ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ(2ον)

ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΊΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ΑΓΩΝ

Τι σημαίνει η λέξις Αγών και έχει γενικώτερα καθιερωθή με την άθληση στην Αρχαία Ελλάδα, αντί να χρησιμοποιηθή ο όρος παιχνίδι, όπως έγινε επί των ημερών μας εδώ και έναν αιώνα τώρα με την καθιέρωσι του ονόματος "Olympic Games";

Η σύγχρονη φιλόσοφος Α Λ Τ Α Ν Η γράφει: «Α γ ώ ν σημαίνει κάθε σπουδαία ή επικίνδυνη προσπάθεια. Η εσωτερική δυναμική της λέξεως όμως σημαίνει ά γ ω ά ν ω.

Οι Αρχαίοι Αθλητικοί Αγώνες και όχι τα αθλητικά παιχνίδια (Olympic Games) ά γ ο υ ν ά ν ω τoν αθλητή, διότι αναφέρονται όχι στά σώματα, αλλά στην ψυχή του. Γιά να οδηγηθή άνω η ψυχή απαιτούνται προϋποθέσεις σταθερού φωτισμού και συνεχούς υπερβάσεως των προσπαθειών της. Ο αθλητής δέν αμιλλάται τους άλλους. Η άμιλλα έχει στόχο τον χθεσινό του εαυτό.

Οι κορυφές του Ολύμπου χάνονται στoν άπειρο αιθέρα των ουρανών. Οι πρόποδες είναι εκείνοι που στηρίζουν τo Ιερό Βουνό. Νέμεα, Ίσθμια και Πύθια σχηματίζουν με τα Ολύμπια τo Τετρακτυϊκό Οικοδόμημα. Οι άλλοι Αγώνες, πανίεροι και ευλαβικοί, είναι οι πρόποδες επί των οποίων στηρίζεται η Ουσία της Αθανασίας. Ο αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων δεν εμφανίζεται ξαφνικά στο προσκήνιο των Αγώνων χωρίς να έχη ήδη αποδείξη την σταθερή του προσήλωση στα ιδεώδη της Ελληνικής Φυλής και στις ηθικές μας αξίες. Προηγούνται οι Άλλοι Αγώνες, οι οποίοι διαπλάθουν τον αθλητή, ο οποίος κάποτε θα καταλήξη εις τους Ολυμπιακούς»

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

Η ΙΕΡΗ ΓΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ


Η Ολυμπία της Πελοποννήσου απο αρχαιοτάτων χρόνων απετέλεσε τον κοινό τόπο εορτασμού των Ολυμπιακών Αγώνων προς τιμήν του Ολυμπίου Διός. Η εορτή αυτή εορτάζετο σε πάμπολλους τόπους της Ελλάδος με διαφορετικό όνομα, όμως επισημοτέρα εθεωρείτο αυτή της Ολυμπίας .[Εγκυκλ. Ελευθερουδάκη, σελ.57 ]

Αττικές Ολυμπιάδες

Στην Αθήνα απο της εποχής του Πινδάρου αναφέρονται” Ολύμπια ο εν Αθήναις Αγών”. Τούτον πιθανόν να ίδρευσεν ο Κύλων και έλαβεν την μεγίστη ακμή του
όταν ο Αδριανός επεράτωσε το Ολυμπιείον (αυτό που σήμερον ονομάζομε Στήλες του Ολυμπίου Διός έναντι του Ζαππείου) και ο αγών ούτος ονομάσθη Ολύμπιος. Από τότε άρχισαν και οι Αττικές Ολυμπιάδες, απο του έτους δηλαδή 131 μ.χ όπως αριθμείται στις σωζόμενες επιγραφές.

Ολυμπιακοί Αγώνες στην Μακεδονία

Ολυμπιακοί Αγώνες εγέντο και στο Δίο της Μακεδονίας. Με ιδιαιτέρα λαμπρότητα διεξήγοντο αυτοί επί Φιλλίπου του Β! μετά την άλωση της Ολύνθου απο τους Μακεδόνας. Απο ένα τόσο μεγάλο γεγονός για τον Ελληνισμό δεν μπορούσε να μείνει ασυγκίνητο το γνησιότερο τέκνο του Ελληνισμού, ο βασιλεύς της Μακεδονίας, ο Μέγας Αλέξανδρος. Αυτός λοιπόν προσέδωσε νέαν αίγλη στους Αγώνες του Δίου προς τιμήν του προστάτου της πόλεως, Ολυμπίου Διός. Επιπροσθέτως αυτός όρισεν την τέλεση Ολυμπιακών Αγώνων και στις Αιγαίς της Μακεδονίας, πλην όμως δεν πρόλαβε να τους εκτελέσει και γι’ αυτό τους εγκαινίασεν ο Βασιλεύς Αρχέλαος δι επισήμων θυσιών προς τον Δία.
Ολυμπιακοί Αγώνες σε άλλα μέρη

Ολυμπιακοί Αγώνες ετελούντο και στην Θεσσαλονίκη, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδος ,όπως λ. χ στην Νεμέα(Νέμεια), στον Ισθμό της Κορίνθου(Ισθμια) ,στους Δελφούς(Πύθια) στην Τεγέα της Αρκαδίας , κ.ο.κ. Οι αγώνες των Δελφών ήσαν περισσότερο καλλιτεχνικοί αγώνες.

Ολυμπιακοί Αγώνες στον Ελληνικό κόσμο

Αλλοι μέρη του Ελληνικού κόσμου όπου ετελούντο Ολυμπιακοί Αγώνες ήσαν
1/ Η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, πόλη την οποία ίδρυσεν ο ίδιος ο Μέγας Αλέξανδρος και προόριζεν ως πρωτεύουσα του αχανούς βασιλείου του , δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορη μπρος στον Πανελλήνιο αυτό θεσμό, τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
2/ Η Αντιόχεια της Συρίας , η οποία περιλαμβάνετο επίσης στο εκτεταμένο Αλεξανδρινό κράτος . Ετελούντο στις Δάφνες όπου εγένετο η μεγαλειώδης πομπή του Αντιόχου του μεγαλοπρεπούς.
3/ Η Αττάλεια της Μικράς Ασίας, όπως διαπιστούται απο τα νομίσματα της εποχής.
4/ Η Δαμασκός της Συρίας , όπως εμφαίνεται εκ των γνωστών νομισμάτων της πόλεως αυτής, αλλά και εξ επιγραφών που αναφέρονται στα Ολύμπια της Εφέσου, Κιζύκου, Μαγνησίας, Νικαίας, Ταρσούς, Θυατείρων Τράλλεων, Τύρου, Τάβας, Αναβάρζου, Σίδης, Περγάμου κ. α
5/ Η Νεάπολη της Κάτω. Ιταλίας της Μεγάλης Ελλάδος , όπως ωνομάζετο η Ελληνικοτάτη αυτή περιοχή.

Ευάγγελος Ζάππας , οραματιστής των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο εθνικός ευεργέτης Ευάγγελος Ζάππας επεδίωξε δια γενομένης δωρεάς του το 1859 ν’ αναβιώσει τον πανάρχαιο θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων , οι οποίοι ως γνωστόν κατηργήθησαν υπο του Μ. Θεοδοσίου. Ετελέσθησαν δε τα έτη 1870 και 1875 αθλητικοί αγώνες στην αρχαία Ολυμπία, όμως το Ελληνικό κράτος δεν έδειξε το ενδεδειγμένο ενδιαφέρον. Η σχηματισθείσα προς τούτο Επιτροπή “Επί των Ολυμπίων και των Κληροδοτημάτων” το 1865 προεδρευομένη υπό του εκάστοτε Υπουργού Εσωτερικών, ουδέν έπραξε για την συνέχιση και ενίσχυση του θεσμού, όπως τον ονειρεύθηκε ο Ζάππας. Μετά απο αρκετά έτη αδρανείας της επιτροπής, το 1932 απεφάσισε την εκ νέου τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων ανα τετραετίαν δια της οργανώσεως πανελληνίων βιομηχανικών , γεωργικών και κτηνοτροφικών εκθέσεων στους χώρους του Ζαππείου μεγάρου των Αθηνών . Είναι προφανές ότι έλλειπε η πολιτική βούληση του νεοελληνικού κράτους για την αναβίωση των αγώνων και εισέβαλλε το εμποροβιομηχανικό πνεύμα στο θεσμό
.
Χώρος Αρχαίας Ολυμπίας

Είναι ο χώρος της αρχαίας Πισσάτιδος στην Ηλιδα ,στην κοιλάδα της οποίας ετελούντο ανά τετραετία οι περιφημότεροι πανελλήνιοι Ολυμπιακοί Αγώνες της αρχαιότητος. Στον χώρο αυτό δεν υπήρχε οικισμός κατά την αρχαιότητα, οι δε πανηγυριστές των Ολυμπιακών αγώνων κατεσκήνωναν και διητώντο στον πέριξ χώρον. Αξια να μνημονευθούν σε ιδιαίτερο κεφάλαιο είναι τα καλλιτεχνικά δημιουγήματα που στόλιζαν τον περιωρισμένο τούτον χώρον της Ολυμπίας, ούτως ώστε να περιλαμβάνει τα πολυτιμότερα δημιουργήματα της Ελληνικής Τέχνης . Η αξία δε των καλλιτεχνικών τούτων θησαυρών έγκειται στο γεγονός ότι αυτά αντιπροσωπεύουν όλους τους ρυθμούς και συμπυκνώνουν την Τέχνη όλων των Ελληνίδων πόλεων και εποχών, τουτέστιν ολοκλήρου του πεπολιτισμένου τότε κόσμου. Υπήρχον ναοί, βωμοί, θησαυροί, αγάλματα θεών ανδριάνδες νικητών και αναθήματα εκ χαλκού και μαρμάρου κ.ο.κ και επροστατεύοντο απο το απαραβίαστο του ιερού χώρου. Να σημειωθεί ότι εκτός απο τους δημόσιους θησαυρούς εφυλάσσοντο και ιδιωτικοί θησαυροί, καθώς και χρήματα, έγγραφα και επιγραφές . Κατά την εποχήν του Πλινίου του πρεσβυτέρου ίσταντο ακόμη στην Ολυμπία 3.000 ανδριάντες.

Το Ιερόν Αλσος και Αλτις

Ητο ο χώρος τελέσεως των Αγώνων, καρδιά δε του ιερού άλσους ήτο η Αλτις, η οποία απετελείτο απο τετράπλευρον περιβαλλόμενον υπό τοίχου , έχον μήκος 200 μ. και πλάτος 175 μ .
Η Αλτις περιεβάλλετο απο τα εξής μέρη:
1/ Προς βορράν περιορίζετο υπό χαμηλών λόφων, ο κυριότερος εκ των οποίων ήτο ο Κρόνιος λόφος , διότι επ αυτού υπήρχε παλαιότερον το ιερόν του Κρόνου. Ο ναός αυτός επροβάλλετο προς Νότον και εθάμπωνε τους επισκέπτας με την μεγαλοπρέπεια του. [Στις υπωρείες του Κρονίου λόφου είχαν κατασκευάσει κρηπίδες που ανέβαιναν στην κορυφή του λόφου. Εκεί κατά την εαρινήν Ισημερίαν του Ελαφηβολιώνος(μηνός Μαρτίου) θυσίαζον στα Ιερά και άλλων Θεών, ήτοι της Ολυμπίας Ειλειθυίας, του Σωσιπόλιδος και άλλων. Εξ αυτών συνάγωμεν την φροντίδα του κόσμου εκείνου για τις εγκύους και γενικώς την μητρότητα. Επίσης τιμούσαν και τον πολιούχο θεό της πόλεως, κάτι που μεταβιβάσθηκε στην νέα ξενόφερτη θρησκεία μας. Αντίθετα σήμερον ρωτούμε πριν ενοικιάσουμε σπίτι αν έχουν παιδιά και σε θετική απάντηση αρνούμεθα την ενοικίασιν]
2/ Προς Νότον το ιερόν άλσος εκτείνετο μέχρι του Αλφειού π.
3/ Προς Δυσμάς υπήρχαν τα αθλητικά οικήματα (γυμνάσιον, παλαίστρα, Λεωνίδαιον κ.α) τα οποία έφθαναν πέραν του τοίχου έως τον παραπόταμο Κλαδαίον (Κλαδέον), ο οποίος εδώ συνενούται με τον Αλφειόν ποταμόν
4/ Τέλος προς Ανατολάς εκείθεν του τοίχου και αμέσως πέραν της Αλτεως έκειτο ο Ιππόδρομος και το στάδιον, όπου ετελούντο οι αγώνες.
Αυτήν την εικόνα είχε το Ιερόν Αλσος της Ολυμπίας έως τα τέλη του Δ’ αιώνα μ.Χ, οπότε απηγορεύθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και τα πάντα παρημελήθηκαν και κατεστράφησαν, όσα είχον απομείνει όρθια είτε απο τους σεισμούς , είτε απο την καταστροφική μανία των Χριστιανών. Αποτέλεσμα της εγκαταλείψεως των ερειπίων ήτο η βαθμιαία επίχωση τους απο φερτές ύλες λόγω των πλημμυρών των ποταμών Αλφειού και Κλαδέου, έτσι ώστε με την πάροδο του χρόνου
να χαθούν τελείως τα ίχνη τους

Αρχαιολογικές Ανασκαφές

Παχύ στρώμα άμμου 3-5 μ σκέπασε τα ερείπια των αρχαίων αριστουργημάτων, εκ των οποίων προεξείχον μόνον ορισμένα Ρωμαικά εκ πλίνθων απομεινάρια. Αυτή την εικόνα παρουσίαζε η Ολυμπία έως το 1829, οπότε μιά Γαλλική επιστημονική αποστολή δι’ ανασκαφών απεκάλυψε μικρόν μέρος των θεμελίων του ναού του Διός και ορισμένα τεμμάχια των μετοπών , τα οποία σήμερον ευρίσκονται εκτεθειμένα στο Μουσείο του Λούβρου.

Ερνέστος Κούρτιους

Συστηματική όμως και πλήρης ανασκαφή έγινε απο την Γερμανική κυβέρνηση με επικεφαλής τον αρχαιολόγο καθηγητή Ερνέστο Κούρτιους απο το Σεπτέμβριο του 1875 μέχρι το Μάρτιο του 1881. Η ανασκαφή αυτή έφερε απο κάθε άποψη θαυμάσια αποτελέσματα. Τότε απεκαλύφθησαν τα μεγαλύτερα αριστουργήματα στον κόσμο, τα αγάλματα του Ερμή του Πραξιτέλους και της Νίκης του Παιωνίου, καθώς και τα αετώματα του ναού του Ολυμπίου Διός, τα οποία είναι μεταξύ των ωραιοτέρων έργων της Κλασσικής αρχαιότητος. Τα πορίσματα αυτής της ανασκαφής αναφορικά με τις επιγραφές και την αρχιτεκτονική υπήρξαν σημαντικά. Τότε ήλθεν στο φως πλείστο υλικό και εγένετο ανεύρεση των θεμελίων.

Οπτή Πλίνθος της Μυκηναικής Εποχής

Η πρώτη προιστορική μαρτυρία είναι μιά οπτή πλίνθος Μυκηναικής εποχής που εμφανίζει ένα ιδεόγραμμα ενωμένο με μιά γραπτή λέξη. [Τούτο κατετέθη στο Διεθνές Συνέδριο για τους Ολυμπιακούς αγώνες που έλαβε χώρα στην Ολυμπία στις 3/9/91.] Το ιδεόγραμμα αυτό σημαίνει “10 άνδρες(ή άνθρωποι)” Η λέξη διαβάζεται “U-RA-PI-JA-JO” Επειδή στην Μυκηναική γραφή δεν γίνεται διάκριση μεταξύ του R( ρ) και L(λ) και αποδίδεται με τα ίδια γράμματα οι συλλαβές RU και LU γι’ αυτό η λέξη διαβάζεται ως U-LU-PI-JA-JO που σημαίνει “Ολυμπία”[DREES LUNWIG : DER URSPRUNG DER OLYMPISCHEN SPIELE, S 43, 1974] Ετσι έχουμε την φράση “10 άνδρες απο την Ολυμπία” , μιά θαυμάσια έκφραση και μιά γραπτή μαρτυρία που ήλθε να επιβεβαιώσει ότι η Ολυμπία είναι τουλάχιστον προιστορική πόλη και αθλητικός θεσμός. Ηδη το όνομα Ολυμπία είναι μιά μικρή λάμψη μέσα στο σκοτάδι της Αδηλης Εποχής(προιστορίας), όπου ως τώρα είχαμε σωρεία προιστορικών μύθων δοσμένων απο την Ελληνική Αρχαιολογία, αλλά καμιά αρχαιολογική μαρτυρία. Επομένως τώρα αναγκάζει τους ειδικούς της αρχαιολογίας, γλωσσολογίας, γραμματολογίας και ιστορίας να στρέψουν την έρευνα τους προς την Ολυμπία για να εμβαθύνουν τον ιστορικό ορίζοντα στα αθλητικά δρώμενα στο χώρο της Ολυμπίας και σε άλλους αθλητικούς χώρους του αρχαίου κόσμου. Παρ’ όλο που η Ελληνική Προιστορική Αρχαιολογία βρίσκεται σκοπίμως στα σπάργανα, ίσως για να μην αποκαλυφθεί όλο το βάθος της Ελληνικής Προιστορίας που ξεκινά εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια πριν, όπου δειλά - δειλά έρχονται στο φως ολοένα και πιό νέα στοιχεία, όπως αυτό του “οπτού Μυκηναικού πλίνθου”. Κάτι τέτοια ευρήματα μπορούν να ανατρέψουν τις εδραιομένες δογματικές απόψεις των αρχαιολόγων, που θέλουν οι Ολυμπιακοί ν’αρχίζουν το 776 π.χ.
Ολα συμφωνούν ότι οι γηγενείς κάτοικοι της περιοχής με τα ονόματα Αιγαίοι , Πελασγοί, Μυκηναίοι, Μίνωες και μετά Ελληνες που κατοικούσαν στο ευρύτερο χώρο πέριξ του Αιγαίου εδώ και εκατομμύρια χρόνια- όπως αποδεικνύουν οι πρόσφατες ανθρωπολογικές ανασκαφές υπο τον Αρη Πουλιανό( άνθρωποο της Τρίγλιας, των Πετραλώνων κλπ) είχε δημιουργήσει πολιτισμό και θεσμούς, μέσα στους οποίους εντάσσεται και ο αθλητισμός και άρα και οι Ολυμπιακοί αγώνες. Επομένως δεν πρέπει να αρκεσθούν οι ειδικοί στην ανάλυση των μύθων, που κι’ αυτοί αποτελούν βιωμένη ιστορία, αλλά πρέπει πρέπει να προχωρήσουν στην αρχαιολγική έρευνα εις βάθος για ν’ αποκαλύψουν την προιστορική Ολυμπία. Αυτός ο πρωτοελληνικός πολιτισμός -και όχι προελληνικό- είναι το νήμα της Αριάδνης που θα μας οδηγήσει στο σπήλαιο της Αδήλου Εποχής και θα την ενώσει με την Κλασσική Εποχή. Ευτυχώς που η Ελληνική γη φιλοξενεί φιλόστοργα τους διαδοχικούς πολιτισμούς (Αιγαιατικό-Κυκλαδικό, Μυκηναικό, Κρητομινωικό , Κλασσικό και Ελληνιστικό )που θέλησαν να τους εξαφανίσουν μισέλληνες και απολίτιστοι στο όνομα κάποιου ξενόφερτου θεού , ώστε να μην υπάρχει μέτρον σύγκρισης της παραφροσύνης και εγκληματικότητος τους.

Ο Ναός του Ολυμπίου Διός

Το κέντρον της Αλτεως αποτελεί ο ναός του Διός, τον οποίον οικοδόμησαν οι Ηλείοι κατά τον Ε! π. Χ αιώνα . Αρχιτέκτων του ναού αναφέρεται ο Λίβων Ηλείος. Πρόκειται για έναν περίπτερο ναό δωρικού ρυθμού εκ πώρου , φέρων 13 κίονες επί των μακρών πλευρών και 6 κίονες επι των βραχειών. Το μήκος του στυλοβάτου είναι 64,12 μ. Το δε πλάτος 27,66 μ. Εντός του Ναού ίστατο το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός, έργον του Φειδίου. Β.Α του ναού ευρέθη η βάση του βωμού του Διός, έχουσα σχήμα ελλειψοειδές.

Περί του Διός

Ο Ζευς συμβολίζει το “ζην” ή το “ζέω”> ξεύγνυμι , εξ ου και ζεύσις, ή του δεύω = βρέχω, Δευς και βοιωτικώς Ζευς. Ελέγετο και Ζαν, Δαν, Ζας και Ζης. Βλέπομεν λοιπόν ότι όλα έχουν να κάμουν με την ζωήν. Δεν είναι τυχαίον ότι ο Ζευς αλληγορείται με το “Παν” και τον Ηλιον, τον αιθέρα και άλλα φυσικά , μεταφυσικά και ηθικά πράγματα. Φυσικώς έχει να κάμει με την Πρώτην Υλην, εκ της οποίας παρήχθησαν τα πάντα, και δια τούτο είπον αυτόν πατέρα Θεών τε και θνητών τε, επειδή μόνον αυτός εγέννησεν θνητά και αθάνατα τέκνα, ενώ όλοι οι άλλοι είτε μόνον θνητά είτε μόνον αθάνατα. Επίσης αλληγορείται και προς τον αιθέρα, την λεπτοτάτην και πυρώδη ουσίαν του αέρος. Δια τούτο έλαβεν σύζυγο την αδελφήν αυτού Ηρα, η οποία αλληγορείται εις τον αέρα. Υπό το πρίσμα της συγχρόνου Κβαντομηχανικής ο Ζεύς συμβολίζει το πλάσμα, ήτοι την εν δυνάμει ενέργεια του κενού σύμπαντος. Διά τούτο ήτο κύριος των αστραπών, βροντών , κεραυνών, της βροχής και λοιπών φαινομένων. Αλληγορείται και εις τον Ηλιον και αυτή η αλληγορία εξηγεί θαυμασιώτατα την χρυσήν σειράν του Ομήρου, ότι εν γενικαίς γραμμαίς εγνώριζον το Ηλιοκεντρικό σύστημα, το οποίον εδίδασκον , οι Πυθαγόρας, Αρίσταρχος, Κλεάνθης Φρυξ, Φιλόλαος, Αναξαγόρας και Πλάτων, είκοσι περίπου αιώνες πριν απο τον κλεπταποδόχο Κοπέρνικο.
Ζευς και Ηρα είναι οι δύο πρωταρχικές αρχές, η στατική και η δυναμική. Η στατική θεωρείται γνωστική, μορφοποιητική. Η δυναμική αρχή χαρακτηρίζεται απο την κίνηση, την ενέργεια και την ακτινοβολία. Ορθώς λοιπόν ο Ζευς αντιπροσώπευε τον Νόμο, την Ενότητα, το Δίκαιο και την Λογική Τάξη του σύμπαντος. Και ενώ οι Ερμητιστές φιλόσοφοι της Κοσμογονίας υποστηρίζουν ότι η γνώση εξελίσσει τον άνθρωπο και διατυπώνουν επιστημονικές προτάσεις παραδεκτές ακόμη και σήμερον, οι “θεολόγοι” της “Γενέσεως” ομιλούν περί “προπατορικού αμαρτήματος” και ότι ο άνθρωπος ημάρτησε διότι εγεύθη τον καρπόν “της Γνώσεως του Καλού και του Κακού” κ.ο.κ Δηλαδή αν έμενον ξύλα απελέκητα θα πήγαιναν στον παράδεισο; Κατά τους Ελληνες “αυτό που θεοποιεί την ψυχή είναι η γνώσις” και πίστευον ότι “η ψυχή δεν είναι δημιούργημα, είναι καθαυτή η θεία ουσία”.

Το Ιερόν του Πέλοπος

Προς δυσμάς δε τούτου και βόρεια του ναού κείται το Πελόπειον, ή ιερόν του Πέλοπος, όστις ελατρεύετο μεγάλως στην Ολυμπία. Υπήρξε κι’ αυτός Ολυμπιονίκης και ενίκησεν στον αγώνα του βασιλέως Οινομάου, γενόμενος διάδοχος αυτού και βασιλεύς της Πισσάτιδος. Το Πελόπειον έχει σχήμα ακανονίστου πενταπλεύρου, Βορείως δε αυτού σώζονται ερείπια μεγάλου βωμού, ίσως του αρχαιοτάτου της Ολυμπίας , ανήκοντος απο κοινού εις την Ηραν και τον Δία.

Ο Ναός της Ηρας

Ο ναός της Ηρας, το Ηραίον όπως ονομάζεται, κείται βορείως και πλησίον του βωμού εις τας υπωρείας του Κρονίου. Δυτικώς του Ηραίου οικοδομήθηκε μετά την μάχη της Χαιρωνείας απο τον Φίλιππο το 336 π. Χ, το κυκλοτερές Φιλιππείον, περιβαλλόμενον απο 18 ιωνικούς κίονες και περιέχον στο εσωτερικό του τους χρυσελεφάντινους ανδριάντες του Αμύντα, Φιλίππου Β! και του Αλεξάνδρου του Μεγάλου, τους οποίους εποίησεν ο Λεοχάρης . Επίσης περιέχει αγάλματα της Ευρυδίκης και της Ολυμπιάδος. Βορείως του Φιλιππείου και ΒΔ του Ηραίου κείνται τα θεμέλια του Πρυτανείου. Ο Ηρώδης ο Αττικός κατεσκεύασεν υδραγωγείο μεταφέρων το νερό απο τον Αλφειό ποταμό στην Ολυμπία. Την δεξαμενή δε που βρίσκεται πλησίον του Ηραίου στις υπώρειες του Κρονίου, διεκόσμισεν με ωραίες εξέδρες με αγάλματα των οικογενειών των Αντωνίνων και Ηρώδη του Αττικού.

Περί της Ηρας

Η Ηρα ήτο μία απο τις 12 θεότητες του Ολύμπου, κόρη του Κρόνου και της Ρέας, αδελφή και σύζυγος του Δία, βασίλισσα του ουρανού, προστάτιδα του συζυγικού βίου και του γάμου. Ητο πρόθυμη και στοργική αρωγός της γυναίκας στις δύσκολες στιγμές της ζωής της. Μιά τέτοια πανάρχαιη θεότητα, που είχε κόρη την Ειλειθυία, προστάτιδα των τοκετών, δεν ήτο δυνατόν να μην έχει εξέχουσα θέση στον Ελληνικό κόσμο και μάλιστα στην Ολυμπία, όπου οι νέοι βλαστοί αγωνίζοντο για την νίκη και την αρετή. Είναι τόση η προσήλωση της στην ιερότητα της γυναίκας, ως μητέρας και τροφού, ώστε δεν διστάζει να θυλάσει η ίδια τα παιδιά αντιζήλων της, όπως τον Ερμή, τον Διόνυσο και τον Ηρακλή. Η παράδοση αναφέρει ότι όταν θύλαζε τον Ηρακλή χύθηκε απο τους μαστούς της γάλα στον ουρανό και απο αυτό σχηματίσθηκε ο Γαλαξίας. Οπως ο Δίας έτσι και εκείνη έχει θεικές ιδιότητες και είναι πανίσχυρη φυσικά σε μικρότερο βαθμό . . Πιστή και αφοσιωμένη σύζυγος, υποφέρει πολύ απο τα ερωτικά παραστρατήματα του Διός και οι διάφοροι μύθοι την παρουσιάζουν ζηλότυπη και εκδικητική, μάλλον αντιπαθητική, γιατί φαίνεται να μην κάνει άλλη δουλειά απο το να καταδιώκει και να βασανίζει τις θνητές ερωμένες του Δία και τα νόθα παιδιά τους. Παρ’ όλα αυτά οι αρχαίοι την θεωρούσαν ως την σοβαρότερη θεά του Ολύμπου και την τιμούσαν σε όλες τις γιορτές. Ιδιαίτερα ετιμάτο στα Ολύμπια μαζί με τον συζυγο της Δία, διότι είχε όλα τα προτερήματα και ελαττώματα της γυναικείας φύσης.
.
Μητρώον

Προς ανατολάς και βορείως του βωμού του Διός ευρίσκοντο οι βάσεις του Μητρώου, δηλαδή του ναού της μητρός των θεών. Ηδη επι Παυσανίου δεν εσώζετο πλέον το άγαλμα της θεάς. Ο ναός αυτός ήτο μικρός δωρικός περίπτερος 6 : 11 κιόνων και οικοδομήθηκε πιθανώς στις αρχές του Δ ! π. Χ αιώνος.

Οι Θησαυροί των Πόλεων

Οι θησαυροί των πόλεων ευρίσκονται στις κατωφέρειες του Κρονίου και βορείως της Αλτεως και εκτείνονται κατά σειράν. Μέσα σ’αυτά τα μικρά οικήματα εφυλάσσοντο μικρά αναθήματα των πόλεων. Όπως λ.χ τιμητικά όπλα, δίσκοι κλπ. Μόνον 12 εξ αυτών σώζονται σήμερον είτε τα θεμέλια , είτε τα ερείπια, όπως λ.χ των Συκιωνίων, των Μεγαρέων και της Γέλας(Κ. Ιταλίας) Κάτω απο το άνδηρον των θησαυρών ευρίσκεται σειρά βάσεων επι των οποίων ίσταντο οι λεγόμενοι Ζάνες . Αυτοί ήσαν χάλκινα αγάλματα του Διός κατασκευαζόμενα απο εκείνους που υπέπιπτον σε παραβάσεις των κανόνων των αγωνισμάτων, ως ένδειξη χρηματικής ποινής. Προς ανατολάς ευρίσκεται η θολωτή είσοδος απο την οποίαν περνούσαν οι Ελλανοδίκες και οι αθλητές στο στάδιον. Το στάδιον απεκαλύφθη μόνον κατά το μικρότερο μέρος. Για τους θεατές είχε τεχνικά αναχώματα στις τρεις πλευρές, ενώ η τετάρτη(βορεία) αποτελείτο απο τις φυσικές υπώρειες του Κρονίου. Στο στάδιον μπορεί και σήμερον ο επισκέπτης να ιδεί τους τοίχους της αφετηρίας και του τέρματος , μεταξύ των οποίων η αποσταση είναι 192,27 μ. Το μήκος τούτο εκαλείτο κατά την αρχαιότητα στάδιον , διαιρούμενον σε 600 ολυμπιακούς πόδες(ισοδυνάμους προς 0,3205 μ) και ήτο εν εκ των αρχαιοτέρων μέτρων μήκους.

Στοά της Ηχούς

Νοτίως του σταδίου ευρίσκεται ο τόπος του Ιπποδρόμου, όστις έχει καταστραφεί παντελώς απο τις φερτές ύλες του Αλφειού. Η Αλτις ετελείωνε προς ανατολάς σε μεγάλη στοά, την λεγομένη Στοά της Ηχούς , έχουσα μήκος 100 μ. Εκτίσθη επι Μακεδονικής εποχής επί της θέσεως άλλης παλιοτέρας στοάς και διακοσμείται έμπροσθεν προς τα δυτικά με μιά μεγάλη σειρά αναθημάτων ή αγαλμάτων, εκ των οποίων σώζονται μόνον οι βάσεις. Η στοά συνδέεται προς νότον με διάφορους ρωμαικούς τοίχους, οι οποίοι ανήκουν ως επι το πλείστον σε οικοδομήματα ιδρυθέντα υπό του Νέρωνος.

Το Βουλευτήριον

Μεταξύ τούτων και του Βουλευτηρίου εκτείνετο προς δυσμάς ο νότιος τοίχος της Αλτεως, εις τον οποίον σε μεταγενέστερους χρόνους κατεσκευάσθη μεγάλη θριαμβευτική πύλη. Το Βουλευτήριο συνίστατο εκ μικρού τετραπλεύρου μεσαίου κτιρίου και δύο πτερύγων. Στο μεσαίο χώρο συνεδρίαζε η βουλή και ορκίζοντο οι αθλητές προ του αγάλματος του Ορκίου Διός τον όρκον των. Νοτίως του Βουλευτηρίου ανεκαλύφθη στοά περιβαλλομένη εκ τριών μερών υπο διπλής σειράς κιόνων, των εξωτερικών μεν δωρικών και των εσωτερικων Κορινθιακών. Στον δυτικό τοίχο της Αλτεως, πλησίον της Ν.Δ γωνίας, υπήρχεν η επίσημος πύλη, εκ της οποίας εισήρχοντο εις την Αλτιν οι πομπές.

Λεωνiδαίον

Εξωθεν και παρά την ΝΔ. γωνία κείνται τα θεμέλια του Λεωνιδαίου . Τούτο ήτο μεγάλο κτίριο κατασκευασθέν απο κάποιον Νάξιο ονόματι Λεωνίδη κατά το β’ ήμισυ του Δ! π.χ αιώνα, όπως φαίνεται απο ανευρεθείσα επιγραφήν. Τούτο μετεβλήθη εντελώς στην Ρωμαική εποχή και χρησιμοποιήθηκε έκτοτε για την διαμονή των Ρωμαίων τοποτηρηρητών.

Η Βεβήλωση της Ελληνικής Θρησκείας

Δεν ήτο δυνατόν η εβραιογενής κοσμική θρησκεία του Χριστιανισμού, η οποία εισέβαλε και επεβλήθη δογματικά και δια των όπλων σε όλο τον Ελληνικό κόσμο να μην βεβηλώσει την ιερή γη της Ολυμπίας . Προς βοράν, αλλά δυτικά του τοίχου της Αλτεως, ευρέθη βυζαντινός ναός κατασκευασθείς επί αρχαίου κτίσματος, το οποίον ορισμένοι θεωρούν ως αίθουσαν των ιερέων, ενώ άλλοι ως εργαστήριον του Φειδίου. Το προς βοράν συνεχές οικοδόμημα φαίνεται ότι ήτο ο θεηκολεών , δηλαδή η κατοικία των ιερέων. Προς δυσμάς ίστατο ξύλινον ηρώον μετά βωμού. Προς βοράν συνεχίζει η παλαίστρα ,περιβαλλομένη υπό στάς δωρικών κιόνων και πάλιν προς βοράν ταύτης το μέγα γυμναστήριον, αμέσως συνεχόμενον μετά της παλαίστρας δια στοάς, φέρον δε και επι της ανατολικής πλευράς στοάν μήκους 210,51 μ ήτις εχρησίμευε σε περίπτωση κακοκαιρίας ως στάδιον. Στο γυμναστήριον ,το οποίον εξετείνετο επι έν πλέον στάδιον(ήτοι 192,27μ) εγυμνάζοντο προ των αγώνων οι προκριθέντες αθλητές ,υπό την επιτήρηση των Ελλανοδικών .

Το Μουσείο της Ολυμπίας

Πέραν του Κλαδέου π. βρίσκεται σήμερον το νέον Μουσείο, το οποίον έγινε δαπάναις του μεγάλου ευεργέτου Ανδρέα Συγγρού και περιέχει τα ανευρεθέντα απο τις ανασκαφές αντικείμενα τέχνης και κειμήλια. Εδώ λόγου χάριν βρίσκονται τα αετώματα του ναού του Ολυμπίου Διός, εκ των οποίων το μεν ανατολικόν παριστά τους αγώνες της αρματοδορμίας του Πέλοπς και του Οινομάου, το δε δυτικόν την μάχη των Λαπιθών και Κενταύρων, η Νίκη του Παιωνίου, οι μετόπες του ναού του Διός, τα πολλά χαλκώματα. Τέλος δε το ωραιότερον όλων, ο Ερμής του Πραξιτέλους, ο οποίος βρέθηκε στο Ηραίον.

Πέλοψ ο ανακαινιστής των Ολυμπιακών Αγώνων

Πυκνή ομίχλη καλύπτει την ιστορία των δύο αυτών προσώπων. Η Ολυμπία χρονολογείται απο της προιστορικής εποχής . Πολύ πριν απο την ίδρυση των πολιτειών της Ηλιδος και Πισσάτιδος υπήρχε κέντρον λατρείας μεταξύ του Ηραίου και του βωμού που κείται πλησίον. Εκεί ελατρεύετο η Ρέα και ο Κρόνος, την λατρεία των οποίων εισήγαγον εις τον ιερόν τούτον χώρον , κατά την άποψη του καθηγητού Δέρπφαιλντ, οι Καύκωνες, οι οποίοι και επι Ομήρου(ΙΔ αιών π.χ) και μετέπειτα κατώκουν στην Τριφυλία. Η τόσο ένδοξη απο το παρελθόν επαρχία της Τριφυλίας σήμερον έχει περιπέσει σε αφάνεια, λόγω της εγκαταλείψεως της τόσο απο το Αθηναικό κράτος, όσο και απο τους δραστήριους κατοίκους της, οι οποίοι έφυγαν διωγμένοι, λόγω της ανασφάλειας και της ανεργείας, απο την πατρίδα τους για να εγκατασταθούν στις νέες πατρίδες τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μετά απο αυτήν τηνσύντομη παρέκβαση επιστρέφουμε στην προιστορία της περιοχής. Εχουμε σε άλλο κεφάλαιο αναφερθεί στους Ιδαίους Δακτύλους και στον Ηρακλή, οι οποίοι κατά την παράδοση ίδρυσαν τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Παυσανίας διηγείται ότι εκ Κρήτης ήλθον στην Ολυμπία οι Ιδαίοι Δάκτυλοι , εκ των οποίων ο μεγαλυτερος ονομάζετο Ηρακλής, ο ιδρυτής των αγώνων. Βασιλεύς των Καυκώνων ήτο ο Οινομάος που είχε τα ανάκτορα του στην Πίσα, και ο οποίος ήτο το σπουδαιότερο πρόσωπον στην ιστορία των αγώνων, διότι προσεκάλει τους μνηστήρες της θυγατρός του Ιπποδάμειας εις αγώνα αρματοδρομίας, και εφόνευε όσους αποτύγχαναν να τον νικήσουν. Τελος όμως προσεκάλεσε και τον Αχαιόν εκ Βορείου Ελλάδος Πέλοπα να συναγωνισθούν στην αρματοδρομία δύο ίππων. Εν προκειμένω για να μην παρεισφρύσουν οι γνωστές παραχαράξεις εκ μέρους των αμαθών ή κακοθελητών αναφέρουμε ότι οι αρχαιότατοι αυτοί κάτοικοι της Πελοποννήσου Αχαιοί ζούσαν και στην Βόρειο Ελλάδα. Ωστόσο απο πουθενά δεν προκύπτει ότι οι Αχαιοί ήσαν προέλληνες και όχι Ελληνες. Σύμφωνα με μιά θεωρία και οι Αχαιοί είχαν λατρευτικό τους κέντρον τον Ολύμπο και κατήλθαν απο την Βόρειο Ελλάδα προς νότον. Αδιάψευστη περί τούτου μαρτυρία είναι η πόλη του Αργους Ορεστικού, αλλά και της Αιανής Κοζάνης, όπου ευρέθησαν θησαυροί του Μυκηναικού πολιτισμού. Επομένως ο Οινόμαος δεν ήτο ούτε εκ Φρυγίας, ούτε εκ Λυδίας, αλλά καθαρόαιμος Ελλην που απελάμβανε στο όμαιμον, ομόδοξον και ομόγλωσσον της Ελληνικής φυλής. Μετά την λαμπρή νίκη του Οινομάου επί του βασιλέως της Πίσης Πέλοπος , ο τελευταίος του έδωσε την χείρα της κόρης του Ιπποδάμειας και ο Οινόμαος τον διεδέχθη στο βασίλειο της Πίσης. Στο Ηραίον ανεκαλύφθησαν απο τον Δέπφαιλντ πολλά μικρά άρματα εκ πηλού ή ορειχάλκου, συρόμενα απο δύο ίππους και οδηγουμενα απο έναν αρματιλάτη, σαν αυτό που ηγωνίσθησαν οι Πέλοψ και Οινόμαος. Επίσης ευρέθησαν μικροί τρίποδες, προφανώς είναι τα βραβεία των αρματηλατών ,τα οποία ανήκουν στην ΙΓ χιλιετία π.χ, τρανή απόδειξη ότι ψεύδονται όλοι όσοι εκ των συγχρόνων παραχαρακτών ορίζουν σαν ημερομηνία ενάρξεως των Ολυμπιακών αγώνων το 776 π.χ Αλλά και ο (337) μαρτυρεί ότι την επιμέλεια του ιερού της Ολυμπίας είχον οι Αχαιοί, κατόπιν οι Επειοί και κατόπιν την παρέλαβον οι Αιτωλοί, εξεδιώξαντες τους Επειούς.

Η Πελοποννησιακή Αμφικτυονία

Υπήρχεν ανταγωνισμός μεταξύ των Ηλείων και Πισατών επί της Ολυμπίας και της τελέσεως των αγώνων και τούτο εμφαίνεται απο το συνεργείο υφάνσεως του πέπλου της Ηρας, το οποίον ύφαινον δέκα εξ γυναίκες , αντιπρόσωποι οκτώ πόλεων της Ηλιδος και οκτώ της Πισάτιδος. Εξ άλλου η Ολυμπία ήτο κεντρον Αμφικτυονίας των πόλεων της Δυτικής ακτής της Πελοποννήσου. Η συμμαχία αυτή δεν μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητη την Σπάρτη, η οποία πέτυχε την σύναψη ειρήνης μετά της ¨Ηλιδος, προκειμένου να αντισταθμίσει την ισχύ της της Πελοποννησιακής Αμφικτυονίας.

Ο Δίσκος της Ολυμπίας

Στο Ηραίο εφυλάσσετο ορειχάλκινος δίσκος, φέρων τον κανονισμό των εορτών καιώς και το όνομα του Λυκούργου δίπλα στο όνομα του Ιφίτου, βασιλέως της Ηλιδος. Ο δίσκος αυτός επιβεβαιώνει την σύναψη συμμαχίας της Σπάρτης μετά της Ηλιδος , η οποία εστρέφετο κατά της αντιπάλου της Ηλιδος Πίσας. Επίσης καταμαρτυρεί και το ψευδέστατο της χρονολογίας ενάρξεως των Ολυμπιακών αγώνων το 776 π.χ, ενώ όλα πείθουν ότι οι αγώνες ετελούντο εκεί απο τους προιστορικούς χρόνους. Πάντως γνωρίζουμε ότι η 28 η Ολυμπιάδα εορτάσθηκε υπό του βασιλέως του Αργους Φείδωνος παρουσία και των Πισατών, ενώ εξ αυτών απεκλείσθησαν οι Σπαρτιάτες και οι Ηλείοι. Η διελκυσντίδα όμως Ηλιδος και Πίσας συνεχίζεται και οσοι αγώνες διεξήχθησαν υπό της Ηλιδος διεγράφησαν απο τον κατάλογο των Ολυμπιάδων ως “Ανολυμπιάδες”, επειδή δεν είχον τον απαιτούμενο νομικό χαρακτήρα. Η μακροχρόνια αντιπαράθεση των δύο πόλεων τελείωσε με την καταστροφή της Πίσας υπό των ηνωμένων δυνάμεων της Σπάρτης και της Ηλιδος προ του 572 π.χ. Εκτοτε η Πίσα και άπασα η Τριφυλία ετέθησαν υπό την επικυριαρχίαν της Ηλιδος και οι Ηλείοι κατείχον με κοινή συναίνεση των Ελληνίδων πόλεων τον ιερόν τόπον της Ολυμπίας και την διοίκηση των εν αυτή αγώνων, αναγκασθέντες να παραχωρήσουν πλέον του ημίσεως της χώρας των στους Σπαρτιάτες το 400 π.χ και να υποστούν ήτταν απο τους Αρκάδες μέσα στην Αλτι της Ολυμπίας το 364 π.Χ

Φίλιππος και Ολυμπία

Το 338 ο βασιλιάς της Μεκεδονίας Φίλιππος ο Β! Προέβη στην ίδρυση του Φιλιππείου της Ολυμπίας. Τα πράγματα του Ελληνισμού είχαν αλλάξει
Καλλωπισμός της Ελλάδος
Οποιος δεν ανέγνωσε τον Παυσανία, τον αληθέστερον μάρτυρα και αυτόπτην εκείνου του του αμιμήτου και εξαισίου κάλλωπισμού της Ολυμπίας δεν μπορεί να πάρει την παραμικράν ιδέαν της φιλοκαλίας και φιλοτεχνίας των Ελλήνων.[Η Ελλάς ήτο όλη επιμελώς φιλοτεχνημένη που τίποτα δεν ζήλευε από τους κήπους της Βαβυλώνος. Αλλού υπήρχε βωμός, αλλού Αλσος, αλλού τόπος Ιερός , αλλού κρήνη και παντού μνημεία περίτεχνα , αγάλματα και ανδριάντες και στήλες και Ναοί όλα περιποιημένα, καθαρά και καλωπισμένα Ελληνικώς. Και αν δεν πιστεύομεν τον Παυσανία μπορούμε να προσφύγουμε στον Κικέρωνα, ο οποίος γράφει ότι «εις την Ελλάδα, εις κάθε βήμα ευρίσκεις πράγμα αξιοθέατον. Βαβαίσοι Ελλάς ! πούσοι ταύτα ; τις σε κατεσπάραξε ; Τις σε απεστέρησε τα έργα των τέκνων σου ; Τις σε κατέστησεν ερημίαν ; Ο Νέρων ήρπασε πρώτος έργα τέχνης από τους Δελφούς και από την Ολυμπία , μεταξύ δε των άλλων και τον Ανδριάντα του Οδυσσέως Οι καλλωπισμοί και όμως και η μεγαλοπρέπεια των αφιερωμάτων ήτο ανυπέρβλητη εις το Μαντείον των Δελφών , αλλά και στην Ηλιδα του Ολυμπίου Διός προς τιμήν των Ολυμπιακών Αγώνων κα την κοινήν σύνοδον των Ελλήνων. Τοιούτους καλλωπισμούς είχαν και οι αποικίες των Ελλήνων παντού. Η Ιταλία, Σαρδηνία, Σικελία, Κυρήνη, Ιωνία, και Αιολίς μέχρι της Ηρακλείας του Πόντου. Επειδή έργον των Ελλήνων ήτο πρώτιστον και πάτριον, να καταδιώκουν και εξολοθρεύουν την αγριότητα και βαρβαρότητα. Αφιέρωναν δε τινές και τα εργαλεία αυτών , όταν δεν ηδύναντο να μεταχειρισθούν αυτά πλέον, όπως ο Κίνυρις ο Αλιεύς το δίκτυον εις τας Νύμφας.]



Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)
Η Ολυμπιακή Ιδέα
Η Ολυμπιακή ιδέα αποβλέπει στην συνολική καλλιέργεια της ανθρώπινης προσωπικότητος , με την επίτευξη της σύμμετρης ανάπτυξης της σωματικής αλκής, της ηθικής προαγωγής και της πολιτιστικής ακεραιότητος του ατόμου. Κατά τους Έλληνες ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου είναι η ολοκλήρωση του, η τελείωση, η ομοίωση προς τον θεό. Προϋπόθεση μιάς τέτοιας τελείωσης είναι η αρμονική ανάπτυξη του σώματος , της ψυχής και του πνεύματος, το Απολλώνειον Κάλλος. Αυτό το τρίπτυχο ιδανικού προτύπου ανθρώπου μπορεί να καλλιεργηθεί μόνον μέσα σε ένα κλίμα που συνδυάζει το καλό και το αγαθό, το όσιο και το δίκαιο, το αληθές και το ελεύθερο, το μέτρον και την αρμονία, ιδιότητες που συναρτώνται από την φιλοσοφική καλλιέργεια, αλλά και από την αγωνιστικότητα και τη ρώμη.
Αυτή η ανακάλυψη ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στους Έλληνες και παρά την προσπάθεια των ξένων να αναβιώσουν τους αγώνες δεν μπόρεσαν ακόμη να επιτύχουν την πραγματοποίηση της Ολυμπιακής ιδέας. Οι Έλληνες πρώτοι αντελήφθησαν ότι η πνευματική καλλιέργεια δεν αντιμάχεται την άσκηση του σώματος, αλλά αντίθετα αλληλοσυμπληρώνονται. Η Γυμναστική κα το Άθλημα δένονται με την μουσική παιδεία και το χορό και συμβάλουν στην ψυχοπνευματική καλλιέργεια. του ατόμου.
[Περί των τεσσάρων Ηλικιών
Κατά την Νεανική Ηλικία οι μεν νέοι γυμνάζονται, άλλοι μεν , να ιππεύσωσι, να μάχωνται, να τοξεύσωσι, να ακοντίζωσι, και άλλα τοιαύτα ηρωικά γυμνάσματα, διδασκόμενοι. Οι δε επιμελέστεροι αναγιγνώσκουσι , γράφουσι και αριθμούσι καθήμενοι περί την τράπεζαν, όπου είναι και εικόνα τινός των αθανάτων φιλοσόφων, του Σωκράτους, ή Πλάτωνος, ή άλλων τοιούτων. Άλλοι δε διδάσκονται και τέχνας και εργόχειρα…Αι δε παρθένοι κλώθουσι, ράπτουσιν, υφαίνουσιν. Αλλαι δε αναγινώσκουσι και γράφουσι, και άλλαι καλλωπίζονται σεμνώς. Αλλαι χορεύουσι ή άδουσι, και άλλαι προσφέρουσι θυσίαν εις τον Υμέναιον, ευχόμενοι έννομον και αίσιον γάμον. Ετσι διαπαιδαγωγούντο τα Ελληνόπουλα στην αρχαία εποχή]

Το Άρμα της Ζωής

Κατά τους Έλληνες η ύπαρξη του ανθρώπου μοιάζει με άρμα που σέρνουν δύο άλογα. Και στη μέση είναι ο ηνίοχος που τα οδηγεί. Είναι ο αρματηλάτης σαν εκείνον που αγωνίζεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες και σαν τον άλλον που είχε χαλκουργήσει στους Δελφούς ο Πυθαγόρας από το Ρήγιο. Το ένα από τα άλογα είναι το κακό. Τώρα το λένε «Εγώ». Είναι το Επιθυμητικό, τα πάθη μας, η δύναμη που μας τραβά στην αδικία και στην άνομη ηδονή. Το άλλο άλογο είναι το καλό . Είναι το θυμοειδές, η βούληση μας, η δύναμη να αντισταθούμε στον πειρασμό. Να νικήσουμε τα πάθη μα. Μας υποδεικνύει πάντα την επιλογή του ενάρετου και του δίκαιου Δρόμου. Ο Ηνίοχος είναι το Λογιστικό, η Φρόνηση. Είναι η νόηση, η σύνεση και η φρονιμάδα μας που με το φως του Λόγου προσπαθεί να συγκρατήσει τα πάθη μας . Μας υποδεικνύει πάντα την επιλογή του ενάρετου και του δίκαιου δρόμου. Τώρα το λένε «Υπερεγώ». Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του αγώνα της ζωής. Συνεχώς να συγκρατούμε το κακό άλογο και να ελέγχουμε το άρμα μας προς το καλό


Υπόβαθρο των Αγώνων η Ελληνική Θρησκεία

Η Ελληνική Θρησκεία των Ολυμπίων Θεών όχι μόνον δεν αντέκρουε τους γυμνικούς και μουσικούς αγώνες , αλλά υπήρξε το υπόβαθρο για την ανάπτυξη τους. Διότι οι Ολύμπιοι θεοί (έξη άνδρες και έξη γυναίκες) ήσαν ωραιότατοι στο κάλλος, στο πνεύμα και στην ψυχή και είχαν δύο φύσεις. Μια θεϊκή και μια ανθρώπινη. Με την ανθρώπινη φύση τους έγιναν οι πρώτοι Ολυμπιονίκες Η ισότητα των αρρένων και θηλέων θεών , αντικατοπτρίζει την ισότητα των δύο φύλων. Ουσιαστικά όμως οι Έλληνες θεοί ήσαν οι φορείς των ιδεών του ενός και του αυτού όντος (Ιδεοκρατία) Επομένως για τους Έλληνες οι αγώνες έχουν ιερό χαρακτήρα, γι’ αυτό και τελούνται πάντα μέσα στους πιο ιερούς χώρους(Ολύμπια, Πύθια, Νέμεα , Ίσθμια) Έτσι το αγωνιστικό πνεύμα που κυριαρχεί στην Ελληνική Ιστορία , κατακτούσε το πνευματικό και θρησκευτικό του βάθος που το ύψωνε σε σφαίρες πολύ υψηλότερες από την απλή παιδιά, ή όπως αποκαλούν τους Αγώνες οι ξένοι ως «Games».

Η Μετουσίωση της Επιθετικότητος

Οι Έλληνες δια της εξιδανικεύσεως των αγώνων ξεπέρασαν το ένστικτο της επιθετικότητος, ένστικτο που χρησιμοποιεί φυσιολογικά το άτομο για ν’ αμυνθεί . Ετσι εισήγαγον την έννοια της ευγενούς αθλητικής αμίλλης, η οποία μετατρέπει την επιθετικότητα σε ανώτερη πνευματική λειτουργία, όπως ακριβώς και η «Μήνις» του Αχιλλέως εναντίον του Αγαμέμνωνος στην Ιλιάδα, δεν εξελίχθηκε τελικά σε μάχη και συμφορά των συμμάχων, αλλά σε συνεργασία στο στρατόπεδο των Ελλήνων . Η ειρηνική μετουσίωση της επιθετικότητος είναι μια ακόμη τρανή απόδειξη της μακράς εξελικτικής πορείας των Ελλήνων προς τον πολιτισμό, που δεν έγινε ξαφνικά το 776 π. Χ ,αλλά σε μεγάλο βάθος χρόνου, προ 45.000 χρόνων Π. Ε

Φιλοσοφία του Αθλητισμού

Η Φιλοσοφία του Αθλητισμού είναι ένας νέος σχετικά όρος, που όμως ήτο γνωστός από την αρχαία Ελλάδα σαν βαθύτερο περιεχόμενο, ήτοι σαν θεωρία και πράξη μαζί. Σήμερα βέβαια εξετάζεται ως ιδιαίτερο γνωστικό περιεχόμενο λόγω της μεγάλης αναπτύξεως του αθλητισμού ως ξεχωριστής επιστήμης. Θέμα της Φιλοσοφίας του Αθλητισμού , ήτοι της θεωρίας του αθλητισμού, είναι το αθλητικό φαινόμενο το οποίον εξετάζεται σαν ανθρωπολογικό, κοινωνικό, ιστορικό φαινόμενο, κάτω απο τους κοινωνικοπολιτικούς όρους της εποχής μας. Θεμέλιο της φιλοσοφίας, της ιστορίας , της μορφολογίας και της παραδόσεως του Αθλητισμού αποτελεί ο αρχαίος Ελληνικός Αθλητισμός, ο οποίος έβαλε τις βάσεις της σύγχρονης αντιλήψεως περί του Αθλητισμού. Με μιά πρόταση “Νους υγιής εν σώματι υγιή” οι Έλληνες έβαλαν τις βάσεις στο λαμπρό αυτό οικοδόμημα του ανθρωπίνου Παρείναι, και συνέδεσαν το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα σε ένα ενιαίο σύνολο.


Η ΑΦΗ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ

Κατά την σύγρονη φιλόσοφο ΑΛΤΑΝΗ : «Η αφή της φλόγας της Ολυμπιακής δάδας είναι το σύμβολο της ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων. Εάν δεν ανάψη η φλόγα, η έναρξις αναβάλλεται η ακόμη και ματαιούται. Γιατί δίδεται τόσο μεγάλη σημασία σ' αυτή την συμβολική πράξι, πού τελείται στό Ιερόν Πέδον της Ολυμπίας προ της ενάρξεως των Αγώνων;

Τo άναμμα της φλόγας είναι η σύνδεσις του ορατού κόσμου με τον αόρατον. Είναι ο φωτισμός των ψυχών των αθλητών, οι οποίοι προσλαμβάνουν το άσβεστον πύρ των αοράτων πεδίων με τον συμβολισμόν του ανάμματος της δάδας. Οι αθληταί τότε μετουσιώνονται απο σκοτεινές και πλανώμενες σκιές χωρίς γνώσιν του προορισμού των, σε όντα φωτισμένα με επίγνωσιν της αιωνιότητος της υπάρξεώς των.

Ο συμβολισμός όμως αυτός δεν θα ήταν αρκετός γιά να πραγματοποιήση την σύνδεσιν θνητών αθλητών / αθανάτων θεών. Σύμφωνα με το Ολυμπιακό Ιδεώδες οι αθληταί είναι το απαύγασμα των θνητών, οι οποίοι έχουν προετοιμαστεί, όχι μόνο σωματικώς, αλλά και κυρίως ψυχικώς για το Μεγάλο Άλμα, που θα τις εκτινάξη απο την θνητότητα στην αθανασία
Ο αθλητής που έχει "νού υγιή εν σώματι υγιεί" ανάβει την φλόγα της αθανασίας στην ψυχή του, όταν αθλούμενος άριστος μεταξύ αρίστων επιδιώκει να φθάση στο ακίνητο κέντρο του Αιωνίου Φωτός.»

Ο Αθλητισμός και πάλι στη Ζωή μας

Ο Αθλητισμός άρχισε να απασχολεί τις κοινωνίες σοβαρά απο την δεκαετία του 1920 και συνδέθηκε με τον Εθνικοσοσιαλισμό της Δυτικής Ευρώπης ,που αναζητούσε τρόπους να καλλιεργήσει για τους δικούς της σκοπούς το σώμα και την ψυχή των νέων, αλλά και με τον Μαρξισμό, ο οποίος δεν έχασε κι’ αυτός την ευκαιρία στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ένωσης, να συνδέσει στα σχολεία την ιδεολογία του με τον αθλητισμό . Η Ανατολική Ευρώπη είχε την τάση να εντάσσει το κεφάλαιο Αθλητισμός στον σοσιαλιστικό πολιτισμό και στην υπεροχή και βελτίωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας . Μετά τον Β! Π. Π το αθλητικό κίνημα ξαπλώθηκε και στην δημοκρατική Ευρώπη, μέσα απο τα φοιτητικά κινήματα της δεκαετίας του 60’ στα δυτικά πανεπιστήμια . Το κίνημα τούτο έθετε υπο αμφισβήτηση τον εγκλωβισμό του αθλητισμού στις σιαγώνες των πολυεθνικών, της ιδεολογίας του κατεστημένου και στην εξάπλωση της καταναλωτικής κοινωνίας, και οι οπαδοί του έδειχναν ένα νέο προσανατολισμό πιό ανθρωποκεντρικό για τον αθλητισμό και στον ελεύθερο χρόνο του ατόμου που επιμήκυνε η εισβολή της τεχνολογίας . Ιδιαιτέρως το τελευταίο έχει σχέση με την απελευθέρωση του ατόμου απο την εξαντλητική απασχόληση που στο παρελθόν έφθανε μέχρι δουλείας. Αυτή η δυσβάστακτη τάση για εργασία της προτεσταντικής Δύσεως σε βάρος της αναπαύσεως και της ψυχαγωγίας-μέσα στην οποία εντάσσονται και οι παιδιές και ο αθλητισμός- και μάλιστα σε μιά εποχή όπου οι κοινωνίες μαστίζονται απο υψηλά επίπεδα ανεργίας θεωρείται απαράδεκτη για τις σύγχρονες κοινωνίες. Εδώ ν’ αναφέρουμε τις θεωρητικές εργασίες των δεκετιών του 60’ - 70’ των H. Lenk , S. Moser, H. Plessner, και Ch. Krockow.(“Φιλοσοφία 1 - Θεωρία του Ελληνικού Αθλητισμού, σελίς 15, Γεώργιος Φαράντος, εκδόσεις Τελέθριον, 1992) Η Αμερικανική αναζήτηση πάνω στην Φιλοσοφία του Αθλητισμού στρέφεται γύρω απο τα προβλήματα της αθλητικής παιδείας και της φυσικής αγωγής.[Από το υπό έκδοσιν βιβλίο «ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ», του Κ. Χ. Κωνσταντινίδη](Συνεχίζεται)
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

ΟΙ ‘4 + 1’ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ
(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)
Τελικώς τα Ολυμπιακά έργα έγιναν, κι η Αθήνα είναι πανέτοιμη. Έμεινε βέβαια για αργότερα το πράσινο και η διαχείριση των σκουπιδιών. Επίσης δεν έγινε η Πολιτιστική Ολυμπιάδα και η ταλαίπωρη Ολυμπιακή Εκεχειρία, που καίτοι όλοι την υπέγράψαν στα χαρτιά δεν την έκαναν σεβαστή στην πράξη, διότι επεκράτησε η τρομουστερία. Θύμα της αγοράς υπήρξαν όμως και βιβλία που αφορούσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες . Οι εκδότες τους δεν τα εξέδωσαν διότι λένε «δεν πουλάνε» . Είχαν κι’ αυτά την τύχη της Πολιτιστικής Ολυμπιάδος. Μπράβο μας! 10 δισ. Ε για τους Ο. Α , δραχμή για το Ολυμπιακό Πνεύμα! Θύμα της απροθυμίας του εκδότου υπήρξε και το βιβλίο μου «ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» το οποίον δεν εκτυπώθηκε για τους προαναφερομένους λόγους. Στο οπισθόφυλλο του αναφέρονται τα εξής :
«Το βιβλίο τούτο εγράφη για να καταρρίφθούν τα ψεύδη σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες(Ο. Α) Κατά την μελέτη των ιστορικών πηγών δοκίμασα τέσσαρες εκπλήξεις :
Πρώτη Έκπληξη :Οι Ο. Α ουδεμία σχέση έχουν με τις Ασσυρο-Βαβυλωνιακές ή τις Αιγυπτιακές παιδιές, όπως ανακριβώς γράφεται στην ιστοσελίδα του ΑΘΗΝΑ-2004. Άλλο παιχνίδιa(Games) και άλλο Αγώνες.
Δευτέρα Έκπληξη : Η χρονολόγηση των Αγώνων χάνεται στα βάθη της Προϊστορίας , στο 45.000 χρόνια Π. Ε. Τότε που οι Ασσυρο-Βαβυλώνιοι και Αιγύπτιοι δεν υπήρχαν Ο 1ος Ο. Α εγένετο προς τιμήν του Διός για την νίκη του επί του Κρόνου (Ο Υγίνος αναφέρει ότι οι ‘ 4’ πρώτοι αγώνες δεν σώζονται και έτσι αρχίζουμε από τον 5ον τον Δαναό, όστις κατέστησεν αγώνα εις τους γάμους των θυγατέρων του. 6ον δε λέγει τον Λυγκέα, γαμβρόν του Δαναού, όστις κατέστησεν άλλον εις το Αργος . 7ον τον Περσέα, όστις εώρτασεν αγώνα επιτάφιον του Πολυδέκτους και μόλις 8ον λέγει τον Ηρακλέα, όστις κατέστησεν τον Ολυμπιακόν Αγώνα , εις τιμήν του Πέλοπος.).
Τρίτη Έκπληξη: Θεωρούσα ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήσαν κάτι απλό. Όμως εξεπλάγην όταν είδα ότι είναι η συνισταμένη του Ελληνικού Πνεύματος. Στην Ολυμπία γινόταν η δοκιμή στην πράξη όλων των Ελληνικών Αξιών.
Τετάρτη Έκπληξη: Μήτρα των Ολυμπιακών Αγώνων είναι η Εθνική μας Θρησκεία του Ελληνικού Πανθέου , η οποία εδημιούργησε όλο το αξιακό πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων. Στην θρησκεία αυτή-που σήμερα βάλλεται και λοιδωρείται- χρωστάει ο σύγχρονος κόσμος όλους τους θεσμούς του (Ελευθερία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια του ατόμου, Αθλητισμό, Τέχνη κ. α) Οποία όμως ειρωνεία! Ο Ιουδαιοχριστιανισμός την συκοφάντησε και την κατέστρεψε με λύσσα. Αλλά εις μάτην! Ο Ελληνισμός δεν καταστρέφεται, διότι είναι ιδέα και στάση ζωής. Τις άλλες εκπλήξεις θα τις βρεις μόνος σου αναγνώστη στο μυθικό Ελληνικό κόσμο του βιβλίου» όταν αυτό κυκλοφορήσει κάποια μέρα.
Πέμπτη Eκπληξη είναι γιατί δεν έγινε η Πολιτιστική Ολυμπιάδα ; Λέτε ο Γιαχβέ να έβαλε την ουρά του ; Αλλά τώρα προέχει η επιτυχία των Αγώνων. «Νύν υπέρ πάντων αγών» Καλή επιτυχία λοιπόν κι’ ΟΛΟΙ στα γήπεδα ενθουσιώδεις και δυνατοί στην μεγάλη μας γιορτή! Με το Τράμ και το Μετρό…Κι’ όλοι ας επιστρατεύσουμε τούτες τις κρίσιμες στιγμές της μάχης το φιλότιμο του Έλληνος για να δώσουμε απάντηση στις ξένες «σάπιες» γλώσσες.
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com


ΑΡΧΙΣΤΕ ΠΑΛΙ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Ολυμπιακοί Αγώνες: Ένας Πανάρχαιος Θεσμός

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο χώρο της Ολυμπίας στην Ηλεία της Πελοποννήσου πραγματοποιήθηκαν πολλές χιλιάδες χρόνια πριν. Λαθεμένα ορίζουν οι νεώτεροι ιστορικοί το 776 π. Χ σαν έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων.
Eπικρατεί δηλαδή η εντύπωση ότι κάποιοι ξαφνικά το 776 π. Χ έστησαν το σκηνικό των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία, όπως λ. χ στήνει κάποιος πλανόδιος θίασος μιά θεατρική παράσταση. Και δυστυχώς χωρίς καν να σκεφτούμε ότι επί χρόνια τώρα μας εξαπατούν τούτο έγινε πιστευτό. Ωσπου όταν μεγαλώσαμε και μελετήσαμε την Ελληνική Αρχαιολογία, αποκαλύψαμε το μέγα ψεύδος. Η τραγικότητα της εποχής μας έγκειται εις το ότι η απάτη αυτή δεν περιορίζεται μόνον στην ημερομηνία ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων ,αλλά το ίδιο ψεύδος επεκτείνεται και στις Επιστήμες και στις Τέχνες και στο Λόγο και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας .

Βάση των Ολυμπιακών Αγώνων η Ολυμπιακή θρησκεία

Ο Πολιτισμός η καλλιέργεια και η εξημέρωση των ανθρώπων έχει αρχήν και βάσιν την θρησκείαν. Η δε θρησκεία κρατεί σταθεράν την πολιτικήν, και άνευ θρησκείας ουδέν εγένετο κοινωνία, και ούτε γίνεται, διότι μόνον αυτή συνδυάζει την κοινήν θέληση των ανθρώπων και δι’ αυτής καλλιεργούνται τα έθνη. Και το θέμα δεν είναι τι ελάτρευον οι διάφοροι λαοί, διότι όλοι λατρεύουν τον Δημιουργό κατά διαφορετικόν τρόπον, αλλά πως τον ελάτρευον. Και εν προκειμένω, η Ελληνική Ολυμπιακή θρησκεία είναι αυτή που προσέφερε τον πρώτον Παγκόσμιο Πολιτισμό και υπήρξε το βάθρο που στηρίχθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αντίθετα, οι Ασιατικοί πολιτισμοί και θρησκείες ήσαν φιλοτύραννες, δεσποτικές, μωρές, αλαζωνικές, καταπιεστικές και εκρατούσαν τους ανθρώπους σκλάβους δια της θρησκείας. Ενέσπειραν στην Ασίαν την αμάθειαν , την αγριότητα , την ωμότητα, την μισανθρωπίαν , τα αιμοβόρα και ακοινώνητα ήθη, την δουλεία και την κοινή δυστυχίαν των υποκειμένων. Ετσι ούτε νόμους έφτιαξαν, ούτε την μάθηση προώθησαν , ούτε τον πολιτισμόν και τον αθλητισμό. Διότι ο αθλητισμός είναι κι’ αυτός «ο πολιτισμός του σώματος και της ψυχής».
Όπως λέγει ο Ιάσων στον Ξενοφώντα « οίδα γαρ τους Πέρσας δουλείαν μάλλον , ή ανδρείαν μεμελετηκότας» Οι Αιγύπτιοι κατέστησαν θεοκρατίαν και εβασίλευον οι Ιερείς επ’ ονόματι των θεών. Oι Εβραίοι με τις τρεις εβραιογενείς θρησκείες(Ιουδαισμός, Χριστιανισμός και Ισλαμισμός) βύθισαν τον κόσμο επι 1700 χρόνια στην διαίρεση, τους πολέμους , στην ηθική σήψη και παρακμή, ενώ και οι νεώτερες πολιτικές θρησκείες και δόγματα βύθισαν τον κόσμο στην δυστυχία και στην απόγνωση και ακόμη δεν μπορεί να την ξεπεράσει.
Αντίθετα ο Δίας , μονάρχης της Ελλάδος γενόμενος, διέταξεν ισότιμον και δημοκρατικήν Πολιτείαν, εξολόθρευσε τους ληστές της Θεσσαλίας και επεπνόησε τα άπειρα καλά για την εξημέρωση των ανθρώπων, μεταξύ δε των καλυτέρων συγκαταλέγονται και οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Ολυμπιακόν Ιδεώδες. Ητο δε τόση η ευνομία ώστε οι Ηλείοι ψήφισαν να μην διαβαίνουν οι γυναίκες τον Αλφειόν , όταν εορτάζονται οι γυμνικοί Ολυμπιακοί Αγώνες και αυτοπροαιρέτως η κοινωνία εκράτησε απαραβίαστο το έθιμο τούτο επι χιλιάδες χρόνια . Τούτο δεν ήτο προιόν βίας, δεσποτισμού και τυραννίας, αλλά αυτοπροαιρέτου κοινής θελήσεως των πολιτών.
Η πρώτη σύγχρονη γενεσιουργός αιτία ξεκινά απο την Βίβλο και την δήθεν ημερομηνία γενέσεως του κόσμου από τον Εβραίο Γιαχβέ, πριν 4.000 περίπου χρόνια. Αντίθετα, η ιστορία της Ελλάδος αρχίζει πριν 80.000 χρόνια και αυτή είναι συνυφασμένη με τους αγώνες. Με τον τρόπο αυτό η διεθνής εξουσία κατορθώνει να κυβερνά τον κόσμο εδώ και 17 αιώνες, από τότε δηλαδή που με βίαια μέσα έσβυσαν το Ελληνικό Πνεύμα και κατήργησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες . Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Η απόκρυψη όμως του παρελθόντος οδηγεί τον κόσμο σε επισφαλή και επικίνδυνη πορεία , γιατί το παρελθόν αποτελεί τον καθρέπτη του παρόντος και το παρόν σηματοδοτεί την πορεία του μέλλοντος.



Η Αρχή των Αγώνων στην Ηρωική Εποχή


Αγνοείται ακριβώς τις ήτον ο πρώτος ευρετής των αγώνων, πλην εις την Ελλάδα φαίνεται η αρχή αυτών κατά τον Ηρωικό αιώνα. Ο Υγίνος αριθμεί δεκαπέντε τοιούτους μέχρι του Αινείου, αλλ’
Οι τέσσαρες πρώτοι δεν σώζονται και έτσι αρχίζουμε από τον πέμπτον.
Πέμπτον, λέγει τον Δαναό, όστις κατέστησεν αγώνα εις τους γάμους των θυγατέρων αυτού.
Εκτον, δε λέγει τον Λυγκέα γαμβρόν του Δαναού, όστις κατέστησεν άλλον εις το Αργος της Αργείας Ηρας.
Εβδομον, τον Περσέα, όστις εώρτασεν αγώνα επιτάφιον του Πολυδέκτους

Ογδοον, δε λέγει τον Ηρακλέα, όστις κατέστησεν τον Ολυμπιακόν αγώνα , εις τιμήν του Πέλοπος.
Ενατον δε λέγει τον Νεμεακόν, ον κατέστησαν οι επτά ηγεμόνες, επιτάφιον του Αρχεμόρου.
Δέκατον, δε τον Ισμιακόν, ον κατέσησεν ο Ερατοκλής , ή ο Θησεύς.
Ενδέκατον, δε των Αργοναυτών επιτάφιον του Κυζίκου.
Δωδέκατον, δε του Ακάστου επιτάφιον του Πελίου.
Δέκατον τρίτον, εώρτασεν ο Πρίαμος εις τιμήν του Πάριδος επιτάφιον.
Δέκατον τέταρτον, δε τον Αχιλλέα , όστις εώρτασεν εν τω Τρωικώ πολέμω επιτάφιον αγώνα του Πατρόκλου.
Δέκατον πέμπτον, και τελευταίον λέγει τον Αινείαν, ότι εώρτασεν αγώνα του πατρός αυτού Αγχίσου. Δεν αναφέρει όμως τον Πυθιακό τον αρχαίοτατον όντα και εκείνον, και άλλους τινάς, και ίσως ανέφερεν τούτους εις την αρχήν του κεφαλαίου τούτου , όπερ απώλετο.(Διόδωρ. Μυθ. 273)

Ηρακλής Ιδρυτής των Αγώνων

Κατά την Μυθολογία ο Ηρακλής και τα αδέλφια του ήλθαν απο την Κρήτη στην Αρχαία Ολυμπία. Καθώς έπαιζαν κάποια μέρα στην αλάνα, ο Ηρακλής, που ήτο ο μεγαλύτερος αδελφός , πρότεινε στα αδέλφια του (τους Ιδαίους Δακτύλους) να αγωνισθούν στο τρέξιμο για το ποιός θα βγεί πρώτος. Και τον κότινο της νίκης κέρδισε ο Ηρακλής. Ετσι απλά άρχισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε αμνημονεύτους χρόνους προ 45.000 ετών περίπου Πρό της Εποχής μας (Π. Ε) Στους Ολυμπιακούς Αγώνες αγωνίσθηκαν και ανεδείχθησαν Ολυμπιονίκες ο Ζευς , ο Απόλλων και άλλοι θεοί και ημίθεοι του Ελληνικού πανθέου .
Μετά την Μινωική και Μυκηναική εποχή η Ελλάδα γύρω στο 800 π. Χ μπήκε στην Αδηλη Εποχή, ένα είδος μεσαίωνα και παρακμής. Κατά την εποχή εκείνη είχαν σταματήσει οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δοκίμασαν τα πάντα για να βγει ο τόπος από αυτή την παρακμή: Νόμοι, Σχολεία, Δικαστές , Φύλακες, Ναοί κ. α, αλλά τίποτα δεν έγινε. Επιστρατεύθηκαν άνθρωποι της Γνώσης και της Τέχνης, αλλά εις μάτην και πάλι.
Η Αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων
Απογοητευμένοι τότε ρωτούσαν το Μαντείο των Δελφών πως θα σταματήσει η παρακμή: Όμως αυτό έδινε στερεότυπα τον ίδιο πάντα χρησμό, που όμως δεν άλλαζε την κατάσταση. Τότε οι τρεις βασιλείς, Ιφιτος της Ηλιδος , Κλεοσθένης της Πίσσης και Λυκούργος της Σπάρτης συνελθόντες ζήτησαν και πάλι το χρησμό της Πυθίας. Και αυτή τους έστειλε τον αλλόκοτο χρησμό:
«ΑΡΧΙΣΤΕ ΠΑΛΙ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ»
Μα το πρόβλημα για αυτούς ήτο πως θα σταματήσουν τους πολέμους, τις αρρώστειες, την πανουργία, το μίσος , την μήνιν, την αυτοδικία, το άδικο και την παρακμή . Οι αγώνες θα ξανάφερναν την Αρετή ; Και σαν να μην πίστεψαν την Πυθία επανήλθαν στον θεό Απόλλωνα και πήραν τα ίδια στερεότυπα λόγια:
«Κάντε αθλητικούς αγώνες τώρα αμέσως»
Ετσι ξανάρχισαν πάνω σε νέα βάση τους Ολυμπιακούς αγώνες το 776 π. Χ. Από την ημερομηνία αυτή αρχίζει η μέτρηση των Ολυμπιακών αγώνων, αφού από την χρονολογία αυτή αρχίζει και ο κατάλογος των ολυμπιονικών . Η μαρμάρινη πλάκα που βρέθηκε στην Ολυμπία με γράμματα της κλασσικής εποχής αναφέρει πως ο Κόρυβος νίκησε στον αγώνα του απλού σταδίου και πήρε στεφάνι. Από τότε οι αρχαίοι Ελληνες μετρούσαν τα χρόνια με βάση αυτή την Ολυμπιάδα, η οποία ονομάσθηκε και ‘Κορυβιάς’ προς τιμήν του Κορύβου
Οι Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες
Η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα έγινε πάνω σε σαθρές βάσεις. Οι νεώτεροι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν εκφυλισθεί και κατά την ομολογία όλων βρίσκονται σε μεγίστη παρακμή . Ο κλάδος ελαίας αντικατεστάθη με τον κλάδον χρυσού. Ο πρωταθλητισμός πάει να καταστρέψει τον αθλητισμό με την επιστράτευση της βιοχημείας στην προετοιμασία των αθλητών. Οι αθλητές σήμερα καταπίνουν τεράστιες ποσότητες χαπιών και χημικών παρασκευασμάτων , που επιφέρουν την αύξηση της σωματικής τους επίδοσης και μυικής δύναμης. , με δυσάρεστες επιπτώσεις στους ίδιους και στην αθλητική ιδέα. Από το 1960 μέχρι το 1976 καταχωρίσθηκαν 30 θανατηφόρα κρούσματα αθλητών( Χρίστος Μότσιας «Σιτιους, Αλτιους , Φορτιους» Αθήνα, 1984) Όμως δεν είναι μόνον οι αγώνες που είναι σε παρακμή, αλλά και ο κόσμος ολόκληρος , παραπαίει μέσα στην ηθική σήψη, την υλιστική ευδαιμονία και τη βία. Θέλησα λοιπόν να αποσπάσω ένα νέο χρησμό από την Πυθία για το πώς θα βγάλουμε τους σύγχρονους αγώνες από το τέλμα του ντόπινγκ, του χρηματισμού και της επμπορευματοποιήσεως . Επειδή αποφεύγει εδώ και 17 αιώνες να δέχεται τα στίφη των βέβηλων ανθρώπων στους Δελφούς, την συνήντησα νοερά μέσα στους βυθούς της σκέψεως και μου εκμυστηριεύθηκε τον εξής χρησμό για να σωθούν οι αγώνες και για να βγει ο κόσμος ολόκληρος από το τέλμα και την παρακμή :
«ΑΝΑΒΙΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕ ΝΕΟ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ»
Με το χρησμό της αυτό η Πυθία με έβαλε σε βαθιές σκέψεις.
Tί θέλει άραγε να πει με τα λόγια αυτά;
Έτσι άρχισα να ερευνώ το θέμα Ολυμπιακοί Αγώνες από την Προιστορία ως σήμερα.
Τρεις λοιπόν είναι οι κύριοι λόγοι που με έκαναν να γράψω το βιβλίο:
“ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ”:
Πρώτον, για να αποκαλυφθεί το μέγα ψεύδος της διεθνούς εξουσίας, σε βάρος της ιστορικής Αλήθειας για την ημερομηνία ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτή δεν είναι το 776 π. Χ , αλλά ανάγεται στην αρχέγονη προιστορία των Ελλήνων προ 45.000 ετών Π. Ε
Δεύτερον, για να συμβάλλουμε με ιδέες και προτάσεις στην αρτιότερη και λαμπρότερη διοργάνωση και εκτέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην χώρα μας το 2004. Και δεν εννοώ μόνον την υλικοτεχνική υποδομή , που φυσικά είναι απαραίτητη για ένα τόσο κολοσσιαίο εγχείρημα, αλλά περισσότερο τα νέα μηνύματα και τις αξίες που πρέπει να εκπηγάσουν μέσα από τους Αγώνες αυτούς. Για να δώσουμε τα διαχρονικά μηνύματα του Ελληνικού Πνεύματος, που θα βγάλουν τον κόσμο από την σημερινή παρακμή και θα τον βάλουν στην «Κοινωνία της Γνώσεως».

Τρίτον, για να αντιστραφεί το κλίμα της σήψεως, διαφθοράς και των αδιεξόδων της εποχής μας, και να ξαναβρεί η χώρα μας και ο κόσμος ολόκληρος τον σωστό δρόμο που χάραξαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας 2004 έπρεπε να γίνουν σταθμός για την στροφή του κόσμου προς την Ελληνική Κοσμοθέαση, την Ελληνική Εκεχειρία, την Ειρήνη, την Δημοκρατία και την επιστροφή στην «Εποχή του Πολιτισμού» Δυστυχώς όμως δεν έγινε έτσι . Χάθηκε κι’ αυτή η ευκαιρία

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ


Από τον Αθλητισμό στις Παιδιές

Σχετικά με την Φιλοσοφία του Αθλητισμού έχουν γράψει αρκετοί μεγάλοι διανοητές (Nietszche , Scheler, Jaspers, Bloch, Heidegger, Sartre, Habermas Kagrera κ. ο. κ ) Ολοι οι ανωτέρω έγραψαν θετικά για την Φιλοσοφία του Αθλητισμού , με μοναδική εξαίρεση τον Thl. Adorno ο οποίος θεωρεί τον Αθλητισμό ως μέσον εκμετάλλευσης, καταπίεσης, ανελευθερίας και αποσπάσεως των νέων από τα προβλήματα της εποχής τους. Η μετάβαση από τον αθλητισμό στα σπόρ αποτελεί μιά άλλη μετάβαση που μοιάζει με την μετάβαση απο την ειρωνεία στο χιούμορ.

Γιατί κάνω αθλητισμό ;

Κάνω αθλητισμό διότι :
Πρώτον έχω την βούληση, αλλά και την όρεξη και την ορμή να κάνω κάτι που θα με ωφελήσει, θα με τέρψει.
Δεύτερον, με φέρει απο την αδράνεια στην ενέργεια και στην πράξη και με κάνει να διαφέρω απο τους άλλους που δεν μπορούν να το πραγματοποιήσουν.
Ετσι το φαινόμενον του αθλητισμού αφορά το δικαίωμα του ατόμου να μπορεί να κυριαρχεί ελεύθερα και ανεξάρτητα μέσα στον εαυτόν του και στην ολότητα του. Ενώ είναι κοινωνικό και ομαδικό φαινόμενο, είναι τελικά προσωπική υπόθεση του καθενός να συμμετάσχει σ’ αυτό ή μη, χωρίς να καθίσταται αγέλη ή μάζα, με εξαίρεση φυσικά την εμπορευματοποίηση του επαγγελματικού ποδοσφαιρικού αθλήματος.

Κατηγορίες Αθλητισμού

Στις κατηγορίες του αθλητικού φαινομένου περιλαμβάνονται τα εξής:
1/ Η θεωρία και η πράξη,
2/ Το σώμα,
3/ Η κίνηση,
4/ Ο χώρος- χρόνος(πότε και που θα αθληθώ),
5/ Οι παιδιές(σπόρ),
6/ Οι ομαδικοί αγώνες,
7/ Η γυμναστική, η φυσική αγωγή και η άθληση,
8/ Οι κανόνες και τα όργανα ,
9/ Ο συναγωνισμός,
10/ Η άσκηση,
11/ Το ήθος,
12/ Η αγαθοεργία μέσω του αθλητισμού και το ολυμπιακό πνεύμα,
13/ Οι επιδόσεις,
14/ Το μέτρο ( παν μέτρον άριστον και όχι υπερβολές ),
15/ Η ψυχαγωγία και το θέαμα,
16/ Η κριτική,
17/ Η κοινωνικο-πολιτική διάσταση,
18/ Η δικαιοσύνη(αθλητικοί δικαστές),
19 / Η προβολή του προσώπου (βεντετισμός -ινδάλματα),
20/ Οι διεθνείς σχέσεις και ο αθλητισμός

Προβλήματα

Όσο μεγεθύνεται και εξαπλώνεται ο αθλητισμός σε παγκόσμιο επίπεδο δημιουργούνται και περισσότερα προβλήματα, όπως είναι τα κάτωθι:
1/εμπορευματοποίηση ,
2/ ιδεολογία,
3/πολιτικοκοινωνική αποδεικτική,
4/ προπαγάνδα,
5/ βία γηπέδων,
6/διαφήμιση-τηλεόραση-μέσα ενημέρωσης,
7/ καταναλωτισμός,
8/ ψευδο-αθλητισμός,
9/ επαγγελματισμός,
10/ λαϊκός αθλητισμός ,
11/ ολυμπισμός ,
12/ πολιτισμός του σώματος,
13 /πρωταθλητισμός κ λ π .

Ο Αθλητισμός στην διάθεση των πολυεθνικών ή της κοινωνίας ;

Τα προβλήματα αυτά είναι εν πολλοίς δημιουργήματα της εποχής μας και χρειάζεται μιά συνεχής διαλεκτική σχέση πάνω σε κοινωνικό επίπεδο για την αντιμετώπιση τους. Η Τεχνική , η Τεχνολογία , η Βιομηχανία, η Οργανωτική, η Κυβερνητική, η Οικονομολογία και Νομοθεσία επηρεάζονται απο τις αθλητικές δραστηριότητες και καλούνται να δώσουν λύσεις σε δυσεπίλυτα προβλήματα. Και στον χώρο του αθλητισμού οι διάφοροι παράγοντες του αθλητισμού μεταβάλλουν την ψυχή και το σώμα του αθλητού σε υλικό προς εκμετάλλευση των πολυεθνικών κολοσσών, μέσω των τεραστίων δυνατοτήτων που μας παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία. Το πρόβλημα λοιπόν που ανακύπτει στην εποχή μας, είναι αν θα εκμεταλλευθούν τα σύγχρονα μέσα για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας στον αθλητισμό προς καθολική άθληση του πληθυσμού, ή θα τον θέσουμε στην διάθεση της αγοράς, σαν μέσον εκμετάλλευσης και πλουτισμού; Αν συμβεί το δεύτερο , όπως τείνουν τα πράγματα, θα πάψουμε να μιλάμε για αθλητισμό γιατί θα πρόκειται για μιά ανθρωπομηχανή τεραστίων διαστάσεων και θα την εντάξουμε σαν επιστήμη-τεχνολογία-οικονομία στο χώρο κάποιας τεχνο-οικονομικής σχολής και τους επι μέρους εφηρμοσμένους κλάδους της στις πολυεθνικές εταιρείες και στην Γουόλ Στρήτ.

Η Αισθητική και Ηθική του Αθλητισμού

Γι’ αυτό στην μέθοδο της Φιλοσοφίας του Αθλητισμού εντάσσουμε ήδη την Αισθητική και Ηθική, την Πολιτική Φιλοσοφία και την Φιλοσοφική Ανθρωπολογία. Με τον όρο Αισθητική του Αθλητισμού εννοούμε την θεωρία των αισθήσεων και την θεωρία του ωραίου, της ομορφιάς, των κινήσεως, του σώματος και της αθλητικής δραστηριότητος. Το ίδιο ισχύει και με την Ηθική του Αθλητισμού, δεν εννοούμεν την ηθικολογία ή κανονολογία , αλλά το αθλητικό ήθος του ανθρώπου που προάγει τις ανθρώπινες σχέσεις και τον πολιτισμό, δεδομένου ότι μέσα στο γήπεδο επικρατεί ο αυθορμητισμός και πέφτουν οι μάσκες, οπότε το άτομο δείχνει και μερικά απο τα πιό πρωτόγονα ένστικτα του . Επομένως στον αθλητισμό έχουμε σύζευξη θεωρίας και πράξης, μεθόδου και πραγματικότητος, λόγων και έργων.

Το Υποκείμενο-Αθλητής

Η αρχή, η πηγή , ο λόγος, ο νόμος , το νόημα του αθλητικού γεγονότος και του αθλητικού φαινομένου είναι το Υποκείμενο, δηλαδή ο αθλητής, ο ίδιος ο άνθρωπος. Και δεν περιοριζόμαστε στους νέους-που είναι η πλειοψηφία των αθλητών - αλλά επεκτεινόμαστε σε όλες ηλικίες, διότι όλοι πρέπει να αθλούνται μέχρι βαθέος γήρατος. Διότι σήμερα με την αύξηση του ευδοκίμου ορίου της ζωής , την απόκτηση όλο και μεγαλύτερου διαθέσιμου χρόνου και την μηχανιστική και καταναλωτική ζωή που διάγει το άτομο, επιβάλλεται να συμμετέχει στο διηνεκές-θα έλεγα εφ’ όρου ζωής - στο αθλητικό γεγονός, είτε σαν αθλητής, είτε σαν θεατής, ή και τα δύο. Στον αθλητισμό το Υποκείμενο συμμετέχει αυτοπροαιρέτως και αναπτύσσει ελευθέρως τις δυνατότητες του , χωρίς την βοήθεια κάποιου ισχυρού προστάτη , ή την μετάγγιση δυνάμεως με κάποιο θαύμα, κάποιας εσχατολογικής πηγής. Στο στίβο δεν περνούν τα θαύματα , ούτε οι προσευχές, παρά μόνον η αξία , χωρίς να παραγνωρίζεται η αξία του ηθικού και του φρονήματος του αγωνιζομένου.

Το ανθρώπινο σώμα

Το ανθρώπινο σώμα σύμφωνα με την Ελληνική αντίληψη δεν ήτο ένα μεμονωμένο αντικείμενο , αλλά συμμετείχε σε μιά τρισυπόστατη σύζευξη Πνεύμα - Ψυχή - Σώμα και μέσα σ’ αυτό το τρίπτυχο οι Ελληνες επιδιώκουν την αρμονική και ισόρροπη ανάπτυξη και των τριών διαστάσεων της ανθρωπίνης υπάρξεως .
Ο Χριστιανισμός απετέλεσε εμπόδιο στην ανάπτυξη του σώματος διότι θεώρησε ότι η ψυχή έχει προτεραιότητα έναντι του πνεύματος και του σώματος , για την σωτηρία του ανθρώπου. Κι’ αυτό γιατί εθεώρησε την σάρκα αμαρτωλή. Αλλά εξ ίσου αμαρτωλό ήτο για τους χριστιανούς και το γυμνό, γι’ αυτό φρόντισαν να το σκεπάσουν με τσαντόρ, μαντίλες και ράσσα. Αυτός ήτο και ο λόγος κατέστρεψαν τους θησαυρούς με τις αναπαραστάσεις των Ελλήνων αθλητών, για να μην σκανδαλίζουν τους πιστούς. Η μανία των φανατικών χριστιανών εστράφη ακόμη και εναντίον των εικόνων της Παναγίας στο Άγιον Όρος , τις οποίες έχουν καταστρέψει δι’ αιχμηρού οργάνου για να μην τους σκανδαλίζει. Μία τέτοια κοσμοθεωρία εχθρική προς το σώμα ήτο επόμενο να καταφέρει καίριο πλήγμα κατά του αθλητισμού, το οποίον κατά τον Μεσαίωνα έθεσαν υπό απαγόρευση έτσι ώστε να είναι ανύπαρκτος. Η κατάργηση του έγινε με τα διαβόητα διατάγματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων Κωνσταντίνου και Θεοδοσίου. Η χαριστική όμως βολή δόθηκε με την κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων και την καταστροφή της Ολυμπίας.

Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι «πιθάρι» παθών
Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι “πυθάρι” αναγκών, ορμών , παθών (ηδονής, καταναλωτικών απολαύσεων κλπ) και ενστίκτων , αλλά και η πηγή δημιουργικών δυνατοτήτων, μιά εκ των οποίων είναι και ο αθλητισμός. Το σώμα δεν αρκεί για να παραχθεί το αθλητικό αποτέλεσμα. Διότι έτσι και τα ζώα θα έκαναν αθλητισμό. Πρέπει να συμμετέχει απαραιτήτως και το πνεύμα και ή ψυχή. Επομένως, ένα ακμαίο πνεύμα και μιά αγαθή ψυχή δεν είναι δυνατόν να μεταβάλλουν ένα ωραία σώμα βορά του σεξ στους αθλητικούς χώρους. Το “αθλητικό σώμα” αναδίδει κίνηση , υγεία , φρεσκάδα , αλκή και σφρίγος , κι αυτό θα μπορούσαμε να το επεκτείνουμε ανεξάρτητα βιολογικής ηλικίας, διότι το σώμα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου ο οποίος γυμνάζεται αναδίδει νεότητα και σφρίγος ανάλογο της ηλικίας του. Και με τον όρο “σώμα” δεν εννοούμε τις σάρκες του ανθρώπου, αλλά την ενότητα του Παραείναι του, σαν κοσμικού και ελευθέρου και δημιουργικού όντος. Για το αντικείμενο αυτό είναι πλουσιοτάτη η σχετική βιβλιογραφία της Φιλοσοφίας και της Επιστήμης του Αθλητισμού .

Η Κίνηση

Η Κίνηση είναι μιά απο τις σημαντικότερες έννοιες της Ελληνικής φιλοσοφίας. Η πρόταση “Τα Πάντα Ρει” του Ηρακλείτου δίνει όλο το νόημα της αιωνιότητας και απειρότητας της συμπαντικής κινήσεως . Με το θέμα της κινήσεως ασχολήθηκαν οι Έλληνες φιλόσοφοι Ηράκλειτος, Παρμενίδης, Ζήνων, Πλάτων, Αριστοτέλης, Φίλων, Πλωτίνος κ. α , τα βασικά δε σημεία της θεωρίας της κινήσεως είναι :
1/ τα πάντα κινούνται στον κόσμο και ουδέν ακίνητο.
2/ το κινούν και το κινητόν(όλα τα ουράνια σώματα και η Γη κινούνται και εμείς μαζί όλα κινούνται)
3/μορφές κινήσεως(γένεσις, αύξηση, φθορά, μεταβολή κλπ)
4/ ουσία της κινήσεως(ανθρωπολογική, κοσμολογική, οντολογική)
5/ το νόημα της κινήσεως(ζωή, θάνατος, φύση , δύναμη, ενέργεια, αλλαγή)
Στην σύγχρονη εποχή η κίνηση απετέλεσε αντικείμενο μελέτης των μαθηματικών και φυσικών επιστημών(Kepler, Newton, Descartes, Leibnitz, Galilei κ. α) Κατά τον διαλεκτικό υλισμό κίνηση είναι ουσιώδες χαρακτηριστικό της ύλης και σημαίνει αλλαγή. Αλλά και ο Αθλητισμός δεν είναι τίποτα άλλο από κίνηση(ατομική ή συλλογική), πειθαρχημένη με κανόνες και με μέτρον . Όμως η αθλητική κίνηση είναι παράλληλα και θέμα αισθητικής(μουσική, χορός, μιμική , ρυθμική κ. α). Είναι και θέμα της ιατρικής επιστήμης (κινησιοθεραπεία, πεζοπορία, ελαφρά αθλήματα για ορισμένες ασκήσεις, ασκήσεις ευκαμψίας, αθλητική ιατρική κ. α). Η κίνηση είναι επίσης μέτρον και ρυθμός του βίου του ανθρώπου , διότι προέρχεται από το κοσμικό κέντρο της οντολογικής αρμονίας του ανθρώπου. Διαφορετικές κινήσεις κάνει το κάθε ζώον και επομένως και ο άνθρωπος σαν έλλογο ον. Οι αρχαίοι πρόγονοι μας μπορούσαν να διακρίνουν αν ένας άνθρωπος ήτο πολιτισμένος ή βάρβαρος από τον τρόπο κινήσεως του. Ο αεράτος Ευρωπαίος άνθρωπος διακρίνεται από τον βαρύ και δυσκίνητο Αμερικανό.
Επομένως ο αθλητισμός δίνει την ευκαιρία στον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την ελευθερία των κινήσεων και να πραγματοποιήσει αυτές τις κινήσεις .

Παιχνίδι-Παιδιές με κέντρο τον Ανθρωπο

Τις παιδιές συνέλαβε το πρώτον η προσωκρατική φιλοσοφία, όπως καταδεικνύεται απο το απόσπασμα του Ηρακλείτου “αιών παις εστί παίζων, πεσσεύων παιδός η βασιληίη” (ο αιών , ο λόγος , ο κόσμος είναι παιδί που παίζει , παίζει τους πεσσούς . παιδιού είναι η κυβέρνηση του κόσμου). Ακόμη και ο Ζεύς έπαιζε όταν έφτιαξε τον κόσμο. Το παιχνίδι πήρε αρνητική φόρτιση απο τους σοφιστές και θετική απο τους Σωκράτη και Πλάτωνα. Εξαιρετικά πλούσια είναι η βιβλιογραφία των αρχαίων Ελλήνων πάνω στο θέμα παιδεία και σπουδή(Ξενοφ. Συμπ. 1, 1 και Πλάτωνος Πολιτεία 602β) παιδιά “συν γέλωτι”(Ξενοφ. Κύρου Παιδεία 2, 3) παιδιά και φλυαρία …γέλως…σκώμματα(Πλάτωνος Κρίτων 46 d) παίζω και χορεύω(Αριστοφ. Βάτραχοι 407) παίζω (μουσικό όργανο) και άδω(Πίνδαρος, 01, 24) παίζω ερωτικά(Ξενοφ. Συμπόσιο 9, 2) κ.ο.κ Υπάρχει μεγάλη πολυμορφία του παιχνιδιού, τύποι, μορφές, αμεσότητα, αυθορμητισμός , κανόνες, ομαδικότητα, ατομικότητα, μίμηση, δημιουργικότητα, ελαφρότητα, σοβαρότητα, επικοινωνία, δράση κλπ ενυπάρχουν όλα ή μερικά σε κάθε παιχνίδι. Σήμερα στην εποχή της Διαστημικής της Πληροφορικής και Επικοινωνίας το παιχνίδι εισέρχεται στο πεδίο των Κομπιούτερς και των Προσομοιωτών. Ετσι ώστε να είναι σε θέση ο καθένας να δράσει είτε σαν αστροναύτης, είτε σαν πιλότος, είτε σαν μαχητής, είτε σαν ποδοσφαιριστής κ.ο.κ Με το παιχνίδι δείχνει ο άνθρωπος τις αληθινές του δυνατότητες σαν δημιουργός, ανανεωτής, ενεργός και επώνυμος ποιητής του κόσμου. Η διεισδυτικότητα του παιχνιδιού σε όλες τις χώρες , σ’ όλες τις ηλικίες είναι πράγματι εντυπωσιακή και δεν επηρεάζεται απο σύνορα, εθνικισμούς κι’ άλλους διαχωρισμούς. Πάντως ο μεγάλος φορμαλισμός στο παιχνίδι του αποστερεί την αληθοφάνεια και ελευθερία δράσεως του υποκειμένου. Επομένως, η αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία κατά τούτο εδικαίωσε την θεωρία του παιχνιδιού, κατά το ότι κατενόησε ότι το παιχνίδι αρχίζει και τελειώνει με τον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτό είναι και παραμένει το κέντρο της φιλοσοφίας του αθλητισμού.

Ολυμπιακοί Αγώνες και Παιχνίδια

Για τους Έλληνες οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν ήσαν καθόλου παιχνίδι , αλλά μια στάση ζωής που ο άνθρωπος μαθαίνει να αγωνίζεται και να νικά για να επιβιώσει και ν’ ανελιχθεί σε υψηλότερες ψυχοπνευματικές σφαίρες. Οι ξένοι λόγω κακής μετάφρασης του όρου «Ολυμπιακοί Αγώνες»(Olympic Games) έδωσαν ένα διαφορετικό νόημα στους αγώνες και συν τω χρόνω έβαλαν στο πρόγραμμα και τα παιχνίδια(σπορ). Όμως και τα ζώα παίζουν αλλά ποτέ δεν διανοήθηκαν να κάνουν αγώνες. Ο αθλητισμός δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι κάποια ενστικτώδης λειτουργία-όπως την θεωρούν οι ξένοι- αλλά μια πολιτιστική και εσκεμμένη εκδήλωση αποκλειστικά ανθρώπινη. Ο «αγών» προέρχεται από το ρήμα «άγω» που σημαίνει οδηγώ.(Παιδαγωγός= αυτός που άγει τον παίδα) Αλλά και η λέξη «αθλητής» έχει σαν βάση την λέξη άθλος , που σημαίνει μόχθο, ανάγκη, αγώνα! Με τον αθλητισμό ο Ελλην επεδίωξε την επικράτηση , δηλαδή την κατάκτηση της Νίκης (πρωτιάς) μέσω της ευγενούς αμίλλης, δια του αγώνος(«Αθλητισμός-Ενας Ερωτας αλλιώτικος» του Θέμου Γκουλιώνη, Εκδόσεις Γεωργιάδη)
Όταν αγωνίζεται ο αθλητής ο αντίπαλος του δεν είναι άλλος απο το ίδιο του το σώμα, που φθάνει στα όρια, στα άκρα και στην αντοχή του που δεν πάει άλλο, για την κατάκτηση της Νίκης, της φτερωτής αυτής θεάς που κάθεται στην ανοιχτή παλάμη του Διός. Αυτός είναι και ο συμβολισμός της Νίκης της Σαμοθράκης που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου και θαυμάζεται για αυτό ακριβώς το πνεύμα της Νίκης, που επιτυγχάνεται με αξιοκρατία και χωρίς υποκρισία, ειρωνεία και εξαπάτηση του αντιπάλου. Ο αθλητικός αγών δεν θεσπίσθηκε από κάποια υστεροβουλία, ούτε επιδίωξη προβολής ή την ενίσχυση της εξουσίας. Ηλθε μόνος του σαν έκφραση ενός ανωτέρου πολιτισμού, όπως γεννήθηκε η Αθηνά από το κεφάλι του Διός.
Βέβαιοι οι Ελληνες επειδή γνώριζαν ότι το ανθρώπινο γένος δεν πρόκειται ποτέ ν’ απαλλαγεί από το ένστικτο αυτό της αυτοπροβολής και της Νίκης , βρήκαν τρόπο να την υπηρετούν όχι μέσω των πολέμων , της αγριότητος και της πανουργίας, αλλά μέσω της ευγενούς αμίλλης΄, η οποία όχι μόνον δεν θυσιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά την εξυψώνει στη σφαίρα του Διός. Δηλαδή μετέτρεψαν το ένστικτο σε ανώτερης μορφής λειτουργία και έβγαλαν τον αγώνα από το πολεμικό πεδίο(πολεμική σύγκρουση) και τον έφεραν με την μορφή του Αθλητισμού στα ειρηνικά στάδια κάτω από την σκέπη των θεών και την επίβλεψη της Πολιτείας.

Προσωπικές Εμπειρίες τριών Ηλικιωμένων

Εν προκειμένω επιτρέψατε μου να σας μεταφέρω την προσωπική γνώμη του γράφοντος , ο οποίος καίτοι έχει στους ώμους του 73 Μαίους το 2002 ασκείται ανελλιπώς με την πρωινή σουηδική γυμναστική, με την απογευματινή πεζοπορία, ( με ταχύ βηματισμό σε απόσταση 5-7 χλμ. ημερησίως) και τα καλοκαίρια με θαλάσσια μπάνια . Αν δεν κάνω αυτή την άσκηση καθημερινώς έχω την αίσθηση ότι δεν έζησα, ότι κάτι μου έλειψε, ότι δεν βελτίωσα την επίδοση μου , ότι τέλος μειώθηκε η θέληση μου για την ζωή. Παρόμοια είναι και η εμπειρία ενός σοφότατου ανθρώπου, και γνωστού Μεσσήνιου διανοητή, συγγραφέως και ποιητή, του αείμνηστου Παναγιώτη Κωνσταντινίδη, ο οποίος σε ηλικία 96 ετών μου έλεγε χαρακτηριστικά ότι “ζω χάρη στις ασκήσεις γυμναστικής που εκτελώ το πρωί όταν σηκωθώ και στο βάδισμα που κάνω καθημερινώς “ Και να σημειωθεί ότι είχε κομμένα τα δάχτυλα(φάλαγγες) των ποδιών του, λόγω αναπηρίας στην Μικρασιατική Καταστροφή , όταν πιάστηκε αιχμάλωτος των Τούρκων. Ο υπέργηρος αυτός αθλητής και παλιός κυνηγός , λίγο πριν πεθάνει μου είπε τα εξής, που επιβεβαιώνει ότι η κίνηση είναι ζωή και η ακινησία θάνατος:
“ Εχω στερηθεί τα πάντα: την όραση , την ακοή, την όσφρηση, την γεύση, τώρα δεν μπορώ και να κινηθώ. Τι να την κάνω τέτοια ζωή; “ Και συνειδητά σταμάτησε να τρώγει, πίνοντας μόνον λίγο νερό, έως ότου πέθανε εντός δύο εβδομάδων ανώδυνα. Ουσιαστικά ανελήφθη στους ουρανούς, όπως συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα. Η τρίτη εμπειρία προέρχεται από τον ιατροφιλόσοφο αείμνηστο Σεραφείμ Ράντζος ηλικίας 96 ετων , ο οποίος μου επανελάμβανε στερεότυπα «όσο περπατώ ελπίζω» και ο θάνατος τον βρήκε όταν έπεσε στο κρεβάτι στο νοσοκομειακό αυτοκίνητο, όταν πιά δεν μπορούσε να περπατήσει . Αλλά και ο αθλητικός γιατρός στο ΝΑΤΟ συνιστούσε ότι κάθε στρατιωτικός για να διατηρεί την φόρμα του , την υγεία του και το αξιόμαχο πρέπει απαραιτήτως οι νεαροί να τρέχουν ημερησίως 3,2 χλμ (ελαφρό τρέξιμο=Jogging) και οι μεγάλοι να βαδίζουν την ίδια απόσταση σε έντονο βάδισμα. Αργότερα διάβασα στο περιοδικό TIME ότι το πρόγραμμα ασκήσεων των αστροναυτών για να θεωρηθούν ικανοί να ανθέξουν στις συνθήκες της πτήσεως περιεράμβανε καθημερινώς για τους νέους 3,2 χλμ τροχάδην(Jogging ) , ενώ ο γηραιός Glen αυτή την απόσταση την έκανε βάδην .

Αγών-Άθλος- Θεωρία και Πράξη

Η σημασία των λέξεων “αγών”(=συνάθροιση, συνέλευση, αγορά προς θεωρία άθλων ή αγώνων, αλλά και τόπος όπου λαμβάνουν χώραν αγώνες, στάδιο, κονίστρα Πανελλήνια συνέλευση, άμιλλα, δυσκολία, κάθε μορφή αγώνα) (Ομήρου “ Ιλιάς” Ψ258, 685, Ω1, Π239, “Οδύσσεια” Θ200, 260, Πίνδαρος Π, 01, 119, 10. 47, 202, Αισχύλος Αγ.845, Χο.584, “Λυσίας “ 108.25, “Ηρόδοτος”2. 91, 6. 1276, “Πλάτων”, Νόμοι 658 Α, “Αριστοτέλης” Πλ. 583, “Σοφοκλής”, Ηλ. 682 , Τρ.159, κλπ)
Η λέξη άθλος(=παιδιά, πολεμικό παιχνίδι, άμιλλα περί βραβείου, δοκιμασία , μόχθος, κόπος, κίνδυνος, πόνος, κατόρθωμα, επίτευγμα, βραβείο, έπαθλον, νίκη)( Ομήρου “Οδύσσεια”Θ 160, Λ548, Ω 89, “Ηρόδοτος” 1.126, “Σοφοκλής” , Ηλ. 49.682, “Αισχύλος” Πρ.702,752 “Σοφοκλής” Αντ. 856 , “Ξενοφάνης” 2.5, “Πίνδαρος”01)
Ο αγών κα ο άθλος είναι ουσιώδες χαρακτηριστικό του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, τόσο ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για αγωνιστικό χαρακτήρα και αγωνιστικό λόγο του Ελληνος. Ο Νίτσε , με βάση τον Ομηρο, διετύπωσε τη θεωρία ότι ο Αγών και η Αγωνιστικότητα είναι το νόημα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Το ίδιο έχουν γράψει και πολλοί άλλοι διανοητές. Η ιστορική επιβεβαίωση τούτου, είναι η Γιγαντομαχία και Τιτανομαχία, όπου θεοί ημίθεοι και άνθρωποι αγωνίζονται. Αλλά και το φιλοσοφικό πνεύμα του Ηρακλείτου ομιλεί για τον πάλη των αντιθέτων (Πόλεμος πατήρ πάντων) κ. α Κατά τον Πλάτωνα ο αγών περιλαμβάνει το λέγειν, ποιείν, ερωτάν, ευρίσκειν, τον πόλεμο και στην εξελιγμένη τους μορφή τον διάλογο, την δημοκρατία και τον αθλητισμό. Ο αγών και ο άθλος απαιτούν θάρρος, τόλμη, κρίση, ελευθερία, ειρωνία, δοκιμή, αυτάρκεια, άρνηση και θέση, κίνηση, φαντασία, τέχνη και άλλα χαρίσματα, προ παντός όμως απαιτεί θεωρία και πράξη. Ακόμη δε και η ύπαρξη του τυχαίου παράγοντα στην νίκη σε ένα μικρό ποσοστό, επιβεβαιώνει την συμπαντική θεωρία του χάους. Κάθε αγών για τους Ελληνες είχε την μορφή παιχνιδιού, όπου ο αγωνιστής είναι στο μέσον της διαδικασίας , με όλες τις δυνάμεις του και όχι στα παρασκήνια, ούτε εξαρτώμενος απο υπερφυσικές δυνάμεις για να του χαρίσουν την νίκη. Για τους Ελληνες τίποτα στον κόσμο δεν χαρίζεται. Τα πάντα κατακτώνται δια της συνεχούς πάλης και του αγώνος. Απο την άποψη αυτή οι Ολυμπιακοί αγώνες αποτελούν τον αντιπροσωπευτικότερο Ελληνικό αγωνιστικό θεσμό που προυποθέτει όλες τις πιό πάνω ιδιότητες για τον αθλητή.

Οι Θηρευτές της Ελευθερίας

Όμως κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες, όπως και η σύγχρονη εποχή ( εν έτει 2002) έχει τους δικούς της. Πρώτον, θα πρέπει να μνημονεύσουμε τους σύγχρονους ήρωες , τους αεροπόρους μας , που καθημερινώς διακινδυνεύουν στους αιθέρες τη ζωή τους αγωνιζόμενοι υπέρ της ελευθερίας της πατρίδος, για να κρατούν το Αιγαίο Ελληνικό από τον Τουρκο λαθροεισβολέα.. « Θηρευτές της Ελευθερίας» θα πρέπει να τους ονομάσουμε, διότι με τα υπερσύγχρονα υπερηχητικά αεροσκάφη , οι χειριστές μας χρειάζονται εξαιρετικές ικανότητες και ηρωικό πνεύμα για να ίπτανται και να μάχονται με αυτά, όντες ετοιμοπόλεμοι όλο το χρόνο , ημέρα νύχτα, εν ειρήνη και εν πολέμω.

Οι Θηρευτές του Χρόνου

Επίσης ολίγοι ίσως γνωρίζουν τις ηρωικές πράξεις των τολμηρών παιδιών μας που οδηγούν μοτοσυκλέτες μεγάλης ιπποδύναμης και κυβισμού(1000 cc) Και σαν να μην έφθανε αυτό τρέχουν ιλιγγιωδώς σε πίστες και σε επικίνδυνα μέρη(όπως στις στροφές του Μπράλου, της Βάρκιζας, της Ραπεντώσας κ. α ) διακυβεύοντας τη ζωή τους κορώνα- γράμμα , χάριν της ταχύτητος και του αθλήματος. Κάποιος καθηγητής της Φυσικής » και έμπειρος αναβάτης τους απεκάλεσε «Θηρευτές του Χρόνου, διότι για αυτούς που ζουν εκείνες τις μοιραίες στιγμές στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου, κάθε στιγμή του χρόνου είναι αιωνιότης. Όταν μου έλεγε ο γιός μου αυτές τις εμπειρίες του ομολογώ ότι δεν τον πίστευα και τις θεωρούσα φανταστικές. Όταν συζήτησα όμως με τον καθηγητή της Φυσικής και μου ανέλυσε το θέμα διεξοδικά τότε εννόησα ότι αυτά τα παιδιά δεν είναι τρελλά , αλλά ήρωες. Στις στροφές του Μπράλου μου είπε ότι οι θηρευτές του χρόνου συναγωνιζόμενοι με το Χάρο, ο τελευταίος πήρε στον Αδη πρόσφατα δύο παληκάρια και 10 τραυματίσθηκαν σοβαρά , μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα παιδιά είναι οι σύγχρονοι ήρωες , που κάνουν άθλημα το «ζειν επικινδύνως» Ηρωες σύγχρονοι όμως είναι και οι Ολυμπιονίκες και οι άριστοι ποδοσφαιριστές και αυτοί που αψηφούν τη ζωή τους για να σώσουν το συνάνθρωπο τους , αλλά και οι αστυνομικοί και οι πυροσβέστες που χάνουν τη ζωή τους εν τη εκτελέσει του καθήκοντος και οι στρατιωτικοί που ρίχνονται με αλεξίπτωτα , ή οι άνδρες των ΟΥΚ κ.ο.κ


Επίδοση
Με τον όρο επίδοση εννοούμεν την απόδοση και αποτελεσματικότητα του αθλητή γενικά και είναι το κίνητρο μεγαλύτερης προσπάθειας για βελτίωση και εξέλιξη. Ομως το νόημα του αθλητισμού δεν είναι τα ρεκόρ στα πλαίσια μιάς καταναλωτικής ή κρατικό-μονοπωλιακής κοινωνίας. Ο υπερτονισμό ς της επίδοσης αποτέλεσε κριτήριο σε βάρος του αθλητισμού ότι υποκρύπτει τάσεις ωφελιμισμού, διαφήμισης και εμπορευματοποίησης. Η επίδοση αποτελεί κατηγορία του αθλητισμού σαν ανθρωπολογικού φαινομένου ελευθερίας και όχι αυτοσκοπό.

Ηθική του Αθλητισμού
Ο αθλητισμός δεν μπρεί να γίνει φορμαλιστικός και να υπακούει σε αυστηρή κανονολογία, όπως και δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ηθική, θα λέγαμε χωρίς κανόνες του παιχνιδιού. Είναι απαράτητοι οι κανόνες , όπως εντιμότητα, ελευθερία, αυτοπειθαρχία, αγωνιστικότητα, δικαιοσύνη, ισοτιμία, καλοκαγαθία, δημοκρατία κλπ, αλλά αυτοί μόνον δεν μπορούν να αποτελέσουν την ηθική του παιχνιδιού. Ολόκληρο το αθλητικό φαινόμενο είναι προς την κατεύθυνση του καλού, του αγαθού, του αληθινού, του δίκαιου, του τέλειου, του ελεύθερου, αλλά δεν φθάνουν αυτά για να παραχθεί το αθλητικό αποτέλεσμα. Χρειάζεται η ορμή, η δύναμη, η ανάγκη, το συναίσθημα, η καταπίεση, η ιστορική συγκυρία κ.α. Στην ανάγκη μπορούμε να διακρίνουμε τον ωφελιμισμό, την προβολή, τον ευδαιμονισμό, την ιδεολογία κ.α που ενυπάρχουν στην ανθρώπινη φύση.

Η Αισθητική του Αθλητισμού
Ο αρχαίος Ελληνικός αθλητισμός σημαίνει μίμηση, ρυθμό, εφευρετικότητα και κοσμική αρμονία. Πάνω σ’ αυτά βασίσθηκε η αρχαία Ελληνική τέχνη με το αποκορύφωμα της την Κλασσική τέχνη, έχει δε σχέση με το ωραίον και το καλό. Ομως η ενότητα της Αισθητικής του Αθλητισμού αφορά την ενότητα του καλού, αγαθού, ωραίου, δίκαιου, αληθινού, ελεύθερου εύψυχου, τα οποία όλα μαζί μας δίνουν την υψηλότερη αισθητική του αγώνα και του άθλου, μέσα στους οποίους ενυπάρχει απαραιτήτως η αρμονία, ομορφιά, πλαστικότητα, συμμετρία, ρυθμός και αλκή.

Η Κριτική
Η Φιλοσοφία του Αθλητισμού δεν έχει απολογητικό ή θεραπευτικό χαρακτήρα, αλλά ζητητικό και ευρετικό, διαλεκτικό και κριτικό χαρακτήρα. Η κριτική σκέψη του αθλητικού φαινομένου είναι αυτοκριτική, διαλογική και απελευθερωτική, βελτιωτική και δημιουργική. Δυστυχώς σήμερα την έχουν περιαγάγει σε αρνητική, ανατρεπτική και συγκρουσιακή.
Οι αξιώσεις των αθλητικών οργανώσεων , οι τάσεις , η εμπορευματοποίηση , η διαφήμιση, η προπαγάνδα, ο επαγγελματισμός, ο γιγαντισμός, ο εθνικισμός , οι εξαρτήσεις, η βία, τα ΜΜΕ, το θέαμα, η αθλητική πολιτική στην υπηρεσία του κόμματος είναι μερικά απο τα καθημερινά φαινόμενα που τον υποβαθμίζουν.



Οι Ελληνικοί Μύθοι
Οι Έλληνες εδίδασκον τους ανθρώπους δια των Μύθων, οι οποίοι ήσαν εύπεπτοι, κατανοητοί και ευχάριστοι στο κοινό. Όταν λόγου χάριν ομιλούν για την Τιτανομαχία , ενώ παρουσιάζεται σαν αγών, στην πραγματικότητα μπορεί να είναι και η διαρκής πάλη των καινούργιων ιδεών με τις παλιές , ή και οι γεωλογικές αναταραχές και καταστροφές που συνέβησαν στην πανάρχαιη εποχή στον Ελληνικό χώρο. Τέτοιους μύθους μεταχειρίζοντο οι φιλόσοφοι, όπως ο Ορφεύς και οι Ποιητές, για να διδάξουν τις τελετές και τα μυστήρια, επειδή και το θείον δεν γίνεται αντιληπτόν δια των αισθήσεων.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες - Αναπαράσταση της Ζωής
Αρκετοί απο τους μύθους ήσαν αλληγορικοί, δηλαδή έκρυπτον παραβολικώς έννοιες μυστικές, και εσήμαιναν με άλλο όνομα και σύμβολο άλλο πράγμα. Καθώς λέγει και ο Πλάτων ότι ο Πόρος και η Πενία εγέννησαν τον Ερωτα, δηλαδή τα πλούτη και η φτώχεια εγέννησαν τον πόθον προς τα εργόχειρα και τις τέχνες. Ετσι έβαλαν απέναντι στο Ον και το αντίθετο του .
Λόγου χάριν απέναντι στον Ποσειδώνα τον Απόλλωνα, δηλαδή απέναντι στο όλο ύδωρ το μερικό πυρ. Απέναντι στην Αθηνά τον Αρην, δηλαδή την φρόνηση προς την αφροσύνη. Απέναντι στην Αρτεμι την Ηρα, δηλαδή τον περίγειον Αέρα προς την Σελήνη. Απέναντι στην Λητώ τον Ερμήν, δηλαδή τον Λόγον προς την Λήθην. Απέναντι στον Ξάνθο έβαλαν τον Ηφαιστο, δηλαδή όλο το πυρ προς το μερικόν κ.ο.κ .
Ενώ λοιπόν όλα βρίσκονται σε μιά αέναη σύγκρουση με το αντίθετο τους, γιατί ο αθλητής να μην ευρεθεί σε συναγωνισμό με τον συναθλητή του ; Μήπως και στο Σύμπαν και στην ζωή δεν συμαίνει το ίδιο ; Αυτήν την διαδικασία που συμβαίνει στο Σύμπαν έρχεται με την σειρά του να ενσαρκώσει πάνω σε θεσμοθετημένους κανόνες-και όχι τυχαίως- ο αθλητής στα ατομικά αθλήματα, ή η ομάδα στα ομαδικά τοιαύτα.

Η Αξιοκρατία στους Ολυμπιακούς
Οι Ελληνες είχαν αντιληφθεί τον διαρκή αγώνα των πάντων στο Σύμπαν με το αντίθετο τους, και γι’ αυτό ο θείος Ηράκλειτος είπε το “Πατήρ Πάντων Πόλεμος”. Ο ίδιος φιλόσοφος είχε ξεχωρίσει την αξιοκρατεία λέγοντας ότι::” Για μένα ο ένας αξίζει για δέκα χιλιάδες”. Τούτο το πνεύμα της αξιοκρατείας είναι η θεωρητική βάση πάνω στην οποία βασίσθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Ολυμπιακό Πνεύμα.
Ομως δεν υποτίμησαν ποτέ τον υστερήσαντα σε επιδόσεις αθλητή, γιατί γνώριζαν ότι το παν δεν είναι η νίκη , αλλά ο αγών για την νίκη. Κατενόουν ότι χωρίς και τον χαμένο δεν θα ήτο δυνατόν να διεξαχθεί το άθλημα, και επομένως ήτο κι’ αυτός απαραίτητος παράγων , όσο και ο νικητής, στην διεξαγωγή του παιγνίου. Αυτό εκφράζεται φιλοσοφικά με το σκοτεινό ρηθέν του Ηρακλείτου ότι : “Και το καλό και το κακό Ένα είναι “ Αυτό έχει εφαρμογή και τους Ολυμπιακούς αγώνες, ότι το αποτέλεσμα δεν μετράει και τόσο διότι και η χαμηλή επίδοση έχει τελικά την ίδια ωφέλεια με την υψηλή και με τον πρωταθλητισμό.

Οι Κανόνες των Ολυμπιακών Αγώνων
Η παιδιά( παιχνίδι) είναι ένα απαραίτητο στοιχείο στην ζωή του ανθρώπου, αφού και ο Ζευς έπαιζε όταν έφτιαξε τον κόσμο. Ομως όπως και στην Φύση το κάθε τι δεν μπορεί να ξεφύγει απο το Μέτρον , έτσι δεν μπορεί να γίνει αυθαίρετα και χωρίς κανόνες αθλητισμός . Ο χρόνος εκάστου αγωνίσματος και ο τόπος όπου αυτό θα εκτελεσθεί είναι απαραίτητοι παράγοντες για την διεξαγωγή των αγώνων. Μιά παρόμοια σκιαγραφία βλέπουμε και στην Δημοκρατία, η οποία είναι το πολίτευμα όπου ο καθένας δεν μπορεί να κάνει ότι του αρέσει, αλλά είναι ενταγμένος σε ένα πλαίσιο και διέπεται απο τον Νόμο και το Σύνταγμα. Επομένως, όπως στην Φύση τα πάντα τα κυβερνά και κατευθύνει μιά ανώτερη λογική αλληλουχία, έτσι και στον αθλητισμό υπάρχουν απαράβατοι νόμοι και κανόνες στα αθλήματα, που δεν πρέπει να παραβιάζονται με καμιά δύναμη για να έχουν κύρος. Στην περίπτωση του Αθλητισμού η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή εκπροσωπεί την Ανωτάτη Αρχή, διότι αυτή ορίζει τους κανόνες των αθλητικών αγωνισμάτων, γεγονός που της προσδίδει τεράστιο κύρος, πέραν της ισοβίου θητείας των μελών της.

Νικητής και Νικημένος Ενα
Η τάση που επικρατεί σήμερον να θέλουν να εξαπατήσουν και να νοθεύσουν την αρχή που εθέσπισε τους κανόνες έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές που αναφέραμε προηγουμένως. Διότι τούτο σημαίνει ότι ο καθένας τείνει να φτιάξει τους δικούς του νόμους διότι δεν ανέχεται να έλθει δεύτερος, δηλαδή να μην είναι ο νικητής. Όμως προηγουμένως αναλύσαμε ότι και ο νικητής και ο νικημένος δεν διαφέρουν σε τίποτα, αν αγωνισθούν έντιμα με τους ίδιους όρους και κανόνες. Επί πλέον οι νικητές έχουν την τάση να ανέβουν πιό ψηλά απο την φυσική τάξη , αφού με άνομα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν εαυτούς και τους αντιπάλους ότι είναι οι νικητές. Γενικά θα λέγαμε ότι επικρατεί σήμερον στον αθλητικό στίβο η φιλαυτία και η κερδοσκοπία, παράγοντες που έχουν φέρει την κρίση στον αθλητισμό και ιδιαιτέρως στο ποδόσφαιρο , επειδή τα ποσά που εκεί διακυβεύονται είναι πολύ μεγάλα. Οι άνθρωποι αυτοί -συχνά μεγαλόσχημοι και βαρύγδουποι- που έχουν βάλει τον αθλητισμό στην υπηρεσία της κερδοσκοπίας και τον έχουν απογυμνώσει απο τις αξίες που προαναφέραμε, δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τα βόδια που είναι ευτυχισμένα διότι τρώνε παχύ και άφθονο χόρτο σε ένα υγρό λιβάδι, ή με τα γουρούνια που ευφραίνονται να κολυμπούν στην λάσπη. Και το ωραίο είναι ότι συχνά κάνουν ότι θέλουν να εξαγνισθούν απο τις αμαρτίες που έχουν συσσωρεύσει στον αθλητισμό, και τρέχουν στα κανάλια και κάνουν λάβρες δηλώσεις, υβρίζονται, αγαπιούνται, συνωμοτούν, συμμαχούν, βγάζουν τα άπλυτα τους στην φόρα και αντί η κατάσταση να βελτιωθεί διολισθαίνει προς το χειρότερον. Είναι σαν εκείνον που, ενώ είναι λασπωμένος, θέλει με λάσπη να πλυθεί για να ξεπλύνει τις λάσπες του.

Ο Αθλητισμός απαιτεί Αλήθεια
Οπως στην ζωή έτσι και στον αθλητισμό η πραγματική σοφία είναι να αγαπάς την αλήθεια, και να μην την διαστρέφεις προς χάριν του κέρδους . Έτσι όμως αντί να διδάσκουν τον όχλο στην ευγενή άμιλλα και στην δικαιοσύνη, του εξάπτουν τα ανθρώπινα πάθη, τον φανατισμό και την κατωτερότητα, διότι θέλουν να βγουν πρωταθλητές με οποιοδήποτε αθέμιτο μέσον. Και ποιά είναι αυτά δεν χρειάζεται να τα αναφέρω τώρα, διότι είναι σε όλους γνωστά. Αρχίζουν απο την δωροδοκία, το ντοπάρισμα, την δημιουργία παρακράτους για την τρομοκράτηση των φιλάθλων και φθάνουν ως την χρησιμοποίηση της πολικής εξουσίας προς εξυπηρέτηση στο όνομα δήθεν της ομάδος, στην ουσία όμως των σκοπών τους. Είναι επόμενον σε ένα τέτοιο έδαφος της κόπρου του Αυγεία να φυτρώνουν τα σαπρόφυτα και οι ταπεινές σκέψεις, τα πάθη, η βία ,το έγκλημα , η απληστία, ο φανατισμός, η ομαδική παραφροσύνη, τα οποία εκμεταλλεύονται οι ομαδάρχες για να επιβάλλουν τους όρους των στον Αθλητισμό, στην κοινωνία και στην Πολιτεία.

Φλογισμένες και Φανατισμένες Ψυχές
Και την κατώτερη αυτή ανθρώπινη ζύμη των φιλάθλων την πλάθουν όπως θέλουν επιτήδιοι και φαύλοι, για να μπορούν να ελέγχουν- όπως οι γκάνκστερ- το παρασκήνιο επάνω στους άλλους , προς ικανοποίηση των των άνομων και απάνθρωπων επιδιώξεων τους. Όταν η ψυχή φλογίζεται απο το πάθος τότε το άτομο γίνεται μάζα ευεπίφορη στα κελεύσματα των μεγαλο-παραγόντων του Αθλητισμού. Το άθλημα ξεφεύγει απο την αποστολή του, που είναι η διάπλαση του σώματος και της ψυχής , ώστε μέσα απο την ψυχοσωματική αυτή ανύψωση να ωφεληθεί και το πνεύμα του ανθρώπου, σύμφωνα με το “Νους Υγιής εν Πνεύματι Υγιή”. Επομένως μεταξύ των σκοπών του Αθλητισμού, που είναι πρωταρχικά η Παιδιά(ευχαρίστηση) μας προσφέρει και την καλλιέργεια του σώματος και την ανύψωση της ψυχής.

Το Ποδόσφαιρο Νοσεί
Οι παράγοντες του Ποδοσφαιρικού Αθλητισμού σήμερον ηδονίζονται με το χρήμα και την προβολή που μεταφράζεται και σε πολιτική επιβολή. Και ενώ οι μεγαλοπαράγοντες προσφέρουν για έναν ποδοσφαιριστή αστρονομικά ποσά, είναι φειδωλέστατοι στο να προσφέρουν σε ένα ευγενή σκοπό ακόμη και ελάχιστα ψιχία. Βέβαια αυτά τα πράγματα ούτε καν που τα σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι , αλλά κι’ αν τα εσκέπτοντο, δεν θα τα αντιλαμβάνοντο διαφορετικά, διότι τους λείπει η Παιδεία και η Αρετή.
Σήμερα δυστυχώς τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Παλιά αυτοί που σκοτώνονταν στην μάχη τους τιμούσαν θεοί και άνθρωποι. Σήμερον τιμούν άλλα ινδάλματα , όπως τους στάρ της σύγχρονης μουσικής και τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και θησαυριστές, μόλις δε και μετα βίας τιμούν τους αθλητές του Κλασσικού αθλητισμού.

ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

Η Ολυμπιακή Φλόγα
Η Ολυμπιακή φλόγα είναι εμπνευσμένη απο τις φιλοσοφικές θεωρίες των Ορφικών (το πρωτόγονο Αυγό με την άπειρη θερμοκρασία και πίεση) και του Ηρακλείτου το Πυρ. Κατά τον Ηράκλειτο τα τρία στοιχεία του Σύμπαντος είναι1/το Πυρ η αείζωη αυτή δύναμη, 2/η Αρχή και Αιτία και 3/ο Λόγος και Σκοπός του Σύμπαντος. Επομένως το Πυρ είναι ένα απο τα πρώτα αρχέτυπα του ανθρώπου, γι’αυτό το σύμβολο αυτό της Ολυμπιακής Φλόγας ζει και θα ζει στους αιώνες , διότι το Πυρ είναι η ίδια η ζωή. Οι πεθαμένοι είναι παγωμένοι, όπως και το διάστημα , εντός του οποίου δεν μπορεί να ευδοκιμήσει η ζωή χωρίς συνθήκες που να προσφέρουν την θερμότητα, τον αέρα και την πίεση.

Το Ιερόν Φως του Χριστιανισμού
Ο Χριστιανισμός ο οποίος δανείσθηκε απο τον Ελληνισμό όλα τα σύμβολα και την τελετουργία του πήρε και το Φως και το πήγε στην Ιερουσαλήμ. Όμως αυτό το “άγιον φως” εκπροσωπεί εντελώς αντίθετες ιδέες απο τις Ελληνικές. Πρόκειται για θεοκρατικές και δογματικές αντιλήψεις που δεν έχουν καμιά σχέση με τις επιστημονικές και φιλοσοφικές θέσεις των αρχαίων Ελλήνων. Αυτές οι θεοκρατικές και αντιεπιστημονικές αντιλήψεις των Χριστιανών είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με την αρχαία Ελληνική Σκέψη και Σοφία. Η σχέση τους δηλαδή είναι όπως της φωτιάς με το νερό, που δεν μπορούν να συνυπάρχουν μαζί ταυτοχρόνως. Οι θεοκρατικές ιδεοληψίες είναι δημιούργημα ενός κατώτερου κόσμου ποιμένων χωρίς βαθύτερη παιδεία και με ανεπτυγμένη την λογική και συναισθηματική πλευρά του ανθρώπου.
Ο Ηράκλειτος είπε ότι η Αιτία του κόσμου είναι το Πυρ(φωτιά) . Η αείζωη αυτή δύναμη είναι Αρχή και Αιτία και Λόγος και Σκοπός του Σύμπαντος. Το Πυρ με την πύκωνση και την αραίωση του κάνει το αδιάκοπο Γίγνεσθαι μέσα σε μιά καταπληκτική ροή, σε μιά αέναη μεταβολή, σε κάτι που είναι αδιάκοπα καινούργιο , σε κάτι που αδιάκοπα ανανεώνεται και που αιώνια ήτο είναι και θα υπάρχει , χωρίς να το έχει φτιάξει κανείς, ούτε θεός ούτε άνθρωπος , αλλά μονάχο του, με τις ιδιότητες του και την ίδια του την δύναμη.

Ουδέν Κρυπτόν υπό τον Ηλιον
Εξ αυτού μπορούμε κάλλιστα ν’ αντιληφθούμε γιατί ανάβουν την Ολυμπιακή φλόγα απο τον Ήλιο αυτόματα χωρίς την παρέμβαση άλλων μέσων και χωρίς να καταφεύγουν σε θαύματα, όπως κάνει η Χριστιανική θρησκεία με το άγιο φως. Η φλόγα ανάβει μόνη της απο τις ακτίνες του Ηλίου στην Ολυμπία με την βοήθεια ενός κοίλου κατόπτρου. Περιττόν φυσικά να πούμε ότι η αφή του Χριστιανικού φωτός- που έχει γίνει κατ’ απομίμηση της Ολυμπιακής φλογός- αλλά με την επέμβαση θείων δυνάμεων , ούτε λογική και φυσικά επιστημονική εξήγηση έχει. Γι’ αυτό στο ιερό του Ναού της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ όπου λαμβάνει χώρα η αφή του “αγίου φωτός”, είναι μόνον ο πατριάρχης, ενώ αντιθέτως στην Ολυμπία η αφή γίνεται παρουσία πλήθους κόσμου, ο οποίος παρακολουθεί το φαινόμενο. Και υπάρχουν περιπτώσεις όπου η Ολυμπιακή φλόγα δεν άναψε διότι ο ουρανός ήτο καλυμμένος με νέφη. Στην περίπτωση όμως του “αγίου φωτός” ποτέ δεν είχαμε μιά αστοχία, διότι εδώ ισχύει η θαυματουργός επενέργεια του θεού μέσου του πατριάρχου και φυσικά κάποιου πυρείου ή αναπτήρος, κρυμμένου στις φαρδιές τσέπες του ράσου του ιεράρχου.

Οι Διαπλεκόμενοι Κρίκοι
Κατά τον φυσικό Δημόκριτο(420 π.χ) οι άτομες(που δεν τέμνονται) ουσίες , που είναι άπειρες, με την Ένωση τους κάνουν τα άπειρα πράγματα του κόσμου και με την διάλυση τους επιφέρουν την φθορά. Τα ίδια είχε διδάξει περίπου και ο Εμπεδοκλής (505-433 π.χ) Γι’ αυτόν η Γένεση είναι Ένωση και η φθορά είναι μεταβολή. Την μεταβολή την κάνουν τα ριζώματα , αναλλοίωτα και άφθαρτα μόρια, που ενώνονται με την φιλότητα και αποχωρίζονται με την αντίθεση (νείκος=φιλονεικία) Αυτή είναι λοιπόν η έννοια των πέντε διαπλεκόμενων κύκλων, δηλαδή η ένωση των λαών ανεξαρτήτως χρώματος φυλής, εθνότητος κλπ. Αυτό είναι και το ιδανικό του Ολυμπισμού, να ενώσει και όχι να χωρίζει τον κόσμο μέσω του αθλητισμού, σε ημέτερα παιδιά του δικού μας θεού και στους άλλους τους μη αρεστούς . Τα διαφορετικά χρώματα σημαίνουν το διαφορετικό χρώμα και την διαφορετική κουλτούρα των πέντε ηπείρων της Γης.

Η Ενωση των Λαών
Οι Έλληνες επειδή είχαν πρώτοι προχωρήσει στον πολιτισμό αντελήφθησαν την ωφελιμότητα της Ενώσεως των ανθρώπων και των λαών, και το έκαναν πράξη της ζωής τους με το δημοκρατικό πολίτευμα. Διότι η Ένωση σημαίνει Δικαιοσύνη, Αρμονία, και Συνεργασία και μέσω της συνεργασίας επέρχεται η Πρόοδος και η Ειρήνη. Το Δημοκρατικό πολίτευμα και οι δημοκρατικοί θεσμοί ενώνουν τις κοινωνίες μέσω του διαλόγου και της κοινωνικής συνοχής που επιτυγχάνουν. Αντίθετα, μέσω της Διχόνοιας επέρχεται η διάλυση και η καταστροφή των κοινωνιών. Τα αυταρχικά καθεστώτα της Ανατολής που αποβλέπουν στην υποταγή της κοινωνίας στα κελεύσματα του δυνάστη, καλλιεργούν το δόγμα του “ Διαίρει και Βασίλευε” , το οποίο κάνει αποτελεσματική την διαίρεση και τον κατακερματισμό της κοινωνίας.
Ο Αθλητισμός είναι επίσης μιά έκφραση της Αλήθειας, διότι το αποτέλεσμα είναι καθαρό και απηλλαγμένο απο άλλα μέσα και παρεμβάσεις, εκτός απο την αξία του αθλητού .

Η Διαδοχή των Ολυμπιάδων
Η διαδοχή των Ολυμπιάδων ενέχει μέσα της κάποια συμβολική συνέχεια και αλληλουχία. Πριν τελειώσει η μιά Ολυμπιάδα γεννιέται η επομένη, που θα λάβει χώρα μετά τετραετίαν. Η αλληλουχία αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά εκφράζει την Ελληνική φιλοσοφία για το Ον και το μη Ον. Ο Ηράκλειτος και άλλοι Έλληνες σοφοί πιστεύουν ότι το κάθε τι είναι γέννημα της αδιάκοπης μεταβολής. Ούτε αρχή έχει ούτε τέλος. Απο την πρώτης στιγμή που φαίνεται ότι έ΄χει μιά ορισμένη μορφή, απο την ίδια αυτή στιγμή έχει μέσα του και το σπέρμα της αλλαγής, και αλλάζει χωρίς σταμάτημα, αδυσώπητα και αμετάκλητα, σε κάτι άλλο που παίρνει σιγά - σιγά ή και γοργά την θέση του. Σε κάτι άλλο που είναι η συνέχεια του , που είναι η διαδοχή του. Αλλά και τούτο πάλι έχει μέσα του , ήδη απο την αρχή του το σπέρμα της αλλαγής και , δημιουργείται , μεταβάλλεται σε άλλο , για να συνεχισθεί ξανά το ίδιο αιώνια. Στην αλλαγή της η πρωταρχική αυτή ουσία γεννά εκείνο που υπάρχει , δηλαδή το ΟΝ , και μαζί μ’αυτό την ίδια στιγμή γεννιέταικ’ εκείνο που σ’ αυτό θ’ αλλάξει το ον, δηλαδή το αντίθετο , το ΜΗ-ΟΝ.
Ετσι κάθε Ολυμπιάδα που παρουσιάζεται έχει μαζί της την ζωή και τον θάνατο, και η επομένη το ίδιο, διότι θα γεννήσει την μεθεπομένη κ.ο.κ . Μέσα όμως στο νέο αρχίζει να παίρνει θέση το γηρασμένο σαν συστατικό του και μέσα στο γηρασμένο είναι το νέο που κι’ αυτό γηράσκει σαν συνέχεια του νέου. Αυτή είναι η αλληλουχία των Ολυμπιάδων και αυτή είναι η διαδικασία κατά την οποία μιά μια έρχεται δίνει τους καρπούς της και πεθαίνει για να την διαδεχθεί η νέα κ.ο.κ Το ίδιο συμβαίνει και με τους αθλητές οι οποίοι κάποτε αποσύρονται αφού στεφανωθούν με τα Ολυμπιακά στεφάνια, για ν’ έρθουν οι νεώτεροι . Επομένως θα ήτο ανοησία η Ελλάδα να μιμηθεί τους Ολυμπιακούς κάποιας άλλης πόλης. Βεβαίως πρέπει να εκμεταλλευθεί απο την πείρα των προηγουμένων, αλλά ο νόμος της Αιώνιας Αλλαγής επιβάλλει την αποφυγή της αντιγραφής.

Η Εννοια του Χρόνου
Στην Δημιουργία δεν υπάρχει ούτε αταξία, ούτε χάος ούτε σύγχυση. Ολα γίνονται με Μέτρο. Η ζωή κατά τον θείο Ηράκλειτο ανάβει και σβήνει με μέτρον. Το κάθε τι δεν μπορεί να ξεπεράσει το όριο του, την υπόσταση του και την κανονισμένη συμμετοχή του και την αιτία του στη γένεση και στην φθορά. Και το Μέτρον το δημιουργεί και το επιβάλλει ο αιώνιος παγκόσμιος φυσικός Νόμος , η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ, συστατικό της πρωταρχικής ουσίας. Ο Χρόνος είναι κι’ αυτός συστατικό της πρωταρχικής ουσίας. Ο Χρόνος είναι αυτός που μετρά τις μεταβολές στο Σύμπαν. Οταν το Σύμπαν ήτο συμπυκνωμένο στο “Ορφικό ωόν” ούτε χρόνος υπήρχε διότι δεν υπήρχαν μεταβολές . Τότε όλα γίνονταν την ίδια στιγμή(ταυτοχρόνως) γνωστά παντού. Επομένως ο παράγων Χρόνος εισήχθη απο τότε που συνέβη η Μεγάλη Εκρηξη και άρχισαν οι αλλαγές εν χρόνω και τόπω . Στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι καθοριστικός και πιεστικός ο Χρόνος και θα ήτο αδιανόητον να μην έχει πρωταρχική θέση σ’ αυτούς όπου οι αλλαγές γίνονται τόσο γοργά. Για τους αθλητές ισχύει το λεχθέν απο τον Ηράκλειτο “δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίεις” Διότι αν δεν μπορέσει ο αθλητής μέσα στις καθορισμένες χρονικά δοκιμασίες να επιτύχει το ποθητόν αποτέλεσμα και ν’ αποσπάσει την νίκην δεν του δίδεται άλλη ευκαιρία να το επαναλάβει.

Οι Ολυμπιακές Αξίες του Αθλητή
Για να δώσει ο αρχαίος αθλητής όρκο , έπρεπε προηγουμένως να κάνει κάθαρση της ψυχής και του νού. Η Κάθαρση επέρχεται μέσα απο την Αυτογνωσία του ΕΓΩ , είτε αυτό είναι ατομικό, είτε αυτό είναι ομαδικό. Αυτό το ΕΓΩ αντιστοιχεί στο Συμπαντικό σύνολο , το οποίον σαν σύνολο έχει το Συμπαντικό ΕΓΩ, ενώ ταυτοχρόνως κάθε απειροελάχιστο μέρος του διαθέτει κι’ αυτό το δικό του ΕΓΩ. Μετά την κάθαρση και την πνευματική ανύψωση κατακτάται η Αλήθεια και η Αρετή, απαραίτητα στοιχεία για τον αθλητή που ελάμβανε μέρος στους αγώνες και μάλιστα στους Ολυμπιακούς . Σε αντίθεση με τον όχλο που φυτρώνουν μέσα του όλες οι ταπεινές σκέψεις με τις κακίες και την κατωτερότητα του , οι αθλητές που ελάμβανον μέρος στους αγώνες έπρεπε να είναι απηλλαγμένοι απο τα ανθρώπινα πάθη, την κυριαρχία της σάρκας και την απληστία για χρήμα ή και δόξα, πέραν της κανονισμένης. Γιατί αν ένας Ολυμπιονίκης δεν καθαρισθεί απο τα πιό πάνω πάθη τότε γίνεται επικίνδυνος στην κοινωνία-και ιδία στους νέους με το κακό παράδειγμα τους. Τέτοιοι επιτήδειοι και φαύλοι αθλητές θα μπορούσαν να απλώσουν την σκλαβιά και το σκοτάδι επάνω στους άλλους και να τους εκμεταλλευθούν με άνομες και απάνθρωπες φιλοδοξίες. Όταν το σώμα πονάει φλογίζεται και η ψυχή . όπως ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή μιά τραυματισμένη ψυχή δεν επιτρέπει στο σώμα να αγωνισθεί αποτελεσματικά. Μιά ευκίνητη ψυχή κυβερνά καλύτερα το σώμα και κυριαρχεί πάνω του , όπως ο θείος Νόμος κυβερνά το Σύμπαν. Επομένως οι αθλητές πρέπει να εξαγνισθούν για ν’ ανέβουν ψηλά σε ανώτερες μορφές του Γίγνεσθαι. Κάθε όμως σκαλοπάτι το σμιλεύει ο ανθρώπινος πόνος και μόχθος, τον οποίον πρέπει να καταβάλλει κάθε αθλητής για να ανυψωθεί. Τα σιχαμερά είδωλα που προσπαθούν με το ντοπάρισμα ή άλλα άνομα μέσα να επιπλεύσουν είναι σαν τα γουρούνια που κυλιούνται στην λάσπη για να βρουν την ηδονή.
Ο αθλητής την ώρα που πηγαίνει για την νίκη δεν πρέπει να έχει στην σκέψη του κανένα κίνητρο κέρδους παρά μόνον ν’ αγωνίζεται για την αλήθεια και την αρετή. Λίγο πριν θα πρέπει να θέσει τον εαυτόν του σε εσωτερική σιγή αυτοσυγκεντρώσεως, μιά κατάσταση μή-κίνησης, που όμως βλέπει με τα μάτια του νου και της ψυχής του όλη την πορεία του αθλήματος του. Η επίγνωση είναι μιά απλότητα και αμεσότητα , και τότε ο νους άδειος απο ανόητες σκέψεις αφήνει χώρο στο Παρόν, στο αγώνισμα που θα κρίνει την νίκη. Πρόκειται για το “νυν” του Αριστοτέλη. Ο δρόμος της επίγνωσης είναι μοναχικός και απαιτεί ανδρεία και αλήθεια τα οποία απελευθερώνουν το άτομ απο τα δεσμά του ΕΓΩ.

Ο Όρκος
Αποκαθαρμένοι και εξαγνισμένοι οι αθλητές με οδηγό την αρετήν έφθαναν στην τελειοποίηση. Τα στάδια που περνούσαν για τον σκοπό αυτό ήσαν : α/ Φύση - Φυσική Ικανότητα, β/ Θεωρία - Μάθηση και γ/ Άσκηση . Οι Αρετές κατά τον Αριστοτέλη διακρίνονται σε σωματικές , διανοητικές και ηθικές. Τελετές καθαρμού γινόνταν σε κρίσιμες στιγμές, όπως λ. χ σε καταστάσεις ασθενείας (προ του θανάτου) , ενοχής , προ της μάχης, προ των αγώνων, ως υλικό δε καθαρμού εχρησιμοποιείτο το Ύδωρ. Κατά την τελετή καθαρμού στους αγώνες των Ισθμίων , οι αθλητές ωρκίζονταν μπαίνοντας μέσα στο νερό.
Κατά την Ελληνική Αρχαιολογία ο Ορκος ήτο “υιός της Εριδος” και ο παραβάτης του ετιμωρείτο απο την θεία Δίκη διότι αυτό εθεωρείτο Ύβρις. Το κείμενο του όρκου ήτο ύμνος αναγνωρίσεως του νικητή(ύμνος στο Σώμα) Οι αθλητές αγωνίζοντο γυμνοί στο σώμα διότι ήσαν ενδεδυμένοι με την αρετή στην ψυχή(ύμνος στην Ψυχή) και καταξιώνονταν οι σωφρονέστεροι(ύμνος στο Πνεύμα) Επομένως ταίριαζε απολύτως το απόφθεγμα “Νους υγιής εν σώματι ηγιή” Υπήρχε η εντύπωση ότι μόνον ο φόβος των θεών εγγυάται την τήρηση του όρκου. Σήμερα που απομυθοποιήθηκε ο Γιαχβέ ο όρκος έχασε την δεσμευτική ισχύ που είχε στο παρελθόν. Δεδομένου δε ότι ο όρκος στην συνείδηση δεν απέκτησε την δύναμη που επιβάλλεται , διότι οι συνειδήσεις σήμερα δεν είναι ελεύθερες, ούτε αγνές και αγαθές , αλλά αντίθετα είναι δόλιες , κακές και υποδουλωμένες στην ύλη. Υπάρχει λοιπόν κενό και το κενό αυτό το διαπιστώνουμε στους Ολυμπιακούς αγώνες όταν οι αθλητές συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να προσπαθούν με δόλια μέσα να αποσπάσουν την νίκη. Για να γίνει η δέουσα σωματική, ψυχική και νοητική προετοιμασία των αθλητών εκαλούντο δέκα μήνες προ των αγώνων στην Ολυμπία. Τις μεσημβρινές ώρες οι αθλητές συνοδευόμενοι απο τους συγγενείς τους συμπολίτες και τους προπονητές τους μετέβαιναν μπρος στο άγαλμα του Οκίου Διός όπου έδιναν τον νενομισμένο όρκο. Αυτή ήτο μιά σιδηρά δέσμευση που ο αθλητής δεν διενοείτο να την παραβιάσει, διότι ήτο υπεύθυνος ενώπιον θεού και ανθρώπων. Ο όρκος των αθλητών δινόταν με παρατεταμένη την δεξιά χείρα με εκτεταμένους τους δακτύλους, σε ημιανάταση. Ο συμβολισμός ενέχει την μοναδικότητα του κάθε αθλητού βάσει των δακτυλικών αποτυπωμάτων του. Σήμερα η μοναδικότητα αυτή και ο λόγος της τιμής του αθλητού έχει αντικατασταθεί απο τις διάφορες χημικές εξετάσεις για την ανίχνευση τυχόν απηγορευμένων ουσιών στο αίμα. Τελικά αυτή η “μέθεξη” έφερνε τον άνθρωπο πιό κοντά στην Αλήθεια , την Δικαιοσύνη, την Σοφία , την Αρμονία, στο Καλό κ’ Αγαθό, και στο Κάλλος και την Ελευθερία.

Η Αξιοκρατία
Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι το κατ’ εξοχήν βάθρο της πιό ψυχρής και ακτήρμονας Αξιοκρατίας. Για μένα λέγει ο Ηράκλειτος ο Ενας αξίζει για δέκα χιλιάδες, φθάνει να είναι άριστος. Ο αθλητής ενώπιον των αγώνων ήτο αυτός και οι σωματικές, ηθικές και διανοητικές ικανότητες του και μόνον. Διότι οι αγώνες γίνονται δημοσία και όχι σε κλειστά και ανεξέλεγκτα μέρη όπου υπεισέρχεται η ανθρώπινη παρέμβαση. Ούτε μπορεί να επηρεάσει η εύνοια κάποιου μονάρχου ή πλουσίου , όπως συχνά συμβαίνει με άλλες απονομές βραβείων κατά την παρούσα εποχή της αναξιοκρατίας. Σήμερα με την καθιέρωση αγώνων για άτομα με ειδικές ανάγκες (Παρα-Ολυμπιάδες) η αξιοκρατία έχει νοθευθεί διότι τα άτομα αυτά καίτοι είναι αξιέπαινα για την υπεράνθρωπη προσπάθεια και το αγωνιστικό τους πνεύμα για την νίκη, όμως το σώμα τους πονάει και μαζί τους και η ψυχή. Άρα δεν πληρούν τους όρους των Ολυμπιακών προτύπων , δηλαδή της σωματικής , ψυχικής - ηθικής και νοητικής υγείας.

Η Ευγένεια της Ψυχής των Νέων
Οι νέοι διαθέτουν υπέρμετρο ιδεαλισμό και η ψυχή τους είναι πολύ ευαίσθητη. Αντίθετα, οι ηλικιωμένοι είναι προσκολλημένοι στην ύλη και στον υλικό ευδαιμονισμό. Τούτο συμβαίνει διότι η ζωή τους προσγειώνει στην σκληρή πραγματικότητα και κάνουν αρκετές ηθικές παραχωρήσεις προκειμένου να απολαύσουν τα υλικά αγαθά. Γι’ αυτό ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος έλεγε “Καλά θα ήτο όλοι οι Εφέσιοι που πέρασαν την εφηβική ηλικία να κρεμασθούν και ν’ αφήσουν στα ανήλικα την πόλη. Γιατί έδιωξαν τον Ερμόδωρο, τον πιό καλό ανάμεσα στους άνδρα, λέγοντας: Κανένας απο μας να μην είναι ο πιό καλός, κι αν είναι κανείς , να πάει αλλού και σε άλλους” Επομένως δεν είναι τυχαίο ότι οι αγώνες γίνονται μόνον για τους νέους.

Η Σεμνότης και το Ηθος των Αθλητών
Η αλαζονεία, η οίηση, η προκλητικότης, τα βάρβαρα ήθη και ο “βεντετισμός δεν αρμόζουν στον αθλητή. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι “ Η οίηση είναι εμπόδιο στην προκοπή” και ακόμη ότι “ Οι τιμές κατασκλαβώνουν τους θεούς και ανθρώπους” Οι αθλητές που είναι ανερμάτιστοι μετά την πρώτη τους διάκριση γίνονται αλζώνες και οκνηροί και όπως λέγει ο λαός “ ιππεύουν την κάλαμον” . Τούτο όμως γίνεται εμπόδιο της περαιτέρω προόδου και βελτιώσεως των, διότι σταματούν τις επίπονες προπονήσεις και την εξάσκηση και περνούν τον καιρό τους μεσα στην τρυφηλότητα και την γλυκιά ζωή , που είναι η καταστροφή των αθλητών. Επομένως ο πιό σύντομος δρόμος για να φθάσει κανείς την δόξα είναι να γίνει καλός και να συνεχίσει τον αγώνα αυτόν χωρίς διακοπή. Οσοι επιζητούν τα εφήμερα και τα φθαρτά μένουν μακριά απο την Αλήθεια και την Δικαιοσύνη, τρέχουν όμως πίσω απο τον αχόρταγο πόθο και τις τιμές και τις δόξες, γιατί δεν έχουν μυαλό. Οι αθλητές - βεντέτες γρήγορα εξηφανίσθησαν απο τον στίβο.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΗΘΙΚΗΣ

Επιθυμία και Αναγνώριση
Κάθε άτομο έχει μιά τάση επιθυμίας προς τον αθλητισμό , αλλά ταυτοχρόνως τάση της αναγνώρισης και προβολής. Αυτή η επιθυμία για αναγνώριση στον Αθλητισμό όσο κι’ αν θεωρητικά πρέπει να είναι ουδέτερη και σε αθώα μορφή, στην πράξη ο ανταγωνισμός οξύνει τα πράγματα, δημιουργεί περίπλοκα προβλήματα και απαιτεί διαρκή θεωρητική κριτική αυτοκυριαρχία. Οπου διαταράσσεται αυτή η σχέση Ε(πιθυμία)=Α(ναγνώριση) τότε έχουμε φαινόμενα συμμετρίας και έντασης. Με την μεσολάβηση μεταξύ των δύο της ηθικότητας, η ένταση μπορεί να χαλαρωθεί. Συχνά αυτή η επιθυμία για αναγνώριση στον αθλητισμό δεν αφορά μόνον άτομα, αλλά και ομάδες και έθνη. Μολονότι κάθε αναμέρτηση αφήνει μόνον μία δυνατότητα ΕΣΥ ή ΕΓΩ , δεν πρέπει να εκμηδενίζει και να υποβιβάζει τον αντίπαλο, διότι στο κάτω της γραφής είναι μία μόνον δοκιμασία στις τόσες που προηγήθηκαν και σ’ αυτές που θα ακολουθήσουν

Επιθετικότητα και Βία
Επιθετικότητα σημαίνει άρνηση και αντίθεση προσπάθεια επιβολής και επικράτησης, ρήξη και σύγκρουση, προσβολή, διάθεση για ηθελημένη και σχεδιασμένη υποταγή και καταστροφή του άλλου, του αντιπάλου, της εχθρικής παρατάξεως. Η επιθετικότητα συνδέεται έτσι άμεσα με δύναμη , εξουσία, κυριαρχία, βία. Η καλύτερη άμυνα στην επιθετικότητα είναι ο διάλογος και όπου δεν περνά αυτός τότε καταλήγει στην αντίπαλη βία, στην αντι-βία. Η πηγή της επιθετικότητος βρίσκεται στην περιοχή των ενστίκτων. Αυτή σε ελεγχόμενη κατάσταση μπορεί να γίνει θετική κινητήρια δύναμη, ενώ αν ξεφύγει απο το μέτρον γίνεται καταστρεπτική . Η Ηθική του Αθλητισμού μπορεί να βάλει φραγμό στην επιθετικότητα και να την μετατρέπει σε ευεργετική δύναμη . Η υπέρβαση της βίας στον αθλητισμό γίνεται με την τριαδική δομή, ήτοι με την παρέμβαση στην διαδική δομή”αντίπαλος-αντίπαλος” ενός τρίτου, δηλαδή του διαιτητού, αθλητικού δικαστή, της κοινής γνώμης κλπ Πάντως το πρόβλημα της βίας στις μέρες μας είναι ένα γενικότερο πρόβλημα και όχι μόνον του αθλητισμού , σχετίζεται δε με την διεθνής εξουσία η οποία αναπαράγει την επιθετικότητα στις κοινωνίες, στα άτομα και ίδίως στους νέους, με κάθε μέσον προς εξυπηρέτηση των σκοπών της, της επιβολής της παγκόσμιας εξουσίας της.

Διαφήμηση και Κατανάλωση
Η διαφήμιση του αθλητισμού είναι επιτρεπτή και ευνοϊκοί όταν πρόκειται για την προβολή και διάδοση του. Υπάρχει όμως και η διαφήμιση που εκείνη που ο αθλητισμός γίνεται εμπόρευμα της διαφήμισης , προς εξυπηρέτηση των νόμων της αγοράς. Αυτού του είδους η εμπορευματοποίηση(Marketing) του αθλητισμού στο βωμό της διαφήμισης είναι αρνητική και πρέπει ν’ αποφεύγεται. Ο προσανατολισμός του αθλητισμού προς το Marketing εμφανίζει τάσεις απολυταρχίας και αποβλέπει στην χειραφέτηση του αθλητικού φαινομένου και των φιλάθλων προς εξυπηρέτηση των νόμων της αγοράς. Μέσω αυτής της διαδικασίας λαμβάνει χώρα η συναλλαγή, η αλλοτρίωση, η άρνηση της ατομικότητας και προσωπικότητας, η εξάλειψη της διάκρισης του ατόμου και της ομάδος, η αποξένωση των φιλάθλων απο τους αγώνες(το διώξιμο των φιλάθλων απο τα γήπεδα), η υποβάθμιση της σκέψης, το κενό στις διαπροσωπικές σκέψεις, ο δογματισμός , η εμφάνιση του αφέντη και του παρία, η προβολή των “ειδώλων” και της “βεντέτας” στον αθλητισμό κ.α Αυτά τα αντι-αθλητικά φαινόμενα πρέπει να στιγματισθούν ώστε να εξυγιανθεί ο αθλητισμός απο την δαγκάνα του Marketing και της αγοράς.

Προπαγάνδα-Χειραγώγηση
Η προπαγάνδα η οποία χειρίζεται όλες τις μορφές του λόγου έχει προσλάβει στην εποχή μας γιγαντιαίες διαστάσεις. Όπως συμβαίνει και με την διαφήμιση δεν ήτο δυνατόν, η προπαγάνδα να αφήσει εκτός του πεδίου δράσεως της τον αθλητισμό. Ο τεχνολογικός πολιτισμός μας έχει χαρίσει τα ισχυρότερα όπλα χειραφέτησης των κοινωνιών μέσω της προπαγάνδας , την οποίαν οι αδίστακτοι παγκόσμιοι εξουσιαστές και οι υποτακτικοί τους χειρίζονται χωρίς κανένα φραγμό και μέτρον. Κατά τον πατέρα της προπαγάνδας Γκέμπελς “λέγε , λέγε κάτι θα μείνει” , ενώ ο Χίτλερ έλεγε ότι “το μεγάλο ψέμμα πιάνει καλύτερα απο το μικρό”. Οι σημερινοί προπαγανδιστές θεωρούνται βετεράνοι στο είδος τους σε παγκόσμιο επίπεδο, σε βαθμό μάλιστα να περνούν την εικονική πραγματικότητα σαν πραγματική εικονικότητα και τανάπαλιν και να εξαπατούν ξεδιάντροπα την κοινή γνώμη. Κατόπιν τούτου πρέπει να γίνει απεγκλωβισμός του αθλητισμού απο την προπαγάνδα και τα κίνητρα της με την εισαγωγή της νέας ηθικής που δεν είναι και τόσο νέα, αφού εξεπήγασε απο την αρχαία Ολυμπία.

Ανθρωπολογία και Αθλητισμός
Οι δύο τάσεις της Ανθρωπολογίας, ήτοι η Φυσιολογία και η Κοινωνική Ανθρωπολογία , επηρεάζουν τον αθλητισμό. Ο χώρος της Φυσικής ανθρωπολογίας επιδρά στον βιολογικό χώρο του αθλητισμού(υγεία, σώμα, όργανα, κλπ) ενώ, η κοινωνική ανθρωπολογία ενδιαφέρεται γιατους τρόπους της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η αποικιοκρατία εκμεταλλεύθηκε τον αθλητισμό για τους δικούς της σκοπούς ήτοι για την επιβολή του λεικού ανθρώπου πάνω στους εγχρώμους. Στις δεκαετίες 1920-1940 ο Φασισμός και Ναζισμός εβελτίωσαν την φυλετική ανθρωπολογία με την εισαγωγή της αρειανής φυλής και την συνέδεσαν άρρηκτα με τον αθλητισμό για την αναπαραγωγή της ανωτέρας φυλής. Στην εποχή μας ενώ ανεπτύχθη τα μέγιστα η Φυσιολογία, παράλληλα ανεπτύχθη και η Κοινωνική Ανθρωπολογία για τους σκοπούς και προς την κατεύθυνση που ανεπτύχθησαν πιό πάνω. Η Φυσική Ανθρωπολογία μελέτησε το σώμα του αθλητή σε συνεργασία με άλλους επιστημονικούς κλάδους, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την βελτίωση των αθλητικών επιδόσεων, αλλά ταυτοχρόνως με την ανακάλυψη των βελτιωτικών στοιχείων μπορεί ν’ ανιχνεύει και τις βλαβερές αναβολικές ουσίες, που λαμβάνουν οι αθλητές για να διακριθούν άπαξ, αδιαφορώντες για τα δυσμενή αποτελέσματα επί της υγείας των. Η κατεύθυνση της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας βρίσκεται πάντα υπό την αίρεση της ιδεολογικής υποψίας και πρέπει να αναλύεται επιστημονικά , έτσι ώστε στο κέντρο να βρίσκεται πάντα ο διάλογος, η κριτική, η θεωρία και η φιλοσοφία.

Η Ελληνική Παράδοση
Η Ελλάδα διαθέτει την πλουσιότερη αθλητική παράδοση στον κόσμο, αφού πρώτη έθεσε τις βάσεις της αθλητικής ιδέας. Όμως η διακοπή της ιδέας αυτής λόγω της Χριστιανικής καταστροφής του Ελληνικού πνεύματος και μαζί και του Αθλητισμού μας αποξένωσαν επί πολλούς αιώνες απο τον Αθλητισμό, έως προσφάτως, χωρίς ποτέ να απαλλαγούμε απο το Ελληνοχριστιανικό μας σύμπλεγμα. Επομένως υπάρχει μιά καθυστέρηση στην θεωρία και στην πράξη στα Ελληνικά πανεπιστήμια και στην Ελληνική παιδεία, η οποία ποτέ δεν πίστεψε στην αθλητική ανάπτυξη των νέων. Τώρα οι καιροί έχουν ωριμάσει και πρέπει να δημιουργηθεί στην χώρα μας ένα μόνιμο παγκόσμιο αθλητικό κέντρο στα πλαίσια του σύγχρονου Ολυμπισμού.
Οι ελλείψεις μας δεν πρέπει να εισαχθούν απο το εξωτερικό , αλλά επιβάλλεται να αναπτύξουμε τις δικές μας αρχαίες και νεώτερες διαχρονικές αξίες, ιδέες, γνώσεις και εμπειρίες. Αυτό όμως απαιτεί σοβαρή έρευνα στον τομέα του αθλητισμού σε πανεπιστημιακό επίπεδο, η οποία έρευνα να περιλάβει και την επιστημονική έρευνα και διάλογο πάνω στην αθλητική γεωγραφία και προσωπογραφία της ανθρωπότητος, σύμφωνα με τα πορίσματα της προοδευτικής ανθρωπολογίας και του ανθρωπισμού. Με τον όρο προοδευτική Ανθρωπολογία εννοούμεν την επιστημονική διασύνδεση της Φυσικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας με την Φιλοσοφία και τις κοινωνικές επιστήμες, τις πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες της αρχαίας Ελλάδος, την θεώρηση του αθλητισμού υπο το σημερινό πρίσμα της παγκοσμιοποίησης , αλλά και των ιδιαιτεροτήτων εκάστου λαού, και των κοινών στόχων και πεπρωμένων της παγκοσμίου κοινωνίας.
Η εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης δημιουργεί δυσοίωνες συνθήκες για ένα τέτοιο εγχείρημα, διότι τόσον η χώρα μας τελεί υπο ιδιότυπη κατοχή, αλλά και ο κοσμος κυριαρχείται υπο αντιαθλητικών και αντι-ζωικών δυνάμεων. Επομένως θα ενεργούσαμε σαν “ένας Έλλην μέσα στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία” . Εξ άλλου η σημερινή Ανθρωπολογία είναι η “εκλεκτή κόρη” της νεοαποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού”. Όμως αυτό δεν πρέπει να μας νεκρώνει κάθε αγωνιστικότητα σαν Έλληνες, να διαδώσουμε στην διψασμένη ανθρωπότητα των δύο τρίτων του πλανήτη τα νέα μηνύματα του ωραίου, ελεύθερου , δίκαιου, και πανανθρώπινου αθλητισμού.

Τεχνοκρατία και Αθλητισμός
Η Τεχνοκρατία είναι νοσηρό και επικίνδυνο ιδεολογικό και πολιτικοκοινωνικό φαινόμενο , είναι ιδεολογία στην διάθεση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και του ιμπεριαλισμού. Ουσιαστικά πρόκειται για την υποταγή της σύγχρονης Τεχνολογίας στο εξουσιαστικό σύστημα και της Πολιτικής στους τεχνοκράτες-γραφειοκράτες υποτακτικούς του συστήματος. Γι’ αυτούς η θέση της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στην τεχνική αντικαθίσταται απο την κυριαρχία της τεχνικής πάνω στον άνθρωπο. Επομένως ο Αθλητισμός μέσα στα πλοκάμια της Τεχνοκρατίας είναι ένα φαινόμενο που προσιδιάζει περισσότερο με αγέλη και ορδή ή καλύτερα με εκκολαπτήριο ενός σύγχρονου ορνιθοτροφείου, έτοιμου να οδηγηθεί προς σφαγήν. Η Τεχνοκρατία αδυνατεί να διαγνώσει την διαφορά ανθρώπου απο μηχανή και τον Υπολογιστήν , ενώ ο Βιολογισμός αδυνατεί να διαγνώσει την διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και των υπολοίπων εμβίων όντων. Ετσι η επιθετικότητα μπορεί να θεωρηθεί σαν κανόνας κάθε είδους συμπεριφοράς , διότι και ο άνθρωπος γι’ αυτούς δεν διαφέρει απο ζώον. Επομένως ο παράγων Άνθρωπος πρέπει να είναι το Υποκείμενο του Αθλητισμού και το κέντρο και το μέτρον και η ουσία του.

Αρχαίες Αναφορές σε Αθλητικούς Αγώνες
Για περισσότερες πληροφορίες για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό του σώματος στην αρχαία Ελλάδα όρα και τα κάτωθι: ??????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1/Φιλοσοφία1,Θεωρία του Ελληνικού Αθλητισμού, σελίς 143-301, Γεώργιος Φαραντος,εκδόσεις Τέλεθριον
2/ Ομήρου “Ιλιάς” Ραψωδία Ψ, στίχοι 257-895, μετάφραση Ο Κομνηνού - Κακριδή, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, Εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
3/Ομήρου “Οδύσσεια”, Ραψωδία Θ, στίχοι 94-265, μετάφραση Κακριδή, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
4/ Πλάτων “Νόμοι” κεφάλαιο Ζ, VII , 804C-806C, κεφάλαιον Η, VIII 832e-836e, κεφάλαιον ΙΒ, XII, 942a-945b, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
5/Αριστοτέλης “Πολιτικά” κεφάλαιο Θ, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
6/Ξενοφών “Απομνημονεύματα”, Ιιι4-Ιιι12 και “Συμπόσιον” ΙΙ 17-ΙΙ 23, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
7/Λυσίας, “Ολυμπικός”, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
8/Πίνδαρος, ΝΕΜΕΑ I-XI, ΙΣΘΜΙΑ I-VIII, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
9/Φιλόστρατος, “Γυμναστικός”, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
10/ Ξενοφάνης , απόσπασμα 2
11/ Ευριπίδης, απόσπασμα 284, Αυτόλυκος
12/ Βιτζέντζος Κορνάρος, “Ερωτόκριτος” , Β,105-120, 517-546, 1319-1348, Δ, 1645-1898,
ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ
(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)
Τώρα που έκλεισαν τα φώτα του Ολυμπιακού Σταδίου και έσβησε η Ολυμπιακή Φλόγα ανοίγει για την χώρα μας μια καινούργια εποχή, όπως είπε ο κ. πρωθυπουργός. Πρέπει να θέσουμε καινούργιους στόχους ώστε να πάμε πιο ψηλά, πιο μακριά και πιο δυνατά. Για να είμαστε δίκαιοι το επίτευγμα των Ολυμπιακών Αγώνων ανήκει στη νέα γενιά των 40άρηδων που πρωτομπήκαν στο μαγικό κόσμο των κομπιούτερ και γιατί όχι και της σημερινής νεολαίας που παίζει με τα κινητά τηλέφωνα. Μπράβο στα παιδιά μας! Ο Ελληνισμός απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι όταν είναι ενωμένος και θέλει να επιτύχει κάτι μεγάλο, καμιά δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να τον σταματήσει. Τώρα αποκτήσαμε τεχνογνωσία και προ παντός αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία που πρέπει να τα αξιοποιήσουμε στο έπακρον. Πρέπει να διαφυλάξουμε τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις σαν κόρη οφθαλμού από βανδαλισμούς, καταστροφές ή από την καταλήστευση τους(όργανα, συσκευές, αθλητικά είδη, έπιπλα κλπ) και να τις αξιοποιήσουμε δεόντως για τον καθολικό και πάνδημο αθλητισμό και ψυχαγωγία του Ελληνικού λαού. Και βέβαια πρέπει να κάνουμε το παν για να προσελκύσουμε επενδύσεις, να τονώσουμε τον τουρισμό και να αναπτύξουμε μια σύγχρονη τεχνολογική βάση στη χώρα μας.
Όμως ο σκοπός του παρόντος σημειώματος είναι άλλος. Στην Αθήνα χύθηκαν εκατομμύρια τόνοι μπετόν, σίδηρο κι’ άλλα δομικά υλικά και ‘τσιμεντώθηκαν’ τεράστιες εκτάσεις για την κατασκευή αθλητικών εγκαταστάσεων, για χώρους στάθμευσης, νέες λεωφόρους και άλλες χρήσεις. Εκείνο που δεν έγινε είναι το πράσινο, γιατί αυτό δεν φέρνει άμεσο κέρδος. Ποτέ δεν φυτεύτηκαν τα 2,5 εκατ. δένδρων και ποτέ δεν έγινε αναδάσωση. Κάτι λιγοστά δένδρα και θάμνοι που φυτεύθηκαν άρον-άρον στο μεσοκαλόκαιρο δίνουν αγώνα επιβιώσεως και τα περισσότερα θα έχουν πρόωρο θάνατο. Τα ψεύτικα καλλιτεχνικά φτιασιδώματα της Αθήνας μπορεί να έκρυψαν προσωρινά την ασχήμια της, αλλά δεν έλυσαν το μέγα πρόβλημα του πρασίνου. Τώρα που επανερχόμεθα στην μετά-Ολυμπιακή ομαλότητα θα πρέπει να αναλάβουμε την Οικολογική Ολυμπιάδα , με την δενδροφύτευση πεζοδρομίων , πάρκων , ελευθέρων χώρων, λόφων και των γύρω από την Αθήνα ορεινών όγκων. Το σύνθημα πρέπει να είναι: «παντού, ακόμη και στις γλάστρες μας, να φυτεύσουμε δένδρα και θάμνους». Στην εκστρατεία αυτή να συμμετάσχουν όλοι οι Έλληνες: Κυβέρνηση, Τοπική Αυτοδιοίκηση, πολιτιστικοί φορείς, σχολεία κλπ. Προ παντός οι εθελοντές, θεσμός που έκανε το θαύμα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πρέπει να δώσουμε ζωτικό χώρο στο πράσινο. Να το προστατεύσουμε από την παντοκρατορία του Ι Χ που καταπατά και μολύνει τα πάντα . Κάθε Αθηναίος ας «υιοθετήσει» ένα δένδρο, ένα θάμνο στο πεζοδρόμιο του στην αυλή του, στην βεράντα, ή στην ταράτσα του. Ας αναβιώσουμε τον πανάρχαιο θεσμό των Αλσών και τα ευεργετικά πνεύματα των Δρυάδων και Αμαδρυάδων σήμερα που το πράσινο έχει αφανισθεί . Ο Έλληνας πρέπει να αγαπήσει το πράσινο και να συμφιλιωθεί μ’ αυτό. Να αποβάλει το ανατολικό πνεύμα της ερήμου. Έτσι θα δώσουμε περισσότερο οξυγόνο και υγεία στα παιδιά μας και περισσότερη ομορφιά στις πόλεις μας και στην ύπαιθρο. Χρειάζεται όμως και μια νέα Γιάννα για να συντονίσει την νέα Ολυμπιάδα του Πρασίνου. Προ παντός όμως χρειάζεται η πολιτική βούληση. Εμπρός παιδιά για το Πράσινο μετάλλιο της Οικολογικής Ολυμπιάδος!!
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com


13/Δημοτικά Τραγούδια, “Ο Θάνατος του Διγενή “, “Κλέφτικα”


ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)
Η ΔΟΕ έχει γίνει Παγκόσμιο Υπουργείο Αθλητισμού. Ίσως είναι ένα από τα παλαιότερα Υπουργεία της Παγκόσμιας Υπερκυβέρνησης που τώρα προωθείται γοργά από την διεθνή εξουσία. Το σώμα των λεγομένων «Αθανάτων» δεν είναι δημοκρατικό όργανο διότι : α/ δεν εκλέγεται από το λαό και δεν εκφράζει την λαϊκή κυριαρχία, β/ δεν ελέγχεται από κανέναν και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, (εν αντιθέσει με τους Ολυμπιακούς Ελλανοδίκες της αρχαιότητος που ελέγχονταν από την Ηλειακή Βουλή) γ/ είναι υπεράνω κυβερνήσεων και συχνά παρεμβαίνει με θράσος στο έργο τους , δ/ είναι μια κλειστή ελιτίστικη λέσχη αποτελούμενη από εκπροσώπους της διεθνούς πλουτοκρατίας. Οι αρμοδιότητες της ΔΟΕ δεν περιορίζονται μόνον στον αθλητικό χώρο. Ως γνωστόν με τις αποφάσεις της επηρεάζει και ελέγχει την παγκόσμια αγορά που ασχολείται με τις Κατασκευές, τα ΜΜΕ, τη Διαφήμιση, τις Τηλεπικοινωνίες, τη σύγχρονη Τεχνολογία, τη Φαρμακευτική Βιομηχανία και φυσικά τα Αθλητικά είδη. Η ΔΟΕ έχει συχνά απασχολήσει τα διεθνή ΜΜΕ με μικρά και μεγάλα σκάνδαλα διαφθοράς κατά την εκλογή των πρωτευουσών των Ολυμπιακών διοργανώσεων. Και ενώ διατείνεται ότι σκοπός της είναι η προώθηση του Ολυμπιακού Πνεύματος-δηλαδή το «εύ αγωνίζεστε»-η ίδια έχει βυθίσει το Ολυμπιακό κίνημα στην σημερινή παρακμή , την διαφθορά και το ντοπάρισμα, που είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αιτία όλων αυτών είναι το ΚΕΡΔΟΣ, στην λογική του οποίου έχει δομήσει η ΔΟΕ τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι ντοπαρισμένοι αθλητές είναι απλώς τα «πουλέν» των πολυεθνικών εταιρειών (φαρμακοβιομηχανιών, αθλητικών ειδών κ.α) στις επιδόσεις των οποίων έχουν επενδύσει κολοσσιαία ποσά για διαφημίσεις . Τα αποτελέσματα είναι πλέον ορατά σε όλους.
Οι αγώνες συνεχώς βυθίζονται στην κρίση διότι το κόστος τους ανεβαίνει επικίνδυνα από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα. Αποτέλεσμα τούτου οι μικρές χώρες να αποκλείονται από την διοργάνωση τους. Αλλά όσο αυξάνεται το κόστος κατά γεωμετρική πρόοδο, τόσο τα κέρδη των πολυεθνικών μεγαλώνουν αστρονομικά και τόσο βαθαίνει και η διαφθορά. Σήμερον ο θεσμός βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου και απειλεί να καταπιεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον Αθλητισμό εν τω συνόλω του και φυσικά και την αμαρτωλή ΔΟΕ. Στην βάση του κακού βρίσκεται το σημερινό σαθρό εξουσιαστικό σύστημα. Ειδικά με το ντοπάρισμα την ευθύνη φέρουν οι φαρμακοβιομηχανίες των ΗΠΑ που παράγουν όλο και νεώτερα αναβολικά, ενώ μετ’ ολίγον παράγουν τον τρόπο ανιχνεύσεως των. Έτσι ο τζίρος και μαζί και η καταστροφή των αθλητών συνεχώς μεγαλώνει.[ Έρευνα αποκαλύπτει ότι το ήμισυ των μαθητών στις ΗΠΑ ντοπάρεται για να έχει καλύτερες επιδόσεις] Όποιος δεν βλέπει την αλήθεια είναι είτε αλλήθωρος ή δεν έχει το ηθικό θάρρος να την ομολογήσει.
Οι αγώνες τείνουν να γίνουν Ρωμαϊκές Αρένες, όπου οι αθλητές αντί για πάλη με τα θηρία θα αντιμετωπίζουν τον θάνατο από τα αναβολικά και την καταβρόχθιση τους από τον ανταγωνισμό των πολυεθνικών. Διότι «κλωτσιούνται τ’ άλογα , αλή από τα βατράχια » [Δείτε τι έπαθαν οι κορυφαίοι αθλητές μας Κεντέρης και Θάνου όταν βρέθηκαν στο μέσον της διαμάχης των δύο μεγάλων πολυεθνικών στο χώρο των αθλητικών ειδών.] Επομένως, εμείς οι Έλληνες ως θεματοφύλακες των Ολυμπιακών Αγώνων θα πρέπει να σώσουμε το θεσμό από τον επερχόμενο μοιραίο θάνατο ή την κακοήθη μετάλλαξη του. Και η λύση είναι μία. Να επαναπατρισθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα πάνω στη βάση του Ολυμπιακού Πνεύματος.
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com

ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ

(του Υποστρατήγου ε.α K. Χ. Κωνσταντινίδη

Ο Απόλλων άναψε το Ολυμπιακό Φως στην ιερή γη της Ολυμπίας , όχι με κάποιο ‘θαύμα’ του πονηρού ιερατείου, αλλά με την επενέργεια των ηλιακών ακτίνων . Ο νεφεληγερέτης Δίας παραμέρισε τα νέφη και φάνηκε το καθάριο φως του Ηλίου, και η πρωθιέρεια άναψε την Ολυμπιακή Δάδα και εκήρυξε την Ιερή Εκκεχειρία για το καλό της οικουμένης. Για να σταματήσουν οι πόλεμοι και να ξανάρθει στη Γη η χαμένη συνεργασία και ειρήνη στους λαούς, που ταλαιπωρούνται ακόμη από το πρωτόγονο σκοτάδι. Ήδη η δάδα ξεκίνησε και ταξιδεύει για να φωτίσει όλον τον κόσμο, πριν επιστρέψει τον Αύγουστο στο Ολυμπιακό Στάδιον .
Το Φως της Ολυμπίας συμβολίζει την πνευματική παιδεία και την νοητική επαφή με τους «άλλους» τους απελεύθερους-τους έξω του σπηλαίου- αλλά και τους σκλάβους που βρίσκονται ακόμη στα νύχια του ιερατείου, των προλήψεων και της αμορφωσιάς τους.. Είναι ο πνευματικός Ήλιος και η αλήθεια και όχι τα είδωλα που μας προβάλλουν οι εξουσιαστές για να μας εξαπατήσουν . Το ελεύθερο άτομο συγκινήθηκε(συν-κινήθηκε) με στη θέα της Ολυμπιακής δάδας και στερέωσε την βούληση και το ηθικό του. Αρχίζει να διαλύεται η αστάθεια που είναι χαρακτηριστικόν της ψυχής, η οποία ευρίσκεται υπό το κράτος της δουλείας και των δεσμών της απαιδευσίας και του φόβου. Η ανθρωπότης βρίσκεται ήδη στην φάση όπου το άτομο αρχίζει να βλέπει το Φως. Βλέπει απ’ ευθείας τα πραγματικά όντα. Ξεσκεπάζει τις συνωμοσίες αυτών που τον κρατούν σκλάβο μέσα στο πρωτόγονο και σκοτεινό σπήλαιο, ενώ στην είσοδο του κραδαίνουν απειλητικά φάσματα (τρομοκρατίας, πολέμων- εξοπλισμών, βίας, θεοκρατίας , πείνας κ. α).
Συμβολικά η «έξοδος» από το σπήλαιον έγινε στην Ολυμπία την ημέρα της αφής. Δώσανε μάχη για να τους κρατήσουν μέσα στο σπήλαιο και μακρυά από το ιερό χώρο. Μισούν τον λαό! Τον θεωρούν τρομοκράτη, και αισθάνονται τρόμο στην θέα του. Όμως οι πραγματικοί τρομοκράτες είναι αυτοί. Οι εξουσιαστές είχαν στήσει μυριάδες εμπόδια για να σταματήσουν την λαοθάλασσα των απελεύθερων που πήγαιναν να πάρουν το Άγιο Φως της Ολυμπίας. Ο λαός που άνοιξε τα νοητικά μάτια του και γνώρισε την αλήθεια έσπασε τα μπλόκα τους , αχρήστευσε τους ανιχνευτές μετάλλων και ξεχύθηκε σαν λαίλαπα στον αγιασμένο χώρο του Σταδίου. Η στιγμή της προσέλευσης ήτο ανεπανάληπτη και δραματική . Από τους γύρω λόφους, τις κοιλάδες και τα μονοπάτια ξεχύνετο ένας έξαλλος ανθρώπινος χείμαρρος που έτρεχε για να προλάβει. Να πατήσει εκεί που ο Ηρακλής με τα αδέλφια του προ 45.000 ετών Π. Ε έτρεξε τον πρώτο αγώνα δρόμου. Άλλο πράγμα να το βλέπεις στην οθόνη και άλλο να βρίσκεσαι μέσα στον ενεργειακό τούτο χώρο και να δέχεσαι τους κραδασμούς της ψυχής και του πνεύματος. Ητο σωστή μυσταγωγία.
Ένα ολόκληρο χάσμα χωρίζει εμάς τους απελεύθερους από τους εξουσιαστές μας, δηλαδή τους κακοήθεις απατεώνες, ασυνείδητους, σκληρούς, ιδιοτελείς μέχρι σημείου εγκληματικότητος εξουσιαστές(με φωτεινές εξαιρέσεις φυσικά). . Είναι άνθρωποι/ "γόητες"/ θαυματοποιοί, που δρουν δουλικά και άνευ των ελαφρυντικών της αγνωσίας/απαιδευσίας, μεταφέροντες εις το πραγματικόν ψυχικόν σκότος τους δεσμώτες και τους λαούς στα σφαγεία Δόξα και τιμή στον Ολύμπιο Δία!! Ημουν κι’ εγώ εκεί. Ευοί Ευάν !
http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com


ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ …



Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ





Παιδεία-Αθλητισμός και Ελευθερία

Απο την αρχαιότητα ως σήμερα κυριαρχεί στην παιδεία και φυσικά και στον αθλητισμό το ποιός διαχειρίζεται αυτά. Κοντολογίς ποιός είναι ο παιδαγωγός. Αλλιώς δούλευε η παιδεία και ο αθλητισμός στην πόλη- κράτος, αλλιώς στην Ρωμαική αυτοκρατορία και πολύ διαφορετικά στην Βυζαντινή και Οθωμανική αυτοκρατορία. Κατ αναλογίαν το αυτό συμβαίνει και σήμερον απο την μετάπτωση απο το εθνικό κράτος στην Ευρωπαική Ενωση και στην Παγκοσμιοποίηση. Το ερώτημα αυτό αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα για τον Αριστοτέλη, διότι η δημοκρατική πόλη-κράτος θέλει ελεύθερους πολίτες καλούς καγαθούς , ενώ η αυτοκρατορία, ολιγαρχία και η τυραννία θέλει ανελεύθερους πολίτες , υπηκόους και δούλους. Να σημειωθεί ότι κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους το μάθημα της γυμναστικής κόπηκε απο την Εγκύκλιο Παιδεία. Ομοίως σήμερα, με την είσοδο της εποχής της παγκοσμιοποίησης , υποχωρούν τα Αρχαία Ελληνικά και η ανθρωπιστική παιδεία , ενώ αναπτύσσεται ο πρωταθλητισμός και τα σπόρ( ποδόσφαιρο, μπάσκετ κλπ) σαν θέαμα προς χάριν της οικονομίας της αγοράς.

Ο Πολιτισμός του Σώματος
Σε όλες τις ιστορικές περιόδους δεν αναιρείται ο “λαικός αθλητισμός” χάριν διαφόρων σκοπών ή του λεγομένου πολιτισμού του σώματος , ο οποίος αφορά κυρίως τις ώριμες ηλικίες. Αυτός ο “πολιτισμός του σώματος” είναι πανάρχαιος και ξεκινά απο τους προιστορικούς χρόνους , εν συνεχεία έχουμε σαφείς μερτυρίες κατά την εποχή του Ομήρου και τελειώνει μετά τους Ελληνιστικούς χρόνους. Στις χιλιετίες του Ελληνικού αθλητισμού έχουμε και τον μεγαλύτερο πλούτο αθλητικών εκδηλώσεων , όπως λ.χ Εορτών, Γυμναστικής, Αγωνιστικής, Αθλημάτων, Γυμνασίων, Λυκείων, Σταδίων, Παιδοτριβικής, Επινικίων, Διατητικής, Προπονητικής, Αθλητικών Μύθων, Κριτικής, Αθλητικής Τέχνης κλπ Στην εποχή μας η ωφελιμιστική και ορθολογιστική Δυτική λογική χρησιμοποίησε τον Αθλητισμό για διαφόρους λόγους, όχι όμως πάνω στα αρχαία Ελληνικά πρότυπα, δηλαδή για να βγάλει καλούς καγαθούς πολίτες ισορροπημένους στο νου, την ψυχή και το σώμα. Οι δογματικές ιδεολογίες της Ψυχροπολεμικής εποχής δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τον Αθλητισμό σαν ιδεολογικό εργαλείο για την προβολή των εξουσιαστικών καθεστώτων. Κατά την μετα-Ψυχροπολεμική περίοδο εδόθη στροφή στην χρησιμοποίηση του Αθλητισμού σαν αγοραίο είδος στο βαθμό που το θέαμα συμβαδίζει με την διαφήμιση, αλλά και σαν ναρκωτικό των μαζών. Η τελευταία περίπτωση σχετίζεται με απασχόληση των ανθρώπων στον Αθλητισμό ώστε να αποσπάσει τους νέους απο κάθε είδους προβληματισμό και επαναστατικότητα, που θα δημιουργούσε πονοκεφάλους στις εξουσίες. Αυτού του είδους ο Αθλητισμός καταντάει το “ Οπιο των σύγχρονων ανθρώπων”, γιατί τους αποστερεί την συμμετοχή στα κοινά και στην πολιτική δράση, καθηλώνοντας τους μπρος στις οθόνες της τηλεοράσεως. Κατά τον Αριστοτέλη η “Πόλη” και η “Πολιτική” ασκεί αποφαστική σημασία για την αθλητική παιδεία και την σωματική αγωγή. Μιά παγκοσμιοποιημένη αυτοκρατορία δεν ενδιαφέρεται για ανδρείους πολίτες, αλλά για την μαζοποίηση και εξουθένωση τους σαν ενεργών πολιτών προωθεί τα ναρκωτικά, την σωματική απραξία, την καχεξία, την ψυχική αδυναμία και την καταπιεστική βία. Επομένως για να βγούμε απο την αθλητική κρίση πρέπει προηγουμένως να επιλέξουμε μιά νέα πολιτική , ένα πιό αντιπροσωπευτικό σύστημα και μιά διαφορετική Παιδεία. Η Σπάρτη λ.χ που ήθελε ανδρείους στρατιώτες με χαμηλώτερο πνεύμα και σκληρότερη ψυχή τους έδινε εντονώτερη στρατιωτική εκπαίδευση και σκληραγωγία σε σχέση με τον Αθηναίο νέο. Επομένως οι προτάσεις του Αριστοτέλη για την αθλητική παιδεία παραμένουν άξιες προς συζήτηση ακόμη και σήμερον. Το πνεύμα του Αριστοτέλη διατηρήθηκε ζωντανό στην Ευρώπη απο τον 12 ον αιώνα ως την Γαλλική Επανάσταση, οπότε επήλθε καμπή των ιδεών αυτού με τον σχηματισμό της αστικής σύγχρονης κοινωνίας. Στις μέρες μας διαπιστώνεται πάλι μιά προσπάθεια για επανασύνδεση της πρακτικής φιλοσοφίας του Αριστοτέλη, η οποία είναι η σύσδεση του γενικού -μερικού ή όλου και μέρους. Το γενικό είναι το κράτος, ενώ το μερικό είναι ο πολίτης. Επομένως το μερικό εξαρτάται απο το γενικό, γι’αυτό βλέπουμε τα δικτατορικά καθεστώτα να περνούν τα αθλητικά τους πρότυπα και τα τοιαύτα παιδείας στους πολίτες. Ομως εκείνο που μένει αδιευκρίνιστο είναι αν οι πολίτες πρέπει να είναι παθητικοί δέκτες αυτής της παιδείας ή θα πρέπει να ανδτιδρούν στον κρατικό εξαναγκασμό. Η “πόλις” για τους Ελληνες είναι ένας μικρόκοσμος , μιά κοινότητα, η οποία αξιώνει απο του πολίτες της να είναι καθρέφτης του κόσμου και να φέρονται ανάλογα . Αυτή την αξίωση έθεσε υπο αίρεση η αρχαία Ελληνική πολιτική σκέψη, η οποία ήλθε σε ρήξη μαζί της, σαν αποτέλεσμα της διαρκούς ισχυροποίησης των δικαιωμάτων των ανθρώπων σαν πολιτών και προσώπων.

Τα Ιδανικά του Αθλητισμού
Ο Πλάτων ευαγγελίζεται μιά νέα τάξη ανθρώπων και κοινωνίας υγιέστερης, ηθικότερης, δικαιότερης και προ παντός περισσότερο ελεύθερης, και συνδέει αυτήν την τάξη με την τάξη που όρισαν οι θεοί για τους ανθρώπους όταν τους έφεραν επι ίσοις όροις στην ζωή. Η νέα αυτή τάξη θα προβλέπει όπως άνδρες και γυναίκες, νέοι και νέες, ελεύθερα και ισότιμα θα ενώνουν αγώνα και μουσική, σώμα και πνεύμα, αθλοθέτες και αθλητές, παιδευτές και αγωνιστές, αγώνα και χορό, άσκηση και διασκέδαση, πόνο και παιχνίδι, σωματική αγωγή και ομορφιά και αρετή και πνεύμα και ελευθερία. Ετσι ο Πλάτων δίνει στον γυναικείο αθλητισμό το πραγματικό νόημα που έχει σαν ένα φαινόμενο παιδείας και ελευθερίας , ο οποίος επηρεάζεται απο τις αρνητικές τάσεις των μηχανισμών καθυστέρησης και καταπίεσης της γυναίκας και καταλήγουν στην κοινωνικοπολιτική ασυμμετρία και την ιστορική ακοσμία. Ο γυναικείος αθλητισμός κατά τον Πλάτωνα δεν είναι ακόμη εκείνος που πρέπει να είναι . Απαιτείται κριτική και μεταβολή ούτως ώστε η γυναίκα να μπορεί να αναπτύξει αυτά που έχει σαν πλούτο δημιουργικών δυνατοτήτων δηλαδή να είναι ίση και ελεύθερη όχι μόνο στον αθλητισμό , αλλά και με τον αθλητισμό σαν δημιουργικό κοσμικό όν. Ο Πλάτων δεν μιλάει για δικαιώματα της γυναίκας, μιλάει για την φύση της γυναίκας , του ανθρώπου, για το μέτρο , την οντολογία η οποία αποτελεί όρο και νόμο απαράβατο κατά τον χειρισμό της ανθρώπινης δραστηριότητος μέσα στα πλαίσια της πολιτικοκοινωνικής καθημερινότητος. Η κριτική αυτή μπορεί να έχει θέση και στις μέρες μας , όπου την ελευθερία του γυναικείου αθλητισμού διεκδικούν επί ίσοις όροις η καταναλωτική κοινωνία, η βιομηχανία, οι διεθνείς διακρατικές σχέσεις κλπ και όπου η νέα αθλήτρια έχει τις ίδιες πιθανότητες να διακριθεί στη διαφήμιση όσες και η προχωρημένης ηλικίας στην οργάνωση του ελεύθερου χρόνου και της ψυχαγωγίας μιάς κοινωνίας που ψάχνει να ξεφύγει απο τα κοινωνικά αδιέξοδα της δημιουργώντας νέα. Εχει σημασία για την χώρα μας που είναι θεματοφύλακας της μήτρας του αθλητισμού με την πλούσια κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων να επεξεργασθούμε καινούργιες ιδέες ή να υλοποιήσουμε ιδέες του παρελθόντος που ως τώρα εφαίνοντο απραγματοποίητες
Σχετικά:
1/ Πλάτωνος “Πολιτεία”, εκδόσεις Κάκτος
2/ Πλάτωνος “Νόμοι”, εκδόσεις Κάκτος
3/“Φιλοσοφία 1. Θεωρία του Ελληνικού Αθλητισμού”, Γεώργιος Φάραντος, εκδόσεις Τέλεθρον, Αθήνα 1992)
4/ Περιοδικό “ΔΑΥΛΟΣ” αριθμός τεύχους 152-153, Αυγ-Σεπτ. 1994, εκδόσεις Δ. Λάμπρου.



Πολιτική και Αθλητική

Για το πολυσυζητημένο ζήτημα της παιδείας απο την εποχή των προσωκρατικών απο τους Σοφιστές,Ποιητές ,Φιλοσόφους, Πολιτικούς , απο τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης λέγει ότι τα μαθήματα τα οποία συνήθως αποτελούν τα συστήματα της παιδείας είναι :
1/ Τα Γράμματα
2/ Η Γυμναστική
3/Η Μουσική
4/Η Γραφή
Μπορεί κατά καιρούς να προσέθεταν διάφορα μαθήματα , αλλά βασικά τα κύρια μαθήματα της παιδείας ήσαν αυτά που καλλιεργούν το πνεύμα, το σώμα και την ψυχή και δίνει στο νέο τα απαραίτητα στοιχεία για να γίνει “καλός καγαθός” πολίτης . Το θέμα της επαγγελματικής εκπαιδεύσεως το ονομάζει “προπαιδεία”και παρέχεται ώστε να είναι οι νέοι ορθά προετοιμασμένοι για κάθε τέχνη, εργασία και πράξη. Σχετικά με την Γυμναστική θεωρεί οτι η παιδεία αυτή αφορά εξίσου και τα δύο φύλα.
Πάντως η παιδεία δεν πρέπει να είναι ούτε μονομερής ούτε υπέρμετρα επίπονος, διότι η μονομέρεια και οι βίαιοι πόνοι οδηγούν σε βλάβες και της σωματικής ανάπτυξης και της διανοητικής εξέλιξης. Προς τούτο απαιτείται επιμέλεια εκ μέρους της πόλης(πολιτείας) η οποία πρέπει να δώσει στα παιδιά την αθλητικήν παιδιά και την έξιν , εκ της οποίας θα επέλθει σωστή διάπλαση και αύξηση των σωμάτων και θα κάνει τους νέους ανδρείους, φιλοπόνους και αγωνιστικούς. Οπως σε όλα οι πρόγονοι μας είχαν το σωστό “μέτρον” έτσι και στην άθληση ήσαν υπέρ της “μεσότητος” ώστε αυτή να μην εκτρέπεται σε υπερβολές ή ελλείψεις, διότι οι μεν ελλείψεις οδηγούν σε σωματική καχεξία, οι δε υπερβολές σε αγριότητα και θηριωδία και όχι στα ήμερα και λεοντώδη ήθη. Το ιδανικό για τους Ελληνες ήτο όχι το υπερβολικά θηριοποιημένο σώμα κατάλληλο μόνον για ρεκόρ, αλλά να φτιάξουν πολίτες ενάρετους, πεπαιδευμένους και ανδρείους, “καλούς καγαθούς”, και αυτό θα γίνει με την απόλυτη ισορροπία μεταξύ της καλλιέργειας του νου, της ψυχής και του σώματος. Πέραν δε της ασκήσεως και των γυμνασίων είχαν εντάξει και την δίαιτα απο την παιδική ως την εφηβική ηλικία. Το τελευταίο είναι λίαν επίκαιρο για τα σημερινά Ελληνόπουλα που είναι στην πλειοψηφία τους υπέρβαρα λόγω υπερβολικής , μη-ισόρροπης , ή και κακής διατροφής.


Το στείρο Βυζάντιο

Το Βυζάντιο είναι συνώνυμο με την έντονη θρησκευτική ζωή, τον μοναχικό βίο, την υποτίμηση του σώματος, την εξαφάνιση των Ελληνικών αρετών της ανδρείας, του αγώνος, της αμφισβήτησης, του διαλόγου και φυσικά και της Γυμναστικής και Αγωνιστικής. Στο παρόν δεν θ’ ασχοληθούμε με τους διωγμούς την εποχή εκείνη σε βάρος του Ελληνικού Πολιτισμού, που έφθασαν ως την εξαφάνιση ακόμη και του ονόματος “Ελλην” και κάθε τι που θύμιζε την αρχαία Ελλάδα και φυσικά μαζί και του Αθλητισμού. Πάντως ό,τι έγινε απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα πρέπει να εξετασθεί σε συνάρτηση με την Βυζαντινή περίοδο, διότι μολονότι οι Ελληνες ήσαν μέρος αυτού του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, που εκυριαρχείτο απο το Ιυδαιοχριστιανικό δογματισμό, με το φωτοβόλο πνεύμα τους δεν έπαυσαν να διαμορφώνουν και να διαποτίζουν την καθημερινή ζωή της αυτοκρατορίας.
Παρά τις απαγορεύσεις των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και των Βυζαντινο-καλογήρων οι Έλληνες ποτέ δεν έπαυσαν να ιερουργούν στον αθλητισμό , όπως αποκαλύπτει η έρευνα στην Ολυμπία, η οποία συνέχισε τους Ολυμπιακούς αγώνες ως το 741 μ.Χ , δείχνει την αντοχή της Ελληνικής παραδόσεως. Με τον όρο Βυζαντινός Αθλητισμός πρέπει να εννοούμε ένα υπόγειο αθλητικό φαινόμενο που δεν θέλει να σιγάσει και διεξάγεται υπό λανθάνουσα μορφή παρά την αποστροφή του Βυζαντινού κράτους για τον πολιτισμό του σώματος. Το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται περισότερο υπο μορφή εορτών και λαικών πανηγύρεων, στα πλαίσια των οποίων διεξήγοντο χοροί, ενεπίσημοι αγώνες και αθλητικές επιδείξεις ρώμης, σαν κατάλοιπα της Ελληνικής παραδόσεως. Η διακοπή αυτή στην Ελληνική αθλητική παράδοση επέδρασε σοβαρότατα στα αθλητικά πράγματα της χώρας μας και πρέπει εν όψει της Ελληνικής Ολυμπιάδος να αναληφθούν μελέτες στα Πανεπιστήμια για να έλθει στην επιφάνεια η αθλητική δραστηριότητα κατά την σκοτεινή εκείνη εποχή. Διότι υπάρχουν ενδείξεις ότι ο λαός μας δεν διέκοψε παντελώς την αθλητική του δραστηριότητα.

Οικολογία και Αθλητισμός

Οι συνθήκες ζωής που επικρατούν στις σύγροχνες πόλεις με την ρύπανση του αέρα και των υδάτων των θαλασσών, την εξαφάνιση του παρασίνου και την κατάρρευση του μικροκλίματος και του οικολογικού περιβάλλοντος δεν επηρεάζουν αρνητικά μόνον την γενική υγεία του αστικού ποληθυσμού της χώρας , αλλά και τις συνθήκες άθλησης του πληθυσμού. Δεν είναι δε υπορβολή να πούμε ότι οι περιβαλλοντικές συνθήκες στην Αττική , αλλά και στις λοιπές Ελληνικές πόλεις, έχουν αφήσει την σφραγίδα τους στην πνευματική, ψυχική και σωματική υγεία του πληθυσμού αυτών των περιοχών. Πρόκειται γαι μιά νέα “βραδεία ατομική βόμβα” που κάθε χρόνο γίνεται και εφιαλτικότερη, με τα σύνθετα προβλήματα που παρουσιάζει(κυκλοφορειακά, οικιστικά, υγιεινής, κοινωνικά, έγκλημα, βία, κλπ)
Η Βιοηθική είναι ένας νέος κλάδος που έχει πεδίον έρευνας την πηγή της ζωής, τα κέντρα εκείνα της ζωής τα οποία βρίσκονται κάτω απο τις έντονες ανθρωπογενείς επιδράσεις του μηχανικού μας πολιτισμού. Αυτή η Βιοηθική επεκτείνεται και επηρεάζει και τον Αθλητισμό γιατί στο μέλλον με την επίδραση της Βιοτεχνολογίας μπορεί να παραχθεί ένας άνθρωπος “υγιής”και “αθλητής”.



ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ …

ΑΘΛΟΠΑΙΔΙΕΣ ΚΑΙ ΧΟΡΟΣ

Ο άνθρωπος πριν ομιλήσει εχόρευε για να εκφράσει με ρυθμικές κινήσεις και χειρονομίες τον θαυμασμό, την λύπη , την χαρά και την λατρεία του προς το θείο. Επομένως είναι η αρχαιοτάτη εκδήλωση των συναισθημάτων του ανθρώπου. Συν τω χρόνω συστηματοποιήθηκε για να γίνει τελετουργικός, μαγικός ή θρησκευτικός. Ο ρυθμός του ετηρείτο δια της κρούσεως των χειρών ή κρουστών(τυμπάνων) και πνευστών οργάνων(αυλών ,συρίγγων) , με το πέρασμα του χρόνου αυτός συνδέθηκε με την μουσική και την ποίηση. Η Μινωική Κρήτη και η Μυκηναική Ελλάδα ανέπτυξαν ιδιαιτέρως την χορευτική τέχνη η οποία συνεχίσθηκε στην κλασσική και ως την παρούσα εποχή. Η τέχνη του χορού περιλαμβάνει διάφορα είδη χορού, όπως λ.χ πολεμικούς, διασκεδαστικούς, θρησκευτικούς κ.ο.κ. Χορός καλείται και η ομάδα των ηθοποιών στην αρχαία Ελληνική τραγωδία , χωρισμένη σε δύο τμήματα , που εκινείτο στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου και εκπροσωπούσε την κοινή γνώμη , τραγουδώντας και χορεύοντας τα αισθήματα των ακροατών.
Οι γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα επιδίδοντο ιδιαιτέρως στον χορό και στην ρυθμική και διεξήγαγαν και χορευτικούς αγώνες.
Ο Ελληνικός παραδοσιακός χορός δεν προέρχεται απο σκοτεινά σπήλαια ούτε απο πρωτόγονα ένστικτα αλλά κατάγεται απο ένα φωτεινό επαναστατικό κόσμο και είναι απομεινάρι ενός λαμπρού πολιτισμού του παρελθόντος και της Νεοελληνικής Επανάστασης. Είναι τέλος ένα στοιχείο του Ελληνικού Πολιτισμού μας ο οποίος έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και στο Βυζάντιο και στην Τουρκοκρατία ως σήμερα.
Ο σύγχρονος μονοδιάστατος άνθρωπος διακατέχεται απο σχετική απαισιοδοξία που του προκαλούν οι δομές της καταπίεσης, της βιομηχανικής και της αστικής κοινωνίας και επιθυμεί ν’ αλλάξει αυτή την κοινωνία, να ενδυναμώσει την κριτική, να αναπτύξει νέες σχέσεις πιό ανθρώπινες, να ενδυναμώσει τον έρωτα και την φιλία και να γεφυρώσει το παρόν και το μέλλον με το παρελθόν. Ο χορός εντάσσεται στην τάση αυτή της απελευθερώσεως και συνάμα του αυτοσαρκασμού και υπέρβασης του απο το παρόν . Ο κομφορμισμός των υστεροκαπιταλιστικών συστημάτων του αυτοματισμού και της μηχανιστικής ζωής σημαίνει το τέλος της ουτοπίας, του αυθορμητισμού και του πολιτισμού. Δημιουργήσαμε μιά κοινωνία χωρίς αντίφαση και αντιπολίτευση , με ενιαιοποιημένες γνώμες και συμπεριφορά που κατευθύνονται απο την τεχνική την επιστήμη , την οργάνωση και την γραφειοκρατία , οι οποίες κάθε αντίθετη άποψη την θεωρούν τρομοκρατία. Σ’ αυτές τις κοινωνίες ακόμη και ο παραδοσιακός χορός θεωρείται σαν αμφισβήτηση της καθεστηκίας τάξεως και του “πολιτιστικώς ορθού” μοντέλου ζωής. Η φρίκη που μας δημιουργεί η σύγχρονη εποχή δεν πρέπει να είναι το τελικό στάδιο της ιστορίας , ούτε η διάσπαση , ο ευτελισμός, η καταπίεση και η απομόνωση του ανθρώπου αλλά η αισιοδοξία για μιά νέα εποχή με λιγότερη ιδεολογία και καταπίεση , ένας ανθρώπινος κόσμος η άρση της απομόνωσης και διάσπασης του ανθρώπου ως συνολικό έργο μέσα στην κοινωνία. Σε μιά τέτοια κοινωνία η εμμονή στον παραδοσιακό χορό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να δεχθούμε την πλήρη υποταγή του ατόμου στο γενικό και της ατομικότητος στην παγκοσμιοποιημένη(πολτοποιημένη) συνείδηση. Ο Ελληνικός χορός πέρα απο την εμπορευματοποίηση της εποχής μας και του ευτελισμού με τα φολκλρόρ μπορεί να θεωρηθεί ως έκφραση απελευθέρωσης απο τα πάμπολλά δεσμά της εποχής μας και σαν έκφραση της δημοκρατικής μας κοινωνίας. Απο την άποψη αυτή αποτελεί σημείον αντίστασης στις μοντέρνες μορφές της εθνικής, πολιτιστικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης , μιά ένδειξη αυθορμητισμού του λαού μας η οποία έχει επιβιώσει μέσα στον εαυτόν του. Ο Ελληνικός χορός αντέχει στην σημερινή ασχήμια του λόγου της μουσικής και της κίνησης της πολυπολιτισμικής κοινωνίας μας η οποία κυριαρχείται απο τα ξένα και ξενότροπα τηλεοπτικά προγράμματα του CNN και των ημετέρων ξενολάγνων καναλιών. Θα κλείσω το κεφάλαιο τούτο με απόσπασμα δημοτικού τραγουδιού που λέγει
“Την ξενιτιά, την αρφανιά, την
πίκρα, την αγάπη,
τα τέσσερα τα ζύγισαν, βαρύτερα είν’ τα ξένα”

Η Πυρρίχη ή Πυρρίχιος χορός

Η πυρρίχη ήτο ένας ομαδικός χορός, που πέρασε από τις δωρικές φυλές στην Αθήνα και εγένετο αγώνισμα των Παναθηναίων. Πυρρίχιος ονομάζεται και ο Ποντιακός πολεμικός χορός . Επίσης είχαν και εικονική ιππομαχία και οπλομαχία , χωρίς αυτά τα αγωνίσματα να συμπεριλαμβάνονται στους Ολυμπιακούς αγώνες.

Γυμναστική

Οι Ελληνες είχαν επισημάνει την αξία της γυμναστικής για την εκγύμναση του σώματος και ιστορικά αποδεικνύεται ότι ήσαν οι πρώτοι που δημιούργησαν και τελειοποίησαν την συνειδητή άσκηση του σώματος, η οποία απέχει πολύ από τις μορφές των παιχνιδιών άλλων λαών. Η γύμναση αυτή του σώματος χωρίς όπλα στα χέρια, καίτοι στην αρχική της μορφή ξεπήδησε από τις θρησκευτικές τελετουργίες, συν τω χρόνω πήρε επιστημονική μορφή που και σήμερον προκαλεί κατάπληξη και θαυμασμό για την συνειδητή άσκηση, την κίνηση, το ρυθμό και την αρμονία . Η εκγύμναση αυτή μορφοποιήθηκε και συστηματοποιήθηκε σε ομαδικές γυμναστικές εκδηλώσεις, αρμονικές, θεαματικές, ευχάριστες στο πνεύμα και υγιεινές στο σώμα. Μέσα στα γυμναστήρια διεξήγοντο διάφορα γυμνάσματα για την σωματική εξάσκηση, ευελιξία και ρώμη των αθλητών . Προς τιμήν του Πυθαίου Καρνείου Απόλλωνος στη Σπάρτη διεξήγοντο γυμνοπαιδιές σε μια τοποθεσία που ονομαζόταν Χορός γύρω από τα αγάλματα του Απόλλωνος , της Αρτέμιδος και της Λητούς. Οι συμμετέχοντες στη γιορτή εκτελούσαν ορχήσεις γυμνοί.. Οι αρχαιοέλληνες πίστευαν ότι την όρχηση την είχε διδάξει η Ρέα στους Κορύβαντες στην Φρυγία και στους Κουρήτες στην Κρήτη. Επίσης πίστευον ότι και οι θεοί εκτελούσαν ορχήσεις, όπως αναπαριστούν οι δακτυλιόλιθοι της Κνωσσού και των Μυκηνών, που χρονολογούνται από το 1450 π. Χ Ο Ομηρος αναφέρει την όρχηση «Ασπίδα του Αχιλλέως». Εχουμε δύο ειδών ορχήσεις :
1/ Την Απολλώνεια όρχηση
2/ Την Διονυσιακή όρχηση
Ο Πλάτων αποκαλεί σπουδαία την πρώτη και φαύλη την δευτέρα..
Για την γύμναση των χεριών είχαν την χειρονομία και σκιαμαχία , ενώ με την πυρρίχη εδιδάσκοντο στην παλαίστρα από τον οπλομάχο.
Το πιτυλίζειν
Ητο μια κίνηση των χεριών όπως τα κουπιά.
Η αλτηροβολία
Ητο μια άσκηση των χεριών με αλτήρες .
Ο ανατροχασμός
Στις ασκήσεις των ποδιών διακρίνουμε τον ανατροχασμόν που έτρεχαν προς τα πίσω, ενώ με τον περιτροχασμό έτρεχαν κυκλοτερώς.
Το εκπλεθρίζειν
Ητο τρέξιμο εναλλάξ ενός πλέθρου προς τα μπρος και προς τα πίσω .
Ο κώρυκος
Ητο σάκκος γεμισμένος με άμμο στο ύψος των ώμων τους αθλητού για την εξάσκηση των χεριών του στην πυγμή, τα δε χτυπήματα εκαλούντο κωρυκομαχία .
Το πυξ ατρεμίζειν
Ητο μια δοκιμασία αντοχής σε ακίνητη στάση, όπως και η άρση και ρήψη βαρών. Τότε χρησιμοποιούσαν για το σκοπό αυτό τεράστιους ογκολίθους. Δέον να σημειωθεί ότι η άρση βαρών δεν υπήρξε ποτέ στην αρχαιότητα επίσημο αγώνισμα. Τέτοια αγώνες συνηθίζοντο σε εορτές και πανηγύρεις , χάριν επιδείξεως ρώμης. Ο περίφημος Μίλων ο Κροτωνιάτης , όπως έχουμε γράψει σε άλλο κεφάλαιο , σήκωσε ταύρο τεσσάρων ετών και τον μετέφερε στο βωμό, ενώ παραληρούσαν από ενθουσιασμό τα πλήθη των Ολυμπιακών αγώνων.. Ο Βύβων σε παλαιότερη εποχή είχε σηκώσει και πέταξε πάνω από το κεφάλι του ογκόλιθο σε σχήμα κυλίνδρου βάρους 145,5 κιλών, ο οποίος βρέθηκε στις ανασκαφές στην Ολυμπία και φέρει χαραγμένο το όνομα του.

Γυμνοπαιδιές

Οι γυμνοπαιδιές ήσαν ένα σύνολο ασκήσεων , που συνοδεύοντο από μουσική και ποίηση , εναρμονισμένη στις κινήσεις του σώματος. Ετσι συνέβαινε η ταυτόχρονη άσκηση του νου, της ψυχής, της συνείδησης , του συναισθήματος και του σώματος. Οι ασκήσεις αυτές είναι ο πρόδρομος του σημερινού αερόμπικς , με την διαφορά ότι το αερόμπικς δεν συνοδεύεται από ποίηση . Από την άποψη αυτή το αερόμπικς είναι μια κακοποιημένη μορφή των γυμνοπαιδιών.

Αλμα επί Κοντώ

Το άλμα επί κοντώ , που εμφανίζεται σε ψευδοπαναθηναικό αμφορέα του κυβιστητήρος της Ρόδου, ήτο γνωστό στους αρχαίους Ελληνες σαν τρόπος υπερβάσεως εμποδίων. Τούτο είχε εφαρμογή στον στρατιωτικό τομέα και ποτέ δεν έγινε επίσημο αγώνισμα. Οι αρχαίοι Ελληνες εκτελούσαν και διάφορες αθλοπαιδιές με τις οποίες ανέπτυσσαν την ετοιμότητα , την καρτερία, την φιλοπρωτία κ. α .

Αθλοπαιδιές με Σφαίρα(μπάλα)

Σύμφωνα με την παράδοση ευρετές των σφαιρίσεων ήτοι των αθλοπαιδιών με μπάλα, ήσαν οι Σπαρτιάτες. Οι παιδιές με σφαίρα ήσαν ιδιαίτερα αγαπητές στο ανδρικό και στο γυναικείο φύλο. Στην αρχαία Ελλάδα υπάρχουν πολλά αγωνίσματα με τη μπάλα για μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες , αλλά αγνοούμε τον ακριβή τρόπο διεξαγωγής τους Πάντως γνωρίζουμε ότι οι κανονισμοί στα αγωνίσματα με τη σφαίρα ήσαν πολύ αυστηροί. Η σφαίρα ήτο συνήθως μικρή, σε σχήμα μήλου, και αποτελείτο από ύφασμα ή δέρμα , σε πολλά φύλλα διακοσμημένα με ποικίλα σχέδια και γεμισμένο με άχυρο, πτίλα(πτερά) , με μαλλί προβάτου ή τρίχα αλόγου. Η σφαίρα των Ελλήνων έκανε αναπηδήσεις στο παιχνίδι ‘απόρραξις ‘ και κέρδιζε η σφαίρα εκείνου που έκανε τις περισσότερες αναπηδήσεις.. Σε ένα άλλο παιχνίδι που καλείται ‘ουρανία’ έρριχναν τη σφαίρα όσο ψηλότερα μπορούσαν και την έπιαναν στο κατέβασμα. Το παιχνίδι αυτό έπαιξαν ο Λαοδάμας και Αλιος στο νησί των Φαιάκων προς χάριν του Οδυσσέα. Οποιος έχανε γινόταν ‘όνος’ και έπαιρνε στους ώμους τον νικητή που γινόταν ‘βασιλιάς’. Ητο ακριβώς το ίδιο παιχνίδι, όπως το «καβαλητό τόπι» ή της ‘μακριάς γαιδούρας’, που παίζαμε τα παιδιά της γενιάς μου στην επαρχία πριν από τον Β ! Π.Π

Φαινίνδα , το σημερινόν Ράγκμπυ

Ένα άλλο ομαδικό .παιχνίδι με την σφαίρα ήτο η ‘φαινίνδα’ ή ‘φενίνδα’ , που παιζόταν από δύο ομάδες παικτών. Επαιζαν και το ‘αρπαστόν’ που συνίστατο στο να αρπάσουν τη μπάλα, και πρέπει να έμοιαζε με το σημερινό Ράγκμπυ.

Κεριτίζειν , το αρχαίο Χόκευ

Η δεύτερη από τις τρεις βάσεις του Θεμιστοκλείου τείχους είναι διακοσμημένη με μια σκηνή από το είδος της σφαιροβολίας που ονόμαζαν οι αρχαίοι ‘κερητίζειν’ . Οι σφαιριστές ήσαν εφοδιασμένοι ο καθένας με μια μικρού μήκους ράβδο, που απέληγε σε κερατοειδή καμπή, τέτοια που να μπορεί να συλλάβει τη μικρή σφαίρα τους παιχνιδιού. Το παιχνίδι αυτό ήτο ένα είδος χόκευ και παιζόταν κατά ζεύγη. Ο Σοφοκλής καταχειροκροτήθηκε όταν σε μια παράσταση έπαιξε ο ίδιος το ρόλο της Ναυσικάς όταν έπαιζε τη σφαίρα με τις συντρόφισσες της. Αλλά και του Ισσοκράτη ο χάλκινος ανδριάς που είχε στηθεί στην Ακροπόλη τον έδειχνε να κερητίζει, δηλαδή να παίζει τη σφαίρα.

Κολύμβηση και Κωπηλασία

Λόγω της νησιωτικής σύστασης της χώρας και των μεγάλου μήκους ακτών της τα ναυτικά αθλήματα ήσαν λίαν προσφιλή και διαδεδομένα στον Ελληνικό κόσμο. Ιδιαίτερα η κολύμβηση εκτιμήθηκε σαν αρίστη φυσική άσκηση του σώματος και σαν μέσο ψυχαγωγίας και ευεξίας . Ο περίφημος πύκτης Τίσανδρος από τη Νάξο της Σικελίας (6 ος αι. π. Χ) συνήθιζε να κολυμπάει γύρω από το ακρωτήριο του νησιού του για να διατηρεί την σωματική του ευεξία και αντοχή. Όπως λέγει επιγραμματικά ο Ηρόδοτος « οι περισσότεροι Ελληνες γνώριζαν να κολυμβούν» Οι Ελληνες κολυμβούσαν στις ακτές και γι’ αυτό οι δεξαμενές κολύμβησης ήσαν σπάνιες, ενώ βρέθηκαν μικρές δεξαμενές –λουτήρες σε διάφορα μέρη. Στην Ολυμπία πλάι στην όχθη του Κλαδέου βρέθηκε χτιστή δεξαμενή(πισίνα) μεγάλου μήκους, διαστάσεων 2416 μ. και βάθους 1,60 μ

Τα υποβρύχια αθλήματα

Στην αρχαία Ελλάδα ήσαν γνωστά και τα υποβρύχια αθλήματα . Πολλοί νησιώτες από τότε ήσαν σφουγγαράδες και ζούσαν από την υποβρύχια αλιεία σπόγγων. Είναι γνωστά τα κατορθώματα των υφύδρων κολυμβητών της Σφακτηρίας και των Συρακουσών κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου που έσπαγαν τον αποκλεισμό των Σπαρτιατών, αλλά και στις υποβρύχιες επιχειρήσεις κατά των Περσικών πλοίων τις παραμονές της ναυμαχίας του Αρτεμησίου, που σε τίποτα δεν υστερούν από τις σημερινές υποβρύχιες επιχειρήσεις βατραχανθρώπων. Υπήρχαν και τεχνητές εξέδρες καταδύσεων με προεξέχοντα βατήρα , όπως δείχνει η τοιχογραφία ενός τάφου του 5 ου αιώνος π. Χ στην Ελληνική αποικία της Ποσειδωνίας στην Κάτω Ιταλία. Οπου υπήρχαν φυσικοί βράχοι προτιμούσαν να κάνουν καταδύσεις από εκεί. Η κολύμβηση των αρχαίων Ελλήνων είναι αυτό που χαρακτηρίζουμε σήμερα ως ελευθέρα κολύμβηση. Ομως ούτε η κολύμβηση ούτε η κατάδυση ασκήθηκαν σαν αγωνίσματα των Ολυμπιακών αγώνων.

Ιστιοπλοικοί αγώνες

Το περίεργο όμως είναι ότι δεν γνωρίζουμε αν διοργανώνοντο τακτικοί δημόσιοι κολυμβητικοί αγώνες στην αρχαιότητα. Αντίθετα γνωρίζουμε ότι διοργανώνοντο ιστιοπλοικοί αγώνες ταχύτητος, οι πρώτοι μάλιστα αγώνες ανάγονται στην ηρωική εποχή με την νίκη των Αργοναυτών με το πλοίο Αργώ στα Ισθμια , ενώ έχουμε ιστορικές μαρτυρίες για ναυτικούς αγώνες του 5 ου αιώνος π. Χ στα Παναθήναια, τα Διισωτήρια, και τα Μουνίχια στον Πειραιά, τα Αιάντια στη Σαλαμίνα, τα Ακτια στη Νικόπολη, όπως οι ταφικοί αγώνες , με τους οποίους τιμήθηκε το 374 π. Χ ο Ευαγόρας της Κυπριακής Σαλαμίνος, την οποίαν σήμερον κρατούν οι Εγγλέζοι σαν στρατιωτική βάση, κατάλοιπο της Βρεταννικής αποικιοκρατίας. Αγώνες ιστιοπλοίας οργάνωσε για τα πληρώματα του Αθηναικού στόλου ο Ιφικράτης κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στα Πελοποννησιακά παράλια το 372 π. Χ και ο Μέγας Αλέξανδρος στην Βαβυλώνα λίγο πριν από τον θάνατο του. Αρχικά τα πλοία ήσαν τριήρεις πολεμικού τύπου, όμως μετά τον 1 ον αιώνα. π. Χ κατεσκευάσθησαν ειδικά πλοία για τους αγώνες που είναι ο πρόδρομος των συγχρόνων ιστιοπλοικών αγώνων και των λεμβοδρομιών. Όπως περιγράφει ο Βιργίλιος στην «Αινειάδα» τα πλοία ξεκινούσαν από την ακτή και είχαν σαν νύσσα(σημείο) καμπής κάποια νήσο την οποία περιέπλεαν και επέστρεφαν στο σημείο εκκινήσεως στην ακτή. Συχνά τέτοιοι αγώνες έπαιρναν την μορφή εικονικής ναυμαχίας, εξ ού και «αι έριδες των τριήρων» και οι «αγώνες των τε ερετών και κυβερνητών» του στόλου του Αλεξάνδρου στην Βαβυλώνα. Παρόμοιες έριδες συνεχίζονται σήμερον μεταξύ των πλοιάρχων των επιβατικών σκαφών , για το ποιός θα μπει πρώτος στο λιμάνι των νησιών του Αιγαίου.

Το ένδοξο Ελληνικό Ναυτικό

Σε μια πόλη με ναυτική δύναμη, σαν την Αθήνα, το αγώνισμα της ιστιοπλοίας, παρά το μεγάλο κόστος για την προετοιμασία των πλοίων και πληρωμάτων, ήτο ιδιαίτερα αγαπητό. Στους αγώνες του Σουνίου στοίχιζε τον 5 ον αιώνα. π. Χ 15 μνάς, ενώ τα βραβεία μόνον 300 δραχμές. Αρα υπήρχαν ειδικοί χρηματοδότες του αγωνίσματος. Εγένοντο αγώνες και στην Μουνιχία εις ανάμνηση της ναυμαχίας της Σαλαμίνος . Αναφέρεται δε ότι οι ναύτες ηγωνίζοντο «εν ταις ιεραίς αυτών ναυσί» που ήσαν τα πλοία Πάραλος, Σαλαμινία, Δημητριάδα και Αντιγονίδα.



Οσο κι’ αν διέφεραν οι συνήθειες από τόπο σε τόπο, τα αγωνίσματα πάντως του δρόμου και του πεντάθλου δεν έλειπαν από καμμιά αθλητική εκδήλωση στον Ελληνικό κόσμο. Βέβαια από χώρα σε χώρα υπήρχαν και ορισμένα ξεχωριστά αγωνίσματα όπως :

Τοξοβολία

Οι Ελληνες αγαπούσαν την τοξοβολία, όπως μπορούμε να διακρίνουμε στις αναπαραστάσεις τοξοτών στις αγγειογραφίες Στους πολυθρύλητους από τον Ομηρο αγώνες του Αχιλλέως στην Τροία, μαζί με τα άλλα αγωνίσματα έγιναν και αγώνες τοξοβολίας. Το τόξο κατά την αρχαιότητα ήτο πολεμικό όπλο και το χρησιμοποιούσαν οι Μίνωες και οι Σκύθες , θεωρούμενο ως εκηβόλο όπλο. Ιδιαιτέρως ήτο διαδεδομένο στους εφήβους σαν μέσο για την σωματική τους ανάπτυξη στο κυνήγι αγρίων ζώων .Μάλιστα ο Πλάτων το συνιστούσε στα παιδιά από έξη ετών και άνω, συχνά δε εχρησιμοποιείτο και από εφίππους τοξότες.

Οπλομαχία

Αγώνα οπλομαχίας ονόμαζαν οι αρχαίοι τη μονομαχία μεταξύ δύο αντιπάλων οπλισμένων με βαρύ οπλισμό , δηλαδή ασπίδα, θώρακα , κράνος , κνημίδες , δόρυ και ξίφος. Η μονομαχία διεκρίνετο στην «εν ασπιδίω και δόρατι» ήτοι δόρατος με μικρή ασπίδα και την «εν θυρεώ και μαχαίρα» ήτοι ξίφους με μεγάλη ασπίδα. Ετσι το αγώνισμα διακρινόταν σε οπλομαχία και θυρεομαχία και διεξήγετο μεταξύ ανδρών, εφήβων και παίδων ακόμη , διότι όλοι έπρεπε να γνωρίζουν την χρήση των όπλων για να προστατεύσουν την πατρίδα. Οι αγώνες δεν ενείχαν το στοιχείο της βαρβαρότητος και ήσαν επίδειξη δεξιοτεχνίας και μια εορταστική –τελετουργική αναπαράσταση της μάχης εκ του συστάδην και του χειρισμού των όπλων. Οι μονομαχίες των Ελλήνων δεν είχαν τίποτα κοινό με τις αιματηρές εκδηλώσεις των Ρωμαικών αμφιθεάτρων όπου ο ένας εκ των δύο μονομάχων έπρεπε να σκοτωθεί για να ικανοποιήσει το πλήθος τα θηριώδη ένστικτα του. Στους αγώνες οπλομαχίας των Ελλήνων απηγορεύετο αυστηρώς ο τραυματισμός του αντιπάλου. Η οπλομαχία δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους Ελληνες που ήσαν συνηθισμένοι στους γυμνικούς αγώνες, αλλά το αγώνισμα τούτο πήρε εξέχουσα θέση σε επιταφίους αγώνες. Τούτο ήτο πανάρχαιο έθιμο και συμβόλιζε τη μονομαχία των αρχαικών χρόνων μεταξύ των αρχηγών, και σαν επανάληψη των πρώτων εκείνων ταφικών για τον ήρωα τιμών. Ο Πλούταρχος επιβεβαιώνει ότι αγώνες οπλομαχίας εσυνηθίζοντο παλαιά στην Ολυμπία και έτσι επαληθεύονται τα όσα είναι γνωστά για τον αγώνα του Πέλοπα στην Πίσσα .

Ομαδικά Αγωνίσματα

Η σκυταλοδρομία είναι ομαδικό αγώνισμα που εξελίχθηκε από την λαμπαδηφορία . Το αγώνισμα τούτο από αρχαιοτάτης εποχής παρέμεινε ως θρησκευτική εκδήλωση, με την τελετουργική πλευρά σε πρώτη μοίρα και την αγωνιστική σε δεύτερη.. Και τούτο διότι στα πανάρχαια χρόνια ετηρείτο άσβεστη η εστία, και το πυρ εθεωρείτο ιερόν.

Η Λαμπαδηφορία

Η λαμπαδηφορία αναπαραριστούσε την τελετουργική μεταφορά του «ιερού πυρός» και γι’ αυτό αποσυνδέθηκε από τους κυρίως πανελλήνιους γυμνικούς αγώνες και διεξήγετο ξεχωριστά κατά την διάρκεια των εορτών . Στη Σάμο την είχαν εντάξει στους μουσικούς αγώνες, ενώ στις Θεσπιές την αποκαλούσαν «ιερά λαμπάς»
Τ αγώνισμα ετελείτο από όλες τις ηλικίες, εφήβους , άνδρες και παιδιά ακόμη δε και από κορασίδες(λαμπαδηδρομία Βραβρωνίας Αρτέμιδος) , πιο ξακουστές δε εκδηλώσεις λαμπαδηδρομίας εγένοντο στις γιορτές των Θησείων, Ανθεστηρίων στην Αθήνα , στη Δήλο κλπ Η λαμπαδηδρομία ήτο ένα συλλογικό αγώνισμα που προωθούσε το ομαδικό πνεύμα . Τα έξοδα για την προετοιμασία και τον εξοπλισμό των λαμπαδηδρόμων ήτο αντικείμενο ειδικής χορηγίας και με αυτά επιφορτίζετο ο γυμνασίαρχος και αργότερα ο λαμπαδάρχης.. Οι λαμπαδηδρόμοι κυμαίνονταν ανάλογα με την απόσταση που έπρεπε να διατρέξουν και αποτελούντο από τους καλύτερους δρομείς των διαφόρων φυλών . Η λαμπαδηφορία διεξήγετο όπως η σημερινή σκυταλοδρομία και ο νικητής άναβε τον βωμό της θυσίας. Διεξήγετο και η έφιππος λαμπαδηδρομία ή αφιππολαμπάς-όπως απεκαλείτο- , η οποία εισήχθη από την Θράκη στην Αττική μαζί με την λατρεία της Αρτέμιδος Βενδίδος. Αρα βλέπουμε ότι και οι Θράκες ήσαν Ελληνικά φύλα με κοινή θρησκεία , παρότι είχαν μείνει σε κατώτερη πολιτιστική βαθμίδα σε σχέση με τους λοιπούς Ελληνες και ιδίως προς τους Αθηναίους.





Η ΜΕΣΣΗΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Το Χρονολόγιο των Ελλήνων

Εκτός απο αθλητικά γεγονότα μεγίσης σπουδαιότητος οι Ολυμπιάδες ήσαν ταυτόχρονα και Χρονολόγιο, ήτοι σημεία αναφοράς μετρήσεως των ετών και συνεπώς και των διαφόρων γεγονότων που συνέβησαν σ’ αυτά. Τα σοβαρά γεγονότα εμετρούντο με βάση τις Ολυμπιάδες, αρχής γενομένης απο το 776 π. Χ . Η ημερομηνία αυτή δεν εκφράζει την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων-όπως κακώς έχει περάσει στην κοινή γνώμη- αλλά είναι η ημερομηνία επανέναρξης των Ολυμπιακών αγώνων , μετά απο μιά διακοπή μερικών αιώνων. Αυτή η διακοπή έχει σχέση με γεωλογικές καταστροφές, ή και εμφυλίους πολέμους που συνέβησαν στον χώρο και εμπόδισαν την διεξαγωγή των Ολυμπιακών αγώνων. Απο αναφορές στα Ομηρικά Επη και σε άλλους συγγραφείς συνάγεται ότι ο θεσμός των Ολυμπιακών αγώνων και γενικότερα των αθλητικών αγώνων στην χώρα μας είναι τόσο παλαιός ώστε χάνεται στα βάθη της προιστορίας. [ Παυσανίου Περιήγησις –Μεσσηνιακά]

Γιατί επέλεξα την Μεσσηνία ;

Ακολούθως παρέχονται συνοπτικές ιστορίες των Μεσσηνίων, που καθορίζονται χρονικά με βάση τους Ολυμπιακούς αγώνες. Αν με ρωτήσετε γιατί επέλεξα Μεσσηνιακές ιστορίες οι λόγοι είναι οι εξής :
1/ Αυτές είναι οι πιό θλιβερές σελίδες εκείνης της εποχής, θα έλεγα ένας ανελέητος και αμείλικτος εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος έβλαψε σοβαρώς και το Ολυμπιακό ιδεώδες. Οι Μεσσηνιακοί Πόλεμοι έγραψαν σελίδες ενδόξων αγώνων υπέρ της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά παράλληλα και σελίδες ηττών, αίματος, καταστροφών, και στο τέλος της πικρής προσφυγιάς και της εξορίας των Μεσσηνίων. Οσοι δε απέμειναν τότε στην πατρώα γη της Μεσσηνίας έζησαν την πιό μαύρη σκλαβιά σαν είλωτες των Σπαρτιατών .
2/ Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί είναι και ο γράφων Μεσσήνιος που έζησε κατά την Γερμανική Κατοχή ένα παρόμοιο ξερριζωμό με αυτό των αρχαίων Μεσσηνίων συμπατριωτών μας [ Εφυγε πρόσφυγας απο το Σιδηρόκαστρο Τριφυλίας κατά την διάρκεια της Κατοχής προς το άγνωστον, με μοναδικό εφόδιο ένα μπογαλάκι ρούχα, το οικογενειακό όνομα και την παράδοση που με συνόδευσε και με στήριξε παντού. Οπως και τότε με τους Λακεδαιμονίους εισβολείς, έτσι και με την εισβολή των Γερμανών Ναζί στην Μεσσηνία, σκότωσαν τον πατέρα μου και έμεινε η μητέρα μου με πέντε ορφανά απροστάτευτη. Ο τόπος της Μεσσηνίας δεν μας χωρούσε πιά και πήραμε τον δρόμο της προσφυγιάς προς το άγνωστο. Αρχικά πήγαμε στην Πάτρα , αλλά δεν εγκατασταθήκαμε και φύγαμε σύντομα για την κατοχική Αθήνα.]
Η ζωή των Ελλήνων ήτο ανέκαθεν ένας συνεχής αγών , με έπαθλο την επιβίωση, που μοιάζει εν πολλοίς με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Επομένως δεν πρέπει να μας εκπλήσσει γιατί οι Ελληνες ήσαν οι πρώτοι που ανεκάλυψαν τους Ολυμπιακούς αγώνες απο τα πανάρχαια και ηρωικά εκείνα χρόνια.

Πολυχάρης,Εχθρα Μεσσηνίων-Λακεδαιμονίων

Ο Πολυχάρης ο Μεσσήνιος είναι Ολυμπιονίκης στην τετάρτη Ολυμπιάδα[ Η 4 η Ολυμπιάδα έγινε το 764 π.χ] και νίκησε στο στάδιο το οποίον τότε ήτο το μοναδικό αγώνισμα. Ο θαυμάσιος αυτός αθλητής είχε όμως την κακή τύχη. να έχει συνεργάτη ένα κακό άνθρωπο, τον Σπαρτιάτη Εύαιφνον. Ο Πολυχάρης ήτο πλούσιος και διέθετε στην κατοχή του κοπάδια, τα οποία τα έδινε προς φύλαξη στον Εύαιφνο, κάνοντας τον σέμπρο. Ο Εύαιφνος όμως έβαζε το χρήμα πάνω απο την εντιμότητα του. Κάποτε έστειλε ο Λεοχάρης τον Εύαιφνον να του πουλήσει τις αγελάδες στην Λακωνία, αλλά αυτός γύρισε χωρίς τα χρήματα, προφασιζόμενος ότι τον κακοποίησαν και τον λήστεψαν οι πειρατές. Ομως ένας βουκόλος που ξέφυγε απο τους εμπόρους και γύρισε πίσω, πληροφόρησε τον Πολυχάρη για τα καθέκαστα, διαψεύδοντας τον Εύαιφνον ενώπιον του. Τότε ο απατεών άρχισε να ικετεύει τον Πολυχάρη και ζήτησε να πάνε μαζί με τον γιό του Πολυχάρη να πάρουν τα χρήματα. Οταν έφθασαν στην Λακωνία ο Εύαιφνος έκανε κάτι πολύ πιό ανόσιο, δηλαδή εδολοφόνησε τον γιό του Πολυχάρη. Απο τότε ο Πολυχάρης πήγαινε συχνά στην Λακωνία και ζητούσε απο τους βασιλείς και εφόρους της Σπάρτης δικαιοσύνη για τον χαμό του γιου του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τότε αυτός παρεφρόνησε και σκότωνε αδιακρίτως όποιον Λακεδαιμόνιο εύρισκε μπροστά του. Αυτό και άλλα παρόμοια επεισόδια δημιούργησαν την έχθρα μεταξύ Σπαρτιατών και Μεσσηνίων , τα οποία κατέληξαν στους αιματηρότατους και τόσο τραγικούς Μεσσηνιακούς Πολέμους, όπως ονομάζονται, όταν οι Μεσσήνιοι αρνήθηκαν να παραδώσουν στους Λακεδαιμονίους τον Πολυχάρη. Αξιοσημείωτον ότι οι Λακεδαιμόνιοι έκαναν επιδρομές εναντίον της Μεσσηνίας, αλλά χωρίς να καταστρέφουν την χώρα, ούτε έκοβαν δένδρα, ούτε γκρέμιζαν κτίρια , αν όμως εύρισκαν λεία την άρπαζαν και αφαιρούσαν το σιτάρι και τους άλλους καρπούς. Εξ αυτών διαπιστώνουμε πόσο οικολογικά ενεργούσαν οι αρχαίοι Ελληνες στον πόλεμο σε σχέση με τους σημερινούς δήθεν πολιτισμένους λαούς, οι οποίοι καταστρέφουν συνολικά το οικολογικό περιβάλλον και την ζωή.

Η Αθλητική Παρακμή της Μεσσηνίας

Οι Μεσσήνιοι αθλητές διεκρίνοντο όσο καιρό η Μεσσηνία ήτο ελεύθερη χώρα. Ομως μετά την έναρξη του μακροχρόνιου και εξαντλητικού αυτού πολέμου και την υποδούλωση της Μεσσηνίας στους Λακεδαιμονίους το αθλητισμός της εξηφανίσθη και έκτοτε ουδείς ολυμπιονίκης ανεδεικνύετο Μεσσήνιος. Μετά απο είκοσι ολόκληρα χρόνια πολέμου με του Λακεδαιμονίους οι Μεσσήνιοι εγκατέλειψαν και το τελευταίο φρούριο τους την Ιθώμη, όπως λέγει και ο Τυρταίος: “Τον εικοστό χρόνο εγκαταλείποντας τα εύφορα χωράφια, έφυγαν απο τα ψηλά βουνά της Ιθώμης”
Αυτός ο πόλεμος τελείωσε τον πρώτο χρόνο της δεκάτης τετάρτης ολυμπιάδος, ήτοι το 724 π.χ, τότε που ο Δάσμων ο Κορίνθιος νίκησε στο στάδιο. Οι Μεδοντίδες κατείχαν ακόμη την δεκαετή διακυβέρνηση της Αθήνας κι ο Ιππομένης είχε συμπληρώσει τον τέταρτο χρόνο της θεητείας του.
Ολοι οι Μεσσήνιοι έφυγαν απο την γη τους και μετανάστευσαν σε άλλα μέρη, στην Σικυώνα, στο Αργος , στην Ελευσίαν, στην Ναύπακτο, στην Μεσσήνη, ακόμη δε και στην Κυρηναική της Λιβύης. Σαν συμπέρασμα λοιπόν βγαίνει ότι, η ειρήνη και η ελευθερία είναι απαραίτητες προυποθέσεις για να ανθήσει το αθλητικό πνεύμα.

Η Επανάσταση των Μεσσηνίων

Με την συμπαράσταση του Αργους και της Αρκαδίας στο πλευρό τους-επειδή οι Αργείοι και οι Αρκάδες έτρεφαν άσβεστο μίσος κατά των Λακεδαιμονίων- οι Μεσσήνιοι είλωτες επανεστάτησαν τριάντα εννιά χρόνια μετά την άλωση της Ιθώμης. Τον τέταρτο χρόνο της εικοστής τρίτης ολυμπιάδος, ήτοι το 688-4=685 π.χ , στην οποίαν ο Ικαρος ο Υπερησιεύς, νίκησε στο στάδιο. Στην Αθήνα υπήρχε τότε ο θεσμός της ετησίας διακυβέρνηση και εκείνο τον χρόνο άρχοντας των Αθηναίων ήτο ο Τλησίας. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο θεσμός της δημοκρατίας είναι πολύ παλιόςστην Αθήνα και χάνεται στα βάθη της προιστρίας, με τελευταίο βασιλιά τον Κόδρο. Τότε οι Μεσσήνιοι εξέλεξαν βασιλιά τον Αριστομένη , ο οποίος έκανε πρωτοφανή κατορθώματα. Ο Αριστομένης είχε την παιά αντίληψη των ηρώων, όπως αυτοί περιγράφονται στα Ομηρικά έπη. Πίστευε δηλαδή ότι το να κάνει κανείς μεγάλα κατορθώματα στον πόλεμο και να σκοτωθεί , θα μπορόυσε και κάποιος άλλος να τον θεωρεί άξιο για τον εαυτόν του. Το ίδιο πνεύμα έχω την γνώμη ότι ίσχυε και για τους ολυμπιονίκες, οι οποίοι εγένοντο παράδειγμα προς μίμηση απο τους συναθλητές τους. Οι Λεπρεάτες σ’ αυτόν τον πόλεμο ήσαν εναντίον των Μεσσηνίων εξ αιτίας του μίσους τους προς τους Ηλείους, οι οποίοι ήσαν σύμμαχοι των Μεσσηνίων. Πέρα των Ηλείων άλλοι σύμμαχοι των Μεσσηνίων ήσαν και οι Αργείοι, Αρκάδες και Σικυώνιοι, ενώ των Λακεδαιμονίων οι Κορίνθιοι και οι Λεπρεάτες όπως προελέχθη. Εκείνο τον πόλεμο τον κέρδισαν οι Σπαρτιάτες, διότι ο Τυρταίος τους ενεψύχωσε με τα θούρια του. Απ ‘ όσα γνωρίζουμε οι Λακεδαιμόνιοι είναι οι πρώτοι που δωροδώκησαν έχθρό και οι πρώτοι που αντιμετώπισαν την δύναμη των όπλων ως αντικείμενο συναλλαγής. Αργότερα θα δούμε αυτήν την συνήθεια της εξαγοράς των αθλητών και στις Ολυμπιάδες, εξ αιτίας της αγάπης προς το χρήμα.

Η Προδοσία του Αριστοκράτη

Ο Αριστοκράτης ήτο στρατηγός των Αρκάδων στην κρίσιμη εκείνη μάχη . Ομως δωροδωκήθηκε απο τους Λακεδαιμονίους και την κρίσιμη στιγμή της μάχης, απεσύρθη αμαχητί, ρίχνοντας το ηθικό των συμμάχων τους Μεσσηνίων. Τότε εξολοθρεύθηκαν πολλοί Μεσσήνιοι απο τον λαό και εξέλειπε κάθε ελπίδα σωτηρίας τους. Ανάμεσα στους άρχοντες που σκοτώθηκαν ήτο ο Ανδροκλής και ο Φίντας , καθώς και ο Φάνας, που η αγωνιστικότητα του είναι αξιομνημόνευτη και που παλαιότερα είχε νικήσει στον δόλιχο στην Ολυμπιάδα. Αξιος λοιπόν ο Ολυμπιονίκης Φάνας στην Ολυμπία, άξιος αλλά και άτυχος και στο πεδίο της μάχης για την ελευθερία της πατρίδος του.

Πτώση της Είρας

Μετά την πτώση του φρουρίου της Ιθώμης οι Μεσσήνιοι όλης της χώρας έγιναν και πάλι είλωτες των Λακεδαιμονίων. Οι μαχητές όμως που γλύτωσαν με αρχηγό τους τον Αριστομένη κατέφυγαν στο φρούριο της Είρας κοντά στα σύνορα με την Ηλεία, όπου και πολιορκήθηκαν απο τους Λακεδαιμονίους. Η Είρα όμως παρά την ηρωική αντίσταση ανδρών και γυναικών έπεσε στους Λακεδαιμονίους. ΟΕτσι τελείωσε ο δεύτερος πόλεμος των Λακεδαιμονίων και Μεσσηνίων , όταν άρχοντας της Αθήνας ήτο ο Αυτοσθένης, τον πρώτο χρόνο της εικοστής ογδόης Ολυμπιάδος, ήτοι το 668 π.χ , στην οποίαν νίκησε ο Λάκων Χιόνις. Νίκη λοιπόν διπλή για τους Λάκωνες εκείνη την χρονιά. Ο Αριστοκράτης και πάλι επρόδωσε το σχέδιο του Αριστομένη στους Λακεδαιμονίους με αποτέλεσμα την αποτυχία τούτου. Το παράτολμο τούτο σχέδιο προέβλεπε μιά τολμηρή καταδρομική ενέργεια επιλέκτων υπο τον Αριστομένη στην ίδια την καρδιά των Λακεδαιμονίων, την Σπάρτη, η οποία αν επετύγχανε θα ανέτρεπε τελείως την έκβαση του πολέμου. Ομως και πάλι ο Αριστοκράτης προδίδει το σχέδιο στους Λακεδαιμονίους , και η επιχείρηση ματαιώνεται. Η προδοσία του Αριστοκράτη αποκαλύπτεται, διότι συλλαμβάνεται ο αγγελιοφόρος που μετέφερε το ευχαριστήριο μήνυμα των Σπαρτιατών στον προδότη. Το τέλος όμως του Αριστοκράτη ήτο το πρέπον σε ένα προδότη και άσπονδο σύμμαχο. Τον σκότωσαν οι ίδιοι οι Αρκάδες δια λιθοβολισμού.

Οι Μεσσήνιοι στην Ζάγκλη της Σικελίας

Οταν οι Μεσσήνιοι εκπατρίσθησαν εξ αιτίας της κατοχής της χώρας τους απο τους Λακεδαιμονίους τους προσκάλεσε ο τύραννος του Ρηγίου Αναξίλας, τέταρτος απόγονος του Αλκιδαμίδα που είχε μετοικήσει απο την Μεσσηνία στο Ρήγιο. Οταν πήγαν οι Μεσσήνιοι στο Ρήγιο ο Αναξίλας τους είπε να πάνε στην Ζάγκλη της Σικελίας. Επειδή όμως αυτή κατείχετο απο τους εχθρούς του θα έπρεπε να την καταλάβουν πρώτα και μετά να τους την παραχωρήσει. Οι Μεσσήνιοι απεδέχθησαν και άρχισαν την εκπόρθηση της απο τους πειρατές που είχαν αρχηγούς τους τον Σάμιο Κραταιμένη και τον Χαλκιδαίο Περιήρη. Ετσι οι Ζαγκλαίοι πολιορκήθηκαν απο ξηράς απο τους Μεσσηνίους και απο θαλάσσης απο τους Ρηγίνους και μετά απο σκληρό αγώνα κατέφυγαν στους βωμούς των θεών. Τότε ο Αναξίλας παρότρυνε τους Μεσσηνίους να σκοτώσουν τους Ζαγκλαίους ικέτες και να υποδουλώσουν τους υπολοίπους μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Αλλά ο Γόργος και Μάντικλος αρνήθηκαν να κάνουν αυτά που τους έκαναν οι Λακεδαιμόνιοι, αλλά σήκωσαν τους Ζαγκλαίους απο τους βωμούς και αφού αντάλλαξαν όρκους μαζί τους έζησαν και τα δύο μέρη φιλικά μαζί . Αυτά έγιναν κατά την εικοστή ενάτη Ολυμπιάδα, ήτοι το 664 π.χ στην οποία ο Λάκων Χίονις νίκησε για δεύτερη φορά, όταν άρχοντας στην Αθήνα ήτο ο Μιλιτάδης. Τέτοιοι βράχοι ηθικής και τιμιότητος ήσαν οι Μεσσήνιοι , οι οποίοι παρότι δεν είχαν νίκες στην Ολυμπία, νικούσαν στα πεδία της τιμής και της ανδρείας , υπέρ της Ελευθερίας και της ανθρωπιάς .

Δευτέρα Επανάσταση των Μεσσηνίων

Οι Μεσσήνιοι που είχαν μείνει στην χώρα και είχαν ενταχθεί στις τάξεις των ειλώτων, αποστάτησαν και πάλι απο τους Λακεδαιμόνιους γιατί ο τράχηλος τους δεν άντεχε την σκλαβιά. Αυτό έγινε κατά την εβδομηκοστή εννάτη Ολυμπιάδα, ήτοι την 464 π.χ Ολυμπιάδα, στην οποία νίκησε ο Ξενοφών ο Κορίνθιος, όταν άρχοντας της Αθήνας ήτο ο Αρχιμήδης. Ευκαιρία για την αποστασία ήτο ότι μερικοί Λακεδαιμόνιοι καταδικασμένοι σε θάνατο για κάποιο έγκλημα κατέφυγαν ως ικέτες στο Ταίναρον, αλλά οι έφοροι τους απεμάκρυναν βιαίως απο τον βωμό και τους σκότωσαν. Αυτό έδωσε το έναυσμα της νέας αποστασίας, αλλά και πάλιν ατύχησαν και έφυγαν πρόσφυγες για την Ναύπακτο μετά απο μεσολάβηση των Αθηναίων.

Τρίτη Επανάσταση των Μεσσηνίων

Οι Μεσσήνιοι επανήλθαν στην Πελοπόννησο και ανόρθωσαν την πατρίδα τους ύστερα απο διακόσια ογδόντα επτά χρόνια απο της άλωση της Είρας, όταν άρχων των Αθηνών ήτο ο Δυσκίνητος, ήτοι τον τρίτο χρόνο της εκατοστής δευτέρας Ολυμπιάδος, στην οποίαν ο Δάμων ο Θούριος νίκησε για δεύτερη φορά. [Κατά τον Παυσανία η Είρα αλώθηκε το 668 π.χ . Ο τρίτος χρόνος της εκατοστής δεύτερης Ολυμπιάδος που δίνει ο Παυσανίας δίνει ως έτος επιστροφής των Μεσσηνίων το 370 π.χ . Επομένως η χρονική απόσταση είναι διακόσια εννενήτα οκτώ και όχι διακόσια ογδόντα επτά χρόνια. Στην πραγματικότητα όμως η άλωση της Είρας απέχει μόνον 120 περίπου έτη απο την ίδρυση της Μεσσήνης, καθ’ όσον ο Παυσανίας ενδέχεται να κάνει λάθος στην χρονολόγηση του δευτέρου Μεσσηνιακού Πολέμου] Οι Μεσσήνιοι περιπλανώντο έξω απο την Πελοπόννησο επι τριακόσια χρόνια περίπου. Σ’ αυτά τα χρόνια δεν φαίνεται να άλλαξαν καμία απο τις πατροπαράδοτες συνήθειές των ούτε άλλαξαν την Δωρική τους διάλεκτο, αλλά μέχρι και σήμερον, γράφει ο Παυσανίας, αυτοί καλύτερα απο όλους τους Πελοποννησίους τη διατηρού με ακρίβεια.

Η Κρήνη Αρσινόη και η Πηγή Κλεψύδρα

Στην αγορά οι Μεσσήνιοι έχουν άγαλμα του Σωτήρα Δία και την κρήνη Αρσινόη, η οποία πήρε το όνομα της απο την κόρη του Λευκίππου, αλλά το νερό της έρχεται απο την Κλεψύδρα. Εκεί υπάρχουν ιερά του Ποσειδώνος και της Αφροδίτης. Το πιό αξιομνημόνευτο απ’ όλα είναι το άγαλμα της Μητέρας των θεών απο Παριανό μάρμαρο, έργο του Δαμοφώντα, που συναρμολόγησε με ακρίβεια τα κατασκευασμένα απο ελεφαντόδοντο τμήματα του αγάλματος του Διός στην Ολυμπία. Γι’ αυτό τον λόγο και οι Ηλείοι τον τιμούν.[Εξ της συναρμολογήσεως του αγάλματος του Διός στην Ολυμπία, διαπιστώνουμε ότι πρώτοι οι Ελληνες είχαν επινοήσει την ιδέα των προκατασκευών, ιδέα που εφηρμόσθη μόλις τον τελευταίο αιώνα στο σημερινό τεχνολικό μας κόσμο] Αυτό όπου οι Μεσσήνιοι ονομάζουν ιεροθέσιο, έχει αγάλματα όλων των θεών στους οποίους πιστεύουν οι Ελληνες, καθώς και χάλκινος ανδριάς του Επαμεινώνδα. Φυλάσσονται εκεί οι αρχαίοι τρίποδες, που ο Ομηρος τους αποκαλεί “απύρους” Τα αγάλματα τοου γυμνασίου είναι έργα Αιγυπτίων, δηλαδ΄ηαυτά του Ερμού, του Ηρακλή και του Θησέα. Αυτούς όλοι οι Ελληνες και ήδη πολλοί βάρβαροι συνηθίζουν να τιμούν στα γυμνάσια και στις παλαίστρες.[Εξ αυτών φαίνεται η διείσδυση της Ελληνικής θρησκείας και κουλτούρας στους γειτονικούς βαρβάρους λαούς]
Κάθε χρόνο γιορτάζουν τα Ιθωμιαία. Στην αρχαία εποχή εγένετο επίσης αγώνας μουσικής. Ανάμεσα στις άλλες αποδείξεις γι’ αυτό, υπάρχουν και οι στίχοι του Ευμήλου, ο οποίος αναφέρει και τα εξής στο προσόδιο άσμα του για την Δήλο :
“Την καρδιά του Ιθωμάτα ευφραίνει η Μούσα
με την αμόλυντη κιθάρα και τα ελεύθερα σανδάλια”
[Ο καλλιτεχνικός αγών παράλληλα με τον αθλητικό δείχνει την υψηλή πολιτιστική στάθμη του Ελληνικού κόσμου, ο οποίος αθλούσε όχι μόνον το σώμα, αλλά ψυχαγωγούσε και την ψυχή και καλλιεργούσε και το πνεύμα. Σήμερα 2.500 χρόνια μετά και ενώ θεωρούμε΄οτι είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι δεν μπορέσαμε να συνδέσουμε του Ολυμπιακούς αγώνες με την Πολιτιστική Ολυμπιάδα, γεγονός που καλείται η Αθήνα 2004 να το πράξει και ν’ αναβιώσει τα παλιά μας ευγενή ήθη και έθιμα]

Πάλη Ερύκου – Ηρακλή

Οπως γράφει ο Παυσανίας, ο τότε βασιλιάς της Σικελίας Ερυξ επιθυμούσε τόσο πολύ τις αγελάδες απο την Ερύθεια, ώστε πάλαιψε με τον Ηρακλή, θεσπίζοντας ως έπαθλο τις αγελάδες αυτές και την βασιλεία του. [Είναι κι’ αυτή μιά ακόμη ατράνταχτη απόδειξη για την αρχαιότητα των Ολυμπιακών αγώνων σ’ αυτόν τον τόπο. Επομένως θα πρέπει να σταματήσει η ακουσία ή και εσκεμμένη παραπληροφόρηση και διαστρέβλωση της Ελληνικής Ιστορίας, σχετικά με ένα τόσο σπουδαίο γεγονός όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Οπου κι’ αν κοιτάξουμε, αυτοί χάνονται στην αχλύ της προιστορίας. Και κάτι άλλο που αξίζει να θίξουμε είναι η ονομασία των νησιών Ερικούσες έξω απο την Σικελίαν, που πήραν τ’ όνομα προς τιμήν του πανάρχαιου βασιλιά Ερυκος]

Η Βύθιση του Πλοίου των Μεσσηνίων Χορευτών

Μεταξύ των πάμπολλων αφιερωμάτων επί του τείχους της Αλτεως ήσαν και τα χάλκινα αγάλματα των παιδιών από τη Μεσσήνη ομού μετά του δασκάλου και του αυλητού των, έχοντας την δεξιάν χείρα απλωμένη ωσάν να παρακαλούσαν το Θεό εις βοήθειαν. Είναι τα θύματα του ναυγήσαντος πλοίου στον πορθμό της Μεσσήνης , όπου λέγεται ότι ήτο η Σκύλλα και η Χάρυβδις. Η ιστορία έχει ως εξής. Οι Μεσσήνιοι της Σικελίας είχαν συνήθειαν να στέλλουν στο αντικρινό Ρήγιο τριάντα πέντε παιδιά με τον δάσκαλο τους και τον αυλητή τους σε μια τοπική εορτή των Ριγίνων. Η εορτή ωνομάζετο χορός των παιδιών. Δυστυχώς όμως κατά τον χρόνον εκείνον το πλοίον εβυθίσθη λόγω θαλασσοταραχής και επνίγηκαν όλοι τους. Εις ανάμνησιν του θλιβερού εκείνου γεγονότος, αφιέρωσαν τα αγάλματα των παιδιών, του δασκάλου και του αυλητού αυτών προς τιμήν του Διός στην Ολυμπία.

Προϊστορικοί Αθλητές

Ιστορικό χρέος κάθε κοινωνίας είναι η διατήρηση στη συλλογική μνήμη των διαχρονικών και αναλλοίωτων αξιών του παρελθόντος που προσδίδουν στο παρόν ηθικά στηρίγματα Τέτοιο διαχρονικό στήριγμα για τους νέους είναι και το αθλητικό ιδεώδες. Η Μεσσηνία από τα βάθη της προιστορίας ως σήμερον δεν έβγαλε μόνον υπέροχους μαχητές υπέρ της Ελευθερίας , της Δημοκρατίας , του πνεύματος, της διανόησης και της τέχνης , αλλά και εξέχοντες αθλητές , που διεκρίθησαν στους Ολυμπιακούς αγώνες

Νηλεύς και Νέστωρ

. Ο Νηλεύς πατέρας του Νέστορος έστειλε στους Ολυμπιακούς αγώνες - βασιλεύοντος του Αυγείου στην Ηλεία - τους ίππους αυτού και τον ηνίοχον. Ο Αυγείας απο φθόνο εφόνευσε τους ίππους και τον ηνίοχον. Εκτοτε λόγω αδυναμίας του γέροντος Νηλέως, οι Ηλείοι ήρπαζον τα ζώα των Πυλαίων. Τότε ο νεαρός Νέστωρ συγκέντρωσε στρατό και κατετρόπωσε τους Ηλείους, και πήρε πίσω τα αρπαγέντα κοπάδια .
Ο Αντίλοχος του Νέστορος

Ο Αντίλοχος, υιός του βασιλέως Νέστορος , που ήλθε εθελοντικά στον Τρωικό πόλεμο, επρώτευσε στους ταφικούς αγώνες προς τιμήν του Πατρόκλου. Ο Αντίλοχος παρά την εντολή του πατρός του ήλθε μετά πενταετίαν με 20 πλοία για να πολεμήσει τους Τρώες , διότι ήτο κι’ αυτός μνηστήρ της Ελένης. Λέγεται ότι ήτο πάντερπνος και χαριέστατος νέος και δια τούτο εγένετο φίλος του Αχιλλέως . Σε μια μάχη έσωσε τη ζωή του πατρός του, που κινδύνευσε από τον Μέμνονα. Στον ταφικό αθλητικό αγώνα που οργάνωσε ο Αχιλλεύς προς τιμήν του νεκρού Πατρόκλου, ο Αντίλοχος διεκρίθη στον ιππικό αγώνα . Εκεί μάλιστα έλαβε τις οδηγίες από τον πολύπειρο πατέρα του Νέστορα πώς να παίρνει τις στροφές και να μην ανατρέπεται το άρμα του. «Να κρατάς τα χαλινά των εσωτερικών αλόγων , ώστε να μειώνουν την ταχύτητα τους και να επιταχύνεις την ταχύτητα των εξωτερικών αλόγων» τον συμβούλευσε ο Νέστωρ [Πάνω σ’ αυτή την αρχή στηρίζεται το διαφορικό, που μετά χιλιάδες χρόνια χρησιμοποιήθηκε στα αυτοκίνητα.]

Αργοναύτες Μεσσήνιοι

Οι Αργοναύτες ήσαν δεινοί θαλασσοπόροι -και υπο την ευρεία έννοια ήσαν αθλητές (έκαναν άθλο) διότι ταξίδευαν σε ωκεανούς και θάλασσες (Μεσόγειος, Μαύρη Θάλασσα , Εύξεινος Πόντος, Ατλαντικός κ. α ) .Επομένως πρέπει να μνημονεύσουμε τους Μεσσήνιους αργοναύτες Ιδα και Λυγκέα του Αφαρέως και τους Πύλιους Περικλύμενο και Νέστωρα του Νηλέως, διότι αυτοί έλαβον μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία.

Οι Μεσσηνιακοί Πόλεμοι

Η Μεσσηνία στους αρχαίους χρόνους για κακή της τύχη ήτο υπόδουλη επι 400 σχεδόν χρόνια στους Λακεδαιμονίους. Οι τρεις Μεσσηνιακοί Πόλεμοι και η μακραίωνη κατοχή της Μεσσηνίας από τους Λακεδαιμονίους εμπόδισε τους αθλητές της να διακριθούν στους Ολυμπιακούς αγώνες. Είναι προφανές ότι σε περιόδους εισβολών και καταπιεστικών μέτρων των Λακεδαιμονίων , η συμμετοχή των Μεσσηνίων αθλητών στους Ολυμπιακούς αγώνες και η διάκριση τούτων, ήτο περιορισμένη έως μηδενική. Εξ αυτού συνάγωμεν ότι ο πρωταρχικός παράγων για την άνθηση του αθλητισμού και του Ολυμπιακού ιδεώδους είναι η Ελευθερία και η Ειρήνη . Το χρονικό των Μεσσηνιακών Πολέμων έχει ως εξής

Πρώτος Μεσσηνιακός Πόλεμος

Απο τις αρχές του 8 ου αιώνος π. χ οι Λακεδαιμόνιοι διέπραξαν ωμότητες σε βάρος των Μεσσηνίων. Αιτία υπήρξε η αιφνιδιαστική κατάληψη της παραμεθόριας Μεσσηνιακής πόλεως Αμφειας απο τους Λακεδαιμονίους και η εξόντωση της φρουράς της και του αμάχου πληθυσμού. Ετσι αρχίζει περί το 750 π. χ ο 1 ος Μεσσηνιακός Πόλεμος που διήρκησε 20 χρόνια. Οι Λακεδαιμόνιοι τους αφαίρεσαν όλα τα εισοδήματα, εκτός ελαχίστων απαραιτήτων, επιβάλλοντας σ’ αυτούς να ζουν στη φτώχεια και στη μιζέρια.

Δεύτερος Μεσσηνιακός Πόλεμος

Με αρχηγό τον Αριστομένη οι Μεσσήνιοι επαναστατούν περί το 669 π. χ προς αποτίναξη του ζυγού των Λακεδαιμονίων Το 659 π. χ οι επαναστατημένοι Μεσσήνιοι εξαναγκάζονται να συμπτυχθούν βορειότερα της Ιθώμης στην ισχυρά θέση Είρα, . Μετά διετίαν οι Σπαρτιάτες κυρίευσαν την Είραν και επακολούθησε φοβερή σφαγή και διωγμός των Μεσσηνίων. Ομως ο τράχηλος των Μεσσηνίων δεν αντέχει τη σκλαβιά και επακολουθεί και 3 ος Μεσσηνιακός Πόλεμος .

Τρίτος Μεσσηνιακός Πόλεμος

Αυτός κηρύσσεται το 468 π. χ . Η σθεναρά αντίσταση των Μεσσηνίων και ο σύμμαχος τους Εγκέλαδος που κατέστρεψε τη Σπάρτην (είχαν τότε 20.000 θύματα) εκλόνισε τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι εζήτησαν τη βοήθεια των Αθηναίων για να καταστείλλουν την επανάσταση. Οι τελευταίοι έστειλαν το 462 π. χ 4.000 άνδρες με αρχηγό τον Κίμωνα , για να πολιορκήσουν το φρούριο της Ιθώμης . Αλλά οι Σπαρτιάται τους απέσυραν διότι φοβήθηκαν ότι οι Αθηναίοι θα ενωθούν με τους πολιορκημένους.

Ο Διωγμός των Μεσσηνίων

Τελικώς, οι Μεσσήνιοι δεν άντεξαν στην πολιορκία και αποχώρησαν με τις οικογένειες τους στη Ναύπακτο. Η ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό Πόλεμο στοίχισε στους Μεσσηνίους και νέο εξανδραποδισμό στο Ρήγιο της Σικελίας, Ενα άλλο μέρος εγκατεστάθη στην Ναύπακτο και στην Κυρήνη της Λιβύης .Συνεπεία των Μεσσηνιακών πολέμων, από το 776 π. Χ - ημερομηνία επανέναρξης των Ολυμπιακών αγώνων – ως το τέλος του 4 ου αιώνος η Μεσσηνία απουσιάζει ή έχει μηδαμινή συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες

Μεσσήνιοι Ολυμπιονίκες

Παρά τα φοβερά δεινά διεκρίθησαν οι εξής Μεσσήνιοι αθλητές στους Ολυμπιακούς αγώνες, καθώς και στα Ισθμια, και Νέμεα :
1/Αλκαίνετος Λεπρεάτης , πυγμάχος (και οι δύο υιοί αυτού )
Ενίκησεν δύο φορές στην πυγμαχία παίδων και δύο φορές στην πυγμαχία ανδρών.
2/ Αντίοχος Λεπρεάτης , παγκρατιστής. Ενίκησε μια φορά στο παγκράτιον στην Ολυμπία, και δυό φορές στα Νέμεα και στα Ισθμια.
3/ Αρραχίων Φυγαλεύς, παγκρατιστής.
Εφονεύθη στην Ολυμπία όταν ηγωνίζετο στο παγκράτιον στον τελικό αγώνα.
4/ Γόργος του Ευκλήτου Μεσσήνιος , πενταθλητής . (υπήρχε και Γόργος Ηλείος) ενίκησεν στο πένταθλον.
5/ Δαμίσκος Μεσσήνιος , δρομεύς. Ενίκησε δεδεκατής ων στον αγώνα δρόμου παίδων και ύστερον ενίκησε πέντε φορές στα Πύθια και Νέμεα.
6/ Δημάρατος Μεσσήνιος, πυγμάχος. Ενίκησε στην πυγμαχία παίδων
7/ Ελλάνικος Λεπρεάτης (υιός του Αλκαίνετου) , πυγμάχος .
Ενίκησε στην πυγμαχία παίδων.
8/ Ζήνων Λεπρεάτης , δρομεύς. Ενίκησε στο δρόμο παίδων
9/ Θέας Λεπρεάτης(έτερος υιός του Αλκαίνετου) , πυγμάχος
ενίκησε στην πυγμαχία παίδων
10/ Λάβαξ ο Εύρονος, Λεπρεάτης , πυγμάχος ενίκησε στην πυγμαχίαν
11/ Λεοντίσκος Μεσσήνιος , παλαιστής. Ο Λεοντίσκος ήτο Μεσσήνιος , αλλά είχε μεταναστεύσει - εξ αιτίας της Σπαρτιατικής κατοχής - στη Σικελία. Αυτός ποτέ δεν ξέχασε τη Μεσσηνία και το εξεδήλωσε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, όταν αγωνίσθηκε και ενίκησε στην πάλη ως Μεσσήνιος και όχι ως Σικελός.
12/ Ναρυκίδας του Δημαράτου, Φιγαλεύς, παλαιστής ενίκησε στην πάλη
13/ Σόφιος Μεσσήνιος , πενταθλητής ενίκησε στο πένταθλον
14/ Τελέστης Μεσσήνιος , πυγμάχος ενίκησε στην πυγμαχία παίδων
[Σύμφωνα με μαρτυρία του Παυσανίου, ο Αρραχίων εφονεύθη όπως ακριβώς και ο Κρεύγας ο Επιδάμνιος από τον Δαμόξενο τον Συρακούσιο. Οι εν λόγω αθλητές αγωνιζόμενοι στην πυγμαχία στα Νέμεα, συνεφώνησαν να κτυπήσουν εναλλάξ όπου θέλει ο καθένας. Πρώτον εκτύπησε ο Κρεύγας τον Δαμόξενο στην κεφαλή . Επειτα ήλθε η σειρά του Δαμόξενου , όστις εκτύπησε τον Κρεύγα με όρθιους δακτύλους στα πλευρά. Όμως τα δάκτυλα του τρύπησαν τα πλευρά και με τα νύχια έβγαλε έξω τα σπλάχνα του Κρεύγα , ο οποίος ευθύς αμέσως εξέπνευσε. Οι Αργείοι εξεδίωξαν το Δαμόξενο απο τον αγώνα και εστεφάνωσαν νικητή τον θανόντα Κρεύγα και του έστησαν και ανδριάντα. Το ίδιο συνέβη και με τον Αρραχίωνα , όπως μαρτυρεί ο Παυσανίας.]

Η Σχολή Πυγμαχίας του Λεπρέου

Από τον πίνακα των Ολυμπιονικών, εμφαίνεται ότι το Λέπρεον έχει ενδοξότατη ιστορία στην πυγμαχία και στην πάλη . Πράγματι εκεί λειτουργούσε κατά την αρχαιότητα ξακουστή σχολή πυγμαχίας. Σύμφωνα με την «Ωγυγία» τομ Δ’ , του Αθαν. Σταγειρίτη, σελ.119-120 οι Μινύαι, που δεν είναι άλλοι από τα τέκνα των Αργοναυτών που νυμφεύθησαν Λύμνιες γυναίκες , είναι εκείνοι που έκτισαν τις πόλεις Λέπρεον , Μάκιστον, Φριξάς, Πύργον, Επιον και Νούδιον. Κατά τους χρόνους του Ηροδότου τας πλείστας εξ αυτών των πόλεων εκπόρθησαν οι Ηλείοι. Αυτός δε είναι και ο λόγος που θεωρώ τους Λεπρεάτες αθλητές περισσότερο ως Μεσσηνίους και όχι ως Ηλείους . [Σημ. ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, Σελ. 47 Κατά τον ιστοριοδίφην Π. Κωνσταντινίδη ]

Σύγχρονοι Μεσσήνιοι Αθλητές

Θα ήτο παράλειψη να λησμονήσουμε τον άλτη Κώστα Τσικλητήρα από την Πύλο, που ανεδείχθη ολυμπιονίκης στην 4 η Ολυμπιάδα στο Λονδίνο το 1908. Αυτός κέρδισε δύο αργυρά μετάλλια, ένα στο άλμα εις μήκος άνευ φοράς με 3,235 μ και εις ύψος με 1, 55 μ. Επίσης να αναφέρουμε και τον δρομέα Σπήλιο Ζαχαρόπουλο από το Σιδηρόκαστρο Τριφυλίας που επρώτευσε στα 300μ στους Πανευρωπαικούς Αγώνες Στίβου και ετίμησε την Ελλάδα και τη Μεσσηνία . Στο όνομα αυτών θα πρέπει να τιμήσουμε και όλους τους προβεβλημένους και άγνωστους Μεσσήνιους αθλητές, που υπηρέτησαν το υψηλό Ολυμπιακό ιδεώδες στους στίβους και στις αλάνες.

Επίλογος

Η Ελληνική φυλή έχει βάλει παντού την σφραγίδα της, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες. Απο την άποψη αυτή ο Ελληνισμός μοιάζει με την μητέρα Φύση, που ενώ έχει θέσει παντού τους αδησώπητους Νόμους της , πολύπλοκους μέσα στην απλότητα τους, γεγονός που κάνει δύσκολο στους ανθρώπους να τους αποκαλύψουν, εκτός εκείνων που διαθέτουν τον κώδικα για την αποκρυπτογράφηση των μυστικών της. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την σφραγίδα του Ελληνισμού πάνω στον κόσμο απο αρχαιοτάτων χρόνων ως σήμερα. Οπου κι’ αν στρέψουμε το βλέμμα μας, είτε στον Ουρανό, είτε στην Γη , είτε στην θάλασσα θα συναντήσουμε τα μυστηριώδη σύμβολα του Ελληνισμού. Οι Ελληνες τα είπαν όλα και τώρα οι άλλοι βρίσκονται στην τραγική θέση να αναμασούν με άλλα λόγια αυτά που έδωσαν οι Ελληνες με Δωρική λακωνικότητα και απλότητα .

Προτάσεις

Ο λαός της Μεσσηνίας και οι Αρχές της , επ’ ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 ή και μετά απ’ αυτούς πρέπει να τιμήσουν τους Μεσσήνιους αθλητές όπως τους αξίζει. Ο γράφων προτείνει την ανέγερση Μνημείου, ή την τοποθέτηση Αναμνηστικής Πλάκας σε κεντρική θέση στην Καλαμάτας προς παραδειγματισμό των επερχομένων γενεών. ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΕΣΣΗΝΙΟΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΣΣΗΝΙΟΥΣ ΑΘΛΗΤΕΣ !!
Σχετικά
α/ Ομηρος Ιλιάδα
β/ Παυσανίας Ηλειακά & Μεσσηνιακά
γ/ Ωγυγία , τόμ. Γ


ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ



ΠΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Για τους Ελληνες η πολυτέλεια και η μαλθακότητα συντρίβουν τους μυς της ψυχής. Υπ’ αυτήν την έννοιαν ο Αθλητισμός ήτο μιά πτυχή του καθημερινού σκληρού αγώνα, η ειρηνική μάχη για την ζωή-θα λέγαμε-οσάκις δεν είχαν πόλεμο. Αλλά και τον πόλεμο τον έβλεπαν σαν αιματηρή παιδιά και όχι σαν εκδίκηση, γι’ αυτό ήσαν ιπποτικοί όχι μόνον στον αθλητισμό, αλλά και στον πόλεμο. Το σημείωμα αυτό αποσκοπεί να διαλύσει ορισμένα χαλκευμένα ψεύδη, όπως λ. χ ότι οι Ο. Α τελέσθηκαν για πρώτη φορά το 776 π.χ. Δυστυχώς, το ψεύδος τούτο έχει περάσει και στην Ελληνικη κοινη γνωμη. Το δέχθηκαν με ευκολία και δίχως έρευνα ακόμη και Ελληνες «διανοούμενοι», ενώ η ιστορία και προιστορία βοά περί του αντιθέτου. Λαθεμενα οριζουν οι νεωτεροι ιστορικοι το 776 π. Χ σαν αρχη των Ολυμπιακων Αγωνων, κι’ αυτό οφειλεται ειδη βρεθηκε μια πλακα που γραφει με ραμματα της κλασσικης εποχης, πως ο Κορυος νικησε στον ανα του σταδιου στην Ολυμπια και πηρετο στεφανι. Τγεγονος αυτό ορισθηε σαν α της ιστοριας, διοτι εκτοτε οι αρχαιοι Ελληνες μετρουσαν τα χρονια με βαση την Ολυμπιαδα, τη λεγομενη Πρωτη του 776 π . Χ
Αρκούν ορισμένες μαρτυριες για να καταρρίψουν την παρεξηγηση
.
Ηρακλής ο Μυθικός Ιδρυτής των Ο.Α

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία(βιωμένη προιστορία),[“ ΟΓΥΓΙΑ” τόμ. Ε, του Αθαν. Σταγειρίτη , Εκδ. Βιέννη, 1815 ] , οι Ο.Α εγκαινιάσθηκαν το πρώτον απο τον μυθικό ήρωα Ηρακλή και τους τέσσερις αδελφούς του, όταν ήλθαν προ αμνημονεύτων χρόνων απο την Κρήτη στην Ολυμπία. Χάριν παιδιάς ο Ηρακλής επρότεινεν στους αδελφούς του αγώνα δρόμου με έπαθλον κότυνον(απο αγριελιά) στέφανον. Στον πρώτον εκείνον αγώνα ενίκησεν ο Ηρακλής και τον στεφάνωσαν τα αδέλφια του. Εκτοτε προς χάριν των πέντε αδελφών εθεσπίσθησαν ανα 5 ετίαν οι Ο. Α .

Θεοί Ολυμπιονίκες
Κατά την Μυθολογία ο Ζευς και Απόλλων υπήρξαν ολυμπιονίκες. Αλλά δεν είναι η πρώτη και τελευταία φορά που οι Ελληνες εκτελούν αγώνες. Το καθαρά Εληνικόν έθιμο της τελέσεως αθλητικών αγώνων το συναντούμε επ ευκαιρία διαφόρων γεγονότων (εορτών, πανηγύρεων, κηδιών κλπ) σε όλο τον Ελληνικό κόσμο.

Οινόμαος ο Βασιλεύς της Πίσης
Το όνομα του Οινομάου είναι στενά συνδεδεμένον με τους Ο.Α
Ο Οινόμαος ήτο υιός του Αλεξίωνος, πρώτου βασιλιά της Πίσης, και της Στερόπης του Ατλαντα και είχε κόρην την Ιπποδάμειαν, την οποίαν υπερηγάπα. Ενεκα τούτου ανέβαλε τον γάμον της με το εξής τέχνασμα. Κατόπιν συμφωνίας ηγωνίζετο με τους υποψηφίους μνηστήρες στην αρματοδρομίαν. Αυτός είχε δύο ταχύποδες σαν τον άνεμο Ιππους, τον Ψίλλαν και Αρπίνναν, και ηνίοχον τον Μιρτύλον. Το στάδιον ήτο απο του ποταμού Κλαδέως ως τον Ισθμόν της Κορίνθου, όπου ήτο ο ναός του Ποσειδώνος. Πρώτον, εθυσίαζεν προς τον Δία, έπειτα έτρεχεν ο μνηστήρ, και όπισθεν εκείνου ο μνηστηροκτόνος, κρατώντας δόρυ να τον φονεύσει όπου τον φθάσει, όπως προέβλεπεν η συμφωνία τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπον εφόνευσε τον Μάρμακα, τον Αλκάθουν, Ευρύαλον, Ευρύμαζον, Κρόταλον, Ακρίαν, Λυκούργον, Λάσιον, Χαλκόδοντα, Τρικόλωνον, Αριστόμαχον, Πρίαν, Πελαγώντα, Κρόνιον, Αιόλιον, Ερυθρον και Οιονέα. Τελικά ήλθεν και η σειρά του Πέλοπος να αγωνισθεί για την χείρα της Ιπποδάμειας . Ο Πέλοψ ήτο ωραιότατος νέος και ένεκα τούτου τον ερωτεύθηκε με την πρώτη ματιά η Ιπποδάμεια. Αυτός όμως επιδεξιότερος ιππεύς και έχων
το άρμα του Ποσειδώνος και ίππους φτερωτούς, ενίκησε τον Οινόμαον, ο οποίος εφονεύθη πεσών απο το άρμα του. Ετσι ο Πέλοψ νυμφεύθηκε την Ιπποδάμεια και έλαβε το βασίλειον αυτού του Οινομάου.

Ο Ολυμπιονίκης Τελαμών
Ενας άλλος πανάρχαιος ολυμπιονίκης ήτο και ο Τελαμών του Αιακού. Ο Αιακός, πρώτος βασιλεύς της Αίγινας, έλαβε γυναίκα του την Ενδηίδα του Σκίρωνος και εγέννησε δύο υιούς, τον Πηλέα και Τελαμώνα, ενώ εκ της Ψαμάνθης του Νηρέως εγέννησεν τον Φώκον.[Εξ αυτού ονομάσθη η Φωκίδα] Φθονήσασα λοιπόν η Ενδηίς, πείθει τους υιούς αυτής να φονεύσουν τεχνηέντως εις τον αγώνα τον θετόν υιόν της Φώκον. Ενώ λοιπόν ηγωνίζοντο οι τρεις αδελφοί στο πένταθλον, έρριψεν ο Τελαμών τον δίσκον επι του Φώκου, και τον εφόνευσε. [Να σημειωθεί ότι ο Αιακός τιμήθηκε ως ημίθεος και ετάχθη ως κριτής του άδου, να κρίνει μόνον τους Ευρωπαίους, ως και ο Ραδάμανθυς τους Ασιατικούς λαούς, επειδή εκείνος εβασίλευσε στην Ευρώπη και ό άλλος στην Ασία].

Αγώνες προς Τιμήν του νεκρού Πατρόκλου
Χαίρε Πάτροκλε(λέγει ο Αχιλλεύς), ακόμη και εκεί κάτω που ευρίσκεσαι στον Αδη! Γιατί όλα όσα σου έταξα τ’ αποτελειώνω τώρα… Τον Εκτορά θα σύρω εδώ πέρα και θα τον ρίξω στα σκυλιά να τον σπαράξουν και στην πυρά σου εμπρός θα σφάξω δώδεκα ολόλαμπρα παιδιά των Τρώων απο τον θυμό μου που σ’ εσκότωσαν ! …….Σηκώθηκε , λοιπόν ο Αχιλλεύς και τους είπε:
“Γιέ του Ατρέως κι’ εσείς οι άλλοι ηγεμόνες των Παναχαιών, σβύστε πρώτα την πυρά με μαύρο κρασί όσα ερήμαξε η φωτιά κι’ έπειτα ας συνάξουμε τα κόκκαλα του Πατρόκλου, αφού τα διαλέξουμε προσεκτικά. Εύκολα ξεχωρίζουν, γιατί εκείτονταν στη μέση της πυράς, ενώ οι άλλοι οι άνδρες και τ’ άλογα εκαίγονταν μακρυά κι’ ανάκατα στην άκρη……Τότε όμως ο Αχιλλεύς εκράτησε σ’ αυτό το μέρος τον στρατό κι’ έκαμε τα πλήθη να καθήσουν για τους μεγάλους αγώνες κι’ απο τα πλοία του έφερε τα βραβεία των αγώνων, λέβητες και τρίποδες κι’ άλογα και μουλάρια και δυνατά βόδια και ομορφόζωνες κοπέλλες και σίδερο δουλεμένο. Και στην αρχή, για τους γοργούς αρματηλάτες, έβαλε ολόλαμπρα βραβεία, για τον πρώτο μιά γυναίκα που ήξερε λαμπρές δουλειές κι’ ένα τρίποδα μ’ αυτιά που χωρούσε είκοσιδύο μέτρα . Για τον δεύτερο πάλι έβαλε μιά εξάχρονη κι’ αδάμαστη φοράδα, που έμελλε να γεννήσει ένα μουλάρι. Και για τον τρίτο έβαλε έναν όμορφο λέβητα αμεταχείριστο, που χωρούσε τέσσερα μέτρα και που ήταν λευκός ακόμη. Για τον τέταρτο έβαλε δύο τάλαντα χρυσού και για τον πέμπτο ένα κύπελλο με δύο αυτιά, δίχως φωτιά φτιαγμένο.
Επειτα στάθηκε όρθιος ανάμεσα στους Αργείους και τους είπε:” Γιέ του Ατρέως κι’ εσείς οι άλλοι Αχαιοί με τις όμορφες κνημίδες. Τα βραβεία αυτά κείτονται και προσμένουν τους αμαξηλάτες στον αγώνα…..Εγώ όμως δεν θα λάβω μέρος με τα μονόνυχα άλογα μου, γιατί έχασαν ένα τόσο ξακουστό και τόσο καλόκαρδο ηνίοχο…Εσείς όμως οι άλλοι Αχαιοί ετοιμασθείτε, όσοι έχετε θάρρος στα στερεά άρματα σας και στα γοργά σας άλογα” [Τότε ο Νέστωρ βασιλεύς της Πύλου δίνει στον γιό του Αντίλοχο οδηγίες περί του αγωνιστικού χώρου και περί ιππασίας]….Και αμέσως έβαλε τα βραβεία της άγριας πυγμαχίας. Εφερε λοιπόν και έδεσε εκεί πέρα στην μέση του αγώνος μιά δυνατή κι’ εξάχρονη φοράδα αδάμαστη κι’ έπειτα έβαλε για τον ηττημένο ένα αμφικύπελλο. Κι εστάθηκε όρθιος ανάμεσα στους Αργείους και τους είπε:” …Ας έρθουν τώρα δυό αντριωμένα παλληκάρια, τα καλύτερα απ’ όλα, να αγωνισθούν στην πυγμαχία. [ Ο Ομηρος περιγράφει με ιδιαίτερη γλαφυρότητα τον αγώνα πυγμαχίας μεταξύ του Επειού, γιού του Πανοπέως και του Ευρυάλου, γιού του βασιλέως Ταλαινίδου] ( Τα αποσπάσματα απο την Ομήρου Ιλλιάδα, Ραψ.Ψ,στιχ. 235-895). Κατόπιν ο γιός του Πηλέως κατέθεσε τα τρίτα βραβεία της τρομερής Πάλης, και μετά την πάλην τα βραβεία του Δρόμου, και μετά της Ξιφομαχίας, και μετά στην Σφαίρα και στο Ακόντιο, και εδώ ετελείωσαν οι αγώνες προς τιμήν του Εκτορος.

Η Ναυσικά Παίζει Μπάλα
Η Ναυσικά κόρη του βασιλιά των Φαιάκων Αλκινόου, είχε κατεβεί στο ποτάμι να πλύνει τα φορέματα της με τις δούλες της. Μετά το πλύσιμο τα άπλωσαν στον ήλιο και άρχισαν να παίζουν με την σφαίραν(μπάλα), η οποία έπεσε κατά τύχην πλησίον του θάμνου όπου εκρύβετο ο ναυαγός Οδυσσεύς. Ετσι ξεκίνησε το ειδύλιο Ναυσικάς- Οδυσσέως. Επομένως το ποδόσφαιρο και τα λοιπά παιχνίδια με την σφαίρα δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση, αλλά πανάρχαια αθλοπαιδιά των Ελλήνων.

Ο Αμφισος Ιδρύει Αγώνες στην Δρυοπία
Ο Αμφισος, ιδρυτής της Αμφισας εβασίλευσεν εις την Δρυοπίδαν. Λέγεται ότι οι Νύμφες εκ του ναού του Απόλλωνος στην Οίτη, ήρπασεν την μητέρα του και την έκαναν αθάνατη. Τότε αυτός εθέσπισε Αγώνα Δρόμου προς τιμήν των Νυμφών, ο οποίος εωρτάζετο μέχρι των νεωτέρων χρόνων στην Δρυοπία. Γυναίκες όμως δεν ήρχοντο στην εορτήν , διότι εμαρτύρησαν δύο παρθένες την αρπαγήν της Δρυόπης μητρός του Αμφίσου.
Ο Μέγας Αλέξανδρος Τιμά τους Αγώνες
Στην Ταρσό ο Αλέξανδρος αρρώστησε και παρέμεινε κλινήρης. Μόλις επί τέλους ηγέρθη έκανε μιάν ευχαριστήριον εορτήν στους Σόλους(πλησίον της Ταρσούς) προς τον Ασκληπιόν, θεόν της Ιατρικής, και προς τον γιατρό του Φίλιππον. Επειτα ετέλεσε μεγαλοπρεπή τελετή με ομαδικόν συμπόσιον, παρέλασιν και σκυταλοδρομίαν, εις την οποίαν μετέσχε και ο ίδιος κινών την σκυτάλην. Υστερα έγιναν αθλητικοί αγώνες και τέλος συναυλία και θέατρον(τραγωδία).

Επίλογος
Αυτά εις απάντηση των ξένων-και των ελεγχόμενων εξ αυτών ΜΜΕ- που κατηγορούν τους Ελληνες ότι δεν είναι σε θέση να οργανώσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ματαιοπονείτε κύριοι ! Είδατε με πόση ευκολία έκαναν τους αγώνες οι αρχαίοι πρόγονοι μας, τα παιδιά των θεών ; Αντίθετα, σήμερον τα παιδιά του Μαμμονά χρειάζονται άνω των έξη ετών για να προετοιμάσουν τους αγώνες, διότι στα χρόνια αυτά θα μπορούν να απομυζούν άφθονο χρήμα και προβολή για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους. Επομένως, γι’ αυτούς οι αγώνες δεν είναι ο σκοπός, αλλά μέσον πλουτισμού και προβολής.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι:
1/ Εσφαλμενα οριζουν οι νεωτεροι ιστορικοι το 776 π. Χ σαν αρχη των Ολυμπιακων Αγωνων. Αυτοι αναγονται σε 45.000 χρονια Π. Ε
2/ Ο κόσμος χρειάζεται ένα νέο τύπο κοινωνίας που να βασίζεται στην Ελληνική σκέψη στα πρότυπα της Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Διακαιοσύνης και της Ειρήνης, αντί του σημερινού αντι-ανθρώπινου Νόμου της Αγοράς .
3/ Η Ελλάς μπορεί να εκτελέσει τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν ποτέ, αν κινητοποιήσει τις δημιουργικές δυνάμεις του Εθνους (Ελλαδίτες και Αποδήμους) και δεν εναποθέσει τις ελπίδες της μόνον στους “μισθοφόρους” και στα τρωκτικά του δημοσίου χρήματος. Ανάγκη λοιπόν να συμπεριλάβει όλους όσους μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν αφιλοκερδώς το έργο των Ολυμπιακών Επιτροπών . Οι Ενώσεις Αποστράτων Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων διαθέτουν υψηλότατο δυναμικό λίαν εξειδικευμένων στελεχών(γιατρών, μηχανικών, ηλεκτρονικών, οικονομικών, γυμναστών κλπ) με διοικητικήν ικανότητα, γλωσσομάθεια, πειθαρχία, συνέπεια, αξιοπιστία, εντιμότητα και προ παντός φιλοπατρία . Αυτοί θα ηδύναντο να επανδρώσουν εθελοντικώς και αφιλοκερδώς τις Ολυμπιακές Επιτροπές. Δεν αρκούν μόνον η Αφροδίτη(ομορφια) και ο Ερμής(η αγορα). Χρειάζεται και η Αθηνά(σοφια), και ο Απόλλων(πνευμα) και οι άλλοι θεοί, ημίθεοι και τα παιδιά των θεών όλης της οικουμένης.
Κ. Χ. Κωνσταντινίδης
Υποστράτηγος ε.α


Μαίανδρος. Ἡ λαβή τῶν θεομάχων




Ἀπὸ τὸν/τὴν Μινώταυρος

4 Votes





Κάποτε στο φως του φεγγαριού ο βασιλιάς της Φθίας ο Πηλέας. είδε μια πανώρια θεά να χορεύει μαζί με τις κόρες των νερών. Ήταν η θεά Θέτιδα, που η προφητεία του Προμηθέα την ανάγκαζε να παντρευτεί θνητό, ώστε να μη γεννηθεί αυτός, που θα ανέτρεπε τον παντοδύναμο Δία!



Το υπέροχο αυτό θέμα απεικονίζεται έξοχα στο εσωτερικό ερυθρόμορφης κύλικας[1] του 500 π.Χ. που τώρα βρίσκεται στο μουσείο του Δυτικού Βερολίνου. Η έξοχη αυτή απεικόνιση παρουσιάζει τον Πηλέα, να αψηφά τα φίδια της θεϊκής μεταμόρφωσης που τον δαγκώνουν παντού, καθώς και το λιοντάρι που ωρύεται γαντζωμένο στην πλάτη του. Ο Πηλέας νικά τις μεταμορφώσεις της πεντάμορφη θεάς, χρησιμοποιώντας την ιερή “ χειρώνιο λαβή”, ή «Μαίανδρο» όπως έγινε αργότερα γνωστό, το διάσημο αρχαιοελληνικό σύμβολο της ήττας των θεών!



Τα λεξικά πράγματι επιμένουν στην ανόητη στερεότυπη άποψη, πως Μαίανδρος είναι: «το διακοσμητικό αρχαιοελληνικό σχήμα που υπενθυμίζει τους ελιγμούς του ποταμού της Καρίας Μαίανδρου, όπου πρωτοευρέθη και εκ του οποίου έλαβε το όνομα». Μπορεί πράγματι να πήρε το όνομα απ’ τον ποταμό πλησίον του οποίου πρωτοευρέθη, αλλά είναι ολότελα ανόητο να πιστεύουμε ότι τα απανταχού της γης ελληνοπρεπή αυτά ευρήματα, απεικονίζουν με πάθος τις χάρες και τους “ ελιγμούς” ενός άγνωστου εν πολλοίς ποταμού της Ασιατικής Καρίας.[2]





Εικόνα: Ο Πηλέας καταβάλλει τη Θέτιδα με τη “ μαιάνδριο ζεύξη χειρών ή χιρώνιο λαβή”! Εσωτερικό ερυθρόμορφου κύλικα που χρονολογείται γύρω στο 500 π.Χ. Δ. Μουσείο Βερολίνου.



Σημειώνουμε εδώ, ότι ο συσχετισμός της λαβής αυτής, ή μια χούφτα γαντζωμένη μεσ’ στην άλλη, που σαφώς σχηματίζει το διάσημο ελληνοπρεπές γραμμικό σύμβολο του μαίανδρου, είναι εδώ ολοφάνερος. Δε βλέπω όμως πουθενά να σχολιάζεται έτσι, αυτός ο ολοφάνερος παραλληλισμός, που τόσο τιμά τον «παγκόσμια γνωστό ελληνικό Μαίανδρο», που απλά είναι γνωστός μόνο, ως ένα πανέμορφο διακοσμητικό γραμμικό εφεύρημα και όχι ως πιθανό ιερό σύμβολο ανύψωσης του ανθρώπου στο βάθρο του ισάξιου αντιπάλου των “ θεών”. Η μαιάνδριος ζεύξη των χειρών, είναι εξαίρετος συμβολισμός κάθε ηρωισμού και αξιοσύνης.



Απ’ το πλήθος των αρχαιοελληνικών αγγειογραφιακών αναπαραστάσεων σαφώς διαφαίνεται ότι η λαβή αυτή, η χειρώνιος λαβή ή χειρώνιο πλέγμα ή όπως αλλιώς κι αν αποκαλούσαν την συγκεκριμένη αυτή λαβή στο παρελθόν, αποτελούσε το ιδιαίτερο ίσως και ιεροπρεπές έμβλημα των θεομάχων Ελλήνων ηρώων! Το μεγαλειώδες σχηματικό σύνθημα ότι και οι θεοί ηττώνται! Ο Μαίανδρος λοιπόν ήταν πιθανότατα η γραφική παράσταση της θεϊκής ήττας, από ψυχωμένους θεομάχους ήρωες!



Την “ μαιάνδριο λαβή”, όπως δικαίως πλέον θα πρέπει να την αποκαλούμε, τη χρησιμοποιεί κατ’ επανάληψη ο κατ’ εξοχήν θεομάχος Ηρακλής, όπως φαίνεται τονισμένη ξεκάθαρα στην αριστουργηματική αυτή απεικόνιση της πάλης του Ηρακλή με τον Τρίτωνα, σε αγγειογραφία του 550 π.χ. όπου βλέπουμε τον Τρίτωνα να πασχίζει μάταια ν’ ανοίξει μπροστά από το στήθος του, τα κλειδωμένα με την μαιάνδριο λαβή ατσαλένια δάχτυλα του ανίκητου ήρωα!





Εικόνα: Ο Ηρακλής καταβάλλει τον Τρίτωνα με την “ μαιάνδριο λαβή”. Αγγειογραφία του 550 π.Χ. Αρχαιολογικό Μουσείο Ταρκυνία.

Την ολοφάνερη σχέση διακοσμητικού μαιάνδρου και μαιάνδριας λαβής μπορεί κανείς εύκολα επίσης να διαπιστώσει στο σύμπλεγμα Πηλέα και Θέτιδας[3] όπου η αξία της εν λόγω λαβής στο κέντρο της παράστασης υπερτονίζεται στεφανωμένη ολόγυρα απ’ τον σχηματοποιημένο πλέον μαιάνδριο συμβολισμό. Δεν πρέπει επίσης να είναι τυχαίο, ότι πλήθος αγγειογραφιών που υπαινίσσονται θεϊκή ήττα, ή υπέρμετρο ηρωισμό, συχνά στεφανώνονται από μαίανδρο!



Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η ευρύτατη διάδοση κατά την αρχαιότητα του παραπάνω μαιανδρικού συμβολισμού. Αποτελούσε ένα διαχρονικό δώρο των μυθολογικών χρόνων, στους κλασικούς και νεότερους χρόνους των μεσογειακών απογόνων του Έλληνα. Ένα υπέροχο σχηματικό σύνθημα, της υποχρέωσης σε υποχώρηση των εξουσιαστικών “ θεών”, ιερατείων και θρησκειών.



Αν μάλιστα σωστά υποθέτουμε ότι οι ερωτήσεις και οι ερμηνείες, είναι τα δυο χέρια των σοφών. Τότε η μαιάνδριος πεμπτουσία, δεν είναι άλλη απ’ την αδιάσπαστη αλυσίδα ερωτήσεων και ερμηνειών, που αχρηστεύουν τους θεοποιημένους αινιγματοποιούς, μαζί με τα αινίγματά τους!



Μπορεί σαν λαός (αυτό αφορά μόνο τους σημερινούς έλληνες) να πάσχουμε (επειδή κάποιοι έτσι το θέλουν) από βαριά ιστορική αμνησία, δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να αφαιρούμε επίμονα αξία απ’ τους συμβολισμούς των προγόνων μας, επιμένοντας με πάθος σε τυχάρπαστες ερμηνείες που κάποιοι εντελώς αβασάνιστα πρότειναν υποτιμώντας βάναυσα τον εξαίσιο αυτόν ιερό συμβολισμό.





Eικόνα: Μαίανδρος από την χρυσελεφάντινη ασπίδα της χρυσοποίκιλτης πανοπλίας του Φιλίππου του Β’ η οποία βρέθηκε στον Βασιλικό τάφο των Αιγών!

Ο μαίανδρος είναι ένα γραμμικό παράγγελμα των προγόνων μας, για μάχη ενάντια στο αδύνατο! Μια υπέροχη σχηματική υπενθύμιση ότι στα δύο σου “ χέρια” κρατάς το μυστικό της ήττας των καταδυναστευτών σου. Και αν μόνο τα δικά σου “ χέρια” δεν επαρκούν, τότε ένωσέ τα με άλλους σ’ ένα αδιάσπαστο αρμονικό σύνολο, ελληνοπρεπούς, μαχητικής, μαιανδρικής αλυσίδας, επιθετικών ερωτήσεων και απομοιθοποιητικών ερμηνειών!



Αυτή είναι και η αποτελεσματικότερη μάχη ενάντια σε κάθε αυθαίρετης εξουσίας!

Ο ιερός μαίανδρος είναι ένα αιώνιο σύμβολο νίκης, που το χαρίζει η ελληνική αρχαιότητα στην πανανθρώπινη ελπίδα της τελικής απελευθέρωσης απ’ τη δουλεία όλων ανεξαιρέτως των αρχαίων και νεότερων “ θεών”.



Του Μιχάλη Καλόπουλου

Απ’ το βιβλίο του “ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ” 1995 Σελίδες: 219-222

 

125 χρόνια Ολυμπιακοί Αγώνες: 1.367 αθλητές και 117 μετάλλια για την Ελλάδα

Στιγμιότυπο από τη νίκη της Βούλας Πατουλίδου το 1992

---

 20/07/2021

---

FacebookTwitterLinkedInMore

---

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ελπίδες της τελευταίας στιγμής για συμμετοχή θεατών στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Νέο κρούσμα προ των Ολυμπιακών Αγώνων: Μέλος της ΔΟΕ θετικό στον κορωνοϊό

Για τη μεγάλη μάχη των Ολυμπιακών Αγώνων: Αναχώρησε για Τόκιο ο ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας

Oι Ολυμπιακοί Αγώνες του Σίδνει το 2000 και της Αθήνας το 2004 ήταν οι πλέον παραγωγικοί από άποψη συγκομιδής μεταλλίων για τις ελληνικές αποστολές.

Σύμφωνα με τα αναλυτικά στοιχεία της ΕΟΕ, ο αριθμός των αθλητών που έχουν λάβει μέρος με τα ελληνικά χρώματα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, από το 1896 έως και το 2016, ανέρχεται σε 1.367 (1.006 άνδρες και 361 γυναίκες).

Στην Αθήνα το 2004 υπήρξε η μεγαλύτερη εκπροσώπηση με 436 αθλητές και αθλήτριες και μάλιστα σε όλα τα αθλήματα που είχε το πρόγραμμα, εκτός από το χόκεϊ.

Τα μετάλλια, που έχει κατακτήσει η Ελλάδα, καθώς επίσης και η παρουσία της με αριθμούς ανά διοργάνωση, έχουν ως εξής:

 

Σημειώσεις:

1. Η διαφορά στο σύνολο των αθλητών (1.367 αντί 1.924) οφείλεται στο ότι 263 αθλητές και αθλήτριες έχουν περισσότερες από μια παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
2. Στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζονται ως μετάλλια μια δεύτερη και δύο τρίτες θέσεις το 1896.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ
Αθήνα, Ελλάδα