Options

Disable

Get Free Shots

http://i.ixnp.com/images/v6.14/size_305/loading.gif

ΛΥΚΟΜΙΔΗΣ

Φιλοσοφία και μυσταγωγική επιστήμη

Κατηγορίες

Αρχείο

Νέες αναρτήσεις

Δημοφιλή άρθρα

Ημερολόγιο αναρτήσεων

Οκτωβρίου 2009
Δ	Τ	Τ	Π	Π	Σ	Κ
« Ιουν
			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31

Ενέργεια από τον χώρο

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/29/2009

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ: Η ΜΗΧΑΝΗ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΕΙΚΙΝΗΤΗ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΜΕΡΙΚΟΙ. ΑΠΛΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΑΝΤΛΕΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΛΗΡΟΥΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ Ή ΣΥΝΕΧΗ ΟΥΣΙΑ Ή ΜΟΝΑΔΑ ΤΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥΣ. Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΟΥΣΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΕΧΕΙ ΩΣ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ

Αυστραλοι ερευνητες ισχυριζονται οτι ανακαλυψαν μηχανη που κινειται με μαγνητες και μπορει να δουλευει ασταματητα 24 ωρες, 365 μερες τον χρονο πρακτικα επ απειρον χωρις ιχνος καυσιμου. ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΦΕΥΡΕΙ Ο ΤΕΣΛΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ. Η καινουργια αυτη ενεργεια ονομαζεται zero point energy, ειναι δοκιμασμενη απο ανεξαρτητους καθηγητες πανεπιστημιου οτι κανει αυτο που ισχυριζοντε οι εφευρετες της οτι κανει και αναμενετε αμεσα η μαζικη παραγωγη της.Υπολογιζεται οτι μια μηχανη του ενος kw θα στοιχιζει 5.000 δολαρια αν και αυτη η τιμη αναμενετε να πεσει κατα πολυ οταν βγει στην μαζικη παραγωγη.Υπαρχουν πληροφοριες στο ιντερνετ αναλυτικες πως μπορειτα να κατασκευασετε μονοι σας την μηχανη στο piratebay αρκει να χτυπησετε energy from the vacuum. Ειναι ενα ντοκυμαντερ 4 ωρων με αναλυτικοτατες πληροφοριες. Η κατασκευη ειναι σχετικα απλη για ολους και δεν θα σας στοιχισει πανω απο 1000 ευρω σε υλικα.
http://www.youtube.com/watch?v=efCelx7qe_M

http://www.youtube.com/watch?v=F4qjZocje0c

Δημοσιεύθηκε στο ΕΠΙΣΤΗΜΗ & ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ | Leave a Comment »

ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΟ ΑΧΕΡΩΝΤΑ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/27/2009

Ο Αχέρων ποταμός, ο δρόμος για τον κάτω κόσμο.. το σκοτεινό βασίλειο του θεού Πλούτωνα ή αλλιώς Άδη που σημαίνει αόρατος στα αρχαία ελληνικά από το ᾍδης ή Ἅιδης. Η ονομασία του ποταμού Αχέροντα προέρχεται από τη λέξη «άχος» που σημαίνει θλίψη, αναφερόμενη στη θλίψη του θανάτου και κατά άλλη ερμηνεία σημαίνει χωρίς χαρά, λύπη… το νόημα πάντως παραμένει ίδιο…

Για χρόνια οι άνθρωποι της περιοχής δεν είχαν φανταστεί ότι κάτω από τον ορθόδοξο ναό βρισκόταν θαμμένος ένας πραγματικός θησαυρός, το πιο γνωστό νεκρομαντείο του αρχαίου κόσμου το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.

Η υπόγεια αίθουσα του Νεκρομαντείου. Η υπόγεια αυτή αίθουσα λοιπόν έκανε στην πραγματικότητα, όπως θα έλεγε κάποιος της ακουστικής, «εξομοίωση ανοικτού χώρου», δηλαδή αν και βρισκόσουν σε έναν περίκλειστο χώρο οι κατασκευαστές είχαν καταφέρει, με χρόνους αντήχησης, μετρημένους σήμερα, από 0,3 ως 0,4 του δευτερολέπτου, να σου δίνεται η εντύπωση ότι γύρω σου είναι το απέραντο κενό….
Είχα σκοπό να ξανακάνω αυτό το ταξίδι και επιτέλους ήλθε η ώρα. Σε δύο μέρες θα βρίσκομαι στον Άδη. Μη κλάνετε μέντες, πρόκειται για εξόρμηση στον ποταμό Αχέροντα και στο Νεκρομαντείο του Αχέροντα όπου και θα παραμείνουμε για λίγες μέρες στον Κάτω Κόσμο του Άδη. Το έχω ξανακάνει σας λέω. χαχαχα

Θα τα ξαναπούμε μόλις επιστρέψω, αν επιστρέψω.. μπουουουού
Μέχρι τότε πάρτε μερικές πληροφορίες για το φοβερό αυτό μέρος.

Ποταμός Αχέρων: Μυθολογία

Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι ο Αχέροντας αποτελεί τον ποταμό εκείνο, τον διάπλου του οποίου έκανε, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία ο «ψυχοπομπός» Ερμής παραδίδοντας τις ψυχές των νεκρών στον Χάροντα για να καταλήξουν στο βασίλειο του Άδη. Η κάθε ψυχή, περνώντας από το πορθμείο του Χάροντα, έπρεπε να δώσει από έναν οβολό για τη μεταφορά, ενώ αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση του Μένιππου, τον οποίο αναφέρει ο Λουκιανός, ως τον μοναδικό που διέσχισε τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει.
Στο δρόμο του ο ποταμός διασταυρωνόταν με τους Πυριφλεγέθοντα και Κωκυτό, στο σημερινό χωριό Μεσοπόταμος, στο σημείο όπου βρίσκεται το αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα, το οποίο προωθούσε την επικοινωνία με τις ψυχές. Αχέρων, Κωκυτός και Πυριφλεγέθων συναποτελούσαν τους τρεις ποταμούς του Άδη, και οι τρείς με θλιβερά ονόματα (Αχέρων = χωρίς χαρά, Πυριφλεγέθων = πύρινος, Κωκυτός = θρήνος) συμβολίζοντας την θλίψη και τους θρήνους του θανάτου και δίνοντας το συμβολισμό της πύρινης κολάσεως, όπως διατηρείται και σήμερα στην Χριστιανική θρησκεία.

Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση τα νερά του ποταμού ήταν πικρά καθώς ένα “στοιχειό” (τέρας) που ζούσε στις πηγές του δηλητηρίαζε τα νερά. Ο Άγιος Δονάτος, πολιούχος της Μητρόπολης Παραμυθιάς Θεσπρωτίας, σκότωσε το στοιχειό και τα νερά του Αχέροντα έγιναν γλυκά. Έτσι πήρε και το όνομά του το χωριό Γλυκή. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο από την αρχαία Ελληνική μυθολογία που μαρτυρά την συνέχεια αυτής στην σύγχρονη πλέον λαϊκή παράδοση είναι το εξής: Κατά την τιτανομαχία οι Τιτάνες έπιναν νερό από τον Αχέροντα για να ξεδιψάσουν γεγονός που προκάλεσε την οργή του Δία ο οποίος μαύρισε και πίκρανε τα νερά του.

Νεκρομαντείο Αχέροντα

Το αρχαίο Νεκρομαντείο του Αχέροντα βρίσκεται στο χωριό Μεσοπόταμος, του Νομού Πρεβέζης, στο σημείο όπου έσμιγε ο ποταμός Αχέρων με τον Κωκυτό και τον Πυριφλεγέθοντα, στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας Λίμνης, η οποία αποτελούσε την είσοδο του κόσμου των ψυχών. Είναι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου, στον οποίο κατέληγαν οι επισκέπτες από το Ακρωτήρι Χειμέριο του χωριού Αμμουδιά, για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές των αγαπημένων τους προσώπων. Ο Όμηρος στην Οδύσσεια περιγράφει αναλυτικά την περιοχή κατά την κάθοδο του Οδυσσέα στον Άδη.

Μέθοδος μαντείας

Καταλυτικός για τη μαντεία ήταν ο ρόλος των ιερέων, οι οποίοι επεδίωκαν συζητήσεις με τους επισκέπτες για να γνωρίσουν τις προθέσεις τους και να δώσουν τις ανάλογες απαντήσεις, καθώς και η ιεροτεσλετία που ακολουθούνταν. Υπέβαλαν τους επισκέπτες σε ψυχολογικές και σωματικές δοκιμασίες είτε με τη δαιδαλώδη, επιβλητική κατασκευή του μαντείου και τις σκοτεινές γεμάτες υγρασία αίθουσες είτε με δίαιτα και με τη βοήθεια κυάμων (= κουκιά) που μασούσαν ώστε να θολώνουν το μυαλό τους και να εξάπτουν τη φαντασία τους.

Για να λάβει ο επισκέπτης απάντηση από την ψυχή έπρεπε να τελέσει προσφορές και να τη βγάλει από τη λήθη δίνοντάς της να πιει αίμα. Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του Ομήρου σύμφωνα με την οποία η μάνα του Οδυσσέα δεν τον αναγνώρισε παρά μόνο όταν ήπιε από το αίμα της προσφοράς.

Οι ψυχές θεωρούνταν άυλες σαν σκιές. Τα “είδωλα” των ψυχών τα ανέβαζαν οι ιερείς με σιδερένιους μοχλούς από την υπόγεια αίθουσα. Στο τέλος οι πιστοί αποχωρούσαν από άλλη έξοδο ώστε να μην έρθουν σε επαφή με τους επόμενους επισκέπτες εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη μυστικότητα. Η οποιαδήποτε μαρτυρία του χρησμού αποτελούσε βλασφημία και οδηγούσε ακόμα και σε θάνατο.

Σχεδιάγραμμα του Νεκρομαντείου και διαδικασία μύησης.

Μόλις ο επισκέπτης διέσχιζε την είσοδο του νεκρομαντείου βρισκόταν στην υπαίθρια αυλή (1). Οι ιερείς τον υποδέχονταν και τον οδηγούσαν στα δωμάτια υποδοχής (2) που βρισκόταν δίπλα. Εκεί υπήρχαν και άλλα δωμάτια τα οποία ήταν βοηθητικοί χώροι ή χώροι προσωπικού (2).

Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι ιερείς του νεκρομαντείου ήταν να πάρουν πληροφορίες για το λόγο της επίσκεψης, την οικονομική και την κοινωνική κατάσταση του επισκέπτη και στη συνέχεια τον οδηγούσαν στο νότιο τμήμα της αυλής όπου βρισκόταν τα δωμάτια παραμονής και προδιαίτησης (3). Εκεί παρέμειναν οι επισκέπτες για να προετοιμαστούν για τη δοκιμασία που θα ακολουθούσαν.

Μετά την προετοιμασία τους, ο ιερέας τούς οδηγούσε μέσα από τις δύο πύλες (4) & (5) στα υπνοδωμάτια (6). Εδώ οι επισκέπτες υποβάλλονταν σε ειδική δίαιτα με κουκιά, χοιρινό λίπος και όστρακα, ουσίες που προκαλούσαν αναστάτωση στον οργανισμό τους. Όταν έκρινε ο ιερέας ότι κάποιος ήταν έτοιμος, τον οδηγούσε στον ανατολικό διάδρομο μέσα από την τρίτη πύλη (8). Πριν από αυτό όμως επισκεπτόταν το λουτρό (7) όπου έριχνε μια πέτρα δεξιά του για να εξορκίσει το κακό και έπλενε τα χέρια του στο λουτήρα (ένα πιθάρι με νερό).

Μετά το πλύσιμο των χεριών ο επισκέπτης οδηγούνταν στο τελευταίο βόρειο δωμάτιο παραμονής (9) για άγνωστο χρονικό διάστημα όπου η δίαιτα ήταν αυστηρότερη και με τις συνεχείς προσευχές αλλά και τις διηγήσεις του ιερέα μέσα στο σκοτάδι, οι αισθήσεις άρχισαν να υπολειτουργούν οδηγώντας τον σε μια κατάσταση παραισθήσεων.

Τελικά με οδηγό τον ιερέα, ο επισκέπτης έβγαινε στον ανατολικό διάδρομο (10) όπου θυσίαζε ένα ζώο (συνήθως πρόβατο) και κατευθύνονταν στην πύλη (11) του νότιου διαδρόμου.

Ο νότιος διάδρομος (12) ήταν δαιδαλώδης σαν λαβύρινθος με τρεις τοξωτές πύλες που είχαν σιδερένιες πόρτες με καρφιά ώστε να ενισχύει την αίσθηση του κάτω κόσμου. Εδώ πρόσφεραν στους θεούς άλευρα (άλφιτα) μέσα σε πήλινες λεκάνες που τις έσπαζαν επιτόπου.

Η τελευταία πύλη ήταν η είσοδος του ιερού (13) επίσης σιδερόφρακτη και οδηγούσε στην κεντρική αίθουσα του ιερού (14), μιά αίθουσα μεγέθους 15 Χ 4,25 μ. δεξιά και αριστερά της οποίας υπήρχαν από τρία δωμάτια τα οποία ήταν αποθηκευτικοί χώροι (15) για δημητριακά και προσφορές των επισκεπτών.

Εδώ στην κεντρική αίθουσα (14) γινόταν οι «χοές» δηλ. προσφορές σε υγρή μορφή, όπως γάλα, μέλι, κρασί και αίμα θυσιασμένων ζώων, που χύνονταν στο πλακόστρωτο δάπεδο για να εξευμενίσουν τους θεούς του κάτω κόσμου. Μετά από αυτό, σ’ αυτό το χώρο εμφανιζόταν και οι «σκιές» των νεκρών και μιλούσαν στον επισκέπτη.

Στο τέλος ο επισκέπτης οδηγούνταν στην έξοδο (16) του ανατολικού διαδρόμου για να μη συναντηθεί με τους άλλους που ακόμα προετοιμαζόταν. Δεν έπρεπε να πει σε κανέναν τι είδε και τι έζησε γιατί θεωρούνταν βλασφημία.

Θνητοί στον Άδη.

Ο Οδυσσέας για να πάρει χρησμό από την ψυχή του μάντη Τειρεσία για το γυρισμό του στην Ιθάκη.

Ο Ορφέας για να ζητήσει πίσω την αγαπημένη του Ευρυδίκη με όπλο τη λύρα του.

Οι απεσταλμένοι του Περίανδρου για να μάθουν για τον κρυμμένο θησαυρό από τη γυναίκα του Μέλισσα.

Ο Ηρακλής κατά τον 12ο άθλο που αφορούσε τον Κέρβερο.

Ο Θησέας με το φίλο του Πειρίθου, για να αρπάξουν την Περσεφόνη θέλοντας να παντρευτούν κόρες θεών.

Δημοσιεύθηκε στο Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ | Leave a Comment »

GEORGE CARLIN

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/27/2009

(Η γυναίκα του “έφυγε”…και ο George την ακολούθησε την ίδια χρονιά, τον Ιούλιο του 2008).

Στον George Carlin (όσοι δεν τον γνωρίζουν, ήταν κωμικός στις δεκαετίες τού ‘70 και τού ΄80) η πλούσια ψυχική του διάθεση τού επέτρεπε να γράφει δυναμικά αλλά και διαχρονικά μηνύματα όπως το παρακάτω επειδή ό,τι έλεγε και έγραφε έβγαινε σαν… χείμαρρος μέσα από την καρδιά του.

Το μήνυμα τού George Carlin.

Το παράδοξο των καιρών μας είναι, ότι:

Ενώ έχουμε οικοδομήσει ουρανοξύστες, η διάθεση μας είναι χαμηλή, όσο ένα μονόροφο σπίτι.

Ενώ έχουμε κατασκευάσει δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, είμαστε στενόμυαλοι και οι αντιλήψεις μας πιο στενές κι’ από ένα σοκάκι.

Ενώ καταναλώνουμε περισσότερα, διαθέτουμε λιγότερα.

Ενώ αγοράζουμε περισσότερα, τ’ απολαμβάνουμε λιγότερο.

Ενώ έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, οι οικογένειές μας είναι μικρότερες.

Ενώ έχουμε στη διάθεσή μας περισσότερες ευκολίες, ο ελεύθερος χρόνος μας είναι ανύπαρκτος.

Ενώ υπάρχουν περισσότερα διπλώματα, και περισσότερες γνώσεις, η κοινή λογική είναι δυσεύρετη όπως λιγότερη είναι και η κρίση.

Ενώ υπάρχουν περισσότεροι ειδικοί, τα προβλήματα είναι περισσότερα.

Ενώ υπάρχουν περισσότεροι γιατροί, η υγεία τού σύγχρονου ανθρώπου (πνευματική και σωματική) είναι αρρωστημένη και εξαρτάται από κάθε είδους φάρμακα και ψυχοφάρμακα.

Πίνουμε πολύ, καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε σπάταλα, αλλά τσιγκουνευόμαστε το γέλιο.

Οδηγούμε γρήγορα, αλλά σκεφτόμαστε αργά, Η κάθε είδους πείνα μας εξοργίζει και μας κάνει να οδηγάμε απερίσκεπτα με τα ηχεία στο… διαπασών.

Ξενυχτάμε, τάχα, για να χαλαρώσουμε, αλλά το πρωί ξυπνάμε πιο κουρασμένοι και κακό- κέφι.. Δεν έχουμε χρόνο για διάβασμα, αλλά αρκετό για την τηλεόραση και πολύ λίγο για να προσευχηθούμε.

Έχουμε πολλαπλασιάσει την περιουσία μας εις βάρος των αξιών.

Πολυλογούμε, ακατάπαυστα, αγαπάμε σπάνια και μισούμε…. συχνότατα.

Έχουμε μάθει πως να επιβιώνουμε, αλλά όχι να ζούμε.

Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή, αλλά όχι ζωή στα χρόνια.

Πήγαμε -ήρθαμε στο φεγγάρι, αλλά υπάρχει πρόβλημα προκειμένου να διασχίσουμε τον δρόμο για να συναντήσουμε τον νέο μας γείτονα.

Κατακτήσαμε το διάστημα, αλλά δεν έχουμε καταφέρει να κατακτήσουμε τον εαυτό μας.

Κάνουμε μεγαλύτερα πράγματα, αλλά όχι καλύτερα.

Προσπαθούμε να καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα, έχοντας δηλητηριασμένη την ψυχή μας.

Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι τις προκαταλήψεις μας.

Σχεδιάζουμε περισσότερα, αλλά επιτυγχάνουμε λιγότερα.

Μάθαμε να βιαζόμαστε, αλλά όχι να υπομένουμε και να… επιμένουμε.

Κατασκευάσαμε περισσότερα computers για να αποθηκεύουμε πληροφορίες, να παράγουμε περισσότερα αντίγραφα, αλλά επικοινωνούμε όλο και λιγότερο.

Βρισκόμαστε στην εποχή των γρήγορων τροφών, αλλά και τής αργής χώνευσής τους.

Είμαστε μεγαλόσωμοι, αλλά μικρόσωμοι στην προσωπικότητα. έχουμε μεγάλα έσοδα και επιφανειακές σχέσεις.

Ζούμε στην εποχή των δύο μισθών, αλλά περισσοτέρων διαζυγίων, πολυτελή σπίτια, αλλά διαλυμένα σπίτια.

Χρησιμοποιούμε σερβιέτες τής μιας χρήσης, αλλά έχουμε πετάξει στα σκουπίδια την ηθική ενώ οι γνωριμίες μας διαρκούν μια βραδιά.

Οι περισσότεροι πάσχουν από παχυσαρκία και προσπαθούν με χάπια να βρουν τη χαρά, την ησυχία, μα και τον θάνατο.

Είναι η εποχή τής επίδειξης, μα όχι τής σύνεσης.

Στις μέρες μας η τεχνολογία μπορεί να σου φέρει αυτό το γράμμα στην οθόνη τού Υπολογιστή σου όπου και μπορείς να επιλέξεις αν θα το κρατήσεις ή θα το πετάξεις στα σκουπίδια διαγράφοντάς το μ’ ένα “κλικ”.

Μην ξεχνάς, να διαθέτεις περισσότερο χρόνο για τους αγαπημένους σου επειδή δεν πρόκειται να είναι για πάντα κοντά σου.

Μην ξεχνάς ν’ ανοίγεις τη ζεστή σου αγκαλιά σε όποιον βρίσκεται δίπλα σου επειδή αυτή είναι ο μόνος θησαυρός που μπορείς να δώσεις από τα βάθη τής καρδιά σου χωρίς να σου κοστίσει μια… δεκάρα.

Να θυμάσαι να λες, πάντα στον σύντροφό σου «Σ’ αγαπώ» και σ’ όποιον αγαπάς, με ζέστη και αίσθηση. ΄Ενα φιλί κι’ ένα αγκάλιασμα “μαντάρει” κάθε σχίσιμο που βγαίνει από μέσα από την πληγωμένη σου ψυχή.

Να θυμάσαι να κρατάς το χέρι τού αγαπημένου σου και να απολαμβάνεις τη στιγμή επειδή κάποια μέρα το πρόσωπο αυτό δεν θα βρίσκεται δίπλα σου.

Διέθετε χρόνο για την αγάπη και τον καλό λόγο, όπως επίσης και για κάθε καλή σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό.

Δημοσιεύθηκε στο ΛΟΙΠΑ ΘΕΜΑΤΑ | Leave a Comment »

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/27/2009

Πράξη αρετής είναι κάθε πράξη η οποία υπαγορεύεται από τις λειτουργίες της φύσεως των όντων και από τις λειτουργίες της φύσεως του περιβάλλοντος αυτών και εκτελείται υπό του ανθρώπου.

Πράξη αρετής είναι η υπό του ανθρώπου εκπλήρωση του καθήκοντός του να αγαπά τους ομοίους του, να ενδιαφέρεται για την πρόοδό τους και να αναγνωρίζει τα φυσικά τους δικαιώματα επί της διανοητικής τους και ηθικής τους προόδου.

Πράξη αρετής είναι ο υπό του ανθρώπου σεβασμός της ελευθερίας της σκέψεως και της βουλήσεως των άλλων προς ελευθέρα αυτοδιάθεση χωρίς αυτό να διασπά την ενότητα του συνόλου των ατόμων της ανθρώπινης κοινωνίας.

Πράξη αρετής είναι η υπό του ανθρώπου εκπλήρωση του καθήκοντός να διαφωτίζει τους άλλους και να παρέχει προς αυτούς τα μέσα ώστε η διανόησή τους εναρμονίζεται προς την διανόηση των άλλων.

Πράξη αρετής είναι η υπό του ανθρώπου προστασία της ατομικής ελευθερίας των άλλων χωρίς αυτό να έχει ως σκοπό την ατομική υποδούλωση των άλλων.

Πράξη αρετής είναι το να εργάζεται ο άνθρωπος αλλά χωρίς να υπερβαίνει τα όρια των φυσικών του δυνάμεων και να μην θέτει δια της αργίας σε παθητικότητα τις φυσικές του δυνάμεις.

Πράξεις αρετής είναι το να μην δημιουργεί ο άνθρωπος φόβο στον εαυτό του και στους άλλους, το να μην προσηλώνεται δια της βουλήσεώς του σε δόγματα που δημιουργήθηκαν από την ασθενή διανόηση ανθρώπων το να μην γεννά στην διανόησή του προλήψεις και δεισιδαιμονίες που δεσμεύουν την εκδήλωση των ψυχικών του δυνάμεων προς λειτουργία και σχηματισμό υπ’ αυτών της αληθούς γνώσεως.

Πράξη αρετής είναι το να το να μην υποτάσσει ο άνθρωπος την διανόησή του στις διαθέσεις των άλλων εκτός αν όλες οι διανοήσεις συμφωνούν δια της χωρίς εμπόδια ενεργείας τους.

Πράξη αρετής είναι το να εκπληρώνει ο άνθρωπος τις επιθυμίες του εφόσον αυτές φέρουν χαρακτήρα φυσικό και δεν καταστρατηγούν τις ηθικές αρχές επί βλάβη των άλλων.

Πράξη αρετής είναι το να συντρέχει τους άλλους στην φυσική και πνευματική τους ζωή όταν αυτοί δεν μπορούν να εργάζονται συνεπεία βλάβης της οργανικής τους φύσεως. Κανείς των ανθρώπων δεν πρέπει να αποκληρώνεται των μέσων συντηρήσεως της ζωής του διότι η αποκλήρωση αυτή καταστρέφει τους ενωτικούς δεσμούς των κοινωνικών ατόμων.

Πράξεις αρετής είναι εν γένει εκείνες οι οποίες δεν γίνονται το αίτιο της μη φυσιολογικής λειτουργίας των οργανικών φύσεων των ανθρώπων, της μη εκδήλωσης σε λειτουργία των ψυχικών δυνάμεων, την μη ήρεμης ζωής τους, την αναπτύξεως της διανοήσεώς τους, της μη διαταραχής των αισθητηρίων τους οργάνων, της μη στερήσεως των οργανικών φύσεων των ανθρώπων και την μη υποδουλώσεως της ελευθέρας βουλήσεως και θελήσεως.

Πράξεις αρετής είναι εν γένει εκείνες οι οποίες δεν συνταράσσουν τις ανθρώπινες κοινωνίες δια της μη εκπληρώσεως των καθηκόντων των ανθρώπων συνεπεία της οποίας γίνονται αρνητικές οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και διασπάται η κοινωνική ενότητα η οποία εξυπηρετεί την πρόοδο όλων.

Πράξεις αρετής είναι εν γένει εκείνες δια των οποίων εκπληρώνονται οι νόμοι της φύσεως δια των οποίων ανανεώνεται το ανθρώπινο γένος και δι’ αυτού εξελίσσονται οι ψυχές της φύσεως οι οποίες έφθασαν και ενεργούν σε ανθρώπινους οργανισμούς.

Δημοσιεύθηκε στο ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ | Leave a Comment »

ΠΕΡΙ ΙΔΕΩΝ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/27/2009

Η ΨΥΧΗ ερχόμενη στο Είναι της από τις ουσίες της Φύσεως αποτελεί την εμφανίσει του νοητικού Σταθμού της Φύσης. Τον σταθμό αυτόν τον διαδέχονται άπειροι σταθμοί. Τους σταθμούς αυτούς τους διακρίνουμε: α) στην επέκταση της δημιουργίας των Ιδεών που είναι τα χαρακτηριστικά ιδιώματα της ψυχής και β) στον άπειρο και ατελεύτητο πολλαπλασιασμό τους.

Το πνεύμα προ της διαμόρφωσης των κόσμων υπήρχε σε δυναμική μόνον κατάσταση στην αΐδια ουσία από την οποία έγιναν οι κόσμοι δηλαδή δεν είχε καμιά από τις ιδιότητες με τις οποίες το γνωρίζουμε. Το πνεύμα προ του σχηματισμού των οργανισμών δια των οποίων εμφανίζεται στον Φυσικό κόσμο δεν είχε ούτε νοητικό ούτε συναισθηματικό Είναι αλλά απέκτησε Νοητικό και Συναισθηματικό Είναι μέσω των μορφών με τις οποίες συλλειτούργησε και μέσω των οποίων ήλθε σ΄ επαφή με τα καθόλου γεγονότα της Φύσης. Τέλος το πνεύμα δεν ήταν δυνατόν χωρίς όργανα και αισθησιακό σύστημα να αποκτήσει Ιδεολογικό Είναι γιατί το ιδεολογικό Είναι γίνεται από τις σχηματισμένες ιδέες και ο σχηματισμός των ιδεών δεν δύναται να γίνει χωρίς αισθησιακά όργανα. Συνεπώς το Ιδεολογικό και Συναισθηματικό Είναι γίνονται στην ουσία της ψυχής μόνον με τα όργανα των αισθήσεων.

Τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ είναι ψυχικά γεγονότα του περιεχομένου της συνειδήσεως και εκδηλώνονται ως ευαρέσκεια ή δυσαρέσκεια σε διαφόρους βαθμούς εντάσεως και γενικότερα είναι η όλη ψυχική κατάσταση ή εκδήλωση η δημιουργούμενη εκ του εκάστοτε καθολικού περιεχομένου του ψυχικού βίου. Τα συναισθήματα εκδηλώνονται εκ της ανθρώπινης ψυχής, κάθε ψυχής μπορώ να ισχυρισθώ. Οι ψυχικές δυνάμεις για να εκδηλώνονται πρέπει να λαμβάνουν έννοια γνωστική, γιατί χωρίς αυτήν την έννοια δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν συναισθήματα εν ενεργεία. Ποτέ στην ανθρώπινη φύσει δεν δύναται να υπάρξει και ενεργεί συναίσθημα χωρίς περιεχόμενο γνωστικής ιδιότητος, αδιάφορο αν η γνωστική του ιδιότητα είναι φωτεινή ή όχι. Δια να κατανοηθεί αυτό αρκεί να πούμε ότι τα συναισθήματα χωρίς την γνωστική τους ιδιότητα δεν μπορούν να γίνουν γνωστά ως συναισθήματα ούτε μπορούμε να υπαγάγουμε τα συναισθήματα στην κατηγορία των ιδεών, γιατί τότε δεν θα ελάμβαναν διαφορετική ονομασία των ιδεών. Θα είχαμε τότε μόνον ιδέας και σύνθεση αυτών σε γνώσεις και όχι συγκεκριμένη κατηγορία συναισθημάτων ως επίσης και αισθημάτων τα οποία επίσης οφείλουμε να διακρίνομε αυτών και περί του πως αυτά γίνονται και έρχονται εις το Είναι αυτών. (παραδείγματα συναισθημάτων: χαρά-λύπη, φόβος–αφοβία, αισιοδοξία-απαισιοδοξία κλπ σε όλους τους βαθμούς εντάσεώς τους).

Οι ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ είναι δυνάμεις του πνεύματος οι οποίες βρίσκονται σε δυναμική κατάσταση και ενεργοποιούνται όταν το πνεύμα λειτουργεί σε συνδυασμό με συγκροτημένα όργανα όπως είναι το σύνολο του οργανισμού των όντων ανεξάρτητα από τον βαθμό εξέλιξης του οργανισμού στην οντολογική κλίμακα. Για περισσότερες πληροφορίες ιδέ και στο θέμα 25 «οι πέντε αισθήσεις»

Τι είναι ιδέες.

Όπως οι Νόμοι της Φύσεως είναι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και οι ιδέες είναι δυνάμεις της ψυχής και Νόμοι της νοητικής πνευματικής φύσης. Όπως εκ των λειτουργούντων Νόμων της μη νοητικής φύσεως εξαρτάται η προαγωγή και η εξέλιξη των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και εκ των Ιδεών (δηλαδή εκ του ιδεολογικού Είναι της ψυχής) εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξη της ψυχής. Συνεπώς οι ιδέες είναι ψυχικές δυνάμεις οι οποίες εκδηλώνονται από την ουσία της ψυχής του όντος και είναι αποτέλεσμα της επαφής του με τις καθόλου μορφές του περιβάλλοντός του. Η επαφή αυτή γίνεται με την βοήθεια του οργανισμού του όντος και ο σχηματισμός των ιδεών στην ουσία της ψυχής γίνεται με την βοήθεια της διανοίας του.

Ο σχηματισμός των ιδεών.

Ο σχηματισμός των ιδεών και η σύνθεση αυτών σε έννοιες προκύπτει από την αντικειμενική ύπαρξη των πραγμάτων. Όργανο προς σχηματισμό των ιδεών, όπως είδαμε, είναι η διάνοια του ανθρώπου, η οποία λαμβάνει πληροφορίες δια του αισθησιακού συστήματος. Συνεπώς ο σχηματισμός των ιδεών βασίζεται στο αισθησιακό σύστημα και στην διάνοια και δεν υπάρχει άλλο μέσο για τον σχηματισμό των ιδεών. Η σύνθεση των ιδεών σε έννοιες και γνώσεις βασίζεται στις εξ αντικειμένου ιδέες και δια της αναγωγής των σκέψεων φθάνει στον σχηματισμό των θεωριών. Εφόσον η λειτουργία των αισθήσεων και της διανοίας είναι φυσιολογική τότε η αναγωγή των σκέψεων φθάνει σε θετικά αποτελέσματα. Η επιστήμη λειτουργεί κατά παρόμοιο τρόπο, γι’ αυτό και τα επιστημονικά συμπεράσματά της από γνωστικής απόψεως είναι πραγματικά. Επίσης και η φιλοσοφία στην ίδια βάση στηρίζεται με την διαφορά ότι τα συμπεράσματά της είναι ευρύτερα και προχωράει δια της συνθέσεως των αντιλήψεων και ιδεών στην εξερεύνηση των αιτίων της εκπορεύσεως των κόσμων.

Η μυσταγωγική φιλοσοφία δέχεται ότι τα όργανα των αισθήσεων του ανθρώπου και τα όργανα της διανοήσεώς του είναι κατασκευασμένα από ουσίες του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ο άνθρωπος ζει με αποτέλεσμα τα όργανα αυτά μπορούν να αντιληφθούν παραστάσεις και αντιλήψεις ανάλογες των ουσιών αυτού του περιβάλλοντος. Συνεπώς η γνώση του ανθρώπου είναι σχετική προς τις λειτουργίες του ουσιαστικού Είναι του περιβάλλοντός του. Η γνώση αυτή, με βάση τον νόμο της αναλογικότητας, μπορεί μεν να φθάσει στον σχηματισμό εννοιών άλλων κόσμων όμως ουδέποτε μπορεί να φθάσει στην αντίληψη του ουσιαστικού αιτίου της δημιουργίας και της εξ αυτού διάπλαση και διαμόρφωση των κόσμων.

Η μυσταγωγική φιλοσοφία αρνείται να δεχθεί ότι το Άπειρος κατόρθωσε να διαπλάσει νοητικά όντα μόνο στον πλανήτη Γη. Η αντίληψη ότι μόνο στη γη υπάρχουν νοητικά όντα θεωρείται από την μυσταγωγική φιλοσοφία ως άποψη που μόνον περιορισμένες αντιλήψεως διάνοιες μπορούν να ισχυρισθούν. Συνεπώς θεωρεί ως βέβαιο ότι υπάρχουν νοητικά όντα ανάλογα προς αυτά της Γης αλλά και υπέρτερα αυτών ευρισκόμενα σε κόσμους αναλόγου προς αυτά περιβάλλοντος.

Ιδεες εξ αντικειμένου και Ιδεες υποκειμενικές.

Οι σχηματιζόμενες στην διάνοια ιδέες μπορούν να χωρισθούν σε δύο κατηγορίες: στις εξ αντικειμένου ιδέες και στις υποκειμενικές ιδέες. Οι εξ αντικειμένου ιδέες είναι πρωτογενείς ενώ οι υποκειμενικές ιδέες είναι δευτερογενείς ιδέες.

Για να σχηματισθεί εξ αντικειμένου ιδέα πρέπει αυτή να αναφέρεται στον σχήμα του αντικειμένου ή στην μορφή του. Το σχήμα και η μορφή προσδιορίζεται και διακρίνεται από τον αριθμό των γραμμών. Η μορφή έχει ως επιπλέον δυνατότητα το ότι μπορεί να αποτελείται από πολλά σχήματα. Κάθε σχήμα μπορεί να έχει περισσότερες γωνίες ενώ μια γωνία ορισμένες γραμμές. Οι σχέσεις αυτές μας οδηγούν στο να κατανοήσουμε ότι κάθε εξ αντικειμένου ιδέα διαφέρει από τις άλλες επίσης εξ αντικειμένου ιδέες. Αυτό δείχνει ότι κάθε ιδέα είναι ειδικός αριθμός. Οι ιδέες ως αριθμοί ακολουθούν την αύξηση της κλίμακας των αριθμών και αυτό αποτελεί καταφανή απόδειξη ότι οι ιδέες επεκτείνονται απείρως (χωρίς τέρμα) όπως οι αριθμοί επεκτείνονται χωρίς τέρμα.

Οι υποκειμενικές ιδέες προκύπτουν από τις εξ αντικειμένου ιδέες και επεκτείνονται και αυτές απείρως εφ’ όσον βασίζονται επί στερεών εξ αντικειμένου ιδεών. Αν δεν βασίζονται επί στερεών εξ αντικειμένου ιδεών τότε είναι ψευδείς ιδέες και υπόκεινται σε φθορά. Επίσης όταν μια ιδέα αναφέρεται σε πράγμα της Φύσεως ή σε σχέσεις αυτού του πράγματος προς άλλα πράγματα της Φύσεως τότε είναι αληθείς ιδέα, άλλως είναι ψευδής ιδέα.

Η σύνθεση των ιδεών σε έννοιες και σε γνώσεις εξαρτάται από τις εξ αντικειμένου ιδέες και δια της αναγωγής φθάνει στον σχηματισμό των θεωριών. Συνεπώς όταν η λειτουργία των αισθήσεων και της διανοήσεως είναι φυσιολογική τότε και η αναγωγή των σκέψεων φθάνει σε θετικά αποτελέσματα.

Υπάρχουν νοητικά όντα τα οποία έχουν την ικανότητα (που προέρχεται από την φύση τους) να διεισδύουν δια των ακτίνων της νοήσεώς τους εκεί όπου η δημιουργία ακόμα συνεχίζεται με αποτέλεσμα να σχηματίζουν άμεση αντίληψη του τελουμένου έργου της θείας δημιουργίας. Όπως το Άπειρο συνέχεται από κόσμους και κάθε κόσμος έχει άμεση ή έμμεση σχέση με τους άλλους κόσμους, έτσι και τα όντα των κόσμων αυτών έχουν άμεση ή έμμεση σχέση μεταξύ τους. αποτέλεσμα αυτού είναι τα όντα της Γης να γίνονται δέκτες ιδεών άλλων όντων υπέρτερων ευρισκομένων σε υπέρτερους κόσμους. Σε αυτήν την επίδραση βασίζεται η μυσταγωγική φιλοσοφία προκειμένου να εξερευνήσει τον σχηματισμό των ιδεών σχετικά με την κοσμογονία και σ’ αυτό διαφέρει από την επιστήμη και τις κοινές φιλοσοφικές θεωρίες.

Πέραν αυτών υπάρχουν και οι ιδέες οι οποίες αφορούν ηθικές αρχές όπως η περί ελευθερίας, η περί δικαιοσύνης κλπ.

«Τύποι» των ιδεών ή το «εν δυνάμει Είναι» των ιδεών.

Ορισμένοι θεώρησαν ότι ο Πλάτων υποστήριξε την άποψη ότι οι Ιδέες προϋπήρξαν των πραγμάτων της Φύσεως. Ο Πλάτων, ο οποίος παρερμηνεύθηκε σ’ αυτό το θέμα, λέγει ότι «των πραγμάτων της φύσεως προϋπήρξαν οι τυποι των ιδεών» και όχι οι «εν ενεργεία» ιδέες. Τύποι των ιδεών είναι το ανεκδήλωτο Είναι των ιδεών (ή άλλως το «εν δυνάμει Είναι» των ιδεών) δηλαδή οι ιδέες σε ανεκδήλωτη (ή άλλως σε δυναμική) κατάσταση και όχι αυτές καθ’ αυτές οι ιδέες. Οι τύποι των ιδεών προϋπήρξαν των πραγμάτων της Φύσεως και όχι οι εκδηλωμένες (εν ενεργεία) ιδέες. Γιατί οι μεν τύποι των ιδεών, ως ανεκδήλωτες (εν δυνάμει) ιδέες εντός των ουσιών δεν έχουν ούτε γνωστική ούτε συνειδητή ιδιότητα και κατά αυτό το σημείο διαφέρουν προς τις εκδηλωμένες (εν ενεργεία) ιδέες του νοητικού αυτών οι οποίες έχουν και γνωστική και συνειδητή ιδιότητα. Συνεπώς οι Ιδέες δεν προϋπήρξαν των πραγμάτων της Φύσεως γιατί δεν είναι δυνατόν να γίνει και παραμείνει Ιδέα που να μην αναφέρεται σε πράγμα της Φύσης ή σε σχέσεις αυτού του πράγματος προς άλλα πράγματα της Φύσεως.

Ο Πλάτων, ως μύστης, ομίλησε επίσης και περί καθαρής γνώσεως και αναμνήσεως των ιδεών. Αυτό σημαίνει ότι ο Πλάτων δεχότανε όχι μόνον την ύπαρξη των ψυχών αλλά και την εξέλιξή τους δια των ενσωματώσεων σε διαφόρους οργανισμούς. Συνεπώς η μεν καθαρή γνώση αναφέρεται στις σχέσεις των ψυχών προς άλλες θειότερες, από πλευράς γνώσεων, ψυχές από τις οποίες προέρχονται αυτές οι γνώσεις ενώ η ανάμνηση των ιδεών αναφέρεται σε προγενέστερες ενσαρκώσεις.

Στην ουσία της Φύσεως οι εκδηλωμένες (εν ενεργεία) δυνάμεις υπήρξαν σε δυναμική (ανεκδήλωτη) κατάσταση προ της διαπλάσεως της Φύσεως σε μορφές. Η μεταφορά αυτών των δυνάμεων από την ανεκδήλωτη (εν δυνάμει) κατάσταση στην εκδηλωμένη (εν ενεργεία) κατάσταση εμφανίζει τις λειτουργίες και τις μεταμορφώσεις των κόσμων που διαπλάστηκαν και είναι η αιτία των ανελίξεων των κόσμων. Μέσα στην ουσία της Φύσεως υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις οι οποίες θα εκδηλώνονται ατελεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αντίστοιχα και οι τύποι των ιδεών είναι άπειροι και ατελεύτητοι με αποτέλεσμα και οι ιδέες που θα εκδηλωθούν στο άπειρο χρόνο να είναι ατελεύτητες. Αυτό αποτελεί το θείο μυστικό των ουσιών της Φύσεως το οποίο τις χαρακτηρίζει αϊδιες και ατελεύτητες στις εκδηλώσεις τους.

Το ιδεολογικό περιεχομενο της Ψυχή

Ψυχή είναι η φυσική εκείνη εμφάνιση η οποία έχει αφ’ εαυτής την δύναμη της νόησης, είναι το πραγματικό Ον το οποίο έχει δική του έννοια περί της ύπαρξής του, είναι τέλος η Συνείδηση αφού Ψυχή και Συνείδηση είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνο που ελέγχει τις σκέψεις και τις πράξεις μας όταν αυτές δημιουργούν για μας τους ίδιους ή για τους άλλους θλίψεις, πίκρες, δοκιμασίες κλπ δεν είναι η Συνείδηση αλλά αυτό που γίνεται μέσα στην Συνείδηση, από τη λειτουργία της Συνείδησης και σύμφωνα με το ποσό των ιδεών που υπάρχουν στην συνείδηση δηλ. στην ουσία της ψυχής.

Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί και πάλι ότι οι ιδέες (οι οποίες αποτελούν το γνωσιολογικό περιεχόμενο της συνείδησης) είναι αυτές που ελέγχουν τις πράξεις μας όταν αυτές αναφέρονται σε γεγονότα μη φυσικά και σε πράξεις που αναιρούν τον πραγματικά εκπληρούμενο από την ψυχή σκοπό.

Η ουσία της ψυχής δεν είναι άσχετη με τις ουσίες της φύσεως. Έγινε από τις ουσίες της φύσεως και λειτουργεί στον κόσμο των ουσιών της Φύσης. Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Ψυχής, που τις διακρίνουμε με την έννοια των Ιδεών, έχουν άμεση σχέση προς τις ουσίες της Φύσης. Αν διαχωρίσουμε την ουσία της Ψυχής από τις κοσμικές ουσίες τότε γίνεται ακατανόητη και η φύση της ψυχής και ο σκοπός τον οποίο πληροί η ψυχή με την δημιουργία των Ιδεών. Αν πάλι αποξενώσουμε τις Ιδέες της Ψυχής από την καθόλου λειτουργία της Φύσης και από την αναφορά τους προς τις λειτουργίες αυτές τότε γίνεται ακατανόητη η έννοια των Ιδεών γιατί δεν θα είχαν αντικειμενικό σκοπό αφού ο αντικειμενικός τους σκοπός θα ήταν έξω από την ουσία της Φύσεως και τις λειτουργίες της. Στην περίπτωση όμως αυτή θα έπρεπε ο άνθρωπος να μην έχει την τάση να επεκτείνει τις Ιδέες του αλλά να τις αποφεύγει και να απομονώνεται η διανόησή του παρατηρούσα πάντοτε προς το εσωτερικό της δηλαδή προς την ψυχή από την οποία εκπορεύτηκε η διανόηση.

Οι Ιδέες της Ψυχής αποτελούν την βάση της γνώσεως των κόσμων και των μορφών τους ως και για την λειτουργία των φυσικών νόμων. Με την γνώση αυτήν οι ψυχικές δυνάμεις εκτείνονται σε ενέργειες και με αυτές συλλαμβάνουν τα πρότυπα της λειτουργίας των φυσικών νόμων που αποτελούν τις βάσεις της δημιουργίας των πνευματικών Νόμων δηλαδή εκείνα τα πρότυπα που πληρούν τους σκοπούς της δημιουργίας. Συνεπώς η ψυχή χωρίς το ιδεολογικό αυτής περιεχόμενο δεν μπορεί να κατανοήσει τον περιβάλλοντα αυτήν κόσμο ούτε μπορεί να προαχθεί και εξελιχθεί. Επίσης το ιδεολογικό Είναι της Ψυχής ουδέποτε χάνεται αφού ότι γίνεται στην φύση δεν μπορεί να χάσει το Είναι του και οι δημιουργούμενες νέες ιδέες έχουν ως βάσεις τους τις προγενέστερες ιδέες. Οι βάσεις αυτές των ιδεών ουδέποτε ανατρέπονται γιατί σε ενάντια περίπτωση θα ανατρεπότανε το όλο. Η ψυχή μας είναι συνέχεια των γεγονότων της ουσίας της ψυχής, τον ρου της οποίας στον άπειρο χρόνο τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει.

Πως εμπλουτιζεται το ιδεολογικο περιεχομενο της ψυχης.

Η διάνοια είναι η περιφέρεια της ψυχής δηλαδή είναι μέρος της ψυχής. Οι ιδέες οι οποίες σχηματίστηκαν στην διάνοια αν είναι αληθείς ιδέες προκαλούν την εκδήλωση των αντιστοίχων Τύπων των ιδεών δηλαδή την εκδήλωση στο «εν ενεργεία Είναι» των «εν δυνάμει Είναι» ιδεών που υπάρχουν στην ουσία της ψυχής, με αποτέλεσμα τον εμπλουτισμό του ιδεολογικού Είναι της ψυχής.

Το «εν δυνάμει Είναι» σημαίνει εκείνο που βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση. Το «εν ενεργεία Είναι» σημαίνει εκείνο που βρίσκεται σε εκδηλωμένη κατάσταση.

Οι ιδέες οι οποίες εκδηλώθηκαν στην ουσία της ψυχής αποτελούν τις αθάνατες Ιδέες([1]) της Ψυχής και αποτελούν δυνάμεις της ψυχής. Οι αθάνατες Ιδέες δεν χάνονται με τον θάνατο του οργανισμού και στην νέα του ενσάρκωση ο άνθρωπος έχει ως βάση της περαιτέρω προόδου του αυτές τις αθάνατες Ιδέες.

Η ανάπτυξη αληθών ιδεών

Ο μύστης για δημιουργήσει αληθείς ιδέες πρέπει να βελτιώσει την ψυχή του κατάσταση και να απαλλαγεί από τα πάθη εκείνα που του δημιούργησε η μη φυσική του ζωή και το σκοτεινό περιβάλλων στο οποίο ζει. Οι μεμυημένοι στις αλήθειες της φύσης οφείλουν να γνωρίζουν ότι κανένας δεν κατόρθωσε να υπερβεί τα όρια που χωρίζουν την αγνή πνευματική φύση από την ανθρώπινη χωρίς να αποκαθαρθεί από τα πάθη του. Ο αποκαθαρμός της φύσης του μεμυημένου από τα πάθη της ανθρώπινης φύσης θα αφήσει την διάνοιά του ελεύθερη και απόλυτη σε βαθμό ώστε να διεισδύσει στις εσωτερικές λειτουργίες του πνεύματος του οπότε αποκτά ομαλές λειτουργίες και σχέσεις μεταξύ του πνεύματός του και της εξωτερικής του διάνοιας (δηλαδή αποκτά την αυτογνωσία) ώστε να έρχονται στην διάνοιά του όλα τα γεγονότα και οι λειτουργούντες νόμοι του πνεύματός του. τότε στην κατάσταση αυτή (δηλαδή της αυτογνωσίας) ο σχηματισμός στην διάνοιά του των ιδεών εκ των αντικειμενικών παραστάσεων βοηθείται από το πνεύμα του σε βαθμό ώστε οι ιδέες αυτές να έχουν διπλό αντικείμενο: α) εκείνο της εξωτερικής όψης που αποτελεί την παράσταση στην αισθησιακή αντίληψη και β) εκείνο της εσωτερικής όψης που αποτελεί την έννοια των Νόμων με τους οποίους γίνεται η λειτουργία του πνεύματος και οι σχέσεις του προς την οργανική του φύση. Με τον τρόπο αυτό θα έχει το πνεύμα ως αντικείμενο έρευνας τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική όψη όλων των φαινομένων κάθε φύσης.

Ο μύστης για να βρίσκεται σε αρμονία προς τον χαρακτηρισμό του ως μύστου δεν πρέπει να παραμελεί καμιά των δυο πηγών γνώσης γιατί η παραμέληση της μίας εξ αυτών καθιστά ανέφικτη την εξακρίβωση της αλήθειας. Η μονομερής εξέταση της μίας ή της άλλης πηγής προς απόκτηση της γνώσης των αληθειών της φύσεως και του πνεύματος τον προάγει όχι μόνον στο σχηματισμό πεπλανημένων ιδεών αλλά επιπλέον και στην δημιουργία δι’ αυτών πίστεως η οποία λαμβάνει την έννοια του πάθους.

Ο ουσιαστικά αμύητος που αγνοεί τους νόμους της εσωτερικής όψης της Φύσεως δεν μπορεί να γνωρίζει ούτε τον σκοπό του ούτε τα μέσα εκείνα με τα οποία πληρούται αυτός ο σκοπός. Αμύητος ουσιαστικά είναι αυτός που είτε δεν έχει μυηθεί σε κάποιο μυσταγωγικό σκήνωμα είτε έχει μεν μυηθεί αλλά δεν κατάλαβε τίποτε και πιστεύει ότι τα μυσταγωγικά σκηνώματα έχουν προορισμό να προσφέρουν ελεημοσύνες ή να ασχολούνται με φθηνή “φιλοσοφία” που μεταβάλλεται από εποχή σε εποχή γιατί το αντικείμενό της δεν σχετίζεται με την εξωτερική και εσωτερική όψη της Φύσεως

Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τους Νόμους του λειτουργούντος πνεύματος και την συνεργασία τους προς τους Νόμους της λειτουργούσης ανθρώπινης φύσης, όταν η διάνοιά του έλθει σε επαφή προς την ουσία της ψυχής του, τότε το πνεύμα του καθίσταται αυτοσυνείδηση και ο άνθρωπος δικαιούται να ισχυρισθεί ότι απέκτησε το “γνώθι σ’ αυτόν” . Ο σχηματισμός των Ιδεών του μύστου είναι διαφορετικός του σχηματισμού των Ιδεών του αμύητου γιατί του μεν μύστου στηρίζεται στις εξωτερικές και εσωτερικές λειτουργίες των φαινομένων ενώ του αμύητου μόνον στις εξωτερικές εκδηλώσεις τους.

[1] οι οποίες προς διάκριση γράφονται με το με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο (δηλαδή ως εξής: Ιδέες)

Δημοσιεύθηκε στο ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ | Leave a Comment »

Η ΘΕΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ (ΝΑΓΟΥ)

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/20/2009

Η Θεά του Κάλλους είναι μία από τας πλέον ζωηράς αλληγορικάς παραστάσεις της Ελληνικής Θρησκείας. Αναφέρεται εις γεγονότα της δημιουργίας των μορφών της Φύσεως, της ανθρωπίνης υπάρξεως και εις τας λειτουργίας του δρώντος υπεράνω ημών πνεύματος. Ότι αναφέρεται εις τους νόμους τούτους της Φύσεως θα διακρίνωμεν ευθύς ως εξετάσωμεν την γενεολογίαν της.

Η Αφροδίτη, κατά τας παραδόσεις των αρχαίων Ελλήνων ήτο θυγάτηρ του Ουρανού και της Θαλάσσης, του Ουρανού και της Ημέρας, του Κρόνου και της Ευρυνόμης, του Διός και της Διώνης. Επίσης ελέγετο, ότι προήλθεν εξ ωού περιστεράς, πεσόντος εξ ουρανού εις την Γην. Κατά την πρώτην εκδοχήν εγεννήθη εκ του αφρού της θαλάσσης, όταν ερρίφθησαν εντός αυτής τα αποκοπέντα υπό της φοβεράς Άρπηος του Κρόνου μόρια της ανδρότητος του Ουρανού. Ευθύς μετά την γέννησίν της πλέουσα επί των κυμάτων εντός οστράκου, έφθασε το πρώτον εις Κύθηρα και έπειτα εις Κύπρον, όπου περιεποιούντο αυτήν ως τροφοί αι Ώραι.

Κατά τους αρχαίους μύστας τα αποκοπέντα μόρια της ανδρότητος του Ουρανού συμβολίζουν σπερματικόν τύπον, ο οποίος μεταφερόμενος διά της ουσίας του αιθέρος εις την θάλασσαν, αποκτά εκεί μορφήν. Ο Κρόνος εικονίζει τον Χρόνον και η Άρπη τα διά του Χρόνου εμφανιζόμενα σπέρματα του Ουρανού. Επίστευον, δηλαδή, ότι αι δυναμικαί ιδιότητες, αι προκαλούσαι τηv σύστασιν των μορφών προέρχονται εκ των επιδράσεων του Ουρανού προς την Γην, και ότι αι επιδράσεις αύται δίδουν προς την ουσίαν της Γης, με την βοήθειαν του φωτός της ημέρας, τον τόνον να ενεργή κατά τρόπον .συντελούντα εις την διάπλασίν της και εις την κατά μέρος οργάνωσίν της εις μορφάς.

Η δημιουργική αύτη εργασία, κατά τους αρχαίους μύστας, εγένετο τη βοηθεία της ουσίας του αιθέρος. Πως όμως δεν γνωρίζομεν σήμερον. Ίσως τα κατερχόμενα εξ ουρανού προς την Γην κύματα του αιθέρος μίγνυνται με τα μη συναποτελέσαντα ακόμη μορφάς υλικά άτομα. Εκ της μίξεως δε επέρχεται η συνεργασία των, ή αν τούτο δεν γίνεται, τα εξ Ουρανού κύματα επιδρούν κατά τοιούτον τρόπον επί του υπάρχοντος μεταξύ των υλικών ατόμων αιθέρος ώστε να τον εξαναγκάζουν εις ωρισμένας ενεργείας, συντρεχούσας την συγκρότησιν των μορφών. Τα εξ ουρανού προερχόμενα κύματα είναι διαφόρου εντάσεως. Είναι ανάλογα προς την θέσιν και την κίνησιν των διαφόρων σωμάτων του πλανητικού μας συστήματος, τα οποία κινούνται συνεχώς. Επί πλέον ο αιθήρ ο οποίος συνδέει τα άτομα της ύλης, δεν ενεργεί εις εκάστη μορφήν με την ιδίαν έντασιν και τον ίδιον τρόπον. Διά τον λόγον αυτόν χωρίζεται και διακρίνεται η ειδικότης των μορφών, ο ατομικός των τύπος, ο διαιωνιζόμενος και εξελισσόμενος εις την Φύσιν. Τον ατομικόν τούτον μορφικόν τύπον συμβολίζει η Θεά του Κάλλους. Ο συμβολιζόμενος υπό της Θεάς Αφροδίτης τύπος των μορφών είναι εκείνο το οποίον διακρίνομεν εις τους διαιωνιστικούς πυρήνες και ειδικότερον εκείνο το οποίον συνδέει τα υλικά στοιχεία, τα αποτελούντα αυτάς. Δεν είναι όμως το πρωταρχικόν πυρ, το αλληγορούμενον υπό του Θεού Διός, αλλά μία από τας θαυμασιωτέρας εμφανίσεις του.

Ετέρα εμφάνισις του πρωταρχικού πυρός είναι η μετά των υλικών στοιχείων επαφή του, εκ της οποίας έρχεται εις το Είναι του το υλικόν πυρ, το αλληγορούμενον υπό του Θεού Ηφαίστου, συζύγου της Θεάς του Κάλλους.

Κατά τας δοξασίας των αρχαίων μυστών, όλαι αι αλλοιώσεις των μορφικών πλασμάτων και οι μετασχηματισμοί των στοιχείων τα οποία αποτελούν αυτά, οφείλονται κυρίως εις τας δύο διαφορετικάς από απόψεως ενεργείας, εμφανίσεις του πρωταρχικού πυρός, τας αλληγορουμένας υπό των Θεών Ηφαίστου και Αφροδίτης. Τούτο δε καταφαίνεται εάν προσέξωμεν τας αλληγορίας των Θεών Διός, Ήρας, Ηφαίστου, Άρεως, Αφροδίτης και των τέκνων της, Έρωτος και Αρμονίας.

Η συνεργασία του Θεού Διός, πρωταρχικού πυρός, και της Θεάς Ήρας, υλικής ουσίας, έχει ως αποτέλεσμα τα υλικόν πυρ, τον Θεόν Ήφαιστον και την παραγομένην κίνησιν, τον Θεόν Άρην. Ακολούθως η συνεργασία της κινήσεως, του Θεού Άρεως, και του τύπου των μορφών, της Θεάς ‘Αφροδίτης, δημιουργεί τα τέκνα των Έρωτα και Αρμονίαν. Τα δύο αυτά τέκνα των Θεών έρχονται εις το Είναι των εκ της αδιαχωρίστου πλέον ενώσεως της κινήσεως και του μορφικού τύπου, ή καλλίτερον, εκ της ενεργείας του τύπου των μορφών και της κινήσεως των υλικών στοιχείων, των συντρεχόντων εις την δημιουργίαν της υλικής μορφής. Δια την επίτευξιν των μεγάλων τούτων αποτελεσμάτων της Θεάς Αφροδίτης και του Θεού Άρεως τα μέγισται υποβοηθεί ο Θεός Ήφαιστος δια της ισχύος του. Περιβάλλει αμφοτέρους τους Θεούς με το χρυσούν του δίκτυον το οποίον αλληγορεί, ότι μετά την εκδήλωσιν του υλικού πυρός ουδέποτε θα επέλθει χωρισμός μεταξύ του τύπου των μορφών και της κινήσεως των υλικών στοιχείων. Αντιθέτως τα δύο ταύτα αμοιβαίως θα εξελίσσωνται εις Θειοτέρας ενεργείας και θα δημιουργούν τελειοτέρους κόσμους.

Τα ανωτέρω εικάζομεν και εκ σωζομένου αποσπάσματος ύμνου των Ορφικών προς την Θεάν του Κάλλους, ο οποίος λέγει: «πάντα γαρ εκθέσεν έστιν, υποζεύξατο δε κόσμον και κρατείς τρισσών Μοιρών γέννος δε πάντα, όσα τ’ εν Ουρανώ έστι και εν γαίη πολυκάρπω εν πόντω τε βυθώ τε, σεμνή βάκχοιο πάρεδρε».[1]

Και ο Αισχύλος εις τας «Δαναΐδας» του λέγει περί της Θεάς του Κάλλους τα εξής: «Ερά μεν αγνός ουρανός τρώσαι χθόνα. Ερως δε γαίαν λαμβάνειν γάμου τυχείν, όμβρος, δ’ απ’ ευναέντος ουρανού πεσών, έκυσε γαίαν, η δε τίκτεται βροτοίς, μήλων τε βοσκός και βίον Δημήτριον.[2]

Η Θεά του Κάλλους, κατ’ άλλην παράδοσιν, προήλθεν εξ ωού περιστεράς, πεσόντος εξ ουρανού εις την Γην. Κατά τους αρχαίους μύστας το ωόν της περιστεράς συμβολίζει ακτίνα αγνού φωτός η οποία εισχωρήσασα εις την λειτουργίαν της ψυχής των όντων και συνδυασθείσα με τας ιδικάς της δυνάμεις, επέτυχε την δημιουργίαν του τύπου του ανθρωπίνου οργανισμού. Διά της ακτίνος του φωτός τούτου η ψυχή κατώρθωσε vα φέρη περισσότερον προς τον οργανιομόν τας δυνάμεις της, αι οποίαι διεμόρφωοαν τα κέντρα της νοήσεως, τα συντελέσαντα εις την διάπλασιν των αισθήσεων. Τώρα ποία είναι τα κύματα του ουρανίου φωτός, τα οποία έφερον το δώρον τούτο προς την ψυχήν της Γης, δια να δυνηθή να εμφανίση εαυτήν εις την εις την ανθρωπίνην μορφήν, και να εξωτερικεύση τας θαυμασίας ιδιότητας του πλέον διανοουμένου όντος της Φύσεως; Τούτο δεν το γνωρίζω. Εάν όμως συνδυάσωμεν τα νοήματα της ερμηνευθείσης εν αρχή γενεαλογίας, με τα νοήματα της παρούσης, ακοπώτερον θα κατανοήσωμεν την έννοιαν, την οποίαν έχουν επί της ανθρωπίνης υπάρξεως οι Θεοί Άρης και Ήφαιστος, ως και την έννοιαν της συνεργασίας των μετά της Θεάς του Κάλλους. Η τοιαύτη δε κατανόησις θα μας προαγάγη προς σαφή διάγνωσιν του ρόλου, τον οποίον υποδύονται επί της ανθρωπίνης μορφής τα τέκνα της Θεάς του Κάλλους και του Θεού Άρεως, ο Έρως και η Αρμονία.

Η Αφροδίτη, κατά την Ελληνικήν παράδοσιν, είναι και θυγάτηρ του Θεού Διός και της Νύμφης Διώνης. Η αλληγορία της παραδόσεως ταύτης αναφέρεται εις τον πνευματικόν κόσμον, διότι περιγράφει, την Φύσιν των Θεών και τας σχέσεις των προς τας νύμφας, ψυχάς της Γης. Προ παντός εικονίζει τα έργον του μεταμορφουμένου Θεού του Ολύμπου Διός, το αναφερόμενον εις τας προσπαθείας του, όπως δώση προς την ψυχήν της Γης το φώς δια να ελευθερωθή εκ του σκότους του Άδου. Τούτο προσεπάθουν να κατανοήσουν καλώς οι Έλληνες μύσται. Διότι άνευ της γνώσεως των υπό της γενεαλογίας ταύτης εικονιζομένων καθίστατο αδύνατος η κατανόησις της τύχης της ανθρωπίνης ψυχής πέραν του ανθρωπίνου κόσμου. Αλλ’ ίνα η κατανόησίς των συντελεσθή πλήρως έδει οι μύσται να μάθουν πρότερον σαφώς την όλην λειτουργίαν της ανθρωπίνης ψυχής επί του ανθρωπίνου οργανισμού, και να διακρίνουν τας τάσεις και προσπαθείας της, όπως ελευθερωθή του ανθρωπίνου περιβάλλοντος.

Την πραγματικήν σημασίαν των εικονιζομένην υπό της Θεάς του Κάλλους εν τη γενεαλογία ταύτη μαντεύομεν μόνον. Διότι διά να κατανοήση τις την έννοιάν των, θα απητείτο μακρά και εμπεριστατωμένη μύησις την οποίαν θα έπρεπε να καθοδηγούν πεφωτισμένοι Ιεροφάνται των αληθειών της Φύσεως.

Το τέκνον του Θεού Διός και της νύμφης Διώνης είναι προωρισμένον να κατανοηθή μόνον υπό των ανθρώπων εκείνων, οι οποίοι προσήγγισαν και διέγνωσαν τας λειτουργίας της πνευματικής Φύσεως και τας σχέσεις της προς τον διέποντα τους κόσμους Θεόν. Γνωρίζομεν όμως όλοι μας, ότι η Θεά του Κάλλους είναι η πρόγονος του Θεού Διονύσου, είναι η μήτηρ της Νύμφης Αρμονίας, συζύγου του βασιλέως Κάδμου του εικονίζοντος εν τη Ελληνική παραδόσει το Φως του Ηλίου, συνεπεία του οποίου ενεργεί ο νοητικός ανθρώπινος κόσμος και ευρίσκει η ψυχή του φυσικού κόσμου την οδόν των ατελευτήτων μεταμορφώσεών της.

Η Θεά Αφροδίτη ηνωμένη μετά του Άρεως, και περιβεβλημένη μετ’ αυτού υπό του χρυσού δικτύου του Θεού Ήφαίστου, ου μόνον φανερώνει την δημιουργίαν της πνευματικής ατομικότητος, αλλά και την εσαεί αναλλοίωτον διατήρησίν της εις τον άπειρον κόσμον εικονίζει το θεμέλιον επί του οποίου στηρίζονται αι μεταμορφώσεις του πνεύματος εις τον άπειρον χρόνον, δυνάμει των οποίων και η νόησις και η συναισθηματικότης του εντείνονται. Το τέκνον της Θεάς Αφροδίτης και του Θεού Άρεως, ο Έρως, ο επί του πνευματικού επιπέδου ενεργών, αποτελεί την θαυμαοιωτέραν εικόνα του ανελισσομένου νοητικού κόσμου, του καθισταμένου ολονέν Θειοτέρου, αλλά και το εξασφαλiζον μέσον της άνευ τέρματος προόδου του πνεύματος της Φύσεως.

Η Θεά Αφροδίτη απέκτησε και άλλο περίλαμπρον τέκνον μετά του Θεού του πνεύματος Ερμού, τον Ερμαφρόδιτον. Η έννοια του Ερμαφροδίτου βεβαίως δεν είναι εκείνη, την οποίαν διακρίνομεν εις τας ανωμάλους ενεργείας της ζωϊκής Φύσεως, αλλ’ άλλη, αναφερομένη εις τας εκδηλώσεις του προαχθέντος ανθρωπίνου πνεύματος. Η συγκέντρωσις των ιδιοτήτων του άρρενος και του θήλεος εις μίαν ανθρωπίνην ή πνευματικήν προσωπικότητα, είναι ίσως η απαρχή της αποθεώσεως.

Ανέφερα τα περί της Θεάς του Κάλλους με την πεποίθησιν, ότι υπάρχουν αλήθειαι, τας οποίας πρέπει οι ελευθέρως σκεπτόμενοι να ερευνήσουν. Η δε τοιαύτη έρευνα, έχω την βεβαιότητα, ότι θα αποδώση μέγιστα ωφελήματα, ου μόνον θα μας δημιουργήση την σκέψιν ν’ απονείμωμεν την προσήκουσαν ευλάβειαν προς τους γίγαντας του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, οι οποίοι έφεραν τόσον επιτυχώς Θείας γνώσεις περί Φύσεως και πνεύματος εις την επιφάνειαν της ανθρωπίνης σκέψεως, αλλά και θα μας ωθήση να χωρήσωμεν εις το επίπεδον της διανοήσεως των προγόνων μας.

Τα μεγαλουργήματα του ανθρωπίνου πνεύματος δεν πρέπει να μας αφήνουν ασυγκίνητους, διότι αυτά και μόνα εξασφαλίζουν την πρόοδον του πνεύματος ημών και μας ωθούν εις την οδόν της γαλήνης και της ευδαιμονίας.

Δημοσιεύθηκε εις το περιοδικό «Πυθαγόρας» το 1930

[1] «Διότι όλα από σε προέρχονται, όλον δε τον κόσμον υπήγαγες υπό τον ζυγόν σου και είσαι κυρίαρχος των τριών Μοιρών, εγέννας δε όλα, και όσα είναι εις τον ουρανόν και εις την πολύκαρπον Γην, και εις την θάλασσαν και εις τον βυθόν, σεμνή πάρεδρε του Βάκχου».

[2] «Επιθυμεί μεν ο αγνός (καθαρός) αιθήρ να γονιμοποιήση την Γην, επιθυμία δε την Γην καταλαμβάνει να τύχη του γάμου. Όμβρος δε από του ερώντος Ουρανού πεσών κατέστησε την Γην καρποφόρον. Αύτη δε γεννά εις τους θνητούς βοσκάς προβάτων και βίον της Δήμητρος (σιτηρά)».

Δημοσιεύθηκε στο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ | Leave a Comment »

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/20/2009

Εις την σημερινήν εποχήν κατά την οποίαν η ελληνική φυλή διέρχεται κρίσιν τείνουσαν να φέρει εις ολοκληρωτικήν λήθην τα ιδανικά της παραδόσεως αυτής, – της αρχαίας εκείνης παραδόσεως την οποίαν ενεφάνισαν τα εξοχώτερα των τέκνων της δια μιας υπέροχου αυτών διανοήσεως-, τείνουσαν να φέρη εις την αμνημοσύνην το φιλοσοφικών πνεύμα της, το οποίον από τους αρχαιότατους χρόνους υπήρξεν το έρεισμα επί του οποίου εστηρίχθη και έζησε, καίτοι διήλθε δια τρομακτικών κινδύνων του τελειωτικού αυτής εξαφανισμού.

Εις την σημερινήν εποχήν, κατά την οποίαν οδηγείται από τα πλέον έκφυλα και ανόητα τέκνα αυτής, να χάση την γλώσσαν της ήτις διασώζει ακόμη δια μέσου των τρομερών κινδύνων από τους οποίους διήλθε, την υπερτέραν διανόησιν των εκλεκτών τέκνων της, άτινα κατά τους αρχαίους χρόνους δια των φωτεινών ακτίνων της διανοήσεώς των ταύτης διεισέδυσαν μέσα εις τας εσωτερικάς λειτουργίας των νόμων της θείας Φύσεως. Διεισέδυσαν εις αυτάς και έφθασαν εις την θείαν αντίληψιν να διατυπώσωσι τας εννοίας της φύσεως των Θεών και των υπεροχών και ηρωικών πνευμάτων των εργαζομένων να διασώσουν τας ανθρωπίνας ψυχάς από τας περιπλανήσεις των εις το σκότος της τιτανικής αυτών φύσεως.

Εις την σημερινήν εποχήν κατά την οποίαν τα πάντα τείνουν εις εξαφανισμόν δια της διανοητικής και ηθικής καταπτώσεως των νεωτέρων τέκνων της φυλής ταύτης, πρωτοστατούντων εις την κατάπτωσιν αυτήν των τέκνων της εκείνων άτινα άρχουν επί του συνόλου της, διαστρέφονται τους όρους της ζωής της και δια της αλόγου και εμπαθούς διανοητικής των ενεργείας τας λειτουργίας της συνειδήσεως του συνόλου της φυλής, ίνα εμφανίζονται τα πάθη και εκμηδενίζεται η αξία, η ατομική αξία των τέκνων της.

Κατά την σημερινήν ταύτην εποχήν λέγω, εμφανίζονται επί του πνευματικού ορίζοντος πνευματικαί εξοχότητες εκ των αρχαίων εκείνων μυστών, οίτινες ανήλθον δια της ισχυρός των διανοήσεως και της μεταμορφωθείσης φύσεως αυτών, εις τας κορυφάς της πνευματικής ενεργείας του κόσμου ημών και πέραν αυτών εις τα πεδία των αθανάτων. Εις τα πεδία εκείνα όπου εξαφανίζονται από τας φύσεις τας πνευματικός, πάσαι αι αδυναμίαι και αι έκνομοι ενέργειαι της τιτανικής φύσεως των νοητικών όντων του κόσμου ημών.

Ενεφανίσθησαν κατά την εποχήν μας ταύτην εις τους ορίζοντας της ημετέρας χώρας, πνευματικαί ικανότητες, όπως δια της επιδράσεως των επί των νεωτέρων τέκνων της ελληνικής φυλής συγκρατήσουν αυτά από μεγαλείτερον εκτροχιασμόν, από μεγαλειτέρας διανοητικός και πνευματικός επιπτώσεις. Να εμπνεύσουν προς αυτά τον σεβασμόν επί των παρααδόσεων της φυλής μας, τον σεβασμόν προς την γλώσσαν ήτις διασώζει τας παραδόσεις ταύτας, τον σεβασμόν προς το φιλοσοφικόν πνεύμα, δια του οποίου δύνανται τα νεώτερα τέκνα της φυλής μας ν’ αγαπήσουν την αλήθειαν. Και ακόμη να καταστήσουν ομαλάς τας λειτουργίας της διανοήσεως των, να γνωρίσουν τα δικαιώματα της ζωής αυτών και προ παντός να εξαγνίσουν τας οργανικός των φύσεις ίνα ούτως προστατεύσουν την υγείαν των, τους όρους της κοινωνικής των ζωής και βοηθήσουν τας ψυχάς αυτών εις μεγαλυτέραν ανέλιξιν των δυνάμεων των. Να εμπνεύσουν τα νεώτερα τέκνα της Ελληνικής φυλής εις ένα αρτιώτερον και ηθικώτερον πολιτισμόν, δια του οποίου θα διασωθούν αι παραδόσεις των υπεροχών τέκνων της φυλής ταύτης, των αρχαίων μυστών. Αι παραδόσεις μέσα εις τας οποίας φιλοστόργως είναι τοποθετημέναι αι μεγάλαι ιδέαι, δια των οποίων αποοκαλύπτεται ότι η Τιτανική φύσις των ανθρώπων είναι μεταβλητή κατά βαθμούς δυναμικής ενεργείας, ο ίστατος των οποίων πλήρως την μετατρέπει εις άφθαρτον φύσιν θεών.

Η διάσωσις της Ελληνικής Παραδόσεως και η πλήρης κατανόησις αυτής, θ’ αποτελέση δια τας νεωτέρας ανθρωπίνας γενεάς το βάθρον επί του οποίου θα στηριχθή το ανθρώπινον γένος δια να ακολουθήση την οδόν της ανελίξεως αυτού, την είσοδον εις τας χώρας των αθανάτων, την οδόν η οποία θα φέρη τας γενεάς των ανθρώπων εις την ευδαιμονίαν και εις την απόλαυσιν πάσης πνευματικής και φυσικής χαράς ως και πάσης ανθρωπινής ευτυχίας.

Τα εμφανισθέντα επί του πνευματικού ορίζοντος της ημετέρας φυλής πνεύματα μεταξύ των οποίων είναιι και οι πνευματικοί προστάται και εμπνευσταί του ημετέρου φιλοσοφικού συγκροτήματος, μεγίστην απέδωσαν προσοχήν προς το συγκρότημα ημών τούτο και εις τ’ απτοτελούντα αυτό άτομα και δια τούτο παρακολουθούν ημάς εις όλας μας τας ενεργείας. Παρακολουθούν ημάς έτοιμα να μας παρέξουν τας πνευματικός των βοηθείας, εφ όσον θα τους παράσχωμεν το ψυχικόν μας επίπεδον αγνόν και με ισχυράν διανοησιν ικανήν να δέχεται τας εμπνεύσεις αυτών.

Τα υπέροχα ταύτα πνεύματα μεταξύ των οποίων διακρίνονται μία μεγάλη, η μεγαλυτέρα ίσως Ιέρεια των Δελφών κατά τους χρόνους της ανθρωπινής ζωής του θείου Πυθαγόρα και εις εκ των τότε διδασκάλων αυτού, ανέλαβον όχι μόνον την πνευματικήν προστασίαν της πόλεως των Αθηνών και των πόλεων και χωρίων της Απικής, αλλά και την εποπτείαν και καθοδήγησιν πάντων των προστατευτικών πνευμάτων των πόλεων και περιφερειών της όλης Ελληνικής χώρας.

Δια τα υπέροχα ταύτα πνεύματα αισθάνοιαι το, καθήκον να απευθύνω σήμερον θερμόν χαιρετισμόν, σήμερον ότε εορτάζομεν προς εκδήλωσιν λατρείας μας προς τον τετιμημένον ένδοξον Θεόν του πνευματικού φωτός και της ευγνωμοσύνης μας προς τον τετιμημένον πνευματικόν Διδάσκαλον ημών. Και δια τούτο θα σας παρακαλέσω όπως όλοι ομού τείνωμεν την διάνοιαν ημών και έλθομεν δια των ακτινών αυτής εις επαφήν προς τα θεία και ένδοξα δια το έργον των προστατευτικά της φυλής μας πνεύματα.

ΟΜΙΛΙΑ Σ. ΝΑΓΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΙΟΥΝΙΟΥ 1932.

Δημοσιεύθηκε στο ΛΟΙΠΑ ΘΕΜΑΤΑ | Leave a Comment »

Η ΦΥΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/19/2009

ΦΥΣΗ είναι το σύνολο της ενεργούσης ουσίας των κόσμων μεθ’ όλων των εκδηλώσεων, λειτουργιών και νόμων της.

Από τον ανωτέρω ορισμό προκύπτει ότι μόνο η ενεργούσα ουσία, αποτελεί τη Φύση ενώ η μη ενεργούσα ουσία δεν αποτελεί μέρος της φύσεως αλλά, όπως θα δούμε κατωτέρω, αποτελεί την ουσία του ΧΑΟΥΣ. Ενεργούσα ουσία είναι η ουσία η οποία εκδηλώνει την ύπαρξή της, μετέχει στη συγκρότηση των μορφών της Φύσεως και εξελίσσεται αενάως με την εκδήλωση των νόμων της. Νόμοι των ουσιών της Φύσεως είναι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της και συνεπώς κανένα εξωτερικό αίτιο δεν παρεμβαίνει στις διεργασίες που λαμβάνουν χωράν στη Φύση.

ΚΟΣΜΟΙ([1]) είναι τα διάφορα επιμέρους τμήματα της Φύσεως. Εκ του ορισμού αυτού προκύπτει ότι η Φύση δεν έχει ενιαία δομή αφού αποτελείται από επιμέρους τμήματα. Τα τμήματα αυτά (οι κόσμοι) έχουν μεγάλες διαφορές στις μεταξύ τους λειτουργίες και αυτός είναι ο λόγος της διακρίσεως των επιμέρους τμημάτων της Φύσεως. Οι διαφορές αυτές οφείλονται στους διαφορετικής δυναμικότητος εκδηλωθέντες ενεργητικούς Νόμους των ουσιών τους. Η εκδήλωση διαφορετικής δυναμικότητος Νόμων οφείλεται στην διαφορετική αφετηρία της συστάσεως και λειτουργίας εκάστου κόσμου γιατί αυτοί συγκροτήθηκαν και οργανώθηκαν βαθμιαία με αποτέλεσμα αυτοί που συγκροτήθηκαν και λειτούργησαν σε προγενέστερο χρόνο έχουν εκδηλώσει μεγαλύτερης δυναμικότητας Νόμους έναντι αυτών που συγκροτήθηκαν και λειτούργησαν μεταγενεστέρως. Συνεπώς οι κόσμοι που εκδηλώθηκαν σε προγενέστερους χρόνους είναι σε υψηλότερη βαθμίδα εξελίξεως με αποτέλεσμα στη Φύση υπάρχει μια απαραβίαστη ιεραρχία. Η διαφορά τους στους ενεργητικούς Νόμους του κάθε Κόσμου δεν διασπά την μεταξύ τους ενότητα, αλλά αντιθέτως προκαλείται μεταξύ των διαφόρου δυναμικότητας Κόσμων αλληλεπίδραση. Αποτέλεσμα αυτής της αλληλεπίδρασης είναι η ατελεύτητη εξέλιξή και αρμονία μεταξύ των κόσμων από την οποία εξασφαλίζεται η συνολική ατελεύτητη εξέλιξη της θείας Φύσεως ως συνόλου.

Το όλο της Φύσεως στον σπουδάζοντα αυτή εμφανίζεται ως ΜΗ ΝΟΗΤΙΚΗ ΦΥΣΗ και ως ΝΟΗΤΙΚΗ ΦΥΣΗ (ή πνευματική Φύση).

Η νοητική φύση προέκυψε εκ της μη νοητικής κατόπιν εκδηλώσεως νόμων οι οποίοι υπήρχαν σ’ αυτήν σε δυναμική (ανεκδήλωτη) όμως κατάσταση. Η από “δυνάμει Είναι” στην “εν ενεργεία Είναι” εκδήλωση των Νόμων αυτών αποτελούν την εμφάνιση της Νοητικής Πνευματικής Φύσεως. Νοητική πνευματική Φύση είναι οι ψυχικές ατομικότατες ενώ μη νοητική Φύση είναι το σύνολο της υλικής ουσίας η οποία απλώς μετέχει στην συγκρότηση των μορφών της Φύσεως. Εκείνα όμως που, από την προαναφερθείσα διατύπωση, αποτελούν πρωτοποριακή για τα κοινωνικά και θρησκευτικά καθιερωμένα ιδέες είναι ότι α) η πνευματική νοητική φύση προέρχεται από την μη νοητική φύση που σημαίνει ότι είναι προϊόν εξελίξεως της υλικής ουσίας και β) ότι η εξέλιξη αυτή της υλικής ουσίας είναι αποτέλεσμα της εκδηλώσεως νόμων οι οποίοι υπάρχουν στην υλική ουσία σε λανθάνουσα κατάσταση. Συνεπώς κανένα εξωτερικό αίτιο δεν παρεμβαίνει σε αυτές τις διεργασίες. Το όλο της Φύσεως εμφανίζει πλήρη εσωτερική συνοχή προς τον εαυτό του (παρά τις διαφορές που υπάρχουν στους διαφόρους κόσμους) και γι’ αυτό υπάρχει η αδιάσπαστη ενότητα στο σύνολο της Φύσεως. Αυτό σημαίνει ότι η νοητική και η μη νοητική ουσία των Κόσμων αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα και ότι η Νοητική πνευματική φύση δεν μπορεί να εξελίχθη χωρίς την παρουσία της μη νοητικής φύσεως και αντιστρόφως.

ΣΚΟΠΟΣ της απανταχού Φύσεως είναι η εμφάνιση εκ της ουσίας της νοητικών πνευματικών και συνειδητών υπάρξεων.

Σκοπός των συνειδητών υπάρξεων είναι η ατέρμων εκδήλωση νέων ενεργητικών νόμων και ιδιοτήτων καθώς και η απελευθέρωση τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδος τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας οι οποίοι τους εξασφαλίζουν την ελευθερία των ενεργειών τους και την εξέλιξη των δυνάμεών τους. Αποτέλεσμα της εκδήλωσης ενεργητικών νόμων είναι η ατέρμων εξέλιξή τους στον άπειρο χρόνο. Αποτέλεσμα της ατελεύτητης εξέλιξής τους είναι η απελευθέρωσή τους από κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε κόσμους θειότερης ενέργειας οι οποίοι τους εξασφαλίζουν διαρκώς και μεγαλύτερη ελευθερία των ενεργειών τους και ταχύτερη εξέλιξη των δυνάμεών τους. Συνεπώς η εκπόρευση, και η ύπαρξη της Φύσεως δεν έγινε τυχαία.

Κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η επιστήμη δέχεται την ατέρμονα και άπειρη εξέλιξη της Φύσεως και ορίζει (κατά το λεξικό του «Ηλίου») την Φύση και το Σύμπαν ως εξής:

Φύση, είναι η συνολική πραγματικότητα, τα πράγματα που εμφανίζουν τάξη, που πραγματοποιούν έναν τύπο ή τα παραγόμενα σύμφωνα προς νόμους αλλά και η ζώσα δύναμη ή αρχή η δημιουργούσα την τάξη και κανονικότητα του κόσμου στη συνολική πραγματικότητα.

Σύμπαν, είναι το ασύλληπτο άπειρο το οποίο κανείς νους δεν θα δυνηθεί να συλλάβει και εντός του οποίου και αυτή η υψιπετής φαντασία χάνεται, εκμηδενίζεται. Η αστρονομία δια ολοένα και τελειότερων οργάνων προχωράει στα βάθη αυτού του απείρου, όπου ανακαλύπτει πανταχού νέους κόσμους, νέα ουράνια σώματα. Ουδαμού υπάρχει απόλυτο κενό, ουδαμού στοιχεία τέρματος, ουδαμού απόλυτο σκότος και νεκρική κατάσταση και το πρόβλημα της ενδότερης φύσεως, της αρχής, του μέλλοντος και του σκοπού του Σύμπαντος παραμένει στο βαθύτερο σκότος του αγνώστου. Τέλος διευκρινίζεται ο όρος Κόσμος, κατά το λεξικό του «Ηλίου», ταυτίζεται με τον όρο Σύμπαν.

Συμπεράσματα

Η επιστήμη δεν έχει διατυπώσει σαφή ορισμό των εννοιών Φύση και Σύμπαν. Επίσης ουδεμία συσχέτιση έχει κάνει της έννοιας της νοητικής Φύσεως με την έννοια της μη νοητικής φύσεως την οποία αναγάγει σε απόψεις που εξετάζονται από την φιλοσοφία.

Η προ της «δημιουργίας([2])» κατάσταση κατά τις απόψεις της φιλοσοφίας([3])

Το παν προ της εκπορεύσεως της Φύσεως υπήρχε σε ανεκδήλωτη κατάσταση. Αυτή η προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση χαρακτηρίζεται με την έννοια του Χάους([4]). Χάος είναι το άμορφο (το χωρίς μορφική υπόσταση) Άπειρο([5]) το οποίο (Χάος) είναι απροσπέλαστο στην έρευνα του πνεύματος και το οποίο δεν έχει αντικειμενική υπόσταση στην αίσθηση του πνεύματος. Το Χάος (που συμβολίζεται με το Σκοτεινό Θάλαμο), δεν είναι κενός χώρος αλλά ουσιαστικό Είναι σε ανεκδήλωτη κατάσταση. Η κατάσταση του Χάους([6]) είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση. Αυτό οφείλεται στο ότι η διανόηση του ανθρώπου είναι μεταγενέστερο φαινόμενο από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κόσμων σε μορφικά Είναι. Συνεπώς το πνεύμα με τις αισθήσεις του έχει, κατ’ άμεσο τρόπο, ως αντικείμενο έρευνάς του την Φύση (το Σύμπαν, το ενεργητικό μορφικό Άπειρο).

Στην κατάσταση του Χάους, η ΖΩΗ([7]), που είναι ο Νόμος ο οποίος εμφανίζει τις ουσίες των Κόσμων στο Είναι τους, δεν είχε μέσα της σπέρμα παραγωγικότητας για να εκδηλώσει το άπειρο φαινόμενο κάλλος των Κόσμων. Το σπέρμα αυτό της παραγωγικότητας ήταν η δύναμη της Ζωής η οποία (δύναμη της) ήταν λανθάνουσα στην Ζωή. Δύναμη είναι εκείνη την οποία νοούμε ως αέναη (αδιάλειπτη) ΚΙΝΗΣΗ της ουσίας των κόσμων, εκείνη που δεν διακόπτει την δράση της στον άπειρο χρόνο. Τα σπέρματα της ΚΙΝΗΣΕΩΣ (κατά νοητή έκφραση) ήταν ανεκδήλωτα στην διαμόρφωση της ουσίας του Χάους και ως εκ τούτου ήταν λανθάνουσα (ανεκδήλωτη) και η ΖΩΗ από την οποία γίνονται οι Κόσμοι. Η ΚΙΝΗΣΗ ήταν το απροσπέλαστο στην έρευνα του πνεύματος Κέντρο του Χάους και η ΖΩΗ ήταν η περιφέρεια (ο φλοιός) του Χάους. Στο Χάος υπήρχε επίσης και το ΦΩΣ χωρίς όμως την παράσταση που έχει στην Φύση και που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ως Φως, εκ του οποίου εκπορεύτηκε η Συνεχής ουσία.

Η προ της «δημιουργίας» κατάσταση κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η σημαντικότερη σύγχρονη θεωρία για την αρχή του Σύμπαντος είναι η θεωρία της αρχικής μεγάλης έκρηξης (big bang) σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν ξεκίνησε με την έκρηξη του “αρχικού ατόμου”. Το αρχικό άτομο ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία (singularity) που σημαίνει ότι είχε απείρως μικρές διαστάσεις, μικρότερες από τις διαστάσεις ενός πρωτονίου, και με άπειρη πυκνότητα και θερμοκρασία. Αυτό προκύπτει από τη λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεωρήσουμε τον “παράγοντα κλίμακας” R=0 και τον “παράγοντα χρόνος” t=0.

Ο πρώτος που διατύπωσε την θεωρία της αρχικής μεγάλης έκρηξης ήταν ο Βέλγος Lemaitre το 1927 ο οποίος, εκτός από τις λύσεις των εξισώσεων του Einstein χρησιμοποίησε και τον εξής συλλογισμό: “επειδή η ΕΝΤΡΟΠΙΑ([8]) του Σύμπαντος συνεχώς αυξάνει, θα πρέπει το Σύμπαν να ξεκίνησε από ένα αρχικό άτομο το οποίο είχε την μεγαλύτερη δυνατή οργάνωση, περιείχε όλη την ύλη του Σύμπαντος και από την έκρηξη του οποίου προελθών οι γαλαξίες κλπ που αποτελούν σήμερα το Σύμπαν”. Το 1969 οι Hawking και Penrose απέδειξαν ότι οποιοδήποτε θεωρητικό πρότυπο του Σύμπαντος το οποίο έχει τα χαρακτηριστικά ισότροπους και ομοιογενείας του παρατηρουμένου Σύμπαντος ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία. Τέλος ο Έλληνας Καζανιάς το 1980 διατύπωσε την θεωρία του λεγομένου πληθωρικού Σύμπαντος, σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν πέρασε από μια φάση τεράστιας διαστολής (πληθωρισμού) όταν η ηλικία του ήταν μεταξύ 10-35 και 10-32 και από διαστάσεις ενός πρωτονίου που είχε έγινε μεγαλύτερο από το ορατό σήμερα Σύμπαν.

Συμπέρασμα.

Από τα προαναφερθέντα συνάγεται ότι η σχετικιστική κοσμολογία έχει προσεγγίσει την έννοια του Χάους αφού δέχεται ότι το Σύμπαν ξεκίνησε από ένα απείρως μικρό αρχικό άτομο, αλλά δεν έχει υπεισέλθει στην σύσταση αυτού του ατόμου.

Η εκπόρευση της Φύσεως κατά τις απόψεις της φιλοσοφίας

Η Φύση προήλθε αλλά και εξακολουθεί να εκπορεύεται από το Χάος.

Οι ουσίες της Φύσεως δεν δημιουργήθηκαν εκ του μηδενός (όπως ισχυρίζονται ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα προερχόμενα εκ των βιβλικών θρησκειών) αλλά υπήρχαν στο Χάος και εξ αυτού εκπορεύτηκαν. Στο Χάος οι ουσίες υπήρχαν σε ανεκδήλωτη κατάσταση και με την εκδήλωσή τους αποτέλεσαν την Φύση. Η εκ του Χάους προέλευση των ουσιών της Φύσεως είναι ο λόγος που χαρακτηρίζονται οι ουσίες αυτές ως αΐδιες (αιώνιες, μη έχουσες αρχή και τέλος) γιατί υπήρχαν σε ανεκδήλωτη κατάσταση (στο Χάος) προ της εκδηλώσεώς τους στην Φύση.

Επίσης και οι δυνάμεις των ουσιών της Φύσεως, οι οποίες συνετέλεσαν να διαμορφωθούν οι Κόσμοι, υπήρχαν σε λανθάνουσα κατάσταση, όπως σε λανθάνουσα κατάσταση θα είναι και οι δυνάμεις οι οποίες θα διαμορφώσουν περαιτέρω τους κόσμους στον άπειρο χρόνο. Συνεπώς οι Κόσμοι έχουν λανθάνουσες δυνάμεις οι οποίες θα εκδηλωθούν σταδιακά και θα τους διαμορφώνουν στον άπειρο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι η εξέλιξη των Κόσμων είναι ατέρμων στον άπειρο χρόνο.

Στο Χάος (κατά την προ της εκδηλώσεως της Φύσεως κατάσταση) η κίνηση (που ήταν τον απροσπέλαστο κέντρο) και η ζωή (που ήταν ο φλοιός) ήταν διαχωρισμένες. Αφετηρία της εκδηλώσεως της Φύσεως ήταν η προσέγγιση του Κέντρου (της κίνησης) στην Περιφέρεια (στην ζωή) που είχε ως αποτέλεσμα την μετάδοση σπέρματος παραγωγικότητας στην Ζωή. Αιώνες αιώνων συνέδραμαν ώστε η απείρως ελαχίστη ΚΙΝΗΣΗ να καταστεί ικανή να προσεγγίσει την περιβάλλουσα ως είδος φλοιού ΖΩΗ και από απείρως ελαχίστη να αποκτήσει την δυνατότητα της άπειρης επέκτασης και της ατελεύτητης μετάδοσης σπέρματος παραγωγής στην ΖΩΗ. Έτσι η ΚΙΝΗΣΗ προσεγγίζει την ΖΩΗ και ως εκ του λόγου τούτου καθίστανται (Κίνηση και Ζωή) ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων.

Οι εκδηλωμένες αυτές δυνάμεις είναι τα αίτια της μεταφοράς της ουσίας της Φύσεως από το Χάος στο ενεργητικό Είναι των κόσμων.

Η μεταφορά ουσίας από το Χάος στη Φύση συνεχίζεται ατελεύτητα και επομένως και η εκ του Χάους εκπόρευση της Φύσεως (δηλαδή «Δημιουργία») συνεχίζεται ατελεύτητα.

Εκ του Χάους η πρώτη ουσία που εκπορεύτηκε ήταν η ατομική ουσία. Η ατομική ουσία όμως για να ενεργήσει έπρεπε να βρίσκεται κάπου δηλαδή να βρίσκεται μέσα σε έναν χώρο, γιατί αλλιώς κάθε επέκταση των δυναμικοτήτων της θα ήταν ακατανόητη. Έτσι βρέθηκε σε χώρο και ο Χώρος αυτός είναι η άλλη αηδία ουσία η πάντοτε συνεχής προς τον εαυτόν της. Η άλλη ουσία επειδή είναι συνεχής προς τον εαυτόν της μας δίδει την έννοια του χώρου. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να εννοηθεί χώρος εάν δεν είναι συνεχής, γιατί χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέχει κάτι τι το μετρητό και το οποίο δίδει την έννοια της διαστάσεως και όχι το περιεχόμενο κάποιου άλλου. Επομένως ο Χώρος, είναι η εύδιος συνεχής ουσία, είναι η Μονάδα 3 ή απλώς Μονάδα (όπως την αποκαλούσαν οι Πυθαγόρειοι).

Η εκπόρευση της Φύσεως κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η επιστήμη δεν ερευνά τα αίτια που προκάλεσαν την μεγάλη έκρηξη του «αρχικού ατόμου([9])» στο οποίο ήταν συγκεντρωμένη όλη η ουσία της Φύσεως. Οι ερευνητές αρχίζουν να ερευνούν τις συνθήκες του Σύμπαντος αμέσως μετά την Μεγάλη έκρηξη όταν η ηλικία του ήταν μικρό μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου, η θερμοκρασία του μερικά τρισεκατομμύρια βαθμούς και η ακτίνα του μικρότερη από την ακτίνα ενός πρωτονίου.

Συμπέρασμα.

Από τα προαναφερθέντα συνάγεται ότι

1) Η επιστήμη θεωρεί ότι η δημιουργία της Φύσεως είναι αποτέλεσμα μιας “μεγάλης έκρηξης”, συνεπώς η «δημιουργία» περατώθηκε και δεν εμφανίζονται νέες ουσίες. Το μόνο που λαμβάνει χώρα στη Φύση είναι η ατελεύτητη εξέλιξη αυτών των ουσιών που την περιγράφει με την αύξηση της εντροπίας του Σύμπαντος. Επίσης αγνοεί τα αίτια που προκάλεσαν την μεγάλη έκρηξη και συνεπώς την δημιουργία της Φύσεως ενώ

2) Η εσωτερική φιλοσοφία πιστεύει ότι η «δημιουργία» του Σύμπαντος δεν περατώθηκε αλλά γίνεται αενάως με την αδιάκοπη μεταφορά ουσίας από το Χάος στο Είναι της εκδηλουμένης Φύσεως. Οι ουσίες αυτές εξελίσσονται αενάως και συνεπώς υπάρχουν στη Φύση ουσίες διαφόρου επιπέδου εξέλιξης (ανάλογα με τον χρόνο εκδηλώσεώς τους). Επίσης, παρά το γεγονός ότι πιστεύει ότι δεν είναι δυνατή η προσέγγιση του Χάους, γνωρίζει τα αίτια που την προκάλεσαν με την εφαρμογή του Νόμου της Αναλογικότητας .

Η αϊδιος ουσία της φύσεως κατά τις απόψεις της φιλοσοφίας.

Η εκ του Χάους στο ενεργητικό Είναι της Φύσεως ελθούσα ουσία είναι «αϊδιος» (δηλαδή αιώνια χωρίς αρχή και τέλος) γιατί η ουσία αυτή υπήρχε στο Χάος σε ανεκδήλωτη κατάσταση και με την εκδήλωσή της αποτέλεσε την Φύση. Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος γιατί α) εκπορεύτηκε εκ του Χάους που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή αφού δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή της η στιγμή της εκδηλώσεώς της στη Φύση ούτε στο Χάος υπάρχει αρχή της ουσίας γιατί το Χάος υπήρχε και κανείς δεν το «δημιούργησε» και β) η ατελεύτητη εκδήλωση νέων δυναμικοτήτων εκ της ουσίας αυτής καθιστά αδύνατη την επαναφορά της στο Χάος (γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσία στο Χάος με εκδηλωμένες δυνάμεις αφού το παν στο Χάος βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση) που σημαίνει ότι δεν έχει τέλος. Ως Αΐδιος Ουσία γενικά νοείται το συνόλων των ουσιών της Φύσεως και εμφανίζεται ως αΐδια Ατομική ουσία και ως αΐδια Συνεχής ουσία.

Η αΐδια Ατομική Ουσία είναι η Μητέρα των Κόσμων, το θήλυ της δημιουργίας και ο παθητικός παράγων των κόσμων γιατί υπόκειται στις ενεργητικές επιδράσεις της Συνεχούς Ουσίας προκειμένου να συγκροτηθούν οι μορφές. Αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αϊδίων ουσιών στη συγκρότηση των μορφών είναι η εκδήλωση νέων δυνάμεων και από τις δύο ουσίες. Η αΐδια Συνεχής Ουσία είναι ο Πατέρας των Κόσμων, είναι το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί συγκεντρώνει τα άτομα της ατομικής ουσίας σε μορφές και αποτελεί το Λόγο της υπάρξεως των μορφών.

Τα Άτομα της αΐδιας ατομικής (ή μεριστής) ουσίας χαρακτηρίζονται ως «αεί κινούμενα και ζώντα Είναι» δηλαδή ότι αποτελούν υπάρξεις (Είναι) με εκδηλωμένους τους Νόμους της Κίνησης και της Ζωής (κινούμενα και ζώντα) ατελεύτητα (αεί). Η αηδία Συνεχής ουσία χαρακτηρίζεται ως «αεί ενεργούν Είναι» δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενέργειας (ενεργούν). Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν συνέχεια προς το Άπειρο αλλά απλώς βρίσκονται εντός της συνεχούς ουσίας η οποία πληρώνει με το Είναι της το Άπειρο. Η Συνεχής Ουσία ή Αμέριστη Ουσία είναι το άπειρο περιέχον, εντός του οποίου δρα η Μεριστή Ουσία. Εκ της συνεργασίας των δύο αυτών αϊδίων ουσιών (Ατομικής και Συνεχούς) έγιναν και γίνονται τα πάντα τα οποία είναι προορισμένα σε ατελεύτητες δυναμικές μεταμορφώσεις και εκδηλώσεις Νόμων στον άπειρο χρόνο λόγω της ιδιότητος (δηλαδή της χωρίς αρχή και τέλος) των ουσιών εκ των οποίων έχουν συγκροτηθεί. Ο θείος Πυθαγόρας για τις ουσίες του σύμπαντος έλεγε ότι «τα άτομα της δυάδας (Ατομικής Ουσίας) είναι άρτιος και άπειρος αριθμός ενώ η ουσία της μονάδος (Συνεχής Ουσία) είναι περιττός αριθμός. Η ενέργεια των περιττών αριθμών συγκροτεί και διαλύει τις μορφές των κόσμων που καθίστανται πεπερασμένες. Οι μορφές των κόσμων είναι το άθροισμα των δύο ουσιών και γνωρίζονται με την έννοια των αρτιοπερίσσων αριθμών».

Η αϊδιος ουσία της φύσεως κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η επιστήμη (με βάση τις αρχές της θεωρίας της σχετικότητας) θεωρεί ότι στο Σύμπαν μια μόνον ουσία υπάρχει την οποία ονομάζει γενικά ύλη ή Υλική ουσία και η οποία αποτελείται από άτομα τα οποία συντιθέμενα συγκροτούν τις διάφορες μορφές που υπάρχουν στο Σύμπαν. Το χώρο μέσα στον οποίο οι διάφορες μορφές κινούνται τον θεωρεί κενό και συνεπώς δεν του αποδίδει ιδιότητες ουσίας, όπως συμβαίνει με την μυσταγωγική φιλοσοφία. Επίσης τον χώρο τον θεωρεί αλληλένδετο με τον χρόνο και ομιλεί για χωροχρόνο ή ετεροχρονικό συνεχές στο οποίο ο χρόνος αποτελεί την τετάρτη διάσταση του χωροχρόνου.

Το 17ο αιώνα ο Huygens προκειμένου να εξηγήσει την διάδοση του φωτός μέσα από το χώρο θεώρησε ότι ο Χώρος πληρούται από μια ουσία την οποία ονόμασε Αιθέρα([10]) και την οποία θεώρησε ότι αποτελεί την τετάρτη κατάσταση της ύλης. Για να συγκεράσει την υλική υπόσταση του αιθέρα με την έλλειψη επίδρασης του στην κίνηση των ουρανίων σωμάτων μέσα στην “μάζα” του, θεώρησε τον αιθέρα ως μια μορφή ύλης με άπειρη ελαστικότητα. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή θα έπρεπε να παρατηρηθεί διαφορά στην ταχύτητα του φωτός που εκπέμπεται από μια πηγή προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Η άποψη αυτή όμως δεν επιβεβαιώθηκε από το πείραμα των Michelson και Morley με αποτέλεσμα η θεωρία αυτή να εγκαταλειφτεί. Το σφάλμα του Huygens σχετικά με τον Αιθέρα ήταν ότι τον θεώρησε ως μία μορφή ύλης και όχι ως μία άλλη διαφορετική ουσία.

Τα άτομα που μελετάει η επιστήμη αποτελούνται από κέντρο και περιφέρεια, όπως ακριβώς δέχεται και η μυσταγωγική φιλοσοφία για τα Άτομα της ατομικής ουσίας. Το κέντρο των ατόμων που εξετάζει η επιστήμη ονομάζεται Πυρήνας, έχει θετικό ηλεκτρικό φορτίο και αποτελείται από στοιχειώδη σωματίδια που ονομάζονται νουκλεόνια ενώ η περιφέρεια ονομάζεται φλοιός, έχει αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο και αποτελείται από τα στοιχειώδη σωματίδια που ονομάζονται ηλεκτρόνια που αδιάλειπτα περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα. Τα στοιχειώδη σωματίδια που αποτελούν την εσωτερική δομή των ατόμων αποτελούνται από άλλα σωματίδια που ονομάζονται κουώρκς και τα οποία θεωρούνται σημειακά δηλαδή δεν έχουν διαστάσεις, όπως θεωρούνται και τα Άτομα που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία αλλά δεν γνωστή η εσωτερική τους δομή ούτε είναι δυνατόν (προς το παρόν) να συσχετισθούν με τα Άτομα της ατομικής Ουσίας.

Η αϊδιος ουσία της φύσεως κατά τις απόψεις των ιδεαλιστών και υλιστών.

ΟΙ ΙΔΕΑΛΙΣΤΕΣ θεωρούν ότι στο Σύμπαν υπάρχει μόνον ενέργεια και ότι η ύλη είναι συμπυκνωμένη ενέργεια δηλαδή μια κατάσταση της ενέργειας. Επειδή η ενέργεια είναι περισσότερο κοντά στην έννοια που δίνουν για το πνεύμα και επομένως για τις ιδέες η άποψη αυτή χαρακτηρίστηκε ως ιδεαλιστική φιλοσοφία και οι οπαδοί της ως ιδεαλιστές.

Οι ΥΛΙΣΤΕΣ γενικά θεωρούν ότι στο Σύμπαν υπάρχει μόνον ύλη και ότι η ενέργεια είναι υπερσυμπυκνωμένη ύλη δηλαδή μια κατάσταση της ύλης. Ο διαλεκτικός υλισμός θεωρεί ότι η ύλη είναι το βασικό και πρωταρχικό συστατικό του Σύμπαντος και την προικίζει με δύο χαρακτηριστικές ιδιότητες: την αδράνεια και την κίνηση. Την αδράνεια την θεωρεί ως μέτρο της ύλης και την ενέργεια ως μέτρο της κίνησης. Επομένως η ενέργεια αποτελεί μια από τις χαρακτηριστικές ιδιότητες της ύλης και δεν είναι νοητό να ταυτισθεί η ενέργεια με της ύλη. Ύλη χωρίς κίνηση δεν δύναται να υπάρξει καθώς και κίνηση χωρίς ύλη. Έτσι την αφυλοποίηση του ζεύγους ηλεκτρόνιο-ποζιτρόνιο (που όταν συγκρούσουν σχηματίζουν δύο φωτόνια) δεν την βλέπουν ως μετατροπή ύλης σε ενέργεια αλλά ως μετατροπή μιας μορφής ύλης (ηλεκτρόνιο-ποζιτρόνιο) σε μια άλλη μορφή ύλης (δυο φωτόνια) γιατί θεωρούν ότι τα φωτόνια είναι υλικά σωματίδια.

Συμπεράσματα

Από τα προαναφερθέντα καταφαίνεται ότι όλες οι δομές του Σύμπαντος αποτελούνται από κέντρο και περιφέρεια([11]) (άτομα, ηλιακά συστήματα, γαλαξιακά συστήματα κλπ). Επίσης οι απόψεις επιστήμης και μυσταγωγικής φιλοσοφίας (όπως προκύπτεις από τα αναφερόμενα κατωτέρω) τείνουν να συμπέσουν αν και προς το παρόν υπάρχει διαφορετική εννοιολογική προσέγγιση και διατύπωση η οποία δημιουργεί σύγχυση στους μη γνωρίζοντες. Νομίζω ότι πλησιάζει η εποχή που οι απόψεις αυτές θα ταυτισθούν.

Ως προς τα ΑΤΟΜΑ υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ μυσταγωγικής φιλοσοφίας και επιστήμης. Τα άτομα που μελετούν οι φυσικές επιστήμες δεν ταυτίζονται με τα άτομα της ατομικής ουσίας που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία γιατί τα μεν άτομα που μελετούν οι φυσικές επιστήμες δεν είναι άτμητα αλλά διασπώνται σε στοιχειώδη σωματίδια (ηλεκτρόνια, πρωτόνια κλπ) ενώ τα άτομα της εσωτερικής φιλοσοφίας είναι πράγματι άτμητα και χωρίς αμφιβολία αποτελούν την εσωτερική δομή των στοιχειωδών σωματιδίων που μελετούν οι φυσικές επιστήμες. Από αυτό συνάγεται ότι η επιστήμη δεν έχει ανακαλύψει ακόμα τα άτομα που εξετάζει η μυσταγωγική φιλοσοφία αφού ούτε τα άτομα, ούτε τα στοιχειώδη σωματίδια, έχουν τις προαναφερθείσες ιδιότητες που αποδίδονται στα άτομα που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία. Για τα κουώρκς το θέμα είναι ακόμα ανοικτό.

Ως προς τον ΧΩΡΟ υπάρχει επίσης διάσταση απόψεων μεταξύ μυσταγωγικής φιλοσοφίας και επιστήμης αφού η μεν μυσταγωγική φιλοσοφία θεωρεί τον Χώρο ως ΟΥΣΙΑ (Συνεχή ή Αμέριστη Ουσία) ενώ η επιστήμη θεωρεί τον Χώρο ως ΚΕΝΟ και άρρηκτα συνδεδεμένο με τον Χρόνο (ο οποίος λαμβάνει νόημα με την έννοια της κινήσεως) όπου ο Χώρος και ο Χρόνος συναποτελούν το λεγόμενο χωροχρονικό συνεχές. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι η διάσταση απόψεων είναι στην πραγματικότητα λεκτική γιατί η μυσταγωγική φιλοσοφία δέχεται την έννοια του χωροχρόνου με διαφορετική διατύπωση αφού θεωρεί ότι «από το Χάος πρώτα εξέρχεται η Ατομική Ουσία η οποία προκαλεί την έξοδο εκ του Χάους της Συνεχούς Ουσίας». Συνεπώς δεν είναι δυνατή η ύπαρξη της Συνεχούς ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι ο ΧΩΡΟΣ χωρίς την παρουσία της Ατομικής ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι α) η Κίνηση (νόμος της κινήσεως) και η εκ της κινήσεως προκύπτουσα έννοια του ΧΡΟΝΟΥ και β) η εκδήλωση της ΥΠΑΡΞΗΣ της (νόμος της ζωής). Συνεπώς αυτήν η συνύπαρξη και συλλειτουργεί των δύο ουσιών, της Συνεχούς (Αμέριστης) ουσίας η οποία εμπεριέχει την έννοια του ΧΩΡΟΥ και της Ατομικής (Μεριστείς) ουσίας η οποία εμπεριέχει τις έννοιες του ΧΡΟΝΟΥ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, περιγράφει με άλλο τρόπο το χωροχρονικό συνεχές της θεωρίας της σχετικότητας, το οποίο (για να είμαστε ακριβέστεροι) θα το χαρακτηρίζαμε ως Ετεροχρονική Ύπαρξη. Έτσι στον όρο αυτό (χωροχρονική ύπαρξη) εμπεριέχονται και οι τρεις νόμοι: Ενεργείας (Χώρος), Κινήσεως (χρόνος), και Ζωής (ύπαρξη) δηλαδή και οι δύο αϊδιες ουσίες του Σύμπαντος: Συνεχούς (νόμος ενεργείας) και Ατομικής (νόμοι κινήσεως και ζωής).

Οι μορφές της Φύσεως κατά τις απόψεις της μυσταγωγικής φιλοσοφίας.

Τα ΑΤΟΜΑ της αμέριστης (ατομικής) ουσίας συγκροτούν όλες τις μορφές του Σύμπαντος από μια πέτρα έως έναν γαλαξία κλπ. Συνεπώς όλες οι μορφές (δηλαδή τα διάφορα υλικά σώματα) αποτελούνται από ΑΤΟΜΑ της αμέριστης ουσίας. Η σύνδεση των ΑΤΟΜΩΝ της αμέριστης ουσίας προς συγκρότηση των διαφόρων αυτών μορφών γίνεται με την βοήθεια της Συνεχούς (αμέριστης) Ουσίας η οποία αποτελεί τον συνδετικό λόγο (δηλαδή την συγκολλητική ουσία) των μορφών. Τα ΑΤΟΜΑ της αμέριστης ουσίας έχουν ενεργούς τους νόμους της Κινήσεως και της Ζωής, ενώ η Συνεχής ουσία έχει ενεργό τον νόμο της Ενέργειας. Συνεπώς η κάθε μορφή έχει ενεργούς τους Νόμους της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας.

Οι μορφές της Φύσεως κατά τις προσωπικές μου απόψεις.

Ένα θέμα που γεννάται είναι σχετικά με την μάζα και την βαρύτητα των μορφών του σύμπαντος αν οφείλονται στην ατομική ουσία ή στην συνεχή ουσία ή και στις δύο. Για το θέμα αυτό δεν βρέθηκε καμιά αναφορά στα κείμενα που αναφέρονται στην μυσταγωγική φιλοσοφία. Κατόπιν αυτού για το θέμα αυτό θα εκφράσουν προσωπικές απόψεις.

Έτσι θεωρώ ότι η ΥΛΗ (μεριστή ουσία) έχει μόνον κίνηση ενώ η ΕΝΕΡΓΕΙΑ (αμέριστη ουσία) έχει μόνο μάζα. Επομένως η αδράνεια και η μάζα την οποία εμφανίζουν τα υλικά σώματα οφείλεται στην ενέργεια (αμέριστη ουσία) που εμπεριέχουν και όχι στη υλική (μεριστή) ουσία. Συνεπώς η ΕΝΕΡΓΕΙΑ έχει μάζα (με αποτέλεσμα να εμφανίζει αδράνεια) ενώ η ΥΛΗ έχει μόνο κίνηση και δεν έχει μάζα([12]). Εξ αυτού προκύπτει ότι η μάζα την οποία έχει η κάθε υλική μορφή σε κατάσταση ακινησίας της οφείλεται στην συνεχή ουσία η οποία αποτελεί τον συνθετικό της λόγο. Επίσης θεωρώ ότι σε κατάσταση επιταχυνόμενης κινήσεως μιας μορφής η ενέργεια της αυξάνει (γιατί συγκεντρώνει περισσότερη συνεχή ουσία ώστε να συγκρατηθεί η ενότητα της μορφής) συνεπώς η μάζα της αυξάνει πράγμα που το προβλέπει και η ειδική θεωρία της σχετικότητας. Σχετικά έχει όμως παρατηρηθεί ότι τα στοιχειώδη σωματίδια σε κατάσταση ηρεμίας τους έχουν αδράνεια δηλαδή έχουν μάζα διάφορη του μηδενός. Το γεγονός αυτό εξηγείται με την παραδοχή ότι τα στοιχειώδη σωματίδια συγκροτούνται από άλλα σωματίδια τα οποία ονομάζονται κούρκα και συγκρατούνται μεταξύ τους από συνεχή ουσία. Η άποψη ότι η ενέργεια (δηλαδή η συνεχής ουσία) έχει μάζα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι

ολόκληρος ο χώρος (χωροχρονική ύπαρξη ή χωροχρονικό συνεχές) του Σύμπαντος έχει μάζα και ενέργεια. Επίσης ο χώρος περιλαμβάνει άτομα της Μεριστής ουσίας γιατί δεν είναι δυνατόν να νοηθεί χώρος χωρίς την συνύπαρξη των δυο ουσιών, αμέριστης (χώρος) και μεριστής (ύλη).

οι υλικές μορφές του σύμπαντος, έχουν σε μεγάλη συγκέντρωση τόσο Μεριστή (Ατομική) Ουσία όσο και Συνεχή (Αμέριστη) Ουσία, (σε σχέση με το λοιπό διαστημικό χώρο). Αποτέλεσμα αυτού είναι η μάζα των υλικών μορφών να είναι πολύ μεγαλύτερη από την μάζα που λοιπού διαστημικού χώρου. Αυτό μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: η συγκέντρωση σε ένα σημείο της Χωροχρονικής ύπαρξης (ετεροχρονικού συνεχούς) συνεχούς ουσίας σε μεγάλη συμπύκνωση προκαλεί καμπύλωση της Χωροχρονικής ύπαρξης, όπως προβλέπει και η θεωρία της σχετικότητας. Επομένως η καμπύλωση του χωροχρόνου οφείλεται στην συνεχή ουσία των υλικών μορφών και όχι υλική (ατομική) τους ουσία.

Οι μορφές της Φύσεως κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η επιστήμη θεωρεί ότι τόσο τα στοιχειώδη σωματίδια συνδέονται μεταξύ τους για να αποτελέσουν τα άτομα, όσο και τα άτομα για να συγκροτήσουν τις ενώσεις κλπ με την βοήθεια των πεδίων τα οποία αναπτύσσονται μεν στον χώρο αλλά προέρχονται από τα υλικά σώματα και υπάρχουν όσο στο χώρο υπάρχει και το αντίστοιχο υλικό σώμα από το οποίο προέρχεται. Η θεωρία της σχετικότητας δέχεται ότι υπάρχει τόσο ύλη όσο και ενέργεια αλλά η ύλη μπορεί να μετατραπεί σε ενέργεια και αντιστρόφως. Συνεπώς θεωρεί ότι η αύξηση της ενέργειας ενός σώματος έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της μάζας του σώματος αυτού και αντίστροφα, δηλαδή η ενέργεια που προστίθεται στο σώμα προσθέτει μάζα σ’ αυτό και έτσι δίνεται η εντύπωση ότι η ενέργεια έχει υλική υπόσταση.

Συμπεράσματα

Η θεωρία της σχετικότητας προσέγγισε τις απόψεις της μυσταγωγικής φιλοσοφίας αλλά μέχρι ένα σημείο: Δεν ανακάλυψε ακόμα την συνεχή ουσία, από σφάλμα του Einstein, ο οποίος είχε αρνηθεί να δεχθεί την ύπαρξη του αιθέρος (συνεχούς ουσίας) την οποία δεχότανε ο Maxwell ο οποίος διατύπωσε την ηλεκτρομαγνητική θεωρία. Η εισαγωγή της έννοιας του αιθέρος (συνεχούς ουσίας), θα ερμηνεύσει πολλά σκοτεινά σημεία της θεωρίας της σχετικότητας π.χ. το γιατί η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή προς κάθε κατεύθυνση ανεξάρτητα από την κίνηση της φωτεινής πηγής…..

Λυκόφρων

[1] ο όρος Κόσμος δεν ταυτίζεται με τους όρους Φύση, Άπειρο και Σύμπαν (Οι όροι Φύση, Άπειρο και Σύμπαν είναι ταυτόσημοι).

[2] Η χρήση της λέξεως ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ με την έννοια κατασκευάζω κάτι εκ του μηδενός (άποψη η οποία απηχεί τις θέσεις των βιβλικών θρησκειών) είναι ανεπιτυχής γιατί η λέξη «δημιουργώ» κλπ κατά το λεξικό του Καρμπολά (αλλά και άλλων εγκύρων λεξικών) σημαίνει εκτελώ δημόσιο έργο. Στην περίπτωση που αναφερόμαστε στην Φύση θα ήταν ακριβέστερο να χρησιμοποιείται η λέξη Εκδήλωση ή (το πλέον επιτυχές) ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ (Σ. Νάγου 3Β, σελ 14)

[3] Βασίζεται σε εργασίες του Αδ.’. Σπ. Νάγου.

[4] Η έννοια του Χάους και μάλιστα ως ύπαρξης εκ της οποίας προήλθαν τα πάντα δηλαδή ως την προ της εμφανίσεως της Φύσεως ύπαρξη, την αποδέχονται όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Ο Ησίοδος στην θεογονία του αναφέρει ως πρώτη ύπαρξη το Χάος και εξ αυτού την εμφάνιση της ΓΗΣ (δηλαδή της υλικής ουσίας ή άλλως μεριστής ή ατομικής ουσίας) και του ΕΡΩΤΟΣ (δηλαδή της μη υλικής ουσίας από την δράση της οποίας γίνονται τα πάντα ή άλλως της αμέριστης ή συνεχούς ουσίας).

[5] Οι όροι «Φύση», «Ενεργητικό Μορφικό Άπειρο», «Παν» και «Σύμπαν» είναι ταυτόσημοι. Επίσης ταυτόσημοι είναι οι όροι «Χάος», «Άμορφο Άπειρο», «ανεκδήλωτο Παν» και «ανεκδήλωτο Σύμπαν»

[6] Την έρευνα του Χάους την πραγματοποιούμε έμμεσα με εφαρμογή του Νόμου της ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, ο οποίος μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι η εκ του Χάους εκπορευθήσα ουσία της Φύσεως έχει αναλογικότητα με την κατάσταση του Χάος εκ του οποίου προήλθε. Ο Νόμος αυτός της αναλογικότητας είναι γνωστός και από τον Σμαράγδινό Πίνακα που βρέθηκε στην Αίγυπτο και ο οποίος αναφέρει ότι «το προς τα κάτω αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανάλογο τω προς τα κάτω προς επιτέλεση των θαυμασίων του Ενός μόνον πράγματος». Συνεπώς η κατάσταση του Χάους γίνεται νοητή από την μεταφορά της ουσίας του στο ενεργητικό μορφικό Άπειρο (την Φύση) ως τα ΑΤΟΜΑ της ατομικής ουσίας τα οποία έχουν κέντρο (τον Νόμο της Κινήσεως) και περιφέρεια (τον Νόμο της Ζωής). Με την εφαρμογή του Νόμου της Αναλογικότητας, θεωρούμε ότι το ΧΑΟΣ συγκροτείται από κέντρο (την ΚΙΝΗΣΗ) και από περιφέρεια (την ΖΩΗ).

[7] Για την έννοια της «Ζωής» ή νόμου της ζωής, ιδέ στο θέμα 24 «Πυθαγόρειος Αριθμολογία», μέρος Β’ οι μονάδες.

[8] Η ΕΝΤΡΟΠΙΑ είναι ένα μέγεθος που προέρχεται από την διατύπωση του δευτέρου θερμοδυναμικού αξιώματος, σύμφωνα με το οποίο η μεταβολή που γίνεται σε ένα σύστημα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της εντροπίας. Η αύξηση της εντροπίας συνδέεται με την αύξηση της «αταξίας» που εμφανίζεται σε ένα σύστημα δηλαδή την αύξηση του καταμερισμού και της πολυπλοκότητας ενός συστήματος. Η επιστήμη θεωρεί ότι η εντροπία ήταν μηδέν στο αρχικό άτομο από το οποίο προήλθε το Σύμπαν και ότι με την δημιουργία και εξέλιξη του σύμπαντος η εντροπία συνεχώς αυξάνει καθώς αυξάνει η «αταξία» στο Σύμπαν δηλαδή ο καταμερισμός και πολυπλοκότητα του Σύμπαντος. Το λόγιο των εσωτεριστών «τάξη από το Χάος” δηλαδή ότι η τάξη που υπάρχει στο Σύμπαν προήλθε από το χάος δεν υπονοεί ότι κατ΄ αντιδιαστολή θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι στο Χάος υπάρχει αναγκαστικά αταξία. Η απόδοση στο Χάος της έννοιας ότι εκεί υπάρχει η μεγίστη αταξία είναι αυθαίρετη και λανθασμένη. Το λόγιο «τάξη από το χάος» κατά την γνώμη μου υπονοεί ότι αυτή η τάξη δηλαδή αυτή η νομοτέλεια που υπάρχει στο Σύμπαν προήλθε από το Χάος στο οποίο όλες οι ουσίες υπάρχουν σε ανεκδήλωτη κατάσταση και όχι σε αταξία. Επίσης είναι παρερμηνεία να θεωρήσουμε ότι η «αταξία» που συνεπάγεται την αύξηση της εντροπίας στο σύμπαν (κατά την άποψη της επιστήμης) δεικνύει σύγκρουση απόψεων επιστήμης και φιλοσοφίας γιατί η επιστήμη με την έννοια αταξία εννοεί την πολυπλοκότητα και πολλαπλότητα στο Σύμπαν που δεν σημαίνει ότι αυτή η πολυπλοκότητα και πολλαπλότητα στο Σύμπαν (που συνεχώς αυξάνει) οδηγεί σε χειροτέρευση. Αντίθετα η αύξηση της πολυπλοκότητας και πολλαπλότητας έχουν ως αποτέλεσμα την εξέλιξη του Σύμπαντος στον άπειρο χρόνο.

[9] Το αρχικό άτομο αντιστοιχεί στο χάος της εσωτερικής φιλοσοφίας.

[10] Ο ΑΙΘΕΡΑΣ (τον οποίο ως όρο χρησιμοποιούσαν και οι αρχαίοι έλληνες φιλόσοφοι) είναι η Αμέριστη ή Συνεχής ουσία.

[11] Η συγκρότηση αυτή όλων των δομών του σύμπαντος είναι αποτέλεσμα του ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ.

[12] Οι απόψεις αυτές πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο περαιτέρω έρευνας .

Δημοσιεύθηκε στο ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ | Leave a Comment »

Οι Θεοί των Ελλήνων

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/14/2009

Σχετικά με το ερώτημα τι είναι Θεοί υπάρχει μεγάλη πλάνη και παραπληροφόρηση. Η λέξη θεός ετυμολογείται (κατά το λεξικό του Α. Γαζή, εκδοθέντος υπό του Κων. Καρπολά του Ολύμπιου, το έτος 1839) εκ του ρήματος θέω, τρέχω, της θεότητας αεικινήτου νοούμενης, δηλαδή της χωρίς διακοπή κινούμενης προς την πρόοδο και εξέλιξη και συνεπώς η λέξη Θεός δεν δύναται να θεωρηθεί ως ονομασία του Αιτίου Εκπορεύσεως της Φύσεως (ή άλλως του Δημιουργού της Φύσεως) και πολύ περισσότερο, να ταυτιστεί με το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως. Συνεπώς Θεοί είναι ψυχικές ατομικότητες βρισκόμενες σε εξελικτικό επίπεδο πέραν του ανθρωπίνου οι οποίες (όπως προαναφέρθηκε) σπεύδει ταχέως προς συνεχή πρόοδο και αύξηση των δυνάμεών τους.

Όμως όπως νοείται στην σημερινή εποχή η λέξη Θεός έχει δύο σημασίες, σημαίνει α) το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ή την Δημιουργό Αρχή του Σύμπαντος ή τον Δημιουργό του Σύμπαντος) και β) τον Θεό Πνεύμα ή Θεό (π.χ. ο Θεός Άρης). Μεταξύ των δύο αυτών εννοιών υπάρχει τεραστία διαφορά διότι ο Θεός ως το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος (Δημιουργός) είναι το αίτιο της εκδηλώσεως της Φύσεως, ενώ ο Θεός ως πνευματική οντότητα είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το όλο ενώ ο Θεός ως πνευματική οντότητα είναι η ατομικότητα. Η ατομικότητα (ο Θεός πνεύμα) είναι ένα μέρος του όλου και όχι το όλο (το Δημιουργό Αίτιο). Η ατομικότητα (Θεός Πνεύμα) φέρει σπέρμα του όλου αλλά δεν είναι το όλο, ακολουθεί την πορεία του όλου και διέπεται από τους νόμους του όλου. Επομένως ο χαρακτηρισμός του Αιτίου Εκπορεύσεως της Φύσεως ως Θεού από τους χριστιανούς τον μεσαίωνα δημιουργεί σύγχυση και έγινε εσκεμμένα ακριβώς για να δημιουργήσει αυτή τη σύγχυση.

Όπως είναι φανερό, μετά τα προαναφερθέντα, η έκφραση μονοθεϊστική θρησκεία ή μονοθεϊσμός στερείται νοήματος γιατί η έννοια της λέξεως θεός, όπως νοείται στην ελληνική γλώσσα, δεν δύναται να αποδοθεί στο Δημιουργικό Αίτιο του Σύμπαντος……………………… ………………………….. …………………. …………………… ……………… …………………… ………………………. …………………….

(απόσπασμα από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β΄ έκδοση απηυξημένη)

Δημοσιεύθηκε στο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ | Leave a Comment »

Περί του πυρός

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/14/2009

Την μεγάλη σημασία του Πυρός μας στην εξελικτική πορεία της Φύσεως καταδεικνύουν αφενός μεν ο Συμβολισμός της Θεάς Εστίας και του Θεού Ηφαίστου και αφετέρου το αρχαίο λόγιο που αναφέρει «η φύση ολόκληρη αναγεννάτε δια του Πυρός». Το λόγιο αυτό δείχνει την μεταμορφωτική δράση του Πυρός στον υλικό, στον μορφικό, στον ψυχικό και στον πνευματικό κόσμο. Εξ αυτού συνάγεται ότι το στοιχείο του Πυρός αποτελεί τον παράγοντα εκείνον ο οποίος μετέχει σ’ όλες τις μεταμορφώσεις της Φύσεως οι οποίες είναι εμφανέστερες κατά τις τέσσερις εποχές του έτους. Ιδιαιτέρως κατά τα ηλιοστάσια η ένταση (θερινό) και η χαλάρωση (χειμερινό) αντιστοίχως της ενεργείας του στοιχείου του Πυρός του Ηλίου δημιουργεί όλα τα γνωστά θαυμαστά φαινόμενα, όχι μόνον επί της υλικής φύσεως αλλά και επί της συνειδητής και πνευματικής φύσεως.

Σχετικά με το Πυρ ο Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος έλεγε ότι «το Πυρ είναι η αρχή των πάντων». Με την φράση αυτή αποκαλύπτει ότι το πυρ είναι στοιχείο δημιουργικό, το οποίο υπάρχει παντού και συντελεί στη αέναη δημιουργία και εξέλιξη των πάντων στην Φύση. Επίσης ένας αρχαίος αφορισμός των φιλοσόφων των παρελθόντων αιώνων λέγει ότι «ολόκληρη η Φύση αναγεννάτε δια του πυρός», γι’ αυτό δικαίως από πολλούς χαρακτηρίζεται ως Ιερό Πυρ του οποίου η δράση έχει ως αποτέλεσμα την εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Το Πυρ στην πλέον απλή του εκδήλωση, που προέρχεται από την καύση υλικών σωμάτων, εκδηλώνεται ως Φως και Θερμότητα. Η εσωτερική φιλοσοφία θεωρεί ότι η θερμότητα είναι εκδήλωση (δηλαδή νόμος) της μεριστής (ή ατομικής) ουσίας δηλαδή της υλικής ουσίας ενώ το Φως είναι εκδήλωση (δηλαδή νόμος) της αμέριστης (ή συνεχούς) ουσίας δηλαδή της ουσίας του αιθέρος. Επίσης θεωρεί ότι το Φως ως νόμος της ουσίας του αιθέρος εκδηλώνεται όταν ο αιθέρας συνεργάζεται και συλλειτουργεί με την άλλη ουσία τους σύμπαντος την υλική ουσία, από την οποία εκπορεύεται ο νόμος της θερμότητας.

Καθένας από αυτούς τους νόμους (του φωτός και της θερμότητας) δεν μπορεί να εμφανισθεί χωριστά στις λειτουργίες των Κόσμων, όπως και στις λειτουργίες και αυτών ακόμη των πνευματικών φύσεων, γι’ αυτό λέγουμε ότι το ΠΥΡ είναι το αποτέλεσμα της συλλειτουργίας των δύο ουσιών του Σύμπαντος. Για να γίνει λοιπόν κατανοητή σε όλους μας η έννοια του Πυρός πρέπει προηγουμένως να γνωρίζουμε τι είναι Υλική (ή μεριστή ή ατομική) ουσία και τι Αιθέρας (ή αμέριστη ή συνεχής ουσία) και γιατί η θερμότητα είναι εκδήλωση της μεριστής ουσίας και το φως της αμέριστης ουσίας. Το θέμα αυτό αναλύεται στην παράγραφο 1.5. Το πυρ εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα, γι’ αυτό μιλάμε για υλικό, ζωικό και πνευματικό πυρ ………………… …………….. …………….. …………………. ………………….

(απόσπασμα απο το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β΄ έκδοση επηυξημένη)

Δημοσιεύθηκε στο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ | Leave a Comment »

Πνευματικές υποθήκες Σπ. Νάγου

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/14/2009

Ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Σπυρίδων Νάγος άφησε τις παρακάτω υποθήκες προς κάθε ειλικρινή αναζητητή της αλήθειας:

«Αγάπα τον άνθρωπο όχι από δεοντολογία ή κατ’ επιταγή. Αγάπα τον άνθρωπο αδιαφορών αν αυτός σε αγαπά, σε μισεί ή σε περιφρονεί. Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη την δική σου υπόσταση.

Σεβάσου πάντοτε οποιονδήποτε άνθρωπο, αγαθό ή κακό, πεπαιδευμένο ή άξεστο, γιατί είναι μια αξία της Φύσεως που εργάσθηκε επί πολλούς αιώνες για την ανθρώπινη οντότητα. Η οντότητα αυτή έχει λανθάνοντες τους Νόμους της αρετής και της Σοφίας. Βοήθησε τον εσύ με την αγάπη σου και το ενδιαφέρον σου για να τους εκδηλώσει έντονα. Χτύπα και καυτηρίαζε την κακία και την αγνωσία. Σεβάσου όμως τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο, γιατί κι’ αυτός προορίζεται να γίνει μια ημέρα θεία ύπαρξη.

Δείχνε πάντα ανεξάντλητη επιείκεια και ανοχή. Μην οικτίρεις ποτέ τον σφάλλοντα. Μην περιφρονείς ποτέ τον αμαρτήσαντα γιατί και συ έσφαλες και αμάρτησες πολλές φορές στην ζωή σου αλλά οι άλλοι σε ανέχτηκαν. Αν υπήρξες αυστηρός πολύ κάποτε θα μετανοήσεις. Αν έκρινες με επιείκεια δεν θα μεταμεληθείς ποτέ. Να βρίσκεις πάντοτε την δύναμη να συγχωρείς εκείνον που σε αδίκησε.

Αγάπα κάθε πνοή, κάθε συνείδηση υπανθρώπων, ανθρώπινη και πανανθρώπινη για να αισθανθείς και συ τις περιπτύξεις και την θέρμη της παγκόσμιας αγάπης.

Για να γίνεις ελεύθερος, να αναγνωρίζεις και στον άλλο το δικαίωμα να γίνει και αυτός ελεύθερος. Βοήθησε πάντοτε να απολαύουν και οι άλλοι την οικονομική, την κοινωνική και την πνευματική ελευθερία και να μπουν στην τροχιά του Φυσικού Νόμου και στον κύκλο της παγκόσμιας αρμονίας.

Να είσαι δίκαιος, δηλαδή αναγνώριζε και σεβάσου τα δικαιώματα που έχει κάθε ύπαρξη η οποία είδε το Φως του Ηλίου για να απολαμβάνει την ζωή, να προοδεύει και να εξελίσσεται πνευματικά. Η λέξη δικαιοσύνη είναι συνώνυμη με την λέξη αναγνώριση. Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δώσει τίποτε στον όμοιό του. Η Φύση είναι εκείνη που δίνει στον άνθρωπο τον οργανισμό και τις αισθησιακές και πνευματικές ικανότητες με τις οποίες δικαιούται να παίρνει από τους κόλπους της ότι του είναι αναγκαίο για την ύπαρξη, την πρόοδο και την ευδαιμονία του. Η Φύση διαθέτει αφειδώς όλους τους παράγοντες της ζωής για όλους. Ο άνθρωπος στηριζόμενος στη δύναμη του ισχυρότερου αφαιρεί τα μέσα και στερεί τον όμοιό του από όλα εκείνα που θα του εξασφάλιζαν άνετη ζωή, εύκολη παιδεία και χωρίς εμπόδια πρόοδο.

Να είσαι δίκαιος. Να πιστεύεις ότι όλοι, σαν τέκνα της ίδιας μάνας έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι στο σύνολο.

Να είσαι δίκαιος και να αναγνωρίζεις σε κάθε άνθρωπο ό,τι ανήκει σ’ αυτόν από την μητέρα Φύση. Κάθε ύπαρξη δικαιούται να έχει στην διάθεση της όλα τα μέσα της προόδου και της παιδείας για να μάθει και αυτή την αλήθεια και να αποκτήσει την κοινωνική και πνευματική ελευθερία.

Κάνε ότι μπορείς για να ανανήψει ο αδελφός σου άνθρωπος. Δώσε του χέρι βοηθείας για να βγει από το βούρκο της κατωτερότητας.

Μην προκαλείς, μην υποτιμάς κανένα, πάντα να είσαι ανεκτικός. Κτύπα τις ανθρώπινες αδυναμίες, στιγμάτιζε το πάθος, καυτηρίαζε την αμαρτία αλλά ποτέ μην θίγεις την αξιοπρέπεια του αμαρτήσαντος. Μη πληγώνεις, μη φονεύσεις ποτέ τον αδελφό σου άνθρωπο έστω και αν είναι αμαρτωλός. Δεν ξέρεις και συ κι εγώ πόσες φορές στην πορεία της ψυχής μας κατά τις αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις μας δεν υπήρξαμε εγκληματίες, κακούργοι, αμαρτωλοί Όμως η στοργή των δυνάμεων της Φύσεως το φως του Ηλίου και οι φροντίδες των ανωτέρων συνειδήσεων μας βοήθησαν με τις δοκιμασίες και τον πόνο να μάθουμε και να ακλουθούμε το καλό και το πρέπον».

Σκέψεις ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ πάνω στις πνευματικές υποθήκες του Νάγιου

Οι προαναφερθείσες υποθήκες του Νάγου είναι πάντα επίκαιρες. Η επιγραμματική του φράση “στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη τη δική σου υπόσταση”, πρέπει να αποτελεί για όλους μας μια βάση αναφοράς, ένα μέτρο κρίσης και έναν οδηγό που μπορεί να μας οδηγεί σωστά στην περαιτέρω πορεία μας στη ζωή. Μόνον όταν στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου βλέπουμε επαναλαμβανόμενη τη δική μας υπόσταση (όπως σ’ ένα καθρέπτη βλέπουμε το είδωλό μας) θα αντιμετωπίζουμε την κάθε ανθρώπινη υπόσταση όπως τον εαυτό μας γιατί: Θα δείχνουμε κατανόηση και επιείκεια για τα σφάλματα και τα ελαττώματα των άλλων, αφού στα πρόσωπά τους θα βλέπουμε τη δική μας υπόσταση όπως ήταν κάποτε ή όπως είναι τώρα ή όπως μπορεί να εμφανισθεί στο μέλλον, αφού όλες οι υποστάσεις αποτελούνται από τις ίδιες ουσίες και ακλουθούν την ίδια πορεία εξελίξεως, αλλά βρίσκονται σε διαφορετικό στάδιο εξελίξεως. Αν κατανοήσουμε αυτά τότε μόνο θα βρίσκουμε τη δύναμη να συγχωρούμε αυτούς που μας αδικούν.

Δεν πρέπει να αδικούμε τους άλλους γιατί εκείνος που αδικεί τους άλλους αγνοεί ότι όλες οι υποστάσεις είναι τέκνα της μητέρας Φύσεως, έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις και τον ίδιο σκοπό και προορισμό και παραγνωρίζει ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη έχει λανθάνοντες τους Νόμους της Αρετής και της Σοφίας και ότι προορίζεται να γίνει θεία ύπαρξη και πολίτης του Σύμπαντος.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε ή καταφρονούμε ή περιφρονούμε τους άλλους γιατί εκείνος που υποτιμά ή καταφρονεί ή περιφρονεί τους άλλους, υποτιμά, καταφρονεί και περιφρονεί τον ίδιο τον εαυτό του, εκείνον που στο παρελθόν είχε τις ίδιες ατέλειες και τα ίδια ελαττώματα ή εκείνον που κάποτε στο μέλλον θα υποπέσει στα ίδια σφάλματα.

Δεν πρέπει να επικρίνουμε τους άλλους, γιατί εκείνος που επικρίνει τα ελαττώματα των άλλων έχει μέσα του στοιχεία αυτών των ελαττωμάτων και δεν τα κατανοεί. Έτσι επικράνων τους άλλους, επικρίνει τον ίδιο τον εαυτό του.

Όταν πετύχουμε όλα τα προαναφερθέντα, τότε θα είμαστε πια έτοιμοι να πραγματοποιήσουμε ουσιαστικά βήματα αποδελτίωσης και θα απελευθερωθούμε από τις προσκολλήσεις μας σε πρόσωπα, σε πράγματα και σε κοινωνικές συμβατικότητες, γιατί οι προσκολλήσεις μας αυτές μας κάνουν να διακρίνουμε και διαχωρίζουμε τους άλλους σε συγγενείς και αγνώστους, σε φίλους και εχθρούς, σε άσπρους και μαύρους, σε πλούσιους και φτωχούς σε ευγενείς και μη.

Πάνω στη συνειδητοποίηση των προαναφερομένων βασίζεται ο Νόμος της παγκόσμιας ΑΓΑΠΗΣ προς κάθε πνοή και κάθε συνείδηση υπανθρώπων, ανθρώπινη και πανανθρώπινη.

Η εναρμόνιση μας με τον Νόμο της ΑΓΑΠΗΣ θα μας οδηγήσει στον τελικό προορισμό μας ως ανθρώπινες υποστάσεις, δηλαδή στην απόκτηση της ελευθερία μας από τα δεσμά του γήινου περιβάλλοντος και την είσοδό μας στην διαρκή ημέρα.

(απόσπασμα από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β΄ έκδοση επηυξημένη)

Δημοσιεύθηκε στο ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ | 1 σχόλιο »

ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/14/2009

«Ηθική Αρχή για τα νοητικά όντα είναι η γνώση των φυσικών δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου των όντων και η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και η προστασία τους. Η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση καθήκοντος, το οποίο επιβάλει αυτή η ίδια η λειτουργία της Φύσεως». (ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΑΓΟΣ)

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ: Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των άλλων, υποχρεώνει τα νοητικά όντα να είναι πάντοτε εναρμονισμένα στις σχέσεις τους προς το σύνολο των νοητικών όντων. Το γεγονός αυτό τα χαρακτηρίζει ως ενεργούντα με συνείδηση του σκοπού τους, δηλαδή ως έχοντα διανόηση από την οποία διέπονται οι πράξεις τους. Αντίθετες ενέργειες δια των πράξεών τους τα χαρακτηρίζουν ως ασυνείδητα. Ασυνείδητες δε ενέργειες δια πράξεων είναι επαναστατικές κατά του έργου της θείας δημιουργίας, κατά των όρων της φυσικής τους ζωής, κατά της προόδου αυτών, κατά της ηθικής τους εμφανίσεως και κατά του σκοπού τους.

Οι μυημένοι, εκτός της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των άλλων, έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν, μετά από προπαρασκευή, τις θείες αλήθειες της Φύσεως στους αμύητους προς αυτές ανθρώπους, προς τον σκοπό να προαχθούν και αυτοί νοητικά ώστε να γνωρίσουν τα φυσικά τους δικαιώματα και να εκπληρώνουν το καθήκον τους προς τους άλλους. Οι μύστες όταν πράγματι ασκούν αυτά τα καθήκοντα τότε, όχι μόνον προάγονται ψυχικά, αλλά αποκτούν το δικαίωμα της αποκαλύψεως προς αυτούς, από θειότητα πνεύματα, θειότερης γνώσεως, σχέση έχουσας προς την μεταμόρφωσή της οργανικής τους φύσεως και απόκτηση ενεργητικού μέσου της ψυχής τους καθαρά πνευματικού.

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ “ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ”)

Δημοσιεύθηκε στο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ | Leave a Comment »

Ύμνος προς τον Ήλιο του Σπ. Νάγου

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/14/2009

(από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β΄ έκδοση επαυξημένη)

«Κραταιέ άναξ του φωτός! Το ιδικόν σου φως πληροί τας εκτάσεις και το πάν προς σε οφείλει την ύπαρξίν του. Είσαι ο σωτήρ πάσης υπάρξεως, διότι άνευ σου ουδέν θα υπήρχεν. Χαίρε Φοίβε!

Όταν προβάλλης Φοίβε, το έρεβος υποχωρεί και αναγεννάται η Φύσις, όταν τας θείας σου ακτίνας αποστέλλης προς τους κοιμωμένους κόσμους, όπως εγείρης αυτούς. Αι Μούσαι σου, Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία και Καλλιόπη, σκορπούσι τας θείας σου ακτίνας και ο νους του κόσμου λαμβάνει ισχύν. Χαίρε Φοίβε!

Συ ισχυρέ Βασιλεύ της Φύσεως εγέννησες πάσας τας μορφάς και προς σε πάσαι αι μορφαί οφείλουν την ύπαρξίν των. Σύ έδωσες τον Λόγον, όστις εγέννησε τον Νουν και μόνον δια του ιδικού σου φωτός αντιλαμβανόμεθα των μορφών του απείρου και λαμβάνομεν γνώσιν ότι υπάρχει ζωή. Χαίρε Φοίβε!

Προς σε Φοίβε, έχομεν καθήκον να αποτείνωμεν τας ευχαριστίας μας, διότι εσύ είσαι ο μόνος άρχων τον όποιον πρέπει να αναγνωρίζωμεν ως γονέα ημών. Καταδέξου, λοιπόν άρχων, των ευχαριστιών μας και περίβαλλον ημάς δια των θείων σου Μουσών, αφού τη ση επιδαψιλεύσει, εγνωρίσαμεν το αίτιον της υπάρξεως μας. Χαίρε Φοίβε!

Φοίβε Ήλιε, το ιδικόν σου πνεύμα εγέννησεν την αντίληψιν και εξ αυτού οι κόσμοι έλαβον την ισχύν της νοήσεώς των. Αν δεν υπήρχες, το έρεβος δεν θα παρήγαγε νουν. Εάν δεν έρριπτες προς ημάς τάς ακτίνας σου, δεν θα είχομεν αντίληψιν. Εάν δεν περιέβαλλες ημάς, θα είμεθα τυφλοί. Γνώσιν δεν θα είχομεν. Εν σοι ο άπειρος Θεός ενεργεί, διότι η ιδική σου μορφή είναι απείρως τελειότερα. Χαίρε Φοίβε!

Οι μη προς σε το πνεύμα των αφιερώσαντες, απώλεσαν αυτό, διότι το έρεβος κατέφαγε την ισχύν του. Όσοι ηρνήθησαν Σε, άρχων του φωτός, απέθανον αδόξως. Ό νους των ουδέν των θείων της Φύσεως αντελήφθη και ελάτρευσαν ό,τι δεν επλήροι το παν ζωής και χαράς. Χαίρε Φοίβε!

Όταν Φοίβε εξαποστέλλης την θείαν εκείνην Μούσαν, ήτις μεταδίδει εις ημάς την έννοιαν του απείρου και του φωτός αυτού, ω πόσον αιασθανόμεθα ότι συ μόνον είσαι ο άρχων της ζωής και ότι Συ μόνον περικλείεις εις τας θείας σου ακτίνας εκείνο το οποίον σώζει και ζωοποιεί τους κόσμους. Όσον τις Φοίβε, προς σε τείνει το πνεύμα του κατά τοσούτον ανακαλύπτει εν σοί θείας μυσταγωγίας, εν αις το πνεύμα μυείται τον λόγον της υπάρξεως του και τον τρόπον του υποτάσσειν δια της θελήσεώς του τον θάνατον. Χαίρε Φοίβε!

Η Μούσα σου Ουρανία, η απείρως γαλουχούσα ημάς εις τα θεία σου μυστικά, η μεταρσιούσα τας Ψυχάς ημών εις τα θεία σου ύψη, μας ενέπνευσεν όπως σε χαιρετήσωμεν την στιγμήν ταύτην καθ’ ην πάσαι αι Μούσαι σου γεννώσιν εν ταις ανθρωπίναις καρδίαις τον θείον εκείνον πόθον της αναγεννήσεως των και αποκαθιστώσιν αυτάς εις το γλυκύ εκείνο άσμα, το οποίον διαρκώς υπενθυμίζει εις την ανθρωπότητα, ότι πρέπει διαρκώς να δρα ίνα διαρκώς υπάρχει. Χαίρε Φοίβε!

Ώ πόσον Φοίβε είναι γλυκεία ή εντολή αυτή! Δι’ αυτής αείποτε το πνεύμα ημών ενίσχυθη. Δι’ αυτής θα υπάρξωμεν και τούτο μας εγγυάται το θείον σου φως, το οποίον αεί θα πυρπολή τας αισθήσεις ημών προς το μέγα της Αγάπης καθήκον. Αισθανόμεθα ότι είμεθα ευτυχείς θείε Φοίβε, διότι απευθυνόμεθα προς Σε την στιγμήν ταύτην. Χαίρε Φοίβε!

Φοίβε! Είμεθα ευτυχείς διότι τώρα, πλειότερον πάσης άλλης εποχής σκορπάς το θείον άρωμα σου επί των μορφών της Φύσεως, δια του οποίου εγείρεις ημάς εκ της νάρκης και φέρεις ημάς εις την συναίσθησιν της ιεράς αγάπης και σωτηρίας ταύτης των ανθρώπων πηγής. Χαίρε ω απόλυτε του φωτός άρχων!

Τα τέκνα σου λατρεύουσι τον πατέρα αυτών και ή Ιερά δάφνη πλέκει στεφάνους να στέψη αυτά, εάν ποτέ το θείον όνομά σου δεν βλασφημήσωσιν».

Δημοσιεύθηκε στο ΥΜΝΟΙ & ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ | Leave a Comment »

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/14/2009

Σε όλες σχεδόν τις θρησκείες, ως γνωστόν, ο κεντρικός τους ήρωας πεθαίνει και κατόπιν ανασταίνεται κατά την εαρινή ισημερία π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Διόνυσος στην Ελληνική θρησκεία και ο Ιησούς στην Χριστιανική Θρησκεία. Αυτό σημαίνει ότι αυτός ο Θάνατος και η εν συνεχεία Ανάσταση έχουν κάποια κρυμμένη σημασία και συμβολίζουν κάτι βαθύτερο που μόνον οι βαθειά μυημένοι καταλαβαίνουν ενώ οι αμύητοι το θεωρούν ως απλό ιστορικό γεγονός. Επίσης είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο θάνατος του κεντρικού ήρωα είναι πάντα οδυνηρός.

Στον χριστιανισμό, η αλληγορική εικόνα του ΘΑΝΑΤΟΥ και της εν συνεχεία ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ εμφανίζεται με τον οδυνηρό σταυρικό θάνατο του Ιησού και ακολούθως την ανάστασή του. Ο θάνατος και εν συνεχεία η ανάσταση του Ιησού δεν τιμάται από τον χριστιανισμό σε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία, όπως θα έπρεπε να γίνει αν επρόκειτο για ένα ιστορικό γεγονός αλλά κατά την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Εδώ έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημανθεί ότι έχει συνδυαστεί με τα αστρονομικά γεγονότα της εαρινής ισημερίας του Ηλίου και την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Επίσης η σχετική παράδοση αναφέρει επίσης ότι ο Ιησούς μετά την ανάστασή του παραμένει στο γήινο επίπεδο και εμφανίζεται συχνά στους μαθητές του επί 40 ημέρες και κατόπιν έχουμε την ΑΝΑΛΗΨΗ του και την απομάκρυνσή του από το γήινο επίπεδο και η οποία γίνεται λίγο πριν από την θερινή τροπή του Ηλίου. Και για να τα συνοψίσουμε έχουμε: θάνατο, ανάσταση (κατά την εαρινή ισημερία και μάλιστα μετά την πρώτη πανσέληνο) και ανάληψη κατά την θερινή τροπή του Ηλίου.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα του θανάτου, της ανάστασης και της ανάληψης που αποτελούν το επίκεντρο του χριστιανισμού θα προσφύγουμε στην Ελληνική παράδοση. Στην Ελληνική παράδοση έχουμε τους πλέον αποκαλυπτικούς συμβολισμούς σχετικά με τον θάνατο και την ανάσταση που συμβαίνουν κατά την εαρινή ισημερία ως και την ανάληψη που λαμβάνει χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου. Επίσης με βάση την Ελληνική παράδοση θα εξετάσουμε την ιδιαίτερη σημασία της πρώτης πανσελήνου.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ.

ΣΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ κατά την εαρινή ισημερία συνέβαινε ο θάνατος του Διονύσου του Ζαγρέως ο οποίος κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Αυτό σημαίνει ότι ο Διόνυσος πεθαίνει με έναν οδυνηρό θάνατο (όπως ο Ιησούς). Όμως παρεμβαίνει η Θεά Αθηνά (δηλαδή το σοφό πνεύμα) και σώζει την καρδιά του, η οποία θεωρείται ως η έδρα της ψυχής του και την τοποθετεί στην κνήμη του πατρός της Διός όπου κυοφορείται και κατόπιν γεννάται εκ νέου αλλά τώρα από την φύση του Ολυμπίου Διός (δηλαδή του υπάτου πνεύματος του ηλιακού μας συστήματος), ως Διόνυσος ο Άνθιος, ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

Ο συμβολισμός αυτός των ορφικών δείχνει ότι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς πεθαίνει ως χθόνια θεότητα (του γήινου επιπέδου) και κατόπιν ανασταίνεται ως Διόνυσος ο Ελευθερέας δηλαδή ως ελευθερωτής των ανθρωπίνων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και της εν γένει υλοβαρούς τους φύσεως που τώρα είναι ουράνια θεότητα. Ο θάνατος του Διόνυσου του Ζαγρέα συμβολίζει, κατά την ελληνική παράδοση, τον θάνατο της τιτανικής του φύσεως. Τιτανική φύση έχει κάθε οντότητα που βρίσκεται στο ανθρώπινο επίπεδο και έχει πάθη και γενικά ελαττώματα και κακίες συνεπώς θάνατος της τιτανικής φύσεως του ανθρώπου είναι ο θάνατος των παθών του δηλαδή η αποβολή των ελαττωμάτων του. Κατόπιν ανασταίνεται και μεταμορφώνεται σε ουράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

ΣΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνα (δηλαδή την ανάστασή της από το βασίλειο του Πλούτωνα). Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερέας (που είναι πλέον ουράνια θεότητα), ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο (δηλαδή την ανάληψή της στα ουράνια επίπεδα) όπου η Περσεφόνη μεταμορφώνεται και αυτή σε ουράνια θεότητα.

Ο συμβολισμός αυτός των Ελευσίνιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευματικών οντοτήτων. Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο της τιτανικής φύσεως των ανθρωπίνων ψυχών και την μεταμόρφωσή και την αναγέννησή της στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου με την απόκτηση της αιωνίας ζωής δηλαδή ζωής η οποία δεν διέρχεται δια της διαδικασίας του θανάτου και της εκ νέου ενσαρκώσεώς της και συνεπώς ζωής η οποία έχει εξασφαλίσει την αιωνιότητα. Τελούσαν (κατά την εαρινή ισημερία) την γιορτή των Παναθηναίων, ενώ παράλληλα γινόντουσαν και εσωτερικές τελετές που όμως δεν μας είναι γνωστές.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ.

Από την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, αρχίζει η κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς δηλαδή του σοφού πνεύματος και στα ελληνικά μυστήρια εορτάζεται αυτό το γεγονός γιατί αποτελεί την εκδήλωση του πέμπτου ιερού δράματος της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Το πέμπτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνη η οποία απαλλάχθηκε οριστικά από όλα της τα πάθη (ΘΑΝΑΤΟΣ παθών) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική αναγέννηση της ψυχής (ΑΝΑΣΤΑΣΗ της ως νέας χωρίς πάθη οντότητας). Αποτέλεσμα αυτού είναι η ψυχική αυτή οντότητα να επιτύχει την κατάκτηση της ΣΟΦΙΑΣ (κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς). Η σοφία θα επιτρέψει στον μύστη, ο οποίος απαλλάχθηκε από τα πάθη του, να έλθει σε επικοινωνία με τον Ουρανό και να αποκτήσει τα μεταμορφωτικά εκείνα μέσα που θα του επιτρέψουν να αποκτήσει τον πνευματικό του οργανισμό, ώστε να έχει την δυνατότητα να οδεύσει στους χώρους του ανέσπερου φωτός.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΘΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ.

Στα Ορφικά μυστήρια η τρίτη μύηση λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του Ήλιου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ήλιου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής καθώς και αρμονική εκδήλωση αισθημάτων ανάλογη προς τα αρώματα των ανθέων αυτής της εποχής. Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την βαίνουσα προς αποθέωση ανθρώπινη ψυχή, η οποία απέβαλε το έρεβος και προορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση.

Κατά τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνεται μεταξύ εαρινής ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περίοδος κατά την οποία το ανιστάμενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση και την απόκτηση της αιώνιας ζωής.

Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του Ηλίου είναι η περίοδος της αναγεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρωπίνων ψυχών στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου, καθώς και της προετοιμασίας για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρεβος.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν γιορτές που αναφέρονταν στον θρίαμβο κατά του νόμου του θανάτου, της τιτανικής φύσεως του Διονύσου. Κατά τις εορτές αυτές εξέφραζαν την λατρεία τους προς την θεία δημιουργία που έφθασε δια των εκδηλώσεων των Νόμων της στην εμφάνιση των νόμων της αποθεώσεως των όντων της που είναι το έκτο ιερό δράμα της δημιουργίας. Επίσης εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους προς τα αποθεωθέντα τέκνα της, υπό την προστασία των οποίων ετίθεντο με την θέλησή τους. Στις γιορτές που τελούσαν οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου λάμβαναν μέρος μόνον εκείνοι που είχαν διέλθει όλους τους βαθμούς της ορφικής μυήσεως και τα συμπόσιά τους δεν τα αποτελούσαν πλέον τα ωμοφάγια, αλλά τροφή που την αποκαλούσαν αμβροσιακή και ποτό που αποκαλούσαν Διονυσιακό οίνο. Αποκορύφωση των εκδηλώσεων των Ορφικών αποτελούσε η εκδήλωση της ευγνωμοσύνης τους προς τον Θεό Απόλλωνα, τον Θεό της αιωνίας νεότητας, ο οποίος, κατ’ αυτήν την ώρα του έτους, παρέδιδε την λύρα του στον Θείο Ορφέα για να κρούει τις χορδές της και να μεταδίδει στις ψυχές των μυστών τους ήχους της ώστε να εναρμονίζουν τις πνευματικές τους δυνάμεις προς την πνευματική φύση του Θεού της αιωνίας νεότητας. Η τετάρτη και τελευταία μύηση των Ορφικών μυστηρίων γινόταν κατά την θερινή τροπή του Ηλίου που οι ακτίνες του φωτός Του είναι ζωηρότερες και οι καρποί ωριμάζουν. Η θερμότητα των Ηλιακών ακτίνων αυτής της εποχής αναπαριστούσε το φωτοβόλο των σκέψεων των τελείων μυστών και το γόνιμο των καρπών της θείας ιδεολογίας που οι ιεροφάντες κληροδοτούσαν στους διαδόχους τους.

Οι Μύστες της Ελευσίνας τελούσαν κατά την θερινή τροπή του Ηλίου γιορτή σε δόξα και ανάσταση της Κόρης Περσεφόνης και σε δόξα Διονύσου του Ελευθερέως, δηλαδή του ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών. Η Περσεφόνη είναι η ψυχή της Γης, η οποία διήλθε απ’ όλες τις καταστάσεις των τεσσάρων εποχών και κατόπιν ήλθε στον Όλυμπο, δηλαδή στην χώρα της αιώνιας ζωής του πνεύματος. Πριν όμως έλθει στην χώρα της αιώνιας ζωής συνεζεύχθη τον Διόνυσο τον Ελευθερέα και έτσι θα ζήσει μετ’ αυτού την αιώνια νεότητα και ευθυμία. Ιδού ποιος είναι ο κλήρος της ψυχής των θείων Μυστών και σαφώς τον απεκάλυψαν οι Θείοι Μύστες της Ελευσίνας. Επίσης οι Μύστες της Ελευσίνας έλεγαν ότι κατά την θερινή τροπή του Ηλίου ωριμάζει ο σίτος του οποίου η σπορά, η βλάστηση και η ωρίμανση εικονίζει την ψυχή του μύστη την εξελισσόμενη προς την αποθέωση. Την καλλιέργεια του σίτου δίδαξε η Δήμητρα που είναι η θεά της Γης. Ο σίτος εικονίζει μεταμορφωτικό μέσο. Μεταβάλλεται σε σώμα του Χριστού, παντός Χριστού. Μετά το σίτο εμφανίζεται η σταφυλή, σύμβολο του Διονύσου. Ο χυμός της σταφυλής εικονίζει άλλο μεταμορφωτικό μέσο. Είναι το αίμα του Χριστού, παντός Χριστού.

Οι Μύστες των Δελφών κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν ανάλογη τελετή σε δόξα του Φοίβου Απόλλωνος.

Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η θερινή τροπή του Ήλιου συμβολίζει τον θρίαμβό της ψυχής του μύστου επί του νόμου του θανάτου και τον οριστικό αποχωρισμό της από το έρεβος (δηλαδή την αποθέωση) που είναι το έκτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως. Από το έρεβος αποχωρίζεται η ανθρώπινη ψυχή που απόκτησε τον πνευματικό της οργανισμό και απελευθερώθηκε από τα δεσμά του περιβάλλοντός της.

Ο θρίαμβος της ανθρώπινης ψυχής επί του νόμου του θανάτου σημαίνει ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν θα ξαναπεράσει πια από την διαδικασία του θανάτου γιατί έχει πλέον αποκτήσει τον πνευματικό της οργανισμό που είναι ένα αιώνιο οργανικό μέσο που της εξασφαλίζει την αιωνιότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποθέωσης είναι η περίπτωση του Ηρακλή ο οποίος κατόρθωσε να εξαλείψει τα πάθη του μέσω των άθλων που επιτέλεσε και αυτό ολοκληρώνεται με τον συμβολικό οδυνηρό του θάνατο στην πυρά (γιατί όπως είπαμε ο θάνατος των παθών είναι οδυνηρός) και κατόπιν θα οδηγηθεί στον πνευματικό Όλυμπο δηλαδή στην αποθέωσή του.

Η εξάλειψη των παθών είναι η υπέρτατη πράξη ηρωισμού του ανθρώπου!

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Στυλ. Τάκα «Ο ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ» Β’ έκδοση

Δημοσιεύθηκε στο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ | Leave a Comment »

Το Χάος κατά την εσωτερική φιλοσοφία

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 10/14/2009

Η λέξη χάος προέρχεται από την ρίζα ΧΑΥ ή ΧΑF και σημαίνει το χάσμα, δηλαδή περιοχή η οποία είναι απρόσιτη και απροσπέλαστη στον άνθρωπο και στην οποία η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να εισχωρήσει, πολύ δε περισσότερο να την κατανοήσει και να την περιγράψει. Ομοίως και η Σκανδιναβική Μυθολογία (Volupsa) θεωρεί ως την αρχή του παντός την απέραντη άβυσσο, η οποία εννοιολογικά ταυτίζεται με την έννοια του Χάους ως χάσμα.

Το Χάος κατά την εσωτερική φιλοσοφία

Η εσωτερική φιλοσοφία ερμηνεύει την έννοια του Χάους της κοσμογονίας του Ησιόδου και υπεισέρχεται και στο θέμα της συστάσεως της ουσίας του. Θα εξετάσουμε λοιπόν το Χάος σύμφωνα με τις απόψεις αυτής της φιλοσοφίας, γιατί μας δίνει την δυνατότητα να κατανοήσουμε επαρκώς τι είναι το Χάος. Έτσι ΧΑΟΣ (κατά τρόπο αφαιρετικό) είναι το άμορφο Άπειρο, το ανεκδήλωτο Παν, η άποιος κατάσταση της εκδηλωμένης Φύσεως, η εν δυνάμει κατάσταση ουσία της Φύσεως.

Αμορφο άπειρο σημαίνει την χωρίς μορφική υπόσταση Φύση, αυτό το οποίο δεν εμφανίζει μορφές και συνεπώς δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από την ανθρώπινη διανόηση η οποία μόνο μορφικές υποστάσεις μπορεί να κατανοήσει. Μορφικές υποστάσεις ή απλώς μορφές, έχει μόνον η εκδηλωμένη Φύση. Τέτοιες είναι π.χ. οι πλανήτες, όλα όσα βρίσκονται πάνω σε έναν πλανήτη, οι κάθε φύσεως μορφές των ζώων, τα ηλιακά συστήματα, οι γαλαξίες κλπ. Κάθε τι το οποίο στερείται μορφικής υποστάσεως δεν είναι κατανοητό από την ανθρώπινη διανόηση π.χ. ο αιθέρας που δεν έχει μορφική υπόσταση δεν είναι εύκολα κατανοητός από την ανθρώπινη διανόηση και αυτό ήταν ίσως η αιτία που δεν είναι αποδεκτή η ύπαρξή του από τους περισσοτέρους ανθρώπους μεταξύ των οποίων και οι περισσότεροι των επιστημόνων.

Ανεκδήλωτο Παν σημαίνει την Φύση πριν εκδηλωθεί, δηλαδή πριν οι ουσίες του εκδηλώσουν τους νόμους τους. Αποτέλεσμα της εκδηλώσεως των νόμων των ουσιών ήταν οι ουσίες αυτές να συγκροτήσουν μορφικές υποστάσεις οι οποίες είναι κατανοητές από την ανθρώπινη διανόηση. Έτσι δεν έχουμε καμία αλλαγή στην φαινόμενη ακινησία των ουσιών και συνεπώς καμιά μορφική υπόσταση δεν συγκροτείται. Το μόνο που υπάρχει είναι η «τάση προς μεταβολή» της ουσίας του Χάους η οποία αποτέλεσε όχι μόνον το αίτιο της εκδηλώσεως της Φύσεως αλλά και τον βασικότερο των νόμων στην εκδηλωμένη Φύση που είναι ο νόμος της κινήσεως.

Άποιος κατάσταση της Φύσεως είναι εκείνη η κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει ποιοτική εκδήλωση των ουσιών του Χάους και συνεπώς όλα είναι ομοιόμορφα και στατικά. Λέγοντας «ποιοτική εκδήλωση» εννοούμε τις διαφορές που υπάρχουν π.χ. στις μορφικές υποστάσεις που η διανόησή μας τις εκτιμάει με εκφράσεις όπως π.χ. μεγαλύτερο-μικρότερο, ωραιότερο-ασχημότερο θερμότερο-ψυχρότερο, πικρό-γλυκό κλπ. Συνεπώς για να φανταστούμε μια άποιο κατάσταση (π.χ. των μορφικών υποστάσεων της Φύσεως) πρέπει να αφαιρέσουμε όλες τις ποιοτικές τους εκδηλώσεις οπότε οδηγούμαστε σε μια κατάσταση ασύλληπτη από την ανθρώπινη διανόηση. Γι’ αυτόν τον λόγο η κατάσταση του Χάους (στην οποία όπως είπαμε δεν υπάρχουν μορφικές υποστάσεις) θεωρείται απροσπέλαστη και ασύλληπτη από την ανθρώπινη διανόηση.

«ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ» κατάσταση των ουσιών της Φύσεως σημαίνει ότι οι ουσίες της Φύσεως στο Χάος είχαν την δυνατότητα να εκδηλωθούν και να αποτελέσουν την Φύση εφόσον ενεργούσε επ’ αυτών μια «πρώτη κίνηση». Η έκφραση «εν δυνάμει» κατάσταση μας είναι γνωστή (κατ’ αναλογία) και από την Φυσική στην έννοια της λεγομένης «δυναμικής ενέργειας» δηλαδή της ενέργειας που έχει ένα σώμα και την οποία μπορεί να αποδώσει όταν αφεθεί ελεύθερο να κινηθεί π.χ. υπό την επίδραση της βαρύτητας ή κάποιου δυναμικού πεδίου π.χ. ηλεκτρικού ή μαγνητικού.

Η κατάσταση του Χάους

Η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση και ασύλληπτη. Αυτό οφείλεται στο ότι η διανόηση του ανθρώπου είναι μεταγενέτερο φαινόμενο από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κόσμων σε μορφικά Είναι. Συνεπώς το πνεύμα έχει ως αντικείμενο έρευνάς του μόνον την Φύση (τέκνο της οποίας είναι) και όχι την προγενέστερη κατάσταση, την οποία οι αισθήσεις του, ως όργανα εκ των ουσιών της Φύσεως και ως δυνάμεις του πνεύματος, δεν μπορούν να ερευνήσουν.

Από το Χάος, με την ενεργοποίηση των νόμων των ουσιών του, επήλθε η «τάξη» και αυτό ακριβώς υποδηλώνει το λόγιο “ordo ab chao” (δηλαδή τάξη από το Χάος). Λέγοντας «τάξη» εννοούμε την συγκρότηση και την πολυποίκιλη εμφάνιση των μορφών στην Φύση η οποία πολλαπλότητα και πολυπλοκότητα συνεχώς αυξάνει. Η αύξηση αυτής της πολλαπλότητας και πολυπλοκότητας στην φύση περιγράφεται από τον ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ ο οποίος είναι συνέπεια του δευτέρου θερμοδυναμικού αξιώματος της φυσικής.

Η εκ του Χάους προέλευση των ουσιών της Φύσεως είναι ο λόγος που χαρακτηρίζονται οι ουσίες αυτές ως αΐδιες δηλαδή ουσίες οι οποίες (σύμφωνα με τα λεξικά) δεν έχουν αρχή και τέλος. Αυτό οφείλεται στο ότι η ουσίες της Φύσεως α) εκπορεύτηκαν εκ του Χάους που σημαίνει ότι δεν έχουν αρχή αφού δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή τους η στιγμή της εκδηλώσεώς τους στη Φύση αλλά ούτε και στο Χάος υπάρχει αρχή της ουσίας του γιατί το Χάος υπήρχε και κανείς δεν το «δημιούργησε» και β) η ατελεύτητη εκδήλωση νέων δυναμικοτήτων εκ των ουσιών της Φύσεως καθιστά αδύνατη την επαναφορά τους στο Χάος (γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσία στο Χάος με εκδηλωμένες δυνάμεις αφού το παν στο Χάος βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση) που σημαίνει ότι δεν έχει τέλος. Επομένως το Χάος δεν είναι κενός χώρος αλλά ουσιαστικό (υπαρκτό) Είναι ανεκδήλωτο με άπειρες δυνάμεις και δυναμικότητες σε λανθάνουσα κατάσταση. Στο Χάος τα πάντα βρίσκονται «εν δυνάμει», δηλαδή σε δυναμική κατάσταση.

Η δομή του Χάους και ο Νόμος της Αναλογικότητας

Όπως είδαμε πιο πάνω, η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση γιατί το πνεύμα είναι μεταγενέστερο φαινόμενο και συνεπώς δεν μπορεί να διεισδύσει στην έννοια του Χάους. Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσουμε την δομή του Χάους είναι να το εξετάσουμε με βάση τον νόμο της αναλογικότητας. Ο Νόμος της Αναλογικότητας αναφέρει ότι «το γενόμενο είναι όμοιο με τον γεννήτορα του» Ο νόμος της αναλογικότητας είναι γνωστός –όπως επισημαίνεται σε προηγούμενο κεφάλαιο – και από τον Σμαράγδινό Πίνακα (κείμενο αλχημιστικό αποδιδόμενο στον αιγυπτιακό θεό Ερμή ή Θεύθ), όπου αναφέρεται ότι «το προς τα κάτω αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανάλογον τω προς τα κάτω, προς επιτέλεση των θαυμασίων του Ενός μόνου Πράγματος».

Ο νόμος της αναλογικότητας μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι η ουσία της Φύσεως που εκπορεύτηκε από το Χάος έχει ομοιότητα δηλαδή ίδια δομή με την ουσία του Χάους εκ του οποίου προήλθε. Απλώς στο Χάος βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση.

Μετά τα προαναφερθέντα, για να προσεγγίσουμε την ουσία του χάους θα πρέπει να δούμε ποια είναι η δομή της υλικής ουσίας της Φύσεως που εκπορεύτηκε από το Χάος ώστε με την εφαρμογή του νόμου της αναλογικότητας να βγάλουμε συμπεράσματα για την κατάσταση του χάους.

Σύμφωνα με τους ατομικούς φιλοσόφους Λεύκιππο και Δημόκριτο, η υλική ουσία της Φύσεως αποτελείται από Άτομα. Τα Άτομα αυτά δεν ταυτίζονται με τα γνωστά μας από την φυσική άτομα ή στοιχεία γιατί τα μεν Άτομα των Λεύκιππου και Δημόκριτου είναι άτμητα ενώ τα γνωστά μας από την φυσική άτομα έχουν ως γνωστό εσωτερική δομή και αποτελούνται από τα γνωστά μας στοιχειώδη σωματίδια.

Περιγραφή του Χάους κατά Νάγο.

Σχετικά με το Χάους ο Σπυρίδων Νάγος έλεγε: «Κατά την προ της δημιουργίας κατάσταση στο Χάος, η Κίνηση [που ήταν τον απροσπέλαστο κέντρο του Χάους] και η Ζωή [που ήταν ο φλοιός του Χάους] ήταν διαχωρισμένες. Αφετηρία της δημιουργίας του Σύμπαντος ήταν η προσέγγιση του Κέντρου [της Κινήσεως] στην περιφέρεια [στην Ζωή]. Αιώνες αιώνων συνέδραμαν ώστε η απείρως ελαχίστη κίνηση να καταστεί ικανή να ψαύση (να αγγίξει) την περιβάλλουσα ως είδος φλοιού ζωή και από απείρως ελαχίστη να αποκτήσει την δυνατότητα της άπειρης επέκτασης και της ατελεύτητης μετάδοσης σπέρματος παραγωγής στην Ζωή. Έτσι η Κίνηση φιλεί (προσεγγίζει) την Ζωή και ως εκ του λόγου τούτου καθίστανται [κίνηση και ζωή] ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων. Οι εκδηλούμενες αυτές δυνάμεις είναι τα αίτια της μεταφοράς της ουσίας της Φύσεως από το Χάος στο ενεργητικό Είναι των κόσμων».

Από την ανωτέρω περιγραφή προκύπτει ότι το χάος είναι όμοιο με ένα άτομο της ατομικής ουσίας, ενώ και η επιστημονική άποψη ομιλεί για «αρχικό άτομο», πράγμα που δεν είναι τυχαίο. Επίσης στο σημείο αυτό πρέπει να προσέξουμε και να μην αφήσουμε την φαντασία μας να φτιάξει νοητικά μοντέλα με ένα κέντρο και μια περιφέρεια με τις γνωστές μας μορφικές δομές. Έτσι: α) τα αναφερόμενα ως κέντρο (νόμος της κινήσεως) και περιφέρεια (νόμος της ζωής) είναι νόμοι και δεν έχουν την έννοια της μορφικής δομικής συστάσεως, β) ο νόμος της κινήσεως έχει την έννοια της τάσεως προς μεταβολή δηλαδή του εσωτερικής ώθησης και αύξηση της δυναμικότητας του αρχικού ατόμου και συνεπώς του αιτίου που προκάλεσε την εκδήλωση των νόμων της ουσίας του χάους και την εκ του χάους εκδήλωση της Φύσεως και γ) ο νόμος της ζωής έχει την έννοια της υπάρξεως ή καλύτερα, της εν εκδηλώσει υπάρξεως και επομένως ο νόμος της ζωής είναι αυτός που καθιστά αυτό το «αρχικό άτομο» ως ύπαρξη.

Ο νόμος της κινήσεως είναι η εκδήλωση του ενεργητικού παράγοντος του χάους ενώ ο νόμος της ζωής είναι η εκδήλωση της υπάρξεως αυτού και του παθητικού παράγοντος του χάους. Η προσέγγιση του ενεργητικού παράγοντος στον παράγοντα της υπάρξεως δηλαδή η ενεργοποίηση του παράγοντος της υπάρξεως είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση της Φύσεως και αυτό εννοεί ο Νάγος με την έκφραση «ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων».

Η ενεργός ουσία του Χάους

ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ είναι η ουσία του Χάους από την οποία εκπορεύτηκε η Φύση αλλά σε ανεκδήλωτη κατάσταση και συνεπώς εμπεριέχει εντός της όχι μόνον τις ουσίες από τις οποίες αποτελείται η Φύση αλλά και τις δυνάμεις αυτών των ουσιών που εκδηλώθηκαν και θα εκδηλωθούν στον άπειρο χρόνο. Συνεπώς η ενεργός ουσία του χάους είναι μια ύπαρξη (ουσία) η οποία δεν εκδηλώνει δράση (ηρεμούσα) όμως έχει την δύναμη να εμφανίσει δράση (αφού ορίζεται ως ενεργός) και να εκδηλώσει κάποιο αποτέλεσμα εφόσον γίνει μια πρώτη κίνηση. Χρησιμοποιείται εδώ ο όρος «εκπόρευση» ως πλέον δόκιμος για να περιγράψει την γένεση της Φύσεως αντί του όρου «δημιουργία», καθώς, η λέξη δημιουργία σημαίνει στην ελληνική γλώσσα κατά λέξη το έργο του Δήμου

ΔΥΝΑΜΗ της ενεργού ουσίας του Χάους είναι δυνατότητα αυτής της ουσίας να εμφανίσει δράση. Όσο η δύναμη αυτή ήταν σε ηρεμία δεν υπήρχε ούτε Χώρος ούτε Χρόνος αλλά επικρατούσε αμετάβλητη αιωνιότητα. Η δυνατότητα αυτή της ενεργού ουσίας του Χάους να εμφανίσει δράση χαρακτηρίζεται ως μία τάση προς μεταβολή της ενεργού ουσίας. Για να ενεργοποιηθεί η ενεργός ουσία έπρεπε να προηγηθεί μια πρώτη κίνηση. Αυτή η πρώτη κίνηση προκλήθηκε από τον Έρωτα.

Δημοσιεύθηκε στο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ | Leave a Comment »

Blog στο WordPress.com. | Theme: Andreas09 by Andreas Viklund.

Γιάννης Κακουδάκης

-----

Έλληνες, να είστε υπερήφανοι που μιλάτε την ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών.

Παλαιότερα επικρατούσε η θεωρία ότι οι αρχαίοι Έλληνες παρέλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, οι οποίοι κατοικούσαν στις ακτές της Συρίας – Παλαιστίνης. Ενώ συνέβη το αντίθετο: Οι Φοίνικες παρέλαβαν τη γραφή από τους Κρήτες αποίκους, οι οποίοι κατά τον 13ον π.Χ. αιώνα αποίκησαν τις ακτές της Παλαιστίνης ως Φιλισταίοι, όπως μας είναι γνωστοί, από την Παλαιά Διαθήκη. Ο Άρθουρ Έβανς, Άγγλος αρχαιολόγος υποστηρίζει: «Η Γραφή της Κρήτης είναι η μήτηρ της Φοινικικής γραφής».

Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τον Ιούνιο του 1952 ο Άγγλος αρχιτέκτονας, ο Μάικλ Βέντρις ανακοίνωσε δημόσια ότι μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει μια άγνωστη μέχρι τότε γραφή, την Κρητικομυκηναϊκή γραμμική γραφή τύπου Β΄, στην οποία βρίσκονται γραμμένες πολλές πινακίδες από την Κρήτη, τις Μυκήνες, την Πύλο κ.ά. και, το κυριότερο, ότι η γλώσσα των πινακίδων αυτών είναι η Ελληνική.

Η σπουδαιότητα της ανακοίνωσης του Βέντρις για την επιστήμη γενικότερα (που έλυνε, επιτέλους, το μυστήριο, το μυστήριο των πινακίδων της γραμμικής γραφής Β’), αλλά ιδίως για τον ελληνικό πολιτισμό, που η γραπτή του παράδοση μεταφερόταν επτά περίπου αιώνες νωρίτερα (από τον 8ο αιώνα π.Χ. στον 15ον), ήταν ανυπολόγιστης σημασίας. Άλλαζαν, άρδην τα δεδομένα της ιστορίας μας, αφού αυτή εξαρτάται και προσδιορίζεται χρονικώς, κατά κύριο λόγο, από τις γραπτές μαρτυρίες.

Είχε προηγηθεί η έρευνα του Άγγλου αρχαιολόγου Έβανς, ο οποίος έκαμε ανασκαφές στην Κρήτη. Είχε παρατηρήσει ότι από τους κατασπαρμένους στα διάφορα μουσεία της Ευρώπης σφραγιδόλιθους, εκείνοι που η προέλευσή τους ήταν γνωστή προέρχονταν από την Κρήτη. Έτσι, κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι κοιτίδα της γραφής αυτής ήταν η Κρήτη. Γι’ αυτό το 1893 άρχισε τις έρευνες στην Κρήτη.

Ευθύς εξ αρχής ο Έβανς υποστήριξε ότι τα συλλαβογράμματα της γραμμικής γραφής Β’ δεν εκφράζουν γλώσσα ανατολικής προελεύσεως (όπως επιστεύετο πριν από την αποκρυπτογράφηση), αλλά μόνο ελληνικά. Ο Έβανς ακόμη είχε καταλήξει στο συμπέρασμα, βασιζόμενος σε παρατηρήσεις του επί της εξελίξεως των διαφόρων συλλαβογραμμάτων, ότι οι Φοίνικες παρέλαβαν τη γραφή από Κρήτες αποίκους, οι οποίοι μετά τον 13ον π.Χ. αιώνα αποίκησαν τις ακτές της Παλαιστίνης ως Φιλισταίοι. Έτσι, ο Έβανς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι: Η Γραφή της Κρήτης είναι η μήτηρ της Φοινικικής γραφής!..

Περίπου την ίδια εποχή ο Ρενέ Ντυσσώ διετύπωσε ανάλογη άποψη: «Οι Φοίνικες είχον παραλάβει πρωιμότατα το αλφάβητόν των παρά των Ελλήνων, οίτινες είχον διαμορφώσει τούτο εκ της Κρητομυκηναϊκής γραφής». Η διαφορά είναι ότι το φοινικικό σύστημα γραφής παρέμεινε συλλαβάριο, όπως ακριβώς το παρέλαβαν από τους Έλληνες, ενώ η ελληνική φυσιολογική εξέλιξη κατέληξε στο σημερινό γνωστό αλφαβητικό σύστημα γραφής, το πρώτο δηλαδή αλφαβητάριο στον κόσμο.

Αυτήν την γραφή Β’ επέτυχε να αποκρυπτογραφήσει το 1952 ο Άγγλος αρχιτέκτονας Ventris με την συνεργασία του μεγάλου Ελληνιστή Τσάντγουικ, ο οποίος έχει γράψει σχετικά: «Όλοι οι Έλληνες πρέπει να σέβονται το κομμάτι αυτό του μαυρισμένου πηλού, γιατί αυτό κατ’ εξοχήν έπεισε τον κόσμο ότι οι δημιουργήσαντες τον μυκηναϊκόν πολιτισμό ήσαν Έλληνες. Η γλώσσα που μιλούσαν 1.700 χρόνια πριν να γεννηθεί ο Χριστός, είναι με μερικές διαφορές η ίδια γλώσσα με την ελληνική που μιλιέται σήμερα. Και υπάρχουν ακόμη πολλά που δεν τα ξέρουμε για τις απαρχές της ελληνικής γλώσσας…».

Ο Μάικλ Βέντρις, που πέτυχε την αποκρυπτογράφηση, ήταν χαρισματικό πνεύμα. Μπορούσε να μαθαίνει εύκολα ξένες γλώσσες, είχε μια σπάνια συνδυαστική φαντασία, ήταν ικανός να ξεχωρίζει τις κανονικότητες μέσα στην ποικιλία και γενικά, όπως γράφει ένας συνεργάτης του, «είχε τη δύναμη να διακρίνει την τάξη μέσα στο φαινομενικό χάος, το χάρισμα δηλαδή που χαρακτηρίζει το έργο όλων των μεγάλων ανδρών». Γι’ αυτό και επέτυχε να λύσει ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα. Έτσι, έλυσε τη μεγάλη απορία χιλιάδων μελετητών της ελληνικής ιστορίας, τους οποίους απασχολούσε το ερώτημα: «Πώς συμβαίνει οι Έλληνες με τόσο υψηλό επίπεδο πολιτισμού να πάρουν το αλφαβητάριο από τους Φοίνικες;..». Ο θάνατός του το 1956, σε ηλικία 34 ετών σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, άφησε πολλά ερωτήματα, τα οποία παραμένουν αναπάντητα μέχρι σήμερα.

Χάρη στον Βέντρις αποδείχτηκε ότι η ελληνική, η αρχαιότερη γλώσσα απ’ όσες ομιλούνται και γράφονται σήμερα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, είναι εντυπωσιακά αρχαιότερη από όσο εθεωρείτο στις αρχές του 20ού αιώνα. Τα ελληνικά και πρωτοελληνικά φύλα διέθεταν διάφορα συστήματα γραφής. Αυτό έγινε γνωστό από τις πήλινες πινακίδες που τα «αρχεία» της ελληνικής γης διαφύλαξαν επί χιλιετίες και ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, «γράμμα λίθων γαίας παναληθέος».

Τα γραπτά αυτά μνημεία παρουσιάζουν κανονική εξέλιξη: Πρώιμο εικονογραφικό στάδιο (ιερογλυφικό), συλλαβογραφικό, τέλος φθογγογραφικό. Δύο από αυτά τα συστήματα, το Κυπριακό συλλαβογραφικό και η Γραμμική γραφή Β’, έχουν ήδη αποκρυπτογραφηθεί και εκφράζουν ολοκάθαρα την ελληνική γλώσσα με αδιάσπαστη ενότητα μέχρι σήμερα.

Ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης και μεγάλος Ελληνιστής G. Murray γράφει: «Η ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Μια σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στη Λατινική, Αγγλική, Γαλλική, Γερμανική κ.λπ.. Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων».

Οι Ευρωπαίοι ειδικοί περί τα γλωσσικά στο σύνολό τους υποστηρίζουν ότι «η αρχαία ελληνική γλώσσα έχει υψηλή μορφοποιητική ικανότητα, που διαμορφώνει τη σκέψη και κάνει τους μαθητές που γνωρίζουν αρχαία ελληνικά, να διαπρέπουν στις θετικές επιστήμες».

Στην Ελλάδα, όμως, πανεπιστημιακός καθηγητής επιθυμεί διακαώς την κατάργηση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο… Και υπάρχουν, δυστυχώς, ουκ ολίγοι ομονοούντες…

Ο Γερμανός φυσικός επιστήμων Μax Von Laye (Βραβείο Νόμπελ Φυσικής) γράφει: «Οφείλω χάριτας στη Θεία Πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών». Τη δήλωση αυτή την έκαμε, όταν διαπίστωσε ότι η ελληνική γλώσσα είναι μια τέλεια μαθηματική δημιουργία, διαπίστωσε τη μαθηματική δομή της.

Εμείς συνεχίζουμε την «απλοποίησή» της μέχρι να την κάνουμε αγνώριστη. Σ’ αυτό απαντά ο Γάλλος καθηγητής Masse Roger λέγοντας: «Κάθε απλοποίηση στη γλώσσα είναι απλά ένα χάσιμο σκέψεως».

Αλλά, είναι διδακτικότατη η προτροπή του Προέδρου της Διεθνούς Ακαδημίας προς διάδοση του Πολιτισμού Φραγκίσκου Λιγκόρα, ο οποίος τον Μάρτιο του 1997 έκαμε την παρακάτω δήλωση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο: «Έλληνες, να είστε υπερήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μη την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό. Ζωντανέψτε τους αρχαίους σας συγγραφείς, κάνετε γνωστόν το συλλογισμό τους…».

Αθανάσιος Δέμος

Πηγή: ΠΡΩΪΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Η επιστημονική καθ'όλα έρυνα του καθηγητού κ. Πουλινού αποδεικνύει:

Α)Ότι υπάρχουν ελληνικά φύλα πού δεν ομιλούν σήμερα την ελληνική γλώσσα.
Στον Διονύσιο τον Αλικαρνασέα αναφέρονται τον Α π.χ. αιώνα οι Αλβανοί σαν ελληνικό φύλο ενώ σήμερα έχουν απωλέσει την ελληνική σαν μητρική οι εξισλαμισθέντες μουσουλμάνοι της Μ.Ασίας.

Β)Πλείστοι όσοι μη μετέχοντες του ελληνικού DNA διαθέτουν στο έπακρον ελληνικήν κουλτούρα μη δ' εξαιρουμένων και εκπροσώπων την μογκολικής και αφρικανικής φυλής. ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΣΤΟΝ 21 ΑΙΩΝΑ ότι και εαν η Νεοελλάς καταβυθιστεί από τα κύματα του Ιονίου και του Αιγαίου πελάγους, μετά από μίαν "Βιβλικήν" θεομηνίαν, ούδέ κεραία δεν θα θιγεί από την γραμματείαν των Ελλήνων φιλοσόφων: Πλάτωνος, Επικούρου, Αριστοτέλη και όλων των άλλων.

Γ)Οι "Βυζαντινολογούντες" αγνοούν ίσως ότι η "Ορθοδοξία" απότελεί πλόκαμον της Ρωσικής προπαγάνδας στην διεκδίκηση της διαδοχής της Βυζαντινής αυτοκρατορίας μετά τους γάμους του Ιβάν του Τρομερού μετά της ΄πριγκιπήσης Σοφίας του Βυζαντίου. Αλλά τουτο δεν ποιεί "τιμήν" δια τους νεοέλληνας τους οποιους οι Ρώσοι απλά χρησιμοποιούν, ενώ μας αποκαλούν "μαυρόκωλους" (ρωτήστε φίλο σας πόντιο γι αυτό). Και εν τέλει δεν υπάρχει επι της ουσίας στήριξη της χώρας μας απο την Ρωσία στο θέμα αυτό.

Η Διεθνής κοινότητα προσβλέπει εις το νέον ελληνικός κρατος μία επανίδρυση του κλασσικού αρχαίου ελληνισμού, τον οποίο επιδοκιμάζει και εμείς τους "πουλάμε" χριστιανοελληνισμό" με "σάλτσα" Βυζαντιλογίας.
Οι "κουτόφραγκοι" βέβαια, αντιλαμβάνονται ότι είμαστε υποχείρια της Ρώσικης προπαγάνδας και δεν αργούν να μας δώσουν "πεσκέσι" στους άλλους διεκδικητές της διαδοχής του Βυζαντίου: τους Τούρκους. Και αυτοί επικαλούνται την εδαφική "ταύτισή" τους με το Βυζάντιο καθώς και την συνεργασία των σουλτάνων με τους Φαναριώτες του 18-19 αιώνα, όπως ανέφερε και ο καθηγητής κ. Σαρρής σε πρόσφατη τηλεοπτική εκπομπή του κ.Χούτα και βέβαια είναι γνωστό σε όλους του έγκριτους "οθωμανολόγους-τουρκολόγους". Μην ξεχνάμε οτι οι Νεότουρκοι έχουν άριστες σχέσεις με τις USA και την Γεμανία.
Γι αυτό και έχουν την υποστήριξή τους στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής.

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Σημείωση Αντιπληροφόρησης: Το παρακάτω κείμενο είναι μια απάντηση στους οπαδούς της Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα...
Εκτός αν δεν δέχονται ούτε τα επιστημονικά δεδομένα και έχουν ξεπουληθεί συνειδητά στα αφεντικά τους(Διεθνείς Τραπεζίτες)...

Δώδεκα διαδοχικές εκδόσεις, εμπλουτισμένες συνεχώς με νεότερα δεδομένα, κυκλοφόρησαν πάνω στην ανθρωπολογική – εθνογενετική μελέτη των Ελλήνων. Βάση αυτού του έργου αποτελεί η διδακτορική διατριβή τού Άρη Ν. Πουλιανού, που εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας υπό την επίβλεψη του διάσημου καθηγητή Ανθρωπολογίας Γ. Φ. Ντεμπέτς. H έρευνα στηρίχθηκε στη μελέτη 70 ανθρωπολογικών γνωρισμάτων 3000 περίπου Ελλήνων πολιτικών προσφύγων του 1949 στην τ. Σοβιετική Ένωση. Τα γνωρίσματα αυτά (π.χ. ύψος σώματος, πλάτος προσώπου, χρώμα δέρματος, σχήμα ματιών),τις δομές των γονιδίων και του DNA. Η στατιστική επεξεργασία, σε συνδυασμό με την γεωγραφική τους κατανομή, απέδειξε μαθηματικά την ακατάπαυστη βιολογική συνέχεια των Ελλήνων σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής και προϊστορικής εποχής (λόγω της μικρής στατιστικής απόκλισης στη διασπορά των ανθρωπομετρικών και σωματοσκοπικών γνωρισμάτων), που ανάγεται τουλάχιστο στη Μεσολιθική και Άνω Παλαιολιθική περίοδο (30.000 χρόνια).

Επίσης, η ιστορική συνέχεια αποδεικνύεται από τη σύγκριση των μετρήσεων των σύγχρονων κατοίκων με αυτές των αρχαίων και προϊστορικών κρανίων της Ελλάδας, οι οποίες στατιστικά δεν παρουσιάζουν διαφορές. Έτσι, παρά τις κατά καιρούς επιδράσεις και περιορισμένες (κυρίως εσωτερικές) μετακινήσεις πληθυσμών, με την ανθρωπολογική έρευνα έγινε φανερό ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας έμεινε βασικά αναλλοίωτος και ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι απόγονοι των αρχαίων φύλων που κατοικούσαν στην Ελληνική χερσόνησο. Από την ίδια μελέτη έγινε επίσης γνωστό ότι οι Αλβανόφωνοι, οι Σλαβόφωνοι (μέχρι και το Μαυροβούνιο), καθώς και οι Βλάχοι της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, είναι στην πλειονότητά τους αυτόχθονες αντανακλούν με τη σειρά τους και έτσι οι ξένες επιδράσεις σε αυτούς αφορούν κυρίως στη χρήση των νεότερων γλωσσών που μεταχειρίζονται σήμερα.
petralona051

Το ενδιαφέρον που έδειξε εξ αρχής ο Τύπος για την “Προέλευση των Ελλήνων”, παρατίθεται ενδεικτικά στα παρακάτω δημοσιεύματα.

ΑΥΓΗ, 6-1-1962: «Πάνω από 150 επιστήμονες του Παν/μίου και της Ακαδημίας της Μόσχας συμφώνησαν απόλυτα με τις επιστημονικές απόψεις του κ. Άρη Πουλιανού, υπογράμμισαν τη σοβαρότητα της εργασίας και χωρίς να τσιγκουνευτούν στις εκφράσεις τους, μίλησαν με πολύ εγκωμιαστικά λόγια γι’ αυτόν. Ο δόκτωρ Σ. Α. Τόκαρεφ, καθηγητής της εθνογραφίας του Πανεπιστημίου της Μόσχας και διευθυντής του Τμήματος της Εθνογραφίας των λαών της Ευρώπης στο Ινστιτούτο Εθνογραφίας της Ακαδημίας Επιστημών της Μόσχας, δήλωσε τα εξής:

“Η εργασία του Άρη Ν. Πουλιανού παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για την Εθνογραφική Επιστήμη. Το συγκεντρωμένο και επεξεργασμένο στατιστικά τεράστιο υλικό ανθρωπολογικών ερευνών ανάμεσα στους Έλληνες πρώτη φορά εισάγει στην επιστήμη νέο είδος πηγών για τη μελέτη ενός προβλήματος βασικής σημασίας, όπως είναι η καταγωγή του ελληνικού λαού.

Ως τώρα για το ζήτημα αυτό στην επιστήμη είχε γίνει γενικά δεκτή η άποψη ότι οι σύγχρονοι Έλληνες ιστορικά έχουν πολύ λίγα κοινά με τους αρχαίους Έλληνες ιδρυτές του αρχαίου πολιτισμού, ότι οι σύγχρονοι Έλληνες στο μεγαλύτερο μέρος τους αντιπροσωπεύουν απογόνους Σλάβων, Αλβανών και άλλων λαών που μετώκησαν στην Ελλάδα και συγχωνεύτηκαν με τους Έλληνες της Βυζαντινής εποχής.

Αντίθετα ο συγγραφέας της παρούσης εργασίας, πειστικά και στηριγμένος σε ανάλογο υλικό, δείχνει ότι όποια κι αν ήταν η επίδραση των Σλάβων και των άλλων λαών που ήρθαν σε επαφή με τους Έλληνες, ο λαός της σύγχρονης Ελλάδας είναι βασικά απόγονος του αρχαίου πληθυσμού της Βαλκανικής και των νήσων του Αιγαίου”.

Ο παγκοσμίου φήμης ανθρωπολόγος του πανεπιστημίου της Μόσχας δόκτωρ Ι. Ι. Ρογκίνσκυ, σημειώνει ότι το νότιο τμήμα της Βαλκανικής βρίσκεται στην περιοχή της Ευρώπης, απ’ όπου διέρχεται η πλατειά συνοριακή ζώνη ανάμεσα στους χώρους της διναρικής και προσθιασιατικής φυλής. Έτσι σ’ αυτή την περιοχή μπορεί να διαπιστωθούν μερικά από τα γενικά προβλήματα της ταξινόμησης των λαών της Ευρώπης και της πρόσθιας Ασίας.

“Επί πλέον πρέπει να σημειωθεί ότι σ’ αυτή την εργασία βρίσκει τη θέση της και η κριτική των ρατσιστικών κατασκευασμάτων σχετικώς με τη γένεση του αρχαίου πολιτισμού της Ελλάδας”. (Σημ.: Εννοούνται οι ρατσιστικές θεωρίες που υποστηρίζουν ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν είναι απόγονοι των αρχαίων και ότι αυτός είναι ο λόγος που ο πολιτισμός τους σήμερα υπολείπεται των αναπτυγμένων χωρών. Αντίθετα, πέραν του ανεδαφικού συσχετισμού – αν για παράδειγμα συγκριθούν οι παραδόσεις – η επιστημονική διαπίστωση για τη βιολογική συνέχεια των Ελλήνων αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι είναι κυρίως οι γεωγραφικές και κοινωνικο-ιστορικές συνθήκες που διαμορφώνουν το πολιτισμικό επίπεδο ενός λαού).

«Ο διευθυντής του ανθρωπολογικού τμήματος του Ινστιτούτου Εθνογραφίας της Ακαδημίας Επιστημών της Μόσχας δόκτωρ Μ. Γ. Λεβίν πρόσθεσε: …Μπορεί να φαίνεται παράδοξη η διαπίστωση ότι πολλοί λαοί της Ευρώπης ανθρωπολογικά μελετήθηκαν χειρότερα απ’ ότι οι λαοί της Αυστραλίας, Μελανησίας και άλλων μακρινών χωρών. Από τις χώρες της Ευρώπης η Ελλάς είναι μία από τις ολιγότερο μελετημένες… Η εργασία του Α. Ν. Πουλιανού συμπληρώνει αυτό το κενό. Ο συγγραφέας κατέχει πλήρως τη μεθοδικότητα των ανθρωπολογικών ερευνών, αυστηρά ετήρησε όλους τους αναγκαίους όρους και έδωσε την αρμόζουσα προσοχή.

Ο διευθυντής του Ανθρωπολογικού Ινστιτούτου και Ανθρωπολογικού Μουσείου της Μόσχας δόκτωρ Β. Π. Γιακίμωφ δήλωσε:
“Η δική μου άποψη είναι ότι η εργασία του Α. Ν. Πουλιανού αντιπροσωπεύει την πιο τέλεια συγκεφαλαίωση για την Ανθρωπολογία των Ελλήνων”.

Από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, στις Η.Π.Α., ο διευθυντής του Ανθρωπολογικού Τμήματος του Smithsonian Institute Τζ. Λ. Έϊντζελ στο American Journal of Physical Anthropology (Αμερικανικό Περιοδικό Φυσικής Ανθρωπολογίας αρ. 22, τ. 5, 1964, σ. 343) σε βιβλιοκρισία της «Προέλευσης των Ελλήνων» γράφει: «Ο Άρης Πουλιανός… σωστά αποφαίνεται ότι υπάρχει πλήρης γενετική συνέχεια από τους αρχαίους ως τους σύγχρονους καιρούς…».

ΤΑ ΝΕΑ, 25-1-1962: «Η επιστημονική έρευνα του Α. Ν. Πουλιανού αντικρούει τη δογματική θεωρία του μισέλληνος Γερμανού ιστορικού Φαλμεράγιερ, που έζησε το 1790-1861, την εποχή του ελληνικού αγώνος της ανεξαρτησίας – και ο οποίος (Φαλμεράιερ) εντελώς δογματικά, χωρίς δηλαδή να προηγηθεί ανθρωπολογική έρευνα – και ως εκ τούτου αυταποδείκτως αντιεπιστημονικά – προσπάθησε να στηρίξει τη θεωρία του εκσλαβισμού της Ελλάδος. Ο ερευνητής καταλήγει ότι η ανθρωπολογική έρευνα με τα απαραίτητα ιστορικά και γλωσσολογικά στοιχεία είναι υποχρεωτική για τη λύση των εθνογενετικών προβλημάτων».

Το παρόν είναι αντανάκλαση όλου του παρελθόντος και σ’ αυτό ακριβώς βρίσκεται η ιστορική του αξία. Αν το παρελθόν μάς βοηθάει να καταλάβουμε το παρόν, το παρόν μάς βοηθάει να διανοηθούμε το μέλλον.

Επιστήμονας υποστηρίζει ότι η ψυχή δεν πεθαίνει: Ταξιδεύει σε άλλο σύμπαν (βίντεο)

30/06/2019 - 08:30 | Τελευταία ενημέρωση: 30/06/2019 - 12:05

X-FILES

Επιστήμονας υποστηρίζει ότι η ψυχή δεν πεθαίνει: Ταξιδεύει σε άλλο σύμπαν (βίντεο)

Translate this page

Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο επιστήμονας Δρ Robert Lanza, που ψηφίστηκε από τους τους NY Times ως ο 3ος πιο σημαντικός εν ζωή επιστήμονας , δεν έχει καμία αμφιβολία ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είναι πιθανό.

Εδώ και καιρό ο Lanza είναι γνωστός στην επιστημονική κοινότητα για τις προηγμένες μεθόδους που χρησιμοποιεί και είναι ειδικός στην αναγεννητική ιατρική και επιστημονικός διευθυντής της Advanced Cell Technology Company.

Είχε κάνει εκτεταμένες έρευνες στο παρελθόν πάνω στα βλαστικά κύτταρα και πολλά επιτυχημένα πειράματα σχετικά με την κλωνοποίηση απειλούμενων ζωικών ειδών. Πριν λίγα χρόνια άρχισε να ασχολείται με τη Φυσική, την Κβαντομηχανική και την Αστροφυσική. Από αυτό το εκρηκτικό μείγμα επιστημών προέκυψε η νέα θεωρία του Βιοκεντρισμού, που ο καθηγητής επικαλείται από τότε.

Ο Βιοκεντρισμός διδάσκει ότι η ζωή και η συνείδηση είναι θεμελιώδεις στο σύμπαν. Πιστεύει πως η συνείδηση δημιουργεί το υλικό σύμπαν και όχι κάτι άλλο πέρα από αυτή.

Ο Lanza επικεντρώνει την αιτιολόγηση της θεωρίας του στην ίδια τη δομή του σύμπαντος, τους νόμους της φυσικής και τις δυνάμεις και τις σταθερές που διέπουν το σύμπαν, που φαίνεται να προάγουν και να έχουν τελειοποιηθεί για τη ζωή, πράγμα που σημαίνει ότι η νοημοσύνη υπήρχε πριν την ύλη. Ισχυρίζεται επίσης ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι αντικείμενα ή πράγματα, αλλά μάλλον εργαλεία της νόησης των όντων.

Ο Lanza υποστηρίζει ότι κουβαλάμε και μεταφέρουμε τον χώρο και το χρόνο γύρω με μας, όπως η χελώνα μεταφέρει το καβούκι της. Αυτό σημαίνει ότι όταν το κέλυφος αποκολληθεί από πάνω μας (ο χώρος και ο χρόνος), εμείς εξακολουθούμε να υπάρχουμε.

Η θεωρία υπονοεί ότι δεν υπάρχει θάνατος της συνείδησης. Υπάρχει μόνο η σκέψη του συνειδησιακού θανάτου, επειδή οι άνθρωποι ταυτίζονται με το υλικό τους σώμα. Πιστεύουν ότι αφού το σώμα πρόκειται να χαθεί, αργά ή γρήγορα, το ίδιο θα γίνει και με τη συνείδησή. Εάν το σώμα δημιουργεί τη συνείδηση, τότε η συνείδηση θα εξαφανιστεί μαζί με το θάνατο του σώματος.

Αλλά, αν το σώμα λαμβάνει τη συνείδηση με τον ίδιο τρόπο που η καλωδιακή τηλεόραση λαμβάνει τα δορυφορικά σήματα, τότε, φυσικά, η συνείδηση δεν τελειώνει με το θάνατο του υλικού περιβλήματος. Στην πραγματικότητα, η συνείδηση υπάρχει έξω από τους περιορισμούς του χρόνου και του χώρου. Είναι σε θέση να είναι οπουδήποτε: στο ανθρώπινο σώμα και έξω από αυτό. Με άλλα λόγια, είναι μη εντοπισμένη κατά τον ίδιο τρόπο που τα κβαντικά αντικείμενα είναι μη εντοπισμένα.

Ο Lanza πιστεύει, επίσης, ότι υπάρχουν ταυτόχρονα πολλαπλά σύμπαντα. Σε ένα από αυτά, το σώμα μπορεί να είναι νεκρό, ενώ σε κάποιο άλλο να συνεχίζει να υφίσταται απορροφώντας τη συνείδηση, που μεταπήδησε σε αυτό το σύμπαν.

Αυτό σημαίνει ότι η συνείδηση κάποιου που πεθαίνει ταξιδεύει μέσω ενός τούνελ και καταλήγει όχι στην κόλαση ή στον παράδεισο, αλλά σε έναν παρόμοιο κόσμο με αυτόν που κάποτε κατοικούσε, αλλά αυτή τη φορά ζωντανή. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνεχώς και απείρως.

Πολλαπλοί κόσμοι

Αυτή η ελπιδοφόρα, αλλά εξαιρετικά αμφιλεγόμενη θεωρία μεταξύ της επιστημονικής κοινότητας, έχει πολλούς αυθόρμητους υποστηρικτές, όχι μόνο ανθρώπους που αναζητούν μια ελπίδα, αλλά και ορισμένους γνωστούς επιστήμονες. Είναι οι φυσικοί και οι αστροφυσικοί που συμφωνούν με την ύπαρξη παράλληλων κόσμων και που προτείνουν τις θεωρίες για τα πολλαπλά σύμπαντα. Υπερασπίζονται αυτές τις θεωρίες και πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν φυσικοί νόμοι που απαγορεύουν την ύπαρξη παράλληλων κόσμων.

Ο πρώτος που αναφέρθηκε σε παράλληλους κόσμους ήταν ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας H.G. Wells, ο οποίος αναφέρθηκε σε αυτούς το 1895 στην ιστορία του «Η πόρτα στον τοίχο». Μετά από 62 χρόνια, η ιδέα αυτή εξελίχθηκε από τον Δρ Hugh Everett στη μεταπτυχιακή του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Princeton.

Η βασική του διατύπωση είναι ότι σε κάθε δεδομένη στιγμή, ο κόσμος χωρίζεται σε αναρίθμητα παρόμοια αντίγραφα, τα οποία την αμέσως επόμενη στιγμή εξελίσσονται διαφορετικά και χωρίζονται με τη σειρά τους σε άλλα. Σε ορισμένους από αυτούς τους κόσμους που μπορεί να είστε παρών, μπορεί να διαβάζετε αυτό το άρθρο σε ένα σύμπαν και σε άλλο να βλέπετε τηλεόραση.

Ο κινητήριος μοχλός για αυτές τις εκδοχές είναι οι πράξεις μας, εξήγησε ο Everett. Αναλόγως με τις επιλογές που έχουμε για να κάνουμε κάτι, το σύμπαν χωρίζεται σε όλες αυτές τις διαφορετικές περιπτώσεις.

Στη δεκαετία του 1980, ο Andrei Linde, επιστήμονας από το Ινστιτούτο Φυσικής του Lebedev, ανέπτυξε τη θεωρία των πολλαπλών συμπάντων. Σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.

Ο Linde εξήγησε: Το Διάστημα αποτελείται από πολλές διαστελλόμενες σφαίρες, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν παρόμοιες σφαίρες και ούτω καθεξής έως το άπειρο. Απέχουν μεταξύ τους εντός του σύμπαντος και η κάθε μια δεν γνωρίζει την ύπαρξη της άλλης, αλλά αποτελούν μέρη του ίδιου φυσικού σύμπαντος.

Το γεγονός ότι το σύμπαν μας δεν είναι μοναδικό υποστηρίζεται από τα δεδομένα που έλαβε το διαστημικό τηλεσκόπιο Planck. Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα, οι επιστήμονες κατάφεραν να συνθέσουν τον πιο ακριβή χάρτη του κοσμικού μικροκυματικού φόντου, που λέγεται επίσης κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου, που οφείλεται στο Big Bang και υπάρχει μέχρι σήμερα. Από αυτόν τον χάρτη διαπιστώθηκε επίσης ότι το σύμπαν έχει πολλές σκοτεινές εσοχές που αντιπροσωπεύονται από μερικές τρύπες και εκτεταμένα κενά.

Η θεωρητικός φυσικός Laura Mersini-Houghton του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας με τους συνεργάτες της υποστηρίζει πως οι ανωμαλίες του μικροκυματικού κοσμικού υποβάθρου υφίστανται λόγω του γεγονότος ότι το σύμπαν μας επηρεάζεται από άλλα γειτονικά σύμπαντα. Οι τρύπες και τα κενά στον χάρτη είναι άμεσο αποτέλεσμα των επιδράσεων των γειτονικών συμπάντων στο δικό μας.

Ψυχή

Πριν αναπτύξαμε τις θεωρίες που δείχνουν πως υπάρχουν πολλές επιλογές που θα μπορούσε να έχει η ψυχή ώστε να μεταναστεύσει μετά το θάνατο, αλλά μπορούμε να αποδείξουμε την ύπαρξη της ψυχής;

Υπάρχει κάποια επιστημονική θεωρία που να επικυρώνει μια τέτοια αξίωση; Σύμφωνα με τον Δρ Stuart Hameroff, οι επιθανάτιες εμπειρίες συμβαίνουν όταν οι κβαντικές πληροφορίες, που βρίσκονται στο νευρικό σύστημα, εγκαταλείπουν το σώμα και διαλύονται μέσα στο σύμπαν. Σε αντίθεση με την υλιστική προσέγγιση της συνείδησης, ο Δρ Hameroff προσφέρει μια εναλλακτική εξήγηση, που μπορεί ίσως να βασίζεται τόσο στην ορθολογική επιστημονική προσέγγιση, όσο και στην προσωπική διαίσθηση και εμπειρία.

Η Συνείδηση κατοικεί, σύμφωνα με τον Stuart και τον Βρετανό φυσικό Sir Roger Penrose, στους μικροσωληνίσκους των κυττάρων του εγκεφάλου, οι οποίοι είναι η αρχική τοποθεσία της κβαντικής επεξεργασίας. Μετά το θάνατο, η κβαντική πληροφορία απελευθερώνεται από το σώμα, πράγμα που σημαίνει ότι η συνείδησή την ακολουθεί. Υποστηρίζουν ότι η αίσθηση της συνείδησής είναι το αποτέλεσμα των επιπτώσεων της κβαντικής βαρύτητας σε αυτούς τους μικροσωληνίσκους, μια θεωρία που ονομάστηκε ενορχηστρωμένη αντικειμενική μετατροπή (Orch-OR).

Η Συνείδηση ή τουλάχιστον η ανεπεξέργαστη πρώιμη μορφή της θεωρείται πως είναι μια θεμελιώδης ιδιότητα του σύμπαντος, σύμφωνα με τους παραπάνω επιστήμονες, που υπάρχει από την πρώτη στιγμή του σύμπαντος κατά τη διάρκεια του Big Bang. «Σε ένα τέτοιο σύστημα, η πρωτο-συνειδησιακή εμπειρία είναι μια από τις βασικές ιδιότητες της φυσικής πραγματικότητας προσπελάσιμη από τις κβαντικές διαδικασίες που σχετίζονται με τη δραστηριότητα του εγκεφάλου.

Οι ψυχές μας, στην πραγματικότητα, αποτελούνται από το ίδιο υλικό με το οποίο είναι κατασκευασμένο το σύμπαν και μπορεί να υπάρχουν από την αρχή του χρόνου. Οι εγκέφαλοί μας είναι απλώς δέκτες της πρωτο-συνείδησης την οποία ενισχύουν, πράγμα που είναι ενύπαρκτο στη δομή του χωροχρόνου. Έτσι, πράγματι, ένα μέρος της συνείδησής, το άυλο, θα ζήσει μετά το θάνατο του φυσικού σώματος.

Ο Δρ Hameroff δήλωσε στο ντοκιμαντερ Through the Wormhole του Science Channel: «Αν η καρδιά σταματήσει να χτυπά, το αίμα σταματά να ρέει στις φλέβες, έτσι οι μικροσωληνίσκοι χάνουν την κβαντική κατάσταση τους. Η κβαντική πληροφορία εντός των μικροσωληνίσκων δεν καταστρέφεται, δεν μπορεί να καταστραφεί, απλώς διανέμεται και διασκορπίζεται στο σύμπαν«. Ο Robert Lanza προσθέτει εδώ ότι όχι μόνο θα υπάρχει στο υφιστάμενο σύμπαν, αλλά ίσως υπάρχει και σε ένα άλλο σύμπαν.

Εάν ο ασθενής αναβιώσει, συνέλθει και η καρδιά του αρχίσει να χτυπά ξανά, αυτή η κβαντική πληροφορία επανέρχεται πίσω στα μικροσωληνίσκους και ο ασθενής περιγράφει την εμπειρία του.

Και προσθέτει: «Αν ο ασθενής δεν αναβιώσει, και πεθάνει, είναι πιθανό αυτή η κβαντική πληροφορία να μπορεί να υπάρξει έξω από το σώμα, ίσως επ ‘αόριστον, ως ψυχή.»

Η σύνδεση της συνείδησης με την κβαντική θεωρία εξηγεί πράγματα όπως τις επιθανάτιες εμπειρίες, την αστρική προβολή, τις εξωσωματικές εμπειρίες, ακόμα και τη μετενσάρκωση χωρίς να χρειάζεται να προσφύγουμε σε θρησκευτικές ιδεολογίες. Η ενέργεια της συνειδητότητας μπορεί να ανακυκλώνεται εκ νέου σε διαφορετικά σώματα με κάποιον τρόπο ή να υπάρχει έξω από το φυσικό σώμα σε κάποιο άλλο επίπεδο της πραγματικότητας ή να μεταβαίνει σε ένα άλλο σύμπαν

AMPHIKTYONBOOKS

AMPHIKTYONBOOKS

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018

Φιλοσοφία και μυσταγωγική επιστήμη

Επιστήμονας υποστηρίζει ότι η ψυχή δεν πεθαίνει: Ταξιδεύει σε άλλο σύμπαν (βίντεο)