Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

 

 Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
 

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ


Ο Αθλητισμός κατά του Ρωμαικούς Χρόνους

Ο αθλητισμός κατά τους Ρωμαικούς χρόνους παρακολουθεί τις τύχες του παρακμάζοντος Ελληνισμού. Μετά την κορύφωση των Ολυμπιακών αγώνων αμέσως μετά τα Μηδικά αρχίζει μια βραδεία αλλά σταθερή πτώση, που εγγίζει τους χρόνους του Μ. Αλεξάνδρου. Εκτοτε ο αθλητισμός από Ελληνικός γίνεται οικουμενικός και ξαπλώνεται στο εκτεταμένο κράτος του Αλεξάνδρου και των διαδόχων του στην Ανατολή και στη συνέχεια στο Ρωμαικό κράτος. Αυτή όμως η διάχυση και διασπορά της αθλητικής ιδέας ανά την οικουμένη και η οικουμενοποίηση του θεσμού αποδυνάμωσε το ιερό κέντρο της Ολυμπίας και επέφερε τον μαρασμό των αθλητικών ιδανικών. Είναι γεγονός ότι οι Ρωμαίοι είχαν μια διαφορετική αντίληψη για τον αθλητισμό από ότι οι Ελληνες.

Φιλέλληνες Ρωμαίοι Αυτοκράτορες

Φιλέλληνες αυτοκράτορες προσπάθησαν να δώσουν ζωή στους Ολυμπιακούς αγώνες και να αναβιώσουν το αθλητικό και Ολυμπιακό πνεύμα του παρελθόντος , όπως αυτοί το εννοούσαν. Είναι αλήθεια ότι είχε αλλάξει η κατάσταση του κόσμου και είχε μετατοπισθεί το κέντρο βάρους από την Ελλάδα στην Ρώμη και αργότερα με το Ιουδαιοχριστιανισμό στην Ιερουσαλήμ κι’ αυτό είχε τις επιπτώσεις του πάνω στο θεσμό των αγώνων. Χαρακτηριστική είναι η αύξηση ποσοτικά των αθλητικών εορτών , ιδρυμάτων(γυμνάσια, παλαίστρες, στάδια ) και των αθλητών σε όλο τον κόσμο , σε βάρος όμως της ποιότητος . Το αθλητικό ιδεώδες είχε αλλάξει ανεπιστρεπτί. Οι αυτοκράτορες , λαλά και οι λαοί της αυτοκρατορίας δεν είχαν αθλητική παράδοση, παιδεία και αντίληψη από το αθλητικό ιδεώδες των Ελλήνων και θεωρούσαν τους αγώνες σαν φιέστα και ευκαιρία για μεγάλα εντυπωσιακά έργα για να συνδέσουν το όνομα τους , όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα να θεωρούν τους αγώνες σαν μπίζνες για μεγάλα έργα και πολύ χρήμα.

Οι φιλέλληνες αυτοκράτορες Αδριανός και Αντωνίνος θέλησαν να αναβιώσουν τους αγώνες και οργάνωσαν νέους τοπικούς αγώνες στην Ελλάδα και εκτός αυτής, που παρά το επαγγελματικό τους χαρακτήρα , βοήθησαν στην διατήρηση του αθλητικού ιδεώδους. Εκείνη την εποχή η Ολυμπία ξαναβρήκε την παλιά της λαμπρότητα. Τα μισογκρεμισμένα μνημεία αναστηλώθηκαν , βελτιώθηκε η οργάνωση των αγώνων και πολλοί νέοι ανδριάντες νικητών στόλισαν την Ολυμπία. Μαζί με αυτούς όμως έμπαιναν και οι ανδιάντες των ισχυρών της εποχής. Μια μορφή που ετίμησε τον αθλητισμό και φέρθηκε γεναιόδωρα προς τον Ελληνισμό ήτο ο Ηρώδης ο Αττικός , ο οποίος ανακαίνισε τα παλιά και έφτιαξε νέα έργα στην Ολυμπία, αλλά και νέα γυμνάσια , θέατρα, παλαίστρες και λουτρά στην Αττική. Την εποχή εκείνη, όπως προαναφέραμε, εθεσπίσθηκαν και νέοι αγώνες και εορτές σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και εκτός αυτής στην Ρωμαική επικράτεια . Οι διάφοροι τοπικοί άρχοντες για να κολακεύουν τους Ρωμαίους αυτοκράτορες έδιναν συχνά στους νέους αγώνες τα ονόματα των, όπως Αυγούστεια στη Νεάπολη, Αδριάνεια στην Αθήνα κ. α Οι γιορτές αυτές δεν είχαν την αίγλη και αγνότητα των Ελληνικών αγώνων της αρχαιότητος και διαρκούσαν όσο και η βασιλεία του αυτοκράτορος.

Ο Θεσμός των Αγώνων ξαπλώνεται στην Οικουμένη

Ετσι εκτός από τους τέσσερις γνωστούς αγώνες θεσπίσθηκαν άλλοι 18 πανελλήνιοι αγώνες καθώς και πολλοί αγώνες εκτός Ελλάδος , όπως τα Πτολεμαία της Αλεξάνδρειας, τα Λευκοφρύνια στη Μαγνησία, τα Νικηφόρια στην Πέργαμο, τα Ευμένεια στις Σάρδεις, τα Ασκληπιεία στην Κω, τα Ερωτίδια στις Θεσπιές, τα Ηράκλεια στη Χαλκίδα, τα Ελευσίνια στην Αθήνα κ. α

Πολυτέλεια-Χλιδή-Αύξηση του Κόστους

Αυτό που χαρακτήριζε τους μεταγενέστερους αγώνες ήτο η πολυτέλεια και χλιδή ,σε αντίθεση με την λιτότητα και την προσήλωση στα ιδανικά των αρχαίων αγώνων. Εκείνο όμως που χαρακτηρίζει τους νέους αγώνες ήτο κυρίως η αποσύνδεση τους από την θρησκεία των Ολυμπίων Θεών. Μετά την υποδούλωση της Ελλάδος στους Ρωμαίους το 146 π. Χ άρχισε μια προιούσα κατάπτωση των Ολυμπιακών αγώνων. Αυτή είχε αρχίσει με τις εμφύλιες διαμάχες των Ελλήνων προ της υποδούλωσης στους Ρωμαίους, και σαν να μην έφθαναν αυτές ,συνεχίσθηκε και μετά με τις δηώσεις και καταστροφές από τις εμφύλιες διαμάχες των Ρωμαίων στο έδαφος της Ελλάδος. [Η σημερινή τάση γιγάντωσης των δαπανών διοργανώσεως των Ολυμπιακών αγώνων έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις , έτσι ώστε αν συνεχισθεί θα καταλήξει είτε στην διακοπή των αγώνων , είτε στην πλήρη εμπορευματοποίηση και παρακμή τους]

Για να είμαστε δίκαιοι, παρότι οι Ρωμαίοι δεν γνώριζαν το αθλητικό ιδεώδες των Ελλήνων, δεν κατήργησαν τους Ολυμπιακούς αγώνες, ίσως διότι εσκέπτοντο να τους εκμεταλλευθούν επ’ ωφελεία των. [Ο θανάσιμος εχθρός και τελικά ο νεκροθάφτης των Ολυμπιακών αγώνων απεδείχθη ο ανατολικός , δογματικός και σκοταδιστικός Ιουδαιοχριστιανισμός] Ενας δεύτερος λόγος ήτο ότι ήδη οι υπόδουλοι Ελληνες είχαν αναπτύξει το θεσμό των Γυμνασίων σε ευρεία έκταση και μέσα εκεί συνέχιζαν τις αθλητικές , πνευματικές και πολιτιστικές τους δραστηριότητες. Μεγάλο πλήγμα για την Ολυμπία εκείνη την εποχή ήτο η λεηλασία από τον Σύλλα κατά τον Μυθριδατικό πόλεμο των αρχαίων μνημείων και η μεταφορά των Ολυμπιακών μνημείων και τελικά και των αγώνων στη Ρώμη. Εκατό χρόνια αργότερα ακολούθησε η λεηλασία από τον Νέρωνα των θησαυρών της Ολυμπίας και η μεταφορά των στη Ρώμη.

Ρωμαικές Φιέστες και Βαρβαρότητα

Οι νέοι αγώνες και οι εορταστικές-φιέστες είχαν πλέον αποκολληθεί από την θρησκεία των Ολυμπίων Θεών , διότι απευθύνοντο στο πολυπολιτισμικό πλήθος (μαζοπολτός) της Ρωμαικής αυτοκρατορίας. Ο αθλητισμός από ποιοτικός έγινε ποσοτικός και γιγαντώθηκε με την κατασκευή τεράστιων εγκαταστάσεων ικανών να φιλοξενήσουν μεγαλοπρεπή θεάματα , αλλά και άλλα αιμοχαρή θεάματα όπως μονομαχίες , πάλη με άγρια ζώα κ. α . Το πιο θλιβερό όλων ότι στο θέατρο του Διονύσου στην Αθήνα και σε άλλα θέατρα που στα παλιά χρόνια εδιδάσκοντο οι αρχαίες τραγωδίες, τώρα εγένοντο αγώνες άγριων μονομάχων και άνθρωποι κατετρώγοντο ή ετραυματίζοντο από τα άγρια θηρία προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού .Η βαρβαρότητα είχε εισβάλλει παντού στην αχανή Ρωμαική επικράτεια και στην Ελλάδα ακόμη.

Οι Πλανώδιοι Αθλητές

Τα χρόνια εκείνα ανθούν οι διάφορες αθλητικές επαγγελματικές ενώσεις- με την απατηλή επωνυμία «περιπολιστική ξυστική σύνοδος» -και ήσαν στην ουσία πλανώδιοι θίασοι που έδιναν παραστάσεις αντί αμοιβής. Αυτές οι ενώσεις έβλαψαν σοβαρά τον αθλητισμό και συνέβαλλαν στην ραγδαία παρακμή του. Τα τελευταία χρόνια προ της καταργήσεως των Ολυμπιακών αγώνων παρατηρείται το φαινόμενον ώστε να ανακηρύσσονται ολυμπιονίκες μη Ελληνες από τα διάφορα μέρη της Ρωμαικής αυτοκρατορίας , διότι ήσαν όλοι Ρωμαίοι πολίτες, όπως ακριβώς και οι Ελληνες, ο οποίοι εκράτησαν έκτοτε και μέχρι σήμερον τον χλευαστικό τίτλο του «Ρωμιού» διότι η προσωνυμία Ελληνες επέσυρε την ποινή ακόμη και του θανάτου μετά την επικράτηση του Ιουδαιοχριστιανισμού.. Τότε η Ολυμπία από πανελλήνια συνέλευση είχε καταντήσει τόπος συγκεντρώσεως φυλών που δεν τους συνέδεε κανένα άλλο ιδανικό εκτός από την αγάπη τους για το θέαμα και της κοινής σχέσης δουλείας τους στην αυτοκρατορία..

Καταστροφική Μανία του Χριστιανισμού κατά του Ελληνισμού

Κατωτέρω παραθέτουμε μαρτυρίες που καταδεικνύουν την βάρβαρη επίθεση του Χριστιανισμού κατά του Ελληνισμού, προκειμένου να μορφώσει ο αναγνώστης ιδίαν γνώμην για τύχην του αθλητισμού και των Αγώνων στον Ελληνικό Κόσμο εκείνη την εποχή ,

ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμας«Τα ειδωλεία και η τύχη αυτών»


[Ο Κωνσταντίνος ο Μέγας] Ο Ευσέβιος διηγείται : "Μεθ’ όλην την τοιαύτην, κατ’επίφασιν πως, ανεξίθρησκον πολιτείαν, ήν μετήρχετο, πάντα τα επί των χρόνων αυτού ληφθέντα μέτρα έτεινον εις την βαθμιαίαν των πολυθεϊστικών ιδεών εξαφάνισιν και την των δογμάτων του νέου θρησκεύματος επικράτησιν. Η δε το πρώτον φαινομενική ηπιότης μετεβλήθη εις αυστηρότητα έκδηλον επί τέλους. Τα εν τω κέντρω ειδωλικά ιερά απεστερήθησαν των εις αυτά αφιερωμένων προσόδων, αφού δε επί τινα χρόνον αφέθησαν υλικώς απροστάτευτα, κατεκλείσθησαν. Πολλά δ’ εξ αυτών κατελύθησαν και επί των ερειπίων αυτών οίκοι του αληθινού Θεού ανηγέρθησαν. Τα είδωλα δε κα τα ξόανα και τα μορμολύκεια και τ’ ανδρείκελα αντικαθίστων εικόνες χριστιανικαί ως η του Καλού Ποιμένος και η του Δανιήλ εν τω λάκκω λεόντων. (Και οι δύο Εβραίοι το γένος)». […]

"Εν δε ταις επαρχίαςι της ΄Εω η ακίνητος των ειδωλείων περιουσία κατελήφθη επ’ ωφελεία των νέων ιερών ναών, ούτω δ’ εκείνα, ουδέ της των αρχών αντιλήψεως τυγχάνοντα και των μέσων της συντηρήσεως συνεπώς αποστερηθέντα, ηρημούντο. Ως δε ο Ευσέβιος διηγείται : «εγυμνούντο … των κατά πόλιν ναών τα προπύλαια, θυρών έρημα γινόμενα. … ετέρων δ’ η επί τοις ορόφοις στέγη, των καλυπτηρίων αφαιρουμένων εφθείρετο, άλλω τα σεμνά χαλκουργήματα, εφ’ οις η των παλαιών απάτη μακροίς εσεμνολογείτο χρόνοις, έκδηλα τοις πάσιν εν αγοραίς πάσσαις της Βασιλέως πόλεως προυτίθετο … τα πλήθη της πλάνης τα μορμολύκεια, ύλη χρυσού και αργύρου πεπλασμένα, και ταύτα εκποδών ώετο δειν άρασθαι, ώσπερ τινά λίθων εγκόμματα τοις εν σκότει βαδίζουσι προ των ποδών ερριμένα». […]

»Σκοπός δε της από των ειδωλείων αφαιρέσεως των καλυπτήρων ήν βεβαίως ουχί η αποκατάστασις ναών υπαιθρίων, εάν αληθώς υπαίθριοι ναοί το πάλαι, ως πολλοί φρονούσιν, υπήρχον. Αφηρούντο οι καλυπτήρες επί φθορά της οικοδομής. […]

»Επί εν τω χρόνω τω μετά ταύτα την αρχήν αναλαβόντων έτι αυστηρότερα κατά των εθνικών (Ελλήνων που αρνούντο να προσηλυτισθούν στον Χριστιανισμό) ελήφθησαν μέτρα. Και πάλιν όμως μεθ’ όλον το δρακόντειον των προκηρυχθέντων τούτων μέτρων, οι ειδωλικοί ναοί αφίεντο απαραβίαστοι εν πολλαίς της Εσπερίας ιδία χώραις. Ενίοτε εκλείοντο προς καιρόν, αλλ’αύθις εις την λατρείαν του πολυθεϊσμού παρεδίδοντο». […]

"Κατά το 356 έτος ο Κωνστάντιος (Κωνστάντιος ο Β΄ κατά την ηγεμονία του οποίου ιδρύθηκε το «Σφαγείο της Σκυθούπολης») ηβουλήθη να θέση τέρμα εις την τοιαύτην κατάστασιν, προστάξας απαξαπάντων των ειδωλείων το κλείσιμον και δια της εσχάτης των ποινών (θάνατος διά βασανιστηρίων εις Σκυθούπολιν) τους παραβάτας απειλήσας».

»Οι μετά τον Ιουλιανόν άρξαντες Ιοβιανός και Ουαλεντιανός και Ουάλης (Αυτοκράτορες) ανέτρεψαν τα επ’ εκείνου υπέρ του πολυθεϊσμού και των ξοάνων θεσπισπένα. Αλλά πάλιν επί Θεοδοσίου Α΄ εθνικά ιερά υφίσταντο και η των ειδώλων λατρεία δημοσία ετελείτο. Ο Θεοδόσιος δια μετρημένης πολιτικής, κατ’αρχάς των ειδωλείων την εξαφάνισιν υποθάλπων, προεκήρυξε επί τέλους θέσπισμα επιτάσσον την οριστικήν αυτών (εθνικά ιερά) κατάλυσιν. Η μετ’άκρου ζήλου την φοράν ταύτην εκτέλεσις του θεσπίσματος τούτου προυκάλεσε σθεναράν των πολυθεϊστών την αντίπραξιν, ήτις επί οκτώ έτη άνέστειλε την κατ’ αυτών ορμήν. (Οι Έλληνες λοιπόν δεν ήθελαν να ασπασθούν την εβραιογενή θρησκεία - τον Χριστιανισμό - ούτε θεληματικά απέρριψαν την πατρώα εθνική τους θρησκεία). […]

»Κατά το 399 επετάχθη αύθις η κατάλυσις των ειδωλικών ιερών των εν ταις κωμοπόλεσι και των εν διαφόροις άλλοις τόποις, οί πόλεσιν εγειτνίαζαν. Τότε δε «τα πανταχού γης και θαλάττης των δαιμόνων κατελύθησαν τεμένη» ως ο Θεδώρητος ιστορεί. Τα ειδωλικά ιερά της Φοινίκης, της χώρας των Απαμέων, της Πέτρας και της Ηλιουπόλεως κατελύθησαν ωσαύτως μετ’ ου πολύ, των ιερέων και των επισκόπων εις την κατάλυσιν συντρεχόντων». ( Η αρχαία Ελληνική θρησκεία κατελύθηκε, καταδιώχθηκε δια πολλών διαταγμάτων και με την εξ άκρου ζήλου φανατικότητα των χριστιανών ιερέων και επισκόπων της εβραιογενούς χριστιανικής θρησκείας). […]

»Επί δε Θεοδοσίου του Β΄, εν έτει 435, νέον προεκηρύχθη θέσπισμα επικτακτικώς πλέον ορίζον των υπολειπομένων ειδωλείων την κατάλυσιν. Το πρόσταγμα τούτου εξετελέσθη μετ’άκρας αυστηρότητος, ού ένεκεν οι εις τα δόγματα αυτών εμμένοντες εθνικοί ηναγάσθησαν να τελώσιν εν κρυπτώ τας ιεροπραξίας αυτών». (Οι συνεχεί διωγμοί κατά των εθνικών από αυτοκράτορα σε αυτοκράτορα, ηνάγκασαν τους ΄Ελληνες να τελούν τις ιεροπραξίες τους εν κρυπτώ και να διδάσκουν τους παίδας αυτών εν κρυπτώ. ΄Ετσι αρχίζουν τα «κρυφά σχολειά» τα μόνα που ποτέ υπήρξαν στην Ελλάδα και ουδέποτε κατά την Τουρκοκρατία). […]

»Η των ειδωλικών ιερών κατάλυσις ήν αναμφιβόλως πράξις βιαία, δι’ ης ο Χριστιανισμός επρόκειτον ν’ αντικατασήση του πολυθεϊσμού τα δόγματα, ούχ ήττον δ’επιζήμιος και τη τέχνη απέβη, διότι εξηφανίσθη-σαν ούτω πολλά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, άτινα θα περιεσώσοντο ίσως μέχρις ημών». […] »Πάσαι δ’αι ανακαλύψεις (κρυφών αρχαίων εθνικών ναών) εγένοντο ως επί το πολύ υπό πρακτόρων (Χριστιανών) ανά τας διαφόρους χώρας επίτηδες εκπεμφθέντων, οις παν σκοτεινόν άντρον και πας απόρρητος μυχός βατός ήν. Οι δια μυστικών οδηγιών εφωδιασμένοι πράκτορες εκείνοι άβατά τε και άδυτα ιερών τε τα ενδοτάτω καταπατούντες κατέλυαν τα ειδωλεία, του λαού και των ιερέων και των επισκόπων συνεργούντων, και παρελάμβανον τους εις φως αγομένους θησαυρούς, ούς απεκόμιζον μετά των εκ χρυσού και αργύρου ξοάνων και ανδρεικέλων και μορμολυκείων και μεθ’ετέρων εκ πολυτίμων μετάλλων εξειργασμένων σκευών». (Ο λαός λοιπόν - ο όχλος - οδηγημένος από ιερείς και επισκόπους συνετέλεσαν στην αφάνιση των εθνικών, της εθνικής θρησκείας, και στην καταστοφή του Ελληνικού Πολιτισμού).

»Ου μην αλλά και λόγοι προς σωφροσύνης επιβολήν και ηθικών αρχών επικράτησιν σχετιζόμενοι συνετέλουν, φαίνεται, εις την κατάλυσι ειδωλίων τινών, ως το αισχρώ δαίμονι Αφροδίτης καθιερωμένον και «τριόδων τε και λεωφόρων εκτός, εν ακρωρείας μέρει του Λιβάνου, εν Αφάκοις ιδρυμένον» κατά τον Ευσέβιον. Εφ’ ώ και αυτής (Αφροδίτης) αφιερώμασιν εκ βάθρων το παν ηφανίσθη». […]

»Οποίαι δ΄ήσαν αι εις τους ειδωλικούς ναούς επενεχθείαι μεταλλαγαί; Τούτο θέλομεν εννοήσει, εάν εξετάσωμεν τας εις τον ναόν της Παρθένου Αθηνάς (Τη Υπερμάχω Στρατηγώ) γενομένας τοιαύτας. Ο περιλάλητος ούτος ναός, ο Παρθενών, ελειτούργει κατά τάς αρχάς έτι του στ΄αιώνος ως πολυθεϊστικός ναός, συνήρχοντο δ’ εις αυτόν ακωλύτως οι πολυθεϊσταί και των ξοάνων θεραπευταί. Εν έτει 529 Ιουστινιανός ο Α΄ εξέδωκε θέσπισμα επιτάσσον το κλείσιμον αυτού (του ναού Παρθενώνος) και την εις την Νέαν Ρώμην μεταγωγήν του εν αυτώ αγάλματος της Παρθένου Αθηνάς» (΄Οπου και κατεστράφη ολοσχερώς). […]

»Ευόνητον όμως, ότι εξ όλων των ειδωλικών ναών, οίτινες εις ναούς χριστιανών μετετράπησαν … άλλα δε κατηρειπώθησαν (τους έκαμαν οι χριστιανοί ερείπια) και άλλοι τέλειον εξηγνίσθησαν». (Ιδού λοιπόν το μένος των φανατικών Χριστιανών).

»Τοιαύτη εν ολίγοις υπήρξεν η των ειδωλείων τύχη». (Τραγική και βίαιη)!


Ο Ιουστινιάνειος και Θεοδοσιανός Κώδιξ


Δεν είναι μόνον η «Εκκλησιαστική Αλήθεια» αλλά χιλιάδες άλλα (νόμοι, θεσπίσματα, κανόνες, ιστορικά έγγραφα) που αποδεικνύουν πώς επί αιώνες διώχθηκε μέχρις ιστορικού θανάτου ο Ελληνισμός.

Διαβάζουμε αυτήν την τραγική αλήθεια στα : «Ιουστινιάνειος Κώδιξ», «Θεοδοσιανός Κώδιξ», στους «Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων»(τους νόμους του βυζαντινού κράτους) κλπ, κλπ…

Κατωτέρω δίδεται μία περιληπτική εισήγηση στον Ιουστινιάνειο και εις τον Θεοδοσιανό Κώδικα για να αντιληφθήτε το κλίμα τρομοκρατίας, διωγμών και καταπίεσης της εποχής εκείνης.

«Διατάσσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί τους (των Ελλήνων), όσα βρίσκονται ακόμη άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της σεβαστής χριστιανικής θρησκείας … Αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή εμφανι-στή κάποιος που έχει παραβλέψει αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθή με την ποινή του θανάτου». (Αυτό-κράτορες Θεοδόσιος και Βαλεντιανός προς Ισίδωρον, ΄Επαρχον του Πρατωρίου, 14 του Νοεμβρίου 435 μ.Χ.)

«Να κλείσουν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης … Αν κάποιος με οποιαδήποτε δύναμη παραβή (αυτόν τον νόμο) θα τιμωρηθή με αποκεφαλισμό». (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11. Αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Α΄ προς Ταύρον, ΄Επαρχον του Πραιτωρίου, Δεκέμβριος του 534 μ. Χ.)«Τέτοιου είδους πράξεις («ειδωλολατρίας»), αν εξακολουθούν να συμβαίνουν (ή καταγγελθή ότι συμβαίνουν) ακόμα και σε κάποιο λιβάδι ή σπίτι, το λιβάδι ή το σπίτι αυτό θα προσαρτηθή στο ταμείο των ιερωτάτων ανδρών (δηλαδή των ιερέων της Χριστιανικής Εκκλησίας), ενώ ο ιδιοκτήτης τους, που έδωσε την συγκατάθεσή του να μιανθή ο τόπος θα αποπεμφθή από το (οποιοδήποτε) αξίωμά του, θα χάση την περιουσία του και αφού υποστή σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα, θα οδηγηθή σε διαρκή εξορία». (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.8. αυτοκράτορες Λέων και Ανθέμιος προς Διόσκουρον ΄Επαρχον του Πραιτωρίου, παρεδόθη το 472 μ.Χ.)

«Διατάσσουμε τους άρχοντές μας, αλλά και όσους διδάσκονται από τους θεοφιλέστατους επισκόπους, να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της ελληνικής θρησκείας έτσι, ώστε να μην συμβαίνουν, αλλά και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται … Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες, με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, με τις οποίες προσπαθούσαν (οι προγενέστεροι Χριστιανοί βασιλείς) να διασφαλίσουν την Ορθόδοξον Πίστη». (Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.9 επίσης Β1, 1.19 και Νομοκάνων 6.3. Ο συγκεκριμένος νόμος θεωρείται νομοθέτημα του Ιουστινιανού).

Οι Πατέρες της Εκκλησίας για τον Ελληνισμό

ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςΙωάννης Χρυσόστομος (Ι). Από την πολύτομη έκδοση «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» του Χριστιανικού εκδοτικού οίκου «Γρηγόριος Παλαμάς» (1980) χαρακτηρίζει τους Έλληνες

«Μωρούς» : τόμος 18, σελ. 17

Εκφέροντες «λόγους ματαίους κι ακαθάρτους» : τόμος 18, σελ. 113

«κυλιόμενους μαζί με πόρνους και μοιχούς ….» Τόμος 18, σελ. 115

«αιμομείκτες μετά μητέρων και αδελφών» : Τόμος 34, σελ. 459

«ασοφωτέρους από τα ζώα» : τόμος 34, σελ. 497


Γιατί εξηφανίσθη ο Ελληνισμός;


ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςΟι Γενοκτονίες των Ελλήνων :

1. της Αρμενίας : (252 μ.Χ.)

2. της Νέας Ρώμης (Σκυθόπολη) : (341 μ.Χ.)

3. της Πελοποννήσου : (397 μ.Χ.)

4. των Ελλήνων επί Ιουστινιανού : (530 μ.Χ.)

5. της Κρήτης, 9ος αι. μ.Χ. (960 μ.Χ.)

Η τακτική της γενοκτονίας δεν επινοήθηκε όμως από τους Χριστιανούς, ούτε από τους Μουσουλμάνους οι οποίοι εξανδραποδίζουν και σφάζουν ανηλεώς όλον τον αραβικό κόσμο υπό την ηγεσία του Μωάμεθ και των διαδόχων αυτού. Την τακτική της γενοκτονίας την έλαβαν αμφότεροι ακέραιη σε θεωρία και πράξη από την ιουδαϊκή Βίβλο. Μέσα στην Ιουδαϊκή Βίβλο έχει την μήτρα του ο κάθε «ιερός πόλεμος».

Ο λαός του Ισραήλ, μετά την έξοδό του από την Αίγυπτο με αρχηγό του τον Ιησού του Ναυή προχωρεί σε διαδοχικές γενοκτονίες όλων των πέριξ του Ιορδάνη ποταμού περιοχών, με την ευλογία του Θεού των του Ιεχωβά.

«Και λέγει Κύριος προς τον Ιησούν του Ναυή : πας άνθρωπος όστις εναντιωθή εις τας προσταγάς σου και δεν υπακούση εις τους λόγους σου κατά πάντα όσα προστάξης αυτόν, ας θανατώνηται». (Ιησούς του Ναυή α΄ 18). Αμέσως μετά ο αρχηγός του Ισραήλ (Ιησούς του Ναυή) φέρει τη βούληση του Κυρίου του στο λαό του : «Και είπεν ο Ιησούς, εκ τούτου θέλετε γνωρίσει ότι ο Θεός ο Ζων είναι εν τω μέσω υμών και ότι κατά κράτος θέλει εξολοθρεύσει ….»


Το Απαίσιο Ανθρωποσφαγείο της Σκυθούπολης


ΤέλοςφόρμαςΑρχήφόρμαςΗ γενοκτονία των Ελλήνων - Σκυθόπολης.

Οι Γενοκτονίες κατά των Ελλήνων :η καταστροφή του Ελληνικού ΄Εθνους, του Ελληνικού Πολιτισμού, της Ελληνικής Γραμματείας της Ελληνικής Παιδείας και η καταστροφή και κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ένα άλλο αποτρόπαιο έγκλημα κατά της Ελλάδος και σε συνέπεια κατά της ανθρωπότητας, ένα τραγικό θέατρο μίσους που και σήμερα αποκρύπτεται διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στο 19ο βιβλίο του έργου του («Rerum Gestarum Libri XXXI») 31 τόμων.

Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου Χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β΄, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιο αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων.

Στην σημερινή πόλη του Δυτικού Ισραήλ την Beth Sian, γνωστή στους ΄Ελληνες όλους εκείνων των αιματοβαμένων χρόνων ως Σκυθόπολις, τον 4ο αι. μ.Χ. γύρω στο 341 λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για δύο δεκαετίες (20 έτη), δηλαδή καθ’όλην την διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου από τον δευτερότοκο γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον Κωνστάντιο τον Β!.

Η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων δηλαδή αρνήθηκαν να ασπασθούν το δόγμα του Χριστιανισμού. Αναφερόμενος ο Εμμανουήλ Ροίδης στου Αμμιανού Μαρκελλίνου τα Ιστορικά, γράφει στο έργο του «Πάπισσα Ιωάννα» σημ. 200 : «Ήρκει να κατηγορηθή τις (κάποιος Έλληνας-Εθνικός) υπό κακόβουλου κατασκόπου ότι έφερε περί τον τράχηλο φυλακτήριον κατά του πυρετού, ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται (Έλληνες) ων οι μέν απέθνησκον καθ’ οδόν, οι δε εν τοις δεσμοτηρίοις, οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν … πόλιν όπου είχον στηθή τα βασανιστήρια και το σφαγείον». Ammianus Marcellinus History Books 14-19 (Laesae Maiestatis multi arcessiti damnati (12) Constantius et Gallus. Harvard University Press. John C. Polfe).

Το σφαγείον της Σκυθόπολις υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του Επισκόπου Αλεξανδρίας Γεωργίου. Σκοπός του Γεωργίου ήταν η καθολική εξόντωση των Ελλήνων - η γενοκτονία αυτών - καθώς εκείνοι εστέκοντο ως αρνητές του Χριστιανισμού.

Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος Β΄ δέχθηκε και έστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της Αυλής του τον Παύλο, περιβόητο για την σκληρότητά του, αποκαλούμενο και «Τάρταρο».

Αυτός ο Παύλος και ο Γεώργιος σε συνεργασία οργάνωσαν το στρατόποδε συγκέντρωσης της Σκυθόπολης. Γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος : Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη ώστε «με μία κίνηση του κεφαλιού του, με ένα νεύμα του μόνο εξηρτάτο η ζωή όλων όσων περπατούσαν στην γή». 19:12,13 Αναφέρει ο Ροίδης ανακαλώντας τα ιστορικά του Αμμιανού Μαρκελλίνου, μεθόδους βασανιστηρίων εναντίον των Ελλήνων : «Εις την Σκυθόπολιν όπου είχε στηθή το χριστιανικό κρεουργίον … Εκεί συνεδρίαζαν ευσεβεις δικασταί (χριστιανοί ευσεβείς) αμιλλώμενοι τους πλοίονας ειδωλολάτρας (Έλληνες Εθνικούς) να οπτήση επί σχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου, ή να κατακόψη μεληδόν».

Η Σκυθόπολις και τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί επί 20 συνεχή έτη αποκαλύπτουν :

1ον : Τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη ο Χριστιανισμός στον Ελληνικό κόσμο,

2ον : Τον λόγο, και τον βάρβαρο απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο κατεστράφη ο λαμπρότερος πολιτισμός της γης και οι δημιουργοί αυτού - οι Έλληνες,

3ον : Αποκαλύπτουν επίσης γιατί τα μετέπειτα Ρωμαϊκά (Βυζαντινά) αυτοκρατορικά διατάγματα που θεσμοθετούσαν την «επί Ελληνισμού θανατική καταδίκη» εφαρμόσθησαν χωρίς καμία αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς καμία αντίσταση από τους Έλληνες, επήλθε ο αφανισμός 80 και πλέον πόλεων της κυρίως Ελλάδος από τον Χριστιανό Αλάριχο, μετά βυζαντινής αυτοκρατορικής διαταγής, σαράντα (40) χρόνια αργότερα.

4ον : Αποκαλύπτουν επίσης, αυτά τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Σκυθόπολη ότι : δεν υπήρξε ποτέ Ελληνικότητα του Βυζαντίου, ούτε ποτέ Ελληνορωμαϊκό Κράτος, εφ’όσον ήταν οι εκχριστιανισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου που άρχισαν τους διωγμούς κατά των Ελλήνων. Χωρίς αμφιβολία το Ελληνικό στοιχείο ήτο το επικρατέστερο και το πιό μορφωμένο μέρος αυτών των αυτοκρατοριών, αλλά ο ιθύνων νους ήτο ο Ιουδαιοχριστιανισμός , όπως σήμερον στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε οι ηγέτες τους είναι Εβραιο-μασόνοι και Ιουδαιο-χριστιανοί ενώ οι λαοί τους διαφορετικοί. Ούδε δε ποτέ υπήρξε Ελληνοχριστιανισμός, εφ΄ όσον ήταν οι ταγοί της χριστιανοσύνης και το εβραιογενές χριστιανικό δόγμα που έσβησαν τα Φώτα του Ελληνικού Πνεύματος, κατέστρεψαν την Ελληνική Παιδεία, κατεδάφισαν τα αμίμητα αρχαία Ελληνικά αριστουργήματα, χωρίς να αφήσουν ούτε μία πόλη όρθια, έκαψαν τις βιβλιοθήκες και εκατοντάδες χιλιάδες τόνων Ελληνικά επιτεύγματα εις όλους τους κλάδους των επιστημών, κατά 99,97% κατέστρεψαν ολάκερη την Ελληνική Γραμματεία, σχεδόν αφάνησαν την Ελληνική Φυλή από τον πλανήτη γή, επιφέροντας της πολλές γενοκτονίες, παρέδωσαν την σβήνουσα Ελλάδα στους Τούρκους, και κατάντησαν τους Έλληνες πολιτιστικά στείρους.

Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, εκείνων των Ρωμαιοβυζαντινών χρόνων οι συνεχείς διώξεις και γενοκτονίες κατά των Ελλήνων πήραν την ζωή 19.000.000 +Ελλήνων από τα 20.000.000. Λιγότεροι από 1.000.000 επέζησαν εφ’όσον μετά βίας και τρόμου έσκυψαν κεφαλή προς τον εβραιογενή Θεό και το χριστιανικό του δόγμα, όπου η κυρία εντολή αυτού ήταν και είναι :

Λέγει ο Ιησούς Χριστός : «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου». «Κατά Λουκάν» ιθ΄27

Και προστάζει ο Πατέρας του Ιεχωβά του οποίου εκλεκτός λαός είναι οι Εβραίοι : «εξεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων» («Ζαχαρίας» θ΄ 13-15).




Οι Ολυμπιακοι Αγώνες στην Παρανομία

Το 393 μ. Χ ο αυτοκράτωρ του Βυζανινού κράτους, Θεοδόσιος Β κατήργησε διά νόμου τους Ολυμπιακούς Αγώνες και όλους τους Αγώνες που διεξήγοντο στην Ελλάδα και στον Ελληνικό Κόσμο. Ωστόσο από πληροφορίες που έχουμε από μεταγενέστερες πλάκες ολυμπιονικών, που βρέθηκαν προσφάτως, γνωρίζουμε ότι οι Ολυμπιακοί .αγώνες συνεχίσθηκαν και πέραν του 393 μ. Χ , καίτοι καταργήθηκαν από τον Θεοδόσιο Α! , τον οποίο η θρησκεία μας επονόμασε και «μέγα».

Όπως μας πληροφορεί ανακαλυφθείσα προσφάτως πλάκα με τα ονόματα Ολυμπιονικών, οι Ολυμπιακοί αγώνες διεξήγοντο στην Ολυμπία -παρά την ισχύουσα απαγόρευση- υπο λανθάνουσα μορφή κατά διαστήματα ή και παρανόμως ως και τον 7 ον μ. Χ αιώνα, έστω και χωρίς την προηγούμενη λαμπρότητα . Αθλητικοί αγώνες συνεχίσθηκαν και στις Ελληνικές πόλεις της Ανατολής και μάλιστα στην Αντιόχεια ,όπου ετελούντο αγώνες ως το 510 μ. Χ , έτος που απηγορεύθη η τέλεση τους από τον αυτοκράτορα Ιουστίνο.

Χωρίς το στήριγμα της αρχαίας θρησκείας , απομακρυσμένος από τις μυθικές του ρίζες, στα βέβηλα χέρια κυρίως επαγγελματιών , αρχομανών εξουσιαστών και κερδοσκόπων εμπόρων , ο Αθλητισμός και Ολυμπισμός δεν άνθεξε στα χτυπήματα της νέας Ιουδαιο-Χριστιανικής θρησκείας, που ταύτιζε τους αγώνες και τις γιορτές με την λατρεία των Ολυμπίων θεών. Το σώμα , η ψυχή και το πνεύμα των Ελλήνων προοδευτικά παρακμάζει και σταματάει να λάμπει το «άσβεστο πυρ» της Ολυμπίας. Από τότε ο κόσμος μπήκε στο μαύρο Μεσαίωνα και παρά τις φαινομενικές αναλαμπές, ακόμη και σήμερα δεν έχει βγει απ’ αυτόν. Δυστυχώς υπάρχουν σήμερα πολλά προμηνύματα για τα μεγάλα κακά που πρόκριται να συμβούν στην πτρίδα μας και στο έθνος μας , εάν δεν αντιδράσουμ εγκαίρως στα τεκταινόμενα. Οφείλουμε λοιπόν να αποκτήσουμε Βούληση , να σκεφθούμε με νηφαλιότητα , να οργανωθούμε με αρετήν, να αποφασίσουμμε με τόλμην , να πράξωμεν με σθένος και να δράσομεν άμεσα μ διότι οι καιροί ου μενετοί. Νέες Σκυθουπόλεις ετοιμάζουν οι εχθροί