ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΟΦΙΑ(2ον)

Προμηθεύς και Πανδώρα
Ο Ησίοδος αρχίζει το έργο του «Έργα και Ημέραι» με δύο συμβολικούς μύθους: Ο πρώτος μύθος είναι του Προμηθέως και της Πανδώρας και ο δεύτερος των γενών. Ο μύθος του Προμηθέως είναι η αποθέωση του ανθρωπίνου πνεύματος και κατ’ επέκταση της Επιστήμης και της Τεχνολογίας. Τα θαυμαστά επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής μας δίνουν την δυνατότητα να έχουμε άμεση εποπτεία ακόμη και των απωτάτων σημείων του Ηλιακού μας συστήματος, ενώ μπορούμε να διερευνούμε σε βάθος εκατομμυρίων ετών φωτός το Σύμπαν. Στον δεύτερο μύθο των γενών δίδεται η διαδοχή των σύμφωνα με μια τάξη προοδευτικής παρακμής, δηλαδή από το Χρυσούν γένος, στο Αργυρούν, Χαλκούν, Σιδηρούν. Όμως ο Ησίοδος προσθέτει και ένα πέμπτο γένος αυτό των «Ηρώων», το οποίο δεν αντιστοιχεί σε κανένα μέταλλο και το παρεμβάλλει μεταξύ του Χαλκού και του Σιδηρού. Έτσι διακόπτει την συνεχή κίνηση προς την παρακμή. Αν όμως ζούσε στην εποχή της σημερινής παρακμής και βαρβαρότητος ασφαλώς θα πρόσθετε και το έκτο ένδοξο Γένος που ανατέλλει. Αυτό είναι το «Γένος της Γνώσεως», το οποίο ξεπροβάλλει την νέα Χιλιετία του 2.000. Το Γένος τούτο είναι ο άξιος κληρονόμος της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψεως και του Ορθού Λόγου που πρώτοι θεμελίωσαν οι Έλληνες. Στο αιώνιο θέμα της υπάρξεως του Θεού, του Σύμπαντος και του Απείρου θεωρούμε ότι ούτε δόθηκε ως τώρα απάντηση, ούτε και πρόκειται να δοθή συγκεκριμένη, όσο ο εγκέφαλος του ανθρώπου κυριαρχείται από τα δογματικά πρότυπα, τα πνευματικά σκοτάδια και από την νηπιακή του λογική. Εκείνα που προσήγγισαν με θαυμαστή λογική με την ενόραση και με τα μάτια της φαντασίας των οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί, χρειάσθηκαν περισσότερο από 2.000 χρόνια για να τα προσεγγίσουν οι σύγχρονοι επιστήμονες με τα τελειότατα μέσα που έχουν σήμερα στην διάθεση τους.

Το Ένδοξο «Γένος της Γνώσεως»
Όμως το θέμα της θρησκείας νομίζω ότι στον αιώνα που ανατέλλει θα βρη τις δέουσες απαντήσεις. Ασφαλώς η Φυσική η Διαστημική, η Χημεία και οι Η/Υ θα μας βοηθήσουν να δώσουμε απαντήσεις σε πολλά άγνωστα προβλήματα. Όμως ποτέ δεν θα μπορέσουμε με βάση τα πορίσματα τους και μόνο να φθάσουμε στην ποθητή απάντηση της Πρώτης Αρχής. Και τούτο γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθή είτε άμεσα είτε έμμεσα, με οποιοδήποτε μέσο κι αν διαθέτη (π.χ. όραση, αφή, ακοή, όργανα κ.α.) έννοιες που εκφεύγουν ολοκληρωτικά από το γνωστικό του πεδίο και δεν τις χωρεί ο νους του. Οι βαθειές φιλοσοφικές και θρησκευτικές επιπτώσεις που επιφέρουν σήμερα και θα επιφέρουν πιο έντονα στο μέλλον οι μεγαλειώδεις ανακαλύψεις και ιδιαίτερα οι διαστημικές έρευνες και η βιογενετική, διαγείρουν ήδη έντονο προβληματισμό και προκαλούν βαθειές δονήσεις, όχι μόνον των επιστημόνων, διανοητών και φιλοσόφων, αλλά και των θεολόγων και αντιπροσώπων των θρησκευτικών δογμάτων (χριστιανικών, ιουδαικών, ισλαμικών κ.α.). Και επειδή πάντα θα λείπη η πλήρης επιστημονική απόδειξη, οποιαδήποτε κοσμολογική θεωρία θα εντάσσεται στο πεδίον μεταξύ της Επιστήμης και της Μεταφυσικής. Είναι αλήθεια ότι και οι θρησκείες είναι δυνατόν και πρέπει να προσαρμόζονται σύμφωνα με τις επιστημονικές ανακαλύψεις. Διαφορετικά, εφ’ όσον μείνουν ακλόνητες και στείρα προσηρμοσμένες στον δογματισμό των, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, θα σαρωθούν. Δηλαδή το θρησκευτικό δόγμα πρέπει να προσαρμόζη τις βασικές του αλληγορίες στα επιστημονικά επιτεύγματα και όχι να πορεύεται προς τα οπίσω, όπως λ.χ. η Καθολική Εκκλησία, που τελεί σατανιστικές ιερουργίες, όπως αναφέρει ο καθολικός Αρχιεπίσκοπος Εμμανουήλ Μιλίνγκο (The Famina Crusader, Partial edition, Issue No 54 1997). Εκείνο που δεν μπορεί να κάνη η θρησκεία είναι να συμφωνήση με ένα χωρίς σκοπό και χωρίς σημασία σύμπαν, όπως είπε ο φιλόσοφος W. Stace.

Η Μονοθεΐα των Ελλήνων
Η Ελληνική θρησκεία του Δωδεκάθεου ήτο μια φιλελεύθερη και ανεκτική θεολογία, και μπορούσε να συγκατοικήση με τις πιο διαφορετικές ιδέες. Σ’ αυτήν οφείλεται η ανεξιθρησκία των Ελλήνων και η ανεκτικότητα τους απέναντι στα διάφορα θρησκεύματα, τις παραδόσεις των διαφόρων λαών και το ενωτικό πνεύμα με το οποίο έβλεπαν τον κόσμο, εν αντιθέσει με το σημερινό δόγμα του «Διαίρει και βασίλευε». Στους Ορφικούς Ύμνους διαβάζουμε: «Εις Ζευς, εις Αίδης, εις Ήλιος, εις Διόνυσος, εις Θεός, εν πάντεσι» («Απολλώνειο Φως» Αριθ. τεύχ.5 «Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια», του φυσικού Δ. Μάρκου). Και ο Ξενοφάνης γράφει: «Εις Θεός εν τοις θεοίσι και ανθρώποισι μέγιστος». Πολυθεΐα με την έννοια που της έδωσαν ορισμένοι αμαθέστατοι ή κακόβουλοι δεν υπήρχε στον αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Πάντα αναγνωρίζεται ένας Πατέρας των Θεών κι αυτός είναι η Πρώτη Μεγάλη Αρχή. Ο Ηράκλειτος έλεγε: «Εκ των πάντων Εν και εξ Ενός τα πάντα». Ο Πλούταρχος που υπήρξε μέγας αρχιερέας και γνώστης των Μυστηρίων αποκαλύπτει ως εξής τον μονοθεϊσμό: «Θεούς ενομίσαμεν ουχ ετέρους παρ’ ετέροις ουδέ βαρβάρους και Έλληνας, ουδέ νοτίους και βορείους. Αλλ’ ώσπερ ήλιος και σελήνη και ουρανός και γη και θάλασσα κοινά πάσιν ονομάζεται δι’ άλλων υπ’ άλλων, ούτως ενός Λόγου του ταύτα κοσμούντος και μιας Πρόνοιας επιτροπευούσης». [Δεν υποστηρίζουμε ότι υπάρχουν άλλοι θεοί σ’ άλλους λαούς και διαφορετικοί σ’ άλλους ούτε βαρβάρους ούτε Έλληνες θεούς, ούτε νοτίους και βορείους. Αλλά όπως ο Ήλιος και η σελήνη, ο ουρανός και η γη και η θάλασσα είναι κοινός σε όλους τους ανθρώπους, αλλά ονομάζονται αλλιώς από άλλους και διαφορετικά από άλλους, έτσι ένας είναι ο Λόγος που διευθύνει το Σύμπαν και μία η Πρόνοια η οποία το κυβερνά].

Ανεξιθρησκία και Διαφορετικότης
Μέσα σ’ αυτό το ανεξίθρησκο και ανεκτικό πάσης διαφορετικότητας θρησκευτικό περιβάλλον ανεπτύχθη και ήκμασε το αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα. Από την άποψη αυτή καμμιά θρησκεία, δημιούργημα του ανθρώπινου νου, δεν πλησιάζει την ευρύτητα, την οικουμενικότητα, την βαθειά φιλοσοφική πρόγνωση και την ορθή επιστημονική διατύπωση της αρχαιοελληνικής πνευματικής κληρονομιάς. Όπως γράφει στο «ΔΑΥΛΟ» ο Ι.Γ. Κύμαιος «Καμμία σημερινή θρησκεία και ακόμα η πίστη στην Νέα Εποχή δεν δίνει αρκετή σημασία στο μεγαλείο, την μεγαλοπρέπεια, την ευφυία, την λεπτότητα και την περιπλοκότητα του σύμπαντος, που ανακαλύπτεται από την επιστήμη. Το γεγονός ότι τόσο λίγα από τα δεδομένα των ανακαλύψεων αυτών έχουν προβλεφθή από τις Άγιες Γραφές, ρίχνει στην σκέψη μας την σκιά της αμφιβολίας για την θεϊκή τους έμπνευση». Επομένως, η επιστήμη δεν είναι μόνον σε αρμονία με την πνευματικότητα και οικουμενικότητα, αλλά είναι ο ίδιος ο Ορθός Λόγος πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε το Σύμπαν.

Συγκερασμός Επιστήμης και Θρησκείας
Ευνόητον τυγχάνει ότι η επιστήμη βαθμηδόν τείνει να αντικαταστήση όλο και περισσότερο τις προαιώνιες και συχνά σκοταδιστικές θρησκευτικές δογματικές αντιλήψεις του παρελθόντος σε θέματα κοσμολογίας και συμπαντικής θεολογίας, με αποτέλεσμα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, την τρίτη Χιλιετία να συγκερασθή και πάλι η Φυσική και Μεταφυσική, και να γίνη ορθολογιστική προσέγγιση του Υπερβατού, όπως συνέβαινε στην εποχή των Προσωκρατικών φιλοσόφων. Τούτο όμως θα υπονομεύση την θέση της εξουσίας, της πολιτικής και του κεφαλαίου -τουλάχιστον όπως τα γνωρίζαμε σήμερα. Η διάσταση μεταξύ Επιστήμης και Μεταφυσικής (Θρησκείας) εζημίωσε σημαντικά την ανθρωπότητα και είναι υπεύθυνη για τον Μεσαίωνα, από τον οποίο δεν έχουμε εξ ολοκλήρου βγει στο ξέφωτο της Κοινωνίας της Γνώσεως. Από την άποψη αυτή η Χιλιετία που έρχεται θα είναι αποφασιστικής σημασίας για την επιβίωση του ανθρώπινου γένους, διότι από την εποχή της «λογόσφαιρας» ο άνθρωπος πέρασε στην εποχή της «γραφόσφαιρας» και τώρα μόλις εισήλθαμε στην εποχή της «βιντεόσφαιρας». Η πρώτη περίοδος, της «λογόσφαιρας», κράτησε μερικά εκατομμύρια ή εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, η δεύτερη της «γραφόσφαιρας» διήρκεσε μερικές χιλιετίες, ενώ η «βιντεόσφαιρα», μόλις τώρα ξεπρόβαλε στον ορίζοντα -κατά το δεύτερο ήμισυ του 20 αιώνα. Επομένως, η χιλιετία αναμένεται να φέρη γοργές εξελίξεις και αποφασιστικές ανακατατάξεις στην ανθρώπινη κοινωνία (στο πεδίο της πληροφορίας, της γενετικής, της οικονομίας, της πολιτικής και κοινωνικής συγκρότησης, του πολιτισμού, της συμπεριφοράς, και της συνειδητότητος του ατόμου), στο βαθμό που σήμερα αδυνατούν να τις συλλάβουν, ακόμη και οι πιο ευφάνταστοι μελλοντολόγοι.

Τα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια
Η μύηση στα αρχαία Μυστήρια αποτελεί τον προθάλαμο της Επιστήμης και της Θεολογίας; «Ευτυχισμένος εκείνος που έχει δει τα Μυστήρια προτού κατεβή κάτω από την κοίλη γη. Αυτός γνωρίζει το σκοπό της ζωής και την αρχή την δοσμένη από τον Δία», αναφωνεί ο Πίνδαρος. [«Όλβιος ος ταδ’ όπωπεν επιχθονίων ανθρώπων• ος δ’ ατελής ιερών, ος τ’ άμμορος, ου ποθ’ ομοίων αίσαν έχει, φθίμενός περ υπό ζόφω ευρώεντι», λέει ο ομηρικός ύμνος στην Δήμητρα].(6)
Τα Μυστήρια της Αρχαίας Ελλάδος συνδέονται με το θαύμα του Ελληνικού Πολιτισμού και με το μεγαλείο και την δόξα της πνευματικής μας κληρονομιάς. Και είναι να απορή κανείς που αδιαμαρτύρητα συρόμεθα σήμερα εμείς οι Έλληνες, απόγονοι ενδόξων προγόνων, στον αφελληνισμό και στην αποξένωση από την αρχαία πνευματική μας κληρονομιά, με την λησμονιά και καταστροφή της γλώσσας μας. Το μεγαλύτερο μυστήριο του Απείρου είναι Εκείνος -ο Ορθός Λόγος- που έβαλε με τους Νόμους του σε τάξη αυτό το άπειρο Σύμπαν από την αρχική του αταξία. Αυτός ο ίδιος είναι το Άπειρον και το Αιώνιο ανεξιχνίαστο μυστήριο, η συνεχής Ροή των πάντων, με την Γέννηση και τον Θάνατο. Γιατί και ο Θάνατος είναι ένα φαινόμενο κρυμμένο μέσα στην Ζωή. Επειδή Αυτός και μόνον κατανοεί το άπειρο που ουσιαστικά είναι ακατανόητο στην λογική και στις πεπερασμένες μας αισθήσεις. Ας τον ονομάσουμε λοιπόν Θεό, Σύμπαν, ή Πρώτη Αρχή αυτόν που πάντα θα αναζητούμε να μάθουμε και να τον γνωρίσουμε καλύτερα, χωρίς όμως ποτέ να μπορέσουμε να τον γνωρίσουμε απόλυτα. Κατά τον Πλάτωνα για να τον γνωρίσουμε καλύτερα θα πρέπει να λουσθούμε με το φως που αναβλύζει από τα Μυστήρια.

Μύηση και Συμβολισμοί
Με τον όρο Μυστήριο εννοούμε την μύηση [εκ του μυείν = κλείνω
π.χ. τα χείλη ή τα μάτια]. Αυτή δε η μύηση γίνεται μέσα από ιεροτελεστείες κλειστών θρησκευτικών κύκλων, τελετές προσιτές μόνον στους ολίγους τους μυημένους. Για την μύηση χρησιμοποιούσαν συμβολική γλώσσα με αλληγορίες που απαιτούν αποκωδικοποίηση για να γίνη κατανοητή στον μη μυημένο. Σήμερα έχει ξεπέσει η έννοια της μυήσεως και αναφέρεται σε αιρέσεις, σατανολατρίες και άλλες απόκρυφες τελετές, με αρνητική συνήθως φόρτιση. Μύστης απεκαλείτο ο μυούμενος και μυσταγωγός το πρόσωπο που τον εισήγαγε προς μύηση. Επειδή τα Μυστήρια ήσαν άρρητα (απόρρητα) πολύ ολίγα γνωρίζουμε γι’ αυτά. Όμως μέσα σ’ αυτά ζυμώθηκαν οι ύψιστες ιδέες για την θεότητα, το «καλόν κ’ αγαθό» και ασφαλώς και οι πρώτες συναρτήσεις της Επιστημονικής Αληθείας (Ορφική λατρεία). Μέσα στα Μυστήρια καλλιεργήθηκε η Ελληνική Φιλοσοφία του «Γνώθι σ’ αυτόν», του «Μέτρον Άριστον», του «Μηδέν Άγαν» κ.α.

Βλέπε-Ακου-Σιώπα
Μέσα εκεί βίωσε ο Έλλην το Θείο μέσα του και αποθεώθηκε, ανακαλύπτοντας το φθαρτό σώμα και την αθάνατη Ψυχή του. Εκεί απεκάλυψε το αληθινό νόημα της Ζωής, του Θανάτου, του Έρωτα και της Γεννήσεως, δηλαδή της συνεχούς αλλαγής των πάντων. Η βάση των Μυστηρίων είναι τριπλή, ήτοι: ο Μύθος, η Μύηση και η Τελετή. Για τον μυημένο που κατέχει την κλείδα της αποκρυπτογραφήσεως του νοήματος, αποκαλύπτεται η αληθινή πραγματικότητα, μια ανώτερη γνώση και ιερή ιστορία. «Υπάρχουν πολλοί που φέρουν το θύρσο, αλλά λίγοι είναι οι αληθινά εμπνευσμένοι», έλεγαν οι μύστες. Ο Μύθος είναι ένα μήνυμα από τον Θεό που δίνεται δια μέσου των Μεγάλων Μυστών με μια αποκάλυψη που δεν φανερώνει το νόημα του. Στις τελετές χρησιμοποιούνται εμβλήματα και σύμβολα, τα οποία μόνον οι μυημένοι κατανοούν το αληθινό νόημα τους. Για παράδειγμα έκλειναν με την μυστηριώδη φράση «Κονξ-Ομ-Παξ» που το πιθανότερο είναι να προέρχεται από το «Βλέπε-Ακου-Σιώπα»
Τα Μυστήρια είχαν την αρχή τους σε διάφορες αρχέγονες τελετουργικές πράξεις που τελούνταν μέσα στα πλαίσια της οικογένειας ή της φυλής στους πρωτόγονους λαούς. Το αρχαίο Θέατρο ξεκίνησε από το Μυστηριακό Θέατρο, όπου οι μύθοι αποκάλυπταν την θεία ουσία των στον μαθητή, μυώντας τον σ’ αυτήν. Η μύηση ισοδυναμεί με την κατάκτηση της αθανασίαςκαι την μετουσίωση της ανθρώπινης φύσης σε θεϊκή. Κατά τον Απουλήιο «Η μύησις είναι εκουσία τις παράδοσις εις τον θάνατον και αναγέννησις εις την νέαν πνευματικήν ζωήν». Εκεί κατέληγε στον Διονυσιακό «ενθουσιασμό», ήτοι στην εν θεώ ουσία. Την εποχή εκείνη οι βαθμοί μύησης στην ατραπό της σοφίας αντιπροσώπευαν το επίπεδο της πνευματικής εξέλιξης και αφύπνισης της συνειδητότητας του μαθητή, καθώς και την αποφασιστικότητα του να θυσιασθή υπέρ αυτών των ανώτερων σκοπών της ζωής. Γι’ αυτό απαιτείτο βιωματική ένταση και πληρότητα της πνευματικής αποκάλυψης της ουσίας. Τότε τον Θεό τον λάτρευαν, όπως φανερώνεται στην Φύση.

Ιδεοκρατική η Αρχαιοελληνική Θρησκεία
Οι θεοί και θεές στο Ελληνικό Πάνθεο αντιπροσώπευαν δυνάμεις της Φύσεως και θεμελιακές πνευματικές αρχές. Ιδρυτής των Μυστηρίων φέρεται ο Ορφέας. [Πρώτος Ορφεύς μυστηρίων θεών παρέδωκεν, όθεν και θρησκεία τα Μυστήρια]. Η καταγωγή των μυστηρίων χάνεται στα βάθη των αιώνων. Σύμφωνα με τον Διόδωρο Σικελιώτη, τον Παυσανία κι άλλους, τα Ελληνικά Μυστήρια είναι παλαιότερα των Αιγυπτιακών και προηγήθηκαν αυτών, το αντίθετο δε αποτελεί οικτρά πλάνη. Η αρχαιολογική απόδειξη της αδιάλειπτης συνέχειας των κατοίκων αυτής της χώρας από τα βάθη της Προϊστορίας εξασφαλίζει τον γηγενή χαρακτήρα των Μυστηρίων. Τα Ιερά των Δελφών και της Δωδώνης ,καθώς και της Σαμοθράκης και Ελευσίνος είναι από τα παλαιότερα και επισημότερα. Στα δύο τελευταία ετελούντο τα Ορφικά Μυστήρια προς τιμήν της Δήμητρος. Κατά τον Γερμανό καθηγητή Καρλ Ντε Περλ, «στα Ελευσίνια Μυστήρια γινόταν εμπειρική ή πειραματική απόδειξη της αθανασίας της ψυχής, με την προσπάθεια να ανυψώσουν την συνειδητότητα του ανθρώπου για να έρθη σε επαφή με τον πνευματικό κόσμο». Στα άδυτα του Τελεστηρίου οι μύστες βίωναν ένα συγκλονιστικό όραμα μπροστά από μια μεγάλη απόκοσμη λάμψη.

Το Πνεύμα της Ενιαίας Ζωής
Εκεί διδάσκονταν την ενότητα του σύμπαντος και απέβαλον την έννοια της χωρητικότητος (του χωροχρόνου), ενστερνιζόμενοι το πνεύμα της ενιαίας ζωής. Επομένως οι Έλληνες ήσαν οι πρώτοι συμπαντιστές, λόγω φιλοσοφικών πεποιθήσεων, και ποτέ δεν υπήρξαν παθολογικοί «εθνικιστές», όπως τους κατηγορούν οι σημερινοί αμαθέστατοι «διεθνιστές» του συμφέροντος. Η Ενιαία Ζωή είναι η σύνδεση και επικοινωνία όλων των οργανικών μορφών στο Σύμπαν, δεδομένου ότι όλα τα είδη αποτελούνται από την ίδια αρχέτυπη ύλη και ενέργεια και όλα υφίστανται την συνεχή αλλαγή («Τα Πάντα Ρει», κατά τον Ηράκλειτο).
Οι περισσότεροι αν όχι όλοι οι αρχαίοι φιλόσοφοι (λ.χ. Σόλων, Αναξίμανδρος, Ηράκλειτος, Εμπεδοκλής, Πλάτων, Αριστοτέλης, Πυθαγόρας, Επίκουρος, Πλούταρχος, Ξενοφών, Ισοκράτης κ.α.) ήσαν μυημένοι στα Ελληνικά Μυστήρια. Σ’ αυτά εμυήθησαν και αρκετοί Ρωμαίοι αξιωματούχοι, μεταξύ δε αυτών και αυτοκράτορες, στρατηγοί (όπως λ.χ. ο Μάρκος Αυρήλιος, Αδριανός, Σύλλας κλπ). Ο Πρόκλος λέει ότι οι μυημένοι δέχονταν θεία επιφοίτηση και μετελάμβαναν της θείας «Ουσίας». Ο Πλάτων διδάσκει ότι το τέλος της μυήσεως ήτο «η αποκατάσταση της ψυχής στην κατάσταση εκ της οποίας κατέπεσε, εις την εκ γενετής έδρα της τελειοποιήσεως της, και η η ένωση με τον θεό». Αν λάβη κανείς υπ’ όψιν του ότι πριν από δισεκατομμύρια χρόνια όλοι ήμασταν ενωμένοι στο ίδιο κυριολεκτικά απειροελάχιστο σημείο, τότε μπορεί να κατανοήση την κοινή μας «Πρώτη Αρχή».

Η Ιδέα της Μετεμψύχωσης
«Στα Μυστήρια η ψυχή θυμάται την θεία καταγωγή της, ίσως και τις προηγούμενες ενσαρκώσεις», λέει ο Πλάτων στο «Φαίδρο». Στις ιεροτελεστίες υπάρχουν και περιπτώσεις όπου γινόταν συνειδητός και ηθελημένος αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα. Έτσι οι μύστες γνώριζαν ότι μέσα τους κατοικεί το Αιώνιο Πνεύμα, η Αθάνατη Ψυχή, γι’ αυτό και η ιδέα του θανάτου δεν τους τυραννούσε, όπως τυραννά τον σύγχρονο υλιστή άνθρωπο. Γι’ αυτούς ο Θεός ήτο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, υπό την έννοια των Φυσικών Νόμων, που ισχύουν ενιαία σ’ όλο το Σύμπαν και την Ύλη-Ενέργεια που πληροί τα πάντα. Η Κάθαρσις και ο Καθαρμός είναι προϊόντα της Ελληνικής Σκέψης, τα οποία επήραν οι Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός κι άλλες θρησκείες. Έως εδώ ουδείς ψόγος. Από την στιγμή όμως που δεν είχαν το σθένος να ομολογήσουν την δάνεια προέλευση των, θεωρήσαντες αυτά σαν δική τους εφεύρεση, μπορούμε να τους κατηγορήσουμε σαν δόλιους παραχαράκτες και σφετεριστές. Προς τον σκοπό αυτόν χρησιμοποιούσαν το ύδωρ, την φωτιά, τον καπνό από διάφορα βότανα, το κρασί και το λάδι, τα οποία ακόμη και σήμερα χρησιμοποιούνται από τις ανά τον κόσμο θρησκείες για τον καθαρμό ψυχών και σωμάτων των πιστών (αγιασμός, θείο μύρο, ράντισμα νεκρών, μετάληψη κλπ). Ο Αριστοτέλης γράφει: Οι μυημένοι οφείλουν «ου μαθείν τι αλλά παθείν και διατεθήναι», που σημαίνει ότι ανάλογα με τα παθήματα και τα βιώματα του καθενός αφηνόταν ελεύθερος να δώση μόνος του ερμηνεία ανάλογη με τις εντυπώσεις που δημιουργούσαν όσα είδε, άκουσε κι έπαθε. Τέλος να παραστήσουμε τον αρχαίο ιεροκήρυκα, ο οποίος φώναζε προς τους αμύητους έξω του ναού: «Εκάς εκάς οι βέβηλοι». Τούτο θα ταίριαζε στις μέρες μας για όλους εκείνους τους νεοβαρβάρους, τους δήθεν διανοουμένους και ψευτοκουλτουριάρηδες που παραπαίουν από τον ένα παραλογισμό στον άλλο, είτε ερμηνεύουν αυτόν σαν Μαρξισμό, είτε Κομμουνισμό, είτε Νεο-Φιλευθερισμό, είτε ο,τιδήποτε άλλη καινοφανή δοξασία που μας ξεφουρνίζουν ακατάπαυστα τα διάφορα φερέφωνα. Το ανθρώπινο γένος μέσα από τα παθήματα του εδώ και 2.000 χρόνια -αφ ότου ξεκόπηκε από το αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα- αρχίζει να ξαναβρίσκη την πορεία του και να ανυψώνη την συνειδητότητα του σε ανώτερους κόσμους, οι οποίοι προσεγγίζουν τον αληθινό Κόσμο της Γνώσης.

Η Έννοια του «Τίποτα»
Ο Εμπεδοκλής είχε συλλάβει την έννοια του «Φωτονίου» της συγχρόνου Φυσικής. Ο «αιθήρ» του φιλοσόφου είναι τα σημερινά «φωτόνια», ήτοι το στοιχείο εκείνο, που πληροί το σύμπαν και του εξασφαλίζει την ενότητα. Ο «αιθήρ» αποτελεί μια νέα ελπίδα για το μέλλον της κοσμολογίας, αφού η ξεπερασμένη και ακατάληπτη «θεωρία της Σχετικότητος» του Α. Αϊνστάιν μπορεί να έχη εξαντλήσει πια τις δυνατότητες της να εξηγήση την ουσία του μικρόκοσμου, του απείρως μικρού», όπως παρατηρεί ο νομπελίστας φυσικός Παύλος Ντυράκ.
Η έννοια του «ΤΙΠΟΤΑ» εκπίπτει από τον ορισμό της ύλης-ενέργειας, όπως τις γνωρίζουμε στην Φυσική, ποσότητες που απαρτίζουν και πληρούν το Σύμπαν. Γιατί αυτό μπορεί να είναι κύμα, πεδίο, σωματίδιο, κυματο-δέσμη, ενέργεια ή εκείνο που αποκαλούσε ο Πυθαγόρας και ο Πλάτων μορφή. Πολύ περισσότερο που τα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου περιορίζονται σε μηδαμινές αποστάσεις εν σχέσει με το άπειρον του Σύμπαντος. Για παράδειγμα η έννοια του «τίποτα» προϋποθέτει την ανυπαρξία κάθε υλικού ή ενεργειακού μεγέθους. Εδώ όμως
υπεισέρχονται δύο παράμετροι: του Χωρο-Χρόνου

Η Έννοια του Χωρο-Χρόνου στους Έλληνες
Η ύπαρξη του υλικού μεγέθους ορίζει, όπως ξέρουμε, τον «Χώρο», η δε μεταβολή της ύλης ορίζει τον «Χρόνο». Πριν υπάρξη η ύλη-ενέργεια στο σύμπαν μπορούμε να πούμε ότι δεν υπήρχε η έννοια του Χώρο-Xρόνου. Ο ίδιος ο Χωρο-Χρόνος δημιουργείται την στιγμή της Μεγάλης Εκρήξεως. Ως τότε «ήμασταν όλοι εκεί» γράφει ο Ίταλο Καλβίνο. Κάθε σημείο του καθενός μας συνέπιπτε με το κάθε σημείο των άλλων, δεδομένου ότι το Σύμπαν ήτο ένα σημείο με άπειρη πυκνότητα και θερμοκρασία. Κατ’ ανάλογο τρόπο άρχισε να μετρά ο Χρόνος από την στιγμή που άρχισε η μεταβολή της ύλης-ενέργειας στο Σύμπαν, δηλαδή από την Μεγάλη Έκρηξη. Εκεί όμως που υπάρχει το «Τίποτα», δεν υπάρχει ούτε ύλη ούτε ενέργεια, άρα ούτε «Χώρος», αλλά ούτε και «Χρόνος». Την κατάσταση αυτή δεν είμαστε σε θέση να την κατανοήσουμε ή να την φαντασθούμε οι άνθρωποι, ίσως γιατί ξεφεύγει από τις γήινες εμπειρίες και τον γνωσιολογικό μας κύκλο. Άρα μας είναι εντελώς άγνωστη. Για παράδειγμα, μπορούμε να κατανοήσουμε την κατάσταση που επικρατεί ως τα πέρατα, δηλαδή τα σύνορα, του υλικού-ενεργειακού Σύμπαντος, όσο αραιά κι αν είναι κατανεμημένη η ύλη και η ενέργεια στον χώρο αυτό. Όμως δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε, και άρα να αντιληφθούμε, το «τίποτα» (το απόλυτο άδειο) εκείθεν και ως το Άπειρο. Το Σύμπαν (συν-Παν, δηλαδή τα «Πάντα»), συμπεριλαμβάνει τόσον τα υλικά και τα ενεργειακά μεγέθη, όσον και τα άλλα, που ενδεχομένως δεν περιέχουν «τίποτα». Και φυσικά το Σύμπαν δεν έχει πέρας, άρα είναι Άπειρον. Αλλά και την έννοια του απείρου δεν μπορούμε να την συλλάβουμε με την γεωκεντρική και πλανητική μας λογική. Κι αυτό γιατί έχουμε συνηθίσει να μετρούμε τις αποστάσεις και τον χρόνο σε σχέση με κάποιο μέτρον συγκρίσεως [Μονάδα συγκρίσεως]. Επομένως θα πρέπει να πάρουμε μια μονάδα μετρήσεως εξωγήινη και εξωσυμπαντική, για να μετρήσουμε το χώρο έξω από το υλικό-ενεργειακό Σύμπαν, αν υπάρχη τέτοιο. Ίσως αυτό εκφράζει το Σύμπαν της αντι-Ύλης, δηλαδή ενός φανταστικού σύμπαντος, όπως λ.χ. το φανταστικό είδωλο του καθρέπτη. Αλλά μια τέτοια υποθετική μονάδα συγκρίσεως θα μας είναι ακατανόητη και αυθαίρετη, εφ’ όσον δεν δύναται να αποδειχθή πειραματικώς. Άρα λοιπόν το Σύμπαν είναι δυνατόν να είναι απείρως μικρόν ή απείρως μεγάλο, ή και τα δυο. Ή μπορεί να υπάρχη ανοιχτό και κλειστό Σύμπαν ή ακόμη και πάμπολλα Σύμπαντα, τα οποία θα κρύβουν επιμελώς τα μυστικά τους από τον ταλαίπωρο άνθρωπο, εφ’ όσον δεν μπορεί να τα προσεγγίση και να τα μετρήση. [Αλλά η Ευκλείδειος Γεωμετρία έρχεται να επιβεβαιώση το πρώτο αξίωμα, δηλαδή και απείρως μεγάλο και απείρως μικρό. Γιατί αν για παράδειγμα πάρουμε το αξίωμα ότι κάθε σημείον έχει μήκος, πλάτος μηδέν και διάσταση μηδέν, βλέπουμε ότι η ευθεία η οποία αποτελείται από άπειρα σημεία -εξ αιτίας του μηδενικού μήκους που έχουν- θα πρέπει κι αυτή να έχει μήκος και πλάτος ίσον με μηδέν. Όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, διότι η ευθεία έχει μήκος άπειρο και διάσταση 1. Καθ’ όμοιο τρόπο άπειρες ευθείες, τοποθετημένες η μία δίπλα στην άλλη ,δίνουν το επίπεδο, το οποίον δεν έχει εμβαδόν και διάσταση μηδέν, αλλά έχει άπειρον εμβαδόν και διάσταση 2. Κατά τον ίδιο τρόπο άπειρα επίπεδα το ένα δίπλα στο άλλο τοποθετημένα δεν έχουν όγκο ή διάσταση μηδέν, αλλά άπειρο όγκο και διάσταση 3. Άρα φθάσαμε με βάση την Ευκλείδειο Γεωμετρία στο συμπέρασμα ότι ο «χώρος» ταυτίζεται με το «σημείον», δηλαδή το απείρως μικρόν με το απείρως μεγάλο Σύμπαν. Άρα αποδεικνύεται μαθηματικώς ότι όχι μόνον τα πάντα δεν έγιναν από το «τίποτα», αλλά και τα πάντα είναι «τίποτα» την ίδια στιγμή, για να επιβεβαιωθή η ματαιότης του απειροελάχιστου και απειρομέγιστου κόσμου μας. Επομένως ορθά ο Πυθαγόρας διετύπωσε την πρόταση ότι το Άπειρον = 0 και αντίστροφα. [Άρα 0 + άπειρον = 1 ] Κι όμως εμείς οι άνθρωποι που κατοικούμε σε κάποια απομακρυσμένη γωνιά του ενός από τα δισεκατομμύρια των Γαλαξιών του Σύμπαντος, και ο οποίος Γαλαξίας μας διαθέτει δισεκατομμύρια αστέρες τύπου Ηλίου ή και μεγαλύτερου και λαμπρότερου μεγέθους(προσφάτως ανακαλύφθηκε ήλιος στο κέντρο του Γαλαξίου μας 10 εκατ. φορές μεγαλύτερος του δικού μας) σε κάποια μικρή γωνιά της Γης μας λοιπόν, που αποτελεί ένα μικρό κλάσμα του ηλιακού μας συστήματος, και ζούμε απειροελάχιστα, σχεδόν μηδενικά, κλάσματα χρόνου σε σχέση με την αιωνιότητα, εμείς λοιπόν οι άνθρωποι έχουμε εγωισμούς, αλαζονεία, κακίες, απληστία και θεωρούμε τους εαυτούς μας τον εγκέφαλο και το κέντρον του Σύμπαντος.
Το ότι έχουμε συνειδητότητα, λογική και περιέργεια και «ορεγόμεθα του ειδέναι», αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε από το ζωικό βασίλειο. Ίσως αυτό να μαρτυρή ότι κάθε απειροελάχιστο μόριο μας είναι πανομοιότυπο της αρχέγονης ουσίας του Σύμπαντος, ή αυτό που μερικοί αποκαλούν Δημιουργό. Αν έτσι έχουν τα πράγματα τότε,ο μικρόκοσμος ταυτίζεται με τον μεγαλόκοσμο (κοσμικό Σύμπαν), διαθέτει τον συμπαντικό Λόγο, υπακούει στους συμπαντικούς νόμους και επιβεβαιώνει την Ενιαία Ζωή, ήτοι την σύνδεση και επικοινωνία όλων των μορφών στο Σύμπαν. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εισδύσει με την Λογική και την Ενόραση τους μέσα στα Μυστήρια της Φύσης και είχαν εναρμονίσει την ύπαρξη τους μέσα στο Σύμπαν, από το οποίο αντλούσαν -μέσω των συμπαντικών νόμων -την σοφία και την αρμονία της Ψυχής, του Πνεύματος και του Σώματος.

Ο Θρίαμβος της Επιστήμης
Από το βαθύτατο παρελθόν ο άνθρωπος παρατηρών στον Ουρανό τις περιοδικές κινήσεις των άστρων και τα διάφορα φαινόμενα στην γη, καθώς και την ευεργεσία κάποιας ανωτέρας δυνάμεως προς αυτόν, της Θείας Πρόνοιας, ένοιωσε το πρώτον την ιδέαν ενός προνοητικού και φιλόστοργου πατρός του κόσμου. Αυτόν ωνόμασε Θεό, ενώ άλλοι τον είπαν Φύση, καθ’ όσον αγνοούσαν και συνεχίζουν να αγνοούν ποια είναι αυτή η Θεία Πρόνοια που με τόση σοφία τα πάντα ερρύθμισε μέσα στο χάος. Ποτέ κανείς δεν τον είδε με τα μάτια του, ποτέ κανείς δεν τον άκουσε με τα αυτιά του, ποτέ κανείς δεν τον ακούμπησε. Μόνον τους απαραβίαστους Νόμους Του, που διέπουν σταθερά το Σύμπαν -και συνακόλουθα την Γη μας και τον καθένα από μας- αντιλαμβάνεται. Τους φυσικούς Νόμους του μπορούμε να τους εξιχνιάσουμε με τις Αισθήσεις και την Λογική, με το Νου και την Ψυχή που θαρρείς ότι όλα επικοινωνούν με κάποια αόρατη επικοινωνία με όλα τα δημιουργήματα του όχι μόνον της Γης, αλλά και τις κοσμικές και συμπαντικές δυνάμεις. Πάντως όλοι οι άνθρωποι, ενώ αδυνατούν να διεισδύσουν στα μυστικά της Πρώτης Αρχής, είναι σε θέση να αντιληφθούν τους Φυσικούς Νόμους και να αισθανθούν δέος από την ενδελέχεια, συνέπεια και την αλήθεια τούτων. Και η πρώτη αλήθεια που αντιλαμβάνονται όλα τα έμβια όντα είναι αυτή της «Διαρκούς Ροής» και μεταβολής των πάντων. Είναι η ιδέα της Γέννησης και του Θανάτου, της Έλξης και της Άπωσης («Φιλότητας» και του «Νείκους» κατά τους αρχαίους μας προγόνους). Και την μεν γέννηση τους δεν τους απασχολεί, ούτε την θυμούνται αλλά ο επερχόμενος θάνατος τους συγκλονίζει και ζητούν κάποιο στήριγμα. Τότε βρίσκουν στην θρησκεία την στήριξη που ζητούν. Άρα μπορούμε να πούμε ότι ακόμη δεν έχει αξιοποιηθή ιδεολογικά ο θρίαμβος της Επιστήμης, ο οποίος άρχισε από τους Έλληνες σοφούς και συνεχίζει την μεγαλειώδη πορεία της, παρά τα πισωγυρίσματα και τις δογματικές αγκυλώσεις, εδώ και 2.000 χρόνια με την εισβολή του ιερατείου.

Η Απόλυτη Ισορροπία Νου και Ψυχής
Οι αρχαίοι Έλληνες, σε αντίθεση με τους λοιπούς λαούς, που δημιούργησαν κι αυτοί πολιτισμό, είχαν εξισορροπήσει την Διονυσιακή συναισθηματική αντίληψη (θυμικό) με την Απολλώνια ορθολογική αντίληψη και με την εξισορρόπηση των δύο τούτων στοιχείων οικοδόμησαν τον Κλασσικό Πολιτισμό, του ωραίου, του αληθινού και του αιώνιου. Τα Ελληνικά δημιουργήματα εκφράζουν την ελευθερία, την ομορφιά της ζωής και τον ανθρωπισμό. Αντίθετα, η Τέχνη των Ασσυρο-Βαβυλωνίων και Αιγυπτίων είναι υποταγμένη στον δυνάστην και υπηρετεί την Εξουσία και την Θρησκεία. Επομένως, το γνώρισμα των Ανατολικών πολιτισμών είναι το θεοκρατικό ιδεώδες και μόνον. Από την άποψη αυτή ο Έλλην υπερέχει των άλλων, σεβαστών κατά τα άλλα, λαών της γης. Το Ελληνικό «δαιμόνιο» επικρατεί παντού, όπου υπάρχει πρόσφορο έδαφος, και σ’ αυτό βοηθά και ο γονότυπος του Έλληνος. Η Φιλοσοφία, το ήθος, η επιστήμη, το ιερόν, οι τέχνες, η λογική, το κάλλος και όλες οι άλλες πνευματικές αξίες είναι δημιουργήματα των Ελλήνων. Και ενώ η ανθρωπότητα δέχθηκε την ευεργεσία του Ελληνικού πνεύματος και με αυτήν μετεβλήθησαν από ανθρωποειδή σε ανθρώπους, τους Έλληνες μας φθονούν. Όπως θα δείξουμε στα επόμενα κεφάλαια η Ελλάδα είναι η πρώτη κοιτίδα του πανανθρώπινου πνεύματος, με πολιτισμό που ξεπερνά τις 30-40.000 χρόνια. Όμως οι δογματικοί «Αφροιστές» της εποχής μας, και μαζί και οι αμαθέστατοι ή προσκυνημένοι πολιτικοί και «πνευματικοί» μας ταγοί, την περιορίζουν σε «τρισχιλιετή».

Η Επιστροφή των Προπατόρων Θεών
Κι αυτό για να μην ξεπεράσουν σε ηλικία την σκοταδιστική Βίβλο και τις εξουσιαστικές πολιτιστικές τους ρίζες της Ανατολής. Αγνοούν φυσικά τον «αρχάνθρωπο» των Πετραλώνων, τα ευρήματα της Τρίγλιας, του Φράχθυ, τις επιγραφές της Καστοριάς και των Κυκλάδων, τα αρχαιολογικά ευρήματα της Θεόπετρας Θεσσαλίας, κι άλλα πολλά ανά την Ελλάδα και έξω απ’ αυτήν ευρήματα που τους διαψεύδουν. Τους διαψεύδει όμως περισσότερο όλων η Ελληνική Μυθολογία και οι Ελληνικές ιστορικές μαρτυρίες. Η ανθρώπινη συνείδηση σιγά-σιγά ξυπνά από την νάρκη και τον λήθαργο που τις επέβαλαν. Ο κόσμος επανελληνίζεται. Χρέος όλων να αντισταθούμε στην ξενόφερτη συνωμοσία του ψεύδους. Για να λάμψη κάποια μέρα η Αλήθεια. Και τότε η Επιστήμη και η Τεχνολογία θα ξαναμπούν στην διάθεση και για το καλό της ανθρωπότητος. Τότε θα καθήσουν και πάλι στον θρόνο τους ο Απόλλων, θα απελευθερωθή από τα δεσμά του ο Προμηθεύς, και θα μπη στεφανωμένος με τον κισσό στις άξενες και ανέραστες κοινωνίες μας ο Διόνυσος. Αυτή την φορά θα έλθουν στην γη όχι σαν θεοί, αλλά σαν επιστήμονες, τεχνολόγοι, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, σοφοί και ανθρωπιστές για να φωτίσουν την ανθρωπότητα.



ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Το Σύμπαν
Οι Έλληνες σε πανάρχαια χρόνια είχαν εγκαταλείψει πλήρως τις παλαιές μυθολογικές δοξασίες περί θεοποιήσεως των φυσικών φαινομένων και είχαν επιδοθή σε ευρύτερες και πλέον θετικές και χρήσιμες έρευνες και μελέτες περί των φαινομένων αυτών και του κόσμου. Χιλιετηρίδες πριν εμφανισθούν οι Αιγύπτιοι, οι Χαλδαίοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Φοίνικες και οι άλλοι λαοί της Ανατολής, οι Ορφικοί, όπως αποδεικνύεται από τα κείμενα που μας κληροδότησαν, είχαν διατυπώσει τις θεωρίες των περί του Σύμπαντος, Φύσεως, Ζωής, Μονοθεΐας κλπ. Αυτές ούτε τις γνώριζαν, ούτε ήσαν εις θέσιν να κατανοήσουν οι άλλοι αρχαίοι λαοί, όπως έχει εξακριβωθή από τους Ύμνους του Ορφέως. Αυτούς τους Ύμνους όχι μόνον αγνόησαν και απέφυγαν να ερευνήσουν οι ξένοι επιστήμονες, αλλά δυστυχώς δεν επρόσεξαν και δεν ασχολήθηκαν με αυτούς ούτε και οι Έλληνες επιστήμονες και ερευνητές. Αξίζει να μνημονεύσουμε εδώ τον Έλληνα αστρονόμο Αντωνιάδη,(8) ο οποίος απεκάλυψε τις κλοπές του Κοπέρνικου από τον αρχαίο Έλληνα αστρονόμο Αρίσταρχο. Επίσης να αναφέρουμε τον αστρονόμο Κ. Χασάπη, ο οποίος το 1967 επανέφερε στην επιφάνεια από τα σκονισμένα χρονοντούλαπα του Πανεπιστημίου Αθηνών την διδακτορική του διατριβή,(9) βάσει της οποίας αποδεικνύεται ότι πρώτοι οι Ορφικοί είχαν συλλάβει και διατυπώσει την έννοιαν του «ηλιοκεντρικού συστήματος». Πρώτοι αυτοί διετύπωσαν επίσης την γνώμην, ότι ο Ήλιος ευρίσκετο κατά την εαρινή Ισημερία στην περιοχή του Ταύρου από το 3.620 π.Χ. μέχρι του 1.841 π.Χ., και από το 5.000 π.Χ. είχαν καθορίσει και καταγράψει τις διαδοχικές θέσεις του Βορείου Πόλου και κατά συνέπεια τις αποκλίσεις του Πόλου, ενώ από το 11.860 π.Χ. είχαν προηγμένες γνώσεις και μελετούσαν τα φαινόμενα του Σύμπαντος, όταν ουδεμία άλλη φυλή ανθρώπων προοδευμένων υπήρχε στο προσκήνιο της Ιστορίας εκείνη την εποχή, ούτε είχε παρόμοιες τόσο προηγμένες γνώσεις. Από τις θεωρίες αυτές των Ορφικών προήλθαν και οι πρώτες αρχές της Φυσιολογίας, της Κοσμογονίας, της Θεογονίας και της Φιλοσοφίας, που διατυπώθηκαν αργότερον από τους Προσωκρατικούς και τους μετέπειτα μεγάλους Έλληνες φιλοσόφους και διανοητές.
Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι, η Επιστήμη χρωστά την γέννησή της στις σκέψεις και γνώσεις των Ορφικών, γιατί τότε μπήκαν οι πρώτες επιστημονικές βάσεις. Και φυσικά για να καθορίζουν και ερμηνεύουν το 5.000 π.Χ. ή το 11.860 π.Χ. τα φυσικά φαινόμενα, ασφαλώς ήσαν κάτοχοι παρατηρήσεων και γνώσεων μερικών χιλιάδων ετών νωρίτερα. Και το γεγονός τούτο δεν είναι ούτε υπερβολή, ούτε προγονοπληξία, γιατί η αδιάσειστη αλήθεια βγαίνει από τα αδιάψευστα κείμενα των Ορφικών. Αυτοί πρώτοι διετύπωσαν Κοσμογονικές θεωρίες εμφανώς επιστημονικές, όπως η θεωρία κατά την οποίαν από το «πρωτογενές» Αυγό που έσπασε εξήλθε ο Φάνης, οι οποίες ελάχιστα διαφέρουν από τις θεωρίες των σύγχρονων Αστροφυσικών και ερευνητών (Θεωρία Τζηνς, Βαιζέκερ, Χόυλ κλπ) του μακρόκοσμου περί του Σύμπαντος. Όλοι ομιλούν περί απειροελάχιστης μάζας άπειρης πυκνότητος και θερμοκρασίας, ή μικρού νεφελώματος που διαρραγέν διεσπάσθη, και επηκολούθησε η δημιουργία του Σύμπαντος, από την αυξανόμενη και επεκτεινόμενη αρχική αυτή μάζα της ύλης.(10)
Οι «Ύμνοι του Νόμου»(10) σχετίζονται με την βιολογική, λογική και ηθική υπόσταση, μορφή και εξέλιξη των ανθρώπων, επί των οποίων εβασίσθησαν οι Προσωκρατικοί και οι μετέπειτα φιλόσοφοι, συγγραφείς, τραγικοί, καλλιτέχνες κλπ. Αυτό υπήρξε το έναυσμα για την μετέπειτα άφθαστη πνευματική δημιουργία και ανάταση των Ελλήνων σοφών.

Έλληνες οι Εκπολιτιστές της Αιγύπτου
Οι Έλληνες και η Ελληνική Φυλή, και προ του κατακλυσμού του Ωγύγου και την καταβύθιση της Αιγηίδος, δηλαδή από την πρώτην εμφάνιση του ανθρώπου, υπήρξε η φυλή που έζησε και ζη αδιατάραχτα και χωρίς να ξερριζωθή ή να αλλοιωθή ριζικά στον ίδιο χώρο στον οποίο και σήμερα ζούμε. Διότι αν αφαιρέσουμε την μαζική εισβολή των Περσών κατά την κλασσική περίοδο, ουδεμία άλλη εισβολή δεχθήκαμε, και εν πάση περιπτώσει κατορθώσαμε να αφομοιώσουμε τα ξένα στοιχεία που εισέβαλαν στην χώρα. Όπως διαπιστώνεται, προ της καταβυθίσεως της Αιγηίδος ξεκίνησε η εξημέρωση και ο εκπολιτισμός του ανθρώπου και η πνευματική ανάπτυξη του από τον χώρο του Αιγαίου, αδιάφορον αν τα ανθρώπινα όντα είχαν εμφανισθή και σε άλλες περιοχές.
Οι έρευνες του Ανθρωπολόγου Άρη Πουλιανού στα Πετράλωνα, την Τρίγλια και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος,(11) δείχνουν ότι ο Έλλην είναι γηγενής και όχι ξενόφερτος από την Αφρική ή την Κεντρική Ευρώπη, καθ’ όσον ζη στην γωνιά αυτή της Ευρώπης συνεχώς από 1 εκατ. τουλάχιστον ετών, και ο ορίζων συνεχώς επεκτείνεται σε βάθος. Ασφαλώς δεν έρχεται από το «πουθενά» με το φανταστικό όνομα «Ινδοευρωπαίος», όπως ισχυρίζονται οι «Αφροιστές». Εξ άλλου από τους στίχους 44, 102 και 104 των «Αργοναυτικών Ορφέως» αποδεικνύεται ότι ο Ορφεύς μετέβη στην Αίγυπτο και στην Λιβύην, όπου «εξελόγχευσε» και εδίδαξε τον «ιερόν λόγον» σε απροσδιόριστη εποχή. Επομένως, καταρρίπτονται ως ψευδέστατοι οι ισχυρισμοί ορισμένων ξένων και ημεδαπών, ότι τόσον ο Ορφεύς όσον και ο Πυθαγόρας και Πλάτων εδιδάχθησαν στην Αίγυπτο την σοφία των Αιγυπτίων. Ακριβώς το αντίθετον συμβαίνει. Κατά τον Ι. Κουμάρη(12) από τον χώρον του Αιγαίου εισχώρησαν προς όλες τις κατευθύνσεις του γνωστού και αγνώστου κόσμου της εποχής των, από την απωτάτη αρχαιότητα, αφυπνίζοντες, διαφωτίζοντες και εξημερώνοντες τις πρωτόγονες και άξεστες νομαδικές φυλές στην Ανατολή και Δύση, στον Βορρά και στον Νότο Προς Ανατολάς είχαν εισχωρήσει ως τις Ινδίες (παραδόσεις Διονύσου, Ηρακλέους, Προμηθέως κλπ), στην νήσο Παγχαία στον Ινδικό Ωκεανό (Ευήμερος), στην Ιαπωνία η λευκή φυλή των «Αινού» (Ίωνες) στην Κίνα (περίπλους Μαρκιανού του Ηρακλειώτου), στην Μεσοποταμία(οι Σουμέριοι-Χάλυβες), στην Μηδεία και Περσία (οι Χετταίοι παλαιότερον που ήσαν Κρήτες πανάρχαιοι, Ετεοκρήτες και Τυρσυνοί εξ ου και οι παραδόσεις Μήδειας, Περσέως) στην Αίγυπτον ο Μην, Μένες ή Μηνάς (ήτο ο πρώτος Φαραώ) στην Αμερική (όπου υπάρχει η Ελληνική σφραγίδα στους πολιτισμούς των Ίνκας, Ατζέκων, Ολμέκων, Ινδιάνων κλπ.(13) Είναι γνωστόν ότι σχεδόν όλοι οι αρχαίοι λαοί ελάτρευαν τον Ήλιο κάτω από διαφορετικές ονομασίες σαν Θεό τους. Οι Χαλδαιο-Βαβυλώνιοι τον Βήλον, Πέρσες τον Μίθραν, οι Μεσοποτάμιοι τον Μολώχ ή Μαρδούκ, οι Αραβες τον Αδωνέα, οι Αιγύπτιοι τον Ώρον, Άμμωνα ή Όσιριν, οι Εβραιο-Φοίνικες τον Μολώχ ή Βάαλ, οι Ιάπωνες τον Μικάδο, τον Λάο-Τσε οι Κινέζοι κ.ο.κ]. Σύμφωνα με την ΩΓΥΓΙΑ οι σημαντικότεροι εξ αυτών προήλθαν από το Ελληνικό Δωδεκάθεον.(14) Επομένως αποτελεί ηθελημένη και συστηματική συσκότιση της αλήθειας, με επιδίωξη τον παραμερισμό και μείωση της συμβολής των Ελλήνων στην οικοδόμηση του Πολιτισμού. Η συμπεριφορά αυτή των ξένων –και συχνά και ορισμένων παραπλανημένων Ελλήνων-ερευνητών και συγγραφέων, δύναται να χαρακτηρισθή και να ερμηνευθή ως παραχάραξη της αλήθειας. Η απόδειξη δε ότι όλοι οι αρχαίοι λαοί [Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Χετταίοι, Σουμέριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες κλπ] τελικά εξηφανίσθησαν από το προσκήνιο της Ιστορίας, διότι δεν είχαν δικές τους βάσεις. Την ίδια ακριβώς τύχη είχαν και οι αυτοκρατορίες του γνωστού κόσμου της εποχής μας, όπως λ.χ. Ισπανία, Αυστροουγγαρία, καθώς επίσης η Οθωμανική, Βρεταννική και Γαλλική αυτοκρατορία, οι οποίες κατέρρευσαν, και τώρα η «PAX AMERICANA», η οποία βαίνει κι αυτή προς κατάρρευση. Αντίθετα, το Ελληνικό Πνεύμα παραμένει αθάνατο, σφριγηλό και ζείδωρο με αποτέλεσμα σήμερα ο κόσμος να το αποζητά και να επανελληνίζεται για να προωθήση τον ορθολογισμό και τον ανθρωπισμό και για να βάλη φραγμό στις σκοταδιστικές δυνάμεις που τον σπρώχνουν στον Μεσαίωνα και την νέο-Βαρβαρότητα. Ένας δεύτερος λόγος που συνηγορεί στην αδυναμία να οργανωθή πολιτισμός στα προϊστορικά χρόνια στην Βόρεια Ευρώπη, Ασία, Αφρική, διότι δεν ήσαν κατάλληλες οι κλιματολογικές συνθήκες για την ανάπτυξη και εξέλιξη του ανθρώπου, αφού ακόμη και προ 15 ή 12.000 ετών, ίσως και παλαιότερον κατά τους αρμοδίους επιστήμονες, οι περιοχές αυτές εκαλύπτοντο κατά διαφόρους περιόδους είτε από παγετώνες ή από ύδωρ και λάσπη και συνεπώς ήτο αδύνατον να επιζήση και αναπτυχθή ο άνθρωπος.(15) Κατά τον ίδιο τρόπο και οι διακεκαυμένες ζώνες της Αφρικής, όπως και σήμερον ήσαν εξ ίσου ακατάλληλες να εμφανίσουν τον εχέφρονα άνθρωπο (homo sapiens). Η επικρατούσα άποψη ότι η Ελληνική Ιστορία άρχισε με την έναρξη της Πρώτης Ολυμπιάδος το 876 ή 776 π.Χ. και ότι οι Φοίνικες και οι άλλοι λαοί της Ανατολής και Μεσογείου ήσαν αρχαιότεροι των Ελλήνων, καταρρίπτεται με τα πολυάριθμα τεκμήρια που παρουσιάζονται στην παρούσα μελέτη.

Το Δογματικό Ιερατείο
Προφανώς, η συστηματική επίθεση κατά του Ελληνισμού εξυπηρετεί συγκεκριμένους δόλιους σκοπούς που αποβλέπουν στον πλήρη αφανισμό του Ελληνισμού σαν οικουμενικής οντότητος και σκέψης, γιατί στέκεται εμπόδιο στα οικονομικά τους συμφέροντα και σχέδια για παγκόσμια επικράτηση. Η μύηση των Πρωτο-Ελλήνων στα Μυστήρια της Φύσης και του Σύμπαντος απετέλεσε την μυστική λατρεία και έμεινε μυστήριον σε μας, επειδή κανείς δεν τόλμησε να γράψη περί τούτων, μήτε να τα φανερώση προς άλλον αμύητον. Γιατί αν τολμούσε να τα αποκαλύψη -ακόμη κι αν υπήρχε κάποια υποψία περί τούτου- τον ανέμενε αυστηροτάτη τιμωρία ακόμη και ο θάνατος. Έχομεν τέτοια παραδείγματα πολλά: [Ο Αισχύλος κινδύνευσε να θανατωθή επειδή ενόμισαν ότι σε μια του τραγωδία υπαινίσσεται κάτι από τα αρχαία Μυστήρια. Διωκόμενος δε υπό του πλήθους, εγονάτισεν εις τον βωμόν του Διονύσου, και τελικά σώθηκε από το λυντσάρισμα επειδή απεδείχθη ότι δεν ήτο μυημένος. Αλλά και ο Αριστοτέλης κατηγορήθηκε ότι θυσίασε προς τιμήν της γυναίκας του κατά την τελετήν των Μυστηρίων. Υπακούων δε στην κρίση των δικαστών, ηναγκάσθη να αυτοεξορισθή εις την Χαλκίδα. Προς εξευμενισμό δε των δικαστών άφησεν εις την διαθήκη του χρήματα να κατασκευασθή άγαλμα προς χάριν της θεάς Δήμητρος, για να αποδείξη έτσι ότι ήτο θεοσεβής. Εξορία αντιμετώπισεν επίσης και ο Διαγόρας ο Μήλιος, ο οποίος εξαναγκάσθηκε να εγκαταλείψη την πόλη των Αθηνών επειδή, σύμφωνα με την κατηγορία, εξευτέλιζε τα μυστήρια παρακινώντας τους ανθρώπους να μην μυώνται εις αυτά. Μομφή ασεβούς ερρίφθη και κατά του Αλκιβιάδου, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι εόρτασε στην οικία του τα μυστήρια της Ελευσίνος. Εξ άλλου δύο νέοι εκ της Ακαρνανίας εφονεύθησαν ανηλεώς, επειδή εισήλθον κατά τύχην, ή από άγνοια, εις το Ιερόν της Ελευσίνος. Η μομφή του ασεβούς ήτο βαρυτάτη ύβρις στην αρχαία Ελλάδα και επέσυρε αυστηρές ποινές και αφορισμούς όχι μόνον για τον ασεβή -έστω κι αν αυτός ήτο ξένος- αλλά και για όλη του την οικογένεια. Μάλιστα οι Αθηναίοι είχαν εθιμικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίον, εκείνος που σκοτώνει τον ασεβή λαμβάνει ένα τάλαντον, εκείνος δε που φέρει αυτόν ζωντανόν δύο τάλαντα. Όπως συμβαίνει και σήμερον, το Ιερατείο είχεν καθιερώσει ότι, οι μυούμενοι στα Μυστήρια εθεωρούντο σεβάσμιοι πιστοί και καλοί πολίτες, εν αντιθέσει με τους μη-μυημένους οι οποίοι εθεωρούντο αμφιβόλου ηθικής. [Παρόμοια διάκριση γίνεται στις μέρες μας με τους Τέκτονες κ.α. Σε ορισμένες χώρες νομίζονται ως «καλοί πολίτες», ενώ κατά την γνώμην μας συμβαίνει το αντίθετον.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είθισται να είναι «τέκτων», δηλαδή «καλός» και «ευυπόληπτος» πολίτης, όπως λ.χ. ο ειδεχθής εγκληματίας Χάρυ Τρούμαν, ο οποίος κατείχε τον 33 βαθμό στην Μασωνία]. Για την ίδια άλλωστε αιτία κατηγορήθηκε και ο Σωκράτης από τους κατηγόρους του, ότι δηλαδή εισήγαγεν «καινά δαιμόνια» στους νέους. Επομένως, τα μυστήρια της αρχαίας Ελλάδος είναι ένα σκοτεινό κεφάλαιο που ακόμη δεν έχει αποκρυπτογραφηθή, λόγω της μυστικότητος που τα περιέβαλε.
Ορισμένοι νομίζουν ότι τα συγγράμματα των πρώτων Ορφικών λ.χ. του Ορφέως, Μουσαίου και Ευμόλπου, Λίνου, Ησιόδου, περιλαμβάνουν στοιχεία της Ορφικής λατρείας, αμυδρώς εκφραζομένης. Δυστυχώς δεν έχουν σωθή τα σχετικά συγγράμματα της φιλοσόφου Αριγνώτης, μαθήτριας του Πυθαγόρα, και άλλων συγγραφέων, τα οποία θα μας παρείχαν περισσότερες πληροφορίες περί των Μυστηρίων, αλλά και όσα σώθηκαν είναι γραμμένα τόσο αλληγορικά ώστε είναι αδύνατον να αποκρυπτογραφηθούν.
Η Μυθολογία δεν είναι «παραμύθια της Χαλιμάς», όπως εθεωρούντο, είτε σκοπίμως ή από άγνοια ως πρόσφατα. Ακόμη και η αρχική ετοιμολογία της λέξεως «Μύθος» σημαίνει «Λόγος» για τους αρχαίους και δεν έχει σχέση με το παραμύθι. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς ακόμη δεν ανακαλύψαμε τις κλείδες εκείνες για να εισδύσουμε στο βαθύτερο νόημα της, τουτέστιν της βιωμένης ιστορίας του γένους.

Η Αποκρυπτογράφηση της Μυθολογίας
Βέβαια επειδή οι μύθοι περιβάλλονται από ποιητικές εικόνες, που έχουν υπερβολές, υπερφυσικές περιγραφές και τα τοιαύτα, χρειάζεται κριτική και συγκριτική μελέτη για την εξεύρεση της αλήθειας. Κατά τον Πλάτωνα(16) ο μύθος του Φαέθοντος αλληγορεί μια παράλλαξη της τροχιάς των ουρανίων σωμάτων, η οποία συνέβη προ αμνημονεύτων χρόνων. Και πράγματι η επιστήμη δέχεται ότι συνέβη το φαινόμενο τούτο, λόγω της μετακίνησης του άξονα της γης, και ότι τούτο επέφερε τρομακτικές κλιματολογικές μεταβολές. Ο Θουκυδίδης εξηγεί τον μύθο του Τρωικού Πολέμου και τον θεωρεί ως πραγματικό ιστορικό γεγονός, όπερ και απεδείχθη εκ των ανασκαφών.
Ο «Δούρειος Ίππος» δεν είναι κατ’ αυτόν τίποτε άλλο από μια «πολιορκητική μηχανή» που ανεκάλυψαν οι Έλληνες για την άλωση της Τροίας, σε συνδυασμό και με την «Πέμπτη Φάλαγγα» στο εσωτερικό των Τρώων. Κατά παρόμοιο τρόπο ήχθησαν στο συμπέρασμα και οι Πλούταρχος, Παυσανίας, Ευήμερος, Απολλώνιος ο Ρόδιος κ.α. ότι οι Θεοί του Ολύμπου ήσαν βασιλείς που ευεργέτησαν με τις πράξεις των το ανθρώπινο γένος και ετιμήθησαν με θεϊκές τιμές από τους νεωτέρους. Επομένως, η Ελληνική Μυθολογία είναι βιωμένη Ιστορία προ αμνημονεύτων χρόνων, η οποία δίδεται συχνά υπό αλληγορική μορφή και απροσδιορίστου χρόνου και χώρου. Η δυσκολία στην αποκρυπτογράφηση της έγκειται στην χρονολόγηση των γεγονότων και στον προσδιορισμό των χώρων που διεδραματίσθησαν ταύτα. Πρόσφατα ο αστρονόμος Κ. Χασάπης προσδιόρισε με εκπληκτική ακρίβεια τον χρόνον που εγράφησαν οι «Ορφικοί Ύμνοι»(10) επί τη βάσει αδιάσειστων αστρονομικών παρατηρήσεων, που αναφέρονται σ’ αυτούς ήτοι: α/ Στον «Ύμνο του Απόλλωνος» γίνεται λόγος για «ίση διάρκεια χειμώνος και θέρους» και β/ Στα «Λιθικά» αναφέρεται ότι «η εαρινή Ισημερία εσημειούτο, όταν ο ήλιος βρισκόταν στον Ταύρο».
Από τις πιο πάνω παρατηρήσεις ο Κ. Χασάπης ήχθη στο συμπέρασμα ότι ο Ορφεύς έζησε περί το 1.600 π.Χ. Στην περίοδο αυτή ανάγεται και η «Αργοναυτική Εκστρατεία», μολονότι δεν πρόκειται για μια μόνον «Αργώ», ούτε για έναν και μόνον πλου των Αργοναυτών, αφού οι Έλληνες της προϊστορικής εποχής αυλάκωναν όχι μόνον την Μεσόγειο, αλλά και την Μαύρη και Βόρειο Θάλασσα, τον Ινδικό και Ατλαντικό και έφθαναν ακόμη και ως τον Ειρηνικό Ωκεανό.(17) Οι Έλληνες από την προϊστορική ακόμη εποχή είχαν αναπτύξει σε μεγάλο βαθμό την ναυπηγική τέχνη. Ο Γλαύκος λ.χ. ήτο άριστος ναυπηγός, και σύμφωνα με την παράδοση, εναυπήγησεν την «ΑΡΓΩ», ενώ παράλληλα ήτο και άξιος κυβερνήτης αυτής κατά τον Αργοναυτικόν πλούν. Μολονότι ήτο ο μόνος που δεν επληγώθη κατά την Αργοναυτικήν εκστρατείαν, υπακούσας στην συμβουλή του Διός έγινεν άφαντος και αθάνατος. Λέγεται ότι τον εδέχθησαν οι Θαλάσσιοι Θεοί, ο δε Ποσειδών και η Θέτις του καθάρισαν τους ρύπους και τις ακαθαρσίες της προτέρας του θνητής ζωής.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο J. Shoo(18) αλληγορεί τον μυθικό Τάλω με το ηφαίστειο της Σαντορίνης, το οποίο φρουρούσε την Κρήτη, αλλά ευθύνεται και για τις καταστροφές της. Εξ άλλου η Αμερικανίς αρχαιολόγος Εριέττα Μερτζ(13) προσδιόρισε με εκπληκτική ακρίβεια το ταξίδι του Οδυσσέα στην Αμερική, αποκρυπτογραφώντας την «Οδύσσεια» του Ομήρου.(19) Έτσι λοιπόν ό, τι γνωρίζουμε σήμερον από τα Ελληνικά Μυστήρια προέρχεται από τους Χριστιανούς φιλοσόφους, όπως λ.χ. του Κλήμεντος, Αρνοβίου και Τερτυλλιανού, οι οποίοι μετέφερον στοιχεία της Ορφικής λατρείας στην νέα θρησκεία του Χριστιανισμού. Αλλά και πάλιν ενδέχεται να έχουν ξεφύγει από το πνεύμα των Μυστηρίων, είτε λόγω υπερβάλλοντος ζήλου, ή λόγω αγνοίας των.

Η Παγκοσμιότης του Ελληνικού Πολιτισμού
Δεν είναι παράξενον ότι όλοι οι λαοί του κόσμου λάτρεψαν τον Θεό/ούς, με τον δικό τους τρόπο λατρείας. Σημασία δεν έχει αν αυτός/οί ήτο κάποιο είδωλον, ή κάποια υπέρτατη ιδέα, ή τέλος ο θεός, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν τον αναπαρίστων. Το γεγονός ότι όλες οι λατρείες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, αν τις ερευνήσουμε κατά βάθος, έχουν από αμνημονεύτων χρόνων μιαν κοινή αφετηρία, αυτό πράγματι μας κάνει να υποψιαζόμαστε ότι υπάρχει κάποια κοινή πολιτιστική κοιτίδα του ανθρωπίνου γένους. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την Ελλάδα με την πανάρχαια Ορφική της λατρεία. Και εις μεν τα αρχαία Μεσογειακά έθνη, λόγω της γειτνιάσεως των, είναι επόμενον να διαπλέκονται κοινοί μύθοι και κοινές λατρείες και τελετουργίες. Τούτ’ αυτό συμβαίνει και με τα νεώτερα έθνη που μετανάστευσαν κατά τους ιστορικούς χρόνους σε άλλες ηπείρους, όπως λ.χ. στους Ευρωπαίους που πήγαν στην Αμερική, ή Αυστραλία. Όμως το να διαπιστώνη κανείς εκπληκτικές λατρευτικές ομοιότητες μεταξύ των πανάρχαιων λαών για παράδειγμα της Καραϊβικής, του Περού, του Μεξικού, της Κίνας, της Κεντρικής Ασίας, Ιαπωνίας, των Νησιών του Πάσχα (στον Ειρηνικό Ωκεανό) με αυτές της Ανατολικής Μεσογείου, τούτο δημιουργεί την πεποίθηση ή τουλάχιστον την βάσιμη υποψία ότι όλοι αυτοί οι πολιτισμοί έχουν μια κοινή μήτρα και κοινή πανάρχαια καταγωγή Και πράγματι αν τους ερευνήσουμε σε βάθος θα διαπιστώσουμε ότι όλοι ανεξαιρέτως έχουν αφετηρία την Μεσόγειο, και ειδικότερα τον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο, που βρέχεται ολόγυρα από το Αιγαίο Πέλαγος. Επίκεντρον δε όλων είναι το ιερό όρος Όλυμπος. Η ανάμνηση των Ολύμπιων Θεών, ή των υποκατάστατων τους, σώζεται ακόμη σε πάμπολλα έθνη της Ασίας, Ειρηνικού και Αμερικής, όπου σύμφωνα με τις πανάρχαιες παραδόσεις, που χάνονται στα βάθη της προϊστορίας, η λατρεία των κατέβηκε εξ Ουρανού στην γη και δια τούτο εγένετο μυστική, επειδή ήλθεν μυστική. Και πράγματι το μεγαλείο του Ουρανού και της κινήσεως των άστρων υπήρξεν η πρώτη αιτία που ενέπνευσεν εις τους ανθρώπους την ιδέα του προνοητικού και φιλόστοργου πατρός, τον οποίον άλλοι ονόμασαν Θεόν και άλλοι Φύσιν, αγνοόυντες όλοι ποίος ήτο αυτός ή πως τον έλεγαν. Αρκεί που τον ένοιωθαν μέσα τους. Το γεγονός ότι οι προπάτορες του «Ευρωπαίου Αρχάνθρωπου» των Πετραλώνων, της Τρίγλιας, του Φράχθυ, της Θεόπετρας κλπ ανόρθωσαν πρώτοι το ανάστημα των και στάθηκαν στα δύο τους πόδια για να ατενίσουν τον Ουρανό, αφού ήδη είχαν διευρύνει τον εγκέφαλο των σε βαθμό ώστε να κατέβουν από τα δένδρα και να φτιάξουν τα πρώτα εργαλεία και να ανάβουν φωτιά, δείχνει περίτρανα ότι από την ευλογημένη αυτή περιοχή με το θαυμάσιο κλίμα ξεκίνησε ο πρώτος Πολιτισμός του ανθρώπου.

Το Ψέμμα της Διεθνούς Εξουσίας
Ολίγον κατ’ ολίγον ανέμιξαν στην πρωτόγονη αυτήν μυστηριακήν των πίστη και άλλα ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά επινοήματα για το καλό της ολότητος, ή και την στερέωση της καθεστηκυίας τάξεως, ανάλογα με την καλλιέργεια εκάστου έθνους. [Τούτο συμβαίνει όλες τις εποχές, όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το πολιτιστικό του πρότυπο. Για παράδειγμα σήμερα επικρατεί η τάση για την διάδοση της Εβραϊκής και γενικότερα της Σημιτικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Πρόσφατα εισήγαγον στο INTERNET τον όρο «GOPHER» που σημαίνει το ιερό ξύλο που κατ’ εντολή του Γιαχβέ έφτιαξε ο Νώε την Κιβωτό του]. Το γεγονός της υπάρξεως εχεφρόνων ανθρώπων στην περιοχή αυτή της γης είναι και επιστημονικά τεκμηριωμένο από την αρχαιολογική και ανθρωπολογική έρευνα. Παρ’ όλα αυτά το εξουσιαστικό πνευματικό κατεστημένο συνεχίζει να υποστηρίζη ότι:
α/ Τα πρώτα δίποδα ανθρωποειδή ανακαλύφθησαν στην Ανατ. Αφρική (Γκόνα της Αιθιοπίας) και έχουν ηλικία μόλις 4-5 εκατ. ετών.
β/ Τα αρχαιότερα δείγματα του Homo habilis ανεκαλύφθησαν στην Ανατ. και Νότια Αφρική και τα εργαλεία της Γκόνα έχουν ηλικία 2, 5 εκατ. έτη.
γ/ Ενάμισυ εκατ. ετών υπολογίζεται η ηλικία του παλαιοτέρου σκελετού του Homo Erectus, που θεωρείται ότι είναι ο πρόγονος του Homo Sapiens.
δ/ Τα αρχαιότερα δείγματα ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου είναι ηλικίας μόλις 100.000 ετών και ανακαλύφθησαν κι αυτά στην Ανατ. και Νότια Αφρική.
Αν συγκρίνετε τις ανακαλύψεις του ανθρωπολόγου Άρη Πουλιανού [Σκελετοί Ευρωπαίου Αρχανθρώπου των Πετραλώνων ηλικίας 750.000 ετών, ίχνη φωτιάς ηλικίας 1 εκατ. ετών, Ελέφας και όπλα κυνηγών στην Πτολεμαΐδα ηλικίας 11 εκατ. ετών, κνήμη ανθρώπου της Τρίγλιας ηλικίας 3 εκατ. ετών, σκελετοί σπηλαίου Θεόπετρας ηλικίας 50.000 ετών κ.α.] με αυτά της Γκόνα της Αιθιοπίας θα διαπιστώσετε ότι:
α/ Δεν κάνουν καν τον κόπο να μελετήσουν και να σχολιάσουν τα ευρήματα του καθηγητού Πουλιανού και των άλλων και κατόπιν να τα απορρίψουν με επιστημονικά όμως επιχειρήματα, αν υπάρχουν. Αντίθετα, τα αποσιωπούν διότι έχουν προκαταβολικά και αποφανθή ότι «η Αφρική πρέπει να είναι η κοιτίδα του ανθρώπινου γένους». Επομένως σύμφωνα με την δογματική λογική των ο εχέφρων «Ευρωπαίος Αρχάνθρωπος των Πετραλώνων» ηλικίας 800.000 ετών είναι νεώτερος από αυτόν της Γκάνας της Αφρικής, ηλικίας μόλις 100.000 ετών, μόνον και μόνον επειδή δεν συμβάλλουν στην επικράτηση της Αφροασιατικής των κοσμοθεωρίας. Τούτο όμως είναι λογικώς άτοπον και ο παραλογισμός των είναι προφανής. Πρόκειται για μια επιστημονική συνωμοσία που έχει στηθή εδώ και αρκετούς αιώνες για να προβάλη την Αφροασιατική υπεροχή και μέσω αυτής την ανωτερότεητα του «περιούσιου λαού». [Παρόμοιες σχεδόν ταυτόσημες δήθεν «επιστημονικές» ανακοινώσεις δημοσιεύονται στον Αμερικανικό τύπο και προβάλλονται από τα ΜΜΕ συχνά πυκνά]. Ευνόητον τυγχάνει ότι αν καταρρεύση ο «Αφροασιατικός Μύθος» θα παρασύρη όλο το σημερινό εξουσιαστικό οικοδόμημα του ψεύδους, της απάτης, της παραχάραξης και της εξουσιαστικής βίας.(20)

Ο Βασιλεύς Ουρανός
Στις παραδόσεις όλων σχεδόν των αρχαίων λαών σώζεται ο μύθος του Ουρανού. Η λέξη «Ουρανός» παράγεται εκ του «ούρος», δηλαδή όρος, επειδή είναι όρος του παντός και της φύσεως, περιέχων εν ταυτώ τα όντα ως κύκλος περιφερής με κέντρον την γην. Ο Ουρανός περιέχει τον Ήλιο, το Φως, την Ημέρα, την Σελήνη, και γενικά το κάθε τι στο διάστημα και στην Γη. Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογίαν,(21) από την σύζευξη του Ουρανού με την Γην εγεννήθη ο Ωκεανός, ο Κοίος, Κρείος, Υπερίων και Ιαπετός. Έπειτα γέννησαν την Θείαν, Ρέαν, Θέμιν, Μνημοσύνην, Φοίβην, και Τηθύν και μετά τον Κρόνον τον νεώτερον πάντων των Τιτάνων. Έπονται οι Κύκλωπες, Εκατόχειρες και λοιποί. Τα τέκνα του αυτά εφυλάκισεν ο Ουρανός στον Τάρταρον, φοβούμενος την κατ’ αυτού επανάσταση. Τότε η Γη λυπηθείσα εκίνησε αυτούς κατά του πατρός των Ουρανού και ο Κρόνος λαβών την Άρπην έκοψε τα αιδοία του Ουρανού, όταν αυτός εκοιμάτο αμέριμνος την αυγήν. Τα τέκνα του Ουρανού αλληγορούν, κατά τον Ησίοδο και άλλους, τα φυσικά όντα και σώματα, τα οποία άρχισαν να δημιουργούνται βαθμιαία, μετά τον σχηματισμόν της Γης και του Ουρανού και να μπαίνουν σε τάξη και τακτική κίνηση. Είναι παραδεδεγμένο πλέον από την επιστήμη ότι στο αρχικό στάδιο της εξελίξεως το μίγμα Γη-Ουρανός βρισκόταν σε πλήρη αταξία και χάος και σε μια συνεχή ανοδική και καθοδική κίνηση, έναν δηλαδή ακήρυκτο πόλεμο μεταξύ Γης και Ουρανού.

Κρόνος και Χρόνος
Μετά την αποκατάσταση πάντων στην οικεία θέση και την απόκτηση τακτικής κίνησης, και όταν δεν απέμενε πλέον ύλη για περαιτέρω τακτοποίηση, άρχισε να μετρά ο Χρόνος, ο οποίος αλληγορείται με τον Κρόνον. Ακριβώς αυτές τις επιστημονικές αλήθειες τις είχαν κωδικοποιήσει πριν δεκάδες χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες και τις εξέφρασαν λιτά και δωρικά με την Ορφική λατρεία και την Ελληνική Μυθολογία. Με την αποκοπή των γεννητικών οργάνων του Ουρανού αλληγορούν τον διαχωρισμό των υδάτων και της στερεάς ύλης μεταξύ Ουρανού και Γης και την αποκατάσταση της τάξεως και ευρυθμίας. Τάρταρα δε νομίζουν την ύλη η οποία εγκλωβίσθηκε στο εσωτερικό της γης ή έμειναν σε αταξία στο χάος και δεν συνενώθηκε με την λοιπήν ύλην σε ομοειδή μάζα κάτω από την επίδραση του Έρωτος (φιλότητας). Κατά τον Εμπεδοκλή τα απώτατα θεμέλια (ή ριζώματα) επί των οποίων στηρίζεται η κοσμική τάξη είναι τέσσερα. Ταύτα φέρουν ονόματα θεοτήτων: α/ Ζευς (εκ του ζέω και είναι το φλογώδες πυρ που τα πάντα κατακαίει αλλά και ζωογονεί) β/ Ήρα (=Αήρ που φέρει μέσα του την ζωή) γ/ Νήστις (εκ του νάω = ρέω, πρόκειται για το ύδωρ) και δ/ Αΐδης (πρόκειται για τον αόρατο αιθέρα). Τα τέσσερα αυτά ριζώματα προέρχονται από το «Ένα» και μοναδικό μικροσκοπικό σωματίδιο, το Φωτόνιο.

Ο Βασιλεύς Ουρανός
Η Ιστορία λέγει ότι ο Ουρανός εχρημάτισε ο πρώτος βασιλεύς των Ελλήνων αλλά και της οικουμένης ολόκληρης, όπως λέγεται στην Θεογονία και Τιτανομαχίαν. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος γράφει: «Πρώτον βασιλέα φησί Ουρανόν γεγονέναι... « λέγει ο Ορφέας για τον Ουρανόν. Και ακόμη: «Ουρανός πρώτος του παντός εδυνάστευε κόσμου.(22) Κατά τον Ησίοδο(23 και 24) ο Ουρανός ήτο υιός του Βόρα, γενάρχη των Ελλήνων επί της εποχής των Θεών. [Υπάρχει όρος Βόρας στην Μακεδονία, το οποίον προφανώς ονομάσθηκε προς τιμήν του]. Αυτός διεξήγαγε μεγάλες εκστρατείες και πολέμους ανά την οικουμένη και δημιούργησε ένα εκτεταμένο και ένδοξο κράτος. Οι Έλληνες δεν τον τίμησαν ως Θεόν αλλά ως βασιλέα, εν αντιθέσει προς άλλους-μη γνωρίζοντες-λαούς οι οποίοι τον αποθέωσαν. Επίσης πρέπει να γνώριζαν ότι ο μύθος περί του Ουρανού αποτελούσε αλληγορία της κοσμογονίας της Γης κατά την φάση του διαχωρισμού των υδάτων της από του Ουρανού (Ψύξη του μείγματος). Τούτο φαίνεται και από την αναφορά των Ορφικών, αλλά και από τα επίθετα που έδωσαν στον Ουρανό, τα οποία όλα προσδιορίζουν τις ιδιότητες του σαν ουράνιο φαινόμενο. Εκ τούτων αξίζει να σχολιάσουμε τα Πόλος, Σφαίρα, Όλυμπος και Αιθήρ. Γιατί τα δύο πρώτα φανερώνουν την σφαιρικότητα του Ουρανού, άρα και της Γης, το επίθετο Όλυμπος διότι αναφέρεται προφανώς στην έδρα των ανακτόρων του. Τέλος, το επίθετο Αιθήρ φανερώνει την σύσταση του απείρου Σύμπαντος, γεγονός που υποδηλοί τις προηγμένες γνώσεις της εποχής.

Το «Ουράνιο» Κράτος
Κατά τον Διόδωρο το Σικελιώτη: «Η Μακεδονία προσωνομάζετο «Ουράνιο κράτος». [Στην Κίνα συναντούμε την ίδια ονομασία στην κεντρικότερη πλατεία της. Κατά την Κινεζική παράδοση ο πρώτος βασιλιάς της ονομάζετο Τσαγκ-Τι ήτοι: «Βασιλεύς Ουρανός». Το Δίον και η πόλη των Αιγών (Βεργίνα) ήτο κατά την παράδοση η έδρα των απογόνων του βασιλιά Ουρανού. Εκεί δε γεννήθηκαν οι «Κρόνος, Αθηνά, Αφροδίτη, Δήμητρα, Ρέα-Κυβέλη, ο Ήλιος-Διόνυσος και ο Ποσειδών» ]. Από τα αρχαία κείμενα προκύπτει ότι από την Μακεδονία ορμώμενοι, δημιούργησαν τα κράτη των Αθηνών και του Άργους της Πελοποννήσου. Έτσι τα Μυκηναϊκά ευρήματα των ανασκαφών της Αιανής Κοζάνης είναι όμοια με αυτά των Μυκηνών. Κατά την μυθολογία, κυβερνήτης του Άργους αναφέρεται ο Ίναχος, υιός του Ωκεανού, υιού του βασιλιά Ουρανού και κυβερνήτης της Αρκαδίας αναφέρεται ο Άτλας υιός του Ιαπετού, ενώ η Αθηνά είναι κόρη του Κρόνου και ηγέτιδα της Αθήνας. [Τον Έλληνα Ιαπετό οι Εβραίοι τον έκαναν Ιάφεθ και τον Ίακχο, Γιαχβέ]. Καίτοι η βασιλεία του Ουρανού ανάγεται σε παρωχημένους προϊστορικούς χρόνους, την ανάμνηση του θα την συναντήσουμε σε πάμπολλες παραδόσεις λαών ευρισκομένων μακράν αλλήλων (λ.χ. συναντάται στις Ινδίες ως «Μάνης ή Μανού», που δεν είναι άλλος από τον Μάνη ή Μαίονα-Ουρανό. Στους Αιγυπτίους ο πρώτος Φαραώ ονομάζεται Μην-Μηνάς ή Μένες (είναι υιός του Μίνωα), που και πάλι είναι το αυτό πρόσωπο, με τον Ουρανό. Γράφει ο Απολλόδωρος: «Μάνης βασιλεύς, πατήρ Κότυος». Αλλά και ο Ηρόδοτος αναφέρει τον «Μάνη-Μαίονα-Ουρανό». «Ο Μανού ο υμνούμενος υπό των σοφών ην ο πρώτος των βασιλέων» αναφέρει η αρχαία Ινδική παράδοση.(25)

Εποχή Γεωλογικών Αναστατώσεων
Η βασιλεία του Ουρανού ασφαλώς δεν αφορά έναν μόνον βασιλιά, αλλά μιά ολόκληρη δυναστεία με το αυτό όνομα, ανάγεται δε στην εποχή όπου η Βόρειος Ευρώπη ήτο σκεπασμένη με παγετώνες ή ολίγον μετά, όταν ετήκοντο οι παγετώνες και εκτεταμένες περιοχές βορείως του Δουνάβεως ήσαν καλυμμένες από ύδατα και ιλύν (λάσπη). Σύμφωνα με τους γεωλόγους, η εποχή αυτή συμπίπτει με την τρίτη Βουρμία περίοδον, δηλαδή την 15 η περίπου χιλιετηρίδα. Το ότι υπήρχαν εχέφρονες άνθρωποι εκείνη την εποχή στον Ελλαδικό χώρο είναι επιστημονικά αλλά και ιστορικά αποδεδειγμένο και τεκμηριωμένο, μη αποδεχόμενο αμφισβήτηση. Ο «Τριγλιανός Άνθρωπος» είναι η αρχή της ανθρωπότητος και πρωτοεμφανίζεται στην γη της Μακεδονίας και της Πίνδου. Συχίζεται με τον εχέφρονα άνθρωπο της Θεόπετρας της Θεσσαλίας και του Φράγθυ της Αργολίδος. Αρα η ζωή ακμάζει αδιάκοπα στην Ελλάδα λόγω των ευνοϊκών συνθηκών, πρόγονος δε τούτων είναι ο εχέφρων «Κυνηγός Ελεφάντων της Πτολεμαΐδος» πριν 11 εκατ. χρόνια. Κατά την εποχή των παγετώνων ο άνθρωπος καταφεύγει στα σπήλαια για να προστατευθή από το ψύχος. Τέτοιους εχέφρονες ανθρώπους συναντούμε στο σπήλαιο των Πετραλώνων, Φράγχθυ, Θεόπετρας στους λιμναίους της Καστοριάς κ.α. Όλοι αυτοί οι πληθυσμοί επηρεάζονται τρομερά από τις συνθήκες που επικρατούν στο Βόρειο Αιγαίο κατά την διάρκεια της Νεώτερης Μειοκαίνου Περιόδου. [Να σημειωθή ότι πριν από 15-20.000.000 χρόνια συνέβησαν τρομακτικές γεωλογικές ανακατατάξεις στην περιοχή, που επέφεραν αλλαγή της οικολογίας των όντων. Η Γη «κοιλοπονούσε» -κατά την έκφραση του διακεκριμένου ανθρωπολόγου κ. Άρη Πουλιανού- και προετοίμαζε την εμφάνιση αυτού του τελειοτέρου όντος, του ανθρώπου. Απόδειξη αυτής της οικολογικής αλλαγής είναι τα απολιθωμένα δάση της Καστοριάς, της Θράκης, της Λέσβου κ.ο.κ. Παράλληλα με τον άνθρωπο ζούσαν τότε και πολλά ανθρωποειδή, τα οποία όμως λόγω της δυσκολίας των να προσαρμοσθούν εξαφανίσθηκαν. Δεν πλάσθηκε ένα μόνον ζευγάρι ανθρώπων, που ξαφνικά κατέβηκε από τα δένδρα -ή το έπλασε ο Γιαχβέ σύμφωνα με τον μύθο του Αδάμ και της Εύας- αλλά μια ολόκληρη κοινωνία, που τον κάνει να ξεχωρίζη ως «ανθρωποειδής» από τα άλλα ανθρωποειδή. Από κει και πέρα εξαπλώνεται επί της Γης, από την Ευρώπη στην Ασία και τηξη Άρη Πουλιανού.(5)

Ο Κατακλυσμός της Αιγηίδος
Την περίοδο της Νεώτερης Μειοκαίνου, λόγω τήξεως των παγετώνων στην Ευρώπη και Ασία, οι ποταμοί κατέβασαν τεράστιες ποσότητες ύδατος στον Εύξεινο Πόντο, ο οποίος ήτο τότε κλειστή λίμνη, πριν ανοίξουν τα Στενά του Βοσπόρου και των Δαρδανελλίων. Όταν υπερπληρώθηκε η λεκάνη του Ευξείνου, λόγω της ανόδου της στάθμης των υδάτων, συνέβησαν δύο τρομακτικά γεωλογικά φαινόμενα που αναστάτωσαν κυριολεκτικά τον κόσμο: α/ Η κάλυψη υπό των υδάτων των Ρωσσικών πεδιάδων ως την Κεντρική Ασία και β/ Τα ρήγματα που τελικά δημιουργήθηκαν εξ αιτίας της πίεσης στον Βόσπορο και Δαρδανέλλια, από τα οποία ξεχύθηκαν τεράστιες μάζες ύδατος στην λεκάνη του Αγαίου.(27) Τότε πνίγηκαν οι περισσότεροι πληθυσμοί των ανεπτυγμένων Αιγαίων και κατεστράφη ο λαμπρός Αιγαιατικός Πολιτισμός τους, ένας από τους πρώτους και θαυμαστότερους πολιτισμούς του κόσμου. Έμειναν μόνον ορισμένα μεμονωμένα κύτταρα στα πέριξ του Αιγαίου υψηλά μέρη, τα οποία διαφύλαξαν ως ένα βαθμό την υπάρχουσα ως τότε ανάμνηση. Μετά την υπερπλήρωση της Μεσογείου πρέπει να δημιουργήθηκε και το ρήγμα του Γιβραλτάρ, αν δεν προηγήθηκε αυτών του Βοσπόρου και των Δαρδανελίων. Όλα αυτά δεν θα μας αφορούσαν αν δεν επηρέαζαν την εξέλιξη των λαών που ζούσαν στις πληγείσες από τους Κατακλυσμούς και τις Γεωλογικές Καταστροφές περιοχές.

Καταστροφή του Αιγαιατικού Πολιτισμού
Οι γεωλογικές αυτές αναστατώσεις, όπως γνωρίζουμε, κατέστρεψαν τον πρωιμότερο και ενδοξότερο πολιτισμό, τον Αιγαιατικό, κόβοντας απότομα τον ομαλό ρου της ανθρωπίνης εξελίξεως. Τότε πράγματι σχεδόν χάθηκαν τα «αρχεία» της Ιστορίας, εκτός των εμπειρικών γνώσεων που είχαν οι επιζήσαντες άνθρωποι. Τα διασωθέντα αυτά ψήγματα από τους δύο Κατακλυσμούς, Ωγύγου και Δευκαλίωνος, προσπάθησαν με μεγάλο κόπο να συγκεντρώσουν εκ του μηδενός οι πέριξ του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου λαοί, προκειμένου να ξαναρχίσουν το χτίσιμο του νέου τους πολιτισμού. Μέσα σ’ αυτήν την κοσμοχαλασιά της αναζήτησης των χαμένων πολιτισμών, ορισμένοι δόλιοι, ανέντιμοι και άπληστοι ηγέτες, νόμισαν ότι ήτο η κατάλληλη στιγμή για να σφετερισθούν την πνευματική και πολιτιστική ιδιοκτησία και ανωτερότητα του Ελληνικού Αιγαιατικού Πολιτισμού, όπως καρπούται ο κακός γείτονας το σπίτι της οικογένειας που ξεκληρίζεται στον πόλεμο ή από κάποια φυσική καταστροφή(14). Έκτοτε συνεχίζεται αυτός ο ανίερος σφετερισμός και η παραχάραξη του Ελληνικού Πολιτισμού από τα διάφορα μειράκια του Διεθνούς Εξουσιασμού, οι οποίοι δεν ήσαν εις θέσιν ούτε το ύψος των πυραμίδων να μετρήσουν, διότι δεν τις κατασκεύασαν αυτοί αλλά οι Έλληνες σε αλλοτινούς χρόνους. Άρα, η Νότιος Ρωσσία και η Βόρειος Ευρώπη ήσαν ακατοίκητοι στα πανάρχαια εκείνα χρόνια και έμοιαζαν με λιμνοθάλασσες ή εκτεταμένα έλη. Ο Οβίδιος γράφει σχετικά: «Ο δε Βορέας (Βόρας) την λυγράν διαδραμών Σκυθίαν, επί τας Άρκτους τρέπεται τας προς βορράν κειμένας....».(28) Αυτός λοιπόν ο Βόρας στην Τευτονική παράδοση είναι ο BOUR και αναφέρεται ως γεννήτωρ του ODIN, που δεν είναι άλλος από τον βασιλιά Ουρανό.

Η Γη είχε Πλημμυρίσει
Η Ασία, όπως μαρτυρεί και η ετοιμολογία της λέξεως (Ασία=λάσπη) την εποχή εκείνη, αλλά και βραδύτερον, ήτο μιά απέραντη λασπουριά. Ο Ελλάδικός χώρος-ο οποίος την εποχή εκείνη εκτεινόταν στην χερσόνησο του Αίμου ως τον Δούναβη, στην Μικρά Ασία, και στον Καύκασο -λόγω των ευνοϊκών γεωγραφικών και κλιματολογικών συνθηκών (ήπιο κλίμα και ορεινή διαμόρφωση εδάφους) ήτο το επίκεντρον του τότε γνωστού κόσμου. Όχι όμως και η Μεσοποταμία και Μέση Ανατολή, που ήτο τότε ένας βαλτότοπος καλυμμένος από τα ύδατα των δύο ποταμών, Τίγρη και Ευφράτου. Η Αίγυπτος κατοικείτο τότε από μελαψούς Αιθίοπες, και ακόμη δεν είχε δημιουργηθή το Δέλτα του Νείλου. Στις Ινδίες, όπως μας πληροφορούν τα αρχαία Ινδικά κείμενα, επικρατούσε τότε πρωτόγονη κατάσταση, ενώ η Κίνα κατοικείτο κι αυτή από πρωτόγονους όχλους, τα επωνομαζόμενα «Παράσιτα». Έτσι λοιπόν είχε η κατάσταση στον προϊστορικό εκείνο κόσμο, με βάση πάντα τα πορίσματα της ιστορικής και επιστημονικής αλήθειας. Επομένως, αποδεικνύεται αβίαστα ότι η πρώτη κοιτίδα του εχέφρονος ανθρώπου και του πρώτου πολιτισμού ήτο ο πέριξ του Αιγαίου χώρος, οι δε Άριοι Έλληνες επί δυναστείας των Ουρανών σχημάτισαν το πρώτο οργανωμένο κράτος στον κόσμο. Αυτό ντρέπονται ορισμένοι Έλληνες να το ομολογήσουν, είτε λόγω ραγιαδισμού, είτε λόγω της συστηματικής παραπληροφόρησης και πλύσεως εγκεφάλου, που επί χιλιάδες χρόνια έχει γίνει στερεότυπο βίωμα, και παγιωμένη γνώση, σύμφωνα με την οποίαν «ο πολιτισμός ήρθε από την Ανατολή». Είναι γεγονός ότι ζούμε σε μια αντιφατική και δύσκολη εποχή, που όλα γίνονται με γνώμονα την αυτοσυντήρηση και διεύρυνση της ισχύος του ατόμου και της συλλογικής οντότητος. Φυσικά η Διεθνής Εξουσία γνωρίζει πολύ καλά την αλήθεια, ότι δηλαδή το επίκεντρο του παγκόσμιου πολιτισμού είναι το Αιγαίο, με εστιακό σημείο το ιερό όρος Όλυμπος. [Και ο λόγος για τον οποίον προωθούν το κράτος των Σκοπίων, την Τουρκία και εξυφαίνουν τις λοιπές ραδιουργίες σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου είναι για να σφετερισθούν το ένδοξο όνομα της Μακεδονίας σε πρώτη φάση. Να ποδηγετήσουν τους «Σκέντερους» της Ανατολής (αρχαιομακεδόνες Έλληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου) σε δεύτερη και βραδύτερον να ακρωτηριάσουν την Ελλάδα, εάν περάση η συνωμοσία τους. Είναι προφανές ότι μέσω της «Μακεδονίας» επιδιώκουν να ηγεμονεύσουν πολιτιστικά στον κόσμο της Ανατολής. Εν όψει δε της νέας αντιπαράθεσης των Πολιτισμών που τώρα αρχίζει, τους χρειάζεται το αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα για να επικρατήσουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν στερήσει από εμάς τους Νεο-Έλληνες, την δυνατότητα να μάθουμε την αρχαία Ελληνική γλώσσα και ιστορία στα σχολεία και κάνουν το παν για να μας αποξενώσουν από τις ρίζες μας, να ξεχάσουμε την εθνική μας ταυτότητα και παράδοση, έτσι ώστε να μας αποξενώσουν κάποια μέρα παντελώς από την πολιτιστική μας κληρονομιά].


ΟΙ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΩΝ

Στη Νήσο Παγχαία
Αποτελεί μυστήριο της προϊστορίας η εκστρατεία των πρωτο-Ελλήνων Πελασγών στις Ινδίες και στην νήσο Παγχαία του Ινδικού Ωκεανού. Σύμφωνα με την παράδοση οι Παγχαίοι ήσαν πανάρχαιοι Κρήτες της εποχής του βασιλιέως Διός. Προς απόδειξη τούτου εδείκνυον και γραπτά κείμενα επί στήλης, που έλεγαν ότι εγράφησαν κατ’ επιταγήν του Τριφυλλίου Διός. Το γεγονός ότι οι Έλληνες εγνώριζαν την νήσο Παγχαία μαρτυρείται από τον εκ Μεσσηνίας Ευήμερο,(29) στην «Ιεράν Αναγραφήν», αποσπάσματα δε διέσωσαν ο Ρωμαίος ποιητής Έννιος, ο Διόδωρος Σικελιώτης, ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ευστάθιος, σχολιαστής του Ομήρου.(29) Ο Ευήμερος περιγράφει με ακρίβεια τα της νήσου Παγχαίας, η οποία κείται επί του Ινδικού Ωκεανού μεταξύ της Αραβικής χερσονήσου και των Ινδιών(27) και (30) Για τους ερευνητές των αρχαίων μυστηρίων συνιστώνται και οι εκδόσεις που αναφέρονται στα περί Παγχαίων.(27)

Οι Κρήτες Εξευρευνητές
Οι εξερευνητές-εκπολιτιστές πρωτοέλληνες ήσαν Κρήτες (Πελασγοί, Τελχίνες, Ιδαίοι Δάκτυλοι κ.λπ.), οδηγούμενοι υπό του Διός, κατά τα γραφόμενα υπό του Ευημέρου.(29) Αυτοί μέσω Φοινίκης, Παλαστίνης και Αραβίας διεπεραιώθηκαν στις νήσους του Ινδικού ωκεανού, μεταξύ των οποίων και στην Παγχαία, την οποίαν χρησιμοποιούσαν σαν βάση εξορμήσεως για τις προς Ανατολάς εξερευνήσεις των. Σύμφωνα με πληροφορίες Αιγυπτίου ερευνητού η νήσος Παγχαία ταυτίζεται με την σημερινήν Σοκρούτα.

Οι Πρωτο-Έλληνες Είχαν Γραφή
Η Γραμμική Γραφή «Α» είναι η πρώτη γραφή στον κόσμο και ανάγεται στον προ του πρώτου Κατακλυσμού χρόνον, δηλαδή προ του κατακλυσμού του Ωγύγου. Η Γραμμική Γραφή « Β» είναι εξέλιξη της «Α» και θεωρείται ως «μία αρχαιώτατη Ελληνική ή Ομηρική της Ομηρικής» (προ-Ομηρική) γραφή, όπως λέει ο Σπ. Μαρινάτος.(5) Όσον αφορά την Ελληνική Γλώσσα, αυτή ομιλείται εδώ και 28.000 χρόνια τουλάχιστον. Τούτο αποδεικνύεται από την αστρονομική μαρτυρία της Ελληνικής Μυθολογίας, η οποία αναφέρεται στην είσοδο του κομήτη Τυφώνος (Τυφωέα) στο διαπλανητικό χώρο του Ηλίου. Κατά τον ερευνητή Κ. Κουτρουβέλη το φαινόμενο τούτο συνέβη περί το έτος 27.810 π.Χ.(5) Οι Πρωτοέλληνες Πελασγοί (Τελχίνες Ηλιάδες, Κέκροπες, Κουρήτες κ.α) ήσαν απ’ ευθείας πρόγονοι των μετέπειτα Ελλήνων και τούτο αποδεικνύεται και από την συνέχεια της Eλληνικής γλώσσης. Αυτή μετεξελίχθηκε από τα Κρητικά ιδεογράμματα (ιερογλυφικά), στην Γραμμική «Α», μετέπειτα στην «Β» και εν συνεχεία στην κλασσική και σύγχρονη Ελληνική. Τούτο αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι και στις δύο Γραμμικές αλλά και στην Ελληνική Γραφή κυριαρχούν τα ονόματα των θεών του Πρωτοελληνικού Πανθέου, όπως Ζευς, Ρέα, Δήμητρα, Αθηνά, Άρης, αλλά και Ελληνικά τοπωνύμια. Αυτός ο λαός κατοικούσε, όπως προαναφέραμε, σε ολόκληρο τον Ελληνικό χώρο, στα νησιά του Αιγαίου, Κρήτη, Μικρά Ασία και στην Ιταλία, καθώς και στην Φοινίκη και στα πέριξ της Μεσογείου, κουβαλώντας μαζί του και τις πολιτιστικές του εφευρέσεις, όπως λ.χ την Γλώσσα, την λατρεία του Δωδεκάθεου, τις τέχνες για την κατασκευή των εργαλείων, των ναών και πλοίων, καθώς και τις γνώσεις περί την γεωργία, το εμπόριο και τις λοιπές επιστημονικές γνώσεις της εποχής, ήτοι Αστρονομία, Ιατρική κ.λπ. Συν τω χρόνω οι γνώσεις αυτές μεταλαμπαδεύτηκαν από ξηράς, και ιδιαίτερα δια θαλάσσης, από τους Πρωτοέλληνες Πελασγούς σε πολύ μακρυνές αποστάσεις, σε όλες σχεδόν τις ηπείρους, όπως δείχνουν τα ευρήματα των διαφόρων ανά τον κόσμον αρχαίων πολιτισμών. Όποιον πολιτισμό κι αν εξετάσουμε όλοι ανεξαιρέτως φέρουν την επίδραση ή την σφραγίδα του Αιγαιατικού πολιτισμού.

Το Αιγαίο η Κοιτίς του Πολιτισμού
Το βέβαιον είναι ότι ο πολιτισμός ξεκίνησε από τον Ελλαδικό χώρο, όπου σε κάποια χρονική περίοδο της μεγάλης ακμής, τα Πελασγικά φύλα του Αιγαίου ηγήθησαν της Ευρώπης στον πόλεμο κατά των Ατλάντων. Όπως δε γράφει η Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου(31), σε όλους σχεδόν τους Ευρωπαϊκούς λαούς «ρέει κατά κάποιο ποσοστό αίμα Ελληνικό». Τούτο μαρτυρούν όλες σχεδόν οι Ευρωπαϊκές μυθολογίες. Και πράγματι, σήμερα με την βοήθεια της παλαιοανθρωπολογίας με την χρήση του ενεργού άνθρακα C14 και του DNA προσδιορίζονται με ακρίβεια οι χρονολογίες, καθώς και η φυλετική ομάδα των διαφόρων λαών.
Τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά, κατά τον Άρη Πουλιανό και Ι. Κούμαρη, κατατάσσουν όλους σχεδόν του Βαλκανικούς λαούς -καθώς και σε μεγάλο ποσοστό τους λαούς της Μικράς Ασίας, Νοτίου Ιταλίας, Παλαιστίνης και των πέριξ της Μεσογείου ακτών- στην αυτή ανθρωπολογική κατηγορία. Το ίδιο συμβαίνει και με βάση την εξέταση του DNA των ως άνω φυλετικών ομάδων. Σχεδόν κανείς δεν πιστεύει πλέον τα αντιεπιστημονικά ψευδολογήματα της Βίβλου, ότι είμαστε δήθεν παιδιά του Αδάμ και της Εύας.

Ευρήματα Πρώτων Γραφών
Οι Πελασγοί των ορεινών περιοχών επέζησαν και των δύο Κατακλυσμών, του Δευκαλίωνος και Ωγύγου. Αυτοί χρονολογούνται επί τη βάσει αστρονομικών μεθόδων και άλλων γενεαλογικών μαρτυριών, ο μεν πρώτος περί το 8.255 π.Χ. και ο δεύτερος πιθανόν περί το 28.000 π.Χ. Σχηματικά σημεία γραφής ανακαλύφθησαν στην Κρήτη, Πύλο, Μυκήνες, Λέρνα, στην Γκλοζέλ της Κεντρικής Γαλλίας, στην Βίνιτσα της Σερβίας, στην Γκουμελτσίνα και στο Τόρδος της Ρουμανίας. Εσχάτως δε ανεκαλύφθησαν αρχαιότατες γραφές και στο Διμηνιό Αργολίδος, στο Δισπηλιό της Καστοριάς, στα Γιούρα της Αλονήσου κ.α. Τα δείγματα αυτά γραφής ανάγονται προ της εποχής των μετάλλων, ήτοι από την Μαγδαληναία εποχή του 13.000-8.000 και εντεύθεν ως το 4.000 π.Χ., ενώ η Ελληνική γλώσσα εχρησιμοποιείτο πολύ παλαιότερον, ίσως και πριν από 28.000 χρόνια, κι αυτό γιατί μόνον οι Έλληνες εξ όλων των λαών ενθυμούνται και έγραψαν τον πρώτο κατακλυσμό του Ωγύγου. Άρα οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν την γραφήν ήσαν οι Πελασγοί Πρωτοέλληνες και όχι οι Φοίνικες, όπως διατυμπανίζεται κατά κόρον εντελώς και αστήρικτα. Διότι την εποχή εκείνη δεν είχαν οι Φοίνικες παρουσιασθή καν στο προσκήνιο της ιστορίας. [Εμφανίσθηκαν στην ιστορία περί το 1400-1200 π.Χ.]. Όπως γράφει ο Διόδωρος Σικελιώτης:(27) «Τα προϊστορικά εκείνα γεγονότα ονομάσθησαν Πελασγικά». Εξ άλλου η Αικ. Τσοκάτου-Καρβελή(32) αναφέρει ότι: «Οι Τελχίνες κατήγοντο εκ Κρήτης και συγγένευαν με τους Κουρήτας, τους Ιδαίους Δακτύλους και Καβείρους». Τούτο επιβεβαιώνει και ο Ηρόδοτος,(33) ο οποίος γράφει: «η Ελληνική φυλή προήρχετο εκ της προελληνικής φυλής των Πελασγών και απεχωρίσθη τούτων».
Ο Ι. Κορδάτος(34) γράφει: «Στις δύο πλευρές του Αιγαίου και στην Κρήτη, όπως προκύπτει από αρκετές πηγές, ζούσαν οι Πρωτοέλληνες ή Προέλληνες και αποτελούνταν από τις φυλές των Πελασγών, Λελέγων, Φρυγών, Καρών και άλλων. Απ’ όσα γράφουν οι αρχαίοι ιστορικοί δεν προκύπτει από πουθενά, πως τα Ελληνικά φύλα ήλθαν στην Ελλάδα από την Βαλκανική» Ας σημειωθή δε ότι ο συγγραφεύς Ι.Κ ανήκει στην μαρξιστική σχολή και δεν διακατέχεται από προγονολατρεία και πατριδολατρεία. Τούτο επιβεβαιώνεται και από τους νεολιθικούς οικισμούς έξω από την Ελλάδα, όπως λ.χ στην Γκλωζέλ της Γαλλίας, στιςανασκαφές στη Βίνιτσα Ι παρά το Βελιγράδι, στο Τσόκ παρά το Σεγκέτ της Ουγγαρίας, στον ποταμό Τίσσα στα σύνορα Ουγγαρίας-Ρουμανίας κ.α., όπου ανεκαλύφθησαν υπολείμματα κεραμικής τέχνης της 4 ης Χιλιετίας π.χ σε σκούρο χρώμα, με διακοσμήσεις που μοιάζουν με εκείνες της νεολιθικής εποχής της Κρήτης. Επομένως, είναι απολύτως ψευδές ότι ο Ελληνικός Πολιτισμός ήρθε στον Αιγαιατικό χώρο από τον Βορρά, όπως γράφει ανακριβώς η «Ιστορία της Ανθρωπότητος» της UΝΕSCO.(35) Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει, έστω κι αν δεν θέλουν να το παραδεχθούν ακόμη οι διεθνείς παραχαράκτες της ιστορίας και προϊστορίας.

Φοινίκη Ελληνική Αποικία
Το όνομα Φοινίκη και οι πρώτοι κάτοικοι της δεν ήσαν Σημιτικής προελεύσεως και καταγωγής, όπως ισχυρίζονται οι σημερινοί αμαθέστατοι ιστορικοί, αλλά ακραιφνώς Ελληνικής. Κατ’ αρχήν το όνομα ανήκε σε ένα Πελασγικό φύλο της Ηπείρου, παρά τον ποταμό Καλαμά. Από εκεί πρέπει να κατήγοντο οι Φοίνικες της Βοιωτίας και όχι από τους Ινδο-Σημίτες Φοίνικες του Λιβάνου, που εγκατεστάθησαν πολύ βραδύτερον στην Φοινίκη. Πάντως είναι ιστορικά εξακριβωμένο ότι και στην Φοινίκη του Λιβάνου εγκατεστάθησαν Πελασγικά φύλα Αχαιών από την Κύπρο και Κρήτη μετά την κάθοδο των Δωριέων. Πολύ αργότερα εγκατεστάθησαν στην περιοχή αυτή και Ινδο-Σημιτικά φύλα, τα οποία τελικά επεκράτησαν των Ελλήνων Φοινίκων, αν και ποτέ δεν σταμάτησε η Ελληνική επιρροή. [Ο Αιγύπτιος Ραψωδός Νόννος, περιγράφει επί τη βάσει των αρχαίων Αιγυπτιακών κειμένων, την εισβολή των Ινδών στην Αίγυπτο και στην Αραβία δια μέσου της Αιθιοπίας, γύρω στο 9.000-10.000 π.Χ. Τους εισβολείς σταμάτησαν οι Έλληνες υπό τον Διόνυσο. Κατά τον ερευνητή ιστορικό Αριστ. Ιλαρίδη, περί το 2.900 ήλθαν τμηματικά από την Αραβία και εγκατεστάθησαν στον παραλιακό χώρο του σημερινού Λιβάνου μια Πρωτομεσογειακή φυλή, οι Οριενταλήδες της παλαιολιθικής εποχής. Περί το 2.500 γίνεται η μεγάλη μετανάστευση των Κρητών δυτικά των Φοινίκων, στην σημερινή Παλαιστίνη μέχρι την Αίγυπτο. Μετά την κάθοδο των Δωριέων εγένετο μετανάστευση κι άλλων Αχαιών από την Κρήτη και Κύπρο στην εν λόγω περιοχή. Οι Φοίνικες αποκαλούσαν τους μεν Φιλισταίους «Φιλίστιν», την δε Παλαιστίνη «Πέλεστιν» από το παρεφθαρμένο Φ σε Π ή και εκ της ονομασίας των «Παλαίστι». Βραδύτερον, με την εισβολή των Εβραίων στην Παλαιστίνη αρχίζουν οι έριδες και πόλεμοι μεταξύ Παλαιστινίων-Εβραίων, που διαρκούν ως σήμερα.(36) Τα φύλα αυτά ανταγωνίσθηκαν αργότερα τους Έλληνες στην θάλασσα και στο εμπόριο, ενώ ανύπαρκτη ήτο η προσφορά των στα γράμματα και στον πολιτισμό. Τελικά εξηφανίσθηκαν από το προσκήνιο της ιστορίας, μετά την κατάληψη της Φοινίκης από τον Μ. Αλέξανδρο. Ιδεογράμματα, Γραμμική Γραφή «Α» & «Β». Σύμφωνα με την Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια.(37) Με κέντρο την Κρήτη, το Αιγαίο και την κυρίως Ελλάδα ανεπτύχθη η Γραφή βαθμηδόν προς βορράν, κατά μήκος της κοιλάδος Αξιού-Μοράβα, και ύστερα κατά μήκος της κοιλάδος του Δουνάβεως προς την Κεντρική και την Βόρεια Ευρώπη. Γενικά μπορούμε να συναγάγουμε από τις διάφορες Πρωτοελλαδικές Γραμμικές Γραφές «Α» και «Β» της Λιθίνης και Χαλκίνης εποχής στον Ελλαδικό και ευρύτερο χώρο της Βαλκανικής και της Μεσογείου ότι ομοιάζουν σε αρκετούς χαρακτήρες μεταξύ των. Αλλά και η δήθεν Φοινικική γραφή έχει κι αυτή πάρει δανεικά στοιχεία από τις Πρωτοελλαδικές γραφές, οι οποίες προϋπήρξαν αρκετές χιλιετίες πριν από την Φοινικική. Στην Κρήτη ήκμασε προϊστορική Ιερογλυφική Γραφή, πριν ακόμη υπάρξη η Αιγυπτιακή, και ήτο διαφορετική ταύτης. Τούτο πρώτος διεπίστωσε ο Α. Έβανς, πριν αποκρυπτογραφήση την Γραμμική «Β». Στην Κνωσσό, Μάλλια, Αγ.Τριάδα, Φαιστώ κ.α βρήκε πάνω από 1.000 τέτοιες ψημένες πινακίδες από πυρκαϊά, με «Κρητομινωικές» Γραφές που ανάγονται προ της Φοινικής Γραφής. Κατά τους ερευνητές J. B.Burry και R. Meiggs βρέθηκαν ακόμη και καλοσχηματισμένα αγγεία της 5ης π.Χ. Χιλιετίας.(38) Η διαπίστωση αυτή του Έβανς, σύμφωνα με την Στρατιωτική Επιθεώρηση του ΓΕΣ(39) επιβεβαιώθηκε και από τις τρίπλευρες σφραγίδες που έμοιαζαν ιερογλυφικά Ο Λ. Πενιέρ το 1908 ανεκάλυψε στους αποθέτες του ανακτόρου της Φαιστού τον περίφημο πήλινο «Δίσκο της Φαιστού» με κείμενο τυπωμένο και στις δύο πλευρές ελικωτά σε σχήμα σπείρας. Η γραφή του είναι με ιδεογράμματα, ένα είδος ιερογλυφικών, όχι βέβαια σαν αυτά της Αιγύπτου. Η πινακίδα δεν έχει εισέτι αποκρυπτογραφηθή, όπως μας πληροφορεί ο Στ. Κατσιγιάννης στην μελέτη του «Από την Προϊστορία στον Πρώτο Ευρωπαϊκό Πολιτισμό».(39) Το 1929 ο Άγγλος αρχαιολόγος Γκόρντον Τσάιλντ ανεγνώρισε στην Βίνιτσα του Βελιγραδίου ότι: «ολόκληρη η περιοχή είναι κορεσμένη με Αιγαιακά στοιχεία» (όμορφα ανθρώπινα ειδώλια, σκαλισμένα πήλινα πινακίδια κ.α.), τα οποία από μόνα τους οδηγούν στην κυρίως Ελλάδα, στα νησιά της και στην Κρήτη. Απόδειξη ότι εγνώριζαν την γραφήν οι πανάρχαιοι εκείνοι Κρήτες είναι και το γεγονός ότι έγραψαν επί στηλών τα όσα αναφέρει ο Ευήμερος(29) στην «Ιερά Αναγραφήν» του.

Το Ελληνικό Αλφάβητο
Η σημαντικότερη προσφορά των Ελλήνων στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό είναι το αλφάβητο. Ο Ηρόδοτος συνδυάζει την μεταφορά του αλφαβήτου με την μετεγκατάσταση του Κάδμου στην Θήβα. Είναι όμως αδιανόητον ένας ξένος μη Έλλην βασιλεύς της Τύρου να έρθη στην Θήβα και να βασιλεύση χωρίς καν να γνωρίζη την Ελληνική. Προφανώς ο Κάδμος και οι Φοίνικες ήσαν Έλληνες και τούτο αποδεικνύεται ιστορικά διότι σύμφωνα με την προϊστορία, ο Φοίνιξ ήταν αδελφός του Κάδμου και του Πελασγού. Επίσης ο Όμηρος(6) ομιλεί για τον Φοίνικα, τον φίλο του Διός, ο οποίος κατοικούσε στα πέρατα της Φθίας -κυβερνώντας τους Δόλοπες- που πήρε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο. Ο Αθαν. Σταγειρίτης(14) γράφει σχετικώς: «Και επειδή έφερεν ο Κάδμος ύστερον τα γράμματα εις την Ελλάδα, ενόμιζον οι Έλληνες. Ότι τότε είδε πρώτον γράμματα η Ελλάς, μη έχοντες είδησιν περί των προ του κατακλυσμού προγόνων αυτών». Ο Burrows(40) γράφει: «Πάντοτε προκαλεί απορία η υπόθεση ότι ο Κάδμος, γιος του Φοίνικος, είναι ένας Σημίτης, αφού η αδελφή του ήταν η Ευρώπη και ανηψιός της ο Μίνως εκ Κρήτης. Το κακό δεν είναι ο δανεισμός από την Ελληνική Μυθολογία και Προϊστορία, αλλά η επιδίωξη τους να τα ιδιοποιηθούν και να μην έχουν το θάρρος να παραδεχθούν ότι αυτά τα πήραν δάνεια από τους Έλληνες, ή τουλάχιστον να κάνουν τον κόπο να στηρίξουν τις θεωρίες των σε λογικές υποθέσεις. Περισσότερο κατακριτέοι εν προκειμένω είναι οι Έλληνες γιατί δείχνουν τέτοιο απέραντο μίσος για την αρχαία Ελλάδα και την ιστορία μας. Μήπως από ασυγχώρητη άγνοια ή και για άλλους ιδιοτελείς λόγους; [Η επιμονή του ΥΠΠΟ να μην ανοίξη ο βασιλικός Μινωικός τάφος των Γλυκών Νερών, δημιουργεί υποψίες. Μήπως για να μην έρθουν στο φως αποδείξεις οι οποίες ίσως κλονίσουν τις «Φοινικικές» θεωρίες και υπερφαλαγγίσουν την Βίβλο; Υπάρχουν κι άλλοι που υποστηρίζουν ότι το αλφάβητο ήταν επινόηση των Εβραίων και συγκεκριμένα του Μωυσέως. Αλλά τότε θα έπρεπε να είχε διαδοθή από την εποχή της Εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο, περί το 1400 π.Χ. και όχι το 800 π.Χ. Ωστόσο ο μύθος αυτός καταρρίπτεται από την ανεύρεση των επιγραφών του Δισπηλιού Καστοριάς, των Γιούρων, του Δίσκου της Φαιστού κ.α. που ανάγονται από το 5260 π.Χ. και ως την 3η π.Χ. χιλιετία. Την κονιορτοποίηση όμως των ψευδολογημάτων τους την κάνουν οι αστρονομικές μαρτυρίες των Ορφικών Ύμνων,(10) οι οποίες ανάγονται στο 11.500 π.Χ. Η Ελληνική Γραφή έχει μια αδιάλειπτη συνέχεια, ξεκινώντας από τα ιερογλυφικά, στην Γ.Γ.Α και Γ.Γ.Β και μετά στο γραμματικό Αλφάβητο, σε αντιδιαστολή προς το Φοινικικό που διέθετε μόνον σύμφωνα. Θα ήτο εκτός πάσης λογικής ένας λαός που αποδεδειγμένα είχε την Γ.Γ.Β να έμενε αναλφάβητος από το 1200 π.Χ. έως το 800 π.Χ., αναμένοντας από τους Φοίνικες να του δώσουν το νέο αλφάβητο των συμφώνων. Και η εύλογη απορία είναι πως μπόρεσε ένας αγράμματος λαός -σύμφωνα με τους Φοινικιστές- να προσθέση τα φωνήεντα και την ίδια εποχή να δημιουργήση τα Ομηρικά και Ησιόδεια αριστουργήματα και να προχωρήση στην άνθηση των Προσωκρατικών και μετέπειτα των Κλασσικών γιγάντων της σκέψης; Ο Διόδ. Σικελιώτης(27) γράφει ότι: «Τα φοινικικά γράμματα είναι Πελασγικά».

Ο Λαός της Θάλασσας
Λόγω γεωγραφικής διαμορφώσεως και θέσεως οι Έλληνες συνδέονται από αμνημονεύτων χρόνων με την θάλασσα. Το όνομα των αρχαιοελλήνων Πελασγών ανάγει κατά μία εκδοχή στο πέλαγος ή στους «πελαργούς», τα αποδημητικά πτηνά μεγάλων αποστάσεων. Έχουν πλήθος θαλασσίων θεών που κανένας λαός δεν διαθέτει. Κατά την Μυθολογίαν ο Πόντος, γεννήθηκε εκ της πανάρχαιης Γαίας, άνευ συνουσίας ανδρός. Αυτός δε εγέννησε πολλάς θυγατέρας, όπως λ.χ. την Πασιφάην, Καλυψώ, Πλουτώ, Τύχη κ.ο.κ, αλλά και τους ποταμούς Νείλον, Ευφράτην, Στρυμώνα, Τάναιν, Ινδόν, Κηφισσόν, Ίσμαρον, Αχελώον, Τίγρην, Μαίανδρον κ.ο.κ. Την Θάλασσα ετίμησαν σαν θεά έφορον της ναυτιλίας, όπως λ.χ. τιμούν σήμερα τον Άγιο Νικόλαο. Καίγανε μάλιστα θυμίαμα και λιβανομάνναν πριν αποπλεύσουν οι ναυτικοί, όπως κάνουν ακόμη οι σφουγγαράδες της Καλύμνου αγιασμό πριν αποπλεύσουν. Ο Φόρκυς, υιός του Πόντου και της Γης, ήτο σπουδαίος ναύαρχος της αρχαιότητος και κατ’ άλλους βασιλεύς της Λιβύης ή της Σαρδηνίας, ή τριών νησιών πέραν των Ηρακλείων Στηλών, δηλαδή στον Ατλαντικό ωκεανό.

Νηρεύς ο Θαλάσσιος Θρύλος
Ο Νηρεύς ήτο υιός του Πόντου και της Γης και κατ’ άλλους του Ποσειδώνος και της Κανάκης, θυγατρός του Αιόλου, ή του Ωκεανού και της Τηθύος. Αυτός ήτο επίσημος θεός της θαλάσσης και των ανέμων και έμπειρος μάντις (μετεωρολόγος), δηλαδή άριστος θαλασσοπόρος. Εγέννησε 50 θυγατέρες, τις ξακουστές Νηρηίδες. Κάθε μια από αυτές εκτελεί και ένα καθήκον σχέση έχον με την θάλασσα, τον καιρό και την ναυσιπλοία. [Λ.χ. η Σαώ σώζει τους ναυτικούς, η Αλιμήδη φροντίζει την θάλασσα, η Νησώ, Ακταίη είναι προστάτιδες των νησιών, η Αλβιών αργότερα καθιερώθηκε προστάτις της Αγγλίας κ.ο.κ. Η Θέτις ήτο θυγάτηρ του Νηρέως και της Δωρίδος. Ένεκα της μεγάλης ομορφιάς της εφιλονίκησαν ο Ζευς, ο Απόλλων και ο Ποσειδών για αυτήν. Τελικά ο Ζευς την χάρισε σύζυγο του Πηλέως. Ο Ωκεανός ήτο υιός του Ουρανού και της Γης και ο πρεσβύτερος των Τιτάνων. Αυτός εγέννησε όλους τους ποταμούς της οικουμένης και τρεις χιλιάδες θυγατέρες, μεταξύ δε αυτών και την Ευρώπη, Ασία, Περσηίδα, Καλυψώ, Στύγα κ.α.

Ποσειδών ο Έλλην Θαλασσόθεος
Ο Ποσειδών, ο ένδοξος υιός του Κρόνου και της Ρέας και αδελφός του Διός και του Άτλαντος, είναι ο θεός και κυρίαρχος της θάλασσας. Πάμπολλοι μύθοι, θρύλοι και παραδόσεις υπάρχουν για το πρόσωπο του. Η Τρίαινα ήτο το σκήπτρον του, παγκόσμιο σύμβολο της θαλάσσιας κυριαρχίας των Ελλήνων θαλασσοπόρων, όπου συναντάται. Και η θαλάσσια αυτή παράδοση διαιωνίζεται ως την εποχή μας. Άλλοι θαλάσσιοι θεοί και ημίθεοι είναι η Αμφιτρίτη, θυγάτηρ του Ωκεανού και της Τηθύος, και ο Τρίτων υιός του Ποσειδώνος και της Αμφιτρίτης. Όπως λέγει ο Αθαν. Σταγειρίτης(14) «ο Τρίτων προπορευόταν έμπροσθεν του Ποσειδώνος και εσάλπιζεν με κοχύλη της θαλάσσης, έθιμο που σώζεται ακόμη και σήμερον»

Έλληνες οι Εφευρέτες του Ραντάρ
Ασφαλώς όλοι θα έχετε προσέξει ότι τα πλοία που μπαίνουν ή βγαίνουν στα λιμάνια, ή όταν συναντούνται στο πέλαγος σαλπίζουν. Αυτό είναι κατάλοιπο του πανάρχαιου εθίμου των αρχαιοελλήνων θαλασσοπόρων που προαναφέραμε. Μήπως όμως το σάλπισμα αυτό δεν είναι μόνον για χαιρετισμό, αλλά είναι και για προφύλαξη από πρόσκρουση σε άλλα πλοία ή ξέρες ή παγόβουνα (στην βόρειο θάλασσα) την νύχτα, ή με ομίχλη και κακή ορατότητα; Οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι Έλληνες είναι οι πρώτοι που ανεκάλυψαν την αρχή του εντοπισμού των εμποδίων δια των ηχητικών κυμάτων, δεδομένου ότι γνώριζαν καλώς την αρχή της ηχούς και αντήχησης. Μετά τρεις χιλιετίες περίπου και λίγο πριν κηρυχθή ο Β.ΠΠ ο Έλλην καθηγητής του Πολυτεχνείου Σαντορίνης ανεκάλυψε την θεωρία του ραντάρ και προχώρησε στην κατασκευή μια πρωτόγονης συσκευής ραδιοεντοπισμού των αεροπλάνων, την οποίαν πήραν οι Εγγλέζοι πριν εισβάλουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Με βάση τις θεωρίες του ιδιοφυούς αυτού Έλληνος κατεσκεύασαν αργότερον οι Βρεταννοί το δικό τους Ραντάρ, το οποίο τους χάρισε την νίκη της Αγγλίας.

Τα Αερόστρωμνα της Αρχαιότητος
Ο Πρωτεύς ήτο υιός του Ποσειδώνος και της Φοινίκης, κατ’ άλλους δε του Ωκεανού και της Τηθύος. Κατά την μυθολογίαν αυτός έφθασε στην Αίγυπτον χωρίς να βραχούν τα πόδια του. [Προφανώς χρησιμοποίησε πλοίο που πετούσε πάνω από την θάλασσα. Επομένως γιατί να μην υποθέσουμε ότι χρησιμοποιούσαν κάποιο είδος αερόστωμνου πλοίου; Ο Γλαύκος ήτο περίφημος ναυπηγός και κυβερνήτης της «Αργούς» και ο Αιγαίων ήτο ένας εκ των Εκατοχείρων που βοήθησαν τον Δία στην Γιγαντομαχία.Αυτός έδωσε το όνομα του σε πανάρχαιους χρόνους στο Αιγαίο και λέγεται ότι πνίγηκε σ’ αυτό. Η Καλυψώ είναι κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, το βασίλειο της οποίας βρίσκεται εκείθεν των Ηρακλείων Στηλών. Και πράγματι αν επισκεφθούμε την Καραϊβική θα συναντήσουμε αυτά τα νησιά, τα οποία γνώριζαν και ονομάτισαν οι Έλληνες θαλασσοπόροι χιλιετές πριν. Τα συγκλονιστικά βιώματα των ναυτικών μας στις θάλασσες δημιούργησαν τους ωραιότατους μύθους περί της Σκύλλας και Χάρυβδις, των επικίνδυνων θαλάσσιων τεράτων στον Σικελικό πορθμό, περί των Σειρήνων που μάγευαν τους ναυτικούς πλην του Οδυσσέως που βούλωσε τα αυτιά των ανδρών του και αυτός δέθηκε στο ιστίο για να μην ενδώσει, περί της Λευκοθέας-Ινούς που έσωζε τους ναυτικούς με τον ιερόν κρήδεμνον (σωσίβιο). [Κατά την μυθολογίαν τα φοβερά ύδατα της Στυγός περιέζωναν εννιά φορές όλον τον Αδη. Στο στόμιο του ήταν η κατοικία όλων των τεράτων, όπως αι Λύπαι, Ασθένειαι, Γηρατειά, Φόβος, Θάνατος, Ύπνος, Διχόνοια, Ευμενίδες, Κένταυροι, Σκύλλα και Χάρυβδις, Βριάρεως, Λερναία Ύδρα, Χίμαιρα, Γοργόνες, Άρπυιαι, Γίγας Γηρυόνης κ.α. [Αν φτιάχναμε σήμερα τις πύλες του Άδου θα βάζαμε τα Ναρκωτικά, τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα, τις καρδιοπάθειες, τον καρκίνο, το AIDS, τον πλανητάρχη και την διεθνή εξουσία (Πάπας Βατικανού, Λέσχες Μπίλντερμπεργκς-Τριμερούς, Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο κ.λπ.) την ολιγαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών εταιρειών, την Μαφία κ.α ].

Κύηξ και Αλκυόνη
Τέλος έπλασαν τον συγκινητικό μύθο περί της Αλκυόνης και του Κήυκος. Η Αλκυόνη ήτο θυγάτηρ του Αιόλου, θεού του ανέμου, υιού του Έλληνος και της Αιγιαλίας, ο δε Κύηξ ήτο υιός του Εωσφόρου και αδελφός του Δαιδαλίωνος. Ο Κύηξ έλαβε γυναίκα του την Αλκυόνη και έζων τόσο αρμονικά και ερωτικά προς αλλήλους. Κάποτε ο Κύηξ θέλησε να μεταβή στην Κλάρο, προκειμένου να ερωτήση το εκεί Μαντείον περί του θανάτου του αδελφού του, πλην όμως η Αλκυόνη έχουσα κακόν προαίσθημα τον εμπόδιζε. Τελικά εκείνος ταξίδευσε. Όμως κατά την επιστροφήν ναυάγησε και επνίγη εκεί πλησίον της. Όταν το πληροφορήθηκε η Αλκυόνη τρέχει στον αιγιαλόν θρηνούσα και κοπτομένη. Όταν δε είδε το σώμα αυτού να επιπλέη στην θάλασσα πήδησε μέσα, τον αγκάλιασε, τον φιλούσε συνεχώς μη θέλουσα να τον αποχωρησθή. Τότε οι θεοί μετεμόρφωσαν αμφοτέρους σε Αλκυόνεια θαλασσοπούλια (τις Αλκυονίδες), τα οποία φυλάττουν παντοτινό τον προς αλλήλους έρωτα και ποτέ δεν χωρίζουν. Ετσι έμειναν σύμβολα του νομίμου και γαμηλίου έρωτα.[Προς χάριν των Αλκυονίδων οι θεοί διατηρούν νηνεμία της θαλάσσης επί επταήμερον κάθε Ιανουάριο, όταν επωάζουν τα αυγά των. Αυτούς θα έπρεπε να μνημονεύουμε στις γαμήλιες τελετές σαν παράδειγμα συζυγικής πίστης και ερωτικής αφοσίωσης, αντί των αισχρών Εβραϊκών μύθων της Βίβλου περί του αιμομίκτου Λωτ και των θυγατέρων του]

Οι Ρίζες μας στο Νερό
Η ρίζα των ονομάτων ΑΙΓ, ΔΑΝ, ΑΧ συνδέονται με το υγρό στοιχείο (όπως λ.χ Αιγαίο, Αιγαί, Αίγινα, Αίγυπτος, Δάνουβις (Δούναβις), Δάναις (Τάναις) Δον, Δαν-είπερος και Δαν-είστερος, Δαναός=Έλλην (λαός της Θάλασσας), Ιορ-δάν-ης, Ιρι-δανός, Δαν-αίδες=κόρες της θάλασσας κ.ο.κ [Ο πλοίαρχος Ε.Ν Κολαίτης μας πληροφορεί ότι πλησίον της Ινδικής ηπείρου υπάρχει νήσος την οποίαν κατοικούσαν λευκοί, σε αντίθεση με τους κατοίκους των Ινδιών που είναι μελαψοί στο δέρμα, αποτελούντες αρχαιότατο φυλετικό μίγμα Πρωτοαιγαιατικών και Αυστραλοειδών φυλών].
Κατά τον Γ. Κανδηλάπτη(41) οι λευκοί άνθρωποι της θάλασσας διεπεραιώθησαν μέσω του Περσικού κόλπου στην Μεσοποταμία όπου εγκαταστάθησαν και απεκλήθησαν Σουμέριοι. Εκείθεν πολλαπλασιασθέντες ανέρχονται προς βορράν στον Εύξεινο Πόντο, όπου απεκλήθησαν Χάλυβες. Την τέχνη του μεταλλουργού την είχαν διδαχθή από τον Ήφαιστο σε προγενέστερες εποχές και την διέδωσαν αργότερον στους άλλους λαούς με τους οποίους ήλθαν σε επικοινωνία. Παράλληλα, κι άλλα πανάρχαια Ελληνικά φύλλα, οδηγούμενα από τον «έρωτα του ειδέναι», όπως οι Τηρσυνοί, Αιολείς, Φρύγες κ.α εισέδυσαν στην Μεσοποταμία μέσω Αιγαίου-Μικράς Ασίας και ταυτόχρονα με τους Παγχαίους Ετεοκρήτες, εγκαταστάθησαν στην Σουμερία. Άλλος λαός την εποχή εκείνη δεν ήτο αντικειμενικά σε θέση να ταξιδεύη σε μεγάλες αποστάσεις, πλην των προηγμένων Αιγαίων και Κρητών. Αυτοί λοιπόν, υπό την ηγεσίαν του Διονύσου και Ηρακλέους, ανέλαβον μακρυνές εκστρατείες ως τις Ινδίες, αλλά και σε άλλες χώρες της Άπω Ανατολής, ως τον Ειρηνικό Ωκεανό. Έτσι λύνεται και το αίνιγμα για το πως βρέθηκαν εκεί οι Έλληνες και ο Ελληνικός Πολιτισμός, πολύ πριν πατήση ο Μ. Αλέξανδρος και Κολόμβος; Προφανώς είχον εγκατασταθή εκεί προ αμνημονεύτων χρόνων, όταν η δυναστεία του Διός ασκούσε την ηγεμονία ολόκληρης της τότε γνωστής οικουμένης ή και πριν από αυτήν. Στην μυθική εκείνη εποχή που μας είναι χρονικά απροσδιόριστη, υπήρχε «Ιερά Στήλη» στη Παγχαία νήσο, επί της οποίας ήσαν γραμμένες με γράμματα, κεφαλαιώδεις πράξεις μεταξύ Ουρανού, Κρόνου και του Διός. Αυτές σύμφωνα με την παράδοση φυλάσσονταν στο ιερό του Τριφυλλίου Διός. [Κατά την παράδοση ο Ζευς κατάγεται από την Αρκαδία και εκείθεν η λατρεία του μετεφέρθη στην Κρήτη. Αντίθετα, οι Κρήτες τον θεωρούν σαν γέννημα της Κρήτης και τον λάτρεψαν σαν δικό τους από αρχαιοτάτων χρόνων. Κατά τις παραδόσεις οι Κρήτες διέδωσαν τα Μυστήρια στους Έλληνες της κυρίως Ελλάδος (Ελευσίνα και Σαμοθράκη) και εισελθόντες στον Κορινθιακό Κόλπο εγκατέστησαν χρηστήριον Μαντείον στους Δελφούς και έκτισαν επίσης στον κόλπο του Γαλαξιδίου τις πόλεις Κρίσαν και Φαιστόν]. Εκ Κρήτης ορμόμενοι οι Θεοί περιήρχοντο την οικουμένη, διδάσκοντες τα επιτηδεύματα (τις τέχνες) προς ευεργεσία των ανθρώπων και όχι χάριν του κέρδους, όπως συνηθίζεται σήμερον, και δια τούτο ετιμήθησαν παντού σαν θεοί ή ημίθεοι. Οι Αρχαιοέλληνες της Παγχαίας ήσαν πανάρχαιοι Πελασγοί-Ετεοκρήτες που ξεκίνησαν από την Κρήτη και μέσω της Αραβίας διεπεραιώθηκαν δια θαλάσσης στην Παγχαία νήσο. Ίχνη του περάσματος αυτής της μυθικής γενιάς, πριν φτάσουν στην Παγχαία, υπάρχουν πάμπολλα στην Μέση Ανατολή, όπως λ.χ στην Συρία, Ιορδανία, Αραβία (Πέτρα) κ.α.

Πέτρα Ιορδανίας
Στην Πέτρα σώζονται πανάρχαιοι Ναοί Ελληνικού (Κορινθιακού) ρυθμού λαξευμένοι πάνω και μέσα σε τεράστιους βράχους. Υπάρχει επίσης και αμφιθέατρο, ο τύμβος του Κορινθίου και «Ουρν»=Ουρανού, και πολλά άλλα ανεξερεύνητα ως τώρα ευρήματα. Το ότι τα ευρήματα ανάγονται σε Αρχαιοελληνικά προϊστορικά φύλλα δεν χωρεί αμφισβήτηση [Το λαξευμένο στον βράχο δίκτυο ύδρευσης της Πέτρας, μαρτυρεί την ηλικία του. Με την πάροδο του χρόνου εκ των ομβρίων υδάτων, το εν λόγω δίκτυον σε ορισμένα σημεία έχει διαβρωθή κατά 3-4 μ. σε μια άκρως άνυδρη περιοχή. Τούτο δεν αφήνει αμφιβολίες περί της μεγάλης των ηλικίας]. Βέβαια οι σημερινοί εξουσιαστές διαστρέφουν σκόπιμα την ιστορική και επιστημονική αλήθεια, λέγοντες διάφορα ψεύδη, ότι δηλαδή η Πέτρα ιδρύθη υπό των Ναβαταίων, φυλής Σημιτικής και άλλες αντιφατικές ανακρίβειες. Όμως και η ετοιμολογία της λέξεως Πέτρα, Κορίνθιος, Ουρν=Ουρανός και Ναβαταίος ( Ναυ-αταίος), ή Σαββαταίος μαρτυρεί την Ελληνικότητα της φυλής της θάλασσας που έφθασε ως εκεί μάλλον με πλοία, ή την χρησιμοποιούσαν σαν βάση εξορμήσεως για τις εξερευνήσεις των προς τον Ινδικό και Ειρηνικό ωκεανό, καθ’ ότι ήτο τότε παραθαλάσσια. Ο Πλούταρχος γράφει ότι: «οι Εβραίοι κι άλλοι λαοί ωνόμαζαν «Σάββους» ή «Σάβους» τους Βάκχους, και εόρταζαν την εορτήν κρατούντες θύρσους (το έμβλημα του Διονύσου).Τέλος δε το «σαβά» είναι λέξη Αραβική (όθεν το εκ «σαβά ήξει»), «Σαβαί»=πόλη της Αραβίας, και «Σαβαίος» το εθνικόν (Διόδωρ. Γ. ξγ. Ησύχ. Σαβάζ. Αρνόβ. παρ. Βόσσ. Θεολ. Β.Ιδ. Φαβωριν. εν σαβάζ )
Ο Ι. Πασσάς γράφει: «Σύμφωνα με πανάρχαιες ελληνικές πηγές Τυρρηνοί και Αιολείς μαζί με άλλες ελληνικές φυλές δια των νήσων του Βορείου Αιγαίου έφθασαν και εισχώρησαν βαθύτερον εις το εσωτερικόν της Μικράς Ασίας. Δεν αποκλείεται δε ομάδες αυτών, μετά ετέρων ομάδων Ετεοκρητών, συνενωθείσαι αργότερον και με άλλας ομάδας που εισέδυσαν μετά ταύτα και κατά την πρώιμην Μυκηναϊκήν ακόμη εποχήν βαθύτερον εις την Ασίαν, από τον χώρο του Αιγαίου, να απετέλεσαν τον πυρήνα των μετέπειτα Χεταίων και Μιττάνι, οι οποίοι όχι μόνον δεν ήσαν Σημίται, αλλά αντιθέτως πολλαί αποδείξεις υπάρχουν ότι προήρχοντο εκ του Αιγαίου.Συντριπτική απόδειξη είναι το πανομοιότυπον της εισόδου των προπυλαίων της πρωτευούσης των Χετταίων Χατούσας, με τους δύο λέοντας, που υπάρχουν και εις το προπύλαιον των Μυκηνών. Κατά τον Ι. Πασσά (15) οι λαοί αυτοί, όπως και οι Ελαμίτες και οι Σουμέριοι, προήρχοντο από τον χώρον του Αιγαίου. Πάντως περί το 2.000 π.Χ. Ελληνικά φύλα πιεζόμενα από βορρά πέρασαν απέναντι στην Μικρά Ασία και εξεδίωξαν τους Χετταίους και Αρμενοειδείς προς τα ανατολικά. Έκτοτε η Μικρά Ασία έγινε χώρος επεκτάσεως των Μεσογειακών Ελλήνων. [Ο Στράβων απαριθμεί τους Μοισούς, Λοιδούς, Τρώες, Μίγδονες κ.α οι οποίοι ήλθον εκ Κρήτης, όπως οι Κάρες και οι Λύκιοι. Όλοι τους ομιλούσαν Ελληνικές διαλέκτους. [Τα Ελληνόπουλα μαθαίνουν στα σχολεία την Εβραϊκή μυθολογία (Βίβλος) η οποία έχει επιβληθή από το εβραιοχριστιανικό κατεστημένο, ενώ αντιθέτως αγνοούν παντελώς την Ελληνική Μυθολογία των προγόνων των. Σκοπός τους η ενστάλαξη ενός υπερφυσικού φόβου του τρομερού και εκδικητικού θεού, και της ενοχής των πρωτοπλαστών, οι οποίοι διώχθηκαν από τον παράδεισο λόγω του πρωτοπατορικού αμαρτήματος. Επομένως όλα πρέπει να αρχίζουν από την Βίβλο και τον περιούσιο λαό της. Και το μεγαλύτερο ψέμμα είναι ότι οι πρωτόπλαστοι Αδάμ και Εύα ήσαν Εβραίοι].

Οι Βασιλείς που Εγιναν Θεοί
Είναι γεγονός ότι οι Πρωτοέλληνες ήσαν άριστοι θαλασσοπόροι και γνώριζαν καλήν Αστρονομίαν, η οποία είναι απαραίτητη για την ναυσιπλοία ανοικτής θαλάσσης. Την ίδια άλλωστε εποχή ο Υπερίων εχρημάτισε βασιλεύς των Ατλαντείων, του δυτικού δηλαδή κράτους του Ουρανού. Μετά τον Ουρανόν κατά την παράδοση εβασίλευσε ο Κρόνος, μετά τον θάνατον του οποίου ο Προμηθεύς διεμοίρασε το βασίλειον εις δύο μέρη.Το μεν πετρώδες και ορεινόν έπεσεν εις τον κλήρον του Διός, το δε επίπεδον και εύφορον εις τον κλήρον των Τιτάνων. Οι Πρωτοέλληνες ελάτρευαν τον Ήλιο, λατρεία που μετέδωσαν σε όλους τους λαούς του κόσμου.[Η λέξη «Ήλιος» παράγεται εκ του «Δήλιος» ή παρά του «Αλες», δηλονότι το συνηθροισμένον Πυρ, ως λέγει και ο Εμπεδοκλής. Ο Ήλιος σημαίνει το μέγαν φωστήρα του κόσμου, που αλληγορείται στον θεό Απόλλωνα. Οι πρώτοι βασιλείς έφεραν την προσωνυμίαν του Ηλίου. Αναφέρονται πέντε βασιλείς με το ίδιο όνομα, ήτοι: Ο Αιγύπτιος, ο Ρόδιος, ο Ατλάντιος, ο Κορίνθιος, και ο Φοίνιξ].
Κατά τον Γ. Κ. Γεωργαλάν(42) η Αυτοκρατορία των Αχαιών δεν είναι συγκεντρωτικό κράτος ανατολικού τύπου, αλλά συνομοσπονδία κρατών με κοινή εξωτερική πολιτική, που συνδέονται με οικονομικές συμφωνίες και στρατιωτική συμμαχία. Γύρω στο 1200 π.Χ. αποτελείται από 48 τέτοια κράτη, όπως προκύπτει από τον «Κατάλογο των Νηών (πλοίων)» της Ιλιάδος. Ο Αχαιός αυτοκράτωρ δεν είναι ανατολίτης δεσπότης. Αυτός περιβάλλεται από Συμβούλια Γερόντων (εξεχόντων πολιτών) και στρατιωτικών αρχηγών, ενώ λογοδοτεί σε συνελεύσεις. [Ο θεσμός της Δημογεροντίας εφαρμόσθηκε και μετά την επανάσταση του 1821].Κέντρα της Αυτοκρατορίας-εκτός από την πρωτεύουσα τις Μυκήνες-είναι η Τίρυνς, Άργος, Μηδεία, Ναύπλιον, Ασίνη, Σπάρτη, Πύλος, Ελευσίς, Θήβαι, Άλως, Ιωλκός, Ορχομενός, Αυλίς, Ιαλυσσός (Ρόδος) Κνωσσός, Μίλητος, Φώκαια, Κολοφών, Σάμος, Πάφος κ.λπ.. Να σημειωθή ότι την ίδια πολιτική οργάνωση είχαν και οι αρχαίοι Αμερικανικοί λαοί (Ίνκας, Ατζέκοι κ.λπ.), οι οποίοι φέρουν έντονη την ανάμνηση των Λευκών (Αιγαίων) εκπολιτιστών των. Κι αυτοί ήσαν οργανωμένοι επί τη βάσει της «Πόλεως Κράτους».Η Κρήτη είναι μέλος της Αχαϊκής Κοινοπολιτείας. Οι Πολιτισμοί της ύστερης Μινωικής περιόδου είναι μυκηναϊκοί=αχαϊκοί. Ο Ηρακλής (αδελφός του Διός) κατάγεται από τις Θήβες, ο Περσεύς από την Σέριφο, ο Βελλεροφόντης από την Κόρινθο, αλλά όλοι υπηρετούν τον βασιλέα των Μυκηνών...Η εποχή της Αυτοκρατορίας είναι «ηρωική». Οι Αχαιοί τολμηροί, ριψοκίνδυνοι, αναλαμβάνουν μεγάλες υπερπόντιες εκστρατείες. Όμως μετά τον Τρωικό Πόλεμο, ο οποίος βάσει των νέων στοιχείων πιθανόν να έγινε περί το 3.087 π.Χ., η Αυτοκρατορία παρακμάζει. Επακολουθούν εμφύλιοι πόλεμοι, δυναστικές έριδες και καθεστωτικές ανατροπές με την κάθοδο των Ηρακλειδών.

«Κάθοδος» Δωριέων και Φυγή Αχαιών
Η παλαιά τάξη των Αχαιών ανατρέπεται από την νέα τάξη των Δωριέων Ελλήνων, που κατεβαίνουν από τα ορεινά της Πίνδου και της Μακεδονίας προς νότον για να απολαύσουν μια καλύτερη ζωή. Τότε οι Αχαιοί της Κρήτης και Κύπρου μεταναστεύουν ομαδικά περί το 1300 π.Χ. Είναι οι επονομασθέντες κατόπιν «Φιλισταίοι», οι οποίοι μεταβαίνουν στην Φοινίκη, ενώ το 1150 π.Χ. ένας άλλος πληθυσμός Αχαιών, οι «Παλαισάτι» (ή Παλαίστιν), μεταναστεύουν προς την Παλαιστίνη. Απόγονοι τούτων είναι οι σημερινοί Παλαιστίνοι. Κι αυτά βέβαια εγένοντο πριν εμφανισθούν οι Φοίνικες στο προσκήνιο της ιστορίας, δηλαδή πριν το 1.200 π.Χ. Αλλά και οι Φοίνικες όπως θα δούμε βραδύτερον ήσαν ορισμένοι εξ αυτών Έλληνες και άλλοι Σημίτες, Αρμενοειδείς και Οριενταλήδες.

Ο Απόλλων Θεός του Φωτός
Πρώτος αστρονόμος αλλά και μαθηματικός κατά την παράδοση ήτο ο Αστραίος έδωσε πρώτος τας ονομασίας των αστέρων και ενομίσθη πατήρ αυτών. Εις την Ελλάδα δεν τιμήθηκε ο Ήλιος ως θεός. Αντίθετα, τιμήθηκε το ζωογόνο του φως όσο σε καμμιά χώρα του κόσμου. Στο πρόσωπο του θεού Απόλλωνος τιμήθηκε το Φως, αλληγορώντας περισσότερο το πνευματικό φως και την ακτινοβολία του. Εξ άλλου μία από τις πάμπολλες ονομασίες του Διός ήτο και Νικηφόριος, διότι ως λέγουν πήρε και το όνομα από του Νικηφορίου, πόλεως την Μεσοποταμίας όπου είχε φθάσει η δόξα του. Εκεί υπήρχε και ναός, καθώς και επίσημον μαντείον. Αλλά και η περί τον Ηρακλή και Διόνυσον παράδοση σχετίζεται με την μετάβαση τους στις Ινδίες.

Διόνυσος-Λιναίος ο Καταπόγων
Αναφέρονται τέσσερις ή πέντε Διόνυσοι. Όμως ο Διόνυσος που εξεστράτευσε στις Ινδίες είναι ο βασιλεύς της Νάξου, ο οποίος άρπαξε την Αριάδνην από τον Θησέα. Ο Διόδωρος λέγει, ότι ο Διόνυσος των Ινδών ονομάσθηκε Ληναίος, και Καταπόγων, επειδή είχε γένεια. Επίσης έφερε και χιτώνα ποδήρη, όπως βρέθηκε στην Ήλιν και στην Νάξον ως λέγει ο Παυσανίας. Εκτοτε οι Ινδοί τηρούν την συνήθειαν που εγκατέλειψαν οι Έλληνες, φέροντες πώγωνα και χιτώνα ποδήρη. Αυτός λοιπόν, ο Διόνυσος έζευξε τον Ευφράτην ακριβώς στο μέρος, όπου έζευξε αυτόν και ο Αλέξανδρος ύστερα από αρκετούς αιώνες. Λέγεται ότι ο Αλέξανδρος ανέλαβε την εκστρατεία του προς Ανατολάς βάσει χαρτών και πανάρχαιων πληροφοριών που διατηρούντο στα Μαντεία και στις Βιβλιοθήκες της εποχής. Το αντίθετο θα ήτο πράγματι εκστρατεία αυτοκτονίας, δηλαδή να πορευθούν στην Ανατολή χωρίς να έχουν προηγουμένως πληροφορίες περί του δρομολογίου, της γεωγραφίας της περιοχής, των κλιματολογικών συνθηκών, των λαών και κινδύνων που θα συναντήσουν κ.λπ. Πάντως είναι γεγονός αναμφισβήτητο, που αναφέρεται και από τους ιστορικούς των Ινδιών, ότι «ο Διόνυσος ήλθε στις Ινδίες από Δυτική χώρα», ως λέγει και ο Διόδωρος. Μαζί του έφερε πλήθος γυναικών και μεγάλη στρατιωτική δύναμη, για να αποφύγη δε τον καύσωνα ανέβασε το στράτευμα του στο όρος, το οποίον ονόμασεν Μηρόν, όπως λέγει ο Πολύαινος. Εβασίλεψε έκτοτε στις Ινδίες και έκτισε ενδοξότατες πόλεις. Εκείνο όμως που τον έκανε αθάνατο στην μνήμη του Ινδικού λαού είναι ότι τους δίδαξε την γεωργία, φυτουργία και αμπελουργία και τους έκανε ικανούς να παράγουν πολλούς ήμερους καρπούς. Μετά θάνατον του οι Ινδοί τον τίμησαν ως Θεόν των δια την ευεργεσίαν που τους προσέφερεν. Οι διάδοχοι του εβασίλευσαν επί πολλές γενεές. Μάλιστα λέγεται ότι ο Αλέξανδρος συνήντησε πόλεις και βωμούς Ελληνικούς, οι ιερείς και οι ηγεμόνες ομίλουν την Ελληνικήν γλώσσα, ελάτρευαν τους θεούς του Ολύμπου, τα δε τέκνα των εξεπαίδευαν Ελληνοπρεπώς. Ακόμη σώζονται υπολείματα της επίδρασης του Διονύσου εκεί, όπως λ.χ αγριοκισσός, το φυτό του Διονύσου, τον οποίον ονομάζουν «Ευάν» [(Βακχικό απόφθεγμα Ευοί-Ευάν) Στην Μεσσηνία υπάρχει και όρος Ευάν]. Διδαχθέντες από τους Έλληνες την Δημοκρατίαν, ακόμη και μετά την εξάλειψη της γενιάς των Ελλήνων διετήρησαν τους δημοκρατικούς των θεσμούς.

Ηρακλής ο Ροπαλοφόρος
Αναφορικά με τον Ηρακλή η Ινδική παράδοση, όπως και η Ελληνική, λέγει ότι πήγε εκεί τρόπον τινά σαν σωτήρας, τηρητής της τάξεως και εξημερωτής, φονεύοντας τους ληστές και κακούργους. Η βαθειά επίδραση των Πρωτοελλήνων στις Ινδίες είναι και το φιλειρηνικό πνεύμα που διατηρούν άσβεστο έκτοτε όλοι οι λαοί της Ινδικής Χερσονήσου. Γνωρίσματα του Ηρακλέους που πήγε στις Ινδίες είναι η λεοντή και το ρόπαλο , όπως εμφανίζεται και στην Ελληνική Μυθολογία. Επίσης αποδεικνύεται ότι οι Φοίνικες ήσαν νεώτεροι των Κρητών της Μινωικής εποχής. Είναι πλέον επιβεβαιωμένο ότι ομάδες Αχαιών Κρητών οι οποίοι είχαν καταφύγει στην Αίγυπτο επί Ραμσή Γ.και Β. προ της καθόδου των Δωριέων στην Κρήτη, μετακινήθησαν μέχρι της Παλαιστίνης, όπου και εγκατεστάθησαν.



ΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Ηλιολιθικός Πολιτισμός
Οι Θεοί Κάβειροι είναι οι αρχαιότεροι θεοί των Πρωτοελλήνων-Πελασγών και λατρεύονταν από πολλούς λαούς της Μεσογείου αλλά και πέραν αυτής. Η Ελευσίνα και η Σαμοθράκη στο Βόρειο Αιγαίο, ήσαν τα λατρευτικά κέντρα της Καβείριας θρησκείας. Ως γνωστόν, οι Έλληνες σαν γηγενής λαός με αδιάκοπη παρουσία σ’ αυτόν τον χώρον από αμνημονεύτων χρόνων, είχε αναπτύξει την δική του θρησκεία. Το γεγονός τούτο μαρτυρεί και ο Ισοκράτης: «Ταύτην γαρ οικούμεν, ουχ ετέρους εκβαλόντες, ουδ’ ερήμην καταλαβόντες, ούδ’ εκ πολλών εθνών μιγάδες συλλεγέντες, αλλ’ ούτω καλώς και γνησίως γεγόναμεν ώστ’ εξ ήσπερ έφυμεν, ταύτην έχοντες άπαντα τον χρόνον διατελούμεν, αυτόχθονες όντες».
Σχετικά με τα μυστήρια ο Ηρόδοτος γράφει ότι: «αυτά και την τελετήν έφερον οι Πελασγοί, το πρώτον στην Αθήνα, και παρ’ αυτών έμαθον οι Αθηναίοι, να ζωγραφίζωσι τον Ερμήν των Καβείρων έχοντα όρθια αιδοία».
Οι Πρωτοέλληνες-Πελασγοί ήσαν πολύ προοδευμένοι έναντι όλων των λοιπών λαών του τότε γνωστού κόσμου, των οποίων το διανοητικό επίπεδο βρίσκονταν πολύ χαμηλά. Το πραγματικό όνομα των Αιγαίων ακόμη το αγνοούμε, όμως παντού ψηλαφούμε τον ανώτερο πολιτισμό των.
Οι άνθρωποι συνεδύασαν την ιδέα της σποράς με την του ενταφιασμού (μύθοι Πλούτωνος, Δήμητρος και Περσεφόνης). από εκεί προήλθεν η ιδέα του μυστηρίου, τελετής κατά την οποίαν η φυλή έτρωγε το σώμα του θύματος, ώστε όλοι να επωφεληθούν των αγαθών αποτελεσμάτων της θυσίας. Σ’ αυτό τους ώθησε ο σεβασμός και ο τρόμος του προγόνου, η αποφυγή των λοιμωδών ασθενειών, η μαγεία και οι προλήψεις, και το δέος του θανάτου. Αυτά όμως για τους Πρωτο-Έλληνες χάνονται στα βάθη της προϊστορίας.
Κατά τον H.G. Wells, «σε κάποια περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας είδαν να διαδίδεται εις τον κόσμον ένας νεολιθικός πολιτισμός, με χαρακτήρας τόσον διαυγείς, τόσον ειδικούς ώστε δεν θα μπορούσε να παραδεχθή κανείς ότι εγεννήθη υπό μεμονωμένας μορφάς. Ο πολιτισμός αυτός διεδόθη δια μέσου όλων των περιοχών των κατοικουμένων υπό της λευκής φυλής της Μεσογείου έπειτα κατέκτησε τας Ινδίας, τας ακτάς της Κίνας και τέλος το Μεξικό και το Περού, ως τις νήσους του Ειρηνικού ωκεανού». [«Παγκόσμιος Ιστορία», Τόμ. Α H.G. Wells, εκδ. Συροπούλου.] Η κοιτίδα αυτών ήτο η Ανατολική Μεσόγειος και ειδικώτερα η Κρήτη. Σύμβολα αυτού του ηλιολιθικού πολιτισμού ήτο η «Σβάστικα», το «Γοργόνιο» της Αθηνάς και τα μεγαλιθικά μνημεία.

Η Προιστορική Κρήτη
Κατά τον H.G. Wells «Εις την Κνωσσό υπάρχουν νεολιθικά ίχνη εξ ίσου αρχαία ή ίσως αρχαιότερα όλων των προδυναστικών ερειπίων της Αιγύπτου. Αγγεία αποδιδόμενα εις την πρώτην αιγυπτιακήν δυναστείαν, κατά την γνώμην πολλών επιστημόνων είχαν εισαχθή από την Κρήτην. Ο Νησιωτικός αυτός πολιτισμός, ο οποίος άνθισε στην Κρήτη, είναι τουλάχιστον τόσο αρχαίος, όσο ο αιγυπτιακός και ότι εξηπλώθη δια θαλάσσης από το έτος 4. 000 π.Χ. Ο Λαβύρινθος της Κρήτης ήτο το μεγαλοπρεπέστερον και πολυπλοκώτερον μνημείο, το οποίον εγνώρισε η ανθρωπότης. Ευρήκαν εις αυτό οχετούς υδραγωγείου, δωμάτια λουτρού, και πολλούς άλλους εκλεπτισμούς, τους οποίους θεωρούμεν κακώς ως τελευταία εφευρήματα της συγχρόνου ζωής. Η αγγειοπλαστική, η υφαντουργία, η γλυπτική και η ζωγραφική ήσαν εις τον λαόν αυτόν, ασυναγώνιστοι εις ποιότητα. Ο λαός αυτός αγαπούσε τας εορτάς και τας τελετάς, απολάμβανε με απληστίαν τας ταυρομαχίας και τα αθλητικά θεάματα. Η ενδυμασία των γυναικών ήτο εξαιρετικώς «μοντέρνα». Εφορούσαν κορσέδες και φούστες με βολάν. Οι Κρήτες είχαν σύστημα γραφής (σ.σ. πρόκειται για την «Κρητική Ιερογλυφική», και κατόπιν την Γραμμική Γραφή Α και Β) Οι Κρήτες έζησαν ειρηνικά επί 1.000 περίπου έτη. Με αναλόγους ευνοικάς συνθήκας, όλαι αι φυλαί εκδηλώνουν μίαν καλλιτεχνικήν κλίσιν. Κατά τον ελληνικόν θρύλον ο Δαίδαλος αποπειράθηκε να κατασκευάση την πρώτην ιπταμένη μηχανή». [Και φυσικά οι γνωστοί εχθροί του Ελληνισμού του δημιουργούν συνεχώς εξωτερικές απειλές ώστε να μην τον αφήνουν να ασχοληθή με φιλειρηνικά και πολιτιστικά έργα].

Δάρδανος και Ιάσων, οι πρώτοι Κάβειροι
Σύμφωνα με την Μυθολογίαν οι Κάβειροι ήσαν δύο, ο Δάρδανος και Ιάσων, αμφότεροι δε ήσαν υιοί του Διός και της Ηλέκτρας, θυγατρός του Ατλαντος.
- Πρώτος εμυήθη στα μυστήρια ο Ιάσων από τον πατέρα του Δία, όπως λέγει ο Διόδωρος. Η τελετή ήτο απόρρητος και μόνον οι μεμυημένοι την γνώριζαν. Η μύησις εγένετο κατά τον εξής τρόπον: Εκάθιζον τον μυούμενον επι του θρόνου, έβαλλον επι της κεφαλής αυτού στέφανον ελαίας, έδεναν και την κοιλίαν αυτού με πορφυράν ζώνην. Έπειτα εχόρευον περί αυτόν οι μυούντες αυτόν. Είχαν από τότε κέντρον λατρείας την Σαμοθράκην, αλλά και τις Θήβες της Βοιωτίας.
Επειδή η λατρεία των διεδόθη σε αρκετούς λαούς (Αιγυπτίους, Φοίνικες, Φρύγες, Ιβηρες κλπ), είναι φυσικόν έκαστος εξ αυτών να θέλη να ιδιοποιηθή ταύτην σαν δική του. Το ότι δεν ήτο Φοινικική, όπως ισχυρίζονται μερικοί αμαθέστατοι ή και στρατευμένοι κονδυλοφόροι, αποδεικνύεται από τις εξής μαρτυρίες: α/ Ο Αγαμέμνων ήτο μυημένος στην λατρεία των Καβείρων και δι’ αυτής κατέπαυσε την μεγάλην επανάσταση των Ελλήνων στην Τροία. β/Ο Οδυσσεύς ήτο κι’ αυτός μυημένος στα Καβείρια μυστήρια, όπως άλλωστε και όλοι οι Αργοναύτες, όπως λέγει ο Απολλώνιος, για να πλεύσουν ακινδύνως γ/ Ο Παυσανίας λέγει ότι: «παρά των Αθηναίων έμαθον τα ονόματα των προστατών Καβείρων και οι άλλοι Έλληνες, εκ δε της Σαμοθράκης επέρασαν εις την Ιμβρον, την Λήμνον και εις άλλα μέρη της Μικράς Ασίας, και όχι το αντίθετον όπως ισχυρίζονται αστήρικτα οι ημέτεροι και ξένοι «Φοινικιστές». Οι Φοίνικες επειδή δεν ήτο δική τους θρησκεία συνέχεον αυτούς με τους Κουρήτας, Κορύβαντες, Ιδαίους Δακτύλους (της Κρήτης) και τους Διόσκουρους. Ολοι ομως οι ανωτέρω έζησαν πολύ πριν εμφανισθούν στο προσκήνιο της ιστορίας οι Φοίνικες.
Μεταξύ των Καβείρων συγκαταλέγονται και οι Διόσκουροι, Κάστωρ και Πολυδεύκης, καθώς και ο αρχαιότατος Ασκληπιός. Λέγεται μάλιστα ότι ο Ιάσων πρώτος έφερεν την τελετήν στο Κάσσιον όρος της Φρυγίας, όπου έκτισεν ναόν, και ύστερον ο Κρόνος έδωσεν εις τους Καβείρους την πόλιν Βυρητόν, όπου αυτοί έγραψαν και την αρχαίαν ιστορίαν των Φοινίκων, κατά παραγγελίαν του Ερμή του Τρισμέγιστου. Ιερό των Καβείρων ήτο και στην Πέργαμο, όπως λέγει ο Παυσανίας. Κατά τον Στράβωνα, οι Κάβειροι ήσαν τρεις, ενώ κατ’ άλλους μόνον δύο, ο Ζευς και ο Διόνυσος, ή ο Ουρανός και η Γη.
Αλλά η παράδοση θέλει και Νύμφες Καβειρίδες, την Δήμητρα (Αξίερος) και την Περσεφόνη (Αξιόκερσα), ενώ άλλοι περιλαμβάνουν τον Πλούτωνα και τον Ερμή στην χωρεία των Καβείρων. Τα πρόσωπα αυτά συγχέονται συχνά προς άλληλα, όπως λ.χ. η Δήμητρα με την Γη και ο Πλούτων με τον Ερμήν. Προφανώς τούτο σημαίνει ότι οι Πρωτοέλληνες ιερείς των Καβειρίων Μυστηρίων άρχισαν τον προσηλυτισμόν άλλων πρωτόγονων λαών, μυούντες αυτούς εις την πρώτην ανωτέραν θρησκείαν της οικουμένης, εξ ου και οι διαφορετικές ερμηνείες ταύτης. Οι απόγονοι αυτών ονομάσθησαν Κορύβαντες ή Κούρητες, Σαμοθράκες, Ιδαίοι-Δάκτυλοι και Διόσκουροι, όπως προαναφέραμε, και εθεωρούντο ιερείς της πανάρχαιας Ρέας.
Εξ άλλου, κατά τον Στράβωνα ο Ακουσίλαος λέγει, ότι οι Κάβειροι ήσαν απόγονοι του Ηφαίστου και υιοί του Κασμίλου. Αλλοι όμως θεωρούν τον Κασμίλον ένα εκ των Καβείρων, ενώ άλλοι πάλιν λέγουν ότι ονομάσθησαν Κάβειροι εκ της μητρός αυτών Καβείρας ονομαζομένης, η οποία κατά Φερεκύδην ήτο θυγατέρα του Πρωτέως.

Καβειρος Θεός Μακεδόνων
Κατά τον Αθαν. Σταγειρίτη, ο Κάβειρος ήτο Θεός των Μακεδόνων, λατρευόμενος ως προστάτης της Μακεδονίας. Δεδομένου δε ότι στην Μακεδονία υπάρχει το ιερόν όρος του Ελληνισμού, ο Ολυμπος, αντιλαμβανόμαστε ότι οι Κάβειροι ήσαν τόσο Έλληνες όσο και οι Ολύμπιοι θεοί. [Ερασμ. Adagior. chil. 86, Λακτάντ. A’ Iε’, 8 Σουίδ. εν Καλαβρ.] Οι Κάβειροι εθεωρούντο οι περιφημότατοι και τρομερώτατοι δαίμονες της Ορφικής λατρείας, όμως η αρχή αυτών είναι το σκοτεινότατον και αγνωστότατον, κεφάλαιον της προιστορίας και αρχαιολογίας [Αθαν. Σταγειρίτης, «Ωγυγία», τομ. Β, σελ. 170] Να σημειωθή ότι η λατρεία των συνεχιζόταν σε ορισμένες περιοχές και μετά την επικράτηση της Εβραιοχριστιανικής θρησκείας. Ομως οι άγριοι διωγμοί που υπέστησαν οι Κάβειροι σαν ειδωλολάτρες εξερρίζωσε την πανάρχαια αυτή θρησκεία.

Η Ιστορία των Καβείρων
Ο Παυσανίας λέγει ότι εις την Βοιωτίαν υπήρχε το περιφημότατο ιερό και άλσος των Καβείρων στην Θήβα, προς τιμήν της Δήμητρος της Καβειρίας και της Περσεφόνης. Οι Θηβαίοι όλοι εκαλούντο Καβειραίοι και οι γυναίκες Καβειρίδες Νύμφαι. Είς εκ των Καβείρων τούτων ήτο ο Προμηθεύς, είχεν δε και υιόν Αιτναίον ονομαζόμενον. Εις αυτούς ήλθεν η Δήμητρα και παρέδωσε τα Μυστήρια αυτής, ως λέγει ο Παυσανίας.
Να σημειώσουμε ακόμη ότι ο Πρωτεύς αλληγορεί την Πρώτην ασχημάτιστη Ουσία, ήτοι το Χάος εκ του οποίου προέκυψεν το ηλιακό μας σύστημα. Αρα λοιπόν οι Κάβειροι και η λατρεία των κρύβεται στα τρίσβαθα της προιστορικής μνήμης ως την αχλύ της ανθρώπινης σκέψης.

Η Καβειρώ Βροχή
Η Καβειρώ βροχή που έπεφτε ακατάπαυστα έρχεται από πολύ μακρυά. Την γέννησαν τα πρωτόγονα φαινόμενα όταν επλάθετο η γη. Τα σκοτεινά και ανήλια δάση, οι θεοσκότεινες σπηλιές όπου χώθηκε ο πρωτόγονος άνθρωπος σε αλλοτεινά δίσεκτα χρόνια για να γλυτώσει. Τότε που το νερό αφθονούσε, και που η φωτιά σπάνιζε, που το πράσινο οργίαζε, τα θηρία μούγκριζαν ολόγυρα στον πρωτόγονο άνθρωπο κι’ αυτός περιπλανιόταν συνεχώς σε βουνοπλαγιές και ακτές για τον επιούσιον. Αλλοτε έχοντας να αντιμετωπίση τους παγετώνες, το ψύχος και την πείνα, κι’ άλλοτε τους κατακλυσμούς, τις κοσμογονικές καταστροφές και τα αλλόκοτα φαινόμενα. Προς στιγμήν φαινόταν η μάχη άνιση. Αλλά χάριν της προσαρμοστικότητας του επέζησε. Τα Καβείρια Μυστήρια έχουν ένα αρχέγονο συμβολισμό. Ο άνθρωπος σέρνεται στα βρύα της ανάγκης, συγκλονίζεται από τις πρώτες εφευρέσεις του τροχού και κλυδωνίζεται στον πρώτο πλου στο πέλαγος πάνω σ’ ένα κορμό δένδρου. Κάπου στο καταποντισμένο Αιγαίο. Ανηφορίζει στην σιωπή του δέους, αντικρύζει την αστραπή και την βροντήν που σαρώνει ασταμάτητα στεριές και θάλασσες, βαδίζει ανάμεσα στη λάβα των υφαιστείων της Σαντορίνης και των άλλων, στους σεισμούς που ξεσκίζουν τη γη του, και μέσα από την κοσμοχαλασιά και την αντάρα που τον απειλούσε συνεχώς με εξαφάνιση αυτός αγωνίζεται με πάθος.
Μέσα σ’ αυτήν την ενατένιση του έναστρου ουρανού ο Αιγαίος «αρχάνθρωπος» ανασηκώθηκε στα δυό του πόδια, κοίταξε τον έναστρο ουρανό, έκανε βυθοσκόπιση στα έγκατα της αραχνιασμένης του ψυχής, και μέσα από τον σκληρό αγώνα του για επιβίωση πλήρωσε ακριβά την περιέργεια του αυτή κι’ έμαθε πολλά. Και πρώτα απ’ όλα εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν μπόρεσε και καθάρισε την ψυχή και τα λογικά του στην σιγαλιά, στην θαλπωρή και στην μαγεία της ειδιλιακής Αιγηίδος, πριν αυτή βυθισθή κάτω από τα αφηνιασμένα κύματα. Τότε έγινε πραγματικός άνθρωπος με συνείδηση, συνέπεια και λογικό ειρμό. Τότε πρωτογνώρισε τον Ευατόν Του. «Γνώθι σαυτόν» ανεφώνησε ο ένδοξος πρόγονος του Απόλλων και αμέσως ξεκίνησε την μεγάλη περιπέτεια προς το άγνωστο, που συνεχίζεται ως σήμερα. Αυτός ήταν και ο μεγαλύτερος άθλος του ανθρώπου, και αυτό έγινε από τον Ελληνα Αιγαίο «αρχάνθρωπο», αλλά όχι αγριάνθρωπο. Αυτήν την υποχρέωση του ανθρώπινου γένους λησμόνησαν οι εξουσιαστές του κόσμου προς τον Έλληνα Αιγαίο εδώ και 2.000 χρόνια. Και έχτισαν ένα κόσμο πάνω στο ψέμμα και την απάτη.

Φορωνεύς, ο Πρώτος Άνθρωπος
Σύμφωνα με τον μύθο του Φορωνέωςν -το αρχαιότερο έπος της αρχαιοελληνικής λογοτεχνίας- αυτός ήτο ο πρώτος άνθρωπος της Γης. [«ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ», Γεωργ. Πετρόπουλος, Εκδ. Ανάταση.] «Αυτός έκανε πολλά παιδιά και αύξησε τον πληθυσμό σε μία εποχή ευδαιμονίας που δεν υπήρχαν αρρώστειες και βάσανα. Τότε οι καρποί των δένδρων έτρεφαν όλον τον πληθυσμόν, που ζούσε αδελφωμένα κάτω από το βλέμμα του Δία. Ο κίνδυνος όμως των αγρίων θηρίων παραμόνευε τους μακρυνούς εκείνους απογόνους μας. Γι’ αυτό και ο Φορωνεύς, με τις ευλογίες του Δία, συγκέντρωσε όλους τους ανθρώπους στο Αργος, τους χάρισε την φωτιά, εφεύρε τα δικαστήρια και τους νόμους και ανεκάλυψε τα όπλα. Η μεγάλη όμως αύξηση του πληθυσμού αύξησε και τις ανάγκες του με αποτέλεσμα τις μεταξύ τους προστριβές. Ετσι όταν αυξήθηκε υπερβολικά ο πληθυσμός στο Αργος, τους διεσκόρπισε σ’ ολόκληρη την Γη με την βοήθεια του Ερμή. Μετά ταύτα, ο Δίας απεσύρθη στον Ολυμπο, γενόμενος βασιλιάς Θεών, και άφησε στον Φορωνέα την γήινη εξουσία».
Στην ύπαρξη αυτού του γήινου παραδείσου και στην συμβίωση Θεών και ανθρώπων συμφωνούν τόσον ο Ησίοδος όσον και η Παλαιά Διαθήκη, η οποία δανείστηκε τους αρχαίους ελληνικούς μύθους και τους ιδιοποιήθηκε. [Με βάση αυτήν την εξέλιξη μπορούμε να προβλέψουμε κάποια μέρα όχι και πολύ μακρυνή, όταν θα επέλθη πληθυσμιακός κορεσμός, ότι ο άνθρωπος θα διασκορπισθή και πάλιν έξω από τον πλανήτη Γη, στο Διάστημα, προς αναζήτηση «ζωτικού χώρου», όπως σήμερα οι μετανάστες αναζητούν καινούργιες πατρίδες σε μακρυνές χώρες] από τότε χρονολογείται και η λατρεία των Καβείριων Μυστηρίων.
Ομως ο Αιγαίος Πρωτοέλληνας κατόρθωσε όχι μόνον να επιβιώσει, αλλά και να δημιουργήση τον πρώτο Πολιτισμό. Ο Πλάτων ομιλεί «για πολλά Ελληνικά φύλα» στα οποία ηγείτο η Αθήνα, η οποία ήτο θαυμαστή παντού σε Ευρώπη και Ασία. Η γλώσσα του είχε αρχίσει πολύ παλαιά, από την Παλαιολιθική εποχή, μετά την δημιουργία του «homo sapiens». Αυτή η γλώσσα και η Σκέψη γονιμοποίησε, κατά τους πλέον διαπρεπείς διανοητές, τον Ευρωπαικό Λόγο.

Φρικτά και Απόρρητα Μυστήρια
Οι Κάβειροι θεοί ήσαν φρικτότατοι, τα δε Μυστήρια των, που ετελούντο στην Σαμοθράκην και αλλαχού, ήσαν απόρρητα και τρομερά. Κατ’ αρχήν εμυούντο εις αυτά όσοι επρόκειτο να αναλάβουν έργον κινδυνώδες, όπως λ.χ. κάποιον μακρυνόν και επικίνδυνον πλουν, ή εκστρατείαν, ή πόλεμον ή κάτι παρόμοιον. [Απομίμηση της Καβείριας ιεροτελεστείας συνήθιζαν να κάνουν και οι Ιάπωνες Σαμουράι κατά την τελετή του τείου, προς εξαγνισμόν ψυχής τε και σώματος] Στα Καβείρια Μυστήρια εμυούντο και οι άνθρωποι της ανωτέρας τάξεως, καθώς και οι υιοί αυτών. Λέγει ο Διόδωρος ότι το πρώτον εμυήθη ο Ιάσων υπό του πατρός του Διός, και κατόπιν περιήλθεν την οικουμένην για να μυήση τον κόσμο στην νέα θρησκείαν, η οποία δεν ήτο μόνον θρησκεία -με την σημερινή της θεολογική έννοια- αλλά και οι πρώτες Επιστημονικές Γνώσεις (συναρτήσεις αληθείας) του ανθρώπινου γένους, περί της Φύσεως και της Ψυχής. Ευνόητον τυγχάνει ότι σχεδόν όλοι οι Έλληνες σοφοί είχαν μυηθή στην ορφική λατρεία.
Απο τους πρώτους που μυήθηκαν στα Καβείρια Μυστήρια από τον Ιάσωνα ήτο και ο Κάδμος, ο οποίος συνεζεύχθη την αδελφήν αυτού Αρμονίαν. Υπήρχε δε ολόκληρο τελετουργικό μύησης. Εβαζαν τον μυούμενο σε θρόνον, του έθεταν στέφανον εξ ελαίας στην κεφαλήν και του έδεναν την κοιλίαν με ταινίαν πορφυράν. [Το έθιμον να φορούν ζώνη σε ποδήρεις τελετουργικούς χιτώνες
τηρείται ακόμη και σήμερα σε ορισμένους λαούς της Ανατολής, όπως λ.χ. στους χιτώνες του αγωνίσματος «καράτε», το οποίον δεν είναι άλλο από το αρχαίο «Παγκράτιο». Εξ άλλου και οι Ιάπωνες «καμικάζι» κατά έδεναν την κοιλίαν με ζώνη προ της αποστολής των κατά τον Β. ΠΠ]Επειτα οι τελούντες την μύηση Κάβειροι εχόρευαν γύρω από τον νεοφώτιστον.
Κατά τον Αριστοφάνη, όποιος εμυήτο στα Καβείρια Μυστήρια απέφευγε κάθε κίνδυνο, αν προσευχόταν και έφερε φυσικά και την προφυράν ταινίαν. [Κατάλοιπο του εθίμου τούτου παρέμεινεν ως πρόσφατα στην στολή των ανωτάτων αξιωματικών αρκετών στρατών, να φέρουν πορφυρά ταινία στο πηλίκιο των, όχι τόσον για να προστατεύονται -γιατί μένουν στα μετόπισθεν- αλλά για να επιβάλλουν την εξουσία των. Επίσης το έθιμο της κόκκινης κλωστής του Μάρτη για την προστασία από τον ήλιο] Ο Οδυσσεύς, ναυγήσας στον ωκεανό εσώθη, μεταχειρισθείς την ιεράν κρήδεμνον (ταινία κεφαλής), την οποία έβαλε κάτω από την κοιλίαν του, γιατί δεν έφερε την πορφυρά ζώνη. [Η πραγματικότης είναι ότι το «ιερόν κρήδεμνον» ήτο το πρώτο σωσίβιο στον κόσμο, το οποίο ανεκαλύφθη υπό των Ελλήνων ναυτικών, και χάρις στο οποίον έχουν σωθή ως σήμερα σωρεία ναυαγών. Οσον αφορά τα περί της προστασίας των ναυαγών υπό της θεάς Λευκοθέας-Ινούς αυτά είναι δημιουργήματα του ιερατείου.
Εδώ ο Μωυσής άνοιξε δρόμο στην Ερυθρά Θάλασσα για να διαβούν αβρόχοις ποσί ο «εκλεκτός του λαός» και μία Ινώ δεν μπορούσε να κάνη κι, αυτή το θαύμα της υπέρ των ναυτικών Ελλήνων; Και καλά για τον Μωυσή μπορούσε να περάση και δια ξηράς, γιατί τότε δεν υπήρχε η διώρυγα Σουέζ. Ητο ανάγκη να πάη διά θαλάσσης ο ευλογημένος προπάτορας μας; ] Πριν πλεύσουν οι Αργοναύτες εμυήθησαν κι αυτοί στα Καβείρια Μυστήρια για να πλεύσουν ακινδύνως, όπως λέγει ο Απολλώνειος.
Επίσης εμυήθησαν και όλοι οι ήρωες του Τρωικού Πολέμου, καθώς και ο Φίλιππος, ο πατέρας του Μ. Αλεξάνδρου, πριν ξεκινήση για την εκστρατείαν του. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι όσοι γνώριζαν τα μυστηριώδη ονόματα της Ορφικής λατρείας, τα μετεχειρίζοντο, λέγοντες αυτά χαμηλοφώνως και ησύχως, ενώπιον των κινδύνων σαν αλεξίκακα (προς αποφυγήν των κακών), όπως σήμερα οι χριστιανοί αναφέρουν χαμηλοφώνως δεήσεις και επικαλούνται αγίους και οσίους ενώπιον σοβαρών κινδύνων. Εκαναν κι’ άλλες ιεροπραξίες αλλά λόγω του απορρήτου των μυστηρίων κανείς δεν αποκάλυψε το παραμικρόν και επομένως τα πάντα σκεπάζει η αχλύς του μυστηρίου.
Ο Παυσανίας μολονότι γνώριζε τα των μυστηρίων σιωπά λέγων: «ήτις δε ην η παρακαταθήκη, και τα εις αυτήν γενόμενα, ούκ εφαίνετο όσιον μοι γράφειν». Κατά την εκστρατείαν των Επιγόνων, όταν κυριεύθηκαν οι Θήβες, οι Αργείοι έδιωξαν τους Καβειραίους και διεκόπη επί μακρόν η τελετή. Υστερα όμως η Πελαργή, θυγατέρα του Ποτνέως, ενός εκ των Καβείρων, και ο σύζυγος της Ισθμιάδης, αναβίωσαν την τελετήν εις άλλο ιερό, διότι το παλαιό είχε βεβηλωθεί.

Το Αβατον των Καβειρίων
Τα Καβείρεια ιερά ήσαν άβατα. Λέγεται ότι όταν μερικοί στρατιώτες του Μαρδονίου, κατά την Εκστρατεία των Περσών στην Ελλάδα, εισήλθαν στο ιερόν τούτο, είτε για λαφυραγωγία, είτε για καταφρόνηση, ευθύς αμέσως εμάνησαν και έπιπτον έφιπποι στην θάλασσα από τον γκρεμό. Επίσης λέγεται ότι και όταν ο Αλέξανδρος έκαυσε την Θήβα, όσοι Μακεδόνες στρατιώτες εισήλθαν στο ιερό κατακεραυνώθηκαν.
Ιερόν των Καβείρων υπήρχε και στην Αίγυπτον, όπου εισήλθε ο Καμβύσης και κατέκαυσε τα πηγμαία αγάλματα εν αυτώ. Παρόμοια ιερά υπήρχαν στην Ρώμη, Τυρρηνία, Αρμενία, Σεβαστεία κλπ. Ο Ησύχιος λέγει ότι, ήτο κάποιος ιερεύς των Καβείρων, ονόματι Κοίης ή Κόης [εκ του κοέω-οώ=καίω εξ ού και Πυρκόοι και Θυηκόοι= ιερείς], ο οποίος καθάριζε από τις αμαρτίες ακόμη και τους φονείς. Εξ αυτού πήρε η Ιουδαική θρησκεία και ο Χριστιανισμός το μυστήριο της Καθάρσεως. [Ο Ιερεύς Εβραιστί καλείται «κόχεν» εκ του Κόης, εξ ου και το Γερμανικόν «kochen»=μαγειρεύω].

Ορφική Λατρεία
Ακολούθως θα προσπαθήσουμε να δώσουμε ορισμένες γενικές πληροφορίες από την Ορφική λατρεία, η οποία λόγω του ότι ήτο απόρρητη εδίδετο υπό αλληγορική μορφήν, όπως προελέγχθη:
- Πρώτον, εδίδασκε την αλληγορίαν του ενός και μοναδικού θεού (μονοθειστική). Επομένως ο μονοθεισμός δεν είναι εφεύρεση των Εβραίων, όπως εσφαλμένα νομίζεται, ούτε οι Έλληνες ήσαν ειδωλολάτρες, όπως ενομίζετο υπό των χριστιανών για να στηρίξουν τους φοβερούς διωγμούς σε βάρος των «Εθνικών», όπως απεκαλούντο οι Έλληνες κατά τους Βυζαντινούς χρόνους.
- Δεύτερον, επίστευον ότι ο Θεός είναι δημιουργός, προνοητής και διοικητής των όντων, και γινώσκει και τους διαλογισμούς των ανθρώπων.
- Τρίτον, επρέσβευαν την αθανασίαν της ψυχής.
- Τέταρτον, επίστευαν ότι υπάρχει κρίση και ανταπόδοση στην παρούσα και μέλλουσα ζωή (Ηλίσια Πεδία, Αδης, Κόλαση και λοιπά) Ολα αυτά ήσαν ηθικά δόγματα για να καταστήσουν αρμονικό τον κοινωνικό βίο των ανθρώπων. Πάντες οι μυούμενοι εθεωρούντο «αδελφοί» και δεν διέφεραν ούτε στο γένος, ούτε στην κατάσταση. Επρεπε όμως ο μυούμενος να είναι καθαρός στην ψυχή και στο σώμα, αλλά και ανδρείος, γεναίος, άφοβος και ενάρετος. Διαφορετικά έπρεπε να δοκιμασθή στην πράξη. Γι’ αυτό παρομοίαζαν την μύηση με τον Θάνατον, αλλά και την Αναγέννηση. (Σταύρωση-Ανάσταση των Χριστιανών) Οι Αθηναίοι δεν εδέχοντο κατ’ αρχάς ξένους προς μύηση στα Ελευσίνια Μυστήρια, γι αυτό ο Ηρακλής, οι Διόσκουροι, ο Ασκληπιός κ. α πολιτικογραφήθηκαν σαν Αθηναίοι πολίτες για να μυηθούν σ’ αυτά.
Υπήρχον δύο κατηγορίες μυστηρίων: τα Μικρά Μυστήρια και τα Μεγάλα Μυστήρια.
- Τα Μικρά, που ανήκαν στην Περσεφόνη, προηγείτο ο Καθαρμός και η προπαρασκευή και επακολουθούσαν της Δήμητρος.
- Τα Μεγάλα, προς χάριν της Δήμητρος, ο μυούμενος είχεν και θετόν (πνευματικόν) πατέρα ως εγγυητήν (τον λεγόμενον «νονόν» των Χριστιανών).

Τα Μικρά Μυστήρια
Προηγείτο νηστεία και διάφορες άλλες σκληραγωγίες προς κάθαρσιν της ψυχής και του σώματος, μετά τις οποίες μετέβαινε σε ιερό [Τα ιερά ήσαν κατά κανόνα πλησίον ποταμού ή πηγής με τρεχούμενο νερό, όπως ήσαν και τα Ασκληπιεία] και τον έβαζε ο Ιερεύς (Υδρανός) να πλυθή και καθαρισθή με ύδωρ από κάθε προγενέστερο μολυσμό. [Εξ ου και το «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν», που υπάρχει στα αρχαία λουτρά. Ο περιηγητής μπορεί να το ιδή γραμμένο και στα Ρωμαικά λουτρά στην πόλη Μπαθ (που σημαίνει Λουτρά) της Ν. Δ Αγγλίας. Η φράση αυτή διαβάζεται και αμφίδρομα] Επειτα εθυσίαζον χοίρον θυλικόν, ο οποίος συμβολίζει την ευφορίαν της φύσεως. Επακολουθούσε όρκος, ότι δεν θα αποκαλύψη ποτέ σε άλλον ό, τι είδεν ή άκουσε εκεί ο μυηθείς και εν συνεχεία του υπέβαλε ο ιερεύς διάφορες αλληγορικές ερωτήσεις, σχεδόν ακατάληπτες σε μας τους αμυήτους:
«Εφαγες καρπούς; «
Ο μυούμενος απαντούσε: «Eνήστευσα, έπιον κυκεώνα, έλαβον από της κίστεως, έβαλον εις τον κάλαθον, έλαβον από του καλάθου, έβαλον εις την κίστιν». Αν και αγνοούμεν την αλληγορίαν τούτων των λόγων, γνωρίζομεν ότι ο «κυκεών» ήτο μίγμα οίνου, μέλιτος, ύδατος και αλεύρου, ο δε κάλαθος και η κίστις ήσαν τελετουργικά σκεύη και εκομίζοντο εν πομπή εις τας εορτάς της Δήμητρος. Μετά ταύτα ο μυούμενος ονομάζετο «Μύστης» (Λυκόφρ. 1328. Σχολ. Αριστοφάν. εν Πλούτ. 1015. Στέφαν. εν Αγρ. Βιργιλ. Γεωργικ. Δ. Απολλόδ. Β. ε. 12. ) [Κακέκτυπο υπόλειμμα αυτής της μυήσεως ήτο προφανώς και η νίλα (ήτοι δοκιμασία) των νεοεισερχομένων στην Σχολή Ευελπίδων, αλλά και σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα εν τη ημεδαπή και αλλοδαπή προς δοκιμασία και σκληραγώγηση της ψυχικής και σωματικής αντοχής του νεοφώτιστου. Μία από τις δοκιμασίες των πρωτοετών Ευέλπιδων ήτο και η πόση ενός αηδιαστικού μίγματος γλυκού, ξυνού, πικρού και αλμυρού, το οποίον παρασκεύαζαν οι σπουδαστές την ανωτάτης τάξεως από διάφορα υγρά ή ουσίες, όπως λ.χ. τσάι με αλάτι, πιπέρι, ζάχαρι κλπ το οποίον εκαλούσαν «κοκτέηλ». Επίσης ο νεοφώτιστος υπεβάλλετο σε διάφορες ασκήσεις σκληραγωγίας, τα λεγόμενα «καψόνια», που έπρεπε να τα υποστή αγογγύστως ο πρωτοετής σπουδαστής, προκειμένου να καμφθή ο εγωισμός του και να εθισθή στην πειθαρχία. Φυσικά υπήρχαν και οι βάρβαρες υπερβολές, γι’ αυτό και κατηργήθησαν εσχάτως]

Τα Μεγάλα Μυστήρια
Τα Μεγάλα Μυστήρια εγίνοντο μετά παρέλευση ενός έτους στην Ελευσίνα, ενώπιον τεσσάρων Ιερέων.
- Ο πρώτος ελέγετο «Ιεροφάντης» και ήτο κληρονομικός ιερεύς διά βίου, καθότι κατήγετο εκ του γένους των Ευμολπιδών, οι οποίοι είχαν δια βίου αυτό το προνόμιο. Επρεπε δε να είναι άγαμος και καλλίφωνος. Φορούσε στέμμα και μεγαλοπρεπή ενδύματα, απεικονίζοντα την μεγαλοπρέπειαν του σύμπαντος.
- Ο δεύτερος ονομάζετο «Δαδούχος» και απεικόνιζε τον φωτοδότη Ηλιο, παλαίο σύμβολο λατρείας των Ελλήνων, εξ ού προέρχεται και ο θεός Απόλλων (ηλιολιθικός πολιτισμός)
- Ο τρίτος ονομάζετο «Επιβώμιος» και ήτο επιστάτης του βωμού, απεικόνιζε δε την Σελήνην. Είναι εντελώς ψευδές ότι οι Αρχαίοι Έλληνες έκαναν ανθρωποθυσίες, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι παραχαράκτες της ιστορίας. Το έθιμο τούτο χάνεται στην αχλύ της Ελληνικής Προιστορίας και του Μύθου και δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.
- Ο τέταρτος ονομάζετο «Ιεροκήρυξ», ο οποίος υπέβαλε στον μυούμενο τις ερωτήσεις και ήτο ενδεδυμένος ως «Ερμής».
Το σύστημα της μυήσεως συμβόλιζε το Σύμπαν, γι’ αυτό περιείχε και τον Ζωδιακό Κύκλο.
Υπήρχον και γυναίκες Ιέριες, αποκαλούμενες «Μέλισσαι». [Εξ αυτού καταφαίνεται πόσον προοδευμένοι ήσαν οι αρχαίοι Έλληνες και πόσον εσέβοντο τα δύο φύλα, κάτι που ακόμη και σήμερα δεν έχει επιτευχθή στο σύνολο της Χριστιανικής Εκκλησίας, δηλαδή η αποδοχή της ιέρειας γυναίκας] Ο Βασιλεύς ήτο κι’ αυτός μυημένος και εφύλαττε την ευταξίαν της τελετής, είχε δε το δικό του Τάγμα, συνήθεια που παρέμεινε ως σήμερα, στους βασιλείς της Ευρώπης να είναι η κεφαλή της θρησκείας. [Ο βασιλεύς της Αγγλίας είναι και η κεφαλή της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι κατ’ έθιμο «Μασσώνος» στην Σιωνοκρατούμενη Αμερική, ενώ στο Ιράν κυβερνά το ισλαμικό ιερατείο κ. ο. κ]
Η τελετή εγένετο την νύκτα για να προκαλή δέος και φόβο στον μυούμενο [γεγονός που υιοθετήθηκε και από την χριστιανική θρησκεία στο «μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε»]. Οι μυούμενοι εστέφοντο με μύρτον (μυρτιές), συνήθεια η οποία έχει απομείνει και σήμερα κατά τις χριστιανικές εορτές. Επίσης συνήθιζαν να πατούν με το αριστερό τους πόδι το δέρμα ζώου, το επωνομαζόμενον «Διοσκώλιον», και έπλεναν τα χέρια των στον πρόναο για να καθαρίσουν τις αμαρτίες της ψυχής. Εν συνεχεία ορκίζονταν εχεμύθεια, μεθ’ ό επακολουθούσε εξομολόγηση από τον Ιεροφάντην.
[Λέγεται ότι ο Ανταλκίδας εξομολογούμενος, όταν ρωτήθηκε από τον Ιερέα τί έπραξεν, απήντησεν: «Οι θεοί τα ξέρουν όλα ό, τι κι’ αν έπραξα»]Επειδή οι ξένοι δεν υπόκειντο στους νόμους της πόλεως, απηγορεύετο κατά κανόνα η μύησις των, εκτός ορισμένων περιπτώσεων. Γι’ αυτό ο Ιεροφάντης εκραύγαζε: «Εκάς, Εκάς οι βέβηλοι» για να τους απομακρύνη από τον Ιερόν χώρον.
- Στην Μεγάλη μύηση εγένοντο νέες ερωτήσεις στον μυούμενο και εδίδοντο διαφορετικές απαντήσεις ως εξής: «Εφαγον εκ του τυμπάνου, έπιον εκ του κυμβάλου, έφερον τον κέρνον, εισήλθον εις τον νυμφικόν θάλαμον» Μετά ταύτα άνοιγαν το Πέτρωμα, ελάμβανον την Ιεράν Βίβλον (όχι την Εβραικήν αλλά την Ορφικήν) και την ανέγνωσκον. Επειτα επακολουθούσε η φρικτή και τρομερά δοκιμή της Αρετής και Μεγαλοψυχίας. Τα Μυστήρια ήσαν συμβολισμός του Θανάτου και της Αναγέννησης, πράγμα που μιμήθηκε ο Χριστιανισμός, αλλά όλες σχεδόν οι θρησκείες.
[Λέγεται ότι προσέφεραν στέμμα στον μυούμενο και αυτός το έρριπτε κατά γης και το κατεπάτει. Υστερα προσποιείτο ο Ιεροφάντης ότι θα του κόψη την κεφαλήν με ξίφος κι’ αυτός έκλινε ταύτην αγογγύστως. Γενικά δημιουργούσαν ένα τρομερόν κλίμα φοβίας και κινδύνου για να δοκιμάσουν την δύναμη θελήσεως του μύστη. Λέγεται ότι παρόμοια μύηση εφαρμόζει και η Μασσωνία στους οπαδούς της]
Μετά το τέλος των μυστηρίων ο Ιεροφάντης του προσέφερε άρτον, σύμβολο της Δήμητρος θεάς του σίτου, όπως κάνουν άλλωστε και σήμερον οι ιερείς με το αντίδωρον. Επειτα του δίδασκε τα καθήκοντα του και επηκολούθουν Υμνοι του Ορφέως προς τον Θεόν Δία, όπως λέγει ο Παυσανίας. Στα Μυστήρια κήρυτταν την Μονοθείαν, δηλαδή τον Ενα και μοναδικόν Θεόν, τον Δία, τον αυτογέννητο, αυτοτελή, αόρατον και διάφορον του Κρητικού ή άλλου Διός. Είχον όμως και την πολυθείαν και κτιστολατρείαν, επειδή ελάτρευον τα στοιχεία της Φύσεως και το Σύμπαν και επικαλούντο τους διαφόρους επι μέρους θεούς προς καρποφορίαν και εξευμενισμό τούτων, γεγονός που μιμήθηκε και ο Χριστιανισμός με τους αγίους και οσίους. Κάθε τόπος εόρταζε τις δικές του εορτές, όπως λ.χ. τα Καβείρια στην Σαμοθράκην, τα Ελευσίνια στην Αττική, της Αφροδίτης στην Κύπρο, του Ηφαίστου στην Λήμνο, του Διός στην Κρήτη, του Μίθρα στην Μικρά Ασία κ. ο. κ. Ομως επισημότερα και σοβαρώτερα όλων των Μυστηρίων ήσαν των Καβείρων της Σαμοθράκης και των Ελευσίνιων της Αθήνας, στα οποία συνέρρεον προσκηνυτές από ολόκληρη την τότε γνωστή οικουμένη. Γιαυτό έλεγε ο Αριστείδης: «Υπάρχει τις των Ελλήνων, ή των βαρβάρων, τοσούτον αμαθής, και τοσούτον ασεβής, ώστε να μη νομίζη την Ελευσίνα ναόν της οικουμένης; «. Και ο Πλάτων λέγει: «Τα Μυστήρια ήσαν επινόημα μεγάλου νοός, και ουχί του τυχόντος» και «Όποιος θέλει να έλθη στα Ηλίσια Πεδία, πρέπει να μυηθή στα Μυστήρια» [Απούλ. Ματ. Ια. Στράβ. Ι. 716. Saint Croix. myst. 26. 371 435. Academ. de bell. lettr. Τομ. κζ. 226. κγ. 259. 252. Κικέρ. Φύσ. Θεών. Α. 42. Ελευσίν. 22. Μούρσιος. Ελευσίν. 31 κςτ. ιζ. ]

Τα Διονύσια Μυστήρια
Τα Διονύσια Μυστήρια ήσαν παλαιότερα και φαινομενικά άτακτα και άσεμνα, αλλά ταυτοχρόνως μυστηριώδη και ωφέλιμα, γιατί εξ αυτών κατάγονται και τα Ορφικά Μυστήρια. Εκείνοι δε οι άτακτοι και άσεμνοι χοροί κατ’ απομίμηση των Σατύρων εγέννησαν την Ποίηση, την Τραγωδία και το Θέατρον. Γιαυτό και τα Θέατρα εθεωρούντο «Ιερά του Διονύσου», αλλά και ο Θέσπις από εκεί είχε τις ρίζες του. Τα ίχνη της διάβασης του Διονύσου από τις Ινδίες είναι γεγονός αυταπόδεικτον. Είχαν διασωθή κατά την εποχή της εκεί μεταβάσεως του Μεγάλου Αλεξάνδρου πλείστα όσα τεκμήρια και μαρτυρίες, τις οποίες αφηγούντο οι αρχαιότεροι Ινδοί. Περί της εκστρατείας του Διονύσου στις Ινδίες μας παρέχει πληροφορίες και ο Φουρνούτος [«Περί των Θεών Φύσεως», σελ. 305-365 σε Απολλόδωρον, αλλά και ο Παλαίφατος στο «Περί Απίστων» και στο περί «Αρεσκόντων τοις Φιλοσόφοις» του Πλουτάρχου, αλλά και ο Ηράκλειτος «Περί Απίστων « σε Απολλόδωρον, έκδ. Βιέννης 1804 ο Στράβων στα «Γεωγραφικά» τόμ. ΙΙΙ βιβλ. ΙΕ, σελ. 84, έκδ. Παρισ. 1807 κλπ].
Απο την Ινδική πέρασε και ο Ηρακλής, πορευόμενος προς τον Καύκασον για να απελευθερώση τον Προμηθέα από τα δεσμά του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον η Ινδική, η Κεντρική Ασία, Αίγυπτος, Μεσόγειος και ως την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ήσαν διάσπαρτες πόλεις και τοποθεσίες με Ελληνικά ονόματα. Αυτό δεν ήτο δυνατόν να το εξηγήσουν οι εξουσιαστές του κόσμου με βάση τις Φοινικικές και Αφροκεντρικές των δοξασίες και επενόησαν την «Ινδοευρωπαική» θεωρία των Αρείων.
Η διαφορά μεταξύ Ελλήνων και Ανατολικών λαών ήτο η εξής: Οι μεν βαρβαρικοί λαοί μεταχειρίζονταν την λατρείαν για να αυξήσουν την δύναμη του βασιλέως, δηλαδή τον δεσποτισμό, την δουλεία και τον βαρβαρισμόν, εν αντιθέσει προς τους Έλληνες οι οποίοι την μεταχειρίζοντο προς εξημέρωση των ανθρώπων, αύξηση της Αρετής, της Δικαιοσύνης, ανάπτυξη των Επιστημών και Τεχνών και την διατήρηση του πνεύματος Ελευθερίας. Απόδειξη δε τούτου είναι τα λόγια της θεάς προς αυτούς: «Γίνεσθε δίκαιοι και ενάρετοι γιά να ζήσετε ενδόξως, και όταν πεθάνετε θα βρήτε ανοιχτές τις πύλες των Ηλισίων Πεδίων. Εάν Δε φανήτε πιστοί στην λατρείαν μου η ζωή σας θα είναι μακρύτερη και γλυκύτερη».
Η πνευματική έννοια των Ελλήνων Θεών, δεν ευρίσκεται εις το περιεχόμενο των τελετών και των πανηγύρεων, με τις οποίες ικανοποιείται η λαική φαντασία, αλλά στο βαθύτερο ψυχοπνευματικό περιεχόμενο της. Στην Ελληνική Μυθολογία (Θρησκεία και Ιστορία) όλες οι πνευματικές έννοιες έχουν διατυπωθή αλληγορικά κατά θαυμαστόν τρόπο. Ομως όλα αναδίδουν ένα πρωτόγνωρο Ανθρωπισμό, που και σήμερα γοητεύει τον αναγνώση.

Τα Χαρακτηριστικά του Ελληνικού Πολιτισμού
Στην Ελληνική ιστορία ποτέ δεν έσμιξε το κράτος με το ναό. Οι Έλληνες επραγματοποίησαν την πρώτην οργάνωση έξω από τον ναόν, η οποία εις την Ανατολήν, εξελίχθηκε αργά γύρω από τον ναόν. Ναός και Πόλη ήσαν για τους Έλληνες φυσικώς συνδεδεμένα. Εκείνο που τους έκανε περισσότερη εντύπωση ήσαν τα τείχη για την άμυνα της πόλεως τους. Γι’ αυτούς ο ναός ήτο απλή διακόσμηση. Βέβαια όσο προχωρούμε στην Αλεξανδρινή περίοδο οι Έλληνες υποκύπτουν στην επιρροήν των Ανατολικών. Εμβολιάζονται με την θρησκεία των και οι Ανατολικοί με τον ορθολογισμό. Οι ιερείς των Ελλήνων ήσαν κατ’ ουσίαν φύλακες των βωμών και ναών, είτε υπάλληλοι, επιφορτισμένοι με τας θυσίας. Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του θεωρεί τον κλήρον ως απλήν υποδιαίρεση της ευγενούς τάξεως. Ο πολίτης εχρησιμοποιείτο «ως πολεμιστής» κατά την νεότητα του, ως «κρατικός υπάλληλος» κατά την ωριμότητα του και ως «ιερεύς» στα γεράματα του.
Το ιερατείο λοιπόν των Ελλήνων, σε αντίθεση με αυτό των Ανατολικών λαών, είχε ασήμαντη θέση στον κοινωνικό βίο. Οι θεοί των Ελλήνων των ηρωικών χρόνων ήσαν απλώς ένδοξοι άνθρωποι και δεν ενέπνεαν τον φόβον, ούτε μεγάλον σεβασμόν. Οι Έλληνες είχαν εξισορροπήσει τον ορθολογισμό όσο και το συναίσθημα τους.

Ωδή στον Συμπαντικό Έρωτα
- Ο Έρως φωταγωγός εστί. Ουσία, που σμίγει ανόμοια και αντίθετα σε Αρμονία.
- Αγαπώντας, εκπέμπω Ακτίνα Φωτός στο Σύμπαν.
- Αγαπώμενος, λούζομαι με το ανέσπερο Φως του Σύμπαντος.
- Ευλαβικά αποκαλύπτομαι στην «Τριμερή Φιλία» σου Πυθαγόρα:
Την Φιλία του Θεού προς τα δημιουργήματά Του, του Ανθρώπου προς τον Θεόν (Φύσιν) και όλων μαζί μεταξύ τους.
- Χάριζε λοιπόν τον Έρωτά σου στα δημιουργήματά του Σύμπαντος.
- Ευτυχείς οι μυημένοι στα Μυστήρια του Ελληνισμού, του συμπαντικού Έρωτα, και της Δημιουργίας.
- Τρισευτυχείς όμως όσοι μπορούν ν’ αγαπούν. Και γνώριζε ότι: «Ου το εράν νόσος, αλλά το μη εράν»
- Οσον ανώτερος γίνεται ο άνθρωπος τόσον ανώτερες πράξεις επιτελεί με τον Έρωτα.
- Ερωτευμένοι και με την Ζωή, δεχόμαστε ήρεμα και τον Θάνατο.
Με την επιστροφή της Ενέργειας της Ψυχής μας στο Σύμπαν και του φθαρτού Σώματος στην Μητέρα-Γη.
- Αναλογίσθηκες ποτέ εκείνη την Μεγάλη Στιγμή; Τι θα πεις ότι έκανες στο πέρασμα σου;
- Ο Νόμος της αιώνιας Ροής κρατεί το νόημα της Αθανασίας. Όλα αλλάζουν, όμως ο Έρωτας ζη για πάντα.
- Και ο προαιώνιος Πόλεμος των αντιθέτων ποτέ δεν θα τελειώσει. Τα μωρά της Ειλυιθίας, ο σπόρος της Δήμητρος, τα βλαστάρια του Πανός και η Υλη-Ενέργεια του Σύμπαντος, αυτής της Ροής αθάνατα είναι παιδιά.
- Και μεις παιδιά της Ειμαρμένης, της Ανάγκης και του Χάους.
- Ο Έρωτας ενώνει τα πάντα στο Σύμπαν. Η Φιλότης άρρηκτα τα δένει. Το Νείκος κι η Διχόνοια τα διαλύει. Μάθε το κάποτε Ελληνα.
- Είμαστε Ημίθεοι, κομμάτι του Σύμπαντος, και ζητούμε να γίνουμε Θεοί.
- Αναζητώ διαρκώς την ερωτικήν οδύνην σε Σένα Αφροδίτη. Και την σοφία σου Αθηνά. Και οι δύο προσπερνάτε φευγαλέα στην κοίτη του Ποταμού της αέναης Ροής.
- Αλίμονο αν κάποτε σας ακινητοποιήσω. Ποια θα πρωτοδιαλέξω;
- Τώρα σε σκέπτομαι διαρκώς και ζω το ομορφότερο όνειρο της ζωής μου Αφροδίτη. Αναλογίζομαι, τι θα γινόμουν χωρίς εσένα Αθηνά; Και οι δύο σας είσαστε ΕΝΑ.
- Δεν είναι η αφροδίσια ηδονή αιτία του σφοδρού πάθους. Είναι η ανάγκη της ψυχής να συνδεθή με το χαμένο ήμισυ της.
- Με Εκείνη, που μόνος αισθάνομαι Ημίθεος, ίσος με την μισή Μονάδα, ενώ ενωμένος μαζί της γίνομαι Θεός, ίσος με την Μονάδα.
- Βάζω μέσα μου το συμπαντικό και αείζωον πυρ του Ηρακλείτου.
- Οπως λέγει και εκείνος: «Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν. Αλλά ην αεί και εστίν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα».
- Αυτό το Πυρ ψάχνω να εύρω. Μόλις που το διαισθάνομαι.
- Κι ας είναι μέσα μας, στο μικροσκοπικά μικρό και στο μακροσκοπικά άπειρο σύμπαν, στην καρδιά μας που πάλλεται, που αγαπά, που αναβοσβήνει, που πονά, που χαίρεται, που πεθαίνει και ξαναγεννιέται σε άλλο σώμα, με τα υλικά κατεδαφίσεώς μας.
- Ο άνθρωπος που δεν έχει μνήμην των επίγειων και των ουράνιων Μυστηρίων, δεν δέχθηκε ποτέ την Καβειρώ Βροχή, δεν αντάμωσε ποτέ τον πανάρχαιο Πελασγό, τον Αιγαίο του βυθού, τον τρωγλοδύτη Αρχάνθρωπο των Περταλώνων, της Θεόπετρας, του Φράχθυ και τον λιμναίο της Καστοριάς πρόγονο μας, την πρώτη αμυβάδα της ζωής.
- Ζη με τον μοχθηρό Γιαχβέ μέσα του, σε φανταστικές Κολάσεις και Παραδείσους. Είναι σφιχτά δεμένος με την Ύλη και τον Φόβο. Με το Κέρδος και τον Μαμμωνά. Βυθίζεται ζωντανός στον υλικό του Τάφο.
- Ποτέ δεν πέταξε ψηλά με το όμορφο πουλί της Ελευθερίας.
- «Ού το εράν νόσος, αλλά το μη εράν. Ει γάρ από του οράν το εράν, τυφλοί οι μη ερώντες».
- Αθάνατε Φιλόστρατε. Μεγάλη η Χάρη σου Δήμητρα, Αφροδίτη και Περσεφόνη.
- Τιμή και Δόξα στον εφευρέτη του Έρωτα και του Λόγου.


Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Γηγενές το Ελληνικό Γένος
Μυστήριο καλύπτει την καταγωγή των Ελλήνων, αφού ως τώρα έχουν διατυπωθή οι πιο αντιφατικές, και συχνά αντιεπιστημονικές θεωρίες, με προεξάρχουσα την δήθεν θεωρία περί Ινδοευρωπαίων [ΙΕ], οι οποίοι κατήλθαν από τον Βορρά. Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι οι Έλληνες είναι γηγενείς και αυτόχθονες. Και είναι αυτόχθονες διότι όλα τα βιολογικά, ανθρωπολογικά, ιστορικά, εθνολογικά και αρχαιολογικά συμπεράσματα συνηγορούν περί τούτου.
Ο Ηρόδοτος γράφει (Κλειώ 58) τα εξής: «Εγώ πιστεύω ότι οι Ελληνικοί λαοί μιλούσαν την ίδια γλώσσα, αλλά αποδυναμώθηκαν μετά τον χωρισμό τους από τους Πελασγούς, και ξεκινώντας αρχικά από ένα μικρό πυρήνα, έφτασαν στους τεράστιους αριθμούς που αντιπροσωπεύουν τώρα με την ενσωμάτωση διαφόρων ξένων εθνών, ανάμεσα στα οποία ήταν και οι Πελασγοί. Δεν πιστεύω ότι οι Πελασγοί, ένας βαρβαρικός λαός, έγινε ποτέ πολυάριθμος ή ισχυρός». Ωστόσο η διαφορά έθνους κατά τον Ηρόδοτο σημαίνει διαφορά φυλής μάλλον, παρά έθνους όπως το θεωρούμε σήμερον.
Και αντιγράφω ένα άλλο απόσπασμά του (Κλειώ 56) που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: «Οι έρευνες έδειξαν ότι οι Λακεδαιμόνιοι ήταν δυνατότεροι από τους Δωριείς και οι Αθηναίοι από τους Ίωνες. Αυτοί οι δυο, από τους οποίους οι πρώτοι κατάγονταν από τους Πελασγούς, ενώ οι άλλοι από τους Έλληνες». Ποιος όμως πιστεύει ότι οι Λακεδαιμόνιοι δεν ανήκαν στο Ελληνικό έθνος; Κατά τον Ηρόδοτο το Αθηναϊκό έθνος ήτο Πελασγικό, και Πελασγοί ήσαν και οι πρώτοι Αρκάδες και οι κάτοικοι του Κρότωνα και της Τροίας και άλλων πόλεων. Ο διαχωρισμός των Ελλήνων σε πολλά φύλα (Δρύοπες, Λέλεγες, Πελασγοί, Καύκωνες, Θράκες, Τηλεβόες κλπ) οφείλεται στον βαθύ γεωγραφικό διαχωρισμό τους, που και ακόμη και σήμερα δημιουργεί προβλήματα επικοινωνίας σε ορισμένες εποχές του έτους. Συνεπώς, ούτε από βορρά κατήλθαν στην Ελλάδα, ούτε Σλαύοι εξελληνισθέντες είναι οι Έλληνες -όπως υπεστήριζε παλαιότερον ο Φαλμεράιερ- ούτε τέλος προήλθαν από την Αγγλία, ανοησίες που διετύπωσε στο «μυθιστόρημά» του το 1842 ο Λόρδος Μπούλβερ Λύττον, και συνηγόρησε με αυτές και ο Γερμανός επιστήμων Μύλλερ. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.
Οι Ευρωπαίοι προέρχονται από τους Αιγαίους Πελασγούς Πρωτοέλληνες, αλλά αυτό δεν το ανέχεται ο εγωισμός των που θέλουν πάση θυσία να συμμετέχουν στον λαμπρότερο πολιτισμό που έφτιαξε ο άνθρωπος ως τώρα. Είναι απίθανον να είχαν ξένη προέλευση οι Έλληνες διότι προ των περιόδων των παγετώνων, ως προανεφέρθη, ολόκληρος η Βόρεια Ευρώπη, η πέραν του Δουνάβεως και εντεύθεν του κάτω Ρήνου και των Άλπεων, αλλά και η Ανατολή-μηδέ της βορείας Περσίας και των Ινδιών εξαιρουμένων- εκαλύπτοντο από παγετώνες. Αλλά και μετά την τήξη των παγετώνων τα πεδινά μέρη εκαλύφθησαν από ύδατα και λάσπη. Επομένως, ήτο αδύνατον να ζήσουν, και πολύ περισσότερο να δημιουργήσουν πολιτισμό στις περιοχές της Μεσευρώπης οι υποτιθέμενοι ΙΕ ή Άριοι και αργότερον να τον μεταφυτεύσουν στους Αιγαίους Πελασγούς. Διότι οι τελευταίοι είχαν το προνόμιο να ζουν στην πλέον εύκρατη περιοχή του κόσμου, να «κολυμπούν» στην Μεσόγειο Θάλασσα και να επικοινωνούν με όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου. Και τότε φυσικά δεν υπήρχον οι σημερινές πηγές ενέργειας, για να στηρίξουν οι βόρειοι πολιτισμό, όπως συμβαίνει σήμερον με την σύσταση του τεχνολογικού πολιτισμού.

Οι Πολυταξιδεμένοι Πελασγοί
Ο Πελασγός είναι τόσο παλιός ώστε φέρεται, σύμφωνα με την μυθολογία, ως υιός του Ποσειδώνος. Ο συμβολισμός αυτός είναι σύμφωνος με την θαλασσινή καταγωγή του Ελληνικού έθνους και την ναυτοσύνη των Ελλήνων. Αλλά και ο Ίναχος, ο «πρώτος άνθρωπος της Πελοποννήσου», ήτο υιός των Ωκεανού και της θαλασσινής θεάς Τηθύος. Δεν υπήρχον τότε άλλοι προηγμένοι άνθρωποι, που να ταξιδεύουν όχι μόνον θαλασσίως αλλά δια ξηράς βορείως ή ανατολικώς του Δουνάβεως. Πώς όμως έμαθαν οι Αρχαιοέλληνες Αιγαίοι Πελασγοί να ταξιδεύουν;
Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος βρέθηκαν ξεκομμένοι στα νησιά από την φυλή και τους συγγενείς των και επιθυμούσαν διακαώς να ξεφύγουν από αυτήν την απομόνωση. Έτσι έμαθαν να θαλασσοπορούν, πρώτα πάνω σε κορμούς δένδρων και έπειτα σε πλοιάρια. Οι Έλληνες από τα πανάρχαια χρόνια συνδέονται στενότατα με την θάλασσα και κυριολεκτικά αλωνίζουν το Αιγαίο και την Μεσόγειο θάλασσα. Από το Αιγαίο και τα Μικρασιατικά παράλια εισχώρησαν προοδευτικά και ακτινοειδώς-εν είδη βεντάλιας-προς βορράν, ανατολάς, νότον και δυτικά και εκπολίτισαν τις υποανάπτυκτες φυλές, όταν οι κλιματολογικές συνθήκες το επέτρεψαν. Τότε τα θαλάσσια ταξίδια ήσαν σχετικώς ευκολότερα και πιο ασφαλή εν συγκρίσει με τα χερσαία. Μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος είναι φυσικό οι πέριξ του Αιγαίου νομάδες να μετακινήθηκαν προς βορράν και ανατολάς προς εξεύρεση βοσκοτόπων για τα ποίμνια των. Αυτοί εισχώρησαν στις αποστραγγιζόμενες πεδιάδες μετά την υποχώρηση των υδάτων. Τέτοιες παλινδρομικές μετακινήσεις -άγνωστον πόσες- ασφαλώς συνέβησαν στην διάρκεια των χιλιετιών υπό την πίεση των αναγκών των πληθυσμών της εποχής. Όμως το κύριο ρεύμα μετανάστευσης ήτο σταθερά προσανατολισμένο από την περιοχή του Αιγαίου και της Χερσονήσου του Αίμου προς βορράν, νότον, ανατολάς και δυσμάς, διότι οι έποικοι ανεζήτουν νέες κενές και παρθένες εκτάσεις, αρχικά για την κτηνοτροφική και βραδύτερα για την γεωργική τους εκμετάλλευση. Εξ άλλου η τάση αυτή προς μετανάστευση συνεχίζεται ως την εποχή μας (μεταναστευτικά κύματα προς Αμερική, Αυστραλία κλπ).Πάντως στην αρχή ζούσαν βίον νομαδικόν, όπως ακριβώς και οι Σαρακατσαναίοι της Πίνδου, οι οποίοι μπορούμε να πούμε ότι είναι οι γνησιότεροι και αρχαιότεροι Πρωτοέλληνες «Ευρωπαίοι», απόγονοι των Πελασγών.

Ο Ηρακλής Εξημέρωσε τους Γαλάτες
Κατά την εποχή των παγετώνων οι άνθρωποι είχαν εισέλθει στα σπήλαια για να επιβιώσουν (άνθρωπος Πετραλώνων, Φράχθυ, Θεόπετρας κλπ). Όταν όμως το κλίμα μετεβλήθη προς το θερμότερον έμεναν σε καλύβες και αργότερον οι ανήκοντες στην υψηλή κοινωνική τάξη έφτιαξαν λίθινα ανάκτορα (Μυκήνες, Κνωσσός). Κατά τον H.G.Wells [Παγκόσμιος Προϊστορία] «μόνον εις μίαν εποχήν, προ 10-12.000 ετών, το κλίμα της Ευρώπης και της Ασίας έγινε αρκετά εύκρατες ώστε να μπορή να αναπτυχθή εις αυτάς η γεωργία. Μεταξύ δε της εποχής του κυνηγού και της εποχής της γεωργίας η γη εκαλύπτετο από πυκνά δάση». Άρα λοιπόν ο μύθος περί Ινδοευρωπαίων αποδεικνύται ανυπόστατος. Τότε έθαπτον τους νεκρούς αρχηγούς των μέσα σε μεγαλιθικούς θαλάμους, σκεπασμένους μόνον από λοφίσκους χώματος (τάφος Αγαμέμνονος στις Μυκήνες),ενώ κατά τον πόλεμο τους έκαιγαν(αποτέφρωση Πατρόκλου). Τις πύλες των ανακτόρων τις στόλιζαν με πέτρινους λέοντες, σύμβολο της ισχύος. Τα μεγαλιθικά ευρήματα των Χετταίων, στην Ασσούρ και Νινευί, έστω και κατώτερης καλλιτεχνικής αισθητικής, είναι παρόμοια με αυτά των Μυκηνών.
Κατά την μυθολογίαν, πρώτος ο Ηρακλής εξημέρωσε και έθεσε νόμους στους πλάνητες Γαλάτες, φυλή η οποία μέχρι των χρόνων του Καίσαρος περιελάμβανε και τους κατοίκους της Γερμανίας, Βόρειας και Κεντρικής Ιταλίας κλπ. [Διόδ. Σικελιώτης, Βιβλ. Δ, Στράβων «Γεωγραφικά» Εκδ. Παρισίων, Κοραής, 1808 και «Έλληνες Γεωγράφοι» Εκδ. Βιέννης 1804 κ.α.]. Αλλά και ο Ελληνομαθής Ζάλμοξις-Έλλην φιλόσοφος κατά τον Έρμαν Ντίλς -ήτο εκείνος που δίδαξε τους Γάλλους ιερείς Δρυίδες την φιλοσοφία [«Δοξογράφοι» σελ.557 έκδ. Βερολίνου 1859], ενώ πριν από το 700 π.Χ, οι αρχαίοι νομοθέτες Ζάλευκος και Χαρώνδας [Διόδ. Σικελιώτης, βιβλ. ΙΒ, σελ.811] είχαν επιβάλει Νόμους στην Ιταλία και εκπολίτισαν τις πρωτόγονες και άξεστες φυλές της Κεντρικής και Βορείου Ευρώπης.
Η Πορτογαλλική πόλη «Ontesse» πήρε το όνομα της προς τιμήν του «Οδυσσεύς», η «Δανία» (παράγεται εκ του Δαναός) και φανερώνει την Μινωική προέλευση των Δανών, ενώ οι Σκανδιναυοί χρωστούν την ναυτική ανάπτυξη των στους Κρήτας ναυτικούς και εμπόρους του Ηλέκτρου [Το Ήλεκτρον είναι πυκνόρρευστη διαφανής ουσία που βγαίνει από τον φλοιό ενός δένδρου της περιοχής]. Με την επαφή των Κρητών με τους γηγενείς κατοίκους και την εγκατάσταση εκεί ορισμένων εξ αυτών, μεταλαμπαδεύτηκε ο Αιγαιατικός πολιτισμός στους Υπερβορείους και έτσι σχηματίσθηκε η ελληνική ή αριανή ομογλωσσία από τα Ιμαλάια ως την Ιβηρική, η οποία απεκλήθη Ινδοευρωπαϊκή. Μια άλλη αδιάψευστη απόδειξη είναι ότι τα ανακαλυφθέντα εργαλεία ομοιάζουν τόσον πολύ προς αυτά του Αιγαίου, ώστε να θεωρήσουμε ότι τα έχουν κατασκευάσει τα ίδια χέρια. [Να σημειωθή ότι τα πρώτα «Πανδοχεία» ήσαν Ελληνική εφεύρεση και λειτουργούσαν ήδη από τον 6ον π.Χ. αιώνα, πράγμα που σημαίνει ότι οι Έλληνες ταξίδευαν ιδιωτικώς και τα ταξίδια ήσαν τότε πολύ διαδεδομένα. Τυγχάνει δε γνωστόν ότι ο Ηρόδοτος και οι λοιποί Έλληνες σοφοί ήσαν πολυταξιδεμένοι].
Ξακουστό είναι το εξερευνητικό ταξίδι του Χάνωνος, περί το 520 π.Χ, ο οποίος έκανε τον περίπλου της Αφρικανικής ακτής ως την Λιβερίαν, με 60 μεγάλα πλοία. Η «Ιλιάς» και η «Οδύσσεια», τα πρώτα αυτά αριστουργήματα της ανθρώπινης ποίησης, είναι δύο συναρπαστικές ταξιδιωτικές περιπέτειες των Αρχαιοελλήνων. Η Αιγαιατική επίδραση ως τα πέρατα της οικουμένης αποδεικνύεται από την αποκρυπτογράφηση των Ορφικών Ύμνων. Επίσης οι νεώτερες ανασκαφές στην Ευρώπη και Κεντρική Ασία φέρουν εις φως πλείστα Ελληνικά Προϊστορικά ευρήματα.

Ο Εκπολιτισμός της Οικουμένης
Ο εκπολιτισμός των Ρωμαίων άρχισε κυρίως μετά την κατάκτηση της Ελλάδος (180-120 π.χ), δηλαδή από την εποχή του Καίσαρος. Προηγουμένως οι φυλές της Κεντρικής και Βορείου Ιταλίας ήσαν σχετικά πρωτόγονες και άξεστες, δεν γνώριζαν την γραφήν και εσυνήθιζαν ακόμη και την ανθρωποφαγία και ανθρωποθυσία σε παλαιότερες εποχές. Επομένως, τον πολιτισμό και την γραφή όλοι οι Ευρωπαίοι την χρεωστούν στους Πελασγούς και Κρήτες Πρωτοέλληνες. Η Λατινική γραφή είναι κι αυτή Ελληνική (Χαλκιδικό αλφάβητο) και ο Ρωμαϊκός Πολιτισμός είναι αντίγραφο -συχνά κακέκτυπο- του Ελληνικού Πολιτισμού. Έτσι αποδεικνύεται η πανάρχαια κοινή καταγωγή των κατοίκων της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης (Τεύτονες, Γαλάτες, Σουάβοι, Σάξωνες, Ίβηρες κλπ) από τους Αιγαίους Πρωτοέλληνες. Οι λαοί αυτοί διατηρούν ακόμη ονομασίες ορισμένων θεών της Αρχαίας Ελλάδος, λέξεις ή ρίζες λέξεων της αρχικής μητρικής των γλώσσας, ή μάλλον του γλωσσικού ιδιώματος των το οποίο ανήκει στην Ελληνική (Ινδοευρωπαϊκή) ομογλωσσία. Επειδή συν τω χρόνω αυτοί ήρθαν σε επιμειξία με άλλους λαούς, αλλά και λόγω διαφορετικών κλιματολογικών και πολιτιστικών συνθηκών, ήτο επόμενον να διαφοροποιηθούν και να απομακρυνθούν αναγκαστικά από την αρχική πολιτιστική των κοιτίδα, του Αιγαίου. Άλλοι εξ αυτών στις νέες των πατρίδες εξεβαρβαρίσθησαν ή αφομοιώθησαν για να επιβιώσουν και παρέμειναν ανεξέλικτοι, όπως τους ανευρίσκουμε μετέπειτα κατά την ιστορική περίοδο, διασκορπισμένους σε διάφορες χώρες του βορρά σε φυλές (Κιμμέριοι, Σκύθες, Γέτες, Αριμασποί, Γέλωνες, Μασαγέτες, Βουδίνοι, Αγριππαίοι, Ισηδόνες, Σαρμάτες, Δάκες κ.ο.κ.). Αυτοί εξελίχθησαν αργότερα υπό την επίδραση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και δημιούργησαν τα γνωστά έθνη του βορρά και της Ανατολής. Εκείνους που εισχώρησαν ανατολικότερα και εκείθεν της λίμνης Βαικάλης, τους ανευρίσκουμε κατόπιν ως Υπερβορείους ( ή ως Γκιλάκους).Στην Ιαπωνία έφθασε προ αμνημονεύτων χρόνων μια λευκή φυλή, οι Αινού (=Ίωνες), ενώ συναντώμεν διάσπαρτες λευκές φυλές στην Ασία και Άπω Ανατολή. [Βλέπε Τόμ. «ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ» «Γενική Εισαγωγήν» όπως και «Γενική Εισαγωγή» στο Δεύτερο βιβλίο του Ιωάν. Πασσά «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» και τα σχόλια στους «Ύμνους του Ορφέως»]. Οι Τούρκοι είναι ένα μωσαϊκό λαών στην πλειοψηφία των αυτοχθόνων που ζούσαν από αρχαιοτάτων χρόνων στην περιοχή. Οι Τούρκοι αποτελούν μια μικρή μειοψηφία που κατήλθαν σαν νομάδες από τα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας, από την περιοχή του Αλτάι, στην Μεσόγειο. Οι τελευταίοι είναι Ταταρομογγολικής καταγωγής και έμειναν άξεστοι και απολίτιστοι από της εγκαταστάσεως τους στην Μικρά Ασία ως σήμερον. Η φυλή αυτή αποτελούσε την ιθύνουσα τάξη της Οθωμανικής Τουρκίας, αλλά και της σημερινής Κεμαλικής Τουρκίας.

Η Καταγωγή των Ευρωπαϊκών Λαών
Κατά τον Αθαν.Σταγειρίτη [«ΩΓΥΓΙΑ», Τόμ. Β του Αθαν.Σταγειρίτη, Εκδ. Βιέννης 1808] η καταγωγή όλων των φυλών -και φυσικά των νεωτέρων Εθνών της Βορείου, Δυτικής και Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και οι λευκοί της Ρωσσίας και Κεντρικής Ασίας- προέρχονται από το Αιγαίον, και συγκεκριμένα από τον Ελληνικό πολιτιστικό χώρο, και όχι από τους ανύπαρκτους Ινδοευρωπαίους [Βλέπε Διόδ. Σικελιώτη, Βιβλ. Α, Στράβωνα, «Εισαγωγή» και Συρέ «Οι Μεγάλοι Μύσται», Καρλάυλ «Οι Ήρωες» (Οντίν) και Σαρλ Μπερλίτζ «Τα Μυστήρια από ξεχασμένους Κόσμους»]. Η εξέταση των λεγομένων Αριανών γλωσσών,όπως πραγματικά ομιλούνται σήμερον διαθέτουν πολυάριθμα Πελασγικά στοιχεία, τα οποία αναμφισβήτητα προέρχονται από την Πελασγική των κοιτίδα, τα Βαλκάνια, την Κάτω Ιταλία και την Μ. Ασία. Όταν η ίδια ρίζα βρίσκεται σ’ όλες τις γλώσσες ή στις περισσότερες από αυτές, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι το αντικείμενο που υποδηλούται δια της ρίζας ταύτης, ήτο κοινό για τους προγόνους των, οι οποίοι είχαν κάποτε τον ίδιο πολιτισμό. [Για παράδειγμα η λέξη «Άξων», υπάρχει παρεφθαρμένη σ’ όλες τις λεγόμενες αριανές γλώσσες, διότι οι λαοί αυτοί γνώριζαν όλοι την βοήλατη άμαξα. Ορισμένοι την βελτίωσαν και της έβαλαν ακτίνες στο διάβα του χρόνου, ενώ άλλοι διατήρησαν τον παραδοσιακό τροχό εκ κορμού δένδρου. Άρα διαφοροποιήθησαν. Με την πρόσθεση λοιπόν νέων λέξεων αρχίζει η διαφοροποίηση της γλώσσας και της ταυτότητας των λαών]. Έτσι έγινε βαθμιαία η διαφοροποίηση των φυλών εκ της αρχικής των καταγωγής. Τελικά παραμένει η κοινή καταγωγή σαν μύθος. Ο μύθος λ.χ της Ατλαντίδος, ο οποίος σχετίζεται με την πανάρχαιη δραστηριότητα της Ελληνικής φυλής, όπως δείχνουν τα διάφορα ευρήματα, υπήρξε κάποτε πραγματικότης. Όχι όμως και ο τεχνητός «μύθος» περί των Ινδοευρωπαίων.

Ο Μύθος των Ινδοευρωπαίων
Η κάθοδος φυλών από Βορρά και Ανατολών στην Ελληνική Χερσόνησο, για να εκπολιτίσουν τους δήθεν άξεστους Αιγαίους, δεν ευσταθεί ούτε επιστημονικά, αλλά ούτε από λογικής απόψεως, διότι οι Αιγαίοι ήσαν αποδεδειγμένα ναυτικός και στο έπακρον πολιτισμένος λαός που ταξίδευε, από την χαραυγή της Προϊστορίας του, όχι μόνον στην Μεσόγειο, αλλά και στους Ωκεανούς. Αν δεχθούμε τις δοξασίες περί «Ινδοευρωπαϊστών», τότε θα έπρεπε κανονικά να είχαν βρεθή κάπου τα ίχνη τους, ο ανώτερος πολιτισμός τους, η γλώσσα τους και τέλος τα ιστορικά πνευματικά μνημεία που θα άφηναν πίσω στην αρχική των κοιτίδα. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έχει βρεθή. Τίποτα απολύτως δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη τους. Αντίθετα, συνεχώς έρχονται στο φως νέες συντριπτικές αποδείξεις και ατράνταχτα τεκμήρια από τον Ελληνικό χώρο και εκτός αυτού-στις χώρες που ταξίδευσε-που επιβεβαιώνουν ότι οι Αιγαίοι Πρωτοέλληνες μετέδωσαν πρώτοι τον πολιτισμό τους σ’ όλους τους λαούς του τότε γνωστού κόσμου. Βέβαια, όλες αυτές οι αντιεπιστημονικές και δογματικές θεωρίες του παρελθόντος έχουν προ πολλού καταπέσει, αλλά επανέρχονται κάθε φορά με καινούργιο περιτύλιγμα στην επικαιρότητα από το «επιστημονικό» κατεστημένο της διεθνούς εξουσίας. Γιατί αυτός ο μύθος βολεύει την διαιώνιση της εξουσίας τους. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια έξαρση του φαινομένου τούτου. Παντού επιδιώκουν να μειώσουν την αξία και την συμβολή του ανυπέρβλητου Ελληνικού παράγοντα στην δημιουργία του παγκόσμιου Πολιτισμού [Βλέπε «ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ», Τόμ. «ΕΛΛΑΣ» της Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ», του Ιωάννη Κουμάρη]. Αρκεί να επαναλάβουμε ότι "όταν οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν τον Παρθενώνα, οι πρόγονοι των σημερινών Άγγλων ζούσαν μέσα στα σπήλαια ή στα ανήλια δάση, ενώ πλείστοι απ’ αυτούς και άλλοι βόρειοι λαοί, ήσαν ακόμη ανθρωποφάγοι ή έκαναν ανθρωποθυσίες» [Στράβων, βιβλ.VI, σελ. 226, 21] [Ανέκαθεν το θαρραλέο και ανήσυχο Βρεταννικό έθνος συμπεριφέρθηκε αλαζονικά και σαν κατακτητής στην Ελλάδα, μιμούμενο τους δήθεν ξανθούς Ινδοευρωπαίους αποικιοκράτες και εκπολιτιστές]. Ακόμη και στην γειτονική μας Ιταλία, ακόμη και κατά την κλασσική εποχή, εθυσίαζαν παίδες στην εορτή των Κομπιταλίων και Λαραλίων, και μόλις επί Βρούτου κατηργήθη το έθιμον τούτο.[«ΩΓΥΓΙΑ» του Αθαν. Σταγειρίτη, Β. Τόμ. σελ.480]. Επομένως, είναι απαράδεκτη και εξοργιστική η τόσο κραυγαλέα παραποίηση και διαστροφή της Ιστορίας και Προϊστορίας των Ελλήνων. Δωδωναία η Λατρεία των Δρυίδων. Σύμφωνα με παλαιότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις, διεπιστώθη ότι κατά την Μινωική περίοδο οι Κρήτες θαλασσοπόροι μετέφεραν στην Μεσόγειο "Κασσίτερο" από την Αγγλία. Όμως δεν πήγαιναν με άδεια χέρια εκεί. Τους μετέδιδαν τον ανώτερο Κρητομινωικό πολιτισμός τους. Πρόσφατα, ανεκαλύφθησαν στην Αγγλία προϊστορικές Ελληνικές εγκαταστάσεις, οι οποίες φανερώνουν ότι οι πρωτόγονοι και καθυστερημένοι λαοί της Αγγλίας δέχθηκαν την επίδραση των Ελλήνων και συν τω χρόνω εκπολιτίσθησαν. Έτσι αποδεικνύεται ότι η πανάρχαια λατρεία των Δρυίδων στην Βρεταννία είναι Ελληνικής προέλευσης, εκ του Μαντείου της Δωδώνης, και μετεφέρθη εκεί προ αμνημονεύτων χρόνων. Η Ελληνική Προϊστορία παρουσιάζει πράγματι ένα εκπληκτικό μυστήριο και μια σαγηνευτική πρόκληση για αυτόν που θα προσπαθήση να την αποκρυπτογραφήση και να εμβαθύνη σ’ αυτήν. Η αυτοχθονία των Ελλήνων έχει αποδειχθή με ατράνταχτα τεκμήρια από διαπρεπείς ανθρωπολόγους, όπως ο Ιωάν. Κουμάρης [Βλέπε άρθρον «Φυσική Ανθρωπολογία» Ιωάν. Κουμάρη, Α. Μέρος, Τόμος «ΕΛΛΑΣ», Εγκυκλοπ. «ΗΛΙΟΣ» και Αλέξη Σίνου «Η Γεωγραφική Ενότης του Ελληνικού Μεσογειακού Χώρου» Μέρος Α. Σελ. 94-95, Μέρος Β. Σελ.179-182 κλπ].

Ο Ευρωπαίος «Αρχάνθρωπος» των Πετραλώνων
Αδιάσειστα τεκμήρια της γηγενούς προέλευσης του Έλληνα έφερε εσχάτως εις φως ο διεθνούς κύρους ανθρωπολόγος Άρης Πουλιανός με την ανακάλυψη του «Ευρωπαίου Αρχανθρώπου των Πετραλώνων Χαλκιδικής» και του «Κυνηγού Ελεφάντων της Πτολεμαίδος» για τον οποίο θα μιλήσουμε σε άλλο κεφάλαιο. Ο Ορφεύς λέγει: «ήδ’ όσον Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόγχευσα», δηλαδή στην Αίγυπτο και στην Λιβύην, εδίδαξα,(εξελόγχευσα=εξεγέννησα) τον ιερόν λόγον [«Αργοναυτικά» των «Ορφικών» στίχ. 42-44 και 102 Εκδ. Λειψίας TAUCHNIZIT 1829]. [Τυγχάνει ευνόητον ότι το «εξελόγχευσα» δεν σημαίνει ότι «εδιδάχθην», όπως υπεστήριξαν αμαθέστατοι και κακοηθέστατοι συγγραφείς]. Επομένως, η απόδειξη αυτή κονιορτοποιεί κάθε άλλη παλαιά και νεώτερη δογματική θεωρία, οι εμπνευστές των οποίων δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τις τεκμηριώσουν με στοιχεία. Είναι γνωστόν ότι κατά την 8 ην χιλιετίαν π.Χ. ελάμβανε χώραν μεταφορά Οψιανού Λίθου με πλοία από την νήσο Μήλον του Αιγαίου πελάγους στην Αργολίδα, όπως απέδειξαν τα ευρήματα οψιανού λίθου στο σπήλαιο του Φράγχθη της Αργολίδος. Άρα οι Αιγαίοι από τότε θαλασσοπορούσαν. Αλλά και στον χώρον της Ανατ. Μεσογείου οι Πρωτοέλληνες Μινωίτες και Μυκηναίοι κυριαρχούν από αμνημονεύτων χρόνων. [Πανάρχαιοι Αχαιοί Κρήτες και Κύπριοι οι αρχαιο-Φοίνικες και οι Φιλισταίοι και «Παλαισάτι», διέσχιζαν την Μεσόγειο για να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη].

Αυτόχθονες οι Έλληνες
Ο Ισοκράτης το διαλαλεί ότι: «Είμαστε αυτόχθονες. Δεν διώξαμε άλλους που ήσαν εδώ, ούτε ήρθαμε από αλλού να την καταλάβουμε έρημη από πληθυσμό, ούτε είμαστε μιγάδες και ανακατεμένοι με άλλα έθνη, αλλά προερχόμεθα από καλό και γνήσιον έθνος, ώστε γεννηθήκαμε σ’ αυτήν εδώ την γην, την κατέχουμε και διαβιούμε όλον τον καιρό. Ασχέτως αν όλον τον 20ον αιώνα η διεθνής εξουσία ραδιουργεί σε βάρος του Ελληνισμού και με την χρησιμοποίηση της Τουρκίας σαν «πολιορκητικό κριό» επιδιώκει την έξωση του Ελληνικού Γένους από τις πανάρχαιες πατρογονικές του εστίες (Μικρά Ασία, Κύπρος, Αιγαίο). [Η διεθνής εξουσία και οι εδώ υπηρέτες και διεκπεραιωτές της θέλουν να μας επιφέρουν ανάμειξη και να μας μεταβάλουν σ’ ένα άθλιο συνονθύλευμα, ώστε να απωλέσουμε την εθνική μας ταυτότητα. Προς τούτο συμβάλουν και ορισμένοι «γραικύλοι» και δήθεν «διεθνιστές» ανθέλληνες, οι οποίοι χλευάζουν την καταγωγή των. Είναι κι αυτό δείγμα της πολιτιστικής κατάπτωσης και παρακμής των καιρών μας].

Το Ιερατείο Εχθρός του Ελληνικού Πνεύματος
Η Ελληνική Ιστορία, αρχής γενομένης από τα πανάρχαια Ορφικά και Ομηρικά έπη, έως και τα συγγράμματα των Ελλήνων σοφών της αρχαιότητος, λ.χ. του Ηράκλειτου, Πυθαγόρα, Πλάτωνα κ.α. αποδεικνύει ότι δεν επηρεάσθηκε από το Αιγυπτιακό ή Ασσυροβαβυλωνιακό Ιερατείο, διότι το Ελληνικό Πνεύμα και η Τέχνη ήσαν πάντα ανώτερα από αυτά της Ανατολής. Είχαν μια αξιοθαύμαστη συνέχεια, συνέπεια και πνευματική ακτινοβολία, ανεξάρτητη από τις θεοκρατικές δοξασίες των άλλων Λαών. Οι Έλληνες βασίστηκαν στην Ελληνική Μυθολογία και την Ελληνική Φιλοσοφία και Τέχνη, και πάνω σ’ αυτά έχτισαν τον πολιτισμό τους. Αντίθετα, οι άλλοι λαοί του γνωστού τότε κόσμου, εκπολιτίσθηκαν από το Ελληνικό Πνεύμα, όσο φυσικά τους επέτρεπαν οι πολιτιστικές τους καταβολές. Πήραν τους μύθους της Ελληνικής Θεογονίας, την Ορφική λατρεία, το Δωδεκάθεο, τις επιστημονικές γνώσεις των Ελλήνων, την Τέχνη, τους ρυθμούς στην αρχιτεκτονική, την Αστρονομία του Αστραίου, την Ιατρική του Ασκληπιού και Ιπποκράτη, θεσμούς όπως η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, ο Αθλητισμός και τέλος το πνεύμα της Ελευθερίας και του Ανθρωπισμού. [Βλέπε «ΟΡΦΙΚΑ» του Ιωάν. Πασσά]. Και τον εφήρμοσαν στο βαθμό φυσικά που ήσαν ικανοί να αφομοιώσουν ένα ανώτερο πολιτισμό, όπως ήτο ο Ελληνικός, διότι οι περισσότεροι τον διεστρέβλωσαν, ενώ άλλοι τον πολέμησαν και ακόμη τον πολεμούν.

Αρκαδία η Κοιτίδα των Πελασγών
Οι πανάρχαιοι κάτοικοι του τότε Ελληνικού Κόσμου, οι Πελασγοί, εκκινούντες από την ηπειρωτική Ελλάδα και από την Αρκαδία, σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα, εξαπλώθησαν σε απώτατους και ακαθόριστους ως τώρα χρόνους, όχι μόνον εντός της Μεσογείου, αλλά και πέραν των Ηρακλείων Στηλών προς Δυσμάς και του Ινδικού προς Ανατολάς. Έφθασαν σε όλα τα μήκη και πλάτη και σε άγνωστες ως τότε ηπείρους, και είναι αποδεδειγμένο ότι μετέφεραν τον πολιτισμό τους. Αυτό πράγματι είναι ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο, που παρά τις πάμπολλες αποδείξεις που συνεχώς επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές, ότι δηλαδή οι Αρχαιοέλληνες Πελασγοί ταξίδευαν σε μακρυνές γνωστές και άγνωστες ηπείρους, μετέφεραν τον υψηλόν πολιτισμόν των μαζί με τα προϊόντα των, ίδρυαν πόλεις-κέντρα πολιτισμού και «εμπορεία» στις πρωτόγονες περιοχές που επισκέπτονταν προς αμοιβαίο όφελος.
Υπερβόρειοι στην Δήλο. Αφήνει πράγματι άναυδους τους μελετητές της Ιστορίας πως με τα τεχνολογικά μέσα της εποχής των ήτο δυνατόν να εκτελούν τόσο μακρυνούς πλόες και να κάνουν όλα εκείνα τα αξιοθαύμαστα μεγαλιθικά έργα που έρχονται κάθε φορά σε φως και μας ξαφνιάζουν ακόμη και σήμερα; Πώς δηλαδή εκείνοι οι γίγαντες της πνευματικής, ψυχικής και σωματικής ρώμης και της αρετής μπορούσαν να ταξιδεύουν τόσο μακρυά και να συμβιβάζονται με το οικολογικό περιβάλλον και τους συνανθρώπους των τόσο αρμονικά; Πώς έφτιαχναν αυτά τα κολοσσιαία και όμορφα μνημεία;
«Πελασγοί απεκλήθησαν» (εκ του Πελαργοί), όπως λέγει και ο Αριστοφάνης [«Όρνιθες» σελ. 59, 61, 67], διότι σε προϊστορικούς χρόνους εξαπλώθησαν δια των ακτών του Ευξείνου Πόντου, της Λίμνης Βαικάλης, και της Νοτίου Σηβηρίας ως την χώρα των Υπερβορείων και την Κίνα. [Βλέπε βιβλίο του Ιωάννη Πασσά «ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ» στον Ύμνο Καλλιμάχου και «ΑΡΙΜΑΣΠΕΙΑ ΕΠΗ»του Αριστέως Προικονησίου]. Τα αρχαία συγγράμματα ομιλούν για τις παρθένες των Υπερβορείων Ούπι, Λοξώ, και Εκαέργη που ήρθαν στην Δήλο κομίζουσες δώρα. Το φαινόμενο αυτό μας φέρνει κατά νου τον μύθο των Αμαζόνων, και καταρρίπτει τις δοξασίες ότι τάχα η Ελληνίδα γυναίκα ήτο σκλάβα.

Μινωίτες Ατλάντιοι στην Αμερική
Οι Μινωίτες και Μυκηναίοι ταξίδευαν δια θαλάσσης στον Ατλαντικό και έφθαναν στην Αμερική,όπως αναφέρει στα βιβλία της η Αμερικανίδα αρχαιολόγος Ενρ. Μερτζ [WINE DARK SEE, Σικάγο 1973]. Επίσης αυτοί οι δεινοί θαλασσοπόροι δια του Ινδικού Ωκεανού εταξίδευαν στις Ινδίες, και διαπλέοντες τον Ειρηνικό ωκεανό έφθασαν ως την Ιαπωνία και τα νησιά του Πάσχα. Αδιάψευστη περί τούτου απόδειξη η Ελληνική ονομασία των Ωκεανών και των άστρων του ουρανού του Νοτίου Ημισφαιρίου, αλλά και πλείστων τοπωνυμίων που βρέθηκαν εκεί πριν πατήσουν το πόδι τους, ο Κολόμβος στην Αμερική και οι άλλοι εξερευνητές στην Ασία, Ειρηνικό και Ινδικό. Σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα, οι Έλληνες της Κρήτης και της Κύπρου πλέοντες προς Δυσμάς είχαν φθάσει μέχρι της νήσου Θούλης (Ισλανδία), είχαν δώσει το όνομα των στην Ιρλανδία (γη Ίριδος) και στην Βρεταννία (Ευρυτανία), στην Σκοτία (γη του σκότους). Επίσης είχαν φθάσει ως τον Αρκτικό κύκλο, καθώς και στις ακτές της Βορείου Ευρώπης, της Νορβηγίας και της Βαλτικής (Πυθεύς ο Μασσαλιώτης) από όπου προμηθεύονταν το Ήλεκτρον. [Βλέπε βιβλίο του Δ. Αλικαρνασέως Βιβλ. Α και Β., Διόδωρου Σικελιώτη βιβλ. Ε. 22, 5-10 ως και «Ελληνες Γεωγράφοι» Τομ. Β, Διονυσίου «Οικουμένης Περιήγησις» Εκδ. Βιέννης 1808 και Υπόμνημα Ευσταθίου εις «Περιήγησιν Οικουμένης» Διονυσίου σελ. 21-156, και Στράβωνος «Γεωγραφικά» βιβλία 175-176 και βιβλίο Ε παραπομπαί, και Παυσανίου «Ελλάδος Περιήγησις» - «Αττικά» κεφάλαιο 31, 2 έκδ. Λειψίας TAUCHNITIZ 1829]. Αλλά ας δεχθούμε προς στιγμήν ότι πήγαν πρώτοι οι
Φοίνικες, όπως διατείνονται οι «φοινικιστές». Στην περίπτωση αυτή θα ήτο λογικό να δώσουν στις χώρες αυτές τις δικές των ονομασίες, όπερ άτοπον γιατί αυτές φέρουν Ελληνικά ονόματα, αλλά και διότι μόνον οι Έλληνες γεωγράφοι και εξερευνητές της αρχαιότητος τις αναφέρουν. Αν δεν θέλουν να το πιστέψουν, ή σκόπιμα να το αγνοούν, είναι δικαίωμα τους. Αυτό όμως δεν αναιρεί την επιστημονική αλήθεια που αναβλύζει αβίαστα από όλες τις πηγές και τα ευρήματα.

Γιατί Αντιπαθούν την Προϊστορική Έρευνα;
Υπάρχει μια αδυναμία κατανοήσεως της Ελληνικής Προϊστορίας, αλλά και απροθυμία του επιστημονικού κατεστημένου να αναθεωρήση τις παγιωμένες και δογματικές του θέσεις περί του «Αφροασιατικού Πολιτιστικού μοντέλου» και του «Μύθου περί Ινδοευρωπαίων». Το κατεστημένο τούτο βρίσκεται παγιδευμένο στις αρχικές του εσφαλμένες δοξασίες και θεωρεί μύθους τις αρχαίες Ελληνικές μαρτυρίες, που περιέχονται στα αρχαία κείμενα. Το εν λόγω κατεστημένο διαστρέφει και παραχαράσσει συστηματικά τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις που έρχονται σε φως. Αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν την Ελληνική Μυθολογία, η οποία είναι ιδεοκρατική θρησκεία, αλλά και βιωμένη Ιστορία με αλληγορικό χαρακτήρα, παρά το γεγονός ότι συνεχώς διαψεύδονται από τα νέα ευρήματα σε κάθε γωνιά της γης.
Το γεγονός ότι έσκαψαν μερικές προϊστορικές πόλεις δεν σημαίνει ότι αντελήφθησαν την πραγματική αλήθεια, η οποία θα γίνη γνωστή μόνον μετά από συστηματική έρευνα και διενέργεια μιας αντικειμενικής και ανεπηρέαστης Παγκόσμιας Συγκριτικής Μελέτης των Πολιτισμών. Έτσι θ’ αντιληφθούν το βαθμό που οι άλλοι νεώτεροι πολιτισμοί έχουν επηρεασθή από τον Ελληνικό Πολιτισμό και πόσο έχουν επηρεάσει τούτον. Αντ’ αυτού βάζουν ταφόπετρα στα Ελληνικά Προϊστορικά ευρήματα, είτε δια της συστηματικής εξαφανίσεως και του μπαζώματος των (όπως μαρτυρούν τα τελευταία κρούσματα του ΥΠΠΟ στην Μυτιλήνη, Αττική κλπ), είτε δια της συσκοτίσεως, παραποιήσεως, διαστροφής και παραχαράξεως των-που όμοια δεν γνώρισε η Ιστορία-τα βαφτίζουν Φοινικικά, Αιγυπτιακά ή Βαβυλωνιακά. Για παράδειγμα, ο Όμηρος αναφέρει στην Μινωική Κρήτη 90 πόλεις και σήμερα έχει διαπιστωθή ότι υπήρχαν 120, ενώ εμείς έχουμε ανασκάψει μόνον τέσσερις. Όταν ανασκαφούν οι περισσότερες εξ αυτών τα ερείπια των θα μας αποκαλύψουν κάποια μέρα φοβερά μυστικά, όπως εκείνα που έφερε στο φως ο Σλήμαν, Έβανς, Βέντρις Τσάνγουικ κ.α.
Όταν ο Βέντρις προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήση την Γραμμική Γραφή Β. και κατέληγε πανηγυρικά ότι είναι όντως Ελληνική έγραφε: «Ο Ελληνικός εφιάλτης εμφανίζεται ξανά και ξανά». Όλοι αυτοί προσπαθούν να περιορίσουν τον χρονικό ορίζοντα του Ελληνισμού. Βάζουν αυθαίρετα διαχωριστική γραμμή και τον ονομάζουν «Προελληνικό», όταν αναφέρονται στους Αρχαιοέλληνες Πελασγούς. Έτσι διασπούν τεχνητά και αναίτια την διαχρονικότητα αυτής της ένδοξης φυλής. Συχνά η αρχαιολογική σκαπάνη βρίσκει και πράγματα που πολλοί θα ήθελαν να μην είχαν βρεθή ποτέ, όπως συνέβη με τα Μινωικά ανάκτορα, γιατί ανεδύθη ένας ολόκληρος εκπληκτικός πολιτισμός, με θεσμούς, λουτρά, έργα τέχνης, αθλητισμό, σύστημα δικαιοσύνης, διοικητική οργάνωση κλπ που ο Αιγυπτιακός πολιτισμός ωχριά ενώπιον τους. Όμως «Ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιον».

Η Αποκρυπτογράφηση των Γραφών
Είναι σήμερα αποδεδειγμένο ότι η αυτοκρατορία του Μίνωα έχει ηλικία τουλάχιστον 10-15.000 ετών και επομένως την εποχή εκείνη ούτε οι Αιγύπτοι, ούτε οι Ασσυροβαβυλώνιοι αλλά ούτε και οι Φοίνικες -που είναι κατά πολύ νεώτεροι- είχαν έρθει στο προσκήνιο της Ιστορίας. Όπως αποδεικνύεται, οι Φοίνικες παρέλαβαν τα Γράμματα και την Γραφή από τους Έλληνες και όχι το αντίθετο.[Βλέπε Πλάτωνος «Κρατύλον» 23 Περί Γλώσσης και Γραφής, Π. Καββαδία «ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ» σελ.834 και 839, Ιακώβου Θωμοπούλου «ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ» (όπου δημοσιεύονται σημαντικές πανάρχαιες Ελληνικές επιγραφές χαραγμένες επί λίθων). Αλλά και από το βιβλίο του Μιχ. Βέντρις «DOCUMENTS IN MYCENAEAN GREEK» Cambridge (1956) και το βιβλίο του JOHN CHADWICK,περί της Γραμμικής Γαφής Β, αποδεικνύεται ότι αύτη είναι συνέχεια της Γραμμικής Γραφής Α. δηλαδή είναι κι αυτή Ελληνική («Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ ΜΙΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ», της Έφης Πολυγιαννάκη, Εκδ. Γεωργιάδης]. Με την εκδοχήν αυτή συμφωνούν άλλωστε και οι Ιερείς της Σάιν της Αιγύπτου, οι οποίοι είπαν, όπως αναφέρει ο Σόλων, ότι: «Οι Έλληνες προπορεύονται των Αιγυπτίων κατά 1000 τουλάχιστον χρόνια». Επίσης Ελληνική είναι και η Γραφή με τα «Ιδεογράμματα» πριν από τις Γραμμικές Γραφές, που βρέθηκαν στην Κρήτη και αλλαχού ,όπως προδίδουν τα σημεία που έχει ο ψευδόστομος αμφορέας του Ορχομενού, η πινακίδα της Γκλωζέλ στην Γαλλία, το αλφάβητο του «TIFINAG», της Βερβερικής φυλής των Τουαρέγκ στην Σαχάρα (είναι υπολείμματα της πανάρχαιης Λιβυκής Ελληνικής διαλέκτου), οι Πελασγικές και Ετεοκρητικές Επιγραφές που δεν έχουν ακόμη αναγνωσθή, εσχάτως η Πινακίδα του Δησπηλιού και άλλα πολλά ευρήματα [βλέπε «ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ», Ιωαν. Θωμοπούλου]. Αλλά και οι αναφερόμενες από την Ενρ. Μερτζ Ελληνικές Επιγραφές στην Βραζιλία, μερικές εκ των οποίων δημοσιεύθησαν μαζί με τον χάρτην διαπλεύσεως του Ατλαντικού από τον Οδυσσέα, ήσαν πανάρχαιες Ελληνικές.

Η Γη των Αρίων
Ο Μινωικός Πολιτισμός υπήρξε ο πρώτος ανθρωποκεντρικός πολιτισμός στην Ιστορία του Ανθρώπου. Από αρχαία ξένα κείμενα πληροφορούμεθα ότι, η Ελληνική χώρα και οι αυτόχθονες κάτοικοι της στην εποχή των Θεών είχαν άλλα ονόματα. Στα αρχαία Περσικά κείμενα η Ελληνική Χερσόνησος ονομαζόταν Αριάνα Βαέδα (=Γη των Αρίων). Οι Ινδοί την αναφέρουν ως «Αριοβάρτα (=Γη των Αρίων) και την προσονομάζουν λόγω της ρώμης των ανδρών της και ως Ρωμάκα Πούρα (=χώρα των ρωμαλέων ανδρών). Αλλά και οι Άραβες και Τούρκοι ονομάζουν τους Έλληνες είτε ως «Γιουνάν» και την Ελλάδα «Γιουνανιστάν», είτε και ως «Ρουμ-Ιλύ» (=χώρα της ρώμης, των ρωμαλέων ανδρών). Εξ άλλου οι Τούρκοι ονομάζουν «Ρούμ Ιλύ» (=Ρούμελη) την Στερεά Ελλάδα και την Ανατ. Θράκη (Ρωμυλία). Ο Ορφεύς και ο Νόννος ονομάζουν την Ελληνική γη «Αρία», και το επαναλαμβάνει και ο Στέφανος Βυζάντιος, αποκαλώντας την Μακεδονία και την Θράκη ως «Αρία» (Στέφανος Βυζάντιος εις λέξιν Θράκη). Τέλος, οι Ινδοί στο αρχαίο Ινδικό κείμενο «RIG VEDA», χαρακτηρίζουν τους Έλληνες της εποχής των θεών ως Αρίους, και τον βασιλιά τους, τον Ολύμπιο Δία, ως Άριο «...Χαλκόκρουτοι Κούρητες, Αρία τεύχ’ εχόντες ουράνιοι...οίε Σαμοθράκην ιερήν χθόνα ναετάονες...εν Σαμοθράκη άνακτες...» [RIG VEDA Γ. Βιβλ. Ύμνων μετάφραση εις την Γαλλικήν].



ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

Η Αξία της Ελληνικής Γλώσσης
«Η Ελληνική γλώσσα και Παιδεία αποτελούσι την βάσιν του Δυτικού Πολιτισμού. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝ επεξεργάζεσθαι Πρόγραμμα Σπουδών της Κλασσικής Ελληνικής Γλώσσης και Παιδείας ώστε η Ελληνική Γλώσσα, όλων των Ευρωπαίων κοινή γλώσσα γίγνηται...
»Εύχομαι ότι πείθητε τους Έλληνες Ευρωβουλευτάς όπως αυτήν υποστηρίξωσιν εν τω Ευρωπαϊκώ Κοινοβουλίω άνω πολιτικών ιδεολογιών. Πάντες γαρ, και ιδιαιτέρως Ευρώπη, οφειλέται της Ελλάδος εσμέν».
Juan Jose Puhana Arza (Ευρωβουλευτής)
Η πιο πάνω πρόταση για την καθιέρωση της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης σαν κοινής γλώσσης όλων των Ευρωπαϊκών λαών δεν ανήκει σε Έλληνες, αλλά σε Βάσκους. Εξ άλλου και ο Ισπανός Ευρωβουλευτής κ. IMAZ κατέθεσε την κατωτέρω πρόταση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: «Α. Έχοντας υπόψη ότι η γλώσσα και ο πολιτισμός της Αρχαίας Ελλάδας αποτελούν τη βάση του Δυτικού και δη του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, Β. Έχοντας υπ’ όψη ότι η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα έχει διαμορφώσει την ανθρώπινη σκέψη και αποτελεί το αποδεδειγμένο όργανο για να καταστή ένα άτομο κριτικό και σκεπτόμενο, Γ. Έχοντας υπόψη ότι στην Ευρώπη η Αρχαία Ελληνική γλώσσα απετέλεσε την κατ’ εξοχήν επιστημονική γλώσσα, Δ. Έχοντας υπ’ όψη ότι χρειάζεται να επιβεβαιωθή η Ευρωπαϊκή Ενότητα ανακτώντας και ενισχύοντας τον ιδιαίτερο πολιτισμό της και το σύστημα αξιών στις οποίες βασίζεται, Ε. Έχοντας υπ’ όψη ότι χρειάζεται να ανακτηθή η σφαιρική ανθρωπιστική χροιά του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού,
- Καλεί την Επιτροπή να εκπονήση σχέδιο μελετών της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού με στόχο τη διδασκαλία τους, τουλάχιστον, σε όλα τα επίπεδα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης σε όλα τα κράτη μέλη μέσω των αντιστοίχων εκπαιδευτικών τους συστημάτων και προκειμένου να καταστή η κοινή γλώσσα όλων των Ευρωπαίων στον κόσμο των γραμμάτων. Οι Έλληνες Ευρωβουλευτές δεν υποστήριξαν την πρόταση των Βάσκων συναδέλφων των [Τον λόγο περιφρονήσεως της Ελληνικής γλώσσης εκ μέρους των Ελλήνων θα πρέπει να τον αναζητήσουμε στο σύμπλεγμα κατωτερότητος έναντι των ξένων, και κυρίως στην αμάθεια των].
Αυτά και μόνον συνιστούν μια πρώτη απάντηση στους σκοταδιστές, που ισχυρίζονται ότι η Ελληνική Γλώσσα προήλθε από την Φοινικική εκ της οποίας δανείσθηκε δήθεν τα φωνήεντα. Διότι αν ήτο έτσι θα έπρεπε οι Ευρωπαίοι να προτείνουν την Φοινικική γλώσσα αντί της αρχαίας Ελληνικής.

Βελλερεφόντης και η Γραφή
Την πρώτη ιστορική μαρτυρία περί της υπάρξεως Ελληνικής γραφής σε απώτατους προϊστορικούς χρόνους δίνει ο Όμηρος στο «Ζ» της Ιλιάδος. Είναι αρκετά εύγλωττη και ενδιαφέρουσα η ιστορία του Βελλεροφόντη, γιου του Γλαύκου, βασιλέως της Κορίνθου. Ο Βελλεροφόντης εξορίσθηκε στην Τίρυνθα στην αυλή του βασιλέα Προίτου, εξ αιτίας του αθέλητου φόνου κάποιου ονόματι Βέλλερου. Στην αυλή όμως του Προίτου αντιμετώπισε τον παράφορο έρωτα της συζύγου του βασιλιά, Σθενέβοιας. Ακέραιος ηθικά ο νεαρός αρνήθηκε να ενδώση στις ερωτικές της επιθυμίες. Εκείνη τότε τον συκοφάντησε ότι της έκανε ανήθικες ερωτικές προτάσεις. Χoλωμένος ο Προίτος έστειλε τον νεαρό στον πεθερό του στην Λυκία, δίνοντας του μαζί του «Πίνακα Πτυκτό», «γράψας θυμοφθόρα πολλά» και «σήματα λυγρά (=ολέθρια)»,για τον νεαρό, όπως λέγει η Ιλιάδα. Προφανώς πρόκειται για γραπτό κείμενο το οποίο παρεδόθη στον Βελλερεφόντη από τον βασιλιά Προίτο για να το παραδώση στον πεθερό του βασιλιά της Λυκίας Ιοβάτη. Ο Βελλερεφόντης ανυποψίαστος παρέδωσε το μήνυμα στον βασιλιά της Λυκίας, διότι δεν ήξερε γράμματα για να το διαβάση. Όμως στο κείμενο ο Προίτος ζητούσε την θανάτωση του αγγελιαφόρου του.
Προφανώς, τα «λυγρά γράμματα» είναι ιδεογράμματα ή σύμβολα, οπωσδήποτε όμως ήτο γραφή την οποία χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες. Προς τον σκοπό αυτό ο βασιλιάς της Λυκίας ανέθεσε στον Βελλερεφόντη να εκτελέση ορισμένους επικινδυνέστατους άθλους, οι οποίοι ουσιαστικά ισοδυναμούσαν με θανατική καταδίκη. Μεταξύ των άλλων του ζήτησε να σκοτώση την Χίμαιρα, να πολεμήση με τους Σωλύμους και τις Αμαζόνες κ.α. Τελικά ο Βελλεροφόντης με τον Πήγασο (το φτερωτό του άλογο) εξετέλεσε νικηφόρα όλους τους άθλους που του ανέθεσε ο βασιλιάς της Λυκίας. Τότε αυτός προς ανταμοιβή της ανδρείας του επέλεξε τον Βελλερεφόντη σύζυγο της κόρης του Φιλονόης, νυμφεύοντας τον με αυτήν. Ποια άλλη απόδειξη χρειάζεται άραγε για να καταδειχθή η αρχαιοτάτη προέλευση της γραφής στους Έλληνες; Άρα λοιπόν το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι υπήρχε Γραφή κατ’ εκείνη την πανάρχαια εποχή. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι και ο βασιλιάς της Λυκίας Ιοβάτης ήτο Έλλην και μιλούσε Ελληνικά για να είναι σε θέση να διαβάση το μήνυμα του Προίτου. Επομένως και οι Λύκιοι πρέπει να ήσαν Ελληνικά φύλα για να δεχθούν έναν Έλληνα βασιλιά

Ελληνικό το Φοινικικό Αλφάβητο
Είναι γνωστόν ότι από τις αρχές του παρόντος αιώνος, και μετά τις ανασκαφές των Μυκηνών, της Κνωσσού κλπ αρκετοί ξένοι συγγραφείς αντελήφθησαν,ότι οι παλαιότερες θεωρίες περί της καταγωγής της γραφής από τους Φοίνικες δεν ευσταθεί πλέον. Την πρώτη ομοβροντία, η οποία προκάλεσε πάταγον στην εποχή του, έδωσε ο διάσημος Γάλλος σοφός Ντυσσώ [RENE DUSSAED «LES CIVILISATIONS PREHELLENIQUES, DANS LE BASSIN DE LA MER EGGE» PARIS 1914] Ο Ντυσσώ υποστηρίζει ότι δεν δανείσθηκαν οι Έλληνες το αλφάβητο από τους Φοίνικες,αλλά το αντίθετον συμβαίνει, δηλαδή οι Φοίνικες το δανείσθηκαν από τους Έλληνες. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν ενωρίτερον και οι γλωσσολόγοι Γκρίμ, Χαλεβύ, Ντέεκ, Ντέλιτς κ.α., οι οποίοι είχαν αρχίσει να αμφισβητούν την επικρατούσαν μέχρι τότε ασύστατον αντίληψη ότι το αλφάβητο προέρχεται από τους Φοίνικες. Όμως παλαιοί και νέοι ιστορικοί «φοινικιστές» επιμελώς απέφυγαν να παραθέσουν συγκριτικά στοιχεία στις ιστορικές των μελέτες, αρκούμενοι στα στοιχεία τα οποία εξυπηρετούσαν τις μονόπλευρες θεωρίες, οι οποίες εξυπηρετούσαν ανιδιοτελείς σκοπιμότητες. Έτσι αγνόησαν πλείστες πηγές και πληροφορίες με φανερόν σκοπόν να συσκοτίσουν, περιπλέξουν και διαστρεβλώσουν την αλήθεια. Αυτό είναι η αιτία που εμφάνισαν κατά διάφορον τρόπον τα γεγονότα της Ελληνικής Προϊστορίας και Ιστορίας. Προφανής πρόθεση των είναι να μειώσουν την αξία της άφθαστης πνευματικής κληρονομιάς των Ελλήνων, της οποίας το κυριότερο υπόβαθρο είναι η Ελληνική Γλώσσα. Και ιδού τώρα που γεννάται θέμα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την κατάργηση των «μικρών» λεγομένων γλωσσών, μέσα στις οποίες θέλουν να εντάξουν και την Ελληνική γλώσσα, που πρώτη τους έβγαλε από το πνευματικό σκότος στον πολιτισμό.
Το ζήτημα της καταγωγής της Ελληνικής Γλώσσης και κυρίως της γραφής, έχει κολοσσιαία σημασία για την αρχική καταγωγή και κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού. Γιατί όπως απέδειξαν οι διάφοροι μελετητές, από του Πλάτωνος [«Κρατύλος»] και μέχρι προ τινος των Φίχτε, Καρλάυλ, Βούντ, Κοραής κλπ, απεφάνθησαν ότι ο άνθρωπος μόνον ομιλών ή γράφων, δύναται να μεταδώση τις σκέψεις του, οι οποίες ελαχίστη αξία έχουν αν δεν διατυπωθούν και εκφρασθούν. Γι’ αυτό και οι σημερινοί δογματικοί εξουσιαστές και σκοταδιστές παρεμποδίζουν την διακίνηση των ιδεών και του πολιτισμού μέσω των ΜΜΕ. Με την εισαγωγή της Τηλεόρασης τείνουν να αντικαταστήσουν τον γραπτό λόγο με την εικόνα της τηλεοράσως, η οποία όμως δεν είναι σε θέση να εκφράση την φιλοσοφία, ή την επιστήμη,πέραν του ότι επιδέχεται και ποικίλες αλλοιώσεις και παραχαράξεις. [Παράδειγμα ο κορμοράνος του ναυαγίου «Εxxon Valdez» στην Αλάσκα, που το παρουσίασαν σαν θύμα περιβαλλοντικής καταστροφής εκ μέρους του Ιράκ στον Πόλεμο στον Κόλπο].
Επομένως, η γραφή είναι η σημαντικώτερη των εφευρέσεων του ανθρώπου, κι αυτός είναι ο λόγος της πρωτοφανούς έχθρας των εξουσιαστών εναντίον της Ελληνικής Γλώσσης, η οποία γλώσσα αυτή καθ’ εαυτήν είναι φορέας μηνυμάτων και γνώσεως. Γιατί το πνευματικό υπέδαφος του νεωτέρου πολιτισμού μας είναι κυρίως και πρωτίστως η Ελληνική Γλώσσα [«Η Μελέτη των Ελληνικών Ανθρωπιστικών Γραμμάτων» Κ.Δ. Γεωργούλης]. Περιττόν να πούμε ότι το 80 % των λέξεων ή των ριζών της Αγγλικής είναι Ελληνικές. Άρα υπήρξε σκόπιμη άγνοια και διαστροφή των περισσοτέρων Ελληνικών θρύλων, παραδόσεων και κειμένων, όπως προαναφέραμε, για να μας αποξενώσουν από τις εθνικές μας ρίζες και την αρχαία μας κληρονομιά. Θέλουν να ξεχάσουμε το ένδοξο παρελθόν μας που τους στέκεται εμπόδιο στα επεκτατικά και εξουσιαστικά τους σχέδια. Όταν στην Μινωική Κρήτη και στην Μυκηναϊκή Ελλάδα επικρατούσε ο εικονογραφικός ρυθμός και έδιναν τα αριστουργήματα της τέχνης που γνωρίζουμε από τις ανασκαφές, οι λαοί της Βορείου Ευρώπης που μιλούσαν τις Αριανικές γλώσσες, μόλις είχαν φθάσει στον πρωτόγονο γεωμετρικό ρυθμό. Έτσι εξηγείται ότι οι καλλιτεχνικές επιδόσεις των λαών της Ανατολής και της Ευρώπης κατά την εποχή εκείνη ήσαν κυριολεκτικώς πρωτόγονοι, άκομψοι και χονδροειδείς, γνώρισμα ανεξέλιγκτων πνευματικώς και καλλιτεχνικώς λαών.

Κρητικό το Φοινικικό Αλφάβητο
Η μητέρα του Φοινικικού αλφαβήτου είναι η Κρητική Γραφή και το Φοινικικό αλφάβητο δημιουργήθηκε όταν οι Φοίνικες είχαν ήδη παρακμάσει. Οι ανασκαφές στις Θήβες, Ορχομενό της Βοιωτίας, Μυκήνες, Τίρυνθα, Ασίνην, Ναύπλιον, Μενίδι, Ελευσίνα, Φαιστό, Αγία Τριάδα, Παλαιόκαστρο, Γουρνιές, Ζάρκον, Κνωσσόν και σ’ άλλες περιοχές έφεραν στο φως την πανάρχαια γραφή, την λεγομένη «Ελλαδική Γραμμική Γραφή Β» (Προμινωικής εποχής), την οποίαν μετέφρασεν ο Βέντρις και Τσάγκουικ. [όρα Διόδωρον Σικελιώτη «Ιστοριών» Ε.74- Γ.Ν. Χατζηδάκι «Ακαδημαϊκά Αναγνώσματα» (1924)-Α. Σιγάλα «Ιστορία της Ελληνικής Γραφής» (1934)-Γ.Π. Αναστασοπούλου «Σύντομος Ιστορία των Ελληνικών Διαλέκτων» (1924)-Π. Καββαδία «Προϊστορική Αρχαιολογία» Προσάρτημα-Αρθ. Έβανς «Μινωική Γραφή» Εκδ. Οξφόρδης 1909 -Γ. Γκλοτζ «Αιγαίος Πολιτισμός» κλπ]
Είναι πράγματι απαράδεκτον ύστερα από όλες τις πιο πάνω αποδείξεις παλαιές και νεώτερες,και πρωτίστως την ανάγνωση της Γραμμικής Γραφής «Β» από τους Βέντρις και Τσάγκουικ και την αποκρυπτογράφηση βάσει αστρονομικών δεδομένων των «ΟΡΦΙΚΩΝ» από τον διακεκριμένον αστρονόμον Κ. Χασάπην –ο οποίος αποκαλύπτει αστρονομικά φαινόμενα ηλικίας ως και 11.500 ετών- να ισχυρίζονται ακόμη ορισμένοι δογματικοί ή αργυρώνητοι κονδυλοφόροι ότι τα γράμματα δεν είναι εφεύρεση των Ελλήνων, αλλά των Φοινίκων, και ότι το «Άλφα» προήλθεν από το «άλεφ» κλπ. Είναι πράγματι παραλογισμός να πιστεύεται ότι το Φοινικικόν αλφάβητο αποτελείτο μόνον από σύμφωνα και ότι οι Έλληνες της ιστορικής περιόδου εφεύραν και πρόσθεσαν τα φωνήεντα, αφού τόσον τα σύμφωνα όσον και τα φωνήεντα προήλθαν από την Ελλαδική Γραμμική Γραφή «Α» και «Β»,αλλά και από τα Ιδεογράμματα πριν από αυτές. [Ως τώρα έγιναν απόπειρες αποκρυπτογραφήσεως της Γραμμικής Γραφής «Α» από γλωσσολόγους και ερευνητές, οι πρώτες δε ενδείξεις πείθουν ότι κι αυτή πρόκειται για Ελληνική Γραφή [βλέπε «Δαυλός» υπ’ αριθμ. σελ.].
Δυστυχώς το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού, προς το οποίο απευθύνθηκαν αρμόδιοι ερευνητές για την χρηματοδότηση του εγχειρήματος της αποκρυπτογραφήσεως της Γραμμικής Γραφής Α, αρνήθηκε ταύτην. Αντίθετα, χρηματοδοτεί με τεράστια ποσά την ανάδειξη των μουσουλμανικών μνημείων, καθώς και Εβραϊκών εκδηλώσεων προπαγανδιστικού χαρακτήρα. Από τον συγκριτικό πίνακα της Εγκυκλοπαίδειας «ΗΛΙΟΣ» γράμμα Α και σελ. 282 του Γ. μέρους, τόμος «ΕΛΛΑΣ» αποδεικνύεται ότι τα Φοινικικά λεγόμενα γράμματα προήλθαν από τα Κρητικά, γεγονός που επιβεβαιώνει και ο μεγάλος αρχαιολόγος Σπυρ. Μαρινάτος στο έργον του «Αρχαίος Κρητικός Πολιτισμός» σελ. 125. Aλλά και η Σφηνοειδής Γραφή προήλθεν από την Γραμμική Γραφή Α, την οποίαν μετέφεραν και ανέπτυξαν μετά ταύτα στην Μεσοποταμία οι Σουμέριοι[Βλέπε "Λαοί της Ανατολής», και Προσάρτημα Β. του Ιωάν. Πασσά «Το Έγκλημα της Επιστήμης»].

Τα Γράμματα είναι Πελασγικά
Το πανάρχαιο της Ελληνικής ιστορίας μαρτυρούν οι Ορφικοί Ύμνοι προς τον Διόνυσον (Τριετηρικόν) και στα (Λιθικά), όπου αναφέρονται στην εποχή των «Ωμοφάγων», προ της ανακαλύψεως του πυρός, τότε δηλαδή που οι άνθρωποι έτρωγαν ωμό κρέας. Επίσης από τους ύμνους της «Ρέας», του «Ποσειδώνος» και των «Κουρητών» καταφαίνεται η ανυπαρξία του σιδήρου. Άρα καλύπτουν από την Λιθίνην εποχήν ως την εποχή του Χαλκού. Είμαστε βέβαιοι ότι όταν θα αναγνωσθή η Γραμμική Γραφή «Α» και η Ετρουσκική, η οποία κι αυτή είναι Ελληνική, τότε θα αποκαλυφθή πλήρως το μυστήριο της καταγωγής της γραφής. Πλείστα αρχαία Ελληνικά κείμενα σαφώς αναφέρουν ότι τα Γράμματα είναι «Πελασγικά» (Διόδωρος Σικελιώτης, Βιβλ. Γ και Ε παραγρ. 67 και 74) και όχι «Φοινίκεια», όπως υποστήριζαν ανθελληνικές δοξασίες του παρελθόντος, βασιζόμενες σε εσφαλμένες και μονόπλευρες πληροφορίες του Ηροδότου (Βιβλ. Ε.58).

Μαρτυρίες περί Ελληνικών Γραμμάτων
Εκτός του Βελλερεφόντη υπάρχουν κι άλλες μαρτυρίες που συνηγορούν υπέρ της Ελληνικής εφεύρεσης των Γραμμάτων. Σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα, τα Ελληνικά γράμματα είχαν θεία προέλευση. Αυτά παρεδόθησαν στις Μούσες υπό του πατρός των, Διός, οι δε Μούσες τα παρέδωσαν στους ανθρώπους. Μια άλλη μαρτυρία είναι του ποιητού Λίνου. Ο μυθολογούμενος περίφημος μουσικός και ποιητής Λίνος, ο οποίος πρώτος έγραψε την πανάρχαια εποχή περί της καταγωγής του Διονύσου, μεταχειρίσθηκε μια άγνωστη πανάρχαια γραφή. Κατά τον Γάλλο ελληνιστή Αντρέ Μπονάρ: «Η Ελληνική γλώσσα είναι το ίδιο ζωντανή με το χορτάρι και την πηγή, εύκαμπτη ώστε να εκφράζη τις πιο λεπτές αποχρώσεις της σκέψης, να φέρνη στο φως τις πιο κρυφές κινήσεις της καρδιάς. Είναι μουσική,αδρή και γλυκιά, όργανο ρωμαλέο, αυλός οξύς, βοσκού φλογέρα», όπως λέγει. Αλλά και ο Προμηθεύς λέγει για την Ελληνική γραφή τα εξής: «...Ως την στιγμή που θέσπισα γι’ αυτούς την δύσκολη επιστήμη της ανατολής των άστρων, και της δύσης. Και ύστερα των αριθμών την γνώση, την τρανότερη. Και των γραμμάτων την πλοκή, μνήμη του σύμπαντος, εργάτη του μόχθου του ανθρώπινου και των Μουσών μητέρα...».
Αναφορικά με την γραφή των Αιγαίων Πρωτοελλήνων ο Αντρέ Μπονάρ υποστηρίζει ότι: «Ο Αιγαίος αυτός λαός ήξερε να γράφη, καθώς μαρτυρούν οι πήλινες πινακίδες σκεπασμένες με γράμματα, που βρέθηκαν σε ανασκαφές. Προς μεγάλη έκπληξη των» σοφών -που δίδασκαν το αντίθετο εδώ και πενήντα χρόνια- η γλώσσα που συναντάμε στις Αιγαίες πινακίδες αποδείχθηκε πως είναι Ελληνική, μεταγραμμένη όμως με συλλαβικούς χαρακτήρες όχι Ελληνικούς».(«Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός» σελ.17, 20 και 22, Εκδ. Θεμέλιο, Αντρέ Μπονάρ) [Προφανώς ο συγγραφεύς δεν αναγνωρίζει, την Ελληνικότητα της Γραμμικής Γραφής Β, γεγονός που έχει αποδειχθή περίτρανα υπό του Βέντρις].
Σαν γενικό συμπέρασμα βγαίνει ότι η Γραφή του Δυτικού Κόσμου είναι δώρον, το οποίον χάρισαν στους λαούς αυτούς οι Πελασγοί Πρωτοέλληνες. Διότι και η Λατινική ήτο «θυγατέρα» της αρχαίας Ελληνικής. Εκ της Λατινικής δε γραφής, δημιουργήθηκαν οι γραφές των Ευρωπαίων. Πάντως και οι πανάρχαιοι κάτοικοι της Κρήτης, από τους οποίους αργότερα πήραν την γραφή οι Φοίνικες, δεν είχαν δημιουργήσει κάποιο είδος γραφής, όπως αποδεικνύει η παλαιά με Ιδεογραφική γραφή των Κρητών (όρα «Πελασγικά» του Ιάκ. Θωμοπούλου κλπ). Επομένως είναι πολύ πιθανόν και οι πανάρχαιοι Κρήτες να διδάχθηκαν την γραφή από τους Πελασγούς της Ηπειρωτικής Ελλάδος, αφού η λεγομένη «Ελλαδική Γραμμική Γραφή Α» που απεκαλύφθη εσχάτως, δεν έχει ακόμη μεταφρασθή από τους ερευνητές, όπως η γραφή της πινακίδος Γκλοζέλ στη Γαλλία. Αλλά και η γραφή των Χετταίων έχει μέγιστες ομοιότητες με σχετικές γραφές των Κυπρίων, οι οποίοι κατά παράδοσιν την γραφή έλαβον από τους Αρκάδες, και από τους Κρήτες (όρα Δίσκον Φαιστού, τα συλλαβικά Κυπρίων, Χετταίων κλπ) (εφημ. «ΚΑΜΠΑΝΑ» Ν.Υ 25/6/96, του Κ. Αθανασιάδη). Επομένως καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι αδύνατον οι Βορειοευρωπαίοι και οι Ανατολικοί λαοί αντικειμενικά να εκπολίτισαν τους προηγμένους και πρωτοπόρους στην γραφή και στον πολιτισμό Αιγαίους Πρωτοέλληνες. Αντίθετα οι προηγμένοι Αιγαίοι εκπολίτισαν προ αμνημονεύτων χρόνων όλους τους λοιπούς λαούς της οικουμένης.