Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ είναι η μακραίωνη Ελληνική Προϊστορία, την οποία οι αμαθείς ή και δόλιοι ξένοι –και ορισμένοι ξενολάγνοι και πλανημένοι Έλληνες-απεκάλεσαν χλευαστικά «Μυθολογία» , ώστε να τις αποστερήσουν την αυθεντία και το κύρος. Στηρίχθηκαν στο γεγονός ότι επειδή τα γεγονότα της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ χάνονται στα βάθη της Προϊστορίας αφ’ ενός δεν φέρουν ημερομηνίες και αφ’ ετέρου ορισμένα δίδονται με αλληγορική μορφή ώστε να την ονομάσουν Μυθολογία.

*Δεν είναι τυχαίο ότι όλες τις σπουδαίες και σημαντικές λέξεις που έχουν σχέση με τα Όργια (Ορφικά- Ελευσίνια), τον Έρωτα, το Σύμπαν, τον Εωσφόρο, την Παιδεραστία κ. α τις διαστρέβλωσαν και τις απαξίωσαν έτσι ώστε να κατηγορήσουν το Ελληνικό Πνεύμα.

Αβασάνιστα χωρίς να προσπαθήσουν να εισδύσουν στην ουσία και την φιλοσοφία των μύθων, πήραν την Ελληνική προϊστορία σαν μύθο(παραμύθι) και οδήγησαν σε λανθασμένο αποτέλεσμα την παγκόσμια σκέψη. Σ’ αυτό συνετέλεσε και η αδυναμία των ανθρώπων εκείνων να εξηγήσουν πολλά σκοτεινά και ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΣΗΜΕΙΑ της Ελληνικής Αρχαιολογίας, τα οποία με το γνωστικό επίπεδο της εποχής τους δεν οδηγούσαν σε ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Έτσι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι Έλληνες ήσαν μέγιστοι μυθοπλάστες , κοινώς ψεύτες και παραμυθάδες . Η πρώτη δικαίωση αυτών που πίστευαν ότι η Μυθολογία είναι η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ υπό αλληγορική μορφή ήλθε μετά την ανακάλυψη από τον Σλήμαν και Εβανς της Τροίας και της Κνωσού.

H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΩΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όσα φαινόμενα δεν μπορούν να εξηγήσουν οι άνθρωποι με φυσικό τρόπο τα εναποθέτουν στην Μεταφυσική(Θεό) και τα χειρίζεται εκ του πονηρού το ιερατείο. Όταν κάποτε προχωρήσει στο μέλλον η επιστήμη και δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα του σημερινού μεταφυσικού κόσμου, τότε θα τα πάρει από τον μεταφυσικό χώρο και θα τα βάλει στο χώρο της φυσικής.

Η Ελληνική Αρχαιολογία(Μυθολογία) δεν είναι Παραμύθια Οι αναφορές που γίνονται για τους θεούς(άρματα, εξοπλισμός, ταξίδια, ιδιότητες θεών κ.ο.κ) συχνά δεν αφορούν τα ίδια τα πρόσωπα στα οποία αναφέρονται , αλλά αποσκοπούν να διασώσουν κάποιες πληροφορίες της Προκατακλυσμιαίας Εποχής, που δεν είναι άλλη από τη Χρυσή Εποχή του Ησιόδου. Η Ελληνική Αρχαιολογία παρέχει πληροφορίες άλλες μεν για πραγματικά γεγονότα και άλλες υπό αλληγορική μορφή, ώστε να διασωθεί από γενιά σε γενιά ένας πανάρχαιος χαμένος πολιτισμός, στους βοσκούς και στους βουκόλους, όσοι εξ αυτών επιβίωσαν στους ορεινούς όγκους από τον Κατακλυσμό(Πλάτων –Τίμαιος 22b) . Αυτές ή παραπλήσιες μαρτυρίες τις συναντάμε στις περισσότερες αρχαίες παραδόσεις(Έπος Γκιλγκαμές, Ιερή Λογοτεχνία Ινδών, Θρύλοι Ινδιάνων Αμερικής κ. α) Ο πανάρχαιος αυτός πολιτισμός άφησε παντού κοινά σύμβολα (λ. χ Γοργόνιο της Αθηνάς, Μαιάνδρους, Σβάστικες, Σπείρες, Διπλούς Πελέκεις, Μεγαλοκατασκευές, Πυραμίδες κ. α) Επίσης άφησε κοινές βασικές αρχές και αξίες που έχουν προέλευση την Ολυμπιακή θρησκεία του 12θεου. Το κυριώτερο όμως απομεινάρι της Χρυσής Εποχής είναι η Ελληνική Γλώσσα, που σε κάθε λέξη , συλλαβή ή και γράμμα της είναι αποτυπωμένη όλη η γνώση και η σοφία του παρελθόντος. . Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ακόμη και όλος ο πολιτισμός του παρελθόντος κι’ αν καταστραφεί και απομείνει η Ελληνική Γλώσσα , τότε αυτή είναι εις θέσιν να τον αναγεννήσει.

*Για παράδειγμα η Ομηρική λέξη «Ηλικία» δηλώνει την περιστροφή της Γης περί τον Ηλίο{ήλιος + κίω= ηλικία}(κίω=περιελίσσομαι εξ ού και ο κισσός) Επίσης δηλώνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν την σφαιρικότητα της Γης και το Ηλιοκεντρικό Σύστημα(Πλάτων-Κρατύλος 401b)

Επομένως, στους μύθους -όπως και στις Ελληνικές λέξεις- μεταφέρονται υψηλοτάτου επιπέδου πληροφορίες και έννοιες από το απώτατο παρελθόν, που χάθηκαν λόγω του Κατακλυσμού και του παρελθόντος μακροτάτου χρόνου. Γιατί όμως δεν τα έλεγαν ανοικτά, αλλά προτίμησαν τους μύθους ;

1/ Οι ορεσίβιοι που διέφυγαν την Καταστροφή δεν είχαν το κατάλληλο πνευματικό επίπεδο να τα δεχθούν .

2/ Ο μύθος κεντρίζει περισσότερο την φαντασία και την έρευνα από τον πεζό λόγο και σώζεται ευκολότερα μέσω του χρόνου.

Οι Έλληνες εσέβοντο τους Μύθους

Ο Σωκράτης και όλοι οι σοφοί της αρχαιότητος, αντιμετώπιζαν τους μύθους με εξαιρετική σοβαρότητα και όχι με απόρριψη και λοιδορία, όπως συμβαίνει με τους σημερινούς πιστούς στο δόγμα . Οι πρόγονοι μας μετά από κάθε μύθο κατέληγαν με την επωδό:

«Ετσι διασώθηκε αυτός ο μύθος και θα σώσει κι’ εμάς αν ακολουθήσουμε τα διδάγματα του»

Σε άλλες περιπτώσεις έλεγαν :

«Έτσι χάθηκε αυτός ο μύθος… »

Όταν όμως άρχισε η παρακμή, αυτή συνοδεύτηκε από την αμφισβήτηση και τη δυσπιστία προς τους μύθους της Ελληνικής Αρχαιολογίας, για ευνοήτους λόγους. Ο Νεοπλατωνισμός είχε βρεθεί σε αμφισβήτηση και αναντιστοιχία προς τη λατρεία του 12θεου και είναι αυτός που καλλιέργησε το έδαφος για την επέλαση του Ιουδαιοχριστιανισμού. Τότε ο άνθρωπος από λογικός και ερευνητής έγινε δογματικός και δούλος του Ιερατείου.

Το 12θεο κρύβει Πανάρχαιες Επιστημονικές Πληροφορίες

Στους μύθους της Πατρώας Ελληνικής Θρησκείας του 12θεου βρίσκουμε υψηλότατες επιστημονικές αλήθειες και σπουδαίες έννοιες(για το Σύμπαν, Ηλιακό Σύστημα, Μαθηματικά , Επιστήμη-Τεχνολογία Προκατακλυσμιαίο Πολιτισμό, Τέχνη, Φιλοσοφία, Ελευθερία, Δημοκρατία κλπ), που σημαίνει ότι οι άνθρωποι εκείνοι ήταν διάνοιες με υψηλό πνευματικό και τεχνολογικό πολιτισμό και όχι ειδωλολάτρες και παγανιστές, όπως τους χαρακτήρισαν οι αμαθέστατοι οπαδοί της θρησκείας της ερήμου. Σήμερα με την πρόοδο της επιστήμης και τεχνολογίας μερικά ανεξήγητα της Ελληνικής Αρχαιολογίας αρχίζουν να φωτίζονται και να δίδονται κάποιες εξηγήσεις . Ο ακριβολόγος και σχολαστικός Όμηρος, του οποίου οι πληροφορίες επαληθεύθηκαν από τις αρχαιολογικές ανασκαφές (Τροία, Πελλάνα, Μυκήνες κ.α) μας δίνει γνώσεις και καινούργιες προκλήσεις για περαιτέρω έρευνα. Ο Όμηρος έχει δώσει υψηλού επιπέδου πληροφορίες που μοιάζουν ακόμη και στην τεχνολογικά προηγμένη εποχή μας, ως φανταστικές, διότι ως τώρα δεν μπορούν να τις εξηγήσουν με βάση όχι μόνον τις γνώσεις του αρχαίου κόσμου αλλά και τις σημερινές. Αναφέρομαι λ. χ «στο ταξίδι του Διός στη χώρα των Αιθιόπων» που αδυνατούμε να δώσουμε κάποια εξήγηση :

1/ Πως γίνονταν τα ταξίδια των Θεών ;

2/ Τι μέσα χρησιμοποιούσαν ;

3/ Με τι είδους ενέργεια εκινούντο;

4/ Τι ήσαν οι θεοί των Ελλήνων που διέθεταν αυτή την θαυμαστή τεχνολογία ;

Απόσπασμα εκ της Ομήρου Ιλιάδος

Από το διάλογο της Θέτιδος με τον γιό της Αχιλλέα, ο οποίος της ζητούσε να μεσολαβήσει στον Δία για την επιστροφή της Βρισηίδος

[Του αποκρίθηκε τότε χύνοντας δάκρυα η Θέτις:

«Αλλοίμονο, γυιέ μου, γιατί λοιπόν να σ’ αναθρέψω τον πικρογεννημένο; Ας καθόσουν καλλίτερα χωρίς καημούς και δίχως δάκρυα κοντά στα πλοία, αφού η μοίρα σου είνε να ζήσης λίγα χρόνια. Τώρα όμως είσαι πιο λιγόζωος και πιο δυστυχισμένος απ’ όλους. Θα ήταν κακιά η ώρα όταν σ’ εγεννούσα στο σπίτι. Τα λόγια σου όμως αυτά θα πάω στον χιονισμένο Όλυμπο να τα ειπώ εγώ η ίδια στο Δία, μήπως πεισθή. Ως τόσο κάθησε τώρα εδώ στα πλοία και κράτα το θυμό σου και μην πας καθόλου στον πόλεμο. Γιατί ο Ζευς εχθές, μαζί με όλους τους θεούς, πήγε στον Ωκεανό προσκαλεμένος σε συμπόσιο από τους Αιθίοπες. Όμως σε δώδεκα ημέρες θα γυρίση πάλι στον Όλυμπο και τότε θα τρέξω στα χαλκοστρωμένα ανάκτορα του να πέσω στα πόδια του και θαρρώ πως θα τον πείσω.» (Μετάφραση Ιωάννου Πολυλά και Αλεξάνδρου Πάλλη (Ιλιάς Α’ 415-440) :

1/ Η Γέννηση του Αχιλλέως

Η πρώτη απορία είναι το που γεννήθηκε ο Αχιλλεύς ;. Το «σπίτι» που αναφέρει η μητέρα του Θέτις εντελώς αόριστα συσκοτίζει αντί να φωτίζει την αλήθεια. Ο Όμηρος κάτι θέλει να κρύψει. Αν δεν ήτο το σπίτι τι άλλο μπορεί να ήτο την εποχή εκείνη ; Μήπως μπορούσε να τον γεννήσει και αλλού λχ σε ασκληπιείο , ή στα ανάκτορα στον Όλυμπο, ή τέλος σε κάποιο διαστημόπλοιο, ή σε βαθυσκάφος; Διότι η Θέτις ήτο Θεά της Θάλασσας.

Γιατί δεν λέγει το μέρος επακριβώς;

Η Θέτις γνωρίζει ότι παρότι τον γέννησε στο «σπίτι», ο γυιός της είναι θνητός . Όλα στο Σύμπαν έχουν αρχή και τέλος, γέννηση και θάνατο, δημιουργία και καταστροφή. Αυτή είναι η Ειμαρμένη του Κόσμου τούτου. Διότι ο θάνατος είναι αναπόδραστη Ανάγκη για να ανθίσει η νέα ζωή. Όμως τον συμβουλεύει να επιδείξει ψυχραιμία, κρατώντας το θυμό του χαμηλά, και να μείνει κοντά στα πλοία, αλλά να μην πάει στον πόλεμο. Μήπως επειδή ο Αχιλλεύς ήτο θεϊκός γόνος και τρωτός στην πτέρνα δεν έπρεπε ν’ ανακατευθεί στον πόλεμο της Τροίας;

2/ Όχι στον Πόλεμο

Η συμβουλή της να μην πάει στον πόλεμο προέρχεται μόνον από το μητρικό της φίλτρο για να μην σκοτωθεί ο γιός της ή από κάποια άλλη αιτία που δεν μας αποκαλύπτει; Διότι σαν θεά γνωρίζει την τρωτότητα του γιού της στην πτέρνα, αλλά και το χρησμό που λέει ότι όταν σκοτωθεί ο Πάτροκλος θα έλθει νομοτελειακά και το δικό του τέλος. Καμμιά μάνα- ακόμη και η Σπαρτιάτισσα-δεν θέλει να σκοτωθεί το παιδί της στον πόλεμο ή αλλού. Η Σπαρτιάτισσα όμως ήτο έτσι διαπαιδαγωγημένη ώστε να δίνει την ασπίδα στο γιό της με την ρήση: «ή ταν ή επι τας» , δηλαδή η θα νικήσεις ή θα σε φέρουν σ’ αυτήν .

3/ Το Άτρωτον του Αχιλλέως

Η Θέτις έκαψε τον Αχιλλέα στην πυρά για να τον κάνει αθάνατο και μετά τον έβρεξε στο ύδωρ της Στυγός. Έτσι τον έκανε αθάνατον, εκτός της πτέρνης του που δεν βράχηκε στο ύδωρ επειδή τον κρατούσε από τα πόδια. Εξ ού και η ονομασία Λιγύρων και Πυρίσωος, επειδή εσώθη εκ του πυρός, όταν τον έκαιε η Θέτις.(Ωγυγία, Αθαν. Σταγειρίτης, Ελλευθέρα Σκέψις, τομ Β! σελ. 90,185, , Γ! σελ. 78, 202, 302 Δ! σελ.211 και Ε! σελ. 50-56 κ.ε 59) Ο δε Χείρων ο πρώτος ιατρός τον ονόμασε Αχιλλέα( εκ του λύω το άχος), επειδή και ο Αχιλλεύς έγινε ιατρός άριστος και έλυε τα άχη και τα πάθη. Την ίδια όμως μέθοδο αθανασίας εχρησιμοποίησε και η Δήμητρα στον Τριπτόλεμο για να τον αποθανατίσει. Επομένως βλέπουμε ότι πρόκειται για κάποια τεχνική της προηγμένης τάξεως των Θεών που μπορούσε να καταστήσει τους ανθρώπους αθανάτους ή να τους χαρίσει μακροζωίαν. Η πύρωση του μετάλλου και η εμβάπτιση του στη φωτιά είναι γνωστή μέθοδος για την σκλήρυνση των μετάλλων. Αυτή η πληροφορία πιθανόν να αναφέρεται στον Πολιτισμό των Προκατακλυσμιαίων ανθρώπων, ήτοι στη «Χρυσή Εποχή» του Ησιόδου.. Τι να σημαίνουν όλα αυτά υπό το πρίσμα των σημερινών γνώσεων και εμπειριών μας ;

[ Κατωτέρω δίδεται μια πιθανή χρονολόγηση επί τη βάση των υπαρχουσών ιστορικών καί αρχαιολογικών αφηγήσεων:

Χρυσούν Γένος

(βασιλεύς Ουρανός - Υπερίων - Άτλας - Κρόνος) - Τιτανομαχία

Αργυρούν Γένος

(βασιλεύς Δίας) - εποχή Διογενών Θεών

Χαλκούν Γένος

Ιδαίοι Δακτυλοι - Κουρήτες - Κορήβαντες - Λέλεγες - Τελχήνες

Ιδαίος Ηρακλής

Ίναχος (βασιλεύς του Άργους μια γενιά πρίν)

ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΩΓΥΓΟΥ (16.000 - 10.500 π.Χ.)

Χαλκούν Γένος

Φορωνεύς (βασ. Άργους) - Μέσσαπος (βασ. Σικυώνος) - Ωγύγος (βασ. Αθηνών)

Διόνυσος Α, της Δήμητρας ή Ιούς (βασ. Αιγύπτου ως Όσιρης & Ινδιών ως Surya)

Γένος Ηρώων

ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ (10.000 - 9.500 π.Χ.)

Γένος Ηρώων

Κραναός (βασ. Αθηνών) - Ερμής (Θώτ ή Τώθ) - Ορφεύς Α (μιά γενιά μετά)

Έπαφος - Ακτίς ο Ρόδιος - Πελασγός - Λυκάων (ιδρυτής πρώτης πόλης, Λυκόσουρας)

ΜΙΝΩΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (2.000 ή 4.000 εως 1.200 ή 3.200 π.Χ.)

Μίνως Α'

Μίνως Β'

Μίνως Γ'

Έκρηξη ηφαιστίου τής Θήρας (1.6οο ή 3.400 π.Χ.)

Καταστροφή Μινωικού Πολιτισμού (τρείς γενιές πρίν τά Τρωικά)

Μίνως Δ' (1ος Φαραώ της Αιγύπτου, 3.100 π.Χ)

Αργοναυτικά - Ηρακλής Θηβαίος- Ορφεύς Β' -Λάϊος (μιά γενιά πρίν τά Τρωϊκά)

ΜΥΚΗΝΑΪΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (1.200 ή 3.150 π.Χ.)

Πέλωψ ο Ταντάλου (Δύο γενιές πρίν Τρωικά.)

Ατρεύς ο Πέλοπος (μια γενιά πρίν Τρωικά)

ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (1.130 ή 3.087 π.Χ)

Ιδομενέας (εγγονός του Μίνωα Γ.)-Ατρείδες- Παλαμίδης ο Ναυπλίου

Σιδηρούν Γένος]

Είχε βρει το γένος των θεών το ελιξίριο της μακροζωίας και είχε γίνει σχεδόν αθάνατο; Αν το δεχθούμε μπορεί να εξηγήσουμε και τη δυνατότητα τους να επιβιώνουν στο διάστημα και να αναλαμβάνουν μακρά διαστημικά ταξίδια .

Συμπέρασμα : Οι μύθοι συγκαλύπτουν επιστημονικές πληροφορίες υψηλού επιπέδου, τις οποίες εσκέπασε το πέρασμα του χρόνου, οι ανόητες εξηγήσεις, ή χειρότερα η άρνηση αποδοχής των, ή ακόμη και η δόλια γελοιοποίηση τούτων. Είναι πασιφανές ότι προ αμνημονεύτων χρόνων συνέβησαν τρομακτικές γεωλογικές καταστροφές που αίτιο τους είχαν την μετατόπιση του άξονος περιστροφής της Γης, με αποτέλεσμα την καταστροφή ενός λίαν εξελιγμένου παγκοσμίου πολιτισμού, του Προκατακλυσμιαίου Πολιτισμού που είχε επίκεντρο τον Όλυμπο και το Αιγαίο . Μια παρόμοια μείζον Καταστροφή συνέβη στον Πόλεμο Διογενών –Ατλάντων με την καταβύθιση της Ατλαντίδος.

4/ Το Ταξίδι του Διός

Το περίεργο αυτό ταξίδι το Διός στην χώρα των Αιθιόπων μας μεταφέρει στην σημερινή εποχή όπου ο πρόεδρος της υπερδύναμης παίρνει την κουστωδία του στο αεροσκάφος AIRFORCE ONE και επισκέπτεται κάποια μακρυνή χώρα, εν προκειμένω την Ινδία, για ένα δωδεκαήμερο ταξίδι ,για θα διεξάγει συνομιλίες (συμπόσιο) με τους εκεί αρμοστές της αποικίας . Ο Όμηρος είναι ακριβολόγος στις περιγραφές του και ουδείς καλόπιστος μπορεί να τον αμφισβητεί. Προφανώς η χώρα των Αιθιόπων δεν βρίσκεται στο Νότο, αλλά στην Ανατολή, δηλαδή στην Ινδία, διότι από εκεί μετανάστευσαν οι Αιθίοπες σε πανάρχαια χρόνια και έφθασαν στην σημερινή Αιθιοπία. Να σημειωθεί ακόμη ότι η άρχουσα τάξη της Ινδίας(Δραβίδες) ήσαν Έλληνες, που μετέβησαν στο απώτατο παρελθόν με τον Διόνυσο, Ηρακλή, Ερμή κ. α

* Οι Βραχμάνοι δεν είναι άλλοι από τους αρχαίους Βραγχίδες ιερείς του Μαντείου της Μιλήτου. Η λεγομένη «Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα» είναι η γλώσσα που μετέφεραν εκεί οι εκπολιτιστές Βραγχίδες από την περιοχή του Αιγαίου της Προκατακλυσμιαίας Εποχής.

Το ότι ο Ζευς πήγε στην Ινδία και όχι στην Αιθιοπία συνάγεται από τα εξής: Αν πήγαινε στην Αιθιοπία δεν θα περνούσε τον Ωκεανό, δηλαδή τον Ινδικό Ωκεανό, αλλά την Μεσόγειο Θάλασσα που ίσως κατ’ εκείνη την εποχή δεν ήτο ακόμη Θάλασσα , αλλά δύο ξεχωριστές λίμνες( Ανατολική και Δυτική)και στο «μέσον ήτο γη=Μέσο-γειος , όπως λέγει η ετυμολογία της λέξεως «Μεσό-γειος» Αυτή φανερώνει ότι στο απώτερο παρελθόν ήτο ξηρά. Κι’ αν ακόμη ήτο η Μεσόγειος, όπως είναι σήμερον , ποτέ οι Έλληνες δεν την ονόμασαν Ωκεανό. Το πολύ –πολύ να την ονόμαζαν Πόντο, όχι όμως ωκεανό. Αν πάλι πήγαινε στον Ατλαντικό Ωκεανό, τότε θα τον ανέφερε με το όνομα του, δεδομένου ότι ήτο γνωστός στους Αιγαίους. Άρα αποκλείεται να πέρασε τον Ατλαντικό και να πήγε στην Ατλαντίδα, η οποία ας σημειωθεί ήτο κι’ αυτή γνωστή στους Έλληνες(Πλάτων-Τίμαιος 24e κ.ε) Όπως αποκλείεται να πήγε και προς νότον στην σημερινή Αιθιοπία, για τους λόγους που προαναφέραμε. Ας μην λησμονούμε ότι η αποικία που επεσκέφθη ο Δίας έφερε και το όνομα του( «Ιν-Δία», ήτοι η χώρα του Δία)

5/ Με τι Μέσον Ταξίδευαν οι Ολύμπιοι θεοί;

Αν υποθέσουμε ότι χρησιμοποιούσαν πλοίο θα έπρεπε να διαπλεύσουν το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος, δηλαδή την Αφρικανική Ήπειρο, διότι τότε δεν υπήρχε η διώρυξ του Σουέζ( αραβιστί διαβάζεται εκ δεξιών προς τ’ αριστερά SUEZ= ZEUS)οπότε ο χρόνος που θα απαιτείτο είναι μακρότατος , μετρούμενος σε αρκετούς μήνες ή και χρόνια, αν τελικά έφθαναν σώοι, λόγω των κινδύνων εκ τρικυμίας, ρευμάτων ή και των αγρίων φυλών στα υποχρεωτικά λιμάνια που θα πόντιζαν για ανεφοδιασμό. Όμως ο ακριβολόγος Όμηρος προκαθορίζει το ταξίδι ακριβώς σε 12 ημέρες, όπως θα έκανε κάποιος σύγχρονος ηγέτης που το μέσον μεταφοράς του δεν υπόκειται σε περιορισμούς, αναβολές ή καθυστερήσεις λόγω καιρού, καταστάσεως θαλάσσης , ή άλλων προβλημάτων. Επομένως πρέπει να αποκλείσουμε την περίπτωση χρησιμοποιήσεως πλοίου. Ένα 12ήμερο ταξίδι περιλαμβάνει συνήθως δύο ημέρες ταξιδίου (μία μεταβάσεως και μία επιστροφής) και 10 ημέρες για το συμπόσιο και την ξενάγηση στην αχανή χώρα της Ινδίας.

*Ο γράφων επεσκέφθη δύο φορές την Ινδία, το 2003 και το 2005 για να συμμετάσχει σε συνέδριο για την Μη Βία. Το ταξίδι ήτο 10ήμερο, ήτοι δύο ημέρες ταξιδίου και οκτώ ημέρες για την διάσκεψη στο Ρατζαστάν και την περιοδεία στο εσωτερικό της Ινδίας(Γκουζαράτ, Ουνταιπούρ και εκείθενι Βομβάη)

Τα χερσαία μέσα τα αποκλείουμε διότι μας λέγει σαφώς ο Όμηρος ότι πέρασαν τον Ωκεανό. Τι άλλο μέσον μπορούσε να τους μεταφέρει στην Ινδία εντός 1-2 ημερών; Έτσι οδηγηθήκαμε για άλλη μια φορά στα συνήθη αδιέξοδα , που αγόμαστε οσάκις ερευνούμε τους θεούς! Αν η έρευνα μας συνέβαινε προ του 1904, δηλαδή πριν κάνουν οι αδελφοί Ράιτ στις ΗΠΑ την πρώτη τους πτήση, ασφαλώς θα είμαστε κατηγορηματικοί ότι πρόκειται για έπεα πτερόεντα και τολμηρή φαντασία, ή για θαυματουργή πτήση αγγέλων . Όμως στην Ελληνική αρχαιότητα οι άνθρωποι πετούσαν με πτητικές μηχανές (Φαέθων, Δαίδαλος-Ίκαρος) έφτιαχναν χάρτες της υδρογείου από αεροφωτογραφίες, χρησιμοποιούσαν οι θεοί μηχανές για την μετάβαση τους από και προς τον Όλυμπο και ποτέ δεν περπατούσαν, διότι η πρόσβαση στην κορυφή, όπου τα ανάκτορα του Διός, ήτο λίαν κουραστική και χρονοβόρα ενασχόληση . Αλλά κι’ αν ακόμη δεχθούμε ότι δεν διέθεταν πτητικές μηχανές, πως με την φαντασία του ο Όμηρος και η πατρώα θρησκεία διετύπωναν τέτοιες τεχνολογικά ακραίες πληροφορίες χωρίς να έχουν προγενέστερες κεκτημένες παραστάσεις;

Συμπέρασμα: Ο Ζευς με την κουστωδία του ταξίδευσαν πάνω από τον Ωκεανό προς την χώρα των Αιθιόπων(Ινδία)με κάποιο λίαν προηγμένης τεχνολογίας εναέριο ή διαστημικό όχημα.

6/ Πως Πληροφορήθηκε η Θέτις το Ταξίδι;

Εξ όσων γνωρίζουμε η Θέτις ήτο θαλασσία θεά και δεν κατοικούσε τον περισσότερο καιρό στα ανάκτορα του Διός, στον Όλυμπο, αλλά σε κάποιο παραθαλάσσιο θέρετρο. Ενδέχεται να την είχε ορίσει ο Ζευς σαν τοπάρχη σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος ή σε νήσο και γι’ αυτό εθεωρείτο θαλασσία θεότης.

Όμως στον Αχιλλέα μεταφέρει μια λίαν αξιόλογη πληροφορία, ότι :«ο Ζευς εχθές, μαζί με όλους τους θεούς, πήγε στον Ωκεανό προσκαλεσμένος σε συμπόσιο από τους Αιθίοπες » Πως πληροφορήθηκε περί του ταξιδιού του Διός ; Με τι μέσα επικοινωνίας έλαβε την πληροφορία ; .Μήπως εκτός από τις φρυκτωρίες της Μυκηναϊκής εποχής οι θεοί (ή οι Προκατακλυσμιαίοι Αιγαίοι) είχαν αναπτύξει κι’ άλλα άγνωστα σε μας τεχνολογικά μέσα νοητικής(εσωτερικής) επικοινωνίας; Κι’ αυτό, όπως και τα άλλα, θα παραμείνει ένα σκοτεινό μυστήριο, εκτός κι’ αν επιστρατεύσουμε λίγο την φαντασία, την κρίση τις σύγχρονες εμπειρίες και γνώσεις μας για να το λύσουμε. Ίσως όμως το μυστήριο τούτο να λυθεί στο μέλλον όταν οι άνθρωποι θα έχουν αναπτύξει τη νοητική επικοινωνία (τηλεπάθεια)

7/ Εξωγήινοι Πολιτισμοί

Δεν πρέπει να αποκλείσουμε εντελώς την θεωρία ότι υπήρχαν-και ακόμη υπάρχουν- υπολείμματα προηγμένου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού κάπου στο διάστημα. Αν έτσι έχουν τα πράγματα δεν είναι απίθανον να μας επισκέπτονται από καιρού εις καιρόν για να ιδούν την πρόοδο μας ή καλύτερα την υπανάπτυξη μας σε πρωτόγονα επίπεδα πολιτισμού. Και είναι φυσικό οι άνθρωποι ενός τόσο προηγμένου πολιτισμού να είχαν παραμείνει στην μνήμη των ανθρώπων της Γης ,των μετέπειτα γενεών, ως θεοί. Επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί με το θέμα των εξωγήινων, υποστηρίζουν ότι η μεταπολεμική έκρηξη των τεχνολογικών ανακαλύψεων και αλλαγών στη ζωή στη Γη ενδέχεται να οφείλεται στην μετάγγιση εκείνης της τεχνολογίας (Ραντάρ, ηλεκτρονική ανάπτυξη, Υπολογιστές, διαστημικά ταξίδια, μοριακή βιολογία, DNA κλπ ) εκ μέρους πανάρχαιων γήινων πολιτισμών που τα υπολείμματα τους υπάρχουν ακόμη είτε στο διάστημα ή κρυμμένα στο υπέδαφος και στην θάλασσα. Η θεωρία αυτή-που δεν είναι επαρκώς επιβεβαιωμένη -και γι’ αυτό αναφέρεται μετ’ επιφυλάξεως - υποστηρίζει ότι η NASA γνωρίζει την ύπαρξη μη αναγνωρισμένων ιπτάμενων αντικειμένων , που πιθανόν να έχουν σχέση με εξωγήινους πολιτισμούς . Λέγεται δε ότι διαθέτει άκρως απόρρητες πληροφορίες, που δεν είναι ανακοινώσιμες στο ευρύ κοινό, για επαφές

*Σύμφωνα με την θεωρία αυτήν, οι ανασκαφές για το μετρό της Αθήνας έδωσαν σημαντικότατες πληροφορίες, ηλικίας άνω των 15.000 ετών, από αντικείμενα της προϊστορικής εποχής που κρύβονται στα έγκατα της πανάρχαιας πόλης των Αθηνών.

* Άλλοι ομιλούν για πληροφορίες της καταστραφείσης Βιβλιοθήκης Αλεξανδρείας . Αρκετές από αυτές κρύβονται στα υπόγεια του Βατικανού και έρχονται στο φως από καιρού εις καιρόν Όλα αυτά με άκραν επιφύλαξη. Διότι τίποτα δεν πρέπει να δεχόμαστε σαν αλήθεια αν δεν μπορούμε να το αποδείξουμε και τίποτα δεν πρέπει να απορρίπτουμε αν δεν μπορούμε να αποδείξουμε την ανακρίβεια τους.

Και διερωτώμεθα :Γιατί δεν λέγει ο Όμηρος υπερβολές για το καράβι του Οδυσσέως ή για τα θέματα των ανθρώπων της εποχής του, παρά λέγει αυτά τα αλλόκοτα πράγματα μόνον για το γένος των θεών και ημιθέων; Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει.

8/ Προκατακλυσμιαίος Πολιτισμός

Η άποψη περί του Προκατακλυσμιαίου Πολιτισμού όλο και μεγαλώνει στους κόλπους των ελευθέρων επιστημόνων (μη χρηματοδοτούμενων από διάφορα κέντρα) Αυτός δίνει λύση σε όλα τα παράδοξα που εμφανίζει η γραμμική θεώρηση της ιστορίας.
Γι αυτόν τον κατακλυσμό έχουμε μαρτυρίες από όλους τους αρχαίους πολιτισμούς( Ινδία , Κίνα , Αφρική , Ελλάδα κ.α) που έχουν πολλά κοινά ως προς την χρονολογία και τα χαρακτηριστικά του ειδικά ο Πλάτωνας είναι πολυ κατατοπιστικός!!
Σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο συναντάμε κοινά σύμβολα τον μαίανδρο για παράδειγμα στα κτίσματα των Ινκας, Μαγιας αγγεία με τον διπλό πέλεκυ στον Ειρηνικό ωκεανό αρχαίο ελληνικό θέατρο στην Αμερική όπως και τοπωνύμια των Ινδιάνων τα ονόματα Πολυνησία Μελανησία στην γλώσσα των κατοίκων υπάρχει νησί Άνδρος στην Καραϊβική χιλιάδες αρχαιοελληνικές λέξεις των τοπικών διαλέκτων κ.λ.π

Ο Πίθος του Μπίμινι στην Καραϊβική

Δύο χαρακτηριστικές φωτογραφίες που δείχνουν του λόγου το αληθές

Πιθάρι που βρέθηκε από τον Α. Έβανς στο Ανάκτορο της Κνωσσού και εκτίθεται στο μουσείο του Ηρακλείου. Οι ομοιότητες με το πιθάρι του Μπίμινι είναι εκπληκτικές

Υπήρξε λοιπόν Προκατακλυσμιαίος Πολιτισμός που κατεστράφη από ένα τεράστιο παλιρροϊκό κύμα ή και κάποιο ουράνιο σώμα, αλλά τα ίχνη του τα ανακαλύπτουμε ακόμη σε όλα τα μέρη και τα πλάτη του πλανήτου μας.

Το Κηρύκειον του Ερμού

Ένα από τα αρχαιότερα σύμβολα στην παγκόσμια ιστορία των συμβόλων (και όχι μόνο) είναι και το κηρύκειο του Ερμού...
Οι αποσυμβολισμοί πολλοί ...
Πολλά λέγονται για τα φίδια και τις διπλές έλικες του dna

Το κηρύκειο αποτελείται από 2 όφεις - φορείς σοφίας - που μπλέκονται σαν έλικες σχηματίζοντας 7 κύκλους που λέγεται ότι συμβολίζει το DNA. Ο Ερμής ήταν ο πρώτος που μίλησε για τον έναν θεό και έγραψε 42 βιβλία 36 για την κοσμοθεωρία και 6 για ιατρική ( ανάγεται πολύ πριν του 10000 π.χ)

Η παρουσία απολιθωμάτων, αποτυπωμάτων, η εξαφάνιση πλείστων ειδών, (δεινοσαύρων κλπ) αλλά και ολοκλήρων ηπείρων(Ατλαντίς,, Ωκεανίς στον Ειρηνικό, Αιγηίς, δημιουργία Μεσογείου Θαλάσσης, αποξήρανση της Σαχάρας, Θεσσαλίας κλπ ) συνηγορούν υπέρ της θεωρίας ότι στη Γη συνέβησαν -και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν – κοσμογονικές αλλαγές που επιφέρουν φοβερές καταστροφές στα έμβια όντα και στο περιβάλλον. Για να γίνει αντιληπτή η ενέργεια που δημιουργήθηκε από την πρόσκρουση, ή την διέλευση πλησίον της Γης κάποιου ουρανίου σώματος θα αναφέρουμε μόνον τα εξής στοιχεία: Παρήχθη τρομακτικό έργον σε ίππους ίσον με 10 στην 22α δύναμιν , ικανό να ανυψώσει τρεις φορές εις ύψος 4.000 μέτρων τα 12 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα των οροσειρών (Κορδιλιέρα) της Νοτίου Αμερικής. Κατά την πρόσκρουση καταβυθίστηκαν 55 εκατομμύρια τετραγωνικά χ.λ.μ σε βάθος 4000 μέτρων. Τα κύματα σηκώθηκαν σε ύψος 2000 μέτρων και έπληξαν με ταχύτητα 400 χλμ/ώρα την ξηρά. Αυτό το τιτάνιο κύμα δεν ήτο δυνατόν να αφήσει οτιδήποτε στο πέρασμα του. Όλες οι Θεογονίες και οι παραδόσεις ομιλούν για τον Κατακλυσμό, που πρέπει να έγινε 15.000 περίπου χρόνια προ της εποχής μας. Αλλά ενδεχομένως να έχουν προηγηθεί και άλλοι, διότι η Ελληνική Αρχαιολογία αναφέρει τρεις Κατακλυσμούς και όχι έναν, όπως όλες οι άλλες παραδόσεις [Ο ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, του Παν. Μαρίνη, Νέα Θέσις, σελ. 60 και ε.κ].Επομένως τα μόνα μέρη που ξέφυγαν από την Καταστροφή ήσαν οι ορεινές περιοχές , όπως λ. χ της Αρκαδίας , Στερεάς Ελλάδος , της οροσειράς της Πίνδου κ. α .

*Πως συσσωρεύθηκαν τα οστά προϊστορικών ειδών στην χαράδρα του Πικερμίου; Σημειωτέον ότι αυτά ζούσαν σε διαφορετικό περιβάλλον , όπως λ. χ στην Αρκτική και στον Ισημερινό. Τα οστά αυτά που βρέθηκαν προσφάτως βρίσκονται σε παλαιοντολογικά μουσείο.

Ο Υπολογιστής των Αντικυθήρων

Ανακαλύφθηκε σε ναυάγιο ανοικτά του Ελληνικού νησιού Αντικύθηρα. Χρονολογείται πριν από την ημερομηνία του ναυαγίου, το οποίο συνέβη γύρω στο 100 π. Χ. Είναι φτιαγμένος από μπρούτζο, οι διαστάσεις του είναι 32X20X10 εκατοστά και βρίσκεται μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί με ξύλινο πλαίσιο. Ο κύριος μηχανισμός περιλαμβάνει γρανάζια με δόντια που έχουν κοπεί με κλίση 60ο, καθώς επίσης ένα διαφορικό σύστημα για την εκτέλεση αφαιρέσεων, κάτι που δηλώθηκε για ευρεσιτεχνία στην Αγγλία το έτος 1832.

9/ Ακόμη δεν ξεφύγαμε από τον Μεσαίωνα

Μολονότι ξεφύγαμε από τον σκοτεινό Μεσαίωνα ακόμα ισχύει το δόγμα που μας βύθισε σ’ αυτόν. Η Εβραιογενής μονοθειστική θρησκεία(Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός) είναι ακόμη μέρος της εξουσίας και οι φύλακες της δεν είναι αποκλειστικά και μόνον το Ιερατείο και το εξουσιαστικό κατεστημένο, αλλά και οι στρατευμένοι προς τούτο επιστήμονες και χρυσωμένοι κονδυλοφόροι. Με τέτοια φυλακισμένη ή «θωρακισμένη» επιστημονική σκέψη και γνώση η κατάσταση που επικρατεί σήμερον είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Είναι δυνατόν επιστημονικές θεωρίες να διατηρούνται τεχνητώς στην ζωή(Big Bang, Θεωρία Σχετικότητος ,Ινδοευρωπαίοι, Μαύρη Αθηνά, Βίβλος, το Φοινικικό Αλφάβητον κ. α ), ενώ άλλες να γεννώνται εξ υπολογισμών ή εξ αποκαλύψεως λόγου ; Αντίθετα οι πανάρχαιες επιστημονικές γνώσεις της Ελληνικής Σκέψης να θάβονται διότι δεν είναι «πολιτικώς ορθές»; Η απάτη αυτή που διαρκεί εδώ και 2.000 χρόνια καλύπτεται από μια εκτεταμένη παγκόσμια συνωμοσία. Αυτή ενετάθη μεταπολεμικώς με την επιβολή διαφόρων απαγορεύσεων στην έρευνα, στην παιδεία, στην έκφραση και στην προβολή ορισμένης κατηγορίας ιδεών, ώστε αυτές που κατατίθενται να συμφωνούν με το « δογματικώς ορθόν». Οι καιροί πλέον είναι ώριμοι για να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να ανατραπεί η παγκόσμια συνωμοσία για να προχωρήσει ο κόσμος στον πραγματικό Πολιτισμό . Είναι παρήγορον ότι παράλληλα με το σκοταδισμό αναπτύσσεται μια πρωτόγνωρη κίνηση Διαφωτισμού, από λαμπρούς διανοητές που ρίχνουν φως στην Επιστήμη-Τεχνολογία, στην Οικολογία, στις Θρησκείες και στους αρχαίους Πολιτισμούς (στην Ελληνική Ιστορία και Προϊστορία ) .

Παιδεία: Ο Νέος Σίσυφος που βασανίζεται από την‘Δίψα του Ειδέναι’

Τα έργα του Ομήρου(ΙΛΙΑΣ και ΟΔΥΣΣΕΙΑ) είναι τα αρχαιότερα και ωραιότερα αριστουργήματα του κόσμου. Και όμως τα σύγχρονα Ελληνόπουλα στερούνται αυτών των πνευματικών θησαυρών των προγόνων μας, οι οποίοι δυστυχώς μόνον στην Ελλάδα αγνοούνται. Εκρίναμε σκόπιμο να μελετήσουμε εκ νέου τον θείον Όμηρον - και συγκεκριμένα την ΙΛΙΑΔΑ –υπό το πρίσμα των σημερινών δεδομένων, διότι ο ποιητής των Θεών είναι και ο Θεός των ποιητών. Περί της καταγωγής του Ομήρου και της εποχής κατά την οποίαν συνέθεσε τα δύο μνημειώδη έπη του, δεν είναι τίποτα θετικώς γνωστόν. Νεώτερες μελέτες που έγιναν επί τη βάσει αστρονομικών δεδομένων-που είχε την πρόνοια ο ποιητής να συμπεριλάβει στα έπη του- οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα Ομηρικά έπη είναι πολύ παλαιότερα. Δεν έγιναν το 1350 π. Χ –όπως μέχρι τούδε ενομίζετο- αλλά με βάση τα αστρονομικά δεδομένα που εμελέτησε ο ερευνητής Κ. Κουτρουβέλης, ανάγονται στο 3.140 π. Χ (Περ. ΔΑΥΛΟΣ, «Αναχρονολόγηση της Ιστορίας» του Ταξιάρχου ΓΥΣ Κ. Κουτρουβέλη). Και ναι μεν λέγεται ότι «επτά πόλεις ερίζουν την καταγωγή του» , περισσότερον όμως πιθανή είναι η καταγωγή του από τη Λέσβο ή από την Σμύρνη [Επειδή σήμερον γίνεται κανιβαλισμός της Ιστορίας και Προϊστορίας, πρέπει να πούμε ότι η Σμύρνη , όπως και ολόκληρη η Ιωνία-και όχι μόνον- ήτο Ελληνική ως το 1922, οπότε έγινε η Μικρασιατική Καταστροφή από τους Τούρκους κατακτητές της Μικράς Ασίας και εκδιώχθηκαν βιαίως οι Ελληνικοί πληθυσμοί της Μικράς Ασίας(Ίωνες, Πόντιοι, Καπαδόκες, Κωνσταντινοπολίτες, Ιμβριοι, Τενέδιοι κ.α)] .

Οι Έλληνες της Σμύρνης –προτού διωχθούν από τους Νεότουρκους του Μουσταφά Κεμάλ- αποκαλούσαν «Μελισογενή» τον Όμηρο διότι κατοικούσε στις όχθες του ποταμού Μέλητος. Όλα όμως αυτά επειδή χάνονται βαθιά στην αχλύν της προϊστορίας καλύπτονται από πέπλο μυστηρίου αλλά όχι και αμφιβολίας , διότι εσχάτως έρχονται πληροφορίες και μαρτυρίες στο φως από ανασκαφές που αποδεικνύουν ότι τα Επη του Ομήρου δεν είναι φανταστικά, όπως διατείνονται μερικοί, αλλά η ίδια η ηρωική προϊστορία του Ελληνικού Έθνους. [Η πρόσφατη ανακάλυψη προϊστορικών οικισμών 14.000 ετών στη Λήμνο από την αρχαιολογική σκαπάνη δείχνει ότι ψεύδονται αυτοί που ως τώρα εξηγούν την προϊστορία επι τη βάσει αστήρικτων ψευδολογιών ]

Οικισμός 14.000 ετών στη Λήμνο

Ο ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΜΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ

Εκπληκτα τα μέλη της ομάδας αρχαιολόγων με επικεφαλής τον καθηγητή της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Νίκο Ευστρατίου ανακαλύπτουν στη Λήμνο τα απομεινάρια του παλαιότερου έως τώρα ανθρώπινου οικισμού στο Αιγαίο. Τα πρώτα ευρήματα Ελλήνων αρχαιολόγων και συνεργαζόμενων ερευνητών από Πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ιταλίας μιλούν για σημαντικά ευρήματα του 12000 π.Χ., δηλαδή πριν 14.000 χρόνια.

Αρχαιολόγοι με επικεφαλής τον καθηγητή Ν. Ευστρατίου του ΑΠΘ στην παραλία Λουρί του Δήμου Μούδρου

Ευρήματα που τοποθετούν στη Λήμνο την παλαιότερη ανθρώπινη εγκατάσταση στο Αιγαίο. Μια θέση που, όπως λένε οι επιστημονικές πληροφορίες, αντίστοιχή της λείπει ακόμη και από το σύνολο των ηπειρωτικών Βαλκανίων. (Του Στρατή Μπαλάσκα )

Οι χρονολογίες δεν είναι απόλυτα γνωστές και πρέπει να αποκρυπτογραφηθούν από ειδικούς. Πάντως ο Τρωικός Πόλεμος ανάγεται σύμφωνα με σύγχρονες τεκμηριωμένες απόψεις πολύ πριν από το 1350 π. Χ , ίσως και στην 3 ή 4^ην Χιλιετηρίδα π. Χ, το δε περιεχόμενο των Επών και τα αστρονομικά του δεδομένα και οι πελασγικές του εκφράσεις μαρτυρούν ότι αυτά ίσως ανάγονται σε πολύ παλαιότερες εποχές.

Ο Ασιάτης Κατακτητής της Τροίας

Τα Έπη μαρτυρούν ότι ο Όμηρος υπήρξε και ήτο Έλλην, εκ Μικράς Ασίας. Τότε η περιοχή αυτή ήτο ακραιφνώς Ελληνική και σ’ αυτό δεν χωρεί καμία αμφιβολία. Δεν θα ασχοληθούμε με τους ισχυρισμούς ορισμένων που θεωρούν ότι η λέξη «Όμηρος» δεν είναι δηλωτικό ονόματος , αλλά σημαίνει «λαϊκό τραγούδι» και ότι το έπος είναι άθροισμα ωδών που εψάλλοντο η μία μετά την άλλη κατά τόπους και κατά καιρούς. Όλα αυτά κατέπεσαν σαν χάρτινος πύργος. Ο Όμηρος λοιπόν υπήρξε ο εμπνευσμένος και μέγιστος αοιδός(τραγουδιστής) των ηρωικών κατορθωμάτων της Φυλής του . Ο θρύλος τον θέλει τυφλόν πλανόδιον τραγουδιστήν, ο οποίος εσχεδίαζε τους στίχους του. Το πιθανότερον είναι να ήτο σύγχρονος της εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροίαν, και μάλιστα να συμμετείχε προσωπικά στην εκστρατεία . Μάλλον απίθανο φαίνεται να ήτο μεταγενέστερος του Τρωικού Πολέμου, διότι εν τοιαύτη περιπτώσει δεν θα μπορούσε να γράψει όλες αυτές τις συνταρακτικές λεπτομέρειες(προσώπων, τόπων, θαλασσών, πολεμικών επιχειρήσεων, πεδίου της μάχης, συγκροτήσεως των δυνάμεων, χαρακτήρων κ.α) Αν δεν συμμετείχε ή τουλάχιστον αν δεν ήτο σύγχρονος εκείνων των γεγονότων για να τα γνωρίζει από πρώτο χέρι ή να τα πληροφορηθεί από τους πρωταγωνιστές της εκστρατείας δεν θα ήτο τόσο διεισδυτικός και τόσο πειστικός. Εξ άλλου από τις αρχαιολογικές έρευνες του Σλήμαν στην Τροία , απεδείχθη ότι είναι αληθή αυτά που έγραψε. Αλλά πιστεύει κανείς ότι όλα αυτά ίσως να μην έγιναν ; Μήπως το 1922 δεν επανελήφθη η ίδια εκστρατεία στις ακτές της Μικράς Ασίας με ήρωες κάπως διαφορετικούς, δεδομένου ότι οι κατέχοντες την Μικρά Ασία Τούρκοι είναι κατακτητές εδώ και εννέα αιώνες. Αντίθετα, ο Τρωικός Πόλεμος μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο πρώτος εμφύλιος πόλεμος της ιστορίας, ένας πόλεμος μεταξύ Ελλήνων. Διότι και οι δύο εμπόλεμοι του Τρωικού Πολέμου(Ελλαδίτες και Τρώες) είχαν το ομαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομόδοξον. Και τότε όπως και κατά την πρόσφατη Μικρασιατική Εκστρατεία έγινε απόβαση των Ελληνικών δυνάμεων στις ακτές της, έλαβον χώραν αιματηρές μάχες και καταστροφές και τέλος η επιστροφή των στρατευμάτων κατέληξε σε φρικτή τραγωδία, όπως και τότε. Διότι στην στρατηγική τέχνη ο υποχωρητικός ελιγμός είναι ο δυσκολότερος όλων και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τον υποχωρούντα. Όλοι γρνωρίζουμε την πανωλεθρία των Γάλλων στην Ινδοκίνα , των Γερμανών στη Ρωσία , των Αμερικανών στο Βιετνάμ(Ινδοκίνα) κ.ο.κ

Ο Όμηρος ιστορεί τα διατρέξαντα με αξιοθαύμαστη φυσικότητα, ώστε με μόνην την φαντασίαν ούτε καν θα διενοείτο, αλλ’ ούτε θα συγκινούσε τους αναγνώστες ανά τους αιώνες με φανταστικά παραμύθια. Τα Έπη αποπνέουν μια πραγματική γιγαντομαχία που έλαβε χώρα στο Ιλιον.

Για να τα διατηρηθούν αυτά από μνήμης ανά τους αιώνας , φθάνοντας υπό μορφή γραπτού λόγου ως τον 21^ον αιώνα, ασφαλώς επρόκειτο για ένα πολύ σημαντικό και πραγματικό γεγονός που ανέτρεψε τον ρου της ιστορίας. Τα γεγονότα λοιπόν των επών συνέβησαν, έστω κι αν ορισμένα έχουν μυθοποιηθεί και εκφράζονται συμβολικά. Το μεγαλείον τους δε έγκειται στο ότι αυτά είναι διαχρονικά και αξεπέραστα. Σκεφθείτε ότι σε εκατό χρόνια από τώρα δεν θα υπάρχει κανείς από τους σημερινούς ανθρώπους-με εξαίρεση μερικές χιλιάδες αιωνοβίων- που να θυμάται πολλά από τα σημερινά έργα, τα οποία έργα είτε θα έχουν καταστραφεί, είτε ξεπερασθεί, εν αντιθέσει προς τα Έπη του Ομήρου . Διότι αυτά θα υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι. Αυτά θα είναι πάντα πρωτότυπα και φρέσκα και θα αυξάνει η αξία τους με το πέρασμα του χρόνου.

Είσοδος τάφου στο Τσανάκαλλε πού μάλλον άνηκε σέ κάποια ευγενή οικογένεια τήςΔαρδάνου. Στην πόρτα της εισόδου υπάρχει επιγραφή στά ελληνικά (!), πού πιθανότατα αναφέρεται σε εκείνους γιά τούς οποίους είχε κατασκευαστεί ό τάφος.

Η πόλη Τσανάκκαλε

Στόν Ελλήσποντο πού πήρε την ονομασία του από την πτώση της Έλλης, όταν ταξίδευε μέ τόν αδελφό της Φρίξο γιά την Κολχίδα, στη ράχη του χρυσόμαλλου Κριού, διαδραματίστηκε και ό μύθος της Ηρώς και του Λέανδρου. στην ευρύτερη περιοχή, η Τροία -ή πόλη κλειδί στά Στενά τών Δαρδανελίων- συνδέεται μέ τόν περίφημο Τρωικό Πόλεμο, ενώ η μυθολογία μας έχει έντονη παρουσία στην περιοχή.

Ό πορθμός οφείλει την ονομασία του στην πόλη Δάρδανο της Τρωάδος πού κατά την παράδοση είχε ιδρύσει ό γιός του Δία, Δάρδανος.

Ή Δάρδανος βρισκόταν μεταξύ της Αβύδου και του “Ιλιον και μάλλον ιδρύθηκε από Αιολείς στο λόφο πού σήμερα ονομάζεται Μάλτεπέ, 10 περίπου χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Τσανάκκαλε. Γι’ αυτή την πόλη πίστευαν ότι ήταν αρχαιότερη από το ι Ίλιον, άλλά εξαφανίστηκε νωρίς από την ιστορία, άφού ό Στράβων μαρτυρεί ότι στην εποχή του δεν υπήρχαν ούτε κάν τά ερείπια της.

Πράγματι, δεν υπάρχουν ερείπια άφού η τοποθεσία της βρίσκεται μάλλον στην περιοχή όπου και γίνονταν οι εργασίες του Συνεδρίου, στο Συνεδριακό και κατασκηνωτικό, τρόπο τινά, χώρο του Πανεπιστημίου του Τσανάκκαλε. Έτσι, παρόλο το ένδοξο παρελθόν της και το ηχηρό όνομα της δεν υπάρχουν σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή της. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν ένα τύμβο, καθώς και κάποια άλλα αρχαιολογικά κατάλοιπα πού χρονολογούνται από τόν 8ο π.Χ. έως το 2ο μ.Χ. αιώνα, και φυλάσσονται στο Μουσείο του Τσανάκκαλε. Ό τάφος αυτός πού ανακαλύφθηκε, εντελώς τυχαία, βρίσκεται σέ απόσταση πέντε λεπτών πορεία από το Συνεδριακό χώρο του Πανεπιστημίου. Είναι μάλλον εγκαταλελειμμένος από τις αντίστοιχες αρχαιολογικές υπηρεσίες η τρόπο τινά πρόχειρα φυλασσόμενος. Ανακαλύφθηκε το 1959 κατά τή διάρκεια της κατασκευής κάποιων εξοχικών κατοικιών γιά την Τσιμεντοβιομηχανία πού κατείχε τή συγκεκριμένη περιοχή. Στη συνέχεια, ανέλαβαν τις συστηματικές ανασκαφές Τούρκοι αρχαιολόγοι μέ επικεφαλής τόν Rusten Duyran και τόν Ergon Ataceri οι όποιοι χαρτογράφησαν τόν τάφο πού μάλλον άνηκε σέ κάποια ευγενή οικογένεια της Δαρδάνου. Η είσοδος του τάφου έχει ύψος 1, 70 μ. και μήκος 5,20 μ., ενώ στην πόρτα της εισόδου φέρει μία επιγραφή στά ελληνικά(Ι) πού μάλλον αναφέρεται σε εκείνους γιά τούς όποιους ο τάφος είχε κατασκευαστεί. Τελικά, καταλήγει σέ μία μικρή αίθουσα 3,22 μ. -1,24 μ. – 2, 64μ., όπου βρέθηκε μία σαρκοφάγος πού κι αυτή έφερε επιγραφή στά ελληνικά.

Η πόλη Τσανάκκαλε

Μετά το πολύωρο ταξίδι μας, μόλις φθάσαμε στην ακτή, έπιβιβαστήκαμε σέ ένα τοπικό φέρρυ-μπώτ και περάσαμε στην απέναντι ακτή στο Τσανάκκαλε. Στη διαδρομή μας αγναντεύαμε τόν Πορθμό τών Δαρδανελλίων πού κατέχει σημαντική θέση στην αρχαία και νεότερη ιστορία μας. Στόν Ελλήσποντο πού πήρε την ονομασία του από την πτώση της Έλλης, όταν ταξίδευε μέ τόν αδελφό της Φρίξο γιά την Κολχίδα, στη ράχη του χρυσόμαλλου Κριού, διαδραματίστηκε και ό μύθος της Ηρώς και του Λέανδρου. στην ευρύτερη περιοχή, η Τροία -ή πόλη κλειδί στά Στενά τών Δαρδανελίων- συνδέεται μέ τόν περίφημο Τρωικό Πόλεμο, ενώ η μυθολογία μας έχει έντονη παρουσία στην περιοχή. Ό πορθμός οφείλει την ονομασία του στην πόλη Δάρδανο της Τρωάδος πού κατά την παράδοση είχε ιδρύσει ό γιός του Δία, Δάρδανος.

Πρός το τέλος τών ημερών του Συνεδρίου, έφθασε και η στιγμή της προγραμματισμένης επίσκεψης μας στην Τροία στην όποια η απαράμιλλη τέχνη του Όμηρου προσέδωσε τή φήμη πού ξεσήκωσε τή φαντασία όλων όσων γνώρισαν μέσα από τά έπη του την ιστορία της.

Τά ερείπια της Τροίας βρίσκονται στο λόφο Χισαρλίκ

Ή επίσκεψη στην Τροία

Άπό το Τσανάκκαλε φθάσαμε στην Τροία σέ λιγότερο από 30 λεπτά της ώρας. Δεν μπορώ να πώ ότι εντυπωσιάστηκα από την πρώτη οπτική επαφή. Φαίνεται ότι υποσυνείδητα περίμενα κάτι διαφορετικό. Εντούτοις, από αρχαιολογική άποψη, όπως ανέφερε ό εξαίρετος Τούρκος ξεναγός μας -φοιτητής της αντίστοιχης Σχολής- τά ερείπια της, μολονότι δεν είναι εκτεταμένα, παρουσιάζουν μιά θέση κλειδί πού απεικονίζει τά αντικείμενα πού βρέθηκαν -στά διαδοχικά στρώματα κατοίκησης της- τή βαθμιαία εξέλιξη του πολιτισμού της Μικράς Ασίας.

Ό Ερρίκος Σλήμαν (1822-1890) γνωστός από τίς ανασκαφές του στην Τροία χαρακτηρίστηκε ώς ό θεμελιωτής της «τρωικής αρχαιολογίας».

Ό “Ομηρος αναφέρει την πόλη Ίλιον, από το βασιλιά Ίλο, γιό του Τρώα και δισέγγονο του Δάρδανου (Ιλιάδα Υ 321 κ.έξ.).

Ωστόσο, ό ‘Ομηρος αναφέρει παράλληλα και την ονομασία Τροία (Όδ. α 2: Τροίης ιερόν πτολίεθρον) μία ονομασία πού πιθανότατα προέρχεται από το βασιλιά Τρώα.

Στις φωτογραφίες μας φαίνονται τά διαδοχικά στρώματα της Τροίας πού δεν ήταν μιά πόλη, άλλά πολλές χτισμένες η μία πάνω στην άλλη. η ιδανική θέση της Τροίας την έκανε στόχο επιδρομέων πού πολλές φορές την κατάκτησαν και την κατάστρε-ψαν ολοσχερώς. Άλλά και πάλι ξαναχτιζόταν, άφού η θέση της ήταν καταπληκτική, ένας στρατηγικός λόφος πού έλεγχε απόλυτα τά Στενά. Πράγματι, ανεβαίνοντας στόν ψηλότερο λόφο της πού οι Τούρκοι ονομάζουν Χισαρλίκ (Καστράκι) είδαμε ότι δεσπόζει της περιοχής. Αφενός μέν έλεγχε τά σταυροδρόμια τών οδών πού ένωναν την Ασία μέ την Ευρώπη, στη χερσαία οδό πού οδηγούσε από τις δυτικές παράλιες περιοχές της Μικράς Ασίας στο συντομότερο πέρασμα πρός την ευρωπαϊκή ακτή (Δαρδανέλλια), αφετέρου δέ δέσποζε έπί της θαλάσσιας όδού πού κατέβαινε από τόν Εύξεινο Πόντο μέσω της Προποντίδας και κατέληγε στο Αιγαίο Πέλαγος μέσω του Ελλήσποντου. Ή πόλη της Τροίας ήταν κτισμένη στις κλιτύς ενός λόφου πού δέσποζε στην Πεδιάδα του Σκάμανδρου ποταμού, στις δυτικές υπώρειες του όρους Τδη. Δεν πρέπει να μας προκαλούν εντύπωση οι ονομασίες.

Σύμφωνα μέ την παράδοση η ίδρυση της Τροίας ήταν έργο Κρητών άποικων πού εγκατέλειψαν γιά κάποιον άγνωστο λόγο το νησί τους και εγκαταστάθηκαν στις υπώρειες του όρους πού -όπως στην Κρήτη- το ονόμασαν “Ιδη, μιά ονομασία πού οφείλεται στην “Ιδη, θυγατέρα του βασιλιά Μελισσέα η όποια μαζί μέ την αδελφή της Αδράστεια ανάθρεψαν το μικρό Δία στο Ιδαίον άντρον της Κρήτης. Στήν Ίδη (τουρκ. Κάζ νταγί) ό Πάρις έδωσε το μήλο στην Αφροδίτη. Επίσης θρυλείται ότι από την ψηλότερη κορυφή της (1800 μ.) οι Όλύμπιοι Θεοί παρακολουθούσαν την εξέλιξη του Τρωικού Πολέμου. Αρχηγός τών Κρητών ήταν ό Τεύκρος, γιός του ποτάμιου θεού Σκάμανδρου πού ήταν γιός του Ωκεανού και της Τηθύος. Ό Σκάμανδρος συνόδευσε το γιό του στόν αποικισμό, άλλά σέ κάποια σύγκρουση τους μέ γειτονικούς λαούς έπεσε στόν ποταμό Ξάνθο και πνίγηκε. από τότε ο ποταμός αυτός μετονομάστηκε σέ Σκάμανδρο.

Ή μυθολογία μάς αναφέρει ότι ο Τεύκρος, ως βασιλιάς, υποδέχθηκε το Δάρδανο, όταν αυτός έφθασε στη χώρα του, και μάλιστα του έδωσε, ώς σύζυγο, τή θυγατέρα του Βάτεια η Αρίσβη. Από τή Βάτεια ό Δάρδανος απόκτησε τέσσερα παιδιά: τόν Ίλο, το Ζάκυνθο, την Ίδαία και τόν Εριχθόνιο. Διάδοχος του Έριχθόνιου θεωρείται ο γιός του Υρώς από τόν όποιο πήρε την ονομασία της η πόλη, καθώς και ό λαός της. από την Καλλιρρόη, θυγατέρα του Σκάμανδρου, ό Ύρώς απέκτησε το Γανυμήδη, τόν Ασσάρακο και τόν “Ιλο. από τόν τελευταίο πού έγινε ό επόμενος βασιλιάς της Τροίας, η περιοχή αυτή ονομάστηκε και “Ιλιον.

Άπό τόν ψηλότερο, λοιπόν, λόφο όπου ήταν χτισμένη η Τροία, άγναντεύσαμε πρός το Αιγαίο Πέλαγος, στην εύφορη πεδιάδα πού απλώνεται γύρω της την όποια διασχίζουν ακόμη και σήμερα ό ποταμός Σκάμανδρος (τουρκ. Κιουτσούκ Μεντερές) και ό παραπόταμος του Σιμόεις (Ντυμρέκ Τσάι). και πράγματι είδαμε ότι η κατάκτηση της οχυρής πόλης μέ την ακρόπολη της θά ήταν πολύ δύσκολη και πραγματικά θά διάρκεσε τά 10 χρόνια πού αναφέρει ό Όμηρος. η πεδιάδα αυτή η όποια σχηματίζεται μεταξύ της Τροίας και τών ακτών στο Αιγαίο πού απέχουν περίπου 6,5 Km, πρέπει να υπήρξε το θέατρο τών μαχών τίς όποιες περιγράφει ό Όμηρος στην Ίλιάδα. Οι εκβολές τού Σκάμανδρου στόν Ελλήσποντο είναι ό χώρος όπου έστησαν οι Αχαιοί το στρατόπεδο τους και όπου προσάραξαν τά πλοία τους.

Στό λόφο Χισαρλίκ υπήρχαν ανέκαθεν τά ερείπια πόλης πού αρχικά από τόν Charles Maclaren, το ι 1822, και αργότερα από το ι Heinrich Schliemann, από το ι 1870 έως το ι 1890, ταυτίστηκε μέ την Τροία. Ό Ερρίκος Σλήμαν αρίθμησε τά κύρια στρώματα μέ τούς λατινικούς αριθμούς από το ι I έως το ι IX. Αρχίζοντας από την Τροία I (3000-2500 π.Χ.) έως την Τροία IX τών ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων την όποια προσδιορίζει και η επίσκεψη στην πόλη τοΰ Μεγάλου Αλεξάνδρου (334 π.Χ.). από την περίοδο αυτή είδαμε τά ερείπια του Βουλευτηρίου και του ρωμαϊκού Ωδείου.

Μετά τόν Σλήμαν η επιστημονική αποστολή του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι θεώρησε ότι η ομηρική Τροία πρέπει να ήταν η Τροία VΙΙa. Αντιθέτως ό Σλήμαν πίστευε ότι η Τροία του Πριάμου ήταν η Τροία II. Η ομηρική Τροία πού εξυμνήθηκε από την ποιητική ιδιοφυία του Όμηρου ήταν μιά πόλη μεγαλοπρεπής. Μολονότι η Τροία VΙΙa δεν παρουσιάζει τά ίχνη σπουδαίας πόλης, εντούτοις σ’ αυτή ακριβώς τή θέση της Τροίας Vila υπάρχουν φανερά σημάδια λεηλασίας και πυρπόλησης.

Παππού τώρα βλέπω εκεί στο ύψωμα το ομοίωμα του Δούρειου Ιππου . Προς τα κεί κύτταξε . Τον βλέπεις;

Κωνσταντίνε , μην φανταστείς ότι ο πραγματικός Δούρειος Ιππος θα ήτο σαν αυτόν ευτελής. Τότε είχαν μαστοροσύνη και τεχνη άριστη , γιατί ασφαλώς αν ήτο τέτοιος δεν θα μπορούσαν να ξεγελάσουν τους Τρώες που κι’ αυτοί ήσαν έξυπνοι άνθρωποι. Ό Δούρειος ίππος και ό «Θησαυρός του Πριάμου»

Μετά την παρένθεση μας, ολοκληρώνοντας μπορούμε να πούμε ότι, σύμφωνα μέ τά έπη του Όμηρου, ό Τρωικός Πόλεμος έδειχνε να μήν έχει τέλος. Γι’ αυτό το λόγο ό Όδυσσέας, ό πολυμήχανος βασιλιάς της Ιθάκης, έπεισε τούς Αχαιούς να κατασκευάσουν ένα τεράστιο ξύλινο άλογο, το Δούρειο ίππο μέ τόν όποιο θά επιχειρούσαν μέ δόλο την άλωση της Τροίας, πράγμα πού τελικά έγινε. Σέ ανάμνηση του γεγονότος και γιά τουριστικούς λόγους, οι Τούρκοι κατασκεύασαν τόν τεράστιο Δούρειο ίππο, τοποθετημένο ακριβώς στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου να υποδέχεται τούς επισκέπτες. Καί, όπως καταλαβαίνετε, παρά το «κιτς» της υπόθεσης, βγήκαν και οι σχετικές φωτογραφίες. Δίπλα από το Δούρειο ίππο, σέ μικρό στεγασμένο χώρο υπάρχουν σέ τεράστιες πλαστικοποιημένες φωτογραφίες τά στάδια της ανασκαφής και σέ μία από τίς φωτογραφίες αυτές παρουσιάζεται η ελληνίδα σύζυγος του Σλήμαν, η Σοφία, να φορά τά κοσμήματα πού βρήκε ό σύζυγος της στην Τροία.

Ό Δούρειος Ιππος

Ή ποίηση του Όμηρου περιέβαλε το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός μέ την άχλύ τού μύθου. Ό Θουκυδίδης θεωρούσε ότι ό Τρωικός Πόλεμος αποτελούσε ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός και το πρώτο πού οι Έλληνες κατόρθωσαν συνενωμένοι: «Πρό γάρ τών Τρωικών ου δεν φαίνεται πρότερον κοινή έργασαμένη η Ελλάς» πού μεταγράφεται ώς έξης: «Πριν τόν Τρωικό Πόλεμο, δηλαδή, φαίνεται ότι οι “Ελληνες δεν είχαν κατορθώσει τίποτα σέ συνεργασία» (Ιστοριών Α’ 3).

Μολονότι ό Θουκυδίδης θεωρεί τόν Τρωικό Πόλεμο ώς την πρώτη μεγάλη σύγκρουση λαών στην όποια άποδύθηκε σύσσωμη η Ελλάδα, εντούτοις οι σχετικές ερωτήσεις μας έφεραν σέ δύσκολη θέση τόν αξιόλογο Τούρκο ξεναγό μας. Τί γλώσσα μιλούσαν οι Τρώες πού τά ονόματα τους Έκτωρ, Ανδρομάχη, Κασσάνδρα, Πάρις κ.ά. συναντούνται ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα; η απάντηση του ήταν, πιθανότατα, ελληνικά! Άλλωστε, αυτό πιστοποιούσαν και τά σχετικά νεότερα -είναι γεγονός-εύρήματα στόν ευρύτερο αρχαιολογικό χώρο της Τροίας, όπου οι επιγραφές στά υπολείμματα κιόνων ήταν είτε ελληνικές είτε μεταγενέστερες λατινικές. η δεύτερη ερώτηση μας, λοιπόν, ήταν άν βρέθηκε κάποια επιγραφή σέ άλλη γλώσσα. και πάλι η απάντηση ήταν αρνητική. Άρα το αβίαστο συμπέρασμα μας ήταν ότι ό Τρωικός Πόλεμος ήταν ουσιαστικά ένας εμφύλιος ελληνικός πόλεμος! Άλλωστε η πλειοψηφία τών ερευνητών διεθνώς θεωρεί ότι οι Τρώες ήταν φύλο συγγενές πρός τούς “Ελληνες.

Αυτό δεν μπορούν ακόμη να μας το συγχωρήσουν οι «γείτονες» Τούρκοι. “Ετσι, θέλοντας να δείξουν την «αγάπη» τους πρός το αρχαίο ελληνικό δράμα, μας προσκάλεσαν στην αίθουσα τελετών του Δημαρχείου του Τσανάκκαλε να παρακολουθήσουμε μιά παράσταση του. Αυτό ήταν το δράμα «Τροάδες» του Ευριπίδη (415 π.Χ.), στη βραχύτερη βέβαια εκδοχή του Les Troades του Σαρτρ (1965). Το έργο αυτό μπορεί να είναι ένα από τά δραματικότερα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, άλλά στη συγκεκριμένη παράσταση μάλλον «υποδείκνυε» τόν «πολεμοχαρή» χαρακτήρα τών Ελλήνων.

Εικονογραφημένο χειρόγραφο τον τέλους του 5ου-άρχών του 6ου αιώνα ατό όποιο απεικονίζονται μάχες 'Ελλήνων μέ τους Τρώες. (Μιλάνο, Άμβροσιανή Βιβλιοθήκη).

Ό τραγικός ποιητής Ευριπίδης, μέ φόντο την καμένη πόλη της Τροίας, βάζει την Εκάβη, τή χαροκαμένη βασίλισσα σύζυγο του Πριάμου, νά εκφράζει την οδύνη της γιά τόν ολοκληρωτικό χαμό της οικογένειας της και της χώρας της, ένώ μέ τή συνδρομή της μάντισσας κόρης της, της Κασσάνδρας, προλέγουν τίς συμφορές πού θά ακολουθήσουν, καθώς η Τροία φλέγεται. Στην οδύνη τους αυτή τούς συμπαραστέκεται ό χορός πού αποτελείται από αιχμάλωτες Τρωαδίτισσες. Βεβαίως, μέ το έργο αυτό ό Ευριπίδης θέλησε να δείξει το πρόσκαιρο τών στρατιωτικών επιτυχιών, αφού οι σημερινοί νικητές πιθανότατα θά είναι οι αυριανοί νικημένοι. Άλλά, έπί της ουσίας, μας φάνηκε ότι η όλη παράσταση «εξυπηρετούσε» μάλλον προπαγανδιστικούς σκοπούς, & ένα διεθνές ακροατήριο, όπως οι αστρονόμοι άπ’ όλο τόν κόσμο.

Ό Σλήμαν ονόμασε τά πολύτιμα ευρήματα τών ανασκαφών «Θησαυρό του Πριάμου». Ό θησαυρός αυτός πού άποτελούνταν από 12.000 ευρήματα ανυπολόγιστης αρχαιολογικής άξιας, μεταφέρθηκε μυστικά στο Βερολίνο. Μετά την ήττα τών Ναζί στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ό «Θησαυρός του Πριάμου» μεταφέρθηκε από τούς Ρώσους στη χώρα τους. Σήμερα βρίσκεται στην κατοχή του Μουσείου Πούσκιν και το μεγαλύτερο μέρος του φυλάσσεται στην Μονή Ζαγκόρσκ. Βιβλιογραφία:

1. Όμηρου Ίλιάδα, Homer, The Iliad, The Loeb Classical Library, with an English Translation by Murray, PhD. London. William Heinemann Ltd. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, MCMLIV (First printed 1924, reprinted 1928, 1934, 1937, 1939, 1942,1946,1954).

2. Όμηρου Όδύσσεια, Homer, The Odyssey, The Loeb Classical Library, with an English Translation by Murray, PhD., Revised by Dimock, London. William Heinemann Ltd. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press (First publ. 1919, second Edit. 1995). 3. Hooker, 1980, The Encyclopedia of Ancient Civilizations. (Πηγή: Περιοδικό Πεμπτουσία, τεύχος 10.)

Τα Έπη είναι Διαχρονικά

Κάθε φορά που διαβάζει κανείς τα Έπη σε διαφορετικές εποχές , αποκομίζει νέα πρωτόγνωρα μηνύματα και αξίες , σε σχέση με την εποχή του, μηνύματα λίαν χρήσιμα για να καθορίσει το στίγμα πλεύσεως του στο μέλλον. Αυτά έχουν την πρωτοτυπία τους γιατί έχουν καταρρίψει όλα τα βραβεία που θα μπορούσε να κερδίσει ένα λογοτεχνικό έργο, τόσον από απόψεως πλοκής της υποθέσεως, σύμφωνα με την οποίαν οι Αχαιοί ωπλίσθησαν και διαπλεύσαντες το Αιγαίον επετέθησαν στην Μ. Ασία για να εκπορθήσουν το Ίλιον του Πριάμου. Ο φαινομενικός σκοπός τους ήτο να επαναφέρουν την απαχθείσαν ωραίαν Ελένην στην Σπάρτη και να αποκαταστήσουν την τρωθείσα τιμή των ένδοξων Ελλήνων βασιλέων της Σπάρτης και του Άργους. Όμως μπορεί να ήτο και γεωπολιτικός , αφού το Ιλιον ελέγχει τα Στενά των Δαρδανελλίων , των οποίων η αξία δεν παραγράφεται με το πέρασμα του χρόνου.

Η εκστρατεία των Ελλήνων στην Τροία αποτελεί την πρώτη στην Ιστορία συνδυασμένη πολυεθνική αποβατική εκστρατεία στον κόσμο.

Ο Όμηρος μας δίνει μια πλήρη περιγραφή της Ελληνικής Θεογονίας του Ολύμπου, πλάθων τον Δία και την Αθηνά, την Δήμητρα και την Αρτέμιδα, τον Άρην και τον Ερμή , τον Ήφαιστο και την Ήρα εντελώς καθ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου και ιδιαιτέρως του Έλληνα. Αξιον προσοχής είναι και το γεγονός ότι άλλοι εκ των θεών ευνοούν τους Έλληνες και άλλοι τους Τρώες , κάτι που θα ήτο ακατανόητον και ανεπίτρεπτον για τους σημερινούς θεούς.

Επί πλέον επωφελείται διαφόρων περιστάσεων δια να περιλάβει στην αφήγηση του άφθαστες εις μεγαλείον συλλήψεως εικόνες και παραστατικές παρομοιώσεις, μεστές από την εφηρμοσμένην φιλοσοφικήν παρατήρηση και την απαράμιλλον διανοητικήν καθαρότητα του αρχαίου λόγου. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ο μέγιστος των στρατηλατών και εκπολιτιστών στον κόσμο όλων των εποχών, ο Μέγας Αλέξανδρος, είχε την Ιλιάδα στο προσκεφάλαιο του και ποτέ δεν την αποχωρίζετο, διότι μέσα σ’ αυτήν εύρισκε τις εμπνεύσεις του, τα αρχέτυπα της φυλής του, τα πρότυπα ήθους και δράσεως-όπως τον ταχύπουν και ακαταμάχητον Αχιλλέα. Από τα Έπη αντλούσε την δύναμη και χαλύβδωνε την θέληση του να κάνει το ακατόρθωτο, να κατακτήσει όλο τον τότε γνωστό κόσμο, όχι μόνον με το ξίφος, αλλά και με τον Ανθρωπισμό και τον Ελληνικό Πολιτισμό.

Αντί των Επών διδάσκεται η Βίβλος

Τίποτε στην πνευματικήν παραγωγήν της Ανθρωπότητος δεν έφθασεν , ούτε θα προσεγγίσει ποτέ τα Έπη του Όμήρου. Ο Όμηρος είναι η μεγάλη φυλετική μας υπερηφάνεια, πλάι στον Παρθενώνα, διότι περικλείει στα νοήματα του όλους μαζί τους μετέπειτα μεγάλους δημιουργούς της σκέψεως, είτε στην Ιστορίαν, είτε στην Τέχνην, είτε στην Επιστήμην και πρωταρχικά στην Ποίηση. Αλλά ανεπαρκέστατα διδασκόμενος στις ημέρες μας από την σχολαστικήν αντίληψη του κρατούντος εκπαιδευτικού συστήματος και ελάχιστα διαδεδομένος και ως λογοτεχνία εξωσχολική μένει σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινόν, ενώ θα ημπορούσε να χρησιμεύσει ως καθημερινή πνευματική τροφή των γενεών μας. Να μας πλατύνει την διάνοιαν, να μας οξύνει την αντίληψη, να μας δυναμώσει την αυτοπεποίθηση, να μας πραΰνει την ψυχήν, να μας γιγαντώσει το φρόνημα και να μας ενώσει και πάλι με τις κομμένες ρίζες μας. Αντί της Ιλιάδος και Οδύσσειας διδάσκονται τα Ελληνόπουλα την ξενόφερτη, εγκληματική, ρατσιστική και ψυχοφθόρο Βίβλο , δηλαδή το πολιτικό βιβλίο της Εβραϊκής φυλής.

Η Ιλιάς στην συνολική της υπόθεση δεν είναι παρά ένα και μόνον απλούν επεισόδιον. Δεν αρχίζει καθόλου από το ειδύλλιον της φιλοξενίας του ωραίου Πάριδος , βασιλόπαιδος της Τροίας, στην αυλήν του Μενελάου . Ούτε καν από την αρπαγή της Ελένης από αυτόν και τον επακολουθήσαντα συναγερμόν των Ελλήνων βασιλέων . Ούτε με την συγκέντρωση του στόλου και του στρατού από τα διάφορα μέρη του Ελληνικού κόσμου , ή τον απόπλουν αυτών από την Αυλίδα προς την Τροία. Ευρίσκει τους Αχαιούς στρατοπεδευμένους στην παραλία της Τρωάδος, σε μεγίστη νευρικότητα, διότι ένας εκ των αρχηγών και ο «ανδρειότερος των Ελλήνων ηρώων», ο βασιλεύων της Φθίας Αχιλλεύς, έχει χολωθεί από την πράξη του αρχιστρατήγου βασιλέως των Μυκηνών Αγαμέμνονος να του αφαιρέσει μίαν αιχμάλωτη παρθένα, ονόματι Βρησηίδα. Αυτό το περιστατικόν είναι σχεδόν το παν. Ο Αχιλλεύς είναι ημίθεος, υιός του Πηλέως εκ της Νηρηίδος Θέτιδος και είναι στο σώμα άτρωτος, πλην της πτέρνας του που είναι τρωτός(εξ ού και η «Αχίλλειος πτέρνα») Ο Αχιλλεύς έχει κηρύξει ένα είδος απεργίας των όπλων και δεν ενδίδει όσο και αν τον παρακαλούν.

* Τούτο σήμερον θα εθεωρείτο στάση ενώπιον του εχθρού , παρότι ήτο ανεξάρτητος αρχηγός ενός εθνικού σώματος στα πλαίσια του Εκστρατευτικού Σώματος των Ελλήνων. Αν ήτο σήμερον ενδεχομένως να τον υποχρέωναν δια της βίας να επανέλθει στο πεδίον της μάχης, αλλά οι Έλληνες εσέβοντο τους θεσμούς και την δημοκρατία και είχαν απόλυτη ελευθερία εκφράσεως και δράσεως.

Από την άποψη αυτή μπορούμε να πούμε ότι ο Αχιλλεύς είναι ο πρώτος απεργός μάχης στην παγκόσμια Ιστορία. Αν δε λάβομεν υπ’ όψιν ότι η απεργία αυτή λαμβάνει χώραν στο στράτευμα του Αχιλλέως και μάλιστα εν εκστρατεία και ενώπιον του εχθρού, αυτό δείχνει τον βαθμό του πνεύματος ελευθερίας που επικρατούσε από αρχαιοτάτης εποχής στους Έλληνες. Επειδή όμως οι Τρώες επωφελούμενοι της αποχής του επιτίθενται και φέρουν συμφορές στο Ελληνικό στρατόπεδο , τελικά συγκατατίθεται να επιτρέψει στον επιστήθιο και ισάδελφο φίλος του Πάτροκλο να λάβει μέρος στην μάχην, . Ο Πάτροκλος φονεύεται από τον αδελφό του Πάριδος Έκτορα . Και τότε ώ! τότε, ο Αχιλλεύς λησμονήσας το θυμόν προ του πένθους του, περιβάλλεται την νέαν πανοπλίαν που του κατεσκεύασεν ο Ήφαιστος και εξορμά θυελλώδης. Φονεύει τον Έκτορα και δίδει μια νίκη εις τους Έλληνες που πολύ την ποθούσαν , όχι όμως και την νίκη του πολέμου. Πόσοι κόσμοι όμως θεών και ανθρώπων κινούνται και με τι μεγαλείον, μέσα εις το επεισόδιον αυτό που θα το παρακολουθήσουμε εν συνεχεία….

Ο Όμηρος λοιπόν ήτο Έλλην . Και το λέμε αυτό διότι οι Τούρκοι ό,τι Ελληνικό στην Μικρά Ασία το παραχαράσσουν είτε ως Ρωμαϊκό είτε εσχάτως ως Τουρκικό. Έτσι τον Όμηρο τον βάφτισαν «Ομέρ» και τον αποκαλούν Τούρκο πρόγονο τους εκ Σμύρνης.( Όπως τον Ομέρ-Βρυώνη)

*Οι Τούρκοι ακολουθούν πάντα την παλιά δοκιμασμένη μέθοδο του εκτουρκισμού, σύμφωνα με την αρχή ένα κράτος, μια φυλή, μια γλώσσα, μια θρησκεία, μια κουλτούρα ένας αρχηγός. Σ’ αυτό τους βοήθησε και η Ελληνική Πολιτεία και ιδιαιτέρως η Ορθοδοξία που εταύτισε την Ορθοδοξία με τον Ελληνισμό, με αποτέλεσμα να απολέσουμε εκατομμύρια Έλληνες που εκόντες –άκοντες ακολούθησαν άλλα θρησκευτικά δόγματα(Μουσουλμάνοι, Καθολικοί κλπ)Το χειρότερο όμως όλων είναι η απώλεια της Ελληνικής ψυχής και η μετάλλαξη της σε Ιουδαιοχριστιανική.

*Τις περιοχές που καταλαμβάνουν οι Τούρκοι με το ξίφος δεν τις παραδίδουν με την πέννα. Όπλο τους είναι η απόλυτη βία, το ψεύδος ο σφετερισμός και εκμετάλλευση της αρχαίας Ελληνικής κληρονομιάς -και όχι μόνον των Ελλήνων αλλά και των λοιπών εθνοτήτων- της Μικράς Ασίας.

Τα Έπη χάνονται στην αχλύ της Προϊστορίας , την οποία μόνον η Ελληνική γραφίδα και παράδοση κατέγραψε. Την ονόμασαν Μυθολογία , είτε από άγνοια , είτε από κακόβουλη προαίρεση και φθόνο. Όμως όπως απέδειξαν περιτράνως οι αρχαιολογικές ανασκαφές πρόκειται για βιωμένη ιστορία και τα γεγονότα που αναφέρονται είναι αληθινά και έλαβον χώρα στην Τροία και αλλαχού.

Η εκστρατεία στην Τροία δεν είναι η πρώτη και μοναδική εκστρατεία των Ελλήνων , διότι προ αμνημονεύτων χρόνων είχαν γίνει σειρά εκστρατειών με το όνομα «Αργοναυτικές» στα πέρατα της οικουμένης, κάτω από διαφόρους αρχηγούς με το όνομα Ζευς, Διόνυσος, Ερμής Τρισμέγιστος, Ηρακλής, Περσεύς, Ιάσων, Μίνως κ.α

Το όνομα δεν αφορούσε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Με το ίδιο όνομα υπήρξαν περισσότερα πρόσωπα. Αρα και οι εκστρατείες που διεξήγαγον δεν ήσαν μία και μόνη αλλά αλληλοδιάδοχες και πολλαπλές και ο σκοπός τους δεν ήτο η διαρπαγή αλλά το «ειδέναι » και ο εκπολιτισμός της οικουμένης.

ΟΜΗΡΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Κάθε πόλεμος κερδίζεται με την ανδρεία και την νέα τεχνολογία στο πεδίο της μάχης. Αυτή και ο ελιγμός είναι στοιχεία αιφνιδιασμού του αντιπάλου , . Με το νέο μακρύ δόρυ ο Αλέξανδρος κατόρθωσε να φθάσει στα πέρατα του κόσμου, με τα άρματα μάχης οι Γερμανοί κέρδισαν τις πρώτες νίκες στο Β!Π.Π με το αεροπορικό όπλο οι Αμερικανοί τον πόλεμο. Με το Πυρηνικό Όπλο οι Αμερικανοί κέρδισαν τον πόλεμο στον Ειρηνικό. Και οι Ελληνες στην Τροία νίκησαν τους Τρώες διότι διέθεταν καλλίτερες και πιο ανθεκτικές ασπίδες . Ο Σ.Α Παϊπέτης Καθηγητής Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών μας αναλύει την τεχνολογία των Μυκηναικών ασπίδων.

Τα Ομηρικά Έπη εμπεριέχουν Υψηλή Τεχνολογία

Η παλαιά αντίληψη, ότι η αναζήτηση επιστημονικού γνωστικού περιεχομένου στα Ομηρικά έπη είναι άσκοπη, αποδεικνύεται από τα πράγματα ανυπόστατη. Είναι γεγονός ότι σε ένα επικό ποίημα υπάρχουν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα στη σωστή απόδοση εννοιών, πραγμάτων και γεγονότων, ενώ η ανάμιξη του παλαιού με το νέο είναι αναπόφευκτη. Όμως υπάρχουν περιγραφές, οι οποίες για ένα ειδικό επιστήμονα ή τεχνικό, είναι αναμφίβολα εξαιρετικά αποκαλυπτικές.

Το επιστημονικό περιεχόμενο των Ομηρικών επών καταγράφεται από τον Κ. Ζέγγελη ήδη το 1911. Σήμερα όμως, μετά από ένα αιώνα και με δεδομένη την πρόοδο των επιστημών που συντελέστηκε σ' αυτό το διάστημα, είναι βέβαιο ότι τα επιστημονικά στοιχεία που περιέχονται στα έπη είναι πολύ περισσότερα από όσα αναφέρονται.

Όπως μάλιστα αποδεικνύεται στη συνέχεια, δεν πρόκειται για απλές καταγραφές που υπαινίσσονται την ύπαρξη επιστημονικής γνώσης, αλλά σχεδόν για ουσιαστική επιβεβαίωση ότι οι Έλληνες της ομηρικής εποχής ήταν κάτοχοι προηγμένης τεχνολογικής γνώσης. Οι υπάρχουσες περιγραφές επιτρέπουν όχι μόνο τη διαπίστωση αυτή, αλλά καθιστούν δυνατή την ανακατασκευή των εξεταζομένων στοιχείων, ώστε να μπορούν να μελετηθούν πειραματικά για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων σχετικά με την απόδοση και τις δυνατότητες τους.

Δεν είναι υπερβολή να λεχθεί ότι τα πελώρια αυτά μνημεία της ανθρωπότητας πρέπει, τουλάχιστον κάθε εκατό χρόνια, να επανεξετάζονται από τους επί μέρους ειδικούς, με τη βεβαιότητα ότι θα ανακαλυφθεί καινούρια γνώση!

Ή Ιλίάδα, ως υπέροχο "λογοτεχνικό μνημείο, φαίνεται να έχει συσσωρεύσει τις πολιτιστικές προσπάθειες πολλών γενεών μέσα σε πολλούς αιώνες. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν εμφανίστηκε κατά το τέλος ή το απόγειο του ελληνικού πολιτισμού, αλλά μάλλον κατά το ξεκίνημα του. Ο Όμηρος εμφανίζεται ως κήρυκας ή προάγγελος του πνευματικού πολιτισμού της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα - ένας κήρυκας με ανάστημα τόσο γιγάντιο που ακόμα και σήμερα μας επισκιάζει. Η Ιλιάδα είναι ένα πολεμικό αφήγημα: οι συγκρούσεις ανάμεσα σε πρόσωπα και εμπολέμους είναι τρομακτικές. Αντίστοιχα το τεχνολογικό περιεχόμενο της είναι ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς τα επινοήματα, τα τεχνάσματα αλλά και η βαθιά γνώση τεχνικών μεθόδων, που σχεδόν ακουμπούν τα σύνορα της σύγχρονης τεχνολογίας, βρίσκονται εκεί σε αφθονία.

ΟΙ ΑΣΠΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΜΗΡΙΚΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ

ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ!

Τα εν λόγω παραδείγματα αφορούν στις ασπίδες του Αχιλλέα και του Αίαντα του Τελαμώνιου. Και οι δύο είναι κατασκευές πολύστρωτες (laminatedstructures), αποτελούνται δηλαδή από επάλληλα ελάσματα ή στρώσεις υλικών με διαφορετικές ιδιότητες, κατάλληλα συνδεδεμένες μεταξύ τους, με τρόπο που τελικά οι ιδιότητες της κατασκευής είναι εξαιρετικά αναβαθμισμένες έναντι μιας κατασκευής, φτιαγμένης από ένα και μοναδικό υλικό. Τέτοιες κατασκευές χρησιμοποιούνται σήμερα κατά κόρον στις σύγχρονες βιομηχανικές αλλά και αεροδιαστημικές κατασκευές.

Όμως η λειτουργία κάθε μιας από τις ασπίδες αυτές στηρίζεται σε διαφορετική αρχή της μηχανικής επιστήμης. Για να μελετηθεί κάθε ασπίδα ως πολύστρωτη κατασκευή, απαιτήθηκε η ανάπτυξη ενός θεωρητικού μοντέλου. Ειδικά για την ασπίδα του Αίαντα, τα απαιτούμενα υλικά δεν ήταν απαγορευτικά από οικονομική άποψη, όπως για την ασπίδα του Αχιλλέα. Έτσι μπόρεσε να κατασκευαστεί και το φυσικό μοντέλο, δηλαδή μια πλήρης σειρά δοκιμίων, η συμπεριφορά των οποίων δοκιμάστηκε πειραματικά!

Η ανάπτυξη των μοντέλων βασίστηκε σε μια σειρά παραδοχών, οι οποίες όμως ήταν απόλυτα ρεαλιστικές. Π.χ., ότι οι επάλληλες στρώσεις ήταν ισοπαχείς, ότι το συνολικό βάρος της ασπίδας δεν ξεπερνούσε τις δυνατότητες του ανθρώπου που τη χρησιμοποιούσε, έστω κι αν ήταν ημίθεος, ότι η κινητική ενέργεια του δόρατος, τη στιγμή που κτυπούσε την ασπίδα, ήταν όση περίπου και του ακοντιστή που κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στο αντίστοιχο άθλημα κ.λπ.

Τα κείμενα της Ιλιάδας είναι, όπως θα δούμε, εξαιρετικά διαφωτιστικά και παρέχουν επαρκή δεδομένα, ώστε να χρησιμοποιηθούν ως σημείο εκκίνησης για την αριθμητική προσομοίωση του κάθε όπλου και της συμπεριφοράς του: Ένα δόρυ με αιχμή από σκληρό μπρούντζο (ορείχαλκο του κασσιτέρου) έκρουσε την ασπίδα. Αν και η ακριβής γεωμετρία της ασπίδας και του δόρατος δεν είναι επακριβώς γνωστή, από τα αρχαιολογικά ευρήματα προκύπτουν σημαντικά στοιχεία, καθώς σχηματικές και ζωγραφικές αναπαραστάσεις μπορούν να είναι εξαιρετικά εύγλωττες.

Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ

Οι πληροφορίες που δίνονται στην Ιλιάδα για την ασπίδα του Αχιλλέα, εκτός από τη μακρά περιγραφή των εξωτερικών της παραστάσεων, είναι οι εξής:

α) Η πρώτη περιγραφή ρομπότ στην ιστορία (άποψη του Isaac Asimov για τα χρυσά κορίτσια που βοηθούσαν τον Ήφαιστο, 1412-422):

Και τες φυσούνες μάκρυνεν απ' την φωτιά και όλα \ Εσύναξε τα σύνεργα σ' εν' αργυρό λαρνάκι, \ Και με σφουγγάρι εκάθαρε το πρόσωπο, τα χέρια,\ Τον τράχηλον τον δυνατόν, τα δασερά του στήθη. \ Χιτώνα ενδύθη, εφούχτωσε σκήπτρο παχύ κι εβγήκε \ χωλαίνοντας και ανάλαφρα τον κύριον εστηρίζαν \ θεράπαινες ολόχρυσες, σαν ζωντανά κοράσια. \ Δύναμιν έχουν και φωνήν, νουν έχουν εις τες φρένες, \και τεχνουργήματ' έμαθαν από τους αθανάτους. \ Εκείνες τον επρόσεχαν. Κι εσυρθη αυτός πλησίον \ στη Θέτιδα κι εκάθησε σ' ένα θρονί ωραίο.

β) Η πρώτη περιγραφή πλήρως αυτοματοποιημένου εργαστηρίου (Σ 468-473):

Είπε και αυτού την άφησε και πήγε στες φυσούνες, \ στο πυρ τες στρέφει και γοργά να εργάζονται προστάζει. \ Φυσούνες είκοσι φυσούν στες κάψες τους και βγάζουν \ ευκολοφύσητην πνοήν σφοδρήν ή μετρημένην, \ πότε με βία πότε σιγά να υπηρετούν, ως θέλει \ ο Ήφαιστος, ώστ' εύκολα το έργο να τελειώσει.

γ) Οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες της ασπίδας (1474-481):

Σκληρόνχαλκόν, κασσίτερον, πολύτιμο χρυ σάφι \ και ασήμι βάζει στη φωτιά, κατόπιν μέγ' αμόνι \ εις τον κορμόν τοποθετεί και στο δεξί του χέρι \ σφύραν αδρανεί δυνατήν και το διλάβι στ' άλλο. \ Κι έπλασε πρώτα δυνατήν ασπίδα και μεγάλην \ όληνμε τέχνηνκαι τριπλόν λαμπρόν τριγύρω κύκλον \ με πέντε διπλές έγινεν η ασπίδα και σ' εκείνην \ λογιών εικόνες έπλαθε με την σοφήν του γνώσιν.

δ) Η συμπεριφορά της ασπίδας στη μονομαχία με τον Αινεία {Υ 261-272):

Κι από το σώμα του μακράν την κράτησε ο Πηλείδης \ Φοβούμενος μην εύκολα τη σπάσει πέρα ως πέρα \Του Αινείου τομακρόσκιον κοντάρι του ανδρειωμένουζ \ Και δεν εννόησε ο μωρός ότι τα δοξασμένα \ Των θεών δώρ' από θνητούς ευκόλως δεν νικούνται, \ Μηδέ ποσώς υποχωρούν και τότε την ασπίδα \ Δεν έσπασε το δυνατό κοντάρι του ανδρειωμένου. \ Ότι την φύλαξε ο χρυσός, δώρο του Ηφαίστου θείον \ δύο δίπλες εδιαπέρασεν και τρεις ήσαν ακόμη, \ Τι πέντε δίπλες ο χωλός τεχνίτης είχε στρώσει, \ δύο χάλκινες και μέσαθε του κασσιτέρου δύο, \μιανχρυσήν, που κράτησε το φράξινο κοντάρι.

ε) Η συμπεριφορά της ασπίδας στη μονομαχία με τον Αστεροπαίο (Φ 161-164):

Εις τες φοβέρες σήκωσεν ο θείος Αχιλλέας \την λόγχην και τες δύο του ο Αστεροπαίος ήρως, \ Ότι του ερχόταν βολικά και με τα δύο του χέρια. \ Με τηνμιανλόγχη κτύπησε τον κύκλον της ασπίδος, \ αλλά την κράτησε ο χρυσός, το δώρημα το θείο.

Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΙΑΝΤΑ

Στην Ιλιάδα υπάρχουν οι ακόλουθες περιγραφές για την ασπίδα του Αίαντα του Τελαμώνιου από τη μονομαχία του με τον Έκτορα (Η 219-232, 244-248, 258-267):

Και ο Αίας επροχώρησε μ' ασπίδα ωσάν πύργον, \ χάλκινην μ' επτά δέρματα, που του έκαμε ο Τυχίος \ των σκυτοτόμων έξοχος, εγκάτοικος στην Ύλην, \ λαμπρήν την ετεχνούργησεν εφτά-διπληνμε δέρμα \ δυνατών ταύρων, κι έβαλεν δίπλαν χαλκού ογδόην. \ Αυτήν στα στήθη επρόβαλεν ο Τελαμώνιος Αίας. \ Κι εστάθη εμπρός στον Έκτορα και τούπε με φοβέρες: \ «Ω Έκτωρ, θα γνωρίσεις συ, μόνος με μόνον τώρα, \ αν άλλοι εδώ των Δαναών ευρίσκονται ανδρει ωμένοι, \ έξω από τον λεοντόκαρδον Πηλείδην ανδροφόνον, \ Αλλ' αυτός μένει στα κυρτά θαλασσοπόρο πλοία, \ Αφού στον πρώτον αρχηγόν Ατρείδην εχολώθη. \ Αλλ' εμείς είμεθ' αρκετοί με σε να μετρηθούμε \ Και πάμπολλοι, αλλ' άρχισε πρώτος εσύ την μάχην».

[ο Έκτορας]
είπε και το μακρόσκιον ετίναξε κοντάρι. \ Και την φρικτήν του Αίαντος εκτύπησεν ασπίδα \ Και τον χαλκόν που όγδοος επτά σκεπάζει δίπλες. \Τες έξι δίπλες έσχισε κι εστάθη στην εβδόμην \ Της λόγχης ο σκληρός χαλκός...
και ο Έκτωρ πρώτος έκρουσε στηνμέσην την ασπίδα, \ και η λόγχη δεν την έσπασε, ώστ' εκυρτώθ' η άκρη \ τότε πηδώντας έμπηξε την λόγχην στην ασπίδα \ του Έκτορος και απ' την ορμήν τον έκοψεν ο Αίας, \ και τονλαιμόν του λάβωσε η λόγχη κι έσταξ' αίμα. \ Και όμως ο Έκτωρ μ' όλ' αυτά την μάχην δεν αφήνει. \ Τραβιέται οπίσω κι απ' την γην με το τρανό του χέρι \ Πέτραν σηκώνει ολόμαυρην, μεγάλην και τραχείαν \ Του Αίαντος την φοβερήν επτάδιπλην ασπίδα \ Μ' αυτήν κτυπά στον ομφαλόν κι εβρόντησε ο χαλκός της.

Η ασπίδα του Αίαντα περιγράφεται ως αποτελούμενη από επτά επάλληλα στρώματα από βόειο δέρμα και ένα όγδοο εξωτερικό από σκληρό ορείχαλκο. Αναφέρεται και ο κατασκευαστής της, ο Τυχίος από την Ύλη, που ήταν ονομαστός τεχνίτης του δέρματος.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο μηχανισμός λειτουργίας της ασπίδας βασίζεται στην τριβή. Κατά την κρούση του δόρατος, η ασπίδα παρα μορφώνεται και η τριβή ανάμεσα στα στρώματα του δέρματος απορροφά την ενέργεια της κρούσης. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη ικανού αριθμού στρώσεων και, όπως αποδείχθηκε, οι επτά στρώσεις αποτελούν τον ελάχιστο (και ιδανικό) αριθμό, που κάνει την ασπίδα άτρωτη κάτω από τις δοσμένες συνθήκες (Εικ. 4). Το γεγονός αυτό, που επίσης επιβεβαιώνει απόλυτα τις ομηρικές περιγραφές, επαληθεύεται με τα παρόντα αποτελέσματα τόσο αριθμητικά όσο και πειραματικά με βάση τα μοντέλα της προηγούμενης περίπτωσης.

Εκτός από την αριθμητική έγινε και πειραματική μελέτη, κατά την οποία τα μοντέλα της ασπίδας κατασκευάστηκαν και δοκιμάσθηκαν σε διάτρηση, με τη βοήθεια αεροβόλου όπλου (Εικ. 5), του οποίου το βλήμα περιείχε ενέργεια όση και το δόρυ, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Δοκιμάστηκαν διάφοροι συνδυασμοί αριθμού και πάχους στρώσεων, με το συνολικό πάχος της ασπίδας να παραμένει σταθερό. Επιβεβαιώθηκε απόλυτα ότι ο αριθμός των επτά στρώσεων είναι αναγκαίος για τη μη διάτρηση της ασπίδας και επίσης η ακρίβεια της ομηρικής περιγραφής ότι η τελευταία (όγδοη) στρώση του δέρματος συγκράτησε το δόρυ».

Η μέχρι κεραίας επαλήθευση των (εξαιρετικά λεπτομερειακών) περιγραφών της Ιλιάδας για την κατασκευή και τη συμπεριφορά στη μάχη των ασπίδων του Αχιλλέα και του Αίαντα του Τελαμώνιου αποτελεί εξαιρετικά σημαντικό γεγονός στην περιοχή της λεγόμενης πειραματικής αρχαιολογίας. Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες της εποχής εκείνης κατείχαν τεχνολογικές γνώσεις εξαιρετικά προηγμένες ακόμη και με σημε ρινά κριτήρια.
Ασφαλώς δεν υπάρχουν αποδείξεις επιστημονικής γνώσης που να στήριζε τις τεχνολογικές αυτές δυνατότητες και πάλι όμως εγείρονται ερωτηματικά που δύσκολα μπορούν να αγνοηθούν. Ιδιαίτερα εν όψει του τρόπου, με τον οποίο οι περιγραφές αυτές έχουν φτάσει μέχρι τις μέρες μας, δηλαδή προφορικά (τουλάχιστο μέχρι να εφευρεθεί η γραφή) από γενεά σε γενεά, χωρίς όμως να χάσουν την ακρίβεια και την αξιοπιστία τους. Έτσι η ύπαρξη ενός θαυμαστού κόσμου, όχι μόνο γεμάτου με αρμονία και κάλλος αλλά και τεχνολογικά προηγμένου σε εκπληκτικό βαθμό, δεν αποτελεί προϊόν φαντα σίας ή ποιητικής έμπνευσης, αλλά φαίνεται να ήταν απόλυτα χειροπιαστή πραγματικότητα.

Πηγές

1. Η επιστήμη της φύσεως παρ' Ομήρω, Αθήνα 1891. Βλ. έκδοση 1977 από τις Εκδόσεις Πανεπιστημίου Πατρών με εκτενή εισαγωγή υπό Σ. Α. Παϊτιέτη και πρόλογο, μεταφράσεις χωρίων και παρατηρήσεις υπό Σ. Λ.Σκατσή
2. Τα κείμενα της Ιλιάδας που ακολουθούν είναι από τη μετάφραση του Ιακώβου Πολυλά. Η ιδέα πρωτοπα ρουσιάστηκε στο Πρώτο Συμπόσιο Ποίησης στο Πανεπιστήμιο Πατρών το 1980 (βλ. Πρακτικά, Σ. Α. Παϊπέτη, Ποίηση και τεχνολογία)
3. Οι αριθμητικοί κώδικες που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα μελέτη βασίζονται σε κώδικες που ανα πτύχθηκαν από το Methods Development Group στο Lawrence Livermore National Laboratory (LLNL) των ΗΠΑ, ίδρυμα που επί τριάντα σχεδόν χρόνια κατέχει τα αναμφισβήτητα πρωτεία στο πεδίο. (Βλ. Κ. Williams, Simulation of Damage Progression in Laminated Composite Plates, 5th International LSDYNA Users Conference. Ed. John Mc Kinney & Tony Taylor. September 21-22,1998. Southfield, Michigan)
4. S. A. Paipetis and V. Kostopoulos, Defensive Weapons in Homer's Poetry, Part A: The Shield of Achilles, Proceedings, 1st International Symposium on Extraordinary Machines and Structures in Antiquity, International Olympic Academy, Ancient Olympia, 19-24 August 2001
5. S. A. Paipetis and V. Kostopoulos, Defensive Weapons in Homer's Poetry, Part B: The Shield of Ajax Proceedings, 1st International Symposium on Extraordinary Machines and Structures in Antiquity, International Olympic Academy, Ancient Olympia, 19-24 August 2001.(Του Σ.Α Παϊπέτη Καθηγητή Μηχανικής του Πανεπιστημίου Πατρών)

Η μήνις του Αχιλλέα (Pixabay)

Ξέσπασε μια θανάσιμη επιδημία και ακολούθησε μια ανταρσία εκ μέρους του Αχιλλέα, του σημαντικότερου πολεμιστή των Ελλήνων. Για άλλη μια φορά η αιτία ήταν μια γυναίκα: αυτή τη φορά, ο Αγαμέμνονας άρπαξε από τον Αχιλλέα την όμορφη Βρισηίδα, ένα λάφυρο πολέμου, και ο Αχιλλέας αποσύρθηκε με τους άνδρες του από τον πόλεμο.

Οι Τρώες, με επικεφαλής τον ήρωά τους Έκτορα, κόντεψαν να καταστρέψουν τους Έλληνες, αλλά όταν σκότωσαν τον Πάτροκλο, τον φίλο και υπαρχηγό του Αχιλλέα, ο τελευταίος επέστρεψε στη μάχη. Σκότωσε τον Έκτορα και έσωσε τον ελληνικό στρατό. Ωστόσο, ο πόλεμος τραβούσε σε μάκρος – περισσότερες λεπτομέρειες προέρχονται από άλλα επικά ποιήματα εκτός του Ομήρου που ως επί το πλείστον σήμερα έχουν χαθεί. Ο ίδιος ο Αχιλλέας σκοτώνεται.

Τελικά, ο Έλληνας ήρωας Οδυσσέας οδηγεί τους Έλληνες στη νίκη, επινοώντας το πανέξυπνο τέχνασμα της λαθραίας εισόδου Ελλήνων πολεμιστών στην Τροία μέσα στον Δούρειο Ίππο, μια επιχείρηση της οποίας επικεφαλής τέθηκε ο ίδιος. Η Τροία λεηλατήθηκε και από τους σημαντικότερους Τρώες ήρωες επέζησε μόνο ο Αινείας, ο οποίος μαζί με μια ομάδα Τρώων προσφύγων διέσχισε τη Μεσόγειο μέχρι την Ιταλία για να ιδρύσει αυτό που τελικά έγινε η Ρώμη. Πόση όμως αλήθεια πηγάζει μέσα από την Ιλιάδα;

Πρόκειται απλώς για έναν μύθο που έχει περάσει από γενιά σε γενιά ή μήπως στον Τρωικό Πόλεμο υπάρχει κάποια ιστορική βάση; Χάρη σε νέα ευρήματα μπορούμε επιτέλους να αρχίσουμε να ανασυνθέτουμε το μυστήριο.

1280px-the_procession_of_the_trojan_horse_in_troy_by_giovanni_domenico_tiepolo_cropped.jpg

Μυκηναϊκή Ελλάδα

Ανάμεσα στο 1450 και το 1180 π.Χ., στην Ελλάδα κυριαρχούσε μια σειρά από βασίλεια πολεμιστών, με σημαντικότερα τις Μυκήνες, τη Θήβα, την Τίρυνθα και την Πύλο. O πολιτισμός τους ονομάζεται Μυκηναϊκός.

Οι κάτοικοι μιλούσαν ελληνικά, όπως διαπιστώνεται από τα χιλιάδες κείμενα που διασώζονται και είναι γραμμένα σε ένα συλλαβικό αλφάβητο που ονομάζεται Γραμμική Β, τον πρόδρομο του μεταγενέστερου ελληνικού αλφαβήτου. Λάτρευαν τους ίδιους ειδωλολατρικούς θεούς που πρωταγωνιστούν στην Ιλιάδα. Οι Μυκηναίοι βασιλιάδες ζούσαν σε ανάκτορα διακοσμημένα με αριστουργήματα τέχνης.

Οι γυναίκες της ελίτ ήταν κομψές και καλοντυμένες. Οι αξιωματούχοι του παλατιού επέβλεπαν την οικονομική ζωή και συνέλεγαν φόρους και δασμούς. Οι μηχανικοί κατασκεύαζαν δρόμους, γέφυρες και οχυρά, αποστραγγιστικά έργα και μεγάλους θολωτούς τάφους.

Τέλος, η πόλη των Μυκηνών ήταν περιτειχισμένη και η είσοδος σε αυτήν γινόταν από την Πύλη των Λεόντων που ακόμα και σήμερα εντυπωσιάζει τους επισκέπτες. Τον 15ο αιώνα π.Χ., οι Μυκηναίοι κατέκτησαν την Κρήτη, τα νησιά του νοτιοανατολικού Αιγαίου και την πόλη της Μιλήτου στα παράλια της Τουρκίας. Τους επόμενους αιώνες ενεπλάκησαν σε πολέμους, συνήψαν διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις και γάμους ανάμεσα στις δυναστείες των βασιλείων της ανατολικής Μεσογείου. Εξόρμησαν ανατολικά στη Λυκία (νοτιοδυτική Τουρκία) και την Κύπρο, υποδαύλισαν εξεγέρσεις στη δυτική Ανατολία και εισέβαλαν στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου.

H Πύλη των Λεόντων στις Μυκήνες (Wikipedia)

Στα τέλη της Ύστερης Εποχής του Χαλκού στη δυτική Τουρκία υπήρχαν διάφορα βασίλεια, αλλά μακράν το σημαντικότερο ήταν εκείνο που πηγές των Χετταίων αποκαλούν Βιλούσα. Πολλοί μελετητές δέχονται ότι η Βιλούσα, αντικείμενο διεθνούς διένεξης και εμφύλιου πολέμου, είναι ο τόπος που οι Έλληνες αρχικά αποκαλούσαν Βίλιον και στη συνέχεια Ίλιον – Τροία. Τα κείμενα των Χετταίων αναφέρονται επίσης σε ένα μεγάλο βασίλειο στην απέναντι πλευρά της θάλασσας που ήταν γνωστό ως Αχιγιάουα και που οι περισσότεροι μελετητές το ταυτίζουν με τους Αχαιούς, τους Έλληνες Μυκηναίους. Η «Επιστολή Αχιγιάουα» καταγράφει την αλληλογραφία ανάμεσα σε έναν Μυκηναίο βασιλιά και τον Χετταίο ομόλογό του γύρω στο 1250 π.Χ.

Η Τροία ήταν μια σπουδαία πόλη για 2.000 χρόνια, περίπου από το 3000 μέχρι το 950 π.Χ. Μετά την εγκατάλειψή της, στην Τροία εγκαταστάθηκαν Έλληνες άποικοι γύρω στο 750 π.Χ. και παρέμεινε μια μικρή πόλη σε όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, συμπεριλαμβανομένης της ρωμαϊκής και της βυζαντινής περιόδου, πριν εγκαταλειφθεί οριστικά. Κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, η Τροία ήταν πλούσια και κραταιά.

Ήταν η μεγαλύτερη αιγαιοπελαγίτικη πόλη, ένα σημαντικό περιφερειακό κέντρο – ίσως εξίσου σημαντικό με τις μεγάλες πόλεις της κεντρικής Ανατολίας, της Ανατολικής Μεσογείου ή της Μεσοποταμίας. Κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, η Τροία έλεγχε σημαντικά λιμάνια, ενώ η ίδια η πόλη προστατευόταν από ένα πελώριο σύμπλεγμα τειχών, τάφρων και οχυρών με ξύλινους φράκτες. Αν κάποια περίοδος της Τροίας ανταποκρίνεται στη λαμπρή πόλη του Τρωικού Πολέμου, σίγουρα ήταν αυτή. Σήμερα θεωρούμε τον πόλεμο ως αποτέλεσμα απρόσωπων δυνάμεων, οικονομικών, πολιτικών ή πολιτιστικών. Ο πολιτισμός της Ύστερης Εποχής του Χαλκού έκανε το αντίθετο και έτεινε να σκέφτεται με προσωπικούς όρους. Ο πόλεμος ήταν αποτέλεσμα βεντέτας, προσβολών και γαμήλιων διενέξεων.

Οι Επιστολές Αμάρνα –μια κρύπτη του 1300 π.Χ. που περιείχε διπλωματική αλληλογραφία ανάμεσα στην Αίγυπτο, τη Χαναάν και το βασίλειο των Χετταίων– παρέχει πλείστα παραδείγματα, από πολέμους εξαιτίας προσβλητικών ενεργειών προς τον πατέρα κάποιου, μέχρι μια εκδικητική επιδρομή όταν ένας πρίγκιπας σκοτώθηκε ενώ πήγαινε να παντρευτεί μια ξένη πριγκίπισσα. Όταν ο Όμηρος απέδωσε την αιτία του Τρωικού Πολέμου σε μια διένεξη που οφειλόταν στην αποπλάνηση μιας βασίλισσας, ήταν όντως ακριβής ως προς την Εποχή του Χαλκού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η Ελένη ήταν υπαρκτό πρόσωπο.

Δεν έχουμε καμία απολύτως απόδειξη για αυτό. Ωστόσο, μερικά από τα ονόματα στον Όμηρο και τους ελληνικούς μύθους απαντώνται στη Γραμμική Β ή στα κείμενα των Χετταίων. Για παράδειγμα, το όνομα του Αχιλλέα εμφανίζεται στη Γραμμική Β. Τα κείμενα των Χετταίων μνημονεύουν τον Αταρισίγια από την Αχιγιάουα, ίσως τον Έλληνα Ατρέα (το όνομα του πατέρα του Αγαμέμνονα), και τον Ταουαγκαλάουα, αδελφό του βασιλιά της Αχιγιάουα. Σήμερα, πολλοί μελετητές θα ταύτιζαν τον Ταουαγκαλάουα με τον Ετεοκλή του ελληνικού μύθου, βασιλιά της Θήβας. Στον Όμηρο, ένας από τους σημαντικούς πρίγκιπες της Τροίας είναι γνωστός ως Πάρις αλλά και ως Αλέξανδρος. Πηγές των Χετταίων αναφέρονται σε έναν Τρώα βασιλιά ονόματι Αλαξαντού αλλά και στο όνομα Πάρι-ζίτις. Η κατάληψη μιας πόλης με έφοδο ή πολιορκία ήταν πολυδάπανη.

Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο που κείμενα των Χετταίων και της Μεσοποταμίας αναφέρονται στην εφαρμογή τεχνασμάτων για την κατάληψη μιας εχθρικής πόλης, όπως η δήθεν απόσυρση ενός στρατού για να επανέλθει με σφοδρότητα εναντίον ενός εχθρού που είχε παραμελήσει την επαγρύπνησή του. Δεν υπάρχουν στοιχεία ότι ο Δούρειος Ίππος ήταν πραγματικός και ότι οι Έλληνες πράγματι καμώθηκαν ότι αποχωρούσαν από την Τροία αφήνοντας πίσω ένα ξύλινο άλογο για να αναγκάσουν τους Τρώες να ανοίξουν τις πύλες τους, αλλά ένα τέτοιο τέχνασμα αντιστοιχεί στο πνεύμα των πολέμων της Εποχής του Χαλκού.

Η έρευνα για την Τροία

Η έρευνα για την Τροία άρχισε το 1871, όταν ο ομηρολάτρης Γερμανο-Αμερικανός επιχειρηματίας Χάινριχ Σλίμαν άρχισε να ανασκάπτει έναν γήλοφο νοτίως της εισόδου του Ελλησπόντου στη βορειοδυτική Τουρκία. Οι ανασκαφές του συνεχίστηκαν μέχρι το 1890. Ο Σλίμαν είχε βασιστεί σε προγενέστερες εργασίες του Φρανκ Κάλβερτ, ενός Βρετανού που είχε υπηρετήσει ως Αμερικανός πρόξενος στην περιοχή. Ο γήλοφος ονομαζόταν Χισαρλίκ, «Τόπος των Οχυρών» στα τουρκικά. Ο Σλίμαν πίστευε ότι είχε ανακαλύψει την Τροία.

Ο Σλίμαν ήταν ερασιτέχνης και κατά κάποιον τρόπο απατεώνας, όμως ο Γερμανός αρχιτέκτονας Βίλεμ Ντόρπφελντ, ο οποίος συνέχισε στην Τροία, έθεσε το έργο του Σλίμαν πάνω σε πιο στέρεα και επιστημονική βάση. Στη συνέχεια, ο Αμερικανός αρχαιολόγος Καρλ Μπλέγκεν διηύθυνε τις ανασκαφές στην Τροία (1932-38).

Ανάμεσα στο 1988 και το 2012, μια μεικτή Γερμανο-Αμερικανική αρχαιολογική αποστολή με επικεφαλής τον μακαρίτη πλέον Μάνφρεντ Κόρφμαν (το 2005 τον διαδέχτηκε ο Ερνστ Πέρνικα) και τον Μπράιαν Ρόουζ πραγματοποίησε ανασκαφές στην Τροία. Από το 2013, ο Ρουστέμ Ασλάν διευθύνει μια τουρκική ανασκαφή στην Τροία. Η Τροία βρισκόταν στην είσοδο του Ελλησπόντου, κοντά στο σημείο που εκβάλλεται στο Αιγαίο Πέλαγος. Την πόλη προστάτευαν λιμάνια και στις δυο πλευρές της θάλασσας.

Ο Ελλήσποντος με τη σειρά του οδηγεί στη Θάλασσα του Μαρμαρά, στον Βόσπορο και στη Μαύρη Θάλασσα, δημιουργώντας μια υδάτινη οδό στρατηγικής σημασίας για εμπορικά και πολεμικά πλοία. Ωστόσο, η πλοήγηση στον Ελλήσποντο δεν είναι εύκολη. Εκτός από τα ισχυρά ρεύματα, οι θαλασσοπόροι έχουν να αντιμετωπίσουν έναν πανίσχυρο βόρειο άνεμο για το μεγαλύτερο διάστημα της πλεύσιμης εποχής. Η Τροία πλούτισε ως τόπος συνάντησης των εμπόρων που συναλλάσσονταν περιμένοντας τον άνεμο να κοπάσει. Επίσης εμπορευόταν άλογα, τα οποία εκτρέφονταν στο γόνιμο έδαφος της ενδοχώρας.

Σήμερα η Τροία αποτελείται από μια σειρά επιπέδων, το ένα πάνω στο άλλο, δημιουργώντας έναν τεχνητό γήλοφο με ύψος γύρω στα 17 μέτρα. Αυτά είναι τα ερείπια πλίνθινων κατοικιών χιλιάδων χρόνων. Κατά την ανοικοδόμηση, οι αρχαίοι Τρώες απλώς ισοπέδωναν τις παλιές κατοικίες και πάνω τους οικοδομούσαν νέες, κάτι που εξηγεί τα διαφορετικά στρώματα της πόλης. Η αρχαία Τροία έχει δέκα οικιστικά στρώματα που χρονολογούνται περίπου από το 2920 μέχρι το 1300 π.Χ., από την Εποχή του Χαλκού μέχρι την ελληνική, τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή περίοδο.

Σε ποιο επίπεδο όμως βρισκόταν η ομηρική Τροία, αν φυσικά υπήρξε; Ο Σλίμαν πίστευε ότι ήταν η Τροία ΙΙ (2550-2250 π.Χ.), μια περίοδος πλίνθινων τειχών, ναών, ενός ανακτορικού συγκροτήματος και μιας τεράστιας ράμπας που εντυπωσιάζουν μέχρι σήμερα τους επισκέπτες. Ο Σλίμαν ανακάλυψε επίσης κομψά κεραμικά κατασκευασμένα στον τροχό και περισσότερα από 20 αντικείμενα από χρυσό και άλλα πολύτιμα μέταλλα, τον αποκαλούμενο «Θησαυρό του Πριάμου».

Μετά την ανασκαφή των πελώριων οχυρώσεων της ακρόπολης της Τροίας, την οποία περιέγραψε ως Τροία VI (1740-1180 π.Χ.), ο Ντόρπφελντ τις ταύτισε πιο αξιόπιστα με την Τροία του Ομήρου. Γενικά θεωρείται ως το αποκορύφωμα του τρωικού πολιτισμού και είχε οικοδομηθεί περίπου 1.100 χρόνια αργότερα από ό,τι πίστευε ο Σλίμαν. Ο Μπλέγκεν υποδιαίρεσε ακόμα περισσότερο τα επίπεδα και άλλαξε την ταυτοποίηση σε Επίπεδο VII, ενώ οι πιο πρόσφατοι ανασκαφείς ταυτοποίησαν την ομηρική Τροία ως Επίπεδο VI (1300-1210/1180 π.Χ.).

Τα τείχη της Τροίας (By CherryX per Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=21675686)

Η σημαντικότερη αλλαγή δεν έγκειται τόσο στη χρονολογική αναβάθμιση αλλά στη συνολική μας αντίληψη για την τοποθεσία. Προγενέστεροι μελετητές πίστευαν ότι η Τροία ήταν απλώς μια μικρή ακρόπολη, εντυπωσιακή μεν λόγω των λίθινων τειχών της, αλλά με έκταση μόλις γύρω στα δύο στρέμματα. Χάρη στις πρόσφατες ανασκαφές όμως, σήμερα γνωρίζουμε ότι στην πραγματικότητα η Τροία είχε έκταση περίπου 300 στρέμματα, με μια μεγάλη κάτω πόλη γύρω από τους πρόποδες της ακρόπολης. Η πόλη ήταν πυκνοκτισμένη με κατοικίες, επιχειρήσεις, εργαστήρια τεχνιτών και καλλιτεχνών, στάβλους, ιερά, ακόμα και ιατρεία. Υπολογίζουμε ότι στην Τροία ζούσαν αρκετές χιλιάδες κάτοικοι, πάντως όχι περισσότεροι από 10.000.

Η κάτω πόλη προστατευόταν από ένα τείχος με περίμετρο σχεδόν ενάμιση χιλιομέτρου. Το τείχος είχε λίθινα θεμέλια και πλίνθινη υπερδομή. Έξω από αυτό υπήρχε μια τάφρος σκαμμένη μέσα στο βραχώδες υπόστρωμα και ένας ξύλινος φράκτης για την προστασία της πόλης από επιθέσεις αρμάτων. Οι υπερασπιστές της κάτω πόλης μπορούσαν να προμηθεύονται πόσιμο νερό από ένα υπόγειο ποτάμι που το λάτρευαν σαν θεό και το προσέγγιζαν μέσα από σήραγγες σκαμμένες 150 μέτρα μέσα στον βράχο.

Τα τείχη της ακρόπολης κάλυπταν μια περίμετρο 350 μέτρων με ύψος γύρω στα 11 μέτρα και πάχος πάνω από 4. Η λίθινη βάση τους είχε ύψος 6 μέτρα και έγερνε προς τα έξω, δυσκολεύοντας το σκαρφάλωμα. Πάνω από τη λίθινη βάση υπήρχε μια πλίνθινη υπερδομή ύψους 4 μέτρων. Ένας πύργος ύψους 10 μέτρων προστάτευε τη Νότια Πύλη, πιθανώς την κύρια είσοδο της ακρόπολης. Υπήρξαν ωστόσο αντιπαραθέσεις σχετικά με τις νέες ανασκαφές. Οι επικριτές υπέθεσαν ότι η αμυντική τάφρος ήταν αποστραγγιστικό χαντάκι και ότι σε άλλα μέρη της Τουρκίας –αλλά και πέρα από αυτήν– υπάρχουν πολλές τοποθεσίες που θα μπορούσαν να είναι η Τροία.

Καθώς όμως η τάφρος έχει ανηφορική κατεύθυνση, δύσκολα θα μπορούσε να είναι αποστραγγιστικό χαντάκι, ενώ το Χισαρλίκ ταιριάζει μια χαρά με την περιγραφή του Ομήρου, κάτι που δεν ισχύει για καμία άλλη υποτιθέμενη Τροία.

Ουδέποτε υπήρξε κάποια αμφιβολία ότι πράγματι διεξήχθη κάποιο είδος Τρωικού Πολέμου. Στο κάτω κάτω, αυτό πίστευαν όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς, ακόμα και ο ρεαλιστής Θουκυδίδης, ο οποίος υποστήριξε την άποψη ότι δεν είχε γίνει για μια γυναίκα αλλά για δύναμη και πλούτη. Σύμφωνα με τα ευρήματα, στην Τροία υπήρχε μια γλώσσα σχετική με τη γλώσσα που μιλούσαν οι Χετταίοι, και αυτό ενισχύει τις υπόνοιες σε κείμενα των Χετταίων ότι η Τροία ήταν σύμμαχός τους.

Η εικαζόμενη αρχαία πόλη της Τροίας (By CherryX per Wikimedia Commons, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?)

Συν τοις άλλοις, τα κείμενα αυτά αποκαλύπτουν ότι οι Αχιγιάουα, ένα όνομα που παραπέμπει έντονα στους Αχαιούς –τους Έλληνες, οι οποίοι απαντώνται στα έργα του Ομήρου– είχαν εμπλακεί σε πόλεμο και είχαν διπλωματικές σχέσεις με τους Χετταίους εκεί που σήμερα βρίσκεται η τουρκική ενδοχώρα. Γύρω στο 1180 π.Χ. μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε την Τροία. Οι ανασκαφείς έχουν ανακαλύψει όπλα – αιχμές από βέλη και δόρατα, πέτρες για σφενδόνες, καθώς και άταφα ανθρώπινα οστά. Όλα αυτά παραπέμπουν σε μια αιφνιδιαστική και βίαιη επίθεση.

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, οι πόλεις γύρω από την Τροία μπορεί να εγκαταλείφθηκαν γύρω στο 1200 π.Χ. συνεπεία κάποιας εισβολής. Κοντολογίς, τα αρχαιολογικά και γραπτά στοιχεία επιβεβαιώνουν σε σημαντικό βαθμό την παράδοση που πίστευαν σύσσωμοι οι αρχαίοι συγγραφείς, σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες επιτέθηκαν και λεηλάτησαν την Τροία.

Μπορεί να μην αποτελούσαν ακλόνητα στοιχεία σε μια ποινική δικαστική υπόθεση, σίγουρα όμως είναι παραπάνω από αληθοφανή. Ασφαλώς, δεν αποδεικνύουν την ύπαρξη της Ωραίας Ελένης, του Αχιλλέα, ή οποιουδήποτε άλλου μυθικού προσώπου, αλλά με διάφορους τρόπους, από τις βεντέτες μέχρι τις επιδρομές και τα πονηρά τεχνάσματα για την κατάληψη εχθρικών πόλεων, τα πρόσωπα αυτά απηχούν τη συμπεριφορά των ανθρώπων στην Ύστερη Εποχή του Χαλκού.

Του Barry Strauss

To παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό All About History στις 16/11/2018

AMPHIKTYONBOOKS

AMPHIKTYONBOOKS

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2017

ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Μυκηναϊκή Ελλάδα

Η έρευνα για την Τροία