AMPHIKTYONBOOKS

TRANSLATION IN MANY LANGUAGES

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

ΗΡΑΚΛΗΣ: ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΗΡΑΚΛΗΣ:  ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Η αρχή των Ολυμπιακών αγώνων χάνεται στα βάθη της προιστορίας και του θρύλου και συνδέεται με τους αγώνες των θεών , των ημιθέων και των ανθρώπων. Στην Ολυμπία αγωνίσθηκε και νίκησε ο Ζεύς τον Κρόνο στην πάλη και ο Απόλλων τον Ερμή στο δρόμο και τον Αρη στην πυγμή. Με τους αγώνες πρέπει να ήτο συνδεδεμένη και η σκοτεινή λατρεία της Δήμητρος Χαμύνης, ο βωμός της οποίας ήτο στο στάδιο και η ιέρεια της ήτο η μόνη γυναίκα που είχε το δικαίωμα να παρακολουθεί τους αγώνες .

Ηρακλής ο Ιδρυτής των Αγώνων

Ιδρυτής των Ολυμπιακών αγώνων φέρεται ο Ηρακλής. Επομένως , θα εθεωρείτο παράλειψη αν δεν παρουσιάζαμε την ζωή του ιδρυτού των Ολυμπιακών Αγώνων κατά τους πανάρχαιους προιστορικούς χρόνους . Ο Ηρακλής ήτο φτιαγμένος απο την Φύση τόσο δυνατός και ανδρείος ώστε όλη του η ζωή ήτο σειρά πολυάριθμων ανδραγαθημάτων, με πρώτο του όταν ήτο ακόμη βρέφος, που έπνιξε τους δύο τεράστιους όφεις . Οι άθλοι του Ηρακλέους συμβολίζουν τους αγώνες και τα κατορθώματα του Ελληνικού λαού στο διάβα της ιστορίας του.[Το όνομα Ηρακλής παράγεται εκ του Ηρωα. Μερικοί λέγουν ότι η Ηρα ονόμασε ένα υιό της Ηρωα. Αλλοι δε παράγουν αυτό από το ‘Ερως’, διότι εγέννησαν αυτούς οι θεοί εκ θνητών γυναικών εξ΄ έρωτος. Δια τούτο ονομάζοντο και Ημίθεοι. Αλλοι δε από της αρετής , επειδή αγάπησαν αυτήν, και γι’ αυτό οι Ημίθεοι ήσαν ενάρετοι όπως οι Θεοί. Αλλοι δε από την Ερα=Γη, όπως ονομάσθησαν εξ αυτής οι Γίγαντες, αλλά αυτοί ήσαν διαφορετικοί τόσον στο μέγεθος όσο και στην ανδρείαν] Ο Ηρακλής είχε την ατυχία, όταν γεννήθηκε απο την μητέρα του Αλκμήνη, να ριφθεί υπ’ αυτής στο Ηράκλειον καλούμενο πεδίον , φοβουμένη την ζηλοτυπία της Ηρας. Ως γνωστόν η Αλκμήνη εγέννησε τον Ηρακλή εκ του Διός και τον Ιφικλή εκ του Αμφιτρύωνος. Οταν όμως είδε η Αθηνά εγκαταλελειμμένο το βρέφος κατά γης παρεκάλεσε την Ηραν να τον θηλάζει. Αλλά επειδή εθήλαζε βιαίως και τραβούσε και πονούσε τους μαστούς της, τον έρριψε πάλιν επί της γης. Η Αθηνά όμως τον προσεκόμισεν στην Αλκμήνη και την παρεκάλεσε να τον ανατρέφει επιμελώς. Ενεκα τούτου ο Ηρακλής ήτο εσαεί υποχρεωμένος στην Αθηνά και την βοηθούσε σε κάθε της ανάγκη.

Το Βρέφος Πνίγει τους Δράκοντες

Όταν ο Ηρακλής ήτο οκτώ μηνών βρέφος , η Ήρα ένεκα αντιζηλίας. , έστειλε στην κλίνην του δύο φοβερούς δράκοντες για να τον κατασπαράξουν. Η Αλκμύνη φοβηθείσα φώναξε τον Αμφιτρύωνα. Ομως ο Ηρακλής. ανασηκώθηκε και με τα δύο του χέρια έπνιξε αμφοτέρους τους δράκοντες. Κατ’ άλλους δε ο Αμφιτρύων έρριψε τους όφεις στο μέσον των δύο βρεφών για να ιδεί ποιό απο τα δύο ήτο του Διός. Και ο μεν Ιφικλής έφυγεν , ο δε Ηρακλής έπνιξε αυτούς. Δια τούτο μετονομάσθηκε Ηρακλής που σημαίνει το κλέος της Ηρας . Πριν ονομάζετο Αλκαίος, που και πάλιν δείχνει ότι ήτο δυνατός, ή επειδή έσωσε την Ηρα κατά την Γιγαντομαχίαν.
“Ηρακλήν δε σε Φοίβος επώνυμον εξονομάζει.
Ηρα γαρ ανθρώποισι φέρων κλέος άφθιτον έξεις”
[ Το Γερμανικό “χερ” και”καρλ” παράγεται εκ του Ηρακλής]
Ο Ηρακλής κατ’ άλλους γεννήθηκε στην Τύρινθα και τον πήγε ο Αμφιτρύων μετά στις Θήβες , ο οποίος τον δίδαξε την αρματηλασίαν. Είχεν όμως και άλλους δασκάλους όπως τον Αυτόλυκο στην πάλην, τον Εύρυτο στην τοξική, τον Λίνο στην μουσική, τον οποίον και εφόνευσε όπως λέγεται. Το τόξο του το έδωσε ο Απόλλων, ενώ ο Ερμής το ξίφος, ο Ηφαιστος τον χρυσό θώρακα και η Αθηνά το πέπλον. Το ρόπαλο το έφτιαξε μόνος του απο ξύλο που έκοψε απο το άλσος της Νεμαίας. Μετά τον θάνατον του Λίνου, φοβηθείς ο Αμφιτρύων μήπως φονεύσει και άλλους τον έστειλε στα πρόβατα. Εκεί ανατρεφόμενος ξεπέρασε όλους τους συνομιλήκους του σε μέγεθος και ανδρείαν. Είχε ύψος τεσσάρων πηχών , πρόσωπον φοβερόν και τα μάτια του έλαμπον σαν φωτιά.
Ο Ηρακλής υπακούσας στις προσταγές του Ευρυσθέως να κάνει τους δώδεκα άθλους σύμφωνα με την θέληση του Διός για να εξιλεωθεί για τους φόνους του. Αυτοί εν συντομία είναι οι εξής.
Πρώτον, εφόνευσε τον Λέοντα της Νεμαίας και εξ αυτού επήρε την δορά που εφόρει σε όλο του το βίο.
Δεύτερον , εφόνευσε την Λερναία Υδραν.
Τρίτον, έφερε ζώσα την Κερνιτήν έλαφον
Τέταρτον, έφερε ζώντα τον Ερυμάνθιον κάπρον. Και τότε εφόνευσε τους Κενταύρους.
Πέμπτον, εκκαθάρισε την κόπρον από τους σταύλους του Αυγείου.
Εκτον, εφόνευσε τις Στυμφαλίδες όρνιθες
Εβδομον, εκόμισε ζώντα τον Κρητικόν ταύρον, τον αποκληθέντα μετά Μαραθώνιον ταύρον.
Ογδοον, εκόμισε στον Ευρυσθέα τους ίππους του Διομήδους
Εννατον, εκόμισε την ζωστήρα της Αμαζώνος.
Δέκατον, εκόμισε τους βόες του Γηρυόνου.
Ενδεκα, εκόμισε τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.
Δώδεκα, έφερε τον Κέρβερον εκ του Αδου.
Πρότερον όμως μυήθηκε στα Μυστήρια της Ελευσίνος και καθαρίσθηκε από τον φόνο των Κενταύρων. Φιλονικήσας με τον Απόλλωνα, επωλήθη δούλος υπο του Ερμού εις την Ομφάλην βασίλισσαν της Λυδίας. Κατόπιν ελευθερωθείς ήλθεν στην Ελλάδα για να τιμωρήσει τους εχθρούς του. Κατά την εκστρατεία του στην Τροία εφόνευσε τον Λαομέδοντα και τους υιούς αυτού. Κατόπιν συνάξας στράτευμα στην Αρκαδίαν εστράτευσε κατά του Αυγείου στην Ηλιδα, αλλά απέτυχε. Ομως στην δεύτερη εκστρατεία κατέλαβε την Ηλιδα εγκαινίασε τους Ολυμπιακούς αγώνες και έκτισε δώδεκα βωμούς των θεών και του Πέλοπος. Εστράτευσε σε πολλά μέρη, όπως στην Λακεδαίμονα, στην Μεσσηνία, στη Θεσπρωτία , στην Ηλλυρία , στη χώρα των Δρυόπων, στην Εύβοιαν κ. α . Αναφέρουν σαράντα τρεις με το αυτό όνομα. Λέγεται ότι ο πέμπτος Ηρακλής , ο Βήλος, εστράτευσε στην Ανατολή και έφθασε ως τις Ινδίες, την ανάμνηση του οποίου έχουν κρατήσει ζωηράν ως σήμερα οι Ινδοί και άλλοι λαοί της Ανατολής. Μεταξύ δε των πολλών παράδοξων άθλων που έκαναν λέγουν ότι έκοψε το στενόν των Ηρακλείων Στυλών (Γάδειρα= Γιβραλτάρ) , τα Τέμπη και άλλα πολλά τοιαύτα έργα της φύσεως και θείας δυνάμεως . Αλληγορείται δε φυσικώς μεν εις τον Ηλιον και ηθικώς εις φιλόσοφον έμπειρον, ο οποίος ωφέλησε τα μέγιστα τους ανθρώπους δια της ηθικής και φυσικής φιλοσοφίας του. Οι άθλοι του είναι αλληγορικοί, όπως λ. χ η κόπρος του Αυγείου αλληγορεί την ακολασία των ανθρώπων της εποχής του, ο λέων την ορμήν, η έλαφος την δειλίαν, οι όρνιθες τας αλόγους ελπίδας, ή κατ’ άλλους τους κώνωπες της Στυμφαλίας. Ονόμασαν Υδραν την πολυκέφαλον αμάθειαν , και πυρ την παραίνεσιν, με την οποία έκοψε τις κεφαλές της. Κέρβερον τρικέφαλον ονόμασαν την τριμερή φιλοσοφίαν, ήτοι την λογικήν , φυσικήν και ηθικήν . Η λεοντή και το ρόπαλον είναι σύμβολα ανδρείας ή και λείψανα της παλαιάς θεολογίας. Ετόξευσε και κατά του Ηλίου , διότι ήτο και αστρονόμος και γνώστης των φυσικών φαινομένων. Εγέννησε εκ διαφόρων γυναικών πάμπολλα παιδιά, γεγονός που μαρτυρεί ότι πλείστοι Έλληνες διέθεταν την σωματική και πνευματική ρώμη εκείνου( ΩΓΥΓΙΑ, Αθαν. Σταγειρίτης, τομ. Δ’, σελ.472-492).
Ητο γενναίος στρατηγός του Ευρυσθέως και έκανε πολλές εκστρατείες για να εκπολιτίσει πολλούς λαούς Για το εκπολιτιστικό του έργο τον ετίμησαν όλοι οι λαοί που επισκέφθηκε και του έφτιασαν ναούς, βωμούς και τον εζωγράφισαν γυμνόν και άδολον με την λεοντή και το ρόπαλον κρατούντα. Η φιλονεικία του με τον Απόλλωνα συμβολίζει την αέναη διαμάχη μεταξύ του παλαιού και του νέου, των νέων ιδεών με τις παλιές τοιαύτες.[Στις Ινδίες τον αναπαριστούν εύρρωστον και ρωμαλέο με την λεοντή στον ώμο και το ρόπαλο στα χέρια να σκοτώνει τον λέοντα. ]


ΠΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Για τους Ελληνες η πολυτέλεια και η μαλθακότητα συντρίβουν τους μυς της ψυχής. Υπ’ αυτήν την έννοιαν ο Αθλητισμός ήτο μιά πτυχή του καθημερινού σκληρού αγώνα, η ειρηνική μάχη για την ζωή-θα λέγαμε-οσάκις δεν είχαν πόλεμο. Αλλά και τον πόλεμο τον έβλεπαν σαν αιματηρή παιδιά και όχι σαν εκδίκηση, γι’ αυτό ήσαν ιπποτικοί όχι μόνον στον αθλητισμό, αλλά και στον πόλεμο. Το σημείωμα αυτό αποσκοπεί να διαλύσει ορισμένα χαλκευμένα ψεύδη, όπως λ. χ ότι οι Ο. Α τελέσθηκαν για πρώτη φορά το 776 π.χ. Δυστυχώς, το ψεύδος τούτο έχει περάσει και στην Ελληνικη κοινη γνωμη. Το δέχθηκαν με ευκολία και δίχως έρευνα ακόμη και Ελληνες «διανοούμενοι», ενώ η ιστορία και προιστορία βοά περί του αντιθέτου. Λαθεμενα οριζουν οι νεωτεροι ιστορικοι το 776 π. Χ σαν αρχη των Ολυμπιακων Αγωνων, κι’ αυτό οφειλεται ειδη βρεθηκε μια πλακα που γραφει με ραμματα της κλασσικης εποχης, πως ο Κορυβος νικησε στον ανα του σταδιου στην Ολυμπια και πηρετο στεφανι. Το γεγονος αυτό ορισθηε σαν α της ιστοριας, διοτι εκτοτε οι αρχαιοι Ελληνες μετρουσαν τα χρονια με βαση την Ολυμπιαδα, τη λεγόμενη Πρωτη του 776 π . Χ
Αρκούν ορισμένες μαρτυρίες για να καταρρίψουν την παρεξήγηση


Πρώτος αγώνας είναι αυτός του Διός με τον Κρόνο.

Αυτός έγινε προ αμνημονεύτων χρόνων και χάνεται στην αχλύ της προϊστορίας. Ο Κρόνιος λόφος ονομάσθηκε προς τιμήν του Κρόνου πατέρα του Διός , τον οποίον ενίκησε και του πήρε το βασίλειο. Εξ ΄΄αλλου και το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός στον ομόνυμο ναό δείχνει ότι ο Δίας εξήλθε νικητής στον εν λόγω αγώνα. Στους τρίτους Αγώνες, τα Πύθια ο ίδιος ο θεός Απόλλων διεξάγει ολοκληρωτικό και νικηφόρο αγώνα κατά της Δράκαινας των Δελφών. Η ψυχή εξαγνισμένη και ισχυρή, προετοιμασμένη, θα συμμετάσχη στους Ολυμπιακούς.

Όταν η ψυχή φωτισθή σταθερά από το υπέρτατο σύμβολο του ορατού κόσμου, τον ήλιο, ετοιμάζεται να βγή από την ακινησία της και ν' αρχίση τήν, προς τα άνω, πορεία της.

Ηρακλής ο Μυθικός Ιδρυτής των Ο.Α

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία(βιωμένη προιστορία),[“ ΟΓΥΓΙΑ” τόμ. Ε, του Αθαν. Σταγειρίτη , Εκδ. Βιέννη, 1815 ] , οι Ο.Α εγκαινιάσθηκαν το πρώτον απο τον μυθικό ήρωα Ηρακλή και τους τέσσερις αδελφούς του, όταν ήλθαν προ αμνημονεύτων χρόνων απο την Κρήτη στην Ολυμπία. Χάριν παιδιάς ο Ηρακλής επρότεινεν στους αδελφούς του αγώνα δρόμου με έπαθλον κότυνον(απο αγριελιά) στέφανον. Στον πρώτον εκείνον αγώνα ενίκησεν ο Ηρακλής και τον στεφάνωσαν τα αδέλφια του. Εκτοτε προς χάριν των πέντε αδελφών εθεσπίσθησαν ανα 5 ετίαν οι Ο. Α .

Θεοί Ολυμπιονίκες
Κατά την Μυθολογία ο Απόλλων υπήρξαν ολυμπιονίκης. Αλλά δεν είναι η πρώτη και τελευταία φορά που οι Ελληνες εκτελούν αγώνες. Το καθαρά Εληνικόν έθιμο της τελέσεως αθλητικών αγώνων το συναντούμε επ ευκαιρία διαφόρων γεγονότων (εορτών, πανηγύρεων, κηδιών κλπ) σε όλο τον Ελληνικό κόσμο.

Οινόμαος ο Βασιλεύς της Πίσης
Το όνομα του Οινομάου είναι στενά συνδεδεμένον με τους Ο.Α
Ο Οινόμαος ήτο υιός του Αλεξίωνος, πρώτου βασιλιά της Πίσης, και της Στερόπης του Ατλαντα και είχε κόρην την Ιπποδάμειαν, την οποίαν υπερηγάπα. Ενεκα τούτου ανέβαλε τον γάμον της με το εξής τέχνασμα. Κατόπιν συμφωνίας ηγωνίζετο με τους υποψηφίους μνηστήρες στην αρματοδρομίαν. Αυτός είχε δύο ταχύποδες σαν τον άνεμο Ιππους, τον Ψίλλαν και Αρπίνναν, και ηνίοχον τον Μιρτύλον. Το στάδιον ήτο απο του ποταμού Κλαδέως ως τον Ισθμόν της Κορίνθου, όπου ήτο ο ναός του Ποσειδώνος. Πρώτον, εθυσίαζεν προς τον Δία, έπειτα έτρεχεν ο μνηστήρ, και όπισθεν εκείνου ο μνηστηροκτόνος, κρατώντας δόρυ να τον φονεύσει όπου τον φθάσει, όπως προέβλεπεν η συμφωνία τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπον εφόνευσε τον Μάρμακα, τον Αλκάθουν, Ευρύαλον, Ευρύμαζον, Κρόταλον, Ακρίαν, Λυκούργον, Λάσιον, Χαλκόδοντα, Τρικόλωνον, Αριστόμαχον, Πρίαν, Πελαγώντα, Κρόνιον, Αιόλιον, Ερυθρον και Οιονέα. Τελικά ήλθεν και η σειρά του Πέλοπος να αγωνισθεί για την χείρα της Ιπποδάμειας . Ο Πέλοψ ήτο ωραιότατος νέος και ένεκα τούτου τον ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά η Ιπποδάμεια. Αυτός όμως επιδεξιότερος ιππεύς και έχων
το άρμα του Ποσειδώνος και ίππους φτερωτούς, ενίκησε τον Οινόμαον, ο οποίος εφονεύθη πεσών απο το άρμα του. Ετσι ο Πέλοψ νυμφεύθηκε την Ιπποδάμεια και έλαβε το βασίλειον αυτού του Οινομάου.

Ο Ολυμπιονίκης Τελαμών
Ενας άλλος πανάρχαιος ολυμπιονίκης ήτο και ο Τελαμών του Αιακού. Ο Αιακός, πρώτος βασιλεύς της Αίγινας, έλαβε γυναίκα του την Ενδηίδα του Σκίρωνος και εγέννησε δύο υιούς, τον Πηλέα και Τελαμώνα, ενώ εκ της Ψαμάνθης του Νηρέως εγέννησεν τον Φώκον.[Εξ αυτού ονομάσθη η Φωκίδα] Φθονήσασα λοιπόν η Ενδηίς, πείθει τους υιούς αυτής να φονεύσουν τεχνηέντως εις τον αγώνα τον θετόν υιόν της Φώκον. Ενώ λοιπόν ηγωνίζοντο οι τρεις αδελφοί στο πένταθλον, έρριψεν ο Τελαμών τον δίσκον επι του Φώκου, και τον εφόνευσε. [Να σημειωθεί ότι ο Αιακός τιμήθηκε ως ημίθεος και ετάχθη ως κριτής του άδου, να κρίνει μόνον τους Ευρωπαίους, ως και ο Ραδάμανθυς τους Ασιατικούς λαούς, επειδή εκείνος εβασίλευσε στην Ευρώπη και ό άλλος στην Ασία].

Αγώνες προς Τιμήν του νεκρού Πατρόκλου
Χαίρε Πάτροκλε(λέγει ο Αχιλλεύς), ακόμη και εκεί κάτω που ευρίσκεσαι στον Αδη! Γιατί όλα όσα σου έταξα τ’ αποτελειώνω τώρα… Τον Εκτορά θα σύρω εδώ πέρα και θα τον ρίξω στα σκυλιά να τον σπαράξουν και στην πυρά σου εμπρός θα σφάξω δώδεκα ολόλαμπρα παιδιά των Τρώων απο τον θυμό μου που σ’ εσκότωσαν ! …….Σηκώθηκε , λοιπόν ο Αχιλλεύς και τους είπε:
“Γιέ του Ατρέως κι’ εσείς οι άλλοι ηγεμόνες των Παναχαιών, σβύστε πρώτα την πυρά με μαύρο κρασί όσα ερήμαξε η φωτιά κι’ έπειτα ας συνάξουμε τα κόκκαλα του Πατρόκλου, αφού τα διαλέξουμε προσεκτικά. Εύκολα ξεχωρίζουν, γιατί εκείτονταν στη μέση της πυράς, ενώ οι άλλοι οι άνδρες και τ’ άλογα εκαίγονταν μακρυά κι’ ανάκατα στην άκρη……Τότε όμως ο Αχιλλεύς εκράτησε σ’ αυτό το μέρος τον στρατό κι’ έκαμε τα πλήθη να καθήσουν για τους μεγάλους αγώνες κι’ απο τα πλοία του έφερε τα βραβεία των αγώνων, λέβητες και τρίποδες κι’ άλογα και μουλάρια και δυνατά βόδια και ομορφόζωνες κοπέλλες και σίδερο δουλεμένο. Και στην αρχή, για τους γοργούς αρματηλάτες, έβαλε ολόλαμπρα βραβεία, για τον πρώτο μιά γυναίκα που ήξερε λαμπρές δουλειές κι’ ένα τρίποδα μ’ αυτιά που χωρούσε είκοσιδύο μέτρα . Για τον δεύτερο πάλι έβαλε μιά εξάχρονη κι’ αδάμαστη φοράδα, που έμελλε να γεννήσει ένα μουλάρι. Και για τον τρίτο έβαλε έναν όμορφο λέβητα αμεταχείριστο, που χωρούσε τέσσερα μέτρα και που ήταν λευκός ακόμη. Για τον τέταρτο έβαλε δύο τάλαντα χρυσού και για τον πέμπτο ένα κύπελλο με δύο αυτιά, δίχως φωτιά φτιαγμένο.
Επειτα στάθηκε όρθιος ανάμεσα στους Αργείους και τους είπε:” Γιέ του Ατρέως κι’ εσείς οι άλλοι Αχαιοί με τις όμορφες κνημίδες. Τα βραβεία αυτά κείτονται και προσμένουν τους αμαξηλάτες στον αγώνα…..Εγώ όμως δεν θα λάβω μέρος με τα μονόνυχα άλογα μου, γιατί έχασαν ένα τόσο ξακουστό και τόσο καλόκαρδο ηνίοχο…Εσείς όμως οι άλλοι Αχαιοί ετοιμασθείτε, όσοι έχετε θάρρος στα στερεά άρματα σας και στα γοργά σας άλογα” [Τότε ο Νέστωρ βασιλεύς της Πύλου δίνει στον γιό του Αντίλοχο οδηγίες περί του αγωνιστικού χώρου και περί ιππασίας]….Και αμέσως έβαλε τα βραβεία της άγριας πυγμαχίας. Εφερε λοιπόν και έδεσε εκεί πέρα στην μέση του αγώνος μιά δυνατή κι’ εξάχρονη φοράδα αδάμαστη κι’ έπειτα έβαλε για τον ηττημένο ένα αμφικύπελλο. Κι εστάθηκε όρθιος ανάμεσα στους Αργείους και τους είπε:” …Ας έρθουν τώρα δυό αντριωμένα παλληκάρια, τα καλύτερα απ’ όλα, να αγωνισθούν στην πυγμαχία. [ Ο Ομηρος περιγράφει με ιδιαίτερη γλαφυρότητα τον αγώνα πυγμαχίας μεταξύ του Επειού, γιού του Πανοπέως και του Ευρυάλου, γιού του βασιλέως Ταλαινίδου] ( Τα αποσπάσματα απο την Ομήρου Ιλλιάδα, Ραψ.Ψ,στιχ. 235-895). Κατόπιν ο γιός του Πηλέως κατέθεσε τα τρίτα βραβεία της τρομερής Πάλης, και μετά την πάλην τα βραβεία του Δρόμου, και μετά της Ξιφομαχίας, και μετά στην Σφαίρα και στο Ακόντιο, και εδώ ετελείωσαν οι αγώνες προς τιμήν του Εκτορος.

Η Ναυσικά Παίζει Μπάλα
Η Ναυσικά κόρη του βασιλιά των Φαιάκων Αλκινόου, είχε κατεβεί στο ποτάμι να πλύνει τα φορέματα της με τις δούλες της. Μετά το πλύσιμο τα άπλωσαν στον ήλιο και άρχισαν να παίζουν με την σφαίραν(μπάλα), η οποία έπεσε κατά τύχην πλησίον του θάμνου όπου εκρύβετο ο ναυαγός Οδυσσεύς. Ετσι ξεκίνησε το ειδύλιο Ναυσικάς- Οδυσσέως. Επομένως το ποδόσφαιρο και τα λοιπά παιχνίδια με την σφαίρα δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση, αλλά πανάρχαια αθλοπαιδιά των Ελλήνων.

Ο Αμφισος Ιδρύει Αγώνες στην Δρυοπία
Ο Αμφισος, ιδρυτής της Αμφισας εβασίλευσεν εις την Δρυοπίδαν. Λέγεται ότι οι Νύμφες εκ του ναού του Απόλλωνος στην Οίτη, ήρπασεν την μητέρα του και την έκαναν αθάνατη. Τότε αυτός εθέσπισε Αγώνα Δρόμου προς τιμήν των Νυμφών, ο οποίος εωρτάζετο μέχρι των νεωτέρων χρόνων στην Δρυοπία. Γυναίκες όμως δεν ήρχοντο στην εορτήν , διότι εμαρτύρησαν δύο παρθένες την αρπαγήν της Δρυόπης μητρός του Αμφίσου.
Ο Μέγας Αλέξανδρος Τιμά τους Αγώνες
Στην Ταρσό ο Αλέξανδρος αρρώστησε και παρέμεινε κλινήρης. Μόλις επί τέλους ηγέρθη έκανε μιάν ευχαριστήριον εορτήν στους Σόλους(πλησίον της Ταρσούς) προς τον Ασκληπιόν, θεόν της Ιατρικής, και προς τον γιατρό του Φίλιππον. Επειτα ετέλεσε μεγαλοπρεπή τελετή με ομαδικόν συμπόσιον, παρέλασιν και σκυταλοδρομίαν, εις την οποίαν μετέσχε και ο ίδιος κινών την σκυτάλην. Υστερα έγιναν αθλητικοί αγώνες και τέλος συναυλία και θέατρον(τραγωδία).

Επίλογος
Αυτά εις απάντηση των ξένων-και των ελεγχόμενων εξ αυτών ΜΜΕ- που κατηγορούν τους Ελληνες ότι δεν είναι σε θέση να οργανώσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ματαιοπονείτε κύριοι ! Είδατε με πόση ευκολία έκαναν τους αγώνες οι αρχαίοι πρόγονοι μας, τα παιδιά των θεών ; Αντίθετα, σήμερον τα παιδιά του Μαμμονά χρειάζονται άνω των έξη ετών για να προετοιμάσουν τους αγώνες, διότι στα χρόνια αυτά θα μπορούν να απομυζούν άφθονο χρήμα και προβολή για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους. Επομένως, γι’ αυτούς οι αγώνες δεν είναι ο σκοπός, αλλά μέσον πλουτισμού και προβολής.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι:
1/ Εσφαλμενα οριζουν οι νεωτεροι ιστορικοι το 776 π. Χ σαν αρχη των Ολυμπιακων Αγωνων. Αυτοι αναγονται σε 45.000 χρονια Π. Ε
2/ Ο κόσμος χρειάζεται ένα νέο τύπο κοινωνίας που να βασίζεται στην Ελληνική σκέψη στα πρότυπα της Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Διακαιοσύνης και της Ειρήνης, αντί του σημερινού αντι-ανθρώπινου Νόμου της Αγοράς .
3/ Η Ελλάς μπορεί να εκτελέσει τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν ποτέ, αν κινητοποιήσει τις δημιουργικές δυνάμεις του Εθνους (Ελλαδίτες και Αποδήμους) και δεν εναποθέσει τις ελπίδες της μόνον στους “μισθοφόρους” και στα τρωκτικά του δημοσίου χρήματος. Ανάγκη λοιπόν να συμπεριλάβει όλους όσους μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν αφιλοκερδώς το έργο των Ολυμπιακών Επιτροπών . Οι Ενώσεις Αποστράτων Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων διαθέτουν υψηλότατο δυναμικό λίαν εξειδικευμένων στελεχών(γιατρών, μηχανικών, ηλεκτρονικών, οικονομικών, γυμναστών κλπ) με διοικητικήν ικανότητα, γλωσσομάθεια, πειθαρχία, συνέπεια, αξιοπιστία, εντιμότητα και προ παντός φιλοπατρία . Αυτοί θα ηδύναντο να επανδρώσουν εθελοντικώς και αφιλοκερδώς τις Ολυμπιακές Επιτροπές. Δεν αρκούν μόνον η Αφροδίτη(ομορφια) και ο Ερμής(η αγορα). Χρειάζεται και η Αθηνά(σοφια), και ο Απόλλων(πνευμα) και οι άλλοι θεοί, ημίθεοι και τα παιδιά των θεών όλης της οικουμένης.
Κ. Χ. Κωνσταντινίδης
Υποστράτηγος ε.α


ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Ο Αμυκος εφευρέτης των χειροκτίων Πυγμαχίας

Ο Αμυκος ήτο υιός του Ποσειδώνος και της Νύμφης Βιθυνίδος, Ητο άνθρωπος ανδρείος και άριστος πυγμάχος σε σημείο ώστε να λένε ότι αυτός είναι ο πρώτο που επινόησε τους ιμάντες που έφεραν στην αρχαία εποχή οι πυγμάχοι, τους καλουμένους «κεστούς» . Οι κεστοί ήσαν οι πρόδρομοι των γαντιών πυγμαχίας που χρησιμοποιήθηκαν βραδύτερον. Ο Αμυκος ήτο βασιλεύς της Βιθυνίας και όποιος ξένος ήρχετο στο μέρος του τον εκάλει σε πυγμαχία και όντας λίαν έμπειρος τον θανάτωνε, έως ότου αγωνίσθηκε με τον Πολυδεύκην. Ο αγώνας αυτός στάθηκε μοιραίος για τον Αμυκο διότι εφονεύθη υπό του Πολυδεύκους, γεγονός που εξαγρείωσε τους Βέβρυκες και κινήθηκαν με άγριες διαθέσεις εναντίον των Αργοναυτών. Γλύτωσαν δε δια της φυγής με την Αργώ. Κατ’ άλλους περιώρισαν αυτούς σε ένα δάσος και δεν μπορούσαν να εξέλθουν. Τότε εφάνη σημείον εξ ουρανού που τους έδειξε την οδόν διαφυγής. Για την νίκη των αυτήν έκτισαν εκεί ναόν λεγόμενον Σωσθένιον. Εξ αυτών συνάγεται ότι προ δεκάδων χιλιάδων ετών οι Ελληνες είχαν επινοήσει την πυγμαχία και τα τα καλύμματα(τιανίες-χειρόκτια) των για να μην τραυματίζονται τα χέρια.

Η Θήρα του Καλυδωνίου Κάπρου

Η θήρα των αγίων ζώων της πανάρχαιη εποχή δεν ήτο εύκολη υπόθεση. Απαιτούσε δε ανδρείαν , επιδεξιότητα, δύναμιν και μέθοδο εξόντωσης των θηρίων. Υπ’ αυτήν την έννοιαν η θήρα ορισμένων αγρίων θηρίων –όπως του Καλυδωνίου Κάρπου , ή του Λέοντος της Νεμέας κ. α -δεν διαφέρει των αθλημάτων και πρέπει να αναφέρεται. Μετά την εκστρατεία των Αργοναυτών πραγματοποιήθηκε η θήρα του Καλυδωνίου Κάπρου. Το μόνο βέβαιον είναι ότι στο κυνήγι αυτό συμμετείχαν οι Αργοναύτες, χωρίς όμως να γνωρίζομεν πότε συνέβη το γεγονός τούτο. Τι ήτο όμως ο Κάπρος και γιατί ο Μελέαγρος συνήψε την συμμαχία κατά του Κάπρου; Η θήρα εγένετο στην Καλυδώνα, ήτοι στη Στερεά Ελλάδα απέναντι από την Αχαΐα. Στην Καλυδώνα τους φιλοξένησε ο Οινεύς επί εννεαήμερον και την δεκάτην ημέραν συνέβη μικρά διχόνοια , επειδή ο Αγκαίος και Κηφεύς και μερικοί άλλοι , δεν ήθελον την Ατλάντην μαζί τους. Τελικά, τους έπεισε ο Μελέαγρος και εξεστράτευσαν. Η κυνηγετική ομάδα διηρέθη σε μικρότερες ομάδες και εκινήθησαν πανταχόθεν κατά του Κάπρου. Πρώτοι δε εφόρμησαν ο Υλεύς και ο Αγκαίος αλλά εφονεύθησαν υπο του Κάπρου. Το πρώτον ο Κάπρος εβλήθη υπο της Αταλάντης από τα νώτα. Επειτα τον κτύπησε οΑμφιάραω στον οφθαλμόν και τελικά τον φόνευσε ο Μελέαγρος. Στην Αταλάντην δόθηκε η δορά του Κάπρου , η οποία της έφερε την γνωστή δυστυχίαν.

Οι Επτά επί Θήβαις

Οι επτά ηγεμόνες από το Αργος (εξ ών τέσσαρες Αργείοι , ο Πολυνείκης του Οιδίποδος από την Θήβα , ο Αρκάς Παρθενοπεύς και ο Αιτωλός Τυδεύς) εξεστράτευσαν για να επανορθώσουν στο θρόνο των Θηβών τον Πολυνείκην. Πρώτον ήλθαν στην Νεμέα όπου συνέβη ο θάνατος του Αρχεμόρου, ως προμήνυμα αυτών που θα συνέβαιναν στην Θήβα. Κατά το έθιμον εώρτασαν επιτάφιον αγώνα, στον οποίον ο μεν Αδραστος ενίκησεν Ιπποδρόμιον , ο Ετεοκλής στάδιον, ο Τυδεύς πυγμήν, ο Αμφιάρας άλμα και δίσκον, ο Λαοδόκος ακόντιον, ο Πολυνείκης πάλην και ο Παρθενοπαίος τόξον. Στον δεύτερον Θηβαικό πόλεμο οι απόγονοι των Επτά νίκησαν τους Θηβαίους και τους ανάγκασαν εις φυγήν από την πόλιν, την οποίαν λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα τείχη της.

Ο Αγών για τον Αμφιδάμα

Ο Αμφιδάμας βασιλεύς της Χαλκίδος εφονεύθη πολεμών τους Ερετιείς. Τα παιδιά του εώρταζαν αγώνα προς τιμήν του πατρός των , και εις τούτον τον αγώνα συνέβη ο περί μουσικής ή ποιητικής αγών που αναφέρει ο Όμηρος και Ησίοδος(Εργ. και Ημέρ. 652)

Αγών προς τιμήν της Αρπαλύκης

Η Αρπαλύκη ήτο θυγατέρα του Αρπαλύκου , βασιλέως των Αμυμναίων της Θράκης. Μετά την συμπλοκή με τον Νεοπτόλεμο από την Τρωάδα, ο Αρπαλύκος και η κόρη του εξεδιώχθησαν από τους υπηκόους των . Η Αρπαλύκη μετά τον θάνατο του πατέρα της ανέβηκε στο βουνό και έγινε λησταρχίνα, κάνοντας επιδρομές στον κάμπο. Για να την συλλάβουν έστησαν δίκτυα στο πέρασμα και την έπιασαν . Επειδή όμως την εξέλαβαν σαν έλαφον την εφόνευσαν. Στην μοιρασιά της λείας εφιλονίκησαν και πολλοί εφονεύθησαν. Το κακό τούτο το εθεώρησαν θείαν οργήν για τον θάνατο της Αρπαλύκης και καθιέρωσαν αγώνα και εναγισμούς . Αυτούς τους αγώνες εώρταζαν στον τάφο της.

Ο Αχαρεύς που αγωνίσθηκε με τον Ηρακλή

Ο Αχαρεύς, επίσημος παγκρατιστής, τόλμησε να αγωνισθεί παγκράτιον με αυτόν τον Ηρακλή όταν εώρταζον τον αγώνα προς τιμήν του Πέλοπος. Ωστόσο δεν ξέρουμε ποιός ο νικητής.

Βούτης εναντίον Δάρητος

Ο Βούτης αυτός ήτο απόγονος του Αμύκου, βασιλέως των Βεβρύκων και αγωνίσθηκε στον επιτάφιο αγώνα του Εκτορος. Όμως ενικήθη υπο του Τρωαδίτου Δάρητος.

Αγών Ηρακλή και Θησέως

Ο Μενέδημος ήτο βοηθού του Ηρακλέους και εφονεύθη σε αγώνα από τον Αυγεία, Κατά την κηδεία του Μενέδημου στο Λέπρεο διεξήχθη κατά το έθιμο και ταφικός αγών όπου επάλευσαν ο Ηρακλής με τον Γησέα.. Επειδή ο Αγών ήτο ισόρροπος οι θεατές φώναζαν ότι αυτός είναι άλλος Ηρακλής και όχι ο γνήσιος(Πτολεμ. Ηφαιστ. Ε’)

Ηρακλής φονεύει Τιτίαν

Ο Τιτίας ήτο υιός του Διός και ένας εκ των Ιδαίων Δακτύλων, ή ο πρεσβύτερος υιός Μαριανδυνού και επίσημος πύκτης . Αυτός ο παλαιστής ηγωνίσθη με τον Ηρακλή ότε εωρτάζετο ο επιτάφιος Αγών του Πριολάου. Από αυτόν ονωμάσθη η πόλις Τιτιός των Μαριανδυνών.

Ο Κρότος ευρετής της Τοξικής Τέχνης

Ο Κρότος ήτο υιός του Πανός και της Ευφήμης της τροφού των Μουσών . Αυτός ήτο μανιώδης κυνηγός και έζη στον Ελικώνα, όπου εφεύρε την τοξική τέχνην και έζη εκ θήρας.

Οι υιοί του Αμφιάραου αγωνίζονται στα Νέμεα

Όταν ο Άδραστος συνεκρότει την συμμαχίαν κατά των Θηβών, ο Αμφιάραω προβλέπων ότι θα φονευθούν όλοι όσοι στρατεύσουν εκτός του Αδράστου, είπε στη γυναίκα του να μην φανερώσει που βρίσκεται για να μην πάει σ’ αυτόν τον πόλεμο. Όμως αυτή δέχθηκε δώρον από τον Πολυνείκη για τον οποίον εγένετο η συμμαχία. Τότε ο Αμφιάραω αφήνει εντολή στα τέκνα του να φονεύσουν αυτήν όταν ανδρωθούν και έπειτα να εκστρατεύσουν κατά των Θηβών. Στρατεύοντες δε ενίκησαν στο άρμα και στο δίσκο στον αγώνα των Νεμαίων και εφόνευσαν τον Μελάιππον και συνεπλάκησαν και με τον Λυκούργον αλλά τους χώρισε ο Άδραστος και Τηδεύς.

Πανελλήνιες νεκρικές γιορτές παιδιών ήσαν τα Νέμεα και τα Ίσθμια. Αθέατος πρωταγωνιστής το Ιερο Παιδί είναι η νέα ψυχή, που στα αρχικά στάδια της αφυπνίσεώς της συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια στην πορεία της προς την τελείωσί της.

Το διαβόητον γένος των Ιαμιδών

Ο Ιαμος ήτο υιός του Απόλλωνος και της Ευάνθης θυγατρός του Ποσειδώνος εκ της Πιτάνης της Λακωνίας. Το γένος των Ιαμιδών εδιδάχθη από τον Απόλλωνα την μαντική τέχνη, τον δε Ιαμον διόρισε ο Ηρακλής μάντιν και Ιερέα του Ναού του Ολυμπίου Διός εις την Ιλιδα . Το γένος αυτό έβγαζε μέχρι και των νεωτέρων χρόνων μάντεις και ιερείς. Ένας εξ αυτών ήτο και ο Τισαμενός ο Ηλείος , όστις έλαβε χρησμόν , ότι μέλλει να νικήσει σε πέντε αγώνες στην Ολυμπία. Όμως αγωνισάμενος στην εκεί ενικήθη. Όπερ σημαίνει ότι στην Ολυμπία δεν χωρούν ούτε τα μέσα , ούτε οι θεοί μπορούν να κάνουν το θαύμα τους, ούτε οι ιερείς και οι μάντεις να επηρεάσουν το αποτέλεσμα.

Οι Κένταυροι επινοητές της Ιππασίας

Ο Παλαίφατος λέγει ότι οι Κένταυροι είναι οι επινοήσαντες την Ιππευτική Τέχνη. Όταν βασίλευε ο Ιξίων στη Λάρισσα της Θεσσαλίας εξαγριώθηκαν από το κοπάδι του και έφυγαν στα όρη του Πηλίου μια αγέλη ταύρων. Από εκεί κατερχόμενοι οι ταύροι προξενούσαν καταστροφές στις εσοδείες. Ορισμένοι νέοι από την κωμόπολη Νεφέλη εξάσκησαν του ίππους να ανεβαίνουν στο όρος και διώκοντες τους ταύρους τους εφόνευον επ’ αμοιβή από τον Ιξίωνα. Ετσι ολίγον κατ’ ολίγον εφόνευσαν όλους τους ταύρους και έγιναν πλούσιοι οι ιππείς-διώκτες των τάυρων. Κληθέντες δε και στον γάμο υπό των Λαπίθων άρπαξαν επι των ίππων τις γυναίκες τους και έφυγαν. Οι νέοι αυτοί που ονομάσθησαν Κένταυροι κατέβαιναν τη νύχτα στην πεδιάδα έφιπποι και λήστευαν τους κατοίκους.[ Η ιστορία μας μεταφέρει στην σύγχρονη εποχή όπου ομάδες παρακρατικών( όπως οι Η Π Α με τους Ταλεμπάν , οι Τούρκοι με τους Γκρίζους Λύκους κ. α) που καλούνται να αναλάβουν ένα ορισμένο διωκτικό έργο κατά μίαν ορισμένη εποχή , συν τω χρόνω γίνονται κράτος εν κράτει και στρέφονται κατά των πρώην αφεντικών τους]

Ο Νηλεύς ανακαινιστής των Ολυμπιακών Αγώνων

Όταν εξεστράτευσε στην Πύλο ο Ηρακλής εφόνευσε όλους τους υιούς του Νηλέως ,εκτός από τον Νέστορα Τότε ο Νηλεύς κατέφυγε στην Κόρινθο όπου εβασίλευε ο Σίσυφος. Όταν απέθανε ο Σίσυφος τον έθαψε σε κρυφό τάφον στον Ισθμόν. Ο Νηλεύς έτρεφε ίππους και ήτο φίλος της ιππασίας , είναι δε ο άνθρωπος που ανακαίνισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες μαζί με τον αδελφόν του Πελία.

Ο Αντίλοχος νίκησε στον επιτάφιο αγώνα του Παρτόκλου

Ο Αντίλοχος , υιός του Νέστορος ήλθε εθελοντικά με 20 πλοία στην Τροία παρά την θέληση του πατρός του, να πολεμήσει κατά των Τρώων. Διεκρίθη στις μάχες και εσκότωσε πολλούς Τρώες, είναι δε αυτός που εκόμισε το θλιβερό άγγελμα προς τον Αχιλλέα για τον φόνο του Πατρόκλου. Ο Αντίλοχος αριστεύσας και στον επιτάφιον αγώνα του Πατρόκλου, έλαβε βραβείον από τον Αχιλλέα , φιλονικήσας πρότερον με τον Μενέλαον για μια παράβαση που έκανε στον αγώνα της αρματοδρομίας..

Ο Γλαύκος νικητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Ο Γλαύκος ήτο υιός του Σισύφου βασιλέως της Κορίνθου. Αυτός ήτο μέγας ιπποτρόφος και επίσημος αθλητής που ενίκησε τον Ακτορα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λέγουν ότι όταν εόρταζεν ο Ακαστος τον επιτάφιον αγώνα του Πελίου , ήλθε και αυτός ν’ αγωνισθεί και εκεί τον κατεσπάραξαν οι ίπποι του. Πολλές οι εκδοχής για την μανία των ίππων του. Αλλοι είπαν ότι ήπιαν νερό από την Ιερή πηγή των Ποτνίων και εμάνησαν και εκεί τον κατεσπάραξαν. Κατ ‘ άλλους η Αφροδίτη συνήργησε επειδή δεν την ετίμησαν. Αλλοι δε είπον ότι η αιτία ήτο διότι δεν άφηνε τις φοράδες να ζευγαρώσουν με αρσενικούς ίππους και για αυτό εμάνησαν από τον Ταράξιππο στο σταδίο των Ισθμίων.

Ο Πολυποίτης νικητής στον αγώνα του Πατρόκλου

Ο Πολυποίτης εγεννήθη την ημέρα εκείνη κατά την οποίαν ο Πειρίθους έδιωξε τους Κενταύρους εκ της Θεσσαλίας. Το όνομα δε αυτού σημαίνει πολυποινίτην . Ητο ανδρειότατος στον πόλεμο κατά των Τρώων και εφόνευσε πολλούς εχθρούς στη μάχη. Αγωνισάμενος δε και στον αγώνα του Πατρόκλου, και αριστεύσας, έλαβε βραβείον, δίσκον σιδηρούν αυτόχυτον. [ Η μαρτυρία του αυτόχυτου δίσκου έρχεται να επιβεβαιώσει ότι οι προιστορικοί Ελληνες είχαν μπει πολύ ενωρίς στην εποχή του σιδήρου και όχι μόνον έφτιαχναν σιδηρά αντικείμενα και όπλα , αλλά είχαν αναπτύξει και την τεχνολογία για να φτιάχνουν σε καλούπια διάφορα σκεύη, όπως τον δίσκο του βραβείου]




Τα Γράμματα του Θησέως προς την Αριάδνην

Ο Θησεύς υιός του Αιγέως αγωνίσθηκε με τον Μινώταυρον στην Κρήτη και με την βοήθεια της Αριάδνης εξήλθε του Λαβυρίνθου δια της ατράκτου(νήματος) που του είχε αυτή δώσει. Λένε ότι η Κρητικοπούλα Αριάδνη ήτο ερωτευμένη με τον Αθηναίο Θησέα και γι’ αυτό τον βοήθησε. Είναι γνωστή η ιστορία της επιστροφής του Θησέα στην Αθήνα Επειδή άφησε το άγαλμα της Αφροδίτης στην Δήλο, λησμόνησε να βάλει στο ιστίο το σωστό χρώμα και εξ αιτίας τούτου ο Αιγεύς γκρεμίσθηκε από βράχον και επνίγη στο Αιγαίον Πέλαγος. Όμως κατά μίαν άλλην εκδοχήν ο Θησεύς εξώκοιλεν στην Κύπρο λόγω τρικυμίας και επειδή ήτο έγκυος και ασθενής την αφήκεν στην χώραν των Αμαθουσίων. Εκεί την επιμελούντο οι γυναίκες των εγχωρίων , οι οποίες της έγραφαν πλαστά γράμματα του Θησέως για να την παρηγορήσουν. Όμως αυτή απέθανε στη γέννα. [ Εξ αυτού καταρρίπτονται τα ψεύδη των Φοινικιστών ότι τάχα οι Ελληνες δεν είχαν γράμματα και ότι τα πήραν από τους Φοίνικες, ενώ έχουμε αρκετές αναφορές σε κείμενα αναφερόμενα στην προϊστορία που λένε ότι οι Ελληνες είχαν γράμματα]

Ο Ενδυμίων κάνει αγώνες για την διαδοχή του.

Ο Ενδυμίων είναι αυτός που έκανε αλλαγή φρουράς στο χώρο της Ολυμπίας, κομίσας αποικίαν των Αιολέων εκ της Θεσσαλίας στην Ηλιδα της Πελοποννήσου και εκδιώξας εκείθεν τον Κλείμενον απόγονον του Ηρακλέους.. Αυτός είχε γυναίκα την Αστεροδίαν ή την Χρομίαν του Ιτωνού, ή της Υπερίππην του Αρκάδος, ή την Νύμφην Σηίδην, και εγέννησε τον Παίονα, Επειόν, Αιτωλόν, Αέθλιον, Νάξον. Θυγατέρες εγέννησε την Ευρυδίκην, ή Ευρυπύλην, και Πίσαν. Για την διαδοχή του κατέστησεν αγώνα δρόμου στην Ολυμπία, όπου αγωνίσθηκαν οι υιοί του. Νικητής βγήκε ο Επειός , ο οποίος πήρε την βασιλεία.

Ο Ηρακλής εκδικείται τους Ηλείους

Όταν εωρτάζετο ο τρίτος Ισθμιακός αγών , έστειλαν οι Ηλείοι τους θεωρούς , οι οποίοι ήσαν και αθλητές αήττητοι για να συμμετάσχουν εις αυτόν. Τότε ο Ηρακλής παραφυλάξας στις Κλεωνές εφόνευσε αυτούς δολίως και μυστικώς. Όμως άλλοι λέγουν ότι μετά από σκληρούς αγώνες με τους Ηλείους δεν μπόρεσε να τους νικήσει και ζήτησε ειρήνη, διότι στο μεταξύ είχε γεράσει και οι δυνάμεις του τον είχαν πλέον εγκαταλείψει. Τότε οι Ηλείοι όταν έμαθαν ότι είναι ασθενής επέπεσαν αιφνιδιαστικά και εφόνευσαν πολλούς από τους συντρόφους του, και τον αδελφό του Ιφικλή.

Ο μύθος της Δανάης και του Περσέως

Ο Ακρίσιος έλαβε γυναίκα την Ευρυδίκην και εγέννησε την Δανάην. Επειδή έλαβε χρησμόν ότι θέλει φονευθεί από ένα υιόν της θυγατρός του, έκλεισε την Δανάην σε χάλκινο θάλαμο σε ένα υπόγειο μαζί με την τροφό της. Αλλά ο Ζευς μεταμορφωθείς σε χρυσή βροχή , εισήλθε στον θάλαμο και η Δανάη εγέννησε τον ένα βρέφος, τον Περσέα, τον οποίον έκρυψε η μητέρα του επί τέσσαρα χρόνια Λένε ότι αυτός ο Ζεύς ήτο ο Προίτος (Απολλόδ. Β’. 6. 1. Ιωνιά. 334. Τζέτζ.εν Λυκόφρ. 838. Υ. γιν. 63. 273. Παυσαν. Κορινθ. Ιστ. Φαβρικ0. Β’. Ιζ’. 3.) Όταν κάποτε άκουσε τα κλάματα του παιδιού ο Ακρίσιος αντιληφθείς τι είχε συμβεί, την μεν τροφόν εφόνευσε, την δε Δανάην την πήγε στο βωμό του Ορκίου Διός για να μαρτυρήσει τον πατέρα του παιδιού της. Εκείνη απήντα στερεοτύπως ότι ήτο ο Ζευς. Τότε οργισθείς ο Ακρίσιος την έκλεισε μαζί με το βρέφος σε κιβώτιο και την έρριψε στην θάλασσαν. Όταν βραδύτερον έμαθε ότι έρχεται ο Περσεύς και φοβούμενος τον χρησμόν, πήγε στον Τεύταμον, βασιλέα των Λαρισσαίων, ο οποίος εώρταζεν γυμνικόν αγώνα προς τιμήν του πατρός του. Ο Περσεύς όμως έλαβε μέρος στον αγώνα αυτόν και εφόνευσε ακουσίως τον Ακρίσιον με τον δίσκον, χωρίς καν να τον γνωρίζει . Και έτσι επληρώθη ο χρησμός. Εκτός από την χαριτωμένη πλοκή του μύθου του Περσέως-ο οποίος είχε σκοτώσει την φοβερή Μέδουσα στον Ατλαντικό ωκεανό-διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά ότι οι Αγώνες χάνονται στα βάθη της προιστορίας, το γραφόμενο δε περί ενάρξεως των Ολυμπιακών αγώνων το 776 π. Χ είναι ψευδέστατον. Ασφαλώς πρόκειται περί επανενάρξεως των λόγω της κρίσεως που ξέσπασε στον Ελλαδικό χώρο μετά την καταστροφή του Αιγαίου και τον Τρωικό Πόλεμο.

Η Ειρήνη βοηθά τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Ο Λόγος ποιεί την Ειρήνη και η Ειρήνη συμβάλει στην τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων. Προστάτης του προφορικού λόγου λέγεται ο Ερμής και γι’αυτό ενομίσθη το «κηρύκειον» του Ερμού ως ειρηνοποιόν Όπως λέγει και ο Πίνδαρος, ότι οι Διόσκουροι αγώνων μοίραν Ερμά και συν Ηρακλή διέποντι θάλειαν. Και δια τούτο ήσαν ανίκητοι αθλητές, επειδή μετεχειρίζοντο λόγον και ανδρείαν. Το οποίον σημαίνει δύναμιν και τέχνην. Επειδή ο λόγος γεννά την τέχνην. Επομένως εδώ βλέπουμε ότι οι αθλητές στην αρχαία Ελλάδα δεν ήσαν αθλητές-ρομπότ για την επίτευξη της νίκης., αλλά είχαν ταυτοχρόνως με την σωματική ρώμη και πνεύμα και ψυχή

Η Ανακωχή ήτο αρχαιοτάτη.

Στην προιστορία συναντώμεν την ανακωχή κατά τα Πελασγικά χρόνια σε κοινές εορτές .Λέγεται ότι οι Αιολείς της Αρνης εκίνησαν πόλεμον κατά των Θηβαίων, όταν τους πολιορκούσαν οι Πελασγοί. Και επειδή ήτο τότε ο καιρός της εορτής, την οποίαν εώρταζον αμφότεροι , συνεφώνησαν ανακωχήν, και εώρταζαν αυτήν οι μεν εις τον Ελικώνα κρατούντες κλώνους δάφνης , οι δε εις τον ποταμόν Μέλανα.

Οι Αγώνες των Γυναικών στα Ηραία

Οι Ηλείοι εώρταζαν ανά πενταετίαν τα Ηραία προς τιμήν της Ηρας, και τότε ύφανιναν δέκαέξη γυναίκες πέπλον της Ηρας. Κατά την εορτήν εγίνετο στο Ολυμπιακό στάδιον και αγών δρόμου παρθένων , τα βραβεία των οποίων ήσαν στέφανοι ελιάς και μέρος κρέατος εκ του Ιερείου.. Λέγεται ότι τον αγώνα αυτόν κατέστησε η Ιπποδάμεια προς τιμήν της Ηρας, όταν παντρεύθηκε τον Πέλοπα και πρώτη ανεδείχθη η Χλωρίς θυγατέρα του Αμφίωνος. Κατ’ άλλους, όταν είχαν την διαφορά οι Ηλείοι με τους Πισαίους , εξέλεξαν δεκαέξη γυναίκες , μίαν εξ εκάστης των τότε οικουμένων πόλεων να κρίνουν αυτές την διαφοράν. Ετσι έγινε ο αγώνας και η εορτή. Κατ’ αυτήν εχόρευαν τοπικούς χορούς , τον έναν ονόμαζαν χορόν της Ιπποδάμειας και τον άλλον χορόν της Φυσκόας προς τιμήν των γυναικών αυτών που τον πρωτοχόρεψαν.
[Εξ αυτών συνάγομεν τα εξής :
Πρώτον τη θέση της γυναίκας στην προιστορική Ελλάδα, που σε τίποτα δεν στερούσε από τον άνδρα, εντός των βιολογικών περιορισμών του φύλου των. Ετσι στη Λέσβο εωρτάζοντο τα Καλλιστεία, που ήτο ο αγών περί του κάλλους στο τέμενος της Ηρας, θεσμός που συνεχίζεται από τον περασμένο αιώνα σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και σήμερον υπάρχουν χώρες του ΟΗΕ όπου απαγορεύεται λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων και απαγορεύσεων να γίνονται Καλλιστεία γυναικών.
Δεύτερον , το δημοκρατικό πνεύμα κατά την εκλογή των γυναικών, μιάς εξ εκάστης πόλεως, και όχι με βάση την εύνοια και την γνωριμία ή την δύναμη της πόλεως. Τρίτον, την ικανότητα των γυναικών να παρεμβαίνουν σε σοβαρά πολιτικά θέματα , όπως είναι η σύναψη ειρήνης και η γεφύρωση των διαφορών.
Τέταρτον , όσον αφορά τον χορό που θα χόρευαν, ήτοι της Ιπποδάμειας και της Φοσκόας, είναι αυτός που μετεξελίχθηκε σαν Μεσσηνιακός «Καλαματιανός» χορός
Πέμπτον , οι αρχαίοι Ελληνικοί θεοί ήσαν φυσικοί και αγαθοί θεοί της ευσέβειας, αλλά και της χαράς και του κάλλους και όχι θεοί που μισούν και καταστρέφουν τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα αισθήματα για να τον συνετίσουν, όπως ο Εβραίος Γιαχβέ.]

Οι Αγώνες των Παναθηναίων

Σε όλες σχεδόν τις γιορτές οι Ελληνες συνήθιζαν να κάνουν αθλητικούς αγώνες. Με ιδιαίτερη όμως λαμπρότητα εγίνοντο οι αγώνες στην γιορτή των Παναθηναίων. Τα μεν μικρά Παναθήναια εωρτάζοντο κατά τριετίαν , και κατ’ άλλους κατ’ έτος την 20ην ή 21ην του Θαργηλιώνος, ήτοι κατά μήνα Μάιον/Ιούνιον. Προστάτες δε τούτων εγένοντο οι δέκα άρχοντες, ένας εξ εκάστης φυλής. Ο μεν πρώτος αγών ήτο λαμπαδοφορία, όπου έτρεχον πρώτον οι πεζοί, έπειτα οι ιππείς, την πρώτην ημέρα στο εσπέρας, όπως και στα Ηφαίστεια. Το στάδιον ήτο στον Κεραμικό. Ο αγών αυτός εγένετο και στα μεγάλα Παναθήναια. Ο δε δεύτερος εγίνετο την δευτέραν ημέραν και ονωμάζετο ευανδρίας αγών, επειδή εγίνετο επίδειξη ανδρίας. Το στάδιον αυτό ήτο πλησίον του Ιλισσού ποταμού και εκαλείτο Παναθηναικόν. Τούτο κατεσκεύασε ο ρήτωρ Λυκούργος και το ανακαίνισε ο Ηρώδης ο Αττικός, έτσι ώστε να είναι χάρμα οφθαλμού για την καλλιτεχνία και την ομορφιά του. Ο δε τρίτος αγών ήτο μουσικής, κιθαρωδίας, αυλωδίας(αυλός = ο πρόγονος των πνευστών που σχετίζονται με το φλάουτο) και λοιπών οργάνων και τέλος Ποιητικής την οποίαν κατέστησεν ο Περικλής. Αυτή εγένετο την τρίτην ημέραν. Οι μουσικοί αγώνες εγένοντο στο Ωδείον, όπου εγένετο και πυρρίχια όρχησις των νέων εις ανάμνηση των κατά των Τιτάνων θριάμβου των Αθηνών . Επίσης στο Σούνιο εγένετο ναυμαχία τριήρων για την εξάσκηση των πληρωμάτων. Τους αγώνες εχρηματοδότουν χορηγοί , ήτοι πλούσιοι πολίτες τιμής ένεκεν. Ο Ανδρόγεως ήλθε στην Αθήνα όταν εωρτάζοντο τα Παναθήναια και αγωνισάμενος στον αγώνα ενίκησε άπαντες.. Τελικά εφονεύθη ο αθλητής και το φόνο του άλλοι αποδίδουν στους ανταγωνιστές του , άλλοι ότι φονεύθηκε στο κυνήγι του Μαραθώνιου ταύρου και άλλοι λέγουν ότι επειδή εσυμφιλιώθη με τους Παλλαντίδες τους τρομερούς εχθρούς του Αιγέως οι φίλοι αυτού τον εφόνευσαν στην Οινόην.. Όμως οι Αθηναίοι τον ετίμησαν και του έκτισαν βωμούς.


Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ

Εισαγωγή.

Εχει επανειλημμένως γραφτεί ότι η λατρεία των Ολυμπίων θεών αποτελεί την φιλοσοφική βάση απο την οποίαν εξεπήγασαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες εδώ και 45.000 χρόνια . Δεν πρέπει όμως να θεωρηθεί ότι οι Αγώνες είναι προιόν θεοκρατίας, διότι το Δωδεκάθεον είναι μια πνευματική και ιδεοκρατική θρησκεία, που προήγαγε τον πολιτισμό, τους θεσμούς, τις τέχνες , τα γράμματα και απελευθέρωσε το άτομο από τις σκοταδιστικές προκαταλήψεις και τα αρχέτυπα. Οι αρχαίοι Ελληνες ήσαν μονοθειστές και πίστευαν ότι υπάρχει ΜΙΑ Υπερτάτη και ασύλληπτη διάνοια που καθορίζει την Αρμονία του Σύμπαντος .(Το Σύμπαν είναι Ένα) Στους ανθρώπους γίνονται φανεροί μόνον οι Νόμοι που ρυθμίζουν την Αρμονία του Κόσμου τούτου. Η Κοσμογονία των Ελλήνων στηρίχθηκε στις κάτωθι αρχές :

Οι Αρχές της Φιλοσοφικής Σκέψεως των Ελλήνων

1/ Η θρησκεία των Ελλήνων ήτο ανθρώπινη, φυσιολατρική και λογική. Κατ’ αυτήν τίποτα δεν δημιουργείται εκ του μηδενός. Αρα ο υλικός κόσμος(Σύμπαν) υπήρχε , υπάρχει και θα υπάρχει , στο διηνεκές, όπως και η συμπαντική ενέργεια-που είναι η άλλη μορφή της ύλης- και φυσικά και η ύλη που μπορεί να μεταβληθεί σε ενέργεια. Υλη και Ενέργεια μπορούν να μετασχηματίζονται και να αλλάζουν στο διηνεκές σε μια ατελεύτητη ροή δημιουργίας και καταστροφής(Ηράκλειτος).
2/ Η Ανωτάτη Δύναμη- που την αποκαλούμε Θεό- είναι αυτή που επιβάλλει τη συμπαντική Ροή και την Αρμονία και γίνεται σε μας αντιληπτή με τους Φυσικούς Νόμους , διότι αδυνατούμε να συλλάβουμε μαθηματικά τον συνολικό Συμπαντικό Νόμο. Και τούτο συμβαίνει διότι «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί»[Οι αρχαίοι Έλληνες τον είχαν συλλάβει φιλοσοφικά. Συγκεκριμένα ο Πυθαγόρας , Ηράκλειτος και άλλοι σοφοί αναφέρονται στον Παγκόσμιο Συμπαντικό Νόμο και ίσως αυτόν να έκρυβαν κάτω από το άρρητο πέπλο σιωπής των Ορφικών , Καβειρίων και Ελευσινίων Μυστηρίων.]
3/ Ο Υπέρτατος Νους κατέχει τον Υπέρτατο Λόγο(την Υπέρτατη Αλήθεια) και αυτόν έχει μεταδώσει και στους ανθρώπους, ανεξάρτητα αν εμείς αδυνατούμε να τον συλλάβουμε εν τω συνόλω του, παρά μόνον μερικώς και αποσπασματικώς.
4/ Ο θεός των Ελλήνων(υπέρτατος Συμπαντικός Νους) είναι φυσικός, βρίσκεται μέσα στο Σύμπαν και είναι φιλικός προς τους ανθρώπους, εφ’ όσον τον σέβονται στον καθημερινό υλικό και ηθικό τους βίο . Αντίθετα, ο θεός των σύγχρονων κοσμοπολιτικών θρησκειών είναι έξω από τη Φύση(υπερφυσικός) και είναι άλλοτε φιλικός και άλλοτε εχθρικός προς τους πιστούς του , ανάλογα με το αν τηρούν τις εντολές του ή όχι.
5/ Οι Ολύμπιοι Θεοί των Ελλήνων(Δωδεκάθεον) υπήρξαν ενδοξότατοι βασιλείς και ωφελιμότατοι στο ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό ετιμήθησαν από τους ανθρώπους ως θεοί με συμβολικό και ιδεολογικό περιεχόμενο.
6/ Η Ελληνική λατρεία δεν ήτο ειδωλολατρική - όπως την κατηγορούν αλλά μια ιδεοκρατική θρησκεία , που είχε φθάσει σε υψηλότερες πνευματικές σφαίρες, έτσι ώστε να προωθεί την αλήθεια και την επιστήμη, την τέχνη, το κάλλος και την αρμονία, την δημοκρατία και τέλος την Αιδώ και την Δίκην . Σε αυτά τα θεμέλια βασίσθηκε η Ελληνικό Σκέψη και θεμελίωσε ένα πολιτισμένο τρόπο ζωής.


Μετά από τη σύντομη εισαγωγή κρίνεται σκόπιμον να εξετάσουμε το λατρευτικό κέντρο του Ολυμπίου Διός στην Ολυμπία . Τούτο είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Εκεί θα θαμάσουμε έργα υψηλής τέχνης που το εστόλιζαν , εις ένδειξη ευγνωμοσύνης , έργα που καταστρέφουν εδώ και 1700 χρόνια βάρβαροι και φανατικοί λαοί.

Ο Ναός του Διός στην Ολυμπία

Εις την Ολυμπίαν ήτο αρχαιόθεν Αλσος Ιερόν του Διός, το οποίον ωνόμαζον Αλτιν από του Αλσους παραποιημένον, και μαντείον του Διός επίσημον. (Λεξικ. Ανωνυμ. Αρτεμ και Στράβ. Αυτόθι) Υστερον δε περιστειχίσαντες την Αλτιν, έκτισαν εις το μέσον τον ναόν του Διός Ολυμπίου(Τον τόπον τούτον, όστις είναι εις την Πίσαν της Πελοποννήσου , λέγουσιν ότι ενοστιμεύθη ο Ζευς. Οθεν έλαβεν αυτόν ως ίδιον απόκτημα και ωνόμασεν Ολυμπίαν από του Ολύμπου, του Ουρανού. Κατ’ άλλους δε , ο Αρκάς είχεν θυγατέραν Ολυμπίαν ονομαζομένην, την οποίαν έλαβεν ο Πίσος υιός του Περιήρους γυναίκα, και απ’ αυτής ωνομάσθη η χώρα Ολυμπία. Ετυμολογικ. μερά, εν Ολυμπ. & Παυσαν. Ηλιακ. Πρωτ. Ιζ. 4)
Τα μεν έξοδα του ναού έγιναν εκ των λαφύρων, τα οποία έλαβον οι Ηλείοι παρά των Πισαίων και άλλων συμμάχων αυτών, νικήσαντες αυτούς. Εκ τούτων των εξόδων κατεσκεύασαν και το άγαλμα του Διός το περίφημον. Ο δε ναός εκτίσθη εις την ρηθείσαν Αλτιν , εις τρόπον δωρικόν , αρχιτεκτονούντος του Λίβωνος, όστις ήτον εντόπιος εκείθεν. Υλην δε μετεχειρίσθησαν εις την οικοδομήν πώρον επιχώριον, την δε σκεπαστήν εσκέπασαν με λίθον τον πολυθρύλλητον πεντέλησι(Πεντελικό μάρμαρον) καλούμενον, εκ των λατομείων Αττικής, τον οποίον κατεσκεύασαν εις τρόπον κεράμων.

Βύζης ο Νάξιος, εφευρέτης των λίθινων κεράμων

Το δε εφεύρημα τούτο ήτον του Ναξίου Βύζου, του κατασκευάσαντος και τα αγάλματα εις Νάξον, ένθα ευρέθη και το εξής επίγραμμα:
«Νάξιος Ευεργός με γένει Λητούς πόρε Βυζέω
Παις, ός πρώτιστος τεύξε λίθου κέραμον»
Εχρημάτισε δε ο Βύζος ούτος κατά τους χρόνους του Αλυάτου του Λυδού, και του Αστυάγους του Μήδου. Το μήκος του ναού ήτον διακοσίων τριάκοντα πηχών, το δε πλάτος εννενήκοντα πέντε, και το ύψος εξήκοντα οκτώ(235x95x.68 πήχεις) Όλος δε ο ναός ήτον περίστυλος, οίον περιζωσμένος με στύλους, και εις τα άκρας του ορόφου είχε λέβητας χρυσούς. Προς την μέσην δε του Αετού, οίον, του ορόφου, εκρέματο το άγαλμα της Νίκης χρυσούν, και κάτωθεν της Νίκης ήτον ασπίς αφιερωμένη χρυσή και αυτή, και έχουσα την κεφαλήν της μέδουσας και την εξής επιγραφήν
«Ναός μεν φιάλαν χρυσέαν έχει , εκ δε Τανάγρας
Της Λακεδαιμονίοις συμμαχίδος γε τεθέν
Δώρον απ ‘ Αργείων και Αθηναίων και Ιώνων,
Ταν δεκάταν νίκας είνεκα των πολέμω»
Ητις μαρτυρεί ότι οι Λακεδαιμόνιοι νικήσαντες τους Αργείους και Αθηναίους εις την Τανάγραν, αφιέρωσαν αυτά. Εξωθεν δε του ναού και άνωθεν των στύλων εις το πτέρωμα, ήτον ασπίδες είκοσι και μία, κεχρυσωμέναι, τας οποίας αφιέρωσεν ο στρατηγός των Ρωμαίων Μόμμιος, νικήσας του Αχαιούς και λαβών την Κόρινθον. Εμπροσθεν δε του ναού ήτον εζωγραφισμένος ο αγών του Πέλοπος και Οινομάου.

[Πέλοψ ο Οινόμαος, ανακαινιστής των Ολυμπιακών Αγώνων
Ο μεν Οινόμαος ήτο υιός του Αλξίωνος πρώτου βασιλέως της Πίσης, και της Στερόπης του Ατλαντος. Εξ αυτού εξάγεται κατά προσέγγισιν το ιστορικό βάθος των γεγονότων που σχετίζονται με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μερικοί λέγουν ότι αυτός ήτο υιός του Αρεως και της Αρτίνης του Ασωπού, και ότι η Στερόπη ήτο σύζυγος αυτού. Αλλά οι Ατλαντίδες ήσαν προγενέστερες. Αλλοι δε λέγουν γυναίκα αυτού της Ευρύτην του Ακρισίου, ή την Ευρυθόην του Δαναού. Ο Οινόμαος εγέννησεν μίαν θυγατέρα την Ιπποδάμειαν, η οποία ήτο υπερβολικά ωραία , και έλαβε χρησμόν, ότι ο μέλλων γαμβρός του θα τον φονεύσει, ενώ κατ’ άλλους αγαπούσε την Ιπποδάμεια,. Έτσι ανέβαλε τον γάμον της προφασιζόμενος διάφορες αιτίες, έως ότου εθέσπισε αγώνα αρματοδρομίας, και αγωνίζετο με τους μνηστήρες της κόρης του, με την πάγια συμφωνία
1/ να φονεύει αυτόν που θα ηττηθεί στον αγώνα.,
2/ εάν δε νικήσει θα νυμφευθεί την Ιπποδάμειαν και θα πάρει και το βασίλειο του.
Αυτός όμως είχε άρμα ελαφρόν και δύο ταχύποδες ίππους σαν τον άνεμο, που τους ονόμαζε Ψίλλαν και Αρπινναν. Κατ ‘ άλλους είχε τέσσαρας και αρματοπηγόν (καροτσέρη) και ηνίοχον τον Μιρτύλον. Το στάδιο όπου διεξήγετο ο αγών ήτο από του Κλαδέως ποταμού μέχρι του Κορινθιακού Ισθμού, όπου ήτο και ο ναός του Ποσειδώνος.

Μνηστηροκτόνος ο Οινόμαος
Πριν ξεκινήσουν εθυσίαζε στο Δία, έπειτα έτρεχε ο μνηστήρ και όπισθεν εκείνου ο μνηστηροκτόνος Οινόμαος , κρατώντας δόρυ, για να φονεύσει τον μνηστήρα όταν τον προφθάσει. Πρώτος μεν αγωνίσθηκε ο Μάρμαξ, τον οποίον επρόλαβε και εφόνευσε ομού με τους ίππους του και τους έθαψε πλησίον του ποταμού Παρθενίου, που πήρε το όνομα του από τον ίππο Παρθενίαν του Μάρμακος. Επειτα ήλθεν η σειρά του Αλκάθους του Αιτωλού Πορθάονος, και μετά ακολουθεί ο Ευρύαλος, Ευρύμαχος Κρόταλος, ο Ακρίας, Λυκούργος, Λάσιος, Χαλκόδους , Τρικόλωνος , Αριστόμαχος, Πρίας, Πελάγων, Κρόνιος, Αιόλιος και Ηιονεύς. Υπάρχουν κι’ αλλοι πολλοί που μόνον τα ονόματα τους βρέθηκαν στον κοινό τους τάφο που τους έθαψε ο Οινόμαος . Τον μόνο που δεν μπόρεσε να νικήσει ήτο ο Πέλοψ. Αυτός έμελλε να νικήσει τον Οινόμαον, να τον φονεύσει, να νυμφευθεί την κόρη του Ιπποδάμεια και να κληρονομήσει το θρόνο του. Τούτο οφείλεται στο ότι είχεν ίππους πτερωτούς και άρμα που του είχε δώσει ο Ποσειδών. Μερικοί λέγουν ότι ο Οινόμαος ήθελε να κτίσει ναόν του Αρεως με τα κεφάλια των μνηστήρων, εξ ού και η αλαζωνεία του τιμωρήθηκε δεόντως από την Θεία Δίκη. Κατ’ άλλους η νίκη του Πέλοπος οφείλεται στον αμοιβαίο έρωτα του με την Ιπποδάμεια. Λέγουν ότι ο Ταράξιππος ετάραξε τα άλογα του Οινομάου και έρριξαν αυτόν χαμαί και εφονεύθη. Έτσι επληρώθη ο χρησμός και ανακαινίσθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που είχον εγκαινιασθεί νωρίτερα από τον Ιδαίο Ηρακλή]

Ταύτα τα αγάλματα κατεσκεύασε Μενδαίος ο Παιώνιος εκ Θράκης. Ητον δε και άλλα πολλά αγάλματα εκεί, περί των οποίων ρηθήσεται εις τους οικείους τόπους.


Αλκαμένης , ο δεύτερος Φειδίας

β’. Οπισθεν δε τούτων κατεσκεύασεν ο Αλκαμένης, αγαλματοποιός άριστος, σύγχρονος του Φειδίου και δεύτερος εκείνου εις την τέχνην, την Κενταυρομαχίαν, τον Πειρίθου, και τον Ευρυτίωνα αρπάζοντα την γυναίκα του Πυρείθου, τον Κεναία βοηθούντα τον Πυρείθουν, τον Θησέα μαχόμενον και πέλεκυν εις τας χείρας έχοντα, και δύο Κενταύρους αρπάζοντας, τον μεν παρθένον, τον δε νέον τινά ωραίον. Ανωθεν δε των θυρών ήτον και πολλά άθλα του Ηρακλέους, η θήρα του Κάπρου, ο πόλεμος κατά Διομήδους του Θρακός δια τους Ιππους, η βοηλασία εκ της Ερυθυίας, η διαδοχή του Ουρανού παρά του Ατλαντος, και η κάθαρσις της κόπρου του Αυγείου. Ανωθεν δε των θυρών του Οπισθοδρόμου ήρπαζεν την ζώνην της Αμαζόνος, εδίωκεν τον Κρητικόν ταύρον , τας Στυμφαλίδας , την Ελαφον, την Υδραν και τον Λέοντα. Είχε δε πύλας χαλκάς ο ναός. Και έσωθεν των πυλών δεξιόθεν ήτον ο Ιφιτος, στεφανούμενος υπό της Εκκεχειρίας. Ητον δε και έσωθεν στύλοι και στοαί υπερώοι και δρόμοι, όθεν ανέβαινον εις το άγαλμα, και η ανάβασις ήτον εις τον όροφον ελικοειδής.

Βωμός των Αγνώστων Θεών

γ. Εσωθεν δε της Αλτεως δεξιόθεν της εισόδου, πλησίον και προς βορράν του ναού, ήτον το Πελόπιον Ιερόν, οίον, του Πέλοπος Τέμενος, το οποίον έκτισεν ο Ηρακλής.
[ Προφανώς δεν πρόκειται για τον Ηρακλή τον 5 ον που εθέσπισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά κάποιος από τους επομένους με το αυτό όνομα. Σύμφωνα με την παράδοση , στην κλασσική εποχή ο Ηρακλής ο 9 ος θεμελίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 776 π. Χ]

Μεταξύ δε του Ιερού τούτου και του ναού ήτον ανδριάντες και άλλα πολλά αφιερώματα . Απέναντι δε τούτου ήτον το Ιερόν της Ηρας, και μεταξύ τούτων ήτον ο βωμός του Διός. Περί δε τον ναόν ήτον και βωμοί πάντων των Θεών, και του Διός διάφοροι έσωθεν και έξωθεν του ναού. Οίον του Ολυμπίου Διός, της Εστίας, της Αρτέμιδος, της Αθηνάς, άλλος της Αρτέμιδος τετράγωνος πλησίον του ναού. Άλλος του Αλφειού μόνον και πλησίον αυτού του Ηφαίστου, ή του Αρείου Διός κατ’ άλλους, όπου εθυσίαζεν ο Οινόμαος πριν του αγώνος. Μετά δε τούτον ήτον του Ηρακλέους Παραστάτου επονομαζομένου. Ουχί δε του Θηβαίου, αλλά του Ιδαίου. Μετά τούτον δε άλλος των αδελφών του Ηρακλέους τούτου, του Επιμήδους, Ιδα , Παιοναίω και Ιάσου [Όπως ισχυρίζονται αρκετοί μελετητές το όνομα του Ιησού προέρχεται από το Ελληνικό Ιασος ]

Προς τα θεμέλια δε της οικίας του Οινομάου , και πλησίον τούτου, δύο, του Διός Ερκείου, τον οποίον έκτισεν ο Οινόμαος, και του Διός Κεραυνίου, τον οποίον έκτισαν ύστερον , αφ’ ού εκεραύνωσε τον οίκον του Οινομάου. Πλησίον δε του μεγάλου βωμού, του Ολυμπίου Διός ονομαζομένου, ήτον βωμός των αγνώστων Θεών,
[ Τεκμήριον ανεξιθρησκείας
Ο βωμός των Αγνώστων Θεών είναι το πειστικότερο τεκμήριο ανεξιθρησκίας των Αρχαίων Ελλήνων, κάτι που ύστερα από χιλιάδες χρόνια δεν έχει επιτευχθεί στις σύγχρονες κοινωνίες. [Ο Χθόνιος και Υψιστος Ζευς
Ο Ζευς εκτός από Χθόνιος= επίγειος ήτο και Υψιστος=επουράνιος. Ειχεν δηλαδή δύο φύσεις, ήτοι ανθρώπινες και θεικές] και μετά τούτον του Καθαρσίου Διός και της Νίκης, και πάλιν άλλος του Χθονίου Διός.

Απόλλων και Ερμής εφευρέτες της Κιθάρας και της Λύρας

Επειτα ήτον και κοινοί βωμοί αυτών των Θεών, και της Ολυμπίας Ηρας, τον οποίον έκτισεν ο Κλύμενος. Και μετά τούτον άλλος κοινός του Ερμού και Απόλλωνος δια την ομοτεχνίαν. Επειδή ο μεν Απόλλων ηύρε την κιθάραν, ο δε Ερμής την λύραν. Μετά δε τούτον ήτον ο βωμός της Ομονοίας, και πάλιν της Αθηνάς άλλος, και ύστερον της μητρός των Θεών οίον της Ρέας.
[Η Ελληνική αντίληψη περί του κόσμου ήτο η Ομόνοια (Ερως) και όχι ο Νείκος( Ερις). Ακόμη και από τον κωδικό των δύο αυτών λέξεων αντιλαμβανόμαστε ότι ο Ερως περιλαμβάνει το γράμμα Ω που συμβολίζει το όλον(σύμπαν), ενώ η Ερις το γράμμα Ι που συμβολίζει τη διαίρεση και το φράγμα στην επικοινωνία. Στο Ανατολικό δόγμα ισχύει το προαιώνιον «διαίρει και βασίλευε» που ακόμη ισχύει και ευθύνεται για ποταμούς αίματος στον κόσμο]

Εις την είσοδον δε του σταδίου ήτον δύο , του Ερμού του Εναγωνίου, και του Καιρού.[ Ο βωμός του Καιρού και των Ωρών
Δείχνει την αντίληψη των Ελλήνων για τον Χρόνον και την ατελεύτητη ροή του, που μας εμφανίζεται ως Καιρός ή Ωρες , με τις συνεχείς εναλλαγές τους. Υπ’ αυτήν την έννοιαν οι Ελληνες θεωρούνται ως οι πρώτοι θεωρητικοί του Χρόνου και της Μετεωρολογίας]

Ητον δε και άλλος του Ηρακλέους πλησίον του θησαυρού των Σικυωνίων, πλην άγνωστος ποίου Ηρακλέους. Και της Γης ομοίως, η οποία λέγουσιν ότι είχεν και μαντείον ποτέ εκεί. Και της Θέμιδος άλλος. Και πάλιν του Διός Καταιβάτου. Πλησίον δε του Πελοπίου ήτον του Διονύσου και των Χαρίτων κοινός.
[Ο Διόνυσος και τα ταξίδια του
Ο Διόνυσος παιδί του Δία και της Σεμέλης. Επισύρει την οργή της Ηρας που τον θεωρεί νόθο καρπό του συζύγου της Δία με την Σεμέλην και γι’ αυτό τον κατατρέχει και τον στέλνει εξορία στη Συρία και Αίγυπτο. Βασιλιάς της Αιγύπτου ήτο ο Πρωτεύς, ο οποίος τον υποδέχεται με τιμές Από εκεί ο Διόνυσος πηγαίνει στη Φρυγία όπου μυείται από την Ρέα στα μυστήρια και διδάσκεται την καλλιέργεια της αμπέλου και την παρασκευή του οίνου. Εκτοτε άρχισε τις περιπλανήσεις του ομού με τους Βάκχους που τον συνόδευαν σε όλο τον κόσμο και έχτισε πολλές πόλεις. Οι πολιτιστικές αυτές περιπλανήσεις του Διονύσου αποσκοπούσαν να εκπολιτίσουν την ανθρωπότητα που ευρίσκετο τότε σε αγρία κατάσταση. Φθάνει ως την Ινδία, όπου μεταφέρει τον πολιτισμό και δίνει Ελληνικά ονόματα σε πλείστες πόλεις. Μία εκ των πόλεων αυτών ονομάζει « Μηρό» σε ανάμνηση του τρόπου γεννήσεως του από τον μηρός του πατέρα του Δία. Επισκέπτεται την Θράκη, Αιθιοπία , Ασία (έφθασε και ως την Ιαπωνία και τα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού) και στη Μεσοποταμία κ.ο.κ Αρχιστράτηγος του στρατεύματος των Βάκχων ήτο ο Πάν, είχε όμως μαζί του και τεχνίτες, γεωργούς, οινοποιούς, αρχιτέκτονες, μουσικούς, χορευτές , σατύρους, ιερείς και τις εννέα Μούσες για να διαδίδει τον πολιτισμό]

Μεταξύ δε τούτων ήτον των Μουσών, και έπειτα των Νυφών(Αυτόθι Ιγ’, Ιδ’)

Το Εργαστήριο του Φειδίου

δ’ . Εξωθεν δε της Αλτεως ήτον η κατοικία του Φειδίου, η οποία ωνομάζετο εργαστήριον του Φειδίου, επειδή εκεί εδούλευε τα αγάλματα, και βωμός εις αυτό κοινός όλων των Θεών. Οπισθεν δε του εργαστηρίου προς την Αλτιν και έξωθεν του περιβόλου του ναού, ήτον Ιερόν Λεωνιδαίον καλούμενον, πλησίον της μεγάλης εισόδου της πομπικής, δια της οποίας εγίνετο η πομπή. Αφιέρωσε δε τούτο Λεωνίδης τις επιχώριος. Και εις αυτό εκάθηντο ύστερον οι Ρωμαίοι, οι Επαρχοι της Ελλάδος. Εσωθεν δε της Αλτεως και αντίκρυ του Λεωνιδαίου αριστερόθεν, ήτον βωμός της Αφροδίτης, και μετά τούτον άλλος των Ωρών. Κατά δε τον Οπισθόδρομον του ναού, ήτον δένδρον Κότινος , αγριελαία, την οποίαν ωνόμαζον Ελαίαν καλλιστέφανον, επειδή εκ των κλώνων αυτής έπλεκον τους στεφάνους των νικητών. Πλησίον δε αυτής ήτον βωμός των Νυμφών Καλλιστεφάνων και αυτών από του δένδρου ονομαζομένων. Δεξιόθεν δε του Λεωνιδαίου ήτον βωμός της Αγροτέρας Αρτέμιδος, έσωθεν της Αλτεως. Πλησίον δε τούτου άλλος βωμός της Δεσποίνης, της Δήμητρος (Αρκαδικ. Λζ’. 6.) και έπειτα του Αγοραίου Διός.

[Το Εργαστήριο του Φειδίου και οι Φαιδρύνται
Το άγαλμα του Διός ήτο φιλοτεχνημένον με πολυτελείς λίθους, έβενον , χρυσόν, ελεφαντοστούν και με διάφορα χρώματα και εικόνες έτσι ώστε να είναι θείον δημιούργημα , το οποίον εδόξασε τον Φειδίαν και τους Ηλείους. Οι Ηλείοι εις ένδειξη τιμής προς τον καλλιτέχνην διατήρησαν το εργάστηριο του Φειδία και το επεδείκνυον στους ξένους, λέγοντας ότι εδώ πλάστηκε ο Δίας. Η επιμέλεια του αγάλματος του Διός ανετέθη σε απογόνους του Φειδίου, οι οποίοι το καθάριζαν και το επιμελούντο. Το αξίωμα δε τούτο εθερείτο επιφανές και επικερδές και ωνομάσθησαν Φαιδρύνται (Παυσαν. Αυτόθ. Ιδ’. Ι. Ια’). Κάνετε μια σύγκριση με την εγκατάλειψη των αγαλμάτων στην πόλη των Αθηνών και την βανδαλιστική μανία των νέων.
Η ονομασία της Παναγίας μητέρας του Χριστού ως Δεσποίνης έλκει την καταγωγή από την θεά Δήμητρα]
Εμπροσθεν δε της προεδρίας ήτον βωμός του Πυθίου Απόλλωνος, και έπειτα του Διονύσου. Πλησίον δε της αφετηρίας του σταδίου, βωμός του Διός Μοιραγέτου, και μετά τούτον βωμός των Μοιρών, έπειτα του Ερμού, και ύστερον άλλοι δύο του Διός του Υψίστου. Εις το μέσον δε της αφετηρίας ήτον βωμοί δύο, του Ιππίου Ποσειδώνος και της Ιππίας Ηρας, και πλησίον του στύλου της αφετηρίας ήτον βωμός των Διοσκούρων(Ιλιακ. ΙΕ’)

Οι Ελληνες πίστευαν στην θεά Τύχη

ε’ . Εις την είσοδον δε προς το έμβολον ήτον αμφοτέροθεν δύο βωμοί, Αρεως του Ιππίου και Αθηνάς της Ιππίας.
[Εμβολον
Είναι η αφετηρία του σταδίου, η οποία ήτο κατασκευασμένη εις σχήμα πλοίου που έχει στην πλώρη έμβολον. Έμβολος ωνομάζετο το σουβλερόν σίδηρον που ετίθετο στην πρώραν των πλοίων , δια του οποίου ετρύπα τα κύματα και τα εχθρικά πλοία στις ναυμαχίες. Τούτο λοιπόν το έμβολον εννοεί ενταύθα ο συγγραφεύς, ο οποίος ήτον εκεί ως δρόμος πλατύς ]
Εσωθεν δε του εμβόλου ήτον βωμός της αγαθής Τύχης, του Πανός και της Αφροδίτης. Εις το ενδότερον δε του Εμβόλου ήτον βωμός των Νυμφών, Ακμηνών καλουμένων. Ανωθεν δε της στοάς του Αγνάπτου, Αγναπτον δε ωνόμαζον τον τέκτονα αυτής, και δεξιόθεν , ήτον βωμός της Αρτέμιδος. Πλησίον δε της πομπικής εισόδου και έσωθεν της Αλτεως , ήτον βωμοί τρεις όπισθεν του Ηραίου, οίον, του ναού της Ηρας, του ποταμού Κλαδέου, της Αρτέμιδος Κοκκώκας (Ησύχ. Κόκκος) άλλος.
[Ο Σεβασμός προς την Φύση
Ο βωμός προς τιμήν του Κλαδέου ποταμού δείχνει τον σεβασμό των Ελλήνων στην Φύση και στα δημιουργήματα της. Επίσης ο βωμός της Αγροτέρας Αρτέμιδος δείχνει την αγάπη τους για την Γεωργία. Πρέπει λοιπόν να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σύγχρονες σειρήνες που μας οδηγούν στην εξαφάνιση της Γεωργίας. Η Γεωργία είναι η ίδια η ζωή και η επιβίωση μας. Είναι αδιανόητο να ζούμε από τις εισαγωγές από το εξωτερικό ]
Και πάλιν άλλος του Θερμίου Απόλλωνος. Ητον δε και τις οίκος του Θεηκολώτου Ιερέως ονομαζόμενος. Πλησίον δε της εξόδου ήτον το Πρυτανείον, και αντίκρυ τούτου το γυμναστήριον , όπου ήτον η παλαίστρα και οι δρόμοι των αθλητών. Εμπροσθεν δε των θυρών του Πρυτανείου ήτον βωμός της Αγροτέρας Αρτέμιδος , και εις την είσοδον του Πρυτανείου ήτον του Πανός, και έσω εις το Πρυτανείον της Εστίας, και αντίκρυ του βωμού τούτου ήτον το Εστιατόριον, ένθα εφίλευον του νικώντας αθλητάς(αυτόθι. ΙΕ’)
[ Το Ολυμπιακό Πνεύμα η βάση του Πολιτισμού
Από την ανωτέρω αλληλουχία αγαλμάτων των Ολυμπίων Θεών , αλλά και ημιθέων και ενδόξων θνητών συνάγουμε ότι αυτοί έπαιξαν ένα ευεργετικό ρόλο στην πρόοδο και άνοιξαν τον δρόμο στο Ελληνικό γένος προς τον Πολιτισμό. Κατόπιν των ανωτέρω βγαίνει το συμπέρασμα ότι
1/Ο πανάρχαιος Ελληνικός Λόγος δημιούργησε τη διανόηση, και αυτός ξεκίνησε από την λατρεία τους Δωδεκάθεου , που είναι γηγενής και όχι ξενόφερτη, όπως οι νεώτερες θρησκείες που μας επεβλήθησαν.
2/ Η πρώτη διανόηση ξεκίνησε από την Ελληνική Κοσμογονία και γι’ αυτό τιμούν τόσο βαθιά οι Ελληνες τους Θεούς , Ημιθέους και τους ένδοξους ηγέτες του παρελθόντος. Αντίθετα η Ελληνική Εκκλησία αντιμάχεται σφόδρα την γνώση και διάδοση της Ελληνικής Θεογονίας διότι φοβάται ότι αυτή μπορεί να αμφισβητήσει την δική της Εβραική Θεογονία της Βίβλου.
3/ Οι Ελληνες πρώτοι συνέλλαβον το θείον ως κάτι το φυσικόν και άυλον και όχι ως μεταφυσικόν, παράλογον και τρομερόν . Αυτή η θεική οντότητα εκφράσθηκε με τους Ελληνες αθανάτους Θεούς και Ημιθέους που είχαν έδρα τον Ολυμπον .
4/ Ο Υψιστος Ζευς ήτο ο πατήρ των αθανάτων και των θνητών και έχαιρε απόλυτης αγάπης και σεβασμού. Οι Ελληνες είχαν ασθενές ιερατείο, εν αντιθέσει με τις κοσμοπολιτικές θρησκείες που διαθέτουν ισχυρότατο ιερατείο με το οποίον ακόμη και σήμερον συνεξουσιάζουν τον κόσμο ομου με την πολιτική εξουσία. Στο Ισλάμ είναι τόσο ισχυρό το ιερατείο ώστε αποτελεί κράτος εν κράτει και συχνά τούτο ασκεί την πολιτική εξουσία με τα θεοκρατικά καθεστώτα(τύπου Ιράν, Τουρκίας κλπ) ..
5/ Οι Ολύμπιοι Θεοί διέμενον κοντά στους ανθρώπους και δίδαξαν σ’ αυτούς σε άδηλες εποχές (100.000 Π. Ε) τους Συμπαντικούς(φυσικούς) Νόμους . Αυτοί ήσαν καλοκάγαθοι, σοφοί, πλουτοδότες και βοηθοί των ανθρώπων , εφ’ όσον οι άνθρωποι εφάρμοζαν τον Ορθόν Λόγον( Ελευσίνια –Ορφικά-Καβείρια Μυστήρια, Μαντεία Δελφών-Δωδώνης κ. α , Φιλοσοφικές Σχολές, Επιστήμες, Τέχνες)
7/ Οι Θεοί ήσαν πανάρχαιοι και ενδοξότατοι ηγέτες ή σοφοί που ευεργέτησαν το ανθρώπινο γένος σε χρονολογίες που χάνονται στα βάθη της προιστορίας και οι άνθρωποι τους θεοποίησαν και τους τιμούν. Ποτέ όμως δεν πίστεψαν, όπως άλλοι λαοί, ότι οι Θεοί τους έφτιαξαν εκ του μηδενός το Σύμπαν.
8/ Αν αναλύσετε τον συμβολισμό εκάστης θεότητος θα βρείτε μια μεγάλη πολιτιστική κατάκτηση, ιδέα ή γεγονός, που ευεργέτησε τα μέγιστα τους ανθρώπους και τους έβγαλε από την πρωτόγονη κατάσταση. Οι Ελληνες είχαν συνείδηση τούτου και γι’ αυτό τιμούσαν και λάτρευαν τους Θεούς τους.
9/ Οι Ελληνες εξανθρώπισαν τους Θεούς, κατεβάζοντας τους από τους ουρανούς στον Ολυμπο και θεοποίησαν τους ανθρώπους , κάνοντας τους Ημίθους κοντά στους Θεούς του Ολύμπου. Εν αντιθέσει ,προς άλλους λαούς που υπετάγησαν ολοκληρωτικά σ’ αυτούς και στο πανίσχυρο ιερατείο τους και στους πολιτικο-θρησκευτικούς ηγέτες που το εκπροσωπούσαν.
10/ Τέλος, μέσα από τον καθημερινό αγώνα των θεών και των ανθρώπων μεταξύ τους, με τα στοιχεία της φύσεως και τον αγώνα επιβίωσης , εξεπήγασαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για να βάλουν τέλος στον πόλεμο και να εκπολιτίσουν τους ανθρώπους ]

Τα αφιερώματα του Ναού

Ο Αντίοχος αφιέρωσε Παραπέτασμα μάλινον πεπικοιλμένον με υφάσματα ασσύρια, και βαφάς ερυθράς των Φοινίκων. Τούτο δε το παραπέτασμα δεν εσύκωναν άνω προς τον όροφον, καθώς της Εφεσίας Αρτέμιδος, αλλά κατεβίβαζον εις το έδαφος δια των καλωδίων. Εις τον Πρόναον δε ητον θρόνος του Αρίμνου βασιλέως των Τυρρηνών.


[ Οι Τυρρηνοί ήσαν Ελληνες
Ανήκαν σε πανάρχαια Ελληνικά φύλλα. Όμως από τους Ελληνες της κυρίως Ελλάδος εθεωρούντο βάρβαροι, όπως και άλλα Ελληνικά φύλλα που δεν είχαν μπει στον πολιτισμό ή είχαν χάσει ή είχαν αλλοιώσει την γλώσσα τους ζώντες εν μέσω βαρβαρικών φυλών]

Ούτος αφιέρωσε πρώτος των βαρβάρων αφιέρωμα εις τον Ολύμπιον Δία. Ητον και τινές Ιπποι χαλκοί του Κυνίσκου , σημεία Ολυμπιακής νίκης, δεξιόθεν της εισόδου. Ομοίως και τρίπους χαλκούς δεξιόθεν, εις τον οποίον έβαλλον τους στεφάνους των νικητών, πριν κασκευάσωσι την τράπεζαν. Διότι ύστερον είχον τράπεζαν επί τούτου. Οι δε Αχαιοί αφιέρωσαν ανδριάντα του βασιλέως Αδριανού , εκ λίθου παρίου. Εκεί ητον και του Τραιανού, τον οποίον αφιέρωσαν όλοι οι Ελληνες. Ητον δε και του Νέρωνος στέφανοι , και στήλαι πολλαί, και μια τούτων περιείχε γεγραμμένον τον Ορκον, περί της εκατονταετούς συμμαχίας των Αθηναίων , Αργείων, και Μαντινέων.

Οι Ζάνες , για την πατάξη της διαφθοράς
Από δε του Βωμού της μητρός των Θεών προς το στάδιον, ήτον αριστερόθεν η άκρα του Κρονίου καλουμένου όρους, και εις τους πρόποδας αυτού κρηπίς λιθίνη και αναβαθμοί, όθεν ανέβαινον εις το όρος τούτο. Και εκεί ητον αγάλματα χαλκά του Διός εξ , Ζάνες καλούμενα. Οίον , Ζήνες, τα οποία κατεσκεύασαν εκ της ζημίας, την οποίαν επλήρωσεν ο Εύπολος ο Θεσσαλός, επειδή διέφθειρε τους πύκτας με δώρα, Αγήνορα τον Αρκάδα και Πρύτανιν τον Κυζικηνόν, και τον Αλικαρνασσέα
[ Κύζικος, Βυζάντιον, Ιωνία, Αιολία, Αλικαρνασσός κ. α είναι οι αλύτρωτες πατρίδες που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά. Η Ιστορία βρίσκεται σε διαρκή ροή και εξέλιξη και δεν έχει γραφεί οριστικά. Ίσως κάποτε να έλθει η εποχή όπου οι λαοί της Μικράς Ασίας να αναμνησθούν των ηρωικών κα ένδοξων προγόνων τους και να ξαναγυρίσουν στις ρίζες τους ]

Φορμίωνα, και αγόρασεν αυτός την νίκην τότε, ενώ ο Φορμίων ενίκησεν την προτέραν Ολυμπιάδα. Εζημιώθησαν δε και οι δωροδοκηθέντες. Και τούτο λέγουσι πρώτον αδίκημα και πρώτη ζημία των αθλητών εις τούτον τον αγώνα. Των δε αγαλμάτων τα μεν δυο ήτον έργα του Κλέωνος του Σικυωνίου. Των δε τεσσάρων ο αγαλματοποιός αγνοείται. Ειχον και επιγράμματα λέγοντα ότι η νίκη δεν ευρίσκεται εκεί με δώρα, αλλά με ταχύτητα ποδών και δύναμιν σώματος. Υστερον Κάλιππος ο Αθηναίος αγόρασε πάλιν την νίκην του πεντάθλου με χρήματα, κατά την εκατοστήν και δωδεκάτην Ολυμπιάδα. Οθεν εζημιώθη και αυτός.

Η υπεροψία των Αθηναίων δεν περνά στη Ολυμπία

Οι Αθηναίοι όμως έστειλαν τον Ρήτορα(Πλουταρχ. Εν Υπεριδ. Τομ. Θ’ 778) Υπερίδην εις τους Ηλείους ζητούντες την άφεσιν της ζημίας. Αλλά επέστρεψεν άπρακτος. Οι δε Αθηναίοι δεν έδωκαν την ζημίαν, και δια τούτο απεκλείσθησαν των Ολυμπιακών Αγώνων. Τέλος δε αναγκασθέντες υπό του χρησμού επλήρωσαν αυτήν , και κατεσκεύασαν οι Ηλείοι αλλά εξ αγάλματα του Διός με αυτήν, και με επιγράμματα περιέχοντα την αιτίαν. Πλησίον δε τούτων ήτον και άλλα δύο αγάλματα εκ τοιαύτης αιτίας κατασκευασμένα. Επειδή ο Φιλόστρατος ο Ρόδιος διέφθειρε τον Εύδηλον με χρήματα , τα δε επιγράμματα έλεγον ότι Στράτων ο Αλεξανδρεύς διέφθειρε τον Εύδηλον. Ομοίως κατεσκεύασαν και άλλα δύο αγάλματα του Διός δια την αυτήν αιτίαν, του Δίδου του Γαραπάμμωνος των Αιγυπτίων.

[Αιγυπτιακοί Ναοί στην Ολυμπία
Η ανέγερση εντός του επισημοτέρου χώρου του Ελληνισμού αγαλμάτων ξένων λατρειών, όπως λ. χ του Γαραπάμμωνος των Αιγυπτίων, φανερώνει την απόλυτη ανεξιθρησκεία των Ελλήνων. Αν είχε δείξει και ο Ιουσαιοχριστιανισμός την ίδια ανοχή στην πατροπαράδοτη Ελληνική θρησκεία μας τότε σήμερον θα είχε σωθεί όλος ο αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός και η ωφέλεια του κόσμου θα ήτο μεγίστη]

Τοιούτον τι συνέβη και του Απολλωνίου και Ηρακλείδου των Αλεξανδρέων. Τέλος δε και αυτός ο Δαμόνικος ο Ηλείος ηθέλησε να κλέψη την νίκην με τα χρήματα , δια τον υιόν αυτού Πολύκτορα.

Οι Πατέρες συνυπεύθυνοι των Υιών

Ετυχε να παλεύη ο υιός αυτού με τον υιόν του Σωσάνδρου του Σμυρναίου. Ο δε Δαμόνικος έδωκε χρήματα εις τον πατέρα του Σωσάνδρου, όστις ωνομάζετο και εκείνος Σώσανδρος, δια να νικήση ο υιός αυτού
Οι δε Ελλανοδίκες εζημίωσαν τους πατέρας. Και εκ της ζημίας ταύτης κατεσκεύασαν άλλα δύο αγάλματα, ών το μεν εν ήτον εις το γυμναστήριον των Ηλείων, το δε εις την Αλτιν, έμπροσθεν της στοάς ποικίλης ονομαζομένης, επειδή είχεν εις τον τοίχον πολλάς ζωγραφιάς. Τινές δε ωνόμαζον αυτήν και στοάν της Ηχούς, επειδή ανέδιδεν φωνήν όταν εφώναζε τις.
[1/ Η ελληνική Ζωγραφική
Οι Έλληνες δεν ήσαν μόνον άριστοι γλύπτες , αλλά και σπουδαίοι ζωγράφοι. Δυστυχώς έργα ζωγραφικής δεν σώθηκαν πολλά, διότι είναι πιο ευαίσθητα και κατεστράφησαν-πλήν εξαιρέσεων- λόγω βανδαλισμών, πυρκαγιών, υγρασίας και της πολυκαιρίας.
2/ Το κυκλικό κτίσμα της Ηχούς
Παρόμοιον κυκλικόν κτίσμα που μεταδίδει την ηχώ βρίσκεται στην απαγορευμένη πόλη στο Πεκίνο , στην Κίνα, όπου είναι τα ανάκτορα του τελευταίου αυτοκράτορος]

Η Δειλία τιμωρείται στην Ολυμπίαν

Εζημίωσαν δε και άλλον τινά Αλεξανδρέα Σαραπίωνα ονομαζόμενον, δια δειλίαν.
[Εξ αυτού εμφαίνεται η σημασία που έδιδαν οι Ελληνες όχι τόσον εις την νίκην όσον στον Αγώνα. Η παραίτηση δε εκ του αγώνος εθεωρείτο ατιμωτική και άρα κολάσιμος πράξη]

Επειδή ήλθεν να αγωνισθεί εις τον Παγκράτιον αγώνα, και εγράφη εις τον κατάλογον των αγωνιστών κατά την συνήθειαν . Επειτα αφού είδε τους άλλους παγκρατιστάς εφοβήθη ο γενναίος, και έφυγεν μίαν ημέραν πρότερον του αγώνος . Αυτός έφυγε μόνος δια δειλίαν εκ του αγώνος τούτου και εζημιώθη. Και ταύτα μεν τα αφιερώματα ήτον εκ ζημίας(Αυτοθ. Κβ’)

Ο Βωμός των Σαλπιγκτών και Κηρύκων

β‘ .Πλησίον δε της εις το στάδιον εισόδου, ήτον βωμός, εις τον οποίον δεν εθυσίαζον προς ουδένα Θεόν, αλλ’ ίσταντο εκεί οι Σαλπιγκταί και οι Κήρυκες και ηγωνίζοντο. Ο δε βωμός είχε κρηπίδα χαλκήν, και επί της κρηπίδος άγαλμα του Διός εξάπηχες, αφιέρωμα των Κυναιθαίων(Αρκαδικ. Ιθ’) το οποίον είχε κεραυνούς εις τας χείρας. Πλησίον δε εις το Ιπποδάμειον, Ιερόν της Ιπποδάμειας, ήτον κρηπίς λιθίνη ως ημικύκλιον , και εις την μέσην αυτής αγάλματα του Διός, της Θέτιδος και της Ημέρας, οίον , της Ηούς, ήτις παρεκάλει τον Δία δια τα τέκνα αυτής. Απαντίκρυ δε προς τας δύο άκρας της κρηπίδος, ήτον ο Αχιλλεύς και ο Μέμνων.
[ 1/Τα οστά της Ιπποδάμειας στην Αλτιν
Λέγεται ότι η Ιπποδάμεια και οι δύο υιοί της , ο Ατρεύς και Θυέστης φοβούμενοι μήπως αφήσει διάδοχον του θρόνου τον Χρύσιππον εκ της Αξιόχης, εφόνευσαν αυτόν μυστικώς και έρριψαν το σώμα του σε πηγάδι . Μετά την ανακάλυψη του εγκλήματος ο Πέλοψ τους έδιωξε και τους καταράσθηκε να αλληλοφονευθούν. Γι’ αυτό η Ιπποδάμεια ήλθε στην Μίδεαν πόλιν της Αργολίδας, όπου απέθανεν εκεί. Οι Ηλείοι-ή κατά τινα χρησμόν ο ίδιος ο Πέλοψ- μετέφεραν ύστερα τα οστά της και τα έθαψαν εις την Αλτιν της Ολυμπίας. Να σημειωθεί ακόμη ότι το ξίφος του Πέλοπος με την χρυσή λαβή ήτο αφιερωμένο κι’ αυτό στην Ολυμπίαν. Λέγουν ακόμη ότι στην Φρυγία και στην κορυφή του όρους Σιπύλου ήτο θρόνος του Πέλοπος, και πλησίον του Ερμου ποταμού στην πόλη Τήμνω ήτο άγαλμα της Αφροδίτης εκ μυρσίνης και έλεγαν ότι το αφιέρωσεν ο Πέλοψ ]

Ελληνας και Βάρβαρος

Ομοίως ήτον και άλλοι δύο καταντίκρυ Ελλην και Βάρβαρος, ο Οδυσσεύς αντίκρυ του Ελένου, επειδή ήσαν οι σοφότατοι εις τα στρατεύματα των Ελλήνων και Τρώων.
[1/ Εκβαρβαρισθέντες Έλληνες
Οι Έλληνες θεωρούσαν τους Τρώες βαρβάρους, καίτοι ομίλουν την αυτήν γλώσσαν , ελάτρευαν τους ίδιους θεούς και είχαν σχεδόν τα ίδια ήθη και έθιμα. Όμως οι Τρώες ήσαν μέρος της Ασίας και έρχονταν σε συνεχή επαφή με τους Ασιάτες. Ως εκ τούτου είχαν διαμορφώσει συλλογική συνείδηση κοντινή προς τους βαρβάρους. Αλλά τι να πούμε για τους σημερινούς Έλληνες που λατρεύουν μια Βαρβάρα Αγία;
2/ Οι Έλληνες εφευρέτες της μπάλας
Η Ναυσικά είδε στο όνειρο της την Αθηνά , η οποία της είπε να κατέβη στον ποταμό, να πλύνη τα φορέματα της επειδή πλησιάζει ο γάμος της. Κατόπιν τούτου πήρε τις δούλες της και ήλθεν στον ποταμό. Αφού δε έπλυναν τα φορέματα , τα άπλωσαν στον Ήλιο και έπαιζαν σφαίρα, η οποία έπεσε πλησίον του Οδυσσέως που εκοιμάτο πίσω από μια λόχμη, μετά το ναυάγιο του πλοίου του. Επομένως το παιχνίδι της μπάλας δεν είναι σύγχρονη ανακάλυψη , αφού με αυτήν έπαιζαν οι Ελληνες σε πανάρχαιες εποχές ]
Ο δε Μενέλαος με τον Πάριν, δια το πάθος της έχθρας ο Διομήδης με τον Αινείαν, ο Τελαμώνειος Αίας με τον Διόφοβον. Ταύτα δε ήτον έργα Μύρωνος του Λυκίου. Περαιτέρω δε ήτον αφιερώματα των Απολλωνιατών, περί ών ερούμεν εν τω οικείω τόπω. Περαιτέρω δε τούτων ήτον άλλο άγαλμα του Διός, έχον εις την μίαν χείρα κεραυνόν και εις την άλλην Αετόν, αφιέρωμα των Μεταποντίων, και έργον του Αριστόνου του Αιγινήτου. Οι δε Φλιάσιοι αφιέρωσαν άγαλμα του Διός, του Ασωπού και των θυγατέρων αυτού Και πρώτον μεν ήτον η Νεμέα, έπειτα ο Ζεύς αρπάζων την Αίγιναν, έπειτα η Αρπίννα , η Κόρκυρα,[Κόρκυρα =Κέρκυρα] η Θήβη, και ύστερον ο Ασωπός . Τρεις δε Λεοντίνοι, ο Ιππαγόρας, Φρύνων και Αινεσίδημος, αφιέρωσαν άγαλμα του Διός επτάπηχες.

γ. Εσωθεν δε της Αλτεως ήτον και το βουλευτήριον, και πλησίον της είσοδου του βουλευτηρίου ήτον άγαλμα του Διός, και περαιτέρω προς άρκτον ήτον άλλο τετραμμένον προς ανατολάς, το οποίον αφιέρωσαν όλοι οι Ελληνες, όσοι επολέμησαν τον βάρβαρον εις τας Πλαταιάς.

[Το κοινόν άγαλμα στις Πλατειές φανερώνει ότι οι Ελληνες σε κρίσιμες περιστάσεις όχι μόνον ενώνονται και πολεμούν τον βάρβαρον εισβολέα αλλά και δημιουργούν και έργα πολιτισμού εις ανάμνησιν του γεγονότος τούτου. Όμως στους σύγχρονους Ελληνες έχουν αμβλυνθεί τα πατριωτικά αισθήματα-και πιο πολύ στην ηγεσία της χώρας . Απόδειξη δε τούτου είναι η απουσία έστω και ενός μνημείου για το Ενδοξο Επος του 1940-41 και το Επος της Εθνικής Αντίστασης κατά του Ναζισμού και Φασισμού]

Η Συνένωση των Πανελλήνων

Ητον δε εις την βάσιν του αγάλματος γεγραμμένα τα ονόματα όλων των πόλεων, όσαι έλαβον μέρος εκείνου του ενδόξου έργου. Και πρώτον ήτον οι Λακεδαιμόνιοι, έπειτα οι Αθηναίοι, και έπειτα καθεξής οι Κορίνθιοι, Σικυώνιοι, Αιγινήται, Μεγαρείς, Επιδαύριοι, Τεγεάται και Ορχομένιοι της Αρκαδίας, Φλιάσιοι, Τροιζήνιοι, Ερμιονείς, Τιρύνθιοι, Πλαταιείς Μυκηναίοι, Αμβρακιώται, Λεπρεάται, Στυρείς, Ηλείοι, Ποτιδεάται, Ανακτόριοι, και Χαλκιδείς του Ευρίπου. Των δε νησιωτών ήτον οι Χίοι, Μήλιοι, Τήνιοι, Νάξιοι και Κύθνιοι. Το δε άγαλμα τούτο ήτον έργον Αναξαγόρου του Αιγινήτου. Εμπροσθεν δε του αγάλματος ήτον στήλη χαλκή , έχουσα γεγραμμένας τας συνθήκας της τριακονταετούς ειρήνης των Αθηναίων και Λακεδαιμονίων, όπου προς τοις άλλοις ήτον και τούτο το άρθρον. « Οι Αργείοι δεν έχουσι μέρος της μεταξύ Αθηναίων και Λακεδαιμονίων ειρήνης. Ιδιατέρως όμως αν θέλωσιν οι Αθηναίοι και Αργείοι , ημπορούν να έχουν φιλίαν» Εκεί πλησίον ήτον και άλλο άγαλμα του Διός , αφιέρωμα των Μεγαρέων και έργον του Θυλάκου, η Ψυλάκου η Ψυτάκου, και Οναίθου και των υιών αυτών. Η πατρίς όμως και η ηλικία τούτων των αγαλμάτων είναι άγνωστος. Περαιτέρω δε τούτου ήτον άλλο άγαλμα του Διός με σκήπτρον εις την χείρα, αφιέρωμα των Υβλαίων της Σικελίας. Και πλησίον τούτου ήτον βάσις χαλκή και επ’ αυτής άγαλμα του Διός δεκαοκτώ ποδών το ύψος, το οποίον είχε την εξής επιγραφήν:
«Κλειτόριοι το δ’ άγαλμα Θεώ δεκάτην ενέθηκαν
Πολλάν εκ πολίων χερσί βιασμένοι.
Και μέτρα ποιείτην Αρίστων ή δε Τελεστάς
Αυτοκασίγνητοι και Λακεδαιμόνιοι»

. Ο Ρωμαίος Μόμμιος, πρόδρομος του Ελγίνου

δ’ Ητον δε και βωμός κοινός του Διός και Ποσειδώνος, και πλησίον αυτού άγαλμα του Διός εις βάσιν χαλκήν , αφιέρωμα των Κορινθίων και έργον του Μούσου. Μεταξύ δε του Βουλευτηρίου και του μεγάλου ναού ήτον άγαλμα του Διός εστεφανωμένον με άνθη, και κεραυνόν εις χείρα έχον, αφιέρωμα των Θεσσαλών και έργον του Θηβαίου Ασκάρου ή Ασκύρου. Και πλησίον αυτού άλλο αφιέρωμα των Ψωφιδίων, διά τινα νίκην. Δεξιόθεν δε του ναού και προς ανατολάς ήτον άλλο δώδεκα ποδών, αφιέρωμα των Λακεδαιμονίων με επιγραφήν τοιαύτην:
«Δέξαι άναξ Κρονίδα Ζευ Ολύμπιε καλόν άγαλμα,
Ιλάω θυμώ τοις Λακεδαιμονίοις»
Αφιέρωσαν δε τούτο κατά τον δεύτερον Μεσσηνιακόν πόλεμον. Αριστερόθεν δε τούτου ήτον άλλο χαλκούν, αφιέρωμα του Μομμίου εκ των λαφύρων της Αχαίας.
[ 1/ Αρχαιοκλέφτες και Λαφυραγωγοί οι Δυτικοί
Ο Ρωμαίος Μόμμιος με λάφυρα της Αχαίας έκανε δωρεές στο Δία. Αυτή η ταλαίπωρη χώρα έχει λαφυραγωγηθεί αγρίως από πάμπολλους βαρβάρους και ημιβαρβάρους κατακτητές εδώ και χιλιάδες χρόνια ως και πρόσφατα, κατά τον Β! Π. Π . Πάντα όμως σαν τον μυθικό φοίνικα αναγεννάται από την τέφρα της και ξαναρχίζει από την αρχή την πορεία της προς τον πολιτισμό. Όμως η αγιασμένη Ελληνική γη δεν έπαυσε ούτε στιγμή να κρύβει στα σπλάχνα της αρχαίους Ελληνικούς θησαυρούς
2/ Τα Ελγίνεια Μάρμαρα
Η απαξιωτική περιγραφή των θησαυρών του Παρθενώνος-σαν «Μάρμαρα» δηλαδή ύλη ακατέργαστη- δείχνει την έλλειψη σεβασμού προς την εθνική μας κληρονομιά. Η βαρβαρική Βρετανία συνεχίζει να σκεπάζει ακόμη το έγκλημα του Λόρδου Ελγιν και να μην παραδίδει-ως όφειλε- τα αριστουργήματα του Παρθενώνος στην Ελλάδα για να ολοκληρωθεί το μνημείο της Ακροπόλεως που συμβολίζει την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Αλλά θα μου πείτε μήπως έχει ολοκληρωθεί η δημοκρατία τουςσύμφωνα με τα Ελληνικά πρότυπα;]

Άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ολυμπία

Και ούτος αφιέρωσε πρώτος των Ρωμαίων αφιέρωμα εις τον Ολύμπιον Δία Το δε μέγιστον πάντων των εν τη Αλτει χαλκών αγαλμάτων ήτον , το αφιέρωμα των Ηλείων, είκοσι επτά ποδών το ύψος, εκ των λαφύρων των Αρκάδων. Πλησίον δε του Πελοπίου ήτον στύλος μέτριος, και άγαλμα του Διός επ’ αυτού εκτείνον την χείρα. Αντίκρυ δε τούτου ήτον πολλά αγάλματα κατά σειράν, εν τούτοις και του Διός και του Γανυμήδους, αφιέρωμα τινός Θεσσαλού Γνώθιος ονομαζομένου, και έργον του Αριστοκλέους. Πλησίον δε τούτου ήτον άλλο άγαλμα του Διός αγένειον, αφιέρωμα του Σμηκίθου, περί ου ερούμεν μετ’ ολίγον. Και μετά τούτο άλλο αγένειον, αφιέρωμα των Ελαιτών, έθνους της Αιολίδος.. Και μετά τούτο άλλο πάλιν του Διός, και εκατέρωθεν τούτου ήτον άλλα δύο, του Πέλοπος και του Αλφειού ποταμού, αφιερώματα των Κνιδίων εκ λαφύρων. Ητον δε και άλλο του Διός πλησίον του τείχους της Αλτεως, αφιέρωμα και τούτο του Μομμίου εκ των ρηθέντων λαφύρων. Εις το βουλευτήριον ήτον άγαλμα του Διός τρομερώτατον, όπου εγίνετο ο όρκος των αθλητών , Ζευς όρκιος ονομαζόμενον, και κεραυνούς εις τας χείρας έχων. Ητον δε και άγλαμα του Αλεξάνδρου, εξομοιωμένον εις το σχήμα του Διός, πλησίον του μεγάλου ναού, αφιέρωμα των Κορινθίων. Επειδή έδωκεν εις αυτούς την πόλιν. Και ταύτα τα αγάλματα του Διός ήτον έσωθεν της Αλτεως.
[Το άγαλμα προς τιμήν του Μ. Αλεξάνδρου, που είχε διαστάσεις ως εκείνας του Διός, αποστομώνει τους ψευδολόγους των Σκοπίων και των άλλων παραχαρακτών της Ελληνικής Ιστορίας, που διατείνονται ότι δήθεν οι Μακεδόνες ήσαν ένα διαφορετικό έθνος εκείνου των Ελλήνων. Το γεγονός όμως ότι οι Ελληνες έστηναν αγάλματα των Ελλήνων και μόνον στην Ολυμπία, έρχεται να τους διαψεύσει . Τούτο αποδεικνύεται στον επισκέπτη των αρχαιολογικών χώρων του Δίου , της Πέλλας και άλλων Μακεδονικών πόλεων όπου θα συναντήσει ανάγλυφη την Ελληνικότητα της περιοχής από αρχαιοτάτων χρόνων. Ητο τόσο Ελληνική όσο και η Πελοπόννησος, Ηπειρος, Ιωνία , Κύπρος κ .ο. κ Το δίλημμα που πρέπει να τεθεί στους Σκοπιανούς είναι το εξής: «Αν είσθε πράγματι Μακεδόνες-όπως διατείνεσθε- τότε πρέπει να ασπασθείτε τον Ελληνισμό και εμείς θα σας χαρίσουμε το ένδοξο όνομα της Μακεδονίας μας»]


Το Ναυάγιο του Πλοίου των Μεσσηνίων

ε’. Ητον δε και άλλα πολλά αφιερώματα δι’ άλλας αιτίας . Οι Μεσσήνιοι της Σικελίας είχον την συνήθειαν να στέλλωσι κατ’ έτος αντίκρυ εις το Ρήγιον, τριάκοντα πέντε παίδας, και τον Δάσκαλον αυτών και τον αυλητήν, εις μίαν επιχώριον Εορτήν των Ρηγίνων, οι οποίοι εχόρευον εις την Εορτήν.
[ Οι Μεσσήνιοι της Σικελίας είχαν φύγει εξόριστοι κατά την διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων μετά των Λακεδαιμονίων. Ητο τόσο εκτεταμένος ο ξερριζωμός των Μεσσηνίων ώστε αυτοί μετέβησαν εις την Ναύπακτον , την Μεσσήνην της Σικελίας και στην Κυρηναική]
Οθεν ονομάζετο και χορός των παίδων η πομπή αύτη. Κατά δυστυχίαν όμως εβυθίσθη ποτέ το πλοίον εις εκείνον τον κατηραμένον πορθμόν της Σύλλης και χαρύβδεως, και επνίγησαν οι παίδες και οι λοιποί πάντες. Οι δε Μεσσήνιοι πενθήσαντες κατά την συνήθειαν εις τιμήν των παίδων, κατεσκεύασαν αγάλματα χαλκά όλων των παίδων, του δασκάλου και του αυλητού, και αφέρωσαν αυτά εις την Ολυμπίαν, τα οποία ήτον κατά σειράν επι του τείχους τη Αλτεως, όπου οι παίδες είχον τας δεξιάς ηπλωμένας, ως παρακαλούντες τον Θεόν. Ητον δε έργα Κάλλωνος του Ηλείου, ή του Καλάμιδος. Ητον επι του τείχους τούτου και άλλα αγάλματα, αφιερώματα των Ακραγαντίνων, και δύο ανδριάντες του Ηρακλέους γυμνοί, εις παιδικήν ηλικίαν.
[Για τους άθλους του Ηρακλή έχουμε γράψει εις άλλο μέρος. Όμως ο πρώτος του άθλος συνέβη κατά την βρεφική του ηλικία ότε έπνιξε τον όφιν]
Ων ο μεν εις ετόξευε τον λέοντα, και ήτον αφιέρωμα του Ταραντίνου Ιπποτίωνος, και έργον του Νικοδάμου. Ο δε άλλος ήτον αφιέρωμα Αναξίππου του Μενδαίου. Η δε Μένδη ήτον πόλις της Θράκης(Στεφάν. Εν Μένδ.)

Ιλιάδα, η Βίβλος του Ελληνισμού

Αφιέρωσαν δε και οι Αχαιοί κοινώς τους Ανδριάντας των εννέα Ηρώων, οι οποίοι εδέχθησαν όλοι την πρόσκλησιν του Εκτορος εις μονομαχίαν(Ομήρ. Ιλ. Η’) Και ίσταντο οι Ανδριάντες αυτών πλησίον του μεγάλου Ναού ωπλισμένοι, με δόρατα και ασπίδας. Απάντικρυ δε αυτών ίστατο ο Ανδριάς του Νέστορος, κρατών τους κλήρους εις την κυνήν.
[1/ Οι Γόνοι της Εξουσίας
Οι Έλληνες εστήριζον το σύστημα της εκλογής των αρχόντων στην κλήρωση και όχι στην εκλογή δια ψηφοφορίας. Διότι η ψηφοφορία ενέχει μέσα της την διαφθορά και συναλλαγή, ενώ αντίθετα η κλήρωση είναι θέμα τύχης και δημιουργεί μια καινούργια κατάσταση. Η κλήρωση μιμείται το χαοτικό σύστημα που επικρατεί στη φύση , όπου τα φαινόμενα είναι απρόβλεπτα και η ροή ατελεύτητη και μη προβλέψιμη απολύτως. Επίσης η θητεία των αρχόντων ήτο συνήθως ενιαύσιος, δηλαδή για ένα μόνον χρόνο. Σήμερον καταργήσαμε την κληρονομική μοναρχία και εγκαταστήσαμε την κληρονομική δημοκρατία ελέω οικογενειακού δικαιώματος. Και ασφαλώς είναι γνωστά τα γένη που εναλλάσσονται στην εξουσία της Ελληνικής δημοκρατίας!!!
2/ Η Ιλιάδα πρέπει να είναι η βάση της Παιδείας των Ελληνοπαίδων
Η Ιλιάδα έπρεπε να είναι το κύριο ανάγνωσμα των Ελληνοπαίδων προς διαμόρφωση του χαρακτήρος των και όχι η Ιουδαϊκή Βίβλος]

Νέρων : Πυρομανής και Αρχαιοκλέφτης

Του Οδυσσέως τον Ανδριάντα όμως έλαβεν ο Νέρων εις την Ρώμην, και έμειναν ύστερον μόνον οι οκτώ.
[ Προφανώς ο Αθανάσιος Σταγειρίτης γράφων την μνημειώδη ΩΓΥΓΙΑΝ το 1815, όπου η Ευρώπη βρισκόταν υπό το πέλμα της Ιεράς Συμμαχίας επρόσεχε τις εκφράσεις του για να μην θίξει την διεθνή εξουσία. Έτσι για να μην ειπεί ‘ έκλεψε τον ανδριάντα του Οδυσσέως’ –και όχι μόνον- γράφει ’ τον έλαβεν εις την Ρώμην’. Ως γνωστόν ο Νέρων καταλήστεψε την Ολυμπία και γενικότερα την Ελλάδα εκ των πολιτιστικών και καλλιτεχνικών θησαυρών της]

Ητον δε εκεί και επιγραφή τοιαύτη
«Τω Διί τα’ Αχαιοί τα αγάλματα ταύτ’ ανέθηκαν,
Εγγονοι αντιθέου Τανταλίδου Πέλοπος»
Εργον δε ήτον ταύτα Ονατά του Αιγινήτου, περί του οποίου ρηθήσεται πολλάκις.
[Οι Έλληνες είχαν πολυάριθμους και αξιολογότατους καλλιτέχνες όλων των τεχνών που εργάζοντο και άφησαν αθάνατα έργα στην ανθρωπότητα. Αυτά κοσμούσαν όλες τις πόλεις της Ελλάδος και ιδιαίτερα τους τόπους λατρείας και πολιτισμού(Ολυμπία, Δελφοί, Δήλος, Αθήνα κ. ο. κ.) και σήμερον κοσμούν σχεδόν όλα τα μουσεία της οικουμένης. Σπίτια μεγάλα και πολυτελή δεν είχαν οι Ελληνες , σαν τους Ρωμαίους. Ούτε κολοσσιαία ιδιωτικά έργα όπως βλέπουμε σήμερον. Όμως τα δημόσια έργα , ήτοι αυτά που ανήκαν στο Δήμο και στο Αστυ(την Πόλη), ήσαν λαμπρά και αξιοθαύμαστα. Οι Ελληνες ήσαν υπερήφανοι για τα έργα τους, και οι πόλεις αμιλλώντο ποιά θα φτιάξει τα καλύτερα έργα και το πέτυχαν να μείνουν στην αθανασία]
Πλησίον δε τούτων ήτον ο Ανδριάς του Ηρακλέους μαχόμενος με μίαν Αμαζονίδα έφιππον δια τον ζωστήρα, αφιέρωμα Ευαγόρου του Ζαγκλαίου, και έργον Αριστοκλέους του Κυδωνιάτου. Η Ζάγκλη ήτον πόλις της Σικελίας(Στέφαν. Εν Ζάγλ.) , η έπειτα Μεσσήνη μετονομασθείσα. Αφιέρωσαν δε και οι Θάσιοι άγαλμα του Ηρακλέους δεκάπηχυ το μέγεθος, έργον του Ονατά και τούτο.

Ο δούλος Σμίκυθος αφιερώνει στην Ολυμπία

στ. Οι δε Μεσσήνιοι αφιέρωσαν άγαλμα της Νίκης , έργον Μενδαίου του Παιωνίου. Τα δε αφιερώματα του Σμικύθου ήτον τα εξής. Αμφιτρίτη και Ποσειδών και Εστία , έργα Γλαύκου του Αργείου. Αριστερόθεν του μεγάλου Ναού, ήτον η Κόρη, η Αφροδίτη, ο Γανυμήδης , η Άρτεμις , ο Ομηρος , Ησίοδος, Ασκληπιός, Υγεία και ο Αγών φέρων αλτήρας
[Οι αλτήρες ήσαν σφαίραι μολύβδου, τας οποίας εκράτουν εις τας χείρας οι γυμναζόμενοι εις το πήδημα, διά να φυλάττωσι την ισοσταθμίαν του σώματος]

Μετά δε την εικόνα του Αγώνος ήτον ο Διόνυσος, ο Ορφεύς και ο Ζευς, έργα Διονυσίου του Αργείου. Ταύτα και άλλα πολλά εφιέρωσεν ο Σμίκυθος τα οποία έλαβεν όλα ύστερον ο Νέρων.
[1/ Οι Δούλοι στην αρχαιότητα
Αρκετοί θα ζήλευαν τον δούλο Σμίκυθο
Ο Σμίκυθος ούτος ήτον Μεσσήνιος , δούλος, έπειτα ταμίας του τυράννου των Ρηγίνων Αναξίλαου, έπειτα και επίτροπος της Τυραννίας, μετά τον θάνατον του Αναξιλάου. Διωχθείς ήλθεν εις την Τεγέαν και κατώκησεν εκεί. Και ασθενήσαντος του υιού αυτού, υπεσχέθη πολλά ει τον Ολύμπιον Δία. Οθεν και εφιέρωσεν αυτά , αφ’ ού ιατρεύθη ο υιός αυτού. Ηροδότ. Πολύμν.170 & Παυσαν. Αυτόθι Κε’
2/ Κανείς δεν είναι υπέρ της δουλείας που ήτο στίγμα της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας, όμως για την εποχή εκείνη όπου εβασίλευε η καθολική δουλεία στην Ανατολή η δουλεία της Αθηναϊκής δημοκρατίας ήτο ότι είναι σήμερον το καθεστώς των μεταναστών εργατών. Οι δούλοι τότε μπορούσαν να έχουν κατοικία, να δημιουργούν πλούτο, να καταγγέλλουν τυχόν κακομεταχείρηση από το αφεντικό τους κ.α. Το μόνο που δεν μπορούσαν είναι να απολαμβάνουν τα πολιτικά δικαιώματα των Αθηναίων πολιτών. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που δόθησαν πολιτικά δικαιώματα και τιμές σε δούλους διότι ανεδείχθησαν ήρωες στον πόλεμο ή καταξιώθηκαν στην τέχνη και στα γράμματα.
3/ Ο Νόμος της Σισάχθειας
Τουλάχιστον οι Αθηναίοι είχαν φτιάξει νόμο για την απελευθέρωση των δούλων και ήτο γραμμένος σε πλάκα έξωθεν του ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς. Αντίθετα οι δυτικοί διατήρησαν τη δουλεία άνω των 2.000 χρόνων και την κατήργησαν μόλις τον περασμένο αιώνα ]

Ο δε Ηρόδοτος λέγει αυτόν Σμίκυθον. Τα επιγράμματα μάλιστα ωνόμαζον και τον πατέρα αυτού , Χοίρον. Ταύτα δε τα αφιερώματα ελέγοντο μεγάλα αφιερώματα του Σμικύθου, όσα κατεσκεύασεν ο Γλαύκος, και μικρά, όσα ετεχνούργησεν ο Διόνυσος.
[ Η Ιστορία του Σμικύθου που από δούλος έγινε πάμπλουτος με μεγίστη επιρροή στο κατεστημένο της Ελλάδος, φανερώνει ότι σφάλλουν όσοι ομιλούν καταφρονητικά για την δουλεία στον Ελληνικό κόσμο . Οι δούλοι στο μόνο που υστερούσαν ήτον τα πολιτικά δικαιώματα και αυτά μπορούσαν να τα αποκτήσουν υπό προϋποθέσεις. Εάν έκαναν πατριωτικές ή άλλες διακεκριμένες πράξεις υπέρ της πολιτείας(πράξεις ανδραγαθείας, διάκριση στον καλλιτεχνικό τομέα κ.ο.κ). Πολλάκις αποκτούσαν περισσότερα χρήματα και από τους Ελληνες πολίτες, όπως συνέβη με τον Σμίκυθον]

Η Απτερος Νίκη κατοικούσε στην Ολυμπία

Πλησίον δε τούτων ήτον άγαλμα της Αθηνάς με περικεφαλαίαν και την αιγίδα ενδεδυμένον, αφιέρωμα των Ηλείων και έργον Νικοδάμου του Μαιναλίου. Η δε Μαίναλος ήτον πόλις της Αρκαδίας. Πλησίον δε της Αθηνάς ήτον η Νίκη άπτερος, αφιέρωμα των Μαντινέων και έργον του Καλάμιδος. Πλησίον δε των μικρών αφιερωμάτων του Σμικύθου, ήτον τα άθλα του Ηρακλέους. Του Λέοντος, της Υδρας, του Κερβέρου και του Κάπρου, αφιερώματα των Ηρακλεωτών του Πόντου, τα οποία αφιέρωσαν αφ’ ου ελεηλάτησαν την χώραν των γειτόνων αυτών Μαρινδυανών. Αντίκρυ δε τούτων και πλησίον του Πελοπίου, ήτο και άλλα πολλά αγάλματα κατά σειράν.

Ο Ιππος του Φόρμιδος με το Ιππομανές

ζ. Μεταξύ τούτων ήτον και τα αφιερώματα του Φόρμιδος του Μαιναλίου, ο οποίος περάσας εις την Σικελίαν και γενόμενος στρατηγός του Γέλωνος, έπειτα και του Ιέρωνος, και ευδοκιμήσας, εις τας εκστρατείας, επλούτισεν τόσον, ώστε αφιέρωσεν πολλά αφιέρωματα και εις την Ολυμπίαν και εις τους Δελφούς. Εις την Ολυμπίαν ήτον δύο Ιπποι και πλησίον αυτών δύο Ηνίοχοι. Και ο μεν πρώτος Ιππος και ο Ηνίοχος ήτον έργον Διονυσίου του Αργείου. Ο δε δεύτερος Σίμωνος του Αιγινήτου. Ο πρώτος Ιππος είχε και επίγραμμα εις την πλευράν άμετρον ως εξής:
«Φόρμις ανέθηκεν Αρκάς Μαινάλιος, νυν δε Σιρακούσιος»
Ούτος ήτον ο Ιππος ο οποίος έλεγον ότι είχε το Ιππομανές(Θεόκριτ. Β’ και Σχόλ.G2) λεγόμενον χόρτον. Επειδή οι Ιπποι όσοι έβλεπον αυτόν , έφευγον τους κρατούντας ή ελαύνοντας αυτούς, συντρίβοντες πολλάκις και τα σίδερα, και ανέβαινον εις αυτόν ως μαινόμενοι, νομίζοντες ότι ήτον αληθινός, χρεμετίζοντες και άλλα τοιαύτα ποιούντες. Και μόλις με μεγάλην βία και ανάγκην δαρμού, απεχώριζον αυτούς εκείθεν. Τούτο δε νομίζει ο Παυσανίας τέχνασμα τινός Μάγου, αναφέρων και άλλο παράδειγμα τοιούτον. Ότι εις την Λυδίαν Μάγος τις άναπτε πυρ, μόνον διά τινων λέξεων βαρβαρικών.

[ Το Αγιο Φως της Ανατολής
Πυρ ανάβει και ο αρχιερεύς στον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ ως εκ θαύματος , το λεγόμενον « άγιο φως» της Αναστάσεως. Θα μου πείτε ότι και στην Ολυμπία ανάβουν την ιερή φλόγα. Όμως δεν είναι το ίδιο διότι η ιερή φλόγα ανάβει με την επενέργεια των φυσικών δυνάμεων, ήτοι της συγκεντρώσεως των ακτίνων του Ηλίου με την βοήθεια κοίλου κατόπτρου, και όχι ως εκ θαύματος από κάποιον υπερφυσικό Γιαχβέ. Και το σπουδαιότερο όλων ανάβει ενώπιον των πολιτών και όχι εν κρυπτώ και παραβύστω]

Έχουν τα Αγάλματα Ευθύνη ;

Πλησίον δε τούτων ήτον και ο ανδριάς του Φόρμιδος, μαχόμενος με τρεις εχθρούς, αφιέρωμα τινός Λυκόρτα Συρακουσίου και φίλου αυτού. Πλησίον δε τούτων ήτον ο Ερμής χλαμύδα ενδεδυμένος, κυνήν έχων εις την κεφαλήν, και κριόν υπό την μασχάλην, εφιέρωμα των Φενεατών της Αρκαδίας. Και έργον του Ονατά. Και πλησίον τούτου άλλος Ερμής κυρήκειον έχων, αφιέρωμα Γλαυκίου τινός Ρηγίνου, και έργον Κάλλωνος του Ηλείου. Αφιέρωσαν δε και οι Κερκυραίοι βουν χαλκούν. Εις τούτον τον βουν ανέβη ποτέ έν παιδίον και έπαιζε. Και παίζον εκτύπησε την κεφαλήν αυτού εις τον χαλκόν, και μετ’ ολίγας ημέρας απέθανεν. Οθεν οι Ηλείοι ήθελον να εκβάλωσι τον βουν έξω της Αλτεως, ως αίτιον φόνου. Ο χρησμός όμως είπε να κάμουν, τα συνηθισμένα εις του ακουσίους φόνους καθάρσια, εις τον βουν, και να τον αφήσωσιν εκεί.
[ Οι Ελληνες τότε εσκέπτοντο πολύ πιό ώριμα από τους σημερινούς, οι οποίοι μετά από κάθε καθεστωτική αλλαγή αφαιρούν τα αγάλματα και εξαφανίζουν τα ιστορικά μνημεία και κειμήλια , ωσάν αυτά να μην είναι η ιστορική κληρονομιά μιάς συγκεκριμένης περιόδου-ανεξαρτήτως αν αυτή είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη στην κρατούσα κατάσταση]
Ητον δε εις την Αλτιν και πλάτανοι προς την μέσην του περιβόλου, και υπό κάτω εις τους πλατάνους αφιέρωσαν οι Ηλείοι τρόπαιον χαλκούν εκ των Λακεδαιμονικών λαφύρων. Ητον και άλλος Ανδριάς αφιέρωμα των Μενδαίων, έχων και επιγραφήν τοιαύτην
«Ζηνί θεών βασιλεί μ’ ακροθίνιον ενθάδ’ έθηκαν Μενδαίοι,
Σίπην χερσί βιασσάμενοι»
Οίον οι Μενδαίοι κυριεύσαντες την Σίπην μ’ αφιέρωσαν εις τον Δία, ως ακροθίνιον. Οι δε Μενδαίοι ήτον Ιωνες, κατοικούντες εις την Θράκην πλησίον της Αίνου.
[Εξ αυτού καταφαίνεται η από αρχαιοτάτων χρόνων παρουσία των Ελλήνων στην Θράκην, η οποία ήτο μέρος του Ελληνικού κόσμου, όπως η Κρήτη, η Πελοπόννησος κ. ο. κ]

[Αγών δρόμου προς τιμήν των Νυμφών

Ο Αμφισσος εβασίλευε εις την Δρυοπία και έκτισεν την πόλιν Οίτην, την οποίαν ονόμασεν έτσι από το όρος της Οίτης. Εκεί δε πλησίον έκτισε και ναόν του Απόλλωνος και εκ του ναού τούτου ήρπασαν οι Νύμφες την μητέρα του Απόλλωνος , και την έκαναν αθάνατη. Κατόπιν δε τούτου έκτισε και ναόν των Νυμφών, κατέστησε δε και αγώνα δρόμου προς τιμήν αυτών, ο οποίος εωρτάζετο μέχρι ων νεωτέρων χρόνων εις την Δρυοπίαν. Στην εορτήν όμως αυτήν δεν ήρχοντο γυναίκες διότι εμαρτύρησαν δύο παρθένες την αρπαγήν της Δρυόπης . Αγώνες στην Ελλάδα εωρτάζοντο σε κάθε μέρος. Ετσι διαβάζομεν εις την ΩΓΥΓΙΑΝ , τόμ.Ε! σελίς 107 ότι ο Ιλος ο δεύτερος , μείνας διάδοχος , ήλθεν εις την Φρυγίαν, ένθα εωρταζεν]


Βαβαί σοι Ελλάς πως σε κατάντησαν

Δια την οικονομίαν δεν θα αναφέρθούμε στους θησαυρούς του Ναού που ήσαν πολυτιμότατοι και εκτυφλωτικοί σε τέχνη και καλλιτεχνική αξία. Όμως σαν επιμύθιον θα αναφέρουμε αυτά που γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης στην ΩΓΥΓΙΑΝ τόμος Α!, σελίς 113 . Κι’ αυτό για να δώσουμε μια μικρά γεύση του υψηλοτάτου πολιτισμού της Ελλάδος σε πανάρχαιες εποχές , τότε που ο λοιπός κόσμος ζούσε είτε στα δάση, είτε στα σπήλαια, είτε τέλος κάτω από την ανατολική δεσποτία και δουλείαν.
«Η Ελλάς ήτον όλη Ναός και κήπος ουχί απλώς, αλλ’ επιμελώς και φιλοτέχνως κεκαλλωπισμένος. Αν ανέβαινες εις τον Παρνασσόν , εύρισκες αυτόν πολυτελέστερον του πύργου της Βαβυλώνος, κατά την φιλοτεχνίαν. Αν οδοιπόρεις από μιάς πόλεως εις την άλλην, εύρισκες πανήγυριν εις τον δρόμον λαμπράν. Αλλού έβλεπες Ναόν, αλλού βωμόν, αλλού άλσος Ιερόν, αλλού πηγήν Ιεράν, αλλού Ανδριάντας, αλλού Ηρώα, αλλού τάφους, αλλού στήλας και αλλού άλλα, περιποιημένα και κεκαλλωπισμένα, Ελληνικώς. Και αν δεν πιστεύομεν τον Παυσανίαν, συμβουλεύομεθα και τον Κικέρωνα, όστις λέγει, ότι εις την Ελλάδα, εις κάθε βήμα ευρίσκεις πράγμα αξιοθέατον.
Βαβαίσοι , Ελλάς! πούσοι ταύτα ; τις σε κατεσπάραξε ; τις σε απεστέρησε τα έργα των τέκνων σου ; τις σε κατέστησεν ερημίαν ; Ο Νέρων ήρπασε πρώτος πεντακοσίους Ανδριάντας χαλκούς εκ του Ναού των Δελφών μόνον, συν τούτοις και τον Ανδριάντα του Οδυσσέως (Ηλιακ. Πρώτ. Κ’ε. 5 Κεφ. 3) Οστις καύσας πρότερον την Ρώμην, εγύμνωσεν ύστερον την Ελλάδα, δια να καλλωπίση αυτήν πάλιν. Τοιούτους καλλωπισμούς είχον και αι αποικίαι των Ελλήνων πανταχού. Η Ιταλία, Σαρδηνία, Σικελία, Κυρήνη, Ιωνία, και Αιολίς μέχρι της Ηραλείας του Πόντου. Επειδή έργον των Ελλήνων ήτον πρώτιστον και πάτριον, να καταδιώκωσι και εξολοθερεύωσι την αγριότητα και βαρβαρότητα. Αφιέρωναν δε τινές και τα εργαλεία αυτών, ότε δεν εδύναντο να μεταχειρισθώσιν αυτά πλέον. Ως ο Κίνυρις ο Αλιεύς το δίκτυον, εις τας νύμφας, η Λαίς το κάτοπρον εις την Αφροδίτην …Ο Βιτρούβιος θαυμάζει τέσσαρας Ναούς κτισμένους εκ μαρμάρων…..Εχρημάτισαν τα πρώτυπα και οι κανόνες των τριών τρόπων της τεκτονικής : Του Δωρικού, Ιωνικού και Κορινθιακού. Πρώτος δε τούτων ήτον της Εφέσου, και δεύτερος του Απόλλωνος εις την Μίλητον, αμφότεροι Ιωνικού τρόπου. Και τρίτος της Δήμητρος και Περσεφόνης εις την Ελευσίνα, του Δωρικού τρόπου(αρχιτέκτων ο Ικτίνος που αρχιτεκτόνισε την Ακρόπολιν) Τέταρτος δε ήτον ο Ναός του Ολυμπίου Διός εις τας Αθήνας, κατά τον Κορινθιακόν τρόπον. Οι καλλωπισμοί όμως και η μεγαλοπρέπεια των αφιερωμάτων ήτον ανυπέρβλητοι εις τον εν Δελφοίς Απόλλωνα, δια την υπόληψιν του μαντείου, και εις την Ηλιδα του Ολυμπίου Διός, δια τον Ολυμπιακόν αγώνα και την κοινήν σύνοδον ων Ελλήνων..»

Ελληνες και Βάρβαροι σε μια αέναη Γιγαντομαχία

Επιγραμματικώς θα απαντήσουμε στα ερωτήματα που έθεσε ο συγγραφεύς. «Η Δυτική βαρβαρότητα και η Ανατολική δεσποτία και θεοκρατία εφθόνησαν τους πολιτισμένους Ελληνες και επέπεσαν μετά μανίας να τον καταστρέψουν . Όμως οι δυστυχείς δεν υπελόγισαν ότι ο μοναδικός στον κόσμο πνευματικός πολιτισμός και ο τρόπος ζωής των Ελλήνων, παρά τις καταστροφές που του προξένησαν και του προξενούν ακόμη, δεν φυλακίζεται, δεν καταστρέφεται , δεν πεθαίνει , αλλά συνεχίζει να ζει ζωήν αιώνια, να αναπτύσσεται και να ξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, διότι αυτός και μόνον μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από τα σημερινά σκοτάδια και αδιέξοδα στο ξέφωτο του πολιτισμού».
Τους Ελληνικούς καλλιτεχνικούς θησαυρών τους κατέστρεψαν οι Ρωμαίοι και οι Χριστιανοί. . Οι μεν πρώτοι για να στολίσουν την Ρώμη και τις επαύλεις τους οι δε δεύτεροι για την ανέγερση χριστιανικών ναών και την στερέωση της λατρείας τους που αλλιώς δεν μπορούσε να επικρατήσει ειμή μόνον δια της βίας. Σε πλείστες περιπτώσεις τα μάρμαρα ερρίφθησαν στα ασβεστοκάμινα για την κατασκευή ασβέστη. Τα χάλκινα αγάλματα τα έλειωσαν και κατασκεύασαν κανόνια , ενώ μεγάλη ποσότητα χαλκού χρησιμοποίησαν για την κατασκευή του τρούλου του Αγίου Πέτρου.(Βανιέρ. Α. 407)
Όμως ΗΕΛΛΑΔΑΠΟΤΕΔΕΝΠΕΘΑΙΝΕΙ



ΟΛΥΜΠΙΑ: ΧΩΡΟΣ ΑΝΑΔΕΙΞΕΩΣ ΑΞΙΩΝ

Και τα αγάλματα έχουν ευθύνη

«Τα παιδιά όμως του νεκρού κατηγόρησαν τον ανδριάντα(του Θεαγένη) για φόνο. Οι Θάσιοι ακολουθούσαν την κρίση του Δράκοντα , ο οποίος με τους νόμους για φόνο τιμωρεί με εξορία ακόμη και τα άψυχα, αν πέσουν επάνω σε άνθρωπο και τον σκοτώσουν. Ετσι λοιπόν πέταξαν τον ανδριάντα του Θεαγένη στην θάλασσα»
[1/ Τα παράξενα των νόμων του Δράκοντα
Παρόμοιοι νόμοι ισχύουν και σήμερον σε πολιτισμένες χώρες. Αν λ. χ πέσει κάποιος και τραυματισθεί στον πεζοδρόμο του σπιτιού σου στις ΗΠΑ, επειδή παρέλειψες να καθαρίσεις το χιόνι ή κάποια φλύδα από μπανάνα, υπεύθυνος του τραυματισμού είναι εσύ ο κάτοχος του πεζοδρόμου και πρέπει να αποζημιώσεις τον τραυματισθέντα.
2/ Ποινή και στο τζίπ του στρατηγού
Στο στρατό είχαμε έναν ιδιόρρυθμο στρατηγό, ονόματι Μπενή…., ο οποίος τιμωρούσε τον εαυτόν του, ακόμη δε και το τζίπ όταν απο βλάβη τον άφηνε στο δρόμο. Λένε ότι κάποτε το κρέμασε παραδειγματικά απο το ταβάνι, πράγμα που το θεωρώ υπερβολικό, όπως και την ποινή στο άγαλμα του Θεαγένη . Κατά την γνώμη μου αυτός πρέπει να ήτο απόγονος του Δράκοντος, αν δεν ήτο απόγονος του Κάιν ]

Η κατάρα του Θεαγένη εκδικείται τους Θασίους

«Με την πάροδο του χρόνου η γη της Θάσου έπαψε να καρποφορεί και γι’ αυτό έστειλαν αγγελιαφόρους στους Δελφούς. Ο θεός με χρησμό τους διέταξε να επαναφέρουν τους εξορίστους. Οι άνδρες όμως που επανήλθαν δεν κατόρθωσαν να απαλλαγούν απο την ακαρπία της γης κι’ έτσι πήγαν για δεύτερη φορά στην Πυθία, για ν’ αναφέρουν ότι η κατάρα των θεών δεν τους άφησε ακόμη, παρ’ όλο που είχαν πράξει ακριβώς όπως όρισε ο χρησμός.
Η Πυθία τότε τους απήντησε:
“Αφήσατε το μεγάλο σας Θεαγένη λησμονημένο”

Οι Ψαράδες πιάνουν τον ανδριάντα του Θεαγένη

Λένε ότι, ενώ είχαν απελπισθεί για το πως μπορούσαν να βγάλουν τον ανδριάντα του Θεαγένη, μερικοί ψαράδες τον έπιασαν στα δίκτυα τους, που είχαν ρίξει στο πέλαγος για να πιάσουν ψάρια, και τον έφεραν πάλι στη στεριά. Οι Θάσιοι το έβαλαν εκεί που είχε στηθεί στην αρχή και καθιέρωσαν θυσίες για τον Θεαγένη σαν να ήτο θεός.»
[ Είναι να θαυμάζει κανείς τα παιχνίδια της τύχης. Οπως δεν περίμεναν οι Θάσιοι την ανεύρεση του ανδριάντος του Θεαγέν,η που βρέθηκε κατά τύχη στο βυθό , έτσι δεν περιμέναμε, την ανεύρεση :
α/ Του Αρχανθρώπου στο σπήλαιο των Πετραλώνων απο ανθρωπολόγο Αρη Πουλιανό, ηλικίας 750.000 ετών. Διότι η ανακάλυψη του συμπίπτει με την ανακάλυψη του πρώτου Ευρωπαίου εχέφρονος που χρησιμοποιούσε εργαλεία και φωτιά(η φωτιά είναι ηλικίας 1 εκατ. ετών) Ετσι καταρρίπτονται οι ψευτο-θεωρίες των Αφροκεντριστών, ότι οι πρώτοι άνθρωποι ήρθαν στην Ευρώπη απο την Αφρική προ 35-40.000 ετών .
β/ Η ανεύρεση του πρώτου Υπολογιστή των Αντικηθύρων
Αυτός βρέθηκε στο αρχαίο ναυάγιο των Αντικηθύρων και είναι ο πρώτος κομπιούτερ στην ανθρώπινη ιστορία, ο γνωστός ως “Αστρολάβος των Αντικηθύρων”. Πρόκειται για ένα πολύπλοκο μηχανισμό που κανείς δεν φανταζόταν ότι υπήρχε. Ητο τόση η έκπληξη που ισοδυναμεί σαν να βρίσκαμε μηχανή τζετ μέσα στον τάφο του Τουτανχαμόν. Τέτοιες εκπλήξεις θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πάμπολλές απο την αρχαιότητα, ώστε θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να τις χωρέσει]


Και οι Ηγεμόνες πήγαιναν στην Ολυμπία

«Εκεί κοντά υπάρχει χάλκινο άρμα με αναβάτη και νεαρά άλογα με νεαρούς αναβάτες σε κάθε πλευρά του άρματος. Πρόκειται για αφιερώματα σε ανάμνηση των Ολυμπιακών νικών του Ιέρωνα, γιού του Δεινομένη, που έγινε τύραννος των Συρακουσών μετά τον αδελφό του Γέλωνα. Αυτά δεν τα αφιέρωσε ο Ιέρων στο θεό , αλλά ο γιός του Ιέρωνα Δεινομένης. Κοντά στο άρμα του Ιέρωνα υπάρχει ο ανδριάς ενός άλλου τυράννου των Συρακουσών, ομωνύμου με τον γιό του Δεινομένη, που ονομάζεται επίσης Ιέρων και είναι γιός του Ιεροκλή. Μετά τον θάνατο του προηγουμένου τυράννου , του Αγαθοκλή, τύραννος των Συρακουσών έγινε πάλι ο Ιέρων , γιός του Ιεροκλή. Ανέλαβε την εξουσία τον δεύτερο χρόνο της εκατοστής εικοστής έκτης(126ης ) Ολυμπιάδος, στην οποία αναδείχθηκε νικητής στο στάδιο ο Ιδαίος απο την Κυρήνη. Αυτός ο Ιέρων είχε φιλικές σχέσεις με τον Πύρρο, γιό του Αιακίδη, επειδή πάντρεψε τον γιό του Γέλωνα με την κόρη του Πύρρου Νηρηίδα.»
[1/ Η 126 Ολυμπιάδα έγινε το 276 π. Χ
2/ Η ιππασία είναι ανέκαθεν άθλημα αριστοκρατικό, διότι η εκτροφή δρομώνων ίππων και η συντήρηση αναβάτου απαιτεί υψηλό κόστος.
3/ Αιακός: ο πρώτος βασιλιάς της Αιγήνης
Η Αίγινα πρότερον εκαλείτο Οινώνη. Λέγουν ότι ο Αιακός ήτο γιός του Διός και της Ευρώπης και η γυναίκα αυτού εκαλείτο Αίγινα. Μετά τον θάνατο του Αιακού την γυναίκα του Αίγινα νυμφεύθηκε ο Ακτωρ ο Μυρμηδών. Κατόπιν έλαβε γυναίκα την Ενδηίδα του Σκίρωνος, και εγέννησε δύο γιους, τον Πηλέα και Τελαμώνα και έπειτα εγέννησε τον Φώκο εκ της Ψαμάνθης του Νηρέως.
4/ Ένα αθλητικό έγκλημα
Ενώ ηγωνίζοντο στο πένταθλον ο Φώκος, η θετή του μητέρα Ενδηίς πείθει τεχνηέντως τους γιους της να φονεύσουν τον ετεροθαλή αδελφό τους Φώκο, όπερ και εγένετο όταν ο Τελαμών έρριψε τον δίσκο πάνω του. Υστερα απέκρυψαν το σώμα του στο δάσος, Επειδή όμως ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον το έγκλημα φανερώθηκε και τους εξόρισαν απο το νησί . Έτσι ετιμωρείτο τότε η ανθρωποκτονία.
5/ Ο Αιακός έγινε κλειδούχος του Αδη
Ο Αιακός τιμήθηκε ως ημίθεος, λέγεται δε ότι ετάχθη ως κριτής και κλειδούχος του Άδη για να κρίνει μόνον τους Ευρωπαίους, γιατί τους Ασιατικούς λαούς ορίσθηκε να κρίνει ο Ραδάμανθυς. Οι απόγονοι του Αιακού ονομάσθησαν Αιακίδες. Και ο μεν Πηλεύς εκδιωχθείς ήλθε στην Φθία προς τον Ευρυτίωνα του Ακτωρος.
6/ Κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου
Πηλεύς και Τελαμών έλαβον μέρος στο κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου , όπου λέγεται ότι ο Πηλεύς ακοντίσας τον Κάπρο εφόνευσε τον Ευρυτίωνα. Ακολούθως ο Πηλεύς ήλθεν στον αγώνα του Πελίου και αφού καθαρίσθηκε απο τον Ακαστον ηγωνίσθη και ενικήθη υπο της Αταλάντης. Οι Ελληνες πριν πάνε στους αγώνες εκαθαρίζοντο απο τις αμαρτίες και μόνον εξαγνισμένοι ελάμβανον μέρος σ’ αυτούς. Ο Τελαμών εθεώρει τον εαυτόν του αθώον και ζήτησε ν’ απολογηθεί. Αλλά επειδή βρέθηκε ένοχος κατέφυγε στην Σαλαμίνα όπου εβασίλευσε. Να σημειώσουμε ότι αμφότεροι έλαβον μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία στην Κολχίδα.
7/ Οι Αγώνες του Πελίου
Ο Τελαμών νυμφεύθηκε την Περίβοιαν του Αλκάθου και εξ αυτής γέννησε τον Αίαντα. Ητο δε και ανδρειότατος κι’ αυτός πρώτος έρριξε το τείχος της Τρωάδος , όπου είχε μεταβεί την πρώτη φορά με τον Ηρακλή. Έλαβε επίσης μέρος στον αγώνα του Πελίου και ενίκησε στον δίσκο. Υπήρχε βράχος στην Σαλαμίνα, όπου συνήθιζε να κάθεται, και απο εκεί αγνάντευε τους γιους του να πηγαίνουν στον Τρωικό Πόλεμο. Ο γιός του Αίας ήτο άτρωτος σε όλο του το σώμα, εκτός απο τον αυχένα, διότι τον είχε σκεπάσει ο Ηρακλής όταν ήτο βρέφος με την λεοντή του. Ητο κι’ αυτός ένας εκ των μνηστήρων της Ελένης και μετέβη στην Τροία με δώδεκα πλοία. Τέτοιοι ανδριώτατοι ήσαν οι πρόγονοι μας, τους οποίους ξεχάσαμε.
8/ Η Ελληνική Αρχαιολογία αποκαλύπτει ότι οι γενάρχες των Ελλήνων είχαν προπάτορες είτε θεούς, είτε ημιθέους που δημιούργησαν τον πρώτον πολιτισμό στον κόσμο. Και όμως αυτός ο ένδοξος λαός εδώ και 17 αιώνες υμνεί και δοξάζει τον Γιαχβέ και θεωρεί σαν προπάτορες του τους ηγέτες και πατριάρχες ενός καθυστερημένου και πρωτόγονου έθνους, που ζούσε στην έρημο. ]


Αν είσαι βασιλιάς, με την αξία σου θα πας

«Μετά τους ανδριάντες του Ιέρωνα, είναι ο ανδριάς του βασιλιά των
Λακεδαιμονίων Αρέα, γιού του Ακρότατου. Ακολουθεί του Αράτου γιού του
Κλεινία, και στην συνέχεια πάλι του Αρέα πάνω σε άλογο. Ο ανδριάς του Αράτου
είναι αφιέρωμα των Κορινθίων και του Αρέα των Ηλείων. Ούτε ο Αρέας ούτε ο
Αρατος έμειναν αμνημόνευτοι στην προηγουμένη διήγηση μου, αλλά , εκτός των
άλλων, ο Αρατος ήτο και Ολυμπιονίκης στην αρματοδρομία»
[ Συχνά οι βασιλείς και οι ηγεμόνες των πόλεων αφιέρωναν αγάλματα στην Ολυμπία
για να δοξασθούν, διότι δεν υπήρχε ανά το Πανελλήνιον επισημότερος και
κοσμικότερος τόπος για την προβολή τους. Αρκετοί όμως από τους γόνους αυτών
διέπρεπον-κυρίως στα ιππικά αγωνίσματα- και εστέφωντο Ολυμπιονίκες]

Η φτερωτή κόρη με τους πολλούς πατέρες

«Ο Τίμων γιός του Αισύπου απο την Ηλεία, έλαβε μέρος στους αγώνες της
αρματοδρομίας στην Ολυμπία. Ο ανδριάς είναι χάλκινος και παριστάνει μιά έφιππη
κόρη, νομίζω τη Νίκη»
[1/ Η Νίκη λένε ότι έχει πολλούς πατέρες, η ήττα κανέναν, παρά μόνον τον ηττημένο. Κι’ αυτό διότι όλοι θέλουν να συμμετάσχουν στη νίκη , ενώ αποφεύγουν όλοι την ευθύνη της ήττας. Τη Νίκη αναπαραστούσαν θεά φτερωτή διότι δεν ήτο πιστή στον νικητή.
2/Μόνον οι Αθηναίοι την έφτιαχναν άπτερο διότι ήθελαν να μένει μονίμως στην πόλη τους ]

Κάλλων ο άτρωτος πυγμάχος

«Ο Κάλλων, γιός του Αρμοδίου, και ο Ιππόμαχος γιός του Μοσχίωνα, ήσαν Ηλείοι
πρωταθλητές της πυγμαχίας παίδων. Ο ανδριάς του Κάλλωνα είναι έργο του Δαίππου,
ενώ ο τεχνίτης του αγάλματος του Ιππομάχου δεν αναφέρεται, αλλά λένε ότι αυτός
αγωνίσθηκε και νίκησε τρεις αντιπάλους, χωρίς να χτυπηθεί ούτε μιά φορά και χωρίς
ούτε μιά πληγή στο σώμα του»
[. Ο Κάλλων είχε αναπτύξει την αμυντική του τεχνική σε τέτοιο βαθμό ώστε απέφευγε τα χτυπήματα του αντιπάλου του. Τούτο προϋποθέτει μεγάλη τέχνη να μένει ένας πυγμάχος άτρωτος στον αγώνα. Πολύ περισσότερο που η πυγμαχία στηρίζεται στα χτυπήματα εκατέρωθεν]

Η Λιβύη πανάρχαια Ελληνική χώρα

«Ο Κυρηναίος Θεόχρηστος που έτρεφε άλογα στη Λιβύη και πριν απ’ αυτόν ο παππούς του , που είχε το ίδιο όνομα, νίκησαν στην Ολυμπία. Αλλά ο πατέρας του Θεοχρήστου αναδείχθηκε νικητής στα Ισθμια, σύμφωνα με την επιγραφή πάνω στο άρμα του»
[1/ Η Κυρήνη ήτο Ελληνική
Σύμφωνα με την αρχαιολογία η Κυρήνη ήτο κόρη του Υψέως , υιού του Πηνειού και εβασίλευε στην Θεσσαλία. Αυτός εγέννησε τρεις κόρες, την Αστυάγειαν, Θεμιστώ και Κυρήνη. Η Κυρήνη ωραιοτάτη και φίλη του κυνηγίου, κυνηγούσε δε και άγρια θηρία για την ασφάλεια των ποιμνίων της. Κάποτε την είδε ο Απόλλων που εμάχετο με ένα λέοντα και θαυμάσας αυτήν την άρπαξε και την έφερε στη Λιβύαν, όπου εγέννησε εξ αυτής τον Αρισταίον.
2/ Οι αρχαίοι Ελληνες Λιβύαν ονόμαζαν την Αφρικανικήν Ηπειρον. Εκεί εβασίλευε τότε ο Ευρύπυλος γιός του Ποσειδώνος και της Κελαινούς του Ατλαντος. Επειδή δε ένας λέων έβλαπτε την χώραν και τον σκότωσε η Κυρήνη ανέλαβε και την βασιλεία της Λυβίας. Όταν ο Υψεύς έστειλε ανθρώπους του να την ζητήσουν, όταν είδαν την καλλονήν της χώρας έμειναν εκεί και έκτισαν πόλιν που ονόμασαν Κυρήνην
3/ Ο Ευρύπυλος έδωσε βώλον στους Αργοναύτες
Η Αργώ στο περιπετειώδες ταξίδι της εξέπεσε σε τεναγώδες μέρος, απ’ όπου οι Αργοναύτες την μετέφεραν με τα χέρια επί δώδεκα ημέρες ως τον Τρίτωνα ποταμό. Εκεί ο Ευρύπυλος τους έδειξε το δρόμο της επιστροφής. Οι Αργοναύτες εις ένδειξη ευγνωμοσύνης του χάρισαν τρίποδα και ο Ευρύπυλος τους ανταπέδωσε βώλο γης. Εκείθεν ήλθαν στην Κρήτη όπου εφόνευσαν τον Τάλω. Όλα αυτά είναι συμβολικά και χρήζουν αποκωδικοποιήσεως]

Οι Δώδεκα πόλεις των Ιώνων της Αιγιαλείας

«Ο Αγήσαρχος , γιός του Αιμοστράτου απο την Τρίτεια, νίκησε στην πυγμαχία ανδρών στην Ολυμπία, στην Νεμέα, στα Πύθια και στον Ισθμό, σύμφωνα με το ελεγείο…. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα καμία πόλη Τρίτεια εκτός απο την Αχαική. Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι οι κάτοικοι της Τρίτειας ανήκαν στην Αρκαδία, με την ίδια έννοια που μερικοί Αρκάδες σήμερα υπάγονται στο Αργος»
[1/Η μετανάστευση των Ιώνων από την Αττική
Όταν επλήθυναν οι Ιωνες της Αττικής μετανάστευσαν στην Αιγιάλειαν , την οποίαν ο Ομηρος ονομάζει Αιγιαλόν. Εκεί οι Ιωνες ίδρυσαν δώδεκα πόλεις, Πελλήνην, Αίγειρα, Αιγαί, Βούρα, Ελίκη, Αίγιον, Ρύπαι, Πάτραι, Φαραί, Ωλενος , Δύμη και Τρίταια. Εξ αυτών η Ελίκη έχει βυθισθεί στον Κορινθιακό κόλπο. Οι Αιγές μας παραπέμπουν στην ομώνυμη πόλη της Μακεδονίας. Υστερα αυτούς έδιωξαν οι Αχαιοί εκείθεν και κατέφυγαν και πάλι στην Αττική
2/ Τότε που υπήρχε ελευθεροεπικοινωνία
Τα διοικητικά όρια των διαφόρων περιοχών αλλάζουν κατά πως συμφέρει στην εκάστοτε εξουσία. Κατά την αρχαία όμως εποχή κανείς δεν διενοείτο να απαγορεύσει την επικοινωνία των λαών μεταξύ τους, παραδείγματος χάριν των Κυπρίων μεταξύ τους ή με την Μικρά Ασία, των Ελλήνων της Ηπείρου, των Βορειοκορεατών με τους Νοτίους κ.ο.κ. Σήμερα συμβαίνει το αδιανόητο και παράλογο, να μην μπορούν οι Κύπριοι να μεταβούν στα σπίτια τους στην Βόρεια Κύπρο, οι Παλαιστίνιοι στην Παλαιστίνη, οι Βορειοηπειρώτες να ανήκουν στο Αλβανικό κράτος, δημιούργημα κι’ αυτό σκοπιμοτήτων των μεγάλων δυνάμεων .
3/ Η πολιτική του» διαίρει και βασίλευε»
Η διεθνής εξουσία για να εξουσιάζει τον κόσμο εφαρμόζει τον κανόνα του “διαίρει και βασίλευε”. Τον περασμένο αιώνα διαίρεσαν αυθαιρέτως τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή , χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν τα εθνολογικά στοιχεία της περιοχής, αλλά με γνώμονα το πως θα εκμεταλλευθούν καλύτερα τις περιοχές αυτές. Τώρα αναδιανέμουν και πάλι Βαλκάνια, Καύκασο και Μέση Ανατολή με τα ίδια κριτήρια]

Μικροψυχία Κροτωνιατών

« Ο ανδριάς του Κροτωνιάτη Αστύλου είναι έργο του Πυθαγόρα. Αναδείχθηκε Ολυμπιονίκης στο στάδιο τρεις συνεχείς φορές και σημείωσε νίκες και στο αγώνισμα του διαύλου. Επειδή στις δύο τελευταίες του νίκες αναγορεύθηκε νικητής ως Συρακούσιος, για να ευχαριστήσει τον Ιέρωνα, γιό του Δεινομένη, οι Κροτωνιάτες τον τιμώρησαν μετατρέποντας το σπίτι του σε φυλακή και καταστρέφοντας τον ανδριάντα του, που βρισκόταν στο ιερό της Λακίνιας Ηρας.»
[1/ Η Καταστροφή του ανδριάντα του Αστύλου
Η αναγόρευση του Κροτωνιάτη Αστύλου σε Συρακούσιο εθεωρήθη από τους συμπατριώτες του ατιμωτική πράξη και προδοσία κατά της πατρίδος του. Όμως ότι τα αίτια της μεταδημοτεύσεως του Αστύλου δεν ήσαν το χρήμα, αλλά η φιλία του προς τον Ιέρωνα, τον τύραννο των Συρακουσών. Για τους Έλληνες η πατρίδα ήτο υπεράνω όλων. Σήμερα αυτά έχουν λυθεί με βάση τους νόμους της αγοράς, δηλαδή το πόσα προσφέρει ο καθένας για να αγοράσει τον αθλητή της αρεσκείας του, ωσάν αυτός να ήτο ένα κινητό τηλέφωνο. Στην εποχή της οιικονομίας της αγοράς τα διαπλεκόμενα συμφέροντα μεταξύ της πολιτικής, οικονομίας, αθλητισμού και άλλων δραστηριοτήτων του δημόσιου βίου προσπορίζουν χρήμα, αξιώματα και δόξα στους εμπλεκομένους και θεωρούνται ως φυσιολογικά και νόμιμα]

Ο Παυσανίας βάζει την κρίση του σε όσα γράφει

«Στην Ολυμπία είναι αφιερωμένη και μιά στήλη που αναφέρει τις νίκες του Λακεδαιμονίου Χιόνη. Οσοι πιστεύουν ότι αυτήν την στήλη την αφιέρωσε ο ίδιος ο Χιόνης , και όχι οι Λακεδαιμόνιοι, είναι αφελείς. Εφ’ όσον στην στήλη αναφέρεται ότι ο δρόμος οπλιτών δεν είχε καθιερωθεί ακόμη, πως ήτο δυνατόν ο Χιόνης να το γνώριζε ότι οι Ηλείοι θα θέσπιζαν κάποτε αυτό το αγώνισμα ; Οσοι λένε ότι ο ανδριάς, που είναι στημένος δίπλα στην στήλη και είναι έργο του Αθηναίου Μύρωνα, παριστάνει τον Χιόνη είναι ακόμη πιό αφελείς»
[1/ Η Λογική των αρχαίων Ελλήνων
Οι Αρχαίοι Ελληνες διακρίνονται για την ορθή λογική τους κρίση, κάτι που στερείται ο σύγχρονος άνθρωπος. Ο,τι και αν μας πουν σήμερα το παίρνουμε σαν αληθινό και δεδομένο, χωρίς να το βάλουμε σε λογική επεξεργασία στο όργανο που λέγεται εγκέφαλος. Κάποιος μου έλεγε ότι σήμερα: “ένας κουτός πεθαίνει και δέκα γεννιούνται” και δεν είχε άδικο]( ΜΑΤΥΡΙΕΣ ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ)

ΟΙ ΠΥΘΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ


Περί του Πυθικού αγώνος

Το Μαντείο των Δελφών στο τέλος του 6 ου αιώνος είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη στα πέρατα του Ελληνισμού. Εξ αυτού ορμώμενοι οι κάτοικοι των Δελφών ηθέλησαν να απαλλαγούν από την φορολογία στους προσκυνητές των Δελφών που επέβαλλε η Κρίσα. Το 590-589 π. Χ οι περίοικοι των Δελφών υπό το όνομα Αμφικτύονες εκήρυξαν πόλεμο κατά της Κρίσας με αποτέλεσμα την καταστροφή ταύτης και την καθιέρωση του εδάφους της ως ιερό του Απόλλωνος . Η επικρατούσα όμως αντίληψη ότι τότε ιδρύθη και η νικητήριος εορτή , τα Πύθια, είναι εντελώς ψευδέστατη και αστήρικτη, διότι τα Πύθια εορτάζοντο από αμνημονεύτων χρόνων , όσους αριθμεί και το πανάρχαιο Μαντείο των Δελφών.
Να σημειωθεί ότι οι Δελφοί στους αρχαικούς χρόνους ονομάζοντο Νάπη, μετά Πετρήεσσα, έπειτα Κρίσσα , μετά Πυθώ και τέλος Δελφοί. Η ονομασία Πύθια προέρχεται από το ‘Πύθων’, τον Δράκοντα, ή από το ‘πύθειν’ =σήπεσθαι ή από το ‘πυνθάνεσθαι’=ερωτάν, επειδή ηρώτων το μαντείο των Δελφών. . Πόλις Πύθιον υπήρχε και στην Κρήτη, εκ της οποίας σύμφωνα με την παράδοση προήλθον οι ιδρυτές του μαντείου των Δελφών και της ομώνυμης πόλεως, αλλά υπήρχε πόλις Πύθιον και στη Μακεδονία. Συνήρχετο και συνέλευση των ‘ιερομνημόνων ‘ στους Δελφούς εξ αντιπροσώπων των πόλεων υπό το όνομα ‘Πυλαίοι’
Η Ωγυγία , τόμ. Γ!, του Αθανασίου Σταγειρίτη αναφέρει τα εξής:
«Τον δε Πυθικόν αγώνα κατέστησεν , ως είρηται, ο Απόλλων, ως επινίκιον για το φόνο του Πύθωνος, να εορτάζηται κατ’ εννεαετίαν, κατά τον αριθμόν των εννέα Παρνασσίδων Νυμφών, αι οποίαι παρεθάρρυνον αυτόν εις τον αγώνα, έπειτα εκόμισαν προς αυτόν και δώρα μετά την νίκην»
[ Ο όφις Πύθων
Ούτος συμβολίζει τις πρωτόγονες και κατώτατες δυνάμεις , που ζούσαν σε σπηλιές στα πρώιμα στάδια των ανθρώπινων κοινωνιών, πριν εξημερωθούν και εκπολιτισθούν οι άνθρωποι, αλλά και τα κατώτερα ένστικτα του πρωτόγονου ανθρώπου . Σύμβολο του πνευματικού φωτός είναι ο Απόλλων και βοηθοί του είναι οι εννέα Μούσες. Αυτές ως γνωστόν κατ’ εντολήν του Διός παρέδωσαν στον άνθρωπο αφιλοκερδώς τα γράμματα και τις καλές τέχνες , οι οποίες τον ανέσυραν από το σκότος στο φως και σκότωσαν μέσα του οριστικά τον Πύθωνα. Τότε μπόρεσε ο άνθρωπος αν σταματήσει να σέρνεται με την κοιλιά στα σπήλαια και να βγει στο ξέφωτο κάτω από το φως του ηλίου και να ατενίσει τον ουρανό. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος , ήτοι του περάσματος από το σκότος στο φως, ανήκει αποκλειστικά στους Ελληνες και μόνον ]
Επειτα δε εορτάζετο κατά πενταετίαν, ή κατά τας αρχάς του πέμπτου έτους. Κατ’ άλλους δε ο Αμφικτύων κατέστησε τον αγώνα, ή ο Διομήδης. Συνέβησαν όμως διακοπαί, ως και εν τη Ολυμπία και ανακαίνιζον αυτόν πάλιν.
[Ο Πόλεμος εχθρός του Αθλητισμού και Πολιτισμού
Οι διακοπές στους αγώνες ωφείλοντο είτε σε πολεμικά γεγονότα, όπως λ. χ ο Τρωικός Πόλεμος, είτε σε εμφύλιες διενέξεις, είτε τέλος σε μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, όπως αυτή της καθόδου των Δωριέων, δηλαδή των ορεσίβιων Ελλήνων από τα ορεινά της Πίνδου. Οι ορεσίβιοι Δωριείς κατέβαιναν στα πεδινά για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και επαφής τους με τον πολιτισμό που είχε δημιουργηθεί στα παραθαλάσσια μέρη ]

Η συγκρότηση της Αμφικτυονίας

Επειδή οι Κρισσαίοι , ή Κιρραίοι έλαβον μέρος γης των Δελφών, εφόνευον και τους ερχομένους εις το Μαντείον, συγκρότησαν οι Αμφικτύονες συμμαχίαν κατ’ αυτών, και στρατηγόν τον Κλεισθένην τύραννον της Σικυώνος. Κατ’ άλλους δε τον Θεσσαλόν Ευρύλοχον, και σύμβουλον τον Σόλωνα.
[Αμφικτυονία, η πρώτη στον κόσμο συμμαχία
Η συγκρότηση της Αμφικτυονίας είναι η πρώτη συμμαχία της ιστορίας της ανθρωπότητος. Ό, τι δεν μπορούσαν να κάνουν μόνοι τους οι κάτοικοι των Δελφών το έπραξαν μέσω της συμμαχίας με τις λοιπές πόλεις, που ενδιεφέροντο για την ελευθέρα επικοινωνία προς το μαντείο των Δελφών. Ο διορισμός μάλιστα αρχηγού της συμμαχίας από μια μακρυνή χώρα , όπως η Σικυών ή η Θεσσαλία , δείχνει την προωθημένη σκέψη των Αμφικτυόνων, όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις και τη στρατηγική, που ακόμη και σήμερον δυσκολεύεται να υλοποιήσει το ΝΑΤΟ με την επίκληση του άρθρου 5 της Συμμαχίας . Το άρθρο τούτο δίνει το δικαίωμα σε κάθε κράτος να θεωρήσει κατά την κρίση του αν θα συμμετάσχει ή όχι στην εκστρατεία και με πόσες δυνάμεις. Τούτο όμως είναι στο θεωρητικό πεδίο διότι στην πράξη το ΝΑΤΟ είναι « υπηρέτης» των Αμερικανικών συμφερόντων ]
Και μετά την νίκην ταύτην αποκατέστησεν ο Ευρύλοχος τον αγώνα αργυρίτην. Εφυγον δε τινές Κιρραίοι προς το όρος Κίρφιν, και έπεμψεν ο Ευρύλοχος τον στρατηγόν αυτού Ιππίαν επ’ αυτούς. Εξολοθρεύσαντες ουν και τούτους μετά εξ χρόνους, έθηκαν και στεφανίτην αγώνα δια το κατόρθωμα , ωνόμασαν και τον Ευρύλοχον νέον Αχιλλέα. Αποκατέστησε δε και αγώνα κιθαρωδίας μόνον(με κιθάρες). Μετά δε ταύτα προσετέθη η αυλωδία(με αυλούς) . Ο Αρχαίος αγών όμως είχε βραβείον στέφανον δάφνης, ως εστεφάνωσεν ο Απόλλων τότε τους αθλητάς.
[ Η προσήλωση στα ήθη και έθιμα των προγόνων μας είναι εκπληκτική και πρέπει να μας προβληματίσει όλους εμάς , που μιμούμενοι όσπερ πίθηκοι τα ξενόφερτα αγαθά, καθώς και τα ήθη και έθιμα , αλλοιώνοντες έτσι την Ελληνική μας ταυτότητα . Ανάγκη λοιπόν να επανέλθουμε στις ρίζες μας μιμούμενοι εκείνους τους γίγαντες του πνεύματος και τις ηθικές αξίες που μας άφησαν σαν διαρκή παρακαταθήκη]

Διάφορα είδη αγώνων, αναλόγως του επάθλου

Αλλά το επίγραμμα λέγει :
«Αθλα δε των, κότινος, σέλινα, πίτυς»
Ο μεν κότινος των Ολυμπίων, τα δε μήλα των Πυθίων, τα δε σέλινα των Νεμέων, και η πίτυς των Ισθμίων. Μήλα δε έλεγον πάντα τα ακρόδρυα. Οθεν τα κοκκύμηλα, μηλόδρυα, και άλλα. Διό νομίζουσί τινές, ότι τα μήλα ενταύθα δηλούσι την δάφνην, ήτις έχει ακρόδρυα. Αλλοι δε, ότι το πάλαι έστεφον τους αθλητάς με φοίνικα, ή με μηλέαν κατ’ άλλους, έπειτα μετεχειρίσθησαν την δάφνην. Ο δε Πίνδαρος λέγει αυτήν πόαν παρνασίαν, εννοών δάφνην του Παρνασσού. Αλλοι δε συμπεραίνουσιν, ότι ήτον διττά τα βραβεία , δάφνη, και μήλα Ιερά του Απόλλωνος. Ότι δε ήσαν διάφορα τα βραβεία , μαρτυρούσιν οι αγώνες, αργυρίται, στεφανίται, φυλλίναι, και άλλως, από των βραβείων καλούμενοι (Υποθέσ. Πινδαρ. εν Πυθ. Παυσαν. Κορινθ. Λβ’. 2. Φωκικ. Αζ’. 4. Οβιδ. Μετ. Α’. η’)

Πρώτον μουσικός αγών

Οι Διόσκουροι δε, ο Ηρακλής, και οι λοιποί, δεν ήσαν σύγχρονοι του Απόλλωνος. Αλλ’ επειδή ο αγών εγένετο προς τιμήν του Απόλλωνος, ευρέθη, ότι έστεψεν αυτούς ο Απόλλων. Ετι δε φαίνεται, ότι κατ’ αρχάς εγίνετο μόνον μουσικής αγών, ως λέγει ο Παυσανίας, ότι το αρχαιότατον αγώνισμα , δια το οποίον ετέθησαν τα άθλα, ήτο ύμνος εις τον Απόλλωνος, και ενίκησεν ο Χρυσόθεμις πρώτον, έπειτα ο Φιλάμμων , και τρίτον ο υιός αυτού Θάμυρις. Ο δε Ορφεύς και Μουσαίος δεν κατεδέχθησαν να αγωνισθώσι. Μετ’ εκείνους δε ενίκησεν ο Ελευθήρ μεγαλόφωνός τε και η δύφωνος ων. Τον δε Ησίοδον εδίωξαν ύστερον εκ του αγώνος, ως είρηται. Το αυτό φαίνεται , ότι έπαθε και ο Ομηρος. Μετά δε ταύτα κατά την τεσσαρακοστήν ογδόην Ολυμπιάδα, ότε ενίκησε Γλαυκίας ο Κροτωνιάτης, προσέθηκαν οι Αμφικτύονες, ή ο Ευρύλοχος ως είρηται, και αυλωδίας αγώνα τον τρίτον χρόνον, και ενίκησαν αυλωδία δύο, ο μεν Σακάδας ο Αργείος αυλών, ο δε Εχέμβροτος ο Αρκάς αυλωδών. Κιθαρωδία δε ο Κεφαλλήν υιός του Λάμπου.
[1/ Γρεκός και Ελλην
Ο Αμφικτύων ήτο αδελφός του Ελληνος. Ενταύθα κρίνεται σκόπιμον να δώσουμε στοιχεία περί της καταγωγής του ονόματος «Γρεκός» που φέρουν ακόμη οι Ελληνες και το θεωρούν ως υβριστικόν. Κατά την ‘Ωγυγίαν’ « υιοί του Ελληνος και της Νύμφης Ορσηίδος ήτον οι Δώρος, Ξούθος και Αίολος. Και τον μέν Αίολον αφήκεν διάδοχον αυτού, εκ του οποίου ωνομάσθησαν Ελληνες οι εγκάτοικοι της πόλεως Ελλάδος, ην έκτισεν αυτός, οίτινες ωνομάζοντο πρότερον Γραικοί. Αυτή δε η πόλις ήτον εν τη Φθία της Θεσσαλίας»
2/ Αυλός το σύγχρονο φλάουτο
Οι Ελληνες είναι οι ευφευρέτες του αυλού, ή φλογέρας η οποία εξελίχθηκε στο σύγχρονο φλάουτο που δίνει τόσο γλυκείς ήχους. Εξ άλλου διαπιστώνουμε την συνέχεια των παραδόσεων της φυλής μας, σχετικά με την συνήθεια των επτανησίων να αγαπούν την κιθάρα και τις καντάδες, όπως συνέβαινε και στην αρχαιότητα ]

Τα μουσικά μέρη ανακάλυψη των Ελλήνων

Ο δε Σακάδας ανίκησε και τας εφεξής δύο Πυθιάδας. Ούτος ο Σακάδας εποίησε πρώτος το πυθικόν καλούμενον αύλημα, και ηύλησεν αυτό ενταύθα, ώστε έκτοτε ενόμισαν , ότι έπαυσε κατά των αυλητών οργή του Απόλλωνος, δια την τόλμην του Μαρσύου. Τούτο τοίνυν το αύλημα, όπερ ελέγετο και νόμος Πυθικός, ήτον διηρημένον εις πέντε μέρη. Ανάκκουσιν, Αμπειραν, Κατακελευσμόν, Ιάμβους, και Δακτύλος, και Σύριγγας, καλούμενα, και την μάχην του Απόλλωνος μετά του Πύθωνος εξεικονίζοντα. Η μεν ανάκρουσις δηλοί την προπαρασκευήν εις την μάχην. Η δε άμπειρα την πρώτην δοκιμήν. Ο δε κατακελευσμός , την εκγαρδίωσιν και την εις αντίστασιν παρακίνησιν.
[Εκ της μουσικής στην φιλοσοφία και αρμονίαν
Οι αρχαίοι Ελληνες εθεώρουν την μουσική ως διεθνή γλώσσαν, η οποία συνέβαλλε στη σπουδή της φιλοσοφίας. Ητο για αυτούς το ασφαλέστερο μέσον για να εγχαράξουν στο ανθρώπινο πνεύμα τις αρχές της ηθικής και την αγάπη και αρετή και γενικά να επηρεάσουν την ψυχή του ανθρώπου προς το αγαθόν. Η σπουδή της μουσικής ήτο απαραίτητη για κάθε άτομο ανωτέρας μορφώσεως, και δι’ αυτής επιτυγχάνετο η αρμονία εκ της οποίας οι Πυθαγόριοι εστήριζαν την τελεία μόρφωση.
2/ Η Ελληνική Φύση, μητέρα των ήχων
Η φύση και τα διάφορα είδη της(πτηνά, ζώα, φύλλα, ρυάκια , κυματισμός , άνεμος κ. α) έδωσαν στους Ελληνες την ιδέα του ήχου και της μουσικής. Ο Πυθαγόρας μπόρεσε να συλλάβει μέσω των μαθηματικών(την οκτάβα) ακόμη και την αρμονία εκ της κινήσεως σε τροχιά των ουρανίων σωμάτων. Οι Ελληνες απέδιδαν στη μουσική μαγικές ικανότητες και εθεώρουν ότι τη μουσική ως θεόπεμπτη και θεία τέχνη , με την οποία μπορούσαν να επιτελέσουν ακόμη και θαύματα Στην Ιλιάδα Ελλην ψάλλει για να σταματήσει το αίμα της πληγής τραυματισμένου. Οι θεατρικές παραστάσεις των συνοδεύοντο από μουσική. Και είναι επόμενο ότι οι Ελληνες, οι οποίοι ανακάλυψαν το θέατρο, να είναι αυτοί είναι και οι πρώτοι εφευρέτες της μουσικής.
3/Οι Αιγύπτιοι , Ασσύριοι , Βαβυλώνιοι, Ρωμαίοι ήσαν άμουσοι.
Αντίθετα τόσον οι Αιγύπτιοι , Ασσύριοι , Βαβυλώνιοι, όσον και οι Ρωμαίοι ελάχιστα ανέπτυξαν τη μουσική. Εφευρέτες της μουσικής φέρονται , ο Απόλλων όστις εφεύρε την λύραν και την εκράτει στα χέρια στον Ελικώνα, όπου περιστοιχιζόμενος από τις Μούσες-ήτοι τις καλές τέχνες- έπαιζε αυτήν κάτω από τις δάφνες. Ετεροι μουσικοί της αρχαιότητος είναι πολλοί , όπως ο Μουσαίος του Θαμύρα , μελοποιός, όστις εφεύρεν και την δωρική αρμονία. Ο Ορφεύς υπήρξε λυρικός και κιθαρωδός. Αυτός εσυνόδευσε τους Αργοναύτες και κιθαρίζων έψαλλεν εις αυτούς την Θεογονίαν κ. α
4/ Οι μουσικοί όροι ήσαν γνωστοί στους Ελληνες
Να αναφέρουμε ότι το Ελληνικό Αλφάβητο εκτός από αριθμητικό ήτο και μουσικό , δηλαδή δι’ αυτού εγράφοντο οι μουσικοί φθόγγοι. Οι Ιταλικοί μουσικοί όροι : grave, largo, lagretto, lento, adagio , andantino, andante , moderato, allegretto, allegro, vivace, presto, prestissimo κ. ο. κ εγένοντο επι τη βάσει των Ελληνικών πέντε μερών ήτοι: Ανάκκουσιν, Αμπειραν, Κατακελευσμόν, Ιάμβους, και Δακτύλος, και Σύριγγας, και δια της υποδιαιρέσεως τούτων. Εκ των νεωτέρων μουσικών οι Μπαχ, Γκλούκ, Μότσαρτ και ο μέγας κολοσσός όλων, ο Βάγκνερ, όστις εμπνεύσθηκε τα έργα του από την αρχαία Γερμανική λατρεία , η οποία έλκει κατ’ ευθείαν την καταγωγή της από τους θεούς του Ολύμπου . Αυτός εμελοποίησε πλείστα θέματα της Ελληνικής Μυθολογίας, η οποία συμπίπτει με την αρχαία Γερμανική λατρεία. Εκ των νεωτέρων δέον να αναφερθεί ο πρωτοπόρος, ο δικός μας Ξενάκης, όστις έγραψε στη Γαλλία ηλεκτρονική μουσική και η ανεπανάληπτη όλων των εποχών λυρική αοιδός Μαρία Κάλλας
5/ Ο Χριστιανισμός οικειοποιήθηκε την Ελληνική μουσική
Την Ελληνική μουσική ενεκολπώθη βραδύτερον στην Αλεξάνδρεια και Αντιόχεια .. Η Ορθόδοξη Εκκλησία υιοθέτησε το Ελληνικό ‘ μέλος’ το οποίον ακούμε σήμερον στις Ελληνορθόδοξες Χριστιανικές ιερουργίες. Αντίθετα η Δύση ενεκολπώθη την Ελληνική λυρική μουσική , που ακούμε στις όπερες και στα ορατόρια της Δυτικής Εκκλησίας. ]
Οι δε ίαμβοι και δάκτυλοι , την καταφρόνησιν και λοιδωρίαν αυτού μετά την νίκην. Το γαρ λοιδωρείν ελέγετο ιαμβίζειν. Οι δε σύριγγες, τον συριγμόν του θηρίου, ότε εφονεύετο. Κατ’ άλλους δε εις έξ. Εις Πείραν, Ιμβον, Δάκτυλον, Κρητικόν, Μητρώον, και Συριγμόν. Η μεν πείρα δηλοί το προίμιον, ως και η ανάκρουσις. Η επειδή πρώτον ελάμβανε πείραν της αλκής του θηρίου. Ο δε ίαμβος , ως είρηται. Ο δε δάκτυλος εις τιμήν του Διονύσου Ιερός αυτού ων. Επειδή λέγουσι τινές, ότι ο Διόνυσος εχρησμοδότησεν εκεί πρώτον από του τρίποδος. Το δε Κρητικόν , εις τιμήν του Διός
[1/ Η καταγωγή του Διός
Πολλά μέρη ερίζουν για την καταγωγή του Διός, όπως η Βοιωτία , η Μεσσηνία, η Αιτωλία , η Αρκαδία κ. α . Αλλά το βέβαιον είναι ότι ο τρίτος Δίας, ο υιός του Κρόνου και της Ρέας , γεννήθηκε στην Κρήτη, στο όρος Ιδη και κατ’ άλλους στο όρος Δίκτην, ή στο όρος Λύκτον. Αυτός είναι και ο λόγος που στους μουσικούς τους όρους οι Ελληνες είχαν προβλέψει και μίαν υποδιαίρεση προς τιμήν του Διός]
Το δε μητρώον εις τιμήν της Γης, επειδή ήτον αυτής το μαντείον. Ο δε συριγμός ως προείρηται. Κατά δε τον νόμον τούτον εγίνετο και χορός εις τοσαύτα μέρη διαιρούμενος, πείρα, Κατακελευσμός, Ιαμβικός, Σπονδείος, και Καταχόρευσις καλούμενα( Υποθέσ. Πινδάρ. Αυτόθ. Πλούταρχ Μουσικ. 1133. Σαλιγαρ. Ποιτικ. Α’. κγ’.) Εντεύθεν άρα από του τρίτου χρόνου της τεσσαρακοστής ογδόης Ολυμπιάδος, ήρξατο ο αγών τακτικώς, και αριθμούσι την πρώτην Πυθιάδα. Εισήγαγον και άλλα αγωνίσματα, και δόλιχον και δίαυλον παίδων, εκτός του τεθρίππου. Την δε δευτέραν Πυθιάδα μετέβαλλον εις στεφανίτην τον αγώνα , και κατέλυσαν τον αργυρίτην. Κατέλυσαν και την αυλωδίαν, απαίσιον και λυπηράν ούσαν, σκυθροπότατα ελεγεία και θρήνους άδουσαν, ως μαρτυρεί το επίγραμμα του Εχεβρότου.
«Εχέβροτος Αρκάς έξηκεν Ηρακλεί νικήσας
το δ’ άγαλμα Αμφικτυόνων εν άθλοις, Ελλησι
δ’ αείδων μέλεα και ελέγους»
[ Αμφικτυονία, ο πρόδρομος του ΟΗΕ
Αμφικτυονία ήτο η συνένωση πολλών γειτονικών φύλων ή πόλεων στην αρχαία Ελλάδα για λόγους κοινής λατρείας, συνεργασίας και επιλύσεως των διαφορών τους. Αργότερον έλαβε και πολιτικό χαρακτήρα και μπορούμε να πούμε ότι είναι ο πρώτος στον κόσμο Οργανισμός Ηνωμένων Πόλεων, πρόδρομος του ΟΗΕ και της Κοινωνίας των Εθνών. Πρώτη Αμφικτυονία φέρεται αυτή των Θερμοπυλών, που ίδρυσε ο Αμφικτύων, γιός του γενάρχη των Ελλήνων Δευκαλίωνα και αδελφός του Ελληνα, σε πανάρχαιους χρόνους. Υπήρξαν και άλλες Αμφικτυονίες, όπως των Θεσπρωτών, Χαόνων, Μολοσσών , της Καλαυρείας στον Πόρο κ. α. Όμως η πιό επίσημη Αμφικτυονία ήτο αυτή των Δελφών ή της Πυλαίας –όπως ονομάζετο-με κέντρο το ιερό του Απόλλωνος που εθεωρείτο ως ο «ομφαλός» της γης. Εκεί ήτο και το περίφημο Μαντείο των Δελφών που έδινε τους χρησμούς στον Ελληνικό κόσμο. Τη Δελφική Αμφικτυονία αποτελούσαν δώδεκα φύλα της αρχαίας Ελλάδος και μαζί με την προστασία του ιερού χώρου του Απόλλωνος και του Μαντείου είχε ως αποστολή και την διεξαγωγή των Πυθικών αγώνων. Το συνέδριο της Αμφικτυονίας είχε τους μόνιμους αντιπροσώπους- που εκαλούντο και «Ιερομνήμονες»- και τους μη-μόνιμους αντιπροσώπους, που εκαλούντο Πυλαγόρες. Το συνέδριο είχε και θεσμικά και δικαστικά καθήκοντα.
2/ Πόσο πολιτισμένοι ήσαν οι Ελληνες Αμφικτύονες!!!
Μεταξύ των άλλων, απαγορευόταν να καταστραφεί από τον αντίπαλο .
Πρώτον, μια πόλη μέλος της συμμαχίας.
Δεύτερον, τα υδραγωγεία τόσον εν καιρώ ειρήνης όσο και κατά τον πόλεμο.
Τρίτον, η κοπή δένδρων και η καταστροφή των σπαρτών.
Εκεί έγιναν οι πρώτες συναυλίες με λύρα, αυλό και αοιδούς και εκεί διεξήχθη και ο πρώτος καλλιτεχνικός διαγωνισμός στην ιστορία της ανθρωπότητος. Απαραίτητη προυπόθεση για την τέλεση των Πυθικών- όπως άλλωστε και των Ολυμπιακών αγώνων- ήτο η κήρυξη και ο σεβασμός της «Εκεχειρίας» , η οποία διαρκούσε τρεις μήνες, ώστε να μεταβούν και να επιστρέψουν οι αθλητές και οι θεατές σώοι στις πατρίδες τους . Να σημειωθεί ότι η γνώμη της Αμφικτυονίας ήτο σεβαστή και οι αποφάσεις της δεσμευτικές και όχι όπως συμβαίνει σήμερον με τον ΟΗΕ, ο οποίος ταπεινώνεται ακόμη και από κράτη , όπως το Ισραήλ και η Τουρκία και από εγκληματίες ηγέτες όπως ο Σαρόν και Ετζεβίτ. Ο γράφων με το βιβλίο του «ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ & ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ» έρριξε την ιδέα της δημιουργίας μιάς Παγκόσμιας Αμφικτυονίας του Οικουμενικού Ελληνισμού, με πολιτιστικό κέντρο τους Δελφούς και τον Ολυμπο , αθλητικό την Ολυμπία και οικονομικό την Αθήνα και Θεσσαλονίκη.)

Συναυλία κιθάρας(σόλο) στους Πυθικούς αγώνες

Επειδή ενίκησεν, αφιέρωσεν εις τον Ηρακλέα τρίποδα χαλκούν, έγραψε και επίγραμμα. Αναφέρει δε και τους Αμφικτύονας, επειδή αυτοί ήσαν προστάται του αγώνος τούτου. Προσέθηκαν δε και δρόμον ίππων, και ενίκησεν άρματι ο ρηθείς Κλεισθένης ο τύραννος των Σικυωνίων. Την δε ογδόην Πυθιάδα προσέθηκαν και κιθαριστάς των αφώνων κρουσμάτων, των κιθαριζόντων μόνον, και δια στόματος μη ψαλλόντων, και ενίκησεν ο Τεγεάτης Αγέλαος. Την δε εικοστήν τρίτην Πυθιάδα, προσέθηκαν και δρόμον οπλίτην, και ενίκησε Τιμαίνετος ο Φλιάσιος. Τη δε τεσσαρακοστή ογδόη, ετέθη και η συνωρίς, και ενίκησεν. Εξεκεστίδης ο Φωκεύς. Την δε πεντηκοστήν τρίτην ετέθη και άρμα πώλων, και ενίκησε τέθριππον. Ορφώνδας ο Θηβαίος. Την δε εξηκοστήν πρώτην, προσέθηκαν και παγκράτιον παίδων, και ενίκησε Λαίδας ο Θηβαίος. Την δε εξηκοστήν δευτέραν, και πώλον κέλητα, και ενίκησε Λυκόρμας ο Λαρισσαίος. Τη δε εξηκοστή ενάτη, συνωρίδα πώλων, και ενίκησε Πτολεμαίος ο Μακεδών. Ταύτα και περί τούτου (Παυσαν. Αυτόθ. Ζ’. Θ’. Ι’) Περί δε των λοιπών Αθλητών είρηται εν τοις Ολυμπίοις, οι τινές είχον ανδριάντας και εκεί. Ενταύθα δε ενίκησε Φαύλος ο Κροτωνιάτης δις πένταθλον, και άπαξ στάδιον, όστις εις τα Ολύμπια δεν έλαβε νίκην.( ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΥΘΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΚΑΤΑ ΩΓΥΓΙΑΝ)


ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ



Περί Αιτιών των Αγώνων , Αγωνισμάτων, και του Σταδίου

Οι αγώνες είχον την αυτήν αρχήν και αιτίαν, ήν είχε και η θρησκεία. Επειδή όπου εγίνετο εορτή, εκεί και αγών , και όπου αγών , εκεί και θυσία και εορτή τινός θεού. Οθεν ήσαν αφιερωμένοι εις θεούς , και εωρτάζοντο εις τιμήν αυτών . Τινές δε και εις τιμήν Ηρώων, προς ανάμνησιν ανδρίας και αρετής. Και όταν παρατηρηθεί πολιτικώς το αποτέλεσμα πάντων των εθίμων, ευρίσκεται η πολιτική σύνεσις των Ελλήνων αμίμητος και απαραδειγμάτιστος, ήτις είδεν οξυδερκέστατα τας κλίσεις των ανθρώπων , και έδωκεν αυτοίς στάδιον απόλυτον και απεριόριστον, εις ενάσκησιν και έκτασιν των κοινώς ωφελίμων και καλών , και περορισμόν αβίαστον και αυτόματον των κακών και βλαβερών.
[1/ Πρωτοπόροι οι Ελληνες στον Πολιτισμό
Δια της λέξεως «απαραδειγμάτιστος» ο συγγραφεύς θέλει να τονίσει ότι κανείς λαός πριν από τον Ελληνικόν δεν είχεν επινοήσει ένα τέτοιο έθιμο, αλλά πρώτοι οι Ελληνες το ανεκάλειψαν και το έβαλαν στην ζωή τους δια τους λόγους που εξηγεί αυτός. Αλλά και όταν παρεδόθη στην Δύση η ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων μέσα σε 100 χρόνια τους αλλοίωσαν και τους εμπορευματοποίησαν, έτσι ώστε η συνέχιση τους κάτω από το ίδιο πρίσμα να είναι προβληματική.
2/ Η Εμπορευματοποίηση των αγώνων
Η συνεχής και ραγδαία διόγκωση των δαπανών από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα κάνει προβληματική αν όχι και αδύνατη την διοργάνωση τους στο μέλλον , εκτός από τις πολύ πλούσιες χώρες. Αλλά και αυτές ενδέχεται να μην είναι και τόσο πρόθυμες να τους αναλάβουν στο μέλλον αν τα αναμενόμενα κέρδη δεν είναι τα προσδοκόμενα σε σχέση με τις δαπάνες
3/ Η Τρομοκρατία εχθρός των Ολυμπιακών αγώνων
Ο παράγων « τρομοκρατία» διογκώνει τις δαπάνες ασφαλείας σε αστρονομικά ύψη( $ 1 δισεκατομμύριο δολάρια κόστισε στην Αθήνα) και χαλάει το κλίμα της εκεχειρίας, της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ των λαών, διότι ουδείς μπορεί να εγγυηθεί την πλήρη ασφάλεια]

Ολυμπία, ο ένδοξος στίβος του Εθνους των Ελλήνων

Ίνα δε ανάψει το πυρ της φιλοτιμίας εις όλας τας ψυχάς των Ελλήνων , εσύναζεν αυτούς εις τα Ολύμπια, ίνα βλέπωσι τους επιμελείς τιμωμένους και δοξαζομένους, ευφημουμένους, και χειροκροτουμένους υπό πάντων των Ελλήνων . Ώστε λέγουσι τινές , ότι ήτον ενδοξότερος ο Αθλητής εις τα Ολύμπια , παρά ο θριαμβεύων εις την Ρώμην. Οθεν ήτον ανάγκη να επιμελώνται , να εξασκώνται , και να γυμνάζονται οι ανδρείοι , και οι φιλολόγοι και τεχνίται, ίνα τιμηθώσιν εις τον ένδοξον αγώνα του γένους. Επειδή ο έπαινος των ομογενών είναι ένδοξος. Ο δε νους ο πολιτικός ήτον , η έξαψις της φιλοτιμίας προς τα καλά, η αυτόματος και αβίαστος άσκησις προς ευρρωστίαν σώματος, και καρτερίαν εις τους πολέμους, εις αύξησιν της φιλολογίας και των τεχνών ,και ουχί εις απόλαυσιν πλούτου . Διότι τα βραβεία ήτο κλώνος ελαίας. Αλλά ο κλώνος ούτος ήτον δώρον του γένους αρετής ένεκα, και το βάρος και η τιμή αυτού υπερέβαινε πάντα τα πλούτη , και τους θησαυρούς της οικουμένης.

Οι Αθλητές, οι ευγενείς του γένους

Οθεν οι αθλητές εθεωρούντο ως αξιωματικοί και ευγενείς του γένους, επιφανείς και περίβλεπτοι, έχοντες ελευθέρας παντού τας πρώτας καθεδρίας εις τα θεάματα, και άλλας τιμάς ανηκούσας εις την ομοφωνίαν του γένους . Διότι ό,τι τιμήσει το γένος ομοφώνως , εκείνον γίνεται και θεωρείται έντιμον. Και ό,τι σέβεται το γένος ομοφώνως, εκείνο είναι Ιερόν, επειδή η δύναμις της ομοφωνίας αυτού είναι ακαταμάχητος, και ανυπέρβλητος, και ό,τι θελήσει εκείνο γίνεται αμετάτρεπτον.
[ Η δημοκρατική αντίληψη των Ελλήνων
Εξ αυτού φαίνεται η βαθυτάτη δημοκρατική αντίληψη των Ελλήνων, των οποίων οι θεσμοί είχαν την κοινήν ομοφωνία και δεν ήσαν προιόν εκ των άνω επιβολής, όπως συμβαίνει σήμερον . Πολλώ δε μάλλον οι θεσμοί των Ελλήνων δεν ήσαν προιόν μιμητισμού και εισαγωγής των εκ του εξωτερικού , όπως κάνουν σήμερον οι ξενολάγνοι συμπατριώτες μας. Για να γίνει όμως όλη αυτή η πολιτική παιδεία και αρετή κτήμα του λαού πέρασαν αρκετές χιλιάδες χρόνια και δεν ξεπήδησαν εν μια νυκτί όπως η Αθηνά από την κεφαλή του Δία]
Δια τούτο θεωρείται και αυτή η πολιτική εις τα κοινάς συνελεύσεις και πανηγύρεις των Ελλήνων. Ινα γνωρίζητε το γένος , να κοινολογεί τας ιδέας και τα συμφέροντα αυτού, φιλιούμενον , και προσοικοιούμενον, εξ ων ήρτηται η ομοφωνία.

Κατεδάφιζαν τα Τείχη για τους Ολυμπιονίκες

Πρώτον μεν εστέφοντο, και εκηρύττοντο οι νικηταί εκεί εις την πανήγυριν,είχον και ελευθέραν τράπεζαν εις το Πρυτανείον. Οτε δε επέστρεφον εις την πόλιν αυτών, υπεδέχοντο με θρίαμβον , κατεδάφιζον και τα τείχη της πόλεως οι πολίται, δηλούντες, ότι οι τοιούτοι πολίται δεν χρειάζονται τείχη. Τινές πόλεις έτρεφον αυτούς και δημοσίως, ως και αι Αθήναι. Των δε Σπαρτιατών οι Αθληταί ίσταντο πλησίον του βασιλέως εις τας πολεμικάς παρατάξεις. Ο μεν άπαξ νικήσας και στεφθείς , ενομίζετο ευδαίμων , ο δε πολλάκις , ευδαιμονέστερος , ώστε ανωτέρα ευδαιμονία δεν ενομίζετο άλλη.
[1/ Οι Αθλητικοί Αγώνες της Φρυγίας
Ο θεσμός των αγώνων δεν ίσχυε μόνον για τους Ελληνες της κυρίως Ελλάδος . Αγώνες ετελούντο σε όλο τον Ελληνικό κόσμο και σ’ αυτόν ανήκε η Φρυγία και άλλες επαρχίες της Μικράς Ασίας και της Μεσογείου . Θα αναφέρουμε ένα περιστατικό από τον αγώνα που έκανε ο βασιλεύς της Φρυγίας . Στον αγώνα αυτόν ενίκησε στην πάλη ο διάδοχος του θρόνου Ιλος και έλαβεν από τον βασιλέα βραβείον πενήντα νέους, και πενήντα παρθένους, και μίαν βουν ποικίλην. Εδώ παρατηρούμεν τις επιρροές της Ανατολής στο θέμα της βραβεύσεως των νικητών. Σύμφωνα με τον χρησμόν όπου θα έπεφτε η αγελάδα θα έπρεπε να κτίσει πόλιν. Αυτή έπεσε στον λόφον της Ατης και δια τούτο έκτισε εκεί το Ιλιον, το οποίον επήρε το όνομα του από τον Ιλον. Η συμβολική σύνδεση της Ατης με το Ιλιον εξηγεί την καταστροφή του κατά τον Τρωικό Πόλεμο.
2/ Οι Αγώνες προς τιμήν του Κυζίκου
Οι Αργοναύτες λόγω θαλασσοταραχής προσορμίσθησαν το βράδυ στην ακτή της Κυζίκου. Οι κάτοικοι της Κυζίκου Δολίονες, νομίσαντες ότι έκαναν επιδρομή οι Πελασγοί, έδωσαν σφοδρή μάχη, όπου εφονεύθη ο βασιλεύς τους Κύζικος, ένας χαριέστατος νέος και νεόνυμφος. Όταν ξημέρωσε εννόησαν το λάθος και έθαψαν αυτόν Αργοναύτες και Δολίονες με τιμές, οι δε Αργοναύτες εκούρευσαν και την κόμην αυτών εις ένδειξη πένθους. Μάλιστα η γυνή του Κυζίκου εκρεμάσθη, διότι δεν υπέφερε το πένθος. Να σημειωθεί ότι Δολίονες και Αθηναίοι είχον αμοιβαία φιλία.. Προς τιμήν αυτού εόρτασαν και επιτάφιον αγώνα. Οι Πελασγοί ανήκαν στα Ελληνικά φύλα ,διότι και οι Ελληνες ήσαν Πελασγοί. Ωστόσο λόγω της απομονώσεως των διαφόρων φύλων είχαν και διάφορο βαθμό πολιτισμού.
3/ Η Αλαζωνία του Αμυκου
Μετά την Κύζικο η Αργώ έπλευσε στη χώρα των Κεβρύκων , στον Αστακυνόν κόλπον,(το σημερινό Ισμίτ) Ο βασιλιάς τους Αμυκος ήτο άριστος πύκτης και συνήθιζε να καλεί σε πυγμαχία τους ξένους, όπου τους εφόνευε. Εκάλεσε λοιπόν και τον άριστον πύκτην των Αργοναυτών Πολυδεύκην, ο οποίος τον εφόνευσε. Τούτο όμως ηρέθισε τους Βέρβρυκας και ώρμησαν επί των Αργοναυτών, οι οποίοι έδωσαν σφοδρή μάχη για να διαφύγουν. Οι Βάρβαροι δεν ανέχονταν να νικήσει άλλος εκτός από τον βασιλιά τους ]

Υπεράνθρωπα έργα έκαναν οι Ελληνες

Ο δε εν εκάστω αγώνι στεφόμενος, ενομίζετο ανώτερος της ανθρωπίνης φύσεως. [ Επί τη βάσει αυτού του ηρωικού πνεύματος οι Ελληνες έπλασαν τους βασιλείς και τους Θεούς τους ως ικανούς να κάνουν υπεράνθρωπα θαύματα, όπως λ. χ ο Ατλας , που σήκωσε τη Γη επί των ώμων του. Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία , μετά τον θάνατο του Υπερίωνος ο Ατλας και Κρόνος εμοίρασαν το βασίλειο . Και ο μεν Ατλας έλαβε τις ωκεάνιες κτήσεις πέριξ του Ατλαντικού, και εξ αυτού ωνομάσθησαν οι εγχώριοι Ατλάντιοι, ο ωκεανός Ατλαντικός και το όρος Ατλας της Μαυριτανίας. Ο Ατλας ήτο ξακουστός αστρονόμος και ο πρώτος που επενόησε την ουράνια σφαίραν και γι’ αυτό εμυθολογήθη ότι εκράτει τον Ουρανό στους ώμους του. Ο Κρόνος έλαβε το Ανατολικό βασίλειο]

Οι Ολυμπιονίκες Τιμή για την Πόλη

Ετιμάτο δε και η πόλις, οι πολίται, συγγενείς και γονείς αυτών(των ολυμπιονικών). Ώστε οι μεν συγγενείς ελέγοντο μακάριοι , οι δε γονείς τρισμακάριοι. Ενδοξότατοι δε ήσαν οι Ολυμπιονίκαι Ετι δε εδίδετο και μισθός ετήσιος υπο των πόλεων αυτών, ως ενομοθέτησε ο Σόλων, να δίδωσιν οι Αθηναίοι, εις μεν του Ολυμπιονίκας, πεντακοσίας δραχμάς, εις τους Ισθμιονίκας δε μόνον εκατόν. Η τιμή των αθλητών δεν ήτον πρόσκαιρος, αλλά και αιώνιος. Επειδή έστηναν και ανδριάντας αυτών με επιγραφάς. Εγραφαν και τα ονόματα αυτών εις τα χρονικά τας Ολυμπιάδας καλουμένας, ούτως «Επ’ άρχοντος Αθήνησι Καλλιάδου ήχθη Ολυμπιάς πέμπτη προς ταις εβδομήκοντα, καθ’ ήν ενίκα στάδιον Ασυλος ο Συρακούσιος» Εν εκάστη γαρ Ολυμπιάδι έγραφον τον άρχοντα των Αθηνών, και τους νικητάς των αγώνων, ως βλέπωμεν πανταχού εις τους Ιστορικούς(Διόδωρ. Ια’. Α’ )

Η αρχή των Αγώνων εις την Ηρωικήν Εποχήν

Αγνοείται ακριβώς τις ήτον ο πρώτος ευρετής των αγώνων, πλην εις την Ελλάδα φαίνεται η αρχή αυτών κατά τον Ηρωικό αιώνα. Ο Υγίνος αριθμεί δεκαπέντε τοιούτους μέχρι του Αινείου, αλλ’
Οι τέσσαρες πρώτοι δεν σώζονται και έτσι αρχίζουμε από τον πέμπτον.
Πέμπτον, λέγει τον Δαναό, όστις κατέστησεν αγώνα εις τους γάμους των θυγατέρων αυτού.
Εκτον, δε λέγει τον Λυγκέα γαμβρόν του Δαναού, όστις κατέστησεν άλλον εις το Αργος της Αργείας Ηρας.
Εβδομον, τον Περσέα, όστις εώρτασεν αγώνα επιτάφιον του Πολυδέκτους
.[1/ Οι Αγώνες χάνονται στα βάθη της προιστορίας
Ο Δαναός έζησε ~ 35.000 προ εποχής( Π. Ε) . Αυτός απέκτησε 50 κόρες , τις λεγόμενες Δαναίδες, εξ αυτών οι 4 απεκτήθησαν από την γυναίκα του Ευρώπη, ενώ οι λοιπές από άλλες γυναίκες . Σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία, ο Δαναός με τις θυγατέρες του ζούσε στην Αίγυπτον . Επειδή έλαβε χρησμό ότι θα δολοφονηθεί από τους 50 γιούς του αδελφού του ναυπήγησε πλοίο με πενήντα κωπηλάτες και έφυγε από την Αίγυπτον με προορισμό το Αργος. Κατά τον πλουν σταμάτησε στην Λίνδο , όπου οι κόρες του έκτισαν ναό το ναό της θεάς Αθηνάς.. Εφθασε στο Αργος και ο βασιλεύς του Αργους Γελάνωρ του παρέδωσε το βασίλειο, ύστερα από ένα επιτυχημένο μεγάλο ρητορικό αγώνα που είχε μαζί του. Αμέσως μετά θέλησε να παντρέψει τις κόρες του Δαναίδες. Τότε παρουσιάσθηκαν οι 50 γιοί του αδελφού του. Ο Δαναός όμως είπε στις κόρες του να τους θανατώσουν το πρώτο βράδυ.
2/ Οι Δαναΐδες σκότωσαν τους άνδρες τους πλην Υπερμνήστρας
Όλες υπάκουσαν πλην της Υπερμνήστρας , η οποία δεν θέλησε να θανατώσει τον Λυγκέα (αναφέρεται στις Ικέτιδες του Αισχύλου) Και για να επαληθευθεί ο χρησμός ο Λυγκεύς εθανάτωσε τον Δαναό. Στο Αργος υπήρχαν ιερά του Λυγκέως και στο μέσον ο τάφος του Δαναού. Από τότε τους Αργείους απεκάλεσαν Δαναούς και υπάρχει και η αρχαία Λατινική ρήση «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» Ενώ λοιπόν ο Δαναός ήτο ο πέμπτος που έκανε Αγώνες , δεδομένου ότι τους τέσσαρες πρώτους δεν τους γνωρίζουμε, μπορούμε κάλλιστα να αντιληφθούμε πόσο παλαιοί είναι οι αγώνες. Επομένως εξ αυτών εξάγεται ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ακόμη πιο παλαιοί από τον Ηρακλή τον 5 ον όστις φέρεται ιδρύσας αυτούς. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Πυθιακός αγών ήτο αρχαιότερος όλων, άρα προυπήρχε όλων και ανάγεται σε χρονολογία προ των τεσσάρων αγνώστων ηγεμόνων.
3/ Ζευς και Δανάη γεννούν τον Περσέα
Σύμφωνα με την αρχαιολογίαν λέγεται ότι ο Ζευς μεταμορφωθείς σε σε χρυσή βροχή εισήλθε στον θάλαμο της και η Δανάη εγέννησε τον Περσέα. Όταν άκουσε το κλάμα του παιδιού ο πατέρας της Ακρίσιος την μεν τροφό της εφόνευσε την δε Δανάην έφερε στο βωμό του Ορκίου Διός, για να ομολογήσει με ποιόν είχε κάνει το παιδί. Εκείνη ομολόγησε ότι το είχε κάνει με τον Δία. Τότε οργισθείς ο Ακρίσιος έκλεισε αυτήν και το βρέφος σε κιβώτιον και το έρριψε στη θάλασσα. Φοβηθείς δε τον χρησμόν, που έλεγε ότι θα φονευθεί από τον Περσέα, επήγε στον βασιλιά Τεύταμον στη Λάρισσα, ο οποίος εόρταζε αγώνα γυμνικόν προς τιμήν του πατρός του. Αγωνισθείς δε εκεί ο Περσεύς , εφόνευσε ακουσίως τον Ακρίσιον με τον δίσκον, χωρίς να γνωρίζει ότι ήτο θετός του πατέρας. Ετσι εξεπληρώθηκε ο χρησμός. β/ Εκ αυτού συνάγεται ότι από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλη την Ελλάδα διεξήγοντο γυμνικοί αγώνες και δεν ήτο ένα τοπικό γεγονός για την Ολυμπία, Ισθμό, Νεμέα και Δελφούς]
Ογδοον, δε λέγει τον Ηρακλέα, όστις κατέστησεν τον Ολυμπιακόν αγώνα , εις τιμήν του Πέλοπος.
[1/ Οι Αθλοι του Ηρακλέους
Μεταξύ των άθλων του Ηρακλέους συγκαταλέγεται και η αρπαγή των χρυσών μήλων των Εσπερίδων. Τα μήλα αυτά που ήσαν αφιερωμένα στην Αφροδίτη υπήρχαν σε ωραίους κήπους και τα εφύλασσον οι Νύμφες. .Κατ’ άλλους η Γη εδώρησε τη μηλιά στους γάμους της Ηρας με το Δία , η οποία έκανε χρυσά μήλα. Για μεγαλύτερη ασφάλεια διώρισαν και τον Εσπέριον Δράκοντα να τα φυλάει. Ο Ηρακλής όμως φονεύσας τον Εσπέριο Δράκοντα έλαβε τα μήλα. Ενεκα τούτου οι Εσπερίδες λυπήθηκαν σφόδρα και απέφευγαν πλέον τους ανθρώπους. Προφανώς ο μύθος αυτός συμβολίζει την μετάβαση των αρχαίων Ελλήνων στις χώρες του Ατλαντικού προς απόκτηση χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων, ως αναφέρουν ιστορικές, αρχαιολογικές και άλλες μαρτυρίες]
Ενατον δε λέγει τον Νεμεακόν, ον κατέστησαν οι επτά ηγεμόνες, επιτάφιον του Αρχεμόρου.
Δέκατον, δε τον Ισμιακόν, ον κατέσησεν ο Ερατοκλής , ή ο Θησεύς. Ενδέκατον, δε των Αργοναυτών επιτάφιον του Κυζίκου.
Δωδέκατον, δε του Ακάστου επιτάφιον του Πελίου.
Δέκατον τρίτον, εώρτασεν ο Πρίαμος εις τιμήν του Πάριδος επιτάφιον. Δέκατον τέταρτον, δε τον Αχιλλέα , όστις εώρτασεν εν τω Τρωικώ πολέμω επιτάφιον αγώνα του Πατρόκλου.
Δέκατον πέμπτον, και τελευταίον λέγει τον Αινείαν, ότι εώρτασεν αγώνα του πατρός αυτού Αγχίσου. Δεν αναφέρει όμως τον Πυθιακό τον αρχαίοτατον όντα και εκείνον, και άλλους τινάς, και ίσως ανέφερεν τούτους εις την αρχήν του κεφαλαίου τούτου , όπερ απώλετο.(Διόδωρ. Μυθ. 273)
[ Οι Αθλητικοί Αγώνες των Αργοναυτών
Εκτός του αγώνος των Αργοναυτών προς τιμήν του Κυζίκου και του με τον Αμυκον , στη χώρα των Βεβρύκων, οι Αργοναύτες εόρτασαν αρκετούς αγώνες , επί των οποίων θα αναφέρουμε .
α/ Στην Ιωλκόν, όπου εώρτασαν τον αγώνα του Πελίου
β/ Τον αγώνα του αποχωρισμού τους, όπου έκαναν γυμνικό αγώνα με εισήγηση του Ηρακλή. Εκεί έκαναν και ένορκον συμμαχίαν προς διατήρηση της φιλίας των και ώρισαν τον Ηρακλή επιμελητή του Αγώνος. Αυτή η συμμαχία είναι ο πρόδρομος της Εκκεχειρίας των Ολυμπιακών Αγώνων]

[1/ Οι Αγώνες ιδρύθησαν πολύ πριν από τον Ηρακλή
Εξ αυτών καταφαίνεται το μέγα ψεύδος ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες αρχίζουν από το 776 π. Χ. Ακόμη φαντάζει ψευδέστατον και αυτό που ως τώρα πολλοί πιστεύαμε, ότι οι αγώνες ιδρύθησαν από τον Ηρακλή και τους αδελφούς του Ιδαίους Δακτύλους. Εκ των ανωτέρω εμφαίνεται ότι προ του Ηρακλέους εκτελούσαν Αγώνες επτά γένη Ελλήνων, εκ των οποίων τα τέσσαρα πρώτα έχουν χαθεί, διότι έχει πιθανόν χαθεί το σχετικό βιβλίο του Διοδώρου που τα περιείχε ή ήσαν τόσο παλαιοί ώστε εξέλειπαν από την μνήμη της προιστορίας . Το πέμπτο γένος που αναφέρεται από τον Υγίνο είναι του Δαναού, το έκτον του Λυγκέα και το έβδομον του Περσέα, πριν φθάσουμε στο όγδοο του Ηρακλέους. Αλλά και πάλι ο Αθανάσιος Σταγειρίτης λέγει ότι δεν αναφέρεται ο αρχαιότατος Πυθιακός αγών και μερικοί άλλοι, που έχει υπ’ όψιν του ο πολυμαθέστατος συγγραφεύς της ΩΓΥΓΙΑΣ Αθανάσιος Σταγειρίτης. Αρα η ημερομηνία ενάρξεως των αγώνων χάνεται στα βάθη της προιστορίας και δεν είναι υπερβολή να συμπεράνουμε ότι οι αγώνες έχουν ηλικία πολλές δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν , αφού η αρχαιολογική και ανθρωπολογική σκαπάνη συνεχώς μεταθέτει σε πολλές χιλιετίες και εκατομμύρια χρόνια την ύπαρξη των Ελλήνων στην περιοχή. Η πιθανότερη ημερομηνία ενάρξεως των Αγώνων είναι αυτή των 45.000 ετών Π. Ε(«ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ», Δημήτριος Βαρδίκος, εκδόσεις ΑΤΤΙΚΑ) ]
Αλλοι δε έχουσιν άλλην γνώμην περί τινων τούτων, ως ρηθήσεται περί εκάστου. Επειτα δε κατέστησαν εις πολλάς πόλεις διαφόρους αγώνας, και κατά διαφόρους καιρούς μερικώς εωρταζομένους, ως είρηται πολλάκις, και ρηθήσεται έτι εν τοις οικείοις τόποις. Όμως τέσσαρες ήσαν οι επισημότατοι, τους οποίους εώρταζεν άπασα η Ελλάς. Ο Ολυμπιακός, Πυθιακός, Νεμεακός και Ισθμιακός , ως λέγει και το εξής επίγραμμα
« Τέσσαρες εισίν αγώνες αν’ Ελλάδα, τέσσαρες ιεροί,
οι δύο μεν θνητών , οι δύο δ’ αθανάτων,
Ζηνός, Λητοίδαο, Παλαίμονος, Αρχεμόροιο.
Αθλα δε των κότινος, μήλα ,σέλινα, πίτυς»
[ Ο Αθλητής Αρκεσίλαος
Εχρημάτισαν τέσσαρες Βάττοι και τέσσαρες Αρκεσίλαοι βασιλείς του Κυρήνης. Ο ένας εξ αυτών είναι ο Αθλητής Αρκεσίλαος , το οποίον υμνεί ο Πίνδαρος]
Επισημότατος δε τούτων ήτον ο Ολυμπιακός. Οθεν ο Πίνδαρος παραβάλλει τα τέσσαρα στοιχεία προς τους τέσσαρους αγώνες.
[1/ Η σημασία των τεσσάρων Αγώνων
Εκ τούτου βλέπουμε ότι τίποτα δεν εγένετο στον Ελληνικό κόσμο τυχαία. Όλα είχον ένα συγκεκριμένο σκοπό και επομένως είχον και ένα συγκεκριμένο συμβολισμό τον οποίον εμείς οι μεταγενέστεροι που χάσαμε την επαφή –λόγω αφελληνισμού μας από τον Ιουδαιο-Χριστιανισμό- δεν είμαστε σε θέση να αποκρυπτογραφήσουμε. Τώρα τελευταία έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες αποκρυπτογραφήσεως του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και βρισκόμαστε έκθαμβοι μπρος σε ένα φωτεινό κόσμο που μας συναρπάζει. Οι τέσσαρες αγώνες, συνδέονται με την Ιεράν Τετρακτύν και τις τέσσαρες δυνάμεις του Σύμπαντος, τις τέσσαρες εποχές του έτους, τα τέσσαρα σημεία του ορίζοντος, κ. ο. κ]

Έπειτα προκρίνει των μεν στοιχείων το ύδωρ, κατά την δόξαν των φυσικών, των δε αγώνων τον Ολυμπιακόν προς δόξαν των αθλητών .

[ Υδωρ , το κυριότερο στοιχείο της φύσεως
Η αναφορά στο «ύδωρ προς δόξαν των φυσικών» εκφράζει μια σπουδαία επιστημονική αλήθεια αφού το 0, 9 % της φύσεως αποτελείται από υδρογόνον και το ατομικό βάρος του ύδατος είναι η μονάδα ]

Ο μεν τόπος εν ώ ηγωνίζοντο οι Αθληταί , ωνομάζετο στάδιον , επειδή είχεν σταδιαίον μήκος. Πλησίον δε του σταδίου εκάθηντο οι κριταί των αγώνων εις τόπον αρμόδιον, ίνα διακρίνωσι τους νικητάς. Περί δε το στάδιον ίσταντο, ή εκάθηντο οι θεαταί, εις τόπον κεχωρισμένον με έρυμα, τείχος , από του σταδίου.

Αγώνες δι’ ευρρωστείαν και ετοιμότητα προς πόλεμον

Τα δε αγωνίσματα ήσαν πολλά και διάφορα, ώστε αναφέρουσι τινές πεντήκοντα πέντε είδη. Αλλά ταύτα ήσαν ιδιαίτερα κατά πόλεις γυμνάσματα, ένθα εγυμνάζοντο οι παίδες των πολιτών, ως είχον οι Αθηναίοι το Λύκειον και Κυνόσαργες, και άλλα. Και μάλιστα ο Αιλιανός λέγει, ότι οι Αθηναίοι επενόησαν ταύτα. Ετι δε εκεί συναριθμούνται και τα εν εορταίς ιδιαίτερα αγωνίσματα, ως είρηται. Λαμπαδηφορία, οινοπόσια, και άλλα. Ταύτα δε τα κοινά αγωνίσματα ήσαν κατά τινας οκτώ. Στάδιον, Δίαυλος , Δόλιχος, Οπλίτης, Πυγμή , Παγκράτιον, Πάλη, Αλμα. Προστιθεμένου δε και του Δίσκου, γίνονται εννέα. Επειδή όμως τινά τούτων έχουσι την αυτήν γύμνασιν και άσκησιν, ως η Πάλη, η Πυγμή και το Παγκράτιον, και ο Δόλιχος και Οπλίτης και ο Δίαυλος, ανάγονται εις πέντε. Και δια τούτο ωνόμασαν αυτά Πένταθλον, κατά τα εξής. Αλμα , ποδωκείην, δίσκον, άκοντα πάλην. Η πυγμήν, δρόμον , δίαλμα, δίσκον , πάλην. Η άλμα, πάλην , δίσκευμα, κοντόν , δρόμον. Η άλμα ποδός, δίσκου τε βολήν , και άκοντος ερωήν, και δρόμον, η δέ πάλην. Μία δε έπλετο πάσι τελευτή. Επειδή απέβλεπον πάντα εις τον αυτόν σκοπόν, εις ευρρωστείαν και άσκησιν προς τον πόλεμον.
Ο μεν ούν δρόμος ήτον εις γύμνασιν του σώματος προς ταχύτητα και ευκινησίαν εις τας μάχας, εις τας συστροφάς του πολυάικος πολέμου, εις δίωξιν και φυγήν, και καρτερίαν εις τας εκστρατείας και οδοιπορίας, και άλλων τοιούτων αναγκαίων.
[Οι φάσεις της μάχης
Εξ αυτών καταφαίνεται ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας γνώριζαν άριστα τις διάφορες φάσεις του αγώνος και τις απαιτήσεις εκάστης φάσεως. Π. χ γνώριζαν ότι κατά τις φάσεις όπου υπήρχε ρευστότης στο πεδίον της μάχης , καθώς και στις φάσεις της καταδιώξεως και του υποχωρητικού ελιγμού η ταχύτητα και η ευκινησία είναι το άπαν για να επιτύχουν]
Αυτή δε η αρετή της ταχύτητος ενομίζετο πολύ αναγκαία και ωφέλιμος. Οθεν ο Ομηρος λέγει ωκύπουν τον πολεμικότατον Αχιλλέα. Εν άλλοις δε λέγει.:
«Ου μεν γαρ μείζον κλέος ανέρος, όφρα κεν ήσιν,
Η ό,τι ποσσίν τε ρέξει , και χερσίν εήσιν»

Είδη δρόμου

Είδη δε του δρόμου ήσαν ταύτα : Δίαυλος , Δόλιχος , Στάδιον, Οπλίτης , Τέθριππος, Κέλης Απήνη, και Κάλπη.
Δ ί α υ λ ο ς μεν αγών ωνομάζετο, ότε έτρεχον δις εις το στάδιον οι αθληταί, επιστρέφοντες πάλιν εις το σημείον , όθεν ήρξαντο τρέχειν. Επειδή το στάδιον ωνομάζετο και αυλός. Οι δε αθληταί ούτοι εκαλούντο διαυλοδρόμοι.
Δ ό λ ι χ ο ς δε , ότε έτρεχον επτάκις, ή δωδεκάκις από της μιάς άκρας μέχρι της άλλης του σταδίου. Και ούτοι ωνομάζοντο Δολιχοδρόμοι.
Σ τ ά δ ι ο ν δε, ότε έτρεχον άπαξ μόνον από της μιάς άκρας μέχρι της άλλης. Ούτοι δε ωνομάζοντο Σταδιοδρόμοι, και η νίκη ενίκησε στάδιον.
Ο π λ ί τ η ς δε, ότε έτρεχον ένοπλοι δηλονότι, έχοντες περικεφαλαίαν μόνον, ασπίδα, και κνημίδας, ίνα συνηθίζωσι το βάρος τούτων. Ούτοι δε ωνομάζοντο Οπλιτοδρόμοι, και η νίκη, ενίκησεν οπλίτην.
Τ έ θ ρ ι π π ο ς δε, ότε έτρεχον με τέθριππα άρματα. Απήνη δε υπο δύο ημιόνων συρομένη άμαξα.
Κάλπη ήτο θήλεια ίππος, συρομένη μεταξύ των άλλων ίππων, και κατά τον τελευταίον δρόμον επήδων απ’ αυτής οι αναβάται εις τους άλλους ίππους και έτρεχον. Οθεν το καλπάζειν. Λέγεται δε και κάλπος.
Συνωρίς ήτο το άρμα με δύο ίππους, και Κέλης , ο τρέχων έφιππος. Και ταύτα μεν ήσαν τα δρομικά γυμνάσματα τα ενδοξότερα από πάντων νομιζόμενα. Επρεπεν άρα να έχουν πολλήν επιμονήν και υπομονήν οι αθληταί , ίνα διδάσκωσι και να γυμνάζωσιν εαυτούς τε και τους ίππους πολλούς χρόνους πρότερον, έπειτα να παρρησιασθώσιν εις το στάδιον της τοσαύτης δόξης.[ Σουίδ. Φαβωρίν. Και Πολυδεύκ. Γ’ . λ΄. Σπαγ. Εν Καλλιμάχ. Εις Παλλάδ. 23. ]

Τα Αλματα

Το δε Α λ μ α και Δ ί α λ μ α ήτον πήδημα πολυειδές. Ο τόπος, ή το σημείον, όπου έπρεπε να πατήσωσιν, ωνομάζετο βατήρ. Το δε άλλο σημείον, μέχρις ου έπρεπε να φθάσωσιν, εκαλείτο σκάμμα. Διότι ήτον χώμα εσκαμμένον εκεί. Οπερ η παροιμία, πηδάν υπέρ τα εσκαμμένα.[σ. σ Τούτο είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ακόμη ομιλούμεν και σκεπτόμεθα Ελληνικά. Η φράση « υπεραίβει τα εσκαμμένα» λέγεται και σήμερον γι’ αυτούς που προχωρούν πέραν των αρμοδιοτήτων τους, σε ξένους χώρους. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ακόμη ότι πάμπολλες από τις συνήθεις λέξεις που λέμε σήμερον προέρχονται από τον αθλητικό στίβο των αρχαίων προγόνων μας] Ετι δε επήδων και προς ανήφορον, και κατήφορον, και προς τα άνω, κινούντες τους πόδας, και φαινόμενοι, ότι θέλουν πέσει πλαγίως εις την γην, και εκείνοι έπιπτον όρθιοι. Αλλοτε δε πάλιν επήδων έχοντες και βάρος τι εις τους ώμους, ή εις τας χείρας , τους αλτήρας καλουμένους.

Ο Δίσκος

Δ ί σ κ ο ς δε ωνομάζετο το ρίπτειν τον δίσκον, όστις ήτον λίθος περιφερής, από του δίκω το βάλλω ονομαζόμενος. Ενίοτε δε ήτον και τετράγωνος, και εκ σιδήρου κατασκευασμένος, και τότε ωνομάζετο σόλος. Κυρίως όμως το σχήμα του δίσκου ήτο φακοειδές. Οθεν ο Διοσκορίδης ονομάζει την φακήν δίσκον.[ σ. σ Εξ αυτών διαπιστώνουμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες είχον πλήρη γνώση της αεροδυναμικής των διαφόρων σωμάτων. Γνώριζαν ότι το φακοειδές σχήμα του δίσκου, είναι το τελειώτερον αεροδυναμικό σχήμα και αυτό του προσέδιδε την καλύτερη αεροδυναμική γραμμή για να υπερνικήσει την αντίσταση του αέρος και να φθάσει σε μεγαλύτερες αποστάσεις από κάθε άλλο εν χρήσει σχήμα σχήμα.] Του δε σόλου σφαιροειδές. Και ο μεν δίσκος ήτο λίθινος, ο δε σόλος σιδήρειος κατά τινας. Οι δε Αθληταί ωνομάζοντο Δισκοβόλοι. Ερριπτον τοίνυν αυτόν κατά μεν τινας, άνω κατά κάθετον. Και άλλοτε πάλιν πλαγίως. Αλλοι δε νομίζουσιν ορθότερον, ότι ο αγών ήτον , να ρίψωσιν αυτόν μακράν, ως μαρτυρεί και το ήδη σωζόμενον γύμνασμα, το ρίπτειν την πέτραν. Τοιούτον φαίνεται ότι ήτον και το άλμα, ως και το ήδη πήδημα καλούμενον, άπερ έμειναν έκτοτε εις το γένος.
[ Ανδρειότατος Τελαμών
Ο Τελαμών ήτο βασιλεύς της Σαλαμίνος και έλαβε γυναίκα την Περίβοιαν του Αλκάθου , εκ της οποίας εγέννησε τον Αίαντα. Ηλθε και εις την Κολχίδα με τους Αργοναύτες και έλαβε μέρος στην θήρα του Καλυδωνίου Κάπρου. Ητο ανδρειότατος . Αυτός δε έρριξεν πρώτος το τείχος της Τροίας και δια τούτο έλαβεν γυναίκα του την Ησιόνην . Αυτός ηγωνίσθη και ει τον αγώνα του Πελίου και ενίκησε στο δίσκο. Οι Σαλαμίνιοι έδειχναν ένα λίθο στον οποίον εκάθητο εκεί, αγναντεύοντας τους υιούς όταν απέπλεον για τον Τρωικό πόλεμο]

Το Ακόντιον

Το δε Α κ ό ν τ ι ο ν , Ακόντισμα, και Ρίψις καλούμενον, ήτον η ρίψις του ακοντίου, ως το νυν τζιρίτιον τουρκιστί λεγόμενον. Ενίοτε δε έρριπτον και βέλη δια του τόξου. Γυμνάσματα δε και ταύτα πολεμικά.

Η Πυγμή

Η δε Π υ γ μ ή ήτον το τύπτεσθαι με τον γρόνθον. Πρότερον δε είχον την πυγμήν (τον γρόνθον) γυμνήν. Ύστερον δε ετύλιττον αυτήν με τινα λωρία επί τούτω κατασκευασμένα, ιμάντας , μύρμηκας και μειλίχας καλούμενα, τα οποία δε ήτον εις προφύλαξιν της χειρός μόνον, αλλά και εις βλάβην του ανταγωνιστού. Τέλος δε εξέτειναν αυτά μέχρι των ώμων , ως χειρίδας. Περί δε τα ώτα είχον τινά προφυλακτικά αμφωτίδας, αντωτίδας και περιωτίδας καλούμενα. [ σ. σ Η λήψη μέτρων ασφαλείας των αθλητών από τους αρχαίους προγόνους μας πρέπει να μας παραδειγματίσει σοβαρά. Σήμερον που συνεχώς ομιλούμεν για μέτρα ασφαλείας υπάρχει αδιαφορία για την ασφάλεια και την υγεία του ανθρώπου. Ακόμη και στις Ενοπλες Δυνάμεις δεν λαμβάνουν εν καιρώ ειρήνης μέτρα ασφαλείας για την υγεία και ασφάλεια του προσωπικού. Προσωπικά είμαι θύμα βαρυκοίας, λόγω της ελλείψεως ωτασπίδων κατά τις εκπαιδευτικές βολές , βλάβην την οποίαν υπέστην συνεπεία καταστροφής των υψηλών συχνοτήτων στο ακουστικό νεύρο , όταν εκτελούσα καθήκοντα αξιωματικού βολής χωρίς ωτασπίδες] Λέγουσι δε, ότι ενίοτε είχον εις τας χείρας και σφαίρας λιθίνας, ή δερματίνας, ή εις τους ιμάντας είχον μολυβδίνας περιτυλιγμένας, και δια τούτο ωνομάζετο και σφαιρομαχία το γύμνασμα. Αλλ’ άλλοι νομίζουσιν, ότι τούτο εγένετο εις τα προγυμνάσματα , ίνα συνηθίζει το σώμα τας πληγάς. Τέλος δε, το αγώνισμα ήτον κινδυνώδες [ Ανθολογ. Β’. α’. β’. γ’. ι’. 14 ], και μόλις εις τους πολυσάρκους υποφερτόν.

Η Πάλη

Η δε Π ά λ η ήτο το πάλευμα, ως και το νυν σωζόμενον. Ητον όμως και είναι δύο ειδών. Και το μεν ωνομάζετο ορθοπάλη, ή ορθία πάλη, και καταβλητική. Το δε , ανακλινοπάλη. Η μεν ωνομάζετο ορθία και καταβλητική, επειδή έπρεπε να καταβάλη τρις τον ανταγωνιστήν ο νικητής. Οθεν συνέβη ποτέ τοιούτον τι. Ο Μίλων , επειδή εζήτησεν ανταγωνιστήν και δεν ηύρεν, εκρίθη νικητής, και πηδήσας να λάβει το βραβείον , έπεσεν εξ απροσεξίας. Οι δε θεαταί έκραξαν, ότι ενικήθη, επειδή έπεσεν. Εκείνος δε αναστάς ανέκραξεν. Επεσον μεν , αλλ’ άπαξ, ευρεθήτω δε τις, ίνα με ρίψη έτι δις. « αναστάς δ’ εν μέσσοισιν ανέκραγεν. Ουχί τρις εστίν ; Εν κείμαι , λοιπόν τα’ άλλα με τις βαλέτω» Τούτο τοίνυν ελέγετο τριάξαι, ή αποτριάξαι, και τριαχθήναι, ή αποτριαχθήναι. Ο δ’ ανίκητος, ατρίακτος. Η μεν αρχή της πάλης, ότε εδοκιμάζοντο δια των χειρών, ως ποιούσι και ήδη, ωνομάζετο ακρωχειρισμός, τα δε άλλα σχήματα και επιχειρήματα είχον ιδίας ονομασίας. Δράσειν το λαμβάνειν από της χειρός τον ανταγωνιστήν. Απάγειν , το ελκεύειν. Ανατρέπειν, το ωθείν. Λυγίζειν το στρέφειν τα μέλη. Αγχειν και αποπνίγειν, τον αυχένα θλίβειν. Αγκοινίζειν, το αγκαλιάζειν. Συναράττειν τα μέτωπα, ή σύμπτωσις των μετώπων. Τραχηλίζειν και εκτρχηλίζειν, τον τράχηλον στρέφειν. [ Εξ ού και η λέξη εκτραχηλισμός , όταν θέλουμε να δηλώσουμε ότι ξέφυγε από την κανονική συμπεριφορά]
Υποσκελίζειν, αγκυρίζειν, και πτερνίζειν, το νυν πεδούκλωμα λεγόμενον

[Η Αταλάντη νικά τον Πηλέα
Ο Πηλεύς εκδιώχθη από την Αίγινα και ήλθε σ την Φθία προς τον Ευρυτίωνα του Ακτορος. Εκεί ενυμφεύθη την Αντινόην, θυγατέρα του Ευρίωνος και εγέννησε εξ αυτής την Πολυδώρη, την οποίαν νυμφεύθηκε ο Βώρος του Περιήρους. Έπειτα ήλθεν με τον Ευρυτίωνα στο κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου, όπου αντί για τον κάπρον εφόνευσεν ακουσίως τον Ευρυτίωνα. Μετά ήλθεν προς τον Ακαστον όπου εωρτάζετο ο αγών του Πελίου και καθαρισθείς υπό του Ακάστου, αγωνίσθηκε και ενικήθη στην πάλη από την Αταλάντην. Τότε τον αγάπησε η Αστυδάμεια και ένεκα τούτου εκρεμάσθη η γυναίκα του Αντιγόνη.
Τα ανωτέρω αποτελούν μαρτυρία ότι 1/ Οι Αγώνες στην Ελλάδα διεξάγονται από την προιστορική εποχή, ήτοι από δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν και 2/ Ότι τότε ελάμβανον μέρος στους Αγώνες και οι γυναίκες]

Ανακλινοπάλη

Η δε Α ν α κ λ ι ν ο π ά λ η ωνομάζετο ούτω, διότι έπιπτον ο είς πρινής εις την γην, ο δ’ άλλος ηγωνίζετο, να ανατρέψει αυτόν ύπτιον. Ο δε υπερασπιζόμενος εαυτόν , ηγωνίζετο , ίνα ρίψη τον όρθιον ύπτιον. Τούτου δε του αγώνος , ως και της πυγμής, η κρίσις εγένετο , ότε απέκαμνεν ο είς, και ανέτεινε τον δάκτυλον. Οθεν το, δάκτυλον ανατείνασθαι. Δια τούτο οι Σπαρτιάται δεν ήθελον το αγώνισμα τούτο, εν ώ ο νικητής καταδέχεται και μαρτυρεί μόνος του την ήτταν αυτού.

Το Παγκράτιον

Το δε Π α γ κ ρ ά τ ι ο ν ήτον σύνθετον εκ της πυγμής και πάλης. Επειδή, εν μεν την πυγμήν εμάχοντο όρθιοι, και δεν ήτον ο αγών περί καταβολής. Εν δε τη πάλη, μόνον περί καταβολής .Εν τω Παγκρατίω τοίνυν εγίνοντο αμφότερα ταύτα, ώστε ενίοτε εμάχοντο κυλιόμενοι εις την γην, και τότε ωνομάζοντο κυλιστικοί οι Παγκρατιασταί. Ωνομάζετο δε και Παμμάχιον το Παγκράτιον, και οι Παγκρατιασταί Παμμάχιοι. Ταύτα ήσαν των πεζών τα αγωνίσματα.
[ Δολοφονία εκ προθέσεως ο θάνατος του Φώκου
Ο Αιακός που ήτο γιός του Διός και της Ευρώπης έλαβε γυναίκα την Ενδηίδα του Σκίρωνος και εγέννησε δύο γιούς , τον Πηλέα και Τελαμώνα. Επειτά εγέννησε τον Φώκον εκ της Ψημάνθεης του Νηρέως. Τούτο επροξένησε φθόνο στην Ενδηίδα, η οποία πείθει τους γιούς της να φονεύσουν τεχνηέντως τον Φώκον στον αγώνα.. Όταν αγωνίζοντο στο πένταθλον και οι τρείς αδελφοί, έρριξε ο Τελαμών τον δίσκον στον Φώκον και τον εσκότωσε. Επειτα έκρυψαν το σώμα του στο δάσος. Ουδέν όμως κρυπτόν υπό τον ήλιον . Η επιβουλή δεν άργησε να φανερωθεί και ο πατέρας τους εδίωξεν αυτούς. Γι’ αυτήν του την πράξη ετιμήθη μετά θάνατον ο Αιακός σαν ημίθεος και ετάχθη κριτής του Αδη , να κρίνει τους Ευρωπαίους, όπως ο Ραδάμανθυς έκρινε τους Ασιάτες, επειδή εβασίλευε εκεί. Τέτοια υψηλά διδάγματα δικαιοσύνης έδιναν οι Ελληνες στους νέους , σε αντίθεση με την Ιουδαιοχριστιανική Βίβλο που είναι μνημείο ακολασίας, αδικίας, πορνογραφίας, σωματεμπορίας, παιδεραστίας κ. λ. π ]

Ιπποδρομίες

Τα δε Ι π π ο δ ρ ό μ ι α εγένοντο σε άλλο στάδιον ιδιαίτερον, Ιππόδρομον, και στάδιον Ιπποδρομίας λεγόμενον. Τούτο το στάδιον εν Ολυμπία ήτον χιλίων διακοσίων ποδών το μήκος, και εξακοσίων το πλάτος. Η δε αρχή , ήτο σημείον, όθεν ήρχοντο τρέχειν, ωνομαζετο άφεσις, αφετηρία, γραμμή , βαλβίς, ύσπληξ, και ήτον το μέρος τούτο εις σχήμα πρώρας πλοίου εσχηματισμένον. Το δ’ άλλο, μέχρις ού έτρεχον, τέρμα, βατήρ, τέλος, καμπτήρ, νύσσα. Τοιούτον δε ήτον και τούτο το στάδιον, και τοιαύτα σημεία είχε , το οποίον ήτον εκεί πλησίον διά τινος τοίχου διαχωρισμένον, ώστε εκ του ενός εισήρχοντο ευθύς εις το άλλον. Πλησίον δε της αφετηρίας είχον επί τινος βωμού, όστις ήτον εις την μέσην της πρώρας, αετόν κατασκευασμένον μηχανικώς, και Δελφίνα χαλκούν, όστις εκινείτο, ότε ήτον καιρόν αφέσεως.
[ Οι Ελληνες γνώστες των αυτοματισμών
Εξ αυτών διαπιστώνουμε ότι οι Ελληνες εκείνης της εποχής είχαν πλήρη γνώση των αυτομάτων μηχανών και τις χρησιμοποιούσαν κατ’ οικονομίαν και χωρίς να προσβάλλουν την φύση. Είναι δε τόσο δεδομένη η χρήση των αυτομάτων μηχανών , ώστε δεν αναφέρονται αυτές ιδιαιτέρως στα γραπτά των Ελλήνων συγγραφέων, με εξαίρεση αυτών που ασχολήθηκαν με την τεχνολογία. Ετσι αιφνιδιασθήκαμε όταν πληροφορηθήκαμε πριν μερικές δεκαετίες την ύπαρξη Υπολογιστού (κομπιούτερ) , του λεγόμενου «Αστρολάβου των Αντικηθύρων» . Αυτός όταν ανεσύρθη από αλιείς από τον βυθό της θαλάσσης των Αντικηθύρων προ του Β! Π . Π, λόγω της αγνοίας μας τότε για την ύπαρξη αυτομάτων μηχανών, είχε μείνει στα αζήτητα επι δεκαετίες . Όταν όμως ο σύγχρονος κόσμος ανεκαλύψε και πάλι τον δικό του υπολογιστή κατά την διάρκεια του Β! Π. Π , μπορέσαμε να ερμηνεύσουμε τη χρήση του περίτεχνου τούτου μηχανισμού , ο οποίος φέρει 28 ομόκεντρους οδοντωτούς τροχούς και διαφορικά συστήματα, που ούτε καν υποπτευόμαστε ότι υπήρχον στον αρχαίο κόσμο . Όμως την γνώση τους διαπιστώνουμε και στον Ομηρο όταν ο Νέστωρ δίδει συμβουλές στον γιό του Αντίλοχο πως να παίρνει τις στροφές του άρματος του κατά τους αγώνες του Αχιλλέως προς τιμήν του νεκρού Πατρόκλου. Τούτο φανερώνει την γνώση του νόμου της διαφορικής κινήσεως των τροχών]

Ο Αετός του Κλεοίτα

Και ο μεν αετός επήδα προς τα άνω, ήνοιγε και τας πτέρυγας. Ο δε δελφίν έπιπτε κάτω. Το δε έμπροσθεν μέρος ήτο εμποδισμένον με σχοινίον εμποδισμένον αφοτέρωθεν, και έξωθεν τούτο ίσταντο οι αγωνισταί παρατεταγμένοι με τους ίππους, ή με τα άρματα. Γενομένων τοίνυν του ρηθέντος σημείου, έλυον το σχοινίον, όπερ ωνόμαζον ύσπληγγα, και έτρεχον οι της πρώτης τάξεως, και ίσταντο κατά το έμβολον της πρώρας (Ορα σχόλ. Α. 90) Επειτα ήρχοντο και αι λοιπαί τάξεις κατά τον αυτόν τρόπον, και εξισούντο εκεί πάντες. Επειτα εγίνετο άλλο σημείον, και το εξής συνίστατο εις την επιστήμην των ηνιόχων, και εις την ταχύτητα των ίππων. Τον δε τόπον τούτον της αφέσεως επενόησε τις Κλεοίτας του Αριστοκλέους , αγαλματοποιός Αθηναίος. Οθεν έργαψεν εις ένα ανδριάντα το εξής επίγραμμα εις τας Αθήνας.
«Ος την ιππάφεσιν Ολυμπία εύρατο πρώτος .
Τεύξε με Κλεοίτας υιός Αριστοβούλου»
Οι δε ωνομάζοντο αναβάται, και τα’ αγωνίσματα, ως είρηται , κέλης, ή μονάμπυξ, συνωρίς. Η δίωροι , και τέθριπποι , και τετράωροι. Πρότερον μεν έζευγον και τους τέσσαρας ίππους, κατά σειράν εις μίαν τάξιν. Υστερον δε Κλεισθένης ο Σικυώνιος έζευξε πρώτος μόνον τους δύο μεσαίους εις το άρμα. Οθεν ωνομάσθησαν ζύγιοι. Τους δε λοιπούς εκράτουν αμφοτέρωθεν με τους χαλινούς. Οθεν ωνομάζοντο σειραφόροι, σειραίοι, παράωροι, παράσειροι, αορτήρες. Επρεπε δε να προσέχωσιν οι ηνίοχοι , κατά τας τροπάς, να μην εγγίσωσι την νύσσαν, επειδή ήτον κίνδυνος, να ανατροπή το άρμα, άλλως τε και δυσάρεστον και άδοξον. Εγίνοντο δε και αγώνες μουσικής και ποιητικής, και άλλων ειδών φιλολογίας γυμνάσματα .
[ Ιουδίλος ο σύγχρονος Ελλην;
Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι οι Ελληνες απέβλεπον στην ισόρροπη ανάπτυξη όχι μόνον του σώματος , αλλά και του πνεύματος και της ψυχής των ανθρώπων, έτσι ώστε να φτιάξουν τον καλόν κ’αγαθόν πολίτην. Ο βαθύς διχασμός μεταξύ σώματος και ψυχής, επεβλήθη βιαίως από τον Χριστιανισμό εδώ και 17 αιώνες. Το μεν σώμα κατά τους Χριστιανούς εθεωρήθη σαν κάτι κατώτερο και μολυσμένο από το προπατορικό αμάρτημα και τα πάθη, δηλαδή τις φυσικές επιθυμίες των ανθρώπων, και κρύφθηκε ολοσχερώς μέσα στους πέπλους της Ανατολής. Ο βίαιος διαχωρισμός σώματος και ψυχής είχε σαν αποτέλεσμα το μεν σώμα να γίνει ασθενικόν και η ψυχή λυπημένη . Αποτέλεσμα αυτού του υποχρεωτικού διχασμού ήτο η βύθιση του Ελληνος στην ψυχοπνευματική και σωματική παρακμή και στον μαρασμό, που συνεχίζεται ως σήμερον. Επομένως, για να βγούμε από το τέλμα πρέπει να αναβαθμίσουμε ισόρροπα το σώμα με τον αθλητισμό, την ψυχή με τις καλές τέχνες και το πνεύμα με την παιδεία και την γνώση. Για να γίνει τούτο πρέπει να απαλλαγούμε από τα σκοταδιστικά δεσμά της Εβραιο-Χριστιανικής θρησκείας που μας κρατούν αγκυλωμένους στα ψεύδη της Παλαιάς Διαθήκης και μας έχουν μετατρέψει σε Ιουδίλους ]

Οι Αγώνες ήσαν και πνευματικός και πολιτιστικός στίβος

Εκεί αγωνισάμενος ευφημίσθη ο Ευρυπίδης, και Ξενοκλής κατά την εννενηκοστήν πρώτην Ολυμπιάδα, ως λέγει ο Αιλιανός( Ποικίλ. Ιστορ. Β’ , η’ , Σουίδας) Και ο Κλεομένης, και Γοργίας ο Λεοντίνος εδημηγόρει εκ του προχείρου, και ο Ηρόδοτος εκεί αναγνούς την Ιστορίαν αυτού εγνωρίσθη εις πάντας τους Ελληνας, και άλλοι πολλοί. Και τέλος εις τους αγώνες τούτους εγένετο και θέατρον, και παράστασις διαφόρων δραμάτων, όπου εξόδευον οι πλούσιοι φιλοτιμούμενοι τά έξοδα τους θεάτρου, οι χορηγοί. Οθεν ωνομάζετο τούτο αγών χορηγικός. Επειδή ηγωνίζοντο και οι χορηγοί να υπερβή ο είς τον άλλον κατά τον καλλωπισμόν του θεάτρου, και τα λοιπά.
[ Οι τότε και οι τωρινοί χορηγοί
Συγκρίνατε την εποχήν εκείνην των απλόχερων χορηγών πνευματικών και πολιτιστικών έργων με την σημερινή μίζερη εποχή όπου οι 235 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο, οι κατέχοντες άνω του 45 % του παγκόσμιου πλούτου , το μόνο που κάνουν είναι να καταστρώνουν συνωμοσίες σε βάρος των λαών. Κι’ όλα αυτά για να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τον πλούτο τους προκειμένου να κυριαρχήσουν πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά σ’ ολόκληρη την οικουμένη . Αυτούς τους μιμούνται απόλυτα και οι Ελληνες κροίσοι που σε παλαιότερες εποχές διεκρίνοντο για τις εθνικές ευεργεσίες τους. Τώρα φτιάχνουν μόνον εκκλησίες και βοηθούν τις ποδοσφαιρικές ομάδες , με το αζημίωτο βέβαια. Το μοναδικά θεατρικά δράματα και τραγωδίες που στήνουν οι σημερινοί άρχοντες των πολυεθνικών επιχειρήσεων-σε συνεργασία με τις πειθήνιες κυβερνήσεις τους-είναι η εκ του φυσικού παραστάσεις στο CNN των βομβαρδισμών των πόλεων του τρίτου κόσμου
Αφιερώματα στην Ολυμπία
Κάποτε επέρασαν οι Κερκυραίοι και έκλεψαν πράγματα των Ηλείων. Οι Ηλείοι το ανταπέδωσαν όταν πέρασαν από την Κέρκυρα και πήραν περισσότερα πράγματα. Το δέκατο μέρος της λείας το αφιέρωσαν στην Ολυμπία κα έκτισαν την Κερκυραική στοά]

Γυμνικοί και μουσικοί ήσαν τότε οι αγώνες

Διό ελέγοντο και σκηνικοί οι αγώνες ούτοι από της σκηνής. Γίνονται άρα γενικότερον τέσσαρα είδη αγώνων: Ιππικοί , γυμνικοί, μουσικοί και ποιητικοί. Γυμνικούς δε αγώνας έλεγον το Πένταθλον, επειδή ηγωνίζοντο γυμνοί. Οθεν και γυμνοπαιδία και γυμνήται στρατιώται από του γυμνός. Δύναται άρα να ονομασθή και το στάδιον, το μεν Ιπικόν, το δε γυμνικόν, ως και οι αγώνες συνάγονται εις δύο μόνον, εις γυμνικούς και μουσικούς. Και οι μεν γυμνικοί έχουν πάντας τους γυμνάζοντας και εξασκούντας το σώμα, οι δε μουσικοί, τον νούν. Αναφέρονται όμως, Ιππικοί, γυμνικοί, και μουσικοί εις τρία κυριώτερα είδη. Επειδή δε εγίνοντο ενίοτε μεν επι τιμή χρηματική προσδιωριζομένη, ενίοτε δε επι στεφάνω, ωνομάζοντο εκείνοι μεν θεματικοί, και αργυρίται. Διότι ελέγετο θέμα η τιμή. Ούτοι δε στεφανίται αγώνες. Ετι δε διηρούντο εις βαρείς και ελαφρούς, κούφους, αγώνας. Βαρείς μεν εκαλούντο, η πάλη, η πυγμή και το παγκράτιον. Κούφοι δε, το άλμα , ο δρόμος , ο δίσκος και το ακόντισμα. Και τους μεν κούφους ηγωνίζοντο το πρωί, τους δε βαρείς κατά την μεσημβρίαν.

Ιερονίκες , Ελλανοδίκες , Θεατές

Οι μεν αθληταί των τεσσάρων μεγάλων και Ιερών λεγομένων αγώνων, ωνομάζοντο κοινώς μεν Ιερονίκαι, ιδίως δε από του αγώνος, Ολυμπιονίκαι, Πυθιονίκαι, Νεμεονίκαι, Ισθμιονίκαι. Οι δε νικώντες κατά περίοδον εις πάντας τούτους τους αγώνας, εκαλούντο Περιδονίκαι. Οι δε έφοροι των αγώνων ωνομάζοντο Αισυμνήται, Βραβευταί, Αγωνάρχαι, Αγωνοδίκαι, Αγωνοθέται, και Αθλοθέται. Κατά τινας δε, Αθλοθέται ωνομάζοντο των γυμνικών αγώνων, και Αγωνοθέται των μουσικών. Αυτοί τοίνυν παρεσκεύαζον τα αναγκαία, εξέταζον του ερχομένους εκεί, να γράφονται εις τον κατάλογον των αθλητών, πόθεν και τις είναι έκαστος, και ποίον αγώνα θέλει να αγωνισθή. Ετι δε ούτοι παρετήρουν, να γίνονται οι αγώνες κατά νόμους, να μην αδικώνται οι αθληταί, και πάσαν την ανήκουσαν ευταξίαν. Αυτοί απεφάσιζον και τα βραβεία. Ανώτεροι δε τούτων ήσαν οι κριταί Ραβδούχοι και Ραβδονόμοι καλούμενοι, οίτινες εκράτουν ράβδους, το σκήπτρον λεγόμενον.
[ Το βασιλικόν σκήπτρον, η στραταρχική ράβδος, και η πατριαρχική ράβδος έλκουν την καταγωγή τους από την αρχαία Ελλάδα και ήτο ένδειξη ισχύος και επιβολής εις εκείνον που εκράτει το σκήπτρον. Οι αγώνες εγένοντο «κατά νόμον» και όχι με ντοπαρισμένους με αναβολικά αθλητές και απάτες, όπως συμβαίνει σήμερον] Των δε Ολυμπίων αγώνων ωνομάζοντο Ελλανοδίκαι, και το κριτήριον Ελλανοδικείον. Οι δε λοιποί, νομοφύλακες , όσοι παρετήρουν, και γίνονται πάντα κατά τους νόμους. Και ταύτα μεν περί τούτων κοινότερον, νυν δε λέγομεν περί των τεσσάρων μεγάλων αγώνων ιδιαιτέρως, και περί των λοιπών εν παρόδω.( ΩΓΥΓΙΑΝ τόμ ..Αθαν. Σταγειρίτη


ΠΕΡΙ ΝΕΜΕΩΝ & ΙΣΘΜΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ



Περί των Νεμέων

Σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία όταν ο Αδραστος συνεκρότει την συμμαχίαν κατά των Θηβαίων , ο Αμφιάραος προβλέπων , ότι έμελλεν να φονευθούν πάντες όσοι εκστρατεύσουν , εκτός του Αδράστου, δεν ήθελε να εκστρατεύσει και γι’ αυτό κρύφθηκε και είπε στην γυναίκα του να μην δεχθεί δώρο από τον Πολυνείκην. Όμως ο Πολυνείκης την εξηπάτησε δια του όρκου και ηναγκάσθη ο Αμφιάραος να εκστρατεύσει . Βδελυχθείς δε την απιστίαν , παρήγγειλεν στους υιούς του να την φονεύσουν, όταν ανδρωθούν. Επειτα δε να εκστρατεύσουν κατά των Θηβών. Εκστρατεύοντες ενίκησαν στο άρμα και στο δίσκο στους αγώνες των Νεμαίων και εφόνευσαν τον Μελάνιππον, και ήλθον σε μάχην κατά του Λυκούργου , πλην όμως τους διεχώρησαν ο Αδραστος και Τυδεύς. (Απολλόδ. Α’.θ’.13, Παυσαν. Λακωνικ. Ιβ’, Κορινθ’ στ’, Ηρόδοτ. Τερψιχ, 67 )[Εξ του αποσπάσματος εμφαίνεται πόσο αρχαίος είναι ο Νεμαιακός αγών, ο οποίος χάνεται στα βάθη της Ελληνικής προιστορίας. Κατά τον Δημήτριον Βαρδίκον (ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, εκδόσεις ΑΤΤΙΚΑ) το γένος του Αμφιάραω έζησε μεταξύ 13.500 και 5.300 Π. Ε]

Ιδρυτές των Νεμέων οι Επτά επί Θήβαις

Ο δε Νεμαίος αγών ωνομάσθη από της Νεμέας πόλεως της Αργολίδος, όπου εωρτάζετο εις τιμήν του Διός κατά τριετίαν, τη δωδεκάτη του Πανέμου μηνός των Κορινθίων, όστις συμπίπτει με τον Βοηδρομιώντα των Αθηναίων. Δια τούτο ωνόμαζον και Ιερομηνίαν τον Πάνεμον. Προστάται δε του αγώνος ήσαν οι Κορίνθιοι, Αργείοι και οι Κλαιωναίοι. Τούτον δε τον αγώνα κατέστησαν πρώτον οι Επτά ηγεμόνες, ότε εστράτευον κατά των Θηβαίων, επιτάφιον του Αρχεμόρου. Οθεν οι πρόεδροι και κριταί του αγώνος ήσαν ενδεδυμένοι μέλανα ενδύματα, εις σημείον πένθους. Τα δε βραβεία ήσαν στέφανος σελίνου δια την αυτήν αιτίαν. Οι πλείστοι δε των αγώνων είχον βραβεία στεφάνους φοίνικος. Η δε συνήθεια έμεινεν από του Θησέως. Μετά δε ταύτα εώρτασαν αυτόν και οι Επίγονοι, ότε εστράτευον εις τας Αθήνας. Τινές δε λέγουσιν, ότι εώρτασε και ο Ηρακλής τον αγώνα τούτον , αφ’ ού εφόνευσε τον Νεμαίον λέοντα. Τέλος δε κατεστάθη τακτικός ο αγών τον δεύτερον χρόνον της πεντηκοστής τρίτης Ολυμπιάδος, ως νομίζει ο Ευσέβιος.[ Ο Βοηδοδρομιών των Αθηναίων συμπίπτει με τον Αυγουστο/Σεπτέβριο και συγκεκριμένα απο 19 Αυγούστου έως 16 Σεπτεμβρίου. Οι Μήνες των Αθηναίων ήσαν οι :Γαμηλιών, Ανθεστηριών, Ελαφηβολιών, Μουνυχιών , Θαργηλιών, Σκιροφοριών, Εκατομβαιών, Μεταγειτνιών , Βοηδοδρομιών, Πυανοψιών, Μαιμακτηριών και Ποσειδεών.]

Στέφανος εκ σελίνου

Ότι δε το σέλινον ήτο χόρτον των νεκρών, μαρτυρεί και ο Πλούταρχος ούτως. Ο Τιμολέων στρατεύων κατά των Καρχιδονίων, απήντησεν ημιόνους σέλινα κομίζοντας. Αυτά δε ιδόντες οι στρατιώται, ενόμισαν κακόν το σημείον. Επειδή έστεφον τους τάφους των νεκρών με σέλινα. Και δια τούτο ήτον και παροιμία. «σελίνου δείτε», επι των βαρέων ασθενούντων λεγομένη. Ο δε Τιμολέων ορών το κακόν, εκέλευσε να σταθή το στράτευμα . Επειτα δημηγορήσας και άλλα πολλά εις απαλλαγήν της δεισιδαιμονίας, και απελπισίας, είπεν , ότι το σέλινον είναι σημείον νίκης, επειδή στεφανούσι με αυτό τους νικητάς των αγώνων οι Κορίνθιοι. Είτα δε λαβών σέλινον εστέφθη πρώτος, έπειτα και οι ταξίαρχοι, και παν το στράτευμα . Και ενίκησεν εκείνην την λαμπράν νίκην η φρόνησις του στρατηγού, και έσωσε την Σικελίαν (Εν Τιμολέοντ. Κστ’)
[Κάλιον λέων να άρχει επι προβάτων …
Στην στρατηγική υπάρχει ένα αξίωμα «καλύτερον να άρχει λέων επι προβάτων παρά πρόβατον επί λεόντων» για να καταδείξει την αξίαν του ηγέτου. Μια εμπνευσμένη ηγεσία είναι δυνατόν να νικήσει πολλαπλάσιους εχθρούς με ήσσονα ηγεσία. Το φωτεινότερο παράδειγμα η ηγεσία του μεγαλύτερου στρατηλάτη όλων των αποχών , του Μ. Αλεξάνδρου]

Οι πρόγονοι μας τιμούσαν τους εν πολέμω πεσόντας

Κατά τινας δε, πρώτον έστεφον με ελαίαν τους νικητάς, και μετά τα Μηδικά μετεχειρίσθησαν το σέλινον εις τιμήν των τότε εν τω πολέμω φονευθέντων. Πρώτον μεν ηγωνίζοντο μόνον στρατιώται, και παίδες στρατιωτών, επειδή κατέστησαν αυτόν στρατιώται. Υστερον όμως εγένετο κοινός. (Υποθέσ. Πινδάρ. εν Νεμ,) Ενταύθα δύο πύκται , Δαμόξενος ο Συρακούσιος, και Κρεύγας ο Επιδάμνιος, συνεφώνησαν , να κτυπά πρώτον ο είς , όπου θέλει , έπειτα ο άλλος. Και πρώτος μεν εκτύπησεν ο Κρεύγας τον Δαμόξενον εις την κεφαλήν. Επειτα δε εκείνος κτυπήσας αυτόν με ορθούς τους δακτύλους εις την πλευράν, και διαπεράσας με τους όνυχας εις την κοιλίαν , είλκυσεν έξω τα σπλάχνα, ώστε απέθανεν ευθύς ο Κρεύγας. Οι δε Αργείοι τον μεν Δαμόξενον εδίωξαν εκ του αγώνος, επειδή παρέβη την συμφωνίαν , τον δε Κρεύγαν εστεφάνωσαν ως νικητήν, έστησαν και ανδριάντα αυτού.( Παυσαν. Αρκαδικ. Μ’. 3.) Ούτως εφονεύθη και ο Φιγαλεύς Αρραχίων ο παγκρατιστής εν Ολυμπία, αγωνιζόμενος με τον τελευταίον παγκρατιστήν (Ιάκωβ. Εν Αρχαιολογ. Ποτέρ. Εν Νέμ)
[Το στεφάνωμα του νεκρού Κρεύγα
Με την αποπομπή του Δαμόξενου εκ του αγωνιστικού χώρου της Ολυμπίας-λόγω του θανατηφόρου χτυπήματος κατά του Κρεύγα- και την απονομή της Ολυμπιακής νίκης στον νεκρό, οι Έλληνες τιμούν όχι μόνον τον ανθρωπισμό και την δικαιοσύνη, αλλά συνάμα και το ήθος κατά τους αθλητικούς αγώνες]

Παλαίμων και Λευκοθέα

Ο Παλαίμων ήτο υιός του Αθάμαντος και της Λευκοθέας, που πρότερον ονομάζετο Ινώ . Ο δε Παλαίμων πρότερον ονομάζετο Μελικέρτης. Δεν είναι γνωστόν γιατί άλλαξαν τα ονόματα των. Η Ινώ καταδιωκομένη υπό του Αθάμαντος λόγω της Νεφέλης, έπεσε στην θάλασα με τον υιόν της Μελικέρτην από τις Σκιρωνίδες Πέτρες(Κακιά Σκάλα) των Ονείων ορέων-ή Γερανείων- που είναι συνέχεια του Κιθαιρώνος. Μάλιστα λέγεται ότι στάθηκε επί της μολουρίδος Πέτρας και μαζί με το βρέφοες της έκανε άλμα, στην κυριολεξία εσάλταρε στην θάλασσα. Τότε η Αφροδίτη λυπήθηκε την Ινώ διότι ήτο εγγονή της. Συγκεκριμένα η Αφροδίτη ήτο μητέρα της Αρμονίας και η Ινώ θυγατέρα της Αρμονίας. Ως εκ τούτου η Αφροδίτη παρεκάλεσε τον Ποσειδώνα να δεχθεί φιλοφρόνως την εγγονή αυτής Ινώ Λευκοθέαν και το βρέφος, τον Μελικέρτην Παλαίμονα. Έπειτα όμως το σώμα της Λευκοθέας δεν εφάνη πλέον, επειδή έγινε Νηρηίς, του δε Παλαίμονος εκόμισε κάποιο δελφίνι στον Ισθμόν της Κορίνθου, ή κατ’ άλλους εξεβράσθη στην ακτή της Σχοινουντίας χώρας, όπου έκειτο άταφον.

Ο βασιλεύς Σίσυφος θάβει τον Παλαίμονα.Πανελλήνιες νεκρικές γιορτές παιδιών ήσαν τα Νέμεα και τα Ίσθμια. Αθέατος πρωταγωνιστής το Ιερό Παιδί είναι η νέα ψυχή, που στα αρχικά στάδια της αφυπνίσεώς της συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια στην πορεία της προς την τελείωσί της. Στους τρίτους Αγώνες, τα Πύθια ο ίδιος ο θεός Απόλλων διεξάγει ολοκληρωτικό και νικηφόρο αγώνα κατά της Δράκαινας των Δελφών. Η ψυχή εξαγνισμένη και ισχυρή, προετοιμασμένη, θα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς. Όταν η ψυχή φωτισθεί σταθερά από το υπέρτατο σύμβολο του ορατού κόσμου, τον ήλιο, ετοιμάζεται να βγει από την ακινησία της και ν' αρχίσει τήν, προς τα άνω, πορεία της.


Όταν βασιλεύς της Κορίνθου ήτο ο Σίσυφος, αδελφός του Αθάμαντος και θείος του Μελικέρτη συνέβη μέγας λιμός. Το δε Μαντείον είπε να θάψουν εντίμως, και με αγώνα επιτάφιον τον Παλαίμονα , ο οποίος κειτόταν άταφος στην Σχοινουντία. Εστειλε λοιπόν ο Σίσυφος δύο Κορινθίους, τον Αμφίμαχον και Δονακίνον, και έφερον το σώμα του στην Κόρινθον.

Ο Σίσυφος θεσμοθετεί τον Ισθμιακόν αγώνα

Και θάψας αυτό με τιμές κατέστησε τον Ισθμιακό αγώνα προς τιμήν του Παλαίμονος και έτσι έπαυσεν ο λιμός. Επειδή εώρτασαν τον αγώνα μόνον λίγα χρόνια, ο λιμός ξανάρχισε . Τότε το Μαντείον τους παρήγγειλε να καταστήσουν τον αγώνα αιώνιο και να δίνουν στους αθλητές βραβεία , στεφάνους από σέλινο, επειδή το φυτό τούτο λέγουν ότι είναι καταχθόνιον και σύμβολον πένθους. Ετσι λοιπόν ξεκίνησαν οι αγώνες στα Ισθμια. Αν κρίνουμε όμως από τα αναφερόμενα πρόσωπα της αρχαιολογίας, τότε αγόμεθα στο συμπέρασμα ότι ο αγών είναι πολύ παλαιός και χάνεται στα βάθη της προϊστορίας.Πανελλήνιες νεκρικές γιορτές παιδιών ήσαν τα Νέμεα και τα Ίσθμια. Αθέατος πρωταγωνιστής το Ιερό Παιδί είναι η νέα ψυχή, που στα αρχικά στάδια της αφυπνίσεώς της συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια στην πορεία της προς την τελείωσί της. Η ψυχή εξαγνισμένη και ισχυρή, προετοιμασμένη, θα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς. Όταν η ψυχή φωτισθεί σταθερά από το υπέρτατο σύμβολο του ορατού κόσμου, τον ήλιο, ετοιμάζεται να βγει από την ακινησία της και ν' αρχίσει τήν, προς τα άνω, πορεία της.


( ΩΓΥΓΙΑ ,τόμ Αθαν. Σταγειρίτης)