσε να πει μετά βεβαιότητος αν αυτός ήτο άνθρωπος ή ένα ανθρωποειδές ρομπότ προηγμένης τεχνολογίας. Σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία, «ο Τάλως ήτο φύλαξ της Κρήτης, άνθρωπος του Χαλκού γένους, χαλκούς ων και αυτός» Εδωκε δε αυτόν ο Ηφαιστος στον βασιλιά Μίνωα . Αλλοι δε λέγουν ότι ήτο ταύρος. Το δε σώμα του είχεν παράξενη κατασκευήν. Διότι είχεν μίαν μόνον φλέβα απο του αυχένος μέχρι των ποδών, ήτις ήτο πεφραγμένη (στουπωμένη) με ένα ήλον(καρφί) χαλκούν , για να μην χύνεται το αίμα. Ο Τάλω περιήρχετο την Κρήτην τρεις φορές την ημέραν , παρατηρών, για να μην πλησιάσει κάποιος αυτήν. Εξ αυτού αντιλαμβάνεται ο καθένας πόσο προηγμένο μηχάνημα ήτο ! Ιδών δε τους Αργοναύτες ερχομένους , έρριπτε λίθους επ’ αυτών για να μην πλησιάσουν την νήσον. Αλλά η Μήδεια εξηπάτησεν αυτόν, υποσχόμενη να τον καταστήσει αθάνατον. Και έτσι τράβηξε τον ήλον απο την φλέβα αυτού και εχύθηκε το αίμα του και απέθανε. Αλλοι πάλι λένε ότι ενέβαλε εις αυτόν μανίαν-δηλαδή τον τρέλλανε. Σήμερον με την γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών θα λέγαμε - ότι του κατέστρεψε το πρόγραμμα με κάποιον ιό(virus) και έτσι τον εξουδετέρωσε . Αρα κάθε ανακάλυψη έχει και το αντίδοτο της. Ηταν πράγματι αυτόματο ρομπότ, ο Τάλω ; Κανείς δεν είναι σε θέση ούτε να επιβεβαιώσει αλλά ούτε και να αρνηθεί όλα αυτά. Η αμφιβολία είναι όμως συστατικό της μαθήσεως και της προόδου. Γιατί τίποτα δεν είναι οριστικό. Οσο προχωρεί η γνώση τόσο θα είμαστε σε θέση να εξηγούμε όλο και περισσότερα σκοτεινά σημεία του παρελθόντος . Ομως και μόνον να σκεφθούν τέτοια -έστω και φανταστικά ακόμη και σήμερον - δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Ποιός μπορούσε αλήθεια να εξηγήσει την συσκευή των αρχαίων Ελλήνων(τον αρχαίο υπολογιστή-αστρολάβο του ναυαγίου των Αντικυθήρων ), πριν ανακαλυφθεί το κομπιούτερ της σύγχρονης εποχής μετά τον Β! ΠΠ ; Οι Πατρώοι Θεοί εφεύρον τις περισσότερες Επιστήμες και Τέχνες.
1/ Την Νομισματοχαρακτικήν εφεύρε η Ηρα –Μονέτα
2/ Τις Καλές Τέχνες ( Ποιητική, Εποποιία, Τραγωδία, Δραματική, Ελεγεία, Ωδή, Κωμωδία, Ιστορία, Ρητορική, Χορός κ.α) οι Μούσες
3/ Την Νομική η Θέμις
4/ Την Ιατρική ο Ασκληπιός
5/ Την Γεωγραφία ο Στράβων
6/ Την Εμπορικήν ο Ερμής
7/ Την Γεωργική η Δήμητρα
8/ Την Αμπελουγρικήν ο Διόνυσος
9/ Την Ποιμενικήν(κτηνοτροφία) ο Παν
10/ Την Πολεμική Τέχνη ο Αρης
11/ Την Χειροτεχνία και Ελαιουργία η Εργάνη Αθηνά
12/ Την Μελισουργία ο Αρισταίος
13/ Την Γεωμετρία ο Ευκλείδης
14/ Την Ιππικήν ο Κάστωρ και οι Αμαζώνες
15/ Τους "Ολυμπιακούς Αγώνες" ο ίδιος ο Ζευς και ο Ηρακλής κ.ο.κ
Ομως οι Ελληνες παράλληλα με την Επιστήμη-Τεχνολογία είχαν αναπτύξει και τον Ανθρωπισμό. Ας μας πει ο Ιουδαιοχριστιανισμός ένα και μόνον επιστημονικό ή τεχνολογικό του επίτευγμα, εκτός φυσικά από την Κιβωτό του Νώε, που κι’ αυτή είναι κακέκτυπη και κακότεχνη αντιγραφή απο το πλοίο του Δευκαλίωνος και της Πύρας. Παρέλειψα να αναφέρω τα παγκάρια των ναών και τις ρομφαίες των προφητών, με τις οποίες παίρνουν τα κεφάλια των απίστων στους θρησκευτικούς και πολιτιστικούς πολέμους που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα . Το τραγικό είναι ότι οι Ελληνες παγιδευμένοι στο ψέμμα του Ιουδαιοχριστιανισμού, ότι τάχα Χριστιανισμός=Ελληνισμός είναι ταυτόσημα, δεν αντιλαμβάνονται ότι υπηρετούν τον προαιώνιο εχθρό μας. Είναι όντως σχιζοφρενικό το Χριστιανικό ιερατείο να δοξάζει και να υμνεί μέσα από την Βίβλο της Σιών, τον «γενάρχη» της Αβραάμ και τον Γιαχβέ και απο την άλλη να θεωρεί εχθρό της τους Εβραίους!! Τραγελαφικό είναι επίσης οι Ελληνες Χριστιανοί να αφορίζουν τον Ελληνισμό, τουτέστιν τους εαυτούς τους και απο την άλλη να λένε ότι είναι ακραιφνείς Ελληνες!!.
Οι Ελληνες είχαν ανεπτυγμένη φαντασία, πράγμα που μαρτυρεί και η Ελληνική Μυθολογία. Από την φαντασία όμως οι μεγάλοι τεχνολόγοι της εποχής εκείνης έφτασαν στην πράξη όπως λ.χ: ο Αργος(ο ναυπηγός του πρώτου πλοίου –«Αργώ» ) οι Πελασγοί (τα κυκλώπεια τείχη), οι Μινύες (τα αποστραγγιστικά έργα Κωπαίδος και Αργολίδος ) ο Δαίδαλος(την πρώτη πτητική μηχανή), ο Αρχιμήδης(τα κοίλα κάτοπτρα ) , ο Αρχύτας(το αεριοθούμενο περιστέρι) , ο Ηρων Αλεξανδρεύς(την ατμομηχανή και εκατοντάδες άλλες ευφευρέσεις), ο Ευπαλίνος(το ευπαλίνειο όρυγμα της Σάμου), ο Αρίσταρχος(το Ηλιοκετρικό σύστημα), ο Πυθαγόρας (τις ουράνιες σφαίρες και την μηχανική του Ουρανού) ο Δεινοκράτης( μέγας μηχανικός-κατασκευαστής του Μ. Αλεξάνδρου, έκτισε εκατοντάδες Αλεξάνδρειες στην Ανατολή) και πλειάδες άλλοι κορυφαίοι τεχνολόγοι που έβαλαν τις βάσεις της σύγχρονης τεχνολογίας.
Το πρόβλημα δεν είναι τι έκαναν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι , αλλά τι κάνουμε εμείς τώρα; Ας τους μιμηθούμε λοιπόν και ας τους ξεπεράσουν απανταχού της Γης, τα Παιδιά του Ελληνισμού. Αυτή πρέπει να είναι η νέα μας πρόκληση και όχι ο αρνητισμός , σκοταδισμός, το βόλεμα και η αδράνεια , ούτε φυσικά η χυδαία πατριδοκαπηλεία.
Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ
(του Υποστρατήγου ε.α K. Χ. Κωνσταντινίδη)
Όλα στον κόσμο γεννιούνται, κινούνται και καταστρέφονται με έναν ερωτικό παλμό, δηλαδή ενέχουν μέσα τους τον Έρωτα που δημιουργεί κάποια αμοιβαία δόνηση. Με συχνότητα λοιπόν κινούνται οι γαλαξίες, οι ήλιοι , οι πλανήτες και η Γη . Με συχνότητα δονούνται τα διάφορα στοιχεία της ύλης. Με συχνότητα μεταδίδεται το Φως, ο Ηχος, τα ηλεκτρομαγνητικά και βαρυτικά πεδία κλπ. Με τον ερωτικό παλμό γίνεται η συνουσία μεταξύ των δύο φύλλων του ζωικού βασιλείου κ.ο.κ. Με κάποια δόνηση συντελείται φυσικά και η Ιερά Σύλληψη του Κόσμου. Όταν τα σωμάτια της Ήρας και η θέουσα ενέργεια του Διός υποστούν μια έντονη τοπική δόνηση, ενίοτε δημιουργεί τοπικό συντονισμό των δύο δυνάμεων και αυτός ο συντονισμός προκαλεί μια τρομερή δίνη. Από την Ωγυγία τόμος Α!, σελ 28-29 πληροφορούμεθα ότι : « Ο Θεός εδημιούργησε πρώτον τον Αιθέρα, περί δε τον Αιθέρα ήτο Χάος και νυξ ζοφώδης, και εσκέπαζεν όλα όσα ήτον υπό τον Αιθέρα. Τουτέστι, το σκότος ήτον πριν της διακοσμήσεως και εσκέπαζε την Γην. Ύστερον δε διεπέτασεν , ή διέσχισε το φως τον Αιθέρα και εφώτισεν όλην την κτίσιν. Λέγει άρα το φως αρχαιότατον και υπέρτατον πάντων, το οποίον ονόμασαν τρισσώς, κατά τον χρησμόν του Απόλλωνος. Μήτιν , Φως , Ζωοδοτήρα… . Ήλιος, Σελήνη, άστρα, Γη , Θάλασσα και λοιπά ορώμενα και αόρατα…έγιναν τα πάντα διά των τριών δυνάμεων , λέγει ο Ορφεύς….» Ως γνωστόν το Φως είναι η Συμπαντική Ενέργεια του Διός η οποία γονιμοποίησε τα Σωμάτια της Ήρας που βρίσκονται εν δυνάμει στο Χάος. Τότε δημιουργούνται ασύλληπτες ταχύτητες και ανυπολόγιστες θερμοκρασίες και πυκνότητες που προσεγγίζουν το άπειρο. Δημιουργείται τοπικώς μια εστία ασύλληπτης υπερθέρμανσης και πίεσης που κατά τον Hawking μπορεί να φθάσει σε ανυπολόγιστη ένταση. Κάτω από την πίεση των ταλαντώσεων και της θερμότητος υποκύπτουν οι δύο Συμπαντικές Ουσίες σε ένωση μεταξύ τους. Τότε γίνεται η συνουσία των δυνάμεων και επέρχεται η Ιερά Σύλληψη . Αυτή η Ιερά Σύλληψη κυοφορεί το Πρώτο γονιμοποιημένο κύτταρο , το Κοσμικό Ωόν. Ένα τέτοιο Ωό προκάλεσε την Μεγάλη Έκρηξη(Big Bang) [Ο Ορφεύς εδίδαξεν εις του Έλληνες τον Ιερόν Λόγον, περί του πρωτοτύπου Αυγού, οίον , ότι το παν εγεννήθη εκ τινος πρωτοτύπου και αγεννήτου αυγού. Ταύτην δε την γνώμην είχον και όλα τα έθνη. Γι’ αυτό το Αυγό ήτο σύμβολον του παντός αφιερωμένο στους οργιασμούς του Διονύσου] Ο Κόσμος λοιπόν έγινε από την γονιμοποίηση ενός Συμπαντικού Σωματίου της Ήρας από μια Συμπαντική ακτίνα ενέργειας(τον Κεραυνό} του Διός. Τώρα γίνεται πλήρως αντιληπτόν το νόημα του Κεραυνού του Συμπαντικού Διός., ο οποίος δεν ήτο παρά η ακτίνα της ενέργειας που γονιμοποίησε τα σωμάτια της Ήρας και δημιούργησε το Κόσμο τούτο. Οι γονιμοποιήσεις αυτές που μπορεί να είναι συχνές-όπως ο βιασμός των πολυάριθμων γυναικών από το Δία –δεν καταλήγουν όλες στην δημιουργία κόσμων , διότι δεν επιβιώνουν μετά την σύλληψη. Η Ελληνική Αρχαιολογία το προέβλεψε κι’ αυτό και απέδωσε συμβολικά την αστοχία επιβιώσεως των κοσμικών γεννήσεων στην πράξη του Κρόνου ( Χωροχρόνου), που τρώει αμέσως τα νεογέννητα παιδιά του. Και τούτου διότι , αμφότερα, τόσον το αιχμαλωτισμένο σωμάτιο όσον και η αιχμαλωτισμένη ενεργειακή ακτίνα έχουν την τάση να αποδεσμευτούν και να επιστρέψουν στην προαιώνια κατάσταση τους , δηλαδή σ’ αυτήν της καθαρότητος. Διότι το σωμάτιο της Ήρας , έχει φυσικό σύντροφο του κάποιο αντισωμάτιο στο Χάος, που αναμένει την ένωση του με το ταίρι του και επίμονα επιδιώκει την αποδέσμευση του. Επίσης και η ακτίνα του Διός λόγω της άπειρης συνοχής της με τον κορμό θέλει να επιστρέψει στον αρχέγονο χώρο της.(συνεχίζεται)
http://www.achilleous.com
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑΣ (2ον )
(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)
Το λάθος του Μαρξ ήτο η νοητική υπαγωγή των «μέσων παραγωγής» (μηχανών) , στην ίδια κατηγορία με τα προϊόντα που παρήγαγον και που εθεωρείτο αποτέλεσμα της εργατικής δύναμης. Σήμερα επικρατεί η αντίληψη ότι τα μέσα παραγωγής και τα προϊόντα διαμορφώνονται σαν πνευματικά αντικείμενα της ιδίας τάξεως και επομένως ανήκουν αδιαφοροποίητα σε όλους και εξ ίσου. Τούτο αντελήφθησαν το πρώτον οι αρχαίοι πρόγονοι μας με το: «Πάντες Πάντα Αδιανέμοντα Νέμονται» του Πυθαγόρα.
Η αυριανή διαφορά των ανθρώπων δεν θα είναι πιά μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, αλλά μεταξύ μορφωμένων και ΜΗ, ανάλογα με τις φυσικές διαφορές του καθενός. Επομένως, το πρόβλημα σήμερον δεν είναι τόσο η εκμετάλλευση των εργατών από τον εργοδότη , αλλά η ανεργία. Είναι η δυνατότητα εξευρέσεως εργασίας από τους μη εξειδικευμένους , των οποίων η απορρόφηση καθίσταται προβληματική από την αγορά εργασίας. Το δικαίωμα στην εργασία εξαρτάται κυρίως από το δικαίωμα στην μόρφωση , διότι το μυαλό είναι αυτό καθ’ εαυτό το όργανο που παράγει και χρειάζεται την καλλιέργεια για να μην βρεθεί κανείς εκτός της παραγωγικής διαδικασίας και κατ’ επέκτασιν και της κατανάλωσης και του ζειν. Σήμερον επικρατούν οι εξής τρεις τάσεις:
Πρώτον η διαρκής συσσώρευση και μεγέθυνση του πλούτου στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας . Αυτή θέτει σε κίνδυνο όχι μόνον την ίδια την υπόσταση της δημοκρατίας, αλλά και της ζωής στον πλανήτη. Όσο πιο ισχυρό γίνεται το αυταρχικό εξουσιαστικό κατεστημένο, τόσο περισσότερο διολισθαίνει στον πόλεμο, στην αλαζονεία και την ύβρη ενάντια στον άνθρωπο, στη ζωή και στη Φύση.
Δεύτερον, η εξάπλωση των γνώσεων σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού της Γης . Αυτή η τάση θα οδηγήσει στην συνειδητοποίηση από τους λαούς των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των . Αν αφήσουμε την εκμετάλλευση της Γνώσης στα χέρια της κρατούσης ολιγαρχίας με την στάγδην εκπαίδευση-και όχι Παιδεία- είναι βέβαιο ότι θα προχωρήσουν στον έλεγχο της Σκέψεως και της Συνειδήσεως μας.
Τρίτον, η επιθυμία όλων των λαών της γης να απολαύσουν τα αγαθά της δημοκρατίας. Σήμερον δεν κινδυνεύει μόνον το δημοκρατικό μας πολίτευμα, αλλά και αυτό το προβληματικό καπιταλιστικό σύστημα του υγιούς και ελευθέρου συναγωνισμού , το οποίον εξοβελίζεται από την αδηφάγο εξάπλωση των πανίσχυρων μονοπωλίων . Στο ερώτημα : «Θέλουμε ένα ολιγαρχικό ή και αυτοκρατορικό παγκόσμιο υπερκράτος ή ένα σύνολο κρατών που να ζουν οι πολίτες τους μέσα σε μια διευρυμένη δημοκρατική πολιτεία;» Οι λαοί είπαν ΝΑΙ στη δημοκρατία. Η σημερινή άφρον εξουσιαστική πλουτοκρατία οδηγεί τον κόσμο σε μια νέα μορφή δουλοπαροικίας, αυταρχισμού και δικτατορίας . Η πορεία λοιπόν βαίνει ολοταχώς προς μία καθολική αντικατάσταση της παραγωγής από το μυαλό και κατ’ επέκταση της αλλαγής του σημερινού τρόπου σκέψεως, αναφορικά με τον ρόλο του κεφαλαίου, των εργαζομένων, και της εξουσίας. Δηλαδή πρέπει να γίνουν ριζικές μεταβολές-ή και ανατροπές αν χρειασθεί- για το κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων -φτωχών, μορφωμένων - αμόρφωτων, πολιτών - εξουσιαστών, οικιστών της γης - καταστροφέων και καταπατητών . Προϋπόθεση βέβαια για να περάσει η ανθρωπότης ομαλά στο κατώφλι της νέας εποχής της Γνώσης, είναι να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα της κοινοκτημοσύνης της Γνώσης .
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com
Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
και εξέλιξη της επιστήμης της μηχανικής και γενικά της τεχνολογίας στην αρχαία Ελλάδα είναι ένας τομέας έρευνας, σχεδόν αγνοημένος από τους ειδικούς και εντελώς άγνωστος στο πλατό κοινό. Κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί διάφορα άρθρα τα οποία έχουν περιορισμένη εμβέλεια και εξαντλούνται στην επισήμανση του θέματος, επισήμανση που περιορίζεται απλά και μόνο στο γεγονός της ύπαρξης αυτού του χώρου έρευνας, χωρίς να γίνεται λεπτομερέστερη αναφορά.
Η επιστήμη της μηχανικής στην κλασική Ελλάδα, κάτω από το βάρος της πλατωνικής κοσμοθεωρίας εξοστρακίστηκε – για να αναπτυχθεί στη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου με επίκεντρο την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στην πόλη αυτή οι Πτολεμαίοι ίδρυσαν το «Μουσείο», ένα ίδρυμα που για τα επόμενα 400 χρόνια θα γίνει κέντρο σπουδών ανώτατου βαθμού, ένα σύγχρονο Πολυτεχνείο, στο οποίο διδάχτηκαν και αναπτύχθηκαν όλες οι επιστήμες με κύρια έμφαση στις «μηχανικές» επιστήμες: υδραυλική, υδροδυναμική, βαλλιστική, καταπελτική, ναυπηγική, πολιορκητική, μηχανική, ιατρική, μαθηματικά, αστρονομία, γεωγραφία κ.λ.π. Ο αιώνα της Μηχανικής, για την αρχαία Ελλάδα είχε ξεκινήσει με την παρουσία και διδαχή των Αρχιμήδη, ο Κττχτίβιο, Φίλων, ο Πάππιος, ο Ηρόστρατος και άλλοι. Η εξέλιξη αυτή, αρκετά υποβαθμισμένη λόγω της διαμάχης Ελλήνων και χριστιανών, συνεχίστηκε εν τούτοις έως πολύ μετά τη χριστιανική χρονολόγηση, μέσα στο Βυζάντιο, όπου ανακαλύπτουμε τον απόηχο της λαμπρής εξέλιξης σε αρκετούς τομείς. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Οι παρακάτω πληροφορίες προέρχονται από το βιβλίο του Χρήστου Λάζου, Μηχανική και Τεχνολογία στην Αρχαία Ελλάδα (έκδοση 4). Εμείς εδώ θα αναφέρουμε μια περίληψη των εφευρέσεων και των τεχνολογιών στην Ελλάδα όπως αυτός τις κατέγραψε. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την λεγόμενες μυθολογικές κατασκευές.
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
ΑΥΤΟΜΑΤΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ
Η αναφορά σε αυτόματους μηχανισμούς που κατασκευάστηκαν από τον Ήφαιστο παραπέμπει σε εποχές μυθολογικές-προϊστορικές, για τις οποίες δεν υπάρξει κανένα γραπτό αποδεικτικό στοιχείο Υπάρχουν όμως οι έντονες και αξιοπερίεργες αναφορές που έχουν διασωθεί μέσα στο μυθολογικό πλαίσιο της εποχής και είναι αυτά τα στοιχεία που καθιστούν τον Ήφαιστο έναν ξεχωριστό θεό. Αλλά και η γενικότερη αντιμετώπιση του από τους υπόλοιπους θεούς είναι προβληματική Τον θέλουν και δεν τον θέλουν. Τον αποπέμπουν από τον Όλυμπο δυο φορές αλλά τον κάνουν αθάνατο. Με όλα αυτά ο Ήφαιστος μπορεί να θεωρηθεί ως ο πλέον αινιγματικός θεός του Ολύμπου.
Ο Όμηρος μας πληροφορεί ότι ο θεϊκός σιδηρουργός είχε στημένο το εργαστήρι του πάνω στον Όλυμπο. Εκεί μέσα περνούσε όλη του τη μέρα και με τα εργαλεία του, το σφυρί, το αμόνι και το φυσερό μαστόρευε συνέχεια. Το εργαστήρι του ήταν πλήρως εξοπλισμένο. Έκαιγαν συγχρόνως είκοσι καμίνια που με τη διαταγή του θεού δυνάμωναν τις φλόγες τους και σκορπούσαν τόση θερμότητα, όση χρειαζόταν ο μάστορας για να επεξεργαστεί το χαλκό, το ασήμι και το χρυσάφι.
Ο Ήφαιστος έκανε πάρα πολλές κατασκευές για τον εαυτό του μα και πάρα πολλά δώρα στους θεούς. Πρώτα απ’ όλα, το παλάτι του ήταν περίλαμπρο. Ολόκληρο από ατόφιο χρυσάφι, σκαλισμένο και δουλεμένο τόσο πολύ, όσο δε θα μπορούσαν να δουλέψουν οι καλύτεροι τεχνίτες όλου του κόσμου, αν δούλευαν σ’ όλη τους τη ζωή. Ήταν γεμάτο από διάφορα στολίδια καμωμένα από ζαφείρια και διαμάντια.
Κύριος της φωτιάς, κάτοχος των μυστικών της τέχνης του σιδηρουργού, είναι κάτοχος πολλών μηχανικών γνώσεων που ξεπερνούν κατά πολύ τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής του. Ας θυμηθούμε πόσα θαυμαστά έργα έκανε για τους θεούς ή και τους θνητούς: την υπέροχη ασπίδα της Αθηνάς, τους κεραυνούς του Δία, το θαυμαστό δίχτυ, όπου φυλάκισε τους εραστές Αφροδίτη – Άρη. Όμως ο μύθος τον θέλει κυρίως κατασκευαστή ενός αριθμού μηχανισμών που θυμίζουν σημερινά αυτόματα, όπως μιας σειράς χρυσών γυναικών που τον βοηθούσαν στο εργαστήριο του, οι οποίες μπορούσαν επί πλέον να μιλούν. Πρόκειται για τα πρώτα «αυτόματα» της παγκόσμιας ιστορίας. Περίφημη είναι η αναφορά για την κατασκευή μιας πολυθρόνας – παγίδας, πάνω στην οποία παγίδευσε τη μητέρα του Ήρα και την εκβίασε να του αποκαλύψει ποιος ήταν ο πατέρας του. Το σημερινό της αντίστοιχο είναι οι καρέκλες που αιχμαλωτίζουν τα χέρια και πόδια του ανθρώπου. Ο Ήφαιστος είχε κατασκευάσει επί πλέον μια σειρά τραπεζιών με τρία πόδια, εφοδιασμένα με τροχούς. Τα παράξενα αυτά τραπέζια ήσαν τοποθετημένα γύρω-γύρω στο εργαστήριο του και είχαν τη δυνατότητα να πηγαίνουν στις συνελεύσεις των θεών και να γυρίζουν μόνα τους.
ΤΑΛΩΣ, ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Το όνομα Ταλώς αποδίδεται τόσο σε ανθρώπινα όντα όσο και σε μια περίφημη μηχανική κατασκευή, την, οποία, σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία του μύθου, πρέπει να ήταν το πρώτο ρομπότ στην παγκόσμια ιστορία. Σαν υπαρκτό ανθρώπινο ον θεωρείται γιος της Πολυκάστης, αδελφής του Δαίδαλου, που επηρεασμένος από τη μηχανική ιδιοφυΐα του θείου του έκανε και ο ίδιος σημαντικές ανακαλύψεις όπως το πριόνι (από ένα ψαροκόκαλο), τον κεραμικό τροχό, και το διαβήτη.
Σαν μηχανικό, τεχνητό πλάσμα, οφείλει την κατασκευή του είτε στον Δαίδαλο (παρακάτω θα αναφέρουμε και τον Δαίδαλο) είτε στον Ήφαιστο. Επικρατέστερη είναι η άποψη που θέλει τον Τάλω κατασκευασμένο από τον Ήφαιστο κατ’ εντολήν του Δία, ο οποίος τον χάρισε στο Μίνωα για να φυλά» την Κρήτη. Ήταν κατασκευασμένος από μπρούντζο και διέθετε μία και μοναδική φλέβα, η οποία ξεκινούσε από το λαιμό και κατέληγε στον αστράγαλο του, όπου ένα χάλκινο καρφί ή βίδα έκλεινε την έξοδο της. Μέσα στη φλέβα του Τάλω κυλούσε το ιχώρ, δηλαδή το «αίμα των αθανάτων», θείο υγρό που του έδινε ζωή. Κύριο έργο του Τάλω ήταν να διατρέχει τις ακτές της Κρήτης τρεις φορές την ημέρα, να ρίχνει βράχους στα εχθρικά πλοία, να σκοτώνει τους εισβολείς και επί πλέον να περιφέρεται στο εσωτερικό του νησιού μεταφέροντας από χωριό σε χωριό τους νόμους που θεσμοθετούσε ο Μίνωας. Τους εισβολείς εξόντωνε αγκαλιάζοντας τους, ενώ ταυτόχρονα πυρακτωνόταν —άγνωστο πώς— και τους κατέκαιγε. Όλες οι προδιαγραφές του μύθου για τον Τάλω είναι προδιαγραφές ενός υπερφυσικού ρομπότ ή ανδροειδούς: μεγάλη ταχύτητα, τεράστια δύναμη εκτόξευσης βαρών, υγρά μπαταρίας, αυτοθέρμανση).
Για το μέγεθος του Τάλου ο Απολλόδωρος γράφει: “…Ούτως ο Τάλως τρις εκάστης ημέρας την νήσον περιτροχάζων ετήρει….”, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος: “…..τρις περί χαλκείοις Κρήτην ποσί δινεύοντα……”. Η Κρήτη έχει γραμμικό μήκος 254 χιλιόμετρα και περίμετρο 980 χιλιόμετρα. Συνεπώς ο Τάλως στην διάρκεια της ημέρας (12 ώρες ) έκανε 980 Χ 3=2940 χιλιόμετρα μέσα σε 12 ώρες, δηλαδή είχε μέση ωριαία ταχύτητα 245 χλμ/ώρα! Ο Απολλόδωρος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος και ο Λουκιανός αναφέρουν ότι ο Τάλως ήταν καμωμένος από χαλκό. Πιθανόν ήταν από μπρούτζο (κράμα χαλκού-κασσίτερου) καθώς ο σκέτος χαλκός είναι αρκετά μαλακός. Στοιχεία γι αυτό έχουμε και λόγω του χρώματος του Τάλου που εικονίζετε σε αγγεία ως χρυσοπράσινος, που είναι το χρώμα του μπρούτζου, ενώ ο Απολλώνιος λεει: “…και ήταν φτιαγμένος από το είδος εκείνο του χαλκού και ήταν όλος χάλκινος…..”
Χαρακτηριστικός είναι και ο «θάνατος» του Τάλω* όταν από την Κρήτη περνούσαν οι Αργοναύτες ο Ποίας, πατέρας του Φιλοκτήτη, τόξευσε το χάλκινο καρφί στη φτέρνα του Τάλω, το έβγαλε από τη θέση του και χύθηκε ο ιχώρ. Αν αυτά είναι πράγματι στοιχεία ενός μύθου, τότε ο μύθος αναφέρεται σε κάποιο ρομπότ, ίσως από τα πιο εξελιγμένα που κατασκεύασε ο Ήφαιστος.
ΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΤΟΥ ΔΑΙΔΑΛΟΥ
Ο Δαίδαλος που ακόμη εξακολουθεί να παραμένει μια ανεξιχνίαστη φυσιογνωμία, μια προικισμένη προσωπικότητα της μηχανικής επιστήμης, της οποίας τα επιτεύγματα είναι άγνωστα ή καλυμμένα με μυθολογικά πέπλα. Μεγάλος μύστης και κάτοχος πέρα από κάθε αμφιβολία— απόκρυφων γνώσεων, έμεινε στην ιστορία αθάνατος με τις περίφημες κατασκευές και έργα του, όπως ο Λαβύρινθος και το παλάτι της Κνωσσου.
Το μηχανικό επίτευγμα με το οποίο πέρασε στο μύθο ήταν η κατασκευή δύο πτητικών μηχανών που τις χρησιμοποίησαν ο ίδιος και ο γιος του ‘ Ικαρος για να αποδράσουν από την Κρήτη. Επρόκειτο για ατομικές μηχανικές κατασκευές που κινούνταν με την ανθρώπινη, μυϊκή δύναμη. Σε πείραμα που διενέργησε το ΜΙΤ (Ινστιτούτο Τεχνολογίας Μασαχουσέτης) το 1988, με ποδοκίνητο ανεμόπτερο, χειριζόμενο από τον έλληνα ποδηλάτη Κανέλλο Κανελλόπουλο και με μια πτήση διαρκείας 3 ωρών και 54 λεπτών από τφ Κρήτη στη Σαντορίνη, αποδείχτηκε ότι η πτήση των Δαίδαλου και Ίκαρου ήταν γεγονός.
Ο Δαίδαλος κατασκεύασε επίσης κινητά αγάλματα που δούλευαν με υδράργυρο και τα οποία φύλαγαν το Λαβύρινθο. Επινόησε μια τεχνητή αγελάδα (για τη γυναίκα του Μίνωα, Πασιφάη), ανακάλυψε τη σφήνα, το τσεκούρι, και έναν αριθμό από μικρά αγάλματα, τους «Δαίδαλους», καθώς επίσης και ξύλινες κινούμενες κούκλες για την οικογένεια του Μίνωα. Όταν αποκάλυψε τα μυστικά του Λαβύρινθου στο Θησέα, κυνηγήθηκε από το Μίνωα. Κατά τη διαφυγή του, και μετά το θάνατο του γιου του, στο σημερινό Ικάριο πέλαγος, συνέχισε την πτήση του έως την Αθήνα. Από εκεί πήγε στην Κάμιρο τ/;ς Σικελίας, όπου εργάστηκε ως αρχιτέκτονας και μηχανικός ατψ υπηρεσία του βασιλιά Κόκαλου. Γνωρίζουμε ότι έκανε και εδώ διάφορες μηχανικές κατασκευές και αρδευτικά έργα. Είναι άγνωστο πού ακριβώς πέθανε.
ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ
Κάθε χωριό και ένα αρχαίο θέατρο
Θεατρόφιλοι από γεννησιμιού τους θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους οι Αιτωλοακαρνάνες, αφού στον νομό τους έχουν βρεθεί ώς τώρα έξι αρχαία θέατρα.
Το Αρχαίο θέατρο Οινιάδων, στο χωριό Κατοχή, φιλοξενεί κάθε καλοκαίρι παραστάσεις και συναυλίες Μικρά, μεγάλα, ένα που βλέπει τη γέφυρα Ρίου -Αντιρρίου, άλλο τον Αχελώο, ενώ όλα ανήκουν στις αρχαίες πόλεις: Μακύνεια, Καλυδώνα, Πλευρώνα, Οινιάδες, Στράτο και Αμφιλοχικό Αργος. Βέβαια δεν είναι όλα πλήρως ανασκαμμένα και κανένα αναστηλωμένο. Αποτελούν όμως ένα πολιτιστικό κεφάλαιο στο οποίο επενδύει ο νομάρχης Θύμιος Ν. Σώκος όπως και ο Σταύρος Μπένος διά του σωματείου «Διάζωμα», οι οποίοι οργανώνουν αύριο (7 μ.μ.) μια εκδήλωση στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου για την παρουσίαση της έκδοσης «Τα αρχαία θέατρα της Αιτωλοακαρνανίας» του Λάζαρου Κολώνα, της Μαρίας Σταυροπούλου-Γάτση και του Γιώργου Σταμάτη.
Το πιο καλοδιατηρημένο θέατρο είναι των Οινιάδων και το πιο περίεργο είναι της Καλυδώνας. Κι αυτό γιατί:
* ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΛΥΔΩΝΑΣ έχει ορθογώνια ορχήστρα και τα εδώλιά του είναι διατεταγμένα σε σχήμα Π. Βρέθηκε στη δεκαετία του '60 στον λόφο του Λαφρίου κατά την κατασκευή της εθνικής οδού Αντιρρίου -Ιωαννίνων, και λόγω της διάταξης των εδωλίων του ερμηνεύθηκε ως Βουλευτήριο. Η έρευνα που ακολούθησε το 2002-2003 για την αρχαία πόλη διέψευσε την αρχική εκτίμηση και κατέληξε στο συμπέρασμα πως πρόκειται για θέατρο που φέρει 26 σειρές εδωλίων από ψαμμιτικούς λίθους. Η ανασκαφή του, που βρίσκεται σε εξέλιξη, δείχνει ότι η ορχήστρα είχε σκηνικό οικοδόμημα. Εχει βρεθεί ένας τοίχος που προφανώς ανήκει στο προσκήνιο και διατηρεί στοιχεία θυραίων ανοιγμάτων και κιονοστοιχίας, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους. Προς το παρόν έχουν εντοπιστεί οι θέσεις έξι ιωνικών κιόνων, ενώ ο συνολικός τους αριθμός υπολογίζεται σε δώδεκα».
* ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΜΑΚΥΝΕΙΑΣ βρίσκεται σε ένα μικρό πλάτωμα στην ακρόπολη της αρχαίας πόλης, πλάι σε έναν αταύτιστο ναό, γιατί προφανώς εξυπηρετούσε κάποιες λατρευτικές ανάγκες. Βλέπει τη θαλάσσια περιοχή του Πατραϊκού κόλπου και το στενό πέρασμα Ρίου - Αντιρρίου. Από το μνημείο, σώζεται το τοξοειδές κοίλο του και 14 σειρές εδωλίων. Η διαπίστωση, ότι το επίσημο πρόσωπο θα καθότανε στο ανατολικό άκρο της πρώτης σειράς των εδωλίων σε έναν λίθινο θρόνο με θέα προς τους θεατές, οδηγεί στη σκέψη ότι αρχικά δεν αποκλείεται να λειτούργησε και ως βουλευτήριο.
* ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΠΛΕΥΡΩΝΑΣ βρίσκεται κολλητά στα τείχη της Νέας Πλευρώνας (235 π.Χ.), μιας από τις μεγαλύτερες πόλεις της Αιτωλίας με τα εντυπωσιακής διατήρησης τείχη. Με εξαιρετική θέα στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου• και θεωρείται από τα πιο ενδιαφέροντα θέατρα της περιοχής γιατί το επίμηκες σκηνικό του εφάπτεται του τείχους και ενός πύργου του που σώζεται σε ύψος 5,70 μ., ο οποίος θα πρέπει να αποτελούσε βοηθητικό χώρο της σκηνής και των παρασκηνίων του. Η ορχήστρα του θεάτρου (διαμέτρου 11,60 μ.) είναι διαμορφωμένη με χώμα στο φυσικό έδαφος. Υπολογίζεται πως θα είχε 25-30 σειρές εδωλίων. Ορατές είναι μόνο 16.
* ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΟΙΝΙΑΔΩΝ είναι κτισμένο κοντά στην Αγορά της αρχαίας πόλης, με εκπληκτική θέα στις γύρω πεδινές εκτάσεις, στην παλιά κοίτη του Αχελώου ποταμού και τις παράκτιες περιοχές. Ο χώρος από την πρώτη ανασκαφή του 1900, οπόταν αποκαλύφθηκαν η σκηνή, η ορχήστρα και το μισό κοίλο, έμενε μερικώς επιχωσμένος ώς το 1987. Οι εργασίες συνεχίστηκαν το '91-'93 και το 2002-2006 έγινε ανάταξη εδωλίων, αναλημματικών τοίχων κ.λπ. Η ορχήστρα του θεάτρου (διαμέτρου 16,14 μ.) σώζεται σε άριστη κατάσταση, όχι όμως και η σκηνή από την οποία είναι ορατά μόνο τα θεμέλια του προσκηνίου και των παρασκηνίων. Το σκηνικό οικοδόμημα ήταν ορθογώνιο, μονώροφο αρχικά, με πέντε ανοίγματα όπου τοποθετούνταν ζωγραφικοί πίνακες (το σκηνικό). Στη δεύτερη φάση έγινε διώροφο. Το θέατρο είχε πολύ καλή ακουστική και υπολογίζεται ότι θα χωρούσε 4.600 άτομα.
* ΤΟ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ βρίσκεται μέσα στα τείχη της αρχαίας πόλης που βλέπει στον ποταμό Αχελώο. Είναι το μεγαλύτερο από τα αποκαλυφθέντα θέατρα του νομού και διατηρούνται σε καλή κατάσταση ορισμένες σειρές εδωλίων, η ορχήστρα και ο αποχετευτικός αγωγός. Το κοίλο του χωρίζεται σε 11 κερκίδες. Σώζονται 33 σειρές εδωλίων με 11 θρόνους (προεδρίες), μία σε κάθε κερκίδα. Υπολογίζεται ότι χωρούσε 6.000 θεατές.
* Το ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΚΟΥ ΑΡΓΟΥΣ βρίσκεται σε μια ελαιόφυτη ιδιοκτησία σε απόσταση 12 χλμ. από την Αμφιλοχία κοντά στον σημερινό οικισμό Καινούργιο. Η θέση του έχει επισημανθεί από το 1916 λόγω της υπάρξης 2-3 λαξευτών τοίχων των εδωλίων, αλλά δεν έχει ποτέ ερευνηθεί.(Της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ - ΡΑΣΣΙΑ )
ΤΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
Το 250 π.X οι Ελληνες γιατροί έκαναν εγχειρήσεις εγκεφάλου! Οπή δύο εκατ. με τρυπάνι άνοιξε ο γιατρός στο κρανίο του ασθενούς σε εγχείρηση που εικάζεται πως πραγματοποιήθηκε το 250 π.X., σύμφωνα με το εύρημα που ήρθε στο φως σε τάφο της Χίου, όπως εμφαίνεται κατωτέρω(Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 03/04/03).
Εγχείρηση εγκεφάλου με τρυπανισμό και μάλιστα με επιτυχία ήταν σε θέση να κάνουν οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί, όπως επιβεβαιώνει το κρανίο με τα ίχνη λεπτής χειρουργικής επέμβασης που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στα προάστια της πόλης της Χίου και καταγράφουν και οι «Times». Τα ειδικά εργαλεία που χρησιμοποιούνταν για τις επεμβάσεις τρυπανισμού του κρανίου ήσαν κυρίως χάλκινα, χωρίς όμως να είμαστε βέβαιοι ότι δεν είχαν και προηγμένης τεχνολογίας ειδικά κοπτικά τρυπάνια ή λέιζερ που δεν έχουν ακόμη έλθει εις φως.
«To εντυπωσιακό είναι πως το κρανίο φέρει ίχνη από κρανιοτρύπανο», εξηγεί ο ανθρωπολόγος Αστέριος Αηδόνης, που εξέτασε το εύρημα, το οποίο χρονολογείται περί το 250 π.X. «Υπάρχει μία οπή δύο εκατοστών στο αριστερό πίσω μέρος του κρανίου, η οποία φαίνεται πως επουλώθηκε με τον χρόνο. Τούτο το γεγονός δείχνει πως ο ασθενής έζησε μετά την επέμβαση, ενώ ελάχιστα είναι τα σημάδια μόλυνσης. Πρόκειται για μια πολύ λεπτή επέμβαση, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Και οι πρώτες έρευνες του κρανίου μάς κάνουν να πιστεύουμε πως ο άνθρωπος έζησε πέντε ή έξι χρόνια μετά την επέμβαση και πέθανε σε ηλικία περίπου πενήντα ετών». Το εύρημα, έρχεται να επιβεβαιώσει τα σχετικά κείμενα που πατέρα της σύγχρονης ιατρικής Ιπποκράτη, αν και δεν είναι το μοναδικό (υπάρχει ήδη ανάλογη περίπτωση από τις Αρχάνες, στην Κρήτη), θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό και εντοπίστηκε σε έναν από τους τέσσερις τάφους που αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια σωστικών ανασκαφών σε οικόπεδο στα προάστια της Χίου, όπου πρόκειται να ανεγερθεί κτίριο. H προϊσταμένη της K' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Αγλαΐα Αρχοντίδου, ωστόσο, όταν ρωτήθηκε σχετικά με το θέμα δήλωσε πως δεν έχει ακόμη ενημερωθεί. Οι επεμβάσεις στον εγκέφαλο κατατάσσονται ανάμεσα στις παλαιότερες ιατρικές εγχειρήσεις, καθώς κρανίο που έχει οπή από κρανιοτρύπανο και ιατρικά εργαλεία έχουν εντοπιστεί στη Γαλλία και χρονολογούνται στο 5.100 π. X. Εκτιμάται δε ότι μάλλον ξεκίνησε ως ιεροτελεστία, η οποία περιοριζόταν μόνον στους κύκλους της ηγετικής πολιτικής και θρησκευτικής τάξης και κατόπιν καθιερώθηκε ως ιατρική μέθοδος. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν πως οι επιτυχημένες εγχειρήσεις στο κρανίο από την προϊστορική κιόλας εποχή δεν αποτελούσαν Ελληνικό προνόμιο. Στον πολιτισμό των Παράκα στο Περού (προηγήθηκε των Ίνκας περί τα 1.400 χρόνια) ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη η συγκεκριμένη ιατρική πρακτική ιδιαιτέρως για περιπτώσεις επιληψίας, πονοκεφάλων, εσωτερικής αιμορραγίας ακόμη και νοητικών ασθενειών. Όσο για τα εργαλεία, ήταν κυρίως από χαλκό και οψιανό λίθο. Όμως αποσιωπάται ότι και εκεί ο πολιτισμός διεδόθη από τους Αιγαίους θαλασσοπόρους που έφθασαν στην Αμερική και την Ωκεανία.Την σκυτάλη από τον Έλληνα γιατρό Ιπποκράτη, τα κείμενα του οποίου ακόμη και σήμερα, σχεδόν 2.500 χρόνια από τον θάνατό του, είναι στις βασικές τους αρχές αποδεκτά, πήρε ο κορυφαίος Ρωμαίος γιατρός του 1ου αιώνα μ.X. Κέλσος (Aulus Cornelius Celsus) ο οποίος έκανε επεμβάσεις σε συντριπτικά κρανιακά κατάγματα. Οι πρώτοι γιατροί στην Ιστορία αναφέρονται ο Ασκληπιός και οι υιοί αυτού Ποδαλείριος και Μαχάων που παρηκολούθησαν τον Τρωικόν Πόλεμον. Αλλά και ο Χείρων, ο Απόλλων, ο Ερμής κ. α ήσαν προϊστορικοί ιατροί. Βέβαια οι αδιόρθωτοι Φοινικιστές της Ελλάδος δεν ανέχονται να λέγεται ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός προυπήρξε του Αιγυπτιακού. Ετσι σχετικά με την πιο πάνω ανακάλυψη είπαν ότι: «H Αίγυπτος δεν θα μπορούσε να υστερεί, καθώς σε πάπυρο του 3.000 π.X. αναφέρεται για πρώτη φορά στην ιστορία η λέξη εγκέφαλος» Με την λογική τους αν είχαν οι Αιγύπτιοι ονοματίσει ένα αστέρι, ας πούμε την σελήνη, αυτό σημαίνει ότι εφεύραν τον ουρανό; Όμως αποσιωπούν ότι και η ίδρυση της δυναστείας των Φαραώ έγινε από τους Μινωίτες Ελληνες(πρώτος Φαραώ ο Μην, Μένες ή Μηνάς) Όλα αυτά είναι τεκμήρια ότι στο παρελθόν υπήρξε ένας ανώτερος προκατακλυσμιαίος Αιγαιατικός πολιτισμός, ο οποίος χάθηκε από κάποια μείζονα κοσμογονική καταστροφή. Οι Ελληνες κατ’ αποκλειστικότητα έχουν καταγράψει τρεις κατακλυσμούς(Ωγύγου, Δαρδάνου και Δευκαλίωνος-Πείρας) Όταν μιλάμε για Κατακλυσμό, δεν εννοούμε μια παρατεταμένη βροχόπτωση. Συνέβη μια παράλλαξη, δηλαδή μια αλλαγή στις τροχιές των ουρανίων σωμάτων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη συστροφή και μεταβολή του άξονα περιστροφής της Γής που άφησε τα ίχνη του (Πλάτων, “Τίμαιος” 22 c-d, “Κριτίας”, “Θεογονία” Ησιόδου, “Προμηθέας Δεσμώτης” Αισχύλου κτλ). Τεκμήρια αυτού του πολιτισμού είναι τα εξής:
1/ Οι προκατακλυσμιαίες αρχιτεκτονικές κατασκευές που έχουν διασωθεί σε διάφορα μέρη της Γης(Αμερική, Ασία, Ωκεανία, Ανατολική Μεσόγειος) , απομονωμένες αλλήλων .
2/ Οι ομοιότητες στις αρχαίες θρησκείες- όχι φυσικά στις νεώτερες Εβραιογενείς που θεωρούνται αντιγραφές της Ελληνικής θρησκείας. Ολες οι αρχαίες θρησκείες(Ασία, Αφρική, Αμερική) ξεκίνησαν από την περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου κατά την Χρυσή Εποχή.
3/ Οι προκατακλυσμιαίες επιστημονικές γνώσεις , αλλά και οι συμβολικοί μύθοι, που κατόρθωσαν να επιβιώσουν ως τις ημέρες μας δείχνουν ένα υψηλότατο τεχνολογικό πολιτισμό. Κάθε τόσο έρχονται ανακαλύψεις σαν την προαναφερθείσα και άλλες όπως [λ.χ Υπολογιστής Αντικυθήρων, το 3,14(σχέση διαμέτρου προς την περιφέρεια του κύκλου), Αναλογίες (αρχαίων κατασκευών), Αρχαίοι Χάρτες (από αεροφωτογραφίες), Αστρονομικές Μετρήσεις, Ναυσιπλοΐα(ανοικτής θαλάσσης), Επτά Θαύματα, προηγμένες γνώσεις Ιατρικής, η ανακάλυψη των Επιστημών-Φιλοσοφίας κ.α ] που θα εξετάσουμε στο μέλλον, αποτελούν αδιάψευστα τεκμήρια της ύπαρξης ενός υψηλότατου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού.
4/ Η Ελληνική Γλώσσα To σπουδαιότερο όμως απομεινάρι του πολιτισμού της «Χρυσής Εποχής» είναι η γλώσσα. Η Ομηρική (Ελληνική) γλώσσα που αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών, δεν υπήρξε αρχή μιας εποχής στη γλωσσική ιστορία , αλλά το μόνο ακέραιο μνημείο μιας μακράς,
προγενέστερης περιόδου κατά την οποία συντέθηκε, για να «ονοματίσει» τα επιτεύγματα και τις γνωστικές κατακτήσεις του μεγάλου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού της «Χρυσής Εποχής». Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού. Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι «εξόδευσαν», για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την «βαπτίσουν» με το συγκεκριμένο
όνομα-λέξη. Γι’ αυτό οι σκοταδιστές κάνουν το παν να την εξαφανίσουν .http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com
Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
και εξέλιξη της επιστήμης της μηχανικής και γενικά της τεχνολογίας στην αρχαία Ελλάδα είναι ένας τομέας έρευνας, σχεδόν αγνοημένος από τους ειδικούς και εντελώς άγνωστος στο πλατό κοινό. Κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί διάφορα άρθρα τα οποία έχουν περιορισμένη εμβέλεια και εξαντλούνται στην επισήμανση του θέματος, επισήμανση που περιορίζεται απλά και μόνο στο γεγονός της ύπαρξης αυτού του χώρου έρευνας, χωρίς να γίνεται λεπτομερέστερη αναφορά.
Η επιστήμη της μηχανικής στην κλασική Ελλάδα, κάτω από το βάρος της πλατωνικής κοσμοθεωρίας εξοστρακίστηκε – για να αναπτυχθεί στη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου με επίκεντρο την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στην πόλη αυτή οι Πτολεμαίοι ίδρυσαν το «Μουσείο», ένα ίδρυμα που για τα επόμενα 400 χρόνια θα γίνει κέντρο σπουδών ανώτατου βαθμού, ένα σύγχρονο Πολυτεχνείο, στο οποίο διδάχτηκαν και αναπτύχθηκαν όλες οι επιστήμες με κύρια έμφαση στις «μηχανικές» επιστήμες: υδραυλική, υδροδυναμική, βαλλιστική, καταπελτική, ναυπηγική, πολιορκητική, μηχανική, ιατρική, μαθηματικά, αστρονομία, γεωγραφία κ.λ.π. Ο αιώνα της Μηχανικής, για την αρχαία Ελλάδα είχε ξεκινήσει με την παρουσία και διδαχή των Αρχιμήδη, ο Κττχτίβιο, Φίλων, ο Πάππιος, ο Ηρόστρατος και άλλοι. Η εξέλιξη αυτή, αρκετά υποβαθμισμένη λόγω της διαμάχης Ελλήνων και χριστιανών, συνεχίστηκε εν τούτοις έως πολύ μετά τη χριστιανική χρονολόγηση, μέσα στο Βυζάντιο, όπου ανακαλύπτουμε τον απόηχο της λαμπρής εξέλιξης σε αρκετούς τομείς. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Οι παρακάτω πληροφορίες προέρχονται από το βιβλίο του Χρήστου Λάζου, Μηχανική και Τεχνολογία στην Αρχαία Ελλάδα (έκδοση 4). Εμείς εδώ θα αναφέρουμε μια περίληψη των εφευρέσεων και των τεχνολογιών στην Ελλάδα όπως αυτός τις κατέγραψε. Σήμερα θα ασχοληθούμε με την λεγόμενες μυθολογικές κατασκευές.
ΑΥΤΟΜΑΤΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ
Η αναφορά σε αυτόματους μηχανισμούς που κατασκευάστηκαν από τον Ήφαιστο παραπέμπει σε εποχές μυθολογικές-προϊστορικές, για τις οποίες δεν υπάρξει κανένα γραπτό αποδεικτικό στοιχείο Υπάρχουν όμως οι έντονες και αξιοπερίεργες αναφορές που έχουν διασωθεί μέσα στο μυθολογικό πλαίσιο της εποχής και είναι αυτά τα στοιχεία που καθιστούν τον Ήφαιστο έναν ξεχωριστό θεό. Αλλά και η γενικότερη αντιμετώπιση του από τους υπόλοιπους θεούς είναι προβληματική Τον θέλουν και δεν τον θέλουν. Τον αποπέμπουν από τον Όλυμπο δυο φορές αλλά τον κάνουν αθάνατο. Με όλα αυτά ο Ήφαιστος μπορεί να θεωρηθεί ως ο πλέον αινιγματικός θεός του Ολύμπου.
Ο Όμηρος μας πληροφορεί ότι ο θεϊκός σιδηρουργός είχε στημένο το εργαστήρι του πάνω στον Όλυμπο. Εκεί μέσα περνούσε όλη του τη μέρα και με τα εργαλεία του, το σφυρί, το αμόνι και το φυσερό μαστόρευε συνέχεια. Το εργαστήρι του ήταν πλήρως εξοπλισμένο. Έκαιγαν συγχρόνως είκοσι καμίνια που με τη διαταγή του θεού δυνάμωναν τις φλόγες τους και σκορπούσαν τόση θερμότητα, όση χρειαζόταν ο μάστορας για να επεξεργαστεί το χαλκό, το ασήμι και το χρυσάφι.
Ο Ήφαιστος έκανε πάρα πολλές κατασκευές για τον εαυτό του μα και πάρα πολλά δώρα στους θεούς. Πρώτα απ’ όλα, το παλάτι του ήταν περίλαμπρο. Ολόκληρο από ατόφιο χρυσάφι, σκαλισμένο και δουλεμένο τόσο πολύ, όσο δε θα μπορούσαν να δουλέψουν οι καλύτεροι τεχνίτες όλου του κόσμου, αν δούλευαν σ’ όλη τους τη ζωή. Ήταν γεμάτο από διάφορα στολίδια καμωμένα από ζαφείρια και διαμάντια.
Κύριος της φωτιάς, κάτοχος των μυστικών της τέχνης του σιδηρουργού, είναι κάτοχος πολλών μηχανικών γνώσεων που ξεπερνούν κατά πολύ τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής του. Ας θυμηθούμε πόσα θαυμαστά έργα έκανε για τους θεούς ή και τους θνητούς: την υπέροχη ασπίδα της Αθηνάς, τους κεραυνούς του Δία, το θαυμαστό δίχτυ, όπου φυλάκισε τους εραστές Αφροδίτη – Άρη. Όμως ο μύθος τον θέλει κυρίως κατασκευαστή ενός αριθμού μηχανισμών που θυμίζουν σημερινά αυτόματα, όπως μιας σειράς χρυσών γυναικών που τον βοηθούσαν στο εργαστήριο του, οι οποίες μπορούσαν επί πλέον να μιλούν. Πρόκειται για τα πρώτα «αυτόματα» της παγκόσμιας ιστορίας. Περίφημη είναι η αναφορά για την κατασκευή μιας πολυθρόνας – παγίδας, πάνω στην οποία παγίδευσε τη μητέρα του Ήρα και την εκβίασε να του αποκαλύψει ποιος ήταν ο πατέρας του. Το σημερινό της αντίστοιχο είναι οι καρέκλες που αιχμαλωτίζουν τα χέρια και πόδια του ανθρώπου. Ο Ήφαιστος είχε κατασκευάσει επί πλέον μια σειρά τραπεζιών με τρία πόδια, εφοδιασμένα με τροχούς. Τα παράξενα αυτά τραπέζια ήσαν τοποθετημένα γύρω-γύρω στο εργαστήριο του και είχαν τη δυνατότητα να πηγαίνουν στις συνελεύσεις των θεών και να γυρίζουν μόνα τους.
Ιπποκράτης Δάκογλου
ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΥΣΚΕΥΕΣ
ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑΣ
Η εις βάθος και λεπτομερής μελέτη των Ορφικών , Ύμνων , Αργοναυτικών, διαφόρων σχετικών Αποσπασμάτων και λοιπών σχετικών , αποκαλύπτει συνεχώς μεγάλες και σοβαρές άγνωστες αλήθειες που υπάρχουν μέσα τους , άλλες συμβολικά κρυμμένες, άλλες που συνάγονται από ορθολογικούς συλλογισμούς διαφόρων αποσπασμάτων αυτών, και τέλος άλλες που είναι τελείως φανερά γραμμένες, πλην όμως παραγκωνισμένες για διαφόρους λόγους. Η πιο απλή βέβαια περίπτωση είναι η φανερά γραμμένες αλήθειες, που αναφέρονται μεν ευθαρσώς, πλην όμως διέλαθον της προσοχής των ερευνητών, κυρίως λόγω του περιέργου του πράγματος που περιέχουν και στο οποίο αναφέρονται.
Μια τέτοια περίεργη αλλά σοβαρή αλήθεια, ευθαρσώς γραμμένη έχει εντοπισθεί σε μερικούς στίχους των Αργοναυτικών, τους οποίους αναφέρω και σχολιάζω ευθύς αμέσως. Πρόκειται για το ότι οι Αργοναύτες έφεραν μαζί των και ειδικό εξοπλισμό με τον οποίον μπορούσαν να πετούν!
ΠΡΑΓΜΑΤΙ:
Στους στίχους 134 μέχρι 300 των Αργοναυτικών όπου περιγράφεται αναλυτικά η προσέλευση ενός εκάστου των μετεχόντων εις την εκστρατεία, με το όνομά και την καταγωγή και λοιπά γνωρίσματα αυτών, αναφέρεται όλως ιδιαιτέρως το εξής παράξενο που υπέπεσε στην παρατήρηση του υμνωδού.
Το παράξενο είναι ότι ενώ οι περισσότεροι των Αργοναυτών προσήλθανε φυσιολογικά ενδεδυμένοι, κρατώντας προφανώς ιδιαιτέρως τα ατομικά των είδη και τον οπλισμό των, μερικοί όμως, τους οποίους και κατονομάζει, προσήλθαν φορώντας εξ αρχής την ειδική εξάρτηση των με την οποίαν μπορούσαν να πετούν! Φορούσαν δηλαδή στις φτέρνες των ποδιών των τα ειδικά πέδιλα με τα οποία μπορούσαν και πετούσαν .
Οι στίχοι, σύμφωνα με την ερμηνεία του βιβλίου του Ι. Πασσά, είναι:
«….Αντελήφθην αφ’ ετέρου τούς δύο ωραίους βλαστούς του Βορέου, τούς οποίους εγέννησεν η Ωρείθυια η εξακουστή κόρη του Ερεχθέως, αφού ηλθεν εις ερωτικήν επαφήν με τόν Θεόν πλησίον εις τό ρεύμα του Ιλισσού ποταμού, αυτοί δέ πετούσαν μέ υποπόδια πού είχαν κάτω από τίς φτέρνες των ποδιών των, ο Ζήτης δηλαδή καί ο Καλαις, πού ήσαν όμοιοι κατά τό σώμα μέ τούς αθανάτους Θεούς»
Αρχαίο κείμενο «…..Δισσόν δ’ αυ Βορέου καλόν στάχυν εισενόησα ούς τέκ’ Ερέχθηος κούρη κλυτός Ωρειθύια Ιλυσσού παρά χεύμα Θεού φιλότητι μιγείσα , οι δή και ταρσοισιν υπονάτιοις πεπονηντα Ζήτης και Καλαις δέμας είκελοι αθανάτοισιν.»
Το ότι και άλλοι Αργοναύτες πρέπει να είχαν στις αποσκευές τους αυτόν τον ειδικό εξοπλισμό για να πετούν , αποδεικνύεται εκ του ότι ένας άλλος Αργοναύτης ο Κάνθος ο Αβαντιάδης από την Εύβοια, ο οποίος είχε προσέλθει ενδεδυμένος φυσιολογικά , έπεσε και σκοτώθηκε επάνω από την Λιβύη, προφανώς από μη καλή λειτουργία του αντιβαρυτικού του εξοπλισμού, κατά τον χρόνο κάποιας ανιχνευτικής διεργασίας τον οποίον εξοπλισμό πρέπει να είχε στις αποσκευές του. Το ανωτέρω περιστατικό αναφέρεται στους στιχους 155 έως 160 των Αργοναυτικών :
«Κάνθος δ’ Ευβοιηθεν Αβαντιάδης
επέρησεν
όν δή μοιρ’ εδ’αμασε τέλος ό
επέθηκεν ανάγκη
φθίσθαι υπέρ Λιβύης νόστου τα’ οίκονδε
λάθεςθαι.» δηλαδή κατ’ ερμηνεία από το βιβλίο του Ι. Πασσά
« Ο Κάνθης ο Αβαντιάδης διεπεραιώθη από την Εύβοια
τουτον κατενίκησεν η μοιρα και η ανάγκη του επέβαλε το τέλος να αποθάνη υπεράνω της Λιβύης και να λησμονήση το ταξίδι της επιστροφης εις την πατρίδα,»
Αμέσως , η σκέψη μας συσχετίζει όλα τα ανωτέρω με τα γνωστά μας πέδιλα του Ερμού με τα οποία και αυτός πετούσε και εξουδετέρωνε τις αποστάσεις . Όμως ο Ερμής κρατούσε συγχρόνως στα χέρια του και το περίφημο ΚΗΡΥΚΕΙΟ . Μήπως άραγε και αυτό αποτελούσε αναγκαίο βασικό εξάρτημα πέραν των πεδίλων για την δημιουργία του αναγκαίου αντιβαρυτικού πεδίου ;
Τι άραγε γνωρίζουμε για το Κηρύκειο του Ερμού και τον Ερμή ;
Οι πληροφορίες που έχουμε γι’ αυτό είναι οι εξής:
Από το Λεξικό του Πάπυρου Λα Ρους διαβάζουμε.
«Κύριο έμβλημα του Ερμού αποτελούμενο εκ λεπτής ράβδου εκ δάφνης ή εξ ελαίας , πέριξ της ράβδου περιελίσσοντο δύο όφεις , εις το άνω δε άκρον αυτής υπάρχουν δύο μικραί πτέρυγες.
Ως αναφέρει ο οικείος μύθος , ο Ερμής εχώρισεν ημέραν τινά διά της ράβδου του δύο όφεις οι οποίοι εμάχοντο αλλήλους , ούτω το κηρύκειον κατέστη σύμβολον ομονοίας . Παρά τοις Έλλησι ήτο το διακρητικόν έμβλημα των πρέσβεων και των κηρύκων , το οποίον καθίστα αυτούς απαραβίαστους. Το κηρύκειον των ιατρών αποτελείτο εκ δέσμης ράβδων πέριξ της οποίας τυλίσσεται ο όφις του Ασκληπιού και επί της οποίας υπάρχει το κατοπτρον της προνοίας.»
Ο μύθος του διαχωρισμού των δύο συμπλεκομένων όφεων υπό του Ερμού δια της ράβδου του υποδηλώνει ότι δύναται ούτος να αποσπά από την Έλξη τα ελκόμενα σώματα .
Από τους στίχους όμως 133 έως 135 των Αργοναυτικών προκύπτει ότι η ράβδος του Κηρυκείου του Ερμού ήταν από Χρυσό.
«Τρισσήν δ’ Ερμείαο κλυτήν εισέδρακα
γένναν
Αιθαλίδην, όν έτικτε περικλυτή
Ευπολέμεια
Μυρμίδονος θυγάτηρ, Αλόπη ενί
Πετηέσση
Η δ’ Έρυτον και καλόν Εχίονα τους
Ποτέ νύμφη Λαοθόη Μενετοίο παρευνηθείς
Ελόχευσεν
Κυλλήνης μεδέων Χρυσορρόαπις
Αργειρόντης.»
Κατά μετάφραση δε από το βιβλίο του Ι Πασσά
«Είδα και την τριπλήν ένδοξον γενεάν του ΕΡΜΟΥ
(τους τρεις ενδόξους απογόνους του ΕΡΜΟΥ)
τον Αιθαλίδην δηλαδή, εγέννησε
εις την βραχόδη Αλώπην η περιώνυμος Ευπαλέμεια
η θυγάτηρ του Μυρμιδόνος
και τον Έρυτον και τον ωραίον Εχίονα τους οποίους
όταν επλάγιασε κάποτε με την νύμφη Λαοθοόην την κόρη
του Μενετού εγέννησεν ο Αργειρόντης ΕΡΜΗΣ ο προστάτης της Κυλλήνης που έχει Χρυσό ραβδί.»
Από δε το εγκυκλοπαιδικό λεξικό του «Ηλίου» μαθαίνουμε και μερικά ακόμα χαρακτηριστικά γνωρίσματα και ειδικές ιδιότητες που είχε το Κηρύκειο του ΕΡΜΟΥ, διαβάζοντας τις κάτωθι περικοπές.
«Κατά τας παραστάσεις και άλλων αγγείων τέχνης, το Κηρύκειον το οποίον κρατεί ο ΕΡΜΗΣ, είναι, αναλόγως της ιδιότητος του Θεου, ως ποιμένος , αγγελιοφόρου, ψυχοπομπού. Α) ……….Β) Σκήπτρον Κήρυκος, ως το αχώριστον και προσωπικόν σύμβολον του αγγελιοφόρου Θεού του Ολύμπου. Ως τοιουτον παρίσταται, ως κατά τον ανωτέρω ορισμόν του Θουκυδίδου : Ράβδος της οποίας η διασταύρωσις των συμπεπλεγμένων κύκλων γίνεται η περίπλεξις δύο όφεων των οποίων τα σώματα διαγράφουν ένα S και των οποίων οι οφθαλμοί αντικοιτάζονται και αι δύο ουραί συναντόνται……………ως αναφέρουν ο Ηρόδοτος και Θουκυδίδης………Γ) Μαγική ράβδος του ψυχοπομπού Θεού, όστις, κατά τα Ομηρικά έπη, κρατών την «Κηρυκίνην» την Χρυσήν μαγικήν ράβδον την επονομαζομένην «Δράκων», καθ’ Ησύχιον, αποκοιμίζει δι’ αυτής και εγείρει εκ του ύπνου, ή κάμνει τους ζώντας να ονειρεύωνται και είτα μαγεύει, προσελκύει και οδηγεί τας ψυχάς των νεκρών εις τον Άδην….»
Επίσης εις το λήμμα ΕΡΜΗΣ διαβάζουμε τις κατωτέρω συμπληρωματικές πληροφορίες για το κηρύκειο του Ερμού :
(Ο Ερμής) «…..προσεκάλεσε επί του Ολύμπου εις αγωνα τον ΈΡΩΤΑ τον οποιον διά τινος δόλου ενίκησε,………ενώ δε η μήτηρ εκείνου Αφροδίτη ενηγκαλίζετο τον νικητήν, ουτος απέσπασεν απ’ αυτης τον κεστόν της (ζώνη)»……………….( σπουδαία συμβολική αναφορά του αντιβαρυτικού επιτεύγματος του ΕΡΜΟΥ λέγοντας ότι κατενίκησε την ΈΛΞΗ (Έρωτα) της γης όχι με φυσικό τρόπο, αλλά με κάποιο δόλιο τρόπο! Ποιος είναι άραγε αυτός ο δόλιος τρόπος και τι ακριβώς συμβολίζει η κλοπή της ζώνης (κεστού) της Αφροδίτης από τον Ερμή ;
Αυτά θα αποκαλυφθούν πιο κάτω σε ένα άλλο συμβολικό Μύθο τον Μύθο της Ίριδος .
Σε μια άλλη παράγραφο περιγράφεται μια ωραία τοιχογραφία του ΕΡΜΟΥ με όλη την συνήθη αμφίεσή του, ως εξής: (εικόνα 1)
«…..μία τοιαύτη τοιχογραφία κατά την οποίαν ο ΕΡΜΗΣ , μεθ’ όλης της συνήθους αμφιέσεώς του κρατων διά της μιάς το κηρύκειον διά δε της ετέρας το βαλάντιον σπεύδει υπεράνω της Γης , ζητωντας το κέρδος, ενώ η τύχη ισταμένη και κρατοτουσα το Κέρας της Αμαλθείας και το πηδάλιον εστηριγμένον επί τινος σφαίρας παρακολουθει αυτόν διά του βλέμματός της.».
Αλλά και στην Εγκυκλοπαίδεια του Πάπυρου διαβάζουμε στο ίδιο λήμμα ΕΡΜΗΣ τις κάτωθι πληροφορίες για το κηρύκειο του ΕΡΜΟΥ:
«Εις την φαντασίαν των Ελλήνων βεβαίως ειχεν αποτυπωθή η εικών του ως κήρυκος των Ολυμπίων, ……………φέροντος εις τους πόδας «καλά πέδιλα», Αμβρόσια, Χρύσεια, τα οποία τον μετέφεραν και επάνω από την Γη και επάνω από την θάλασσα κρατόντας ράβδον τη τα’ ανδρων όμματα θέλγει, ων εθέλει, τους δ’ αυτε και υπνώοντας εγείρει (Οδύς. Ε44-48)» Αλλαχού αναφέρεται ότι :
«Κατά τον 6ον αιωνα πχ. παρισταται πλέον ως Θεός γενειοφόρος ενδεδυμένος ελαφρόν επενδύτην φέρων πτερωτά σάνδαλα κρατων ανά χείρας κηρύκειον και φέρων επί της κεφαλής ΠΙΛΟΝ.
Κάτι παρεμφερές με το Κηρύκειο και την προκαλούμενη αντιβαρύτητα αναφέρεται από τον Ιάμβλιχο στο βιβλίο του «ΠΕΡΙ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ ΒΙΟΥ» παρ.91, στ.1375 έως 1392 :
«(Ο ΑΒΑΡΙΣ) Πυθαγόρα απέδωκεν οιστόν, όν έχων από του ιερού εξήλθε, χρήσιμον αυτω εσόμενον προς τά συμπτίπτοντα δυσμήχανα κατά την τοσαύτην άλην , εποχούμενος γάρ αυτω και τά άβατα διέβαινεν, οιον ποταμούς και λίμνας και τέλματα και όροι και τά τοιαύτα, και προσλαλών, ως λόγος καθαρμούς τε επετέλει και λοιμούς απεδίωκε και ανέμους από των εις τουτο αξιουσών πόλεων βοηθόν αυτόν γενέσθαι.»
Δηλαδή κατά ερμηνεία:
Ο Άβαρις (ιερεύς) προσέφερε στον Πυθαγόρα ένα «οιστό» ( σχολιάζεται ότι ήταν ένα βέλος από χρυσό) , τον οποίον κρατούσε στα χέρια του όταν βγήκε από το ιερό, που θα του χρησίμευε για τις συμπτωματικές δυσκολίες που θα συναντούσε στην τόση μεγάλη περιπλάνησή του . Διότι ιππεύοντας αυτό και ταξιδεύοντας θα πέρναγε τα αδιάβατα , όπως ποταμούς και λίμνες και βάλτους και όρη και τα τοιαύτα και απαγγέλλοντας ευχές , όπως λέγουν , επιτελούσε καθαρμούς, και έδιωχνε επιδημίες και κατέπαυε ανέμους, και έτσι γινότανε βοηθός στις πόλεις που του το ζητούσαν.
Σε άλλα κείμενα της Αρχαίας Ελληνικής γραμματείας αποκαλύπτονται και άλλα συμβολικά μυθολογικά (προϊστορικά) πρόσωπα που πετούσαν φορώντας και αυτά την ίδια αντιβαρυτική στολή δηλαδή πτερωτά πέδιλα,
Κηρύκειο, όπως του Ερμού και πτερά, τα πάντα από χρυσό, και μάλιστα παρέχουν σοβαρές συμπληρωματικές πληροφορίες που διασαφηνίζουν την όλη λειτουργία του ατιβαρυτικού συστήματος και όλες τις υπάρχουσες απορίες.. Συγκεκριμένα:
Στην Θεογονία του Ησιόδου στους στίχους 266-270 αναφέρονται:
«Θαύμας δ’ Ωκεανοιο βαθυρρείταο θύγατρα ηγάγετ’ Ηλέκτρην η δ’ ωκειαν τέκε ΊΡΙΝ ηυκόμους θ’ ΑΡΠΥΊΑΣ, Α Ε Λ Λ Ω τε ΩΚΥΠΕΤΗΝ τε αι ρ’ ανέμων πνοιησι και οιωνοις εμ ‘ έπονται ωκείοις πτερύγεσι.» δηλαδή :
Ο Θαύμας έλαβε την κόρη του βαθύρρειτου Ωκεανού , Ηλέκτρα και γέννησε την γοργοπόδαρη ΙΡΙΔΑ και τις ωμορφόμαλλες «Άρπυιες», ΑΕΛΛΩ και την ΩΚΥΠΕΤΗ , που με τα φτερά τους πετούν με την πνοή των ανέμων και τρέχουν ίσια μεταξύ ουρανού και γης.
Από δε την Ιλιάδα (Θ399, Ψ198, Ω77) μαθαίνουμε τις χαρακτηριστικές ιδιότητες της Ιριδος ΑΕΛΛΌΠΟΥΣ, ΠΟΔΗΝΕΜΟΣ, ΤΑΧΕΙΑ, ΩΚΕΑ, ΧΡΥΣΟΠΤΕΡΟΣ
Ειδικά για την Ίριδα από τα σχόλια του λεξικού του Ηλίου στο αντίστοιχο λήμμα μαθαίνουμε:
ΙΡΙΣ = Θεότητα του Ολύμπου από τις δευτερεύουσες, εκτελούσα όπως ο Ερμής χρέη Αγγελιοφόρου . Την φαντάζονταν νέα με πολύχρωμο βραχύ χιτώνα με πτερωτά σανδάλια με μεγάλες πτέρυγες στους ώμους και με Κηρύκειο όπως ο ΕΡΜΉΣ. Ο δρόμος που ακολουθούσε κατά την πτήση της απεικονίζεται ΕΠΤΑΧΡΩΜΟΣ, όπως το ΟΥΡΆΝΙΟ ΤΟΞΟ .
Η Ίρις αποσυμβολίζεται ως ένας ουράνιος δακτύλιος , Ζώνη, Τόξο δια του οποίου ανέρχονται οι νεκροί και κατέχονται οι άγγελοι.
Υπάρχει δε και ειδικός συμβολικός και πολύ αποκαλυπτικός Μύθος για την Ίριδα και το Ουράνιο Τόξο, κατά τον οποίον οι Βορράς και Ζέφυρος προσέφεραν σαν δώρο στην Ίριδα την Ζώνη του Ουρανίου Τόξου για να την χρησιμοποιεί σαν αποκλειστικό της δρόμο για την δουλειά της .
Από τα ανωτέρω προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ανάλυση του φωτός , Ουράνιο Τόξο, παίζει σπουδαίο ρόλο στην ύπαρξη αντιβαρυτικού πεδίου,το οποίο χρησιμοποιούσαν οι ανωτέρω συμβολικές οντότητες για να πετούν, και επίσης εξηγείται ότι ο κεστός (ζώνη) της Αφροδίτης ήταν ένα όργανο που ανέλυε το ηλιακό φώς και προκαλούσε αντιβαρυτική περιοχή πράγμα χρησιμότατο για τον Ερμή (άνθρωπο) γι’ αυτό και της το έκλεψε.
Τέλος, από τις αποκαλύψεις της Πυθαγόρειας διδασκαλίας ( βλέπε βιβλίο μου «Ο Μυστικός Κώδικας του Πυθαγόρα, και η αποκρυπτογράφηση της διδασκαλίας του, τόμοι Α!, Β!, Γ!, Δ!) αποκαλύπτονται σπουδαία συμπληρωματικά στοιχεία για το Κηρύκειο, που ενδέχεται να παίζουν κάποιο ειδικό ρόλο στην δημιουργία αντιβαρυτικού πεδίου και πετάγματος. Τα στοιχεία αυτά τα οποία διέλαθον μέχρι της στιγμής της προσοχής των ερευνητών είναι τα εξής:
1) Η μορφή της περιελίξεως των όφεων στην ράβδο είναι ένα απόσπασμα από την γραφική μορφή του Παγκόσμιου Νόμου της δημιουργίας και λειτουργίας του Σύμπαντος που ανακάλυψε ο Πυθαγόρας από τον υπ’ αριθμ. 64 Ορφικό Ύμνο (βλέπε ένθετο σύμπακτο οπτικό και ακουστικό δίσκο στο Περιοδικό «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ» τεύχος 41 Απριλίου 2005) και η οποία ταυτίζεται με την μορφή που έχει το D N A ήτοι Διπλής Σπεροειδούς Έλικας .
2) Τα απεκονιζόμενα βήματα της Έλικας είναι τρία τον αριθμό , δηλαδή των τριών αρχικών σπειρών εκ των δώδεκα υπαρχόντων του Νόμου της Δημιουργίας.
3) Τα μήκη των βημάτων ακολουθούν τον αναλυτικό, αλγεβρικό, μαθηματικό Νόμο της δημιουργίας του σύμπαντος τουτέστιν τους4 αρχικούς όρους εκ των 1, Φ, Φ2, Φ3, Φ4, ……….Φ12
4) Το ολικό ωφέλιμο μήκος της ράβδου εξάγεται από το άθροισμα των τριών αρχικών βημάτων (αποστάσεων) των Ελίκων και είναι Μ=(1+Φ+Φ2 )/10 = ( 1+1,6180+2,6180) / 10 =(5, 236)/10=0,5236 δηλαδή ταυτίζεται με την τιμή του Κοσμικού Πήχεως με τον οποίον έχουν κατασκευασθεί όλα τα μεγαλιθικά μνημεία της αρχαιότητος , η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου, οι Μεγάλοι Αρχαίοι Ναοί κλπ. ( βλέπε Κοσμικά Μέτρα εις 4ον τόμο του Μυστικού κώδικα του Πυθαγόρα , καθώς και το βιβλίο μου « η Αριθμοσοφία του Πυθαγόρα» )
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Από όλα τα ανωτέρω αναφερθέντα τόσον των Ορφικών αναφορών όσον και όλων των άλλων προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα, ότι από τα πολύ παλιά αρχαία χρόνια οι Έλληνες Μύστες γνώριζαν την Τεχνογνωσία της Αντιβαρύτητας και μπορούσαν οι ίδιοι και πετούσαν.
Αυτή η γνώση αποδεικνύεται από τα Ορφικά ότι διασώθηκε μέχρι και την εποχή τους δηλαδή κατ’ ελάχιστον μέχρι και την δευτέρα χιλιετία π.χ. προφανώς σε ειδικές ομάδες ανθρώπων , Μυστών. Αλλά και από το περιστατικό του Άβαρι που δώρισε στον Πυθαγόρα τον «οιστό» με τον οποίον πετούσε, αποδεικνύεται ότι και στον 6ον ακόμα αιώνα υπήρχε σε ειδικούς αυτή η τεχνογνωσία . Αλλά και από τον αποσυμβολισμό των δύο αναφερθέντων μύθων του Ερμού , αφενός με τους συμπλεκόμενους όφεις και αφετέρου με τον νικηφόρο αγώνα εναντίον του Έρωτα (Ελξη)
Όπως επίσης και από τον αντίστοιχο Μύθο της ΙΡΙΔΟΣ με το ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ, καθίσταται απολύτως φανερό ότι υπήρχε πράγματι τέτοια τεχνογνωσία.
Επίσης από τον συνδυασμό όλων των ανωτέρω αναφερομένων δυνάμεθα να αντιληφθούμε σε μεγάλο βαθμό και ποια ήταν αυτή η τεχνογνωσία με την οποίαν μπορούσαν και πετούσαν.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑΣ
Κατ’ αρχάς εντοπίζονται δύο μορφές συσκευών που προκαλούσαν αντιβαρυτικό πεδίο , μία συσκευή μεγάλης τρόπον τινά εμβελείας και μία ετέρα μικρότερης τοιαύτης.
Η συσκευή της μεγάλης εμβελείας είναι αυτή που χρησιμοποιούσε ο Ερμής και η ΙΡΙΣ και αποτελείτο από τρία επί μέρους όργανα, τα Πέδιλα, το Κηρύκειο, και τον Πίλο (καπέλο). Το βασικό υλικό των οργάνων αυτών ήταν ο ΧΡΥΣΟΣ.
Τα πέδιλα ήσαν πτερωτά , με δύο Χρυσά φτερά έκαστο .
Ο Πίλος (σκούφος) έφερε δύο πτερύγια Χρυσά.
Το Κηρύκειο απεικόνιζε γραφικά τον παγκόσμιο Ορφικό Νόμο της δημιουργίας του Σύμπαντος (Ύμνος 64) τον οποίον αποκάλυψε ο Πυθαγόρας (βλέπε το βιβλίο μου «Ο Μυστικός κώδικας του Πυθαγόρα κλπ), αποτελείται από τα εξής μέρη: Ράβδο εκ χρυσού συμβολικού μήκους μιάς κοσμικής πήχεως ήτοι 0,5236 του μέτρου, = 2*Φ2 / 10
Δύο Όφεων εκ χρυσού οι οποίοι ελίσσονται επί της ράβδου ελικοειδώς και αντιθέτως μορφώνοντας διπλή σπειροειδή έλικα, με τρία μεταβλητά βήματα διαστάσεων που επαληθεύουν τον Παγκόσμιο Νόμο 1, Φ, Φ2, …
Εις το κάτω μέρος οι όφεις έχουν τις ουρές τους ενωμένες ενώ εις το επάνω μέρος οι κεφαλές των ,ευρισκόμενες εκτός της ράβδου , η μία αντικρίζει την άλλη . Είναι προφανές ότι οι όφεις απαραιτήτως θα έφεραν στις θέσεις των οφθαλμών των καταλλήλους κρυστάλλους βασικό στοιχείο της όλης συσκευής .
Η άλλη μορφή της συσκευής είναι αυτή που χρησιμοποιούσε ο Άβαρις και που την χάρισε στον Πυθαγόρα.
Αυτή ήταν πολύ απλούστερη της άλλης και αποτελείτο από ένα βέλος («οιστό» καλούμενο) εκ χρυσού ο οποίος όμως πρέπει να είχε στα άκρα της από ένα ειδικό κρύσταλλο για να μπορέσει να λειτουργήσει
Τέλος η ανακάλυψη του τρόπου λειτουργίας των άνω περιγραφέντων αντί-βαρυτικών συσκευών, που διέθεταν ορισμένες ομάδες Αρχαίων Ελλήνων, είναι πλέον αντικείμενο πειραματικής έρευνας ειδικών πειραματικών εργαστηρίων τα οποία ήδη έχουν επιληφθεί του θέματος και αναμένουμε τα σχετικά αποτελεσματα.
ΠΙΘΑΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
Η ύπαρξη, στις συσκευές , πολυτίμων λίθων, κρυστάλλων και πολυτίμων μετάλλων προδιαθέτει εις την πιθανή παραδοχή της υποθέσεως ότι η ενεργοποίηση αυτών και κυρίως των κρυστάλλων είναι η βασική αιτία της δημιουργίας αντιβαρυτικού πεδίου. Εάν πράγματι η ενεργοποίηση των κρυστάλλων δύναται να δημιουργεί τέτοια πεδία τότε γεννάται το ερώτημα με ποιόν τρόπο μπορούσαν οι ομάδες αυτές των αρχαίων Ελλήνων να ενεργοποιούσαν τους κρυστάλλους με προϋπόθεση βέβαια ότι θα ήσαν γνώστες των σπουδαίων ιδιοτήτων των κρυστάλλων.
Η απάντηση σ’ αυτήν την διπλή τρόπον τινά ερώτηση είναι ευκολότατη, διότι είναι γνωστόν τόσον από τα ίδια τα Ορφικά κείμενα , όσον και από άλλες γνωστές παρατηρήσεις και πειράματα ότι οι αρχαίοι Έλληνες Μύστες και πολλές άλλες ομάδες επιστημόνων γνώριζαν πολύ καλά αφενός τους κρυστάλλους και πολύτιμους και μη λίθους και μέταλλα και μάλιστα και με τις ιδιότητες ενός εκάστου και με το πραγματικό επιστημονικό τους όνομα που διασώθηκε μέχρι και τις ημέρες μας σήμερα, παγκοσμίως, όπως είναι ο Αιματίτης, Αχάτης, Οπάλιος Τοπάζιος, Χαλάζιος, Σιδηρίτης, κλπ (βλέπε το κεφάλαιο ΛΙΘΙΚΑ στα Ορφικά του Ι. Πασσά) και αφετέρου, οι ειδικοί Μύστες ,αποδεικνύεται από το σημερινά δεδομένα και γνωστά πειράματα, ότι γνώριζαν και μάλιστα πολύ καλά τον τρόπο ενεργοποιήσεως των κρυστάλλων και λοιπών πολυτίμων μετάλλων πράγμα που η σημερινή επιστήμη γνωρίζει και εφαρμόζει σε διάφορες κατασκευές της, με την διαφορά ότι οι αρχαίοι Έλληνες Μύστες χρησιμοποιούσαν σαν πηγή ενεργοποιήσεως των κρυστάλλων την ίδια την Ανθρώπινη Ενέργεια, πράγμα που με τα σημερινά πειραματικά δεδομένα είναι απολύτως αληθές ή την Ηλιακή ενέργεια. Έχει ήδη πραγματοποιηθεί πείραμα ενεργοποιήσεως κρυστάλλων επί παρουσία μου από την ενέργεια που εκπέμπει ο ανθρώπινος εγκέφαλος κατά τον χρόνο του διαλογισμού του.
Από δε την ερμηνεία του συμβολικού μύθου του οποίου η έννοιά του είναι πολύ εμφανής , του μύθου δηλαδή του αγώνος του ΕΡΜΟΎ εναντίον του ΈΡΩΤΟΣ ( ΈΛΞΕΩΣ) κατά τον οποίον ο ΕΡΜΗΣ , μόνον με ΔΟΛΟ, κατάφερε και υπερνίκησε την ΈΛΞΗ (ΈΡΩΤΑ) και όχι με φυσικό τρόπο, συνάγεται ότι δεν υπάρχει στην Φύση κανονικός φυσικός τρόπος υπερνικήσεως της Έλξεως και δημιουργίας Αντιβαρύτητας πλην όμως μόνον με δόλιο τέχνασμα, το οποίον και τελικά αναγκάστηκε η Φύση να αναγνωρίσει, και να αποδεχθεί την δόλιο εξυπνάδα του ΕΡΜΟΥ, δηλαδή σαν ένα αποδεκτό τεχνικό κατόρθωμα των ανθρώπων, που δεν διαταράσσει την Φύση, παρά κατ’ ελάχιστον.
Από την ανωτέρω ερμηνεία συνάγεται ότι το αιτιολογικό της πρόσφατης θεωρίας των Βαρυτικών κυμάτων , του τρόπου δημιουργίας των σημείων και περιοχών του ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ αυτών , ( περιοδικό «HELLENIC NEXUS» τεύχος 6 / 2005 σελίδες 22 έως 29 «ΒΑΡΥΤΙΚΑ ΚΥΜΑΤΑ» υπό Λεωνίδα Φλεβαράκη ) είναι εκ φύσεως λάθος, δηλαδή η φύση δεν αναγνωρίζει την φυσική αντανάκλαση στο Σύμπαν της ροής βαρυτικής ενεργείας και από το τέρμα του Σύμπαντος προς την αρχή και την κατ’ αυτόν τον τρόπο εμφάνιση αλγεβρικής συναθροίσεως βαρυτικών κυμάτων με συνέπεια την δημιουργία αντιβαρυτικών πεδίων στα αποκληθέντα σημεία ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ.
Η δημιουργία αυτών των περιοχών ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ είναι αληθής μεν και πειραματικά υπαρκτή πλην όμως ο παρουσιασθείς τρόπος της δημιουργίας των στην άνω θεωρία είναι λάθος , διότι δύνανται να δημιουργηθούν μόνον με ανθρώπινο τεχνικό τρόπο ( ξεγέλασμα της Φύσεως ) όπως αποδεικνύεται από την ανακάλυψη αντιβαρυτικών συσκευών, καθώς και όπως αναφέρεται , πολύ παραστατικά , από τον αποσυμβολισμό των άνω Μύθων.
Τέλος τα Χρυσά πτερύγια των οποίων οι θέσεις σχημάτιζαν ένα εξωτερικό τριγωνικό περίβλημα στον ιπτάμενο άνθρωπο, πολύ πιθανόν, εκτός των άλλων, να δημιουργούσαν το αντιβαρυτικό πεδίο με την συνεχή αντανάκλαση επ’ αυτών της διπλής κυματικής ροής φωτός εκ των ενεργοποιημένων κρυστάλλων (αναλυμένου φωτός) από δύο αντιθετικές ενεργειακές ( φωτεινές ) πηγές και τον κατ’ αυτόν τον τρόπον σχηματισμό χώρων μηδενισμού βαρυτικών κυμάτων. Λαμβανομένου όμως υπόψη ότι τα μήκη κύματος των φωτεινών ακτίνων είναι ελάχιστότατα μετρούμενα σε χιλιοστά των χιλιοστών ( νανοχιλιοστά ) έπεται ότι τα καλούμενα Μηδενικά σημεία που ταυτίζονται με τα πέρατα των αντιστοίχων μηκών κυμάτων, σχηματίζουν γύρω από τον ιπτάμενο άνθρωπο ένα προστατευτικό αντιβαρυτικό τριγωνικό ΜΑΝΔΥΑ, από μηδενικά αντιβαρυτικά σημεία, ο οποίος του επιτρέπει να προστατεύεται από την Έλξη της γης και έτσι να ίπταται. (Τα υπ’ αριθμ. 3, και 4 σχέδια είναι πολύ παραστατικά δια τις δύο εντοπισθείσες συσκευές, του ΕΡΜΟΥ και του ΑΒΑΡΙ.).
ΕΙΔΙΚΗ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΑΤΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ
Εάν η πειραματική έρευνα, η οποία ήδη άρχισε , επιβεβαιώσει την άνω πιθανή μορφή λειτουργίας και το θεωρητικό υπόβαθρο αυτής, στις εντοπισθείσες αρχαίες Ελληνικές συσκευές αντιβαρύτητας, τότε η παρούσα μελέτη θα αποτελέσει συγχρόνως και την πειραματική, εργαστηριακή πλήρη επαλήθευση της ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ, ( Δημιουργία της ΥΛΗΣ) που προήλθε από την μετατροπή της αφηρημένης Ορφικής Κοσμολογίας σε εφαρμοσμένη τοιαύτη, των θετικών επιστημών και η οποία βασίζεται στα σημεία ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ, σημεία διαχωρισμού και απωθήσεως της βαρυτικής έλξεως, καθώς επίσης και της αντίστοιχης θεωρίας των ΒΑΡΥΤΙΚΩΝ ΚΥΜΑΤΩΝ.
ΣΧΕΔΙΑ
ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΝΙΔΕΣ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Ήταν τότε που οι θεοί ζευγάρωναν με τις κόρες των ανθρώπων και οι γενιές των ημιθέων βασίλευαν στη γη. Ήταν τότε που το σφυρί του Ηφαίστου χάλκευε τους τρομερούς κεραυνούς του πατέρα των θεών, του Δία, πάνω στο αμόνι του σιδηρουργείου του. Κάποτε το αίμα του προκατόχου και πατέρα του Δία, του Κρόνου, είχε στάξει στα νερά της Κύπρου μετά από τον ακρωτηριασμό του από το γιο του, και από τις σταγόνες αυτές γεννήθηκε η Αφροδίτη, αδερφή και σύζυγος του Ηφαίστου. Το DNA, τότε, των θεών δεν ήταν βεβαρημένο. Η αιμομιξία δεν ήταν αμαρτία. Αυτό το αίμα των θεών, τον ιχώρ, έβαλε ο Ήφαιστος στη φλέβα του γιγάντιου μεταλλικού άνδρα που έφτιαξε στο εργαστήριο του, για να του δώσει ζωή.
Ο Τάλως, το ανθρωπόμορφο αυτόματο, δεν ήταν το πρώτο κατασκεύασμα του Ηφαίστου. Ο Όμηρος μας λεει πως είχε φτιάξει χρυσές υπηρέτριες, που μπορούσαν να κινούνται, να μιλούν και να σκέφτονται σαν ανθρώπινα πλάσματα:
"...υπό δ΄ αμφίπολοι ρώοντο άνακτι χρύσειαι, ζωήσι νεήνισσιν εϊκυίαι της εν μεν νοός εστί μετά φρεσίν, εν δε και αυδή και σθένος......."
ΕΝΑ ΡΟΜΠΟΤ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΝΩΑ
Σκοπός της κατασκευής του Τάλου ήταν ο εφοδιασμός του Μίνωα, ετεροθαλή αδελφού του Ήφαιστου, με ένα γιγάντιο ανθρωπόμορφο άρμα μάχης που τριγυρνώντας την Κρήτη τρεις φορές την ημέρα θα εξόντωνε τα εχθρικά πλοία και τους εισβολείς, τσακίζοντας τους με τα μεταλλικά του άκρα ή ψήνοντάς τους ζωντανούς. Κατά μία άλλη εκδοχή, κατασκευαστής του Τάλου ήταν ο Δαίδαλος, όπου εξορισμένος στην Κρήτη από τον Άρειο πάγο λόγο του φόνου του ανιψιού του Τάλου ή Κάλου, τον κατασκεύασε για τον Μίνωα και τον ονόμασε έτσι από τύψεις. ( Ο Τάλως ή Κάλως είναι ο εφευρέτης του πριονιού, του κεραμικού τροχού και του διαβήτη). Ο Δαίδαλος επίσης κατασκεύασε τον Λαβύρινθο (ΛΑ-ΒΡΙΛ-ΝΘΟΣ), ένα ομοίωμα αγελάδας για την Πασιφάη, γυναίκα του Μίνωα, μικρές ξύλινες κούκλες με αυτόματη κίνηση και μεταλλικά κινούμενα αγάλματα σε ανθρώπινο μέγεθος που φύλαγαν τον Λαβύρινθο ("κινούνταν με υδράργυρο"). Δικές του εφευρέσεις είναι επίσης η σφήνα, ο πέλεκυς και ο γνώμονας.
Η ΠΕΡΙΠΟΛΟΣ ΤΟΥ ΓΙΓΑΝΤΑ
Για το μέγεθος του Τάλου ο Απολλόδωρος γράφει: "...Ούτως ο Τάλως τρις εκάστης ημέρας την νήσον περιτροχάζων ετήρει....", ο Απολλώνιος ο Ρόδιος: ".....τρις περί χαλκείοις Κρήτην ποσί δινεύοντα......". Η Κρήτη έχει γραμμικό μήκος 254 χιλιόμετρα και περίμετρο 980 χιλιόμετρα. Συνεπώς ο Τάλως στην διάρκεια της ημέρας (12 ώρες ) έκανε 980 Χ 3=2940 χιλιόμετρα μέσα σε 12 ώρες, δηλαδή είχε μέση ωριαία ταχύτητα 245 χλμ/ώρα! Ο Απολλόδωρος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος και ο Λουκιανός αναφέρουν ότι ο Τάλως ήταν καμωμένος από χαλκό. Πιθανόν ήταν από μπρούτζο (κράμα χαλκού-κασσίτερου) καθώς ο σκέτος χαλκός είναι αρκετά μαλακός. Στοιχεία γι αυτό έχουμε και λόγω του χρώματος του Τάλου που εικονίζετε σε αγγεία ως χρυσοπράσινος, που είναι το χρώμα του μπρούτζου, ενώ ο Απολλώνιος λεει: "...και ήταν φτιαγμένος από το είδος εκείνο του χαλκού και ήταν όλος χάλκινος....."
Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΛΟΥ....
Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος γράφει στα αργοναυτικά του: " ...και κάτω (από του ποδιού) τον τένοντα και στου αστράγαλου τη μεριά, είχε μια φλέβα με αίμα, που φτενή πέτσα την σκέπαζε, αυτή που χώρισμα ήταν της ζωής και του θανάτου...." Ο Απολλόδωρος λεει: "...είχε μια φλέβα μονάχα από τον αυχένα ως τους αστραγάλους. Στο τέρμα δε, τη φλέβα αυτή καρφί χάλκινο την διαπερνούσε.....",και ο Ζηνόβιος: "....είχε μια φλέβα αυτός που άρχιζε από τον αυχένα, και στους αστραγάλους έφτανε ως κάτω. Και στο δέρμα πάνω που τη φλέβα σκέπαζε, χάλκινο καρφί ήταν περασμένο.....". Τι περιείχε αυτή η φλέβα; Απολλόδωρος: "...χύθηκε έξω όλος ο ιχώρ και αυτός πέθανε...", Απολλώνιος ο Ρόδιος: "...και από μέσα κύλησε ο ιχώρ, όμοιος με αναλυτό μολύβι...". Όμως σαν λιωμένο μολύβι κυλά ο υδράργυρος. Ο υδράργυρος εξαιτίας του ότι είναι (ως μέταλλο) ρευστός και παραλληλίζετε στην ελεύθερη επιφάνειά του με το οριζόντιο επίπεδο, είναι εξαιρετικά χρήσιμος στην κατασκευή οργάνων προσανατολισμού (πυξίδες, γυροσκόπια), δηλαδή συστημάτων αυτόματης ισορροπίας. Στον άνθρωπο, αισθητήριο όργανο της αντίληψης της θέσης ή της στάσης του σώματος είναι η αιθουσαία μοίρα, η κεντρική μοίρα του εσωτερικού αυτιού. Είναι τυχαίο ότι η φλέβα του Τάλου (η ελεύθερη επιφάνεια του υδραργύρου) ξεκινά όπως και η αιθουσαία μοίρα από το ίδιο σημείο πλάγια από τον αυχένα; Αν ο ιχώρ είναι το περιεχόμενο μιας φλέβας (στήλης) που άρχιζε από τον αυχένα του Τάλου και έφτανε στον αστράγαλό του, τότε, κάτω από τον τένοντα του ποδιού και παράλληλα με την φλέβα υπήρχε και μία δεύτερη φλέβα που είχε μέσα της το "αίμα" και κατάληγε και αυτή στο χάλκινο καρφί (=διπλή βαλβίδα πλήρωσης και κένωσης), τότε ποια η πιθανή σύνθεση αυτού του αίματος; Στα ιατρικά λεξικά η λέξη ιχώρ αναφέρεται ως ένα δύσοσμο και υποπράσινο υγρό που παράγεται κατά την νέκρωση και αποσύνθεση των ιστών. Οι ιδιότητές του θυμίζουν τα γαστρικά υγρά που περιέχουν υδροχλωρικό οξύ. Όμως για την κίνηση ενός γίγαντα ύψους 30 μέτρων με ταχύτητα 245 χλμ/ώρα απαιτείται κάποιο άλλο πιο ισχυρό οξύ για την κατασκευή συσσωρευτών. Την ιδιότητα των δύσοσμων ατμών έχουν οι ατμοί του θειικού οξέως ( H2SO4). Το οξύ αυτό χρησιμοποιείται στην κατασκευή συσσωρευτών. Η τοποθέτηση ενός συσσωρευτή στήλης που αρχίζει από τον αυχένα και καταλήγει στον αστράγαλο είναι εργονομικά σωστή.
ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΤΕΧΝΗΤΟ ΑΥΤΟΒΟΥΛΟ...
Ο Όμηρος στην Ιλιάδα γράφει για τις χρυσές θεραπαινίδες του Ηφαίστου: "....της εν μεν νοός εστί μετά φρεσί, εν δε και αυδή...." (που είχαν λογική και κρίση και ομιλία). Για την κίνηση ενός τέτοιου κατασκευάσματος απαιτείται η όρθια στάση και η κρίση. Δηλαδή η δημιουργία υπολογιστικών συστημάτων με κρίση, ικανών να διαχειρίζονται τα διάφορα υποσυστήματα του αυτόματου και να τον θέτουν σε κίνηση. Παρόλη την εξέλιξη της σύγχρονης ρομποτικής, και ενώ έχουν κατασκευαστεί σε τέλειο βαθμό τα επιμέρους όργανα, δεν είναι δυνατή ακόμα η όρθια στάση και το βάδισμα ενός σύγχρονου ρομπότ, διότι οι υπολογιστές που τα χειρίζονται δεν έχουν κρίση (ευφυΐα). Ο Απολλόδωρος μας αναφέρει πως κάποιοι χαρακτήριζαν τον Τάλω ως ταύρο διότι είχε 'κέρατα'. Ίσως αυτά να ήταν κεραίες εκπομπής και λήψης οδηγιών από τον Μίνωα. (κεραία-κέρας..) Ο Τάλως εκτελούσε και χρέη δικαστή περιφερόμενος σε πόλεις και χωριά, φέροντας μαζί του τους νόμους του Μίνωα γραμμένους σε χάλκινες πλάκες. Ήταν πρωτίστως μια πανίσχυρη μηχανή αποτροπής βίας, που μετατρέπονταν σε πολεμική μηχανή όταν αυτό ήταν αναπόφευκτο. Οι Κρήτες σαν λαός ήταν πολύ ειρηνικός. Πουθενά σε όλη την Κρήτη δεν υπάρχει αναπαράσταση πολεμικών μαχών σε αγγεία και τοιχογραφίες. Η παρουσία του γίγαντα Τάλου απέτρεπε τους ναυτικούς να αποβιβαστούν στην Κρήτη. Ο Ορφέας στα αργοναυτικά μας λεει: "....όσες στην Κρήτη έπαθαν συμφορές κι υπέφεραν, το χάλκινο γίγαντα τηρώντας.....", αναφέρεται βέβαια στον εκ θαύματος γλύτωμα της 'αργούς' από τους λίθους του Τάλου. Τα ξένα καράβια δεν διανοούνταν να πλησιάσουν περισσότερο τα κρητικά παράλια από όσο ήταν το βεληνεκές των λίθων που σφεντόνιζε ο Τάλως εναντίων τους. Αν κάνουμε ένα μικρό παραλληλισμό με τη σφυροβολία τότε θα πρέπει ο Τάλως να πετούσε βράχους 126 κιλών από ύψος 33,70 μέτρων! Σε κάποιες αναπαραστάσεις ο τάλως φαίνετε να πετάει άλλοτε λίθους και άλλοτε ήλιους και άστρα.... Τον Τάλω φαίνεται πως τραβούσε και η φωτιά...Ο Σιμωνίδης μας λεει: "έπεφτε στη φωτιά, έκαιγε τους εχθρούς, γελώντας με σαρδόνιο γέλιο.....μες τη φωτιά πηδούσε έτσι που ήταν χάλκινος, πάνω στο στήθος του τους τσάκιζε, ενώ έχασκαν με στόμα ανοιχτό από απορία". Ο Χρήστος Λάζος υποστηρίζει πως ο Τάλως διέθετε αυτοθέρμανση. Οι Κρητικοί για να τους αναγνωρίσει ο Τάλως και να μην τους περάσει για εισβολείς έκαναν μια χειρονομία προς αυτόν. Ύψωναν το χέρι τους με ανοιχτό το μικρό δάκτυλο και τον δείκτη σχηματίζοντας το κερασφόρο χέρι.
ΕΤΣΙ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΤΑΛΩΣ
Το Τέλος του Τάλου ήρθε με την αποβίβαση των Αργοναυτών στην Κρήτη. Απολλώνιος ο Ρόδιος: "...ο Τάλως ο χαλκόφτιαχτος, πάνω από βράχο ατράνταχτο σφεντόνιζε λιθάρια, όταν εκείνοι σίμωναν στου Δίκταιου τον όρμο, να τους εμποδίσει στη στεριά να δέσουν παλαμάρια....". Απολλόδωρος: "....λεν κάποιοι πως ο Ποίας αυτός είχε τοξέψει απάνω στον αστράγαλο και έτσι είχε πεθάνει...". Στόχος του Ποίαντα ήταν το χάλκινο καρφί που υπήρχε στον αστράγαλο και συγκρατούσε τον ιχώρ, το κλειδί δηλαδή της ζωής του Τάλου. Πάντως είναι απίθανο ένα απλό βέλος να μπορέσει να διαπεράσει την θωράκιση του Τάλου και να τον συντρίψει. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος μας λεει σχετικά: "....καθώς βαριά λιθάρια μας σφεντόνιζε εμποδίζοντας μας το ακρωτήριο να σιμώσουμε, σε βράχο μυτερό χτύπησε ο αστράγαλός του". Η Μήδεια στάθηκε πάνω στο κατάστρωμα της Αργούς "...και συγκεντρώνοντας μες το μυαλό της τις δυνάμεις του κακού, με μάτια εχθρικά του χάλκινου του Τάλου των ματιών μαγνήτισε τις κόγχες και απάνω στην κορύφωση της καταστροφικής της έκστασης, απόλυσε εναντίον του από μέσα τις καταστροφικές σκεπτομορφές, άγρια τρίζοντας τα δόντια μες το παραλήρημα της....". Κατόπιν ο Τάλως φαίνεται να τρελαίνεται και άρχισε να τρέχει στα βράχια. Ο αστράγαλος του χτύπησε σε κάποιο μυτερό λιθάρι και ο ιχώρ χύθηκε όλος σαν λιωμένο μολύβι.Χωρίς ενέργεια και ισορροπία γκρεμοτσακίστηκε στα βράχια. Το Αιγαίο σκέπασε και αυτόν όπως και τόσους άλλους μύθους....
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1) ΙΩΑΝΝΟΥ Δ ΠΑΣΣΑ «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» σελίδες 447 έκδοση
Εγκυκλοπαίδεια του «ΗΛΙΟΥ»
2) ΝΙΚ. ΕΜΜ. ΠΡΕΑΡΗ «Ο ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ» σελ. 110
εκδόσεις «Βυζαντιον»
3) ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Π. ΔΑΚΟΓΛΟΥ α) «Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ
ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ» τόμοι Α!, Β!, Γ!, Δ!, εκδόσεις «ΝΕΑ ΘΕΣΗ»
β) «ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΑΡΙΘΜΟΣΟΦΙΑ» σελίδες 119 εκδ. ΝΕΑ ΘΕΣΗ
γ) «Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΤΑ ΠΥΘΑΓΟΡΑ»
σύμπακτος δίσκος περιοδικού «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ» τευχ.40-41
4) ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ «ΠΕΡΙ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ ΒΙΟΥ» σελ 326 ΝΕΑ ΘΕΣΗ
5) «Ν. ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΗΛΙΟΥ»
6) « ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΛΑΡΟΥΣ»
7) ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ “HELLENIC NEXUS” τεύχος 6 / 2005
8) ΗΣΙΟΔΟΥ «ΘΕΟΓΟΝΙΑ»
9) ΟΜΗΡΟΥ «ΙΛΙΑΣ»
Σύστημα Επικοινωνιών των Μυκηναίων
Η αρχή του νήματος στην ιστορία των τηλεπικοινωνιών αρχίζει από την διαβίβαση του μηνύματος του αρχιστρατήγου των Ελλήνων Αγαμέμνωνος προς Αργος, στην βασίλισσα σύζυγο του Κληταιμνήστρα. Και έγινε με τις λεγόμενες «φρυκτωρίες»(από την λέξη «φρυκτός»=πυρσός και «ώρα»=φροντίδα) Οι φρυκτωρίες ήσαν μεγάλες φωτιές στις κορυφές ορέων. Στην τριλογία «Ορέστεια» του Αισχύλου υπάρχει αναφορά ενός φρυκτωρού που περιμένει υπομονετικά νύχτα ημέρα το φωτεινό σήμα για την πτώση της Τροίας, για να το μεταφέρει στη βασίλισσα Κληταιμνήστρα. Στην τραγωδία του ίδιου ποιητή με τον τίτλο «Αγαμέμνων» , που αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας «Ορέστεια» και που παραστάθηκε το 458 π. Χ στα Μεγάλα Διονύσια έχουμε και την πρώτη αναφορά στη χρήση του «τηλεγράφου» στην ιστορία των τηλεπικοινωνιών. Το σύστημα επικοινωνιών της εποχής ήτο η χρήση φωτεινών αναμεταδοτών από βουνοκορυφή σε βουνοκορυφή όταν υπήρχε φυσικά ξαστεριά. Η αναμετάδοση του φωτεινού μηνύματος για την νίκη των Ελλήνων στην Τροία έγινε από το όρος Ιδη της Τροίας, στο Ερμαίο της Λήμνου , μετά στην κορυφή του Δία στον Αθω ( Άγιον Όρος) , στο Μεσσάπιον Ευβοίας , στον Κιθαιρώνα στα Μέγαρα και στις κορυφές του Αραχναίου κοντά στις Μυκήνες. Να σημειωθεί ότι σε μερικά από αυτά τα όρη είχαμε και εμείς οι σύγχρονοι διαβιβαστές αναμεταδότες ηλεκτρονικών συστημάτων λίαν υψηλής συχνότητος(τα γνωστά και ως ΛΥΣΕ) διότι και η μετάδοση αυτών των λίαν υψηλών συχνοτήτων , γίνεται όπως το φως, δηλαδή κατά ευθεία γραμμή. Η Κληταιμνήστρα είχε δώσει εντολή σε ένα φρυκτωρό να περιμένει κάθε νύχτα την αναμετάδοση του μηνύματος τη ς νίκης, προκειμένου να το μεταφέρει αμέσως στο ανάκτορο των Ατρειδών. Το μήνυμα μετεδόθη σε λίγα λεπτά της ώρας καθώς οι φρυκτωροί είχαν έτοιμες τις φρυκτωρίες και δεν έμενε παρά το πυρ. Να πως εξιστορεί ο Αισχύλος την μετάδοση του μηνύματος της αλώσεως της Τροίας:
ΧΟΡΟΣ: Και πότε κούρσεψαν την πόλη;
ΚΛΗΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ: Τη νύχτα σου είπα , που το φως γέννησε τούτο
ΚΛΗΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ: Ο Ήφαιστος! Δυνατή φωτιά άναψαν στην κορυφή της Ιδας και πολλές φωτιές μετά μας έφεραν διαδοχικά το μήνυμα. Από την Ιδα το μήνυμα πήγε στο κάβο Ερμή της Λήμνου και Τρίτη η ψηλή κορυφή του Άθω δέχθηκε το φως. Με δύναμη η φλόγα γεφύρωσε το πέλαγος και έφθασε στις Βίγλες του Μακίστου, στην Εύβοια. Οι φρουροί προώθησαν το μήνυμα στον Εύριπο , στους ανθρώπου πάνω στο Μεσσάπιο. Και αυτοί έβαλαν φωτιά σ’ ένα σωρό με ρείκαι και πάνω από τους κάμπους του Ασωπού έστειλαν το μήνυμα στην κορυφή του Κιθαιρώνα. Και από εκεί πάλι με ζήλο πολύ προώθησαν το μήνυμα και το έστειλαν πάνω από την Γοργώπιδα λίμνη στο Αιγίπλαγκτο όρος . Και η φλόγα πέρασε τον Σαρωνικό και έφθασε σαν κεραυνός στις κορυφές του Αραχναίου και τέλος εδώ το λάβαμε στων Ατρειδών τις στέγες , το φως αυτό , που προπαππός του είναι η φωτιά της Ιδας»Ο τρόπος αυτός της φρυκτωρίας αναφέρεται και από τον Ευριπίδη, Αριστοφάνη και Θουκυδίδη. Ο ιστορικός Πολύβιος αναφέρει τη συσκευή υδραυλικού τηλεγράφου του στρατηγού Αινεία (203-121π.Χ). Αποτελείτο από δύο κάδους που άδειαζαν το νερό βάσει κώδικος γνωστού εκ των προτέρων . Το σήμα του ενάρξεως εγένετο με το άναμα πυρσού και το κλείσιμο με το σβήσιμο του και από την ταχύτητα εκροής του ύδατος μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα. («Αισχύλος Αγαμέμνων» σε μετάφραση Τάσου Ρούσου, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ)
Η μεταβίβαση οπτικών μηνυμάτων με οπτικούς(οπτική τηλεγραφία) συνεχιζόταν ως το Β! Π.Π ιδιαιτέρως μεταξύ των πλοίων . Επίσης υπήρχαν και οι σηματωροί που μετέδιδαν μηνύματα με τα χέρια κουνώντας σημαίες .
ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΕΓΚΕΓΑΛΩΝ ΤΟ 250 π.Χ
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)
Το 250 π.X οι Ελληνες γιατροί έκαναν εγχειρήσεις εγκεφάλου! Οπή δύο εκατ. με τρυπάνι άνοιξε ο γιατρός στο κρανίο του ασθενούς σε εγχείρηση που εικάζεται πως πραγματοποιήθηκε το 250 π.X., σύμφωνα με το εύρημα που ήρθε στο φως σε τάφο της Χίου, όπως εμφαίνεται κατωτέρω(Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 03/04/03).
Εγχείρηση εγκεφάλου με τρυπανισμό και μάλιστα με επιτυχία ήταν σε θέση να κάνουν οι αρχαίοι Έλληνες γιατροί, όπως επιβεβαιώνει το κρανίο με τα ίχνη λεπτής χειρουργικής επέμβασης που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στα προάστια της πόλης της Χίου και καταγράφουν και οι «Times». Τα ειδικά εργαλεία που χρησιμοποιούνταν για τις επεμβάσεις τρυπανισμού του κρανίου ήσαν κυρίως χάλκινα, χωρίς όμως να είμαστε βέβαιοι ότι δεν είχαν και προηγμένης τεχνολογίας ειδικά κοπτικά τρυπάνια ή λέιζερ που δεν έχουν ακόμη έλθει εις φως.
«To εντυπωσιακό είναι πως το κρανίο φέρει ίχνη από κρανιοτρύπανο», εξηγεί ο ανθρωπολόγος Αστέριος Αηδόνης, που εξέτασε το εύρημα, το οποίο χρονολογείται περί το 250 π.X. «Υπάρχει μία οπή δύο εκατοστών στο αριστερό πίσω μέρος του κρανίου, η οποία φαίνεται πως επουλώθηκε με τον χρόνο. Τούτο το γεγονός δείχνει πως ο ασθενής έζησε μετά την επέμβαση, ενώ ελάχιστα είναι τα σημάδια μόλυνσης. Πρόκειται για μια πολύ λεπτή επέμβαση, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Και οι πρώτες έρευνες του κρανίου μάς κάνουν να πιστεύουμε πως ο άνθρωπος έζησε πέντε ή έξι χρόνια μετά την επέμβαση και πέθανε σε ηλικία περίπου πενήντα ετών». Το εύρημα, έρχεται να επιβεβαιώσει τα σχετικά κείμενα που πατέρα της σύγχρονης ιατρικής Ιπποκράτη, αν και δεν είναι το μοναδικό (υπάρχει ήδη ανάλογη περίπτωση από τις Αρχάνες, στην Κρήτη), θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό και εντοπίστηκε σε έναν από τους τέσσερις τάφους που αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια σωστικών ανασκαφών σε οικόπεδο στα προάστια της Χίου, όπου πρόκειται να ανεγερθεί κτίριο. H προϊσταμένη της K' Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Αγλαΐα Αρχοντίδου, ωστόσο, όταν ρωτήθηκε σχετικά με το θέμα δήλωσε πως δεν έχει ακόμη ενημερωθεί. Οι επεμβάσεις στον εγκέφαλο κατατάσσονται ανάμεσα στις παλαιότερες ιατρικές εγχειρήσεις, καθώς κρανίο που έχει οπή από κρανιοτρύπανο και ιατρικά εργαλεία έχουν εντοπιστεί στη Γαλλία και χρονολογούνται στο 5.100 π. X. Εκτιμάται δε ότι μάλλον ξεκίνησε ως ιεροτελεστία, η οποία περιοριζόταν μόνον στους κύκλους της ηγετικής πολιτικής και θρησκευτικής τάξης και κατόπιν καθιερώθηκε ως ιατρική μέθοδος. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν πως οι επιτυχημένες εγχειρήσεις στο κρανίο από την προϊστορική κιόλας εποχή δεν αποτελούσαν Ελληνικό προνόμιο. Στον πολιτισμό των Παράκα στο Περού (προηγήθηκε των Ίνκας περί τα 1.400 χρόνια) ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη η συγκεκριμένη ιατρική πρακτική ιδιαιτέρως για περιπτώσεις επιληψίας, πονοκεφάλων, εσωτερικής αιμορραγίας ακόμη και νοητικών ασθενειών. Όσο για τα εργαλεία, ήταν κυρίως από χαλκό και οψιανό λίθο. Όμως αποσιωπάται ότι και εκεί ο πολιτισμός διεδόθη από τους Αιγαίους θαλασσοπόρους που έφθασαν στην Αμερική και την Ωκεανία.Την σκυτάλη από τον Έλληνα γιατρό Ιπποκράτη, τα κείμενα του οποίου ακόμη και σήμερα, σχεδόν 2.500 χρόνια από τον θάνατό του, είναι στις βασικές τους αρχές αποδεκτά, πήρε ο κορυφαίος Ρωμαίος γιατρός του 1ου αιώνα μ.X. Κέλσος (Aulus Cornelius Celsus) ο οποίος έκανε επεμβάσεις σε συντριπτικά κρανιακά κατάγματα. Οι πρώτοι γιατροί στην Ιστορία αναφέρονται ο Ασκληπιός και οι υιοί αυτού Ποδαλείριος και Μαχάων που παρηκολούθησαν τον Τρωικόν Πόλεμον. Αλλά και ο Χείρων, ο Απόλλων, ο Ερμής κ. α ήσαν προϊστορικοί ιατροί. Βέβαια οι αδιόρθωτοι Φοινικιστές της Ελλάδος δεν ανέχονται να λέγεται ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός προυπήρξε του Αιγυπτιακού. Ετσι σχετικά με την πιο πάνω ανακάλυψη είπαν ότι: «H Αίγυπτος δεν θα μπορούσε να υστερεί, καθώς σε πάπυρο του 3.000 π.X. αναφέρεται για πρώτη φορά στην ιστορία η λέξη εγκέφαλος» Με την λογική τους αν είχαν οι Αιγύπτιοι ονοματίσει ένα αστέρι, ας πούμε την σελήνη, αυτό σημαίνει ότι εφεύραν τον ουρανό; Όμως αποσιωπούν ότι και η ίδρυση της δυναστείας των Φαραώ έγινε από τους Μινωίτες Ελληνες(πρώτος Φαραώ ο Μην, Μένες ή Μηνάς) Όλα αυτά είναι τεκμήρια ότι στο παρελθόν υπήρξε ένας ανώτερος προκατακλυσμιαίος Αιγαιατικός πολιτισμός, ο οποίος χάθηκε από κάποια μείζονα κοσμογονική καταστροφή. Οι Ελληνες κατ’ αποκλειστικότητα έχουν καταγράψει τρεις κατακλυσμούς(Ωγύγου, Δαρδάνου και Δευκαλίωνος-Πείρας) Όταν μιλάμε για Κατακλυσμό, δεν εννοούμε μια παρατεταμένη βροχόπτωση. Συνέβη μια παράλλαξη, δηλαδή μια αλλαγή στις τροχιές των ουρανίων σωμάτων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη συστροφή και μεταβολή του άξονα περιστροφής της Γής που άφησε τα ίχνη του (Πλάτων, “Τίμαιος” 22 c-d, “Κριτίας”, “Θεογονία” Ησιόδου, “Προμηθέας Δεσμώτης” Αισχύλου κτλ). Τεκμήρια αυτού του πολιτισμού είναι τα εξής:
1/ Οι προκατακλυσμιαίες αρχιτεκτονικές κατασκευές που έχουν διασωθεί σε διάφορα μέρη της Γης(Αμερική, Ασία, Ωκεανία, Ανατολική Μεσόγειος) , απομονωμένες αλλήλων .
2/ Οι ομοιότητες στις αρχαίες θρησκείες- όχι φυσικά στις νεώτερες Εβραιογενείς που θεωρούνται αντιγραφές της Ελληνικής θρησκείας. Ολες οι αρχαίες θρησκείες(Ασία, Αφρική, Αμερική) ξεκίνησαν από την περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου κατά την Χρυσή Εποχή.
3/ Οι προκατακλυσμιαίες επιστημονικές γνώσεις , αλλά και οι συμβολικοί μύθοι, που κατόρθωσαν να επιβιώσουν ως τις ημέρες μας δείχνουν ένα υψηλότατο τεχνολογικό πολιτισμό. Κάθε τόσο έρχονται ανακαλύψεις σαν την προαναφερθείσα και άλλες όπως [λ.χ Υπολογιστής Αντικυθήρων, το 3,14(σχέση διαμέτρου προς την περιφέρεια του κύκλου), Αναλογίες (αρχαίων κατασκευών), Αρχαίοι Χάρτες (από αεροφωτογραφίες), Αστρονομικές Μετρήσεις, Ναυσιπλοΐα(ανοικτής θαλάσσης), Επτά Θαύματα, προηγμένες γνώσεις Ιατρικής, η ανακάλυψη των Επιστημών-Φιλοσοφίας κ.α ] που θα εξετάσουμε στο μέλλον, αποτελούν αδιάψευστα τεκμήρια της ύπαρξης ενός υψηλότατου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού.
4/ Η Ελληνική Γλώσσα To σπουδαιότερο όμως απομεινάρι του πολιτισμού της «Χρυσής Εποχής» είναι η γλώσσα. Η Ομηρική (Ελληνική) γλώσσα που αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών, δεν υπήρξε αρχή μιας εποχής στη γλωσσική ιστορία , αλλά το μόνο ακέραιο μνημείο μιας μακράς,
προγενέστερης περιόδου κατά την οποία συντέθηκε, για να «ονοματίσει» τα επιτεύγματα και τις γνωστικές κατακτήσεις του μεγάλου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού της «Χρυσής Εποχής». Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού. Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι «εξόδευσαν», για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την «βαπτίσουν» με το συγκεκριμένο
όνομα-λέξη. Γι’ αυτό οι σκοταδιστές κάνουν το παν να την εξαφανίσουν .http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com
ΟΜΗΡΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Κάθε πόλεμος κερδίζεται με την ανδρεία και την νέα τεχνολογία στο πεδίο της μάχης. Αυτή είναι στοιχείο αιφνιδιασμού εν συνδυασμώ και προς τον ελιγμόν. Με το νέο μακρύ δόρυ κατόρθωσε ο Αλέξανδρος να φθάσει στα πέρατα του κόσμου, με τα άρματα μάχης κέρδισαν οι Γερμανοί τις πρώτες νίκες στο Β!Π.Π , με το Πυρηνικό Οπλο οι Αμερικανοί κέρδισαν τον πόλεμο στον Ειρηνικό. Και οι Ελληνες στην Τροία νίκησαν τους Τρώες διότι διέθεταν καλλίτερες και πιο ανθεκτικές ασπίδες . Ο Σ.Α Παϊπέτης Καθηγητής Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών μας αναλύει την τεχνολογία των Μυκηναικών ασπίδων.
Τα Ομηρικά Έπη εμπεριέχουν Υψηλή Τεχνολογία
Η παλαιά αντίληψη, ότι η αναζήτηση επιστημονικού γνωστικού περιεχομένου στα Ομηρικά έπη είναι άσκοπη, αποδεικνύεται από τα πράγματα ανυπόστατη. Είναι γεγονός ότι σε ένα επικό ποίημα υπάρχουν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα στη σωστή απόδοση εννοιών, πραγμάτων και γεγονότων, ενώ η ανάμιξη του παλαιού με το νέο είναι αναπόφευκτη. Όμως υπάρχουν περιγραφές, οι οποίες για ένα ειδικό επιστήμονα ή τεχνικό, είναι αναμφίβολα εξαιρετικά αποκαλυπτικές.
Το επιστημονικό περιεχόμενο των Ομηρικών επών καταγράφεται από τον Κ. Ζέγγελη ήδη το 1911. Σήμερα όμως, μετά από ένα αιώνα και με δεδομένη την πρόοδο των επιστημών που συντελέστηκε σ' αυτό το διάστημα, είναι βέβαιο ότι τα επιστημονικά στοιχεία που περιέχονται στα έπη είναι πολύ περισσότερα από όσα αναφέρονται.
Όπως μάλιστα αποδεικνύεται στη συνέχεια, δεν πρόκειται για απλές καταγραφές που υπαινίσσονται την ύπαρξη επιστημονικής γνώσης, αλλά σχεδόν για ουσιαστική επιβεβαίωση ότι οι Έλληνες της ομηρικής εποχής ήταν κάτοχοι προηγμένης τεχνολογικής γνώσης. Οι υπάρχουσες περιγραφές επιτρέπουν όχι μόνο τη διαπίστωση αυτή, αλλά καθιστούν δυνατή την ανακατασκευή των εξεταζομένων στοιχείων, ώστε να μπορούν να μελετηθούν πειραματικά για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων σχετικά με την απόδοση και τις δυνατότητες τους.
Δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι τα πελώρια αυτά μνημεία της ανθρωπότητας πρέπει, τουλάχιστον κάθε εκατό χρόνια, να επανεξετάζονται από τους επί μέρους ειδικούς, με τη βεβαιότητα ότι θα ανακαλυφθεί καινούρια γνώση!
Ή Ιλίάδα, ως υπέροχο "λογοτεχνικό μνημείο, φαίνεται να έχει συσσωρεύσει τις πολιτιστικές προσπάθειες πολλών γενεών μέσα σε πολλούς αιώνες. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν εμφανίστηκε κατά το τέλος ή το απόγειο του ελληνικού πολιτισμού, αλλά μάλλον κατά το ξεκίνημα του. Ο Όμηρος εμφανίζεται ως κήρυκας ή προάγγελος του πνευματικού πολιτισμού της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα - ένας κήρυκας με ανάστημα τόσο γιγάντιο που ακόμα και σήμερα μας επισκιάζει. Η Ιλιάδα είναι ένα πολεμικό αφήγημα: οι συγκρούσεις ανάμεσα σε πρόσωπα και εμπολέμους είναι τρομακτικές. Αντίστοιχα το τεχνολογικό περιεχόμενο της είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς τα επινοήματα, τα τεχνάσματα αλλά και η βαθιά γνώση τεχνικών μεθόδων, που σχεδόν ακουμπούν τα σύνορα της σύγχρονης τεχνολογίας, βρίσκονται εκεί σε αφθονία.
ΟΙ ΑΣΠΙΔΕΣ
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΙΚΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ!
Τα εν λόγω παραδείγματα αφορούν στις ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα του Τελαμώνιου. Και οι δύο είναι κατασκευές πολύστρωτες (laminatedstructures), αποτελούνται δηλαδή από επάλληλα ελάσματα ή στρώσεις υλικών με διαφορετικές ιδιότητες, κατάλληλα συνδεδεμένες μεταξύ τους, με τρόπο που τελικά οι ιδιότητες της κατασκευής είναι εξαιρετικά αναβαθμισμένες έναντι μιας κατασκευής, φτιαγμένης από ένα και μοναδικό υλικό. Τέτοιες κατασκευές χρησιμοποιούνται σήμερα κατά κόρον στις σύγχρονες βιομηχανικές αλλά και αεροδιαστημικές κατασκευές.
Όμως η λειτουργία κάθε μιας από τις ασπίδες αυτές στηρίζεται σε διαφορετική αρχή της μηχανικής επιστήμης. Για να μελετηθεί κάθε ασπίδα ως πολύστρωτη κατασκευή, απαιτήθηκε η ανάπτυξη ενός θεωρητικού μοντέλου. Ειδικά για την ασπίδα του Αίαντα, τα απαιτούμενα υλικά δεν ήταν απαγορευτικά από οικονομική άποψη, όπως για την ασπίδα του Αχιλλέα. Έτσι μπόρεσε να κατασκευαστεί και το φυσικό μοντέλο, δηλαδή μια πλήρης σειρά δοκιμίων, η συμπεριφορά των οποίων δοκιμάστηκε πειραματικά!
Η ανάπτυξη των μοντέλων βασίστηκε σε μια σειρά παραδοχών, οι οποίες όμως ήταν απόλυτα ρεαλιστικές. Π.χ., ότι οι επάλληλες στρώσεις ήταν ισοπαχείς, ότι το συνολικό βάρος της ασπίδας δεν ξεπερνούσε τις δυνατότητες του ανθρώπου που τη χρησιμοποιούσε, έστω κι αν ήταν ημίθεος, ότι η κινητική ενέργεια του δόρατος, τη στιγμή που κτυπούσε την ασπίδα, ήταν όση περίπου και του ακοντιστή που κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στο αντίστοιχο άθλημα κ.λπ.
Τα κείμενα της Ιλιάδας είναι, όπως θα δούμε, εξαιρετικά διαφωτιστικά και παρέχουν επαρκή δεδομένα, ώστε να χρησιμοποιηθούν ως σημείο εκκίνησης για την αριθμητική προσομοίωση του κάθε όπλου και της συμπεριφοράς του: Ένα δόρυ με αιχμή από σκληρό μπρούντζο (ορείχαλκο του κασσιτέρου) έκρουσε την ασπίδα. Αν και η ακριβής γεωμετρία της ασπίδας και του δόρατος δεν είναι επακριβώς γνωστή, από τα αρχαιολογικά ευρήματα προκύπτουν σημαντικά στοιχεία, καθώς σχηματικές και ζωγραφικές αναπαραστάσεις μπορούν να είναι εξαιρετικά εύγλωττες.
Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ
Οι πληροφορίες που δίνονται στην Ιλιάδα για την ασπίδα του Αχιλλέα, εκτός από τη μακρά περιγραφή των εξωτερικών της παραστάσεων, είναι οι εξής:
α) Η πρώτη περιγραφή ρομπότ στην ιστορία (άποψη του Isaac Asimov για τα χρυσά κορίτσια που βοηθούσαν τον Ήφαιστο, 1412-422):
Και τες φυσούνες μάκρυνεν απ' την φωτιά και όλα \ Εσύναξε τα σύνεργα σ' εν' αργυρό λαρνάκι, \ Και με σφουγγάρι εκάθαρε το πρόσωπο, τα χέρια,\ Τον τράχηλον τον δυνατόν, τα δασερά του στήθη. \ Χιτώνα ενδύθη, εφούχτωσε σκήπτρο παχύ κι εβγήκε \ χωλαίνοντας και ανάλαφρα τον κύριον εστηρίζαν \ θεράπαινες ολόχρυσες, σαν ζωντανά κοράσια. \ Δύναμιν έχουν και φωνήν, νουν έχουν εις τες φρένες, \και τεχνουργήματ' έμαθαν από τους αθανάτους. \ Εκείνες τον επρόσεχαν. Κι εσυρθη αυτός πλησίον \ στη Θέτιδα κι εκάθησε σ' ένα θρονί ωραίο.
β) Η πρώτη περιγραφή πλήρως αυτοματοποιημένου εργαστηρίου (Σ 468-473):
Είπε και αυτού την άφησε και πήγε στες φυσούνες, \ στο πυρ τες στρέφει και γοργά να εργάζονται προστάζει. \ Φυσούνες είκοσι φυσούν στες κάψες τους και βγάζουν \ ευκολοφύσητην πνοήν σφοδρήν ή μετρημένην, \ πότε με βία πότε σιγά να υπηρετούν, ως θέλει \ ο Ήφαιστος, ώστ' εύκολα το έργο να τελειώσει.
γ) Οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες της ασπίδας (1474-481):
Σκληρόνχαλκόν, κασσίτερον, πολύτιμο χρυ σάφι \ και ασήμι βάζει στη φωτιά, κατόπιν μέγ' αμόνι \ εις τον κορμόν τοποθετεί και στο δεξί του χέρι \ σφύραν αδρανεί δυνατήν και το διλάβι στ' άλλο. \ Κι έπλασε πρώτα δυνατήν ασπίδα και μεγάλην \ όληνμε τέχνηνκαι τριπλόν λαμπρόν τριγύρω κύκλον \ με πέντε διπλές έγινεν η ασπίδα και σ' εκείνην \ λογιών εικόνες έπλαθε με την σοφήν του γνώσιν.
δ) Η συμπεριφορά της ασπίδας στη μονομαχία με τον Αινεία {Υ 261-272):
Κι από το σώμα του μακράν την κράτησε ο Πηλείδης \ Φοβούμενος μην εύκολα τη σπάσει πέρα ως πέρα \Του Αινείου τομακρόσκιον κοντάρι του ανδρειωμένουζ \ Και δεν εννόησε ο μωρός ότι τα δοξασμένα \ Των θεών δώρ' από θνητούς ευκόλως δεν νικούνται, \ Μηδέ ποσώς υποχωρούν και τότε την ασπίδα \ Δεν έσπασε το δυνατό κοντάρι του ανδρειωμένου. \ Ότι την φύλαξε ο χρυσός, δώρο του Ηφαίστου θείον \ δύο δίπλες εδιαπέρασεν και τρεις ήσαν ακόμη, \ Τι πέντε δίπλες ο χωλός τεχνίτης είχε στρώσει, \ δύο χάλκινες και μέσαθε του κασσιτέρου δύο, \μιανχρυσήν, που κράτησε το φράξινο κοντάρι.
ε) Η συμπεριφορά της ασπίδας στη μονομαχία με τον Αστεροπαίο (Φ 161-164):
Εις τες φοβέρες σήκωσεν ο θείος Αχιλλέας \την λόγχην και τες δύο του ο Αστεροπαίος ήρως, \ Ότι του ερχόταν βολικά και με τα δύο του χέρια. \ Με τηνμιανλόγχη κτύπησε τον κύκλον της ασπίδος, \ αλλά την κράτησε ο χρυσός, το δώρημα το θείο.
Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΙΑΝΤΑ
Στην Ιλιάδα υπάρχουν οι ακόλουθες περιγραφές για την ασπίδα του Αίαντα του Τελαμώνιου από τη μονομαχία του με τον Έκτορα (Η 219-232, 244-248, 258-267):
Και ο Αίας επροχώρησε μ' ασπίδα ωσάν πύργον, \ χάλκινην μ' επτά δέρματα, που του έκαμε ο Τυχίος \ των σκυτοτόμων έξοχος, εγκάτοικος στην Ύλην, \ λαμπρήν την ετεχνούργησεν εφτά-διπληνμε δέρμα \ δυνατών ταύρων, κι έβαλεν δίπλαν χαλκού ογδόην. \ Αυτήν στα στήθη επρόβαλεν ο Τελαμώνιος Αίας. \ Κι εστάθη εμπρός στον Έκτορα και τούπε με φοβέρες: \ «Ω Έκτωρ, θα γνωρίσεις συ, μόνος με μόνον τώρα, \ αν άλλοι εδώ των Δαναών ευρίσκονται ανδρει ωμένοι, \ έξω από τον λεοντόκαρδον Πηλείδην ανδροφόνον, \ Αλλ' αυτός μένει στα κυρτά θαλασσοπόρο πλοία, \ Αφού στον πρώτον αρχηγόν Ατρείδην εχολώθη. \ Αλλ' εμείς είμεθ' αρκετοί με σε να μετρηθούμε \ Και πάμπολλοι, αλλ' άρχισε πρώτος εσύ την μάχην».
[ο Έκτορας]
είπε και το μακρόσκιον ετίναξε κοντάρι. \ Και την φρικτήν του Αίαντος εκτύπησεν ασπίδα \ Και τον χαλκόν που όγδοος επτά σκεπάζει δίπλες. \Τες έξι δίπλες έσχισε κι εστάθη στην εβδόμην \ Της λόγχης ο σκληρός χαλκός...
και ο Έκτωρ πρώτος έκρουσε στηνμέσην την ασπίδα, \ και η λόγχη δεν την έσπασε, ώστ' εκυρτώθ' η άκρη \ τότε πηδώντας έμπηξε την λόγχην στην ασπίδα \ του Έκτορος και απ' την ορμήν τον έκοψεν ο Αίας, \ και τονλαιμόν του λάβωσε η λόγχη κι έσταξ' αίμα. \ Και όμως ο Έκτωρ μ' όλ' αυτά την μάχην δεν αφήνει. \ Τραβιέται οπίσω κι απ' την γην με το τρανό του χέρι \ Πέτραν σηκώνει ολόμαυρην, μεγάλην και τραχείαν \ Του Αίαντος την φοβερήν επτάδιπλην ασπίδα \ Μ' αυτήν κτυπά στον ομφαλόν κι εβρόντησε ο χαλκός της.
Η ασπίδα του Αίαντα περιγράφεται ως αποτελούμενη από επτά επάλληλα στρώματα από βόειο δέρμα και ένα όγδοο εξωτερικό από σκληρό ορείχαλκο. Αναφέρεται και ο κατασκευαστής της, ο Τυχίος από την Ύλη, που ήταν ονομαστός τεχνίτης του δέρματος.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο μηχανισμός λειτουργίας της ασπίδας βασίζεται στην τριβή. Κατά την κρούση του δόρατος, η ασπίδα παρα μορφώνεται και η τριβή ανάμεσα στα στρώματα του δέρματος απορροφά την ενέργεια της κρούσης. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη ικανού αριθμού στρώσεων και, όπως αποδείχθηκε, οι επτά στρώσεις αποτελούν τον ελάχιστο (και ιδανικό) αριθμό, που κάνει την ασπίδα άτρωτη κάτω από τις δοσμένες συνθήκες (Εικ. 4). Το γεγονός αυτό, που επίσης επιβεβαιώνει απόλυτα τις ομηρικές περιγραφές, επαληθεύεται με τα παρόντα αποτελέσματα τόσο αριθμητικά όσο και πειραματικά με βάση τα μοντέλα της προηγούμενης περίπτωσης.
Εκτός από την αριθμητική έγινε και πειραματική μελέτη, κατά την οποία τα μοντέλα της ασπίδας κατασκευάστηκαν και δοκιμάσθηκαν σε διάτρηση, με τη βοήθεια αεροβόλου όπλου (Εικ. 5), του οποίου το βλήμα περιείχε ενέργεια όση και το δόρυ, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Δοκιμάστηκαν διάφοροι συνδυασμοί αριθμού και πάχους στρώσεων, με το συνολικό πάχος της ασπίδας να παραμένει σταθερό. Επιβεβαιώθηκε απόλυτα ότι ο αριθμός των επτά στρώσεων είναι αναγκαίος για τη μη διάτρηση της ασπίδας και επίσης η ακρίβεια της ομηρικής περιγραφής ότι η τελευταία (όγδοη) στρώση του δέρματος συγκράτησε το δόρυ».
Η μέχρι κεραίας επαλήθευση των (εξαιρετικά λεπτομερειακών) περιγραφών της Ιλιάδας για την κατασκευή και τη συμπεριφορά στη μάχη των ασπίδων του Αχιλλέα και του Αίαντα του Τελαμώνιου αποτελεί εξαιρετικά σημαντικό γεγονός στην περιοχή της λεγόμενης πειραματικής αρχαιολογίας. Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες της εποχής εκείνης κατείχαν τεχνολογικές γνώσεις εξαιρετικά προηγμένες ακόμη και με σημε ρινά κριτήρια.
Ασφαλώς δεν υπάρχουν αποδείξεις επιστημονικής γνώσης που να στήριζε τις τεχνολογικές αυτές δυνατότητες και πάλι όμως εγείρονται ερωτηματικά που δύσκολα μπορούν να αγνοηθούν. Ιδιαίτερα εν όψει του τρόπου, με τον οποίο οι περιγραφές αυτές έχουν φτάσει μέχρι τις μέρες μας, δηλαδή προφορικά (τουλάχιστο μέχρι να εφευρεθεί η γραφή) από γενεά σε γενεά, χωρίς όμως να χάσουν την ακρίβεια και την αξιοπιστία τους. Έτσι η ύπαρξη ενός θαυμαστού κόσμου, όχι μόνο γεμάτου με αρμονία και κάλλος αλλά και τεχνολογικά προηγμένου σε εκπληκτικό βαθμό, δεν αποτελεί προϊόν φαντα σίας ή ποιητικής έμπνευσης, αλλά φαίνεται να ήταν απόλυτα χειροπιαστή πραγματικότητα.
Πηγές
1. Η επιστήμη της φύσεως παρ' Ομήρω, Αθήνα 1891. Βλ. έκδοση 1977 από τις Εκδόσεις Πανεπιστημίου Πατρών με εκτενή εισαγωγή υπό Σ. Α. Παϊτιέτη και πρόλογο, μεταφράσεις χωρίων και παρατηρήσεις υπό Σ. Λ.Σκατσή
2. Τα κείμενα της Ιλιάδας που ακολουθούν είναι από τη μετάφραση του Ιακώβου Πολυλά. Η ιδέα πρωτοπα ρουσιάστηκε στο Πρώτο Συμπόσιο Ποίησης στο Πανεπιστήμιο Πατρών το 1980 (βλ. Πρακτικά, Σ. Α. Παϊπέτη, Ποίηση και τεχνολογία)
3. Οι αριθμητικοί κώδικες που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα μελέτη βασίζονται σε κώδικες που ανα πτύχθηκαν από το Methods Development Group στο Lawrence Livermore National Laboratory (LLNL) των ΗΠΑ, ίδρυμα που επί τριάντα σχεδόν χρόνια κατέχει τα αναμφισβήτητα πρωτεία στο πεδίο. (Βλ. Κ. Williams, Simulation of Damage Progression in Laminated Composite Plates, 5th International LSDYNA Users Conference. Ed. John Mc Kinney & Tony Taylor. September 21-22,1998. Southfield, Michigan)
4. S. A. Paipetis and V. Kostopoulos, Defensive Weapons in Homer's Poetry, Part A: The Shield of Achilles, Proceedings, 1st International Symposium on Extraordinary Machines and Structures in Antiquity, International Olympic Academy, Ancient Olympia, 19-24 August 2001
5. S. A. Paipetis and V. Kostopoulos, Defensive Weapons in Homer's Poetry, Part B: The Shield of Ajax Proceedings, 1st International Symposium on Extraordinary Machines and Structures in Antiquity, International Olympic Academy, Ancient Olympia, 19-24 August 2001.(Του Σ.Α Παϊπέτη Καθηγητή Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών)
Θεοδόσης Τάσιος. Η Τεχνολογία στην Αρχαιότητα
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=bc_rgNsA2ME
Αρχιτεκτονική, χωροθεσία και εξοπλισμός των οικιών στην αρχαία
Αθήνα.
Τα
σπίτια των Αθηνών ήταν χτισμένα ολωσδιόλου στην τύχη (δηλ. χωρίς πολεοδομικό
σχεδιασμό), αντίθετα με του Πειραιά, που είχαν οργανωθεί «γεωμετρικά» απο τον
Ιππόδαμο τον Μιλήσιο. Σ΄αυτό συνέβαλε η ύπαρξη επτά λόφων – της Ακρόπολης, του
Αγοραίου Κολωνού, των Νυμφών, της Πνύκας, των Μουσών, του Λυκαβηττού και του
Αρδηττού – που καθιστούσαν δύσκολη την οικοδόμηση βάσει σχεδίου.
Οι δρόμοι ήταν μάλλον
στενοί, δεν ήταν λιθόστρωτοι, και με
τις βροχές μεταβάλλονταν σε λασπώδη τέλματα. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με
την ουσιαστική έλλειψη υπονόμων, ήταν μοιραίο για την υγιεινή της πόλης και
εξηγεί τη γρήγορη επέκταση των επιδημιών, όπως η πανώλη, που είχε και ως θύμα
και τον Περικλή, στην Αθήνα του 429. Φυσικά οι δρόμοι δεν
φωτίζονταν τη νύχτα, όπως δείχνει το ανέκδοτο που διηγείται ο Πλούταρχος για
τον Περικλή: Ένας χυδαίος άνθρωπος του είχε επιτεθεί με ύβρεις και κακολογίες
στην Αγορά και ο Περικλής τον ανέχτηκε όλη την ημέρα. Το βράδυ τον ακολούθησε
μέχρι το σπίτι του, εξακολουθώντας τις ύβρεις του, και ο Περικλής «επειδή είχε πια σκοτεινιάσει, διέταξε
έναν απο τους υπηρέτες του να πάρει ένα φως και να συνοδέψει τον υβριστή του
μέχρι το
σπίτι του».
σπίτι του».
Στους Σφήκες, επίσης, του Αριστοφάνους, οι ηλιαστές που
σηκώνονται μέσα στη νύχτα για να δικάσουν έχουν μαζί τους νεαρούς δούλους που
τους φωτίζουν το δρόμο.
Τα αθηναϊκά σπίτια ήταν, ως επι το πλείστον, τόσο φτωχά και κακοφτιαγμένα (απο ξύλο, τούβλα ή λάσπη ανακατεμένη με χαλίκια), ώστε οι κλέφτες δεν είχαν ανάγκη να διαρρήξουν τις θύρες για να μπούν μέσα: Τρυπούσαν, απλούστατα, τους τοίχους – και τους έλεγαν τοιχωρύχους. Τα σπίτια αποτελούνταν συνήθως απο ένα ισόγειο που μοιράζονταν σε 2-3 δωμάτια. Τα παράθυρα ήταν απλοί φεγγίτες, γιατί δεν υπήρχαν διαφανή τζάμια, και σε περίπτωση κακοκαιρίας έκλειναν με συμπαγή παραθυρόφυλλα. Οι θύρες άνοιγαν προς τα έξω και ο Πλούταρχος λέει πως αναγκαζόταν κανείς να φωνάξει πριν βγεί έξω, απο φόβο μήπως χτυπήσει κανέναν διαβάτη. Οι στέγες είχαν ταράτσες. Όταν ο ιδιοκτήτης δεν έπαιρνε τακτικά το ενοίκιό του, έβγαζε την πόρτα του σπιτιού ή τα κεραμίδια ή έφραζε το πηγάδι. Πολλοί κάτοικοι των Αθηνών ήταν άστεγοι. Την εποχή του Περικλέους οι φτωχοί
Τα αθηναϊκά σπίτια ήταν, ως επι το πλείστον, τόσο φτωχά και κακοφτιαγμένα (απο ξύλο, τούβλα ή λάσπη ανακατεμένη με χαλίκια), ώστε οι κλέφτες δεν είχαν ανάγκη να διαρρήξουν τις θύρες για να μπούν μέσα: Τρυπούσαν, απλούστατα, τους τοίχους – και τους έλεγαν τοιχωρύχους. Τα σπίτια αποτελούνταν συνήθως απο ένα ισόγειο που μοιράζονταν σε 2-3 δωμάτια. Τα παράθυρα ήταν απλοί φεγγίτες, γιατί δεν υπήρχαν διαφανή τζάμια, και σε περίπτωση κακοκαιρίας έκλειναν με συμπαγή παραθυρόφυλλα. Οι θύρες άνοιγαν προς τα έξω και ο Πλούταρχος λέει πως αναγκαζόταν κανείς να φωνάξει πριν βγεί έξω, απο φόβο μήπως χτυπήσει κανέναν διαβάτη. Οι στέγες είχαν ταράτσες. Όταν ο ιδιοκτήτης δεν έπαιρνε τακτικά το ενοίκιό του, έβγαζε την πόρτα του σπιτιού ή τα κεραμίδια ή έφραζε το πηγάδι. Πολλοί κάτοικοι των Αθηνών ήταν άστεγοι. Την εποχή του Περικλέους οι φτωχοί
 |
Επίπλωση στην αρχαία Ελλάδα – 1. Οκλαδίας δίφρος 2.Δίφρος 3. Τράπεζα 4.
Ανάκλιντρο
|
Κατέφευγαν, τον χειμώνα,
στα δημόσια λουτρά για να βρουν λίγη ζέστη, με κίνδυνο να καούν απο τις
θερμάστρες. Στον Πλούτο του
Αριστοφάνους, ο Χρεμύλος ρωτάει τον Πενία: «Εσύ, τί καλό μπορείς να
μας προσφέρεις εκτός απο τα εγκαύματα που έπαθες στα λουτρά;». Τα
τρόφιμα μαγειρεύονταν στο ύπαιθρο, σε μια «φουφού», τουλάχιστον έως
τον 4ο αιώνα, γιατί δεν υπήρχαν κουζίνες μέσα στα σπίτια. Το χειμώνα μόνο το
άναμμα του φωτιάς γινόταν έξω, για να αποφεύγεται ο πολύς καπνός. Το υπόλοιπο
μαγείρεμα γινόταν μέσα και ο καπνός έφευγε απο υποτυπόδεις καπνοδόχους ή απλές
«οπές» εξαερισμού.
Τον 4ο αιώνα υπήρχαν στην Αθήνα μεγάλες συλλογικές κατοικίες – ανάλογες με τις σημερινές πολυκατοικίες – αφού ο Αισχίνης λέει:«Ονομάζουμε συνοικία την κατοικία που μοιράζονται πολλοί ενοικιαστές και οικία την μονοκατοικία» («Κατά Τιμάρχου»). Δεν έχουν βρεθεί όμως στην Αθήνα λείψανα πολυτελών ιδιωτικών κατοικιών, όπως στη Χαλκιδική ή στη Δήλο. Μερικά σπίτια είχαν και δεύτερο πάτωμα, πάνω απο το ισόγειο. Τον 4ο αιώνα οι αυλές στο λίζονταν με περιστύλιο. Απ΄έξω οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με ασβέστη.Οι εσωτερικοί τοίχοι των πιο πλούσιων σπιτιών ήταν στρωμένοι με ταπετσαρίες και κεντήματα. Ο Αλκιβιάδης είχε αιχμαλωτίσει το ζωγράφο Αγάθαρχο τρεις μήνες μέσα στο σπίτι του για να τον υποχρεώσει να του το διακοσμήσει με τοιχογραφίες. (Πλούταρχος, Αλκιβιάδης,16). Εκτός απο κρεβάτια, τραπέζια, καρέκλες και σκαμνιά, η επίπλωση περιλάμβανε κυρίως κασέλες και κιβώτια, όπου έβαζαν τα ρούχα και τα κοσμήματα. Πολλά σπίτια ήταν διακοσμημένα με αγγεία. Αποχωρητήρια δεν υπήρχαν μέσα στα σπίτια, και γινόταν ευρεία χρήση του δοχείου νυκτός. Τα κρεβάτια ήταν ξύλινα, είχαν ψάθινα στρώματα και για σκέπασμα μόνο κουβέρτες. Οι Αθηναίοι έβγαζαν τον μανδύα τους κι έπεφταν να κοιμηθούν με το χιτώνα που χρησιμοποιούσαν την ημέρα ως κύριο ένδυμα. Στο νεκροταφείο του Κεραμεικού κάθε οικογένεια είχε τον τάφο της και υπήρχαν πολλά επιτύμβια μνημεία ή απλές στήλες με ανάγλυφες επιγραφές. Μαρμάρινα αγγεία, λήκυθοι ή λουτροφόροι στόλιζαν πολλούς τάφους. Οι εύποροι αστοί των Αθηνών είχαν εξοχικά σπίτια έξω απο τα τείχη της πόλης και υπήρχαν πανδοχεία για τους ξένους επισκέπτες, αλλά η καθαριότητά τους ήταν πολύ αμφίβολη.
Τον 4ο αιώνα υπήρχαν στην Αθήνα μεγάλες συλλογικές κατοικίες – ανάλογες με τις σημερινές πολυκατοικίες – αφού ο Αισχίνης λέει:«Ονομάζουμε συνοικία την κατοικία που μοιράζονται πολλοί ενοικιαστές και οικία την μονοκατοικία» («Κατά Τιμάρχου»). Δεν έχουν βρεθεί όμως στην Αθήνα λείψανα πολυτελών ιδιωτικών κατοικιών, όπως στη Χαλκιδική ή στη Δήλο. Μερικά σπίτια είχαν και δεύτερο πάτωμα, πάνω απο το ισόγειο. Τον 4ο αιώνα οι αυλές στο λίζονταν με περιστύλιο. Απ΄έξω οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με ασβέστη.Οι εσωτερικοί τοίχοι των πιο πλούσιων σπιτιών ήταν στρωμένοι με ταπετσαρίες και κεντήματα. Ο Αλκιβιάδης είχε αιχμαλωτίσει το ζωγράφο Αγάθαρχο τρεις μήνες μέσα στο σπίτι του για να τον υποχρεώσει να του το διακοσμήσει με τοιχογραφίες. (Πλούταρχος, Αλκιβιάδης,16). Εκτός απο κρεβάτια, τραπέζια, καρέκλες και σκαμνιά, η επίπλωση περιλάμβανε κυρίως κασέλες και κιβώτια, όπου έβαζαν τα ρούχα και τα κοσμήματα. Πολλά σπίτια ήταν διακοσμημένα με αγγεία. Αποχωρητήρια δεν υπήρχαν μέσα στα σπίτια, και γινόταν ευρεία χρήση του δοχείου νυκτός. Τα κρεβάτια ήταν ξύλινα, είχαν ψάθινα στρώματα και για σκέπασμα μόνο κουβέρτες. Οι Αθηναίοι έβγαζαν τον μανδύα τους κι έπεφταν να κοιμηθούν με το χιτώνα που χρησιμοποιούσαν την ημέρα ως κύριο ένδυμα. Στο νεκροταφείο του Κεραμεικού κάθε οικογένεια είχε τον τάφο της και υπήρχαν πολλά επιτύμβια μνημεία ή απλές στήλες με ανάγλυφες επιγραφές. Μαρμάρινα αγγεία, λήκυθοι ή λουτροφόροι στόλιζαν πολλούς τάφους. Οι εύποροι αστοί των Αθηνών είχαν εξοχικά σπίτια έξω απο τα τείχη της πόλης και υπήρχαν πανδοχεία για τους ξένους επισκέπτες, αλλά η καθαριότητά τους ήταν πολύ αμφίβολη.
Πηγή κειμένου: Ι. Λάμψας – ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, σελ.
157-158, εκδ. ΔΟΜΗ
Η πολεμική τεχνολογία στην Αρχαία Ελλάδα
Η υπερτεχνολογία ενός πανάρχαιου πολιτισμού
Ένα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει μέχρι σήμερα τα βάθη της ιστορίας, προκαλώντας την φαντασία, την περιέργεια και το επιστημονικό ενδιαφέρον.
Αρχαίοι μύθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες αναφορές των ιστορικών και των χρονογράφων εκείνων των εποχών, αλλά και οι σύγχρονες επιστημονικές αποδείξεις που έρχονται να προσδώσουν ένα άλλο νόημα, ή και να επιβεβαιώσουν μερικές φορές τις αρχαίες δοξασίες, δημιουργούν ένα πολύμορφο σύνολο που μεταφέρει αχνά από τα βάθη των αιώνων τον δυνατό παλμό ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος στην μεγαλύτερη του έκταση παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητος και άγνωστος.
Ίσως δεν θα ήταν ουτοπικό να προσπαθήσουμε να βρούμε πίσω από την αλληγορία των μύθων, την άκρη του νήματος που οδηγεί σε μία άγνω στη αλήθεια. Άλλωστε η ίδια αυτή «ουτοπία» οδήγησε τον Σλίμαν στην ανακάλυψη των Μυκηνών και της Τροίας, τον Έβανς στην ανακάλυψη των ανακτόρων της Κνωσού κ.λ.π.
Οι αρχαίοι λοιπόν μύθοι, είτε Ελληνικοί είναι αυτοί, είτε Περσικοί, Ινδικοί, Αιγυπτιακοί, Ινδιάνικοι κ.λ.π., σύμφωνα με αρκετούς μελετητές μεταφέρουν μία αντίληψη που σε εμάς φαντάζει παράλογη:
Ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος κ.ο.κ.
ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο «Έργα και ημέραι», όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού. Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ” όλα, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν – σε μία συνεχή παρακμή – τα επόμενα γένη φτάνοντας στο κατώτερο: το Σιδηρούν.
Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού. Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τον κόσμο.
Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο » I Τσίνκ» ο πρώτος βασιλέας ήταν ο “Τσανγκ – Τι», που μεταφράζεται ως «Ό Βασιλιάς Ουρανός».
Σύμφωνα λοιπόν με το «Ι Τσινκ», κατά την εποχή της βασιλείας του «εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό…».
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα «Ραγγού Βάνσα» και «Ραμαγιάνα», όπου γίνεται λόγος για ένα πανάρχαιο βασίλειο που ίδρυσε ο «Μανού», ο «πρώτος των βασιλέων» και στο οποίο ίσως είχε αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολιτισμός.
Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux» αναφέρει την ύπαρξη κατά τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες του βασιλιά «“Ηλα Τάκι».
Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν προηγμένο πολιτισμό.
Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι στα κείμενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πρω ταγωνιστές του να πάρουν – με την πάροδο των αιώνων – διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημά δεψαν να πάρουν από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκεί νης της εποχής μιλούν για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να πρόκειται γα ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού. Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Και μόνο αυτή η πληροφορία μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν.
Παρ” όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα και διάφορα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, μπορούν να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού.
Στόχος του άρθρου αυτού δεν είναι να αναπαραστήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, αλλά να μεταφέρει ένα μέρος (όσο μπορεί να επιτρέψει ο περιορισμένος χώρος) από το πλήθος των στοιχείων πού παραμένουν ανεξήγητα ή τουλάχιστον ελλιπώς ερμηνευμένα από την συμβατική ιστορία και, αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον δημιουργούν την υποψία για την ύπαρξη ενός πολιτισμού, ίσως πιο προηγμένου και εξελιγμένου από τον δικό μας.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Είναι φυσικό, η ιστορία ενός πολιτισμού που υπολογίζεται ότι υπήρξε δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού και εξαφανίστηκε από μία κοσμογονική καταστροφή, να τυλίχτηκε με την αχλή και την αίγλη του μύθου, ο οποίος είναι και η σημαντικότερη ένδειξη της ύπαρξης του.
Οι γενιές που έζησαν τα επόμενα από την καταστροφή χρόνια χωρίζονταν στους ανθρώπους των ιερατείων, που είχαν στην κατοχή τους την προγονική γνώση μαζί με κάποια από τα κατά λοιπά της πανάρχαιας τεχνολογίας, και στην μεγάλη μάζα των απλών ανθρώπων. Εκείνοι, τις μνήμες τις οποίες διατήρησαν από τα χρόνια της ακμής, τις περιέβαλαν με το προστατευτικό κάλυμμα της μυθολογίας.
Η μυθολογία βρίθει από αναφορές στα φοβερά όπλα των θεών, στα ιπτάμενα άρματα τους, στα αυτόματα μηχανήματα και τα πολεμικά τέρατα, στις «μαγικές» δυνάμεις που έφτιαχναν πελώρια οικοδομήματα ή γκρέμιζαν ανίκητα τείχη, στους ταξιδιώτες του ουρανού και των άστρων. Σίγουρα όλα αυτά μπορεί να είναι δημιουργήματα της φαντασίας.
Αυτή η «φαντασία» όμως είναι παρόμοια – σχεδόν ταυτόσημη -σε διάφορους λαούς, και εφ” όσον υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς αν δεν θεωρηθούν ως απεικόνιση της πραγματικότητας που κρύβουν οι μύθοι, αφού υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες που υπαινίσσονται την χρησιμοποίηση κατά διάφορες κρίσιμες περιόδους μη συμβατικής με τα δεδομένα της εποχής τεχνολογίας, και εφ” όσον σύγχρονοι ερευνητές στηριζόμενοι σε αρχαίες μαρτυρίες κατασκευάζουν πράγματα που έως τώρα τα θεωρούσαμε αντικείμενα που συναντούμε μόνο σε μύθους.
Επομένως, είναι φυσικό να γεννιέται η υποψία ότι τα περί απλής φαντασίας δεν αποτελούν ικανοποιητική και επαρκή εξήγηση.
Οι αρχαίοι μύθοι και τα κείμενα είναι γεμάτα από αναφορές σε ιπτάμενα οχήματα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς. Όσες από αυτές και να καταγράψουμε, δεν θα μπορέσουμε να μην έχουμε αφήσει ένα σημαντικό πλήθος απ” έξω. Αξίζει όμως να μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου ένας καχύποπτος ερευνητής μπορεί να διακρίνει πίσω από την αλληγορία πολλά πράγματα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην «αγέλαστο πέτρα» στην Ελευσίνα.
Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.
Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής («Ελευσίς») με την λέξη «έλευσις», που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) «Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας» την μαρτυρία της Κινεζικής παρά δοσης:
«…Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφο νταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους…
…Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμέ νης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. Τους έμαθε επίσης να ψαρεύ ουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα…
Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα…»
Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη «Μήδεια», πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).
Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας «με την θέληση, χωρίς χαλινούς» ένα «τετράσκελο πουλί». Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία «Σφίγγα» τον βλέπουμε να μιλάει για ένα «πουλί πού “χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι», ενώ στον «Αγαμέμνονα» είναι χαρακτηριστική η εντολή: «τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε».
Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, μπορεί να εξηγήσει και τις διώξεις του από το ιερατείο της εποχής με την κατηγορία ότι ανεβάζει επί σκηνής τα μυστικά των Ελευσίνιων Μυστηρίων, και ίσως και την ανεξιχνίαστη δολοφονία του.
Το τετράσκελο πουλί που αναφέρεται στον «Προμηθέα Δεσμώτη» το συναντάμε σε πολλές αρχαίες απεικονίσεις, καθώς και σε κείμενα διαφόρων λαών. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι η περιγραφή του Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη όπου μιλάει για ένα ζώο με τέσσερα σκέλη:
«…και τα σκέλη αυτών ορθά και πτερωτοί οι πόδες αυτών και σπινθήρες ως εξαστράπτων χαλκός και ελαφραί αι πτέρυγες αυτών…»
Το όχημα το είδε ο προφήτης να βγαίνει λάμποντας ολόκληρο, μέσα από ένα σύννεφο σκόνης.
Ο Αυστριακός μηχανικός Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), ο οποίος εργάστηκε στην NASA και βραβεύτηκε» με το μετάλλιο «Εξαιρετικές Υπηρεσίες – Exceptional Services», ερεύνησε διεξοδικά τις περιγραφές αυτές του Ιεζεκιήλ, και σχεδίασε έναν υπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης από διαστημόπλοιο, με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο προφήτης. Τα αποτελέσματα των ερευνών του τα δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί…»
Εδώ φυσικά γεννιέται το ερώτημα τι σχέση μπορεί να έχει το όχημα που είδε ο Ιεζεκιήλ με την τεχνολογία ενός πολιτισμού που υποτίθεται ότι καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πριν από αυτόν. Ίσως λοιπόν, κάποια απομεινάρια αυτής της υψηλής τεχνολογίας να σώθηκαν και μετά την καταστροφή, φυλαγμένα με κάθε μυστικότητα από τα ιερατεία. Την γνώση γι” αυτά να είχαν μόνον κάποιοι από τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια.
Ένα επιπλέον γεγονός που πηγάζει μέσα από την παράδοση αλλά και από τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων είναι τα ταξίδια πέρα από τη γη.
Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος. Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον «Φαίδωνα» του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πως φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
Μία σειρά πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στον καλόπιστο ερευνητή την απορία για το αν όσα λέγονται γα τα διαστημικά ταξίδια εκείνης της εποχής δεν είναι απλά παραμύθια. Ορισμένες βραχογραφίες, αν ειδωθούν και ερμηνευθούν μ” ένα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν μορφές αστροναυτών.
Τέτοιες έχουν βρεθεί στο Παγγαίο όρος στην Θράκη, στην Βαλ. Καμόνικα της Ιταλίας, στο Κίμπερλι της Αυστραλίας και σε πολλά άλλα μέρη. Όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους επιστήμονες στοιχεία, αποτελούν μία σημαντική ένδειξη ενός πανάρχαιου εξελιγμένου πολιτισμού.
ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;
Στα κείμενα των αρχαίων λαών υπάρχει η περιγραφή ενός τρομερού πολέμου που συγκλόνισε όλη τη Γη. Αυτός ο πόλεμος, που ίσως στάθηκε και η αφορμή γα την αρχή της παρακμής εκείνου του πολιτισμού, διεξήχθη με την χρησιμοποίηση εξελιγμένων όπλων. Οι περιγραφές των αρχαίων κειμένων μας μεταφέρουν την εικόνα μίας σύγκρουσης, η οποία επέφερε σφοδρές καταστροφές. Εκείνη η πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατά πάσα πιθανότητα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Φαντάζει ακραίο, όμως διαβάζοντας κανείς τις περιγραφές των αρχαίων παραδόσεων δεν μπορεί να μην πάει ο νους του σε μία τέτοια πιθανότητα. Οι αναφορές σε «ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του σύμπαντος», σε μία «λευκό-φωτη λάμψη» και μία «φωτιά πρωτόφαντη που χυνόταν παντού», σε «μία θανατηφόρα σκόνη» πόυ σκέπασε όσους σώθηκαν από τον όλεθρο, δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Αξίζει να μεταφέρουμε τα κείμενα των λαών, μέσα στα οποία εκτός των άλλων, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν, και να εξάγει τα συμπεράσματα του.
Από την Θεογονία του Ησιόδου, όπου γίνεται η περιγραφή του τρομερού εκείνου πολέμου μεταξύ των «Θεών» και των “Τιτάνων», μεταφέρουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«…Έβραζε η γη και η θάλασσα η απέραντη, και τους Τιτάνες τους τύλιξε μια καυτή πνοή. Κι όπως η φλόγα ανέβαινε στον ουρανό, όσο γενναίοι κι αν ήσαν, οι Τιτάνες τυφλώθηκαν. Τους τύφλωσε η λευκόφωτη από τους κεραυνούς λάμψη. Ζέστη, φωτιά πρωτόφαντη χύνονταν παντού. Κι ότι έβλεπαν τα μάτια, κι ότι τα αυτιά άκουγαν ήτανε σαν να είχαν σμίξει η ο ουρανός κι η γη…»
Ένας ερευνητής θα μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί ότι ο «κεραυνός του Δία» που ήταν το όπλο που έδωσε την νίκη της Τιτανομαχίας στους «Θεούς», στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι διαφορετικό από την σημερινή πυρηνική βόμβα.
Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που υπάρχει στο ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux»:
«…Ένας σιδερένιος κεραυνός έπεσε από τον ουρανό στη γη. Τα πτώματα των ανδρών της φυλής των Βρίσχνες, και των Αγχίκας. έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά τους και τα νύχια τους είχαν πέσει, τα φτερά των πτηνών άλλαξαν χρώμα, οι τροφές δηλητηριάστηκαν κι όσοι άνθρωποι σώθηκαν από τον όλεθρο σκεπάστηκαν με μία θανατηφόρα σκόνη.»
Η Ινδική βίβλος «Μαχαμπαράτα» αναφέρει σχετικά:
«Ήταν ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του Σύμπαντος. Ήταν μία στήλη από καπνό και φλόγα λαμπρή, σαν δέκα χιλιάδες ήλιοι, που σηκώθηκε μ” όλη τη δύναμη της… Ήταν ένα νέο και άγνωστο όπλο, ένας σιδερένιος κεραυνός που έκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις και των Ανδάκας…
…Τα κορμιά κάηκαν, και κανείς δεν μπορούσε να τα αναγνωρίσει. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν από τα σώματα. Τα πουλιά έγιναν κάτασπρα… Λίγες ώρες αργότερα όλα τα τρόφιμα είχαν μολυνθεί… Για να γλυτώσουν από τη φωτιά αυτή, οι στρατιώτες έπεσαν στα ποτάμια με τα ρούχα και τα όπλα τους… Αρχισε να φυσάει ένας καυτός άνεμος…
Το Σύμπαν τυλίχτηκε με τόση ζέστη σαν να ήταν άρρωστο με δυνατό πυρετό. Οι ελέφαντες και τ” άλλα ζώα του πολέμου χτυπήθηκαν από την δύναμη του όπλου… Τα νερά ζεστάθηκαν τόσο, ώστε ότι ζεί μέσα τους, άρπαξε φωτιά…
…Ένα ακόντιο μοιραίο, σαν ραβδί του θανάτου. Μετρούσε τρία κύβιτα και έξι πόδια. Προικισμένο με την δύναμη του κεραυνού του Ίντρα με τα χίλια μάτια…καταοτρεπτικό για όλα τα ζωντανά πλάσματα…»
Η καταπληκτική ομοιότητα των περιγραφών της «ΡοροΙ Vux» και της «Μαχαμπαράτα», αλλά και οι προκλητικά όμοιες ονομασίες των φυλών «Βρίσχνες και Αγχίκας» από την μία και «Βρίσνις και Ανδάκας» από την άλλη, μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείεται τα δύο αυτά κείμενα να περιγράφουν το ίδιο γεγονός
Σε ένα άλλο σημείο της «Μαχαμπαράτα» διαβάζουμε για την σύγκρουση στον αέρα δύο όπλων από αυτά που προαναφέραμε: «…Τα δύο όπλα συνάντησαν το ένα τ” άλλο στη μέση του αέρα. Τότε η γη άρχισε να τρέμει μαζί με όλα τα βουνά της και τις θάλασσες και τα δέντρα, και όλα τα ζωντανά πλάσματα κάηκαν από την ενέργεια των όπλων και επηρεάστηκαν άσχημα. Τα ουράνια φλέγονταν και τα δέκα σημεία του ορίζοντα γέμισαν με καπνό…».
Η περιγραφή της Παλαιάς Διαθήκης, σχετικά με την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορα, μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί ως μία μυθολογική απεικόνιση των δεινών εκείνου του μεγάλου πολέμου:
«…Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και τα Γόμορα Φείον και πυρ εξ ουρανού, και κατέστρεψε τας πόλεις αυτάς, και πάντα τα περίχωρα…»
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που μας μεταφέρουν οι αρχαίες παραδόσεις, είναι αυτό της κατασκευής του περίφημου κεραυνού του Διός από τους Κύκλωπες. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Κύκλωπες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το ανίκητο αυτό όπλο, το οποίο και έδωσαν στον Δία για να κατατροπώσει τους Τιτάνες.
Από τα «Σχόλια του Αρτεμιδώρου» διαβάζουμε την γνώμη του Ερατοσθένη που υποστήριζε ότι η συνωμοσία των Θεών κατά των Τιτάνων έγινε στο «θυτήριο», όπου οι Κύκλωπες κατασκεύαζαν το φοβερό όπλο, «έχων επί του πυρός κάλυμμα, όπως μη ιδώσει την του κεραυνού δύναμιν».
Μήπως εδώ μιλάμε για ένα πυρηνικό εργοστάσιο, του οποίου τα τοιχώματα προστάτευαν τους εργαζόμενους σε αυτό από «την του κεραυνού δύναμιν», και του οποίου οι επιστήμονες, που θα φορούσαν προφανώς μία ιδιόμορφη στολή με κράνος, η οποία τους προσέδιδε μία διαφορετική περίεργη εικόνα, ονομάστηκαν από την μυθολογία «Κύκλωπες»;
Αρκετά τολμηρή ετούτη η υπόθεση, αλλά και αρκετά πιθανή, αν λάβει κάποιος υπόψη του τις παραπάνω περιγραφές, καθώς και μία βραχογραφία 10000 ετών, που βρέθηκε σε σπηλιά της κοιλάδας Τασσιλί, στις παρυφές της ερήμου της Σαχάρας, η οποία παρουσιάζει την μορφή ενός ανθρώπου, ντυμένου με μία παράξενη στολή, που θυμίζει έντονα αυτή των αστροναυτών ή των εργαζομένων σε πυρηνικό εργοστάσιο.
Το κράνος της στολής φέρνει στην μνήμη μας την περιγραφή ενός Κύκλωπα, αφού έχει στο μέτωπο έναν στρογγυλό φεγγίτη για να επιτρέπει την όραση.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ
Την ολοκληρωτική καταστροφή εκείνου του πολιτισμού, έφερε ένας μεγάλος κατακλυσμός, που ήταν αποτέλεσμα αλλά και αιτία τεραστίων γεωλογικών μεταβολών που αναστάτωσαν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα αρχαία κείμενα αναφέρονται εκτενώς και σε εκείνον τον κατακλυσμό, αλλά και σε παλαιότερους.
Σύμφωνα με κάποιες σύγχρονες θεωρίες, το 9654 π.Χ., ένα αστρικό σώμα έπληξε την Γη στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές σε όλη την υφήλιο. Η χρονολογία αυτή δεν απέχει από εκείνη που δίνει ο Πλάτωνας στον “Τίμαιο», για τον καταποντισμό της Ατλαντίδος. Αυτή η καταστροφή, πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν που αναφέρεται από την Ελληνική μυθολογία ως ο
Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.
Σύμφωνα με μια ιστορική ερμηνεία, εν όψη του κατακλυσμού που ερχόταν, οι σοφοί εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού, που είχαν προβλέψει την καταστροφή, θέλησαν να διασώσουν τις γνώσεις τους για τις επερχόμενες γενιές. Αυτές οι γνώσεις κλείστηκαν είτε σε κάποια οικοδομήματα πού ήταν προορισμένα να «επιβιώσουν», είτε διασώθηκαν μαζί με τους κατόχους τους σε κάποια απρόσβλητα σημεία.
Οικοδομήματα, μέσα στα οποία φυλάχτηκε η γνώση, λέγεται ότι αποτελούν οι πυραμίδες. Η Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρει ότι η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πριν τον κατακλυσμό (ίσως αυτό που έγινε στα τέλη της τρίτης χιλιετίας να ήταν κάποιου είδους ανακαίνιση) και είχε φυλαγμένα στα σωθικά της τα απομεινάρια της χαμένης σοφίας. Ένα χειρόγραφο του αρχαίου Αιγυπτίου ιστορικού Μασχουντί που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κη του πανεπιστημίου) της Οξφόρδης, αναφέρει τα εξής:
«…Ο Σουρίντ που βασίλευε στην Αίγυπτο, πριν από τον κατακλυσμό, κατασκεύασε τις δύο μεγάλες πυραμίδες. Και διέταξε τους ιερείς του να εναποθέσουν σε αυτές το σύνολο των γνώσεων και της σοφίας της εποχής του, καθώς και τα γραπτά κείμενα της αριθμητικής και της γεωμετρίας, προς χάριν των μεταγενεστέρων, για να τα μελετήσουν και να διδαχθούν απ” αυτά.
Στην Ανατολική πυραμίδα καταγράφηκαν οι ουράνιες σφαίρες, τα σχήματα των άστρων και των πλανητών με τις θέσεις των και τους κύκλους των, καθώς και η ιστορία του παρελθόντος…»
Ο Έντγκαρ Κεϊσι στα έργα του «Ιστορία της προέλευσης και του πεπρωμένου του ανθρώπου» και «Ατλαντίδα», αναφέρει ότι αρχιτέκτονας της μεγάλης πυραμίδας ήταν ο Ερμής, ενώ για την Σφίγγα αναφέρει ότι κατασκευάστηκε γύρω στην δέκατη χιλιετία προ Χριστού.
Την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας από τον Ερμή, για να φυλαχτεί εκεί η επιστημονική γνώση υποστηρίζει και ο Άραβας ιστορικός Ιμπ Μπαλούσι. Σύμφωνα με την παρά δοση η Σφίγγα έκρυβε την λύση κάποιου μεγάλου αινίγματος.
Στις 22 Μαρτίου του 1993 στις 11:05 ακριβώς, ένα μίνι ρομπότ του Γερμανού μηχανικού Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) ανακάλυψε μέσα στη πυραμίδα του Χέωπα, στο τέρμα ενός σφραγισμένου από τους αρχαι ολόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστική πόρτα. Η απόσταση από το σημείο της πόρτας αυτής έως το εξωτερικό της πυραμίδας, είναι 17 μέτρα.
Ο Γερμανός μηχανικός καθώς και ένα πλήθος αρχαιολόγων πιστεύουν ότι πίσω της υπάρχει μία αίθουσα που περιέχει κάτι το σημαντικό. Μετά την ιστορική αυτή ανακάλυψη, αφαιρέθηκαν οι άδειες των εργασιών από τους Γερμανούς αρχαιολόγους, διακόπτοντας έτσι τις έρευνες στο πιο κρίσιμο σημείο και προκαλώντας τις αντιδράσεις των ιδίων και πολλών ερευνητικών φορέων.
Στην ιστοσελίδα της «Κοινότητας των Αρχαίων Αστροναυτών» (Ancient Astronaut Society), διαβάζουμε για την ύπαρξη μίας κασέτας, με την διάλεξη (που έγινε πριν από πενήντα χρόνια) των αρχαιολόγων Σερ Φλίντριου Πέτρι (Sir Flindrew Petrie) και Τζον Κινάναν (John Kinnanan), στην οποία υπάρχει η αναγγελία της ανακάλυψης αυτής της μυστικής κάμαρας!
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την ανακάλυψη του Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ, και αφού η βασιλική αίθουσα, από την οποία ξεκινάει ο διάδρομος, παραμένει σφραγισμένη τουλάχιστον από τα μέσα Νοεμβρίου (όπως καταγγέλλει στην παραπάνω ιστοσελίδα ο Έριχ φον Νταίνικεν), οι Αιγυπτιακές αρχές ανακοινώνουν ότι θα γίνει μία προσπάθεια να ανοιχτεί η μυστηριώδης, πόρτα.
Η Γερμανική εφημερίδα «DIE WELT» σ” ένα φύλλο της στις 29 Ιανουαρίου του 1998, αναφέρει ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως θα έχουν πρόσβαση στη μυστική κάμαρα. Κάτι τέτοιο όμως, μέχρι την σπγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα αποτελέσματα ελπίζοντας πως δεν θα δοθεί και άλλη περίεργη αναβολή.
Από ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα απομεινάρια της πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης που επιβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, έμειναν καλά κρυμμένα μέσα στα ιερατεία από τους ιερείς και τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια. Οι λόγοι για τους οποίους δεν θέλησαν να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μπορεί να είναι πολλοί, με κυριότερο ίσως αυτόν της προσπάθειας να αποφευχθεί στο μέλλον ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, όπως αυτό του παρελθόντος.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, σε ορισμένες στιγμές της ιστορίας, όταν η κρισιμότητα των περιστάσεων το έκρινε απαραίτητο, χρησιμοποιούνταν κάποια από τα εξελιγμένα όπλα του παρελθόντος για να βοηθήσουν στην θετική έκβαση διαφόρων γεγονότων. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ναυ μαχίας της Σαλαμίνας, όπου οι Ιερείς επισκέπτόμενοι τον Θεμιστοκλή, τον έπεισαν ότι η ναυμαχία με τους Πέρσες έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε στα νερά της Σαλαμίνας μπροστά απο το Θριάσιο πεδίο,όπου βρίσκονταν οι ναοί των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Ο Θεμιστοκλής μετά από επίμονες προσπάθειες και τεχνάσματα, κατάφερε να φέρει αντιμέτωπα τα Ελληνικά και τα Περσικά πλοία μπροστά από το Θριάσιο πεδίο, όπου και έγινε αυτό που μας περιγράφει ο Πλούταρχος στο 15ο κεφάλαιο του βιβλίου του «Θεμιστοκλής»:
«…Κατά την διάρκεια του αγώνος, μέγα φως έλαμψε από την Ελευσίνα, ενώ η πεδιάς εγέμισε από ήχον και θόρυβον όμοιον με φωνάς πλήθους, με βουητό, ωσάν πολλοί άνθρωποι μαζί να περιφέρουν τον μυστικόν Ίακχον. Από το μέσον δε αυτού του θορύβου εδημιουργήθη νέφος, που ανυψώθη από την γη και έπειτα επέστρεψε και επέπιπτε εις τας εχθρικός τριήρεις.»
Τί άλλο μπορεί να περιγράφει εδώ ο Πλούταρχος; Αποκλείεται να μιλά για μία εκτόξευση πυραύλων που έπλη ξαν τα Περσικά πλοία;
Υπάρχει ένα σημαντικό πλήθος τέτοιων μαρτυριών που δυστυχώς η στενότητα του χώρου δεν μας επιτρέπει να τις μεταφέρουμε. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι τα λίγα στοι χεία που αναφέραμε ως χαρακτηριστικά του πλήθους πού υπάρχει, μπορούν να δώσουν μία εικόνα, μέσα στην οποία οι εξηγήσεις της συμβατικής ιστορίας καθίστανται ανεπαρκείς να καλύψουν τα ερωτηματικά που προκύπτουν.
Αρχαίοι μύθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες αναφορές των ιστορικών και των χρονογράφων εκείνων των εποχών, αλλά και οι σύγχρονες επιστημονικές αποδείξεις που έρχονται να προσδώσουν ένα άλλο νόημα, ή και να επιβεβαιώσουν μερικές φορές τις αρχαίες δοξασίες, δημιουργούν ένα πολύμορφο σύνολο που μεταφέρει αχνά από τα βάθη των αιώνων τον δυνατό παλμό ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος στην μεγαλύτερη του έκταση παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητος και άγνωστος.
Ίσως δεν θα ήταν ουτοπικό να προσπαθήσουμε να βρούμε πίσω από την αλληγορία των μύθων, την άκρη του νήματος που οδηγεί σε μία άγνω στη αλήθεια. Άλλωστε η ίδια αυτή «ουτοπία» οδήγησε τον Σλίμαν στην ανακάλυψη των Μυκηνών και της Τροίας, τον Έβανς στην ανακάλυψη των ανακτόρων της Κνωσού κ.λ.π.
Ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος κ.ο.κ.
ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο «Έργα και ημέραι», όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού. Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ” όλα, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν – σε μία συνεχή παρακμή – τα επόμενα γένη φτάνοντας στο κατώτερο: το Σιδηρούν.
Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού. Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τον κόσμο.
Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο » I Τσίνκ» ο πρώτος βασιλέας ήταν ο “Τσανγκ – Τι», που μεταφράζεται ως «Ό Βασιλιάς Ουρανός».
Σύμφωνα λοιπόν με το «Ι Τσινκ», κατά την εποχή της βασιλείας του «εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό…».
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα «Ραγγού Βάνσα» και «Ραμαγιάνα», όπου γίνεται λόγος για ένα πανάρχαιο βασίλειο που ίδρυσε ο «Μανού», ο «πρώτος των βασιλέων» και στο οποίο ίσως είχε αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολιτισμός.
Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux» αναφέρει την ύπαρξη κατά τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες του βασιλιά «“Ηλα Τάκι».
Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν προηγμένο πολιτισμό.
Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι στα κείμενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πρω ταγωνιστές του να πάρουν – με την πάροδο των αιώνων – διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημά δεψαν να πάρουν από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκεί νης της εποχής μιλούν για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να πρόκειται γα ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού. Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Και μόνο αυτή η πληροφορία μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν.
Παρ” όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα και διάφορα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, μπορούν να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού.
Στόχος του άρθρου αυτού δεν είναι να αναπαραστήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, αλλά να μεταφέρει ένα μέρος (όσο μπορεί να επιτρέψει ο περιορισμένος χώρος) από το πλήθος των στοιχείων πού παραμένουν ανεξήγητα ή τουλάχιστον ελλιπώς ερμηνευμένα από την συμβατική ιστορία και, αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον δημιουργούν την υποψία για την ύπαρξη ενός πολιτισμού, ίσως πιο προηγμένου και εξελιγμένου από τον δικό μας.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Είναι φυσικό, η ιστορία ενός πολιτισμού που υπολογίζεται ότι υπήρξε δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού και εξαφανίστηκε από μία κοσμογονική καταστροφή, να τυλίχτηκε με την αχλή και την αίγλη του μύθου, ο οποίος είναι και η σημαντικότερη ένδειξη της ύπαρξης του.
Οι γενιές που έζησαν τα επόμενα από την καταστροφή χρόνια χωρίζονταν στους ανθρώπους των ιερατείων, που είχαν στην κατοχή τους την προγονική γνώση μαζί με κάποια από τα κατά λοιπά της πανάρχαιας τεχνολογίας, και στην μεγάλη μάζα των απλών ανθρώπων. Εκείνοι, τις μνήμες τις οποίες διατήρησαν από τα χρόνια της ακμής, τις περιέβαλαν με το προστατευτικό κάλυμμα της μυθολογίας.
Η μυθολογία βρίθει από αναφορές στα φοβερά όπλα των θεών, στα ιπτάμενα άρματα τους, στα αυτόματα μηχανήματα και τα πολεμικά τέρατα, στις «μαγικές» δυνάμεις που έφτιαχναν πελώρια οικοδομήματα ή γκρέμιζαν ανίκητα τείχη, στους ταξιδιώτες του ουρανού και των άστρων. Σίγουρα όλα αυτά μπορεί να είναι δημιουργήματα της φαντασίας.
Αυτή η «φαντασία» όμως είναι παρόμοια – σχεδόν ταυτόσημη -σε διάφορους λαούς, και εφ” όσον υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς αν δεν θεωρηθούν ως απεικόνιση της πραγματικότητας που κρύβουν οι μύθοι, αφού υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες που υπαινίσσονται την χρησιμοποίηση κατά διάφορες κρίσιμες περιόδους μη συμβατικής με τα δεδομένα της εποχής τεχνολογίας, και εφ” όσον σύγχρονοι ερευνητές στηριζόμενοι σε αρχαίες μαρτυρίες κατασκευάζουν πράγματα που έως τώρα τα θεωρούσαμε αντικείμενα που συναντούμε μόνο σε μύθους.
Επομένως, είναι φυσικό να γεννιέται η υποψία ότι τα περί απλής φαντασίας δεν αποτελούν ικανοποιητική και επαρκή εξήγηση.
Οι αρχαίοι μύθοι και τα κείμενα είναι γεμάτα από αναφορές σε ιπτάμενα οχήματα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς. Όσες από αυτές και να καταγράψουμε, δεν θα μπορέσουμε να μην έχουμε αφήσει ένα σημαντικό πλήθος απ” έξω. Αξίζει όμως να μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου ένας καχύποπτος ερευνητής μπορεί να διακρίνει πίσω από την αλληγορία πολλά πράγματα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην «αγέλαστο πέτρα» στην Ελευσίνα.
Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.
Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής («Ελευσίς») με την λέξη «έλευσις», που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) «Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας» την μαρτυρία της Κινεζικής παρά δοσης:
«…Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφο νταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους…
…Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμέ νης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. Τους έμαθε επίσης να ψαρεύ ουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα…
Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα…»
Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη «Μήδεια», πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).
Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας «με την θέληση, χωρίς χαλινούς» ένα «τετράσκελο πουλί». Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία «Σφίγγα» τον βλέπουμε να μιλάει για ένα «πουλί πού “χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι», ενώ στον «Αγαμέμνονα» είναι χαρακτηριστική η εντολή: «τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε».
Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, μπορεί να εξηγήσει και τις διώξεις του από το ιερατείο της εποχής με την κατηγορία ότι ανεβάζει επί σκηνής τα μυστικά των Ελευσίνιων Μυστηρίων, και ίσως και την ανεξιχνίαστη δολοφονία του.
Το τετράσκελο πουλί που αναφέρεται στον «Προμηθέα Δεσμώτη» το συναντάμε σε πολλές αρχαίες απεικονίσεις, καθώς και σε κείμενα διαφόρων λαών. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι η περιγραφή του Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη όπου μιλάει για ένα ζώο με τέσσερα σκέλη:
«…και τα σκέλη αυτών ορθά και πτερωτοί οι πόδες αυτών και σπινθήρες ως εξαστράπτων χαλκός και ελαφραί αι πτέρυγες αυτών…»
Το όχημα το είδε ο προφήτης να βγαίνει λάμποντας ολόκληρο, μέσα από ένα σύννεφο σκόνης.
Ο Αυστριακός μηχανικός Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), ο οποίος εργάστηκε στην NASA και βραβεύτηκε» με το μετάλλιο «Εξαιρετικές Υπηρεσίες – Exceptional Services», ερεύνησε διεξοδικά τις περιγραφές αυτές του Ιεζεκιήλ, και σχεδίασε έναν υπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης από διαστημόπλοιο, με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο προφήτης. Τα αποτελέσματα των ερευνών του τα δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί…»
Εδώ φυσικά γεννιέται το ερώτημα τι σχέση μπορεί να έχει το όχημα που είδε ο Ιεζεκιήλ με την τεχνολογία ενός πολιτισμού που υποτίθεται ότι καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πριν από αυτόν. Ίσως λοιπόν, κάποια απομεινάρια αυτής της υψηλής τεχνολογίας να σώθηκαν και μετά την καταστροφή, φυλαγμένα με κάθε μυστικότητα από τα ιερατεία. Την γνώση γι” αυτά να είχαν μόνον κάποιοι από τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια.
Ένα επιπλέον γεγονός που πηγάζει μέσα από την παράδοση αλλά και από τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων είναι τα ταξίδια πέρα από τη γη.
Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος. Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον «Φαίδωνα» του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πως φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
Μία σειρά πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στον καλόπιστο ερευνητή την απορία για το αν όσα λέγονται γα τα διαστημικά ταξίδια εκείνης της εποχής δεν είναι απλά παραμύθια. Ορισμένες βραχογραφίες, αν ειδωθούν και ερμηνευθούν μ” ένα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν μορφές αστροναυτών.
Τέτοιες έχουν βρεθεί στο Παγγαίο όρος στην Θράκη, στην Βαλ. Καμόνικα της Ιταλίας, στο Κίμπερλι της Αυστραλίας και σε πολλά άλλα μέρη. Όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους επιστήμονες στοιχεία, αποτελούν μία σημαντική ένδειξη ενός πανάρχαιου εξελιγμένου πολιτισμού.
ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;
Στα κείμενα των αρχαίων λαών υπάρχει η περιγραφή ενός τρομερού πολέμου που συγκλόνισε όλη τη Γη. Αυτός ο πόλεμος, που ίσως στάθηκε και η αφορμή γα την αρχή της παρακμής εκείνου του πολιτισμού, διεξήχθη με την χρησιμοποίηση εξελιγμένων όπλων. Οι περιγραφές των αρχαίων κειμένων μας μεταφέρουν την εικόνα μίας σύγκρουσης, η οποία επέφερε σφοδρές καταστροφές. Εκείνη η πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατά πάσα πιθανότητα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Φαντάζει ακραίο, όμως διαβάζοντας κανείς τις περιγραφές των αρχαίων παραδόσεων δεν μπορεί να μην πάει ο νους του σε μία τέτοια πιθανότητα. Οι αναφορές σε «ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του σύμπαντος», σε μία «λευκό-φωτη λάμψη» και μία «φωτιά πρωτόφαντη που χυνόταν παντού», σε «μία θανατηφόρα σκόνη» πόυ σκέπασε όσους σώθηκαν από τον όλεθρο, δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Αξίζει να μεταφέρουμε τα κείμενα των λαών, μέσα στα οποία εκτός των άλλων, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν, και να εξάγει τα συμπεράσματα του.
Από την Θεογονία του Ησιόδου, όπου γίνεται η περιγραφή του τρομερού εκείνου πολέμου μεταξύ των «Θεών» και των “Τιτάνων», μεταφέρουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«…Έβραζε η γη και η θάλασσα η απέραντη, και τους Τιτάνες τους τύλιξε μια καυτή πνοή. Κι όπως η φλόγα ανέβαινε στον ουρανό, όσο γενναίοι κι αν ήσαν, οι Τιτάνες τυφλώθηκαν. Τους τύφλωσε η λευκόφωτη από τους κεραυνούς λάμψη. Ζέστη, φωτιά πρωτόφαντη χύνονταν παντού. Κι ότι έβλεπαν τα μάτια, κι ότι τα αυτιά άκουγαν ήτανε σαν να είχαν σμίξει η ο ουρανός κι η γη…»
Ένας ερευνητής θα μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί ότι ο «κεραυνός του Δία» που ήταν το όπλο που έδωσε την νίκη της Τιτανομαχίας στους «Θεούς», στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι διαφορετικό από την σημερινή πυρηνική βόμβα.
Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που υπάρχει στο ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux»:
«…Ένας σιδερένιος κεραυνός έπεσε από τον ουρανό στη γη. Τα πτώματα των ανδρών της φυλής των Βρίσχνες, και των Αγχίκας. έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά τους και τα νύχια τους είχαν πέσει, τα φτερά των πτηνών άλλαξαν χρώμα, οι τροφές δηλητηριάστηκαν κι όσοι άνθρωποι σώθηκαν από τον όλεθρο σκεπάστηκαν με μία θανατηφόρα σκόνη.»
Η Ινδική βίβλος «Μαχαμπαράτα» αναφέρει σχετικά:
«Ήταν ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του Σύμπαντος. Ήταν μία στήλη από καπνό και φλόγα λαμπρή, σαν δέκα χιλιάδες ήλιοι, που σηκώθηκε μ” όλη τη δύναμη της… Ήταν ένα νέο και άγνωστο όπλο, ένας σιδερένιος κεραυνός που έκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις και των Ανδάκας…
…Τα κορμιά κάηκαν, και κανείς δεν μπορούσε να τα αναγνωρίσει. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν από τα σώματα. Τα πουλιά έγιναν κάτασπρα… Λίγες ώρες αργότερα όλα τα τρόφιμα είχαν μολυνθεί… Για να γλυτώσουν από τη φωτιά αυτή, οι στρατιώτες έπεσαν στα ποτάμια με τα ρούχα και τα όπλα τους… Αρχισε να φυσάει ένας καυτός άνεμος…
Το Σύμπαν τυλίχτηκε με τόση ζέστη σαν να ήταν άρρωστο με δυνατό πυρετό. Οι ελέφαντες και τ” άλλα ζώα του πολέμου χτυπήθηκαν από την δύναμη του όπλου… Τα νερά ζεστάθηκαν τόσο, ώστε ότι ζεί μέσα τους, άρπαξε φωτιά…
…Ένα ακόντιο μοιραίο, σαν ραβδί του θανάτου. Μετρούσε τρία κύβιτα και έξι πόδια. Προικισμένο με την δύναμη του κεραυνού του Ίντρα με τα χίλια μάτια…καταοτρεπτικό για όλα τα ζωντανά πλάσματα…»
Η καταπληκτική ομοιότητα των περιγραφών της «ΡοροΙ Vux» και της «Μαχαμπαράτα», αλλά και οι προκλητικά όμοιες ονομασίες των φυλών «Βρίσχνες και Αγχίκας» από την μία και «Βρίσνις και Ανδάκας» από την άλλη, μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείεται τα δύο αυτά κείμενα να περιγράφουν το ίδιο γεγονός
Σε ένα άλλο σημείο της «Μαχαμπαράτα» διαβάζουμε για την σύγκρουση στον αέρα δύο όπλων από αυτά που προαναφέραμε: «…Τα δύο όπλα συνάντησαν το ένα τ” άλλο στη μέση του αέρα. Τότε η γη άρχισε να τρέμει μαζί με όλα τα βουνά της και τις θάλασσες και τα δέντρα, και όλα τα ζωντανά πλάσματα κάηκαν από την ενέργεια των όπλων και επηρεάστηκαν άσχημα. Τα ουράνια φλέγονταν και τα δέκα σημεία του ορίζοντα γέμισαν με καπνό…».
Η περιγραφή της Παλαιάς Διαθήκης, σχετικά με την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορα, μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί ως μία μυθολογική απεικόνιση των δεινών εκείνου του μεγάλου πολέμου:
«…Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και τα Γόμορα Φείον και πυρ εξ ουρανού, και κατέστρεψε τας πόλεις αυτάς, και πάντα τα περίχωρα…»
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που μας μεταφέρουν οι αρχαίες παραδόσεις, είναι αυτό της κατασκευής του περίφημου κεραυνού του Διός από τους Κύκλωπες. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Κύκλωπες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το ανίκητο αυτό όπλο, το οποίο και έδωσαν στον Δία για να κατατροπώσει τους Τιτάνες.
Από τα «Σχόλια του Αρτεμιδώρου» διαβάζουμε την γνώμη του Ερατοσθένη που υποστήριζε ότι η συνωμοσία των Θεών κατά των Τιτάνων έγινε στο «θυτήριο», όπου οι Κύκλωπες κατασκεύαζαν το φοβερό όπλο, «έχων επί του πυρός κάλυμμα, όπως μη ιδώσει την του κεραυνού δύναμιν».
Μήπως εδώ μιλάμε για ένα πυρηνικό εργοστάσιο, του οποίου τα τοιχώματα προστάτευαν τους εργαζόμενους σε αυτό από «την του κεραυνού δύναμιν», και του οποίου οι επιστήμονες, που θα φορούσαν προφανώς μία ιδιόμορφη στολή με κράνος, η οποία τους προσέδιδε μία διαφορετική περίεργη εικόνα, ονομάστηκαν από την μυθολογία «Κύκλωπες»;
Αρκετά τολμηρή ετούτη η υπόθεση, αλλά και αρκετά πιθανή, αν λάβει κάποιος υπόψη του τις παραπάνω περιγραφές, καθώς και μία βραχογραφία 10000 ετών, που βρέθηκε σε σπηλιά της κοιλάδας Τασσιλί, στις παρυφές της ερήμου της Σαχάρας, η οποία παρουσιάζει την μορφή ενός ανθρώπου, ντυμένου με μία παράξενη στολή, που θυμίζει έντονα αυτή των αστροναυτών ή των εργαζομένων σε πυρηνικό εργοστάσιο.
Το κράνος της στολής φέρνει στην μνήμη μας την περιγραφή ενός Κύκλωπα, αφού έχει στο μέτωπο έναν στρογγυλό φεγγίτη για να επιτρέπει την όραση.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ
Την ολοκληρωτική καταστροφή εκείνου του πολιτισμού, έφερε ένας μεγάλος κατακλυσμός, που ήταν αποτέλεσμα αλλά και αιτία τεραστίων γεωλογικών μεταβολών που αναστάτωσαν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα αρχαία κείμενα αναφέρονται εκτενώς και σε εκείνον τον κατακλυσμό, αλλά και σε παλαιότερους.
Σύμφωνα με κάποιες σύγχρονες θεωρίες, το 9654 π.Χ., ένα αστρικό σώμα έπληξε την Γη στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές σε όλη την υφήλιο. Η χρονολογία αυτή δεν απέχει από εκείνη που δίνει ο Πλάτωνας στον “Τίμαιο», για τον καταποντισμό της Ατλαντίδος. Αυτή η καταστροφή, πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν που αναφέρεται από την Ελληνική μυθολογία ως ο
Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.
Σύμφωνα με μια ιστορική ερμηνεία, εν όψη του κατακλυσμού που ερχόταν, οι σοφοί εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού, που είχαν προβλέψει την καταστροφή, θέλησαν να διασώσουν τις γνώσεις τους για τις επερχόμενες γενιές. Αυτές οι γνώσεις κλείστηκαν είτε σε κάποια οικοδομήματα πού ήταν προορισμένα να «επιβιώσουν», είτε διασώθηκαν μαζί με τους κατόχους τους σε κάποια απρόσβλητα σημεία.
Οικοδομήματα, μέσα στα οποία φυλάχτηκε η γνώση, λέγεται ότι αποτελούν οι πυραμίδες. Η Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρει ότι η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πριν τον κατακλυσμό (ίσως αυτό που έγινε στα τέλη της τρίτης χιλιετίας να ήταν κάποιου είδους ανακαίνιση) και είχε φυλαγμένα στα σωθικά της τα απομεινάρια της χαμένης σοφίας. Ένα χειρόγραφο του αρχαίου Αιγυπτίου ιστορικού Μασχουντί που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κη του πανεπιστημίου) της Οξφόρδης, αναφέρει τα εξής:
«…Ο Σουρίντ που βασίλευε στην Αίγυπτο, πριν από τον κατακλυσμό, κατασκεύασε τις δύο μεγάλες πυραμίδες. Και διέταξε τους ιερείς του να εναποθέσουν σε αυτές το σύνολο των γνώσεων και της σοφίας της εποχής του, καθώς και τα γραπτά κείμενα της αριθμητικής και της γεωμετρίας, προς χάριν των μεταγενεστέρων, για να τα μελετήσουν και να διδαχθούν απ” αυτά.
Στην Ανατολική πυραμίδα καταγράφηκαν οι ουράνιες σφαίρες, τα σχήματα των άστρων και των πλανητών με τις θέσεις των και τους κύκλους των, καθώς και η ιστορία του παρελθόντος…»
Ο Έντγκαρ Κεϊσι στα έργα του «Ιστορία της προέλευσης και του πεπρωμένου του ανθρώπου» και «Ατλαντίδα», αναφέρει ότι αρχιτέκτονας της μεγάλης πυραμίδας ήταν ο Ερμής, ενώ για την Σφίγγα αναφέρει ότι κατασκευάστηκε γύρω στην δέκατη χιλιετία προ Χριστού.
Την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας από τον Ερμή, για να φυλαχτεί εκεί η επιστημονική γνώση υποστηρίζει και ο Άραβας ιστορικός Ιμπ Μπαλούσι. Σύμφωνα με την παρά δοση η Σφίγγα έκρυβε την λύση κάποιου μεγάλου αινίγματος.
Στις 22 Μαρτίου του 1993 στις 11:05 ακριβώς, ένα μίνι ρομπότ του Γερμανού μηχανικού Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) ανακάλυψε μέσα στη πυραμίδα του Χέωπα, στο τέρμα ενός σφραγισμένου από τους αρχαι ολόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστική πόρτα. Η απόσταση από το σημείο της πόρτας αυτής έως το εξωτερικό της πυραμίδας, είναι 17 μέτρα.
Ο Γερμανός μηχανικός καθώς και ένα πλήθος αρχαιολόγων πιστεύουν ότι πίσω της υπάρχει μία αίθουσα που περιέχει κάτι το σημαντικό. Μετά την ιστορική αυτή ανακάλυψη, αφαιρέθηκαν οι άδειες των εργασιών από τους Γερμανούς αρχαιολόγους, διακόπτοντας έτσι τις έρευνες στο πιο κρίσιμο σημείο και προκαλώντας τις αντιδράσεις των ιδίων και πολλών ερευνητικών φορέων.
Στην ιστοσελίδα της «Κοινότητας των Αρχαίων Αστροναυτών» (Ancient Astronaut Society), διαβάζουμε για την ύπαρξη μίας κασέτας, με την διάλεξη (που έγινε πριν από πενήντα χρόνια) των αρχαιολόγων Σερ Φλίντριου Πέτρι (Sir Flindrew Petrie) και Τζον Κινάναν (John Kinnanan), στην οποία υπάρχει η αναγγελία της ανακάλυψης αυτής της μυστικής κάμαρας!
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την ανακάλυψη του Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ, και αφού η βασιλική αίθουσα, από την οποία ξεκινάει ο διάδρομος, παραμένει σφραγισμένη τουλάχιστον από τα μέσα Νοεμβρίου (όπως καταγγέλλει στην παραπάνω ιστοσελίδα ο Έριχ φον Νταίνικεν), οι Αιγυπτιακές αρχές ανακοινώνουν ότι θα γίνει μία προσπάθεια να ανοιχτεί η μυστηριώδης, πόρτα.
Η Γερμανική εφημερίδα «DIE WELT» σ” ένα φύλλο της στις 29 Ιανουαρίου του 1998, αναφέρει ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως θα έχουν πρόσβαση στη μυστική κάμαρα. Κάτι τέτοιο όμως, μέχρι την σπγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα αποτελέσματα ελπίζοντας πως δεν θα δοθεί και άλλη περίεργη αναβολή.
Από ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα απομεινάρια της πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης που επιβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, έμειναν καλά κρυμμένα μέσα στα ιερατεία από τους ιερείς και τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια. Οι λόγοι για τους οποίους δεν θέλησαν να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μπορεί να είναι πολλοί, με κυριότερο ίσως αυτόν της προσπάθειας να αποφευχθεί στο μέλλον ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, όπως αυτό του παρελθόντος.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, σε ορισμένες στιγμές της ιστορίας, όταν η κρισιμότητα των περιστάσεων το έκρινε απαραίτητο, χρησιμοποιούνταν κάποια από τα εξελιγμένα όπλα του παρελθόντος για να βοηθήσουν στην θετική έκβαση διαφόρων γεγονότων. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ναυ μαχίας της Σαλαμίνας, όπου οι Ιερείς επισκέπτόμενοι τον Θεμιστοκλή, τον έπεισαν ότι η ναυμαχία με τους Πέρσες έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε στα νερά της Σαλαμίνας μπροστά απο το Θριάσιο πεδίο,όπου βρίσκονταν οι ναοί των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Ο Θεμιστοκλής μετά από επίμονες προσπάθειες και τεχνάσματα, κατάφερε να φέρει αντιμέτωπα τα Ελληνικά και τα Περσικά πλοία μπροστά από το Θριάσιο πεδίο, όπου και έγινε αυτό που μας περιγράφει ο Πλούταρχος στο 15ο κεφάλαιο του βιβλίου του «Θεμιστοκλής»:
«…Κατά την διάρκεια του αγώνος, μέγα φως έλαμψε από την Ελευσίνα, ενώ η πεδιάς εγέμισε από ήχον και θόρυβον όμοιον με φωνάς πλήθους, με βουητό, ωσάν πολλοί άνθρωποι μαζί να περιφέρουν τον μυστικόν Ίακχον. Από το μέσον δε αυτού του θορύβου εδημιουργήθη νέφος, που ανυψώθη από την γη και έπειτα επέστρεψε και επέπιπτε εις τας εχθρικός τριήρεις.»
Τί άλλο μπορεί να περιγράφει εδώ ο Πλούταρχος; Αποκλείεται να μιλά για μία εκτόξευση πυραύλων που έπλη ξαν τα Περσικά πλοία;
Υπάρχει ένα σημαντικό πλήθος τέτοιων μαρτυριών που δυστυχώς η στενότητα του χώρου δεν μας επιτρέπει να τις μεταφέρουμε. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι τα λίγα στοι χεία που αναφέραμε ως χαρακτηριστικά του πλήθους πού υπάρχει, μπορούν να δώσουν μία εικόνα, μέσα στην οποία οι εξηγήσεις της συμβατικής ιστορίας καθίστανται ανεπαρκείς να καλύψουν τα ερωτηματικά που προκύπτουν.
Η υπερτεχνολογία ενός πανάρχαιου πολιτισμού
Ένα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει μέχρι σήμερα τα βάθη της ιστορίας, προκαλώντας την φαντασία, την περιέργεια και το επιστημονικό ενδιαφέρον.
Αρχαίοι μύθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες αναφορές των ιστορικών και των χρονογράφων εκείνων των εποχών, αλλά και οι σύγχρονες επιστημονικές αποδείξεις που έρχονται να προσδώσουν ένα άλλο νόημα, ή και να επιβεβαιώσουν μερικές φορές τις αρχαίες δοξασίες, δημιουργούν ένα πολύμορφο σύνολο που μεταφέρει αχνά από τα βάθη των αιώνων τον δυνατό παλμό ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος στην μεγαλύτερη του έκταση παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητος και άγνωστος.
Ίσως δεν θα ήταν ουτοπικό να προσπαθήσουμε να βρούμε πίσω από την αλληγορία των μύθων, την άκρη του νήματος που οδηγεί σε μία άγνω στη αλήθεια. Άλλωστε η ίδια αυτή «ουτοπία» οδήγησε τον Σλίμαν στην ανακάλυψη των Μυκηνών και της Τροίας, τον Έβανς στην ανακάλυψη των ανακτόρων της Κνωσού κ.λ.π.
Οι αρχαίοι λοιπόν μύθοι, είτε Ελληνικοί είναι αυτοί, είτε Περσικοί, Ινδικοί, Αιγυπτιακοί, Ινδιάνικοι κ.λ.π., σύμφωνα με αρκετούς μελετητές μεταφέρουν μία αντίληψη που σε εμάς φαντάζει παράλογη:
Ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος κ.ο.κ.
ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο «Έργα και ημέραι», όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού. Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ” όλα, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν – σε μία συνεχή παρακμή – τα επόμενα γένη φτάνοντας στο κατώτερο: το Σιδηρούν.
Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού. Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τον κόσμο.
Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο » I Τσίνκ» ο πρώτος βασιλέας ήταν ο “Τσανγκ – Τι», που μεταφράζεται ως «Ό Βασιλιάς Ουρανός».
Σύμφωνα λοιπόν με το «Ι Τσινκ», κατά την εποχή της βασιλείας του «εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό…».
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα «Ραγγού Βάνσα» και «Ραμαγιάνα», όπου γίνεται λόγος για ένα πανάρχαιο βασίλειο που ίδρυσε ο «Μανού», ο «πρώτος των βασιλέων» και στο οποίο ίσως είχε αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολιτισμός.
Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux» αναφέρει την ύπαρξη κατά τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες του βασιλιά «“Ηλα Τάκι».
Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν προηγμένο πολιτισμό.
Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι στα κείμενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πρω ταγωνιστές του να πάρουν – με την πάροδο των αιώνων – διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημά δεψαν να πάρουν από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκεί νης της εποχής μιλούν για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να πρόκειται γα ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού. Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Και μόνο αυτή η πληροφορία μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν.
Παρ” όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα και διάφορα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, μπορούν να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού.
Στόχος του άρθρου αυτού δεν είναι να αναπαραστήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, αλλά να μεταφέρει ένα μέρος (όσο μπορεί να επιτρέψει ο περιορισμένος χώρος) από το πλήθος των στοιχείων πού παραμένουν ανεξήγητα ή τουλάχιστον ελλιπώς ερμηνευμένα από την συμβατική ιστορία και, αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον δημιουργούν την υποψία για την ύπαρξη ενός πολιτισμού, ίσως πιο προηγμένου και εξελιγμένου από τον δικό μας.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Είναι φυσικό, η ιστορία ενός πολιτισμού που υπολογίζεται ότι υπήρξε δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού και εξαφανίστηκε από μία κοσμογονική καταστροφή, να τυλίχτηκε με την αχλή και την αίγλη του μύθου, ο οποίος είναι και η σημαντικότερη ένδειξη της ύπαρξης του.
Οι γενιές που έζησαν τα επόμενα από την καταστροφή χρόνια χωρίζονταν στους ανθρώπους των ιερατείων, που είχαν στην κατοχή τους την προγονική γνώση μαζί με κάποια από τα κατά λοιπά της πανάρχαιας τεχνολογίας, και στην μεγάλη μάζα των απλών ανθρώπων. Εκείνοι, τις μνήμες τις οποίες διατήρησαν από τα χρόνια της ακμής, τις περιέβαλαν με το προστατευτικό κάλυμμα της μυθολογίας.
Η μυθολογία βρίθει από αναφορές στα φοβερά όπλα των θεών, στα ιπτάμενα άρματα τους, στα αυτόματα μηχανήματα και τα πολεμικά τέρατα, στις «μαγικές» δυνάμεις που έφτιαχναν πελώρια οικοδομήματα ή γκρέμιζαν ανίκητα τείχη, στους ταξιδιώτες του ουρανού και των άστρων. Σίγουρα όλα αυτά μπορεί να είναι δημιουργήματα της φαντασίας.
Αυτή η «φαντασία» όμως είναι παρόμοια – σχεδόν ταυτόσημη -σε διάφορους λαούς, και εφ” όσον υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς αν δεν θεωρηθούν ως απεικόνιση της πραγματικότητας που κρύβουν οι μύθοι, αφού υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες που υπαινίσσονται την χρησιμοποίηση κατά διάφορες κρίσιμες περιόδους μη συμβατικής με τα δεδομένα της εποχής τεχνολογίας, και εφ” όσον σύγχρονοι ερευνητές στηριζόμενοι σε αρχαίες μαρτυρίες κατασκευάζουν πράγματα που έως τώρα τα θεωρούσαμε αντικείμενα που συναντούμε μόνο σε μύθους.
Επομένως, είναι φυσικό να γεννιέται η υποψία ότι τα περί απλής φαντασίας δεν αποτελούν ικανοποιητική και επαρκή εξήγηση.
Οι αρχαίοι μύθοι και τα κείμενα είναι γεμάτα από αναφορές σε ιπτάμενα οχήματα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς. Όσες από αυτές και να καταγράψουμε, δεν θα μπορέσουμε να μην έχουμε αφήσει ένα σημαντικό πλήθος απ” έξω. Αξίζει όμως να μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου ένας καχύποπτος ερευνητής μπορεί να διακρίνει πίσω από την αλληγορία πολλά πράγματα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην «αγέλαστο πέτρα» στην Ελευσίνα.
Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.
Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής («Ελευσίς») με την λέξη «έλευσις», που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) «Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας» την μαρτυρία της Κινεζικής παρά δοσης:
«…Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφο νταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους…
…Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμέ νης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. Τους έμαθε επίσης να ψαρεύ ουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα…
Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα…»
Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη «Μήδεια», πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).
Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας «με την θέληση, χωρίς χαλινούς» ένα «τετράσκελο πουλί». Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία «Σφίγγα» τον βλέπουμε να μιλάει για ένα «πουλί πού “χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι», ενώ στον «Αγαμέμνονα» είναι χαρακτηριστική η εντολή: «τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε».
Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, μπορεί να εξηγήσει και τις διώξεις του από το ιερατείο της εποχής με την κατηγορία ότι ανεβάζει επί σκηνής τα μυστικά των Ελευσίνιων Μυστηρίων, και ίσως και την ανεξιχνίαστη δολοφονία του.
Το τετράσκελο πουλί που αναφέρεται στον «Προμηθέα Δεσμώτη» το συναντάμε σε πολλές αρχαίες απεικονίσεις, καθώς και σε κείμενα διαφόρων λαών. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι η περιγραφή του Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη όπου μιλάει για ένα ζώο με τέσσερα σκέλη:
«…και τα σκέλη αυτών ορθά και πτερωτοί οι πόδες αυτών και σπινθήρες ως εξαστράπτων χαλκός και ελαφραί αι πτέρυγες αυτών…»
Το όχημα το είδε ο προφήτης να βγαίνει λάμποντας ολόκληρο, μέσα από ένα σύννεφο σκόνης.
Ο Αυστριακός μηχανικός Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), ο οποίος εργάστηκε στην NASA και βραβεύτηκε» με το μετάλλιο «Εξαιρετικές Υπηρεσίες – Exceptional Services», ερεύνησε διεξοδικά τις περιγραφές αυτές του Ιεζεκιήλ, και σχεδίασε έναν υπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης από διαστημόπλοιο, με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο προφήτης. Τα αποτελέσματα των ερευνών του τα δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί…»
Εδώ φυσικά γεννιέται το ερώτημα τι σχέση μπορεί να έχει το όχημα που είδε ο Ιεζεκιήλ με την τεχνολογία ενός πολιτισμού που υποτίθεται ότι καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πριν από αυτόν. Ίσως λοιπόν, κάποια απομεινάρια αυτής της υψηλής τεχνολογίας να σώθηκαν και μετά την καταστροφή, φυλαγμένα με κάθε μυστικότητα από τα ιερατεία. Την γνώση γι” αυτά να είχαν μόνον κάποιοι από τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια.
Ένα επιπλέον γεγονός που πηγάζει μέσα από την παράδοση αλλά και από τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων είναι τα ταξίδια πέρα από τη γη.
Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος. Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον «Φαίδωνα» του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πως φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
Μία σειρά πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στον καλόπιστο ερευνητή την απορία για το αν όσα λέγονται γα τα διαστημικά ταξίδια εκείνης της εποχής δεν είναι απλά παραμύθια. Ορισμένες βραχογραφίες, αν ειδωθούν και ερμηνευθούν μ” ένα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν μορφές αστροναυτών.
Τέτοιες έχουν βρεθεί στο Παγγαίο όρος στην Θράκη, στην Βαλ. Καμόνικα της Ιταλίας, στο Κίμπερλι της Αυστραλίας και σε πολλά άλλα μέρη. Όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους επιστήμονες στοιχεία, αποτελούν μία σημαντική ένδειξη ενός πανάρχαιου εξελιγμένου πολιτισμού.
ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;
Στα κείμενα των αρχαίων λαών υπάρχει η περιγραφή ενός τρομερού πολέμου που συγκλόνισε όλη τη Γη. Αυτός ο πόλεμος, που ίσως στάθηκε και η αφορμή γα την αρχή της παρακμής εκείνου του πολιτισμού, διεξήχθη με την χρησιμοποίηση εξελιγμένων όπλων. Οι περιγραφές των αρχαίων κειμένων μας μεταφέρουν την εικόνα μίας σύγκρουσης, η οποία επέφερε σφοδρές καταστροφές. Εκείνη η πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατά πάσα πιθανότητα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Φαντάζει ακραίο, όμως διαβάζοντας κανείς τις περιγραφές των αρχαίων παραδόσεων δεν μπορεί να μην πάει ο νους του σε μία τέτοια πιθανότητα. Οι αναφορές σε «ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του σύμπαντος», σε μία «λευκό-φωτη λάμψη» και μία «φωτιά πρωτόφαντη που χυνόταν παντού», σε «μία θανατηφόρα σκόνη» πόυ σκέπασε όσους σώθηκαν από τον όλεθρο, δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Αξίζει να μεταφέρουμε τα κείμενα των λαών, μέσα στα οποία εκτός των άλλων, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν, και να εξάγει τα συμπεράσματα του.
Από την Θεογονία του Ησιόδου, όπου γίνεται η περιγραφή του τρομερού εκείνου πολέμου μεταξύ των «Θεών» και των “Τιτάνων», μεταφέρουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«…Έβραζε η γη και η θάλασσα η απέραντη, και τους Τιτάνες τους τύλιξε μια καυτή πνοή. Κι όπως η φλόγα ανέβαινε στον ουρανό, όσο γενναίοι κι αν ήσαν, οι Τιτάνες τυφλώθηκαν. Τους τύφλωσε η λευκόφωτη από τους κεραυνούς λάμψη. Ζέστη, φωτιά πρωτόφαντη χύνονταν παντού. Κι ότι έβλεπαν τα μάτια, κι ότι τα αυτιά άκουγαν ήτανε σαν να είχαν σμίξει η ο ουρανός κι η γη…»
Ένας ερευνητής θα μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί ότι ο «κεραυνός του Δία» που ήταν το όπλο που έδωσε την νίκη της Τιτανομαχίας στους «Θεούς», στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι διαφορετικό από την σημερινή πυρηνική βόμβα.
Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που υπάρχει στο ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux»:
«…Ένας σιδερένιος κεραυνός έπεσε από τον ουρανό στη γη. Τα πτώματα των ανδρών της φυλής των Βρίσχνες, και των Αγχίκας. έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά τους και τα νύχια τους είχαν πέσει, τα φτερά των πτηνών άλλαξαν χρώμα, οι τροφές δηλητηριάστηκαν κι όσοι άνθρωποι σώθηκαν από τον όλεθρο σκεπάστηκαν με μία θανατηφόρα σκόνη.»
Η Ινδική βίβλος «Μαχαμπαράτα» αναφέρει σχετικά:
«Ήταν ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του Σύμπαντος. Ήταν μία στήλη από καπνό και φλόγα λαμπρή, σαν δέκα χιλιάδες ήλιοι, που σηκώθηκε μ” όλη τη δύναμη της… Ήταν ένα νέο και άγνωστο όπλο, ένας σιδερένιος κεραυνός που έκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις και των Ανδάκας…
…Τα κορμιά κάηκαν, και κανείς δεν μπορούσε να τα αναγνωρίσει. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν από τα σώματα. Τα πουλιά έγιναν κάτασπρα… Λίγες ώρες αργότερα όλα τα τρόφιμα είχαν μολυνθεί… Για να γλυτώσουν από τη φωτιά αυτή, οι στρατιώτες έπεσαν στα ποτάμια με τα ρούχα και τα όπλα τους… Αρχισε να φυσάει ένας καυτός άνεμος…
Το Σύμπαν τυλίχτηκε με τόση ζέστη σαν να ήταν άρρωστο με δυνατό πυρετό. Οι ελέφαντες και τ” άλλα ζώα του πολέμου χτυπήθηκαν από την δύναμη του όπλου… Τα νερά ζεστάθηκαν τόσο, ώστε ότι ζεί μέσα τους, άρπαξε φωτιά…
…Ένα ακόντιο μοιραίο, σαν ραβδί του θανάτου. Μετρούσε τρία κύβιτα και έξι πόδια. Προικισμένο με την δύναμη του κεραυνού του Ίντρα με τα χίλια μάτια…καταοτρεπτικό για όλα τα ζωντανά πλάσματα…»
Η καταπληκτική ομοιότητα των περιγραφών της «ΡοροΙ Vux» και της «Μαχαμπαράτα», αλλά και οι προκλητικά όμοιες ονομασίες των φυλών «Βρίσχνες και Αγχίκας» από την μία και «Βρίσνις και Ανδάκας» από την άλλη, μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείεται τα δύο αυτά κείμενα να περιγράφουν το ίδιο γεγονός
Σε ένα άλλο σημείο της «Μαχαμπαράτα» διαβάζουμε για την σύγκρουση στον αέρα δύο όπλων από αυτά που προαναφέραμε: «…Τα δύο όπλα συνάντησαν το ένα τ” άλλο στη μέση του αέρα. Τότε η γη άρχισε να τρέμει μαζί με όλα τα βουνά της και τις θάλασσες και τα δέντρα, και όλα τα ζωντανά πλάσματα κάηκαν από την ενέργεια των όπλων και επηρεάστηκαν άσχημα. Τα ουράνια φλέγονταν και τα δέκα σημεία του ορίζοντα γέμισαν με καπνό…».
Η περιγραφή της Παλαιάς Διαθήκης, σχετικά με την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορα, μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί ως μία μυθολογική απεικόνιση των δεινών εκείνου του μεγάλου πολέμου:
«…Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και τα Γόμορα Φείον και πυρ εξ ουρανού, και κατέστρεψε τας πόλεις αυτάς, και πάντα τα περίχωρα…»
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που μας μεταφέρουν οι αρχαίες παραδόσεις, είναι αυτό της κατασκευής του περίφημου κεραυνού του Διός από τους Κύκλωπες. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Κύκλωπες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το ανίκητο αυτό όπλο, το οποίο και έδωσαν στον Δία για να κατατροπώσει τους Τιτάνες.
Από τα «Σχόλια του Αρτεμιδώρου» διαβάζουμε την γνώμη του Ερατοσθένη που υποστήριζε ότι η συνωμοσία των Θεών κατά των Τιτάνων έγινε στο «θυτήριο», όπου οι Κύκλωπες κατασκεύαζαν το φοβερό όπλο, «έχων επί του πυρός κάλυμμα, όπως μη ιδώσει την του κεραυνού δύναμιν».
Μήπως εδώ μιλάμε για ένα πυρηνικό εργοστάσιο, του οποίου τα τοιχώματα προστάτευαν τους εργαζόμενους σε αυτό από «την του κεραυνού δύναμιν», και του οποίου οι επιστήμονες, που θα φορούσαν προφανώς μία ιδιόμορφη στολή με κράνος, η οποία τους προσέδιδε μία διαφορετική περίεργη εικόνα, ονομάστηκαν από την μυθολογία «Κύκλωπες»;
Αρκετά τολμηρή ετούτη η υπόθεση, αλλά και αρκετά πιθανή, αν λάβει κάποιος υπόψη του τις παραπάνω περιγραφές, καθώς και μία βραχογραφία 10000 ετών, που βρέθηκε σε σπηλιά της κοιλάδας Τασσιλί, στις παρυφές της ερήμου της Σαχάρας, η οποία παρουσιάζει την μορφή ενός ανθρώπου, ντυμένου με μία παράξενη στολή, που θυμίζει έντονα αυτή των αστροναυτών ή των εργαζομένων σε πυρηνικό εργοστάσιο.
Το κράνος της στολής φέρνει στην μνήμη μας την περιγραφή ενός Κύκλωπα, αφού έχει στο μέτωπο έναν στρογγυλό φεγγίτη για να επιτρέπει την όραση.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ
Την ολοκληρωτική καταστροφή εκείνου του πολιτισμού, έφερε ένας μεγάλος κατακλυσμός, που ήταν αποτέλεσμα αλλά και αιτία τεραστίων γεωλογικών μεταβολών που αναστάτωσαν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα αρχαία κείμενα αναφέρονται εκτενώς και σε εκείνον τον κατακλυσμό, αλλά και σε παλαιότερους.
Σύμφωνα με κάποιες σύγχρονες θεωρίες, το 9654 π.Χ., ένα αστρικό σώμα έπληξε την Γη στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές σε όλη την υφήλιο. Η χρονολογία αυτή δεν απέχει από εκείνη που δίνει ο Πλάτωνας στον “Τίμαιο», για τον καταποντισμό της Ατλαντίδος. Αυτή η καταστροφή, πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν που αναφέρεται από την Ελληνική μυθολογία ως ο
Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.
Σύμφωνα με μια ιστορική ερμηνεία, εν όψη του κατακλυσμού που ερχόταν, οι σοφοί εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού, που είχαν προβλέψει την καταστροφή, θέλησαν να διασώσουν τις γνώσεις τους για τις επερχόμενες γενιές. Αυτές οι γνώσεις κλείστηκαν είτε σε κάποια οικοδομήματα πού ήταν προορισμένα να «επιβιώσουν», είτε διασώθηκαν μαζί με τους κατόχους τους σε κάποια απρόσβλητα σημεία.
Οικοδομήματα, μέσα στα οποία φυλάχτηκε η γνώση, λέγεται ότι αποτελούν οι πυραμίδες. Η Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρει ότι η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πριν τον κατακλυσμό (ίσως αυτό που έγινε στα τέλη της τρίτης χιλιετίας να ήταν κάποιου είδους ανακαίνιση) και είχε φυλαγμένα στα σωθικά της τα απομεινάρια της χαμένης σοφίας. Ένα χειρόγραφο του αρχαίου Αιγυπτίου ιστορικού Μασχουντί που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κη του πανεπιστημίου) της Οξφόρδης, αναφέρει τα εξής:
«…Ο Σουρίντ που βασίλευε στην Αίγυπτο, πριν από τον κατακλυσμό, κατασκεύασε τις δύο μεγάλες πυραμίδες. Και διέταξε τους ιερείς του να εναποθέσουν σε αυτές το σύνολο των γνώσεων και της σοφίας της εποχής του, καθώς και τα γραπτά κείμενα της αριθμητικής και της γεωμετρίας, προς χάριν των μεταγενεστέρων, για να τα μελετήσουν και να διδαχθούν απ” αυτά.
Στην Ανατολική πυραμίδα καταγράφηκαν οι ουράνιες σφαίρες, τα σχήματα των άστρων και των πλανητών με τις θέσεις των και τους κύκλους των, καθώς και η ιστορία του παρελθόντος…»
Ο Έντγκαρ Κεϊσι στα έργα του «Ιστορία της προέλευσης και του πεπρωμένου του ανθρώπου» και «Ατλαντίδα», αναφέρει ότι αρχιτέκτονας της μεγάλης πυραμίδας ήταν ο Ερμής, ενώ για την Σφίγγα αναφέρει ότι κατασκευάστηκε γύρω στην δέκατη χιλιετία προ Χριστού.
Την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας από τον Ερμή, για να φυλαχτεί εκεί η επιστημονική γνώση υποστηρίζει και ο Άραβας ιστορικός Ιμπ Μπαλούσι. Σύμφωνα με την παρά δοση η Σφίγγα έκρυβε την λύση κάποιου μεγάλου αινίγματος.
Στις 22 Μαρτίου του 1993 στις 11:05 ακριβώς, ένα μίνι ρομπότ του Γερμανού μηχανικού Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) ανακάλυψε μέσα στη πυραμίδα του Χέωπα, στο τέρμα ενός σφραγισμένου από τους αρχαι ολόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστική πόρτα. Η απόσταση από το σημείο της πόρτας αυτής έως το εξωτερικό της πυραμίδας, είναι 17 μέτρα.
Ο Γερμανός μηχανικός καθώς και ένα πλήθος αρχαιολόγων πιστεύουν ότι πίσω της υπάρχει μία αίθουσα που περιέχει κάτι το σημαντικό. Μετά την ιστορική αυτή ανακάλυψη, αφαιρέθηκαν οι άδειες των εργασιών από τους Γερμανούς αρχαιολόγους, διακόπτοντας έτσι τις έρευνες στο πιο κρίσιμο σημείο και προκαλώντας τις αντιδράσεις των ιδίων και πολλών ερευνητικών φορέων.
Στην ιστοσελίδα της «Κοινότητας των Αρχαίων Αστροναυτών» (Ancient Astronaut Society), διαβάζουμε για την ύπαρξη μίας κασέτας, με την διάλεξη (που έγινε πριν από πενήντα χρόνια) των αρχαιολόγων Σερ Φλίντριου Πέτρι (Sir Flindrew Petrie) και Τζον Κινάναν (John Kinnanan), στην οποία υπάρχει η αναγγελία της ανακάλυψης αυτής της μυστικής κάμαρας!
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την ανακάλυψη του Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ, και αφού η βασιλική αίθουσα, από την οποία ξεκινάει ο διάδρομος, παραμένει σφραγισμένη τουλάχιστον από τα μέσα Νοεμβρίου (όπως καταγγέλλει στην παραπάνω ιστοσελίδα ο Έριχ φον Νταίνικεν), οι Αιγυπτιακές αρχές ανακοινώνουν ότι θα γίνει μία προσπάθεια να ανοιχτεί η μυστηριώδης, πόρτα.
Η Γερμανική εφημερίδα «DIE WELT» σ” ένα φύλλο της στις 29 Ιανουαρίου του 1998, αναφέρει ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως θα έχουν πρόσβαση στη μυστική κάμαρα. Κάτι τέτοιο όμως, μέχρι την σπγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα αποτελέσματα ελπίζοντας πως δεν θα δοθεί και άλλη περίεργη αναβολή.
Από ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα απομεινάρια της πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης που επιβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, έμειναν καλά κρυμμένα μέσα στα ιερατεία από τους ιερείς και τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια. Οι λόγοι για τους οποίους δεν θέλησαν να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μπορεί να είναι πολλοί, με κυριότερο ίσως αυτόν της προσπάθειας να αποφευχθεί στο μέλλον ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, όπως αυτό του παρελθόντος.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, σε ορισμένες στιγμές της ιστορίας, όταν η κρισιμότητα των περιστάσεων το έκρινε απαραίτητο, χρησιμοποιούνταν κάποια από τα εξελιγμένα όπλα του παρελθόντος για να βοηθήσουν στην θετική έκβαση διαφόρων γεγονότων. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ναυ μαχίας της Σαλαμίνας, όπου οι Ιερείς επισκέπτόμενοι τον Θεμιστοκλή, τον έπεισαν ότι η ναυμαχία με τους Πέρσες έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε στα νερά της Σαλαμίνας μπροστά απο το Θριάσιο πεδίο,όπου βρίσκονταν οι ναοί των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Ο Θεμιστοκλής μετά από επίμονες προσπάθειες και τεχνάσματα, κατάφερε να φέρει αντιμέτωπα τα Ελληνικά και τα Περσικά πλοία μπροστά από το Θριάσιο πεδίο, όπου και έγινε αυτό που μας περιγράφει ο Πλούταρχος στο 15ο κεφάλαιο του βιβλίου του «Θεμιστοκλής»:
«…Κατά την διάρκεια του αγώνος, μέγα φως έλαμψε από την Ελευσίνα, ενώ η πεδιάς εγέμισε από ήχον και θόρυβον όμοιον με φωνάς πλήθους, με βουητό, ωσάν πολλοί άνθρωποι μαζί να περιφέρουν τον μυστικόν Ίακχον. Από το μέσον δε αυτού του θορύβου εδημιουργήθη νέφος, που ανυψώθη από την γη και έπειτα επέστρεψε και επέπιπτε εις τας εχθρικός τριήρεις.»
Τί άλλο μπορεί να περιγράφει εδώ ο Πλούταρχος; Αποκλείεται να μιλά για μία εκτόξευση πυραύλων που έπλη ξαν τα Περσικά πλοία;
Υπάρχει ένα σημαντικό πλήθος τέτοιων μαρτυριών που δυστυχώς η στενότητα του χώρου δεν μας επιτρέπει να τις μεταφέρουμε. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι τα λίγα στοι χεία που αναφέραμε ως χαρακτηριστικά του πλήθους πού υπάρχει, μπορούν να δώσουν μία εικόνα, μέσα στην οποία οι εξηγήσεις της συμβατικής ιστορίας καθίστανται ανεπαρκείς να καλύψουν τα ερωτηματικά που προκύπτουν.
Ένα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει μέχρι σήμερα τα βάθη της ιστορίας, προκαλώντας την φαντασία, την περιέργεια και το επιστημονικό ενδιαφέρον.
Αρχαίοι μύθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες αναφορές των ιστορικών και των χρονογράφων εκείνων των εποχών, αλλά και οι σύγχρονες επιστημονικές αποδείξεις που έρχονται να προσδώσουν ένα άλλο νόημα, ή και να επιβεβαιώσουν μερικές φορές τις αρχαίες δοξασίες, δημιουργούν ένα πολύμορφο σύνολο που μεταφέρει αχνά από τα βάθη των αιώνων τον δυνατό παλμό ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος στην μεγαλύτερη του έκταση παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητος και άγνωστος.
Ίσως δεν θα ήταν ουτοπικό να προσπαθήσουμε να βρούμε πίσω από την αλληγορία των μύθων, την άκρη του νήματος που οδηγεί σε μία άγνω στη αλήθεια. Άλλωστε η ίδια αυτή «ουτοπία» οδήγησε τον Σλίμαν στην ανακάλυψη των Μυκηνών και της Τροίας, τον Έβανς στην ανακάλυψη των ανακτόρων της Κνωσού κ.λ.π.
Οι αρχαίοι λοιπόν μύθοι, είτε Ελληνικοί είναι αυτοί, είτε Περσικοί, Ινδικοί, Αιγυπτιακοί, Ινδιάνικοι κ.λ.π., σύμφωνα με αρκετούς μελετητές μεταφέρουν μία αντίληψη που σε εμάς φαντάζει παράλογη:
Ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος κ.ο.κ.
ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο «Έργα και ημέραι», όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού. Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ” όλα, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν – σε μία συνεχή παρακμή – τα επόμενα γένη φτάνοντας στο κατώτερο: το Σιδηρούν.
Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού. Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τον κόσμο.
Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο » I Τσίνκ» ο πρώτος βασιλέας ήταν ο “Τσανγκ – Τι», που μεταφράζεται ως «Ό Βασιλιάς Ουρανός».
Σύμφωνα λοιπόν με το «Ι Τσινκ», κατά την εποχή της βασιλείας του «εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό…».
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα «Ραγγού Βάνσα» και «Ραμαγιάνα», όπου γίνεται λόγος για ένα πανάρχαιο βασίλειο που ίδρυσε ο «Μανού», ο «πρώτος των βασιλέων» και στο οποίο ίσως είχε αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολιτισμός.
Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux» αναφέρει την ύπαρξη κατά τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες του βασιλιά «“Ηλα Τάκι».
Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν προηγμένο πολιτισμό.
Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι στα κείμενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πρω ταγωνιστές του να πάρουν – με την πάροδο των αιώνων – διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημά δεψαν να πάρουν από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκεί νης της εποχής μιλούν για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να πρόκειται γα ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού. Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Και μόνο αυτή η πληροφορία μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν.
Παρ” όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα και διάφορα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, μπορούν να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού.
Στόχος του άρθρου αυτού δεν είναι να αναπαραστήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, αλλά να μεταφέρει ένα μέρος (όσο μπορεί να επιτρέψει ο περιορισμένος χώρος) από το πλήθος των στοιχείων πού παραμένουν ανεξήγητα ή τουλάχιστον ελλιπώς ερμηνευμένα από την συμβατική ιστορία και, αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον δημιουργούν την υποψία για την ύπαρξη ενός πολιτισμού, ίσως πιο προηγμένου και εξελιγμένου από τον δικό μας.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Είναι φυσικό, η ιστορία ενός πολιτισμού που υπολογίζεται ότι υπήρξε δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού και εξαφανίστηκε από μία κοσμογονική καταστροφή, να τυλίχτηκε με την αχλή και την αίγλη του μύθου, ο οποίος είναι και η σημαντικότερη ένδειξη της ύπαρξης του.
Οι γενιές που έζησαν τα επόμενα από την καταστροφή χρόνια χωρίζονταν στους ανθρώπους των ιερατείων, που είχαν στην κατοχή τους την προγονική γνώση μαζί με κάποια από τα κατά λοιπά της πανάρχαιας τεχνολογίας, και στην μεγάλη μάζα των απλών ανθρώπων. Εκείνοι, τις μνήμες τις οποίες διατήρησαν από τα χρόνια της ακμής, τις περιέβαλαν με το προστατευτικό κάλυμμα της μυθολογίας.
Η μυθολογία βρίθει από αναφορές στα φοβερά όπλα των θεών, στα ιπτάμενα άρματα τους, στα αυτόματα μηχανήματα και τα πολεμικά τέρατα, στις «μαγικές» δυνάμεις που έφτιαχναν πελώρια οικοδομήματα ή γκρέμιζαν ανίκητα τείχη, στους ταξιδιώτες του ουρανού και των άστρων. Σίγουρα όλα αυτά μπορεί να είναι δημιουργήματα της φαντασίας.
Αυτή η «φαντασία» όμως είναι παρόμοια – σχεδόν ταυτόσημη -σε διάφορους λαούς, και εφ” όσον υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς αν δεν θεωρηθούν ως απεικόνιση της πραγματικότητας που κρύβουν οι μύθοι, αφού υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες που υπαινίσσονται την χρησιμοποίηση κατά διάφορες κρίσιμες περιόδους μη συμβατικής με τα δεδομένα της εποχής τεχνολογίας, και εφ” όσον σύγχρονοι ερευνητές στηριζόμενοι σε αρχαίες μαρτυρίες κατασκευάζουν πράγματα που έως τώρα τα θεωρούσαμε αντικείμενα που συναντούμε μόνο σε μύθους.
Επομένως, είναι φυσικό να γεννιέται η υποψία ότι τα περί απλής φαντασίας δεν αποτελούν ικανοποιητική και επαρκή εξήγηση.
Οι αρχαίοι μύθοι και τα κείμενα είναι γεμάτα από αναφορές σε ιπτάμενα οχήματα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς. Όσες από αυτές και να καταγράψουμε, δεν θα μπορέσουμε να μην έχουμε αφήσει ένα σημαντικό πλήθος απ” έξω. Αξίζει όμως να μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου ένας καχύποπτος ερευνητής μπορεί να διακρίνει πίσω από την αλληγορία πολλά πράγματα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην «αγέλαστο πέτρα» στην Ελευσίνα.
Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.
Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής («Ελευσίς») με την λέξη «έλευσις», που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) «Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας» την μαρτυρία της Κινεζικής παρά δοσης:
«…Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφο νταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους…
…Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμέ νης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. Τους έμαθε επίσης να ψαρεύ ουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα…
Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα…»
Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη «Μήδεια», πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).
Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας «με την θέληση, χωρίς χαλινούς» ένα «τετράσκελο πουλί». Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία «Σφίγγα» τον βλέπουμε να μιλάει για ένα «πουλί πού “χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι», ενώ στον «Αγαμέμνονα» είναι χαρακτηριστική η εντολή: «τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε».
Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, μπορεί να εξηγήσει και τις διώξεις του από το ιερατείο της εποχής με την κατηγορία ότι ανεβάζει επί σκηνής τα μυστικά των Ελευσίνιων Μυστηρίων, και ίσως και την ανεξιχνίαστη δολοφονία του.
Το τετράσκελο πουλί που αναφέρεται στον «Προμηθέα Δεσμώτη» το συναντάμε σε πολλές αρχαίες απεικονίσεις, καθώς και σε κείμενα διαφόρων λαών. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι η περιγραφή του Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη όπου μιλάει για ένα ζώο με τέσσερα σκέλη:
«…και τα σκέλη αυτών ορθά και πτερωτοί οι πόδες αυτών και σπινθήρες ως εξαστράπτων χαλκός και ελαφραί αι πτέρυγες αυτών…»
Το όχημα το είδε ο προφήτης να βγαίνει λάμποντας ολόκληρο, μέσα από ένα σύννεφο σκόνης.
Ο Αυστριακός μηχανικός Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), ο οποίος εργάστηκε στην NASA και βραβεύτηκε» με το μετάλλιο «Εξαιρετικές Υπηρεσίες – Exceptional Services», ερεύνησε διεξοδικά τις περιγραφές αυτές του Ιεζεκιήλ, και σχεδίασε έναν υπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης από διαστημόπλοιο, με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο προφήτης. Τα αποτελέσματα των ερευνών του τα δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί…»
Εδώ φυσικά γεννιέται το ερώτημα τι σχέση μπορεί να έχει το όχημα που είδε ο Ιεζεκιήλ με την τεχνολογία ενός πολιτισμού που υποτίθεται ότι καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πριν από αυτόν. Ίσως λοιπόν, κάποια απομεινάρια αυτής της υψηλής τεχνολογίας να σώθηκαν και μετά την καταστροφή, φυλαγμένα με κάθε μυστικότητα από τα ιερατεία. Την γνώση γι” αυτά να είχαν μόνον κάποιοι από τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια.
Ένα επιπλέον γεγονός που πηγάζει μέσα από την παράδοση αλλά και από τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων είναι τα ταξίδια πέρα από τη γη.
Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος. Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον «Φαίδωνα» του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πως φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
Μία σειρά πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στον καλόπιστο ερευνητή την απορία για το αν όσα λέγονται γα τα διαστημικά ταξίδια εκείνης της εποχής δεν είναι απλά παραμύθια. Ορισμένες βραχογραφίες, αν ειδωθούν και ερμηνευθούν μ” ένα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν μορφές αστροναυτών.
Τέτοιες έχουν βρεθεί στο Παγγαίο όρος στην Θράκη, στην Βαλ. Καμόνικα της Ιταλίας, στο Κίμπερλι της Αυστραλίας και σε πολλά άλλα μέρη. Όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους επιστήμονες στοιχεία, αποτελούν μία σημαντική ένδειξη ενός πανάρχαιου εξελιγμένου πολιτισμού.
ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;
Στα κείμενα των αρχαίων λαών υπάρχει η περιγραφή ενός τρομερού πολέμου που συγκλόνισε όλη τη Γη. Αυτός ο πόλεμος, που ίσως στάθηκε και η αφορμή γα την αρχή της παρακμής εκείνου του πολιτισμού, διεξήχθη με την χρησιμοποίηση εξελιγμένων όπλων. Οι περιγραφές των αρχαίων κειμένων μας μεταφέρουν την εικόνα μίας σύγκρουσης, η οποία επέφερε σφοδρές καταστροφές. Εκείνη η πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατά πάσα πιθανότητα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Φαντάζει ακραίο, όμως διαβάζοντας κανείς τις περιγραφές των αρχαίων παραδόσεων δεν μπορεί να μην πάει ο νους του σε μία τέτοια πιθανότητα. Οι αναφορές σε «ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του σύμπαντος», σε μία «λευκό-φωτη λάμψη» και μία «φωτιά πρωτόφαντη που χυνόταν παντού», σε «μία θανατηφόρα σκόνη» πόυ σκέπασε όσους σώθηκαν από τον όλεθρο, δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Αξίζει να μεταφέρουμε τα κείμενα των λαών, μέσα στα οποία εκτός των άλλων, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν, και να εξάγει τα συμπεράσματα του.
Από την Θεογονία του Ησιόδου, όπου γίνεται η περιγραφή του τρομερού εκείνου πολέμου μεταξύ των «Θεών» και των “Τιτάνων», μεταφέρουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«…Έβραζε η γη και η θάλασσα η απέραντη, και τους Τιτάνες τους τύλιξε μια καυτή πνοή. Κι όπως η φλόγα ανέβαινε στον ουρανό, όσο γενναίοι κι αν ήσαν, οι Τιτάνες τυφλώθηκαν. Τους τύφλωσε η λευκόφωτη από τους κεραυνούς λάμψη. Ζέστη, φωτιά πρωτόφαντη χύνονταν παντού. Κι ότι έβλεπαν τα μάτια, κι ότι τα αυτιά άκουγαν ήτανε σαν να είχαν σμίξει η ο ουρανός κι η γη…»
Ένας ερευνητής θα μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί ότι ο «κεραυνός του Δία» που ήταν το όπλο που έδωσε την νίκη της Τιτανομαχίας στους «Θεούς», στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι διαφορετικό από την σημερινή πυρηνική βόμβα.
Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που υπάρχει στο ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux»:
«…Ένας σιδερένιος κεραυνός έπεσε από τον ουρανό στη γη. Τα πτώματα των ανδρών της φυλής των Βρίσχνες, και των Αγχίκας. έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά τους και τα νύχια τους είχαν πέσει, τα φτερά των πτηνών άλλαξαν χρώμα, οι τροφές δηλητηριάστηκαν κι όσοι άνθρωποι σώθηκαν από τον όλεθρο σκεπάστηκαν με μία θανατηφόρα σκόνη.»
Η Ινδική βίβλος «Μαχαμπαράτα» αναφέρει σχετικά:
«Ήταν ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του Σύμπαντος. Ήταν μία στήλη από καπνό και φλόγα λαμπρή, σαν δέκα χιλιάδες ήλιοι, που σηκώθηκε μ” όλη τη δύναμη της… Ήταν ένα νέο και άγνωστο όπλο, ένας σιδερένιος κεραυνός που έκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις και των Ανδάκας…
…Τα κορμιά κάηκαν, και κανείς δεν μπορούσε να τα αναγνωρίσει. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν από τα σώματα. Τα πουλιά έγιναν κάτασπρα… Λίγες ώρες αργότερα όλα τα τρόφιμα είχαν μολυνθεί… Για να γλυτώσουν από τη φωτιά αυτή, οι στρατιώτες έπεσαν στα ποτάμια με τα ρούχα και τα όπλα τους… Αρχισε να φυσάει ένας καυτός άνεμος…
Το Σύμπαν τυλίχτηκε με τόση ζέστη σαν να ήταν άρρωστο με δυνατό πυρετό. Οι ελέφαντες και τ” άλλα ζώα του πολέμου χτυπήθηκαν από την δύναμη του όπλου… Τα νερά ζεστάθηκαν τόσο, ώστε ότι ζεί μέσα τους, άρπαξε φωτιά…
…Ένα ακόντιο μοιραίο, σαν ραβδί του θανάτου. Μετρούσε τρία κύβιτα και έξι πόδια. Προικισμένο με την δύναμη του κεραυνού του Ίντρα με τα χίλια μάτια…καταοτρεπτικό για όλα τα ζωντανά πλάσματα…»
Η καταπληκτική ομοιότητα των περιγραφών της «ΡοροΙ Vux» και της «Μαχαμπαράτα», αλλά και οι προκλητικά όμοιες ονομασίες των φυλών «Βρίσχνες και Αγχίκας» από την μία και «Βρίσνις και Ανδάκας» από την άλλη, μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείεται τα δύο αυτά κείμενα να περιγράφουν το ίδιο γεγονός
Σε ένα άλλο σημείο της «Μαχαμπαράτα» διαβάζουμε για την σύγκρουση στον αέρα δύο όπλων από αυτά που προαναφέραμε: «…Τα δύο όπλα συνάντησαν το ένα τ” άλλο στη μέση του αέρα. Τότε η γη άρχισε να τρέμει μαζί με όλα τα βουνά της και τις θάλασσες και τα δέντρα, και όλα τα ζωντανά πλάσματα κάηκαν από την ενέργεια των όπλων και επηρεάστηκαν άσχημα. Τα ουράνια φλέγονταν και τα δέκα σημεία του ορίζοντα γέμισαν με καπνό…».
Η περιγραφή της Παλαιάς Διαθήκης, σχετικά με την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορα, μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί ως μία μυθολογική απεικόνιση των δεινών εκείνου του μεγάλου πολέμου:
«…Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και τα Γόμορα Φείον και πυρ εξ ουρανού, και κατέστρεψε τας πόλεις αυτάς, και πάντα τα περίχωρα…»
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που μας μεταφέρουν οι αρχαίες παραδόσεις, είναι αυτό της κατασκευής του περίφημου κεραυνού του Διός από τους Κύκλωπες. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Κύκλωπες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το ανίκητο αυτό όπλο, το οποίο και έδωσαν στον Δία για να κατατροπώσει τους Τιτάνες.
Από τα «Σχόλια του Αρτεμιδώρου» διαβάζουμε την γνώμη του Ερατοσθένη που υποστήριζε ότι η συνωμοσία των Θεών κατά των Τιτάνων έγινε στο «θυτήριο», όπου οι Κύκλωπες κατασκεύαζαν το φοβερό όπλο, «έχων επί του πυρός κάλυμμα, όπως μη ιδώσει την του κεραυνού δύναμιν».
Μήπως εδώ μιλάμε για ένα πυρηνικό εργοστάσιο, του οποίου τα τοιχώματα προστάτευαν τους εργαζόμενους σε αυτό από «την του κεραυνού δύναμιν», και του οποίου οι επιστήμονες, που θα φορούσαν προφανώς μία ιδιόμορφη στολή με κράνος, η οποία τους προσέδιδε μία διαφορετική περίεργη εικόνα, ονομάστηκαν από την μυθολογία «Κύκλωπες»;
Αρκετά τολμηρή ετούτη η υπόθεση, αλλά και αρκετά πιθανή, αν λάβει κάποιος υπόψη του τις παραπάνω περιγραφές, καθώς και μία βραχογραφία 10000 ετών, που βρέθηκε σε σπηλιά της κοιλάδας Τασσιλί, στις παρυφές της ερήμου της Σαχάρας, η οποία παρουσιάζει την μορφή ενός ανθρώπου, ντυμένου με μία παράξενη στολή, που θυμίζει έντονα αυτή των αστροναυτών ή των εργαζομένων σε πυρηνικό εργοστάσιο.
Το κράνος της στολής φέρνει στην μνήμη μας την περιγραφή ενός Κύκλωπα, αφού έχει στο μέτωπο έναν στρογγυλό φεγγίτη για να επιτρέπει την όραση.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ
Την ολοκληρωτική καταστροφή εκείνου του πολιτισμού, έφερε ένας μεγάλος κατακλυσμός, που ήταν αποτέλεσμα αλλά και αιτία τεραστίων γεωλογικών μεταβολών που αναστάτωσαν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα αρχαία κείμενα αναφέρονται εκτενώς και σε εκείνον τον κατακλυσμό, αλλά και σε παλαιότερους.
Σύμφωνα με κάποιες σύγχρονες θεωρίες, το 9654 π.Χ., ένα αστρικό σώμα έπληξε την Γη στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές σε όλη την υφήλιο. Η χρονολογία αυτή δεν απέχει από εκείνη που δίνει ο Πλάτωνας στον “Τίμαιο», για τον καταποντισμό της Ατλαντίδος. Αυτή η καταστροφή, πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν που αναφέρεται από την Ελληνική μυθολογία ως ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.
Σύμφωνα με μια ιστορική ερμηνεία, εν όψη του κατακλυσμού που ερχόταν, οι σοφοί εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού, που είχαν προβλέψει την καταστροφή, θέλησαν να διασώσουν τις γνώσεις τους για τις επερχόμενες γενιές. Αυτές οι γνώσεις κλείστηκαν είτε σε κάποια οικοδομήματα πού ήταν προορισμένα να «επιβιώσουν», είτε διασώθηκαν μαζί με τους κατόχους τους σε κάποια απρόσβλητα σημεία.
Οικοδομήματα, μέσα στα οποία φυλάχτηκε η γνώση, λέγεται ότι αποτελούν οι πυραμίδες. Η Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρει ότι η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πριν τον κατακλυσμό (ίσως αυτό που έγινε στα τέλη της τρίτης χιλιετίας να ήταν κάποιου είδους ανακαίνιση) και είχε φυλαγμένα στα σωθικά της τα απομεινάρια της χαμένης σοφίας. Ένα χειρόγραφο του αρχαίου Αιγυπτίου ιστορικού Μασχουντί που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κη του πανεπιστημίου) της Οξφόρδης, αναφέρει τα εξής:
«…Ο Σουρίντ που βασίλευε στην Αίγυπτο, πριν από τον κατακλυσμό, κατασκεύασε τις δύο μεγάλες πυραμίδες. Και διέταξε τους ιερείς του να εναποθέσουν σε αυτές το σύνολο των γνώσεων και της σοφίας της εποχής του, καθώς και τα γραπτά κείμενα της αριθμητικής και της γεωμετρίας, προς χάριν των μεταγενεστέρων, για να τα μελετήσουν και να διδαχθούν απ” αυτά.
Στην Ανατολική πυραμίδα καταγράφηκαν οι ουράνιες σφαίρες, τα σχήματα των άστρων και των πλανητών με τις θέσεις των και τους κύκλους των, καθώς και η ιστορία του παρελθόντος…»
Ο Έντγκαρ Κεϊσι στα έργα του «Ιστορία της προέλευσης και του πεπρωμένου του ανθρώπου» και «Ατλαντίδα», αναφέρει ότι αρχιτέκτονας της μεγάλης πυραμίδας ήταν ο Ερμής, ενώ για την Σφίγγα αναφέρει ότι κατασκευάστηκε γύρω στην δέκατη χιλιετία προ Χριστού.
Την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας από τον Ερμή, για να φυλαχτεί εκεί η επιστημονική γνώση υποστηρίζει και ο Άραβας ιστορικός Ιμπ Μπαλούσι. Σύμφωνα με την παρά δοση η Σφίγγα έκρυβε την λύση κάποιου μεγάλου αινίγματος.
Στις 22 Μαρτίου του 1993 στις 11:05 ακριβώς, ένα μίνι ρομπότ του Γερμανού μηχανικού Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) ανακάλυψε μέσα στη πυραμίδα του Χέωπα, στο τέρμα ενός σφραγισμένου από τους αρχαι ολόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστική πόρτα. Η απόσταση από το σημείο της πόρτας αυτής έως το εξωτερικό της πυραμίδας, είναι 17 μέτρα.
Ο Γερμανός μηχανικός καθώς και ένα πλήθος αρχαιολόγων πιστεύουν ότι πίσω της υπάρχει μία αίθουσα που περιέχει κάτι το σημαντικό. Μετά την ιστορική αυτή ανακάλυψη, αφαιρέθηκαν οι άδειες των εργασιών από τους Γερμανούς αρχαιολόγους, διακόπτοντας έτσι τις έρευνες στο πιο κρίσιμο σημείο και προκαλώντας τις αντιδράσεις των ιδίων και πολλών ερευνητικών φορέων.
Στην ιστοσελίδα της «Κοινότητας των Αρχαίων Αστροναυτών» (Ancient Astronaut Society), διαβάζουμε για την ύπαρξη μίας κασέτας, με την διάλεξη (που έγινε πριν από πενήντα χρόνια) των αρχαιολόγων Σερ Φλίντριου Πέτρι (Sir Flindrew Petrie) και Τζον Κινάναν (John Kinnanan), στην οποία υπάρχει η αναγγελία της ανακάλυψης αυτής της μυστικής κάμαρας!
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την ανακάλυψη του Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ, και αφού η βασιλική αίθουσα, από την οποία ξεκινάει ο διάδρομος, παραμένει σφραγισμένη τουλάχιστον από τα μέσα Νοεμβρίου (όπως καταγγέλλει στην παραπάνω ιστοσελίδα ο Έριχ φον Νταίνικεν), οι Αιγυπτιακές αρχές ανακοινώνουν ότι θα γίνει μία προσπάθεια να ανοιχτεί η μυστηριώδης, πόρτα.
Η Γερμανική εφημερίδα «DIE WELT» σ” ένα φύλλο της στις 29 Ιανουαρίου του 1998, αναφέρει ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως θα έχουν πρόσβαση στη μυστική κάμαρα. Κάτι τέτοιο όμως, μέχρι την σπγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα αποτελέσματα ελπίζοντας πως δεν θα δοθεί και άλλη περίεργη αναβολή.
Από ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα απομεινάρια της πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης που επιβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, έμειναν καλά κρυμμένα μέσα στα ιερατεία από τους ιερείς και τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια. Οι λόγοι για τους οποίους δεν θέλησαν να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μπορεί να είναι πολλοί, με κυριότερο ίσως αυτόν της προσπάθειας να αποφευχθεί στο μέλλον ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, όπως αυτό του παρελθόντος.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, σε ορισμένες στιγμές της ιστορίας, όταν η κρισιμότητα των περιστάσεων το έκρινε απαραίτητο, χρησιμοποιούνταν κάποια από τα εξελιγμένα όπλα του παρελθόντος για να βοηθήσουν στην θετική έκβαση διαφόρων γεγονότων. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ναυ μαχίας της Σαλαμίνας, όπου οι Ιερείς επισκέπτόμενοι τον Θεμιστοκλή, τον έπεισαν ότι η ναυμαχία με τους Πέρσες έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε στα νερά της Σαλαμίνας μπροστά απο το Θριάσιο πεδίο,όπου βρίσκονταν οι ναοί των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Ο Θεμιστοκλής μετά από επίμονες προσπάθειες και τεχνάσματα, κατάφερε να φέρει αντιμέτωπα τα Ελληνικά και τα Περσικά πλοία μπροστά από το Θριάσιο πεδίο, όπου και έγινε αυτό που μας περιγράφει ο Πλούταρχος στο 15ο κεφάλαιο του βιβλίου του «Θεμιστοκλής»:
«…Κατά την διάρκεια του αγώνος, μέγα φως έλαμψε από την Ελευσίνα, ενώ η πεδιάς εγέμισε από ήχον και θόρυβον όμοιον με φωνάς πλήθους, με βουητό, ωσάν πολλοί άνθρωποι μαζί να περιφέρουν τον μυστικόν Ίακχον. Από το μέσον δε αυτού του θορύβου εδημιουργήθη νέφος, που ανυψώθη από την γη και έπειτα επέστρεψε και επέπιπτε εις τας εχθρικός τριήρεις.»
Τί άλλο μπορεί να περιγράφει εδώ ο Πλούταρχος; Αποκλείεται να μιλά για μία εκτόξευση πυραύλων που έπλη ξαν τα Περσικά πλοία;
Υπάρχει ένα σημαντικό πλήθος τέτοιων μαρτυριών που δυστυχώς η στενότητα του χώρου δεν μας επιτρέπει να τις μεταφέρουμε. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι τα λίγα στοι χεία που αναφέραμε ως χαρακτηριστικά του πλήθους πού υπάρχει, μπορούν να δώσουν μία εικόνα, μέσα στην οποία οι εξηγήσεις της συμβατικής ιστορίας καθίστανται ανεπαρκείς να καλύψουν τα ερωτηματικά που προκύπτουν.
Αρχαίοι μύθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες αναφορές των ιστορικών και των χρονογράφων εκείνων των εποχών, αλλά και οι σύγχρονες επιστημονικές αποδείξεις που έρχονται να προσδώσουν ένα άλλο νόημα, ή και να επιβεβαιώσουν μερικές φορές τις αρχαίες δοξασίες, δημιουργούν ένα πολύμορφο σύνολο που μεταφέρει αχνά από τα βάθη των αιώνων τον δυνατό παλμό ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος στην μεγαλύτερη του έκταση παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητος και άγνωστος.
Ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος κ.ο.κ.
ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο «Έργα και ημέραι», όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού. Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ” όλα, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν – σε μία συνεχή παρακμή – τα επόμενα γένη φτάνοντας στο κατώτερο: το Σιδηρούν.
Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού. Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τον κόσμο.
Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο » I Τσίνκ» ο πρώτος βασιλέας ήταν ο “Τσανγκ – Τι», που μεταφράζεται ως «Ό Βασιλιάς Ουρανός».
Σύμφωνα λοιπόν με το «Ι Τσινκ», κατά την εποχή της βασιλείας του «εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό…».
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα «Ραγγού Βάνσα» και «Ραμαγιάνα», όπου γίνεται λόγος για ένα πανάρχαιο βασίλειο που ίδρυσε ο «Μανού», ο «πρώτος των βασιλέων» και στο οποίο ίσως είχε αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολιτισμός.
Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux» αναφέρει την ύπαρξη κατά τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες του βασιλιά «“Ηλα Τάκι».
Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν προηγμένο πολιτισμό.
Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι στα κείμενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πρω ταγωνιστές του να πάρουν – με την πάροδο των αιώνων – διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημά δεψαν να πάρουν από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκεί νης της εποχής μιλούν για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να πρόκειται γα ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού. Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Και μόνο αυτή η πληροφορία μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν.
Παρ” όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα και διάφορα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, μπορούν να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού.
Στόχος του άρθρου αυτού δεν είναι να αναπαραστήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, αλλά να μεταφέρει ένα μέρος (όσο μπορεί να επιτρέψει ο περιορισμένος χώρος) από το πλήθος των στοιχείων πού παραμένουν ανεξήγητα ή τουλάχιστον ελλιπώς ερμηνευμένα από την συμβατική ιστορία και, αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον δημιουργούν την υποψία για την ύπαρξη ενός πολιτισμού, ίσως πιο προηγμένου και εξελιγμένου από τον δικό μας.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Είναι φυσικό, η ιστορία ενός πολιτισμού που υπολογίζεται ότι υπήρξε δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού και εξαφανίστηκε από μία κοσμογονική καταστροφή, να τυλίχτηκε με την αχλή και την αίγλη του μύθου, ο οποίος είναι και η σημαντικότερη ένδειξη της ύπαρξης του.
Οι γενιές που έζησαν τα επόμενα από την καταστροφή χρόνια χωρίζονταν στους ανθρώπους των ιερατείων, που είχαν στην κατοχή τους την προγονική γνώση μαζί με κάποια από τα κατά λοιπά της πανάρχαιας τεχνολογίας, και στην μεγάλη μάζα των απλών ανθρώπων. Εκείνοι, τις μνήμες τις οποίες διατήρησαν από τα χρόνια της ακμής, τις περιέβαλαν με το προστατευτικό κάλυμμα της μυθολογίας.
Η μυθολογία βρίθει από αναφορές στα φοβερά όπλα των θεών, στα ιπτάμενα άρματα τους, στα αυτόματα μηχανήματα και τα πολεμικά τέρατα, στις «μαγικές» δυνάμεις που έφτιαχναν πελώρια οικοδομήματα ή γκρέμιζαν ανίκητα τείχη, στους ταξιδιώτες του ουρανού και των άστρων. Σίγουρα όλα αυτά μπορεί να είναι δημιουργήματα της φαντασίας.
Αυτή η «φαντασία» όμως είναι παρόμοια – σχεδόν ταυτόσημη -σε διάφορους λαούς, και εφ” όσον υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς αν δεν θεωρηθούν ως απεικόνιση της πραγματικότητας που κρύβουν οι μύθοι, αφού υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες που υπαινίσσονται την χρησιμοποίηση κατά διάφορες κρίσιμες περιόδους μη συμβατικής με τα δεδομένα της εποχής τεχνολογίας, και εφ” όσον σύγχρονοι ερευνητές στηριζόμενοι σε αρχαίες μαρτυρίες κατασκευάζουν πράγματα που έως τώρα τα θεωρούσαμε αντικείμενα που συναντούμε μόνο σε μύθους.
Επομένως, είναι φυσικό να γεννιέται η υποψία ότι τα περί απλής φαντασίας δεν αποτελούν ικανοποιητική και επαρκή εξήγηση.
Οι αρχαίοι μύθοι και τα κείμενα είναι γεμάτα από αναφορές σε ιπτάμενα οχήματα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς. Όσες από αυτές και να καταγράψουμε, δεν θα μπορέσουμε να μην έχουμε αφήσει ένα σημαντικό πλήθος απ” έξω. Αξίζει όμως να μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου ένας καχύποπτος ερευνητής μπορεί να διακρίνει πίσω από την αλληγορία πολλά πράγματα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην «αγέλαστο πέτρα» στην Ελευσίνα.
Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.
Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής («Ελευσίς») με την λέξη «έλευσις», που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) «Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας» την μαρτυρία της Κινεζικής παρά δοσης:
«…Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφο νταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους…
…Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμέ νης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. Τους έμαθε επίσης να ψαρεύ ουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα…
Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα…»
Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη «Μήδεια», πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).
Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας «με την θέληση, χωρίς χαλινούς» ένα «τετράσκελο πουλί». Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία «Σφίγγα» τον βλέπουμε να μιλάει για ένα «πουλί πού “χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι», ενώ στον «Αγαμέμνονα» είναι χαρακτηριστική η εντολή: «τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε».
Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, μπορεί να εξηγήσει και τις διώξεις του από το ιερατείο της εποχής με την κατηγορία ότι ανεβάζει επί σκηνής τα μυστικά των Ελευσίνιων Μυστηρίων, και ίσως και την ανεξιχνίαστη δολοφονία του.
Το τετράσκελο πουλί που αναφέρεται στον «Προμηθέα Δεσμώτη» το συναντάμε σε πολλές αρχαίες απεικονίσεις, καθώς και σε κείμενα διαφόρων λαών. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι η περιγραφή του Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη όπου μιλάει για ένα ζώο με τέσσερα σκέλη:
«…και τα σκέλη αυτών ορθά και πτερωτοί οι πόδες αυτών και σπινθήρες ως εξαστράπτων χαλκός και ελαφραί αι πτέρυγες αυτών…»
Το όχημα το είδε ο προφήτης να βγαίνει λάμποντας ολόκληρο, μέσα από ένα σύννεφο σκόνης.
Ο Αυστριακός μηχανικός Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), ο οποίος εργάστηκε στην NASA και βραβεύτηκε» με το μετάλλιο «Εξαιρετικές Υπηρεσίες – Exceptional Services», ερεύνησε διεξοδικά τις περιγραφές αυτές του Ιεζεκιήλ, και σχεδίασε έναν υπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης από διαστημόπλοιο, με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο προφήτης. Τα αποτελέσματα των ερευνών του τα δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί…»
Εδώ φυσικά γεννιέται το ερώτημα τι σχέση μπορεί να έχει το όχημα που είδε ο Ιεζεκιήλ με την τεχνολογία ενός πολιτισμού που υποτίθεται ότι καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πριν από αυτόν. Ίσως λοιπόν, κάποια απομεινάρια αυτής της υψηλής τεχνολογίας να σώθηκαν και μετά την καταστροφή, φυλαγμένα με κάθε μυστικότητα από τα ιερατεία. Την γνώση γι” αυτά να είχαν μόνον κάποιοι από τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια.
Ένα επιπλέον γεγονός που πηγάζει μέσα από την παράδοση αλλά και από τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων είναι τα ταξίδια πέρα από τη γη.
Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος. Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον «Φαίδωνα» του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πως φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
Μία σειρά πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στον καλόπιστο ερευνητή την απορία για το αν όσα λέγονται γα τα διαστημικά ταξίδια εκείνης της εποχής δεν είναι απλά παραμύθια. Ορισμένες βραχογραφίες, αν ειδωθούν και ερμηνευθούν μ” ένα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν μορφές αστροναυτών.
Τέτοιες έχουν βρεθεί στο Παγγαίο όρος στην Θράκη, στην Βαλ. Καμόνικα της Ιταλίας, στο Κίμπερλι της Αυστραλίας και σε πολλά άλλα μέρη. Όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους επιστήμονες στοιχεία, αποτελούν μία σημαντική ένδειξη ενός πανάρχαιου εξελιγμένου πολιτισμού.
ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;
Στα κείμενα των αρχαίων λαών υπάρχει η περιγραφή ενός τρομερού πολέμου που συγκλόνισε όλη τη Γη. Αυτός ο πόλεμος, που ίσως στάθηκε και η αφορμή γα την αρχή της παρακμής εκείνου του πολιτισμού, διεξήχθη με την χρησιμοποίηση εξελιγμένων όπλων. Οι περιγραφές των αρχαίων κειμένων μας μεταφέρουν την εικόνα μίας σύγκρουσης, η οποία επέφερε σφοδρές καταστροφές. Εκείνη η πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατά πάσα πιθανότητα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Φαντάζει ακραίο, όμως διαβάζοντας κανείς τις περιγραφές των αρχαίων παραδόσεων δεν μπορεί να μην πάει ο νους του σε μία τέτοια πιθανότητα. Οι αναφορές σε «ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του σύμπαντος», σε μία «λευκό-φωτη λάμψη» και μία «φωτιά πρωτόφαντη που χυνόταν παντού», σε «μία θανατηφόρα σκόνη» πόυ σκέπασε όσους σώθηκαν από τον όλεθρο, δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Αξίζει να μεταφέρουμε τα κείμενα των λαών, μέσα στα οποία εκτός των άλλων, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν, και να εξάγει τα συμπεράσματα του.
Από την Θεογονία του Ησιόδου, όπου γίνεται η περιγραφή του τρομερού εκείνου πολέμου μεταξύ των «Θεών» και των “Τιτάνων», μεταφέρουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«…Έβραζε η γη και η θάλασσα η απέραντη, και τους Τιτάνες τους τύλιξε μια καυτή πνοή. Κι όπως η φλόγα ανέβαινε στον ουρανό, όσο γενναίοι κι αν ήσαν, οι Τιτάνες τυφλώθηκαν. Τους τύφλωσε η λευκόφωτη από τους κεραυνούς λάμψη. Ζέστη, φωτιά πρωτόφαντη χύνονταν παντού. Κι ότι έβλεπαν τα μάτια, κι ότι τα αυτιά άκουγαν ήτανε σαν να είχαν σμίξει η ο ουρανός κι η γη…»
Ένας ερευνητής θα μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί ότι ο «κεραυνός του Δία» που ήταν το όπλο που έδωσε την νίκη της Τιτανομαχίας στους «Θεούς», στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι διαφορετικό από την σημερινή πυρηνική βόμβα.
Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που υπάρχει στο ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux»:
«…Ένας σιδερένιος κεραυνός έπεσε από τον ουρανό στη γη. Τα πτώματα των ανδρών της φυλής των Βρίσχνες, και των Αγχίκας. έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά τους και τα νύχια τους είχαν πέσει, τα φτερά των πτηνών άλλαξαν χρώμα, οι τροφές δηλητηριάστηκαν κι όσοι άνθρωποι σώθηκαν από τον όλεθρο σκεπάστηκαν με μία θανατηφόρα σκόνη.»
Η Ινδική βίβλος «Μαχαμπαράτα» αναφέρει σχετικά:
«Ήταν ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του Σύμπαντος. Ήταν μία στήλη από καπνό και φλόγα λαμπρή, σαν δέκα χιλιάδες ήλιοι, που σηκώθηκε μ” όλη τη δύναμη της… Ήταν ένα νέο και άγνωστο όπλο, ένας σιδερένιος κεραυνός που έκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις και των Ανδάκας…
…Τα κορμιά κάηκαν, και κανείς δεν μπορούσε να τα αναγνωρίσει. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν από τα σώματα. Τα πουλιά έγιναν κάτασπρα… Λίγες ώρες αργότερα όλα τα τρόφιμα είχαν μολυνθεί… Για να γλυτώσουν από τη φωτιά αυτή, οι στρατιώτες έπεσαν στα ποτάμια με τα ρούχα και τα όπλα τους… Αρχισε να φυσάει ένας καυτός άνεμος…
Το Σύμπαν τυλίχτηκε με τόση ζέστη σαν να ήταν άρρωστο με δυνατό πυρετό. Οι ελέφαντες και τ” άλλα ζώα του πολέμου χτυπήθηκαν από την δύναμη του όπλου… Τα νερά ζεστάθηκαν τόσο, ώστε ότι ζεί μέσα τους, άρπαξε φωτιά…
…Ένα ακόντιο μοιραίο, σαν ραβδί του θανάτου. Μετρούσε τρία κύβιτα και έξι πόδια. Προικισμένο με την δύναμη του κεραυνού του Ίντρα με τα χίλια μάτια…καταοτρεπτικό για όλα τα ζωντανά πλάσματα…»
Η καταπληκτική ομοιότητα των περιγραφών της «ΡοροΙ Vux» και της «Μαχαμπαράτα», αλλά και οι προκλητικά όμοιες ονομασίες των φυλών «Βρίσχνες και Αγχίκας» από την μία και «Βρίσνις και Ανδάκας» από την άλλη, μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείεται τα δύο αυτά κείμενα να περιγράφουν το ίδιο γεγονός
Σε ένα άλλο σημείο της «Μαχαμπαράτα» διαβάζουμε για την σύγκρουση στον αέρα δύο όπλων από αυτά που προαναφέραμε: «…Τα δύο όπλα συνάντησαν το ένα τ” άλλο στη μέση του αέρα. Τότε η γη άρχισε να τρέμει μαζί με όλα τα βουνά της και τις θάλασσες και τα δέντρα, και όλα τα ζωντανά πλάσματα κάηκαν από την ενέργεια των όπλων και επηρεάστηκαν άσχημα. Τα ουράνια φλέγονταν και τα δέκα σημεία του ορίζοντα γέμισαν με καπνό…».
Η περιγραφή της Παλαιάς Διαθήκης, σχετικά με την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορα, μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί ως μία μυθολογική απεικόνιση των δεινών εκείνου του μεγάλου πολέμου:
«…Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και τα Γόμορα Φείον και πυρ εξ ουρανού, και κατέστρεψε τας πόλεις αυτάς, και πάντα τα περίχωρα…»
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που μας μεταφέρουν οι αρχαίες παραδόσεις, είναι αυτό της κατασκευής του περίφημου κεραυνού του Διός από τους Κύκλωπες. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Κύκλωπες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το ανίκητο αυτό όπλο, το οποίο και έδωσαν στον Δία για να κατατροπώσει τους Τιτάνες.
Από τα «Σχόλια του Αρτεμιδώρου» διαβάζουμε την γνώμη του Ερατοσθένη που υποστήριζε ότι η συνωμοσία των Θεών κατά των Τιτάνων έγινε στο «θυτήριο», όπου οι Κύκλωπες κατασκεύαζαν το φοβερό όπλο, «έχων επί του πυρός κάλυμμα, όπως μη ιδώσει την του κεραυνού δύναμιν».
Μήπως εδώ μιλάμε για ένα πυρηνικό εργοστάσιο, του οποίου τα τοιχώματα προστάτευαν τους εργαζόμενους σε αυτό από «την του κεραυνού δύναμιν», και του οποίου οι επιστήμονες, που θα φορούσαν προφανώς μία ιδιόμορφη στολή με κράνος, η οποία τους προσέδιδε μία διαφορετική περίεργη εικόνα, ονομάστηκαν από την μυθολογία «Κύκλωπες»;
Αρκετά τολμηρή ετούτη η υπόθεση, αλλά και αρκετά πιθανή, αν λάβει κάποιος υπόψη του τις παραπάνω περιγραφές, καθώς και μία βραχογραφία 10000 ετών, που βρέθηκε σε σπηλιά της κοιλάδας Τασσιλί, στις παρυφές της ερήμου της Σαχάρας, η οποία παρουσιάζει την μορφή ενός ανθρώπου, ντυμένου με μία παράξενη στολή, που θυμίζει έντονα αυτή των αστροναυτών ή των εργαζομένων σε πυρηνικό εργοστάσιο.
Το κράνος της στολής φέρνει στην μνήμη μας την περιγραφή ενός Κύκλωπα, αφού έχει στο μέτωπο έναν στρογγυλό φεγγίτη για να επιτρέπει την όραση.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ
Την ολοκληρωτική καταστροφή εκείνου του πολιτισμού, έφερε ένας μεγάλος κατακλυσμός, που ήταν αποτέλεσμα αλλά και αιτία τεραστίων γεωλογικών μεταβολών που αναστάτωσαν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα αρχαία κείμενα αναφέρονται εκτενώς και σε εκείνον τον κατακλυσμό, αλλά και σε παλαιότερους.
Σύμφωνα με κάποιες σύγχρονες θεωρίες, το 9654 π.Χ., ένα αστρικό σώμα έπληξε την Γη στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές σε όλη την υφήλιο. Η χρονολογία αυτή δεν απέχει από εκείνη που δίνει ο Πλάτωνας στον “Τίμαιο», για τον καταποντισμό της Ατλαντίδος. Αυτή η καταστροφή, πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν που αναφέρεται από την Ελληνική μυθολογία ως ο
Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.
Σύμφωνα με μια ιστορική ερμηνεία, εν όψη του κατακλυσμού που ερχόταν, οι σοφοί εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού, που είχαν προβλέψει την καταστροφή, θέλησαν να διασώσουν τις γνώσεις τους για τις επερχόμενες γενιές. Αυτές οι γνώσεις κλείστηκαν είτε σε κάποια οικοδομήματα πού ήταν προορισμένα να «επιβιώσουν», είτε διασώθηκαν μαζί με τους κατόχους τους σε κάποια απρόσβλητα σημεία.
Οικοδομήματα, μέσα στα οποία φυλάχτηκε η γνώση, λέγεται ότι αποτελούν οι πυραμίδες. Η Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρει ότι η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πριν τον κατακλυσμό (ίσως αυτό που έγινε στα τέλη της τρίτης χιλιετίας να ήταν κάποιου είδους ανακαίνιση) και είχε φυλαγμένα στα σωθικά της τα απομεινάρια της χαμένης σοφίας. Ένα χειρόγραφο του αρχαίου Αιγυπτίου ιστορικού Μασχουντί που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κη του πανεπιστημίου) της Οξφόρδης, αναφέρει τα εξής:
«…Ο Σουρίντ που βασίλευε στην Αίγυπτο, πριν από τον κατακλυσμό, κατασκεύασε τις δύο μεγάλες πυραμίδες. Και διέταξε τους ιερείς του να εναποθέσουν σε αυτές το σύνολο των γνώσεων και της σοφίας της εποχής του, καθώς και τα γραπτά κείμενα της αριθμητικής και της γεωμετρίας, προς χάριν των μεταγενεστέρων, για να τα μελετήσουν και να διδαχθούν απ” αυτά.
Στην Ανατολική πυραμίδα καταγράφηκαν οι ουράνιες σφαίρες, τα σχήματα των άστρων και των πλανητών με τις θέσεις των και τους κύκλους των, καθώς και η ιστορία του παρελθόντος…»
Ο Έντγκαρ Κεϊσι στα έργα του «Ιστορία της προέλευσης και του πεπρωμένου του ανθρώπου» και «Ατλαντίδα», αναφέρει ότι αρχιτέκτονας της μεγάλης πυραμίδας ήταν ο Ερμής, ενώ για την Σφίγγα αναφέρει ότι κατασκευάστηκε γύρω στην δέκατη χιλιετία προ Χριστού.
Την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας από τον Ερμή, για να φυλαχτεί εκεί η επιστημονική γνώση υποστηρίζει και ο Άραβας ιστορικός Ιμπ Μπαλούσι. Σύμφωνα με την παρά δοση η Σφίγγα έκρυβε την λύση κάποιου μεγάλου αινίγματος.
Στις 22 Μαρτίου του 1993 στις 11:05 ακριβώς, ένα μίνι ρομπότ του Γερμανού μηχανικού Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) ανακάλυψε μέσα στη πυραμίδα του Χέωπα, στο τέρμα ενός σφραγισμένου από τους αρχαι ολόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστική πόρτα. Η απόσταση από το σημείο της πόρτας αυτής έως το εξωτερικό της πυραμίδας, είναι 17 μέτρα.
Ο Γερμανός μηχανικός καθώς και ένα πλήθος αρχαιολόγων πιστεύουν ότι πίσω της υπάρχει μία αίθουσα που περιέχει κάτι το σημαντικό. Μετά την ιστορική αυτή ανακάλυψη, αφαιρέθηκαν οι άδειες των εργασιών από τους Γερμανούς αρχαιολόγους, διακόπτοντας έτσι τις έρευνες στο πιο κρίσιμο σημείο και προκαλώντας τις αντιδράσεις των ιδίων και πολλών ερευνητικών φορέων.
Στην ιστοσελίδα της «Κοινότητας των Αρχαίων Αστροναυτών» (Ancient Astronaut Society), διαβάζουμε για την ύπαρξη μίας κασέτας, με την διάλεξη (που έγινε πριν από πενήντα χρόνια) των αρχαιολόγων Σερ Φλίντριου Πέτρι (Sir Flindrew Petrie) και Τζον Κινάναν (John Kinnanan), στην οποία υπάρχει η αναγγελία της ανακάλυψης αυτής της μυστικής κάμαρας!
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την ανακάλυψη του Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ, και αφού η βασιλική αίθουσα, από την οποία ξεκινάει ο διάδρομος, παραμένει σφραγισμένη τουλάχιστον από τα μέσα Νοεμβρίου (όπως καταγγέλλει στην παραπάνω ιστοσελίδα ο Έριχ φον Νταίνικεν), οι Αιγυπτιακές αρχές ανακοινώνουν ότι θα γίνει μία προσπάθεια να ανοιχτεί η μυστηριώδης, πόρτα.
Η Γερμανική εφημερίδα «DIE WELT» σ” ένα φύλλο της στις 29 Ιανουαρίου του 1998, αναφέρει ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως θα έχουν πρόσβαση στη μυστική κάμαρα. Κάτι τέτοιο όμως, μέχρι την σπγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα αποτελέσματα ελπίζοντας πως δεν θα δοθεί και άλλη περίεργη αναβολή.
Από ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα απομεινάρια της πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης που επιβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, έμειναν καλά κρυμμένα μέσα στα ιερατεία από τους ιερείς και τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια. Οι λόγοι για τους οποίους δεν θέλησαν να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μπορεί να είναι πολλοί, με κυριότερο ίσως αυτόν της προσπάθειας να αποφευχθεί στο μέλλον ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, όπως αυτό του παρελθόντος.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, σε ορισμένες στιγμές της ιστορίας, όταν η κρισιμότητα των περιστάσεων το έκρινε απαραίτητο, χρησιμοποιούνταν κάποια από τα εξελιγμένα όπλα του παρελθόντος για να βοηθήσουν στην θετική έκβαση διαφόρων γεγονότων. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ναυ μαχίας της Σαλαμίνας, όπου οι Ιερείς επισκέπτόμενοι τον Θεμιστοκλή, τον έπεισαν ότι η ναυμαχία με τους Πέρσες έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε στα νερά της Σαλαμίνας μπροστά απο το Θριάσιο πεδίο,όπου βρίσκονταν οι ναοί των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Ο Θεμιστοκλής μετά από επίμονες προσπάθειες και τεχνάσματα, κατάφερε να φέρει αντιμέτωπα τα Ελληνικά και τα Περσικά πλοία μπροστά από το Θριάσιο πεδίο, όπου και έγινε αυτό που μας περιγράφει ο Πλούταρχος στο 15ο κεφάλαιο του βιβλίου του «Θεμιστοκλής»:
«…Κατά την διάρκεια του αγώνος, μέγα φως έλαμψε από την Ελευσίνα, ενώ η πεδιάς εγέμισε από ήχον και θόρυβον όμοιον με φωνάς πλήθους, με βουητό, ωσάν πολλοί άνθρωποι μαζί να περιφέρουν τον μυστικόν Ίακχον. Από το μέσον δε αυτού του θορύβου εδημιουργήθη νέφος, που ανυψώθη από την γη και έπειτα επέστρεψε και επέπιπτε εις τας εχθρικός τριήρεις.»
Τί άλλο μπορεί να περιγράφει εδώ ο Πλούταρχος; Αποκλείεται να μιλά για μία εκτόξευση πυραύλων που έπλη ξαν τα Περσικά πλοία;
Υπάρχει ένα σημαντικό πλήθος τέτοιων μαρτυριών που δυστυχώς η στενότητα του χώρου δεν μας επιτρέπει να τις μεταφέρουμε. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι τα λίγα στοι χεία που αναφέραμε ως χαρακτηριστικά του πλήθους πού υπάρχει, μπορούν να δώσουν μία εικόνα, μέσα στην οποία οι εξηγήσεις της συμβατικής ιστορίας καθίστανται ανεπαρκείς να καλύψουν τα ερωτηματικά που προκύπτουν.
Η απόκρυφη υπερτεχνολογία των αρχαίων προγόνων μας που προκαλεί σύγχυση στους επιστήμονες!
Αρχαίοι μύθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες αναφορές των ιστορικών και των χρονογράφων εκείνων των εποχών, αλλά και οι σύγχρονες επιστημονικές αποδείξεις που έρχονται να προσδώσουν ένα άλλο νόημα, ή και να επιβεβαιώσουν μερικές φορές τις αρχαίες δοξασίες, δημιουργούν ένα πολύμορφο σύνολο που μεταφέρει αχνά από τα βάθη των αιώνων τον δυνατό παλμό ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος στην μεγαλύτερη του έκταση παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητος και άγνωστος.
Ίσως δεν θα ήταν ουτοπικό να προσπαθήσουμε να βρούμε πίσω από την αλληγορία των μύθων, την άκρη του νήματος που οδηγεί σε μία άγνω στη αλήθεια. Άλλωστε η ίδια αυτή «ουτοπία» οδήγησε τον Σλίμαν στην ανακάλυψη των Μυκηνών και της Τροίας, τον Έβανς στην ανακάλυψη των ανακτόρων της Κνωσού κ.λ.π.
Οι αρχαίοι λοιπόν μύθοι, είτε Ελληνικοί είναι αυτοί, είτε Περσικοί, Ινδικοί, Αιγυπτιακοί, Ινδιάνικοι κ.λ.π., σύμφωνα με αρκετούς μελετητές μεταφέρουν μία αντίληψη που σε εμάς φαντάζει παράλογη:
Ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος κ.ο.κ.
ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο «Έργα και ημέραι», όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού. Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ” όλα, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν – σε μία συνεχή παρακμή – τα επόμενα γένη φτάνοντας στο κατώτερο: το Σιδηρούν.
Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού. Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τον κόσμο.
Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο » I Τσίνκ» ο πρώτος βασιλέας ήταν ο “Τσανγκ – Τι», που μεταφράζεται ως «Ό Βασιλιάς Ουρανός».
Σύμφωνα λοιπόν με το «Ι Τσινκ», κατά την εποχή της βασιλείας του «εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό…».
Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα «Ραγγού Βάνσα» και «Ραμαγιάνα», όπου γίνεται λόγος για ένα πανάρχαιο βασίλειο που ίδρυσε ο «Μανού», ο «πρώτος των βασιλέων» και στο οποίο ίσως είχε αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολιτισμός.
Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux» αναφέρει την ύπαρξη κατά τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες του βασιλιά «“Ηλα Τάκι».
Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν προηγμένο πολιτισμό.
Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι στα κείμενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πρω ταγωνιστές του να πάρουν – με την πάροδο των αιώνων – διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημά δεψαν να πάρουν από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκεί νης της εποχής μιλούν για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να πρόκειται γα ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού. Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Και μόνο αυτή η πληροφορία μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν.
Παρ” όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα και διάφορα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, μπορούν να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού.
Στόχος του άρθρου αυτού δεν είναι να αναπαραστήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, αλλά να μεταφέρει ένα μέρος (όσο μπορεί να επιτρέψει ο περιορισμένος χώρος) από το πλήθος των στοιχείων πού παραμένουν ανεξήγητα ή τουλάχιστον ελλιπώς ερμηνευμένα από την συμβατική ιστορία και, αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον δημιουργούν την υποψία για την ύπαρξη ενός πολιτισμού, ίσως πιο προηγμένου και εξελιγμένου από τον δικό μας.
ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Είναι φυσικό, η ιστορία ενός πολιτισμού που υπολογίζεται ότι υπήρξε δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού και εξαφανίστηκε από μία κοσμογονική καταστροφή, να τυλίχτηκε με την αχλή και την αίγλη του μύθου, ο οποίος είναι και η σημαντικότερη ένδειξη της ύπαρξης του.
Οι γενιές που έζησαν τα επόμενα από την καταστροφή χρόνια χωρίζονταν στους ανθρώπους των ιερατείων, που είχαν στην κατοχή τους την προγονική γνώση μαζί με κάποια από τα κατά λοιπά της πανάρχαιας τεχνολογίας, και στην μεγάλη μάζα των απλών ανθρώπων. Εκείνοι, τις μνήμες τις οποίες διατήρησαν από τα χρόνια της ακμής, τις περιέβαλαν με το προστατευτικό κάλυμμα της μυθολογίας.
Η μυθολογία βρίθει από αναφορές στα φοβερά όπλα των θεών, στα ιπτάμενα άρματα τους, στα αυτόματα μηχανήματα και τα πολεμικά τέρατα, στις «μαγικές» δυνάμεις που έφτιαχναν πελώρια οικοδομήματα ή γκρέμιζαν ανίκητα τείχη, στους ταξιδιώτες του ουρανού και των άστρων. Σίγουρα όλα αυτά μπορεί να είναι δημιουργήματα της φαντασίας.
Αυτή η «φαντασία» όμως είναι παρόμοια – σχεδόν ταυτόσημη -σε διάφορους λαούς, και εφ” όσον υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς αν δεν θεωρηθούν ως απεικόνιση της πραγματικότητας που κρύβουν οι μύθοι, αφού υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες που υπαινίσσονται την χρησιμοποίηση κατά διάφορες κρίσιμες περιόδους μη συμβατικής με τα δεδομένα της εποχής τεχνολογίας, και εφ” όσον σύγχρονοι ερευνητές στηριζόμενοι σε αρχαίες μαρτυρίες κατασκευάζουν πράγματα που έως τώρα τα θεωρούσαμε αντικείμενα που συναντούμε μόνο σε μύθους.
Επομένως, είναι φυσικό να γεννιέται η υποψία ότι τα περί απλής φαντασίας δεν αποτελούν ικανοποιητική και επαρκή εξήγηση.
Οι αρχαίοι μύθοι και τα κείμενα είναι γεμάτα από αναφορές σε ιπτάμενα οχήματα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς. Όσες από αυτές και να καταγράψουμε, δεν θα μπορέσουμε να μην έχουμε αφήσει ένα σημαντικό πλήθος απ” έξω. Αξίζει όμως να μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου ένας καχύποπτος ερευνητής μπορεί να διακρίνει πίσω από την αλληγορία πολλά πράγματα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην «αγέλαστο πέτρα» στην Ελευσίνα.
Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.
Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής («Ελευσίς») με την λέξη «έλευσις», που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) «Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας» την μαρτυρία της Κινεζικής παρά δοσης:
«…Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφο νταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους…
…Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμέ νης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. Τους έμαθε επίσης να ψαρεύ ουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα…
Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα…»
Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη «Μήδεια», πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).
Στην τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας «με την θέληση, χωρίς χαλινούς» ένα «τετράσκελο πουλί». Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία «Σφίγγα» τον βλέπουμε να μιλάει για ένα «πουλί πού “χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι», ενώ στον «Αγαμέμνονα» είναι χαρακτηριστική η εντολή: «τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε».
Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, μπορεί να εξηγήσει και τις διώξεις του από το ιερατείο της εποχής με την κατηγορία ότι ανεβάζει επί σκηνής τα μυστικά των Ελευσίνιων Μυστηρίων, και ίσως και την ανεξιχνίαστη δολοφονία του.
Το τετράσκελο πουλί που αναφέρεται στον «Προμηθέα Δεσμώτη» το συναντάμε σε πολλές αρχαίες απεικονίσεις, καθώς και σε κείμενα διαφόρων λαών. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι η περιγραφή του Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη όπου μιλάει για ένα ζώο με τέσσερα σκέλη:
«…και τα σκέλη αυτών ορθά και πτερωτοί οι πόδες αυτών και σπινθήρες ως εξαστράπτων χαλκός και ελαφραί αι πτέρυγες αυτών…»
Το όχημα το είδε ο προφήτης να βγαίνει λάμποντας ολόκληρο, μέσα από ένα σύννεφο σκόνης.
Ο Αυστριακός μηχανικός Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), ο οποίος εργάστηκε στην NASA και βραβεύτηκε» με το μετάλλιο «Εξαιρετικές Υπηρεσίες – Exceptional Services», ερεύνησε διεξοδικά τις περιγραφές αυτές του Ιεζεκιήλ, και σχεδίασε έναν υπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης από διαστημόπλοιο, με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο προφήτης. Τα αποτελέσματα των ερευνών του τα δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί…»
Εδώ φυσικά γεννιέται το ερώτημα τι σχέση μπορεί να έχει το όχημα που είδε ο Ιεζεκιήλ με την τεχνολογία ενός πολιτισμού που υποτίθεται ότι καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πριν από αυτόν. Ίσως λοιπόν, κάποια απομεινάρια αυτής της υψηλής τεχνολογίας να σώθηκαν και μετά την καταστροφή, φυλαγμένα με κάθε μυστικότητα από τα ιερατεία. Την γνώση γι” αυτά να είχαν μόνον κάποιοι από τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια.
Ένα επιπλέον γεγονός που πηγάζει μέσα από την παράδοση αλλά και από τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων είναι τα ταξίδια πέρα από τη γη.
Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος. Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον «Φαίδωνα» του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πως φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
Μία σειρά πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στον καλόπιστο ερευνητή την απορία για το αν όσα λέγονται γα τα διαστημικά ταξίδια εκείνης της εποχής δεν είναι απλά παραμύθια. Ορισμένες βραχογραφίες, αν ειδωθούν και ερμηνευθούν μ” ένα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν μορφές αστροναυτών.
Τέτοιες έχουν βρεθεί στο Παγγαίο όρος στην Θράκη, στην Βαλ. Καμόνικα της Ιταλίας, στο Κίμπερλι της Αυστραλίας και σε πολλά άλλα μέρη. Όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους επιστήμονες στοιχεία, αποτελούν μία σημαντική ένδειξη ενός πανάρχαιου εξελιγμένου πολιτισμού.
ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;
Στα κείμενα των αρχαίων λαών υπάρχει η περιγραφή ενός τρομερού πολέμου που συγκλόνισε όλη τη Γη. Αυτός ο πόλεμος, που ίσως στάθηκε και η αφορμή γα την αρχή της παρακμής εκείνου του πολιτισμού, διεξήχθη με την χρησιμοποίηση εξελιγμένων όπλων. Οι περιγραφές των αρχαίων κειμένων μας μεταφέρουν την εικόνα μίας σύγκρουσης, η οποία επέφερε σφοδρές καταστροφές. Εκείνη η πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατά πάσα πιθανότητα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Φαντάζει ακραίο, όμως διαβάζοντας κανείς τις περιγραφές των αρχαίων παραδόσεων δεν μπορεί να μην πάει ο νους του σε μία τέτοια πιθανότητα. Οι αναφορές σε «ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του σύμπαντος», σε μία «λευκό-φωτη λάμψη» και μία «φωτιά πρωτόφαντη που χυνόταν παντού», σε «μία θανατηφόρα σκόνη» πόυ σκέπασε όσους σώθηκαν από τον όλεθρο, δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Αξίζει να μεταφέρουμε τα κείμενα των λαών, μέσα στα οποία εκτός των άλλων, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν, και να εξάγει τα συμπεράσματα του.
Από την Θεογονία του Ησιόδου, όπου γίνεται η περιγραφή του τρομερού εκείνου πολέμου μεταξύ των «Θεών» και των “Τιτάνων», μεταφέρουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«…Έβραζε η γη και η θάλασσα η απέραντη, και τους Τιτάνες τους τύλιξε μια καυτή πνοή. Κι όπως η φλόγα ανέβαινε στον ουρανό, όσο γενναίοι κι αν ήσαν, οι Τιτάνες τυφλώθηκαν. Τους τύφλωσε η λευκόφωτη από τους κεραυνούς λάμψη. Ζέστη, φωτιά πρωτόφαντη χύνονταν παντού. Κι ότι έβλεπαν τα μάτια, κι ότι τα αυτιά άκουγαν ήτανε σαν να είχαν σμίξει η ο ουρανός κι η γη…»
Ένας ερευνητής θα μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί ότι ο «κεραυνός του Δία» που ήταν το όπλο που έδωσε την νίκη της Τιτανομαχίας στους «Θεούς», στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι διαφορετικό από την σημερινή πυρηνική βόμβα.
Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που υπάρχει στο ινδιάνικο κείμενο «Popol Vux»:
«…Ένας σιδερένιος κεραυνός έπεσε από τον ουρανό στη γη. Τα πτώματα των ανδρών της φυλής των Βρίσχνες, και των Αγχίκας. έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά τους και τα νύχια τους είχαν πέσει, τα φτερά των πτηνών άλλαξαν χρώμα, οι τροφές δηλητηριάστηκαν κι όσοι άνθρωποι σώθηκαν από τον όλεθρο σκεπάστηκαν με μία θανατηφόρα σκόνη.»
Η Ινδική βίβλος «Μαχαμπαράτα» αναφέρει σχετικά:
«Ήταν ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του Σύμπαντος. Ήταν μία στήλη από καπνό και φλόγα λαμπρή, σαν δέκα χιλιάδες ήλιοι, που σηκώθηκε μ” όλη τη δύναμη της… Ήταν ένα νέο και άγνωστο όπλο, ένας σιδερένιος κεραυνός που έκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις και των Ανδάκας…
…Τα κορμιά κάηκαν, και κανείς δεν μπορούσε να τα αναγνωρίσει. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν από τα σώματα. Τα πουλιά έγιναν κάτασπρα… Λίγες ώρες αργότερα όλα τα τρόφιμα είχαν μολυνθεί… Για να γλυτώσουν από τη φωτιά αυτή, οι στρατιώτες έπεσαν στα ποτάμια με τα ρούχα και τα όπλα τους… Αρχισε να φυσάει ένας καυτός άνεμος…
Το Σύμπαν τυλίχτηκε με τόση ζέστη σαν να ήταν άρρωστο με δυνατό πυρετό. Οι ελέφαντες και τ” άλλα ζώα του πολέμου χτυπήθηκαν από την δύναμη του όπλου… Τα νερά ζεστάθηκαν τόσο, ώστε ότι ζεί μέσα τους, άρπαξε φωτιά…
…Ένα ακόντιο μοιραίο, σαν ραβδί του θανάτου. Μετρούσε τρία κύβιτα και έξι πόδια. Προικισμένο με την δύναμη του κεραυνού του Ίντρα με τα χίλια μάτια…καταοτρεπτικό για όλα τα ζωντανά πλάσματα…»
Η καταπληκτική ομοιότητα των περιγραφών της «ΡοροΙ Vux» και της «Μαχαμπαράτα», αλλά και οι προκλητικά όμοιες ονομασίες των φυλών «Βρίσχνες και Αγχίκας» από την μία και «Βρίσνις και Ανδάκας» από την άλλη, μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείεται τα δύο αυτά κείμενα να περιγράφουν το ίδιο γεγονός
Σε ένα άλλο σημείο της «Μαχαμπαράτα» διαβάζουμε για την σύγκρουση στον αέρα δύο όπλων από αυτά που προαναφέραμε: «…Τα δύο όπλα συνάντησαν το ένα τ” άλλο στη μέση του αέρα. Τότε η γη άρχισε να τρέμει μαζί με όλα τα βουνά της και τις θάλασσες και τα δέντρα, και όλα τα ζωντανά πλάσματα κάηκαν από την ενέργεια των όπλων και επηρεάστηκαν άσχημα. Τα ουράνια φλέγονταν και τα δέκα σημεία του ορίζοντα γέμισαν με καπνό…».
Η περιγραφή της Παλαιάς Διαθήκης, σχετικά με την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορα, μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί ως μία μυθολογική απεικόνιση των δεινών εκείνου του μεγάλου πολέμου:
«…Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και τα Γόμορα Φείον και πυρ εξ ουρανού, και κατέστρεψε τας πόλεις αυτάς, και πάντα τα περίχωρα…»
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που μας μεταφέρουν οι αρχαίες παραδόσεις, είναι αυτό της κατασκευής του περίφημου κεραυνού του Διός από τους Κύκλωπες. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Κύκλωπες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το ανίκητο αυτό όπλο, το οποίο και έδωσαν στον Δία για να κατατροπώσει τους Τιτάνες.
Από τα «Σχόλια του Αρτεμιδώρου» διαβάζουμε την γνώμη του Ερατοσθένη που υποστήριζε ότι η συνωμοσία των Θεών κατά των Τιτάνων έγινε στο «θυτήριο», όπου οι Κύκλωπες κατασκεύαζαν το φοβερό όπλο, «έχων επί του πυρός κάλυμμα, όπως μη ιδώσει την του κεραυνού δύναμιν».
Μήπως εδώ μιλάμε για ένα πυρηνικό εργοστάσιο, του οποίου τα τοιχώματα προστάτευαν τους εργαζόμενους σε αυτό από «την του κεραυνού δύναμιν», και του οποίου οι επιστήμονες, που θα φορούσαν προφανώς μία ιδιόμορφη στολή με κράνος, η οποία τους προσέδιδε μία διαφορετική περίεργη εικόνα, ονομάστηκαν από την μυθολογία «Κύκλωπες»;
Αρκετά τολμηρή ετούτη η υπόθεση, αλλά και αρκετά πιθανή, αν λάβει κάποιος υπόψη του τις παραπάνω περιγραφές, καθώς και μία βραχογραφία 10000 ετών, που βρέθηκε σε σπηλιά της κοιλάδας Τασσιλί, στις παρυφές της ερήμου της Σαχάρας, η οποία παρουσιάζει την μορφή ενός ανθρώπου, ντυμένου με μία παράξενη στολή, που θυμίζει έντονα αυτή των αστροναυτών ή των εργαζομένων σε πυρηνικό εργοστάσιο.
Το κράνος της στολής φέρνει στην μνήμη μας την περιγραφή ενός Κύκλωπα, αφού έχει στο μέτωπο έναν στρογγυλό φεγγίτη για να επιτρέπει την όραση.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ
Την ολοκληρωτική καταστροφή εκείνου του πολιτισμού, έφερε ένας μεγάλος κατακλυσμός, που ήταν αποτέλεσμα αλλά και αιτία τεραστίων γεωλογικών μεταβολών που αναστάτωσαν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα αρχαία κείμενα αναφέρονται εκτενώς και σε εκείνον τον κατακλυσμό, αλλά και σε παλαιότερους.
Σύμφωνα με κάποιες σύγχρονες θεωρίες, το 9654 π.Χ., ένα αστρικό σώμα έπληξε την Γη στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές σε όλη την υφήλιο. Η χρονολογία αυτή δεν απέχει από εκείνη που δίνει ο Πλάτωνας στον “Τίμαιο», για τον καταποντισμό της Ατλαντίδος. Αυτή η καταστροφή, πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν που αναφέρεται από την Ελληνική μυθολογία ως ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.
Σύμφωνα με μια ιστορική ερμηνεία, εν όψη του κατακλυσμού που ερχόταν, οι σοφοί εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού, που είχαν προβλέψει την καταστροφή, θέλησαν να διασώσουν τις γνώσεις τους για τις επερχόμενες γενιές. Αυτές οι γνώσεις κλείστηκαν είτε σε κάποια οικοδομήματα πού ήταν προορισμένα να «επιβιώσουν», είτε διασώθηκαν μαζί με τους κατόχους τους σε κάποια απρόσβλητα σημεία.
Οικοδομήματα, μέσα στα οποία φυλάχτηκε η γνώση, λέγεται ότι αποτελούν οι πυραμίδες. Η Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρει ότι η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πριν τον κατακλυσμό (ίσως αυτό που έγινε στα τέλη της τρίτης χιλιετίας να ήταν κάποιου είδους ανακαίνιση) και είχε φυλαγμένα στα σωθικά της τα απομεινάρια της χαμένης σοφίας. Ένα χειρόγραφο του αρχαίου Αιγυπτίου ιστορικού Μασχουντί που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κη του πανεπιστημίου) της Οξφόρδης, αναφέρει τα εξής:
«…Ο Σουρίντ που βασίλευε στην Αίγυπτο, πριν από τον κατακλυσμό, κατασκεύασε τις δύο μεγάλες πυραμίδες. Και διέταξε τους ιερείς του να εναποθέσουν σε αυτές το σύνολο των γνώσεων και της σοφίας της εποχής του, καθώς και τα γραπτά κείμενα της αριθμητικής και της γεωμετρίας, προς χάριν των μεταγενεστέρων, για να τα μελετήσουν και να διδαχθούν απ” αυτά.
Στην Ανατολική πυραμίδα καταγράφηκαν οι ουράνιες σφαίρες, τα σχήματα των άστρων και των πλανητών με τις θέσεις των και τους κύκλους των, καθώς και η ιστορία του παρελθόντος…»
Ο Έντγκαρ Κεϊσι στα έργα του «Ιστορία της προέλευσης και του πεπρωμένου του ανθρώπου» και «Ατλαντίδα», αναφέρει ότι αρχιτέκτονας της μεγάλης πυραμίδας ήταν ο Ερμής, ενώ για την Σφίγγα αναφέρει ότι κατασκευάστηκε γύρω στην δέκατη χιλιετία προ Χριστού.
Την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας από τον Ερμή, για να φυλαχτεί εκεί η επιστημονική γνώση υποστηρίζει και ο Άραβας ιστορικός Ιμπ Μπαλούσι. Σύμφωνα με την παρά δοση η Σφίγγα έκρυβε την λύση κάποιου μεγάλου αινίγματος.
Στις 22 Μαρτίου του 1993 στις 11:05 ακριβώς, ένα μίνι ρομπότ του Γερμανού μηχανικού Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) ανακάλυψε μέσα στη πυραμίδα του Χέωπα, στο τέρμα ενός σφραγισμένου από τους αρχαι ολόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστική πόρτα. Η απόσταση από το σημείο της πόρτας αυτής έως το εξωτερικό της πυραμίδας, είναι 17 μέτρα.
Ο Γερμανός μηχανικός καθώς και ένα πλήθος αρχαιολόγων πιστεύουν ότι πίσω της υπάρχει μία αίθουσα που περιέχει κάτι το σημαντικό. Μετά την ιστορική αυτή ανακάλυψη, αφαιρέθηκαν οι άδειες των εργασιών από τους Γερμανούς αρχαιολόγους, διακόπτοντας έτσι τις έρευνες στο πιο κρίσιμο σημείο και προκαλώντας τις αντιδράσεις των ιδίων και πολλών ερευνητικών φορέων.
Στην ιστοσελίδα της «Κοινότητας των Αρχαίων Αστροναυτών» (Ancient Astronaut Society), διαβάζουμε για την ύπαρξη μίας κασέτας, με την διάλεξη (που έγινε πριν από πενήντα χρόνια) των αρχαιολόγων Σερ Φλίντριου Πέτρι (Sir Flindrew Petrie) και Τζον Κινάναν (John Kinnanan), στην οποία υπάρχει η αναγγελία της ανακάλυψης αυτής της μυστικής κάμαρας!
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την ανακάλυψη του Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ, και αφού η βασιλική αίθουσα, από την οποία ξεκινάει ο διάδρομος, παραμένει σφραγισμένη τουλάχιστον από τα μέσα Νοεμβρίου (όπως καταγγέλλει στην παραπάνω ιστοσελίδα ο Έριχ φον Νταίνικεν), οι Αιγυπτιακές αρχές ανακοινώνουν ότι θα γίνει μία προσπάθεια να ανοιχτεί η μυστηριώδης, πόρτα.
Η Γερμανική εφημερίδα «DIE WELT» σ” ένα φύλλο της στις 29 Ιανουαρίου του 1998, αναφέρει ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως θα έχουν πρόσβαση στη μυστική κάμαρα. Κάτι τέτοιο όμως, μέχρι την σπγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχει γίνει. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τα αποτελέσματα ελπίζοντας πως δεν θα δοθεί και άλλη περίεργη αναβολή.
Από ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα απομεινάρια της πανάρχαιας επιστημονικής γνώσης που επιβίωσαν μετά τον κατακλυσμό, έμειναν καλά κρυμμένα μέσα στα ιερατεία από τους ιερείς και τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια. Οι λόγοι για τους οποίους δεν θέλησαν να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μπορεί να είναι πολλοί, με κυριότερο ίσως αυτόν της προσπάθειας να αποφευχθεί στο μέλλον ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, όπως αυτό του παρελθόντος.
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, σε ορισμένες στιγμές της ιστορίας, όταν η κρισιμότητα των περιστάσεων το έκρινε απαραίτητο, χρησιμοποιούνταν κάποια από τα εξελιγμένα όπλα του παρελθόντος για να βοηθήσουν στην θετική έκβαση διαφόρων γεγονότων. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της ναυ μαχίας της Σαλαμίνας, όπου οι Ιερείς επισκέπτόμενοι τον Θεμιστοκλή, τον έπεισαν ότι η ναυμαχία με τους Πέρσες έπρεπε να γίνει οπωσδήποτε στα νερά της Σαλαμίνας μπροστά απο το Θριάσιο πεδίο,όπου βρίσκονταν οι ναοί των Ελευσινίων Μυστηρίων.
Ο Θεμιστοκλής μετά από επίμονες προσπάθειες και τεχνάσματα, κατάφερε να φέρει αντιμέτωπα τα Ελληνικά και τα Περσικά πλοία μπροστά από το Θριάσιο πεδίο, όπου και έγινε αυτό που μας περιγράφει ο Πλούταρχος στο 15ο κεφάλαιο του βιβλίου του «Θεμιστοκλής»:
«…Κατά την διάρκεια του αγώνος, μέγα φως έλαμψε από την Ελευσίνα, ενώ η πεδιάς εγέμισε από ήχον και θόρυβον όμοιον με φωνάς πλήθους, με βουητό, ωσάν πολλοί άνθρωποι μαζί να περιφέρουν τον μυστικόν Ίακχον. Από το μέσον δε αυτού του θορύβου εδημιουργήθη νέφος, που ανυψώθη από την γη και έπειτα επέστρεψε και επέπιπτε εις τας εχθρικός τριήρεις.»
Τί άλλο μπορεί να περιγράφει εδώ ο Πλούταρχος; Αποκλείεται να μιλά για μία εκτόξευση πυραύλων που έπλη ξαν τα Περσικά πλοία;
Υπάρχει ένα σημαντικό πλήθος τέτοιων μαρτυριών που δυστυχώς η στενότητα του χώρου δεν μας επιτρέπει να τις μεταφέρουμε. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι τα λίγα στοι χεία που αναφέραμε ως χαρακτηριστικά του πλήθους πού υπάρχει, μπορούν να δώσουν μία εικόνα, μέσα στην οποία οι εξηγήσεις της συμβατικής ιστορίας καθίστανται ανεπαρκείς να καλύψουν τα ερωτηματικά που προκύπτουν.
Τα «νοοκίνητα» και «αντιβαρυτικά» πλοία των Φαιάκων: Ένα μυστήριο της ελληνικής μυθολογίας
Η Οδύσσεια, η ιστορία του νόστου του βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα τον οποίο οι θεοί έκαναν να περιπλανιέται στις θάλασσες για δέκα χρόνια αφού απέπλευσε από την Τροία με προορισμό την ιδιαίτερη πατρίδα του, την νήσο Ιθάκη, είναι ένα από τα κορυφαία λογοτεχνικά έργα της παγκόσμιας αρχαίας λογοτεχνίας.
Είναι όμως ένα κείμενο το οποίο προκαλεί διχασμό των απόψεων όσον αφορά αν δημιουργήθηκε ως μία καθαρά φανταστική ιστορία, ή αν, εκτός από τα μυθολογικά στοιχεία, έχει και πληροφορίες – γεωγραφικής και τεχνολογικής φύσης – που να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Έτσι άλλοι διαβάζουν την Οδύσσεια απλά ως λογοτεχνία κι άλλοι μελετούν κάθε της στοίχο για να αντλήσουν πληροφορίες και να διεξάγουν έρευνες πάνω σε αυτήν.
Όσοι υποστηρίζουν πως τα λόγια του Ομήρου έχουνε στοιχεία αλήθειας μέσα τους είναι επηρεασμένοι από το γεγονός ότι μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα, όλοι πίστευαν πως και η Ιλιάδα του Ομήρου ήταν ένα καθαρά φανταστικό παραμύθι.
Το 1873 και το 1876 όμως, ο Ερρίκος Σλήμαν, με τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις του στην Τροία και στις Μυκήνες αντίστοιχα, έφερε στο φως αποδείξεις, τόσο για την ύπαρξη των ομηρικών πόλεων στις γεωγραφικές θέσεις όπου ο Όμηρος τις προσδιόριζε, όσο και για τον Τρωικό πόλεμο για τον οποίο μας μιλά η Ιλιάδα.
Με τον ίδιο τρόπο πιστεύουνε πολλοί πως και στην Οδύσσεια, το άλλο του μεγάλο έργο, ο Όμηρος δεν έγραφε μόνο μύθους και φανταστικά στοιχεία, αλλά πως, ένα τμήμα έστω των όσων λέει στην Οδύσσεια, ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Έτσι το νησί των Λωτοφάγων, το νησί των Λαιστρυγόνων, τα νησιά της Κίρκης και της Καλυψώς, το νησί των Φαιάκων και άλλες τοποθεσίες της Οδύσσειας έχουν γίνει αντικείμενα πολλών ερευνών…
Από όλα τα «μυθικά» νησιά της Οδύσσειας – γιατί η Ιθάκη σίγουρα υπάρχει – αυτό το οποίο ίσως ελκύει περισσότερο το ενδιαφέρον του ερευνητή, είναι το νησί των Φαιάκων. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι κοινωνιολόγος για να διακρίνει πως η κοινωνία των Φαιάκων είναι η πιο πολιτισμένη από όσες συναντά ο Οδυσσέας στο ταξίδι του για την Ιθάκη· ο λαός των Φαιάκων ζει παίρνοντας ότι χρειάζεται από την θάλασσα και όντας απαλλαγμένος από την βία του πολέμου.
Είναι ένας ναυτικός λαός εργατικός αλλά και γλεντζές που αγαπά την τέχνη (τραγούδι, χορός) και την καλοπέραση και έχει ως έθιμο να βοηθά τους ναυαγούς να γυρίσουν ο καθένας στην πατρίδα του. Θα ‘λεγε κανείς ότι η κοινωνία των Φαιάκων αποτελεί μία ουτοπία για τον καιρό τόσο της μυκηναϊκής, όσο και της ομηρικής εποχής, πόσο μάλλον για σήμερα…
Οι Φαίακες, περήφανοι για την καταγωγή τους, κατά τον Όμηρο, είναι «αγχίθεοι» καθώς είναι συγγενείς των θεών. Αυτό δίνει στον πολιτισμό τους μία άλλη υπόσταση. Μία πολιτισμική υπόσταση που για τους αρχαίους συνεπαγόταν κάποιες μεταφυσικές «θεϊκές» ιδιότητες με τις οποίες είναι προικισμένα τα πλοία που ναυπηγούσαν, ή κάποιες προηγμένες τεχνολογικές και φυσικές γνώσεις, όπως υποστηρίζουν οι σύγχρονοι ερευνητές της Οδύσσειας.
Ο Οδυσσέας στην αυλή του Αλκίνοου, πίνακας του Francesco Hayez
Όπως μας πληροφορεί λοιπόν ο Όμηρος, τα πλοία των Φαιάκων:
– Ήταν νοοκίνητα, δηλαδή, μπορώντας να διαβάσουν την ανθρώπινη σκέψη, πληροφορούνταν απ’ αυτήν και όχι από κάποιο χειροκίνητο όργανο όπως το τιμόνι.
– Είχαν τεχνητή νοημοσύνη καθώς, έχοντας «νοήματα καὶ φρένας ἀνδρῶν», δύνανται να επιλέξουν αν πρέπει να εκτελέσουν μία εντολή ή όχι.
Είχαν ένα είδος «σκληρού δίσκου» γεωγραφικών δεδομένων, καθώς ήξεραν «πάντων πόλιας καὶ πίονας ἀγροὺς». Είχαν μηχανισμό τεχνητής αντιβαρυτικής αιώρησης που τους επέτρεπε να πετάνε «ὡς εἰ πτερὸν ἠὲ νόημα» (σαν τα πουλιά ή σαν την σκέψη). Λογοτεχνική-μυθολογική παρατήρηση: αν τα πλοία των Φαιάκων ακουμπούσαν την θάλασσα, ο Ποσειδώνας, ο θεός των θαλασσών θα τα βύθιζε, όπως τόσες φορές έκανε στα πλοία που μετέφεραν τον Οδυσσέα. Γιατί όχι κι αυτήν την φορά, αν το πλοίο δεν πέταγε;
Είχαν εξαιρετικά γρήγορους κινητήρες που του επέτρεπαν να αναπτύσσει ταχύτητα γρηγορότερη από κάθε πετούμενο βιολογικό οργανισμό («κίρκοςὁμαρτήσειεν, ἐλαφρότατος πετεηνῶν· ὣς ἡ ῥίμφα θέουσα θαλάσσης κύματ’ἔταμνεν») που έκανε τον Όμηρο να παρουσιάσει την κίνησή του με αυτήν της ανθρώπινης σκέψης…
Είχαν μανδύα οπτικής κάλυψης που τους επέτρεπε να γίνονται αόρατα στα μάτια των εχθρών τους σαν να είναι «ἠέρι καὶ νεφέλῃ κεκαλυμμέναι» (καλυμμένα με αντάρα και συννεφιά).
Είχαν ασπίδα πιθανώς ηλεκτρομαγνητικού πεδίου που δεν επέτρεπε στους εχθρούς να τα βλάψουν («οὐδέ ποτέ σφιν οὔτε τι πημανθῆναι ἔπι δέος»).
Όμως, αν και μέσα από την Οδύσσεια μας δίνεται λεπτομερής αναφορά των ικανοτήτων των πλοίων των Φαιάκων, δεν διασώζεται ούτε ο τρόπος ναυπήγησής τους, ούτε ο τρόπος λειτουργία τους ώστε να μπορέσουμε, διαβάζοντας τις οδηγίες κατασκευής και χρήσης θα ‘λεγε κανείς, να ανακατασκευάσουμε έτσι απλά ένα τέτοιο πλοίο και να το χρησιμοποιήσουμε.
Αυτό είναι κάτι λογικό δεδομένου του ότι ο Όμηρος, όταν στο δεύτερο μισό του 8ου προ Χριστού αιώνα, έγραφε, συλλέγοντας στοιχεία από την τότε προφορική – δεν έχουν βρεθεί παλαιότερες γραπτές πηγές – παράδοση, για γεγονότα που συνέβησαν πάνω από 400 χρόνια παλιότερα (μάλλον την περίοδο 1190-1170 προ Χριστού) είναι απολύτως λογικό, ακόμα κι αν αρχικά υπήρχαν κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες να ξεχάστηκαν. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν χαρακτηρίζονταν από την – αν μη τι άλλο ορθή – συνήθεια των αρχαίων Αιγυπτίων να καταγράφουν και να αρχειοθετούν τα πάντα.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα κανένα από τα πλοία των Φαιάκων δεν έχει βρεθεί. Όχι επισήμως τουλάχιστον διότι, κατά καιρούς, πολλά έχουν ακουστεί. Έτσι δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι υπήρχαν. Δεν μπορούμε όμως να πούμε με βεβαιότητα κι ότι δεν υπήρχαν καθώς στις μέρες μας ξέρουμε ότι η τεχνολογία μπορεί να επιτρέψει – αν όχι σήμερα στο κοντινό μέλλον – την δημιουργία ενός τέτοιου αντιβαρυτικού νοοκίνητου πλοίου.
Οι δε θεωρίες ότι οι αρχαίοι κατείχαν τεχνολογία κατά πολύ ανώτερη της σημερινής υπάρχουν και συνδέονται με τα πλοία αυτά. Τι συνέβαινε στην πραγματικότητα; Ευελπιστούμε πως, κάποια στιγμή, θα διεξαχθεί μία έρευνα που θα μας διαφωτίσει…
