ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ

Γράφει ο *Αμφικτύων
ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ(Α 445-540)

Κωνσταντίνου Χρ. Κωνσταντινίδη-Αμφικτύωνα



ΤΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ

ΠΡΩΤΟΝ ΜΕΡΟΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 5ον

ΡΑΨΩΔΙΑ Α’


(445-480)
«Ω Χρύση! Μ’ έστειλεν ο βασιλεύς Αγαμέμνων να σου φέρω την κόρη σου και να θυσιάσω στον Φοίβο ιερή εκατόμβη να τον παρακαλέσουμε να ευσπλαχνισθή τους Δαναούς που τόσες πολυστέναχτες τους έστειλε συμφορές»
Αυτά είπε και του την έδωσε στα χέρια και εκείνος εδέχθηκε με χαρά την ακριβή θυγατέρα. Κι’ αυτοί ευθύς αραδιάσανε γύρω από τον καλοχτισμένο βωμό την ιερή εκατόμβη, έπειτα νύψανε τα χέρια τους και επήρανε τα κριθάρια.
Τότε ο Χρύσης με δυνατή φωνή έκανε παράκλησι σι’ αυτούς σηκώνοντας τα χέρια του:
«Άκουσε με , ώ αργυρότοξε, προστάτη της Χρύσης και της θείας Κίλλης, κραταιέ βασιλεύ της Τενέδου. Όπως άκουσες άλλοτε την παράκλησί μου και μ’ ετίμησες εμένα και παίδεψες τόσο πολύ τους Αχαιούς, έτσι και τώρα κάνε μου κι’ αυτό μου τον πόθο: Απομάκρυνε τώρα πιά από τους Δαναούς τη φοβερή αρρώστεια.»
Αυτά είπε παρακαλώντας κι’ ο Φοίβος Απόλλων τον άκουσε. Αφού λοιπόν προσευχήθηκαν κι’ έρριξαν το κριθάρι, εσήκωσαν πρώτα τις κεφαλές των βωδιών, τα έσφαξαν και τα έγδαραν κι’ έπειτα έκοψαν τους μηρούς, τους εσκέπασαν με λίπος, αφού τους διπλοτύλιξαν, κι’ έβαλαν επάνω στις σχίζες ραντίζοντάς τας με μαύρο κρασί.
Οι νέοι δε κοντά του εκρατούσαν τα πεντόσουβλα. Όταν λοιπόν εκάησαν οι μηροί κι’ εφάγανε τα σπλάχνα, εκόψανε σε μικρά κομμάτια τα υπόλοιπα, τα επέρασαν στις σούβλες, τα εψήσανε με τέχνη και τα έβγαλαν από τη φωτιά. Κι’ αφού ετελείωσαν τη δουλειά εστρώσανε το τραπέζι κι’ εφάγανε. Και δεν έλειπε τίποτα απ’ ό, τι επιθυμούσε η καρδιά τους. Έπειτα αφού εχόρτασαν να τρώνε και να πίνουν, οι νέοι εγέμισαν ξέχειλα με κρασί τους κρατήρες και τους εκερνούσαν όλους γύρω. Κι’ όλη την ημέρα τα παλληκάρια των Αχαιών εξιλέωναν τον θεό τραγουδώντας ύμνους κι’ έναν ωραίο παιάνα. Κι’ αυτός τους άκουγε και εχαίρετο η καρδιά του.
Και όταν έδυσε ο ήλιος κι’ έπεσε το σκοτάδι, τότε επλάγιασαν κοντά στα παλαμάρια του πλοίου. Κι’ όταν εφάνηκε το πρωί η ροδοδάκτυλος Ηώς, εσηκωθήκανε για να πάνε πίσω στο πλατύ στρατόπεδο των Αχαιών, με ούριο άνεμο που τους έστειλε ο Απόλλων. Έστησαν λοιπόν το κατάρτι, άπλωσαν τα κάτασπρα πανιά κι’ ο άνεμος εφούσκωσε το μεσαίο πανί και τα’ αφρισμένο κύμα ηχούσε δυνατά καθώς αρμένιζε το πλοίο που έτρεχε γρήγορα σχίζοντας τα κύματα.

[(445-480)
1/Ο Χρύσης και το Χρυσίον
Τα ιερατεία όλων των εποχών αρέσκονται στα δώρα και στο χρήμα. Αναμφισβήτητα, η παράδοση της Χρυσηίδος στον πατέρα της τον Χρύση ήτο πράξη δικαιοσύνης και δεν εχρειάζοντο δώρα για να την επιστρέψουν. Όμως τα δώρα είχαν σκοπό να εξευμενίσουν τον ιερέα Χρύση προκειμένου να μεσολαβήσει στον θεό Απόλλωνα για να σταματήσει τον λοιμό στο στρατόπεδο των Ελλήνων. Και πράγματι μετά την επιστροφή της κόρης και την προσφορά των πλούσιων δώρων ο Χρύσης ενέδωσε και έκανε παράκληση υπέρ των Αχαιών. Παρόμοιες παρακλήσεις κάνουν και σήμερον οι ιερείς στους ναούς και στα νεκροταφεία υπέρ των «δούλων » του θεού, ζωντανών τε και τεθνεώτων . Η διαφορά έγκειται μόνον στο ότι σήμερα αντί για τον Απόλλωνα επικαλούνται κάποιον από τους πολλούς αγίους, την ομοούσιο και αδιαίρετο τριάδα(πατήρ , υιός και άγιον πνεύμα)ή τον Εβραίο θεό Γιαχβέ. Τα συγχωροχάρτια του Πάπα, των Πατριαρχών και των Αγιατολαχ , αλλά και του απλού ιερέα συνεχίζονται και κανείς δεν διαμαρτύρεται για την πρωτοφανή αυτή απάτη και αφαίμαξη των πιστών . Το ανθρώπινο γένος είναι αδύναμον μπρος στο θάνατο και στις δυσκολίες της ζωής και θέλει κάποιο στήριγμα για να πιαστεί , ανεξαρτήτως πως το λένε αυτό. Από την έποψη αυτή το ιερατείο έχει ανακαλύψει το καλύτερο εμπόριο στον κόσμο, δηλαδή το εμπόριο του θεού, ένα εμπόρευμα που ποτέ δεν το βλέπεις, ποτέ δεν το πιάνεις στα χέρια σου, ποτέ δεν το δοκιμάζεις πριν το αγοράσεις, ποτέ δεν αλλοιώνεται και δεν παλιώνει, διότι πάντα εκσυγχρονίζεται. Επομένως από το ιερατείο αγοράζεις ελπίδα, όπως από το χρηματιστήριο αξιών αγοράζεις προσδοκία κέρδους. Είναι πράγματι αποκαρδιωτικό το φαινόμενο μετά 3-5.000 χρόνια η ανθρωπότητα να μην έχει προχωρήσει ούτε βήμα εμπρός προς την ωρίμανση , την αυτογνωσία και τον ορθολογισμό.

2/Οι Θυσίες των Ελλήνων

Ορισμένοι κακόβουλοι Έλληνες και ξένοι κατηγορούν τους Έλληνες ότι έκαναν ανθρωποθυσίες. Το στηρίζουν στην θυσία της Ιφιγένειας εν Αυλίδι, η οποία φυσικά δεν πραγματοποιήθηκε, διότι η θεά Άρτεμις την πήρε μαζί της και στο θυσιαστήριο έβαλε έλαφον. «Η αλήθεια όμως είναι ότι οι Έλληνες σταμάτησαν τις ανθρωποθυσίες προ αμνημονεύτων χρόνων.
Κατ’ αρχήν οι άνθρωποι προσέφερον χόρτα και άνθη εις θυσίας και σπονδάς με νερόν μόνον. Ο Κέκρωψ διέταξε πρώτος εις τας Αθήνας να μη θυσιάζωσιν έμψυχα, αλλά πέμματα, τα οποία ωνόμαζαν οι Αθηναίοι ‘πελάνους’. Η συνήθεια αυτή επεκράτησε μέχρι του Δράκοντος και εθυσίαζον άλευρον μιγνύοντες και άλας(αλάτι), καρπούς της γης, μέλι, έλαιον και οίνον, και ό,τι έτρωγον αυτοί. Τα πέμματα ήσαν ζυμαρικά, φυράματα μαγειρικής, όπως γλυκίσματα , πλακούντες και πίττες (χυλοπίττες) όπως γράφει ο Αθανασάσιος Σταγειρίτης στην Ωγυγία. Ο Ευσέβιος λέγει ότι ο Κέκροψ εθυσίασε πρώτος ταύρον εις τας Αθήνας, αλλ’ ο Παυσανίας αναιρεί τούτο, και γράφει ότι ο Τριπτόλεμος απηγόρευσε με νόμον αυστηρόν την ζωοθυσίαν εις τας Αθήνας. Πάντως είναι άγνωστον πότε άρχισε η αιματώδης θυσία και διατί . Ο Οβίδιος λέγει ότι εθυσίασαν πρώτον χοίρον θηλυκόν εις την Δήμητραν, επειδή έβλαπτε τους αγρούς. Είναι όμως γνωστόν ότι η ζωοθυσία ήτο παναρχαία , και προ του Τρωικού Πολέμου, διότι και οι Αργοναύτες έλαβον εκατόμβην εις την «Αργώ» για να θυσιάσουν στον Απόλλωνα. Ομοίως και ο Ηρακλής θυσίαζε ζώα, αλλά και τα τέκνα αυτών, και άλλους ανθρώπους, εις περισσοτέραν τιμήν του Θεού. ΄Άγνωστος δε είναι η αρχή αυτής της βδελυράς θυσίας. Κατά τον Σαγχουνιάθωνα, πρώτος ήτο ο Κρόνος, κατά δε τον Παυσανία πρώτος ήτο ο Λυκάων που εισήγαγε την ανθρωποθυσία.

3/ Το έθιμο της Ανθρωποθυσίας

Η αρχή της ανθρωποθυσίας ανάγεται από την εποχή της βασιλείας του Κρόνου, δηλαδή από τότε που ήλθε ο Κρόνος στην Γη και έδωκεν εις την Αθηνάν το βασίλειον της Αττικής. Επειδή τότε συνέβη νόσος σφοδρά και πείνα εις το στράτευμα αυτού , νομίζων ότι η πληγή προήλθεν δια την προς τον πατέρα αυτού(τον Ουρανόν) παρανομίαν , εθυσίασεν εις τον Ουρανόν ένα υιόν αυτού. Ιδού η αρχή της ανθρωποθυσίας . Όθεν εθυσίαζον ύστερον εις τον Κρόνον, οι μετέπειτα άνθρωποι τα τέκνα αυτών. Ομοίως και οι Φοίνικες εθυσίαζον τα τέκνα αυτών εις τον Κρόνον. Ο δε Πορφύριος λέγει ότι ήτο πρότερον συνήθεια να θυσιάζουν οι βασιλείς μυστικώς το πλέον αγαπημένον τέκνον αυτών, προς κατάπαυσιν της μεγάλης συμφοράς. Όθεν και ο Κρόνος έχων τέκνον εκ τινός νύμφης της Ασίας εθυσίασεν τούτο εις μίαν μεγάλην δυστυχίαν. Ανθρωποθυσίες εγένοντο και στην Βόρειο Ευρώπη από τους Άγγλους Κέλτες, , αλλά και από τους Αλβανούς, Σκύθες, Ισπανούς κ. α . Αυτές κατήργησεν ο Ηρακλής. Οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονταν ακόμη και κατά την εποχή των Ρωμαίων, οι οποίοι την κατήργησαν με διάταγμα. Όμως η δεισιδαιμονία των αμαθών ανθρώπων ήτο αμετάβλητος και χρειάσθηκε πολλούς αιώνες για να ξερριζωθεί, έως ότου αρχίσει να ενεργεί διασπειρομένη η μάθηση. Αλλά και οι Κούρητες της Κρήτης εθυσίαζον παίδας εις τον Κρόνον. Τι άλλο να σημαίνει ο μύθος του Μινωταύρου; Το φαινόμενο της ανθρωποθυσίας συναντάται επίσης στην Συρία, Καρχηδώνα, Κάτω Ιταλία, Θράκη, Αρκαδία, Ταυρική Χερσόννησο, Αίγυπτο , Αφρικήν. κλπ Στην Αραβία.εθυσίαζον τα παιδιά τους στο θεό Μολόχ. Φαίνεται όμως ότι όταν τον Κρονον διεδέχθη ο Ζευς η ανθρωποθυσία υπεχώρησε και αντ’ αυτής εθυσίαζον ζώα. Ο Αχιλλεύς εθυσίασεν τους 12 αιχμαλώτους Τρωαδίτες προς τιμήν του νεκρού Πατρόκλου, ενώ ο Αριστομένης ο Μεσσήνιος εθυσίασεν 300 Σπαρτιάτες και τον βασιλέα τους Θεόπομπον. Η εκτέλεση όμως των αιχμαλώτων δεν μπορεί να εννοηθεί ως ανθρωποθυσία, αλλά μάλλον ως αντίποινα και ως μέτρον εκδικήσεως του αντιπάλου. Η εκτέλεση αιχμαλώτων είναι μια συνήθης πρακτική που ίσχυε ακόμη και κατά τον Β!ΠΠ. Για παράδειγμα οι δυνάμεις καταδρομών εκτελούσαν συνήθως όλους τους αιχμαλώτους που συνελάμβαναν διότι δεν μπορούσαν να τους μεταφέρουν, χωρίς να χάσουν την ευκινησίαν και την μυστικότητα των ενεργειών τους. Η εκτέλεση 22.000 αιχμαλώτων στο δάσος του Κατίν από τον Στάλιν το 1940 είναι η ειδεχθεστέρα πράξη εν ψυχρώ δολοφονίας. Η εκτέλεση έγινε με μια σφαίρα στο κεφάλι των στρατιωτικών και διανοουμένων Πολωνών αιχμαλώτων πολέμου και δικαιολογήθηκε ωσάν πράξη εκδικήσεως για το θάνατο 32.000 του Ερυθρού Στρατού σε στρατόπεδα αιχμαλώτων στην Πολωνία το 1920 . Αλλά και ο βομβαρδισμός πόλεων όπως το Κόβεντρι από την Λουφτβάφε και της Δρέσδης , Τόκιο, από τους Συμμάχους στον Β! Π.Π καθώς και η ρίψη πυρηνικών βομβών στη Χιροσίμα και Ναγκασάκι τον Αύγουστο 1945 από τους Αμερικανούς είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος και ξεπερνούν τις αρχαίες ανθρωποθυσίες. Ο Μάριος ο Ρωμαίος εθυσίασε την θυγατέρα αυτού. Η ανθρωποθυσία κατηργήθη παντού επι αυτοκράτορος Αδριανού...

4/ Οι Έλληνες πρώτοι κατήργησαν την Ανθρωποθυσία

Στην Ελλάδα η ανθρωποθυσία καταργήθηκε αρκετά προ του Τρωικού Πολέμου. Αυτό το νόημα έχει η αρπαγή της Ιφιγένειας στην Αυλίδα από την θεά Άρτεμη. Στο βωμό τοποθέτησε η θεά έλαφο και την Ιφιγένεια μετέφερε στην Ταυρική,. Τούτο επιβεβαιώνεται από το παράγγελμα του Απόλλωνος για το πώς να γίνονται οι θυσίες.
Ο Απόλλων σε χρησμό του είπε στους ανθρώπους να θυσιάζουν ως εξής:
α) Στους Ουρανίους και Αιθερίους τα λευκά πετεινά και να καίνε στους βωμούς μόνον τα άκρα των ιερείων. Τα δε λοιπά να τα τρώγουν
β)Στους Θαλασσίους πετεινά μέλανα και να τα ρίπτουν στα κύματα.
γ) Στους Γηίνους(Χθονίους και Επιχθονίους)τετράποδα λευκά
δ) Στους Καταχθονίους και Νερτερίους τετράποδα μέλανα.
Τούτο δηλώνει ότι με την έλευση του πολιτισμού οι Έλληνες εγκατέλειψαν την πανάρχαια συνήθεια της ανθρωποθυσίας και την αντικατέστησαν με θυσία σφαγίων

5/ Ολίγα περί Σατανισμού

Θεωρώ σκόπιμη την παράθεση ορισμένων αρρωστημένων απόψεων των σατανιστών , για να προστατευθεί η νεολαία από τυχόν περιέργεια να εμπλακούν στα νήματα των εγκληματικών και λίαν καταστρεπτικών αυτών οργανώσεων:
Ο υποθετικός σκοπός για την εκτέλεση μιας τελετής ανθρωποθυσίας είναι να απλωθεί δήθεν η ενέργεια που προέρχεται από το αίμα του σφαγμένου θύματος στην ατμόσφαιρα. Ο σατανιστής-μάγος θεωρεί ότι αφού το αίμα αντιπροσωπεύει την ζωτική δύναμη, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να καθησυχάσεις το θεό ή τον δαίμονα εάν του δώσεις τις κατάλληλες ποσότητες αυτού. Συνδυάζοντας αυτήν την λογική με το ότι ένα πλάσμα που πεθαίνει απελευθερώνει αδρεναλίνη και άλλες βιοχημικές ενέργειες, και έχεις τον καλύτερο συνδυασμό. Ο σατανιστής φοβάται τις συνέπειες που έχει να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, και φυσιολογικά χρησιμοποιεί πουλιά, ή άλλα κατώτερα δημιουργήματα στις τελετές του. Και φαίνεται ότι αυτοί οι εγκληματίες δεν νιώθουν ενοχές για να πάρουν μια μή-ανθρώπινη ζωή, που όμως δεν έχει λιγότερη αξία από την ανθρώπινη τοιαύτη. Το μόνο που ενδιαφέρει το σατανιστή είναι να μπορέσει να απελευθερώσει την απαιτούμενη δύναμη από το ίδιο του το σώμα, αντί από ένα απρόθυμο θύμα. Σε αντίθεση με τις εδραιωμένες σατανιστικές θεωρίες, η απελευθέρωση αυτής της δύναμης δεν είναι αποτέλεσμα της έγχυσης του αίματος, αλλά από τους νεκρικούς σπασμούς του οργανισμού! Αυτή η απελευθέρωση της βιοηλεκτρικής ενέργειας είναι περίπου το ίδιο φαινόμενο που συμβαίνει κατά την διάρκεια έντονα εξυψωμένων συναισθημάτων όπως¨ ο σεξουαλικός οργασμός, τυφλός θυμός, θανάσιμος τρόμος, πλήρη ψυχική θλίψη κ.α. Ο θυμός και ο σεξουαλικός οργασμός έχουν περάσει στο υποσυνείδητο του ανθρώπου σαν "αμαρτωλές ενοχές" από τους θεολόγους, γεγονός που προκαλεί τον σατανιστή.
Αυτοί οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι, κόβουν το κεφάλι νωρίτερα ενός τράγου ή μιας κότας σε μία προσπάθεια να εντείνουν το φόβο του θανάτου τους, αντί να έχουν την "βλάσφημη" γεναιότητα να αυνανιστούν στην όψη του Ιεχωβά! Περιττόν να αναφέρουμε ότι όλα τα σύμβολα των σατανιστών είναι σιωνιστικά , όπως η πεντάλφα κλπ
Ο μόνος τρόπος που τελετουργικά απελευθερώνονται αυτοί είναι ο φόβος μην πεθάνει κάποιος ή αυτοί, αντί να χρησιμοποιήσουν την απολαυστική δύναμη που παράγει την ζωή. Χωρίς αμφιβολία αυτοί θα στεκόντουσαν μέσα σε έναν προστατευτικό κύκλο από τις κακές δυνάμεις για να προστατευτούν. Ένας καλός οργασμός ίσως τις σκότωνε! Η χρήση της ανθρωποθυσίας στην σατανική τελετή δεν υποδηλώνει οτι η θυσία είναι για να καθησυχάσει τους θεούς. Συμβολικά το θύμα καταστρέφεται μέσω μαγείας σωματικά και ψυχικά. Η μοναδική περίπτωση να κάνει ανθρωποθυσία ο σατανιστής είναι εάν συμβαίνουν 2 πράγματα: ¨Η να απελευθερώσει την μαγική οργή του μέσω της κατάρας ή να πρέπει να ξεφορτωθεί την απέχθεια του για ένα συγκεκριμένο άτομο. Ο σατανιστής είναι γνώστης της παγκόσμιας συνήθειας του Agarthi, τη θανάτωση του θεού. Εφόσον οι θεοί δημιουργούνται από την μορφή του ανθρώπου – και ο μέσος άνθρωπος μισεί τον εαυτό του – το αναπόφευκτο πρέπει να συμβεί¨ η θυσία του θεού» που αντιπροσωπεύει τον εαυτό του. Ο Σατανιστής δεν μισεί τον εαυτό του, ούτε τους θεούς που ίσως διαλέξει, και ούτε επιθυμεί να καταστρέψει τον εαυτό του η οτιδήποτε τον περιβάλει! Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θα θυσιάσει ποτέ πρόθυμα ένα ζώο ή ένα παιδί. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, όπου οι Σατανιστές σέβονται τα ζώα και δεν καταφεύγουν σε ανθρωποθυσίες και θυσίες ζώων. Αυτά είναι ελάχιστα από τις ανοησίες και παραισθήσεις των σατανιστών που ακόμη και σήμερον διατηρούν πρωτόγονα ένστικτα και παραδόσεις μαγίας και ανθρωποθυσίας. Να σημειωθεί ότι υπάρχουν "Σκοτεινές" νόμιμες οργανώσεις, κυρίως στις ΗΠΑ, οι οποίες εξαναγκάζονται, να αναγράφουν ρητά, στο καταστατικό τους, πως απέχουν από κάθε είδους εγκληματικότητα.

6/ Σύγχρονες Ανθρωποθυσίες Χριστιανών –Εβραίων και Μουσουλμάνων

Μεμονωμένες ανθρωποθυσίες των σατανιστικών λατρειών συνεχίζονται ως σήμερον. Ως τον 19ον αιώνα ορισμένες Εβραϊκές Συναγωγές συνέχιζαν τις ανθρωποθυσίες παιδιών . Δεν θα αναφερθούμε όμως σ’ αυτές τις μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρωποθυσιών αλλά σ’ αυτές που γίνονται στο βωμό του Μαμμωνά. Οι σημερινές ανθρωποθυσίες είναι διαφορετικές. Είναι οι ανθρωποθυσίες των δύο Μεγάλων Παγκόσμιων Πολέμων και των άλλων μικρότερων περιφερειακών και τοπικών συγκρούσεων που στοίχισαν πολλά εκατομμύρια ψυχές. Προσφάτως, οι ΗΠΑ συνηθίζουν ανθρωποθυσίες στο όνομα της τρομοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον μικρών χωρών(Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, τρίτος κόσμος κλπ ) με υπερσύγχρονα μέσα, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες αθώα θύματα , τα οποία αποκαλούν παράπλευρες απώλειες. Και ενώ οι εν λόγω ανθρωποθυσίες είναι ιμπεριαλιστικές για την καταλήστευση του πλούτου ή των εδαφών των μικρών χωρών, βαθύτερα εξεταζόμενες είναι και θρησκευτικά φορτισμένες , διότι οι κύριοι αντίπαλοι είναι συνήθως Εβραίοι , ή Χριστιανοί που στρέφονται εναντίον του Ισλάμ(Αφγανιστάν, Ιράκ, Παλαιστίνη κλπ) Δεν θα αναφερθούμε στην εν ψυχρώ δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων από τους συμμάχους

6/ Οι Έλληνες εσέβοντο τους Θεούς

Η Ολυμπιακή θρησκεία του 12θεου εξύψωσε τον άνθρωπο στον ουρανό και κατέβαζε τους θεούς στη Γη. Με αυτή τη θρησκεία οι Έλληνες εδημιούργησαν όλα τα θαυμαστά διαχρονικά τους επιτεύγματα (φιλοσοφία, μαθηματικά, αθλητισμός, μουσική, επιστήμες, δημοκρατία, κτλ) που αποτελούν τα βασικά στοιχεία του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι Έλληνες εσέβοντο βαθειά τους θεούς τους και ένδειξη τούτου είναι και οι θυσίες ζώων που προσέφεραν σ’ αυτούς.. Πάνω απ’ όλα όμως εφοβούντο τη θεία δίκη και προσπαθούσαν να είναι σύμφωνοι με τον Φυσικό(συμπαντικό) Νόμο και να γίνουν «καλοί κ’ αγαθοί» . Η παράκληση του ιερέα Χρύση μας παραπέμπει στο τελετουργικό της Χριστιανικής εκκλησίας , η οποία ας σημειωθεί , δανείσθηκε όχι μόνον τη νεοπλατωνική φιλοσοφία αλλά και το τελετουργικό της πατρώας Ολυμπιακής θρησκείας . Τούτο δεν είναι κακό . Κάκιστη είναι η αγνωμοσύνη, αχαριστία και εχθρότητα που δείχνουν προς το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα( αφορισμοί την Κυριακή της Ορθοδοξίας, στους Χαιρετισμούς κ. α) καθώς επίσης η μη αναγνώριση του δανείου , για να μην το πούμε κλοπής.

7/ Το νίψιμο των χεριών

Τούτο συμβολίζει την απαλλαγή από τις αμαρτίες και την ύβρη που έκαναν αμέσως στον ιερέα Χρύση και εμμέσως στο θεό Απόλλωνα. Είναι χαρακτηριστική η φράση «Νίψονανομήματαμημονανόψιν»( Η φράση αυτή διαβάζεται και εξ δεξιών προς τα’ αριστερά και τανάπαλιν) Τας χείρας του ένιψε και ο Πόντιος Πιλάτος για να απαλλαγεί από την ευθύνη της σταυρώσεως του Χριστού, την οποία απαίτησαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι . Ο Χριστιανισμός φρόντισε μόνον για τον κάθαρση της όψεως και αδιαφόρησε για τον καθαρισμό της συνειδήσεως και της ψυχής . Το ιερατείο με την εξομολόγηση δίνει άφεση αμαρτιών στους πιστούς. Αρκεί να πέσει ο οβολός. Έτσι φθάσαμε στα συγχωροχάρτια του Πάπα, που τον μιμήθηκαν όλα τα ιερατεία . Με την πληρωμή μπορείς να εξασφαλίσεις την άφεση όλων των αμαρτιών.

8/ Η Αντίφαση των Ελλήνων

Οι Έλληνες δεν έπαψαν να καλλιεργούν έθιμα και προλήψεις τόσο παράξενα, που άλλοτε προκαλούν το γέλιο και άλλοτε ξαφνιάζουν με την σκληρότητα τους, δίνοντας την εντύπωση πως βρίσκονται μακριά από τον πολιτισμό. Είναι κι’ αυτό μία αντινομία του Έλληνα. Ο Έλλην ενσαρκώνει την ιδιαιτέρα πολύπλοκη έννοια του πολιτισμού και συγχρόνως φανερώνει τη μεγάλη δυσκολία που δοκίμασαν οι πρωτόγονοι για να ξεφύγουν από την κατάσταση του ζώου και να ατενίσουν τον κόσμο με ανθρώπινα μάτια, διότι είναι εξ ίσου στέρεα δεμένος με τις παραδόσεις του, αλλά και πάντα έτοιμος -ωσάν τον δεινότερο άλτη- να κάνει την υπέρβαση του .Δεν αποκλείεται όμως αυτή η πολιτιστική αρχοντιά του να είναι κατάλοιπο της Προκατακλυσμιαίας κληρονομιάς , από τους πολιτισμένους Αιγαίους, που κατεστράφησαν από τον Κατακλυσμό και από πολυάριθμες φυσικές και γεωλογικές καταστροφές(σεισμούς κ. α). Αυτήν την ιστορική του κληρονομιά θέλει ο Έλληνας να κρατήσει με κάθε θυσία, διότι θεωρεί τον εαυτόν του ως θεματοφύλακα αυτού του πρώτου μεγάλου πολιτισμού που εκπολίτισε και φώτισε τον κόσμο. Αυτό το φαινόμενο που τον κάνει να μοιάζει με αιρετικός και διαφορετικός από τους άλλους λαούς, ο Έλληνας το έχει πληρώσει με συνεχείς γενοκτονίες που τον κατάντησαν μια μικρή εθνότητα, ενώ στην αρχαιότητα ήτο μια από τις μεγαλύτερες εθνότητες στο χώρο της Μεσογείου.

9/ Το σφάξιμο και ψήσιμο των σφαγίων

Είναι γνωστόν ότι τα ζώα διαισθάνονται το τέλος τους πριν πεθάνουν . Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι προ της θυσίας τα συνόδευαν με κριθάρι , μια τροφή που αρέσει πολύ στα ζώα. Το κριθάρι ήτο όπως είδαμε θεάρεστη προσφορά γι’ αυτό το έρριχναν πάνω στο ζώον που επρόκειτο να σφαγιασθεί. Έχει παρατηρηθεί ότι τα ζώα που οδηγούνται στο σφαγείο προς σφαγήν διαισθανόμενα το τέλος τους, παράγουν ορμόνες που κάνει το κρέας τους σκληρό και βλαβερό προς βρώσιν. Γι’ αυτό στα σύγχρονα σφαγεία πριν τα θανατώσουν τους κάνουν ένεση με ναρκωτικό για να διατηρηθεί το κρέας τους μαλακό. Έριχναν λοιπόν το κριθάρι για να δημιουργήσουν ευχάριστο και φιλικό συναίσθημα στο ζώο προ της σφαγής, ώστε ν’ αποφύγουν την σκλήρυνση του κρέατος του. Μετά το σφάξιμο έκοβαν τους μηρούς και τους τύλιγαν με το λίπος, την λεγομένη μπόλια, και πάνω εκεί έβαζαν τα μαλακά μέρη του ζώου, όπως λ. χ τα σπλάχνα, τα οποία εψήνοντο γρηγορότερα. Αυτό ήτο κάτι παρόμοιο με το δικό μας κοκορέτσι, με την διαφορά ότι εμείς το περιτυλίγουμε στη σούβλα, ενώ αυτοί το έβαζαν να ψηθούν πάνω στους μηρούς. Αφού εψήνοντο τα μαλακά μέρη και είχε γίνει η πρόψηση των μηρών τους έκοβαν σε μικρά κομμάτια και τα περνούσαν στο πεντόσουβλο. Αυτό ήτο μια πολλαπλή σούβλα με πέντε βέργες. Τα πεντόσουβλα τα έβαζαν πάνω στη θράκα για το τελικό ψήσιμο. Το κρασί , που έπεφτε στο ψητό και στη φωτιά, του έδινε το άρωμα του και το έκανε κρασάτο. Επομένως μπορούμε να πούμε ότι οι Έλληνες ήσαν και παραμένουν καλοφαγάδες. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί Έλληνες όταν μεταναστεύουν ανοίγουν εστιατόρια και κάνουν χρυσές δουλειές, διότι η Ελληνική κουζίνα είναι από τις αρχαιότερες και νοστιμότερες στον κόσμο.

Οι Δειπνοσοφιστές

Το έργο «Δειπνοσοφιστές» ήταν πολύ δημοφιλές στα αρχαία χρόνια. Δεν είναι κάποιο συμπόσιο καλοφαγάδων, αλλά μια εγκυκλοπαίδεια για φαγητά, ποτά, γεύσεις και ανέκδοτα, με τη μορφή πλατωνικού διαλόγου. Ένα μικρό δείγμα από τις πρώτες σελίδες του μας δίνει ο Πάνος Θεοδωρίδης :
«Ήταν μεγάλη υπόθεση να τραπεζώνουν μεγάλα πλήθη. Ο Κόνων, μετά τη ναυμαχία της Κνίδου, τάισε ολόκληρη την Αθήνα. Ο Αλκιβιάδης, ολυμπιονίκης, παράθεσε γεύμα σε όλους τους επισκέπτες της Ολυμπίας. Ο, επίσης ολυμπιονίκης, Εμπεδοκλής ο φιλόσοφος ήταν πυθαγόρειος, δηλαδή δεν έτρωγε κρέας. Αυτός λοιπόν έβαλε και έφτιαξαν έναν ταύρο από μπαχαρικά, σμύρνα και λιβάνι και μοίρασε αναμνηστικά κομμάτια σε όλον τον κόσμο»
Ακόμη πιο πρακτικός ο Ίων από τη Χίο, που κέρδισε πρώτο βραβείο σε τραγωδία, δεν οργάνωσε γεύμα, αλλά χάρισε σε όλους από ένα πήλινο σκεύος της πατρίδας του: «δεν παύεις να πεινάς με τα λαμπρά τραπέζια» στιχούργησε αργότερα. • Ένας καλοφαγάς ποιητής, ο Χάρμος από τις Συρακούσες, υποδεχόταν όλα τα πιάτα με στιχάκια:
Εβλεπε ψάρι; «να 'μαι που άφησα/τα βάθη του Αιγαίου».
Εντεράκια; «στριφογυριστά, πλήρως ανθυγιεινά!».
Γδαρμένο χέλι; «αχ, τι ξεσκέπαστες μπουκίτσες!».
Παρόμοιος ποιητής ήταν και ο Πάμφιλος, πάλι από τη Σικελία:
«Βάλτε μου κρασί/ θέλω/και της περδικούλας το μπουτάκι».
Ο πιο κολλημένος με τα φαγητά ήταν ο Αρχέστρατος, που έγραψε ολόκληρο ποιητικό έργο, την Γαστρονομία ή Ηδυπάθεια ή Δειπνολογία. Μικρό δείγμα:
«Όλοι μαζί να κάθονται στο εκλεκτό τραπέζι
Μα να 'ναι τρεις ή τέσσερις και με το ζόρι πέντε:
Ήδη κοντεύουμε να μοιάσουμε
Τσαντίρι φαντάρων που ζούνε
Αρπάζοντας το καθετί»

Ο Πλάτων, που έγραφε κωμωδίες, δίνει τις συστάσεις του: «το μεγάλο ροφό και τον καρχαρία μη τους κόβεις κομμάτια. Ψήνε τα ολόκληρα».
Μερικοί λαίμαργοι συνήθιζαν να ασκούνται στο να πιάνουν και να καταπίνουν πολύ ζεστά φαγητά. Ο Χρύσιππος θυμάται κάποιον που ήταν όλη μέρα στα θερμά λουτρά και έκανε γαργάρες με καυτό νερό, βάζοντας στον ατμό τα χέρια του, ώστε όταν έφερναν καυτά πιάτα τα έτρωγε πρώτος! Και ο Φιλόξενος γράφει για τον εαυτό του: «εγώ είμαι κλίβανος, δεν είμαι άνθρωπος!»
Ο Πίθυλλος έβαζε σε θήκη τη γλώσσα του, για να μη χάνει την αίσθηση της γεύσης, και έτρωγε και έπινε τα πάντα σε δαχτυλήθρες, για τον ίδιο λόγο. Ο Φιλόξενος κάποτε έτρωγε μαζί με τον τύραννο Διονύσιο μπαρμπούνια. Καθώς του έφεραν ένα μικρότερο και ντρεπόταν να ζητήσει το μεγαλύτερο, έβαλε το μπαρμπούνι στο αφτί του και άρχισε να του μιλάει: «μπαρμπουνάκι μου, γράφω ένα ποίημα για τη Γαλάτεια και θέλω πληροφορίες για το Νηρέα». Μετά παράστησε ότι το μπαρμπούνι του απάντησε: «μη με ρωτάς εμένα, είμαι μικρό, ρώτα το άλλο μπαρμπούνι που είναι ηλικιωμένο». Ο Διονύσιος γέλασε και του έδωσε το ψάρι. Αλλά όταν τον έπιασε στα πράσα με την ερωμένη του, τη Γαλάτεια, τον έστειλε στα λατομεία, όπου ο Φιλόξενος αποτελείωσε το ποίημα του.
Ενός Απίκιος ήταν μανιακός με τα οστρακόδερμα. Ζούσε συνήθως στις Μιντούρνες, έναν τόπο που έβγαζε τεράστιες γαρίδες. Έμαθε ότι στις ακτές της Αφρικής υπάρχουν ακόμη μεγαλύτερες. Αρμένισε αμέσως προς τα εκεί κι όταν οι ντόπιοι του έδειξαν τις γαρίδες τους, τις βρήκε μικρές και γύρισε στις Μιντούρνες, χωρίς να πιάσει στεριά. Ο βασιλιάς Νικομήδης ήταν σε εκστρατεία, δώδεκα μέρες δρόμο από τη θάλασσα, και πόθησε ψιλή αθερίνα. Ο μάγειράς του έκοψε γογγύλια σε λεπτά μακρόστενα κομμάτια, τα αλάτισε και τα πάστωσε, τα σοτάρισε με λάδι και πρόσθεσε κόκκους παπαρουνόσπορο. Ο βασιλιάς ενθουσιάστηκε με την αθερίνα του.

10/ Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ήσαν Κρεατοφάγοι

Οι Έλληνες από τα παλιά χρόνια ήσαν λαός λιτοδίαιτος αλλά και καλοφαγάς. Ωστόσο στα συμπόσια τους ήσαν παροιμιώδεις .Εμείς οι γεροντότεροι γνωρίζουμε ότι τα παλιά χρόνια στην επαρχία ο κόσμος ζούσε σχεδόν όπως οι αρχαίοι πρόγονοι μας και πολύ λίγο διέφεραν στην δίαιτα εκείνων . Έτρωγαν κρέας κατ’ αραιά χρονικά διαστήματα, και κυρίως τις γιορτές και πολύ αργότερα καθιερώθηκε και τις Κυριακές. Τις άλλες ημέρες έτρωγαν λιτά φαγητά της Μεσογειακής λεγομένης κουζίνας, που αποτελούντο από προϊόντα εντόπιας παραγωγής. Το σιτάρι και το κριθάρι για τους Αρχαίους Έλληνες ήτο το κυριότερο είδος διατροφής , διότι απ’ αυτό παρασκεύαζαν ψωμί, χυλό, χυλοπίτες, τραχανά, πλιγούρι και άλλα σκευάσματα . Επίσης για να συμπληρώσουν τις πρωτεΐνες έτρωγαν τυρί, γάλα, γιαούρτι . Βιταμίνες έπαιρναν από τα χόρτα και τα λαχανικά του αγρού ή του κήπου, είτε από τα κρόμμυα που συνόδευαν σχεδόν όλα τα φαγητά τους σαν συμπλήρωμα. Πάντα τα όσπρια τα συνόδευαν με στουμπιστό κρεμμύδι σαν συμπλήρωμα βιταμινών.
Επίσης το σάκχαρο τους το έπαιρναν από νωπά φρούτα της εποχής και αποξηραμένα φρούτα, ξηρούς καρπούς και κυρίως από σύκα, μέλι, χαρούπια, πετιμέζι κ. α. Ο οίνος ήτο απαραίτητο συμπλήρωμα του γεύματος. Το κυνήγιον ήτο σύνηθες και τα θηράματα συμπλήρωναν τας ανάγκας των αρχαίων Ελλήνων εις κρέας. Το λάδι στην αρχαιότητα υπήρχε, αλλά το χρησιμοποιούσαν σαν καλλωπιστικό για τρίψιμο του σώματος, και σαν φωτιστικό υγρό στο λίχνο. Και φυσικά τα ψάρια ήσαν απαραίτητο φαγητό , ιδίως για τους παραθαλάσσιους πληθυσμούς.
Σιστηρέσιον Αθηναίου Οπλίτου: Ο ιστορικός Αθηναίος αναφέρει ότι το μηνιαίον σιτηρέσιον του οπλίτου συνίστατο στα εξής:
α/ 1 και ½ μέδιμνοι (72 χοίνικες)κριθίνων αλεύρων, (Ο χοίνιξ ήτο μέτρον χωρητικότητος. Ο ένας χοίνιξ ισοδυναμεί με 1,2 λίτρα)
β/ 11 ή 12 μετρητές οίνου(144 κοτύλαι επί 12)
γ/Ορισμένη ποσότης τυρού και σύκων.
Ο Πλούταρχος αναφέρει πέντε μνας(λίβρες) τυρού και δύο μνας σύκα ημερησίως και μικρό χρηματικό ποσόν για αγορά «ορεκτικών»

11/ Πολιτισμένοι στο Φαγητό

Ένδειξη περί τούτου είναι η φράση του Ομήρου ότι «εστρώσανε το τραπέζι κι’ εφάγανε» Το να τρώγει κανείς εκείνη την εποχή σε τραπέζι ήτο μεγάλη πολιτιστική κατάκτηση, διότι άλλοι λαοί ζούσαν ζωή αγρίων στα σπήλαια και στα δάση. Μήπως και σήμερα έναν άνθρωπο δεν τον κατατάσσουμε σε χωριάτη ή πολιτισμένο από τον τρόπο που τρώγει και πίνει; Όταν μάλιστα ο λαός αυτός συνηθίζει να τρώγει και να υμνεί με παιάνα τους Θεούς τότε ο λαός αυτός είναι όντως εξημερωμένος, καλλιεργημένος και μπολιασμένος με πολιτισμό. Ακόμη και σήμερον είναι προνόμιο ολίγων να τρώνε μετά μουσικής .Η συμβουλή «νωρίς στο κρεββάτι, νωρίς στο ξύπνο» γίνεται πράξη στους φυσιολάτρες Έλληνες της εποχής του Ομήρου . Αυτοί ελλείψει ηλεκτρικού ρεύματος και τηλεοπτικών ολονύκτιων προγραμμάτων , έπεσαν με το σούρουπο να κοιμηθούν κοντά στα παλαμάρια του πλοίου τους, όπως κάνουν όλα τα είδη στη Φύση( ζώα και τα πουλιά) . Ο Λαός μας έχει δυνατές καταβολές και αυτό αποδεικνύεται από την σωματική ρώμη και την μακροζωία του λαού μας από τα παλιά χρόνια ως σήμερα, παρά τις καταχρήσεις που κάνουν οι περισσότεροι με το κάπνισμα , την πολυφαγία, το άγχος κ. α. Η σύγχρονη διατροφή με τα έτοιμα φαγητά(fast food) είναι εξαιρετικά βλαβερή και προξενεί παχυσαρκία και βλάβες στον οργανισμό διότι οι τροφές περιέχουν τρεις εξαιρετικά βλαβερές ουσίες , ήτοι : αλάτι, ζάχαρη και λίπος, πέραν των άλλων χημικών ουσιών που περιέχουν.

Ο Σωκράτης για όσους δεν εγνώρισαν την Σοφία και την Αρετή:
Σωκράτης: « Άρα, όσοι δεν γνώρισαν την σοφία και την αρετή, και η ζωή τους είναι μόνον οι κοινές διασκεδάσεις, σπαταλούν τη ζωή τους σκόρπια πότε στον πάτο και πότε στη μέση της απεικόνισής μας (οι θαυματοποιοί του Σπηλαίου). Δεν θα μπορέσουν ποτέ να σηκώσουν το βλέμμα τους, να κοιτάξουν την αληθινή κορυφή που βρίσκεται επάνω, ούτε ποτέ θα γεμίσει η ψυχή τους με αληθινή ουσία, μήτε με επιβεβαιωμένη και ανόθευτη χαρά. Σκύβουν πάνω από τα τραπέζια τους, σαν τα πρόβατα που σκύβουν τα κεφάλια τους στο χορτάρι, και κοιτάζοντας κάτω το έδαφος, περιδρομιάζουν και συνουσιάζονται. Και ένεκα της ακόρεστης πλεονεξίας τους με βαριές ανάσες, τσινιές και κερατωσιές αλληλοσκοτώνονται διότι είναι ανικανοποίητοι, και δεν μπορούν ποτέ να μην είναι εφόσον παραγεμίζουν με φαντασιώσεις κάποιο μέρους του εαυτού τους το οποίο είναι χιμαιρικό ακριβώς λόγω της ακόρεστης δίψας τους για περισσότερα.»
Γλαύκων: "Ώ Σωκράτη, ακούγεσαι σαν να μαιεύεσαι έναν χρησμό για τη ζωή του ευτελούς ανθρώπου".
Σωκράτης: "Και δεν είναι οι ηδονές τέτοιας ζωής αναπόφευκτα σύμμεικτες με πόνο, και συνεπώς κάτι κενο-ψευδεπίγραφο και αμιγής φρεναπάτη της αληθινής ηδονής; Τόσον οι ηδονές όσο και οι πόνοι χρεωστούν την εμφανή σφοδρότητά τους στην αμοιβαία αντίθεσή τους, και εκτρέφουν φρενοβλαβείς πόθους στις καρδιές των γελοίων, που πολεμούν γι’ αυτές". - Πλάτων, "Πολιτεία", 586 a, b & c.

12/ Η Ροδοδάκτυλος Ηώς

Η Ηώς ήτο κατά τινας θυγάτηρ του Υπερίονος και της Θείας, ή της Αίθρας. Κατ’ άλλους δε του Τιτάνου και της Γης και κατ’ άλλους του Πάλλαντος. Ητο ωραία και την είχε ερωτευθεί ο Άρης. Αλλά η Αφροδίτη , η ερωμένη του Άρεως ζηλοτυπήσασα , την κατεδίκασεν εις τιμωρίαν αιωνίου έρωτος. Όθεν πρώτον μεν αγάπησε τον Ωρίωνα και αρπάσασα αυτόν τον έφερε στην Δήλον και έμεναν εκεί μαζί. Έπειτα αγάπησε τον Κέφαλον και συνήργησε να φονεύσει την γυναίκα του. Τελικά τον άρπαξε και τον έφερε στην Συρίαν όπου εγέννησε εξ αυτού τον Τιθωνόν.[Η αναφορά αυτή καταδεινύει ότι η Συρία ήτο Ελληνική αποικία από αρχαιοτάτων χρόνων πολύ πριν έλθουν στο προσκήνιο οι Φοίνικες σημιτικής καταγωγής ] Αρπάσασα δε τον Τιθωνόν το γιό του Λαομέδοντος εκ της Τρωάδος τον έφερε στην Αιθιοπίαν και εγέννησε εξ αυτού τον Ημαθίονα και Μέμνονα[Εδώ δεν πρόκειται για την σημερινή Αιθιοπία , αλλά για την Ινδία]. Εγέννησε δε εκ του Αστραίου τους ανέμους, Βορέαν, Ζέφυρον, Αργέστην, και Νότον και τους αστέρας, Εωσφόρον και όλους τους λοιπούς(Ησίοδοδος Θ’ 371, Απολλόδωρος Α’ β’, 2) (Οι Έλληνες επειδή ήσαν άριστοι ναυτικοί εγνώριζαν τους ανέμους και τους αστερισμούς για να εκτελούν με ασφάλεια τους πλόες των)Εζωγράφιζον δε την Ηώ ωραίαν ροδοδάκτυλον, με φόρεμα ερυθρόλευκον επί θρόνου ή εφ’ αμάξης καθημένην την οποίαν έσυρον τέσσαρες Ιπποι, ή δύο ο Λάμπων και Φαέθων και κατ’ άλλους μόνον ο Πήγασος, προπορευομένη ως πρόδρομος της ανατολής του Ηλίου. Ηώ δε ωνόμαζον οι αρχαίοι το πρωινό μέχρι της μεσημβρίας διάστημα. Αλληγορεί δε την λάμψη του Ουρανού, που καλούμε Αυγήν. Έχει παραμείνει ακόμη η φράση «άμα τη έω » που χρησιμοποιούν οι στρατιωτικοί για να καθορίσουν το διάστημα της Αυγής , ήτοι το προ της ανατολής του Ηλίου φως, ως τον καταλληλότερο χρόνο για την έναρξη μιάς επιχειρήσεως ή εκτόξευση επιθέσεως. Η Ηώ σχετίζονται με την Ανατολή και την εγκατάσταση των Ελλήνων από αμνημονεύτων χρόνων στην Ασία(Μικρά Ασία, Ινδίες, Εγγύς Ανατολή) και στην Αίγυπτο και Λιβύαν . Η γέννηση του Μέμνονος στην Αιθιοπία , η οποία εν προκειμένω δεν είναι η σημερινή Αιθιοπία η νοτίως της Αιγύπτου χώρα , αλλά η Ινδία, που τότε ονομάζετο Αιθιοπία, όπως αναλύεται κατωτέρω. Διότι είναι γνωστόν ότι οι Αιθίοπες ξεκίνησαν προ χιλιάδων ετών από την Ινδία και δια της Μέσης Ανατολής έφθασαν στην Αφρική, διαπεραιούμενοι δια ξηράς , πριν ακόμη δημιουργηθεί η διώρυγα του Σουέζ. Είναι γεγονός ότι οι Έλληνες είχαν πάει ως εκπολιτιστές στις Ινδίες προ αμνημονεύτων χρόνων. Ο μύθος της Ιούς το λέγει ξεκάθαρα. Ας δούμε λοιπόν πιο κάτω μια πιο λεπτομερή ανάλυση
ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΕ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ
Γενικά
Οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν ήλθαν από τις Ινδίες στην Ευρώπη-όπως μας έχουν ενσταλάξει εσφαλμένα - αλλά από την Ευρώπη, δηλαδή από την περιοχή του Αιγαίου, στις Ινδίες. Το ίδιο ισχύει και για την Ελληνική γλώσσα, η οποία ανήκει δήθεν στην Ινδοευρωπαϊκή Ομοταξία Γλωσσών, ενώ στην ουσία είναι η Πελασγική Γλώσσα, όπως μετεξελίχθηκε ανά τους αιώνες στα μέρη που εξαπλώθηκε και ομιλήθηκε. Οι φερόμενοι ως Ινδοευρωπαίοι ή Αριοι ήσαν Πελασγοί δηλαδή λαοί του Αιγαίου και των πέριξ αυτού περιοχών (Δάρδανοι, Αχαιοί, Τρώες κ. α) που μετέφεραν τον πολιτισμό στη χώρα του Γάγγη. Οι «Σούφοι»(σοφοί) είναι τάξη της Ινδίας , όπως και οι Βραχμάνοι είναι άλλη ιδιαίτερη τάξη ιερέων. Οι Βραχμάνοι πήραν τη λατρεία και την οργάνωση τους από τους πανάρχαιους Μιλησίους Βραγχίδες, που αρχικά πήγαν στη χώρα των Σόγδων και μετά μετοίκισαν προς τις εκβολές του Ινδού ποταμού.
Ο Μέμνων Βασιλεύς της Ινδίας(Αιθιοπίας)
Από την Ελληνική Αρχαιολογία (Μυθολογία) πληροφορούμεθα ότι ο Μέμνων ήταν γιος της Ηούς και του Τιθωνού, εγγονός του Λαομέδοντα και ανιψιός του Πριάμου. Ο Μέμνων ανατράφηκε από τις Εσπερίδες. Βασίλευσε στην Αιθιοπία και στον Τρωικό Πόλεμο προσέτρεξε αρωγός στον θείο του Πρίαμο. Τα κατορθώματα του Μέμνονα στον πόλεμο αυτό περιγράφονται στη «Μικρή Ιλιάδα» και στο επικό ποίημα «Αιθιοπίς». Ο Μέμνων μονομάχησε με τον Αίαντα, χωρίς να υπάρξει νικητής. Στο πεδίο της μάχης βρέθηκε αντιμέτωπος του Αντιλόχου (που είχε τρέξει να βοηθήσει τον πατέρα του Νέστορα που κινδύνευε) και τον σκότωσε. Τότε ο Αχιλλέας όρμησε εναντίον του Μέμνονα. Η Ηώς και η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις, φοβήθηκαν για την τύχη των παιδιών τους και ικέτευσαν τον Δία να παρέμβει. Ο Δίας ζύγισε τις μοίρες των δύο μαχητών και η μοίρα του Μέμνονα βάρυνε περισσότερο στον ζυγό. Μετά από αυτό, ο Αχιλλέας σκότωσε τον Μέμνονα, αλλά η Ηώς πέτυχε από τον Δία να καταστεί ο γιος της αθάνατος. Η Ηώς παρέλαβε το σώμα του Μέμνονα από την Τροία και το μετέφερε στην Αιθιοπία. Τα δάκρυα που έχυσε τότε η Ηώς, θεότητα της αυγής, έγιναν κατά τον μύθο οι σταγόνες της δρόσου που βρίσκουμε πολλά πρωινά πάνω στα φυτά. Εξάλλου, οι σύντροφοι του Μέμνονα που τον θρήνησαν μεταμορφώθηκαν σε πουλιά, τις Μεμνονίδες όρνιθες, ενώ σύμφωνα με άλλη εκδοχή τα πτηνά αυτά γεννήθηκαν από τη στάχτη του Μέμνονα. Κάθε χρόνο από τότε εμφανίζονταν γύρω από τον τάφο του ήρωα σαν να τον θρηνούσαν. Κατά μία παράδοση, ο τάφος του Μέμνονα βρισκόταν στην εκβολή του ποταμού Αισήπου, στα παράλια του Ελλησπόντου.
Τα ταξίδια των Αργοναυτών
Όπως πληροφορούμεθα από την Ελληνική Αρχαιολογία ο Ηρακλής, ο Διόνυσος, ο Ερμής , ο Περσεύς, οι Αργοναύτες έκαναν ταξίδια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου( Ινδία, Κίνα, Ιαπωνία, Πολυνησία, Αμερική κλπ) Τούτο επιβεβαιώνεται και από την αρχαιολογική σκαπάνη. Οι πολυταξιδεμένοι Πελασγοί(=Πελαργοί) που έκαναν τα μακρινά ταξίδια δεν ήσαν μία και μοναδική γενιά Αργοναυτών , αλλά αλλεπάλληλες γενιές και οι ηγέτες τους(Ηρακλής, Διόνυσος, Ερμής Τρισμέγιστος, Περσεύς, Μέμνων κ .α) δεν ήσαν ένας αλλά διαδοχικά πρόσωπα με το αυτό όνομα.. Ο μυθικός Δάρδανος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που διεκπεραιώθηκε στην Ασία σε προϊστορικούς χρόνους . Εξ αυτού οι Τρώες εκαλούντο Δάρδανοι , αλλά και Μέμνονες . [Σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου, ο γιός του Τιθωνού Μέμνων κατά παράκληση του θείου του Πριάμου ήλθε με στρατό «Αιθιόπων» να πολεμήσει στην Τροία. Αυτοί οι Αιθίοπες δεν ήσαν εκ της Αιθιοπίας αλλά από την Ινδία(Ο Ηρόδοτος τους καλεί «Αιθίοπες οι εκ της Ασίης»(Ινδία) Β94) Ο Μέμνων σύμφωνα με τον Όμηρο και τον Ησίοδο ήτο γιός του Τιθωνού και της Ηούς,, δηλαδή της ροδοδάκτυλης Αυγής. Η Αυγή όμως είναι στην Ανατολή και όχι προς Νότο στην Αιθιοπία, όπως ενομίζετο.] Εξ άλλου και το όνομα «Ινδία» σημαίνει ‘παιδιά του Δία’
Ο Μ. Αλέξανδρος στην Ινδία
Ο Αλέξανδρος εξακολουθεί να είναι ολοζώντανος στην Ινδία, το Αφγανιστάν και Πακιστάν. Τον λατρεύουν διότι σε μια εποχή που οι λαοί εκείνοι δεν είχαν αξίες και τέχνη ο Αλέξανδρος τους έφερε σε επαφή με τον Ελληνικό Πολιτισμό, με προεξάρχουσα την έννοια του σεβασμού του ανθρώπου , ακόμη και του αντιπάλου, ανεξαρτήτως φυλής ,φύλλου , χρώματος κ.α. Όταν ο Αλέξανδρος ενίκησε τον τοπικό βασιλιά Πώρο και τον ρώτησε πως θέλεις να σε μεταχειρισθώ; Αυτός απήντησε ‘σαν βασιλιά’. Τότε ο Αλέξανδρος τον κάλεσε να καθίσει δίπλα του. Θα το έκανε σήμερα κάποιος Αμερικανός ή Ευρωπαίος ηγέτης στον αντίπαλο του; Είδαμε πως συμπεριφέρθηκαν στη Γερμανία. Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και βιογράφοι του Μ. Αλεξάνδρου γράφουν ότι, όταν ο Μεγάλος Βασιλεύς πήγε στην Ινδία συνήντησε πολλούς Βραχμάνους που είχαν Ελληνική Παιδεία και μιλούσαν ακόμη την Ελληνική Γλώσσα . Αλλά δεν είναι μόνον η Ελληνική γλώσσα και η παράδοση των αρχαίων Ινδών που παραπέμπει στην Ελλάδα, αλλά και η λατρεία των Βραχμάνων που την δανείσθηκαν από τους Μιλησίους ιερείς Βραγχίδες . Οι τελευταίοι ήσαν ιερείς του Διδυμαίου Μαντείου του Απόλλωνος , που έλκει την ίδρυση του από τον μυθικό Βράκχο. Αυτός ήτο δεινός μάντις του Απόλλωνος , που εμάντευσε την κυριαρχία του Αλεξάνδρου ..(Διοδώρου. Σικελιώτη –Ιστορική Βιβλιοθήκη 19,90.4.1 και Στράβωνος Γεωγραφικά 17.1.43.30.) Εκεί πήγαιναν κραταιοί ηγεμόνες της εποχής για να πάρουν χρησμούς (Κροίσος, Νεκώς, κ.α) [ Το Μαντείο της Μιλήτου –όπως όλος ο Ελληνικός Πολιτισμός -κατεστράφη από τους Ιουδαιοχριστιανούς όταν επεκράτησαν στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία] . Εξ άλλου Απολλώνιος ο Τυανεύς που επεσκέφθη την Ινδία τον 1ον αιώνα μ. Χ αναφέρει ότι «Στο όρος Μηρός (των Ινδιών) το οποίον ήτο κατάφυτο από αμπέλια , που έφερε από την Θήβα ο Διόνυσος, ο υιός του Διός, που, όπως λέγεται για να συμπληρωθεί ο τοκετός του , έζησε μέσα στο μηρό του πατέρα του Δία και έλαβε από αυτόν ως δώρο το όρος αυτό, ο Αλέξανδρος δεν ανέβηκε χάριν της εγκρατείας των στρατιωτών του, για να μην μεθύσουν δηλαδή , όπως ήτο το έθιμο»: (του γαρ ανελθείν του Αλεξάνδρου ες το όρος και βακχεύσαι αυτόν, ό εκείνοι λέγουσι , μείζον, οίμαι, τό υπέρ καρτερίας τού στρατού μηδέ αναβήναι)
Ο Μένανδρος βασίλευσε στην Ινδία
Ο Μένανδρος είναι ο περίφημος Milinda της Ινδικής παράδοσης, που κατάφερε να φθάσει μέχρι τα βάθη των Ινδιών, στην κοιλάδα του Γάγγη. Νομίσματα του με Ελληνικά και Ινδικά γράμματα υπάρχουν σε όλη την χώρα αλλά και σε άλλες περιοχές με τις οποίες το Ελληνο-ινδικό κράτος της Βακτριανής είχε εμπορικές σχέσεις. Από προσωπική μου εμπειρία θεωρώ ότι η Ινδία είναι ένα ιδιόμορφο ζωντανό μουσείο του πανάρχαιου Ελληνικού πολιτισμού(γλωσσης , συνηθειών, μύθων, ιδεών, τέχνης κ. α), που ακόμη σώζεται εκεί σχεδόν αναλλοίωτο , ενώ στην χώρα μας έχει εξαφανισθεί συνεπεία της βιαίας εισβολής μεταναστευτικών ρευμάτων και της επιβολής του Ιουδαιοχριστιανισμού, ο οποίος εξαφάνισε τον Ελληνικό πολιτισμό
Η Εξόντωση των Βραγχιδών
Σύμφωνα με μια άλλη πληροφορία, η εξόντωση των απογόνων των Βραγχιδών και Βραχμάνων από τον Αλέξανδρο έγινε το 324 π Χ κατά την διέλευση του από τις Ινδίες . Τους μεν Βραγχίδες εξόντωσε διότι τους θεώρησε ως προδότες του Ελληνισμού, τους δε Βραχμάνους διότι πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση κατά τον πλού του μέσω του Ινδού ποταμού. Τούτο αναφέρεται μόνον από τον Στράβωνα και Σουίδα που έζησαν πολύ βραδύτερον του Αλεξάνδρου. Ενδέχεται όμως να πρόκειται για τους ίδιους ιερείς με το αρχαίο και νεώτερο όνομα τους.[ Αν είχαν σωθεί από την μανία του χριστιανισμού οι αρχαίες πηγές ίσως θα γνωρίζαμε τεκμηριωμένη ολόκληρη την αλήθεια] Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες οι Βραγχίδες εγκατεστάθησαν στη Σογδιανή και έκτισαν εκεί την ομώνυμη πόλη των «Βραγχίδων Άστυ» Οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι Βραχμάνοι ιερείς ταυτίζονται με τους Μιλησίους Βραγχίδες ιερείς, που πήγαν στην Ινδία σε πανάρχαιους χρόνους. Αλλιώς δεν ερμηνεύεται η αναφορά από τον Στράβωνα γιατί εξορίσθηκαν στην περιοχή της Σογδιανής ;
Υπάρχουν δύο εκδοχές για την μετάβαση τους εκεί:
1/ Σύμφωνα με την πρώτη παρεκάλεσαν τον Πέρση βασιλιά να τους εγκαταστήσει στο πλέον απομακρυσμένο μέρος της επικράτειας του για να γλιτώσουν ενδεχομένως από τον διωγμό των Μιλησίων (494 π. Χ),
2/ Κατά την δεύτερη εκδοχή αυτοεξορίσθηκαν για να προσφέρουν - όπως θα λέγαμε σήμερον -ιεραποστολικό έργο,. Όπως κάθε ιερατική εξουσία , έτσι και οι Βραχμάνοι των Ινδιών δεν ήθελαν καθεστωτική αλλαγή στην πολιτική ηγεσία γιατί αυτή θα έθιγε τα προνόμια τους (Αρειανός ΣΤ’ 16) Έτσι εξηγείται γιατί επρόβαλαν αντίσταση κατά του Αλεξάνδρου. Εξ άλλου ο (Διόδωρος Σικελιώτης ΙΖ’ Βιβλίο) αναφέρει ότι οι Βραγχίδες επαναστάτησαν τρεις φορές και ταυτίζει τους Βραγχίδες με τους Βραχμάνους. Οι Βραγχίδες λάτρευαν τον Δία και τον Απόλλωνα, αλλά προ πάντων τον εαυτόν τους στο πρόσωπο του γενάρχη τους Βράγχου. Οι Βραχμάνοι πίστευαν ότι εκτός από τους θεούς, όλες οι άλλες τάξεις ήσαν κατώτερες. Ο Βραχμανισμός είναι θρησκευτική, κοινωνική και πολιτική τάξη της Ινδίας που διεδέχθη τον Βεδισμόν αναμιχθείς με αυτόν. Ο Βραχμανισμός διδάσκει εν συντομία τα εξής:
α/ Το Υπέρτατον Ον (Βράχμα) , εξ ού εκπορεύθησαν και στο οποίον θα επανέλθουν τα πάντα, είναι Άυλον (Λόγος-Ψυχή) και μη λατρευτόν ,
β/ Η ατομική ψυχή ταυτίζεται με την παγκόσμια,
γ/ Ο εξωτερικός κόσμος (των αισθήσεων) είναι ψευδαίσθησις (μάγια= μαγεία) Όπως πιστεύουν και οι Έλληνες
δ/ Η παρούσα ζωή είναι συνέπεια πρώτης τινός αμαρτίας, αποτελεί δε δοκιμασία προς εξαγνισμό και λύτρωσιν [Και οι Έλληνες έκαναν εξαγνισμό με ύδωρ και φωτιά , όπως οι Βραχμάνοι]
ε/ Η λύτρωσις συντελείται δια της μετενσαρκώσεως ή μετεμψυχώσεως, [δηλαδή δια της από ενός φθαρτού σώματος εις έτερον, μέχρις ότου εξαγνισθεί πλήρως η ψυχή, και απαλλαγεί πάσης ενεργείας και πάθους, οπότε φθάνει εξαγνισμένη στο Νιρβάνα και επανέρχεται στο Υπέρτατο Ον] έτσι πίστευαν και οι Βραγχίδες
στ/ Μέσον προς λύτρωση είναι ο ασκητισμός(το ίδιο πίστευαν και οι Βραγχίδες ).
ζ/ Καίνε τους νεκρούς τους όπως και οι Έλληνες (καύση Πατρόκλου στην Τροία)
η/ Οι Βραγχίδες ιερείς χρησιμοποιούσαν για τους χρησμούς το βρασμό του νερού. Με τον βρασμό του νερού έδιναν τους χρησμούς τους και οι Βραχμάνοι [ Οι Βραγχίδες ερμήνευαν τους υδρατμούς που έβγαιναν από τον βραστήρα και θαύμαζαν το φαινόμενο της μετατροπής του ύδατος(υγρά, στερεά και αέριος κατάσταση) χωρίς να χάνει την ουσία του (Ιαμβλ. Μυστήρια 3. 11. 8 και 3.11.67)]
Δια της Γνώσεως η Λύτρωση
Η Βραχμανική θεολογία θεωρεί ότι εκ του Βράχμα(Βράγχου) απορρέει η θεία Τριάς (Τριμούρτι=Τρίμορφη) ήτοι:
1/ ο Βραχμα, δημιουργός,
2/ ο Βισνού, συντηρητής, και
3/ ο Σίβα, ο εξολοθρευτής.
Επίσης υπάρχουν και οκτώ δευτερεύοντες(συμβολικοί) θεοί φύλακες του κόσμου, ήτοι: ο Ντιάου (Δίας), ο Ιντρα, ο Μίτρα, ο Βαρούνα(=υψιβρεμέτης Ζευς που φέρνει τη βροχή) και άλλα πολλά θεϊκά και διαβολικά πνεύματα , όπως είχαν οι Έλληνες. Αυτά ανακαλούν στην μνήμη μας την Ελληνική Κοσμογονία, ήτοι το Χάος εκ του οποίου δημιουργήθηκε ο κόσμος, ο Έρωτας (Βισνού), θεός της συνενώσεως, η Έρις(Σίβα) θεότης της διαιρέσεως και καταστροφής, η Αγία Τριάς που οι Ινδοί απεκάλεσαν Τριμούρτι κ.ο.κ Εξ άλλου και το ιερό βιβλίο των Ινδών η «VEDA” σημαίνει Λύτρωση μέσω της Γνώσεως ( Veda= {F}οίδα=βλέπω-γνωρίζω) Αλλά και η μετεμψύχωση δεν ήτο άγνωστη στον Πελαγικό Κόσμο. Στο βαθμό που ο Βραχμανισμός πιστεύει στη Λύτρωση μέσω της Γνώσεως είναι μια πνευματική θρησκεία, σε αντίθεση με τις Αβρααμικές κοσμοπολιτικές θρησκείες που δογματίζουν με το «πίστευε και μη ερεύνα». Τα Ελευσίνια Μυστήρια διδάσκουν την αθανασία της ψυχής , μέσω της γονιμότητος και της αφθαρσίας της ύλης-ενέργειας. Πίστευαν δηλαδή ότι όταν φεύγει η ψυχή με τον θάνατο ενώνεται με την συμπαντική ψυχή. Η εξελικτική αυτή διαδικασία της μετεμψυχώσεως καλείται «Κάρμα»
Ο Δογματικός Βραχμανισμός
Ο Βραχμανισμός είναι ταυτοχρόνως και μια εξουσιαστική και δογματική θρησκεία στο μέτρο που πιστεύει στην ανωτερότητα των Βραχμάνων έναντι των άλλων τάξεων. Οι Βραχμάνες πιστεύουν στην Ευγονική, κάτι που και οι αρχαίοι πρόγονοι μας επίστευαν. Δηλαδή θεωρεί τους μη Βραχμάνες ακαθάρτους και βεβήλους και υποδούλωσε τους μαύρους ιθαγενείς, τους γνωστούς Παρίες, Πάλι, ή Πούλι [ Οι άνθρωποι της τάξεως αυτής ζουν σαν τα ζώα, χωρίς σπίτι, χωρίς μόρφωση, χωρίς ανέσεις, χωρίς τέλος ελπίδα ότι θα ανέλθουν κάποτε σε μια ανώτερη πολιτιστική βαθμίδα] Ο Βραχμανισμός θεωρεί ότι δύο είναι οι θείες τάξεις ήτοι :
Πρώτη των θεών και
Δευτέρα των Βραχμάνων. ( Εγκυκλ. Ελευθερουδάκη)
Ιδανικό όλων των συνειδητών ανθρώπων, στην Ελλάδα, είναι η Κάθαρση. Στην Ασία αυτή επιτυγχάνεται μέσω της άρνησης της ίδιας της ζωής. Η απόλυτη αταραξία, το Νιρβάνα(κατάσταση που επικρατεί στο Συμπαντικό Χάος) είναι το ιδανικό. Το Νιρβάνα μεταφράζεται σαν αιώνια μακαριότητα ανάμεσα στην ύπαρξη και την μη ύπαρξη και η αυτάρκεια επιδιώκεται με την ισοπέδωση του Εγώ, την κατάργηση των επιθυμιών , την περιφρόνηση της Γνώσης και την αμφισβήτηση της ίδια της ζωής. Το άτομο παραιτείται από την αναζήτηση της Αλήθειας, αναιρεί την λογική , βιάζει τη ανθρώπινη φύση , όπερ οδηγεί στον δογματικό αρνητισμό του μυστικισμού και στην αφασία, ακυρώνοντας κάθε δημιουργική δράση του ανθρώπου. Το πέρασμα του Ελληνικού πνεύματος από την Ινδία μετέβαλλε αυτόν τον δογματισμό , διότι εισήγε την ελευθερία του Λόγου, , την ισονομία και την ανύψωση του ατόμου. Ο εγγονός του βασιλιά Σελεύκου Ασόκα, υπήρξε αναμορφωτής των Ινδιών, ενώ ο Μένανδρος επέδρασε καταλυτικά στην φιλοσοφία τους. Εκείνος απέναντι στην αταραξία έβαλε την Γνώση και επανέφερε την χαρά της ζωής. Παράδειγμα της Ελληνικής επίδρασης είναι οι Καλάς της περιοχής, που είναι πρόσχαροι, ευπροσήγοροι , εξωστρεφείς και εργατικοί. Διατηρούν ακόμη τις Μακεδονικές παραδόσεις και τα σπίτια τους είναι ξύλινα με Ελληνική αρχιτεκτονική.
Ινδουισμός, ο Φωτισμένος Βραχμανισμός
Μετεξέλιξη του Βραχμανισμού είναι ο Ινδουισμός, που θεωρείται «φωτισμένος» Βραχμανισμός. Ωστόσο η δογματική ομοιότης των Βραχμάνων και Βραγχιδών είναι μεγάλη. Εικάζεται ότι οι ιερείς των Βραγχιδών του Διδυμαίου Μαντείου έφυγαν εθελουσίως ως ιεραπόστολοι στην Ινδία., ή εκδιώχθηκαν από τους Μιλησίους στις Ινδίες. Εκεί εδίδαξαν τους εντοπίους Βεδιστές στον Βραγχισμό και συν τω χρονω μετεξελίχθησαν σε Βραχμάνους .
Ταύτιση Βραγχιδών και Βραχμάνων
Η ταύτιση των αυτοεξορίστων Βραγχιδών του 494 π.Χ και των Βραχμάνων που εξόντωσε ο Μ. Αλέξανδρος το 427 π. Χ θα παρέμενε μετέωρη υπόθεση , χωρίς την συνεπικουρία ενός πλήθους άλλων ενδείξεων, μέσα από μια συγκριτική μελέτη των θρησκευτικό-φιλοσοφικών αντιλήψεων Βραχμάνων και Βραγχιδών . Στα ιερά τους κείμενα «Βέδες» που διετυπώθησαν περί το 1100 π. Χ υπάρχουν ενδείξεις που ανάγονται στην εισβολή των Αρίων (Τρώες-Αχαιοί, Τυρσηνοί κ.α) στις Ινδίες. μετά την πτώση της Τροίας ( «Βραχμάνοι των Ινδιών και Βραγχίδες της Μιλήτου» του Α. Κόλλια)
Πόθεν προέρχονται οι Βραγχίδες
Οδηγοί των ιερέων Βραγχιδών του Διδυμαίου Μαντείου του Απόλλωνος που έφυγαν επί Δαρείου το 494 π. Χ ήσαν οι προπορευθέντες Ιξός , οι Λαοί της Θάλασσας μετά τον Τρωικό Πόλεμο και πριν , που μετανάστευσαν στις Ινδίες. Οι ιερείς εκείνων των Λαών επέβαλαν το κοινωνικό , πολιτικό , φιλοσοφικό και θρησκευτικό σύστημα στην Ινδία. , που μετεξελίχθηκε στον Βραχμανισμό. Τρώες και Έλληνες είναι οι περίφημοι, οι Λαοί της Θάλασσας των Αιγυπτιακών πηγών , τους οποίους αναχαίτισε ο Ραμσής ο Γ! περί το 1174 π. Χ . Όπως ο Απόλλων πήγαινε με άρμα στους υπερβορείους έτσι και ο Βράχμα(Βράγχος) αναπαρίσταται πάνω σε άρμα που σέρνουν λευκοί κύκνοι να έρχεται στην Ινδία. Ένα άλλο αδιάψευστο σύμβολο του Διός-Ηλίου που συναντάται στην Ινδία- όπως άλλωστε σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς που εμφύτεψαν οι Λαοί του Αιγαίου-είναι ο Αγκυλωτός Σταυρός, η γνωστή μας πανάρχαια Σβάστικα [Η Σβάστικα συμβολίζει επίσης την Ιεράν Τετρακτύν τουτέστιν: τις τέσσαρες δυνάμεις του Σύμπαντος, ήτοι: Βαρυτική, Ηλεκτρομαγνητική, ισχυρή Πυρηνική και ασθενή Πυρηνική( Ακτινοβολιακή), καθώς και την φορά περιστροφής του Γαλαξίου. Αλλά και η αρχαία πρωτεύουσα της Ινδίας λέγεται Άγρα, η Πεντοποταμία που είναι το σημερινό Πουντζάμπ κ.ο.κ ] Γι’ αυτό όπου συναντήσετε πανάρχαια σύμβολα (σβάστικα, αετώματα, στήλες, τρίαινες, γοργόνια, πύθωνες, σπείρες κ. α) καθώς και φιλοσοφική σκέψη, ερευνήστε βαθύτερα και ασφαλώς θα διαπιστώσετε ότι από εκεί, είτε πέρασαν Έλληνες ή έφθασε το πνεύμα του Ελληνικού Πολιτισμού.
Το ‘Ατμάν’
Η αίρεση των Βραγχιδών είναι πανομοιότυπη με το δόγμα των Βραχμάνων (Λύτρωση μέσω της Σκέψεως) έχει δε διατυπωθεί ως εξής: « ούτε το ταχύτατο βέλος, ούτε η λύρα, ούτε το πλοίο, ούτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να καταστεί ωφέλιμο, χωρίς τη μετ’ επισταμένης γνώσεως χρήση του» (Στοβαίου Ανθολ.12.2.5.19) Η ατομική ψυχή «Ατμάν» των Βραχμάνων μας παραπέμπει στην Ομηρική λέξη «Αυτμήν» που σημαίνει Ψυχή-πνοή(Ψ 765) Ο βίος του ανθρώπου αλλά και παντός εμψύχου όντος, ενέχει το στοιχείο της θλίψης και του πόνου. Η αγωνία του θανάτου κάνει τον άνθρωπο από της γεννήσεως του το πιο τραγικό ον στο Σύμπαν , διότι έχει συνείδηση αυτού. Επομένως ο αντικειμενικός σκοπός είναι να απαλλαγεί από τον πόνο και τη θλίψη και να οδηγηθεί στην τελική λύτρωση μέσω της Γνώσεως. Αυτή θα προέλθει από την ενάρετη ζωή . Η Ψυχή μετά τον θάνατο μέσα από τις διαρκείς μετεμψυχώσεις θα υποστεί τον πλήρη εξαγνισμό της και θα ενωθεί καθαρή με την Συμπαντική Ψυχή(Υπέρτατο Ον, ή Βράχμα) Επειδή ο Βραχμανισμός είχε οδηγήσει τα άτομα σε ακρότητες, ήτοι στον ασκητισμό, και στον πλήρη αναχωρητισμό, ακολούθησε ο Βουδισμός σαν εκσυγχρονιστικό κίνημα για να μετριάσει την κατάσταση που είχε φθάσει στο απροχώρητο. Γι’ αυτό ο Βουδισμός θεωρείται «φωτισμένος Βραχμανισμός» Ωστόσο το «Μέτρο» και το «Μηδέν Άγαν» θα το βρούμε στον Ελληνισμό και μόνον . Για τον Βουδισμό θα μιλήσουμε σε άλλο σημείο. Επομένως βγαίνει σαν συμπέρασμα ότι «όλα τα είπαν οι Έλληνες» όπως γράφει και ο Νίτσε.
14/ Η Λογοτεχνική Δεινότητα του Ομήρου .

Ο Όμηρος είναι ο ποιητής που επινόησε τον διάλογο μεταξύ ανθρώπων και θεών. Έτσι έδωσε στον άνθρωπο θεϊκή υπόσταση και στους θεούς ανθρώπινη. Η θεϊκή του πέννα περιγράφει το πλοίο που αρμενίζει με το κάτασπρο μεσαίο πανί που το φουσκώνει ο ούριος άνεμος και το κάνει να γλιστράει στο πέλαγος, ενώ το αφρισμένο κύμα ηχεί καθώς το πλοίο σχίζει τα κύματα. Από μακρυά φαντάζει σαν ένας άσπρος γλάρος που γλύφει το πέλαγος στην προσπάθεια του να πιάσει κάποιο ψάρι. Κάθε πρόταση του Ομήρου και ένας υπέροχος πίνακας ζωγραφικής, κάθε σελίδα μια ολόκληρη υπόθεση και όλο το βιβλίο της Ιλιάδος μια απέραντη ροή στο Σύμπαν , στη Γη και μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

(485-525)
Όταν δε έφτασαν στο ευρύ στρατόπεδο των Αχαιών, έσυραν το μαύρο πλοίο στη στεριά, επάνω στην άμμο, το εστείλωσαν από την μια μεριά κι’ από την άλλη με μακρυά στηρίγματα κι’ έπειτα εσκορπίσανε κι’ αυτοί στις σκηνές και στα πλοία. Ωστόσο ο ευγενικός γυιός του Πηλέως, ο ταχύπους Αχιλλεύς, εξακολουθούσε να κάθεται ωργισμένος κοντά στα γρήγορα πλοία χωρίς ποτέ να πάη στη συνέλευσι που δοξάζει τους άνδρες, ούτε στον πόλεμο, μόνο έμεινεν αυτού κι’ έλυωνε ή καρδιά του που εποθούσε τις κραυγές των πολεμιστών και τον πόλεμο. Όταν όμως έφεξε πιά η δωδεκάτη αυγή, εγύρισαν στον Όλυμπο οι αθάνατοι θεοί, όλοι μαζί, έχοντας μπροστά τον Δία. Κι’ η Θέτις δεν ελησμόνησε την παραγγελία του γυιού της, μόνο ανεδύθη από τα κύματα της θαλάσσης κι’ ανέβηκε πρωί-πρωί στον μεγάλο ουρανό και στον Όλυμπο. Ευρήκε δε τον βροντόφωνο γυιό του Κρόνου να κάθεται μακρυά από τους άλλους θεούς στην πιο υψηλή κορυφή του πολυκορύφου Ολύμπου. Κι’ ευθύς εκάθησε μπροστά του και με τ’ αριστερό χέρι του αγκάλιασε τα γόνατα και με το δεξί άγγιξε το πηγούνι του. Κι’ έτσι παρακαλώντας τον βασιλέα Δία, τον Κρονίδη, του είπε:
«Πατέρα μου, Ζευ, αν ποτέ μεταξύ των αθανάτων σου έκανα κανένα καλό με λόγο ή με έργα, κάνε μου αυτή τη χάρι: Τίμησε τον γυιό μου, που όχι μόνον είνε ο πιο λιγόζωος από τους άλλους, μα που κι’ ο βασιλεύς Αγαμέμνων τον επρόσβαλε, γιατί του επήρε κι’ έχει τώρα αυτός το δώρο του. Εσύ όμως τουλάχιστον δικαίωσε τον, Ολύμπιε, βαθυστόχαστε Ζευ, και δώσε δύναμι και νίκη στους Τρώες, ως ότου ικανοποιήσουν οι Αχαιοί τον γυιό μου και του δώσουν τις τιμές που πρέπει. »
Αυτά του είπε, ο Ζευς όμως δεν της αποκρίθηκε τίποτε κι’ έμεινε πολλή ώρα χωρίς να βγάλη λέξι. Η δε Θέτις, καθώς είχεν αγκαλιάσει τα γόνατα του, τα εκρατούσε σφικτά όπως κι’ από την αρχή και του εξαναμίλησε:
«Αλήθεια, δόσ’ μου υπόσχεσι και συγκατάνευσε ή αρνήσου, αφού δεν φοβάσαι κανένα, για να μάθω πόσο είμαι καταφρονεμένη εγώ απ’ όλους τους άλλους θεούς.»
Τότε στενάζοντας βαρειά ο νεφελοσυνάκτης Ζευς της αποκρίθηκε:
«Κακό πολύ κακό είναι αυτό, γιατί θα με φέρη σε θέσι να συγχυσθώ με την Ήρα, όταν θ’ αρχίσει πάλι να μ’ ερεθίζη με τα πειρακτικά της λόγια, που και χωρίς αιτία πάντα μαλώνει και μου λέγει μπροστά σε όλους τους θεούς τους αθανάτους πως βοηθώ στην μάχη τους Τρώες. Φύγε, λοιπόν. Τώρα εσύ από εδώ, μήπως σε νοιώση η Ήρα, κι’ εγώ θα φροντίσω να γίνουν όλα αυτά . Και αν θέλης, να, θα κατανεύσω με το κεφάλι μου για να πιστέψης. Αυτό έχω για μεγαλείτερο σημάδι ανάμεσα στους αθανάτους. Γιατί θα γίνη κάθε τι που θα το υποσχεθώ με συγκατάνευσι της κεφαλής μου κι’ ούτε ανακαλείται πιά, ούτε είνε ψευτιά, ούτε μένει απραγματοποίητο»

[(485-525)

1/ Η Επιστροφή του Δία στον Όλυμπο

Το ταξίδι του Δία και της κουστωδία του στην Αιθιοπία μετ’ επιστροφής , κράτησε πράγματι όπως είχε προγραμματισθεί, δώδεκα ημέρες. Και εδώ ο Όμηρος- που μας έχει συνηθίσει σε τόσες και τόσες λεπτομέρειες όταν πρόκειται να περιγράψει τα ανθρώπινα - μας αποκρύπτει επιμελώς το μέσον που χρησιμοποίησαν οι θεοί . Γιατί άραγε; Γιατί λ. χ είπε ότι πήγαν στην Τένεδο με πλοίο, περιγράφει τον πλού ακόμη και την σκηνή του ελιμενισμού του πλοίου του Οδυσσέα, που δεν έχει αλλάξει η τεχνική της ως τις μέρες μας. Αντίθετα για τους θεούς κρατά τη γραφίδα του ξερή , ολιγόλογη και επτασφράγιστη; Δεν θα μπορούσε να βάλει με την φαντασία του όποιο μέσον ήθελε για να δώσει μεγαλείο στους θεούς; Θα μπορούσε δηλαδή να πει ότι χρησιμοποίησαν πλοίο, άλογα, άρματα, ή κάτι άλλο. Θεοί ήσαν αυτοί και όλα τα μέσα ήσαν στην διάθεση τους. Όμως δεν το λέει και μας αφήνει εμάς τώρα να υποθέτουμε ό,τι θέλουμε. Η επανάληψη του χρόνου διάρκειας του ταξιδίου, που κράτησε δώδεκα ημέρες αυτό μας βάζει σε μεγαλύτερους προβληματισμούς, διότι με οποιοδήποτε άλλο μέσο της εποχής του Ομήρου ασφαλώς θα έκανε πολύ περισσότερες ημέρες, ενώ αποκλείονται ορισμένα μέσα οδικής μεταφοράς. Ο αριθμός δώδεκα και πάλι παρουσιάζεται όχι φυσικά από σύμπτωση στην ομηρική διήγηση. Είναι προφανές ότι ο αριθμός αυτός κάτι σπουδαίο δηλώνει , αλλά ακόμη δεν αποκτήσαμε τον κώδικα αποκρυπτογραφήσεως των Επών. Μήπως είναι κάποιος κωδικός αριθμός που δεν μπορούμε να εννοήσουμε ; [Διότι 12χ2. είναι οι ραψωδίες 12 είναι οι δοκιμασίες του Οδυσσέα. Μέσα από 12 πελέκεις περνάει το βέλος. Μετά από 12 ημέρες θα μπορούσε η Ευρύκλεια να πει στην Πηνελόπη για την αναχώρηση του Τηλέμαχου. 12 συντρόφους πήρε ο Οδυσσέας από το καράβι του για να πάει στη σπηλιά του Πολύφημου. 12 ταύρους θυσιάζουν οι Φαίακες στον Ποσειδώνα. 12 από τις δούλες του Οδυσσέα δε σεβάστηκαν ούτε τον ίδιο ούτε την Πηνελόπη όσο καιρό αυτός έλλειπε κ.ο.κ]
Αλλά και τα θαλάσσια μέσα σε μια εποχή που δεν υπήρχε η διώρυγα του Σουέζ αποκλείονται ασυζητητί. Το μοναδικό μέσον που απομένει είναι το αεροπορικό ταξίδι. Είχαν όμως τότε αεροπορικά μέσα;

2/ Η Άνοδος(πτήση) της Θέτιδος στον Όλυμπο

Κατ’ αρχήν κρίνεται σκόπιμο να εξετάσουμε αυτό που είπε η Θέτις στον πατέρα της Δία «για να μάθω πόσο είμαι καταφρονεμένη εγώ απ’ όλους τους άλλους θεούς.» Προφανώς η Θέτις παρότι κατάγεται από θεϊκό γένος της έδωσαν άνδρα θνητόν , τον Πηλέα και εγέννησε εξ αυτού θνητόν υιόν τον Αχιλλέα, ο οποίος ήτο άτρωτος εκτός από την πτέρναν. Και έξ όσων φαίνεται η Θέτις δεν ήθελε θνητόν άνδρα, δεδομένου ότι ήτο ωραιοτάτη και την ζητούσαν αφόρητα τόσον ο Απόλλων όσο και ο Ποσειδών. Όσον αφορά στις μεταμορφώσεις της Θέτιδος εις πτηνόν, τίγριν και σηπίαν(σουπιά) τούτο δεικνύει τον άστατο χαρακτήρα των γυναικών, σε σύγκριση με τον σταθερόν χαρακτήρα του Πηλέως, ο οποίος ήτο προσηλωμένος στον σκοπό του να την κατακτήσει, πράγμα που επέτυχε στο τέλος. Άλλη μια σκοτεινή και ανεξήγητη αναφορά του Ομήρου που αναφέρεται στην μετάβαση της Θέτιδος στον Όλυμπο για να συναντήσει τον πατέρα της Δία είναι και η ακόλουθη: « Η Θέτις …. ανεδύθη από τα κύματα της θαλάσσης κι’ ανέβηκε πρωί-πρωί στον μεγάλο ουρανό και στον Όλυμπο». Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι που βρισκόταν η Θέτις στα βάθη της Θάλασσας; Ητο μήπως μέσα σε βαθυσκάφος, σε κάποιο υποβρύχιο ή σε υποβρύχια πόλη ; Ένα άλλο ερώτημα είναι το πώς ανέβηκε μέσα από την θάλασσα στον ουρανό και μετά πήγε στον Όλυμπο; Εδώ ο συγγραφεύς είναι ξεκάθαρος ότι πρώτα ανέβηκε στον μεγάλο Ουρανό και μετά πήγε στον Όλυμπο. Πως κατά την ανάδυση της απέφυγε τη νόσο των δυτών ; Άρα το βαθυσκάφος της ήτο τελειότατο και ασφαλές.
Και πάλι ο λεπτομερειακός και γλαφυρός στις περιγραφές του Όμηρος αρκείται σε λιτή και ολιγόλογη αναφορά. Τι θέλει τάχα να μας πει ο ποιητής; Γιατί δεν αφήνει τη φαντασία του να ξεδιπλωθεί όσον αφορά τους θεούς και τα έργα τους; Τι τον εμποδίζει να μας δώσει μερικές ακόμη πληροφορίες για τα παράξενα ταξίδια των θεών;
Ελλείψει επαρκών πληροφοριών μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Θέτις ζούσε σε κάποια υποθαλάσσια πόλη η οποία διέθετε την τεχνολογία να εκτοξεύει οχήματα στον αέρα και εν συνεχεία αυτά να δημιουργούν εξέδρα εκτοξεύσεως εναερίων οχημάτων προς τον ουρανό. Μια άλλη υπόθεση είναι ότι το βαθυσκάφος της Θέτιδος να είχε την δυνατότητα να εκτοξεύεται εκτός της θαλάσσης στον αέρα και εν συνεχεία να ίπταται στον ουρανό. Πάντως και στο σημείο αυτό ο Όμηρος είναι ολιγόλογος και λιτός. Είναι σαν να ρίχνει ένα πυροτέχνημα το οποίον δεν προλαβαίνει να φωτίσει το τοπίο, διότι σβήνει αυτομάτως και βυθίζει και πάλι στο σκοτάδι τον παρατηρητή.

3/ Η Αίσθηση της Προσβολής και Αξιοπρέπειας

Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία γίνεται λόγος για προσβολή, όταν η Θέτις απευθυνόμενη στον Δία του λέγει; «ο βασιλεύς Αγαμέμνων τον επρόσβαλε, γιατί του επήρε κι’ έχει τώρα αυτός το δώρο του» Δεν είναι δηλαδή το δώρο αυτό καθ’ εαυτό, όσο είναι η προσβολή του πρώτου και καλύτερου παλικαριού. Δεν ζητά υλικά πλούτη για τον γιό της, αλλά οι Αχαιοί « να του δώσουν τις τιμές που πρέπει» Εδώ βλέπουμε ότι ο ποιητής μάχεται για την τιμή και όχι για την ύλη.
Ο λαός αυτός που τον θεωρούμε τότε απολίτιστο και πρωτόγονο , μας διαψεύδει με μια του επινόηση. Και ποια είναι αυτή; Μα η ανθρώπινη Αξιοπρέπεια! Η λέξη αυτή έχει άμεση σχέση με τον πολιτισμό αυτού του λαού. Από τότε υπήρχε το φιλότιμο του Έλληνα, μια λέξη που δεν έχει την ερμηνεία της σε κανένα άλλο λεξιλόγιο εκτός από το Ελληνικό.
Μας φανερώνει ότι ο λαός αυτός είναι εξημερωμένος , καλλιεργημένος και πολιτισμένος, μπολιασμένος με ηθικό και εσωτερικό περιεχόμενο. Και δεν είναι μόνον η λέξη «Αξιοπρέπεια» που μας αιφνιδιάζει . Ο Όμηρος ψάλλει το θάρρος των ηρώων που σκοτώνουν και πεθαίνουν με απλότητα, ψάλλει την θεληματική θυσία των υπερασπιστών της πατρίδας, ψάλλει την φιλοπατρία, ψάλλει τον πόνο των γυναικών, τον αποχαιρετισμό του πατέρα προς τον γιό, αλλά και την φαγωμάρα, τις βρισιές , την οίηση, τον εγωισμό, πλάι στην εκδίκηση και άλλες αφηρημένες έννοιες που για πολλούς λαούς ήσαν άγνωστες ακόμη. Εκείνο όμως που μας αιφνιδιάζει
περισσότερο είναι η αναφορά της Ιλιάδος στην τιμή του ανθρώπου , την οποία θέτει πιο ψηλά απ’ την ζωή και πιο δυνατή κι’ απ’ τους θεούς. Το πρώτο και αρχαιότερο ποίημα στον κόσμο- που αναφέρεται σε χιλιάδες χρόνια προ της εποχής του Ομήρου- έχει σαν θέμα τον άνθρωπο μέσα στον πόλεμο, αφού πάντα ο πόλεμος είναι η ακραία σε αγριότητα κατάσταση της κοινωνίας , η οποία ποτέ δεν σταμάτησε να την κατατρώγει ο πόλεμος. Ο Αχιλλεύς , πρώτος ήρωας της Ιλιάδος, είναι η καρδιά κι’ ο άξονας όλης της δράσης του ποιήματος.

4/Η Συνέλευση δοξάζει τους Άνδρες

Ο Όμηρος θεωρεί ως μεγάλη δυστυχία την αποχή του Αχιλλέα από την Συνέλευση του στρατεύματος. Διότι όπως λέγει «η συνέλευση δοξάζει τους άνδρες» Ευνόητον τυγχάνει ότι η βάση του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η ελευθερία του λόγου και η ελευθερία του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι.. Επομένως στην συνέλευση της Εκκλησίας του Δήμου αναδεικνύονται οι δημοκρατικοί ηγέτες και οι σοφοί άνθρωποι μέσω του διαλόγου, ένθα καταθέτουν το λόγο τους στην κρίση του κοινωνικού συνόλου. Εκεί , όπως το σίδερο στη φωτιά χτυπιέται και υφίσταται την κατεργασία για να γίνει σκληρό ατσάλι και να μορφοποιηθεί, έτσι και ο Λόγος, στην συνέλευση-μέσω του διαλόγου-γίνεται πιο ρωμαλέος και αποκτά ευρύτερη αποδοχή από την γνώμη . Στις συνελεύσεις διεξάγεται ο διάλογος, αναπτύσσονται οι ιδέες, επιστρατεύονται επιχειρήματα και κονταριοχτυπιούνται οι αντίθετες γνώμες. Στις συνελεύσεις γίνονται τα λόγια νόμος του άστεως και η λαϊκή βούληση γίνεται πράξη που δεσμεύει τους άρχοντες, ακόμη και τους θεούς.. Εκεί αναδεικνύονται από τους πολλούς οι χαρισματικοί ηγέτες, όχι ένεκα πλούτου, χρώματος, φύλου, γένους, ή καταγωγής, αλλά για την ορθότητα και δεινότητα του Λόγου τους. Εκεί η πλειοψηφία επιβάλλει τις απόψεις της και η μειοψηφία αρθρώνει τον δικό της Λόγο για να διορθώσει και να επισημάνει τις αδυναμίες. Τέλος εκεί σφυρηλατείται η Δημοκρατία και οι θεσμοί της. Η Συνέλευση είναι ο Ναός της Δημοκρατίας και της ελευθερίας του Λόγου, διότι εκεί ισχύει το «τις αγορεύειν βούλεται» και γίνεται σεβαστή η γνώμη των πολλών και όχι το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» του βασιλέως, δικτάτορος ή εξουσιαστή. Η Ομηρική Συνέλευση εξελίχθηκε βραδύτερον στην Εκκλησία του Δήμου , που αρθρώνεται ο δημοκρατικός Λόγος, εν αντιδιαστολή προς την Εκκλησία του Χριστού , που θέλησε να εξαπατήσει το λαό με την δογματική επιβολή της μίας και μοναδικής γνώμης, αυτής του θεού ή καλύτερα του ιερατείου που προσποιείται ότι μεταφέρει τον λόγο του θεού, που ουδείς είδε ή άκουσε ή ψηλάφησε ποτέ , ειμή μόνον στην φαντασία και στα όνειρα του . Όπως γράφει ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους :«μόνοι γαρ τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα (των πολιτικών επιμέλεια) ουκ απράγμονα, αλλά αχρείον νομίζομεν» Οι Έλληνες στην Εκκλησία του Δήμου στερέωσαν την Δημοκρατία και τον Πολιτισμό.

Ο Διάλογος σαν Βάση της Προόδου

«ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ» λέγει ο παιδαγωγός - φιλόσοφος καθηγητής Καζεπίδης. Ο πρωταρχικός σκοπός της γλώσσας είναι η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν αποτελεί όμως διάλογο κάθε μορφή επικοινωνίας. Όπως θα δούμε παρακάτω, ο ορθολογικός διάλογος είναι η υψηλότερη μορφή επικοινωνίας. Η ανθρώπινη σκέψη είναι διαπροσωπική και διαλογική, επειδή καθίσταται δυνατή μόνο με την κοινή μας γλώσσα και συμπεριφορά, τις οποίες τις αποκτούμε καθώς μεγαλώνουμε μέσα στην κοινωνία μας. Η ατομική μας σκέψη, δηλαδή, είναι εφικτή μόνο με την εσωτερίκευση του εξωτερικού διαλόγου. Ο Πλάτων ήταν ο πρώτος που υποστήριξε την ιδέα ότι η σκέψη μας είναι διαλογική. Στον Θεαίτητο και στο Σοφιστή ο πλατωνικός Σωκράτης υποστηρίζει ότι η σκέψη μας «είναι διάλογος της ψυχής προς αυτήν», δηλαδή, η σκέψη μας είναι ένας εσωτερικός διάλογος, όπου κάνουμε ερωτήσεις και δίνουμε απαντήσεις οι ίδιοι.Αυτόν τον εσωτερικό διάλογο «της ψυχής προς αυτήν» τον αποκτούμε καθώς μαθαίνουμε να επικοινωνούμε και να συνδιαλεγόμαστε μ’ όλα τα πρόσωπα με τα οποία ερχόμαστε σ’ επαφή, μέσα στην οικογένεια, πρώτα, και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, αργότερα. Με τον διάλογο κάνουμε ερωτήσεις και δίνουμε απαντήσεις, εκφράζουμε τις αμφιβολίες μας, τη γνώμη μας και τα αισθήματά μας, υποσχόμαστε, ευχαριστούμε, περιγράφουμε, διαφωνούμε, αξιολογούμε και τα παρόμοια. Αυτή η υπέροχη τέχνη του διαλόγου είναι η μεγαλυτέρα και αρχαιοτέρα Ελληνική εφεύρεση.

Η Τεχνική του Διαλόγου

Οι συμμετέχοντες σε διάλογο δεν ταμπουρώνονται πίσω από τα προσφιλή τους συνθήματα και δόγματα, συζητούν ελευθέρως χωρίς να δίνουν
παραγγελίες και προστάγματα και αποφεύγουν να συμπεριφέρονται σαν προφήτες, νομοθέτες, ή επαναστάτες-αναμορφωτές. Αντίθετα, ψάχνουν μαζί να βρουν μια σωστή λύση στα προβλήματα τους. Προς τούτο εκφράζουν τις αμφιβολίες και τις γνώμες τους, τις ελπίδες και τους φόβους τους, τις επιθυμίες, τις αντιρρήσεις και τα σχέδια τους και ακούν τους συνομιλητές τους με σεβασμό, κατανόηση και υπομονή. Όχι ότι δεν διαφωνούν πάνω στα ζητήματα που συζητούν, αλλά οι διαφωνίες τους αποτελούν ευκαιρίες για περισσότερη αυτοεξέταση, κατανόηση και περίσκεψη και όχι ευκαιρίες για αυτοπροβολή ή προσβολή των συνομιλητών τους. Η σύγχρονη Αριστερά του τόπου μας χρησιμοποιεί την διαλεκτική σαν αυτοσκοπό , είτε για να εκφράσει την παγία δογματική της θέση , είτε σαν αυτοσκοπό, δηλαδή σαν άρνηση χάριν της αρνήσεως ώστε να συνεχίζεται μία ατέρμων λογοδιάρροια .
Στο διάλογο έχουμε ελεύθερη και υπεύθυνη ανταλλαγή γνωμών, απόψεων και προτάσεων με σκοπό την αλληλοκατανόηση και τη συνεργασία, όχι τον ανταγωνισμό και τη θριαμβολογία. Τα
κίνητρα του διαλόγου δεν μπορούν να είναι η δημιουργία εντυπώσεων, η αναμέτρηση ισχύος, ο εκβιασμός του ιδεολογικού αντιπάλου, η επικράτηση του ισχυρού και η απομόνωση του αδύνατου. Αυτά είναι τα συνηθισμένα κίνητρα που συναντά κανείς σε όλες τις σημερινές διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς και εκκλησιαστικούς
αντιπάλους, όπου ο διάλογος απουσιάζει, παραβιάζεται ή νοθεύεται σκόπιμα και αδιάντροπα. Στο διάλογο παίρνεις και δίνεις.Η ποιότητα του διαλόγου, εξαρτάται απ' αυτούς με τους οποίους συνδιαλεγόμαστε. Αν κάποιος σε όλη του τη ζωή κάνει παρέα και συζητάει με κατσικοκλέφτες, απατεώνες ή λαθρέμπορους, τότε και η σκέψη του, τα αισθήματα του και τα ενδιαφέροντα του θα είναι παρόμοια με τα δικά τους. Κρύβει μια σημαντική αλήθεια το λεγόμενο: «πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι». Ένας ολοκληρωμένος και εποικοδομητικός διάλογος έχει δυο διαστάσεις, μια κάθετη και μιαν οριζόντια.

Όχι στον εξ Αποκαλύψεως Λόγο

Η αυτογνωσία δεν επιτυχαίνεται με κάποιου είδους προσωπική ψυχολογική αυτοσυγκέντρωση, ή με ναρκισσιστική προκατάληψη με τον εαυτό μας, τις ορέξεις και τις ιδιοτροπίες μας. Πολύ περισσότερον από τον εξ ‘ Αποκαλύψεως Λόγον . Ούτε φυσικά κατορθώνεται με καλογερίστικες ομφαλοσκοπήσεις και προκαταλήψεις νια τη σωτηρία της
ψυχής μας. Τέτοιου είδους ενέργειες μόνο απομόνωση και αποξένωση από την κοινωνία και τον πολιτισμό πετυχαίνουν. Η αληθινή αυτογνωσία πραγματοποιείται με τη γνωριμία μας με τα πολιτιστικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας και με το διάλογο μας με τους πρωτεργάτες του
πολιτισμού μας, παλιούς και νέους, δικούς μας και ξένους. Το γνώθι σ’ αυτόν μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από τη γνωριμία μας με τις ιδέες, τα ιδεώδη, τα συναισθήματα και τους ποικίλους προβληματισμούς της ανθρωπότητας. Ο εαυτός μας, αποξενωμένος από τον πολιτισμό, μαραζώνει, φτωχαίνει και φθίνει.

Πως θα προσεγγίσουμε το Ελληνικό Πνεύμα;

Πρέπει λοιπόν να μελετούμε σε βάθος την πολιτιστική μας κληρονομιά, παλιά και νέα, όχι όμως σαν προσκυνητές και δούλοι της αλλά
με τη διάθεση να αναμετρηθούμε μαζί της και να δημιουργήσουμε το δικό μας δυναμικό πολιτισμό. Δεν πρόκειται να βρούμε στην κληρονομιά μας τις τελικές, τις αδιάσειστες και απόλυτες αλήθειες πάνω στα ανθρώπινα προβλήματα και τις απορίες μας της εποχής μας - όπως πιστεύουν ορισμένοι ρομαντικοί και επιπόλαιοι ελληνολάτρες και «ελληνέμποροι» . Κάθε άλλο! Αυτό που θα βρούμε είναι ανήσυχα, θαρραλέα και δημιουργικά πνεύματα που ανέπτυξαν νέες προοπτικές για τον κόσμο και τη ζωή, πρωτόφαντες επιστημονικές θεωρήσεις του κόσμου, βαθυστόχαστες φιλοσοφικές θεωρήσεις και αναλύσεις, νέες ηθικές, αισθητικές και πολιτικές ευαισθησίες για τον κόσμο και τη ζωή. Ο λόγος τους δεν είναι ο τελευταίος λόγος, είναι απλώς ο πρώτος. Αν γυρίσουμε πίσω και δεχτούμε αυτήν την κληρονομιά παθητικά και άκριτα, τότε θα γίνουμε δούλοι της
και θα παραμείνουμε στάσιμοι και καθυστερημένοι - ο πολιτισμός ποτέ δε γυρίζει πίσω. Αν την αγνοήσουμε όμως, τότε θα χάσουμε τις ρίζες μας και τον προσανατολισμό μας. Ακόμη και ο πιο υπερόπτης και εικονοκλάστης φιλόσοφος της Ευρώπης, ο Φρειδερίκος Νίτσε, έλεγε ότι
«βρισκόταν ψηλά διότι πατούσε στους ώμους γιγάντων και οι πνευματικοί γίγαντες γι' αυτόν ήταν κυρίως οι μεγάλοι αρχαίοι Έλληνες στοχαστές»Τις παραδόσεις μας πρέπει να τις εξετάζουμε και να τις αξιολογούμε, τις ιδέες των προγόνων μας πρέπει να τις μελετούμε και να τις ξαναδουλεύουμε, τις παραδοσιακές αξίες και τα ιδεώδη πρέπει να τα επανεξετάζουμε με κριτική σκέψη και να τα αναμορφώνουμε. Αλλιώς, οι παραδόσεις μας θα καταντήσουν νεκρές τελετουργίες, οι αξίες και τα ιδεώδη μας θα είναι απομεινάρια παλαιών μορφών ζωής, χωρίς
ζωή, χωρίς σημασία και η γλώσσα μας θα καταντήσει κενή, ξένη και κίβδηλη σαν τη γλώσσα όλων των δογματικών εκκλησιαστικών και πολιτικών κατεστημένων. Η λαμπρή πολιτιστική μας παράδοση απαιτεί δυναμικό και δημιουργικό διάλογο μαζί της, όχι παθητικό και δουλικό
προσκύνημα. Η έλλειψη ενός τέτοιου κριτικού και δυναμικού διαλόγου με ολόκληρο τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό είναι κατά τη γνώμη μου, η κύρια αιτία για την αποτυχία της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο παλιό γυμνάσιο. Αυτοί που μας δίδασκαν
τον Όμηρο, το Σοφοκλή και το Θουκυδίδη(με εξαιρέσεις) δεν είχαν κατανοήσει το μοναδικό χαρακτήρα και την τεράστια αξία των επιτευγμάτων των προγόνων μας.

Οι Αμαθέστατοι Δάσκαλοι του Γένους

Ούτε μπορούσαν να μας δείξουν, διότι οι περισσότεροι δεν ήξεραν, ότι οι ιδέες και οι αξίες αυτές διαπότισαν ολόκληρο το δυτικό πολιτισμό και έγιναν και ερεθίσματα για νέες εμπνεύσεις, εφευρέσεις και πλήθος άλλα
πνευματικά και πολιτιστικά επιτεύγματα. Μία στείρα, αμαθής, άκριτη και επιπόλαιη προγονολατρεία δεν μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε την πιο δυναμική προσέγγιση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού από Ευρωπαίους, καθώς και τους ποικίλους και πολλαπλούς τρόπους με τους οποίους οι ιδέες των προγόνων μας εμπλούτισαν, και αναγέννησαν τον
Ευρωπαϊκό πολιτισμό .Για παράδειγμα από τον Όμηρο μας μάθαιναν την πρώτη σελίδα και άφηναν την ουσία των μεγάλων νοημάτων κατά μέρος.
Ο φόβος του «νέου» ή του «ξένου» πολιτιστικού στοιχείου και η προσκόλληση στις δήθεν απόλυτες και αξεπέραστες αξίες του Ελληνισμού είναι το πιο σίγουρο γνώρισμα άγνοιας, πνευματικής καθυστέρησης, έλλειψης δυναμισμού, κριτικής σκέψης, ζωντάνιας και δημιουργικότητας μέσα στην κοινωνία μας. Ο εθνικιστής είναι ένας προκατειλημμένος άνθρωπος που θεωρεί εξ υπαρχής όλα τα ξένα πολιτιστικά επιτεύγματα ως υποδεέστερα του δικού του πολιτισμού. Αν ο πολιτισμός μιας κοινωνίας μπορεί να παρομοιαστεί μ' ένα βιβλίο, ο εθνικιστής είναι ο άνθρωπος του ενός βιβλίου, που το έχει διαβάσει επιπόλαια και αποσπασματικά.
Αυτό που επιβεβαιώνουν επανωτές έρευνες είναι ότι οι μεγάλοι πολιτισμοί είναι αποτελέσματα μακροχρόνιας διασταύρωσης με άλλους πολιτισμούς. Η απομόνωση, η εσωστρέφεια και ο αποκλεισμός οδηγούν στο μαρασμό και στη στασιμότητα τόσο τα άτομα όσο και τις κοινωνίες τους. Εμείς οι νεοέλληνες πρέπει να μάθουμε να αναμετρηθούμε με τους αρχαίους μας προγόνους - μόνο έτσι θα μπορούμε να λέμε ότι είμαστε άξιοι απόγονοι τους. Αν οι Έλληνες μεγαλούργησαν είναι διότι σαν ναυτικοί , εξερευνητές και έμποροι πήραν στοιχεία από όλους τους πολιτισμούς και η αξία τους έγκειται ότι καλλιέργησαν το δικό τους μοντέλο που είχε σαν κέντρο τον άνθρωπο και όχι τον θεό, το βασιλιά, ή τον αρχηγό .

Η Αιτία της Παρακμής

Το δεύτερο παράδειγμα έρχεται από το δογματικό κατεστημένο του σημερινού κόσμου, που με αυταρχικό και αυθαίρετο τρόπο καταπιέζει τις ελευθερίες των λαών Η συνηθισμένη κριτική της εκκλησίας σχεδόν πάντοτε περιορίζεται στις ατασθαλίες, στα λάθη, και γενικά στην αταίριαστη συμπεριφορά πολλών μελών του ιερατείου, σαν να ήταν μια χαρά οι άρχοντες της εκκλησίας στη θεωρία, αλλά τα έκαναν θάλασσα στην πράξη. Αυτού του είδους η κριτική, όσο καλοπροαίρετη και σωστή κι αν είναι, στην πραγματικότητα στηρίζει το ιερατείο και όσοι περιορίζονται αποκλειστικά σε τέτοιου είδους σχόλια δεν αγγίζουν το πραγματικό πρόβλημα. Είναι, δηλαδή, σαν να λένε πώς όλα θα ήταν τέλεια αν το ιερατείο συμπεριφερόταν σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Χριστού.
Πρέπει να ξεπεράσουμε, λοιπόν, την κριτική και το κουτσομπολιό γύρω από τη διαγωγή του ιερατείου και να εξετάσουμε τα δογματικά του θεμέλια, που είναι η πηγή του προβλήματος.


Οι ξενόφερτες ουτοπιστικές θεωρίες
Το Κομμουνιστικό Κόμμα οργανώθηκε και δρα σε δογματικά πρότυπα , πανομοιότυπα της Εβραϊκής Θρησκείας
Το ίδιο λάθος έκανε ο Μάρξ και οι πατέρες της Σοβιετικής Ένωσης, που ποτέ δεν αντελήφθησαν τις αδυναμίες του συστήματος , παρά μόνον όταν έπεσε. Όλα τα έριχναν είτε στον κακό χαρακτήρα των ανθρώπων , οι οποίοι δεν είχαν γίνει καλοί κομμουνιστές, είτε στον ξένο δάκτυλο. Όχι φυσικά ότι δεν πολεμήθηκε αγρίως από τους ξένους το νεοσύστατο σοβιετικό κράτος, αλλά αν ήτο στέρεο και ευπροσάρμοστο καμιά δύναμη δεν θα ήτο εις θέσιν να το ανατρέψει. Οι κυριότερες αδυναμίες του ήσαν ο δογματισμός και η αδυναμία του να ανανεώνεται . Έτσι έπεσε εξ αιτίας της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Όλα αυτά επέφεραν την αφυδάτωση της Οκτωβριανής Επανάστασης και τελικά οδήγησαν το Σοβιετικό Κράτος στην πτώση του μετά 78 χρόνια ταραχώδους βίου .
Δε φαίνεται να έχει κατανοηθεί επαρκώς η φύση των δογμάτων, η προέλευση τους και ο ρόλος που παίζουν μέσα στην κοινωνία.
Οι θεωρίες, οι υποθέσεις και οι γνώμες μας μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να διαψευσθούν με την παρατήρηση, το πείραμα και τον ορθό λόγο, ενώ τα δόγματα ούτε επαληθεύονται ούτε διαψεύδονται.

Δεν Φταίνε τα Πρόσωπα-Φταίει το Δόγμα

Μόνο ένας αδαής θα εκλάμβανε τα δόγματα σαν αλήθεια όπως λ. χ το αλάθητο του Πάπα, την αθανασία της ψυχής, την ανάσταση των νεκρών, ή για το τριαδικό της χριστιανικής θεότητας που μπορούν να επαληθευθούν ή να διαψευσθούν.
Λένε, λοιπόν, οι επιπόλαια σκεφτόμενοι ότι τα δόγματα είναι σαν τα θεμέλια της σκέψης μας. παραβλέπουν όμως το γεγονός ότι υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα τους. Όμως τα δόγματα δεν αντέχουν στην κρίση και στην αμφισβήτηση, διότι θεωρούνται αξιώματα και «εξ αποκαλύψεως λόγος» . Επομένως . όποιος τα δέχεται χωρίς έρευνα και αμφισβήτηση δεν κάνει απλώς λάθος, αλλά μοιάζει με ανισόρροπο, τρελό, παράφρονα. Το ίδιο όμως παράφρων είναι και αυτός που ενώ ερευνά μια λογική πρόταση και την κρίνει ορθή την ίδια στιγμή αμφιβάλλει, λ. χ ότι έχει δυο χέρια ενώ τα μετράει, ότι η ημέρα διαδέχεται τη νύχτα, ο ήλιος ανατέλλει στην ανατολή και δύει στη δύση - ενώ τα κοιτάζει- αυτός όμως πιστεύει ότι ο εξωτερικός κόσμος δεν υπάρχει , ενώ κόβει ένα μήλο από τη μηλιά και το τρώει, ή λέει ότι ο ίδιος υπάρχει αλλά συγχρόνως και ότι δεν υπάρχει, χρειάζεται ψυχίατρο, όχι διόρθωση του «λάθους» του. Τούτο αντιβαίνει στην αρχή της λογική της « ταυτοπροσωπίας», δηλαδή ένα πράγμα δεν μπορεί να είναι το ίδιο με τον εαυτόν του και ταυτοχρόνως και διαφορετικό .
Τα δόγματα όμως μπορούμε να τα αμφισβητήσουμε, να τα αναθεωρήσουμε, να τα επιλέξουμε και να τα απορρίψουμε. Ενώ, λοιπόν,
υπάρχουν εναλλακτικά δόγματα, δεν υπάρχουν εναλλακτικές προϋποθέσεις του ορθού λόγου και του γνήσιου διαλόγου. Και ενώ οι προϋποθέσεις του ορθού λόγου μας καθιστούν ικανούς να σκεφτόμαστε, να κρίνουμε, να αξιολογούμε, να αποφασίζουμε κλπ., τα δόγματα αποσκοπούν να σταματήσουν ή να περιορίσουν τη σκέψη μας, να απορρίψουν εναλλακτικές πεποιθήσεις, να αποθαρρύνουν την κριτική σκέψη και να ενθαρρύνουν την τυφλή αφοσίωση σ' αυτά. Γι' αυτό το λόγο ο δογματισμός είναι από τη φύση του αυταρχικός και απάνθρωπος:… …Σαν τους ανθρώπους, οι θεοί των Ελλήνων έχουν τις ιστορίες τους, τα έργα και τις περιπέτειες τους, τις ιδιοτροπίες και τις προτιμήσεις τους, τις αρετές και τις 'ατέλειές τους. Γι' αυτό και βλέπουμε ότι πολλές φορές οι Έλληνες περιγελούν τους θεούς τους και τους αμφισβητούν ,όπως θα κορόιδευαν τους φίλους και τους γείτονες τους.

Η Πατρώα Ολυμπιακή Θρησκεία: Η πρώτη δημοκρατική θρησκεία

Και ενώ ο θεός των Εβραίων είναι ένας αέναος, αναλλοίωτος, ανεξέλεγκτος δημιουργός και αυταρχικός κυβερνήτης του κόσμου,
το δωδεκάθεο είναι ένα είδος κοινοβουλίου με ασταθείς, ασαφείς και μεταβαλλόμενες αρμοδιότητες. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι με τον δωδεκάθεο οι Έλληνες έφεραν και την αρχική έννοια της δημοκρατίας στο δυτικό κόσμο, με την Εκκλησία των Θεών του Ολύμπου. Παρ' όλο που ο Δίας ήταν ο πιο ισχυρός, οι άλλοι θεοί είχαν τις αρμοδιότητες τους και τα σχέδια τους και συχνά συγκρούονταν μαζί του. Όλοι οι οπαδοί των μονοθεϊστικών θρησκειών υποστηρίζουν ότι οι μονοθεϊστικές-θρησκείες είναι ανώτερες των πολυθεϊστικών, χωρίς όμως να αιτιολογούν την
προτίμηση τους. Δεν υπάρχει Βίβλος στην ελληνική μυθολογία και, προ πάντων, δεν υπάρχουν δόγματα και «σύμβολα της πίστεως». Ούτε υπήρξε ποτέ στην αρχαία Ελλάδα οργανωμένο ιερατείο, σαν το σημερινό, που να προστατεύει τα δόγματα με αποφάσεις οικουμενικών συνόδων, με αφορισμούς, εξορκισμούς, αποφάσεις της «Ιεράς Συνόδου» και
με εκκλησιαστικά δικαστήρια. Και ενώ στους εβραίους και τους χριστιανούς δεν επιτρέπεται, κατ' εντολή του Θεού, να λατρεύουν άλλους θεούς, οι Έλληνες, όταν βρίσκονταν σε άλλες χώρες, συχνά λάτρευαν τις ντόπιες θεότητες. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η ελληνική αντίληψη του κόσμου και της ζωής ήταν πλουραλιστική, φιλελεύθερη και ανθρωποκεντρική - ο
άνθρωπος ήταν το μέτρο του αληθινού, του δίκαιου και του ωραίου - ενώ των εβραίων, των χριστιανών και των μωαμεθανών είναι θεοκεντρική. Υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις δυο μυθολογίες και στους δυο πολιτισμούς. Παρ' όλο που είναι παντοδύναμος, παντογνώστης και πανάγαθος ο Θεός όλων των εβραιογενών θρησκειών τα έκανε θάλασσα δημιουργώντας τον κόσμο: έπλασε έναν άπειρο κόσμο χωρίς ίχνος ζωής και μας έβαλε εμάς τους ανθρώπους, που είμαστε το καμάρι της δημιουργίας, Του να κατοικούμε στο μικρό μας πλανήτη μαζί με τ' άλλα Του δημιουργήματα με σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, με χιλίων ειδών αρρώστιες και ατέλειωτους πόνους, με εγκληματίες, βασανιστές και εκμεταλλευτές και όλα τα άλλα κακά της μοίρας μας. Και μας
έκανε και θνητούς, ή για να τον υμνολογούμε και να τον δοξάζουμε στον Παράδεισο, ή για να μας στείλει εις «το σκότος το εξώτερον», όπου υπάρχει αιώνιος «κλαυθμός και βρυγμός των οδόντων» - αν δεν υπακούσουμε στις εντολές του. Αυτό που μαθαίνω διαβάζοντας τη Βίβλο
είναι πόσο φτωχή, αμαθής, πρωτόγονη και αυταρχική θα έπρεπε να ήταν αυτή η κοινωνία των Εβραίων που έπλασε τέτοιους πρωτόγονους μύθους. Ο Ιώβ είναι ένας δούλος χωρίς καμιάν ανθρώπινη αρετή. Δεν έχει ούτε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να διαμαρτυρηθεί για τον απάνθρωπο τρόπο που τον χρησιμοποιεί ο αμοραλιστής Θεός του. Είναι ένα τυπικό κοινωνικό
παράσιτο, ένας αναξιοπρεπής και φίλαυτος που ζει τη ζωή του μόνο για τον εαυτούλη του. Ο Ιώβ θα κατάφερνε να επιβιώσει κάτω από οποιοδήποτε πολιτικό καθεστώς, διότι δε θα αποτολμούσε να διαφωνήσει με κανέναν. Δεν μπορεί να συμβάλει στη λύση κανενός κοινωνικού
προβλήματος, διότι αυτός ο ίδιος είναι μέρος του προβλήματος. Αυτόν λοιπόν τον αξιολύπητο και αναξιοπρεπή δούλο μας τον παρουσιάζει το ιερατείο για μίμηση!

Ο Προμηθεύς και η Ευεργεσία του στην Ανθρωπότητα

Ελάτε τώρα να δούμε και το χαρακτήρα, τα ελατήρια και τα έργα του Προμηθέα όπως μας τον περιγράφει ο Αισχύλος. Όλοι μας έχουμε ακούσει για τον περίφημο Τιτάνα που έκλεψε τη φωτιά από τον Όλυμπο και την έδωσε στους ανθρώπους, Ο σκληρός και αμοραλιστής Δίας για
τιμωρία έδωσε εντολή και τον έδεσαν σε μακρυνό βράχο του Καυκάσου όπου ένας αετός του κατέτρωγε το συκώτι του, μέχρι που τον ελευθέρωσε ο Ηρακλής. Μύθος και αυτός αλλά τι μύθος! Κοιτάξτε πόσο πλούσιος, πολυδιάστατος και ανθρώπινος είναι. Η φωτιά που έκλεψε από
τους θεούς είναι η γνώση, γι' αυτό και θεωρείται ο πρώτος δημιουργός του ανθρώπινου πολιτισμού και ο μεγαλύτερος φίλος του ανθρώπου. Και είναι ο μεγαλύτερος φίλος του ανθρώπου διότι ενώ ήταν ένας από τους Τιτάνες και δε μας είχε ανάγκη, έκλεψε από τον Όλυμπο τη γνώση, δηλαδή, το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο και μας την έδωσε. Δεν μας
έφερε τις παραγγελίες του Δία για να συμμορφωθούμε προς αυτές αλλά τη γνώση, για να μας απελευθερώσει από την άγνοια, την προκατάληψη και τις αυθαιρεσίες ακόμη και των θεών. Είναι αυτός που μας θωράκισε με τη γνώση για να αντισταθούμε στην αυθαίρετη εξουσία και στη στυγνή βία και να προφυλαχθούμε από τον αυταρχικό και δογματικό μονόλογο.
Δεν είναι ο συμφεροντολόγος Ιώβ που κοιτάζει τον εαυτούλη του, αλλά ο γενναίος, ο μεγαλόψυχος, ο πραγματικός φιλάνθρωπος, ο μεγάλος Ευεργέτης της ανθρωπότητας. Δεν είναι ο πιστός δούλος του Θεού που υπομένει τη σκληρή ταπείνωση για να λάβει την ανταμοιβή του
ύστερα, αλλά ο περήφανος, ο ρωμαλέος και φιλάνθρωπος Προμηθέας που αντιστέκεται στις αυθαιρεσίες του Δια. Την ιστορία του Ιώβ θα μπορούσατε να τη βρείτε σ' οποιαδήποτε μυθολογία, αλλά ιστορία σαν του Προμηθέα μόνο στην ελληνική μυθολογία θα βρείτε. Αυτή είναι η ελληνική μυθολογία και αυτές είναι μερικές από τις πανοικουμενικές αξίες του Ελληνισμού που ο εβραιοχριστιανισμός αρνήθηκε και κατέστρεψε με μανία. Αντί για ελευθερία, γνώση και διάλογο μας έδωσε τα δόγματα, την αμάθεια και τον αυταρχικό μονόλογο του πρωτόγονου ιερατείου του.

Η Αρχή των Γενοκτονιών

Έτσι σκληρό, τιμωρό και μισάνθρωπο έκανε το Θεό του το ιερατείο - όσο πιο σκληρός και εκδικητικός τόσο μεγαλύτερος και ο φόβος που
εμπνέει και επομένως τόσο μεγαλύτερη και η δυναστευτική ικανότητα του ιερατείου. Όταν ο Θεός των εβραιοχριστιανών είδε ότι οι άνθρωποι, τους οποίους δημιούργησε κατ' εικόνα και ομοίωση του, πήραν άλλο δρόμο απ' αυτόν που εκείνος ήθελε, τους έπνιξε όλους με τον κατακλυσμό του! Όταν οι Αιγύπτιοι εμπόδιζαν τους Εβραίους να φύγουν από την Αίγυπτο ο
φυλετικός και αιμοδιψής θεός έστειλε τον άγγελο του και έσφαξε όλα τα νεογέννητα αγόρια των Αιγυπτίων - ούτε ο Χίτλερ δεν έδειξε τέτοια μανία εναντίον αθώων παιδιών. Ήξερε σαν παντογνώστης ότι οι Εβραίοι θα σταύρωναν το «γιο» του και θα σκότωναν όλους τους «μάρτυρες»
Του και όμως δε δίστασε να τους θυσιάσει όλους, πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Δε θα μπορούσε ένας παντοδύναμος, πάνσοφος και πανάγαθος θεός να αποφύγει όλες αυτές τις βαρβαρότητες;

Και Μαθήματα Φιλοσοφίας στον Άδη

Όλα αυτά, φυσικά, δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια πρωτόγονη μυθολογία που μας αποκαλύπτει το απελπιστικά χαμηλό πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο εκείνων που την κατασκεύασαν. Θα ήταν νομίζω πολύ πιο ευφυής, διδακτική και διασκεδαστική μια μυθολογία που θα μας έλεγε ότι ο θεός που δημιούργησε τον κόσμο κρύβεται από τα πλάσματα του σκόπιμα και περιμένει να δει πόσο αφελείς και δειλοί θα πιστέψουν σ' αυτόν χωρίς να έχουν λογικές αποδείξεις για την πίστη τους. Και ενώ τους άπιστους θα τους συγχαρεί μετά θάνατον και θα τους αφήσει να παίζουν τα παιγνίδια τους, να διαβάζουν τα προσφιλή τους βιβλία και να απολαμβάνουν τις παρέες τους, τους πιστούς θα τους υποχρεώσει να παρακολουθήσουν ένα μορφωτικό πρόγραμμα αρχίζοντας με ένα μάθημα που θα εξετάζει τους κανόνες της λογικής και τα φιλοσοφικά θεμέλια ολόκληρης της ανθρώπινης σκέψης. Ένας θεός παιδαγωγός είναι
οπωσδήποτε προτιμότερος από έναν εκδικητικό, οργίλο και άσπλαχνο θεό που με το παραμικρό καταφεύγει στις φοβέρες, τη φωτιά και τη βία και μας απειλεί με αιώνια μαρτύρια - η χρήση βασανιστηρίων θεωρείται βάρβαρη και έχει απαγορευθεί σ' όλον τον πολιτισμένο κόσμο.

Πως θα κερδίσουμε την Ελευθερία μας;

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί ο γάλλος φιλόσοφος Jean Paul Sartre το θεώρησε αναγκαίο να αρνηθεί την ύπαρξη του θεού για να κερδίσει έτσι ο άνθρωπος την ελευθερία του: δεν υπάρχει θεός, είπε, άρα είμαι ελεύθερος και επομένως και υπεύθυνος. Αν, δηλαδή, βάλουμε οποιοδήποτε θεό πάνω από το κεφάλι μας χάνουμε την ελευθερία μας και την δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού μας και γινόμαστε δούλοι, όπως τακτικά μας υπενθυμίζει το ιερατείο των τριών αβρααμικών θρησκειών. Και επειδή το ιερατείο είναι εκείνο που καθορίζει τις ιδιότητες, το χαρακτήρα και το «θέλημα» του θεού, έχει βρει έναν αυθαίρετο και αναίσχυντο τρόπο για να μας ελέγχει, να μας καθοδηγεί και να μας εξουσιάζει χωρίς να
δίνει λόγο σε κανέναν - έχει, δηλαδή, τεράστια εξουσία χωρίς να έχει την έγκριση μας και την ψήφο μας. Δε χρειάζεται να επαναλάβω ότι η θεοκρατική αυτή αντίληψη του κόσμου είναι ο αντίποδας της δημοκρατίας, του διαλόγου και του πολιτισμού -η ιστορία επιβεβαιώνει αυτή
τη δυσάρεστη αλήθεια καθημερινά.«Ήθος ανθρώπω δαίμων» είπε ο
δικός μας ο Ηράκλειτος, τον 6ο αιώνα π.Χ., τονίζοντας έτσι δυο σημαντικές αλήθειες με τρεις μόνο λέξεις: πρώτο ότι δεν υπάρχουν εξωτερικοί θεοί και δαίμονες που είναι αιτία των σκέψεων και πράξεων μας και δεύτερο, ότι ο χαρακτήρας μας είναι ο πιο καθοριστικός
παράγοντας για τη ζωή μας, έχει τη δύναμη του δαίμονα. Ο χαρακτήρας μας καθορίζει την ποιότητα και της ατομικής μας ζωής αλλά και της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε.

Ασύμβατος Ελληνισμός και Χριστιανισμός

Επί αιώνες τώρα η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας βρίσκεται αντιμέτωπη με τον Ελληνισμό, την ελεύθερη σκέψη και την πρόοδο - δεν μπορεί να συμπεριφερθεί αλλιώς όσο καιρό ο προσανατολισμός της προκαθορίζεται από τα αυθαίρετα και αυταρχικά της δόγματα.
Ας αρχίσουμε όμως από την αρχή. Στη Γένεση του Μωυσή ο μυθολογικός Θεός των εβραιοχριστιανών παρουσιάζεται ως εχθρός της γνώσης. έδιωξε τον Αδάμ και την Εύα από τον Παράδεισο επειδή έφαγαν το φρούτο της γνώσης του καλού και του κακού που θα τους έκανε κι
αυτούς παντογνώστες. Και όπως μας λέει ο ίδιος ο Θεός του Μωυσή, είναι «ζηλιάρης Θεός» και δεν ανέχεται άλλους θεούς εκτός απ' αυτόν. Ο πρωτόγονος, λοιπόν, μύθος ξεκινά με την απαγόρευση της γνώσης και αυτή η αποστροφή προς τη γνώση είναι η πηγή όλων των δεινών - συγκρίνετε αυτόν τον απάνθρωπο μύθο με το μύθο του φιλάνθρωπου Προμηθέα, που μας έδωσε τη γνώση. Η ιστορία της Ορθοδοξίας είναι από την αρχή ιστορία της «αντιγνώσης» και του αντιορθο-λογισμού. Ο Εκκλησιαστής μας λέει ότι «όστις προσθέτει γνώσιν προσθέτει πόνον» και ο Παύλος προσθέτει: «Ο Θεός εμώρανεν την σοφίαν του κόσμου τούτου», δηλαδή,
την ελληνική παιδεία. «Και μόνη η όψη των Αθηνών ήτο επικίνδυνη εις τας ψυχάς των Χριστιανών», λέει ο «άγιος» Χρυσόστομος. «Μακάριοι», λοιπόν, «οι πτωχοί τω πνεύματι» και ανάθεμα στον Ωριγένη που υποστήριξε το «ερεύνα και πίστευε». Οι συνέπειες αυτού του
τυφλού μίσους προς τη γνώση και η φανατική πίστη στον Παντοδύναμο βύθισαν τον Ελληνισμό και τους υπόλοιπους ευρωπαίους επί αιώνες σε πνευματικό και πολιτιστικό σκοτάδι. Κατά τους βυζαντινούς χρόνους τα μοναστήρια γέμισαν με αγροίκους καλόγερους που δεν ήξεραν ούτε καν
να διαβάζουν" η άγνοια, η τραχύτητα, ο φανατισμός και η τεμπελιά ήταν τα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα, μας λένε όλοι οι Έλληνες και ξένοι που επισκέφθηκαν τα μοναστήρια κατά την περίοδο αυτή.
Ποιος ηθικός κώδικας ποιας κοινωνίας και ποια θεωρία της ηθικής λέει ότι η ευγνωμοσύνη είναι η βάση της ηθικής; Η άποψη αυτή δεν είναι απλώς λανθασμένη. δείχνει πόσο ποταποί και αδίσταχτοι συμφεροντολόγοι ήταν οι δεσποτάδες και ο πατριάρχης. Επειδή ήθελαν να κρατήσουν τους Έλληνες κάτω από το ζυγό της δουλείας για να απολαμβάνουν τα
προνόμια που τους παραχώρησε ο πανούργος σουλτάνος, επέλεξαν την ευγνωμοσύνη ως τη βάση της ηθικής. δηλαδή, ο ανήθικος συλλογισμός τους υπαγορεύεται από ευτελή πολιτικά ελατήρια. Έχουμε εδώ έναν πανάθλιο προγραμματικό ορισμό της ηθικής που την υποβιβάζει στο επίπεδο της δικολαβικής δοσοληψίας. Οι ηθικά υποανάπτυκτοι «άγιοι πατέρες» ξέχασαν τις θεμελιώδεις αρχές της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της τιμιότητας, της ισότητας, της φιλαλήθειας και ζήτησαν από τους ραγιάδες να είναι ευγνώμονες στους υποδουλωτές του έθνους.
Και η αμαρτωλή αιτιολόγηση για την απαίτηση τους αυτή στηρίζεται στα δουλικά, αντιδραστικά και σκοταδιστικά λόγια του Παύλου: «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. Ου γαρ εστίν εξουσία ει μη υπό Θεού. αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμένοι εισίν» (Προς Ρωμαίους, 13, 1). Και οι δικτάτορες, λοιπόν, και οι κατακτητές,
σύμφωνα με τον παράλογο Παύλο, είναι διορισμένοι από το Θεό! - Έτσι μας δίνουν οι δεσποτάδες και τη βλακώδη και ανήθικη θεολογική αιτιολόγηση που δείχνει τον ηθικό και πολιτικό τους πρωτογονισμό και δικαιολογεί την εθνική τους προδοσία!
Θέλετε ν' ακούσετε τώρα πώς μιλούν οι πραγματικά φωτισμένοι Έλληνες; Να τι μας είπε, τον 6ο αιώνα π.Χ., ο Ηράκλειτος: «Ουκ εμού αλλά του λόγου ακούσαντες». Μην ακούτε εμένα (τον σοφό, τον αρχηγό, τον οποιοδήποτε «ελέω Θεού» αρχιεπίσκοπο ή άρχοντα) αλλά το
λόγο, που ενώ είναι δικός μας, ξεπερνάει τις προτιμήσεις μας, τις φιλοδοξίες μας, τα συμφέροντα μας και τις δεισιδαιμονίες μας. Όλοι μας, δηλαδή, είμαστε ίσοι μπροστά στον ορθό λόγο και κανένας δεν μπορεί να ασχημονεί επικαλούμενος «θείες εντολές» και ιδιαίτερα προνόμια. Αυτός είναι ο δικός μας ο δρόμος του ορθού λόγου και του αντίλογου που μαζί
κάνουν το γνήσιο διάλογο. Κι απ' αυτόν τον πολιτισμένο ελληνικό δρόμο του ορθού λόγου, που ολόκληρη η ανθρωπότητα αγωνίζεται ν' ακολουθήσει σήμερα, θέλουν να μας βγάλουν το πρωτόγονο ιερατείο της Ορθοδοξίας και ο μισόλογος(μισεί τον λόγον) αρχιεπίσκοπος. Δεν μπορεί να συμβεί χειρότερο κακό σε κάποιον, λέει ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα (89 β), από του να μισεί τον ορθό λόγο. Θα ήθελα γενικεύοντας αυτή τη σκέψη του Πλάτωνα να πω ότι δεν μπορεί να συμβεί χειρότερο κακό σε μια κοινωνία από του να μισεί, να νοθεύει, να παραγνωρίζει ή να αντιμάχεται τον ορθό λόγο και, επομένως, και τον γνήσιο διάλογο. Δεν μπορούμε να κάνουμε διάλογο με τους οποιουσδήποτε δογματικούς διότι τα δόγματα τους τα θεωρούν αδιαπραγμάτευτα.

Αφύσικες οι 10 Εντολές

Οι Ιουδαιοχριστιανοί στις Εκκλησίες του Γιαχβέ χάλκευσαν την θεοκρατία και τον ‘Φόβο Θεού’ Οι Έλληνες έλεγον το: «Θεού Σέβου»
Το «ού μοιχεύσεις» της Εβραϊκής Βίβλου απεργάζεται καταπίεση, απωθήσεις νευρώσεις, το ξερίζωμα του φυσικού ελιξιρίου, την καταχέρσωση του ψυχικού τοπίου, την ερωτική τερατογένεση και τερατουργία, και όχι μόνον. Την δολοφονία του Λόγου. Οι πρώτοι διδάξαντες το δημοκρατικό διάλογο και την συνέλευση ήσαν οι θεοί των Ελλήνων. Ο Ζευς ήτο ο πρώτος μεταξύ δώδεκα θεών , ήτοι έξη ανδρών και έξη γυναικών και εκτελούσε το έργο ενός σύγχρονου προέδρου διοικητικού συμβουλίου, όπως το εννοούν σήμερον . Την Ολύμπια οργάνωση διοικήσεως έχουν ασπασθεί σήμερα όλοι οι σύγχρονοι λαοί και όλες οι μεγάλες εταιρείες που χρησιμοποιούν τους σύγχρονους κανόνες διοικήσεως. Αυτός είναι και ο λόγος που σεβόμαστε τα μέγιστα τους θεούς μας, διότι αυτοί οργάνωσαν το βίο μας σε σωστές βάσεις,, αφού σε μας πρώτους μετέδωσαν τις τέχνες για τις καθημερινές μας ανάγκες και μας δίδαξαν την ελευθερία, την αρετήν , το ευ ζειν, τον αγώνα, το μέτρον, την δικαιοσύνη , τον πολιτισμό και άλλα πολλά. . Εμείς οι Έλληνες κρίνομεν ανάξιον να είμεθα δεσπότες και δούλοι αλλήλων και αυτό μας το εξασφαλίζει η πολιτική κατά νόμον ισότητα(Ισονομία, Ισηγορία, Ισοπολιτεία) που είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Και το παγκόσμιο σύμβολο της δημοκρατίας μας σήμερα , η Ακρόπολη, αφανίζεται από την όξινη βροχή και αμαυρώνεται από τη θεοκρατική ομίχλη , που τείνει να σκεπάσει τον πλανήτη με το μεσαιωνικό της σκοτάδι

Ας ψηλαφίσουμε μέσα από τα αποφθέγματα το Ελληνικό Πνεύμα

Αυτά τα επιγράμματα, διαλύουν το πνευματικό σκότος και αναδεικνύουν τη σαφή αντιγραφή του Ελληνισμού από το Χριστιανισμό. Όμως η αντιγραφή έγινε κακέκτυπα και έφθασε ως τις μέρες μας το ανεστραμμένο είδωλο του Ελληνισμού:
ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ – (Δελφικόν ΕΙ) Οι Έλληνες μέσα από τον διαλογισμό , αυτογνωσία , αυτοκριτική και τον δημοκρατικό διάλογο προσπαθούσαν να βρουν τον εαυτόν τους και την πραγματική αλήθεια Τώρα έχουμε χάσει τον εσωτερικό μας εαυτό και δεν επικοινωνούνε με το «είναι» μας παρά μόνον για να ικανοποιήσουμε τα ένστικτα της αυτοσυντηρήσεως και αναπαραγωγής.
ΙΣΟΚΡΑΤΟΥΣ ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία."- Ισοκράτης (436 π.Χ-338 π.Χ.)
ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΠΕΡΙ ΤΙΜΩΡΙΑΣ
"Δεν ωφελεί το να αδικεί κάποιος ξεγλιστρώντας και όταν δεν τιμωρείται, διότι γίνεται χειρότερος. Αντιθέτως, αυτός που τιμωρείται γαληνεύει μέσα του το θηρίο και εξημερώνεται, ενώ απελευθερώνεται το ήμερο και όλη η ψυχή ανυψώνεται μεταπίπτοντας στην άριστη φύση της, καθώς αποκτά σωφροσύνη (αυτο-έλεγχο), δικαιοσύνη, και φρόνηση (σοφία) συνδυασμένα, που του προσφέρουν μεγαλύτερη αξία από την σωματική δύναμη και υγεία, και την καλήν εμφάνιση, όπως ακριβώς ο νούς αξίζει περισσότερο από το σώμα;" - Σωκράτης, Πλάτωνος "Πολιτεία", 591 β.

ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΠΕΡΙ ΗΔΟΝΗΣ

Ο Σωκράτης για όσους δεν εγνώρισαν την Σοφία και την Αρετή:
« Άρα, όσοι δεν γνώρισαν την σοφία και την αρετή, και η ζωή τους είναι μόνον οι κοινές διασκεδάσεις, σπαταλούν τη ζωή τους σκόρπια πότε στον πάτο και πότε στη μέση της απεικόνισής μας (οι θαυματοποιοί του Σπηλαίου). Δεν θα μπορέσουν ποτέ να σηκώσουν το βλέμμα τους, να κοιτάξουν την αληθινή κορυφή που βρίσκεται επάνω, ούτε ποτέ θα γεμίσει η ψυχή τους με αληθινή ουσία, μήτε με επιβεβαιωμένη και ανόθευτη χαρά. Σκύβουν πάνω από τα τραπέζια τους, σαν τα πρόβατα που σκύβουν τα κεφάλια τους στο χορτάρι, και κοιτάζοντας κάτω το έδαφος, περιδρομιάζουν και συνουσιάζονται. Και ένεκα της ακόρεστης πλεονεξίας τους με βαριές ανάσες, τσινιές και κερατωσιές αλληλοσκοτώνονται διότι είναι ανικανοποίητοι, και δεν μπορούν ποτέ να μην είναι εφόσον παραγεμίζουν με φαντασιώσεις κάποιο μέρους του εαυτού τους το οποίο είναι χιμαιρικό ακριβώς λόγω της ακόρεστης δίψας τους για περισσότερα.»
Γλαύκων: "Ώ Σωκράτη, ακούγεσαι σαν να μαιεύεσαι έναν χρησμό για τη ζωή του ευτελούς ανθρώπου".
Σωκράτης: "Και δεν είναι οι ηδονές τέτοιας ζωής αναπόφευκτα σύμμεικτες με πόνο, και συνεπώς κάτι κενο-ψευδεπίγραφο και αμιγής φρεναπάτη της αληθινής ηδονής; Τόσον οι ηδονές όσο και οι πόνοι χρεωστούν την εμφανή σφοδρότητά τους στην αμοιβαία αντίθεσή τους, και εκτρέφουν φρενοβλαβείς πόθους στις καρδιές των γελοίων, που πολεμούν γι’ αυτές". - Πλάτων, "Πολιτεία", 586 a, b & c.

ΤΟΥ ΧΙΛΩΝΟΣ:
«Τα μεν υψηλά ταπεινούν, τα δε ταπεινά υψούν»(Διογένης Λαέρτιος, Α, γ, 69).
Τώρα έχουμε γίνει κομπορρήμονες και οιηματίες, επιδειξίες και μιμητικά ζώα. Σε ένα κόσμο διαρκούς ροής (Ηράκλειτος) δεν είναι δυνατόν να μένουν τα πράγματα στάσιμα, ούτε να γυρίσουν πίσω , όπως θέλει να κάνει ο Εβραϊκός τρόπος σκέψεως (Μια ντουζίνα εβραϊκές οικογένειες κατέχουν τον παγκόσμιο πλούτο εδώ και 300 χρόνια περίπου. Τώρα θέλουν να γυρίσουν το ρολόι του κόσμου στον Μεσαίωνα και στην δουλοπαροικία.
«Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται και ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Κατά Λουκάν, ιδ. 7-11)
Δυστυχώς ο Χριστιανισμός δεν το έκανε πράξη . Απλά αρκέσθηκε στη θεωρία προς εξαπάτηση του κόσμο(όρα την κεφαλή του ιερατείου)
ΤΟΥ ΧΙΛΩΝΟΣ:
«Τον τελευτηκότα μακάριζε» (Στοβαίου Ανθολογία Γ, παρ. 79ε)
Τώρα μακαρίζουν τους εν ζωή ανάξιους , ακόμη και τους εγκληματίες που πλούτισαν με κάθε θεμητόν και αθέμητον μέσον, ή υπηρέτησαν πιστώς το σύστημα. Πριν ακόμη πεθάνουν και γραφεί η ιστορία το σύστημα δημιουργει «εθνάρχες» , σοφούς, ανθρωπιστές κλπ που στο διάβα του ε αποδεικνύονται άνθρακες ο θησαυρός.
«Μακάριοι οι νεκροί» (Αποκάλυψη Ιωάννου ιδ, 13).
Ο Χριστιανισμός ενώ την παρούσα ζωή την απαξιώνει, δημιουργεί ελπίδες για την μεταθανάτια ζωή

ΤΟΥ ΧΙΛΩΝΟΣ:
«Πρεσβύτερον σέβου» (Συλλογή Δημητρίου Φαληρέως παρά Στοβαίου Γ, 74γ).
Σήμερα ενώ προσπαθούν να δώσουν χρόνια ζωής στους ηλικιωμένους και χρήμα άφθονο στους εμπόρους της υγείας , δεν τους χαρίζουν το προσήκον σέβας (όρα το ασφαλιστικό)Ούτε μια θέση στο μετρό. Γενικά οι τώρα κάνουν εσκεμμένη και ασεβή αποδόμηση των έργων των προηγουμένων γενεών (ιστορία, έθνος κ.α)και ρίχνουν τον πέπλο της αμνημοσύνης στο παρελθόν.
«Πρεσβυτέρω μη επιπλήξης» (Απόστολος Παύλος Α΄Προς Τιμόθεον, ε, 1).
Ο Χριστιανισμός υποκριτικά συμπλέει με το κράτος και το κατεστημένο και τα λόγια του είναι κενό γράμμα

ΤΟΥ ΘΑΛΗ:
«Αγάπα τον πλησίον» (Γνωμ. Γ. Φιλάρετος, σελ. 53)
Τώρα ο καθένας έχει κλεισθεί στον εαυτόν του και ενεργεί για το ατομικό συμφέρον, παραγνωρίζοντας ότι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος είναι ένας κοινός οργανισμός. Τότε η Τριμερής Φιλία(Θεού-Ανθρώπων- Φύσεως (μεταξύ τους και προς άλληλα) Τώρα η αγάπη του χρήματος, του κέρδους και της ύλης.
«Όσα νεμεσός των πλησίον αυτός μη ποιεί» (Συλλογή Δημ. Φαληρέως παρά Στοβαίου Α΄, παρ. 79ε)
Τώρα δεν γνωρίζουμε τον διπλανό της πολυκατοικίας μας και σκοτώνουμε τον πλησίον μας για λίγα Ευρώ.
«Αγαπήσης τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Κατά Ματθαίον, κβ, 39)
Το ιερατείον υποκρίνεται την αγάπη, ενώ στην πράξη δεν αγαπά τον άνθρωπο, παρά μόνον το χρήμα(όρα την εκκλησιαστική περιουσία εν μέσω φοβερής φτώχιας )
ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ:
«Μη ψεύδου αλλ' αλήθευε» (Συλλογή Δημ. Φαληρέως παρά Στοβαίου Α΄, παρ. 79ε).
Όταν ψεύδεται ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί , οι βουλευτές και οι πνευματικοί άνθρωποι , τότε ο λαός για να αμυνθεί από τους ψεύτες και κλέφτες λέγει κι’ αυτός ψέματα και έχει εθισθεί σ’ αυτό.
«Μη ψεύδεσθε εις αλλήλους»(Επιστ. Απ. Παύλου εις Κολοσσαείς γ΄ 9).
Το ιερατείο συνταράσσεται από φοβερά σκάνδαλα και τα κρύβει (οικονομικά, παιδεραστία κλπ)δίδοντας το κακό παράδειγμα στους πιστούς.

ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΟΣ:
«Όρκω μη χρω» (Εις Χρυσολωράν, σελ. 64)
Σήμερα ο όρκος έχει χάσει την ιερότητα του και την αξία του. Ο όρκος στο ευαγγέλιο και , και συνεπώς σε μια κατασκευασμένη από τον Παύλο θρησκεία, που όλο της το οικοδόμημα στηρίζεται στην ψυχοφθόρο Ιουδαϊκή Βίβλο, δεν έχει καμία ηθική αξία και επομένως καμιά δέσμευση της συνειδήσεως δεν επιφέρει.
ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ
"Διότι ο λαμβάνων ελάχιστες μεταμέλειες λόγω της ενδοτικής συμπεριφοράς προς στους αντιπάλους του, εν γαλήνη απολαμβάνει υψίστην Ασφάλεια." (Ο γαρ ελαχίστας τας μεταμελείας εκ του χαρίζεσθαι τοις εναντίοις λαμβάνων ασφαλέστατος αν διατελοίη. - Θουκυδίδου Ιστορία, Α34)
Σήμερον είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε τα δώρα της Τουρκίας και εις αντάλλαγμα να της παραχωρήσουμε την Κύπρο, το μισό Αιγαίον και τη Θράκη. Το αμίμητον γνωστού ξενόφερτου Ελληνος πρωθυπουργού μας πείθει : «Κάλλιον να δώσουμε ένα νησάκι για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας»
ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ
"...Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ' αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει......Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος, και το ξέρω επειδή γι αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό......Όταν ένας του Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί? Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου? ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα)
Ο ΠΙΝΔΑΡΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ
Υπάρχει μια φυλή ανθρώπων, μια φυλή θεών. Έχουν και οι δυο πνοή ζωής μόνο από μια μητέρα. Χωριστές όμως δυνάμεις μας κρατάνε μοιρασμένους, και η μια είναι τίποτε, ενώ η άλλη έχει τον ορειχάλκινο ουρανό για σίγουρη Ακρόπολη. Και όμως έχουμε κάποια ομοιότητα σε μεγάλη ευφυΐα και δύναμη με τους Αθανάτους, κι’ ας μην ξέρουμε τι θα μας φέρει η μέρα. ΠΙΝΔΑΡΟΣ (ΣΤ ' Ωδή Νεμεονίκου)
Στις μέρες μας αναδύθηκαν νέοι « προοδευτικοί» με νέο « πατριωτισμό», ο οποίος αμφισβητεί την πατρίδα , την ιστορία, τα σύνορα , την εθνική ταυτότητα, τις πατροπαράδοτες διαχρονικές αξίες και τα ιερά και όσια της φυλής . Και όλα αυτά προς χάριν της νέας παγκοσμιοποίησης και της κυριαρχίας των «εκλεκτών».
ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΩΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Η πατροπαράδοτη θρησκεία (Swadharma) φέρει ευτυχία και αίσθημα πληρότητας. Ενώ μια ξένη θρησκεία (Pardharma) δημιουργεί δυστυχία και προκαλεί συμφορές. - Ινδική παροιμία.
Ποια όμως είναι για μας τους Έλληνες η πατροπαράδοτη θρησκεία; Όχι φυσικά ο Ιουδαιοχριστιανισμός , αλλά η πατρώα Ολυμπιακή θρησκεία. Αυτή φέρνει Αυτογνωσία , Σωφροσύνη και Σοφία.
5/ Τα Ταξίδια των Θεών

Επανερχόμεθα και πάλι στα ταξίδια των θεών. Όπως είχε ανακοινωθεί , ο Ζευς και η κουστωδία των θεών επέστρεψαν την αυγή της 12ης ημέρας στον Όλυμπο , όπως ακριβώς είχε αρχικά σχεδιασθεί. Μολονότι ο Όμηρος δεν μας λέει το μέσον που τους μετέφερε, περιγράφει την σκηνή της επιστροφής, έτσι ώστε να φανταζόμαστε το διαστημικό όχημα που προσγειώθηκε κάπου στον Όλυμπο και εξ αυτού εξήλθε πρώτος ο Ζευς με την ακολουθία των αθανάτων κατά ιεραρχική τάξη και οδηγήθηκε στον θρόνο του στην πιο ψηλή κορυφή του βουνού. Όμως παρόμοια ερωτήματα γεννώνται από το ταξίδι της Θέτιδος στον Όλυμπο. Αυτή γράφει ο Όμηρος: «ανεδύθη από τα κύματα της θαλάσσης κι’ ανέβηκε πρωί-πρωί στον μεγάλο ουρανό και στον Όλυμπο» Zούσε στο βυθό της θάλασσας; Υπήρχαν υποβρύχιες πόλεις ή κατοικίες όπου ζούσαν οι θεοί της θαλάσσης; Μήπως ζούσε σε κάποιο βαθυσκάφος; Η τέλος μήπως χρησιμοποιούσε κάποιο υποβρύχιο σκάφος να την μεταφέρει υποθαλασσίως; Αλλά ας αντιπαρέλθουμε το υποθαλάσσιο σκέλος του ταξιδιού της. Μετά λέγει ανέβηκε στον μεγάλο ουρανό και στον Όλυμπο. Τι μέσον όμως χρησιμοποίησε για ν’ ανέβει στον μεγάλο ουρανό ; Κάποια πληροφορία κρύβουν αυτοί οι μύθοι. Προφανώς οι Έλληνες εδίδαξαν με Μύθους τας ουσίας και δυνάμεις των θεών, και ουχί με Ιστορίαν απλήν και υπο πάντων ενουμένην. Διότι και το θείον δεν ενοείται υπό πάντων. Επομένως, οι Μύθοι εγένοντο κατ’ εικόνα και ομοίωση του θείου λόγου, δηλαδή κατά το ρητόν και άρρητον, φανερόν και αφανές, σοφόν και κρυπτόμενον. Έτσι ώστε να τους εννοούν εκείνοι που έχουν παιδεία φιλοσόφου και με εσωτερική ενατένιση προς το θείον, ενώ οι άλλοι να πιστεύουν μόνον. Γιατί αν έλεγον τότε την αλήθεια, την οποίαν δεν εννοούσαν οι πολλοί ,διακινδύνευαν εκτός της γελοιοποιήσεως των , και την ίδια τους τη ζωή από τους αμύητους και αμορφώτους. Η ικετευτική και συνάμα ερωτική χειρονομία της Θέτιδος που πιάνει τα γόνατα και το πηγούνι του Διός δείχνει ότι ο Όμηρος είναι άριστος γνώστης της γυναικείας φύσεως και της διπλωματίας της γυναίκας.

6/ Η Ανθρώπινη Συμπεριφορά των Θεών

Οι Θεοί των Ελλήνων είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση τους , δηλαδή φέρονται ανθρώπινα. Ερωτεύονται, εχθρεύονται, συμμαχούν, αγωνίζονται, έχουν ανθρώπινες συμπάθειες, , αντιπάθειες και αδυναμίες, αλλά πάντα παραμένουν αθάνατοι στη συνείδηση των Ελλήνων. Διότι όπως γράφει ο Ηράκλειτος:«ο θεός είναι μέρα και νύχτα, χειμώνας και καλοκαίρι, πόλεμος και ειρήνη, χορτασμός και μεγάλη πείνα, όλα τα’ αντίθετα. Ο Νους αυτός παίρνει όποιο όνομα αρέσει στον καθένα, όπως η φωτιά όταν την ανακατεύσουμε με αρωματικά» (ΗΡΑΑΚΛΕΙΤΟΣ , Νικ Σπυροπούλου, Ελλην. Εκδ. Εταιρεία, Αθήνα 1948) Οι Έλληνες θέλουν τους θεούς τους ανθρώπινους και όχι εξωσυμπαντικούς και μεταφυσικούς. Η κατανόηση μας για τον θεό ή θεούς, πρέπει να βρίσκεται υπό συνεχή διαμόρφωση! Η θεολογική μας
αντίληψη εξαρτάται απ' την πρόοδο της νοημοσύνης μας και οφείλει να αναπροσαρμόζεται με βάση την άδολη φυσιογνωσία και την κατανόηση της ιστορίας των εξουσιών και της απαλλαγής της συνειδήσεως μας από ψυχοφθόρα και σκοταδιστικά στοιχεία του παρελθόντος.

7/ Σχέση Διός και Ήρας

Ζευς και Ηρα είναι ένα αταίριαστο ζευγάρι που είναι υποχρεωμένο να ζει μαζί . Βρίσκεται σε διαρκή διαμάχη και ποτέ δεν έζησαν αρμονικά. Να τι γράφει ο Αθαν. Σταγειρίτης για το ζεύγος Διός -Ήρας : «Δεν έζησαν όμως ποτέ ειρηνικώς, φιλονεικούντες, και διαφωνούντες εις όλα τα πράγματα, και μάλιστα δια την ασέλγειαν του Διός, και ζηλοτυπίαν εκείνης, η οποία μη δυναμένη να εμποδίση την ορμήν αυτού, και έχουσα δύναμιν απόλυτον , ως γυνή του Διός, και Βασίλισσα, κατέτρεχεν ασπόνδως τας παλλακίδας αυτού… Δια να ευχαριστήση δε την ακόλαστον επιθυμία του Διός κατέβαινε και ελούετο κατ’ έτος εις την πηγήν της Αργείας Κάναθον καλουμένης και εγίνετο πάλιν παρθένος…Ο Ζευς όμως , και με τούτο δεν ευαρεστείτο , αλλ’ έτρεχεν , όπου ήκουεν ωραίαν γυναίκα…. Ο δε Ζευς , έδησεν αυτήν(Ηραν) χείρας και πόδας , με αλύσους, και την εκρέμασεν εκ του Ουρανού από της κόμης της κεφαλής και εις τους πόδας αυτής εκρέμασεν δύο άκμονας… Η Ήρα δεν εφύλαξε και αυτή πολλήν τιμήν προς τον Δίαν . Διότι καθώς λέγουσιν εγέννησε και τον Τυφώνα εναντίον του Διός, και τον Προμηθέα εκ του Ευρυμέδοντος πριν υπανδρευθή….» [Ωγυγία τομ. Α’ 324-327]
Μελετώντας με προσοχή το απόσπασμα τούτο , καθώς και άλλα που δεν εδόθησαν προς οικονομίαν χώρου, μπορεί να αποκωδικοποιήσει σ’ αυτό τα μυστικά της Κοσμογονίας , όπως τα δέχεται σήμερον η επιστημονική έρευνα . Οι καυγάδες του ζεύγους είναι αποτέλεσμα των νόμων της φύσεως. Τόσον η Ήρα όσον και ο Ζευς επιθυμούν να επιστρέψουν στην καθαρότητα των(να πως εξηγείται η επιδίωξη της παρθενίας από την Ήρα και η επιθυμία του Διός να βιάζει παρθένες) Ο Ζεύς αποτελεί την θέουσα ενέργεια και η Ηρα τα εν δυνάμει σωμάτια του Σύμπαντος. Στο Συμπαντικό Χάος αυτά βρίσκονται σε πλήρη διαχωρισμό και καθαρότητα. Όμως με την επενέργεια κάποιας τοπικής δονήσεως οι συχνότητες των δύο, ήτοι του Διός και της Ήρας, παράγουν ένα ασύλληπτο κραδασμό και μια τεράστια συμπίεση και θερμότητα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες επέρχεται η γονιμοποίηση του εν δυνάμει σωματίου της Ήρας από το ενέργειο του Διός και συντελείται ο «Ιερός Γάμος» των δύο θεών και η «Ιερά σύλληψη» του Κόσμου, κάποιου Κόσμου , διότι ο δικός μας δεν είναι ο μοναδικός Κόσμος στο Σύμπαν. Κατά συνέπεια εμείς είμαστε ένα μέρος του Διός και της Ήρας , διότι έχουμε μέσα μας τις Ουσίες τους και την ιερή κληρονομιά . Αυτός είναι και ο Λόγος που έχουμε την επιθυμία και την τάση της αποσυνθέσεως των ουσιών μας προκειμένου να επιστρέψουμε στην απόλυτη καθαρότητα. Γι’ αυτό γερνάμε και πεθαίνουμε. Δεν είμαστε εξ αρχής συμπαντικοί και χαώδεις , αλλά κοσμικοί ενταγμένοι στην διάταξη και στις αρχές αυτού του Κόσμου. Η μετάβαση κάποτε της ύλης και της ενέργειας μας στο Σύμπαν , θα σημάνει την επιστροφή μας στην καθαρότητα , στο Νιρβάνα . Τούτο λένε οι επιστήμονες θα συμβεί μετά από 35 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια , όταν θα έχει καταστραφεί ο Κόσμος μας και θα έχει μεταβληθεί ως αρχέτυπο σωμάτιο και πρωτόγονη ενέργεια στην χαοτική μορφή της αταξίας και της απόλυτης καθαρότητος της ύλης και της ενέργειας.
-Πως μπόρεσαν οι πρόγονοι μας να εισδύσουν με την σκέψη τους σε τόσο ασύλληπτα βάθη της φιλοσοφίας και της σύγχρονης επιστήμης προ αμνημονεύτων χρόνων ;
-Και γιατί άραγε να μας τα δώσουν υπό μορφή μύθου, υπό αλληγορική μορφή ;
-Είναι μήπως αυτός ο μύθος η έκφραση(συχνότητα) του θείου που εκπέμπει η θεϊκή μας Ουσία και βγήκε μόνη της ;
-Είναι μήπως αποτέλεσμα ενός λίαν εξελιγμένου Προκατακλυσμιαίου Πολιτισμού που άφησε αυτούς τις πληροφορίες με αλληγορική μορφή ; Είναι ερωτήματα που ακόμη δεν έχουν απαντηθεί

8/ Η Ιδέα της Τιμής

Η τιμή του ανθρώπου για πρώτη φορά στην ιστορία παρουσιάζεται πιο υψηλή απ’ τη ζωή και πιο δυνατή κι’ από τους θεούς. Για πρώτη φορά η αγάπη της δόξας,, το θάρρος και η θεληματική θυσία γίνονται υπέρτερα και από την ίδια την αγάπη για τη ζωή. Παρότι η αιτία του πολέμου υπήρξε, καθώς ξέρουμε, ο οικονομικός ανταγωνισμός των Ελληνικών φύλων της κυρίως Ελλάδος και της έναντι του Αιγαίου Μικράς Ασίας, ο ποιητής εκσκαμμένα λησμονεί τούτο και θυμάται μόνον τη φιλονικία του Αγαμέμνονα με τον Αχιλλέα. Παρότι ο Αχιλλεύς γνωρίζει από τον χρησμό ότι είναι «ολιγόζωος» βάζει την τιμή και την δόξα πάνω από τη ζωή του. Γιατί αν δεν το έκανε αυτό θα εξευτελιζόταν. Τον ίδιο κώδικα συμπεριφοράς ακολουθούν έκτοτε όλες οι Ελληνικές γενιές. Πως αλλιώς να εξηγηθεί το Ηρωικό Έπος του 1940 και η Εθνική μας Αντίσταση μπρος σ’ ένα σιδηρόφρακτο και πανίσχυρο εχθρό; Και όμως οι Έλληνες εκείνο το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου είπαν το ΟΧΙ στον Άξονα, εν γνώσει τους ότι αυτό θα τους στοίχιζε άφθονο αίμα, πόνο, οδύνες και συμφορές. Διότι αν είχαν συνθηκολογήσει θα ήσαν άτιμοι και ντροπιασμένοι. Αλλά και στο ατομικό πεδίο η θυσία του Κωνσταντίνου Κουκίδη που έπεσε από τον Ιερό Βράχο στις 23 Απριλίου 1941 τυλιγμένος με την Ελληνική σημαία ή όταν ο Μανώλης Γλέζος και Σάντας ανέβηκαν στην Ακρόπολη και κατέβασαν την Χιτλερική σημαία, αψηφώντας τον θάνατο, για την τιμή της πατρίδος πήγαν. Επομένως θα πρέπει να δεχθούμε είτε ότι οι Έλληνες φέρουν τα ίδια γονίδια των προγόνων τους, είτε ότι αυτός ο τόπος γεννάει τους ήρωες που πολεμούν σαν Έλληνες

9/ Η Συμπεριφορά της Ήρας

Η Ήρα είναι ο χαρακτηριστικός τύπος της παθολογικά ζηλότυπης γυναίκας, που κάνει τον βίο αβίωτο στον σύζυγο της. Παρά ταύτα ο Όμηρος δεν έβαλε στο στόμα του Διός χαρακτηρισμούς απαξιωτικούς για την γυναίκα, όπως κάνει η Ιουδαιοχριστιανική θρησκεία: «Κάθε γυναίκα με ακάλυπτη την κεφαλή εξευτελίζεται. Διότι εάν η γυναίκα δεν καλύπτεται, ας κουρεύεται. Εάν είναι αισχρό για τη γυναίκα να κουρεύεται ή να ξυρίζεται, τότε ας καλύπτεται. Κάθε άνδρας έχων καλυμμένη την κεφαλή αυτού εξευτελίζεται. Ο άνδρας δεν οφείλει να καλύπτει την κεφαλή αυτού, διότι υπάρχει ως εικών και δόξα Θεού. Δεν επλάσθη ο άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άνδρα. Οι γυναίκες στις εκκλησίες ας σιωπήσουν. Δεν επιτρέπεται σ’ αυτές να ομιλούν, αλλά να υποτάσσονται καθώς ο νόμος (μωσαϊκός) λέγει. Αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν στο σπίτι τους άνδρες τους» («προς Κορινθίους», ια.4-12, ιδ.31-40, β.8-15).

10/ Η Συγκατάνευση ανώτερη από τα κούφια Λόγια

Ο Ζευς λέγει ότι τα λόγια δεν έχουν τόση αξία όσο η συγκατάνευση. Οι μεγάλοι άνδρες με ένα νεύμα ή ένα συμβολισμό κινούσαν τις μάζες περισσότερο από χίλια λόγια. Έτσι φθάσαμε στην σημειολογία, όπου τα σημεία έχουν μεγαλύτερη εκφραστική αξία από τα λόγια, διότι αυτά εκφράζουν και απευθύνονται σ τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Λόγου χάριν το κούνημα του μανδηλιού κατά τον αποχωρισμό, η υπόκλιση σαν ένδειξη σεβασμού, ή η χειραψία σαν ένδειξη φιλίας κ.ο.κ Αυτός είναι ο λόγος που οι πολιτικοί κινούν τα χέρια για να μεταδώσουν συνθήματα στο λαό, τα οποία συχνά είναι αποτελεσματικότερα από τα κούφια λόγια τους. Αλλά και η φύση με σημεία και φαινόμενα εκφράζεται και όχι με λόγια. Το πρόβλημα είναι αν γνωρίζουμε να τα διαβάζουμε. Εκείνο που ο λαός μας έχει σιχαθεί σήμερα είναι μια ακατάσχετη ρητορική και άνευ περιεχομένου λογοδιάρροια των κρατούντων , οποία δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Έτσι το ένα ψέμμα έρχεται κατόπιν του άλλου και διαβρώνει, όπως τα κύματα της θάλασσας, την ανθρώπινη κοινωνία, η οποία στέκει σαστισμένη και φοβισμένη για το τι μέλλει γενέσθαι την επαύριον. Η αξιοπιστία των κρατούντων και των πολιτικών έχει φθάσει στο μηδέν και ο λαός δεν τους εμπιστεύεται πλέον. Το τραγικό είναι ότι στον ηθικό αυτό κατήφορο έχει οδηγηθεί και το ιερατείο, το οποίον όζει από σκάνδαλα, έκλυτο και έκφυλο βίο, διαφθορά, ψεύδη, χρηματισμό, απάτες και πλεονεξία.

11/ Οι Θεοί της Βίβλου

Δυστυχώς οι θεολόγοι του παρελθόντος διέπραξαν την ύστατη των ύβρεων, τελεολογώντας περί θεών και αυτή ακριβώς την αγκύλωση και την αδυναμία συνεχούς αναθεωρήσεως των θεών και σεβασμάτων, πληρώνουμε με κολοσσιαίες ιστορικές αχρηστεύσεις ευκαιριών και νοημοσύνης! Ο διασημότερος σοφός της αρχαιότητας ο πανεπιστήμων Αριστοτέλης από αγάπη στην πρόοδο δήλωσε απλά: «ενδέχεται και άλλως έχειν» (Αριστοτέλης ΗΘΙΚΩΝ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΩΝ 1140a.35). Αν κάτι παρόμοιο έλεγαν και οι δογματικοί θεολόγοι του παρελθόντος, σήμερα οι εξ αποκαλύψεως θρησκείες δεν θα είχαν κανένα λόγο ύπαρξης. Εμείς οι Έλληνες που αναπτύξαμε μια τόσο προηγμένη θρησκεία και ανεξιθρησκεία δεν είναι επιτρεπτόν να εξακολουθούμε να δανειζόμαστε θεολογικές ερμηνείες από τους αγύρτες του παρελθόντος. Τέτοιους θεούς προωθούν χιλιετίες τώρα ανεμπόδιστα (!) τα ελπιδεμπορικά ιερατεία απηρχαιωμένων θρησκειών σκοτώνοντας μεθοδικά κάθε αντίρρηση και αμφισβήτηση! Ειδικότερα ένοχοι τέτοιας λυσσαλέας ιστορικής καταδίωξης των αντίπαλων τους είναι τα διάφορα ιερατεία του διπρόσωπου Γιαχβε-Ιησού. Οι καιροσκόποι Χαλδαίοι μάγοι φαρμακοτρίφτες του παρελθόντος, χρειαζόταν έναν επιθετικό θεό για να καλύψει τις πληγές που σκορπούσαν γύρω τους. Έτσι γεννήθηκε ο θεός της μαγγανείας, ο εξαναγκαστής και εξολοθρευτής θεός, ο κύριος: «καν το να γίνει» ο επονομασθείς Γιαχβέ! Μετά από αυτόν μας προέκυψε η βελτιωμένη εκδοχή του, ο επί σκοπώ παρηγορητής της ανθρωπότητας και μέγας εξορκιστής δαιμόνων (!) Ιησούς-Γιαχβέ. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι θεοί της αρχαιότητας προέρχονταν από μεγαλομανείς ανθρώπους που θεουργούσαν με βάση οράματα και εικόνες που προήλθαν από ψυχότροπες ουσίες.

12/ Οι Θεοί της Ερήμου ενάντια στην Αμφισβήτηση

Οι θεοί του παρελθόντος στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι βγαλμένοι μέσα απ' τα παραισθησιογόνα όνειρα των προφητικών βοτάνων. Μην πιστεύεις άνθρωπε μου σε αρχαίους αιμοβόρους θεούς κάποιων διεκδικητικών Χαλδαίων βοσκών της ερήμου. Γι’ αυτό πρέπει να σεβόμαστε τους γηγενείς Ολύμπιους θεούς μας για την ευεργεσία που έκαναν στην ανθρωπότητα, χαρίζοντας της τον πρώτο πραγματικό πολιτισμό. Επίσης πρέπει να είμαστε υπερήφανοι και σαν Έλληνες που μας άφησαν μια τόσο μεγάλη ανθρωπιστική και οικουμενική κληρονομιά, που ενώ μας διαφοροποιεί από τους άλλους, ταυτόχρονα μας κάνει ίσους και φιλειρηνικούς . Πιστεύω όμως στην ελεύθερη αμφισβήτηση που είναι ο πραγματικός γονιμοποιός της νοημοσύνης μας!

(530-540)
Αυτά είπε και με τα κατάμαυρα φρύδια του κατένευσε ο γυιός του Κρόνου και τότε τα θεία μαλλιά του ανεσάλευσαν γύρα από τα’ αθάνατο κεφάλι του κι’ εσείσθηκε ο τρανός Όλυμπος.
Αυτά λοιπόν είπε και εχωρίσθηκαν. Η Θέτις τότε επήδηξε στην βαθειά θάλασσα από τον ακτινοβόλο Όλυμπο κι’ ο Ζευς επήγε στα ανάκτορά του. Όλοι οι θεοί τότε εσηκώθηκαν μαζί από τους θρόνους των να προχωρήση , μόνον όλοι τους εστάθηκαν όρθιοι μπροστά του. Ο Ζευς τότε έτσι εκάθησε στο θρόνο του. Η Ήρα όμως τον είδε και εκατάλαβε ότι εμίλησε μαζί του η αργυρόποδη Θέτις, η κόρη του γέροντα της θαλάσσης κι’ αμέσως άρχισε να του μιλή με πειρακτικά λόγια:
«Ποια θεά πάλι, πανούργε, μιλούσε μαζί σου; Σου αρέσει πάντα όταν ευρίσκεσαι μακρυά από εμένα ν’ αποφασίζης και να κρίνης κρυφά και ποτέ έως τώρα δεν σου εβάσταξε η ψυχή να μου φανερώσης πρόθυμα καμμιά σου σκέψι»


[(530-540)
1/ Το Ταξίδι Επιστροφή της Θέτιδος

Άλλο ένα αίνιγμα μας παρουσιάζει ο Όμηρος με την παράξενη επιστροφή της Θέτιδος στα δώματα της στο βυθό της θάλασσας. Πως επέστρεψε ; Μα πηδώντας από τον Όλυμπο στην βαθειά θάλασσα. Καλά δεν αντιλαμβανόταν ότι οι ακροατές των ραψωδιών θα ερωτούσαν για τις συνήθειες των θεών ; Όμως αυτός σέβεται ό,τι έχει σχέση με τους θεούς, όπως σέβονταν όλοι οι Έλληνες τα μυστικά των Ελευσινίων Μυστηρίων. Αυτά που μας αποκαλύπτει μας αφήνει μεγαλύτερο προβληματισμό από αυτά που θα μας έλεγε διαφορετικά. Λόγου χάριν αν μας έλεγε ότι η Θέτις επέστρεψε στο βυθό, αορίστως ίσως να μην δημιουργούσε τόση περιέργεια και προβληματισμό από ότι η φράση: «Η Θέτις τότε επήδηξε στην βαθειά θάλασσα από τον ακτινοβόλο Όλυμπο» Εδώ ο συγγραφεύς κάτι θέλει να μας αποκαλύψει , αλλά πιο πολλά θέλει να μας κρύψει, και ο νοών νοήτω. Σήμερα μπορούμε να υποθέσουμε αρκετά πράγματα: α/ Ότι χρησιμοποίησε κάποιο είδος αλεξιπτώτου για το πήδημα, ή κάποιο ανεμόπτερο ή αερόπτερο. Αλλά αυτά αποκλείονται γιατί δεν θα μπορούσαν να την ανυψώσουν στον μεγάλο ουρανό ως τον Όλυμπο. Επομένως πρέπει να δεχθούμε και πάλι το βαθυσκάφος ελικόπτερο ή αεροπλάνο ή τέλος κάποια ατομική(ανοικτή) πτητική μηχανή που ακόμη δεν έχει ανακαλυφθεί σήμερον και που μπορεί στο μέλλον να κάνει την εμφάνιση της , όπως έκαναν την εμφάνιση τους τα αεροπλάνα το 1902 με την ιστορική πτήση των αδελφών Ράιτ στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ

2/ Η Αλληγορία του Διός

Αν δεν κατανοήσουμε την αλληγορία των θεών θα συνεχίσουμε να θεωρούμε την Ελληνική Αρχαιολογία ως Μυθολογία και θα κατηγορούμε την Ολυμπιακή θρησκεία ειδωλολατρική, πρωτόγονη και παγανιστική. Όμως η Ολυμπιακή θρησκεία ήτο φυσιολατρική και στην βάση της επιστημονική θρησκεία, κι’ αυτό αποκαλύπτεται από την αλληγορία των θεών και εν προκειμένω του Διός και της Ήρας. Ο Ζευς αλληγορείται κατά τον Ορφέα εις πολλά πράγματα, ακόμη και εις αυτό το παν(Σύμπαν) Επίσης αλληγορείται και εις τον Ηλιον, και ιδίως στον Αιθέρα και εις άλλα πολλά φυσικά μεταφυσικά, και ηθικά φαινόμενα. Και φυσικώς εις την Πρώτην Υλην εκ της οποίας επλάσθησαν τα πάντα. Η ύπαρξη του αιθέρος που είχε τον τελευταίο καιρό αμφισβητηθεί ήλθε και πάλιν στο προσκήνιο με τα νέα πειράματα , δικαιώνοντας για μια ακόμη φορά τους Έλληνες. Πως όμως είχαν αποκτήσει αυτές τις προηγμένες γνώσεις οι πρόγονοι μας και μάλιστα σε εποχές που εστερούντο οργάνων για την έρευνα.;

3/ Η Ζηλοτυπία της Ήρας προς τον Δία

Η αλληγορία του στον Αιθέρα , που είναι η λεπτοτάτη και πυρώδης ουσία του αέρος τον φέρνει σε σύζευξη με τον Αέρα, δηλαδή την Ήραν (ΑΗΡ=ΗΡΑ) που είναι το κατώτερον μέρος του αιθέρος(ο ατμοσφαιρικός αέρας) και γι’ αυτό βρίσκονται σε συνεχή προστριβή μ’ αυτόν. Όθεν έπλασαν το μύθον ότι ο Ζευς εκκρέμασε την Ήραν εκ του Ουρανού και έδεσε στα πόδια της δύο άκμονες,, δηλαδή την Γην και την Θάλασσαν, που είναι τα βαρύτερα στοιχεία. Επομένως, στο ανώτατο σημείο είναι ο θεός Ζευς(σύμπαν, Ήλιος, αιθέρας), μετά είναι η Ήρα (αέρας), μετά η Γη και η Θάλασσα, τα οποία είναι μετέωρα εν μέσω του αιθέρος και του αέρος. Τούτο όμως φανερώνει ότι εγνώριζαν οι Έλληνες την συγκρότηση του Ηλιακού μας συστήματος και την σφαιρικότητα της Γης. Επίσης εγνώριζαν την συνεχή αλληλοεπίδραση μεταξύ του αιθέρος και του ατμοσφαιρικού αέρος, ήτοι μεταξύ της ανωτέρας ατμοσφαίρας(στρατοσφαίρας) και της ατμοσφαίρας. Τούτο αποτελεί αντικείμενο συνεχούς εξετάσεως υπό της μετεωρολογίας για την πρόγνωσιν του καιρού. Να λοιπόν γιατί α/ ο Ζευς ήτο ο νεφεληγερέτης, διότι εξουσίαζε το ανώτερον στρώμα , τον αιθέρα, με τον οποίον επηρέαζε με τις ηλιακές ακτίνες τον αέρα και τον κινούσε αενάως με την εναλλαγή των εποχών, στέλνοντας στην Γη τις βροχές.β/ ήτο επίσης σε διαρκή φιλονεικία με την Ήραν , η οποία ας σημειωθεί γνώριζε ανά πάσαν στιγμή τι πράττει ο άπιστος σύζυγος της, διότι ήτο σε διαρκή επαφή μαζί του. γ/ Η Ηρα εζηλοτύπει που ο άστατος σύζυγος της Ζευς πήγαινε από τόπο σε τόπο και συνεβρίσκετο με καινούργιες γυναίκες , όπερ αλληγορεί την συνεχή εναλλαγή των βαρομετρικών χαμηλών ανά την υδρόγειο που φέρνουν βροχές και καταιγίδες. Αυτή είναι και η αλληγορία της μετατροπής του σε Κόκκυγα που εισήλθε κρυφίως στον κόλπο της Ήρας. Όμως ο Κόκκυξ(=κούκος) είναι μηνυτής της ανοίξεως η οποία γίνεται ολίγον κατ’ ολίγον δια της συγκράσεως της αιθερίου και πυρώδους ουσίας, μετά του περιγείου και ατμοσφαιρικού αέρος και δίνει τις ανοιξιάτικες βροχές. Ητο δε τόσο απρόβλεπτος ο καιρός εκείνη την εποχή ώστε δικαίως παραπονείται η Ήρα ότι «δεν της φανερώνει καμμιά του σκέψη». Αλλά και σήμερα, παρά την εκπληκτική πρόοδο της μετεωρολογίας, υπάρχουν περιπτώσεις που αποτυγχάνουν παταγωδώς οι προβλέψεις των μετεωρολόγων.

4/ Οι Έλληνες Γνώστες της Μετεωρολογίας!

Στην αρχαιότητα η μετεωρολογία περιελάμβανε τη μελέτη του καιρού, καθώς και τη μελέτη γεωλογικών, σεισμολογικών και αστρονομικών φαινομένων, όπως οι σεισμοί και οι κομήτες. Ακόμη και η Λέξη «Μετεωρολογία» μαρτυρεί ότι οι Έλληνες γνώριζαν τα συμβαίνοντα στην ατμόσφαιρα . Λόγω της μεγάλης σημασίας που είχε η γεωργία για την αρχαία κοινωνία, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι έχουν γραφεί τόσα πολλά σε σχέση με την πρόβλεψη και την επεξήγηση του καιρού. Όμως, η μετεωρολογία δεν αφορούσε μόνο τους αγρότες και δεν αποτελούσε μόνο πρακτικό ζήτημα. Ενδιέφερε και τους ποιητές, τους φιλοσόφους και τους φυσικούς.
Από την ακόλουθη περικοπή « όταν τα θεία μαλλιά του ανεσάλευσαν γύρα από τα’ αθάνατο κεφάλι του κι’ εσείσθηκε ο τρανός Όλυμπος» αντιλαμβανόμαστε ότι ο θύσανος των μαλλιών του Διός είναι τα νέφη. Ως γνωστόν με την επενέργεια της ακτινοβολίας και της θερμότητος του Ηλίου σχηματίζονται πάνω στις κορυφές των βουνών νέφη εν είδη θυσάνων , που μοιάζουν με την κόμη του Διός. Η εξήγηση είναι απλή και μετεωρολογικά τεκμηριωμένη. Με την άφιξη της Θέτιδος στον Όλυμπο κοντά στο Δία έφθασε εκεί ο υγροποιημένος αέρας από την εξάτμιση της θαλάσσης και δημιούργησε την κόμη. Το κούνημα του κεφαλιού του Διός, αλληγορεί την κίνηση των νεφών στην κορυφή του Ολύμπου, τον ερχομό της καταιγίδος από την οποία δημιουργήθηκε κεραυνός, βροντή και μετά επακολούθησε και η βροχή(όμβρος).Ο Ηράκλειτος λέγει πως γίνεται κρίση του κόσμου και όλων όσων υπάρχουν μέσα στον κόσμο με τη φωτιά «Όλα τα κυβερνά ο Κεραυνός» δηλαδή η αιωνία φωτιά. Λέγει ακόμη πως η φωτιά είναι γνωστική και πως όλα αυτή τα κυβερνά. Τη φωτιά την ονομάζει χρησμοσύνη (έλλειψη) και κόρο(πλησμονή, κορεσμό) Σύμφωνα με την γνώμη του Ηρακλείτου χρησμοσύνη είναι η διακόσμηση του κόσμου και κόρος η εκπύρωση του κόσμου. Και καταλήγει: «Όλα θα έρθει η φωτιά να τα κρίνει και να τα πάρει στην κυριαρχία της » Και το ερώτημα που προκύπτει είναι : Πόθεν απέκτησαν αυτές τις φυσικές και μετεωρολογικές γνώσεις οι Έλληνες σε προϊστορικούς χρόνους;
Υπάρχει ποικιλία αρχαίων κειμένων που μεταδίδουν μετεωρολογικές και επιστημονικές ιδέες, από τα Ομηρικά Έπη και τη διδακτική ποίηση του Ησιόδου, του Αράτου , μέχρι έργα όπως τα "Μετεωρολογικά" του Αριστοτέλη, η ιατρική πραγματεία του Ιπποκράτη "Περί αέρων, υδάτων και τόπων . Πάντα ταύτα απαντούν στα ερωτήματα που φανερώνουν την έντονη ενασχόληση των αρχαίων συγγραφέων με την Μετεωρολογίαν.

5/ Κοιτίδα της Ζωής η Θάλασσα

Ποία είναι η σχέση της Θέτιδος, θεάς της Θαλάσσης με τον Αχιλλέα; Αυτή αλληγορεί μια επιστημονική γνώση, που έγινε γνωστή πολύ πρόσφατα . Ότι η ζωή ξεκίνησε από την Θάλασσα! Είναι επιστημονικά πλέον αποδεδειγμένο ότι η ζωή ξεκίνησε από το υγρό στοιχείον, και μάλιστα από τα βάθη των ωκεανών, δηλαδή από το βασίλειο της Θέτιδος. Εκεί δημιουργήθηκαν τα πρώτα αμινοξέα και υπό την επίδραση των έντονων ακτινοβολιών-λόγω των συνεχών ηλεκτρικών εκκενώσεων - που επικρατούσαν τα πρώτα στάδια σχηματισμού της Γης , έδωσαν τους πρώτους μονοκύτταρους οργανισμούς, τις αμοιβάδες και τα πρωτόζωα. Με την θεωρία της εξελίξεως φθάσαμε στον πιο τέλειο οργανισμό που είναι ο άνθρωπος. Και εδώ προκύπτει το ερώτημα: Πως γνώριζαν οι Έλληνες ότι η ζωή ξεκίνησε από τη θάλασσα;

6/ Ο Όμηρος Γνώστης του Ηλιοκεντρικού Συστήματος

Η αλληγορία του Ηλίου με τον Δία εξηγεί θαυμασιότατα την χρυσήν σειράν του Ομήρου, γεγονός που μαρτυρεί ότι ο Όμηρος γνώριζε το Ηλιοκεντρικόν σύστημα, πολύ πριν από τον Κοπέρνικο. Ως γνωστόν ο Πολωνός αστρονόμος Κοπέρνικος κατά τον Μεσαίωνα το έκλεψε την θεωρία του Ηλιοκεντρικού συστήματος από τον Αρίσταρχο, χωρίς να το αναφέρει στην βιβλιογραφία. Αλλά και παλαιότερον του Αριστάρχου από την εποχή του Φιλολάου, του Κλεάνθη, του Αναξαγόρα, του Πλάτωνα, και του αρχαιότερου όλων , του Πυθαγόρα έστω και σκιωδώς εγνώριζαν το ηλιοκεντρικό σύστημα . Αυτό αποδεικνύεται και από τους πανάρχαιους Ορφικούς Ύμνους και ιδιαιτέρως από τους ύμνους των ΑΣΤΡΩΝ, του ΗΛΙΟΥ, , ΝΕΦΕΛΩΝ, ΣΕΛΗΝΗΣ κ.α. Αυτόν τον ¨Ηλιον «χρυσέαν λέγει σειράν αυτώ γαρ εκδεδέσθαι το παν», ο Όμηρος. Αυτά τα γραπτά αντέγραψε ο Κοπέρνικος και το απέδειξεν ο Νεύτων. Διότι πως εξηγείται η απειλή του Διός προς τους λοιπούς θεούς ότι «αν πάντες οι θεοί κρεμάσωσι χρυσήν σειράν εκ του Ουρανού, δεν είναι δυνατόν, να καθελκύσωσιν , ούτε να ταράξωσιν αυτόν. Όταν όμως θελήσει αυτός , ανασπά μεταιώρους πάντας τους θεούς. Και την Γην αυτήν και την θάλασσαν» Ευνόητον τυγχάνει ότι «χρυσήν σειράν» εννοεί τις ακτίνες του Ηλίου, τούτ’ εστίν η ελκτική δύναμις του Ηλίου και της πυρώδους ουσίας, ήτις έλκει περί τον Ηλιον τους θεούς, δηλαδή τους Πλανήτες. Έτσι εξηγείται η απειλή του Διός –Ηλίου προς τους λοιπούς θεούς-Πλανήτες. Θεωρείται ακόμη ο μέγιστος θεός διότι χωρίς αυτόν και την ηλιακή ενέργεια του τίποτα δεν μπορεί να ζήσει και να βλαστήσει. Δια τούτο ονομάζετο από τον Ησίοδο και Χθόνιος, εγέννησε δε εκ της Δήμητρος την Περσεφόνην, δηλαδή τους καρπούς εκ της Γης. Περί της σειράς των Θεών –Πλανητών θα ομιλήσουμε σε άλλο κεφάλαιον. Εξ όλων αυτών προκύπτει ότι οι Έλληνες είχαν λίαν προηγμένες γνώσεις αστρονομίας. Πόθεν τις είχαν αποκτήσει στην προϊστορική εποχή; Λύση στο αίνιγμα τούτο, καθώς και στα προηγούμενα, δίνει η θεωρεία της υπάρξεως Προκατακλυσμιαίου Πολιτισμού .

7/ Ηθική Αλληγορία του Διός

Μεταφυσικώς ο Ζευς αλληγορείται εις την κοινήν δύναμιν των όντων, ήτις προνοεί περί γενέσεως, διατάξεως, διακοσμήσεως και διατηρήσεως πάντων, την οποίαν λέγουν «νούν άυλον του παντός» , οι θεολόγοι τον ονομάζουν «θείαν πρόνοιαν» και οι φυσικοί «νόμους της φύσεως»

8/ Οι Θεοί υποδέχονται το Δία

Ο Ήλιος περνά μπροστά από όλους τους πλανήτες, ή και το αντίστροφον, οι Πλανήτες διέρχονται πέριξ του Ηλίου πριν ολοκληρώσουν μια πλήρη περιστροφήν περί αυτόν . Ο Ορφικός Ύμνος προς τον Ηλιον λέγει μεταξύ άλλων «… χορεύεις , ήτοι κινείσαι κυκλικώς, με τέσσερα πόδια, ήτοι με τέσσαρες εποχές…διέρχεσαι την οδόν του απέραντου ρόμβου με περιστροφικές κινήσεις…. Και περιφέρεσαι κυκλικώς….πατήρ του χρόνου ο αθάνατος Ζευς…….και κατευθύνεις με λιγυρό μαστίγιο τέθριππον άρμα, ήτοι με τέσσερα άλογα.. » ( ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ , Ιωάννη Πασσά Εκλυκλ. Ήλιος Αθήναι) Η δήλωση ότι «διέρχεσαι την οδόν του απέραντου ρόμβου με περιστροφικές κινήσεις» δείχνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν την κυκλική κίνηση του Ηλίου στο γαλαξιακό χώρο και την κατεύθυνση του προς τον Απικα. Η γνώση τους για το σύμπαν εξάγεται και από την δήλωση «της οδού του ρόμβου» Ως γνωστόν πρώτοι οι Έλληνες διετύπωσαν τη θεωρία ότι το σχήμα του σύμπαντος είναι ρομβοειδές 12καεδρικόν , την οποίαν ασπάζονται και οι σύγχρονοι κοσμολόγοι . Πως όμως εισέδυσαν στα άδυτα του Σύμπαντος χωρίς την ανάλογη τεχνολογική υποδομή ;
-Να υποθέσουμε ότι χρησιμοποίησαν μόνον την λογική;
-Να υποθέσουμε ότι οι γνώσεις τους είναι απομεινάρι ενός μεγάλου Πολιτισμού, του Προκατακλυσμιαίου , που κατεστράφη από τον Κατακλυσμό; Ότι κι’ αν υποθέσουμε το ερώτημα παραμένει







Η Ελληνική Γλώσσα - τροφός όλων των γλωσσών», (της Αναστασίας Γονέου)

«Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν
πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι
αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική
Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού.
Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση και η σοφία που κατέκτησε ο άνθρωπος,
έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης,
φορτίο που οι προγενέστεροι 'εξόδευσαν', για να κατακτήσουν γνωστικά τη
συγκεκριμένη έννοια και να την 'βαπτίσουν' με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη». Παράδειγμα:
AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ= μετά. Ο Όμηρος λέει: ''θα σας διηγηθώ τι έγινε
αυτάρ''.
AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο
ή μήν = αληθώς, (Ιλιάδα Ομήρου β291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν
είναι το σημερινό αμέ!
BANK = λατινικά pango από το παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία
τους από τα πρώτα 'τραπέζια' (πάγκους) της αγοράς.
BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού.
BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού.
BRAVO = λατινικό, από το βραβείο.
BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ.
CARE = από το καρέζω.
COLONIE από το κολώνεια = αποικιακή πόλη.
DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα 'δία'. Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα.
DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ
DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις
ανταλλαγές. π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο,
αλλά και το τελλάρo!
DOUBLE = από το διπλούς - διπλός.
EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι= εξέχω, προέχω.
EXIT = από το έξιτε = εξέλθετε
EYES = από το φάεα = μάτια.
FATHER = από το πάτερ (πατήρ).
FLOWER = λατινικά flos από το φλόος.
FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ
(F= δίγαμμα).
GLAMO UR = λατινικό gramo ur από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν
τις συνταγές τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική
και με κύρος, το gramo ur -glamou r , πήρε την σημερινή έννοια.
HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά.
HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και
στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό 'ς' προφέρεται ως 'ρ'. Π.χ. σκληρότηρ
αντί σκληρότης).
I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.
ILLUSION = από το λίζει = παίζει.
ΙS = από το είς.
KARAT = εκ του κεράτιον, (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους).
KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με (...είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη).
LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και
ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης - πατέρας του Οδυσσέα).
LOVE = λατινικό: love από το 'λάFω'. Το δίγαμμα (F) γίνεται 'αυ' και 'λάF ω
' σημαίνει ''θέλω πολύ''.
MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι.
MATRIX = από το μήτρα.
MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός= υγρός.
MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος.
MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το
Μάχων = ελληνικό όνομα και αδελφός του Αννίβα.
ME = από το με..
MEDICINE = λατινικά :medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω
επιδέξια. Και μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.
MENACE = από το μήνις.
MENTOR = από το μέντωρ.
MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων
. «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ε'84,2).
MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν
το μινύθες γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε
το γεύμα. Παράγωγο το... menu!
MODEL = από το μήδος= σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda ).
MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει.
MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας:
Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο
και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της, (monetae).
MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ.
MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου!
MOW = από το αμάω = θερίζω.
NIGHT = από το νύχτα.
NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο (''νέ τρώει, νέ πίνει''),
ή ( νηπενθής = απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου.
PAUSE = από το παύση.
RESISTANCE = από το ρά + ίστημι.
RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα.
RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει
συνάρτηση, ακολουθία, π.χ. ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι.
SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία (') προφέρεται
ως σ = σερπετό.
SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.
SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται).
SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.
SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω ( σπονδή).
TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό.
TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.
YES = από το γέ = βεβαίως.
WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σε τ και πολλά άλλα.Πηγή:
http://durabond.ca/gdouridas/glossa2.html 05 Φεβρουάριος 2010


9/ Πόσο παλαιά είναι η Ελληνική Ιστορία;

Αν λάβουμε υπ’ όψιν τη χρονολόγηση της Ελληνικής Προϊστορίας που απετόλμησε ο ιστορικός ερευνητής και συγγραφεύς Δημήτρης Βαρδίκος στο αξιόλογο βιβλίο του «ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ», τότε η ηλικία αυτών των γνώσεων που δίδονται με αλληγορική μορφή είναι κατ’ ελάχιστον ίση με την ηλικία της Ολυμπιακής Θρησκείας. Όμως η γένεση των θεών του Ολύμπου ανάγεται στην 7η Εποχή, δηλαδή 40.000 Π.Ε περίπου. Να σημειωθεί ότι προηγήθηκαν έξη ακόμη εποχές ήτοι:
1η Εποχή, της Γαίας στο 100.000 χρόνια Πρό Εποχής(Π.Ε)
2α Εποχή του Ουρανού στο 90.000 Π.Ε
3η Εποχής του Πόντου, στο 80.000 Π.Ε
4η Εποχή των Τιτάνων, στο 70.000 Π.Ε
5η Εποχή του Ουρανού, στο 60.000 Π.Ε
6η Εποχή του Ωκεανού, στο 50.000 Π.Ε
7η Εποχή του Διός, στο 40.000 Π.Ε όπως προανεφέρθη ήδη
8η Εποχή του Κατακλυσμού του Ωγύγου, στο 25.000-15.000 Π.Ε
9η Εποχή του Δευκαλίωνος (Καταστροφή της Ατλαντίδος- Αργοναυτική Εκστρατεία) από 14.000-7.000Π.Ε
10η Εποχή του Πολέμου της Τροίας από 6.000-5.300 Π.Ε
11η Εποχή Καταστροφών λόγω σεισμών της Αιγαίας χώρας από 5.000-4.000 Π.Ε(Παρακμή Μινωικού και Μυκηναϊκού Πολιτισμού )
12η Εποχή Άδηλη από 4.000- 3.000 Π.Ε
Επαναλειτουργία Ολυμπιακών Αγώνων το 2.776 Π.Ε ή το 776 π. Χ .

Η Ιλιάδα ξεσκεπάζει τα ψεύδη Σκοπίων και Διεθνούς Εξουσίας

Στους στίχους της Ραψωδίας Β, 848-850 της Ιλιάδος, αναφέρει ο Όμηρος τα εξής αδιάψευστα του αιωνίου, αναλλοίωτου, μεγάλου, υπέρλαμπρου και τρισένδοξου Μακεδονικού Ελληνισμού:
«Αυτάρ Πυραίχμης άγε Παίονας αγκυλοτόξους
τηλώθεν εξ Αμυδώνος, απ΄ Αξιού ευρύ ρέοντος,
Αξιού, ού κάλλιστον ύδωρ επικίδναται αίαν».
(Μετά ο Πυραίχμης οδήγησε τους από την μακρινή Αμυδώνα αγκυλοτόξους Παίονες, από τον ευρύροο Αξιό, του (οποίου) Αξιού το κάλλιστον ύδωρ επιρρέει επί της γης).
Η Ομηρική λέξη «Αυτάρ» (Ιλιάδα Β΄848), που σημαίνει «μετά» και «ακολούθως», υποκλέφτηκε από την αγγλική και χρησιμοποιείται διεθνώς ως «after». (Ίδε σελ. 82 του νέου βιβλίου Μηνά Δόγα, Διευθυντού ΕΣΥΕ και τίτλου «Θησαυρός Μακεδόνων»)
Άραγε πού μπορούν να κρυφτούν τώρα για να μη δαρθούν και λιθοβολισθούν από τους ευπίστως εξαπατημένους οι αχρείοι και γελοίοι «Πράχτορες», ημεδαπής και αλλοδαπής;
Πώς θα γλυτώσουν από τον βαθύτατα ελληνο-ονόματο Πυραίχμη και την αιχμή του πυρός του, που λέγει και δηλώνει προς πάντα κοινώς νοούντα το όνομα αυτό του ύψιστου πνευματικώς Μακεδονικού Ελληνισμού;
Αυτός ο Πυραίχμης και οι αγκυλότοξοι Παίονες εκ της πόλεώς τους Αμυδώνος, της τότε και τώρα και για πάντα Βορείου Μακεδονίας, μαζί με τους Παλλήνες της Χαλκιδικής, τότε και τώρα και για πάντα Νοτίου Μακεδονίας, είχαν συμμετάσχει στον μεταξύ Ελλήνων Τρωϊκό Πόλεμο, που περιγράφει ποιητικώς ο αδιάψευστος Όμηρος. Στον σημερινό Νομό Κιλκίς και των πανάρχαιων Μακεδόνων του, υπάρχει επαρχία Παιονίας και Πολιτιστικοί Σύλλογοι με την επωνυμία «Αμυδών»,
που κατά διαρροές και δοκιμή της εθνικής μας ευαισθησίας φαίνεται ότι λαθροεπιχειρείται να εκχωρηθεί η Ομηρική τους Ιστορία. Οπότε, Έλληνα Διαπραγματευτή, προφανώς δεν υπολογίζεις ότι θα κληθείς να λογοδοτήσεις στην τιμωρό Ιστορία και στον αναλλοίωτο αιωνίως Ελληνισμό των νοούντων και επανελληνισμένων. Και εκείνος ο ευρύροος Αξιός ποταμός, γνωστός και αδιάψευστος στην πανάρχαιη Ιωνική Ελλάδα για το καλύτερο επί γης νερό του, ήταν και είναι και θα είναι πάντα άξιος και αναλλοίωτος μάρτυρας του Μακεδονικού Ελληνισμού, όσες μολύνσεις και αν επιφέρουν και εφεύρουν οι όποιοι
άρπαγες και εισβολείς «βαρ-βαρ», βαρδάσκοι και Σία, μετά των αχρείων και γελοίων «Πραχτόρων» τους, που ο ίδιος ο Όμηρος τους αποκαλεί από τότε «άχθη αρούρης» (Ιλιάδα Σ,104). Δηλαδή «οκνηρά και άχρηστα βάρη της γης», όπως έκτοτε «επικίνδαται».

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ: ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ 200 π.Χ
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη•
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική•
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε•
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα• είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.