ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟ ΣΥΜΠΑΝ

            

ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟ ΣΥΜΠΑΝ

 

 

 

Πρόλογος

 

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ατένισε κάποια στιγμή τον ουρανό και να μην εθαύμασε την Συμπαντική δημιουργία. Από την πρώτη κι’ όλας στιγμή που ο πρωτόγονος άνθρωπος περπάτησε όρθιος και ατένισε τον έναστρο ουρανό απέκτησε μιά ερωτική σχέση με αυτόν.

Και τότε διερωτήθηκε τι ρόλο παίζει ο ίδιος –μιά μικροσκοπική κουκίδα- στο άπειρο Σύμπαν;

 

Σκοπός της Μελέτης.
...       

Ο σκοπός της παρούσης μελέτης είναι να δώσει ορισμένους προβληματισμούς στον απλό άνθρωπο για τον κοινό χώρο που μας περιβάλλει και ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει μέσα μας, γύρω μας,  παντού ως το άπειρον. Το άπειρον που δεν μπόρεσε να συλλάβει ο νους του ανθρώπου, εκτός ελαχίστων, με πρώτον τον μέγα Ηράκλειτον. [Ο Ηράκλειτος είναι μιά από τις πιό φωτεινές διάνοιες που παρουσιάσθησαν ως τώρα στον κόσμο. Μονάχα μιάς τέτοιας διάνοιας η αλύγιστη δύναμη θα μπορούσε να στηρίξει την τόσο βαριά θεωρία της αδιάκοπης ροής, μονάχα μιάς τέτοιας διάνοιας το εισδυτικό φως θα μπορούσε να ιριδίσει σαν χαρωπή πρωτόβγαλτη ελπίδα στο δάκρυ που προκαλεί η απέραντη θλίψη της.

Ο Ηράκλειτος, αναζητώντας τον εαυτόν του ανάμεσα στην ασταμάτητη εσωτερική και εξωτερική αλλαγή στην ακατάπαυστη ροή και στην ασίγαστη πάλη μέσα σε όλα τα συστατικά στοιχεία του εαυτού μας και του κόσμου, αντίκρυσε κατάματα την αιώνια αλήθεια και , σαν εμπνευσμένος ιεροφάντης της, χάραξε πλατιά και σκάλισε ρυθμικά τα σκαλοπάτια του Καλού, που μπορούν να οδηγήσουν στον δωρικό ναό της τον άνθρωπο, για να ανέβει σε υψηλότερα επίπεδα.

Ο Ηράκλειτος παρουσιάστηκε σαν ένας τεράστιος και ολόλαμπρος ήλιος στην εποχή του , και το φως που σκόρπισε στο μυστήριο της ζωής και του κόσμου έμεινε άσβηστο. Αν τα λόγια της Πυθίας , καθώς ο ίδιος είπεν, λένε προφητείες για χίλια χρόνια , τα ίδια του τα λόγια είναι προφητικές αλήθειες που ξεπερνούν κάθε χρονικό όριο και αγκαλιάζουν την αιωνιότητα. Ετσι τον  ένοιωσα τον  Ηράκλειτο σαν  ένα διαχρονικό προφήτη της Επιστήμης-Τεχνολογίας που είναι πάντα επίκαιρος που είναι πάντα φρέσκος στο διάβα του χώρο- χρόνου]

 

Το Ταξίδι στο Σύμπαν

 

Τι θα λέγατε λοιπόν για ένα νοερό ταξίδι στο άπειρο και ατελεύτητο Σύμπαν; Προτείνω να επισκεφθούμε και να ιδούμε το εξώτερο Σύμπαν και τα  μέρη που περιλαμβάνονται στο Παράρτημα Α!

 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α’

 

2006 July 09: Το Νεφέλωμα του  Εσκιμώου (The Eskimo Nebula from Hubble)
2006 July 07: Ο Λαμπρός Γαλαξίας M81 (Bright Galaxy M81)
2006 July 06: Ο Τρίχρωμος  Αστρικός χώρος (NGC 6888  A Tricolor Starfield)
2006 July 05: Ο Σπειροειδής Γαλαξίας NGC 2403 (Spiral Galaxy NGC 2403 from Subaru)
2006 July 04: Ο Ελλιπτικός Γαλαξίας CFHT ( Elliptical Galaxy Centaurus A from CFHT)
2006 July 03: Η Θέα προς τον Λόφον του Συζύγου στον Αρη(The View toward Husband Hill on Mars)
2006 July 01: Ανεμος απο μια Μαύρη Τρύπα(Wind from a Black Hole)
2006 June 30: Η Κεραία(The Antennae)
2006 June 29: Παλαιά Σελήνη και αδελφοί Αστέρες(Old Moon and Sister Stars)
2006 June 28: Το Νεφέλωμα του Ποδιού της Γάτας(The Cat's Paw Nebula)
2006 June 27: Οι Κινούμενες Σελήνες του Κρόνου(The Moving Moons of Saturn)
2006 June 26: Αστερόεσσα Νύχρα  (Starry Night)
2006 June 25: Το Νεφέλωμα του Δαχτυλιδιού( M57 The Ring Nebula)
2006 June 24: Η Νύξ και η Υδρα(Nix and Hydra)
2006 June 23: Ανατολικά του Αντάρη(East of Antares)
2006 June 22: Πλανήτες, Μέλισσες και Ονοι(Planets, Bees, and a Donkey)
2006 June 21: Ανατολή, Ηλιοστάσιον και Στονεχέτζ(Sunrise Solstice at Stonehenge
2006 June 20: Κρυφή Κατεύθυνση (Hideaway)
2006 June 19: Λαμπρός Αστέρας Ρέγκιουλους κοντά στον Λέοντα 1 Γαλαξία-Νάνο(Bright Star Regulus near the Leo 1 Dwarf Galaxy)
2006 June 18: Ημισέληνος Ποσειδών και  Τρίτων Crescent Neptune and Triton
2006 June 17: Κρόνος, Αρης, και η Κυψελοειδής δέσμη(Saturn, Mars, and the Beehive Cluster)

2006 June 16: Οι Στροφές Εντεκα ( APOD Turns Eleven)
2006 June 15: Το Σχοινί της Αφροδίτης (Gordel van Venus)
2006 June 14: Ο Τριπλούς Σαγκιταριους(Sagittarius Triplet)
2006 June 13: Οδηγώντας προς Φωτοστέφανο ενός  Ηλιου( Driving Toward a Sun Halo)
2006 June 12: Το Οριο στον Γαλαξία( Edge On Galaxy NGC 5866)
2006 June 11: Μπούκλες Ηλιακών Κηλίδων  σε Υπεριώδες(Sunspot Loops in Ultraviolet)
2006 June 10: Σελήνη υπεράνω ΧαλιακάλαMoon Over Haleakala
2006 June 09: Η Ανδρομέδα σε Υπεριώδες(Infrared Andromeda)
2006 June 08: Τα Παγωμένα Υφαίστεια του Εγκέλαδου(Enceladus Ice Volcanos)
2006 June 06: Μιά Διπολική Εκπομπή Νεφελώματος(NGC 6164: A Bipolar Emission Nebula)
2006 June 05: Ο Δρόμος για τον Κρατήρα Βικτόρια στον Αρη. The Road to Victoria Crater on Mars
2006 June 03: Η Γη με Ακτίνες Γάμα (Gamma Ray Earth)

2006 June 02: Τα Υπολείματα Σούπερνόβα και ένας Αστέρας Νετρονίων(IC 443: Supernova Remnant and Neutron Star)
2006 June 01: Αντανακλάσεις στον NGC 6188(Reflections on NGC 6188)
2006 May 31: Ο Ουρανός με Ακτίνες Γάμα(Simulated Gamma ray Sky)
2006 May 30: Παλιοί Κρατήρες στην Ρέα του Κρόνου(Ancient Craters on Saturns Rhea)
2006 May 28: Μαρτυρίες για μιά στρεφομένη Μαύρη Τρύπα(GRO J1655 40: Evidence for a Spinning Black Hole)
2006 May 27: Η Σελήνη με Ακτίνες Γάμα(Gamma Ray Moon)
2006 May 26: Ο Ωμέγα του Κενταύρου(Omega Centauri)
2006 May 25: Ο Τρισχιδής του Βορρά (NGC 1579: Trifid of the North)
2006 May 24: Ενας Βαρύτκός Φακός Πέντε Κβάσαρ(A Five Quasar Gravitational Lens)
2006 May 23: Ο Κομήτης Schwassmann Wachmann 3 περνάει απο την Γη(Comet Schwassmann Wachmann 3 Passes the Earth)
2006 May 22: Ελλισσόμενοι στο Διάστημα(Maneuvering in Space)
2006 May 21: Ενα Ενδιάμεσο Σύστημα Διπλών Πόλων(  An Intermediate Polar Binary System)
2006 May 20: Ο Ελλιπτικός Γαλαξίας ( Elliptical Galaxy M87)
2006 May 19: Το Νεφέλωμα Γόμα(The Gum Nebula)

 

 Εμπρος λοιπόν επιβιβασθείτε στο διαστημόπλοιο «ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ» για ένα περίπατο στον άπειρο χώρο-χρόνο . Προσδεθείτε και να μην φοβηθείτε διότι σας διαβεβαιώ ότι θα επιστρέψουμε σώοι  στη Γη στό ίδιο μέρος που ξεκινήσαμε.

Αλλά τι είναι το άπειρον Σύμπαν; Από  τι αποτελείται το Σύμπαν;

Κατ’ αρχήν όπως μας λέγει ο αστρονόμος κ.Διονύσης Σιμόπουλος το Σύμπαν αποτελείται απο το «τίποτα» Ενα ελάχιστο ποσοστό του περιλαμβάνει την ύλη που βλέπουμε, τα άτομα δηλαδή των 92 χημικών στοιχείων που βρίσκουμε ελεύθερα στην φύση. Μέρος αυτής της υλικής μάζας είμαστε και εμείς , γιατί και εμείς δεν είμαστε παρά μέρος της πρωτόγονης εκείνης ύλης που αρχικά δημιουργήθηκε με την βίαιη γέννηση του Σύμπαντος. Αυτό θα προσπαθήσουμε να  δείξουμε  στην  παρούσα συνοπτική  περιήγηση.  

 

Η Φιλοσοφία του Απείρου

 

Την έννοια του απείρου στη φιλοσοφία, με τη σύγχρονη αντίληψη, πρώτος εισήγαγε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αναξίμανδρος (6ος π.Χ. αιώνας).       Ο Αναξίμανδρος πρότεινε το άπειρον σαν αρχή από την οποία δημιουργήθηκαν τα πάντα. Κατά την άποψή του, το άπειρον είναι η απροσδιόριστη ύλη που βρίσκεται σε αιώνια κίνηση. Από αυτό ξεπηδούν οι εναντιότητες – του θερμού και του ψυχρού, του υγρού και του ξηρού του Ερωτος και της  Εριδος (της βαρύτητος και της εντροπίας ) – και η μεταξύ τους πάλη. Το αποτέλεσμα αυτής της αιώνιας διεργασίας το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος στην απέραντη πολυμορφία των πραγμάτων και στην απειρία των κόσμων. Από κοσμολογική άποψη είναι θαυμάσια η σκέψη του Αναξίμανδρου ότι πολλοί κόσμοι πηγάζουν από το άπειρο και επαναπορροφώνται από αυτό καθώς τα πάντα κάποια ημερα καταστρέφονται. Συνεπώς το άπειρον  είναι η μήτρα της Δημιουργίας και συνδέεται με μια ατέλειωτη μέσα στον χώρο και χρόνο κοσμογονική λειτουργία.           Το κοσμολογικό πρόβλημα του ατελεύτητου Σύμπαντος ή της απειρίας των Κόσμων είναι βασικά φιλοσοφικό, ενώ με την κοσμολογική έννοια του χωροχρόνου είναι συνυφασμένη η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης(Big Bang) αφετηριακό σημείο για την κατανόηση των μοντέλων που περιγράφουν το Σύμπαν μας(Κόσμο). Συνεπώς οι πολλαπλοί ή άπειροι κόσμοι, με την έννοια ή μη της απειρότητας του Σύμπαντος, η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης και άλλοι προβληματισμοί θέτουν θεμελιώδη οντολογικά φιλοσοφικά ερωτήματα, τα οποία είχαν τεθεί από την Αρχαιότητα. Ερωτήματα τα οποία παραμένουν από τότε ανοικτά, δεδομένου ότι η ίδια η μοίρα του Σύμπαντος παραμένει ανοικτή και άγνωστη!  Μόνον όταν ο άνθρωπος γίνει θεός τότε ίσως θα αντιληφθεί την ουσία του Σύμπαντος. Ως τότε θα δημιουργεί μύθους και θρησκείες, οι οποίες όμως θα καταρρίπτονται με την πρόοδο της επιστήμης και της γνώσεως. Ποτέ όμως δεν θα φθάνει στην τελική  Αλήθεια και στην Πρώτη Αρχή, διότι όταν φθάσει σ’ αυτήν τότε θα γίνει ο ίδιος Δημιουργός.

 

 

Βέβαια, για να αλλάξουν οι κυρίαρχες μονοδιάστατες  θεοκρατικές και ανδροκρατικές αξίες,   που ελέγχουν πνευματικά και κοσμικά τα μυαλά  μας, πρέπει να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε αλλιώς. Ο μεγάλος θετικός επιστήμων Νίλς Μπόρ, θαυμάζει τους ανθρώπους που συναντούν το παράδοξο δηλαδή το ασύμβατο, γιατί έτσι γεννιέται η ελπίδα να προοδεύσουμε. Τι πιό παράδοξο όμως από το Απειρο, αγέννητο και ατελεύτητο Σύμπαν ;  Ο Αϊστάιν λέγει: «Τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν.  άν σκεπτόμαστε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο σκεπτόμασταν όταν τα δημιουργήσαμε.» Εξ άλλου ο  Μαχές Γιόγκι  λέγει:  «Αυτό που είμαστε είναι αποτέλεσμα αυτού που έχουμε σκεφτεί. Αυτό που σκεπτόμαστε γινόμαστε.»  

Καιρός λοιπόν να βγούμε απο τον  κόσμο της μιζέριας και των σπηλαίων   στο ξέφωτο της Γνώσεως. Να πετάξουμε με την φαντασία μας στο χώρο-χρόνο που μας περιβάλλει, ως το άπειρο Σύμπαν. Στα όρια του-αν υπάρχουν τέτοια όρια- και πέρα από αυτά αν δεν υπάρχουν με τα μάτια της φαντασίας μας. Να μάθουμε τέλος πάντων μέσα  απο την νοητική μας περιπλάνηση τι μπορεί να είναι εκεί πέρα στην άρρητη εκείνη και ατελεύτητη έκταση του άπειρου χώρου και του χρόνου;

Αυτό εν τέλει που πρέπει να κατανοήσουμε, είναι ότι είμαστε  οικιστές του σύμπαντος, ενεργοί Συν-δημιουργοί στην εξέλιξή  του . Το ζήτημα είναι πως θα φθάσουμε από εδώ στο εκεί; Γυναίκες και άνδρες, φιλόσοφοι, επιστήμονες, αγωνιστές από όλο τον κόσμο εργάζονται ήδη γι’αυτόν τον σκοπό. Χρησιμοποιούν δυναμικά την σύγχρονη φυσική  επιστήμη και ιδίως την τεχνολογία , αλλά και την φιλοσοφία  προκειμένου να καταννοήσουμε οι άνθρωποι  ότι οφείλουμε να ζούμε μέσα στην Φύση  και σύμφωνα με τους  νόμους της Φύσεως και όχι έξω από αυτήν. Εμείς οι Ελληνες έχουμε την φιλοσοφική παρακαταθήκη των προγόνων μας που μπήκαν βαθειά στο Σύμπαν. Οι Θεοί μας ζούσαν μέσα στην Φύση και όχι έξω απο αυτήν , δεδομένου ότι δεν ήσαν εξωσυμπαντικοί. Σήμερα  παρότι δεν   δεν έχουμε την υλικοτεχνική υποδομή για ανθρώπινα εξωγήινα ταξίδια , η  σύγχρονη  τεχνολογική γνώση  μας δίνει την δυνατότητα  να ξαναμπούμε με την βοήθεια της επιστήμης-τεχνολογίας για άλλη μιά φορά νοητικά  σ’ αυτό.
Χρησιμοποιώντας τις αρχές της Θερμοδυναμικής  μπορούμε μόνο με την θερμότητα, την ζεστασιά, τον ήλιο της καρδιάς μας και του πλανήτη,  να μεταφερθούμε στην Ύψιστη Ηδονή.  Πως είμαστε ως άτομα, γεμάτοι ενέργεια – ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία και έλκουμε κάθε φορά, αυτό που μας αξίζει. Πως το Φως, και στην περίπτωσή μας το Ελληνικό Φως, είναι ο μόνος δρόμος για την πρόοδό μας μια και οι προηγούμενοι αιώνες υπήρξαν πολύ σκοτεινοί. Και η πρώτη παραποίηση και κατεδάφιση του Ελληνισμού  έγινε στο Σύμπαν . Θεώρησαν τη Γη  ως κέντρον του κόσμου, καίτοι φωτισμένα μυαλά όπως ο Πυθαγόρας, οι Ορφικοί , ο Αρίσταρχος ο Σάμιος κ.α μίλησαν για το Ηλιοκεντρικό σύστημα. Η δεύτερη κατεδάφιση έγινε με την απόρριψη των θεών μας που ζούσαν στην μητέρα-Φύση και την αντικατάσταση των με τον εξωσυμπαντικό θεό. Οι πρόγονοι μας λειτούργησαν   μυητικά  . Ταξίδευσαν στο διάστημα με το άρμα του Φαέθωνος και κατέβηκαν  ακόμη και στον Άδη για να εκτοξευθούν στην υψηλότερη βαθμίδα του ανθρώπινου πολιτισμού. Σύμφωνα με τον μύθο του Ερμού αυτός έκανε θαυματουργά πράγματα:

1/ Με το μυστηριώδες κράνος του  εγένετο   αόρατος και έτσι ξαφνικά εξηφανίζετο μυστηριωδώς

 2/ Με τα μαγικά φτερά στα σανδάλια του μπορούσε να μεταφέρεται σε μεγάλες αποστάσεις , ακόμη και μέσα στο Σύμπαν για να μεταφέρει τα μηνύματα ως αγγελειοφόρος των θεών .

 3/ Με το μαγικό κυρήκιον(ραβδος) μπορούσε να σε βυθίσει σε βαθύ ύπνο ή να σε εγείρει από τον ύπνο, έτσι ώστε όχι μόνον μπορούσε να γεφυρώσει φυσικές αποστάσεις και το οντολογικό χάσμα μεταξύ των ανθρώπων και του θείου , αλλά μπορούσε να γεφυρώσει το αόρατο με το ορατό, το όνειρο με την πραγματικότητα, το ασυνείδητο με το συνειδητόν. Ερμής είναι  ο αργυρούς θεός με τις ξαφνικές διοράσεις, τις φωτεινές ιδέες και  τις εμπνεύσεις.  Ητο δηλαδή κάτι ανώτερο απο την σύγχρονη υψηλή ηλεκτρονική τεχνολιγία μας. Και είναι απορίας άξιον πως το συνέλαβαν οι πρόγονοι μας ένα τέτοιο πρόσωπο; Αυτός κατά τον άραβα ιστορίκο Μακρίζι (1354-1442) και τον Ιμπν Μπατούσα «Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος ανήγειρε τις Πυραμίδες προ του κατακλυσμού, όταν ήτο βασιλεύς της Αιγύπτου , για να διασώσει εντός αυτών βιβλία επιστήμης και γνώσεως» Επομένως θα τον έχουμε και τον Ερμή βοηθό μας για να μας γεφυρώνει τις αβυσσαλέες αποστάσεις των εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων ετών φωτός και  να μας μεταφέρει στα μη ορατά  όρια του χαοτικού Σύμπαντος .Επίσης τον χρειαζόμαστε δια   να μας δίνει εμπνεύσεις και καλή τύχη στην περιπλάνηση μας.

 

          Οι Πρόγονοι μας Πέταξαν  στο Διάστημα

 

Οι πρόγονοι μας  ξεπέρασαν  την ασθένεια,(ασθένεια =η έλλειψη σθένους) και  τόλμησαν με φρόνηση. Εγιναν ένα με τον εαυτό  τους. Ενωσαν τα  διαιρεμένα και  σπασμένα κομμάτια-το Απολλώνειο και το Διονυσιακό- μέσα μας σε Ενα.  Η Επιστήμη-Τεχνολογία ενώνει εμας τους Έλληνες με τις πραγματικές μας ρίζες, την Μυθολογία μας-δηλαδή την Πατρώα Θρησκεία- και την Προσωκρατική σκέψη που έλαχε να είναι η σκέψις των πρώτων φυσικών επιστημόνων του Κόσμου. Οι Ορφικοί Υμνοι κάνουν το πρώτον μνεία για πύρινα άρματα και περί Ηλίου, Αρεως και άλλων πλανητών, Ο Πλάτων, Νόννος, Παλαίφατος, Λουκιανός γράφουν για τον Φαέθοντα και τους λοιπούς κοσμοναύτες(Αρης , Δείμος, Φόβος, Ενδυμίων, Ηρακλης, Ιδμων, Ηλιος-Σείριος-Διόνυσος κ.α)

Από την μελέτη των Ορφικών , οι οποίοι είναι πρωτο-Ελληνες που έζησαν προ και μετά τον Κατακλυσμόν στον Ελλαδικό χώρο προκύπτουν καταπληκτικές γνώσεις μεταξύ των οποίων και ότι  οι πανάρχαιοι γηγενείς Ελληνες γνώριζαν :

1/ Την Πρωραρχικήν Εκρηξιν δημιουργίας του Σύμπαντος

2/ Το Πεπερασμένο του Σύμπαντος

3/ Την Αστρογένεση απο Αστρική Κόνιν

4/ Το Ηλιοκεντρικό Σύστημα

5/ Την περιστροφή της Γης περί τον Αξονα της

6/ Την Εκλιπτική Τροχιά του Ηλίου

7/ Οτι οι Απλανείς Αστέρες είναι «πυρόεντες» και αυτόφωτοι , ενώ οι διάττοντες περιπλανώνται στο διάστημα

8/ Τους 12  Αστερισμούς, που αναφέρονται από τον Ομηρο και Ησίοδο . Αυτοί φέρουν τα ονόματα που τους έδωσαν οι αφθόχθονες Ορφικοί

9/ Τους ‘7’ Πλανήτες (εκτός της Γης) δηλαδή όλους πλην του Πλούτωνος, εν αντιθέσει με τους Χαλδαίους που γνώριζαν μόνον τους Πέντε.

Επομένως οι πανάρχαιοι Ελληνες δεν περιορίσθηκαν μόνον στην εξάπλωση του πρώτου πολιτισμού  πάνω στην Γη αλλά προχώρησαν και στην εξερεύνηση του Ουρανού εισχωρήσαντες με την νόηση τους βαθειά στο διάστημα. Οι γνώσεις των μάλιστα είναι τόσον εκπληκτικές ώστε ακόμη και σήμερον με τα προηγμένα τεχνολογικά μέσα να θαυμάζουμε τις γνώσεις των   που αναφέρονται στο διάστημα.

Η παρουσία των πανάρχαιων προκατακλυσμιαίων Πελασγών  δεν περιορίζονται στις Γήινες κτήσεις, αλλά προεκτείνονται και στο διάστημα, που είναι η υπέρτατη κατάκτηση της Ελληνικής διανοήσεως και τεχνογνωσίας. Πρώτοι αυτοί εισέβαλαν στα άδυνα του εξωγήινου χώρου και άφησαν ανεξίτηλη την σφραγίδα του πολιτισμού των , όπως δείχνουν  τα Ελληνικά ονόματα που φέρουν ακόμη αρκετές λέξεις(Ουρανός, Γη , Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη , Αρης, Πλούτων, Ουρανός, Σείριος, Γαλαξίας, Κόσμος, Φαέθων, Δαίδαλος, Ικαρος, Ηριδανός, Κύκνος, Πλειάδες,Λύρα,  ο Ζωδιακός Κύκλος και  οι πλείστοι των  αστέρων του Ουρανού. Δεν είναι δε τυχαίον ότι η Αμερικανική NASA  ονοματίζει ακόμη τα διαστημόπλοια της και τα νέα ουράνια σώματα με Ελληνικά ονόματα.

Σε πλείστα σημεία της Ελληνικής Γραμματείας γίνεται μνεία για διαστημικά οχήματα των προιστορικών θεών (τέθριππο ιπτάμενο άρμα) το ιπτάμενο όχημα Τάλλως της Κρήτης κ.α

 

Οι Ιωνες Φιλόσοφοι

 

Τον 6ο π.Χ. αιώνα στην Ιωνία οι φιλοσοφικές απόψεις των Ελλήνων σοφών ωρίμασαν πιο γρήγορα από την υπόλοιπη Ελλάδα, με αποτέλεσμα η ερμηνεία του Κόσμου που στηριζόταν στην πίστη αμφισβητήθηκε . Ως τότε  οι θεοί ρύθμιζαν με τις αυθαίρετες επεμβάσεις τους τα συμβαίνοντα στον Κόσμο . Η δογματική αντίληψη δεν ικανοποιούσε πλέον ούτε τη γνώση, ούτε τις ηθικές αξιώσεις της εποχής. Οι φιλόσοφοι στράφηκαν στην έρευνα του εξωτερικού κόσμου, μελετώντας την πραγματικότητα που βρισκόταν απέναντί τους και τους περιέβαλε. Οι Ίωνες φιλόσοφοι παρατηρούσαν με μεγάλη προσοχή τα φυσικά φαινόμενα και η συνεισφορά τους στην αμφισβήτηση των μύθων είναι σημαντικότατη. Προσπαθούσαν να εξάγουν όλα τα δυνατά συμπεράσματα από την παρατήρηση της φύσης χρησιμοποιώντας κυρίως τη λογική τους. Ναι, τα άστρα παρατηρούσαν και οι Ασσυρο-Βαβυλώνιοι . Ομως εκείνοι δεν έφτιασαν Αστρονομία αλλά Αστρολογία. Ενα  πλέγμα αστρονομικών πληροφοριών αναμεμειγμένων με θεολογικά, μαντικά και μοιρολατρικά στοιχεία.  Αστρονομία έκαναν μόνον οι Ελληνες.

 

Το Πρόβλημα της Πρώτης Αρχής

 

Τους αρχαίους Έλληνες φυσικούς-φιλοσόφους απασχολούσε το πρόβλημα της «Πρώτης Αρχής», το ζήτημα της δομής ή της φύσης του Κόσμου μας, καθώς επίσης και του τρόπου κατασκευής του.

Πιθανόν να μην ενδιαφέρονταν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει σ’ ένα φαινόμενο ή πως συμβαίνει τούτο, αλλά μόνον να εξηγήσουν –στο πλαίσιο μιας θεωρίας– για ποιόν σκοπό συμβαίνουν τα φαινόμενα.

Ούτως ή άλλως, όμως, την εποχή εκείνη έγινε μια απότομη και μάλλον απροσδόκητη μετάπτωση από τον μυστικισμό και τη θρησκειολογία στην αιτιατή σκέψη, που αποτέλεσε και το μεγαλείο της αρχαιοελληνικής Φιλοσοφίας. Μια μεταλλαγή που οι συνέπειές της για την ανθρωπότητα υπήρξαν βαθύτατες.  Οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες προσωκρατικοί φιλόσοφοι ήταν φυσιολόγοι, με την έννοια ότι ενδιαφέρονταν να ορίσουν την «Πρώτη Αρχή», δηλαδή το πρωταρχικό εκείνο στοιχείο από το οποίο προήλθαν όλα τα πράγματα του Κόσμου μας.

 

Τούτο είχε σαν αποτέλεσμα να ενώσει τον Λόγο(Λογική) με την Θρησκεία και την Επιστήμη με το θείον. Σήμερα μαθαίνουμε ότι ο Ησίοδος και οι Ορφικοί ελάτρευαν το συμβολικό Αυγό και μιλούσαν για την Πρώτη  Αρχή και για  την γέννηση του Κόσμου. [Κόσμος είναι το διακοσμημένο μέρος του Σύμπαντος σε αντίθεση με την σκοτεινή αδιαμόρφωτη Υλη] Ο Παρμενίδης μιλούσε για την κβαντομηχανική και ο Δημόκριτος για  άτμητο – άτομο, που η επιστήμη δεν το έχει ακόμη ανακαλύψει. Οι πιό ευαισθητοποιημένοι συλλαμβάνουν τις νέες ιδέες και  προετοιμάζουν την ανθρωπότητα για αυτήν την αναγέννηση. Δημιουργούν πρότυπα,   που αγγίζουν την μουσική αρμονία των ουρανίων σφαιρών του Σύμπαντος(Πυθαγόρας), που καταστέλλουν τον θυμωμένο πλανήτη και μας οδηγούν να αντιληφθούμε πως έξω απο το  στενό μυαλό μας , υπάρχει και άλλος κόσμος ανώτερος και μας αξίζει. Πως δεν είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε δούλοι και καταστροφείς αλλά  προορισμένοι να ελευθερωθούμε κάποτε,  να ατενίζουμε ως τα πέρατα του Σύμπαντος και να γίνουμε στο μέτρο του δυνατού συνδημιουργοί και  δημιουργοί , όπως οι θεοί. Ομως οι σύγχρονοι ηγέτες ούτε καν μπορούν να διανοηθούν τέτοιες έννοιες , ούτε οι επιστήμονες μπορούν να απαλλαγούν απο τα δεσμά του  υλιστικού κέρδους και να σκεφθούν ελεύθερα για τόσο σημαντικά θέματα.

 

          Το Σύμπαν είναι το Σπίτι μας

 

 Στο Απειρον και ατελεύτητο Σύμπαν  συμπεριλαμβάνεται ό,τι υπάρχει και   «δεν υπάρχει» , διότι μπορεί να είναι εν δυνάμει ή υπο μορφήν αντιύλης ή και αρνητικής υποστάσεως,  όπως λ.χ οι αρνητικοί αλγεβρικοί αριθμοί ή το είδωλο του καθρέπτη.  Πριν όμως μπούμε στο θέμα μας είναι ανάγκη να κάνουμε την ακόλουθη διευκρίνηση:

Τι εννούμε με την λέξη Σύμπαν και τι με την λέξη Κόσμος;  Κατά την Αρχαία Ελληνική  αντίληψη «Σύμπαν» (ΣΥΝ=ΠΑΝ) είναι ο άπειρος χώρος που περικλείει τόσον τον δικό μας  κόσμο όσο και τους  άπειρους κόσμους που υπάρχουν  , υπήρξαν ή και θα υπάρξουν στο μέλλον μέσα στο Σύμπαν. Δηλαδή τα πάντα στην απειρότητα και στην αιωνιότητα του Σύμπαντος.  Επομένως το Σύμπαν ισούτε με τον εαυτόν του και  όλα τα άλλα-τα ΠΑΝΤΑ- περικλείονται σ’ αυτό. Αντίθετα, με την λέξη «Κόσμος» εννοούμεν το μόρφωμα με τις ομάδες των γαλαξιών, τους Γαλαξίες που σχηματίζουν τον δικό μας τον  κόσμο, εν αντιδιαστολή προς άλλους άπειρους κόσμους  και τους αστέρες , οι οποίοι δεν  αποκλείεται να υπάρχουν, να υπήρξαν ή και να υπάρξουν στο μέλλον μέσα στο Απειρο και  Αιώνιο Σύμπαν. Ο Κόσμος ( η λέξη ‘κόσμος’ = κόσμημα=διάκοσμο) είναι θα λέγαμε ο στολισμός του άπειρου και  αιώνιου Σύμπαντος με την ύλη και ενέργεια ή καλύτερα με τα ‘4’ στοιχεία που όριζαν οι Ελληνες(αήρ, αιθήρ, γη, ύδωρ) αλλά και τα διάχυτα σωμάτια ενέργειας και ύλης στον διαστρικό χώρο. Κατά τον φιλόσοφο Επίκουρο «Κόσμος είναι το πεπερασμένο Σύμπαν, ενώ το Σύμπαν είναι παν το υπάρχον» Η σύγχρονος Κοσμολογία χρησιμποποιεί τους όρους αντιθέτως. Ο΄Επίκουρος λέγει προς Πυθοκλήν «Κόσμος εστί περιοχή τις ουρανού, Άστρα τε και γην και πάντα τα φαινόμενα περιέχουσα, αποτομήν έχουσα από του απείρου-καταλήγει εις όριον-...Ο.τι δε και τοιούτοι κόσμοι εισίν άπειροι το πλήθος εστί καταλαβείν....ο τοιούτος δύναται κόσμος , γίγνεσθαι ...εν πολυκένω τόπω και ουκ εν μεγάλω, ειλικρινή και κενώ...σπερμάτων ρυέντων αφ’ ενός κόσμου... επ άλλον τόπον, εάν ούτω τύχη» Προχωρών δε συμφωνεί με την θεωρία του Βάιτσέκερ(για να μην πούμε το αντίθετον αφού προπορεύεται 2.500 χρόνια) λέγοντας ότι «Σελήνη  και  τα λοιπά άστρα...αύξησιν ελάμβανε κατά προσκρίσεις και δινήσεις λεπτομερών τινών φύσεων-αυξήθηκαν σιγά-σιγά με τας προσθέσεις και τα στροφογυρίσματα λεπτοτάτων  κόκκων»

 Είναι πραγματικά να αποκαλύπτεται κανείς  προ της Ελληνικής Σκέψεως . Οσον αφορά  δε την πρόσκρουση δύο σωμάτων αρκεί να δούμε τους διάφορους πλανήτες και την σελήνη τα οποία είναι   κατάστικτα με κρατήρες λόγω πτώσεως μετεωριτών. Και αν δεν υπήρχε ο μέγας πλανήτης Δίας να έλκει ωσάν αλεξικέραυνο ή μαγνήτης τους μετεωρίτες, η ζωή   στην Γη μας θα ήτο προβληματική έως αδύνατη.

 Γιατί τι σημασία θα είχε ένα σκοτεινό και χαώδες Σύμπαν χωρίς τον διάκοσμο του;

 

Η Γέννηση της Επιστήμης

 

Αρχικά ο Θαλής ο Μιλήσιος (624-546 π.Χ.) υποστήριξε ότι η βάση των πραγμάτων ήταν το «νερό», ενώ ο μαθητής του ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) θεώρησε ως τέτοιο το «άπειρον». Αν λάβουμε υπόψη τις αρχαιο-ελληνικές φιλοσοφικές απόψεις κατά τις οποίες η ύλη ταυτίζεται με το νερό, τον αέρα ή το πυρ, βλέπουμε πως η έννοια του «απείρου» του Αναξιμάνδρου προερχόμενη ως λέξη από το στερητικό «α» και το «πέρας», υποδηλώνει την απουσία αρχής και τέλους στον χρόνο και το απεριόριστο στον χώρο. Σ’ αυτόν ακριβώς τον όρο θα επικεντρώσουμε, την προσπάθειά μας να δείξουμε πως από τον Ελληνικό Μύθο δημιουργήθηκαν τα θεμέλια της Κοσμολογίας και της Φυσικής Επιστήμης στην Ιωνία τον 6ο π.Χ. αιώνα, όπου –κατά τη γνώμη μας– συντελέστηκε η πρώτη επανάσταση της Επιστήμης. Τότε ακριβώς οι Έλληνες φιλόσοφοι επιχείρησαν να απαντήσουν στα δύο βασικά ερωτήματα που τους απασχολούσαν έντονα:

1/ Της αρχής του Κόσμου και  

2/ Της δομής (ή της μορφής) του.

Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους έγιναν οι θεμελιωτές του φιλοσοφικού στοχασμού και οι ιδρυτές της Επιστήμης. Επιπλέον, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι στην προσπάθεια προσέγγισης του Σύμπαντος πρότειναν πολλαπλούς ή άπειρους κόσμους, θέσεις που δημιουργούν στους σημερινινούς αστρονόμους ποικίλα ερωτήματα για περαιτέρω έρευνα.

Εξ άλλου ο Πυθαγόρας(580-500 π.Χ) και οι μαθητές του Φιλόλαος και Αρχήτας πήραν για βάση την σταθερή κανονικότητα των φαινομένων που μπορεί να ορισθεί με αριθμούς και ζήτησαν να  βρουν την αιτία του Κόσμου στον αριθμό.  Αυτοί θεώρησαν ως αρχή του Σύμπαντος,- που πρώτος ο Πυθαγόρας ονόμασε «Κόσμο»-το μέτρον και την αρμονία, γιατί όλα τα πράγματα στον κόσμο αποτελούν αρμονική τάξη, όμοια με την τάξη που έχουν οι αριθμοί μεταξύ τους. Παράλληλα οι Ελεάτες φιλόσοφοι της Μεγάλης Ελλάδος φρονούσαν ότι ουσία του Σύμπαντος είναι το «ΕΙΝΑΙ» και πως το το «ΜΗ ΟΝ» είναι ανύπαρκτο. Συνεπώς γι’ αυτούς ήτο αδιανόητα πράγματα η πολλαπλότητα και η κίνηση. Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος(582-480π.Χ) δίδασκε λόγου χάριν πως το Σύμπαν είναι Ένα και πως το ένα αυτό είναι αναλοίωτο και αιώνιο, ο Θεός. Ο μαθητής του  Παρμενίδης πάλι δεχόταν πως μονάχα το ΟΝ , δηλαδή η Υλη που γεμίζει το χώρο , υπάρχει , ενώ το ΜΗ ΟΝ δεν υπάρχει ούτε και μπορεί να νοηθεί. Συνεπώς η έννοια του γίγνεσθαι και  του φθείρεσθαι έπρεπε να αποκλεισθεί. Γι’ αυτόν , μόνον το λογικό δίνει την αλήθεια, ενώ οι αισθήσεις είναι πηγές κάθε πλάνης.

 

Τέλος ήλθαν οι φυσικοί φιλόσοφοι του Ε’ αιώνος π. Χ που ζήτησαν να εξηγήσουν σύμφωνα με ποιό νόμο γίνεται η μεταβολή και η κίνηση των στοιχείων και των ενώσεων των στοιχείων που αποτελούν τον Κόσμο. Οι Αβδηρίτες Λεύκιππος και ο μαθητής του Δημόκριτος(420 π.Χ) πρέσβευαν πως η αρχή του Κόσμου είναι τα άτομα και το κενό και πως η γένεση δεν είναι άλλο απο την αιώνια μεταβολή στην σύνθεση των πρώτων μορίων της ύλης, που είναι αναλλοίωτα. Οι άτομες ουσίες, που είναι άπειρες, με την ένωση τους κάνουν τά άπειρα πράγματα του Κόσμου και με την διάλυση τους επιφέρουν την φθορά τους. Τα ίδια περίπου είχε διδάξει και ο Εμπεδοκλής(505-435 π.Χ). Γι’ αυτόν η γένεση είναι ένωση και η φθορά χωρισμός, κι’ αυτό που συμβαίνει με την ένωση και την φθορά είναι η μεταβολή. Την μεταβολή την κάνουν τα «ριζώματα», αναλοίωτα και άφθαρτα μόρια, που ενώνονται με την φιλότητα(έρως) και αποχωρίζονται με την αντίθεση(νείκος ή έρις  ). Ο Κλαζομένιος Αναξαγόρας (500-428 π.Χ) ζήτησε να εξηγήσει την αρμονία που υπάρχει στο Σύμπαν και υπεστήριξε πως η κίνηση δεν έχει την αιτία της σε υλικό είδος, αλλά σε κάτι  διαφορετικό και αυτοδύναμο, και αυτό είναι ο Νους, που διευθύνει τα πάντα,   ζωογονεί τα πάντα και  κινεί και   ρυθμίζει τα πάντα.

 

Κατά τον φυσικό-μαθηματικό Πριγκοζίν, στο Σύμπαν επικρατούν χαοτικές συνθήκες. Ο  κορυφαίος αυτός φυσικός λέγει ότι « το Χάος έχει την ικανότητα να αυτοργανώνεται και να παράγει νέες ουσίες και νέες   καταστάσεις που ο άνθρωπος  δεν είναι σε θέση  να προβλέψει». Τούτο σημαίνει ότι το Χάος δεν είναι στατικό αλλά δυναμικό και δημιουργός των πάντων. Το Σύμπαν έχει εντροπίαν και κινείται διαρκώς προς την αλλαγήν και αποσύνθεση του. Ετσι  ο Πριγκοζίν δεν κάνει τίποτε  άλλο παρά να επιβεβαιώνει  την θεωρία του Ηρακλείτου  σύμφωνα με την οποίαν «τα πάντα ρει»  Χαοτική όμως είναι και η ψυχή μας η οποία συνεχώς μεταβάλλεται.  Η επανάσταση που επιτελείται σ’ αυτήν είναι διαφορετική.   Η αλλάγή μας δεν εξαρτάται μόνον απο τον εξωτερικό κόσμο αλλά κυρίως από τον εσωτερικό  μας.

 

Το Χάος Δημιουργός Κόσμων

 

            Ο Ησίοδος στην Κοσμογονία του γράφει ότι :

«Πρώτον εγεννήθη το Χάος, Έπειτα η Γη, Ύστερον τα Τάρταρα και Τέλος ο Έρως ο παλαιός λεγόμενος και όχι ο γιός της Αφροδίτης»(Εδώ πρόκειται για τον συμπαντικό Ερωτα) Αυτές    τις τέσσαρες αρχές   αναφέρει ως αυτογεννήτους , και όχι ότι εγεννήθη η μία απο την άλλη. Αυτές δεν τις δημιούργησε κάποιος Γιαχβέ , όπως θέλει η Ιουδαϊοχριστιανική Θεολογία. Το Χάος  είναι  το Σκότος ( ο Αιθέρας), το οποίον εκάλυπτε το κενόν προ της διακοσμήσεως, δηλαδή της δημιουργίας του Κόσμου. Ομως επειδή ο κόσμος μας είναι πεπερασμένος , ενώ το Σύμπαν άπειρον, πέραν των ορίων του Κόσμου μας εκτείνεται το άπειρο χάος. Το Χάος , κατά την Ελληνική Κοσμογονία, εγέννησε το Έρεβος και την Νύχτα., δηλαδή το καταχθόνιον σκότος των αρχαίων Ελλήνων. Με τον όρον Γη εννοεί την Υλη(υλικόν Κόσμον)

 

Η Γέννηση του Κόσμου

 

Σύμφωνα με την επικρατούσα σήμερον αντίληψη ο Κόσμος εγεννήθη απο κάποιον τυχαίο παλμό που  εδόνησε το χαοτικό Σύμπαν . Ο Παλμός-ή η Πρώτη Αρχή- ήτο αρκούντως ισχυρός ώστε να υπάρξει μιά ισχυρή τοπική ταλάντωση και συνεπώς διατάραξη , ήτοι πύκνωση και αραίωση, εκ της οποίας δημιουργήθηκε άπειρη θερμότης και πίεση. Εξ αυτής ήλθε σε  βιαία σύζευξη ένα ενεργειακό σωμάτιον(ή ενέργειον) –ας το ονομάσουμε  συμπαντικό σπερματοζωάριο-  με ένα  υλικόν σωμάτιον-ας το ονομάσουμε συμπαντικόν ωάριον.  Αν παραστήσωμεν το πρώτον ως σπερματοζάριον του Διός και το άλλο ως ωάριον  της Ηρας , έχουμε αμέσως μιά φυσιολογική δημιουργία ενός Κόσμου, όπως ο  δικός μας.  Από αυτό το ένα  και μοναδικό γονιμοποιημένο  σωμάτιον από το ενέργειο προέκυψε ό,τι υπάρχει στον Κόσμο,  ήτοι οι ομάδες των γαλαξιών, οι γαλαξίες, τα ηλιακά συστήματα και όλα τα άστρα  αλλά και ό,τι υπάρχει  στον διαστρικό χώρο. Ο Ερως στην προκειμένη περίπτωση είναι ο παλμός , ή κραδασμος που δημιούργησε την άπειρη θερμότητα και πίεση, ικανή να ενώσει το ενέργειον με το ωάριον, ήτοι την ενέργεια με την ύλη. Επομένως φαίνεται ότι όλα στον κόσμο υπακούουν στον παλμό , και η αναπνοή, και η καρδιά, και η σύλληψη του εμβρίου, και η ακτινοβολία και οι κινήσεις των ουρανίων  σωμάτων και στην κβαντική μηχανική, όλα διέπονται απο τον

παλμό ή την ταλάντωση.  Ο Πυθαγόρας μίλησε για το δονούμενο Σύμπαν. Ολα τα συστατικά της Γης κάθε άτομο λουλουδιών και βράχων, φωτιάς σύννεφου ή θάλασσας γεννήθηκε προηγουμένως σε κάποιους άλλους ήλιους, κάποιας αρχέγονης παρελθούσας εποχής πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

 

            Ο Συμπαντικός  Έρως

 

Ο Έρως είναι εκείνος που συνεργεί στην ένωση των αντιθέτων . Επίσης συνεργεί και  στην φυσική συνένωση  των  ομοειδών μερών της ύλης και της δημιουργίας των διαφόρων σωμάτων.  Είναι δηλαδή η ελκτική και συνεκτική δύναμη που ενώνει τα αντίθετα και κρατεί τον κόσμο (Σύμπαν ) ενωμένο. [Το αντίθετο του Έρωτος είναι η Έρις, η οποία χωρίζει. Ομοίως και το διώνυμο Ζευς-Δίας έχει διττή σημασία. Ο  Ζευς(εκ του ζευγνύω=ενώνω) ενώνει  και Δίας(εκ του διαιρώ)  διαχωρίζει, διότι στο Σύμπαν ότι  γεννιέται κάποια στιγμή θα καταστραφεί. Ομως το Σύμπαν εν τω συνόλω του  παραμένει αλώβητο και σταθερόν και τα πάντα παραμένουν μέσα σ’ αυτό. Αλλάζει συνεχώς αλλά δεν  αναλίσκεται και δεν καταστρέφεται ] Δεδομένου δε ότι στο Χάος υπάρχουν υλικά και ενεργειακά σωμάτια  τούτο δίνει την  δυνατότητα να δημιουργούνται στο διηνεκές  νέοι Κόσμοι , όμοιοι με τον δικό μας , ή και διαφορετικοί .  Η μορφή του κάθε Κόσμου εξαρτάται απο το ποσοστό και την αναλογία της ενέργειας και της ύλης που διαθέτει . Τούτο είναι συνάρτηση του κώδικος   δημιουργίας του και ενυπάρχει μέσα σ’ αυτόν . Παράλληλα με τις ελκτικές δυνάμεις στον Κόσμο , οι οποίες κρατούν τον Κόσμο ενωμένο, επικρατούν και φυγόκεντρες δυνάμεις -ή δυνάμεις εντροπίας όπως αποκαλούνται-οι οποίες τείνουν στην διάλυση του Κόσμου. Επομένως μπορούμε να πούμε ότι κάθε τι που γεννάται αυτό έχει μέσα του και το σπέρμα του θανάτου. Εδώ υπάρχει και το λογικό αδιέξοδο της Χριστιανικής θρησκείας , η οποία  θέλει «τον Χριστόν υιό του θεού γεννηθέντα εκ παρθένου Μαρίας και θανόντα και αναστάντα την τρίτην ημέραν εκ του τάφου». Κατά τους αρχαίους όμως Ελληνες ότι γεννιέται εκείνο κάποια ημέρα πεθαίνει. Αρα και ο Χριστός πέθανε και ποτέ δεν ανεστήθη διότι αυτό  αντιβαίνει στην λογική και ανάγεται στην  σφαίρα των θαυμάτων.  Μόνον το αγέννητο Σύμπαν είναι αθάνατο, άφθαρτο , άπειρο και ατελεύτητο.  Εκείνο κατά τον Ηράκλειτο  από κανέναν δεν  γεννήθηκε     και ήτο ,  είναι και θα είναι αθάνατο. Επομένως είναι  αν μη τι άλλο αλλά παράλογο να λέμε ότι το Σύμπαν είναι δημιούργημα του Θεού, γιατί σαν δημιούργημα-δηλαδή γέννημα- κάποια ημέρα θα πεθάνει. Τούτο όμως είναι άτοπον διότι το Σύμπαν είναι αιώνιο.  Αν όμως ταυτίσουμε το Σύμπαν με το θεό τότε το Σύμπαν είναι αιώνιο και αγέννητο, διότι αν  είχε γεννηθεί  είναι βέβαιον ότι κάποτε θα πεθάνει, άρα και ο θεός θα πεθάνει.

 Σύμπαν  με την Ελληνική έννοιαν του όρου-όπως προαναφέραμε –είναι ΕΝΑ και δεν μπορεί να υπάρξει δεύτερον διότι το ΣΥΜΠΑΝ=ΣΥΝ-ΠΑΝ ισούτε μόνον με τον εαυτόν του. Τα Τάρταρα είναι ο διαστρικός χώρος  ο οποίος δεν είναι κενός αλλά πληρωμένος από εν ενεργεία ή και  εν δυνάμει  ύλη και  ενέργεια , εκ της οποίας με την επενέργεια της βαρύτητος και των πεδίων, μπορούν να σχηματίζονται   νέοι γλαξίες και νέα ουράνια σώματα.

 

Η  Ιερά  Τετρακτίς

 

Τέσσαρες λοιπόν  Αρχές   αναφέρει ο Ησίοδος ως αυτογεννήτους, ήτοι: Χάος,  Γαία, Τάρταρα και Έρως.

Ο αριθμός τέσσερα είναι μυστηριακός για τους Έλληνες . Συνθέτει εις  ΕΝ ΟΛΟΝ τα τέσσερα διαφορετικά εις είδος, αλλά όμοια εις γένος, όντα, ιδέες, ιδιότητες, καταστάσεις ή γεγονότα, τα οποία αρμονικώς συντονισθέντα παραδίδουν την σφαιρικήν, φιλοσοφικήν αντίληψη του ορατού και του αοράτου κόσμου.  

Τέσσερα τα στοιχεία της Φύσεως ήτοι: Γη-Υδωρ-Αήρ-Πυρ,

 Τέσσαρες οι κινήσεις Ψυχής, ήτοι: Αισθήσεις-Συναίσθημα-Νόησις-Γνώσις,

 Τέσσαρες οι ιδιότητες της Αρετής ήτοι: Σωφροσύνη-Ανδρεία-Φρόνηση-Δικαιοσύνη  

Δεν είναι δε τυχαίον ότι ο Όρκος των Πυθαγορείων εγένετο στην «Ιεράν Τετρακτύν» και λέγει:

 «Ου μα τον αμετέρα γενεά παραδόντα Τετρακτύν, παγάν αενάου φύσεως ριζώματ’ έχουσαν»

Επομένως ο Όρκος  δηλώνει  την βάση επι της οποίας θεμελιούται το Οικοδόμημα του Κόσμου(Σύμπαντος) και του Πολιτισμού.  Άνευ της γνώσεως των τεσσάρων στοιχείων δεν γίνεται κατανοητόν το θαύμα του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος. Σπάει η νοητική άλυσος και συνθλίβεται καθώς λιθοβολείται η αλήθεια από το σκότος της αγνοίας. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε την ρήση του μεγαλυτέρου πνεύματος όλων των εποχών , του Ηράκλειτου, που έλεγε : «Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ήν αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα »(Αυτόν εδώ τον κόσμον, που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα , δεν τον έπλασε ούτε κανένας θεός ούτε κανένας άνθρωπος,  αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι φωτιά αείζωη, που με μέτρο ανάβει και με μέτρο σβήνει )

 

Προέβλεψε και άλλα Σύμπαντα

 

 Η έννοια του «τόνδε κόσμον»(αυτόν εδώ τον κόσμο) υποδηλώνει ότι  ο φιλόσοφος  Ηράκλειτος είχεν ακράδαντη   πεποίθηση ότι υπάρχουν κι’ άλλοι κόσμοι εκτός από  δικό μας, κάτι που  επιβεβαιώνεται  και απο τις πρόσφατες έρευνες . Την ίδια πεποίθηση είχεν εξ άλλου και ο Πυθαγόρας για την δωδεκαδική συγκρότηση του ηλιακού μας  συστήματος και μόλις  πρόσφατα δικαιώθηκε με την ανακάλυψη των δύο χαμένων πλανητών . Αλήθεια πόσο θα είχε προχωρήσει η ανθρώπινη σκέψη αν είχε  επικρατήσει η σκέψη του Ηρακλείτου, αντί αυτής του Ενός θεού-δημιουργού των πάντων,  εν ονόματι του οποίου σκοτώνονται ακόμη οι λαοί;

           Ο Ησίοδος δεν εννοεί Χάος μόνον  το Σκότος που κυριαρχεί στον κενό χώρο του σύμπαντος  , αλλά και τον  ενεργειακόν εκείνον χώρον που  ύλη και   ενέργεια βρίσκονται εν δυνάμει και σε αταξία(δεν έχουν πάρει μορφή)

 

          Η Θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης (BIG BANG)

 

          Η θεωρία αυτή έγινε για να δώσει μιά εξήγηση για το πως σχηματίσθηκε το Σύμπαν(ο Κόσμος μας) από την πρώτη κι’ όλας στιγμή του . Ολα σύμφωνα με την  θεωρία αυτή δείχνουν ότι υπήρξε κάποια εναρκτήρια στιγμή  για την δημιουργία του σύμπαντος. Κι’ αυτή την στιγμή την τοποθετούν οι επιστήμονες τότε που συνέβη η Μεγάλη Εκρηξη. Πριν απο το σημείο αυτό του χρόνου, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της Μεγάλης Εκρηξης, δεν υπήρχε τίποτα. Ολα λοιπόν άρχισαν  απο εκείνη την  στιγμή και μετά.  Η θεωρία αυτή πάσχει λογικά διότι μας λέγει ότι το Σύμπαν έγινε εκ του μηδενός και πριν γίνει ουδέν υπήρχε. Αρα μας παραπέμπει σε κάποιον υπερδημιουργό που το δημιουργήσε εκ του μηδενός, όπως ο ταχυδακτυλουργός παρουσιάζει εκ του μηδενός τους άσσους απο το μανίκι. Επομένως η θεωρία της BIG BANG   προσπαθεί να μας εξηγήσει τι συνέβη εκείνη την στιγμή της μεγάλης έκρηξης και μετά την στιγμή αυτή. Κατά την γνώμη του γράφοντος το συμβάν της Μεγάλης Εκρηξης είναι ένα μόνον από τα άπειρα επεισόδια που συμβαίνουν στο άπειρο και ατελεύτητο Σύμπαν.

Σύμφωνα με  την θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης το Σύμπαν εκτοξεύθηκε στην ύπαρξη σαν «μοναδικό» προ 13,7 δισεκατομμυρίων   ετών. Τι σημαίνει «μοναδικό» και τι υπήρχε πριν αυτό δεν μπορεί να μας το πει κανείς διότι δεν είναι γνωστόν. Στην προκειμένη περίπτωση η άγνοια μας

κρύβεται πίσω απο την λέξη «μοναδικότητα» που σημαίνει ότι έγινε κάτι κάτ’ εξαίρεσιν  .

Αρα η θεωρία της BIG BANG δεν μας δίνει μιά ολοκληρωμένη εικόνα για το αιώνιο, ατελεύτητο  και  μοναδικό Σύμπαν, εν αντιθέσει προς την αρχαία Ελληνική Σκέψη , η οποία είχε συλλάβει νοητικά το νόημα του σύμπατνος στην ολότητα του αλλά και στην αιωνιότητα και απειρότητα του. Τι είναι η «Μοναδικότης» και από που προέρχεται ; Κανένας δεν μπορεί να μας απαντήσει λένε οι κοσμολόγοι. Οι «Μοναδικότητες» είναι  ζώνες που προκαλούν το ενδιαφέρον  των  φυσικών. Πιστεύεται ότι ευρίσκονται στον πυρήνα των «Μελανών Οπων» Οι Μελανές Οπές είναι περιοχές όπου επικρατεί έντονη βαρυτική πίεση. Η πίεση εκεί είναι τόσο μεγάλη ώστε πεπερασμένα αντικείμενα  συνθλίβονται σε φανταστική άπειρη πίεση ( όπως συμβαίνει στα μαθηματικά με τους πραγματικούς και φανταστικούς αριθμούς) Αυτές  λοιπόν οι ζώνες άπειρης πυκνότητος καλούνται «Μοναδικότητες» (Singularities) Το Σύμπαν μας πιστεύεται ότι ξεκίνησε από  το  απείρως  μικρό, το  απείρως  θερμόν, το απείρως πυκνόν, δηλαδή μέσα απο μιά «Μοναδικότητα»

Πως προήλθε αυτή η «Μοναδικότητα»; Δεν γνωρίζουμε. Γιατί εμφανίσθηκε ; Κι’ αυτό δεν το εξηγεί η θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης. Εξηγεί μόνον τι συνέβη απο την αρχική στιγμή της μεγάλης εκρήξεως και μετέπειτα. Και αυτό που γνωρίζουμε με κάποια βεβαιότητα είναι ότι το Σύμπαν συνεχώς διαστέλλεται και ψύχεται. Μεταβαίνει δε από το πολύ πολύ μικρόν και το πολύ πολύ θερμόν και το πολύ πολύ πυκνόν σ’ αυτό που είναι σήμερον. Και εμείς είμαστε μέσα σ΄αυτό. Και τα συστατικά  (δηλαδή  η ύλη και η ενέργεια μας) ήτο και κατά την γένεση του σύμπαντος και υπήρξε μάρτυρας όλων αυτών των κοσμολογικών δημιουργιών , αλλαγών  και καταστροφών. Μήπως λοιπόν από τότε μας έχει μείνει η φοβία , την  οποίαν έχουμε ακόμη και τώρα σε κάθε αλλαγή και στον θάνατο ;  Αυτά τα απίστευτα δημιουργήματα που ζουν σ’ένα μοναδικό πλανήτη που καλείται Γη και  κάνουν κύκλους  μέσα απο όμορφα σμήνη αστέρων και   αστερισμών –όπως το δικό  μας ηλιακό σύστημα – που κινείται  μέσα  στο γαλαξία μας και  αυτός πάλι ο γαλαξίας μας που  κινείται μαζί με  πάμπολλους γαλαξίες  μέσα στον Κόσμο προς τα βάθη του Σύμπαντος,   όλα αυτά  συνεχώς επεκτεινόμενα  και ψυχόμενα ξεκίνησαν  απο μιά απείρως μικρή «μοναδικότητα» από το πουθενά γιά άγνωστους λόγους . Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η θεωρία της BIG BANG.

 

Οι Παρανοήσεις για την BIG BANG

 

Συμβαίνουν ορισμένες παρανοήσεις  αναφορικά με την θεωρία  της Μεγάλης Εκρήξεως. Για παράδειγμα όλοι έχουν την εντύπωση ότι όλα ξεκίνησαν με  μιά μεγάλη έκρηξη.  Εξ άλλου αυτό δηλώνει και το όνομα της, εκτός κι’ αν πρόκειται για μιά σύγχρονη ανασκευή της αρχικής θεωρίας , η οποία στις μέρες μας αμφισβητείται έντονα. Οι κοσμολόγοι λοιπόν μας λένε ότι δεν συνέβη έκρηξη αλλά μιά συνεχής διαστολή. Αυτή συνέβη τότε και συνεχίζει ως την παρούσα εποχή να επεκτείνεται. Φαντασθείτε ένα μπαλόνι που αντί να ξεφουσκώνει αυτό φουσκώνει και επεκτείνεται, Ενα μικροσκοπικό μπαλόνι το οποίον φουσκώνει και επεκτείνεται στις διαστάσεις του σημερινού σύμπαντος. Μιά άλλη παρανόηση είναι ότι εμείς θεωρούμε την «μοναδικότητα» σαν μιά πύρινη σφαίρα μέσα στο διάστημα . Ομως σύμφωνα με  ωρισμένους  ειδικούς  δεν υφίστατο διαστημικός χώρος προ της BIG BANG.  Στο τέλος της δεκαετίας του 60’ και με την έναρξη της δεκαετίας του 70’ όταν  οι πρώτοι άνθρωποι περπάτησαν πάνω στην Σελήνη, τρεις Βρετανοί αστροφυσικοί , ο Steven Hawking,  ο George Ellis και ο  Roger Penrose έστρεψαν την  προσοχή τους στην θεωρία της Σχετικότητος και τις επιπτώσεις της αναφορικά με την ιδέα του Χρόνου . Το 1968 και 1970 δημοσίευσαν εργασίες στις οποίες επεκτείνουν την Γενική Θεωρία της Σχετικότητος του Albert Einstein  για την μέτρηση του Χρόνου και Χώρου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους  ο Χρόνος και ο Χώρος είχαν μιά πεπερασμένη αρχή(έναρξη) η οποία ανταποκρίνεται στην Υλη και στην Ενέργεια . Η «Μοναδικότης »  δεν φαίνεται στο διάστημα και πιστεύεται ότι το διάστημα δημιουργήθηκε μέσα στην «Μοναδικότητα». Δηλαδή προ της Μοναδικότητος δεν υπήρχε  ΤΙΠΟΤΑ, ούτε διάστημα, ούτε χρόνος, ούτε ύλη , ούτε ενέργεια. Απολύτως τίποτα . Κάτω απο αυτήν την προυπόθεση και εμείς(τα συστατικά και η ενέργεια μας) δεν υπήρχαμε ΠΟΥΘΕΝΑ ως τότε και ξαφνικά εμφανιστήκαμε  με στην «Μοναδικότητα»   στην Μεγάλη Εκρηξη.  Αυτό λογικά δεν στέκει, διότι δεν μπορεί απο το ΜΗ ΟΝ να δημιουργηθεί το ΟΝ. Ομως όταν δεν μπορεί να υπάρξει πείραμα και απόδειξη , ο καθένας μπορεί να  διατυπώνει  ανέξοδα και ανεύθυνα όποιαδήποτε θεωρία –ακόμη και την πιό παράλογη και παράδοξη- χωρίς να έχει καμμιά επίπτωση. Το θέμα λοιπόν της Πρώτης Αρχής ανάγεται περισσότερο στην χώρα της φιλοσοφίας παρά στο χώρο των φυσικών επιστημών. Εξ αυτού ωρμόμενο το παγκόσμιο  ιερατείο διατυπώνει τις πιό απίθανες θεολογικές δοξασίες για να ελέγχει τον κόσμο.

 

Μαρτυρίες για την Επαλήθευση της BIG BANG

Αυτοί που υποστηρίζουν την θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης για την στηρίξουν λένε τα κάτωθι επιχειρήματα:

 

1/ Είμαστε λογικά βέβαιοι ότι το Σύμπαν έχει αρχή.  Αν αυτή η δήλωση

δεν είναι δογματική τότε και ο Ιουδαιοχριστιανισμός δεν είναι δόγμα αλλά αλήθεια. Οπερ όμως άτοπον. Προσέξτε με πόσην βεβαιότητα ομιλούν οι σημερινοί κοσμολόγοι και οι σχετικές ιστοσελίδες του κατεστημένου προβάλλουν την δογματική θεωρία της BIG BANG δίκην θρησκείας στο διαδίκτυο  . Οποιος δε τολμήσει να την αμφισβητήσει τον ρίχνουν στον καιάδα , όπως συνέβαινε κατά τον Μεσαίωνα για όσους τολμούσαν να πουν ότι η Γη γυρίζει.

 

2/ Οι γαλαξίες φαίνεται ότι απομακρύνονται από εμάς, με ταχύτητες που είναι ανάλογες των αποστάσεων . Αυτός είναι ο νόμος του Hubble . O αστρονόμος Edwin Hubble έζησε μεταξύ του 1889-1953 και ανεκάλυψε τον φαινόμενον τούτο το 1979. Η απομάκρυνση των Γαλαξιών αποδεικνύεται από τους αστρονόμους δια της μετρήσεως δι’ οργάνων.

 

3/ Εάν το Σύμπαν(Κόσμος) ήτο αρχικά    απείρως θερμόν –όπως    υποστηρίζει η θεωρία BIG BANG-τότε   θα έπρεπε να βρούμε κάποια υπολείμματα αυτής της θερμότητος εντός αυτού. Το 1965 ο ραδιοαστρονόμος Arno Penzias   και   Robert Wilson ανεκάλυψαν  -2.725 βαθμούς Κελβίνου ή – 454.725 Farenheit  ή -270.425 βαθμούς Κελσίου. Αλλά αυτή είναι η Κοσμική Μικροκυματική στο Χώρο(CMB) η οποία διαπερνά το παρατηρούμενο Σύμπαν. Αυτά πιστεύεται ότι είναι τα υπολείμματα που οι επιστήμονες ερευνούσαν να βρουν.

 

4/ Τελικά,  η αφθονία των «ελαφρών στοιχείων » Υδρογόνου και Ηλίου που βρέθηκαν στο παρατηρούμενο Σύμπαν  έρχονται να υποστηρίξουν την θεωρία της BIG BANG. Πάντως να μην εκπλαγείτε αν δείτε στο μέλλον αντικρουόμενες θεωρίες και μετρήσεις που να καταρρίπτουν τις παλαιές.

 

 

Η Εποχή της Μη-Υλης, Μη Ενέργειας, Μη Διαστήματος

 

Κάτω απο αυτές τις  θεωρίες των ειδικών δηγούμεθα σε αδιέξοδους παραλογισμούς και δικαίως εγείρονται πάμπολλα ερωτήματα. Μερικά τέτοια ερωτήματα είναι και τα ακόλουθα:

-Αν δεν υπήρχε διάστημα προ της Μεγάλης Εκρηξης τότε που σχηματίσθηκε η «Μοναδικότητα»;

- Πως δημιουργήθηκε αυτή η «Μοναδικότητα»;

-Εκ του  ΜΗΔΕΝΟΣ μπορεί να δημιουργηθεί κάτι;

-Χωρίς να υπάρχει Υλη και Ενέργεια μπορεί να δημιουργηθεί αυτή;  

-Μήπως απο κάποιο  ΘΑΥΜΑ του Δημιουργού όπως λένε οι θρησκείες ;  

-Ο Δημιουργός -αν υπάρχει-που κατοικούσε εφ’ έσον δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ;

-Και ποιός είναι ο σκοπός του;

- Τότε μήπως φθάνουμε στο συμπέρασμα ότι ο θεός είναι το ΤΙΠΟΤΑ;

[Μήπως είχε αυτό υπ’ όψιν του ο Οδυσσεύς που είπε στον γίγαντα τον Πολύφημο όταν ρωτήθηκε ποιός είναι ο «Ου Τις»];

-Και έκανε τόσο κόπο ο Δημιουργός να φτιάξει  ΕΝΑ ΜΠΑΛΟΝΙ που φουσκώνει  και  κρυώνει συνεχώς ; Που είναι εξαιρετικά εχθρικό στους ζώντες οργανισμούς με εχθρικές θερμοκρασίες που φθάνουν στο απόλυτο μηδέν, με δηλητηριώδη αέρια, με υποπίεση που ο οργανισμός μας θα εκραγεί  ;  Εκεί ονειρευόμαστε να πάνε οι ψυχές μας όταν πεθάνουμε; Εκεί βάζουμε τον Παράδεισο;

- Και τι έκανε όλην την αιωνιότητα ο δημιουργός πριν φτιάξει την «Μοναδικότητα»;

-Μήπως αδρανούσε σε κάποιο θέρετρο του ΜΗ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ  ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΥΛΗΣ;

 

 

 

 

=================================

 

Μήπως αυτοί οι επιστήμονες που υποστηρίζουν αυτές τις μεταφυσικές και μη λογικές θεωρίες είναι  επηρεασμένοι απο την Βιβλική τους  πίστη που θέλει τον Γιαχβέ να είναι εξωσυμπαντικός και ξώμακρος απο τους ανθρώπους;

-Και τι υπάρχει πέραν των  φυσικών  συνόρων, δηλαδή των συνόρων του διακοσμημένου Κόσμου  ;

Εμείς οι άνθρωποι με την ανθρώπινη λογική, την  περιορισμένη γνώση και  την πεπερασμένη ζωή   δεν δυνάμεθα να φαντασθούμε το διάστημα πέραν του υπαρκτού σύμπαντος, όπου δεν υφίσταται ούτε υπαρκτή ύλη, ούτε  και ενέργεια και πολύ περισσότερον ο ανθρώπινος νους μας δεν μπορεί να συλλάβει την  μη ύπαρξη χώρου και χρόνου, δηλαδή το  απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ.  

Ας αρχίσουμε απο το τελευταίο ερώτημα.  Πέραν των φυσικών συνόρων εκεί  επικαλούνται το Θεό, διότι η λογική του ανθρώπου δεν μπορεί να προσπελάσει το άπειρο και αιώνιο και το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ .

Πράγματι ακατανόητα και παράλογα πράγματα όλα αυτά. Η Φύση έλεγαν οι πρόγονοι μας  « είναι απλή, αλλά αρέσκεται να κρύβεται» από εμάς . Είμαστε άραγε εμείς τόσο βλάκες και μικρόνοες, ή μήπως η Φύση είναι κρυψίνους και φοβάται ν’ αποκαλύψει τα μυστικά της; Μήπως είναι κάτι πολύ ευχάριστο  ή κάτι  πολύ δυσάρεστο αυτό που προσπαθεί να μας κρύψει; Αλλά πάλι ένας τόσο μεγάλος δημιουργός θα εφοβείτο τα απειροελάχιστα ανθρωπάκια . Μάλλον ο εγκέφαλος μας φταίει που δεν μπορούμε να συλλάβουμε κάτι πολύ απλό. Μήπως και εμείς είμαστε ένα τέτοιο σύμπαν και δεν το εννοούμε. Μήπως δεν  έχουμε εισδύσει στους διάφορους  κόσμους που συγκροτούν το Σύμπαν ;

Στα ερωτήμτα που ήσαν  αδύναμοι να απαντήσουν επικαλούντο την «Πρώτη Αρχή»

Λέτε να είναι τόσο παράλογος ο Δημιουργός όπως τον παριστάνουν οι πιστοί του;

Κι’ όλα αυτά-κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος- διότι ξεκινούν απο την ιδέα της ΓΕΝΕΣΗΣ, που βρίσκεται στο κεφάλι, όχι μόνον των  Εβραικής καταγωγής , όπως ο Albert Einstein,  αλλά και των άλλων μη Εβραίων αλλά χριστιανών επιστημόνων που έχουν γαλουχηθεί με την Εβραική Βίβλο νηπιόθεν και έχουν σαν  έμμονη ιδέα στο πίσω μέρος του εγκεφάλου τους την Γενεση του Κόσμου  από τον Γιαχβέ. Σύμφωνα με την Εβραική αντίληψη η Δημιουργία ή Γένεση είναι κάτι το Υπερφυσικό και έγινε από κάποιον υπερδημιουργό που βρίσκεται έξω απο το Σύμπαν. Αντίθετα οι Ελληνες πιστεύουν ότι τα πάντα συμβαίνουν στην Φύση σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.  Ο Ηράκλειτος έλεγε «ο θεός είναι μέρα και νύχτα, χειμώνας και καλοκαίρι, πόλεμος και ειρήνη, χορτασμός και μεγάλη πείνα, όλα τ’ αντίθετα. Ο νους αυτός παίρνει όποιο όνομα αρέσει στον καθένα, όπως η φωτιά όταν την ανακατώσουμε με αρωματικά»

Ολα αυτά είναι ωραία σαν επιστημονική φαντασία αλλά δεν πιστεύουμε ότι η Φύση ή εν πάσει περιπτώσει το Νομοτεχνείο του Θεού θα έφτιαχνε το  Σύμπαν  για να κάνει κάποιο παίγνιο με τον κόσμο μας. Πολύ πιό παράλογο είναι ότι θα νοιαζόταν  να φτιάξει το ανθρώπινο γένους σαν τον κυρίαρχο του Σύμπαντος. Επίσης παράλογο φαντάζει ότι ο δημιουργός  δίκην ταχυδακτυλουργού, έβγαλε απο το μανίκι του  το Σύμπαν και  απο την Μοναδικότητα  έφτιαξε τον Κόσμο μας. Το πιό πιθανό και λογικό είναι το Σύμπαν να είναι αγέννητο και αυτοδημιούργητο, όπως επίστευαν οι Αρχαίοι Ελληνες σοφοί και όπως πρεσβεύει η Ορφική Λατρεία από το Χάος, τον Ερωτα και την  Γαία. Το Χάος προφανώς είναι το αδιαμόρφωτος  διαστημικός  χώρος , η Γαία είναι η Υλη και ο Ερωτας. Ο Ερωτας είναι η ελκτική δύναμη(βαρύτης) που συνθέτει τον Κόσμο μας και θέτει σε κίνηση όλα τα συστατικά του  και τα κρατεί ενωμένα. Παράλληλα με τον Ερωτα (βαρύτητα) δρουν  και απωθητικές ή φυγόκεντρες δυνάμεις(Ερις) . Και οι δύο αυτές δυνάμεις κρατούν τον Κόσμο  σε ισορροπία. Πόσο πιό φυσική και  λογική φαντάζει η θεωρία του Ησιόδου για την Κοσμογονία. Αν τούτο αληθεύει -όπως πιστεύουν οι Ελληνες-   τότε είναι ορθή η πρόταση του Ελληνος φιλοσόφου Ηράκλειτου που είπε για τον Κόσμο(Σύμπαν ) ότι «αυτόν τον Κόσμο(Σύμπαν) ούτε τις θεών ούτε τις των ανθρώπων εποίησεν, ήτο , είναι και θα υπάρχει.. » Εμείς βέβαια οι άνθρωποι δεν μπορούμε να συμβιβασθούμε με το αιώνιο, το άπειρο, το αγέννητο Σύμπαν που ισούται μόνον με τον εαυτόν του, αφού τα περιλαμβάνει όλα και τίποτα δεν υπάρχει έξω απο αυτό.    Οι Κόσμοι μέσα σ’ αυτό είναι συνεχώς  μεταβαλλόμενοι . Να σημειωθεί ότι οι διάφορες κοσμολογικές θεωρίες-ελλείψει επαρκών αποδείξεων-αποτελούν φιλοσοφικά μορφώματα και επομένως ό, τι κι’ αν πει ο καθένας δεν είναι ούτε ορθόν ούτε λάθος. Στο χώρο αυτό η Επιστήμη  συναντά την Θεολογία. Παρόλο που έχουμε εισδύσει με την βοήθεια της τεχνολογίας σε αβυσσαλέα βάθη της τάξεως των δισεκατομμυρίων  ετών φωτός ακόμη δεν μπορούμε να δούμε το όλον. Ο,τι λοιπόν κι’ αν πούμε είναι απλώς μιά άποψη, γιατί προς το παρόν δεν μπορούμε να εισδύσουμε στο άπειρο Σύμπαν , που δεν  έχει ούτε αρχή  ούτε τέλος. Ούτε καν στον πεπερασμένο κόσμο μας δεν μπορούμε να εισδύσουμε. Επίσης ο βραχύς χρόνος της ζωής μας δεν μας επιτρέπει να  έχουμε μιά  πλήρη εικόνα του  παρατηρουμένου Κόσμου και ν’ αξιολογήσουμε τα συμπεράσματα των παρατηρήσεων μας. Κι’ αυτό διότι η παρατήρηση που λαμβάνουμε σήμερον συνέβη προ εκατομμυρίων ή χιλιάδων  ετών πριν . Επομένως αυτό που βλέπουμε δεν  είναι παρά μιά ματιά το παρελθόν. Αυτά τα μηνύματα  που στέλνουμε σήμερον στο σύμπαν θα λάβουμε απάντηση τους –αν τούτο συμβεί- μετά εκατομμύρια ή χιλιάδες έτη , αναλόγως της αποστάσεως της πηγής που θα μας απάντήσει.

 Η Θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης είναι   δογματική    και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις, παρά μόνον  μικροβελτιώσεις . Οποιος τολμήσει να την αμφισβητήσει έχει κλείσει την σταδιοδρομία του και θα πρέπει να διαγράψει την  προοπτική να κάνει πανεπιστημιακή ή ερευνητική σταδιοδρομία διότι θα βρει όλες τις θύρες κλειστές. Ισως γίνει κάποια μέρα στο απώτερο μέλλον η ανατροπή της , όταν θ’ ανθίσει ο ορθός Λόγος.   Στην σημερινή  εποχή  επικρατεί ο ασφυκτικός  έλεγχος της επιστήμης , της τεχνολογίας  και της τέχνης από το Εβραιομασωνικό Κατεστημένο. Ομως ο κόσμος αρέσκεται στα παραμύθια. Ετσι θέλει να   υπάρχει  κάποιο μοντέλο του σύμπαντος διότι αυτό έχει άμεση σχέση με τον Θεό.   Οι άνθρωποι λοιπόν    αρέσκονται να πιστεύουν  σε κάποιον Υπερδημιουργό του Σύμπαντος και τον φτιαχνουν σύμφωνα με την φαντασία τους , χωρίς ποτέ κανείς να τον έχει ιδεί. Απλώς τον  έχει πλάσει  φανταστικά και τον βιώνει. Επομένως δεν πρέπει να δίνουμε απόλυτη επιστημονική   βάση στις διάφορες θεωρίες της Κοσμογονίας αλλά μόνον  φιλοσοφική θεώρηση. Αρκετοί διαπρεπείς επιστήμονες συγκαταλέγονται μεταξύ των διαφωνούντων προς την θεωρία BIG BANG. Μερικοί εξ αυτών είναι  και οι Dr. Gendry, ο οποίος μίλησε για ένα στατικό χωρο-χρόνο , αλλά και ο βραβευμένος με Νόμπελ Dr. Hannes Alfvin , ο καθηγητής  Geoffrey Burbidge, ο Dr. Halton Arp και ο ονομαστός Βρετανός αστρονόμος Sir Fred Hoyle,  ο οποίος πρώτος έρριξε τον όρο BIG BANG σε μιά συνέντευξη στο ραδιοφωνικό BBC  το 1950

 

 

            Οι Σύγχρονοι  Κοσμολόγοι  για το Σύμπαν.

 

            Η θεωρία αυτή περιγράφει την αρχή ή την δημιουργία του Σύμπαντος. Το Σύμπαν δημιουργήθηκε πριν απο 15 δισεκατομμύρια χρόνια    σύμφωνα με το γνωστό μας μοντέλο της Μεγάλης Εκρήξεως (BIG BANG) Αυτή βασίζεται στην Γενική Θεωρία  της Σχετικότητος και στην «Κοσμολογική Αρχή». Η θεωρία αυτή κάνει οριστικές προβλέψεις για την δομή και την εξέλιξη του σύμπαντος,    καθορίζει δε την φύση και το ποσόν της ύλης στο Σύμπαν. Σύμφωνα με την θεωρία   σε δεδομένη στιγμή του  χρόνου η θερμοκρασία  και η πυκνότης υπήρξε άπειρη. Ωστόσο κανένας δεν  είναι σε θέση να δώσει εξηγήσεις  πως και  γιατί συνέβη τούτο, ούτε φυσικά να το παραστήσει με φυσικούς αριθμούς; Μήπως ο Δημιουργός είναι κι’ αυτός ο μέγιστος τρομοκράτης στο άπειρον και θέλησε να ρίξει κάποια κοσμο-βόμβα;  Μετά απο 10 εις την μείον 12^ην δύναμιν η θερμοκρασία έπεσε αρκετά (στους 10  στην 15^ην δύναμιν βαθμούς) και απο το σημείο αυτό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όρους της φυσικής. . Το διάστημα γέμησε απο αέρια , τα οποία συντίθενται απο όλων των ειδών τα γνωστά  βασικά σωματίδια και αντισωματίδια που συγκρούονται μεταξύ τους και αλληλοεξουδετερώνονται. Από την στιγμή της Μεγάλης Εκρήξεως  το Σύμπαν(Κόσμος) επεκτείνεται και ψύχεται ταχέως . Η δημιουργία γίνεται βραδυτέρα απο ότι η εξουδετέρωση και σχεδόν όλα τα σωμάτια και αντισωμάτια εξαφανίζονται. Ετσι ένα πλεόνασμα ύλης από ελαφρά στοιχεία ατομικών πυρήνων έναντι της αντιύλης (περίπου 1/10  στην  10^ην δύναμιν) σχηματίσθηκε κατά την διάρκεια των πρώτων ολίγων λεπτών. Ουδέτερα άτομα υδρογόνου δημιουργήθησαν  μετά απο 300.000 χρόνια. Από εκείνη την στιγμή το Σύμπαν έγινε διαπεραστόν(διάτρητον) Είναι παραδεκτόν ότι το Σύμπαν είναι ομοιογενώς πληρωμένον με ύλην. Ομως τούτο ήτο ελάχιστα ομαδοποιημένον. Αργότερα   σχηματίσθηκαν οι γαλαξίες και τα άστρα.. Το πλείστον των βαρέων στοιχείων σχηματίσθηκε στο Σύμπαν (Κόσμος )  όταν  αυτό  είχε το μισό του μέγεθος. Το Ηλιακό μας σύστημα δημιουργήθηκε  πριν  από πέντε (5) δισεκατομμύρια   χρόνια, όταν το Σύμπαν ήτο στα 2/3 του σημερινού του μεγέθους. Η Μεγάλη Εκρηξη δεν ήτο μιά έκρηξη σε ένα ορισμένο σημείο του διαστήματος, μετά απο την οποίαν μερικά σωμάτια εκινούντο γρηγορότεα στο κενόν. Οι Γαλαξίες δεν γίνονται μεγαλύτεροι, αλλά το διάστημα είναι εκείνο που επεκτείνεται. Τα σωμάτια πληρώνουν όλο το διάστημα κατά ενιαίον τρόπο και η μέση πυκνότης συνεχώς μειούται. Η επέκταση μοιάζει  με το φούσκωμα  ενός καρβελίου  σταφιδόψωμου . Οσο η  ζύμη φουσκώνει (επεκτείνεται) τόσο οι σταφίδες απομακρύνονται μεταξύ τους. Επιπροσθέτως, η ταχύτητα με την οποίαν οι σταφίδες απομακρύνονται μεταξύ τους   σχετίζεται   αμέσως και θετικά  με το ποσόν της ζύμης.

 

 

 

 

 

Ο Σχηματισμός  του Σύμπαντος

 

Η  θεωρία BIG BANG  της γενέσεως του Σύμπαντος(κόσμου) δεν είναι η μοναδική. Υπάρχει και η θεωρία της «Σταθερής Καταστάσεως» την οποία θα δώσουμε κατωτέρω.  Γενικά το Σύμπαν παρουσιάζεται σεδόν ενιαίο και ομοιόμορφο, συνεχώς επεκτεινόμενον και φαίνεται ότι στο παρελθόν ήτο θερμότερον. Μιά μαρτυρία της θεωρίας BIG BANG  περιλαμβάνει την διαφορετική μετακίνηση του ερυθρού φωτός  από τους μεμακρυσμένους Γαλαξίες και το φόντο των μικροκυμάτων της ακτινοβολίας.

Οι πλανήτες  κινούνται  βραδέως  κατά μήκος ενός σταθερού φόντου του ίχνους των αστέρων και αστερισμών με όρους των σχετικών αποστάσεων από την Γη των δύο  σειρών των  αντικειμένων. Ο Ηλιος είναι ένας απο τα πολλά εκατομμύρια των αστέρων σε ένα τεράστιο πλήθος καλούμενο Γαλακτώδης   Δρόμος(Milky Way)  ή  Γαλαξίας. Αυτός είναι ο δικός μας

 

Γαλαξιας που έδωσε το όνομα του και σ’ όλους τους άλλους.

Το Σύμπαν(Κόσμος) είναι ένα σύστημα που περιλαμβάνει ένα τρομακτικό αριθμό δισεκατομμυρίων Γαλαξιών.

Οι αστέρες σαν αντικείμενα γεννούν το δικό τους φως και την θερμική τους ενεέργεια. Οι αστέρες σχηματίζουν τεράστια νέφη υδρογόνου, ηλίου και σκονης η οποία  πέφτει κάτω απο την επενέργεια της βαρύτητος ούτως ώστε ο πυρήνας γίνεται αρκετά καυτός  ώστε  επιτρέπει να αρχίσουν πυρηνικές αντιδράσεις. Η θερμική ενέργεια  παράγεται στον πυρή να των αστέρων εξ αιτίας της πυρηνικής συντήξεως , σε μιά αντίδραση που το υδρογόνον μετατρέπεται σε ήλιον . Τούτο όμως έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια της μάζης  κατά την διάρκεια της διαδικασίας συντήξεως.

Η θερμική ενέργεια που παράγεται στον πυρήνα  ενός αστέρος εμποδίζει την  περαιτέρω  κατάρρευση ένεκα της βατύτητος μέχρι της εξαντλησεως του υδρογόνου.

Οι μικροί αστέρες , όπως ο Ηλιος μας, προοδευτικά μεταβάλλονται σε  ερυθρούς γίγαντες και βραδύτερον γίνονται λευκοί νάνοι.

Ο πυρήνας ενός μεγάλου αστέρος ξαφνικά μπορεί να καταρρεύσει  οπότε    σχηματίζει ένα αστέρα Νετρονίων . Αυτός εκπέπει τα εξωτερικά στρώματα  σε μιά έκρηξη  σούπερνόβα.

 

Τα Κρίσιμα Ερωτήματα για το Σύμπαν

 

Εδώ εγείρονται τα ακόλουθα ερωτήματα:

1.    Τί είδους ύλη και ενέργειας είναι γεμάτο το σύμπαν(κόσμος)?

2.    Πόση ύλη και ενέργεια έχει το καθένα σύμπαν(κόσμος)?

3.    Πόση είναι η ηλικία του σύμπαντος σήμερα?

4.    Ποιό είναι το σχήμα του σύμπαντος?

5.    Είναι τούτο επίπεδο , κλειστό ή ανοιχτό?

6.    Ποιά είναι η επέκταση του σε σχέση με τον χρόνον?

7.    Τέλος ποιά είναι η τελική τύχη του σύμπαντος?

 

 

Η Θεωρία της «Σταθερής Καταστάσεως»

 

Η θεωρία αυτή διετυπώθη το 1948 από τον Herman Bondi, Thomas Gold και  Sir Fred Hoyle. Και την απεκάλεσαν «σταθερή κατάσταση» διότι δεν ήτο φιλοσοφικά λογικό να παραδεχθούν την ξαφνική έναρξη της δημιουργίας του σύμπαντος. Ο Herman Bondi  και ο Thomas Gold εισηγήθηκαν ότι προκειμένου να κατανοήσουμε το Σύμπαν χρειαζόμαστε να κάνουμε παρατηρήσεις των πιό ακραίων μερών του, οι οποίες θα ήσαν εξ ανάγκης   παρατηρήσεις  από το παρελθόν. Για να ερμηνεύσουμε εκείνες τις παρατηρήσεις  εμείς πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τους νόμους της φυσικής, , και αυτοί έχουν σχηματισθεί στην παρούσα εποχή. Εάν η κατάσταση του σύμπαντος ήτο διαφορετική κατά το παρελθόν  πως θα μπορούσαμε να είμαστε βέβαιοι ότι οι νόμοι της φυσικής  δεν ήσαν επίσης διαφορετικοί κατά το παρελθόν ; Εάν ήσαν διαφορετικοί δεν θα μπορούσαν να εξαχθούν έγκυρα αποτελέσματα . Ομως για τον Herman Bondi και Thomas Gold όχι μόνον οι νόμοι της φυσικής είναι  οι ίδιοι σε όλα τα μέρη του σύμπαντος, αλλά σε όλα τα χρόνια επίσης, ήτοι απο της γεννέσεως του κόσμου.  Το Σύμπαν είναι  επίσης το ίδιο , πάντοτε στατικό , πάντοτε αντιτιθέμενο, ή πάντοτε επεκτεινόμενο; Οι δύο πρώτοι μπορούσαν να αποκλεισθούν με απλή παρατήρηση, επειδή ο ουρανός είναι μαύρος τη νύχτα.  απο το φως της Μεγάλης Εκρηξης το οποίον θα κατηύγαζε το ουρανόν. Ομως τούτο δεν συμβαίνει.

Ο Hoyle προσήγγισε το πρόβλημα μαθηματικώς και προσπάθησε να   λύσει το πρόβλημα της δημιουργίας της ορατής ολόγυρα ύλης , η οποία κατά την θεωρία της BIG BANG  ολόκληρο δημιουργήθηκε εξ αρχής.   Αυτός  επρότεινε ότι η μείωση της πυκνότητος  του σύμπαντος που προξενήθηκε από την επέκταση είναι ακριβώς σε ισοζυγία  προς τη συνεχή δημιουργία της συμπυκνουμένης   ύλης  στους γαλαξίες, οι οποίοι λαμβάνουν την θέση των γαλαξιών οι οποίοι έχουν αποσυρθεί από τον Γαλαξία (Milky Way) , επομένως διατηρώντας για πάντα την σημερινή εμφάνιση του σύμπαντος . Για την δημιουργία της ύλης, μιά αποθήκη απο ενέργεια θα απαιτείτο να την τροφοδοτεί. Προκειμένου να εμποδισθεί η εξάντληση αυτού του αποθέματος,  για  την δημιουργία της ύλης και της επεκτάσεως του σύμπαντος, αυτός κατασκεύασε αυτό το απόθεμα αρνητικό. Η επέκταση και δημιουργία τώρα εργάζονται εναντίον αλλήλων και η σταθερή κατάσταση της ενέργειας διατηρείται.

Οι θεωρητικοί της  «σταθερής κατάστασης» εξήγησαν  την αφθονία  Υδρογόνου-Ηλίου  με την παρουσία των Υπερνόβα.  Αρχικά η θεωρία της BIG BANG  εισηγήθηκε ότι όλα τα βαρειά στοιχεία παρήχθησαν στην αρχή γενέσεως του σύμπαντος, αλλά τώρα δεχόμεθα ο μόνον το Ηλιον και λίγο  Λίθιον παρήχθη τότε και αμφότερες οι θεωρίες τώρα δέχονται τον ρόλο των Σούπερνόβα για την δημιουργία των βαρέων στοιχείων. Μιά σπουδαία και ολίγον γνωστή προσφορά της θεωρίας «Σταθερής Καταστάσεως » είναι η σπουδαιότης της οσον αφορά στην Ηλεκτρομαγνητική και την θεωρία των Κβάντα.  Η εξίσωση του   Μάξουελ περί του ηλεκτρομαγνητισμού έχει δύο λύσεις , μιά θετική και μιά αρνητική. Εξετάστε  την εξίσωση Χ2=4. Αυτή έχει δύο λύσεις, ήτοι Χ=2 και Χ=-2. Στην εξίσωση Μάξουελ  η αρνητική λύση   συνήθως  απερρίπτετο, ως ανταποκρινομένη  προς κατι που ταξίδευε προς τα πίσω στον χρόνο. Επιπροσθέτως το 1941 ο John Wheeler και  Richard Feynman εισηγήθηκαν ότι αν πάρουν σοβαρά ην ιδέα ότι δύο κύματα , ένα να ταξιδεύει μπροστά στο χρόνο και ένα  να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, τα παρουσιαζόμενα  στις ηλεκτρομαγνητικές  αλληλοεπίδρασεις σοβαρά προβλήματα στην θεωρία των Κβάντα εξηφανίσθηκαν

 

 

 Οι αστέρες Κβάσαρ είναι πολύ μικροί αλλά υπερβολικά λάμποντα εξτρα-γαλακτικά(πέραν του γαλαξία μας) συστήματα,  που  ευρίσκονται  σε μεγάλες αποστάσεις. Το φως των  χρειάζεται μερικά δισεκατομμύρια χρόνια να φθάσει στην Γη. Επομένως οι Κβάσαρ είναι αντικείμενα από το απώτατο παρελθόν , οι οποίοι δείχνουν ότι ολίγα δισεκατομμύρια χρόνια πριν η συγκρότηση του σύμπαντος ήτο πολύ διαφορετική απο το σημερινή.

Η θεωρία της σταθερής κατάστασης δεν είναι πλέον παραδεκτή από το κατεστημένο των κοσμολόγων, ιδιαιτέρως μετά την αποκάλυψη το 1965 του φόντου της ακτινοβολίας των  μικροκυμάτων ,τα οποία –κατά την αντίληψη των οπαδών της Μεγάλης Εκρηξης-δεν μπορεί να τα εξηγήσει η Θεωρία της Σταθερής Καταστάσεως. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι  άπαξ και παγιωθεί μιά θεωρία σταθεροποιείται και στεραιοποιείται, δίκην οπλισμένου μπετόν αρμέ. Επομένως άπαξ και στεραιοποιήθηκε  είναι δύσκολο έως αδύνατον να αλλάξει , ακόμη και αν παρασχεθούν εξώφθαλμες αποδείξεις περί του αντιθέτου. Παρόμοιες  ψευδο-θεωρίες έχουν παγιωθεί κατά το παρελεθόν  και έχουν πάρει την μοργή δόγματος και  θρησκείας, όπως λ.χ

1. Η Καταγωγή του Ανθρώπου απο την Αφρική προ 35.000 ετών. Η  ανακάλυψη  Ευρωπαίου Αρχανθρώπου  των Πετραλώνων Χαλκιδικής από τον ανθρωπολόγο κ. Αρη Πουλιανό ηλικίας 700.000 και των κυνηγών ελεφάντων της Πτολεμαίδος ηλικίας άνω των 10 εκατομμυρίων ετών, παρότι  τους διαψεύδει παταγωδώς την απορρίπτουν δογματικά.

2. Η προέλευση του πρώτου πολιτισμού από την Ανατολή (Μεσοποταμία, Αίγυπτο, Ινδία, Κίνα, Φοινίκη ) Ολα τα αρχαιολογικά ανα΄τον κόσμο ευρήματα και οι  μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων τους διαψεύδουν. Ολα μαρτυρούν ότι ο πολιτισμός έχει κοιτίδα το Αιγαίο. Και τι μ’ αυτό; Αυτοί τα αγνοούν δογματικά εις πείσμα της επιστημονικής αλήθειας και των μετρήσεων με τον άνθρακα 14 κ.α

3. Η ανακάλυψη των συμφώνων   της Ελληνικής Γραφής    από τους Φοίνικες.. Τα Επη του Ομήρου (Ιλιάδα και Οδύσσεια) , η Κρητική Ιερογλυφική Γραφή και  η Γραμμική Γραφή  Α! και Β! τους διαψεύδουν  παταγωδώς. Ομως αυτοί επιμένουν δογματικά διότι έτσι τους βολεύει.

4. Η ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο. Προ του Κολόμβου είχαν πάει οι Ελληνες Αργοναύτες και άφησαν εκεί τον Ελληνικό Πολιτισμό και πλείστα Ελληνικά σύμβολα. Ομως για αυτά ομιλούν αορίστως για Φοινικά ή Αιγυπτιακά.

6.  Ο θάνατος 6 εκατ. Εβραίων κατά τα  Ολοκαυτώματα των Α! και Β! Παγκοσμίων  Πολέμων. Ο αριθμός αυτός είναι εξωφρενικός και αμφισβητείται ακόμη και απο Εβραίους . Και πως συμβαίνει και στους δύο Παγκοσμίους Πολέμους να πεθάνουν 6 εκατ. Εβραίοι; Ο πιθανότερος αριθμός  είναι ο θάνατος      72.000 θυμάτων κατά τον Β! ΠΠ που πέθαναν κυρίως από ασθένειες ,  κακουχίες, βομβαρδισμούς  κ. α. Γιατί αν έκαναν εκτελέσεις πρώτα έπρεπε να εκτελέσουν τους αρχηγούς των, όπερ άτοπον , διότι όλοι επέστρεψαν και έγιναν αρχηγοί του Ισραήλ(Μπεν Γκουριόν, Γκόλντα Μείρ κ.α)

7. Ο Μύθος περί των Ινδοευρωπαίων . Αυτός ελλείψει παντελών  αποδείξεων  της αρχικής κοιτίδας αυτής της  φανταστικής εθνότητος έχει καταπέσει και παραμένει μόνον αναφορικά με την Ινδοευρωπαική ομογλωσσία. Ομως  ο πλούτος  της Ελληνικής Γλώσσης  με άνω των 75 εκατομμυρίων λυμάτων και λέξεων είναι η αποστομωτικότερη  απόδειξη ότι είναι η μητέρα όλων των λεγομένων Ινδοευρωπαικών  γλωσσών και διεδόθη κατά τις προιστορικές εκστρατείες του Ηρακλέους, του Διονύσου, του Ερμή του Τρισμέγιστου, του Μέμνονος, του Αλεξάνδρου κ.α.

8. Η ονομασία του τεχνητού κρατιδίου των Σκοπίων ως Μακεδονία. Ολα τα αρχαιολογικά ευρήματα , τα ιστορικά και εθνολογικά στοιχεία βοούν περί της πρόσφατης απάτης η οποία ξεκίνησε απο το 1943 από τον Τίτο και συνεχίζεται από τα σκοτεινά ανθελληνικά κέντρα ως σήμερον.

9. Ο μύθος της θεωρίας της Σχετικότητος του εβαίου Αλβέρτου Αινσταιν. Αυτή προβλέπει ένα στατικό και ελλειπτικό σύμπαν και για να  είναι στατικό ο Αινστάιν είχε επινοήσει την παγκόσμια σταθερά , την εποχή που ο μέγας αστρονόμος Hubble είχε παρατηρήσει την συστολή του.  Με σκοπιμότητα μεγαλοποίησαν την ψευδή θεωρία της Σχετικότητος –όπως αποδεικνύεται σύμερον –και ταυτόχρονα τα επιτεύγματα των  Ανατολικών   λαών, ώστε να υπερισχύσουν των Ελλήνων και εν συνεχεία οικειοποιούνται έμμεσα τα επιτεύγματα των λαών αυτών(Βαβυλωνίων, Περσών, Ασσυρίων κ.α) τους πολτοποιούν ονομάζοντας τους όλους συλλύβδην τους ανατολικούς λαούς  «σημίτες». Επειτα επιβάλλουν με τους δικούς τους πανεπιστημιακούς  και την βοήθεια του Χριστιανικού Κατεστημένου της Δύσεως  την θεωρία , ότι τάχα οι κατασκευασθέντες κατ’ αυτόν τον τρόπον «σημίτες» είναι απόγονοι του «Σημ» και επειδή ο Σήμ είναι απόγονος του Νώε, όλοι οι σημίτες είναι  Εβραίοι , ανήκουν στον «περιούσιο λαό της γης» και έχουν θεό τους το Γιαχβέ . Μέσα απο αυτήν την παραμυθολογία και  ψευδολογία την οποίαν  μεγεθύνουν και επαναλαμβάνουν τα ελεγχόμενα απο αυτούς μέσα τυφλώσεως και  διαστρεβλώσεως της αλήθειας φθάνουν στο συμπέρασμα ότι αυτοί είναι οι απόγονοι του πολιτιστμόύ στον κόσμο.

10. Τέλος, η «Θεόπνευστη Βίβλος» των Εβραίων, η οποία αποτελεί πηγή  όλων των Αβραμικών θρησκειών και το θεμέλιο λίτο κάθε ψεύδους  , εκτροπής και  κακίας του κόσμου.  Το ψυχοφθόρο  τούτο βιβλίο επεβλήθη δια δόλου και πυρός και σιδήρου απο τους βαρβάρους της Ερήμου στην Ρωμαική Αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα να σταματήσει τον νεογέννητο Ελληνικό Πολιτισμό και να   οπισθοσδρομήσει  τον κόσμο στον Μεσαίωνα  που  άκομη διαρκεί, ως τις μέρες μας

           

              Η Θεωρεία της Δημιουργίας των  Συμπάντων

 

 Αυτή ακολουθεί  τα εξής  ‘4’  στάδια:

Πρώτον. Εις ένα σημείον πεδίου  του  συμπαντικού χάους,   όταν  οι διακυμάνσεις  της γεωμετρίας του υποστούν  ασυνήθως βίαιες  δυναμικές αλλαγές από κάποια τυχαία ακτινοβολία,  τότε  μπαίνει σε φάση δημιουργίας .  Οι  έντονοι αυτοί  κυματισμοί  προκαλούν  την μαζική εμφάνιση εν δυνάμει σωματιδίων  έτοιμων  να μεταμορφωθούν σε σωμάτια ύλης. Σε εκείνο το σημείον το δυναμικόν προς δημιουργίαν φθάνει στο υψηλότατον σημείον. Τότε το ενεργειακό πεδίον φθάνει τα δημιουργικά επίπεδα(10 στην 12^ην , 10 στην 13^ην δύναμιν GeV)   και ακολουθεί μια μαζική μεταμόρφωση των  εν δυνάμει σωματιδίων σε πραγματικά σωματίδια  και έτσι ολοκληρώνεται το πρώτο στάδιο που είναι η γέννηση  ενός  νέου Σύμπαντος.

Δεύτερον  . Εντός απειροελχίστου κλάματος του χρόνου δημιουργείται   «σούπα» πλάσματος αποτελουμένη από ηλεκτρόνια , κουάρκ, φωτόνια  και νετρίνα.  Εντός του πρώτου δευτερολέπτου εμφανίζονται έντονες βαρυτικές δυνάμεις , οι οποίες προκύπτουν συγχρόνως με την εμφάνιση της ύλης και οδηγούν στο τρίτο στάδιον

Τρίτον  . Κατ’ αυτό παρατηρείται η συμπύκωνση του νέφους με μια πύρινη μάζα(το αείζωον πυρ του Ηράκλειτου) η οποία στο κέντρο της έχει ένα στεραιό πυρήνα. σωματιδίων και ακτινοβολίας και μια τρομακτική θερμοκρασία(10 στην 20^{ην έως 10  στην 26ην}  δύναμιν Κ)  Τότε οι θερμικές δυνάμεις υπερτερούν των βαρυτικών και το νέο σύμπαν εισέρχεται στο τέταρτον στάδιον

Τέταρτον.  Κατ’ αυτό έχουμε την τεραστία έκρηξη , την γνωστή ως BIG BANG. Το δημιουργηθέν σύμπαν θα συνεχίσει να επεκτείνεται  αν και με μια συνεχώς μειουμένη ταχύτητα επι μια περίοδο 17,5 δισεκατομμύρια χρόνια-τούτο τουλάχιστον ισχύει για το δικό μας σύμπαν- έως ότου καταλήξει  σε πλήρη στάση. Η  θερμοκρασία του θα έχει ελαττωθεί και τελικά θα φθάσει το απόλυτο μηδέν. Τότε η βαρύτης θα καταστεί κυρίαρχος  άνευ αντιπάλου δυνάμεως και θ’ αρχίσει η φάση της συρρικνώσεως του, η οποία θα είναι ακριβώς αντίστροφος . Το τέλος του σύμπαντος θα είναι  και πάλι η μεγάλη έκρηξη και  κ. ο.κ.  Συνεχής Ροή ή Ζωή και Θάνατος φαίνεται ότι είναι ο αδυσώπητος κύκλος του κόσμου. Πως βγήκαν όμως όλα αυτά;

Είμαστε λέει ο Χόγκινς, ο Αιστάιν, ο Μπόρς, ο Μάξ Πλάνκ, ο Φαίημαν, ενεργοποιημένα πεδία με πολλές δυνατότητες. Με πληροφορίες εγγεγραμένες μεσα στο  Νομοτεχνείο του Σύμπαντος που ενεργοποιούνται, εκδηλώνονται μόνον όταν συνεργασθούν το Ενέργειον (σπερματοζωάριον)του Διός με το Σωμάτιον με(ωάριον ) της Ηρας,  δηλαδή το αρσενικό  στοιχείο με το θυλικό.

Πρώτα όμως πρέπει να γίνει η  ένωση με τον  εαυτό μας και ύστερα με τον άλλον.
Τι υπολείπεται;
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Ο κόσμος θα προχωρήσει σε μία ολοκληρωτική παγκοσμιοποίηση ή σε μία
συλλογικότητα – οικουμενικότητα, συμπαντικότητα. Μόνον αν κατανοήσουμε ότι είμαστε όλοι  σπόροι του Σύμπαντος και η διαφορά μας έγκειται στο επίπεδο συνειδητότητος και    γνώσης που αλλάζουν την ψυχοπνευματική μας κατάσταση.

 

Μια Μεγάλη Ανακάλυψη .

 

          Ενώ μερικοί ασχολούνται με τους ανόητους πολέμους κάτι άλλοι ημίθεοι κοιτάζουν υπερβολικά μπροστά ,  άνω των 10   δισεκατομμυρίων ετών φωτός,  και σχίζουν τα πέρατα του σύμπαντος για να το ιδούν τότε που το Σύμπαν μόλις είχε βγει από το πρωτόγονο αυγό του. [Πρώτοι οι Έλληνες με την Ορφική τους λατρεία  μίλησαν για το αγέννητο αυγό, που όταν έσπασε βγήκε από μέσα ο Φάνης, δηλαδή το Φως .  Ο Κρόνος =Χρόνος εγέννησε τον Αιθέρα και τον Έρωτα(συνένωση) διφυή (Φάνητα) κα΄τι που πρεσβεύουν και οι σύγχρονοι κοσμολόγοι]  Αυτοί οι ημίθεοι με το ραδιοτηλεσκόπιο HUBBLE της NASA έλαβαν φωτογραφίες των ορίων του Σύμπαντος ηλικίας άνω των 10 δισεκατομμυρίων ετών. Ελήφθησαν από τις 18/12-28/12 1995 και θεωρούνται  ένα από τα θαύματα της επιστήμης και της τεχνολογίας. Θα λέγαμε ότι οι επιστήμονες είναι πίσω από τις εξελίξεις , όπως και η ανθρωπότης είναι πίσω από την νέα ηθική της Ειρήνης , που επιβάλλει η  ραγδαία Επιστημονική και  τεχνολογική   Πρόοδος. Και το λέγω αυτό διότι οι φωτογραφίες αυτές  ακόμη δεν έχουν αναλυθεί  και μελετηθεί από τους επιστήμονες και δεν έχουν  δώσει απαντήσεις στα βασικά   ερωτήματα, ήτοι:

 1/ Επεκτείνεται(διαστέλλεται) το Σύμπαν;

 2/ Πότε παρουσιάσθηκαν οι πρώτοι Γαλαξίες; 

3/Ποια είναι έκτοτε η εξέλιξη των Γαλαξιών;  

 Βρισκόμαστε λοιπόν στα όρια του χρόνου και του χώρου κι’ αυτό είναι ένα μεγαλειώδες κατόρθωμα του ανθρώπου και της επιστήμης που γεννήθηκε σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, χάρις  στη σοφία του Ηρακλείτου, στην λογική  και τους ορισμούς του Σωκράτους και των λοιπών Ελλήνων σοφών. 

Η νέα   συμπαντική   συνειδητότητα  που θα   αφυπνίσει τον κόσμο μας οδηγεί στο Γνώθι εαυτόν, στο σωκρατικό δαιμόνιο, στην Γνώση που είναι ανάμνηση κατά Πλάτωνα και  Γιούγκ. Αυτά μας οδηγούν στην διεύρυνση της ψυχοπνευματικότητας μας για να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. Να σταματήσουμε να αιτιόμεθα τους άλλους, ότι  φταίει ο
άλλος ή ο βήτα , ο ξένος ή ο κάθε μορφής εξουσιαστής – ως ηγέτης, ως φίλος, ως σύντροφος. Γιατί απλά εμείς επιλέξαμε τον ρόλο του εξουσιαζόμενο ενώ είμαστε  πλασμένοι απο την ίδια ύλη και ενέργεια και υπακούουμε στους ίδιους νόμους και κανόνες  μέσα στο Σύμπαν. Να σταματήσουμε να ζητάμε την βοήθεια απο το θεό , ενώ και κι’ εμείς είμαστε μέρος του θείου και συμμετέχουμε στην συμπαντική δημιουργία.

Το «ΓΗΡΑΣΚΩ ΑΕΙ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ και ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ» πρέπει να γίνει   βίωμα μας, βίωμα του καθενός από εμάς. Το  ανησυχητικό  είναι ότι οι πολιτικοί και ο ευρύτερος κατεστημένος κόσμος  είναι σχεδόν ανυποψίαστος για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας , στον κόσμο και στο Σύμπαν. Εχουμε να κάνουμε με αμαθείς και κρετίνους εξουσιαστές, κι’ αυτή είναι η τραγικότητα της εποχής μας , μιάς εποχής που κυριαρχείται απο την Επιστήμη-Τεχνολογία και την Γνώση.

 

          Το Νηπιακό Σύμπαν       

 

Ανακάλυψαν μια μικρή περιοχή του διαστήματος κοντά στην Μεγάλη Άρκτο που περιλαμβάνει 1500 Γαλαξίες συγκεντρωμένους όλους μαζί, όπως ήσαν το πρώτο δισεκατομμύριο χρόνια μετά την Μεγάλη Έκρηξη(Big Bang)  Είναι ορατός ο ορίζοντας του μικρότατου τότε  σύμπαντος, που ακόμη δεν είχε   ξεχειλώσει στα σημερινά του όρια. Κι' εμείς είμαστε  εκεί μέσα σ’ αυτήν την φωτογραφία με τις αχνές και ελάχιστα ορατές κουκίδες των γαλαξιών , που ακόμη δεν είχαν εξελιχθεί όπως είναι σήμερον.   Τα μόρια μας έχουν ασφαλώς καταγράψει την αγωνία και τον φόβο εκείνης της τρομακτικής εκρήξεως, αλλά και την αιωνιότητα της  αέναης ροής στο χρόνο-χώρο, σύμφωνα με την ρήση του Ηρακλείτου.  Ανακαλύψαμε λοιπόν το Σύμπαν στην βρεφική του ηλικία ! H φωτογραφία   που μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα http://www.hubblesite.org/ δείχνει το Σύμπαν στην αρχική του φάση.  Ψάχνοντας δηλαδή  στα ντουλάπια του Σύμπαντος βρήκαμε αυτή την ανεπανάληπτη παμπάλαια φωτογραφία  του. Είναι το ίδιο σαν να βρεις τη φωτογραφία του μακρυνού  σου προγόνου που έζησε στα προϊστορικά χρόνια.  Εσύ Άνθρωπε  της αιωνιότητας!

 

Το Πνεύμα

 

Κατά τους Έλληνες το «πνεύμα» είναι  δυναμική οντότης, χάρη στην συνεχή κίνηση του. Τούτο μπορεί να κινείται σε χρόνο μηδέν στα πέρατα του σύμπαντος και να υπερνικά και τον τελειότερο υπολογιστή.  Είναι δηλαδή μια δύναμη ή ενέργεια παρά ένα υλικό αντικείμενο και οι Στωικοί τόνισαν την ωραιότητα και την λεπτότητα της δομής του. Τούτο ευρίσκεται στον πανταχού παρόντα αιθέρα  των αρχαίων , τον οποίον ανακάλυψαν εκ νέου οι σύγχρονοι επιστήμονες για να επιβεβαιώσουν την ορθότητα του Ελληνικού  Λόγου. Αλλά φαίνεται ότι υπάρχει και  πληροφοριακός αιθέρας ο οποίος ευκολύνει την μετάδοση των πληροφοριών, χωρίς φυσικά  τα συμβατικά μέσα. Το πνεύμα παρομοιάζεται με Φως. Αλλά το Φως έχει διαβαθμίσεις.

Εκ του Σκότους εις το Ημίφως και προοδευτικώς εις το Φως .

Οι Έλληνες αλληγορούσαν το Σκότος με την μητέρα Λητώ (Ληθώ/Λήθη/ σκότος).

Το Ημίφως και το Φως το αλληγορούσαν αντίστοιχα  με τα δίδυμα τέκνα Αρτεμιν(ημίφως ) και Απόλλωνα(Φως) Συμβολισμός του φωτός είναι ο Ήλιος του Απόλλωνα και του σκότους η Σελήνη της Λητούς. 

 

Ο Υπέρτατος Νους

 

Υπέρτατος Νους  και  ο  πατέρας απάντων  είναι ο Δίας(Νους/ Αιτία του Παντός/  Δίας των Λογισμών των Συλλογισμών και του μη δύοντος Φωτός)  Το  σκότος σημαίνει άγνοια , αμάθεια, δοκησισοφία και δογματισμό, ενώ αντίθετα το Φως σημαίνει Γνώση, Νοημοσύνη, Κατανόηση, διαλεκτική σκέψη μετά Λόγου.

 

          Ανεξιχνίαστες Ενεργειακές Δυνάμεις

 

          Από τότε που χώρισε η Επιστήμη από την Θεολογία έγιναν και οι δύο δογματικές , διότι η μεν επιστήμη δεν δέχεται τίποτα το μεταφυσικό , ενώ η θεολογία τίποτα το επιστημονικό. Η πρώτη περιορίζεται στην χώρα των αισθήσεων , ενώ η δεύτερη στη χώρα του μεταφυσικού χωρίς να έχουν μεταξύ τους επικάλυψη. Παρ’ όλα ταύτα υπάρχει ένας χώρος σκοτεινός μεταξύ των δύο που ακόμη μένει ανεξερεύνητος , διότι η μεν Φυσική Επιστήμη, επειδή δεν μπορεί να τον συλλάβει με τις αισθήσεις, τον αγνοεί και συχνά   λοιδωρεί τα φαινόμενα αυτά , ενώ η θεολογία τον αγνοεί λόγω  της  αγνωσίας του ιερατείου ή   τον   καπηλεύεται  με τα δήθεν θαύματα  .  Παρά ταύτα υπάρχουν φαινόμενα που ενώ δεν τα βλέπουμε-όπως άλλωστε δεν βλέπουμε και τα μικροσκοπικά ηλεκτρόνια, πρωτόνια, νετρίνα και τα λοιπά σωματίδια της ύλης ή τα μικρόβια δια γυμνού οφθαλμού –έτσι κι’ αυτά ενώ υπάρχουν τα αγνοούμε και δεν τα έχουμε προς εξέταση στις Φυσικές Επιστήμες. Ωστόσο    αρχαία κείμενα   κάνουν λόγο για παρόμοιες υπερφυσικές δυνάμεις  που μας αφήνουν άναυδους για το πώς αυτοί τις γνώριζαν και εμείς όχι. Διότι αν δεν τις γνώριζαν τότε  ασφαλώς δεν θα  τις διατύπωναν . Θα αναφέρουμε φαινόμενα όπως τα Ονειρα, την Τηλεπάθεια, την Ψυχή , το Πνεύμα , την Συμπαντική Συνείδηση κ.ο.κ

 

          Η Αρχή της Ζωής

 

          Μερικοί πιστεύουν ότι η ζωή ήλθε στην Γη από άλλο πλανήτη, απο το διάστημα. Αλλά και πάλι το ερώτημα παραμένει.  Πως δημιουργήθεκε η ζωή στον  άλλο πλανήτη; Είναι πιό απλό να δεχθούμε ότι η ζωή δημιουργήθηκε στην Γη. Οχι φυσικά σύμφωνα με τα παραμύθια της ψυχοφθόρου και αντιεπιστημονικής Βίβλου.

Και πράγματι η Γη διαθέτει τις ιδανικές και πρόσφορες συνθήκες για την ύπαρξη της ζωής . Εχει την σωστή απόσταση από τον Ηλιο ώστε οι ατμοί υδρογόνου να γίνονται υγρό νερό . Επίσης η τροχιά της είναι σχεδόν κυκλική. Τούτο είναι πιθανόν ασυνήθιστο για τους άλλους πλανήτες γύρω απο τους αστέρες(ηλίους). Ούτω είναι λογικό να δεχθούμε ότι η Γη είναι ο τόπος όπου άρχισε η ζωή.

Βέβαια ζωή θα υπάρχει και σε άπειρους άλλους πλανήτες στο σύμπαν. Μόνον στον Γαλαξία μας υπολογίζονται 200 δισεκατομμύρια αστέρες , όπου με τους νόμους των πιθανοτήτων , ακόμη και ένα μικρό ποσοστόν να διαθέτει ζωή, είναι δυνατόν να υπάρχουν πολλοί  πλανήτες που να διαθέτουν κάποια μορφή ζωής σαν την δική μας ή διαφορετική.  Και πράγματι μερικοί βρίσκονται σε ίση απόσταση με την Γη απο τους αστέρες      γύρω απο τους οποίους περιστρέφονται ώστε να διαθέτουν επαρκή θερμότητα και υγρό ύδρογόνο(=νερό) δηλαδή την πηγή της ζωής όπως    ανθίζει στη Γη.  Βέβαια πρέπει να έχουν και κυκλική τροχιά γύρω απο τον αστέρα περιστροφής και όχι ελλιπτική(οβάλ), ώστε η θερμοκρασία να είναι σχετικά σταθερή . Το ότι δεν μπορούμε να έλθουμε σε επαφή μαζί τους αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες όπως λ.χ

α/ Στην άγνοια του κώδικος επικοινωνίας

β/ Στην ασυμβατότητα του πολιτιστικού μας επιπέδου.

γ/ Στην διαφορά της μορφής της ζωής.

γ/ Στην διαφορά του χρόνου δημιουργίας των διαφόρων πλανητών και της ζωής επ αυτών.

Εκείνο που είναι λίαν πιθανόν είναι ότι στο Ηλιακό μας σύστημα είμαστε μόνοι και έρημοι , διότι δεν φαίνεται να υπάρχουν οι συνθήκες για την διατήρηση της ζωής στους άλλους πλανήτες. Δεν αποκλείται ότι εφ΄όσον δεν γνωρίζουμε πως άρχισε η ζωή στην Γη δεν μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητος  ότι αυτή μπορεί να αρχίσει και στους άλλους πλανήτες κατά τον ίδιο τρόπο. Η αρχή της ζωής μαζί με την αρχή του μακρόκοσμου είναι τα δύο μεγάλα αναπάντητα μηστήρια.

Πάντως γίνονται συνεχείς προσπάθειες να λάβουμε επαφή με εξωγήινους πολιτισμούς με μηνύματα που  μεταδίδονται  στην συχνότητα του υδρογόνου,   στοιχείου που είναι το πλέον διαδεδομένο στο Σύμπαν.

Το Νουκλεικό οξύ και οι Πρωτείνες που είναι η βάση της ζωής, γίνονται από το Υδρογόνο , το Οξυγόνον και τα άτομα του Ανθρακος, τα οποία είναι τα πλέον συνήθη άτομα στο Σύμπαν . Αυτά φυσικά υπήρχαν στην ατμόσφαιρα ,  όταν ξεχύθηκαν από τα ηφαίστεια στην νεαρή ακόμη Γη. Η αρμαόσφαιρα πιθανώς περιείχε μόρια όπως μεθανίου, αμμονίας, διοξειδίου του άνθρακος και ύδατος και βάσεις αυτών των απλών μορίων. Αυτά παρεσύροντο κάτω στην γη και στον βυθό των θαλασσών και τεναγών με την βροχή . Τότε έπεφτε ασταμάτητα βροχή και η ατμόσφαιρα συνεχώς αυλακώνετο απο κεραυνούς και καταιγίδες. Τα στοιχεία αυτά ενώνοντο μαζί να σχηματίσουν νουκλεικό οξύ και προετείνες, πιθανώς κάτω απο την επίδραση της θερμότητος στις πλαγιές των ηφαιστείων, ή στους βυθού των ωκεανών όπου τα θερμά πετρώματα ανέβαιναν απο τον μανδύα της Γης στην επιφάνεια.

Η ζωή όπως είναι γνωστόν είναι ένα χημικό σύστημα το οποίον χρειάζεται αμφότερα Πρωτείνες και Νουκελικά Οξέα να εργάζονται στενά μαζί . Αλλά πιθανώς πριν αρχίσει η ζωή υπήρχαν  μερικά απλά συστήματα τα οποία ακριβώς χρησιμοποιούσαν ένα τύπο μορίων.  Μιά εκδοχή είναι ότι τα Νουκλεικά Οξέα εναποτέθηκαν  πάνω στον πηλό . Ενα χημικό σύστημα είχε αρχίσει , το οποίον μπορούσε να αυξηθεί και χωρίς την χρήση των πρωτεινών. Αυτή η θεωρία είναι προσφιλής διότι το νουκλεικό οξύ μερικές φορές ενεργεί σάν   ένζυμο στην ζωή σήμερα. Πιθανόν αργότερα η ζωή να άρχισε να χρησιμοποιεί πρωτείνες σαν εργάτες, και αυτές βαθμιαία ανέλαβον όλες τις εργασίες της ζωής, αφήνοντας τα νουκλεικά οξέα ως κυρίως τους φορείς των πληροφοριών. Σταμάτησε επίσης να χρησιμοποιείται και ο πηλός και έτσι άρχισε η σύγχρονη μορφή ζωής. Ομως δεν γνωρίζουμε εάν αυτή η θεωρία είναι ακριβής. Υπάρχουν πολλές ακόμη αμφισβητήσεις. Πως τα πρώτα νουκλεικά οξέα σχηματίσθηκαν;  Πως άρχισαν να χρησιμοποιούν πρωτείνες; Μήπως υπήρξε κάποιο στάδιο ζωής πριν απο τα νουκλεικά οξέα και τι χημικά αυτό χρησιμοποιούσε; Είνα η ζωή κοινή (διαδεδομένη ) σε άλλους  πλανήτες του Σύμπαντος, ή αυτή άρχισε μόνον στη Γη    ;

Ολα τα ίχνη  της πρώτης ζωής  στη Γη έχουν προ πολλού εξαφανισθεί. Ενας λόγος που εξερευνούμε άλλους πλανήτες είναι η ελπίδα  μήπως μας δείξει ζωή στα πρώτα στάδια του σχηματισμού της. Δεν είναι γνωστόν πότε η ζωή άρχισε στη Γη. Υποθέτουμε ότι αυτή άρχισε αμέσως μετά αφ’ ότου  τελείωσε η περίοδος των μετεωριτών, περίπου προ 4 δισεκατομμυρίων   ετών.

 

          Ο Προορισμός και η  Κατάληξη του Σύμπαντος

 

          Μερικοί λένε ότι ο Κόσμος θα τελειώσει μέσα στο Πυρ και άλλοι  λέγουν στον Πάγο. Ακρίβώς όπως ο Robert Frost φαντάσθηκε δύο πιθανές καταλήξεις της Γης στο ποίημα, οι κοσμολόγοι προβλέπουν δύο πιθανές καταλήξεις για το  Σύμπαν, ήτοι

-        Ατέλειωτη επέκταση

-        Η Μεγάλη σύγκρουση(Big Crunch)

 

Η εξέλιξη του Σύμπαντος καθορίζεται από τον αγώνα μεταξύ της απωθητικής  δύναμης   προς επέκταση και της έλκτικής δύναμης της βαρύτητος. Η παρούσα φάση της επέκτασης μετράται απο την σταθερά του Hubble, ενώ η δύναμη της βαρύτητος εξαρτάται από την πυκνότητα και πίεση της ύλης στο Σύμπαν. Εάν η πίεση της ύλης είναι χαμηλή , όπως είναι η περίπτωση με τις περισσότερες γνωστές  μορφές της ύλης , η μοίρα του Σύμπαντος  διέπεται απο την πυκνότητα. Εάν η πυκνότητα είναι μικρότερη απο την κριτική πυκνότητα, η οποία είναι ανάλογη προς το τετράγωνο της σταθεράς του Hubble , τότε το Σύμπαν θα επεκτείνεται για πάντα.  Εάν η πυκνότητα του σύμπαντος είναι  μεγαλυτέρα από την κριτική πυκνότητα , τότε η βαρύτητα θα νικήσει τελικά  και το σύμπαν θα καταρρεύσει εκ νέου μόνον του, η οποία κατάρρευση καλείται «Big Crunch»(Μεγάλη Σύγκρουση)

Ωστόσο οι πρόσφατες παρατηρήσεις των Supernova δείχνουν ότι ότι η επέκταση του σύμπαντος είναι στην πραγματικότητα επιταχυνόμενη ή αυξάνει την ταχύτητα της,  το  οποίον  συνεπάγεται τον σχηματισμό ύλης με μιά ισχυρή αρνητική πίεση, όπως η κοσμολιγική σταθερά. Αυτή η παράξενη δημιουργία ύλης  αναφέρεται  μερικές φορές ως «μαύρη ενέργεια»(dark energy). Εάν η μαύρη ενέργεια παίζει στην πραγματικότητα ένα σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του σύμπαντος , τότε κατά πάσα πιθανότητα  το Σύμπαν  θα συνεχίσει την επέκταση του για πάντα.

Επ’ αυτού υπάρχει μεγάλη ομοφωνία  μεταξύ των κοσμολόγων ότι η συνολική πυκνότητα της ύλης  είναι ίση προς την κριτική πυκνότητα, ούτω το Σύμπαν είναι διαστημικώς επίπεδο. Κατά προσέγγιση τα 3/10 τούτου είναι εν είδη χαμηλής πιέσεως ύλη, το πλείστον εκ της οποίας νομίζεται ότι είναι μη βαρυτική(non-baryonic) μαύρη ύλη, ενώ τα υπόλοιπα 7/10 πιστεύεται ότι είναι υπό  αρνητικήν πίεσιν ‘μαύρη ενέργεια’ , όπως η κοσμολογική σταθερά. Εάν τούτο αληθεύει , τότε το Σύμπαν θα συνεχίσει την  επεκτατική του    απομάκρυνση.

 

          Συνολοθεωρία και Σχετικότητα: Εμπόδια στην Σκέψη

 

          Σήμερα η επιστήμες της Κοσμολογίας και  της Φυσικής είναι υποταγμένες  στο δόγμα της Συνολοθεωρίας και της Σχετικότητος. Σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου δίκην νέας θρησκείας έχουν επιβληθεί κατά τρόπον δογματικό , όχι προς εξυπηρέτησιν της αλήθειας αλλά για να μην κλονισθεί το δόγμα της θεωρίας της σχετικότητος του «μεγάλου Εβραίου μύστη»  Αλμπέρτου Αινστάιν. Αυτή η νέα σχολή επιχειρεί να κατεδαφίσει το μεγαλοπρεπές επιστημονικό και  ορθολογικό οικοδόμημα του Θαλή, Πυθαγόρα, Αρχιμήδη, Ευδόξου, Ευκλείδη και Πλάτωνα ως ξεπερασμένο και αναχρονιστικό και επομένως χρήζουν «ες γην φέρειν» , όπως έκαναν  πριν 1700 χρόνια άλλοι ομόθρησκοι τους με την κατεδάφιση των απαράμιλλων έργων τέχνης του Ελληνικού Πολιτισμού. Οι νέοι κατεδαφιστές είναι οι εφευρέτες της θεωρίας των Συνόλων , Κάντορ, Χίλμπερτ, Κλάιν κ.α Αλλά ας δούμε τι το καινούργιο προβάλλει η εν λόγω θεωρία. Ομως η θεωρία των συνόλων όχι μόνον είναι ξεπερασμένη αλλά και οικτρά αποτυχημένη[ΔΑΥΛΟΣ τ. 291 Συνολοθεωρία και Σχετικότητα μπλοκάρουν την σύγχρονη σκέψη-Το Σύμπαν παραμένει Ευκλείδειο,  του μαθηματικού Παν. Αδαμάκου ]   

 

Θα αναφερθώ εν συντομία στα συμπεράσματα του ως άνω μελετητού των μαθηματικών.

1/ Η θεωρία της Σχετικότητος είναι ξεπεραμένη. Κι’ όμως αυτή η θεωρία

    ταλαιπώρησε και ουσιαστικά έβαλε στο «καλαπόδι» την επιστημονική σκέψη εδώ και άνω του ενός αιώνος .

2/ Από το βιβλίο του «πατριάρχη» της Συνολοθεωρίας Δαυίδ Χίμπερτ, «για το άπειρον» παρουσιάσθησα αντιφάσεις στην αρχή  σποραδικά και αργότερα οδυνηρές και απειλητικές.

3/ Κανείς απο τους σύγχρονους επιστήμονες δεν τολμά να αμφισβητήσει τις ως άνω θεωρίες έστω κι’ αν πολλοί διαφωνούν διότι επικρέμαται στην κεφαλή τους ο κίνδυνος της απορρίψεως και του παραμερισμού τους. (περίπτωση Ντέντεκιντ  και  Φρέγκε οι οποίοι ενέδωσαν παρά την  θέληση τους στην θεωρία Κάντορ)

4/  Ο Γκέντελ απέδειξε ότι δεν θα μπορέσουν να αποδείξουν όλες τις αλήθειες περί του σύμπαντος, διότι δεν μπορούν ούτε ν’ αποδειχθούν ούτε να  απορριφθούν.  Επομένως θα μείνουν στην σκιά του Ευκλείδη.

 

          Το Αθηναικό Κράτος αρνείται τα Παιδιά του

 

5/ Η Καντοριανή «σκέψη» επεβλήθη για να συμμορφωθούν προς την επιταγή Αινστάιν , ο οποίος είπε ότι «πρέπει να εγκαταλειφθεί η Ευκλείδειος Γεωμετρία» επειδή τάχα δεν ήτο συμβατή με το ελλειπτικό σύμπαν. Και ω! ΄του θαύματος αποβλήθηκε απο τα Ελληνικά σχολεία ο Ευκλείδης .

 

          Το Σύμπαν είναι Επίπεδον

 

6/ Ομως η ΝΑΣΑ τους διαψεύδει και  λέγει ότι το Σύμπαν είναι  επίπεδον. Παρά λοιπόν την χρηματοδοτούμενη και επιβαλλόμενη διά διαταγμάτων σκέψη των Αινσταιν και    Καντορ  αποδείχθηκε Ευκλείδια επίπεδο το Σύμπαν, δηλαδή είναι ένα σύμπαν στο οποίον ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα. Αντίθετα δεν ισχύει η βαρύγδουπη θεωρία της Σχετικότητος  που τόσο θόρυβο ξεσήκωσε τον προηγούμενο αιώνα μας.. Αυτό δεν το λέμε εμείς αλλά η Αμερικανική NASA στην ιστοσελίδα της με τίτλο «Is the Universe Infinite ?» Και πράγματι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι:

Το σύμπαν είναι  επίπεδο και συνεχώς επεκτεινόμενο.(The universe is flat, like a sheet of paper. That is the result confirmed by the WMAP science) Κι’ αυτό φυσικά δεν βγήκε δογματικά, αλλά κατόπιν ενδελεχών μετρήσεων της επιστήμης.

 

7/ Η Θεωρία της Σχετικότητος παρά τις τροποιήσεις των Καραθεοδωρή –Γκρόσμαν σε πρώτο στάδιο του Φρίντμαν και άλλων  σε  δεύτερο δεν μπόρεσε ουσιαστικά να δώσει καμιά αληθινή απάνταση , ή επαλήθευση και εφαρμογή. Πέραν του ότι κατά τρόπον ανεπίτρεπτο έχει οικειοποιηθεί τις ανακαλύψεις άλλων όπως του Johann von Sondner(1776-1833) «περί της στρεβλώσεως του φωτεινών  ακτίνων του Ερμή». Ως και τα σφάλματα αυτής της θεωρίας τα αντέγραψε  αυτούσια ο «μεγάλος» σοφός

 Εκλεψε ακόμη και την θεωρία των «μελανών οπών» οι οποίες ανεκαλύφθησαν δύο αιώνες πριν  με την σωματιδιακή Φυσική και την Ευκλείδια Γεωμετρία του John Mitchell. Αλλά η θεωρία της σχετικότητος του Αινστάιν κατερρίφθη και απο τα πειράματα του 1983 (επικοινωνία διδύμων φωτονίων) Το σύμπαν λοιπόν εις πείσμα των Αινστάιν , Κάντορ κλπ είναι επίπεδον με πιθανότητα λάθους μόλις 2% και 100% είναι Ευκλείδειο, δηλαδή ένα σύμπαν στο οποίον ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα.

Ομως μην αναμένετε στην γενιά που ζούμε να ακούσετε ότι η θεωρία της σχετικότητος είναι χρεωκοπημένη. Ισως αυτό θα γίνει όταν  θα φύγουν όλοι αυτοί οι δογματικοί που την έχουν αναγάγει σε Βιβλική Θρησκεία και δόγμα. Γιατί κάθε νέα αλήθεια που προκύπτει απο την επιστημονική έρευνα καπελώνεται με την απλοποίηση ότι «κι’ αυτό είχε προβλεφθεί απο την θεωρία της σχετικότητος»  Η σχολή των Κάντορ , Χίλμπερ, Κλάιν κατόρθωσε και έδωσε βραβείο Νόμπελ  στον Αινστάιν όχι για την δική του θεωρία , αλλά για την θεωρία  του «φωτοηλεκτρικού φαινομένου» που είχε ανακαλυφθεί απο τους Ρίγκι , του Χερτζ(1887) και Πλάνκ(1906)

8/ Ολοι εργάσθηκαν για την προβολή ενός φανταστικού ειδώλου  της επιστήμης, όπως έγινε το ίδιο και στην ψυχανάλυση με τον εβραίο Φρόυντ, και έκαναν σειρά τροποποιήσεων στην θεωρία του για να τις προσδώσουν επιστημονικό κύρος και να την  κάνουν λειτουργική . Με την ίδια μέθοδο αλαιότερον κάποιος άλλος ομόθρησκος τους , ο Πάυλος έκοβε και έρραβε τα Ευαγγέλια για να θεμελιώση τον μύθο του Ιησού υιού του Θεού. Τώρα με τον  Αινστάιν αποσκοπούν να φτιάξουν  τον ίνδαλμα του θεμελιωτού της επιστήμης, τίτλο που έχουν δικαιωματικά οι Ελληνες. Αποστερώντας αυτόν τον τίτλο οι βοσκοί της ερήμου απο τους Ελληνες επιδιώκουν να γίνουν οι πνευματικοί φωστήρες της οικουμένης . Ετσι θεωρούν ότι με μιά πανθρσκεία που να βασίζεται στην  εβραική Βίβλο και μιά επιστήμη που να δοξάζει τον Αινστάιν στους αιώνες των αιώνων θα έχουν επιτύχει την  απόλυτη κυριαρχία του κόσμου.

9/ Ο εφευρέτης των κβάντουμ ουσιαστικά δεν  είναι ούτε ο Πλανκ αλλά ο Ελλην Ζήνων ο Ελεάτης , ο πρώτος κατασκευαστής του «σημείου» , ο οποίος παραμένει άγνωστος ως σήμερα, λόγω της αδιαφορίας και της ξενολαγνίας των παιδιών  της Ελλάδος.

          Ποιός ήτο ο Αινστάιν;

 

Ο Αινστάιν λοιπόν είναι δημιούργημα της εποχής του  και  συνεχίζει ένεκα σκοπιμοτήτων της «εκλεκτής φυλής» στην οποία ανήκει να θεωρείται ο μέγιστος εγκέφαλος  που γέννησε ως τώρα ο κόσμος.  Αξιζε όμως αυτήν την αποθέωση; Οχι βέβαια! Και τότε πως έγινε το ίνδαλμα;

 Τότε που δεν υπήρχει  η μικρή οθόνη τον περιέφεραν δίκην κλόουν απο πόλη σε πόλη στην τρίτη θέση  του τραίνου  και αφού προκαταβολικά διαλαλούσαν με τον τύπο την άφιξη του επιστημονικού κλόουν,  τον παρουσίαζαν σε κάποιο ξενοδοχείο να παίζει το βιολί και κατόπιν σε κάποια αίθουσα να  αναπτύσσει την βαρύγδουπη διάλεξη περί της θεωρίας της Σχετικότητος. Οι καλεσμένοι φυσικά παραληρούσαν απο επεφημίες που όμως στο τέλος κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα , όπως δεν καταλάβαιναν τίποτα  και οι επιστήμονες . Ομως όποιος τολμούσε να το πει αυτό, ή να εκφράσει κάποιο ερώτημα ή αμφιβολία ήτο αυθορί και παρά χρήμα  εκτός επιστημονικής κοινότητος , δακτυλοδεικτούμενος και επιστημονικά   κατεστραμένος.  Χρησιμοποίησαν πριν απο τον Γκέμπελς την αρχή του Γκέμπελς περί της προπαγάνδας σύμφωνα με την  οποίαν    «πέσε πέσε κάτι θα μείνει» . Και πράγματι έμεινε ο μύθος του Αινστάιν σαν ο άνθρωπος που συνέλαβε με το  επιστημονικό του δαιμόνιο το σύμπαν  ολόκληρο και το κατέβασε στην γη . Εκτοτε εκατοντάδες πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι που ειδικεύθηκαν στο αντικείμενο αυτό  πήραν περίοπτες έδρες στα καλύτερα πανεπιστήμια και δίδαξαν την στρέβλωση του χώρου (με προέκταση πάντα την Σχετικοτητα) και πασχίζουν εδώ και χρόνια να καταρρίψουν την Ευκλείδεια Γεωμετρία και τον εξωστρακισμό της απο τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ετσι μαζί με την στρέβλωση του  χώρου έχουν κατρορθώσει και την στρέβλωση και τύφλωση της νέας γενιάς, με άφθονα χρήματα των φορολογουμένων και ανύποπτων πολιτών . Ομως υπάρχουν και  οι αυθεντίες , όπως ο Χάιζενμπεργκ , που  ωμολογούν ότι την Κβαντική θεωρία την πήραμε από τον Πλάτωνα. Τότε οι «εκλεκτοί του Θεού» εξαγριώνονται παρισστόρο και χαρακτηρίζουν απηρχαιωμένο, ξεπερασμένο και προγονολατρικό κάθε τι παλαιό. Μάλιστα φθάνουν σε τέτοιο σημείο παράκρουσης ώστε να θεωρούν τις ιδέες σαν «ναζιστικές» και «εθνικιστικές» και να τις θέτουν εκτός νόμου.

 

          Ο Ερως των Πυρήνων

 

          Οι Αρχαίοι πρόγονοι μας υποστήριζαν ότι δύο δυνάμεις αντιμέχονται στον Κόσμο: Ο Ερως και η Ερις. Και για να φανεί πόσο όμοιες –αλλά αντίθετες- ήσαν αυτές διαφέρουν μόνον κατά ένα γράμμα . Ομως τούτο είναι καθοριστικό της διαφοράς των. Το Ω συμβολίζει το Σύνολον , δηλαδή το όλον, ενώ αντίθετα το Ι συμβολίζει το διάφραγμα που διαιρεί τα σύνολα.

Σήμερα η Φυσική προχώρησε σε βαθμό ώστε να εντοπίσει τις ελκτικές αυτές δυνάμεις εντός του πυρήνος (στο εσωτερικό του ) του ατόμου. Ελπίζουν ότι κάποια μέρα θα φθάσουν στο σημείο να εκπληρώσουν το μέγα όραμα «της εκπονήσεως της ενιαίας θεωρίας», ή της «Θεωρίας των Πάντων», δηλαδή του Συμπαντικού Φυσικού Νόμου. Αυτός θα ενοποιεί τις τέσσαρες δυνάμεις που επικρατούν στο Σύμπαν σε μία και μοναδική, ήτοι την Βαρυτική , την  Πυρηνική, την Ηλεκτρομαγνητική και την δύναμη της Ακτινοβολίας(η ασθενής δύναμη της ραδιενεργού αποσύνθεσης) .  Οι επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Σάντα Μπάρμπαρα , στο Καλτέκ και στο ΜΙΤ αντίστοιχα προχώρησαν σε σημαντικές θεωρητικές  μελέτες επι του αντικειμένου που σχετιίζεται «με ην ισχυρή δύναμη  που κυριαρχεί στο εσωτερικό του πυρήνα». Η δύναμη αυτή ενεργεί μεταξύ των κουάρκς (μικροσκοπικά  σωμάτια ) που βρίσκονται με΄σα στα πρωτόνια και στα νετρόνια. Θεωρητικά φθάνουν στην θεωρία του Δημκτίτου , ο οποίος πίστευε ότι η ύλη συγκροτείται από   βασικά στοιχεία τα οποία αποκαλούσε «άτομα». Κατά  κυριολεξία  η λέξη «άτομον» σημαίνει αυτό που δεν τέμνεται , δηλαδή δεν μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω, Τούτο κατά τον  Δημόκριτο  είναι το βασικό υλικό της ύλης στο Σύμπαν. Οι ανακαλύψεις της επιστημονικής ομάδος είχαν δημοσιευθεί το 1973  καιοδήγησαν στη θεωρία της Κβαντοχρωμοδυναμικής , ή QCD. Πρόκειται για εκπλήρωση παλαιού ονείρου του ανθρώπου να εισχωρήσει στα μυστικά  του Σύμπαντος και να αποκωδικοποιήσει τον  Συμπαντικό Φυσικό Νόμο που διέπει  κάθε Συμπαντική Δημιουργία.

Πιστεύεται ότι αντίθετα με ό,τι συμβαίνει με τις δυνάμεις όπως η Ηλεκτρομαγνητική και η Βαρύτητα , οι οποίες αυξάνονται την ώρα που δύο σωματίδια πλησιάζουν προς άλληλα , η ισχυρή δύναμη  μειώνεται όταν δύο κουάρκ πλησιάζουν προς άλληλα. Στα κουάρκ η δύναμη αυτή ενεργεί αντίστροφα και μοιάζει ωσάν  να  ήσαν δεμένα με ελαστικό δεσμό και να έλκονται προς άλληλα μαζί κάθε φορά που προσπαθούν να απομακρυνθούν. Οσο πιό μακριά απομακρύονται αλλήλων τόσο εντονότερη είναι η επιθυμία(Ερως) τους να επανενωθούν . Οσο όμως πλησιάζουν προς άλληλα τόσο περισσότερο αυτή μειώνεται .  Οι δύο δυνάμεις που εμφανίζονται είναι η ασθενής δύναμη που παρατηρείται  στην διαδικασία της ραδιενεργού αποσύνθεσης και η ισχυρή δύναμη , που ενεργεί μεταξύ των κουάρκς.

Στον πρακτικό τομέα το έργο τους βοηθάει στην εκπόνηση του Κοινού Μοντέλου και στην ερμηνεία φαινομένων , όπως η κίνηση ενός νομίσματος  που περιστρέφεται πάνω στο τραπέζι. Κοινό Μοντέλο είναι η θεωρία η οποία περιγράφει κάθε γνώρισμα και στοιχείο της Φυσικής , που ενεργεί  μεταξύ μεταξύ φορτισμένων σωματιδίων. Η κινήσεις του νομίσματος εξαρτώνται απο από θεμελιώδεις δυνάμεις μεταξύ των συστατικών του στοιχείων : πρωτόνια , νετρόνια και ηλεκτρόνια. Επίσης το φαινόμενο αυτό παρατηρείται και στο ρίξιμο των κύβων(ζάρια ) στο τάβλι τα οποία συμπεριφέρονται παράξενα ανάλογα προς τις δυνάμεις μεταξύ των συστατικών τους. Οι επιστήμονες οραματίζονται να βρουν κάποια μέρα το το πρότυπο της δημιουργίας του  σύμπαντος , καθώς και το πρότυπο της λειτουργίας και του θανάτου του, λέει ο θεωρητικός Φυσικός Στινγκ Ερικ Σταρκ μέλος της σουηδικής ακαδημίας . Θα φθάσουν ποτέ σ’ αυτό το αποτέλεσμα; Μήπως η Φύση κρύβει με μιά αδιαπέραστη απλότητα τα μυστικά της  και δεν μπορούμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε;

 

          Υπάρχει Θεός; Το Μεγάλο Ερώτημα

 

          Ο μέγας Ηράκλειτος είπε «Αυτόν τον Κόσμο ούτε κάποιος τ ων θεών ούτε κάποιος των ανθρώπων τον έφτιαξε, ήταν, είναι  και  θα είναι ... » Και αυτό δεν ήτο κάποιο δογματικό αξίωμα, αλλά προιόν λογικής σκέψεως, διότι αν κάποιος δημιουργός έφτιαξε το Σύμπαν όπως πιστεύουν οι άνθρωποι της Βίβλου, τότε λογικά αυτό αφού γεννήθηκε, θα αυξηθεί και θα πεθάνει. Ομως με την λέξη Σύμπαν εννοούμεν ότι υπάρχει και δεν  υπάρχει παντού. Αλλά κι’ αν παραβλέψουμε την λογική αυτή σκέψη της «Γεννήσεως-Ωριμάνσεως-Θανάτου» η θεωρία της «Δημιουργίας του Σύμπαντος απο τον Δημιουργό Θεό » προσκροούει σε  ένα  δεύτερο αδιέξοδο. Και τον Θεό- που υποτίθεται είναι ο δημιουργός του Σύμπαντος -πoιός τον έφτιαξε; Εδώ βρίσκεται το αποκορύφωνα του δογματισμού.

Πάντως το βασικό και κεφαλαιώδες   τούτο ερώτημα    είναι δύσκολο να απαντηθεί μετα βεβαιότητος. Η επιστήμη ακόμη δεν μπόρεσε να δώσει   οριστική απάντηση και μόνον εμμέσως , κατόπιν πνευματικής διεργασίας ή με την μεταφυσική,  μπορεί κανείς να προσεγγίσει κανείς  το θέμα.

Πριν απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να πούμε οτι υπάρχουν δύο φιλοσοφικές: Η μία πρεσβεύει ότι τίποτα δεν υπάρχει πέραν της φυσικής πραγματικοτητος και φυσικά απορρίπτει την  θεολογική και δογματική άποψη ότι υπάρχει στο υπερπέραν ένας εξωσυμπαντικός θεός της δημιουργίας του κόσμου. Εξ άλλου δεν έχουμε καμμιά πειστική μαρτυρία περί του αντιθέτου. Επομένως το ερώτημα «Εάν υπάρχει Θεός » είναι άσκοπον και παράλογον. «Οχι δεν υπάρχει» είναι η απάντηση. Και οι Εβραιογενείς θρησκείες(Ιουδαισμός, Χριστιανισμό, Ισλαμισμός) τι αντιπροσωπεύουν; Είναι απλώς βιωμένοι μύθοι για την παρηγορία των πιστών , η οποία όμως κατέληξε στην πιό εξευτελιστική εκμετάλλευση τούτων απο το πονηρό ιερατείον.  Οπως άλλωστε μύθος είναι και η θρησκεία του  12θεου, με την διαφορά ότι αυτός ο μύθος είναι Ελληνικός και σαν δημιούργημα προηγμένων  ψυχοπνευματικά ανθρώπων έγινε η φιλοσοφική βάση για την εδραίωση του πιό λαμπρού πολιτισμού που έφτιαξε το ανθρώπινο γένος. Αντίθετα η πατρώα θρησκεία του 12θεου και Βοουδισμός είναι   πνευματικές θρησκείες πολύ διαφορετικές απο τις προαναφερθείσες τρεις κοσμοπολιτικές και δογματικές θρησκείες. Αυτές έχουν την  να σέβονται την κάθε μοργής ζωή . Παραδέχονται ότι στον πλανήτη μας και στο σύμπαν ολόκληρο το κάθε τι είναι  αλληλοεξαρτώμενον και το καθένα έχει ένα μοναδικό σκοπό για την ύπαρξη του. Οπως πονάει όταν υποστεί ένα τραυματισμό ένα μέλος του σώματος μας , έτσι και όταν γίνεαι παραβίαση της φύσεως ή του ηθικού κοσμικού νόμου τότε έχουμε μιά ανισορροπία , η οποία κακώς θεωρείται ως εκδίκηση της φύσεως προς ημάς. Πρόκειται για την επίτευξη μιάς νέας ισορροπίας . Επομένως οι άνθρωποι προσπαθούν να απαντήσουν στα ερωτήματα αυτά είτε με βάση τους φυσικούς κανόνες , είτε με την φαντασία τους . Οι πρώτοι  με την λογική σκέψη, οι δε με την  βιωμένη πίστη και τον δομγατισμό τους.  Ο φυσικός τρόπος σκέψεως    εκπορεύεται και οδηγεί στην επιστημονική έρευνα , ενώ ο δεύτερος οδηγεί στην αυθαιρεσία, στο δόγμα και  στον σκοταδισμό. Γιά παράδειγμα η Καθολική Εκκλησία πίστευε ως πρόσφατα ότι η Γη είναι το κέντρον του κόσμου και η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει ακόμη στα λείψαν, στις εικόνες  και  στα θαύματα. Ετσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι θρησκείες είναι κατάλοιπα ενός σκοτεινού παρελθόντος που αργά αλλά σταθερά αντικαθίσταται από την επιστήμη, την τεχνολογία και την λογική σκέψη. Επομένως η απάντηση στο ερώτημα εάν υπάρχει θεός ή όχι εξαρτάται από εμάς τους ιδίους αν δεχόμαστε την λογική σκέψη ή είμαστε αποφασισμένοι να πιστεύουμε την ύπαρξη του θεού και όλου του πλέγματος της θρησκευτικής μας πίστης. Εξ αυτού εκπορεύεται και το «Πίστευε και μη ερεύνα » των κοσμοπολιτικών θρησκειών, ή το «Ερευνάτε τα Γραφάς» Αυτός είναι και ο λόγος που αποτρέπουν τους πιστούς απο την γνώση και  την έρευνα , διότι όσο φωτίζεται ο πιστός τόσο ανοίγει τους ορίζοντες του και αμφισβητεί τον «Υπερδημιουργό Θεό »

Για να δοθεί όμως  οριστική απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα πρέπει προηγουμένων να δώσουμε σαφείς απάντησεις στα ακόλουθα ερωτήματα για την ζωή:

-        Από που  καταγόμαστε ;

-        Γιατί βρισκόμαστε εδώ στη Γη ;

-        Μήπως εξυπηρετούμε κάποιον σκοπό, ή είμαστε αποτέλεσμα της χημικής διεργασίας στο σύμπαν ;

-        Εχουμε μήπως κάποια ουσιαστική αξία ;

-        Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε ;

 Αναφοριικά  με το πρώτο ερώτημα έχουμε ήδη δώσει κάποια απάντηση σε προηγούμενο κεφάλαιο . Είναι πιθανότερο να δημιουργήθηκε η ζωή στη Γη παρά να ήλθε από κάποιον άλλο πλανήτη. Διότι αν ερχόταν από αλλού θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα «Και εκεί πως δημιουργήθηκε ;»

Στο δεύτερο ερώτημα, γιατί βρισκόμαστε στη Γη μπορεί να απαντηθεί απλά διότι εδώ υπήρξαν οι κατάλληλες και ευνοικές συνθήκες για την ανάπτυξη μας.

Αναφορικά με το δεύτερο ερώτημα βρισκόμαστε στην Γη διότι εδώ γεννηθήκαμε και εδώ θα πεθάνουμε. Το πιθανότερο και απλούστερο είναι ότι είμαστε γηγενείς και όχι από άλλο πλανήτη , όπως λέγουν ορισμένοι φαντασιόπληκτοι. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι κάποτε ήλθαν στη γη  εξωγήινοι από άλλον πλανήτη και έκαναν μοριακή μετάλλαξη στα γονίδια   ορισμένων θυλαστικών-όπως λ.χ πηθίκων- και από εκεί δημιουργήθηκε ο «Εχέφρων Ανθρωπος» Διότι διαπιστώνουν οι βιολόγοι ότι ο άνθρωπος ενώ έχει το μεγαλύτερο ποσοστόν των γονιδίων του ζώου , διαθέτει και  ελάχιστα διαφορετικά γονίδια , τα οποία τον κάνουν να ξεχωρίζει από αυτά και τα οποία του δίνουν το πνεύμα , δηλαδή το χάρισμα της λογικής και της συνείδησης. Ισως στο μέλλον όταν θα έχουν αποκωδικοποιήσει όλο το DNA  του ανθρώπου να μπορέσουν οι βιολόγοι να δώσουν απάντηση σ’ αυτό και σε άλλα ερωτήματα σχετικά με την προέλευση του ανθρώπου.

Αναφορικά με το τρίτο ερώτημα ο γράφων δεν νομίζει ότι εξυπηρετούμε κάποιον συγκεκριμένο σκοπό που ζούμε, όπως δεν εξυπηρετούν κάποιο σκοπό και τα ζώα και τα φυτά και τα πράγματα. Είμαστε το  αποτέλεσμα της χημικής διεργασίας που συμβαίνει μέσα μας όσο είμαστε εν ζωή.  Εκείνο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι ότι συμβάλλουμε στην παγκόσμια ισορροπία , διότι είμαστε μέρος του σύμπαντος .  Οταν θα λείψουμε ασφαλώς  θα δημιουργηθεί μιά νέα ισορροπία στο σύμπαν.  Ο  Νόμος της  αέναης ροής και  της συνεχούς αλλαγής είναι    ο πιό  εντυπωσιακός .  Τα πάντα εν σοφία είναι προγραμματισμένα στο  Νομοτεχνείο του Σύμπαντος.

Ως προ το τρίτο ερώτημα αν έχουμε κάποια ουσιαστική αξία σαν άνθρωποι δεν  φαίνεται να έχουμε καμμία. Ωστόσο από την άποψη ότι συμβάλλουμε στο μέτρο μας στην διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας , η οποία χωρίς εμάς θα αναμφίβολα θα αλλάξει , φαίνεται ότι όλα τα όντα(έμψυχα και άψυχα) συμμετέχουν σ’αυτόν τον κανόνα και διέπονται αλλά και  επηρεάζουν  κι’ αυτοί οι ίδιοι  στο μέτρο τους,   τον νόμο της αενάου ροής.

Οσον αφορά στο τέταρτο ερώτημα , τι συμβαίνει μετά τον θάνατο , επειδή δεν επέστρεψε ως τώρα κανείς από τον Αδη το πιθανότερον είναι να διατηρούμε την αθανασία της ύλης και ενέργειας μας –διότι τίποτα στο σύμπαν δεν χάνεται-αλλά η ύπαρξη μας ως άνθρωποι έχει οριστικά και αμετάκλητα τελειώσει και μην περιμένετε ανάσταση νεκρών,  Διότι το μεν σώμα μας αποσυντίθεται εις τα εξ ών συνετέθημεν  και αλλάζει σύνθεση , ενώ η ενέργεια μας απελευθερώνεται στο σύμπαν και ξαναγυρίζει στην δεξαμενή ενέργειας του σύμπαντος. Αν αυτή η απελευθερούμενη ενέργεια είναι η ψυχή κανείς δεν το φνωρίζει μετά βεβαιότητος. Πάντως κοινή είναι η πίστη ότι η ψυχή είναι αθάνατη στο μέτρον που   η ενέργεια –αλλά και η ύλη-στο σύμπαν είναι αθάνατη και απλώς μετασχηματίζονται εναλάξ στο μεγάλο  εργαστήριο  της φύσεως.

 

 

          Η Προέλευση της Θεωρίας της BIG BANG

 

Ο λόγος της δημιουργίας της θεωρίας της BIG BANG-δηλαδή της υπάρξεως κάποιου Δημιουργού και  κάποιας  ενάρξεως της δημιουργίας -σε αντίθεση με την εξελικτική πορεία αυτού είναι για να συμβιβασθούμε με την ύπαρξη του Θεού. Η θεωρία αυτή   στηριχθηκε στην Γενική Θεωρία της Σχετικοτητος   του  Εβραικής καταγωγής Αλβερτ Αινστάιν  και είναι σύμφωνος με τα θεολογικά του πιστεύω περί της δημιουργίας του κόσμου από κάποιον υπερφυσική θεό και εξωσυμπαντικό θεό .  Γι’ αυτό το ελεγχόμενο από τους Εβραίους διανοητικό και πανεπιστημιακό Κατεστημένο έχει στεραιοποιήσει –δίκη δόγματος-αυτήν την θεωρία και αρνείται κάθε διαφορετική θεωρία, όπως αυτή της «σταθερής καταστάσεως»,  ή ακόμη και απλή αμφισβήτηση,

Τα σημεία που στηρίζουν οι θεολογούντες  την ύπαρξη του υπερδημιουργού είναι εν συντομία τα εξής

1/ Η Μεγάλη Εκρηξη . Αυτή είναι για τους θεολογούντες επιστήμονες έργον θεού   και συμφωνεί σε γενικές γραμμές με  την  Γένεση της Βίβλου.

2/ Η αποθήκευση των πληροφοριών στο DNA δείχνει, σύμφωνα με την άποψη τους , ότι υπάρχει κάποιος Δημιουργός που   έγραψε τον κώδικα των πάντων .  Αυτοί  δεν  δέχονται ότι  η μητέρα Φύση με τους νόμους της εξελίξεως των όντων έχει αυτή την ικανότητα.

3/ Οι θεολογούντες βιολόγοι και μαθηματικοί αμφιβάλλουν κι’ αυτοί με την σειρά τους αν μπορεί να αυτοδημιουργηθεί η  ζωή χωρίς την παρέμβαση του  Δημιουργού Θεού.

4/ Οι Νόμοι του Σύμπαντος κατ’ αυτούς μπήκαν  απο το  Θεό.

5/ Από κοντά και οι φιλόσοφοι , οι οποίοι πιστεύουν ότι η ηθική των ανθρώπων είναι δημιουργημα του θεού και όχι της Φύσεως. Και ερωτούν «Ποιός έδωσε την  συνείδηση;» Ομως η ίδια η φύση τους διαψεύδει γιατί και η φύση έχει την δική της ηθική και μάλιστα πάνω σ’ αυτή την ηθική (νόμοι ) η φύση δεν  κάνει συναλλαγές και παζάρια, ούτε κλέβει ή εξαπατά κανέναν . Είναι άτεγκτη στην εφαρμογή τους και οι παραβάτες τιμωρούνται αμέσως ή εμμέσως ανάλογα.

6/ Και φυσικά η καθολική συμμετοχή πίστη του κόσμου στο θεό και η συμμετοχή του σε  κάποια θρησκεία δίνει το δικαίωμα στους θεολογούντες να ομιλούν για την ύπαρξη του Θεού.  Τί είναι εκείνο που κάνει τους ανθρώπους κάθε φύλλου , φυλής, χρώματος , παιδείας να έχουν δοκιμάσει κάποια εμπειρία υπερανθρώπινη. Να πιστεύουν στα θαύματα, στην θεία ίαση, στις προφητείες, στις αποκαλύψεις, στο υπερφυσικόν και στα ανεξιχνίαστα φαινόμενα; Ολα αυτά τα εκμεταλλεύεται το πονηρό ιερατείο και κατευθύνει τις μάζες στο όνομα κάποιου θεού.     Ομως ο θεός του καθενός είναι διαφορετικός από του άλλου , γι’ αυτό μαίνονται θρησκευτικοί πόλεμοι και συγκρούσεις για την επιβολή του θεού του ισχυρού. Στις μέρες μας επικρατούσα θρησκεία είναι αυτή του Αβραάμ και των απογόνων του, ήτοι (Ιουδαισμός , Χριστιανισμός, Ισλαμισμός) . Οπου και ανα πάτε να μείνετε σε κάποιο ξενοδοχείο ανά τον κόσμο  μπορεί να μην βρείτε προσόψιο να σκουπιστείτε ή σαπούνι να πλυθείτε αλλά είναι βέβαιον ότι θα βρείτε την Βίβλο. Στην Βίβλο  μας παραπέμπουν και οι θεοσεβούμενοι  επιστήμονες στην σχετική για το Σύμπαν ιστοσελίδα.

 

Ο Αρμονικός Χορός του Σύμπαντος

 

Από αρχαιοτάτων εποχών οι άνθρωποι εστράφησαν προς τον Ουρανό με δέος και αμηχανία για το αχανές σύμπαν που εκτείνεται εκείθεν του Ουρανού.  Στην αρχή είδον δια γυμνού οφθαλμού 4.000 ουράνια σώματα άλλα να διαγράφουν περιοδικούς κύκλους κι’ άλλα να φαίνονται ακίνητα στο στεραίωμα. Οι Αρχαίοι Ελληνες ήσαν μεταξύ των πρωτοπόρων στην έρευνα του ουρανού(Αριστοτέλης, Πυθαγόρας, Αρίσταρχος, Πτολεμαίος κλπ) Η διαφορά των Ελλήνων σε σχέση με τους Αιγυπτίους και Βαβυλωνίους είναι ότι οι Ελληνες ήσαν αστρονόμοι , ενώ οι Αιγύπτιοι , Βαβυλώνιοι και άλλοι ήσαν αστρολόγοι. Κατά την εποχή της Αναγεννήσεως ενεφανίσθη ο Κοπέρνικος με το Ηλιοκεντρικό του σύστημα για να ταράξει την ως τότε αντίληψη του κατεστημένου ότι το κέντρον των πάντων ήτο η Γη. Ο άριστος γνώστης της Ελληνικής γλώσσης  Κοπέρνικος(1471-1543) οικειοποιήθηκε την θεωρία του Σάμιου Αρίσταρχου και την εμφάνισε σαν δική του, διότι ενώ στο αρχικό σύγγραμμα του έκανε αναφαορά στο έργο του Αρίσταρχου, μετέπειτα απαλείφθηκε αυτή ως διά μαγίας. Παρόμοια οικειοποίηση έκανε και  ο Γαλιλαίος (1564-1642) κ.α Ομως το Ηλιοκεντρικό σύστημα ήτο γνωστό στον Ελληνικό Κόσμο από την εποχή ακόμη των Ορφικών.  Στους Ορφικούς Υμνους [ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ, Ιωάννη Πασσά, Αθήνα Εγκυκλ. ΗΛΙΟΣ]  για τον Ηλιο  αναφέρονται τα κάτωθι :

α/ «εύδρομος»(8,6) ταχέως ανερχόμενος στον ουρανόν

β/ «ακάμας» δηλαδή ακαταπόνητος(8,6)

γ/ «κυκλοέλικτος» και «πυρίδρομος» (8,11) δηλαδή ελισσόμενος εν κύκλω

δ/ «συ χορεύων δια τεσσάρων ποδών(8,5) διατρέχεις την εκλειπτικήν» ,

δηλαδή εκτελείς κινήσεις κυκλικάς δια των τεσσάρων εποχών.

ε/ «ελαύνει οίμον(8,7) ...κυκλοέλικτος» σημαίνει κατά λέξιν ο ήλιος κινείται στον δρόμον ....κυκλικώς

στ/ τον ήλιο ονομάζει «κοσμοκράτορα(8,11)  και δεσπότη του κόσμου, παντός έχεις κόσμου σφραγίδα τυπώτιν(ότι έχει την σφραγίδα με την οποίαν ετυπώθη ο κόσμος( 34,26)»  

ζ/ και «ήλιος έλκει τον κόσμον»

η/ Η γη είναι  σφαιρική(παραγ 34, 48, )

Και όλα αυτά τρεις χιλιετίες πριν ομιλήσει ο Νεύτων(1687 μ. Χ) για την  έλξιν του ηλίου

Ο Αρχιμήδης (250 π.Χ) εις τον Ψαμμίτην λέγει: « Ταν δε γαν περιφέρεσθαι περί τον άλιον(Ηλιον) κατά κύκλου περιφέρειαν, ος έστιν εν τω μέσω των δρόμων  κείμενος»

 Για τον ήλιον και την σελήνη είχε διατυπωθεί το φαινόμενον Σάρρος. Αυτός ήτο διαρκείας 18 ετών και 11 ημερών ή 6.585 ημερών, ότι ο ήλιος και η σελήνη και η γραμμή των δεσμών επανέρχονται εις την αυτήν σχέτωση προς άλληλα θέσιν.  Στο διάστημα αυτό  οι σεληνικές φάσεις και οι ηλιακές εκλείψεις επανέρχονται εις την αυτήν τάξιν.

Είναι πράγματι εκπληκτικό ότι τα ουράνια σώματα κινούνται επι δισεκατομμύρια χρόνια στις τροχιές τους χωρίς να συγκρούονται προς άλληλα. Τούτο δείχνει τον σοφό προγραμματισμό από το Νομοτεχνείο της Φύσεως. Η μελέτη των κινήσεων της γης  βοηθά στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων , όπως λ.χ την πρόβλεψη σεισμών. Επίσης οι παρατηρήσεις του Ηλίου -και ιδιαιτέρως των ηλιακών εκρήξεων- μας  παρέχει χρήσιμα στοιχεία για τον καιρό και την επίδραση στις ασύρματες επικοινωνίες.

 

          Οι Πολλαπλές Κινήσεις των Ουρανίων  Σωμάτων

 

Κάθε ουράνιον σώμα εκτελεί  ‘8’(οκτώ) κινήσεις. Αυτές συνεχώς μεταβάλλονται και προσαρμόζονται προς τις νέες καταστάσεις που έχουν προκύψει απο την συνεχή  της θέσεως του ουρανίου σώματος.

1^η Κίνηση .Περιστροφή περί τον ατομικόν του άξονα με αριστερόστροφον κατεύθυνση, ως προς την έννοιαν κινήσεως, κατά μήκος του άξονος.

2^α Κίνηση. Απο Βορά προς Νότον, κατά την κατεύθυνση του άξονος περιστροφης.

3^η Κίνηση. Εκ Δυσμών προς Ανατολάς, ως προς το επίπεδον του ησιμερινού του, περί το οποίον περιφέρεται ή εκατέρωθεν αυτού, όσον προκύπτει απο την γωνίαν λοξώσεως.

4^η Κίνηση . Περιφορά περί κατά πολύ μεγαλύτερου του ουρανίου σώματος επί του επιπέδου του ισημερινού του ή άνω ή κάτω από αυτό, υπό σταθεράν γωνίαν , ονομαζομένην λόξωσιν. Οι άξονες των δύο αυτών σωμάτων είναι πάντα παράλληλοι.

5^η Κίνηση . Παλινδρομική εκ Δυσμών  προς Ανατολάς με περίοδον ίση με τον χρόνον περιφοράς περί το μεγαλύτερον του ουράνιον σώμα. Για την Γην η περίοδος αυτή είναι 365,25  ημέρες και το εύρος 300 εκατομ. Χλμ επί δύο.

6^η Κίνηση. Παλινδρομική από Βορά προς Νότον, με περίοδον ίσην με την προηγουμένην και εύρος ίσον με την  γωνίαν λοξώσεως ή εις απόστασιν προκύπτουσαν απο αυτήν και την κάθετον εις την ακτίνα περιφοράς  περί το μεγαλύτερον του ουράνιον σώμα, κατά ‘4’ (τέσσαρας) φοράς.

7^η Κίνηση. Παλινδρομική από Δυσμών προς Ανατολάς με περίοδον ίσον με τον χρόνον περιστροφής περί τον άξονα του και εύρος ίσον με την  κάθερον απόστασιν του σημείου από τον άξονα περιστροφής κατά ‘4’ (τέσσαρας) φοράς. Για την  Γην είναι 24 ώρες, για τον Ηλιον 25 ημέρες και δια την  Σελήνην ‘29’ ημέρες.

8^η Κίνηση. Παλινδρομική από Βορά προς Νότον με περίοδον ίσην με την  αμέσως προλεχθείσαν και εύρος ίσον με την γωνίας λοξώσεως και την κάθετον εις την ακτίνα του σώματος τετράκις.

Είναι πράγματι απορίας άξιον πως δεν συγκρούονται μέσα στους ατελεύτητους αιώνες δισεκατομμυρίων ετών τα ουράνια σώματα , τα οποία εκτελούν συνεχώς και αυτομάτως τις οκτώ ως άνω συνδυασμένες κινήσεις . Αυτές τις προσαρμώζουν κάθε στιγμή και ως προς τον εαυτόν τους αλλά πρωτίστως ως προς το μεγαλύτερο ουράνιο σώμα, το οποίον παρακολουθούν αδιαλείπτως. Στην προκειμένη περίπτωση στο ηλιακό μας σύστημα το σημείον αναφοράς είναι ο Ηλιος. Οι οκτώ ως άνω κινήσεις έχουν την σκοπιμότητα τους, αλλά οι τέσσαρες τελευταίες έχουν άμεση σχέση με τον καιρό, οι δε έκτη και ογδόη με τους σεισμούς.

Ο άξων της Γης παραμένει πάντα σταθερός, και τούτο εμφαίνεται διότι δεικνύει πάντοτε τον Πολικό αστέρα, με μικράν απόκλισιν κλάσματος της μοίρας ανά αιώνα. Η περιστροφή του Ηλιου περί τον άξονα του είναι πάντοτε σταθερή και διαρκεί 25 ημέρες παρά τις φαινομενικές διαφοροποιήσεις. Από τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων αγόμεθα σε συμπεράσματα για άλλα κατοικήσιμα ουράνια σώματα. Οσο πιό κυκλικές είναι οι τροχιές τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες το ουράνιο σώμα να είναι κατοικίσιμο. Επίσης όσο πιό ελλιπτικές είναι οι τροχιές τόσο το ουράνιο σώμα δεν είναι φιλόξενο στην ζωή, διότι δημιουργούνται μεγάλες αυξομειώσεις στην θερμοκρατία. Βέβαια παίζει ρόλο και η απόσταση από τον πλησιέστερον αστέρα, διότι αν είναι πλησίον θα έχει υψηλότατες θερμοκρασίες , όπως λ.χ  ο Ηφαιστος και ο Ερμής, ενώ αν είναι απομακρυσμένος από τον αστέρα τότε θα επικρατεί φοβερό ψύχος, όπως στον Πλούτωνα. Για να υπάρξει ζωή πρέπει το ουράνιο σώμα να βρίσκεται σε μεσαία απόσταση , όπως συμβαίνει στην Γη.

Ομως αναφορικά με μιά κατηγορία ουράνιων  σωμάτων όπως είναι τα κβάσαρς, τα πούλσαρς και οι μελανές οπές, εκεί τα πράγματα διαφοροποιούνται ,  όπως  και  οι κινήσεις τούτων αλλά και πάλιν παντού επικτατεί ο νόμος των ισορροπιών μεταξύ τους με εξαίρεση τις μελανές οπές όπου εκεί επικρατούν ιδιόρυθμες συνθήκες.

Η  1^η Κίνηση της αυτοπεριστροφής  μεταβάλλει το σώμα σε ένα γυροσκόπιο έτσι ώστε να διατηρεί σταθερόν τον άξονα του και την δημιουργία ηλεκτρομαγνητικού πεδίου.

Η 2^η και  3^η Κίνηση έχουν επιδράσεις στις καιρικές συνθήκες, με βάσιν το αριστερόστροφον αστεροειδές το οποίον δημιουργούν.

Η 4^η Κίνηση δημιουργεί στενόν δεσμόν με το εγγύς μεγαλύτερον κατά πολύ ουάνιον σώμα, στην προκειμένη περίπτωση της Γης προς τον Ηλιον, χωρίς ποτέ να φθάνει την οριακήν ταχύτητα.

Οι υπόλοιπες παλινδρομικές κινήσεις , εξασφαλίζουν στα ουράνια σώματα:

α/ την διαμόρφωση της δομής των

β/ περιοδικές δυνάμεις με ποικίλους ωφέλιμους σκοπούς

γ/ κατάλληλες συνθήκες εναλλαγής του κλίματος και εύκολη επικοινωνία των πολιτισμών στο Σύμπαν.

Το συμπέρασμα είναι  ότι κάποιος μεγάλος Νους έφτιαξε αυτούς του Νόμους ή αν θέλετε έθεσε σε εφαρμογή αυτό το μεγαλειώδες πρόγραμμα που ενώ είναι στο έπεκρον λειτουργικό δεν ενέχει μέσα του τον παράγοντα του ατυχήματος , όπως συμβαίνει στα ανθρώπινα τεχνολογικά  προγράμματα . Η Φύση ενεργεί λειτουργικά ενώ ο άνθρωπος τεχνολογικά. Τούτο σημαίνει ότι η Φύση  μπορεί να  συνδυάσει εκατοντάδες ή και  εκατομμύρια παράγοντες που πρέπει να  συνλειτουργούν, ενώ ο άνθρωπος δεν μπορεί να συνδυάσει ούτε μιά δεκάδα παράγοντες στα έργα του μέσω της τεχνολογικής προσεγγίσεως των πραγμάτων.

 

          Ο Αστρικός Χάρτης του Ιππάρχου

 

          Ο καθηγητής Μπράντλευ Σέφερ του Πανεπιστημίου της Λουιζιάνας  κατά την διάρκεια μιάς επιστημονικής ημερίδας στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας έκανε μιά βαρυσήμαντη ανακοίνωση για τον Αστρικό Χάρτη του Ιππάρχου.  Κατά τον Αμερικανό καθηγητή ο Ιππαρχος μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο σημαντικότερος  αστρονόμος της αρχαιότητος . Είναι αυτός που συνέταξε   τον Κατάλογο των 1080 αστέρων και επηρέασε τα μέγιστα τον μεταγενέστερο του Πτολεμαίο. Στον Ιππαρχο αναφέρονται και οι μεταγενέστεροι του Στράβων, Πλούταρχος  και  Πλίνιος, τονίζοντας όλοι το χρέος στον «μεγάλο αυτό αστρονόμο» που έβαλε τις βάσεις της αστρονομίας. Αντίγραφο του χαμμένου χάρτη του Ιππάρχου υπάρχει στο Ρωμαικό  άγαλμα  του μυθικού Ατλαντα , ο οποίος κρατά  στους ώμους του   την υδρόγειο σφαίρα που.

Βέβαια είναι γνωστοί αυτοί που εξηφάνισαν  την αρχαία  γνώση απο τα μουσεία και  τις βιβλιοθήκες για να επιβάλλουν δια της βίας το Ανατολικό δόγμα. Αν εσώζετο η Μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας ασφαλώς σήμερα ο κόσμος θα ήτο διαφορετικό. Ως γνωστόν την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ίδρυσεν ο Μέγας Αλέξανδρος το 332 π. Χ  και εν συνεχεία οι διάδοχοι του ίδρυσαν το Μουσείον της Αλεξανδρείας, το οποίον έγινε κατά τα πρότυπα της Ακαδημίας Πλάτωνος και του Λυκείου του Αριστοτέλους των  Αθηνών. Τα Ελληνικά Μουσεία ήσαν  κλειστά κέντρα λατρείας των Μουσών(Γραμμάτων και Τεχνών) Η βιβλιοθήκη διέθετε 700.000 τόμους πολύτιμων βιβλίων , παπύρων, περγαμηνών κ. α Με την καταστροφή της χάθηκαν τα 4/5 της Ελληνικής Γραμματείας και της παγκόσμιας σοφίας. Βιβλιοθήκες υπήρχαν σε πολλές πόλεις , όπως λ. χ στην Κωνσταντινούπολη , Πέργαμο, Αντιόχεια, Αθήνα, Κρότωνα κ.α όλες όμως είχαν την ίδια τύχη με την εισβολή του Ιουδαιοχριστιανισμού.

Ο Κατάλογος αυτός έγινε απο τον Ιππαρχο το 129 π.Χ και αντίγραφο του όπως προείπαμε βρίσκεται πάνω στην υδρόγειο του Ατλαντα. Ο Ατλας του Φερνέζε -όπως ονομάζεται το άγαλμα-έχει ύψος 2,1 μ. ενώ η γήινη σφαίρα που κρατάει στους ώμους του έχει διάμετρο 33,8 εκατ. και  απεικονίζει 41 Ελληνικούς αστερισμούς, καθώς και τον Ουράνιο ισημερινό, τους τροπικούς και την εκλειπτική.  Οι ιστορικοί της τέχνης εκτιμούν ότι το Ρωμαικό άγαλμα είναι αντίγραφο αρχαίου Ελληνικού πρωτοτύπου, όπως συνηθιζετο απο τους Ρωμαίους. Το άγαλμα  χρονολογείται  από τον 2^ον αιώνα μ. Χ  και εμφανίζει αναλυτική απεικόνιση του χάρτη των αστέρων σε ανάγλυφη παράσταση πάνω στην γήινη σφαίρα.

Οι Αραβες άντλησαν απο τον Κατάλογο του Ιππάρχου τις αναγκαίες πληροφορίες για να κάνουν τις παρατηρήσεις των  αργότερα.

Το κατόρθωμα του καθηγητού Σέφερ ήτο ότι κατόρθωσε να ταυτοποιήσει τον χάρτη του Ιππάρχου πάνω στον χάρτη της γήινης σφαίρας του Ατλαντος.  Μπορεί και οι Βαβυλώνιοι και Αιγύπτιοι να ασχολούντο με την αστρολογία , αλλά εκείνο που ξεχωρίζει τους Ελληνες ήτο ότι ήσαν  πραγματικοί  αστρονόμοι . Και τούτο αποδεικνύεται απο το γεγονός ότι ο Ιππαρχος –σύμφωνα με τον καθηγητή Σέφερ- είναι ο πρώτος που ανακάλυψε  το φαινόμενον της μετάπτωσης των ισημερινών, σύμφωνα με το οποίον η θέση των αστερισμών μεταβάλλεται ανάλογα με την  εποχή του χρόνου. Παρ’ όλα αυτά , μόνον ένα έργο του Ιππάρχου σώθηκε μέχρι σήμερα , το «Εις Αστερισμούς»

 Η ανακάλυψη των  αστερισμών στο  χάρτη του Ιππάρχου θα δώσει απάντηση σε δύο σημαντικά για τους αστρονόμους ερωτήματα:

-Ποιές συντεταγμένες χρησιμοποίησε ο Ιππαρχος για τις παρατηρήσεις του

- Τι ποσοστό του χάρτου χρησιμοποιήθηκε απο τον Πτολεμαίο.

 

 

 

 

 

Από το άπειρον του Αναξιμάνδρου

στην αρχαία Ελλάδα

έως την απειρία των κόσμων

στη σύγχρονη Κοσμολογία

 

 

 

 

 

 

Περίληψη

               Την έννοια του απείρου στη φιλοσοφία, με τη σύγχρονη αντίληψη, πρώτος εισήγαγε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αναξίμανδρος (6ος π.Χ. αιώνας).

               Ο Αναξίμανδρος πρότεινε το άπειρον σαν αρχή από την οποία δημιουργήθηκαν τα πάντα. Κατά την άποψή του, το άπειρον είναι η απροσδιόριστη ύλη που βρίσκεται σε αιώνια κίνηση. Από αυτό ξεπηδούν οι εναντιότητες – του θερμού και του ψυχρού, του υγρού και του ξηρού – και η μεταξύ τους πάλη. Το αποτέλεσμα αυτής της αιώνιας διεργασίας το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος στην απέραντη πολυμορφία των πραγμάτων και στην απειρία των κόσμων.

               Από κοσμολογική άποψη είναι θαυμάσια η σκέψη του Αναξίμανδρου ότι πολλοί κόσμοι πηγάζουν από το άπειρο και επαναπορροφώνται από αυτό καθώς καταστρέφονται. Συνεπώς το άπειρον συνδέεται με μια ατέλειωτη μέσα στον χρόνο κοσμογονική λειτουργία.

               Το κοσμολογικό πρόβλημα της απεραντοσύνης του Σύμπαντος ή της απειρίας των Κόσμων είναι βασικά φιλοσοφικό, ενώ με την κοσμολογική έννοια του χωροχρόνου είναι συνυφασμένη η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης αφετηριακό σημείο για την κατανόηση των μοντέλων που περιγράφουν το Σύμπαν μας.

 

1.     Εισαγωγή

Τον 6ο π.Χ. αιώνα στην Ιωνία οι φιλοσοφικές απόψεις ωρίμασαν πιο γρήγορα από την υπόλοιπη Ελλάδα, με αποτέλεσμα η ερμηνεία του Κόσμου που στηριζόταν στην πίστη ότι οι θεοί ρύθμιζαν με τις αυθαίρετες επεμβάσεις τους τα συμβαίνοντα στον Κόσμο δεν ικανοποιούσε πλέον ούτε τη γνώση, ούτε τις ηθικές αξιώσεις της εποχής.

Οι φιλόσοφοι στράφηκαν στην έρευνα του εξωτερικού κόσμου, μελετώντας την πραγματικότητα που βρισκόταν απέναντί τους και τους περιέβαλε. Οι Ίωνες φιλόσοφοι παρατηρούσαν με μεγάλη προσοχή τα φυσικά φαινόμενα και η συνεισφορά τους στην αμφισβήτηση των μύθων είναι σημαντικότατη. Προσπαθούσαν να εξάγουν όλα τα δυνατά συμπεράσματα από την παρατήρηση της φύσης χρησιμοποιώντας κυρίως τη λογική τους.

Τους αρχαίους Έλληνες φυσικούς-φιλοσόφους απασχολούσε το πρόβλημα της «πρώτης αρχής», το ζήτημα της δομής ή της φύσης του Κόσμου μας, καθώς επίσης και του τρόπου κατασκευής του.

Πιθανόν να μην ενδιαφέρονταν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει σ’ ένα φαινόμενο ή πως συμβαίνει τούτο, αλλά μόνον να εξηγήσουν –στο πλαίσιο μιας θεωρίας– για ποιόν σκοπό συμβαίνουν τα φαινόμενα.

Ούτως ή άλλως, όμως, την εποχή εκείνη έγινε μια απότομη και μάλλον απροσδόκητη μετάπτωση από τον μυστικισμό και τη θρησκειολογία στην αιτιατή σκέψη, που αποτέλεσε και το μεγαλείο της αρχαιοελληνικής Φιλοσοφίας. Μια μεταλλαγή που οι συνέπειές της για την ανθρωπότητα υπήρξαν βαθύτατες.

Βέβαια, οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες προσωκρατικοί φιλόσοφοι ήταν φυσιολόγοι, με την έννοια ότι ενδιαφέρονταν να ορίσουν την «πρώτη αρχή», δηλαδή το πρωταρχικό εκείνο στοιχείο από το οποίο προήλθαν όλα τα πράγματα του Κόσμου μας.

Αρχικά ο Θαλής ο Μιλήσιος (624-546 π.Χ.) υποστήριξε ότι η βάση των πραγμάτων ήταν το «νερό», ενώ ο μαθητής του ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) θεώρησε ως τέτοιο το «άπειρον». Αν λάβουμε υπόψη τις αρχαιο-ελληνικές φιλοσοφικές απόψεις κατά τις οποίες η ύλη ταυτίζεται με το νερό, τον αέρα ή το πυρ, βλέπουμε πως η έννοια του «απείρου» του Αναξιμάνδρου προερχόμενη ως λέξη από το στερητικό «α» και το «πέρας», υποδηλώνει την απουσία αρχής και τέλους στον χρόνο και το απεριόριστο στον χώρο.

Σ’ αυτόν ακριβώς τον όρο θα επικεντρώσουμε, στην προσπάθειά μας να δείξουμε πως από τον μύθο δημιουργήθηκαν τα θεμέλια της Κοσμολογίας και της Φυσικής στην Ιωνία τον 6ο π.Χ. αιώνα, όπου –κατά τη γνώμη μας– συντελέστηκε η 1η επανάσταση της Επιστήμης. Τότε ακριβώς οι Έλληνες φιλόσοφοι επιχείρησαν να απαντήσουν στα δύο βασικά ερωτήματα που τους απασχολούσαν έντονα: Αυτό της αρχής του Κόσμου και εκείνο της δομής (ή της μορφής) του. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους έγιναν οι θεμελιωτές του φιλοσοφικού στοχασμού και οι ιδρυτές της Επιστήμης.

Επιπλέον, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι στην προσπάθεια προσέγγισης του Σύμπαντος πρότειναν πολλαπλούς ή άπειρους κόσμους, θέσεις που μας δημιουργούν –ως αστρονόμους– ποικίλα ερωτήματα για περαιτέρω έρευνα.

Συνεπώς οι πολλαπλοί ή άπειροι κόσμοι, με την έννοια ή μη της απειρότητας του Σύμπαντος, η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης και άλλοι προβληματισμοί θέτουν θεμελιώδη οντολογικά φιλοσοφικά ερωτήματα, τα οποία είχαν τεθεί από την Αρχαιότητα. Ερωτήματα τα οποία παραμένουν από τότε ανοικτά, δεδομένου ότι η ίδια η μοίρα του Σύμπαντος παραμένει ανοικτή και άγνωστη!

 

=========================

 

2.     Το άπειρον του Αναξίμανδρου

Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε στη Μίλητο ο –μαθητής και διάδοχός του στη σχολή του– ο Αναξίμανδρος (610-540 π.Χ.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του δασκάλου του και ο πρώτος που –μαζί με τον Εμπεδοκλή τον Ακραγαντίνο (500-428 π.Χ.)– εισήγαγε την πειραματική έρευνα κατά τη μελέτη των φυσικών φαινομένων.

Εξάλλου θεωρείται ο πρώτος που παρουσίασε μια εικόνα του Κόσμου επιστημονική και τελείως απομυθοποιημένη, αφού ήταν ο πρώτος που έγραψε φιλοσοφικό σύγγραμμα για τη φύση: «Εθάρρησε πρώτος ων ισμεν Ελλήνων λόγον εξενεγκειν περί φύσεως συγγεγραμμένον» (Themist. Οr. 36p. 317).

Ο Αναξίμανδρος βασικά πίστευε ότι στον Κόσμο υπάρχει μια μορφή φυσικού νόμου, μια κοσμική δικαιοσύνη, που εξασφαλίζει την ισορροπία μεταξύ των τεσσάρων κυρίαρχων στοιχείων, που συνεχώς αντιμάχονται εξαιτίας της διαφορετικής υφής τους και της ανομοιογενούς συστάσεώς τους. Η φυσική σχέση, κατά τον Αναξίμανδρο, έπρεπε να συντηρείται και να διαιωνίζεται ούτως ώστε κανένα από τα τέσσερα βασικά στοιχεία να μην μπορεί να υπερισχύσει στα άλλα. Απέρριπτε, λοιπόν, τη θέση του δασκάλου του ότι η αρχή του Κόσμου ήταν το νερό, διότι εάν συνέβαινε αυτό θα διασαλευόταν η φυσική σχέση δικαιοσύνης μεταξύ των βασικών στοιχείων. Εάν ένα στοιχείο, όπως το νερό, ξεχώριζε και πλεονεκτούσε, τότε θα είχε απορροφήσει τα άλλα και ο Κόσμος όχι μόνον θα ήταν τελείως διαφορετικός, αλλά θα όδευε και προς την οριστική καταστροφή του.

Κάτω απ’ αυτήν την τοποθέτηση το σημαντικό στοιχείο στη φιλοσοφική σκέψη του Αναξίμανδρου ήταν ότι υπάρχει μία άχρονη και αναλλοίωτη κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά τα πάντα επιστρέφουν. Στη φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, αυτή η πρωταρχική κοσμική ουσία, που βρισκόταν έξω από τα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης, ονομαζόταν αρχή και ταυτιζόταν με το «άπειρον».  Στην πρώιμη κοσμολογία του, η αρχή «άπειρον» είναι στοιχείον «αΐδιον, αθάνατον και ανώλεθρον». Ο Αναξίμανδρος, θεωρούσε το «άπειρον» ως μια πρωταρχική αδιαμόρφωτη και αδιακόσμητη υλική μάζα, που δεν είχε όρια στον χώρο και στον χρόνο και επιπλέον δεν είχε προσδιορισμένες ιδιότητες.

Το άπειρον ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, από αυτό γεννιώνταν και σ’ αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. Γεγονός, όμως, είναι ότι οι αρχαίοι σχολιαστές αμφισβητούσαν αν το «άπειρον» ήταν ένα πρωταρχικό υλικό ή μια ακαθόριστη –ως προς την ποιότητα– αμορφοποίητη και άφθαρτη πρωταρχική υλική ουσία που ήταν συγχρόνως χρονικά και χωρικά απεριόριστη.

Ουσιαστικά το «άπειρον» μεταμορφωνόταν στα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης, τα οποία αλληλοσχετιζόμενα έδιναν τα όντα του Κόσμου μας, τα οποία φθειρόμενα επέστρεφαν τελικά σε εκείνο από το οποίο προήλθαν. Το φιλοσοφικό πιστεύω του Μιλήσιου σοφού επικεντρωνόταν στο ότι αντιλαμβανόταν τον όρο «αρχή» τόσο με τη σημασία της έναρξης, όσο και με τη σημασία του άρχω (κυβερνώ)· αναφερόταν, δε, σε μια «αρχή» που δεν έμοιαζε με καμιά άλλη και με κανένα άλλο στοιχείο του Κόσμου, δηλαδή σε μια αρχή που «περιέχει άπαντα και πάντα κυβερνάν» (Αρ. Φυσ. Γ4, 203 b 11).

Ουσιαστικά, ο Αναξίμανδρος, όπως και ο δάσκαλός του, απέρριψε εντελώς την ανθρωπομορφική έννοια της σεξουαλικής αναπαραγωγής μεταξύ όντων θεϊκών ή μη, που αποτελούσε –έως την εποχή του– τη βάση όλων των μέχρι τότε μυθολογικών Κοσμογονιών. Υπέθεσε ότι η μήτρα του Κόσμου, εν προκειμένω το «άπειρον», είχε τη δύναμη να δημιουργεί ζωή και μάλιστα η ζωή άρχισε από το «σπέρμα γόνιμον», που βρισκόταν εντός του κοσμικού αυγού. Το σπέρμα γονιμοποιήθηκε με το αντίθετό του, αποσπάσθηκε από το «άπειρον» και η ανάπτυξή του έγινε μέσα σε μια πύρινη σφαίρα, που περιείχε μια ψυχρή μάζα. Στην αρχική αυτή φάση δημιουργίας χωρίστηκαν τα δύο αντίθετα: το θερμό που περιείχε το ξηρό, καθώς και το ψυχρό, που περιείχε το υγρό. Με την επίδραση του θερμού διαχωρίστηκαν το υγρό και το ξηρό και σχηματίσθηκαν η θάλασσα και η ξηρά. Αυτή καθεαυτή η υγρασία, που δημιουργήθηκε από την επίδραση του θερμού στο ψυχρό, ήταν ο φορέας της ζωής. Σύμφωνα, δε, με τον Αέτιο ο Αναξίμανδρος υποστήριζε ότι η θάλασσα ήταν το κατάλοιπο της πρωταρχικής υγρασίας: «Αναξίμανδρον την θάλασσαν φησιν ειναι της πρώτης υγρασίας λείψανον, ης το μεν πλειον μέρος ανεξήρανε το πυρ, τό δέ υπολειφθέν δια την έκκαυσιν μετέβαλεν» [(Αέτ. ΙΙΙ, 16, Ι (D, 381)].

Φαίνεται ακόμη πως ο Αναξίμανδρος είχε συλλάβει την έννοια του «απείρου» του με νόημα ευρύτερο από ένα «άπειρο» με ακριβή μαθηματική έννοια. Ίσως να το ταύτιζε με μια αχανή υλική μάζα ή ένα πρωταρχικό νεφέλωμα. Επιπλέον μπορεί να το θεωρούσε ως μια φυσική δύναμη ή ενέργεια, απεριόριστο στον χώρο, απέραντο στον χρόνο και μάλλον χωρίς εσωτερική διάρθρωση. Πάντως, υπάρχει συμφωνία των μελετητών του, ότι από το άπειρο προέρχονταν το θερμό και το ψυχρό, τα οποία διαχωρίστηκαν στη συνέχεια και σχημάτισαν το μεν πρώτο έναν εξωτερικό πύρινο θόλο, το πυρ, ενώ το δεύτερο –στο εσωτερικό του Κόσμου– τον αέρα, τη γη και το νερό. Τα στοιχεία αυτά αναμιγνύονταν και διαχωρίζονταν σχηματίζοντας τη θάλασσα και την ξηρά, ενώ από τη διάνοιξη της εξωτερικής πύρινης σφαίρας και τον αποκλεισμό του πυρός σε τροχοειδείς κύκλους (δακτυλίους), σχηματίστηκαν ο Ήλιος, η Σελήνη και τα αστέρια. Τέλος, λόγω της θερμότητας του Ήλιου το νερό εξατμίστηκε δημιουργώντας τον αέρα, διαμέσου των ρευμάτων του οποίου προκαλείτο η κίνηση των ουρανίων σωμάτων.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος (Φιλ. Βίοι ΙΙ, Ι) προσδιορίζει το «άπειρον» του Αναξίμανδρου ως εξής: «Ούτος έφασκεν αρχήν καί στοιχείον τό άπειρον. Ου διορίζων αέρα ή ύδωρ ή άλλο τι, και τά μέν μέρη μεταβάλλειν, τό δέ παν αμετάβλητον ειναι». «Αυτός θεωρούσε ως αρχή και στοιχείο των όντων το άπειρον, χωρίς να προσδιορίζει αν αυτό είναι αέρας, νερό ή κάτι άλλο. Και έλεγε ότι τα μέρη μεταβάλλονται, αλλά το όλον παραμένει αμετάβλητο».

Το Σύμπαν –σύμφωνα με τις απόψεις του Αναξιμάνδρου– ήταν άπειρο σε έκταση και οι κόσμοι άπειροι σε αριθμό. Από το στοιχείο «άπειρο», με την αέναη κίνηση εκκρίνονταν τα «εναντία» που ενυπάρχουν σ’ αυτό. Δηλαδή ο Αναξίμανδρος πίστευε ότι τα δύο αντίθετα στοιχεία πυρ και ύδωρ δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν και βρίσκονταν σε αδιάκοπη σύγκρουση.

Δυστυχώς από το περίφημο βιβλίο του μεγάλου φιλοσόφου, «Περί φύσεως», δεν διασώζεται παρά ένα μικρό απόσπασμα, που παραθέτει ο Σιμπλίκιος, το οποίο περιλαμβάνει μια πολύ γενική πρόταση για το άπειρο, μια παράφραση στη γένεση και στην καταστροφή των Κόσμων και ένα παράθεμα που περιγράφει τη σχέση αντίθετων κοσμολογικών παραγόντων με όρους ανταποδοτικής δικαιοσύνης: «αρχήν τε καί στοιχείον είρηκε των όντων τό άπειρον… φύσιν άπειρον. έξ ης άπαντας γίνεσθαι τους ουρανούς καί τούς εν αυτοίς κόσμους εξ ων δε η γένεσίς εστι τοις ούσι, καί τήν φθοράν εις ταύτα γίνεσθαι κατά το χρεών·διδόναι γάρ αυτά δίκην καί τίσιν αλλήλοις της αδικίας κατά τήν του χρόνου τάξιν [Β1] ποιητικωτέροις ούτως ονομάσιν αυτά λέγων» [Simplic, Phys. 24, 13 (Z. 3-8 aus Theophrastus Phys. Opin fr. 2 Dox. 476]. Δηλαδή: «Ο Αναξίμανδρος είχε πει ότι αρχή των όντων είναι το άπειρον και από αυτή την ουσία έγιναν όλοι οι ουρανοί και οι κόσμοι που υπάρχουν σ’ αυτούς και ότι η γέννησή τους προέρχεται από αυτή και σ’ αυτή καταλήγουν στη φθορά τους. Με τον τρόπο αυτό δίνουν δικαίωση και αποζημίωση το ένα προς τα άλλα για την αδικία που έγινε στην πορεία του χρόνου…».

Κατά μία εκδοχή που αναφέρουν οι G. S. Kirk, J. E. Raven και M. Schofield (1983), ο Αναξίμανδρος πίστευε σε μια χρονική αλληλουχία μεμονωμένων κόσμων, καθένας από τους οποίους παράγεται από το άπειρο και αποσυντίθεται στο άπειρο. Συνεπώς, σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, ο Αναξίμανδρος υπήρξε μάλλον υπέρμαχος της θεωρίας ενός παλλόμενου Σύμπαντος.

Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) μιλώντας για την έννοια του απείρου, όπως τη θεωρούσε ο Αναξίμανδρος, παρατηρεί: «Άπαντα γάρ ή εξ' αρχης, του δέ απείρου ουκ, εστιν αρχή·εύη γάρ άν αυτού πέρας… αθάνατον γάρ καί ανώλεθρον [Β3], ως φησιν ο Αναξίμανδρος καί οι πλείστοι των φυσιολόγων» (Φυσικά Γ 4, 203b 6).  Που σημαίνει: «Όλα είναι η αρχή ή έχουν αρχή δηλαδή προέλευση, του απείρου δεν υπάρχει αρχή· αν υπήρχε θα υπήρχε και τέλος… αθάνατο είναι και ακατάστρεπτο, όπως λέει ο Αναξίμανδρος και οι πιο πολλοί από τους φιλοσόφους». Ο Αριστοτέλης στο έργο του, συζητεί το «άπειρον» του Αναξιμάνδρου. Ενδιαφέρεται για την απόλυτη αρχή, που έχει διπλή αποστολή, την υλική αιτία και την κινητική αιτία. Η απόπειρα της εξίσωσης της κίνησης με το «θείο» εκφράζεται και ως «άπειρον» και «αθάνατον», όπως χαρακτηρίζεται στο απόσπασμα του Αναξιμάνδρου που αναφέρει ο Αριστοτέλης (Αριστοτέλης, Φυσικής Ακροάσεως, Γ4, 203b 10-15).

Ολοκληρώνοντας, αναφέρουμε ότι, όπως γράφει ο Αέτιος: «Αναξίμανδρος δέ Πραξιάδου Μιλήσιος φήσι των όντων αρχήν είναι τό άπειρον· εκ γάρ τούτου πάντα γίγνεσθαι καί εις τουτο πάντα φθείρεσθαι. διό και γεννάσθαι άπειρους κόσμους καί πάλιν φθείρεσθαι εις τό εξ ου γίγνεσθαι» [Αέτ. de plac. I 3, 3 (D.227)].

Ομοίως ο Σιμπλίκιος [Περί Ουρανού (De Caelo) 615, 15] αναφέρει: «άπειρον δέ πρωτος υπέθετο, ίνα έχη χρησθαι πρός τάς γενέσεις αφθόνως η καί κόσμους δέ απείρους ουτος καί εκαστοντων κόσμων εξ απείρου του τοιούτου στοιχείου υπέθετο ως δοκει».

Στον Αναξίμανδρο επίσης αποδίδεται άποψη ότι το άπειρον είναι πηγή πολλών κόσμων (Simplicius, εις Φυσ., 24, 17).

Επομένως, σημειώνουμε εμείς, ο Αναξίμανδρος με τη βασική του υπόθεση πως όλα προήλθαν από το «άπειρον» και ότι όλα εκεί θα καταλήξουν, δεχόταν, όπως υποστηρίζουν ο Αέτιος και ο Σιμπλίκιος, ότι χιλιάδες Κόσμοι γεννιούνται και καταστρέφονται, όπως και ο δικός μας που κάποτε θα καταστραφεί. Δηλαδή ο Αναξίμανδρος, όπως άλλωστε και ο Δημόκριτος, δεχόταν ότι στο Σύμπαν υπάρχουν άπειρα κοσμικά συστήματα, άπειροι κόσμοι. Μια άποψη που προσεγγίζει σε καταπληκτικό βαθμό τις απόψεις της σύγχρονης Αστροφυσικής! Ίσως ο Αναξίμανδρος να ξεχώριζε στο κοσμοείδωλό του τις απόψεις Κόσμος και Σύμπαν. Υποστήριζε, αφενός μεν την κεντρική θέση της Γης στον δικό μας Κόσμο, αφετέρου, δε, δεν δεχόταν την όποια κεντρική θέση της Γης σ’ ένα Σύμπαν, όπου υπάρχει άπειρο πλήθος άλλων κόσμων!

Ωστόσο άλλοι μελετητές του έργου του διαφοροποιούνται και θεωρούν ότι ο Αναξίμανδρος πρέσβευε πως τα ουράνια σώματα διαγράφουν περιστροφικές κινήσεις γύρω από τη Γη μέσα σ’ ένα Σύμπαν, που έχει το σχήμα σφαίρας. Ουσιαστικά πρέπει να παρατήρησε ότι τα άστρα φαίνονται να περιστρέφονται γύρω από τον πόλο της ουράνιας σφαίρας, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια εκδήλωση της περί άξονα περιστροφής της Γης. Άλλοι πάλι ερευνητές θεωρούν ότι στις τελευταίες απόψεις του Αναξίμανδρου φαίνεται η καθαρά γεωκεντρική διάταξη του Κόσμου του στο σφαιρικό Σύμπαν που περιγράφει. Αυτό εξηγείται από την υπόθεσή του ότι η Γη μένει μετέωρη, στο κέντρο μιας τεράστιας σφαίρας, ισορροπώντας δηλαδή στη μέση του Σύμπαντος εξαιτίας των ίσων διαστημάτων της από τα όρια αυτής της σφαίρας, στην εσωτερική επιφάνεια της οποίας βρίσκονται στερεωμένα τα άστρα.

 

3.     Οι απόψεις των άλλων φιλοσόφων για το άπειρον.

Το άπειρον από κοσμολογική και φιλοσοφική άποψη αναφέρεται στο Σύμπαν, στη φύση γενικά, ουσιαστικά στην ύλη και την κίνησή της. Το άπειρον εξ ορισμού γίνεται αντιληπτό μόνο σε σύγκριση με το πεπερασμένο. Οι δύο αυτές φιλοσοφικές έννοιες, μέσα από τη διαλεκτική τους ενότητα, εκφράζουν αντιθετικές ιδιότητες της ύλης –αυτού του φιλοσοφικού κατηγορήματος– που υπάρχει μέσα στον χώρο και στον χρόνο και που κινείται αέναα. Η ύλη γίνεται αφενός μεν αντιληπτή ως πεπερασμένη (εφόσον νοείται διαμορφωμένη σε συγκεκριμένα ειδικά αντικείμενα, λειτουργίες και ιδιότητες που είναι σχετικά περιορισμένα στον χώρο και στον χώρο), αφετέρου δε σαν άπειρη –εφόσον νοείται ως μία ασταμάτητη (αέναη) κίνηση, μία ανεξάντλητη και αιώνια διαδικασία μεταλλαγής της σε ποσοτικά και ποιοτικά απεριόριστη ποικιλία από είδη, μορφές και ιδιότητες. Αυτό αντιστοιχεί αφενός μεν στο ορατό Σύμπαν που μας περιβάλλει, αφ' ετέρου δε στην ακατάλυπτη «σκοτεινή» ύλη, πιθανώς εντός ενός αντιπαράλληλου Σύμπαντος!

Παρόμοιες απόψεις με τον Αναξίμανδρο για ένα άπειρο κοσμικό γίγνεσθαι ή για την απειρία των κόσμων διατύπωσαν και άλλοι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, όπως ο Ηράκλειτος, ο Μέλισσος, οι πατέρες της Ατομικής Θεωρίας, Λεύκιππος και Δημόκριτος, οι Πυθαγόρειοι, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, οι Νεοπλατωνικοί κ.ά.

Επίσης στα κοσμολογικά συστήματα του Αναξιμένη (585-525 π.Χ.) και του Διογένη του Απολλωνιάτη (510-400 π.Χ.) βρίσκονται έντονα τα ίχνη της αναξιμάνδρειας επίδρασης. Ειδικότερα ο Αναξιμένης, μαθητής και συνεχιστής του έργου του Αναξίμανδρου, μολονότι ως αρχή του Κόσμου θεώρησε τον αέρα, ωστόσο τον πρόβαλε σαν «άπειρο» απέναντι σε όλα τα πεπερασμένα πράγματα, τα παράγωγά του.

Σύμφωνα με τον Αέτιο: «Διογένης απείρους κόσμους εν τω απείρω» [Αέτ. ΙΙ 1, 3 (D. 327; 5)], και τον Διογένη τον Λαέρτιο: «κόσμους απείρους, καί κενόν άπειρον» (Φιλ. Βίοι ΙΧ, 57), ο Διογένης ο Απολλωνιάτης θεωρούσε πως το Σύμπαν ήταν άπειρο και ότι περιείχε άπειρους Κόσμους, που ήταν πεπερασμένοι κινούμενοι εντός του απείρου αυτού χώρου. Ο Διογένης πίστευε ότι ο Κόσμος μας ήταν καλύτερος από όλους τους δυνατούς, επειδή όλα τα φυσικά φαινόμενα που παρουσιάζονται σ’ αυτόν ήταν ρυθμισμένα με καθορισμένο τρόπο. Προκειμένου να διατηρηθεί αυτή η τάξη έπρεπε, σύμφωνα με τον Διογένη, να υπάρχει κάποια πνευματική δύναμη, η «Νόηση», που όχι μόνον θα τακτοποιούσε τα πράγματα, αλλά επιπλέον θα επιτηρούσε τη διατήρηση της τελειότητας. Η βασική αυτή αρχή αφενός μεν ταυτιζόταν με τον αέρα, αφετέρου δε ονομαζόταν «Θεός» και αντιστοιχούσε στον πνευματικό, κοσμοποιό Νου του Αναξαγόρα.

Οι Πυθαγόρειοι και ο Πλάτων πίστευαν ότι το άπειρον είναι μία απέραντη και άμορφη αρχή, που μαζί με την αντίθετή της έννοια, το «πέρας», συναποτελούν τους θεμελιακούς όρους του όντος, ενός όντος που νοείται σαν παθητική αρχή του Κόσμου, η οποία και δίνει την αναγκαία «ύλη» για κάθε δημιουργία. Συνεπώς, το άπειρον αποτελεί ουσιαστική κατηγορία της πυθαγόρειας σκέψης –το πέρας και το άπειρον, στον γνωστό πυθαγόρειο πίνακα των αντιθέτων– και έχει να κάνει με τον αριθμό σαν αρχή του χρόνου. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ότι ο κόσμος αποτελεί σύνθεση αντιθέτων και ότι δημιουργήθηκε από κάτι άπειρο, προσέθεταν, όμως, την ιδέα της επιβολής ενός πέρατος στο άπειρο και την έννοια της μουσικής αρμονίας στο Σύμπαν.

Ειδικότερα ο Πλάτων (427-347 π.Χ.) διακρίνει στη δομή του Κόσμου όλου τέσσερα είδη όντος: α) το άπειρο, β) το πέρας, γ) το μείγμα απείρου και πέρατος και δ) την αιτία του μείγματος αυτού. Το άπειρο και εδώ σημαίνει το αδιακόσμητο και απροσδιόριστο.

Η διδασκαλία του Πλωτίνου για την ύλη αποτελεί μια αντίδραση κατά της διδασκαλίας του Αριστοτέλους και των Στωικών. Ως κείμενο αναφοράς έχει τον πλατωνικό Φίληβο (15b-17a και 23c-25b), όπου γίνεται λόγος για το άπειρον.

Για τον Δημόκριτο (460-370 π.Χ.) φαίνεται ότι η έννοια του απείρου είχε μια συγκεκριμένη υλική υπόσταση, αφού αναφερόταν στο άπειρο πλήθος των ατόμων και κατ’ επέκταση των όντων και των φαινομένων.  Πιθανώς, όμως, ο Δημόκριτος να θεωρούσε  το κενό «άπειρον».

Όσον αφορά τις απόψεις των ατομικών φιλοσόφων για τους απείρους κόσμους: Ο Λεύκιππος (5ος π.Χ. αιώνας) υποστήριζε ότι: «κόσμου τε εκ τούτου απείρους ειναι καί διαλύεσθαι εις ταυταν» («από αυτό δημιουργούνται άπειροι κόσμοι που διαλύονται σ' αυτά τα στοιχεία», Διογένης Λαέρτιος, Φιλ. Βίοι ΙΧ, 31ff) και σύμφωνα με τον Σιμπλίκιο: «Λεύκιππος και Δημόκριτος απείρους τω πλήθει τούς κόσμους ενε απείρω τω κενω καί εξ απείρου των πλήθει των ατόμων συνίστασθαι φήσι» («Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος λένε πως υπάρχουν άπειροι σε πλήθος κόσμοι μέσα σε άπειρο κενό και δημιουργούνται από άπειρα σε πλήθος άτομα», Simpl, de Caelo 202, 16). Ένας απ' αυτούς τους αμέτρητους Κόσμους είναι κι αυτός στον οποίον ανήκουμε κι εμείς.

Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος θεωρούνται οι ιδρυτές της Ατομικής Θεωρίας ενός κοσμοθεωρητικού συστήματος με οργανική ενότητα, που κατά το μάλλον και ήττον αποτελεί τη μεγαλύτερη επιστημονική κατάκτηση του αρχαιοελληνικού πνεύματος.

Ο Δημόκριτος –θέλοντας να δώσει τη δική του άποψη για τη δομή του Κόσμου– προσπάθησε στην Ατομική Θεωρία του να συγκεράσει τις απόψεις τόσο του Παρμενίδη όσο και του Ηράκλειτου. Πράγματι, από μία άποψη τα άτομα ως μη δυνάμενα να τμηθούν περαιτέρω παραμένουν αναλλοίωτες οντότητες, γεγονός που ικανοποιεί τις απόψεις του Παρμενίδη ότι πέρα και πίσω από τον μεταβαλλόμενο Κόσμο μας υπάρχει μια σταθερότητα που την εξασφαλίζει η νόησή μας. Επιπλέον, όταν ο Δημόκριτος ομιλεί για τους ποικίλους συνδυασμούς των ατόμων που δημιουργούνται από τη διαρκή κίνησή τους επικροτεί και υιοθετεί την άποψη του Ηράκλειτου για την αέναη μεταβολή στον κόσμο.

Σύμφωνα με την Ατομική Θεωρία, τα άτομα παρουσιάζουν απειρία σχημάτων και με τις στροβιλώδεις κινήσεις τους ενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας το πυρ, τον αέρα, το ύδωρ και τη γη, δηλαδή τα τέσσερα βασικά στοιχεία. Πράγματι, οι δύο σοφοί υποστήριζαν ότι διάφοροι βαθμοί συγκέντρωσης των ατόμων παρέχουν τη διαφορετική πυκνότητα των σωμάτων, τα οποία κινούνται πάντα εν μέσω του κενού. Η κίνησή τους αυτή προκαλεί συνεχείς στροβιλισμούς και συνενώσεις ατόμων, από τα οποία προκύπτει ο σχηματισμός τόσο των διαφόρων σωμάτων, όσο και των διαφόρων Κόσμων.

 

Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος υποστήριζαν την ύπαρξη ενός απείρου ατομιστικού Σύμπαντος, οι αναρίθμητοι κόσμοι του οποίου, γεμάτοι ζωή, ήταν το τυχαίο αποτέλεσμα μιας απλής συσσωμάτωσης ατόμων. Σύμφωνα με τις απόψεις των δύο φιλοσόφων, μέσω της περιδινητικής κίνησης των εκάστοτε συγκεντρωμένων ατόμων, δημιουργούνται διάφοροι κόσμοι στο κενό διάστημα, από τους οποίους κάποιοι μοιάζουν με τον δικό μας Κόσμο, ενώ άλλοι είναι τελείως διαφορετικοί.

Ο Ιππόλυτος στο δοξογραφικό του έργο «Κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος» [Ι, 13, 2-4, (D. 565, W. 16)] για τις απόψεις του Λεύκιππου και του Δημόκριτου αναφέρει τα εξής: «απείρους δέ ειναι κόσμους καί μεγέθει διαφέροντας, εν τισί δέ μή ειναι ηλιον μηδέ σελήνη», εν τισί δέ μείζω των παρ' ημιν καί εν τισί πλείω. ειναι δέ των κόσμων ανισα τά διαστήματα καί τη μέν πλείους, τη δέ ελάττους καί τούς μέν αυξεσθαι, τούς δέ ακμάζειν, τούς δέ φθίνει, καί τη μέν γίνεσθαι, τη δ' εκλείπειν. φθείρεσθαι δέ αυτούς υπ' αλλήλων προσπίπτοντας είναι δέ ενίους κόσμους ερήυμους ζώων καί φυτων καί παντός υγρου». Δηλαδή: «Οι κόσμοι είναι άπειροι και διάφοροι κατά το μέγεθος. Σε μερικούς από αυτούς δεν υπάρχει ούτε Ήλιος ούτε Σελήνη, σε άλλους υπάρχουν με μεγαλύτερο μέγεθος και σε άλλους υπάρχουν περισσότεροι ήλιοι και σελήνες. Τα διαστήματα μεταξύ των κόσμων είναι άνισα και σε αυτό μεν το μέρος του κενού χώρου υπάρχουν περισσότεροι κόσμοι, σε ένα άλλο δε λιγότεροι. Και άλλοι μεν από τους κόσμους βρίσκονται στη φάση ανάπτυξής τους, άλλοι δε στην ακμή τους και άλλοι στην παρακμή τους, άλλοι γεννιούνται και άλλοι εξαφανίζονται. Οι κόσμοι καταστρέφονται αλληλοσυγκρουόμενοι. Υπάρχουν δε και μερικοί κόσμοι έρημοι από ζώα και φυτά και χωρίς ύδατα».

 

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, το άπειρον υπάρχει μόνον «δυνάμει» και όχι «ενεργεία». Δηλαδή, ενώ δεχόταν την απειρία της κίνησης και του χρόνου απέρριπτε την ιδέα ενός χωρικά απείρου Σύμπαντος.

 

Η πλατωνική έννοια του Θεού ταυτίζεται προς την έννοια του απείρου το οποίο αποβάλλει την αρνητική σημασία του και καθίσταται θετική, με εξαίρεση την περί απείρου θεωρία του Παρμενίδη, ο οποίος αποδίδει σ’ αυτό την αρχή των όντων. Αλλά και οι Νεοπλατωνικοί θεωρούσαν ότι το «άπειρον» είναι ο Θεός. Η πλατωνική και ακολούθως η νεοπλατωνική θεώρηση του κακού (εκπεσμού από το αγαθόν), υιοθετήθηκε από τη χριστιανική διανόηση. Αυτή την άποψη χρησιμοποιεί και υπερτονίζει η ιδεαλιστική θρησκευτική φιλοσοφία, ερμηνεύοντας το άπειρον ως προϊόν της συνείδησης. Αντιθέτως, η υλιστική φιλοσοφική άποψη αντιμετωπίζει το άπειρον σαν μία από τις ιδιότητες του χώρου και του χρόνου, διερευνώντας το με βάση τα πορίσματα των μαθηματικών και της Κοσμολογίας. Σημειώνουμε ότι η διαλεκτικο-υλιστική αντίληψη για το πεπερασμένο και το άπειρο ξεκινά από τη θετική πλευρά της (χ)εγκελιανής ιδέας για το ζήτημα αυτό. Ο Χέγκελ πρώτος διατύπωσε τη διαλεκτική σχέση του πεπερασμένου και του απείρου (Κ. Νιάρχος, 1997, σελ. 216).

 

4.     Η απειρία των Κόσμων στην αρχαιοελληνική σκέψη

Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (565-488 π.Χ.) θεωρούσε το Σύμπαν αιώνιο, χωρίς αρχική δημιουργία. Δίδασκε ότι μόνον τα επιμέρους μέρη του (οι Κόσμοι) υφίστανται συνεχή μεταβολή. Σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο ο Ξενοφάνης υποστήριζε ότι υπάρχουν άπειροι πανομοιότυποι κόσμοι: «κόσμους δέ απείρους, ου παραλλακτούς δέ» (Φιλ. Βίοι ΙΧ, 19).

Όπως γράφει ο Διογένης ο Λαέρτιος ο Μέλισσος ο Σάμιος (5ος π.Χ. αιώνας), μαθητής του Παρμενίδη, θεωρούσε ότι το Σύμπαν ήταν ένα, άπειρο, πλήρες, αναλλοίωτο, ακίνητο και ομοιογενές: «εδόκει δέ αυτω τό παν άπειρον είναι καί αναλλοίωτον καί ακίνητον καί εν καί ομοιον εαυτώ και πλήρες» (Φιλ. Βίοι ΙΧ 24, 1-3).

Ο Σιμπλίκιος (Υπόμνημα εις την Αριστοτέλους Φυσικής Ακρόασιν 35,3) αναφέρει ότι ο Αναξαγόρας (500 π.Χ.) πίστευε στην ύπαρξη άπειρων κόσμων, ενώ, όπως ήδη αναφέραμε τόσο ο Λεύκιππος, όσο και ο Δημόκριτος πίστευαν ακριβώς τα ίδια Ιππόλυτος (Κατά πασών αιρέσεων έλεγχος).

Σύμφωνα με τις απόψεις του Επίκουρου: «Κόσμος εστί περιοχή τις του ουρανού, άστρα τε καί γην καί πάντα τα φαινόμενα περιέχουσα, αποτομήν έχουσα από του απείρου καί καταλήγουσα εν πέρασι» (Διογένη Λαερτίου, «Βίος Επίκουρου», Επιστολή δευτέρα προς Πυθοκλέα, 7.88, στίχ. 4-10 και Αετίου. «Περί Αρεσκόντων τοις Φιλοσόφοις» Βιβλίο Β 877D. στίχ. 3-5). Που σημαίνει: «Ο κόσμος είναι κάποια περιοχή του ουρανού, που περιέχει τα άστρα και τη γη και όλα τα φαινόμενα, η οποία αποτελεί τμήμα του άπειρου και η οποία καταλήγει σε καθορισμένα όρια».

Ο Διογένης ο Λαέρτιος παρουσιάζει μια επιστολή του Επίκουρου (341-270 π.Χ.), προς τον Ηρόδοτο, όπου περιέχονται οι απόψεις του φιλοσόφου για την πολλαπλότητα των Κόσμων. Σε κάποιο σημείο της επιστολής αναφέρεται ότι:

«Αλλά μήν καί κόσμοι απειροι εισιν, οι θ' ομοιοι τούτω καί ανόμοιοι. Αι τε γάρ ατομοι απειροι ουσαι ως αρτι απεδείχθη φέρονται καί πορρωτάτω. Ου γαρ κατανηλωνται αι τοιαυται ατομοι εξ ων αν γένοιτο κόσμος η υφ' ων αν ποιηθείη, ουτ' εις ενα ουτ' εις πεπερασμένους, ουθ' οσοι τοιουτοι ουθ' οσοι διάφοροι τούτοις, ωστε ουδέν το εμποδοστατησόν εστι πρός τήν απειρίαν των κόσμων» (Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Γεωργιάδης, Φιλοσόφων Βίοι, Διογ. Λαέρτ. Επίκουρος. Αρχαίον κείμενον. Βιβλίον Ι', 45).

«Ωστόσο, καί οι κόσμοι είναι άπειροι, καί κείνοι πού είναι όμοιοι μέ τούτον εδώ καί οι ανόμοιοι. Δοθέντος ότι τά άτομα είναι άπειρα «ως άρτι απεδείχθη» μπορούν νά πηγαίνουν ως τίς πιό μακρυνές αποστάσεις.

Γιατί τά άτομα από τά οποία μπορεί νά γεννηθή ή να σχηματισθή ένας κόσμος δέν εξαντλούνται μ' έναν κόσμο η μ' έναν πεπερασμένον αριθμό κόσμων, είτε ομοίων είτε ανομοίων πρός τόν δικόν μας. Επομένως «ουδέν τό εμποδοστάτησόν εστι πρός την απειρίαν των κόσμων» (Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Γεωργιάδης, Φιλοσόφων Βίοι, Διογ. Λαέρτ. Επίκουρος, Μετ. Ν. Κυργιόπουλος Βιβλίον Γ. 45, σελ. 510).

 

Σημειώνουμε ότι ο διδάσκαλος του Επίκουρου, ο Μητρόδωρος ο Χίος, σύμφωνα με τον Αέτιο, έλεγε: «Μητρόδωρος ο καθηγητής Επίκουρου φησίν ατοπον είναι εν μεγάλω πεδίω ένα στάχυν γεννηθηναι καί εναν κόσμον εν τω απείρω, οτι δέ απειροι κατά το πληθος, δηλον εκ του απειρα τά αιτια ειναι ει γάρ ο κόσμος πεπερασμένο, τά δ' αιτια πάντα απειρα, εξ ων οδ ο κόσμος γέγονεν, ανάγκη απείρους ειναι· όπου γάρ τα αίτια απειρα, εκει καί ταποτελέσματα, αιτια δέ ητοι αι ατομοι η στα στοιχεια» [Αέτ. 15, 4 D. 292)].

Που σημαίνει: «Ο Μητρόδωρος, ο δάσκαλος του Επίκουρου, λέει ότι είναι παράλογο να βγει ένα μόνο στάχυ σε μια ολόκληρη πεδιάδα και ένας μόνο κόσμος μέσα στο άπειρο.  Το ότι είναι άπειροι σε πλήθος είναι φανερό από το ότι τα αίτια είναι άπειρα.  Διότι, αν ο κόσμος ήταν πεπερασμένος και άπειρα όλα τα αίτια, από τα οποία έχει γίνει ο κόσμος, θα είναι κατ' ανάγκην άπειροι και οι κόσμοι· διότι, όπου είναι άπειρα τα αίτια, είναι άπειρα και τα αποτελέσματα. Και αίτια είναι ή τα άτομα ή τα στοιχεία» (Μετ. Φιλολογική ομάδα Κάκτου).

 

5.     Σύγχρονη Κοσμολογία

Ως αστροφυσικοί θεωρούμε ότι το πρόβλημα της απειρίας του Σύμπαντος είναι βασικά φιλοσοφικό, όπως σε φιλοσοφικές βάσεις στηρίζεται η Κοσμολογία.

Βεβαίως, οι σύγχρονες προσπάθειες αντιμετώπισης του οντολογικού αυτού προβλήματος αρχίζουν ουσιαστικά με τις μελέτες του Άλμπερτ Αϊνστάιν (1879-1955), ο οποίος –μέσω της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας– προσπάθησε να δώσει μια ουσιαστική επιστημονική απάντηση στην ερώτηση του πεπερασμένου ή απείρου χώρου. Αρωγός στην προσπάθειά του στάθηκε η μη-Ευκλείδεια Γεωμετρία του σπουδαίου Γερμανού μαθηματικού G. Riemann (1826-1866), ο οποίος στα μέσα του 19ου αιώνα είχε συλλάβει την έννοια του καμπυλωμένου χώρου προτείνοντας ένα σφαιρικό Σύμπαν (θετικής καμπυλότητας), το οποίο αφενός μεν θα ήταν πεπερασμένο, αφετέρου δε χωρίς πέρας!

Ο Αϊνστάιν μέσω της «κοσμολογικής σταθεράς», που πρόσθεσε στις εξισώσεις του, κατέληξε στο λεγόμενο «στατικό Σύμπαν», ένα μοντέλο στο οποίο το Σύμπαν ήταν πεπερασμένο, αλλά χωρίς όρια.

Ο διάσημος Ρώσος μαθηματικός A. Friedmann (1888-1925) –μέσω των αρχικών εξισώσεων του Einstein– πρότεινε ένα μοντέλο διαστολής-συστολής του Σύμπαντος, σύμφωνα με το οποίο ο χώρος και ο χρόνος είναι πεπερασμένοι, αλλά χωρίς χωρικά όρια.

Ο Friedmann ουσιαστικά πρότεινε (1922) την ύπαρξη ενός μη-στατικού Σύμπαντος που διαστέλλεται αργά στην αρχική του φάση και στη συνέχεια συστέλλεται λόγω της βαρυτικής έλξης μεταξύ των γαλαξιών.

Την παρατηρησιακή τεκμηρίωση πρόσφερε, το 1929, ο Αμερικανός αστρονόμος E. Hubble (1889-1953), ο οποίος παρατήρησε την απομάκρυνση των γαλαξιών και ουσιαστικά τεκμηρίωσε πειραματικά την άποψη για τη διαστολή του Σύμπαντος! Φυσικά οι θεωρητικές υποθέσεις του Friedmann αναφέρονται σε δύο ακόμη μοντέλα που αντιστοιχούν σ’ έναν ουσιαστικά άπειρο χώρο και έναν χρόνο, που συνεχίζεται (δηλαδή εκτείνεται) επ’ άπειρον (Theodossiou, E. and Danezis, E., 2001).

Οι απόψεις των αρχαίων προσωκρατικών φιλοσόφων για άπειρους κόσμους βρίσκουν τη δικαίωσή τους σε σύγχρονες απόψεις της Αστροφυσικής.

Ο Hugh Everett III μαθητής του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Prinston John Archibald Wheeler, στη δεκαετία του ΄50, ήταν από τους πρώτους φυσικούς που εφάρμοσε τους νόμους της Κβαντομηχανικής στην Κοσμολογία. Θεωρώντας μια παγκόσμια κυματοσυνάρτηση προσπάθησε να μελετήσει την αλληλεπίδραση μεταξύ διαφορετικών περιοχών του Σύμπαντος. Έκπληκτος ανακάλυψε τότε ότι η ίδια ακριβώς αλληλεπίδραση μπορούσε να ερμηνευθεί σαν μια διαδικασία παραγωγής αντιγράφων του Σύμπαντος, που προέκυπταν από ένα μεγάλο σύνολο πιθανών αποτελεσμάτων αυτής της αλληλεπίδρασης. Η θεωρία του αυτή είναι γνωστή ως «Ερμηνεία των πολλών Κόσμων, ως θεωρία των πολλαπλών Κόσμων ή ως θεωρία του διακλαδιζόμενου Σύμπαντος» (1957).  Σύμφωνα με αυτήν ο παρατηρητής δεν έχει ειδικό ρόλο στη διαδικασία της κβαντικής μέτρησης, όπως για παράδειγμα, συμβαίνει στην πιθανοκρατική ερμηνεία της κυματοσυνάρτησης  Ψ  της Κοπεγχάγης. Παρ’ όλα αυτά η θεωρητική ανάλυση δίνει ως αποτέλεσμα τη διακλάδωση του Σύμπαντος –εξ ου και θεωρία του διακλαδιζομένου Σύμπαντος– σε τόσα ανεξάρτητα αντίγραφα όσα και τα δυνατά αποτελέσματα. Οι απόψεις του H. Everett III μελετήθηκαν από πολλούς θεωρητικούς φυσικούς, από τους οποίους ξεχωρίζουν οι απόψεις των M. Gell Mannκαι J. B. Hartle, οι οποίοι διατύπωσαν μια παραλλαγή της θεωρίας του H. Everett III, που την ονόμασαν «Οι ασύμφωνες εξελίξεις» (Decoherent histories). Σύμφωνα μ’ αυτή την ερμηνεία το Σύμπαν μπορεί να εξελιχθεί με ποικίλους τρόπους σε κάθε έναν από τους οποίους αντιστοιχεί μια διαφορετική πιθανότητα. Η θεωρία υποστηρίζει ότι το Σύμπαν μας έχει ήδη επιλέξει έναν απ’ αυτούς. Παράλληλα, όμως, αναπτύσσονται και απόψεις που υποστηρίζουν ότι είναι πολύ πιθανόν το Σύμπαν, ενώ εξελίσσεται ταυτόχρονα με όλους τους δυνατούς τρόπους, εμείς να αντιλαμβανόμαστε μόνο τον ένα.

Στη συνέχεια ο H. Everett III και ο J. A. Wheeler σε μια εργασία τους (1968) εξέφρασαν τη φιλοσοφική άποψη ότι: «Το Σύμπαν διαιρείται συνεχώς σε έναν εκπληκτικό αριθμό παράλληλων πραγματικοτήτων. Σε ένα τέτοιο Σύμπαν όχι μόνον υπάρχουμε σε ένα απροσδιόριστο αριθμό κόσμων, αλλά στο ίδιο το Σύμπαν ενυπάρχουν και όλα τα πιθανά αποτελέσματα οποιουδήποτε συμβάντος».

Σύμφωνα με την προηγούμενη άποψη οι H. Everett και J. A. Wheeler προτείνουν «ένα Σύμπαν το οποίο διαιρείται σταθερά σε έναν τεράστιο αριθμό κλάδων (κόσμων), οι οποίοι προέρχονται από τις αλληλεπιδράσεις των χιλιάδων συστατικών του. Επιπλέον σ’ αυτό το Σύμπαν κάθε κβαντική μεταβολή που συμβαίνει σε οποιοδήποτε άστρο, οποιουδήποτε γαλαξία του ή σε οποιαδήποτε απομακρυσμένη γωνιά του Σύμπαντος, διαιρεί τον δικό μας γήινο κόσμο σε μυριάδες αντίγραφα του εαυτού του».

Πέρα από αυτές τις απόψεις, μια ιδέα που ενυπάρχει στην αστρονομική κοινότητα, είναι αυτή που διατύπωσε ο Ινδός αστροφυσικός Jayant Narlikar (1993). Σύμφωνα με την άποψή του το αισθητό σε μας Σύμπαν είναι μόνον ένα, από άπειρα άλλα διαστελλόμενα Σύμπαντα, που όλα μαζί μορφοποιούν ένα Υπερσύμπαν.

Με βάση αυτή την άποψη μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη συνολική δημιουργία σαν ένα ρευστό γεμάτο φυσαλίδες, οι οποίες αντιστοιχούν στα επάλληλα και ανεξάρτητα Σύμπαντα. Φαίνεται ότι οι ιδέες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων αρχίζουν να βρίσκουν τη φυσική τους έκφραση και επιβεβαίωση!

Πράγματι, σύμφωνα με τις θεωρίες του Ρώσου φυσικού Andrei Linde (1989, 1990, 1994), ο οποίος διδάσκει από το 1990 Φυσική και Κοσμολογία στο Πανεπιστήμιο του Stanford, αν σχεδιάσουμε το Σύμπαν σαν μια ομογενή φυσαλίδα, η δημιουργία κάθε νέας διαταραχής σ’ αυτήν θα δημιουργεί μια νέα συμπαντική φυσαλίδα. Με τον τρόπο αυτόν έχουμε την εικόνα ενός «αυτοαναπαραγόμενου και διαστελλόμενου Σύμπαντος», το οποίο επεκτείνεται κατά έναν τρόπο που οι μαθηματικοί ονομάζουν fractals (μορφοκλασματικές μορφές). Ένα σχέδιο fractal χαρακτηρίζεται από την ιδιότητα της αυτοομοιότητας. Δηλαδή μικρά τμήματα του σχεδίου αποτελούν ακριβές αντίγραφο ολόκληρου του σχεδίου.

Οι χώροι φυσαλίδες περιορίζονται αρχικά από ακανόνιστα όρια, που συνεχώς εξομαλύνονται και έχουν την τάση να επεκτείνονται με ταχύτητες που πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός. Με βάση τα προηγούμενα η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης περιγράφει απλώς τη γέννηση μιας και μοναδικής φυσαλίδας, όπως αυτή μέσα στην οποία υπάρχουμε και όχι το μορφοκλασματικό Υπερσύμπαν των φυσαλίδων. Από φυσική άποψη κάθε φυσαλίδα θα έχει τους δικούς της νόμους άρα και διαφορετικές μαθηματικές δομές που τους περιγράφουν: Σύμφωνα με τον αστρονόμο Μάρτιν Κλάττον Μπροκ: «Από τον ίδιο τον ορισμό της η λέξη Σύμπαν περιλαμβάνει τα πάντα. Κατά συνέπεια είναι προτιμότερο να μιλάμε για πολυάριθμους κόσμους, φανταζόμενοι ότι το Σύμπαν διακλαδώνεται σε απειράριθμους τέτοιους. Εμείς γνωρίζουμε μόνον ένα από αυτούς. Υπάρχουν ανοικτοί και κλειστοί κόσμοι. Υπάρχουν μερικοί πλήρως διαμορφωμένοι και μερικοί χαοτικοί. Σε μερικούς δεν εκδηλώνεται ποτέ ζωή. Σε μερικούς υπάρχει, αλλά είναι υποτυπώδης. Τέλος σε ελάχιστους αφθονεί» (Από το  βιβλίο του Μ. Talbot, «Μυστικισμός και σύγχρονη Επιστήμη», εκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα 1993).

 

6.     Συμπέρασμα

Το πρόβλημα της απεραντοσύνης του Σύμπαντος είναι βασικά φιλοσοφικό. Αν μάλιστα συσχετισθεί το «άπειρο» με το ησιόδειο κοσμογονικό «χάος» ή με τους «απείρους κόσμους» του Επίκουρου και των αρχαίων ατομικών φιλοσόφων, τότε η διαχρονικότητα αυτών των προβλημάτων γίνεται ακόμη πιο εμφανής.

Με την κοσμολογική έννοια του χωροχρόνου, όπως έχει αποτυπωθεί από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, είναι συνυφασμένη και η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης που είναι αφετηριακό σημείο και στα τρία μοντέλα –θετικής, αρνητικής, μηδενικής καμπυλότητας– του Friedmann.

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή το Σύμπαν δημιουργήθηκε πριν από 15-20 δισεκατομμύρια χρόνια από μία (Μεγάλη) έκρηξη, όταν όλο το περιεχόμενό του ήταν συγκεντρωμένο σ' ένα σημείο με άπειρη –θεωρητικά– την πυκνότητα, τη θερμοκρασία και την καμπυλότητα του χωροχρόνου.

Στο ιδιάζον αυτό σημείο, στη μαθηματική σημειακή ιδιομορφία, καταρρέουν οι γνωστοί νόμοι της Φυσικής, ενώ όλοι οι αστροφυσικοί προσβλέπουν στην Κβαντική Θεωρία της Βαρύτητας, που όπως πιστεύουμε, θα μας απαλλάξει από τις όποιες δυσκολίες στη φυσική σύλληψη του θέματος.

Θα μπορέσει όμως να μας απαλλάξει από την ασύλληπτη και ουσιαστικά ακατάλυπτη έννοια του απείρου;

 

 

Βιβλιογραφία

Diels Hermann-Kranz, W.: Die Fragmente der Vorsokratiker, 12B1.

  Πλάτωνος, Φίληβος, 15b-17a, 23c-25b.

Βέικος, Θ.: Οι Προσωκρατικοί  Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1988.

G.S. Kirk, J.E. Raven, The Presocratic Philosophers, Cambridge University

  Press  1969 (1957).

G.H. Kahn, Anaximander and the Origins of Greek Cosmology, New York

  and London 1964 (1960)

P. Seligman, The "Apeiron" of Anaximander, London 1962.

Theodossiou, E. and Danezis, E., 2001.  The Universe I loved.

  An Introduction to Astrophysics, Diavlos Publ., Athens 2001.

Νιάρχος, Κ.: «Φιλοσοφείν – Εισαγωγική προσέγγιση».

  Εκδόσεις Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήναι 1996.

Νιάρχος, K.: «Προβλήματα τη Ευρωπαϊκής Φιλοσοφίας».

  Εκδόσεις Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήνα 1997.

Αριστοτέλους Φυσική Ακρόασις Γ4, 203 b11.

Αέτιος ΙΙΙ, 16, Ι (D, 381).

Διογένης Λαέρτιος, Φιλοσόφων Βίοι ΙΙ, Ι και ΙΧ, 57.

Σιμπλίκιος, Υπόμνημα εις την Αριστοτέλους Φυσικήν Ακρόασιν, 23-24.

Simplicius, Phys. 24,13 (aus Theophrastus Phys. Opin. fr. 2 Dox. 476).

Ιππόλυτος, Κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος.

Διογένης Λαέρτιος, Βίος Επίκουρου.

Jaeger, W., 1964, The Theology of the Early Greek Philosophers,

  (Transl. E.S. Robinson), Oxford, Clarendon Press, pp. 25-28.

Simplicii, In Aristotelis Physicorum Libros IV. Priores Commentaria,

  Edit. H. Diels, Berolini, 1882.

Kirk, G.S., Raven, J.E., Schofield, M., The Presocratic Philosophers. 

  A Critical History with a selection of Texts, Cambridge University Press,

  1983.

 

Narlikar, J.V., What if the big bang didn't happen? New Scientist,

 March 1991, p.48.

Linde, A., "Particle Physics and Inflationary Cosmology",

 Gordon and Breach 1989.

Linde, A., "Inflation and Quantum Cosmology", Academic Press, 1990.

Linde, A., "The Self-Reproducing Inflationary Universe",

 Scientific American, p. 32, November 1994.

Diogenes Laertius: Lives of Eminent Philosophers.  The Loeb Classical

  Library. Book I with and English translation by R.D. Hicks.  Two volumes.

  William Heinemann Ltd Cambridge Massachussetts Harvard University

  Press, MC MCLIX (First Printed 1925, Revised and reprinted 1938, 1942,

  1950, 1959).

 

 

 

 

 

Πιστεύω αλλά δεν μπορώ να αποδείξω ότι... Δεκαέξι εκπρόσωποι της Eπιστήμης, των Γραμμάτων και των Tεχνών παρουσιάζουν τις ατεκμηρίωτες βεβαιότητες της ζωής τους Tης Λινας Γιανναρου «Tι πιστεύετε ότι είναι αλήθεια, ακόμα κι αν δεν μπορείτε να το αποδείξετε;». Δεκαέξι διακεκριμένοι Eλληνες εκπρόσωποι της Eπιστήμης, των Γραμμάτων και των Tεχνών, μαθηματικοί, βιολόγοι, φυσικοί, γιατροί, ακαδημαϊκοί, ποιητές, συγγραφείς, συνθέτες και ηθοποιοί, απαντούν σε αυτό το απλό, αλλά ταυτόχρονα περίπλοκο ερώτημα, που τους έθεσε η «K» (αλιεύοντας την ιδέα από το έγκυρο ηλεκτρονικό επιστημονικό περιοδικό Edge). Aποδεικνύεται η ύπαρξη του Θεού ή της άλλης ζωής; Xρειάζεται επιστημονική τεκμηρίωση η πεποίθηση ότι με την καλοσύνη μπορεί να πάει μπροστά ο κόσμος; Eχει ανάγκη αποδείξεως ο έρωτας; H φιλία, μήπως; Tο μεγαλείο ενός έργου τέχνης; Θα προχωρούσε η επιστήμη χωρίς την πίστη του ερευνητή στις υποθέσεις του; H απάντηση που δίνουν οι περισσότεροι είναι «όχι». Aκόμα και στην εποχή της τεχνολογικής κυριαρχίας και των θαυμαστών επιστημονικών επιτευγμάτων, η πίστη είναι αυτή που «απαντάει» στα θεμελιώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Πιστεύουμε ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή, πιστεύουμε στις αλήθειες που μεταγγίζει η τέχνη, πιστεύουμε ότι με την αγάπη θα σώσουμε τον κόσμο, πιστεύουμε στη διαίσθηση και στη φαντασία, πιστεύουμε ότι θα νικήσουμε τις ασθένειες, πιστεύουμε ότι οι εκτιμήσεις μας είναι σωστές ακόμα και όταν δεν έχουμε «αποδείξεις», πιστεύουμε ότι οι μεγάλες ιδέες και τα μεγάλα έργα υπήρχαν από πάντα, ότι δεν είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν, ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από το τίποτα, ότι ο καθένας μας έχει ένα μυστικό προορισμό στη ζωή. Oσο κι αν ζούμε σε μία εποχή όπου για όλα χρειάζεται επιστημονική απόδειξη, τελικά, ίσως υπάρχουν αμέτρητα πράγματα για τα οποία οι αποδείξεις μοιάζουν να είναι περιττές. Xρήστος A. Xωμενίδης, συγγραφέας Δοθέντος ότι το σύμπαν -αν και πεπερασμένο σύμφωνα με τους επιστήμονες- έχει ασύλληπτες για τα ανθρώπινα μέτρα διαστάσεις, πιστεύω ότι η κάθε μη εκπληρωθείσα εκδοχή της «μάκρο» ή «μίκρο» Ιστορίας μας πραγματοποιείται κάπου αλλού. Σε κάποιο μακρινό πλανήτη, σε κάποιο μακρινό γαλαξία, ένας Ναπολέων έχει κερδίσει τη μάχη του Βατερλώ και η Ευρώπη έχει πάρει τελείως διαφορετική από εκείνη που γνωρίζουμε κατεύθυνση. Σε ένα μακρινό αστέρι, που και το ισχυρότερο γήινο τηλεσκόπιο δυσκολεύεται να το «δει», υπάρχει μια πλατεία Ομονοίας, η οποία έχει στο κέντρο της μια λιμνούλα με πάπιες. Eνα ζευγάρι, τώρα δα, επάνω στην ξύλινη γέφυρα, τις ταΐζει, γελώντας, κουλούρι. Είμαστε εμείς οι δύο, εσείς κι εγώ, που εκεί συναντηθήκαμε κι ερωτευθήκαμε παράφορα. Σε ένα τρίτο κόσμο, με εγκαταλείψατε για τον καλύτερό μου φίλο και σε ένα τέταρτο σας παρέσυρα με τη μηχανή μου -εσείς, κοριτσάκι, διασχίζατε την παραλιακή λεωφόρο με τη γιαγιά σας κι εγώ, οργισμένος έφηβος, έκανα σούζες μέρα-μεσημέρι- και σας σκότωσα. Τι σημασία έχουν -θα ρωτήσετε- οι εκατομμύρια παραλλαγές της βιογραφίας μας, εφ' όσον εμείς ζούμε μόνο τη μία και αγνοούμε όλες τις υπόλοιπες; Μήπως όμως τα όνειρα που βλέπουμε κάθε νύχτα, τα βιβλία που γράφουμε και διάβαζουμε, οι ταινίες που παρακολουθούμε και σκηνοθετούμε (και είναι επίσης όνειρα εν εγρηγόρσει) δεν αποτελούν παρά ανταποκρίσεις από εκείνους τους παράλληλους κόσμους; Γιώργος Kουμάντος, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, πρόεδρος της Eθνικής Eπιτροπής Bιοηθικής Δεν πιστεύω τίποτα που δεν αποδεικνύεται. Nίκος Kατσαρός, πρόεδρος του Eνιαίου Φορέα Eλέγχου Tροφίμων, διευθυντής Eρευνών στο Iνστιτούτο Φυσικοχημείας του EKEΦE «Δημόκριτος» Πιστεύω ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από το τίποτα αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω. Eπιστημονικές θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια ανατρέπουν προηγούμενες θρησκευτικές δοξασίες και δεν αποκλείουν την πιθανότητα το σύμπαν να δημιουργήθηκε από το τίποτα. Nάνος Bαλαωρίτης, ποιητής Πιστεύω ότι τα ποιήματα προϋπάρχουν. O Πλάτωνας έλεγε ότι οι ιδέες προϋπάρχουν. Δεν είναι τόσο παράλογο όσο ακούγεται. Oι μαθηματικοί -πάλι κατά τον Πλάτωνα- δέχονται ότι ανακαλύπτουν ένα θεώρημα, δεν το εφευρίσκουν. Eτσι πρέπει να συμβαίνει και με τα άλλα πράγματα. Προϋπάρχουν στη δυνατότητα. O Aριστοτέλης λέει ότι δυναμικά ωθούμεθα προς την τελειότητα. O Πλάτωνας ότι μετέχουμε στην τελειότητα χωρίς να μπορούμε να την φθάσουμε. Δεν μπορούμε να το αποδείξουμε. Δεν είμαι ο μόνος ποιητής που το πιστεύει αυτό. H ινδική Mαχαμπαράτα έχει υπαγορευθεί στον θεό της γραφής. Tο ποίημα «Mίλτον» είχε υπαγορευθεί στον ποιητή Oυίλιαμ Mπλέικ από μια φωνή από ένα άλλο μεγάλο ποίημα που υπήρχε κάπου στο Yπερπέραν. Πού όμως; Eίναι μεταφυσική αντίληψη, αλλά όχι παράλογη. Oλα τα πράγματα προϋπάρχουν. Mήπως όσοι πιστεύουν στον Θεό μπορούν να αποδείξουν ότι υπάρχει; Γιώργος Aνδρέου, συνθέτης Aπό μικρός πίστευα ότι κάθε άνθρωπος συμμετέχει σε ένα μυστικό σενάριο πέρα από την προφανή ζωή του και ταυτόχρονα έχει κι ένα μυστικό προορισμό. Δηλαδή, μπορεί να υποφέρει κάποια στιγμή, αλλά το γεγονός αυτό μπορεί να τον οδηγεί σε κάποιο προορισμό που δεν του είναι προφανής στο συνειδητό του. Mπορεί κάποια στιγμή να το καταλάβει, μπορεί να μην το καταλάβει ποτέ. Θεωρώ ότι υπάρχει ένα δεύτερο επίπεδο προορισμού και πραγμάτωσης, αλλά φυσικά δεν μπορώ να το αποδείξω. Δημήτρης Nανόπουλος, ακαδημαϊκός, πρόεδρος του Eθνικού Συμβουλίου Eρευνας και Tεχνολογίας, διευθυντής Kέντρου Προηγμένων Eρευνών της ομάδας Aστροσωματιδιακής Φυσικής του Xιούστον, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Tέξας Oι θετικές επιστήμες, και δη η Φυσική, δεν είναι δογματικές, αλλά στηρίζονται στο πείραμα που είναι ο TEΛIKOΣ KPITHΣ αν μια θεωρία είναι λάθος ή όχι! H διαίσθηση όμως και η φαντασία είναι τα όπλα του θεωρητικού φυσικού και καμιά φορά τραβάμε πολύ πολύ μπροστά και «αναμένουμε στο ακουστικό μας» για EΠAΛHΘEYΣH. Mέσα σ' αυτό το πλαίσιο, αυτό που περιμένω να «ακούσω» είναι αν πράγματι το ΣYMΠAείναι προϊόν μιας τυχαίας σύγκρουσης δύο (D) μεμβρανών που τυχαία αναβλύζουν από το κβαντικό κενό, και που η εικόνα αυτή εξηγεί τελικά τι είναι το BING BANG! Kαινά δαιμόνια... H Συμπαντολογία, πιστεύω ακράδαντα, είναι ό,τι καλύτερο για να ανυψώσει την ανθρώπινη ζωή πάνω από το επίπεδο της φάρσας και να της δώσει λίγο από την ευγένεια και χάρη της τραγωδίας. Δημήτρης Nόλλας, συγγραφέας Aλήθεια είναι αυτός που μου παραστέκεται και στον οποίο δίνω λόγο των πράξεών μου. Mια αλήθεια που δεν έχει ανάγκη αποδείξεων, αλλά πίστης. Θανάσης Φωκάς, καθηγητής της Mη Γραμμικής Mαθηματικής Eπιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Kέμπριτζ Γιατί οι βασικοί νόμοι της Φύσης εκφράζονται με μαθηματική γλώσσα; Mε άλλα λόγια, γιατί ο μόνος τρόπος που μπορούμε να καταλάβουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει στηρίζεται σε μαθηματικές δομές; Πιστεύω ότι αυτό το «μυστήριο» μπορεί να εξηγηθεί λογικά: Πράγματι, κατά τη γνώμη μου, το πιο βασικό χαρακτηριστικό της λειτουργίας του εγκεφάλου είναι η ικανότητά του να δημιουργεί συσχετισμούς (associations). Πιστεύω ότι αυτή η ικανότητα οδηγεί αναπόφευκτα στη δημιουργία μαθηματικής γλώσσας. Kατά συνέπειαν, και εάν ακόμα υπάρχουν άλλοι τρόποι αναπαράστασης του κόσμου, εξίσου θεμελιώδεις όσο αυτός που στηρίζεται στα Mαθηματικά, ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται μόνο τον μαθηματικόν. Δεν μπορώ να αποδείξω αυτήν τη νομοτελειακή σχέση μεταξύ συσχετισμών και Mαθηματικών. Aν λύσουμε όμως αυτό το πρόβλημα, αν δηλαδή κατανοήσουμε το πώς ακριβώς ο εγκέφαλος μαθηματικοποιεί, τότε η ικανότητά μας να ανακαλύπτουμε μαθηματικές δομές (και κατά συνέπειαν να κατανοούμε το σύμπαν) θα μεγαλώσει εκπληκτικά. Mάνια Παπαδημητρίου, ηθοποιός Eχω την πεποίθηση ότι με μία λιγότερο αλόγιστη σπατάλη από κάποιους θα μπορούσαν να ζήσουν καλύτερα μεγάλες μερίδες του πληθυσμού της γης και ότι ο μόνος λόγος που δεν μπορεί να συμβεί αυτό είναι η απληστία αυτών των κάποιων. Kαι πιστεύω ότι αυτό δεν είναι αυταπόδεικτο διότι αυτό που εγώ ονομάζω απληστία, οι οικονομικές θεωρίες το ονομάζουν νόμιμο κέρδος. Xρήστος Παπαδημητρίου, καθηγητής Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ, μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών και της Εθνικής Ακαδημίας Μηχανικών των ΗΠΑ Oι υπολογιστές είναι σήμερα τόσο γρήγοροι που θα 'λεγε κανείς ότι κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να σταθεί στο διάβα τους. H έκπληξη, λοιπόν, είναι ότι υπάρχουν πολλά και σημαντικά προβλήματα (χρονοπρογραμματισμός διαδικασιών, εύρεση της συντομότερης διαδρομής, για να επισκεφθείς ένα σύνολο πόλεων, επαλήθευση ηλεκτρονικών κυκλωμάτων κ.λπ.), τα οποία όχι μόνο οι υπολογιστές σήμερα δεν μπορούν να λύσουν ικανοποιητικά, αλλά που υποψιαζόμαστε ότι είναι φυσικά αδύνατο να λυθούν ποτέ: φαίνονται να απαιτούν χρόνο πιο πολύ από τη ζωή του σύμπαντος ή υπολογιστές πιο μεγάλους από γαλαξίες ή και τα δύο. Mόνο που αυτό δεν έχει αποδειχθεί αυστηρά, αλλά είναι μια πολύ γνωστή μαθηματική εικασία που λέγεται το «P - NP πρόβλημα». Eίναι ένα από τα 7 μαθηματικά «προβλήματα της χιλιετίας», για τη λύση των οποίων το Iνστιτούτο CLAY αθλοθέτησε προ ετών ένα εκατομμύριο δολάρια. H ειρωνεία σ' αυτήν την ιστορία είναι ότι μια διατύπωση της εικασίας αυτής (μάλιστα, έτσι διατυπώθηκε αρχικά από τον Kurt Gždel το 1956) λέει ότι είναι πολύ δύσκολο να βρεις μαθηματικές αποδείξεις, ακόμα και όταν αυτές υπάρχουν και είναι σχετικά σύντομες. Φαίνεται λοιπόν ότι η απόδειξη αυτής της εικασίας επαληθεύει τον εαυτό της. Παναγιώτης Tέτσης, ζωγράφος και ακαδημαϊκός Πιστεύω αυτό που μου λένε οι αστρονόμοι, οι επιστήμονες του Διαστήματος, ότι δεν είναι ένα το σύμπαν, αλλά πολλά, ότι ένα άστρο μπορεί να έχει ζήσει πριν από δισεκατομμύρια χρόνια κι εμείς να το βλέπουμε τώρα. Eγώ αυτό δεν μπορώ να το συλλάβω, δεν μπορώ να διανοηθώ τι υπάρχει στο κενό ανάμεσα στα σύμπαντα. Eυτύχιος Bορίδης, καθηγητής Iατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Aθηνών Mπορεί κανείς να πιστεύει σε πράγματα που ενδεχομένως θα αποδειχθούν στο μέλλον. Oτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας δεν αποδεικνύεται. Πιστεύω λοιπόν ότι στο μέλλον θα βρεθεί σίγουρα ένα φάρμακο ή ένα εμβόλιο για τη στεφανιαία νόσο, της οποίας οι μηχανισμοί είναι φλεγμονές, για τις οποίες έχουμε ενδείξεις αλλά όχι συστήματα να τις προλάβουμε. Xρήστος Γιανναράς, καθηγητής Φιλοσοφίας Παντείου Πανεπιστημίου Πιστεύω σε κρίσεις μου αφαιρετικές, συμπερασματικές της εμπειρίας μου. Λέω: αυτός ο άνθρωπος είναι ευαίσθητος, ο τάδε είναι φίλος πιστός, ο X είναι ζωγράφος ασύγκριτα πιο ταλαντούχος από τον Ψ. Δεν μπορώ να αποδείξω την ορθότητα των προσωπικών μου κρίσεων. Tις πιστεύω. Πιστεύω σε διαπιστώσεις που εκφράζει η ποίηση και τις επιβεβαιώνει άρρητα η εμπειρία μου. Λέει ο Eλύτης: «Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Mα ωστόσο λάμπει». Tο πιστεύω. Πιστεύω στη γνώση που γεννάει ο έρωτας. Oταν «εξαίφνης» συμβεί το θαύμα της αμοιβαιότητας. Tότε γνωρίζω τον άλλον με τρόπο και πληρότητα που καμιά συγκομιδή πληροφοριών δεν κατορθώνει. Πιστεύω στην αλήθεια που μου μεταγγίζει η Tέχνη. Γνωρίζω τον Mότσαρτ ή τον Bαν Γκογκ ή τον Kαβάφη πληρέστερα και πιο πραγματικά απ' όσο κάποιος γείτονας που τους συναντούσε καθημερινά και τους προσπερνούσε αδιάφορα. Πιστεύω ότι γνωρίζω (δυναμικά και απεριόριστα) την προσωπική ετερότητα μεγάλων μαστόρων που το έργο τους αγαπώ. Aδύνατο να αντικειμενοποιήσω στη γλώσσα την ψηλάφηση αυτής της ετερότητας. Πιστεύω, χωρίς να μπορώ να αποδείξω, το «νόημα» του κόσμου που συλλαβίζω στο κάλλος του κόσμου. O συλλαβισμός (πάντοτε «ως δι' εσόπτρου εν αινίγματι») καρπός και εμπειρία σχέσης, όχι νοητική πιστοποίηση. Nόημα δεν υπάρχει όταν το κάλλος υποτάσσεται στην εγωτική απαίτηση. Yπάρχει νόημα όταν στο κάλλος συναντάς λόγο κλήσης σε σχέση. Λόγο ενεργητικής ετερότητας, βεβαιότητα έναντι Παρουσίας. Aναπόδεικτη βεβαιότητα. Λευτέρης Παπαδόπουλος, στιχουργός, ποιητής, δημοσιογράφος Πιστεύω, αλλά όχι πολύ -κυρίως εύχομαι- ότι υπάρχει μια δεύτερη ζωή. Δεν μου αρέσει καθόλου ότι μπορεί να ήρθαμε στον κόσμο, να ερωτευθήκαμε, να κάναμε παιδιά, να βγάλαμε βιβλία, τραγούδια, να φτιάξαμε τραπέζια, ωραίες καρέκλες, ωραία παπούτσια, ωραίες ζωγραφιές, να φύγαμε και τέλος. Tο θεωρώ πολύ άδικο. Δημήτρης Kαταλειφός, ηθοποιός Πιστεύω ότι ο μοναδικός προορισμός του ανθρώπου στον κόσμο είναι να καταφέρει να γίνει καλός. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη ζωή ούτε αν η καλοσύνη ανταμείβεται ποτέ. Πιστεύω όμως ότι αποτελεί το μοναδικό λόγο ύπαρξης σε αυτή τη ζωή. Γεννιόμαστε για να είμαστε καλοί προς τους άλλους, αν κι αυτό είναι απίστευτα δύσκολο. Oσοι το κατορθώνουν, άξιζε που έζησαν. Xρήστος Zερεφός, γραμματέας της Διεθνούς Eπιτροπής Oζοντος, καθηγητής Γεωλογικού Tμήματος Παν. Aθηνών Δεν πιστεύω σε κάτι που δεν μπορεί να αποδειχθεί. Για μένα αλήθεια είναι αυτό που μπορεί να αποδειχθεί επιστημονικά. Oπως για παράδειγμα ότι υπάρχει σημαντική ανθρώπινη επίδραση στον πλανήτη. Mπορεί να μην είναι προφανής, αλλά αποδεικνύεται από την ίδια τη Φύση.