ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ Ή ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΦΙΑΛΤΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ!

 

ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ Ή ΕΜΦΥΛΙΟΣ  ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ  ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΦΙΑΛΤΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ!

 Όχι κύριοι. ΕΜΦΥΛΙΟ είχαμε, ΕΜΦΥΛΙΟ έχουμε και ΕΜΦΥΛΙΟ θα ξαναέχουμε ΑΝ ΔΕΝ ΑΦΥΠΝΙΣΤΟΥΜΕ.


"Κινούμαι πάντα αντίθετα σε σχέση με τις μάζες
Έχω βγάλει από τα μάτια μου τις γάζες" 


"Όλοι χάσαμε από τον εμφύλιο πόλεμο. 

Κλειστήκαμε στο καβούκι μας και ομφαλοσκοπηθήκαμε ματώνοντας τέσσερα χρόνια επιπλέον, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος έγλειφε ήδη τις πληγές του Παγκόσμιου Πολέμου. 

Χάσαμε σε ευκαιρίες ανασυγκρότησης, χάσαμε σε ανθρωπιά, χάσαμε σε αίσθημα ρεαλισμού, χάσαμε σε πανευρωπαϊκή - παγκόσμια (και όχι ελληνοκεντρική) θεώρηση των πραγμάτων. 

Ζήσαμε τη γιγάντωση ενός πανίσχυρου κράτους-αφέντη, τις συνέπειες του οποίου πληρώνουμε και σήμερα". 

Αυτές οι λίγες παραπάνω αράδες, κρύβουν μέσα τους όλη την τραγωδία που έζησε η Πατρίδα, αλλά και αυτή που ζει σήμερα, και αυτή που θα βρίσκεται μπροστά μας και θα την ξαναζήσουμε είτε θέλουμε, είτε δεν θέλουμε...όσο ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΔΕΝ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.

Η ανάρτηση αυτή, είναι ίσως από τις κορυφαίες αναρτήσεις των ΑΤΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ.
Είναι η ίδια μας η Ιστορία... 
Είναι η αιτία όλης της καταστροφής μας...

Την ευθύνη, την έχουμε ΕΜΕΙΣ... 
Για τους εξής λόγους: 

1. ΓΙΑΤΙ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ.

2. ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΦΙΛΙΩΘΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ... ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΒΡΙΟΥΣ.

3. ΓΙΑΤΙ ΒΥΖΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ ΑΚΟΜΑ ΦΙΔΙΑ.... ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΠΙΑ, ΟΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.

Σήμερα, την Πατρίδα μας, οι ίδιοι κομμουνιστοκατσαπλιάδες, κυβερνούν... 
Δεν έχουν κονσερβοκούτια για να σφάζουν... έχουν άλλους τρόπους, πιο εξευγενισμένους... 

Οδηγούν την Ελλάδα στον Καιάδα...

ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΕΟΣ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ. 

Αυτή η ανάρτηση, δεν είναι για... διάβασμα...
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΑΦΥΠΝΙΣΗ... ΓΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.

Για να αποφασίσουμε συνειδητά, ΉΤΑΝ, Ή ΕΠΙ ΤΑΣ.


Καλλιόπη Σουφλή

Υ.Γ. Δεν είναι σκοπός μου να αναμοχλεύσω "παλιά πάθη"... έτσι κι αλλιώς, αυτά, ποτέ δεν έσβησαν... ΚΟΥΚΟΥΛΩΘΗΚΑΝ... 

Σκοπός μου είναι να ΑΦΥΠΝΙΣΩ... ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ.

Όσο το δυνατόν, λιγότερο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΙΜΑ, χυθεί, τόσο πιο γρήγορα η Πατρίδα των ΕΛΛΗΝΩΝ, θα απελευθερωθεί από τον ζυγό των οβριοκουμμουνιστών και όλων των δυναστών της.

Ο «ΕΜΦΥΛΙΟΣ» ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ.

Του κ. Θεολόγη Θωμά,

Συγγραφέα/Ιστοριοδίφη 

Με  τίτλο «Οι Στρατιωτικές Επιχειρήσεις της περιόδου 1946-1949» δημοσιεύθηκε στην εφημ. «Εθνική Ηχώ» του Ιουνίου 2014 άρθρο του Ταξίαρχου ε.α. Ιωάννη Παπαμαρκάκη, ο οποίος διαμαρτύρεται για την υποκατάσταση του αρχικού όρου «ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ» από τον προδοτικό «ΕΜΦΥΛΙΟΣ». 


Ο κ. Παπαμαρκάκης αγωνίστηκε ηρωικά κατά τον Συμμοριτοπόλεμο στο Βίτσι, τραυματίστηκε ηρωικά την  10η Αυγούστου 1949 και η Πατρίδα τον τίμησε με πολλά διπλώματα επαίνους και μετάλλια.

Δυστυχώς όμως 19 συνάδελφοί του Ανθυπολοχαγοί ΣΣΕ Τάξεως 1949 έχασαν τη ζωή τους για την Πατρίδα! 

Επειδή το 1948 αγωνίστηκα κι εγώ ως ημιονηγός (με την Ψάρρω) σε ηλικία μόλις 12 ετών, σε λόχο με έδρα τα Βραγγιανά θέλω να διαμαρτυρηθώ για την Παραχάραξη της Ιστορίας. Και συγκεκριμένα αναφέρω τα εξής από το βιβλίο μου «ΜΑΝΟΥΣΑΚΙΑ».

Χωρίς κοινή γλώσσα η συνεννόηση είναι ανέφικτη. Δεδομένου ότι οι λέξεις «Συμμοριτοπόλεμος» και «εμφύλιος» δεν είναι συνώνυμες, ας δούμε τελικά, τι ήταν ο ολέθριος σπαραγμός που άρχισε διαρκούσης της Κατοχής και έληξε στο Γράμμο τον Αύγουστο του 1949. 

Δεδομένου ότι μετά την Κατοχή η χώρα μας διέθετε Κυβέρνηση εκλεγμένη από το λαό και με ισχυρή πλειοψηφία, αυτοί που «ανταρσίασαν» ήταν αντάρτες κι οπωσδήποτε όχι Δημοκρατικός Στρατός.

 Για τον Τύπο-ελληνικό και ξένο- για την Εκκλησία, για τη Νόμιμη Κυβέρνηση, για την Ακαδημία των Αθηνών, αλλά και για τον Ο.Η.Ε., ήταν συμμορίτες.

Ακόμα και αφοσιωμένοι αγωνιστές του Κ.Κ.Ε., ερυθροφρουροί που αγωνίστηκαν με αυτοθυσία, το είπαν και το 'γράψαν., όπως ο Τάκης Λαζαρίδης στο «Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι» σελ.95 : «.ο πόλεμος δεν ήταν εμφύλιος αλλά, απλά και ξεκάθαρα, ξενοκίνητη ανταρσία.»

Πριν καλά-καλά περάσει  μία δεκαετία από το πέρας των εχθροπραξιών, η μάνα πατρίδα πόνεσε τα ξενιτεμένα παιδιά της που ζούσαν σε κομμουνιστικές χώρες και, ορθώς ποιούσα, άρχισε να τα καλεί κοντά της, συγχωρώντας τους την προδοσία!

 Κακώς ποιούσα, όμως, τους παραχώρησε πολλά προνόμια. 

Το να εισάγεται άνευ εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο το παιδί του θύτη και να μένει εκτός αυτό του θύματος, που έχασε τη ζωή του για να ζήσουμε ελεύθεροι, δεν είναι απλώς άδικο, είναι εγκληματικό!

Το ποτήρι ξεχείλισε στις 18-09-1989 με το Νόμο 1863/ΦΕΚ 204 Α'. Απολαύστε το μέγεθος της προδοσίας: 

Αρθρο1, παραγ.2 «'Όπου στην κείμενη νομοθεσία αναφέρεται ο όρος συμμοριτοπόλεμος αντικαθίσταται με τον όρο Δημοκρατικός Στρατός». Τσακ, τσάκ! Τόσο απλά! 

Πριν όμως, το κάνουν αυτό, δε θάπρεπε να στείλουν αντιπροσωπεία στον Άδη, να ρωτήσει 2.545 αξιωματικούς και 40.837 οπλίτες αν εγκρίνουν την αλλαγή; 
Εκείνοι γνωρίζουν καλύτερα ποιος τους σκότωσε!...

Αρθρο2 «Αίρονται οι οποιεσδήποτε συνέπειες από καταδίκες αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και όσων έλαβαν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο.»

 Αλήθεια! Ακούσατε εσείς   να καταδικάστηκε ποτέ κανείς για την δραστηριότητα του κατά των κατακτητών;

 Το έβαλαν εκ του πονηρού για να δικαιολογήσουν το «και όσων έλαβαν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο». 

Μ' άλλα λόγια παίρνουν συγχωροχάρτι  όσοι ευθύνονται ακόμα και για ομαδικές δολοφονίες!

 Ούτε για το Παιδομάζωμα ευθύνεται κανείς! 

Εξάλλου σιγά το έγκλημα! 

Δεν ήταν παρά 28.000 νέες και νέοι αυτοί που απήχθησαν! Αναφερόμαστε βέβαια, «στο μεγάλο έγκλημα κατά της φυλής» 

Βλέπε το Βιβλίο «Παιδομάζωμα» του Γ.Μανούκα, που ήταν ο Γενικός Επιθεωρητής του Παιδομαζώματος. 

Μην πεταχτεί η Παπαρήγα και πει ότι τον διόρισε η Βασίλισσα Φρειδερίκη, γιατί θα πάρω πέτρα!...

Άρθρο3: Αυτό καλύπτει τις συντάξεις από το  Δημόσιο Ταμείο. Δεν ρωτούν πόσους σκότωσες, αν αυτοί ήταν από το 5/42 του Ψαρρού, ούτε αν ήταν δάσκαλοι, παπάδες ή στρατιώτες. Αρκεί να έχεις δύο μάρτυρες της επιλογής σου που να δηλώσουν ενόρκως ότι αγωνίστηκες! Πολλοί από αυτούς που κατέστρεψαν την Πατρίδα μας, ακόμα και σήμερα εισπράττουν συντάξεις και ας ήταν μωρά στην Κατοχή!..

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού ετοίμασε Βιβλίο με τίτλο «Η Απελευθέρωση της Ελλάδος και τα μετά ταύτην γεγονότα» με ειδική αναφορά στα Δεκεμβριανά. Μην το ψάχνετε! Πολτοποιήθηκε με την αγαστή σύμπραξη Κων.Καραμανλή και του τότε ΥΠ.ΕΘ.Α. Ε. Αβέρωφ. Σιγά μην εξέθεταν τους κομμουνιστές!

Η σήψη προσέβαλε και το Γ.Ε.Σ.!... Να φανταστείτε ότι από Γ.Ε.Σ. κατάντησε να λέει όλο YES!... 

Διαβάζοντας το τελευταίο ημερολόγιο τσέπης του Επιτελείου, θα δείτε πως η φθορά -για να μην πω η διαφθορά- μαγάρισε τους συντάκτες του, αφού ανερυθρίαστα αναφέρονται στον «Εμφύλιο πόλεμο 1946-1949» και «σε ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδος και του Εθνικού Στρατού» κι άλλα πολλά.

Τελειώνω με τον Καταραμένο Μάη του 2005 που βγήκε ο ήλιος σκοτεινός και το φεγγάρι μάυρο! 

Η πατρίδα μας έχασε το Χαρίλαο Φλωράκη, τον «καπετάν-Γιώτη», αυτόν που το 1947 σκότωσε με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο τη δασκάλα Ουρανία στο Κροκύλειο Δωρίδος, αφού πρώτα έβαλλε τα «παλληκάρια» του να βιάσουν τη 18χρονη κόρη της έξω από το ιερό της εκκλησίας και μπροστά στα μάτια της μάνας για να πονέσει περισσότερο, αυτόν που διέταξε να μείνουν άταφες οι δύο γυναίκες. Τα εγκλήματά του δεν χωρούν σε δεκάτομο βιβλίο και θα τελειώσω με τούτο. 

Τον  Ιανουάριο 1949-παρέα με τον συναγωνιστή Διαμαντή-μπήκε στο Καρπενήσι και σκότωσε 100 άνδρες, γυναίκες και παιδιά, δολοφόνησε 28 στρατιώτες που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο και απήγαγε 1200 νέους και νέες!

Να ποιόν κήδευσε η Κυβέρνηση δημοσία δαπάνη, να για ποιόν κυμάτισαν οι ελληνικές σημαίες μεσίστιες στις 25 Μαίου του 2005, με εντολή που δόθηκε προς όλες τις Στρατιωτικές Μονάδες. 

Εθνικό Πένθος  για αυτόν που έκανε το εθνικό μας σύμβολο  κόσκινο από σφαίρες! 

Αν  θέλετε να μάθετε γιατί το έκαναν αυτό, πρώτα καθίστε, μετά κρατηθείτε και τέλος διαβάστε το σκεπτικό κοτζάμ δι υπουργικής αποφάσεως: «Για τις προσφερθείσες εξαιρετικές υπηρεσίες προς την Πατρίδα και το Λαό».

Φίλοι απόστρατοι Αξιωματικοί που πίνετε το καφεδάκι σας και με μακαριότητα παίζετε τάβλι στις αμέτρητες Λέσχες. Ο Αγώνας σας δεν τελείωσε στο Γράμμο, ούτε ο δικός μου στα Άγραφα όπου πολέμησα το Φλωράκη το 1948 ενταγμένος σε Λόχο ως ημιονηγός με την Ψάρρω. 

Μην ψάχνετε να με βρείτε στους αντιστασιακούς συνταξιούχους, ούτε στους κατ' εξακολούθηση και κατά συρροήν βραβευθέντες και τιμηθένετες γιαμία σημαία στην Ακρόπολη! 

Το ότι ζω μέσα στην αφάνεια , δεν με εμποδίζει να βροντοφωνήσω με υπερηφάνεια πως εγώ  ''ου καταισχύνω όπλα τα ιερά''. Εσείς τι περιμένετε; 

Την Κύπρο τη χάσαμε, τα Ίμια τα απολέσαμε με «thank you» τα Σκοπια μας κάνουν να νιώθουμε σκόρπια κι από πάνω μας ζητά τα ρέστα το Κ.Κ.Ε., το κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας, κατά τον αείμνηστο Γεω. Παπανδρέου, ξεχνώντας ότι από το 1924 οι εκπρόσωποι του Παν. Πουλιόπουλος και Σερ. Μάξιμος εψήφισαν στη Μόσχα υπέρ της δημιουργίας Ανεξάρτητου Μακεδονικού Κράτους παραχωρώντας σε αυτό την  ελληνική Μακεδονία!

Μην περιμένετε τη σωτηρία μας από τους Πολιτικούς που λένε «κάψτε τη σημαία αν έτσι εκφράζεστε» ούτε καν από τους τσολιάδες που εγκαταλείπουν τη σκοπιά τους για να την κάψουν τα τσογλάνια. (σ.σ. Στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη). Όσοι, ότι κείμενα σαν αυτό αναμοχλεύουν μίση του παρελθόντος , μάλλον υποκρίνονται! 

Τα μίση επανεμφανίζονται όταν συνταξιοδοτούνται οι κηφήνες, όταν ηρωοποιοούνται οι προδότες, όταν προωθούνται οι έσχατοι κι όταν επικρατούν οι φελέλληνες!

Νομίζω ότι η πρώιμη Υπηρεσία μου προς την Πατρίδα νομιμοποιεί και δικαιολογεί την παρούσα διαμαρτυρία μου.

Νέα Σμύρνη, 17-Ιουλίου-2014

 πηγή

1946-1949 Εμφύλιος ή Συμμοριτοπόλεμος;

 

 

Αν και πέρασαν 65 σχεδόν χρόνια από τη λήξη του Εμφύλιου, τα πάθη δεν έχουν σιγήσει ακόμα. 

Αυτό ίσως να οφείλεται σε πολιτικές σκοπιμότητες. 

 Πέρα όμως από αυτές θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: υπήρξε Εμφύλιος ή Συμμοριτοπόλεμος; 

Το μετεμφυλιακό κράτος ήταν κατηγορηματικό, έκανε λόγο για συμμοριτοπόλεμο. 

Μετά την μεταπολίτευση ο όρος εμφύλιος χρησιμοποιήθηκε περισσότερο. 

Δεν τίθεται θέμα ότι πράγματι υπήρξε εμφύλιος πόλεμος, όπου οικογένειες διαιρέθηκαν, συντοπίτες αλληλοασφαγιάσθηκαν, όπου αδερφός πολέμησε αδερφό.

 Δεν αμφισβητούνται όλα αυτά, ούτε αναιρούνται. 

Άλλωστε όλα αυτά ξεκίνησαν από το 1943, όπου τότε ξεκίνησε ο εμφύλιος, ενώ οι Γερμανοί παρέμεναν κατακτητές. 

Το ερώτημα που θέτω έχει να κάνει με τα στάδια του πολέμου και την πολιτική που ακολούθησαν οι εμπλεκόμενοι, από τη μία το επίσημο κράτος και από την άλλη οι κομμουνιστές στασιαστές.


Η πρώτη κοινή πολιτική των δύο αντιπάλων έχει να κάνει με τη βοήθεια που ζήτησαν και πήραν από ξένες δυνάμεις που τις θεωρούσαν συμμαχικές. Επί χρόνια στρατευμένοι ιστορικοί ερευνούσαν την σχέση Ελλάδας – Αμερικής και την επίσημη βοήθεια που έδωσε η τελευταία στη πρώτη.

Δεν γινόταν καν αναφορά στη σημαντικότατη βοήθεια που δέχθηκαν οι στασιαστές από τη Σοβιετική Ένωση μέσω των δορυφόρων της.

Για να αντιληφθεί κάποιος τον Ελληνικό εμφύλιο πόλεμο θα πρέπει να τον ερμηνεύσει μέσα από το πρίσμα του Ψυχρού πολέμου.


Πολύ σωστά ο Νίκος Μαραντζίδης έγραψε πως για να γίνει κατανοητός ο εμφύλιος «πρέπει να γίνει αντιληπτός ως το αποτέλεσμα της σύζευξης εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων» 


[1]. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να ερμηνεύσουμε τον εμφύλιο. Έτσι τίθεται το ερώτημα: Εφόσον Αμερικανοί και Σοβιετικοί, άμεσα ή έμμεσα, ενίσχυσαν τις δύο αντίπαλες πλευρές μέσα στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, με χρήματα, στρατιωτικό υλικό, ιατροφαρμακευτικό υλικό κλπ, είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για εμφύλιο πόλεμο;

Η βοήθεια που έδωσε στην Ελλάδα η Αμερικανική Αποστολή Βοήθειας (AMAG) έφτανε την παροχή 74.000 τόνων στρατιωτικού υλικού, επιπλέον αποστολές 100.000.000 δολαρίων για το στρατό, 13.000.000 δολ. για το ναυτικό ενώ στάλθηκαν επίσης κονδύλια για ανοικοδόμηση κτηρίων, ανέγερση εργοστασίων κ.α. Πρόσθετα στο πλαίσιο του Σχεδίου Μάρσαλ την περίοδο 1948-1949 στάλθηκαν μεταξύ άλλων, σύμφωνα με τον Κρις Γουντχάουζ, 140 αεροπλάνα, 3.900 περίπου πυροβόλα, 97.000 τυφέκια και 10.000 οχήματα

[2].
Αξιοσημείωτη είναι ωστόσο, η βοήθεια που δόθηκε στον ΔΣΕ. Η μεγάλη διαφορά, σε σχέση με την βοήθεια των ΗΠΑ προς το επίσημο κράτος, ήταν πως η βοήθεια που παρείχε το διεθνές κομμουνιστικό σύστημα στους Έλληνες συντρόφους δεν είχε «επίσημο διακρατικό χαρακτήρα».


Ήδη από το 1946 το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας αποστέλλει οικονομική και όχι μόνο βοήθεια προς τον Δημοκρατικό στρατό.

 Ο Νίκος Μαραντζίδης αναφερόμενος στη βοήθεια αυτή έγραψε: «Σύμφωνα με τα τσεχοσλοβάκικα αρχεία, το Υπουργείο Άμυνας της χώρας προϋπολόγισε ένα δισεκατομμύριο κορόνες (15 εκατομμύρια δολάρια) για υλική βοήθεια προς το ΔΣΕ. Αξιοποιήθηκε περίπου το 75% του ποσού. Τα χρήματα κάλυψαν το κόστος αποστολής στρατιωτικού, ιατροφαρμακευτικού υλικού και τροφίμων. Επιπλέον, οι Τσεχοσλοβάκοι κατέθεταν κάθε μήνα ένα ποσό σε αλβανική τράπεζα για λογαριασμό του ΔΣΕ» 

[3].
Είχε προηγηθεί έκκληση του Γιάννη Ιωαννίδη (Ντενίσοβ) προς τον πρόεδρο του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας Κλέμεντ Γκότβαλντ στις 19 Σεπτεμβρίου 1946 όπου ανέφερε: » […] Γνωρίζουμε ότι κι εσείς αντιμετωπίζετε μεγάλες ανάγκες, ελπίζουμε ωστόσο ότι η σημασία του αγώνα μας θα αξιολογηθεί σωστά και ότι θα βρεθεί τρόπος για το ξεπέρασμα των πραγματικών και τυπικών δυσκολιών και ότι θα κατορθώσετε να μας χορηγήσετε μια ισχυρή οικονομική βοήθεια…» [4].


Πέντε χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβρη του 1951, το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας αποστέλλει επίσημη έκθεση για την υλική και οικονομική βοήθεια που έδωσε στο ΚΚΕ, στην Κεντρική Επιτροπή του Πανρωσικού Κομουνιστικού Κόμματος στη Μόσχα:


» Αγαπητοί σύντροφοι,
Το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας σας αποστέλλει πληροφορίες για τη βοήθεια μας προς το ΚΚΕ σε ό,τι αφορά αποστολές στρατιωτικού υλικού. Κατά την απογραφή του στρατιωτικού υλικού που παραδόθηκε από το τέλος του 1947 μέχρι το τέλος του 1948 διαπιστώθηκε ότι η συνολική του αξία ανέρχεται σε 750 εκατ. κορόνες (δηλαδή 15 εκατ. δολάρια). Κατά την διάρκεια της καμπανίας παραδόθηκαν :


1. Όπλα για το πεζικό: 600 πιστόλια, 2.500 οπλοπολυβόλα, 670 πολυβόλα, 275 πιστόλια φωτοβολίδων, 3.300 τυφέκια, 100 φλογοβόλα, 20 ανιχτευτές ναρκών.


2. Οπλισμός για το πυροβολικό: 115 όλμοι διαφόρων διαμετρημάτων, 50 πολυβόλα PL, 28 πυροβόλα διαφόρων διαμετρημάτων.


3. Πυρομαχικά για το πεζικό: 35.040 τροχιοδεικτικές σφαίρες, 48,5 εκατ. σφαίρες για ελαφρύ οπλισμό, 74.500 χειροβομβίδες, 10.000 αντιαρματικά βλήματα.


4. Πυρομαχικά για το πυροβολικό: 123.000 βλήματα όλμων διαφόρων διαμετρημάτων, 120.000 αντιαεροπορικά βλήματα, 123.000 βλήματα πυροβόλων διάφορων διαμετρημάτων.


5. Εκρηκτικά και υλικά μηχανικού: 13.300 μηχανισμοί ανάφλεξης, 10.000 σωλήνες εκρηκτικών, 500.000 πυροκροτητές, 1.400 κιλά δυναμίτη, 56 κιβώτια με υλικά μηχανικού.


6. Υγειονομικό υλικό: 1 ακτινοσκοπικό, 2 εξοπλισμοί νοσοκομειακών μονάδων, 200 κλίνες, διάφορα φάρμακα και υλικό επίδεσης.


7. Επικοινωνιακό υλικό: 10 κατασκοπευτικοί ασύρματοι, 1.000 τηλεγραφικοί μηχανισμοί, 10.000 ηλεκτρικά (γαλβανισμένα) στοιχεία, 500 χλμ. τηλεφωνικό καλώδιο, 2 ασύρματοι, 1 τηλεφωνικό κέντρο, 50 διασυνδέσεις και άλλα υλικά επικοινωνιών.


8. Τρόφιμα: 100 τόνοι αλεύρι, 105 τόνοι ζυμαρικά, 40 τόνοι ζάχαρη, 10 εκατ. τσιγάρα, 22 τόνοι βρόμη, 114 τόνοι κριθάρι, 1.000 τόνοι καθαρού οινοπνεύματος.


9. Στολές: 10.000 πουκάμισα, 10.000 παντελόνια, 20.000 καραβάνες φαγητού, 20.000 μαχαιροπίρουνα, 5.000 κουβέρτες, 2.000 σκηνές, 2.000 μάλλινα προϊόντα, 70.000 ζευγάρια υποδημάτων, 10.000 τακούνια, 30.000 ενισχυτές τακουνιών, 500 σαμάρια, 62.000 σήματα.


10. Μέσα μεταφοράς: 100 φορτηγά τριών τόνων, 32 οκτώ τόνων, 5 Ι.Χ., 4 νοσοκομειακά, 300 μοτοσικλέτες, 50 μπαταρίες αυτοκινήτων, 25 κιβώτια ανταλλακτικών, 12 τρακτέρ.


11. Οπτικό υλικό: 55 κιάλια, 28 διόπτρες με τρίποδα, 50 πυξίδες τσέπης.


12. Άλλο υλικό, εργαλεία: 1 εκτυπωτικό μηχάνημα, 50 χειροκίνητα τρυπάνια, 150 κασμάδες, 300 τσεκούρια, 10 σετ ξυλουργικών εργασιών, 10 σετ επιπλοποιού, 100 σετ κουρείων, 2 ξύλινες προπαρασκευασμένες κατοικίες, 82 μεταφερόμενα ντεπόζιτα, 3.000 κιλά σίδερα οικοδομών, 2.000 κιλά καρφιά, 200 πριόνια, 10.000 τμ υλικό κάλυψης, 2.000 φακοί τσέπης, 5.000 ηλεκρικά (γαλβανικά) στοιχεία, 10 σετ βουλκανιζατέρ, υλικά γραφείου, φωτογραφικό υλικό.

Σας ενημερώνουμε, τέλος, ότι στο έδαφός μας βρίσκονται περί τις 12.000 Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες, εκ των οποίων 4.000 ανήλικοι. […]» 

[5]. Και αυτή ήταν η βοήθεια από τους Τσεχοσλοβάκους συντρόφους μόνο. Απεριόριστη βοήθεια προσέφεραν και άλλες κομουνιστικές χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η Βουλγαρία, η Αλβανία, η Ρουμανία και η Ουγγαρία. Η βοήθεια των Γιουγκοσλάβων υπολογίζεται σήμερα σε 35.000 τουφέκια, 3.500 οπλοπολυβόλα, 2.000 βαριά γερμανικά οπλοπολυβόλα, 7.000 αντιαρματικά όπλα, 10.000 νάρκες καθώς και ρούχα για 12.000 άτομα 






 [6]. Χαρακτηριστικό είναι το ευχαριστήριο μήνυμα της ΚΕ του ΚΚΕ προς τον Τίτο, για την υλική βοήθεια που τους παρείχε, στις 10/2/1947: 

 «Αγαπητέ Τίτο, θεωρούμε επιταχτικό μας καθήκον να σας ευχαριστήσουμε εγκάρδια, και σάς και όλη την Κεντρική Επιτροπή για τη σοβαρή βοήθεια που μας δώσατε σ’ απάντηση στην τελευταία έκκληση της Κεντρικής μας Επιτροπής, όπως και για όλη τη βοήθεια που μας δίνει το αδελφό γιουγκοσλαβικό κόμμα. Η βοήθεια αυτή έρχεται σε στιγμή νέας εντατικής πάλης του ελληνικού λαού για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία και στερεώνει ακόμα πιο πολύ τους δεσμούς ανάμεσα στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας» [7].

Επιπλέον, οι Ούγγροι κομουνιστές προσέφεραν κάθε μήνα 2 εκατ. φιορίνια από τον κρατικό τους προϋπολογισμό στο αντάρτικο του ΔΣΕ, ενώ οι Ρουμάνοι μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1947 παρέδωσαν στους Έλληνες συντρόφους τους 16 εκατ. λέι [8].


Επομένως βάσει όλων αυτών των στοιχείων, δεν θα ήταν υπερβολή να τονίσουμε ότι ο ΔΣΕ στηρίχθηκε απόλυτα στη συνδρομή των εξωτερικών συντρόφων του για την οργάνωση του αντάρτικού του. Η εξάρτηση αυτή θα είχε σαν αντάλλαγμα την παραχώρηση εκ μέρους του ΚΚΕ ελληνικών εδαφών στους βαλκάνιους συντρόφους.


Άλλωστε, το πόρισμα της Ειδικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών στον ΟΗΕ (23/5/1947) ανέφερε:  
«Επί τη βάσει των γεγονότων, τα οποία διεπίστωσεν η ιδία η Επιτροπή, κατέληξεν εις το συμπέρασμα, ότι η Γιουγκοσλαβία και εις μικροτέραν έκτασιν αι Αλβανία και Βουλγαρία υποστηρίζουν τον συμμοριακόν πόλεμον εν Ελλάδι. Οι βόρειοι γείτονες της Ελλάδος επιχειρούν να δημιουργήσουν και να υποδαυλίσουν αυτονομιστικήν κίνησιν εν Μακεδονία με σκοπόν την τελικήν απόσπασιν της Μακεδονίας από την Ελλάδα…».

Τον Απρίλιο του 1947, ο Ζαχαριάδης συναντάται με τον Τίτο, στο Βελιγράδι, και συμφωνούν στη δημιουργία χωριστού κράτους στη Βόρεια Ελλάδα. Αυτός ήταν ουσιαστικά και ο σκοπός της εξέγερσης του ΔΣΕ. 

Η «Αυγή» τον Δεκέμβρη του 1979 παρέθεσε και το μνημόνιο μεταξύ Ζαχαριάδη-Τίτο που αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο:


«Σεβαστέ σύντροφε,


Σχετικά με τη χτεσινή συνομιλία μας θέλω να συνοψίσω τα παρακάτω:


1. Τον τελευταίο χρόνο, από το Μάρτη του 1946 και δω, η κατάσταση στην Ελλάδα οξύνθηκε και πήρε τη μορφή του ένοπλου αγώνα. Ο αγώνας αυτός, που βρίσκεται κάτω από την άμεση καθοδήγηση του Κ.Κ.Ε. και πολιτικά τοποθετείται μέσα στα πλαίσια της πάλης του ΕAM για την Εθνική ανεξαρτησία και τη Λαϊκή δημοκρατία (πρόγραμμα του ΕΑΜ), διαθέτει σήμερα περί τους 20.000 αγωνιστές κάτω από τη συγκεντρωτική διοίκηση του Γενικού Αρχηγείου και αγκαλιάζει όλη τη χώρα. Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας ξεπερνά σήμερα το στάδιο του σκόρπιου παρτιζάνικου αγώνα και τείνει να διαμορφωθεί σε ταχτικό στρατό. Από την οργανωτική πλευρά αυτού συγκεντρώνονται σήμερα οι κύριες προσπάθειές μας.


2. Παρά την ολόπλευρη υποστήριξη που ο μοναρχοφασισμός έχει από τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό δε μπόρεσε και δεν μπορεί – αυτό το δείχνουν τα γεγονότα – να καθυποτάξει και να εξουδετερώσει το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα και το δημοκρατικό στρατό και όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι η βασική σκέψη του εχθρού συγκεντρώνεται σε αυτό εδώ: να κρατήσει τις πόλεις και τις βασικές συγκοινωνιακές αρτηρίες να απομονώσει το Δ.Σ.Ε. στις ορεινές περιοχές, να τον απομονώσει και από το εξωτερικό και να τον υπονομεύσει και φθείρει με το χρόνο.


3. Παρά το γεγονός ότι στις πόλεις καθυστερεί ακόμα – σε σχέση με την ύπαιθρο – η μαχητική ένοπλη λαϊκή αντίσταση, με βάση την ως τα τώρα εξέλιξη της κατάστασης και το συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχει μέσα στη χώρα και παρά την ανοιχτή τώρα παρέμβαση και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, οι δυνατότητες για ν” ανατρέψουμε τα πιο πάνω σχέδια του μοναρχοφασισμού και των ξένων υποστηριχτών του υπάρχουν. Ο ΔΣΕ έχει όλες τις δυνατότητες απ” την πλευρά του ανθρώπινου υλικού και μέσα σε σύντομα χρονικά όρια να φτάσει τις 50.000. Η τακτική του είναι και στο άμεσο μέλλον πρέπει να είναι με αδιάκοπα χτυπήματα που προοδευτικά πρέπει να δυναμώνουν, να φθείρει και να ξεχαρβαλώνει τις μοναρχοφασιστικές δυνάμεις. Αυτό όμως δε φτάνει. Υπάρχουν σήμερα στη χώρα όλες οι προϋποθέσεις και εφόσον η αγγλοσαξονική ιμπεριαλιστική επέμβαση θα μείνει βασικά μέσα στα σημερινά πλαίσια, ο ΔΣΕ ν” αναλάβει γενικότερα την πρωτοβουλία και να επιφέρει μια σοβαρότερη αλλαγή στην εσωτερική μας κατάσταση και εξέλιξη χτυπώντας αποφασιστικά το μοναρχοφασισμό, αποσπώντας του ζωτικές περιοχές και αστικά κέντρα και δημιουργώντας μια στέρεη και βιώσιμη λεύτερη Ελλάδα.

4. Το πιο νευραλγικό και ασθενικό για το μοναρχοφασισμό σημείο από κοινωνική, οικονομική, πολιτική, εθνική, στρατιωτική και γεωγραφική άποψη είναι η Βόρεια Ελλάδα, δηλαδή, κυρίως η ελληνική Μακεδονία και Θράκη. Αντίθετα για το ΔΣΕ εδώ συγκεντρώνονται οι πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις. Ουσιαστική σημασία έχει εδώ το γεγονός ότι ο ΔΣΕ διαθέτει πρωτοβουλία στο διάλεγμα του σημείου όπου θα χτυπήσει. Εδώ, λοιπόν πρέπει ο ΔΣΕ να καταφέρει αποφασιστικό χτύπημα ενάντια στο μοναρχοφασισμό συγκεντρώνοντας την κύρια προσπάθειά του ενάντια στο κέντρο της περιοχής αυτής.


5. Για να πετύχει ένα τέτοιο χτύπημα χρειάζεται:


α) Αδιάκοπα να συνεχίσει ο ΔΣΕ την επιθετική του δράση σε όλη τη χώρα, έτσι που να φθείρει και να κρατά πάντα σε συναγερμό και σκόρπισμα τις μοναρχοφασιστικές δυνάμεις.


β) Επιτελικά πρέπει το σχέδιο να δουλευτεί καλά και να εξασφαλιστεί το στοιχείο του αιφνιδιασμού.


γ) Πρέπει από εμπειροπόλεμα και δοκιμασμένα στελέχη και άντρες του ΔΣΕ να καταρτιστεί η εφεδρική δύναμη από 5-7 χιλ. άντρες που θα πραγματοποιήσει το κύριο χτύπημα ενάντια στο κέντρο της περιοχής όπου θα επιτεθεί.


δ) Η ταυτόχρονη ένοπλη εκδήλωση και μέσα από τις πόλεις στην περιοχή αυτή είναι δυνατή και πρέπει να εξασφαλιστεί.


ε) Πρέπει να χρησιμοποιηθούν εξαντλητικά οι σοβαρές δυνάμεις και δυνατότητες που διαθέτουμε μέσα στον κυβερνητικό στρατό και ναυτικό.


6. Η μεγαλύτερη αδυναμία που παρουσιάζει σήμερα ο ΔΣΕ και που είναι κι’ όλας σοβαρό εμπόδιο στην ανάπτυξή του είναι η ανεπάρκεια στον οπλισμό του και στον ανεφοδιασμό του με όπλα και πολεμοφόδια. Παρά την τόσο σημαντική ενίσχυση που έχουμε στο σημείο αυτό από σας, τα τελευταία τηλεγραφήματα από το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ μιλάν ότι υπάρχει κιόλας τώρα με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που διεξάγει ο μοναρχοφασισμός έλλειψη σε πολεμοφόδια. Πρέπει ακόμα να τονιστεί ότι ο οπλισμός που διαθέτει ο ΔΣΕ δε φτάνει για να χτυπά αποτελεσματικά τον εχθρό στις πόλεις και κέντρα του που τάχει μετατρέψει σε περιχαρακωμένα στρατόπεδα. Για να πετύχει λοιπόν το χτύπημα που αναφέρεται πιο πάνω πρέπει η ειδική δύναμη του ΔΣΕ που θα το καταφέρει να είναι κατάλληλα εξοπλισμένη, να εξοπλισθούν ανάλογα και οι μαχητικές δυνάμεις μας μέσα στις πόλεις της περιοχής αυτής και, πράγμα επίσης σοβαρό τα στρατιωτικά στελέχη και οι καθοδηγητές στην επιχείρηση αυτή πρέπει να καταρτισθούν και ετοιμαστούν ειδικά.


7. Όταν εξασφαλίσουμε ένα απαραίτητο μίνιμουμ απ’ τις πιο πάνω προϋποθέσεις μπορούμε να δώσουμε το χτύπημά μας και με την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα μπορούμε μόνο σαν προσωρινή εκδήλωση και επιτυχία μα σαν αφετηρία για την πιο ουσιαστική αλλαγή στην Ελλάδα, εκτός αν έχουμε μια ένοπλη αμερικανική επέμβαση για να περισώσει το μοναρχοφασισμό, οπότε όμως δημιουργείται και κάπως πιο γενική διεθνής περιπλοκή.

8. Νομίζω πως αν εξασφαλιστούν οι υλικές δυνατότητες μπορεί, μερικά τουλάχιστο, ο εφοδιασμός του ΔΣΕ με πολεμικό υλικό να εξασφαλιστεί απ” τη Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία κλπ.

9. Είναι απαραίτητο σήμερα το ζήτημα για την ολόπλευρη εν ισχύσει στο λαϊκό δημοκρατικό κίνημα στην Ελλάδα και στο ΔΣΕ να μπει σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα πιο αποφασιστικά.

10. Για μένα προσωπικά νομίζω τα εξής:

α) Επειδή η ελληνική και αγγλοσαξονική αντίδραση θα κάνει όλο φασαρία γύρω στην «εξαφάνισή» μου απ” την Ελλάδα μπορεί με μια ανοιχτή εμφάνισή μου στο Παρίσι να εξηγηθεί γιατί αναγκάσθηκα να φύγω στην Ελλάδα.

β) Να μου εξασφαλιστεί εδώ η δυνατότητα να μείνω τηρώντας τους όρους της συνωμοτικότητας κυρίως κόπτοντας τις επαφές μου εχτός από μια με το σ. Ντενίσωφ (Γιάννη Ιωαννίδη), με τους εδώ Έλληνες συντρόφους έγινε γνωστό ότι είμαι εδώ. Στον αριθμό αυτό δε συμπεριλαμβάνονται αυτοί που με πέρασαν εδώ. Ο ανταποκριτής του Reuter εδώ έκανε νύξη σε εδώ Έλληνες για ταξίδι μου στη Μόσχα.

γ) Να εξασφαλιστεί μια σίγουρη ταχτική (δύο φορές το μήνα) επικοινωνία μου με την Αθήνα.

δ) Αν είναι δυνατό να πάω για πιο πάνω.

ε) Νομίζω ότι η θέση μου τελικά είναι να βρίσκομαι, ανεπίσημα φυσικά, κοντά στο Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ.


Σ’ αυτά συνοψίζω, σεβαστέ σύντροφε, τη χτεσινή συνομιλία μας. Η εξέλιξη της κατάστασης στην Ελλάδα μας επιτρέπει κάθε αισιοδοξία με την πρωταρχική προϋπόθεση ότι το ΚΚΕ θα κάνει το καθήκον του διορθώνοντας τα λάθη που έκανε στο παρελθόν.


Επιτρέψτε να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη του ΚΚΕ για όσα κάνατε για μας. Αυτό το διαισθάνεται και ο λαός μας που νοιώθει ενστιχτώδικα και κατάκαρδα τη Νέα Γιουγκοσλαβία, το Λαό της και το Στρατάρχη της, γιατί νοιώθει ότι το κύριο στήριγμά του απόξω είναι αυτοί.
Το ελληνικό κείμενο απ’ το σημείωμά μου αυτό το κρατώ εγώ.
 Ένα αντίγραφό του δίνω για ενημέρωση στο σ. Μάρκο (ο Ράνκοβιτς).

Τη μετάφρασή του στα ρούσικα την έκανε ο σ. Πετρής. (Ρούσσος). Αν νομίζετε σκόπιμο γνωρίζετε το περιεχόμενο αυτού του σημειώματός μου και πιο πάνω. Γνώση του σημειώματός μου αυτού θα πάρει και ο σ. Ντενίσωφ (Ιωαννίδης).
Διατελώ με σεβασμό και αγάπη. 22.4.47

Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ»


Απόρροια της συμφωνίας αυτής ήταν το σχέδιο "Λίμνες", που εγκρίθηκε τον Σεπτέμβρη του 1947 και στόχευε στη κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τις δυνάμεις του ΔΣΕ, ώστε να δημιουργηθεί το αυτόνομο κράτος υπό την αιγίδα του Τίτο.

Το καλοκαίρι του ’47, το ΚΚΕ δεν έκρυβε τις προθέσεις του.

Ήδη τον Ιούνιο στο Στρασβούργο, ο Μιλτιάδης Πορφυρογένης έκανε λόγο για «[…] τη δημιουργία μιας λεύτερης δημοκρατικής Ελλάδας με δική της κυβέρνηση και με δική της κρατική υπόσταση…».

 Όλα αυτά έγιναν ακόμη ξεκάθαρα με τη συμφωνία του Μπλέντ, τον Αύγουστο του ίδιου έτους.

Οι Έλληνες κομουνιστές συναντήθηκαν στη γιουγκοσλαβική πόλη μαζί με στελέχη των Γενικών Επιτελείων Γιουγκοσλαβίας, Βουλγαρίας, Αλβανίας και με Σοβιετικούς αξιωματικούς και αποφάσισαν την παροχή βοήθειας προς τις δυνάμεις του ΔΣΕ, με διακύβευμα την Ελληνική Μακεδονία.

Ο Στάλιν επικύρωσε λίγο μετά τη συμφωνία [9].

Το συμφωνητικό του Μπλέντ όριζε:

«Εμείς οι σύντροφοι

1) Στρατιωτικός Σύμβουλος και εκπρόσωπος του Γενικού Επιτελείου της Αλβανίας,  

2) Στρατιωτικός Σύμβουλος και εκπρόσωπος του Γενικού Επιτελείου της Βουλγαρίας,

 3) Στρατιωτικός Σύμβουλος και εκπρόσωπος του Γενικού Επιτελείου της Γιουγκοσλαβίας και  

4) Στρατιωτικός Σύμβουλος και εκπρόσωπος του Γενικού Στρατηγείου του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Έχοντας υπόψη την πολιτικήν και στρατιωτική βάση των συνεννοήσεων, που πραγματοποιήθηκαν στις 2-8-1947 στο Μπλέντ και που αφορούσαν στην τύχη των Βαλκανικών Λαϊκών Δημοκρατιών και στην εξέλιξη του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, καθώς στη δημιοργημένη κατάσταση της ανοιχτής επέμβασης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα υπέρ οργάνωσης βάσης κατά των χωρών των Βαλκανικών Λαϊκών Δημοκρατιών, οι οποίες συνορεύουν με την Ελλάδα, συμφωνήσαμε ομόφωνα και αποφασίσαμε:


1) Τα Επιτελεία των Λαϊκών Δημοκρατικών των Κυβερνήσεων Αλβανίας, Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας αναλαμβάνουν να εφοδιάσουν με είδη (τεχνιτές προμήθειες) στρατιωτικής βοήθειας το μαχόμενο Ελληνικό Δημοκρατικό Στρατό, καθώς και με πρακτικά μέσα για την εκπαίδευση, τον εφοδιασμό και την υποστήριξη του ελληνικού λαού αγωνιζομένου υπέρ της τιμής του και της ακεραιότητας της χώρας του.


2) Τα πιο πάνω Επιτελεία αναλαμβάνουν να οργανώσουν την άμυνα των μετόπισθεν του Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού με πυροβολικό, αεροπορία και πεζικό. Οι δυνάμεις αυτές πρέπει να είναι σε θέση, σε πολλές περιπτώσεις, να επέμβουν αποφασιστικά και να βοηθήσουν την προώθηση του Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού.


3) Οι υπογράφοντες θα μεριμνήσουν ιδιαίτερα για την εκπαίδευση και τον εφοδιασμό των στρατιωτών του Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού, που αγωνίζονται για τη Δημοκρατία και τον ελληνικό λαό. Για το σκοπό αυτό θα οργανώσουν στο έδαφός τους ειδικά Σχολεία, Νοσοκομεία και άλλες διευκολύνσεις, για να βοηθήσουν γενικά την ελληνική αντιφασιστική αντίσταση.


4) Οι Λαϊκές Δημοκρατίες Ρουμανίας και Ουγγαρίας, λόγω του περιεκτικού χαρακτήρα των όσων μπορεί να προκύψουν από τις συνεννοήσεις αυτές, θα κληθούν να λάβουν ενεργό μέρος στην παροχή βοήθειας προς τον αγωνιζόμενο ΔΣΕ και να προβούν στη λήψη πρακτικών μέτρων για αποτελεσματική επέμβαση στην υπόθεση τούτη, ανεξάρτητα από το γεγονός εάν συνορεύουν ή όχι με την Ελλάδα.


5) Η Κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας παίρνει την υποχρέωση να δώσει στη διάθεση των πλοίων υπό σημαία του Ελληνικού Δημοκρατικού Ναυτικού ναυτική βάση. Οι Κυβερνήσεις των υπογραφόντων τη συμφωνία αυτή θα χορηγούν ουσιώδη βοήθεια κάθε λογής για το σχηματισμό Ελληνικού Δημοκρατικού Ναυτικού.


6) Για την επακριβή τήρηση και εκπλήρωση των όρων του παρόντος πρωτοκόλλου τα υποφαινόμενα επιτελεία θα αποστείλουν εκπροσώπους στο Γενικό Αρχηγείο του Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού, εφ’ όσον δε συσταθεί Ελεύθερη Δημοκρατική Κυβέρνηση θα κληθεί αυτή να υπογράψει το πρωτόκολλο αυτό.


7) Για κάθε επιχείρηση ο Ελληνικός Δημοκρατικός Στρατός πρέπει να αναφέρει στο Ενωμένο Στρατιωτικό Συμβούλιο, για να μπορούν να λαμβάνονται συντονιστικά μέτρα απ’ αυτό στη μετόπισθεν περιοχή, μέτρα που θα αντιμετωπίσουν τις προκύπτουσες εκ των επιχειρήσεων απαιτήσεις.


8) Η συμμετοχή των Συμμαχικών Κυβερνήσεων στο Κέντρο Πληροφοριών του Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού με στρατιωτική αποστολή ή με εκπροσώπους και ανταλλαγή σχετικών πληροφοριών είναι υποχρεωτική για όλους τους υποφαινόμενους.


9) Ανώτερα στελέχη του Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού δεν μπορεί να αντικατασταθούν χωρίς την συγκατάθεση του Στρατιωτικού Γραφείου Συντονισμού του Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού, που είναι υπεύθυνο για τις επιχειρήσεις επί εχθρικού εδάφους.

10) Η παρούσα Συμφωνία επιτεύχθηκε κατόπιν της σχετικής Πολιτικής και Στρατιωτικής Σύμβασης για ίδρυση ενιαίας Ομοσπονδίας Σοβιετικών Βαλκανικών Λαϊκών Δημοκρατιών και που θα προκύψει ύστερα από το δυναμικό απελευθερωτικό κίνημα ενάντια του αγγλο-αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των φασιστών στην Ελλάδα» [10].




Από τα παραπάνω στοιχεία προκύπτει απόλυτη εξάρτηση του Δημοκρατικού Στρατού από τους Βαλκάνιους συντρόφους, σε σημείο να μη μπορούν να αντικατασταθούν στελέχη του ΔΣΕ χωρίς την έγκριση των Γιουγκοσλάβων, των Αλβανών και των Βουλγάρων κομουνιστών.

 Αργότερα ο Τίτο έγραψε για τη συμφωνία του Μπλέντ:


«Καταλήξαμε στη Συμφωνία του Μπλέντ, για να εξοφλήσουμε κάθε σχέση με το παρελθόν και να λύσουμε το Μακεδονικό ζήτημα με τρόπο ορθόδοξα μαρξιστικό. Διακηρύξαμε ότι οι λαοί της Μακεδονίας του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου έπρεπε να αποκτήσουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής τους».


Επομένως, ο αγώνας του ΔΣΕ δεν ήταν «μοναχικός» ούτε βεβαίως και εμφύλιος.

 Άλλωστε, από τα τέλη του 1948 ο αριθμός των Σλαβομακεδόνων που εντάχθηκαν στο ΔΣΕ έφτανε το 30% και το 1949 ήταν πλειοψηφία [11], σε σημείο να δηλώσει ο Μάρκος Βαφειάδης πως «ο Δημοκρατικός Στρατός ήτο ένα τσούρμο αλλοεθνών αυτονομιστών και το 45% των μαχητών του απετελείτο από Σλαβομακεδόνες…»[12].


Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν δυστυχώς, στην 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ που αποφασίσθηκε η οριστική παραχώρηση της Μακεδονίας. Στη Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση του ΚΚΕ, συμμετείχε τότε και ο Σλάβος Πασκάλ Μητρόφσκυ.

Κατά τον Ν. Μέρτζο «η παρουσία του Μητρόφσκυ αποτελούσε εγγύηση ότι η ελληνική Μακεδονία θα ακρωτηριαζόταν» [13].


Πράγματι στις εργασίες της 5ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (30 Ιανοαυρίου 1949) αποφασίσθηκε ότι: «Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τά δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό.

 Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ, και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως την θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει».


Βάσει όλων αυτών, είναι πραγματικά δύσκολο να ειπωθεί ότι υπήρξε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Ελλήνων στο σύνολό του.

Την περίοδο 1946-1949 οι δύο αντίπαλες παρατάξεις στην Ελλάδα ουσιαστικά ελέγχονταν σε απόλυτο βαθμό από την Αμερική και τη Σοβιετική Ένωση.

Όπως ανέφερα και στην εισαγωγή, υπήρχαν περιπτώσεις που συγγενείς, φίλοι, συγχωριανοί πολεμούσαν απέναντι σε οικεία πρόσωπα, στιγμές τραγικές.

Αλλά η εμπλοκή σλαβομακεδόνων και η απόλυτη εξάρτηση του ΔΣΕ από αυτούς, σε συνδυασμό με τις εδαφικές παραχωρήσεις που ξεκάθαρα συμφώνησε το ΚΚΕ δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν εμφύλιος πόλεμος.


Σημειώσεις: 1] Ν. Μαραντζίδης – Κ. Τσίβος, Ο ελληνικός εμφύλιος και το διεθνές κομμουνιστικό σύστημα, το ΚΚΕ μέσα από τα τσεχικά αρχεία 1946-1948, σ. 47.  

2] Κρις Γουντχάουζ, Ο Αγώνας για την Ελλάδα 1941-1949, σ. 346,396.

 3] Ν. Μαραντζίδης, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας 1946-1949, σ. 36-37.

4] Ν. Μαραντζίδης – Κ. Τσίβος, Ο ελληνικός εμφύλιος και το διεθνές κομμουνιστικό σύστημα, το ΚΚΕ μέσα από τα τσεχικά αρχεία 1946-1948,σ. 172.

 5] Ν. Μαραντζίδης – Κ. Τσίβος, ό.π., σ. 190-191.

6] Ν. Μαραντζίδης, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας 1946-1949, σ. 34.

7] Ν. Μέρτζος, Σβαρνούτ-το προδομένο αντάρτικο, σ. 264.

 8] Ν. Μαραντζίδης, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας 1946-1949, σ. 39.

9] Ν. Μαραντζίδης – Κ. Τσίβος, Ο ελληνικός εμφύλιος και το διεθνές κομμουνιστικό σύστημα, το ΚΚΕ μέσα από τα τσεχικά αρχεία 1946-1948, σ. 89-90.

10] Κ. Μπαρμπής, Η Τραγωδία της Ελλάδος εις πράξεις τρείς, σ. 442-444.


11] Ν. Μαραντζίδης, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας 1946-1949, σ. 57-58.

12] Κ. Μπαρμπής, ό.π., σ. 640. 13] Ν. Μέρτζος, ό.π., σ. 425. [ellhnikaxronika.blogspot.gr]

 πηγή

 Ας πάμε στη συνέχεια, σε μια εξαιρετική συνοπτική ανάλυση, που αποδεικνύει κάτι το ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΟ.... πως οι κουμουνιστές στην Ελλάδα του εμφυλίου, ήταν... ΚΑΤΑ ΤΑ 3/4 ΕΒΡΑΙΟΙ.

Και μην διανοηθεί κανείς να μιλήσει για ρατσισμό... 

ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΑΠΟ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΗΝ ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΟΥΝ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΝΑΙ... ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, Η ΛΕΞΗ "ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ", ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ.


Συμμοριτοπόλεμος και όχι Εμφύλιος

 

Εμφύλιος σημαίνει πόλεμος μεταξύ ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια φυλή, στην περίπτωση του 1946-1949 με το μέρος των εν Ελλάδι Κομμουνιστών ήταν όλοι οι Κομμουνιστές των Βαλκανίων (Αλβανοί, Σλάβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Ρώσοι κτλ) συν το ότι οι εν Ελλάδι Κομμουνιστές ήταν κατά 3/4 Εβραίοι.  Το παρόν άρθρο έχει μια πολύ σύντομη αναδρομή με στοιχεία (φωτογραφίες και εφημερίδες) που φανερώνουν όλα τα παραπάνω. Για να δούμε υλικό: Δείτε το ρεπορτάζ της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ στις 24.02.1926 για μια δίκη Κομμουνιστών οι οποίοι είχαν παραπεμφθεί για τις δράσεις τους μαζί με άλλους αλλοδαπούς Κομμουνιστές κατά της Ελλάδος: κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε την εφημερίδα σε PDF   διαβάστε το άρθρο στην πρώτη σελίδα της ΕΜΠΡΟΣ     Για να δούμε τι έλεγε η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στις 04.12.1946: κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε την εφημερίδα σε PDF   διαβάστε το παρόν άρθρο στην πρώτη σελίδα της ΕΜΠΡΟΣ   διαβάστε το παρόν άρθρο στην δεύτερη σελίδα της ΕΜΠΡΟΣ     Για όσους δεν γνωρίζουν τι ήταν-είναι η ΝΟΦ κάντε κλικ ΕΔΩ (όπως θα δείτε το παρελθόν συναντά το σήμερα..)       Το έτος 1925 ο Αστυνόμος Θεσσαλονίκης Καλοχριστιανάκης έδωσε μια συνέντευξη στο ΈΘΝΟΣ (23.01.1925) δίνοντας μια εικόνα της σύνθεσης των Κομμουνιστών που κινούσαν τα νήματα για την αυτονόμηση της Μακεδονίας Για να δούμε λεπτομέρειες: ΕΘΝΟΣ 23.01.1925         Ας δούμε ακόμα μερικές αποδείξεις ότι οι Κομμουνιστές δεν αποτελούνταν μόνο από Έλληνες αλλά ήταν σε συνεργασία με τους γύρω Κομμουνιστές: Συνεργασία με Βούλγαρους   Συνεργασία με Σλάβους (ΝΟΦ)   ΝΟΦ: "ζήτω ο Μάρκος (Βαφειάδης) και ο Δημοκρατικός Στρατός"   Η Εφημερίδα που εξέδιδε η ΝΟΦ την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου         Και αν όλα αυτά νομίζετε ότι είναι παλιά δεν έχετε παρά να δείτε πως αναφέρουν τους ΣλάβοΣκοπιανούς ΣΗΜΕΡΑ οι Κομμουνιστές στην επίσημη ιστοσελίδα τους: "Η Πανελλαδική Δημοκρατική Ενωση Γυναικών (ΠΔΕΓ) ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 1948 στην Ελεύθερη Ελλάδα. Η ίδρυσή της ήταν αναγκαία μετά τη διάλυση της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Γυναικών (ΠΟΓ) το 1947.  Στην ιδρυτική σύσκεψη πήραν μέρος γυναίκες στελέχη από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, το Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας, το ΝΟΦ (Εθνικοαπελευθερωτικό Μέτωπο των Σλαβομακεδόνων) και τη Δημοκρατική Νεολαία Ελλάδας" www.rizospastis.gr     Η απόφαση της Ολομέλειας για το Μακεδονικό Είναι ευρύτερα γνωστό ότι με τις αποφάσεις της η 5η Ολομέλεια άλλαξε τη θέση του ΚΚΕ, για το Μακεδονικό, που μέχρι τότε ήταν "πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα",με τη θέση για αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων. Συγκεκριμένα, στην πολιτική απόφαση της Ολομέλειας αναφερόταν: "Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα 'δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό.  Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των.   Ταυτόχρονα, οι Μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες που ξενοκίνητα σοβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδονικό(σλαβομακεδονικό) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, το μοναρχοφασισμό και τον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό θα ωφελήσει. Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ' τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης.   Ο σλαβομακεδονικός και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι' αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά". ("Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ", τόμος 6ος, σελ. 337-338).   www.rizospastis.gr   περισσότερα για τις θέσεις τους επί των αυτών θεμάτων ΕΔΩ   -----------   Για να δούμε τα σύμφωνα των εν Ελλάδι Κομμουνιστών με τους Βούλγαρους Κομμουνιστές στο παράρτημα 3 από αρχείο της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού: κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε ολόκληρο το αρχείο   κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε το Παράρτημα 3     Το 1989 η ΝΔ και ο Σαμαράς με ένα ΦΕΚ άλλαξαν τους όρους "Συμμορίτες" σε "Δημοκρατικό Στρατό" και "Συμμοριτοπόλεμο" σε "Εμφύλιο" κάντε κλικ ΕΔΩ για να δείτε το ΦΕΚ σε μορφή PDF       Και για να κλείσει ο κύκλος: δείτε ΕΔΩ τον ρόλο της ΝΔ ως δεκανίκι του ΣοσιαλοΚομμουνισμού της μεταπολίτευσης. Λέτε να μας κοροϊδεύουν όλοι μαζί; τι; επειδή ο κάθε ένας τους βάζει το λιθαράκι στο κοινό σχέδιο καταστροφής της Ελλάδος; μην τα πιστεύετε αυτά, είναι συνωμοσίες...

πηγή


Από τα διάφορα forum που λειτουργούν ως διαδικτυακές πλατφόρμες συζήτησης, εξάγονται σημαντικά συμπεράσματα...
Ας δούμε μαζί αποσπάσματα από μια συζήτηση σ' ένα τέτοιο forum.
 Όποιος θέλει, μπορεί μ' ένα κλικ στην πηγή, να διαβάσει όλες τις απόψεις και στις 18 σελίδες του forum

Καλλιόπη Σουφλή

ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ή ΕΜΦΥΛΙΟΣ;

 

 

από Περιπτεράς » Μάρτιος 26th, 2010, 10:00 am

http://homepages.pathfinder.gr/sfoulidi ... /index.htm

Υπάρχει μια διαφωνία ανάμεσα στους ιστορικούς (και μη), κατά πόσον οι μαύρες αυτές σελίδες του έθνους μας ήταν εμφύλιος (δηλαδή πόλεμος ανάμεσα σε δύο παρατάξεις, όπως πχ την περίοδο 1823-1825) ή συμμοριτοπόλεμος (δηλαδή πόλεμος ανάμεσα στο επίσημο κράτος και σε μια οπλισμένη από άλλους ομάδα).

H απάντηση είναι μονολεκτικά ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ. Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας κυρίως κομμουνιστικές πηγές αποδεικνύει ότι

1. Η απόφαση για την έναρξη του συμμοριτοπόλεμου έγινε από κέντρα που δεν είχαν καμία σχέση με την Ελλάδα και για δικούς τους αποκλειστικά λόγους. Αυτά που λέει το ΚΚΕ για «λευκή τρομοκρατία» ήταν αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση.

2. Η βοήθεια προς το ΚΚΕ και τον ΔΣΕ έγινε με αντάλλαγμα κομμάτια της Ελλάδας. Μακεδονία και Δυτική Θράκη.

Αυτά

Gracchus Babeuf » Μάρτιος 26th, 2010, 11:57 am

Επειδή είναι ανούσιο και βαριέμαι εντελώς να μπω στην πολιτική διάσταση του ζητήματος (αν κι όπως καταλαβαίνουμε έχει την πρωτεύουσα σημασία), ειδικά με ένα οπαδό των Τ.Α. όπως ο Περιπτεράς, απλά θα πω το εξής:
για να μιλάμε για "εμφύλιο" έχουμε μια κατάσταση όπου σαφώς ο "λαός" εννοώντας έτσι τον πληθυσμό της Ελλάδας έχει διασπαστεί σε αντιμαχόμενες παρατάξεις και μάχεται μεταξύ του (απολίτικη διατύπωση αλλά το 'πα εξ αρχής) και
για να μιλάμε για "συμμοριτοπόλεμο" πρέπει να έχουμε το "επίσημο κράτος" ενάντια σε μια οπλισμένη ομάδα-συμμορία

αυτές είναι πάνω κάτω οι διευκρινήσεις που δίνονται στο αρχικό ποστ για να βοηθήσουν στην κατηγοριοποίηση

Νομίζω εκ των πραγμάτων τα επιχειρήματα που δίνονται αρχικά, για να δικαιολογήσουν τον όρο "συμμοριτοπόλεμος" είναι άκυρα. Δεν έχει σχέση με το ζήτημα μας, ούτε καν με τις κατηγοριοποιήσεις/διευκρινήσεις που το ίδιο το αρχικό ποστ δίνει, το αν υπήρχε εμπλοκή ξένων δυνάμεων, το αν ο ΔΣΕ ήταν "ξενοκίνητος", "προδοτικός που ξεπούλαγε τα μισά εδάφη" και δεν συμμαζεύεται, ακόμα κι αν κάποιος τα δεχόταν αυτά και τα έπαιρνε ως δεδομένα. Είναι απλά άσχετα, και δεξιός να είσαι.

ΔΕΝ μπορούμε να μιλάμε για "συμμοριτοπόλεμο", ακριβώς λόγω της μαζικότητας της "ομάδας" που έδρασε κατά του επίσημου κράτους, και από το γεγονός ότι αυτή η "ομάδα" ήταν ένας μαζικότατος στρατός χιλιάδων και χιλιάδων μαχητών, αρκετά "αντιπροσωπευτικός" σε αριθμό για τα μικρά πληθυσμιακά δεδομένα της Ελλάδας. 

Ένας αριθμός μαχητών, που αν συνυπολογιστεί και με το ακόμα μεγαλύτερο πλήθος των στρατεύσιμων της άλλης "επίσημης κρατικής" πλευράς, φανερώνει στην κυριολεξία μια "διάσπαση" της ελληνικής κοινωνίας στα δύο. Ένα διαχωρισμό με μια κάθετη γραμμή απ' άκρου σ' άκρου στην Ελληνική κοινωνία, κληροδότημα εν πολλοίς των (προ)εμφυλιακών συσχετισμών, όπως αυτές διαμορφώθηκαν κατά την διάρκεια της Αντίστασης. 

 Δεν είναι νομίζω κανένα μυστικό (χωρίς φυσικά να ταυτίζω ΕΑΜ και ΔΣΕ) ότι κατά την διάρκεια της Κατοχής και με την απελευθέρωση, το ΕΑΜ έχαιρε της υποστήριξης της συντριπτικής ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ του λαού.

 Δεν είναι τυχαίο ή μυστικό επίσης, ότι κατά την διάρκεια και του πρώτου αντάρτικου αλλά και του καθ'αυτού εμφυλίου (κατά την γνώμη μου η εμφυλιακή/εν δυνάμει επαναστατική κατάσταση διαμορφώνεται αντικειμενικά από την εποχή του ΕΛΑΣ) έχουμε την, με διάφορες μορφές, σύγκρουση τάξης εναντίον τάξης (και φυσικά των πολυπληθών συμμάχων τους-αγροτιά κλπ.)
Η χρήση των όρων "επίσημο κράτος" και "ομάδα-συμμορία" σαφέστατα δεν είναι ούτε τυχαίοι, ούτε "αθώοι".

Κατ' αρχάς, ένας εμφύλιος έτσι κι αλλιώς περνάει μέσα από την σύγκρουση με το "επίσημο κράτος". Ο πονηρούτσικος διαχωρισμός που δίνεται εξ αρχής γίνεται για να προκαταβάλει τον αναγνώστη πως μιλάμε για συμμοριτοπόλεμο, διότι δεν έχουμε απλά "δύο παρατάξεις" (έτσι, γενικά;) αλλά έχουμε μια σύγκρουση με το "νόμιμο", άρα και "δίκαιο", το αναγνωρισμένο "επίσημο κράτος" από μια "ομάδα" η οποία δεν έχει καμιά αντίστοιχη, τέτοιου είδους "νομιμοποίηση", άρα μιλάμε απλά για μια παράνομη δράκα, μια "συμμορία".

Το κομμάτι που αφορά την μαζικότητα το εξήγησα παραπάνω. Μάλιστα η χρήση της έννοιας συμμοριτοπόλεμος από το μεταμφυλιακό κράτος έγινε για ακριβώς αυτόν τον λόγο, να περιορίσει αυτή την ιστορική ταξική σύγκρουση στο επίπεδο της συμμορίας, για να αποκρύψει στα πλαίσια της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, την μαζικότητα του αγώνα, και συνεπακόλουθα τον "διχασμό" της Ελληνικής κοινωνίας στα δύο, στους από κάτω και στους από πάνω. 

Η στοχοποίηση και η απομόνωση των "στασιαστών" ως απλά μια συμμορία, κι όχι ως μια πολιτική δύναμη που εξέφραζε και άρα "νομιμοποιείτο" από μια μαζικότατη αποδοχή εκ μέρους του λαού, γινόταν για επικοινωνιακούς αλλά και για πρακτικούς λόγους απομόνωσης κι ευκολότερης αντιμετώπισης της σποράς των "στασιαστών". Αυτά με το κομμάτι της μαζικότητας.

Το άλλο κομμάτι, περί "επίσημου κράτους", είναι απλά μια παγαποντιά, που θέλει να πει, όπως προείπα, ότι εφόσον μιλάμε για σύγκρουση με το επίσημο κράτος, το νόμιμο, δεν μιλάμε για δύο παρατάξεις της ελληνικής κοινωνίας που μάχονται (που δίνονται εν είδη ορισμού του εμφυλίου) αλλά μια απονομιμοποιημένη ομάδα-συμμορία που δρα ερήμην του λαού, ενάντια στο "επίσημο κράτος" που υποτίθεται εκπροσωπεί τον "λαό" δικαιωματικά.

Η αλήθεια είναι, κι εκεί βρίσκεται η πουστιά του παραπάνω ορισμού, πως κανένας εμφύλιος στην ιστορία δεν έγινε ποτέ χωρίς να περάσει μέσα από την σύγκρουση με το κράτος. Κι αυτό διότι οι "δύο παρατάξεις" που συγκρούονται σε ένα εμφύλιο είναι οι εκφραστές διαφορετικών συμφερόντων, η μια των ήδη υπαρχόντων κυρίαρχων συμφερόντων, και η άλλη αυτών που προσπαθούν να αναδυθούν. Τα κυρίαρχα συμφέροντα (της κυρίαρχης τάξης) έχουν σαν όργανο της επιβολής τους, σε ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, το "επίσημο κράτος", ενώ η "δεύτερη παρά-τάξη" πρέπει να συγκρουστεί αν θέλει να επικρατήσει με αυτό το "επίσημο κράτος".

Αυτή ακριβώς την σύγκρουση των "δύο παρατάξεων" προκρίνει ο συγγραφέας ως μοντέλο του εμφυλίου πολέμου. Και ταυτόχρονα, την σύγκρουση με το "επίσημο κράτος" (όργανος της μιας εκ των 2, της κυρίαρχης παρά-ταξης) την προβάλλει ως στοιχειοθεσία "συμμοριτοπόλεμου". 

 Αλλά με αυτή την λογική του Περιπτερά, εμφύλιος πόλεμος δεν έχει γίνει ποτέ μα ποτέ, και πουθενά μα πουθενά, σε όλη την Γη, σε όλη την ανθρώπινη Ιστορία, διότι πάντοτε υπήρχε μια μορφή κράτους με την οποία υπήρχε σύγκρουση κι άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για εμφύλιο αλλά συμμοριτοπόλεμο... Να την χαίρεστε την "ιστορική" λογική σας...

Όχι κύριοι. Εμφύλιο είχαμε, κι εμφύλιο έχουμε και θα έχουμε. Άλλοτε με ανοιχτές μορφές, άλλοτε με κεκαλλυμένες. Εγώ για συμμορίες ξέρω μόνο κάτι Παυλάκους και κάτι Σούρλες, κανονικοί εγκληματίες συμμορίτες που "αγωνιζόντουσαν" μόνο για το τομάρι τους.

Edmund » Μάρτιος 26th, 2010, 12:01 pm

Gracchus Babeuf έγραψε:Επειδή είναι ανούσιο και βαριέμαι εντελώς να μπω στην πολιτική διάσταση του ζητήματος (αν κι όπως καταλαβαίνουμε έχει την πρωτεύουσα σημασία), ειδικά με ένα οπαδό των Τ.Α. όπως ο Περιπτεράς, απλά θα πω το εξής:
για να μιλάμε για "εμφύλιο" έχουμε μια κατάσταση όπου σαφώς ο "λαός" εννοώντας έτσι τον πληθυσμό της Ελλάδας έχει διασπαστεί σε αντιμαχόμενες παρατάξεις και μάχεται μεταξύ του (απολίτικη διατύπωση αλλά το 'πα εξ αρχής) και
για να μιλάμε για "συμμοριτοπόλεμο" πρέπει να έχουμε το "επίσημο κράτος" ενάντια σε μια οπλισμένη ομάδα-συμμορία
.ΔΕΝ μπορούμε να μιλάμε για "συμμοριτοπόλεμο", ακριβώς λόγω της μαζικότητας της "ομάδας" που έδρασε κατά του επίσημου κράτους...

Συμφωνώ απόλυτα. Τυπικά ήταν συμμοριτοπόλεμος ( όπως τον αποκαλούσε και το τότε πασοκ ). Ουσιαστικά ήταν εμφύλιος! Η μισή Ελλάδα , σκότωνε την άλλη μισή
Να μην ξαναγυρίσουν ποτέ αυτές οι εποχές...

Κινούμαι πάντα αντίθετα σε σχέση με τις μάζες
Έχω βγάλει από τα μάτια μου τις γάζες 

 

από akritas » Μάρτιος 26th, 2010, 12:09 pm

Τάκης Λαζαρίδης, ο συγγραφέας του "Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι":

Μέχρι το 1989 ήξερα ότι αυτό που έγινε το 1946-49 ήταν Συμμοριτοπόλεμος. Μετά ο Μητσοτάκης για να γίνει πρωθυπουργός έφτιαξε νόμους και τον βάπτισε εμφύλιο. Ένας νέος λοιπόν, κ. Λαζαρίδη που τον ενδιαφέρει η αλήθεια, η ιστορική αλήθεια και δεν έχει ζήσει τα γεγονότα τότε, τι να πιστέψει; Τι ήταν τελικά, συμμοριτοπόλεμος ή εμφύλιος; Διότι η ιστορία και η αλήθεια δεν έχουν ιδεολογία και δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα.

Ήταν πόλεμος όπου σκοτώνονταν Έλληνες, άρα εμφύλιος, με την διαφορά ότι ήταν ξενοκίνητος. Ήταν ξενοκίνητη ανταρσία. Αν θες εγώ να την περιγράψω με δύο λόγια, ήταν μια ξενοκίνητη ανταρσία, στην οποία ανταρσία σκοτώνονταν μεταξύ τους Έλληνες με ευθύνη του ΚΚΕ.

http://elkosmos.gr/index.php?option=com ... Itemid=302

Gracchus Babeuf » Μάρτιος 26th, 2010, 12:14 pm

Βρε Ακρίτα, ο καθένας δίπλα στον ορισμό του μπορεί να προσθέσει κι ότι άλλο προσδιοριστικό θέλει.
Άλλος θα σου πει για ξενοκίνητη ανταρσία, άλλος για παραλογισμό, άλλος για ιστορικό λάθος, άλλος για αδελφοκτόνα τρέλα, κι άλλα κλισέ που πουλιούνται με το κιλό. Το ζήτημα δίπλα από τις εκτιμήσεις του καθενός είναι να αποδίδεται και η ιστορική διάσταση του "γεγονότος" κι ότι να αποκρύπτεται απλά και μόνο για να αναπαραχθούν οι απάτες του μετεμφυλιακού κράτους περί "συμμορίας", γιατί τότε ένα τεράστιο κομμάτι του λαού ήταν απλά "μια συμμορία".
Άλλωστε, εξ αρχής είπα πως ακόμα κι αν πάρει ως δεδομένες της κατηγορίες περί ξενοκίνητου, η ουσία δεν αλλάζει.

Μπίστης » Μάρτιος 26th, 2010, 12:33 pm Γιά μένα ήταν εμφύλιος.
Μερικοί με το "συμμοριτοπόλεμος" θεωρούν -και επιχειρηματολογούν- πως ακριβολογούν, αλλά γιά μένα οι μειωτικοί χαρακτηρισμοί μειώνουν όσους τους χρησιμοποιούν.


akritas » Μάρτιος 26th, 2010, 1:48 pm

Gracchus Babeuf έγραψε:Βρε Ακρίτα, ο καθένας δίπλα στον ορισμό του μπορεί να προσθέσει κι ότι άλλο προσδιοριστικό θέλει.
Άλλος θα σου πει για ξενοκίνητη ανταρσία, άλλος για παραλογισμό, άλλος για ιστορικό λάθος, άλλος για αδελφοκτόνα τρέλα, κι άλλα κλισέ που πουλιούνται με το κιλό. Το ζήτημα δίπλα από τις εκτιμήσεις του καθενός είναι να αποδίδεται και η ιστορική διάσταση του "γεγονότος" κι ότι να αποκρύπτεται απλά και μόνο για να αναπαραχθούν οι απάτες του μετεμφυλιακού κράτους περί "συμμορίας", γιατί τότε ένα τεράστιο κομμάτι του λαού ήταν απλά "μια συμμορία".
Άλλωστε, εξ αρχής είπα πως ακόμα κι αν πάρει ως δεδομένες της κατηγορίες περί ξενοκίνητου, η ουσία δεν αλλάζει.

Ο Λαζαρίδης το λέει ξεκάθαρα ότι ήταν εμφύλιος.
Όλη η ξένη βιβλιογραφία μιλάει για civil war.
Το ότι προσθέτει ακόμα ένα παράγοντα(ξενοκίνητος) δείχνει και την πραγματική του διάσταση.
Το ΚΚΕ ακόμα μιλάει για "αγώνα ενάντια στον μοναρχοφασισμό" αμετανόητο από τις σταλινικές του θέσεις.
Το να μιλάμε για συμμοριτοπόλεμο με έναν όρο μεταεμφυλιακό δεν δείχνει την πραγματική του διάσταση.

Έκτορας » Μάρτιος 26th, 2010, 2:07 pm

Έχουν περάσει πάνω απο 60 χρόνια και δεν έχουμε καταλήξει ακόμα ούτε στην ονομασία


seleykos » Μάρτιος 26th, 2010, 2:11 pm

Πντως αν ηταν να διαλεξω αναμεσα στα δυο θα διαλεγα συμμοριτοπολεμος γιατι τον ΔΣΕ δεν τον βοηθησε η ΕΣΣΔ για την οποια υποτιθεται οτι πολεμουσε , αρα δεν ηταν στρατος αλλα συμμορια που δρουσε απο μονη της.

Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον αριστερούτσο.
Πουτάνα κουτάλα του δημοσίου...

  Περιπτεράς

 Κατ’ αρχή ευχαριστώ τον κύριο Gracchus Babeuf για το δισέλιδο post. (Το διάβασα στο word γιατί αλλιώς δεν διαβαζότανε).

Προσπερνάω τα περί Ταγμάτων Ασφαλείας (που τα θεωρώ σαν οργανωμένη δύναμη για να αποτρέψουν τους κομμουνιστές να πάρουν την εξουσία) και θυμίζω ότι η αριστερά τον συμμοριπόλεμο τον αποκαλεί εμφύλιο διότι θέλει να διαμοιράσει ευθύνες.

Η πουστιά (επαναλαμβάνω τη λέξη του κυρίου Gracchus Babeuf) είναι ότι εμφύλιος σημαίνει ότι έχουν ευθύνες και οι δύο. Η αριστερά προσπαθεί να μας πείσει ότι όλοι φταίξαμε. Μας έβαλαν οι Άγγλοι, (λένε μυξοκλαίγοντας) για δικά τους οφέλη! Ε! λοιπόν ο Α. Αντωνακέας αυτό το καταρρίπτει. Αποδεικνύει ότι μας έβαλε ο Στάλιν, μας έβαλε ο Τίτο, μας έβαλε ο Δημητρώφ για οφέλη του Ανατολικού μπλοκ και σε βάρος της Ελλάδας.

Και το αποδεικνύει κυρίως με κομμουνιστικές μαρτυρίες.

Από το τμήμα αυτό βγαίνει ότι αποκλειστικά υπεύθυνοι ήταν οι κομμουνιστές που με την παρότρυνση του Τίτο του Στάλιν κλπ έσκυψαν τη ράχη και έδωσαν αντιπαροχή τη Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη.

Κατά τα λοιπά.

Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ το 1944 έχαιρε του φόβου και του τρόμου της πλειοψηφίας και όχι αυτά που γράφουν οι αριστεροί κονδυλοφόροι για εκτίμηση και κόκκινα άλογα και μας αναμασάει ο κύριος Gracchus Babeuf. Το γράφουν τα ίδια τα κομμουνιστικά έντυπα. Μια και έχω ένα πρόχειρο το βάζω:

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Ή κομματική καθοδήγηση τοποθέτησε καπετάνιο του Γενικού Στρατηγείου (του ΕΛΑΣ) τo Θανάση Κλάρα, πού έκανε δήλωση και αποκήρυξε τo Κ.Κ.Ε. στην 4ην Αυγούστου και ήταν γνωστός για τις αλήτικες εκδηλώσεις του. Δίπλα στον Κλάρα καπετάνιοι των περισσοτέρου Μεραρχιών και Ταξιαρχιών (του ΕΛΑΣ) τοποθετήθηκαν πρώην δηλωσίες και διαγραμμένοι από τό Κ.Κ.Ε. για ύποπτοι (Ξυνός, Καραπαναγιώτης κ.λ.π.). Στρατιωτικά στελέχη συγκεντρώθηκαν στον ΕΛΑΣ ανίκανοι αξιωματικοί του παληού στρατού και το χειρότερο ύποπτοι. Εκατοντάδες τυχοδιώκτες πλούτισαν σε βάρος του Κόμματος. Οι γραμματείς των Οργανώσεων ήταν ανεξέλεγκτοι. Αρκεί ν' αναφέρουμε τις προίκες πού παίρναν τέτοιου είδους στελέχη στη Ρούμελη, το Κιλκίς, τη Βέρροια κ.λ.π., για ν' αντιληφθούμε πώς χαλάσαμε τότε τούς ανθρώπους».

Νέος Κόσμος, Θεωρητικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ Τεύχος 9ον Σεπτέμβριος 1950.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Να αφήσουν λοιπόν τα παραμυθάκια οι αριστεροί. Το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ έσκιαζε τους άοπλους Έλληνες με τη φοβέρα και τη σκλαβιά

Επίσης ότι ήταν πόλεμος ταξικός είναι ένα δεύτερο παραμύθι που μας σερβίρουν οι αριστεροί.

Μας λένε ότι οι εργάτες πολέμησαν στο πλευρό των κομμουνιστοσυμοριτών και ξεχνάνε να εξηγήσουν γιατί οι εργάτες των πόλεων ποτέ δεν πήγαν με τον κομμουνιστοσυμοριακό στρατό.
Μας λένε ότι οι αγρότες πολέμησαν με τους συμμορίτες. Ξεχνάνε να μας πουν ότι όσοι ήταν μαζί τους επιστρατεύτηκαν με τη βία.

Και στο κάτω - κάτω τι σόι ταξική πάλη είναι όταν:

Οι εργάτες και οι αγρότες πολεμούν με τους συμμορίτες αλλά και με τον εθνικό στρατό. Διότι αν αυτοί δεν είχαν πολεμήσει με τον Εθνικό στρατό τότε ποιοι πολέμησαν; Μήπως αποκλειστικά οι καπιταλιστές.

Όμως βεβαίως ήταν ταξική πάλη. Πολέμησαν:

Η τάξη των εξόριστων του Μπούλκες και των άλλων στρατοπέδων που το ΚΚΕ με τα ψέματα και τη φοβέρα έσυρε έξω από την Ελλάδα.

Η τάξη των επιστρατευμένων που με το παιδομάζωμα τους πήραν τα παιδιά τους στο παραπέτασμα και τους απειλούσαν τα μύρια όσα αν λιποτακτήσουν και

Η τάξη των Σλαβομακεδόνων που έβλεπαν ότι ο Ζαχαριάδης θα τους έδινε τη Μακεδονία.

Και από την άλλη όλες οι άλλες τάξεις των Ελλήνων.

Και ας βάλουν στην άκρη τις σαχλαμάρες και τις δικαιολογίες της αριστεράς που έχουν καταρριφθεί εδώ και καιρό.

Το ΚΚΕ οφείλει τουλάχιστον να παραδεχτεί τις προδοσίες του και να ζητήσει συγνώμη

 

Gracchus Babeuf » Μάρτιος 26th, 2010, 2:51 pm

Α, και για να μην το ξεχάσω, προφανώς ας πούμε οι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που πλημμύρισαν τους δρόμους της Αθήνας τον Δεκέμβρη του '44 υπό καθεστώς γενικής απεργίας κατέβηκαν να διαδηλώσουν με την απειλή του όπλου, ή ακόμα καλύτερα όλοι αυτοί μετανόησαν αμέσως μετά κι έτσι το δεύτερο αντάρτικο δεν αφορούσε κανένα εκ του ελληνικού λαού. Ήταν ο εθνικός στρατός του "επίσημου κράτους" από την μια, και μια συμμορία από την άλλη.

edit @ domenico:

Όταν μιλάμε για μαζική συμμετοχή και για διαίρεση του ελληνικού λαού, προφανώς και δεν μιλάμε για ακριβή διαίρεση στο μισό.

Τώρα αν θέλει κάποιος να το ονομάσει εμφύλιο ή ανταρτοπόλεμο ή επαναστατική διαδικασία, ας το κάνει, εγώ προσωπικά δεν προτιμώ τον όρο εμφύλιο, αλλά το δίλημμα έτσι τέθηκε εξ αρχής στο νήμα, με δεύτερη επιλογή τον... συμμοριτοπόλεμο, που κάποια γραφικά ζόμπι που τους έχει ξεράσει η κοινωνία επιμένουν να χρησιμοποιούν. 

Προφανώς πρέπει να ήταν η μεγαλύτερη συμμορία στην ιστορία του ανθρώπινου είδους, διότι γεμίζαν τα ξερονήσια κι οι φυλακές με δεκάδες χιλιάδες συμμορίτες κι ακόμα είχαν απόθεμα...

  Βαλάντης-πέλλετς

 σωστά.
Ανάλογα με τα βιώματα του καθένα.
Αλλού μπορεί να ήταν εμφύλιος.
Στο χωριό μου ήταν κατσιαπλιαδοπόλεμος.
Είχα γράψει παλιά για την ιστορία της φαμίλιας μου.

Ο αχτίδας είχε προηγούμενα με κοντοχωριανό (ζωοκλοπές) και έφερε στον θείο μου (λαϊκό δικαστή-τελειόφοιτος νομικής τότε) να τον δικάσει για οπορτουνισμό και άλλους -ισμούς.
Με την διαφορά ότι τον έφερε σκοτωμένο. 

Στην άρνηση του θείου μου να δικάσει σκοτωμένο, τον ρίξανε στο ημιυπόγειο. Όλο το απόγευμα φώναζε "σύντροφοι πατριώτες, δεν πρόκειται να δραπετεύσω, δεν πρόκειται να αυτοκτονήσω"

Με παρέμβαση του συμμαθητή του Θωμά Λουλέ που ειδοποιήθηκε στον Πεντάλοφο, αφέθηκε ελεύθερος. Πλην όμως, απο τον φόβο αδέσποτης σφαίρας η φαμίλια εξαφανίστηκε κρυμμένη σε υπόγειο της Βερανζέρου. Κρυβόμενη ένθεν και ένθεν, λαϊκός δικαστής γαρ.
Αυτά τα λέτε εμφύλιο? Οι χειρότεροι κάνανε κουμάντο σε τοπικό επίπεδο. Γιατί πάντα τα καταφέρνουν με τον άκρατο λαικισμό.

  Gracchus Babeuf » Μάρτιος 26th, 2010, 3:20 pm 

Κοίταξε domenico, θέση μου είναι πως τα γεγονότα της εποχής αρχής γενομένης του Δεκέμβρη του '44 και σαν συνέχεια το δεύτερο αντάρτικο είναι σημάδια μιας επαναστατικής διαδικασίας. 

Ο Δεκέμβρης του '44 μάλιστα παίρνει όλα τα χαρακτηριστικά μιας "ορθόδοξης" εργατικής πορείας προς την κοινωνική επανάσταση, κατά τα λενινιστικά πρότυπα με πρώτο βήμα την γενική απεργία, το ξεσήκωμα του προλεταριάτου των πόλεων κλπ. με ήδη μάλιστα οπλισμένο τον λαό. Το δεύτερο αντάρτικο δεν είναι καθόλου μια ανεξάρτητη πραγματικότητα αλλά μάλλον σημεία της μιας και της αυτής σπείρας η οποία ξετυλίγεται σε διάστημα λίγων ετών και φυσικά και συνδέεται και με το πρώτο αντάρτικο, στο οποίο βέβαια εμπλέκονται και άλλο χαρακτηριστικά.
Γι' αυτό και δεν προτιμώ τον όρο "εμφύλιος" ο οποίος είναι αρκετά ουδέτερος ως όρος.

Από την άλλη, μια επανάσταση τι άλλο είναι από ένας εμφύλιος; Μια ταξική σύγκρουση μεγάλης κλίμακας "εντός του έθνους" η οποία φυσικά και μέσα από αυτήν διαμεσολαβούνται παγκόσμιες αντιθέσεις. Το γεγονός ότι υπάρχει εκλεγμένη κυβέρνηση δεν λέει κάτι. Όπως έγραψα και στο πρώτο ποστ, είναι δεδομένο ότι στα πλαίσια ενός εμφυλίου πολέμου επέρχεται ρήξη με την μέχρι εκείνη την στιγμή υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Όχι απλά αυτό δεν είναι αφαιρεί τον χαρακτηρισμό εμφύλιος από μια τέτοια διαδικασία, αλλά ίσα ίσα, αυτός είναι κι ο σκοπός ενός εμφυλίου: η σύγκρουση με την εξουσία.

πηγή

Εμφύλιος και Συμμοριτοπόλεμος

Γράφει ο Νικόλαος Φαρμάκης*

Δημοσιεύθηκε στην Εστία στις 5 Δεκεμβρίου 2015

Επειδή η προηγούμενη κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου στην Ελλάδα υπό τον καθηγητή Ζολώτα απαγόρευσε τον όρο «συμμοριτοπόλεμος», δολοφόνησε τον όρο Δημοκρατία και ονόμασε την ένοπλο παράταξη «Δημοκρατικό Στρατό», η οποία, μεταξύ των άλλων, ήθελε – ως έλεγε και η 5^η ολομέλεια του ΚΚΕ – , και την αυτονόμηση της Μακεδονίας, εξ ου και στην ψευτοκυβέρνηση συμμετείχε Βούλγαρος υπουργός! 

Την ανωτέρω ονομασία απεδέχθη ασμένως και το κόμμα της ΝΔ και έτσι επικρατεί έκτοτε σύγχυση ως προς τον Εθνικό αγώνα 1946-1950. 

Πρέπει η νέα γενεά να γνωρίζει τα εξής:

1. Στην απόφαση του Ο.Η.Ε. το 1974, η οποία ψηφίσθηκε από όλα τα μέλη, εκτός της Σοβιετικής Ενώσεως και των υπό κατοχή της Σοβιετικής Ενώσεως Ευρωπαϊκών κρατών, αναφέρεται ότι: «Στα όμορα μετά της Ελλάδας κράτη, συμμορίες οργανώνονται, εκπαιδεύονται, εξοπλίζονται και αποστέλλονται στην Ελλάδα για την απόσπαση των βορείων επαρχιών αυτής».

2. Στην ομιλία του τότε Προέδρου των Η.Π.Α. στο Κογκρέσο – εξ ου και το λεγόμενο «Δόγμα Τρούμαν» – αναφέρει, για να αιτιολογήσει την τεράστια στρατιωτική και οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα: «Bandits on the Greek mountains». Bandit=συμμορίτης-ληστής (Αγγλοελληνικό Λεξικό Michigan Press).

3. Η ανωτέρω κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου Ζολώτα, εν αγνοία της ή επίτηδες, λησμόνησε ότι αποφάσεις του Ο.Η.Ε. δεν καταργούνται με εσωτερικό νόμο. Άρα είναι άκυρα τα περί Δημοκρατικού Στρατού.

Βεβαίως η Ελλάς είχε το προνόμιο να έχει και εμφύλιο πόλεμο στην περίοδο 1943 έως το τέλος του 1944. 

Τούτο διότι ο ΕΛΑΣ είχε κηρύξει τον πόλεμο αυτό σε όλες τις μη κομμουνιστικές οργανώσεις! Βλέπε Ζέρβας – ΕΔΕΣ – η δολοφονία Ψαρρού, με τελικό στάδιο, ευτυχώς, την καταστροφική ήττα του ΚΚΕ τον Δεκέμβριο του 1944, το οποίο είχε στην περιοχή της Αττικής 15.000 νεκρούς και τεράστιες ζημιές στην πρωτεύουσα.

Τα ανωτέρω γράφονται από κάποιον που τα γνωρίζει εκ προσωπικής εμπειρίας και όχι από τους πλαστογράφους της Ελληνικής Ιστορίας, την οποία δυστυχώς, και μη κομμουνιστές επί έτη προσπαθούν να την τροποποιήσουν.

 

*τ. Βουλευτής

πηγή

Ο εμφύλιος δεν είναι τόσο απλή υπόθεση, ούτε ξεκινάει όσο εύκολα επιθυμούν οι κάθε λογής παράφρονες και προδότες

 Από χθες το πρωί και με αφορμή το περιστατικό του Κερατσινίου βλέπουμε πολλούς και διάφορους να μιλάνε για κίνδυνο εμφύλιας σύρραξης.

Επειδή η θεματολογία του ιστολογίου μας σχετίζεται άμεσα με τον εμφύλιο του 1943-44 (το 1946-49 ήταν συμμοριτοπόλεμος, και όποιος σπάζεται με αυτήν την λέξη, πρόβλημά του), είμαστε σε θέση να εκφέρουμε άποψη επί του θέματος.

 Καταρχήν, ας ξεκινήσουμε με την θεμελιώδη παραδοχή ότι όποιος σιωπηλά ή ανοικτά επιθυμεί την πρόκληση εμφυλίου είναι ή παράφρων ή προδότης ή και τα δύο.

Κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν επιθυμεί την πρόκληση εμφυλίου που είναι εξ'ορισμού ο πλέον άγριος πόλεμος με απρόβλεπτες συνέπειες και μακροχρόνιες πληγές στο σώμα του έθνους και της κοινωνίας.

Υπάρχει η θεωρία ότι αυτοί που επιθυμούν σιωπηλά την πρόκληση εμφυλίου ρίχνοντας τεχνηέντως λάδι στην φωτιά, είναι οι εκπρόσωποι του πολιτικο-οικονομικο-δημοσιογραφικού κατεστημένου διότι θεωρούν ότι με τον τρόπο αυτό θα διατηρήσουν τα κεκτημένα τους εφόσον θα παρουσιαστούν σαν εγγυητές της "ομαλότητας" απέναντι στους "ακραίους".

 Σίγουρα αυτή η θεωρία δείχνει να έχει κάποια βάση, παρά το ότι δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί με χειροπιαστές αποδείξεις, παρά μόνο με ενδείξεις.

 Παράλληλα όμως υπάρχουν και αυτοί που με τα έργα και τα λόγια τους ωθούν ανοικτά σε πρόκληση εμφυλίου. Αυτοί ανήκουν στην ευρύτερη αριστερά. Είναι αυτοί που κραυγάζουν για κρεμάλες, Μελιγαλάδες κτλ. Τα πλέον πρόσφατα πολιτικά παραδείγματα είναι κάποιες γραφικές φιγούρες που εκτόξευαν στην βουλή και στα κανάλια απειλές του τύπου:
"απ΄το Πέραμα ως το Κερατσίνι κανείς φασίστας δεν θα μείνει"

 "τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον"

 Φαίνεται πως οι αριστεροί που εκτοξεύουν ελαφρά τη καρδία τέτοιες ατάκες και προβαίνουν σε σχετικές πράξεις δεν έχουν ακόμα χωνέψει την ήττα τους την δεκαετία του '40 και δείχνουν να επιθυμούν κάποιου τύπου ρεβάνς.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι στα καλά τους. Με δύο λόγια: Έχουν κάψει φλάντζα.

 Τους έχουν μείνει τόσα ψυχολογικά απωθημένα απ΄την ήττα τους τα οποία εκφράζουν με γραφικότητες και άναρθρες κραυγές που προτρέπουν στην ωμή βία κατά των εθνικιστών.

 Λοιπόν, για να τελειώνουμε με αυτήν την παραφιλολογία περί εμφυλίου στην Ελλάδα του 2013, καλό θα είναι να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα:
 Εμφύλιο δεν έχεις όταν πέφτουν μερικές σφαλιάρες, πέτρες, μολοτόφ ή έστω και άμα πέσει κάποιος μαχαιρωμένος.


 Γενικά θα μπορούσε να πούμε ότι ο εμφύλιος προϋποθέτει:

 α) την ύπαρξη δύο διαμετρικά αντίπαλων παρατάξεων, η σύγκλιση μεταξύ των οποίων είναι αδύνατη, 

 β) οι οπαδοί αυτών των παρατάξεων να είναι αποφασισμένοι για τα πάντα και να είναι εξοπλισμένοι.

Ας δεχτούμε ότι το πρώτο μπορεί και να ισχύει και δεν χρειάζεται ανάλυση.

Το δεύτερο όμως απέχει πολύ απ΄την πραγματικότητα.

 Απ΄τις κραυγές και τις μεμονωμένες πεζοδρομιακές συγκρούσεις μέχρι το σημείο να πάρουν κάποιοι ομαδικά τα όπλα και να τα στρέψουν κατά των πολιτικών τους αντιπάλων υπάρχει μεγάλη απόσταση. Πολύ μεγάλη. Τόσο μεγάλη που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα βρεθούν έστω και ελάχιστοι πρόθυμοι να την διανύσουν.


 Ας μην ξεχνάμε ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός χωρίς καμμία πολεμική εμπερία απ΄το 1949 και μετά (οι περιπτώσεις της Κορέας και της Κύπρου αφορούσαν ελάχιστους από μαχητικής άποψης), δεν είναι δα και ο πλέον σκληραγωγημένος λαός του κόσμου (το αντίθετο μάλλον...) και έχει γαλουχηθεί με μία εξαιρετικά ατομικίστικη νοοτροπία που δεν ευνοεί την έκθεση του ατόμου σε σοβαρούς κινδύνους.

 Καλό είναι επίσης να θυμόμαστε ότι εντονότατες πολιτικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις υπήρχαν και παλιότερα στην Ελλάδα. 

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ηταν η διαμάχη μεταξύ βενιζελικών-βασιλικών που είχε διχάσει ακόμα και το στράτευμα, κάτι που δημιουργούσε σοβαρούς κινδύνους εμφύλιας ρήξης. Κανείς εμφύλιος δεν έγινε όμως, παρά το ότι η εποχή εκείνη ήταν πολύ πιο σκληρή από κάθε άποψη. 


 Ο εμφύλιος που έγινε μετά, την δεκαετία του '40, έγινε διότι προέκυψε η Κατοχή και οι συνέπειές της.

Οι συνθήκες όμως της σημερινής Ελλάδας διαφέρουν αισθητά, ακόμα τουλάχιστον, απ΄τις κατοχικές.

Κανείς βέβαια δεν μπορεί να γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά προς το παρόν τα περί εμφυλίου είναι μπουρδολογίες.

 Ας σταματήσουν λοιπόν οι διάφοροι απατεώνες να τρομάζουν τον λαό με το σκιάχτρο του δήθεν εμφυλίου και ας πάνε εκεί που τους αρμόζει, δηλαδή στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας..

Όσο για τους διάφορους "φασιστοφάγους" της αριστεράς που ακονίζουν τα κονσερβοκούτια τους, μία φράση αρκεί:
 Σιγά μην σκίσετε κανα καλσόν ρε μάγκες...

 πηγή

 

Σσστ !!! Ησυχία ........ κοιμάται βαθειά

Ορθόδοξε Έλληνα οικογενειάρχααα ..... ΞΥΠΝΑ ..... μη κοιμάσαι ........

Μία εικόνα 1000 λέξεις: Έλληνες αιχμάλωτοι επιστρέφουν το 1956 από την Αλβανία

Μετά από επτά χρόνια αιχμαλωσίας και καταναγκαστικών έργων στην  Αλβανία οι Έλληνες φιλούν το χώμα της πατρίδας μετά την απελευθέρωση τους.  Αυτή είναι η άγνωστη ιστορία τους

 

Μία από τις πιο άγνωστες και μαύρες ιστορίες του εμφυλίου είναι το κεφάλαιο που έκλεισε ακριβώς επτά χρόνια μετά την ολοκλήρωση του. Αφορά τις συνθήκες σκλαβιάς που έζησαν οι όμηροι που πήραν μαζί τους κατά την άτακτη υποχώρηση τους στην Αλβανία μετά την ήττα στον Γράμμο οι δυνάμεις του ΔΣΕ. 

Ένα μείγμα από αιχμαλώτους του τακτικού στρατού, ανδρών και γυναικών από γύρω χωριά αλλά και ανθρώπων που ακολούθησαν τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ και πίστεψαν ότι στην γειτονική χώρα θα ζήσουν την ζωή που ονειρεύτηκαν σε μία σοσιαλιστική χώρα και τελικά αναγκάστηκαν να δουλεύουν κάτω από άθλιες συνθήκες σχεδόν σαν αιχμάλωτοι πολέμου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Πριν μπει το καλοκαίρι του 1949 και γείρει οριστικά η πλάστιγγα υπέρ του τακτικού στρατού ο Δημοκρατικός Στρατός (ΔΣ) είχε καταφέρει καίρια πλήγματα κυρίως στην 75η ταξιαρχία όπου πέρα από τις ανθρώπινες απώλειες που προκάλεσε κατάφερε να αιχμαλωτίσει τόσο αξιωματικούς όσο και οπλίτες του Ελληνικού Στρατού.

 Προσπάθησε να τους εντάξει στις δυνάμεις του ΔΣΕ - ανεπιτυχώς, καθώς οι τελευταίοι γνώριζαν ότι ουσιαστικά ο πόλεμος είχε κριθεί - παρέμεναν όμως αιχμάλωτοι και ακολουθούσαν τις κινήσεις του ΔΣ στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας και την Ηπείρου.Μετά την κατάρρευση του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949, οι αντάρτες περνούσαν στην Αλβανία και εκεί κατέθεταν τον οπλισμό τους στους Αλβανούς. Στην σύγχυση της υποχώρησης όσοι από τους αιχμαλώτους μπόρεσαν κατέφυγαν στον ΕΣ πολλοί όμως ακολούθησαν τους αντάρτες στην γειτονική χώρα και εγκλωβίστηκαν εκεί.

Οι μαχητές του ΔΣΕ στις επόμενες εβδομάδες που ακολούθησαν μοιράστηκαν στα κράτη του Ανατολικού μπλοκ, κανένα όμως ανατολικό κράτος δεν ήθελε να πάρει τους αιχμαλώτους που πέρασαν στην Αλβανία για να μη δημιουργηθούν διπλωματικές προστριβές με την Ελλάδα, έτσι οι αιχμάλωτοι αυτοί έμειναν στην Αλβανία, αιχμάλωτοι ενός στρατού (του ΔΣΕ) που πλέον δεν υπήρχε.

Οι μαρτυρίες Ανάμεσα στους αιχμαλώτους ήταν και ο νεαρός τότε γιατρός - και μετέπειτα γνωστός χειρούργος στην Αθήνα - Νικήτας Αγαπητίδης ο οποίος κατέγραψε ψύχραιμα δεκαετίες αργότερα την εμπειρία του στο βιβλίο «Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας (1949 - 1956). Εθελοντής οπλίτης από τα Δωδεκάνησα θα πιαστεί αιχμάλωτος από τους αντάρτες έξω από την Πυρσόγιαννη, την ώρα που χειρουργούσε. Θα τους ακολουθήσει έως τα τέλη Αυγούστου και θα περάσει «μέσα», όπως αποκαλούνταν η Αλβανία, μετά την τελική εκκαθάριση. Εκεί, αρχικά θα φιλοξενηθεί αρχικά σε ένα νοσοκομείο ανταρτών στην Κορυτσά και στην συνέχεια πιστεύοντας η τύχη τους θα περάσει στα χέρια των Αλβανών. Όπως αφηγείται αρχικά θεωρούσαν την συγκεκριμένη εξέλιξη θετική καθώς πίστευαν ότι πλέον είχαν να κάνουν με ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ το οποίο μέσα από τις τυπικές διαδικασίες θα φρόντιζε για τον επαναπατρισμό τόσο τον δικό του όσο και των εκατοντάδων άλλων που βρέθηκαν στην ίδια δυσχερή θέση.

Στο βιβλίο αναφέρονται οι άθλιες συνθήκες κράτησης τους σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων χωρίς τις ελάχιστες συνθήκες υγιεινής και τις μηδαμινές μερίδες φαγητού καθώς και την εξοντωτική εργασία από την ανατολή έως την δύση του ήλιου που οδήγησε αρκετούς συμπατριώτες μας στον θάνατο. 

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά υπήρχαν περιπτώσεις όπου «τους κρατούμενους, εκτός από τις τιμωρίες, τους στέλνουν να κάνουν και βαριές δουλειές , πολλές φορές άσκοπες. 

Τους βάζουν να μπουν σε βάλτους για να κόψουν βούρλα, άλλα οι βάλτοι είναι γεμάτοι βδέλλες και σε λίγο από τα πόδια τους αρχίζουν να τρέχουν από πολλά σημεία αιματα. Το αίμα δεν σταματάει και οι κρατούμενοι σοφίζονται τους κόσμου τους τρόπους για να το σταματήσουν».

Γίνονται αναφορές για προσπάθειες απόδρασης, οι οποίες μεταφράστηκαν σε αρκετά χρόνια φυλάκισης, για σαδιστές επικεφαλής οι οποίοι τους αντιμετώπιζαν ως «σαμποτέρ στο όραμα του σοσιαλισμού» και άλλες κωμικοτραγικές ιστορίες.

 Και όλα αυτά με τα χρόνια να περνούν να αλλάζουν στρατόπεδα και εργασίες (γεωργικές, διάνοιξη δρόμων, αποστραγγιστικά, οικοδομικά κ.α.) χωρίς να υπάρχει φως στον ορίζοντα.

Η ελληνική πλευρά δεν επιθυμούσε να ανοίξει διάλογο με την Αλβανία - με την οποία να μην ξεχνάμε ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση και αμφισβητούσε την εδαφική της υπόσταση - αλλά ταυτόχρονα φοβόταν να αγγίξει το θέμα άμεσα αν δεν ξεκαθάριζε την «εθνικοφροσύνη» των συμπολιτών μας που επέστρεφαν.

Το 1956 βρέθηκε τελικά μία φόρμουλα επαναπατρισμού με το σόφιμα ότι εισήλθαν παράνομα στο έδαφος της Αλβανίας και ως τέτοιους οι Αλβανοί τους απέλασαν.

Η επιστροφή Τον Αύγουστο του 1956 η Ελλάδα θα στείλει στο λιμάνι του Δυρραχίου το πλοίο «Αλιάκμων» να παραλάβει 217 αιχμαλώτους από ένα σύνολο που ξεπερνούσε τους 500. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη φουρνιά που είχαν «λευκό μητρώο πολιτικών φρονημάτων» και οι οποίοι μεταφέρθηκαν στον Πειραιά στις 24 Αυγούστου 1956 από όπου και η κεντρική φωτογραφία με τους απελευθερωθέντες αιχμάλωτους να φιλούν το ελληνικό έδαφος με το που έδεσε το «Αλιάκμων».

Το επόμενο διάστημα υπήρξε απελευθέρωση και άλλων μικρότερων ομάδων. Τι έγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μετά; 

Οργανώθηκαν σε ένα σύλλογο επαναπατρισθέντων, "Η Ανάσταση" με σκοπό να τύχουν μίας χαμηλή αποζημίωση ώστε να ξεκινήσουν ξανά την ζωή τους. 

Η μόνη βοήθεια που έτυχαν ήταν 300 δραχμές από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και μία ...κουβέρτα από το Κράτος. 

Αντίστοιχα οι στρατιώτες που είχαν αιχμαλωτισθεί απόζημίωθηκαν με 20 δραχμές και οι αξιωματικοί με 1.200.

"Ούτε μία ηθική επβράβευση για ορισμένους που δεινοπάθησαν, δεν κατορθώθηκε... Η Πατρίδα φάνηκε πολύ φειδωλή. Έδωσε μόνο το δικαίωμα σε όλους όσουν ήσαν άρρωστοι ή ανάπηροι να παρουσιαστούν σε Επιτροπές για να νοσηλευτούν ή να συνταξιοδοτηθούν. Πράγμα βέβαια που έγινε. Στους 'υγιείς', για τα τόσα χρόνια, μόνο ο μισθός των δεκαπέντε ημερών από τον επαναπατρισμό μέχρι την απόλυση. Τίποτ' άλλο".

Διαβάστε όλο το βιβλίο του Νικήτα Αγαπητίδη Το χρονικό μιας αιχμαλωσίας

Νικήτα Αγαπητίδη - Το Χρονικό μιάς Αιχμαλωσίας by Ιστορική Αλήθεια on Scribd

 

Νικήτα Αγαπητίδη - Το Χρονικό μιάς Αιχμαλωσίας by Ιστορική Αλήθεια on Scribd

 πηγή

 

 

Εμφύλιος ένας πόλεμος απο όπου όλοι χάσαμε

 

 

Κατά τη διάρκεια της κατοχής η αριστερή αντίσταση είχε δυναμώσει τόσο πολύ, ώστε με την απελευθέρωση από τους Γερμανούς (1944) να μη δέχεται την παλινόρθωση του προπολεμικού καθεστώτος. 

Όμως, καθώς η Ελλάδα είχε συμφωνηθεί ν’ ανήκει στη βρετανική σφαίρα επιρροής, τα σοβιετικά στρατεύματα, απωθώντας τους Γερμανούς, σταμάτησαν επιμελώς στα βουλγάρικα σύνορα. Συνεπώς η Ελλάδα δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει στο κομμουνιστικό μπλοκ.


Αυτό το απλό πράγμα δεν έγινε δυνατό να γίνει αντιληπτό από την ηγεσία του ΚΚΕ: έτσι επήλθαν τα Δεκεμβριανά του 1944, οπότε οι δυνάμεις της επίσημης κυβέρνησης, με την ισχυρή βοήθεια των Βρετανών, συνέτριψαν τον κατά βάση κομμουνιστικό ΕΛΑΣ στην Αθήνα (η σύγκρουση ήταν πρωτοφανής, δεδομένου ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος συνεχιζόταν και η ναζιστική Γερμανία άντεχε ακόμα).  


Τα επόμενα χρόνια το μεν ΚΚΕ δεν παραδέχτηκε την ήττα, ούτε προσανατολίστηκε σε αποκλειστικά κοινοβουλευτική δράση, η δε Δεξιά και μάλιστα η Άκρα Δεξιά, άσκησε άγρια τρομοκρατία κατά των αριστερών – μέχρις ότου το ΚΚΕ, πέφτοντας στην παγίδα, εξωθήθηκε σε νέο πόλεμο πάνω στα βουνά.


Ο πόλεμος αυτός κράτησε από το 1946 ως το 1949 και τέλειωσε με τη νίκη του εθνικού στρατού εναντίον του «Δημοκρατικού Στρατού» του ΚΚΕ.

Ο πόλεμος υπήρξε εμφύλιος και όχι «συμμοριτοπόλεμος», ούτε «ανταρτοπόλεμος». 

Ο όρος «συμμορίτες» πολύ περισσότερο ταίριαζε στους ακροδεξιούς φονιάδες Σουρλαίους, ΜΑΥδες κ.λπ. ή στη δολοφονική ΟΠΛΑ του ΚΚΕ (που είχε όμως ήδη διαλυθεί), παρά στους πειθαρχημένους στρατιώτες του Δημοκρατικού Στρατού. 

Ούτε απλός «ανταρτοπόλεμος» ήταν, δεδομένου ότι ο «Δημοκρατικός Στρατός» έλεγχε εκτεταμένες περιοχές, όπου είχε επιβάλει οιονεί κρατική οργάνωση, για να μη μιλήσουμε για την πολιτική επιρροή του  ΚΚΕ στις πόλεις. 

Ο πόλεμος υπήρξε εμφύλιος διότι οι στρατιώτες και των δύο πλευρών ήταν Έλληνες πολίτες. 

Κι αν ο «Δημοκρατικός Στρατός» εφοδιαζόταν από τις «Λαϊκές Δημοκρατίες» (όπου αργότερα κατέφυγαν ως πρόσφυγες οι μαχητές του), άλλο τόσο και περισσότερο εφοδιαζόταν ο εθνικός στρατός από τους Αμερικανούς.

Ο ελληνικός εμφύλιος υπήρξε η πρώτη σύγκρουση του «Ψυχρού Πολέμου» (1945- 1989), κατά τον οποίο το δυτικό και το κομμουνιστικό στρατόπεδο συγκρούστηκαν πολλές φορές και σε πολλά επίπεδα (μάχες, διπλωματία, κατασκοπία, τεχνολογία, πραξικοπήματα, αποσκιρτήσεις χωρών, στρατιωτικές επεμβάσεις, εντυπώσεις κοινής γνώμης κ.λπ.), χωρίς όμως οι δύο επικεφαλής (ΗΠΑ - Σοβ. Ένωση) να πολεμήσουν ποτέ απευθείας.

Ο Στάλιν χρησιμοποίησε τον ελληνικό εμφύλιο για να φθείρει πολιτικά τους αγγλοαμερικάνους, ενώ οι τελευταίοι δοκίμασαν εδώ όπλα που αργότερα αξιοποιήθηκαν αλλού. 

Αλλά πραγματικό διακύβευμα νίκης δεν υπήρχε, αφού εξαρχής η Ελλάδα ήταν προαποφασισμένα σφηνωμένη στο δυτικό μπλοκ. 

Κι αν υποθέσουμε ότι όντως οι κομμουνιστές νικούσαν και επέβαλαν το καθεστώς τους, τότε από το 1989 ο κομμουνισμός θα είχε καταρρεύσει όπως παντού στην Ευρώπη και η Ελλάδα θα ήταν τώρα κάπως σαν την Αλβανία ή τη Βουλγαρία.

Η Ελλάδα μετά τον εμφύλιο υπήρξε μια αντικομμουνιστική, περιορισμένη και ελεγχόμενη δημοκρατία (κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί για τις χώρες του ανατολικού μπλοκ), με κύριο προσόν ανέλιξης την «εθνικοφροσύνη» και όχι την προσωπική αξία. Πάντως οι πολιτικές ελευθερίες σε γενικές γραμμές λειτουργούσαν, σταδιακά τα Μακρονήσια έκλειναν, οι εκτελέσεις σταμάτησαν ήδη από το 1952 και το αριστερό κόμμα της ΕΔΑ ήταν νόμιμο, με σημαντική δύναμη στους δήμους, στο συνδικαλισμό και στη Βουλή. 

Όταν όμως η δημοκρατία αυτή «κινδύνεψε» –κατά τους ψυχροπολεμικούς ιθύνοντες–  να λάβει μια κάπως πιο «αριστερή» κατεύθυνση, πρώτα ήρθε η βία και νοθεία του 1961 (κάτι που και σήμερα ακόμα αρνείται ο κ. Βαρβιτσιώτης πατήρ, επικεφαλής των ευρωβουλευτών της ΝΔ), ενώ αργότερα  οι προγραμματισμένες εκλογές του Μάη του 1967 ματαιώθηκαν με το πραξικόπημα της χούντας και του βασιλιά. 

Κι αν εφτά χρόνια μετά η δικτατορία κατέρρευσε, είχε ωστόσο προλάβει πρώτα να εκτελέσει το εθνικιστικό της έγκλημα στην Κύπρο (οι χειρότερες στρατιωτικές ήττες της νεότερης Ελλάδας οφείλονται σε εθνικιστικούς μαξιμαλισμούς: το «μαύρο ’97», η μικρασιατική καταστροφή του 1922 και η Κύπρος του 1964-74).
Ο εμφύλιος πόλεμος κερδήθηκε από μια ετερόκλητη, μα αναγκαστική πολιτική συμμαχία δημοκρατικών δεξιών, φιλελεύθερων, σοσιαλιστών και ακροδεξιών. 

Πρωθυπουργός στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν ο βενιζελικός Σοφούλης. 

Όμως (σχεδόν) κανείς από τους πολιτικούς επιγόνους των παραπάνω δεν θέλει να θυμάται την επέτειο της λήξης του, επειδή (σχεδόν) κανείς δεν νιώθει περήφανος για ό,τι έγινε τότε. 

Θυμούνται όμως και γιορτάζουν κάθε τέλος Αυγούστου οι ηττημένοι κομμουνιστές και οι εκ των νικητών ακροδεξιοί.

Δεν νομίζω όμως ότι το δικαιούνται:  
Οι μεν κομμουνιστές ευθύνονται για τον απόλυτο παραλογισμό, ο οποίος επαγγελόταν μια ανέφικτη νίκη, πράγμα που οδήγησε στην προσωπική καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, η δημιουργικότητα των οποίων ουδέποτε διοχετεύτηκε στην κοινωνία. 

Αψυχολόγητη, ετσιθελική πολιτική, «βολονταριστική» στην κομμουνιστική αργκό (που και να κέρδιζε, ποιος θα ήθελε να έχει ζήσει 40 χρόνια ελληνικού  σταλινισμού;). 

Κι αν ο αγώνας εκείνος ήταν «ηρωικός» (όπως υπογραμμίζει έκτοτε, μεταφυσικότατα, το ΚΚΕ), ο ηρωισμός συνίστατο όχι στο ότι οι άνθρωποι αγωνίζονταν για τον κομμουνισμό, αλλά στο ότι οι ίδιοι  αγνοούσαν το ανέφικτο της επιβολής του. 

Άσε που ο ηρωισμός δεν είναι μονοπώλιο μιας πολιτικής πλευράς, αλλά προσωπική επιλογή ποικίλων υποκειμένων: δεν ήταν ήρωες μόνο όσοι φώναζαν «Ζήτω το ΚΚΕ» μπροστά στο απόσπασμα, μα και οι υπερασπιστές του Μακρυγιάννη το ’44, και οι Γιαπωνέζοι καμικάζι το ’45 και οι Ούγγροι εργάτες  το ’56.

Ούτε όμως οι ακροδεξιοί δικαιούνται να γιορτάζουν το τέλος του «συμμοριτοπόλεμου», όπως τον αποκαλούν. 

Γιατί ο κορμός τους βγήκε μέσα από το φασισμό και τη συνεργασία με τους Γερμανούς, γιατί στηρίχτηκαν στο προνομιακό γι’ αυτούς  –αλλά πάντα ανήθικο– πεδίο της βίας και της τρομοκρατίας (ποιος μπορεί να ’ναι περήφανος για το Μακρονήσι;), γιατί ευθύνονται για τη χούντα του ’67 και τη διχοτόμηση της Κύπρου το ’74, γιατί δεν προσφέρανε τίποτα στον πολιτισμό. 

Τέλος, γιατί η ελληνοχριστιανική - ρατσιστική πομφόλυγα της «Αιωνίας Ελλάδας», η οποία εξακολουθεί να διέπει τη σκέψη τους, είναι πάντα σε «ετοιμότητα» και γι’ άλλες συμφορές.


Όλοι χάσαμε από τον εμφύλιο πόλεμο. 

Κλειστήκαμε στο καβούκι μας και ομφαλοσκοπηθήκαμε ματώνοντας τέσσερα χρόνια επιπλέον, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος έγλειφε ήδη τις πληγές του Παγκόσμιου Πολέμου. 

Χάσαμε σε ευκαιρίες ανασυγκρότησης, χάσαμε σε ανθρωπιά, χάσαμε σε αίσθημα ρεαλισμού, χάσαμε σε πανευρωπαϊκή - παγκόσμια (και όχι ελληνοκεντρική) θεώρηση των πραγμάτων. 

Ζήσαμε τη γιγάντωση ενός πανίσχυρου κράτους-αφέντη, τις συνέπειες του οποίου πληρώνουμε και σήμερα. 

Άρα, η  επέτειος θα ’πρεπε να ’ναι ευκαιρία για σκέψη, προβληματισμό και περισυλλογή.


Γράφει ο Δημήτρης Φύσσας

Πηγή Ραντάρ Άγρυπνος Φρουρός

Σχόλιο

'Ισως ένα απο τα μεγαλύτερα δράματα του εμφυλίου είναι οτι  η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων αριστερών πατριωτών άθελα της έγινε πιόνι στα χέρια της ηγεσίας του ΚΚΕ ( ενας κομματικός σχηματισμός που πολέμησε την Ελλάδα όποτε μπόρεσε, πχ Ιμπεριαλιστές οι Έλληνες στη Μ. Ασία) και των ξένων δυνάμεων που εποφθαλμιούσαν τη Μακεδονία μας και τελικά η χώρα "σώθηκε" απο τους συνεργάτες των γερμανών.


πηγή

ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΜΦΥΛΙΟΣ

 

 

Υπάρχει μια διαφωνία ανάμεσα στους ιστορικούς (και μη), κατά πόσον οι μαύρες αυτές σελίδες του έθνους μας ήταν εμφύλιος (δηλαδή πόλεμος ανάμεσα σε δύο παρατάξεις, όπως πχ την περίοδο 1823-1825) ή συμμοριτοπόλεμος (δηλαδή πόλεμος ανάμεσα στο επίσημο κράτος και σε μια οπλισμένη από άλλους ομάδα).

 

 

 

Το βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο του υποστρατήγου εα. ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗ ΑΝΤΩΝΑΚΕΑ προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα αυτό. 

Εμείς βάζουμε αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο το οποίο στο σύνολο του απαντάει πλήρως στο ερώτημα: Ότι δηλαδή ο πόλεμος ήταν συμμοριτοπόλεμος και όχι εμφύλιος.

 

 

 

Στο απόσπασμα αυτό, ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας κυρίως κομμουνιστικές πηγές αποδεικνύει ότι το ΚΚΕ ξεκίνησε αυτόν τον αιματηρό τρίτο γύρο, με όπλα, πολεμοφόδια και διπλωματική στήριξη κάποιων άλλων κρατών, που υπέδειξαν την ένοπλη σύγκρουση για τους δικούς τους σκοπούς και ήθελαν μέσω του ΚΚΕ και του συμμοριπολέμου, να βλάψουν την Ελλάδα αποσπώντας τμήματά της από τον εθνικό της κορμό.

 

 

 

Ο ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ΗΤΟ ΞΕΝΟΚΙΝΗΤΟΣ ΕΠΙΒΟΥΛΗ

 

    Το γεγονός ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο εμφύλιος πόλεμος, δηλαδή άγων ιδεολογικός ή κοινωνικός, προκύπτει και από την ομολογία του ιδίου του Αρχηγού του Κ.Κ.Ε.. Νίκου Ζαχαριάδη, ο όποιος παραδέχεται ότι επρόκειτο περί ξενοκινήτου επιβουλής, ή οποία όμως δια λόγους σκοπιμότητος και εκμεταλλεύσεως των συναισθημάτων της διεθνούς κοινής γνώμης, ενεφανίζετο ως δήθεν επανάστασις των καταπιεζομένου «δημοκρατικών» πολιτών.

 Συγκεκριμένους, ως αναγράφεται εις τις σελίδες 28 και 29 του βιβλίου του «Δέκα χρόνια πάλης», εις τό εισηγητικόν του σημείωμα προς την γενομένη εν Ρωσσία, την 14-15 Οκτωβρίου 1950, ΙΙΙην Συνδιάσκεψιν του Κ.Κ.Ε., ούτος είπε και τα εξής:

    «Η πολιτική μας θα έπρεπε να είναι τέτοια ώστε φαινομενικά να είναι αμυντική... Χωρίς όμως να εξασφαλίσουμε τα νώτα μας τότε, δεν μπορούσαμε ν' αρχίσουμε. Και στις συνθήκες τον 1946 εξασφάλιση νώτων σήμαινε, πρώτ' άπ' όλα και κυρίως, Γιουγκοσλαβία ευνοϊκά για μας διατεθειμένη...».

 

 

 

 

  Επομένως, ομολογείται κυνικώτατα ότι ο «Τρίτος Γύρος» δεν ήτο αποτέλεσμα, ως υπεστηρίζετο υπό του Κ.Κ.Ε., «της αυθόρμητης εκδήλωσης αυτοάμυνας των δημοκρατικών πολιτών, εναντίον των καταπιέσεων της Βρετανικής πολιτικής και των Ελλήνων μοναρχοφασιστών», αλλά προσχεδιασμένη άπόφασις ενόπλου επιβουλής εναντίον της Ελλάδος.

Αλλά και ο αρχισυμμορίτης Μάρκος Βαφειάδης παραδέχεται εις την σελίδα 378 του βιβλίου του «Απομνημονεύματα», Τόμος 5ος, ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο επανάστασις «των καταπιεζομένων δημοκρατικών πολιτών», ούτε «αύθόρμητη εκδήλωση αυτοάμυνας εναντίον των καταπιέσεων των Βρετανών και των Ελλήνων», αλλά ότι ο κύριος συντελεστής της αποφάσεως διά την εξαπόλυσιν αυτού εναντίον της Ελλάδος υπήρξε το «Μακεδόνικο ζήτημα». Συγκεκριμένως, γράφει ούτος, μεταξύ άλλων:

 
    «Το λεγόμενο «Μακεδόνικο» δεν έμεινε έξω από τους συντελεστές του Εμφύλιου. Ήτανε ένα από τα κυρίαρχα πού συνθέτουν το σύνολο των συστατικών πού οδήγησαν στον εμφύλιο».
    Τον «Τρίτον Γύρον» δεν τον προεκάλεσαν, ως διεκηρύσσετο, οι διώξεις των κομμουνιστών υπό των δεξιών κυβερνήσεων και των οπαδών των, ούτε η πηγαία έκρηξις μιας καταπιεζόμενης μειοψηφίας. 

Ούτος υπήρξε, μετά την αποτυχίαν της βιαίας καταλήψεως της εξουσίας εις τους δύο πρώτους «Γύρους» (της Κατοχής και των Δεκεμβριανών), ή τελική έφοδος προς ολοκλήρωσιν του αρχικού σχεδίου περί αποσπάσεως της Μακεδονίας, διαμελισμού της Ελλάδος και βιαίας εντάξεως της εις το κομμουνιστικό στρατόπεδο, ως δορυφόρου της Μόσχας.

 Περί αυτού υπήρξεν είλημμένη ά-πόφασις και προς τον σκοπόν αυτόν είχε προηγηθή η απόκρυψις τού οπλισμού αμέσως μετά την Συμφωνίαν της Βαρκίζης (12 Φεβρουαρίου 1945), ως και η ίδρυσις της στρατιωτικής βάσεως εξορμήσεως του Μπούλκες Νοτιοσλαυΐας. 

Τούτο συνάγεται και εκ του περιεχομένου της εκθέσεως, του Νίκου Ζαχαριάδη, προς τον Στάλιν, την οποίαν διεβίβασεν εκ Βελιγραδίου ο Γιάννης Ιωαννίδης, μέσω του ειδικού απεσταλμένου Σοβιετικού Σεργκέεφ, προς την Μόσχαν. Εις αυτήν ο Ζαχαριάδης αναφέρει:

  «Η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. (στα μέσα Φεβρουαρίου 1946) κατέληξε σε αποφάσεις, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να οργανωθή ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας».
 

Αι πρώται εμφανισθείσαι συμμορίαι απετελούντο εξ 7-10 ανδρών εκάστη και απεκαλούντο «Ομάδες καταδιωκομένων αγωνιστών», μετονομασθείσαι, κατά τας αρχάς του 1946, εις «Συγκροτήματα» (εκ 50 περίπου ανδρών έκαστον). 

Αμέσως, όμως, μετά την αναγγελίαν του σχηματισμού «Προσωρινής ΔημοκρατικήςΚυβέρνησης» (24.12.1947) άρχισε η συγκρότησις των κομμουνιστικών ορδών εις στρατιωτικούς σχηματισμούς, οπότε οι «Ομάδες» μετωνομάσθησαν εις «Λόχους» και τα «Συγκροτήματα» εις «Τάγματα».

 Η πράξις αύτη απετέλεσε την αρχήν της επιδιώξεως μετασχηματισμού των ληστοσυμμοριών εις τακτικόν «λαϊκό επαναστατικό στρατό».

ΤΙΤΟ: ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

    

Εκτός, όμως, των διαδοχικών αποφάσεων του Ο.Η.Ε., δια των όποιων προσδιορίζετο ο χαρακτήρ του διεξαγόμενου πολέμου εις την Ελλάδα ως συμμοριακός πόλεμος (BANDITS WARFARE), έχομεν την σειράν των πραγματικών και ιστορικώς βεβαιωθέντων γεγονότων, τα όποια αποδεικνύουν, πέραν πάσης δυνατής αμφισβητήσεως, ότι ο πόλεμος εκείνος ήτο ξενοκίνητος εισβολή ενεργούμενων του Σλαβισμού. 

Επίσης, έχομεν σήμερον και τας έγγραφους ομολογίας των κομμουνιστών πρωταγωνιστών της εποχής εκείνης, δια των όποιων τεκμηριούται πλήρως η θέσις, καθ' ην ό Στάλιν χρησιμοποίησε τους κομμουνιστοσυμμορίτας ως άθυρμα, προς τον σκοπόν της, κατά τον Μάρκον Βαφειάδην, «εις βάρος μας και υπέρ των Βορείων γειτόνων μας νέας διευθετήσεως των συνόρων».

    Ο Νίκος Ζαχαριάδης, κατά την διάρκειαν των εργασιών της 12ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., της συνελθούσης υπό την προεδρίαν του, εις τας Αθήνας, την 25-27 Ιουνίου 1945, παρουσιάσθη επιφυλακτικός ως προς την άμεσον επανάληψιν του ένοπλου αγώνος. Βιαστικός, όμως, ήτο ο Τίτο - «για τους δικούς του λόγους», όπως γράφει ο Αλέξης 'Ελικιώτης, εις την σελίδα 1193 τού βιβλίου του «Ιστορική αναμέτρηση». Διατί, όμως, ο Τίτο ήτο βιαστικός; Μας το λέγει ο ίδιος, ό Τίτο, την 11ην Οκτωβρίου 1945, εις την ομιλία του, την οποίαν εξεφώνησεν εις τα Σκόπια, ειπών μεταξύ άλλων και τα εξής:

    «Υπάρχουν, όμως, ακόμη σήμερον Μακεδόνες έξω της Νοτιοσλαβικής Μακεδονίας. Είναι οι αδελφοί μας της Μακεδονίας του Αιγαίου, δια τας τύχας των όποιων δεν είναι δυνατόν να αδιαφορήσωμεν. Πιστεύομεν, όμως, ότι μίαν ημέραν θα συνενωθούν και αυτοί μαζί μας».
Πυρομαχικά πολυβόλου Βουλγαρικής κατασκευής, χρησιμοποιούμενα ύπό των κομμουνιστοσυμμοριτών, φέροντα επί του κιβωτίου των την ένδειξιν παραγωγής των (Καζανλίκ Βουλγαρίας), περιελθόντα εις χείρας του Ελληνικού στρατού την 10ην Δεκεμβρίου 1947, πλησίον του Διπλοχωρίου Δράμας.

Η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΔΙΔΕΙ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΕΝΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΜΟΛΕΜΟΥ
ΚΑΙ Ο ΤΙΤΟ ΠΙΕΖΕΙ ΔΙΑ ΤΑΧΕΙΑΝ ΕΝΑΡΞΙΝ ΑΥΤΟΥ

  Το σύνθημα διά την έναρξιν του «Τρίτου Γύρου» έδωσεν ο υφυπουργός εξωτερικών της Σοβιετικής Ενώσεως Ανδρέας Βισίνσκυ, από του βήματος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, την 21ην Ιανουαρίου 1946. ισχυριζόμενος ότι «εις την Ελλάδα επικρατεί κατάστασις τρομοκρατίας» και ότι «κινδυνεύει ή ζωή και η ελευθερία των δημοκρατικών πολιτών». 

Την εποχήν εκείνην η Σοβιετική Ένωσις προσέφυγεν εις το Συμβούλιον Ασφαλείας, κατηγορούσα την Ελλάδα ως απειλούσαν την ειρήνην εις τα Βαλκάνια! 

Τήν ιδίαν ημέραν, το Κ.Κ.Ε. εξέδωσεν απόφασιν ταυτόσημον προς τους συκοφαντικούς ισχυρισμούς των Σοβιετικών και δι' αυτής εζητείτο «ο σχηματισμός εθελοντικού σώματος από πιστούς δημοκράτες δοκιμασμένους στην Εθνική Αντίσταση, πού να ξεκαθαρίσει τον Τόπο από το μοναρχοφασιστικό μίασμα» και εκαλείτο ο Λαός «να οργανώση την πλατειά και την στενή αυτοάμυνα στις πόλεις και τα χωριά».

    Η συκοφαντική εναντίον της Ελλάδος προσφυγή, ως ήτο φυσικόν απερρίφθη, μετά μακράς συζητήσεις, δικαιωθείσης ούτω, της Ελλάδος. Εν τούτοις, διά της προσφυγής της εκείνης ή Σοβιετική Ένωσις απέβλεπεν εις την τόνωσιν του ηθικού των αναπτυσσομένων, τότε, πρώτων κομμουνιστικών συμμοριών και εις την παρότρυνσιν των Βορείων γειτόνων της Ελλάδος διά την ενίσχυσιν των κομμουνιστοσυμμοριτών. Παραλλήλως, όμως, έρχεται η εντολή διά την έναρξιν του ένοπλου αγώνος και εκ Μόσχας όπου ο Δημήτριος Παρτσαλίδης έχει μεταβεί προς τον σκοπόν αυτόν. Τούτο παραδέχεται και ο γνωστός κομμουνιστής Λευτέρης Μαυροειδής, ο όποιος, εις την σελίδα 174, του βιβλίου του «Από τον Σταλινισμό στην Περεστρόϊκα», γράφει:

 

 «Όπως βλέπουμε, λοιπόν, ο Στάλιν έμεινε βασικά στη γραμμή πού είχε διαμηνύσει ο Μολότωφ στον Παρτσαλίδη από τον Φεβρουάριο του 1946: «Να πάρετε μέρος στις εκλογές και μετά τις εκλογές βλέποντας και κάνοντας. Ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης. Θα ρίχνετε το κέντρο βάρους άλλοτε στον ένοπλο αγώνα και άλλοτε στις νόμιμες μορφές πάλης...».


Ο Νίκος Ζαχαριάδης, όμως. απέρριψε την «συμβουλή» του Μολότωφ και απεφάσισεν όπως το Κ.Κ.Ε. απόσχη των εκλογών της 31ης Μαρτίου 1946, δι' ανάδειξιν Αναθεωρητικής Βουλής. 

Τούτο ομολογεί ο ίδιος. ενώπιον της 7ης "Ολομελείας του Κ.Κ.Ε., τον Μάϊον 1950. Επιθυμών, εν τούτοις, να απόδειξη εις τον Στάλιν, προ της μετ' αυτού συναντήσεως του, κατά τας αρχάς Απριλίου 1946, ότι το Κ.Κ.Ε. είναι ετοιμοπόλεμον - προκειμένου να εξασφάλιση ούτω, την βοήθειάν του - εγκρίνει προ της αναχωρήσεως του. εκ Θεσσαλονίκης, διά Βελιγράδιον, Πράγαν και Μόσχαν, την γενομένην βάσει των ληφθεισών αποφάσεων της 2ας Όλομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. «για άμεση ένοπλη εξέγερση», εισήγησιν του Μάρκου Βαφειάδη διά την επίθεσιν, την νύκτα της παραμονής των εκλογών, εναντίον του Λιτόχωρου Πιερίας. Αυτή ήτο ή πρώτη καλώς οργανωμένη ένοπλος εμφάνισις των ληστοσυμμοριτών και θεωρείται υπό πολλών ως η επίσημος έναρξις του Συμμοριτοπολέμου. 

Την επιχείρησιν εναντίον του Λιτόχωρου κατέστρωσαν από κοινού (όπως αναφέρει ο Μάρκος Βαφειάδης εις τας σελίδας 93,94 και 138 του βιβλίου του «Απομνημονεύματα») γνωστά ονόματα αρχισυμμοριτών, όπως οι Γ. Πρωτόπαππας ή «Κικίτσας», Άθαν. Γκένιος ή «Λασσάνης» κ.ά., ως και δύο επίορκοι εκ μονίμων προερχόμενοι στρατιωτικοί, οι Ιωάννης Μουστεράκης και Ιωάννης Παλάσκας.

 Η εκτέλεσις της τρομοκρατικής επιθέσεως εναντίον του Λιτόχωρου, κατά την οποίαν εφονεύθησαν ένδεκα Χωροφύλακες και Στρατιώται, ανετέθη εις τους γνωστούς αρχισυμμορίτας Ρόσιον Αλέξανδρον («Υψηλάντην») και Καπετάνον Εύριπίδην («Πάνον»). 

 Εις αυτήν φέρεται συμμετασχών και ο λυμαινόμενος την περιοχήν Έλασσώνος - Δεσκάτης - Βερμίου λήσταρχος Θωμάς Λιόλιος ή «καπετάν Μπαρούτας», όστις εφονεύθη την 18ην Ιουλίου 1946. εις συμπλοκήν μετά αποσπάσματος Χωροφυλακής, εις την περιοχήν Κάτω Βερμίου.

    Την ιδίαν εποχήν, η ηγεσία του Κ.Κ.Ε., λαμβάνει και το σχετικόν μήνυμα εκ Βελιγραδίου. Ο Τίτο αξιώνει, πλέον, την άμεσον έναρξιν του Συμμοριτοπολέμου. Έπ' αυτού, ο Αλέξης Ελικιώτης. εις την σελίδα 445 τού βιβλίου του «Ιστορική Αναμέτρηση», γράφει:
    «Κι έτσι, μόλις επέστρεψε ο Π. Ρούσσος από το Βελιγράδι, όπου τον είχε στείλει προς συνάντηση του Τίτο ο Ζαχαριάδης, και εκόμισε το μήνυμα του Τίτο, πού αξίωνε την άμεση έναρξη της νέας επιθέσεως, υποσχόμενος αμέριστη υποστήριξη, στις 12 Φεβρουαρίου 1946, η Δεύτερη "Ολομέλεια κατέληξε στη γνωστή απόφαση της».
    Και πράγματι, ο Νίκος Ζαχαριάδης, παραδέχεται ότι:  «Η απόφαση για την επανάληψη του ένοπλου αγώνα πάρθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1946, επέτειο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, με ρητή επίσημη βεβαίωση του Τίτο ότι θα μας δώσει ουσιαστική συμπαράσταση. Αυτό αποτέλεσε σημαίνοντα παράγοντα για την απόφαση. Χωρίς την υπόσχεση αυτή δεν θα καταφεύγαμε στον ένοπλο αγώνα».

    Τρεις, επίσης, ημέρας, προ της συγκλήσεως της 2ας "Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., ήτοι την 9ην Φεβρουαρίου 1946, ο Στάλιν εξεφώνησε λόγον, ο όποιος και απετέλεσε την απαρχήν του «ψυχρού πολέμου», μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Ό Σοβιετικός δικτάτωρ υπεστήριξεν ότι «είναι πλέον αδύνατος η ειρηνική διεθνής εξέλιξις μετά των καθεστώτων της καπιταλιστικής οικονομίας». Δηλαδή, εδίδετο εμμέσως, πλην σαφώς, το πράσινον φως προς την ηγεσίαν του Κ. Κ. Ε. διά την προσφυγήν εις τον ένοπλον αγώνα.

    Κατόπιν όλων αυτών, η τότε ηγεσία του Κ.Κ.Ε.. συνήλθε, την 12ην Φεβρουαρίου 1946 και έλαβε, οριστικώς, την τελικήν άπόφασιν διά την έναρξιν του Συμμοριτοπολέμου. 

Εις την παράγραφον, ή οποία άνεφέρετο εις την έναρξιν του πολέμου τούτου, ανεγράφετο: «Η δεύτερη Ολομέλεια, αφού στάθμισε εσωτερικούς παράγοντες, βαλκανική και διεθνή κατάσταση,αποφάσισε να προχωρήσει στην οργάνωση της νέας ένοπλης πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφανισμό».

 
    Χαρακτηριστικόν είναι, ότι η απόφασις της 2ας Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. δεν ομιλεί περί ενάρξεως, αλλά περί αναπτύξεως του ένοπλου αγώνος, διά να υποδήλωση ότι ο ένοπλος άγων ουδέποτε εσταμάτησε, άλλ' απλώς ανεστάλη διά της Συμφωνίας της Βαρκίζης, εν όψει ευνοϊκότερων συνθηκών. Πράγματι, η Κεντρική Επιτροπή τού Κ.Κ.Ε., απευθυνόμενη το 1956 προς τα μέλη του Κόμματος, γράφει: «Το Φλεβάρη του 1946 η καθοδήγηση του Κόμματος πήρε στη 2η Ολομέλεια της Κ.Ε. απόφαση για προσανατολισμό προς την ανάπτυξη του ένοπλου αγώνα».

    Την διαπίστωσιν, ότι ή ηγεσία του Κ.Κ.Ε. εθεώρει ότι ο ένοπλος άγων ουδέποτε εσταμάτησε, άλλ' απλώς ανεστάλη δια της Συμφωνίας της Βαρκίζης, ομολογεί ο ίδιος ο Αρχηγός του Κ.Κ.Ε., Νίκος Ζαχαριάδης, ο όποιος εις το υπόμνημά του, της 13ης Μαΐου 1947, προς τον Στάλιν, αναφέρει:
    

 «Στην ουσία, όπως έδειξαν τα γεγονότα, η Βάρκιζα υπήρξε μόνο μια ανάπαυλα. Το Κ.Κ.Ε. υπογράφοντας τη Συμφωνία της Βάρκιζας έκανε αναμφίβολα περισσότερες υποχωρήσεις απ' ότι έπρεπε για να κερδίσει χρόνο». 

 Ο ίδιος, επίσης, εδήλωσεν ενώπιον της 6ης Ολομελείας της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε., την 9ην Οκτωβρίου 1949. ότι: «Ύστερα από τη στρατιωτική ήττα, το Δεκέμβρη του 1944, η Συμφωνία της Βάρκιζας στάθηκε ένας απαραίτητος ελιγμός για την ανασύνταξη των Λαϊκών Δημοκρατικών Δυνάμεων».
    Τώρα, πλέον, δεν έμενε τίποτε άλλο, παρά μόνον να ρυθμισθούν, προσωπικώς μετά του Στάλιν, αι λεπτομέρειαι του πολέμου, ήτοι αφ' ενός μεν ο τρόπος και ή έκτασις της εις πολεμικόν κυρίως υλικόν βοηθείας και το ύψος της χρηματοδοτήσεως προς το Κ.Κ.Ε., ως και τα ανταλλάγματα διά την παρασχεθησομένην υπό των Σλαβικών κρατών πάσης φύσεως βοήθειαν. Αφ' έτερου δε, έπρεπε να εξασφαλισθή η εντολή του ίδιου του Στάλιν προς τας ηγεσίας των Κομμουνιστικών κομμάτων των Βαλκανικών Κρατών, διά την υλικήν και ηθικήν υποστήριξιν του αρχομένου ενόπλου αγώνος.

 

Ο ΣΤΑΛΙΝ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΤΙΤΟ

 

    Πάντα ταύτα ανέλαβε να εξασφάλιση ο Αρχηγός του Κ.Κ.Έ., Νίκος Ζαχαριάδης. 

Όπως προκύπτει και εκ των απορρήτων αρχείων του Κ.Κ.Ε., τα όποια εδημοσιεύθησαν, τον Δεκέμβριον 1979, υπό της εφημερίδος «Αυγή», ούτος, επωφελούμενος της προσκλήσεως του διά να παραστή εις τας εργασίας του 8ου Συνεδρίου του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, το όποιον συνήρχετο εις Πράγαν, από 28 Φεβρουαρίου έως 3 Μαρτίου 1946. ανεχώρησε κρυφίως εκ Θεσσαλονίκης, συνοδευόμενος υπό του Μάρκου Βαφειάδη και αρχικώς μετέβη εις Βελιγράδι, όπου συνάντησε τον Τίτο, προς τον όποιον «παρουσίασε τις εκτιμήσεις τον και ανέπτυξε τις σκέψεις τον». 

Ο Τίτο (ο «Στάλιν» των Βαλκανίων), όχι μόνον ήτο θερμός υποστηρικτής της ενάρξεως του ενόπλου αγώνος, αλλά έδωσε και το υπόδειγμα στρατηγικής οργανώσεως και διεξαγωγής αυτού. 

Μετά ταύτα, ο Νίκος Ζαχαριάδης, μετέβη, μετά τού Μιλτιάδη Πορφυρογένη, εις Πράγαν. ελθών εις επαφήν μετά εκπροσώπων του Κ.Κ. της Σοβιετικής Ενώσεως, Μαλένκωφ και Ζντάνωφ, ως και μετ' άλλων εκπροσώπων Ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων, μεταξύ των οποίων ήτο και ο Γκεόργκι Δημητρώφ της Βουλγαρίας. 

Κατά την διάρκειαν του Συνεδρίου εκείνου συνεζητήθη και το «Μακεδονικόν ζήτημα» και εξεδόθη σχετικόν ψήφισμα, το όποιον αναφέρει, επί λέξει, τα εξής:

    «Εδόθη μεγάλη προσοχή παρά του Συνεδρίου εις την τελικήν απελενθέρωσιν των Σλαύων τής Μακεδονίας. Οι Σλάβοι εις τάς ακτάς του Αιγαίου υφίστανται, ακόμη, τον ξενικόν ζυγόν. Και απεφασίσθη, ομοφώνως, όπως εγερθή το ζήτημα της απελευθερώσεως των Σλάβων της Μακεδονίας τον Αιγαίου».

Συμφώνως προς την αναφοράν του Β. Μπαρτζώτα, ενώπιον της 6ης Ολομελείας. εις την Πράγαν, ο Νίκος Ζαχαριάδης έλαβε κατηγορηματικήν υπόσχεσιν δια πλήρη και όλοκληρωτικήν συνδρομήν. 

Το ίδιον. άλλως τε, παραδέχεται και ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο όποιος εις σχετικήν συζήτησιν μετά του Γιώργη «Γούσία»-Βοντίτσου, φέρεται ειπών:

    «Όταν βγήκα στο εξωτερικό και πήγα στο Συνέδριο του Τσεχοσλοβακικού Κόμματος, συναντήθηκα με τους Σοβιετικούς και πήρα την υπόσχεση τους για πλήρη υποστήριξη υλική και ηθική, μίλησα με τους Γιουγκοσλάβους κι άλλους ηγέτες Λαϊκών Δημοκρατιών, πού κι αυτοί με τη σειρά τους μου έδωσαν την ίδια υπόσχεση...». (Σελίς 250, Τόμος Β', «Οι αιτίες γιά τις ήττες, τη διάσπαση του Κ.Κ.Ε. και της Ελληνικής Αριστεράς»).

 Ακολούθως, ο Νίκος Ζαχαριάδης, επέστρεψεν εκ νέου εις το Βελιγράδιον και εκείθεν μετέβη αεροπορικώς εις Μόσχαν, όπου συνηντήθη μετά της ηγεσίας του Κ.Κ. της Ε.Σ.Σ.Δ.. παρά της οποίας του εδόθησαν αι γενικαί κατευθυντήριαι γραμμαί διά την οργάνωσιν και διεξαγωγήν του Συμμοριτοπολέμου. 

Επηκολούθησε, κατά τας αρχάς Απριλίου, ιδιαιτέρα συνάντησις με τον Στάλιν, εις την «ντάτσα» (έπαυλις) του Σοβιετικού δικτάτορος, εις την λίμνην Ρίτσα, όπου όχι μόνον του εδόθη ή επίσημος πλέον έγκρισις διά την έναρξιν του Συμμοριτοπολέμου, «εκεί πάρθηκε ή απόφαση για τον εμφύλιο», θα παραδεχθή πολύ αργότερα ο Νίκος Ζαχαριάδης, αλλά υπηγορεύθη εις αυτόν και ή τακτική διεξαγωγής του πολέμου αυτού, ως και ο τρόπος υποστηρίξεως του υπό των «αδελφών» κομμουνιστικών κομμάτων της Βαλκανικής. «Τις λεπτομέρειες να τις καθορίσετε τελικά με τον Τίτο, που θα κατανοήσει τις ανάγκες», φέρεται ειπών ο Στάλιν προς τον Ζαχαριάδην, κατά το τέλος της συναντήσεως των εκείνης.

    Ο αρχισυμμορίτης «Γ. Τζουμερκιώτης» (Γεράσιμος Μαλτέζος), αναφερόμενος εις το θέμα τούτο, αναγκάζεται να παραδεχθή, εις τας σελίδας 28 και 29 του βιβλίου του «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας» ότι:

«Ο νέος ένοπλος αγώνας του Ελληνικού λαού θα βοηθούσε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο να σταθεροποιήσει τις θέσεις του».

 
Δηλαδή, ομολογεί ότι το Κ. Κ. Ε. ενεργούσε κατ' επιταγήν και προς όφελος ξένων δυνάμεων, και συνεχίζει λέγων ότι:

«Εις αντάλλαγμα θα παίρναμε την αναγκαία πολεμική και άλλη βοήθεια».

 

ΣΥΝΑΨΙΣ «ΑΓΡΑΦΟΥ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ» ΜΕΤΑΞΥ ΤΙΤΟ ΚΑΙ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

 

 

 

Πηγή


Προσπάθησα να συγκεντρώσω όσο το δυνατόν πιο πολλές απόψεις.

ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ Η ΕΜΦΥΛΙΟΣ;

Πέστε τον όπως θέλετε... εγώ ξέρω πως ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ.... ΓΙΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ... και η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΕΜΙΖΕ ΠΛΗΓΕΣ.

Το έζησα, μέσα από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του πατέρα μου, που ήταν ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ - ΔΑΣΚΑΛΟΣ και υπέστη διώξεις και βασανιστήρια από τους κατσαπλιάδες του ΚΚΕ στον ΕΜΦΥΛΙΟ.

Σ' ένα Έθνος, που ακόμα και σήμερα, εξήντα επτά χρόνια  μετά, μετράει τις πληγές του και τα τελευταία έξι χρόνια,  ζει μαζεμένες όλες τις τραγωδίες του, έχοντας ουσιαστικά μπροστά του τον μεγαλύτερο εφιάλτη του, ο τότε ΕΜΦΥΛΙΟΣ Ή ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ, θα φαντάζει ... "άνοιξη", σ' αυτά που θα μας συμβούν.

ΤΟΤΕ, ΗΤΑΝ ΤΟ  ΚΚΕ... ΠΟΥ ΜΑΚΕΛΕΨΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ... ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙ, ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΠΙΟΝΙΩΝ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΘΑ ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΒΡΙΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ,  ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΟΡΘΟΠΟΔΗΣΕΙ.

ΘΑ ΧΑΘΕΙ.

Κι αυτός ο εφιάλτης της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ, βρίσκεται μπροστά μας με πολλές μορφές... ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ - ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ - ΟΒΡΙΟΙ - ΛΑΘΡΟΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ - ΜΚΟ - ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ  ... 

Κι όσοι δεν τον βλέπουν, ή κάνουν πως δεν τον βλέπουν, δεν θα γλυτώσουν...θα είναι και αυτοί μέσα στο... παρανοϊκό  ντελίριο του αίματος, που η θανατική μυρωδιά του, απλώνεται και ριζώνει όλο και πιο βαθιά στα ΑΓΙΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ...



Καλλιόπη Σουφλή

Υ.Γ. Την όφειλα τούτη την ανάρτηση, σε κάποια πορωμένα φασισταριά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, που με βάση ένα ρεπορτάζ μου, για την ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ, τόλμησαν να μου επιρρίψουν την ρετσινιά του ΕΑΜΟΒΟΥΛΓΑΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΚΑΦΡΟΥ.

ΑΝΩΝΥΜΑ, φυσικά.... 

ΓΙΑΤΙ Η ΕΠΩΝΥΜΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ, ΕΧΕΙ ΚΟΣΤΟΣ... ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΝΔΡΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ.

Ως δημοσιογράφος, οφείλω να είμαι ακομμάτιστη... να καταπνίγω τα προσωπικά μου συναισθήματα και να είμαι δίκαιη.
Αυτή ήταν πάντα η ΑΡΧΗ μου...
Και αυτό πράττω.

Αλλά και ως άνθρωπος, δεν προσχωρώ σε κανένα κόμμα, ώσπου να αναδειχθούν οι ΑΡΙΣΤΟΙ που θα κυβερνήσουν τούτη την ΠΑΤΡΙΔΑ.

Αυτοί, που ο μόνος ομφάλιος λώρος τους, θα είναι η ΕΛΛΑΔΑ.

 Οι Ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι της ΕΣΣΔ

         Δεν είχα σκοπό να το γράψω το άρθρο αυτό , μέχρι που άκουσα τον γ.γ. του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στην προ ημερησίας συζήτηση στη βουλή για τον Ρώσο-ουκρανικό πόλεμο,  να κουνά το δάκτυλο στην κυβέρνηση, γιατί επέλεξε το Νατοϊκό  «ιμπεριαλιστικό» στρατόπεδο έναντι του άλλου , του Ρώσικου.

Του θυμίζω:

1. Μελετώντας την ιστορία κ. Κουτσούμπα, δεν διάβασα πουθενά στην μακρόχρονη ιστορία της  Ουκρανίας να θέλει διακαώς να συνταχτεί με την Ρωσία και ιδιαίτερα την κομμουνιστική, αντιθέτως, τα σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλαν το 1920 στα εδάφη της και την εξανάγκασαν με το ζόρι να ενταχτεί στην ΕΣΣΔ. 

2. Ούτε είδα κανένα δημοψήφισμα του λαού της το 1932 υπέρ της βίαιης κολεκτιβοποίησης που της επιβληθεί. Αντιθέτως την απέκλεισαν από την τροφοδοσία τροφίμων για ένα χρόνο  πεθαίνοντας 7 εκ. Ουκρανοί από πείνα.  Αν θυμάστε…

3. Να σας θυμίσω ότι το 1920 οι Ρώσοι κατέλαβαν το Αζερμπαϊτζάν, την Γεωργία και την Αρμενία μετά από σκληρές μάχες των λαών τους που πολεμούσαν για την ανεξαρτησία τους.

4. Να σας θυμίσω επίσης ότι το ίδιο συνέβη το 1921,  όταν οι Ρώσοι κομμουνιστές επιτέθηκαν στην Κεντρική Ασία και κατέπνιξαν τα εθνικά κινήματα μουσουλμανικών λαών που διεκδικούσαν την ανεξαρτησία τους από τη Ρωσία, προσαρτώντας παράλληλα στην ΕΣΣΔ και τις αυτόνομες περιοχές Κίβα και Μπουχάρα.

5. Να σας θυμίσω επίσης, το ίδιο έτος , ότι η Μογγολία προσαρτήθηκε με πόλεμο  στην ΕΣΣΔ χωρίς να ερωτηθεί  ο λαός της;

6. Τον Σεπτέμβριο του 1939, σας θυμίζω κ. Κουτσούμπα η Γερμάνια εισέβαλε στην Πολωνία από τα δυτικά και 16 μέρες μετά η ΕΣΣΔ από τα ανατολικά, διαμελίζοντας την. Ξέρετε τι επικαλέστηκαν ; Την προστασία των Γερμανών της Πολωνίας και την προστασία της ουκρανικής και λευκορωσικής μειονότητας. Κάτι αντίστοιχο που τώρα επικαλείται ο Πούτιν για τους ρωσόφωνους της Ουκρανίας και ο Ετζεβίτ για τους τουρκοκύπριους στην Κύπρο το 1974.

    

 

7. Κύριε Κουτσούμπα πολύ θα ήθελα να μου απαντούσατε γιατί η «φιλειρηνική» ΕΣΣΔ εισέβαλε στην Φιλανδία το Νοέμβριο του 1939 καταλαμβάνοντας 11% των εδαφών της και το 30% των γεωοικονομικών πηγών της, αναγκάζοντας την Κοινωνία των Εθνών να την αποβάλλουν από τάξεις της;

8. Γιατί κ. Κουτσούμπα τον Ιούνιο του 1940 εισέβαλε ο Κόκκινος στρατός στην Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία ενσωματώνοντας τες στην ΕΣΣΔ; Μήπως είδατε τους λαούς των χωρων της Βαλτικής να σχίζουν τις φλέβες τους γι αυτήν την επιλογή;

9.  κ. Κουτσούμπα να σας θυμίσω επίσης ότι από το 1945 έως το 1949 κομουνιστικοποιήσατε τα κράτη της βαλκανικής χωρίς να τηρήσετε τις συμφωνίες της Γιάλτας και του Πότσδαμ περί αυτοδιάθεσης τους. Το ίδιο πήγατε να κάνετε και στην Ελλάδα (εκτός συμφωνίας) αλλά ευτυχώς αντισταθήκαμε.

10. Ακόμα και όταν οι λαοί αυτών επαναστάτησαν, σας θυμίζω τέσσερεις ημερομηνίες που τις κατέπνιξαν τα σοβιετικά τανκς και οι κομμουνιστικές κυβερνήσεις τους. Την καταστολή της εξέγερσης στην Αν. Γερμάνια το 1953, την εξέγερση της Βουδαπέστης το 1956, την άνοιξη της Πράγας το 1968 και το κίνημα Αλληλεγγύης του Λεχ Βαλέσα το 1980.

11. Στο τέλος του β΄ παγκοσμίου πολέμου, το κομμουνιστικό χταπόδι άπλωσε τα πλοκάμια του και άρπαξε τα νησιά Κουρίλλες και το Νότιο Σαχαλίνη από την Ιαπωνία και την επαρχία Τάνου Τούβα από την Κίνα. Σήμερα από τα μέρη αυτά περνά ο αγωγός φυσικού αερίου (The Power of Siberia), που τροφοδοτεί την Κίνα, ως εναλλακτική λύση από τον αποκλεισμό των ευρωπαϊκών αγορών. Για να καταλάβετε ότι μικρές διαφορές έχει σήμερα η αυταρχική Ρωσία του Πούτιν με την κομμουνιστική Ρωσία των «φιλειρηνικών ηγετών της. (Λένιν, Στάλιν , Χρουστσόφ , Μπρέζνιεφ κ.α)

12.Μήπως ξεχάσατε την εισβολή των σοβιετικών τανκς το 1979 στο Αφγανιστάν σε ένα 10χρονο πόλεμο, στον οποίο και έχασαν; Δεν σας είδα τόσα χρόνια να διαδηλώνετε έξω από την Ρωσική πρεσβεία για τους λαούς που κατακυριεύσατε όλα αυτά τα χρόνια. Είχατε πάντα την ίδια καραμέλα με το αστείο επιχείρημα που λένε τώρα οι Ρώσοι εισβολείς: «επεμβαίνουμε για να προλάβουμε την επέκταση του ΝΑΤΟ»

 Και μια σύντομη ιστορία για το τέλος…

Το 1944 η κυβέρνηση του Ιράν υπέγραψε συμφωνία εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου με αμερικανικές και βρετανικές εταιρείες. Η Μόσχα απαίτησε συνεκμετάλλευση των πετρελαίων στο Β. Ιράν. Το Ιράν απάντησε αρνητικά. Ο Στάλιν δεν απέσυρε τα στρατεύματα του (ως όφειλε μετά το τέλος του β παγκοσμίου πολέμου) από την χώρα και ενίσχυσε τα αυτονομιστικά κινήματα της περιοχής σχηματίζοντας την Κουρδική Λαϊκή Δημοκρατία διαμελίζοντας τη χώρα. Μετά από συντονισμένες αντιδράσεις των ΗΠΑ και της Βρετάνιας, αλλά και Κ.Κ. Ιράν( που δεν ήθελε τη διάσπαση της χώρας του) , απέσυρε τα στρατεύματα του, τερμάτισε άδοξα το νεοσύστατο κράτος και αποσοβήθηκε ο διαμελισμός του Ιράν. 

Ξέρετε πως λέγονται κ. Κουτσούμπα όλα αυτά; Ιμπεριαλισμός. 

Και ξέρετε πως λέγεστε εσείς; 

Επιλεκτικά ευαίσθητος για να μη πω… υποκριτής.

Με εκτίμηση 

Αντώνης Κρούστης

Συγγραφέας.