ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ

Μυστηριακή Κοσμογονία 

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/25/2010

Ο Θείος Ορφεύς αντελαμβάνετο και έβλεπεν τας λειτουργίας της Φύσεως και τας διετύπωσε εις αλ­ληγορικάς εικόνας αι οποίαι έφθασαν μέχρις ημών διά των σω­ζομένων αποσπασμάτων των Ορφικών. Διετύπωσεν εις εικόνας την ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑΝ και ΘΕΟΓΟΝΙΑΝ. Την δημιουργίαν διετύπωσεν ως εξής. «Προ παντός υπήρχεν ο Χρόνος, διότι αυτός είναι το έκδηλον φαινόμενον της Δημιουρ­γίας και είναι ούτος αΐδιος, ως η πηγή εκ της οποίας εκπορεύεται. O χρό­νος συνετέλεσε όπως το Χάος και η Μονάς έλθουν εις επαφήν. Εκ της επαφής του Χάους και της Μονάδος εγεννήθη το Κοσμογονικόν  ωόν, εντός του οποίου εγκλείονται τα πάντα». Οι μύσται βραδύτερον την Μονάδα εκάλουν Αιθέρα. H Μονάς είναι εκείνη η οποία διωργάνωσε την ουσίαν του Χάους και συνετέλεσε εις την εμφάνισιν των μορφών. Αυτή συνέχει το άπειρον και συντελεί εις την επ’ άπει­ρον εξέλιξίν του.

Το Χάος είναι εκείνο το οποίον λέγομεν ύλη.  Η ύλη δεν είναι ουσιαστικόν τι. Η ύλη είναι κατάστασις της ουσίας και ουχί αυτή αύτη η ουσία. Αι ουσίαι είναι η του Χάους και η της Μονάδος.

Το κοσμογονικό ωόν

Κατά τους Ορφικούς δύο υπήρξαν τα ουσιαστικά αίτια της δημιουργίας η Μονάς ή Χώρος και το πλήθος, εκείνο το οποίον και απετέλεσεν και αποτελεί το περιεχόμενον της Μονάδος. Πλήθος (ή Αόριστος Δυάς) είναι το άπειρο πλήθος των ατόμων της Ατομικής ή Μεριστής Ουσίας είναι η κατ’ άτομα δημιουργική ουσία της Φύσεως. Μονάς (ή Μονάς Τρία) είναι η Συνεχής ή Αμέριστη ουσία της Φύσεως είναι το εν συνεχεία υπάρχον του απείρου, το αποτελούν την ενότητα αυτού.

Το Πλήθος (ατομική ουσία) ενούμενο υπό της Μονάδος (συνεχής ουσία) εμφανίζει το πρώτον Κοσμογονικό Ωόν, το πρώτον μορφικόν έκδηλον της δημιουργίας, εντός του οποίου δυναμικώς περιείχετο παν ό,τι εξεδηλώθη εις λειτουργίας μεταγενεστέρως εις τους απείρους κόσμους (η ενεργός ουσία). Συνεπώς εκ των δύο τούτων ουσιών απετελέσθη το Κοσμογονικόν Ωόν και από του σημείου τούτου άρχισε η δημιουργία των κόσμων. Η δημιουργία των κόσμων αναφέρεται εις την εμφάνισιν των μορφών.

Το κοσμογονικόν ωόν του Ορφέως εμφανίζει την υψίστην διανόησιν αυτού περί της δημιουργίας, διότι δι’ αυτού λαμβάνομεν την έννοιαν του πρώτου δημιουργικού τύπου της δημιουργίας, του πρώτου δημιουργικού τύπου των μορφών αυτής. Το Πλήθος ήτο το περιεχόμενον ουσιαστικόν αίτιον, εκείνο το οποίον εμφανίζει το πλήθος των μορφών τας οποίας συνέθεσε η Μονάς εις τοιαύτας, δια των ατόμων εκείνου το οποίον ωνομάσθη πλήθος.

Πλήθος ήτο το χάος, το ουσιαστικό αίτιον, το εις ατομικήν ουσίαν εμφανισθέν εν τη δημιουργία των κόσμων, το περιεχόμενον υπό του ετέρου αιτίου εκείνου το οποίον έλαβε την έννοιαν του περιέχοντος. Είναι δηλαδή το περιεχόμενον τούτο ουσιαστικόν αίτιον, εκείνο το οποίον εμφανίζει το π  λήθος των μορφών τας οποίας συνέθεσε η Μονάς εις τοιαύτας, δια των ατόμων εκείνου το οποίον ωνομάσθη πλήθος. Το χάος έλεγεν, ήτο η ουσία εκείνη η οποία ενεφάνισε την ύλην, διότι η ύλη ως την γνωρίζομεν είναι κατάστασις της ουσίας του χάους.

Την Μονάδα, οι μεμυημένοι εις την Ορφικήν ιδεολογίαν, ονόμαζον βραδύτερον αιθέρα και ισχυρίζοντο ότι αύτή διοργάνωσεν την ουσίαν του χάους και συνετέλεσε εις την εμφάνισιν των μορφών. Αυτή συνέχει το άπειρον και συντελεί εις την έπ’ άπειρον ανέλιξιν των ουσιών αυτού. Δεν ήτο αρχικώς τοιαύτη, ούτε μέλλει να μείνει εσαεί εις την κατάστασιν της ύλης.

Την ουσίαν του χάους διεμόρφωσεν η Μονάς εις την κατάστασιν της ύλης και εις την Μοναδα εναπόκειται να μεταβάλλει την κατάστασιν αυτής εις άλλην τοιαύτην με δυναμικάς ενεργείας υπερτέρας. Έλεγαν επίσης, ότι εκ του κοσμογονικού ωού, το οποίον προήλθεν εκ του χάους και της Μονάδος, εξεπορεύθη κατά πρώτον ο Φάνης ή Χρυσόπτερος Έρως, ο Έρως περί του οποίου έλεγον οι μύσται της Ελευσίνος ότι είναι ο νεώτερος και αρχαιότερος των Θεών.

Ο Φάνης

Ο Φάνης ή Χρυσόπτερος Έρως είναι μία από τας αλληγορικάς εικόνας των Ορφικών εντός της οποίας εγκλείεται μέγιστον μυστικόν της δημιουργίας. Σχετικήν έννοιαν περί του Φάνητος δυνάμεθα να έχωμεν εκ της λειτουργίας του νόμου του Έρωτος, εις τας ενεργείας του οποίου οφείλεται η λειτουργία των μορφών των κόσμων και των όντων αυτών, η διανόησίς των και η εξέλιξις δια της οποίας συντελούνται αι μεταμορφώσεις και δι’ αυτών η προαγωγή της δυναμικής των ενεργείας. Ο Φάνης είναι ίσως ο πρωταρχικός νόμος της Μονάδος εκ της συνεργασίας της εις τας μορφάς μετά της ουσίας του Χάους. Μετά την εμφάνισιν του Φάνητος εδημιουργήθη ο Ουρανός και η Γη, οι κόσμοι του Ουρανού και η Γη.

 Ο Ουρανός και η Γη λειτουργούν δια των δυνάμεων των ουσιών αυτών, αι δε δυνάμεις των αυταί έρχονται εις γάμου επιμιξίαν και εκ της επιμιξίας αυτής διαπλάσσονται αι μορφαί των όντων της Γης και δι’ αυτών εξελίσσονται συνεχώς, διότι αι επιμιξίαι των δυνάμεων του Ουρανού και της Γης συνεχίζονται. Η εξέλιξις των μορφών των όντων της Γης εις τούτο το γεγονός οφείλεται.  Η άνοδος δια της εξελίξεως των μορφών των όντων της Γης έφερεν εις το είναι τας φύσεις των Τιτάνων. Πρώτοι Τιτάνες υπήρξαν ο Κρόνος και η Ρέα, εκ των οποίων εγεννήθησαν οι Θεοί. Τα τέκνα των Τιτάνων τούτων κατέπιε o Κρόνος, δηλαδή τα τέκνα ταύτα δεν ηδύναντο ψυχικώς να φύγουν από τας φύσεις των Τιτάνων, η ζωή των περιορίζετο εις τας φύσεις ταύτας. Η γέννησις του Διός απετέλεσεν την βάσιν της Θεογονίας του Ορφέως, διότι το τέκνον της Τιτανικής φύσεως τούτο ετράφη υπό τροφής ουχί Τιτανικής φύσεως, αλλά εκ τροφής η οποία του εδίδετο εκ πνευματικής φύσεως Ουραvίωv όντων. Η τροφή αυτή, το γάλα μιάς υπερτέρας πνευματικής τροφού, έδωσεν εις την Τιτανικήν φύσιν του Διός τα μέσα της κατανικήσεως της Τιτανικής φύσεως και της μεταμορφώσεως ταύτης εις μίαν άφθαρτον φύσιν. Αλλά η νέα φύσις του Διός δεν ήτο δυνατόν να κυριαρχήσει επί του Τιτανικού κόσμου. Κάτι άλλο υπέρτατον έπρεπε να αφομοιωθεί εν αυτώ. Εις το σημείον τούτο εμφανίζει ο Θείος Ορφεύς μίαν μεγαλειώδη αλληγορικήν εικόνα, δια της οποίας αποκαλύπτει το υπέροχον της ενεργείας του Φάνητος. Κατά ταύτην ο Θεάς Ζευς κατέπιε τον Φάνητα, τον ήνωσε προς την μεταμορφωθείσαν Τιτανικήν του Φύσιν και από της στιγμής εκείνης εξεπορεύθη εκ της νέας του φύσεως η άπειρος και μεγαλειώδης γνώσις, δια της οποίας μετέστη εις τον Ουρανόν και κατέκτησεν ως δυναμικός κύριος αυτόν. Μετά το γεγονός τούτο ηλευθέρωσεν τους αδελφούς και αδελφάς του εκ της Τιτανικής φύσεως και μετ’ αυτών και άλλων του τέκνων έλαβεν τας κυριαρχίας των Ωρών και περιώρισεν τους Τιτάνας άνευ εξουσίας επί των ενεργειών της Τιτανικής φύσεως. Έκτοτε ο νοητικός κόσμος της Γης υπήχθη εις την εξουσίαν των Θεών.

Το ύψος της άλληγορικής εικόνος του Ορφέως, της εικόνος του Φάνητος, η οποία δίδει άφθαστον μεγαλουργίαν εις την διανόησιν του Θείου Ορφέως, είναι η περιγραφή της αλληγορικής εννοίας του Φάνητος την οποίαν μόνον μεμυημένοι εις την μυστηριακήν γνώσιν του Θείου  Ορφέως δύνανται να κατανοούν. Κατά ταύτην ο Φάνης εμφανίζεται ως μία μορφή του οποίου η κεφαλή ευρίσκεται εις τον Ουρανόν, οι πόδες του εις την Γην, αι χείρες του καταλαμβάνουν τα σημεία του ορίζοντος, του Ουρανίου ορίζοντος του Βορρά και της Μεσημβρίας. Οι οφθαλμοί του Φάνητος είναι ο Ήλιος και η Σελήνη και το όλον του, είναι  το άπειρον. Όταν εκ των οφθαλμών του Φάνητος ρέουν δάκρυα κατερχόμενα προς τους πόδας του δια του σώματός του εκ τούτων γεννάται εις την Γην το ανθρώπινον γένος των βροτών, εκ δε του γέλωτος του Φάνητος γεννάται το γένος των Αθανάτων.

Μέσα εις την Θαυμασίαν ταύτην αλληγορικήν εικόνα του Θείου Ορφέως ενεκλείσθη η αλήθεια περί της εμφανίσεως εις την Φύσιν των ανθρωπίνων όντων και των πνευματικών φύσεων των Θεών, ως και της μεταβάσεως των ανθρωπίνων ψυχών εκ των φύσεων αυτών εις τας φύσεις των Αθανάτων. Ο Φάνης άλλοτε μεν χύνει δάκρυα δια των οποίων συνεχίζει την ζωήν της ψυχής των ανθρωπίνων όντων εις τας Τιτανικάς των φύσεις, άλλοτε δε δια του γέλωτος αυτού αναβιβάζει τας ψυχάς ταύτας εις τας φύσεις των Αθανάτων, απαλλάσσων αυτάς του θανάτου των τιτανικών φύσεων. Το εκτεθειμένα υπό του Θείου Όφεως δια της αλληγορικής εικόνος του Φαντός είναι ικανά να ανυψώσουν την διανόησιν των μυστών εις βαθμόν ώστε να γνωρίσουν όλον το μυστήριον της Θείας Φύσεως, να κατανοήσουν την πηγήν του Θείου εκείνου νόμου δια του οποίου τα πάντα γίνονται, εξελίσσονται και διαρκώς μεταβάλλονται δια να πληρούνται οι σκοποί της Θείας δημιουργίας.  Ο Φάνης κατά τον Θείον Ορφέα αποτελεί την έννοιαν του Θείου μυστικού δια της γνώσεως και ασκήσεως του οποίου οι μύσται δύνανται να αναρριχώνται εις τας επάλξεις του εκ χρυσού κατασκευασθέντος τείχους εντός του οποίου ευρίσκονται τα ενδιαιτήματα των Αθανατων.

Ο Φάνης κατέχει όλα τα πεδία των κόσμων και αναλόγως της δυναμικής αυτών καταστάσεως δημιουργεί, διατηρεί και μεταμορφώνει τας μορφάς των νοητικών όντων των κόσμων. O Γέλως του Φαντός δημιουργεί την χαράν της ζωής και δίδει την εύδαιμονίαν εις τα υπέροχα τέκνα της Θείας Φύσεως, τα οποία έπαυσαν να διανοούνται με τας απαιτήσεις των Τιτανικών αυτών φύσεων. Παρεμφερής προς τας ενεργείας επί των νοητικών όντων του Φαντός είναι και η αλληγορική εικών της Ελληνικής παραδόσεως κατά την οποίαν ο Τιτάν Κρόνος απέκοψεν δια της αδαμαντίνης του άρπης τα γεννητικά μόρια του πατρός αυτού Ουρανού, τα οποία πέσαντα επί της Θαλάσσης εγέννησαν την Θεάν του κάλλους. Το γεγονός αυτό έδωσεν την εξουσίαν εις τον πρώτον αυτόν Τιτάνα.

Οι Ορφικοί έλεγον ότι εκ του κοσμογονικού ωού το οποίον προήλθε εκ της Μονάδος και του Χάους, εξεπορεύθη ο Φάνης ή ο χρυσόπτερος Έρως, ο Έρως των  Ελευσινίων μυ­στών, ο αρχαιότερος και νεώτερος των Θεών. Κατόπιν εγεν­νήθη ο Ουρανός και η Γη.

Ο Φάνης έχει την κεφαλήν αυτού εις τον Ουρανόν και τους πόδας του εις την Γην, την μία των χει­ρών του προς ανατολάς και τηv ετέραν προς δυσμάς. 0ύτω το­ποθετούμενος ο Φάνης σχηματίζει σταυρόν. Το σχήμα αυτό σπουδαίον σύμβολον των μεμυημένων και εδώ τιθέμενον εικο­νίζει λειτουργίας αφορώσας τον Φάνην. Εκ των δακρύων του Φάνητος τα οποία κατέρχονται διά των ποδών του εις την Γην, γεννάται το γένος των βροτών. Εκ του γέλωτος αυτού γεννάται το γένος των αθανάτων.  Η κεφαλή του Φάνητος ευρίσκεται εις τον Ουρανόν και τα δάκρυά του εκείθεν έρχονται εις την Γην. Τούτο είναι εικών δηλούσα ότι η εμφάνισις των όντων και του ανθρώπου προήλθεν εκ της επιμιξίας των δυνάμεων του Ουρα­νού προς τας δυνάμεις της Γης. Ο Φάνης ως οφθαλμούς έχει τον Ήλιον και την Σελήνην. Τούτο δηλοί την επίδρασιν των σωμά­των αυτών επί της Γης διά την γέννησιν των όντων. Τούτο είναι γεγονός το οποίον βλέπομεν διότι είμεθα βροτοί, ως βροτοί όμως δεν γνωρίζομεν τους αθανάτους. Ποίος όμως είναι ο γέλως του Φάνητος! Είναι κάτι που δεν δουλώνει, δεν πιέζει την συνείδησιν των όντων. Είναι κάτι που όταν εκδηλούται από το ον ως ευχαρίστησις, το άγει εις την αθανασίαν. Η  Ελληνική παράδοσις έχει προς τα ανωτέρω ανα­λόγους εικόνας. Εκ του Ουρανού και της Γης, κατ αυτήν, εγεν­νήθησαν οι Τιτάνες. Οι πρώτοι Τιτάνες ήσαν ο Κρόνος και η Ρέα. Εξ αυτών εγεννήθησαν άλλοι Ολύμπιοι Θεοί και τελευ­ταίος ο Ζεύς.  Ο Κρόνος προ της γεννήσεως του Διός είχεν τας εξουσίας του Ουρανού. Ο Κρόνος διά της αδαμαντίνης άρπης του απέκοψε τα γεννητικά μόρια του πατρός του Ουρανού, τα οποία έπεσαν εις την Θάλασσαν και παρέσχον την ευκαιρίαν της γεννήσεως της Θεάς Αφροδίτης. Εκ του αίματος του Ουρανού εγεννήθησαν αι Εριννύαι, δηλαδή αι ψυχαί εκείναι αι οποίαι δεν απέκτησαν δι’ εξελίξεώς των την πραγματικήν γνώσιν. Αι απο­κτήσασαι την πραγματικήν γνώσιν είναι αι Νύμφαι. Οταν εγεν­νήθη ο Ζεύς, λέγουν οι Ορφικοί, κατέπιε τον Φάνητα. Τοτέ απέ­κτησεν την γνώσιν και κατέλαβε τας εξουσίας (Εγένετο κύριος των  Ωρών του Ουρανού). Τούτο εικονίζει την Θεοποίησι.

Δημοσιεύθηκε στο ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ | Leave a Comment »

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/17/2010

Συνέλληνες, χρέος όλων μας και ιδιαίτερα τώρα είναι να αναρτήσουμε στα σπίτια μας την Ελληνική σημαία κατά την 25η Μαρτίου γιατί αυτό αποτελεί το ελάχιστο χρέος μας προς τους προγόνους μας οι οποίοι θυσιάστηκαν για να είμαστε τώρα ελεύθεροι.

ΖΗΤΩ Η 25^η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Δημοσιεύθηκε στο ΛΟΙΠΑ ΘΕΜΑΤΑ | Leave a Comment »

ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/17/2010

Ομιλία γενομένη υπό του Σπ. Κ. Νάγου εις Ελευσίνα το έτος 1923

Κατά την γνώμην μου τα Ελευσίνια μυστήρια εμελέτων την ανθρωπίνην ψυχήν και προ παντός ηρεύνων την πέραν του ανθρωπίνου βίου τύχην αυτής.

Τα μυστήρια ταύτα ήσαν προαγωγικά και έβαινον εκ της σπουδής των φαινομένων τής Φύσεως προς την σπουδήν των φαινομένων της ανθρωπίνης ψυχής και των ενεργειών της πέραν της ανθρωπίνης υποστάσεως.

Κατά μίαν των εκδοχών της μυήσεως, η θεά Δημήτηρ ήτο η προσωποποίησις της μητρός Γης η δε κόρη της η των σπερμάτων αυτής. Το τοιούτον οσονδήποτε και αν έχει απλήν την εμφάνισιν είναι σπουδαιότατον, εάν ληφθεί υπ’ όψιν ότι τα πάντα εν τη Φύσει τελούνται κατ’ αναλογίαν και εάν επομένως εκληφθεί η ανωτέρω ερμηνεία εις αναλογίαν των νόμων της Φύσεως εις τας περαιτέρω του Φυσικού κόσμου αναλογίας και ενεργείας αυτών, εlναι μια βάσις από της οποίας εξορμωμένη η σκέψις δύναται προχωρούσα να λύσει σπουδαιάτατα προβλήματα της ανθρωπίνης φύσεως, αφού τα πάντα εν τη λειτουργία των εξαρτώνται εκ των αυτών νόμων της ουσίας των κόσμων.

Η τελετή της μυήσεως εγίνετο μετά προηγούμενον εξαγνισμόν άμα τη πάροδω της φθινοπωρινής Ισημερίας.

Ο χρόνος προς παραδοχήν των μυουμένων μας αποκαλύπτει πολλά της δοξασίας των αρχαίων μυστών περί της σημασίας την οποίαν έχουν αι Ισημερίαι και αι Τροπαί του Ηλίου.

Ποίας έχει άραγε αναλογίας προς τας τέσσαρας εποχάς του έτους έχει το ανθρώπινον πνεύμα εν τη ανώδω του προς τούς Φωτεινούς κόσμους; Τα φαινόμενα αυτά απετέλουν την σπουδήν του εισελθόντος μύστου εις τον οποίον απεκαλύπτετο, ως εγώ πιστεύω, ότι η μήτηρ Γη αναπαρίσταται δια της ψυχής του καώ ότι το έργον αυτής είναι να δεχθεί εις τους κόλπους της τα σπέρματα των ιδεών των μυστηρίων, να τα γονιμοποιήσει και τα εκδηλώσει, ως πράττει τούτο η μήτηρ Γη η δεχομένη εις τους κόλπους αυτής τα σπέρματα των καρπών.

Τα σπέρματα των ιδεών πρέπει να εκδηλώσει ο μύστης και να ωθήσει την βλάστησιν τούτην εις μεταμόρφωσιν αυτής, ώστε να εμφανιστούν τα χρώματα και τα μύρα τα οποία θα ερμηνεύουν την αρμονίαν των συναισθημάτων του προς τας ιδέας του, οφείλων να δημιουργήσει εν τέλει τούς καρπούς των ιδεών, όταν θα περιβληθεί με τον ιερόν τίτλον του τελείου μύστου.

Εκείθεν των σημείων τούτων, τα Ελευσίνια Μυστήρια ανεφέροντο εις τα θειότερα εκείνα τα οποία ο ανθρώπινος νους έχει να ερευνήσει.

Ανελύετο η εσωτερική έννοια του Δράματος.

Κατά την έννοιαν τoυ Δράματος η Περσεφόνη είναι θυγάτηρ της εν Ολύμπω διαμενούσης Θεάς Δήμητρος και του Θεού Διός. Το τοιούτον πόσα δεν μας αποκαλύπτει!

Ο Θεός Ζευς είναι ο πατήρ θεών και ανθρώπων και κυρίως του Θείου Πυρός του οποίου αι ενέργεια διοργάνωσαν όχι μόνον το ανθρώπινο ον, άλλα και τας πέραν αυτού ζώσας πνευματικάς υπάρξεις.

Διά τους αγνοούντας δύναται η Περσεφόνη να περιορίζεται εις την έννοια των καρπών της Γης. Oι ευνοούντες όμως την Ελληνικήν παράδοσιν προχωρούν εις την σύλληψιν της πραγματικής αληθείας την οποίαν διά της μυήσεως απεκάλυπτον οι Μύσται της Ελευσίνος.

Κατά την Ελληνικήν παράδοσιν, οι Θεοί είναι προϊόν εξελίξεως του ανθρωπίνου πνεύματος. Τούτο μας άγει εις την έννοια ότι ούτοι δεν είναι τα σύμβολα των μεγάλων εικόνων της Φύσεως, αλλά οι κύριοι των νόμων και δυνάμεων αυτής και προ παντός της πνευματικής φύσεως.

Το τοιούτον διαπιστούται εκ του ότι και αυτός ο άνθρωπος με την περιορισμένη εκ της οργανικής του φύσεως διάνοιαν, καθίσταται κύριος και ρυθμιστής φυσικών δυνάμεων και επομένως κυρίαρχος αυτών.

Η Περσεφόνη ως κόρη του Θεού Διός και της Θεάς Δήμητρος, δεν ήτο δυνατόν παρά να αναφέρεται εις ζώσαν πνευματική ύπαρξη, εξελιχθείσα εκ του ανθρωπίνου κόσμου εις τους Θείους τοιούτους κόσμους και περιβληθείσαν με τας δυνάμεις του Διός, δι’ ο κόρη αυτού εγένετο.

Μένουσα η Περσεφόνη πλησίον της μητρός της διεποίκιλλεν δι’ έλεφαντίνης βελόνης εις τον πέπλον της την ιστορία των κόσμων και των Θεών.

Δια των εννοιών τούτων του δράματος παρίσταται ως κατέχουσα πασάν γνώσιν. Εις την κατάστασιν ταύτην ευρισκομένη ομιλεί περί του Έρωτος λέγουσα τα έξης.

«Επί του κυανού και πολυπτύχου πέπλου μου διαποικίλλω τας αναριθμήτους μορφάς των όντων και παντός πράγματος. Αποπεράτωσα την ιστορία των Θεών. Διεποίκιλλα το τρομερόν εκατοντακέφαλον και χιλιόχειρον χάος. Εκ τούτου προσήλθαν τα όντα. Αλλά τις ο παραγγέλων ταύτα; Ο Πατήρ των Θεών μου το είπε. Τα παρήγαγε ο Έρως».

Και αλλαχού. «Ο Έρως παρεδρεύει επί πτερωτού οχήματος κατά τους εξελιγμούς των αθανάτων εις την μίξιν των πρωτίστων ουσιών. Αυτός άγει τους θαρραλέους άνδρας, τους ήρωας, εκ του βυθού του Χάους εις τας κορυφάς του αιθέρος, γιγνώσκει τα πάντα, διέρχεται ως το αρχικό Πυρ δι’ όλων των κόσμων, κρατεί τας κλείδας του Ουρανού και της Γης».

Η εκ μέρους της Θείας κόρης διατύπωσις των τόσων Θαυμασίων εννοιών περί Έρωτος, προάγει κάθε ειλικρινή μύστην εις νέας αντιλήψεις και γεννά σκέψεις προωρισμένας διά θριάμβους. Αποκαλύπτει, ότι η Σοφία είναι εκδήλωσις των μυστηρίων, διότι εις τα μυστήρια ο άνθρωπος γυμνάζεται και γίνεται ελεύθερος να έρευνά και την Φύσιν και τα προϊόντα αυτής ελευθέρως.

Το πρόσωπον του Έρωτος διεδήλου η Θεία κόρη ότι το ηγνόει. Τούτο ήτο πολύ φυσικόν, διότι ο Έρως δεν είναι πρόσωπον, αλλά νόμος διέπων τας σχέσεις των όντων προς τούς άλλους νόμους της Φύσεως.

Είναι η φυσική της ουσίας των κόσμων δύναμις εις την ύπαρξη της οποίας οφείλουν πάντα τα οργανικά όντα το είναι των.

Εν τη εξελίξει του δράματος αφίνετο να νοηθεί ότι η Κόρη παρασύρεται υπό του Έρωτος αποπλανωμένη και έρχεται ως εκ τούτου εις μίξιν προς τας ουσίας του Άδου εκ της οποίας μίξεως γίνεται σύζυγος του Αϊδωνέως. Το μέρος αυτό είναι το σπουδαιότερων και το δυνάμενον με την κατανόησιν αυτού να δώσει προς τον μύστην την αρχήν της λύσεως του μεγάλου προβλήματος της ανά τους κόσμους τύχης της ανθρώπινης Ψυχής. Η Θεία Κόρη εμίγει με τας ουσίας του Άδου. Αλλά τι είναι Άδης;

Πάσα ουσία των κόσμων η οποία δεν εξεδήλωσε εξ εαυτής Φως και δεν έγινε ως εκ τούτου αυτόφωτος, είναι Άδης. Πάσα Ψυχή η οποία δεν φέρει (διότι δεν εξεδηλώθη εξ εαυτής) Φως, δέν δύναται παρά νά έλθει εκεί, μετά τον Θάνατον τού φυσικού της οργανισμού, όπου υπάρχει η αναλογία αυτής.

Μη έχουσα εξ εαυτής Φως εις Άδην θα έλθει. Δύο είναι αι χώραι εις τας δποίας οϊκούναϊ ψυχαί. `Ο Όλυμπος και ο Άδης. Aι χώραι του Φωτός και αι χώραι του σκότους. Η Περσεφδνη ευρισκομένη εις την χώραν του Φωτός διαδηλοί την αυτόφωτον Ψυχήν. Ως αυτόφωτος ψυχή, ως αγνή Παρθένος έχει ως μνηστήρα τον Διόνυσον. Δια να υπάρξει ως αυτόφωτος ψυχή εγένετο τοιαύτη+, ως τοιαύτη δε έμαθε εκ του πατρός της Διός το έργον του Έρωτος. Η τοιαύτη γνώσις της υπέμνησε το έργον το οποίον έχει να πληρώσει προς την αδελφήν της ψυχήν την ευρισκομένη εν τω σκότει. Ο Έρως την ωδήγησε εις τηv πλήρωσιν τού καθήκοντος. Το καθήκον της υπηγόρευσε την κάθοδον της εις τον Άδην. Η Περσεφόνη δεν έπεσε, άλλα κατήλθε εκουσίως έχουσα υπ` όψιν της, ότι η εκ νέου άνοδος της εξασφαλίζεται δια της λειτουργίας του ιδίου νόμου του Έρωτος.

Ο ισχυρισμός ότι η ψυχή της Φύσεως υπήρξε προ της δημιουργίας του κόσμου και ότι κατείχε πλήρη την γνώσιν, δύναται να διασκεδάσει μόνον αδυναμίας. Η ερμηνεία, ότι η Περσεφόνη είναι η προϋπάρξασα τελεία ψυχή και ότι έπεσε προς τον Άδην συνεπεία των προς τον Έρωτα τάσεων αυτής, είναι ερμηνεία εξαχθείσα από βέβηλον σκέψιν, από μη μεμυημένους εις τας αληθείας της Φύσεως ανθρώπους.

Πάντες οι γράψαντες περί Ελευσίνιων, καθ’ υπόθεσιν πάντοτε διισχυρίσθησαν ότι η Περοεφόνη είναι το σύμβολον της εκπεσούσης εκ του Φωτός εις το σκότος ψυχής και η εν τω Άδη παραμονή της ο εξιλασμός αυτής.

Τα πάντα βαίνουν εκ του ατελούς εις το τέλειον, εκ του χάους προς την τάξιν, εκ του σκότους προς το Φως, εκ δυσμών προς ανατολάς.

Η Περσεφόνη δεν έπαθε πτώσιν. Η Περσεφόνη είναι η φωτεινή ψυχή η οποία κατήλθε προς πλήρωοιν του νόμου της αλληλεγγύης, προς πλήρωσιν των υποχρεώσεων τας οποίας έχει η φωτεινή ψυχή προς τας εν τω σκότει ευρισκόμενος τοιαύτας, προς τους εν δοκιμασία ευρισκομένους ομοίους μας.

Η κάθοδος του Προμηθέως προς μετάδοσιν του φωτός προς τους ανθρώπους, αι σχέσεις του Θείου Διός προς την σύζυγον του Δευκαλίωνος, αι πάντοτε δια του νόμου του Ερωτος προς τας Νύμφας μεταμορφώσεις αυτού, η μεταξύ του ανθρωπίνου γένους κάθοδος του Θεού Απόλλωνος και αι υπό αυτού εξυπηρέτησις των αναγκών του, δεν μαρτυρούν υπέρ του έργου της Περσεφόνης ότι διέπεται υπό του αυτού νόμου της προστασίας και βοηθείας της παρεχομένης προς τας αδυνάτους ψυχάς; Ο αυτός νόμος δι’ όλας τας διασωθείσας αλληγορικής εικόνας της   Ελληνικής παραδόσεως.

Την προς τας ουσίας του Άδου μίξιν της Περσεφόνης διαπιστώνει ο Θεός Απόλλων. Μήπως και η διαπίστωσις αύτη δεν αποκαλύπτει εις τους ανθρώπους τι συνέχει τον Άδην προς τον Όλυμπον;

Την κάθοδον της Περσεφόνης επακολουθεί η κάθοδος του μνηστήρος της Διονύσου, ο οποίος και τίθεται εις διάθεσιν αυτής. Την Θείαν Κόρην παρακολουθεί η Μήτηρ αυτής Δήμητρα και αποκαλύπτει εις τους ανθρώπους την καλλιέργειαν του σίτου. Ο Διόνυσος αποκαλύπτει τον Θείον χυμόν της σταφυλής.

 Ό σίτος   και ο οίνος  Υπήρξαν  τα   κατ    εξοχήν  σύμβολα  των μυστηρίων και αυτών των Χριστιανικών. Υπό τα σύμβολα ταύτα κρύπτονται αι μεγαλύτεροι έννοιαι αι έχουσαι σχέσιν προς τον πνευματικόν κόσμον εκ του οποίου ήλθεν η Θεά Δήμητρα και ό Διόνυσος. Εν τη εξελίξει των μυστηρίων απέδιδον σπουδαιότη­τα εις τας σχέσεις Περσεφόνης και Διονύσου.

Προφανώς πρόκειται περί πνευματικών νόμων τους οποίους ό μυούμενος έπρεπε να μάθει. Ό Διόνυσος αποκαθίσταται εις τας ερωτικός του σχέσεις με την Περσεφόνην και διά των σχέσεων του τούτων καθίσταται ό ελευθερωτής αυτής λαμβάνων το όνομα Διόνυσος Ελευθερεύς.

Ο Ίακχος εξελίσσεται εις Ελευθερέα Διόνυσον. Τούτο υπαγορεύει να γίνει σύζυγος της Περσεφόνης να ελευθερώσει αυτήν εκ της μίξεως αυτής προς τας ουσίας του Άδου και να την φέρει και την αποκαταστήσει μεγαλοπρεπώς εις τον Όλυμπο. Εις αυτά υπάρχει η μεγάλη έννοια της αποθεώσεως της ανθρωπινής ψυχής και της οριστικής εγκαταλείψεως υπ’ αυτής των χωρών του Άδου. Η αντίληψις περί Διονύσου του όποιου το έργον είναι να μεταφέρει τας ψυχάς από τας δοκιμασίας εις την χαράν και ευτυχίαν, εξέπεσεν δυστυχώς εις την εκτίμησιν του ανθρωπίνου γένους και εξελήφθη ως το σύμβολον της οινοπο­σίας και της εξ αυτής αναισθησίας.

Τα μυστήρια της Ελευσίνος υπήρξαν τα θεμέλια του διαφωτισμού της ανθρωπινής ψυχής, τα υποδείξαντα εις αυτήν την οδόν προς το Φως της σωτηρίας.

Η εικών της παλαιούσης προς το σκότος ψυχής διετυπώθη πλήρως, όπως και τα μέσα δι’ ων θα δυνηθεί εξ αυτών να εξέλθει νικήτρια. Ιδού διατί οι μυηθέντες εις τα μυστήρια ωμολόγησαν, ότι ο μυηθείς εν  Ελευσίνι άνθρωπος θα απολαύσει μετά θάνατον ευδαιμονίας…. Εάν των μορφών και των όντων μήτηρ είναι η Γη, διότι διαθέτει προς οργάνωσιν αυτών την ουσίαν της, πατήρ τούτων είναι ο Ήλιος, διότι άνευ του Φωτός αυτού ουδέν θα αδύνατο να οργανωθεί ουδέν θα αδύνατο να ζήσει. Άνευ του Φωτός του Ηλίου ο ανθρώπινος οργανισμός δεν θα υπήρχε και η ανθρωπινή ψυχή δεν θα είχεν μέσον εκδηλώσεως των ενεργειών αυτής.

Ο Ήλιος είναι ό πατήρ του ανθρωπίνου οργανισμού και ό συντηρητής αυτού διό τού Φωτός του και ως εκ τούτου το ανθρώπινων γένος οφείλει να γνωρίζει να απευθύνει προς αυτόν ειλικρινή χαιρετισμόν.

Όθεν ημείς, ας απευθύνωμεν προς αυτόν χαιρετισμόν, προς τον φωτοδότην του κόσμου, προς τον διαλύοντα όλα τα σκότη, προς τον φέροντα προς την ψυχήν τού ανθρώπου την γλυκύτητα και την χαράν της ζωής.

Σπυρ. Νάγος

Δημοσιεύθηκε στο ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ | Leave a Comment »

Έλυσαν το αίνιγμα για το Πολικό Σέλας

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/17/2010

Αιτία, ο μαγνητικός άνεμος που σαρώνει τη Γη με ταχύτητες 1,6 εκατ. χλμ. την ώρα
Αρκετές φορές την ημέρα μια γιγαντιαία έκρηξη αναταράσσει τη μαγνητική ασπίδα της Γης, προκαλώντας μια σειρά από γεγονότα που φωτίζουν τον ουρανό πάνω από τους πόλους. Πρόκειται για το Πολικό Σέλας, ένα θεαματικό φαινόμενο που πλημμυρίζει τον ουρανό με πράσινο, κόκκινο και μπλε φως και το οποίο διαρκεί 10-15 λεπτά.

Το πώς δημιουργούνται αυτές οι εκρήξεις, στην πραγματικότητα καταιγίδες, αποτελούσε μυστήριο για τους επιστήμονες. Μέχρι πρόσφατα, κανένας δεν είχε εξηγήσει τι τις προκαλεί ή πώς μπορούν και συγκεντρώνουν τόσο μεγάλη ισχύ και προκαλούν αυτή την εντυπωσιακή επίδειξη φωτός.

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά έρχεται από τη ΝΑSΑ και τον στόλο των δορυφόρων της που εκτοξεύθηκαν αποκλειστικά και μόνο για να μελετήσουν το Πολικό Σέλας. Οι παρατηρήσεις των δορυφόρων μπορούν να βοηθήσουν τους ερευνητές να κατανοήσουν ένα από τα εντυπωσιακότερα θεάματα της φύσης αλλά και να προβλέψουν τον καιρό στο Διάστημα, προστατεύοντας αστροναύτες, δορυφόρους, ακόμα και ηλεκτρικά συστήματα στη Γη.

Οι άνθρωποι παρατηρούν το Βόρειο και το Νότιο Σέλας από πολύ παλιά. Ο Γαλιλαίος, ο Ντεκάρτ και ο Έντμοντ Χάλεϊ εξήγησαν το φαινόμενο με τις δικές τους θεωρίες. Μόλις τη δεκαετία του 1950 οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν πως το Σέλας σχηματίζεται όταν ηλεκτρόνια διοχετεύονται μέσω μαγνητικών πεδίων στο ανώτερο στρώμα της ατμόσφαιρας.

Ο ΗΛΙΑΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ. Όλα τα καιρικά φαινόμενα στο Διάστημα οφείλονται στον ηλιακό άνεμο, ένα αραιό θερμό αέριο από φορτισμένα σωματίδια που εκτοξεύονται από τον ήλιο,. Αυτός ο μαγνητικός άνεμος «φυσά» πάνω από τον πλανήτη μας με ταχύτητα 1,6 εκατομμυρίων χιλιομέτρων την ώρα. Ευτυχώς για μας, δεν τον καταλαβαίνουμε γιατί το μαγνητικό πεδίο της Γης λειτουργεί ως ασπίδα στη ζώνη που ονομάζεται μαγνητόσφαιρα. Και πάλι όμως, παρά την προστασία, ο ηλιακός άνεμος αναταράσσει τη μαγνητόσφαιρα, κατακλύζοντας την ανώτερη ατμόσφαιρα της Γης με σωματίδια υψηλής ενέργειας. Αυτά φωτίζουν τα αέρια δημιουργώντας το Πολικό Σέλας, που εμφανίζεται σαν μια κουρτίνα πράσινου φωτός, καθώς τα φορτισμένα σωματίδια συγκρούονται με άτομα οξυγόνου. Αυτό το φως είναι συνήθως αμυδρό και δεν εντυπωσιάζει. «Πολλές φορές δεν τις διακρίνει κανείς», λέει στο περιοδικό «Νew Scientist» ο Έρικ Ντόνοβαν από το Πανεπιστήμιο του Κάλγκαρι στον Καναδά.

ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ. Όταν όμως μια τέτοια καταιγίδα διασχίζει με φόρα τη μαγνητόσφαιρα και απελευθερώνει ενέργεια ίση με μερικούς μεγατόνους ΤΝΤ, το θέαμα είναι άκρως εντυπωσιακό. Τα μαγνητικά πεδία «μαστιγώνουν» το Διάστημα, οι ροές ηλεκτρικού ρεύματος που περικυκλώνουν τη μαγνητόσφαιρα «τρελαίνονται» και το Σέλας μεταμορφώνεται σε μια καταιγίδα χρωμάτων που διαρκεί μέχρι 15 λεπτά. Τα χρώματα οφείλονται στα ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας, που συγκρούονται με μόρια της ατμόσφαιρας και δημιουργούν κόκκινο και πράσινο φως από το οξυγόνο και μπλε από το άζωτο.

ΠΗΓΗ http://chrisxx.com/forum/viewtopic.php?p=46866 

Επιμέλεια: Στέφανος Κρίκκης, Εύη Ελευθεριάδου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009 http://www.tanea.gr/

Δημοσιεύθηκε στο ΕΠΙΣΤΗΜΗ | Leave a Comment »

Εξωγήινη ζωή

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/17/2010

Γη, 4.5 δις χρόνια πριν…

Στην αναγωγική (μη οξειδωτική) ατμόσφαιρα ενός πλανήτη, αρκετά τυχερού ώστε να έχει στέρεο έδαφος, τεράστια αποθέματα νερού και ευνοϊκές θερμοκρασίες, αναπτύσσεται αναπάντεχα, σε πλήρη αντίθεση με τον 2ο νόμο της Θερμοδυναμικής, ένα δυσεξήγητο, ακόμα, φαινόμενο: η Ζωή. “Άψυχα” ανόργανα μόρια “συνεργάζονται”, “αναπαράγονται”, “μαθαίνουν”, εξελίσσονται προς το καλύτερο ανάλογα με τις εξωτερικές συνθήκες και “κρυπτογραφούν” (DNA).

 4.5 δις χρόνια εξέλιξης μετά

Aκόμα δεν μπορούμε να εξηγήσουμε τι είμαστε, να δώσουμε έναν ικανοποιητικό, γενικά αποδεκτό, ορισμό της ζωής. Κάποια στιγμή τα αρχικά ανόργανα άψυχα μόρια αυτοεξελίχθηκαν σε κάτι ποιοτικά τελείως διαφορετικό και εξίσου δυσεξήγητο: μια μορφή αυτο-οργάνωσης που σκέφτεται, έχει επίγνωση της ύπαρξής της και συνειδητοποιεί το ποιόν της ατομικότητάς της.

Παρ’ όλα αυτά, ο άνθρωπος, ο σημερινός σκεπτόμενος σχηματισμός “ζωντανών” μορίων, που έλκουν την καταγωγή τους από “μή ζωντανά” μόρια ηφαιστειακής λάβας, βράχων και οξέων, ψάχνει την ζωή έξω από τη Γή. Το ερώτημα που τίθεται φυσιολογικά είναι με τι θα μπορούσε να μοιάζει η ζωή, αν υπάρχει, έξω από τη γη. Θα βασίζεται στον άνθρακα και τις ενώσεις του; Η κωδικοποίηση των 4 βάσεων (αδενίνη, κυτοσίνη, θυμίνη, γουανίνη) στο DNA θα είναι η ίδια; Ή μήπως θα βασίζεται στις πολυμερείς ενώσεις κάποιου άλλου στοιχείου της ομάδας του άνθρακα, π.χ του πυριτίου; Ή μήπως θα είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό που ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε; Θα μπορούσε ίσως να υπάρξει ζωή σε επίπεδο ενέργειας και ακτινοβολιών και όχι ύλης; Ζωή σε υποατομικό επίπεδο; Ή ζωή σε διαστρικό επίπεδο; Οι απαντήσεις σ’αυτά τα ερωτήματα είναι άγνωστες και το μόνο σίγουρο είναι ότι το Σύμπαν ξέρει να μας εκπλήσσει.

Ας δούμε τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα από το πλανητικό μας σύστημα.

Πρόσφατα, η NASA ανακοίνωσε με βεβαιότητα ότι στον Άρη υπάρχει νερό. Γνωρίζαμε τις όχθες των ποταμών και τα φαράγγια από φωτογραφίες. Επίσης, είναι γνωστό ότι αρκετά φεγγάρια του Δία και του Κρόνου είναι ηφαιστειακά ενεργά και έχουν εσωτερικές πηγές ενέργειας όπως η Ιώ και η Καλλιστώ. Ενώ η Ευρώπη διαθέτει έναν τεράστιο σε όγκο ωκεανό από νερό υπό πίεση. Δεν είναι φυσιολογικό να έχουν αναπτυχθεί και εκεί υδρόβια πλάσματα; Ο Τιτάνας έχει ατμόσφαιρα μεθανίου που πέφτει ως βροχή και πληθώρα οργανικών ενώσεων.Άλλη μια πιθανή εστία ζωής. Επίσης νερό και άλλες οργανικές ενώσεις έχουν παρατηρηθεί φασματικά και έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Το ερώτημα είναι πως θα βεβαιωθούμε αν δεν πάμε εκεί.

Μια προσωρινή αλλά κατατοπιστική απάντηση στα ερωτήματά μας, δίνει η ίδια η ζωή στη γη. Σπέρματα αρκτικού λούπινου πρόσφατα φύτρωσαν μετά από μια κατάψυξη δέκα χιλιάδων ετών. Γιγαντιαίες σεκόιες στην Καλιφόρνια επιζούν χιλιάδες έτη ατμοσφαιρικών και κλιματικών ανακατατάξεων. Βακτήρια επιζούν με τη μορφή σπορίων, σε εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες κοντά στο απόλυτο μηδέν(-273 C), ακόμη μικρότερες δηλαδή και από του μεσοαστρικού διαστήματος. Μικρόβια στην Ισλανδία ζουν σε θερμοπίδακες (γκέυζερ) όπου κυριολεκτικά λιώνουν, παγώνουν και ξεπαγώνουν. Επίσης, βακτήρια επιζούν σε ισχυρά διαλύματα οξέων και σε ραδιενεργούς ράβδους πυρηνικών αντιδραστήρων. Ακόμη πιο πρόσφατα, έχουμε ανακαλύψει τεράστια ποικιλία καβουριών, λευκών χταποδιών και άλλων ψαριών με παράξενα προσαρμοσμένη φυσιολογία, που ζουν σε ηφαιστειακά ρήγματα στην Άβυσσο υπό συνθήκες όπου η ύπαρξή τους φαντάζει παρανοϊκή: σε πιέσεις χιλιάδων ατμοσφαιρών και θερμοκρασίες πάνω από το σημείο βρασμού του νερού!

Η αντίσταση της ζωής και η διαιώνισή της σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες είναι αξιοθαύμαστη. Αφού λοιπόν υπάρχει ζωή σε τέτοια αφιλόξενα μέρη και με τέτοια σχεδίαση που ξεπερνά και τους πιο ευφάνταστους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, γιατί να μην υπάρχει και σε πλανήτες όπου οι συνθήκες είναι πιο ήπιες από τα μέρη που ευδοκιμεί η ζωή στη Γη;

Παρακάτω, μερικά βίντεο από το youtube:

Το φεγγάρι του Δία Ευρώπη

Τιτάνας και Ευρώπη

Νερό στον Άρη

Συγγραφή – Έμπνευση: tachyon στις 8:48 π.μ.  Τετάρτη, 13 Αυγούστου 2008

Δημοσιεύθηκε στο ΕΠΙΣΤΗΜΗ | Leave a Comment »

ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/15/2010

ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΣΟΥΠΕΡΝΟΒΑ

Σε ένα διαστελλόμενο Σύμπαν, οι γαλαξίες απομακρύνονται με ταχύτητα η οποία εξαρτάται από τη μεταξύ τους απόσταση. Οι σουπερνόβα παρέχουν έναν τρόπο μέτρησης του φαινομένου: η ερυθρή μετατόπιση του φάσματος τους αποκαλύπτει την ταχύτητα των γαλαξιών, και η φωτεινότητα τους αποκαλύπτει την απόσταση. Προκύπτει ότι οι γαλαξίες, δισεκατομμύρια έτη πριν, κινούνταν βραδύτερα απ’ ό,τι θα υποδείκνυε μια απλή παρέκταση του τωρινού ρυθμού διαστολής. Η διαστολή θα πρέπει να έχει αυξηθεί με την πάροδο του χρόνου —η «σφραγίδα» της σκοτεινής ενέργειας.

ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΚΟΣΜΙΚΟΥ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΙΚΟΥ ΥΠΟΒΑΘΡΟΥ

Εικόνες της ακτινοβολίας υποβάθρου εμπεριέχουν κηλίδες των οποίων το φαινόμενο μέγεθος αντανακλά τη συνολική γεωμετρία του χώρου και συνεπώς την πυκνότητα του Σύμπαντος. Εξ αυτού, η συνολική μάζα του Σύμπαντος υπερβαίνει την ποσότητα της ύλης (κανονικής και εξωτικής), επομένως μια απούσα συνιστώσα όπως η σκοτεινή ενέργεια πρέπει να αντισταθμίσει τη διαφορά. Επιπρόσθετα, η ακτινοβολία υποβάθρου έχει ελαφρώς ανακατανεμηθεί από τα βαρυτικά πεδία των κοσμικών δομών. Το ποσό της ανακατανομής εξαρτάται από το πώς ο ρυθμός διαστολής έχει μεταβληθεί στο χρόνο και συνταιριάζει με τις θεωρούμενες επιδράσεις της σκοτεινής ενέργειας.

ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΓΑΛΑΞΙΩΝ

Οι γαλαξίες δεν είναι τυχαία διασκορπισμένοι στους ουρανούς. Αντίθετα, είναι διατεταγμένοι σε μορφώματα, ένα από το οποία μοιάζει με αυτό των κηλίδων στο μικροκυματικό υπόβαθρο. Αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μέτρηση της συνολικής μάζας του Σύμπαντος και να επιβεβαιώσει την ανάγκη υιοθέτησης της σκοτεινής ενέργειας.

ΒΑΡΥΤΙΚΟΙ ΦΑΚΟΙ

Μια συσσώρευση μάζας μπορεί να συμπεριφερθεί ως φακός. Η βαρύτητα του καμπυλώνει το φως. Ένας τέτοιος φακός μπορεί να παράγει πολλαπλά είδωλα, όπως ένας καθρέφτης πολλαπλών αντικατοπτρισμών σε λούνα παρκ, εάν η πηγή του φωτός βρίσκεται ακριβώς πίσω του —ευθυγράμμιση η οποία καθίσταται πιο πιθανή όσο μεγαλύτερο είναι το Σύμπαν, το οποίο με τη σειρά του εξαρτάται από την ποσότητα της σκοτεινής ενέργειας. Ένας ασθενέστερος φακός μπορεί επίσης να εκτρέψει το φως κατά μια μικρή γωνία, η οποία εξαρτάται από τη μάζα του. Μελέτες τής εν λόγω διαδικασίας έχουν αποκαλύψει πώς με την πάροδο του χρόνου αναπτύσσονται οι συγκεντρώσεις ύλης και ανακάλυψαν το αποτύπωμα της σκοτεινής ενέργειας.

ΓΑΛΑΞΙΑΚΑΣΜΗΝΗ

Παρατηρήσεις με τη βοήθεια ακτινών Χ ιχνηλατούν την εξέλιξη της μάζας των γαλαξιακών σμηνών. Η σκοτεινή ενέργεια είναι απαραίτητη για την εξήγηση του χρόνου και του τρόπου σχηματισμού τους.

ΣΥΝΟΨΗ /ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Η σκοτεινή ενέργεια είναι γνωστή ως ο υποτιθέμενος «παράγων» πίσω από την κοσμική επιτάχυνση —μια άγνωστη ουσία η οποία ασκεί ένα είδος αντιβαρυτικής δύναμης στο Σύμπαν ως όλον.

Λιγότερο γνωστό είναι ότι η σκοτεινή ενέργεια επιδρά δευτερευόντως και στην ύλη εντός του Σύμπαντος. Βοήθησε στη δημιουργία του χαρακτηριστικού λεπτοφυούς μορφώματος της ύλης στις μεγάλες κλίμακες. Στις μικρότερες κλίμακες, φαίνεται να έχει καταπνίξει την ανάπτυξη των γαλαξιακών σμηνών πριν από 6 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια.

Ιε ακόμη μικρότερες κλίμακες, φαίνεται ότι η σκοτεινή ενέργεια έχει μειώσει το ρυθμό με τον οποίο έλκονται οι γαλαξίες, συγκρούονται και συγχωνεύονται. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις «δίνουν σχήμα» στους γαλαξίες. Εάν η σκοτεινή ενέργεια ήταν ασθενέστερη ή ισχυρότερη, ο ρυθμός σχηματισμού άστρων στον Γαλαξία μας πιθανόν να ήταν μικρότερος, τα δε βαρύτερα χημικά στοιχεία στον πλανήτη μας ίσως δεν είχαν ποτέ δημιουργηθεί.

Δημοσιεύθηκε στο ΕΠΙΣΤΗΜΗ | Leave a Comment »

Η ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΚΑΤΑ ΗΣΙΟΔΟ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/10/2010

Ο Ησίοδος στην Θεογονία του αναφέρει ότι οι Πιερίδες Μούσες του απεκάλυψαν τα όσα αναφέρει στην θεογονία του. Αλλά ας αξιολογήσουμε αυτές τις αναφορές.

Στον στίχο 116 αναφέρει: «Πρωτίστως λοιπόν το Χάος εγένετο και αμέσως έπειτα η πλατύ­στηθη Γη, .… και ο Έρως ….» «Η τοι πρώτι­στα μεν Χάος γενετ’ αύταρ έπειτα Γαια ευρύστερ­νος, ………  ηδ’ Έρος, ……..»

Στον στίχο 123 αναφέρει: «Εκ του Χάους γεννή­θηκε το Έρεβος και η μαύρη Νύκτα και από την Νύκτα πάλι γεννήθηκε ο Αιθέρας και η Ημέρα, που τους γέννησε σαν έσμιξε ερωτικά με το Έρε­βος» «Εκ Χάεος δ’ Έρεβος τε μέλαινα τε Νυξ εγένετο, Νυκτός δ’ αυτ’ Αιθήρ τε και Ημέρα εξεγέ­νοντο, ους τέκε κυσαμένη Ερέβει φιλότητι μιγείσα»:

Στον στίχο 126 αναφέρει: «Η δε Γη εγέννησε πρώτα τον ίσον με τον εαυτόν της ουρανό…….»  «Γαία δε τοι μεν εγεί­νατο ίσον ε’ αυτή Ουρανόν ……»

Βεβαίως οι όροι αυτοί είναι λέξεις της καθημερινό­τητας της εποχής του αλλά και της σημερινής και είναι δύσκολο να φα­νταστεί κανείς ότι αυτοί οι τόσο απλοί όροι κρύβουν βαθύτατες και πολύπλο­κες κο­σμογονικές αλήθειες που χρειάζονται «απο­κρυπτογράφηση» για να γίνουν κατανοητές αλλά και για να γίνει αντιληπτή η όλη διαδικασία της εκπορεύσεως του Σύμπαντος.

Κατωτέρω θα αναλυθούν τα τρία αυτά εδά­φια του Ησιό­δου επί τη βάσει των απόψεων της επιστήμης αλλά και προσωπικών μου εκτιμήσεων. Εκ της αναλύσεως αυτής θα προκύψουν πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για την αρχή της Φύσεως γιατί τα εν λόγω εδάφια απεικονίζουν με πολύ περιεκτικό τρόπο έννοιες οι οποίες εκ πρώτης όψεως φαίνονται απλοϊκές ενώ δεν είναι και τις οποίες μετά από 3000 περίπου χρόνια μπόρεσε να εξηγήσει η ανθρωπότητα. Επομένως ο Ησίοδος αξιώθηκε από τις Μούσες μια πραγματική αποκάλυψη.

Η αρχή της Φύσεως, σύμφωνα με όσα ανα­φέρει ο Ησίο­δος, έγινε ως εξής: Εξ ενός Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου (το οποίο δεν διευκρινίζεται αν αυτό είναι το Χάος ή κάτι άλλο όπως πιστεύει η σύγχρονη επιστήμη βάσει της Νέας Φιλοσοφικής Θεώρησης της Φυσικής) γεννήθηκε η Γη και ο Έρως. Κατόπιν εκ του Χάους γεννήθηκε το Έρεβος (άρρεν ή +) και η Νύκτα (θήλυ ή -) και εκ της Νύκτας με σπέρμα Ερέβους γεννήθηκαν ο Αιθέρας (άρρεν ή +)  και η Ημέρα (θήλυ ή -). Έτσι έχουμε:

ΧΑΟΣ (ΑΑΑ) > ΓΗ και ΕΡΩΣ   ή   [ΑΑΑ] > ΧΑΟΣ,  ΓΗ και ΕΡΩΣ 

ΧΑΟΣ > ΕΡΕΒΟΣ και ΝΥΚΤΑ

ΕΡΕΒΟΣ–ΕΡΩΣ–ΝΥΚΤΑ®ΑΙΘΕΡΑΣ και ΗΜΕΡΑ

ΓΗ & ΟΥΡΑΝΟΣ

α) ΤΟ ΈΡΕΒΟΣ ΚΑΙ Η ΝΥΚΤΑ

Εκ της Ενεργού Ουσίας του Χάους, κατά τον Ησίοδο, γεννήθηκε το Έρεβος και η Νύκτα. Αυτό έγινε (όπως είδαμε) με διχασμό και αντι­θετισμό της εκ του Χάους εκπορευθήσης ουσίας.

ΧΑΟΣ > άρρεν ΕΡΕΒΟΣ και θήλεα ΝΥΚΤΑ

Το Έρεβος το ταυτίζουμε με το σύνολο Σ(α+) των ομογενών Ατόμων α+ τα οποία το συνιστούν, ενώ την Νύκτα την ταυτίζουμε με το σύνολο Σ(α-) των ομογενών Ατόμων α– τα οποία την συνιστούν. Δηλαδή έχουμε:

ΈΡΕΒΟΣ = Σ(α+) και ΝΥΚΤΑ = Σ(α–)

Συνεπώς θεωρούμε ότι τα Άτομα της ατομικής ουσίας είναι Άτομα δύο καταστάσεων: Άτομα α+ και Άτομα α–. Το + πρέπει να θεωρηθεί ως το θετικό ηλεκτρικό φορτίο και το – ως το αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο. Τα ομογενή Άτομα (δηλ. όσα έχουν το ίδιο σημείο π.χ. α+) απωθούνται μεταξύ τους ενώ τα ετερογενή (δηλ. όσα έχουν αντίθετα σημεία π.χ. α+ και α–) έλκονται.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι το σύνολο των ΑΤΟΜΩΝ της Ατομικής Ουσίας τα οποία εκπορεύτηκαν εκ του Χάους, κατά την κοσμογονία του Ησιόδου, είναι το Έρεβος ή άτομα Σ(α+) και η Νύκτα ή άτομα Σ(α–) και τα οποία είναι δύο καταστάσεων θετικού και αρνητικού ηλεκτρικού φορτίου (α+ και α –). Τα Άτομα αυτά συγκροτούν όλες τις υλικές μορφές του σύμπαντος.

β) Ο ΑΙΘΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΗΜΕΡΑ 

Οι πρώτες υποστάσεις μετά την εκπόρευση του άρρενος ερέβους και της θήλεας νύκτας και που προήλθαν από την ένωση του άρρενος Ερέβους (δηλαδή των Ατόμων α+) και της θήλεας Νύκτα (δηλαδή των Ατό­μων α–) με την δράση του Έρωτος (της μεταξύ τους ελκτικής δυνάμεως) ήταν ο Αιθέρας (άρρεν) και κατόπιν, όπως θα εξηγηθεί κατωτέρω, η Ημέρα (θήλυ).

ΕΡΕΒΟΣ έρως ΝΥΚΤΑ >  ΑΙΘΕΡΑΣ και ΗΜΕΡΑ

Ο Αιθέρας

Αιθέρας είναι η Αμέριστη (ή συνεχής) ου­σία η οποία γεν­νήθηκε όταν το σπέρμα του Ερέβους (ή τα άτομα α+) γονιμοποί­ησε την Νύκτα (ή τα άτομα α–). Αυτό μπορεί να λεχθεί και ως εξής: ο Αιθέρας γεννήθηκε από την σχετική ένωση κατά χώρο των Ατόμων α+ και α– με μερική μεταξύ τους διείσδυση των Ατόμων α+ και α– η οποία (μερική διείσδυση) παριστάνεται με το αο  και όχι με πλήρη ένωση μεταξύ τους γιατί τότε θα είχαμε την επαναφορά τους στο Χάος. Οι λόγοι για τους οποίους έχουμε αυτήν την σχετική κατά χώρο ένωση με μερική διείσδυση και όχι την πλήρη ένωση είναι δύο:  α) γιατί με την έξοδό τους εκ της απολύτου ηρεμίας αυξάνεται η δυναμικότητα τους και για να ενωθούν πλήρως πρέπει να έχουν την δυναμικό­τητα της απόλυτης ηρεμίας που βρισκόταν προ του διχασμού σε Α+ και Α- (δηλαδή θα έπρεπε να γίνει μείωση της δυναμικότητάς τους) και  β) γιατί πέ­ριξ κάθε ατόμου π.χ. α– υπάρχει μεγάλο πλήθος Ατόμων α+ (και αντιστρόφως) και όταν ένα άτομο α+ επιχειρήσει να ενωθεί με το α–, τα άλλα Άτομα α+ το απωθούν κλπ. Συνεπώς ο Αιθέρας είναι μια νέα ουσία Συνεχής και Αμέριστη, γιατί η σύνδεση μεταξύ των Ατόμων α+ και α– γίνεται με μερική με­ταξύ τους διείσδυση με αποτέλεσμα να υπάρχει η τάση να μην αποχωρίζονται και δεν υπάρχει μεταξύ τους διά­κενο αλλά συνέχεια.

Αποτέλεσμα της μερικής κατά χώρο ενώσεως των Ατόμων α+ και α– είναι να υπάρχουν εσωτερι­κές τάσεις τόσο προς πλήρη ένωση όσο και προς πλήρη διχασμό αυτών των Ατόμων. Οι εσω­τερικές αυτές τάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την συνεχή αλ­λαγή της θέσεως των Ατόμων α+ και α– μεταξύ τους. Επομένως δεν υπάρ­χει απόλυτη ηρεμία στα Άτομα α+ και α– που συγκροτούν τον Αιθέρα, αλλά βρίσκονται σε συνεχή εσωτερική κυκλοφο­ρία και περιδίνηση. Η εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση των Ατό­μων α+ και α– του αιθέρα τον εμφανίζει ως ρευστό, γι’ αυτό χα­ρακτηρίζεται και ως Αιθέριο Ρευστό.

Στην εσωτερική κυκλοφορία των Ατόμων α+ και α– οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα ενώ στη περιδίνηση των Ατόμων α+ και α– του αιθέρα οφείλεται η περι­στροφική κίνηση όλων των μορφών του Σύμπαντος, η οποία εί­ναι άμεσα εμφανής από την περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων τόσο γύρω από τον εαυτόν τους όσο και πέριξ άλ­λων ουρανίων σωμάτων μεγαλύτε­ρης μάζας. Η κυκλοφορία και περιδίνηση των Ατόμων α+ και α– του Αιθέρα αποτελεί ένα βα­σικό του χαρακτηριστικό το οποίο έχει πολύ μεγάλη ση­μασία γιατί στην κυκλοφορία και περιδίνηση του ΑΙΘΕΡΑ οφείλεται η δράση του η οποία εκδηλώ­νεται ως ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡ­ΓΕΙΑΣ αυτού. Αυτή η δράση του Αιθέρος επί των μορφών του σύ­μπαντος εκδηλώνεται ως συνθετική και απο­συνθετική δράση δηλαδή ως η μεταμορφωτική του δράση. Συνεπώς ο Αιθέρας έχει αφενός μεν εσωτε­ρική δομή γιατί συγκροτείται από Άτομα α+ και α–, αφετέρου δε έχει υλική υπόσταση.

Συμπερασματικά ο Αιθέρας που αναφέρεται στην κο­σμογονία του Ησιόδου είναι η Συνεχής ή Αμέριστη ουσία και προήλθε από την σχετική κατά χώρο ένωση των Ατόμων της ατομικής ου­σίας (ερέβους και νύκτας).

Η Ημέρα

Ημέρα είναι η υλική ουσία της Φύ­σεως η οποία προήλθε εκ του αιθέρος ως εξής: Η εσωτερική κυ­κλοφορία και περιδίνηση του αιθέρα και η τάση προς μεγαλύ­τερη συμπύ­κνωση τμημάτων αυτού είχε ως συνέπεια την εμφά­νιση συμπυκνώσεων μικρών τμημάτων αυτού. Σε αυτά τα συ­μπυκνωμένα τμήματα του αιθέρα προ­καλείται διχασμός και αντιθετισμός τους με αποτέ­λεσμα να προκύψουν ζεύγη συζυγών συμπυκνώ­σεων, όπου στο ένα μέρος να υπερισχύουν τα Άτομα α+ και στο άλλο τα Άτομα α–. Από αυτές τις συ­μπυκνώσεις δη­μιουργούνται ζεύγη συζυγών στοι­χειωδών σωματιδίων ύλης και αντιύλης π.χ. ηλε­κτρονίου (σωματιδίου ύλης) και ποζιτρονίου (σω­ματιδίου αντιύλης) ή πρωτονίου (σωματιδίου ύλης) και αντι­πρωτονίου (σωματιδίου αντιύλης). Έτσι, σε μια απλουστευμένη προσέγγιση, ένα π.χ. ηλεκτρόνιο([1]) αποτελείται από Άτομα α+ και α– αλλά τα Άτομα α– είναι κατά ένα περισσότερα με αποτέ­λεσμα το ηλεκτρόνιο να έχει αρνητικό φορτίο, ενώ ένα ποζιτρό­νιο είναι ομοίως μια πυκνή συσσωμάτωση από Άτομα α+ και α– αλλά τα Άτομα α+ είναι κατά ένα περισσότερα με αποτέλεσμα το ποζιτρόνιο να έχει θετικό φορτίο. Το αυτό πρέπει να θε­ωρήσουμε και για τα λοιπά λεπτόνια, ενώ τα αδρόνια (π.χ. τα πρωτόνια κλπ) συγκροτούνται κατά την άποψη της επιστήμης από κου­άρκς δη­λαδή έχουν σύνθετη εσωτερική δομή, γιατί τα κου­άρκς είναι λεπτόνια. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δύναται να εξηγηθεί το ηλεκτρικό([2]) φορτίο των στοιχειω­δών σωματιδίων.

Σύμφωνα με τα προηγούμενα, τα στοιχειώδη σωματίδια σχηματίζονται ανά ζεύγη ΣΥΖΥΓΩΝ στοιχειωδών ήτοι ηλεκτρόνιο – ποζιτρόνιο, πρωτόνιο – αντιπρωτόνιο κλπ δηλαδή ζεύγη στοι­χειω­δών σωματιδίων ΎΛΗΣ (ηλεκτρόνιο, πρωτόνιο κλπ) και ΑΝΤΙΥΛΗΣ (ποζιτρόνιο, αντιπρωτόνιο κλπ). Παρά ταύτα στο γήινο περιβάλλον έχουμε μόνον ύλη και δεν είναι δυνατή η ανί­χνευσης αντιύλης σε άλλους γαλαξίες, επομένως το ανωτέρω φαί­νεται εκ πρώτης όψεως ανακόλουθο προς την πράξη. Αυτό οφεί­λεται στο γεγονός ότι οι ιδιότητες της ΑΝΤΙΥΛΗΣ είναι ίδιες με αυτές της ύλης, εκτός από την αντιστροφή των ηλεκτρικών φορ­τίων και συνεπώς δεν είναι δυνατή η αναζήτηση στον Γαλα­ξία μας ηλιακών συστημάτων αποτελουμένων μό­νον από αντιύλη ούτε η αναζήτηση Γαλαξιών από Αντιύλη και συνεπώς δεν μας είναι γνωστό αν υπάρχουν κόσμοι που συγκροτούνται μόνο από αντιύλη. Πολλοί εκ των επιστημόνων πιστεύουν ότι θα πρέπει να υπάρχει ίση ποσότητα ύλης και αντιύ­λης στο Σύμπαν για λόγους συμμετρίας. Άλλοι όμως πιστεύουν ότι αυτή η συμμετρία δεν εί­ναι απαραίτητη και μπορεί το Σύμπαν να αποτελείται μόνο από ύλη. Στο γήινο περιβάλλον, περιβάλλον συγκροτούμενο μόνο από ύλη, η αντιύλη, αποτε­λούμενη από ποζιτρό­νια και αντιπρω­τόνια, μόνον στα εργαστήρια μπορεί να παραχθεί και η διάρκειά ζωής της είναι πολύ μικρή

Συμπέρασμα 1ον : Η πρώτη υλική μορφή στο σύμπαν ήταν τα στοιχειώδη σωματίδια (ηλε­κτρόνια,  πρωτόνια κλπ).

Από τα στοιχειώδη σωματίδια παράγονται αρχικά τα ελαφρά στοιχεία της Φύσεως: υδρογόνο και ήλιο τα οποία εμφανίζονται σε μεγάλες συγκεντρώσεις και συνιστούν αεροδέστατες συγκεντρώσεις τεραστίων διαστάσεων τα γνωστά μας από την αστρονομία νεφελώματα, τα οποία στο αρχέ­γονο Σύμπαν αποτελούντο αρχικά μεν μόνο από στοιχειώδη σωματίδια και ακολούθως (με την εξέλιξη τους) από ελαφρά στοιχεία.

Από τα νεφελώματα  σχηματίζονται ατμοειδή σώματα. Τα ατμοειδή σώματα έχουν κάποιο κεντρικό πυ­ρήνα με μεγαλύ­τερη συγκέντρωση ύλης ο οποίος περιλαμβάνεις και βαρύτερα στοιχεία και χημικές ενώσεις. Ατμοειδή σώματα, σε μικρογραφία, είναι οι γνωστοί μας κομήτες οι οποίοι παρατηρού­νται κατά και­ρούς να περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Οι Κομήτες θεω­ρούνται ως ουράνια σώματα τα οποία αποτελούνται από σχετικά συμπαγή πυρήνα και περιβάλλονται από ένα πολύ αεριώδες πε­ρίβλημα. Οι κομήτες που υπάρχουν στο ηλιακό μας σύστημα δια­γράφουν πολύ ελλειπτική τροχιά με αποτέλεσμα η εμ­φάνισή τους να γίνεται σε πολύ αραιά χρονικά διαστή­ματα και γίνονται ορα­τοί όταν προσεγγίσουν τον Ήλιο από το φως του Ηλίου. Επίσης η έντονη Ηλιακή ακτινο­βολία ωθεί το πολύ αεριώδες περίβλημα αυτών στην αντίθετη προς τον Ήλιο κατεύθυνση (η γνωστή μας «ουρά» των κομητών). Οι κομήτες δεν είναι σώματα που εμφανί­στηκαν κατά την διαμόρφωση του ηλιακού μας συστήματος, άλλα δεσμεύτηκαν από το πεδίο βαρύτητας του ηλίου όταν προ­σέγγισαν το ηλιακό σύστημα και γι’ αυτό διαγράφουν την πολύ ελλειπτική τροχιά. Ως φαίνε­ται ( κατά τον Νάγο) οι κομήτες απο­τελούν το πρώτο στάδια  συμπυκνώσεως  της ύλης, εκ της οποίας προήλ­θαν αρχικά οι γαλαξίες, και κατόπιν  τα ηλιακά συστή­ματα κλπ.

Από ατμοειδή σώματα πολύ μεγάλης κλίμα­κας δημιουρ­γούνται οι γαλαξίες με τα ηλιακά συ­στήματα τα οποία, ως γνω­στόν, είναι απαραίτητα για να αναπτυχθεί επ’ αυτών η οργα­νική και η λο­γική φύση.

Συμπέρασμα 2ον : Η υλική ουσία του Σύ­μπαντος χαρα­κτηρίστηκε από τον Ησίοδο στην κοσμογονία του ΗΜΕΡΑ, γιατί είναι εμφανής η ύπαρξή της (Νόμος της Ζωής).

γ)  ΓΗ  ΚΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ.

Στο τρίτο εδάφιο της κοσμογονίας ο Ησίοδος αναφέρει ότι η Γη γέννησε τον ίσο με αυτήν Ουρανό. Επίσης στην συνέχεια (μετά το τρίτο εδάφιο) αναφέρει ότι η Φύση αλλά και όσα υπάρ­χουν στην Φύση εκπορεύτηκαν από την ένωση της Γης και του Ουρανού και δεν κάνει καμία αναφορά πλέον στον Αιθέρα και την Ημέρα. Αυτό εκ πρώτης όψεως φαί­νεται περίεργο και ανεξή­γητο. Το θέμα αυτό εξηγείται αν θεωρήσουμε ότι:

α) Η Γη ταυτίζεται με το Έρεβος και την Νύκτα. Η ταύ­τιση αυτή φαίνεται εκ πρώτης όψεως αυθαίρετη. Δικαιολογείται όμως από τα εξής: Ως Γη γενικά εννοεί ο Ησίοδος την υλική ουσία του Σύμπαντος δηλαδή τα Άτομα της ατομικής ουσίας. Επίσης, όπως αναφέρει στο κείμενό του, η Γη γεννήθηκε μετά από το Χάος, δηλαδή μετά από την εκδήλωση του Ερέβους και της Νύκτας εκ του Χάους.

β) Ο Ουρανός ταυτίζεται με τον Αιθέρα. Επίσης και η ταύτιση αυτή φαίνεται εκ πρώτης όψεως αυθαίρετη. Δικαιολογεί­ται όμως από τα εξής: Ως Ουρανός, γενικά, νοείται ο άπειρος χώ­ρος εντός του οποίου υπάρχουν οι γαλαξίες κλπ, ενώ ο Αιθέ­ρας είναι η ουσία η οποία πληρώνει τον άπειρο αυ­τόν χώρο, δηλαδή ταυτίζεται ο Ουρανός με τον Αι­θέρα. Εξ άλλου ο Αιθέρας (Ουρα­νός) προήλθε από την σχετική ένωση κατά χώρο των Ατόμων της ατομικής ουσίας (δηλαδή του Ερέ­βους και της Νύκτας τα οποία ταυτίζονται με την Γη). Συνεπώς ο Ησίοδος ορθώς αναφέρει ότι ο Ου­ρανός (ή Αιθέρας) γεννήθηκε από την Γη (ή Νύκτα και Έρε­βος) δηλαδή από την σχετική ένωση των Ατόμων της ατομικής ουσίας.

Άρα ο Ουρανό είναι ο ΑΙΘΕΡΑΣ (Συνεχής ή Αμέριστη ου­σία) και η Γη είναι τη ΑΤΟ­ΜΙΚΗ ή ΜΕΡΙΣΤΗ ουσία. Από την μίξη του Ουρανού (Αμέριστης Ουσίας) και της Γης (Μεριστής Ουσίας) εκδηλώθηκε η Φύση.

Στυλιανός Τάκας

---

[1] Κατά τον θεοσοφιστή Leadbeater το ηλεκτρόνιο συγκροτείται από εννέα (9) υποσωματίδια, συνεπώς, αν δεχθούμε αυτήν την άποψη, το ηλεκτρόνιο συγκροτείται από 4 Άτομα  α+ και 5 Άτομα α – (συνολικά 9 Άτομα) με αποτέλεσμα να υπερισχύει το αρνητικό ηλεκτρικό φορτία.

[2]  Η επιστήμη σήμερα θεωρεί ότι το ηλεκτρικό φορτίο οφείλεται σε ασυμμετρία των στοιχειωδών σωματιδίων.

Δημοσιεύθηκε στο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ | Leave a Comment »

ΟΙ ΟΥΣΙΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/10/2010

Κατά τον Νάγο αλλά και άλλους φιλοσόφους της αρχαιότητασς δυο είναι οι ουσίες της Φύσεως: η Ατομική και η Συνεχή ουσία ή Αιθέρας και είναι ενδιαφέρον να δουμε ποίες είναι αυτές οι δυο ουσίες και ποία είναι η συμπεριφορά τους.

Ατομική Ουσία.

Η Ατομική ουσία (κατά τους Ατομικούς φι­λοσόφους Λεύκιππο και Δημόκριτο) αποτελείται από το άπειρο πλήθος των Ατόμων τα οποία συ­γκρο­τούν όλες τις υλικές μορφές της φύσεως δη­λαδή, ουσιαστικά, η ουσία αυτή είναι η υλική ουσία της Φύσεως. Επισημαίνεται ότι εδώ τα Άτομα της ατομικής ουσίας ορίζονται σύμφωνα με τις απόψεις των ατομικών φιλοσόφων Λεύκιππου και Δημόκρι­του, οι οποίοι πρώτοι πριν από 2500 χρόνια το ανέ­φεραν και πιθανόν να εξέφραζαν απόψεις των Πυ­θαγορείων. Κατ’ άλλους φιλοσόφους η ατομική ουσία χαρακτηρίζεται και ως Μεριστή ουσία

Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΟΥΣΙΑ είναι η Μητέρα των Κό­σμων, το θήλυ της δημιουργίας και ο παθητικός πα­ράγων των Κόσμων γιατί υπόκει­ται στις ενεργητικές επιδράσεις της αμέριστης ουσίας προκειμέ­νου να συ­γκροτηθούν οι μορφές.

Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγμές (δηλαδή ως μαθηματικά ση­μεία χωρίς δια­στάσεις) και έχουν Κέντρο και Περι­φέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Κινήσεως και Περι­φέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι (η ύπαρξη) του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής. Το Κέντρο είναι το άρρεν στοιχείο του ατόμου (ο Πατήρ), ενώ η Περιφέρεια είναι το θήλυ στοιχείο (η Μήτηρ), όμως στην συνολική δράση τους τα Άτομα της ατομικής ουσίας εκδηλώνονται  ως το ΘΗΛΥ στοιχείο της δημιουργίας (γιατί επικρατεί η εκδήλωση της περιφέρειας το θήλυ στοιχείο του Ατόμου). Η μερι­στή ουσία είναι η Μητέρα των Κόσμων, το ΘΗΛΥ της δημιουργίας και ο παθητικός παράγων των κό­σμων γιατί υπόκειται στην δράση της άλλης ουσίας της αμέριστης προς συγκρότηση των μορφών.

Η Ατομική Ουσία εκ της φύσεώς της εί­ναι δίφυλη  έχουσα εν εκδηλώσει τους νόμους της Κινήσεως (δράση του Πατρός) και της Ζωής (δράση της Μητρός) ταυτόχρονα. Η Αόριστη Δυάδα είναι η Ατομική (ή Μεριστή) Ουσία η οποία με το Είναι της απο­τελεί­ την ΥΛΙΚΗ (σε πρώτη προσέγγιση) ουσία της Φύσεως. Οι Πυθαγό­ρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παρά­γωγοι εξ αυτής νό­μοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των αρτίων Μονάδων της Πυ­θαγορείου αριθμολο­γίας.

Με την εμφάνιση των Ατόμων της ατομικής ουσίας στην Φύση εκ του Χάους, ο μεν νόμος της Κινήσεως ουδέποτε καταπαύει τη δράση του με την οποία συνεχώς επεκτείνει τις δυναμικότητες των Ατόμων της μεριστής ουσίας, ενώ ο νόμος της Ζωής είναι εκείνος που τηρεί το κάθε άτομο ως διακεκριμένη οντότητα έναντι των άλ­λων Ατόμων. Σημειώ­νεται ότι η λέξη ζωή στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει την έννοια που δίνει η βιολογία αλλά έχει την έννοια της αυτοτελούς υπάρξεως. Ο νόμος της Κινήσεως του ατόμου (που η δράση του είναι αδιάλειπτη) προκαλεί από το Είναι των Ατόμων (δηλαδή από την περιφέρεια αυτών ή Νόμο της Ζωής αυτών) την εκδήλωση του Νόμου της Θερμότη­τας. Η θερμότητα καθίσταται η φυγόκε­ντρη δύναμη του ατόμου, ενώ η κίνηση καθίσταται η κεντρομόλος δύ­ναμή του.

Η ατομική ουσία χαρακτηρίζεται ως αΐδιος ου­σία (ως μη έχουσα αρχή και τέλος) γιατί εκπορεύτηκε εκ του Χά­ους, που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή (αφού και το Χάος θεωρείται ότι δεν έχει αρχή) και δεν έχει τέλος γιατί μετά την έξοδό της εκ του Χάους οι δυναμικότητές της συνεχώς και ατελεύτητα (χωρίς τέλος) αυξάνουν. Τα Άτομα της αΐ­διας ατομικής ουσίας ο Σπυρί­δων Νάγος τα χαρακτη­ρί­ζει ως «αφ’ εαυτών αεί κινούμενα και ζώ­ντα Είναι». Δη­λαδή τα χαρακτη­ρί­ζει ως υπάρ­ξεις (Είναι) οι οποίες από μό­νες τους (αφ’ εαυ­τών) και ατελεύτητα (αεί) έχουν και θα έχουν εκδηλω­μένους τους νόμους της Κινή­σεως (κινούμενα) και της Ζωής (ζώντα). Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν συνέ­χεια (δη­λαδή άμεση σύνδεση) προς την συνεχή ουσία του Απεί­ρο, απλώς βρί­σκονται εντός της συνε­χούς ου­σίας με την οποία συλ­λειτουργούν και αλ­ληλεπιδρούν.

Ο νόμος της Κινήσεως του Ατόμου της Ατο­μικής Ουσίας εκδηλώνεται ως τάση προς μετατό­πιση στο χώρο και ως στροβιλι­σμός των υλικών μορφών του απείρου. Ο νόμος της Ζωής του Ατό­μου της Ατομικής Ουσίας είναι αυτός που εμφανίζει την εκ­δήλωση της υπάρξεως των Ατόμων της Ατο­μικής Ουσίας στην Φύση. Οι νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής εκδηλώνονται ως συ­στολή και δια­στολή. Δια της διαστο­λής το Άτομο της ατομικής ουσίας εκδηλώνει διαρκώς και νέες δυνάμεις, ενώ δια της συστο­λής τείνει να διατηρήσει τις δυνάμεις του που έχει εκδηλώσει. Η διαστολή και η συστολή του Ατόμου λαμβάνει την έννοια της έλ­ξεως αλλά και της απώσεως αντίστοιχα στις μορφές στις οποίες συμμε­τέχει.

Με την εκδήλωση της ατομικής ουσίας εκ του Χάους προ­καλείται η εκδήλωση της άλλης ουσίας της συνεχούς ουσίας. Συνεπώς η εκ­δήλωση της συνεχούς ουσίας στην Φύση είναι με­ταγενέστερη της εκδηλώσεως της ατο­μικής ουσίας.

Από τα προαναφερθέντα καταφαίνεται ότι όλες οι δομές του Σύμπαντος αποτελούνται από κέ­ντρο και περιφέρεια (Άτομα,  ηλιακά συστήματα,  γαλα­ξιακά συστήματα κλπ). Αυτή η ομοιότητα των δο­μών του Σύμπαντος σε όλα τα επίπεδά του μας θυ­μίζει σχετική φράση που περιλαμβάνεται στον Σμαράγδινο Πί­νακα του Ερμού του Τρισμέγιστου «Το προς τα κάτω αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανάλογον τω προς τα κάτω προς επιτέλεσιν επιτέλεση των θαυμάσιων του ενός μόνου Πράγ­ματος».

Συνεχής Ουσία

Η Συνεχής Ουσία αποτελεί με το Είναι της τον ουσιαστικό χώρο μέσα στον οποίο ενεργούν τα Άτομα της ατο­μικής ουσίας. Συνεπώς  είναι το άπειρο περιέχον του Σύμπαντος εντός του οποίου τα πάντα γίνο­νται. Η συνεχής ουσία είναι η πάντα συνεχής προς τον εαυτό της και το γε­γονός αυτό δίνει την έννοια του χώρου, γιατί δεν εί­ναι δυνατόν να νοηθεί  χώ­ρος χωρίς να έχει συνέχεια (βλέπε σχετικά στην πα­ρά­γραφο 1.3.α). Επίσης  την έννοια της δια­στάσεως στον χώρο την κατανοούμε μόνον αν μέσα στον χώρο υπάρχει κάτι τι το οποίο μπορεί να μετρηθεί. Η Μονάδα Τρία (όπως είδαμε στην παρά­γραφο 1.3α) έχει έναν ενεργητικό παράγοντα και αυτός είναι ο νόμος της Ενεργείας, γι’ αυτό η Συνεχής Ουσία ονομά­στηκε Ενέργεια από ορισμένα φιλοσοφικά συστή­ματα της αρχαιότητας. Η αμέριστη ουσία είναι ο Λόγος και Πατέρας των Κόσμων, εί­ναι το ΑΡΡΕΝ της δημιουργίας και ο ενεργητικός παρά­γων των κόσμων, γιατί με τη δράση του επί της άλ­λης ουσίας της ατο­μι­κής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών (δηλαδή συγκεντρώ­νει τα Άτομα της ατομικής ουσίας σε μορφές), αλλά και την απο­σύν­θεση αυτών και συνεπώς αποτελεί το Λόγο της υπάρξεως των μορφών.

Την συνεχή ουσία οι ΟΡΦΙΚΟΙ την αποκαλούσαν ΑΙΘΕΡΑ ή «αίεν εν» (το πάντοτε εν), ο Ησίοδος (που απηχούσε τις από­ψεις των ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ μυστηρίων) ΈΡΩΤΑ για να καταδείξει την γο­νιμοποιό του ικανότητα, ο ΗΡΑ­ΚΛΕΙΤΟΣ και οι ΣΤΩΙΚΟΙ ΛΟΓΟ με την έν­νοια του αι­τίου για να καταδεί­ξουν ότι είναι το αίτιο της συν­θέσεως και αποσυνθέσεως των μορφών του απείρου (Συνθετικός και Αποσυνθετικός Λόγος) δηλαδή το αίτιο της μεταμορφώσεως των μορφών του απείρου ή άλλως ο ατελεύ­τητα Μεταμορφωτικός Λόγος αυ­τών, οι Πυθα­γόρειοι την χαρακτήριζαν ως ΜΟ­ΝΑΔΑ γιατί έχει εκδηλωμένο έναν νόμο τον νόμο της Ενεργείας και ο Σπυρίδων Νάγος την χαρακτη­ρίζει ως «αφ’ εαυ­τού αεί εν συνεχεία ενεργούν Είναι», δη­λαδή την χαρακτηρίζει ως ύπαρξη (Είναι) η οποία από μόνη της (αφ’ εαυτής) και ατελεύ­τητα (αεί) έχει εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενεργείας (ενεργούν) και η οποία εξασφαλίζει την συνέχεια του άπειρου. Τέ­λος οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των περιττών αριθ­μών (Μονάδων) της Πυ­θαγορείου αριθμολογίας.

Αλλά τι είναι η συ­νεχής ουσία μέσα στο Σύ­μπαν; Η απά­ντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί περιγραφικά: Συνεχής ουσία είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο Λόγος της δη­μιουργίας και υπάρξεως των μορφών του απείρου, η Ανάγκη η οποία περικυ­κλώνει τον Κό­σμο (κατά τον ΠΥΘΑΓΟΡΑ), την οποία ούτε οι Θεοί αντιμάχο­νται (κατά τον ΠΙΤΤΑΚΟ), καθώς όλα κατ’ ανάγκη γίνονται (κατά τον ΔΗΜΟΚΡΙΤΟ). Είναι, τέλος, το πα­γκόσμιο Πυρ από το οποίο όλη η Φύση αναγεννά­ται.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής

Δημοσιεύθηκε στο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ | Leave a Comment »

Η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/10/2010

Ατέρμων ΚΙΝΗΣΗ και Αέναη ΖΩΗ συνεργαζόμενες μετά Θειοτάτης ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ διαμορφώνουν τους Κόσμους (έλεγε ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος).

Από την ανωτέρω φράση συνάγεται ότι η διαμόρφωση των Κόσμων του Απείρου είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της ατέρμονης ΚΙΝΗΣΕΩΣ και της αέναης ΖΩΗΣ[1] μετά της θειοτάτης ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ[2] οι οποίοι συνιστούν την ιερή τριάδα κατά την κοσμοθέαση των Πυθαγορείων. Η ιερή αυτή τριάδα εμπεριέχει την δράση του Πατρός, της Μητρός και του Υιού από την οποία εκπορεύτηκε το Σύμπαν. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι όροι Φύση, Σύμπαν και Παν ή μέγα Παν είναι ταυτόσημοι ενώ ο όρος Κόσμος που σημαίνει διάκοσμος είναι κάτι διαφορετικό. Κόσμοι είναι τα επιμέρους τμήματα της Φύσεως τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους, ανάλογα με την αφετηρία της διαμορφώσεώς τους κατά την πορεία εξελίξεως του Σύμπαντος.

Ο ΠΑΤΗΡ ΚΑΙ Η ΜΗΤΗΡ.

Ο ΠΑΤΗΡ είναι το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο του Χάους, είναι τάση προς μεταβολή της ουσίας του Χάους η οποία συνετέλεσε στην εκπόρευση του μεγάλου Παντός (της Φύσεως), είναι η ατέρμον ΚΙΝΗΣΗ του Παντός, η οποία ουδέποτε καταπαύει την δράση της, και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την τάση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων[3] της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου (της Φύσεως) είναι τέλος ο νόμος της κινήσεως της Δυάδας των Πυθαγορείων. Συνεπώς η εκδήλωση του Πατρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η τάση προς μεταβολή η οποία προκάλεσε την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως νόμος της κινήσεως στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ του Πατρός εκδηλώνεται ο Νόμος της Παραγωγικότητας ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της εκδηλώσεως όλων των νόμων της Φύσεως και της προς τα πρόσω πορείας ολοκλήρου της Φύσεως. Ο Νόμος της Παραγωγικότητας είναι εκείνος ο οποίος καθιστά την Φύση άπειρη και ατελεύτητη στις ενέργειες της. Με την δράση αυτού του νόμου κάθε ενέργεια της Φύσεως γίνε­ται το αίτιο εκ­δήλω­σης και λει­τουργίας άλλων εκδη­λώσεων και λειτουργιών της με­γαλύτε­ρης δυναμικότη­τας. Στην δράση αυτού του νόμου οφείλο­νται τα πα­ράγωγα των πρωταρχικών νόμων. Επίσης στην δράση αυτού του νό­μου οφεί­λεται το ατελεύτητο της ύπαρξης και λει­τουργίας των αϊδίων ουσιών της Φύσεως και συνεπώς του θείου Απεί­ρου.

Η ΜΗΤΗΡ είναι η δύναμη η οποία προκάλεσε την εκδήλωση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου και έφερε στο Είναι του το Χάος και ακολούθως εκ του Χάους την Φύση, είναι η εκδήλωση του απείρου φαινομένου ΚΑΛΟΥΣ του μεγάλου Παντός (της Φύσεως) ως και του κάλους των κόσμων και των μορφών του και η εκδήλωση της αέναης ΖΩΗΣ του θείου Απείρου, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του Είναι των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ της Δυάδας των Πυθαγορείων. Συνεπώς η δράση της Μητρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δύναμη που προκαλεί την τάση προς μεταβολή για την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ της Μητρός εκδηλώνονται όλες οι μορφές της φύσεως και το άπειρο φαινόμενο κάλος αυτών των μορφών. Ένας εκ των σημαντικότερων Νόμων της Φύσεως είναι ο νόμος της μορφής ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της μορφικής υποστάσεως της Φύσεως τόσο της υλικής όσο και της πνευματικής. Χωρίς την μορφική του υπόσταση το Σύμπαν δεν θα μπορούσε να εκδηλώσει ούτε το άπειρο φαινόμενο κάλος του, ούτε τα ιερά δράματα της εξελικτικής του πορείας και τέλος ούτε τον σκοπό και προορισμό του μέσω της προς τα πρόσω πορείας του. Από την Μητέρα απορρέει η έννοια του κάλους της Φύσεως τόσο της εξωτερικής εμφανίσεως των μορφών όσο και των εσωτερικών δυνάμεων αυτών. αλλά τι είναι κάλος;  Κάλλος έχει η μορφή εκείνη της οποίας τα μέρη αποτελούν αρμονίαν προς το σύνολον της. Η απόλυτη έννοια του Κάλους είναι αποτέλεσμα της αρμονικής συλλειτουργίας των εσωτερικών δυνάμεων της μορφής και προς την εξωτερική αυτής.

Ο ΠΑΤΗΡ (νόμος της Κινήσεως) και η ΜΗΤΗΡ (νόμος της Ζωής) εκδηλώνονται στο θείο Άπειρο σε μια αιωνίως αδιάσπαστη μεταξύ τους σύζευξη και συνιστούν το άπειρο πλήθος των ΑΤΟΜΩΝ της Ατομικής Ουσίας της Φύσεως. Γι’ αυτό η Ατομική Ουσία της Φύσεως χαρακτηρίστηκε από τους μύστες των αρχαίων μυστηρίων Θεία Αγάπη διότι μεταξύ των δύο στοιχείων της Κινήσεως (του Πατρός) και Ζωής (της Μητρός) εκδηλώνεται πράξη αγάπης η οποία καθίσταται και η αιτία της εκκολάψεώς όλων των μορφών και των νόμων της Φύσεως.

Η Ατομική Ουσία, ως εκ της φύσεώς της, είναι δίφυλη έχουσα εν εκδηλώσει τους νόμους της Κινήσεως (δράση του Πατρός) και της Ζωής (δράση της Μητρός) ταυτόχρονα. Γι’ αυτό οι Πυθαγόρειοι την χαρακτήρισαν Μονάδα δύο ή Δυάδα και επειδή το πλήθος των ατόμων αυτής της ουσίας δεν δύναται να προσδιοριστεί (δηλαδή είναι άπειρο) την χαρακτήρισαν επιπλέον ως Αόριστη Δυάδα. Η Αόριστη Δυάδα είναι η Ατομική ή Μεριστή Ουσία η οποία με το Είναι([4]) της αποτελεί­ την ΥΛΙΚΗ (σε πρώτη προσέγγιση) ουσία της Φύσεως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των αρτίων αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η αόριστη Δυάδα είναι η μητέρα των κό­σμων, το θήλυ της δη­μιουρ­γίας και ο παθητικός πα­ράγων των κό­σμων γιατί υπόκει­ται στις ενεργητι­κές επιδράσεις της άλλης ουσίας της Συνε­χούς προκειμένου να συ­γκροτη­θούν οι μορφές.

Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος([5]) δηλαδή ουσία μη έχουσα αρχή και τέλος γιατί εκπορεύτηκε εκ του Χάους, που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή (αφού και το Χάος θεωρείται ότι δεν έχει αρχή) και δεν έχει τέλος γιατί μετά την έξοδό της εκ του Χάους οι δυναμικότητές της συνεχώς και απείρως αυξάνουν (χωρίς τέλος). Τα Άτομα της αΐ­διας ατομικής ουσίας ο Σπ. Νάγος τα χαρακτη­ρί­ζει ως «αφ’ εαυτών αεί κινούμενα και ζώ­ντα Είναι». Δηλαδή τα χαρακτη­ρί­ζει ως υπάρ­ξεις (Είναι) οι οποίες από μό­νες τους (αφ’ εαυ­τών) και ατελεύτητα (αεί) έχουν και θα έχουν εκδηλω­μένους τους Νόμους της Κινή­σεως (κινούμενα) και της Ζωής (ζώντα). Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν συνέ­χεια (δηλαδή άμεση σύνδεση) προς την συνεχή ουσία του Απεί­ρου αλλά απλώς βρί­σκονται εντός της συνε­χούς ου­σίας με την οποία συλλειτουργούν και αλληλεπιδρούν.

Ο Νόμος της Κινήσεως του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας εκδηλώνεται ως τάση προς μετατόπιση στο χώρο και ως στροβιλισμός των υλικών μορφών του απείρου. Ο Νόμος της Ζωής του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας είναι αυτός που εμφανίζει την εκδήλωση της υπάρξεως των Ατόμων της Ατομικής Ουσίας στην Φύση. Οι Νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής εκδηλώνονται ως συστολή και διαστολή. Δια της διαστο­λής το Άτομο της ατομικής ουσίας εκδηλώνει διαρκώς και νέες δυνάμεις, ενώ δια της συστολής τείνει να διατηρήσει τις δυνάμεις του που έχει εκδηλώσει. Η διαστολή και η συστολή του Ατόμου λαμβάνει την έννοια της έλ­ξεως αλλά και της απώσεως αντίστοιχα στις μορφές στις οποίες συμμε­τέχει.

Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγ­μές (δηλαδή ως μα­θηματικά σημεία χωρίς δια­στάσεις) και έχουν κέντρο και πε­ριφέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου και έχει ως πρωταρχική του εκδήλωση τον Νόμο της Κινή­σεως ενώ Πε­ριφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατό­μου δη­λαδή αυτό που εμφανίζει την εκδηλωμένη ύπαρξή του στην Φύση και το οποίο Είναι έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής([6]). Με την δράση του Νόμου της Κινήσεως από το Είναι του Ατό­μου (Νό­μος της Ζωής) έχουμε την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του Νόμου της Θερ­μότητας. Η Θερμότητα αποτελεί την φυγόκε­ντρο*([7]) δύναμη του ατό­μου, ενώ η Κίνηση αποτελεί την κε­ντρο­μόλο* δύναμή του. Η ισόρ­ροπη δράση αυτών των Νόμων της Κινή­σεως και Ζωής, με την συμ­βολή του Νόμου της Ενεργείας της συνεχούς ουσίας αποτε­λούν το κέντρο ισορ­ρο­πίας των κόσμων και των καθέ­καστα μορ­φών τους.

Η λέξη Άτομο της ατομικής ουσίας δεν ταυτί­ζεται εν­νοιολο­γικά με τα γνωστά μας από την φυ­σική άτομα (ή στοιχεία) ούτε με τα στοιχειώδη σωματίδια των ατόμων (ηλε­κτρόνια, πρωτόνια κλπ). Επίσης δεν είναι γνωστό ποια σχέση έχουν τα Άτομα της ατομικής ου­σίας (τα οποία, ως φαίνεται, η επιστήμη δεν τα έχει ανακαλύ­ψει ακόμα) με τα κουώρκς που είναι οι δομικοί λίθοι των στοιχειω­δών σωματιδίων και τα οποία η επιστήμη ανακά­λυψε σχετικά πρόσφατα. Τα αναφερόμενα στο κείμενο Άτομα της ατομικής ουσίας ή κατ^’ άλλους “Άτομα των φιλοσό­φων” είναι τα στοιχειώδη δομικά στοιχεία όλων των υλι­κών υποστάσεων του Σύ­μπα­ντος και το σύνολο αυτών των ατόμων είναι αυτό που στο κεί­μενο χαρακτηρί­ζε­ται ως ατομική ή μεριστή ουσία. Τα Άτομα αυτά της ατομικής ουσίας είναι πραγματικά άτμητα ενώ τα άτομα που μας είναι γνωστά από την φυσική διασπώνται. Συνεπώς δεν υπάρχει καμιά ταύτιση των Ατόμων της Ατομικής (ή μεριστής κατά Πλάτωνα) Ουσίας.

Με την εκδήλωση της ατομικής ουσίας εκ του Χάους προκαλείται η εκδήλωση της άλλης ουσίας της Συνεχούς (ή αμέριστης κατά Πλάτωνα) ουσίας ή Μονάδος των Πυθαγορείων. Συνεπώς η εκδήλωση της Συνεχούς ουσίας στην Φύση είναι μεταγενέστερη της εκδηλώσεως της Ατομικής ουσίας.

Ο ΥΙΟΣ

Ο ΥΙΟΣ είναι δράση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αίτιου ώστε να εκδηλωθεί το Χάος, είναι η δράση της τάσεως προς μεταβολή της ουσίας της ουσίας του Χάους προς εκδήλωση της Φύσεως, είναι ο συνθετικός και αποσυνθετικός Λόγος των μορφών του μεγάλου Παντός και συνεπώς ο ατελεύτητα μεταμορφωτικός Λόγος αυτών, είναι η θειοτάτη ΕΝΕΡΓΕΙΑ του θείου Απείρου η οποία έχει ως αποτέλεσμα την δράση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ της Μονάδας των Πυθαγορείων. Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η δράση του Υιού υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δράση που προκαλεί η τάση προς μεταβολή και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ο οποίος με την δράση στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως προκαλεί αλλά και συμμετέχει στην συγκρότηση των Μορφών, αλλά και την αποσύνθεση αυτών ως και την εκ νέου σύνθεση αυτών σε νέες εντελέστερες μορφές διότι αυτός είναι ο σκοπός της Φύσεως δηλαδή εκδηλώνεται (όπως προαναφέρθηκε) ως ο συνθετικός και αποσυνθετικός λόγος των μορφών και συνεπώς ο αιώνια μεταμορφωτικός λόγος αυτών. Η εκπνευμάτωση της ύλης (πρώτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως) είναι αποτέλεσμα όχι μόνον της δράσεως του Υιού αλλά και της συμμετοχής του τόσο στον σχηματισμό της Ψυχής όσο και στην εξ αυτού συγκρότηση των οργανισμών των πνευματικών οντοτήτων. Το Πνεύμα και η εξέλιξή του οφείλεται στην δράση του Υιού.

Συνεπώς στην εκδηλωμένη Φύση ο Υιός (νόμος της Ενεργείας) ή Μονάδα των Πυθαγορείων εκδηλώνεται ως μια διαρκής δράση η οποία συνθέτει τα άτομα της ατομικής ουσίας προς σχηματισμό των μορφών του Απείρου και συνιστά την Μονάδα των Πυθαγορείων.

Η Μονάδα ή Μονάδα 3 είναι η αΐ­δια Συνεχής Ουσία η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα Άτομα της ατο­μικής ουσίας. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των περιττών αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η Συνεχής Ουσία είναι ο πατέρας των κό­σμων, το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατο­μικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών αλλά και την απο­σύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετι­κός και Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύ­τητα Μεταμορφω­τικός Λόγος αυτών. Η Συνεχής (ή Αμέριστη) ουσία ή Μονάδα ή Μονάδα 3 ορίζε­ται ως το άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πά­ντα γίνο­νται και είναι συ­νεχής προς τον εαυτόν της, σε αντί­θεση με την άλλη ουσία την ατο­μική.

Την Συνεχή Ουσία οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» (το πάντοτε εν) δηλαδή το αμέριστο, ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γο­νιμοποιό του ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έν­νοια του αιτίου.

Την αΐ­δια Συνεχή Ουσία ο Σπ. Νάγος την χαρακτηρίζει ως αφ’ εαυ­τού αεί εν συνεχεία ενεργούν Είναι δηλαδή την χαρακτηρίζει ως ύπαρξη (Είναι) η οποία από μόνη της (αφ’ εαυτής) και ατελεύ­τητα (αεί) έχει εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενεργείας (ενεργούν) και η οποία εξασφαλίζει την συνέχεια του άπειρου.

Αλλά τι είναι η συ­νεχής ουσία μέσα στο Σύμπαν; Η απά­ντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί περιγραφικά: Συνεχής ουσία εί­ναι: ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο Λόγος της δη­μιουργίας και υπάρξεως των μορφών του απείρου, η Ανάγκη η οποία περικυ­κλώνει τον Κό­σμο (κατά τον Πυθαγόρα), την οποία ούτε οι Θεοί αντιμάχονται (κατά τον Πιττακό) και που όλα κατ’ ανάγκη γίνονται (κατά τον Δημόκριτο), είναι, τέλος, το πα­γκόσμιο Πυρ από το οποίο όλη η Φύση αναγεννάται.

Οι Έλληνες στα μυστήριά τους παρέστησαν την δράση του Υιού δια του Έρωτος εκ της δράσεως του οποίου γεννήθηκαν οι Θεοί, υπέρτατος των οποίων κατέστη ο Θεός Ζευς εκ κεφαλής του οποίου γεννήθηκε πάνοπλος η Θεά Αθηνά, Θεά της Σοφίας. Εξ αυτού συνάγεται ότι η ΣΟΦΙΑ προήλθε από την δράση του τρίτου στοιχείου της δημιουργίας.

ΤΟ ΟΡΘΟΓΩΝΙΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

Την εκ του Πατρός και Μητρός γέννηση του Υιού μας την περιγράφει το ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ ΘΕΩΡΗΜΑ. Το Πυθαγόρειο Θεώρημα, πέραν της μαθηματικής του αξίας, έχει και άλλη σημασία με την οποία γίνεται κατανοητή η δράση του Πατρός και της Μητρός στην εκδήλωση του Υιού. Η διατύπωση του Πυθαγορείου θεωρήματος, ως γνωστό, έχει ως εξής: «σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο το άθροισμα τετράγωνο των δυο καθέτων πλευρών ισούται με το τετράγωνο της υποτεινούσης». Για να γίνει κατανοητή η διατύπωση του Πυθαγορείου θεωρήματος ως το αίτιο της γεννήσεως του Υιού πρέπει να δούμε ποία είναι η σημασία του τετραγώνου στην Πυθαγόρεια Αριθμολογία.

Το τετράγωνο στην Πυθαγόρεια Αριθμολογία είναι ο συμβολισμός της Μονάδας Τέσσαρα (4) ή Νόμου της Μορφής[8]. Η λέξη μορφή, γενικά, σημαίνει την εξωτερική εμφάνιση των υλικών σωμάτων ή των όντων, δια της οποίας γίνονται αυτά αντιληπτά. Η μορφή, (σύμ­φωνα με τους Πυθαγορείους) είναι Φυσικός νόμος, τόσο της νοητι­κής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως.

Μετά την εξήγηση που δόθηκε ανωτέρω το Πυθαγόρειο θεώρημα ερμηνεύεται ως εξής: σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο το άθροισμα των τετραγώνων των δυο καθέτων πλευρών (δηλαδή το εκ της συνενώσεως των μορφών Πατρός και Μητρός) ισούται (έχει ως αποτέλεσμα) με το τετράγωνο της υποτεινούσης (την μορφή του Υιού). Η ορθή γωνίας συμβολίζει την ισοδύναμη δράση Πατρός και Μητρός του ενός προς τον άλλον γι’ αυτό έχει νόημα αυτό μόνον στο ορθογώνιο τρίγωνο. 

Στα Αιγυπτιακά μυστήρια έχουμε αντίστοιχα την εκ του Οσίριδος (Πατρός) και εκ της Ίσιδος (Μητρός) την γέννηση του Ώρου (Υιού).

ΤΟ ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ

Ο Πατήρ, η Μήτηρ και ο Υιός κατά την δράση τους ως συνεργα­ζόμενοι νόμοι αντίστοιχα της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας συνιστούν ένα ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ το οποίο περιέχει τους νόμους της Κινήσεως (1), Ζωής (2) και Ενέργειας (3) ως εξής:

3

.         .

.                  .

1         .         .        2

Το τρίγωνο αυτό (που είναι η απεικόνιση της Ιερής Τριάδας των Πυθαγορείων) είναι το θεμελιω­τικό τρίγωνο των Κόσμων και το αενάως μεταμορφω­τικό τρίγωνο των Κόσμων. Πράγματι είναι:

ΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί δείχνει την συ­νάντηση και συνεργα­σία της ΔΥΑ­ΔΑΣ, η οποία έχει δυο ενεργητικούς παράγοντες, τους νόμους της Κινή­σεως (1) και της Ζωής (2) και της ΜΟΝΑΔΟΣ, η οποία έχει έναν ενεργητικό παράγοντα τον νόμο της Ενέρ­γειας (3). Απο­τέλεσμα αυ­τής της συνεργασίας είναι ένα νέο γεγονός η σύ­σταση της Μορφής ή Νόμος της Μορφής ή Μονάδα τέσσαρα (4) των Πυθαγορείων.

(3)

.         .

.          4         .

(1)         .         .        (2)

Το τρί­γωνο χα­ρακτηρίζεται θεμελιωτικό αφενός μεν γιατί περιλαμβάνει τις δύο ουσίες της Φύσεως (Ατομική και Συνεχής) οι οποίες απο­τελούν τα θεμέλια της Φύσεως αφετέρου δε γιατί το παρα­γω­γικό απο­τέλεσμα της συνεργασίας των δύο ουσιών στο τρίγωνο αυτό είναι οι Μορφές της Φύσεως οι οποίες επίσης αποτε­λούν το θεμέλιο των Κόσμων αφού μέσω των μορφών οι δύο αΐδιες ουσίες να εξελίσσονται απεί­ρως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν ότι η συνεργασία της Αόριστης Δυάδας μετά της Μονάδας συνιστά το άπειρο πλήθος των αρτιοπερίσσων αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας.

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί οι Μορ­φές παρέχουν την δυνα­τότητα της αύξησης των δυνα­μικοτήτων των αϊδίων ου­σιών με την ατε­λεύτητη με­τα­μόρφωση των Μορφών που συνι­στούν. Συγκεκρι­μένα: α) οι αΐδιες ουσίες συνιστούν Μορφές οι οποίες (μορφές) όταν εξα­ντλήσουν την δυνατότητα τους για πε­ραιτέρω εξέλιξη δηλαδή αύξηση των δυνα­μι­κοτήτων των αϊδίων ουσιών τους τότε αποσυντίθε­νται και β) οι αΐδιες ουσίες των αποσυ­ντεθεισών μορφών συνθέτουν νέες εντελέ­στερες μορφές οι οποίες εξελίσ­σονται περαιτέρω (δηλαδή έχουμε επι­πρόσθετη αύ­ξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους) και αυτές όταν εξα­ντλή­σουν την δυνατότητα τους για πε­ραιτέρω εξέλιξη τότε αποσυντί­θενται εκ νέου κ.ο.κ.

Όπως είδαμε ανωτέρω οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό και την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό ενώ η συλλειτουργία της Δυάδας μετά της Μονάδος έλεγαν ότι συνιστά το άπειρο πλήθος των αρτιοπερίσσων αριθμών δια των οποίων συγκροτούνται όλοι οι κόσμοι.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Η χριστιανική Αγία Τριάδα «ο Πατήρ, το Άγιο Πνεύμα και ο Υιός» είναι ολοφάνερο ότι  αναφέρεται στην ιερή τριάδα των Πυθαγορείων με μια μικρή, εκ πρώτης όψεως, διαφορά η οποία όμως είναι ουσιώδης. Δεν περιλαμβάνει την Μητέρα, προφανώς λόγω του υποβαθμίσεως της γυναικός γενικά στον χριστιανισμό, και την αντικατάστασή της με το «Άγιο» Πνεύμα. Αλλά το Πνεύμα, κατά τους Πυθαγορείους, είναι εκδήλωση του Υιού και συνεπώς η ονομασία της μίας υποστάσεως (του «αγίου» Πνεύματος) της τρισυπόστατης θεότητας ουσιαστικά την ταυτίζει με τον Υιό αποτελεί και την ουσιώδη διαφορά με την Ιερή Τριάδα των Πυθαγορείων. Έτσι στον χριστιανισμό η τρισυπόστατη θεότητα γίνεται ουσιαστικά δισυπόστατη γιατί περιλαμβάνει τον Πατέρα, τον Υιό και ως τρίτη υπόσταση την δράση του Υιού (το Άγιο Πνεύμα).

Το αιτίο εκπορεύσεως του σύμπαντος.

Η λέξη Θεός (όπως νοείται στην σημερινή εποχή) έχει δύο σημασίες, σημαίνει α) τον Δημιουργό του Σύμπαντος ή την Δημιουργό Αρχή του Σύμπαντος ή το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος και β) τον Θεό Πνεύμα ή Θεό[9] (π.χ. ο Θεός Άρης). Μεταξύ των δύο αυτών εννοιών υπάρχει τεραστία διαφορά διότι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος[10] (Δημιουργός) είναι το αίτιο της εκδηλώσεως της Φύσεως ενώ ο Θεός Πνεύμα είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας, το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το όλο ενώ ο Θεός πνεύμα είναι η ατομικότητα. Η ατομικότητα (ο Θεός πνεύμα) είναι ένα μέρος του όλου και όχι το όλο (το Δημιουργό Αίτιο). Η ατομικότητα (Θεός Πνεύμα) φέρει σπέρμα του όλου αλλά δεν είναι το όλο, ακολουθεί την πορεία του όλου και διέπεται από τους Νόμους του όλου.

Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) δεν είναι ατομική ούτε νοητική και συνειδητή ύπαρξη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε ως ατομική και τα παράγωγά της θα ήταν μόνο ενέργειες και όχι ατομικότητες. Οι Έλληνες[11] με την λέξη Θεός εννοούν αποκλειστικά τον Θεό Πνεύμα, τον οποίο θεωρούν ως ατομική, νοητική και συνειδητή ύπαρξη η οποία έχει εξελιχθεί πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου και όχι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ή Δημιουργό). Η ταύτιση της έννοιας του Αίτιου εκπορεύσεως του Σύμπαντος με την έννοια του Θεού (πνεύματος) οδηγεί τον άνθρωπο σε σύγχυση.

Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει χωριστές Ιδιότητες δια των οποίων γνωρίζεται και αυτές οι ιδιότητες είναι οι Νόμοι Του. Οι νόμοι αυτοί, στην πρωταρχική τους εκδήλωση και δράση είναι ο Νόμος της Κινήσεως (ΠΑΤΗΡ), ο Νόμος της Ζωής (ΜΗΤΗΡ) και ο Νόμος της Ενεργείας (ΥΙΟΣ). Εξ αυτού συνάγεται ότι το  Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΗ εκδήλωση και δράση και είναι η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ όπως νοείται από τους Πυθαγορείους. Εκ των νόμων αυτών εκπορεύτηκαν όλοι οι άλλοι νόμοι της Φύσεως. Οι Νόμοι αυτοί ενεργούν και εμφανίζουν τις διάφορες καταστάσεις των μορφών του Σύμπαντος και αδιάκοπα εξελίσσουν και μεταμορφώνουν το ουσιαστικό Είναι[12] των κόσμων.

Οι ιδιότητες του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, έχουν καθολική έννοια, ισχύουν σ’ όλους τους κόσμους αλλά στις ενέργειές τους διαφέρουν μόνον από δυναμική άποψη στα διάφορα επίπεδα των κόσμων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, είναι το ουσιαστικό Είναι των κόσμων οι δε Ιδιότητές Του, οι Νόμοι Του, εμφανίζουν τις αρμονίες των κόσμων. Οι Ιδιότητές Του πολλαπλασιάζονται στον άπειρο χρόνο επεκτεινόμενες απείρως. Ο Χρόνος, ως παράγωγο των ιδιοτήτων Του, είναι μέτρο της εντάσεως των ιδιοτήτων Του. Οι ιδιότητες του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, δεν καθίστανται ποτέ πεπερασμένες ενώ καθιστούν πεπερασμένα τα μορφικά τους συγκροτήματα δια των οποίων (ιδιοτήτων) αυξάνει η δυναμικότητα των μορφικών συγκροτημάτων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, δεν απουσιάζει από τα δημιουργήματά του, είναι πανταχού παρών, και αυτό πρέπει να λατρεύει ο άνθρωπος. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, είναι το μείζον, από αυτό γίνονται τα πάντα και οι άνθρωποι και οι Θεοί (Πνεύματα).

Το Φως είναι η ζωηρότερη εκδήλωση του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, γι’ αυτό οι ΘΕΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΑ, ως δημιουργήματα του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος-ΦΩΤΟΣ, είναι ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ,

---

[1] Η λέξη Ζωή στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει την γνωστή έννοια της εμβίου ζωής (π.χ. φυτική ζωή, τα εν ζωή όντα κλπ) αλλά την έννοια της αυτοτελούς υπάρξεως.

[2] Η λέξη Ενέργεια στην προκειμένη περίπτωση έχει ευρύτεροι έννοια και σημαίνει όχι μόνο την γνωστή μας από την φυσική έννοια της ενέργειας αλλά και γενικότερα την δράση προς αλλαγή καταστάσεως. 

[3] ιδέ στο τεύχος 52 του ΙΧΩΡ «το μυστηριακό ιερό πυρ»

[4] Η λέξη είναι χρησιμοποιείται με τις εξής δύο έν­νοιες: α) Ως ρήμα με την συνήθη και γνωστή του έννοια. β) Ως ουσιαστικό με την έννοια ­εκδηλω­μένη ύπαρξη­. Όταν η λέξη αυτή αναφέρεται σε ένα  κείμενο με την δεύτερή της έννοια τότε γράφεται με το πρώτο γράμμα της κεφαλαίο (Είναι) ή με όλα  τα γράμματά της κεφαλαία.

[5] η λέξη «αΐδιος» σημαίνει αιώνιος  δηλαδή μη έχων αρχή και τέλος.

[6]   Η λέξη «ζωή», στην προκειμένη περίπτωση, έχει την ευρύτερη έννοια της υπάρξεως και όχι την έννοια που δίνει η βιολογία.

[7]  Οι όροι “φυγόκεντρη* δύναμη & κεντρομόλα* δύναμη”  (που για λόγους διακρίσεως γράφονται με ένα αστεράκι στο τέλος) δεν έχουν ακριβώς την έννοια που δίδεται στη φυσική αλλά εννοούν την προς τα έσω ή προς τα έξω εκδήλωση των αντίστοιχων νόμων.

[8] Ο Νόμος της Μορφής έχει ως αποτέλεσμα την συγκρότηση και εμφά­νιση των υλικών σωμάτων και των όντων. Η Μονάδα 4, (ο Νόμος της Μορφής) είναι το άθροισμα των νό­μων του πρώτου τριγώνου των πρω­ταρχικών νόμων δη­λαδή είναι το άθροισμα της Δυάδας (μονάς 2) και της Μονάδας (μονάς 3) που σημαίνει: Μο­νάς 2 + Μο­νάς 3 = Μο­νάς 4 (με την ποιοτική τους έννοια γιατί με την ποσοτική τους έννοια, ως γνω­στόν, έχουμε: 2+3=5).

[9] Η λέξη θεός ετυμολογείται (κατά το λεξικό του Α. Γαζή, εκδοθέντος υπό του Κων. Καρπολά του Ολύμπιου, το έτος 1839) εκ του ρήματος θέω, τρέχω, της θεότητος αεικινήτου νοουμένης, (δηλαδή της χωρίς διακοπή κινούμενης προς την πρόοδο και ανεξέλιξη) και συνεπώς η λέξη Θεός δεν δύναται να θεωρηθεί ως ονομασία του Δημιουργού Αιτίου ή, πολύ περισσότερο, να ταυτιστεί με το δημιουργό Αίτιο.

[10] θεωρώ ως πλέον δόκιμο όρο το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος και όχι τον όρο Δημιουργός.

[11] εννοώ όχι μόνον του αρχαίους Έλληνες αλλά τους σύγχρονους οι οποίοι είναι εναρμονισμένοι και εμποτισμένοι από τις δοξασίες  και το πνεύμα των αρχαίων προγόνων μας.

[12] Το «Είναι» (με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο) είναι ουσιαστικό με την έννοια «ύπαρξη» και αυτό προς διαφοροποίησή του από το ρήμα είναι.

Δημοσιεύθηκε στο ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ | Leave a Comment »

Φ21 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 03/06/2010

Στην Ελληνική παράδοση η λέξη «πνεύμα» είχε πολύ διαφορετική έννοια από αυτήν που της προσδόθηκε κατά τους μεταγενέστερους χρόνους. Έτσι η (γραμματική[1]) σημασία της λέξεως αυτής ήταν «το, προ της εκφωνήσεως φωνήεντος φθόγ­γου, εκπεμπόμενο ρεύμα αέρος, η πνοή (φύσημα μετρίας εντάσεως) του αέρος, ο άνεμος, ο αήρ». Κατά τον Αριστο­τέλη, «πνεύμα» εί­ναι ο θερμός αήρ ο ενυπάρχων στον οργανισμό και δη στο αίμα προκα­λών δια των φλεβών τον σφυγμό και την αναπνοή.

Τον μεσαίωνα και ιδιαίτερα υπό την επί­δραση του χρι­στιανισμού, αλλά και κατά τους με­ταγενέστερους χρόνους δόθη­καν σ’ αυτήν την λέξη πολλές και διαφορετικές έν­νοιες π.χ. Πνεύμα θεωρείται η αναπνοή, φορέας  της ζωής και των ψυ­χικών λειτουργιών, επίσης πνεύμα είναι η «ζωή», «η πνοή της ζωής» (πνοή ζωογονούσα το σώμα), αλλά και κάτι ενδιάμεσο μεταξύ σώματος και ψυχής. Επίσης πνεύμα χαρακτηρίζεται η άυλη ου­σία, φο­ρέας των διανοητικών λειτουργιών, σε αντίθεση προς το σώμα και την ύλη. Κατά τους Πανθεϊστές, πνεύμα  είναι η άυλη ουσία, η διάχυτος στην Φύση.

Στην φιλοσοφική ορολογία η λέξη εισήχθη πολύ αργό­τερα. Έτσι αρχικά προτιμού­σαν τους όρους «νους, νόηση, λόγος». Μό­λις μετά τον Κάντιο αρχίζει ο όρος πνεύμα να εισάγεται στην φιλοσο­φική γλώσσα, από δε τον  Έγελο και μετά βλέπουμε να επικρατεί. Το περιεχόμενο του όμως τώρα είναι πολύ ευρύτερο. Από ψυχολογικό και ανθρωπολο­γικό που ήταν, εξελίσσεται σε μεταφυσικό και κοσμικό. Πρέπει να τονισθεί ότι ο Χριστιανισμός είχε ήδη προσδώσει στην λέξη πνεύμα μεταφυσικές ιδιό­τητες και καθιστούσε το ανθρώπινο πνεύμα συγγε­νές προς το θείο πνεύμα. Δι’ αυτού ο άνθρωπος συγγενεύει προς τον Θεό. Στην πράξη πά­ντως τα όρια μεταξύ των λέξεων ψυχής και πνεύ­ματος είναι πολύ ρευστά και συγκεχυμένα. Και οι δύο αυτές λέ­ξεις καταντούν συνώνυμες αλλά και οι δύο διαχωρί­ζονται εννοιολογικά από το υλικό σώμα. Όμως παρά ταύτα υπάρχει η εξής εννοιολογική δια­φορά:  Η μεν ψυχή και τα εις αυτήν αναφερό­μενα, αντιπροσω­πεύουν μίαν παθητική κατάσταση, ενώ το πνεύμα αλλά και οι όροι νους και νόηση εξυπακούουν ενεργό δράση. Μέσα στα ρεύ­ματα της νεωτέρας Φι­λοσοφίας το περιεχόμενο του όρου πνεύμα διαφορο­ποιεί­ται αναλόγως. Από πνεύμα ατομικό διευρύνθηκε σε πνεύμα υπερατομικό, πνεύμα της ανθρωπότητας και σε πνεύμα του Σύ­μπαντος. Δεν έλειψε ακόμη και η χριστιανική θεώ­ρηση ότι το πνεύμα δεν είναι κτήμα του πρώτου τυ­χόντος, δεν εί­ναι κτήμα του οποιουδήποτε άνθρω­που, αλλά είναι θείο δώρο παρεχόμενο σε εκλεκτούς. Οι εκπρόσωποι μάλιστα αυτής της θρησκείας εξέτα­σαν το πρόβλημα του πνεύματος σε σχέση και προς το πρόβλημα της αθανασίας. Σχετικώς υποστηρί­χθηκε υπό των περισσοτέ­ρων, ότι μόνον η ανωτέρα πνευματική ζωή είναι αθάνατος, ενώ ο κα­τώτερος ψυχικός βίος είναι φθαρτός και παροδικός όσο και το σώμα.

Επίσης είναι αυτονόητον ότι το πνεύμα δια­κρίνεται τόσο σε υποκειμενικό, όταν αναφέρεται στο πνεύ­μα του κάθε ατόμου, όσο και σε αντικειμε­νικό, όταν α­ναφέρεται στο σύνολον των πνευματι­κών δημιουργημάτων μιας ομάδας ανθρώπων π.χ. δη­μιουργημά­των που αφορούν την επιστήμη, την τέχνη, τη θρη­σκεία και γενικότερα σε ότι αφορά στο πνεύμα του πολιτισμού.

Ερευνήθηκε επίσης η σχέση του πνεύματος προς την Φύση, αλλά και εδώ οι απόψεις επηρεά­σθηκαν από τις μεταφυσι­κές λογικές των διαφόρων ερευνητών με αποτέλεσμα να διατυ­πωθούν πολλές διαφορετικές απόψεις. Έτσι, άλλοι δέχονται αμοι­βαία εξάρτηση με­ταξύ Φύσεως και πνεύματος, άλλοι διαβλέ­πουν στο Σύμπαν βαθμιαία επικράτηση του πνεύματος επί της ύλης, άλλοι θεωρούν την Φύση εμπόδιο στο πνεύ­μα,  ενώ κάποιοι θεω­ρούν την Φύση ως αναγκαίο μέ­σον δια να επιτυγχάνει το πνεύμα όσα εκάστοτε θέτει προ αυτού ως σκοπούς του, ορισμένοι πάλι θεωρούν την Φύση ως ένα προϊόν του πνεύματος και άλλοι, αντι­στρόφως, θε­ωρούν το πνεύμα και τα πνευματικά δημιουργή­ματα του πολι­τισμού ως προ­ϊόντα της ύλης. Όλες αυτές οι απόψεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι επι­κρατεί πλήρης σύγχυση!

Κατά τους αποκρυφιστές, το πνεύμα ουσια­στικά δεν εί­ναι διάφορο της ύλης, αφού και τα δύο μαζί αποτελούν εκδή­λωση του μοναδικού, του απο­λύτου το όποιον κατ’ αυτούς είναι η ΖΩΗ, αφού ούτε το πνεύμα μπορεί να υπάρξει χωρίς την ύλη, ούτε η ύλη χωρίς το πνεύμα, γιατί η ΖΩΗ, κατά τους αποκρυφι­στές, είναι μία διττότητα που περιλαμβά­νει και πνεύμα και ύλη. Πνεύμα και Ύλη είναι οι δύο πόλοι, μεταξύ των οποίων πλέκεται το δράμα του κό­σμου των φαινομένων. Πέραν όμως των φαι­νο­μένων αυτών, πέραν του χω­ρισμού, υπάρχει η μοναδική τους κα­ταγωγή και αιτία που είναι  το απόλυτον.

Κατά τους πνευματιστές, σε κάθε υλικό σώμα ενυπάρχει πνεύμα και είναι εντελώς διάφορο και ανεξάρτητο από το σώμα. Το πνεύμα είναι κάτι άυλο, το οποίον προϋπήρχε του σώματος, αλλά και επιζεί μετά την φθορά του σώματος, περιβεβλημένο όμως τότε από το περίπνευμα (μια ημιυλική ουσία σχεδόν λευκή και διαφανή). Το πνεύμα, χάριν του πε­ριπνεύματος, διατηρεί ανάμνηση της ζωής και μπορεί να επικοινωνεί μετά των ζώντων υπό ορι­σμένες συνθήκες. Κα­τά τους πνευματιστές, κάθε αυ­τοτελές πνεύμα εξελίσσεται διαρκώς, βαίνον προς ανώτερη τελειοποίηση του μέσω της διαδικασίας της μετενσαρκώ­σεως. Δηλαδή για να επιτύχει την εξέ­λιξη του περνάει μέσα από διάφορα υλικά σώ­ματα, αναλόγως του βαθμού της εξελίξεως του. Υπάρχει λοιπόν, κατ’ αυτούς, ένας κόσμος πνευ­μάτων δια­φόρου καθαρότητας. Διακρίνονται σε πνεύ­ματα ανώτερα και κατώτερα, σε αγαθά και πονηρά κλπ  τα οποία ενσαρκώνονται κάθε φορά σε ανάλογα υλικά σώματα και με­τά τον θάνατον του κάθε υλι­κού σώματος μετενσαρκώνονται και πάλιν, αναλό­γως της βελτιώσεως ή της χειροτερεύσεως την οποία πέτυχαν κατά την εκάστοτε ενσάρ­κωση.

Στην σύγχρονη εποχή η λέξη «πνεύμα» χρη­σιμοποιείται με πολλές έννοιες όπως π.χ.  νους, η δύναμη και ικανότητα να κατανοεί και αντιλαμβά­νεται κανείς και  κατ’ επέκταση,  η ευ­φυΐα, η ικανό­τητα του νοείν ταχέως και ορθώς. Επίσης σημαίνει α) κάθε ιδιαιτέρα κλίση και ροπή προς ορισμένο τομέα ενεργείας π.χ. «το εμπορικό πνεύ­μα» β) την ιδιά­ζουσα ψυχική και διανοη­τική κατάσταση π.χ. «πνεύ­μα ανήσυχο», την επικρατούσα νοο­τροπία «το πνεύμα της εποχής» γ) το πραγματικό νόημα, το κατ’ αλήθεια περιεχόμενο, την ουσία, την πραγμα­τική πρόθεση π.χ. «το πνεύμα του συγγρα­φέως» δ) την πρόθεση σε αντίθεση προς το γραμμένο π.χ. «το πνεύμα του νόμου είναι τελείως διάφορο προς το γράμμα». Από την προαναφερθείσα περιγραφή συ­νάγεται ότι η λέξη πνεύμα έχει ευρύ­τατο πεδίο εν­νοιών στην καθημερινή χρήση της.

Τι είναι όμως πνεύμα κατά την σύγχρονη φι­λοσοφική αντίληψη; Η αντικειμενική απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι πολύ δύσκολη, και μόνον μια υποκειμενική απάντηση μπορεί να δοθεί, έχουσα σχέση και με τις προσωπικές αντιλήψεις αυ­τού που το ορίζει. Έτσι πνεύμα, μετά την διευκρί­νιση αυτή, είναι:

α) Η αιθέρια ουσία δηλαδή η αμέριστη ή συ­νεχής ουσία.

β) Ψυχή διαθέτουσα οργανισμό, δηλαδή ψυχή διανοού­μενη.

Στυλιανός  Τάκας

---

[1] Επ’ αυτού μπορεί ο αναγνώστης να βρει περισσότερα στα λεξικά.

Δημοσιεύθηκε στο ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ | Leave a Comment »

ΠΕΡΙ ΛΟΓΟΥ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 02/26/2010

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη παράγραφο του ευαγγελίου του αναφέρει τα εξής:: “Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος. Πάντα δι’ αυτού εγένοντο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ο γέγονεν. Εν αυτώ ζωή ην και ην το Φως των ανθρώπων. Και το Φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν…….”. Από την πρώτη φράση του συνάγεται ότι μια από τις πρώτες ουσίες της εκπορεύσεως της Φύσεως είναι ο Λόγος, ο οποίος Λόγος σχετίζεται με τον Θεό και ότι τελικά ταυτίζεται με το Θεό, αλλά ποίον θεό εννοεί; Όπως θα δούμε παρακάτω ταυτίζεται με τον Θεό Δια, πατέρα Θεών και ανθρώπων.

Ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί  χαρακτήριζαν την αμέριστη ουσία ως Λόγο με την έννοια του αιτίου για να καταδείξουν ότι είναι το αίτιο της συνθέσεως και αποσυνθέσεως των μορφών του απείρου δηλαδή το αίτιο της μεταμορφώσεως των μορφών του απείρου ή άλλως ο ατελεύτητα Μεταμορφωτικός Λόγος αυτών.

Το διάσημο τάγμα των αρχαίων Ροδοσταυριτών έλεγε περί του Λόγου: «Ω Λόγε, Σε τον οποίον η αδυναμία των ανθρώπων επροσωποποίησε δια να χάση την, εν τη απείρω ενέργειά Σου, έννοια εν τη Φύσει, ημείς σε λατρεύομεν και θα σε λατρεύομεν διότι Συ είσαι το Παν, Συ δίδεις ύπαρξιν εις το Παν, Συ είσαι το Φως του Παντός. Όσοι των θνητών δεν ηννόησαν την ύπαρξήν σου εν τη Φύσει και δεν εσπούδασαν τας θείας Σου ενεργείας αδόξως κατήλθον εις τον τάφον. Όσοι των θνητών δεν λατρεύουσι τας θείας Σου δυνάμεις, αι οποίαι προδίδουσιν επί της ανθρωπίνης ψυχής την δύναμιν της συνειδήσεως, όσοι δεν ηννόησαν ότι είσαι ο συνθετικός λόγος πάσης της Φύσεως, αλλά απέδωσαν προς Σε εννοίας ξένας και Σε απεκάλεσαν με ονόματα τα οποία εφανέρωναν ιδιότητάς σου επί υπάρξεως τινός μόνον, ούτοι πλέουσιν επί ωκεανών σκότους και το θείον σου φως ουδαμώς ορώσιν». Δι’ αυτήν την θείαν Δύναμιν, την οποίαν οι αρχαίοι Ροδόσταυροι απεκάλεσαν Λόγο έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

• ΛΟΓΟΣ είναι η αιτία των χημικών αλλοιώσεων κάθε σώματος (που βραδέως μεν αλλά ασφαλώς τελούνται σε κάθε σώμα) και ευρίσκεται στην ουσία του κάθε σώματος. Αυτή η αιτία είναι ο Χημικός Νόμος ο οποίος προκαλεί την μεταμόρφωση του κάθε σώματος προς τον σκοπό της αποσυνθέσεώς του και της συνθέσεως άλλων σωμάτων εκ των ουσιών που προέκυψαν εκ των αποσυντεθησών ουσιών. Η μελέτη του Χημικού Νόμου θα αποκαλύψει στον μελετητή ότι στην ουσία της Φύσεως υπάρχει μια Δύναμις στης οποίας στις διαθέσεις και τους Νόμους υποτάσσεται η ύλη και η οποία προσδίδει την αιωνιώτητα κάθε ουσίας της Φύσεως.
• ΛΟΓΟΣ είναι η αιτία της μεταμορφώσεως της ανθρώπινης ψυχής και συνεχώς επιδρά επ’ αυτής. Στις λειτουργίες αυτής της δύναμης, η οποία καθολικώς δρα στην φύση, οφείλει κάθε εγώ:  τον λόγο της ύπαρξής του, την ανέλιξή του στον άπειρο χρόνο ως και τον πλούτο των γνώσεών του με τις οποίες:  είχε περιβληθεί, περιβάλλεται και θα περιβάλλεται και θα πολλαπλασιάζει αυτές τις γνώσεις απείρως και αιωνίως. Η καθολική ενέργεια αυτής της δυνάμεως και η επίδρασή της επί των ανθρωπίνων υπάρξεων γεννά στις ανθρώπινες υπάρξεις όλα τα διανοήματα και εκδηλώνει όλα εκείνα τα συναισθήματα τα οποία τέρπουν τις ανθρώπινες ψυχές. Και είναι αλήθεια ότι η εκδήλωση των διανοημάτων και συναισθημάτων οφείλεται: α) στην ουσία από την οποία απορρέουν και  β) στην ψυχή από την οποία εκδηλούνται. Αν δεν υπήρχε αυτή η θεία ουσία τίποτε δεν εξεδήλωνε η ανθρώπινη ψυχή και τίποτε δεν θα ελειτούργει στην ανθρώπινη μορφή.
• ΛΟΓΟΣ είναι το παγκόσμιο πυρ, δια του οποίου ολόκληρη η φύση αναγεννάται, είναι η δράση του δημιουργού τον οποίο οι μεμυημένοι βρίσκουν σ’ όλες τις λειτουργίες του απείρου δηλαδή είναι ο άνευ διακοπής συνεχίζων το όλον των δημιουργηθέντων κόσμων στις ατελευτητες μεταμορφώσεις των πλάσμάτων τους, είναι ο χορηγός και συντηρητής κάθε ζωής (που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του Νόμου της ζωής) και ο ατελεύτητα μεταμορφωτής (που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του νόμου του θανάτου). Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι θάνατος στη φύση (με τη βέβηλη έννοια του εξαφανισμού) δεν υπάρχει και οι μεμυημένοι με τη λέξη θάνατος νοούν τη μεταμόρφωση κάθε ύπαρξης. Ο Νόμος του θανάτου είναι Νόμος που εκπορεύεται από το Λόγο προς το σκοπό να μην αφήνει μονίμως το πνεύμα σε χαμηλές λειτουργίες και τη διάνοια καθηλωμένη στα πάθη της και τις ψευδείς της δοξασίες.
• ΛΟΓΟΣ τέλος είναι η συνεχής ουσία και η δράση της η οποία ταυτίστηκε με τον θεό Δία. 

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος Φυσικής και της Νομικής

Δημοσιεύθηκε στο ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ | Leave a Comment »

Φ20 ΠΕΡΙ ΓΝΩΣΕΩΣ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 02/26/2010

«Η Γνώση είναι δύναμη και μάλιστα η μεγαλύτερη μέσα στο Σύμπαν», έλεγε ο Σπυρίδων Νάγος. Η φράση αυτή χρειάζεται μελέτη γιατί δεν πρόκειται για οποιαδήποτε γνώση, αλλά για την γνώση εκείνη η οποία είναι η μεγαλύτερη δύναμη μέσα στο Σύμπαν. Η μόνη γνώση μέσα στο Σύμπαν που αποτελεί την μεγαλύτερη δύναμη σ’ αυτό (και το αναφέρουμε ευθύς εξ αρχής) είναι η γνώση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Αλλά τι είναι αλήθεια και μάλιστα για τον εν συ­νειδήσει διανοούμενο άνθρωπο όπως και για κάθε πνευματικό ον; Για τον διανοούμενο άνθρωπο ΑΛΗΘΕΙΑ είναι η γνώση της πραγματικής λειτουργίας της όλης εργαζομένης Φύσεως και των καθέκαστα λειτουργούντων νόμων της τόσον της μη νοητικής όσο και της νοητικής και πνευματικής Φύσεως επί του συνόλου των πνευματικών κόσμων.

Ο προορισμός της γνώσεως

Σκοπός και προορισμός όλων των όντων της Φύσεως είναι να αποκτήσουν την Γνώση της Αλήθειας. Αυτό σημαίνει ότι η Γνώση προορίζεται για όλα τα όντα της φύσεως, χωρίς εξαίρεση. Η απόκτηση όμως της Γνώσεως από τα όντα συντελείται βαθμιαίως όσον αυτά ανελίσσονται δυναμικώς και ως εκ τούτου είναι πάντοτε σχετική γιατί εξαρτάται εκ της εκδηλώσεως των ψυχικών τους δυνάμεων και της λειτουργίας τους σε αρμονία προς τους εν ενεργεία εκδηλωθέντες νόμους της φύσεώς τους.

Η γνώση που μπορεί να αποκτήσει μια ψυχική ατομικότητα είναι πά­ντοτε ανάλογη τόσο προς την δυναμική κατάστασή της (δηλαδή το επίπεδο που έχει εξελιχθεί) όσο και προς τις ικανότητες και δυνατότητες οργανικής της φύσεως. Εάν η δυναμική κατάσταση της ψυχής και η αρμονική προς τους νόμους της Φύσεως λειτουργία της οργα­νικής της φύσεως είναι ικανές, η διανόηση γίνεται ισχυρότερη και διά των ακτίνων της έρχεται σε επαφή προς Κόσμους ανωτέρας πνευματικής φύσεως και τότε αντιλαμβάνεται τις λειτουργίες της, τις ερευνά, καθιστά την γνώση της υπέρτερη και ρυθμίζει τη ζωή της στην πραγματική αλήθεια. Η γνώση αυτού του είδους συντρέχει την ανθρώπινη ψυχή σε πραγματική ανέλιξη και με αυτόν τον τρόπο αυτή ανέρχεται σε Θειότερο πνευματικό κόσμο και γίνεται πράγματι ελεύθερη από τα δεσμά του ανθρωπίνου περιβάλλοντος. Σκοπός της ανθρώπινης ψυχής είναι να ελευθερωθεί του ανθρωπίνου περιβάλλοντος και να καταστεί δυναμικώς κυρίαρχος αυτού. Κάθε άλλη σχηματιζόμενη γνώση εάν δεν γίνεται επί της βάσεως των εν ενεργεία νόμων της ανθρώπινης ψυχής και της οργανικής της φύσεως καθώς επίσης και με βάση τις λειτουργίες των νόμων των πνευματικών φύσεων, κάθε άλλη γνώση η οποία γίνεται επί των ανθρωπίνων διανοιών έξω αυτών των βάσεων και αληθειών είναι άνευ φυσικής αξίας και προορι­σμένη σε μεταβολή δι’ εξαφανισμού της βάσεως επί της οποίας στηρίχθηκε.

Για να γίνει πραγματική εκπαίδευση των κοινωνικών ατόμων προς προαγωγή των ανθρωπίνων τους σχέσεων και της εν γένει ηθικής αυτών κατα­στάσεως, πρέπει η εκπαίδευση αυτή να στηριχθεί στην αποκάλυψη της αλήθειας των εξής: α) τι είναι η Φύσις, β) ποίους σκοπούς πληροί δια των εν ενεργεία νόμων της ώστε να φέρει στο Είναι τα νοητικά όντα της, γ) πως δια των αυτών νόμων γίνεται η ψυχή των όντων και ποία είναι η έν­νοια της συνεργασίας τής ψυχής μετά της οργανικής της φύσεως, δ) πως δι’ αυτής της συνεργασίας εμφανίζονται τα φαινόμενα των αισθήσεων και ε) πως δια της  λειτουργίας των γίνονται oι ιδέες. Επί των αληθειών αυτών πρέπει να εκπαιδευτούν ώστε σαφώς να τις κατανοούν. Να κατανοήσουν επίσης ότι οι αισθήσεις δεν έρχονται σε λειτουργία εκ νόμων των οργανι­κών τους φύσεων αλλά ότι είναι ψυχικές δυνάμεις oι οποίες όμως εξωτερικεύονται σε λειτουργία μόνον δι’ οργανικών φύσεων και ότι αυτός ακριβώς είναι ο φυσικός σκοπός της  συνθέσεως των οργανισμών. Διά των οργανισμών οι ψυχικές δυνάμεις εξωτερικεύονται σε ενέργειες και δι’ αυτών μεταβάλλο­νται σε ιδέες, αισθήματα και συναισθήματα. Διά των αυ­τών οργανισμών αυξάνουν οι ψυχικές δυνάμεις στις δυναμικές τους ενέργειες και προάγονται κατά την διανόησή τους. Σε αυτούς τους οργανισμούς γίνεται η σύνθεση των ιδεών σε γνώσεις και εκδηλούται η δύναμη της παραγωγικής τους αυξήσεως. Πρέπει συνεπώς να γίνει γνωστό ποίος είναι ο νόμος της παραγωγικής αυξήσεως της γνώσεως. Την κοινωνική εκπαίδευση των ατόμων οφείλουν να την πραγματοποιούν oι άνθρωποι oι οποίοι έχουν μυηθεί στις Αλήθειες της Φύσεως και αυτός είναι ο σκοπός διά τον οποίον οργανώθηκαν τα μυστηριακά συστήματα (ή απλώς μυστήρια) του παρελθόντος.

Η κατανόηση του κοινωνικού και ψυχικού σκοπού όλων των κοινωνικών ατόμων είναι η υψίστη εκδήλωση της ανθρώπινης διανοήσεως και εξ αυτής και μόνον προέρχεται η πραγματική έννοια της ηθικής, η οποία πρέπει να διέπει όλες τις σχέσεις των ανθρωπίνων όντων ως πνευματικός κοινωνικός νόμος. Όταν ο νόμος αυτός διέπει τις σχέσεις τους, τότε και χαρακτηρίζονται ως “εν συνειδήσει” ενεργούντα κοινωνικά άτομα τα οποία έχουν  και  ως σκοπό να γνωρίσουν το έργον της θείας Δημιουργίας, οπόταν και αισθάνονται ως καθήκον τους να συντρέχουν αυτό δια κοινωνικών νόμων στην πνευματική εξέλιξη των νοητικών όντων, διότι αυτός είναι ο σκοπός του έργου της. Οφείλουν επίσης να συντρέχουν και την εξέλιξη των οργανι­κών φύσεων των πνευματικών όντων διά των οποίων επιτυγχάνεται ο σκοπός της αυτός. Το έργο της  Θείας Δημιουργίας έφερε στο Είναι τους τα νοητικά όντα και αυτό τα μεταμορφώνει δια να τα προάγει σε Θειοτέρους κόσμους όπως δια της «εν ενεργεία» ζωής τους κατανοούν ευρύτερα και συντρέχουν περισσότερο τους σκοπούς του Θείου αυτού Έργου.

Όταν τα κοινωνικά ανθρώπινα άτομα ευρίσκονται εν συνειδήσει στις ενέρ­γειές τους, όπως εκείνα τα δυναμικώς υπέρτερα αυτών, τότε πραγματικά είναι ηθικά και η διανόησή τους φυσική και τότε μόνον εκτιμούν το έργο της  Θείας Δημιουργίας, το συντρέχουν και απολαμβάνουν τους Θείους Καρπούς του. Προς αυτού του είδους συνειδητά στις ενέργειές τους άτομα, τα ανώτερά τους πνεύματα εμπιστεύονται τις αλήθειες της  Φύσεως, οι οποίες αλήθειες γνωρίζονται από τους εν ενεργεία νόμους της, καθώς επίσης και εξ εκείνων των νόμων της  οργανικής τους φύσεως, όπως και εκ των νόμων εκείνων oι οποίοι λειτουργούν στις φύσεις των πέραν των ανθρωπίνων πνευματικών κόσμων. Αυτές oι αλήθειες προάγουν την διανόηση των ανθρωπίνων όντων και αυτή συλλαμβάνει τα πρότυπα της λειτουργίας των φυσικών καθόλου νόμων και της  λειτουργίας των πνευματι­κών φύσεων και επί τη βάσει αυτών διά κοινωνικών νόμων να ρυθμίζουν και τους όρους της  ζωής τους και τους όρους των μεταξύ τους σχέσεων.

Η γνώση των Νόμων της λειτουργούσης Φύσεως δίδει στον κάτοχό της πτέρυγας αετού και δύναμη λέοντος, ώστε να έχει την δυνατότητα να υπο­τάξει στην θέλησή του τις μορφές του απείρου. Σε αντίθεση με την αξία της γνώσεως υπάρχει η αρνητική διδαχή([1]) (από την λεγόμενη «παλαιά διαθήκη») η οποία ατυχώς μέσω των «βιβλικών» λεγομένων θρησκειών διασώθηκε μέχρι σήμερα και διδάσκει ότι η γνώση (του «καλού» και του «κακού») αποτελεί τον απαγορευμένο για τον άνθρωπο καρπό και συνεπώς είναι θεϊκή κατάρα την οποία πρέπει να αποφύγει ο άνθρωπος γιατί διαφορετικά θα προκαλέσει την οργή του «ενός εξωκοσμικού θεού» και ότι δεν θα έχει θέση στον «παράδεισο», δηλαδή σε χώρο όπου ο άνθρωπος θα παραμένει αδρανής σαν φυτό και σε κατάσταση άγνοιας (δηλαδή αποκτήνωσης) και ότι αυτή η κατάσταση (της αδράνειας και άγνοιας) αποτελεί τέτοια ευτυχία που ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν και κατά τον μεσαίωνα κατέστρεψαν έναν λαό, τους Έλληνες και όλα τα πολιτισμικά τους στοιχεία!. Η γνώση δεν είναι κατάρα αλλά είναι δύναμη και μάλιστα η μεγαλύτερη μέσα στο Σύμπαν και συνεπώς ευλογία την οποία ο πνευματικός κόσμος μεταβιβάζει στην ανθρωπότητα ώστε μέσω αυτής να προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά.

Η απόκτηση της γνώσεως.

Για να δούμε πως αποκτάται η γνώση πρέπει προηγουμένως να δούμε τι είναι ψυχή και πως δημιουργείται. Η ψυχή είναι ένα άτομο της ατομι­κής ουσίας εις το οποίο έχει εισδύσει εντός του η Συνεχής Ουσία. Έτσι το άτομο αυτό από κινούμενο και ζων άτομο γίνεται κινούμενο, ζων και ενεργούν άτομο. Το εξωτερικό μέρος αυτού του ατόμου (νόμος της ζωής) συνδέ­εται με τον εγκέφαλο ενώ το εσωτερικό μέρος (νόμος της κινήσεως) συνδέε­ται με την καρδιά αυτό. Έτσι το εσωτερικό της μέρος θα είναι το κινούν τον οργανισμό το δε εξωτερικό της δια του οργάνου του εγκεφάλου θα την φέρει σε επαφή με το περιβάλλον. Στο σημείο αυτό θα μπο­ρούσε να μας γίνει η παρα­τήρηση: Αφού το ψυχικό κύτταρο είναι σαν άτμητο και απειροελάχιστο ασύλληπτα μικρών διαστάσεων πως μπορεί να εμφανίζεται με τις διαστάσεις που το περιγράφουμε; Η μόνη απάντηση που μας δίδεται από την παράδοση μας είναι ότι η επιστημονική γνώση ακόμη δεν κατέχει τους νόμους της λειτουργίας της ελαστικότητας. Δια του οργάνου του εγκεφάλου και μέσω των αισθήσεως η ψυχή έρχεται σε επαφή με το περιβάλλον, ενώ δια των εγκεφαλικών κέντρων καταγράφει τα διάφορα γεγονότα (οπτικά, ακουστικά κ.λ.π.)  και τις παραστάσεων, συνδυάζει αυτές τις παραστάσεις δια της επενέργειας της συνεχούς ουσίας δημιουργεί συμπεράσματα υπό μορφή Γνωστικών Μορίων τα οποία κατ’ αρχήν εγκαθίστανται επί της εγκεφαλικής ου­σίας και κατόπιν διοχετεύονται προς το κέντρο της Ψυχής.

Τα γνωστικά αυτά μόρια είναι δύο ειδών Αληθή και Ψευδή. Οι δυναμικές ικανότητες της ψυχής, το περιβάλλον, οι συγκυρίες, οι παραστάσεις, και πολλοί άλλοι παράγοντες είναι δυνατόν να δη­μιουργήσουν ανάλογα μό­ρια, είτε γνωστικά μόρια τα οποία είναι αληθή, δηλαδή βρίσκονται σε συνάφεια με τα συμβαίνοντα μέσα στη Φύση είτε και ψευδή. Τα γνωστικά αυτά μόρια θα διοχετευθούν υποχρεωτικά δια της Συνεχούς ουσίας προς το κέντρο της ψυχής, αφού έχουν δημιουργηθεί από τις δυνάμεις της. Από τα ερχόμενα προς το κέντρο της ψυχής γνωστικά μόρια μόνον όσα είναι αληθή, σύμφωνα με τον ορισμό που δώσαμε για την αλήθεια, θα αφομοιωθούν από την ψυχή και θα τα φέρει αιώνια ενώ όσα δεν είναι αληθή θα παραμένουν χωρίς να μπορούν να αφομοιωθούν βάσει του αυτού νόμου και θα αναγκασθούν κάποτε να εγκαταλείψουν το κέντρο της και θα έλθουν προς την περιφέρειά της (την διάνοια), και αυτή θα τα απορρίψει, και μέχρις ότου με τις ίδιες διεργασίες τα αντικαταστήσει με άλλα αληθή. Αυτός ο φυσικός μηχανισμός θα λειτουργεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου. Μετά την αποσύνθεση του οργανισμού τα ευρισκόμενα στην περιφέρεια (δηλαδή στην διάνοια του) γνωστικά μόρια θα αναγκασθούν να την εγκαταλείψουν. Έτσι ο άνθρωπος με τις αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις του μελλοντικά και με τους αυτούς μηχανισμούς συνεχώς εμπλουτίζουν το κέντρο της ψυχής νέα Αληθή Γνωστικά Μόρια. Η απόρριψη αυτή των μη αληθών γνωστικών μορίων κατά τον θάνατο είναι ο νόμος της Λή­θης και αυ­τός είναι και ο λόγος για τον οποίο η ψυχή δεν γνωρίζει την ιστορία της. Η όλη αυτή λειτουργία μας δίνει μια εικόνα του υπέροχου αυτού νόμου που η ψυχή συγκρατεί και αξιοποιεί τις αληθείς γνώσεις ώστε μόνη της να μπορεί συνεχώς ανανεώνει τις γνωστικές της δυνάμεις μέσα στον χρόνο, χωρίς να ανακόπτεται από τη φθορά του παρελθόντος και να αποκτά συνεχώς νέες πραγματικές γνώσεις σε κάθε ενσάρκωσή της.

Κάποτε όμως ο πλούτος των αληθών γνώσεων θα είναι τόσο μεγάλος, τα γνωστικά μόρια θα έχουν τόσο πολύ αυξηθεί σε αριθμό και αυτόματα θα ισορροπήσουν το κέντρο με την περιφέρεια της ψυχής, ώστε έτσι να απο­κτήσει πλήρη κριτική ικανό­τητα του ελέγχου της αλήθειας, οπόταν βάσει υπέρτατου Μυσταγωγικού νόμου η ψυχή αυτή όχι μόνον θα σεβασθεί και θα αναγνωρίσει την αξία της αλήθειας, την αξία των Φυσικών νόμων, αλλά θα τους λατρεύσει και θα δικαιολογήσει, την ύπαρξη των Μυσταγω­γικών συστημάτων. Τότε θα έχει επέλθει πλήρης ταυτότητα και επικοινωνία κέντρου και περιφέρειας της ψυχής και τότε η ψυχή θα αναμνησθεί την ιστορία της και βάσει των γνώσεων της θα μεταβάλει την εντός της λειτουργούσα Συνεχή ουσία ώστε να δημιουργήσει πνευματικό οργανισμό.

Σχετικά με τα προαναφερθέντα έχουμε τον εξής συμβολισμό μέσα στον Ναό: Ο εντός της ψυχής ενεργών νόμος της Ενέργειας ο συνδέον το κέντρο της με την περιφέρεια της, που συμβολίζεται υπό του Βωμού ο οποίος (βωμός) θα μετατραπεί σε ακτινοβόλο Αστέρα δηλαδή στο υπό του νόμου της Ενέργειας εκδηλούμενο φως, το οποίο αντιλαμβανόμεθα με τις αισθήσεις και το οποίο θα μετατραπεί σε Πνευματικό Φως.

Οι πηγές της Γνώσεως.

Ο μυσταγωγημένος άνθρωπος διαθέτει και άλλες πηγές γνώσεως (πέ­ραν αυτής του κοινού κοινωνικού ανθρώπου) και αυτές είναι η διόραση (υπερόραση), η διακοή (υπερακοή)  και η έμπνευση δια των οποίων η ψυχή λαμβάνει την Γνώση εξ αμέσου εποπτείας της χωρίς την μεσολάβηση των αισθητηρίων οργάνων. Οι υπεραισθήσεις αυτές είναι κατακτήσεις μόνον των αγνών Μυστών και των Μυσταγωγών οι οποίοι πέτυχαν τον πλήρη εξαγνισμό τους.

Η διόραση αναφέρεται στα έξω του υποκειμένου διορώμενα. Όταν όμως αναφέρεται στα έσω του υποκειμένου διορώμενα τότε λέγεται ενόραση η οποία είναι η γνώση της ψυχικής ιστορίας αυτού. Η έμπνευση είναι και αυτή πηγή γνώσεως των ανθρώπων των αγνών Μυστών και γενικά των ανθρώπων των μυστηρίων και φέρουν στην ψυχή την γνώση υψηλών πνευματικών ζητημάτων και όχι θεμάτων της καθημερινής ζωής. Η έμπνευση δημιουργείται απ΄ ευθείας στην διάνοια χωρίς την μεσολάβηση των αισθήσεων ή της διαισθήσεως και διακρίνεται της φαντασίας γιατί δεν είναι προϊόν μνήμης.

 Ο κοινός κοινωνικός άνθρωπος έχει ως κύρια πηγή γνώσεως την κατ’ αίσθηση γνώση η οποία μέσω των αισθητηρίων οργάνων και του νευρι­κού συστήματος καταλήγει την διάνοια και στο εγκέφαλο. Πέραν όμως αυτής άλλη πηγή γνώσεως άλλη πηγή γνώσεως είναι η παράδοση. Την παράδοση αποτελούν γνώσεις πέραν του ανθρωπίνου επιστητού οι οποίες κληροδοτήθηκαν σε μας από Μύστες των αληθειών της Φύσεως και του εξελισσόμενου πνεύματος μεγάλων Μυσταγωγών και Ιεροφαντών. Η γνώση αυτή των Μυστηρίων, έφθασε σε μας κεκαλυμμένη δια συμβόλων και αλληγοριών, ώστε μόνον οι μεμυημένοι στις αλήθειες της Φύσεως να εννοούν .

(ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής)

(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟ, εύχος 27, φθινωπορινή ισημερία 2004)

---

[1] Αυτή η αρνητική διδαχή υπήρξε το αίτιο που οι φανατικοί θρησκευόμενοι κατά τον μεσαίωνα έκαψαν βιβλιοθήκες και προκάλεσαν ανεπανόρθωτη πολιτισμική καταστροφή από την οποία δεν έχει συνέλθει ακόμα η ανθρωπότητα και η οποία έφερε την ανθρωπότητα τουλάχιστον 2000 χρόνια πίσω.

Δημοσιεύθηκε στο ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ | Leave a Comment »

Τα Μυστήρια των Ελλήνων και η Δημοκρατική Παράδοσις

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 02/25/2010

  (Ουρανίας Τουτουντζή, εισήγησις στο “Α’ Συνέδριο για τα Αρχαία Θρακικά Μυστήρια”, Αλεξανδρούπολις, 2001)

Ο ευσεβής μελετητής των Ελευσίνιων Μυστηρίων θα αντιληφθεί σύντομα ότι τα Μυστήρια συνδέονται με τους πολιτειακούς θεσμούς και, πιο συγκεκριμένα με τους υγιείς θεσμούς μίας δημοκρατικής πολιτειακής οργανώσεως. Ας ξεκινήσουμε από τον κεντρικό Μύθο των Μυστηρίων που λίγο-πολύ είναι γνωστός σε όλους και που αφορά στην αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη τον Μεγάλο Θεό του Κάτω Κόσμου. Η Θεά Δήμητρα, η Μητέρα της Περσεφόνης, περιπλανιόταν πενθώντας την χαμένη της κόρη και έφθασε κάποια στιγμή στην Ελευσίνα. Βασιλεύς της Ελευσίνας ήταν τότε ο Κελεός του οποίου το όνομα σημαίνει Δρυοκολάπτης δηλώνοντας ίσως τον άγριο κάτοικο των δασών που δεν έχει ακόμη διδαχθεί την Γεωργία. Η Δήμητρα εκάθησε σε ένα πηγάδι, το Παρθένιο φρέαρ, κάτω από τον ίσκιο μίας ελιάς, για να ξεκουραστεί. Είχε αλλάξει την θεϊκή της όψη και είχε πάρει την μορφή μίας πτωχής γερόντισσας. Εκεί την ευρήκαν οι κόρες του βασιλεώς Κελεού που ήλθαν ως το πηγάδι για να πάρουν νερό με τις στάμνες τους. Οι κόρες λυπήθηκαν την πτωχή γερόντισσα που νόμισαν ότι έβλεπαν και την επήραν μαζί τους στο ανάκτορο. Εκεί τις υποδέχθηκε η γυναίκα του Κελεού, η Μετάνειρα, που κρατούσε στην αγκαλιά της το τελευταίο της τέκνο, τον Δημοφώντα. Η Μετάνειρα δεν αναγνώρισε ούτε εκείνη την Θεά, διαισθάνθηκε όμως την βαθιά της θλίψη, την συμπόνεσε κι θέλησε να την βοηθήσει. Η γλυκύτης που διατηρούσε η μορφή της Θεάς παρά την μεταμφίεσή της έκανε την Μετάνειρα να αποφασίσει να της εμπιστευθεί την ανατροφή του μικρού Δημοφώντος. Η Δήμητρα άρχισε να ανατρέφει τον νεαρό Δημοφώντα με νέκταρ και αμβροσία κι εκείνος άρχισε να αποκτά μία θεϊκή ομορφιά… Κάθε βράδυ, όταν όλοι είχαν αποσυρθεί στα δωμάτιά τους, η Δήμητρα περνούσε το μικρό αγόρι επάνω από την φωτιά που έκαιγε, άσβεστη, στην εστία του ανακτόρου. Η φωτιά θα είχε κάνει το αγόρι αθάνατο εάν η βασίλισσα Μετάνειρα που είχε αρχίσει να εκπλήσσεται από την πρωτοφανή για τους θνητούς ομορφιά του υιού της, δεν αποφάσιζε να παρακολουθήσει κρυφά την Ξένη, τις ώρες που εκείνη αφιέρωνε στην φροντίδα του παιδιού. Βλέποντας την μυστική ιεροτελεστία της φωτιάς, η Μετάνειρα, όρμησε επάνω στην Θεά Δήμητρα κατηγορώντας την ότι προσπαθούσε να αφανίσει τον Δημοφώντα. Τότε η Δήμητρα τράβηξε το παιδί από την φωτιά, το άφησε στο δάπεδο κι’ εκτράφηκε οργισμένη προς την Μετάνειρα αποκαλύπτοντάς της ποία στ’ αλήθεια ήταν. Για τον μικρό Δημοφώντα όμως ήταν πια αργά. Η ιεροτελεστία της φωτιάς είχε διακοπεί και η μοίρα του θα ήταν στο εξής η μοίρα όλως των θνητών.

Ας δούμε τώρα τα ονόματα των τεσσάρων θυγατέρων του Κελεού και της Μετάνειρας που είχαν οδηγήσει την Δήμητρα στο ανάκτορο της Ελευσίνας. Ήταν η Καλλιδίκη, η Κλεισιδίκη, η Δημώ και η Καλλιθόη. Είναι φανερό ότι το όνομα Κλεισιδίκη συνδέεται άμεσα με την Δικαιοσύνη που είναι η βάση της Δημοκρατίας. Η λέξις κλιτός (με ύψιλον) σημαίνει τον περιώνυμο, τον περίφημο, τον ξακουστό. Η λέξη αυτή όμως απαντάται στον Όμηρο και με ει, με την ιδία έννοια. Η Κλεισιδίκη, είναι λοιπόν αυτή που έχει γίνει, ξακουστή για την δικαιοσύνη της κρίσεως και των έργων της, είναι η φίλη της Δίκης. Όσο για την Καλλιδίκη που επίσης συνδέεται με την Δίκη, η σημασία του ονόματός της είναι προφανής. Η Δίκη είναι μία σημαντική Εθνική θεά των Ελλήνων. Αντιπροσωπεύει το παρθενικό ομοίωμα της Μεγάλης Μητέρας. Είναι κόρη του Διός και της Θεάς Θέμιδος, της πρώτης Θέαινας με την οποίαν σύμφωνα προς την επικρατέστερη παράδοση, ενώθηκε ο Ζευς. Το όνομα της Θέμιδος δηλώνει τους νόμους της Φύσεως αλλά και τους νόμους που πρέπει να διέπουν την ανθρώπινη συμβίωση αφού οι τελευταίοι οφείλουν να πηγάζουν από τους πρώτους. Όσο για το όνομα Δημώ, το όνομα της τρίτης θυγατέρας του Κελεού και της Μετάνειρας, συνδέεται άμεσα με τον Δήμο. Ο ελληνικός Δήμος, το πρώτο θεμέλιο της μόνης αληθινής Δημοκρατίας που είναι η άμεση, θεωρήθηκε ιερός στην αρχαία Αθήνα και λατρεύτηκε με ιδιαίτερες τιμές. Ο Παυσανίας μας πληροφορεί ότι στην στοά του Ελευθερίου Διός στην αθηναϊκή αγορά υπήρχε μία τοιχογραφία του Ευφράνορος στην οποίαν παρίστατο ο Θησεύς στο πλευρό της Δημοκρατίας και του Δήμου. Άλλωστε, πολλοί καλλιτέχνες, γλύπτες και ζωγράφοι, αναπαρέστησαν τον Δήμο στην θεϊκή του υπόσταση. Επίσης, στην αθηναϊκή Αγορά υπήρχε βωμός αφιερωμένος στον Δήμο και τις Χάριτες. Η λέξις Δήμος (Δάμος αρχικώς) που δεν δηλώνει απλώς τον λαό, αλλά τον πεπαιδευμένο και οργανωμένο σε Δήμο λαό, προέρχεται από το ρήμα δαίω (με αι) που έχει την έννοια του μοιράζω (γι’ αυτό και στην ελληνική γλώσσα το δείπνο ονομάζεται δαις, πάλι με αι). Ρίζα του ρήματος δαίω είναι το θέμα δα. Αλλά το όνομα Δα είναι δωρικός τύπος του ονόματος Γα-Γαία. Η Δήμητρα ονομάσθηκε έτσι ως Μητέρα της Γης: Δα – μάτερ. Η οργάνωσις της ζωής του Δήμου και της Πόλεως οδήγησε στο μοίρασμα των πηγών της διατροφής άρα και στον χωρισμό της επιφάνειας της γης σε μικρούς κλήρους, σε χωράφια τα οποία οι πολίτες όφειλαν να καλλιεργήσουν αλλά και να υπερασπίσουν όταν χρειαζόταν. 

Τα Ελευσίνια Μυστήρια τα εδίδαξε σε εμάς τους ανθρώπους η ιδία η Θεά Δήμητρα. Συγχρόνως, η Θεά μας εδίδαξε και την Γεωργία, μας εμύησε δηλαδή στην γνώση της καλλιέργειας της Γης. Στην πραγματικότητα μάλιστα δεν δικαιούται κανείς να διαχωρίζει τα δύο αυτά δώρα της Θεάς, να διαχωρίζει δηλαδή την γνώση της Γεωργίας από την διδασκαλία των Μυστηρίων. Η Γεωργία αποτελεί μέρος των Ελευσινίων Μυστηρίων.

Η καλλιέργεια της γης έχει για τους Έλληνες ιερό χαρακτήρα. Είναι μία πράξις μέσω της οποίας δεν εξασφαλίζουν μόνον την διατροφή τους αλλά αποδίδουν επίσης τιμές στην Μεγάλη Θεά Δήμητρα και την Μητέρα Γαία. Ο Μέγας Ουρανός χαρίζει στην Γαία το θεϊκό του σπέρμα χρησιμοποιώντας, για τον σκοπό αυτό, τις ζωογόνες βροχές και τον Άνεμο. Έτσι γεννούνται οι δρυμοί, η άγρια βλάστησις, τα ζώα, τα πουλιά και οι ιχθύες. Έτσι γεννούνται τα πρώτα κύτταρα της ζωής, έτσι γεννούνται και οι άνθρωποι οι οποίοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, καλούνται από τους ιδίους τους Θεούς να κάνουν μία έλλογη παρέμβαση στο γόνιμο έδαφος, να οργώσουν και να καλλιεργήσουν ένα μέρος αυτού του εδάφους, έτσι ώστε να υπερβούν την καθημερινή ανάγκη της εξασφαλίσεως της τροφής και να αφοσιωθούν σε ειρηνικές ασχολίες, στον πολιτισμό, δηλαδή στην φιλοσοφία, την τέχνη και τους πολιτειακούς θεσμούς. Καλλιεργώντας τα εδάφη, ο άνθρωπος συσφίγγει και ολοκληρώνει τον δεσμό του με την Μητέρα Γαία. Στο εξής, η γη αυτή που γεννά και τρέφει τους ανθρώπους θα είναι η ιδία που θα δεχθεί τα κορμιά τους όταν τελειώσουν την πορεία του βίου – τουλάχιστον στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η σορός του νεκρού δεν παραδίδεται στην εξαγνιστική δύναμη του Πυρός. Έτσι, τα εδάφη εις τα οποία πραγματοποιείται η μόνιμη εγκατάστασις των ανθρωπίνων πληθυσμών και η απαρχή της Γεωργίας, γίνονται για τις επόμενες γενεές τα ιερά εδάφη, που τους παρέδωσαν οι προπάτορές τους για να καλλιεργήσουν, να τα υπερασπίσουν και να τα τιμήσουν, τιμώντας, με τον τρόπο αυτόν, και τους ίδιους τους Προγόνους τους.

Όσον αφορά τώρα στον Δημοφώντα, το νεαρό αγόρι της Ελευσίνος που η Δήμητρα δεν πρόλαβε να κάνει αθάνατο, είναι ο φονεύς του Δήμου. Μία λογική ερμηνεία της αναπάντεχης αυτής ετυμολογίας είναι ότι ο Δημοφών εκφράζει τα θηρευτικά και πολεμικά ένστικτα του ανθρώπου τα οποία πρέπει να τιθασευτούν χωρίς βεβαίως να καταργηθούν διότι είναι φυσικά και αναγκαία. Πρέπει όμως να ελεγχθούν διότι όσο παραμένουν ανεξέλεγκτα η δημοκρατική και πολιτειακή οργάνωσις του συλλογικού βίου αποδεικνύεται ανέφικτη. Άλλωστε ο Δημοφών είναι τέκνο του Κελεού που δεν έχει γνωρίσει ακόμη την καλλιέργεια της γης και ζητά, όπως ο συνονόματός του Δρυοκολάπτης, να εξασφαλίσει την διατροφή του μέσα από την φυσική και άγρια βλάστηση. Η Μητέρα των Σιτηρών και της Γεωργίας θα κρατήσει εις την αγκαλιά της το τέκνο του Κελεού, θα το μυήσει στα ιερά της Μυστήρια και θα του διδάξει τις αρχές της μεταβάσεως στην αγροτική ειρηνική ζωή.

Η σύνδεσις όμως της Θεάς Δήμητρος και των Ελευσινίων Μυστηρίων με τον ελληνικό Δήμο, τους δημοκρατικούς θεσμούς και την πολιτειακή οργάνωση επιβεβεβαιώνεται επίσης από την ύπαρξη μίας άλλης ελληνικής εορτής, αποκλειστικώς γυναικείας αυτήν την φορά, αφιερωμένης στην Θεά Δήμητρα. Πρόκειται για τα Θεσμοφόρια, όπου οι έγγαμες γυναίκες ετιμούσαν την Δήμητρα ως την Θεά που εχάριστε στους ανθρώπους τους πρώτους κοινωνικούς θεσμούς. Οι τελετουργίες περιελάμβαναν μεταξύ άλλων λουτρά καθαρμού στην θάλασσα, φαλλοφορίες, θυσίες και χορούς. Ιέρειες της Δήμητρος ανέσυραν μέσα από κάποα χάσματα της γης ειδικούς πλακούντες σε σχήμα φαλλού που είχαν τοποθετηθεί εκεί περίπου τρεις μήνες νωρίτερα κατά την διάρκεια μίας άλλης εορτής, των Σκιροφορίων. Κατόπιν έτριβαν τους “θεσμούς” και ανακάτευαν την σκόνη τους με το σιτάρι που προοριζόταν για την σπορά.

Έχοντας λοιπόν πρώτα διδάξει τα Ιερά Μυστήρια και, μέσω αυτών και την γνώση της καλλιέργειας της γης, η Δήμητρα και η Περσεφόνη καλούν τους θνητούς να επιδιώξουν μία αρμονική και ειρηνική συμβίωση μέσα από μία αληθινή Εκκλησία, την μόνη αληθινή Εκκλησία που είναι η Εκκλησία του Δήμου.

Τα Θεσμοφόρια ήταν μία αττική εορτή. Τα Ελευσίνια Μυστήρια πάλι ήταν μία αθηναϊκή εορτή στην οποίαν βεβαίως συμμετείχαν όλες οι ελληνικές πόλεις. Όταν όμως ομιλούμε για Δημοκρατία δεν αναφερόμεθα αποκλειστικώς στην κλασική Αθήνα. Δεν πρέπει να λησμονούμε την Δημοκρατία του Ακράγαντος για την οποίαν αγωνίσθηκε ο Εμπεδοκλής, την μάχη του Ζήνωνος του Ελεάτου κατά της τυραννίδος και τα δημοκρατικά φρονήματα του Εφεσίου Ηράκλειτου που τον έκαναν να απαρνηθεί το βασιλικό αξίωμα το οποίο εδικαιούτο. Αλλά και η Σπάρτη, η τόσο παρεξηγημένη Σπάρτη, ήταν στην πραγματικότητα μία δημοκρατική Πολιτεία. Οι Σπαρτιάτες μετείχαν σε έναν κοινοτικό βίο και το μοναδικό προνόμιο που είχαν οι δύο βασικλείς τους ήταν η διπλή μερίδα φαγητού στο συσσίτιο, προνόμιο που συνυπήρχε με την υποχρέωσή τους να πολεμούν πάντοτε στην πρώτη γραμμή της μάχης. Συγχρόνως, θεσμοί καθιερωμένοι από τον Λυκούργο, όπως λόγου χάριν ο θεσμός των εφόρων αποσκοπούσαν στον έλεγχο της βασιλικής εξουσίας. Έτσι, μόνον μία χονδροειδής παρανόησις της πολιτειακής οργανώσεως της αρχαίας Σπάρτης θα μπορούσε να μας κάνει να μιλήσουμε για ολιγαρχία.

Ο Έλληνας άνθρωπος δεν θα αρκεσθεί στην ιακνοποίηση των αναγκών της βιομέριμνας αλλά θα αφιερώσει τον χρόνο και την ενέργεια που έχει στην διάθεσή του, (καθώς δεν είναι πια υποχρεωμένος να αγωνιά καθημερινώς για την διατροφή του) στα έργα του πολιτισμού, στην τέχνη, την φιλοσοφία και την οργάνωση της Πολιτείας. Οι θεσμοί της Πόλεως θεμελιώνονται επομένως στην Γεωργία, στην καλλιέργεια της Γής που ενδεχομένως όπως πολλοί ερευνητές παραδέχονται, να ξεκίνησε από τις γυναίκες.

Διδάσκοντας στους ανθρώπους τα Μυστήρια και την Γεωργία, διδάσκοντας μάλλον, μέσω των Μυστηρίων, και την Γεωργία, η Θεά Δήμητρα καθιερώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς που πρέπει να διέπουν την οργάνωση της Πόλεως, ώστε να επιτευχθεί η αρμονική συμβίωσις των ανθρώπων αλλά και η ιεσορροπημένη σχέσις της Πόλεως με το φυσικό περιβάλλον και τους πληθυσμούς των άλλων φυσικών ειδών. Η ιδία η Φύσις μας διδάσκει την Δημοκρατία μέσα από την περιοδικότητα, την εναλλαγή, την κυκλική κίνηση των πάντων και την αλυσίδα της ζωής.

Οι Ελευσίνιες Τελετές υποδεικνύουν ως έργο άριστο την άντληση των θεσμών της Πολιτείας μέσα από την ιδία την Φύση: αυτή είναι η περίφημη “μεταφυσική” της ελληνικής Δημοκρατίας (το “μεταφυσική” εντός εισαγωγικών) και εδώ θα αναζητήσουμε την θρησκευτική υπόσταση της Δημοκρατίας, δηλαδή την στενή της σύνδεση με τα Μυστήρια και την θρησκεία του λαού που την εγέννησε.

Προκειμένου να θεμελιώσουν τις πόλεις τους, οι Έλληνες ερωτούν την Φύση. Και η Μεγάλη Θεά τους υποδεικνύει τον Δήμο και τους Θεσμούς του έτσι ώστε τα πολιτεύματα των ανθρωπίνων κοινωνιών, όπως και ο ιδιωτικός βίος του κάθε ανθρώπου, να είναι πριν από όλα και πάνω από όλα μίμησις της θεϊκής – συμπαντικής Τάξεως και Αρμονίας. Όλα αυτά συνθέτουν προφανώς την αιτία που έκανε τους πατέρες και τους επισκόπους της χριστιανικής εκκλησίας να αρνηθούν την Δημοκρατία κρίνοντάς την (και σωστά) ως ασύμβατη προς την δική τους κοσμοθέαση και χαρακτηρίζοντάς την ως Civitas Diaboli, ως πολίτευμα, δηλαδή, του διαβόλου. Έτσι την χαρακτήρισαν απροκαλύπτως οι διασημότεροι ανάμεσά τους, όπως ο Ευσέβειος Καισαρείας και ο Αυγουστίνος, σε αντιπαραβολή προφανώς προς την Civitas Dei του, την πολιτεία του ενός Θεού του, που δεν είναι άλλος από τον εθνικό θεό των Ιουδαίων Γιαχβέ, πολιτεία που αντιστοιχεί στο μοναρχικό πολίτευμα. Ο Ευσέβειος Καισαρείας πάλι ήταν επίσης ξεκάθαρος όταν έλεγε: “όπως ακριβώς υπάρχει ένας θεός και όχι δύο ή περισσότεροι έτσι και επιβάλλεται να υπάρχει μόνον ένας ηγεμόνας επί της γης”

Η Πολυαρχία, που είναι ένα ακόμη όνομα για την Δημοκρατία, πηγάζει άμεσα από την οργάνωση του λαού σε Δήμο καθώς ο τελευταίος δεν βασίζεται μόνον στο μοίρασμα της εξουσίας (στον λαό και τους επί μέρους φορείς της) που καθιστά δυνατή την συλλογική της άσκηση, σε αντίθεση προς την συγκέντρωση της εξουσίας που αποτελεί ίδιον της μοναρχίας. Η σύνδεσις μάλιστα της Πολυαρχίας με την Πολυθεϊα δεν επιχειρήθηκε μόνον από τους θεωρητικούς του χριστιανισμού αλλά και από πολλούς αντιχριστιανούς και ελληνολάτρες στοχαστές (όπως, λόγου χάριν ο Μενάρ και ο Φαρνέλλ) οι οποίοι κατόρθωσαν να αποδείξουν ότι μόνον η επιστροφή εις τις Εθνικές, Πολυθεϊστικές θρησκείες των ευρωπαϊκών λαών θα μπορούσε να οδηγήσει στην θεμελίωση ενός αυθεντικώς δημοκρατικού πολιτεύματος.

Κατά το έτος 530 της αυθαίρετης μεταχριστιανικής χρονολογήσεως, ο σλαβικής καταγωγής και δηλωμένος ανθέλληνας αυτοκράτορας του Βυζαντίου Γιουτπράδα (για να αναφέρουμε τον Ιουστινιανό με το πραγματικό του όνομα) κατήργησε οριστικώς τον θεσμό των Δήμων και μετεβίβασε όλες τις εξουσίες στον αυτοκράτορα. Από τότε, έπρεπε να περάσουν περισσότερα από χίλια χρόνια έως ότου ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάστασιε, (το 1789), να επαναφέρουν την ελληνική Ιδέα της Δημοκρατίας, εάν όχι στην πράξη τουλάχιστον ως Αίτημα και ως Πνεύμα. 

Σας ευχαριστώ. 

Δημοσιεύθηκε στο ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ | Leave a Comment »

Η ιερά κρήνη της Ακροπόλεως

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 02/25/2010

Δημοσιεύθηκε στο ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ | Leave a Comment »

Η ΙΕΡΗ ΔΕΚΑΔΑ

Δημοσιεύθηκε από lykofron στο 02/21/2010

Η δεκάδα δεν είναι νόμος της φύσεως όπως συμβαίνει με τις Μονάδες 2 έως 9 αλλά στην δεκάδα συγκεντρώνονται τα δημιουργικά αίτια της Φύσεως και οι νόμοι τους, γι’ αυτό ο θείος Πυθαγόρας χαρακτήριζε την Δεκάδα ως ιερά. Οι Μονάδες 2 έως 9 περι­γράφουν τις γενικές αρχές της γένεσης, της λειτουργίας και του σκοπού του Σύμπα­ντος και δικαιολογημένα χαρακτηρίζονται ως πρωταρχικοί νόμοι([1]) των Κό­σμων αφού αποτελούν τις βάσεις στις οποίες στηρίζεται η ύπαρξη, η λειτουρ­γία και η εξέλιξη των Κό­σμων. Συνε­πώς το σύνολο αυτών των πρωταρχικών νό­μων ως ένα ολοκληρω­μένα σύνολο αποτελεί έναν σταθμό στην εξέλιξη των Κόσμων που δικαιολογημένα χαρακτηρί­ζεται ως ΙΕΡΗ ΔΕΚΑΔΑ.

Οι πρωταρχικοί νόμοι της Φύσεως συνεργάζο­νται μεταξύ τους. Η συ­νερ­γασία όμως αυτή είναι στε­νότερη μεταξύ νόμων που επιτελούν έναν ιδιαί­τερο σκοπό. Αποτέλεσμα αυτού είναι ο διαχωρισμός τους σε τρεις “ομά­δες” στενότερα συνεργαζομένων νόμων όπου η κάθε ομάδα περιλαμ­βάνει τρεις νόμους και χαρακτηρί­ζεται ως τρίγωνο συνεργαζομένων νόμων. Εκ της συνεργασίας των θεμελιωτικών νόμων των ουσιών και μορφών της Φύσεως εξαρτάται η εξέλιξη (δηλαδή η αύξηση της ενεργείας) των κόσμων. Η συ­νεργασία αυτή των θεμελιωτικών νόμων της Φύσεως έχει παράγωγα. Τα παράγωγα αυτά είναι νόμοι και μάλιστα όχι πρωταρχικοί νόμοι αλλά νόμοι λε­πτομερειακοί με μεγα­λύτερη δυναμικότητα που εμ­φανίζουν πιο λεπτές λειτουρ­γίες της Φύσεως και του Πνεύματος οι οποίοι εικονίζονται δια της εννοίας των συνθέτων αριθμών των μο­νάδων. Συνεπώς οι σύνθετοι αριθμοί συνιστούν παράγωγους νόμους των οποίων (νόμων) η επέκταση δεν έχει όρια (όπως δεν έχει όρια η επέκταση των αριθμών) με αποτέλεσμα η παραγωγή και επέκταση των παραγώγων νόμων να είναι ατελεύτητη και άπειρη στον άπειρο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι και η εξέλιξη των κόσμων και της πνευματικής φύσεως να είναι άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο κάθε σύνθετος αριθμός (όπως αναφέρεται ανωτέρω) εμπεριέχει την έννοια των θεμελιωτικών νόμων εκ των οποίων προέκυψε.

Όπως είδαμε η Ιερή Δεκάδα είναι ο πρώτος σταθμός ή ανα­μορφωτικός κύκλος των κόσμων του Απείρου. Ασφαλώς πέραν της Ιερής Δεκάδας θα υπάρχουν και άλλοι σταθ­μοί στην εξέ­λιξη των Κόσμων.

Τα πρώτα θεμέλια της Φύσεως\

Δια των νόμων των τριών τριγώνων των εικονιζό­μενων υπό των 9 αριθμητικών  μονάδων απετελέσθησαν αι αρμο­νία των Κό­σμων πάσης Φύσεως. Το σύνολο των νό­μων αυτών συγκεντρού­μενο αποτελεί την ΙΕΡΑ ΔΕ­ΚΑΔΑ, δηλαδή τον  πρώτο  σταθμό ή κύκλο των λει­τουρ­γούντων Κόσμων. Εις την ΙΕΡΑ αυτήν ΔΕ­ΚΑΔΑ συνεργάζο­νται όλοι οι νόμοι οι εικονιζόμενοι υπό των εννέα αριθμών ή καλύτερα οι εκφραζόμενοι υπό των εννέα αριθ­μών. Οι νόμοι αυτοί είναι τα πρώτα θεμέλια της Φύσεως.

Επεξηγήσεις

Την Ιερή Δεκάδα αποτελούν όλοι οι συνεργα­ζόμενοι θεμελιωτι­κοί νόμοι της Φύσεως (δηλ. οι μονά­δες 2 έως 9) οι οποίοι είναι τα πρώτα θεμέλια της Φύσεως και από τους οποίους συντελέστηκαν οι αρ­μονίες όλων των κό­σμων. Με την επίτευξη όμως αρ­μονίας στους κόσμους εξασφαλίζεται η σύμμετρη και ισόρροπη εξέλιξη των κόσμων. Η συντέλεση της αρ­μονίας είναι καθολικός κόπος των ατομικοτή­των που εκδηλώνεται με την επίτευξη από κάθε ατομι­κότητα ιδίας μορφής. Εάν δεν επιτυγχανό­ντουσαν οι αρμονίες των κόσμων, το άπειρο δεν θα επετύγχανε του σκο­πού του με αποτέλεσμα την εξαφάνιση των μορφών και την επα­ναφορά του απείρου στο Χάος. Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να συμβεί διότι οι δυ­ναμικότητες των ουσιών του απείρου συνεχώς αυξά­νουν και συνεπώς η επίτευξη της αρμονίας είναι άμεσο συνεπακόλουθο αυτής της αύξησης των δυνα­μικοτήτων.

Το Άπειρο στο σύνολο του διευθετείται από επιστατό νόμο ο οποίος, αφού προηγουμένως συντε­λέσει την αρμονία των κόσμων και μεταβάλει την αποτελούσα αυτούς θεία ουσία σε ειδικές μορ­φές τις εξαναγκάζει να ακο­λουθήσουν κυκλική τροχιά (δηλ. να διαγράφουν αναμορφωτικούς κύ­κλους). Συνεπώς οι ουσίες του Απείρου ακολουθούν αναμορφωτικούς κύ­κλους των οποίων το τέλος ποτέ δεν επανέρχεται στην αφετηρία του γιατί η κατάληξη στο ίδιο σημείο θα σήμαινε διάσπαση της αρμονίας του Απείρου και καταστροφή του [Απείρου] (πράγμα που σημαίνει ότι οι ανα­μορφωτικοί κύκλοι ακολουθούν σπειροειδή τροχιά όμοια με τε­ντωμένο ελατήριο).

Η Ιερή Δεκάδα είναι ο πρώτος σταθμός στην εξέλιξη των κό­σμων ή ο πρώ­τος αναμορφωτικός κύ­κλος των λειτουργούντων κό­σμων. Τον πρώτο αυτόν αναμορφωτικό κύκλο ακολουθούν και άλ­λοι αναμορ­φωτικοί κύκλοι όπου το τέλος του προηγούμενου συ­μπίπτει με την αρχή του επόμενου και τους οποίους ακολουθούν οι ουσίες των κόσμων εξαναγκαζόμενες από τον επι­στατό νόμο που είναι κι’ αυτός μια από τις εκδηλώσεις τους. Οι ανα­μορ­φω­τικοί κύκλοι εί­ναι άπειροι κατά το πλήθος αφού άπειρη και ατε­λεύ­τητη είναι η εξέλιξη των κόσμων. Ο κάθε επόμενος από τους ανα­μορφω­τικούς κύκλους είναι όμοιος με τον προηγούμενο αλλά μεγαλύτερης ενέρ­γειας γιατί συντελείται από νόμους παράγωγους των θεμελιωτι­κών νόμων των οποίων οι δυναμικότητες είναι από τις δυναμικότητες των νό­μων του προηγούμενου ανα­μορφωτικού κύκλου