ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ (2ον)

Γράφει ο *Αμφικτύων

Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης –Αμφικτύων


Η ΕΠΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Ο Επικός κύκλος-Το ηρωϊκό έπος
Όπως ακριβώς στη νέα ελληνική λογοτεχνία έτσι και στην αρχαία, το πρώτο μνημείο του έντεχνου λόγου είναι επικό. Τα έπη του Ομήρου παρουσιάζουν τέτοιαν αισθητική τελειότητα και τόσο μεγάλη τεχνική επεξεργασία, που μας γεννούν τη βάσιμη υπόθεση πως αποτελούν το κορύφωμα μιας λαμπρής πνευματικής παραγωγής, η οποία χάθηκε.
Η "Ιλιάδα" και η "Οδύσσεια" αποτελούν μέρη της σειράς των ποιημάτων του επικού κύκλου, για τον οποίο μας δίνει πληροφορίες ο Πρόκλος ο Νεοπλατωνικός στις περιλήψεις του της "Χρηστομαθείας γραμματικής".
Από τις πληροφορίες αυτές και από άλλες πηγές βγάζουμε τους τίτλους και το περιεχόμενο των ποιημάτων του επικού κύκλου. Είναι:
"Τιτανομαχία". Ποιητής της φέρεται ο Αρκτίνος ο Μιλήσιος ή ο Εύμηλος ο Κορίνθιος. Περιεχόμενό της η θεογονία και η σύγκρουση των θεών ως την εγκατάσταση του Δία, ο οποίος έχει άμεση σχέση με τους Τιτάνες.
"Η Οιδιπόδεια". Ποιητής της φέρεται ο Κιναίθωνας ο Λακεδαιμόνιος. Περιεχόμενό της η τραγική περιπέτεια του Οιδίποδα, ο οποίος φόνευσε τον πατέρα του και πήρε γυναίκα τη μάνα του χωρίς να το ξέρει.
"Θηβαΐδα". Την απέδιδαν στον ΄Ομηρο. Περιεχόμενό της η συνέχεια του μύθου του Οιδίποδα. Ο μικρότερος γιος του Ετεοκλής γίνεται βασιλιάς των Θηβών. Ο μεγαλύτερος Πολυνείκης καταφεύγει στο Άργος, όπου νυμφεύεται την κόρη του Αδράστου και μαζεύει στρατό, με τον οποίο βαδίζει κατά των Θηβών. Η εκστρατεία αποτυχαίνει. Φονεύονται οι επτά αρχηγοί της, καθώς και τα δύο αδέλφια.
"Επίγονοι". Κατά τον Ηρόδοτο (4, 32) ποιητής τους είναι ο Όμηρος. Ο Σχολιαστής της "Ειρήνης" του Αριστοφάνη (1270) το απέδιδε στον Αντίμαχο τον Κολοφώνιο. Συνεχίζει το μύθο των επτά επί Θήβαις. Οι γιοι των επτά αρχηγών εκστρατεύουν πάλι εναντίον των Θηβών. Κυριεύουν και λεηλατούν την πόλη.
"Κύπρια έπη". Ποιητής τους φέρεται ο Στασίνος ή ο Ηγησίας ή Ηγησίνος. Πιθανότερος φαίνεται ο πρώτος. Καλύπτουν το χρόνο πριν από την Τρωική εκστρατεία, την ίδια την εκστρατεία και τα εννιά χρόνια του πολέμου μέχρι την αρχή της "Ιλιάδας".
"Ιλιάδα". Γι' αυτήν βλ. παρακάτω.
"Αιθιοπίδα". Ποιητής της θεωρείται ο Αρκτίνος ο Μιλήσιος. Αποτελείται από πέντε βιβλία και είναι συνέχεια της "Ιλιάδας".
"Μικρά Ιλιάς". Ποιητής της θεωρείται ο Λέσχης ο Μυτιληναίος. Αποτελείται από τέσσερα βιβλία, στα οποία περιγράφεται η "όπλων κρίσις" (η απόφαση για τα όπλα του Αχιλλέα, που επιδικάζονται κατά την επιθυμία της Αθηνάς στον Οδυσσέα), τα μετέπειτα γεγονότα και η κατασκευή του δούρειου ίππου, με τον οποίον οι Αχαιοί μπαίνουν στην Τροία.
"Ιλίου Πέρσις". Ποιητής της θεωρείται ο Αρκτίνος ο Μιλήσιος. Αποτελείται από δυο βιβλία. Περιεχόμενό της η κατάληψη της Τροίας και η προετοιμασία των Αχαιών για να γυρίσουν στην Ελλάδα.
"Νόστοι". Ποιητής τους είναι ο Αγίας ο Τροιζήνιος. Αποτελείται από πέντε βιβλία, με θέμα τις περιπέτειες των ηρώων, την επιστροφή τους και τη μετέπειτα τύχη τους.
"Οδύσσεια". Γι' αυτήν βλ. παρακάτω.
"Τηλεγόνεια" (ή "Τηλεγονία" ή "Θεσπρωτίδα"). Ποιητής της είναι ο Ευγάμωνας ο Κυρηναίος ή ο Κιναίθωνας ο Λακεδαιμόνιος. Αποτελείται από δυο βιβλία με θέμα τους μνηστήρες της Πηνελόπης και τις κατοπινές περιπέτειες του Οδυσσέα.
Η "Ιλιάδα" . Η διαίρεσή της σε 24 ραψωδίες έγινε αργότερα. Η "Ιλιάδα" αναφέρεται σε γεγονότα, που συνέβησαν σε διάστημα 51 ημερών. Αρχίζει με τη "μήνιν" του Αχιλλέα, από τον οποίο πήραν, με διαταγή του Αγαμέμνονα, τη Βρισηίδα. Ο ήρωας αποσύρεται οργισμένος στη σκηνή του και οι μάχες γίνονται χωρίς αυτόν. Τα αντίπαλα στρατόπεδα αποφασίζουν να τερματίσουν τον πόλεμο με μονομαχία ανάμεσα στο Μενέλαο και στον Πάρη. Την ώρα που πρόκειται να ηττηθεί ο Πάρης από το Μενέλαο, τον αρπάζει η Αφροδίτη.
Ο πόλεμος αρχίζει ξανά και τελειώνει με υπεροχή των Τρώων. Ο Οδυσσέας μάταια παρακαλεί τον οργισμένο Αχιλλέα να επιστρέψει στο πεδίο της μάχης. Ύστερα από την κεραυνοβόλα διείσδυση στις εχθρικές γραμμές του Οδυσσέα και του Διομήδη, η μάχη γίνεται σφοδρότερη. Οι Τρώες κυριεύουν τον προμαχώνα, εισβάλλουν στο στρατόπεδο των Ελλήνων και φθάνουν στα πλοία.
Ο σύντροφος του Αχιλλέα Πάτροκλος παίρνει την πανοπλία του φίλου του και αντεπιτίθεται. Κατά τη διάρκεια της μάχης φονεύεται από τον Έκτορα. Ο Αχιλλέας συμφιλιώνεται τότε με τους Έλληνες αρχηγούς, φορεί την πανοπλία που του κατασκεύασε ο Ήφαιστος, ύστερα από παράκληση της Θέτιδας, και μπαίνει επικεφαλής του στρατού των Αχαιών και φονεύει τον Έκτορα, παίρνοντας έτσι εκδίκηση για το θάνατο του Πατρόκλου. Ο γερο- Πρίαμος φθάνει, για να παρακαλέσει τον Αχιλλέα να του επιστρέψει το πτώμα του γιου του Έκτορα. Το έπος τελειώνει με την περιγραφή της οδύνης των Τρώων για το θάνατο του Έκτορα.
Η '"Οδύσσεια" αρχίζει με το τέλος της πολιορκίας της Τροίας, φθάνει ως την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και περιγράφει τις περιπέτειες του ήρωα αποτελείται από τρία μέρη:
Την "Τηλεμάχεια" (ραψωδίες α- δ). Ο γιος του Οδυσσέα Τηλέμαχος φθάνει στην Πύλο στο Νέστορα και ύστερα πηγαίνει στη Λακεδαίμονα στο Μενέλαο, για να ζητήσει πληροφορίες για τον πατέρα του.
Την επιστροφή του Οδυσσέα (ραψωδίες ε- ν). Ο Οδυσσέας βρίσκεται από καιρό στο νησί της Καλυψώς ερωτευμένος με τη θεά, επιθυμώντας όμως πάντα να γυρίσει στο νησί του. Κάποτε αναχωρεί, αλλά μεγάλη τρικυμία τον ρίχνει στο νησί των Φαιάκων. Εκεί συναντά την κόρη του βασιλιά Αλκίνοου Ναυσικά. Ο Αλκίνοος τον προσκαλεί να διηγηθεί τις περιπέτειές του και κείνος αφηγείται τη συνάντησή του με τους Κίκονες, τους Λωτοφάγους, τους Λαιστριγόνες και τη μάγισσα Κίρκη, η οποία μεταμόρφωσε πολλούς συντρόφους του σε χοίρους. Αφηγείται επίσης τις περιπέτειές του στη χώρα των Κιμμερίων, όπου συμβουλεύτηκε το μαντείο των νεκρών, στη θάλασσα των Σειρήνων, στο νησί του Ήλιου και στο νησί της Καλυψώς. Όταν τελείωσε τη διήγησή του, οδηγήθηκε στο νησί του με το πλοίο των Φαιάκων.
Την εξόντωση των μνηστήρων και τη ρύθμιση των πραγμάτων του βασιλείου του.
Καταγραφή των ομηρικών επών από τον Πεισίστρατο
Η νεότερη επιστημονική έρευνα κατέδειξε ότι η γλώσσα των ομηρικών επών δεν είναι η παλιά Ιάς, όπως πίστευαν μέχρι και τις αρχές του 19ου αιώνα οι φιλόλογοι και οι γραμματικοί, αλλά μια γλώσσα λογοτεχνική, που ποτέ δε λαλήθηκε και δεν είναι δυνατό να καταταχθεί σε καμιά από τις αρχαίες διαλέκτους.
Ωστόσο υπάρχουν και σύγχρονοι μελετητές, όπως ο Ed. Meyer, που υποστηρίζουν ότι η γλώσσα των επών είναι ένα είδος πρωτοελληνικής γλώσσας, προβαθμίδας της ιωνικής - αττικής.
Σύμφωνα με τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα, η επική γλώσσα περιέχει στοιχεία, που δημιουργήθηκαν για το έπος και υπήρξαν μόνο σε αυτό και ακόμη στοιχεία αρχαία ανάμικτα με νεωτεριστικά και στοιχεία αιολικά, ιωνικά, αττικά, που οφείλονται στις περιπέτειες της παράδοσης του έπους.
Όλα αυτά οδηγούν στην υπόθεση ότι η αρχική γλώσσα των επών ήταν η αιολική. Όταν αργότερα οι Ίωνες τέθηκαν επικεφαλής του πνευματικού βίου των αρχαίων Ελλήνων, τα έπη εξιωνίστηκαν από τους Ίωνες αοιδούς. Και μετά, όταν καταγράφηκαν στην Αθήνα, δέχθηκαν πολλούς αττικισμούς. Έτσι εξηγείται η παρουσία αττικών στοιχείων στην επική γλώσσα.
Η καταγραφή του κειμένου της Ιλιάδας έγινε επί Πεισιστράτου (560- 527). Σχετικά ο Κικέρων μαρτυρεί: "Πρώτος ο Πεισίστρατος κατέταξε τα βιβλία του Ομήρου στη σειρά, που τα έχομε σήμερα πριν ήταν συγκεχυμένα".
Όπως μας πληροφορεί σε κάποιο σχόλιό του ο βυζαντινός γραμματικός Ιωάννης Τζέτζης, τέσσερις λόγιοι είχαν βοηθήσει τον Πεισίστρατο για την καταγραφή των Ομηρικών επών. Οι τρεις από αυτούς ήταν ο Αθηναίος Ονομάκριτος, ο οποίος κατά τον Ηρόδοτο (VΙΙ, 6) παρατηρήθηκε από το μουσικό Λάσο τον Ερμιονέα να παρεμβάλλει στίχους στα ποιήματα του Μουσαίου, ο Ζώπυρος από την Ηράκλεια και ο Ορφεύς από τον Κρότωνα. Το όνομα του τετάρτου λογίου παραδίδεται εσφαλμένα.
Η ενέργεια του Πεισιστράτου για τη διάσωση των ομηρικών επών συνδέεται με την προσπάθεια του φιλότεχνου αυτού τύραννου της Αθήνας για την ίδρυση βιβλιοθήκης και τη διάταξη, που επιχείρησε ο γιος του Ίππαρχος, των ραψωδιών της Ιλιάδας και της Οδύσσειας.
Τον 1ο π.Χ. αιώνα διατυπώθηκε η θεωρία ότι ο Όμηρος είχε συνθέσει τμηματικά τα ποιήματά του, τα οποία συγκεντρώθηκαν και καταγράφτηκαν με τη σημερινή τους μορφή στην αθηναϊκή έκδοση του Πεισιστράτου. Όμως κανείς δε βρέθηκε να αμφισβητήσει την ύπαρξη του Ομήρου.
Στα νεότερα χρόνια το ομηρικό πρόβλημα πήρε μεγάλη έκταση. Βρέθηκαν μάλιστα ερευνητές, που υποστήριξαν ότι ο Όμηρος ουδέποτε υπήρξε. Ιδιαίτερα ο Friedrich August Wolf (1795) αρνήθηκε την ύπαρξη του Ομήρου, φέρνοντας ως επιχειρήματα την έλλειψη γραφής στην ομηρική εποχή, τις περιπέτειες της παράδοσης του κειμένου των επών και τη "διόρθωση" του Πεισιστράτου, ο οποίος κατά τον Wolf συνένωσε τις ομηρικές ραψωδίες και τις κατέγραψε με τη μορφή, με την οποία γνωρίζουμε.
Σήμερα, πάντως η πατρότητα των ομηρικών ποιημάτων έχει αποκατασταθεί και η φιλολογική επιστήμη αναγνωρίζει ότι ο Όμηρος υπήρξε ο ποιητής και της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Και, όπως γράφουμε παραπάνω, όταν καταγράφτηκαν τα έπη στην Αθήνα, παρεισέφρυσε σε αυτά πλήθος αττικισμών.
Στον Όμηρο αποδίδονται κ.ά έργα, όπως οι "Ομηρικοί Ύμνοι", η "Βατραχομυομαχία", η "Οιχαλίας άλωσις", τα "Κύπρια" κ.λπ.
Οι "Ύμνοι" (ή "Προοίμια") 34 τον αριθμό είναι γραμμένοι σε εξάμετρο και κάθε ένας υμνεί και ένα θεό (Δήμητρα, Αφροδίτη, Ερμή, Απόλλωνα κ.λπ.).
Σήμερα η φιλολογική επιστήμη τοποθετεί τον ΄Ομηρο ανάμεσα στον 9ο και 7ο αιώνα π.Χ. και του αμφισβητεί την πατρότητα των ύμνων.
Η αξία των ομηρικών επών. Θα περίμενε κανένας, τα ομηρικά έπη ως τα πρώτα γνωστά δημιουργήματα του ελληνικού λόγου, να χαρακτηρίζονται από αφέλεια, και να "στερούν" από τα μεγαλόπνοα έργα της λαμπρής κλασικής περιόδου της ελληνικής αρχαιότητας. Όμως, όπως ήδη αναφέρθηκε, τα ποιήματα του Ομήρου, αποτελούν το κορύφωμα μιας σπουδαίας εποχής, της μυκηναϊκής και με αυτά αρχίζει η αρχαϊκή εποχή, που και οι δυο έχουν να επιδείξουν ιδιαίτερα αναπτυγμένη αισθητική στο χώρο τη Τέχνης.
Έτσι τα ομηρικά έπη στη δομή, τη σύλληψη και την εκτέλεση διακρίνονται για την αρτιότητα και την υψηλή τους ποιότητα, ώστε ο Όμηρος δίκαια να θεωρείται όχι μόνο από τους μεγαλύτερους ποιητές της αρχαιότητας αλλά να στέκει άφοβα δίπλα στους κορυφαίους εκπροσώπους και των κατοπινών εποχών. Τα έπη του Ομήρου δουλεύτηκαν με τέτοιο τρόπο στο σύνολο και στις λεπτομέρειές τους, που μπορούμε άφοβα να πούμε πως ο ποιητής γνωρίζει τι πρέπει να ειπωθεί, τι να παραλειφθεί, τι ιδιαίτερα να εξαρθεί και τι να υπαινιχθεί, καθώς και τα απαραίτητα εκείνα στοιχεία, τα οποία προσδίδουν σε ένα έργο το χαρακτήρα της Τέχνης.
Παράλληλα με την ύψηλή τους λογοτεχνική αξία, τα ομηρικά ποιήματα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις άφθονες πληροφορίες, τις οποίες μας παρέχουν για τα γεγονότα και τον πολιτισμό (θρησκεία, ήθη, έθιμα, Τέχνες κλπ. ) των χρόνων, που περιγράφουν, δηλαδή της μυκηναϊκής εποχής. Μαζί με τις πινακίδες της Πύλου είναι οι πιο έγκυροι πληροφοριοδότες μας γι' αυτήν.
Βέβαια, όπως είναι φυσικό, τα έπη του Ομήρου, δημιουργήματα μεταγενέστερης εποχής, έχουν περιλάβει και σύγχρονα στοιχεία της μεταμυκηναϊκής δηλαδή και της πρώιμης γεωμετρικής. Έτσι π.χ. με το να τονίζει ο ποιητής την πολιτική δύναμη του βασιλιά των Μυκηνών και μαζί να προβάλλει την επιρροή, που ασκούν οι μικρότεροι ήρωες στη "βουλή" και ο λαός στις συνελεύσεις, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι επηρεάζεται χωρίς να το θέλει από τη σύγχρονή του εποχή.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν όσα ο Όμηρος αναφέρει για τη στρατιωτική τακτική και τον οπλισμό των μυκηναϊκών χρόνων. Είναι δύσκολο όμως να διακρίνουμε με ακρίβεια τους νεωτερισμούς, που έχει εισαγάγει ο ποιητής.
Είναι βέβαιο ότι κατά τη μυκηναϊκή εποχή γινόταν ενταφιασμός των νεκρών, ενώ στη μεταμυκηναϊκή και την πρώιμη γεωμετρική έκαιγαν τους νεκρούς. Στα ομηρικά έπη συνήθως οι ήρωες καίγονται στην πυρά, αφού προηγουμένως καθαριστούν και θρηνηθούν. Βλέπουμε και εδώ ότι ο ποιητής αποδίδει συνήθειες της εποχής του σε παλιότερή του εποχή.
Ίσως δε θα μπορέσουμε ποτέ να μάθουμε ποιό ιστορικό γεγονός κρύβεται πίσω από την Τρωική εκστρατεία. Πάντως οι αρχαίοι δεν αμφέβαλλαν για την ιστορικότητά της. Μάλιστα ο Θουκυδίδης (1, 3- 13), με τη βαρύτητα της ιστορικής του αυστηρότητας υποψιάζεται μόνο ότι ο Όμηρος μεγαλοποίησε, σαν ποιητής που ήταν, κάπως τα πράγματα.
Στα ομηρικά έπη παράλληλα με τους θεούς του Ολύμπου υπάρχουν και άλλες θεότητες, που ίσως αποτελούν παλαιότερες μορφές. Η ομηρική θρησκεία δε γνωρίζει ζωομορφισμό. Οι θεοί λατρεύονται σε ναούς και η υπεροχή του Δία στους άλλους θεούς είναι αναμφισβήτητη. Ο Όμηρος πιστεύει στην ύπαρξη της ψυχής, που μετά τον αποχωρισμό της από το σώμα εγκαθίσταται στον Άδη. Θυσίες και λατρευτικοί βωμοί αναφέρονται συχνά στα ομηρικά έπη. Ιερείς και μάντεις είναι σεβαστά πρόσωπα με μεγάλη δύναμη. Η μαντική είναι συνηθισμένη. Οι θεοί έχουν ανθρώπινες συνήθειες, τρώνε και πίνουν και γίνονται αντικείμενο θαυμασμού και ευσέβειας των ανθρώπων.

ΟΜΗΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Εδώ και χρόνια έχει ξεκινήσει μιά προσπάθεια από κάποιους άφρονες ψευδοεπιστήμονες με ψευδές επιχειρήματα ότι δήθεν τα αρχαία Ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα και δεν έχουν καμία σχέση με την γλώσσα που μιλάμε σήμερα. Η λεγόμενη «ομηρική διάλεκτος» έχει περάσει σχεδόν αυτούσια τόσο στην Ελληνική δημοτική γλώσσα όσο με παραλλαγή και παραφθορά στις Ευρωπαϊκές γλώσσες και όχι μόνο. Ο W.Durant,στην «Παγκόσμια Ιστορία Πολιτισμού» δηλώνει ότι «όποιος γνωρίζει την ιστορία των λέξεων, γνωρίζει την ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας». Εδώ δεν θα σταθώ στις γνωστές λέξεις όπως democracy,anarchy, theater, philosophy,symmetry,electric,charisma,esophagus, athletic,empirical, economy, phenomena κ.τ.λ. αλλά στις μεταλλαγμένες και παρεφθαρμένες ομηρικές λέξεις που γονιμοποίησαν την Αγγλική είτε δια μέσου της Λατινικής είτε κατ'ευθείαν.

Η ελληνική λόγω κλίματος έχει πολλά φωνήεντα, ενώ όσο ανεβαίνουμε προς τον παγερό βορά η άρθρωση γίνεται σκληρή θωρυβώδης, βαρβαρόηχη. Στα ψυχρά κλίματα για να μην υπάρχει απώλεια θερμότατος το στόμα ανοίγει λιγότερο κι έτσι έχουμε περισσότερα σύμφωνα. Παράδειγμα η ελεημοσύνη στα Λατινικά έγινε alemosina, Γερμανικά almosen και στα Αγγλικά alms. To βαλανείον στα Λατ. balneum για να γίνει bath (Aγγλ.). Το Ομηρικό αυτάρ (αμέσως μετά) έγινε to αγγλικό after. O Αριστοφάνης (Νεφ.81) «κύσον με και την χείρα δος την δεξιάν» πρβλ. kiss me. Tο Ομηρικό κορέω (φροντίδα για το σώμα ) έγινε cure. Το Αγγλικό tree προέρχεται από το «δρύς» το οποίο χρησιμοποιούσε ο Όμηρος, για να ονομάσει όλα τα δένδρα. Το land χωρίς να δείχνει καμία ομοιότητα με την ελληνική ονομασία, προέρχεται παρά ταύτη από την αρχαία Eλληνική λέξη λάς (λάντης) εξού Αταλάντη μακρινή γη. Ατλαντικός Ωκεανός - Ωκεανός της μακρινής γης, δηλ. γνώριζε την ύπαρξη της Αμερικής. Ireland - Γη της Ίριδας, Scotland - Γη της Σκωτίας. Ο Όμηρος λέει για την Βρισηίδα «Βρισηίς δ'άρ επειτ' ίκελος χρυσίη Αφροδίτη», η Βρισηίδα είναι ισάξια με την Χρυσή Αφροδίτη, equal=ίκελος. Αct=ενεργώ, δρω, Ξενοφ. "Ελληνικά" «ειρήνη ακτέον» δηλ. πρέπει να κάνουμε ειρήνη.

Από την αρχαιοελληνική «μήνη» έχουμε το moon εξού ο μήνας δηλ. διάρκεια μιάς σελήνης περίπου. Διεθνής όρος φωτισμού το lux, αρχ. ρίζα λυκ σήμαινε φως εξού λυκόφως, λυκαυγές. Οφθαλμίατρος στα αγγλικά oculist, ocular - οφθαλμικός, εκ της αρχ. δωρικής του οφθαλμο «ούκος'. Ελκύω στα αγγλ. pool από τη λέξη πόλος - σημείο έλξης. Ο μήστωρ=επόπτης, σύμβουλος έγινε mister. Από το σπένδω (κάνω σπονδές, επιχωρηγώ) Λατ. spondeo έχουμε το Αγγλ. sponsor. Ποινή Λατ. poena Aγγλ. penalty. Odor=οδωδή, μυρωδιά. Εmbed=εμπεδώνω, ενσωματώνω. Home=πατρώα γη, χαμαί=κατάγης. Φύρω Λατ. furo Αγγλ. furious. Εν-σταλάζω, Αγγλ. in-still, di-still. Έρρω, Λατ.erro, Αγγλ. error. Κρέβω, crave (διακαή επιθυμία για κάτι). Εμπλέκω, implicate. Εγκλίνω, incline. Δυς+αστήρ=disaster. Άλ-λος, Λατ. al-ius, Αγγλ. al-ien. Μορτός=θνητός, Αγγλ. mortal, mortuary, murder. Τιτ-θός, Αγγλ. tit=μαστός. Τύρβη, turbo. Aκόμη και το Αγγλ. yes προέρχεται από το αρχεολληνικό «γε». Το wine από το Fοίνο (F δίγαμμα), wine.

Κάποτε ο Ζεύς οργισμένος με την Ηρα, την τιμώρισε κρεμώντας την με χρυσή αλυσίδα στο κενό μεταξύ ουρανού και γής. Η τιμωριμένη Ήρα λατρεύτηκε με την προσωνυμία 'Μονία'. Οι Ρωμαίοι την αποκάλεσαν "Moneta' και έχτισαν ιερό προς τιμήν της, στο προαύλιο του οποίου χαράσσονταν νομίσματα με την εικόνα της Ήρας Moneta. Έτσι ετέθη σε κυκλοφορία το γαλλικό monnaie και η σημερινή κινητήριος δύναμη της οικουμένης το money. To πλέον περιζήτητο money είναι το dollar από το ομηρικό «τάλαρος» που σημαίνει καλάθι ως μέτρο ανταλλαγής προϊόντων. Τo okay εί ναι ακρόνιμο ο.k. από το 'όλα καλά'. Ως προς την ελληνική τους καταγωγή, δεν υστερούν ούτε οι αγγλικές καταλήξεις, ενδεικτικά: -esse-ισσα, iste-ιστης, eme-ημα, ome-ωμα, ase-ασις, isme-ισμος, ode-ωδης, acer-αρκής. Τέλος η Ελληνική γλώσσα με τις 6 εκατ. λέξεις και τα 70 εκατ. λήμματα έχει δανείσει και συνεχίζει να δανίχει άπειρες λέξεις στις Ευρωπαϊκές γλώσσες. Η καθηγήτρια της φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ίρβαϊν της Καλιφόρνιας Κα Μακ-Ντόναλντ έχει αποθησαυρίσει στο πρόγραμμα Ίβυκος τις 6.000.000 λέξεις της Αρχαίας Ελληνικής. Οι δική μας γλωσσολόγοι και ακαδημαίκοι βεβαίως απόντες από τέτοιες έρευνες, ακόμα πιπιλίζουν το παραμύθι του Ινδο-ευρωπαίσμού και του φοινικισμού. Αν αναιρέσουμε τις ελλ. λέξεις από τα αγγλικά, τελικά τι παραμένει. Αναρωτιέμαι τι γλώσσα ομιλούσαν Μήπως έβγαζαν άναρθρες κραυγές; Και μη κάνει τον κόπο να ισχυρισθεί κάποιος ότι τα Αγγλικά προήλθαν από τα ινδευρωπαϊκά, διότι μόνο οι 100.000 λέξεις απο τον ωκεανό των έξη εκατομμυρίων λέξεων θεωρούνται «ινδο-ευρωπαϊκές» δηλ. υπάρχουν στα Λατινικά και Σανσκριτικά.


Από το ηρωικό στο διδακτικό έπος
Με τον Ησίοδο περνούμε από το ηρωικό στο διδακτικό έπος. Ήδη η αρχαιότητα μνημόνευε παράλληλα τον Όμηρο και τον Ησίοδο και έλεγαν μάλιστα ότι πήραν μέρος σε κοινό ποιητικό αγώνα. Ο Ηρόδοτος, τέλος, είχε πει ότι δυο επικοί ποιητές ήταν εκείνοι που δημιούργησαν τους θεούς για τους Έλληνες.
Ανάμεσα όμως στους δυο ποιητές υπάρχουν, κοντά στα συνδετικά στοιχεία, που είναι το μέτρο και η επική γλώσσα, και πολλά διαχωριστικά, όπως είναι το ότι για τον Όμηρο δεν ξέρουμε αρκετά πράγματα, ενώ ο Ησίοδος είναι ο πρώτος Έλληνας ποιητής που έδωσε στο έργο του προσωπικό χαρακτήρα και η μεγάλη απόσταση μεταξύ του πνευματικού κόσμου του ενός και του άλλου που οφείλεται κυρίως στο ιωνικό πνεύμα των ομηρικών ποιημάτων και στην έλλειψη Ιωνικού πνεύματος του Ησιόδου.
Ο Ησίοδος αναμφίβολα γνώριζε τα ομηρικά έπη, που έμαθε από περιπλανώμενους ραψωδούς. Αυτοί του δίδαξαν τα μυστικά του επαγγέλματος και έγινε κι αυτός ραψωδός, όπως φαίνεται από όσα λέγονταν από τον αγώνα των δυο ποιητών, κατά τον οποίο και οι δυο απάγγειλαν ποιήματά τους.
Άλλοι επικοί
Μετά τον Ησίοδο το έπος δε σταματά. Έτσι κατά τους 7ο και 6ο αιώνα π.Χ. έχουμε και άλλους επικούς ποιητές. Στην Κόρινθο ακμάζει ο Εύμηλος, για τον οποίο λεγόταν ότι ήταν από τη μεγάλη γενιά των Βακχιαδών. Τα "Κορινθιακά" του είναι διήγηση της μυθικής προϊστορίας της γενέτειρας Στην "Τιτανομαχία" του το θαλασσινός θεός Αιγαίωνας εμφανίζεται μαζί με τους Τιτάνες. Για την "Ευρωπία" και τη "Βουγωνία" του δεν έχουμε ειδήσεις. Παραδίδονται δύο εξάμετροι στίχοι σε αιολική διάλεκτο από ένα προσόδιο, που έλεγαν ότι το συνέθεσε για τη γιορτή του Απόλλωνα με προτροπή του βασιλιά της Μεσσηνίας Φιντία.
Η "Φορωνίδα", έργο ανώνυμου συγγραφέα, αναφερόταν στην προϊστορία της Αργολίδας.
Ο Καρκίνος από τη Ναύπακτο συνέθεσε τα "Ναυπακτιακά " που διηγούνταν διάφορα συμβάντα από την αργοναυτική εκστρατεία.
Ο Λακεδαιμόνιος Κιναίθωνας, που ασχολήθηκε με τον Ηρακλή, μας έδωσε ποίηση γενεαλογική. Στην "Ποιητική" του ο Αριστοτέλης επικρίνει τους ποιητές επών, όπως είναι η "Ηρακληίδα" και η "Θησηίδα", γιατί δε μπορούν να διαγράψουν τα σύνορα του θέματός τους.
Άλλοι επικοί ποιητές, για τους οποίους όμως δε γνωρίζομε πολλά πράγματα είναι ο Άσιος, που ασχολήθηκε με το γενεαλογικό, ο Πείσανδρος ποιητής ενός ροδιακού έπους, ο Πεισίνος από τη Λίνδο.
Τελευταίος επικός ποιητής φαίνεται ότι είναι ο Πανυάσης ο Αλικαρνασσεύς, ο οποίος έγραψε την "Ηράκλεια" σε 14 βιβλία. Ο Ηρόδοτος ήταν ανιψιός του Πανυάση.
Η "Ηράκλεια" εγκωμιάστηκε από τους αρχαίους για τη δομή της και ο συγγραφέας της, μαζί με τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πείσανδρο, και τον Αντίμαχο περιλήφτηκε στον κανόνα των πέντε κλασικών επικών ποιητών.
Τα "Ιωνικά" του Πανυάση πρέπει να αναφέρονταν σε δίστιχα στην ίδρυση των ιωνικών πόλεων.
Ο Φωκυλίδης ο Μιλήσιος συνέχισε τη γνωμική διδασκαλία των Έργων και Ημερών του Ησιόδου. Πιθανώς έζησε στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ.
Τα αποφθέγματά του άρχιζε με τον τύπο: και τόδε Φωκυλιδέω.
Τον πρώτο αιώνα μ.Χ. του απέδωσαν ένα γνωμικό ποίημα σε 230 εξάμετρους στίχους, του οποίου ο συγγραφέας γνώριζε τη Παλαιά Διαθήκη.
ΠΕΛΛΑΝΑ
Η Λακεδαίμων στη Λακωνία – Το ανάκτορο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης

Ο βασιλικός τάφος της Μυκηναϊκής Λακεδαίμονος
Η ανακάλυψη του Ανάκτορου του Μεναλάου και της Ωραίας Ελένης υπήρξε όραμα και επιδίωξη όλων των αρχαιολόγων. Η έρευνα όμως είχε πάρει λανθασμένο δρόμο, αναζητώντας το Ανάκτορό τους στη Σπάρτη και όχι στην πραγματική κοιτίδα του, που σύμφωνα με τον Όμηρο υπήρξε η Λακεδαίμων.
Τα μνημεία της εποχής αυτής έχουν αποκαλυφτεί σε μεγαλύτερη έκταση από τις ανασκεφές του καθηγητού Θ. Σπυρόπουλου. Τα μυκηναϊκά Ανάκτορα κτίστηκαν ακριβώς πάνω από τα Ανάκτορα των Μινυών στο μεσαίο άνδηρο και στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης. Το τελευταίο από τα Ανάκτορα αυτά είναι το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης, που περιγράφει με λεπτομέρειες η Οδύσσεια, με αφορμή την επίσκεψη του Τηλεμάχου και του Πεισίστρατου στην Λακεδαίμονα λίγο πριν από το τέλος του Μυκηναϊκού κράτους.
Συγκεκριμένα έχουν έλθει στο φως ο πρώτος Βασιλικός Τάφος των Μυκηναίων στη κορυφή της Ακρόπολης και οι τάφοι των ακολούθων των Βασιλέων, που έγιναν πάνω από τα ιερά των Μινυών στην ίδια θέση ( 1600-1500 π.Χ.) Ο μεγάλος τάφος είναι λακκοειδής, όπως εκείνοι των Μυκηνών σκαμμένος στο βράχο και έχει διαστάσεις 3χ4χ5 μέτρα περίπου.
Το ανάκτορο του Μενελάου στη Ν. πλαγιά του λόφου Παλαιόκαστρο αποτελείται από το μεγάλο Μέγαρο διαστάσεων 13,80χ37 μέτρα και ένα τεράστιο συγκρότημα ιερών, αποθηκών, εργαστηρίων και άλλων λειτουργικών χώρων πίσω από το Μέγαρο προς Β που εκέλυπτε έκταση 6.000 τ.μ. περίπου.
Οι χώροι αυτοί δεν έχουν ακόμα ανασκαφή στο σύνολό τους. Το επιβλητικό αυτό ανακτορικό συγκρότημα ολοκληρώθηκε στις αρχές του 13 ου αιώνα π.Χ. και λίγο μετά περιβλήθηκε με τεράστιο κυκλώπειο τείχος, το οποίο περιέκλειε και το Ανάκτορο και την πόλη και την πηγή ΠΕΛΛΑΝΙΔΑ, σύμφωνα με γνωστή Μυκηναϊκή αμυντική πρακτική, που εξασφάλιζε επάρκεια νερού σε περίπτωση πολιορκίας. Η κύρια Πύλη του τείχους βρισκόταν στη Ν πλευρά και οδηγούσε προς το Μέγαρο, όπως ακριβώς περιγράφεται στην Οδύσσεια. Το τείχος κατεδαφίστηκε στην ιστορική αρχαιότητα ( 4 ος αιώνας π.Χ.) και είχε δεχθεί διάφορες επισκευές και αλλαγή χρήσεως (ένα τμήμα του είχε χρησιμοποιηθεί σαν δρόμος).
Έχει όμως σωζόμενα θεμέλιά του την τυπική κυκλώπεια δόμηση και τους ορθογώνιους πύργους, στους οποίους προφανώς αναφέρεται ο Λάκων ποιητής Αλκμάν ( 7 ος αιώνας π.Χ.) όταν χαρακτηρίζει τη Λακεδαίμνοα-Θεράπνη καλλίπυργοι (απόστ. 14 β (, διότι η Λακεδαίμων όταν έπαυσε να είναι διοικητική πρωτεύουσα στα μέσα του 11 ου αιώνα π.Χ. μετετράπη σε ιερό χώρο των Λακεδαιμονίων και ονομάστηκε Θεράπνη. Τότε χτίστηκε στο μέσο του Μεγάρου ο αρχαιότερος ε΄λληνικός Ναός προς τιμήν της Ελένης και των Διοσκούρων, στη λατρεία των οποίων οι Λεκεδαιμόνιοι είχαν αναθέσει μεταξύ άλλων και πήλινους δίσκους ενεπίγραφους με τα αρχικά των ονομάτων τους (Ε.Δ). Τοτε εξάλλου ιδρύεται και η νέα Δωρική πρωτεύουσα η Σπάρτη που συνέχισε την ιστορία και τον πολιτισμό της Λακεδαίμονος.

αρχαιολογικά ευρήματα
Το Μυκηναϊκό κράτος
Τη σπουδαιότητα του Μυκηναϊκού κράτους της Λακεδαίμονος υπογραμμίζουν οι βασιλικοί τάφοι της Πελεκητής, οι μεγαλύτεροι θολωτοί λαοξευτοί τάφοι όλης της Μυκηναϊκής Ελλάδος. Σε αυτούς ασφαλώς ετάφηκαν και ο Μενέλαος και η Ελένη, δηλαδή στην πραγματική Θεράπνη και όχι στην πολύ μετεγενέστερη Θεράπνη της Σπάρτης, όπου ματαίως επί εκατόν πενήντα (150) χρόνια αναζητούσαν το Ανάκτορό τους και τους τάφους τους οι αρχαιολόγοι !
Στα ιστορικά χρόνια η Λακεδαίμων μετονομάζεται σε Πελλάνα και μεταφέρεταιαρχικά στο λόφο Τρυπόρραχη, όπου αποκλαύφτηκαννεκροταφεία των γεωμετρικών χρόνων και αργότερα στην πεδιάδα νότια από τη σημερινή κωμόπολη.
Τον 2 ο αιώνα μ.Χ. την επισκλέφτηκε σε ένα από τα πολλά ταξίδια του ο περιηγητής Παυσανίας, ο οποίος ανέφερε δύο μνημεία της, το Ιερό του Ασκληπιού και την Πελλανίδα πηγή, απέφυγε όμως να αναφερθεί στην εντατική λατρεία που ασκούσαν
Οι κάτοικοι της Πελλάνας και στο Μυκηναϊκό Ανάκτορο και στους Βασιλικούς Τάφους προς τιμήν των Ηρακλειδών, των Διοσκούρων και της Ελένης.

αρχαιολογικά ευρήματα
Τι έφεραν σε φως οι ανακαλύψεις;
Ανακαλύπτωντας όμως το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης, ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι και την χαμένη Μητρόπολη των Μινυών, την αρχαία Λακεδαίμονα, η οποία υπήρξε το λίκνο του πρώτου μεγάλου πολιτισμού των Ελλήνων. Μητρόπολη κτισμένη στο μέσον μιας τεράστιας λίμνης που της έδωσε τα επίθετα κοίλη κητώεσσα, κοιτίδα των Αργοναυτών και των τεχνοκρατών του Αρχαίου Κόσμου. Η Μινυακή Λακεδαίμων υπήρξε πρωτεύουσα της Χρυσής Χιλιετίας του Δωρικού Ελληνικού Πολιτισμού ( 2700 – 1700 π.Χ.). Αυτό μαρτυρούν τα μνημεία που ήλθαν μέχρι τώρα στο φως, τα Ανάκτορό της, οι θολωτοί κτιστοί τάφοι των Ηγεμόνων της και τα κυκλικά-θολωτά Ιερά της στην κορυφή της Ακρόπολης, η οποία με τεράστιες επεμβάσεις πήρε το σχήμα μια τρίβαυμης πυραμίδας. Τα μνημεία της Μινυακής Λακεδαίμονος έχου ν κοσμικό-γεωμετρικό προσδιορισμό και ο πολιτισμός της μεταλαμπαδεύτηκε από τους Αργοναύτες στα πέρατα του Αρχαίου Κόσμου.
Στην κατεστραμμένη από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος (περί 1700 π.Χ.) Μινυακαή Λακεδαίμονα, εγκαταστυάθηκαν οι ΑΧΑΙΟΙ και συνέχισαν τον ιστορικό και πολιτιστικό της κύκλο για πεντακόσια ακόμη χρόνια (1700 – 1200 π.Χ.)
Η πολιτική και ιστορική προπαγάνδα είχαν αποκρύψει την Λακεδαίμονα και τον έξοχο πολιτισμό της που ήλθε πρόσφατα στο φως με τις ανασκαφές των αρχαιολόγων και ευελπιστούμε στο μέλλον, ότι θα παρακολουθούμε και θα σας ενημερώνουμε για κάθε νεότερη αποκάλυψη από τις περαιτέρω έρευνες και ανασκαφές.
Πηγή: ΜΜΕ, παρουσίαση κειμένου και φωτογραφιών: του Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών Πελλάνας και κείμενο Θ. Σπυρόπουλου
ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Το δημοκρατικό πολίτευμα δεν δημιουργήθηκε «εν μια νυκτί» με τη ρήση «γεννηθήτω Δημοκρατία!», αλλά ήταν μάλλον ένα δημιουργικό, επώδυνο, πολύπαθο «γίγνεσθαι», που γνώρισε διάφορες φάσεις και εξελικτικούς σταθμούς από την αριστοκρατική κοινωνία, στην τυραννίδα, έως τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη, τη λαμπρά πεντηκονταετία, τον καταστροφικό Πελοποννησιακό Πόλεμο, την ήττα των Αθηναίων, την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τη γενική αμνηστία (το 403 π.Χ.). Εννοιες και όροι, όπως δήμος, ισονομία, ισηγορία, δημοκρατία, εκκλησία του δήμου, Βουλή, Αρειος Πάγος, Ηλιαία κ.ά. αναπτύσσονται με σαφήνεια έτσι ώστε να γίνονται κατανοητοί στον μέσο αναγνώστη.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΥΘΟΣ Ο ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Να θυμίσουμε ότι οι ανακαλύψεις του Ερρίκου Σλήμαν και οι επιτυχημένες του ανασκαφές στην Τροία και στις Μυκήνες, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1870, ακύρωσαν την επικρατούσα ομοφωνία μεταξύ των κλασικών φιλολόγων ότι η ομηρική κοινωνία και ο Τρωικός Πόλεμος ήταν ποιητικές συλλήψεις και αποκυήματα της φαντασίας ραψωδών του 8ου π.Χ. αιώνα. Τόσο η Ιλιάδα όσο και η Οδύσσεια ήταν έπη της Εποχής του Χαλκού, που παραδόθηκαν λίγο-πολύ ακέραια διά μέσου των Σκοτεινών Αιώνων και αποκαλύπτουν με κάποια σχετική ακρίβεια την πραγματικότητα του μυκηναϊκού κόσμου και πολιτισμού
ΤΑ ΠΛΟΙΑ ΤΩΝ ΦΕΑΚΩΝ
Τα Πλοία των Φαιάκων. Τότε που τα πλοία ταξίδευαν χωρίς κυβερνήτες και πηδάλιο.


«Στα πλοία των Φαιάκων δεν υπάρχουν κυβερνήτες... ούτε πηδάλια κι εκείνα που έχουν τα άλλα καράβια, παρά τα πλοία τους ξέρουν τις διαθέσεις και τις σκέψεις των ανθρώπων και γνωρίζουν τις πατρίδες όλων και τους εύφορους αγρούς και σαν πουλιά διαβαίνουν τις θαλασσινές αποστάσεις σκεπασμένα με σκοτάδι και συγνεφιά και ποτέ δεν υπάρχει φόβος να πάθουν καμιά βλάβη ή να αφανιστούν». Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που το Σύστημα Γεωγραφικής Θέσης εφαρμόστηκε στη ναυσιπλοΐα, αλλά ακόμα η σύγχρονη τεχνολογία δεν παρέχει προστασία από βλάβη ή ναυάγιο, όπως στους παραπάνω στίχους του Ομήρου.

Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα επιτεύγματα και τις εφευρέσεις που θυμίζουν τη σύγχρονη τεχνολογία τα οποία έχουν αναγνωρίσει στα Ομηρικά Έπη οι θετικοί επιστήμονες, προτείνοντας στο συμπόσιο «Επιστήμη και Τεχνολογία στα Ομηρικά Έπη» που ολοκληρώνεται σήμερα στην Αρχαία Ολυμπία, μια νέα ερμηνεία του Ομήρου υπό το φως της σύγχρονης τεχνολογικής γνώσης.

Για παράδειγμα, όπως υποστήριξε η Ε. Μπατζοπούλου, οι τρίποδες του Ηφαίστου με ρόδες που κυλούν αυτόματα και οι χρυσές θεραπαινίδες που υποβαστάζουν τον αφέντη τους εμφανίζονται ως τα πρώτα παραδείγματα ρομπότ, μορφών που μιμούνται πράξεις ζωντανών πλασμάτων. Όσο για το έλαιο, όπως υποστηρίζει η Δούκαινα Ζαννή, η χρήση του κατά την τελετή περιποίησης του νεκρού σώματος αποδεικνύει ότι «ήταν γνωστές και οι ιδιότητές του για την παρεμπόδιση της διαδικασίας σήψης των πτωμάτων, αλλά και για την ελαστικότητα που προσέδιδε στο δέρμα».

Για τα «σήματα Μορς» των αρχαίων μίλησε ο καθηγητής του ΕΜΠ Νίκος Ουζούνογλου, αναλύοντας με τη βοήθεια της ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας τούς κώδικες επικοινωνίας του εκστρατευτικού σώματος της Τροίας με την υπόλοιπη Ελλάδα μέσω φρυκτωριών. Ο καθηγητής τόνισε ότι στην «Ιλιάδα» αναφέρεται η χρήση φρυκτωριών - οπτικής επικοινωνίας μεταξύ Τροίας και Μυκηνών, όπως και η επικοινωνία των Τρώων με συμμαχικές δυνάμεις.

Σε εποχές που δεν υπήρχαν νηογνώμονες, υπουργεία Ναυτιλίας και Μεταφορών, ούτε σύγχρονα συστήματα δορυφορικής και αυτόματοι πιλότοι, οι άνθρωποι έκαναν ένα σωρό δρομολόγια μεταφέροντας τόνους φορτίων.

Ενας στόλος αυτόματων πλοίων, που ταξίδευαν μόνα τους, προσανατολίζονταν και κατευθύνονταν στον προορισμό τους χωρίς κυβερνήτες και πηδάλιο, έκανε αυτή τη δουλειά.

Τα πλοία αυτά ακολουθούσαν τη σωστή κατεύθυνση ακόμη και με συννεφιά ή τη νύχτα. Ταχύτατα και ασφαλή με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην παθαίνουν βλάβη και να μη βουλιάζουν. Καλοζυγιασμένα, φτιαγμένα στα καρνάγια της Σχερίας.

Ετσι τα περιγράφει στην ομηρική Ιλιάδα, σαν «πλοία με κατασκευασμένη σκέψη», ο βασιλιάς των Φαιάκων Αλκίνοος, όταν ζητεί από τον Οδυσσέα να του πει τη χώρα του και τον προορισμό του. Φυσικά, από την περιγραφή του ποιητή, αναδύονται η άριστη γνώση της γεωγραφίας, η λεπτομερής χαρτογράφηση, η γνώση των δρόμων της θάλασσας, η πρόθεση ή και το όραμα για την κατασκευή αυτόματων οργάνων θαλασσοπορίας κ.ά.

Το παράδειγμα αυτό είναι ένας μικρός σταθμός στο μακρύ ταξίδι της «Ιστορίας της Τεχνολογίας και των Αυτομάτων», ενός διδακτικού, ευχάριστου και αισθητικά όμορφου επιστημονικού έργου από την Προϊστορική έως τη Βιομηχανική εποχή, που συνέγραψαν ο Δημήτρης Καλλιγερόπουλος, μηχανολόγος ηλεκτρολόγος ΕΜΠ, δρ Τεχνικών Επιστημών και καθηγητής στο Τμήμα Αυτοματισμού του ΤΕΙ Πειραιά, και η δρ Σουλτάνα Βασιλειάδου, τεχνολόγος μηχανικός αυτοματισμού, και το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα από τη «Σύγχρονη Εκδοτική».

«Στην ιστορία της Τεχνολογίας», σημειώνουν στο βιβλίο τους οι συγγραφείς, «τα αυτόματα, οι αυτοκίνητες μηχανές που προσπαθούν να μοιάσουν στον άνθρωπο και οι οποίες κινούνται με εσωτερική ενέργεια και αυτοελέγχονται, εμφανίζονται ως όραμα στον αρχαίο ελληνικό μύθο και υλοποιούνται ιδιαίτερα σε περιόδους σταθμούς της τεχνολογίας, περιόδους εφαρμογής των θεωρητικών επινοήσεων, όπως η Ελληνιστική περίοδος, η Αναγέννηση και η ευρωπαϊκή Βιομηχανική Επανάσταση, αλλά ιδιαίτερα όπως η σύγχρονη περίοδος του αυτοματισμού και της ψηφιακής τεχνολογίας.

Οταν μιλάμε για αυτόματα, αναφερόμαστε σε ομοιώματα με κινητά μέλη, όπως τα νευρόσπαστα, σε αυτοκίνητες μηχανές, όπως το αυτόματο περιστέρι του μηχανικού Αρχύτα, στον έλεγχο της στάθμης του νερού κατά τον Αλεξανδρινό μηχανικό Κτησίβιο, στις αυτόματες πύλες ναού, που άνοιγαν με το άναμμα φωτιάς και στα αυτόματα θέατρα του Ηρωνος, καθώς και σε τόσες άλλες επινοήσεις του ανθρώπου στην προσπάθειά του να μιμηθεί το φυσικό κόσμο».

Αλλο ένα παράδειγμα από το ίδιο βιβλίο αποτελούν τα πλοία μιας χρήσης που περιγράφει ο Ηρόδοτος.


Μπορεί η ναυπηγική των Φαιάκων να ήταν μεγαλοπρεπής, η αντίστοιχη των Αρμενίων όμως, παρ' ότι φτωχή και απλή, ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Τα «στρογγυλά» δερμάτινα πλοία τους, φτιαγμένα στην Αρμενία, κατέβαιναν το ρεύμα του ποταμού Ευφράτη προς τη Βαβυλώνα μεταφέροντας φορτίο βάρους μέχρι και 130 τόνων. Ηταν φτιαγμένα από κλαδιά ιτιάς και καλάμια και ήταν καλυμμένα εσωτερικά με δέρμα. Εμοιαζαν σαν ασπίδα, χωρίς πρύμνη και πλώρη. Μαζί με το φορτίο μετέφεραν και γαϊδούρια Το πλοίο το έπαιρνε το ποτάμι, ενώ το έλεγχαν δύο κωπηλάτες. Οταν έφταναν στον προορισμό τους, πουλούσαν τα κλαδιά ιτιάς και τις καλαμιές και με τα γαϊδούρια μετέφεραν τα δέρματα και επέστρεφαν στην Αρμενία, όπου ξανάφτιαχναν νέα πλοία.

Η θεά Αθηνά, έχοντας καλύψει τον Οδυσσέα με την θεϊκή ομίχλη ώστε να είναι αόρατος από τούς άλλους, του λεει, μεταξύ άλλων, για τούς Φαίακες: «Αυτοί με εμπιστοσύνη στα γοργοκίνητα καράβια τους περνούν την απέραντη θάλασσα, χάρισμα πού τούς έδωσε o κοσμοσείστης. Είvαι τόσο γρήγορα τα πλοία τους, σαν το φτερό και σαν την σκέψη»... (ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ Η', στίχ, 34-36).

Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Να πρόκειται άραγε για ιπτάμενες μηχανές πού ταξίδευαν στον αέρα και στην θάλασσα και κινούνταν με την εφαρμογή φυσικομαθηματικών γνώσεων ανωτάτου βαθμού, εφ' όσον κατά την φράση της θεάς ήσαν γρήγορα σαν την σκέψη; Ας δούμε όμως και ένα άλλο σχετικό απόσπασμα της «ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ» οπου παρέχονται περισσότερες λεπτομέρειες. Ο Αλκίνοος, ζητώντας από τον Οδυσσέα πληροφορίες για την χώρα του και τον λαό του, του λεει: «Πες μου και την χώρα σου και τον λαό σου και την πόλη, για να πάρουν προς τα εκεί κατεύθυνση τα πλοία και να σε πανε, γιατι δεν υπάρχουν κυβερνήτες στους Φαίακες, ούτε πηδάλια κι εκείνα που έχουν τ'άλλα καράβια, παρά τα πλοία τους ξέρουν τις διαθέσεις και τις σκέψεις των ανθρώπων και γνωρίζουν τις πατρίδες όλων και τους εύφορους αγρούς και σαν πουλιά διαβαίνουν τις θαλασσινές αποστάσεις, σκεπασμένα με σκοτάδι και συvvεφιά και ποτέ δεν υπάρχει φόβος να πάθουν καμμία βλάβη ή v'άφαvισθούv» (ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ Θ', στίχ. 555-¬564).

Διακρίνεται σαφέστατα στα λόγια του Αλκινόου ότι τα πλοία των Φαιάκων δεν είχαν καμμία σχέση, ούτε από άποψη μορφής, ούτε από άποψη λειτουργίας με τα συνηθισμένα αρχαία πλοία. Τα πλοία των Φαιάκων κινούνταν χωρίς ανθρώπους κυβερνήτες, δηλαδή ήσαν αύτο κυβερνώμενα, ενώ η αναφορά οτι αυτά... γνώριζαν τις ανθρώπινες σκέψεις και τις πατρίδες όλων, μας εμβάλλει την υποψία μήπως επρόκειτο για ιπτάμενες μηχανές (προϊόντα εφαρμογής υψηλής τεχνολογίας) πού ανίχνευαν τις σκέψεις και τις διαθέσεις όλων όσων επέβαιναν σε αυτές... Η επισήμανσις του Αλκινόου ότι αυτά διάβαιναν «σαν πουλιά τις θαλασσινές αποστάσεις, σκεπασμένα με σκοτάδι και συννεφιά» μας υπενθυμίζει οτι αυτά είναι ιπτάμενα (βλέπε τι είπε η Αθηνά στον Οδυσσέα γι' αυτά) ενώ ο «αήρ» (το «θεϊκό σκοτάδι») και η «νεφέλη» («συννεφιά», «θεϊκή ομίχλη») μάς παραπέμπει κατά σαφή τρόπο στα ιερά όπλα των αθάνατων θεών, σε εφαρμογή θεωριών μαγνητικών πεδίων, οπωσδήποτε ανωτέρων από εκείνη την οποία υποτίθεται οτι «ανακάλυψε» ο «μέγας επιστήμων» Αϊνστάιν...

Και η τελευταία αυτή παρατήρησις μας, σαφώς προκύπτει από την επισήμανση του Αλκινόου ότι «δεν υπάρχει φόβος να πάθουν καμμία βλάβη ή ν' αφανισθούν», πράγμα που βεβαίως δεν συνέβη με το αντιτορπιλικό «Λέων» («Πείραμα Φιλαδέλφειας») όπου όχι μόνον παρουσιάσθηκαν κατά τα λεγόμενα του δρ. Βαλεντάιν βλάβες στο πλοίο αλλά και επικίνδυνες συνέπειες στην υγειά όσων πήραν μέρος στο «πείραμα», (Βλέπε «Το τρίγωνο των Βερμούδων» και «Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας» του Τσάρλς Μπέρλιτζ). Αυτό με αλλά λόγια σημαίνει οτι οι Αμερικανοί κατέχουν μόνο ένα τμήμα τής γνώσεως του ιερού όπλου των αθάνατων Ελλήνων θεών που φέρει τις ονομασίες κάποιας χαρακτηριστικής ιδιότητος του («αχλύς», «αήρ», «νεφέλη»).

Τα πλοία λοιπόν των Φαιάκων, οποιαδήποτε μορφή κι αν είχαν αυτά, είχαν την ικανότητα να πηγαίνουν παντού, σε κάθε χώρα, εννοείται, φυσικά με την εφαρμογή υψηλής τεχνολογίας και χωρίς να υπάρχει περίπτωσις να υποστούν κάποια βλάβη ή καταστροφή...

Οι Αιγύπτιοι, από την άλλη, για την πλεύση του Νείλου κατασκεύαζαν από ξύλα ακακίας πλεούμενα «καρφωμένα περιμετρικά με γόμφους, δεμένα από πάνω με ζύγια, βουλωμένα στους αρμούς με πάπυρο. Κατασκεύαζαν ακόμη ένα πηδάλιο που διαπερνούσε όλη την καρίνα, έστηναν κατάρτι από ξύλο και σήκωναν πανιά φτιαγμένα από πάπυρο» (Ηρόδοτος ΙΙ, 96). Το ενδιαφέρον σε αυτά τα πλοία, αναφέρουν οι συγγραφείς του βιβλίου, είναι ότι «ήταν εφοδιασμένα με έναν πρωτότυπο μηχανισμό σταθεροποίησης της κατεύθυνσης του πλοίου μέσα στα ορμητικά νερά του ποταμού, είχαν δηλαδή αυτόματη πλοήγηση, μέσω ενός συστήματος ελέγχου της πορείας και εξουδετέρωσης των ροπών.

Το μυστικό στο μηχανισμό αυτό, που αποτελεί ένα από τα πρώτα γνωστά ιστορικά κλειστά συστήματα αυτόματου ελέγχου, ήταν η βαρίδα, ένα τρύπιο λιθάρι που σερνόταν στο βυθό, και μία σχεδία, που έλεγχαν την πορεία του πλοίου, το οποίο μπορούσε να μεταφέρει μέχρι και 26 τόνους».

Στο βιβλίο του Δημήτρη Καλλιγερόπουλου και της Σουλτάνας Βασιλειάδου, που υλοποιήθηκε με την υποστήριξη των Τάσου Οικονομίδη, Αρη Χατζόπουλου και Νάσιας Πυθαροπούλου, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει απνευστί, όχι μόνο ιστορίες με πλοία, αλλά και για αυτορρυθμιζόμενα φυσερά, για την ερμηνεία της ομηρικής ασπίδας, για τα κλασικά και τα ελληνιστικά αυτόματα, όπως το νυχτερινό ωρολόγιο του Πλάτωνος και το αυτορρυθμιζόμενο λυχνάρι, κι ακόμα για τη φιλοσοφική προϊστορία του αυτόματου ελέγχου, την εξέλιξη της ελληνικής αντίληψης για τη μέτρηση του χρόνου, τις μελέτες του Αρχιμήδη για τη δυναμική ισορροπία και την ευστάθεια των πλοίων, τα βυζαντινά και τα αραβικά αυτόματα, τις ελληνικές επιδράσεις στην αραβική τεχνολογία, μέχρι τις επινοήσεις του Leonardo da Vinci και τις πρώτες ατμομηχανές.

Ολα αυτά παρουσιάζονται μέσα σε 300 σελίδες, με έγχρωμα χειρόγραφα σχέδια και πλούσια βιβλιογραφία. Στον πρόλογο του βιβλίου τους οι συγγραφείς ορθά σημειώνουν τα εξής: «Η συγγραφή ενός έργου για την Ιστορία της Τεχνολογίας και των Αυτομάτων, έργου διδακτικού αλλά ευχάριστου, επιστημονικού και ταυτόχρονα με ευρύτητα, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.

Ο κύριος αντίπαλος στην προσπάθεια αυτή είναι η αμφισβήτηση της σημασίας της, μια αμφισβήτηση δυστυχώς αρκετά διαδεδομένη.

Γιατί πατάει πάνω σε έναν αδυσώπητο διχασμό: το διχασμό της τεχνολογίας με τον πολιτισμό, το διχασμό της Ιστορίας με τη σύγχρονη ωμή πραγματικότητα, το διχασμό της ωφελιμιστικής εκπαίδευσης με την παιδεία, το διχασμό, τέλος, που επικρατεί και στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας και θεωρεί υποβαθμισμένη την τεχνολογική εκπαίδευση ακόμα και στο τριτοβάθμιο επίπεδό της.

Ενα δειλό αεράκι Αναγέννησης, αντίθετα στο ρεύμα, θα μπορούσε να φυσήξει, αναζητώντας τις ρίζες της σύγχρονης τεχνολογίας μας, μελετώντας την εξέλιξη των εννοιών, των μεθόδων και των επινοήσεων που την καθόρισαν, συνδέοντας την αρχαία ελληνική τεχνική σκέψη με τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής Αναγέννησης και της μετέπειτα Βιομηχανικής Επανάστασης, μέχρι τις μέρες μας».

_________________
Καί χορό τριγύρω σου θα στήσουν
Με βιολιά καί με ζουρνάδες
γύφτοι, Εβραίοι, αράπηδες, πασάδες
καί τα γόνατά τους θα λυγίσουν,
οι τρανοί σου
καί θα γίνουν των ραγιάδων
οι ραγιάδες...

Κωστής Παλαμάς
«Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου»

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Αναποδογυρίσματα του μύθου Ρωμαϊκή προτομή του Ομήρου

Ένα διαφορετικό παράδειγμα. Μήνες περιμέναμε να προσέξει η γερμανική κριτική τη μετάφραση του μυθιστορήματος της Ιωάννας Καρυστιάνη Σουέλ που εκδόθηκε από τον οίκο Suhrkamp. Τελικά την πρόσεξε. Ο λόγος για τον θαλασσοδαρμένο καπετάν Αυγουστή που γυρίζει γέρος στη πατρίδα για να ζευγαρώσει οριστικά όχι με τη σύζυγο αλλά με την αγαπητικιά, τη Λίτσα. Και σημειώνει ο λογοτεχνικός κριτικός της Süddeutsche Zeitung: «Η τρυφερή φωνή της Λίτσας στα γράμματά της προς τον Αυγουστή κουλουριάζεται με χάρη μέσα στο μυθιστόρημα ενός γάμου που αναποδογυρίζει τον μύθο του ομηρικού Οδυσσέα. Δεν είναι ούτε κατάρα ούτε κρίμα αυτό που βγάζει τον ήρωα στους πέντε δρόμους της θάλασσας, είναι ο τρόμος της οικογενειακής ζωής στο σπίτι. Και όπως στο έπος, έτσι και στο βιβλίο της Καρυστιάνη η Πηνελόπη και η Καλυψώ έχουν τη θέση τους στην καρδιά του ήρωα. Η σύζυγος και η ερωμένη του Οδυσσέα. Τα ονόματά τους δίνονται στο μυθιστόρημα σε δυο πλοία όπου ο Μήτσος Αυγουστής ήταν καπετάνιος.»




ΤΑ ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ


ΟΜΗΡΟΥ ΗΛΙΑΣ

ΡΑΨΩΔΙΑ Α’

ΕΧΘΡΑ ΒΑΣΙΛΕΩΝ

[Σχολίαση. Η εξαίρετη μετάφραση ανήκει στους πνευματικούς ανθρώπους του περασμένου αιώνος Ιάκωβο Πολυλά και Αλέξανδρο Πάλλη και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» το 1932. Περιήλθε στον γράφοντα από τον αείμνηστο σοφότατο θείο μου, Παναγιώτη Κωνσταντινίδη-Τριφύλιο, συγγραφέα, διανοούμενο, ευπατρίδη και άνθρωπο με βαθειά μόρφωση και ανθρωπιά ]
Στην Ιλιάδα, το σύμβολο της ψυχής είναι η ωραία Ελένη. Αν δούμε τα δύο έργα συγκριτικά, μπορούμε να πούμε ότι στην Ιλιάδα η αθάνατη ψυχή του ανθρώπου, αυτή που δε χρειάζεται να εξελιχθεί γιατί είναι τέλεια, αυτή που μένει σταθερή στο κέντρο της είναι η Ελένη . Είναι το πρόσωπο που το όνομά της συμβολίζει το Φως, την Ελλάδα(πετρώδης χώρα του φωτός εκ του Ελ=φως και του Λά=λίθος) αλλά και την αιώνια γυναίκα, την ομορφιά, τον έρωτα. , την συζυγική απιστία και την νοσταλγία της επιστροφής στην πατρίδα της , στην συζυγική της κοίτη, στον άνδρα της και στα παιδιά της Ο άνθρωπος- Μενέλαος , που είναι παντρεμένος μαζί της, μετά από την απαγωγή από τον Πάρι, αισθάνεται βαριά πληγωμένος και μαζί του και ο βασιλιάς-αρχιστράτηγος Αγαμέμνων και ολόκληρο το Ελληνικό στράτευμα. Ο Μενέλαος αισθάνεται επίσης προδομένος από τον δεσμό της γυναίκας του με τον άγνωστο αλλά γοητευτικό επισκέπτη που κατεχράσθη την φιλοξενία του και του πήρε εκόντας άκοντος την γυναίκα του. Αυτό το τελευταίο δίλημμα είναι που τον κατατρώγει και η αμφιβολία μέσα του γίνεται ερινύα που του θολώνει την σκέψη.
Πως συνέβη η απαγωγή της Ελένης από τα ανάκτορα; Ακολούθησε μήπως με την θέληση της τον όμορφο βασιλόπουλο της Τροίας για να δοκιμάσει καινούργιες συγκινήσεις, η αρπαγή έγινε δια της βίας , οπότε η Ελένη εξιλεώνεται στα μάτια του . Αν έχουν έτσι τα πράγματα τότε το φταίξιμο είναι δικό του . Κάποια του πράξη ή παράλειψη στα συζυγικά του καθήκοντα οδήγησαν στην επαίσχυντη απαγωγή. Όλα αυτά τα συναισθήματα και τα διλήμματα τον βασάνιζαν συνεχώς και του έτρωγαν τα σωθικά σαν τον αετό που έτρωγε το ήπαρ του Προμηθέα. Παράλληλα όμως του φούντωναν τον πόθο για την Ελένη , που μπορεί αυτή τη στιγμή που συλλογιζόταν αυτά να κοιμάται και να συνευρίσκεται με τον αγαπημένο της , χλευάζοντας τον γέρο-Μενέλαο . Δύο κόσμοι αντίθετοι : Η Ελένη είχε γίνει το σύμβολο της γυναικείας ομορφιάς και απιστίας στον κόσμο, σε αντίθεση με την Πηνελόπη που ήτο το σύμβολο της συζυγικής πίστεως. . Πως άραγε τον αντίκριζαν στο Ελληνικό στράτευμα;; Άλλοι ασφαλώς θα τον λυπόνταν , ενώ άλλοι θα τον λοιδορούσαν και μερικοί θα τον μισούσαν που τους έφερε στην Μικρά Ασία, μακριά από τα σπίτια τους και τους δικούς τους σε ένα πόλεμο που λίγο τους ενδιέφερε. Αναλαμβάνουν μια πρωτοφανή σε προσπάθεια , κόπους , έξοδα, κινδύνους υπερπόντια εκστρατεία για να επανακτήσουν την χαμένη τιμή τους και να αποκαταστήσουν την τρωθείσα αξιοπρέπεια , στην αθάνατη ψυχή της Ελένης. Την Ελένη ότι και να είναι κανείς δεν την μισεί γιατί είναι γυναίκα , έχει την γυναικεία ψυχή, τα γυναικεία θέλγητρα, την καίει ο έρωτας για τον άνδρα και ο καθένας την βλέπει σαν δική του γυναίκα έστω και με την φαντασία του. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι και η Ιλιάδα και η Οδύσσεια συμβολίζουν τον εσωτερικό πόλεμο, με κάποιες διαφοροποιήσεις όμως. Στη Ιλιάδα ο άνθρωπος μάχεται για τον έλεγχο και την κατάκτηση της προσωπικότητάς του, για τον έλεγχο του ψυχισμού του (Ελένη) και τελικά το καταφέρνει. Ας θυμηθούμε εδώ ότι οι Αχαιοί παίρνουν την Τροία χάρη στο σχέδιο του πολυμήχανου Οδυσσέα. Αυτό που κυριαρχεί λοιπόν είναι το Κάμα-Μάνας, ο βασιλιάς της προσωπικότητας. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου, αλλά δεν είναι το τέρμα. Στην Ιλιάδα οι Έλληνες έχουν μαζί τους σύμμαχο τους την πλουτοφόρο Ήρα και αυτό μαρτυρεί τον εσωτερικό σκοπό της εκστρατείας στην Τροία που δεν ήτο η Ελένη , αλλά η απόκτηση μεγάλου πλούτου από τον έλεγχο των Στενών και την κατάκτηση των εύφορων παραποτάμιων εκβολών του Σκαμάνδρου και των άλλων ποταμών της Μικράς Ασίας.

(1-5) Τραγούδησε μας θεά , το φοβερό θυμό του Αχιλλέως, που τόσες πίκρες έφερε στους Αχαιούς και τόσες έστειλε ψυχές στον Άδη, ψυχές παλληκαριών, που τα ωραία κορμιά τους έγιναν σπαράγματα των σκυλιών και των ορνέων. Τούτο ήταν το θέλημα του Διός απ’ τη στιγμή που ο λεβέντης γυιός του Πηλέως, ο Αχιλλεύς και ο γυιός του Ατρέως, ο αρχηγός των βασιλέων, ο Αγαμέμνων εφιλονίκησαν μεταξύ τους κι’ εχωρίθηστηκαν.

Ποιός άραγε, από τους θεούς τους έβαλε ν’ αλληλοφαγωθούνε;


(1-5)
1/ Ο Αχιλλεύς είναι ημίθεος, γιός του Πηλέως εκ της Νηρηίδος Θέτιδος και είναι στο σώμα άτρωτος, πλην της πτέρνης του. Εκεί μόνον ήτο τρωτός]

2/ Ο Προκατακλυσμιαίος Πολιτισμός

Ο Όμηρος εν αρχή της Ιλιάδος επικαλείται την Μούσα «Άνδρα μοι έννεπεν Μούσα πολύτροπον» για να ψάλει τον φοβερό θυμό του Αχιλλέως. Τι αλληγορεί όμως η μούσα ; Πρόκειται μήπως για τα γραπτά που υπήρχαν στα μουσεία περί των προηγουμένων πολιτισμών και αυτά επικαλείται ο Όμηρος για το ποίημα του ; Δεδομένου ότι ο Όμηρος :
α/ Έγραψε τα Έπη είτε σαν αυτόπτης μάρτυς του Τρωικού Πολέμου, ή συγκέντρωσε το υλικό των ποιημάτων του από προγενεστέρους.
β/ Ο Τρωικός Πόλεμος έγινε είτε την 2η χιλιετία ή την 4ην χιλιετία π. Χ,
τούτο δείχνει ότι η εποχή αναφέρεται στον Προκατακλυσμιαίο Πολιτισμό, και την τεχνολογία εκείνη θέλει να δώσει ο Όμηρος μέσα από σιβυλλικά και ανεξήγητα για τα ανθρώπινα μέτρα αποσπάσματα που αφορούν τους θεούς. Αυτά δεν μπορούσαν να εξηγήσουν οι άνθρωποι των προηγουμένων γενεών και μίλησαν για «Μυθολογία» ωσάν να επρόκειτο για ψέμματα και φαντασίες του Ομήρου. Όμως ο Όμηρος, όπως απέδειξαν οι ανακαλύψεις της Τροίας, της Πελλάνας και άλλων τόπων, δεν είναι φαντασίες. Ο Όμηρος είναι θετικός και λέει την αλήθεια , άλλο αν οι άνθρωποι των μετέπειτα εποχών και μέχρι πρότινος δεν μπορούσαν να τα κατανοήσουν και να τα εξηγήσουν δεν φταίει γι’ αυτό. Φταίει η δογματική αντίληψη που επεκράτησε στον κόσμο εδώ και 1700 χρόνια, ήτοι μετά την καταστροφή του Ελληνικού Πολιτισμού. Όμως σήμερα με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας εξηγούνται αρκετά πράγματα και αυτά φιλοδοξεί να δώσει ο γράφων στο μέτρο που θα μπορέσει να ερμηνεύσει τα παράξενα και σκοτεινά σημεία της ζωής και της συμπεριφοράς των θεών και των γεγονότων που αναφέρονται σ’ αυτούς. Οι Έλληνες θεοί σε αντίθεση με το θεό των μονοθεϊστικών θρησκειών, δεν κάνουν θαύματα. Ο,τι κάνουν οι άνθρωποι το κάνουν με την βοήθεια της τεχνολογίας και των φυσικών δυνάμεων . Δεν είναι θεοί ακίνητοι και στατικοί, ούτε άυλοι και υπερφυσικοί, αλλά έχουν ανθρώπινες ανάγκες, κινούνται, ζουν, ταξιδεύουν, χαίρονται τη ζωή, δημιουργούν σχέσεις μεταξύ τους και με τους ανθρώπους. Εκεί που διαφέρουν είναι ότι οι θεοί είναι αθάνατοι, ενώ οι άνθρωποι θνητοί.
Όλα όμως δείχνουν ότι ο Όμηρος όταν ομιλεί για τους θεούς , αναφέρεται σε προγενέστερη εποχή, δηλαδή στο Χρυσούν Γένος που έζησε πριν από 8.000 χρόνια. Σ’ εκείνη την εποχή εξ άλλου ανάγεται και ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνος ήτοι 12.000 χρόνια π. Χ Εκ των πληροφοριών που γνωρίζει ο Όμηρος δεν θα δώσει τα πάντα, αλλά κατ’ επιλογήν αυτά που θέλει και αυτά που θεωρεί αναγκαία να μάθουν οι επόμενες γενεές. Εκείνο που χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του Ομήρου είναι η λεπτομερής και γλαφυρή περιγραφή σε ό, τι αφορά τους ανθρώπους της εποχής του ή και των προηγουμένων εποχών και η φειδώ και λιτότητα των περιγραφών του σε ό,τι αφορά τους θεούς. Μας δίνει παράξενα ταξίδια, τον περίτεχνο εξοπλισμό των θεών, τα οχήματα των θεών, την ανάγκη των θεών για μετακινήσεις και τόσα άλλα συμβαίνοντα στο αθάνατο γένος, χωρίς περιττά σχόλια και εκτενείς περιγραφές. Προκειμένου για τους θεούς είναι λίαν συνοπτικός , στο έπακρον λιτός και συχνότατα γίνεται και δυσνόητος και σκοτεινός , διότι παραπέμπει σε τεχνολογία που δεν διέθεταν οι άνθρωποι του Τρωικού Πολέμου , αλλά μόνον οι θεοί. Να φαντασθούμε ότι ο Όμηρος ήτο τόσο φαντασιόπληκτος που να είχε την διαίσθηση ότι κάποια μακρινή εποχή το ανθρώπινο γένος θα έφθανε να αποκτήσει αυτήν ή παραπλήσια τεχνολογία και να κάνει αυτά τα αξιοθαύμαστα εγχειρήματα που κάνουν οι θεοί ; Πρέπει να θεωρείται αδιανόητον και εξωπραγματικό. Ίσως αν έδινε τότε περισσότερες λεπτομέρειες ούτε κατανοητές θα γίνονταν από τους ανθρώπους της εποχής του και ενδεχομένως να γινόταν στόχος των για βεβήλωση των θεών. Εδώ ο Μυστικός Κώδικας του Νταβίνσκι ξεσήκωσε σάλο διότι έγραψε ότι ο Χριστός είχε σύζυγο την Μαρία Μαγδαληνή και έκανε μαζί του δύο παιδιά. Πολύ περισσότερο στην εποχή του Ομήρου , δεν θα γινόταν ούτε κατανοητός, ούτε συγχωρητέος για ασεβείς αναφορές προς τους θεούς και για τεχνολογίες που ήσαν άγνωστες στον κόσμο. Γι’ αυτό πιθανότατα τα έδωσε αλληγορικά με κατανοητούς όρους , λ. χ αντί να πει πύραυλοι ή ιπτάμενοι δίσκοι λέγει φτερωτοί ίπποι, ή άρματα, αντί να πει θαλάσσιο σκάφος του Ποσειδώνος λέγει το άρμα του Ποσειδώνος, περιγράφει την Θέτιδα και την Ίριδα σαν γοργόνες της θάλασσας που μας παραπέμπει ευκόλως σε υποβρύχια ή και βαθυσκάφη κ.ο.κ. Ωστόσο οσάκις μιλάει για τους θεούς υπάρχει στο λόγο του παρών, ο παράγων προηγμένη τεχνολογία. Δεν δίνει λοιπόν λεπτομέρειες για τα συμβαίνοντα στους θεούς , ούτε δίνει μακροσκελείς περιγραφές και παρομοιώσεις όπως συνηθίζει να κάνει για τους κοινούς ανθρώπους , παρά μόνον τα απολύτως αναγκαία, κι’ αυτά υπό αλληγορική μορφή. Ωστόσο σε μερικά σημεία δίνει ορισμένες πληροφορίες που φανερώνουν ότι κάτι άλλο κρύβει στο λόγο του. Λόγου χάριν ομιλεί για ίππους που τους περιβάλλει η ομίχλη., λέγει ότι τα άρματα των θεών στον ουρανό πετούν με θόρυβο, και ότι πετούν με άλματα κ. ο. κ. Επίσης χρησιμοποιεί ορισμένες περίεργες λέξεις, όπως λ. χ την αμβροσία για να περιγράψει την τροφή των θεών και των ίππων των θεϊκών αρμάτων, που με λίγη φαντασία μπορούμε να καταλάβουμε ότι πρόκειται για τον ανεφοδιασμό των θεών και των οχημάτων των σε τροφή και καύσιμα.
Είναι γεγονός ότι ο Όμηρος μιλάει για δύο κόσμους: τον κόσμο των ανθρώπων και τον κόσμο των θεών. Οι άνθρωποι δεν έρχονται σε επαφή με τους θεούς , ούτε ανεβαίνουν στα οχήματα τους και πολύ περισσότερον δεν διαθέτουν την τεχνολογική γνώση των θεών για να κατανοήσουν λεπτομέρειες. Σαν να ομιλούν σήμερα Αμερικανοί και Ευρωπαίοι επιστήμονες από την μια μεριά με μια απομονωμένη από τον πολιτισμό φυλή στα βάθη της ζούγκλας του Βόρνεο. Πως είναι δυνατόν να τους μιλήσεις-όχι φυσικά για τα αεροπλάνα που τα βλέπουν να πετούν στον ουρανό- αλλά για την μοριακή βιολογία, για τα διαστημικά προγράμματα του μέλλοντος, για νέα μοντέλα κομπιούτερ κ. α Όλα αυτά θα ήσαν ακατανόητα στους αγρίους της ζούγκλας, αν έχουν μείνει μερικοί ακόμη εκεί μετά την εξαφάνιση των τροπικών δασών.

3/ Έρις: Το εθνικό σαράκι των Ελλήνων

Με την ερώτηση «Ποιος άραγε από τους θεούς τους έβαλε ν’ αλληλοφαγωθούνε;» ο Όμηρος ασκεί κριτική στην ατελή φύση του ανθρώπου και αμφισβητεί ευθέως τους Θεούς. Από την άλλη μεριά ψέγει την αλαζωνεία του βασιλέως και αρχιστρατήγου των Ελλήνων Αγαμέμνονος , ο οποίος φέρθηκε σκληρά στον Χρύση, τον ιερέα του Απόλλωνος. Μια τέτοια κριτική θα ήτο αδιανόητη ακόμη και στις μέρες μας στις χώρες που υιοθετούν αυταρχικά συστήματα Ανατολικού τύπου. Εξ άλλου βλέπουμε ότι το εξουσιαστικό σύστημα από τότε μέχρι σήμερον έχει τα ίδια αυταρχικά και αλαζονικά συστατικά. Οι Τούρκοι στρατοκράτες αρνούνται ως σήμερον(2010) να δώσουν στις πονεμένες μανάδες των αγνοουμένων Κυπρίων της εισβολής του 1974 ακόμη και πληροφορίες γι’ αυτά, πολύ περισσότερον να επιστρέψουν τα οστά των αδικοχαμένων παιδιών τους. Όμως ο Αχιλλεύς θα ευσπλαχνισθεί και θα δώσει τελικά στον γέρο Πρίαμο το άψυχο σώμα του γιού του και μάλιστα θα κάνει προσωρινή ανακωχή των επιχειρήσεων για τον ενταφιασμό του Έκτορος. Δεν είδαμε την παράδοση από τους Αμερικανούς του νεκρού σώματος του Σαντάμ Χουσεΐν στους δικούς του
4/ Η ΟΜΗΡΙΚΗ ΑΧΑΪΑ
Από την Αχαϊκή Δωδεκάπολη των ιστορικών χρόνων, όπως αυτή αναφέρεται στον κατάλογο του Ηροδότου, μόνο πέντε πόλεις είναι γνωστές στον Όμηρο: η Πελλήνη, η Υπερησίη (η μεταγενέστερη Αίγειρα), οι Αιγές, η Ελίκη και το Αίγιον. Εκ της προϊστορικής γεωγραφίας αποδεικνύεται η Ελληνικότης της Μακεδονίας, η οποία διαθέτει πόλη Αιγές η πρώτη πόλη των Μακεδόνων. Αυτές κείται στη νότια άκρη του μακεδονικού κάμπου, σκαρφαλωμένες στους πρόποδες των Πιερίων, και είναι "ο τόπος με τα πολλά κοπάδια γίδια",
Αν και οι Αιγές δεν περιλαμβάνονται στον Κατάλογο των Πλοίων, είναι γνωστές στον Όμηρο ως κέντρο λατρείας του Ποσειδώνα μαζί με το κατεξοχήν κέντρο λατρείας του θεού που βρισκόταν στην Ελίκη (Ιλ. 8.201-204 και 20, 403-405) και όπου ο Ποσειδών λατρευόταν ως Ελικώνιος με την πρωταρχική του ιδιότητα ως θεού των υδάτων και της βλάστησης, όπως δείχνουν σχετικές μελέτες επί του θέματος . Η Ελίκη, το Αίγιον, η Πελλήνη και η Υπερησίη (Αίγειρα) απαριθμούνται στον Νηών Κατάλογο (2. 573-575) ως πόλεις του μυκηναϊκού βασιλείου του Αγαμέμνονα που έλαβαν μέρος στην εκστρατεία κατά της Τροίας.
Σύμφωνα με το Ομηρικό κείμενο, το βασίλειο του Αγαμέμνονα αποτελείται από ένδεκα πόλεις που βρίσκονται μεταξύ των Μυκηνών και της περιοχής του Αιγίου: Μυκήνες, Κλεωνές, Ορνειές και Αραιθυρέα στην Αργολίδα, Κόρινθος, Σικυών και Γονόεσσα στην Κορινθία, Πελλήνη, Υπερησία, Ελίκη και Αίγιον στην Αχαΐα. Το βασίλειο αυτό, ο Αιγιαλός όπως δηλώνεται στον καταληκτικό στίχο 575, δεν περιλαμβάνει καμία από τις Αχαϊκές πόλεις δυτικά του Αιγίου και διαφέρει σημαντικά από την ιστορική Αχαΐα που εκτείνεται δυτικά ως τα σύνορα με την Ηλεία. Εξάλλου η Ώλενος, οι Φαρές και η Δύμη, όλες πόλεις της δυτικής ιστορικής Αχαΐας ανήκουν, σύμφωνα με την Ομηρική γεωγραφία, στην Ηλεία. Ο πυρήνας, επομένως, της χώρας που μετεξελίχθηκε στη μετέπειτα γνωστή Αχαΐα βρίσκεται στον Ομηρικό Αιγιαλό (Αιγιάλεια) και στις παλαιές μυκηναϊκές πόλεις.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από τον Αχαϊκό αποικισμό της Δύσης στον οποίο πήραν μέρος μόνον πόλεις της ανατολικής Αχαΐας. Πρώτη η Ελίκη το 730 π.Χ., ηγήθηκε του αποικισμού στην Κάτω Ιταλία με την ίδρυση της διάσημης αποικίας της Συβάρεως. Σε αυτή την πρωτοβουλία συμμετείχαν και άποικοι των Αιγών και της Βούρας. Το παράδειγμα της Ελίκης ακολούθησαν οι Ρύπες και το Αίγιον που ίδρυσαν τις αποικίες του Κρότωνα και της Καυλωνίας πριν από το τέλος του 8ου αι. π.Χ. Αλλά ακόμη και αργότερα, τις τελευταίες δεκαετίες του 7ου αι. π.Χ., μόνον Αχαιοί από τις πόλεις της ανατολικής Αχαΐας συμμετείχαν στην ίδρυση του Μεταποντίου και της Ποσειδωνίας που ήσαν θυγατρικές αποικίες της Συβάρεως στο Ιόνιο και στο Τυρρηνικό πέλαγος αντίστοιχα. Σε αυτές τις κινήσεις, καμία πόλη της δυτικής Αχαΐας δεν συμμετείχε.
Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε και όταν επιχειρήσουμε επισκόπηση των ιστορικών γεγονότων στην Πελοπόννησο κατά τον 8ο και τον 7ο αιώνα π.Χ. Στις εξελίξεις με πρωτοβουλία του Άργους, ηγεμονικής πόλης στην Πελοπόννησο του 8ου αιώνα, μόνον οι πόλεις της ανατολικής Αχαϊας συμμετείχαν. Οι ίδιες αυτές πόλεις έστειλαν τις αποικίες στη Δύση, ακολουθώντας το παράδειγμα της Κορίνθου που ίδρυσε την Κέρκυρα και τις Συρακούσες, και επιχείρησαν να αποκτήσουν ηγεμονική θέση στην Πελοπόννησο. Το Αίγιον, για παράδειγμα, πολέμησε εναντίον των Αιτωλών για να επιτύχει τον έλεγχο του Κορινθιακού κόλπου. Η Πελλήνη και η Αίγειρα πολέμησαν κατά των Σικυωνίων. Η Αίγειρα μάλιστα που πριν ονομαζόταν Υπερησία, πήρε το νέο της όνομα μετά τη νίκη που επέτυχε κατά των Σικυωνίων το δεύτερο μισό του 7ου αι. π.Χ., χάρη στο τέχνασμα με τις αίγες, όπως διηγείται ο Παυσανίας (7.26.2-3).
Μια εξαιρετικώς ενδιαφέρουσα παρατήρηση είναι ότι στην περιοχή που ταυτίζεται ως Ομηρικός Αιγιαλός και εκτείνεται ανάμεσα στο Αργος και το Αίγιον, επικρατούν ονόματα πόλεων, περιοχών και προσώπων με την ίδια ρίζα «αιγ». Για παράδειγμα, ο Αιγιαλεύς από τον οποίο πήρε το όνομά της η παράλια ζώνη της βορειοδυτικής Πελοποννήσου είναι ο αυτόχθων βασιλιάς της Σικυώνας, της οποίας το αρχαιότατο όνομα ήταν Αιγιάλη ή Αιγιαλοί (Παυσ. 2.6.5, Στρ. 8.6.25). Αιγιάλη ή Αιγιάλεια ονομαζόταν η κόρη του Αδράστου, πρώτου βασιλιά του Άργους που υπήρξε για μικρό διάστημα και βασιλιάς της Σικυώνας. Τρεις από τις πόλεις του Αιγιαλού φέρουν τα ονόματα Αίγιον, Αίγειρα και Αιγές. Το παλαιό όνομα Αιγιαλός, παρέμενε σε χρήση στην Αχαΐα ακόμη και κατά την ύστερη αρχαιότητα, όπως μας πληροφορούν οι αρχαίες πηγές (Παυσ. 2.5.6 και 7.1.4, Στρ. 8.7.1), δηλαδή πολλούς αιώνες μετά την εγκατάσταση των Αχαιών στον Αιγιαλό υπό την ηγεσία του Τισαμενού γιου του Ορέστη στα τέλη της Μυκηναϊκής περιόδου (12ος αι. π.Χ.) και τη μετονομασία της χώρας σε Αχαΐα.]


(5-10) Ο γυιός της Λητούς και του Διός, ο Απόλλων που είχε θυμώσει με τον Αγαμέμνονα κι’ έστειλε μια τρομερή επιδημία που εθέριζε το στράτευμα και τούτο γιατί ο Αγαμέμνων είχε φερθή σκληρά στον Χρύση, τον ιερέα του Απόλλωνος.


(1-10)
1/ Η Διχόνοια
Είναι η μοίρα της Ελληνικής φυλής στις κρίσιμες περιστάσεις να διχάζεται και να θρηνεί κάθε φορά τις φοβερές καταστροφές που της φέρνει η Διχόνοια. Με αυτήν τη διχόνοια μεταξύ Αχιλλέως και Αγαμέμνονος αρχίζει και το πρώτο επεισόδιο της Ιλιάδος, και με την ίδια διχόνοια του Εμφύλιου Πολέμου 1946-1949, και την διαμάχη Μακαρίου-Γρίβα στην Κύπρο κλείνει και το τελευταίο επεισόδιο της πρόσφατης Ιστορίας μας . «Εάν μισούνται αναμεσά τους, δέν τούς πρέπει ελευθεριά» γράφει ο Διονύσιος Σολωμός στον Ύμνος εις τήν Ελευθερίαν (Εθνικός μας Ύμνος) Και δεν έχει σημασία αν ορισμένοι προτιμούν να τον αποκαλούν «Συμμοριτοπόλεμο» αντί εμφύλιο, διότι η ουσία είναι ίδια, δηλαδή η επανάληψη της δολερής διχόνοιας.
Κι’ αν ο Όμηρος ρίχνει ποιητική αδεία την ευθύνη της διαμάχης στους θεούς , οι σημερινοί Έλληνες έχουμε την τάση να ρίχνουμε πάντα την ευθύνη στους ξένους. Ειδικότερα στον εμφύλιο πόλεμο την ευθύνη την έχουν Έλληνες και από τα δύο μέρη διότι έγιναν όργανα των ξένων δυνάμεων. Όμως περισσότερη ευθύνη φέρουν αυτοί που σήκωσαν πρώτοι τα όπλα εναντίον της νομίμου πολιτείας. Παρότι όλα τα ρίχνουμε πάντα στους ξένους, οι κύριοι φταίχτες είμαστε εμείς οι ίδιοι για το σαράκι του διχασμού που κατατρώγει τα σωθικά του Έθνους μας. Γιατί ποίος ξέρει πως θα ήτο ο κόσμος ολόκληρος:
-Αν οι Λακεδαιμόνιοι δεν είχαν διασπάσει την Αμφικτιονική Ένωση των Ελληνικών πόλεων-κρατών .
-Αν δεν είχε συμβεί ο φοβερός Πελοποννησιακός Πόλεμος;
-Αν δεν είχαν διασπασθεί οι επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου;
-Αν δεν είχε συμβεί ο εθνικός διχασμός Βενιζέλου-Κωνσταντίνου το 1915-16
-Αν δεν είχε διασπασθεί η Ελλάς το 1922 σε Βενιζελικούς και Κωνσταντινικούς
-Αν δεν είχαν προηγηθεί τα Δεκεμβριανά το 1944 και μετέπειτα ο εμφύλιος πόλεμος 1946-1949 θα διεκδικούσαμε τα εθνικά μας δίκαια από τους συμμάχους.
-Αν δεν είχε γίνει η διαίρεση σε Μακαριακούς και Γριβικούς και το πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974, σήμερα η Κύπρος θα ήτο ενιαία και Ελληνική
Αλλά και τι μπορούσε να συμβεί με την διχόνοια του 1821, όπου παρ’ ολίγον να ταφεί η Εθνική μας Παλιγγενεσία; Η Διχόνοια είναι η αιτία που ο Ελληνισμός δεν ενώθηκε στο διάβα της ιστορίας του. Αιτία τούτου σήμερα αντί να είμαστε η πολυπληθέστερη φυλετική οντότητα να κινδυνεύουμε με εξαφάνιση. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με τα εάν , αλλά με δράση, ρεαλισμό, ορθολογισμό και την αποφυγή λαθών ]

(10-20) Ο Χρύσης, δηλαδή, είχε πάει στα γοργά πλοία των Αχαιών δια να απελευθερώση την θυγατέρα του με άφθονα λύτρα και κρατώντας στα δύο χέρια του, επάνω στο χρυσό σκήπτρο του τα στεφάνια του Απόλλωνος, ικέτευε και θερμοπαρακαλούσε όλους, μα ξεχωριστά του δύο γυιούς του Ατρέως:
«Ατρείδαι και λοιποί αρματωμένοι Αχαιοί, είθε οι θεοί που κατοικούν στον Όλυμπο να δώσουν σ’ εσάς να κυριεύσετε την πόλιν του Πριάμου και με το καλό να πάτε στα σπίτια σας πάλι, εμένα όμως δώστε μου την ακριβή μου κόρη και πάρτε αυτά τα λύτρα, έτσι να έχετε τη χάρι του Απόλλωνος, του γυιού του Διός που σημαδεύει από μακρυά με το τόξο του»


[10-20]
1/ Το Βασίλειο των Μυκηνών-Ατρείδες
Τούτο παρακίνησε τον Ερρίκο Σλήμαν να σκάψει την ακρόπολη των Μυκηνών, όπου βρήκε τους γνωστούς κάθετους λακκοειδείς τάφους, διάφορα αγγεία σπάνιας τέχνης, δείγματα Μυκηναϊκού πολιτισμού που αναπτύχθηκε με κέντρο τις Μυκήνες από τα 1600-1100 π.Χ. Το έργο του Σλήμαν συνέχισε από το 1888 ο Χρήστος Τσούντας, η συστηματική, σχεδόν επί εικοσαετία, σκαπάνη του οποίου έφερε στο φως το ανάκτορο στην κορυφή της ακρόπολης καθώς και πλήθος θαλαμοειδών τάφων στην ευρύτερη περιοχή. Το έργο του Schliemann και του Χρήστου Τσούντα συνέχισε επάξια ο A. Wace, διευθυντής της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής, που από τα 1919 έως τα 1955. Άξιοι συνεχιστές της επιστημονικής παρακαταθήκης των προηγουμένων, οι Lord William Taylour, η έρευνα του οποίου έφερε στο φως το Θρησκευτικό Κέντρο στην κάτω δυτική πλαγιά του τειχισμένου λόφου, του Ι. Παπαδημητρίου ο οποίος έφερε στο φως τον Ταφικό Κύκλο Β, ο Γ. Μυλωνάς που ως διευθυντής ανασκαφών της Αρχαιολογικής Εταιρείας για 30 περίπου χρόνια, διεκπεραίωσε το πλέον σημαντικό ανασκαφικό έργο στην ακρόπολη των Μυκηνών, αποκαλύπτοντας εκτεταμένα οικιστικά συγκροτήματα όπως οι Βόρειες Αποθήκες, η Βορειοδυτική και Νοτιοδυτική Συνοικία, συμβάλλοντας στην κατανόηση της οργάνωσης και χρήσης του χώρου σ' ένα μοναδικό ανακτορικό συγκρότημα όπως των Μυκηνών. Επιπλέον, η συμβολή του Σπ. Ιακωβίδη αλλά και της E. French την τελευταία τριακονταετία κεφαλαιοποιεί την σχεδόν επί έναν αιώνα συναρπαστική και ατέρμονη ανάγνωση του μυκηναϊκού πολιτισμού. Τέλος, σημαντική είναι η προσφορά διαχρονικά της Διεύθυνσης Αναστήλωσης αφού στις αρχές της δεκαετίας του 1950 έφερε σε πέρας το δύσκολο έργο της αποκατάστασης της αρχιτεκτονικής μορφής του ανακτορικού συγκροτήματος και της αίθουσας του θρόνου (εστία), της θόλου του τελευταίου μνημειώδους θολωτού τάφου που χτίστηκε στις Μυκήνες, γνωστού ως της Κλυταιμνήστρας αλλά και των τειχών. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 η Αρχαιολογική Εταιρεία προχώρησε στην αναστήλωση και διάσωση του θολωτού τάφου, γνωστού ως Αιγίσθου αλλά και του σημαντικού κτηριακού συγκροτήματος στα δυτικά της τειχισμένης ακρόπολης, της Συνοικίας του Λαδέμπορα.
α/Περσείδες
Η παράδοση αναφέρει ότι τις Μυκήνες ίδρυσε ο Περσέας, εγγονός του βασιλέα του Άργους Ακρισίου. Ο Ακρίσιος χώρισε τη χώρα του σε διάφορα βασίλεια και έδωσε το Ηραίο στον αδελφό του Προίτο, τη Μιδέα και την Τίρυνθα και ο Περσέας, που ήταν γιος του Δία και της Δανάης, έφυγε για τη χώρα της Λυκίας. Επιστρέφοντας από εκει, σκότωσε, χωρίς να θέλει, τον παππού του και έδωσε στο Μεγαπένθη το βασίλειό του, το Άργος, ενώ πήρε από εκείνον το βασίλειο της Τίρυνθας. Στην Τίρυνθα ο Περσέας έκτισε τις Μυκήνες και τους έδωσε αυτό το όνομα γιατί του έπεσε εκεί ο «μύκης» (θήκη) απ' το ξίφος του ή γιατί ενώ διψούσε, βρήκε ένα μύκητα και τραβώντας τον είδε να υπάρχει η πηγή Περσεία, που υπάρχει και σήμερα. Άλλοι λένε ότι η κόρη ή η γυναίκα του Ινάχου είχε το όνομα Μυκήνη. Από τον Περσέα ιδρύθηκε η δυναστεία των Περσειδών, στην οποία ανήκουν μικροί τετράγωνοι τάφοι. Απόγονοι αυτού ήταν ο Ηλεκτρύονας, ο Σθένελος και ο Ευρυσθέας, ο τελευταίος γόνος της δυναστείας, που φονεύθηκε από τους Hρακλείδες.


Χρυσό προσωπείο των Μυκηνών γνωστό και ως "Μάσκα του Αγαμέμνονα", βρέθηκε από τον Σλήμαν το 1876
β/ Ατρείδες
Η δυναστεία αυτή ανατράπηκε από τη δυναστεία των Πελοπιδών από τους οποίους προήλθαν οι Ατρείδες. Οι Πελοπίδες φτιάξανε «την πύλη των λεόντων» και δραστήριοι, όπως ήταν, κυριάρχησαν σε όλη την Πελοπόννησο και τα γύρω νησιά, απέκτησαν δύναμη και κύρος, ώστε όλοι οι βασιλείς εκείνων των χρόνων θεώρησαν ως αρχηγό τους στην εκστρατεία κατά της Τροίας τον Αγαμέμνονα. Σ' αυτούς ανήκουν τα οχυρά της Ακρόπολης, οι θολωτοί τάφοι, όπως ο περίφημος τάφος του Ατρέα, ένα θαυμάσιο έργο των αρχαίων Ελλήνων κι ακόμα πολλοί άλλοι μικρότεροι τάφοι, που βρέθηκαν ανοιχτοί και λεηλατημένοι για πολλά χρόνια, όπως αναφέρει ο Παυσανίας κι ο Σοφοκλής.

2/ Περί του Πέλοπος
ο Οινόμαος, ο γιος του Αξίωνα (ή του Άρη, σύμφωνα με τα εγκώμια των ποιητών), κυβερνούσε την περιοχή της Πίσσας. Ο Οινόμαος είχε λάβει ένα χρησμό από το μαντείο των Δελφών, ο οποίος έλεγε, ότι όταν η κόρη του παντρευτεί, αυτό θα σήμαινε και το τέλος της ζωής του. Έτσι, ανακοίνωσε ότι θα παντρέψει την κόρη του, Ιπποδάμεια, με τον μνηστήρα που θα τον νικούσε σε αρματοδρομία, με την προϋπόθεση, ότι ο μνηστήρας θα έπρεπε να έχει την κόρη του πάνω στο άρμα του. Είχε επίσης συμφωνηθεί, ότι εάν ο μνηστήρας έχανε τον αγώνα, ο Οινόμαος θα τον σκότωνε. Ο Οινόμαος είχε σκοτώσει δεκατρείς μνηστήρες (ή σύμφωνα με άλλους δεκαοχτώ), όταν ο Πέλοψ, γιος του Τάνταλου από την Λυδία, ήλθε για να λάβει μέρος. Με την βοήθεια του Μυρτίλου, γιου του Ερμή, ο οποίος ήταν βοηθός στην άμαξα του Οινόμαου, ο Πέλοψ νίκησε. Ο Οινόμαος σκοτώθηκε κατά την διάρκεια της αρματοδρομίας (ή αυτοκτόνησε κατά άλλους). Ο Πέλοψ παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια, έγινε βασιλιάς της Πίσσας, κατέλαβε την Ολυμπία από τους Επειούς και επανέφερε τους Αγώνες με μεγάλη αίγλη, και γι' αυτό τον τιμούσαν σαν ήρωα.

3/ Η Κατάρα του Οίκου των Ατρειδών

Ο Ατρεύς ήτο υιός του Πέλοπος βασιλέως της Πίσσας. Ο Πέλοψ πήγε στην Φρυγία και ήρπασε την Ιπποδάμειαν . Εκείθεν ήλθεν εις τον ωκεανόν και εκκαθαρισθείς υπό του Ηφαίστου , επέστρεψε και έλαβε την βασιλεία του Οινομάου. Το ότι ήτο Έλλην την καταγωγή δεν μπορεί να αμφισβητηθεί διότι ήτο από Έλληνες γονείς και έκτισε στην Φρυγία ναό της Κορδάκας Αρτέμιδος για την νίκη του στους ιππικούς αγώνες του Οινομάου. Το βασίλειο του επεξέτεινε σε όλη την Απία(προηγουμένη ονομασία της Πελοποννήσου) την οποία, μετενόμασεν Πελοπόννησον. Ο Πέλοψ εγέννησε πολλά τέκνα :τον Ατρέα, Θυέστην, Χρύσιππον, Κοπρέα, Πιτθέα, Πλεισθένην, Τροιζήνα, Αλκάθουν, Υππάλκιμον, καθώς επίσης την Λυσιδίκην, Νικίππην και Αμφιβίαν. Επειδή ο Ατρεύς και Θυέστης φοβούμενοι μήπως ο Πέλοψ αφήσει το βασίλειο στον Χρύσιππον, τον οποίον υπερηγάπα , τον εφόνευσαν και έρριψαν το σώμα αυτού στο φρέαρ. Τότε ο Πέλοψ τους έδιωξε και καταράστηκε αυτούς και τους απογόνους των να αλληλοφονεύονται. Ο Ατρεύς και Θυέστης ήλθαν στο Αργος με την μητέρα των Ιπποδάμεια και έλαβε γυναίκα την Αερόπην θυγατέρα του βασιλέως του Άργους Ευρυσθέως και μετά τον θάνατον του εγένετο αυτός βασιλεύς .
Αυτή είναι η κατάρα του οίκου των Ατρειδών. Ο Αγαμέμνων κατάγεται από τον βασιλικό οίκο των Ατρειδών.

4/ Επειδή ο Όμηρος κυριολεκτεί στις περιγραφές του, με εξαίρεση την
συμβολική παρεμβολή των θεών, πρέπει να δεχθούμε ότι οι Έλληνες
Αχαιοί και οι Πελασγοί πριν από αυτούς ήσαν δεινοί θαλασσοπόροι και
διέθετον ταχύπλοα πλοία αρκετές χιλιάδες χρόνια Π. Ε (Προ Εποχής) Δεν
γνωρίζουμε το ακριβές σύστημα προώσεως των πλοίων της εποχής
εκείνης, πάντως έχουν διατυπωθεί από ναυτικούς ερευνητές θεωρίες κατά τις
οποίες εκτός από την χρησιμοποίηση του ανέμου στα πανιά των ιστιοφόρων
εχρησιμοποίουν σαν πρόωση σε μεγάλες αποστάσεις στις ανοικτές θάλασσες
και στους ωκεανούς την δύναμη των κυμάτων]

(20-30) Τότε όλοι οι άλλοι φώναξαν κι’ είπαν να σεβασθούν τον ιερέα και να λάβουν τα πλούσια λύτρα. Αυτό όμως δεν άρεσε καθόλου στον Αγαμέμνονα, ο οποίος τον έδιωξε με πολύ άσχημο τρόπο λέγοντας του βαρειά λόγια:
«Κύτταξε, γέρω, μη σ’ απαντήσω πουθενά εδώ κοντά στα καράβια, είτε τώρα ν’ αργοστέκεσαι, είτε να ξαναγυρίσης πίσω, μη και δεν σου χρησιμεύσουν σε τίποτα ούτε το σκήπτρο, ούτε τα στεφάνια του θεού. Την κοπέλλα δεν στην δίνω εγώ πριν γεράση μέσ’ στο σπίτι μου, στο Αργος, μακρυά από την πατρίδα της, όπου την ημέρα θα την έχω να υφαίνη και την νύκτα συντροφιά στο κρεββάτι μου . Μόνο φύγε και μη μ’ ερεθίζεις, αν θέλης να μείνης γερός»

[20-30
1/Η στιχομυθία δείχνει την αλαζονεία του στρατοκράτη Αγαμέμνονα, αρχηγού του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Τροία προς τον ιερέα Χρύση, τον πατέρα της Χρυσιίδος. Η παντοδυναμία του τον κάνει άκρως κυνικό ώστε δεν διστάζει να αποκαλύψει το μέλλον της Χρυσιίδος που την ημέρα θα υφαίνει στους αργαλειούς των ανακτόρων του και το βράδυ θα τον συντροφεύει στο κρεββάτι του σαν παλλακίδα. Πρόκειται δηλαδή για τον πλήρη εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ωστόσο η αντίθεση των άλλων συντρόφων του που τάχθησαν υπέρ της παραδόσεως της Χρυσιίδος στον πατέρα της είναι χαρακτηριστική της πολιτιστικής στάθμης των Ελλήνων, αλλά και του δημοκρατικού πνεύματος που ίσχυε τότε ακόμη και στο Στρατό.
2/ Τα σκήπτρα των θρησκευτικών ηγετών( οι πατερίτσες των επισκόπων και πατριαρχών, αλλά και όλο το λειτουργικό μέρος και οι ύμνοι και το μέλος της Χριστιανοσύνης και άλλων θρησκειών) έχει κοινή πηγή την Ορφική λατρεία . Επίσης η ιδέα της αθανασίας της ψυχής και άλλες δοξασίες του Χριστιανισμού προέρχεται από την Ορφική Φιλοσοφία. Αυτά υιοθετήθησαν μετά την επιβολή του Χριστιανισμού στον Ελληνικό Κόσμο της Ανατολής και τώρα θεωρούνται χριστιανικά, ενώ κατ’ ουσίαν προέρχονται εκ κλοπής. Και το κακό είναι ότι δεν το ομολογούν ]

(35-40) Αυτά είπε και ο γέρος φοβήθηκε κι’ υπήκουσε. Και με ψυχή βαρειά πήρε άκρη-άκρη στην αμμουδιά της πολυθόρυβης θαλάσσης κι’ όταν ευρέθηκε απόμερα παρακάλεσε θερμά τον Απόλλωνα, τον γυιό της καλλικόμου Λητούς και είπε:
«Ακουσε με ώ αργυρότοξε, προστάτη της Χρύσης και της ιερής Κίλλης, κραταιέ θεέ της Τενέδου, Σμινθεύ! Εάν κι’ εγώ καμμιά φορά σου εστόλισα το ναό σου κι’ αν έκαψα στο βωμό σου μηρούς ταύρων και αιγών εισάκουσε την παράκλησι μου: Να πληρώσουν οι Δαναοί τα δάκρυά μου με τα βέλη σου»

(35-40)
[1/Στην Τένεδο υπήρχεν Ιερόν του Απόλλωνος , ο δε Απόλλων το οποίον επικαλείται ο ιερεύς Χρύσης ήτο εις την Χρύσην πόλιν, όπου υπήρχε ύστερον και άγαλμα αυτού, έργον του Παρίου Σκόπα, έχον προς τους πόδας ποντικόν, σύμβολον του ονόματος του Απόλλωνος. Τούτο εδόθη επειδή κάποτε εφάνησαν στην Χρύσην πόλιν πολλοί ποντικοί και έβλαπτον την χώραν, ο δε Απόλλων τους εφόνευσε. Επειδή οι Κρήτες ονόμαζον τους ποντικούς Σμίνθους ονομάσθη ο Απόλλων Σμινθεύς
επειδή τους εξόντωσε.
2/ Ποιός περίμενε ότι η Ελληνικοτάτη Τένεδος, που η Συνθήκης της
Λωζάννης προέβλεπε αυτοδιοίκηση, θα κατέληγε σήμερον Τουρκική;
3/ Ο θεσμός του προστάτη αγίου της πόλεως προέρχεται από την πατρώα
θρησκεία και υιοθετήθηκε από τον Χριστιανισμό, όταν επεβλήθη δια της βίας
στους Έλληνες. Η Αθήνα έχει προστάτη τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, τον
εξωμότη της Πατρώας Θρησκείας ]


(45-50) Αυτά είπε και ο Φοίβος Απόλλων τον εισήκουσε και κατέβηκε από την κορυφή του Ολύμπου γεμάτος οργή με το τόξο και με την φερέτρα του γεμάτη βέλη στους ώμους του. Εβρόντηξαν δε τα βέλη στην πλάτη του καθώς εξεκίνησε χολιασμένος και σκοτεινός σαν την νύκτα από την φούρκα του. Έπειτα στάθηκε μακρυά, αντίκρυ στ’ αραγμένα πλοία των Αχαιών κι’ έρριξε ένα βέλος που αντήχησε τρομακτικά.

(45-50)
[1/ Ο Γήινος και ο Κοσμικός Όλυμπος

Ο Όλυμπος δεν είναι μόνον γεωγραφικός, ούτε μόνον γήινος . Υπάρχουν δύο Ολυμποι:
α/ Ο Κοσμικός και γήινος που είναι το «Ιερό Όρος » του Ελληνισμού, όπου ευρίσκοντο τα ανάκτορα του Ολυμπίου Διός και
β/ Ο Συμπαντικός, που βρίσκεται στον ουρανό , στο Σύμπαν.
Ο Κόσμος μας είναι μια απειροελάχιστη παρέκβαση-παρεκτροπή- της αιωνιότητος και απειρότητος του Χαοτικού Σύμπαντος που έχει ένα καθορισμένο όριο μέχρι την διάλυση του και επιστροφή του στο Απόλυτο Χάος και στην Συμπαντική αταξία και ανυπαρξία, όπου υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στην αιωνιότητα . Σ’ αυτό τον κανόνα υπακούουν όλα τα παγκόσμια δημιουργήματα, γιατί όλα έχουν ένα ορισμένο όριο ζωής . Η έλλειψη της αιωνιότητος μας στέρησε την τελειότητα και την αθανασία και μας έκανε νοσταλγούς του Απόλυτου Χάους από το οποίον ξεκινήσαμε για την παρούσα πεπερασμένη σε χρόνο και χώρο περιπέτεια μας . Ο Πλάτων μιλάει για την νοσταλγία της Ψυχής προς το Χάος, κι’ αυτή δεν είναι άλλη από την νοσταλγία γι’ αυτό που είμαστε από προαιωνίων χρόνων μέχρι της εποχής που γονιμοποιήθηκε το σωμάτιο της Ήρας από το ‘ενέργειον’ του Διός(της Μεγάλης Έκρηξης). Αλλιώς πως εξηγείται ο άνθρωπος να κοιτάζει συνεχώς πίσω στο παρελθόν και μόνον εξ ανάγκης να υποχρεώνεται κάθε φορά να αποκολλάται από αυτό για να μετακινηθεί προς τα εμπρός; Πως γίνεται ο άνθρωπος που οσφραίνονται το θάνατο να αναπολεί να επιστρέψει στην κατάσταση της ανυπαρξίας το δυνατόν συντομότερον ; Αυτός διακατέχεται από την ενυπάρχουσα τάση να επιστρέψει στο Απόλυτο Χάος και στον Συμπαντικό Νιρβάνα της ανυπαρξίας.
Στον ίδιο κανόνα εμπίπτουν και οι θεϊκές δυνάμεις που έχουμε σχηματίσει στην συνείδηση μας . Και οι θεοί μας είναι ατελείς , και πεπερασμένοι, όπως εμείς οι άνθρωποι που τους δημιουργήσαμε. Γιατί δεν μπορεί ο ατελής άνθρωπος να κατασκευάσει στην σκέψη του θεούς τέλειους . Όσον αφορά την «εξ Αποκαλύψεως» Αλήθεια και Λόγο του Θεού αυτό είναι μεγίστη πλάνη για να μην πούμε και αγυρτεία. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι αν τα λιοντάρια έφτιαναν το θεό τους σίγουρα θα του έδιναν την μορφή λέοντος, τα άλογα την μορφή ίππου, κ.ο.κ. Αυτός είναι και ο λόγος που οι θεοί μας είναι εξελισσόμενοι με τον ρυθμό που εξελίσσονται οι κοινωνίες μας και συγκροτούνται οι παραγωγικές δυνάμεις της εποχής. Όσο ανέρχεται η κλίμακα προς την επιστροφή, τόσο τελειοποιούνται και οι θεϊκές ιδιότητες και ολόκληρος ο Κόσμος γίνεται περισσότερο νοήμων. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι η σοφία και η αγαθότης είναι κατά τεκμήριο προνόμιο των μεγάλων. Αυτοί ξεκίνησαν από μια χαμηλή νοημοσύνη και συνειδητότητα και στο τέλος του βίου τους , μέσω της γνώσεως , προσεγγίζουν την υψηλή παγκόσμια νοημοσύνη. Επομένως είναι, αν μη τι άλλο, αναχρονιστικό να πιστεύουμε ακόμη τον Ιουδαίο θεό ύστερα από 3.000 χρόνια , ο οποίος μάλιστα δίνει εντολές πώς να ζούμε, πώς να συμπεριφερόμαστε, πώς να ερωτευόμαστε και πώς να αντιλαμβανόμαστε την μεταθανάτια ζωή, όταν μάλιστα δεν γύρισε κανείς από τον Άδη. Ο γιός του Κοσμικού Διός, ο Προμηθεύς, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αυτό που έκανε και ο πατέρας του , ο Συμπαντικός Δίας, να γονιμοποιήσει βίαια το ωάριο της Συμπαντικής Ήρας μέσα στον αιώνιο και άπειρο ωκεανό του Συμπαντικού Χάους , παρά την θέληση των παρθένων Συμπαντικών Ουσιών . Σαν κύρωση για την παραβίαση της παρθενίας και της καθαρότητος οι Συμπαντικές Δυνάμεις επέβαλαν στους δύο Θεούς επαχθείς όρους . Και αυτοί οι όροι είναι η συμμόρφωση των προς την Ειμαρμένη , δηλαδή η επιστροφή από εκεί που ξεκίνησαν . Γι’ αυτό οι θεοί του 12θέου ήσαν υποχρεωμένοι να υπακούουν στην Ανάγκη και στην Ειμαρμένη. Πολύ σκοτεινές αυτές οι θεότητες και κανείς δεν μπορούσε να τις δαμάσει, ακόμη και οι θεοί. Διότι αυτές ήσαν οι πανίσχυροι και προαιώνιοι Νόμοι που ξεκινούσαν από πολύ μακριά-από την αιωνιότητα του απείρου - και εθεωρούντο ανώτεροι και από τους θεούς. Διότι οι θεοί μεταβάλλονται κατά διαστήματα από τους ανθρώπους Γι’ αυτό έλεγαν το «Ανάγκας και οι Θεοί πείθονται » Δεν είναι υπερβολή λοιπόν να πούμε ότι και τις κοινωνίες μας κινεί η Ανάγκη, ενώ τον Άνθρωπο τον εξουσιάζει η Ειμαρμένη , η αδυσώπητη δύναμη που καθορίζει το μοιραίο του θάνατο .
2/Ειμαρμένη Φιλοσοφική Ανάλυση
Η Ειμαρμένη αποτελεί το καθορισθέν υπό της Μοίρας, τον «Λόγο του Κόσμου».
«Ειμαρμένη εστίν ο του Κόσμου Λόγος» διακυρήσσουν οι Στωικοί, όπως διασώζει ο Στοβαίος).
Θεωρείται ως μία αδιάσπαστη αλυσσίδα αιτιοτήτων, την οποία οι Στωικοί αντιλαμβάνονται ως φυσική και ηθική δύναμη, σχεδόν ταυτιζόμενη με τον Θεό αλλά και με την Δικαιοσύνη και την Πρόνοια (σύμφωνα και με τις απόψεις του Παρμενίδου και του Δημοκρίτου), ως αμείλικτη εξέλιξη των φυσικών τάσεων του Παντός (καθώς μόνον οι φυσικές τάσεις των επιμέρους πραγμάτων μπορούν κάποιες φορές να εμποδιστούν).
Την επικράτηση της αναγκαιότητος και της Ειμαρμένης σε όλον τον Κόσμο, δέχονται και οι Ατομικοί Λεύκιππος και Δημόκριτος (Διογένης Λαέρτιος, 9, 33 και 45) ενώ κατά τον Ξενοκρά¬τη, οι Μοίρες παραστέκουν στην ανθρώπινη Γνώση, ορίζοντας η κάθε μία από ένα εκ των τριών τμημάτων της τελευταίας (Επιστήμη - Αίσθηση - Δόξα).
Αντιθέτως ο Αναξαγόρας αποκαλεί «κενή λέξη» την Ειμαρμένη, και διακηρύσσει, ότι τίποτε δεν γίνεται συμφώνως προς αυτήν.
Κατά τον Στωικό Χρύσιππο, η Ειμαρμένη είναι «μια ορισμένη φυσική και συγκροτημένη διάταξη των πάντων μέσα στην αιωνιότητα, όπου μια ομάδα πραγμάτων αενάως απορ¬ρέει από άλλη και εμπλέκεται με άλλη, σε μία απαραβίαστη αλληλουχία» (Γέλλιος, «Αττικές Νύκτες» η.ι.3).
Η όλη περί Ειμαρμένης αντίληψη των Στωικών περιγράφεται λακωνικά από μία μεταφράση του Κικέρωνα, την οποία διέσωσε ο Σενέκας:
«Εκείνον που θέλει, οι Μοίρες τον οδηγούν, εκείνον που δεν θέλει, τον σύρουν» («dukunt volentem fanta, volentm trahunt»
Η Ειμαρμένη δημιουργεί γεγονότα όχι όμως ανθρώπινες ποιότητες, οι οποίες είναι αποτέλεσμα αποκλειστικώς της ανθρωπίνης ελεύθερης βούλησης.
Οι Πυθαγόρειοι τοποθετούν τον ανθρώπινο βίο ανάμεσα σε δύο πόλους,
α/ την εξαναγκαστική Ανάγκη και
β/ την ελευθεροβουλητική Δύναμη (Ιεροκλής, «Χρυσά Έπη», 8), ενώ η Ειμαρμένη, απαντάται και στον Ηράκλειτο, κατά τον οποίο τα πάντα γίνονται «καθ' ειμαρμένην», υπό την έννοια όμως του «κατ' αναλογίαν».
Οι Στωικοί ορίζουν από την πλευρά τους την Ειμαρμένη, ως μία ταυτοχρόνως φυσική και θεϊκή οργανωτική δύναμη του Κόσμου, που αποτελεί τον Λόγο και την νομοτέλεια του Παντός, δύναμη, που διατηρεί και διατηρείται κυβερνώντας και περιλαμβάνοντας τα ενάντια, ταυτόσημη με την Μοίρα, την Πρόνοια, την Φύση, το Σύμπαν, και εν τέλει με τον ίδιο τον θεό Δία.
Κατά τον Χρύσιππο,
όλα τα παρελθόντα συνέβησαν,
τα παρόντα συμβαίνουν και
τα μέλλοντα θα συμβούν
συμφώνως προς την Ειμαρμένη, αλλά πάντοτε συνδιαμορφωτικά με την «προαίρεσιν» και το «εφ' ημίν» (δηλαδή αυτό που είναι στο χέρι μας να διαμορφώσουμε), ο δε άνθρωπος συνιστά υπ' αυτήν ένα οργανι¬κό στοιχείο ενός τεταγμένου συνόλου.
Η Ειμαρμένη (ή η Πρόνοια, ή το «ουκ εφ' ημιν», δηλαδή αυτό που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο) και η Ελευθερία (ή το Αυτεξούσιο, ή το «εφ' ημίν»), αποτελούν τους βασικούς πόλους (ως το δεδομένο και το ζητούμενο) του βίου των θνητών στη μακρά οδό προς την τελείωση τους.

ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ;

Λέγεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μυστικά όπλα που τα έκρυβαν στα ιερά
και τα χρησιμοποιούσαν μόνον σε καταστάσεις επειγούσης ανάγκης.
Παρόμοιες περιπτώσεις χρησιμοποιήσεως μυστηριωδών όπλων σημειώνονται
στην Μάχη του Μαραθώνος, στη ναυμαχία της Σαλαμίνος και στους
Δελφούς. Πως είναι δυνατόν ένα απλό βέλος να αντηχήσει τρομακτικά, όπως
αναφέρει ο Όμηρος; Για να συμβεί αυτό στην βλητική ή θα πρέπει να έχει
μεγάλη εκρηκτική γόμωση(συμβατική ή πυρηνική) ή να έχει υπερηχητική
ταχύτητα όπως ακριβώς συμβαίνει με τους μετεωρίτες που πέφτουν με μεγάλη
ταχύτητα και οι περισσότεροι διαλύονται στην ατμόσφαιρα. Πως λοιπόν ο Όμηρος σκέφθηκε να περιγράψει ένα τέτοιο φαινόμενο που ακόμη και με τις σημερινές επιστημονικές και τεχνικές γνώσεις δεν είμαστε σε θέση να τα εξηγήσουμε; Να υποθέσουμε ότι δεν γνώριζαν τι έλεγαν αυτοί οι άνθρωποι; Η φιλοσοφική και ορθολογιστική τους συγκρότηση ήτο τόσο ευρεία ώστε δεν μπορούμε να τους αμφισβητήσουμε. Δεν έχουμε να κάνουμε με ευφάνταστους και τυφλωμένους από την θεολογική πίστη παραμυθάδες ώστε να πιστεύουν σε θαύματα. Και τότε η Μυθολογία τι είναι ; Έργον της Μυθολογίας είναι η απόκρυψη των εννοιών , ώστε να υποχρεώσει τον ερευνητικό άνθρωπον να διεισδύσει στο βάθος των σημαινομένων και με διαφορετικές μεθόδους να φθάσει στην αλήθεια και στην σοφίαν των μη αποκαλυπτομένων στην πρώτην αναζήτηση εννοιών. Ο μύθος ιδωμένος σαν μια ανθρώπινη εξελικτική βιολογική αναγκαιότητα είναι η απαρχή της διαδικασίας ωρίμανσης των λαών και των ατόμων. Πραγματικότητα και φαντασία στα πρώτα στάδια της εξέλιξης συμφύρονται σε πολυεπίπεδη ανταγωνιστική επιλογή στα νέα άτομα και στους λαούς.

Η Αταξία των Ελληνικών Μύθων και η Αταξία του Χάους

Ο Μύθοι των Ελλήνων έχουν ατέλειωτη πολυπλοκότητα που αντικατοπτρίζει την χαοτική κατάσταση. Οι εξελίξεις των δυναμικών συστημάτων καταλήγουν σε διακλαδώσεις , όπου οι ελκυστές , με παράγοντα την τύχη, κατευθύνουν προς την μια ή την άλλη πορεία, έτσι και οι Ελληνικοί μύθοι παρουσιάζουν την ίδια εξελικτική πορεία, συναντώντας κάθε φορά μυθοπλαστικές διακλαδώσεις. Λόγω της μακραίωνος ιστορίας της οι παραλλαγές ενός αρχικού γενεαλογικού δένδρου αυξάνουν πολλαπλασιαστικά, με όλα τα χαρακτηριστικά μίας μη γραμμικής εξέλιξης.
Σ' αυτό συμβάλλει:
1/ Το ανήσυχο και ευφάνταστο πνεύμα του Έλληνα, που από την χαοτική χωροχρονική υπόσταση της πατρίδος μας, μέσα στην οποία γαλουχηθήκαμε και διαβιούμε επί χιλιετίες έχουμε γονιδιακά κληρονομήσει το απρόβλεπτον και το αβέβαιον της ζωής και επομένως του μύθου που είναι η προβολή στο φανταστικό επίπεδο.
2/ Η πολυπλοκότητα του Ελλαδικού χώρου, στον οποίον ένας μύθος , είτε γηγενής είτε εισαγόμενος , κατά την μεταφορά του στις αυτόνομες Ελλαδικές πόλεις-κράτη και στις αποικίες , παραλλάσσεται προς ανεξαρτήτους , και σε διακλαδώσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε αυτόνομα γενεαλογικά δένδρα.
Έτσι ο Έλληνας έμεινε για πάντα νέος, και όπως είπαν οι Αιγύπτιοι ιερείς της Σαϊν στον Σόλωνα: "αεί παίδες εισίν" (πάντα παιδιά είναι )
Περί του γένους των Ελλήνων πολλά έχουν γραφεί . Ο οικουμενικής αποστολής λαός , γέννημα του χαοτικού Ελλαδικού χωροχρόνου αναδύεται με τις χιλιετίες της ενδοζύμωσης ακολουθώντας ξέχωρα στάδια , που θα χαράξουν τη μοναδική πορεία του στον πλανήτη . Μία πορεία που οδηγεί στις Ολύμπιες κορυφές της Γνώσης, της Σκέψης, της Τέχνης και της Ανθρωπιάς. Και όταν οι μύθοι αποκτήσουν στο σύνολο την αναγκαία πληρότητα των λαών, τότε μεταβάλλονται σε θρησκείες. Είναι γνωστόν πως η θρησκεία των Ελλήνων , με πρώτη εκδήλωση προς την πολυπλοκότητα -όπως εκφράζεται στη φύση-μορφοποιείται από τον Ησίοδο στην αρχή της οποίας υπήρξε το Χάος. Είναι η στιγμή που ο ποιητής επιβάλλει την τάξη στο Ομηρικό πάνθεον.
Το Χάος, η αναγκαία πρωταρχική οντότητα , θα εκτοξεύσει από τα άδυτα της, κάθε μορφή τάξης και δευτερεύουσας αταξίας, και που όλες μαζί θα αιτιολογήσουν την εκδήλωση των φυσικών δυνάμεων στον περίλαμπρο Ελλαδικό χώρο. Η δημοκρατική συνύπαρξη θεών και ανθρώπων θα τονώσουν την ατομικότητα του Έλληνα, που συχνά φθάνει στην αμφισβήτηση των θεών τους. Θα παρατηρήσουμε λοιπόν στην Μυθολογία της Ιλιάδος ότι έχει γενάρχη το Χάος-και όχι κάποιον εξωσυμπαντικό Γιαχβέ- την ευρύστερνη Γαία και τον Έρωτα. Ουδείς δίδει εντολές όπως ο Θεός της Βίβλου για την γένεση. Η Κοσμογονία παρέχει τον αυτοματισμό ενός ανεξερεύνητου σχεδιασμού, αποδίδοντας την πατρότητα του Χάους στον ίδιο τον ποιητή: "Ησίοδος πρώτον Χάος φησί γενέσθαι" έγραψαν οι μεταγενέστεροι του. Το τέρας της αταξίας φονεύεται από τον ήρωα των Αθηναίων Θησέα , αλλά μόνον με την βοήθεια της Αριάδνης και του μίτου μπορεί να βγει από το Λαβύρινθο. Η επιβολή της τάξης πάνω στο γεωμετρικό χάος του Δαιδάλου είναι μία μυθολογική πρόρρηση της γεωμετρικής αλήθειας πως οποιαδήποτε , απροσδιορίστων ενδιαμέσων διαστάσεων κατασκευή , Φράκταλ κατά Μαντελμπρότ, μπορεί να δαμασθεί με την μεγάλη επινόηση των Ελλήνων , τη Γεωμετρία[Περιοδ. ΑΕΡΟΠΟΣ Ιούλ-Αύγ. 1999 . ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ του Παύλου Δημοτάκη , καθηγητού Πανεπιστημίου Πατρών]

Οι Έλληνες θεοί και Ημίθεοι(Ήρωες) διέθεταν είτε την προκατακλυσμιαία υψηλή τεχνολογία, είτε φυσικές δυνάμεις, που τις χρησιμοποιούσαν επιλεκτικά και επενέβαιναν σε δεδομένες κρίσιμες στιγμές για να αλλάξουν το ρου των πραγμάτων. Αυτές τις ικανότητες δεν τις είχαν όλοι φυσικά , αλλά μερικοί - εκλεκτοί που ήσαν μυημένοι στα μυστικά των Αρχαίων Ελληνικών Μυστηρίων . Ο υπογράφων θέλει να πιστεύει στην πρώτη εκδοχή , δηλαδή στην ύπαρξη προκατακλυσμιαίας τεχνολογίας, που την γνώριζαν ορισμένοι μυημένοι στα μυστήρια. Σήμερον εκείνους –και κατ’ επέκτασιν όσους από τους σημερινούς ασχολούνται με την αποκρυπτογράφηση των Αρχαίων Ελληνικών Γνώσεων -τους ονομάζουν «Ομάδα Ε». Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι πολλά, αλλά τα κύρια είναι τρία :
Πρώτον, τι ήτο το ιερόν άροτρον (έχετλον);
Δεύτερον, τι ήσαν τα σημεία που παρέδωσε η Αίθρα στον γιό της για να τον καταστήσει ικανό να νικήσει τους φοβερούς κακούργους στο δρομολόγιο από το Αργος στην Αθήνα μόνος του; Ασφαλώς θα πρόκειται για κάποιο φοβερό όπλο που μπορούσε να εξουδετερώνει την δύναμη των ληστών και των θηρίων της εποχής, όπως λ. χ την Κρομυονίαν Συν και τον Ταύρον του Μαραθώνος.
Τρίτον. Τι ήτο το περίφημο νήμα της Αριάδνης που έκανε το Θησέα ικανό να προσανατολίζεται μέσα στο σκότος του Λαβυρίνθου;

Το Ιερόν «έχετλον» της Μάχης του Μαραθώνα

Στην μάχη των Αθηναίων κατά των Περσών ο στρατός των Αθηναίων και Πλαταιέων δεν υπερέβαινε τις 10-11.000 , ενώ ο Περσικός στρατός κατά τους μετριότερους υπολογισμούς ανήρχετο σε 110.000 . Άλλοι τον αναβιβάζουν σε 300.000 και μερικοί ακόμη και σε 500-600.000 άνδρες. Οι Πέρσες διέθεταν και στόλο από 600 πλοία. Κατά το θρησκευτικό έθος των Ελλήνων , ο πολέμαρχος προσήνεγκε προ πάντων θυσίαν ευλαβή εις τους θεούς του πολέμου, τα δε ιερά απέβησαν αίσια. Ο Μιλτιάδης ωμίλησε στο στράτευμα και τους είπε να εφορμήσουν δρομέως κατά του εχθρού και συγχρόνως αντήχησε ο παιάν. Τότε έπεσε σαν πραγματικός κεραυνός εναντίον των Περσών. Και μέσα στο πεδίον της μάχης φάνηκε η οπτασία του προστάτη της Αθήνας, Θησέα, να μάχεται δίπλα στον Μιλτιάδη, ντυμένος με την χρυσή του πανοπλία που ετύφλωνε τους Πέρσες[Ιλιάς, 12, 8]

Το Ολογράφημα του Επίζήλου

Τότε ενεφανίσθη ένας γιγαντιαίος οπλίτης με μακριά γένια που σκέπαζαν σχεδόν την ασπίδα του και μέσα σ’ ένα εκτυφλωτικό νέφος σκορπούσε κι’ αυτός θανατικό στον εχθρό!. Κατά τον Ηρόδοτο ένας οπλίτης ονόματι Επίζηλος του Κουφαγόρου εξ αιτίας της λάμψεως έχασε την όραση του[Ηρόδ. VI, 11] Τότε ακούσθηκε από το βουνό ένας εκκωφαντικός θόρυβος σαν να κυλούν πέτρες και βράχους, που τα δρασκέλιζε με άνεση ένας αγρότης, που έσπευσε να πολεμήσει εναντίον των Περσών, με το βαρύτατο για τα ανθρώπινα μέτρα εργαλείο του, καλούμενο «έχετλον»(= αλέτρι ). Το ανάστημα και αυτού ήτο γιγάντιο, όπως και των προηγουμένων.! Με το αλέτρι του αυτό ή «έχετλον» άρχισε να σπέρνει το θάνατο στις Περσικές γραμμές. Μετά την μάχη το μυστηριώδες αυτό άτομο εξαφανίσθηκε και κανείς δεν το ξαναείδε. Ητο ο ήρωας που ωνομάσθηκε Εχετλαίος[Παυσαν. 1, 32, 5] , ο οποίος από τότε έγινε προστάτης των Αθηνών.

Ποια ήσαν τα «Σημεία» του Θησέως;

Ο Θησεύς ήτο υιός του Αιγαίως και της Αίθρας και εγεννήθη κατά τον εξής τρόπο: Ο Πιτθεύς εκήρυξε ότι εγεννήθη εκ του Ποσειδώνος για να μην ντροπιασθεί η Αίθρα. Τον ανέθρεψαν με επιμέλεια με παιδαγωγόν του τον Κοννίδαν, άνθρωπον ενάρετον, που τον εόρταζαν μίαν ημέραν προ των Θησείων. Όταν ο Θησεύς ήτο επταετής σε κάποια επίσκεψη του Ηρακλή προς τον Πιτθέα , ο Ηρακλής αφήκεν την λεοντήν κατά γης, όταν εκάθησαν για δείπνον. Εκεί ήσαν αρκετά παιδιά και όταν είδαν την λεοντήν ετρόμαξαν και ετράπησαν σε φυγή, διότι την εθεώρησαν λέοντα. Όχι όμως και ο Θησεύς. Αυτός αρπάσας πέλεκυν παρά των δούλων, ώρμησε να φονεύσει τον λέοντα. Η Αίθρα έκρυβε τον Θησέα μέχρι που έφθασε δέκα έξη ετών. Όταν έγινε έφηβος ήλθεν στους Δελφούς και αφιέρωσε την θρεπτήριον κόμην του. Αυτό σημαίνει κούρεμα των μαλλιών του. Να σημειωθεί ότι υπήρχαν δύο είδη αφιερώσεως της κόμης. Η μία ήτο η θρεπτήριος και η άλλη δε η πένθιμος. Όμως ο Θησεύς αφιέρωσε μόνον τα μπροστινά του μαλλιά και αυτό το είδος κουρέματος ωνομάσθη Θησηίς. Και το μέρος εκείνο που εκουρεύθη ο Θησεύς στους Δελφούς το ωνόμασαν Θησείον.

Οι Άθλοι του Θησέως

Όταν μεγάλωσε η Αίθρα του έδειξε τα σημεία του πατρός του που ήσαν κρυμμένα κάτω από μια μεγάλη πέτρα. Όταν έλαβε αυτά ο Θησεύς αποφάσισε να έλθει στην Αθήνα διά ξηράς. Η οδός αυτή ήτο εξόχως επικίνδυνος και εθεωρείτο αδιάβατος την εποχή εκείνην, λόγω των ληστών και κακούργων, που την ελυμαίνοντο . Ο Πιτθεύς και η Αίθρα τον συμβούλευαν να έλθει δια θαλάσσης. Να σημειωθεί ότι ο Ηρακλής την εποχήν εκείνην ήτο στην Ασίαν, δούλος της Ομφάλης. Όμως ο Θησεύς ήθελεν να μιμηθεί τον Ηρακλήν και ξεκίνησε από την Τροιζήνα να έλθει δια ξηράς στην Αθήνα. Καθ’ οδόν εσκότωσε στην Επιδαυρία τον Κορυνήτην, στον Ισθμό τον Σίννιν, στην Κορινθία την Κρομυωνίαν Συν, στα Μέγαρα τον Σκίρωνα, στην Ελευσινίαν τον Κερκύονα και στον Κηφισό τον Προκρούστην. Έτσι εκκαθάρισε την οδόν από τους ληστές. Όταν έφθασε στην Αθήνα αγνώριστος την ογδόη ημέραν του Κρονίου μηνός(Σεπτ/Οκτ) βρήκε την Αθήνα σε αταξία, επειδή την βασιλεία κατετάρασσαν οι Παλλαντίδες και τον οίκο του πατρός του η Μήδεια, την οποία είχε τότε γυναίκα ο Αιγεύς. Μπήκε στο πατρικό του σπίτι χωρίς να αναγνωρισθεί, υποπτευόμενος τα πάντα, διότι η Μήδεια στο μεταξύ είχε πείσει τον Αιγαία να τον φαρμακώσει. Κάθισε στο τραπέζι και έβγαλε το ξίφος να κόψει το κρέας . Τότε ο Αιγεύς ανεγνώρισε το ξίφος και πείσθηκε ότι ήτο γιός του, οπότε πέταξε κατά γης το δηλητήριον, το οποίον εχύθη στον περίβολο του Δελφινίου Απόλλωνος, διότι εκεί ήτο ο οίκος του Αιγαίως. Τότε τον αγκάλιασε και τον έκανε διάδοχο του θρόνου και τον έβγαλε να τον ιδούν οι πολίτες των Αθηνών. Οι Παλλαντίδες τον επιβουλεύοντο προφασιζόμενοι ότι ο Αιγεύς δεν ήτο νόμιμος βασιλιάς, και ότι ήτο θετός υιός του Πανδίωνος. Επαναστατήσαντες οι συνωμότες διηρέθησαν σε δύο μέρη έτοιμοι να πλήξουν τον Αιγαία . Τότε εξήλθεν ο Θησεύς και εφόνευσε τους κρυμμένους συνωμότες, ενώ οι άλλοι διεσκορπίσθησαν πριν φθάσει εκεί ο Θησεύς. Έπειτα δε εφόνευσε, τον λεγόμενον Μαραθώνιον Ταύρον, και τότε τον εφιλοξένησε η Εκάλη.

Τι ήτο ο Μινώταυρος;

Μετ’ ολίγον ήλθαν και οι πρέσβεις του Μίνωος και ζητούσαν τον τρίτον δασμόν, δηλαδή τους νέους που θα έτρωγε ο Μινώταυρος. Η επιλογή θα γινόταν με κλήρο , θεσμό που ίσχυε παντού στην Ελλάδα για λόγους δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Ταύτα δε ακούσας ο Θησεύς συγκινήθηκε και παρουσιάσθηκε στο Πρυτανείον προσφερθείς ο ίδιος ακλήρωτος να μεταβεί στην Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρον και να ελευθερώσει δια παντός την Αθήνα από τον φόρον του αίματος. Τότε ο Αιγεύς έδωσε στον κυβερνήτη του πλοίου λευκά και πορφυρά ιστία να βάλει όταν θα έλθει, λευκά μεν αν νικήσει ο Θησέας και πορφυρά αν φονευθεί από τον Μινώταυρον. Ο Σκίρων εκ της Σαλαμίνος έδωσε σ’ αυτόν κυβερνήτην τον Ναυσίθοον και πρωρέα τον Φαίακα, έμπειροι και οι δύο της ναυτικής τέχνης. Ο Θησεύς αφού έλαβε τους παίδας από το Πρυτανείον ήλθεν πρώτον στο Δελφίνιον και αφιέρωσε στον Απόλλωνα την ικετηρίαν , δηλαδή κλάδον από την Ιεράν Ελαίαν, με λευκόν μαλλίον εστεμμένος. Έπειτα προσευχηθείς εσάλπαρε την έκτη του Μουνυχιώνος(Απρ/Μάιος) στην Κρήτην. Μερικοί λέγουν ότι η Αριάδνη, η κόρη του Μίνωος, τον αγάπησε και του έδωσε άτρακτον διδάξασα τον τρόπον πώς να εξέλθει δια του νήματος εκ του Λαβυρίνθου όταν θα σκοτώσει τον Μινώταυρον . Ο Θησεύς πολέμησε και εναντίον των Κεντ-αύρων στην Κενταυρομαχία. Οι Κέντ-αυροι ήσαν άγριοι, θηριώδεις με τερατώδη και παράδοξη δύναμη ώστε έρριπταν δένδρα, λίθους τεράστιους, σκοπέλους κ. α Η τεράστια δύναμη τους τους έκανε γένος απροσμάχητον και κινδυνωδέστατον. [Τι ήτο όμως η άτρακτος και το νήμα της Αριάδνης; Μήπως ήτο κάποιο όργανο για να μπορέσει να βγει από τον λαβύρινθο; Μήπως ήτο κάποιο μέσον επικοινωνίας με τους συντρόφους του , ή κάποιο μέσον συλλογής πληροφοριών; Προς το παρόν δεν είμαστε εις θέσιν να καθορίσουμε το είδος της τεχνολογίας της ατράκτου της Αριάδνης. Μια άτρακτος όμως μπορεί να είναι και ένα πηνίον παραγωγής ηλεκτρομαγνητικού πεδίου, μια γεννήτρια, ή και μια συσκευή παραγωγής ακτίνων λέιζερ. Τούτο λύνει αρκετά ανεξήγητα πράγματα. Διότι με τις ακτίνες λέιζερ θα μπορούσε αφ’ ενός να σκοτώσει τον Μινώταυρον και αφ’ ετέρου
να τρυπήσει τα πλοία των Κρητών για να μην τον καταδιώξουν. Τι ήσαν οι Κένταυροι που είχαν τόση δύναμη; Κι’ αυτό το ερώτημα προς το παρόν θα μείνει αναπάντητο. Μήπως ήτο κάποια μηχανή που μπορούσε να σηκώνει με την μέθοδο της αντιβαρύτητος ογκώδη αντικείμενα; ]

Πως τρύπησε τα πλοία των Κρητών;

Όταν εξήλθε νικητής ετρύπησε τα πλοία των Κρητών και λαβών την Αριάδνη και τους παίδες των Αθηνών μετ’ αυτού απέπλευσε για την Αθήνα. [Πως τρύπησε τα πλοία των Κρητών , τα οποία ασφαλώς θα ήσαν επανδρωμένα και προστατευμένα; Ο Θησεύς με ένα και μοναδικό πλοίο με έξη νέους και έξη νέες συν τον πλοίαρχο και τον πρωρέα ήτο εις θέσιν να καταστρέψει ολόκληρο τον πανίσχυρο στόλο του Μίνωα; Δύσκολον έως αδύνατον , εκτός κι’ αν διέθετε κάποιο αόρατο όπλο υψηλής τεχνολογίας, όπως λ.χ ακτίνες λέιζερ ή κάτι άλλο . Η συμμαχία του στόλου με τον Μινώταυρο και οι τιμές που έκανε στον Θησέα ο Μίνωας δείχνει ότι ο βασιλεύς ήτο όμηρος κάποιων ξένων δυνάμεων που εβίαζαν το βασίλειο του. Τούτο γίνεται αντιληπτόν διότι ο Μίνωας εχάρη για τον φόνον του Μινωταύρου διότι εμοίχευε την Πασιφάην, και λέγεται ότι απέπεμψε τον Θησέα εντίμως.[ Τι ήτο όμως ο Μινώτ-αυρος ; Από την Ελληνική Αρχαιολογίαν (ΩΓΥΓΙΑ τ. Δ’, σελ. 382, Αθ. Σταγειρίτης ) πληροφορούμεθα ότι: « επειδή έλεγεν , ότι οι θεοί έδωκαν αυτώ την βασιλείαν, εζήτησαν σημείον εις πίστωσιν τούτου . Όθεν προσευχήθη , και έπεμψεν ο Ζευς τον ρηθέντα ταύρον εκ της θαλάσσης» Τι σημείον είναι αυτό που ζήτησαν οι θεοί ; Και τι ήτο στην πραγματικότητα ο ταύρος που του έστειλεν ο Ζευς εκ της θαλάσσης, ο οποίος ας σημειωθεί, έτρωγε νέους ως θυσία και εμοίχευε την Πασιφάην την σύζυγο του Μίνωα;

Πως κατεστράφη ο Μινωικός Πολιτισμός;

Έχει πλέον γίνει αποδεκτόν από τους επιστήμονες ότι ο Μινωικός Πολιτισμός κατεστράφη από το τεράστιο παλιρροϊκό κύμα(τσουνάμι) που σάρωσε μέσα σε λίγα λεπτά τις βόρειες ακτές της μεγαλονήσου. Οι σεισμολόγοι , ιστορικοί και γεωλόγοι πιστεύουν ακράδαντα ήτο η έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης κατέστρεψε τον Μινωικό πολιτισμό . Όλα δείχνουν ότι η καταστροφή οφείλεται στην μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας. Τούτο κατέστρεψε την βόρεια ακτή της Κρήτης, όπου ήτο η Κνωσσός και το παλάτι του Μίνωα . Την ολοκληρωτική καταστροφή ήλθε να συμπληρώσει η τέφρα που εκάλυψε τα πάντα σαν νεκρικό σάβανο. Και ο ρόλος του Θησέως ποιος ήτο σ’ αυτήν την ιστορία; Πιθανόν λοιπόν ο Θησεύς να μετέβη στην Κρήτη προς βοήθεια του Μίνωος και να επεκράτησε η άποψη ότι αυτός με την βοήθεια του νήματος της Αριάδνης εφόνευσε τον Μινώταυρον. Και φυσικά σε μια χαώδη κατάσταση όπως αυτή που επεκράτησε ολίγον μετά την καταστροφή θα χρειάσθηκε την βοήθεια και τις πληροφορίες της πριγκίπισσας Αριάδνης, για να φέρει εις αίσιον πέρας το έργον του. Έτσι εξηγείται:
α/ Ο έρωτας προς αυτόν της Αριάδνης.
β/ Ότι ο Μίνως τον κατευόδωσε με τιμές ,
γ/ Ότι ο Μινώταυρος εμοίχευε την σύζυγο του Μίνωος Πασιφάη(δηλαδή την Ειρήνη του βασιλείου του)
δ/ Η δύσκολη αποστολή που ανελάμβανε εθελοντικά ο Θησεύς να απαλλάξει την Κρήτη από το θηρίο κ.ο.κ .
Και να σημειωθεί ότι η Πασιφάη τελικά εφαρμάκωσεν τον Μίνωα διότι έκανε παιδιά και με άλλες γυναίκες(προφανώς επακολούθησε αταξία), αλλά τελικά τον εθεράπευσεν η Πρόκρις(Πρώτη κρίση ή Πρωτο-Κρής). Όλα ταύτα κάποιο σοβαρό γεγονός σημαίνουν . Κάποιο σοβαρός και πιεστικός παράγων ήτο ο Μινώταυρος που του είχε στείλει ο Ζευς για να τον ελέγχει, ή συνέβη και τότε αυτά που συμβαίνουν στην εποχή μας . Δηλαδή τα δημιουργήματα του ανθρώπου να γίνουν οι δυνάστες του. Μήπως ο Μινώταυρος ήτο ένα σούπερ κομπιούτερ, ή κάποια θανατηφόρος ακτινοβολία; Μήπως ο Τ-ΑΥΡΟΣ σημαίνει τα ασθενή ενεργειακά πεδία ή την λεγομένη «Αύραν» ; Όμως την εποχή που έζησε περίπου ο Θησεύς συνέβη και ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος. Σύμφωνα με τον Νόννο άσμα , s, στ 229-230 «Ο Ζευς κατέκλυσε όλη τη γη όταν ο Ήλιος έλαμπε στα νώτα του Λέοντος(…) και η Αφροδίτη κατείχε το εαρινό σημείο στον άνευ χειμώνα Ταύρον» Κατά τους αστρονόμους αυτά σημειώνονται από το 10.950-8.800 π. Χ ] Το τέλος της ιστορίας του Θησέως είναι γνωστόν . Ο καπετάνιος παρέλειψε να υψώσει τα λευκά ιστία και μπήκε στο Φάληρο με τα μελανά. Ένεκα τούτου ο Αιγεύς καταληφθείς εκ λύπης έπεσε εκ βράχου στην θάλασσα και επνίγη .[ΩΓΥΓΙΑ, τ. Δ’ σελ.241-]

Ποίος ήτο ο Θησεύς;

Ο Θησεύς ήτο Ήρωας και προστάτης των Αθηνών. Ο μεγαλύτερος άθλος του ήτο η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Αττική, τότε που οι άλλοι άνθρωποι είτε ήσαν ανθρωποφάγοι , είτε ζούσαν στα σπήλαια και στα δάση. Η εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην Αττική έγινε: α/ με την συνένωση των 12 πόλεων β/ την δημιουργία κοινού Πρυτανείου και γ/ το σταμάτημα των συγκρούσεων μεταξύ των φυλών.[Δεν θα ήτο υπερβολή να την παρομοιάσουμε ως πρόδρομον της σημερινής Ε.Ε, με την εξής διαφοράν: Ότι η Ε.Ε δεν εφαρμόζει την αρχή της ισομοιρίας διότι είναι η ένωση του πολυεθνικού κεφαλαίου και όχι η ένωση των λαών] Το θείον κήρυγμα του ήτο «Δεύρ ίτε πάντες λεώς επί ισομοιρίαν» Οι φτωχοί προσήλθαν ασμένως στο κάλεσμα του, ενώ οι πλούσιοι αντέδρασαν. Τέλος, κατόρθωσε να πείσει και τους πλουσίους ότι ήτο προς το συμφέρον τους η δημοκρατία. Τότε πρόσφερε στους πολίτες της Αττικής αβασίλευτη και δημοκρατική πολιτεία , αυτός δε παρέμεινε ο φύλαξ των νόμων και στρατηγός της δημοκρατίας.[ Αυτά να τα βλέπουν οι αμαθείς που γράφουν ότι η δημοκρατία στην Αττική εθεσπίσθη επί Σόλωνος. Όμως τα ιστορικά τεκμήρια τους διαψεύδουν. Η δημοκρατία που ίδρυσε πρώτος ο Θησεύς είναι ηλικίας 12.000 έως 8.400 ετών Προ Εποχής. Όπερ σημαίνει ότι οι Έλληνες είχαν δημοκρατία ακόμη και προ του Κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, που συνέβη περίπου μεταξύ 9.000 και 10.000 π. Χ. Οι ξένοι λοιπόν οφείλουν το μεγαλύτερο δικαίωμα ευρεσιτεχνίας στους Έλληνες, δηλαδή το δικαίωμα της δημοκρατίας. Όμως αυτοί μισούν τον ευεργέτην τους και ανταποδίδουν την ευεργεσία με την αγνωμοσύνη και εχθρότητα προς του Έλληνες και την πλαστογράφηση της ιστορίας τους ] Τότε ονόμασε την πόλιν Αθήνας(πληθυντικός), δια το άθροισμα των πολλών πόλεων και κατέστησε και τον Ισθμιακόν Αγώνα. Ο θάνατος του λέγεται ότι επήλθε στην Σκύρο , όπου γκρεμίστηκε εξ αγνοίας, ή τον γκρέμισε ο Λυκομήδης στον γκρεμό, λόγω φθόνου, και έκτοτε κανείς δεν τον ανεζήτησεν. Ύστερον όμως εφάνησαν σημεία προς τιμήν του που συνεκλόνισαν τους Αθηναίους και μάλιστα στην μάχη του Μαραθώνος. Τότε είδον πολλοί το φάσμα του ένοπλου Θησέως έμπροσθεν του Ελληνικού στρατού»










OΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ
ΡΑΨΩΔΙΑ Α
[1-5]
Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ
Είναι η μοίρα του Ελληνικού Έθνους στις κρίσιμες περιστάσεις να διχάζεται και να θρηνή κάθε φορά τις φοβερές καταστροφές του εξ αιτίας του επάρατου διχασμού. Έτσι συνέβη και στο πρώτο ιστορικό επεισόδιο στην ανθρώπινη Ιστορία με την διαμάχη Αχιλλέως και Αγαμέμνονος, με την οποίαν αρχίζει την Ιλιάδα του ο Όμηρος. Πολλάκις στο διάβα του ιστορικού μας βίου παίχτηκε το ίδιο μονότονο και αποκρουστικό έργο του εθνικού διχασμού, με τελευταίο επεισόδιο τον Εμφύλιο Πόλεμο 1945-49, εξ αιτίας του μίσους μιας μερίδος Ελλήνων προς τους συνέλληνες αδελφούς των. Κι αν στο πρώτο επεισόδιο της Ιλιάδος φέρει κάποια ευθύνη του διχασμού ο Ζευς και οι άλλοι Ολύμπιοι Θεοί, στο τελευταίο της ιστορίας μας την εμφύλια σύρραξη υποδαύλισαν οι άσπονδοι «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας. Αλλά μην θαρρείτε ότι θα ρίξω την ευθύνη για τον εθνικό μας διχασμό σε τρίτους, δηλαδή στους ξένους, γιατί πιστεύω ότι το «σαράκι» του διχασμού φωλιάζει μέσα μας, βαθειά στις ψυχές μας, και στις δύσκολες στιγμές ξεπετάγεται και μας κατασπαράσσει, όπως συνέβη τότε στο Ίλιον. Γιατί ποιος ξέρει πώς θα ήτο σήμερα ο κόσμος ολόκληρος αν δεν υπήρχε εκείνος ο πρώτος διχασμός Αχιλλέα-Αγαμέμνονα, ή ο επόμενος που κατέληξε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο μεταξύ Αθηνών-Σπάρτης, ή εκείνος των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και τόσοι άλλοι κατά την μακραίωνα ιστορική μας πορεία, άλλοτε προς την δόξα και τον πολιτισμό και άλλοτε προς τον γκρεμό και την καταστροφή. Εξ αιτίας της επάρατης νόσου του Διχασμού ολίγον έλειψε να ταφή ακόμη και η Εθνική μας Παλιγγενεσία το 1821. Σ’ αυτόν οφείλεται και η Μικρασιατική Καταστροφή, η μεγαλύτερη που υπέστη ποτέ το Ελληνικό Έθνος . Και ενώ σήμερα ο Ελληνισμός έπρεπε να αριθμή τουλάχιστον 700 εκατομμύρια ψυχές, και ο Κόσμος να είναι πολιτιστικά Ελληνικός, η Ελλάδα φθίνει δημογραφικά και κινδυνεύει με φυλετική εξαφάνιση, ενώ το σύστημα Ιδεών και οι Αξίες του Ελληνισμού τείνουν να εξαφανισθούν μπρος στην επέλαση της βαρβαρότητος από την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Τούτο γεμίζει δυσοίωνες σκέψεις τους πνευματικούς ανθρώπους γιατί η Ελληνική Σκέψη ανέκαθεν επενέργησε σαν μαγιά του Ανθρωπισμού, και κινητήρια δύναμη του Πολιτισμού, ενσαρκώνοντας τα υψηλά ιδεώδη της Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Δικαιοσύνης, της Αλήθειας, της Γνώσης-Επιστήμης, της Ειρήνης και εν γένει της πανανθρώπινης Προόδου και του Πολιτισμού.
[5-35]
ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΣΕ ΘΕΟΥΣ ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ο Όμηρος δεν χαρίζεται ούτε σε Θεούς, ούτε σε πανίσχυρους βασιλείς, όπως ήτο ο Αγαμέμνων. Με την ερώτηση: «Ποιος άραγε από τους Θεούς τους έβαλε να αλληλοφαγωθούν;» ο Όμηρος ασκεί κριτική στην ατελή φύση του ανθρώπου, ψέγοντας συγχρόνως και την αλαζονεία του Αγαμέμνονος που φέρθηκε σκληρά στον ιερέα του Απόλλωνα, τον Χρύση. Παράλληλα όμως αμφισβητεί ευθέως και τους Θεούς, γιατί πως είναι δυνατόν οι άνθρωποι οι οποίοι είναι φτιαγμένοι «κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού» να προβαίνουν σε τέτοιες ανόσιες πράξεις; Το εξουσιαστικό λοιπόν σύστημα από τότε μέχρι σήμερα παραμένει αναλλοίωτο. Οι Τουρκικές κυβερνήσεις για παράδειγμα αρνήθηκαν να επιστρέψουν τους Κυπρίους αιχμαλώτους, αυτούς που συνέλαβαν κατά την εισβολή στο νησί της Αφροδίτης το 1974. Κι αν ακόμη δεν είναι κανένας τους ζωντανός, όπως ισχυρίζονται, θα έπρεπε να επιστρέψουν τουλάχιστον τα οστά στις οικογένειες των προκειμένου να τελειώση το μαρτύριο των οικογενειών των αγνοουμένων .Τότε λοιπόν το εξουσιαστικό κατεστημένο, ο βασιλεύς Αγαμέμνων, απέπεμψε σκαιότατα τον Χρύση, όπως κάνουν σήμερα όλες οι Τουρκικές κυβερνήσεις με τους συγγενείς των αιχμαλώτων, αλλά και οι διεθνείς οργανισμοί. Η διαφορά όμως μεταξύ των δύο εποχών, του τότε και του σήμερα, είναι η εξής: Τότε μεν υπήρξε κάποιος Έλλην Όμηρος για να ασκήση κριτική στον αρχιστράτηγο των Ελλήνων, ενώ σήμερα δεν είδαμε κάποιον Τούρκο «Ομέρ», να κάνη το ίδιο στους Τούρκους σφαγείς της Κυπριακής Τραγωδίας. Το ίδιο ισχύει και για τους παχύδερμους υποκριτές της διεθνούς κοινότητος που ενώ προσποιούνται ότι κόπτονται υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αφήνουν τον ηθικό αυτουργό και «σφαγέα» της Κύπρου, Χ. Κίσσιγκερ στο απυρόβλητο της τιμωρίας. Τα λύτρα του ιερέα Χρύση μας μεταφέρουν στην σημερινή εποχή όπου ακόμη και κράτη ζητούν λύτρα για την απελευθέρωση αιχμαλώτων πολέμου.
[34-40]
Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ (ΤΕΝΕΔΟΥ-ΙΜΒΡΟΥ)
Για όσους αμφισβητούν την Ελληνικότητα του Αιγαίου και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στην Ιλιάδα, όπου θα μάθουν ότι ο γερο-Χρύσης, ο Ιερεύς του θεού Απόλλωνα, προσεύχεται σ’ αυτόν, γιατί τον θεωρεί προστάτη της Τενέδου. Σήμερα η Ίμβρος και Τένεδος προς ντροπή της διεθνούς κοινότητος παραμένει υπό τον Τουρκικό ζυγό. Ακόμη και η αυτονομία που δόθηκε βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης στα δύο τούτα νησιά καταστρατηγήθηκε από την Τουρκία, με αποτέλεσμα σήμερα να έχη συντελεσθή το τέλειο έγκλημα σε βάρος της Ιστορίας, με τον πλήρη αφελληνισμό και τον βίαιο εκτουρκισμό των. Έκτοτε ο Απόλλων και το Πνεύμα που αυτός εκπροσωπεί έφυγαν μακρυά για να γλυτώσουν την Τουρκική βαρβαρότητα και την κρατική αδιαφορία της Ελληνικής Πολιτείας.
[45-60]
ΤΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ
Εξ όσων μας λέγει ο Όμηρος οι Ολύμπιοι Θεοί εκινούντο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Πώς εκινούντο οι Ολύμπιοι Θεοί; Τι μέσα χρησιμοποιούσαν; Ιδού μια σύγχρονη απορία. Μερικοί ευφάνταστοι συγγραφείς λενε ότι οι προϊστορικοί Έλληνες της εποχής των Βασιλέων Ουρανού, Κρόνου και Διός είχαν αναπτύξει μέσα μεταφοράς εφάμιλλα με τα σημερινά αεροπλάνα και πλοία, μολονότι ελάχιστες αόριστες μαρτυρίες υπάρχουν, πλην ίσως των αναφορών που γίνονται στα αρχαία κείμενα περί των μετακινήσεων τούτων. Μάλιστα λένε ότι διέθετον ακόμη και διαπλανητικά οχήματα και τούτο στηρίζουν σε ορισμένες μυστηριώδεις αφηγήσεις αρχαιοτάτων κειμένων αρκετών ιστορικών λαών, αλλά και από σχήματα σε βράχους που απεικονίζουν αστροναύτες, σκάφανδρα κ.λπ. Πάντως και μόνον η φαντασία του Ομήρου να μεταφέρη εναερίως με καταπληκτική ταχύτητα τους Θεούς από τον Όλυμπο στην Τροία, δεδομένου ότι αυτοί δεν διέπλεον το Αιγαίο θαλασσίως ούτε μετέβαινον δια ξηράς, αλλά «πετούσαν» όπως λέγει ο Όμηρος, από τον Όλυμπο στην Τροία, υποκρύπτει αν μη τι άλλο την σφοδρή επιθυμία και το όνειρο του ανθρώπου να πετάξη, αν δεν το είχε ήδη επιτύχει. Μήπως αυτό δεν κρύβουν και οι μύθοι του Ικάρου και Δαιδάλου ή του Φαέθοντος κ.α.; Και το πρώτο άλμα πριν από την πραγματοποίηση μιας ανακαλύψεως είναι το όραμα, το οποίον οι Έλληνες διεμόρφωσαν πρώτοι από τα προϊστορικά χρόνια.
[45-60]
ΤΑ «ΠΥΡΑΥΛΙΚΑ» ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ
Το βέλος του Απόλλωνος εναντίον των πλοίων των Αχαιών από «μακρυά», όπως λέγει ο Όμηρος, μας φέρνει στο νου ένα σύγχρονο πύραυλο, σαν κι αυτόν που εξαπολύουν τα πολεμικά αεροπλάνα και σκάφη της εποχής μας. Γιατί ένα κοινό βέλος δεν θα έκανε «τρομακτικό κρότο», ούτε θα σήκωνε «πυκνές φλόγες από νεκρούς» όπως λέγει ο Όμηρος. Επίσης από τις περιγραφές του Ομήρου διαπιστώνεται ότι οι Πύραυλοι (βέλη) του Απόλλωνος είχαν τρομακτική ακρίβεια σκοπεύσεως, ευθυβολία, ταχυβολία και καταστρεπτική ισχύ. Αλλά από την διήγηση του Ομήρου, που ομιλεί για «βέλη φαρμακερά» και «πυκνές φλόγες από νεκρούς», καταφαίνεται ότι αυτοί ήσαν διττής ενεργείας: Οι πύραυλοι (βέλη) εναντίον των κτηνών ήσαν δηλητηριώδεις, ενώ οι άλλοι κατά των ανδρών ήσαν εμπρηστικοί. Αποκλείεται να επρόκειτο περί παροδικής καταιγίδος, με αστραπές και βροντές, γιατί ένα τέτοιο φαινόμενο δεν θα κρατούσε εννέα ολόκληρες μέρες, κατά την διάρκεια των οποίων συνέβησαν τρομερές απώλειες σε άνδρες και μουλάρια από την πλευρά των Αχαιών, ώστε υποχρέωσαν τον Αχιλλέα να παρέμβη και να συγκαλέση το λαό σε συνέλευση. Η όλη επιχείρηση μας θυμίζει την «Καταιγίδα της Ερήμου», όπου ο δεχόμενος τον βομβαρδισμό είναι ανίκανος να αντιδράση, ενώ ο Απόλλων ενεργώντας σαν «πλανητάρχης» της εποχής του, υποχρέωσε τον αντίπαλο του να υποχωρήση κατά κράτος. Να μιλήσουμε για χημικά, βιολογικά και εμπρηστικά όπλα της εποχής, που τα κατείχαν μόνον οι Θεοί του Ολύμπου; Δηλαδή κρατούσαν το μονοπώλιο ορισμένων όπλων μαζικής καταστροφής, όπως κάνει σήμερα η μοναδική υπερδύναμη, και τα χρησιμοποιούσαν μόνον οσάκις παρεβιάζετο το δίκαιο και τα ιερά τους; Παρόμοιες περιπτώσεις χρησιμοποιήσεως όπλων μαζικής καταστροφής κατά των Περσών εισβολέων υπό των Ολύμπιων Θεών έχουν αναφερθή επανειλημμένα σε αρχαία Ελληνικά κείμενα:
α/ Στην περίπτωση της προσεγγίσεως του Περσικού στρατεύματος και της καταστροφής του μπροστά στο Μαντείο των Δελφών.
β/ Στο Θριάσιο Πεδίο -όταν συνέβαινε στο Στενό της Σαλαμίνος η ναυμαχία .
γ/ Στην Μάχη του Μαραθώνος με το «ιερό άρωτρον».
Μάλιστα ο υπογράφων είχε υποβάλει Μελέτη στο Στρατηγικό Ινστιτούτο Μελέτης των στρατηγικών ιδεών του Σεν-Τσου στην Κίνα με θέμα: «Είχαν οι Αρχαίοι Έλληνες Όπλα Μαζικής Καταστροφής;» Ο καθείς μπορεί να βγάλη τα δικά του συμπεράσματα και να δώση τις δικές του εξηγήσεις. Πάντως όταν εμείς δεν διαθέτουμε επαρκείς πληροφορίες για κάποιο θέμα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υφίσταται το θέμα τούτο . Αντίθετα, θα έλεγα ότι χρήζει περαιτέρω μελέτης και έρευνας ο αρχαίος κόσμος, γιατί κρύβει πολλά ανεξήγητα μυστικά. Πολλά έχουμε να ωφεληθούμε ακόμη και σήμερα. Το σημαντικότερο ότι
θα γίνουμε περισσότερο οξύνοες, εγρήγοροι και παραγωγικοί.
[50-55]
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΣΤΟ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΑΧΑΙΩΝ
Ο Αχιλλεύς όταν είδε την φοβερή καταστροφή που υφίσταντο τα πλοία, τα μουλάρια και οι στρατιώτες των Αχαιών από την επιδημία και τα βέλη του Θεού Απόλλωνα εξ αιτίας της Χρυσιίδος, εκάλεσε τον (στρατευμένο) λαό σε συνέλευση προκειμένου να λάβουν αποφάσεις. Βλέπουμε λοιπόν ότι το δημοκρατικό αίσθημα των Ελλήνων χάνεται στα βάθη της προϊστορίας του. Κι όμως στην αυγή της 3 ης Χιλιετίας το δημοκρατικό δικαίωμα των λαών έχει περιορισθή σημαντικά και λογαριάζεται μόνον η γνώμη των ολίγων ισχυρών και όχι των πολλών Παράδειγμα για ένα τόσο σημαντικό θέμα όπως η προσχώρηση μας στην Συνθήκη του Μάαστριχτ και της συμφωνίας Σένγκεν δεν ζητήθηκε η γνώμη του λαού .Επομένως πρόκειται για γενική υποχώρηση του πολιτικού μας πολιτισμού έναντι εκείνου των προϊστορικών χρόνων της άμεσης δημοκρατίας.
[65-70]
ΖΩΟΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ
Τα τελευταία χρόνια αρκετοί κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες για ανθρωποθυσίες. Τούτο είναι μέγα ψεύδος, γιατί οι ανθρωποθυσίες σταμάτησαν στην Ελλάδα προ αμνημονεύτων χρόνων και μόνον σαν ανάμνηση σώζεται με την θυσία της Ιφιγένειας, η οποία τελικά δεν θυσιάσθηκε διότι την έσωσε η θεά Άρτεμις. Οι Έλληνες για να εξευμενίσουν τους Θεούς συνήθιζαν να κάνουν θυσίες ζώων (αρνιών, κατσικιών και βοδιών), σε ειδικές δε περιπτώσεις θυσίαζαν και όρνιθες και ψάρια .Την ίδια εποχή οι λοιποί λαοί (Ρωμαίοι, Κέλτες, Δρουίδες κ.λπ.) έκαναν ανθρωποθυσίες, ενώ σε άλλες άγριες ακόμη φυλές ήσαν ανθρωποφάγοι και ζούσαν είτε στα δάση είτε στις ζούγκλες. Αλλά ακόμη και σήμερον ορισμένες αιρέσεις «σατανιστών» που λατρεύουν τον Γιαχβέ κάνουν ακόμη ανθρωποθυσίες, ενώ στην Ασία, Αφρική αλλά και στις Δυτικές χώρες σημειώνονται κρούσματα ακόμη και ανθρωποφαγίας προς εξευμενισμό των «ιερών πνευμάτων». Ένεκα τούτου οι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι στις ΗΠΑ τα έχουν χαμένα με τις ομαδικές ανθρωποθυσίες διαφόρων αιρετικών ομάδων με διαταραγμένη συνείδηση περί του Θεού και της ζωής.








(50-55) Στην αρχή σημάδευε τα μουλάρια και τα σκυλιά αλλ’ ύστερα όμως άρχισε να ρίχνη βέλη φαρμακερά στους ανθρώπους και αδιάκοπα ανυψώνοντο πυκνές φλόγες απο νεκρούς Επί εννέα ολόκληρες ημέρες πέφτανε πυκνά τα βέλη του θεού ανάμεσα στο στράτευμα , την δε δεκάτην ο Αχιλλεύς εκάλεσε τον λαό στη συνέλευσι κατ’ έμπνευση της κρουσταλλόμορφης θεάς Ήρας η οποία δεν βαστούσε να βλέπει τους Αχαιούς. Έτσι να θερίζωνται. Αφού λοιπόν συγκεντρώθησαν όλοι και κατέλαβε καθένας την θέσι του, εσηκώθηκε εις το μέσον ο ταχύπους Αχιλλεύς και είπεν αποτεινόμενος στον Αγαμέμνονα.

(50-55)
[1/Τα Βέλη του Απόλλωνος
Τα βέλη, όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας, εκτός από τρομακτικά ήσαν και φαρμακερά, που μπορούμε να υποθέσουμε ότι ήσαν φορείς μικροβιολογικού πολέμου δηλαδή, τοξινών και μικροβίων . Και τα μεν βέλη εναντίον των κτηνών ήσαν τρομακτικά, ενώ τα άλλα εναντίον των ανθρώπων φαρμακερά. Δηλαδή ότι ο Απόλλων έκανε Βιολογικό Πόλεμο στους Έλληνες. Έχουμε επίσης άλλη μία χρήσιμη πληροφορία από το πεδίο της μάχης: Μας πληροφορεί ότι σηκώνονταν πυκνές φλόγες από νεκρούς. Με τα γνωστά σήμερον οπλικά συστήματα τούτο μπορεί να συμβεί μόνον είτε με την χρήση βομβών ναπάλμ και λευκού φωσφόρου, είτε με πυρηνικά όπλα είτε με όπλα ακτίνων λέιζερ. Ο βομβαρδισμός αυτός μας φέρνει στη μνήμη α/ Τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και Ναγκασάκι με ατομικές βόμβες που έκαψε και εξαέρωσε τους ανθρώπους, ενώ άλλων το ίχνος κόλλησε σαν την χαλκομανία στον τοίχο. β/ Τους Αμερικανικούς βομβαρδισμούς στην Βαγδάτη και στο Βελιγράδι, που αποσκοπούσαν στο «μαλάκωμα» των στόχων και στην κάμψη του ηθικού των αμυνομένων .
2/ Στα δημοκρατικά καθεστώτα των Ελληνικών πόλεων-κρατών(πλην Σπάρτης) οι στρατιώτες εθεωρούντο οπλισμένοι πολίτες και οι πολίτες εν εφεδρεία στρατιώτες. Στην Σπάρτη όλοι οι άρρενες ήσαν στρατιώτες.
Οι Έλληνες δεν εφήρμοζαν τους δημοκρατικούς θεσμούς μόνον στην Πολιτεία και μόνον εν ειρήνη , αλλά και στο στράτευμα , ακόμη και εν εκστρατεία , αλλά και σε κάθε κοινωνική ή άλλη εκδήλωση. Κι’ αυτό φαίνεται από την απόφαση του Αχιλλέως να συγκαλέσει συνέλευση του λαού. Οι Έλληνες επειδή εμφορούντο από δημοκρατική αντίληψη, ποτέ δεν υπήρξαν στρατοκράτες και επομένως οι αρχηγοί τους δεν μπορούσαν να διοικήσουν στρατοκρατικά. Για κάθε δύσκολη απόφαση καλούσαν συνέλευση του στρατεύματος και αποφάσιζαν με καθολική ψηφοφορία . Επίσης πληροφορούμεθα ότι ο καθένας κατέλαβε την θέση του, γεγονός που φανερώνει ότι οι Έλληνες στρατιωτικοί είχαν συνείδηση της ιεραρχίας και δεν ξέφευγαν από τα όρια της ενσυνειδήτου πειθαρχίας και ευπρεπείας . Η δημοκρατία έχει νόμους που πρέπει λειτουργούν για να είναι σεβαστή από όλους τους πολίτες. Όταν παραβιάζονται οι νόμοι στην δημοκρατία, τότε επέρχεται αναρχία και οχλοκρατία η οποία καταλήγει, είτε στην ολιγαρχία , είτε στην βασιλεία. Η δύναμη των πολιτών ήτο ανέκαθεν η δύναμη της δημοκρατίας, αλλά και ο πολλαπλασιαστής της δυνάμεως και του ηθικού του του δημοκρατικού στρατού . Εκεί έγκειται η υπεροχή του δημοκρατικού πολιτεύματος έναντι των αυταρχικών

Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Οι αρχαίοι Έλληνες παρήγαγον πρωτοποριακά επιστημονικά επιτεύγματα και ανέπτυξαν την Τεχνολογία στο βαθμό που δεν ήτο ενάντια στην φύση και δεν παραβίαζε το φυσικό περιβάλλον. Σύμφωνα με τις απόψεις των πιό έγκυρων και διακεκριμένων επιστημόνων αν δεν κατεστρέφετο η Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας από το σκοταδιστικό χριστιανικό ιερατείο, σήμερα το ανθρώπινο γένος θα είχε μπει προ πολλού στην εποχή της γνώσης. Όμως σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες το Βατικανό διέσωσε και απέκρυψε πολλά πολύτιμα βιβλία , παπύρους χειρόγραφα τα οποία φυλάσσει στα υπόγεια του Βατικανού. Κατ’ άλλους βγάζει από καιρού εις καιρόν ορισμένα εξ αυτών προς εκμετάλλευση. Έτσι εκτιμούν ότι έγιναν οι τελευταίες ραγδαίες ανακαλύψεις σε πολλούς τομείς της επιστήμης-τεχνολογίας.
Πάντως ως τώρα το Βατικανό δεν τα βγάζει στο φως της δημοσιότητος για τούς δικούς του σκοταδιστικούς σκοπούς.

Οι Ασπίδες Αχιλλέως και Αίαντος

Το Πανεπιστήμιο Πατρών κατασκεύασε αντίγραφα των ασπίδων του Αχιλλέως και του Αίαντα και απέδειξε ότι οι περιγραφές της κατασκευής τους και της συμπεριφοράς τους στη μάχη ήταν απόλυτα ακριβείς και επιστημονικά ορθές.( Στέφ. Παϊπέτης, καθηγητής Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών ) Το γεγονός τούτο αποδεικνύει ότι εκείνη την εποχή υπήρχε γνώση των βασικών αρχών της Μηχανικής των Υλικών από μέταλλο.. Η άγνωστη Τεχνολογία στα Ομηρικά Έπη είναι το αντικείμενο της πολύχρονης μελέτης του Πανεπιστημίου Πατρών που παρουσιάστηκε στο Διεθνές Επιστημονικό Συμπόσιο με αντικείμενο την Επιστήμη και Τεχνολογία στα Ομηρικά Έπη."Οι ασπίδες μαρτυρούν ότι υπήρχε σπουδαία γνώση. Με το μάτι του ειδικού και προς μεγάλη μου έκπληξη , αναγνώρισα προηγμένες κατασκευές , που τις χρησιμοποιούμε σήμερα στην αεροδυναμική Τεχνολογία" ,γράφει ο καθηγητής Στέφανος Παϊπέτης . Από τις κατασκευές ομοιωμάτων με την βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών από το Πανεπιστήμιο Πατρών διαπιστώθηκε κάτι το εκπληκτικό. Επιβεβαιώθηκαν μέχρι κεραίας οι περιγραφές για την συμπεριφορά των ασπίδων στην μάχη. Πρόκειται για δύο διαφορετικές κατασκευές που λειτουργούσαν με βάση διαφορετικές αρχές:
α/ Η Ασπίδα του Αχιλλέως, είχε δύο εξωτερικές στρώσεις από σκληρό μπρούτζο , δύο στρώσεις κασσιτέρου από μέσα και μία κεντρική στρώση από καθαρό χρυσό, δηλαδή ένα πολύ μαλακό μέταλλο . Η ασπίδα του Αχιλλέως ξεκινά με κάτι πολύ σκληρό από έξω, με κάτι πιό μαλακό από μέσα και στο κέντρο κάτι τελείως μαλακό . Ως γνωστόν στους τεχνολόγους ο καθαρός χρυσός είναι πολύ μαλακός , γι' αυτό άλλωστε δεν υπάρχουν χρυσά κοσμήματα που να μην περιέχουν χαλκό. Μπαίνει λοιπόν μέσα το δόρυ ή το βέλος υπό κάποια γωνία , και , όταν συναντά τη διαχωριστική επιφάνεια , λόγω της διαφοράς σκληρότητος παθαίνει ό, τι και το φως, εκτρέπεται(φαλτσάρει) . Έτσι η διάδοση της ρωγμής δεν γίνεται κατά το πάχος αλλά κατά το επίπεδον της ασπίδας. Η πλαστική παραμόρφωση του μαλακού χρυσού μετατρέπει την κινητική ενέργεια του βλήματος σε θερμότητα, αναστέλλοντας έτσι τη διάτρηση της ασπίδας.
β/ Η Ασπίδα του Αίαντα αντίθετα λειτουργούσε διαφορετικά. Είχε ένα εξωτερικό έλασμα από σκληρό μπρούτζο και επτά συνολικά στρώσεις από βόειο δέρμα. Η δεύτερη ασπίδα δοκιμάσθηκε και πειραματικά με την χρήση αεροβόλου όπλου , που εκτόξευε μπρούτζινο βλήμα με μάζα και ταχύτητα τέτοια , ώστε η κινητική του ενέργεια να αντιστοιχεί σε αυτήν του ακοντίου του παγκόσμιου ρέκορντμαν του 2000 , που ίσως είναι πολύ μεγαλύτερη από όση θα μπορούσε να προσδώσει στο δόρυ του ένας πάνοπλος πολεμιστής σε μάχη εκ του συστάδην. Η παραμόρφωση της ασπίδας κατά την κρούση προκαλούσε τριβή ανάμεσα στις στρώσεις δέρματος, η οποία και μετέτρεπε την κινητική ενέργεια του δόρατος σε θερμότητα. Τόσο θεωρητικά όσο και πειραματικά επιβεβαιωθήκαμε ότι ο αριθμός 7 λέγει ο κ. Παϊπέτης ήταν ο καλύτερος δυνατός. Χρησιμοποιήσαμε μικρότερο αριθμό παχύτερων στρωμάτων, αλλά το βλήμα τα διαπέρασε με ευκολία Χρησιμοποιήσαμε 8 στρώματα αλλά είχαν το ίδιο αποτέλεσμα. Εκτός από τις ασπίδες των αρχαίων Ελλήνων και τα κράνη βασίζονταν σε προηγμένη για την εποχή τεχνολογία.

Γνώσεις Καμπυλόγραμμης Κίνησης

Η θεωρία του Νεύτωνα για την κίνηση των πλανητών αναφέρεται σε ένα στερεό σώμα που κινείται γύρω από ένα κέντρο. Στην παρούσα περίπτωση έχουμε ένα άρμα που σύρεται από δύο άλογα, φθάνει στην άκρη ενός σταδίου , όπου υπάρχει ένας στύλος και πρέπει να γυρίσει κατά 180 μοίρες, χωρίς ν' ανατραπεί και χωρίς να χάσει χρόνο μειώνοντας την ταχύτητα του. Μάλιστα το περιγράφει πολύ ωραία ο Νέστορας στο γυιό του Αντίλοχο:
"Πρέπει να πας όσο κοντά γίνεται στον στύλο, όχι τόσο κοντά που να ακουμπήσεις την πέτρα που τον στηρίζει, γιατί θα ανατραπής. Εκεί θα μαστιγώσεις το δεξί άλογο για να τρέξη περισσότερο από το αριστερό , ενώ εσύ θα γύρης προ τα μέσα"
Του λέει δηλαδή να κατεβάσει το κέντρον βάρους του όσο γίνεται χαμηλότερα. Όλα αυτά περιγράφονται από τις εξισώσεις της καμπυλόγραμμης κίνησης , όπως διατυπώθηκαν από τον Νεύτωνα 2.800 χρόνια μετά τους αρχαίους Έλληνες. Πρόκειται για την αναστροφή της κίνησης με πολύ μικρή ακτίνα καμπυλότητος . Είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι ηρωικοί μας ίκαροι στο Αιγαίο όταν κάνουν ελιγμούς για να αναχαιτίσουν τουρκικά μαχητικά που παραβιάζουν τον εθνικό εναέριο χώρο μας πάνω στο Αιγαίο ή κάνουν παραβάσεις του FIR Αθηνών . Όταν μπει πίσω από την ουρά σου ο αντίπαλος , έχεις χάσει το παιχνίδι, διότι ουσιαστικά έχεις καταρριφθεί. Πρέπει να πάρεις στροφή 180 μοιρών και να βρεθείς πίσω από τον αντίπαλο σου , υφιστάμενος τρομακτικές δυνάμεις αδρανείας. Τιμή και δόξα στους αθάνατους πεσόντες αεροπόρους μας στη Μάχη του Αιγαίου

Τα Θαυμαστά Πλοία των Φαιάκων

α/ Τα Πλοία των Φαιάκων Πήγαιναν Παντού


Η θεά 'Αθηνά, έχοντας καλύψει τον 'Οδυσσέα με την θεϊκή ομίχλη ώστε να είναι αόρατος από τούς άλλους, του λεει, μεταξύ άλλων, για τούς Φαίακες: « Αυτοί με εμπιστοσύνη στα γοργοκίνητα καράβια τους περνούν την απέραντη θάλασσα, χάρισμα πού τούς έδωσε ό κοσμοσείστης. είvαι τόσο γρήγορα τα πλοία τους, σαν το φτερό και σαν την σκέψη »...
(ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ η, στίχ, 34-36) Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Να πρόκειται άραγε για ιπτάμενες μηχανές πού ταξίδευαν στον αέρα και στην θάλασσα και κινούνταν με την εφαρμογή φυσικομαθηματικών γνώσεων ανώτατου βαθμού, εφ' όσον κατά την φράση της θεάς ήσαν γρήγορα σαν την σκέψη ; " Ας δούμε όμως και ένα άλλο σχετικό απόσπασμα της «ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ» όπου παρέχονται περισσότερες λεπτομέρειες.
0 'Αλκίνοος, ζητώντας από τον 'Οδυσσέα πληροφορίες για την χώρα του και τον λαό του, του λεει: « Πες μου και την χώρα σου και τον λαό σου και την πόλη, για να πάρουν προς τα εκεί κατεύθυνση τα πλοία και να σε πάνε, γιατί δεν υπάρχουν κυβερνήτες στους Φαίακες, ούτε πηδάλια κι εκείνα πού έχουν τ' άλλα καράβια, παρά τα πλοία τους ξέρουν τις διαθέσεις και τις σκέψεις των ανθρώπων και γνωρίζουν τις πατρίδες όλων και τούς εύφορους αγρούς και σαν πουλιά διαβαίνουν τις θαλασσινές αποστάσεις, σκεπασμένα με σκοτάδι και συvvεφιά και ποτέ δεν υπάρχει φόβος να πάθουν καμία βλάβη ή v' άφαvισθούv»
(ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ θ, στίχ. 555-¬564)

Διακρίνεται σαφέστατα στα λόγια του 'Αλκινόου ότι τα πλοία των Φαιάκων δεν είχαν καμμία σχέση, ούτε από άποψη μορφής, ούτε από άποψη λειτουργίας με τα συνηθισμένα αρχαία πλοία.
Τα πλοία των Φαιάκων κινούνταν χωρίς ανθρώπους κυβερνήτες, δηλαδή ήσαν αύτο κυβερνώμενα, ενώ ή αναφορά ότι αυτά.., γνώριζαν τις ανθρώπινες σκέψεις και τις πατρίδες όλων, μάς εμβάλλει την υποψία μήπως επρόκειτο για ιπτάμενες μηχανές (προϊόντα εφαρμογής υψηλής τεχνολογίας) πού ανίχνευαν τις σκέψεις και τις διαθέσεις όλων όσων επέβαιναν σε αυτές...
'Η επισήμανση του 'Αλκινόου ότι αυτά διάβαιναν « σαν πουλιά τις θαλασσινές αποστάσεις, σκεπασμένα με σκοτάδι και συννεφιά » μάς υπενθυμίζει ότι αυτά είναι ιπτάμενα (βλέπε τι είπε ή 'Αθηνά στον 'Οδυσσέα γι ' αυτά ) ενώ ο «άήρ» ( το « θεϊκό σκοτάδι» ) και η «νεφέλη» ( «συννεφιά», «θεϊκή ομίχλη» ) μάς παραπέμπει κατά σαφή τρόπο στα ιερά όπλα των αθάνατων θεών, σε εφαρμογή θεωριών μαγνητικών πεδίων, οπωσδήποτε ανωτέρων από εκείνη την όποία υποτίθεται ότι «ανακάλυψε» ο «μέγας επιστήμων»' Αϊνστάιν...

Και ή τελευταία αύτή παρατήρησης μας, σαφώς προκύπτει από την επισήμανση του 'Αλκινόου ότι «δεν υπάρχει φόβος να πάθουν καμία βλάβη ή ν' αφανισθούν », πράγμα πού βεβαίως δεν συνέβη με το αντιτορπιλικό «Λέων» ( «Πείραμα Φιλαδέλφειας» ) όπου όχι μόνον παρουσιάσθηκαν κατά τα λεγόμενα του δρ. Βαλεντάιν βλάβες στο πλοίο άλλά και επικίνδυνες συνέπειες στην υγειά όσων πήραν μέρος στο «πείραμα», (Βλέπε «Το τρίγωνο των Βερμούδων» και «Το Πείραμα της Φιλαδέλ¬φειας» του Τσάρλς Μπέρλιτζ). Αυτό με αλλά λόγια σημαίνει ότι οι 'Αμερικανοί κατέχουν μόνο ένα τμήμα τής γνώσεως του ιερού όπλου των αθάνατων Ελλήνων θεών πού φέρει τις ονομασίες κάποιας χαρακτηριστικής ιδιότητος του ( «άχλύς», «άήρ», «νεφέλη» ).Τα πλοία λοιπόν των Φαιάκων, οποιαδήποτε μορφή κι αν είχαν αυτά, είχαν την ικανότητα να πηγαίνουν παντού, σε κάθε χώρα, εννοείται, φυσικά με την εφαρμογή υψηλής τεχνολογίας και χωρίς να υπάρχει περίπτωσης να υποστούν κάποια βλάβη ή καταστροφή...
β/ Παίρνοντας αφορμή από το κατωτέρω απόσπασμα της Οδύσσειας οι
σημερινοί τεχνολόγοι προσπαθούν να το ερμηνεύσουν με σημερινούς όρους
και με την σημερινή τεχνολογία. Ασφαλώς πριν από έναν αιώνα αυτά όλα θα
φάνταζαν για παραμύθια και ως αποκυήματα της φαντασίας του Ομήρου,
όμως σήμερα όλα αυτά ή τουλάχιστον ορισμένα μπορούν να εξηγηθούν με την σύγχρονη τεχνολογία. Αλλά ας πάρουμε την εκδοχή της φαντασίας. Ακόμη και η σύλληψη τέτοιων φανταστικών ιδεών φανερώνει ότι αυτός θα είχε ακούσει κάτι για αυτού του είδους τα επιτεύγματα , διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσε να τα φαντασθεί. Όλο και περισσότερες ενδείξεις από επιστημονικές μελέτες υποδεικνύουν μία στενή νοητική σχέση ανάμεσα στην ανάμνηση του παρελθόντος και στην φανταστική απεικόνιση του μέλλοντος. Οι νευρολόγοι και οι ψυχολόγοι έχουν διαπιστώσει ότι άνθρωποι οι οποίοι έχουν χάσει την μνήμη τους έχουν επίσης χάσει την ικανότητα να φαντάζονται το
μέλλον . Επομένως αν δεν υπήρχαν αυτά τα εκπληκτικά πλοία των Φαιάκων στην εποχή του Ομήρου , ασφαλώς αυτά θα υπήρχαν σε
κάποια αρχαιοτέρα εποχή και είχαν μείνει ως ανάμνηση στα επόμενα γένη .
Τα πλοία των Φαιάκων, σύμφωνα με την ως άνω περιγραφή, είχαν ανάλογη τεχνολογία με τα υπερσύγχρονα οχήματα άνευ πιλότου(UAV) Με βάση τα στοιχεία που δίνουν οι περιγραφές του Ομήρου και με την εφαρμογή σύγχρονων ερευνητικών μεθόδων, επιβεβαιώνεται ότι κατά την εποχή εκείνη υπήρχε προηγμένη Τεχνολογία με την σύγχρονη έννοια τού όρου. Αλλά και αν ακόμη πρόκειται για φανταστική σύλληψη, αναφέρει ο Στέφανος Παϊπέτης, δεν παύει να είναι εκπληκτική η συναίσθηση της αναγκαιότητας τέτοιας Τεχνολογίας , πράγμα που αποτελεί τον καταλύτη της τεχνολογικής εξέλιξης.

Τα Πλοία των Φαιάκων ήταν Πολλαπλής Χρήσεως

Από την περιγραφή φαίνεται ότι τα πλοία αυτά ήσαν σαν τα σημερινά
ιπτάμενα δελφίνια, τα αερόστρωμνα(χόβερκραφτ) οχήματα . Όταν όμως το πλοίο έχει την δυνατότητα να γλιστρά πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης μπορεί να αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα. Η ομηρική περιγραφή αντιστοιχεί με ένα σημερινό ιπτάμενο πλοίο, ή υδροπτέρυγο και μάλιστα αεριωθούμενο. Όσον για την νοημοσύνη των σκαφών αυτών η περιγραφή της ως άνω ραψωδίας είναι απόλυτα επιτυχής και χαρακτηρίζει άνθρωπο που γνώριζε καλώς την σύγχρονη Τεχνολογία, διότι διαφορετικά δεν θα μπορούσε να την εκφράσει με τόση ακρίβεια. Εδώ δεν πρόκειται για κατευθυνόμενα οχήματα , αλλά για οχήματα με υψηλή νοημοσύνη, που απαιτεί οπωσδήποτε την χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών και αυτοματισμών . Αυτά μπορούν να παίρνουν αποφάσεις μόνα τους βάσει της αποστολής τους. Δηλαδή μπορούν να προσανατολίζονται και να βρίσκουν την κατεύθυνση και το ύψος με βάση ένα προηγμένο σύστημα πλοήγησης ( λ. χ το σημερινό δορυφορικό σύστημα πλοήγησης GPS που χρησιμοποιείται στους πυραύλους Κρούζ , ακόμη και στα αυτοκίνητα) να βρίσκει το σημείο προορισμού κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες ή τοιαύτες ημέρας και νυκτός, να βρίσκει όλες τις παραμέτρους της πτήσεως μόνον του και να κάνει τους αναγκαίους ελιγμούς για να πλεύσει και να προσγειωθεί στο προκαθορισθέν σημείον, ή και σε επιλεγόμενο από την νοημοσύνη του σκάφους σημείον. Το κατά πόσον υπήρχαν στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού τέτοια τεχνολογία παραμένει ανοιχτό προς διευρεύνησιν. Επίσης παραμένουν πάμπολλα σημεία σκοτεινά προς διερεύνησιν αναφορικά με την προϊστορική ανάπτυξη και εξάπλωση του λαού της Θάλασσας(των Πελασγών Ελλήνων) ανά τον κόσμο. Διότι είναι πλέον τόσα πολλά τα ευρήματα και οι μαρτυρίες της υπάρξεως του Ελληνικού Πολιτισμού στις εσχατιές του πλανήτου μας (γλωσσικά στοιχεία, ονόματα πόλεων και τόπων , αγάλματα, ναοί , σύμβολα, επιγραφές , ιστορία-μυθολογία, θρησκεία, φιλοσοφία κ.α ) ώστε η μη ανάληψη κάποιας παγκόσμιας μελέτης για την ύπαρξη και χρονολόγηση αυτού του λίαν προηγμένου προϊστορικού (προκατακλυσμιαίου ) πολιτισμού των 10.000 ετών ή και παλαιοτέρου , να είναι επίσης αντικείμενο προς διερεύνησιν. Γιατί δεν έχει αναληφθεί σχετική μελέτη από κάποιο Πανεπιστήμιο , η την UNESCO ή από άλλους φορείς στις ΗΠΑ και Ε.Ε ;Τι φοβούνται τέλος πάντων;
Πως συμβαίνει ο Όμηρος να ομιλεί για μελλοντική τεχνολογία και αυτοί να τον αγνοούν; Προφανώς εκφράζει την τεχνολογία του παρελθόντος και βάσει αυτής τροχοδρομεί στους σημερινούς ερευνητές την τεχνολογία του μέλλοντος.

Οι Θεοί των Ελλήνων

Οι Θεοί των Ελλήνων είναι εξανθρωπισμένοι και ζουν κοντά στους ανθρώπους, εν αντιθέσει προς τους Εβραίους που έχουν τοποθετήσει τους θεούς τους στο μεταφυσικό χώρο, απόμακρους από τους ανθρώπους. Η Ήρα ήτο η κυριότερη θεά διότι ήτος σύντροφος του Διός . Κατά την Ελληνική Αρχαιολογίαν η Ήρα ήτο θυγάτηρ του Κρόνου και της Ρέας και αδελφή του Διός. Γεννήθηκε στην Σάμο στον Ιμβρασο ποταμό, αν και πολλά μέρη ερίζουν για την καταγωγή της. Ο Ζευς ήτο παροιμιώδης γυναικάς και τότε περιφερόταν στη Σάμο για να γλυτώσει από τον πατέρα του Κρόνον που ήθελε να τον καταπιεί. Εκεί την συνήντησε λουομένην στον ποταμό και την κυνήγησε και τελικά την βρήκε στο όρος Θόρνακα στο Αργος. Για να την πλησιάσει άφοβα μετεμορφώθη σε Κόκκυγα και εκάθησε στα γόνατα της. Επειδή έτρεμε από το κρύο αυτή τον σκέπασε με το φόρεμα της και εκείνος μεταμορφώθηκε στο σχήμα αυτού και την εβίαζεν. Παντρεύτηκαν αλλά ποτέ δεν έζησαν ειρηνικά και πάντα φιλονεικούσαν και διαφωνούσαν σε όλα τα πράγματα. Εκείνη τον μισούσε για την ασέλγεια και του έδειχνε παθολογική ζηλοτυπία . Επειδή δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει ξέσπαγε στις ερωμένες και παλλακίδες του. Στην μήνι της έπεσε και ο Ηρακλής διότι ήτο νόθος γιός του Διός. Τέλος δε έδειρε και την Αρτεμιν, επειδή εκείνη παρεκίνει τον Απόλλωνα κατά των Ελλήνων (Βιργίλ. Αιν. Α’ 50.71) Ο Ζεύς την κρέμασε εκ του Ουρανού από την κεφαλήν και την κόμην και στα πόδια της εκερέμασε δύο άκμονες. Η Ήρα αλληγορείται για τον Αέρα, την Γη και την Σελήνη και νομίζεται έφορος του πλούτου , των βασιλείων, του γάμου, του καλλωπισμού των γυναικών κ.ο.κ Την συνοδεύουν 14 Νύμφες και πρώτη τούτων ήτο η Ίρις (ΩΓΥΓ. Α’ 322-327)]

(60-65) «Ατρείδη, τώρα πιά πιστεύω πως δεν μας μένει παρά να γυρίσουμε πίσω, αν δηλαδή γλυτώσουμε απ’ τον θάνατο, αφού όπως βλέπεις, μας τρώει η επιδημία κι’ ο πόλεμος. Ας ρωτήσουμε λοιπόν κανέναν μάντι ή ιερέα ή ονειροκρίτη(διότι και το όνειρον είνε κι’ αυτό του θεού)που θα μπορούσε να μας εξηγήση γιατί ωργίσθηκε τόσο ο λαμπρός Απόλλων. Για κανένα τάξιμο τάχα παραπονιέται ή για καμία εκατόμβη ; Μπορεί αν έχη επιθυμήσει να του θυσιάσωμε αρνιά και αίγες να μας γλυτώση από τον φοβερό όλεθρο»

(60-65)
1/[Η επιδημία
Να υποθέσουμε ότι η επιδημία ήτο τυχαία ή οφείλεται στα φαρμακερά βέλη
του Απόλλωνος; Ίσως ποτέ δεν θα το μάθουμε.
2/ Τα Τάματα
Από την πανάρχαια εποχή το πονηρό ιερατείο είχε εμβάλλει στον άνθρωπο το
φόβο του θεού για να εισπράττει τα τάματα, παρόλο που το Ελληνικό
ιερατείο ήτο ισχνό σε σχέση με τα σημερινά πανίσχυρα ιερατεία . Πάντως η
φράση του Αχιλλέως ενέχει και δόση ειρωνείας σε βάρος των
«συμφεροντολόγων θεών» που αποβλέπουν είτε σε δώρα ή σε εκατόμβη,
δηλαδή σε φαγητό.
3/ Εκατόμβη ήτο η θυσία εκατόν βοών, αλλά παρά την κυριολεξία Εκατόμβη=100 βόες, σπανίως θυσίαζαν αυτόν τον αριθμόν, περιοριζόμενοι σε μικρότερα ζώα, κυρίως αρνιά και κατσίκια.]

(65-75) Και αφού είπεν αυτά εκάθησε. Εσηκώθηκε τότε επάνω ο Κάλχας Θεστορίδης, ο ξακουστός και ασύγκριτος απ’ όλους τους προφήτες, ο οποίος εγνώριζε τα περασμένα και τα τωρινά και τα μέλλοντα και ο οποίος είχεν οδηγήσει τα πλοία των Αχαιών στο Ίλιον δια της μαντικής του δυνάμεως, την οποίαν είχεν λάβει από τον Απόλλωνα. Αυτός δε με το φωτισμένο του μυαλό του είπε:

(65-75)
[1/Ο Κάλχας Θεστορίδης

Ο Κάλχας Θεστορίδης ήτο υιός του Θέστορος και εγεννήθη στις Μυκήνες,
πλην διέτριβεν στα Μέγαρα. Λέγεται ότι έλαβε μέρος και στην εκστρατεία των
Αργοναυτών, αλλά τούτο είναι απίθανον, διότι αυτή έγινε πολύ πριν.
Ασφαλώς θα πρόκειται για άλλον Μάντη με το αυτό όνομα. Πάντως ο
Θεστορίδης είναι ο επίσημος μάντις στον Τρωικό Πόλεμο και τον ζήτησε ο
Αγαμέμνων αυτοπροσώπως στα Μέγαρα, προκειμένου να τον έχει σύμβουλο
στην εκστρατεία στην Τροία. Αυτός έλυσε το αίνιγμα του δράκοντος στην
Αυλίδα, ο οποίος ανέβηκε στον πλάτανο και έφαγε στην φωλιά πρώτον τους
οκτώ νεοσσούς , έπειτα και την μητέρα, και μετά μετεβλήθη σε σε λίθον. Ο
Κάλχας έδωσε το χρησμό του σύμφωνα με τον οποίον η πολιορκία θα
διαρκέσει εννέα χρόνους και η Τροία θα πέσει τον δέκατον χρόνον.
Συμβούλευσε τον Αγαμέμνονα να θυσιάσει την Ιφιγένειαν, στο Ιλιον να
παραδώσει στον Αχιλλέα την Χρυσηίδα και είπεν ότι χωρίς την επέμβαση του
Αχιλλέως δεν αλώνεται η Τροία. Τέλος συνεβούλευσε να κατασκευάσουν τον
Δούρειον Ιππον και να σφάξουν την Πολυξένην. Εξ’ ού και το «Μάντις
κακών…» που του είπεν ο Αγαμέμνων(Παυσαν. Αττικ. Μγ’. Υγίν μυθ. 67.
Οβιδ. Μεταμ. Ις.11 κλπ) Λέγεται ότι ο Κάλχας απέθανε από την λύπη του
επειδή δεν έλυσε κάποιο αίνιγμα που του έβαλε ο νεώτερος του
Μόψος.(ΩΓΥΓ. Δ’ 13 & Α’ 187) « Και νήεσσ’ήγησατ’Αχαιών Ιλιον είσω»
Ο Κάλχας Θεστορίδης εμάντευσε ότι :
Πρώτον Η αρμάδα δεν πρόκειται να αποπλεύει από την Αυλίδα αν ο Αγαμέμνων δεν θυσιάσει την κόρη του Ιφιγένεια. Βέβαια την Ιφιγένεια έσωσε η θεά Άρτεμις και στην θέση της έβαλε ελάφι .Τούτο φανερώνει ότι το παμπάλαιο λατρευτικό έθιμο της ανθρωποθυσίας είχε προ πολλού σταματήσει στον Ελληνικό κόσμο, ενώ σε άλλους ασιατικούς λαούς (Εβραίους ) αλλά και στους Βορειοευρωπαίους ( Κελτες) , αλλά και στους Ρωμαίους συνεχίζετο ως τους Ρωμαϊκούς χρόνους
Δεύτερον Η πολιορκία θα διαρκέσει εννέα χρόνους και η Τροία θα πέσει τον δέκατον χρόνον, όπερ και εγένετο.
Τρίτον Συμβούλευσε τον Αγαμέμνονα να θυσιάσει την Ιφιγένειαν, στο Ιλιον. Όμως τότε η Ιφιγένεια ήτο στην Ταυρική χώρα του Ευξείνου Πόντου.
Τέταρτον Να παραδώσει στον Αχιλλέα την Χρυσηίδα
Πέμπτον Χωρίς την επέμβαση του Αχιλλέως δεν αλώνεται η Τροία.
Έκτον Συνεβούλευσε να κατασκευάσουν τον Δούρειο Ιππον και να σφάξουν την Πολυξένην Εξ ού και το «Μάντις κακών…» του Αγαμέμνωνος
2/ Τι ήσαν οι Μάντεις;
Ήσαν λίαν μορφωμένα πρόσωπα διότι όπως λέγει και ο Πλούταρχος, «η γνώσις των μελλόντων συνάγεται εκ της πείρας των παρελθόντων». Και όστις αγνοεί τα παρελθόντα, δεν προνοεί τα μέλλοντα. Η μαντική τέχνη εδιδάσκετο και μετεφέρετο από πατέρα σε γιό , ενώ και οι ηγεμόνες και βασιλείς έπαιρναν μαθήματα μαντικής
«Κάλχας Θεστορίδης οιωνοπόλων ό άριστος, Ος ήδη τα τ’ εόντα, τα τ’ εσόμενα, προ τ’ εόντα» Την εποχή εκείνη η γνώσις ήτο συγκεντρωμένη στα ιερά, στα σπήλαια και στα μουσεία και μόνον οι ιερείς, οι μάντεις και οι σοφοί είχαν πρόσβαση σ’ αυτά .
Την οιωνοκσοπίαν και ορνιθομαντείαν εφεύρε πρώτον ο Προμηθεύς, ενώ κατ’ άλλους ο Μελάμπους.
Η Ιστορία του Μελάμπους
Ο Μελάμπους ήτο υιός του Αμυθάονος και της Ειδομένης και ονομάσθη έτσι επειδή η μητέρα του , όταν εγεννήθη τον άφησε στο ύπαιθρο με αποτέλεσμα να καούν τα πόδια του και να γίνουν μαύρα (εξ ού και «Μελάμπους=μελανά πόδια) Ο Μελάμπους λοιπόν ήτο ο αρχαιότερος μάντις της Ελλάδος και τέταρτος απόγονος του Δευκαλίωνος. Επομένως έζησε μεταξύ του 13.000-5.300 Π.Ε (προ εποχής). Μπροστά στο σπίτι του στην Πύλο φώλιαζαν φίδια στην κουφάλα ενός δένδρου, τα οποία σκότωσαν οι δούλοι. Αυτός δε έκαυσε τα σκοτωμένα φίδια και έριχνε την σκόνη στην τροφή των παιδιών του. [Aυτό έκανε και η γιαγιά μου η Γιαννούλα στο Σιδηρόκαστρο της γειτονικής Τριφυλίας στα παιδιά της. Έπαιρνε ψήγματα φιδιού, σκορπιού, σφαλαγγιού και άλλων δηλητηριωδών εντόμων και αφού τα ξέραινε στον ήλιο τα έτριβε και τα έκανε σκόνη και μετά έριχνε ίχνη αυτής της σκόνης στο πρώτο γάλα των βρεφών για να τα εμβολιάσει και να τα προστατεύσει από τα δήγματα φιδιών και εντόμων. Δηλαδή τους δημιουργούσε αντισώματα για να τα προστατεύουν από το κακό όταν θα έλθει.. Αλλά και η ιατρική επιστήμη σήμερον δεν κάνει κάτι διαφορετικό με τα εμβόλια. Δημιουργεί τεχνητά αντισώματα για την άμυνα του οργανισμού] Λέγεται ότι όταν κάποτε εκοιμάτο ο Μελάμπους τα φίδια αυτά πήγαν και έγλυφαν τα αυτιά και του τα καθάρισαν, έτσι ώστε άκουγε τις φωνές των ιπταμένων ορνέων και γνώριζε τι λένε μεταξύ τους. Έτσι έγινε ένας τέλειος οιωνοσκόπος, ενώ από τον Απόλλωνα διδάχθηκε την μαντική τέχνη. Διαπίστωση πρώτη: Οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων γνώριζαν την επίτευξη ανοσίας μέσω φυσικών αντισωμάτων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες γιατροί ήσαν φημισμένοι ακόμη και μετά τους Ρωμαϊκούς χρόνους και όλοι οι ιατρικοί όροι και ο όρκος των γιατρών είναι ακόμη και σήμερον Ελληνικοί.
Διαπίστωση Δευτέρα : Η Ιατρική Επιστήμη είναι η πρώτη που απησχόλησε τον άνθρωπο για να προστατεύσει την υγεία του. Επειδή όλοι οι ιατρικοί όροι είναι Ελληνικοί και η Ιατρική η πρώτη επιστήμη που έγινε για τον άνθρωπο, συνάγεται ότι οι Έλληνες είναι οι δημιουργοί του πρώτου πραγματικού Πολιτισμού αλλά και της Επιστήμης .
Ο Μελάμπους μιλούσε με τα πουλιά
Πως γνώριζε όμως ο Μελάμπους την γλώσσα των ορνέων; Τι όργανα ή αισθητήρια χρησιμοποιούσε; Βέβαια και σήμερον οι άνθρωποι της Πίνδου (Σαρακατσάνοι) προλέγουν τον καιρό από τους οιωνούς , δηλαδή διαβάζουν τη γλώσσα τους. Για παράδειγμα η κίνηση των αποδημητικών πτηνών προδίδει συχνά αλλαγές καιρικών συνθηκών.[ Όταν υπηρετούσα στην Καστοριά παρατηρούσα πριν από κάθε κακοκαιρία την μετανάστευση νηκτικών πτηνών στην ομώνυμη λίμνη, όπως αγριόπαπιες, κύκνοι, πελεκάνοι , ερωδιοί κ.α. Κάποιος Σαρακατσάνος από το Νεστόριο πήγε το 1973 στον οδοντίατρο του στην Καστοριά και του είπε: «Γιατρέ θέλω γρήγορα να μου φτιάξεις τα δόντια γιατί φέτος θα έχουμε πρώιμο χειμώνα και θα αποκλεισθούμε από τα χιόνια». Ο οδοντίατρος απόρησε και δεν τον πολύ πίστεψε. Αλλά ώ! του θαύματος τέλος Σεπτεμβρίου είχαμε το πρώτο μεγάλο χιόνι και ο κτηνοτρόφος δικαιώθηκε. Όταν τον ρώτησε από πού πήρε την μακροχρόνια πρόγνωση καιρού αυτός απήντησε¨: «Μα! από τους οιωνούς» ] Στην Αθήνα αν δεις σμήνη από ψαρόνια να πετούν στον ουρανό ή μεμονωμένες σουσουράδες να βόσκουν στο έδαφος , να περιμένεις σύντομα κακοκαιρία.
Η Ιστορία του Ιφίκλου
Ο Ιφικλος έπασχε από ατεκνία λόγω έντονου φόβου που υπέστη σαν παιδί όταν είδε το ματωμένο μαχαίρι του Φυλάκτου εκεί δίπλα του. Το μαχαίρι εκείνο ο Φύλακτος το έμπηξε στην Ιεράν Δρυν και το άφησε εκεί έως ότου η δρυς το εκάλυψε πλήρως με τον φλοιόν της. Αν κάποιος βρει την μάχαιρα και ποτίσει με τους ιούς (σκουριά) της (ιός= σκουριά) τον Ιφικλον τότε θα λυθεί η ατεκνία του. Ο Μελάμπους με την μαντική του ικανότητα βρίσκει την μάχαιρα και κάνοντας τα δέοντα λύει την ατεκνία του Ιφίκλου. (ΩΓΥΓΙΑ Αθαν. Σταγειρίτη, Νέα Σκέψις, τόμος .Δ’ σελ.1-2) Και εμείς δικαιούμεθα να ερωτήσουμε. Τι ήσαν αυτοί οι ιοί; Ποιός ξέρει; Αν δεν καιγόταν η βιβλιοθήκη Αλεξάνδρειας, που κρατούσε όλη την πανάρχαια ανθρώπινη πνευματική κληρονομιά των Γνώσεων, ίσως να ξέραμε περισσότερα . [ Κάηκε το 415 μ. Χ. όταν ήτο επίσκοπος Αλεξανδρείας ο Κύριλλος] Από την μούχλα οδηγήθηκε και ο Φλέμιν στην ανακάλυψη της πενικιλίνης , οποία έσωσε εκατομμύρια κόσμο . Μήπως οι πανάρχαιοι πρόγονοι μας είχαν ανακαλύψει τους θαυματουργούς ιούς που τονώνουν το σπέρμα και λύουν την ατεκνία; Όμως ο Πλίνιος λέγει ότι την μαντικήν πρώτος εφεύρε ο Παρνασσός εξ ου πήρε το όνομα και το ομώνυμο όρος , το οποίον φιλοξένησε το αρχαιότερο και επισημότερο μαντείο των Δελφών. Άλλοι επιφανείς μάντεις ήσαν ο Αμφιάραω, ο Αμφίλοχος, ο Θεοκλύμενος, ο Τειρεσίας, ο Μόψος κ. α

3/ Τα Σύγχρονα Γνωσοκέντρα(think tank)

Τα σύγχρονα κέντρα σκέψεως, οι Σοφοί της Εποχής μας, παίζουν το ρόλο των αρχαίων μάντεων, διότι καταστρώνουν σενάρια των μελλοντικών εξελίξεων και με αυτά αφ’ ενός συμβουλεύουν τους ηγέτες περί του πρακτέου και αφ’ ετέρου επηρεάζουν μέ τα ΜΜΕ την κοινή γνώμη για να κινηθεί προς την φορά που αυτοί έχουν επιλέξει σαν πιο ωφέλιμη. Η διαφορά των έγκειται στο ότι αυτοί στηρίζουν τις συμβουλές τους σε επιστημονικά δεδομένα εν αντιθέσει προς τους μάντεις που ενεργούσαν εμπειρικά και όχι σπάνια δεισιδαιμονικά. Το Μαντεία και οι μάντεις αποτέλεσαν για τους Έλληνες τα συμβούλια των σοφών της εποχής τους και με βάση αυτά προχώρησαν την σκέψη στο Δυτικό κόσμο προς την πρόοδο. Διότι τότε οι πιο μορφωμένοι άνθρωποι ήταν το ιερατείο, το οποίον διατηρούσε και τας δέλτους της σοφίας. Εξέλιξη των Μαντείων είναι το σώμα των συμβούλων που έχουν όλοι όσοι λαμβάνουν αποφάσεις που επηρεάζουν ένα ορισμένο σύνολο ανθρώπων. Ο νέος θρησκευτικός άνθρωπος θα είναι ο άνθρωπος της Επιστήμης και της Γνώσεως και αυτό βρίσκεται στην ουσία του Ελληνικού Πνεύματος. Ο νέος πολιτικός άνθρωπος εξ άλλου θα είναι επίσης της ο άνθρωπος της
Γνώσεως. Τότε ασφαλώς θα συμφιλιωθεί η θρησκεία με την Γνώση και την Επιστήμη. Σήμερα τούτο δεν υφίσταται , διότι ο μονοθεϊσμός θέλει τον άνθρωπο αμόρφωτο ώστε να μπορεί να τον χειραγωγεί και να τον ποδηγετεί .
Άρα το επαναστατικό υποκείμενο είναι σήμερον οι Άνθρωποι της Γνώσεως. Αυτοί αποτελούν την νέα κοινωνική κατηγορία που θα ανατρέψει την παλιά κοινωνία, θα καταργήσει τον παραδοσιακό άνθρωπο και την κοινωνία του, όπως οι σύμβουλοι κατήργησαν μετά την βιομηχανική επανάσταση το ιερατείο . Αυτή θα είναι η πλέον δραματική επανάσταση του ανθρωπίνου είδους. Εμείς είμαστε οι τελευταίοι άνθρωποι , διότι εμείς καλούμαστε από την ιστορία να καταργήσουμε τον εαυτόν μας Επομένως οι σύγχρονοι πολιτικοί θα πρέπει να προέρχονται από τα Γνωσοκέντρα , να είναι δε καταξιωμένες προσωπικότητες των εσωτερικών κύκλων της επιστήμης και της τεχνολογίας, ώστε να είναι εις θέσιν να λειτουργήσουν σαν σοφοί της πολιτικής]


(75-80) « Αχιλλεύ, αγαπημένε του Διός, μου ζητάς να εξηγήσω την οργήν του Απόλλωνος που τοξεύει από μακρυά. Λοιπόν εγώ θα το ειπώ. Αλλά και συ θα μου υποσχεθείς με όρκον ότι θα με βοηθήσης πρόθυμα και με λόγο και χέρια! Διότι είμαι βέβαιος πως θα πειραχθή κάποιος που έχει εξουσία επάνω σ’ όλους τους Αχαιούς κι’ ο λόγος του γίνεται. Διότι αν θυμώση με κανέναν ο βασιλεύς νικά αυτός πάντοτε. Κι’ αν την ίδια ημέρα δεν φανερώση ότι πειράχθηκε, δεν σημαίνει καθόλου ότι δεν θα το κρύψη μέσα του για το μέλλον , έως ότου μπορέση να εκδικηθή. Σκέψου αν θα με σώσης λοιπόν»

(75-80)
[1/ Τα μεγάλου βεληνεκούς Όπλα του Απόλλωνος
Ο Απόλλων λοιπόν τοξεύει από μακριά. Τι εκτοξεύει δεν μας διευκρινίζει ο Όμηρος. Διότι αν πρόκειται για βέλη όπως συνηθίζεται με τα τόξα , αυτά εκτοξεύονται από μια λογική απόσταση 50-100μ το μέγιστο. Με ποιο τρόπο επιτυγχάνει τόσο μακρές βολές; Το ερωτηματικό παραμένει αναπάντητο ; Όπως όμως προαναφέρθηκε , ο Απόλλων διαθέτει τα δικά του Μυστικά Όπλα. Τούτο απεδείχθη στους Δελφούς , που επροστάτευσε το μαντείο του από την εισβολή των Περσών.
2/ Ο Φόβος της Εξουσίας
Στο Στρατό λέγαμε ότι ο διοικητής είναι σαν το κάρβουνο: «Αν είναι αναμμένο σε καίει. Αν είναι σβηστό σε μουτζουρώνει» Το κάψιμο είναι η ποινή που μπορεί να σου επιβάλλει ο διοικητής αναλόγως του κλιμακίου της διοικήσεως.(Οι διοικητικές ποινές είναι :επίπληξη, περιορισμός, κράτηση, φυλάκιση, αυστηρά φυλάκιση. Εάν το αδίκημα είναι ποινικό τότε γίνεται προανάκριση και παραπέμπεσαι στο στρατοδικείο) Το μουτζούρωμα είναι η εγγραφή κακής αξιολογήσεως για προαγωγή. Για να είμαι ειλικρινής περισσότερο φοβόμαστε όχι τόσο τους φωνακλάδες διοικητές, αλλά τους άλλους, τους σιωπηλούς και εκδικητικούς, διότι εκείνοι σε δάγκωναν ύπουλα στις διαδοχικές σημειώσεις. Διότι όπως λένε η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Επομένως, μην τα βάζεις με την εξουσία διότι σε κάθε περίπτωση θα βγεις ζημιωμένος. Όμως όταν η εξουσία παρανομεί και παραβιάζει τους νόμους και τους κανονισμούς , τότε πρέπει να βαρέσεις το μαχαίρι γροθιά και ν’ αγωνισθείς για το δίκαιον και την ηθική.
Γι’ αυτό ο μάντις Κάλχας ζητούσε εγγυήσεις από τον Αχιλλέα πριν πει την γνώμη του για τα αίτια της έχθρας του Απόλλωνα προς τους Έλληνες. Για να μην πέσει στη μήνη του αρχιστρατήγου Αγαμέμνονα. Συμπέρασμα: Όποιοι εναντιωθούν στην εξουσία πρέπει να είναι προετοιμασμένοι ότι αργά ή γρήγορα θα υποστούν κυρώσεις]

(85-90) Απαντών δε εις αυτόν ο ταχύπους Αχιλλεύς του είπε:
«Πες με μεγάλο θάρρος ό, τι μαντεία ξέρεις. Μα τον αγαπημένο γυιό του Διός Απόλλωνα που εσύ Κάλχα παρακαλώντας τον φανερώνεις σε μας τους Δαναούς, όσο ζω εγώ κι’ έχω ανοιχτά τα μάτια εδώ κάτω, δεν θα σε πειράξη ακόμα κι’ ο ίδιος ο Αγαμέμνων που σήμερα καυχιέται ότι είνε ο πιο ανώτερος μέσα στους Αχαιούς»

(85-90)
[1/ Περί του Δαναού
Ο Δαναός εγέννησε πενήντα θυγατέρες και εβασίλευε στη Λιβύη . Ο Αίγυπτος ήλθε στην Αραβία και κυριεύσας την χώραν των Μελαμπόδων(=εχόντων μελαμψά πόδια) την ονόμασεν εξ αυτού Αίγυπτον. Ο Αίγυπτος εγέννησε κι’ αυτός 50 υιούς. Λέγεται ότι οι παίδες του Αιγύπτου ενδιεφέροντο για τις θυγατέρες του Δαναού και εξ αυτού προήλθε έρις. Φοβούμενος στάση εκ μέρους των υιών του Αιγύπτου, κατόπιν συμβουλής της Αθηνάς, ο Δαναός κατασκεύασε πλοίον και έφυγε με τις θυγατέρες του στην Ελλάδα. Περιττόν να πούμε ότι τόσον ο Αίγυπτος , όσον και ο Δαναός ήσαν πρωτο-Ελληνες, υπο την έννοια ότι κατήγοντο και οι δύο από την Ελλάδα και διέθετον το όμαιμον, ομόγλωσσο, ομόθρησκον και ομότροπον.
Ο Μανέθων γράφει ότι ο Αίγυπτος ήτο ο Σέθωσις των Αιγυπτίων και ο Δαναός ο Αρμάις. Ο Δαναός κατόπιν εβασίλευσε στο Αργος και ονόμασεν τους εγχωρίους Δαναούς, παύσας την βασιλεία των Ιναχιδών. Από το σόι του Δαναού κρατάει ο Αχιλλεύς.
2/ Ο Ημίθεος Αχιλλεύς
Θα μιλήσουμε τακτικά για τον Αχιλλέα διότι αυτός είναι ο κεντρικός ήρωας και το τραγικότερο πρόσωπο της Ιλιάδος. Διότι σύμφωνα με χρησμό του Μάντη Κάλχα, χωρίς αυτόν δεν ήτο δυνατόν να γίνει η άλωσις της Τροίας, αλλά και σύμφωνα με προβλέψεις της μητέρας του Θέτιδος έμελλε να φονευθεί στον πόλεμο . Βέβαια ο Αχιλλεύς ήτο άτρωτος και αθάνατος στο σώμα, εκτός της πτέρνης του, διότι η Θέτιδα τον είχε κάψει στο πυρ και εν συνεχεία τον είχε εμβαπτίσει σε ύδωρ της Στυγός για να γίνει αθάνατος, εκτός από την πτέρνα του διότι εκεί δεν πήγε νερό. Ο δε Χείρων ονόμασεν αυτόν ‘Α-χιλλέα’ διότι ως άριστος ιατρός μπορούσε να θεραπεύσει και να λύει το άχος. Ως γνωστόν ο ιατρός Χείρων τον δίδαξε όλες τις επιστήμες και την πολεμικήν και κυνηγετικήν τέχνην, ο δε Φοίνιξ ήτο ο παιδαγωγός του. Προς άρσιν δε πάσης παρεξηγήσεως ο Φοίνιξ αυτός δεν ήτο ξένος αλλά Έλλην το γένος, όπως και οι Ελληνοφοίνικες της Φοινίκης. Για την εκπλήρωση του χρησμού ήλθαν ο Νέστωρ και Οδυσσεύς στην Φθίαν στον Πηλέα και Μενοίτιον, εις αναζήτησιν του Αχιλλέως και του Πατρόκλου. Τότε η μητέρα του Θέτις παρεκάλεσε τον Ήφαιστο να του ετοιμάσει ανίκητη και άθραυστη πανοπλίαν, αυτήν δε λαβών ο Αχιλλεύς έπλευσε με 50-60 πλοία στην Τροία φέρων μαζί του στράτευμα εκ Μιρμηδόνων και τους Ίππους του Ξάνθον και Βάλιον. Μερικοί αμαθείς λέγουν τον Πάτροκλο ερωμένο του Αχιλλέως. Όμως τούτο είναι ψευδέστατον διότι όπως μαρτυρεί και ο Όμηρος ο Πάτροκλος ήτο πρεσβύτερος του και σύμβουλος του. Δυστυχώς οι σύγχρονοι θεωρούν όλους τους Έλληνες παιδεραστές διότι αφ’ ενός έχουν εσφαλμένη αντίληψη για την Ελληνική φιλία και αφ’ ετέρου διότι γίνεται δολία παραπληροφόρηση σήμερον. Επίθετα του Αχιλλέως ήσαν πολυάριθμα, όμως θα αναφέρω μερικά εξ αυτών: Αρήιος, Πυρίσωος, Ακοντιστής, Αμείλικτος, Δίος, Διογενής, Έκπαγλος, Ερίθυμος, Ισόθεος, Πηλείδης, Αιακίδης, Μέγας κ.α. Να σημειωθεί ακόμη ότι ο Μέγας Αλέξανδρος τον Αχιλλέα είχε σαν υπόδειγμα κα αυτόν φρόντιζε να μιμηθεί. Επομένως το Ελληνικό γένος έχει βγάλει αρκετούς σαν τον Μέγα-Αλέξανδρον στον μακραίωνα βίο του, ένας δε εξ αυτών είναι και ο Αχιλλεύς
3/ Η φράση του Αχιλλέα για τον Αγαμέμνονα ότι «καυχιέται ότι είναι ο πιο ανώτερος των Αχαιών» δείχνει ότι οι Έλληνες από τότε ήσαν οιηματίες(παινεπσιάρηδες) , επίσης αντιπαθούσαν την αλαζονεία της εξουσίας ]

(90-95) Τότε πιά πήρε θάρρος ο μέγας μάντις και είπε:
«Ούτε λοιπόν για τάξιμο παραπονιέται ο Απόλλων, ούτε για θυσία, αλλά για τον ιερέα του που περιύβρισεν ο Αγαμέμνων κι’ ούτε του απελευθέρωσε την σκλάβα θυγατέρα του, ούδ’ εδέχθηκε τα λύτρα του. Γι’ αυτό μας έστειλε τόσες συμφορές και θα μας στείλη ακόμα. Κι’ ούτε θα πάψη την επιδημία πριν δεν δώση πίσω στον πατέρα της την μαυρομάτα κόρη χωρίς λύτρα και πριν κάμωμε θυσίαν εις την Χρύσην. Τότε μόνον ίσως ενδώση και μας λυπηθή»

(90-95)
[1/ Η ευσέβεια των Ελλήνων
Οι Έλληνες αν και ήσαν βαθιά θεοσεβούμενοι δεν ήσαν θεοφοβούμενοι. Έκαναν πράξη την δικαιοσύνη διότι την θεωρούσαν σαν εκ θεού(της Πρώτης Αρχής) πηγάζουσα. Είχαν δε μια διαφορετική αντίληψη περί δικαίου και του ηθικού νόμου. Γι’ αυτό έλεγαν το «Εστί δίκης οφθαλμός ος τα πάνθ’ ορά» Πίστευαν ότι η διατάραξη της ηθικής τάξεως δημιουργεί μια ευρύτερη διαταραχή και ανισορροπία, διότι τα πάντα υπακούουν στον Συμπαντικό Νόμο της αρμονίας. Αυτός δε μετά από κάθε ανισορροπία τείνει να αποκαταστήσει μια νέα ισορροπία και αρμονία στο σύμπαν, με δυσμενείς όμως συνέπειες στον άνθρωπο που παραβιάζει είτε τον φυσικό είτε τον ηθικό νόμο. Επομένως ουδεμία πράξη είναι χωρίς ανταπόδοση. Η αδικία ζημιώνει πρώτα τους ίδιους τους αδικούντας. Αν είχαν οι σύγχρονο ηγέτες την φιλοσοφική αυτή αντίληψη δεν θα γίνονταν εξουσιαστές και βιαστές του ηθικού και ανθρώπινου νόμου με τους πολέμους και τα στυγερά εγκλήματα που διαπράττουν σε βάρος των λαών. Αλλά και οι βιαστές της Φύσεως, θα εσέβοντο περισσότερο το περιβάλλον, οπότε ο κόσμος μας μπορεί να μην ήτο αγγελικός, οπωσδήποτε όμως θα ήτο καλύτερος
2/Ο Χρύσης
Ο Χρύσης ήτο ιερεύς του Σμινθίου Απόλλωνος στην Μυσσία, πλησίον της Τρωάδος όπου ήτο η ομώνυμη πόλις Χρύση. Αυτός είχε θυγατέρα την Χρυσηίδα την οποία έλαβεν παλλακίδα του ο Αγαμέμνων . Αυτό εθεωρήθη ύβρις του Αγαμέμνονα προς τον Χρύση τον ιερέα του Απόλλωνος, για την οποίαν ο Απόλλων εκδικείται τους Έλληνες. Ο Χρύσης ήλθε εστεμμένος με τα ιερατικά του ενδύματα για να την ελευθερώσει ]

100-120 Αυτά είπεν ο μάντις και εκάθησε. Τότε εσηκώθηκε ο ηρωικός γυιός του Ατρέως, ο μέγας βασιλεύς Αγαμέμνων θυμωμένος. Η καρδιά του κατάμαυρη, είχε ξεχειλήσει από την οργή και τα μάτια του, σαν την φωτιά, επετούσαν σπίθες. Αγριοκύτταξε πρώτα τον Κάλχα και ύστερα του είπε:
«Μάντι κακών, ποτέ ως τώρα δεν μου είπες κανένα καλό λόγο, μόνο ευχαριστιέσαι πάντοτε να μαντεύης το κακό. Ποτέ σου ούτε έχεις ειπή κανένα καλό, ούτε έχεις κάνει. Και τώρα πάλι εμπρός στους Δαναούς προφητεύεις και λες ότι γι’ αυτό τάχα με τόσες συμφορές τους βασανίζει ο Απόλλων, γιατί εγώ δεν εδέχθηκα τα πλούσια λύτρα της κόρης του Χρύση, την οποίαν τόσο πολύ επιθυμώ να πάρω στα ανάκτορα μου. Γιατί μου αρέσει πιο πολύ κι’ από την Κλυταιμνήστρα την γυναίκα μου, αφού δεν είναι κατώτερη της ούτε στα κάλλη , ούτε στη γνώση, μα ούτε και στις δουλειές του σπιτιού. Παρ’ όλα αυτά όμως, πρόθυμα την δίνω πίσω, αν είνε ανάγκη, γιατί εγώ θέλω να σωθή και όχι να χάνεται ο στρατός μας. Αμέσως όμως να μου ετοιμάσετε ένα άλλο αντάξιο δώρο, για να μη μένω εγώ μόνος απ’ όλους τους Αργείους με άδεια χέρια, γιατί δεν αρμόζει αυτό σ’ εμένα. Όλοι σας βλέπετε ότι το δώρο μου πηγαίνει αλλού»

(100-120)
1/ Οι Εξουσιαστές θέλουν δώρα και θυμιατά
Όλοι οι εξουσιαστές αντιπαθούν την ελεύθερη και ειλικρινή κριτική και ρέπουν προς την κολακεία, το λιβάνισμα και το «λάδωμα», όπως λέγει ο λαός Έτσι συγκεντρώνουν γύρω τους κόλακες, ευκαμψίες, διεφθαρμένους και τρωκτικά της εξουσίας, τα οποία συχνά επιταχύνουν την πτώση τους.
2/ Η αντίληψη των Ελλήνων περί του Έρωτος
Είναι πραγματικά να θαυμάζει κανείς την παρρησία αλλά και την αθωότητα του αρχιστρατήγου να προβεί ενώπιον της συνελεύσεως του στρατού του σε εξομολόγηση, ότι είναι ερωτευμένος με την Χρυσηίδα, συγκρίνοντας την με την επίσημη σύζυγο του Κλυταιμνήστρα. Οι Έλληνες δεν είχαν ενοχή για τον Έρωτα, όπως μετέπειτα ενέβαλαν την ενοχή και την αμαρτία του προπατορικού αμαρτήματος οι χριστιανοί.

4/ Ο Διφυής Συμπαντικός Έρως

Από τον ωραίο , φτερωτό , περιπόθητον και γλυκύ Έρωτα των προγόνων μας φθάσαμε σήμερον στον αποστεωμένο και ανέραστο γέροντα , τον «άγιο Βαλεντίνο» των Καθολικών, προστάτη των ερωτευμένων. Τι σχέση έχει ο «άγιος» αυτός με τον Έρωτα ; Όση σχέση έχει η Ιερά Εξέταση με τον Ελληνικό Πολιτισμό. Για τους Έλληνες υπάρχουν δύο Έρωτες:
α/ ο Συμπαντικός ή Ουράνιος
β/ ο Επίγειος ή ανθρώπινος Έρωτας.
Ο πρώτος Έρως είναι υιός του Χάους και της Γης, ο δεύτερος είναι του Ερμού και της Αφροδίτης, ή του Άρεως και της Αφροδίτης. Ο πρώτος είναι αυτός που δημιουργεί τις ενώσεις(ύλης και ενέργειας) και κρατάει σε συνοχή το Σύμπαν, ενώ ο δεύτερος, ο γήινος και ανθρώπινος, γεννάει τη ζωή . Ο αρρωστημένος και καθυστερημένος εγκέφαλος των Ιουδαιοχριστιανών αντέστρεψε την έννοια του φυσιολογικού, του υγιούς και του καλού Έρωτα σε αμαρτία , ενοχή και κακό . Δαιμονοποίησε το ανθρώπινο σώμα και έβαλε την αιδώ και την αμαρτία στα σκέλη των ανθρώπων. Παράλληλα, δαιμονοποίησε και την ερωτική πράξη. Όπου όμως κι’ αν κοιτάξουμε στη φύση θα δούμε την αγαθοποιό ερωτική πράξη σαν την κορυφαία λειτουργία των πάντων.
Χωρίς τον Συμπαντικό Έρωτα δεν θα είχε γονιμοποιηθεί το σωμάτιο(ωάριο) της Ήρας από την ακτίνα ενεργείας (σπερματοζωάριο) του Διός και δεν θα είχε γίνει η Μεγάλη Έκρηξη. Η δύναμη που τους ένωσε ήτο ο Συμπαντικός Έρως, τον οποίον είχαν ανακαλύψει οι πρόγονοι μας πολύ πριν τον ανακαλύψουν οι σύγχρονοι επιστήμονες με τα όργανα. Είναι η ελκτική δύναμη που φέρνει κοντά και ενώνει τα αντίθετα . Γι’ αυτό ο Συμπαντικός Έρως-όπως άλλωστε και ο γήινος-διαπερνά ολόκληρο τον Κόσμο σαν βασική του ουσία και δύναμη και αποτελεί την βασική έννοια στην ύπαρξη, αλλά και στην φιλοσοφική σκέψη. Ο Έρως έχει μέσα του λογική διάταξη , διότι ενώνει εκείνα που μπορούν να ενωθούν(λ. χ το υδρογόνο με 2 άτομα Οξυγόνου, όχι όμως και με 4)και βρίσκεται μέσα στον Λόγο της ύλης και της ζωής. Ο ερωτικός δεσμός προκαλεί αίσθημα αγάπης στη φύση και εκδηλώνεται ως ευχαρίστηση εκ της ενώσεως, ή ως δυστυχία από την μη ένωση. Κάθε δε ένωση στην φύση δημιουργεί μια ευχάριστη δόνηση και ηδονή, που είναι έκφραση της αγάπης, ενώ συμβαίνει δυσάρεστη δόνηση από την μη ένωση, ή την παρά φύση τοιαύτη. Οι Έλληνες αγάπησαν τον Έρωτα, διότι είναι διαχρονικός και συμβάλλει στην φιλότητα και ένωση των αντιθέτων, εν αντιθέσει προς την Εριν, που προξενεί διχόνοια, φιλονεικία και διάσπαση . Το αντίθετο του Έρωτα είναι ο Αντέρως.
Στον έρωτα και στην αγάπη οφείλεται ό,τι υπάρχει στον Κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Άφιλα και ανέραστα στοιχεία δεν ενώνονται, αλλά κι’ αν ενωθούν κάτω από πίεση διαλύονται εύκολα. Οι κοσμικοί λοιπόν νόμοι είναι και συμπαντικοί νόμοι , αλλά επιπροσθέτως είναι και ο Λόγος και η Αιτία του Διός και της Ήρας, που είναι οι αρχικές Ουσίες του Χαοτικού Σύμπαντος. Επομένως, η διάρκεια ζωής των ενώσεων αλλά και του Κόσμου εξαρτάται από την αναλογία και τον ερωτικό δεσμό. Το μέγεθος του σωματίου και ενεργείου που δημιούργησε τον Κόσμο, είναι απειροελάχιστο ή ασήμαντο μπρος στο το άπειρο Σύμπαν, και ισοδυναμεί σχεδόν με μηδέν . Παρ’ όλα αυτά το απειροελάχιστο αυτό σωμάτιο και ενέργειο περιέχει μέσα του τεράστια πυκνότητα ικανή μετά την σύζευξη τους να φτιάσουν ένα ολόκληρο Κόσμο με τους Γαλαξίες και τα Ουράνια σώματα σαν τον δικό μας. [Ο Max Plank υπελόγισε ότι η πυκνότητα της ύλης στην πρώτη αρχή ήτο άπειρη, ήτοι 10 στην 94 η δύναμη γραμμάρια ανά cm.] Από αυτό το ελάχιστο σε διάμετρο και πυκνότατο σωμάτιο προέκυψε ο Κόσμος μας των διεκατομμυρίων Γαλαξιών. Βέβαια μπορεί και να μην είναι έτσι. Οι θεωρίες έρχονται και παρέρχονται και αντικαθίστανται από άλλες.


(120-130)
Προς αυτόν όμως απάντησεν αμέσως ο ταχύπους Αχιλλεύς:
«Πολυένδοξε γυιέ του Ατρέως, απ’ όλους πιο φιλόπλουτε, πως θέλεις να σου δώσουν άλλο δώρο οι ανδρειωμένοι Αχαιοί; Ούτε ξεύρομε αν υπάρχουν πουθενά πολλά αμοίραστα λάφυρα, γιατί όσα επήραμε από τις πόλεις που εκυριεύσαμε, τα έχουμε μοιράσει κι’ είνε ντροπή να τα μαζέψωμε πάλι από τους στρατούς μας. Στείλε λοιπόν τώρα εσύ την κόρη στον Θεό κι’ εμείς οι Αχαιοί τριπλά και τετραπλά θα σε ανταμείψωμε, αν ποτέ δώση ο Ζευς να κυριεύσωμε την Τροία με τα οχυρά τείχη»

(120-130)
[1/ Ο πολυένδοξος και φιλόπλουτος Αγαμέμνων
Αφού αποκαλεί τον Αγαμέμνωνα πολυένδοξο γυιό του Ατρέως, τον στολίζει με το ήκιστα κολακευτικό επίθετο «φιλόπλουτο» για να τον κολακεύσει, διότι όλοι οι βασιλείς είναι φιλόπλουτοι. Πάντως βλέπουμε ότι οι Έλληνες προσφωνούσαν τους συνομιλητές τους με κολακευτικά λόγια ή με τον τίτλο τους και ενίοτε και με καυστικά και υβριστικά επίθετα.
2/ Η Λαφυραγωγία του νικητή
Τα ήθη του πολέμου από αρχαιοτάτων χρόνων ήσαν σχεδόν τα ίδια τότε και τώρα . Ο νικητής λαφυραγωγούσε την χώρα του ηττημένου αφού όλα ήσαν στην διάθεση του, ακόμη και οι γυναίκες , τα παιδιά και πολύ περισσότερο οι άνδρες. Μετά την θέσπιση του Δικαίου του Πολέμου, μπήκε φραγμός στη βουλιμία του εισβολέως , αλλά και πάλι ισχύει το «ουαί τοις ηττημένοις» , διότι έχουμε το παράδειγμα της εισβολής των Αμερικανών στο Ιράκ που έγινε πρωτίστως για την λαφυραγωγία του πετρελαίου. Τις πρώτες ημέρες η λαφυραγωγία περιέλαβε ακόμη και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς των μουσείων της Μεσοποταμίας.
3/ Είναι εκπληκτική η ποιητική γλώσσα του Ομήρου, αλλά και το δημοκρατικό πνεύμα που κυριαρχεί στο Ελληνικό στράτευμα,

Σύστημα Επικοινωνιών των Μυκηναίων

Η αρχή του νήματος στην ιστορία των τηλεπικοινωνιών αρχίζει από την διαβίβαση του μηνύματος του αρχιστρατήγου των Ελλήνων Αγαμέμνωνος προς Αργος, στην βασίλισσα σύζυγο του Κληταιμνήστρα. Και έγινε με τις λεγόμενες «φρυκτωρίες»(από την λέξη «φρυκτός»=πυρσός και «ώρα»=φροντίδα) Οι φρυκτωρίες ήσαν μεγάλες φωτιές στις κορυφές ορέων. Στην τριλογία «Ορέστεια» του Αισχύλου υπάρχει αναφορά ενός φρυκτωρού που περιμένει υπομονετικά νύχτα ημέρα το φωτεινό σήμα για την πτώση της Τροίας, για να το μεταφέρει στη βασίλισσα Κληταιμνήστρα. Στην τραγωδία του ίδιου ποιητή με τον τίτλο «Αγαμέμνων» , που αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας «Ορέστεια» και που παραστάθηκε το 458 π. Χ στα Μεγάλα Διονύσια έχουμε και την πρώτη αναφορά στη χρήση του «τηλεγράφου» στην ιστορία των τηλεπικοινωνιών. Το σύστημα επικοινωνιών της εποχής ήτο η χρήση φωτεινών αναμεταδοτών από βουνοκορυφή σε βουνοκορυφή όταν υπήρχε φυσικά ξαστεριά. Η αναμετάδοση του φωτεινού μηνύματος για την νίκη των Ελλήνων στην Τροία έγινε από το όρος Ιδη της Τροίας, στο Ερμαίο της Λήμνου , μετά στην κορυφή του Δία στον Αθω ( Άγιον Όρος) , στο Μεσσάπιον Ευβοίας , στον Κιθαιρώνα στα Μέγαρα και στις κορυφές του Αραχναίου κοντά στις Μυκήνες. Να σημειωθεί ότι σε μερικά από αυτά τα όρη είχαμε και εμείς οι σύγχρονοι διαβιβαστές αναμεταδότες ηλεκτρονικών συστημάτων λίαν υψηλής συχνότητος(τα γνωστά και ως ΛΥΣΕ) διότι και η μετάδοση αυτών των λίαν υψηλών συχνοτήτων , γίνεται όπως το φως, δηλαδή κατά ευθεία γραμμή. Η Κληταιμνήστρα είχε δώσει εντολή σε ένα φρυκτωρό να περιμένει κάθε νύχτα την αναμετάδοση του μηνύματος τη ς νίκης, προκειμένου να το μεταφέρει αμέσως στο ανάκτορο των Ατρειδών. Το μήνυμα μετεδόθη σε λίγα λεπτά της ώρας καθώς οι φρυκτωροί είχαν έτοιμες τις φρυκτωρίες και δεν έμενε παρά το πυρ. Να πως εξιστορεί ο Αισχύλος την μετάδοση του μηνύματος της αλώσεως της Τροίας:
ΧΟΡΟΣ: Και πότε κούρσεψαν την πόλη;
ΚΛΗΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ: Τη νύχτα σου είπα , που το φως γέννησε τούτο
ΚΛΗΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ: Ο Ήφαιστος! Δυνατή φωτιά άναψαν στην κορυφή της Ιδας και πολλές φωτιές μετά μας έφεραν διαδοχικά το μήνυμα. Από την Ιδα το μήνυμα πήγε στο κάβο Ερμή της Λήμνου και Τρίτη η ψηλή κορυφή του Άθω δέχθηκε το φως. Με δύναμη η φλόγα γεφύρωσε το πέλαγος και έφθασε στις Βίγλες του Μακίστου, στην Εύβοια. Οι φρουροί προώθησαν το μήνυμα στον Εύριπο , στους ανθρώπου πάνω στο Μεσσάπιο. Και αυτοί έβαλαν φωτιά σ’ ένα σωρό με ρείκαι και πάνω από τους κάμπους του Ασωπού έστειλαν το μήνυμα στην κορυφή του Κιθαιρώνα. Και από εκεί πάλι με ζήλο πολύ προώθησαν το μήνυμα και το έστειλαν πάνω από την Γοργώπιδα λίμνη στο Αιγίπλαγκτο όρος . Και η φλόγα πέρασε τον Σαρωνικό και έφθασε σαν κεραυνός στις κορυφές του Αραχναίου και τέλος εδώ το λάβαμε στων Ατρειδών τις στέγες , το φως αυτό , που προπαππός του είναι η φωτιά της Ιδας»Ο τρόπος αυτός της φρυκτωρίας αναφέρεται και από τον Ευριπίδη, Αριστοφάνη και Θουκυδίδη. Ο ιστορικός Πολύβιος αναφέρει τη συσκευή υδραυλικού τηλεγράφου του στρατηγού Αινεία (203-121π.Χ). Αποτελείτο από δύο κάδους που άδειαζαν το νερό βάσει κώδικος γνωστού εκ των προτέρων . Το σήμα του ενάρξεως εγένετο με το άναμα πυρσού και το κλείσιμο με το σβήσιμο του και από την ταχύτητα εκροής του ύδατος μπορούσαν να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα. («Αισχύλος Αγαμέμνων» σε μετάφραση Τάσου Ρούσου, εκδ. ΚΑΚΤΟΣ)
Η μεταβίβαση οπτικών μηνυμάτων με οπτικούς(οπτική τηλεγραφία) συνεχιζόταν ως το Β! Π.Π ιδιαιτέρως μεταξύ των πλοίων . Επίσης υπήρχαν και οι σηματωροί που μετέδιδαν μηνύματα με τα χέρια κουνώντας σημαίες .