AMPHIKTYONBOOKS

TRANSLATION IN MANY LANGUAGES

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

ΣΑΝΣΚΡΗΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ-ΒΡΑΧΜΑΝΕΣ-ΒΡΑΓΧΙΔΕΣ-ΒΕΔΕΣ

ΣΑΝΣΚΡΗΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Ανέκαθεν η Σανσκρητική Γλώσσα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνον διότι είναι μια πανάρχαια Γλώσσα που έχει γραφεί η Veda αλλά και διότι αυτή παρουσιάζει μεγάλη συγγένεια με την αρχαία Ελληνική γραφή και ιδιαιτέρως με την πανάρχαια Κρητική. Ως γνωστόν στον Ελλαδικό χώρο συνέβησαν κοσμογονικές καταστροφές και μεταβολές που προέρχονται αφ’ ενός από φυσικά φαινόμενα(κατακλυσμοί, σεισμοί, γεωλογικές ανακατατάξεις κ.α) και αφ’ ετέρου καταστροφές που συνέβησαν από τον ανθρώπινο παράγοντα(πολυάριθμες εισβολές, βανδαλισμοί, καταστροφές , παραχαράξεις της ιστορίας κ.α) Αυτές είναι οι αιτίες που στον Ελλαδικό χώρο έχουν καταστραφεί πολλά τεκμήρια της αρχαιοτάτης ιστορίας του Ελληνισμού και μόνον ελάχιστες ιστορικές αναφορές δίδονται στην Ελληνική Αρχαιολογία, την οποίαν κι’ αυτήν υποβάθμισαν και την απεκάλεσαν Μυθολογία , ώστε οι αναφορές σ’ αυτήν να αμφισβητηθούν ως φανταστικές και αναξιόπιστες. Όμως η περιπλάνηση από αρχαιοτάτων χρόνων των κατοίκων της περιοχής του Αιγαιατικού χώρου ανά τον κόσμο και η δημιουργία πανάρχαιου πολιτισμού μπορούν να εξιχνιασθούν σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτου μας. Παντού βρίσκουμε σύμβολα του Αιγαιατικού πολιτισμού που μας παραπέμπουν στην ιδέα ότι άνθρωποι του Αιγαίου τα δημιούργησαν ή αυτά δημιουργήθηκαν από την επίδραση του Αιγαιατικού πολιτισμού που διέτρεξε σε πανάρχαιες εποχές τον κόσμο ολόκληρο. Εκεί που σώζεται καλύτερα αυτός ο πολιτισμός είναι στην Ινδική Χερσόνησο και τούτο διότι αυτή ήτο σχετικά απομονωμένη και δέχθηκε λιγότερες επιδρομές ξένων φύλων σε σχέση με τον Ελληνικό χώρο. Ιδιαίτερα η Ινδία δεν δέχθηκε την καταστροφική μανία του Ιουδαιοχριστιανισμού, που στο πέρασμα κατέστρεψε , παραχάραξε , αποσιώπησε και κακοποίησε όλο τον Ελληνικό Πολιτισμό , αλλά και τα αρχεία που εσώζετο αυτός(βιβλιοθήκες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Αθηνών, Περγάμου κ.α) Αρα λοιπόν από την άποψη αυτή η Ινδία μπορεί να θεωρηθεί και σαν αρχείο του πανάρχαιου Ελληνικού Πολιτισμού, διότι εκεί διαφύλαξαν την αρχαία τους παράδοση η Βραχμάνες σαν κόρη οφθαλμού. Εντελώς τυχαία ψάχνοντας στην «ΩΓΥΓΙΑ» τόμος Γ’ του Αθαν. Σταγειρίτη βρήκα στην σελίδα 392 την εξής αναφορά:
«Τα Τριετηρικά Διονύσια εόρταζον ανά τρίτον έτος επειδή μετά τρείς χρόνους επέστρεψεν εν θριάμβω εκ των Ινδιών εις τα Θήβας ο Διόνυσος…Στην εορτή αυτή είχαν όφεις εις την κόμην οι νέοι...»
Την παρούσα έρευνα ξεκίνησα εξ αιτίας ενός περίεργου όσο και ασαφούς μηνύματος του. Υπουργού Παιδείας της Ινδίας, το οποίον εδημοσιεύθη στο Indian Express Newspapers (Bombay) Ltd . Τούτο αποκαλύπτει περισσότερα από αυτά που αποκρύπτει.
Η ΣΑΝΣΚΡΗΤΙΚΗ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΧΝΗΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ.
Όπως θα διαβάσετε στο πιο κάτω τηλεγράφημα, που ελήφθη μέσω του διαδικτύου από τον ομογενή εξ Αυστραλίας κ. Δημ Συμεωνίδη, ο υπουργός Παιδείας της Ινδίας K Anbazhagan έκανε στις 26 Ιουλίου στο CHENNAI την ακόλουθη δήλωση αναφορικά με την Σανσκρητική Γλώσσα(Σ.Γ) , στην 125η επέτειο για τον εορτασμό της Γλώσσας των Ταμίλ: Τα κυριότερα σημεία της δήλωσης έχουν ως εξής:
«Κάνει οξεία κριτική στη Σανσκρητική Γλώσσα (vada mozhi) δηλώνοντας ότι αυτή γεννήθηκε σε ένα «εμπορικό κατάστημα» Είναι μια τεχνική γλώσσα και όχι γλώσσα επικοινωνίας με τους θεούς, αυτός δε αμφισβήτησε ότι ο Παντοδύναμος γνώριζε μόνον αυτή τη γλώσσα. Η Σ.Γ δεν ήτο εδώ(εννοεί στην Ινδία)όταν γεννήθηκε η γλώσσα των Ταμίλ. Αυτή εισήχθη από τους Αρειανούς όταν αυτοί εισέβαλαν στην Ινδία 500 χρόνια μετά την έναρξη της γλώσσας των Ταμίλ. Η Σ.Γ είναι κράμα των γλωσσών του βορρά και ανεπτύχθη από τους Αρείους για να επικοινωνούν στο γραπτό τύπο. Η Σ.Γ ανεπτύχθη όχι χάριν των πλουσίων ιδεών της , αλλά λόγω των αυτοδημιούργητων ιδεών της. Ο υπουργός επετέθη εναντίον του πανθέου(των θεών) των Χιντού συμπεριλαμβανομένου του Κυρίου(Lord) Βράχμα, του Κυρίου(Lord) Βίσνου και του Κυρίου (Lord) Σίβα(σύμφωνα με την ‘Puranas’ ο Βράχμα ήτο ο θεός της Δημιουργίας, της Προστασίας και της Καταστροφής) Εν συνεχεία έκανε κριτική στους Βραχμάνες διότι ανέπτυξαν τη θεωρία τους έτσι ώστε να έχουν το προνόμιο να κάθονται στους ώμους του θεού, ενώ οι μη βραχμάνες να μεταφέρουν το θεό στους ώμους τους. Αναφορικά με τον Κύριο (Lord)Σίβα ο οποίος ελατρεύετο με το φείδι στο λαιμό είπε: «Ακόμη και η γυναίκα του Παραβάτη θα τον φοβόταν όταν έβλεπε το φείδι»
Copyright © 2000 Indian Express Newspapers (Bombay) Ltd




Sanskrit was born in an old ware shop -- Minister
EXPRESS NEWS SERVICE

________________________________________
CHENNAI, JULY 26: Education Minister K Anbazhagan today strongly criticised the Sanskrit (vada mozhi) language by stating that it was born in a `kayalankadai' (old ware shop). It is an artificial language. It was unacceptable that Sanskrit is a language of communication with God and the Almighty knew only that language.
Sanskrit was not there when Tamil language was born, the Minister said adding that it was introduced by Aryans when they invaded the sub-continent that too 500 years after Tamil language's origin. ``No fool will believe that Tamil was born only after the birth of Sanskrit''. He said Sanskrit was a mixture of various local languages in the North and it was developed by Aryans basically to communicate in script-form.
The Minister, who was participating in the 125th birth anniversary celebrations of Tamil scholar Maraimalai Adigal, under the auspices of Chennai District Library Authority Committee (CDLAC), said Sanskrit grew not because of its rich concepts, but due to self-made concepts.
The Minister even attacked Gods of the Hindu pantheon include Lord Brahma, Lord Vishnu and Lord Shiva, who as per the Puranas, were assigned the duty of `creation', `protection', and `destruction'. ``Why the three should be given different kinds of jobs. I think they too were jobless and searching for jobs like us,'' he said.
Anbazhagan did not spare Brahmins and Lord Shiva either. He said the Brahmin community had formulated a theory wherein they had the privilege to sit even on the shoulders of God; whereas shudras (non-brahmins) had to carry God on their shoulders. Referring to Lord Shiva, who had adorned himself with a snake around his neck, the Minister said: ``Even Parvathi (Lord Shiva's wife) would have been frightened by seeing the snake''.
Copyright © 2000 Indian Express Newspapers (Bombay) Ltd.

ΙΝΔΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
ΘΕΟΣ ΒΡΑΧΜΑ

Όπως κάθε Πανθεϊστική θρησκεία , έτσι και η ινδική αναγνωρίζει τον Θεό μέσα σε όλη την δημιουργία , και όχι έναν θεό δημιουργό ξεχωριστό από το έργο του.
Η ινδική θρησκεία έχει , άλλωστε δυο μορφές ξέχωρες : την επιφανειακή ειδωλολατρία , και την υψηλή αφαίρεση ιδεών που κρύβονται κάτω από την εικόνα . [Εδώ διακρίνομεν μια ομοιότητα στην πολυθειστική μορφή της ινδικής και θρησκείας του Ελληνικού Πανθέου]
Στην Αρχαία Ινδία μυριάδες θεοί και θεές στριμώχνονται στο πάνθεον των ινδών στις Βέδες ( ιερό βιβλίο ), που με πολλή φροντίδα διαφύλαξαν οι Βραχμάνες .
Η πρώτη γνώση αυτών των δοξασιών είναι η γνώση ενός και μόνο θεού , που έχει το όνομα Βράχμα .Ο βράχμα λένε οι Βέδες , είναι το κατά εξοχήν ον , που αποκαλύπτεται και φανερώνεται στην ευδαιμονία και την χαρά . Ο κόσμος είναι το όνομα του , η εικόνα του , όμως αυτή η πρώτη ύπαρξη , που περιέχει μέσα της όλο το παν , είναι η μόνη αληθινή ουσία .Όλα τα φυσικά αντικείμενα έχουν αιτία τους τον Βράχμα , για αυτόν δεν υπάρχουν όρια , ούτε στον χρόνο , ούτε στον χώρο , είναι αιώνιος και άφθαρτος , είναι η ψυχή του κόσμου και η ψυχή του κάθε όντως χωριστά . Το σύμπαν προέρχεται από τον Βράχμα , υπάρχει μέσα στον Βράχμα , και θα ξαναγυρίσει μέσα στον Βράχμα .
Ο Βράχμα υπάρχει από μόνος του , είναι η μορφή της γνώσης , και η μορφή του κόσμου δίχως τέλος . Όλοι οι κόσμοι δεν αποτελούν παρά ένα μαζί του , επειδή είναι η θέληση του . Αυτή η θέληση η αιώνια βρίσκεται μέσα σε κάθε πράγμα , σε όλα τα πράγματα . Φανερώνεται στην δημιουργία , στην διατήρηση και την καταστροφή , στην κίνηση , στις μορφές του χρόνου και του χώρου .
Απορροφημένος από την ίδια του την ουσία , ο Βράχμα έμεινε για καιρό βυθισμένος στον διαλογισμό , πριν αποφασίσει να δημιουργήσει τον κόσμο .
Η πρώτη εμφάνιση του οντος , η μητέρα όλων των όντων που δημιουργηθήκανε και το ( αυγό του κόσμου , σύμβολο που είναι τυλιγμένο με ένα φίδι ) γεννήθηκε από την ένωση του Βράχμα και της Μάγιας ( αυταπάτη ).
Η βούληση του Βράχμα φανερώνεται με τρία λειτουργήματα αισθητά που ανήκουν στους θεούς της τριάδας ( Τριμούρτη ) .[Το αυγό των Ορφικών παρουσιάζεται και στην ινδική θρησκεία , καθώς και το φείδι το οποίον είναι σύμβολο υπερτάτης δύναμης της φρόνησης και της μυστηριακής γνώσης. Η λέξη Μάγιας είναι η Ελληνική λέξη ‘Μαγία’. Αλλά και η λέξη ‘Τριμούρτη’ είναι η Ελληνική λέξη «τριμερής»]
Ο Βράχμα είναι η δημιουργός δύναμη , είναι το σύμβολο της γης .
Ο Βισνού είναι το νερό που γονιμοποιεί , η ανανεωτική αρχή που ενσαρκώνεται στην συνεχεία των αιώνων , για την σωτηρία του κόσμου .
Ο Σίβα , είναι η φωτιά που καταστρέφει και αναπαράγει , αλλά είναι και συγχρόνως και η ζωή και ο θάνατος , το φως και το σκοτάδι , το καλό και το κακό . Αυτοί οι θεοί , η τριάδα αναπαριστάται με την μορφή ενός σώματος , με τρία κεφάλια . [Τα τρία στοιχεία του σύμπαντος είναι παρμένα από την Ελληνική Κοσμοθέαση , εις την οποίαν εμφανίζονται όμως τα εξής τέσσερα στοιχεία ήτοι: το στεραιόν, το υγρόν, η φωτιά και ο αέρας ]
Η Παρασάκτη , η σύζυγος του Βράχμα είναι η ζωή , που η φυσική της σύσταση είναι η ψυχή ,που λατρευότανε στις Ινδίες με διάφορα ονόματα, ( Μεγάλη μητέρα , Συμπαντική μητέρα , η Μητέρα των θεών και των ανθρώπων ) .
Η Παρασάκτη , ενσαρκώνεται και διαιρείται στην Τριμούρτη , σαν σύζυγος του Βράχμα με όνομα Σαρασβάτη , σαν σύζυγος του Βισνού με όνομα Λάκμη ή Ιρη , και σαν σύζυγος του Σίβα με όνομα Βαχβάνη , Παραβάτη ή Γκάγγα .
Σύμφωνα με την Ινδική φιλοσοφία , τούτος ο κόσμος μας δεν είναι παρά μια καθαρή φαντασία ,μια αυταπάτη , που η πρωταρχική του αιτία είναι η θέληση του Βράχμα , και η δευτερεύουσα αιτία η θέληση της Μάγιας , μητέρας της αυταπάτης και όλων των όντων .
ΘΕΟΣ ΒΙΣΝΟΥ
Βλέπουμε εδώ έναν "διαμελισμό" – πολύ συγγενικό με τον "διαμελισμό" του θεού Διόνυσου ως καθοριστικό στοιχείο της εμφάνισης της ιστορίας του κόσμου, που ανευρίσκουμε στην Ελληνική Μυθολογία. Επίσης ομοιάζει με τον νορβηγο-ισλανδικό μύθο του Ύμιρ από τον τεμαχισμό του οποίου δημιουργήθηκε ο κόσμος, και ακόμη
Οι διάφορες εκδοχές και παραλλαγές που παρουσιάζουν οι ινδικοί μύθοι, οφείλονται στην δημιουργική συγχώνευση (έστω και αν αυτή πέρασε πρώτα από το στάδιο της αντιπαλότητας) των νέων κοσμολογικών θεωρήσεων που έφεραν οι Άρειοι, όταν ερχόμενοι από τον Βορρά κατέκτησαν την Ινδική χερσόνησο, με τις αντιλήψεις των προ-αρείων κατοίκων της Ινδίας, που ονομάζονται Δραβίδες.
Στο τέλος, το Ινδο-άρειο στοιχείο επεκράτησε του Δραβιδικού, έχοντας, όμως, το πρώτο δεχθεί ήδη πολλές επιδράσεις και επιρροές από το δεύτερο.
Μεγάλη σημασία έχει τόσο στην Ινδική Μυθολογία όσο και γενικότερα στην Ινδική Φιλοσοφία και σκέψη, η έννοια της Μάγια (Μαya), ως ένα ψευδαισθητικό πέπλο που εμφανίζει πάνω του τον κόσμο σαν παράσταση. Πολλές φορές, η Μάγια εικονίζεται σαν ένας ιστός αράχνης που δημιουργείται από το σώμα του διαμελισμένου "μακροκοσμικού" ανθρώπου, Πουρούσα.

maya

Με την εμφάνιση της Μάγια, αρχίζει το "θεϊκό θεατρικό κρυφτό", που ονομάζεται, όπως είδαμε και πιο πάνω, λίλα, το οποίο στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο κόσμος των ζωντανών ως θέατρο σκιών - παραισθήσεων.
Για τους Ινδούς η ίδια η δημιουργία είναι ένα παιχνιδιάρικο "καπρίτσιο" και ως εκ τούτου μια μαζική παραίσθηση, η Μάγια. Ωστόσο, αποδίδουν στην τελευταία και ένα θετικό ρόλο, διότι μέσω αυτής της μαζικής θεατρικής παραισθήσεως, επιτυγχάνει να φανερώσει και να εκδηλώσει όλες τις δυνατότητες ύπαρξης του θεϊκού στοιχείου.
Αξίζει δε, να σημειωθεί πως παρόμοιες βαθύτατες πνευματικές συλλήψεις είχαν ακμάσει στην Ινδία, πολλούς αιώνες πριν η Δυτική Φιλοσοφία αποπειραθεί δειλά-δειλά (και σε κάθε περίπτωση, όχι με τον ίδιο, από άποψη πληρότητας και ποιότητας, τρόπο) να "αγγίξει" τέτοια θέματα ...

Ο θεός Βισνού που θεωρείται ο σοφός δάσκαλος και υπεύθυνος πνευματικός καθοδηγητής για όποιον επιθυμεί να προσεγγίσει την Αλήθεια, ζει μόνιμα σε ένα ουράνιο ανάκτορο απ' όπου παρατηρεί όλα τα πράγματα και τα γεγονότα, φροντίζοντας να τους παρέχει την αναγκαία εκείνη χρονική διάρκεια που χρειάζονται για να εκδηλωθούν πλήρως. Ο Βισνού παριστάνεται σαν ένας νέος άνδρας, του οποίου το χρώμα του προσώπου του είναι μπλε. Το μπλε χρώμα είναι το "σήμα-κατατεθέν" του Βισνού, όπως επίσης το κοχύλι, ο κύβος, το ρόπαλο και το νούφαρο.
Το κάθε ένα απ' αυτά τα τέσσερα τελευταία έχει την δική του μυστική φιλοσοφική σημασία για τους Ινδούς.

Βισνού & Λάκσμι

Σύζυγος του Βισνού ήταν η θεά Λάκσμι (Lakshmi), η οποία αντιμετωπίζοταν με ιδιαίτερο σεβασμό από τους Ινδούς ιερείς, σαν την Ηρα του Ελληνικού πανθέου, όπου παρουσιαζόταν σαν σύζυγος του Διός και δοξαζόταν ως το είδος εκείνο της "δέσποινας - κυρίας". Την συναντούμε και στην Νορβηγο-ισλανδική Μυθολογία στο πρόσωπο της Φριγγ ή στην Κελτική Μυθολογία στο πρόσωπο της Γκούινεβερ.

Ο Βισνού, στον ρόλο του ως "συντηρητής" του κόσμου παρουσιάζει πολλές αβατάρας (avataras) δηλαδή μετενσαρκώσεις του εαυτού του. Με τον όρο "αβατάρα" υποδηλώνεται μια εκπόρευση ή απόρροια ενός θεού που παίρνει όσο το δυνατόν πιο προσιτή στους ανθρώπους μορφή.
Ο Βισνού αντιπροσωπεύεται από δέκα, κατά μερικούς, ή είκοσι δύο, κατά άλλους, ενσαρκώσεις - αβατάρας, εκ των οποίων η πιο δημοφιλής είναι αυτή, στην οποία ο θεός αποκτά το όνομα Κρίσνα (Κrishna).
Με μια αβατάρα του Βισνού συνδέεται και ο μύθος - ιστορική ανάμνηση του Κατακλυσμού, που εντοπίζεται και στην Ινδική Μυθολογία, δίχως μεγάλες διαφορές από την μορφή που έχει αυτός ο μύθος στις άλλες μυθολογίες των λαών.

Διηγούνται, λοιπόν, πως όταν ο θεός Βισνού είχε την αβατάρα - μορφή ενός ψαριού (!) που λεγόταν Μάτσγια, πλησίασε έναν σοφό και δίκαιο άνθρωπο που ονομαζόταν Μανού, και τον προειδοποίησε για έναν επικείμενο κατακλυσμό που θα σάρωνε τα πάντα πάνω στην γη. Του συνέστησε δε, να κατασκευάσει ένα πλοίο, όπου θα έβαζε ζεύγη ζώων, σπόρους από όλα τα φυτά και στο τέλος τον ... ίδιο και την οικογένεια του. [Το όνομα Μανού μας παραπέμπει στον Μέμνονα, που πήγε στην Ινδία προ αμνημονεύτων χρόνων και έγινε βασιλεύς.]

Λάκσμι

Όταν ξέσπασε ο Κατακλυσμός, το ψάρι Μάτσγια (δηλαδή ο Βισνού) που ήταν πολύ ογκώδες και δυνατό έδεσε το φίδι Βασούκι από το ένα άκρο του στο πλοίο του Μανού, και από το άλλο, πάνω σ' ένα χρυσό κέρατο που έφερε το ψάρι στην κεφαλή του.
Με αυτόν τον τρόπο έσυρε το καράβι έξω από τις επικίνδυνες τρικυμίες και έσωσε τόσο τον Μανού, όσο και το έμψυχο και άψυχο υλικό του πλοίου του.
Αργότερα, όταν τα πράγματα πάνω στην γη καταλάγιασαν, ο Μανού Ηομώνυμο "κώδικα" του και μάλιστα, θεοποιήθηκε από ορισμένους ιερείς - Μπραχμάνας.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΓΗΓΕΝΗ
Δύο είναι οι βασικές «ερευνητικές» φυσιογνωμίες πάνω στο οποίο εδράζεται η έρευνα γύρω από το Ελληνικό φαινόμενο:
1/ Ο κ. Άρης Πουλιανός, σε ό,τι αφορά στην καταγωγή των Ελλήνων και στον «αρχάνθρωπο» των Πετραλώνων ,ή τον «Ευρωπαίο Αρχάνθρωπο» . Αυτός σύμφωνα με μετρήσεις ξένων πανεπιστημίων ανάγονται σε 750-800.000 χρόνια πριν.
2/ Ο διακεκριμένος «γλωσσολόγος-ερευνητής», Ηλίας Τσατσόμοιρος, σε ό,τι αφορά στην Ελληνική Γλώσσα ως παγκόσμια «πρωτογλώσσα».
Ο Ηλίας Τσατσόμοιρος, με τα δεκάδες άρθρα του στον Δαυλό, από τις αρχές της δεκαετίας του '80, και με σχετικό βιβλίο του, κατασκεύασε το οικοδόμημα πάνω στο οποίο επεκτείνουν οι μετέπειτα «ερευνητές» που ακολούθησαν: η ελληνική γλώσσα υπήρξε η πρώτη γλώσσα στον κόσμο, η μητέρα όλων των γλωσσών. Τούτο στηρίζεται στη θεωρία ότι ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε στην Ελλάδα και όχι στην Αφρική –όπως ισχυρίζονται οι προπαγανδιστές του συστήματος. Τούτο απέδειξε περίτρανα ο Άρης Πουλιανός με την εξερεύνηση του Σπηλαίου των Πετραλώνων , αλλά και με άλλες προϊστορικές ανασκαφές στον Ελλαδικό χώρο. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει και η επιστημονική έρευνα του γεωλόγου Ιωάννη Μελέντη, ( σελίδα 10 πρώτου τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών. (Έκδοση 1971) σύμφωνα με την οποίαν η χερσαία ζωή ξεκίνησε στην Ελλάδα. Ορισμένοι ανθέλληνες και όργανα της Νέας Τάξης ενοχλήθηκαν από τα συμπεράσματα αυτά και αντέδρασαν έντονα με αστήρικτες ψευδολογίες και λάσπη , όχι κατά της αλήθειας αλλά κατά των εκφραστών της και του περιοδικού «Δαυλός» που είχε το θάρρος να δημοσιεύσει τις σχετικές έρευνες.
Το 1991, το περιοδικό Δαυλός εκδίδει το έργο του τακτικού συνεργάτη του περιοδικού, Η. Λ. Τσατσόμοιρου, με τίτλο «Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας» και υπότιτλο: «Από τον Ελλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός».
Ο κ. Τσατσόμοιρος αναφέρει πως η Πελαγονική οροσειρά (το βόρειο δηλαδή τμήμα της ελλαδικής χερσονήσου) ήταν η πρώτη στέρεα γη που αναδύθηκε από την πανθάλασσα που κάλυπτε ολόκληρο τον πλανήτη μας πριν από 140.000.000 έτη. Τούτο στηρίζεται στην έρευνα του γεωλόγου Ιωάννη Μελέντη, όπως προελέχθη, Ο καθηγητής Μελέντης γράφει τα εξής: «...Πριν από 140 εκατομμύρια χρόνια, στις αρχές της Κρητιδικής περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνηση ανύψωσε επάνω από τα κύματα την λεγόμενη Πελαγονική οροσειρά... που περιλαμβάνει την βορειότερη Μακεδονία, τον Όλυμπο, την ανατολική Θεσσαλία και την βόρειο Εύβοια». Το γεγονός ότι αυτή η ορογεννητική ανόρθωση του Ολύμπου ήτο η πρώτη έχει αποδειχθεί από μετρήσεις με την βοήθεια της φωτοανταύγιας . Επομένως σ’ όλο αυτό το μεγάλο διάστημα, ο ελλαδικός χώρος ήταν η μοναδική χέρσα γη και άρα η πρώτη ζωή γεννήθηκε στην Ελλάδα: τα πρώτα φυτά, τα πρώτα ζώα και φυσικά... οι πρώτοι άνθρωποι. Στον επίλογο του βιβλίου του αναφέρει: «Γράφοντας τον επίλογο της παρούσας έρευνας θα συνοψίσω σ' αυτόν τα γενικά μου συμπεράσματα, α) Η πρώτη χέρσος γη η οποία ανεδύθη εκ των υδάτων της πανθάλασσας στις αρχές της Κρητιδικής περιόδου, προ 140 εκατομ. ετών, ήταν η Πελαγονική οροσειρά με κορυφή τον Όλυμπο. Αυτή η μοναδικότης θα διατηρηθεί επί 105 εκατομ. έτη, έως ότου αναδυθούν οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, οι Αλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάια. Μαζί με τις Άλπεις ανεδύθη και η Πίνδος και εξ αυτής της νέας αναδύσεως εσχηματίσθη η μεγάλη, ως πέλαγος, «ενδοχωρική λίμνη, πέριξ της οποίας ανεπτύχθη η ελλοπική γλώσσα, η μετέπειτα πελασγική και τέλος ελληνική.
β) Την ύπαρξη μεγάλου πολιτισμού στον πρώτο αναδυθέντα χέρσο χώρο και την φυσική εξάπλωση του στην οικουμένη».

Απόσπασμα από το βιβλίου του Ιωάννη Μελέντη «Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΗΣ ΑΙΓΑΙΙΔΟΣ»
«Πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, η ελληνική γη ήταν σκεπασμένη από θάλασσα. [ ]Ο βυθός της θάλασσας, που σκέπαζε ολόκληρη την ελληνική περιοχή, από το Ιόνιο Πέλαγος ως την Μικρά Ασία, παρουσίαζε τότε μια παράξενη μορφολογική εικόνα. Αυτή ακριβώς η εικόνα, το ανάγλυφο του βυθού, υπήρξε η προϋπόθεση για την δημιουργία της σημερινής Ελληνικής Χερσονήσου με τις υψηλές κεντρικές της οροσειρές. Στη θέση του ορεινού όγκου της Πίνδου υπήρχε μια βαθειά υποθαλάσσια τάφρος, η «αύλαξ της Πίνδου». Δυτικώτερα εκτεινόταν μια δεύτερη, η «Ιόνιος αύλαξ». Ένα υψηλό τείχωμα, το «ύψωμα του Γαβρόβου», χώριζε τις δύο τάφρους. Αυτή τη μορφή πήρε ο βυθός πριν από 180 περίπου εκατομμύρια χρόνια, στις αρχές δηλαδή του Μεσοζωικού αιώνος, και θα την διατήρηση επί 150 ακόμη εκατομμύρια χρόνια, ως το Ολιγόκαινο. Μέσα στο ασύλληπτο αυτό χρονικό διάστημα, οι δύο τάφροι του βυθού γέμιζαν με ιζήματα, υλικά δηλαδή που προέρχονταν από την αποσάθρωση μακρινών ορεινών όγκων ή από τα όστρακα θαλασσίων ζώων και τα κελύφη μικροοργανισμών, που πεθαίνοντας έπεφταν σαν αιώνια βροχή και κατακάθιζαν στον πυθμένα.
Εν τω μεταξύ, πριν από 140 εκατομμύρια χρόνια, στις αρχές της Κρητιδικής Περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετική κίνηση ανύψωσε επάνω από τα κύματα την λεγομένη Πελαγονική οροσειρά, μια στενή ζώνη ξηράς που περιλαμβάνει την βορειότερη Μακεδονία (Πελαγονία), τον Όλυμπο, την ανατολική Θεσσαλία και την βόρειο Εύβοια. Προέκταση της Οροσειράς αυτής θεωρείται η λεγομένη «Αττικοκυκλαδική μάζα»: η Αττική, η νότιος Εύβοια και τα περισσότερα νησιά των Κυκλάδων.
Πριν από 35 περίπου εκατομμύρια χρόνια, όταν η τάφρος της Πίνδου είχε πια γεμίσει από ιζήματα, σημειώνονται νέες κοσμογονικές αναστατώσεις στα έγκατα της ελληνικής γης. Ύστερα από μια πανίσχυρη ανοδική ώθηση, πτυχώθηκαν τα υλικά της τάφρου και ανυψώθηκαν σχηματίζοντας την επιβλητική οροσειρά της Πίνδου.
Είναι η εποχή των αλπικών πτυχώσεων, όταν αναφαίνονται οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, οι Άλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάια. [ ]
Στην αρχή του Μειόκαινου, μια άλλη τεκτονική αναστάτωση πτυχώνει και ανορθώνει τον βυθό, για να προβάλει πάνω από την επιφάνεια των νερών το μεγαλύτερο τμήμα της δυτικής Ελλάδος.
Έτσι αναδύθηκε από τα θαλάσσια βάθη η Αιγαιίς σαν ενιαία και αδιαίρετη μάζα ξηράς, που εκάλυπτε περίπου τον σημερινό ελληνικό χώρο, από το Ιόνιο ως την Μικρά Ασία και τα νότια της Κρήτης. [ ]
Περνούν έξι ακόμη εκατομμύρια χρόνια. Η διείσδυση της Μεσογείου στην ενδοχώρα της Αιγαιίδος συνεχίζεται. Στις αρχές του Πλειόκαινου, πριν από 12 περίπου εκατομμύρια χρόνια, χωρίζονται τα νησιά του Ιονίου από τη στεριά και εξέχουν σαν βραχοκορφές επάνω σε μια θάλασσα που σκέπαζε το δυτικό τμήμα της Ήλιδος, την δυτική Αχαΐα ως την Πάτρα, την πεδιάδα της Αχαΐας και τον Λακωνικό κόλπο.
Αργότερα διαμορφώνονται από την διάβρωση οι κοιλάδες του Ελλησπόντου και του Βοσπόρου. Δια μέσου αυτών των κοιλάδων, τα νερά της Ποντιο-Κασπίας και της Προποντίδος θα περάσουν σε ένα μεγάλο κεντρικό ποταμό της Αιγαιίδος (Αιγαίος ποταμός) που συγκέντρωνε τις ροές των παραποτάμων του Αξιού, Στρυμόνος, 'Εβρου κλπ.
Στο τέλος του Πλειόκαινου, πριν από δύο περίπου εκατομμύρια χρόνια, ένας κλάδος της Μεσογείου προωθείται από τα ανατολικά της Κρήτης προς την Προποντίδα. Ένας άλλος θαλάσσιος βραχίων εισορμά στο χώρο μεταξύ Κρήτης και Πελοποννήσου (στον χώρο περίπου του σημερινού Μυρτώου Πελάγους), φθάνει ως τα περίχωρα των Αθηνών και, δια μέσου του νοτίου τμήματος της Αττικής και της Ευβοίας, προελαύνει προς τις βόρειες Σποράδες και τον Θερμαϊκό.
Ιωάννης Μελέντης «Η γένεση της Αιγαιίδος», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. Α, σελ. 10-11.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ηλία Λ. Τσατσόμοιρου «ΑΝΤΙΘΕΟΝ ΠΕΛΑΣΓΟΝ ΓΑΙΑ ΜΕΛΑΙΝΑ ΑΝΕΔΟΚΕΝ...»
«Νομίζω, ότι κάποια μεγαλύτερη δύναμη παρά κάποια προερχόμενη εκ των ανθρώπων είναι εκείνη που έθεσε τα ονόματα στα πράγματα, ώστε αυτά να είναι αναγκαίως τα ορθά». [Πλάτων, "Κρατύλος", 438 ε].
Η περιγραφή του ελληνικού χώρου είναι αναγκαία, διότι άνευ της μελέτης του συγκεκριμένου χώρου δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εγγίσουμε την ιστορία της ελληνικής γλώσσας, δημιουργοί της οποίας υπήρξαν, όπως θα αποδείξω, η ελληνική φύσι και ο άνθρωπος κάτοικος του ελληνικού χώρου. Αυτή υπήρξε η «μείζων δύναμις», την οποίαν ανεζήτησε, την πλησίασε, αλλά δεν την ανεγνώρισεν ο μεγάλος Πλάτων. Η ιστορία του ελληνικού χώρου είναι ίσως η αρχαιότερη όλης της γης. Ας δώσουμε όμως τον λόγο στην επιστήμη της γεωλογίας, για να θεμελιώσουμε την αρχή της παρουσίας του φυσικού και γεωγραφικού χερσαίου ελληνικού χώρου στην ζωή του πλανήτη μας: «Προ 140.000.000 ετών, όταν ολόκληρος σχεδόν ο πλανήτης γη είχε περίπου την μορφή μιας πανθάλασσας, στις αρχές δηλαδή της κρητιδικής περιόδου, μια γιγαντιαία ανοδική ορογενετικη κίνησις ανύψωσε επάνω απ' τα ύδατα αυτής της πανθάλασσας την Πελαγονική οροσειρά. [ ] Απ' αυτήν την πρώτη ορογενετικη κίνησι περνούν 115.000.000 χρόνια, δια ν' αρχίση μια νέα ορογενετικη περίοδος, κατά την οποίαν αναδύονται εκ των υδάτων οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, δηλαδή τα Ιμαλάια, οι Άλπεις, τα Πυρηναία. Τότε αναδύεται εκ της θαλάσσης και η επιβλητική οροσειρά της Πίνδου»
Είναι φανερό ότι, όταν ομιλούμε για την γλώσσα, ομιλούμε για το χερσαίον ον άνθρωπος και όταν ομιλούμε για το περιβάλλον, ομιλούμε κατ' εξοχήν για την χέρσο γη, επί της οποίας συνετελέσθησαν οι διαδικασίες της εξελίξεως των επ' αυτής αναπτυχθέντων όντων. [...]
Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας, Από τον Ελλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός, εκδ. «Δαυλός», 1991, σελ. 26.
Επίλογος
Γράφοντας τον επίλογο της παρούσας έρευνας, θα συνοψίσω σ' αυτόν τα γενικά μου συμπεράσματα:
(α) Η πρώτη «χέρσος γη», η οποία ανεδύθη εκ των υδάτων της «πανθάλασσας» στις αρχές της κρητιδικής περιόδου, προ 140.000.000 ετών, ήταν η Πελαγονική οροσειρά με κορυφή τον Όλυμπο. Αυτή η μοναδικότης διετηρηθη επί 105.000.000 έτη, έως ότου αναδυθούν οι υψηλότεροι ορεινοί όγκοι της γης, οι Άλπεις, τα Πυρηναία, τα Ιμαλάια. Μαζί με τις Άλπεις ανεδύθη και η Πίνδος και εξ αυτής της νέας αναδύσεως εσχηματίσθη η μεγάλη ως πέλαγος «ενδοχωρική λίμνη», πέριξ της οποίας ανεπτύχθη η ελλοπική γλώσσα, η μετέπειτα πελασγική και τέλος ελληνική.
(β) Την ύπαρξι μεγάλου πολιτισμού στον πρώτο αναδυθέντα χέρσο χώρο και την φυσική εξάπλωσί του στην οικουμένη μαρτυρεί η διασωθείσα (ως το μοναδικό και ανεπανάληπτο ακέραιο μνημείο του θησαυρού της σοφίας των ανθρώπων αυτού του χώρου) Ελλοπική - Πελασγική - Ελληνική Γλώσσα. Και συντριπτικές αποδείξεις εάν ευρεθούν στα σπλάχνα της γης ή έλθουν στο φως όσα κρύπτονται στις βιβλιοθήκες, π.χ. του Βατικανού ή και αλλού, δεν θα αποκτήσουν μεγαλύτερη σημασία από αυτά που «κρύπτονται» εντός των πανάρχαιων λέξεων τη ελληνικής γλώσσας.
(γ) Η αιτιώδης σχέσι χώρος-άνθρωπος στοιχειοθετεί την «μουσική» ευαισθησία και το κάλλος των λέξεων και αποδεικνύει ότι η «μείζων δύναμις», όπως ο Πλάτων έλεγε, δεν ήταν άλλη παρ' εκτός η Ελληνίδα γη και ο Κούρος Ζευς. Είναι θέμα έρευνας και χρόνου, για ν' αποδειχθή ότι όλες οι γλώσσες των λαών εδέχθησαν, σε κάποιο βαθμό, την πολιτιστική επίδρασι του ελληνικού λόγου. Χιλιάδες λέξεων, οι οποίες «εξήχθησαν» εκ της γης της ελληνικής ομού με τα πολιτιστικά της προϊόντα, συγχωνεύθηκαν κατά τρόπον αρμόζοντα στις ιδιομορφίες των γλωσσικών και εκφραστικών ικανοτήτων των λαών.


ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Στην Σανσκριτική γλώσσα η Λέξη ΥΓΕΙΑ λέγεται SVASTYA, που σημαίνει "Να Είσαι ο Εαυτός σου"

Η Σανσκριτική (Saṃskṛta) είναι η κλασσική γλώσσα της Ινδίας, κατέχει σημαντική θέση στον πολιτισμό της Ινδίας και της ΝΑ Ασίας, διδάσκεται στα σχολεία σαν δεύτερη γλώσσα και θεωρείται η γλώσσα του Ινδουϊσμού, του Βουδισμού και του Τζαϊνισμού. Η λέξη "saṃskṛta" σημαίνει "εξευγενισμένος, καθαγιασμένος, ιεροποιημένος". Είναι η πρώτη γλώσσα στο κόσμ που χρησιμοποίησε την Γραμματική, τον 5° π.Χ. αιώνα.

Ο Δημήτρης Γαλανός (1760-1833), Έλληνας λόγιος, έζησε στην Ινδία από ηλικίας 6 ετών, ήταν δάσκαλος στην Καλκούτα και ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με την Ινδική κουλτούρα, την καταγραφή των Ινδικών ηθών και τη Σανσκριτική γραφή, μεταφράζοντας πολλά κείμενα. Μετά από 170 χρόνια από τον θάνατό του επανεκδόθηκε το λεξικό του συγκεντρωμένο σε ένα τόμο. Ένα έργο που γεφύρωσε την ινδική φιλοσοφία με την ελλληνική και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκή διανόηση.

Σε άλλο σημείο του διαδικτύου βρίσκουμε τα εξής:

Η σανσκριτική κατά λέξη σημαίνει "εξευγενισμένη" ή "επεξεργασμένη" και είναι μία από τις αρχαιότερες και σημαντικότερες γλώσσες της Ινδο-Ευρωπαϊκής οικογένειας. Με τη σανσκριτική συγγενεύουν οι αρχαίες ινδικές γλώσσες της Prakrta, στην οποία έχουν γραφεί τα ιερά βιβλία των Τζάινας, και της Pali, στην οποία είναι γραμμένοι οι βουδιστικοί κανόνες. Γλωσσολογικές έρευνες έχουν δείξει στενή συγγένεια και με την αρχαία ελληνική και την αρχαία περσική. Η γλώσσα των θεών όπως αποκαλούν την σανσκριτική οι θρησκευόμενοι Ινδοί, έχει πάψει εδώ και χιλιάδες χρόνια να είναι μία ευρέως ομιλούμενη γλώσσα. Χρησιμοποιείται όμως ακόμη και σήμερα για την απαγγελία θρησκευτικών ύμνων και τη συγγραφή κειμένων θρησκευτικού περιεχομένου. Στη γλώσσα αυτή έχουν γραφεί ορισμένα από τα σημαντικότερα κλασσικά έργα της ανθρωπότητας.


Επιστροφή στο Forum : Ινδοευρωπαίοι ή, ιαπετική ομοεθνία...
________________________________________
Σε άρθρο του Βασίλη Ραφαηλίδη διαβάζουμε τα εξής:

Πριν εγκατασταθεί στον Όλυμπο η δυναστεία των 12 Θεών με αρχηγό τον Δία, τον κόσμο ολόκληρο κυβερνούσε ο Ιαπετός, ο πατέρας Θεών και ανθρώπων. Τούτος ο γαλήνιος θεός, που τον σέβονταν και οι Ολύμπιοι, πατέρα είχε τον Ουρανό και μητέρα τη Γη. Όμως, ο Ιαπετός δεν κυβερνούσε μόνος τον κόσμο. Είχε γύρω του ένα θεϊκό συμβούλιο, τους περίφημους Τιτάνες. Που ήταν έξι τον αριθμό, μαζί με τον αρχιτιτάνα Ιαπετό. Οι άλλοι πέντε ήταν ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρίος, ο Υπερίων, και ο Κρόνος. Προϊστάμενος των Τιτάνων, που ήταν υιοί Θεού και Θεοί οι ίδιοι συνέχιζε να είναι ο Ουρανός, ενώ ο Ιαπετός ήταν ο θεϊκός εκπρόσωπος του ανάμεσα στους Τιτάνες.

Όμως, ο νεότερος απ' τους γιους του Ουρανού και της Γαίας, ο Κρόνος, τη προτροπή της μητρός του, επαναστάτησε κατά του πατρός και τον εκθρόνισε. Φοβούμενος ο Κρόνος μην πάθει τα ίδια απ' τα δικά του παιδιά, μόλις τα γεννούσε η σύζυγος του η Ρέα τα κατάπινε ένα ένα. Ο προθεός Κρόνος, που κυριαρχούσε στους ουρανούς πριν κατέλθουν στη γη οι αληθινοί Θεοί του Ολύμπου, έφαγε με τη σειρά τα εξής τέκνα: Την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα, τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα. Όλους αυτούς, θα τους βρούμε αργότερα Θεούς, είτε στον Όλυμπο, είτε στη γη, είτε κάτω απ' τη γη. Και μη με ρωτάτε πώς γίνεται να επιζήσουν αφού τους έφαγε. Και μεις τρώμε το Θεό μας υπό μορφήν μεταλήψεως, αλλά αυτός είναι πάντα ζωντανός.

Βλέποντας η Ρέα πως θα πεθάνει άτεκνη και αγηροκόμητη, μόλις γέννησε το έκτο της παιδί, που θα γίνει διάσημο αργότερα ως Δίας, αντί να το δώσει μεζέ στον παιδοφάγο Κρόνο, το κρύβει και αντ' αυτού δίνει στον Κρόνο να φάει μια πέτρα τυλιγμένη στα σπάργανα. Του έκατσε στο στομάχι η πέτρα, του μπαγάσα του Κρόνου, αλλά, το γομάρι, ούτε που κατάλαβε τι κατάπιε. Τέτοιος μπουνταλάς Θεός ήταν. Εν πάση περιπτώσει ο Δίας σώθηκε χάρη στην αγάπη της μαμάς του που τον έκρυψε στην Κρήτη, κι όταν μεγάλωσε και έγινε γερός και δυνατός θεός, η πρώτη του δουλειά ήταν να βάλει τον πατέρα να ξεράσει τ' αδέρφια του.

Η δεύτερη δουλειά του ήταν να γκρεμίσει απ' τον θρόνο τον πατέρα του τον Κρόνο. Που κι αυτός είχε γκρεμίσει τον πατέρα του, τον Ουρανό. Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις, ας είσαι και θεός. Του δίνει, λοιπόν, μια γερή θεϊκή κλωτσιά και τον στέλνει στα έσχατα θεμέλια της γης, που λέγονται Τάρταρα. Θα σας γελάσω αν είναι ακόμα εκεί ο Κρόνος. Πάντως, στον ουρανό είναι. Ανελήφθη εις ουρανούς, κοντά στον Ουρανό, τον ουράνιο πατέρα του, και έγινε αστέρι. Έκτοτε οι θεοί αποφάσισαν να μην έχουν πατεράδες και να είναι άναρχοι, χωρίς αρχή. Κι αφού δεν έχουν αρχή, δεν έχουν ούτε τέλος. Και ούτω πως προέκυψε η αιωνιότητα.

Όμως, ο αρχιτιτάνας Ιαπετός, ο μεγάλος αδερφός του Κρόνου, αν και θεός, ήταν πάρα πολύ σοβαρός άνθρωπος. Απόδειξη το γεγονός πως αυτός δεν έφαγε ούτε ένα απ' τα τέσσερα παιδιά του, τον Άτλαντα, τον Προμηθέα, τον Επιμηθέα και τον Μενοίτιο. Και ξέρουμε τον τεράστιο ρόλο που έπαιξαν αυτοί οι Τιτάνες στην προκοπή του ανθρώπου. Προς τιμήν τους, μάλιστα, τιτάνες ονομάζουμε και σήμερα τους πολύ σπουδαίους ανθρώπους, που κρατούν τη γη στον ώμο τους, όπως ο Άτλας, ή που συνεχίζουν να αναπτύσσουν τον ανθρώπινο πολιτισμό, χάρη στην κυριολεκτικά φαεινή ιδέα του Προμηθέα να κλέψει τη φωτιά απ' τους θεούς και να την κάνει δώρο στους ανθρώπους. Γεια σου, ρε Προμηθέα αθάνατε! Γεια σου και σένα Άτλαντα αχθοφόρε, τιτάνα προλετάριε!

Ο Ιαπετός, εκτός απ' τα τέσσερα παιδιά, είχε και μερικά εκατομμύρια τρισέγγονα. Όλους τους ανθρώπους που ανήκαν στη λεγόμενη ιαπετική ομοεθνία. Έτσι αυθαίρετα μεν, σοφά δε βάφτισαν οι επιστήμονες έναν προϊστορικό λαό, απ' τον οποίο προήλθαν όλοι οι λαοί της Ευρώπης, ημών των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, για να μη λέμε ηλιθίως πως είμαστε ανάδελφοι. Τι ανάδελφοι, βρε ανάδελφε κατά τον νου, με μια στρατιά ιαπετικά αδέρφια πίσω μας;

Οι ιαπετικοί λαοί λέγονται και Ινδοευρωπαίοι. Μερικοί, εντελώς λανθασμένα, όπως θα δούμε, τους λεν και Άριους. Ενώ οι γερμανοί επιστήμονες, που πρωτοστάτησαν στην ανακάλυψη αυτής της προϊστορικής ομοεθνίας, τους λεν και Ινδογερμανούς. Παρόλο που οι περισσότεροι επιστήμονες προτιμούν τον εξόχου συμβολισμού μυθολογικό όρο ιαπετική ομοεθνία, οι Γερμανοί διάλεξαν τον όρο Ινδογερμανοί, όχι από σοβινισμό αλλά διότι πρώτα τον εαυτό τους συνέκριναν με τους Ινδούς.

Σοβινιστές ήταν, βέβαια, οι ναζιστές. Αλλά κι αυτοί προτίμησαν τον όρο Ινδογερμανοί και όχι Αριοί.

Πάντως, αυτό το τελευταίο όνομα των Ινδοευρωπαίων είναι απλό και εύηχο. Μόνο που οι Αριοί είναι μέρος μόνο του συνόλου των Ινδοευρωπαίων. Συγκεκριμένα, Άριους ονομάζουμε την ομοεθνία των Ινδών και των Περσών, βάζοντας στη μπάντα όλους τους άλλους Ινδοευρωπαίους. Που είναι: Οι Ινδοί, οι Πέρσες, οι Κούρδοι, οι Αφχανοί, οι Αρμένιοι, οι Σλάβοι, οι κελτικοί λαοί, οι γερμανικοί λαοί (σημερινοί Γερμανοί, Σουηδοί, Νορβηγοί, Ολλανδοί, Δανοί, Αγγλοσάξονες), οι Λατίνοι (και οι νεολατίνοι Ιταλοί, Γάλλοι, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Ρουμάνοι), οι Ιλλυριοί (και οι νεοϊλλυριοί Αλβανοί) και, βέβαια, οι Έλληνες. Και οι Νεοέλληνες. Που έχουμε με τους Έλληνες την ίδια σχέση που έχουν οι Νεολατίνοι με τους Λατίνους. Πάντως, δεν είναι Έλληνες όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας. Και «καθαροί Έλληνες» υπάρχουν μόνο στην ακάθαρτη φαντασία μας. Αλλωστε, όπως θα δούμε, πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχουν καθαροί λαοί. Καθαροί λαοί υπάρχουν μόνο σε μερικές φυλές της Αφρικής. Εμείς, γιατί επιμένουμε στην ελληνική καθαρότητα; Προφανώς γιατί έχουμε συνείδηση πως είμαστε μάλλον... Αφρικανοί.

Όπως θα παρατηρήσατε, απ' τον παραπάνω κατάλογο των Ινδοευρωπαίων απουσιάζουν οι Ούγγροι, οι Φιλλανδοί και οι Τούρκοι. Αυτοί δεν είναι Ινδοευρωπαίοι, είναι Μογγολοειδείς και ήρθαν στην Ευρώπη πάρα πολύ αργά σε σχέση με τους Ινδοευρωπαίους.

Την άποψη πως κάποτε υπήρχε ένας ενιαίος λαός με κοινό πολιτισμό και κοινή γλώσσα, που σκόρπισε δώθε κείθε και στο πέρασμα των αιώνων δημιούργησε αυτόνομους πολιτισμούς και γλώσσες, την επέβαλε η συγκριτική γλωσσολογία. Δηλαδή, εκείνος ο κλάδος της γλωσσολογίας που συγκρίνει δύο ή περισσότερες γλώσσες για να επισημάνει τα κοινά που υπάρχουν στη φθογγολογία (το σχηματισμό και το μετασχηματισμό των φθόγγων), τις κλίσεις (τις παρεκκλίσεις από ένα αρχικό και βασικό τύπο της λέξης — κι αυτό ακριβώς είναι η γραμματική, μια μελέτη των παρεκκλίσεων), τη λογική δομή του λόγου (είναι το αντικείμενο μελέτης του συντακτικού) και το λεξιλόγιο, δηλαδή τον πίνακα των λέξεων και των νοημάτων τους που χρησιμοποιεί μια γλώσσα. Μια άλλη γλώσσα ενδέχεται να μην έχει λέξεις με το ίδιο ακριβώς νόημα. Και επειδή αυτό συμβαίνει πάρα πολύ συχνά, η μετάφραση γίνεται μια πάρα πολύ δύσκολη υπόθεση.

Στις αρχές του 18ου αιώνα, γάλλοι και γερμανοί καλόγεροι (αυτοί δεν παίζουν το κομποσκοίνι τους όλη μέρα σαν τους δικούς μας) παρατηρούν πως υπάρχει εμφανής σχέση ανάμεσα στη γερμανική, και κυρίως την αρχαία γερμανική (τη γοτθική) και την περσική. Στις αρχές του 19ου αιώνα ο πολύ μεγάλος γερμανός γλωσσολόγος Φρ. Μποπ, που έκανε γνωστή στην Ευρώπη τη σανσκριτική γλώσσα, δηλαδή τη γλώσσα των ιερών ινδικών κειμένων, ας πούμε τα αρχαία ινδικά, παρατηρεί πως υπάρχει σχέση ανάμεσα στα σανσκριτικά και τα γερμανικά. Η σχέση ανάμεσα στα γερμανικά και τις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες ήταν γνωστή από παλιότερα. Και επειδή από έναν αιώνα νωρίτερα ήξεραν πως υπάρχει σχέση ανάμεσα στα γερμανικά και τα περσικά, εύκολα οι συγκριτικοί γλωσσολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα πως όλες οι γλώσσες που μιλιούνται από τη βόρειο Ινδία μέχρι την Πορτογαλία, έχουν μια μακρινή συγγένεια. Που όσο μακρινή κι αν είναι, είναι επιστημονικά αναμφισβήτητη.

Για να υπάρχει γλωσσική συγγένεια ανάμεσα σε λαούς τόσο απομακρυσμένους και διαφορετικούς, σημαίνει πως, τότε που δεν ήταν πολυάνθρωποι, ζούσαν στην ίδια περιοχή, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, είχαν τα ίδια έθιμα και λάτρευαν τους ίδιους θεούς. Και να ο λαμπρός μύθος του «προθεού» Ιαπετού να ενώνει συμβολικά όλους αυτούς τους «προλαούς» της Ευρώπης και της Ασίας. Όσα τέκνα κι αν φάει ο Κρόνος της ιστορίας, πάντα η μητέρα Ρέα θα φυλάγει το σπέρμα απ' την καταστροφή. Γιατί περί γλωσσολογικών σπερμάτων ομιλούμε, όταν κάνουμε λόγο για κοινή γλωσσική και πολιτιστική καταγωγή όλων αυτών των προϊστορικών λαών. Και η κοινή γλωσσική ρίζα δεν είναι ούτε οι λέξεις, ούτε οι επιμέρους γραμματικοί και συντακτικοί κανόνες, αλλά η κοινή λογική που καθοδηγεί τους κανόνες, καθώς και η κοινή φθογγολογία. Που όσους «μουσικούς» μετασχηματισμούς κι αν υπέστη, διατηρεί πάντα τον πυρήνα του αρχικού ήχου που λέγεται ρίζα και ακρορρίζιον. Οι ρίζες των λέξεων δεν είναι παρά η κοινή πολιτιστική ρίζα όλων αυτών των ξερριζωμένων απ' τις αρχικές τους εστίες λαών.

Δε μιλάμε, βέβαια, για όλες τις λέξεις μιας γλώσσας. Μιλάμε για λέξεις κλειδιά που δηλώνουν σχέσεις συγγένειας, ονόματα ζώων, ονόματα εργαλείων, ονόματα μετάλλων. Αν οι ρίζες αυτών των λέξεων είναι κοινές, αποκλείεται να μην είναι κοινός και ο αρχικός, ο «πυρηνικός» πολιτισμός. Δεν υπάρχουν παντού σ' αυτή την απέραντη περιοχή τα ίδια μέταλλα, τα ίδια ζώα, τα ίδια φυτά. Και όταν οι λέξεις που δηλώνουν συγγένεια είναι τόσο συγγενικές γλωσσικά, οι λαοί αποκλείεται να μην είναι συγγενείς, έστω και μακρινοί.

Όλα αυτά δεν αμφισβητούνται. Υπήρξε πράγματι ένας λαός, που συμβατικά ονομάστηκαν από τους επιστήμονες Ινδοευρωπαίοι, ή ιαπετική ομοεθνία, και που διασπάστηκαν σε πάρα πολλά κομμάτια. Αμφισβητείται όμως ο τόπος της αρχικής καταγωγής τους και η αφετηρία της κίνησης τους. Θα δούμε ένα ένα τα αρχικά κομμάτια αυτής της μυστηριώδους και ασαφούς ομοεθνίας, τα κομμάτια που θα προκύψουν με τη διάσπαση της, καθώς και τις μεταλλάξεις τους, μέχρι να καταλήξουμε στους σημερινούς λαούς της Ευρώπης, σε ένα επόμενο βιβλίο. Τους συγγενικούς μας λαούς της Ασίας θα τους εγκαταλείψουμε στην κακή τους μοίρα. Ποιος νοιάζεται, εδώ στη Δύση, για τα ξαδέρφια μας τους Ιρανούς, τους Κούρδους, τους Αφχανούς, τους Ινδούς, δηλαδή τους Ινδοευρωπαίους που βρίσκονται έξω απ' την εγωιστική Ευρώπη, στην Ασία;

Κόλλησαν το Ινδοί κοντά στο Ευρωπαίοι οι ευρωπαίοι επιστήμονες, όχι γιατί οι Ινδοευρωπαίοι είναι κράμα Ινδών και Ευρωπαίων αλλά έτσι, εντελώς συμβατικά, για χατίρι της σανσκριτικής γλώσσας, που είναι ο γλωσσολογικός πυρήνας για την κατανόηση αυτού του εκπληκτικού πολιτιστικού και γλωσσικού φαινομένου. Οι Ριγκ Βέδες, τα ιερά κείμενα του Ινδουισμού, στην πραγματικότητα είναι συλλογές ύμνων που γράφτηκαν ανάμεσα στο 1.200 και το 1.000 π.Χ.. Πρόκειται για τα αρχαιότερα σωζόμενα γραπτά κείμενα της ιαπετικής (ινδοευρωπαϊκής) ομοεθνίας, που αποτελούν σταθερό σημείο αναφοράς για την σπουδαία και δύσκολη επιστήμη της συγκριτικής γλωσσολογίας. Σταθείτε, λοιπόν, με σεβασμό στη συντομογραφία «σκρ» που θα βρείτε στα ετυμολογικά ελληνικά λεξικά. Σημαίνει λέξη με σανσκριτική, δηλαδή αρχαία ινδική ρίζα. Προσοχή, όμως, αυτό δε σημαίνει πως η λέξη κατάγεται απ' την ινδική γλώσσα. Σημαίνει μόνο πως κατάγεται από κει που κατάγεται και η ινδική γλώσσα, απ' την ιαπετική (ινδοευρωπαϊκή). Γι' αυτό και στα ίδια λεξικά θα βρείτε επίσης και τη συγκοπή «ιαπ». Αυτό σημαίνει πως η λέξη είναι μεν ιαπετική, όμως δεν υπάρχει στις Ριγκ Βέδες.

Η άρια ομοεθνία, οι πασίγνωστοι Άριοι του Χίτλερ, είναι μια υποομοεθνία της ινδοευρωπαϊκής ή ιαπετικής ομοεθνίας, που δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τους Γερμανούς. Αριοί λέγονται οι Ινδοί και οι Πέρσες μαζί. Υπάρχει, όντως, μεγάλη συγγένεια ανάμεσα στην ινδική και την ιρανική γλώσσα. Άλλωστε, η λέξη Ιράν (Περσία) παράγεται απ' το Αριος — aryas στα σανσκριτικά. Έτσι ονόμαζεται στις Ριγκ Βέδες μια φυλή ευγενών στην οποία ανήκαν και οι υμνωδοί που έγραψαν τους ύμνους που υπάρχουν συγκεντρωμένοι στις Ριγκ Βέδες. Αργότερα, όταν προκύψει στην Ινδία το κοινωνικό καθεστώς των καστών, τους aryas θα συναποτελέσουν οι τρεις ανώτερες κάστες: των βραχμάνων (ιερέων), των πολεμιστών και των γαιοκτημόνων. Οι Αριοί βρίσκονταν στον αντίποδα μιας άλλης ινδικής φυλής, των Ντάζια, που δεν είναι άλλοι απ' τους σημερινους Δραβίδες, νοτιότερα στην Ινδία. Κάποτε, ο λαός που «κατοικούσε στη βορειοδυτική Ινδία, οι Άριοι, ήταν ίδιος με το λαό που κατοικούσε στην αρχαία Περσία, εκεί κοντά.

Και μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια. Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί πως οι Μήδοι, οι πρόγονοι των σημερινών Κούρδων, λέγονταν άλλοτε Αριοί. Οι Πέρσες της ιστορικής περιόδου, πάντως, δεν είναι Μήδοι (οι Μηδικοί Πόλεμοι λέγονται λανθασμένα έτσι) αλλά ένα φυλετικό κράμα Μήδων και Περσών. Οι Πέρσες είναι μάλλον Σημίτες και όχι Ινδοευρωπαίοι, όπως οι Μήδοι (και οι Κούρδοι σήμερα). Ίσως γι' αυτό οι σημερινοί Πέρσες μετονόμασαν την πατρίδα τους σε Ιράν (χώρα των Αρίων): Για να θεωρούνται όλοι οι κάτοικοι του σημερινού Ιράν, Ινδοευρωπαΐοι, παρόλο που είναι γνωστό πως Ινδοευρωπαΐοι εκεί είναι μόνο οι ιρανοί κατά την υπηκοότητα Κούρδοι. Κάπου παρέσυρε τον φιλοναζιστή Σάχη ο Χίτλερ με την άρια φυλή του, το «καθαρότερο», υποτίθεται, κομμάτι των Ινδοευρωπαΐων. Κι έτσι, η Περσία μετονομάστηκε σε Ιράν, δηλαδή Χώρα των Αρίων.

Ανακεφαλαίωση: Σε δυο κεφάλαια προσπάθησα να συνοψίσω τις πολλές και ποικίλες απόψεις για τους Ινδοευρωπαίους, που είναι έννοια μάλλον γλωσσολογική, παρά εθνολογική. Πιο σωστά, είναι και εθνολογική, αλλά κατά συμπερασμόν από τα δεδομένα της γλωσσολογίας. Η ύπαρξη της ιαπετικής γλώσσας (της γλώσσας των Ινδοευρωπαΐων) συνάγεται κατά συμπερασμόν από τις ομοιότητες που έχουν οι γλώσσες των περισσότερων λαών που κατοικούν σήμερα στην εξαιρετικά εκτεταμένη περιοχή από τη βόρεια Ινδία μέχρι την Πορτογαλία. Η παλιότερη γραπτή ιαπετική γλώσσα είναι η σανσκριτική (αρχαία ινδική). Στην περιοχή της Ευρώπης ειδικότερα, η παλιότερη ιαπετική γλώσσα είναι η λιθουανική. Εικάζεται ότι οι υποθετικοί Ινδοευρωπαΐοι άρχισαν να διασπείρονται με αφετηρία την ευρύτερη περιοχή του Καυκάσου, και προς τη μεριά της Ευρώπης και προς τη μεριά της Ασίας. Δεν ξέρουμε από πού ήρθαν στον Καύκασο, ίσως από την Ασία. Ο τελευταίος μακραίωνος σταθμός τους στην περιοχή της Ευρώπης ήταν η σημερινή Λιθουανία. Η Αρμενία στον Καύκασο εικάζεται πως είναι το κεντρικό σημείο απ' όπου άρχισε η διασπορά. Ο πανάρχαιος και μυστηριώδης λαός των Αρμενίων ίσως είναι σήμερα ό,τι απόμεινε από τους εντελώς πρώτους Ινδοευρωπαίους. Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι απολύτως βέβαιο.

Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη : "(Μυθ)ιστορία των βαρβάρων προγόνων των σημερινών Ευρωπαίων".

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του πέφτει σε πολλές αντιφάσεις. Ομως τον ευγνωμονούμε διότι δίνει την ουσία της σανσκριτικής ή ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής ομοεθνίας.
1/ Η πρώτη του αντίφαση είναι ότι οι Έλληνες είμαστε ..Αφρικανοί , για να τον μιμηθεί βραδύτερον ομοεθνής του Εβραίος Μπερνάλ στο Βιβλιο του "Η ΜΑΥΡΗ ΑΘΗΝΑ» για να πει τα ψεύδη που ήδη κατέπεσαν σαν χαρταετός.
2/ Ενώ δίνει την αρχή της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής ομοεθνίας στην Ιαπετική λατρεία με έδρα τον Όλυμπο και την Ελληνική λατρεία του Ιαπετού , του Ουρανού και της Ρέας , του Κρόνου και εν συνεχεία του Διός , για να μην πει ότι ή ρίζα αυτής της γλώσσας γεννήθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο και μάλιστα στο Αιγαίο κάνει άλμα δίκην σαλτιμπάγκου και τοποθετεί το κέντρο της στον Καύκασο και την καταγωγή της πιό πέρα στην Κεντρική Ασία, ίσως διότι ως Εβραίος ασκενάζι ήθελε να έχει η πατρίδα του μέρος της τιμής της γλωσσικής ινδοευρωπαϊκής ομογλωσίας. Στο ίδιο σφάλμα υπέπεσαν και οι Γερμανοί , οι οποίοι την ονόμασαν Ινδογερμανική ομογλωσσία.
3/ Παραλείπει να μας πει ότι η λέξη ΣΑΝΣΚΡΙΤ δηλώνει γλώσσα που προέρχεται από την Κρήτη , δεδομένου ότι η Κρήτη από τα πανάρχαια χρόνια υπήρξε το κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού που διέδωσε πρώτη τον πολιτισμό και φυσικά και την γλώσσα. Από την Κρήτη οι αρχαίοι Κρήτες , ή ΕΤΕΟΚΡΗΤΕΣ , διεπεραιώθησαν στην Μικρά Ασία και μετέφεραν εκείθεν τον πολιτισμό του Αιγαίου προς την Ανατολή , πολύ προ της καταστροφής του από το ηφαίστειο της Θήρας .
4/ Οι Βραγχίδες πήγαν από την Μικρά Ασία στην Ινδία και εκεί σαν ιερείς και διδάσκαλοι έγιναν Βραχμάνες.
5/ Ο Ζευς –σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου- έκανε ταξίδια με την κουστωδία του στην Αιθιοπία , υπεράνω του ωκεανού με υπερσύγχρονα μέσα και εντός 12 ημερών επέστρεφε στον Όλυμπο. Οι Αιθίοπες τότε ήσαν οι Ινδοί, πριν αργότερα μετανάστεύσουν προς την σημερινή Αιθιοπίαν .
6/ Ταξίδια στην Ινδία έκαναν επίσης ο Ερμής, ο Διόνυσος και ο Ηρακλής και άλλοι σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία(την οποίαν κακώς ονόμασαν Μυθολογίαν για να μειώσουν την αξία της)
7/ Αργότερα ο Μέμνων από την Μικρά Ασία μετέβη προς ανατολάς προς την Ινδία και έγινε βασιλεύς .
8/ Το ίδιο γνωστότατο δρομολόγιο ακολούθησε αργότερα ο Μέγας Αλέξανδρος , ο οποίος έφθασε στην Ινδία όπου συνήντησε τους Βραχμάνες ιερείς. Αυτοί ωμίλουν ακόμη την Ελληνική.
9/ Η Ινδοευρωπαική θεωρία έχει προ πολλού καταρρεύσει διότι οικοδομήθηκε σε αίολα ιδεολογήματα. Πουθενά τελικώς δεν βρέθηκε κάποιος πολιτισμός που να είχε απομείνει στην Ινδία, στον Καύκασο ή στην Κεντρική Ευρώπη που να άφησε τα ίχνη του ειμή μόνον στην περιοχή του Αιγαίου όπου ήκμασαν όχι ένας αλλά επτά πολιτισμοί (Προκατακλυσμιαίος, Πελασγικός, Μινωικός , Μυκηναϊκός, Κλασικός, Αλεξανδρινός-Ελληνιστικός, Αναγεννήσεως)
Όλα αυτά είτε τα αγνοούσε ο μακαρίτης Βασίλης Ραφαηλίδης είτε σκοπίμως τα αποσιώπησε , ενώ αρκετά σημεία τα διέστρεψε λόγω της Εβραϊκής του καταγωγής και της αριστερής του πεποιθήσεως. Πάντως του χρεωστούμε ευγνωμοσύνη διότι μας έδωσε την καταγωγή της σανσκρητικής γλώσσης από την Ελληνική θρησκεία με κέντρο τον Ολυμπου και όχι εκ της ανύπαρκτης ινδοευρωπαικής εθνότητος . Η ομοιότης της Ινδοευρωπαικής ομογλωσσίας προέρχεται εκ του γεγονότος ότι η αρχική γλώσσα δημιουργήθηκε στην περιοχή του Αιγαίου και εκείθεν εξακτινώθηκε σε όλο τον κόσμο. Στην πραγματικότητα είναι γέννημα και θρέμα του Αιγαιατικού πολιτισμού με επίκεντρο την ΚΡΗΤΗ, εξ ού και η ονομασία της ΣΑΝΣΚΡΗΤΙΚΗ.

Από τον ομογενή εξ Αυστραλίας κ. Δημ. Συμεωνίδη λάβαμε την ακόλουθη λίαν ενδιαφέρουσα πληροφορία που αφορά την Σανσκρητική Γλώσσα και εξ αυτού λάβαμε την αφορμή να κάνουμε την παρούσα έρευνα.


----- Original Message -----
From: Dimitri Symeonidis
To: 'Polydoros Polydoropoulos'
Sent: Friday, October 16, 2009 2:56 AM
Subject: FW: REFUSING SANSKRIT INTERPRETATION

http://www.indianexpress.com/ie/daily/20000727/ifr27064.html



Sanskrit was born in an old ware shop -- Minister
EXPRESS NEWS SERVICE

________________________________________
CHENNAI, JULY 26: Education Minister K Anbazhagan today strongly criticised the Sanskrit (vada mozhi) language by stating that it was born in a `kayalankadai' (old ware shop). It is an artificial language. It was unacceptable that Sanskrit is a language of communication with God and the Almighty knew only that language.
Sanskrit was not there when Tamil language was born, the Minister said adding that it was introduced by Aryans when they invaded the sub-continent that too 500 years after Tamil language's origin. ``No fool will believe that Tamil was born only after the birth of Sanskrit''. He said Sanskrit was a mixture of various local languages in the North and it was developed by Aryans basically to communicate in script-form.
The Minister, who was participating in the 125th birth anniversary celebrations of Tamil scholar Maraimalai Adigal, under the auspices of Chennai District Library Authority Committee (CDLAC), said Sanskrit grew not because of its rich concepts, but due to self-made concepts.
The Minister even attacked Gods of the Hindu pantheon include Lord Brahma, Lord Vishnu and Lord Shiva, who as per the Puranas, were assigned the duty of `creation', `protection', and `destruction'. ``Why the three should be given different kinds of jobs. I think they too were jobless and searching for jobs like us,'' he said.
Anbazhagan did not spare Brahmins and Lord Shiva either. He said the Brahmin community had formulated a theory wherein they had the privilege to sit even on the shoulders of God; whereas shudras (non-brahmins) had to carry God on their shoulders. Referring to Lord Shiva, who had adorned himself with a snake around his neck, the Minister said: ``Even Parvathi (Lord Shiva's wife) would have been frightened by seeing the snake''.
Copyright © 2000 Indian Express Newspapers (Bombay) Ltd.
Ας επανέλθουμε στους Δελφούς (Πυθώ). Σύμφωνα με τον μύθο, ο Απόλλων, ακόμη βρέφος, σκοτώνει τον Πύθωνα[1] στο όνομα του πατέρα Διός και εκθρονίζει την προφήτισσα μητέρα-Γη (Πυθώ) που βασίλευε στους Δελφούς. Δηλαδή της αφαιρεί την φαλλική της δύναμη και εξουσία.
Σ’ αυτή την εξελικτική πορεία βλέπουμε ότι μ’ αυτή την πράξη[2], ο Απόλλων κόβει συμβολικά τους δεσμούς με το μητρικό μορφοείδωλο (πρότυπο), αλλά επίσης κόβει τους δεσμούς με τους αρχαϊκούς θεούς (Πυθώ-Πύθων) σαν θεός της νέας γενεάς των ολυμπίων θεών, των οποίων προΐσταται ο Ζευς, ασκώντας την πατρική εξουσία (πέρασμα από την μητριαρχία στην πατριαρχία). Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο Απόλλων, θεός της νέας γενεάς των ολυμπίων, εξυπηρετεί αυτό το πέρασμα στο όνομα του Διός, αλλά μην ξεχνάμε ότι η μητέρα του Λητώ, ναι μεν ζευγαρώθηκε με τον Δία για να τον γεννήσει, αλλά η Λητώ ανήκει στις πρώτες (αρχαϊκές) γενεές των θεών. Είναι η κόρη του τιτάνα Κοίος, γιου του Ουρανού και της Γης (σημειώνουμε την έμμεση παρουσία της Γης).


ΒΡΑΓΧΙΔΕΣ ΚΑΙ ΒΡΑΧΜΑΝΟΙ
(του υποστρατήγου ε. α Κ. Χ. Κωνσταντινίδη)

Γενικά

Οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν ήλθαν από τις Ινδίες στην Ευρώπη-όπως μας έχουν ενσταλάξει εσφαλμένα - αλλά από την Ευρώπη στις Ινδίες. Το ίδιο ισχύει και για την Ελληνική γλώσσα, η οποία ανήκει δήθεν στην Ινδοευρωπαϊκή Ομοταξία Γλωσσών, ενώ στην ουσία είναι η Πελασγική Γλώσσα, όπως μετεξελίχθηκε ανά τους αιώνες στα μέρη που ομιλήθηκε. Οι φερόμενοι ως Ινδοευρωπαίοι ή Αριοι ήσαν Πελασγοί δηλαδή λαοί του Αιγαίου και των πέριξ αυτού περιοχών (Δάρδανοι, Αχαιοί, Τρώες κ. α) που μετέφεραν τον πολιτισμό στη χώρα του Γάγγη. Οι «Σούφοι»(σοφοί) είναι τάξη της Ινδίας , όπως και οι Βραχμάνοι είναι άλλη ιδιαίτερη τάξη ιερέων. Οι Βραχμάνοι πήραν τη λατρεία και την οργάνωση τους από τους πανάρχαιους Μιλησίους Βραγχίδες, που αρχικά πήγαν στη χώρα των Σόγδων και μετά μετοίκισαν προς τις εκβολές του Ινδού ποταμού.

Ελληνική Αρχαιολογία (Μυθολογία)

Όπως πληροφορούμεθα από την Ελληνική Αρχαιολογία ο Ηρακλής, ο Διόνυσος, ο Ερμής , ο Περσεύς, οι Αργοναύτες έκαναν ταξίδια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου( Ινδία, Κίνα, Ιαπωνία, Πολυνησία, Αμερική κλπ) Τούτο επιβεβαιώνεται και από την αρχαιολογική σκαπάνη. Οι πολυταξιδεμένοι Πελασγοί(=Πελαργοί) που έκαναν τα μακρινά ταξίδια δεν ήσαν μία και μοναδική γενιά Αργοναυτών , αλλά αλλεπάλληλες γενιές και οι ηγέτες τους(Ηρακλής, Διόνυσος, Ερμής Τρισμέγιστος, Περσεύς, Μέμνων κ.α) δεν ήσαν ένας αλλά διαδοχικά πρόσωπα με το αυτό όνομα.. Ο μυθικός Δάρδανος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που διεκπεραιώθηκε στην Ασία σε προϊστορικούς χρόνους . Εξ αυτού οι Τρώες εκαλούντο Δάρδανοι , αλλά και Μέμνονες . [Σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου, ο γιός του Τιθωνού Μέμνων κατά παράκληση του θείου του Πριάμου ήλθε με στρατό «Αιθιόπων» να πολεμήσει στην Τροία. Αυτοί οι Αιθίοπες δεν ήσαν εκ της Αιθιοπίας αλλά από την Ινδία(Ο Ηρόδοτος τους καλεί «Αιθίοπες οι εκ της Ασίης»(Ινδία) Β94) Ο Μέμνων σύμφωνα με τον Όμηρο και τον Ησίοδο ήτο γιός του Τιθωνού και της Ηούς,, δηλαδή της ροδοδάκτυλης Αυγής. Η Αυγή όμως είναι στην Ανατολή και όχι προς Νότο στην Αιθιοπία, όπως ενομίζετο.] Εξ άλλου και το όνομα «Ινδία» σημαίνει ‘παιδιά του Δία’




Ο Μ. Αλέξανδρος στην Ινδία

Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και οι βιογράφοι του Μ. Αλεξάνδρου γράφουν ότι, όταν ο Μεγάλος Βασιλεύς πήγε στην Ινδία συνήντησε πολλούς Βραχμάνους που είχαν Ελληνική Παιδεία και μιλούσαν την Ελληνική Γλώσσα . Αλλά δεν είναι μόνον η Ελληνική γλώσσα και η παράδοση των αρχαίων Ινδών που παραπέμπει στην Ελλάδα, αλλά και η λατρεία των Βραχμάνων που την δανείσθηκαν από τους Μιλησίους ιερείς Βραγχίδες . Οι τελευταίοι ήσαν ιερείς του Διδυμαίου Μαντείου του Απόλλωνος , που έλκει την ίδρυση του από τον μυθικό Βράκχο. Αυτός ήτο δεινός μάντις του Απόλλωνος , που εμάντευσε την κυριαρχία του Αλεξάνδρου ..(Διοδώρου. Σικελιώτη –Ιστορική Βιβλιοθήκη 19,90.4.1 και Στράβωνος Γεωγραφικά 17.1.43.30.) Εκεί πήγαιναν κραταιοί ηγεμόνες της εποχής για να πάρουν χρησμούς (Κροίσος, Νεκώς, κ.α) [ Το Μαντείο της Μιλήτου –όπως όλος ο Ελληνικός Πολιτισμός -κατεστράφη από τους Ιουδαιοχριστιανούς κατά την επιβολή της θρησκείας τους] .

Η Εξόντωση των Βραγχιδών

Σύμφωνα με μια άλλη πληροφορία, η εξόντωση των απογόνων των Βραγχιδών και Βραχμάνων από τον Αλέξανδρο έγινε το 324 π Χ κατά την διέλευση του από τις Ινδίες . Τους μεν Βραγχίδες εξόντωσε διότι τους θεώρησε ως προδότες του Ελληνισμού, τους δε Βραχμάνους διότι πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση κατά τον πλού του μέσω του Ινδού ποταμού. Τούτο αναφέρεται μόνον από τον Στράβωνα και Σουίδα που έζησαν πολύ βραδύτερον του Αλεξάνδρου. Ενδέχεται όμως να πρόκειται για τους ίδιους ιερείς με το αρχαίο και νεώτερο όνομα τους.[ Αν είχαν σωθεί από την μανία του χριστιανισμού οι αρχαίες πηγές ίσως θα γνωρίζαμε τεκμηριωμένη ολόκληρη την αλήθεια]

Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες οι Βραγχίδες εγκατεστάθησαν στη Σογδιανή και έκτισαν εκεί την ομώνυμη πόλη των «Βραγχίδων Αστυ» Οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Βραχμάνοι ιερείς ταυτίζονται με τους Μιλησίους Βραγχίδες ιερείς, που πήγαν στην Ινδία σε πανάρχαιους χρόνους. Αλλιώς δεν ερμηνεύεται η αναφορά από τον Στράβωνα γιατί εξορίσθηκαν στην περιοχή της Σογδιανής ;
Υπάρχουν δύο εκδοχές για την μετάβαση τους εκεί:
1/ Σύμφωνα με την πρώτη παρεκάλεσαν τον Πέρση βασιλιά να τους εγκαταστήσει στο πλέον απομακρυσμένο μέρος της επικράτειας του για να γλιτώσουν ενδεχομένως από τον διωγμό των Μιλησίων (494 π. Χ),
2/ Κατά την δεύτερη εκδοχή αυτοεξορίσθηκαν για να προσφέρουν ιεραποστολικό έργο, όπως θα λέγαμε σήμερον.
Όπως κάθε ιερατική εξουσία , έτσι και οι Βραχμάνοι των Ινδιών δεν ήθελαν καθεστωτική αλλαγή στην πολιτική ηγεσία γιατί αυτή θα έθιγε τα προνόμια τους (Αρειανός ΣΤ’ 16) Έτσι εξηγείται γιατί επρόβαλαν αντίσταση κατά του Αλεξάνδρου. Εξ άλλου ο (Διόδωρος Σικελιώτης ΙΖ’ Βιβλίο) αναφέρει ότι οι Βραγχίδες επαναστάτησαν τρεις φορές και ταυτίζει τους Βραγχίδες με τους Βραχμάνους. Οι Βραγχίδες λάτρευαν τον Δία και τον Απόλλωνα, αλλά προ πάντων τον εαυτόν τους στο πρόσωπο του γενάρχη τους Βράγχου.
Οι Βραχμάνοι πίστευαν ότι εκτός από τους θεούς, όλες οι άλλες τάξεις ήσαν κατώτερες. Ο Βραχμανισμός είναι θρησκευτική, κοινωνική και πολιτική τάξη της Ινδίας που διεδέχθη τον Βεδισμόν αναμιχθείς με αυτόν, και εν συντομία διδάσκει:

α/ Το Υπέρτατον Ον (Βράχμα) , εξ ού εκπορεύθησαν και στο οποίον θα επανέλθουν τα πάντα, είναι Αυλον (Λόγος-Ψυχή) και μη λατρευτόν ,
β/ Η ατομική ψυχή ταυτίζεται με την παγκόσμια,
γ/ Ο εξωτερικός κόσμος (των αισθήσεων) είναι ψευδαίσθησις (μάαγια= μαγεία) Όπως πιστεύουν και οι Έλληνες
δ/ Η παρούσα ζωή είναι συνέπεια πρώτης τινός αμαρτίας, αποτελεί δε δοκιμασία προς εξαγνισμό και λύτρωσιν [Και οι Έλληνες έκαναν εξαγνισμό με ύδωρ και φωτιά , όπως οι Βραχμάνοι]
ε/ Η λύτρωσις συντελείται δια της μετενσαρκώσεως ή μετεμψυχώσεως, [δηλαδή δια της από ενός φθαρτού σώματος εις έτερον, μέχρις ότου εξαγνισθεί πλήρως η ψυχή, και απαλλαγεί πάσης ενεργείας και πάθους, οπότε φθάνει εξαγνισμένη στο Νιρβάνα και επανέρχεται στο Υπέρτατο Ον] έτσι πίστευαν και οι Βραγχίδες
στ/ Μέσον προς λύτρωση είναι ο ασκητισμός(όπως πίστευαν και οι Βραγχίδες ).
ζ/ Καίνε τους νεκρούς τους όπως και οι Έλληνες (καύση Αχιλλέως στην Τροία)
η/ Όπως οι Βραγχίδες ιερείς έδιναν τους χρησμούς τους με τον βρασμό του νερού, έτσι κάνουν και οι Βραχμάνοι [ Οι Βραγχίδες ερμήνευαν τους υδρατμούς που έβγαιναν από τον βραστήρα και θαύμαζαν το φαινόμενο της μετατροπής του ύδατος(υγρά, στερεά και αέριος κατάσταση) χωρίς να χάνει την ουσία του (Ιαμβλ. Μυστήρια 3. 11. 8 και 3.11.67)]

Δια της Γνώσεως η Λύτρωση

Η Βραχμανική θεολογία θεωρεί ότι εκ του Βράχμα(Βράγχου) απορρέει η θεία Τριάς (Τριμούρτι=Τρίμορφη) ήτοι ο Βραχμα, δημιουργός, ο Βισνού, συντηρητής, και ο Σίβα, ο εξολοθρευτής. Επίσης υπάρχουν και οκτώ δευτερεύοντες(συμβολικοί) θεοί φύλακες του κόσμου, ήτοι ο Ντιάου (Δίας), ο Ιντρα, ο Μίτρα, ο Βαρούνα(=υψιβρεμέτης Ζευς που φέρνει τη βροχή) και άλλα πολλά θεϊκά και διαβολικά πνεύματα , όπως είχαν οι Ελληνες. Αυτά ανακαλούν στην μνήμη μας την Ελληνική Κοσμογονία, ήτοι το Χάος εκ του οποίου δημιουργήθηκε ο κόσμος, ο Έρωτας (Βισνού), θεός της συνενώσεως, η Έρις(Σίβα) θεότης της διαιρέσεως και καταστροφής, η Αγία Τριάς που οι Ινδοί απεκάλεσαν Τριμούρτι κ.ο.κ Εξ άλλου και το ιερό βιβλίο των Ινδών η «VEDA” σημαίνει Λύτρωση μέσω της Γνώσεως ( Veda= {F}οίδα=βλέπω-γνωρίζω) Αλλά και η μετεμψύχωση δεν ήτο άγνωστη στον Πελαγικό Κόσμο. Στο βαθμό που ο Βραχμανισμός πιστεύει στη Λύτρωση μέσω της Γνώσεως είναι μια πνευματική θρησκεία, σε αντίθεση με τις Εβραιογενείς κοσμοπολιτικές θρησκείες που πιστεύουν στο δογματικό «πίστευε και μη ερεύνα». Τα Ελευσίνια Μυστήρια διδάσκουν την αθανασία του ανθρώπου, μέσω της γονιμότητος και της αφθαρσίας της ύλης-ενέργειας. Πίστευαν δηλαδή ότι όταν φεύγει η ψυχή με τον θάνατο ενώνεται με την συμπαντική ψυχή. Η εξελικτική αυτή διαδικασία της μετεμψυχώσεως καλείται «Κάρμα»

Ο Δογματικός Βραχμανισμός

Ο Βραχμανισμός είναι ταυτοχρόνως και μια εξουσιαστική και δογματική θρησκεία στο μέτρο που πιστεύει στην ανωτερότητα των Βραχμάνων έναντι των άλλων τάξεων. Δηλαδή θεωρεί τους μη Βραχμάνες ακαθάρτους και βεβήλους και υποδούλωσε τους μαύρους ιθαγενείς, τους γνωστούς Παρίες, Πάλι, ή Πούλι [ Οι άνθρωποι της τάξεως αυτής ζουν σαν τα ζώα, χωρίς σπίτι, χωρίς μόρφωση, χωρίς ανέσεις, χωρίς τέλος ελπίδα ότι θα ανέλθουν κάποτε σε μια ανώτερη πολιτιστική βαθμίδα] Ο Βραχμανισμός θεωρεί ότι δύο είναι οι θείες τάξεις ήτοι :
Πρώτη των θεών και
Δευτέρα των Βραχμάνων. ( Εγκυκλ. Ελευθερουδάκη)


Ινδουισμός, ο Φωτισμένος Βραχμανισμός

Μετεξέλιξη του Βραχμανισμού είναι ο Ινδουισμός, που θεωρείται «φωτισμένος» Βραχμανισμός. Ωστόσο η δογματική ομοιότης των Βραχμάνων και Βραγχιδών είναι μεγάλη. Εικάζεται ότι οι ιερείς των Βραγχιδών του Δυδιμαίου Μαντείου έφυγαν εθελουσίως ως ιεραπόστολοι στην Ινδία., ή εκδιώχθηκαν απο τους Μιλησίους στις Ινδίες. Εκεί εδίδαξαν τους εντοπίους Βεδιστές στον Βραγχισμό και συν τω χρονω μετεξελίχθησαν σε Βραχμάνους .

Ταύτιση Βραγχιδών και Βραχμάνων

Η ταύτιση των αυτοεξορίστων Βραγχιδών του 494 π.Χ και των Βραχμάνων που εξόντωσε ο Μ. Αλέξανδρος το 427 π. Χ θα παρέμενε μετέωρη υπόθεση , χωρίς την συνεπικουρία ενός πλήθους άλλων ενδείξεων, μέσα από μια συγκριτική μελέτη των θρησκευτικό-φιλοσοφικών αντιλήψεων Βραχμάνων και Βραγχιδών . Στα ιερά τους κείμενα «Βέδες» που διετυπώθησαν περί το 1100 π. Χ υπάρχουν ενδείξεις που ανάγονται στην εισβολή των Αρίων (Τρώες-Αχαιοί, Τυρσηνοί κ.α) στις Ινδίες. μετά την πτώση της Τροίας ( «Βραχμάνοι των Ινδιών και Βραγχίδες της Μιλήτου» του Α. Κόλλια)

Πόθεν προέρχονται οι Βραγχίδες

Οδηγοί των ιερέων Βραγχιδών του Διδυμαίου Μαντείου του Απόλλωνος που έφυγαν επί Δαρείου το 494 π. Χ ήσαν οι προπορευθέντες Λαοί της Θάλασσας μετά τον Τρωικό Πόλεμο και πριν , που μετανάστευσαν στις Ινδίες. Οι ιερείς εκείνων των Λαών επέβαλαν το κοινωνικό , πολιτικό , φιλοσοφικό και θρησκευτικό σύστημα στην Ινδία. , που μετεξελίχθηκε στον Βραχμανισμό. Τρώες και Έλληνες είναι οι περίφημοι Λαοί της Θάλασσας των Αιγυπτιακών πηγών , τους οποίους αναχαίτισε ο Ραμσής ο Γ! περί το 1174 π. Χ . Όπως ο Απόλλων πήγαινε με άρμα στους υπερβορείους έτσι και ο Βράχμα(Βράγχος) αναπαρίσταται πάνω σε άρμα που σέρνουν λευκοί κύκνοι να έρχεται στην Ινδία. Ένα άλλο αδιάψευστο σύμβολο του Διός-Ηλίου που συναντάται στην Ινδία- όπως άλλωστε σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς που εμφύτεψαν οι Λαοί του Αιγαίου-είναι ο Αγκυλωτός Σταυρός, η γνωστή μας πανάρχαια Σβάστικα [Η Σβάστικα συμβολίζει επίσης την Ιεράν Τετρακτύν τουτέστιν: τις τέσσαρες δυνάμεις του Σύμπαντος, ήτοι: Βαρυτική, Ηλεκτρομαγνητική, Πυρηνική και Ακτινοβολιακή, καθώς και την φορά περιστροφής του Γαλαξίου. Κατά την επίσκεψη μου πέρσι στις Ινδίες τον είδα σε μουσείο του Ρατζασμάντ αναπαράσταση του Ηρακλή με την δορά και το ρόπαλο να σκοτώνει το λιοντάρι. Αλλά και η αρχαία πρωτεύουσα της Ινδίας λέγεται Αγρα, η Πεντοποταμία=Πουντζάμπ κ.ο.κ ] Γι’ αυτό όπου συναντήσετε πανάρχαια σύμβολα (σβάστικα, αέτωμα, στήλες, τρίαινα, γοργόνιον, πύθωνα, σπείρα κλπ) καθώς και φιλοσοφική σκέψη, ερευνήστε βαθύτερα και ασφαλώς θα διαπιστώσετε ότι από εκεί είτε πέρασαν Έλληνες ή έφθασε το πνεύμα του Ελληνικού Πολιτισμού.

Το Ατμάν

Η αίρεση των Βραγχιδών είναι πανομοιότυπη με το δόγμα του Βραχμάνων (Λύτρωση μέσω της Σκέψεως) έχει δε διατυπωθεί ως εξής « ούτε το ταχύτατο βέλος, ούτε η λύρα, ούτε το πλοίο, ούτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να καταστεί ωφέλιμο, χωρίς τη μετ’ επισταμένης γνώσεως χρήση του» (Στοβαίου Ανθολ.12.2.5.19) Η ατομική ψυχή «Ατμάν» των Βραχμάνων μας παραπέμπει στην Ομηρική λέξη «Αυτμήν» που σημαίνει Ψυχή-πνοή(Ψ 765)
Ο βίος του ανθρώπου αλλά και παντός εμψύχου όντος, ενέχει το στοιχείο της θλίψης και του πόνου . Επομένως ο αντικειμενικός σκοπός είναι να απαλλαγεί από τον πόνο και τη θλίψη και να οδηγηθεί στην τελική λύτρωση μέσω της Γνώσεως. Αυτή θα προέλθει από την ενάρετη ζωή . Η Ψυχή μετά τον θάνατο μας μέσα από τις διαρκείς μετεμψυχώσεις θα υποστεί τον πλήρη εξαγνισμό και θα ενωθεί καθαρή με την Συμπαντική Ψυχή(Υπέρτατο Ον, ή Βράχμα) Επειδή ο Βραχμανισμός είχε οδηγήσει τα άτομα σε ακρότητες ήτοι στον ασκητισμό και στον πλήρη αναχωρητισμό, ακολούθησε ο Βουδισμός σαν εκσυγχρονιστικό κίνημα για να μετριάσει την κατάσταση που είχε φθάσει στο απροχώρητο. Γι’ αυτό ο Βουδισμός θεωρείται «φωτισμένος Βραχμανισμός» Ωστόσο το «Μέτρο» και το «Μηδέν Άγαν» θα το βρούμε στον Ελληνισμό και μόνον . Για τον Βουδισμό θα μιλήσουμε σε άλλο σημείωμα. Επομένως βγαίνει σαν συμπέρασμα ότι «όλα τα είπαν οι Ελληνες» όπως είπε και ο Νίτσε.
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ
ΦΥΛΗΣ & ΓΛΩΣΣΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

α) Οι λανθασμένες απόψεις

Σύμφωνα με κάποιους Ευρωπαίους γλωσσολόγους του 18/19ου αι. μ.Χ. (F. Sasseti = Ιταλός, F. Bopp = Γερμανός, W. Jones = Άγγλος κ.α.), οι λαοί από Ινδίες μέχρι Γερμανία πριν από 3000 χρόνια είχαν μια κοινή γλώσσα. Τη γλώσσα αυτή την ονομάζουν "μητέρα ινδογερμανική ή ινδοευρωπαϊκή γλώσσα" και απ' αυτή, λένε, αποσπάστηκαν η αρχαία ελληνική, η λατινική κ.α. γλώσσες. Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξαν, λέει, από το ότι η σανσκριτική γλώσσα (= η αρχαία γλώσσα των Ινδιών) έχει πολλές κοινές λέξεις και ομοιότητες στο κλιτικό της σύστημα με την αρχαία ελληνική, περσική, λατινική.... κ.α. γλώσσες, όπως π.χ.: ειμί (ελληνικά) = εσμί (χετικά) = ασμί (σανσκριτικά)... - πατήρ/πατέρας, μήτηρ/ μητέρα.. ελληνικά = father (φάδε), mother (μάδε ) αγγλικά… Επίσης, για τους ίδιους οι διάφορες γλώσσες της γης κατατάσσονται σε επτά μεγάλες γλωσσικές οικογένειες (ομογλωσσίες), τις εξής: την ινδοευρωπαϊκή, τη χαμητοσιμιτική, την ουγροφινική, την καυκασιανή, τη σινοθιβετιανή, τη μαλαισιοπολυνησιακή, τη δραβιδιανή.

Στην ινδοευρωπαϊκή περιλαμβάνονται οι εξής 11 γλώσσες: η τοχαρική (μιλιόταν άλλοτε στο κινέζικο Τουρκεστάν), η ινδοαριανή ( χωρίζεται στις: βεδική, σανσκριτική, βεγγαλική, κ.α.), η ιρανική (χωρίζεται στις: περσική, κουρδική, μηδική..), η αρμενική, η ελληνική (αρχαία δωρική, αχαϊκή, αιολική κ.α.), η λατινική (ιταλικές γλώσσες), η χετιτική (στην Ινδία νεκρή γλώσσα σήμερα), η κελτική (ουαλική, ιρλανδική και βρετανική), η βαλτική (λιθουανική και λετονική), η γερμανική (γερμανική, σουηδική, δανική, νορβηγική, ισλανδική, αγγλική), η σλαβική ( πολωνική, ρωσική, τσέχικη, σέρβικη, βουλγάρικη.. κ.α.).
Δεν υπάγονται στην ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία: η φιλανδική, η εσθονική, η ουγγρική, η τουρκική, η βασκική, η αραβική και η εβραϊκή.

β) Η πραγματικότητα

Η ινδοευρωπαϊκή φυλή και γλώσσα και γενικά οι γλωσσικές ομογλωσσίες είναι μια ρατσιστική και ανυπόστατη θεωρία, γιατί:
1) Σύμφωνα μ τους αρχαίους συγγραφείς: Ηρόδοτος, Εκαταίος Μιλήσιος, Ισοκράτης, Θουκυδίδης κ.α.:
Α) Αρχικά στην Ελλάδα, όπως και σε όλο το αρχαίο γνωστό κόσμο υπήρχαν διάφορα φύλα, οι καλούμενοι: Πελασγοί, που ζούσαν μεταναστευτικά (τελευταία μετακίνηση ήταν λέει αυτή των Δωριέων με τους Ηρακλείδες που έγινε 80 χρόνια μετά τα τρωικά = κάπου το 1120 π.Χ.), Τα Πελασγικά φύλα κατοικούσαν σε όλο το χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και βαθμηδόν με την τήξη των παγετώνων προωθούντο προς βοράν με τα κοπάδια τους και σχημάτισαν τους λαούς που κατοικούν σήμερα την βόρεια Ευρώπη, την Βρετανία, την Σκανδιναβία ως την Ιβηρική Χερσόνησο και τις Ευρωπαικές ακτές της Μεσογείου
Οι Δωριείς ήσαν ορεσίβειοι της Πίνδου που κατέβηκαν στα πεδινά, όπως συνέβη τις μέρες μας με τους Αλβανούς μετανάστες για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Επειδή δεν υπήρχε η γεωργία (πρώτη φορά σπάρθηκαν σπόροι στην Ελευσίνα από τη Δήμητρα, την ανακηρυχθείσα μετά το θάνατό της θεά, σύμφωνα με το Πάριο χρονικό) και ως εξ αυτού οι άνθρωποι ήσαν κτηνοτρόφοι και συλλέκτες και έπρεπε να μεταναστεύουν για εξεύρεση πηγών διατροφής. Η πιο ισχυρή ομάδα όπου πήγαινε έδιωχνε με βία , αφομοίωνε ή και συχνά αφομοιωνετο από τους γηγενείς στο μέρος που έβρισκε τροφή.
«Διότι είναι προφανές ότι η χώρα που καλείται σήμερον Ελλάς δεν ήτο μονίμως κατοικημένη εξ αρχής, αλλ' εγίνοντο εις το παρελθόν συχναί μεταναστεύσεις και οι κάτοικοι χωρίς πολλάς δυσκολίας εγκατέλειπαν τας εστίας των, εξαναγκαζόμενοι εις τούτο από νέους πολυαριθμοτέρους εκάστοτε εποίκους. Καθόσον ούτε το εμπόριον, όπως σήμερον διεξάγεται, υπήρχε τότε, ούτε ασφαλής διά ξηράς ή διά θαλάσσης συγκοινωνία, και καθένας εξεμεταλλεύετο το έδαφος, το οποιον είχε υπό την κατοχήν του, τόσον μόνον όσον ήρκει διά την συντήρησίν του...» (Θουκυδίδης Α 2)

Β) Το Ελληνικό έθνος δεν αποκόπηκε από τους Ινδοευρωπαίους, αλλά από τους Πελασγούς (= οι Σπαρτιάτες ή Δωριείς, οι Ίωνες ή Αθηναίοι, Αιολείς ή Θεσσαλοί κ.α.) Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος δημιουργήθηκε κατ’ όνομα μετά τα τρωικά, τον πόλεμο που διαίρεσε τον κόσμο σε Έλληνες και βάρβαρους. Βάρβαροι εκαλούντο όσοι ομίλουν τις βαρβαρικές γλώσσες και δεν μετείχαν της Ελληνικής παιδείας.
«Το ελληνικό έθνος είναι αυτόχθον και αφότου φάνηκε στην ιστορία. Όπως απέδειξε η αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Γραφής Β! η εξέλιξη της γλώσσας του δεν ήλθε από την Ινδοευρωπαική ομογλωσσία αλλα είναι συνέχεια της πανάρχαιας Πελασγικής τοιαύτης.,

Σύμφωνα επίσης με το Πάριο χρονικό: Οι Κάδμοι ή Θηβαίοι είχαν έρθει στη Βοιωτία από την Αίγυπτο (από τη Θήβα της Αιγύπτου ) και έκτισαν τη Θήβα το 1255 πριν από το Διόγνητο = το 1519 π.Χ., Οι Δαναοί είχαν έρθει στο Αργος της Πελοποννήσου το 1247 πριν από το Διόγνητο = το 1511 π.Χ., και αναμείχθηκαν ειρηνικά με τους εκεί Αχαιούς που κατοικούσαν στο Άργος εξ ου και Αργείοι = Δαναοί = Αχαιοί. Οι Πέλοπες είχαν έρθει από τη Φρυγία της Μ. Ασίας στην Πελοπόννησο λίγα χρόνια πριν από τον Τρωικό πόλεμο.
Όμως οι διάφοροι ανθέλληνες προπαγανδιστές αγνοούν ότι τα φύλλα αυτά την Αίγυπτο, οι Δαναοί , οι Πέλοπες κ. α ήσαν Πελασγικά και επομένως Ελληνικά φύλα που είχαν το όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον και ομότροπον.


2) Η θεωρία της Ινδοευρωπαϊκής φυλής και γλώσσας είναι κατά βάση ένα ρατσιστικό δημιούργημα που πλάστηκε βασικά από ορισμένους Γερμανούς ( γι’ αυτό ονομάστηκε « ινδογερμανική») προπαγανδιστές με σκοπό να εκθειάσουν την ανωτερότητα της λευκής ή άλλως Αρείας φυλής και συνάμα να δείξουν ότι η Γερμανική φυλή έχει σχέση με τους καλύτερους λαούς - πολιτισμούς της αρχαιότητας (Έλληνες, Ρωμαίους κ.α.) και γι αυτό πρέπει να ηγεμονεύσει του κόσμου.
2/ Οι αρχαίοι Ελληνες ενώ δεν ήσαν ρατσιστές δεν ήθελαν την μείξη των φυλών , διότι αυτή μόνον κακά μπορούσε να προσφέρει. Το ότι δεν ήσαν ρατσιστές φαίνεται και από την ρήση του Ισοκράτους ότι: « οι άνθρωποι της γης διαφέρουν μόνο στην Παιδεία, από τη μια είναι οι βάρβαροι ή αμόρφωτοι και από την άλλη οι μορφωμένοι (οι Έλληνες). Αντίθετα,οι αρχαίοι Τούρκοι έλεγαν ότι άνθρωποι διαφέρουν μόνο στην πίστη, από τη μια είναι οι πιστοί του Αλλάχ (οι Τούρκοι) και από την άλλη οι γκιαούρηδες (= οι άπιστοι).
3) Είναι μέγα ψεύδος ο ρατσιστικός μύθος της Βίβλου ότι «μια φυλή – μια γλώσσα υπήρξε μόνο επί εποχής των πρωτόπλαστων (Αδάμ και Εύας)».
Κάθε γλώσσα είναι και ένα ξέχωρο ή ιδιαίτερο λαϊκό διαχρονικό δημιούργημα, με τη δική του τεχνική και καλλιτεχνία και συνεπώς η γλώσσα δεν είναι κάτι που πήγασε από κάποιον άνθρωπο, για να μεταδοθεί στον επόμενο και κείνος σε άλλο. Όμως ο λαός που πρώτος προχώρησε στον πολιτισμό , όπως ο Ελληνικός , Κινεζικός κ.α εδημιούργησαν πλήρεις γλώσσες τις οποίες διέδωσαν με το εμπόριο και την επικοινωνία στους διαφόρους λαούς του κόσμου. Από την άποψη αυτή ο Ελληνικός λαός υπήρξε ναυτικός και ταξιδεύοντας διέδιδε τον πολιτισμό και τη γλώσσα του στα βαρβαρικά έθνη.
Σαφώς κάποιες γλώσσες σήμερα προέρχονται από άλλες και τότε μιλούμε για γλώσσα και διαλέκτους. Οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δύνανται να χαρακτηρισθούν ως διάλεκτοι της Ελληνικής Γλώσσας, αλλά και όλες σχεδόν οι γλώσσες του κόσμου έχουν δανεισθεί πολυάριθμες λέξεις από το πλουσιότατο Ελληνικό λεξιλόγιο.

4/ Παρατηρώντας τις διάφορες γλώσσες, βλέπουμε ότι είναι ως ένας ζωντανός οργανισμός. Δυστυχώς ενώ εμείς δανείσαμε την ανθρωπότητα με τις λέξεις της φιλοσοφίας, της ιατρικής, της τεχνολογίας , της αστρονομίας , της τέχνης κλπ με την έλευση του Ιουδαιοχριστιανισμού απεμπολήσαμε τις δικές μας λέξεις και χρησιμοποιούμε Εβραικές, Λατινικές κ.α ( π.χ. τις ξένες λέξεις sabbato, pasha, ianuarius, februarius …. ), αλλά και μεταποιήσαμε τα γλωσσολογικά μας στοιχεία με την Δημοτική ή μαλιαρή (π.χ. εις στα Αθήνας > στην Αθήνα, παις – παιδίον – παιδί …), για να γίνουν δήθεν πιο εύκολες στην χρήση, αλλά καταλήξαμε στην αφασία και στην αγλωσσία, καθώς τα παιδιά μας έχουν περιορίσει το λεξιλόγιο τους σε μερικές εκατοντάδες λέξεις . Επομένως είναι ανάγκη να επιστρέψουμε στην γλωσσική μας πηγή που είναι η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα.
. Μια γλώσσα ακόμη και αν έχει προκύψει ως διάλεκτος, παύει κάποια στιγμή να έχει ομοιότητα ως προς τη γλώσσα απ’ όπου προέκυψε. Αυτό σήμερα επιδιώκουν τα ξένα και τα ημέτερα κέντρα που θέλουν να πλήξουν τη γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας. Τα παιδιά μας να μην κατανοούν τα κείμενα των προγόνων μας ακόμη και αυτά του περασμένου αιώνος.

Παράβαλε επίσης ότι η αριθμητική ποσότητα του λεξιλογίου κάθε γλώσσας ακολουθεί την πρόοδο των τεχνών, των επιστημών, του αθλητισμού κ.τ.λ., ενώ από την άλλη η θρησκεία, οι επιστήμες, οι τέχνες και ο αθλητισμός φτιάχνουν - επιβάλλουν τις δικές τους ορολογίες, ονόματα κ.τ.λ., πρβλ π.χ. στην ελληνική τα χριστιανικά εβραϊκά ονόματα: Μιχαήλ, Μαρία, Χερουβείμ, Ιακώβ…. , τις αθλητικές ορολογίες: σέντρα, μπακ, πέναλτι . Και τούτο διότι η Ακαδημία Αθηνών δεν δημιουργεί τις αντίστοιχες ελληνικές λέξεις από την πλούσια δεξαμενή της γλώσσας μας . Η ευθύνη της Πολιτείας, της Παιδείας και ιδιαιτέρως των ΜΜΕ είναι τεραστία για την λεξιπενία , την αγλωσσία και την δημιουργία ενός βαρβαρικού μορφώματος , όπως κατάντησαν τη σύγχρονη Ελληνική γλώσσα …..

5) Η θεωρία των ινδοευρωπαίων και γενικά των ομογλωσσιών όχι μόνο δε στηρίζεται σε κανένα συγγραφικό, αρχαιολογικό και ανθρωπολογικό αρχαιολογικό εύρημα, αλλά αγνοείται ακόμη και από την τις μυθολογίες όλων των λαών. Αν πράγματι υπήρξε ινδοευρωπαϊκή φυλή, άρα και γλώσσα, τότε θα είχε αφήσει γραπτά ή αρχιτεκτονικά μνημεία. Όμως πουθενά δεν βρέθηκαν αυτά, ειμή μόνον στον Ελληνικό χώρο και όλα παντού είναι Ελληνικά.
Έπειτα είναι λογικό το να λέμε π.χ. ότι οι Ινδοί, που είναι σχεδόν μαύροι και κατοικούν στα βάθη της Ασίας, ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή φυλή ή συγγενείς των Ελλήνων;!
Η θεωρία της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας και γλώσσας στηρίζεται απλώς και μόνο σε επιδέξιες λεξικές συγκρίσεις που κάνουν διάφοροι συγκριτικοί γλωσσολόγοι. Δηλαδή στο ότι π.χ. μεταξύ της Ελληνικής, ινδικής κ.τ.λ. γλώσσας υπάρχουν πολλές κοινές λέξεις, όμως κοινές λέξεις υπάρχουν σε όλες τις γλώσσες είτε λόγω των ηχοποιητικών λέξεων (βου…, μπου.. > βους > βόδι, bull, buffalo…) είτε λόγω των γλωσσικών δανείων. Παρέβαλε π.χ. στην ελληνική τις λέξεις: βάρβαρος, δημοκρατία, κεφαλή, κάμινος, τέχνη.. και στην αραβική: μπουλ, barbar dimokratia, kafa, kamin, tacnia…. Επομένως γιατί η αραβική γλώσσα να ανήκει σε άλλη ομογλωσσία και σε άλλη η ελληνική; Απλούστατα η Αραβική, όπως και η Ινδική τα δανείσθηκαν από την αρχαιοτέρα Ελληνική. Κάθε γλώσσα έχει κατά καιρούς υιοθετήσει ξένες λέξεις, τις οποίες έχει ενσωματώσει στο λεξιλόγιο της.
Σήμερα οι λέξεις π.χ. της αγγλικής γλώσσας, σύμφωνα με τον W. Skeat, είναι: 32% γαλλικές, 18% αγγλοσαξονικές, 14,4% λατινικές, 30 % ελληνικές, 6 % από άλλες γλώσσες. Να σημειωθεί ότι και οι λατινική είναι διάλεκτος της Ελληνικής ΄.


Έπειτα: Α) Οι γλώσσες δεν είναι μόνο λέξεις, αλλά είναι και κανόνες σύνταξη, σχήματα λόγου, κλίσεις, συστατικά στοιχεία λέξεων κ.τ.λ.. Συνεπώς για να κρίνει και να κατατάξει κάποιος όλες τις γλώσσες σε οικογένειες, θα πρέπει να τις ξέρει όλες και μάλιστα σε βάθος, σε όλα τους τα στοιχεία, κάτι που τον 18-19 αι. δεν ήταν σε θέση να κάνει κανείς. Β) Αν οι κοινές λέξεις μεταξύ δυο ή περισσοτέρων γλωσσών είναι προσδιοριστικό κοινής καταγωγής τους, τότε ή μ' αυτήν τη λογική θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλες οι σημερινές γλώσσες έχουν «μητρική γλώσσα» την αρχαία ελληνική, ύστερα από τα τόσα γλωσσικά δάνεια που τους έχει δώσει.


ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΟΜΗΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ





Ancient City Found in India, Irradiated from Atomic Blast
Radiation still so intense, the area is highly dangerous. A heavy layer of radioactive ash in Rajasthan, India, covers a three-square mile area, ten miles west of Jodhpur. Scientists are investigating the site, where a housing development was being built.
For some time it has been established that there is a very high rate of birth defects and cancer in the area under construction. The levels of radiation there have registered so high on investigators' gauges that the Indian government has now cordoned off the region. Scientists have unearthed an ancient city where evidence shows an atomic blast dating back thousands of years, from 8,000 to 12,000 years, destroyed most of the buildings and probably a half-million people. One researcher estimates that the nuclear bomb used was about the size of the ones dropped on Japan in 1945.
be_harappa_granary.jpg
The ruins of Harappa
The Mahabharata clearly describes a catastrophic blast that rocked the continent.
"A single projectile charged with all the power in the Universe…An incandescent column of smoke and flame as bright as 10,000 suns, rose in all its splendor…it was an unknown weapon, an iron thunderbolt, a gigantic messenger of death which reduced to ashes an entire race.
"The corpses were so burned as to be unrecognizable. Their hair and nails fell out, pottery broke without any apparent cause, and the birds turned white.
"After a few hours, all foodstuffs were infected. To escape from this fire, the soldiers threw themselves into the river."

A Historian Comments

Historian Kisari Mohan Ganguli says that Indian sacred writings are full of such descriptions, which sound like an atomic blast as experienced in Hiroshima and Nagasaki. He says references mention fighting sky chariots and final weapons. An ancient battle is described in the Drona Parva, a section of the Mahabharata.
"The passage tells of combat where explosions of final weapons decimate entire armies, causing crowds of warriors with steeds and elephants and weapons to be carried away as if they were dry leaves of trees," says Ganguli.
"Instead of mushroom clouds, the writer describes a perpendicular explosion with its billowing smoke clouds as consecutive openings of giant parasols. There are comments about the contamination of food and people's hair falling out."

Archeological Investigation provides information

Archeologist Francis Taylor says that etchings in some nearby temples he has managed to translate suggest that they prayed to be spared from the great light that was coming to lay ruin to the city.
"It's so mid-boggling to imagine that some civilization had nuclear technology before we did. The radioactive ash adds credibility to the ancient Indian records that describe atomic warfare."
Construction has halted while the five member team conducts the investigation. The foreman of the project is Lee Hundley, who pioneered the investigation after the high level of radiation was discovered.
There is evidence that the Rama empire (now India) was devastated by nuclear war. The Indus valley is now the Thar desert, and the site of the radioactive ash found west of Jodhpur is around there.
Consider these verses from the ancient (6500 BC at the latest) Mahabharata:
be_atomicexplosion.jpg
Atomic explosion
…a single projectile
Charged with all the power of the Universe.
An incandescent column of smoke and flame
As bright as the thousand suns
Rose in all its splendour…
a perpendicular explosion
with its billowing smoke clouds…
…the cloud of smoke
rising after its first explosion
formed into expanding round circles
like the opening of giant parasols…
..it was an unknown weapon,
An iron thunderbolt,
A gigantic messenger of death,
Which reduced to ashes
The entire race of the Vrishnis and the Andhakas.
…The corpses were so burned
As to be unrecognisable.
The hair and nails fell out;
Pottery broke without apparent cause,
And the birds turned white.
After a few hours
All foodstuffs were infected…
…to escape from this fire
The soldiers threw themselves in streams
To wash themselves and their equipment.
Until the bombing of Hiroshima and Nagasaki, modern mankind could not imagine any weapon as horrible and devastating as those described in the ancient Indian texts. Yet they very accurately described the effects of an atomic explosion. Radioactive poisoning will make hair and nails fall out. Immersing oneself in water gives some respite, though it is not a cure.
When excavations of Harappa and Mohenjo-Daro reached the street level, they discovered skeletons scattered about the cities, many holding hands and sprawling in the streets as if some instant, horrible doom had taken place. People were just lying, unburied, in the streets of the city. And these skeletons are thousands of years old, even by traditional archaeological standards. What could cause such a thing? Why did the bodies not decay or get eaten by wild animals? Furthermore, there is no apparent cause of a physically violent death.
These skeletons are among the most radioactive ever found, on par with those at Hiroshima and Nagasaki. At one site, Soviet scholars found a skeleton which had a radioactive level 50 times greater than normal. Other cities have been found in northern India that show indications of explosions of great magnitude. One such city, found between the Ganges and the mountains of Rajmahal, seems to have been subjected to intense heat. Huge masses of walls and foundations of the ancient city are fused together, literally vitrified! And since there is no indication of a volcanic eruption at Mohenjo-Daro or at the other cities, the intense heat to melt clay vessels can only be explained by an atomic blast or some other unknown weapon. The cities were wiped out entirely.
While the skeletons have been carbon-dated to 2500 BC, we must keep in mind that carbon-dating involves measuring the amount of radiation left. When atomic explosions are involved, that makes then seem much younger.
Interestingly, Manhattan Project chief scientist Dr J. Robert Oppenheimer was known to be familiar with ancient Sanskrit literature. In an interview conducted after he watched the first atomic test, he quoted from the Bhagavad Gita:
"'Now I am become Death, the Destroyer of Worlds.' I suppose we all felt that way."
When asked in an interview at Rochester University seven years after the Alamogordo nuclear test whether that was the first atomic bomb ever to be detonated, his reply was,
Ancient cities whose brick and stonewalls have literally been vitrified, that is, fused together, can be found in India, Ireland, Scotland, France, Turkey and other places. There is no logical explanation for the vitrification of stone forts and cities, except from an atomic blast.

Giant Unexplained Crater Near Bombay

Another curious sign of an ancient nuclear war in India is a giant crater near Bombay. The nearly circular 2,154-metre-diameter Lonar crater, located 400 kilometres northeast of Bombay and aged at less than 50,000 years old, could be related to nuclear warfare of antiquity.
lonar-crater.jpg
Giant Unexplained Crater Near Bombay
No trace of any meteoric material, etc., has been found at the site or in the vicinity, and this is the world's only known "impact" crater in basalt. Indications of great shock (from a pressure exceeding 600,000 atmospheres) and intense, abrupt heat (indicated by basalt glass spherules) can be ascertained from the site. David Hatcher Childress in Nexus Magazine:
"The crater is formed in the basalt rock of thickness 600-700m (2,000 to 2,200 feet). This rock is made of many layers or flows which were laid why volcanic activity at various times, five of such flows are exposed at the crater rim. Thickness of these flows ranges from 5 to 30m.
The crater is about 150m (500 feet)deep and has average diameter of 1830m (1.4 miles). The elevated rim consists of 25m of bedrock and 5m of ejecta over it. This ejecta blanket is spread over about 1350m (4,400 feet) away from the crater rim and slopes away by 2-6°. The uppermost region of ejecta contains the deposits that were melted due to the impact".
lonar2.jpg
Lonar crater
“Lonar is a place of obscurities, especially as the only meteoric crater formed in basaltic terrain. It has remained relatively intact due to low degree of erosion by environmental agents, making it an excellent model for study. However, several strange things happen here:
1. The lake has two distinct regions that never mix — an outer neutral (pH7) and an inner alkaline (pH11) each with its own flora and fauna. You can actually do a litmus paper test here and check this for yourself.
2. There is a perennial stream feeding the lake with water but there seems to be no apparent outlet for the lake’s water. And it is also a big unsolved mystery where the water for the perennial stream comes from, in a relatively dry region like Buldhana. Even in the driest months of May and June, the stream is perpetually flowing. Lonar generates questions and more questions”. Lilyn Kamath

References

Bibliography
1. Best Evidence?, by Philip Coppens; Are the Indian remains of Mohenjo Daro and Harappa, their sudden abandonment and the apparent discovery of an ancient site with a layer of radioactive ash the best available evidence for the possibility that our ancient ancestors possessed a highly advanced technology – which might have included atomic warfare?
2. Nuclear events in Ancient India, Rajasthan: Evidence of Ancient Atomic Explosion

Backlinks

Page Map

Ευρήματα αποδεικνύουν την εγκατάσταση μινωιτών Κρητών στην Ινδία, πριν από 5.300 χρόνια!

Ευρήματα αποδεικνύουν
την εγκατάσταση μινωιτών Κρητών στην Ινδία,
από το 3.300 π.Χ.!


Μέχρι τώρα τα Τσισκιανά Επανωχωρίου Καντάνου Σέλινου Χανίων, ήταν γνωστά για τον ΙΝ του Αγίου Ευτυχούς (των αρχών του 15ου αι.).[1] Ο άγιος από την Σεβαστή Κιλικίας, τιμάται στο χωριό, κάθε 24 Αυγούστου.
Αλλά σε πρόσφατη ανασκαφή ευρέθη και αρχαίο ιερό! Σε αυτό ευρέθησαν πήλινα ειδώλια ταύρων διαφόρων μεγεθών!
Ήταν ένα μικρό, αγροτικό ιερό και εξυπηρετούσε κυρίως τους κοντινούς οικισμούς
Σύμφωνα με αναθηματική επιγραφή που βρέθηκε στην ανασκαφή, στο ιερό αυτό λατρευόταν ο θεός Ποσειδών, όχι ως θεότης της θαλάσσης, αλλά για τις χθόνιες ιδιότητές του, ως κυρίαρχος δηλαδή των δυνάμεων της γης, των σεισμών και της γονιμότητος.
Σημειώνω ότι τα Τσισκιανά, ευρισκόμενα σε υψόμετρο 500 μ., έχουν θέα προς το Νότιο Κρητικό πέλαο…
Οι τελετουργίες γίνονταν στο ύπαιθρο, όπου υπήρχε βωμός για τις θυσίες των ζώων. Δίπλα του, και κάτω από αυτόν, υπήρχαν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι (άνδηρα) για την τοποθέτηση των αναθημάτων. Εκεί είχαν τοποθετηθεί οι πολυάριθμοι πήλινοι ταύροι, μέρος των οποίων εκτίθεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων, απ’ όπου και οι πληροφορίες και η παρακάτω φωτογραφία.

Κάποια από τα ειδώλια ταύρων που βρέθηκαν στα Τσισκιανά,
όπως εκτίθενται σε κεντρική προθήκη του Αρχαιολογικού Μουσείου Χανίων.
Φωτ. Γ. Λεκάκη.

Η ανάθεσις των πήλινων ταύρων στο ιερό, εκτός από τον συμβολισμό της δυνάμεως και της γονιμότητος δηλώνει (σ.σ.: ίσως) και την οικονομική αδυναμία των πιστών να θυσιάσουν έναν ζωντανό ταύρο.
Τα μέχρι τώρα ευρήματα χρονολογούν την λειτουργία του ιερού από τον 4οαιώνα π.Χ. μέχρι τον 2ο μ.Χ.

ΠΗΓΗ: Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων.

Η επεξηγηματική επιγραφή για το εύρημα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων.
Φωτ. Γ. Λεκάκη.

Παρόμοια ειδώλια ταύρου έχουν βρεθεί στον Βρύσινα, κ.ά.

Αρχαία πήλινα ειδώλια ταύρου, δικέφαλου ταύρου και κεφαλής ταύρου
από το ιερό του Βρύσινα.

Το σύμβολο του ταύρου, σε όλες του τις μορφές, εν όλω ή εν μέρει, είναι αδιαμφισβήτητο ότι το ευρίσκουμε στην Κρήτη, την οποία και χαρακτηρίζει. Όπως επίσης χαρακτηρίζει ολόκληρο τον μινωικό κρητικό πολιτισμό: Τα κέρατα του ταύρου είναι επίσης χαρακτηριστικό, που μεταφράζονται και ως ο διπλούς πέλεκυς (λάβρυς) των Κρητών. Υπάρχει επίσης ακόμη και ο διπρόσωπος ταύρος[2]. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου θα ιδούμε μέχρι και ταυρόμορφη άμαξα να σέρνουν ταύροι! Ας παραλείψω τον κατ’ εξοχήν κρητικό μύθο του μινώταυρου
Τον ταύρο-σύμβολο ευρίσκουμε ακόμη και σε σφραγιδόλιθους ήτοιχογραφίες (ταυροκαθάψια).
Το σύμβολό τους οι Κρήτες το μετέφεραν όπου πήγαν! Το βρίσκουμε παντού στον κόσμο!
Τι σημαίνει, λοιπόν, όταν τον ίδιο ακριβώς ταύρο, από το ίδιο εργαστήρι λες, σάμπως από τον ίδιο τεχνίτη, τον βρίσκουμε στα πέρατα της Ασίας;
Ίδια ακριβώς αρχαία ειδώλια ταύρων, επίσης πολυάριθμα, ευρέθησαν στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού… Αυτοί οι ιεροί μινωικοί ταύροι, που ευρέθησαν στον Ινδό, είναι 5.300 χρόνων! Πρόκειται για 5 ειδώλια (89 χλστ., 106,7 γραμμ. ) του 3300 - 2000 π.Χ.… Από τερακότα. Προέλευση; Αποκτήθηκε, λένε, από μια παλαιά βρετανική συλλογή, που αγοράσθηκε από έναν ιδιώτη συλλέκτη στο Λονδίνο, που αποκτήθηκε μεταξύ 1960 και 1990…
Δυστυχώς βγήκαν προσφάτως σε δημοπρασία, και δεν θα τα ξαναδεί ανθρώπου μάτι, ούτε επιστήμονα, για να τα μελετήσει και να πιστοποιήσει του λόγου το άληθες… Μας έμειναν μόνον κάποιες φωτογραφίες…

Οι κρητικοί ιεροί ταύροι, επίσης από πηλό, του 3300-2000 π.Χ.
που βρέθηκαν στην Κοιλάδα του Ινδού!

Και δεν είναι μόνον εκεί. Και στον βράχο Bhimbetka της Ινδίας υπάρχουν βραχογραφίες με ταυροκαθάψια…
Το ταξείδι των μινωιτών Κρητών προς την Ινδία, συμπεριελάμβανε και κατοίκηση σε μόνιμους οικισμός, και βάσει ευρημάτων τουλάχιστον από το 3300 π.Χ….

Περισσότερα προσεχώς...

ΠΗΓΗ: Γ. Λεκάκη "Σύγχρονης Ελλάδος περιήγησις" (υπό έκδοσιν).


ΣΗΜΕΙΩΣΗ:


[1] Πρόκειται για έναν μονόχωρο, καμαροσκέπαστο με πλούσιο τοιχογραφικό διάκοσμο ναό. Μεταξύ των παραστάσεων ξεχωρίζει αυτή του «Θρήνου», η οποία θεωρείται ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά και ωραία δείγματα της Μακεδονικής Σχολής στην κρητική αγιογραφία. Αλλά και άλλες, όπως ηΣταύρωση, οι Τιμωρίες, οι Κολασμένοι, ο Γολγοθάς, η Προδοσία κλπ.
Το χωριό είναι επίσης γενέτειρα του οπλαρχηγού Φραγκιά Τσισκάκη.

[2] Σχετιζόμενος με την κρητική διπλοπροσωπία Διός-Ευρώπης, αλλά και την φρυγική του Άττυος, την θρακική του Διονύσου, την ελευσινιακή Δήμητρος-Περσεφόνης, την ηπειρωτική Διός-Διώνης, κ.ά. και εν τέλει την ρωμαϊκή του Ιανού.

ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ: ΤΣΙΣΚΙΑΝΑ, ΕΠΑΝΟΧΩΡΙ, ΚΑΝΤΑΝΟΣ, ΚΑΝΔΑΝΟΣ, ΣΕΛΙΝΟ, ΝΟΜΟΣ ΧΑΝΙΩΝ, ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΤΑΥΡΟΣ, ΕΙΔΩΛΙΟ, ΑΝΑΘΗΜΑ, ΧΑΝΙΑ, ΑΓΙΟΣ ΕΥΤΥΧΗΣ, ΣΕΒΑΣΤΗ, ΚΙΛΙΚΙΑ, ΑΡΧΑΙΟ ΙΕΡΟ, ΠΟΣΕΙΔΩΝ, ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ, ΒΡΥΣΙΝΑΣ, ΙΕΡΟ ΚΟΡΥΦΗΣ, ΛΑΒΡΥΣ, ΔΙΠΛΟΣ ΠΕΛΕΚΥΣ, ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ, ΣΦΡΑΓΙΔΟΛΙΘΟΣ, ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ, ΤΑΥΡΟΚΑΘΑΨΙΑ, ΙΝΔΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ, ΙΝΔΙΑ, ΘΡΗΝΟΣ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΚΡΗΤΙΚΗ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ, ΤΣΙΣΚΑΚΗΣ, ΔΙΠΡΟΣΩΠΟΙ, ΔΙΜΟΡΦΟΙ, ΔΙΑΣ, ΖΕΥΣ, ΕΥΡΩΠΗ, ΑΤΤΥΣ, ΔΙΟΝΥΣΟΣ, ΔΙΩΝΗ, ΔΗΜΗΤΡΑ, ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ, ΚΟΡΗ, ΕΛΕΥΣΙΝΑ, ΕΛΕΥΣΙΣ, ΙΑΝΟΣ

Ευρήματα αποδεικνύουν την εγκατάσταση μινωιτών Κρητών στην Ινδία, πριν από 5.300 χρόνια!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΚΑΚΗ


ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ θέματα για την ΚΡΗΤΗ
στο ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
μπορείτε να βρείτε εδώ:


Με χαρά
Γ. Λεκάκης
6944336980

Ποιοι είναι οι Δραβίδες Κρήτες που μας κρύβουν για να μην μάθουμε το παρελθόν μας
03/01/2019 - 15:04

ΙΣΤΟΡΙΑ

Ποιοι είναι οι Δραβίδες Κρήτες που μας κρύβουν για να μην μάθουμε το παρελθόν μας


  1 0 0
Translate this page

EN
FR
DE
ES
RU
AR

1




0




0

Google +


0



Δραβίδες, οι Προ-Έλληνες

Το θέμα των Ελληνικών λαών και των προγόνων τους είχε και έχει απασχολήσει πολλούς ερευνητές, που έχουν ασχοληθεί με τους πολιτισμούς της Μεσογείου.

Η πρώιμη ανάπτυξη του Ελληνικού, αλλά και του Αιγυπτιακού πολιτισμού, μπορεί να «δικαιολογηθεί» μόνο με την ύπαρξη ενός προκατακλυσμιαίου πολιτισμού.

Υπάρχουν πολλά ευρήματα και παραδόσεις που συνάδουν στην ύπαρξη μιας κοινής κοιτίδας, από την οποία εκπορεύτηκαν τρεις πολιτισμοί, που με τη σειρά τους, επηρέασαν καθοριστικά την πνευματική κυρίως, εξέλιξη της ανθρωπότητας.



Ο Ελληνικός, ο Αιγυπτιακός αλλά και ο Ινδικός πολιτισμός έχουν ομοιότητες τέτοιες, που γεννούν βάσιμες υποψίες για κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα, τα οποία έλαβαν χώρα προ μερικών χιλιάδων ετών…

Η Κρητική παράδοση, με τη λατρεία του Ταύρου, καθώς και η Αιγυπτιακή θρησκεία του Οσιράπι συγγενεύουν με τη λατρεία της Αγελάδας στην Ινδία.

Η κεντρική εστία αυτής της λατρείας πρέπει οπωσδήποτε να ήταν η Μεσόγειος (μέση γη – ενδοχώρα) και ιδιαίτερα, η περιοχή του Αιγαίου.

Σε αυτήν την περιοχή αναπτύχθηκε ένας προκατακλυσμιαίος πολιτισμός, ο πολιτισμός των Δραβίδων, οι οποίοι μετά τον κατακλυσμό, μετονομάσθηκαν σε Πελασγούς (δηλ. παιδιά του Πελάγους της θάλασσας) και αργότερα, Έλληνες.

Η έδρα τους υπήρξε η Ενδοχώρα, στο μεγαλύτερο μέρος ήταν πεδιάδα, που κάλυπτε όλη τη σημερινή Μεσόγειο και υπήρχαν και υψηλά βουνά, τα οποία μετά τον κατακλυσμό, μεταβλήθηκαν στα σημερινά νησιά του Αιγαίου.

Μία μαγνητική καλύπτρα σκέπαζε την ευλογημένη χώρα και την προστάτευε από κάθε είδους επιδράσεις, κυρίως όμως, εξασφάλιζε την αιώνια Άνοιξη στους τυχερούς κατοίκους της.

Ο πολιτισμός που ανέπτυξαν, πρέπει να ήταν πολιτισμός, όπου η πνευματική ανάπτυξη συναγωνίζονταν την τεχνοκρατική, με αποτέλεσμα μία ισορροπία και αρμονία που εξασφάλιζε μία «παραδείσια» ζωή. Μήπως όμως, αυτό μας θυμίζει το χαμένο παράδεισο, τον περιβόητο κήπο της Εδέμ του μύστη Μωυσή;

Ο Αιγύπτιος ιερέας Σαγχονιάθων που ιερουργούσε στο 2200 π.Χ. στην Τυρό και Σίδωνα, γράφει για μία τέλεια κοσμογονία στο έργο του «Τα Φοινικά». Αυτή η πανάρχαια κοσμογονία μοιάζει πάρα πολύ με την γνωστή του Μωυσή.

Η Κοσμογονία όμως, του Σαγχονιάθωνα προέρχεται από παλαιότερη διήγηση του Αιγύπτιου αρχιερέα Θωθ, η οποία χρονολογείται γύρω στο 6000 π.Χ. και προέρχεται από τα «Πέτρινα Βιβλία», όπως αποκαλούνται τα ιερά Αιγυπτιακά συγγράμματα του Ερμή του Τρισμέγιστου.

Μέχρι το 1922, δεν είχαμε κανένα αρχαιολογικό στοιχείο, που θα συνέδεε τον πολιτισμό αυτό με τη μακρινή Ινδία. Αντίθετα, στην Αίγυπτο, μετά την αποκάλυψη του ιερογλυφικού αλφαβήτου και την πολύτιμη συμβολή του αρχαιολόγου Champolion (Σαμπολιόν) με την «στήλη της Ρωζέτης» που έφερε στο φως, επιβεβαιώθηκε ο μύστης-ιερέας Μανέθωνας για τις πληροφορίες που είχε δώσει περί μίας αρχαιότατης Αιγύπτου, η οποία υπήρχε πριν από το 6000 π.Χ.

Κάτι συγκλονιστικό όμως, συνέβη το 1922, όταν ένας Ινδός Αρχαιολόγος, αναζητώντας παλιούς βουδδικούς ναούς, βρέθηκε μπροστά σε ένα αναπάντεχο εύρημα.

Στην περιοχή του Πακιστάν και συγκεκριμένα στο Σιντ και Παντζάντ ανακάλυψε έξη σφραγιδόλιθους με εικονογραφική ανάγλυφη παράσταση τέλειας, σε τέχνη, απόδοσης.

Τότε, απευθύνθηκε στον ανατολιστή αρχαιολόγο Sir John Marshal, στον οποίο και παρέδωσε τα περίεργα και ακατανόητα, για τον ίδιο, ευρήματα του.

Το 1925, ανακοινώθηκε, ότι οπωσδήποτε, πρέπει να υπάρχει σχέση ανάμεσα σε αυτούς τους σφραγιδόλιθους με την εικονογραφική παράσταση του Δίσκου της Φαιστού….

Το 1927, υπό την διεύθυνση του Μαρσάλ, άρχισαν ανασκαφές και βρέθηκαν οι δύο αρχαιότερες πολιτείες του κόσμου. Η Mohenzo Daro και η Harappa σε απόσταση 20 χιλ. η μία από την άλλη.



Το πιο ενδιαφέρον είναι, ότι στο υπέδαφος της κάθε μίας βρίσκονται άλλες θαμμένες πολιτείες, η μία κάτω από την άλλη. Η βαθύτερα βρισκόμενες πολιτείες παρουσιάζουν αρχαιολογικά ευρήματα ανώτερης πολιτιστικής εξέλιξης.

Δηλ. όσο αρχαιότερος πολιτισμός, τόσο ανώτερος!

Μια τέλεια ρυμοτομημένη πόλη, η Mohenzo Daro

Ποιοι ήταν οι κάτοικοι αυτών των πόλεων, των 8000 χρόνων π.Χ., οι οποίοι διέθεταν ένα άρτιο πολεοδομικό σύστημα με υδραγωγείο και δίκτυο υδροδότησης – αποχέτευσης τόσο εξελιγμένο για την εποχή;

Άνθρωποι που μέσα στα σπίτια τους διέθεταν λουτρό με ζεστό και κρύο νερό;

Πρόκειται για ένα λαό, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την περιοχή της σημερινής Μεσογείου και ιδιαίτερα, τα νησιά του Αιγαίου, τα παράλια της Μ. Ασίας και την Ηπειρωτική Ελλάδα. Ταξίδεψε προς Ανατολάς αναζητώντας μία νέα πατρίδα.

Ποια ήταν η αιτία;

Ήταν ένας καταστρεπτικός πόλεμος. Ο πόλεμος με τους άσπονδους εχθρούς τους, τους Ατλαντίνους, που εκτόξευσαν πυραύλους καταστρέφοντας έτσι, τη Μαγνητική τους καλύπτρα.

Συνέπεια αυτού ήταν καταστρεπτικοί σεισμοί και ο κατακλυσμός της Ενδοχώρας από τις γύρω θάλασσες του Ατλαντικού, της Ερυθράς και της θάλασσας της Αφρικής, όπου σήμερα, είναι η περιοχή της ερήμου Σαχάρα.

Έτσι, οι πρόγονοι μας αναγκάστηκαν, όσοι επέζησαν, να φύγουν άλλοι προς την Δύση, όπως ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα και άλλοι, οι περισσότεροι, προς την Ανατολή, για να βρουν ασφαλέστερη πατρίδα.

Όλα σήμερα, μας βεβαιώνουν, ότι οι Άριοι έφτασαν στην Ινδία πολύ αργότερα (κατά μερικές χιλιάδες χρόνια) από τους Δραβίδες.

Τουλάχιστον 120,000,000 Ινδών σήμερα, μιλούν Δραβινιακής προέλευσης γλωσσικά ιδιώματα.

Μέχρι το 1922, πιστεύαμε, ότι οι Άριοι κατέβηκαν στις Ινδίες, όχι μόνο σαν κατακτητές, αλλά και σαν εκπολιτιστές της τεράστιας χώρας. Αυτή η άποψη όμως, αναστράφηκε, διότι οι Άριοι βρέθηκαν μπροστά σε ανώτερο πολιτισμό από το δικό τους.

Πολιτισμός συνάμα τεχνολογικός, αλλά κυρίως, πνευματικός.

Έτσι, πολύ σωστά ανέφερε ο Ηρόδοτος, ότι η Κρήτη ήταν η κεντρική εστία του Δραβινιακού πολιτισμού με τη λατρεία του Ταύρου, την οποία συναντούμε και στη γειτονική Αίγυπτο με τον ιερό Σάραπι και Άπι και η οποία προέρχεται βέβαια, από τους Δραβίδες.

Και οι τρεις αυτοί λαοί, Αιγύπτιοι, Έλληνες και Ινδοί, ανέπτυξαν θρησκευτικά θεϊστικά χαρακτηριστικά, με λατρεία στη θήλυ Αρχή, τη Μόνη και μία Αρχή (Μονοθεϊσμός).

Λαοί φιλειρηνικοί, με ανάπτυξη των τεχνών σε υψηλό βαθμό λεπτότητας. Το ψυχολογικό προφίλ και των τριών λαών χαρακτηρίζεται από βαθύ και πλούσιο συναισθηματισμό, με μία τάση προς τον Μυστικισμό που κανένας άλλος λαός της εποχής δε διαθέτει…

Μετά το δράμα του μεγάλου κατακλυσμού, που αναφέρεται σ’όλες τις μυθολογίες των αρχαίων λαών, πληροφορούμαστε, ότι στη μεγαλόνησο Κρήτη παρέμεινε αρκετός πληθυσμός και έτσι, η Κρήτη συνέχισε να διαδραματίζει μεγάλο ρόλο σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, με τον έξοχο πολιτισμό που ανέπτυξε.

Η Ελληνική Μυθολογία μας πληροφορεί για όλα όσα συνέβησαν, αν βέβαια, τη διαβάσουμε με προσοχή και την αποσυμβολίσουμε.

Ο μύθος του Ησίοδου και του Ομήρου διηγείται την περιπέτεια του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, που παρέμειναν 9 ημέρες μέσα στο πλοίο τους, όσο κράτησε ο φοβερός κατακλυσμός.

Ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα άραξαν πάνω στον Παρνασσό και προσευχήθηκαν στο Δία για τη σωτηρία τους.

Ήταν αυτοί, που θα γεννούσαν τη μελλοντική νέα φυλή των Ελλήνων – Πελασγών.

Η μόνιμη κιβωτός των κρυμμένων γνώσεων της Ανθρωπότητας, η Αίγυπτος, είναι αυτή που θα μας αποκαλύψει τα μεγάλα μυστικά, όταν αποσυμβολιστεί και η άλλη όψη της Αιγυπτιακής ιερογλυφικής γραφής.

Τότε θα μάθουμε όλη την αλήθεια, που ο Ιερέας Μανέθωνας – εποχή Πτολεμαίων – υπονοεί!

από την κ. Σμαρώ Κοσμάογλου

«Ομακοείον της Αθήνας»

Το άρθρο αυτό στηρίζεται σε στοιχεία από το βιβλίο «Δραβίδες» του Νικολάου Μαργιωρή
Bookmark and Share