ΠΟΙΟΣ...ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ;

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στην τολμηρή φιλοδοξία μας να σχολιάσουμε, ερμηνεύσουμε εκ νέου και αποκωδικοποιήσουμε την Ιλιάδα, αναλαμβάνουμε τούτο το δύσκολο έργο. Εκείνο κυρίως που θα επιδιώξουμε είναι να σχολιάσουμε τα στρατιωτικές αντιλήψεις της εποχής του Τρωικού πολέμου σε σχέση με τις επικρατούσες σήμερον. Επίσης να συγκρίνουμε τις ιδέες και δοξασίες της εποχής του Ομήρου με αυτές της εποχής μας, ελάχιστα χρόνια πριν από την 3η Χιλιετία. Η προσπάθειά μας αυτή δεν εκπηγάζει από κάποια προγονοπληξία, ή αρχαιολαγνία, αλλά από την σκέψη ότι τα αρχαία Ελληνικά κείμενα δίνουν όλες τις απαντήσεις στα σημερινά προβλήματα. Βοηθούν τους νέους να καταλάβουν τι σημαίνει ζωή, που πηγαίνουν, πως πρέπει να αγωνίζονται και πως να ξεπεράσουν τα σημερινά τους αδιέξοδα. Η αρχαία ελληνική γραμματεία δείχνει τον λόγο, για τον οποίον πρέπει να ζη κανείς και να έχη ελπίδες και σκοπό στην ζωή. Έτσι πιστεύουμε ότι θα συμβάλλουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας στην ψυχοπνευματική ανόρθωση του Ελληνισμού που τόσο έχει εξουθενωθή και στερηθή από τα νάματα των προγονικών πνευματικών θησαυρών του. Διότι έχουμε παρατηρήσει ότι οι λαοί που έχουν βασίσει την παιδεία των στην Αρχαία Ελληνική Σκέψη προχώρησαν προς τον ορθολογισμό και αποκολλήθηκαν από τις σκοταδιστικές και αναχρονιστικές αντιλήψεις και τα δόγματα.Αντίθετα το Ελληνικό γένος και ιδιαίτερα το κομμάτι εκείνο που κατοικεί στην Ελλάδα, ζη ακόμη στο μισοσκόταδο, καθόσον η Ελλάδα δεν μπόρεσε να συμβαδίση με την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, ούσα υπόδουλος στον Τούρκο δυνάστη επί 400 περίπου χρόνια. Η διαφορά αυτή φάσεως μεταξύ των Ευρωπαϊκών λαών και της Ελλάδος μεταφράζεται σε διαφορετική Λογική και κοσμοθεώρηση, μολονότι δεν μας βρίσκει πάντα σύμφωνους η Ευρωπαϊκή ωφελιμιστική και υλιστική αντίληψη περί της ζωής, πολύ περισσότερο η πρόσφατη αγοραία αντίληψη περί της ζωής. Εκρίναμε λοιπόν σκόπιμο να αρχίσουμε από τον θείο Όμηρο, διότι αναμφισβήτητα, είναι ο πρώτος ποιητής στον κόσμο και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι μόνον ο ποιητής των Θεών αλλά και ο Θεός των ποιητών. Επομένως είναι φυσικό να αρχίση κανείς από τον Έλληνα Θεό-και όχι από τον Ιουδαίο Γιαχβέ-τον όμορφο Δία και τους συντρόφους του. Περί της καταγωγής του Ομήρου και της εποχής που συνέθεσε τα δύο μνημειακά αριστουργήματα της ποίησης, δεν είναι τίποτα θετικά γνωστό. Γιατί τα Έπη του Ομήρου είναι το απαύγασμα της Ελληνικής Σκέψης που έρχεται απο τα βάθη της Ιστορίας και την αχλύ της αρχέγονης Προϊστορίας. Και ναι μεν λέγεται ότι επτά πόλεις ερίζουν την καταγωγή του ποιητή, διεκδικούσαι η κάθε μια την αιωνία δόξα. Ωστόσο περισσότερον επιμένουν εις τους ανεξακρίβωτους τίτλους των εκ μεν των νήσων, η Λέσβος, εκ δε των άλλων πόλεων η Σμύρνη, η οποία ακόμη και «Μελισσογενή» τον αποκαλεί. Και φυσικά δεν εννοούμεν τους προσωρινούς κατακτητές της σημερινής Μικράς Ασίας σαν προπάτορες του Ομήρου -όπως η Τουρκική προπαγάνδα θέλει να παριστάνη- αλλά τα ένδοξα Ελληνικά φύλα της Ιωνίας που τον εξέθρεψαν και του έβαλαν στο στόμα το πνευματικό «Νέκταρ». Εν προκειμένω πρέπει να σημειώσουμε την αντίφαση, κατά την οποία το Τουρκικό κράτος από την μιά μεριά εκμεταλλεύεται εθνολογικά, ιστορικά και κατ’ άλλους πολλούς τρόπους την Αρχαία Ελληνική κληρονομιά της περιοχής, ενώ από την άλλη εχθρεύεται θανάσιμα τον Ελληνισμό σαν Ιδεολογία και πράξη Ανθρωπισμού και Δημοκρατίας θεωρώντας την αντίπαλο του. Το τουρκικό «εθνοκράτος» οικειοποιήθηκε την λαμπρή ιστορία της πολυφυλετικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έτσι έφθασε στο σημείο να αποκαλή τον Όμηρο «Ομέρ» και να τον θεωρή πνευματικό πρόγονο των Τούρκων ταταρομογγόλων της κεντρικής Ασίας. Οι Έλληνες της Σμύρνης προτού εκδιωχθούν βίαια υπό των Τούρκων από τις πανάρχαιες πατρογονικές των εστίες, τον αποκαλούσαν «Μελισσογενή» διότι έλεγαν ότι κατοικούσε παρά τας όχθας του ποταμού Μέλητος, αλλά όλα ταύτα χάνονται στα βάθη της προϊστορίας και καλύπτονται από την αχλύ των δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ετών του Ελληνικού βίου. Οι Έλληνες πάντοτε γνώριζαν -από την απωτάτη εποχή του παγκόσμιου Ελληνικού Πολιτισμού του Διός έως του Μ. Αλεξάνδρου- ότι η ανάπτυξη και η ευδαιμονία αποκτώνται μόνον όταν λαμβάνουν την οικουμενική των διάσταση. Εγνώριζαν δηλαδή ότι δεν μπορεί ένα έθνος να υπάρξη για πολύ καιρό ελεύθερο, όταν περιβάλλεται από βαρβάρους, ούτε μπορεί να διαφυλάξη την ύπαρξη του κλινόμενο στον εαυτόν του. Τούτο μας εδίδαξε ο Μεγαλέξανδρος.
Ωστόσο δεν είναι Μυθολογία, δηλαδή παραμύθια όπως πίστευαν ορισμένοι στο παρελθόν, είτε από άγνοια είτε από κακή προαίρεση. Πρόκειται για βιωμένη και υπό κωδική μορφή Ιστορία και αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώραν, όπως απέδειξαν περίτρανα οι ανασκαφές υπό τον Σλήμαν στην Τροία. Η χρονολογία δεν είναι απόλυτα γνωστή και πρέπει να αποκρυπτογραφηθή από τους ειδικούς. Πάντως, ο Τρωικός Πόλεμος ανάγεται σύμφωνα με σύγχρονες τεκμηριωμένες απόψεις πολύ πριν του 1350 π.Χ., ίσως και την 3 ή 4ην Χιλιετίαν, το δε περιεχόμενον των Επών και οι Πελασγικές του εκφράσεις μαρτυρούν ότι αυτά ίσως ανάγονται σε πολύ παλαιότερες εποχές Εκείνο πάντως που είναι υπερβέβαιον είναι ότι ο Όμηρος ήτο Έλλην -προφανώς εκ Μικράς Ασίας- ενώ υπάρχουν αρκετοί που αμφισβητούν ακόμη και το όνομα του, το οποίον ισχυρίζονται ότι σημαίνει «Λαϊκό Τραγούδι», καθ’ όσον τα Έπη ήσαν άθροισμα ωδών που εψάλλοντο η μία μετά την άλλη και τόπους και κατά καιρούς Αλλά δεν ήσαν μόνον ο Όμηρος Έλλην την καταγωγή και το γένος αλλά και όσοι έλαβον μέρος στον πόλεμο τούτο ήτοι: Αργείοι, Μυρμηδόνες, Τρώες, Θράκες, Λύκιοι, Κάρες, Παίονες, Φοίνικες κ.λπ. Επρόκειτο δηλαδή για τον πρώτο Μεγάλο Εμφύλιο Πόλεμο στην ανθρώπινη Ιστορία μεταξύ των Ελληνικών φυλών και ταυτοχρόνως και για την πρώτη μεγάλη υπερπόντια αποβατική εκστρατεία για την τιμωρία τω ν Τρώων για την αρπαγή της ωραίας Ελένης και την επιστροφή της στην Σπάρτη. Επειδή όμως όλοι οι πόλεμοι ντύνονται ανέκαθεν με κάποιο ιδεολογικό μανδύα, ίσως να μην ήτο η πραγματική αιτία της εκστρατείας αυτής τα μάτια της ωραίας Ελένης, αλλά η μεγάλη στρατηγική αξία των Στενών που ήλεγχαν και ελέγχουν τις γραμμές ναυσιπλοίας από και προς τον Εύξεινο Πόντο καθώς και τις χερσαίες από την Ευρώπη προς την Μικρά Ασία και τανάπαλιν. Βέβαια ένας σοβαρός λόγος πρέπει να ήτο και τα αμύθητα πλούτη της Τροίας, που συνήσπισαν τους Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος και των νησιών εναντίον των Τρώων. Η εκστρατεία στην Τροία αποτελεί την πρώτη Συμμαχική Επιχείρηση της Ιστορίας κάτω απο την ηγεσία του βασιλιά των Μυκηνών Αγαμέμνονα. Το είδος αυτής της επιχείρησης είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολη ακόμη και σήμερα και απαιτεί μακρούς και λεπτούς διπλωματικοστρατιωτικούς χειρισμούς μεταξύ των πολυάριθμων Ελληνικών φύλων, ώστε να οδηγήσουν εγκαίρως τις στρατιωτικές και ναυτικές των δυνάμεις στους λιμένες αναχώρησης για την Τροία. Η Συμμαχική Απόβαση στην Νορμανδία στις 6 Ιουνίου 1943 και η τελευταία στον Κόλπο το 1991 κατέδειξαν το μέγεθος των δυσκολιών αυτών των επιχειρήσεων ακόμη και σήμερα. Ο θρύλος θέλει τον Όμηρο τυφλό πλανόδιο τραγουδιστή. Αυτός σχεδίαζε τους στίχους του είτε εξ ιδίας αντιλήψεως, όντας σύγχρονος της εκστρατείας των Ελληνικών δυνάμεων στην Τρωάδα -κάτι δηλαδή σαν πολεμικός ανταποκριτής όπως θα λέγαμε σήμερα- είτε όντας πολύ μεταγενέστερος των γεγονότων επί τη βάσει των όσων ήκουσε να θρυλούνται εκ παραδόσεως από στόμα σε στόμα. Το βέβαιον είναι ότι ο κεντρικός κορμός της ιστορίας είναι ιστορικό γεγονός αποδεδειγμένο άλλωστε εκ των ανασκαφών στην Τροία και στην Ελλάδα. Αλλά κι αν κάποιος θεωρή τα Έπη υπερβολές δεν έχει παρά να γυρίση μερικές δεκαετίες πίσω στα ηρωικά Έπη του 1940-41, του 1912-13, του 1922 για να μην περιπλανηθούμε στην πλούσια σε ηρωικά κατορθώματα Ελληνική Ιστορία, αρχαία και νεώτερη. Τίποτα έκτοτε δεν έφθασε στην πνευματική παραγωγή της Ανθρωπότητος, ούτε πρόκειται να προσεγγίση ποτέ σε ύψος τον Όμηρο. Επομένως πρέπει να είμαστε φυλετικά υπερήφανοι γιατί βγάλαμε έναν Όμηρο, και να αποτελή για μας παράδειγμα δημιουργικότητος και αγωνιστικότητος, αντί να μιμούμεθα δίκην πηθίκων και να αντιγράφουμε με στειρότητα τα ξένα πολιτιστικά πρότυπα. Δυστυχώς λόγω του ανεπαρκούς εκπαιδευτικού μας συστήματος -για να μην πούμε του σκοπίμως διαβρωμένου από τα γνωστά ημεδαπά και ξένα κέντρα εξουσίας- τα Ελληνόπουλα στερούνται Κλασσικής Παιδείας, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να πλατύνουν την διάνοια των, να οξύνουν την αντίληψη των, να δυναμώσουν την Αυτοπεποίθηση των, να πραύνουν και ημερέψουν την ψυχή των και να γιγαντώσουν το Φρόνημα και την Αυτογνωσίαν των.
Βέβαια δεν πρέπει να λησμονηθή η σπουδαία προσπάθεια ορισμένων διανοουμένων, που αντιπαλεύοντας το παρόν ανθελληνικό, αντιπαραγωγικό και φθοροποιό ρεύμα των καιρών μας κατορθώνουν να φέρουν και πάλι στο φως της δημοσιότητος τα Ελληνικά πνευματικά έργα εντελώς αφιλοκερδώς και συχνά με σημαντική οικονομική ζημία των. Το αυτό συμβαίνει και με ορισμένους εκλεκτούς εκδοτικούς οίκους που τολμούν να εκδώσουν σύγχρονους μελετητές αρχαίων κειμένων, περισσότερο από πάθος και μεράκι παρά προς χάριν του κέδρους.
Η Ιλιάς, όπως θα διαπιστώσουν οι αναγνώστες, είναι ένα λίαν περιωρισμένο επεισόδιο, που αρχίζει όχι από την αρπαγή της ωραίας Ελένης υπό του Πάριδος από τα ανάκτορα του Μενελάου στήν Σπάρτη, ούτε και από την συγκέντωση του Ελληνικού Στόλου στην Αυλίδα, αλλά ούτε καν από την αρχή του 10ετούς αυτού πολέμου, αλλά από το τελευταίο επεισόδιο της τιτανομαχίας των Αχαιών με τους Τρώες και καταλήγει στον θάνατο του Πατρόκλου και του Έκτορα. Ουσιαστικά περιγράφονται το επεισόδιο της χολώσεως του Αχιλλέως και της αρνήσεως του να συμμετάσχη αυτός ο αήτητος βασιλεύς με τους Μυρμιδόνες του στην κατστροφική και αμφιταλαντευόμενης έκβασης μάχη. Τούτο στοίχισε πάμολλες απώλειες και από τα δύο στρατόπεδα και παρ’ ολίγον να κρίνη κατά τρόπον ολέθριο για τους Αχαιούς την έκβαση του πολέμου. Η μάχη κρίθηκε από το λάθος του Έκτορα να σκοτώση τον Πάτροκλο, γεγονός που εξόργισε τον θείο Αχιλλέα και έλυσε την «λευκή απεργία» του από το πεδίο της μάχης .Ο φόνος του Πατρόκλου στην σύγχρονη εποχή θα μπορούσε να παρομοιασθή με την επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ, γεγονός που εξώθησε την Αμερική να βγη στον Β΄ ΠΠ υπέρ των Συμμάχων. Γιατί από την στιγμή που ο Αχιλλεύς ενεργοποιήθηκε στον πόλεμο τούτο, η Νίκη των Αχαιών με τις ωραίες κνημίδες και ο θάνατος του ηρωικού Έκτορος ήτο πλέον δεδομένη.
Για την Οδύσσεια δεν θα μιλήσουμε στο παρόν. Μόνον θα περιορισθούμε να πούμε ότι σ'αυτήν περιγράφεται ο αιώνιος Έλλην, το γνήσιον αυτό τέκνον της θάλλασας και των μεγάλων περιπετειών και περιπλανήσεων. Επίσης στο Επος αυτό θα διαπιστώσουμε το πολυμήχανον της φυλής μας, κάτι που οι εχθροί και άσπονδοι «φίλοι» μας σήμερα θέλουν να μας το στερήσουν και να κάνουν τους σύγχρονους Έλληνες να ξεχάσουμε την φυλετική μας ταυτότητα και πολιτιστική και πνευματική μας κληρονομιά. Τέλος πρέπει ιδιαίτερα να επισημανθή το οικουμενικό πνεύμα του Ελληνισμού, που τιμά την αξιοπρέπεια του ατόμου, προωθεί την ιδέα του Ανθρωπισμού, ανεξαρτήτως φυλής, χωρίς να κάνη εξαιρέσεις σε φίλους και εχθρούς, σε «εκλεκτούς λαούς» και παρακατιανούς, σε Ελληνες και ξένους. Το μεγαλείο του Ομήρου είναι ότι πουθενά δεν θα συναντήσουμε καταφρόνηση του αντιπάλου ή προτίμηση υπέρ φίλων και σε βάρος των εχθρών. Πάνω απ’ όλα τιμά την ανδρεία των Ηρώων, την Αξιοκρατία, ενώ δεν χαρίζεται ακόμη και στους Θεούς, τους οποίους κατεβάζει συχνα απο τον Όλυμπο και τους φέρνει κοντά στους θνητούς ανθρώπους, ενώ παράλληλα θεοποιεί τους Ήρωες με μιά σχέση συντροφικότητας προς τους Θεούς. Αυτή η σχέσηγ εξανθρωπίσεως του Θείου και θεοποιήσεως του Ανθρώπου είναι άγνωστη σε άλλες λατρείες. Για παράδειγμα, ο Θεός-Παντοκράτωρ στην Ιουδαϊκή θρησκεία κάνει ακόμη και ρατσιστικές δικρίσεις υπέρ του Λαού του, ενώ εχθρεύεται θανάσιμα και μισεί τους αντιπάλους, για τους οποίους παραγγέλλει τα πιό αποτρόπαια κακουργήματα. Ο Όμηρος μολονότι δεν αναφέρει πουθενά την λέξη «Δημοκρατία», εν τούτοις την κάνει καθημερινή πράξη μεταξύ του Ελληνικού στρατεύματος, με τις συχνές Συνελεύσεις προς λήψη αποφάσεων μέσα από τον διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων, αλλά και την κριτική και αμφισβήτηση -ακόμη και του αρχιστρατήγου του Εκστρατευτικού Σώματος- του ένδοξου βασιλιά Αγαμέμνονα.



OΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ
ΡΑΨΩΔΙΑ Α
[1-5]
Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ
Είναι η μοίρα του Ελληνικού Έθνους στις κρίσιμες περιστάσεις να διχάζεται και να θρηνή κάθε φορά τις φοβερές καταστροφές του εξ αιτίας του επάρατου διχασμού. Έτσι συνέβη και στο πρώτο ιστορικό επεισόδιο στην ανθρώπινη Ιστορία με την διαμάχη Αχιλλέως και Αγαμέμνονος, με την οποίαν αρχίζει την Ιλιάδα του ο Όμηρος. Πολλάκις στο διάβα του ιστορικού μας βίου παίχτηκε το ίδιο μονότονο και αποκρουστικό έργο του εθνικού διχασμού, με τελευταίο επεισόδιο τον Εμφύλιο Πόλεμο 1945-49, εξ αιτίας του μίσους μιας μερίδος Ελλήνων προς τους συνέλληνες αδελφούς των. Κι αν στο πρώτο επεισόδιο της Ιλιάδος φέρει κάποια ευθύνη του διχασμού ο Ζευς και οι άλλοι Ολύμπιοι Θεοί, στο τελευταίο της ιστορίας μας την εμφύλια σύρραξη υποδαύλισαν οι άσπονδοι «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας. Αλλά μην θαρρείτε ότι θα ρίξω την ευθύνη για τον εθνικό μας διχασμό σε τρίτους, δηλαδή στους ξένους, γιατί πιστεύω ότι το «σαράκι» του διχασμού φωλιάζει μέσα μας, βαθειά στις ψυχές μας, και στις δύσκολες στιγμές ξεπετάγεται και μας κατασπαράσσει, όπως συνέβη τότε στο Ίλιον. Γιατί ποιος ξέρει πώς θα ήτο σήμερα ο κόσμος ολόκληρος αν δεν υπήρχε εκείνος ο πρώτος διχασμός Αχιλλέα-Αγαμέμνονα, ή ο επόμενος που κατέληξε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο μεταξύ Αθηνών-Σπάρτης, ή εκείνος των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και τόσοι άλλοι κατά την μακραίωνα ιστορική μας πορεία, άλλοτε προς την δόξα και τον πολιτισμό και άλλοτε προς τον γκρεμό και την καταστροφή. Εξ αιτίας της επάρατης νόσου του Διχασμού ολίγον έλειψε να ταφή ακόμη και η Εθνική μας Παλιγγενεσία το 1821. Σ’ αυτόν οφείλεται και η Μικρασιατική Καταστροφή, η μεγαλύτερη που υπέστη ποτέ το Ελληνικό Έθνος . Και ενώ σήμερα ο Ελληνισμός έπρεπε να αριθμή τουλάχιστον 700 εκατομμύρια ψυχές, και ο Κόσμος να είναι πολιτιστικά Ελληνικός, η Ελλάδα φθίνει δημογραφικά και κινδυνεύει με φυλετική εξαφάνιση, ενώ το σύστημα Ιδεών και οι Αξίες του Ελληνισμού τείνουν να εξαφανισθούν μπρος στην επέλαση της βαρβαρότητος από την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Τούτο γεμίζει δυσοίωνες σκέψεις τους πνευματικούς ανθρώπους γιατί η Ελληνική Σκέψη ανέκαθεν επενέργησε σαν μαγιά του Ανθρωπισμού, και κινητήρια δύναμη του Πολιτισμού, ενσαρκώνοντας τα υψηλά ιδεώδη της Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Δικαιοσύνης, της Αλήθειας, της Γνώσης-Επιστήμης, της Ειρήνης και εν γένει της πανανθρώπινης Προόδου και του Πολιτισμού.
[5-35]
ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΣΕ ΘΕΟΥΣ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ο Όμηρος δεν χαρίζεται ούτε σε Θεούς, ούτε σε πανίσχυρους βασιλείς, όπως ήτο ο Αγαμέμνων. Με την ερώτηση: «Ποιος άραγε από τους Θεούς τους έβαλε να αλληλοφαγωθούν;» ο Όμηρος ασκεί κριτική στην ατελή φύση του ανθρώπου, ψέγοντας συγχρόνως και την αλαζονεία του Αγαμέμνονος που φέρθηκε σκληρά στον ιερέα του Απόλλωνα, τον Χρύση. Παράλληλα όμως αμφισβητεί ευθέως και τους Θεούς, γιατί πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι οι οποίοι είναι φτιαγμένοι «κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού» να προβαίνουν σε τέτοιες ανόσιες πράξεις; Το εξουσιαστικό λοιπόν σύστημα από τότε μέχρι σήμερα παραμένει αναλλοίωτο. Οι Τουρκικές κυβερνήσεις για παράδειγμα αρνήθηκαν να επιστρέψουν τους Κυπρίους αιχμαλώτους, αυτούς που συνέλαβαν κατά την εισβολή στο νησί της Αφροδίτης το 1974. Κι αν ακόμη δεν είναι κανένας τους ζωντανός, όπως ισχυρίζονται, θα έπρεπε να επιστρέψουν τουλάχιστον τα οστά στις οικογένειες των προκειμένου να τελειώση το μαρτύριο των οικογενειών των αγνοουμένων .Τότε λοιπόν το εξουσιαστικό κατεστημένο, ο βασιλεύς Αγαμέμνων, απέπεμψε σκαιότατα τον Χρύση, όπως κάνουν σήμερα όλες οι Τουρκικές κυβερνήσεις με τους συγγενείς των αιχμαλώτων, αλλά και οι διεθνείς οργανισμοί. Η διαφορά όμως μεταξύ των δύο εποχών, του τότε και του σήμερα, είναι η εξής: Τότε μεν υπήρξε κάποιος Έλλην Όμηρος για να ασκήση κριτική στον αρχιστράτηγο των Ελλήνων, ενώ σήμερα δεν είδαμε κάποιον Τούρκο «Ομέρ», να κάνη το ίδιο στους Τούρκους σφαγείς της Κυπριακής Τραγωδίας. Το ίδιο ισχύει και για τους παχύδερμους υποκριτές της διεθνούς κοινότητος που ενώ προσποιούνται ότι κόπτονται υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αφήνουν τον ηθικό αυτουργό και «σφαγέα» της Κύπρου, Χ. Κίσσιγκερ στο απυρόβλητο της τιμωρίας. Τα λύτρα του ιερέα Χρύση μας μεταφέρουν στην σημερινή εποχή όπου ακόμη και κράτη ζητούν λύτρα για την απελευθέρωση αιχμαλώτων πολέμου.
[34-40]
Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ (ΤΕΝΕΔΟΥ-ΙΜΒΡΟΥ)
Για όσους αμφισβητούν την Ελληνικότητα του Αιγαίου και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στην Ιλιάδα, όπου θα μάθουν ότι ο γερο-Χρύσης, ο Ιερεύς του θεού Απόλλωνα, προσεύχεται σ’ αυτόν, γιατί τον θεωρεί προστάτη της Τενέδου. Σήμερα η Ίμβρος και Τένεδος προς ντροπή της διεθνούς κοινότητος παραμένει υπό τον Τουρκικό ζυγό. Ακόμη και η αυτονομία που δόθηκε βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης στα δύο τούτα νησιά καταστρατηγήθηκε από την Τουρκία, με αποτέλεσμα σήμερα να έχη συντελεσθή το τέλειο έγκλημα σε βάρος της Ιστορίας, με τον πλήρη αφελληνισμό και τον βίαιο εκτουρκισμό των. Έκτοτε ο Απόλλων και το Πνεύμα που αυτός εκπροσωπεί έφυγαν μακρυά για να γλυτώσουν την Τουρκική βαρβαρότητα και την κρατική αδιαφορία της Ελληνικής Πολιτείας.
[45-60]
ΤΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ
Εξ όσων μας λέγει ο Όμηρος οι Ολύμπιοι Θεοί εκινούντο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Πώς εκινούντο οι Ολύμπιοι Θεοί; Τι μέσα χρησιμοποιούσαν; Ιδού μια σύγχρονη απορία. Μερικοί ευφάνταστοι συγγραφείς λενε ότι οι προϊστορικοί Έλληνες της εποχής των Βασιλέων Ουρανού, Κρόνου και Διός είχαν αναπτύξει μέσα μεταφοράς εφάμιλλα με τα σημερινά αεροπλάνα και πλοία, μολονότι ελάχιστες αόριστες μαρτυρίες υπάρχουν, πλην ίσως των αναφορών που γίνονται στα αρχαία κείμενα περί των μετακινήσεων τούτων. Μάλιστα λένε ότι διέθετον ακόμη και διαπλανητικά οχήματα και τούτο στηρίζουν σε ορισμένες μυστηριώδεις αφηγήσεις αρχαιοτάτων κειμένων αρκετών ιστορικών λαών, αλλά και από σχήματα σε βράχους που απεικονίζουν αστροναύτες, σκάφανδρα κ.λπ. Πάντως και μόνον η φαντασία του Ομήρου να μεταφέρη εναερίως με καταπληκτική ταχύτητα τους Θεούς από τον Όλυμπο στην Τροία, δεδομένου ότι αυτοί δεν διέπλεον το Αιγαίο θαλασσίως ούτε μετέβαινον δια ξηράς, αλλά «πετούσαν» όπως λέγει ο Όμηρος, από τον Όλυμπο στην Τροία, υποκρύπτει αν μη τι άλλο την σφοδρή επιθυμία και το όνειρο του ανθρώπου να πετάξη, αν δεν το είχε ήδη επιτύχει. Μήπως αυτό δεν κρύβουν και οι μύθοι του Ικάρου και Δαιδάλου ή του Φαέθοντος κ.α.; Και το πρώτο άλμα πριν από την πραγματοποίηση μιας ανακαλύψεως είναι το όραμα, το οποίον οι Έλληνες διεμόρφωσαν πρώτοι από τα προϊστορικά χρόνια.
[45-60]
ΤΑ «ΠΥΡΑΥΛΙΚΑ» ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Το βέλος του Απόλλωνος εναντίον των πλοίων των Αχαιών από «μακρυά», όπως λέγει ο Όμηρος, μας φέρνει στο νου ένα σύγχρονο πύραυλο, σαν κι αυτόν που εξαπολύουν τα πολεμικά αεροπλάνα και σκάφη της εποχής μας. Γιατί ένα κοινό βέλος δεν θα έκανε «τρομακτικό κρότο», ούτε θα σήκωνε «πυκνές φλόγες από νεκρούς» όπως λέγει ο Όμηρος. Επίσης από τις περιγραφές του Ομήρου διαπιστώνεται ότι οι Πύραυλοι (βέλη) του Απόλλωνος είχαν τρομακτική ακρίβεια σκοπεύσεως, ευθυβολία, ταχυβολία και καταστρεπτική ισχύ. Αλλά από την διήγηση του Ομήρου, που ομιλεί για «βέλη φαρμακερά» και «πυκνές φλόγες από νεκρούς», καταφαίνεται ότι αυτοί ήσαν διττής ενεργείας: Οι πύραυλοι (βέλη) εναντίον των κτηνών ήσαν δηλητηριώδεις, ενώ οι άλλοι κατά των ανδρών ήσαν εμπρηστικοί. Αποκλείεται να επρόκειτο περί παροδικής καταιγίδος, με αστραπές και βροντές, γιατί ένα τέτοιο φαινόμενο δεν θα κρατούσε εννέα ολόκληρες μέρες, κατά την διάρκεια των οποίων συνέβησαν τρομερές απώλειες σε άνδρες και μουλάρια από την πλευρά των Αχαιών, ώστε υποχρέωσαν τον Αχιλλέα να παρέμβη και να συγκαλέση το λαό σε συνέλευση. Η όλη επιχείρηση μας θυμίζει την «Καταιγίδα της Ερήμου», όπου ο δεχόμενος τον βομβαρδισμό είναι ανίκανος να αντιδράση, ενώ ο Απόλλων ενεργώντας σαν «πλανητάρχης» της εποχής του, υποχρέωσε τον αντίπαλο του να υποχωρήση κατά κράτος. Να μιλήσουμε για χημικά, βιολογικά και εμπρηστικά όπλα της εποχής, που τα κατείχαν μόνον οι Θεοί του Ολύμπου; Δηλαδή κρατούσαν το μονοπώλιο ορισμένων όπλων μαζικής καταστροφής, όπως κάνει σήμερα η μοναδική υπερδύναμη, και τα χρησιμοποιούσαν μόνον οσάκις παρεβιάζετο το δίκαιο και τα ιερά τους; Παρόμοιες περιπτώσεις χρησιμοποιήσεως όπλων μαζικής καταστροφής κατά των Περσών εισβολέων υπό των Ολύμπιων Θεών έχουν αναφερθή επανειλημμένα σε αρχαία Ελληνικά κείμενα:
α/ Στην περίπτωση της προσεγγίσεως του Περσικού στρατεύματος και της καταστροφής του μπροστά στο Μαντείο των Δελφών.
β/ Στο Θριάσιο Πεδίο -όταν συνέβαινε στο Στενό της Σαλαμίνος η ναυμαχία .
γ/ Στην Μάχη του Μαραθώνος με το «ιερό άρωτρον».
Μάλιστα ο υπογράφων είχε υποβάλει Μελέτη στο Στρατηγικό Ινστιτούτο Μελέτης των στρατηγικών ιδεών του Σεν-Τσου στην Κίνα με θέμα: «Είχαν οι Αρχαίοι Έλληνες Όπλα Μαζικής Καταστροφής;» Ο καθείς μπορεί να βγάλη τα δικά του συμπεράσματα και να δώση τις δικές του εξηγήσεις. Πάντως όταν εμείς δεν διαθέτουμε επαρκείς πληροφορίες για κάποιο θέμα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υφίσταται το θέμα τούτο . Αντίθετα, θα έλεγα ότι χρήζει περαιτέρω μελέτης και έρευνας ο αρχαίος κόσμος, γιατί κρύβει πολλά ανεξήγητα μυστικά. Πολλά έχουμε να ωφεληθούμε ακόμη και σήμερα. Το σημαντικότερο ότι
θα γίνουμε περισσότερο οξύνοες, εγρήγοροι και παραγωγικοί.
[50-55]
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΣΤΟ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ
Ο Αχιλλεύς όταν είδε την φοβερή καταστροφή που υφίσταντο τα πλοία, τα μουλάρια και οι στρατιώτες των Αχαιών από την επιδημία και τα βέλη του Θεού Απόλλωνα εξ αιτίας της Χρυσιίδος, εκάλεσε τον (στρατευμένο) λαό σε συνέλευση προκειμένου να λάβουν αποφάσεις. Βλέπουμε λοιπόν ότι το δημοκρατικό αίσθημα των Ελλήνων χάνεται στα βάθη της προϊστορίας του. Κι όμως στην αυγή της 3 ης Χιλιετίας το δημοκρατικό δικαίωμα των λαών έχει περιορισθή σημαντικά και λογαριάζεται μόνον η γνώμη των ολίγων ισχυρών και όχι των πολλών Παράδειγμα για ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως η προσχώρηση μας στην Συνθήκη του Μάαστριχτ και της συμφωνίας Σένγκεν δεν ζητήθηκε η γνώμη του λαού .Επομένως πρόκειται για γενική υποχώρηση του πολιτικού μας πολιτισμού έναντι εκείνου των προϊστορικών χρόνων της άμεσης δημοκρατίας.
[65-70]
ΖΩΟΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ
Τα τελευταία χρόνια αρκετοί κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες για ανθρωποθυσίες. Τούτο είναι μέγα ψεύδος, γιατί οι ανθρωποθυσίες σταμάτησαν στην Ελλάδα προ αμνημονεύτων χρόνων και μόνον σαν ανάμνηση σώζεται με την θυσία της Ιφιγένειας, η οποία τελικά δεν θυσιάσθηκε διότι την έσωσε η θεά Άρτεμις. Οι Έλληνες για να εξευμενίσουν τους Θεούς συνήθιζαν να κάνουν θυσίες ζώων (αρνιών, κατσικιών και βοδιών), σε ειδικές δε περιπτώσεις θυσίαζαν και όρνιθες και ψάρια .Την ίδια εποχή οι λοιποί λαοί (Ρωμαίοι, Κέλτες, Δρουίδες κ.λπ.) έκαναν ανθρωποθυσίες, ενώ σε άλλες άγριες ακόμη φυλές ήσαν ανθρωποφάγοι και ζούσαν είτε στα δάση είτε στις ζούγκλες. Αλλά ακόμη και σήμερον ορισμένες αιρέσεις «σατανιστών» που λατρεύουν τον Γιαχβέ κάνουν ακόμη ανθρωποθυσίες, ενώ στην Ασία, Αφρική αλλά και στις Δυτικές χώρες σημειώνονται κρούσματα ακόμη και ανθρωποφαγίας προς εξευμενισμό των «ιερών πνευμάτων». Ένεκα τούτου οι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι στις ΗΠΑ τα έχουν χαμένα με τις ομαδικές ανθρωποθυσίες διαφόρων αιρετικών ομάδων με διαταραγμένη συνείδηση περί του Θεού και της ζωής. Βέβαια δεν πρέπει να λησμονηθή η σπουδαία προσπάθεια ορισμένων διανοουμένων, που αντιπαλεύοντας το παρόν ανθελληνικό, αντιπαραγωγικό και φθοροποιό ρεύμα των καιρών μας κατορθώνουν να φέρουν και πάλι στο φως της δημοσιότητος τα Ελληνικά πνευματικά έργα εντελώς αφιλοκερδώς και συχνά με σημαντική οικονομική ζημία των. Το αυτό συμβαίνει και με ορισμένους εκλεκτούς εκδοτικούς οίκους που τολμούν να εκδώσουν σύγχρονους μελετητές αρχαίων κειμένων, περισσότερο από πάθος και μεράκι παρά προς χάριν του κέδρους.




ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Α 75-80]
Ο γερο-Χρύσης γνωρίζει καλά την δύναμη και αλαζονεία της εξουσίας και θέλει πριν ασκήση την κριτική του στον βασιλιά Αγαμέμνονα να λάβη διαβεβαιώσεις ότι δεν θα τιμωρηθή. Γιατί ο ανώτερος -όπως λένε και στο στρατό-είναι σαν το «κάρβουνο» που όταν είναι αναμμένο καίει και όταν είναι σβηστό μουτζουρώνει. Τέτοια ήτο ανέκαθεν η Εξουσία. Όμως σήμερα με την πρωτοφανή στην ιστορία γιγάντωση της και την συσσώρευση του παγκοσμίου χρήματος η Νέα Τάξη Πραγμάτων έχει γίνει στο έπακρον άπληστη, φοβερή και αλαζονική. Δεν ενδιαφέρεται για το ανθρώπινο πρόσωπο της κοινωνίας, αλλά όπως στο παρελθόν με την ελέω θεού βασιλεία, για την αναπαραγωγή της εξουσίας. Έτσι το Σύστημα με την διατήρηση της κοινωνικοοικονομικής πυραμίδος εξασφαλίζει την αποτελεσματικότητα που έχει ανάγκη το Σύστημα με την ενεργοποίηση ενός πολύ μικρού ποσοστού της κοινωνίας, διατηρώντας τους πολλούς σε συνθήκες πολιτιστικής και οικονομικής εξαθλίωσης. Επομένως, τα δημοκρατικά δικαιώματα των Ελλήνων σήμερα, σε σχέση με την εποχή του Τρωικού πολέμου, μάλλον έχουν υποχωρήσει, διότι δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν η γνώμη του λαού. Υποκλέπτεται με απάτη και ψυχολογική βία η ψήφος του ανά τετραετία και εν ονόματι αυτής της υποτιθέμενης λαϊκής εντολής του διαπράττονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος του.

Ο ΚΑΛΧΑΣ ΘΕΣΤΟΡΙΔΗΣ ΠΛΟΗΓΟΣ
[Α 65-70 ]
Λέγει η Ιλιάδα ότι: «Ο Κάλχας Θεστορίδης, ο ξακουστός κι ασύγκριτος από όλους τους προφήτες, ο οποίος εγνώριζε τα περασμένα και τα τωρινά και τα μελλοντα κι ο οποίος είχεν οδηγήσει τα πλοία των Αχαιών στο Ίλιον δια της μαντικής του δυνάμεως». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ελληνες είχαν αναπτύξει την ναυσιπλοία ανοιχτής θαλάσσης από τους προϊστορικούς ακόμη χρόνους. Και ασφαλώς δεν ήτο θέμα μαντικής τέχνης του Θεστορίδη, αλλά μορφώσεως του. Αυτή η μόρφωσις του έδινε την ικανότητα να γνωρίζη το παρελθόν με την γνώση της ιστορίας, το παρόν δια της ενημερώσεως και πληροφορήσεως του επί της καταστάσεως, και το μέλλον δια της αναλύσεως και κρίσεως των ως άνω. Δηλαδή ποιητικά μας λέγει ο Όμηρος ότι ο Θεστορίδης ήτο πνευματικός και φωτισμένος άνθρωπος της εποχής του μυημένος στο πνεύμα του Απόλλωνος.

ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΑΧΙΛΛΕΑ [85-90]
Ο Αχιλλέας διαβεβαιώνει τον Θεστορίδη ότι: «Όσο ζω εγώ κι έχω ανοιχτά τα μάτια εδώ κάτω, δεν θα σε πειράξη ακόμη κι ο ίδιος ο Αγαμέμνων που σήμερα καυχιέται ότι είναι ο πιο ανώτερος μέσα στους Αχαιούς». Τούτο και μόνον πιστοποιεί το ελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα των Ελλήνων, που δεν θεοποιεί τους εξουσιαστές του, ούτε υποτάσσεται τυφλά στην απόλυτη εξουσία. Aλλά και οι ύβρεις που ξεστομίζει ο Αχιλλεύς στον βασιλιά Αγαμέμνονα, όπως λ.χ. «αδιάντροπε, φιλόπλουτε» [Α.145-150], αλλά και άλλες βαρύτερες όπως «μεθυσμένε, που έχεις σκύλου μάτια και καρδιά ελαφιού, που ποτέ δεν ετόλμησες αρματωμένος να βγεις στον πόλεμο με το στρατό...» και ακόμη τον λέγει λαοφάγο «που βασιλεύει σε ανάξιους» και τολμά να του πετάξη κατά γης το σκήπτρο, δείχνουν ότι η εξουσία στους Έλληνες ήτο μάλλον συλλογική και όχι ελέω θεού μοναρχία, όπως συνέβαινε στους Ανατολικούς λαούς.

Η ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΩΝ
[Α 130-135]
«Ουαί τοις ηττημένοις», ισχύει για όλες τις εποχές. Οι κατακτητές και στην εποχή του Τρωικού Πολέμου, όπως και σήμερα, λεηλατούν αγρίως την κατακτημένη χώρα. Είναι έθιμο σε όλους τους στρατούς του κόσμου, τις πρώτες ημέρες της κατάκτησης να είναι όλα στην διάθεση των στρατιωτών, άνθρωποι, ζώα και κάθε λογής κινητή ή ακίνητη περιουσία των κατακτημένων. Οι Γερμανοί Ναζί κατά τον Β΄ ΠΠ σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι ήσαν άμαχοι και παιδιά. Επίσης έκαψαν, κατέστρεψαν και άρπαξαν όλο σχεδόν τον πλούτο της Ελλάδος, χωρίς να πληρώσουν ως τώρα ούτε ένα μάρκο σαν αποζημίωση των θυμάτων. Δεν εξόφλησαν ούτε καν τα επίσημα δάνεια που συνήψε η Γερμανική Τράπεζα για την συντήρηση των Ναζιστικών στρατευμάτων στην χώρα μας και την υποστήριξη των επιχειρήσεων στην Βόρειο Αφρική. Μόνον οι Εβραϊκές Οργανώσεις ικανοποίησαν τις απαιτήσεις των στο ακέραιο, και ακόμη εισπράττουν από διάφορες πηγές για το Ολοκαύτωμα. Αλλά και οι Σύμμαχοι νικητές του Β. ΠΠ άρπαξαν κι αυτοί πλούτη από τους λαούς που δήθεν «απελευθέρωναν» με τις νεοαποικιακές μεθόδους. Τι έγιναν οι 40 τόνοι χρυσού που άρπαξε από την Τράπεζα της Ελλάδος ο τέως βασιλιάς της Ελλάδος, ο οποίος χρυσός, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, οδηγήθηκε στα Βρεταννικά Θησαυροφυλάκια; Γιατί δεν αποδόθηκε ως τώρα στην Ελληνική κυβέρνηση; Και γιατί καμιά ως τώρα Ελληνική κυβέρνηση δεν διεκδίκησε τις Γερμανικές αποζημιώσεις; Η απληστία της εξουσίας παρουσιάζεται και στην Ιλιάδα με την απαίτηση του Αγαμέμνονος να αντικαταστήση την Χρυσηίδα, την οποία είχε πάρει ως λάφυρο, με την Βρυσιίδα που ανήκε στον Αχιλλέα. Η αφορμή αυτή επροξένησε μεγάλα δεινά και εκατόμβες αίματος στους Ελληνες, και παρ’ ολίγον να στοιχίση στην απώλεια του πολέμου και την καταστροφή του εκστρατευτικού σώματος των Ελλήνων.

ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ
[Α 105-110]
Ανέκαθεν η εξουσιαστές συνηθίζουν να έχουν κοντά τους κόλακες, λιβανιστάδες, σφογγοκωλάριους και ανθρωπάκια με ελαστική μέση και συνείδηση, οι οποίοι να τους λένε αυτά που επιθυμούν, έστω κι αν δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Αρκεί που ευχαριστούν τον ηγέτη τους. Ακόμη και την ώρα αν τους ζητήση, αυτοί του λένε: «Ό,τι ώρα θέλετε πολυχρονεμένε μου αφέντη». Ο Αγαμέμνων δεν μπορούσε να ξεφύγη από τον κανόνα. Δυσανασχετεί με όσα κακά και δυσάρεστα του προμαντεύει ο Μάντης Κάλχας. Δυστυχώς κατά την παρούσα εποχή λιγόστεψαν και οι «μάντεις κακών ειδήσεων και εκτιμήσεων» γιατί η τετάρτη εξουσία των ΜΜΕ περνά από το «σουρωτήρι» τις κακές για το κατεστημένο ειδήσεις, είτε με το «καλό» είτε με το «κακό». Με το «καλό» με την εξαγορά των συνειδήσεων των δημοσιογράφων, και με το «κακό», με την απειλή των εξοντωτικών ποινικών κυρώσεων των εφημερίδων και των δημοσιογράφων. Εκεί όμως που βρίθουν οι κόλακες, μεσάζοντες και απατεώνες είναι το περιβάλλον-η αυλή-των ηγετών. Αυτοί δημιουργούν ένα αδιαπέραστο τείχος μεταξύ λαού και ηγέτη, ώστε να τον κατευθύνουν ανάλογα με τα συμφέροντα των, καθώς και των κέντρων εξουσίας (ημεδαπών και ξένων) που εκπροσωπούν.

ΓΝΩΣΤΑΙ ΤΗΣ ΟΧΥΡΩΜΑΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
[Α 125-130]
Ο Αχιλλεύς λοιπόν λέγει στον Αγαμέμνονα: «Στείλε τώρα εσύ την Κόρη (Χρυσηίδα) στον Θεό (Απόλλωνα) κι εμείς οι Αχαιοί τριπλά και τετραπλά θα σε ανταμείψουμε, αν ποτέ δώση ο Ζευς να κυριεύσωμε την Τροία με τα οχυρά τείχη». Ίχνη των τειχών αυτών βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές από τον Σλήμαν. Ταύτα θεωρούνται απόρθητα με τα χρησιμοποιούμενα όπλα και την τακτική του πολέμου της εποχής. Τούτο αποδεικνύται και από το γεγονός ότι οι Αχαιοί, επειδή δεν ηδηνύθησαν να τα διασπάσουν ή να τα υπερβούν, χρησιμοποίησαν τον «Δούρειο Ίππο» προς εξαπάτηση του αντιπάλου και εισαγωγή πολεμιστών εντός των τειχών. Πρόκειται λοιπόν για στρατηγικό αιφνιδιασμό, ο οποίος τους χάρισε την νίκη επί των Τρώων.

ΟΙ ΑΚΑΠΝΟΙ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ
Α 165-170]
«Το μεγαλύτερο βάρος του πολέμου τα δικά μου χέρια το σηκώνουν, όταν όμως έλθη η στιγμή της μοιρασιάς τα πιο πολλά λάφυρα εσύ τα παίρνεις κι εγώ γυρίζω πίσω στα πλοία ευχαριστημένος, με τα λίγα, αν κι είμαι κατάκοπος από την μάχη», λέγει ο Αχιλλεύς στον Αγαμέμνονα. Συνήθως οι άκαπνοι, οι «κουραμπιέδες» και οι «χαρτογιακάδες» αξιωματικοί, δηλαδή αυτοί που κάθονται στα γραφεία των μετόπισθεν και γράφουν εύσχημες μνείες και προτάσεις για ανδραγαθίες ανύπαρκτες στους εαυτούς των, αφήνουν χωρίς παράσημα τους πραγματικούς πολεμιστές που χύνουν το αίμα των στην γραμμή των πρόσω. Τούτο ισχύει και με τις χώρες εκείνες που ενώ μένουν ουδέτερες την τελευταία στιγμή μπαίνουν στον πόλεμο και διεκδικούν το μεγαλύτερο μερίδιο στην μοιρασιά. Για παράδειγμα η ουδέτερη Τουρκία παζάρευε τόσον με τους Γερμανούς κατακτητές, όσο και ευθύς μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος με τους Εγγλέζους, τα Ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Τελικά μετά την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, οι Σύμμαχοι ξεχνώντας την νικήτρια Ελλάδα, αγκάλιασαν την άκαπνη γειτονική μας χώρα, με αποτέλεσμα να την βάλουν στην μοιρασιά τόσον της Κύπρου μας, όσον και του Ελληνικού Αιγαίου.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΝΩΣΤΑΙ ΤΗΣ ΝΑΥΠΗΓΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
[Α 170-175]
«Προτιμότερο είναι να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου(την Φθία) με τα κυρτά μου πλοία, παρά να μένω εδώ...» λέγει ο Αχιλλεύς στον Αγαμέμνονα εξ αιτίας της φιλονικίας τους για την ωραία Βρισηίδα. Ο Όμηρος όταν περιγράφη τα πλοία «κυρτά» και σε άλλο σημείο της Ιλιάδος «γρήγορα» ακριβολογεί. Διότι τα πλοία των Ελλήνων δεν ήσαν ούτε κορμοί δένδρων, ούτε σχεδίες, ούτε άτεχνα πλοία καμωμένα χωρίς τρόπιδα(καρίνα), αλλά πλοία με υδροδυναμικό σχήμα, ικανά να ταξιδεύουν γρήγορα στην ανοιχτή θάλασσα και με κάθε καιρό που θα συναντήσουν, ακόμη και με κυματισμό λογικό. Επίσης ο Αγαμέμνων αναφέρει στην Ιλιάδα [Α 140-145]: «Μόνον ελάτε τώρα να ρίξωμε στην θεία θάλασσα ένα μαύρο πλοίο και να συνάξωμε διαλεχτούς κωπηλάτες...» φανερώνει ότι οι Έλληνες διέθεταν είτε χρώμα βαφής, ή πίσσα με την οποία άλειβαν τα πλοία τους για να τα προστατεύουν από την διάβρωση της θάλασσας. Επομένως είχαν εξειδικευμένες γνώσεις πάνω στην ναυπηγική τέχνη, την εποχή όπου άλλοι λαοί εστερούντο τοιαύτης εμπειρίας.



ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ
[Α 235-240]
Κατά τον Όμηρο οι Έλληνες ορκίζονταν στους Νόμους. Ιδού τι λέγει ο Αχιλλεύς στον Αγαμέμνονα: «Οι δικασταί που επήραν από τον Δία τους Νόμους και δικάζουν κι αυτό για σένα θα είναι μεγάλος όρκος» Στην αναφορά αυτή στους νόμους διαπιστώνουμε τον σεβασμό που έδειχναν από παλαιά οι Έλληνες στο δίκαιο, το οποίον θεωρούσαν ότι είχε θεϊκή προέλευση, αφού τους το παρέδωσε σύμφωνα με την παράδοση ο Δίας. Και πράγματι ο Ελληνικός κόσμος είχε προ πολλού περάσει από την ελέω θεού μοναρχία, όπου ο βασιλεύς είχε συγκεντρωμένες στα χέρια του όλες τις εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική και θρησκευτική). Επομένως η κοινωνία των Ομηρικών χρόνων είναι μια συντεταγμένη κοινωνία, με νόμους, δικαστές, όπου οι πολίτες έχουν σταματήσει την αυθαιρεσία και την αυτοδικία και υποτάσσονται στο δίκαιο. Ο όρκος στους Νόμους δείχνει την βαθειά προσήλωση και τον σεβασμό τους στο κράτος δικαίου. Αλλά και η υπό του Αχιλλέως ρίψη του σκήπτρου του Αγαμέμνονος κατά γης, είναι συμβολική πράξη αμφισβήτησης της ηγεσίας του δευτέρου, χωρίς ωστόσο να αμφισβητή το δίκαιο.

ΝΕΣΤΩΡ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
[Α 245-285]
Στην παρούσα εποχή έχουν πληθύνει οι διεθνείς διαμεσολαβήσεις και οι μεσολαβητές, των οποίων αποστολή είναι η εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ των αντιμαχομένων μερών και η αποφυγή των συγκρούσεων. Ομως ολίγοι ασφαλώς θα γνωρίζουν ότι ο πρώτος μεσολαβητής της ιστορίας ήτο ο γλυκομίλητος (μελίρρυτος) βασιλεύς των Πυλίων, ο Νέστωρ. Αυτός αν και ήτο μεγάλος στην ηλικία έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Ήτο λιγυρός ρήτωρ, άριστος πολεμιστής και προ παντός άριστος διαπραγματευτής. Για την εποχή του ήτο μια προσωπικότητα με πανελλήνια ακτινοβολία.
Την στιγμή λοιπόν που ο Αχιλλεύς έρριψε κατά γης το χρυσοστόλιστο σκήπτρο του Αγαμέμνονα και η ένταση μεταξύ των δύο είχε κορυφωθή σε σημείο σύγκρουσης, αυτός μπήκε στην μέση για να τους συμβιβάση. Και βέβαια δεν πήρε το μέρος του ισχυροτέρου -όπως συνήθως κάνουν σήμερα οι ανεγκέφαλοι διαπραγματευτές των διεθνών κέντρων εξουσίας- αλλά ακριβοδίκαια επιμέρισε την ευθύνη και στους δύο, και ταυτόχρονα τους έδωσε και το περίγραμμα της λύσεως. «Μήτε εσύ, κι αν έχης την δύναμη, να του πάρης την κόρη (Βρισηίδα)» λέγει στον Αγαμέμνονα, «μήτε κι εσύ, γυιέ του Πηλέως, να θελήσης να φιλονεικήσης με τον βασιλέα (Αγαμέμνονα) και να του αντισταθής...», λέγει προς τον Αχιλλέα. Σήμερα για παράδειγμα οι μεσολαβητές της Κύπρου για να μην δυσαρεστήσουν την Τουρκία και τα διεθνή κέντρα που τους διορίζουν, αποσιωπούν την εισβολή και κατοχή επί 23 χρόνια της νήσου υπό των Τουρκικών στρατευμάτων (ως το 1997 που γράφονται αυτές οι γραμμές) και πιέζουν το αδύνατο μέρος, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία, δια την αποδοχή των τετελεσμένων. Επομένως, και τον θεσμό της διαμεσολαβήσεως, όπως και τόσους άλλους (Ολυμπιακούς Αγώνες, Δημοκρατία κ.λπ.) τους έχουν κακομεταχειρισθή και παραχαράξει κατάφωρα. Και παρότι ο Όμηρος δεν αναφέρεται στην λέξη «Δημοκρατία», έχει πλήρη συνείδηση της έννοιας της, πράγμα που αποδεικνύεται από την εξής φράση προς τον Αχιλλέα: «Κι αν είσαι συ ανδρειωμένος κι έχεις μητέρα θεά (την Θέτιδα), αυτός όμως είναι ανώτερος, γιατί βασιλεύει σε περισσοτέρους». Η αρχή της πλειοψηφίας σαν θεμέλιο του δημοκρατικού πολιτεύματος έχει σήμερα υποχωρήσει μπρος στις θολές δοξασίες της «ομοσπονδίας», των «δικοινοτικών», «διζωνικών» και άλλων αερολόγων δοξασιών. Με τις καινοφανείς αυτές παραχαράξεις, διαιρούν σκόπιμα τις κοινωνίες και διχάζουν τους λαούς, προκειμένου να τους ελέγχουν για να τους εκμεταλλεύονται ευκολότερα. Αλλά και η χρησιμοποίηση απο την οικονομική ολιγαρχία των ΜΜΕ για την χειραγώγηση της κοινής γνώμης πλήττει την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας.

Ο ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ
[Α 310-315]
Ο γιος του Ατρέως αφού έδιωξε το γρήγορο πλοίο με την Χρυσηίδα και την εκατόμβη (εκατό βόδια) με αρχηγό τον Οδυσσέα, «επρόσταξε τους στρατιώτες του να λουσθούν κι εκείνοι ελούζοντο και τα αποπλύματα τα ρίχνανε στην θάλασσα». Τούτο ήτο ένα είδος ψυχικού εξαγνισμού πριν κάνουν την θυσία προς τον Φοίβο Απόλλωνα. Το «ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ», που βρίσκεται γραμμένο στις προσόψεις αρκετών αρχαίων ναών και ιαματικών λουτρών της αρχαιότητος αυτόν τον σκοπό εξυπηρετούσε, δηλαδή του εξαγνισμού των ψυχών. Το μυστήριο του εξαγνισμού εμιμήθησαν η Χριστιανική, Ιουδαϊκή κι άλλες θρησκείες, μολονότι αυτές ξέφυγαν από το βαθύτερο νόημα του, δηλαδή της ηθικής και ψυχικής τελείωσης του εξαγνιζομένου. Αυτές περιορίσθηκαν στην απονομή «συγχωροχαρτιών» και συχνά έναντι αδράς αμοιβής στο ιερατείο. Και βέβαια στους Έλληνες δεν χρειαζόταν η διαμεσολάβηση κάποιου ιερέως ή εκπροσώπου του θεού, αλλά γινόταν αυτοβούλως και συνειδητά υπό του ατόμου, χωρίς πειθαναγκασμούς και απειλές περί επιβολής ποινών και κολασμών στα κολαστήρια στον άνω ή κάτω κόσμον, όπως συμβαίνει με τις Ιουδαϊκές θρησκείες. Η συντεταγμένη προσέλευση των στρατιωτών στο λουτρό δεν πρέπει να μας ξενίζη γιατί, όλες οι ενέργειες στο στράτευμα γίνονται βάσει προγράμματος της διοικήσεως ακόμη και σήμερον.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ
[Α 325-345]
Οι κήρυκες του Αγαμέμνονα «βρήκαν τον Αχιλλέα να κάθεται κοντά στη σκηνή του και στο μαύρο πλοίο του. Εκείνοι τότε με φόβο και με σέβας εστάθηκαν μπροστά στο βασιλέα κι ούτε τον χαιρετούσαν, ούτε τον ερωτούσαν. Αυτός όμως κατάλαβε γιατί ήρθαν και τους είπε: Καλό στους κήρυκες και αγγελιοφόρους του Δία και των ανθρώπων. Ελάτε κοντά. Δεν μου φταίτε εσείς, μόνον ο Αγαμέμνων που σας έστειλε για την κόρη (Βρισηίδα). Πήγαινε θεογέννητε Πάτροκλε, και φέρε έξω την κόρη και δείξε την σ’ αυτούς να την πάρουν και να φύγουν». Το επεισόδιο τούτο φέρνει στην μνήμη του γράφοντος ένα παρόμοιο επεισόδιο κατά την εποχή της Χούντας. Είχαμε ορισθή μια επιτροπή εξ ανωτάτων και ανωτέρων αξιωματικών να παραλάβουμε ένα κτίριο στον Διόνυσο από το εκεί Τάγμα Πεζοναυτών(Τ/ΠΖ). Διοικητής του ήτο ένας έξαλλος παράγοντας της χούντας που είχε συλλάβει στις 21 Απριλίου τον τότε πρωθυπουργό. Τότε επανελήφθη ακριβώς η ίδια σκηνή. Δίσταζε ο πρόεδρος της επιτροπής να ξεστομίση τον λόγο επισκέψεως μας εκεί. Εν τέλει αυτός ανέφερε τον λόγο, ενώ εμείς είχαμε παγώσει, αναμένοντας το ξέσπασμα του αρχιχουντικού. Ευτυχώς η οργή του εστράφη μόνον κατά του τότε αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγού Αγγελή. «Να του πείτε αυτουνού του πούστη, αν τολμά ας έρθη ο ίδιος να το πάρη. Και τότε θα τον δέσω από τούτο το μεγάλο πεύκο. Έτσι να του πείτε. Και τώρα πάρτε τον καφέ σας ή ούζο αν θέλετε « Καταλάβαμε ότι ήτο ξεκαθάρισμα εσωτερικών λογαριασμών.
Πάντως πρέπει να τονίσουμε τον σεβασμό των Ελλήνων προς τους κήρυκες και αγγελιαφόρους, τους οποίους θεωρούσαν σαν ιερά πρόσωπα και εκπροσώπους του θεού Ερμή, σταλμένους από τον Δία. Δυστυχώς σήμερα σε πολλές χώρες τους αγγελιοφόρους τους φυλακίζουν, τους βασανίζουν και συχνά τους φονεύουν. Γιατί υπό ευρεία έννοια και οι εκπρόσωποι των ΜΜΕ είναι οι αγγελιοφόροι της αρχαιότητος. Η Τουρκία έχει τα πρωτεία στις φυλακίσεις, εξαφανίσεις και φόνους δημοσιογράφων, γεγονός που θίγει τον πολιτισμό μας. Επομένως ύστερα από 3-5 χιλιετίες η κατάσταση των ηθών και του πολιτισμού μας -αν εξαιρέση κανείς τον τεχνολογικό- σήμερα έχει υποχωρήση.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
[Α 390-410]
Παραπονιόμαστε για την συνήθεια του ρουσφετιού που είναι αιτία πολλών δεινών και αναιρέσεως της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης. Όμως το έθιμο τούτο ανάγεται στην Ελληνική προϊστορία. Ακόμη και οι θεοί και ημίθεοι των Ελλήνων προσέφευγαν σε πλάγια μέσα για να επιτύχουν κάποια θεμιτή ή και αθέμιτη χάρη. Έτσι πληροφορούμεθα την αίτηση του Αχιλλέα προς την μητέρα του Θέτιδα να μεσολαβήση προς τον Δία για να βρη το δίκαιο του απέναντι στον Αγαμέμνονα.Μάλιστα, της υπενθυμίζει ότι, όπως έχει ακούσει, αυτή βοήθησε κάποτε τον Δία από τα δεσμά που ήθελαν να του βάλλουν η Ήρα, ο Ποσειδών και η Αθηνά. Τότε κάλεσες τον Εκατόγχειρα Βρυάρεω ή Αιγαίωνα της λέγει, ο οποίος ήτο πιο δυνατός και από τον πατέρα του Δία. Εκείνος κάθισε δίπλα στον Δία με έπαρση για την δόξα του και εκείνοι εφοβήθησαν και δεν τον έδεσαν. Ο μύθος αυτός συμβολίζει τον κλονισμό της παντοδυναμίας των Θεών όταν ανεπτύχθη η επιστήμη και τεχνολογία από τους ανθρώπους. Εν προκειμένω ο «εκατόγχειρ Βριάρεω» συμβολίζει την μηχανή που μπορεί να αντικαθιστά δεκάδες, εκατοντάδες και σήμερα χιλιάδες ή και εκατομμύρια χέρια. Οι σύγχρονοι Εκατόγχειρες δεν κάθισαν δίπλα στον Δία αλλά στον νέο τους θεό Γιαχβέ, που έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο χρήμα, και με την βοήθεια της σύγχρονης Τεχνολογίας τους επιχειρούν να εξαγοράσουν τον κόσμο εξουσιάζοντας τον πληροφοριακά, πολιτιστικά, πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά.

Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑΤΟΣ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
[Α 405-415]
Αποδεικνύεται ότι ο Αχιλλεύς και ο στρατηγός Αϊζενχάουερ είχαν την ίδια αντίληψη για την αξία του προγεφυρώματος, ο πρώτος στο Ίλιον και ο δεύτερος στην Νορμανδία. Η πρόταση του πρώτου προς την μητέρα του Θέτιδα όπως μεσολαβήση στον πατέρα της Δία: «μήπως θελήση και βοηθήση τους Τρώες και στριμώξη τους Αχαιούς κοντά στα πλοία και γύρω στην ακρογιαλιά με μεγάλη σφαγή...» μαρτυρεί την πλήρη γνώση της στρατηγικής τέχνης, γιατί αν απειληθή το προγεφύρωμα των Ελλήνων στο Ίλιον, δηλαδή μια στενή λωρίδα εδάφους γύρω από τα προσορμισμένα στην ακτή πλοία των Αχαιών, ο Αγαμέμνων θα περιήρχετο σε τραγική θέση. Γιατί αυτό το έδαφος είναι τόσο ζωτικό για την ασφάλεια των πλοίων ώστε χωρίς αυτό να απειλούνται τα ίδια τα πλοία με ολοσχερή καταστροφή. Τούτο το ένοιωσε και ο στρατηγός Αϊζενχάουερ τις πρώτες ώρες της αποβάσεως των συμμάχων στην Νορμανδία, όπου απειλούντο με καταστροφή τα πρώτα αποβατικά κύματα. Βέβαια ο Αχιλλεύς δεν επιθυμούσε την πλήρη καταστροφή των Αχαιών, αλλά μόνον να περιέλθουν αυτοί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, έτσι ώστε να τον καλέσουν σε βοήθεια, όπως και εγένετο.

Ο ΖΕΥΣ ΣΕ ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
[Α 420-425]

Ο Όμηρος αναφέρει ένα παράξενο ταξίδι του Δία μακρυά από τον Όλυμπο με την φράση: «Γιατί ο Ζευς εχθές, μαζί με όλους τους θεούς, πήγε στον Ωκεανό προσκαλεσμένος σε συμπόσιο από τους Αιθίοπες». Αν θελήσουμε να την αποκρυπτογραφήσουμε προκύπτουν τα κάτωθι: Όπως είναι ήδη γνωστόν η βασιλική δυναστεία του Διός προ αμνημονεύτων χρόνων διεδέχθη την δυναστεία του Κρόνου και αυτή την δυναστεία του Ουρανού, που εμφανίζεται και η πρώτη δυναστεία στον κόσμο. Βέβαια με την πάροδο του χρόνου οι δυναστείες αυτές θεοποιήθησαν και παρέμειναν σαν θεοί και όχι σαν βασιλείες στην μνήμη των ανθρώπων. Από τις συγκριτικές μελέτες των ανά τον κόσμο πολιτισμών διαπιστώνεται ότι σχεδόν όλοι τους έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς, την Ελληνική Μυθολογία. Επίσης όλοι έχουν ένα κοινό κέντρον, το Αιγαίο με τις πέριξ περιοχές, της Μακεδονίας, Θράκης, Μικράς Ασίας, Κρήτης, Πελοποννήσου, Κάτω Ιταλίας. Θρησκευτικό κέντρον εμφανίζεται το ιερό βουνό Όλυμπος και οι Θεοί του -ανεξάρτητα από τα ονόματα που τους δίνουν οι διάφοροι λαοί- ανήκουν στο δωδεκάθεο του Ολύμπου. Τα αρχαιότερα λατρευτικά κέντρα ήσαν τα Μαντεία Δωδώνης και Δελφών,απ’ όπου εξεπήγασε ο πρώτος πολιτισμός. Εμπορικά κέντρα ήσαν η Κνωσσός, Μυκήνες και Τροία. Γιατί λοιπόν ο Ζευς πήγε με όλη την κουστωδία των θεών στους Αιθίοπες για συμπόσιο; Τι δουλειές είχαν μαζί; Και για να αναφέρη ο Όμηρος την μακρυνή χώρα της Αιθιοπίας πρέπει να την γνώριζε καλά. Πήγε λοιπόν ο Δίας εκεί προσκεκλημένος από τους Αιθίοπες. Να σημειωθή ότι ποτέ δεν παρουσιάσθηκε ο Ζευς στους Έλληνες αυτοπροσώπως, αλλά πάντα υπό μορφήν ενός οιωνού ή παρήγγειλε τις εντολές του με κάποιον κήρυκα. Όμως στους Αιθίοπες μεταβαίνει αυτοπροσώπως. Γιατί; Και τι μέσα χρησιμοποιεί για την μεταφορά του; Ήτο απίθανον να ξεκινήση με όλην την θεϊκή κυβέρνηση του από τον Όλυμπο για να μεταβή στην μακρυνή Αιθιοπία δια θαλάσσης. Γιατί τότε θα ήτο αδύνατον να επιστρέψη στον Όλυμπο εντός δώδεκα ημερών. Και ο Όμηρος πάντα ακριβολογεί και επομένως δεν ήτο δυνατόν να ψεύδεται στο χρόνο απουσίας του βασιλιά Δία. Τι μέσα λοιπόν χρησιμοποιούσαν οι θεοί του Ολύμπου για τις μετακινήσεις των; Θ’ αποφύγω να αναφερθώ σε αεροπορικά και διαστημικά οχήματα προηγμένης τεχνολογίας. Το ερώτημα που εξακολουθεί να παραμένη ενώπιον μας. Πάντως ούτε θαλάσσια μέσα. Ούτε συνδυασμός θαλασσίων και χερσαίων μέσων μπορεί να ήσαν, γιατί οι αποστάσεις είναι τεράστιες για να καλυφθούν εντός 12 ημέρου.Αν μάλιστα εξαιρέσουμε και τις ημέρες του συμποσίου, το οποίον δεν μπορεί να ήτο μικρότερο των έξη ημερών τότε ο χρόνος είναι ακόμη μικρότερος. Ένα άλλο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι εδώ πρόκειται για τον βασιλιά Δία και την κυβέρνηση του, που μεταβαίνει στην Ελληνική Κοινοπολιτεία προς επίλυση επί τόπου των περιφερειακών προβλημάτων. Κι αυτό βγαίνει και από την λέξη «Αιθιοπία» που είναι Αρχαία Ελληνική.


Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ
[Α 450-460]
Ο Χρύσης, ο ιερεύς του θεού Απόλλωνος, μετά την παράδοση της Χρυσηίδος και της ιερής εκατόμβης απο τον Οδυσσέα, υψώνοντας ψηλά τα χέρια με βροντερή φωνή έκανε παράκληση υπέρ των Αχαιών: «Ακουσέ με ω αργυρότοξε, προστάτη της Χρύσης και της θείας Κίλλης, κραταιέ βασιλεύ της Τενέδου...Απομάκρυνε τώρα πια από τους Δαναούς τη φοβερή αρρώστεια». Αν θα βλέπαμε τον ιερέα Χρύση να αναπέμπη την παράκληση του προς τον Απόλλωνα, χωρίς να διακρίνουμε ευκρινώς τα λόγια του Χρύση, ασφαλώς θα νομίζαμε ότι πρόκειται για σύγχρονο ιερέα που αναπέμπει παράκληση σε κάποιον άγιο της Χριστιανοσύνης. Από την «ΩΓΥΓΙΑ» του Αθαν. Σταγειρίτη διαπιστώσουμε ότι η Χριστιανική λειτουργική στην πλειοψηφία της έχει αντιγράψει την τελετουργία της Ολυμπιακής θρησκείας του Δωδεκάθεου. Επίσης αρκετά από τα ήθη και έθιμα των αρχαίων Ελλήνων συνεχίσθηκαν και μετά την επιβολή της Χριστιανικής θρησκείας, ενσωματώνοντάς τα στο χριστιανικό εορτολόγιο. Αν λάβωμε δε υπ’ όψιν ότι και η φιλοσοφία του Χριστιανισμού είναι ουσιαστικά αντιγραφή του Ελληνικού Πνεύματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την διδασκαλία του Πυθαγόρα, Σωκράτη, Πλάτωνος κ.α, τότε αντιλαμβανόμεθα γιατί οι Έλληνες απεδέχθησαν τελικά-όχι φυσικά χωρίς αντίσταση- την καινούργια Θρησκεία του Χριστού και την εγκολπώθηκαν σαν δικιά τους. Περιττόν να πούμε ότι το Ιουδαϊκό πνεύμα της Βίβλου είναι υπεύθυνο για σωρεία εγκλημάτων κατά του πολιτισμού, γιατί χρησιμοποίησε τον Χριστιανισμό σαν όχημα για να εξαπολύση τον πιο άγριο διωγμό κατά των Ελλήνων «εθνικών», του Ελληνικού Πολιτισμού και της Θρησκείας του Δωδεκάθεου. Κατάλοιπα αυτού του διωγμού διατηρούνται ακόμη και σήμερον.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑΧΒΕ
[Α 495-610]
Οι δύο θεμελιώδεις διαφορές των Ελλήνων Θεών με αυτόν των Ιουδαίων και των Ιουδαιο-χριστιανών είναι βαθύτατη. Οι Έλληνες θεωρούν τους θεούς των υπερβατικά και υπερφυσικά όντα, προσιτά στον άνθρωπο. Οι Ιουδαιο-χριστιανοί θεωρούν τον Θεό ως αφύσικο και υπερλογικό εξωγήινο ον, αρνητικό και απρόσιτο για τον άνθρωπο και πάντοτε ανεξήγητο. Επομένως είναι μάταιον να βρούμε στην Βίβλο κάποια φιλοσοφική εξήγηση του θείου. Δεν υπάρχει λογική σ’ αυτό, γι’ αυτό ισχύει το δόγμα του «πίστευε και μη ερεύνα» Από την μελέτη του Περικλή Θηβαίου «Ιαπετονίδη» [Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΠΟΕΒΡΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ] πληροφορούμεθα ότι οι Ιουδαίοι εδανείσθησαν τον Θεό από τους αρχαίους Έλληνες, αλλά εν τη αδυναμία των να κατανοήσουν την φιλοσοφία του θεού, κράτησαν μόνον το Δόγμα. Ο Πλάτων λέγει ξεκάθαρα ότι :»Τέλος μεν είναι τη εξομοίωση των θεώ» [Διογένης Λαέρτιος, «ΒΙΟΙΦΙΛΟΣΟΦΩΝ», Γ, 78].
Αλλά και ο Αριστοτέλης έγραφε: «και ζωή δε γε υπάρχει η γαρ νου ενέργεια ζωή, εκείνος δε ενέργεια. Ενέργεια δε η καθ’ αυτή εκείνου ζωή αρίστη και αίδος. Φαμέν δε τον θεόν είναι ζώον αΐδιον άριστον, ώστε ζωή και αιών συνεχής υπάρχει τω θεώ». [Μεταφρ. Ο Θεός αποτελεί την πηγή της ζωής, διότι η ενέργεια του νοός είναι ζωή, ο θεός είναι ενέργεια. Την δε ζωή του θεού την αποτελεί η καθαυτό ενέργεια κάνοντάς την αρίστη και αιώνια, λέμε λοιπόν ότι ο θεός είναι ον, που εμφορείται από ζωή αιώνια και άριστη. Ώστε ο θεός έχει ζωή και αιωνιότητα συνεχή]. Αλλά και ο μέγας Έλλην φιλόσοφος της προϊστορίας, Ερμής ο Τρισμέγιστος, ομιλεί περί του θεού πριν 11.000 χρόνια, δηλαδή πολύ πριν εμφανισθή στη γη η φυλή των Ιουδαίων. Όπως μας πληροφορεί ο Αιγύπτιος ιερεύς Μανέθων και ο Τιμόθεος τον 4ον π.Χ. αιώνα, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έγραψε 42 βιβλία τα οποία θεωρήθηκαν για πολλές χιλιετηρίδες η αξεπέραστη γραπτή σοφία της Αιγύπτου. Μεταξύ των άλλων ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έγραψε και περί της Γενέσεως την οποία αντέγραψαν στην Παλαιά Διαθήκη οι γνωστοί πλαστογράφοι της Ελληνικής Σοφίας: «Αρχή των όντων ο θεός και Νους και Φύση και Ύλη... αδιορίστων δε όντων απάντων και ακατασευάστων...ή γαρ σκότος άπειρον εν αβύσσω, και ύδωρ και πνεύμα νοερόν δυνάμει θεία, όντα εν χάει ανείφθη δε φως άγιον» [«Ερμής Τρισμέγιστος», ΙΙΙ 1-2]
Κακοποιημένη αντιγραφή έγινε στην Βίβλο, στο περί Γενέσεως κεφάλαιον: «Εν αρχή εποίησεν ο θεός τον ουρανόν και την γην, η δε γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος, και σκότος επάνω της αβύσσου, και πνεύμα θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος, και είπεν ο Θεός γενηθήτω φως» [Η «Βίβλος-Γένεσις» Α'1-2]. Η σύγκριση δική σας. Ο θεός (Φύση) μας έδωσε τα πάντα και δεν ζητά τίποτε από εμάς. Ο θεός είναι δημιουργός και συνάμα το δημιούργημα κάποιας αρρωστημένης φαντασίας η οποία μετετράπη, διαδίδεται και ευλαβείται μέχρι σήμερα ως θρησκεία. Ο θεός δεν διακρίνει μεταξύ των ανθρώπων, άλλους ως «εκλεκτούς» και άλλους ως παρακατιανούς. Δεν ζηλεύει, δεν τιμωρεί τα δημιουργήματα του, ούτε έχει καμμιά ανάμειξη στα μηδαμινά και ανθρώπινα. Οι άνθρωποι υποφέρουν γιατί απλούστατα παραβιάζουν τους φυσικούς Νόμους και δεν τους αντιλαμβάνονται. Ο αληθινός Φυσικός θεός ουδεμία σχέση έχει με τον αιμοσταγή, φιλόδικο και ρατσιστή Γιαχβέ της Αγίας Γραφής. Οι απόγονοι των Χαλδαίων ονειροποιών και μάγων της Π.Δ μηχανεύονται δια δόλου τον θεό τους στα μέτρα τους. Αντιστέκονται στην έρευνα και στην επιστήμη. Τον θέλουν εξουσιαστή πάνω στους ευκολόπιστους έτσι ώστε να εξυπηρετή τα συμφέροντα τους. [Δευτερονόμιον Κεφ. κη', παρ.15-36].
Ο αληθινός θεός είναι ανοιχτός να τον μελετούν, να τον κρίνουν, να τον αμφισβητούν και να αξιολογούν τα έργα του, διότι μόνον έτσι θα κατανοήσουν και θα τιμήσουν αυτά. Ο άνθρωπος είναι αναπόσπαστο στοιχείο της Φύσεως και τα σεβάσματα του πρέπει να πηγάζουν από αυτήν. Ο Έλληνας πρώτος υπέδειξε ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου που τα σεβάσματα έπρεπε να ξεφύγουν από τα χέρια του ιερατείου και να προσχωρήσουν στην αληθινή θεϊκή τους έδρα, την πανμήτηρα Φύση, την μόνη άδολη πηγή θεογνωσίας. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Έλληνας και ο Ελληνισμός μπήκαν στο στόχαστρο των πανάρχαιων και των πάσης φύσεως πανίσχυρων ιερατείων. Αυτά σύσσωμα συνειδητοποίησαν ότι έχαναν σταθερά την τυφλή υπακοή των λαϊκών μαζών και τελείωνε οριστικά η «ελέω θεού» καλοπέραση και πλουτισμός τους. Τότε συνασπίσθηκαν να βάλουν φραγμό στον «επαναστατικό» Ελληνισμό. Να βάλουν φραγμό στην Λογική. Και μεταχειρίσθηκαν προς τούτο τα πιο δόλια μέσα. Τα ίδια τα όπλα του Ελληνισμού παραποιημένα κατά πως τους βολεύουν. Τα δημιουργήματα της Έρευνας και της Επιστήμης απέκτησαν την τρομακτική δύναμη για να χτυπήσουν την Αλήθεια, την Έρευνα, την Λογική και την Ελευθερία του Πνεύματος. Ο σύγχρονος άνθρωπος βομβαρδίζεται καθημερινά από τα ΜΜΕ, ανήμπορος να εκφέρη έστω και την παραμικρή γνώμη. Τον κατηγορούν ως ρατσιστή και εθνικιστή, κι αυτός στέκει αμήχανος και δεν αντιδρά μπρος στην υποκρισία αυτών που επί χιλιετίες τώρα είναι οι μεγαλύτεροι ρατσιστές στον κόσμο, ο «εκλεκτός λαός»του θεού. Αποπροσανατολίζουν τον αγώνα του ενάντια στον οικουμενικό ηγεμονισμό που ασκούν οι πολυεθνικές επιχειρήσεις εν όψει μιας δήθεν «σύγκρουσης πολιτισμών», με σκοπό την συσπείρωση του κόσμου γύρω από τις νεοαποικιοκρατικές πολιτικές των. Όλα για την εξυπηρέτηση της πολύ μικρής ολιγαρχίας που βρίσκεται στην κορυφή. Όλα για την εξυπηρέτηση του πολυεθνικού Καπιταλισμού. Το πολιτικοθρησκευτικό κίνημα είναι μια εκδήλωση της «μεταμοντέρνας εποχής» στην οποία ζούμε. Ο μεταμοντέρνος τρόπος σκέψης είναι η ιδεολογία της απάθειας, της ανημποριάς και του παράλογου, που το μετατρέπουν σαν άλλοι αλχημιστές, σε «Λογικό». Χωρίς αντίπαλο, το Σύστημα υπερασπίζεται τον εαυτόν του και διαδίδει κατά βούληση τις παράλογες δοξασίες του, έτσι ώστε να αναπαράγεται και να επεκτείνεται σ’ όλο τον κόσμο. Στρατηγική του το αιώνιο «Διαίρει και βασίλευε». Τακτική του η «Παγκοσμιοποίηση», «διάσπαση» και η «υποταγή» της ανθρωπότητος. Το Κακό αναδύεται σαν θύμα και το Καλό σαν θύτης Το Συμφέρον ντύνεται με την κατάλευκή στολή του θεού, ενώ η Αλήθεια και η Λογική στιγματίζονται σαν αιρετικά. Ποιός δύναται σήμερα να πη ότι γνωρίζει και κατέχει τις Αξίες του Ελληνισμού; Ποιος ξέρει που είναι θαμμένο το κορμί του Δία πριν το ξεχώση ο Ιουδαιόδουλος Θεοδόσιος και το εξαφανίσει;
Ο αείμνηστος αστροφυσικός Carl Sagan είχε κάποτε πει: «Εάν πολλαπλασιάσουμε επί εκατό χιλιάδες όλα όσα γνωρίζουμε για τον κλασσικό (Ελληνικό) πολιτισμό μόλις που θα πλησιάσουμε την δόξα των κλασσικών χρόνων και θα αντιληφθούμε το μέγεθος της τραγωδίας από την καταστροφή» [ΚΑΜΠΑΝΑ, Ν.Υ, 25/5/97, Κ. Αθανασιάδης] Καταστροφέας ο ρατσιστής, δολοφόνος, απατεώνας και ψεύστης Γιαχβέ. Γιατί αυτός δεν μπορεί να συμβιώση με την Αλήθεια, την Δικαιοσύνη, την Δημοκρατία, την Ειρήνη και τον Ανθρωπισμό. Τα εγκλήματα, οι γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα ολόκληρου του κόσμου, όλων των εποχών, εάν συναθροισθούν δεν είναι ικανά να δώσουν την πλήρη εικόνα του εγκλήματος που διέπρατταν ενάντια στην ανθρωπότητα τα πονηρά ιερατεία του Γιαχβέ όταν κατακρεουργούσαν τον σωτήρα Ελληνισμό. Οι άνθρωποι του Δόγματος του Μίσους έβαλαν τέρμα στο «σατανικό» φαινόμενο των σκεπτικιστών, αμφισβητιών, ερευνητών, μελετητών, ελεγχόντων και δημιουργών. «Πίστευε και μη ερεύνα» διατάσσουν, αντί «του ερεύνα και πίστευε». Διέχυσαν εν αφθονία το δηλητήριο του Χαλδαίου μάγου και μαγγανευτή Αβραάμ, και τώρα κινδυνεύει να υποστή καθολική μόλυνση ολόκληρη η ανθρωπότητα. Πολλοί σήμερα κατηγορούν τους Έλληνες περί δήθεν εθνικισμού αυτών που αγαπούν και διαφυλάττουν την πατρίδα των, τον πολιτισμό και την ιστορία των. Αυτό είναι ένα από τα πιο βρώμικα συκοφαντικά παιχνίδια των αληθινών εθνικιστών και ρατσιστών εναντίον του Ελληνισμού, που προέρχεται από τα ίδια ανθελληνικά και σκοταδιστικά κέντρα. Αυτά προσπαθούν δια του ψεύδους και του δόλου να μετατρέψουν την υπερφυλετική και υπερεθνική μορφή του οικουμενικού Ελληνισμού σε κάτι που βρίσκεται μόνον στην δική τους κεντρική φιλοσοφία του ρατσισμού που προωθούν δια της παγκοσμιοποιήσεως του αρρωστημένου εθνικισμού των και της αιώνιας εκδικητικότητας που γεννά τα ολοκαυτώματα, των οποίων πρώτος διδάξας είναι ο ίδιος ο θεός τους, ο θεός του μίσους. Οι Έλληνες αντιστρόφως δεν εχρειάζοντο να ανακαλύψουν δουλοποιές θρησκείες και ελληνόφρονες θεούς για να θεωρηθούν η ανωτέρα φυλή της γης, αυτό έγινε από τα ανεπανάληπτα δημιουργήματα τους. Είναι πια καιρός να ανακαλύψη ο κόσμος τον πραγματικό θεό για να πάψουν να είναι δούλοι του θεού και να γίνουν ελεύθεροι.

ΤΑ ΙΔΙΑ ΗΘΗ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
[Α 460-470]
Ήθη και έθιμα αρκετών χιλιετιών, ριζωμένα βαθειά στην συνείδηση του απανταχού της γης Ελληνισμού, έρχονται τώρα οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών για να τα σβήσουν με μια «οδηγία» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξ αιτίας της νόσου των «τρελλών αγελάδων». Η τρέλλα όμως δεν βρίσκεται στο αγνό μυαλό του Ελληνικού αρνιού και κατσικιού, αλλά στα αρρωστημένα μυαλά των δήθεν πολιτισμένων βαρβάρων Βορειοευρωπαίων και Αμερικανών που ταίζουν τα ζώα αντί για το φυσικό χορταράκι, τα ίδια τους τα εντόσθια ή τα παχαίνουν με ορμόνες και με τα άρρωστα μέλη που απορρίπτονται στα σκουπίδια από τις κλινικές και νοσοκομεία. Κι όλα αυτά προς χάριν του κέρδους και της «κονόμας». Και αντί να απαγορεύσουν τα «ανεγκέφαλα κεφάλια» των ειδικών και κερδοσκόπων, οι Κοινοτικοί απαγορεύουν την βρώση των σφαγίων. Αλλοίμονο. Τι άλλες ανοησίες πρόκειται να ακούσωμε και να βιώσουμε; Πρόκειται ουσιαστικά για απαγόρευση του Ελληνικού εθίμου του Πάσχα και του ψησίματος των αρνιών και της παρασκευής των πιό εύγευστων εδεσμάτων εξ αυτών, όπως είναι η μαγειρίτσα, τα κοντοσούβλια, το σπληνάντερο, το κοκορέτσι, λουκάνικα κ.α. Δεν απαγορεύουν όμως τα χάμπουργκερ των πολυεθνικών που είναι γεμάτα ορμόνες. Από τον Όμηρο πληροφορούμεθα ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας χρησιμοποιούσαν περίπου τους ίδιους τρόπους ψησίματος των σφαγίων με τους δικούς μας. Έφτιαχναν κι αυτοί «πεντόσουβλα», που δεν πρέπει να διέφεραν από τα δικά μας κοντοσούβλια. Επίσης έψηναν στις σούβλες και σπλάχνα των ζώων, όπως ακριβώς κάνουμε και εμείς σήμερα με το κοκορέτσι. Εκείνο όμως που πρέπει να σημειώσουμε ιδιαίτερα είναι ότι οι πρόγονοι μας έστρωναν τραπέζι και έτρωγαν σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, σε εποχή όπου οι λοιποί λαοί έτρωγαν ρίζες και ωμά κρέατα μέσα στα σπήλαια ή ανεβασμένοι πάνω στα δένδρα. Και είχαν στο τραπέζι τους ό,τι ζητήσει η καρδιά του ανθρώπου, και προ παντός καλό κρασί, όπως συμβαίνει και σήμερα στα Ελληνικά γλέντια. Δεν έλειπαν φυσικά και οι ύμνοι στον θεό, αλλά και ο παιάνας(τα εμβατήρια όπως θα λέγαμε σήμερα)έτσι ώστε να ευφραίνεται το σώμα, το πνεύμα και η ψυχή του ανθρώπου. Από τότε κρατά ο σημερινός τρόπος ζωής μας με τα πανηγύρια, τις γιορτές, τις ταβέρνες, τα φαγοπότια στα σπίτια με την συνοδεία μουσικής, τραγουδιών, θυσία προς τον θεό Βάκχο. Επίτευγμα θεωρούσε ο Επίκουρος ένα τέτοιο γλέντι. Ψυχ-αγωγί-α την αποκαλούσαν οι πρόγονοι μας με την κυριολεξία της λέξεως. Καλοφαγάδες και καλοπερασάκηδες λοιπόν οι Έλληνες όλων των εποχών συνεχίζουν τις ίδιες γαστριμαργικές συνήθειες. Κι αυτό δεν μπορούν να το ανεχθούν αρκετοί «τυποποιημένοι» και μονόχνωτοι νεοβάρβαροι.

Η ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΔΟΞΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ
[Α 490-495]
Εδώ ο Όμηρος μας δίδει ένα καλό μάθημα δημοκρατικού ήθους που σήμερα έχει αμβλυνθή σε μεγάλο βαθμό, αυτό της συμμετοχής στα κοινά. Με την φράση «η συνέλευση δοξάζει του (δημόσιους) άνδρες» αυτό θέλει να μας πη. Είναι πράγματι αδιανόητο στον αρχαίο Έλληνα να απέχη από τα δημοκρατικά του καθήκοντα γιατί αυτό ισοδυναμεί με την κατάργηση του σαν πολίτης. Κι όμως σήμερα υπάρχουν πάμπολλοι μορφωμένοι άνθρωποι που σου λένε ότι «εγώ δεν ψηφίζω», το ελάχιστον δηλαδή της δημοκρατικής συμμετοχής ενός πολίτη. Με τον τρόπο αυτό θέλουν να παραμείνουν ανεύθυνοι των σημερινών ατασθαλιών και ανοσιουργημάτων της διοίκησης.










Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗ ΔΥΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
Στις 15 Αυγούστου εορτάζεται η Πολεμική Αρετή των Ελλήνων. O μήνας Αύγουστος είναι φορτισμένος με εφιαλτικά γεγονότα για τον Ελληνισμό, όπως λ.χ. η Μικρασιατική Καταστροφή, την Τραγωδία της Κύπρου και το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, με την νίκη των Εθνικών Δυνάμεων κατά της Κομμουνιστικής επιβουλής. Κατά την άποψή μας η προσφορότερη ημερομηνία εορτασμού της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων είναι η 28η Σεπτεμβρίου, ημερομηνία της νικηφόρου ναυμαχίας της Σαλαμίνος κατά των Περσών το 480 π.Χ. Γιατί η ναυμαχία αυτή, μαζί με την Μάχη του Μαραθώνος, εξησφάλισαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Ελλάδος, αλλά και της Ευρώπης ολόκληρης, διότι εμπόδισαν την εξάπλωση του Ασιατικού δεσποτισμού.
Όταν ο Τουρκικός Αττίλας έχει στην κατοχή του την Βόρ. Κύπρο και απειλεί το Αιγαίο -με την ανοχή των μεγάλων δυνάμεων- εκείνο που διδάσκουν οι Περσικοί Πόλεμοι σε μας τους Έλληνες είναι να βασισθούμε και πάλιν στις δικές μας δυνάμεις και στην Πολεμική μας Αρετή προς απόκρουση του εισβολέα. Σκοπός λοιπόν του παρόντος δημοσιεύματος είναι να γνωρίσουμε την πολεμική αρετή των προγόνων μας, για να αντλήσουμε χρήσιμα διδάγματα εξ αυτής: Πόλεμος Πατήρ Πάντων.
Οι Έλληνες δεν έδωσαν μόνον τα πολιτιστικά πρότυπα στον Δυτικό Κόσμο, αλλά και την στάση τους για τον διαρκή αγώνα στην ζωή. Αυτό αναπαρίσταται στα αριστουργήματα των Γλυπτών του Παρθενώνα, τα οποία κατακρατούν παράνομα οι Βρεταννοί.
Το δημιούργημα των Ελλήνων, η «Πόλις» (Άστυ),δεν είχε ανάγκη μόνον της οικονομίας, της τέχνης, των γραμμάτων και των λοιπών θεσμών (όπως η Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αθλητισμός, Θέατρον κλπ), αλλά πρώτιστα από Ασφάλεια και Άμυνα έναντι των εξωτερικών κινδύνων. Έπρεπε λοιπόν να προστατεύσουν με «νύχια και με δόντια» τα εδάφη των, τα οποία ανέκαθεν οι Έλληνες τα θεωρούν ιερά. Αναγκάσθηκαν λοιπόν να αναπτύξουν την Πολεμική των Αρετή, δεδομένου ότι ήσαν πάντοτε ολιγαριθμότεροι έναντι των βαρβάρων.

Η Προστασία της Πόλεως
Η «ατομική ιδιοκτησία» -εφεύρεση κι αυτή των Ελλήνων- επέβαλε την ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού συστήματος ασφάλειας για την προστασία της, έναντι των αντιπάλων πόλεων ή των βαρβαρικών ανατολικών φυλών, που επιβουλεύοντο τον πλούτο των πολιτών της. Η στρατηγική των Ελλήνων ήτο η «διατήρηση του Εδάφους», εν αντιθέσει προς τους βαρβάρους νομάδες -κατά το πλείστον- ιππείς, οι οποίοι έκαναν επιδρομές διαρπαγής και λεηλασίας του πλούτου των άλλων, του τύπου «χτύπα και φύγε».
Ο «ανθρώπινος αγών» είναι συνεχής και ακατάπαυστος για τους Έλληνες. Είναι μία ηρωική πάλη, κι αυτό αποτυπώνεται σε όλα τα έργα τέχνης, τα γραπτά, το δράμα και την ιστορία τους. Το ωραιότερο ποίημα όλων των εποχών, η «Ιλιάς», δεν είναι τίποτα άλλο από μία βίαιη σύγκρουση.

Η «Πόλις-Κράτος» έπρεπε να είναι αυτάρκης σε δύο πράγματα: α/ στην Γεωργία και β/ στην Άμυνα. Ήτοι στην Δημιουργία και στην Καταστροφή (των αντιπάλων). Δύο αντίθετες φαινομενικά δραστηριότητες, που εκδηλώνουν την Ανδρεία και την Δειλία. Η στάση τους για τον πόλεμο εκπηγάζει από την φιλοσοφική τους αντίληψη, ότι «το Σύμπαν κυριαρχείται από την αέναη πάλη των αντιθέτων δυνάμεων». «Πόλεμος Πατήρ Πάντων», λέγει ο Ηράκλειτος. Θεωρούσαν δε ότι: «όποιος σκοτωθεί στον πόλεμο, η ψυχή του είναι περισσότερο εξαγνισμένη από αυτόν που πεθαίνει στο κρεβάτι», λόγω της προσφοράς του στο βωμό της πατρίδος. Ο πόλεμος παίζει πρωτεύοντα ρόλο σε όλα τα έργα των Ελλήνων, αλλά και των Ρωμαίων, οι οποίοι υπήρξαν πνευματικά τους τέκνα. Ακόμη και τους θεούς στις ζωοφόρους τους παρουσιάζουν με στολή οπλίτου να μάχονται τους εχθρούς της «Πόλεως». Ήτο τιμή στον αρχαιοέλληνα να έχει υπηρετήσει σαν «οπλίτης πεζικού», κάτι που και σήμερον ισχύει. Γιατί το «ηρωικό» πεζικό είναι Ελληνική εφεύρεση (όπως και το ναυτικό).Διότι αυτό «καταλαμβάνει και διατηρεί το έδαφος». Δεν υπάρχει Έλλην ιστορικός, του οποίου το κύριο θέμα να μην είναι ο Πόλεμος. Στον τάφο του Αισχύλου δεν γράφουν για την «Τριλογία» της Ορέστειας, αλλά για την συμμετοχή του στην μάχη του Μαραθώνα. Ο Σωκράτης δεν επαίρεται για την σοφία του, αλλά για την συμμετοχή του στην άτυχη εκείνη εκστρατεία των Αθηναίων στην Αμφίπολη, όπου έλαβε μέρος σαν απλός «πεζικάριος», σε ηλικία 44 ετών. Ο Πόλεμος και η χρήση της γης είναι τα κύρια συστατικά των «Πολιτικών» του Αριστοτέλους και η «Πολιτεία» του Πλάτωνος. Και τούτο διότι πριν ο άνθρωπος αρχίσει να σκέπτεται, να μορφώνεται, να παράγει, εξ ενστίκτου γνώριζε πώς να τρέφεται και να πολεμά. Όλοι οι επώνυμοι Έλληνες από τα βάθη της προϊστορίας ως πρόσφατα γνώριζαν απαραιτήτως και τις δύο εργασίες, δηλαδή πως να
καλλιεργούν την γη και πως να πολεμούν.
[Βέβαια τώρα τελευταία τα πράγματα έχουν αλλάξει και πρώτοι οι επώνυμοι κάνουν το παν για να αποφύγουν την στράτευση των παιδιών τους]
Κι αν γλίτωσε ο πολιτισμός μας ως σήμερα, τούτο οφείλεται στην πολεμική μας αρετή, γεγονός που υμνούν όλοι οι λυρικοί ποιητές, όπως λ.χ ο Αρχίλοχος, Τυρταίος, Καλλίνος, Αλκαίος, Σόλων, Σαπφώ και πρόσφατα η Βέμπο. Διακεκριμένοι άνδρες της αρχαιότητος, όπως λ.χ ο Θουκυδίδης και Δημοσθένης υπηρέτησαν, είτε στο Αθηναϊκό Πεζικό ή στο ένδοξο Ναυτικό, στις τριήρεις σαν κωπηλάτες. Ο θετός πατέρας του Πλάτωνος, ο ξακουστός Κυνέγειρος –αδελφός του Αισχύλου -και ο γιος του Περικλή και πολλοί άλλοι επώνυμοι τραυματίσθηκαν ή φονεύθηκαν στα πεδία των μαχών ή πνίγηκαν στις θάλασσες υπέρ πατρίδος. [Ο Κυνέγειρος λέγεται ότι έπιασε ένα Περσικό πλοίο στην ακτή του Μαραθώνα για να το εμποδίσει να φύγει. Όταν οι Πέρσες του έκοψαν το χέρι συνέχισε με το άλλο. Όταν του έκοψαν και το δεύτερο, το έπιασε με τα δόντια, ώσπου τελικά του έκοψαν και το κεφάλι].

Ο Άνθρωπος υπεράνω των Αριθμών
Η Ελληνική «Πόλις» είναι συνυφασμένη με την καθιέρωση της μάχης του πεζικού. Εξ ανάγκης εμείς οι Έλληνες αναπτύξαμε την «ποιότητα» και τον «ελιγμό»,έναντι της αριθμητικής και υλικής ποσότητος των βαρβάρων, που ποτέ δεν μπορέσαμε να αντισταθμίσουμε. Ο πόλεμος ήτο τόσο σφιχτά ενσωματωμένος στην κοινωνική και πολιτιστική δομή των Ελλήνων, ώστε τελικά οι ενήλικοι της πόλεως θεωρούσαν τους εαυτούς των σαν «άοπλους οπλίτες» και οι οπλίτες σαν «ένστολους πολίτες».Ο ίδιος ο λαός, που καλλιεργούσε τα χωράφια του, σε περίπτωση κινδύνου ενσυνείδητα και εθελοντικά έτρεχε με τον οπλισμό του να αμυνθεί υπέρ του πατρώου εδάφους. Επομένως, ο Έλλην δεν είχε μέσα του το μισθοφορικό πνεύμα των ανατολικών στρατών, που εμάχοντο για το μισθό και τον βασιλέα και απέβλεπαν στην λεία και την διαρπαγή των λαφύρων.

Τακτική και Στρατηγική του Πολέμου
Για την εκπλήρωση της αποστολής τους οι Έλληνες είχαν ανάγκη ισχυρής θωράκισης προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους ελαφρά εξοπλισμένους, αλλά λίαν ευέλικτους ιππείς της Ανατολής. Προς αντιμετώπιση των δε εφεύρον το Δόρυ και την Ασπίδα. Το δόρυ ήτο φοβερό για την εποχήν του «επιθετικό Όπλο» και η ασπίδα «αμυντικό». Είχαν επίσης αναπτύξει από την Μυκηναϊκή εποχή το χάλκινο κράνος, τον θώρακα και τις κνημίδες, μία πανοπλία βάρους 30-35 χλγ. Όμως το στράτευμα
χωρίς την κατάλληλη οργάνωση και συγκρότηση και χωρίς την εκτέλεση πολύπλοκων ελιγμών στο έδαφος, είτε για αμυντικούς είτε για επιθετικούς σκοπούς, δεν θα μπορούσε να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Γι’ αυτό εφεύρον την Τακτική της Μάχης, δηλαδή την κατανομή του στρατεύματος σε Εμπροσθοφυλακή, Κύριο Σώμα, Οπισθοφυλακή, Πλαγιοφυλακές. Οργάνωσαν επίσης το σύστημα Συλλογής Πληροφοριών, πίσω από τις εχθρικές γραμμές, καθώς και ένα πλούσιο Δίκτυο Λογιστικής και Διοικητικής Μέριμνας.
Οι Έλληνες από νωρίς αντελήφθησαν τα ζητήματα του Πολέμου, που ανάγονται στην σφαίρα της Στρατηγικής. Ό,τι δηλαδή ο πόλεμος δεν ήτο αυτοσκοπός, ούτε μία ληστρική επιχείρηση, αλλά ο δυναμικός βραχίων της πολιτικής, προκειμένου να εκπληρώσει τους ευρύτερους στρατηγικούς στόχους της Πολιτείας. Όταν οι Πέρσες εισέβαλαν στην Ελλάδα είχαν ήδη ωριμάσει οι σύγχρονες «Αρχές του Πολέμου»,που μένουν έκτοτε σχεδόν αναλλοίωτες. Το Ελληνικό περί του πολέμου δόγμα
υιοθέτησαν αργότερον και οι Ρωμαίοι, και μέσω αυτών έφθασε στην Δύση. [Ο όρος «δυτικός» εδώ δεν υποδηλοί γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά αυτόν που ασπάζεται την δυτική κουλτούρα].
Ο Ελληνικός στρατός ήτο απηλλαγμένος από τον γραφειοκρατικό έλεγχο, την θεοκρατία και τον δεσποτισμό των αυτοκρατορικών στρατών της Ανατολής, που τους καθιστούσε βαρείς, δυσκίνητους και αναποτελεσματικούς.
Η «Δυτική Εθνοφρουρά» έχει την βάση της στην «πάνδημη άμυνα» των Ελλήνων, που δεν εφοβούντο να δώσουν όπλα στους πολίτες για την άμυνα της πόλεως και του πατρίου εδάφους.

Οι Ηθικές Δυνάμεις στον Πόλεμο
Η κυριώτερη όμως εφεύρεση των Ελλήνων ήτο η ανακάλυψη της σημασίας του Ηθικού στην έκβαση της μάχης. Κι αυτό γιατί είχαν να κάνουν με ελεύθερους πολίτες που κατετάσσοντο εθελουσίως, όντες αποφασισμένοι να θυσιάσουν ακόμη και αυτήν την ζωή των υπέρ της ελευθερίας της πόλεως και της πατρώας γης. «Καλύτερα μία αγέλη προβάτων να διοικείται από λέοντα, παρά αγέλη λεόντων από πρόβατον», πίστευον. Γι’ αυτό εξέλεγον δια ψήφου ή δια βοής τον καλύτερον ηγέτη, προκειμένου να τους οδηγήσει στον πόλεμο.

Κανόνες Διεξαγωγής του Πολέμου
Ο Πόλεμος για τους Έλληνες ήτο ένα είδος «εθνικής παιδιάς» (σπορ) και εχαίροντο για τις νίκες των, όπως ακριβώς χαίρονται οι σύγχρονες κοινωνίες για τις αθλητικές τους νίκες. Οι πόλεμοι για τους Έλληνες ήσαν ταχείς και δεν είχαν μέσα τους το πνεύμα της σαδιστικής μανίας για την πλήρη εκμηδένιση του αντιπάλου και του φυσικού του περιβάλλοντος. Το ιπποτικό τούτο πνεύμα, της ένοπλης αντιπαράθεσης μεταξύ των Ελληνικών Πόλεων επέβαλε από αρκετά ενωρίς, την θέσπιση «Κανόνων Διεξαγωγής του Πολέμου». Έτσι, τα δυσμενή εκ τούτου αποτελέσματα και η φονικότης του να μειώνονται στο ελάχιστον, όπως παρουσιάζεται στην «Ιλιάδα» και «Αντιγόνη».
Οι «κανόνες του πολέμου» σφυρηλατήθηκαν μέσα από το δημοκρατικό τους πολίτευμα και την συνεργασία των Ελληνίδων Πόλεων εντός των Αμφικτιονικών Συνεδρίων και των Αθλητικών Αγώνων, όπου συζητούντο τα κοινά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένου του πολέμου και της ειρήνης [Εξαίρεση αποτελεί ο καταστρεπτικός, μέχρις εξαντλήσεως, τριακονταετής Πελοποννησιακός Πόλεμος μεταξύ Αθηνών και Σπάρτης, ο οποίος υπήρξε η αιτία παρακμής της Ελλάδος και υποδουλώσεως της στους Ρωμαίους].

Εκεχειρία
Αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων ήτο η καθιέρωση της «Εκεχειρίας», κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς κι άλλων οικολογικών και ανθρωπιστικών μέτρων μεταξύ των εμπολέμων. Τα σπέρματα αυτά έχουν εμβολιασθεί στην Δυτική κουλτούρα, με αποτέλεσμα να προωθείται στις μέρες μας ένα έντονο ανθρωπιστικό και φιλειρηνικό πνεύμα, παράλληλα με τους καταστρεπτικούς εξοπλισμούς, χωρίς ωστόσο τούτο να είναι πνεύμα ηττοπάθειας και απεμπόλησης των ιδανικών.

Οι «Αρχές Πολέμου» των Ελλήνων.
Οι Έλληνες ανέπτυξαν τον δικό τους «τρόπο πολέμου» που διέφερε εκείνου των βαρβάρων. Αυτός βασίσθηκε στα εξής:
1/ Προηγμένη Τεχνολογία.
Διατηρούσαν ανέκαθεν υπέρτερη τεχνολογία στον εξοπλισμό τους έναντι των βαρβάρων. Το Δόρυ και η Φάλαγξ για την εποχή τους ήσαν φοβερά όπλα και καθιστούσαν τα στίφη των αντιπάλων ουσιαστικά απροστάτευτα. Ας θυμηθούμε το «Υγρόν Πυρ» [Ήτο εφεύρεση του Βυζαντινού Καλλίνικου, η σύσταση του οποίου παραμένει μυστική ως σήμερον], ή τα «Ηλιακά Κάτοπτρα» του Αρχιμήδους. Επίσης λέγεται ότι οι Έλληνες εφύλαττον στα ιερά των «Μυστικά Όπλα», η αποκάλυψη των οποίων απηγορεύετο ρητώς, όπως ακριβώς και τα «Ελευσίνια ή Καβείρια Μυστήρια».Τέτοιες αναφορές έχουμε αρκετές, όπως λ.χ το παράξενο «νέφος-ιαχές» στο Θριάσιο Πεδίον κατά την ναυμαχία της Σαλαμίνος, τους «κεραυνούς» και την καταστροφή των Περσών στο Μαντείο των Δελφών, το «ιερόν άροτρον» στον Μαραθώνα κλπ. [Πρέπει να σημάνει πνευματική κινητοποίηση των απανταχού Ελλήνων και φιλελλήνων επιστημόνων για να φτιάξουμε και πάλι ανώτερα τεχνολογικά όπλα έναντι των αντιπάλων μας. Η σημερινή τεχνολογική μας υστέρηση έναντι των Τούρκων εισβολέων στην Κύπρο και Αιγαίο είναι επικίνδυνη και πρέπει να ανατραπή, διότι μας απειλεί με συρρίκνωση].
2/ Ανώτερη Πειθαρχία.
Αυτή επετυγχάνετο με την άρτια εκπαίδευση και την ανάθεση της διοίκησης στους ίδιους τους στρατευμένους πολίτες. Η εκπαίδευση των Ελλήνων ήτο τόσο σκληρή ώστε οι ασκήσεις εθεωρούντο «αναίμακτες μάχες», ενώ οι πραγματικές μάχες «αιματηρές ασκήσεις». Η πειθαρχία είχε την βάση της στην συνταγματική συγκρότηση και την ανάγκη για την εφαρμογή των Νόμων της Πολιτείας, καθόσον οι στρατιωτικοί κατόπτριζαν την κυβέρνηση και τανάπαλιν, σε μία πολιτεία όπου πολίτης και στρατιώτης ήσαν αρχικά ένα και το αυτό. Η στρατοκρατία ήτο ξένη προς τους Έλληνες και προσιδίαζε προς την αυταρχική και δεσποτική αντίληψη της Ανατολής.
3/ Εφευρετικότης.
Επειδή οι Έλληνες ήσαν πιο μορφωμένοι έναντι των αντιπάλων τους, και ανεξάρτητοι από δεσποτικές και θρησκευτικές δεσμεύσεις, ενεργούσαν κατά τρόπον πολυμήχανον για την εκπλήρωση της αποστολής των. Δεν εφοβούντο τον βασιλιά ή τον θρησκευτικό νόμο, αλλά τους Νόμους της Πόλεως, που εκείνοι είχαν θεσπίσει. Για να θυμίσουμε αυτό που είπαν στον Ξέρξη πριν από την Μάχη των Θερμοπυλών: «Βασιλιά μου αυτοί τους Νόμους της Σπάρτης φοβούνται, παρά εσένα».
4/ Εγρήγορση των Πολιτών (Πάνδημη Άμυνα)
Τούτο επιτυγχάνετο με την οργάνωση της Εθνοφρουράς, ήτοι των «στρατευμένων πολιτών» και της συμμετοχής τους στην λήψη των στρατιωτικών αποφάσεων. Οι Έλληνες είχαν από τότε πλήρη συνείδηση ότι ήσαν το «Σύνορο της Ευρώπης» με την Ασία. Μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων: ήτοι του κόσμου της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Επιστήμης, της Ανεξιθρησκίας, της Επιστήμης, της Προόδου και του Πνευματικού Φωτός από την μία μεριά και του κόσμου της Δουλείας, της Θεοκρατίας, του Δογματισμού, της Οπισθοδρόμησης και του πνευματικού του Σκότους από την άλλη. Στους Έλληνες όλοι οι πολίτες -και όχι μία μικρή τάξη αυλικών- ήσαν υπεύθυνοι για την άμυνα της πατρίδος. Κι αυτοί ήσαν όλοι οι πολίτες της «Πόλεως», που είχαν δικαίωμα ψήφου και συμμετοχής στην εκλογή της διοικήσεως του στρατεύματος. Σημειωτέον ότι οι στρατηγοί εκλέγοντο δια βοής από τον Δήμο και λογοδοτούσαν σ’ αυτόν. Φυσικά στους Έλληνες ίσχυε η απόλυτη Αξιοκρατία στην εκλογή των Στρατηγών και Ναυάρχων. Ο Περικλής υπενθύμιζε στους Αθηναίους ότι «ακόμη και ο πιο επιτυχημένος στην ιδιωτική του ζωή πολίτης, αν δεν ενδιαφερθεί για την πόλη και την αφήσει να καταστραφή, θα χάσει κι αυτός τα πάντα». Σε αντίθεση με τους Έλληνες, οι στρατοί της Ανατολής είχαν στα μετόπισθεν ραβδούχους για τους βραδυπορούντες.
5/ Ο Κεραυνοβόλος Πόλεμος
Επιζητείτο η εκλογή του «κέντρου βάρους» του εχθρού, η εξουδετέρωση του οποίου θα επιφέρει την ταχεία και αποφασιστική του ήττα. Τα στρατιωτικά δόγματα αντικατοπτρίζουν την επικρατούσα κουλτούρα ενός λαού. Η «Ελληνική Φάλαγξ» (λοξή φάλαγξ) ήτο ο πρώτος στον κόσμο στρατιωτικός σχηματισμός, ο οποίος μπορούσε να διασπάσει τα αναρίθμητα στίφη πεζών και ιππέων του αντιπάλου. Η μάχη του Μαραθώνα και των Πλατεών, αλλά και η ναυμαχία της Σαλαμίνος είναι οι πρώτες συγκρούσεις της ιστορίας, όπου κυριάρχησε ο Ελιγμός και η οργανωμένη μάχη, εν αντιθέσει με τις προγενέστερες συγκρούσεις, όπου η μάχη εκρίνετο από την ανδρεία των ηγητόρων (Τρωικός Πόλεμος) Στον Μαραθώνα «μια καταστρεπτική μανία είχε καταλάβει τους Έλληνες», γράφουν οι Πέρσες που επέζησαν.[Την ίδια που ασφαλώς θα δοκιμάσουν οι Τούρκοι αν διαπράξουν το σφάλμα και επιτεθούν]. Οι Έλληνες ήθελαν ταχείες νίκες προκειμένου να γυρίσουν γρήγορα στα σπίτια των, κάτι που συνηθίζουν και οι Δυτικοί σήμερον. Ο Κινέζος θεωρητικός του πολέμου, Σεν-Τσου του 5 ου π.Χ. αιώνος, σμίγει θεοκρατικές αντιλήψεις με τον πόλεμο, εν αντιθέσει με την ορθολογική και τεχνοκρατική αντίληψη των Ελλήνων. Και κατά ένα παράδοξο τρόπο η ελεύθερη συνείδηση ενεργοποίησε στο έπακρο τους πολίτες. Το Δημοκρατικό δε Πολίτευμα των Αθηνών υπήρξε το «μυστικό όπλο» της νίκης των Ελλήνων επί των Περσών, όπως συμβαίνει και σήμερον στη Δύση.
6/ Η Κυριαρχία του Εδάφους
Μόνον η ισχύς και το θάρρος των οπλιτών μπορεί να κατακτήσει και να διατηρήσει το έδαφος έναντι των ιππέων και των νομάδων. Οι Έλληνες εμάχοντο πάντοτε επί πατρίου εδάφους -«υπέρ βωμών και εστιών»- κι αυτό ήτο το μεγαλύτερο των πλεονέκτημα.
7/ Οικονομία του Πολέμου.
Τελικά ο πόλεμος καταντά μία οικονομική επιχείρηση και τον κερδίζει εκείνος που μπορεί να αντλεί τους αναγκαίους πόρους για την συντήρηση του στρατού και τον εξοπλισμό του σε υλικό. Τούτο αντελήφθησαν πρώτοι οι Έλληνες -και ιδιαίτερα οι Αθηναίοι- οι οποίοι ωργάνωσαν το «Ταμείο της Δήλου». Η αρχή των ήτο να αυξάνουν τα κρατικά έσοδα στην Ελλάδα και να αποκτούν κεφάλαια εκ του εξωτερικού, όπως κάνουν σήμερα οι Αμερικανοί. Οι Έλληνες διέθεταν ένα από τα θαυμαστότερα συστήματα διοικητικής μερίμνης στον κόσμο και είναι οι πρώτοι που εισήγαγον το ελεύθερο εμπόριο στην συντήρηση του στρατεύματος. Κατά τις εκστρατείες το στράτευμα συνόδευαν κινητοί έμποροι, που το τροφοδοτούσαν με πάσης φύσεως υλικά και εφόδια, τα οποία αντλούσαν επιτοπίως. Επειδή δε συμμετείχαν όλοι οι πολίτες στον πόλεμο, έθεταν όλα τους τα υπάρχοντα στην διάθεση του στρατού, εν αντιθέσει προς τα Ανατολικά καθεστώτα όπου τα πάντα ανήκαν στον βασιλέα και τους περί αυτόν αξιωματούχους. Αυτή όμως η «εμπορευματοποίηση» του πολέμου, που πέρασε στην Δύση, γιγάντωσε το Στρατιωτικο-Βιομηχανικό Σύμπλεγμα της εποχής μας.
8/ Ηθική Καταδίκη της Στρατοκρατίας.
Παντού στην Ελληνική λογοτεχνία, τέχνη και πολιτική συναντάς ομάδες πιέσεως, οι οποίες αμφισβητούν τον πόλεμο και ζητούν την δικαιολόγηση και ορθολογιστική εξήγηση του. Γι’ αυτό συχνά εδιώχθησαν οι αρχηγοί των Ελλήνων για άφρονα χρησιμοποίηση των δυνάμεων τους. Επειδή οι Έλληνες περισσότερον παντός άλλου δοκίμασαν τα δεινά του πολέμου, από νωρίς ανέπτυξαν μία κουλτούρα αμφισβήτησης του. Όχι όμως και της ανάγκης προστασίας της πόλεως τους. «Στον πόλεμο οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους, ενώ το αντίθετο συμβαίνει στην ειρήνη», λέγει ο Ηρόδοτος. «Ο πόλεμος είναι η τροφή του Άρη» κατά τον Αισχύλο, και κατά τον Σοφοκλή «η πηγή των δεινών». Όμως από την άλλη μεριά ο Έκτωρ επιτιμά τον Πολυδάμαντα στην «Ιλιάδα», λέγοντας του: «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πάτρης». Ο Αριστοφάνης στις κωμωδίες του λέγει: «Ότι οι πολεμοκάπηλοι και οι μεγαλομανείς είναι εκείνοι που κερδοσκοπούν από τον πόλεμο». Η στροφή αυτή κατά του πολέμου ήτο το αποτέλεσμα της γενικής καταστροφής που υπέστησαν εκ του μακρού και εξαντλητικού Πελοποννησιακού Πολέμου. Γι’ αυτό και οι δυτικοί κάνουν «κεραυνοβόλους», και όχι μακρούς πολέμους. Σήμερα οι Έλληνες βρισκόμαστε και πάλιν ενώπιον των ίδιων τραγικών διλημμάτων. Από την μία μεριά τα Όπλα Μαζικής Καταστροφής, η Οικολογική Κατάρρευση (φαινόμενον Θερμοκηπίου, Τρύπα Όζοντος), η εξάντληση των Φυσικών Πόρων, και τα φοβερά προβλήματα (Ναρκωτικά, Ανεργία, Ανισοκατανομή Εισοδήματος κ.α) καθώς και η ανάγκη για την σύγκλιση μας με τις λοιπές Ευρωπαϊκές χώρες. Και από την άλλη η ανάγκη για ενίσχυση της αμύνης του Ελληνισμού, λόγω της Τουρκικής επιθετικότητας και επεκτατικότητος, συγκροτούν τα τραγικά διλήμματα της φυλής μας. Την λύση θα αντλήσουμε και πάλιν από το αθάνατο Ελληνικό παράδειγμα, και όχι από τα ανόητα, ξενόφερτα και συχνά καταστρεπτικά ιδεολογήματα. Η επιστήμη και τεχνολογία είναι Ελληνική κληρονομιά. Αυτές μαζί με την Ενότητα, Φρόνηση και το αγωνιστικό μας πνεύμα θα δώσουν για μία ακόμη φορά την απάντηση στις πιο πάνω τραγικές αντιφάσεις. Σχετικά: α/ «WHO KILLED HOMER», Victor Davis Hanson, John Heath. β/ Ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, Αντρέ Μπονάρ, Εκδ. Θεμέλιο



ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ


( του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)

" Όφις (φίδι) ο οποίος επατείτο καί Ζεύς".)
Όφις, τόν οποίον πατούσαν πολλοί άνθρωποι, απηυθύνθη πρός τόν Ζεύ (" πατέρα θεών καί ανθρώπων") διά τό θέμα αυτό. Ο δέ Ζεύς απήντησεν πρός αυτόν: Αλλά εάν τόν πρώτον πού σ' εποδοπάτησε τόν έπληττες (τόν δάγκωνες), δέν θά επιχειρούσε κάποιος άλλος κατόπιν νά σού κάνη τό ίδιο. " !!

Το μήνυμα τούτο είναι σήμερον όσο ποτέ επίκαιρο . Ο Όφις στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Λαός. Ολα κερδίζονται με σκληρούς αγώνες και τίποτα δεν χαρίζεται, όπως νομίζουν οι σύγχρονοι νέοι .

-Για να σε σεβασθεί και να σε υπολογίσει ο ξένος και ο αντίπαλος σου πρέπει πρώτα να του δείξεις ότι κι’ εσύ σέβεσαι τον ευατόν σου.

-Για να σεβασθεί την πατρίδα σου πρέπει πρώτα να δείξεις προ παντός με πράξεις , θάρρος και φιλοπατρία. Οτι κι’ εσύ την σέβεσαι και την αγαπάς και είσαι έτοιμος να πεθάνεις για την πατρίδα, δηλαδή υπέρ βωμών και εστιών και υπέρ της ελευθερίας και της δημοκρατίας σου. Δεν είναι ώρα για αναζήτηση ευθυνών. Η χώρα μας δέχθηκε μιά οργανωμένη επίθεση . Δεν έχει σημασία αν οι εκτελεστές ήσαν ημεδαποί ή αλλοδαποί. Ο εγκέφαλος και ηθικός αυτουργός αυτού του πολύπλευρου χτυπήματος ήτο ξένο κέντρο εξουσίας. Ουσιαστικά η χώρα μας νικήθηκε από μιά μικρή ομάδα εμπρηστών , διότι μας κατέλαβαν εξ απήνης και μας αιφνιδίασαν .

Το Κακό δεν ήλθε από το Πουθενά

Το κακό όμως δεν ήλθε από την μιά στιγμή στην άλλη. Επί σειρά ετών οι πυρκαιές εμαίνοντο και αυξάνοντο απειλητικά σε αριθμό από χρόνο σε χρόνο και εμείς περί άλλων τυρβάζαμε και καρπούμεθα τα οικόπεδα στα περιαστικά δάση. «Δεν είναι δική μου υπόθεση» λέγαμε. Είναι του κράτους ! Ο αντίπαλος όταν αντελήφθη την οικολογική και ηθική τρωτότητα μας χτύπησε σε ευρύτατο μέτωπο και μας αιφνιδίασε ολοκληρωτικά. Το διαλελυμένο όμως κράτος μας δεν μπόρεσε ‘να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά’ . .Σκουπιδαριές παντού σωστές θρυαλίδες, γραμμές μεταφοράς της ΔΕΗ που σπινθιρίζουν, απρόσεκτοι οδηγοί που πετούν τα αποτσιγάρα τους στα ρείθρα των οδών, ασυνείδητοι πολίτες που πετούν τα πάντα στους δρόμους , στις ακτές και κυρίως στα δάση: σακούλες απορρυμάτων, λάστιχα αυτοκινήτων, εύφλεκτα υλικά, πλαστικά , οικιακές συσκευές , στρώματα, μπάζα και

ό,τι άλλο παράγει ο σύγχρονος πολιτισμός . Ιδεώδης ύλη για ολοκαύτωμα.

Οταν σε βλέπει μηδενιστή, αδιάφορο, άπατρι , αυτός ασφαλώς θα εκμεταλλευθεί το κενό ηθικού σου φρονήματος και θα σε πλήξει.

Οταν εσύ ο πολίτης αφήνεις τη χώρα σου στο έλεος των άγνωστων εμπρηστών (ημεδαπών ή αλλοδαπών) τότε πρέπει να αναμένεις ότι θα την βιάσουν και θα την καταστρέψουν οι βάρβαροι.

Οταν σε επικίνδυνες για πυρκαιά ημέρες εσύ προβαίνεις σε οξυγονοκολλήσεις ή ψήνεις τον οβελία μέσα ή πλάι στο δάσος , τότε είσαι υβριστής και εγκληματίας. Κανείς πιά δεν αγαπά το δάσος .

Οταν η Αρτεμις , ο Πάν και τα αρχαία πνεύματα του δάσους(Νύμφες, Αμαδρυάδες, Νεράιδες κ.α) εγακτέλειψαν το δάσος-από τότε που γίναμε Ιουδαιο-χριστιανοί και στήνουμε το νεκρό Χριστουγεννιάτικο δένδρο στο σπίτι μας - και εμείς εμμένουμε στο καταστροφικό δόγμα της ερήμου τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας για την ερημοποίηση της χώρας.

Οταν τα περισσότερα δάση ανήκουν σε Μοναστήρια που τα εξουσιάζουν και συνεργάζονται με οικοδομικούς συναιτερισμούς για την οικοπεδοποίση τους , τότε δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ποιοί είναι οι εμπρηστές. Δυστυχώς τα Μοναστήρια είναι μάνδρες και στάνες «προβάτων»

Οταν οι πολίτες βλέπουν το δάσος σαν ιδεώδες μέρος για την βίλα τους, οι οικοδομικοί οργανισμοί σαν τόπο δημιουργίας νέων οικισμών, οι οικοδομικές εταιρείες σαν χώρο για μεζονέτες πολυτελείας , και το πολιτικό μας σύστημα σαν πηγή προσπορισμού ψήφων εκ μέρους των οικοπεδοφάγων - καταπατητών, οικοδομικών εταιρειών, αγοραστών κ.α τότε το δάσος είναι καταδικασμένο και χωρίς τον οργανωμένο εμπρησμό.

Οταν το πολιτικό μας σύστημα με τους δασοκτόνους νόμους δίνει το πράσινο φως για την οικοπεδοποίηση του δάσους , τότε νομιμοποιεί τους εμπρηστές και τους οικοπεδοφάγους.

Οταν το πολιτικό μας σύστημα δεν κατεδάφισε ούτε ένα αυθαίρετο εντός του δάσους τότε ‘κλείνει το μάτι’ στους πολίτες να ορμήσουν κι’ αυτοί .

Οταν το κράτος δεν λαμβάνει προληπτικά μέτρα για την προστασία των δασών, τότε η καταστολή των πυρκαιών γίνεται δυσκολότερη και δαπανηρότερη.

Οταν το κράτος δεν φτιάχνει μικρά φράγματα για την συγκέντρωση νερού στην ύπαιθρο ώστε σε περίπτωση πυρκαιάς να μπορεί να την σβήσει , τότε αυτό δεν λέγεται κράτος σοβαρό , αλλά «συμμορία της αρπαχτής»

Οταν η χώρα μας διαθέτει δύσβατο έδαφος που αδυνατούν να το προσπελάσουν τα οδικά μέσα και δεν προμηθεύεται περισσότερα πυροσβεστικά αεροσκάφη, τότε είναι σίγουρο ότι θα καούν όλα τα μεγάλα δάση.

Οταν η Τ.Α έχει επανδρωθεί κυρίως από οικοπεδοφάγους, μπουλντοζιέρηδες και ανθρώπους του κλάδου των κατασκευών και της «κονόμας», τότε αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την σωτηρία του δάσους αλλά το αντίθετον , για την οικοπεδοποίηση των περιαστικών δασών.

Οταν οι άνθρωποι της αγοράς γνωρίζουν ότι το πράσινο δεν φέρνει Κέρδος-κατ’ ευφημισμό Ανάπτυξη- παρά μόνον το οικόπεδο και το τσιμέντο, τότε όλα οικόπεδα και τσιμέντο να γίνουν.

Οταν αποδέκτης των σκουπιδιών είναι τα δάση, τα οποία μεταβάλλονται σε σκουπιδότοπους , τότε η πυρπόληση τους είναι αναπόφευκτη.

Ελλειψη Κοινωνικής Συνοχής

Κανείς από μάς δεν ξέρει ποιοι και πόσοι από όσους λάθρα εισήλθαν τα τελευταία χρόνια είναι φίλοι, ή εχθροί, πράκτορες, ή εγκληματίες. Η ομοιογένεια καταστράφηκε. Η Αυτοθυσία για το καλό του συνόλου χάθηκε. Η Αλληλεγγύη και η Φιλοπατρία αμβλύνθηκαν , από την κραυγαλέα άνιση κατανομή του εισοδήματος . Η εθνική ταυτότητα αμφισβητήθηκε. Η Παιδεία μας πήρε αμφίβολο και επικίνδυνο προσανατολισμό και δέχθηκε ανεπανόρθωτα πλήγματα Αμνημοσύνης, αμφισβητώντας τις διαχρονικές Αξίες Οι πολυεθνικοί νόμοι κυριάρχησαν σε βάρος των εθνικών. Τέλος η Δημοκρατία συρρικνώθηκε απελπιστικά υπέρ της διεφθαρμένης Πλουτοκρατίας , των Πολυεθνικών και της αλαζωνικής Ολιγαρχίας των ‘300’ συν ’4 ’ ηγεμονικών οικογενειών, που λυμαίνονται τα πάντα. Τώρα όλα τα σενάρια είναι πιθανά! Ακόμη και μιά νέα Γενοκτονία μας!


Κομματισμός -Αναξιοκρατία.


Τα κόμματα μετέρχονται όλα τα θεμιτά και αθέμιτα μέσα για την επικράτηση τους, ακόμη και την εθνική προδοσία και το έγκλημα . Οι πολιτειακοί θεσμοί δεν λειτουργούν με δημοκρατικές διαδικασίες, ώστε να αναδείξουν ικανές πολιτικές ηγεσίες που να αντλούν την εξουσία τους από τον λαό για τον λαό , και αδιαφορούν στην λαϊκή εντολή και στην λαική κυριαρχία. Οι πολίτες δεν απολαμβάνουν Ισο-νομία(ίσοι απέναντι στους νόμους), Ιση-γορία( ίσο δικαίωμα να ομιλούν δημοσία) και Ισοπολιτεία( να είναι ίσοι σαν πολίτες) Ετσι φθάσαμε στο τελευταίο σκαλοπάτι του κακού να μην τηρούνται οι νόμοι και ο καθένας να τους παραβιάζει κατά το δοκούν. Οι άρχοντες-εξουσιαστές κρατούν το λαό μακράν της πολιτικής και του μηχανισμού λήψεως των αποφάσεων , έτσι ώστε τον έχουν αδρανοποιήσει και αχρηστεύσει σαν ενεργό πολίτη. Προκειμένου να συντηρήσουν τον αυταρχισμό της ηγεσίας, πλαισιώθηκαν από κομματάρχες και εγκαθέτους, από κουμπάρους και διαπλεκόμενους και από ουτιδανούς και αναξίους. Δημιουργήθηκε ένα δικομματικό κατεστημένο που αντί ενός αδιάβλητου δημιουργικού και αποτελεσματικού κράτους έστησε μια κομματική μηχανή εξυπηρετήσεως των «ημετέρων» και αναπαραγωγής του διεφθαρμένου και σάπιου συστήματος. Δεν βάζουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και αδιαφορούν για την αξιοκρατική επιλογή του προσωπικού με τα γνωστά αποτελέσματα .

.

Χωρίς Κτηματολόγιο και Δασολόγιο


Σκόπιμα ετορπίλλισαν το Κτηματολόγιο και Δασολόγιο. Με ένα νομικό πλαίσιο που δίνει κίνητρα στους εμπρηστές, τα δύο κόμματα εξουσίας άφησαν υστερόβουλα ορισμένους να ωφελούνται από τις πυρκαγιές. Οπως δήλωσε και ο αντιπρόεδρος της Ε.Ε κ. Φρατίνι «οι χώρες της Ν. Ευρώπης(Ελλάς, Ιταλία, Πορτογαλλία, Νότ.Γαλλία, Ισπανία) έχουν γίνει όμηροι της κατασκευαστικής μαφίας» Οργή, απόγνωση και απελπισία είναι τα στοιχεία που σήμερα κυριαρχούν. Η χώρα πρέπει να βαδίσει δυστυχώς με αυτά σε εκλογές στην καθορισθείσα ημερομηνία. Οι Έλληνες πολίτες θα μπορέσουν έτσι να ψηφίσουν διορθωτικά και να εκφράσουν πολιτικά την αντίθεση τους στα τεκταινόμενα; . Η αφύπνιση ίσως έλθει μέσα από την καταστροφή, για να μην αντιμετωπίσουμε ξανά παρόμοιες τραγωδίες. Μόνο το εκλογικό σώμα μπορεί και πρέπει να γίνει δικαστήριο ενόρκων και να τους δικάσει για τις αμαρτίες τους: Ευθύνες και ενοχές. Σε αντίθετη περίπτωση η «ασύμμετρη απειλή» θα αιωρείται μόνιμα πάνω από το κεφάλι μας! Ο ίδιος εχθρός πολιορκεί εδώ και χρόνια το κέντρο των πόλεων μας και όλοι εμείς σφυρίζουμε με αδιαφορία . Φέτος όμως μπορεί οι φωτιές από την ύπαιθρο να μεταφερθούν στις πόλεις μας. Θα μείνουμε με σταυρομένα τα χέρια γιά κάποιο θαύμα εξ ουρανού; Η δικομματική εξουσία τους χρησιμοποιεί για τους δικούς της σκοπούς. Τα αμαρτωλά ΜΜΕ που αποβλακώνουν το λαό, έχουν μιά σχέση λαγνείας με το κακό.

Οχι στην εγκατάλειψη της Υπαίθρου


Η κυβέρνηση που θα προέλθει από τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου πρέπει να μεριμνήσει για την κατά το δυνατόν αποκατάσταση των ζημιών. Αλλά και εμείς οι απλοί πολίτες πρέπει να συμβάλλουμε από το υστέρημα μας. Ετσι θα πούμε ΟΧΙ στους συνωμότες Πρέπει πρωτίστως οι πυρόπληκτοι να απαλλαγούν από τα δάνεια προς τις τράπεζες, για να μην χάσουν και ιδιοκτησιακά τις περιουσίες τους. Τα δάνεια αυτά πρέπει πάραυτα να διαγραφούν. Πρέπει να αποτρέψουμε ένα νέο εσωτερικό προσφυγικό κύμα. Πελοπόννησος και Εύβοια δεν πρέπει να αδειάσουν από τους κατοίκους τους, διότι θα την καταλάβουν εκείνοι ακριβώς που έκαψαν την καρδιά της Πατρίδας μας.


Πως φθάσαμε στο Βυθό της Παρακμής;


Οταν εμείς είχαμε σκοτώσει μέσα μας τον Πείθωνα και οι ένδοξοι πρόγονοι μας είχαν βγει από τα σπήλαια και γίνονταν Τιτανομάχοι και Γιγαντομάχοι , ένας άλλος «εκλεκτός Οφις » ερχόταν σε επιμειξία με ανθρωποειδείς της Ασίας εκ της οποίας βγήκαν οι σημερινοί βάρβαροι λαοί. Απόγονοι του Οφεως εκείνου είναι οι «Reptilians» Ιλλουμινάτοι , Μασσώνοι και η άρχουσα τάξη «του εκλεκτού λαού» . Αυτοί κατέλαβαν εξ απήνης τον κόσμο και εμβολίασαν δια της βίας τον Ελληνικό κόσμο με το δηλητήριο του Ιουδαιοχριστιανισμού . Ετσι μας μετέτρεψαν σε Ιουδήλους(=μισός Ελλην και μισός Εβραίος). Εκτοτε η φυλή μας και ο κόσμος ολόκληρος κατολισθαίνει στο βάραθρο, όχι λόγω θρησκευτικής ανυπακοής, όπως θέλουν να τον φοβίζουν οι άνθωποι των Σπηλαίων, της Αποκάλυψης και της Βίβλου , αλλά λόγω αδρανοποιήσεως του λογικού οργάνου. Η Υβρις έχει ξεχειλίσει σε βαθμό ώστε να πριονίζουμε ακόμη και το κλαρί που μας κρατάει για να μην πέσουμε στην οικολογική και πυρηνική άβυσσο . Γιατί τι άλλο είναι η μωρία της καταστροφής των δασών της χώρας, όποιος κι’ αν κρύβεται πίσω στο ειδεχθές αυτό έγκλημα; Βρήκαν βέβαια πρόσφορο έδαφος: Κράτος διαλελυμένο και εξαρτώμενο από τη Θρησκεία . Παιδεία δογματική και παγιδευμένη. Δικαιοσύνη προδομένη . Ο Νίτσε είχε πει : «Το ελληνικό πνεύμα νοθεύτηκε με τον κληρικαλισμό και εξασθένησε» Ενώ ο καθηγητής Σπ. Βρυώνης, Διευθυντής του κέντρου για την μελέτη του Ελληνισμού, που έχει την έδρα του στην Καλιφόρνια είπε : «Η Ελλάδα έχει χάσει προ πολλού το παιχνίδι και οδηγείται σταδιακά σε αποσταθεροποίηση »

Επίλογος

Το Οξυγόνο του δάσους θα μας έλθει και πάλι με την αναδάσωση και την αλλαγή της σχέσης μας με τη Φύση

Το Οξυγόνο της κοινωνίας μας θα μας έλθει με την Αμεση Δημοκρατία.

Οι ελεύθερες ψυχές είναι πάντα έτοιμες να αγωνιστούν και για τα δύο. Στους υπόλοιπους τους αξίζει να είναι δούλοι και άνθρωποι της ερήμου

Και οι Εφιάλτες θα υπάρχουν πάντα. Δεν αναγνωρίζονται εύκολα. Το τέλος τους πρέπει να είναι ίδιο, γρήγορο και παραδειγματικό. Η Πυθία τότε είχε συστήσει στους Αθηναίους : «να μπουν στα ξύλινα τείχη» (=πλοία) Και σώθηκαν. Αν την ρωτούσαμε σήμερον ασφαλώς θα μας συμβούλευε :«να αναβιώσουμε τα δάση μας» «Να λατρέψουμε ιδεαλιστικά τους αρχαίους θεούς μας» Υπάρχει λοιπόν ακόμη Ελπίδα αν αφύπνισθούμε από το βαθύ λήθαργο του Μεσαίωνα που ακόμη καλά κρατεί με την πυρά της Ιεράς Εξέτασης της Νέας Τάξης




ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ




ΟΙ ΑΣΠΑΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ


( του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)


Οι συνωμότες των σκοτεινών σπηλαίων τυφλωμένοι από το αιώνιο σκοτάδι τους βγήκαν από τα σπήλαια με τις λαμπάδες στα χέρια και κατέκαψαν την Ιερά Γη της Αρχαίας Ολυμπίας και όχι μόνον. Μερικοί τους θεωρούν απλώς οικοπεδοφάγους . Κατά την γνώμη του γράφοντος είναι κάτι περισσότερο και η αλήθεια αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί. Πρόκειται για συντονισμένη επίθεση με πλήρως οργανωμένο σχέδιο και με συγκεκριμένους αντικειμενικούς σκοπούς: Να τρομοκρατήσουν το λαό, να καταστρέψουν την εθνική μας οικονομία και να επιτύχουν γεωπολιτικά πλεονεκτήματα στην περιοχή. Οι εκτελεστές (ημεδαποί ή αλλοδαποί) , είναι η μετάλλαξη της 17Ν . Δηλαδή η 17Ν με νέο πρόσωπο. Ας προσέξει λοιπόν η κυβέρνηση διότι το χειμώνα θα κινδυνεύσουν από τις ίδιες δυνάμεις οι πόλεις μας . Ας συλλάβει τους αναρχικούς με τα μολότωφ και ας τους στείλει σε κάποιο ξερονήσι για αναμόρφωση πριν κάψουν την Αθήνα και τις άλλες πόλεις μας. Την προειδοποιούμε όσο είναι καιρός.

Διότι και οι εμπρηστές στην κατηγορία των συνωμοτών κατά της κοινωνίας και της φύσεως ανήκουν , όπως και οι εξουσιαστές που τους ανέχονται ή τους καλύπτουν και η πλουτοκρατία την οποία υπηρετούν. Γιατί όλοι αυτοί οι Σάυλοκ έχουν ορκισθεί σε δύο θεούς: Στον Μαμμμωνά(Κέρδος ) και στον Μολώχ(Καταστροφή-Εγκλημα). Ο άνθρωπος και η φύση γι’ αυτούς ουδεμία αξία έχουν. Οσοι δεν πείθονται σημαίνει ότι βρίσκονται στην εκείθεν , του Κρανίου Λόφο πλευρά και ανήκουν σ’ αυτούς που προσκυνούν Αγίους και μισούν τους Σοφούς. Γι’ αυτούς που δεν πείθονται ότι υπάρχει συνωμοσία -και επομένως και συνωμότες - πίσω από την Βιβλική καταστροφή της Ελλάδος(το θέρος του 2007) παραθέτω τα λόγια του μεγάλου φιλοσόφου Φρειδερίκου Νίτσε:

[Σε κάθε εποχή , οι εκάστοτε πολιτισμοί προσπάθησαν με οργή και αγανάκτηση να πετάξουν από πάνω τους το ζυγό της εξάρτησης από τους Ελληνες. Οι δημιουργίες τους όμως φαίνονται αδέξια αντίγραφα και μιμήσεις της Ελληνικής Τέχνης και Σοφίας. Ετσι απο καιρό σε καιρό , ξεσπάνε με κακία εναντίον αυτού του λαού, γιατί τόλμησε να χαρακτηρίσει 'βάρβαρο' ό, τι δεν είχε την ευαισθησία του (ήταν ξένο). Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι και οι λαοί , που ενώ έχουν μικρή και εφήμερη ιστορική σημασία , κωμικούς θεσμούς, αμφίβολα ήθη, κακές έξεις, διεκδικούν την εξέχουσα θέση ; Δυστυχώς, δεν είχαμε την τόλμη να ανακαλύψουμε το Κώνειο, για να απαλλαγούμε από αυτό το σύδρομο. Γιατί όλο το δηλητήριο , ο φθόνος, η συκοφαντία και το μίσος δεν στάθηκαν αρκετά για να αγγίξουν την μεγαλόπρεπη λάμψη της Ελλάδος . Και έτσι, γεμάτοι ντροπή και φοβισμένοι-όσοι τιμάμε την αλήθεια- στεκόμαστε απέναντι στους Ελληνες . Αυτούς τους Ελληνες που κρατούν σταθερά τα χαλινάρια του Ηνιόχου στα χέρια τους και κατευθύνουν την Τέχνη και Σοφία του κόσμου. Αυτήν την Τέχνη , τη Γνώση και τη Σοφία , που μπορούν κάθε στιγμή να γκρεμίζουν στην άβυσσο σαν παιχνίδι , ενώ αυτοί (οι ίδιοι οι Ελληνες) ανάλαφρα πηδούν από το άρμα, όμοια με το άλμα του Αχιλλέα χωρίς να τραυματισθούν... Ο Ελληνας ως Τιτάνας κερδίζει τον πολιτισμό του και ανακγάζει τους θεούς να συμμαχήσουν μαζί του, γιατί τους κρατάει στα χέρια του"...Αλλοι λαοί έχουν αγίους , οι Ελληνες έχουν Σοφούς.....Οι Αρχαίοι Ελληνες είναι οι αθάνατοι διδάσκαλοι της ανθρωπότητος-Φρειδερίκος Νίτσε Γερμανός διανοούμενος-ποιητής(1844-1900) Απόσπασμα από το έργο του "DIE GEBOURT DER TRAGEDIE"(Η Γέννηση της Τραγωδίας) κεφ. 15, σελ. 106(εγράφη το 1870-71 όταν ο Νίτσε ήτο 26 ετών , καθηγητής της κλασσικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της βασιλείας)](ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, Δημ. Βαρδίκου, σελ. 54)

Ομως οι εμπρηστές και σκοταδιστές ματαιοπονούν . Διότι η Ελλάδα δεν είναι μόνον το αφθάστου κάλλους οικολογικό τοπίο που κατέστρεψαν προσωρινώς, αλλά και ιδέα που ούτε συλλαμβάνεται , ούτε φυλακίζεται , ούτε καίγεται, ούτε δολοφονείται, ούτε γηράσκει , ούτε πεθαίνει. Ζει και θα ζει αιώνια όσο υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι . Οπως θα ζουν και θα συγκινούν οι θεσμοί: των Ολυμπιακών Αγώνων, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, του Διαλόγου , των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων , της Δικαιοσύνης, της Αλληλεγγύης, της Εκεχειρίας, της Ειρήνης κ.α. Πολύ σύντομα οι ασπάλακες του σκότους , του εγκλήματος , της ωμής υλικής βίας και των εμπρηστικών λαμπάδων , θα εμβούν και πάλι στα σκοτεινά τους σπήλαια τυφλωμένοι απο το φως της έρευνας , της επιστήμης , της τεχνολογίας και του ανθρωπισμού.

Τιμή και δόξα στους πεσόντες πυροσβέστες και πολίτες για την σωτηρία της Ιεράς Γης της Ολυμπίας και των ιερών εστιών τους.

Είναι καιρός εμείς οι Ελληνες πολίτες να’ αφυπνισθούμε επί τέλους και να λάβουμε μέτρα εναντίον των βαρβάρων(ημεδαπών και αλλοδαπών) που επιβουλεύονται την πατρίδα μας.

Είναι καιρός να διώξουμε τις βαρβαρικές καταβολές που μας εμβολίασαν στη θρησκεία , στη γλώσσα, στα ήθη -έθιμα , στην συμπεριφορά και στον τρόπο σκέψεως μας.

Η Τρομοκρατία και ο Φασισμός δεν θα περάσουν.

Νυν υπέρ Πάντων Αγών.(29/8/2007)

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ

From: aristotelis kakogeorgiou

Subject: RE: Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν;

Αγαπητέ  Όμηρε,
Διάβασα το κείμενό σου "γιατί οι Έλληνες δεν αντιδρούν" και απαντώ με λίγα λόγια στα σχόλια που κάνεις. Το μικρό αυτό κομμάτι που έμεινε από την  τέως μεγάλη Ελλάδα, σε έκταση σε κατοίκους και σε μεγαλείο κατοικείται σήμερα από  ανθρώπους που είναι αποκομένοι από την πατρώα ρίζα τους. Η σχέση μας με την πατρώα μας ρίζα είναι ανύπαρκτη. Εάν διαβάσεις τον Ιώσηπο θα δεις με μεγάλη σου έκπληξη να λέει  στο βιβλίο Ιωσήπου βίος 192 "...αλλά γεγυμνωμένως περι τούτων και οικίαις και θανάτοις μάλιστα πάντων απαντώσι μη αρνούμενοι τα πάτρια..." Αυτοί δηλαδή οι Εβραίοι όπως βλέπεις και μπροστά στην απειλή του χειρότερου θανάτου δεν απαρνήθηκαν ποτέ τα πάτρια. Εμείς οι "μεγάλοι" Μακεδώνες και Ελληναράδες απαρνηθήκαμε τα πάντα. Κατηγορήσαμε και ατιμάσαμε τα ιερά των πατέρων μας και χαρακτηρίσαμε τους δικούς μας μεγάλους προπάτορες ως  "τσαρλατάνους" αφού για όλους μας υπήρξαν άνθρωποι με ψεύτικα και ανύπαρκτα ιερά. Έτσι τους στολίσαμε με τα υπέροχα κοσμητικά επίθετα ως ειδωλολάτρες, άθεους και μυαρούς. Δεχόμαστε δε να δοξολογούνται και να υμνούνται οι προπάτορες των Εβραίων ως δικοί μας προπάτορες. Κάνω μνεία στο "των ενδόξων προπατόρων  ΗΜΩΝ Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ και των θεοπατόρων ΗΜΩΝ Ιωακείμ και Άννης". Δεχόμαστε την βάφτιση που μας αποκόπτει από την πατρώα μας ρίζα και μας μετατρέπει σε νόθα παιδιά του Αβράαμ. Κάνω μνεία στο κεφάλαιο 3 κατά Γαλάτες Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, εδάφιο 29 ο οποίος λέει:           "Εάν βαπτισθείς είσαι τέκνο του Χριστού και αφού είσαι τέκνο του Χριστού, τότε είσαι ΣΠΕΡΜΑ του Αβραάμ". Και στο κεφάλαιο 4 εδάφιο 31 λέει Ο Παύλος:            "Δεν είμαστε αδελφοί μου παιδιά της δούλης της Αγαρ αλλά γνήσια τέκνα της ελεύθερης γυναίκας της Σάρρας". (Πού είναι ο Έλληνας και η Ορσηίδα);
Δεν τιμήσαμε ποτέ  κάποιον από τους προγόνους μας. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν πότε πέθανε και πότε γεννήθηκε ο Αλέξανδρος και ασφαλώς τους φαίνεται ανέκδοτο η θεοποίηση του Αλεξάνδρου από το Αιγυπτιακό Ιερατείο 661 χρόνια πρίν θεοποιηθεί ο Ιησούς  το 326 στη Σύνοδο της Νίκαιας στην Μ.Ασία υπό την προεδρία του Μ. Κωνσταντίνου.
Δεν τιμήσαμε ποτέ το κοσμοϊστορικό γεγονός της Μάχης του Μαραθώνα ενώ τιμήθηκε στην Γερμανία, στην Αυστραλία και στο Σικάγο. Στην Δράμα δε που τολμήσαμε να  κάνουμε μια έκδήλωση προς τιμή της Μάχης του Μαραθώνα για τα 2500 χρόνια βρεθήκαμε στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Η δίκη  έλαβε χώρα στο Πρωτοδικείο Δράμας στις 18 με 21 Φεβρουαρίου 2013. Στο Ωραιόκαστρο δε της Θεσσαλονίκης που τολμήσαμε να κάνουμε το ίδιο ο Δήμαρχος Ωραιοκάστρου κύριος Νικόλαος Μπάτος, έστειλε επιστολή στην Ομάδα "Ε" Έψιλον μέσω της οποίας  απαγόρευσε την εκδήλωση τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι "η εκδήλωση αυτή βρίσκει το Δήμο Ωραιοκάστρου ριζικά αντίθετο". Μετά μιά εβδομάδα στην Δράμα γύριζαν στους δρόμους την Κάρρα της Αγίας Βαρβάρας με τιμές αρχηγού Κράτους και στο Ωραιόκαστρο την Πορταίτησα επίσης με τιμές αρχηγού Κράτους.
Και συνεχίζω. Πότε τιμήθηκε η Μάχη των Θερμοπυλών ή η Μάχη της Σαλαμίνος ή των Πλαταιών ή της Πύδνας; Και πότε δακρύσαμε εμείς για τα πολλά εκατομμύρια Ελλήνων που θανατώθηκαν με τον χειρότερο τρόπο στην Σκυθόπολη, για τις χιλιάδες στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης και για τις 35  χιλιάδες στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως από τους μεγάλους μας "Αγίους" Θεοδόσιο και Δημήτριο;
Πότε σοκαριστήκαμε ακούγοντας να είναι στην γενέτειρα της θεάς Αθηνάς και τότε πολιούχου της Αθήνας προστάτης και πολιούχος ο  Διονύσιος Αρειοπαγίτης; Ή πότε ξαφνιάστηκε κανείς όταν στην Θεσσαλονίκη, την γενέτειρα του Αλεξάνδρου, του Αριστοτέλη και της Θεσσαλονίκης, είναι προστάτης και πολιούχος ο διώκτης και σφαγέας των Ελλήνων "μεγαλομάρτ." Δημήτριος η στην Κρήτη την γενέτειρα του Δία και του Μίνωα να είναι προστάτες ο Αγιος Νικόλαος και ο Άγιος Μηνάς;
Αυτά είναι τα χάλια των σημερινών κατοίκων αυτής της γωνιάς που βάφτηκε με πολύ αίμα των προγόνων μας αλλά ποτέ δεν δακρύσαμε και δεν ανάψαμε ένα κεράκι. Τιμάμε όμως αυτούς που μας άλλαξαν τα φώτα, αντικατέστησαν την πατρώα μας ρίζα με  την δική τους και μας γαλούχησαν έτσι ώστε να μην μπορούμε πλέον να ξεκαθαρίσουμε τον αχταρμά που μας έβαλαν στο τραπέζι. Έτσι χάσαμε τα πρότυπα, τις αξίες και την ζεστή αγκαλιά των δικών μας προπατόρων. Όμως ο Αβραάμ μας χρησιμοποιεί αλλά δεν μας αγάπησε ποτέ γιατί ξέρει ότι είμαστε θετά τέκνα και όχι γνήσια όπως τα αγαπητά του παιδιά οι Εβραίοι.
Μας ενθουσιάζει βέβαια το υπέροχο μήνυμα του Ιησού "αγάπα τον πλησίον σου" και "αγάπα τον εχθρό σου". Χιλιάδες χρόνια πριν από τον Χριστό λέει ο Προμηθέας:

"εγώ δ΄ετόλμησ, εξελυσάμην βροτούς                 Εγώ μονάχα τόλμησα κι έσωσ ανθρώπους,
τό μή διαρραισθέντεας εις Άιδου μολείν,             να μην βρεθούν ομαδικά στον Άδη τέφρα.
τω τοι τοιαϊσδε πημοναίσι κάμπτομαι,                  Γι αυτό στο βράχο τούτο βασανίζομαι δω
πάσχειν μεν αλγειναίσιν, οικτραίσιν δ΄ιδείν,         πέρα αβάσταγα κι άθλια κακά να ζώ,
θνητούς δ΄εν οίκτω προθέμενος, τούτου τυχείν   Κι ενώ αγάπη συμπόνια τόση στους ανθρώ-
ούκ ηξιώθην αυτός, αλλά νηλεώς                         πους είχα δεν αξιώθηκα κι εγώ όμοια νάχω
ώδ ερρύθμισμαι, Ζηνί δυσκλεής θέα.                  κι έτσι σκληρά μ έχουν καρφώσει,                                                                               ντρόπιασμα αιώνιο κι άτιμο του Δία.

Μιλάει λοιπόν ο Προμηθέας για την υπερβολική αγάπη του προς τους ανθρώπους εξ αιτίας της οποίας βρέθηκε  σ αυτήν την άσχημη θέση αλλά δεν ζητά εύνοια και δεν μετανοεί.
Από την άλλη με το μήνυμα της αγάπης του Χριστιανισμού αφανίστηκαν λαοί εκ θεμελίων. Θανατώθηκαν χιλιάδες αθώοι άνθρωποι και ζώα. Με σύμβολο τον σταυρό σημαδεύει ο κάθε χριστιανός τον εχθρό του ενώ "αγάπα τον εχθρό σου".
Ο "μέγας" Κωνσταντίνος και "Αγιος" βλέπει το σύμβολο του στρατού και κατασφάζει τους συμπατριώτες του τους οποίους αποκαλούσε εχθρούς και στη συνέχεια συγχαίρουν την Παναγία ως "στρατηγό" για την συμπαράστασή της στην μεγάλη σφαγή. Κάνω μνεία στο "υπέρ μαχω στρατηγώ τα νικητήρια....".
Όλα αυτά τα παράδοξα μηνύουν ότι από τον λαό αυτό εξαφανίστηκε πλέον ολοκληρωτικά η κρίση και ακολουθεί την χαραγμένη γραμμή όπως το πρόβατο τον τσομπάνη του.
Στο εξωτερικό μεγαλουργούν επειδή  ξεφεύγουν από το καλούπι που τους έχει εγκλωβίσει εδώ το κάθε κατεστημένο.
Σου υπενθυμίζω και την φράση του Αλεξάνδρου όταν πέρασε τον Ελλήσποντο.Αφού κάρφωσε το δόρυ του στο έδαφος, ύψωσε το χέρι και το βλέμμα του προς τον Ουρανό και φώναξε:                  "Ποτέ δεν θα συγχωρήσω αυτούς που ατίμασαν τα ιερά των προγόνων μου                  ούτε ακόμα και εάν μετανοήσουν".
Ποιοί είναι αυτοί που ατίμασαν τα ιερά των προγόνων του; Τότε οι Πέρσες και στη συνέχεια εμείς. Σκέψου τι θα μας κάνει εάν κάποτε επιστρέψει. Και ένας Αλέξανδρος θα έρθει κάποτε για να ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους.
φιλικότατα
Αριστοτέλης Κακογεωργίου από την Ομάδα "Ε" Έψιλον

Η διαταγή-ντοκουμέντο του Τούρκου διοικητή της Σμύρνης: "Σφάξτε τους Έλληνες - Μη διστάσετε με τις γυναίκες"

08:51

14/05/2014

 

Έγγραφη διαταγή του Διοικητή της Σμύρνης το 1922, σε Οθωμανική γραφή, μεταφρασμένη από το Σύλλογο Ελλήνων Μικρασιατών αναφέρει: «Σφάξτε τους Έλληνες, εξολοθρεύστε τους».
Όσον αφορά στις γυναίκες επισημαίνει «μη διστάσετε, μην υπολογίσετε ούτε την τιμή, ούτε τη φιλία».
Το πρωτότυπο έγγραφο φυλάσσεται στα Ιστορικά Αρχεία της Άγκυρας, ενώ το παρόν τρίπτυχο ανήκει στο Μουσείο Τεχνών και Επιστημών Ηπείρου.
Πρόκειται για ένα έγγραφο που τσακίζει κόκαλα και δίνει απαντήσεις σε όσους υποστηρίζουν το… συνωστισμό της Σμύρνης.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

(ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ