Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Ταξίδι στο Σύμπαν

Τι θα λέγατε   για ένα  συναρπαστικό ταξίδι στο άπειρο και ατελεύτητο Σύμπαν;  Θα ταξιδεύσουμε με κοσμική ταχύτητα και θα  επισκεφθούμε τα  μέρη που αναγράφει  το δρομολόγιο  των πιό κάτω ιστοσελίδων. Δεν θα προσγειωθούμε εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις.Σκοπός μας είναι να  ρίξουμε μιά φευγαλέα ματιά  στο εξώτερο Σύμπαν:Κάθε ημέρα οι αστρονόμοι φωτογραφίζουν το φανταστικό Σύμπαν με τα χαρακτηριστικά του και δίνουν μαζί και μιά σύντομη επεξήγηση για μας.

*Ο καλός φίλος κ. John Dimitroulias είχε την ευγενή καλοσύνη να μου στείλει ολόκληρη την σειρά των τελευταίων φωτογραφιών του Διαστήματος,  αλλά ελλείψει χώρου παραθέτω μόνον 47 φωτογραφίες

  Πτήση στο Διάστημα  Εμπρός λοιπόν επιβιβασθείτε στο διαστημόπλοιο «Φαέθων» για ένα σύντομο περίπατο στον άπειρο χώρο-χρόνο . Είμαστε ευτυχείς που η Τεχνολογία μας έδωσε τα μέσα να κάνουμε ένα τέτοιο συναρπαστικό και   ταξίδι από την πολυθρόνα  μας.  Χαλαρώστε και  μην καπνίζετε, διότι το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία. Μην  φοβηθείτε διότι σας διαβεβαιώ ότι θα επιστρέψουμε σώοι και αβλαβείς  στη Γη στό ίδιο μέρος που ξεκινήσαμε.   Προσδεθείτε όπως έκανε και ο Οδυσσέας, όταν περνούσε   από τα Στενά της Σκύλλας και της Χάρυβδης για να μην μαγευτεί από το τραγούδι τους. Ιδιαίτερη προσοχή  στην διακυβέρνηση του διαστημοπλοίου όταν πλησιάζουμε σε Μελανή Οπή διότι υπάρχουν φοβερές δυνάμεις βαρύτητος με κίνδυνο να μας αναρροφήσουν   και να μείνουμε εσαεί αιχμάλωτοι, αφού  τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από εκεί , ακόμη και το φως απορροφάται και χάνεται. Πέραν τούτου υπάρχει και ο κίνδυνος να βγούμε σε άλλο σύμπαν. Γι’ αυτό θα περάσουμε από το κέντρον , δηλαδή ούτε δεξιά ούτε αριστερά , όπως έκαναν και οι Αργοναύτες με  την Αργώ για να μην συντριβεί αυτή  στις δύο  όχθες    Με  την Ελληνική μεσότητα  οι Έλληνες ξεπέρασαν όλες τις δυσκολίες και     έφτιαξαν τον ανώτερο πολιτισμό στον κόσμο.

     Το Νεφέλωμα του Αετού

  

 Το Τρίχρωμο Νεφέλωμα της Λίμνης(Λαγκούν)

 

 

 Το Τρίχρωμο Νεφέλωμα του Πελεκάνου

 

 

 Το μέγα Νεφέλωμα του Κηφέως

 

Το Νεφέλωμα της Κρδιάς

  

  

 

 Το Νεφέλωμα Μερόπη

 

  

 Ο Γαλαξίας NGC 2997

 

 

Το Νεφέλωμα NGC 1365

 

 ...

Το Νεφέλωμα Ροζέτε  

  

 Το Νεφέλωμα του Γλάρου

  

  

Ελπίζω να μην μαγευτείτε όπως οι αργοναύτες και σας καταπιούν   οι Σειρήνες του διαστήματος.   

 Υπάρχουν «Αγνώστου Ταυτότητος Ιπτάμενα Αντικείμενα» (Unidentified Flaying Objects)  ΑΤΙΑ (UFO);   Είναι  πάντα ανοιχτός ο φάκελος των  Ιπταμένων Δίσκων.  Πάμπολλοι άνθρωποι και όργανα παρακολουθήσεως κατέγραψαν τέτοια αντικείμενα στον ουρανό , που σχετίζονται με εξωγήινους. Από επιστημονικής πλευράς το θέμα έχει μελετηθεί αρκετά , αλλά ως τώρα δεν έχουν προκύψει συγκεκριμένα συμπεράσματα . Εκείνο που μπερδεύει τα πράγματα είναι οι αμφιλεγόμενες μαρτυρίες  των αυτοπτών μαρτύρων , που συχνά δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Υπάρχουν υπερβολές  εξ αιτίας φυσικών φαινομένων  ή των διαλυομένων  διαστημικών οχημάτων   που καταπίπτουν στη γη  . Όλα αυτά   δημιουργούν εσφαλμένες εντυπώσεις, παρερμηνείες  και αντιφάσεις. Αξίζει όμως να τονισθεί το γεγονός  ότι όλες οι πανάρχαιες γραφές (Ελληνικές, Ινδικές, Βαβυλωνιακές, Εβραϊκές , των Ίνκας, Μάγιας, Τολτέκων , Ολμέκων κ.α)   κάνουν  λόγο για  εξωγήινους που επεσκέφθησαν σε πανάρχαιους χρόνους  τον πλανήτη μας. Η άποψη αυτή στηρίζεται σε  σειρά από ευρήματα που τα συναρμολογούν και τα ερμηνεύουν έτσι ώστε να θεμελιώσουν την άποψη τους και να πείσουν ότι αυτό έχει συμβεί. Και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι εμείς είμαστε οι μοναδικοί στο Σύμπαν και επομένως  να αποκλείσει την ύπαρξη εξωγήινων . Ο σπόρος της ζωής βρίσκεται στο σύμπαν και μετεφέρθη με την αστρόσκονη από την οποία και καταγόμαστε. Το ποτήρι της μοναξιάς σε ένα χωρίς όρια άπειρο και ατελεύτητο σύμπαν είναι πικρό. Όμως η επιστημονική έρευνα    δεν έχει  αποκαλύψει ακόμη τίποτα οριστικό πάνω στο   θέμα των εξωγήινων  . Επομένως η στιγμή που ο άνθρωπος θα μπορέσει να επικοινωνήσει με άλλα όντα από άλλους μακρινούς πλανήτες του εξωηλιακού μας χώρου θα είναι μιά μεγάλη στιγμή, όχι μόνον για την ανθρωπότητα αλλά και για το σύμπαν ολόκληρο. Δεν θα είμαστε πλέον μόνοι.  Μέχρι να συμβεί τούτο  εμείς είμαστε οι μοναδικοί κληρονόμοι  του σύμπαντος και η συνείδηση του.  Ο διάσημος μαθηματικός , καθηγητής του πανεπιστημίου Γουόρικ κ. Ιαν Στιούαρτ  γράφει :

«Δεν μπορώ να πιστέψω στις διάφορες περιγραφές για UFO , Μπορώ όμως να φαντασθώ ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν και να έχουν ταυτόχρονα ανυπέρβλητες δυσκολίες στο να επικοινωνήσουν μαζί μας αφού θα αντιλαμβάνονται τον κόσμο διαφορετικά , είτε είναι πιο έξυπνοι  είτε λιγότερο έξυπνοι από εμάς. Αν τα όντα αυτά έχουν αναπτυχθεί σε ένα περιβάλλον σαν το δικό μας πιθανόν να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε κάπως. Αν όμως το περιβάλλον το δικό τους   είναι εντελώς διαφορετικό  , ίσως δεν θα μπορούμε να αντληθούμε καν πως βλέπουν  τον κόσμο και δεν μπούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον»

Υπάρχει Σκοπιμότης του  Ανθρώπου στο Σύμπαν ; Μέχρι την Αναγέννηση οι άνθρωποι έλεγαν ότι το κέντρον του Σύμπαντος είναι η Γη  . Σήμερα η Αστροφυσική έχει εξοστρακίσει τη Γη από το κέντρον του Σύμπαντος . Πρόσφατα γεννήθηκε μιά νέα άποψη  που βάζει ξανά τον άνθρωπο στο κέντρον  του ενδιαφέροντος. Και αυτή η θεωρία ονομάζεται Ανθρώπινη Αρχή.  Την βασίζουν στο γεγονός ότι στο σύμπαν φαίνεται να υπάρχουν  κάποια μεγέθη που είναι κοντά στην ανθρώπινη κλίμακα. Με πολύπλοκους μαθηματικούς τύπους αποδεικνύουν ότι ο γεωμετρικός μέσος όρος του βάρους ενός από τα μεγαλύτερα ουράνια σώματα του μακρόκοσμου και ενός από τα μικρότερα υποατομικά σωμάτια του μικρόκοσμου  είναι πολύ κοντά στο βάρος  ενός ανθρώπου. Παρόμοιες μετρήσεις έχουν γίνει και στον ατομικό πυρήνα  και  προσεγγίζει την συνήθη απόσταση μεταξύ δύο αστέρων . Ο γεωμετρικός  μέσος όρος των δύο αυτών μεγεθών  είναι 3 μέτρα  , μήκος που είναι πολύ κοντά με το ύψος του ανθρώπου.

Κατά τον αστρονόμο J. Wheeller: “το σύμπαν έχει ανάγκη να δημιουργήσει τον άνθρωπο, για να υπάρξει και το ίδιο”   Χωρίς παρατηρητή τούτο είναι σαν να μην υπάρχει. Έως ότου ανακαλύψουμε άλλα όντα στο Σύμπαν θα δεχθούμε την θεωρία του μεγάλου φυσικού Χάιντεγκερ, που είπε ότι :

«για να διαπιστώσουμε αν ζει ή είναι πεθαμένη η γάτα στο κουτί με το δηλητήριο θα πρέπει να ανοίξουμε το κουτί και να παρατηρήσουμε αν ζει ή αν πέθανε»

Επομένως για να υπάρξει σύμπαν πρέπει απαραιτήτως να παρατηρηθεί, κι’ αυτό ας μην νομισθεί μια μεταφυσική ή θεολογική άποψη. Αν όμως δεχθούμε την ανθρώπινη αρχή τότε το σύμπαν παρουσιάζεται ως εξαιρετικά σπάταλο, γιατί ο άνθρωπος είναι ένα απειροελάχιστο μόριο του σύμπαντος. Έβαλε δηλαδή μόνο στην μικρούλα Γη τον «ανθρωπάκο» για να παρατηρήσει και να μαρτυρήσει την ύπαρξη του σύμπαντος; Μάλλον απίθανον!! Το πιθανότερο είναι ότι μέσα στα δισεκατομμύρια γαλαξίες , στα δισεκατομμύρια αστέρια  σε κάθε γαλαξία, και πιθανόν και σε δισεκατομμύρια σύμπαντα να υπάρχει  ζωή σε κάποια από αυτά. Μέσα στην αφθονία-και στην σπατάλη- βρίσκεται και η αγωνία της φύσης για την διαιώνιση των ειδών της. Αν ψάξουμε καλά γύρω από τις φωτιές των αστεριών θα βρούμε μορφές ζωής  πάνω στους πλανήτες που θα λιάζονται στην ζεστασιά κάποιων Ηλίων. Ένας τέτοιος πλανήτης είναι και η Γη μας.

Τι είναι  το Σύμπαν και από τι αποτελείται ;

Όπως μας λέγει ο διακεκριμένος αστρονόμος κ. Διονύσης Σιμόπουλος το Σύμπαν  αποτελείται από το «τίποτα» Ένα ελάχιστο ποσοστό του περιλαμβάνει την ύλη που βλέπουμε, τα άτομα δηλαδή των 92 χημικών στοιχείων που βρίσκουμε ελεύθερα στην φύση. Μέρος αυτής της υλικής μάζας είμαστε και εμείς , γιατί και εμείς δεν είμαστε παρά μέρος της πρωτόγονης εκείνης ύλης που αρχικά δημιουργήθηκε με την βίαιη γέννηση του Κόσμου (Σύμπαντος) εκ του χάους. Αυτό θα προσπαθήσουμε να  δείξουμε  στην  παρούσα συνοπτική  περιήγηση.  Όλα στο σύμπαν κρέμονται στο Χάος και όλα κινούνται ακατάπαυστα. Κάνοντας πολλαπλές κινήσεις. Η Γη μας λοιπόν μοιάζει από ψηλά με γαλάζοπράσινο και λευκό διαστημόπλοιο . Πιλότος μας είναι η δύναμη της Βαρύτητος. Σ’ αυτήν υπακούουν απαρέγκλιτα όλα τα ουράνια σώματα. Το που πηγαίνουμε και πότε θα φθάσουμε  ούτε ο Δίας δεν γνωρίζει. Ο άνθρωπος βρίσκεται μπρος στην μεγαλύτερη Οδύσσεια του να κατακτήσει το σύμπαν. Η γήινη συνείδηση του έχει αντικατασταθεί με την κοσμολογική τοιαύτη, Πρέπει να δείξει καλοσύνη και να αντιμετωπίσει την γνώση και την τεχνολογία του με σύνεση, σωφροσύνη και ορθολογισμό. Αυτές τις υπέροχες στιγμές  ότι  πολυτιμότερο διαθέτουμε είναι η ΓΝΩΣΗ

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΔΕΚΑΤΟΝ ΕΝΝΑΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

 ΤΟ ΧΑΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΖΩΗΣ

Μόνιμοι Ενοικοι του Σύμπαντος   Εκείνο που θεωρείται  λογικά βέβαιον είναι ότι τα συστατικά μας (ύλη και ενέργεια ) δεν πρόκειται να χαθούν και θα βρίσκονται στο Σύμπαν εσαεί στους αιώνας  των αιώνων.  Από την άποψη αυτή είμαστε προς το παρόν μόνιμοι οικιστές του Σύμπαντος. Βέβαια, για να αλλάξουν οι κυρίαρχες μονοδιάστατες  θεοκρατικές και ανδροκρατικές αξίες,   που ελέγχουν πνευματικά και κοσμικά τα μυαλά  μας, πρέπει να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε αλλιώς. Ο μεγάλος θετικός επιστήμων Νίλς Μπόρ, θαυμάζει τους ανθρώπους που συναντούν το παράδοξο δηλαδή το ασύμβατο, γιατί έτσι γεννιέται η ελπίδα να προοδεύσουμε. Τι πιό παράδοξο όμως από το Άπειρο, αγέννητο και ατελεύτητο Σύμπαν ; 

Ο Αϊνστάιν λέγει:

«Τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν,  αν σκεπτόμαστε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο σκεπτόμασταν όταν τα δημιουργήσαμε.» Αυτός είπε ακόμη ότι « το άπειρο στο σύμπαντος δεν τον φόβισε όσο το άπειρο της ανθρώπινης αγνοίας»

Και ο  Μαχές Γιόγκι  λέγει:  

«Αυτό που είμαστε είναι αποτέλεσμα αυτού που έχουμε σκεφτεί. Αυτό που σκεπτόμαστε γινόμαστε»  

Καιρός λοιπόν να βγούμε από τον  κόσμο της μιζέριας και των σπηλαίων   στο ξέφωτο της Γνώσεως. Να πετάξουμε με την φαντασία μας στο χώρο-χρόνο που μας περιβάλλει, ως το άπειρο Σύμπαν. Στα όρια του-αν υπάρχουν τέτοια όρια- και πέρα από αυτά αν δεν υπάρχουν με τα μάτια της φαντασίας μας. Να μάθουμε τέλος πάντων μέσα  απο την νοητική μας περιπλάνηση τι μπορεί να είναι εκεί πέρα στην άρρητη εκείνη και ατελεύτητη έκταση του άπειρου χώρου και του χρόνου;

Είμαστε Οικιστές του Σύμπαντος Αυτό εν τέλει που πρέπει να κατανοήσουμε, είναι ότι είμαστε  οικιστές του Σύμπαντος, ενεργοί συν-δημιουργοί στην εξέλιξή  του . Το ζήτημα είναι πως θα φθάσουμε από εδώ στο εκεί; Οι πρόγονοι μας πρώτοι άνοιξαν τις μεγάλες λεωφόρους του σύμπαντος .  Έκτοτε γυναίκες και άνδρες, φιλόσοφοι, επιστήμονες, αγωνιστές από όλο τον κόσμο εργάζονται ήδη γι’ αυτόν τον σκοπό. Χρησιμοποιούν δυναμικά την σύγχρονη φυσική  επιστήμη και ιδίως την τεχνολογία , αλλά και την φιλοσοφία,  προκειμένου να κατανοήσουμε οι άνθρωποι  ότι οφείλουμε να ζούμε μέσα στην Φύση  και σύμφωνα με τους  νόμους της Φύσεως και όχι έξω από αυτήν παρά φύσιν. Εμείς οι Έλληνες έχουμε την φιλοσοφική παρακαταθήκη των προγόνων μας που μπήκαν βαθειά στο Σύμπαν. Οι Θεοί μας ζούσαν μέσα στην Φύση και όχι έξω από αυτήν , δεδομένου ότι δεν ήσαν εξωσυμπαντικοί αλλά φυσικοί θεοί που ήσαν κοντά και δίπλα  στον άνθρωπο. Σήμερα  παρότι εμείς οι Έλληνες δεν  έχουμε την υλικοτεχνική υποδομή για  επηνδρωμένα ή μη εξωγήινα ταξίδια , η  σύγχρονη  τεχνολογική γνώση  μας δίνει την δυνατότητα  να ξαναμπούμε με την βοήθεια της επιστήμης-τεχνολογίας και σε συνεργασία με άλλους λαούς να εισχωρήσουμε και πάλι νοητικά  σ’ αυτό. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της Θερμοδυναμικής  μπορούμε μόνο με την θερμότητα, την ζεστασιά, τον ήλιο της καρδιάς μας και του πλανήτη,  να μεταφερθούμε στην Ύψιστη Ηδονή:   Πως είμαστε ως άτομα, γεμάτοι ερωτική για το ειδέναι ενέργεια , ενθουσιασμό και λογική  , ικανή να   αναπτύξει  το νοητικό  μας πεδίο  για  να έλκουμε κάθε φορά, αυτό που μας αξίζει.  Να κατανοήσουμε πως το Φως-και στην περίπτωσή μας το Ελληνικό Φως-είναι ο μόνος δρόμος για την πρόοδό .

  Συμπαντικές Κατεδαφίσεις:

Η πρώτη   Κατεδάφιση του Ελληνισμού ξεκίνησε  με   την διαστρέβλωση των εννοιών περί της Φύσεως και της Πρώτης Ουσίας. Τότε , σε σκοτεινούς   και  χαλεπούς   καιρούς, αμαθείς  και  δόλιοι εξ ανατολών είπαν στον κόσμο ότι εφεύραν τον Θεό. Με το ψέμα , το μίσος , το όπλο  και  το στιλέτο,  βίασαν το ανθρώπινο πνεύμα με την   τερατώδη και ψευδή Ιουδαιο-χριστιανική θρησκεία . Αποτέλεσμα τούτου ήτο      να εισέλθει ο κόσμος και πάλι στο πολιτιστικό σπήλαιο του Μεσαίωνα, απο το οποίον είχε μόλις   εξέλθει με την βοήθεια του Ελληνικού Πνεύματος . Θεώρησαν τη Γη  ως κέντρον του κόσμου, καίτοι φωτισμένα  πνεύματα, όπως ο Πυθαγόρας, οι Ορφικοί , ο Αρίσταρχος ο Σάμιος κ.α μίλησαν για το Ηλιοκεντρικό σύστημα.

Η δεύτερη κατεδάφιση έγινε με την απόρριψη των θεών μας που ζούσαν μέσα  στην μητέρα-Φύση και τους αντικατέστησαν  με τον εξωσυμπαντικό τους θεό Γιαχβέ. Οι πρόγονοι μας λειτούργησαν   μυητικά  . Ταξίδευσαν στο διάστημα με το άρμα του Φαέθωνος και κατέβηκαν  ακόμη και στον Αδη για να εκτοξευθούν στην υψηλότερη βαθμίδα του ανθρώπινου πολιτισμού.

Ο Κόσμος της Ύλης από το Φως  Μόνον δογματικά μπορεί να γίνει πιστευτή η ύπαρξη του δημιουργού θεού. Με λογική ερμηνεία ο δημιουργός θεός μας οδηγεί σε λογικά αδιέξοδα. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα του ανθρώπου.

-Πως ο Θεός στην πραγματικότητα δημιούργησε την ύλη από το μηδέν;

Αυτό το μεταφυσικό σημείο οδήγησε τον άνθρωπο να σκεφθεί τα πιό φανταστικά δόγματα και δεισιδαιμονίες.

Οταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν τις «μαύρες τρύπες» έδωσαν την εξήγηση ότι πρόκειται για  τον θάνατο  ενός αστέρος  και τον σχηματισμό μιάς περιοχής υπέρ το δέον πυκνής , η οποία έλκει τα πάντα στον περίγυρο της .

Ουδέν Απόλλυται. Αυτή η μετατροπή της ύλης σε ενέργεια και τανάπαλιν είναι  δυνατή . Στην πραγματικότητα η ενέργεια δημιουργείται από την κίνηση της ύλης, είτε εκ της τροχιακής κυκλικής κίνησης των αστέρων , είτε εκ της κίνησης των σωματιδίων(ηλεκτρονίων κ.α) στο εσωτερικό των ατόμων .Όμως το αντίθετον δηλαδή η δημιουργία ύλης και ενέργειας εκ του μηδενός , σύμφωνα με τους κανόνες της λογικής και την ανεπαρκή νοημοσύνη μας  είναι αδύνατη. Ο μεγάλος επιστήμονας Dolton δήλωσε στην ατομική του θεωρία ότι η ύλη   ούτε δύναται να παραχθεί , ούτε να καταστραφεί, μόνον να αλλάξει από μία κατάσταση στην άλλη.

 Η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης   καταλήγει   στο   συμπέρασμα ότι  το σύμπαν  προήλθε από το τίποτα και ότι αυτό  συνέβη την στιγμή της δημιουργίας. Είναι η εκδοχή της εβραιογενούς θεωρίας περί της υπάρξεως του Δημιουργού Θεού.

Η Δύναμη της Σκέψεως.  Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η δημιουργία επετεύχθη μέσω της δυνάμεως της σκέψεως. Αυτή είναι μιά Μεταφυσική σύλληψη , δηλαδή η παραγωγή της πραγματικότητος μέσω της ιδέας. Η αντίληψη αυτή οδήγησε  το ιερατείο στην  εκτέλεση  θαυμάτων τη επενεργεία ενός υπέρτατου όντος που καθορίζει τα πάντα. Εάν αυτό ήτο   η πραγματικότητα  τότε  μήπως ο  καθένας από εμάς είναι μόνον ένα επινόημα της φαντασίας του Θεού;

Η απάντηση σ’ αυτό βρίσκεται στην ιδέα ότι εμείς έχουμε την φύση του ανθρώπου. Όταν δεχθούμε τούτο, ότι ο άνθρωπος είναι η ένωση τριών  πραγμάτων ήτοι: Σώματος, Νοός και Ψυχής τότε η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Κάθε ένα από τα τρία αυτά πεδία του ανθρώπου επηρεάζει τα άλλα δύο και όλα  μαζί αλληλοεξαρτώνται.  

Το Πανόραμα του Βοότη.

(Image credit: NASA/CSC/CfA/R. Hickox)

Οι Μαύρες Τρύπες Όργανα  Κατεδάφισης του Κόσμου. Κάθε φωτεινό στίγμα της φωτογραφίας είναι και μιά Μαύρη Τρύπα , δηλαδή ένα εργαστήρι  απορροφήσεως ενέργειας από τον πέριξ διαστημικό χώρο. Όμως επειδή ουδέν απόλλυται στο Σύμπαν αυτή η ενέργεια θα χρησιμοποιηθεί σαν  δομικό υλικό για την δημιουργία άλλων  Αστέρων , Γαλαξιών ή και Κόσμων

Κατά τον φυσικό-μαθηματικό Πριγκοζίν, στο Σύμπαν επικρατούν χαοτικές συνθήκες. Αυτός   λέγει ότι :

« το Χάος έχει την ικανότητα να αυτοργανώνεται και να παράγει νέες ουσίες και νέες   καταστάσεις που ο άνθρωπος  δεν είναι σε θέση  να προβλέψει».

Τούτο σημαίνει ότι το Χάος δεν είναι στατικό αλλά δυναμικό και δημιουργός των πάντων. Το Σύμπαν έχει εντροπίαν και κινείται διαρκώς προς την αλλαγήν και αποσύνθεση του.    Χαοτική όμως είναι και η ψυχή μας, η οποία συνεχώς μεταβάλλεται, χωρίς να είμαστε εις θέσιν να καθορίσουμε από ποιες δυνάμεις ωθείται στην αλλαγή και τελικά στην γήρανση και στο θάνατο. Θαρρείς και υπάρχει κάποιος μυστικός κώδικας στο DNA όλων των πραγμάτων εντός του Σύμπαντος και   καθορίζει την συμπεριφορά   αλλά και τον χρόνο ζωής των.      

Το Χάος Δημιουργός Κόσμων

            Ο Ησίοδος στην Κοσμογονία του γράφει ότι :

«Πρώτον εγεννήθη το Χάος, Έπειτα η Γη, Ύστερον τα Τάρταρα και Τέλος ο Έρως ο παλαιός λεγόμενος και όχι ο γιός της Αφροδίτης»(Εδώ πρόκειται για τον συμπαντικό Έρωτα που κρατεί τα πάντα ενωμένα στο Σύμπαν) Αυτές    τις τέσσαρες αρχές (ήτοι Χάος , Γη,  Τάρταρα  και Έρωτα) αναφέρει ως αυτογεννήτους , και όχι ότι εγεννήθη η μία από την άλλη, ή από κάποιο Γιαχβέ , όπως θέλει η Ιουδαιοχριστιανική Θεολογία. Το Χάος  είναι  το Σκότος ( ο Αιθέρας), το οποίον εκάλυπτε το κενόν προ της διακοσμήσεως, δηλαδή της δημιουργίας του Κόσμου. Όμως επειδή ο κόσμος μας είναι πεπερασμένος , ενώ το Σύμπαν άπειρον, πέραν των ορίων του Κόσμου μας εκτείνεται το άπειρο χάος. Το Χάος , κατά την Ελληνική Κοσμογονία, εγέννησε το Έρεβος και την Νύχτα., δηλαδή το καταχθόνιον σκότος των αρχαίων Ελλήνων.  

Η Γέννηση του Κόσμου Σύμφωνα με την επικρατούσα σήμερον αντίληψη ο Κόσμος εγεννήθη απο κάποιον τυχαίο παλμό που  εδόνησε το χαοτικό Σύμπαν . Ο Παλμός-ή η Πρώτη Αρχή- ήτο αρκούντως ισχυρός ώστε να υπάρξει μιά ισχυρή τοπική ταλάντωση και εξ αυτής  διατάραξη της χαοτικής και ασταθούς ισορροπίας, ήτοι πύκνωση και αραίωση, εκ της οποίας δημιουργήθηκε άπειρη θερμότης και άπειρη πίεση. Εξ αυτής έγινε  βιαία σύζευξη ένα ενεργειακό σωμάτιον(ή ενέργειον) –ας το ονομάσουμε  συμπαντικό σπερματοζωάριο-  με ένα  υλικόν σωμάτιον-ας το ονομάσουμε συμπαντικόν ωάριον.  Αν παραστήσωμεν το πρώτον ως σπερματοζωάριον του Διός και το άλλο ως ωάριον  της Ήρας , έχουμε αμέσως μιά φυσιολογική δημιουργία ενός Κόσμου, όπως  συμβαίνει σε όλα τα είδη της Φύσεως.  Από αυτό το ένα  και μοναδικό γονιμοποιημένο  από το ενέργειο-σωμάτιον προέκυψε ό,τι υπάρχει στον Κόσμο,  ήτοι οι ομάδες των γαλαξιών, οι γαλαξίες, τα ηλιακά συστήματα και όλα τα άστρα,  αλλά και ό,τι υπάρχει  στον διαστρικό χώρο που δεν είναι ορατό(σκοτεινή ενέργεια). Ο Έρως στην προκειμένη περίπτωση είναι η έλξη της ενώσεως,  ο παλμός , ή κραδασμός που δημιούργησε την άπειρη θερμότητα και πίεση, ικανή να ενώσει το ενέργειον με το ωάριον, ήτοι την ενέργεια με την ύλη. Επομένως φαίνεται ότι όλα στον κόσμο υπακούουν στον παλμό , και η αναπνοή, και η καρδιά, και η σύλληψη του εμβρύου, ο κυματισμός της θάλασσας , τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα , η ακτινοβολία, οι κινήσεις των ουρανίων  σωμάτων και στην κβαντική μηχανική, όλα διέπονται από τον Παλμό, τον κυματισμό ή την ταλάντωση.  Ο Πυθαγόρας μίλησε για το δονούμενο Σύμπαν. Όλα τα συστατικά της Γης κάθε άτομο λουλουδιών και βράχων, φωτιάς σύννεφου ή θάλασσας γεννήθηκε προηγουμένως σε κάποιους άλλους ήλιους, κάποιας αρχέγονης παρελθούσας εποχής πριν από δισεκατομμύρια χρόνια.

 Συμπαντικός  Έρως Ο Έρως είναι εκείνος που συνεργεί στην ένωση των αντιθέτων . Επίσης συνεργεί και  στην φυσική συνένωση  των  ομοειδών μερών της ύλης και της δημιουργίας των διαφόρων σωμάτων.  Είναι δηλαδή η ελκτική και συνεκτική δύναμη που ενώνει τα αντίθετα και κρατεί τον κόσμο (Σύμπαν ) ενωμένο.

*Το αντίθετο του Έρωτος είναι η Έρις, η οποία διαιρεί και  χωρίζει . Ομοίως και το διώνυμο Ζευς-Δίας έχει διττή σημασία. Ο  Ζευς(εκ του ζευγνύω=ενώνω) ενώνει  και Δίας(εκ του διαιρώ)  διαχωρίζει, διότι στο Σύμπαν ότι  γεννιέται κάποια στιγμή θα  διαλυθεί και θα καταστραφεί, όμως   το ίδιο δεν καταστρέφεται και   παραμένει αλώβητο , σταθερόν.

 Δεδομένου δε ότι στο Χάος υπάρχουν υλικά σωμάτια και ενεργειακά σωματίδια τούτο δίνει την  δυνατότητα να δημιουργούνται στο διηνεκές  νέοι Κόσμοι , όμοιοι με τον δικό μας , ή και διαφορετικοί .

Η Μορφή  των Κόσμων. Η μορφή του κάθε Κόσμου εξαρτάται από το ποσοστό και την αναλογία της ενέργειας και της ύλης που διαθέτει . Τούτο είναι συνάρτηση του κώδικος   δημιουργίας που ενυπάρχει μέσα σ’ αυτόν . Νεώτερες θεωρίας όπως η θεωρία των Μεμβρανών και Νημάτων πρεσβεύει ότι η σύσταση των διαφόρων πραγμάτων εξαρτάται από τον τρόπο σύνδεσης των διαφόρων  απειροελάχιστων χορδών. Παράλληλα με τις ελκτικές δυνάμεις στον Κόσμο , οι οποίες κρατούν τον   ενωμένο, επικρατούν και φυγόκεντρες δυνάμεις -ή δυνάμεις εντροπίας όπως αποκαλούνται-οι οποίες τείνουν στην διάλυση του  . Επομένως μπορούμε να πούμε ότι κάθε τι που γεννάται  έχει μέσα του και το σπέρμα του θανάτου. Εδώ υπάρχει και το λογικό αδιέξοδο της Χριστιανικής θρησκείας , η οποία  θέλει :

«τον Χριστόν υιό του θεού γεννηθέντα εκ παρθένου Μαρίας και θανόντα και ταφέντα και αναστάντα την τρίτην ημέραν κατά τας Γραφάς(εκ του τάφου)»

 κατά τας (Ιουδαϊκάς) Γραφάς. Κατά τους αρχαίους όμως Έλληνες ό,τι γεννιέται   κάποια ημέρα θα πεθάνει. Άρα και ο Χριστός πέθανε και ποτέ δεν ανεστήθη διότι αυτό  αντιβαίνει στην λογική και ανάγεται στην  σφαίρα των θαυμάτων.  Μόνον το αγέννητο Σύμπαν είναι αθάνατο, άφθαρτο , άπειρο και ατελεύτητο.  Εκείνο κατά τον Ηράκλειτο  από κανέναν δεν  γεννήθηκε     και ήτο ,  είναι και θα είναι αθάνατο. Επομένως είναι  αν μη τι άλλο  παράλογο να λέμε ότι το Σύμπαν είναι δημιούργημα του Θεού, γιατί σαν δημιούργημα-δηλαδή γέννημα- κάποια ημέρα θα πεθάνει . Τούτο όμως είναι άτοπον διότι το Σύμπαν είναι αιώνιο και ανόλεθρον.  Αν όμως ταυτίσουμε το Σύμπαν με το θεό τότε τούτο  είναι αιώνιο και αγέννητο, διότι αν  είχε γεννηθεί  είναι βέβαιον ότι κάποτε θα πεθάνει, άρα και ο θεός θα πεθάνει. Αν πάλι ο θεός είναι εκείνος που δημιούργησε το Σύμπαν -όπως υποστηρίζει η Ιουδαιοχριστιανική θεολογία- τότε μπορούμε να ερωτήσουμε : Ποιός εγέννησε τον θεό;    Τα Τάρταρα των αρχαίων Ελλήν είναι ο διαστρικός χώρος  ο οποίος δεν είναι κενός αλλά πληρωμένος από εν ενεργεία ή και  εν δυνάμει  ύλη και  ενέργεια , εκ της οποίας με την επενέργεια της βαρύτητος και των πεδίων, μπορούν να σχηματίζονται   νέοι γαλαξίες και νέα ουράνια σώματα.

Η διανομή της Μαύρης.  Ύλης στον διαστρικό χώρο

( Image credit: Max-Planck Institute for Astrophysics)

Όταν μιλάμε για Γαλαξίες τους θεωρούμε σαν τον δικό μας ή σαν την Ανδρομέδα , ένα μεγαλειώδες σπείρωμα που περιλαμβάνει εκατοντάδες δισεκατομμύρια  αστέρες. Υπάρχουν όμως και ακανόνιστοι γαλαξίες όχι τόσο μεγαλειώδεις στην όψη , αλλά σχηματισμένοι από κανονική ύλη , όπως λ.χ αστέρες , πλανήτες, ίσως και κόσμο σ’ αυτούς . Οι κοσμολόγοι διαπιστώνουν ότι υπάρχει χαμένη ενέργεια και ύλη στο  χαοτικό σύμπαν ,  Αυτό το έλλειμμα  ενέργειας και ύλης ανάγεται στην αρχική Μεγάλη Έκρηξη και πιστεύουν ότι έχει χαθεί .  Το περίεργο είναι ότι η  ενέργεια είναι περίπου το 70% της ύλης που είναι  μόνον το 30%. Ακόμη πάντως δεν έγινε κατανοητόν γιατί η ενέργεια είναι περισσότερη από την ύλη. Αυτές τις κρυμμένες ποσότητες τις ονόμασαν Μαύρη Ενέργεια και Μαύρη Υλη.

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΕΙΚΟΣΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

Η ΗΡΑΚΛΕΙΤΕΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Η  Ιερά  Τετρακτίς Όπως προαναφέραμε , τέσσαρες  Αρχές   αναφέρει ο Ησίοδος ως αυτογεννήτους, ήτοι: Χάος,  Γαία, Τάρταρα και Έρως. Ο αριθμός τέσσερα είναι μυστηριακός για τους Έλληνες . Συνθέτει εις  ΕΝ ΟΛΟΝ τα τέσσερα διαφορετικά εις είδος, αλλά όμοια εις γένος, όντα, ιδέες, ιδιότητες, καταστάσεις ή γεγονότα, τα οποία αρμονικώς συντονισθέντα παραδίδουν την σφαιρικήν, φιλοσοφικήν αντίληψη του ορατού και του αοράτου κόσμου.

-Τέσσερα τα στοιχεία της Φύσεως ήτοι: Γη-Ύδωρ-Αήρ-Πυρ,

 -Τέσσαρες οι κινήσεις της Ψυχής, ήτοι: Αισθήσεις-Συναίσθημα-Νόησις-Γνώσις,

 -Τέσσαρες οι ιδιότητες της Αρετής ήτοι: Σωφροσύνη-Ανδρεία-Φρόνηση-Δικαιοσύνη 

-Τέσσαρες οι συμπαντικές δυνάμεις , ήτοι : Ηλεκτρομαγνητική, Βαρυτική, Πυρηνική και Ακτινοβολίες

Δεν είναι δε τυχαίον ότι ο Όρκος των Πυθαγορείων εγένετο στην «Ιεράν Τετρακτύν» και λέγει:

 «Ου μα τον αμετέρα γενεά παραδόντα Τετρακτύν, παγάν αενάου φύσεως ριζώματ’ έχουσαν»

   Άνευ της γνώσεως των τεσσάρων στοιχείων δεν γίνεται κατανοητόν το θαύμα του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος. Σπάει η νοητική άλυσος και συνθλίβεται καθώς λιθοβολείται η αλήθεια από το σκότος της αγνοίας. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε την ρήση του μεγαλυτέρου πνεύματος όλων των εποχών , του Ηράκλειτου, που  είπε : «Κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν, αλλ’ ήν αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα »(Αυτόν εδώ τον κόσμον, που είναι ο ίδιος για όλα τα όντα , δεν τον έπλασε ούτε κανένας θεός ούτε κανένας άνθρωπος,  αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι φωτιά αείζωη, που με μέτρο ανάβει και με μέτρο σβήνει )

Ο Ηράκλειτος Προέβλεψε και άλλα Σύμπαντα   Αυτός  είχεν ακράδαντη   πεποίθηση ότι υπάρχουν κι’ άλλοι κόσμοι εκτός από  δικό μας, κάτι που  επιβεβαιώνεται  και από τις πρόσφατες έρευνες . Την ίδια πεποίθηση είχεν εξ άλλου και ο Πυθαγόρας για την δωδεκαδική συγκρότηση του ηλιακού μας  συστήματος και μόλις  πρόσφατα δικαιώθηκε με την ανακάλυψη των δύο χαμένων πλανητών . Αλήθεια πόσο θα είχε προχωρήσει ο ανθρώπινος  πολιτισμός αν είχε  επικρατήσει η σκέψη του Ηρακλείτου, και όλων των Ελλήνων φιλοσόφων αντί  της Ιουδαιοχριστιανικής του Ενός θεού-δημιουργού των πάντων,  εν ονόματι του οποίου σκοτώνονται ακόμη οι λαοί; Ποταμοί αίματος χύνονται εξ αιτίας  της βλακώδους και δογματικής αντιλήψεως , ότι ο θεός του κάθε λαού είναι και ο δημιουργός του σύμπαντος   Ο Ησίοδος δεν εννοεί ως Χάος μόνον  το Σκότος που κυριαρχεί στον κενό χώρο του Σύμπαντος  , αλλά και τον  ενεργειακόν εκείνον χώρον που  ύλη και   ενέργεια βρίσκονται εν δυνάμει και σε πρωτόγονη αταξία(δεν έχουν πάρει μορφή)

             Τι είναι η Μοναδικότητα(Singularity) της Μεγάλης Έκρηξης      Η θεωρία αυτή έγινε για να δώσει  εξήγηση για το πως σχηματίσθηκε το Σύμπαν(ο Κόσμος μας) από την πρώτη στιγμή του . Η Μεγάλη Έκρηξη (BIG BANG) πρεσβεύει ότι  για κάποια αιτία υπήρξε κάποια εναρκτήρια στιγμή που πυροδότησε την έκρηξη  για την δημιουργία του σύμπαντος. Κι’ αυτή την στιγμή την τοποθετούν οι επιστήμονες στο πρώτο κλάσμα του χρόνου τότε που συνέβη η Μεγάλη Έκρηξη. Πριν από το σημείο αυτό του χρόνου,  ουδέν υπήρχε τίποτα. Όλα λοιπόν άρχισαν  από εκείνη ην μοιραία  στιγμή και μετά. Η θεωρία αυτή πάσχει λογικά διότι μας λέγει ότι το Σύμπαν έγινε εκ του μηδενός και πριν γίνει ουδέν υπήρχε. Άρα μας παραπέμπει σε κάποιον υπερδημιουργό που το δημιούργησε εκ του μηδενός, όπως ο ταχυδακτυλουργός παρουσιάζει   τους άσσους από το μανίκι.    Η θεολογία   το εξηγεί με θεολογικούς όρους με την Γένεση , διότι ο «από μηχανής θεός» μπορεί να κάνει ό, τι θελήσει ακόμη και θαύματα σαν άριστος ταχυδακτυλουργός   . Η επιστήμη όμως αδυνατεί να δώσει συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα τούτο.  Πίσω από την λέξη «μοναδικότητα» κρύβεται  προφανώς η άγνοια των επιστημόνων, που σημαίνει ότι έγινε κάτι κάτ’ εξαίρεσιν  .     Οι «Μοναδικότητες» είναι  ζώνες που προκαλούν το ενδιαφέρον  των  φυσικών. Πιστεύεται ότι ευρίσκονται στον πυρήνα των «Μελανών Οπών»     Σ’ αυτές επικρατεί έντονη βαρυτική πίεση,  τόσο μεγάλη ώστε  τα αντικείμενα  συνθλίβονται σε φανταστική άπειρη πίεση ( όπως συμβαίνει στα μαθηματικά με τους πραγματικούς και φανταστικούς αριθμούς)   Το Σύμπαν μας πιστεύεται ότι ξεκίνησε από  το  απείρως  μικρό, το  απείρως  θερμόν, το απείρως πυκνόν, δηλαδή μέσα απο μιά «Μοναδικότητα» Πως προήλθε αυτή η «Μοναδικότητα»; Δεν γνωρίζουμε. Γιατί εμφανίσθηκε ;  Ουδέν. Εξηγεί μόνον τι συνέβη απο την αρχική στιγμή της μεγάλης εκρήξεως και μετέπειτα.

  Παρανοήσεις  και Ασάφειες της BIG BANG

Συμβαίνουν ορισμένες παρανοήσεις  αναφορικά με την θεωρία  της Μεγάλης Εκρήξεως.  Όλοι σήμερα πιστεύουν δογματικά και χωρίς αμφισβήτηση ότι όλα ξεκίνησαν με  μιά μεγάλη έκρηξη, όπως  δηλώνει και το όνομα της. Στις μέρες μας  υπάρχουν ενδέιξεις ότι επιχειρείται   ανασκευή της αρχικής θεωρίας , λόγω της εντονης   αμφισβήτησης της. Τώρα λένε ότι δεν συνέβη έκρηξη αλλά μιά συνεχής διαστολή του σύμπαντος. Αυτή συνέβη τότε και συνεχίζει ως την παρούσα εποχή να επεκτείνεται. Φαντασθείτε  ένα μικροσκοπικό μπαλόνι το οποίον φουσκώνει και επεκτείνεται στις διαστάσεις του σημερινού σύμπαντος. Μιά άλλη παρανόηση είναι ότι εμείς θεωρούμε την «μοναδικότητα» σαν μιά πύρινη σφαίρα μέσα στο διάστημα . Όμως σύμφωνα με  ορισμένους  ειδικούς  δεν υφίστατο διαστημικός χώρος προ της BIG BANG.  Στο τέλος της δεκαετίας του 60’  αρχάς  δεκαετίας του 70’ όταν  οι πρώτοι άνθρωποι περπάτησαν πάνω στην Σελήνη, τρεις Βρετανοί αστροφυσικοί , ο Steven Hawking,  ο George Ellis και ο  Roger Penrose έστρεψαν την  προσοχή τους στην θεωρία της Σχετικότητος και τις επιπτώσεις της αναφορικά με την ιδέα του Χρόνου . Το 1968 και 1970 δημοσίευσαν εργασίες στις οποίες επεκτείνουν την Γενική Θεωρία της Σχετικότητος του Albert Einstein  για την μέτρηση του Χρόνου και Χώρου. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους  ο Χρόνος και ο Χώρος είχαν μιά πεπερασμένη αρχή(έναρξη) η οποία ανταποκρίνεται στην Υλη και στην Ενέργεια . Η «Μοναδικότης »  δεν φαίνεται στο διάστημα και πιστεύεται ότι ο χώρος δημιουργήθηκε μέσα στην «Μοναδικότητα». Δηλαδή προ της Μοναδικότητος δεν υπήρχε  ΤΙΠΟΤΑ, ούτε διάστημα, ούτε χώρος , ούτε χρόνος, ούτε ύλη , ούτε ενέργεια. Απολύτως τίποτα . Κάτω από αυτήν την προϋπόθεση και εμείς(τα συστατικά και η ενέργεια μας) δεν υπήρχαμε ΠΟΥΘΕΝΑ ως τότε και ξαφνικά εμφανιστήκαμε  με στην «Μοναδικότητα»   στην Μεγάλη Έκρηξη.  Αυτό κατά τον πρώτο οντολόγο , τον Ελεάτη Παρμενίδη δεν στέκει λογικά , διότι δεν μπορεί από το ΜΗ ΟΝ να δημιουργηθεί το ΟΝ. Όμως όταν δεν μπορεί να υπάρξει πείραμα και απόδειξη , ο καθένας μπορεί να  διατυπώνει  ανέξοδα και ανεύθυνα οποιαδήποτε θεωρία –ακόμη και την πιό παράλογη και παράδοξη- χωρίς να έχει μέχρις αποδείξεως του εναντίου καμία επίπτωση. Το θέμα λοιπόν της Πρώτης Αρχής ανάγεται περισσότερο στην χώρα της φιλοσοφίας παρά στο χώρο των φυσικών επιστημών. Εξ αυτού ορμώμενο το παγκόσμιο  ιερατείο διατυπώνει τις πιό απίθανες θεολογικές δοξασίες περί του δημιουργού θεού , για να ελέγχει τον κόσμο.

Το Σύμπαν Διαστέλλεται;

Αυτό που γνωρίζουμε με κάποια βεβαιότητα είναι ότι το Σύμπαν συνεχώς διαστέλλεται και ψύχεται. Μεταβαίνει δε από το πολύ πολύ μικρόν και το πολύ πολύ θερμόν και το πολύ πολύ πυκνόν στο πολύ μαγάλο , στο πολύ ψυχρόν και στο πολύ αραιόν, ήτοι σ’ αυτό που είναι σήμερον. Και εμείς είμαστε μέσα σ΄αυτό. Και τα συστατικά  (δηλαδή  η ύλη και η ενέργεια μας) ήτο και κατά την γένεση του σύμπαντος και υπήρξε μάρτυρας όλων αυτών των κοσμολογικών δημιουργιών , αλλαγών  και καταστροφών. Μήπως λοιπόν από τότε μας έχει μείνει η φοβία στα αρχέτυπα μας , την  οποίαν έχουμε ακόμη και τώρα σε κάθε αλλαγή και προ παντός ενώπιον του θανάτου ;  Αυτά τα απίστευτα δημιουργήματα που ζουν σ’ ένα μοναδικό πλανήτη που καλείται Γη και  κάνουν κύκλους  μέσα από όμορφα σμήνη αστέρων και   αστερισμών  και   μέσα  στο γαλαξία μας , όπως κι’  αυτός πάλι ο γαλαξίας μας    κινείται μαζί με  πάμπολλους γαλαξίες  μέσα στο συμπαντικό χάος  σε ένα Σύμπαν χωρίς σύνορα ,   όλα αυτά  συνεχώς επεκτεινόμενα  και ψυχώμενα ξεκίνησαν  από μία απείρως μικρή «μοναδικότητα» από το πουθενά γιά άγνωστους λόγους . Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η θεωρία της BIG BANG μοναδική στην αδυναμία της να εξηγήσει εκείνα που οι Έλληνες φιλόσοφοι συνέλαβαν με τόση σαφήνεια, λογική και απλότητα.

Επαλήθευση της BIG BANGΑυτοί που υποστηρίζουν την θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης  επικαλούνται τα κάτωθι επιχειρήματα:

1/ Είμαστε λογικά βέβαιοι ότι το Σύμπαν έχει αρχή.  Αν αυτή η δήλωση δεν είναι δογματική τότε και ο Ιουδαιοχριστιανισμός δεν είναι δόγμα αλλά  επιστήμη της απάτης. Όπερ όμως άτοπον. Προσέξτε με πόσην βεβαιότητα ομιλούν οι σημερινοί κοσμολόγοι και οι σχετικές ιστοσελίδες του κατεστημένου προβάλλουν την δογματική θεωρία της BIG BANG δίκην θρησκείας στο διαδίκτυο  . Όποιος δε τολμήσει να την αμφισβητήσει τον ρίχνουν στον καιάδα , όπως συνέβαινε κατά τον Μεσαίωνα για όσους τολμούσαν να πουν ότι η Γη γυρίζει. Εκτός του ότι θα τον χλευάσουν , θα τον απορρίψουν απο την επιστημονική κοινότητα , θα τον βάλουν στον μαυροπίνακα τα ΜΜΕ και θα τον αγνοήσουν, αν δεν τον βάλουν στην σύγχρονη πυρά τα βιβλία του κι’ αυτόν τον ίδιο  

2/ Οι γαλαξίες φαίνεται ότι απομακρύνονται από εμάς, με ταχύτητες που είναι ανάλογες των αποστάσεων . Αυτός είναι ο νόμος του Hubble . O αστρονόμος Edwin Hubble έζησε μεταξύ του 1889-1953 και ανεκάλυψε τον φαινόμενον τούτο το 1979. Η απομάκρυνση των Γαλαξιών αποδεικνύεται από τους αστρονόμους δια της μετρήσεως δι’ οργάνων. Επομένως μέχρις αποδείξεως του εναντίου είμαστε υποχρεωμένοι να το δεχθούμε.

Τι Αντικείμενα  υπάρχουν στον Πυρήνα του Γαλαξίου ;

Ο Γαλαξίας  μας ,όπως φαίνεται και στην φωτογραφία , φέρει στον πυρήνα του μεγάλο αριθμό από Μελανές Οπές

3/ Τα Υπολείμματα της Εκρηξης.Εάν το Σύμπαν(Κόσμος) ήτο αρχικά    απείρως θερμόν –όπως    υποστηρίζει η θεωρία BIG BANG-τότε   θα έπρεπε να βρούμε κάποια υπολείμματα αυτής της θερμότητος εντός αυτού. Το 1965 ο ραδιοαστρονόμος Arno Penzias   και   Robert Wilson ανεκάλυψαν  -2.725 βαθμούς Κελβίνου ή – 454.725 Farenheit  ή -270.425 βαθμούς Κελσίου. Αλλά αυτή είναι η Κοσμική Μικροκυματική στο Χώρο(CMB) η οποία διαπερνά το παρατηρούμενο Σύμπαν. Αυτά πιστεύεται ότι είναι τα υπολείμματα της μεγάλης εκρήξεως , που οι επιστήμονες ερευνούσαν να βρουν.

4/ Το Μυστηριώδες Υδρογόνον.Τελικά,  η αφθονία των «ελαφρών στοιχείων » Υδρογόνου και Ηλίου που βρέθηκαν στο παρατηρούμενο Σύμπαν  έρχονται να υποστηρίξουν την θεωρία της BIG BANG. Πάντως να μην εκπλαγείτε αν δείτε στο μέλλον αντικρουόμενες θεωρίες και μετρήσεις που να καταρρίπτουν τις παλαιές.

 Από το  Χάος ξεπήδησε ο Κόσμος  Στο πρό της Μεγάλης Εκρήξεως Χάος όπου   δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ    επικρατούσε η Μη-Υλη, ή Μη Ενέργεια και  το Μη Διάστημα ,  όπως πιστεύεται. Παράλογα πράγματα, όπως παράλογη είναι και η εποχή μας.  Κάτω από αυτές τις  θεωρίες  οδηγούμεθα σε αδιέξοδους παραλογισμούς και δικαίως εγείρονται πάμπολλα ερωτήματα. Μερικά τέτοια ερωτήματα είναι και τα ακόλουθα:

-Αν δεν υπήρχε διάστημα προ της Μεγάλης Έκρηξης τότε που σχηματίσθηκε η «Μοναδικότητα»;

- Πως δημιουργήθηκε αυτή η «Μοναδικότητα»;

-Εκ του  ΜΗΔΕΝΟΣ μπορεί να δημιουργηθεί κάτι;

-Χωρίς να υπάρχει Υλη και Ενέργεια μπορεί να δημιουργηθεί  κόσμος/οι; 

-Μήπως απο κάποιο  ΘΑΥΜΑ του Δημιουργού, όπως λένε οι θρησκείες ; 

-Ο Δημιουργός -αν υπάρχει-που κατοικούσε εφ’ έσον δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ;

-Και ποιός είναι ο σκοπός του;

 *Μήπως είχε αυτό υπ’ όψιν του ο Οδυσσεύς που είπε στον γίγαντα  Πολύφημο όταν ρωτήθηκε ποιός είναι ο «Ου Τις»;

-Και έκανε τόσο κόπο ο Δημιουργός να φτιάξει  ΕΝΑ ΜΠΑΛΟΝΙ που φουσκώνει  και   συνεχώς ψύχεται; Που είναι εξαιρετικά εχθρικό στους ζώντες οργανισμούς με εχθρικές θερμοκρασίες που φθάνουν στο απόλυτο μηδέν, με δηλητηριώδη αέρια, με υποπίεση που ο οργανισμός μας θα εκραγεί;  Εκεί ονειρευόμαστε να πάνε οι ψυχές μας όταν πεθάνουμε; Εκεί βάζουμε τον Παράδεισο;

- Και τι έκανε όλην την αιωνιότητα ο δημιουργός πριν φτιάξει την «Μοναδικότητα»;

-Μήπως αδρανούσε σε κάποιο θέρετρο του ΜΗ ΧΩΡΟΥ  , ΜΗ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΥΛΗΣ;

Μήπως αυτοί οι επιστήμονες που υποστηρίζουν αυτές τις μεταφυσικές και μη λογικές θεωρίες είναι  επηρεασμένοι απο την Βιβλική τους  πίστη που θέλει τον Γιαχβέ να είναι εξωσυμπαντικός και ξώμακρος απο τους ανθρώπους; Μήπως ονειρεύονται ένα θεό τρομοκράτη , ο οποίος να εισβάλει στον φυσικό Σύμπαν απο τα εξωσυμπαντικά του  ανάκτορα για να καταστρέφει τον κοσμο και μετά να  τον ξανακτίζει , όπως αυτός τον θέλει και όπως πράττουν οι εδώ κάτω στη γη αντιπρόσωποι του ;

-Και τι υπάρχει πέραν των  συνόρων του σύμπαντος , δηλαδή των συνόρων του διακοσμημένου Κόσμου  ;

Εμείς οι άνθρωποι με την ανθρώπινη λογική, την  περιορισμένη γνώση και  την πεπερασμένη ζωή μας  δεν δυνάμεθα να φαντασθούμε το διάστημα πέραν του υπαρκτού σύμπαντος, όπου δεν υφίσταται ούτε  ύλη, ούτε  ενέργεια και πολύ περισσότερον ο ανθρώπινος νους μας δεν μπορεί να συλλάβει την  μη ύπαρξη χώρου και χρόνου, δηλαδή το  απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ.  Ας σημειωθεί ότι η  διάρκεια της ζωή μας  μπρος στην αιωνιότητα δεν αντιπροσωπεύει σχεδόν τίποτα. Πως λοιπόν έχουμε την απαίτηση με σχεδόν μηδέν παρουσία μας σαν ανθρώπινα όντα να αντιληφθούμε  την ουσία και τους μηχανισμούς του σύμπαντος και πράγματα που έχουν να κάνουν με τις αιώνιες και άπειρες διαστάσεις του χώρο-χρόνου ; Και πολύ περισσότερο με τον τρόπο δημιουργίας του. Όμως φαίνεται ότι στην ανθρώπινη νόηση ενυπάρχει η συμπαντική συνείδηση και μέσω αυτής μπορούμε και εισδύουμε στα σκοτεινά  βάθη της/των  δημιουργίας /ιών στο σύμπαν. Υπάρχει η ένδειξη ότι στο βάθος της ανθρώπινης νόησης και της ψυχής  ενυπάρχει ο συμπαντικός κώδικας που καθορίζει χωρίς εμείς να το θέλουμε την συμπεριφορά μας. Τουλάχιστον αυτό υπήρχε πριν ο άνθρωπος υποστεί την κακοήθη μετάλλαξη σε ένα εξάμβλωμα της φύσεως.  Γιατί τι μας κάνει να ενεργούμε χωρίς να το θέλουμε προς την  κατεύθυνση της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, του έρωτα , της αγάπης προς το περιβάλλον, του μέτρου και τόσων άλλων αρετών που κανείς δεν μας τις δίδαξε και όμως ενυπάρχουν μέσα στο DNA μας , σαν ένα πρόγραμμα που βρίσκεται με την γέννηση μας μέσα στον τερματικό πομποδέκτη του μυαλού και της ψυχής μας. Ο κώδικας αυτός είναι επικυρωμένος από το Νομοτεχνείο της Φύσεως και ενώ είναι ο ίδιος για κάθε είδος, διαφέρει από το ένα άτομο στο άλλο .Ας αρχίσουμε όμως απο το τελευταίο ερώτημα.  Πέραν των φυσικών συνόρων του σύμπαντος, εκεί  επικαλούνται το Θεό, διότι η λογική του ανθρώπου δεν μπορεί να προσπελάσει το άπειρο  , αιώνιο, απόλυτο και  αδημιούργητο Σύμπαν.

Οι Σύγχρονοι  Κοσμολόγοι  για το Σύμπαν.    Η θεωρία αυτή περιγράφει την αρχή ή την δημιουργία του Σύμπαντος. Το Σύμπαν δημιουργήθηκε πριν απο 15 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια    σύμφωνα με το γνωστό μας μοντέλο της Μεγάλης Εκρήξεως (BIG BANG) Αυτή βασίζεται στην Γενική Θεωρία  της Σχετικότητος και στην «Κοσμολογική Αρχή».  Αυτή κάνει οριστικές προβλέψεις για την δομή και την εξέλιξη του σύμπαντος και     καθορίζει   την φύση και το ποσόν της ύλης στο Σύμπαν. Σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία ,  σε δεδομένη στιγμή του  χρόνου η θερμοκρασία  και η πυκνότης υπήρξε άπειρη. Ωστόσο κανένας δεν  είναι σε θέση να δώσει εξηγήσεις  πως και  γιατί συνέβη τούτο, ούτε φυσικά να το παραστήσει με φυσικούς αριθμούς; Μήπως ο Δημιουργός είναι κι’ αυτός ο μέγιστος τρομοκράτης στο άπειρο και θέλησε να ρίξει κάποια κόσμο-βόμβα άπειρης ισχύος ;  Μετά από 10 εις την μείον 12^ην δύναμιν η θερμοκρασία έπεσε αρκετά (στους 10  στην 15^ην δύναμιν βαθμούς) και από το σημείο αυτό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όρους της φυσικής.  Το διάστημα γέμισε απο αέρια , τα οποία συντίθενται  εξ όλων των ειδών τα γνωστά  βασικά σωματίδια και αντισωματίδια που συγκρούονται μεταξύ τους και αλληλοεξουδετερώνονται. Από την στιγμή της Μεγάλης Εκρήξεως  το Σύμπαν(Κόσμος) επεκτείνεται και ψύχεται ταχέως , σε σχέση πάντοτε με την άπειρη θερμοκρασία του. Η δημιουργία γίνεται βραδυτέρα απο ότι η εξουδετέρωση και σχεδόν όλα τα σωμάτια και αντισωμάτια εξαφανίζονται. Έτσι ένα πλεόνασμα ύλης από ελαφρά στοιχεία ατομικών πυρήνων έναντι της αντιύλης (περίπου 1/10  στην  10^ην δύναμιν) σχηματίσθηκε κατά την διάρκεια των πρώτων ολίγων λεπτών. Ουδέτερα άτομα υδρογόνου δημιουργήθησαν  μετά από 300.000 χρόνια. Από εκείνη την στιγμή το Σύμπαν έγινε διαπεραστόν (διάτρητον) Όλα αυτά έγιναν σε μοντέλα ηλεκτρονικών υπολογιστών επί τη βάσει των δεδομένων της θεωρίας της σχετικότητος και των εν συνεχεία κοσμικών μετρήσεων . Είναι παραδεκτόν ότι το Σύμπαν είναι ομοιογενώς πληρωμένον με ύλην και ενέργεια. Όμως τούτο ήτο ελάχιστα ομαδοποιημένον. Αργότερα   σχηματίσθηκαν οι Γαλαξίες και τα Άστρα.. Το πλείστον των βαρέων στοιχείων σχηματίσθηκε στο Σύμπαν (Κόσμος )  όταν  αυτό  είχε το μισό του μέγεθος. Το Ηλιακό μας σύστημα δημιουργήθηκε  πριν  από πέντε (5) δισεκατομμύρια   χρόνια, όταν το Σύμπαν ήτο στα 2/3 του σημερινού του μεγέθους. Η Μεγάλη Έκρηξη δεν ήτο μιά έκρηξη σε ένα ορισμένο σημείο του διαστήματος, μετά από την οποίαν μερικά σωμάτια εκινούντο γρηγορότερα στο κενόν. Οι Γαλαξίες δεν γίνονται μεγαλύτεροι, αλλά το διάστημα είναι εκείνο που επεκτείνεται. Τα σωμάτια πληρώνουν όλο το διάστημα κατά ενιαίον τρόπο και η μέση πυκνότης συνεχώς μειώνεται. Η επέκταση μοιάζει  με το φούσκωμα  ενός καρβελίου  σταφιδόψωμου . Όσο η  ζύμη φουσκώνει (επεκτείνεται) τόσο οι σταφίδες απομακρύνονται μεταξύ τους. Επιπροσθέτως, η ταχύτητα με την οποίαν οι σταφίδες απομακρύνονται μεταξύ τους   σχετίζεται   αμέσως και θετικά  με το ποσόν της ζύμης.

 Η Θεωρία της Σταθερής Καταστάσεως Η  θεωρία BIG BANG   δεν είναι η μοναδική. Υπάρχει και η θεωρία της «Σταθερής Καταστάσεως» την οποία θα δώσουμε κατωτέρω. Αυτή είναι περισσότερο λογικοφανής και φιλοσοφικά συγκροτημένη . Γενικά το Σύμπαν παρουσιάζεται σχεδόν ενιαίο και ομοιόμορφο. Τούτο είναι συνεχώς επεκτεινόμενον και φαίνεται ότι στο παρελθόν ήτο θερμότερον. Μιά μαρτυρία της θεωρίας BIG BANG  περιλαμβάνει την διαφορετική μετακίνηση του ερυθρού φωτός  από τους μεμακρυσμένους Γαλαξίες και την ύπαρξη του φόντου των μικροκυμάτων της ακτινοβολίας. Οι πλανήτες  κινούνται  βραδέως  κατά μήκος ενός σταθερού φόντου του ίχνους των αστέρων και των αστερισμών με όρους των σχετικών αποστάσεων από την Γη των δύο  σειρών των  αντικειμένων. Ο Ήλιος είναι ένας απο τα πολλά εκατομμύρια των αστέρων σε ένα τεράστιο πλήθος καλούμενο Γαλακτώδης   Δρόμος(Milky Way)  ή  Γαλαξίας. Αυτός είναι ο δικός μας Γαλαξίας που έδωσε το όνομα του και σ’ όλους τους άλλους.

Το Σύμπαν(Κόσμος) είναι ένα σύστημα που περιλαμβάνει ένα τρομακτικό αριθμό δισεκατομμυρίων Γαλαξιών. Οι αστέρες σαν αντικείμενα γεννούν το δικό τους φως και την θερμική τους ενέργεια.  Αυτοί σχηματίζουν τεράστια νέφη υδρογόνου, ηλίου και σκόνης η οποία  πέφτει κάτω από την επενέργεια της βαρύτητος, ούτως ώστε ο πυρήνας γίνεται αρκετά καυτός  . Κάτω απο αυτές τις συνθήκες  αρχίζουν πυρηνικές αντιδράσεις, όπως συμβαίνει και στον Ήλιον μας. Η θερμική ενέργεια  παράγεται στον πυρήνα των αστέρων εξ αιτίας της πυρηνικής συντήξεως , σε μιά αντίδραση που το υδρογόνον μετατρέπεται σε ήλιον . Τούτο όμως έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια της μάζης  κατά την διάρκεια της διαδικασίας συντήξεως. Ένεκα της απώλειας της μάζης των αστέρων είναι βέβαιον ότι ο Ήλιος μας σε κάποια χρονική στιγμή ύστερα απο μερικά δισεκατομμύρια χρόνια θα μετατραπεί σε λευκόν νάνο και ύστερα θα καταρρεύσει δημιουργώντας μιάν μελανή οπή. Αυτή θα καταβροχθίσει όλους τους πλανήτες και ό, τι υπάρχει στο ηλιακό σύστημα. Η θερμική ενέργεια που παράγεται στον πυρήνα  ενός αστέρος εμποδίζει την  περαιτέρω  κατάρρευση ένεκα της βαρύτητος μέχρι της εξαντλήσεως του υδρογόνου. Οι μικροί αστέρες , όπως ο Ήλιος μας, προοδευτικά μεταβάλλονται σε  ερυθρούς γίγαντες και βραδύτερον γίνονται λευκοί νάνοι. Ο πυρήνας ενός μεγάλου αστέρος ξαφνικά μπορεί να καταρρεύσει  οπότε    σχηματίζει ένα αστέρα Νετρονίων . Αυτός εκπέπει τα εξωτερικά στρώματα  σε μιά έκρηξη  σούπερνόβα.

Τα Κρίσιμα Ερωτήματα για το Σύμπαν:

Τί είδους ύλη και ενέργεια είναι γεμάτο το σύμπαν(κόσμος)?

Πόση ύλη και ενέργεια έχει  κάθε σύμπαν(κόσμος)?

Πόση είναι η ηλικία του σύμπαντος σήμερα?

Ποιό είναι το σχήμα του σύμπαντος?

Είναι τούτο επίπεδο , κλειστό ή ανοιχτό?

Ποιά είναι η επέκταση του σε σχέση με τον χρόνον?

Τέλος ποιά είναι η τελική τύχη του σύμπαντος?

Η θεωρία αυτή διετυπώθη το 1948 από τον Herman Bondi, Thomas Gold και  Sir Fred Hoyle. Και την απεκάλεσαν «σταθερή κατάσταση» εν αντιδιαστολή της στιγμιαίας εκρήξεως , διότι δεν ήτο  λογικό να παραδεχθούν την ξαφνική έναρξη της δημιουργίας του σύμπαντος, όπως συμβαίνει με την θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Ο Herman Bondi  και ο Thomas Gold εισηγήθηκαν ότι προκειμένου να κατανοήσουμε το Σύμπαν χρειαζόμαστε να κάνουμε παρατηρήσεις των πιό ακραίων μερών του, οι οποίες θα ήσαν εξ ανάγκης   παρατηρήσεις  από το παρελθόν. Αν λ. χ δούμε τα όρια του Σύμπαντος είναι σαν να μεταφερόμεθα στην αρχική έκρηξη , τότε που σχηματίσθηκε τούτο. Για να ερμηνεύσουμε εκείνες τις παρατηρήσεις  εμείς πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τους νόμους της φυσικής,  και αυτοί οι νόμοι έχουν σχηματισθεί στην παρούσα εποχή. Εάν η κατάσταση του σύμπαντος ήτο διαφορετική κατά το παρελθόν  πως θα μπορούσαμε να είμαστε βέβαιοι ότι οι νόμοι της φυσικής  δεν ήσαν επίσης διαφορετικοί κατά το παρελθόν ; Εάν ήσαν διαφορετικοί δεν θα μπορούσαν να εξαχθούν έγκυρα αποτελέσματα . Όμως για τον Herman Bondi και Thomas Gold όχι μόνον οι νόμοι της φυσικής είναι διαχρονικοί και πάντα  οι ίδιοι σε όλα τα μέρη του Σύμπαντος, αλλά σε όλα τα χρόνια επίσης, ήτοι απο της γεννέσεως του κόσμου, είναι ίδιοι και αναλλοίωτοι. Και τούτο εξάγεται διότι η Φύση δεν είναι ελαστική , ούτε κάνει αλλαγές στους βασικούς νόμους που την διέπουν , όπως κάνουν οι άνθρωποι , για να βολεύουν εαυτούς και αλλήλους κατά εποχές σύμφωνα με τα συμφέροντα τους. 

Είναι το Σύμπαν  Στατικό;

Δύο  ερωτήματα που εγείρονται:

-Είναι το Σύμπαν πάντα το ίδιο , πάντοτε στατικό , πάντοτε αντιτιθέμενο;

 -Είναι το Σύμπαν πάντοτε επεκτεινόμενο;

Το πρώτο ερώτημα  μπορεί να αποκλεισθεί με απλή παρατήρηση, . Αν ήτο στατικόν τότε το φως της Μεγάλης Έκρηξης  θα κατηύγαζε το ουρανόν μονίμως. Όμως τούτο δεν συμβαίνει και το Σύμπαν -με εξαίρεση τους αστέρες-είναι σκοτεινό.  Γι’ αυτό βλέπουμε τον  ουρανό  μαύρο τη νύχτα

Ο Hoyle προσήγγισε το  θέμα μαθηματικώς και προσπάθησε να   λύσει το πρόβλημα της δημιουργίας της ορατής  πέριξ  ύλης , η οποία κατά την θεωρία της BIG BANG  δημιουργήθηκε όλη εξ αρχής.   Αυτός  επρότεινε ότι η μείωση της πυκνότητος  του σύμπαντος που προξενήθηκε από την επέκταση του είναι ακριβώς σε ισοζυγία  προς τη συνεχή δημιουργία της συμπυκνουμένης   ύλης  στους γαλαξίες, οι οποίοι λαμβάνουν την θέση των γαλαξιών οι οποίοι έχουν αποσυρθεί από τον Γαλαξία (Milky Way) , Επομένως διατηρείται για πάντα  η σημερινή εμφάνιση του Σύμπαντος . Για την δημιουργία της ύλης, θα απαιτείτο μιά αποθήκη απο ενέργεια να την τροφοδοτεί. Προκειμένου να εμποδισθεί η εξάντληση αυτού του αποθέματος,  για  την δημιουργία της ύλης και της επεκτάσεως του Σύμπαντος, ο Hoyle  κατασκεύασε αυτό το απόθεμα αρνητικό. Η επέκταση και δημιουργία τώρα εργάζονται εναντίον αλλήλων και τελικά εξουδετερώνονται . Έτσι η κατάσταση της ενέργειας διατηρείται σταθερή . Οι θεωρητικοί της  «σταθερής κατάστασης» εξήγησαν  την αφθονία  Υδρογόνου-Ηλίου  με την παρουσία των Υπερνόβα, οι οποίοι ως γνωστόν ξεχύνουν τρομακτικά ποσά  ενέργειας στο διάστημα.  Αρχικά η θεωρία της BIG BANG  εισηγήθηκε ότι όλα τα βαριά στοιχεία παρήχθησαν στην αρχή  της γενέσεως του Σύμπαντος, αλλά τώρα δεχόμεθα ότι  μόνον το Ήλιον και λίγο  Λίθιον παρήχθη τότε . Αμφότερες οι θεωρίες τώρα δέχονται τον ρόλο των Σούπερνόβα για την δημιουργία των βαρέων στοιχείων. Μιά σπουδαία και ολίγον γνωστή προσφορά της θεωρίας της «Σταθερής Καταστάσεως » είναι η σπουδαιότης της όσον αφορά στον Ηλεκτρομαγνητισμό και την θεωρία των Κβάντα.  Η εξίσωση  Μάξουελ περί του ηλεκτρομαγνητισμού έχει δύο λύσεις , μιά θετική και μιά αρνητική. Εξετάστε  την εξίσωση Χ2=4. Αυτή έχει δύο λύσεις, ήτοι Χ=2 και Χ=-2. Στην εξίσωση Μάξουελ  η αρνητική λύση   συνήθως  απερρίπτετο, ως ανταποκρινομένη  προς κάτι που ταξίδευε προς τα πίσω στον χρόνο, δηλαδή προς το παρελθόν.  Το 1941 ο John Wheeler και  Richard Feynman εισηγήθηκαν ότι αν πάρουν σοβαρά την ιδέα ότι δύο κύματα , το ένα να ταξιδεύει μπροστά στο χρόνο και  το άλλο να ταξιδεύει προς τα πίσω στο χρόνο αυτά επειδή είναι αντίθετα εξαφανίζονται. Σύμφωνα με την θεωρία των Κβάντα αυτά παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα στις ηλεκτρομαγνητικές  αλληλοεπίδρασεις.

Φωτογ. Τριπλού Αστέρος Κβάσσαρ

Τριπλός Αστέρας Κβάσαρ

Image credit: Caltech/EPFL

 Οι αστέρες Κβάσαρ είναι πολύ μικροί αλλά υπερβολικά λάμποντα εξτρα-γαλακτικά (πέραν του γαλαξία μας) συστήματα,  που  ευρίσκονται  σε τρομακτικά μεγάλες αποστάσεις. Το φως των  χρειάζεται μερικά δισεκατομμύρια χρόνια να φθάσει στην Γη. Επομένως οι Κβάσαρ είναι αντικείμενα από το απώτατο παρελθόν , οι οποίοι δείχνουν ότι ολίγα δισεκατομμύρια χρόνια πριν η συγκρότηση του σύμπαντος ήτο πολύ διαφορετική απο το σημερινή. Τώρα φυσικά αν ήτο δυνατόν να δούμε τους κβάσαρ όπως θα έχουν εξελιχθεί , ασφαλώς δεν θα τους αναγνωρίζαμε διότι θα έχουν ριζικά αλλάξει αν δεν θα έχουν εξαφανισθεί.

Η θεωρία της σταθερής κατάστασης δεν είναι πλέον παραδεκτή από το κατεστημένο των κοσμολόγων, ιδιαιτέρως μετά την αποκάλυψη το 1965 της ακτινοβολίας  φόντου των  μικροκυμάτων ,τα οποία –κατά την αντίληψη των οπαδών της Μεγάλης Έκρηξης-δεν μπορεί να τα εξηγήσει η Θεωρία της Σταθερής Καταστάσεως. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι  άπαξ και παγιωθεί μιά θεωρία σταθεροποιείται και στερεοποιείται, δίκην οπλισμένου σιδηρομπετόν  . 

Υπάρχει Υλη στο Σύμπαν

Φωτογ.Μαγνητικού Αστέρος

(A Magnetar. Image credit: Aurore Simonnet SSU NASA E/PO)

Οι εκρήξεις  Αστέρων Ακτίνων Γ’  είναι τα πιό βίαια συμβάντα του Σύμπαντος. Οι εκρήξεις αυτές συμβαίνουν και λαμβάνουν χώραν ταχύτατα. Και ενώ  όλα είναι ήσυχα, την άλλη στιγμή συμβαίνει η μεγάλη έκρηξη , την οποίαν μπορούμε εμείς να παρακολουθήσουμε από δισεκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Και μετά από δευτερόλεπτα αυτή συμβαίνει εκ νέου μετά την πρώτη έκλαμψη. Οι αστέρες αυτοί όπως και οι λευκοί νάνοι και οι τοιούτοι νετρονίων σαν πίδακες του σύμπαντος ξεχύνουν ενέργεια αφειδώς στο διαστημικό χώρα.

Αστέρας Σούπερνόβα

Ο Σούπερνόβα 1987A

Supernova 1987A. Image credit: ESA

Η εικόνα του Σούπερνόβα 1987A  που ληφθείσα από το διαστημικό ραδιοτηλεσκόπιο Hubble . Παράλληλα βλέπετε και μιά εικόνα του ίδιου Σούπερνόβα ληφθείσα από το τηλεσκόπιο της ESA’s XMM-Newton Observatory  και δείχνει στο φάσμα ακτίνων Χ τον Σουπερνόβα φαντασμαγορικό SN 1987A , ο οποίος καταυγάζει όλα τα γύρω αντικείμενα με ακτίνες Χ   . Αυτός εξερραγη στο Μεγάλο Σύννεφο του Μαγελάνου προ 163.000 ετών.

Και στο Διάστημα Φυσούν Άνεμοι

Άνεμοι του Διαστήματος

(Position of HD 5980. Image credit: ESA)

Και στο διάστημα ισχύει ο θάνατος σου η ζωή μου. Στην φωτογραφία θα διαπιστώσετε ότι ο ένας  αστέρας τρώει τον άλλον ή ενώνονται για να φτιάξουν ένα μεγαλύτερο σύστημα , όπως κάνουν και οι πολυεθνικές.  Στην εικόνα και ολίγον δεξιά του βέλους διακρίνετε ένα συζυγή σε φάση συγκρούσεως ή καταβροχθίσεως με άλλον αστέρα και πιό κάτω μιά δέσμη αστέρων στο Μικρό Σύννεφο του Μαγγελάνου. Η επικειμένη σύγκρουση τους σηκώνει τεράστιους τρομερούς ανέμους που καταγράφονται στην φωτογραφία. Να σημειωθεί ότι οι δύο συζυγείς αστέρες-γνωστοί ως HD 5980- βρίσκονται πολύ κοντά ο ένας από τον άλλο , ήτοι σε απόσταση μόλις 90 εκατομμυρίων χιλιομέτρων

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΕΙΚΟΣΤΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ;

  Η δημιουργία των Συμπάντων κατά μιάν θεωρία ακολουθεί  τα εξής  ‘3’  στάδια:

Πρώτον Στάδιον. Εις ένα σημείον πεδίου  του  συμπαντικού χάους,   όταν  οι διακυμάνσεις  της γεωμετρίας του υποστούν  ασυνήθως βίαιες  δυναμικές αλλαγές από κάποια τυχαία ακτινοβολία,  τότε  μπαίνει σε φάση δημιουργίας .  Οι  έντονοι αυτοί  κυματισμοί ή διαταραχή  προκαλούν  την μαζική εμφάνιση   εν δυνάμει  σωματιδίων  έτοιμων  να μεταμορφωθούν σε σωμάτια ύλης και ενέργειας. Σε εκείνο το σημείον το προς δημιουργίαν δυναμικόν φθάνει στο υψηλότατον σημείον. Τότε το ενεργειακό πεδίον φθάνει τα δημιουργικά επίπεδα των 10  στην 12^ην , ή  10 στην 13^ην δύναμιν GeV και ακολουθεί μια μαζική μεταμόρφωση των  εν δυνάμει σωματιδίων σε πραγματικά σωματίδια . Ετσι ολοκληρώνεται το πρώτο στάδιο που είναι η γέννηση  ενός  νέου Σύμπαντος.

Δεύτερον Στάδιον   . Εντός απειροελχίστου κλάματος του χρόνου δημιουργείται   «σούπα» πλάσματος αποτελουμένη από ηλεκτρόνια , κουάρκ, φωτόνια  και νετρίνα.  Εντός του πρώτου δευτερολέπτου εμφανίζονται έντονες βαρυτικές δυνάμεις , οι οποίες προκύπτουν συγχρόνως με την εμφάνιση της ύλης και οδηγούν στο τρίτο στάδιον

Τρίτον Στάδιον  . Κατ’ αυτό παρατηρείται η συμπύκωνση του νέφους σε μια πύρινη μάζα(το αείζωον πυρ του Ηράκλειτου) η οποία στο κέντρο της έχει ένα στερεό πυρήνα. σωματιδίων και ακτινοβολίας και μια τρομακτική θερμοκρασία(10 στην 20^{ην έως 10  στην 26ην}  δύναμιν Κelvin)  Τότε οι θερμικές δυνάμεις υπερτερούν των βαρυτικών και το νέο σύμπαν εισέρχεται στο τέταρτον στάδιον

Τέταρτον Στάδιον.  Κατ’ αυτό έχουμε την τεραστία έκρηξη , την γνωστή ως BIG BANG. Το δημιουργηθέν σύμπαν θα συνεχίσει να επεκτείνεται  αν και με μια συνεχώς μειουμένη ταχύτητα. Το δικό μας Σύμπαν επεκτείνεται   εδώ και 14 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια έως ότου καταλήξει  σε πλήρη  στάση . Η  θερμοκρασία του θα έχει ελαττωθεί και τελικά θα φθάσει το απόλυτο μηδέν. Τότε η βαρύτης θα καταστεί κυρίαρχος  άνευ αντιπάλου δυνάμεως και θ’ αρχίσει η φάση της συρρικνώσεως του, η οποία θα είναι ακριβώς αντίστροφος . Το τέλος του σύμπαντος υποστηρίζουν οι κοσμολόγοι θα είναι  και πάλι μιά μεγάλη έκρηξη  .  Συνεχής Ροή ή Ζωή και Θάνατος φαίνεται ότι είναι ο αδυσώπητος κύκλος του κόσμου. Πως βγήκαν όμως όλα αυτά;

Είμαστε λέει ο Χόκινς, ο Αιστάιν, ο Μπόρς, ο Μάξ Πλάνκ, ο Φαίημαν, ενεργοποιημένα πεδία με πολλές δυνατότητες. Με πληροφορίες εγγεγραμένες μεσα στο  Νομοτεχνείο του Σύμπαντος που ενεργοποιούνται, και εκδηλώνονται μόνον όταν συνεργασθούν το Ενέργειον (ας το ονομάσουμε σπερματοζωάριον)του Διός με το Σωμάτιον  (ας το ονομάσουμε ωάριον  της Ηρας) ,  δηλαδή το αρσενικό   σπέρμα με το θηλυκό ωάριο.  Στο διάστημα αυτό εμείς είμαστε εκεί εν δυνάμει αρχέγονα σωματίδια ή  νημάτια ηλεκτρονίων με μάζα και βάρος και όχι σημεία όπως πίστευαν μέχρι τούδε για τα ηλεκτρόνια. Μετά την Μεγάλη Έκρηξη και αφού περάσαμε μέσα απο την άπειρη πυκνότητα και άπειρη θερμότητα στο τέλος όταν δημιουργήθηκαν τα στεραιά σώματα γίναμε αστρόσκονη . Εκτοτε μετά την δημιουργία του Ηλιακού μας συστήματος προ 5 δισεκατομμυρίων ετών από την αστρόσκονη  γίναμε μονοκύτταροι οργανισμοί και εξ αυτών μέσα από την εξελικτική πορεία φθάσαμε να γίνουμε άνθρωποι.

* Για να γίνουμε όμως σωστοί άνθρωποι πρέπει πρώτα   να γίνει η   γνώση  του  εαυτού μας,   της ψυχής μας  και η ανάπτυξη του πνεύματος μας  . Πρέπει να ενεργοποιήσουμε  το «Γνώθι Σαυτόν» για να αποκτήσουμε Αυτογνωσία . Όταν αποκτήσουμε αυτό το πεδίο μέσα μας    τότε θα στραφούμε στον διπλανό μας , ο οποίος αν κι’ αυτός έχει συνειδητοποιήσει τον ρόλον του σαν συμπαντικό ον, θα μπορέσουμε να ενωθούμε σε μιά  ενιαία συμπαντική συνειδητότητα  . Τι υπολείπεται; Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ο κόσμος  δεν πρέπει να  προχωρήσει   σε μία ολοκληρωτική  παγκοσμιοποίηση, Χρειαζόμαστε  μία νέα συλλογικότητα , οικουμενικότητα και συμπαντικότητα. Μόνον αν κατανοήσουμε ότι είμαστε όλοι  σπόροι του Σύμπαντος και η διαφορά μας έγκειται στο επίπεδο συνειδητότητος και γνώσης που αλλάζουν την ψυχοπνευματική μας κατάσταση, τότε θα μπορέσουμε να συνεννοηθούμε.

Το  Βρεφικό Σύμπαν  Ενώ μερικοί ασχολούνται με   ανόητους πολέμους, κάτι άλλοι ημίθεοι της γνώσης κοιτάζουν  τον  ουρανό και ψάχνουν να βρουν τον σκοπό και το νόημα της ζωής στον  πλανήτη μας. Αυτοί  διεισδύουν  υπερβολικά μπροστά και φθάνουν σε βάθος  άνω των 10   δισεκατομμυρίων ετών φωτός,    σχίζουν τα  διαδοχικά διαφράγματα που μας χωρίζουν από  το σύμπαν για να το ιδούν τότε που   είχε γεννηθεί και είχε βγει από το πρωτόγονο ‘αυγό’ του.

*Πρώτοι οι Έλληνες με την Ορφική τους λατρεία  μίλησαν για το αγέννητο αυγό, που όταν έσπασε βγήκε από μέσα ο Φάνης, δηλαδή το Φως .  Ο Κρόνος =Χρόνος εγέννησε τον Αιθέρα και τον Έρωτα διφυή ( τον καλούμενο Φάνητα) κάτι που πρεσβεύουν και οι σύγχρονοι κοσμολόγοι.  Αυτοί οι  πρωτοπόροι με το ραδιοτηλεσκόπιο HUBBLE της NASA έλαβαν φωτογραφίες των ορίων του Σύμπαντος , ηλικίας άνω των 10 δισεκατομμυρίων ετών. Τούτο σημαίνει ότι το φως για να έλθει σε μας χρειάσθηκε 10 δισεκατ. Χρόνια και άρα αυτό το φως(φωτόνια) ή τα ηλεκτρόνια και νετρόνια που φθάνουν ως εμάς  ανήκουν στο παρελθόν , όταν  το σύμπαν ήτο σε νεανική ηλικία.  Είναι αληθώς θαύμα!

Θα λέγαμε ότι οι επιστήμονες είναι  μπροστά  από τις εξελίξεις  και κοιτάζουν στο παρελθόν για να προσδιορίσουν το μέλλον.  Κατά τον ίδιο τρόπο  η ανθρωπότης είναι πίσω από την νέα ηθική της Ειρήνης και της τεχνολογίας , που επιβάλλει η  ραγδαία επιστημονική και  τεχνολογική   πρόοδος. Όταν θα προσαρμώσει την συμπεριφορά της σύμφωνα με την νέα Ηθική της Ειρήνης και της Τεχνολογίας ο κόσμος μας θα έχει προχωρήσει ορισμένες δεκαετίες ή και εκατονταετίες μπροστά. Αυτό το κυνήγι της προσαρμογής στην   ταχυτάτη και συνεχή αλλαγή και την προσαρμογή στις σύγχρονες εξελίξεις  θα είναι ο μόνιμος βραχνάς  της κοινωνίας μας . Οι φωτογραφίες του νεαρού σύμπαντος    ακόμη δεν έχουν αναλυθεί  και μελετηθεί  και δεν έχουν  δώσει απαντήσεις στα βασικά   ερωτήματα, ήτοι:

 - Επεκτείνεται(διαστέλλεται) το Σύμπαν;

 -Πότε παρουσιάσθηκαν οι πρώτοι Γαλαξίες; 

 - Ποια είναι έκτοτε η εξέλιξη των Γαλαξιών;  

 Βρισκόμαστε λοιπόν στα όρια του χρόνου και του χώρου κι’ αυτό είναι ένα μεγαλειώδες κατόρθωμα του ανθρώπου και της επιστήμης που γεννήθηκε σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, χάρις  στη σοφία του Ηρακλείτου, στην λογική  και τους ορισμούς του Σωκράτους και των λοιπών Ελλήνων σοφών. Η νέα   συμπαντική   συνειδητότητα  που θα   αφυπνίσει τον κόσμο μας οδηγεί στο Γνώθι Εαυτόν, στο σωκρατικό δαιμόνιο και στην Γνώση που είναι ανάμνηση κατά Πλάτωνα και  Γιούγκ. Αυτά μας οδηγούν στην διεύρυνση της ψυχοπνευματικότητας μας για να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές. Να σταματήσουμε να αιτιόμεθα τους άλλους. Οτι δηλαδή φταίει ο άλλος και όχι εμείς . Ο ξένος ή ο κάθε μορφής εξουσιαστής και όχι εμείς που τον ψηφίσαμε και τον στρηρίζουμε θετικά ή παθητικά. Γιατί απλά εμείς επιλέξαμε τον ρόλο του εξουσιαζόμενου ενώ είμαστε  πλασμένοι απο την ίδια ύλη και ενέργεια και υπακούουμε στους ίδιους νόμους και κανόνες  μέσα στο Σύμπαν με τον εξουσιαστή μας. Να σταματήσουμε να ζητάμε την βοήθεια απο το θεό που ακόμη δεν τον συναντήσαμε ακόμη και σε απόσταση 10 δισεκατομ ετών φωτός [Να σημειωθεί ότι το φως τρέχει με ταχύτητα 300.000 χλμ το δευτερόλεπτο] 

*Είναι καιρός λοιπόν  ν’ αντιληφθούμε ότι  κι’ εμείς είμαστε μέρος του θείου-είμαστε και εμείς θεοί- και συμμετέχουμε στην συμπαντική δημιουργία σαν συνδημιουργοί.   Οι πολιτικοί και το ευρύτερο κατεστημένο  είναι σχεδόν ανυποψίαστο για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας , στον κόσμο και στο Σύμπαν. Έχουμε να κάνουμε με αμαθείς και κρετίνους εξουσιαστές, που δεν κατανοούν την εποχή μας . Η  τραγικότητα της εποχής μας - που κυριαρχείται απο την Επιστήμη-Τεχνολογία και την Γνώση-είναι ότι οι ηγέτες μας είναι αμαθείς , μικρόνοες υλιστές και στείροι γραφειοκράτες.  

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν μια μικρή περιοχή του διαστήματος κοντά στην Μεγάλη Άρκτο που περιλαμβάνει 1500 Γαλαξίες συγκεντρωμένους όλους μαζί, όπως ήσαν το πρώτο δισεκατομμύριο χρόνια μετά την Μεγάλη Έκρηξη(Big Bang) . Όταν λέμε  ότι ήτο ηλικίας ενός  δισεκατομμυρίου ετών είναι πολύ μικρός χρόνος για το σύμπαν , το οποίον είναι  σήμερα  15-17 δισεκατομμυρίων  ετών.  Είναι ορατός ο ορίζοντας του μικρότατου τότε  σύμπαντος, που ακόμη δεν είχε   ξεχειλώσει στα σημερινά του όρια. Κι' εμείς είμαστε  εκεί μέσα σ’ αυτήν την φωτογραφία με τις αχνές και ελάχιστα ορατές κουκίδες των γαλαξιών , που ακόμη δεν είχαν εξελιχθεί όπως είναι σήμερον.   Τα μόρια μας έχουν ασφαλώς καταγράψει την αγωνία και τον φόβο εκείνης της τρομακτικής εκρήξεως, που  είχε συμβεί πριν ενός δισεκατομμυρίου χρόνων,  αλλά όλες τις αλλαγές που υπέστημεν στο διάβα της  αιωνιότητας  και της  αέναης ροής  μας μέσα στο ποτάμι του  χρόνο-χώρου, σύμφωνα με την ρήση του Ηρακλείτου.  Ανακαλύψαμε λοιπόν το Σύμπαν στην βρεφική του ηλικία( ιστοσελίδα http://www.hubblesite.org/ ). 

*Ψάχνοντας δηλαδή  στα  παλαιά  ντουλάπια του Σύμπαντος βρήκαμε αυτή την  μοναδική παμπάλαια οικογενειακή φωτογραφία,    όταν τούτο ήτο σε παιδική ηλικία. Είναι το ίδιο σαν να βρεις τη φωτογραφία του μακρινού  σου προγόνου που έζησε στα προϊστορικά χρόνια.  Εσύ Άνθρωπε  της αιωνιότητας μέσα στην φευγαλέα ύπαρξη σου σαν άνθρωπος πάνω στην Γη, πριν πάρεις  διαβατήριο για την επιστροφή σου στην αιωνιότητα, πρέπει να αποκτήσεις Συνείδηση .  Όμως αντί να φιλοσοφείς  εσύ κατατρύχεσαι με ανούσια πράγματα ,   υλική αποθησαύριση, πολέμους και   τον φόβο του θανάτου.

 Ομάδα Αστέρων .

Image credit: ESA

            Ο Προορισμός και η  Κατάληξη του Σύμπαντος     Μερικοί λένε ότι ο Κόσμος θα τελειώσει μέσα στο Πυρ, δηλαδή από εκεί που ξεκίνησε.  Κάποιοι άλλοι  λέγουν ότι θα καταλήξει στον Πάγο, καθώς με την συνεχή επέκταση του θα χάσει όλη την θερμότητα του. Ακρίβώς όπως ο Robert Frost φαντάσθηκε δύο πιθανές καταλήξεις της Γης στο ποίημα του, οι κοσμολόγοι προβλέπουν δύο πιθανές καταλήξεις για το  Σύμπαν, ήτοι:

  Πρώτη Εκδοχή. Ατελεύτητη επέκταση στο χώρο-χρόνο

  Δεύτερη Εκδοχή. Θα υπάρξει μεγάλη σύγκρουση(Big Crunch) ύστερα απο μερικά δισεκατομμύρια χρόνια.

Η εξέλιξη του Σύμπαντος  διέπεται από δύο αντικρουόμενες τάσεις :

α/  της απωθητικής  δύναμης  που τείνει το σύμπαν προς   επεέκταση  και

β/ της έλκτικής δύναμης(δύναμη βαρύτητος) η οποία τείνει στην  επιστροφή    στον αρχικό πυρήνα.

Το Σύμπαν στην παρούσα φάση σύμφωνα με  τις επιστημονικές μετρήσεις ευρίσκεται σε  επέκταση. Η τάση προς επέκτασιν μετράται απο την σταθερά του Hubble, ενώ η δύναμη της βαρύτητος εξαρτάται από την πυκνότητα και πίεση της ύλης στο Σύμπαν. Εάν η πίεση της ύλης είναι χαμηλή , όπως είναι η περίπτωση με τις περισσότερες γνωστές  μορφές της ύλης , η μοίρα του Σύμπαντος  διέπεται απο την πυκνότητα. Εάν η πυκνότητα είναι μικρότερη απο την κρίσιμη πυκνότητα, η οποία είναι ανάλογη προς το τετράγωνο της σταθεράς του Hubble , τότε το Σύμπαν θα επεκτείνεται για πάντα.  Εάν η πυκνότητα του σύμπαντος είναι  μεγαλυτέρα από την κρίσιμη πυκνότητα , τότε η βαρύτητα θα  υπερισχύσει τελικά  και το σύμπαν θα καταρρεύσει εκ νέου μόνον του. Αυτή η κατάρρευση καλείται «Big Crunch» (Μεγάλη Σύγκρουση)σε αντιδιαστολή προς την BIG BANG(Μεγάλη Εκρηξη) Ωστόσο οι πρόσφατες παρατηρήσεις των Supernova δείχνουν   ότι η επέκταση του σύμπαντος είναι στην πραγματικότητα επιταχυνόμενη , δηλαδή τούτο  αυξάνει την ταχύτητα του. Τούτο  συνεπάγεται τον σχηματισμό ύλης με   ισχυρή αρνητική πίεση, όπως η κοσμολογική σταθερά. Αυτή η παράξενη δημιουργία ύλης  αναφέρεται  μερικές φορές ως «μαύρη ενέργεια»(dark energy). Εάν η μαύρη ενέργεια παίζει στην πραγματικότητα ένα σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του σύμπαντος , τότε κατά πάσα πιθανότητα  το Σύμπαν  θα συνεχίσει την επέκταση του για πάντα. Επ’ αυτού υπάρχει μεγάλη ομοφωνία  μεταξύ των κοσμολόγων ότι η συνολική πυκνότητα της ύλης  είναι ίση προς την κρίσιμη πυκνότητα. Τούτο είναι απόδειξη ότι το Σύμπαν είναι διαστημικώς επίπεδο, θέση που υποστήριζαν και οι αρχαίοι Έλληνες.  Κατά προσέγγιση τα 3/10 τούτου  αποτελείται  από ύλη χαμηλής πιέσεως, το πλείστον εκ της οποίας  πιστεύεται ότι είναι μη βαρυτική(non-baryonic), δηλαδή  «μαύρη ύλη». Τα υπόλοιπα 7/10 πιστεύεται ότι είναι υπό  αρνητικήν πίεσιν «μαύρη ενέργεια»(black energy) , όπως η κοσμολογική σταθερά. Εάν τούτο αληθεύει , τότε το Σύμπαν θα συνεχίσει την  επεκτατική του    απομάκρυνση. Από φιλοσοφικής απόψεως κάθε τι που γεννάται είναι καταδικασμένο να πεθάνει , δεδομένου ότι όλα μέσα στο Σύμπαν υπακούουν στον Συμπαντικό Νόμο: Γέννηση-Ωρίμανση-Θάνατος. Το Σύμπαν ως σύνολον δεν είναι δυνατόν να πεθάνει διότι κατά τους Έλληνες είναι αγέννητο και αιώνιο. Οι Κόσμοι όμως μέσα σ’ αυτό που γεννήθηκαν από κάποιο αίτιο (από κάποιον παλμό)-μεταξύ δε αυτών και ο δικός μας- υπακούουν στον αδυσώπητο Νόμο της Γεννήσεως-Ωριμάνσεως και του Θανάτου.  Δεν νομίζουμε ότι οι Συμπαντικοί Νόμοι θα κάνουν εξαίρεση για τον δικό μας Κόσμο να επεκτείνεται και να φουσκώνει συνεχώς στο  διηνεκές . Ο   Συμπαντικός Φυσικός  Νόμος είναι  στερεός και  άτεγκτος και δεν   προβλέπει διαφορετική αντιμετώπιση για κάθε περίπτωση.

Ο Αέναος Κύκλος της Ζωής Βέβαια αυτά δεν είναι δυνατόν να αποδειχθούν πειραματικά, διότι θα συμβούν σε δισεκατομμύρια χρόνια. Επομένως ο καθένας μπορεί να  καταθέσει την άποψη του , η οποία μολονότι δεν είναι άποψη ειδικού, όμως ενέχει μιά φιλοσοφική σκέψη. Ο Κόσμος μας θα έχει την τύχη όλων των πραγμάτων μέσα στο Σύμπαν, δηλαδή : ΓΕΝΝΗΣΗ-ΩΡΙΜΑΝΣΙΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ. Τούτο γεννήθηκε με την Μεγάλη Έκρηξη, θα ωριμάσει   σε 15 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια-τόσο υπολογίζεται  η μέση ζωή του- και   τελικά θα πεθάνει είτε με την Μεγάλη Συρρίκνωση ή και με την διάλυση του στο Χάος.

Οι Έλληνες για τον Θεό και το  Σύμπαν 

Η θρησκευτική αντίληψη στην αρχαία Ελλάδα δεν εκφράστηκε μόνο από την λατρεία των 12 ή περισσοτέρων θεών, αλλά κυρίως από την Ορφική διδασκαλία, την θεογονία του Ησιόδου και τα Μυστήρια( Ελευσίνια, Δελφικά, Καβείρια κ.α.) Η αρχαία Ελληνική θρησκεία ήταν  Ιδεοκρατική. Εξέφραζε δηλαδή την ενότητα και την πολλότητα ταυτόχρονα. Θεός εξωσυμπαντικός, εκτός της Κοσμικής νομοτέλειας, δεν υφίστανται στον Ελληνικό Κόσμο. Θεότης είναι η Συμπαντική Φύση.

Ο Ξενοφάνης είπε :«`Εν το Παν» κι’ επίσης ότι :«Είς και ασώματος ο Θεός και δεν μοιάζει με τους θνητούς, ούτε στο σώμα ούτε στην σκέψη».

 «Κοσμικός Νούς» είναι το υπέρτατο όν, είπε ο Αναξαγόρας. Ο Κόσμος είναι «αΐδιος» (άνευ αρχής ή τέλους), δίδασκε ο Φερεκύδης.

Ο Αναξίμανδρος αποκαλούσε το θείον «άπειρον, αθάνατον και ανώλεθρον».  Ο Πυθαγόρας (όστις ανήγαγε τα μαθηματικά σε μυστικιστική διδασκαλία),  είπε ότι υπάρχουν δύο Κόσμοι:

α/ Ο «νοητός» που έχει ως αρχή την «Μονάδα» (ο Κύκλος, που δεν έχει αρχή ή τέλος) και β/ ο αισθητός που εκφράζεται με την μορφή της «ιεράς»Τετρακτύος (1.2.3.4 = 10, τέλειος αριθμός. Αυτή συμβολίζει τις ‘4’ συμπαντικές δυνάμεις(ήτοι: Βαρυτική, Ηλεκτρομαγνητικη, Πυρηνική, Ασθενής Ακτινοβολία ), αλλά και τα ‘4’ στοιχεία της Φύσεως[ ήτοι : Γη(=σώμα), Υδωρ(=συναίσθημα), Αήρ(=διάνοια), Πυρ(=ανωτέρα νοημοσύνη)] 

Ο Πυθαγόρας δίδαξε και την «Τριμερή Φιλία», ήτοι:

*Την Φιλία των θεών προς τους ανθρώπους,   των ανθρώπων προς τους θεούς και της φιλίας μεταξύ των  ανθρώπων.

Την τελευταία αντέγραψε ο Χριστιανισμός με το «Αγαπάτε αλλήλους», αλλά δυστυχώς δεν την τήρησαν οι Χριστιανοί και πρώτο  ιερατείο τους. Τις δύο άλλες τις αγνόησε . Αντί της φιλίας προς τον Θεό επέβαλε  τον φόβο Κυρίου. Και αντί της φιλίας του θεού προς τους  ανθρώπους επέβαλε έναν φοβερό τρομερό και εκδικητικό  Θεό. 

Ο Μέγας Ηράκλειτος μίλησε για δύο θεμελιώδεις αρχές, ήτοι: α/ το «αείζωον πυρ» (ή συμπαντική ενέργεια, όπως εξηγείται σήμερα) και β/τον θεϊκό Λόγο (ή Κοσμική Αρμονία) Οι“ εμπνευστές” της Καινής Διαθήκης αντέγραψαν στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο με το γνωστό «Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος». Επίσης  εδίδαξε: «Από τα Πάντα το Εν και απο το Εν τα Πάντα»

*Ο Χριστιανισμός χρησιμοποίησε  την Ελληνική γλώσσα για να διαδοθεί και

δανείστηκε αφειδώς από την ελληνική φιλοσοφία και λατρεία για να αποκτήσει κύρος. Τούτο δεν είναι κακόν. Κακόν είναι ότι δεν ομολογούν την πρώτη πηγή  εμπνεύσεως και ακόμη χειρότερον ότι κατηγορούν τον Ελληνισμό ως ειδωλολατρικό και τον μισούν και θέλουν να τον καταστρέψουν.

Εβαλαν σε Τάξη  το Σύμπαν Οι αρχαίοι Έλληνες  είπαν ότι το Σύμπαν είναι ένα αδιαίρετο σύνολον και όλα σ’ αυτό συσχετίζονται και αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους. Μέσα στον κόσμο(Σύμπαν) ισχύει  ο Παγκόσμιος Φυσικός Νόμος , με επι μέρους νόμους, που  συμβάλλουν στην συμπαντική ισορροπία.  Προφανώς οι αρχαίοι Έλληνες είχαν βαθειά γνώση του Παγκόσμιου Συμπαντικού Νόμου και τον τηρούσαν με ευλάβεια , σεβόμενοι τη Φύση και όλα τα όντα της. 

Ο Λεύκιππος, Δημόκριτος ,   Επίκουρος, Ηράκλειτος κ.α δεν δέχονταν ότι θεός είναι ο δημιουργός του Σύμπαντος και  διετύπωσαν  ότι ο Μικρόκοσμος και  Μακρόκοσμος είναι  ένα και το αυτό.  Η Πυθαγόρεια Κοσμολογία δέχεται τον Ερωτα(=Βαρύτητα) και την Εριν(=Εντροπία) σαν τις δύο αντίθετες συνιστώσες που διατηρούν την ισορροπία του Σύμπαντος.   Η Βαρύτης τείνει να  έλκει τα πράγματα και να δημιουργεί δομές της Φυσικής , ενώ η Εντροπία  προσπαθεί να φέρει τα συστήματα της Φύσεως σε κατάσταση  αταξίας και να τα διαμοιράσει. Η ισορροπία μεταξύ της βαρύτητος και της εντροπίας καθορίζει την δομήν όλων των αστέρων. Επομένως οι εκάστοτε νίκες του ενός επί του άλλου είναι προσωρινές και ποτέ τελικές. Όλα λοιπόν  αλλάζουν στο χωρο-χρόνο σύμφωνα με την Ηράκλεια ρήση  . Μετά την επιβολή των δογματικών κοσμοπολιτικών θρησκειών τον 3^ον μ. Χ αιώνα που θέλουν τον κόσμο ακίνητο,  διεσπάσθη η κοσμοαντίληψη για το θείον και την Φύση και ο κόσμος επίστευσε σε δεισιδαιμονίες. Τότε η θεολογία ακολούθησε τον δικό της  δογματικό δρόμο και η επιστήμη τον δικό  της με αποκλίνουσα πορεία. Αυτή η ξεχωριστή πορεία αντικατοπτρίζει και την διάσταση μεταξύ της επιστήμης-τεχνολογίας και της παγκόσμιας κοινωνίας , μιάς διάστασης που αποκλίνει από την λογική και την Αλήθεια και ρέπει προς το μεταφυσικό και τα θαύματα.

Ο Πυθαγόρας μίλησε:

- για  την διαστολή του Σύμπαντος την οποία και υπελόγισε, 

- για το πεπερασμένο Σύμπαν, το οποίον και υπελογίζεται, 

- για την ύπαρξη ουρανίου κανάβου συντεταγμένων και για Αστοφυσική, 

- για την ύπαρξη ειδικών σφαιρικών μηνίσκων στα σύμπαντα , που οι ιδιότητες τους και η συμπεριφορά τους μοιάζει με τις Μελανές Οπές, 

- για   υποατομική Φυσική, για Φυσική υψηλής ενέργειας και για δονούμενο Σύμπαν και μας έδωσε το περίφημο σχέδιο της Αρμονίας των Ουρανίων Συμπάντων κλπ(«Ο Μυστικός Κώδιξ του Πυθαγόρα» , Ιων. Δάκογλου)

Συνολοθεωρία και Σχετικότητα: Εμπόδια στην Σκέψη     Σήμερα η επιστήμες της Κοσμολογίας και  της Φυσικής είναι υποταγμένες  στο δόγμα της Συνολοθεωρίας και της θεωρίας της Σχετικότητος. Σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου δίκην νέας θρησκείας έχουν επιβληθεί κατά τρόπον δογματικό , όχι προς εξυπηρέτησιν της αλήθειας αλλά για να μην κλονισθεί το δόγμα της θεωρίας της Σχετικότητος του «μεγάλου Εβραίου μύστη»  Αλβέρτου Αϊνστάιν. Αυτή η νέα σχολή επιχειρεί να κατεδαφίσει το μεγαλοπρεπές επιστημονικό και  ορθολογικό οικοδόμημα των Θαλή, Πυθαγόρα, Αρχιμήδη, Ευδόξου, Ευκλείδη και Πλάτωνα ως ξεπερασμένο και αναχρονιστικό . Εάν τούτο επιτευχθεί ασφαλώς θα ζήσουμε ένα  νέο  «ες γην φέρειν». Αυτήν  την φορά  δεν θα καταστρέψουν αγάλματα και    ναούς των Ελλήνων –αυτά τα τελείωσαν τον 3^ον μ.Χ αιώνα -αλλά τα επιστημονικά θεμέλια της ανθρωπότητος . Οι νέοι επιστημονικοί κατεδαφιστές  είναι οι εφευρέτες της θεωρίας των Συνόλων , Κάντορ, Χίλμπερτ, Κλάιν κ.α Όμως η θεωρία των συνόλων όχι μόνον είναι ξεπερασμένη αλλά και οικτρά αποτυχημένη[ΔΑΥΛΟΣ τ. 291 Συνολοθεωρία και Σχετικότητα-Το Σύμπαν παραμένει Ευκλείδειο,  του μαθηματικού Παν. Αδαμάκου ]   Αλλά ας δούμε τι το καινούργιο προβάλλει η εν λόγω θεωρία; 

 Κατά τον κ. Αδαμάκο:

1/ Η θεωρία της Σχετικότητος είναι ξεπερασμένη. Κι’ όμως αυτή η θεωρία

    ταλαιπώρησε και ουσιαστικά έβαλε στο «καλαπόδι» την επιστημονική σκέψη εδώ και άνω του ενός αιώνος .

2/ Οι Αντιφάσεις . Από το βιβλίο του «πατριάρχη» της Συνολοθεωρίας Δαυίδ Χίμπερτ, «για το άπειρον» παρουσιάσθησαν αντιφάσεις, στην αρχή  σποραδικά και αργότερα οδυνηρές και απειλητικές.

3/ Η Επιστημονική Τρομοκρατία .Κανείς απο τους σύγχρονους επιστήμονες δεν τολμά να αμφισβητήσει ανοιχτά τις ως άνω θεωρίες έστω κι’ αν πολλοί διαφωνούν κατ’ ιδίαν.   Εαν διαφωνήσουν επικρέμαται στην κεφαλή τους ο κίνδυνος της απορρίψεως και του παραμερισμού τους. (περίπτωση Ντέντεκιντ  και  Φρέγκε οι οποίοι ενέδωσαν παρά την  θέληση τους στην θεωρία Κάντορ)

4/   «Αλήθειες» που δεν μπορούν να αποδειχθούν . Ο Γκέντελ απέδειξε ότι δεν θα μπορέσουν να αποδείξουν όλες τις αλήθειες περί του σύμπαντος, διότι δεν μπορούν ούτε ν’ αποδειχθούν ούτε να  απορριφθούν.  Επομένως θα μείνουν στην σκιά του Ευκλείδη.

            5/ Η Καντοριανή «σκέψη» επεβλήθη για να συμμορφωθούν προς την επιταγή Αινστάιν , ο οποίος είπε ότι «πρέπει να εγκαταλειφθεί η Ευκλείδειος Γεωμετρία» επειδή τάχα δεν ήτο συμβατή με το ελλειπτικό σύμπαν. Και ω! ΄του θαύματος αποβλήθηκε απο τα Ελληνικά σχολεία ο δικός μας Ευκλείδης για να τιμήσουμε τον Εβραίο «θεό» της επιστήμης Albert Einstain . Το Αθηναικό Κράτος λοιπόν αρνείται τα Παιδιά του.

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΕΙΚΟΣΤΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΟΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΟΝΟΝΤΑΙ

Το Σύμπαν είναι Επίπεδον;

 Η Αμερικανική ΝΑΣΑ λέγει ότι το Σύμπαν είναι  επίπεδον. Τούτο είναι η μεγαλύτερη διάψευση αυτών που ομιλούν για ρομβοειδές ή σφαιροειδές  σύμπαν . Τούτο έρχεται να καταδείξει την διαχρονική ισχύ της Ευκλείδιας Γεωμετρίας. Παρά την χρηματοδοτούμενη και επιβαλλόμενη διά διαταγμάτων σκέψη των Αινσταιν και Καντορ  αποδείχθηκε με την Ευκλείδια Γεωμετρία ότι το Σύμπαν είναι επίπεδο, δηλαδή είναι ένα σύμπαν στο οποίον ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα. Αντίθετα δεν ισχύει η βαρύγδουπη θεωρία της Σχετικότητος  που τόσο θόρυβο ξεσήκωσε τον προηγούμενο αιώνα. Αυτό δεν το λέμε εμείς , αλλά η Αμερικανική NASA στην ιστοσελίδα της με τίτλο «Is the Universe Infinite ?» Και πράγματι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι:

«Το σύμπαν είναι  επίπεδο και συνεχώς επεκτεινόμενο»(The universe is flat, like a sheet of paper. That is the result confirmed by the WMAP science) Κι’ αυτό φυσικά δεν βγήκε δογματικά, αλλά κατόπιν ενδελεχών επιστημονικών μετρήσεων δι’ οργάνων.

7/ Η Θεωρία της Σχετικότητος δεν είναι Πανάκεια.  Παρά τις τροποποιήσεις των Καραθεοδωρή –Γκρόσμαν σε πρώτο στάδιο και του Φρίντμαν και άλλων  σε  δεύτερο, δεν μπόρεσε ουσιαστικά να δώσει καμιά αληθινή απάνταση , ή επαλήθευση και εφαρμογή. Πέραν του ότι κατά τρόπον ανεπίτρεπτο έχει οικειοποιηθεί τις ανακαλύψεις άλλων, όπως του Johann von Sondner(1776-1833) «περί της στρεβλώσεως του φωτεινών  ακτίνων του Ερμή», αντέγραψε  ακόμη αυτούσια και τα σφάλματα αυτής της θεωρίας   ο «μεγάλος» σοφός

  Aντέγραψε ακόμη και την θεωρία των «μελανών οπών» οι οποίες ανεκαλύφθησαν δύο αιώνες πριν με την σωματιδιακή Φυσική και την Ευκλείδια Γεωμετρία του John Mitchell. Η θεωρία της Σχετικότητος του Αϊνστάιν κατερρίφθη και απο τα πειράματα του 1983 (επικοινωνία διδύμων φωτονίων) Το σύμπαν λοιπόν εις πείσμα των Αινστάιν , Κάντορ κλπ  είναι επίπεδον με πιθανότητα λάθους μόλις 2%  . Τούτο είναι  100%   Ευκλείδειο, δηλαδή ένα σύμπαν στο οποίον ισχύει το Πυθαγόρειο θεώρημα.

Ομως μην αναμένετε στην γενιά που ζούμε να ακούσετε ότι η θεωρία της Σχετικότητος είναι χρεωκοπημένη. Ισως αυτό θα γίνει όταν  θα φύγουν όλοι αυτοί οι δογματικοί που την έχουν αναγάγει σε Βιβλική Θρησκεία και επιστημονικό δόγμα. Γιατί κάθε νέα αλήθεια που προκύπτει απο την επιστημονική έρευνα καπελώνεται με την απλοποίηση ότι «κι’ αυτό είχε προβλεφθεί απο την θεωρία της σχετικότητος»  Η σχολή των Κάντορ , Χίλμπερ, Κλάιν κατόρθωσε και έδωσε βραβείο Νόμπελ  στον Αινστάιν όχι για την δική του θεωρία , αλλά για την θεωρία  του «φωτοηλεκτρικού φαινομένου» που είχε ανακαλυφθεί απο τους Ρίγκι , του Χερτζ(1887) και Πλάνκ(1906)

8/ Ολοι εργάσθηκαν για την προβολή ενός φανταστικού ειδώλου  της επιστήμης, όπως έγινε το ίδιο και στην ψυχανάλυση με τον επίσης Εβραίο Σίγκμουντ Φρόυντ. Εκαναν σειρά τροποποιήσεων στην θεωρία του για να τις προσδώσουν επιστημονικό κύρος και να την  κάνουν λειτουργική . Με την ίδια μέθοδο παλαιότερον κάποιος άλλος ομόθρησκος τους , ο Σαούλ(Παύλος) έκοβε και έρραβε τα Ευαγγέλια για να θεμελιώση τον μύθο του Ιησού ως υιού του Θεού.  Με τον  Αινστάιν αποσκοπούν να φτιάξουν  τον ίνδαλμα του θεμελιωτού της επιστήμης, τίτλο που έχουν δικαιωματικά οι Ελληνες. Αποστερώντας αυτόν τον τίτλο απο τους Ελληνες, οι άλλοτε βοσκοί της ερήμου, επιδιώκουν να γίνουν οι πνευματικοί φωστήρες της οικουμένης .  Θεωρούν ότι με μιά πανθρσκεία που  θα βασίζεται στην  εβραική Βίβλο και μιά επιστήμη που να δοξάζει τον «Αγιο»Αινστάιν στους αιώνες των αιώνων θα έχουν επιτύχει την  απόλυτη πνευματική κυριαρχία (υποδούλωση) του κόσμου.

9/ Ουσιαστικά εφευρέτης των κβάντουμ δεν  είναι ούτε ο Μαξ Πλανκ , ούτε άλλος τις, αλλά ο Ελλην σοφός Ζήνων ο Ελεάτης . Αυτός είναι ο πρώτος κατασκευαστής του «σημείου» , όμως παραμένει άγνωστος ως σήμερα, λόγω της αδιαφορίας και της ξενολαγνίας των παιδιών  της Ελλάδος.

            Η Αμφιλεγόμενη Προσωπικότητα του Αϊνστάιν

Ο Αϊνστάιν είναι δημιούργημα της εποχής του  και  συνεχίζει, αν και τελευταία η θεωρίες του έχουν ξεπερασθεί από νεώτερες. Ενεκα όμως σκοπιμοτήτων της «εκλεκτής φυλής» στην οποία ανήκει  θεωρείται ο μέγιστος εγκέφαλος  που γέννησε ως τώρα ο κόσμος.  Αξιζε όμως αυτήν την αποθέωση;  Εδώ υπάρχει  αρκετή αμφισβήτηση . Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήτο μεγάλος . Ομως με την δογματική θεωρία του έβαλε  την κοσμολογία σε  δογματικό καλούπι. Και τότε πως έγινε  ίνδαλμα;  Οι αντίπαλοι του λένε ότι  τότε που δεν υπήρχε  η μικρή οθόνη τον περιέφεραν δίκην κλόουν απο πόλη σε πόλη στην τρίτη θέση  του τραίνου  και αφού προκαταβολικά διαλαλούσαν με τον τύπο την άφιξη του μεγάλου επιστημονικού  ,  τον παρουσίαζαν σε κάποιο ξενοδοχείο να παίζει το βιολί και κατόπιν σε κάποια αίθουσα να  αναπτύσσει την βαρύγδουπη διάλεξη περί της θεωρίας της Σχετικότητος. Οι καλεσμένοι φυσικά παραληρούσαν απο επευφημίες που όμως στο τέλος κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα , όπως δεν καταλάβαιναν τίποτα  και οι επιστήμονες περί της θεωρίας της Σχετικότητος. Ομως όποιος τολμούσε να το πει αυτό, ή να εκφράσει κάποιο ερώτημα ή αμφιβολία ήτο αυθορί και παρά χρήμα  εκτός επιστημονικής κοινότητος , δακτυλοδεικτούμενος και επιστημονικά   κατεστραμμένος.  Χρησιμοποίησαν πριν απο τον Γκέμπελς την αρχή της  Γκεμπελικής προπαγάνδας   σύμφωνα με την  οποίαν    «πέσε πέσε κάτι μένει» . Και πράγματι έμεινε ο μύθος του Αινστάιν σαν ο άνθρωπος που συνέλαβε με το  επιστημονικό του δαιμόνιο το σύμπαν  ολόκληρο και το κατέβασε στην Γη . Εκτοτε εκατοντάδες πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι που ειδικεύθηκαν στο αντικείμενο αυτό  πήραν περίοπτες έδρες στα καλύτερα πανεπιστήμια και δίδαξαν την στρέβλωση του χώρου (με προέκταση πάντα την Σχετικοτητα)  Αυτοί   εργάζονται εδώ και χρόνια να καταρρίψουν την Ευκλείδεια Γεωμετρία και να την εξωστρακίσουν απο τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ετσι μαζί με την στρέβλωση του  χώρου έχουν κατρορθώσει και την στρέβλωση και τύφλωση της νέας γενιάς, με άφθονα χρήματα των  ανύποπτων πολιτών .  Το εξωφρενικότερο όμως ότι η προπαγάνδα έχει  περάσει και  στην χώρα μας και εμείς οι απόγονοι του Ευκλείδη τον αποβάλλαμε απο τα σχολεία μας. Και μετά διερωτώμεθα. Γιατί στραβώθηκαν τα παιδιά μας; Ομως υπάρχουν και  οι αυθεντίες , όπως ο Χάιζενμπεργκ , που  ομολογούν ότι «την Κβαντική θεωρία την πήραμε από τον Πλάτωνα». Τότε οι «εκλεκτοί του Θεού» εξαγριώνονται περισσότερο και χαρακτηρίζουν απηρχαιωμένο, ξεπερασμένο και προγονολατρικό κάθε τι παλαιό. Μάλιστα φθάνουν σε τέτοιο σημείο παράκρουσης ώστε να θεωρούν τις ιδέες των αρχαίων Ελλήνων σαν «ναζιστικές» και «εθνικιστικές» και να τις θέτουν εκτός νόμου ,στην πυρά , όπως έκαναν  και κατά τον Μεσαίωνα.

            Ο Ερως των Πυρήνων Οι Αρχαίοι πρόγονοι μας υποστήριζαν ότι δύο δυνάμεις αντιμάχονται στον Κόσμο: Ο Ερως και η Ερις. Και για να φανεί πόσο όμοιες –αλλά αντίθετες- ήσαν αυτές διαφέρουν μόνον κατά  το τρίτο γράμμα . Ομως τούτο είναι καθοριστικό της διαφοράς των. Το Ω συμβολίζει το Σύνολον , δηλαδή το όλον, ενώ αντίθετα το Ι συμβολίζει το διάφραγμα που διαιρεί τα σύνολα. Σήμερα η Φυσική προχώρησε σε βαθμό ώστε να εντοπίσει τις ελκτικές αυτές δυνάμεις εντός του πυρήνος (στο εσωτερικό ) του ατόμου. Ελπίζουν ότι κάποια μέρα θα φθάσουν στο σημείο να εκπληρώσουν το μέγα όραμα «της εκπονήσεως της ενιαίας θεωρίας», ή της «Θεωρίας των Πάντων», δηλαδή του Συμπαντικού Φυσικού Νόμου. Αυτός θα ενοποιεί τις τέσσαρες δυνάμεις που επικρατούν στο Σύμπαν σε μία και μοναδική, ήτοι την Βαρυτική , την  Πυρηνική, την Ηλεκτρομαγνητική και την  ασθενή Ακτινοβολία(η ασθενής δύναμη της ραδιενεργού αποσύνθεσης) . Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η δομή του ατόμου είναι εν σμικρογραφία πανομοιότυπη με την δομή  ενός ηλιακού συστήματος.  Οι επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο Καλτέκ Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια  και στο ΜΙΤ αντίστοιχα, προχώρησαν σε σημαντικές θεωρητικές  μελέτες επι του αντικειμένου που σχετιίζεται «με την ισχυρή δύναμη  που κυριαρχεί στο εσωτερικό του πυρήνα». Η δύναμη αυτή ενεργεί μεταξύ των κουάρκς (μικροσκοπικά  σωμάτια ) που βρίσκονται μέσα στα πρωτόνια και στα νετρόνια. Θεωρητικά φθάνουν στην θεωρία του Δημοκρίτου , ο οποίος πίστευε ότι η ύλη συγκροτείται από   βασικά στοιχεία τα οποία αποκαλούσε «άτομα»(μη τεμνόμενα). Επομένως δεν έφθασαν ακόμη οι επιστήμονες στο άτομο του Δημοκρίτου .  Το γεγονός ότι επέτυχαν  την τομή του –ούτω λεγομένου «ατόμου»-δείχνει ότι δεν έφτασαν στο πραγματικό άτομο, δηλαδή το δομικό  συστατικό των πάντωνν  . Προφανώς το σύγχρονο άτομο δεν είναι αυτό που εννοούσε ο Δημόκριτος και Λεύκιππος. Κατά  κυριολεξία  η λέξη «άτομον» σημαίνει αυτό που δεν τέμνεται , δηλαδή δεν μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω, Τούτο κατά τον  Δημόκριτο  είναι το βασικό υλικό των Πάντων στο Σύμπαν.

Η Ανακάλυψη της Δημιουργίας του Σύμπαντος Οι ανακαλύψεις της επιστημονικής ομάδος  του Καλτέκ είχαν δημοσιευθεί το 1973  και οδήγησαν στη θεωρία της Κβαντοχρωμοδυναμικής , ή QCD. Πρόκειται για εκπλήρωση παλαιού ονείρου του ανθρώπου να εισχωρήσει στα μυστικά  του Σύμπαντος και να αποκωδικοποιήσει τον  Συμπαντικό Φυσικό Νόμο που διέπει  κάθε Συμπαντική Δημιουργία. Πιστεύεται ότι αντίθετα με ό,τι συμβαίνει με τις δυνάμεις όπως η Ηλεκτρομαγνητική και η Βαρύτητα , οι οποίες αυξάνονται την ώρα που δύο σωματίδια πλησιάζουν προς άλληλα , η ισχυρή δύναμη  μειώνεται όταν δύο κουάρκ πλησιάζουν προς άλληλα. Στα κουάρκ η δύναμη αυτή ενεργεί αντίστροφα και μοιάζει ωσάν  να  ήσαν δεμένα με ελαστικό δεσμό και να έλκονται προς άλληλα κάθε φορά που προσπαθούν να απομακρυνθούν. Οσο πιό μακριά απομακρύονται αλλήλων τόσο εντονότερη είναι η επιθυμία(Ερως) τους να επανενωθούν . Οσο όμως πλησιάζουν προς άλληλα τόσο περισσότερο αυτή μειώνεται .  Οι δύο δυνάμεις που εμφανίζονται είναι η ασθενής δύναμη που παρατηρείται  στην διαδικασία της ραδιενεργού αποσύνθεσης και η ισχυρή δύναμη , που ενεργεί μεταξύ των κουάρκς.

Στον πρακτικό τομέα το έργο τους βοηθάει στην εκπόνηση του Κοινού Μοντέλου και στην ερμηνεία φαινομένων , όπως η κίνηση ενός νομίσματος  που περιστρέφεται πάνω στο τραπέζι. Κοινό Μοντέλο είναι η θεωρία η οποία περιγράφει κάθε γνώρισμα και στοιχείο της Φυσικής , που ενεργεί  μεταξύ φορτισμένων σωματιδίων. Η κινήσεις του νομίσματος εξαρτώνται απο θεμελιώδεις δυνάμεις μεταξύ των συστατικών του στοιχείων : πρωτόνια , νετρόνια και ηλεκτρόνια.   Οι επιστήμονες οραματίζονται να βρουν κάποια μέρα το πρότυπο της δημιουργίας του  σύμπαντος, ήτοι τον Παγκόσμιο Συμπαντικό Νόμο. Εάν τούτο συμβεί θα γνωρίσουμε  και το πρότυπο της λειτουργίας και του θανάτου του σύμπαντος, λέει ο θεωρητικός Φυσικός Στινγκ Ερικ Σταρκ μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας . Θα φθάσουν ποτέ σ’ αυτό το αποτέλεσμα; Μήπως η Φύση κρύβει με μιά αδιαπέραστη απλότητα τα μυστικά της  και δεν μπορούμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε;  Η περιπέτεια του Προμηθέα που ο αετός του  κατατρώγει τα σωθικά θα συνεχισθεί όσο  υπάρχουν άνθρωποι.

Ποιός Δημιούργησε τον Κόσμο;  Ο μέγας Ηράκλειτος είπε «Αυτόν τον Κόσμο ούτε κάποιος εκ  των θεών ούτε κάποιος εκ των ανθρώπων έφτιαξε, ήταν, είναι  και  θα είναι ... » Και αυτό δεν ήτο κάποιο δογματικό αξίωμα, αλλά προιόν λογικής σκέψεως, διότι αν κάποιος δημιουργός έφτιαξε το Σύμπαν όπως πιστεύουν οι άνθρωποι της Βίβλου. Το πρώτο αδιέξοδο έχει σχέση με το φυσικό αξίωμα ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ-ΤΗΣ ΩΡΙΜΑΝΣΕΩΣ ΚΑΙ  ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.   Λογικά αυτό  που γεννήθηκε από τον δημιουργό, θα αυξηθεί ,δηλαδή θα ωριμάσει, και τελικά θα πεθάνει. Ομως με την λέξη Σύμπαν εννοούμεν ό,τι υπάρχει και δεν  υπάρχει παντού. Αλλά κι’ αν παραβλέψουμε την λογική αυτή σκέψη της «Γεννήσεως-Ωριμάνσεως-Θανάτου» η θεωρία της «Δημιουργίας του Σύμπαντος απο τον Δημιουργό Θεό » προσκροούει σε  ένα  δεύτερο αδιέξοδο.

Το δεύτερο αδιέξοδο   έχει σχέση με την δημιουργία του Θεού.  Εύλογον είναι το ερώτημα: “Tον Θεό- που υποτίθεται είναι ο δημιουργός του Σύμπαντος -πoιός τον έφτιαξε;” Εδώ βρίσκεται το αποκορύφωνα του δογματισμού διότι δεν έχει λογική απάντηση. Πάντως το βασικό και κεφαλαιώδες  ερώτημα  της δημιουργίας του σύμπαντος   είναι δύσκολο να απαντηθεί μετα βεβαιότητος. Η επιστήμη ακόμη δεν μπόρεσε να δώσει οριστική απάντηση και μόνον εμμέσως , κατόπιν πνευματικής διεργασίας ή με την μεταφυσική,  μπορεί κανείς να προσεγγίσει το θέμα.

Πριν απαντήσουμε στα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να πούμε οτι υπάρχουν δύο φιλοσοφικές απόψεις:

Η μία πρεσβεύει ότι τίποτα δεν υπάρχει πέραν της φυσικής πραγματικοτητος και φυσικά απορρίπτει την  θεολογική και δογματική άποψη ότι υπάρχει στο υπερπέραν ένας εξωσυμπαντικός θεός της δημιουργίας του κόσμου. Εξ άλλου δεν έχουμε καμμιά πειστική μαρτυρία περί του αντιθέτου. Επομένως το ερώτημα «Εάν υπάρχει Θεός » είναι άσκοπον και παράλογον. «Οχι δεν υπάρχει» είναι η απάντηση. Και θα ερωτήσει κάποιος: « οι Εβραιογενείς θρησκείες(Ιουδαισμός, Χριστιανισμό, Ισλαμισμός) τι αντιπροσωπεύουν;» Απάντηση: Είναι απλώς βιωμένοι μύθοι για την παρηγορία των πιστών και την  στήριξη των προ του θανάτου . Αυτή  όμως κατέληξε στην πιό εξευτελιστική εκμετάλλευση τούτων απο το πονηρό ιερατείον.  Οπως άλλωστε μύθος είναι και η θρησκεία του  12θεου, με την διαφορά ότι αυτός ο μύθος είναι Ελληνικός και σαν δημιούργημα προηγμένων  ψυχοπνευματικά ανθρώπων είναι προοδευτικός και αποτέλεσε  την φιλοσοφική βάση για την εδραίωση του πιό λαμπρού πολιτισμού που έφτιαξε το ανθρώπινο γένος.  Η πατρώα θρησκεία του 12θεου και Βουδισμός, Κομφουκιασνισμός και Ταοισμός είναι   πνευματικές θρησκείες πολύ διαφορετικές απο τις  τρεις κοσμοπολιτικές και δογματικές θρησκείες. Αυτές σέβονται την κάθε μορφής ζωή . Παραδέχονται ότι στον πλανήτη μας και στο σύμπαν ολόκληρο το κάθε τι είναι  αλληλοεξαρτώμενον και το καθένα έχει ένα μοναδικό σκοπό για την ύπαρξη του. Οπως πονάει όταν υποστεί   τραυματισμό ένα μέλος του σώματος μας , έτσι και όταν γίνεαι παραβίαση της φύσεως ή του ηθικού κοσμικού νόμου τότε έχουμε μιά ανισορροπία , η οποία κακώς θεωρείται ως εκδίκηση της φύσεως προς ημάς. Πρόκειται για την αλλαγή προκειμένου να επιτευχθεί μιά νέα ισορροπία. Επομένως οι άνθρωποι προσπαθούν να απαντήσουν στα ερωτήματα αυτά είτε με βάση τους φυσικούς κανόνες , είτε με την φαντασία τους . Οι πρώτοι στηρίζονται στην λογική σκέψη, ενώ οι δεύτεροι στην  βιωμένη πίστη και τον δομγατισμό τους.  Ο φυσικός τρόπος σκέψεως    εκπορεύεται και οδηγεί στην επιστημονική έρευνα , ενώ ο  δογματικός με βάση την πίστη οδηγεί στην αυθαιρεσία, στο δόγμα και  στον σκοταδισμό. Γιά παράδειγμα η Καθολική Εκκλησία πίστευε ως πρόσφατα ότι η Γη είναι το κέντρον του κόσμου και η Ορθόδοξη Εκκλησία πιστεύει ακόμη στα λείψανα, στα τίμια ξύλα, στις εικόνες  και  στα θαύματα. Ετσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι θρησκείες είναι κατάλοιπα ενός σκοτεινού παρελθόντος που αργά αλλά σταθερά αντικαθίσταται από την επιστήμη, την τεχνολογία και την λογική σκέψη. Επομένως η απάντηση στο ερώτημα εάν υπάρχει θεός ή όχι εξαρτάται από εμάς τους ιδίους, αν δεχόμαστε την λογική σκέψη ή είμαστε αποφασισμένοι να πιστεύουμε την ύπαρξη του θεού  επι τη βάσει του  πλέγματος της θρησκευτικής μας πίστης. Εξ αυτού εκπορεύεται και το «Πίστευε και μη ερεύνα » των κοσμοπολιτικών θρησκειών, ή το «Ερευνάτε τα Γραφάς».  Αυτός είναι και ο λόγος που αποτρέπουν τους πιστούς απο την γνώση και  την έρευνα , διότι όσο φωτίζεται ο πιστός τόσο ανοίγει τους ορίζοντες του και αμφισβητεί τον «Υπερδημιουργό Θεό »

Το Μυστήριο της  Ζωής Για να δοθεί όμως  οριστική απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα πρέπει προηγουμένων να δώσουμε σαφείς απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα για την ζωή:

Από που  καταγόμαστε ;

Γιατί βρισκόμαστε εδώ στη Γη ;

Μήπως εξυπηρετούμε κάποιον σκοπό, ή είμαστε αποτέλεσμα της χημικής διεργασίας στο σύμπαν ;

Εχουμε μήπως κάποια ουσιαστική αξία ;

Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε ;

 Αναφοριικά  με το πρώτο ερώτημα έχουμε ήδη δώσει κάποια απάντηση σε προηγούμενο κεφάλαιο . Είναι πιθανότερο να δημιουργήθηκε η ζωή στη Γη παρά να ήλθε από κάποιον άλλο πλανήτη. Διότι αν ερχόταν από αλλού θα πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα «Και εκεί πως δημιουργήθηκε ;»

Στο δεύτερο ερώτημα, γιατί βρισκόμαστε στη Γη μπορεί να απαντηθεί απλά διότι εδώ υπήρξαν οι κατάλληλες και ευνοικές συνθήκες για την ανάπτυξη μας. Αναφορικά με το δεύτερο ερώτημα βρισκόμαστε στην Γη διότι εδώ γεννηθήκαμε και εδώ θα πεθάνουμε. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι κάποτε ήλθαν στη γη  εξωγήινοι από άλλον πλανήτη και έκαναν μοριακή μετάλλαξη στα γονίδια   ορισμένων θυλαστικών-όπως λ.χ πηθίκων- και από εκεί δημιουργήθηκε ο «Εχέφρων Ανθρωπος»   Οι βιολόγοι διαπιστώνουν ότι ο άνθρωπος ενώ έχει το μεγαλύτερο ποσοστόν των γονιδίων του ζώου , διαθέτει και  ελάχιστα διαφορετικά γονίδια , τα οποία τον κάνουν να ξεχωρίζει από  τα ζώα και τα οποία του δίνουν το πνεύμα , δηλαδή το χάρισμα της λογικής και της συνείδησης. Ισως στο μέλλον όταν θα έχουν αποκωδικοποιήσει όλο το DNA  του ανθρώπου να μπορέσουν οι βιολόγοι να δώσουν απάντηση σ’ αυτό και σε άλλα ερωτήματα σχετικά με την προέλευση του ανθρώπου. Το πιθανότερο και απλούστερο είναι ότι είμαστε γηγενείς και όχι από άλλο πλανήτη , όπως λέγουν ορισμένοι φαντασιόπληκτοι.

Αναφορικά με το τρίτο ερώτημα ο γράφων δεν νομίζει ότι εξυπηρετούμε κάποιον συγκεκριμένο σκοπό που ζούμε, όπως δεν εξυπηρετούν κάποιο σκοπό και τα ζώα και τα φυτά και τα πράγματα. Είμαστε το  αποτέλεσμα της χημικής διεργασίας που συμβαίνει μέσα μας όσο είμαστε εν ζωή.  Εκείνο που θα μπορούσαμε να πούμε είναι ότι συμβάλλουμε στην παγκόσμια ισορροπία , διότι είμαστε μέρος του σύμπαντος .  Οταν θα λείψουμε ασφαλώς  θα δημιουργηθεί μιά νέα ισορροπία στο σύμπαν.  Ο  Νόμος της  αέναης ροής και  της συνεχούς αλλαγής είναι    ο πιό  εντυπωσιακός .  Τα πάντα εν σοφία είναι προγραμματισμένα στο  Νομοτεχνείο του Σύμπαντος.

Ως προ το τρίτο ερώτημα αν έχουμε κάποια ουσιαστική αξία σαν άνθρωποι δεν  φαίνεται να έχουμε καμμία  ιδιαίτερη εκ θεού αξία, όπως υποστηρίζουν οι δογματικοί. Ωστόσο επειδή συμβάλλουμε στο μέτρο  που επηρεάζουμε  την διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας , η οποία χωρίς εμάς αναμφίβολα θα αλλάξει , φαίνεται ότι όλα τα όντα(έμψυχα και άψυχα) συμμετέχουν σ’αυτόν τον κανόνα και διέπονται αλλά και  επηρεάζουν  κι’ αυτοί οι ίδιοι  στο μέτρο τους,   τον Παγκόσμιο Φυσικό Νόμο της αενάου ροής.

Όσον αφορά στο τέταρτο ερώτημα , τι συμβαίνει μετά τον θάνατο , επειδή δεν επέστρεψε ως τώρα κανείς από τον Αδη το πιθανότερον είναι να διατηρείται η αθανασία της ύλης και ενέργειας μας –διότι τίποτα στο σύμπαν δεν χάνεται-αλλά η ύπαρξη μας ως άνθρωποι έχει οριστικά και αμετάκλητα τελειώσει. Αρα   δεν πρέπει  να περιμένουμε ανάσταση νεκρών, όπως παράλογα υποστηρίζουν οι δογματικές κοσμοπολιτικές θρησκείες για να ελέγχουν και εκμεταλλεύονται τους θνητούς με τον φόβο του θανάτου.  Διότι το μεν σώμα μας αποσυντίθεται εις τα εξ ών συνετέθημεν  και αλλάζει σύνθεση , ενώ η ενέργεια μας απελευθερώνεται στο σύμπαν και ξαναγυρίζει στην δεξαμενή ενέργειας του σύμπαντος. Αν αυτή η απελευθερούμενη ενέργεια είναι η ψυχή κανείς δεν το γνωρίζει μετά βεβαιότητος. Πάντως κοινή είναι η πίστη ότι η ψυχή είναι αθάνατη στο μέτρον που   η ενέργεια –αλλά και η ύλη-στο σύμπαν είναι αθάνατη και απλώς μετασχηματίζονται εναλλάξ στο μεγάλο  εργαστήρι  της φυσικής δημιουργίας.

            Η Προέλευση της Θεωρίας της BIG BANGΗ θεωρία της Μεγάλης Εκρήξεως( BIG BANG)-δηλαδή της υπάρξεως κάποιου Δημιουργού  σε  κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ενάρξεως της δημιουργίας -σε αντίθεση με την εξελικτική πορεία,  επινοήθηκε  για να συμβιβασθεί με την  Ιουδαιο-Χριστιανική δοξασία  της υπάρξεως Θεού Δημιουργού. Η θεωρία αυτή   στηρίχθηκε στην Γενική Θεωρία της Σχετικοτητος   του  Εβραικής καταγωγής Αλβερτ Αινστάιν  και είναι σύμφωνος με τα θεολογικά του πιστεύω περί της δημιουργίας του κόσμου από κάποιον υπερφυσικό και εξωσυμπαντικό θεό .  Γι’ αυτό το ελεγχόμενο από τους Εβραίους διανοητικό και πανεπιστημιακό Κατεστημένο έχει στερεοποιήσει –δίκην δογματικού μπετόν αρμέ-αυτήν την θεωρία και αρνείται κάθε διαφορετική θεωρία, όπως αυτή της «σταθερής καταστάσεως» του σύμπαντος. Δεν επιδέχεται ακόμη ούτε και την απλή αμφισβήτηση της Μεγάλης Έκρηξης. Οχι ότι δεν γίνονται εκρήξεις στο Σύμπαν. Αυτές είναι τόσο συνηθισμένες ακόμη και στη Γη μας και στον Ηλιο και στους Γαλαξίες. Όμως αυτές δεν τις κάνει κάποιος Γιαχβέ, όπως παραμυθιάζουν τον κόσμο οι θειολογούντες κοσμολόγοι.

Τα σημεία που στηρίζουν  ‘επιστημονικά’  την ύπαρξη του υπερδημιουργού είναι εν συντομία τα εξής:

1/ Η Μεγάλη Έκρηξη . Αυτή είναι για τους θεολογούντες επιστήμονες έργον θεού   και συμφωνεί σε γενικές γραμμές με  την  Γένεση της Βίβλου.

2/ Η αποθήκευση των πληροφοριών στο DNA δείχνει κατά τους γενετιστές του συστήματος,   ότι υπάρχει κάποιος Δημιουργός που   έγραψε τον κώδικα των πάντων .  Αυτοί  αρνούνται ότι  η μητέρα Φύση με τους νόμους της εξελίξεως των όντων έχει αυτή την ικανότητα.

3/ Οι θεολογούντες βιολόγοι και μαθηματικοί του συστήματος αμφιβάλλουν   αν μπορεί να αυτοδημιουργηθεί η  ζωή χωρίς την παρέμβαση του  Δημιουργού Θεού.

4/ Οι Νόμοι του Σύμπαντος κατ’ αυτούς μπήκαν  από το  Θεό.

Δεν μπορούν όμως να σου δώσουν άλλη εξήγηση για το πως εννοούν το θεό και ποιός δημιούργησε το θεό.

5/ Παράλληλα και οι θεολογούντες φιλόσοφοι  συμφωνούν  με την ύπαρξη του Δημιουργού θεού . Αυτοί πιστεύουν ότι η Ηθική των ανθρώπων είναι δημιουργημα του θεού και όχι της Φύσεως.  Με βάση όμως αυτή την αντίληψη τότε και η ηθική των  ταλεμπάν του Ισλαμιστή Μπιν Λάντεν αλλά  και των  νεοσυντηρητικών  ευαγγελιστών χριστιανών του Μπους είναι θεϊκά δημιουργήματα;  Ασφαλώς δεν θα συμφωνήσετε .

Και ερωτούν «Ποιός έδωσε την  συνείδηση;» Όμως η ίδια η φύση τους διαψεύδει γιατί και η φύση έχει την δική της  Συμπαντική Συνείδηση  και μάλιστα πάνω σ’ αυτή την ανθρώπινη ηθική (νόμους ) Αυτή την Συμπαντική Συνείδηση  ή μέρος αυτής έχουμε όλοι μέσα μας και είναι αυτή που μας κάνει να είμαστε υπέρμαχοι της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, του Ανθρωπισμού, του Μέτρου, της Ειρήνης, της Λογικής, της Αγάπης προς την Φύση , της Αξιοπρέπειας , της Ανδρείας, της Τιμής, της Αρμονίας, της απέχθειας προς το Έγκλημα, το Ψέμμα, τον Δόλο, την Εχθρότητα, την Βία , την Απληστία, κ.ο.κ. Η φύση δεν  κάνει συναλλαγές και παζάρια, ούτε κλέβει ή εξαπατά κανέναν, αρκεί να μην παραβιάζουμε τους νόμους της . Είναι δηλαδή άτεγκτη στην εφαρμογή των νόμων της  και οι παραβάτες «τιμωρούνται»-δηλαδή υφίστανται    αμέσως ή εμμέσως τις επιπτώσεις  για την καταστροφή της ισορροπίας που προξένησαν στο συμπαντικο σύστημα. Στην περίπτωση αυτή  αναπαράγει μιά καινούργια ισορροπία στην θέση της διαταραχθείσης από τον άνθρωπο ή από άλλα φυσικά αίτια.

6/ Η καθολική  πίστη του κόσμου στο θείον  και η συμμετοχή του σε  κάποια θρησκεία δίνει το δικαίωμα στους θεολογούντες και στο ιερατείο να ομιλούν για την ύπαρξη του Θεού.  Τί είναι εκείνο που κάνει τους ανθρώπους κάθε φύλλου , φυλής, χρώματος , παιδείας να έχουν δοκιμάσει κάποια εμπειρία υπερανθρώπινη; Να πιστεύουν στα θαύματα, στην θεία ίαση, στις προφητείες, στις αποκαλύψεις, στο υπερφυσικόν και στα ανεξιχνίαστα φαινόμενα; Ολα αυτά τα εκμεταλλεύεται το πονηρό ιερατείο και κατευθύνει τις μάζες στο όνομα κάποιου θεού.     Ομως ο θεός του καθενός είναι διαφορετικός από του άλλου , γι’ αυτό μαίνονται θρησκευτικοί πόλεμοι και συγκρούσεις για την επιβολή του θεού του ισχυρού. Στους  αρχαίους χρόνους η Θρησκεία και η Εξουσία ασκείτο απο το ίδιο πρόσωπο . Η παράδοση αυτή παρότι έπαυσε να ισχύει μετά τον διαχωρισμό του κράτους από την θρησκεία, εν τούτοις υπάρχει μιά σύζευξη των δύο και η μία πλευρά στηρίζει την άλλη στην εξουσία.  Στις μέρες μας επικρατούσα θρησκεία είναι αυτή του Αβραάμ και των απογόνων του, ήτοι (Ιουδαισμός , Χριστιανισμός, Ισλαμισμός) . Οπου και ανα πάτε να μείνετε σε κάποιο ξενοδοχείο ανά τον κόσμο  μπορεί να μην βρείτε προσόψιο να σκουπιστείτε ή σαπούνι να πλυθείτε αλλά είναι βέβαιον ότι θα βρείτε την Βίβλο. Στην Βίβλο  μας παραπέμπουν και οι θεοσεβούμενοι  επιστήμονες στην σχετική για το Σύμπαν ιστοσελίδα.

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΕΙΚΟΣΤΟΝ  ΤΡΙΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ

Ο Αρμονικός Χορός του Σύμπαντος

Από αρχαιοτάτων εποχών οι άνθρωποι εστράφησαν προς τον Ουρανό με δέος και αμηχανία για το αχανές σύμπαν που εκτείνεται εκείθεν του Ουρανού.  Στην αρχή είδον δια γυμνού οφθαλμού 4.000 ουράνια σώματα άλλα να διαγράφουν περιοδικούς κύκλους κι’ άλλα να φαίνονται ακίνητα στο στεραίωμα. Οι Αρχαίοι Ελληνες ήσαν μεταξύ των πρωτοπόρων στην έρευνα του ουρανού(Αριστοτέλης, Πυθαγόρας, Αρίσταρχος, Πτολεμαίος κλπ) Η διαφορά των Ελλήνων σε σχέση με τους Αιγυπτίους και Βαβυλωνίους είναι ότι οι Ελληνες ήσαν αστρονόμοι , ενώ οι Αιγύπτιοι , Βαβυλώνιοι και άλλοι ήσαν αστρολόγοι. Κατά την εποχή της Αναγεννήσεως ενεφανίσθη ο Κοπέρνικος με το Ηλιοκεντρικό του σύστημα για να ταράξει την ως τότε αντίληψη του κατεστημένου ότι το κέντρον των πάντων ήτο η Γη. Ο άριστος γνώστης της Ελληνικής γλώσσης  Κοπέρνικος(1471-1543) οικειοποιήθηκε την θεωρία του Σάμιου Αρίσταρχου και την εμφάνισε σαν δική του, διότι ενώ στο αρχικό σύγγραμμα του έκανε αναφαορά στο έργο του Αρίσταρχου, μετέπειτα απαλείφθηκε αυτή ως διά μαγίας. Παρόμοια οικειοποίηση έκανε και  ο Γαλιλαίος (1564-1642) κ.α Ομως το Ηλιοκεντρικό σύστημα ήτο γνωστό στον Ελληνικό Κόσμο από την εποχή ακόμη των Ορφικών. 

Στους Ορφικούς Υμνους  αναφέρονται για τον Ήλιο  [ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ, Ιωάννη Πασσά, Αθήνα Εγκυκλ. ΗΛΙΟΣ]  τα κάτωθι :

α/ «εύδρομος»(8,6) ταχέως ανερχόμενος στον ουρανόν

β/ «ακάμας» δηλαδή ακαταπόνητος(8,6)

γ/ «κυκλοέλικτος» και «πυρίδρομος» (8,11) δηλαδή ελισσόμενος εν κύκλω

δ/ «συ χορεύων δια τεσσάρων ποδών(8,5) διατρέχεις την εκλειπτικήν» ,

δηλαδή εκτελείς κινήσεις κυκλικάς δια των τεσσάρων εποχών.

ε/ «ελαύνει οίμον(8,7) ...κυκλοέλικτος» σημαίνει κατά λέξιν ο ήλιος κινείται στον δρόμον ....κυκλικώς

στ/ τον ήλιο ονομάζει «κοσμοκράτορα(8,11)  και δεσπότη του κόσμου, παντός έχεις κόσμου σφραγίδα τυπώτιν(ότι έχει την σφραγίδα με την οποίαν ετυπώθη ο κόσμος( 34,26)» 

ζ/ και «ήλιος έλκει τον κόσμον»

η/ Η γη είναι  σφαιρική(παραγ 34, 48, )

Και όλα αυτά τρεις χιλιετίες πριν ομιλήσει ο Νεύτων(1687 μ. Χ) για την  έλξιν του ηλίου

Ο Αρχιμήδης (250 π.Χ) εις τον Ψαμμίτην λέγει: « Ταν δε γαν περιφέρεσθαι περί τον άλιον(Ηλιον) κατά κύκλου περιφέρειαν, ος έστιν εν τω μέσω των δρόμων  κείμενος»

 Για τον ήλιον και την σελήνη είχε διατυπωθεί το φαινόμενον Σάρρος. Αυτός ήτο διαρκείας 18 ετών και 11 ημερών ή 6.585 ημερών, ότι ο ήλιος και η σελήνη και η γραμμή των δεσμών επανέρχονται εις την αυτήν σχέτωση προς άλληλα θέσιν.  Στο διάστημα αυτό  οι σεληνικές φάσεις και οι ηλιακές εκλείψεις επανέρχονται εις την αυτήν τάξιν. Είναι πράγματι εκπληκτικό ότι τα ουράνια σώματα κινούνται επι δισεκατομμύρια χρόνια στις τροχιές τους χωρίς να συγκρούονται προς άλληλα. Τούτο δείχνει τον σοφό προγραμματισμό από το Νομοτεχνείο της Φύσεως. Η μελέτη των κινήσεων της γης  βοηθά στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων , όπως λ.χ την πρόβλεψη σεισμών. Επίσης οι παρατηρήσεις του Ηλίου -και ιδιαιτέρως των ηλιακών εκρήξεων- μας  παρέχει χρήσιμα στοιχεία για τον καιρό και την επίδραση στις ασύρματες επικοινωνίες.

            Ουράνια Αρμονία: Οι Κινήσεις των Ουρανίων  Σωμάτων

Κάθε ουράνιον σώμα εκτελεί  ‘8’(οκτώ) κινήσεις. Αυτές συνεχώς μεταβάλλονται και προσαρμόζονται προς τις νέες καταστάσεις που έχουν προκύψει απο την συνεχή  της θέσεως του ουρανίου σώματος.

1^η Κίνηση .Περιστροφή περί τον ατομικόν του άξονα με αριστερόστροφον κατεύθυνση, ως προς την έννοιαν κινήσεως, κατά μήκος του άξονος.

2^α Κίνηση. Απο Βορά προς Νότον, κατά την κατεύθυνση του άξονος περιστροφης.

3^η Κίνηση. Εκ Δυσμών προς Ανατολάς, ως προς το επίπεδον του ησιμερινού του, περί το οποίον περιφέρεται ή εκατέρωθεν αυτού, όσον προκύπτει απο την γωνίαν λοξώσεως.

4^η Κίνηση . Περιφορά περί κατά πολύ μεγαλύτερου του ουρανίου σώματος επί του επιπέδου του ισημερινού του ή άνω ή κάτω από αυτό, υπό σταθεράν γωνίαν , ονομαζομένην λόξωσιν. Οι άξονες των δύο αυτών σωμάτων είναι πάντα παράλληλοι.

5^η Κίνηση . Παλινδρομική εκ Δυσμών  προς Ανατολάς με περίοδον ίση με τον χρόνον περιφοράς περί το μεγαλύτερον του ουράνιον σώμα. Για την Γην η περίοδος αυτή είναι 365,25  ημέρες και το εύρος 300 εκατομ. Χλμ επί δύο.

6^η Κίνηση. Παλινδρομική από Βορά προς Νότον, με περίοδον ίσην με την προηγουμένην και εύρος ίσον με την  γωνίαν λοξώσεως ή εις απόστασιν προκύπτουσαν απο αυτήν και την κάθετον εις την ακτίνα περιφοράς  περί το μεγαλύτερον του ουράνιον σώμα, κατά ‘4’ (τέσσαρας) φοράς.

7^η Κίνηση. Παλινδρομική από Δυσμών προς Ανατολάς με περίοδον ίσον με τον χρόνον περιστροφής περί τον άξονα του και εύρος ίσον με την  κάθερον απόστασιν του σημείου από τον άξονα περιστροφής κατά ‘4’ (τέσσαρας) φοράς. Για την  Γην είναι 24 ώρες, για τον Ηλιον 25 ημέρες και δια την  Σελήνην ‘29’ ημέρες.

8^η Κίνηση. Παλινδρομική από Βορά προς Νότον με περίοδον ίσην με την  αμέσως προλεχθείσαν και εύρος ίσον με την γωνίας λοξώσεως και την κάθετον εις την ακτίνα του σώματος τετράκις.

Είναι πράγματι απορίας άξιον πως δεν συγκρούονται μέσα στους ατελεύτητους αιώνες δισεκατομμυρίων ετών τα ουράνια σώματα , τα οποία εκτελούν συνεχώς και αυτομάτως τις οκτώ ως άνω συνδυασμένες κινήσεις . Αυτές τις προσαρμώζουν κάθε στιγμή και ως προς τον εαυτόν τους αλλά πρωτίστως ως προς το μεγαλύτερο ουράνιο σώμα, το οποίον παρακολουθούν αδιαλείπτως. Στην προκειμένη περίπτωση στο ηλιακό μας σύστημα το σημείον αναφοράς είναι ο Ήλιος. Οι οκτώ ως άνω κινήσεις έχουν την σκοπιμότητα τους, αλλά οι τέσσαρες τελευταίες έχουν άμεση σχέση με τον καιρό, οι δε έκτη και ογδόη με τους σεισμούς.

Ο άξων της Γης παραμένει πάντα σταθερός, και τούτο εμφαίνεται διότι δεικνύει πάντοτε τον Πολικό αστέρα, με μικράν απόκλισιν κλάσματος της μοίρας ανά αιώνα. Η περιστροφή του Ήλιου περί τον άξονα του είναι πάντοτε σταθερή και διαρκεί 25 ημέρες παρά τις φαινομενικές διαφοροποιήσεις. Από τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων αγόμεθα σε συμπεράσματα για άλλα κατοικήσιμα ουράνια σώματα. Όσο πιό κυκλικές είναι οι τροχιές τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες το ουράνιο σώμα να είναι κατοικίσιμο. Επίσης όσο πιό ελλειπτικές είναι οι τροχιές τόσο το ουράνιο σώμα δεν είναι φιλόξενο στην ζωή, διότι δημιουργούνται μεγάλες αυξομειώσεις στην θερμοκρασία. Βέβαια παίζει ρόλο και η απόσταση από τον πλησιέστερον αστέρα, διότι αν είναι πλησίον θα έχει υψηλότατες θερμοκρασίες , όπως λ.χ  ο Ήφαιστος και ο Ερμής, ενώ αν είναι απομακρυσμένος από τον αστέρα τότε θα επικρατεί φοβερό ψύχος, όπως στον Πλούτωνα. Για να υπάρξει ζωή πρέπει το ουράνιο σώμα να βρίσκεται σε μεσαία απόσταση , όπως συμβαίνει στην Γη.

Όμως αναφορικά με μιά κατηγορία ουράνιων  σωμάτων όπως είναι τα κβάσαρς, τα πούλσαρς και οι μελανές οπές, εκεί τα πράγματα διαφοροποιούνται ,  όπως  και  οι κινήσεις τούτων αλλά και πάλιν παντού επικρατεί ο νόμος των ισορροπιών μεταξύ τους με εξαίρεση τις μελανές οπές όπου εκεί επικρατούν ιδιόρρυθμες συνθήκες.

Η  1^η Κίνηση της αυτοπεριστροφής  μεταβάλλει το σώμα σε ένα γυροσκόπιο έτσι ώστε να διατηρεί σταθερόν τον άξονα του και την δημιουργία ηλεκτρομαγνητικού πεδίου.  Η 2^η και  3^η Κίνηση έχουν επιδράσεις στις καιρικές συνθήκες, με βάσιν το αριστερόστροφον αστεροειδές το οποίον δημιουργούν.

Η 4^η Κίνηση δημιουργεί στενόν δεσμόν με το εγγύς μεγαλύτερον κατά πολύ ουάνιον σώμα, στην προκειμένη περίπτωση της Γης προς τον Ηλιον, χωρίς ποτέ να φθάνει την οριακήν ταχύτητα. Οι υπόλοιπες παλινδρομικές κινήσεις , εξασφαλίζουν στα ουράνια σώματα:

α/ την διαμόρφωση της δομής των

β/ περιοδικές δυνάμεις με ποικίλους ωφέλιμους σκοπούς

γ/ κατάλληλες συνθήκες εναλλαγής του κλίματος και εύκολη επικοινωνία των πολιτισμών στο Σύμπαν.

Το συμπέρασμα είναι  ότι κάποιος μεγάλος Νους έφτιαξε αυτούς του Νόμους ή αν θέλετε έθεσε σε εφαρμογή αυτό το μεγαλειώδες πρόγραμμα που ενώ είναι στο έπεκρον λειτουργικό δεν ενέχει μέσα του τον παράγοντα του ατυχήματος , όπως συμβαίνει στα ανθρώπινα τεχνολογικά  προγράμματα . Η Φύση ενεργεί λειτουργικά ενώ ο άνθρωπος τεχνολογικά. Τούτο σημαίνει ότι η Φύση  μπορεί να  συνδυάσει εκατοντάδες ή και  εκατομμύρια παράγοντες που πρέπει να  συνλειτουργούν, ενώ ο άνθρωπος δεν μπορεί να συνδυάσει ούτε μιά δεκάδα παράγοντες στα έργα του μέσω της τεχνολογικής προσεγγίσεως των πραγμάτων.

            Ο Αστρικός Χάρτης του Ιππάρχου   Ο καθηγητής Μπράντλευ Σέφερ του Πανεπιστημίου της Λουιζιάνας  κατά την διάρκεια μιάς επιστημονικής ημερίδας στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας έκανε μιά βαρυσήμαντη ανακοίνωση για τον Αστρικό Χάρτη του Ιππάρχου.  Κατά τον Αμερικανό καθηγητή ο Ιππαρχος μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο σημαντικότερος  αστρονόμος της αρχαιότητος . Είναι αυτός που συνέταξε   τον Κατάλογο των 1080 αστέρων και επηρέασε τα μέγιστα τον μεταγενέστερο του Πτολεμαίο. Στον Ίππαρχο αναφέρονται και οι μεταγενέστεροι του Στράβων, Πλούταρχος  και  Πλίνιος, τονίζοντας όλοι το χρέος στον «μεγάλο αυτό αστρονόμο» που έβαλε τις βάσεις της αστρονομίας. Αντίγραφο του χαμμένου χάρτη του Ιππάρχου υπάρχει στο Ρωμαϊκό  άγαλμα  του μυθικού Ατλαντα , ο οποίος κρατά  στους ώμους του   την υδρόγειο σφαίρα που.

Βέβαια είναι γνωστοί αυτοί που εξηφάνισαν  την αρχαία  γνώση απο τα μουσεία και  τις βιβλιοθήκες για να επιβάλλουν δια της βίας το Ανατολικό δόγμα. Αν εσώζετο η Μεγάλη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας ασφαλώς σήμερα ο κόσμος θα ήτο διαφορετικό. Ως γνωστόν την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας ίδρυσεν ο Μέγας Αλέξανδρος το 332 π. Χ  και εν συνεχεία οι διάδοχοι του ίδρυσαν το Μουσείον της Αλεξανδρείας, το οποίον έγινε κατά τα πρότυπα της Ακαδημίας Πλάτωνος και του Λυκείου του Αριστοτέλους των  Αθηνών. Τα Ελληνικά Μουσεία ήσαν  κλειστά κέντρα λατρείας των Μουσών(Γραμμάτων και Τεχνών) Η βιβλιοθήκη διέθετε 700.000 τόμους πολύτιμων βιβλίων , παπύρων, περγαμηνών κ. α Με την καταστροφή της χάθηκαν τα 4/5 της Ελληνικής Γραμματείας και της παγκόσμιας σοφίας. Βιβλιοθήκες υπήρχαν σε πολλές πόλεις , όπως λ. χ στην Κωνσταντινούπολη , Πέργαμο, Αντιόχεια, Αθήνα, Κρότωνα κ.α όλες όμως είχαν την ίδια τύχη με την εισβολή του Ιουδαιοχριστιανισμού.

Ο Κατάλογος αυτός έγινε από τον Ίππαρχο το 129 π.Χ και αντίγραφο του όπως προείπαμε βρίσκεται πάνω στην υδρόγειο του Ατλαντα. Ο Ατλας του Φερνέζε -όπως ονομάζεται το άγαλμα-έχει ύψος 2,1 μ. ενώ η γήινη σφαίρα που κρατάει στους ώμους του έχει διάμετρο 33,8 εκατ. και  απεικονίζει 41 Ελληνικούς αστερισμούς, καθώς και τον Ουράνιο ισημερινό, τους τροπικούς και την εκλειπτική.  Οι ιστορικοί της τέχνης εκτιμούν ότι το Ρωμαικό άγαλμα είναι αντίγραφο αρχαίου Ελληνικού πρωτοτύπου, όπως συνηθιζετο απο τους Ρωμαίους. Το άγαλμα  χρονολογείται  από τον 2^ον αιώνα μ. Χ  και εμφανίζει αναλυτική απεικόνιση του χάρτη των αστέρων σε ανάγλυφη παράσταση πάνω στην γήινη σφαίρα.

Οι Άραβες άντλησαν απο τον Κατάλογο του Ιππάρχου τις αναγκαίες πληροφορίες για να κάνουν τις παρατηρήσεις των  αργότερα.

Το κατόρθωμα του καθηγητού Σέφερ ήτο ότι κατόρθωσε να ταυτοποιήσει τον χάρτη του Ιππάρχου πάνω στον χάρτη της γήινης σφαίρας του Ατλαντος.  Μπορεί και οι Βαβυλώνιοι και Αιγύπτιοι να ασχολούντο με την αστρολογία , αλλά εκείνο που ξεχωρίζει τους Ελληνες ήτο ότι ήσαν  πραγματικοί  αστρονόμοι . Και τούτο αποδεικνύεται απο το γεγονός ότι ο Ιππαρχος –σύμφωνα με τον καθηγητή Σέφερ- είναι ο πρώτος που ανακάλυψε  το φαινόμενον της μετάπτωσης των ισημερινών, σύμφωνα με το οποίον η θέση των αστερισμών μεταβάλλεται ανάλογα με την  εποχή του χρόνου. Παρ’ όλα αυτά , μόνον ένα έργο του Ιππάρχου σώθηκε μέχρι σήμερα , το «Εις Αστερισμούς»

 Η ανακάλυψη των  αστερισμών στο  χάρτη του Ιππάρχου θα δώσει απάντηση σε δύο σημαντικά για τους αστρονόμους ερωτήματα:

-Ποιές συντεταγμένες χρησιμοποίησε ο Ίππαρχος για τις παρατηρήσεις του;

- Τι ποσοστό του χάρτου χρησιμοποιήθηκε απο τον Πτολεμαίο;

Από το άπειρον του Αναξιμάνδρου στην αρχαία Ελλάδα έως την απειρία των κόσμων στη σύγχρονη Κοσμολογία

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΝ

ΕΙΚΟΣΤΟΝ  ΤΕΤΑΡΤΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ

ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Το  Απειρον του Αναξιμάνδρου      

Την έννοια του απείρου στη φιλοσοφία, με τη σύγχρονη αντίληψη, πρώτος εισήγαγε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αναξίμανδρος (6ος π.Χ. αιώνας).

            Ο Αναξίμανδρος πρότεινε το άπειρον σαν αρχή από την οποία δημιουργήθηκαν τα πάντα. Κατά την άποψή του, το άπειρον είναι η απροσδιόριστη ύλη που βρίσκεται σε αιώνια κίνηση. Από αυτό ξεπηδούν οι εναντιότητες – του θερμού και του ψυχρού, του υγρού και του ξηρού – και η μεταξύ τους πάλη. Το αποτέλεσμα αυτής της αιώνιας διεργασίας το αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος στην απέραντη πολυμορφία των πραγμάτων και στην απειρία των κόσμων.

            Από κοσμολογική άποψη είναι θαυμάσια η σκέψη του Αναξίμανδρου ότι πολλοί κόσμοι πηγάζουν από το άπειρο και επαναπορροφώνται από αυτό καθώς καταστρέφονται. Συνεπώς το άπειρον συνδέεται με μια ατέλειωτη μέσα στον χρόνο κοσμογονική λειτουργία.      Το κοσμολογικό πρόβλημα της απεραντοσύνης του Σύμπαντος ή της απειρίας των Κόσμων είναι βασικά φιλοσοφικό, ενώ με την κοσμολογική έννοια του χωροχρόνου είναι συνυφασμένη η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης αφετηριακό σημείο για την κατανόηση των μοντέλων που περιγράφουν το Σύμπαν μας.

Τον 6ο π.Χ. αιώνα στην Ιωνία οι φιλοσοφικές απόψεις ωρίμασαν πιο γρήγορα από την υπόλοιπη Ελλάδα, με αποτέλεσμα η ερμηνεία του Κόσμου που στηριζόταν στην πίστη ότι οι θεοί ρύθμιζαν με τις αυθαίρετες επεμβάσεις τους τα συμβαίνοντα στον Κόσμο δεν ικανοποιούσε πλέον ούτε τη γνώση, ούτε τις ηθικές αξιώσεις της εποχής. Οι φιλόσοφοι στράφηκαν στην έρευνα του εξωτερικού κόσμου, μελετώντας την πραγματικότητα που βρισκόταν απέναντί τους και τους περιέβαλε. Οι Ίωνες φιλόσοφοι παρατηρούσαν με μεγάλη προσοχή τα φυσικά φαινόμενα και η συνεισφορά τους στην αμφισβήτηση των μύθων είναι σημαντικότατη. Προσπαθούσαν να εξάγουν όλα τα δυνατά συμπεράσματα από την παρατήρηση της φύσης χρησιμοποιώντας κυρίως τη λογική τους.

Τους αρχαίους Έλληνες φυσικούς-φιλοσόφους απασχολούσε το πρόβλημα της «πρώτης αρχής», το ζήτημα της δομής ή της φύσης του Κόσμου μας, καθώς επίσης και του τρόπου κατασκευής του. Πιθανόν να μην ενδιαφέρονταν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει σ’ ένα φαινόμενο ή πως συμβαίνει τούτο, αλλά μόνον να εξηγήσουν –στο πλαίσιο μιας θεωρίας– για ποιόν σκοπό συμβαίνουν τα φαινόμενα.

Ούτως ή άλλως, όμως, την εποχή εκείνη έγινε μια απότομη και μάλλον απροσδόκητη μετάπτωση από τον μυστικισμό και τη θρησκειολογία στην αιτιατή σκέψη, που αποτέλεσε και το μεγαλείο της αρχαιοελληνικής Φιλοσοφίας. Μια μεταλλαγή που οι συνέπειές της για την ανθρωπότητα υπήρξαν βαθύτατες.

Βέβαια, οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες προσωκρατικοί φιλόσοφοι ήταν φυσιολόγοι, με την έννοια ότι ενδιαφέρονταν να ορίσουν την «πρώτη αρχή», δηλαδή το πρωταρχικό εκείνο στοιχείο από το οποίο προήλθαν όλα τα πράγματα του Κόσμου μας.

Αρχικά ο Θαλής ο Μιλήσιος (624-546 π.Χ.) υποστήριξε ότι η βάση των πραγμάτων ήταν το «νερό», ενώ ο μαθητής του ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) θεώρησε ως τέτοιο το «άπειρον». Αν λάβουμε υπόψη τις αρχαιο-ελληνικές φιλοσοφικές απόψεις κατά τις οποίες η ύλη ταυτίζεται με το νερό, τον αέρα ή το πυρ, βλέπουμε πως η έννοια του «απείρου» του Αναξιμάνδρου προερχόμενη ως λέξη από το στερητικό «α» και το «πέρας», υποδηλώνει την απουσία αρχής και τέλους στον χρόνο και το απεριόριστο στον χώρο. Σ’ αυτόν ακριβώς τον όρο θα επικεντρώσουμε, στην προσπάθειά μας να δείξουμε πως από τον μύθο δημιουργήθηκαν τα θεμέλια της Κοσμολογίας και της Φυσικής στην Ιωνία τον 6ο π.Χ. αιώνα, όπου –κατά τη γνώμη μας– συντελέστηκε η 1η επανάσταση της Επιστήμης. Τότε ακριβώς οι Έλληνες φιλόσοφοι επιχείρησαν να απαντήσουν στα δύο βασικά ερωτήματα που τους απασχολούσαν έντονα: Αυτό της αρχής του Κόσμου και εκείνο της δομής (ή της μορφής) του. Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους έγιναν οι θεμελιωτές του φιλοσοφικού στοχασμού και οι ιδρυτές της Επιστήμης.

Επιπλέον, οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι στην προσπάθεια προσέγγισης του Σύμπαντος πρότειναν πολλαπλούς ή άπειρους κόσμους, θέσεις που μας δημιουργούν –ως αστρονόμους– ποικίλα ερωτήματα για περαιτέρω έρευνα.

Συνεπώς οι πολλαπλοί ή άπειροι κόσμοι, με την έννοια ή μη της απειρότητας του Σύμπαντος, η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης και άλλοι προβληματισμοί θέτουν θεμελιώδη οντολογικά φιλοσοφικά ερωτήματα, τα οποία είχαν τεθεί από την Αρχαιότητα. Ερωτήματα τα οποία παραμένουν από τότε ανοικτά, δεδομένου ότι η ίδια η μοίρα του Σύμπαντος παραμένει ανοικτή και άγνωστη!

Την ίδια εποχή με τον Θαλή έδρασε στη Μίλητο ο –μαθητής και διάδοχός του στη σχολή του– ο Αναξίμανδρος (610-540 π.Χ.), ο οποίος, όπως παραδέχονται όλοι οι μελετητές εκείνης της περιόδου, ήταν ισάξιος του δασκάλου του και ο πρώτος που –μαζί με τον Εμπεδοκλή τον Ακραγαντίνο (500-428 π.Χ.)– εισήγαγε την πειραματική έρευνα κατά τη μελέτη των φυσικών φαινομένων.

Εξάλλου θεωρείται ο πρώτος που παρουσίασε μια εικόνα του Κόσμου επιστημονική και τελείως απομυθοποιημένη, αφού ήταν ο πρώτος που έγραψε φιλοσοφικό σύγγραμμα για τη φύση: «Εθάρρησε πρώτος ων ισμεν Ελλήνων λόγον εξενεγκειν περί φύσεως συγγεγραμμένον» (Themist. Οr. 36p. 317).

Ο Αναξίμανδρος βασικά πίστευε ότι στον Κόσμο υπάρχει μια μορφή φυσικού νόμου, μια κοσμική δικαιοσύνη, που εξασφαλίζει την ισορροπία μεταξύ των τεσσάρων κυρίαρχων στοιχείων, που συνεχώς αντιμάχονται εξαιτίας της διαφορετικής υφής τους και της ανομοιογενούς συστάσεώς τους. Η φυσική σχέση, κατά τον Αναξίμανδρο, έπρεπε να συντηρείται και να διαιωνίζεται ούτως ώστε κανένα από τα τέσσερα βασικά στοιχεία να μην μπορεί να υπερισχύσει στα άλλα. Απέρριπτε, λοιπόν, τη θέση του δασκάλου του ότι η αρχή του Κόσμου ήταν το νερό, διότι εάν συνέβαινε αυτό θα διασαλευόταν η φυσική σχέση δικαιοσύνης μεταξύ των βασικών στοιχείων. Εάν ένα στοιχείο, όπως το νερό, ξεχώριζε και πλεονεκτούσε, τότε θα είχε απορροφήσει τα άλλα και ο Κόσμος όχι μόνον θα ήταν τελείως διαφορετικός, αλλά θα όδευε και προς την οριστική καταστροφή του.

Κάτω απ’ αυτήν την τοποθέτηση το σημαντικό στοιχείο στη φιλοσοφική σκέψη του Αναξίμανδρου ήταν ότι υπάρχει μία άχρονη και αναλλοίωτη κοσμική ουσία από την οποία απορρέουν τα πάντα και στην οποία τελικά τα πάντα επιστρέφουν. Στη φιλοσοφία του Αναξίμανδρου, αυτή η πρωταρχική κοσμική ουσία, που βρισκόταν έξω από τα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης, ονομαζόταν αρχή και ταυτιζόταν με το «άπειρον».  Στην πρώιμη κοσμολογία του, η αρχή «άπειρον» είναι στοιχείον «αΐδιον, αθάνατον και ανώλεθρον». Ο Αναξίμανδρος, θεωρούσε το «άπειρον» ως μια πρωταρχική αδιαμόρφωτη και αδιακόσμητη υλική μάζα, που δεν είχε όρια στον χώρο και στον χρόνο και επιπλέον δεν είχε προσδιορισμένες ιδιότητες.

Το άπειρον ήταν αθάνατον και ανώλεθρον, από αυτό γεννιώνταν και σ’ αυτό επέστρεφαν αλληλοδιαδόχως άπειροι κόσμοι. Γεγονός, όμως, είναι ότι οι αρχαίοι σχολιαστές αμφισβητούσαν αν το «άπειρον» ήταν ένα πρωταρχικό υλικό ή μια ακαθόριστη –ως προς την ποιότητα– αμορφοποίητη και άφθαρτη πρωταρχική υλική ουσία που ήταν συγχρόνως χρονικά και χωρικά απεριόριστη.

Ουσιαστικά το «άπειρον» μεταμορφωνόταν στα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης, τα οποία αλληλοσχετιζόμενα έδιναν τα όντα του Κόσμου μας, τα οποία φθειρόμενα επέστρεφαν τελικά σε εκείνο από το οποίο προήλθαν. Το φιλοσοφικό πιστεύω του Μιλήσιου σοφού επικεντρωνόταν στο ότι αντιλαμβανόταν τον όρο «αρχή» τόσο με τη σημασία της έναρξης, όσο και με τη σημασία του άρχω (κυβερνώ)· αναφερόταν, δε, σε μια «αρχή» που δεν έμοιαζε με καμιά άλλη και με κανένα άλλο στοιχείο του Κόσμου, δηλαδή σε μια αρχή που «περιέχει άπαντα και πάντα κυβερνάν» (Αρ. Φυσ. Γ4, 203 b 11).

Ουσιαστικά, ο Αναξίμανδρος, όπως και ο δάσκαλός του, απέρριψε εντελώς την ανθρωπομορφική έννοια της σεξουαλικής αναπαραγωγής μεταξύ όντων θεϊκών ή μη, που αποτελούσε –έως την εποχή του– τη βάση όλων των μέχρι τότε μυθολογικών Κοσμογονιών. Υπέθεσε ότι η μήτρα του Κόσμου, εν προκειμένω το «άπειρον», είχε τη δύναμη να δημιουργεί ζωή και μάλιστα η ζωή άρχισε από το «σπέρμα γόνιμον», που βρισκόταν εντός του κοσμικού αυγού. Το σπέρμα γονιμοποιήθηκε με το αντίθετό του, αποσπάσθηκε από το «άπειρον» και η ανάπτυξή του έγινε μέσα σε μια πύρινη σφαίρα, που περιείχε μια ψυχρή μάζα. Στην αρχική αυτή φάση δημιουργίας χωρίστηκαν τα δύο αντίθετα: το θερμό που περιείχε το ξηρό, καθώς και το ψυχρό, που περιείχε το υγρό. Με την επίδραση του θερμού διαχωρίστηκαν το υγρό και το ξηρό και σχηματίσθηκαν η θάλασσα και η ξηρά. Αυτή καθεαυτή η υγρασία, που δημιουργήθηκε από την επίδραση του θερμού στο ψυχρό, ήταν ο φορέας της ζωής. Σύμφωνα, δε, με τον Αέτιο ο Αναξίμανδρος υποστήριζε ότι η θάλασσα ήταν το κατάλοιπο της πρωταρχικής υγρασίας: «Αναξίμανδρον την θάλασσαν φησιν ειναι της πρώτης υγρασίας λείψανον, ης το μεν πλειον μέρος ανεξήρανε το πυρ, τό δέ υπολειφθέν δια την έκκαυσιν μετέβαλεν» [(Αέτ. ΙΙΙ, 16, Ι (D, 381)].

Φαίνεται ακόμη πως ο Αναξίμανδρος είχε συλλάβει την έννοια του «απείρου» του με νόημα ευρύτερο από ένα «άπειρο» με ακριβή μαθηματική έννοια. Ίσως να το ταύτιζε με μια αχανή υλική μάζα ή ένα πρωταρχικό νεφέλωμα. Επιπλέον μπορεί να το θεωρούσε ως μια φυσική δύναμη ή ενέργεια, απεριόριστο στον χώρο, απέραντο στον χρόνο και μάλλον χωρίς εσωτερική διάρθρωση. Πάντως, υπάρχει συμφωνία των μελετητών του, ότι από το άπειρο προέρχονταν το θερμό και το ψυχρό, τα οποία διαχωρίστηκαν στη συνέχεια και σχημάτισαν το μεν πρώτο έναν εξωτερικό πύρινο θόλο, το πυρ, ενώ το δεύτερο –στο εσωτερικό του Κόσμου– τον αέρα, τη γη και το νερό. Τα στοιχεία αυτά αναμιγνύονταν και διαχωρίζονταν σχηματίζοντας τη θάλασσα και την ξηρά, ενώ από τη διάνοιξη της εξωτερικής πύρινης σφαίρας και τον αποκλεισμό του πυρός σε τροχοειδείς κύκλους (δακτυλίους), σχηματίστηκαν ο Ήλιος, η Σελήνη και τα αστέρια. Τέλος, λόγω της θερμότητας του Ήλιου το νερό εξατμίστηκε δημιουργώντας τον αέρα, διαμέσου των ρευμάτων του οποίου προκαλείτο η κίνηση των ουρανίων σωμάτων.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος (Φιλ. Βίοι ΙΙ, Ι) προσδιορίζει το «άπειρον» του Αναξίμανδρου ως εξής: «Ούτος έφασκεν αρχήν καί στοιχείον τό άπειρον. Ου διορίζων αέρα ή ύδωρ ή άλλο τι, και τά μέν μέρη μεταβάλλειν, τό δέ παν αμετάβλητον ειναι». «Αυτός θεωρούσε ως αρχή και στοιχείο των όντων το άπειρον, χωρίς να προσδιορίζει αν αυτό είναι αέρας, νερό ή κάτι άλλο. Και έλεγε ότι τα μέρη μεταβάλλονται, αλλά το όλον παραμένει αμετάβλητο».

Το Σύμπαν –σύμφωνα με τις απόψεις του Αναξιμάνδρου– ήταν άπειρο σε έκταση και οι κόσμοι άπειροι σε αριθμό. Από το στοιχείο «άπειρο», με την αέναη κίνηση εκκρίνονταν τα «εναντία» που ενυπάρχουν σ’ αυτό. Δηλαδή ο Αναξίμανδρος πίστευε ότι τα δύο αντίθετα στοιχεία πυρ και ύδωρ δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν και βρίσκονταν σε αδιάκοπη σύγκρουση.

Δυστυχώς από το περίφημο βιβλίο του μεγάλου φιλοσόφου, «Περί φύσεως», δεν διασώζεται παρά ένα μικρό απόσπασμα, που παραθέτει ο Σιμπλίκιος, το οποίο περιλαμβάνει μια πολύ γενική πρόταση για το άπειρο, μια παράφραση στη γένεση και στην καταστροφή των Κόσμων και ένα παράθεμα που περιγράφει τη σχέση αντίθετων κοσμολογικών παραγόντων με όρους ανταποδοτικής δικαιοσύνης: «αρχήν τε καί στοιχείον είρηκε των όντων τό άπειρον… φύσιν άπειρον. έξ ης άπαντας γίνεσθαι τους ουρανούς καί τούς εν αυτοίς κόσμους εξ ων δε η γένεσίς εστι τοις ούσι, καί τήν φθοράν εις ταύτα γίνεσθαι κατά το χρεών·διδόναι γάρ αυτά δίκην καί τίσιν αλλήλοις της αδικίας κατά τήν του χρόνου τάξιν [Β1] ποιητικωτέροις ούτως ονομάσιν αυτά λέγων» [Simplic, Phys. 24, 13 (Z. 3-8 aus Theophrastus Phys. Opin fr. 2 Dox. 476]. Δηλαδή: «Ο Αναξίμανδρος είχε πει ότι αρχή των όντων είναι το άπειρον και από αυτή την ουσία έγιναν όλοι οι ουρανοί και οι κόσμοι που υπάρχουν σ’ αυτούς και ότι η γέννησή τους προέρχεται από αυτή και σ’ αυτή καταλήγουν στη φθορά τους. Με τον τρόπο αυτό δίνουν δικαίωση και αποζημίωση το ένα προς τα άλλα για την αδικία που έγινε στην πορεία του χρόνου…».

Κατά μία εκδοχή που αναφέρουν οι G. S. Kirk, J. E. Raven και M. Schofield (1983), ο Αναξίμανδρος πίστευε σε μια χρονική αλληλουχία μεμονωμένων κόσμων, καθένας από τους οποίους παράγεται από το άπειρο και αποσυντίθεται στο άπειρο. Συνεπώς, σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, ο Αναξίμανδρος υπήρξε μάλλον υπέρμαχος της θεωρίας ενός παλλόμενου Σύμπαντος.

Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) μιλώντας για την έννοια του απείρου, όπως τη θεωρούσε ο Αναξίμανδρος, παρατηρεί: «Άπαντα γάρ ή εξ' αρχης, του δέ απείρου ουκ, εστιν αρχή·εύη γάρ άν αυτού πέρας… αθάνατον γάρ καί ανώλεθρον [Β3], ως φησιν ο Αναξίμανδρος καί οι πλείστοι των φυσιολόγων» (Φυσικά Γ 4, 203b 6).  Που σημαίνει: «Όλα είναι η αρχή ή έχουν αρχή δηλαδή προέλευση, του απείρου δεν υπάρχει αρχή· αν υπήρχε θα υπήρχε και τέλος… αθάνατο είναι και ακατάστρεπτο, όπως λέει ο Αναξίμανδρος και οι πιο πολλοί από τους φιλοσόφους». Ο Αριστοτέλης στο έργο του, συζητεί το «άπειρον» του Αναξιμάνδρου. Ενδιαφέρεται για την απόλυτη αρχή, που έχει διπλή αποστολή, την υλική αιτία και την κινητική αιτία. Η απόπειρα της εξίσωσης της κίνησης με το «θείο» εκφράζεται και ως «άπειρον» και «αθάνατον», όπως χαρακτηρίζεται στο απόσπασμα του Αναξιμάνδρου που αναφέρει ο Αριστοτέλης (Αριστοτέλης, Φυσικής Ακροάσεως, Γ4, 203b 10-15).

Ολοκληρώνοντας, αναφέρουμε ότι, όπως γράφει ο Αέτιος: «Αναξίμανδρος δέ Πραξιάδου Μιλήσιος φήσι των όντων αρχήν είναι τό άπειρον· εκ γάρ τούτου πάντα γίγνεσθαι καί εις τουτο πάντα φθείρεσθαι. διό και γεννάσθαι άπειρους κόσμους καί πάλιν φθείρεσθαι εις τό εξ ου γίγνεσθαι» [Αέτ. de plac. I 3, 3 (D.227)].

Ομοίως ο Σιμπλίκιος [Περί Ουρανού (De Caelo) 615, 15] αναφέρει: «άπειρον δέ πρωτος υπέθετο, ίνα έχη χρησθαι πρός τάς γενέσεις αφθόνως η καί κόσμους δέ απείρους ουτος καί εκαστοντων κόσμων εξ απείρου του τοιούτου στοιχείου υπέθετο ως δοκει».

Στον Αναξίμανδρο επίσης αποδίδεται άποψη ότι : «το άπειρον είναι πηγή πολλών κόσμων» (Simplicius, εις Φυσ., 24, 17).

Επομένως, σημειώνουμε εμείς, ο Αναξίμανδρος με τη βασική του υπόθεση πως όλα προήλθαν από το «άπειρον» και ότι όλα εκεί θα καταλήξουν, δεχόταν, όπως υποστηρίζουν ο Αέτιος και ο Σιμπλίκιος, ότι χιλιάδες Κόσμοι γεννιούνται και καταστρέφονται, όπως και ο δικός μας που κάποτε θα καταστραφεί. Δηλαδή ο Αναξίμανδρος, όπως άλλωστε και ο Δημόκριτος, δεχόταν ότι στο Σύμπαν υπάρχουν άπειρα κοσμικά συστήματα, άπειροι κόσμοι. Μια άποψη που προσεγγίζει σε καταπληκτικό βαθμό τις απόψεις της σύγχρονης Αστροφυσικής! Ίσως ο Αναξίμανδρος να ξεχώριζε στο κοσμοείδωλό του τις απόψεις Κόσμος και Σύμπαν. Υποστήριζε, αφενός μεν την κεντρική θέση της Γης στον δικό μας Κόσμο, αφετέρου, δε, δεν δεχόταν την όποια κεντρική θέση της Γης σ’ ένα Σύμπαν, όπου υπάρχει άπειρο πλήθος άλλων κόσμων!

Ωστόσο άλλοι μελετητές του έργου του διαφοροποιούνται και θεωρούν ότι ο Αναξίμανδρος πρέσβευε πως τα ουράνια σώματα διαγράφουν περιστροφικές κινήσεις γύρω από τη Γη μέσα σ’ ένα Σύμπαν, που έχει το σχήμα σφαίρας. Ουσιαστικά πρέπει να παρατήρησε ότι τα άστρα φαίνονται να περιστρέφονται γύρω από τον πόλο της ουράνιας σφαίρας, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια εκδήλωση της περί άξονα περιστροφής της Γης. Άλλοι πάλι ερευνητές θεωρούν ότι στις τελευταίες απόψεις του Αναξίμανδρου φαίνεται η καθαρά γεωκεντρική διάταξη του Κόσμου του στο σφαιρικό Σύμπαν που περιγράφει. Αυτό εξηγείται από την υπόθεσή του ότι η Γη μένει μετέωρη, στο κέντρο μιας τεράστιας σφαίρας, ισορροπώντας δηλαδή στη μέση του Σύμπαντος εξαιτίας των ίσων διαστημάτων της από τα όρια αυτής της σφαίρας, στην εσωτερική επιφάνεια της οποίας βρίσκονται στερεωμένα τα άστρα.

Οι Απόψεις των άλλων Φιλοσόφων για το Απειρον.Το άπειρον από κοσμολογική και φιλοσοφική άποψη αναφέρεται στο Σύμπαν, στη φύση γενικά, ουσιαστικά στην ύλη και την κίνησή της. Το άπειρον εξ ορισμού γίνεται αντιληπτό μόνο σε σύγκριση με το πεπερασμένο. Οι δύο αυτές φιλοσοφικές έννοιες, μέσα από τη διαλεκτική τους ενότητα, εκφράζουν αντιθετικές ιδιότητες της ύλης –αυτού του φιλοσοφικού κατηγορήματος– που υπάρχει μέσα στον χώρο και στον χρόνο και που κινείται αέναα. Η ύλη γίνεται αφενός μεν αντιληπτή ως πεπερασμένη (εφόσον νοείται διαμορφωμένη σε συγκεκριμένα ειδικά αντικείμενα, λειτουργίες και ιδιότητες που είναι σχετικά περιορισμένα στον χώρο και στον χώρο), αφετέρου δε σαν άπειρη –εφόσον νοείται ως μία ασταμάτητη (αέναη) κίνηση, μία ανεξάντλητη και αιώνια διαδικασία μεταλλαγής της σε ποσοτικά και ποιοτικά απεριόριστη ποικιλία από είδη, μορφές και ιδιότητες. Αυτό αντιστοιχεί αφενός μεν στο ορατό Σύμπαν που μας περιβάλλει, αφ' ετέρου δε στην ακατάλυπτη «σκοτεινή» ύλη, πιθανώς εντός ενός αντιπαράλληλου Σύμπαντος! Παρόμοιες απόψεις με τον Αναξίμανδρο για ένα άπειρο κοσμικό γίγνεσθαι ή για την απειρία των κόσμων διατύπωσαν και άλλοι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, όπως ο Ηράκλειτος, ο Μέλισσος, οι πατέρες της Ατομικής Θεωρίας, Λεύκιππος και Δημόκριτος, οι Πυθαγόρειοι, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, οι Νεοπλατωνικοί κ.ά.

Επίσης στα κοσμολογικά συστήματα του Αναξιμένη (585-525 π.Χ.) και του Διογένη του Απολλωνιάτη (510-400 π.Χ.) βρίσκονται έντονα τα ίχνη της αναξιμάνδρειας επίδρασης. Ειδικότερα ο Αναξιμένης, μαθητής και συνεχιστής του έργου του Αναξίμανδρου, μολονότι ως αρχή του Κόσμου θεώρησε τον αέρα, ωστόσο τον πρόβαλε σαν «άπειρο» απέναντι σε όλα τα πεπερασμένα πράγματα, τα παράγωγά του. Σύμφωνα με τον Αέτιο: «Διογένης απείρους κόσμους εν τω απείρω» [Αέτ. ΙΙ 1, 3 (D. 327; 5)], και τον Διογένη τον Λαέρτιο: «κόσμους απείρους, καί κενόν άπειρον» (Φιλ. Βίοι ΙΧ, 57), ο Διογένης ο Απολλωνιάτης θεωρούσε πως το Σύμπαν ήταν άπειρο και ότι περιείχε άπειρους Κόσμους, που ήταν πεπερασμένοι κινούμενοι εντός του απείρου αυτού χώρου. Ο Διογένης πίστευε ότι ο Κόσμος μας ήταν καλύτερος από όλους τους δυνατούς, επειδή όλα τα φυσικά φαινόμενα που παρουσιάζονται σ’ αυτόν ήταν ρυθμισμένα με καθορισμένο τρόπο. Προκειμένου να διατηρηθεί αυτή η τάξη έπρεπε, σύμφωνα με τον Διογένη, να υπάρχει κάποια πνευματική δύναμη, η «Νόηση», που όχι μόνον θα τακτοποιούσε τα πράγματα, αλλά επιπλέον θα επιτηρούσε τη διατήρηση της τελειότητας. Η βασική αυτή αρχή αφενός μεν ταυτιζόταν με τον αέρα, αφετέρου δε ονομαζόταν «Θεός» και αντιστοιχούσε στον πνευματικό, κοσμοποιό Νου του Αναξαγόρα.

Οι Πυθαγόρειοι και ο Πλάτων πίστευαν ότι το άπειρον είναι μία απέραντη και άμορφη αρχή, που μαζί με την αντίθετή της έννοια, το «πέρας», συναποτελούν τους θεμελιακούς όρους του όντος, ενός όντος που νοείται σαν παθητική αρχή του Κόσμου, η οποία και δίνει την αναγκαία «ύλη» για κάθε δημιουργία. Συνεπώς, το άπειρον αποτελεί ουσιαστική κατηγορία της πυθαγόρειας σκέψης –το πέρας και το άπειρον, στον γνωστό πυθαγόρειο πίνακα των αντιθέτων– και έχει να κάνει με τον αριθμό σαν αρχή του χρόνου. Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν ότι ο κόσμος αποτελεί σύνθεση αντιθέτων και ότι δημιουργήθηκε από κάτι άπειρο, προσέθεταν, όμως, την ιδέα της επιβολής ενός πέρατος στο άπειρο και την έννοια της μουσικής αρμονίας στο Σύμπαν. Ειδικότερα ο Πλάτων (427-347 π.Χ.) διακρίνει στη δομή του Κόσμου όλου τέσσερα είδη όντος: α) το άπειρο, β) το πέρας, γ) το μείγμα απείρου και πέρατος και δ) την αιτία του μείγματος αυτού. Το άπειρο και εδώ σημαίνει το αδιακόσμητο και απροσδιόριστο. Η διδασκαλία του Πλωτίνου για την ύλη αποτελεί μια αντίδραση κατά της διδασκαλίας του Αριστοτέλους και των Στωικών. Ως κείμενο αναφοράς έχει τον πλατωνικό Φίληβο (15b-17a και 23c-25b), όπου γίνεται λόγος για το άπειρον. Για τον Δημόκριτο (460-370 π.Χ.) φαίνεται ότι η έννοια του απείρου είχε μια συγκεκριμένη υλική υπόσταση, αφού αναφερόταν στο άπειρο πλήθος των ατόμων και κατ’ επέκταση των όντων και των φαινομένων.  Πιθανώς, όμως, ο Δημόκριτος να θεωρούσε  το κενό «άπειρον».

Όσον αφορά τις απόψεις των ατομικών φιλοσόφων για τους απείρους κόσμους: Ο Λεύκιππος (5ος π.Χ. αιώνας) υποστήριζε ότι: «κόσμου τε εκ τούτου απείρους ειναι καί διαλύεσθαι εις ταυταν» («από αυτό δημιουργούνται άπειροι κόσμοι που διαλύονται σ' αυτά τα στοιχεία», Διογένης Λαέρτιος, Φιλ. Βίοι ΙΧ, 31ff) και σύμφωνα με τον Σιμπλίκιο: «Λεύκιππος και Δημόκριτος απείρους τω πλήθει τούς κόσμους ενε απείρω τω κενω καί εξ απείρου των πλήθει των ατόμων συνίστασθαι φήσι» («Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος λένε πως υπάρχουν άπειροι σε πλήθος κόσμοι μέσα σε άπειρο κενό και δημιουργούνται από άπειρα σε πλήθος άτομα», Simpl, de Caelo 202, 16). Ένας απ' αυτούς τους αμέτρητους Κόσμους είναι κι αυτός στον οποίον ανήκουμε κι εμείς.

Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος θεωρούνται οι ιδρυτές της Ατομικής Θεωρίας ενός κοσμοθεωρητικού συστήματος με οργανική ενότητα, που κατά το μάλλον και ήττον αποτελεί τη μεγαλύτερη επιστημονική κατάκτηση του αρχαιοελληνικού πνεύματος.

Ο Δημόκριτος –θέλοντας να δώσει τη δική του άποψη για τη δομή του Κόσμου– προσπάθησε στην Ατομική Θεωρία του να συγκεράσει τις απόψεις τόσο του Παρμενίδη όσο και του Ηράκλειτου. Πράγματι, από μία άποψη τα άτομα ως μη δυνάμενα να τμηθούν περαιτέρω παραμένουν αναλλοίωτες οντότητες, γεγονός που ικανοποιεί τις απόψεις του Παρμενίδη ότι πέρα και πίσω από τον μεταβαλλόμενο Κόσμο μας υπάρχει μια σταθερότητα που την εξασφαλίζει η νόησή μας. Επιπλέον, όταν ο Δημόκριτος ομιλεί για τους ποικίλους συνδυασμούς των ατόμων που δημιουργούνται από τη διαρκή κίνησή τους επικροτεί και υιοθετεί την άποψη του Ηράκλειτου για την αέναη μεταβολή στον κόσμο.

Σύμφωνα με την Ατομική Θεωρία, τα άτομα παρουσιάζουν απειρία σχημάτων και με τις στροβιλώδεις κινήσεις τους ενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας το πυρ, τον αέρα, το ύδωρ και τη γη, δηλαδή τα τέσσερα βασικά στοιχεία. Πράγματι, οι δύο σοφοί υποστήριζαν ότι διάφοροι βαθμοί συγκέντρωσης των ατόμων παρέχουν τη διαφορετική πυκνότητα των σωμάτων, τα οποία κινούνται πάντα εν μέσω του κενού. Η κίνησή τους αυτή προκαλεί συνεχείς στροβιλισμούς και συνενώσεις ατόμων, από τα οποία προκύπτει ο σχηματισμός τόσο των διαφόρων σωμάτων, όσο και των διαφόρων Κόσμων.

Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος υποστήριζαν την ύπαρξη ενός απείρου ατομιστικού Σύμπαντος, οι αναρίθμητοι κόσμοι του οποίου, γεμάτοι ζωή, ήταν το τυχαίο αποτέλεσμα μιας απλής συσσωμάτωσης ατόμων. Σύμφωνα με τις απόψεις των δύο φιλοσόφων, μέσω της περιδινητικής κίνησης των εκάστοτε συγκεντρωμένων ατόμων, δημιουργούνται διάφοροι κόσμοι στο κενό διάστημα, από τους οποίους κάποιοι μοιάζουν με τον δικό μας Κόσμο, ενώ άλλοι είναι τελείως διαφορετικοί.

Ο Ιππόλυτος στο δοξογραφικό του έργο «Κατά πασών των αιρέσεων έλεγχος» [Ι, 13, 2-4, (D. 565, W. 16)] για τις απόψεις του Λεύκιππου και του Δημόκριτου αναφέρει τα εξής: «απείρους δέ ειναι κόσμους καί μεγέθει διαφέροντας, εν τισί δέ μή ειναι ηλιον μηδέ σελήνη», εν τισί δέ μείζω των παρ' ημιν καί εν τισί πλείω. ειναι δέ των κόσμων ανισα τά διαστήματα καί τη μέν πλείους, τη δέ ελάττους καί τούς μέν αυξεσθαι, τούς δέ ακμάζειν, τούς δέ φθίνει, καί τη μέν γίνεσθαι, τη δ' εκλείπειν. φθείρεσθαι δέ αυτούς υπ' αλλήλων προσπίπτοντας είναι δέ ενίους κόσμους ερήυμους ζώων καί φυτων καί παντός υγρου». Δηλαδή: «Οι κόσμοι είναι άπειροι και διάφοροι κατά το μέγεθος. Σε μερικούς από αυτούς δεν υπάρχει ούτε Ήλιος ούτε Σελήνη, σε άλλους υπάρχουν με μεγαλύτερο μέγεθος και σε άλλους υπάρχουν περισσότεροι ήλιοι και σελήνες. Τα διαστήματα μεταξύ των κόσμων είναι άνισα και σε αυτό μεν το μέρος του κενού χώρου υπάρχουν περισσότεροι κόσμοι, σε ένα άλλο δε λιγότεροι. Και άλλοι μεν από τους κόσμους βρίσκονται στη φάση ανάπτυξής τους, άλλοι δε στην ακμή τους και άλλοι στην παρακμή τους, άλλοι γεννιούνται και άλλοι εξαφανίζονται. Οι κόσμοι καταστρέφονται αλληλοσυγκρουόμενοι. Υπάρχουν δε και μερικοί κόσμοι έρημοι από ζώα και φυτά και χωρίς ύδατα».

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, το άπειρον υπάρχει μόνον «δυνάμει» και όχι «ενεργεία». Δηλαδή, ενώ δεχόταν την απειρία της κίνησης και του χρόνου απέρριπτε την ιδέα ενός χωρικά απείρου Σύμπαντος.

Η απειρία των Κόσμων στην Αρχαιοελληνική Σκέψη

Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (565-488 π.Χ.) θεωρούσε το Σύμπαν αιώνιο, χωρίς αρχική δημιουργία. Δίδασκε ότι μόνον τα επιμέρους μέρη του (οι Κόσμοι) υφίστανται συνεχή μεταβολή. Σύμφωνα με τον Διογένη τον Λαέρτιο ο Ξενοφάνης υποστήριζε ότι υπάρχουν άπειροι πανομοιότυποι κόσμοι: «κόσμους δέ απείρους, ου παραλλακτούς δέ» (Φιλ. Βίοι ΙΧ, 19).

Όπως γράφει ο Διογένης ο Λαέρτιος ο Μέλισσος ο Σάμιος (5ος π.Χ. αιώνας), μαθητής του Παρμενίδη, θεωρούσε ότι το Σύμπαν ήταν ένα, άπειρο, πλήρες, αναλλοίωτο, ακίνητο και ομοιογενές: «εδόκει δέ αυτω τό παν άπειρον είναι καί αναλλοίωτον καί ακίνητον καί εν καί ομοιον εαυτώ και πλήρες» (Φιλ. Βίοι ΙΧ 24, 1-3).

Ο Σιμπλίκιος (Υπόμνημα εις την Αριστοτέλους Φυσικής Ακρόασιν 35,3) αναφέρει ότι ο Αναξαγόρας (500 π.Χ.) πίστευε στην ύπαρξη άπειρων κόσμων, ενώ, όπως ήδη αναφέραμε τόσο ο Λεύκιππος, όσο και ο Δημόκριτος πίστευαν ακριβώς τα ίδια Ιππόλυτος (Κατά πασών αιρέσεων έλεγχος).

Σύμφωνα με τις απόψεις του Επίκουρου: «Κόσμος εστί περιοχή τις του ουρανού, άστρα τε καί γην καί πάντα τα φαινόμενα περιέχουσα, αποτομήν έχουσα από του απείρου καί καταλήγουσα εν πέρασι» (Διογένη Λαερτίου, «Βίος Επίκουρου», Επιστολή δευτέρα προς Πυθοκλέα, 7.88, στίχ. 4-10 και Αετίου. «Περί Αρεσκόντων τοις Φιλοσόφοις» Βιβλίο Β 877D. στίχ. 3-5). Που σημαίνει: «Ο κόσμος είναι κάποια περιοχή του ουρανού, που περιέχει τα άστρα και τη γη και όλα τα φαινόμενα, η οποία αποτελεί τμήμα του άπειρου και η οποία καταλήγει σε καθορισμένα όρια».

Ο Διογένης ο Λαέρτιος παρουσιάζει μια επιστολή του Επίκουρου (341-270 π.Χ.), προς τον Ηρόδοτο, όπου περιέχονται οι απόψεις του φιλοσόφου για την πολλαπλότητα των Κόσμων. Σε κάποιο σημείο της επιστολής αναφέρεται ότι:

«Αλλά μήν καί κόσμοι απειροι εισιν, οι θ' ομοιοι τούτω καί ανόμοιοι. Αι τε γάρ ατομοι απειροι ουσαι ως αρτι απεδείχθη φέρονται καί πορρωτάτω. Ου γαρ κατανηλωνται αι τοιαυται ατομοι εξ ων αν γένοιτο κόσμος η υφ' ων αν ποιηθείη, ουτ' εις ενα ουτ' εις πεπερασμένους, ουθ' οσοι τοιουτοι ουθ' οσοι διάφοροι τούτοις, ωστε ουδέν το εμποδοστατησόν εστι πρός τήν απειρίαν των κόσμων» (Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Γεωργιάδης, Φιλοσόφων Βίοι, Διογ. Λαέρτ. Επίκουρος. Αρχαίον κείμενον. Βιβλίον Ι', 45).

«Ωστόσο, καί οι κόσμοι είναι άπειροι, καί κείνοι πού είναι όμοιοι μέ τούτον εδώ καί οι ανόμοιοι. Δοθέντος ότι τά άτομα είναι άπειρα «ως άρτι απεδείχθη» μπορούν νά πηγαίνουν ως τίς πιό μακρυνές αποστάσεις.

Γιατί τά άτομα από τά οποία μπορεί νά γεννηθή ή να σχηματισθή ένας κόσμος δέν εξαντλούνται μ' έναν κόσμο η μ' έναν πεπερασμένον αριθμό κόσμων, είτε ομοίων είτε ανομοίων πρός τόν δικόν μας. Επομένως «ουδέν τό εμποδοστάτησόν εστι πρός την απειρίαν των κόσμων» (Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Γεωργιάδης, Φιλοσόφων Βίοι, Διογ. Λαέρτ. Επίκουρος, Μετ. Ν. Κυργιόπουλος Βιβλίον Γ. 45, σελ. 510).

Σημειώνουμε ότι ο διδάσκαλος του Επίκουρου, ο Μητρόδωρος ο Χίος, σύμφωνα με τον Αέτιο, έλεγε: «Μητρόδωρος ο καθηγητής Επίκουρου φησίν ατοπον είναι εν μεγάλω πεδίω ένα στάχυν γεννηθηναι καί εναν κόσμον εν τω απείρω, οτι δέ απειροι κατά το πλήθος, δηλον εκ του απειρα τά αιτια ειναι ει γάρ ο κόσμος πεπερασμένο, τά δ' αιτια πάντα απειρα, εξ ων οδ ο κόσμος γέγονεν, ανάγκη απείρους ειναι· όπου γάρ τα αίτια άπειρα, εκει καί τα’ αποτελέσματα, αιτια δέ ητοι αι ατομοι η στα στοιχεια» [Αέτ. 15, 4 D. 292)].

  «Ο Μητρόδωρος, ο δάσκαλος του Επίκουρου, λέει ότι είναι παράλογο να βγει ένα μόνο στάχυ σε μια ολόκληρη πεδιάδα και ένας μόνο κόσμος μέσα στο άπειρο.  Το ότι είναι άπειροι σε πλήθος είναι φανερό από το ότι τα αίτια είναι άπειρα.  Διότι, αν ο κόσμος ήταν πεπερασμένος και άπειρα όλα τα αίτια, από τα οποία έχει γίνει ο κόσμος, θα είναι κατ' ανάγκην άπειροι και οι κόσμοι· διότι, όπου είναι άπειρα τα αίτια, είναι άπειρα και τα αποτελέσματα. Και αίτια είναι ή τα άτομα ή τα στοιχεία» (Μετ. Φιλολογική ομάδα Κάκτου)

Η Σύγχρονη Κοσμολογική  Αντίληψη

Ως αστροφυσικοί θεωρούμε ότι το πρόβλημα της απειρίας του Σύμπαντος είναι βασικά φιλοσοφικό, όπως σε φιλοσοφικές βάσεις στηρίζεται η Κοσμολογία.

Βεβαίως, οι σύγχρονες προσπάθειες αντιμετώπισης του οντολογικού αυτού προβλήματος αρχίζουν ουσιαστικά με τις μελέτες του Άλμπερτ Αϊνστάιν (1879-1955), ο οποίος –μέσω της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας– προσπάθησε να δώσει μια ουσιαστική επιστημονική απάντηση στην ερώτηση του πεπερασμένου ή απείρου χώρου. Αρωγός στην προσπάθειά του στάθηκε η μη-Ευκλείδεια Γεωμετρία του σπουδαίου Γερμανού μαθηματικού G. Riemann (1826-1866), ο οποίος στα μέσα του 19ου αιώνα είχε συλλάβει την έννοια του καμπυλωμένου χώρου προτείνοντας ένα σφαιρικό Σύμπαν (θετικής καμπυλότητας), το οποίο αφενός μεν θα ήταν πεπερασμένο, αφετέρου δε χωρίς πέρας!

Ο Αϊνστάιν μέσω της «κοσμολογικής σταθεράς», που πρόσθεσε στις εξισώσεις του, κατέληξε στο λεγόμενο «στατικό Σύμπαν», ένα μοντέλο στο οποίο το Σύμπαν ήταν πεπερασμένο, αλλά χωρίς όρια.

Ο διάσημος Ρώσος μαθηματικός A. Friedmann (1888-1925) –μέσω των αρχικών εξισώσεων του Einstein– πρότεινε ένα μοντέλο διαστολής-συστολής του Σύμπαντος, σύμφωνα με το οποίο ο χώρος και ο χρόνος είναι πεπερασμένοι, αλλά χωρίς χωρικά όρια. Ο Friedmann ουσιαστικά πρότεινε (1922) την ύπαρξη ενός μη-στατικού Σύμπαντος που διαστέλλεται αργά στην αρχική του φάση και στη συνέχεια συστέλλεται λόγω της βαρυτικής έλξης μεταξύ των γαλαξιών.

Την παρατηρησιακή τεκμηρίωση πρόσφερε, το 1929, ο Αμερικανός αστρονόμος E. Hubble (1889-1953), ο οποίος παρατήρησε την απομάκρυνση των γαλαξιών και ουσιαστικά τεκμηρίωσε πειραματικά την άποψη για τη διαστολή του Σύμπαντος! Φυσικά οι θεωρητικές υποθέσεις του Friedmann αναφέρονται σε δύο ακόμη μοντέλα που αντιστοιχούν σ’ έναν ουσιαστικά άπειρο χώρο και έναν χρόνο, που συνεχίζεται (δηλαδή εκτείνεται) επ’ άπειρον (Theodossiou, E. and Danezis, E., 2001). Οι απόψεις των αρχαίων προσωκρατικών φιλοσόφων για άπειρους κόσμους βρίσκουν τη δικαίωσή τους σε σύγχρονες απόψεις της Αστροφυσικής.

Ο Hugh Everett III μαθητής του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Prinston John Archibald Wheeler, στη δεκαετία του ΄50, ήταν από τους πρώτους φυσικούς που εφάρμοσε τους νόμους της Κβαντομηχανικής στην Κοσμολογία. Θεωρώντας μια παγκόσμια κυματοσυνάρτηση προσπάθησε να μελετήσει την αλληλεπίδραση μεταξύ διαφορετικών περιοχών του Σύμπαντος. Έκπληκτος ανακάλυψε τότε ότι η ίδια ακριβώς αλληλεπίδραση μπορούσε να ερμηνευθεί σαν μια διαδικασία παραγωγής αντιγράφων του Σύμπαντος, που προέκυπταν από ένα μεγάλο σύνολο πιθανών αποτελεσμάτων αυτής της αλληλεπίδρασης. Η θεωρία του αυτή είναι γνωστή ως «Ερμηνεία των πολλών Κόσμων, ως θεωρία των πολλαπλών Κόσμων ή ως θεωρία του διακλαδιζόμενου Σύμπαντος» (1957).  Σύμφωνα με αυτήν ο παρατηρητής δεν έχει ειδικό ρόλο στη διαδικασία της κβαντικής μέτρησης, όπως για παράδειγμα, συμβαίνει στην πιθανοκρατική ερμηνεία της κυματοσυνάρτησης  Ψ  της Κοπεγχάγης. Παρ’ όλα αυτά η θεωρητική ανάλυση δίνει ως αποτέλεσμα τη διακλάδωση του Σύμπαντος –εξ ου και θεωρία του διακλαδιζομένου Σύμπαντος– σε τόσα ανεξάρτητα αντίγραφα όσα και τα δυνατά αποτελέσματα. Οι απόψεις του H. Everett III μελετήθηκαν από πολλούς θεωρητικούς φυσικούς, από τους οποίους ξεχωρίζουν οι απόψεις των M. Gell Mann και J. B. Hartle, οι οποίοι διατύπωσαν μια παραλλαγή της θεωρίας του H. Everett III, που την ονόμασαν «Οι ασύμφωνες εξελίξεις» (Decoherent histories). Σύμφωνα μ’ αυτή την ερμηνεία το Σύμπαν μπορεί να εξελιχθεί με ποικίλους τρόπους σε κάθε έναν από τους οποίους αντιστοιχεί μια διαφορετική πιθανότητα. Η θεωρία υποστηρίζει ότι το Σύμπαν μας έχει ήδη επιλέξει έναν απ’ αυτούς. Παράλληλα, όμως, αναπτύσσονται και απόψεις που υποστηρίζουν ότι είναι πολύ πιθανόν το Σύμπαν, ενώ εξελίσσεται ταυτόχρονα με όλους τους δυνατούς τρόπους, εμείς να αντιλαμβανόμαστε μόνο τον ένα.

Στη συνέχεια ο H. Everett III και ο J. A. Wheeler σε μια εργασία τους (1968) εξέφρασαν τη φιλοσοφική άποψη ότι: «Το Σύμπαν διαιρείται συνεχώς σε έναν εκπληκτικό αριθμό παράλληλων πραγματικοτήτων. Σε ένα τέτοιο Σύμπαν όχι μόνον υπάρχουμε σε ένα απροσδιόριστο αριθμό κόσμων, αλλά στο ίδιο το Σύμπαν ενυπάρχουν και όλα τα πιθανά αποτελέσματα οποιουδήποτε συμβάντος».

Σύμφωνα με την προηγούμενη άποψη οι H. Everett και J. A. Wheeler προτείνουν «ένα Σύμπαν το οποίο διαιρείται σταθερά σε έναν τεράστιο αριθμό κλάδων (κόσμων), οι οποίοι προέρχονται από τις αλληλεπιδράσεις των χιλιάδων συστατικών του. Επιπλέον σ’ αυτό το Σύμπαν κάθε κβαντική μεταβολή που συμβαίνει σε οποιοδήποτε άστρο, οποιουδήποτε γαλαξία του ή σε οποιαδήποτε απομακρυσμένη γωνιά του Σύμπαντος, διαιρεί τον δικό μας γήινο κόσμο σε μυριάδες αντίγραφα του εαυτού του».

Πέρα από αυτές τις απόψεις, μια ιδέα που ενυπάρχει στην αστρονομική κοινότητα, είναι αυτή που διατύπωσε ο Ινδός αστροφυσικός Jayant Narlikar (1993). Σύμφωνα με την άποψή του το αισθητό σε μας Σύμπαν είναι μόνον ένα, από άπειρα άλλα διαστελλόμενα Σύμπαντα, που όλα μαζί μορφοποιούν ένα Υπερσύμπαν.

Με βάση αυτή την άποψη μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη συνολική δημιουργία σαν ένα ρευστό γεμάτο φυσαλίδες, οι οποίες αντιστοιχούν στα επάλληλα και ανεξάρτητα Σύμπαντα. Φαίνεται ότι οι ιδέες των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων αρχίζουν να βρίσκουν τη φυσική τους έκφραση και επιβεβαίωση!

Πράγματι, σύμφωνα με τις θεωρίες του Ρώσου φυσικού Andrei Linde (1989, 1990, 1994), ο οποίος διδάσκει από το 1990 Φυσική και Κοσμολογία στο Πανεπιστήμιο του Stanford, αν σχεδιάσουμε το Σύμπαν σαν μια ομογενή φυσαλίδα, η δημιουργία κάθε νέας διαταραχής σ’ αυτήν θα δημιουργεί μια νέα συμπαντική φυσαλίδα. Με τον τρόπο αυτόν έχουμε την εικόνα ενός «αυτοαναπαραγόμενου και διαστελλόμενου Σύμπαντος», το οποίο επεκτείνεται κατά έναν τρόπο που οι μαθηματικοί ονομάζουν fractals (μορφοκλασματικές μορφές). Ένα σχέδιο fractal χαρακτηρίζεται από την ιδιότητα της αυτοομοιότητας. Δηλαδή μικρά τμήματα του σχεδίου αποτελούν ακριβές αντίγραφο ολόκληρου του σχεδίου.

Οι χώροι φυσαλίδες περιορίζονται αρχικά από ακανόνιστα όρια, που συνεχώς εξομαλύνονται και έχουν την τάση να επεκτείνονται με ταχύτητες που πλησιάζουν την ταχύτητα του φωτός. Με βάση τα προηγούμενα η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης περιγράφει απλώς τη γέννηση μιας και μοναδικής φυσαλίδας, όπως αυτή μέσα στην οποία υπάρχουμε και όχι το μορφοκλασματικό Υπερσύμπαν των φυσαλίδων. Από φυσική άποψη κάθε φυσαλίδα θα έχει τους δικούς της νόμους άρα και διαφορετικές μαθηματικές δομές που τους περιγράφουν: Σύμφωνα με τον αστρονόμο Μάρτιν Κλάττον Μπροκ: «Από τον ίδιο τον ορισμό της η λέξη Σύμπαν περιλαμβάνει τα πάντα. Κατά συνέπεια είναι προτιμότερο να μιλάμε για πολυάριθμους κόσμους, φανταζόμενοι ότι το Σύμπαν διακλαδώνεται σε απειράριθμους τέτοιους. Εμείς γνωρίζουμε μόνον ένα από αυτούς. Υπάρχουν ανοικτοί και κλειστοί κόσμοι. Υπάρχουν μερικοί πλήρως διαμορφωμένοι και μερικοί χαοτικοί. Σε μερικούς δεν εκδηλώνεται ποτέ ζωή. Σε μερικούς υπάρχει, αλλά είναι υποτυπώδης. Τέλος σε ελάχιστους αφθονεί» (Από το  βιβλίο του Μ. Talbot, «Μυστικισμός και σύγχρονη Επιστήμη», εκδόσεις Ιάμβλιχος, Αθήνα 1993).

Συμπέρασμα

Το πρόβλημα της απεραντοσύνης του Σύμπαντος είναι βασικά φιλοσοφικό. Αν μάλιστα συσχετισθεί το «άπειρο» με το ησιόδειο κοσμογονικό «χάος» ή με τους «απείρους κόσμους» του Επίκουρου και των αρχαίων ατομικών φιλοσόφων, τότε η διαχρονικότητα αυτών των προβλημάτων γίνεται ακόμη πιο εμφανής.

Με την κοσμολογική έννοια του χωροχρόνου, όπως έχει αποτυπωθεί από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, είναι συνυφασμένη και η Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης που είναι αφετηριακό σημείο και στα τρία μοντέλα –θετικής, αρνητικής, μηδενικής καμπυλότητας– του Friedmann. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή το Σύμπαν δημιουργήθηκε πριν από 15-20 δισεκατομμύρια χρόνια από μία (Μεγάλη) έκρηξη, όταν όλο το περιεχόμενό του ήταν συγκεντρωμένο σ' ένα σημείο με άπειρη –θεωρητικά– την πυκνότητα, τη θερμοκρασία και την καμπυλότητα του χωροχρόνου. Στο ιδιάζον αυτό σημείο, στη μαθηματική σημειακή ιδιομορφία, καταρρέουν οι γνωστοί νόμοι της Φυσικής, ενώ όλοι οι αστροφυσικοί προσβλέπουν στην Κβαντική Θεωρία της Βαρύτητας, που όπως πιστεύουμε, θα μας απαλλάξει από τις όποιες δυσκολίες στη φυσική σύλληψη του θέματος. Θα μπορέσει όμως να μας απαλλάξει από την ασύλληπτη και ουσιαστικά ακατάληπτη έννοια του απείρου;