ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ-ΑΡΧΑΙΑ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ

Γράφει ο *Αμφικτύων

Οι Αργοναύτες μετέδωσαν τους Αρχαίους Πολιτισμούς της Αμερικής .
Οι Έλληνες Αργοναύτες διέπλεαν επί αιώνες τον Ατλαντικό και έφτασαν πρώτοι στην Αμερική , ως το υψίπεδο των Ανδεων , όπως γράφει και η Ενριέτα Μέρτζ στο πολύκροτο βιβλίο της «THE WINE DARK SEA», 1967 και αργότερα το «Ατλαντίς» το 1976. Αυτοί μετέφεραν τον Πολιτισμό στον νέο κόσμο και άφησαν εκεί την σφραγίδα τους , μολονότι προσποιούνται μερικοί ακόμη και τώρα να αμφισβητούν. Οι Έλληνες Αργοναύτες είναι οι πρόγονοι των απωλεσθέντων πολιτισμών της Αμερικής(Ινκας, Μάγιας και Ατζέκων). Είναι τόσο εμφανή και αυταπόδεικτα αυτά τα πράγματα , ώστε περιττεύουν άλλα σχόλια στο θέμα αυτό. Όποιος επισκεφθεί τους πολιτισμούς αυτούς θα το διαπιστώσει έστω και αν έχει μικρή γνώση αρχαιολογίας, διότι θα δει αντίγραφα-μολονότι κακέκτυπα- του Ελληνικού πολιτισμού . Βέβαια ενώ αυτά έγραψε στα βιβλία της η διακεκριμένη αρχαιολάτρης –ερευνήτρια Ενριέτα Μερτζ , μετά για να μειώσει την μεγάλη σημασία της ανακάλυψης της έγραψε ότι τάχα οι Κόλχοι ήσαν Αιγύπτιοι και όχι οι Έλληνες αργοναύτες που είχαν πρότερον ταξιδεύσει στην Κολχίδα στη Μαύρη Θάλασσα. Σ’ αυτό παρεσύρθη από εσφαλμένη αναφορά ξένων μεταφραστών του Ηροδότου και από τις αυθαίρετους ισχυρισμούς του Νορβηγού θαλασσοπόρου Thor Heyerdahl , ο οποίος για να επαληθεύσει το εγχείρημα του να φθάσει με τη σχεδία από πάπυρο από την Αίγυπτο στην Αμερική , θέλησε αυθαίρετα να συνδέσει τους Κόλχους με τους Αιγυπτίους, και τα εξελιγμένα ξύλινα Ελληνικά πλοία με τις ποτάμιες εκ παπύρου σχεδίες του Νείλου .
Το Ταξίδι των Αργοναυτών στην Αμερική
Η Ενριέτα Μερτζ έλυσε το μυστήριο των ταξιδιών των Αργοναυτών στην Αμερική- όπως αργότερα και του Οδυσσέως - βασισθείσα σε γεωγραφικές, τοπογραφικές και αστρονομικές αναφορές της Οδύσσειας του Ομήρου και των Αργοναυτικών του Απολλωνίου Ροδίου . Ο Οδυσσεύς, κατά τον πλοίαρχο Γεράσιμο Κολαίτη , ήτο κάτοχος της ναυτικής τέχνης την οποίαν είχε διδαχθεί από παλαιοτέρους ναυτικούς που είχαν διασχίσει τον Ατλαντικόν και από αυτούς που είχαν μετάσχει του πολέμου της Τροίας(όπως ο Γλαύκος) και ιδίως των δεινών Κρητών θαλασσοπόρων από αρχαιοτάτης εποχής Αυτοί έκαναν επανειλειμμένως ταξίδια στην Βόρειο και Νότιο Αμερική και στο Μεξικό(και ασφαλώς γνώριζαν το Τρίγωνο των Βερμούδων και αναφέρονται στη Θάλασσα των Σαργασσών) και έπλεαν συχνά στον Αμαζώνιον ποταμόν. Κατά τον πλούν των Αργοναυτών προς την Αμερική χρησιμοποιούσαν τον νότιο κλάδο του Κολπίου Ρεύματος , το οποίον ωθεί προς δυσμάς. Αντιθέτως, με τον γυρισμό χρησιμοποιούσαν το βόρειο κλάδο που οδηγεί στη Βρετανία και στις Γαλλικές ακτές. Οι Αργοναύτες κατά την Μερτζ αναζητούσαν χρυσόν και άλλα πολύτιμα μέταλλα . Η «Αργώ» πέρασε από την θάλασσα των Σαργασσών (Τα νησιά που έπλεαν, όπως τα χαρακτηρίζουν) και έφτασε στο Πόρτο Ρίκο, όπου συνάντησαν τον τυφλόν μάντην Φινέα και τον απήλλαξαν από τις Αρπυιες, τα πουλιά Χοατζίν και μετά έπλευσε τον πορθμόν μεταξύ Αιτής και Κούβας. Εκεί η Μερτζ τοποθετεί τις Συμπληγάδες Πέτρες όπου συμβαίνει άμπωτις και παλίρροια . Εν συνεχεία εξήλθε στην Καραϊβική Θάλασσα όπου παρατήρησε την Μεγάλη Άρκτο να κολυμπάει στον ωκεανό. Συνεχίζοντας προς νότον έφθασε στην Κόστα(παραλία της Βενεζουέλας) και από εκεί εισήλθε στο στόμιο του ποταμού Ορινόκο προχώρησε και κατήλθε από άλλον κλάδο προς τον ωκεανό. Καθώς περνούσε τον Ισημερινό της Γης άρχισε η Μεγάλη Άρκτος να χάνεται . Πέρασε από την τοποθεσία του Μεγάλου Σπηλαίου , το οποίον ονόμασε «Το Στόμα του Αδη» και προχώρησαν προς τον ποταμό Φάσιν , που είναι ο περίφημος ποταμός Ρίο Ντε- λαΠλάτα. Στο μεταξύ είχε χαθεί η Μεγάλη Άρκτος, φαινόμενο που δεν συμβαίνει στον Εύξεινο Πόντο, που είναι σε 44º μοίρες βόρειο πλάτος , όπου η Μεγάλη Αρκτος είναι αειφανής (φαίνεται συνεχώς και ποτέ δεν εξαφανίζεται). Ιδού η πιο τρανή απόδειξη που είχε την επινόηση να αναφέρουν οι Έλληνες θαλασσοπόροι και να γράψουν στα κείμενα τους ο Όμηρος και ο Απολλώνιος. Η Μέρτζ ξέρει τι λέει διότι εκτός από διακεκριμένη φιλόλογος και νομικός είναι και ερευνήτρια της ιστορίας και ναυτικός, διότι υπηρέτησε κατά τον Β! Π.Π σε σημαντική θέση στο Αμερικανινκό Ναυτικό.
Η «Σχερία» του Αλκινόου στον Κόλπο του Μεξικού
Η Μέρτζ τοποθετεί τη Σχερία του Αλκινόου στον Κόλπο του Μεξικού και μας λέει ότι ήτο αποικία των αρχαίων Ελλήνων . Ο Απολλώνιος μας πληροφορεί ότι οι Αργοναύτες δεν ταξίδευαν προς βοράν ή προς ανατολάς , αλλά προς δυσμάς και ακολουθούσαν το Κόλπειο Ρεύμα(ο Ποταμός Ωκεανός των αρχαίων Ελλήνων) , τον νότιο κλάδο για την μετάβαση και τον βόριο για την επιστροφή. Γι’ αυτόν τον μεγάλο ποταμό αναφέρονται ακόμη και τα Ορφικά που εγράφησαν τα πανάρχαια χρόνια. Άλλωστε υπάρχει στο γραφείο της Αμερικανικής Εθνολογίας(SMITHSONION) και στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Αθηνών εικόνες μεγάλου αριθμού αρχαίων ερειπίων που κάποτε υπήρχαν στην Αμερική και είναι Ελληνικής προελεύσεως και επιδράσεως, όπως Ελληνικής επιδράσεως είναι και τα ερείπια της χερσονήσου του Γιουκατάν, στο Μεξικό και όχι μόνον. Και ενώ προσπάθησαν να παραμορφώσουν την πανάρχαια Ελληνική προϊστορία με ψεύδη και παραχαράξεις , από της δημοσιεύσεως των πανάρχαιων Ορφικών Ύμνων και των βιβλίων της Μερτζ , του Μπέρλιτς(«Μυστήρια από ξεχασμένους κόσμους») , του Σεράμ και άλλων ερευνητών, χύθηκε άπλετο φως . Κατά μήκος του Αμαζωνίου γράφει η Μερτζ υπάρχουν 2.000 επιγραφές με Ελληνικά γράμματα. Υπάρχουν και ελάχιστες στη φοινικική γλώσσα διότι οι Φοίνικες ακολούθησαν τους Έλληνες στους πλόες πολύ αργότερα, όπως τα σκυλιά τον κυνηγό. Να προσθέσουμε ότι στις εκβολές των ποταμών Μισισιπή, Οχάιο , και Τενεσί υπήρχαν αρχαία τείχη , τα οποία οι Εβραίοι σιωνιστές και προαιώνιοι εχθροί του Ελληνισμού τα εξαφάνισαν. Όλα αυτά τα μεγάλα έργα δεν είναι έργα των γηγενών Ινδιάνων, αλλά των προηγμένων Ελλήνων , που πήγαν μεταγενέστερα στην Αμερική. Αν εσώζετο η Βιβλιοθήκη Αλεξανδρείας τότε θα είχαμε γνωρίσει τον κόσμο εδώ και 2.000 χρόνια και θα είχαμε πληροφορίες που σήμερα έχουν χαθεί , ή έχουν παραποιηθεί και παραχαραχθεί , από τα ταξίδια των αρχαίων Ελλήνων, οπότε τα βιβλία της Μέρτζ και άλλων εξευρενητών θα ήσαν περιττά. Ευθύνονται φυσικά και οι Φοίνικες (διαβόητοι για τα «φοινίκια ψεύδη» τους)θαλασσοπόροι που πήγαν μετά από τους Έλληνες σε κείνα τα μέρη και απέκρυψαν, κατέστρεψαν , παραποίησαν και πλαστογράφησαν όσα βρήκαν από τους πανάρχαιους Έλληνες και τα πέρασαν σαν δικά τους στους μεταγενεστέρους. Γι’ αυτό σήμερον υπάρχει αυτό το ψέμα, η συσκότιση, η παραποίηση και η σκόπιμη ασάφεια αναφορικά με τους αρχαίους πολιτισμούς
Η Πλάκα Εκένικ Σεληνιακό Ημερολόγιο
Μετά την ανακάλυψη του περίφημου Υπολογιστή των Ανικηθύρων κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την δυνατότητα των Ελλήνων θαλασσοπόρων να προσανατολίζονται στις ανοικτές θάλασσες και στους ωκεανούς με την βοήθεια των άστρων , του ήλιου και της σελήνης. Μάλιστα οι μελετητές της αρχαίας Ελληνικής τεχνολογίας υποστηρίζουν ότι οι Ελληνες εκείνη την εποχή είχαν καλύτερα όργανα, χάρτες και γνώσεις ναυσιπλοίας από την μεσαιωνική εποχή, ως και του τέλους του 17ου αιώνος. Όπως δε γνωρίζουμε από την ιστορία του Ιάσωνα , μετά τον μέγα ταξίδι του ανά τον κόσμο , ξαναγύρισε στην πατρίδα του, αφού εξεπλήρωσε τον σκοπό του ταξιδίου του να φέρει χρυσό (το χρυσόμαλο δέρας).
Ένα παρόμοιο όργανο, με τα στοιχεία χαραγμένο σε πλάκα, βρέθηκε και στην Αμερική, απομεινάρι των αρχαίων Ελλήνων θαλασσοπόρων.
Η περίφημη Πλάκα Εκένικ που βρέθηκε το 1853 στο Κούζκο είναι ένα σεληνικά ημερολόγιο . Τέτοια ημερολόγια χρησιμοποιούσαν ευρέως οι Έλληνες και έφτιαχναν και οδοντωτούς μηχανισμούς για την εύρεση των μηνών και ημερομηνιών .
Προηγμένη Πανάρχαια Ελληνική Τεχνολογία
Δεκαεννέα αιώνες πριν από τους Βαβυλώνιους είχαν ανακαλύψει το ηλιακό ημερολόγιο οι Μινωίτες, όπως αποκαλύπτει στο «Εθνος» ο καθηγητής Μηνάς Τσικριτζής. Αποτύπωση ηλιακού ημερολογίου σε μινωικό σφραγιστικό εύρημα, κατασκευασμένο από δόντι ιπποποτάμου. «Οι 12 κοιλότητες που φέρει το σφράγισμα είναι συμβολισμοί σελήνης, είναι ο χρόνος, οι 12 μήνες»
Ο Κρητικός ερευνητής, ύστερα από πολύχρονη μελέτη και διασταύρωση στοιχείων, εκφράζει τη βεβαιότητα ότι «διάβασε» ένα μέρος των ιερογλυφικών των Μινωιτών και φέρνει στο φως νέα δεδομένα για το πρώτο μινωικό ηλιακό ημερολόγιο της 3ης χιλιετίας π.Χ. Παράλληλα καταρρίπτει την πρώτη μέχρι σήμερα προσέγγιση που είχε γίνει το 538 π.Χ. από τον Βαβυλώνιο αστρονόμο Ναμπού ? Ριμανού, ότι οι Βαβυλώνιοι ήταν εκείνοι που είχαν ανακαλύψει το ηλιακό ημερολόγιο.

Η «πυξίδα» που οδήγησε στην αποκαλυπτική έρευνα του κ. Τσικριτζή ήταν ένα σπάνιο μινωικό σφραγιστικό εύρημα του 2200 π.Χ., το οποίο και αποτέλεσε, όπως λέει ο ίδιος, το?κλειδί της ανακάλυψης για το πρώτο μινωικό ηλιακό ημερολόγιο.

Ο Υπολογιστής της Ολβία της Σαρδηνίας

Κατασκευάστηκε τον γ΄ αι. π.Χ. στην Κάτω Ιταλία(Μεγάλη Ελλάδα)Είναι ανώτερης τεχνολογίας του Υπολογιστή των Αντικυθήρων και εφάμιλλο των γραναζιών της σύγχρονης Μηχανολογίας- Τον ανακάλυψε ο καθηγητής μηχανολόγος μηχανικός Τζιοβάννι Παστόρε.
Το θραύσμα του γραναζιού, που βρέθηκε το 2006 στην Ολβία της Σαρδηνίας, χρονολογήθηκε στο δεύτερο μισό του γ΄ αι. π.Χ., την εποχή του Αρχιμήδη, τότε, που ο Ελληνικός Πολιτισμός είχε φθάσει στη μέγιστη ακμή του στην Κάτω Ιταλία. Πρόκειται για το αρχαιότερο γρανάζι, που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα, το οποίο από την ημέρα της ανακάλυψής του προκάλεσε το τεράστιο ενδιαφέρον της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας.

Είναι κατασκευασμένο από κράμα χαλκού, έχει διάμετρο 43 χιλιοστά και διέθετε 55 δόντια σε όλη του την περιφέρεια. Δεδομένου, ότι ο αριθμός 55 είναι το γινόμενο των δύο πρώτων αριθμών 5 και 11, είναι πολύ πιθανόν, ότι το γρανάζι αυτό αποτελούσε μέρος μηχανισμού, όπου σε συνεργασία με άλλα γρανάζια η σχέση μετάδοσης αντιστοιχούσε σε κάποιο αστρονομικό κύκλο. Αυτό επιβεβαιώνει τη μεγάλη ακρίβεια των αστρονομικών μετρήσεων εκείνης της εποχής με τη χρήση οδοντωτών μηχανισμών προσομοίωσης της Ουράνιας Μηχανικής.



Το Γρανάζι της Σαρδηνίας με εμφανή την καμπυλότητα οδόντωσης. Η εντυπωσιακή ομοιότητά του σε σχήμα και διαστάσεις με τα γρανάζια της σύγχρονης Τεχνολογίας έγινε αντιληπτή μετά την αποκατάσταση και την ακριβή γραφική αναπαράστασή του στον υπολογιστή. (Φωτογραφία, σχέδιο: Τζιοβάννι Παστόρε.)

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Homo erectus Τουλάχιστον 130.000 χρόνων αρχαία… η ναυσιπλοΐα στην Κρήτη!!!
Παλαιολιθικά ταξίδια στην Κρήτη… 130.000-700.000 πριν από σήμερα

Την αρχαιότερη ένδειξη ναυσιπλοΐας στον κόσμο εντόπισαν στην Κρήτη αμερικανοί και έλληνες αρχαιολόγοι διεξάγοντας απλώς μία επιφανειακή έρευνα.
Στην περιοχή του Πλακιά στη νότια Κρήτηδιεπιστημονική ομάδα υπό τη διεύθυνση του Τόμας Στάσερ της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών και της Ελένης Παναγοπούλου της Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας-Σπηλαιολογίας εντόπισαν θέσεις της Παλαιολιθικής εποχής, οι κυριότερες των οποίων βρίσκονται στο φαράγγι του Πρέβελη και χρονολογούνται από το 130.000-700.000 πριν από σήμερα.
Και δεδομένου ότι η Κρήτη ήταν και τότε νησί, αποτελούν την αρχαιότερη ένδειξη πρώιμης ναυσιπλοΐας, διεθνώς!
Τα εργαλεία που ήρθαν στο φως (χειροπελέκεις και τσεκούρια) παραπέμπουν κατά τους αρχαιολόγους στην Αχελαία πολιτισμική παράδοση, η οποία συνδέεταιμε τους Homo heidelbergensis και Homo erectus. Τα παλαιολιθικά αυτά εργαλεία μάλιστα βρέθηκαν σε συνάφεια με ανυψωμένες θαλάσσιες αναβαθμίδες, τις οποίες οι γεωλόγοι χρονολογούντουλάχιστον στα 130.000 χρόνια.
Εκπληκτικά λοιπόνείναι τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας, αφού τεκμηριώνουν θαλάσσια ταξίδια στη Μεσόγειο δεκάδες χιλιάδες χρόνια νωρίτερα απ’ ότι γνωρίζαμε ως τώρα ενώ ταυτόχρονα μεταβάλλουν και την εκτίμηση των γνωσιακών ικανοτήτων των πρώιμων μορφών του ανθρώπου. Αξίζει να αναφερθεί μάλιστα ότι ως σήμερα και παρά τη μακρόχρονη διερεύνηση της Κρητικής προϊστορίας, αδιαμφισβήτητα τεκμήρια κατοίκησης του νησιού πριν από τη Νεολιθική περίοδο (7.000-3000 π.Χ.) δεν είχαν εντοπισθεί.
Η ανακάλυψη πάντως έγινε το 2008 και 2009 αλλά μόλις τώρα έγινε γνωστή. Κι’ αυτό χάρις στην ένταξή της στις δέκα σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις του 2010 από το αμερικανικό περιοδικό «Archaeology», από όπου προφανώς ενημερώθηκε και το (πανηλίθιο) ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού. Το γεγονός επομένως αφήνει για μία ακόμη φορά ερωτηματικά για την λειτουργία των ξένων αρχαιολογικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα, και για το έλλειμμα ενημέρωσης των αρμόδιων ελληνικών αρχών για τη δράση τους και τα αποτελέσματα των ερευνών τους.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=375988&dt=03/01/2011#ixzz1A6LQUpcI
ΠΗΓΗ http://pyrron.blogspot.com/2011/01/blog-post_04.html



Οι Έλληνες δεν πήγαν ως Κατακτητές στην Αμερική
Επομένως τώρα ελάχιστοι είναι εκείνοι οι κακόπιστοι που θα αμφισβητήσουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες θαλασσοπόροι διέπλευσαν τον Ατλαντικό και έφθασαν στην Αμερική , όπως καταδεικνύεται η παρουσία τους από πολλά τεκμήρια . Πήγαν όχι σαν στρατιά αλλά μεμονωμένα , και συν τω χρόνω ,δια μέσου των χιλιετηρίδων, αυξήθηκαν σημαντικά διότι συνεχιζόταν αυτή η χαμηλής έντασης μετανάστευση θαλασσοπόρων στο νέο κόσμο. Συνεπώς μόνον Έλληνες, μυημένοι από τα πανάρχαια χρόνια στην ναυσιπλοία μπορούσαν εκείνη την εποχή να αναλαμβάνουν τόσο μακρινούς πλόες σε ανοικτές θάλασσες και ωκεανούς.
Τα πολυάριθμα Ελληνικά ονόματα στην Νότιο Αμερική είναι αδιάψευστη απόδειξη της αληθείας. Όπως αποκαλύπτει η ίδια η Μέρτζ χιλιάδες επιγραφές , Ελληνικά τοπωνύμια , ονόματα πόλεων και τοποθεσιών βρέθηκαν στην περιοχή των Κόλχων των Ανδεων , όπου όμως δεν υπάρχει ούτε μία Αιγυπτιακή επιγραφή ή άλλη παράδοση , η οποία να προδίδει Αιγυπτιακή παρουσία στην περιοχή , ή την καταγωγή των Κόλχων από Αιγυπτίους. Επίσης βρέθηκαν σύμβολα Ελληνικής προελεύσεως , όπως Μαίανδροι, Μέδουσες-Γοργόνες, Τρίαινες, Σπείρες, αγκυλωτοί σταυροί(Σουάστικες) και άλλων αντικειμένων , που πιστοποιούν την Ελληνική παρουσία ή την επίδραση στους λαούς αυτούς του Ελληνικού Πολιτισμού . Συνεπώς τα περί καταγωγής των Κόλχων των Ανδεων από την Αίγυπτο είναι εντελώς αστήρικτα. Οι υποστηρικτές της θεωρίας αυτής εστήριξαν την συγγενεια των Κόλχων με τους Αιγυπτίους στα υφαντά που χρησιμοποιούν οι πρώτοι , τα οποία δήθεν έχουν ομοιότητα με αυτά των Αιγυπτίων. Όμως λησμονούν ότι τόσον οι πανάρχαιοι Έλληνες , όσο και οι Κύπριοι και Κρήτες κατασκεύαζαν υφαντά υφάσματα αρίστης τεχνοτροπίας , ποιότητος και απίστευτης λεπτότητος. Ακόμη και τώρα σε πολλές ορεινές περιοχές διατηρείται η τεχνική των χειροποίητων αργαλιών για την κατασκευή παραδοσιακών ενδυμάτων. Εξ άλλου οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν οι πρώτοι διδάξαντες τα σχέδια και σχήματα , επί υφασμάτων , βάζων και άλλων έργων τέχνης σε όλους τους αρχαίους λαούς(Σουμερίους, Χετταίους, Αιγυπτίους κλπ) διότι οι Έλληνες πρώτοι εφεύραν τον πολιτισμό, όπως αναφέρεται στην Ελληνική Μυθολογία(=βιωμένη αχρονολόγητη Αρχαιολογία) Εξ άλλου και ο αναφερόμενος Μαίανδρος που υπάρχει στα υφάσματα των Κόλχων και σε αντικείμενα των Ινκας , είναι γνωστό και αναμφισβήτητο , ότι ήσαν πανάρχαια Ελληνικά σχεδιάσματα., τα οποία έχουν διασπείρει σε ολόκληρη την υδρόγειο με τους πλόες τους , ακόμη και στην Κίνα και Ιαπωνία(στους «Αινού=Ιωνες»)
Ο Ηρακλής στη χώρα των Αμαζώνων
Ο Διόδωρος Σικελιώτης στο Δ! βιβλίο του των ιστοριών μας πληροφορεί , ότι και ο Ηρακλής εκστρατεύσας προς αναζήτησιν της ζώνης της Ιππολύτης , της βασιλίσσης των Αμαζώνων , μετέβη εις το βασίλειο των Αμαζώνων , το οποίον βρίσκεται στις εκβολές του Θερμόδωντος ποταμού . Αυτός κατά την Μερτζ είναι ο Αμαζώνιος ποταμός που ευρίσκεται στην Βραζιλίαν και όχι στον Εύξεινο Πόντο. Επίσης γράφει ότι τόσον ο Ηρακλής όσο και οι Αργοναύτες και ο Οδυσσεύς κατευθύνθηκαν προς την Δύσιν για τους σκοπούς που είχαν ταξιδεύσει, και όχι στον Βοράν που αναφέρεται εσφαλμένως. Επίσης και ο Στράβων, όπως και ο Διόδωρος, στα βιβλία του Γ’ και Δ’ μας αφηγούνται τα της εκστρατείας του Ηρακλέους εις την αρχαίαν Ιβηρίαν (Ισπανία) όπου και διεχώρησε τον πορθμόν του Γιβραλτάρ , ενώσας τον Ατλαντικό με τη Μεσόγειο θάλασσα και έδωσε το όνομα του στις εκατέρωθεν όχθες(τας Ηρακλείους Στήλας) Όπως γράφει ο Σέξτος ο Εμπειρικός ήτο τόσο αγρία η κατάσταση εκεί ώστε ο ένας άνθρωπος έτρωγε τα σάρκας του άλλου., πληροφορίαν την οποίαν έλαβε από το XII Απόσπασμα των Ορφικών (ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ, του Ιωάννη Πασσά) Ο Στράβων γράφει ότι στα Γάδειρα υπήρχαν γραμμένες επτάπηχοι πλάκες προς τιμήν του Ηρακλέους , γραμμένες με άγνωστη γραφή , προφανώς από της προϊστορικής εποχής . Εκείνη την εποχή μετέβη ο Ηρακλής στη δύση και πιθανόν και άλλοι Αιγαίοι Αργοναύτες , των οποίων την ακριβή ιστορία και χρονολογία μεταβάσεως στον Αμαζώνιο δεν μπορούμε να καθορίσουμε .
Ο Συνταγματάρχης PERCY FAWCETT και η ανακάλυψη του
Ο συνταγματάρχης PERCY FAWCETT κατά την αποστολή χαρτογράφησης της Βολιβίας ανακάλυψε ένα έγγραφο το 1743 στην περιοχή ΒΑΗΙΑ της Βραζιλίας, που περιέγραφε μία κατεστατραμμένη αρχαία πόλη που δεν υπήρχε στο χάρτη. χτισμένη με λίθους και λιθόστρωτους δρόμους, με ένα θαυμάσιο κτίριο που ίσως ήταν ναός, ή ανάκτορον. Το έγγραφο φυλάσσεται στην βιβλιοθήκη του Ρίο Ντιτζανέιρο. Υπεράνω της κυρίας πύλης ευρίσκετο γλυπτόν , παριστάνον νέον , στεφανωμένον με δάφνην και κάτωθεν επιγραφή που έμοιαζε με αρχαία Ελληνικά. Για τον FAWCETT η απόδειξη αυτή υπήρξε συγκλονιστική. Άγριοι Ινδιάνοι της περιοχής του είχαν μιλήσει για αυτή τη χαμένη πόλη, αλλά και αυτός είχε δει ερείπια τέτοιων πόλεων. Στην προσπάθεια του να την εξερευνήσει μέσα στην ζούγκλα απωλέσθησαν τα ίχνη του μυστηριωδώς, χωρίς να λύσει το μυστήριο εκείνου του εγγράφου και των μαρτυριών των ιθαγενών για την χαμένη πόλη. Να σημειωθεί ότι το MACHU PICHU ανακαλύφθηκε τυχαίως το 1912 ,και ολοκληρώθηκε το 1964. Ως τότε ήτο άγνωστο ή χαμένο . Πόλεις με τα ονόματα PARA, PARAGUAIROA , PARAMARIBO, PARAHUBA, PARACURU, PARANAGU, PARANA, PARAGUAY πόλεις που περιλαμβάνονται στην ακτή της Ν. Αμερικής εις την Κολομβίαν , Βενεζουέλαν , Βραζιλίαν και Παραγουάη , το ΠΑΡΑ προέρχεται από γλώσσα φυλής του Αιγαίου (όπως παρα-αλία=παρα την θάλασσα, παρα-πόταμος κ.ο.κ) Πολύ περισσότερες των 100 επιγραφές ευρέθησαν επί βράχων στις περιοχές των ορυχείων της πολιτείας BAHIA , εις την Ελληνικήν κυρίως γλώσσαν.
Η Χώρα των Μαριανδυνών
Αυτή ήτο γνωστή στους Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων ως χώρα των Μαριανδυνών, ονομασθείσα αργότερον Λυκία. Οι Λύκιοι αυτοί έλαβον μέρος και στον Τρωικό Πόλεμο. Ο Γλαύκος και ο Σαρπηδών σύμμαχοι των Τρώων ήσαν Λύκιοι, οι οποίοι είχαν έλθει από μακριά πέραν από τον Κυκλικό Ποταμόν Ξάνθον(Γκολφ Στριμ) για να βοηθήσουν τον πόλεμο εναντίον των Αχαιών, που πολεμούσαν τους Τρώες. Κατά την Ιλιάδα ο Γλαύκος ήτο πατήρ του Βελλερεφόντη. Ο βασιλεύς Προίτος απέστειλε τον Βελλερεφόντην στην Λυκία , δια του ποταμού Ξάνθου, με εντολήν να σκοτώσει την Χίμαιραν, να πολεμήσει την άγρια φυλή των Σολύμων που έζη πλησίον των συνόρων της Λυκίας και τρίτον να εξοντώσει τις Αμαζώνες. Ο πρώτος Σαρπηδών –διότι υπήρχαν δύο με το όνομα αυτό- ήτο αδελφός του Μίνωος, βασιλέως της Κρήτης. Στη χώρα αυτή είχε εξορισθεί και ο Λύκος από τον αδελφό του Αιγαία.
Ο Βελλερεφόντης με τον Ιπτάμενο Πήγασο στη Λυκία
Εκείνο που δεν μας λέγει ο Ηρόδοτος και Όμηρος είναι διαφωτιστικό και παραπέμπει στην Αμερική , δηλαδή σε χώρα πέραν του Κυκλικού Ποταμού Ξάνθου(Golf Stream). Εκείνο που δεν μας προσδιορίζει επακριβώς είναι η γεωγραφία και η χρονολογία των γεγονότων. Όμως η μυστηριώδης ιστορία του Βελλερεφόντη με ενέβαλε σε περιέργεια να ψάξω περισσότερο το γένος και την δράση του στη παράξενη χώρα της Λυκίας. Διότι εδώ σαφώς δεν πρόκειται για την σημερινή Λυκία της Μικράς Ασίας , η οποία ήτο ήμερη όπως η λοιπή Ιωνία. Κατά την «Ωγυγείαν» τομ Δ!, του Αθανασίου Σταγειρίτη: « ο Βελλερεφόντης εξολόθρευσε τα θηρία και έκανε τον τόπο κατοικήσιμο. Κατ’ άλλους οι τρεις κεφαλές ήσαν οι τρεις κορυφές του όρους, ενώ κατ’ άλλους το όρος ήτο λείον και ανθήλιον και απέπεμπεν αντανακλάσεις πυρώδεις εις τας πεδιάδας, ώστε εξηρένοντο οι καρποί και τα χόρτα. Όμως οι τρείς κεφαλές είναι τα τρία έθνη που ενίκησε ο Βελλερεφόντης 1/ του λέοντος ήτοι των Σολύμων(γείτονες των Λυκίων) 2/ της Χίμαιρας, ήτοι τας Αμαζώνας(που ζούσαν στον ποταμό Θερμόδοντα=Αμαζώνιο) και 3/ του δράκοντος ήτοι τους Λυκίους. Όμως όλοι αυτοί βρίσκονται εκείθεν των Ηρακλείων Στηλών. Επειδή υπήρχαν πειρατές στην θάλασσα αυτή ο Βελλερεφόντης τους κατεδίωξε με τον ιπτάμενο Πήγασον που ήτο η ναυαρχίς ναυς του Βελλερεφόντη. Τι είδους ιπτάμενο όχημα ήτο ο Πήγασος; Γιατί να μην πιστέψουμε την προϊστορία , η οποία είναι καθ’ όλα ακριβής εκτός από τις τοποθεσίες που έχουν αλλάξει όνομα και τις ημερομηνίες που είναι ακαθόριστες ; Μήπως ήτο διπλής χρήσεως, δηλαδή και πλωτό και ιπτάμενο; Μήπως είχαν τότε αναπτύξει προηγμένη τεχνολογία άγνωστη σε μας και ηδύναντο να ταξιδεύουν σε τόσο μακρές αποστάσεις και να κάνουν υπερπόντια ταξίδια; Ένα άλλο ως τώρα αίνιγμα που παραμένει άλυτο είναι πως έφτιαξαν χάρτες από αεροφωτογραφίες με επακριβείς λεπτομέρειες των καλυμμένων από πάγο πόλων, που μόλις προσφάτως μπορέσαμε με την χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας να αποκαλύψουμε; Διότι οι Ελληνες δεν ταξίδευαν μόνον στον Ατλαντικό . Ταξίδευαν σε όλους τους ωκεανούς ήτο στον Ινδικό, τον Ειρηνικό , την Βόρεια Θάλασσα και άφησαν ίχνη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου .
Ο Ιάσων στην Λυκία
Στην Λυκία πήγε και ο θαλασσοπόρος Ιάσων με την «Αργώ» και ασφαλώς δεν πήγε στην Λυκία της Μικράς Ασίας. Όμως τότε τα ονόματα ήσαν διαφορετικά από τα σημερινά και οι ιστορικοί όλα τα προς ανατολάς και δυσμάς τα εθεώρουν Ασία. Παρόμοιον σφάλμα έκαναν και οι σύγχρονοι θαλασσοπόροι οι οποίοι εθεώρουν ότι πηγαίνοντας προς δυσμάς θα συναντήσουν την Ασία. Η Ασία στην Μυκηναϊκή εποχή ήτο η Αμερική. Τώρα μπορούμε να εξηγήσουμε περισσότερα ανεξήγητα πράγματα, προφανώς διοτι είχαν σταματήσει οι υπερπόντιοι πλόες, μολονότι οι Ελληνες έκαναν ακόμη ταξίδια στη Βόρεια Θάλασσα και φυσικά αυλάκωναν την Μεσόγειο , όπως τα βατράχια στη λίμνη. Δεν είναι τυχαίον ότι το πρωτότυπον Ελληνικό κείμενο αναφέρει την «Ασία» και τους «Ινδιάνους» . Ως τώρα κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την μελέτη και αποκρυπτογράφηση των αρχαίων Ελληνικών κειμένων. Κι’ αυτό οφείλεται στην εχθρότητα του κατεστημένου προς κάθε τι το Ελληνικό εκ φόβου μήπως και έλθει στο φως η αλήθεια για τον πανάρχαιο προϊστορικό Ελληνικό Πολιτισμό που έδωσε στο πνευματικό φως στον κόσμο ολόκληρο . Φοβούνται την αλήθεια διότι αν έλθει στο φως θα γκρεμίσει τα εβραϊκά ψεύδη πάνω στα οποία έχτισαν το σημερινό σαθρό τους οικοδόμημα. Και το πρώτο ψεύδος θα είναι η Ιουδαϊκή Βίβλος και εξ Ανατολών το Φως. Η «Αργώ» έφθασε στη χώρα των Χαλύβων και περιπλέουσα την χώρα του «Γενηταίου Διός άκρην»(Απολλώνιος βιβλ. ΙΙ & 1000) Η περιοχή αυτή είναι που ονομάζουμε «καμπούρα της Βραζιλίας»
Αυτές τις αποδείξεις τις χρωστάμε στο βιβλίο «Η Αληθινή Προϊστορία» του ευπατρίδη Ιωάννη Πασσά.
Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι στην κλασσική εποχή ήσαν άγνωστες εκείνες οι περιοχές και αναφέροντο μόνον ως μυθολογία από τον Ηρόδοτο , τον Απολλώνιο τον Ρόδιο κ.α διότι είχαν σταματήσει οι υπερπόντιοι πλόες και οι εξερευνήσεις. Όμως είχαν μείνει οι χάρτες του Πτολεμαίου τους οποίους χρησιμοποίησε ο Αλέξανδρος και θα τους χρησιμοποιούσε και για την εκστρατεία του που ετοίμαζε στην Δύση, αλλά δεν επρόλαβε να την εκπολιστίσει και να την αλλάξει , όπως είχε κάνει στην Ανατολή . Επίσης είχε μείνει και η τεχνολογία των πλοίων και η εμπειρία των ναυτικών σε μακρινά ταξίδια. Πέραν των ανωτέρω υπάρχουν λέξεις της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας , στην γλώσσα των Ινκας, των Μαγιας, καθώς και εις την γλώσσαν των κατοίκων της Χαβάης, της Πολυνησίας του Νότιου Ειρηνικού . Επίσης υπάρχουν υποθαλάσσια ευρήματα στις Μπαχάμες κρητικής προελεύσεως, τα οποία φανερώνουν την ύπαρξη ή διέλευση από εκεί Ελλήνων Μυκηναίων, Κυκλαδιτών και Κρητών στην Βόρειο, Κεντρική και Νότιον Αμερική.
Πόλεις με Ελληνικά Ονόματα στην Αμερική
Αρκετές πόλεις της Αμερικής , αλλά και τοποθεσίες, φυτείες φέρουν Ελληνικά ονόματα –όχι Ρωμαϊκά αν και αυτά είναι Ελληνικά-αλλά γνήσια Ελληνικά. Αυτά είναι πανάρχαια προ του 1300 π.Χ και επειδή οι μετέπειτα Ευρωπαίοι αποικιοκράτες δεν τα άλλαξαν διότι τα θεώρησαν αρχαία σώζονται ακόμη όπως(διανάπολις, Ανάπολις, Πεντάπολις, Αρεαναπολις κ.ο.κ) Μερικά είναι ονόματα αρχαίων θεών του Ολυμπιακού πανθέου , γεγονός που μαρτυρεί ότι δεν ήτο δυνατόν να τα καθορίσουν οι χριστιανοί αποικιοκράτες οι οποίοι καταδίωξαν και κατέστρεψαν τον Ελληνισμό μερικούς αιώνες πριν. Το όνομα της πόλης EPHIRA(Εφύρα) 58ºW και 5ºN μεταξύ της Βρετανικής Γουιάνας και του Σουρινάν ήταν το αρχαιότερο όνομα της Κορίνθου, της πόλεως που εγεννήθη ο πρόγονος του Γλαύκου. Επίσης υπάρχουν τα ονόματα FEDRA, IPPOLYTOS, THETIS, LARIS, ARMONIA, OLYMPIA, MACARANI, CRATEUS, ATALEIA , PHILADELPHIA, SOLIMOES, αλλά και ονόματα θεών APOLO, CARTAGO, PLATO, POMPEU, CRATO, CERES , ARES(=ΑΡΗΣ) AMAZONS κλπ . Ολοι οι αρχαίοι συγγραφείς συμφωνούν ότι το κράτος των Αμαζώνων βρίσκεται στην Αμερική, στο στόμιον του ποταμού Θερμόδοντος. Τούτο υποστηρίζει και ο Απολλώνιος , όταν αναφέρεται στον πλου της «Αργούς» Η Ιππολύτη βασίλισσα των Αμαζώνων νυμφεύθηκε τον Θησέα και ο υιός τους Ιππόλυτος έδωσε το όνομα του εις την πόλιν. Η νεωτέρα αδελφή της Ιππολύτης Πενθεσύλεια συνέβαλε ουσιαστικώς με τις αμαζώνες στον πόλεμο της Τροίας , υπέρ των Τρώων. Η Κόλχοι(COLCHIAN)είναι μια φυλή που μαρτυρεί καλύτερον παντός άλλου την ύπαρξη Ελληνισμού στην Ν. Αμερική. Ο ιστορικός CLEMENTS BARKHAN γράφει για τους COLCHIAN: «Μία φυλή του TUCUMAN εις την Νότιαν πλευράν του GRAND CHACO αντέστησαν ηρωικώς εις την εισβολήν των Ισπανών εις SALTA και JULUY και δεν υποδουλώθηκαν πλήρως παρά μόνον το 1665» Η Κολχίς είναι η μυθική χώρα του «χρυσού δέρατος» που έπλεε η Αργώ. Αυτή ουδέποτε βρέθηκε υπό του Εκαταίου, Αναξιμάνδρου , Ηροδότου και Στράβωνος εις την περιοχήν που την τοποθετούσαν τα αρχαία κείμενα, προφανώς λόγω λανθασμένης ερμηνείας των θέσεων τους και της εσφαλμένης πεποιθήσεως ότι αυτή έπρεπε αναγκαστικώς να βρίσκεται στη Μαύρη Θάλασσα.
Οι Μερμηγκοφωλιές του Ηροδότου ήσαν στην Ν. Αμερική
Από την ανατολική πλευρά της οροσειράς των Ανδεων , από την Κολομβίαν , εις την Βολιβίαν , χιλιάδες παραπόταμοι του Αμαζονίου παρασύρουν εκ των ορέων κομμάτια χρυσού εκ των πλουσίων εις κοιτάσματα ορέων. Οι Ινδιάνοι σήμερον συλλέγουν τον χρυσόν εκ των παραποτάμων αυτών , από το NAPO και τις άνω εκτάσεις του UCAYALI BILCAMBABA URUMBA-και την MADRE DE DIOS. Σ’ αυτήν την περιοχήν κατά μήκος των οχθών και ρυάκων, τερμίτες χτίζουν τις φωλιές τους , μερικές των οποίων το ύψος φθάνει τα πέντε πόδια, δηλαδή λίγο περισσότερο του ενός μέτρου. Αυτές περιέχουν στίγματα (ψήγματα) χρυσού προς τα οποία προσελκύονται οι τερμίτες για να χτίσουν τις φωλιές τους. Ετσι οι Ινδιάνοι καταστρέφουν τις φωλιές των για να συλλέξουν τα ψήματα του χρυσού. Ο Ηρόδοτος αφηγείται (βιβλ. ΙΙΙ παρ. 99-102) ένα περίεργον περιστατικό περί μερμηγκιών στην Ασία , που έχουν μεγάλες φωλιές , όπως των αλεπούδων και οι οποίες περιέχουν χρυσόν. Και ο Ηρόδοτος γράφει: « Εκτός αυτών υπάρχουν άνθρωποι άλλης φυλής . Αυτοί κατοικούν βορείως όλων των υπολοίπων Ινδιάνων και ακολουθούν σχεδόν τον ίδιο τρόπο ζωής , όπως οι Βακτριανοί. Είναι πλέον φιλοπόλεμοι από τις άλλες φυλές και εξ αυτών στέλλονται άνδρες για την προμήθεια του χρυσού. Διότι είναι εις αυτό το μέρος της Ινδίας είναι η αμμώδης έρημος. Εδώ εις αυτήν την έρημον ζουν μεγάλοι μύρμηκες , ολίγον μικρότεροι των σκύλων, αλλά μεγαλύτεροι των αλεπούδων(ίσως να επρόκειτο περί του ζώου ‘Μυρμικοφάγος’) ο οποίος έγραψε τις διηγήσεις των ναυτικών όπως τις διηγήθηκαν , ή και με λίγη «σάλτσα» πάρα πάνω. Την ίδια περίπου διήγηση για τα μυρμήγκια των παραποτάμων του Αμαζονίου κάνει και ο CLEMENTS BARKHAN από το παλιό ημερολόγια του 1540: « Εδώ εις τους πρόποδες ενός λόφου , οι ιθαγενείς συλλέγουν μεγάλη ποσότητα χρυσού και ο χρυσός αυτός είναι όλος σε σπυριά και σβώλους ικανού μεγέθους,, έξω από τις μερμηγκοφωλιές» Το γεγονός αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει και η ειδική λέξη RICILACTA=χρυσομύρμηξ . Η λέξη RICILACTA είναι αρχαία Ελληνική η οποία μεταφραζόμενη σημαίνει χρυσομύρμηξ. Να σημειωθεί ότι στην Ανατολική πλευρά των Άνδεων υπάρχουν δύο πόλεις PAPALLACTA, PIKILAQUA ή PIKILLACTA . Να υπάρχει τέτοια σύμπτωση; Ένα τόσο σημαντικό όνομα θα βρισκόταν συμπτωματικά στο μέρος των μυρμηγκοφωλιών ;
Η Χαμένη Πολιτεία του Άρη
Επανερχόμαστε στο 1743 όταν, ένας άγνωστος ιθαγενής από το MINAS GERAIS ξεκίνησε να ανεύρει χρυσό στα χαμένα ορυχεία της MURIBECA και τυχαίως συνάντησε ερείπια θαυμάσιας πόλης , με στρωμένους δρόμους , με κτίρια βασταζόμενα με κίονες, με γλυπτόν νέου στεφανομένου με δάφνην υπεράνω της θύρας ναού ή ανακτόρου και κάτωθεν αυτού επιγραφή που ομοίαζε με αρχαία Ελληνικά. Το έγγραφον υπάρχει στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Ρίο. Αυτή είναι η δεύτερη μαρτυρία περί της χαμένης θαυμαστής πόλεως στη ζούγκλα. Επομένως πρέπει να είναι κανείς κακόπιστος για να αμφισβητήσει αρχαίες καταγεγραμμένες μαρτυρίες , τις οποίες αναφέρον η Μέρτζ στα βιβλία της, ο Σάρλ Μπέρλιτζ «Μυστήρια από ξεχασμένους Κόσμους» και ο Σ. Β. Σεράμ στο βιβλίο του «Θεοί και Σοφοί» Συνεπώς όλες αυτές οι αποδείξεις δείχνουν κατά τρόπον αναμφισβήτητον ότι πανάρχαιοι Έλληνες όχι μόνον είχαν φθάσει στην Βόρεια και Νότιαν Αμερική και πρό των Αργοναυτών , αλλά και μετά ταύτα και είχαν εγκατασταθεί στις περιοχές που αναφέρονται και όπου έχουν ευρεθεί μνημεία , επιγραφές και αρχαία κτίρια. Φωτογραφίες αυτών έχουν δημοσιευθεί και σε σύγχρονα βιβλία και εκδόσεις από το 1980-1983 και μετέπειτα. Αλλά και οι πολιτισμοί που ανεπτύχθησαν στις περιοχές αυτές έχουν την Ελληνική σφραγίδα , μολονότι τώρα γίνεται λυσσαλέα προσπάθεια να τα μετατρέψουν σε Αιγυπτιακά ή Φοινικικά μνημεία, χωρίς να στηρίζονται σε αποδείξεις παρά μόνον σε ελάχιστες αυθαίρετες ενδείξεις ή εικασίες, παραχαράξεις, διαφοροποιήσεις και νοθεύσεις . Αλλά και πολιτισμοί πανάρχαιοι ανεπτύχθησαν υπό την επίδρασιν των Αρχαιοελλήνων στις χώρες που έζησαν ή επισκέφθηκαν. Βέβαια αυτοί οι λαοί εξαφανίσθηκαν-Ινκας, Μάγιας, Ατζέκοι-αλλά όπως αποδεικνύει η μορφή , τεχνοτροπία των κτισμάτων που διεσώθησαν και οι παραδόσεις ορισμένων εκ των αρχαίων αυτών λαών της Αμερικανικής ηπείρου, οι Ελληνικές λέξεις και τα τοπωνύμια που ευρέθησαν εις την γλώσσαν των, η οποία οπωσδήποτε ήτο παναρχαία Ελληνική διάλεκτος. Το ότι διαφοροποιήθηκε και παραμορφώθηκε με το πέρασμα του χρόνου αυτό είναι επόμενο, διότι συνέβη και στην ίδια την Ελλάδα. Να σημειωθεί ότι ακόμη δεν έχουν διαβασθεί τα αρχαία ιερογλυφικά της Κρήτης, μερικά συλλαβικά της Κύπρου, η Ελλαδική γραμμική γραφή Α! και η γλώσσα των αρχαίων Ελληνικών γραφών, όπως της φυλής των Τουαρέγκ στην Σαχάραν, της Γκλοζέλ στην Γαλλία, και άλλων πανάρχαιων Ελληνικών φυλών της Ασίας και της Μεσογείου(Λυδική,Φρυγίας, Λουβίων κλπ) («Πελασγικά» Ιωάν. Θωμόπουλος, και «Αρχαίες Ελληνικές Επιγραφές» του Ανδρέα Παπαγιαννόπουλου-Παλαιού) Στα βιβλία αυτά αναφέρονται εκτεταμένες μελέτες και έρευνες Ελλήνων και ξένων ερευνητών επί των αρχαίων επιγραφών , πολλές εκ των οποίων ακόμη δεν έχουν δυστυχώς μεταφρασθεί.
Εδώ όμως να τονισθεί η συστηματική εξαφάνιση των μνημείων και κτισμάτων που ανευρίσκοντο , υπό των αρμοδίων Αμερικανικών Υπηρεσιών , όπως αποκαλύπτει η Μερτζ . Επίσης να σημειώσουμε ότι υπήρχε και περιορισμός κάθε πληροφορίας που προδίδει επίδραση των Αιγαίων επί της Αμερικανικής ηπείρου. Κάποια «μαύρη χείρ» ρίχνει πέπλο σιγής και συγκάλυψης στις προιστορικές πληροφορίες , μήπως και μαθευτεί στο ευρύ κοινό η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Ελληνες προ αμνημονεύτων χρόνων. Τούτο βέβαια δεν είναι μόνον προνόμοιο της Αμερικής , διότι συμβαίνει και στην Ευρώπη και στις λοιπές χώρες και στην ίδια την Ελλάδα(θάψιμο Μυκηναϊκών τάφων στα Γλυκά Νερά, κλείσιμο σπηλαίου του Ευρωπαίου Αρχανθρώπου , μπάζωμα ανακτόρου του Μενελάου στην Πελάνα κλπ) Η εχθρότητα αυτή συνεχίζεται ως σήμερον εμφανέστατα κατά του Ελληνισμού, του Ελληνικού πνεύματος και των Ελληνικών μνημείων και έργων τέχνης από τα ίδια γνωστά διεθνή κέντρα εξουσίας.
Ο Χριστόφορος Κολόμβος Απέκρυψε την Αλήθεια
Τα «Αργοναυτικά » του Απωλλονίου είναι αποκαλυπτικά και όποιος τα μελετήσει δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι οι πανάρχαιοι Ελληνες διέπλεαν τον Ατλαντικό και πήγαιναν στην Αμερική. Το αδιάβλητο των έργων του Απωλλονίου το εκθιάζουν μεταξύ άλλων οι Λάρης, Ειρηναίος, Λούκιλος, Σοφοκλής , Θέων και άλλοι διαπρεπείς ‘Γραμματικοί’. Αλλά και οι Λατίνοι ποιητές όπως ο Βαλέριος, Φλάκος και ο Τερεντίνος Ουάρρων Ατακίνος, παρέφρασαν τα ‘Αργοναυτικά’, ο δε Μαριανός τα μετέφρασε κατά τον Μεσαίωνα. Επομένως το έργο του Απολλωνίου δεν είναι φανταστικές ιστορίες , ούτε ψευδολογίες, είναι εξακριβωμένες κα αδιάβλητες πληροφορίες . Επομένως είναι μια πραγματική και αξιόλογη μαρτυρία, μια βιωμένη προϊστορία, η οποία λόγω της μεγάλης της ηλικίας και των γεωγραφικών, γεωλογικών και γλωσσικών αλλαγών δεν είναι δυνατόν να χρονολογηθεί επακριβώς και να τοποθετηθεί επί του χάρτου . Εν τούτοις αν η διεθνής πνευματική κοινότης ανελάμβανε την μελέτη της πανάρχαιας Ελληνικής Γραμματείας είναι βέβαιον ότι σήμερον έχουμε τα μέσα να αποκρυπτογραφήσουμε όλες αυτές τις πληροφορίες. Ποιος και γιατί δεν θέλουν να αποκαλυφθεί η Ελληνική Αρχαιολογία; Γιατί την έχουν απαξιώσει με το όνομα Μυθολογία; Ο Κολόμβος απέκρυψε ότι :
1/ Συμβουλεύθηκε τους αρχαίους Ελληνικούς χάρτες του Πτολεμαίου , οι οποίοι εσώζοντο και στην Κωνσταντινούπολη (χάρτες Πυρί Ρέις)
2/ Ακολούθησε το γνωστό δρομολόγιο του Κολπείου Ρεύματος (Κυκλικός Ποταμός των Ελλήνων)
3/ Απέκρυψε επιμελώς και συστηματικώς τα ευρήματα των αρχαίων πολιτισμών που έχουν σχέσιν με τους αρχαίους Ελληνικούς Θεούς. Το μίσος δεν έχει ακόμη σβήσει .
4/ Εκείνο που δεν απεκάλυψε ο Κολόμβος και ασφαλώς το γνώρισε στα τρία ταξίδια που έκανε ήτο ότι αυτός δεν ανακάλυψε την Αμερική , διότι άλλοι πολλές χιλιάδες χρόνια πριν την είχαν ανακαλύψει. [Ο γράφων όταν επισκέφθηκα στο Γιουκατάν όπου ο πολιτισμός των Ίνκας , σε αναζήτηση μου κάποιυ τουριστικού αντικειμένου , μου έδειξαν τους πρώτους «Λευκούς Θεούς» που ανακάλυψαν την Αμερική. Ηλθαν δια θαλάσσης και κάποτε έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν. Τους παρίσταναν με μακρές λευκές γενιάδες, και αρχαιοελληνικά ενδύματα . Όταν έφθασαν οι Ισπανοί οί άμοιροι ιθαγενείς διατηρώντας ακόμη την παράδοση και αναμένοντας τους λευκούς θεούς, βρέθηκαν μπροστά στα αιμοβόρα στίφη του πάπα και του βασιλιά της Ισπανίας και υπέστησαν τη μεγαλύτερη γενοκτονία της ιστορίας ]
5/ Βέβαια δεν είναι αυτός ο καταστροφέας των μνημείων , αλλά τα στρατεύματα του βασιλέως της Ισπανίας και ιδιαίτερα τα στίφη των φανατισμένων μοναχών του Πάπα που σκότωναν , έκαιγαν, γκρέμιζαν και έλειωναν τα χρυσά έργα τέχνης για να τα αποστείλουν στον ισπανική αυλή και στον ποντίφικα
Το ταξίδι των Αργοναυτών
Τα συμπεράσματα της Μερτζ είναι ακράδαντα, ότι ο Οδυσσεύς ταξίδευσε ως τις Άνδεις και διέπλευσε τον Ατλαντικό ωκεανό. Κατόπιν της έρευνας τηςς πορείας του Οδυσσέα βήμα προς βήμα ,όπως αναφέρουν τα «Αργοναυτικά» του Απολλωνίου, ευρέθησαν επακριβώς όλα τα σημεία που διήλθε το πλοίο και συμφωνούν απόλυτα με τις περιγραφές . Και συνεχίζει:
Εχαράξαμε το ταξίδι της «Αργούς» στο μέσον και αντικριστά στον Ατλαντικό, φθάνοντας στο Κόλπειο Ρεύμα εκεί στις Δυτικές Ινδίες.( σ,σ Η λέξη «δυτικές Ινδίες» ενώ βρίσκεται εγγύς της Αμερικής μας παραπέμπει στην Ασία. Είναι το ίδιο σφάλμα που έκαναν οι αρχαίοι γεωγράφοι που ενώ η Αργώ επισκέφθηκε την Αμερική γράφουν ότι πήγε στην Μαύρη Θάλασσα και στην Ασία. Και τούτο διότι θεωρούσαν ότι η εκείθεν του ωκεανού ήπειρος είναι η Ασία)
Ευρήκαμε το Κόλπειον Ρεύμα , πληροφορία μοναδικού ωκεανογραφικού φαινομένου και η Αργλω έπλευσε σ’ αυτό και οδηγήθηκε στις Δυτικές Ινδίες.
Ευρήκαμε τα βρώμικα πουλιά Αρπυιες και τα ταυτίσαμε με τα επίσης βρωμοπούλια Hoatzin.
Ευρήκαμε τα « νησιά που επιπλέουν» (μεγάλα νησιά με χόρτα Σαργκάσο) στη Θάλασσα των Σαργασών και ότι τα «νησιά της καμπής » είναι το σημείο που ένας μαίανδρος του Κολπείου Ρεύματος στρίβει μεταξύ Κούβας και Αιτής, το πολύ γνωστό «Προσήνεμο πέρασμα» όπου ο Ιάσων είχε πληροφορηθεί από τον Φινέα ότι θα έφθανε σε μια δεύτερη θάλασσα , την Καραϊβική.
Ευρήκαμε το φημισμένο νησί της σπηλιάς από την Κουμάνα και τα δύο κανάλια του ποταμού Ορινόκο, του Ελληνικού Αχέροντα, εκεί που το πλοίο μπήκε από ένα βορεινό ρεύμα και βγήκε από ένα ανατολικό προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Ευρήκαμε το ποτάμι της Ζέστης –τον Θερμόδωντα- στη χώρα των φημισμένων Αμαζώνων.
Ευρήκαμε τα σιδηρομεταλλεία της Βόρειας Βραζιλίας, όπου υπάρχουν πλήθος αρχαίες Ελληνικές επιγραφές.
Ευρήκαμε τον πλατύστομο ποταμό Φάσιν να είναι ο πλατύς «ποταμός του Αργύρου»- Ρίο ντε –λα- Πλάτα.( Απολλ. ΙΙ, 1258… Και την νύχτα με την ικανότητα του κυβερνήτου-πηδαλιούχου –Αργου, έφθασαν στον πλατύ ποταμό Φάσιν και εις την άκρη του πελάγους. Αμέσως κατέβασαν τα πανιά και την αντένα , εχαμήλωσαν το κατάρτι και γρήγορα με τα κουπιά μπήκαν στο δυνατό ρεύμα του ποταμού. Προς τα αριστερά τους είχαν τα ψηλά βουνά και στην άλλη τους πλευρά την πεδιάδα του Αρη. Και ο Ιάσων έχυσε στο ποτάμι σπονδές με μέλι και κρασί, στη Γη και στους Θεούς της Χώρας. Με την συμβολή του Αργου , ο Ιάσων εμπήκε σ’ ένα σκοτεινό και απάνεμο όρμο και άφησε το πλοίο να κρατηθεί στην άγκυρα και εδώ πέρασαν τη νύχτα)
Ευρήκαμε τα καλάμια της λίμνης Τιτικάκα και τη χώρα της Κολχίδος να σκεπάζει την περιοχή του υψιπέδου από το Τιβανάκου στο Κούζκο.(Απολλ. Βιβλ. ΙΙΙ, 195-240 …. Αμέσως επέρασαν από το πλοίο μέσα από τα καλάμια και τα νερά σε στεγνή ξηρά κατά το ανηφορικό έδαφος του κάμπου. Ο κάμπος ονομάζεται της ΚΙΡΚΗΣ και όπως επροχωρούσαν έπεσε μια πυκνή καταχνιά επάνω στην πόλη. Αλλά γρήγορα , σαν διαλύθηκε έφτασαν διαλύθηκε από την πεδιάδα στο παλάτι του Αιήτη και στάθηκαν με θαυμασμό βλέποντας στην είσοδο, τις αυλές του Βασιλιά και τις πλατειές πύλες και τις γραμμικές στήλες που ορθνώνονταν με τάξη ολόγυρα στους τοίχους , και ψηλά στο παλάτι επικάθητο το επιστήλιο επάνω σε γλυπτά . Και εδώ μια εσωτερική αυλή ήταν κτισμένη και ολόγυρα της ήταν καλοφτιαγμένες πόρτες και δωμάτια και κατά μήκος κάθε πλευράς υπήρχε μια πλούσια κατηργασμένη στοά. Σε κάθε πλευρά , υψηλότερα κτήρια ήταν πλαγίως στημένα)





Ευρήκαμε το βασιλιά εκείνης της χώρας να λέγεται Αιήτης, γυιός του Ήλιου, να συμπίπτει με τον θρύλο των Ίνκας .
Ευρήκαμε την αστρονομική τοποθέτηση της Μεγάλης Άρκτου να είναι στο σωστό συμείο και το γεωγραφικό πλάτος της λίμνης .( Απολλ. Βιβλ.ΙΙΙ , 1196 …μόλις τα αστέρια της Μεγάλης Άρκτου , εβυθίσθησαν και ο άνεμος εκόμπασε ο Ιάσων επήγε σ’ ένα έρημο σημείο)
Δεν βρήκαμε γεωγραφικό λάθος εις τας αναγραφάς του Απολλωνίου, του Ροδίου.
Ετοποθετήσαμε καθένα από και όλα τα φαινόμενα που είναι καταγεγραμμένα σε μια συνεχή σειρά και εξουδετερώσαμε οποιαδήποτε πιθανή σύμπτωση , η οποία θα μπορούσε να μας παρασύρει η δύναμη της ανθρωπίνης ικανότητος»
Και καταλήγει η Μερτζ:,
« Κατά συνέπειαν συμπεραίνουμε ότι τούτο το αρχαίο έπος «τα Αργοναυτικά» που αναφέρεται στο ταξίδι το Ιάσωνα με το πλοίο «Αργώ» , δεν είναι μύθος όπως μέχρι τούδε είχε νομισθεί , αλλά είναι ένα ιστορικό γεγονός- παρόμοιο σαν την φημισμένη ιστορία της πόλεως της Τροίας. Η γεωγραφική καταγραφή ομιλεί πλήρως και σαφέτατα διά τα συμβάντα και δι’ αυτό το αναμφισβήτητο γεγονός…»
Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε ότι ο πολλάκις φαντασιόπληκτος Ηρόδοτος δεν διασταύρωνε τις πληροροφορίες του έγραψε
είπε ψευδή γεγονότα . Αυτα διεψεύσθησαν από άλλους ιστορικούς και από τα ίδια τα γεγονότα με την αποκάλυψη της αλήθειας. Μιά τέτοια ανακρίβεια είναι και η πληροφορία του ότι οι Κόλχοι ήσαν Αιγύπτιοι. (Ηρόδ. ΙΙ, 115 αναφέρει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Κόλχοι είναι Αιγυπτιακή φυλή.. Εξήτασα το ζήτημα της Κολχίδος στη Αίγυπτο και οι Αιγύπτιοι είπαν ότι επίστευαν ότι οι Κόλχοι κατάγονται από την στρατιά του Σέσωστρι»)
Ο Ηρόδοτος επίσης αφηγείται ότι ο Σέσωστρις έστειλε μια στρατιά στις όχθες του ποταμού Φάσι και ξέκοψε ένα σώμα στρατού από το κύριο του στράτευμα και τους άφησε να αποικίσουν τη χώρα και ορισμένοι από αυτούς εγκατεστάθησαν στις όχθες αυτού. Όμως αυτό είναι ψευδέστατο διότι:
1/ Η στρατιά επήγε εκεί δια ξηράς και όχι δια θαλάσσης
2/ Με τα ψάθινα πλοία (Κον Τίκι) δεν μπορούσε να πλεύσει ολόκληρη στρατιά με τα εφόδια της στην Αμερική, διότι θα εχρειάζετο χιλιάδες τέτοια πλοία και θα έφθαναν ελάχιστα.(Να αναφέρουμε την πλεύση του Ατλαντικού μόνον με πανιά (χωρίς μηχανή και κουπιά)με το πλοιάριο «Χαρά» του Σάβα Γεωργίου, το 1956, και του Θωμά Νταίβις , ο οποίος διέπλευσε το 1952 τον Ειρηνικό αντιθέτως από την Νέα Ζηλανδία στο Καλάο του Περούς)

3/ Ο Ηρόδοτος δεν είναι πάντα αξιόπιστος και μάλιστα όταν γράφει ότι «έτσι επίστευαν οι Αιγύπτιοι ιερείς»
4/ Στην περιοχή των Κόλχων στις Άνδεις δεν υπάρχει ούτε μια Αιγυπτιακή επιγραφή , παρά μόνον Ελληνικές , απόδειξη ότι οι Κόλχοι ήσαν πανάρχαιοι Πελασγοί εκ των οποίων προέρχονται τα Ελληνικά φύλα, αλλά και άλλα φύλα όπως Ιλλυριοί, Κύπριοι, Ετρούσκοι, Μακεδόνες, Μικρασιάτες, Ίβηρες κλπ . Επίσης στην περιοχή των Κόλχων ευρέθησαν κτίρια, υφάσματα και άλλα αντικείμενα με Αιγαιατική επίδραση ή προέλευση. Επομένως δεν αποκλείεται να πήγαν σε προγενέστερους χρόνους από εκείνους των Αργοναυτών Ιβηρες εκ του Πόντου, Ετρούσκοι και ιδιαιτέρως οι θαλασσοκράτορες Κρήτες.
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης-Συγγραφεύς-Ποιητής, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
http://amphiktyon.blogspot.com/







Ο Ηρακλής ήταν παγκόσμιος γεωλόγος και μηχανικός
– 31/08/2011Καταχωρήθηκε σε: ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ



ΜΕΛΕΤΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ



Ιστορικό πρόσωπο που έφτασε ώς τον Καναδά ήταν ο Ηρακλής της ελληνικής μυθολογίας, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο.

Έφτασε χίλια χρόνια πριν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στον Ινδό ποταμό. Πέρασε από την Αιθιοπία, έφτασε ώς τη Γροιλανδία και ίσως να πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική. Ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της παγκόσμιας μυθολογίας- ο Ηρακλής- δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος υδραυλικός, μηχανικός και υδρογεωλόγος, όπως μαρτυρούν πολλοί από τους δώδεκα άθλους του, αλλά και ο πρώτος που έκανε πράξη την παγκοσμιοποίηση και ο αρχιτέκτονας της μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας, όπως υποστήριξε χθες το βράδυ σε ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος.

«Ο Ηρακλής δεν είναι ένα πρόσωπο για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Ούτε η ελληνική μυθολογία ένα παραμύθι για έναν φανταστικό κόσμο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μαριολάκος. «Ο Ηρακλής είναι ένα ιστορικό- και όχι μυθικό- πρόσωπο, ένας άγνωστος μεγάλος κατακτητής, ήρωας- ιδρυτής πόλεων, πρώτος συνδετικός κρίκος του κοινού πολιτισμικού υποστρώματος των Ευρωπαίων, του μυκηναϊκού και κατά συνέπεια του ελληνικού πολιτισμού. Και η μυθολογία είναι η ιστορία του απώτερου παρελθόντος των κατοίκων αυτού του τόπου, που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Ελλάς». Πρώτος στο μικροσκόπιο του καθηγητή μπήκε ο άθλος με την αρπαγή των βοδιών του Γηρυόνη, του τρικέφαλου και τρισώματου γίγαντα που ζούσε στα Γάδειρα, το σημερινό Κάντιθ της Ισπανίας, κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ.

«Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Ηρακλής ταξίδεψε ώς την Ιβηρική Χερσόνησο για να φέρει μια καλή ράτσα βοδιών στην Πελοπόννησο», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος. «Αν διαβάσουμε με προσοχή τον Στράβωνα, που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. όμως, θα διαπιστώσουμε πως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει βρεθεί τόσος πολύς χρυσός, άργυρος, χαλκός και σίδηρος. Και τα βόδια δικαιολογούνται διότι υπήρχαν μαρτυρίες ότι το “κοσκίνισμα” του χρυσού από την άμμο γινόταν πάνω σε δέρματα βοδιών».Η ίδρυση δε της πόλης από τον Ηρακλή μνημονεύεται στον θυρεό της πόλης και σήμερα. Ο Ηρακλής ολοκληρώνει τον άθλο του και συνεχίζει βόρεια προς την Κελτική και ιδρύει την Αλέσια (γνωστή και ως πόλη του Αστερίξ), το όνομα της οποίας προέρχεται από τη λέξη άλυς (= περιπλάνηση). Πόλη με στρατηγική σημασία, καθώς συνδέεται μέσω πλωτών ποταμών προς τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Ιούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε τους Γαλάτες. Ακόμη ιδρύει το Μονακό και την Αλικάντε – η ποδοσφαιρική της ομάδα ονομάζεται Ηρακλής.

Τι γύρευε στη Γαλατία ο Ηρακλής; «Χρυσό», απαντά ο κ. Μαριολάκος, «αφού ο Διόδωρος μας λέει πως στη Γαλατία υπάρχουν πλούσια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ο Ηρακλής όμως φέρεται- σύμφωνα με τον Πλούταρχο- να έφτασε και ώς την Ωγυγία που απέχει πέντε ημέρες δυτικά της Βρετανίας. «Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες. Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η απόσταση είναι 890 χλμ., άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία και συνέχισε ώς τη Γροιλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος, που αναφέρεται, σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό»

«Για να φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (ήτοι τον χρυσό) ο Ηρακλής από την Αίγυπτο έφτασε ώς την Αιθιοπία κι έπειτα στον Καύκασο- για να ζητήσει τη βοήθεια του Προμηθέα- και στη Λιβύη προτού επιστρέψει στις Μυκήνες»

Γύρεψε χαλκό ώς τον Καναδά

Ο Ηρακλής έφτασε, σύμφωνα με τον καθηγητή Ηλία Μαριολάκο, ώς την Αμερική. «Στις πηγές διαβάζουμε πως εγκατέστησε ακολούθους του “ώς τον κόλπο που το στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας”. Ένας κόλπος μόνον καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις: του Αγίου Λαυρεντίου στο Τορόντο του Καναδά». Μαρτυράται δε πως έμειναν «σε νησιά που βλέπουν τον ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες»- δηλαδή στον πολικό κύκλο.

Τι γύρευε εκεί;

Η απάντηση βρίσκεται στα ευρήματα των ανασκαφών που γίνονται γύρω από τη λίμνη Σουπίριορ στο Μίτσιγκαν. Αρκεί να σκεφτείτε πως έχουν εξορυχθεί πάνω από 500.000 τόνοι χαλκού στην περιοχή, όταν στην κατ΄ εξοχήν πηγή χαλκού- την Κύπρο- εξορύχθηκαν 200.000 τόνοι. Η εξόρυξη έγινε την περίοδο 2.450 π.Χ.- 1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, όταν καταρρέει ο μυκηναϊκός πολιτισμός. Και όλα αυτά σε μια περιοχή όπου οι γηγενείς βρίσκονταν στη λίθινη εποχή!http://www.otyposnews.gr/archives/20337


Οἱ Ἰνδιάνοι Ναυᾶχος καὶ ἡ γλώσσα Ἀθαπάσκαν.Ἀπὸ τὸν/τὴν Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου
i4 Votes

Οι Ινδιάνοι Ναυάχος και η γλώσσα Αθαπάσκαν

Η ινδιάnικη φυλή με όνομα Navahos – Ναυαγοί, που προέρχεται από μη Ινδιάνους, αφού αυτοί δεν έπλεαν στη θάλασσα αλλά με καγιάκ (δερμάτινες ελαφρές λέμβους) διαπλέουν λίμνες και ποταμούς, προφανώς προήλθε λόγω επαφής με ναυαγούς Αργοναύτες εκπολιτιστές. Τιμητικά οι σωτήρες τους Ινδιάνοι έλαβαν την ονομασία Ναυάχος. Του αρχηγού των Αργοναυτών Ιάσονος, Ηρακλέους ή άλλου τινός ουδέποτε πρόφεραν το όνομα ως ιερό, αλλά τον εκάλουν (ιερώνυμο) jeronymo. Για τούτο ο τελευταίος μέγας αρχηγός τους εκλήθη Jeronymo. Σημειωτέον ότι ο αρχηγός Jeronymo με τον Natchez (Απάτσι), παράνομοι όντες, φωτογραφήθηκαν στο στρατόπεδο του πρώτου στο Tombstone της Αριζόνας (Εγκυκλοπαίδεια «Colliers» σελ. 85, τ. 10).
Οι Ναυάχος ανεύρον τους οικισμούς των Ανασάζι, σιωπηλούς και έρημους επί αιώνες, όταν περιπλανώμενοι κατέλαβαν μέγα μέρος της χώρας τους. Θεωρούντες τα θλιβερά κατάλοιπα πίστευσαν ότι «οικοδομήθηκαν από aliens – αλλοδαπούς αρχαίους», τους Ανασάζι Anasazi (στη γλώσσα των Αθαπάσκαν).
Εξεταστέα η λέξη Athapaskan: ποιά η προέλευση και σημασία της; Athapaskan > Atha > paskan > Atha(na)paskan > Atha(na)faskan > Αθα(να)φάσκων > φάσκων Αθανα (Αθάνα: θεά σοφίας και πολεμική, φέρουσα περικεφαλαία, αιγίδα, ασπίδα και δόρυ), ή Atho/paskan > Athos/faskan (Athos επώνυμον του Διός), (οράτε βάσκω > φάσκω εις Ιακ. Θωμόπουλου «Πελασγικά»). Η λέξη συνεπώς Αθαπάσκαν επιβεβαιοί την προφανή ερμηνεία μας για τη σύνθετη ελληνική λέξι Ανασάζι. Συνεπώς η μνήμη των Ναυάχος (μαθητών των Ναυαγών Αργοναυτών) ορθώς συνδέει ως παράλληλες έννοιες τους Ανασάζι με τη γλώσσα Αθαπάσκαν, δηλ. τη γλώσσα της σοφίας, της Αθηνάς ή του Άθω, Άθωνος, επιθέτου του Ζηνός – Διός (ονομ. Δεύς > Deus), επιβεβαιουμένης έτσι της ελληνικότητας της αναλυθείσας ονομασίας Ανασάζι.
Οι Ανασάζι στην Mesa Verde του Κολοράντο έκτιζαν στους οικισμούς τους (pueblos) επί υψηλών λόφων πολυώροφα κτίρια πλησίον ή εφαπτόμενα αποκρήμνων βράχων. Αυτές οι αρχαίες τεχνοτροπίες επιτυχώς αντεγράφησαν από τους συγχρόνους κεραμιστές Pueblos.
Εκτός των Ανασάζι πολλές άλλες μαρτυρίες έχομε της παρουσίας των Ελλήνων στη Β. Αμερική και της μεγίστης πολιτιστικής τους επιδράσεως επί των γηγενών.
1. Περιοδικό «National Geographic», vol. 162, No 5 Νοεμβρίου 1982, σελ. 554-606.
2. Πλάτων, «Τίμαιος», έκδοσις «Παπύρου».
3. Λεξικόν «The Wold of Man» (τόμος 11, σελ. 77) απ’ όπου ελήφθη και μεταφράσθηκε από το «Museo dell Huomo», Copyright 1964 των Fratelli Fabbri, editori, Milan Italy.
4. Λεξικόν «Man, Myth and Magic».
5. Λεξικόν «Colliers Encyclopaedia», τ.10, λ. Indian tribes
6. Απολλόδωρος, «Βιβλιοθήκη» vol. 1, σελ. 202-204.
7. Διόδωρος Σικελιώτης, τόμος ΙΙ 46.3-4, έκδοσις Loeb Heinemann.
8. Λεξικόν «Lidell & Scott».
9. Ιάκωβος Θωμόπουλος, «Πελασγικά», 1912.
(Του Κωνσταντίνου – Ευσταθίου Γεωργανά) (Ἡράκλειτος ὁ Σκοτεινός)
Κάποιοι, ὡς συνήθως θὰ ἀμφισβητήσουν τὰ παραπάνω.
Ἀδιάφορον.
Θὰ πρέπῃ ὅμως νὰ τὸ κάνουν μὲ ἐπιχειρήματα. Διότι μόνον ἕνα τυπικὸν «ἀποκλείεται» ἀκοῦμε.
Φιλονόη.


ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ

Η ΑΤΛΑΝΤΙΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΩΚΕΑΝΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΤΗΝ ΟΡΙΖΟΥΝ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ Ή ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ. ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΣΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΣΟ ΠΑΛΙΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ , ΔΙΟΤΙ ΟΥΔΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ. ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΕΧΘΡΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΔΙΑΚΑΩΣ ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΑΤΟ ΠΕΤΡΑΔΙ ΤΟΥΤΟ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΕΛΛΑΣ.




Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ ΣΤΟΝ ΤΙΜΑΙΟ. ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗ ΔΙΗΓΗΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ ΚΑΤΩΤΕΡΩ:







ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ



==================================================================







Ἀτλαντίς. Ἕνας χαμένος πολιτισμός











Ἀπὸ τὸν/τὴν Μινώταυρος









3 Votes









Τό παρακάτω κείμενο ἀναφέρει πώς, ὁ Πλάτων γράφει, ὅτι ἡ Ἀτλαντίδα χάθηκε πρίν ἀπό 11.600 χρόνια. Μᾶλλον, χάθηκε πολύ περισσότερα χρόνια πρίν. Ὄλα αὐτά μένει νά ἀποδειχθοῦν.





















Το 350 π.Χ. ο Πλάτων, ο μεγάλος Ελληνας φιλόσοφος, γράφει δύο διάλογους, τον “Τίμαιο” και τον “Κριτία”, και ο κόσμος ακούει για πρώτη φορά το όνομα τηςΑτλαντίδας. Η ιστορία μιας βυθισμένης ηπείρου, στα εδάφη της οποίας άνθισε ένας εκπληκτικός πολιτισμός, είναι τόσο εντυπωσιακή και προκλητική, ώστε ο Αριστοτέληςτην απορρίπτει αμέσως ως φανταστική. Ομως, άλλοι επιφανείς πολίτες και διανοούμενοι εκείνης της εποχής δέχονται την αυθεντικότητα της. Η διαμάχη αυτή, ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αρνητές της Ατλαντίδος, διαρκεί μέχρι τις μέρες μας.





















Τα κείμενα του Πλάτωνα πυροδοτούν τη φαντασία ολόκληρης της ανθρωπότητας και, στους αιώνες που κύλησαν από τότε, χιλιάδες τολμηροί άνθρωποι έχουν προσπαθήσει να βρουν κάποιο ίχνος της χαμένης ηπείρου. Αμέτρητα, εξάλλου, είναι τα βιβλία που έχουν γραφτεί για την Ατλαντίδα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε μία βιβλιοθήκη της αμερικανικής πολιτείας της Virginia υπάρχει μια αίθουσα της οποίας όλα τα ράφια, από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, περιέχουν βιβλία για τη μυστηριώδη ήπειρο. Είναι σαφές ότι το κύρος του ονόματος του Πλάτωνα έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην αφήγηση, ενώ είναι απαραίτητο να τονίσουμε πως αυτή δεν παρουσιάστηκε ως μύθος ή αλληγορία, αλλά ως ιστορικό γεγονός. Ας δούμε τα κυριότερα σημεία της εξιστόρησης.





















ΤΙΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΣ





















Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο Σόλων, ο σοφός Αθηναίος νομοθέτης, επισκέφθηκε γύρω στο 600 π.Χ. την αιγυπτιακή πόλη Σαϊδα. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους ιερείς της πόλης και ζήτησε να του δώσουν στοιχεία μέσα από τα αρχεία τους, σχετικά με την προέλευση του ελληνικού πολιτισμού. Τόνισε δε πως δεν ενδιαφερόταν για μύθους παρά μόνο για ιστορικά γεγονότα. Οι Αιγύπτιοι ιερείς τον πληροφόρησαν ότι, ενω τα αρχαία γραπτά των περισσότερων λαών είχαν καταστραφεί από φωτιές, πλημμύρες και πολέμους, τα αρχεία της Αιγύπτου είχαν διατηρηθεί, διότι ήταν χαραγμένα επάνω σε πέτρες, οι οποίες φυλάσσονταν στα υπόγεια των ναών. Ένα από τα χρονικά είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πόλη της Αθήνας και τους έλληνες και αναφερόταν σε γεγονότα που διαδραματίστηκαν 9.000 χρόνια πριν από εκείνη την εποχή.





















Εκείνους τους μακρινούς καιρούς, αποκάλυψαν οι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα, η Αθήνα ήταν η πιο λαμπρή πόλη και υπερτερούσε από όλες τις άλλες και σε αρετή και σε σοφία. Πολλά και θαυμαστά ήταν τα κατορθώματα των Αθηναίων. Όμως, το μεγαλύτερο από αυτά ήταν η απόκρουση και η ήττα μιας ισχυρής στρατιωτικής δύναμης, η οποία εμφανίστηκε ξαφνικά από τη Δύση και άρχισε να κατακτά το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και της Ασίας. Οι εισβολείς είχαν έρθει από ένα νησί που βρισκόταν πέρα από τα στενά, τα οποία οι γεωγράφοι της εποχής ονόμαζανΗράκλειες Στήλες (το σημερινό Γιβραλτάρ]. Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και τη Μικρά Ασία μαζί, ενώ ήταν το πέρασμα για άλλα νησιά που Βρίσκονταν στον Ατλαντικό ωκεανό, καθώς και για μια ήπειρο στην άλλη πλευρά του ωκεανού.





















Το όνομα της χώρας των εισβολέων ήταν Ατλαντίδα και η ελληνική ονομασία της ήταν “Νησί του Ατλαντα”. Ο λαός που ζούσε στο νησί είχε αναπτύξει έναν μεγαλειώδη πολιτισμό και είχε αποικίσει τα γύρω νησιά, καθώς και τμήματα των ηπείρων που βρίσκονταν στις δύο πλευρές του ωκεανού. Στο πλαίσιο των κατακτητικών εξορμήσεων του ο στρατός της Ατλαντίδας είχε εισβάλει και κυριέψει τη Βόρεια Αφρική φθάνοντας μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου, ενώ άλλα τμήματα του, πορευόμενα μέσω της Νότιας Ευρώπης, είχαν φ8άσει έξω από τα ελληνικά σύνορα. Ηταν φανερό πως οι εισβολείς είχαν πρόθεση να κατακτήσουν την Ελλάδα και την Αίγυπτο και να γίνουν κύριοι όλου του τότε γνωστού κόσμου. Καθώς όλες οι κατακτημένες χώρες είχαν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αντίστασης, έμεινε μόνο η Αθήνα για να αντιμετωπίσει αυτή την ισχυρή στρατιωτική δύναμη. Επειτα από τρομακτικές συγκρούσεις και ηρωικές μάχες, ο στρατός των Αθηναίων κατάφερε να επικρατήσει και απώθησε τους εισβολείς μέχρι έξω από τις Ηράκλειες Στήλες,σώζοντας το μεσογειακό κόσμο. Και τότε, σε μία από αυτές τις χρονικές στιγμές που η ιστορία κρατά την ανάσα της, ξέσπασε ένας φοβερός κατακλυσμός συνοδευόμενος από ισχυρές σεισμικές δονήσεις και πλημμύρες. Μέσα σε μόνο ένα μερόνυχτο χάθηκε όλος ο αθηναϊκός στρατός και το νησί της Ατλαντίδας βυθίστηκε κάτω από τα νερά για πάντα.





















Πλούτος και Ευημερία





















Κάτω από ποιες συνθήκες, όμως, εκείνη η χώρα έγινε τόσο ισχυρή και δημιούργησε έναν τόσο μεγάλο πολιτισμό; Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνει ο Πλάτων στο διάλογο του “Κριτίας”, στον οποίο περιγράφει με λεπτομέρειες το Βασίλειο της Ατλαντίδας. Για τους ερευνητές, οι οποίοι προσπαθούν να αποδείξουν ως ιστορικό γεγονός την ύπαρξη της Ατλαντίδας, το συγκεκριμένο κείμενο θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό, χάρη στις λεπτομερείς περιγραφές που περιέχει. Καθώς ο Κριτίας αρχίζει την αφήγηση του για την Ατλαντίδα, κάνει γνωστό στους συνομιλητές του πως τα σχετικά χειρόγραφα του Σόλωνα βρίσκονται στα χέρια του παππού του, ο οποίος ήταν συγγενής και φίλος του μεγάλου νομοθέτη, και πως “αυτά τα χειρόγραφα σώζονται ακόμη και σήμερα”.





















Σύμφωνα, λοιπόν, με τα συγκεκριμένα κείμενα, κάποτε οι θεοί μοίρασαν όλη τη Γη και στον Ποσειδώνα δόθηκε το νησί της Ατλαντίδας. Σε έναν λόφο στο κέντρο του νησιού κατοικούσε ένας από τους πρώτους ανθρώπους, ο Ευήνωρας, με τη γυναίκα του Λευκίππη. Από αυτούς γεννήθηκε η μοναχοκόρη τους Κλειτώ. Οταν έφθασε σε ηλικία γάμου, ο Ποσειδώνας την έκανε ταίρι του. Από την ένωση γεννήθηκαν πέντε ζευγάρια δίδυμα αγόρια, στα οποία ο πατέρας τους αργότερα μοίρασε σε ίσα μέρη όλο το βασίλειο. Στο λόφο όπου κατοικούσε η Κλειτώ, ο οποίος βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο του νησιού, ο Ποσειδώνας έχτισε κατοικία. Για να μην μπορεί κανένας θνητός να πλησιάζει, οχύρωσε το μέρος δημιουργώντας γύρω του δύο ζώνες στεριάς και τρεις ζώνες θάλασσας, οι οποίες είχαν απόλυτα κυκλικό σχήμα.





















Αυτή την περιοχή, η οποία ήταν η καλύτερη του νησιού, έδωσε ο Ποσειδώνας στον πρωτότοκο γιο του, τον Ατλαντα, και τον έκανε βασιλιά όλου του νησιού.Από αυτόν επίσης ονομάστηκε ο γύρω ωκεανός Ατλαντικός. Οι υπόλοιποι γιοι του Ποσειδώναπήραν τα εξής ονόματα, με τη σειρά που γεννήθηκαν: Εύμηλος, Αμφήρης, Ευαίμονας, Μνησέας, Αυτόχθονος, Ελάσιππος, Μήστορας, Αζάης και Διαπρεπής. Ο Ατλαντας απόκτησε πολλούς απογόνους και αυτοί κράτησαν την εξουσία για πολλές γενιές, γιατί ο καθένας έκανε βασιλιά τον πρωτότοκο γιο του.





















Όλοι ζούσαν μέσα σε απέραντο πλούτο, καθώς το νησί αλλά και οι γύρω αποικίες τους προμήθευαν σε μεγάλες ποσότητες ό,τι λαχταρούσε η καρδιά τους. Το υπέδαφος του νησιού ήταν πλούσιο σε μέταλλα και κυρίως σε ορείχαλκο, ο οποίος τότε ήταν το πιο πολύτιμο μέταλλο μετά το χρυσό. Στο νησί κάποιος μπορούσε ακόμη να βρει όλα τα είδη ξυλείας σε μεγάλες ποσότητες. Υπήρχε μεγάλη ποικιλία από ήμερα και άγρια ζώα, καθώς και ένα μεγάλο κοπάδι από ελέφαντες. Για όλα αυτά τα ζώα υπήρχαν μεγάλα βοσκοτόπια με πλούσια βοσκή. Υπήρχαν ακόμη φυτά, χορταρικά, ρίζες, μυρωδικά, χλωροί και ξηροί καρποί, σιτάρι και κριθάρι,όσπρια και ό,τι άλλο μπορεί να φυτρώνει σε μια ευλογημένη γη.





















Παλάτια και Ναοί





















Στο κέντρο του νησιού, στην αρχαία μητρόπολη, εκεί όπου ήταν η κατοικία τουΠοσειδώνα, έχτισαν οι κατοπινοί Βασιλείς καινούρια παλάτια. Καθώς καδένας από αυτούς πρόσθετε και κάτι στα έργα του προκάτοχου του, τα κτίσματα με τα χρόνια έγιναν αξιοθαύμαστα για το μεγαλείο και την ομορφιά τους. Στη συνέχεια ο Πλάτων, με το στόμα του Κριτία, περιγράφει με λεπτομέρειες τα μεγάλα τεχνικά έργα που έκαναν οι κάτοικοι της Ατλαντίδος, ώστε να μπορούν τα πλοία από τη θάλασσα να φθάνουν μέχρι το εσωτερικό του νησιού.





















Στο κεντρικό τμήμα του νησιού, εκεί όπου βρισκόταν το παλάτι του εκάστοτε βασιλιά, στο σημείο όπου είχαν πλαγιάσει μαζί για πρώτη φορά ο Ποσειδώνας και η Κλειτώ, οι κάτοικοι της Ατλαντίδας έχτισαν ιερό ναό, αφιερωμένο στους θεούς. Στο ναό, που ήταν περιτριγυρισμένος από μία μάντρα κατασκευασμένη από χρυσό, απαγορευόταν αυστηρά να πλησιάσουν οι κοινοί θνητοί.









Υπήρχε όμως και ναός που ανήκε αποκλειστικά στον Ποσειδώνα, για τον οποίο οΠλάτων σημειώνει πως ήταν “βαρβαρικής τεχνοτροπίας”. Αναφέρει συγκεκριμένα πως η εξωτερική όψη του ήταν ντυμένη με ασήμι, εκτός από τις γωνίες, οι οποίες ήταν ντυμένες με χρυσάφι. Στο εσωτερικό, η οροφή ήταν κατασκευασμένη από ελεφαντοκόκαλο με στολίδια από χρυσάφι και μπρούντζο, ενώ οι τοίχοι, οι κολόνες και το πάτωμα ήταν σκεπασμένα με μπρούντζο.





















Μέσα στο ναό υπήρχε άγαλμα του Ποσειδώνα που τον παρίστανε να οδηγεί άρμα με έξι φτερωτά άλογα. Αυτό το άγαλμα ήταν τόσο ψηλό, ώστε το κεφάλι του άγγιζε την ορόφή του ναού. Γύρω του, δε,υ πήρχαν τα αγάλματα εκατό Νηρηίδων, καθισμένων σε ισάριθμα δελφίνια. Εξω από το ναό ήταν στημένα τα αγάλματα όλων των γυναικών και των ανδρών, οι οποίοι κατάγονταν από τους πρώτους δέκα βασιλιάδες. Υπήρχαν ακόμη δύο βρύσες, μία με ζεστό και μία με κρύο νερό, τις οποίες είχε κατασκευάσει οΠοσειδώνας για την αγαπημένη του Κλειτώ. Εκείνες οι βρύσες με τα θαυματουργά νερά τους εξυπηρετούσαν όλο το Βασίλειο, γι’ αυτό το λόγο οι κάτοικοι τηςΑτλαντίδος είχαν κατασκευάσει δεξαμενές και λουτρά.





















Στα νησιά που περικύκλωναν την ακρόπολη ήταν κατασκευασμένα γυμναστήρια για τους άντρες, καθώς και ένας μεγάλος ιππόδρομος. Γύρω από τον ιππόδρομο βρίσκονταν κατοικίες για τους φρουρούς των βασιλέων. Στη συνέχεια ο Κριτίαςπεριγράφει τα λιμάνια των εσωτερικών νησιών και τη διώρυγα, η οποία τα ένωνε με το κεντρικό λιμάνι. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως η διώρυγα και το λιμάνι ήταν γεμάτα από πλοία και εμπόρους, οι οποίοι έφθαναν εκεί από όλα τα μέρη του κόσμου, ενώ ο θόρυβος από τις φωνές και τα εμπορεύματα που ξεφόρτωναν ήταν μεγάλος.





















ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΧΩΡΑ





















Αρχίζοντας τη διήγηση του για τα φυσικά χαρίσματα του νησιού, ο Κριτίας περιγράφει πως στο κέντρο του υπήρχε ένας μεγάλος κάμπος που κατέβαινε από το νότιο μέρος του νησιού ως τη θάλασσα. Γύρω από τον κάμπο υψώνονταν μεγάλα πανέμορφα Βουνά που τον προστάτευαν από τους βοριάδες. Στα βουνά υπήρχαν πολλά και πλούσια χωριά κι ακόμη λιβάδια, ποτάμια, λίμνες και Βοσκοτόπια για όλα τα ζώα, ήμερα και άγρια. Οι κάτοικοι της Ατλαντίδος, συνεχίζει ο Κριτίας, χάρη στην κατασκευή μεγάλων και δύσκολων τεχνικών έργων είχαν αυξήσει σημαντικά την παραγωγικότητα του κάμπου. Κατάφερναν έτσι να έχουν δύο σοδειές το χρόνο.





















Ο πληθυσμός της Ατλαντίδος ήταν μεγάλος. Ηταν μοιρασμένος σε χωριά και συνοικισμούς, και κάθε χωριό ή συνοικισμός είχε το δικό του αρχηγό. Κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να δίνει έναν καθορισμένο αριθμό πολεμιστών για τις ανάγκες του στρατού.









Σε περίπτωση πολέμου αυτός ο αριθμός αυξανόταν σημαντικά. Υπήρχαν 10.000πολεμικά άρματα και 1.200 πολεμικά πλοία! Ο Βασιλιάς κάθε περιοχής είχε απόλυτη εξουσία επάνω στους υπηκόους του, καθώς ήταν ο ίδιος νομοθέτης και κριτής.









Οι σχέσεις όμως ανάμεσα στους Βασιλείς, καθώς και η άσκηση της εξωτερικής εξουσίας καθορίζονταν από τις διατάξεις του Ποσειδώνα. Αυτό όριζε ο πανάρχαιος νόμος, τον οποίο οι δέκα πρώτοι βασιλείς είχαν χαράξει πάνω σε μια μπρούντζινη στήλη, η οποία βρισκόταν μέσα στο ναό του θεού.





















Κάθε περίπου πέντε χρόνια οι Βασιλείς όλων των περιοχών μαζεύονταν στην πρωτεύουσα και εξέταζαν όλα τα ζητήματα του κράτους. Στη διάρκεια εκείνων των συναντήσεων, οι οποίες είχαν και τελετουργικό χαρακτήρα, θυσίαζαν ταύρους στονΠοσειδώνα για να τον ευχαριστήσουν. Οι σχέσεις μεταξύ των Βασιλέων υπάκουαν σε νόμους καθορισμένους από τον Ποσειδώνα. Οι νόμοι όριζαν ότι κανένας Βασιλιάς δεν επιτρεπόταν να επιτεθεί σε άλλο Βασιλιά και ότι, αν σε κάποια πολιτεία ο Βασιλιάς κινδύνευε να καθαιρεθεί, οι άλλοι βασιλείς θα έσπευδαν να τον Βοηθήσουν. Σε περίπτωση πολεμου οι αποφάσεις ήταν συλλογικές, αλλά η αρχηγία ανήκε στη γενιά του Ατλαντα. Επιπλέον, ο Κριτίας αναφέρει πως όλο το διάστημα, κατά το οποίο οι κάτοικοι της Ατλαντίδος ακολουθούσαν τους νόμους που είχε θέσει ο Ποσειδώνας,ήταν συνετοί και προόδευαν.





















Με το πέρασμα του καιρού όμως το θεϊκό στοιχείο υποχώρησε και ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα. Οταν η κατάσταση έφθασε στο απροχώρητο, ο Δίας, ο Θεός των θεών, αποφάσισε να τιμωρήσει το λαό, ώστε να του, βάλει μυαλό. Κάλεσε τότε όλους τους θεούς στο λαμπρό ανάκτορο του, για να πάρουν αποφάσεις. Δυστυχώς, το κείμενο του Πλάτωνα τελειώνει εδώ (έχει χαθεί η συνέχεια). Ετσι, δεν ξέρουμε τι άλλο είχε γράψει ο μεγάλος φιλόσοφος για αυτό το σπουδαίο ζήτημα.





















ΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ Ο ΠΛΑΤΩΝ;





















Διαβάζοντας τη λεπτομερέστατη περιγραφή του Ελληνα φιλοσόφου, δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει πως το κείμενο αυτό είναι ένα “ευγενές ψέμα”, όπως το χαρακτήρισε ο Αγγλος καθηγητής Benjamin Jowett, ο καλύτερος μεταφραστής τουΠλάτωνα στην αγγλική γλώσσα. Εξετάζοντας αντικειμενικά τα στοιχεία που περιέχονται στους δύο διάλογους του Πλάτωνα, μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα. Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι ο Κριτίας, γνωρίζοντας ότι οΣωκράτης εκτιμούσε και αναζητούσε την αλήθεια, τον διαβεβαιώνει ότι η ιστορία του “αν και φαίνεται παράξενη, είναι όμως αληθινή”.





















Για να ενισχύσει δε ακόμη περισσότερο την άποψη του, αναφέρει πως “την εγγυήθηκε ο Σόλωνας, ο μεγαλύτερος νομοθέτης μας, ο οποίος τη διηγήθηκε στον παππού μου τον Δροπίδη“. Η παράθεση όλων αυτών των λεπτομερειών από τη μεριά του Πλάτωνα θεωρείται από τους υπέρμαχους της ύπαρξης της Ατλαντίδος ως ενδεικτική του γεγονότος ότι ο Κριτίας περιέγραφε μια ιστορία “παράξενη αλλά αληθινή”.





















Από την πλευρά, όμως, όσων απορρίπτουν την ύπαρξη της Ατλαντίδος,υποστηρίζεται ότι οι συγκεκριμένες λεπτομέρειες είναι απλά ένα λογοτεχνικό τέχνασμα του Πλάτωνα, για να αιχμαλωτίσει την προσοχή του αναγνώστη.Αλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς απλώς διηγήθηκαν στον Σόλωνα τις λαϊκές παραδόσεις κάποιας αρχαίας εισβολής, όπως κάποιου μυστηριώδους θαλάσσιου λαού, ο οποίος κατέστρεψε πρώτα το μυκηναϊκό πολιτισμό και στη συνέχεια επιτέθηκε με αποβάσεις στην Αίγυπτο. Βεβαίως, στα μνημεία της Αιγύπτου υπάρχουν χαραγμένες πληροφορίες για το “θαλάσσιο λαό”, αλλά αναφέρεται σαφώς ότι οι εισβολείς αποκρούστηκαν από τον Ραμσή Γ’. Ακόμη και την εποχή του Πλάτωνα, όμως, η λύση του μυστηρίου δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση. Ο Ηρόδοτος, αν και είχε ακούσει για έναν λαό με το όνομα Ατλάντιοι, οι οποίοι κατείχαν την ενδοχώρα της Λιβύης, δεν αναφέρει τίποτα στα γραπτά του για τη βυθισμένη ήπειρο.





















Παρ’ ότι ο Αριστοτέλης, όπως είδαμε, απέρριψε αυτή την ιστορία, άλλοι σοφοί της εποχής, όπως ο Κράντωρ, την αποδέχθηκαν ως αληθινή. Μάλιστα ο Κράντωρυποστήριζε ότι δικοί του φίλοι είχαν δει με τα μάτια τους τις δύο στήλες, στις οποίες αναγράφονταν τα γεγονότα. Μεταγενέστεροι ερευνητές και γεωγράφοι, όπως οΣτράβων, ο Πλίνιος και ο Ποσειδώνιος, σε εποχές που ο γνωστός κόσμος ήταν πολύ ευρύτερος από ό,τι στην εποχή του Πλάτωνα, απέφευγαν να υποστηρίξουν ως αληθινή την ύπαρξη της Ατλαντίδας, χωρίς όμως να την απορρίπτουν κιόλας.Σ τα χρόνια του Μεσαίωνα η υπόθεση της Ατλαντίδας ήταν ξεχασμένη, όμως η ανακάλυψη μιας νέας ηπείρου, της Αμερικής, την έφερε πάλι στην επιφάνεια.





















Το μεγάλο ταξίδι του Κολόμβου έδωσε σάρκα και οστά στην πιθανότητα να υπήρχε κάποτε ένα μεγάλο κομμάτι στεριάς στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού. Στα χρόνια της Αναγέννησης η Ατλαντίδα ήρθε πάλι στην επικαιρότητα και οι σχετικές διαμάχες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Πάντως, οι νεότερες έρευνες, βασισμένες στις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης, απέχουν πολύ από το να την απορρίψουν ως ένα“ευγενές ψέμα” και θεωρούν την ιστορία του Πλάτωνα ως το αχνό, σκοτεινό περίγραμμα ενός από τα σπουδαιότερα συμβάντα της ιστορίας.





















Τα τελευταία χρόνια είναι πλέον διαδομένη η πίστη πως στο απώτατο παρελθόν είναι πολύ πιθανόν να άνθησαν μεγάλοι πολιτισμοί στην επιφάνεια της Γης, την ύπαρξη των οποίων αγνοούμε ή απλώς υποπτευόμαστε. Ισως το κείμενο του Πλάτωνα να εξωραίζει πολλά πράγματα, ίσως να μην ήταν όλα τόσο τέλεια, πάντως προσωπική άποψη μας είναι ότι η ιστορία της Ατλαντίδας έχει εξαιρετικά μεγάλες πιθανότητες να είναι αληθινή. Καθώς οι έρευνες για τον εντοπισμό της συνεχίζονται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, ας ελπίσουμε ότι κάποια μέρα θα βρεθεί ένα ατράνταχτο στοιχείο που να μας διαβεβαιώνει πως ναι, η Ατλαντίδα, η μυστηριώδης χαμένη ήπειρος, υπήρξε κάποτε!





















Απόκρυφες επιστήμες στην Ατλαντίδα





















Πολλοί συγγραφείς και ερευνητές υποστηρίζουν ότι το μεγάλο χρονικό διάστημα που μας χωρίζει από τιν εποχή κατά την οποία ο πολιτισμός της Ατλαντίδος βρισκόταν στην ακμή του στέκετε εμπόδιο στην προσπάθεια μας να περιγράψουμε και να κατανοήσουμε την θρησκευτική και πολιτιστική κατάσταση της χαμένης ηπείρου, καθώς και την ανάπτυξη που γνώρισαν οι – λεγόμενες –απόκρυφες επιστήμες. Και όμως υπάρχουν πολλές πηγές, οι οποίες μπορούν να προμηθεύσουν σε σημαντικά στοιχεία τον ερευνητή. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι τα αρχαία κείμενα των αρχαίων συγγραφέων αλλά και εκείνα που φυλάνε στα αρχεία τους διάφορες μυστικές αδελφότητες.





















Ξεκινώντας από τα κείμενα του Πλάτωνα, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι δύο τόποι απομακρυσμένοι μεταξύ τους, όπως ήταν η Ελλάδα και η Ατλαντίδα,αναφέρονται ως πεδίο δραστηριότητας ακριβώς των ίδιων θεών. Στον Πλάτωναπαρατηρούμε αναφορές για την καταλυτική παρουσία του θεού Ποσειδώνα στηνΑτλαντίδα. Παρ’ όλα αυτά, και σύμφωνα με τον Πλάτωνα, φαίνεται ότι ο Δίας, ο Θεός των Θεών, ασκούσε ακόμη μεγαλύτερη εξουσία και ήταν αυτός που, τελικά, αποφάσισε την καταστροφή του νησιού… Επιπλέον, η λατρεία του ταύρου, όπως περιγράφεται στις σελίδες του διαλόγου “Κριτίας”, συναντάται και σε άλλους τόπους. Αυτό ενισχύει την άποψη όσων υποστηρίζουν ότι τμήματα του λαού της Ατλαντίδοςμετανάστευσαν στην Ευρώπη και αλλού, διαδίδοντας στοιχεία του πολιτισμού και της θρησκείας τους. θα αναφέρουμε εδώ ότι ο ταύρος λατρευόταν τόσο στην Κρήτη, όπου συναντάμε το μύθο του Μινώταυρου, όσο και στην Αίγυπτο, όπου υπήρχε ο ναός του θεού-ταύρου Απι.





















Οι σχετικές τελετές στην Κρήτη αλλά και την Αίγυπτο έχουν σημαντικές ομοιότητες με την ατλάντια τελετή που περιγράφει ο Πλάτων.Η θρησκεία και η μυθολογία της Ατλαντίδας φαίνεται ότι βασίστηκαν ολοκληρωτικά στα αρχικά γεγονότα της ατλάντιας ιστορίας. Η λατρεία των παλιών βασιλέων και των ηρώων εξελίχθηκε σιγά-σιγά σε μια αρκετά πολύπλοκη θρησκεία. Παρουσιάζοντας πολλές ομοιότητες με αρκετές από τις αρχαίες θρησκείες, θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι επηρέασε πολλές από αυτές. Πιθανολογείται δε ότι στο απόγειο της η πίστη στην Ατλαντίδα πρέπει να είχε μεγάλες ομοιότητες με την πίστη στην αρχαία Αίγυπτο, όταν αυτή βρισκόταν στα πιο αναπτυγμένα στάδια της.





















ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ





















Στην προσπάθεια μας να εξετάσουμε τις απόκρυφες τάξεις και πρακτικές που αναπτύχθηκαν στην αρχαία ήπειρο, πολύτιμο βοηθό έχουμε το βιβλίο που έγραψε ο συγγραφέας και ερευνητής Lewis Spence με τίτλο “Ατλαντίδα – Η ήπειρος των μυστηρίων”.









Στο σχετικό κεφάλαιο για τον αποκρυφισμό, ο Spence αναφέρει ότι η μόνη πηγή, από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε υλικό για το θέμα, είναι τα αρχεία της “Μυστικής Παράδοσης”. Πρόκειται για τρία αρχαία κείμενα, ανεξάρτητα μεταξύ τους, τα οποία μας προσφέρουν κάποιες σχετικές πληροφορίες. Σύμφωνα με αυτά τα κείμενα, υπήρχαν διάφοροι Βαθμοί Μάγων στην Ατλαντίδα, οι οποίοι ήταν γνωστοί με τους τίτλους Μύστης, Μάγος και Αρχι-μάγος.





















Είναι πιθανό αυτοί οι τίτλοι να είναι επηρεασμένοι από τη μεσαιωνική ορολογία, έτσι ίσως οι ατλάντιες ονομασίες να ήταν διαφορετικές.Στην Ατλαντίδα -όπως αργότερα και στην Αίγυπτο- η άσκηση της τέχνης της μαγείας ήταν αποκλειστικό προνόμιο της Βασιλικής οικογένειας και των συγγενών της. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τονΠλάτωνα, ο οποίος περιγράφει μία τελετή, στην οποία μοναδικοί ιεροφάντες ήταν οι βασιλείς από τις διάφορες περιφέρειες του νησιού.





















Περνώντας σε κατώτερες βαθμίδες των απόκρυφων τεχνών συναντάμε τους Αστρολόγους, τους Αλχημιστές, τους Νεκρομά-ντεις, τους Μάντεις και τους Υπηρέτες των Αγίων Μυστηρίων. Οι σπουδαστές της αλχημείας είχαν δύο βαθμούς, τους Μαθητευόμενους και τους Μύστες. Επίσης, η επιστήμη της προφητείας περιλάμβανε δύο κλάδους, αυτούς των Μάντεων και των Ερμηνευτών. Οι Νεκρομάντεις διακρίνονταν στους Αρχοντες των Πνευμάτων, δηλαδή αυτούς που επικοινωνούσαν με τα πνεύματα, και στους Υπνωμένους, οι οποίοι ήταν άτομα με ικανότητες μέντιουμ.Τέλος, οι Μάντειςχωρίζονταν σε Ονειρευτές και Οιωνο-σκόπους. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι, παράλληλα με αυτές τις επίσημες τάξεις, ήδη από εκείνη τη μακρινή εποχή υπήρχαν άτομα, τα οποία εξασκούσαν τη μαύρη μαγεία.





















Ενδεικτικό του μεγάλου πλήθους αυτών των ατόμων είναι το γεγονός ότι υπήρχε ειδικός νόμος που τιμωρούσε “όλους αυτούς, οι οποίοι ενοχλούσαν το λαό με ξόρκια, κακά μάγια και δεισιδαιμονίες”. Σύμφωνα με ορισμένες μυστικές αφηγήσεις οι οποίες διασώθηκαν, το επίσημο κέντρο των μυστικών επιστημών στην Ατλαντίδαήταν ο μεγάλος ναός του Ποσειδώνα. Στα “Μυστικά Αρχεία” βρίσκεται μία λεπτομερής περιγραφή του ναού στα λατινικά, ενώ αναφέρεται ως κεντρική σχολή των απόκρυφων επιστημών. Εκτός από τους χώρους λατρείας υπήρχαν επίσης ειδικοί χώροι για τους αλχημιστές, τους αστρολόγους, τους προφήτες και τους νεκρομάντεις. Πιστεύεται ότι σε εκείνες τις πανάρχαιες εποχές οι τέχνες -ή επιστήμες- της αστρολογίας, της αλχημείας και της προφητείας διαδόθηκαν από την Ατλαντίδα, η οποία ήταν η κοιτίδα τους, οτους λαούς της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αφρικής.





















ΜΑΓΕΙΑ





















Οσοι ασχολούνται με τα θέματα του αποκρυφισμού γνωρίζουν ότι πυρήνας και καρδιά του είναι η τέχνη της μαγείας. Από αυτήν -η οποία στα παπιά χρόνια ονομαζόταν“θεϊκή τέχνη”- εκπορεύονται οι υπόλοιπες απόκρυφες τέχνες. Η μαγεία έχει τις ρίζες της στις εποχές προ του κατακλυσμού και πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι ο προκατακλυσμιαίος κόσμος, που αναφέρεται στα αρχαία κείμενα, είναι απλώς ο πολιτισμός της Ατλαντίδας. Ο κατακλυσμός ήταν ένα εξαιρετικά έντονο φυσικό φαινόμενο, το οποίο δεν μπορούμε να περιορίσουμε σε έναν μικρό χώρο. Εφόσον, λοιπόν, δεχόμαστε ως πραγματικό γεγονός τον κατακλυσμό ο οποίος περιγράφεται στη Βίβλο, θα πρέπει να δεχθούμε επίσης ως αληθινή τη διήγηση του Πλάτωνα για τηνΑτλαντίδα, αφού κι αυτός αναφέρεται στον ίδιο (;) κατακλυσμό.





















Πατέρας του αποκρυφισμού οτην Ατλαντίδα φέρεται ο ίδιος ο Ατλαντας, που καθιέρωσε τα Ατλάντια Μυστήρια. Ο Ευσέβιος, που έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα, τον θεωρεί θεμελιωτή της επιστήμης της αστρολογίας. Ορισμένοι συγγραφείς ταυτίζουν το πρόσωπο του Ατλαντα με το βιβλικό πατριάρχη Ενώχ. Ο Δάντης τον θεωρούσε πολύ ισχυρό μάγο και έχει γράψει ότι ο Ατλαντας Ενόχ διέδωσε την αστρολογία στην Ευρώπη. Ομως και οι υπόλοιποι βασιλείς ασχολήθηκαν με τη μαγεία, ενώ οι βαθμοί της ιεραρχίας της μαγείας -Μυημένος, Μύστης και Μάγος- ήταν γνωστοί στην Ατλαντίδα. Οι Τελχίνες, που ήταν μία από τις κάστες που εξασκούσαν την τέχνη της μαγείας στηνΑτλαντίδα, θεωρούνταν από τους αρχαίους Ελληνες ως γιοι του Ποσειδώνα. Υπάρχει η άποψη πως η μαγεία εξελίχθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα στην Ατλαντίδα.





















Πιστεύεται ότι έφθασε σε εκείνη την ιδανική κατάσταση, η οποία ονομάζεται θεουργία, σκοπός της οποίας είναι η ιερή επαφή, η επικοινωνία με το Δημιουργό. Σύμφωνα με τονΙάμβλιχο, η μαγεία ασχολείται με τις “δυνάμεις της φύσης”, ενώ η θεουργία στοχεύει στην “επαφή με τους θεούς” – όμως, αυτή η επαφή είναι σπανιότατο φαινόμενο ακόμη και για τους μάγους της υψηλότερης Βαθμίδας. Σε ένα από τα χειρόγραφα της “Μυστικής Παράδοσης”, το οποίο μεταφράστηκε από τα αραβικά στα λατινικά τον 13ο μ.Χ. αιώνα και για το οποίο υπάρχει η υπόνοια ότι είναι ένα αυθεντικό ατλάντειο κείμενο, διαβάζουμε για την επιθυμία των σοφών τηςΑτλαντίδος, όχι μόνο “να επικοινωνούν με τους θεούς”, αλλά και “να ανακαλύπτουν τη διάθεση τους για τη ρύθμιση των γήινων υποθέσεων”.Αναφέρεται σχετικά ότι οι Μάγοι της Ατλαντίδος μετέφραζαν τη θεία θέληση με ένα σύστημα συμβολισμών που τους είχαν διδάξει Αγγελικές Οντότητες.





















Αναφέρεται επίσης στο μυστικό χειρόγραφο πως οι ατλάντιοι είχαν “χειρόγραφα κληρονομημένα από παλιότερους καιρούς, τα βιβλία του Αδάμ, του Ενώχ και άλλων (προπατόρων)”. Στην εβραϊκή παράδοση βρίσκουμε μια αναφορά για ένα ιερό βιβλίο, το οποίο δόθηκε στον Αδάμ και περιείχε όλη τη σοφία, ανθρώπινη και θεϊκή. Το βιβλίο αυτό είχε φυλαγμένο ο Νώε και αργότερα πέρασε οτα χέρια του βασιΠιά Σολομώντα. Διάφορες παραδόσεις, εξάλλου, αναφέρουν πως ο Αδάμ έγραψε πολλά ΒιΒλία, χρησιμοποιώντας ως πηγή είκοσι χειρόγραφα που έπεσαν από τον ουρανό. Ενας μωαμεθανός συγγραφέας, ο Κησσέας, υποστηρίζει πως οι ΣαΒιανοί κατείχαν αυτά τα βιβλία αλλά και άλλα, τα οποία είχαν γράψει ο Σηθ και ο Ενώχ. Υπενθυμίζουμε ότι ο Ενώχ ήταν ένας από τους προκατακλυσμισίους πατριάρχες οι οποίοι είχαν μιλήσει απευθείας με το θεό.





















Στη συνέχεια το χειρόγραφο αναφέρει τις προσπάθειες των Μάγων της Ατλαντίδος να ελέγξουν τις δυνάμεις του σεισμού και να καταστήσουν ακίνδυνη τη δράση των ηφαιστείων, τα οποία απειλούσαν το νησί. Για το σκοπό αυτό γινόταν στην πρωτεύουσα, το όνομα της οποίας ήταν Κερκύνη, δηλαδή “κυκλικός τόπος”, μια μεγάλη μαγική τελετή που ονομαζόταν “Η Ιεροτελεστία της Φλόγας της Γης”. Η τελετή αυτη πραγματοποιείτο την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου, ενώ άρχιζε την αυγή και τελείωνε το σούρουπο. Σημειώνουμε, τέλος, ότι οι πληροφορίες τις οποίες έχουμε για την εξάσκηση της μαύρης μαγείας στην Ατλαντίδα είναι πολύ λίγες.





















ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ





















Η αστρολογία, μία από τις πανάρχαιες απόκρυφες επιστήμες, συνδέεται στενά με τηνΑτλαντίδα, αφού, όπως προαναφέραμε, ο Ατλαντας θεωρείται ο θεμελιωτής της. Υπάρχουν όμως και άλλα γνωστά πρόσωπα της προκατακλυσμιαίας εποχής, που έχουν σχέση με αυτή. Στο έργο Ιουδαϊκές Αρχαιότητες” του Ιώσηπου διαβάζουμε πως ο Σηθ και οι απόγονοι του είχαν μελετήσει την επιστήμη της αστρολογίας και την είχαν καταγράψει σε δύο στήλες. Ο Ιώσηπος αναφέρει πως στην εποχή του, τον 1ο μ.Χ αιώνα, μία από αυτές τις στήλες υπήρχε ακόμη. Αλλά και ο Μichael Scott έγραψε το 12ο αιώνα ότι η τέχνη της μαντείας έχει τις ρίζες της στον Σηθ. Ο τελευταίος αργότερα μύησε το γιο του Καναήν στην επιστήμη της αστρολογίας και αυτός ήταν τόσο καλός μαθητής, ώστε γρήγορα ξεπέρασε τον πατέρα του. Ο Καναήν έγραψε τριάντα βιβλία για την αστρολογία. Ακόμη, ο Scott αναφέρει πως ο Ατλαντας έφερε την αστρολογία στην Ισπανία.





















Σε εκείνα τα πανάρχαια χρόνια οι άνθρωποι πίστευαν ότι τα αστέρια ήταν ήρωες ή ημίθεοι, οι οποίοι ανέβηκαν ατούς ουρανούς. Η κίνηση των πλανητών και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους συνδέθηκαν με ορισμένες καταστάσεις και οδήγησαν σε προφητείες. Αργότερα αυτά τα στοιχεία κωδικοποιήθηκαν και αποτέλεσαν την απαρχή της αστρολογίας και ίσως της αστρονομίας.Στην αστρολογία της Ατλαντίδας εξέχουσα θέση κατείχε η Σελήνη, η οποία ονομαζόταν Βασιλεία ή Μεγάλη Βασίλισσα. Η Βασιλεία ήταν αδελφή του Ατλαντα και, σύμφωνα με την παράδοση, αυτή τον μύησε στον παράξενο κόσμο των άστρων. Ακόμη, η περίεργη επίδραση της Σελήνης επάνω στους ανθρώπους συνδέθηκε με την περιστασιακή “τρέλα” της Βασιλείας.





















Ο Διόδωρος περιγράφει ότι ο Εσπερος, γιος του Ατλαντα, μεταμορφώθηκε στο πρωινό άστρο και οι κόρες του, οι Ατλαντίδες, έγιναν ο αστερισμός των Πλειάδων. Ο δε αδελφός του, ο Κρόνος, έδωσε το όνομα του στο γνωστό πλανήτη. Σύμφωνα με την ατλάντεια μυθολογία, ο Εσπερος ανέβαινε συχνά στο όρος Ατλας, για να παρατηρεί τα αστέρια. Κάποτε ανέβηκε και δεν κατέβηκε ποτέ πια. Οι άνθρωποι έδωσαν το όνομα του στο βραδινό αστέρι, το οποίο δύει μετά τον Ηλιο.





















Σύμφωνα με τα αρχεία της “Μυστικής Παράδοσης”, οι βασιλείς της Ατλαντίδαςθεωρούσαν υποχρέωση τους να σηκώνονται τουλάχιστον μία φορά κάθε νύχτα και να παρατηρούν τον έναστρο ουρανό. Αν και πολλοί πιστεύουν ότι ο ζωδιακός κύκλος έχει τις ρίζες του στην Ατλαντίδα, δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για αυτό. Στο “Βιβλίο του Ενώχ” διαβάζουμε ότι “τα σημεία του ζωδιακού βρίσκονται στο δεύτερο ουρανό”, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ο ζωδιακός κύκλος εμφανίστηκε αργότερα στην Αίγυπτο, η οποία διέθετε πολλές ζωόμορφες θεότητες.





















Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως οι αρχαίοι κάτοικοι του Μεξικό και του Περού χρησιμοποιούσαν παρατηρητήρια, για να μελετούν την κίνηση των άστρων. Η μεσοποταμιακή αστρονομία, η οποία θεωρείται το πρώτο γνωστό ιστορικό παράδειγμα επιστήμης στην αρχαιότητα, μαρτυρά την ύπαρξη ενός πολύ αρχαιότερου υπόβαθρου, το οποίο δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τους γειτονικούς λαούς. Η μυστική φιλοσοφία της Ατλαντίδας υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι είναι ένα μέρος του σύμπαντος και επηρεάζονται από τις ίδιες δυνάμεις οι οποίες επιδρούν και στους πλανήτες. Κάθε άνθρωπος είναι ένα μικρό αντίγραφο του κόσμου και περιέχει μέσα του όλα τα μυστικά του σύμπαντος. Κάποιες σύγχρονες αλήθειες φαίνεται ότι ήταν γνωστές από πολύ παλιά..





















Μαρτυρίες για την Ατλαντίδα





















Ο Πλάτων υπήρξε ο σημαντικότερος αλλά -αντίθετα με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι- όχι ο μοναδικός που μας άφησε μαρτυρίες νια τη θρυλική Ατλαντίδα. Πέρα από τις επιμέρους ιδιαιτερότητες που υπάρχουν στις πηγές, η συγκεκριμένη ήπειρος φαίνεται ότι αποτέλεσε την κοιτίδα όλων των πολιτισμών της Γης. Κάθεπολιτισμός αναπτύσσεται και σβήνει, παίρνοντας μέρος στον αέναο κύκλο ανανέωσης της ονθρωπότητας, αφήνοντας όμως ισχυρά μνημονικά ίχνη του στους μεταγενέστερους. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η εκπληκτική ομοιότητα μαρτυριών σε παγκόσμιο επίπεδο για έναν πανέμορφο ονειρικό τόπο, πάνω στον οποίο θεμελιώθηκε κάθε σπουδαίο επίτευγμα του ανθρώπου.





















Σύμφωνα με το μύθο, ο Ερμής, προτού ξεκινήσει το ταξίδι του προς τα άστρα, κληροδότησε στην ανθρωπότητα το Σμαραγδένιο Πίνακα. Στο σωζόμενο κείμενο περιλαμβάνεται και η ακόλουθη παράγραφος: “Καθώς όλα τα πράγματα χρωστούν την ύπαρξη τους στο Ενα με την παρεμβολή του Ενός, έτσι κι όλα τα πράγματα έχουν την καταγωγή τους στο Μοναδικό πράγμα, με την προσαρμογή”.





















ΤΑ ΧΑΡΑΓΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ





















Οσοι λατρεύονταν ως θεοί αλλά και απλοί πολίτες, που επιθυμούσαν να διαφυλάξουν τα μυστικά της αρχαίας σοφίας και της παράδοσης από τυχόν καταστροφές, “αποτύπωναν” τις πολύτιμες γνώσεις πάνω σε αντικείμενα τα οποία θα έμεναν κατά το δυνατόν ανέπαφα. Ο μεγάλος φιλόσοφος Πλάτων, στους διάλογους του“Τίμαιος” και “Κριτίας”, έγραψε μεταξύ άλλων για ένα έθιμο που τηρούσαν οι Ατλάντιοι βασιλείς: Πάνω σε χρυσές στήλες χάρασσαν τους νόμους, τα διατάγματα και τις δικαστικές αποφάσεις τους κατά τη διάρκεια ενός τελετουργικού, το οποίο περιλάμβανε τη θυσία ενός ταύρου, αφιερωμένου στον Ποσειδώνα. Τέτοιου είδους τελετουργικά συναντάμε στις Ινδίες, ενώ υπάρχουν πολλές αναφορές για την ύπαρξη παρόμοιων στηλών.





















Ο ίδιος ο Ηρόδοτος (5ος π.Χ. αι.) είδε σε ναό του Ηρακλή στην Τύρο δύο στήλες, οι οποίες απέδιδαν τιμές στους δύο φερόμενους ως ιδρυτές της Ατλαντίδας, Ηρακλήκαι Ατλαντα. Η μία ήταν ολόχρυση και η άλλη, που λαμπύριζε με μεγάλη φωτεινότητα τη νύχτα, ήταν σμαραγδένια. Ο Ηρόδοτος, γνωστός και ως “πατέρας της Ιστορίας”, έγραψε για τον μυστηριώδη πολιτισμό ο οποίος αναπτύχθηκε σε ένα νησί του Ατλαντικού, ενώ ανέφερε επίσης μια πόλη, τα υπολείμματα της οποίας πιστεύεται ότι ανακάλυψε σε μια αποστολή η Δρ Maxine Asher!





















Φαίνεται ότι ο κατακλυσμός που φέρεται ως υπεύθυνος για την καταστροφή της ηπείρου δεν ήταν εντελώς απρόσμενο γεγονός. Ο Πτολεμαίος ιερέας Μάνεθος (3ος π.Χ. αι.} ισχυρίστηκε πως λίγο πριν από τον κατακλυσμό ο θωθ που (ταυτίζεται με τον Ερμή) χάραξε σε κίονες την επιτομή της αρχαίας σοφίας, ώστε να μη χαθεί η Γνώση. Ομως και ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώοηπος (1ος μ.Χ. αι.) περιγράφει ότι ο Σηθ (θωθ;) κατασκεύασε δύο στήλες, μία λίθινη και μία από πλίνθους, στις οποίες χάραξε αυτή τη γνώση για τους μεταγενέστερους, προκειμένου η σοφία και η αστρονομική γνώση να μη χαθούν με τον κατακλυσμό. Ο ιστορικός αναφέρει ότι οι στήλες αυτές υπήρχαν ακόμη και στην εποχή του στη γη της Συρίας.





















Ο φιλόσοφος Πρόκλος (5ος μ.Χ. αι.), σχολιαστής του Πλάτωνα, έγραψε για κάποιον αρχαίο συγγραφέα, ο οποίος επισκέφθηκε νησιά του Ατλαντικού Ωκεανού (Κανάρια ή Αζόρες), όπου οι ιθαγενείς του έκαναν πόγο για την επικράτηση της Ατλαντίδας σε όλα τα γύρω νησιά, καθώς και για την καταστροφή της πολύ καιρό πριν. Ο Πρόκλοςεπιβεβαίωσε επίσης την επίσκεψη του Κράντωρα στη Σαίδα της Αιγύπτου, τριακόσια χρόνια έπειτα από το Σόλωνα. Εκεί οι Αιγύπτιοι ιερείς του έδειξαν μια χρυσή στήλη χαραγμένη με ιερογλυφικά, στην οποία καταγραφόταν λεπτομερώς η ιστορία της Ατλαντίδας, όπως είχε ειπωθεί στο Σόλωνα. Γνώμη του φιλοσόφου ήταν ότι “η περίφημη Ατλαντίδα δεν υπάρχει πια, αλλά δεν μπορούμε να αμφιβάλουμε ότι κάποτε υπήρξε”. Ομως και ο Μέγας Αλέξανδρος, κατά τη διάρκεια της μεγάλης εκστρατείας του προς την Ανατολή, θεωρείται πως είχε δει παρόμοιες στήλες.





















ΑΛΛΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ





















Ο αρχαίος Ελληνας ιστορικός Διόδωρος ο Σικελός (1ος π.Χ. αι.) αναφέρει ότι χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή του οι Φοίνικες είχαν ανακαλύψει ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό Ωκεανό, πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, σε απόσταση μερικών ημερών από τις αφρικανικές ακτές. Ο Διόδωρος, μάλιστα, πρόσθεσε ότι οι Ατλάντιοι έκαναν πόλεμο με τους Αμαζόνιους! Πρέπει να σημειωθεί ότι φοινικικά ιερογλυφικά είχαν βρεθεί στις νοτιοαμερικανικές ζούγκλες σε πολλά ερείπια, τα οποία ήταν τόσο αρχαία, ώστε οι λευκές φυλές των Ινδιάνων σχεδόν είχαν ξεχάσει ποιος έχτισε τα μνημεία.





















Αξιόλογες πηγές θεωρούνται επίσης ο πολύ σεβαστός Ρωμαίος ιστορικός Αmminanus Marcellinus (4ος μ.Χ. αι.) απλα και ο ιστορικός Τιμαγένης, που έγραψε για έναν πόλεμο μεταξύ Ατλαντίδος και Ευρώπης, ενώ ανέφερε ότι κάποιες φυλές της αρχαίας Γαλλίας τη θεωρούοαν ως τον αρχικό τόπο τους. Ο συγγραφέας Κλαύδιος Αιλιανός(2ος-3ος μ.Χ. αι.) αναφέρθηκε στην Ατλαντίδα. Στην ποικίλη ιστορία του έγραψε ότι ο Ελληνας ιστορικός θεόπομπος κατέγραψε μια συνομιλία ανάμεσα στο Βασιλιά της Φρυγίας και το Σειληνό. Κατά τη διάρκεια της ο τελευταίος αναφέρθηκε σε μια μεγάλη ήπειρο πέρα από τις Ηράκλειες στήλες, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την Ευρώπη, τη Μικρά Ασία και τη Λιβύη μαζί.





















Επιπλέον, βρίσκουμε αρκετές μαρτυρίες για την ύπαρξη νησιών στον Ατλαντικό Ωκεανό, τα οποία είναι τα απομεινάρια μιας αρχικής ηπείρου. Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκος Κλαύδιος Μάρκελλος (3ος-4ος μ.Χ. αι.) αναφέρει επτά νησιά στον Ατλαντικό, οι κάτοικοι των οποίων διατηρούσαν τις αναμνήσεις ενός μεγαλύτερου νησιού, το οποίο ονομαζόταν Ατλαντίδα. Αυτά τα νησιά συμπεριλαμβάνονταν σε αρχαίους και μεσαιωνικούς χάρτες και συχνά ταυτίζονται με τις Επτά Ευλογημένες Νήσους των ελληνικών παραδόσεων (προσωποποιούν τις όμορφες Ατλαντίδες, κόρες του Ατλαντα) ή με τα Επτά Dvipas (Παραδείσια Νησιά) των Ινδών. Λέγεται μάλιστα ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος, αφού μελέτησε τέτοιους χάρτες, ήταν πεισμένος πως υπήρχαν πολλά ανεξερεύνητα αλλά προσπελάσιμα μέρη, προτού ξεκινήσει το ταξίδι του προς την ανακάλυψη της Αμερικής.





















ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ





















Σύμφωνα με τα γραφόμενα του Πλάτωνα, ο καταποντισμός της Ατλαντίδας συνέβη “9.000 χρόνια πριν από την εποχή του Σόλωνα”. Ο Σόλων επισκέφθηκε την Αίγυπτο περίπου το 600 π.Χ., οπότε η Βύ8ιση της ηπείρου πρέπει να έχει γίνει εδώ και 11.600χρόνια. Ο Στράβων, Ελληνας γεωγράφος και ιστορικός, αναφέρει πως 2.600 χρόνια πριν από την εποχή του κάποιοι θαλασσοπόροι πέρασαν τις Ηράκλειες Στήλες και ήρθαν σε επαφή με τους Ταρτήσσιους. Οι άνθρωποι αυτοί, που συχνά ταυτίζονται με τους Ατλάντιους, διέθεταν γραπτά αρχεία της ιστορίας τους για ένα διάστημα 7.000 ετών. Και πάλι εμφανίζεται η χρονολογία 9600 π.Χ, αφού ο ΣτράΒων έζησε στην εποχή του Χριστού. Ο Αρνόβιος, ένας χριστιανός επίσκοπος (4ος μ.Χ. αι.), περιγράφει μια καταστροφή που είχε πλήξει έναν πολιτισμό, όταν “10.000 χρόνια πριν ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων ξεχύθηκε από το νησί που ονομάζεται Ατλαντίδα του Ποσειδώνα, όπως κάνει λόγο ο Πλάτων…”. Παρ’ ότι φαίνεται ότι ο Αρνόβιος στηρίχθηκε αποκλειστικά στον Πλάτωνα, πρέπει να είχε πρόσβαση σε πηγές που έχουν πλέον χαθεί.





















Ο “Κώδικας Τroano” των Μayas, που μεταφράστηκε από τον Augustus le Plongeon, ιστορεί την τραγωδία της Ατλαντίδας. Εκατομμύρια ψυχές χάθηκαν στον κατακλυσμό, ο οποίος έγινε “8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου”. Οι ειδικοί υπολογίζουν ότι ο κώδικας γράφθηκε όταν άνθισε ο πολιτισμός τωνΜayas, δηλαδή περίπου το 1500 π.Χ. Επομένως, έχουμε άλλη μια συμφωνία με τη χρονολογία που δίνει ο Πλάτων, όπως συμβαίνει και με το αρχαίο ζωροαστρικό ημερολόγιο, το πρώτο έτος του οποίου είναι το 9660 π.Χ., “όταν άρχισε ο χρόνος”.





















Το “Ramayana”, το βιβλίο των Ινδών που διηγείται την καταστροφή της Lanka,αναφέρει έναν καταστροφικό πόλεμο 10.000 χρόνια πριν από εκείνη την εποχή. Η συγγραφή του “Ramayana” εκτιμάται ότι έγινε τον 3ο π.Χ, αιώνα, δηλαδή η μεγάλη καταστροφή τοποθετείται χρονικά αρκετά νωρίτερα από τη χρονολογία που μας δίνουν ο Πλάτων και άλλες πηγές. Ο Ε.F. Haghemeister, τέλος, ανέφερε ότι “το τέλος της Εποχής των Πάγων στην Ευρώπη, η εμφάνιση του Gulf Stream και ο καταποντισμός της Ατλαντίδας συνέβησαν ταυτόχρονα, περίπου το 10000 π.Χ”, ενώ ο ωκεανογράφος Bruce Heezen υπολόγισε ότι 11.600 χρόνια πριν η επιφάνεια της θάλασσας ανυψώθηκε γύρω στα 100-150 μέτρα σε όλο τον κόσμο, εξαιτίας των νερών τα οποία προήλθαν από λιωμένους πάγους.





















Αναμνήσεις των λαών απο την ατλαντίδα





















Η ιστορία, όπως είναι γνωστή σε μας σήμερα, έχει κενά που μας γεννούν αναρίθμητα ερωτηματικά. Οι λαϊκές παραδόσεις και η μυθολογία μπορούν -σύμφωνα με τη γνώμη ειδικών, όπως ο καθηγητής G. Ephremov- να χρησιμοποιηθούν, φυσικά με μεγάλη προσοχή, για να καλυφθεί ένα μέρος αυτών των κενών. Ετσι, ένας ιστορικός όχι μόνο δεν πρέπει να περιφρονεί τις αρχαίες παραδόσεις ή να τις θεωρεί απλώς πηγή διασκέδασης, αλλά αντίθετα οφείλει να τις σέβεται και να τις μελετά. Οι μεγάλες ομοιότητες, μάλιστα, που εμφανίζονται ανάμεσα σε θρύλους πολιτισμών με μεγάλη χρονολογική και γεωγραφική απόσταση, αποκλείουν την πιθανότητα να πρόκειται για μια απλή σύμπτωση.





















Είναι εκπληκτικό πόσοι παρόμοιοι μύθοι και παραδόσεις έχουν δημιουργηθεί από πολλούς, διαφορετικούς λαούς της Γης, οι οποίοι κάνουν λόγο για την καταγωγή τους από μια αρχαία ήπειρο που ταυτίζεται με την Ατλαντίδα. Οι Ελληνες αντέγραψαν τους μύθους τους για τον Ατλαντα και την Ατλαντίδα από τους αντίστοιχους ινδικούς για τον Atalas [Shiva] και την Atala, έναν επίγειο παράδεισο που βυθίστηκε. Τόσο οΑτλας όσο και ο Αtalas καταδικάστηκαν να γίνουν στυλοβάτες του κόσμου, ενώ για την Ατλαντίδα και την Αtala γνωρίζουμε πως ήταν βυθισμένες ήπειροι, που καταστράφηκαν από έναν μεγάλο κατακλυσμό. Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Σόλων πήρε πληροφορίες για την Ατλαντίδα από τους Αιγυπτίους, οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν αντλήσει πληροφορίες από τους Ινδούς, συμπεραίνουμε ότι είναι πιθανό το μυστικό της Ατλαντίδος να βρίσκεται κρυμμένο στις μακρινές Ινδίες!





















Η Ατλαντίδα, αυτός ο ονειρικός κόσμος, ταυτίζεται με τον Παράδεισο, την Εδέμ, αλλά μετά την καταστροφή του μετατράπηκε σε “τόπο των νεκρών”. Στην αρχαία Ελλάδα οι άνθρωποι υμνούσαν τα Ηλύσια Πεδία στο μακρινό Νησί των Μακάρων, έναν τόπο προς τη δύση, όπου βασίλευαν η ειρήνη και η ευτυχία. Δυτικά Βρισκόταν και η κατοικία των νεκρών, κρυμμένη κάτω από τα βουνά ενός νησιού.





















Στα σανσκριτικά τα ονόματα “Εδέμ” και “Ινδία” (Εdem, Ιndia) είναι συνώνυμα και προέρχονται από τη λέξη “ind” (ή endh, άρα edhen) που σημαίνει “φωτιά”. Η Εδέμ είναι το διάσημο “νησί της φωτιάς” πολλών αρχαίων μύθων. Η ονομασία αυτή διαφοροποιείται από λαό σε λαό. Για παράδειγμα, πρόκειται για το χριστιανικό Κήπο της Εδέμ, τον Κήπο του Αvalon για τους Κέλτες, τον Κήπο του Ιdun για τους Γερμανούς ή το Dilmun για τους Μεσοποτάμιους. Και ο κατάλογος είναι ατέλειωτος…





















Οι Αιγύπτιοι πίστευαν στη χώρα των νεκρών, η οποία βρισκόταν στη δύση και ονομαζόταν Αμέντι. Η παράδοση τους μάλιστα αναφέρει ότι πεντακόσια χρόνια πριν από την καταστροφή οι ηγεμόνες της Ατλαντίδος, προβλέποντας τη μοίρα της χώρας τους, μετανάστευσαν στην Αίγυπτο, ιδρύοντας τη Δυναστεία των Νεκρών.





















Οι Κέλτες, σύμφωνα με τους θρύλους τους, προήλθαν από μια γη που βούλιαξε στη θάλασσα, την οποία αποκαλούσαν με πολλές ονομασίες. Μία από αυτές σημαίνει -σύμφωνα με γνώμη ειδικών- “χώρα του βυθού”. Την ίδια σημασία έχει το όνομαΑtala (“Βυθισμένη χώρα”), η παραδεισένια χώρα των Ινδών! Οι Ιρλανδοί μερικές φορές ισχυρίζονται ότι ακούν καμπάνες εκκλησιών να χτυπούν στις Βυθισμένες πόλεις.





















Ομως και οι Ετρούσκοι, πρόγονοι των Ρωμαίων, είχαν παρόμοιες παραδόσεις. Φαίνεται πως ένας πόλεμος τους έκανε να φύγουν με πλοία από εκείνο τον τόπο, ο οποίος Βρισκόταν πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, καθοδηγημένοι από τον Αινεία.Την καταγωγή των Μayas μαρτυρούν πολλά γραπτά κείμενα. Αναφέρεται ότι προήλθαν από έναν μυστηριώδη τόπο με το όνομα Αztlan, ο οποίος Βυθίστηκε έπειτα από ισχυρότατες σεισμικές δονήσεις και ηφαιστειακές εκρήξεις. Το ταξίδι τους για τη σωτηρία περιγράφεται στον “Κώδικα Βoturini”, ενώ ο “Κώδικας Dresdes” παρουσιάζει την καταστροφή του κόσμου εικονογραφημένη!





















Οι Αζτέκοι ιερείς έκαναν λόγο για την Αztlan μια χώρα που βρισκόταν προς την ανατολή. Μάλιστα, ο τελευταίος Βασιλιάς των Αζτέκων, ο Μοντεζούμα, υποστήριξε ότι“οι πατέρες μας δεν γεννήθηκαν εδώ αλλά ήρθαν από μια μακρινή χώρα που λέγεται Αztlan κι έχει ένα βουνό κι έναν κήπο όπου ζούσαν οι θεοί”. Στο “Ρopol Vuh” διαβάζουμε για την επίσκεψη που έκαναν οι τρεις γιοι του Βασιλιά Κουίντσε σε μια χώρα “στην Ανατολή, στις ακτές της θάλασσας, από όπου ήρθαν οι πατέρες μας”, ενώ ένα από τα πολλά πράγματα που έφεραν από εκεί ήταν και ένα “σύστημα γραφής”.





















Ο ανθρωπολόγος ερευνητής Δρ G.H.Williamson έγραψε για τους απογόνους τωνΙncas, οι οποίοι κρατούσαν ένα αρχαίο χειρόγραφο σε κάποιο ναό των Άνδεων. Σύμφωνα με το γραπτό κειμήλιο, ο προηγμένος πολιτισμός της Ατλαντίδος και τηςΜου καταστράφηκε από σεισμούς και παλιρροιακά κύματα. Ο Williamsonεπισκέφθηκε επίσης δεκάδες ινδιάνικες φυλές με παρόμοιες παραδόσεις. Οι Ινδιάνοι της ζούγκλας του Αμαζονίου (όπως είναι οι Τucanos, οι Desanas, οι Βarasanas κ.ά.) ισχυρίζονταν πως κατάγονταν από έναν παράδεισο, ο οποίος χάθηκε στον ωκεανό από μια μεγάλη πλημμύρα. Εκείνη η χώρα ονομαζόταν Yvymaraney, (“άκακη” ή “αγνή γη”) αλλά και Εmekho Patol (“αφαλός του σύμπαντος”).





















Ενας κοινός θρύλος όλων των ινδιάνικων φυλών περιγράφει ότι κάποτε όλες οι φυλές ήταν μία και ζούσαν σε ένα νησί προς την ανατολή του Ηλιου. Μάλιστα, μία λευκή φυλή Ινδιάνων της Αμερικής, που κατοικούσε στο χωριό Ατλάν(!) της Venezuela, οι Παρία, έχει τη μακρόχρονη παράδοση μιας συμφοράς, η οποία κατέστρεψε τη χώρα τους. Ομως και ο Κουετζαλκοάτλ, αυτή η σημαντική μεξικανική θεότητα, αναφέρεται πως είχε έρθει από τη μακρινή Ανατολή.





















Σχετικά με το θρύλο του μεγάλου κατακλυσμού, είναι χαρακτηριστικό ότι αποτελεί κοινή ανάμνηση σχεδόν για όλους τους λαούς της Γης. Σχετικές αναφορές βρίσκουμε στις περισσότερες μυθολογίες. Οι Βουσμάνοι, για παράδειγμα, έχουν έναν μύθο ο οποίος κάνει λόγο για την ύπαρξη ενός απέραντου νησιού δυτικά της Αφρικής, το οποίο βυθίστηκε. Επίσης, ένας μύθος των Εσκιμώων αναφέρει ότι ο πληθυσμός των ανθρώπων ελαττώθηκε έπειτα από μια μεγάλη πλημμύρα.





















Η ζωροαστρική χρονολόγηση ξεκινά το 9660 π.Χ., οπότε “άρχισε ο χρόνος”, ενώ το έπος “Ramayana” των Ινδών αφηγείται την καταστροφή της Lanka περίπου το10300 π.Χ. Στο συγκεκριμένο θρύλο αναφέρεται ότι βασίστηκε ο Ομηρος για να γράψει την Ιλιάδα. Οι ομοιότητες ανάμεσα στα δύο έργα είναι πολλές. Για παράδειγμα, η απαγωγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη και η καταστροφή της Τροίας αντιστοιχούν στην απαγωγή της Shita από τον Ravana και την καταστροφή της Lanka, ενώ πολλοί είναι και οι παραλληλισμοί ανάμεσα στην Τροία και την Ατλαντίδα.





















Στο σημείο αυτό παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τον πάπυρο Τroano, που αναφέρεται στη φυσική καταστροφή η οποία προκάλεσε την καταβύθιση του νησιού της Ποσειδωνίδος. Ο πάπυρος γράφτηκε από τους Μayas πριν από περίπου 3.500χρόνια και η μετάφραση του Βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο: Στο έτος 6 Καν, την 11 Μουλούκ του μηγός Ζακ, έγιναν τρομεροί σεισμοί, που συνέχισαν χωρίς διαλείμματα μέχρι την 13 Τσουέν. Η χώρα των χωμάτινων λόφων, η χώρα Μυ, θυσιάστηκε -δύο φορές, ανασηκώθηκε και ξαφνικά εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της νύχτας, και η περιοχή συνεχώς ταραζόταν από ηφαιστειακές δυνάμεις. Αυτές ανάγκασαν την ξηρά να ανυψωθεί και να Βυθιστεί πολλές φορές. Τελικά η επιφάνεια εξαφανίστηκε, και δέκα χώρες κατακομματιάστηκαν και διαχωρίστηκαν. Ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη δύναμη αυτών των γήινων αναστατώσεων, βυθίστηκαν μαζί με τους 64.000.000 κατοίκους τους, 8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του Βιβλίου…(Ἑλλάς2) (εἰκών)



===========================================================================







ΕΞ ΑΛΛΟΥ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΠΑΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΕΝ ΕΚΤΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ:







Ανταπόκριση από το 3ο Διεθνές Συνέδριο για την Ατλαντίδα (Σαντορίνη / 25-26/6/2011)











Ανταποκριτής: Μηνάς Παπαγεωργίου (aka Beetlejuice)













































Αναζητώντας την Ατλαντίδα

































Ανταπόκριση από το 3ο Διεθνές Συνέδριο στη Σαντορίνη





















Η μυθική χαμένη ήπειρος των Πλατωνικών κειμένων συνδέεται διαχρονικά με θρύλους και ερμηνείες που συνήθως αγγίζουν τα όρια του φανταστικού και του ανέφικτου. Όμως στα τέλη του Ιουνίου, εξειδικευμένοι επιστήμονες και ερευνητές από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν για ένα διήμερο στη μαγευτική Σαντορίνη με σκοπό να αποδείξουν ότι η υπόθεση της αναζήτησης της Ατλαντίδας αξίζει μεγαλύτερης προσοχής από την ακαδημαϊκή κοινότητα…





















Τη νύχτα της 26ης Ιουνίου αναχωρούσα από το λιμάνι της Σαντορίνης αφήνοντας πίσω μου την καλντέρα και το μαγικό τοπίο του ηφαιστειογενούς νησιού των Κυκλάδων. Μαζί με τις αποσκευές μου, έπαιρνα μαζί και όλες εκείνες τις πολύτιμες γνώσεις, μνήμες και εμπειρίες που αποκόμισα κατά το προηγούμενο διήμερο και στο 3ο Διεθνές Συνέδριο για την Ατλαντίδα, που έλαβε χώρα στις πολυτελείς και φιλόξενες εγκαταστάσεις του Συνεταιρισμού Οινοποιών «Santo Wines». Το γεγονός πραγματοποιήθηκε κάτω από την αιγίδα των τμημάτων Γεωλογίας του ΑΠΘ και του Πανεπιστημίου Πατρών, της ΕΜΑΕΜ (Εταιρία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας) και του οργανισμού «Ηλιότοπος».





















Το … μενού της συνδιάσκεψης

































Το φετινό συνέδριο για την Ατλαντίδα ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του καθηγητή Αντώνη Κονταράτου, που, πέρα από την έντονη δραστηριότητά του στο εσωτερικό της χώρας μας, διέπρεψε σε πάμπολλα διεπιστημονικά προγράμματα στις ΗΠΑ (NASA, εθνικό ενεργειακό πρόγραμμα, εθνικό πρόγραμμα καταπολέμησης του AIDS κ.α). Πραγματοποιήθηκαν συνολικά εικοσιτρείς διαλέξεις, από τις οποίες οι δέκα έγιναν από Έλληνες ομιλητές και οι δεκατρείς από ξένους, που προέρχονταν από χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ρουμανία, η Νορβηγία, η Ισπανία και η Αυστραλία. Αξίζει να αναφέρουμε πως για όλες ανεξαιρέτως τις παρουσιάσεις χρησιμοποιήθηκε η αγγλική γλώσσα.





















Ο καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών και πρόεδρος της ΕΜΑΕΜ, Σταύρος Παπαμαρινόπουλος, ήταν εκείνος που εισήγαγε το κοινό στα «προβλήματα» που αντιμετωπίζει η υπόθεση της Ατλαντίδας. Υποστήριξε πως «παρά την περιπλοκότητα που παρουσιάζει το ζήτημα της χαμένης ηπείρου, η Ατλαντίδα υπήρξε και μάλιστα στην ίδια χρονική πραγματικότητα με μια ισχυρή Αθήνα, κατά τη διάρκεια του 12ου προχριστιανικού αιώνα. Το ερώτημα που τίθεται είναι το γιατί οι ιστορικοί των μετέπειτα αιώνων δεν την αναφέρουν… Θα μπορούσαν άραγε όλες αυτές οι λεπτομερείς περιγραφές της πόλης των Ατλάντων από τον Πλάτωνα να αποτελούν αποκλειστικά και μόνον φανταστικές ή συμβολικές σκέψεις του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου;»





















Η πρώτη καθαρά επιστημονική έρευνα





















Κατά τη διάρκεια του διεθνούς αυτού συνεδρίου παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά τα πορίσματα της παρθενικής επιστημονικής μελέτης που διεξήχθη σε πραγματικό τόπο για την αναζήτηση της θρυλικής ηπείρου. Η ομιλία έγινε από τον Γάλλο Marc-Andre Gutscher του Γαλλικού Εθνικού Κέντρου για την Επιστημονική Ερευνα (C.N.R.S). Σε αυτήν παρουσιάστηκε η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των ερευνών στον πυθμένα του νησιού Spartel, λίγα μόλις μίλια έξω από τα στενά του Γιβραλτάρ. Οι επιστήμονες δεν εντόπισαν στοιχεία που παραπέμπουν σε κάποια βυθισμένη πολιτεία, παρ’ όλα αυτά όλοι ανεξαιρέτως οι παρευρισκόμενοι σημείωσαν την τεράστια σημασία της πραγματοποίησης μιας μελέτης τέτοιου επιπέδου που αναβαθμίζει επιστημονικά το ζήτημα και ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την πραγματοποίηση παρόμοιων προσπαθειών στο μέλλον.





















Ο Gutscher δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι οι περιγραφές του Πλάτωνα για την καταστροφή της Ατλαντίδας αντιστοιχούν σε αυτές της πραγματοποίησης ισχυρού σεισμού και τσουνάμι που έγιναν κατά το 1300 π.Χ.





















Προβλήματα με την ορολογία

































Μια από τις ομιλίες που προκάλεσαν αίσθηση ήταν εκείνη του ηλεκτρονικού-μηχανικού και μέλους της ΕΜΑΕΜ, Γιώργου Σαραντίτη. Ο Ελληνας ερευνητής έθιξε το ζήτημα των πολλών και διαφορετικής «ποιότητας» μεταφράσεων των Πλατωνικών κειμένων (ιδίως των «επίμαχων» Τίμαιου και Κριτία) που δημιουργούν διαχρονικά παρεξηγήσεις ως προς το ζήτημα της Ατλαντίδας. Χαρακτηριστικά τόνισε ότι ο Ελληνας φιλόσοφος δεν μιλάει σε κανένα σημείο για καταβύθιση της χαμένης ηπείρου, γεγονός που έχει στρέψει τις έρευνες για την αναζήτησή της σε λάθος κατευθύνσεις όλα αυτά τα χρόνια. Επιπροσθέτως ο κ. Σαραντίτης παρουσίασε ένα γράφημα στο οποίο και κατέδειξε ότι ο Πλάτωνας χρησιμοποιεί στα κείμενά του ένα είδος «τεσταρίσματος» του αναγνώστη, αυξομοιώνοντας (ως προς τον βαθμό δυσκολίας) αρμονικά το νοηματικό περιεχόμενο του έργου του. Τέλος, μέσα από μια φιλολογική ανάλυση, «έδειξε» τον κόλπο του Gabes στις ανατολικές ακτές της Τυνησίας, ως τις πραγματικές «Ηράκλειες Στήλες».





















Από τη μεριά του, ο καθηγητής Παπαμαρινόπουλος επεσήμανε τη διαφορετική σημασία της λέξης «νήσος» κατά την αρχαιότητα, η οποία και δεν ταυτιζόταν απόλυτα με την αντίστοιχη σημερινή. Για παράδειγμα, άλλοτε ταυτιζόταν με την λέξη «χερσόνησο», ένας όρος που ερμηνεύτηκε διαφορετικά μόλις τον 5ο προχριστιανικό αιώνα από τον Ηροδότο, ενώ άλλες φορές χρησιμοποιούταν για να χαρακτηρίσει ποταμούς (βλ. Λάδωνας) ή ακόμα και πόλεις. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε φυσικά να δημιουργήσει νέα δεδομένα ως προς την αναζήτηση της «νήσου Ατλαντίδας» από τους σύγχρονους μελετητές.













































Η «αιρετική» υπόθεση της Ρωσίας

































Μια από τις … παράξενες θεωρίες που παρουσιάστηκαν ήταν αυτή του Ιταλού Marco Bulloni που «τοποθέτησε» την Ατλαντίδα στα νησιά ρωσικά νησιά Solovetsky στην Λευκή θάλασσα (πολύ κοντά στα σύνορα με την Φινλανδία)! Ο ανεξάρτητος ερευνητής από τη γειτονική χώρα, χρησιμοποίησε μια αρκετά πειστική επιχειρηματολογία που περιλάμβανε μια φιλολογική ανάλυση των περιγραφών του Πλάτωνα, κάνοντας παράλληλα τις απαραίτητες συγκρίσεις από την επιτόπια έρευνα που διεξήγαγε ο ίδιος στη βορειοδυτική Ρωσία. Αξίζει να αναφέρουμε ότι στο κεντρικό νησί του συμπλέγματος (το μεγαλύτερο από τα έξι) υπάρχουν έως και τις μέρες μας δαιδαλώδεις υπόγειοι λαβύρινθοι και πλήθος μεγαλίθων και πετρογλυφικών που θα μπορούσαν να έχουν κατασκευαστεί από έναν προηγμένο πολιτισμό της αρχαιότητας. Όπως υποστήριξε ο Bulloni, υπάρχουν ενδείξεις καταστροφής και βύθισης ενός σημαντικού τμήματος του νησιού από τσουνάμι, ενώ η ηλικία του συγκεκριμένου γεγονότος προσδιορίζεται κατά το 1300 π.Χ.





















Ο Ομηρος και τα αστρονομικά δεδομένα!

































Στο συνέδριο για την Ατλαντίδα παρακολουθήσαμε και ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες ομιλίες σχετικά με τις αστρονομικές παραμέτρους των περιπετειών του Οδυσσέα και τις θάλασσιες οδούς της εποχής του Ομήρου. Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί απόρησαν για την παρουσία των καθαρά ομηρικών αυτών δεδομένων στο πρόγραμμα, παρ’ όλα αυτά στο τέλος κατανόησαν την χρησιμότητα των μελετών αυτών. Την παράσταση έκλεψε δίχως η αμφιβολία η παρουσίαση των Παναγιώτη Αντωνόπουλου (φυσικού) και Ελένης Μητροπέτρου (αρχαιολόγου) σχετικά με τον προσδιορισμό του ακριβούς χρόνου τέλεσης των γεγονότων της Οδύσσειας με βάση το συνδυασμό της φιλολογικής ανάλυσης των κειμένων και των αστρονομικών φαινομένων που περιγράφονται από τον Ομηρο. Ο υπολογισμός της επιστροφής του πολυμήχανου ήρωα στην Ιθάκη του προσδιορίστηκε στο Φθινόπωρο του 1207 π.Χ, πολύ κοντά στην έκλειψη ηλίου της 30ης Οκτώβρη εκείνου του έτους. Τα αστρονομικά προγράμματα και οι μαθηματικοί τύποι που χρησιμοποιήθηκαν κατέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο την πολύτιμη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει η «σκληρή επιστήμη» (hard science, όπως χαρακτηρίστηκε), δηλαδή η φυσική, τα μαθηματικά, η γεωλογία κ.α, στο έργο των φιλολόγων και των αρχαιολόγων. Ανάλογες μέθοδοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον (έστω και με τα λιγοστά στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας) και για την αναζήτηση της Ατλαντίδας.





















Αντιμέτωποι με την παραφιλολογία

































Κατά τη διάρκεια της στρογγυλής τράπεζας των συμμετεχόντων, που αποτέλεσε την τελευταία ενότητα του συνεδρίου της Σαντορίνης, τέθηκε και το ζήτημα της παραφιλολογίας που σχετίζεται με την υποτιθέμενη φύση της χαμένης ηπείρου και τις θεωρίες περί υπερεξελιγμένων τεχνολογικά (με τα σημερινά δεδομένα) ή ακόμα και εξωγήινων Ατλάντων. Αίσθηση προκάλεσε η ριζοσπαστική πρόταση του Gutscher, που προέτρεψε την οργανωτική επιτροπή να καλεί από εδώ και στο εξής στο συνέδριο τέτοιου είδους ερευνητές, έτσι ώστε οι θεωρίες τους να τίθενται στο … «μικροσκόπιο» των υπολοίπων.





















Εν αναμονή μιας νέας έρευνας





















Αυτή την περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη η δεύτερη επιστημονική μελέτη για την αναζήτηση της ιστορικής Ατλαντίδας. Ειδικοί αμερικανοί ερευνητές ψάχνουν τον υποθαλάσσιο και παράκτιο χώρο της χερσονήσου Κόστα Ντε λα Λουθ στην Ανδαλουσία, στο σημείο όπου εκβάλλει ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ. Στο υπέδαφος της περιοχής αυτής πιστεύεται ότι βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας πόλης της Ταρτησσού, που από αρκετούς θεωρείται πως ταυτιζόταν με την Ατλαντίδα του Πλάτωνα. Τα αποτελέσματα των ερευνών αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί μέσα στην επόμενη τριετία και θα ανακοινωθούν κατά τις εργασίες του επόμενου συνεδρίου για την Ατλαντίδα στη χώρα μας.





















Που βρίσκεται η Ατλαντίδα;





















Το 3ο Διεθνές Συνέδριο για την Ατλαντίδα έχει πλέον περάσει στην ιστορία. Οι συμμετέχοντες ανανέωσαν το ραντεβού τους για το 2014, υποσχόμενοι να παρουσιάσουν τους νέους καρπούς των αναζητήσεών τους σε ότι αφορά την αναζήτηση της χαμένης ηπείρου. Κάνοντας μια απόπειρα ανίχνευσης των κύριων τάσεων και κατευθύνσεων που παρουσιάστηκαν στο διήμερο της Σαντορίνης μπορούμε να συνοψίσουμε στα εξής:





















α) Η Ατλαντίδα αποτέλεσε έναν πραγματικό τόπο που καταστράφηκε από κάποια φυσική καταστροφή (σεισμό και τσουνάμι), πιθανότατα κατά τη διάρκεια του 13ου ή 12ου προχριστιανικού αιώνα, στα τέλη δηλαδή της εποχής του Μπρούντζου.





















β) Οι περισσότεροι φαίνεται να συμφωνούν ότι δεν αποτελούσε κάποιο νησί, αλλά μια περιοχή που βρισκόταν είτε στη Νότια Ισπανία, είτε στις βορειοδυτικές ακτές της Αφρικής (Μαρόκο).





















γ) Τονίστηκε η ανάγκη περαιτέρω εξέτασης φιλολογικών, γεωλογικών, αστρονομικών και αρχαιολογικών δεδομένων μέσω της διενέργειας ολοκληρωμένων επιστημονικών ερευνών, σαν και αυτή που έγινε στο νησί Spartel.





















δ) Υπήρξε προβληματισμός και συζήτηση ως προς τη στάση της επιστημονικής κοινότητας απέναντι στη χρηματοδότηση ερευνών που σχετίζονται με μυθολογικά δεδομένα, όπως η περίπτωση της Ατλαντίδας, παρά τα … «παθήματα» του παρελθόντος (βλ. τις περιπτώσεις της Τροίας, της Κνωσσού και των Μυκηνών).













































*Επισκεφτείτε: Τον επίσημο ιστότοπο του 3ου Διεθνούς Συνεδρίου για την Ατλαντίδα στο http://atlantis2011.conferences.gr.





















** Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Φαινόμενα” του Ελέυθερου Τύπου (τ. 38 – 16/7/2011)











ΕΛΛΗΝΙΣ























Ολα τα χρησιμοποιείς και σε χρησιμοποιούν.









Να είσαι χρηστικός και να φθείρεσαι όπως ορίζει η φύση σου.







Να είσαι δοτικός.







Κανείς δε μπορεί να σου πάρει τίποτα, μόνο τη γεύση σου.







Οσο περισσότερο δίνεσαι, τόσο υπάρχεις.







Οσο αφήνεσαι, τόσο μεγαλώνεις.





...Ολα είναι μικρά και περαστικά. Μόνο ένα είναι μεγάλο.









Το νόημα τους..









Λιώσε, πριν μορφοποιηθείς. Τίποτα δε σου ανήκει.









Μόνο το ταξίδι.





















Πέμπτη, 17 Ιουνίου 2010









Η ΑΡΧΑΙΑ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ





















Η Ατλαντίδα (Αρχ.Ελλ: Ἀτλαντὶς νῆσος) είναι ένα μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τιμαίος» και «Κριτίας».





















Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λυβικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9.560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».





















Επειδή είναι μια ιστορία που ενσωματώνεται στους διαλόγους του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα θεωρείται γενικά ως παραβολή που κατασκευάστηκε από τον Πλάτωνα για να εξηγήσει τις πολιτικές του θεωρίες. Αν και η ιστορία του Πλάτωνα φαίνεται σαφής στους περισσότερους μελετητές, μερικοί προτείνουν ότι η περιγραφή του είναι εμπνευσμένη από παλαιότερες παραδόσεις. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Πλάτωνας βασίστηκε σε προηγούμενα γεγονότα, όπως την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης ή τον Τρωικό πόλεμο, ενώ άλλοι επιμένουν ότι έλαβε έμπνευση από πιο σύγχρονά γεγονότα όπως την καταστροφή της Ελίκης το 373 π.Χ. και την αποτυχημένη εισβολή της Σικελίας το 415-413 π.Χ.





















Η πιθανή ύπαρξη μιας αληθινής Ατλαντίδας ήταν θέμα που συζητήθηκε ενεργά κατά την κλασσική αρχαιότητα, αλλά συνήθως το απέρριπταν και το διακωμωδούσαν. Η ιστορία έμεινε βασικά άγνωστη κατά τον Μεσαίωνα και ξανά ανακαλύφτηκε στις αρχές των σύγχρονων χρόνων. Η περιγραφή του Πλάτωνα ενέπνευσε τις ουτοπιστικές δουλειές πολλών Αναγεννησιακών συγγραφέων, όπως τη «Νέα Ατλαντίδα» του Φράνσις Μπέικον. Ακόμα και σήμερα, η Ατλαντίδα εμπνέει τη μοντέρνα λογοτεχνία, από επιστημονική φαντασία ως κωμικά βιβλία ως και ταινίες.Το όνομά της είναι τώρα συνώνυμο με όλους τους αρχαίους αλλά εξελιγμένους (και χαμένους) πολιτισμούς.





















Πλάτωνας









Οι διάλογοι Τίμαιος και Κριτίας, που γράφτηκαν το 360 π.Χ. είναι οι πρώτες γνωστές αναφορές στην Ατλαντίδα. Για άγνωστους λόγους ο Πλάτωνας ποτέ δεν ολοκλήρωσε τον Κριτία, εντούτοις ο μελετητής Benjamin Jowett, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι ο Πλάτωνας αρχικά σκόπευε να γράψει και ένα τρίτο διάλογο με τον τίτλο «Ερμοκράτης». Ο John V. Luce υποθέτει ότι ο Πλάτωνας – αφού περιέγραψε την αρχή του κόσμου και της ανθρωπότητας στον Τίμαιο, καθώς επίσης και την αλληγορική τέλεια κοινωνία της αρχαίας Αθήνας και της επιτυχούς υπεράσπισης της ενάντια της εχθρικής Ατλαντίδας στον Κριτία - θα έκανε κύριο θέμα του Ερμοκράτη τη στρατηγική του Ελληνιστικού πολιτισμού κατά τη σύγκρουσή του με του βάρβαρους. Ο Πλάτωνας έγραψε για την Ατλαντίδα στον Τίμαιο:





















Πολλές μεγάλες και θαυμάσιες πράξεις καταγράφονται στις ιστορίες μας για το κράτος σας. Αλλά μια από αυτές ξεπερνά όλες τις υπόλοιπες στο μεγαλείο και την ανδρεία. Οι ιστορίες μιλούν για μια τρανή δύναμη που απρόκλητη εκστράτευε έναντι Ευρώπης και Ασίας, και στην οποία η πόλη σας κατάφερε να θέσει τέλος. Αυτή η δύναμη ξεπρόβαλε από τον «Πέλαγος του Άτλαντα» («Ατλαντικό»), και τότε ο πέλαγος αυτός ήταν πλεύσιμος, και είχε ένα νησί που βρισκόταν μπροστά από τα στενά που εσείς αποκαλείτε Ηράκλειες Στήλες. Το νησί ταυτόχρονα ήταν από Λιβύη και μεγαλύτερο από την Ασία, και ήταν ο δρόμος προς άλλα νησιά, που αν από αυτά περνούσες μπορούσες να φτάσεις στην απέναντι ήπειρο που περιέβαλε τον αληθινό ωκεανό – γιατί η θάλασσα εντός των Ηράκλειων Στηλών είναι μόνο ένα λιμάνι με στενό λαιμό και η άλλη είναι αληθινή θάλασσα της οποίας η περιβάλλουσα γη μπορεί όντως να αποκαλεστεί άπειρη. Τώρα, σε αυτή τη νήσο της Ατλαντίδας ήταν μια μεγάλη και απίστευτη αυτοκρατορία...





















Τα τέσσερα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος στους δυο αυτούς διαλόγους είναι οι πολιτικοί Κριτίας και Ερμοκράτης και οι φιλόσοφοι Σωκράτης και Τίμαιος, όμως ο μόνος που αναφέρει την Ατλαντίδα είναι ο Κριτίας. Ενώ πιθανότατα όλοι αυτοί οι άνθρωποι έζησαν πραγματικά, οι διάλογοι όπως καταγράφηκαν μπορεί να ήταν εφεύρεση του Πλάτωνα. Στις γραπτές του δουλειές, ο Πλάτωνας κάνει εκτενή χρήση των Σωκρατικών διαλόγων προκειμένου να συζητηθούν οι αντίθετες θέσεις μέσα στα πλαίσια μιας υπόθεσης.





















Ο Τιμαίος αρχίζει με μια εισαγωγή, που ακολουθείται από μια περιγραφή της δημιουργίας και της δομής του σύμπαντος και των αρχαίων πολιτισμών. Στην εισαγωγή, ο Σωκράτης διαλογίζεται πάνω στη τέλεια κοινωνία, όπως περιγράφεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα, και διερωτάται αν αυτός και οι φιλοξενούμενοί του μπορούν να θυμηθούν μια ιστορία που μιλά για μια τέτοια ακριβώς κοινωνία. Ο Κριτίας αναφέρει μια πραγματική, όπως ισχυρίζεται, τέτοια ιστορία και συνεχίζει να την αφηγηθεί όπως καταγράφηκε στον διάλογο Κριτίας. Στη ιστορία του, η Αθήνα φαίνεται να συμβολίζει την «τέλεια κοινωνία» και η Ατλαντίδα τον αντίπαλό της, που αντιπροσωπεύει την ίδια την αντίθεση των «τέλειων» γνωρισμάτων που περιγράφονται στην Πολιτεία. Ο Κριτίας υποστηρίζει ότι η ιστορία του προέρχεται από μια επίσκεψη του Αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα στη Σαϊδα της Αιγύπτου, όπου γνώρισε ένα ιερέα που του μετάφρασε την ιστορία στα Ελληνικά από Αιγυπτιακά ιερογλυφικά γραμμένα πάνω σε παπύρους. Κατά τον Πλούταρχο, ο ιερέας ονομαζόταν Σόνχις, αλλά λόγω της μεγάλης χρονικής περιόδου μεταξύ Πλούταρχου και του υποτιθέμενου γεγονότος, αυτός ο προσδιορισμός είναι ανεπιβεβαίωτος.





















Σύμφωνα με τον Κριτία, οι παλιοί Ελληνικοί θεοί διαίρεσαν τη Γη ώστε ο καθένας να έχει το μέρισμα του. Ο Ποσειδώνας πήρε το νησί της Ατλαντίδας. Το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και τη Μικρά Ασία μαζί, αλλά κατόπιν βυθίστηκε από ένα σεισμό και δεν έμεινε τίποτε άλλο παρά αδιάβατο λασπόνερο, που εμπόδιζε το ταξίδι σε οποιοδήποτε μέρος του ωκεανού. Οι Αιγύπτιοι περιέγραψαν την Ατλαντίδα ως ένα νησί περίπου 700 χλμ. σε πλάτος, αποτελούμενο κυρίως από βουνά στο βόρειο μέρος και κατά μήκος της ακτής, και με μια μεγάλη στενόμακρη πεδιάδα στα νότια που «εκτείνεται σε μια κατεύθυνση 3,000 στάδια (600 χλμ.) και 2,000 στάδια (400 χλμ.) στην άλλη»





















Πενήντα στάδια μέσα από την ακτή ήταν ένα «βουνό όχι πολύ υψηλό σε οποιαδήποτε πλευρά». Εδώ ζούσε μια ιθαγενής γυναίκα την οποία ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και της έκανε πέντε ζευγάρια αρσενικών διδύμων. Ο Άτλαντας, που ήταν ο μεγαλύτερος τους, έγινε βασιλιάς ολόκληρου του νησιού και του ωκεανού (που ονομάστηκε Ατλαντικός σε τιμή του), και του δόθηκε το βουνό της γέννησής του και η περιβάλλουσα περιοχή. Επίσης μυθικός βασιλιάς της Ατλαντίδας αδελφός του Άτλαντα φέρεται ο Αζάης.





















Ο Ποσειδώνας χάραξε το βουνό της αγαπημένης του σε παλάτι, και το εσώκλεισε με τρεις κυκλικές τάφρους αυξανόμενου πλάτους (1-3 στάδια) που είχαν δακτυλίους γης ανάλογους σε μέγεθος. Οι κάτοικοι του νησιού τότε έκτισαν γέφυρες προς τα βόρεια του βουνού για να το ενώσουν με το υπόλοιπο νησί. Τότε άνοιξαν ένα μεγάλο κανάλι προς τη θάλασσα, έσκαψαν τούνελ παράλληλα με τις γέφυρες για να περνούν τα πλοία και χάραξαν αποβάθρες πάνω στους πέτρινους τοίχους των τάφρων. Κάθε πέρασμα προς την πόλη φρουρούνταν με πύλες και πύργους, και τείχη περιτριγύριζαν κάθε δακτύλιο γης. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από κόκκινη, λευκή και μαύρη πέτρα που έβγαλαν από τις τάφρους, και ήταν επικαλυμμένα με μπρούντζο, κασσίτερο και ορείχαλκο αντίστοιχα.





















Κατά τον Κριτία, 9.000 χρόνια πριν τον Πλάτωνα, ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ αυτών εντός και εκτός των Ηράκλειων Στηλών (πιθανότατα τα στενά του Γιβραλτάρ). Η Ατλαντίδα είχε κατακτήσει μέρη της Λιβύης μέχρι και την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι τη Τυρρηνία, και υπέβαλε τους ανθρώπους τους στη δουλεία. Οι Αθηναίοι οδήγησαν μια συμμαχία ενάντια στην αυτοκρατορία της Ατλαντίδας, και καθώς η συμμαχία αδυνατούσε, οι Αθηναίοι επικράτησαν μόνοι και ελευθέρωναν κατακτημένες περιοχές. «Όμως αργότερα έγιναν δυνατοί σεισμοί και πλημμύρες, και σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα όλοι οι πολεμιστές βυθίστηκαν μέσα στη γη, και ομοίως η νήσος της Ατλαντίδας χάθηκε στα βάθη της θάλασσας».

































Η βρετανίδα αρχαιολόγος Δρ. Car la Sage έχει παρουσιάσει μια νέα θεωρία σύμφωνα με την οποία η θρυλική Ατλαντίδα δεν βρισκόταν στον Ατλαντικό Ωκεανό αλλά στην τοποθεσία όπου σήμερα βρίσκεται η Έρημος της Σαχάρα. Χρησιμοποιώντας αρχαίες πηγές αλλά και σύγχρονα αρχαιολογικά ευρήματα, ισχυρίζεται ότι η Ατλαντίδα ήταν η πρωτεύουσα μιας μεγάλης και πανίσχυρης αυτοκρατορίας η οποία μάλιστα είχε εμπορικές συναλλαγές με τον Μυκηναϊκό, τον Μινωικό και τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Η θεωρία της βασίζεται σε προκλητικές αποδείξεις, όπως ισχυρίζεται η ίδια, οι οποίες αμφισβητούν πλήρως τις όποιες θεωρίες περί Ατλαντικού Ωκεανού. Και αναφέρει για τη θεωρία της: «Η Ατλαντίδα βρισκόταν ξεκάθαρα σε απόσταση τέτοια από την Τροία και τις άλλες πόλεις κράτη της Μεσογείου που μπορούσε να διατηρεί άνετα εμπορικές σχέσεις μαζί τους. Πιστεύω ότι η Ατλαντίδα ήταν η πρωτεύουσα μιας τεράστιας βορειοαφρικανικής αυτοκρατορίας που διατηρούσε λιμάνια στον κόλπο της Sidra. Η Ατλαντίδα δεν καταστράφηκε από σεισμό, πλημμύρες ή ηφαίστεια, αλλά από τη σταθερή εξάπλωση της άμμου της ερήμου που έπνιξε τον πολιτισμό της. Η αυτοκρατορία δεν βυθίστηκε στη θάλασσα, όπως γενικά πιστεύεται, αλλά αφανίστηκε από τους αμμόλοφους. Οι νομάδες της ερήμου, οι Βεδουίνοι, συχνά βλέπουν, ιδίως μετά από αμμοθύελλες, μαρμάρινες κολώνες να ξεπροβάλλουν από τους αμμόλοφους, και ειδικότερα κοντά στα βουνά Ahaggar της νότιας Αλγερίας. Περίπου 11.000 με 12.000 χρόνια πριν, όταν σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες άκμαζε ο πολιτισμός της Ατλαντίδας, η περιοχή της Σαχάρα είχε ένα εύκρατο κλίμα(κάτι που έχει αποδειχθεί επιστημονικά), που θα μπορούσε να είναι ιδανικό για την ανάπτυξη ενός πολιτισμού και η γη της ήταν πλούσια και γόνιμη. Έργα τέχνης που χαράχτηκαν πάνω σε βράχους στην περιοχή της Σαχάρα απεικονίζουν καμηλοπαρδάλεις να περιφέρονται ελεύθερα. Επίσης οι αρχαιολόγοι έχουν βρει ιερογλυφικά που δείχνουν εξημερωμένα ζώα, άλογα που τραβούν άρματα και μεγάλα καραβάνια επιβεβαιώνοντας ότι το εμπόριο έπαιζε σημαντικό ρόλο στην περιοχή. Όμως η ραγδαία εξάπλωση της ερημοποίησης πρέπει να εξάλειψε κάθε ίχνος φυτών και να προκάλεσε το θάνατο των ζώων. Επίσης, καθώς η άμμος κατέκλυσε την αυτοκρατορία, τα καραβάνια ήταν σχεδόν αδύνατον να ταξιδέψουν καθώς οι τροχοί που χρησιμοποιούσαν στα άρματα δεν μπορούσαν να κινηθούν και έτσι τελικά ήρθε το τέλος για το εμπόριο και κατ' επέκταση για την αυτοκρατορία που βασιζόταν σε αυτό. Δεν ήταν παρά αιώνες αργότερα, γύρω στοΙΟΟπ.Χ., που οι ντόπιοι άρχισαν να χρησιμοποιούν καμήλες για τις μετακινήσεις τους, μια καινοτομία που όμως ήρθε πολύ αργά, όταν πλέον η Ατλαντίδα έιχε θαφτεί και ξεχαστεί κάτω από τους αμμόλοφους. Δεν ήταν ένας υδάτινος κατακλυσμός, αλλά η αποχώρηση των υδάτων που προκάλεσε τη συμφορά».Επίσης, η Δρ. Sage πιστεύει ότι η αναφορά του Πλάτωνα περί κατακλυσμού οφείλεται στο ότι ο φιλόσοφος παρερμήνευσε μια αιγυπτιακή λέξη που σημαίνει «κίνηση του νερού».Η αρχαιολόγος ελπίζει ότι την ερχόμενη άνοιξη θα μπορέσει να ηγηθεί μιας αποστολής αρχαιολόγων από τις ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία, στόχος της οποίας θα είναι να ερευνήσουν εξονυχιστικά μια περιοχή 3,5 τετραγωνικών μιλίων ερήμου στην περιοχή της Σαχάρα, προκειμένου να εντοπίσουν ίχνη της αρχαίας Ατλαντίδας.

































Βιβλιογραφία









Πλάτων, Τίμαιος - Κριτίας: Εκδόσεις Κάκτος 1993









Oxford Classical Texts









Loeb ClassicalLibrary. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press,London, W.Heinemann Ltd.









The Atlantis Hypothesis: Searching for a Lost Land. Επιμέλεια: Παπαμαρινόπουλος, Σταύρος (2007). Το βιβλίο αυτό περιέχει 47 επιλεγμένες παρουσιάσεις που έγιναν στο ομώνυμο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Μήλο 11-13 Ιουλίου 2005. Εκδόσεις Ηλιότοπος. ISΒN 9608988217



















Ιουλ 2011











Χαμένη Ατλαντίδα: Μύθος ή πραγματικότητα;









Δημοσιεύθηκε από Web News στις 8:04 πμ 7





















Υπήρξε ή όχι κάποτε η χαμένη Ατλαντίδα; Και αν ναι ποια ήταν η ακριβής τοποθεσία της; Γιατί εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει κανένα υλικό κατάλοιπο, καμιά αρχαιολογική μαρτυρία; Μήπως υπήρξε, αλλά μόνο στη φαντασία των ανθρώπων, στους μύθους και τους θρύλους της ανθρωπότητας; Ανεξαρτήτως όμως με την πραγματική φύση της περιβόητης ηπείρου, υπάρχουν και αυτοί που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην εξιχνίαση ενός από τα μεγαλύτερα μυστήρια όλων των εποχών.









Ειδικότερα, εξειδικευμένοι επιστήμονες και ερευνητές από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στην πανέμορφη Σαντορίνη για να ανταλλάξουν απόψεις και θεωρίες για τη χαμένη Ατλαντίδα.









Σύμφωνα με το περιοδικό Φαινόμενα και τον Μηνά Παπαγεωργίου, στα τέλη Ιουνίου 2011, πραγματοποιήθηκε το 3ο Διεθνές Συνέδριο για την Ατλαντίδα, υπό την αιγίδα των τμημάτων Γεωλογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Πανεπιστημίου Πατρών, της Εταιρείας Μελέτης της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας (ΕΜΑΕΜ) καθώς και του οργανισμού “Ηλιότοπος.”









Συνολικά στο συνέδριο έγιναν 23 διαλέξεις, οι 10 από Έλληνες και οι 13 από ξένους, από διάφορες χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Ρουμανία, η Νορβηγία, η Ισπανία και η Αυστραλία.









Ο καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών, και πρόεδρος της ΕΜΑΕΜ, Σταύρος Παπαμαρινόπουλος εισήγαγε το κοινό στο θέμα, ενώ στην ομιλία του ισχυρίστηκε πως η Ατλαντίδα υπήρξε και μάλιστα στην ίδια χρονική περίοδο με μια ισχυρή Αθήνα, κατά τη διάρκεια του 12ου προχριστιανικού αιώνα. Αναφέρθηκε δε εκτεταμένα στις πλατωνικές περιγραφές για την Ατλαντίδα.









Στη συνέχεια, παρουσιάστηκε η πρώτη επιστημονική έρευνα που διεξήχθη σε πραγματικό τόπο για την αναζήτηση της Ατλαντίδας, από τον Γάλλο Marc-Andre Gutscher του Γαλλικού Εθνικού Κέντρου για την Επιστημονική Έρευνα.









Η έρευνα έλαβε χώρα, στον πυθμένα του νησιού Spartel, λίγα μόλις μίλια έξω από τα Στενά του Γιβραλτάρ.









Ωστόσο, η έρευνα δεν κατέδειξε την ύπαρξη στοιχείων στην περιοχή αυτή, που να παραπέμπουν σε μια βυθισμένη πολιτεία.









Αξίζει να σημειωθεί πως αυτήν την περίοδο, βρίσκεται σε εξέλιξη μια νέα επιστημονική μελέτη, στον υποθαλάσσιο και παράκτιο χώρο της χερσονήσου Κόστα Ντε λα Λουθ στην Ανδαλουσία, στο σημείο όπου εκβάλλει ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ.









Μέσα στην επόμενη τριετία αναμένεται να ολοκληρωθούν οι έρευνες και να διεξαχθούν τα ανάλογα συμπεράσματα.









Διαφωτιστική ήταν η ομιλία, πάντα σύμφωνα με τα Φαινόμενα και το metafysiko.gr,του ηλεκτρονικού μηχανικού και μέλους της ΕΜΑΕΜ, Γιώργου Σαραντίτη, ο οποίος επισήμανε πως ο Πλάτωνας, στις αναφορές του για την Ατλαντίδα, δεν αναφέρει πουθενά με σαφήνεια πως η ήπειρος βυθίστηκε, όπως είναι η γενική πεποίθηση, γεγονός που έχει στρέψει τις έρευνες για την αναζήτησή της σε λάθος κατευθύνσεις.









Από την πλευρά του, ένας Ιταλός ερευνητής, ο Marco Bulloni, “τοποθέτησε” την Ατλαντίδα στα ρώσικα νησιά Solovetsky στη Λευκή Θάλασσα, τα οποία βρίσκονται πολύ κοντά στα σύνορα με τη Φινλανδία, προκαλώντας αίσθηση με την πρωτότυπη θεωρία του.









Μάλιστα ακολούθησε μια ιδιαιτέρως πειστική επιχειρηματολογία, σύμφωνα με την οποία στο κεντρικό νησί του συμπλέγματος, υπάρχουν έως και τις μέρες μας, δαιδαλώδεις υπόγειοι λαβύρινθοι που θα μπορούσαν να έχουν κατασκευαστεί από κάποιον αρχαίο πολιτισμό.









Ακόμα, σύμφωνα με τον Bulloni, υπάρχουν ενδείξεις καταστροφής και βύθισης ενός σημαντικού τμήματος του νησιού από τσουνάμι κατά το 1300 π.Χ.









Καταλήγοντας, τα βασικά συμπεράσματα του συνεδρίου έχουν ως εξής: η Ατλαντίδα υπήρξε και καταστράφηκε από κάποιο φυσικό φαινόμενο, όπως σεισμός ή τσουνάμι, πιθανότατα κατά το 13ο ή 12ο προχριστιανικό αιώνα.









Μάλλον δεν επρόκειτο για νησί αλλά μια περιοχή που βρισκόταν είτε στη νότια Ισπανία, είτε στις βορειοδυτικές ακτές της Αφρικής.









Τέλος, στο συνέδριο αποφασίστηκε πως πρέπει να συνεχιστούν οι έρευνες, υπό ένα επιστημονικό και πειραματικό πρίσμα.









Πηγή: Cosmo.gr

































Δείτε Περισσότερα: http://www.otherside.gr/2011/07/xameni-atlantida-mythos-pragmatikotita/#ixzz1dbVz1Ap6



========================================================================







ΑΥΤΑ ΓΡΑΦΕΙ Η ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ











Ατλαντίδα











Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

































Φανταστική αναπαράσταση της Ατλαντίδας από το Mundus Subterraneus του Athanasius Kircher, Άμστερνταμ 1665.









Η Ατλαντίδα (στα Αρχαία Ελληνικά: Ἀτλαντὶς νῆσος) είναι ένα μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας».









Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λυβικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».









Επειδή είναι μια ιστορία που ενσωματώνεται στους διαλόγους του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα θεωρείται γενικά ως παραβολή που κατασκευάστηκε από τον Πλάτωνα για να εξηγήσει τις πολιτικές του θεωρίες. Αν και η ιστορία του Πλάτωνα φαίνεται σαφής στους περισσότερους μελετητές, μερικοί προτείνουν ότι η περιγραφή του είναι εμπνευσμένη από παλαιότερες παραδόσεις. Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Πλάτωνας βασίστηκε σε προηγούμενα γεγονότα, όπως την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης ή τον Τρωικό πόλεμο, ενώ άλλοι επιμένουν ότι έλαβε έμπνευση από πιο σύγχρονα γεγονότα όπως την καταστροφή της Ελίκης το 373 π.Χ. και την αποτυχημένη εισβολή της Σικελίας το 415-413 π.Χ.









Η πιθανή ύπαρξη μιας αληθινής Ατλαντίδας ήταν θέμα που συζητήθηκε ενεργά κατά την κλασσική αρχαιότητα, αλλά συνήθως το απέρριπταν και το διακωμωδούσαν. Η ιστορία έμεινε βασικά άγνωστη κατά τον Μεσαίωνα και ξανά ανακαλύφτηκε στις αρχές των σύγχρονων χρόνων. Η περιγραφή του Πλάτωνα ενέπνευσε τις ουτοπιστικές δουλειές πολλών Αναγεννησιακών συγγραφέων, όπως τη «Νέα Ατλαντίδα» του Φράνσις Μπέικον. Ακόμα και σήμερα, η Ατλαντίδα εμπνέει τη μοντέρνα λογοτεχνία, από επιστημονική φαντασία ως κωμικά βιβλία ως και ταινίες. Το όνομά της είναι τώρα συνώνυμο με όλους τους αρχαίους αλλά εξελιγμένους (και χαμένους) πολιτισμούς.









[Επεξεργασία]Πλάτωνας





















Οι διάλογοι Τίμαιος και Κριτίας, που γράφτηκαν το 360 π.Χ. είναι οι πρώτες γνωστές αναφορές στην Ατλαντίδα. Για άγνωστους λόγους ο Πλάτωνας ποτέ δεν ολοκλήρωσε τον Κριτία, εντούτοις ο μελετητής Benjamin Jowett, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι ο Πλάτωνας αρχικά σκόπευε να γράψει και ένα τρίτο διάλογο με τον τίτλο «Ερμοκράτης». Ο John V. Luce υποθέτει ότι ο Πλάτωνας – αφού περιέγραψε την αρχή του κόσμου και της ανθρωπότητας στον Τίμαιο, καθώς επίσης και την αλληγορική τέλεια κοινωνία της αρχαίας Αθήνας και της επιτυχούς υπεράσπισης της ενάντια της εχθρικής Ατλαντίδας στον Κριτία - θα έκανε κύριο θέμα του Ερμοκράτη τη στρατηγική του Ελληνιστικού πολιτισμού κατά τη σύγκρουσή του με τους βάρβαρους. Ο Πλάτωνας έγραψε για την Ατλαντίδα στον Τίμαιο:









Πολλές μεγάλες και θαυμάσιες πράξεις καταγράφονται στις ιστορίες μας για το κράτος σας. Αλλά μια από αυτές ξεπερνά όλες τις υπόλοιπες στο μεγαλείο και την ανδρείk . Οι ιστορίες μιλούν για μια τρανή δύναμη που απρόκλητη εκστράτευε έναντι Ευρώπης και Ασίας, και στην οποία η πόλη σας κατάφερε να θέσει τέλος. Αυτή η δύναμη ξεπρόβαλε από τον «Πέλαγος του Άτλαντα» («Ατλαντικό»), και τότε ο πέλαγος αυτός ήταν πλεύσιμος, και είχε ένα νησί που βρισκόταν μπροστά από τα στενά που εσείς αποκαλείτε Ηράκλειες Στήλες. Το νησί ταυτόχρονα ήταν από Λιβύη και μεγαλύτερο από την Ασία, και ήταν ο δρόμος προς άλλα νησιά, που αν από αυτά περνούσες μπορούσες να φτάσεις στην απέναντι ήπειρο που περιέβαλε τον αληθινό ωκεανό – γιατί η θάλασσα εντός των Ηράκλειων Στηλών είναι μόνο ένα λιμάνι με στενό λαιμό και η άλλη είναι αληθινή θάλασσα της οποίας η περιβάλλουσα γη μπορεί όντως να αποκαλεστεί άπειρη. Τώρα, σε αυτή τη νήσο της Ατλαντίδας ήταν μια μεγάλη και απίστευτη αυτοκρατορία...









Τα τέσσερα πρόσωπα που λαμβάνουν μέρος στους δυο αυτούς διαλόγους είναι οι πολιτικοί Κριτίας και Ερμοκράτης και οι φιλόσοφοι Σωκράτης και Τίμαιος, όμως ο μόνος που αναφέρει την Ατλαντίδα είναι ο Κριτίας. Ενώ πιθανότατα όλοι αυτοί οι άνθρωποι έζησαν πραγματικά, οι διάλογοι όπως καταγράφηκαν μπορεί να ήταν εφεύρεση του Πλάτωνα. Στις γραπτές του δουλειές, ο Πλάτωνας κάνει εκτενή χρήση των Σωκρατικών διαλόγων προκειμένου να συζητηθούν οι αντίθετες θέσεις μέσα στα πλαίσια μιας υπόθεσης.









Ο Τιμαίος αρχίζει με μια εισαγωγή, που ακολουθείται από μια περιγραφή της δημιουργίας και της δομής του σύμπαντος και των αρχαίων πολιτισμών. Στην εισαγωγή, ο Σωκράτης διαλογίζεται πάνω στη τέλεια κοινωνία, όπως περιγράφεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα, και διερωτάται αν αυτός και οι φιλοξενούμενοί του μπορούν να θυμηθούν μια ιστορία που μιλά για μια τέτοια ακριβώς κοινωνία. Ο Κριτίας αναφέρει μια πραγματική, όπως ισχυρίζεται, τέτοια ιστορία και συνεχίζει να την αφηγηθεί όπως καταγράφηκε στον διάλογο Κριτίας. Στη ιστορία του, η Αθήνα φαίνεται να συμβολίζει την «τέλεια κοινωνία» και η Ατλαντίδα τον αντίπαλό της, που αντιπροσωπεύει την ίδια την αντίθεση των «τέλειων» γνωρισμάτων που περιγράφονται στην Πολιτεία. Ο Κριτίας υποστηρίζει ότι η ιστορία του προέρχεται από μια επίσκεψη του Αθηναίου νομοθέτη Σόλωνα στη Σαΐδα της Αιγύπτου, όπου γνώρισε ένα ιερέα που του μετάφρασε την ιστορία στα Ελληνικά από Αιγυπτιακά ιερογλυφικά γραμμένα πάνω σε παπύρους. Κατά τον Πλούταρχο, ο ιερέας ονομαζόταν Σόνχις, αλλά λόγω της μεγάλης χρονικής περιόδου μεταξύ Πλούταρχου και του υποτιθέμενου γεγονότος, αυτός ο προσδιορισμός είναι ανεπιβεβαίωτος.









Σύμφωνα με τον Κριτία, οι παλιοί Ελληνικοί θεοί διαίρεσαν τη Γη ώστε ο καθένας να έχει το μέρισμα του. Ο Ποσειδώνας πήρε το νησί της Ατλαντίδας. Το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και τη Μικρά Ασία μαζί, αλλά κατόπιν βυθίστηκε από ένα σεισμό και δεν έμεινε τίποτε άλλο παρά αδιάβατο λασπόνερο, που εμπόδιζε το ταξίδι σε οποιοδήποτε μέρος του ωκεανού. Οι Αιγύπτιοι περιέγραψαν την Ατλαντίδα ως ένα νησί περίπου 700 χλμ. σε πλάτος, αποτελούμενο κυρίως από βουνά στο βόρειο μέρος και κατά μήκος της ακτής, και με μια μεγάλη στενόμακρη πεδιάδα στα νότια που «εκτείνεται σε μια κατεύθυνση 3,000 στάδια (600 χλμ.) και 2,000 στάδια (400 χλμ.) στην άλλη»









Πενήντα στάδια μέσα από την ακτή ήταν ένα «βουνό όχι πολύ υψηλό σε οποιαδήποτε πλευρά». Εδώ ζούσε μια ιθαγενής γυναίκα την οποία ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας και της έκανε πέντε ζευγάρια αρσενικών διδύμων. Ο Άτλαντας, που ήταν ο μεγαλύτερος τους, έγινε βασιλιάς ολόκληρου του νησιού και του ωκεανού (που ονομάστηκε Ατλαντικός σε τιμή του), και του δόθηκε το βουνό της γέννησής του και η περιβάλλουσα περιοχή. Επίσης μυθικός βασιλιάς της Ατλαντίδας αδελφός του Άτλαντα φέρεται ο Αζάης.









Ο Ποσειδώνας χάραξε το βουνό της αγαπημένης του σε παλάτι, και το εσώκλεισε με τρεις κυκλικές τάφρους αυξανόμενου πλάτους (1-3 στάδια) που είχαν δακτυλίους γης ανάλογους σε μέγεθος. Οι κάτοικοι του νησιού τότε έκτισαν γέφυρες προς τα βόρεια του βουνού για να το ενώσουν με το υπόλοιπο νησί. Τότε άνοιξαν ένα μεγάλο κανάλι προς τη θάλασσα, έσκαψαν τούνελ παράλληλα με τις γέφυρες για να περνούν τα πλοία και χάραξαν αποβάθρες πάνω στους πέτρινους τοίχους των τάφρων. Κάθε πέρασμα προς την πόλη φρουρούνταν με πύλες και πύργους, και τείχη περιτριγύριζαν κάθε δακτύλιο γης. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από κόκκινη, λευκή και μαύρη πέτρα που έβγαλαν από τις τάφρους, και ήταν επικαλυμμένα με μπρούντζο, κασσίτερο και ορείχαλκο αντίστοιχα.









Κατά τον Κριτία, 9.000 χρόνια πριν τον Πλάτωνα, ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ αυτών εντός και εκτός των Ηράκλειων Στηλών (πιθανότατα τα στενά του Γιβραλτάρ). Η Ατλαντίδα είχε κατακτήσει μέρη της Λιβύης μέχρι και την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι τη Τυρρηνία, και υπέβαλε τους ανθρώπους τους στη δουλεία. Οι Αθηναίοι οδήγησαν μια συμμαχία ενάντια στην αυτοκρατορία της Ατλαντίδας, και καθώς η συμμαχία αδυνατούσε, οι Αθηναίοι επικράτησαν μόνοι και ελευθέρωναν κατακτημένες περιοχές. «Όμως αργότερα έγιναν δυνατοί σεισμοί και πλημμύρες, και σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα όλοι οι πολεμιστές βυθίστηκαν μέσα στη γη, και ομοίως η νήσος της Ατλαντίδας χάθηκε στα βάθη της θάλασσας».









[Επεξεργασία]Βιβλιογραφία





















Πλάτων, Τίμαιος - Κριτίας: Εκδόσεις Κάκτος 1993









Oxford Classical Texts









Loeb ClassicalLibrary. Cambridge, Massachusetts, Harvard University Press, London, W. Heinemann Ltd.









The Atlantis Hypothesis: Searching for a Lost Land. Επιμέλεια: Παπαμαρινόπουλος, Σταύρος (2007). Το βιβλίο αυτό περιέχει 47 επιλεγμένες παρουσιάσεις που έγιναν στο ομώνυμο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Μήλο 11-13 Ιουλίου 2005. Εκδόσεις Ηλιότοπος. ISΒN 9608988217









Vidal - Naquet, Pierre, Η Ατλαντίδα : Μικρή ιστορία ενός πλατωνικού μύθου, μτφρ. Χρήστος Δ. Μεράντζας, εκδ. Ολκός,Αθήνα, 2007









[Επεξεργασία]Εξωτερικές συνδέσεις





















Βρέθηκε πάλι η χαμένη Ατλαντίδα… [1]









Στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό η χαμένη Ατλαντίδα; Περιοχή με ποταμούς, πεδιάδες και βουνά βρέθηκε θαμμένη 2 χλμ. κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας [2]









Σκοτεινή και γριφώδης η ιστορία της Ατλαντίδας, αλλά όχι για έναν ιστορικό ο οποίος ειδικεύεται στην απομυθοποίηση των μύθων, συνέντευξη του Πιερ Βιντάλ-Νακέ στην Μαίρη Παπαγιαννίδου στο Βήμα 05/02/2006 [3]









Στεφανίδου, Αγάπη Θεόδωρου, Ο μύθος της Ατλαντίδας ως ειδολογικό και φιλολογικό πρόβλημα, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Φιλοσοφική Σχολή, Τμήμα Φιλολογίας-Μεταπτυχιακή Εργασία [4]


Ὁ Ἄτλας, μύθος ἢ ἱστορία;


Ἀπὸ τὸν/τὴν Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου

12 Votes

Θὰ ξεκινήσω παρουσιάζοντας μίαν πολὺ καλὴ ἀνάρτησι ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο Ancient History and technology





Άτλας (μυθολογία)

Ο Άτλας καταδικασμένος να φέρει στους ώμους του τον ουράνιο θόλο.

Στην ελληνική μυθολογία και κατά τον Ησίοδο, ο Άτλας ήταν γιος του Ιαπετού και της Ωκεανίδας Κλυμένης, και αδέλφια του ήταν ο Προμηθέας, ο Επιμηθέας και ο Μενοίτιος, οι γνωστοί «Ιαπετίδες».

Στη Τιτανομαχία ήταν αρχηγός των Τιτανιδών (γιων των Τιτάνων) και μάλιστα ο δυνατότερος και ο επιδεξιότερος, που όμως μετά τη νίκη του ο Δίας τον τιμώρησε για πάντα υποχρεώνοντάς τον να κρατά για πάντα τον

Ουρανό, (βλέπε και Ουράνια σφαίρα).

Επειδή τη “ θεία τιμωρία” αυτή την υπέμενε με θαυμαστή και παραδειγματική εγκαρτέρηση έλαβε το όνομα Άτλας (εκ του α και του τλάν = τα πάντα υπομένοντας). Για τον λόγο αυτόν στεκόταν ο Άτλας επί της κορυφής μεγάλου όρους της Αφρικής, το οποίο πήρε το όνομά του.

Εκεί τον βρήκε και ο Ηρακλής όταν τον «διέταξε» ο Ευρυσθέας να φέρει τα μήλα των Εσπερίδων και που επειδή, κατά συμβουλή του Προμηθέα, δεν ήθελε να πάει ο ίδιος στο κήπο των Εσπερίδων, αντικατέστησε τον Άτλαντα στα βαριά καθήκοντά του για όσο χρόνο εκείνος θα έλειπε. Όταν όμως ο Άτλας επέστρεψε με τα πολύτιμα φρούτα δεν ήθελε να κρατήσει τον ουρανό. Τότε προσποιούμενος ο Ηρακλής ότι θέλει λίγο βοήθεια για να κρατήσει τον θόλο καλύτερα κατάφερε να αφήσει στονΆτλαντα όλο το βάρος και έτσι να συνεχίσει τη τιμωρία του.

Κατά τον Οβίδιο (Μεταμορφ. Δ 626) ο Άτλας ήταν ένας πάμπλουτος βοσκός της Μαυριτανίας όπου και βασίλευε έχοντας όλων των ειδών τις αγέλες και απέραντους κήπους με τα περίφημα μήλα. Περνώντας όμως από εκεί ο Περσέας του ζήτησε να τον φιλοξενήσει. Αλλά ο Άτλας δεν τον δέχθηκε όταν έμαθε πως ήταν γιος του Δία, φοβούμενος κάποιο χρησμό που του είχε δώσει η Θέτιδα ότι γιος του Δία θα του έκλεβε τα μήλα. Όταν πλέον τόσο οι πειστικοί λόγοι του Περσέα, όσο και οι παρακλήσεις του απέβησαν άκαρποι αναγκάσθηκε ο μυθικός αυτός ήρωας να παρουσιάσει στον Άτλαντα τη κεφαλή της Μέδουσας με αποτέλεσμα να τον απολιθώσει. Έτσι ο τιτάνας αυτός μεταβλήθηκε σε όρος τεράστιο, ο Άτλας, του οποίου η μεσαία κορυφή ήταν το κεφάλι και οι ακραίες κορυφές οι ώμοι του, με πλούσια δάση από τη κόμη του και δρυμούς από τη γενειάδα του.

Ανεξάρτητα των παραπάνω μύθων ο Διόδωρος τον θεωρεί ως τον πρώτο αστρονόμο που από το πανύψηλο αυτό βουνό της Αφρικής γλίστρησε και έπεσε στη παρακείμενη θάλασσα δίνοντας τόσο στο βουνό όσο και στη θάλασσα το όνομά του Άτλας και Ατλαντικός αντίστοιχα.

Τέλος ο Άτλας είχε πολλές κόρες που όσες απέκτησε από την Πληϊόνη ονομάσθηκαν Πλειάδες, οι δε άλλες εκ του ονόματός του Ατλαντίδες.

Καὶ συνεχίζω ὡς Φιλονόη θέτοντάς (ὡς συνήθως) ἐρωτήματα πρὸς σκέψιν καὶ προβληματισμό.

Εἶναι ἱστορικό πρόσωπο ὁ Ἄτλας; Προσωπικῶς θεωρῶ πὼς μεγαλυτέρα ἀπόδειξις ἐκ τῶν τοπωνυμίων δὲν ὑφίσταται. Πᾶρτε παράδειγμα ἀπό δικές σας ἐμπειρίες. Ὅταν δικαιοῦστε νὰ ὀνοματίσετε μίαν ὁδό, συνήθως δίδεται τὸ ἀγαπημένο σας ὄνομα. (Κάποιοι δίδουν καὶ τό δικό τους. Λὲς καὶ ἐνδιαφερόμαστε ἐμεῖς νὰ μάθουμε πὼς ὁ τάδε τύπος ποὺ μένει στὴν γωνία εἶναι μαθηματικός, ἠλεκτρολόγος ἢ ἁπλῶς ἐπιδειξίας.) Ἂλλως τε, ἕνα πρόσωπο ποὺ δὲν ὑπῆρξε δὲν θὰ ἀναφερόταν σὲ κανέναν μύθο.



Οἱ μύθοι καταγράφουν μόνον γεγονότα ποὺ σημάδεψαν τὴν ἀνθρωπότητα. Στὸ ζήτημα τῶν θεῶν τοῦ κάθε λαοῦ, ἴσως νὰ χωροῦν πολλὲς ἑρμηνεῖες, ποὺ ἔχουν κύρια βάσι στὴν ἄγνοιά μας. Ἀλλὰ σὲ περιφερειακὰ πρόσωπα συνήθως δὲν εἶναι ἔτσι.

Ποιός εἶναι αὐτὸς σήμερα ποὺ ἀμφισβητεῖ τὴν Τροία καὶ τὰ τρωϊκά; Τὸ ἐὰν οἱ θεοί ἔπαιζαν ἢ ὄχι πεντόβολα μὲ τὶς τύχες τῶν θνητῶν, εἶναι διάφορον.

Συνεπῶς, παρατηρῶντας μόνον τὶς καταγραφὲς τῶν μύθων καὶ τὰ ἀτλαντικὰ τοπωνύμια, τὸ θεωρῶ δεδομένον πὼς ὁ Ἄτλας ἦταν ἱστορικό πρόσωπο.

Ἀπὸ τὴν ἄλλην μεριά, ἀναρωτιέμαι καὶ γιὰ τὸ πότε ὑπῆρξε. Διότι θὰ πρέπῃ νὰ ἦταν κάποιο πρόσωπο ποὺ γνώριζε μαθηματικά καὶ φυσική. (Ὅπως ἲσως γνωρίζουν ἀρκετοί, δὲν γίνεται νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ ἀστρονομία καὶ νὰ μὴν κατέχῃς αὐτὲς τὶς δύο βασικὲς φυσικὲς ἐπιστῆμες.) Ἐὰν λοιπὸν ὁ Ἄτλας ἦταν ἀστρονόμος, τότε κατεῖχε μαθηματικὰ καὶ φυσική.

Ναί, ἀλλά πότε;

Χρονικὰ ἀδυνατῶ νὰ τὸ τοποθετήσω ἀκόμη ἀκριβῶς. (Καὶ δὲν ξέρω ἐὰν θὰ τὸ καταφέρω κάποτε…) Σίγουρα ὁ Ἄτλας ὑπῆρξε πρὸ τοὐλάχιστον τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ Δευκαλίωνος. (Εἴπαμε, Δευκαλίων ἀνηψιός Ἄτλαντος.)

Ὅμως τί πληροφορίες ἔχουμε γιὰ τὴν χρονικὴ τοποθέτησι αὐτοῦ τοῦ κατακλυσμοῦ; Ὁ ὁποῖος ἦταν τόσο βίαιος ποὺ ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς Ἑλλάδος χάθηκε κάτω ἀπὸ τὰ ὕδατα. Ἀλλὰ γιὰ νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο, ἀπαιτοῦνται συνθῆκες γενικότερες. Δὲν γίνεται νὰ ὑψωθῇ μόνον στὴν Μεσόγειο τὸ ὕδωρ πλέον τῶν 200 μέτρων καὶ νὰ μὴν ἔχουμε ἀνάλογα σημάδια σὲ ἄλλες περιοχὲς τοῦ πλανήτου. (Ἄλλως τε ὁ Δευκαλίων προσάραξε στὸν Παρνασσό. Ὑψηλότατον ὄρος. Ὄρος. Μὲ περίπου 2.500 μέτρα ὕψος. Λέτε νὰ τὸν ἐνόχλησαν τὸν Παρνασσό τὰ 200 μέτρα ποὺ ὑπέθεσα;)

Δὲν γίνεται νὰ μᾶς ἀναφέρῃ ἡ μυθολογία ἀφανισμὸ τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους καὶ νὰ μὴν τὸ λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας. Οὔτε νὰ θεωρήσουμε (διότι ἔτσι μᾶς ἔμαθαν) πὼς εἶναι τοπικοῦ χαρακτῆρος κι ὄχι πρόβλημα γενικότερο τοῦ πλανήτου.

Συνεπῶς, ἐγώ τοὐλάχιστον, καταλήγω στὸ συμπέρασμα πὼς ἡ συγκεκριμένη καταστροφή, πρέπει νὰ ἀναφέρεται σὲ κάποιο γεγονός ποὺ ἀφοροῦσε τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῆς γῆς. Ἄρα; Μήπως συζητᾶμε γιὰ κάποιαν ὁλοσχερῆ καταστροφή;

Οἱ μεγαλύτερες ὅμως καταστροφὲς ποὺ συνέβησαν στὸν πλανήτη, ἀπὸ τὴν ἐπιστήμη τῆς ἐξελίξεως, τοποθετοῦνται σὲ πέντε περιόδους:

1η, τέλος ὀρδοβιδικίου περιόδου, περίπου πρὸ 440 ἑκατομμυρίων ἐτῶν.

2α, τέλος δεβονίου περιόδου, περίπου πρὸ 365 ἑκατομμυρίων ἐτῶν.

3η, τέλος περμίου περιόδου, περίπου πρὸ 250 ἑκατομμυρίων ἐτῶν.

4η, τέλος τριασικῆς περιόδου, περίπου πρὸ 215 ἑκατομμυρίων ἐτῶν καὶ

5η, στὰ ὅρια μεταξὺ κρητιδικῆς καὶ τριτογενοῦς περιόδου, περίπου πρὸ 65 ἑκατομμυρίων ἐτῶν.

Ἐὰν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας καὶ τὶς διάφορες περιόδους ποὺ πέρασε ὁ πλανήτης πρὸ κειμένου νὰ γίνῃ κατοικήσιμος καὶ νὰ ἐμφανίσῃ τὰ πρῶτα σημάδια ζωῆς, τότε θέλετε νὰ περάσουμε γρήγορα μέσα ἀπὸ τὰ πολλὰ ἑκατομμύρια καὶ νὰ φθάσουμε στὰ λίγα;

Ἐὰν δεκτῶ πὼς οἱ προηγούμενοι δύο κατακλυσμοί (Δαρδάνου καὶ Ὠγύγου) εἶναι παλαιότεροι, τότε θὰ πρέπῃ νὰ ἀναζητήσουμε χρονικὴ τοποθέτησι περὶ τὴν 3η τοὐλάχιστον καταστροφή. Τέλος περμίου. Ἀλλὰ ἂς πάρουμε τὴν τελευταῖα ἐμεῖς γιὰ νὰ μὴν κακοκαρδίσουμε κάποιον.

Μήπως λοιπὸν ὁ Ἄτλας ἔζησε περὶ τὰ 65 ἑκατομμύρια χρόνια πρίν; Παράλογον; Ζοῦσαν σὲ σπήλαια, ἐὰν ζοῦσαν, οἱ ἄνθρωποι τότε; Ἴσως ναί… Ἴσως ὄμως κι ὄχι. Γιὰ σκεφθεῖτε το λίγο… Ἴσως τελικῶς νὰ μὴν εἶναι καὶ τόσο παράλογον!

Ὁ Ἄτλας λοιπὸν ἦταν ἀδελφὸς Ἐπιμηθέως καὶ Προμηθέως. Ὁ Ἡρακλῆς ξέρουμε πὼς τὸν ἐβοήθησε ἀλλὰ ἐπίσης ξέρουμε πὼς ἔχει σώσει καὶ τὸν ἀδελφό του ἀπὸ τὴν ὀργή τοῦ Διός, ἐλευθερώνοντάς τον ἀπό τὸν Καύκασο.

Ἔως ἐδῶ γνωστά. Τό ἐρώτημα τώρα: Ὁ Ἕλλην ποίου υἱός εἶναι; Μήπως τοῦ Δευκαλίωνος; Κι ὁ Δευκαλίων; Ποίου υἱός; Νομίζω Προμηθέως… Δῆλα δή ὁ Ἕλλην εἶναι παιδί Δευκαλίωνος, ἐγγόνι Προμηθέως καὶ δισέγγονον Ἰαπετοῦ…

Τότε γιατί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες θέλουμε νὰ πιστεύουμε πὼς ἕλκουμε καταγωγὴ ἐκ Διός;

Ὁ Δίας ἦταν πρῶτος ἐξάδελφος τοῦ Προμηθέως. Ὁ Δίας τὰ ἔβαλε μὲ τοὺς Τιτᾶνες, δῆλα δή τοὺς παπποῦδες τῶν Ἑλλήνων. Καὶ τοὺς ἐφυλάκισε στὰ Τάρταρα… Δῆλα δή, ὁ Δίας ποὺ τιμοῦν οἱ Ἕλληνες, εἶναι ὁ ἀφανιστὴς τῶν Τιτάνων; Ἢ ἄλλως εἶναι ἀφανιστὴς τῶν προγόνων τῶν Ἑλλήνων; Μήπως καὶ τῶν Ἕλλήνων;

Κύττα κάτι πράγματα ὅμως… Μήπως καὶ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖον τὰ ξέρουμε λᾶθος;

Κλείνω ὅμως πάλι μὲ τὸν Ἄτλαντα. Γνωρίζουμε πὼς εἶναι ἐπιστήμων (ἐπίσταται γνώσεως, ἴσως καὶ σοφίας) καὶ τιμωρεῖται ἐκ Διός. (Εἶναι κι αὐτὸς Τιτάν; Φυσικά!) Ἀλλὰ ἡ ἐπιστήμη του, οἱ γνώσεις του «χάθηκαν». Περάσαμε ὡς ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τόσα πολλὰ ἀνεβοκατεβάσματα, ποὺ μᾶς φαίνεται ἀπίστευτο νὰ διατηροῦσαν κάποιοι πρόγονοί μας, πρὸ ἀκόμη καὶ ἑκατομμυρίων ἐτῶν, γνώσεις ἐπιπέδου (ἴσως κι ἀνωτέρου) τῆς συγχρόνου ἐπιστημονικῆς γνώσεως. Γιὰ σκεφθεῖτε ὅμως… Ἴσως ἡ ἀπουσία «συνδετικῶν κρίκων» νὰ μὴν ἀποδεικνύῃ ἀσυνέχεια ἀλλὰ ἀδυναμία ἀναγνωρίσεως τῶν σημείων καὶ τῶν συνδέσεων…



Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Μὴν προλάβουν κάποιοι νὰ μὲ …προλάβουν καὶ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν ἀλήθεια τῶν ὅσων γράφω. Δὲν εἶναι δική μου. Εἶναι τῶν προγόνων μας. Σκληρὴ ἀλήθεια ἀλλὰ ἀλήθεια.



Υ.Γ.2. Ὅσο γιὰ τὸ ἐὰν εἶναι ἤ ὄχι ἱστορία τὰ παραπάνω, θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε ὁ καθεῖς ἐξ ἡμῶν στὴν διάθεσί μας μερικὰ ἑκατομμύρια χρόνια γιὰ νὰ ἐρευνοῦμε. Διότι κάποιος διδάσκαλος ἔλεγε πρὸ ἐτῶν πὼς «ὅταν ἡ μυθολογία δεικνύῃ τὴν ἱστορία, ὁ ἀρχαιολόγος κυττᾶ τὸ δάκτυλο.»

Μὲ τὶς ὑγεῖες μας.

Μία μινωϊκή ἐπιγραφή στήν Ἀμερική;




Ἀπὸ τὸν/τὴν Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου


Γιατί ὄχι;



Ἔτσι κι ἀλλοιῶς οἱ Μινωΐτες ἁλώνιζαν ἐδῶ καὶ 120.000 χρόνια τοὐλάχιστον ἀνὰ τὴν ὑφήλιο.



Στήν Ἀμερική δέν θά ἔφθαναν;



Φιλονόη.



Μινωική επιγραφή(;) στην Αμερική



Διαβάστε παλαιότερο σχετικό θέμα: Μάγιας και Μινωίτες

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ένας άνδρας που λεγοταν Manfred Metcalf βρήκε μια πέτρα στην πολιτεία της Georgia, η οποία έφερε μια επιγραφή παρόμοια με την αρχαία γραφή της Κρήτης.



Η πέτρα αυτη έπεσε στα χέρια του Cyrus Gordon (Αμερικάνος Αρχαιολόγος και Γλωσσολόγος με ειδικότητα στις γλώσσες της Εγγύς Ανατολής) ο οποίος και δήλωσε:



”Αφου ερεύνησα την επιγραφή, ήταν προφανές για μένα πως η γραφή ηταν ίδια με αυτή της Μινωικής Γραμμικής Α και Μυκηναικής Γραμμικής Β. Συνεπώς υπήρχε μια επαφή μεταξύ Αμερικής και Αιγαίου στην στην Εποχη του Χαλκού κοντά στις Νότιες, Δυτικές και Βόρειες ακτές στον Κόλπο του Μεξικού. Αυτό δεν μπορεί να ειναι τυχαίο! Η Αρχαίες επιγραφές των πολιτισμών του Αιγαίου σε τρία διαφορετικά σημεία του Κόλπου αντανακλά τα υπερατλαντικά ταξίδια μεταξύ της Μεσογείου και του Νέου Κόσμου γύρω στα μέσα της 2ης χιλιετίας”. (Βισάλτης)

Μάγιας και Μινωίτες






Επιμέλεια: Γιώργος Εχέδωρος



Διαβάζοντας το άρθρο του Jοην Νoble Wilford – που μου έστειλε ο Βισάλτης μαζί με το φωτογραφικό υλικό- για την εξερεύνηση και τη χαρτογράφηση της μεγαλύτερης πόλης των Μάγιας στην Κεντρική Αμερική, εκτός από την εντυπωσιακή τρισδιάστατη εικόνα του αρχαιολογικού χώρου της πόλης Καρακόλ, στο Μπελίζε, με τη μέθοδο των κατευθυνόμενων παλμών λέϊζερ,

εντύπωση μου έκαναν οι εικόνες που ήταν ζωγραφισμένες στο πήλινο αγγείο των Μάγιας.





Πριν, όμως φθάσουμε εκεί, ας δούμε πως περιγράφει ο αρθρογράφος την εξερεύνηση στην μεγάλη πόλη των Μάγιας.



« Ένα ζευγάρι αρχαιολόγων, οι Αρλεν και Νταϊάνα Τσέιζ, δοκίμασαν μια νέα μέθοδο, χρησιμοποιώντας την ατμόσφαιρα για να στείλουν παλμούς λέιζερ που διείσδυαν στην πυκνή ζούγκλα και αντανακλούσαν στο έδαφος. Με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να αποκτήσουν τρισδιάστατες εικόνες του αρχαιολογικού χώρου της πόλης Καρακόλ», γράφει ο συντάκτης και θα προσθέσει:



Σε τέσσερις μόλις μέρες, ένα δικινητήριο αεροπλάνο, εξοπλισμένο με μια προηγμένη εκδοχή του lidar (ανίχνευση και κύμανση φωτός), πέταξε αρκετές φορές πάνω από τη ζούγκλα και συνέλεξε περισσότερα στοιχεία απ’ αυτά που είχαν καταφέρει να συγκεντρώσουν οι συνάδελφοι τους στα 25 χρόνια της επιτόπιας χαρτογράφησης. Επειτα από επεξεργασία τριών εβδομάδων των εργαστηριακών δεδομένων, οι μετρήσεις έφεραν στην επιφάνεια τις τοπογραφικές λεπτομέρειες μιας περιοχής 207 τ.χλμ., με ίχνη από μεγάλα αρχιτεκτονικά έργα αλλά και από σπίτια, δρόμους και αγροτικές κατασκευές.



«Μείναμε με το στόμα ανοιχτό», θυμάται η δρ Ντ. Τσέιζ, αναφερόμενη στην πρώτη φορά που είδαν τις εικόνες. «Πιστεύουμε», λέει, «ότι το lidar θα επιφέρει στην αρχαιολογική έρευνα για τους Μάγιας την ίδια περίπου επανάσταση που έφεραν η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα στη δεκαετία του ’50 και οι αποκρυπτογραφήσεις των ιερογλυφικών των Μάγιας στις δεκαετίες του ’80 και του ’90».







Παρατηρήσαμε, ότι τα σχέδια του εικονιζόμενου πήλινου αγγείου, το οποίο βρέθηκε στην αρχαία Καρακόλ,

παρουσιάζουν ομοιότητες με σχέδια τα οποία συναντούμε στην Κρήτη, το παλάτι της μινωικής Κνωσού.



Βέβαια τα ευρήματα των Μάγιας είναι περί το 650 μ.Χ. και τα μινωϊκά χάνονται στο βάθος του χρόνου.

Χρονολογικά είναι πολύ μακριά.







Οπωσδήποτε όμως φαίνεται ότι υπάρχει κάποια σχέση που δεν μπορούμε να αποδείξουμε.

Θα ήταν δυνατόν να φθάσουν οι μινωίτες στην Κεντρική Αμερική στα απώτατα αρχαϊκά χρόνια; Δεν το ξέρουμε.





Ωστόσο θα μπορούσαν από τον στόλο που είχαν και τα είδη και μεγέθη των σκαφών τους.



Τα Mινωικά σκάφη

Σε συνέντευξή του, ο καθηγητής Δρ Μηνάς Τσικριτσής- Ερευνητής Αιγαιακών γραφών- ο επιστήμονας που ανακάλυψε

και εξέτασε τον Μινωϊκό Υπολογιστή- αναφέρεται στον στόλο των Μινωϊτών και στο μέγεθος των σκαφών που είχαν.



Είναι εντυπωσιακά αυτά που μας λέει ο Δρ Μηνάς Τσικριτσής:



«Θεωρώ ότι πρέπει να απεμπλακούμε από τις αγκυλώσεις που έχουν δημιουργήσει οι έως τώρα παραδοχές ότι αυτός ο πολιτισμός οικοδομήθηκε αντλώντας στοιχεία και γνώσεις του βαβυλωνιακού και του αιγυπτιακού. Η κατανόησή του οφείλει να γίνεται

με μια διαθεματική προσέγγιση στα λιγοστά καμένα ευρήματά του. Χαρακτηριστικά,

θα αναφερθώ σε δύο γνωστές φωτογραφίες που εμφανίζουν μινωικά καράβια.



Το πρώτο καράβι απεικονίζεται σε ένα κυκλαδικό “τηγανόσχημο” σκεύος του 2300 π.Χ., με 14 ζεύγη κουπιών, πράγμα που μας παραπέμπει σε σκάφος μήκους 32 μέτρων. Σε μια άλλη παράσταση, από την τοιχογραφία της Σαντορίνης του 1640 π.Χ., διακρίνουμε ένα μεγάλο καράβι, με 26 ζεύγη κουπιών, που κατά τον συγγραφέα Cavin Μenzies αντιστοιχεί σε σκάφος 54 μέτρων. Η ναυτική αυτή εξέλιξη ακούγεται λογική για χρονική περίοδο 700 χρόνων. Δεν είναι όμως λογικό ένας πολιτισμός που είχε αναπτύξει το θαλάσσιο εμπόριο από το 2800 π.Χ. έως το 1200 π.Χ. να μην είχε αναπτύξει αντίστοιχη επιστήμη και για τις ανάγκες του. Θα έπρεπε, εκτός των άλλων, να είχε αναπτύξει τα μαθηματικά και την αστρονομία. Πράγμα που αποδεικνύουν αυτά τα ευρήματα!».



Ένα σκάφος 54 μέτρων είναι φυσικό να μην το είχαν, μόνο, για να ταξιδεύουν στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά

ή στη «μεγάλη λίμνη» της Μεσογείου.



Είχαν κάποτε οι Μινωίτες αποικίσει στην Κεντρική Αμερική ή απλά πρόκειται για απλή σύμπτωση;

Ίσως μια μεγαλύτερη έρευνα και συσχέτισης των δύο πολιτισμών μας έδινε κάτι πιο ουσιαστικό.



Μικρές Εκδόσεις Γιῶργος Ἐχέδωρος

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟΝ ΟΤΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ(ΣΒΑΣΤΙΚΕΣ, ΣΠΕΙΡΕΣ, ΜΑΙΑΝΔΡΟΙ, ΤΡΙΑΙΝΕΣ, ΑΕΤΩΜΑΤΑ, ΚΟΛΩΝΕΣ κλπ) ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ Α ΚΑΙ Β ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΓΡΑΦΗΣ , ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ , ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΛΕΩΝ , ΤΟΠΟΘΕΣΙΩΝ , ΩΚΕΑΝΩΝ , ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΣΤΑ ΛΕΞΙΛΟΓΙΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΛΑΩΝ , ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΛΑΩΝ, ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ κλπ. ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ ; ΦΥΣΙΚΑ Ο "ΕΚΛΕΚΤΟΣ ΛΑΟΣ" ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ . ΟΙ ΔΕΙΝΟΤΕΡΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ ΡΩΜΙΟΙ.
ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ

Μινωϊκὲς ἀποικίες στὴν Ἀμερική.

ἀρχαιολογία, ἱστορία by Φιλονόη ἐκ τοῦ Πόντου
Ἡ δική μου ἄποψις (δὲν γράφω ἀκόμη γνώμη) εἶναι πὼς ἡ παρουσία τῶν Ἑλλήνων ἀνᾲ τὸν πλανήτη θὰ ἔπρεπε νὰ διερευνηθῇ ἐκ νέου, καὶ μὲ ἄλλες βάσεις.
Αὐτὸ σημαίνει πὼς τὰ διάφορα εὑρήματα ποὺ κατὰ καιροὺς ἔρχονται στὸ φῶς, δὲν μποροῦν νὰ παραμένουν ἀσύνδετα καὶ «τυχαῖα». Οὔτε νὰ ἀγνοοῦνται ἐπιδεικτικῶς ἀπὸ «γνῶστες» καὶ κρατοῦντες.
Τὸ γιατὶ κάποιοι ἀρνοῦνται νὰ ἐπανατοποθετήσουν τὶς πληροφορίες ποὺ λαμβάνουμε, ἀπὸ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ εὑρήματα, εἶναι δικό τους θέμα.
Ἡ δική μας δουλειὰ εἶναι νὰ τὶς διαδίδουμε καὶ νὰ τὶς κρατᾶμε ζωνταντὲς στὴν μνήμη μας.
Ἀκολουθοῦν κι ἄλλες γενεές. Κι αὐτὲς δὲν πρέπει νὰ χάσουν τίποτα ἀπὸ ὅσα δικαιοῦνται.

Μινωικές αποικίες στην Αμερική;
Ακούγεται ότι οι Μινωίτες ήταν δεινοί θαλασσοπόροι που δημιούργησαν αποικίες ως και στον Καναδά και εκμεταλλεύτηκαν τα τοπικά ορυχεία χαλκού
Ξαναχτίζοντας την «Αργώ», ο Βασίλης Δελημήτρος και ο Tim Severin απέδειξαν το 1984 ότι μπορούσε να φτάσει στην Κολχίδα. Θα μπορούσε όμως να νικήσει τον ωκεανό;
Ενώ το παρόν αυτού του τόπου μαστίζει η απογοήτευση, το παρελθόν του δεν παύει να μας εκπλήσσει γοητευτικά. Και είναι τόσο πολλές οι εκπλήξεις ώστε να δυσπιστεί κανείς για οτιδήποτε, ακόμη κι αν είναι σκαλισμένο σε γρανίτη. Κάτι τέτοιο, το ασύλληπτο, διηγούνται τα βράχια Σκανδιναβίας και Β. Αμερικής: ότι οι πρόγονοι των Κρητών «έκοβαν βόλτες» στον Ατλαντικό, αρμέγοντας τα πλούτη Βαλτικής και Αμερικής, 40 ολόκληρους αιώνες προτού ο Κολόμβος φιλήσει το χώμα των «Δυτικών Ινδιών»! Το πώς και υπό ποιους όρους θα μπορούσε να συμβεί αυτό είναι κάτι που η κοινή λογική εύκολα θα κατέτασσε στην παραεπιστημονική φιλολογία και στην εθνικιστική μυθοπλασία. Ομως, προτού υποκύψετε στο εύκολο της απόρριψης, ρίξτε μια ματιά στα συσσωρευόμενα αποδεικτικά στοιχεία. «Το Βήμα» τα ιχνηλάτησε για εσάς.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια αφότου πρωτάκουσα – από τον αείμνηστο καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Αντώνη Κονταράτο, συγκεκριμένα – για το ενδεχόμενο αρχαίοι Ελληνες να είχαν φθάσει στην… Αμερική, ψάχνοντας για νέες πηγές μετάλλων. Ομολογώ ότι χαμογέλασα τότε, σκεπτόμενος όλα τα υπόλοιπα απίθανα που είχα διαβάσει για αρχαίους Ελληνες στη Ν. Αμερική, την Αυστραλία ή την Ιαπωνία. Και θα κρατούσα στο απωθημένο αυτή τη θεωρία αν δεν μάθαινα για ένα πρόσφατο βιβλίο – το The LostEmpire of Atlantis του Gavin Menzies – που επανέφερε παταγωδώς το θέμα και ανακίνησε σωρεία συζητήσεων στο Διαδίκτυο.
Στο βιβλίο του ο Menzies ακολουθεί αρχικά τα ίχνη των Μινωιτών στη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, την Ινδία και την Κεϊλάνη – όπου τα έπη Sangam των Tamil μιλούν ακόμα για «τα υπέροχα πλοία των Ελλήνων που φέρνουν χρυσό και φεύγουν φορτωμένα πιπέρι…». Εκπληκτος από τα μουσειακά ευρήματα που δικαίωναν τον Στράβωνα και τον Πτολεμαίο, ο συγγραφέας αναλογίστηκε όχι μόνον τα μυστικά ναυσιπλοΐας που πρέπει να κατείχαν οι Μινωίτες, αλλά και το πού έβρισκαν όλες εκείνες τις ποσότητες μετάλλων που εμπορεύονταν. Η Κύπρος με τα μεταλλεία χαλκού γνωρίζουμε ιστορικά ότι δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει καν στις απαιτήσεις των Φαραώ. Κι όμως, οι Μινωίτες τους έδωσαν χάλκινα πριόνια ενισχυμένα με κασσίτερο για να κόψουν τους ογκόλιθους των πυραμίδων τους… Καταπώς βρέθηκε γραμμένο στα αρχεία του βασιλιά Σάργκον των Ακκαδίων, τα μινωικά πλοία έφερναν ήδη από το 2350 π.Χ. κασσίτερο, από την Ισπανία και τη Βρετανία. Κι έπειτα, εκείνο το απίθανο εύρημα του 1450 π.Χ. στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης από πού ήρθε; Lasioderma serricorne, δηλαδή κάμπια των φύλλων καπνού! Ναι, του καπνού που όλοι γνωρίζαμε ότι πρωτόφτασε στην Ευρώπη τον 16ο αι. μ.Χ. από την αμερικανική ήπειρο. Οπότε, ο Menzies στράφηκε τώρα δυτικά, ψάχνοντας να βρει κατά πόσο – και πώς – εκείνοι οι ατρόμητοι ναυτικοί είχαν όχι μόνον διαβεί τις Ηράκλειες Πύλες, αλλά και είχαν φθάσει στον Νέο Κόσμο.

Μινωίτες και Μυκηναίοι στις ακτές του Ατλαντικού

Το αρχαιότερο πλοίο των ακτών των Βίκινγκς, το Hjortspring, έχει τη μορφή των πετρόγλυφων μινωικών καραβιών
Ο μίτος που ξετύλιξε στο υπόλοιπο του βιβλίου του αυτός ο 72χρονος πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Βρετανίας δεν ήταν πρωτόγνωρος: Πριν από δύο χρόνια, τόσο στο κανάλι της ΝΕΤ όσο και στα «Νέα» (βλ. www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4557236), ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος είχε υποστηρίξει την ιδέα ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν εξερευνήσει τις παράκτιες περιοχές της Ισπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Ιρλανδίας ψάχνοντας για μέταλλα και ίσως είχαν φθάσει στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και την Αμερική.

Αναλυτικά, το σκεπτικό του ο κ. Μαριολάκος το παρέθεσε σε μία εργασία που θα βρείτε δημοσιευμένη στο Διαδίκτυο (www.ekke.gr/estia/Cooper/Mariolakos/New_Mariolakos_greek.pdf). Εκεί, ενημερώνει αρχικά για το πώς και ασχολείται με τέτοιο θέμα ένας γεωλόγος: «Η γεωμυθολογία είναι ένας κλάδος των γεωεπιστημών που ασχολείται με τις φυσικογεωλογικές συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της μυθολογικής εποχής και, μέσω αυτής της ανάλυσης, βρίσκει την αμοιβαία σχέση μεταξύ γεωλογίας και μυθολογίας. Η δική μου εμπειρία, ως γεωλόγου ο οποίος έχει περάσει τη ζωή του μελετώντας τη γεωλογία της Ελλάδας, έδειξε ότι (…) στην ελληνική μυθολογία περιλαμβάνονται και φυσικογεωλογικές διεργασίες που εξελίσσονται σε πολύ μακρινές περιοχές, όπως στην περιοχή του Βόρειου Ατλαντικού και αλλού». Και αναλύει έπειτα διεξοδικά τις αρχαίες πηγές που εξέτασε, όπως το έργο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης».

α «ύποπτα» ορυχεία
Δύσπιστος ων, τον αναζήτησα για να μου δώσει «πειστήρια». Από τα όσα μου είπε συνήγαγα ότι υπήρξαν δύο κλειδιά που ξεκλείδωσαν την υπόθεση των «Ελλήνων στην Αμερική». Το ένα ήταν ένα μεταλλουργικό ανεξήγητο: οι αρχαιολόγοι των ΗΠΑ έχουν βρει 5.000 ανοιχτά ορυχεία χαλκού (σχεδόν απόλυτα καθαρού) στις ακτές της λίμνης Superior, μεταξύ Μίσιγκαν των ΗΠΑ και Καναδά, απ’ όπου έχουν εξαχθεί κάπου 500.000 τόνοι μεταξύ 2470 – 1050 π.Χ., που… κανένας δεν γνωρίζει πού πήγαν! Συγκεκριμένα, οι τότε Ινδιάνοι των περιοχών αυτών ζούσαν στη Λίθινη Εποχή και μόνο μετά το 1500 π.Χ. αρχίζουν να χρησιμοποιούν περιορισμένες ποσότητες χαλκού – κι αυτές μόνο για κοσμήματα. Ποιος λοιπόν ήταν ο «κλέφτης» κι από πού και πώς ήρθε;

Δεδομένου ότι η Μεσόγειος και η Μεσοποταμία ήταν εκείνες που τότε διέρχονταν την Εποχή του Χαλκού (και ο χαλκός ήταν τότε ακριβότερος κι από το χρυσάφι), οι υποψίες στρέφονται προς τα εκεί. Κατά εντυπωσιακή μάλιστα συγκυρία, οι μυστηριώδεις μαζικές εξορύξεις χαλκού τόσο στη Βόρεια Αμερική όσο και στην Ισπανία και τη Βρετανία σταμάτησαν γύρω στο 1350 π.Χ. – την εποχή που το ηφαίστειο της Θήρας καθόρισε τη μοίρα των Μινωιτών. Και οι Ελληνες που παρέλαβαν τη σκυτάλη (Αχαιοί Μυκηναίοι αρχικά, Δωριείς και Ιωνες στη συνέχεια) είναι οι μόνοι που διηγούνται ταξίδια από παλιά στην Ωγυγία (Ισλανδία), το Κρόνιο Πέλαγος και τις δυτικότερες ακτές.
Για το πώς πήγαν, η απάντηση θα μπορούσε να δοθεί μόνο με το κλειδί που λέγεται γνώση των ωκεάνιων ρευμάτων – των ρευμάτων του ωκεανού που ο Ομηρος περιέγραφε ως βαθύρροο και βαθυδίνη. Το ρεύμα του Κόλπου του Mεξικού, το περίφημο Gulf Stream, στριφογυρνά στον Ατλαντικό και διακλαδίζεται σε βρόγχους που εισχωρούν στη Μεσόγειο και στη Βαλτική. Οποιος γνωρίζει αυτές τις υδροτσουλήθρες και τοποθετεί κατάλληλα το σκαρί του επάνω τους «πετάει». Για παράδειγμα – λέει ο κ. Μαριολάκος – ο Πλούταρχος αποφαίνεται πως ένα σκαρί σαν την «Αργώ» μπορούσε να διανύσει τα 900 χλμ. απόστασης Βρετανίας -Ισλανδίας σε 5 ημέρες (4-5 μίλια/ ώρα).

Μινωικές κρουαζιέρες στο Κρόνιο Πέλαγος
Μινωικές λέξεις και σκίτσα πλοίων περιμένουν την εξήγησή τους στα βράχια των ακτών της Βαλτικής

Ρώτησα σχετικά τον δρα Μηνά Τσικριτσή, που πρότινος είχε εντοπίσει τον «πήλινο υπολογιστή ναυσιπλοΐας» των Μινωιτών (βλ. www.tovima.gr/science/research/article/?aid=391944). Κατά την επικοινωνία μας αμφισβήτησε την ερμηνεία του Aartun, αλλά ήταν βέβαιος για το ότι επρόκειτο για Μινωίτες, καθώς μια πρόσφατη μελέτη του προσέθεσε υποστηρικτικά στοιχεία στη θεωρία του καθηγητή Μαριολάκου για πέρασμα στην αντίπερα όχθη του ωκεανού. Μου είπε συγκεκριμένα:Τα επιχειρήματα του καθηγητή Μαριολάκου ήταν εντυπωσιακά και μου φαίνονταν λογικά. Το δυσθεώρητο όμως του επιτεύγματος δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί παρά μόνο με αποδείξεις για το ότι αρχαϊκά πλοία σαν την «Αργώ» μπορούσαν να πάνε τόσο μακριά – πόσω μάλλον τα ακόμα αρχαιότερα μινωικά. Θυμήθηκα ένα δημοσίευμα του 2010, από νορβηγική εφημερίδα, σύμφωνα με το οποίο είχαν βρεθεί μυστηριώδη γράμματα της περιόδου 1800 – 1000 π.Χ. σκαλισμένα σε γρανίτη. Τα γράμματα αυτά αποκρυπτογράφησε ως μινωικά ο νορβηγός γλωσσολόγος και ακαδημαϊκός Kjell Aartunκαι τιμήθηκε γι’ αυτό με το χρυσό μετάλλιο του βασιλιά. Κατά τον Aartun, οι μινωικές λέξεις μεταφράζονταν «Μαλακός και καθαρός», αναφερόμενες στο μεγαλύτερο κοίτασμα αργύρου όλης της Ευρώπης που είχαν εντοπίσει στο Kongsberg του Οσλο αυτοί οι απίστευτοι κυνηγοί θησαυρών. Αλλά μήπως είχαν αφήσει και άλλα ίχνη πίσω τους;

Ο Πλούταρχος περί… Καναδά
Μία από τις παράλιες φλέβες χαλκού στη λίμνη Superior των ΗΠΑ, με τα πανάρχαια ίχνη εξόρυξης
- «Ο Πλούταρχος γράφει: «Οσο για τη μεγάλη ήπειρο, από την οποία η μεγάλη θάλασσα περιέχεται σε κύκλο, από τα άλλα νησιά απέχει λιγότερο, από την Ωγυγία όμως γύρω στα πέντε χιλιάδες στάδια ταξιδεύοντας με πλοία με κουπιά. (…) Από την ηπειρωτική γη τα κοντινά μέρη κατοικούν Ελληνες, γύρω από κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα (λίμνη), του οποίου το στόμα βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμα της Κασπίας θάλασσας». Οι αποστάσεις μεταξύ Γροιλανδίας, Νέας Γης και νησιού Baffin του Καναδά είναι περίπου 1.140 χλμ., ενώ μεταξύ Νέας Γης και νησιού Baffin είναι περίπου 1.300 χλμ. Η αναφορά ότι γύρω από τον κόλπο κατοικούν Ελληνες μας φανερώνει μια αποικία στον κόλπο του Αγ. Λαυρεντίου.
Το σημαντικό όμως στην περιγραφή αυτή είναι ότι μας παρέχει γεωγραφικές πληροφορίες οι οποίες είναι σωστές. Πράγματι, ο κόλπος του Αγ. Λαυρεντίου μοιάζει με τη Μαιώτιδα λίμνη (Αζοφική Θάλασσα, στον Εύξεινο Πόντο) και είναι λίγο μεγαλύτερος. Οσο για την πληροφορία ότι το στόμιο του κόλπου είναι στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας, κοιτώντας στο Google Earth εύκολα διακρίνουμε ότι τα δύο στόμια βρίσκονται σε βόρειο γεωγραφικό πλάτος 47ο, άρα στην ίδια ευθεία. Αυτή η πληροφορία είναι και η μοναδική αναφορά στην αρχαία γραμματεία που μας δείχνει ότι μπορούσαν εκείνη την εποχή να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη στον Πλούταρχο που θεωρώ απόδειξη αληθείας για τα ταξίδια στην Αμερική».
- Δηλαδή… τι; - «Μας λέει: «Οταν λοιπόν ο αστέρας του Κρόνου, τον οποίο εμείς αποκαλούμε Φαίνοντα ενώ εκείνοι Νυκτούρο, φτάσει στον Ταύρο μετά από περίοδο τριάντα ετών, αφού προετοιμάσουν επί χρόνο πολύ τη θυσία… (ξεκινούν το ταξίδι της επιστροφής)». Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να ελέγξουμε αστρονομικά την περίοδο που πιθανόν έγινε το συγκεκριμένο ταξίδι που εξιστορεί. Ο Πλάτωνας είχε κατατάξει τους πλανήτες στο ηλιακό σύστημα, σε σειρά από έξω προς τα μέσα ως προς τη Γη, με τα εξής ονόματα: Φαίνοντας (ο Κρόνος), Φαέθοντας (ο Δίας), Πυρόεντας (ο Αρης), Εωσφόρος (η Αφροδίτη), Στίλβοντας (ο Ερμής), Ηλιος και Σελήνη. Το όνομα Φαίνοντας ετυμολογικά σημαίνει αυτόν που γίνεται ορατός, ενώ η λέξη Νυκτούρος σημαίνει αυτόν που είναι τελευταίος στη νύκτα. Με χρήση ειδικού προγράμματος αστρονομίας έλεγξα στις γεωγραφικές συντεταγμένες του Καναδά για την εποχή του Πλουτάρχου (1ου αι. μ.Χ.) σε ποια χρονολογία και σε ποιον μήνα ο πλανήτης Κρόνος βρίσκεται στον αστερισμό του Ταύρου πριν ανατείλει ο Ηλιος. Επιβεβαίωσα ότι κάθε 30 σεληνιακά χρόνια εμφανίζεται όντως το φαινόμενο να ανατέλλει ο Κρόνος στον Ταύρο. Επειτα, πάλι, ο Πλούταρχος λέει: «Τα νησιά που βρίσκονται πέρα κατοικούνται από Ελληνες και βλέπουν τον Ηλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα επί τριάντα μέρες. Και η νύχτα εκεί έχει ελαφρύ σκοτάδι και λυκαυγές που φέγγει από τη δύση». Εφόσον το ταξίδι επιστροφής ξεκινούσε αρχές Ιουνίου, τότε πρέπει να ελέγξουμε πού έβλεπαν τον Ηλιο να κρύβεται λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες. Με κατάλληλο πρόγραμμα βρήκα ότι την εποχή του 1ου αι. π.Χ. στη Γροιλανδία (60ο βόρεια) ο Ηλιος έδυε μία ώρα μεταξύ 4-5 π.μ. και αυτό συνέβαινε για χρονικό διάστημα ενός μήνα, από 9/6 ως και 9/7. Η ταύτιση αυτή δηλώνει ότι αρχικά ταξίδευαν βόρεια, φθάνοντας κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, όπου τη θάλασσα ονόμαζαν Κρόνιο Πέλαγος. Στην περιοχή αυτή η νύχτα έχει όντως λυκαυγές και ελαφρύ σκοτάδι. Η αστρονομική σύνδεση, σε συνδυασμό με τις γεωγραφικές γνώσεις των δύο τόπων που έχουν ίδιο γεωγραφικό πλάτος, καταδεικνύει ότι το ταξίδι που περιγράφει ο Πλούταρχος – από την Αμερική στην Καρχηδόνα, το 86 μ.Χ. – όντως συνέβη.

Ο συλλογισμός ήταν συγκλονιστικός, αλλά με συγκρατούσε το ότι μετρούσαμε τα δεδομένα ενός ταξιδιού στη ρωμαϊκή πλέον εποχή – μια εποχή που ίσως οι ταξιδιώτες να είχαν και Μηχανισμό των Αντικυθήρων εν πλω». Τι στοιχεία είχαμε ότι πλοία της μινωικής εποχής κατόρθωναν το ταξίδι; Οι εκπλήξεις από τη χώρα των Βίκινγκς (βλ.ένθετο) έδωσαν ίσως την απάντηση.

Ιχνη και ίντριγκες στον Νέο Κόσμο

Απίστευτη συλλογή στρατιωτών και αρμάτων στο Ιλινόι, αλλά είναι αληθινή;
Απέμενε το να βρει κανένας αντίστοιχα αποδεικτικά στοιχεία στις ακτές του Αγίου Λαυρεντίου ή της λίμνης Superior για να δεχτεί ως πιθανό το απίθανο των Μινωιτών στην Αμερική. Ο Menzies ανέφερε ως τέτοια «1.200 περίπου μινωικά ευρήματα γύρω από τη λίμνη Superior». Βάλθηκα λοιπόν να τα βρω.
Προέκυψε ότι ευρήματα υπάρχουν όντως πολλά: τα πρώτα στοιχεία μη ινδιάνικης εξόρυξης βρέθηκαν σε φλέβες χαλκού, στη χερσόνησο Keweenaw της λίμνης Superior – κοντά σε ένα χωριό που ονομάζεται… Λαύριο (Laurium). Εκεί βρέθηκε και το πετρόγλυφο ενός άκρως συμβολικού μινωικού πλοίου (βλ.http://megalithicresearch.blogspot.com/2009/12/petroglyph-of-sailing-boat-copper.html). Επίσης, στο Newberry του Μίσιγκαν, είχαν ήδη από το 1896 βρεθεί τρία αγαλματίδια και μία πινακίδα με «περίεργη γραφή». Κανένας δεν μπορούσε να την ερμηνεύσει τότε, αλλά όταν ο Εβανς προχώρησε στις ανασκαφές της Κνωσού – το 1900 – έγινε προφανές ότι η γραφή συγγένευε με τη Γραμμική Α. Η πληθώρα όμως των «απεικονιστικών στοιχείων» που παραπέμπουν στη Μεσόγειο βρέθηκε στη συνέχεια σε χέρια ιδιωτών, με τα περισσότερα να καταλήγουν σε άγνωστους συλλέκτες και πολλά – χρυσά και ασημένια – να φημολογείται ότι έχουν λιωθεί από τους άπληστους θηρευτές τους. Τα περισσότερα είχαν βρεθεί το 1925, από έναν αγρότη του Ιλινόις, τον Orville Lowery, και το 1982 από έναν τυχοδιώκτη, ονόματι Russ Burrows, που ισχυρίστηκε ότι βρήκε ένα ιερό και 13 ασύλητους τάφους σε ένα σύμπλεγμα σπηλαίων, επίσης στο Ιλινόις.
Εν κατακλείδι και συνοπτικά, τα παρατιθέμενα στο Διαδίκτυο ευρήματα επί αμερικανικού εδάφους περιλαμβάνουν πάμπολλες πέτρες με χαραγμένες επάνω τους μορφές στρατιωτών με στολές που θυμίζουν Μινωίτες, Φιλισταίους, Μυκηναίους, Φοίνικες και Αιγυπτίους, αρκετά πετρόγλυφα με μινωικού και αιγυπτιακού τύπου πλοία, και επιγραφές που άλλες θεωρούνται κυπρομινωικής γραφής και άλλες σύμμεικτες με ετρουσκικές, λατινικές και ελληνικές λέξεις. Το πιο εύγλωττο όμως οπτικά στοιχείο (εφόσον αποδειχθεί και αυθεντικό) είναι ένα μετάλλιο που βρέθηκε στο Cleveland του Οχάιο το 2006, με τον μινωικό πέλεκυ στη μία πλευρά και στην άλλη τον Πρίγκιπα των Κρίνων, που γνωρίζουμε από την τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού (1690 π.Χ.)!
Αυτόκλητοι αρχαιολόγοι – μεσσίες
Σιωπηλοί μάρτυρες αυτές οι πέτρες του Μίσιγκαν, με μινωικά και μυκηναϊκά πλοία χαραγμένα πάνω τους
To θέμα περιπλέχθηκε περισσότερο όταν τους «Ιντιάνα Τζόουνς του Χαλκού» προσέγγισαν «στρατευμένοι αρχαιολόγοι», εκ μέρους της Εκκλησίας των Μορμόνων, οι οποίοι πάσχιζαν να δικαιώσουν τα ρηθέντα υπό του προφήτη τους ότι την Αμερική είχαν εποικίσει… Ιουδαίοι, γύρω στο 2000 π.Χ. Εκτοτε έχει στηθεί ένα απίστευτο γαϊτανάκι, με κάθε είδους ερμηνείες των ευρημάτων να ξεφυτρώνουν στο παραεπιστημονικό περιοδικόAncient American (www.ancientamerican.com/), ενώ η επίσημη αρχαιολογία απέχει. Αυτή η παράδοξη κατάσταση έχει οδηγήσει σε αδυναμία διασταύρωσης της αλήθειας των ισχυρισμών και στην έκφραση ακραιφνών θεωριών. Για παράδειγμα, ένας επιγραφολόγος ονόματι Paul Schaffranke ισχυρίστηκε σε διάλεξη του 1995 (βλ.www.youtube.com/watch?v=ZO9OstWDAac) ότι αποκρυπτογράφησε τη σύμμεικτη γραφή των αρχαίων πινακίδων και ότι αυτή διηγείται ένα απίστευτο ρέκβιεμ των πρώτων εκείνων αποίκων της Αμερικής: ότι Ελληνες της Αλεξάνδρειας – φυγάδες της χριστιανοκρατούμενης πλέον Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας – κατέφυγαν στο τελευταίο προπύργιο των Φοινίκων, στη Μαυριτανία, κι από εκεί έφθασαν όλοι μαζί στις Μεγάλες Λίμνες, για να χτίσουν το μεικτό και τελευταίο τους βασίλειο!

Κρητικό DNA στους Ινδιάνους!
Το μόνο επιστημονικό που έχουμε προς υποστήριξη όλων των σεναρίων αποίκισης από τη Μεσόγειο είναι η γενετική μελέτη «Origin and Diffusion of mtDNA Haplogroup X», του 2003 (βλ. www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1180497/). Σε αυτήν εντοπίστηκε ότι το μιτοχoνδριακό DNA haplogroup X2 που απαντάται στους Κρήτες σε υψηλό ποσοστό (7,2%) απαντάται σε παρόμοια υψηλό ποσοστό (ως 5%) και σε 20.000 μέλη ινδιάνικων φυλών της ΒΑ Αμερικής! Σε παρόμοιο «ευρασιατικό συμπέρασμα» είχε καταλήξει και η κρανιακή συγκριτική μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν «Old World sources of the first New World human inhabitants: a comparative craniofacial view», του 2001 (βλ.www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11481450). Επειτα, το 2008, η εργασία μιας ομάδας ερευνητών από πανεπιστήμια της Ελλάδας, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ρωσίας και της Τουρκίας, υπό τον καθηγητή του Αριστοτελείου Κωνσταντίνο Τριανταφυλλίδη, έστρεψε τον προβολέα της γενετικής ιχνηλάτησης ακόμα πιο πίσω: αποφάνθηκε βάσει DNA ότι οι Μινωίτες είχαν εγκατασταθεί στην Κρήτη προερχόμενοι από την Ανατολία – τα μέρη που τη 2η χιλιετία π.Χ. κατέλαβαν οι Χετταίοι.

Και τότε θυμήθηκα ότι ο Μίνωας είχε παντρευτεί τη μάγισσα πριγκίπισσα των Κόλχων, Πασιφάη. Να ήταν η Κολχίδα το αδελφό βασίλειο των εκπατρισμένων Μινωιτών; Το σενάριο ταιριάζει πολύ με το ότι Γεωργιανοί επιγραφολόγοι επιμένουν πως η γλώσσα του Δίσκου της Φαιστού είναι στην ιερατική γραφή της αρχαίας Κολχίδας (βλ.www.tovima.gr/science/article/?aid=251116). Και παίρνουν νέο νόημα για την έκταση της μινωικής θαλασσοκρατίας τα όσα είχε πει στα «Αργοναυτικά» ο Ορφέας, για διαφυγή των Αργοναυτών στη Βαλτική μέσω του Βορυσθένη (Δνείπερου) και κατέβασμα ως το νησί της αδελφής της Μήδειας, Κίρκης, στα ανοιχτά της Μαυριτανίας…

Θα ξαναγράψουμε τα βιβλία;
Είναι όμως αυτά αρκετά για να γράψουμε ξανά τα βιβλία της Ιστορίας, να ξεχάσουμε το «ο Κολόμβος ήταν Χιώτης» και να αποδυθούμε στο «ο Τελευταίος των Μοϊκανών ήταν πατριωτάτσι»; Οχι ακόμα. Κάποιες μούμιες που βρέθηκαν τόσο στην περιοχή «αποίκησης» της Αμερικής όσο και στη γειτονιά του Stonehenge στην Αγγλία ίσως φωτίσουν καλύτερα την υπόθεση. Αλλά σιγουριά θα έχουμε μόνον αν αποφανθούν επίσημα οι αρχαιολόγοι.

«Γιατί», ρώτησα τον καθηγητή Μαριολάκο, «εφόσον είστε και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ), δεν στέλνετε μια αρχαιολογική αποστολή στη λίμνηSuperior;». «Θα έπρεπε, καθόσον τώρα έχουν εντοπιστεί και βυθισμένα λιμενικά έργα στην περιοχή» μου απάντησε. «Από επιστημονική άποψη, οι έλληνες επιστήμονες μπορούν να φέρουν σε πέρας το ερευνητικό έργο – και μέσα σε ένα με δύο χρόνια θα είχαμε τις απαντήσεις. Ομως, το ΚΑΣ είναι ένα γνωμοδοτικό Συμβούλιο, που δεν διαμορφώνει την ερευνητική πολιτική του υπουργείου και, συνεπώς, δεν μπορεί να πάρει αυτό την απόφαση. Πέραν του υπουργείου, βέβαια, υπάρχουν και τα αρχαιολογικά τμήματα του Πανεπιστημίου. Αλλά, για να γίνουν αυτά, πρέπει αφενός να βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι και αφετέρου να το θέλουν και να το ζητήσουν οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι μας» συμπλήρωσε με νόημα.


ΥΓ.: Εκτός των προαναφερθέντων βιβλίων και μελετών στο κείμενο, ενδιαφέρουσες πηγές είναι και οι εξής:

* «Cultural Interactions in Europe and the Eastern Mediterranean During the Bronze Age (3000-500 BC)».









* «The Early Minoan Colonization of Spain», W. Sheppard Baird – στοwww.minoanatlantis.com/Minoan_Spain.php
* «Minoans and Phoenicians» στο www.phoenician.org/minoans_phoenicians_paper.htm

Για τον αντίλογο των αμερικανών αρχαιολόγων στην ερασιτεχνική αναζήτηση αρχαίων αποίκων, διαβάστε τοwww.csicop.org/si/show/civilizations_lost_and_found_fabricating_history_-_part_one_an_alternate_re/

ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΩΝ ΒΙΚΙΝΓΚΣ

Μινωικά πλοία… στη Νορβηγία

Αναζήτησα εικόνες μινωικών πλοίων στο Διαδίκτυο, εστιάζοντας στις σκανδιναβικές πηγές προέλευσης, κι άρχισα να πέφτω από έκπληξη σε έκπληξη: τα νότια παράλια της Νορβηγίας (Oestfold) και της Σουηδίας (Bohuslan), αλλά και ένα νησί της Δανίας καταμεσής της Βαλτικής (Bornholm), είναι διάσπαρτα με πετρόγλυφα μινωικών πλοίων της Εποχής του Χαλκού! Μάλιστα, το 2005, δύο σουηδοί καθηγητές Αρχαιολογίας (ο Kristian Kristiansen του Πανεπιστημίου του Gothenburg και ο Thomas B. Larsson του Πανεπιστημίου Umea) εξέδωσαν στο Cambridge University Press βιβλίο με τίτλο «Η αυγή της κοινωνίας της Εποχής του Χαλκού» (The Rise of Bronze Age Society), στο οποίο εξηγούν ότι η πληθώρα αυτών των ευρημάτων – αλλά και επιγραφών τόσο σε Γραμμική Α όσο και σε Γραμμική Β – δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά με πολιτισμική επαφή των Μινωιτών και Μυκηναίων με τη Σκανδιναβία. Σημειώνουν δε ότι πρώτα έφθασαν στη σημερινή Νότια Γερμανία και τη Δανία, όπου έχουν βρεθεί σπαθιά και διαδήματα.
Επειτα, κάτι ακόμη πιο χειροπιαστό υπέπεσε στην αντίληψή μου: το αρχαιότερο σκάφος της Βόρειας Ευρώπης είναι το «Hjortspring» του 350 π.Χ., που τώρα εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας. Οπως μπορείτε να διαβάσετε στη Wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Hjortspringboat) ήταν μήκους 21 μέτρων και μετέφερε ως 23 οπλισμένους άνδρες. Κατασκευαστικά είναι ο πρόγονος των Drakkar των Βίκινγκς, αλλά «παραμένει ανεξήγητη η ιδιορρυθμία πλώρης και πρύμνης». Μία ιδιορρυθμία εμφανώς υπαρκτή και σε πολλά από τα χαραγμένα σε γρανίτη «σκίτσα» πλοίων της Εποχής του Χαλκού! Δηλαδή, έχουμε το ενδεχόμενο όχι μόνον να έφθασαν ως εκεί τα πλοία του Μίνωα, αλλά και να μεταλαμπάδευσαν την τεχνογνωσία που έφερε τους Βίκινγκς στη Γροιλανδία και τη Νέα Γη 35 αιώνες αργότερα…
Για όσους εκ των αρχαιολόγων μας επιθυμούν να ψάξουν το θέμα, υπάρχει το σχετικό βιβλίο «A Pre-Roman Iron-Age Warship in Context», που εξέδωσαν το Viking Ship Museum και το Εθνικό Μουσείο της Δανίας, με την επιμέλεια των Ole Crumlin-Pedersen και Athena Trakadas (!) Για εμάς τους υπόλοιπους, ίσως αρκεί το ότι ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης επανέλαβε αργότερα αυτό το ταξίδι, τον 4ο αι. π.Χ. και περιέγραψε πρώτος και με ακρίβεια το εμπόριο κασσίτερου στην Κορνουάλη, τις παλίρροιες που συναντούσε περιπλέοντας τη Βρετανία, τις διαστάσεις των βρετανικών νησιών, το φιόρδ της Χριστιανίας στη Νορβηγία, τους Γότθους στο νησί Bornholm της Δανίας, τα νησιά Faroe (μεταξύ Σκωτίας και Ισλανδίας, όπου και σήμερα ένα νησάκι ονομάζεται… Mykines) και, τέλος, την Ισλανδία, που τότε πια ονομαζόταν Εσχατη Θούλη. (βῆμα)

Ἕλλην Οὐρανόπαις

«Ἕλληνες ἀεί παῖδες ἐστε, γέρων δέ Ἕλλην οὐκ ἔστιν» (Πλάτων, Τίμαιος, 22b).

ΕΛΛΑΣ ΕΣΤΙΝ

"Ὁμολογεῖται μὲν γὰρ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι καὶ μεγίστην καὶ παρὰ πᾶσιν ἀνθρώποις ὀνομαστοτάτην· οὕτω δὲ καλῆς τῆς ὑποθέσεως οὔσης,

ἐπὶ τοῖς ἐχομένοις τούτων ἔτι μᾶλλον ἡμᾶς προσήκει τιμᾶσθαι. 24. Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ' ἐρήμην καταλαβόντες

οὐδ' ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ' οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ' ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν,

αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν".

(Ισοκράτης, Πανηγυρικός, στίχοι 23-24).

Τα άρθρα που φιλοξενούνται στον παρόντα ιστότοπο και προέρχονται απο άλλες πηγές, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνον τις απόψεις των συγγραφέων τους.

Η δημοσίευση ανάρτησης, δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά αποδοχή των απόψεων του συγγραφέως.

Όλος ο Κόσμος είναι Ελλάδα...

Πρώτη ενότητα. (Εισαγωγή)
Οι Έλληνες αποτελούν ένα ιδιαίτερο λαό και μια ξεχωριστή φυλή με πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά τα οποία δια μέσου των αιώνων τους κάνουν να διακρίνονται από τα αρχαία χρόνια έως σήμερα. Ένα από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της φυλής μας είναι η τάση προς αποδημία. Ο Αριστοφάνης – στο έργο του «Όρνιθες» – αποκαλεί τους Έλληνες πελαργούς γιατί μετακινούνταν συνεχώς. Αυτό το γνώρισμα, το ενδιαφέρον τους να γνωρίσουν νέους τόπους και το εμπορικό τους δαιμόνιο παρέσυρε τους προγόνους μας να ταξιδεύουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι γνώσεις τους δε στην ναυπηγική, στη γεωγραφία και στην αστρονομία ήταν τέτοιες που τους επέτρεπαν να κάνουν τέτοιου είδους ταξίδια.

Βαβυλώνιος χάρτης 6ος αιών π.χ.

Η Ιστορία μας διδάσκει την ανακάλυψη της Αμερικής το 1492 από τον μεγάλο θαλασσοπόρο Χριστόφορο Κολόμβο. Κατάπληκτοι θα διαπιστώσουμε ότι οι πρόγονοί μας ήταν αυτοί που ανακάλυψαν την αμερικάνικη ήπειρο πριν χιλιάδες χρόνια. Το 1992 γιορτάστηκε η συμπλήρωση 500 χρόνων από την ανακάλυψη της νέας ηπείρου. Στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων ήταν και το πρώτο διεθνές συνέδριο που έγινε στην Χίο τον Σεπτέμβριο του 1987 με το χαρακτηρισμό «Χίος 87 – παγκόσμια συνάντηση COLUMBUS 92»

Ο Κολόμβος συνέλαβε την ιδέα για την ανακάλυψη του νέου κόσμου στην Χίο, όπου προμηθεύτηκε τους αρχαίους Ελληνικούς χάρτες βάσει των οποίων χάραξε την πορεία του.

Ο Σεραφείμ Κανούτας στο βιβλίο του «Ο Ελληνισμός εν Αμερική -1918», σημειώνει τα εξής:

Υπάρχει παράδοση ότι «Χίος πλοίαρχος, γνωστός υπό το όνομα καπετάν Ανδρέας, είχεν επισκεφθεί τον Νέον Κόσμον προ του Κολόμβου και ότι δυνάμει χάρτου εκπονηθέντος υπ’αυτού και χάρις εις τας οδηγίας Χίων ναυτικών ηδυνήθη ο Κολόμβος να φτάσει εις τον σκοπόν του»

«Ετέρα παράδοσις υπάρχει και περί αυτής εδημοσιευθη λίαν ενδιαφέρον άρθρον εις την Κυανήν Επιθεώρησιν των Παρισίων κατά το 1904, υπό τον τίτλον ¨ΠΕΡΙ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΚΟΛΟΜΒΟΥ ΚΑΙ ΧΙΩΝ ΝΑΥΤΙΚΩΝ¨ καθ’ην ο Κολόμβος αφού επεσκέφθη τας ακτάς της Αμερικής μετέβη εις Χίον τω 1474 και παρέμεινε παρά τω πλοιάρχω Ανδρέα, όστις και τον συνόδευσε κατόπιν εις το μέγα ταξείδιον μετά τριών άλλων Χίων ναυτικών».

Η επιθεώρηση που αναφέρει ο Σ. Κανούτας είναι το περιοδικό Revue Bleu του 1904 (σελ. 734). Ίσως έτσι μεμονωμένα η αναφορά να φαίνεται μετέωρη αλλά όμως ενισχύεται με νεότερα στοιχεία. Για το θέμα αυτό έχουμε και σχετικό δημοσίευμα του Εθνικού Κήρυκα, εφημερίδα της Ν.Υόρκης, που στο φύλο της 4ης Ιανουαρίου του 1952 αναδημοσιεύει ένα κείμενο από την εφημερίδα της Δρέσδης 

Αναπαράσταση του χάρτη του Ερατοσθένη 276-194 π.χ.

«Τελευταίαι Ειδήσεις»

Πέραν των εντύπων μέσων, την ύπαρξη αυτών των χαρτών επιβεβαιώνει και ο Τούρκος χαρτογράφος Πίρι Ρεις, καπετάνιος του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, ο οποίος σχεδίασε τον πρώτο του χάρτη το 1513 βασιζόμενος σε 20 περίπου παλαιούς χάρτες. Οι χάρτες αυτοί παραπέμπουν στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, έναν πολιτισμό τόσο προηγμένο ώστε να γνωρίζει την Αμερική αιώνες πριν τον Χριστόφορο Κολόμβο. Πιο συγκεκριμένα οι χάρτες του Πίρι Ρείς ήσαν μεν ελληνικής καταγωγής, όμως τα στοιχεία που περιείχαν προέρχονταν από έναν πολύ παλαιότερο πολιτισμό, πολύ ανεπτυγμένο τεχνολογικά, που τον τοποθέτησε γύρω στα 10.000 π.χ.

Όταν στις 9 Νοεμβρίου 1929 ερευνήθηκαν τα αρχεία του Ανακτορικού Μουσείου Τοπ-Καπί, στην Κωνσταντινούπολη, από τον διευθυντή των Εθνικών Μουσείων, Μ. Μαλίλ Εντχεμ με αφορμή κάποια καταγραφή, ανακαλύφθηκαν τα τμήματα δύο παλαιών παγκοσμίων χαρτών, που τότε δεν τους έδωσαν ιδιαίτερη σημασία. Ο ένας από αυτούς είχε ημερομηνία 1513 και ο δεύτερος 1528, και ήσαν έργα του τούρκου ναυάρχου και χαρτογράφου Πίρι Εμπν Χατζή Μεχμέτ γνωστού ως Πίρι Ρεις.

Ο Τούρκος ναύαρχος είχε γράψει τον 16ο αιώνα ένα βιβλίο –άτλαντα- που ονόμασε «Μπαχριγιέ», δηλαδή «Βιβλίο των θαλασσών», το οποίο εμπλούτισε με είκοσι έναν καλοσχεδιασμένους χάρτες. Ο περίφημος αυτός Άτλας φυλάσσεται σήμερα στην βιβλιοθήκη του Βερολίνου. Όμως δύο από τους χάρτες που τον αποτελούν, και άγνωστο για ποια αιτία, έχουν αφαιρεθεί από το εσωτερικό του και είναι αυτοί οι δύο που έχει στην κατοχή του το Εθνικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης, το ΤΟΠ-ΚΑΠΙ.
Ο πρώτος χάρτης του Πίρι Ρεις σχεδιάστηκε 6 χρόνια πριν αρχίσει ο Μαγγελάνος τον κοσμοϊστορικό του περίπλου.

Αναπαράσταση του χάρτη του Πτολεμαίου 150 μ.χ

Ο Φερδινάνδος Κορτέζ έφτασε στο σημερινό Μεξικό το 1520, δηλαδή 7 χρόνια μετά την αποπεράτωση του πρώτου χάρτη του Τούρκου ναυάρχου, και ο Πιζάρο κατέλαβε το Περού 18 χρόνια αργότερα.

Ο Paul Emile Victor (1907-1995, Γάλλος εξερευνητής και εθνολόγος) δηλώνει ότι για την προετοιμασία των αρκτικών του εξερευνήσεων, εξέτασε χάρτες μερικοί από τους οποίους ήταν πολύ παλιοί και μυστικοί. Θα’ταν καμιά εικοσαριά περίπου. Οι χάρτες ήσαν «πολύ μυστικοί και πολύ παλιοί» δηλαδή από την αρχαιότητα, «της εποχής του Αλεξάνδρου» και συνακόλουθα υπήρχαν κι άλλοι, «οι ανατολικοί» δηλ. βυζαντινοί/ελληνικοί αφού την εποχή εκείνη Ανατολικοί αποκαλούνταν οι Βυζαντινοί.

Διαπιστώθηκε ότι ο χάρτης του 1513 παρουσιάζει την Νότια Αμερική και την Αφρική με διαφορά γεωγραφικού μήκους σωστή. Κατά τον 16ο αιώνα όμως όταν σχεδιάστηκε ο χάρτης, το γεωγραφικό μήκος προσδιοριζόταν εμπειρικά και χρειάστηκε να περάσουν άλλα 200 χρόνια ώσπου να προσδιοριστεί με ακρίβεια το σχετικό γεωγραφικό μήκος μεταξύ δύο ηπείρων. Ακόμη πιο εκπληκτική ήταν η διαπίστωση ότι ο χάρτης απεικόνιζε με ακρίβεια την ακτή της γης της βασίλισσας Μοντ στη Ανταρκτική- και αυτό παρά το ότι ο χάρτης σχεδιάστηκε το 1513 ενώ η ύπαρξη της Ανταρκτικής διαπιστώθηκε μονάχα το 1819!

Το κέντρο στο χάρτη του Πίρι Ρέις τοποθετείται στην διασταύρωση του μεσημβρινού της Αλεξάνδρειας -30ο ανατολικό μήκος- και του τροπικού του Καρκίνου. Το γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες γεωγράφοι σχεδίαζαν τους χάρτες τους με άξονα το μεσημβρινό της Αλεξάνδρειας επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό του Ρεις ότι σχεδίασε το χάρτη του βασιζόμενος σε αρχές της Αλεξανδρινής περιόδου.Άλλη μια ένδειξη της ελληνικής επίδρασης στο χάρτη είναι η διατύπωση ότι, κατά την προβολή για τον σχεδιασμό του, χρησιμοποιήθηκε κλίμακα που είχε ως βάση το μήκος της περιφέρειας της Γης, κατά 45% ανώτερο του πραγματικού μήκους.Μονάχα ένας γεωγράφος του αρχαίου κόσμου είχε κάνει αυτό το λάθος ο Ερατοσθένης.

Cosmas Indicopleustes - 550 μ.χ

Το συμπέρασμα είναι σαφές: Τα γεωγραφικά στοιχεία που χρησιμοποίησε ο Πίρι Ρεις για τον χάρτη του είχαν προέλευση τους Έλληνες. Ο ίδιος γνωρίζει ότι παρόμοιους, αν όχι τους ίδιους ή αντίγραφά τους χρησιμοποίησε ο Κολόμβος για να φτάσει στην Αμερική.

Στο βιβλίο του «Μπαχριγιέ» λέει: Ένας άπιστος που ονομάζονταν Κολόμβος ανακάλυψε αυτά τα εδάφη. Ένα αρχαίο βιβλίο είχε φτάσει στα χέρια του και έτσι βρήκε την άκρη της Δ. Θάλασσας, εντελώς προς τα δυτικά υπήρχαν παραλίες και νησιά και όλων των ειδών πολύτιμα μέταλλα και πολύτιμες πέτρες (afet Inan).Σίγουρα είναι δύσκολο να αποδεχτεί κανείς ότι ο Τούρκος ναύαρχος είχε το περίφημο βιβλίο στα χέρια του. Πάντως σίγουρα γνώριζε το περιεχόμενό του. Ο ίδιος επιβεβαιώνει ότι το αναφερόμενο βιβλίο χρονολογείται στην εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Χάρτης του Piri Reis - 1513 μ.χ

«Μετά από σκέψη και ξέροντας τι τον περίμενε ο Χριστόφορος Κολόμβος ξεκίνησε και ανακάλυψε την Αμερική. Είχε πιστέψει στο πολύτιμο βιβλίο του και το μέλλον απέδειξε ότι είχε δίκαιο…» (Pauwels & Bergier, The Eternal Man).

Δεύτερη Ενότητα (Αναφορές). 
Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε όσα αναγράφονται στα αρχαία κείμενα για την « ήπειρο πέραν του Ωκεανού » ή για τους «Κήπους των Εσπερίδων».Ο Πλάτων στο βιβλίο του ΤΙΜΑΙΟΣ αναφέρει:
«Έξω από τις στήλες του Ηρακλέους (σημερινό Γιβραλτάρ) υπήρχε η νήσος Ατλαντίς. Από την νήσο αυτή ήταν εύκολο να μεταβεί κάποιος και στην απέναντι ήπειρο πέραν του Ωκεανού» και για να μας δείξει ο Πλάτων το μέγεθος της πέραν του Ωκεανού ηπείρου λέγει: «Όλα όσα βρίσκονται εντός του στομίου (Γιβραλτάρ) για το οποίο μιλάμε, φαίνονται σαν λιμάνι με κάποια στενή είσοδο. Εκείνο δε (ο ωκεανός) είναι πραγματικό πέλαγος και η γη που το περικλείει κατεξοχήν και πραγματικά πολύ ορθά θα μπορούσε να ονομαστεί ήπειρος.

Διαβάστε αυτολεξεί τις αναφορές των αρχαίων ελληνικών κειμένων:

...Εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη, μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων κρατούσα μεν απάσης της νήσου, πολλών δε άλλων νήσων και μερών της Ηπείρου. (=Αμερικής ;)...

...Ούτοι δε πάντες, αυτοί τε και οι έκγονοι τούτων επί γενεάς πολλάς ώκουν, άρχοντες μεν πολλών άλλων κατά το πέλαγος νήσων, και μερών της Ηπείρου...(Πλάτων ΚΡΙΤΙΑΣ κεφ.VII,εδαφ.113,114 & ΤΙΜΑΙΟΣ κεφ.ΙΙΙ εδαφ.25)

...Παρελθών Ταρτησίαν (ο Αιγαίων Βριάρεως Ηρακλής) έστησε σημεία της πορείας επί των ορίων Ευρώπης και Λιβύης αντιστοίχως δύο στήλας (=στήλαι του Ηρακλέους-Γιβραλτάρ) φερόμενος υπό του Ηλίου κατά πορείαν, ωκεανόν διεπέρασεν......δια της Λιβύης πορευθείς επί την έξω θάλασσαν και περατωθείς επί τη Ηπείρω αντικρύ...(Απολλόδωρος βιβλ.ΙΙ εδαφ.107,108,119).

Αλλά και νεώτερα στοιχεία από το βιβλίο του κ.Βαρθολομαίου Λάζαρη,
"Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ",, από τις εκδόσεις"ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ", κεφ."ΑΜΕΡΙΚΗ", Γενικά,(σελ.141,142)..

"Ο ποταμός που διαρρέει την πολιτεία Ουισκόνσιν, είναι ο ΠΟΤΟΜΑΚ, εμφανής παραφθορά της λέξεως ποταμός, πολλές δε φυλές Αμερινδών, φέρουν επωνυμίες που ομοιάζουν με παραλλαγμένες ελληνικές."
ΠΟΝΤΙΑΚΣ (Ποντιακοί)ελθόντες από τον πόντο-θάλασσα.
ΝΑΒΑΧΟΣ (Ναυαγοί)
ΜΑΝΤΑΕΝΣ (Μαντινείς)
ΚΡΟΤΟΑΝΣ (Κροτωνιάται)
ΤΣΙΛΚΑΤΣ (Χαλκιδείς)
ΕΛΕΟΥΤΣ (Ελευσίνιοι)κ.λ.π. ονομασίες πανάρχαιες..."Οι Ινδιάνοι της φυλής Ανασ (τ) άζι του Νέου Μεξικού ισχυρίζονται ότι είναι Ελληνικής καταγωγής."

(κεφ."ΑΜΕΡΙΚΗ",ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑΣ,σελ.186.)""Εις τον 11ον τόμον THE WORLD OF MAN υπάρχουν φωτογραφίες Ινδιάνων Πουέμπλος της περιοχής Colorado (39 μοίρες 00Β/105 μοίρες 30Δ) Rio Pecos,δια τους οποίους η εγκυκλοπαίδεια αναφέρει ότι έχουν εμφανώς Ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά (αντιθέτως προς τους λοιπούς Αμερινδούς). Επίσης, ότι εις την περιοχήν έζησαν προ χιλιετιών (κατά τους προϊστορικούς χρόνους)"Άνθρωποι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες".(δηλαδή Έλληνες κατά Ισοκράτην)....."
"Εις την κοιλάδα του Μισσισσιππή (Mississippi 33 μοίρες 26Β/088μοίρες 47Δ),ζουν φυλές που έχουν διαφορετικό πολιτισμό και φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά από τους υπολοίπους, και είναι καταχωρισμένες εις τα επίσημα αρχεία των ΗΠΑ ως "Greeks"."

Η διάσημη αρχαιολόγος-Ερευνήτρια Henrietta Mertz,εις το βιβλίο της ΑΤΛΑΝΤΙΣ αναφέρει:

1..."Με τον χαλκό που έπαιρναν οι Έλληνες το 2000-1000 π.χ. από το Lake Superior της Αμερικής έκαναν το θησαυρό του Ατρέως, που βρήκε ο Σλήμαν εις τις Μυκήνες και τον Ορχομενό".2..."Η επιστημονική αποστολή Thomas ανακάλυψε εις την περιοχή Tennessee της Αμερικής, τους κύκλους, τις γέφυρες και τους τοίχους που περιγράφει ο Πλάτων εις τον διάλογό του ΚΡΙΤΙΑΣ".

"Εις το Ντόβερ (Dover 39μοίρες 10Β/075μοίρες 32Δ,(οι συντεταγμένες με επιφύλαξιν),έχουν διασωθεί οι "στύλοι του Ηρακλέους" (Pillars of Hercules),καθώς και το "ελληνικό αμφιθέατρο"

 (Greek Amphitheater).Φωτογραφίες των οποίων έχουν δημοσιευθεί εις το Thomas Report (12η επετηρίς της Αμερικανικής Εθνολογικής Εταιρείας Smithsonian). (κεφ."ΑΜΕΡΙΚΗ", ΗΠΑ-ΚΑΝΑΔΑΣ, σελ.187-188").

Τι αποδείξεις όμως μπορεί να υπάρχουν ώστε να πειστούμε ότι οι Έλληνες θαλασσοπόροι γνώριζαν τον Ατλαντικό και την πέραν αυτού ήπειρο (Αμερική), πριν από το 1200 π.χ ;

Σύγκριση γοργονίων

Απειράριθμα ευρήματα ξεχασμένων πολιτισμών μαρτυρούν την παράλληλη εξέλιξη με τον δικό μας (τοιχοδομία όπως των αρχαίων ελληνικών κτισμάτων, χώρος θεάτρου με κερκίδες, κτίσματα μυκηναϊκού ρυθμού, ποτήρια διακοσμημένα με τον αρχαίο ελληνικό μαίανδρο, κεφαλές γοργονίων κ.ο.κ) και γλωσσικές ομοιότητες (χαβανέζικη) με την δική μας (όπως : αετός-νους-μανθάνω-λαός-μελωδία-φθάνω κτλ.),καθώς και μαρτυρίες κατοίκων των νησιών του Πάσχα που μιλάνε για λευκούς θεούς που έφτασαν σε αυτούς από την θάλασσα, μαρτυρούν πως οι Έλληνες είχαν φτάσει εκεί πολύ πριν από την γέννηση του Χριστού, και πολύ πριν από την εμφάνιση άλλων λαών στο χάρτη και στην ιστορία.

Σας θυμίζει κάτι;...

Στην σιδηρομεταλλευτική περιοχή της Βραζιλίας βρέθηκε πληθώρα επιγραφών  χαραγμένων στους τοίχους οι οποίες είναι αρχαίας ελληνικής και φοινικικής προελεύσεως. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν αυτές οι επιγραφές να χαράχτηκαν από τους ιθαγενείς στα αρχαία ελληνικά εάν οι ίδιοι οι πρόγονοί μας δεν ήταν παρόντες;

Ο Ακαδημαϊκός ENRICO MATTIEVICH στο βιβλίο του με τίτλο "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ- η ανακάλυψη της Αμερικής από τους Έλληνες" παρουσιάζει τα αποτελέσματα των ερευνών του σε αρχαιολογικούς χώρους του Περού που στηρίζουν την θεωρία του ότι τα Τάρταρα -η πύλη του Άδη - των αρχαίων Ελλήνων ήταν στο Τσαβίν ντε Χουαντάρ , όπου οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν επισκέπτες!

Δεν είναι οι Μυκήνες, αλλά το Machu Picchu στο Peru.

O Thomas Report που υπάρχει στην Εθνική βιβλιοθήκη των Αθηνών παρουσιάζει εικόνες αρχαίων ερειπίων ελληνικής προέλευσης, κτισμάτων σε τέλεια γεωμετρικά σχήματα διαμέτρου 400 ποδιών (σελ.421-500) κι έναν τάφο όμοιο με τον θησαυρό του ‘Ατρέως’, όπου το γεωμετρικό του σχήμα είναι παρόμοιο με τον ελληνικό τρόπο κατασκευής.

Αρχαιολογικές τοποθεσίες στο Μεξικό που είναι προφανώς ελληνικής προέλευσης βρίσκονται το Ελ Ταζίν, στην πολιτεία της Βέρα Κρούζ (Σαρλ Μπερλίτζ – Μυστήρια από ξεχασμένους κόσμους).

Μία άλλη επιβεβαίωση είναι το έγγραφο -φυλάσσεται έως σήμερα στην βιβλιοθήκη της πόλης του Ρίο Ντε Τζανειρο- ενός αξιωματικού του Βρετανικού στρατού και ερασιτέχνη εξερευνητή στις αρχές του 19ου αιώνα, του P.H.Fawcett. To έγγραφο αυτό ανέφερε μια αποστολή ή οποία περί το 1743, ανακάλυψε μια κατεστραμμένη περιοχή, που δεν αναφερότανε στο χάρτη, στην περιοχή της ΒΑΗΙΑ. Περιέγραφε μία πόλη με πλίθινα κτίρια και λιθόστρωτους δρόμους κι ένα μεγαλοπρεπές κτήριο, που πρέπει να ήταν ανάκτορο ή ναός. Πάνω από την κεντρική πύλη αυτού του κτηρίου βρίσκονταν γλυπτό που παρίστανε ένα νέο στεφανωμένο με δάφνη και πιο κάτω μια επιγραφή που έμοιαζε με αρχαία ελληνικά.Μέχρι σήμερα οι ιθαγενείς των περιοχών διηγούνται περίεργες ιστορίες για τις ξεχασμένες μέσα στην ζούγκλα αρχαίες πολιτείες με τα πέτρινα κτίσματα.

Συσχετισμός με την Αργοναυτική εκστρατεία.

Η αλήθεια είναι ότι όσον αφορά την Αργοναυτική εκστρατεία , έχουμε να κάνουμε με ένα ταξίδι το οποίο έχει γίνει αντικείμενο πολλών συζητήσεων από την αρχαία ήδη εποχή.
Η κλασική εκδοχή ισχυρίζεται ότι το ταξίδι έγινε προς τον Εύξεινο Πόντο, στην Κολχίδα, τη σημερινή Λαζική, στις υπώρειες του Καυκάσου.

Δύο διαφορετικές εκδοχές όμως τοποθετούν την Κολχίδα:
α) στην ακτή του Μαλαμπάρ, στις Ινδίες (Robert Graves, "Ελληνικοί Μύθοι", τόμ. 4ος, 316 παρ. 1.), και

β) στις Άνδεις της Νοτίου Αμερικής (Henrietta Mertz, "Η αρχαία Κολχίδα και το υψίπεδο των Άνδεων")

Επίσης στους μελετητές είναι γνωστό το γεγονός, ότι αν και ο τελικός σταθμός άφιξης ήταν η Κολχίδα, πράγμα για το οποίο δε συμφωνούν όλοι, το ταξίδι της επιστροφής είναι εντελώς αμφισβητούμενο και έχει διχάσει τους ιστορικούς. Στην αρχαιότητα, ειδικά κατά την περίοδο της πρώιμης διατύπωσης του μύθου, δεν ήταν ξεκαθαρισμένο πού ακριβώς έφτασε η "Αργώ", και ο προορισμός της δεν ταυτιζόταν καθόλου με την Κολχίδα. Αυτά τα ερωτηματικά για κείνο το ταξίδι υπήρχαν ήδη κατά την εποχή του Ηροδότου, και το γεγονός ότι ο Πίνδαρος στην τέταρτη ωδή των Πυθιονικών (462 π.Χ.) παρουσιάζει μια τελείως διαφορετική παραλλαγή του ταξιδιού είναι ένα στοιχείο που συναινεί στα όσα είπαμε προηγουμένως.

Επόμενο ήταν λοιπόν και μεταγενέστερα να παρουσιαστούν αρκετές εναλλακτικές εκδοχές αναφορικά με το ποια πορεία ή διαδρομή ακολούθησε η "Αργώ" στην επιστροφή της. Η κάθε θεωρία συνεπάγεται κάποια στοιχεία που υπερβαίνουν την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα το ταξίδι αυτό, αν τελικά πραγματοποιήθηκε και δεν υπήρξε μια ποιητική αλληγορία, να είναι καλυμμένο από πέπλα μυστηρίου.

Ας δούμε, εν συντομία, τις κυριότερες "πορείες" της "Αργούς".

Μια εκδοχή τη θέλει να ταξιδεύει στα βόρεια της Αδριατικής θάλασσας,όπου οι Αργοναύτες, αφού διέπλευσαν τον Πάδο, έφτασαν ως τις εκβολές του Ίστρου (Ister) ποταμού. Ο Ίστρος, που εδώ δεν πρόκειται για τον γνωστό Ίστρο (=Δούναβη) των αρχαίων, αλλά για έναν ασήμαντο μικρότερο ποταμό, έδωσε το όνομά του στην περιοχή της Ίστριας, και ουσιαστικά πρόκειται για τον ποταμό που δημιούργησε μεγάλη σύγχυση στους ιστορικούς και μελετητές της Αργοναυτικής εκστρατείας. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, ο Άψυρτος, αδελφός της Μήδειας, που η τελευταία τον τεμάχισε και τον πέταξε στο ποτάμι κομμάτι κομμάτι, θάφτηκε, αφού συγκεντρώθηκαν τα μέλη του, στις Αψυρτίδες νήσους, στις οποίες έδωσε το όνομά του. Οι Κόλχοι στην επιστροφή τους ίδρυσαν την πόλη των Πόλων, στη χερσόνησο Ίστρια, και -πάντα με αυτή την εκδοχή- οι νήσοι Πλακτές, η Σκύλα και η Χάρυβδη, βρίσκονται στη Σικελία όπου εντοπίζεται και η χώρα των Σειρήνων, ενώ η Κολχίς ήταν η λανθασμένη ονομασία της πόλης "Κολικαρία", στον κάτω Πάδο.

Στο μύθο της Αργοναυτικής εκστρατείας αναφέρεται η "Ηλεκτρίδα νήσος", χωρίς να προσδιορίζεται τίποτε άλλο γι' αυτήν. Το όνομα και μόνο της νήσου λέει πολλά για την υπόθεσή μας, και τούτο επειδή το ήλεκτρο, κοινώς κεχριμπάρι, οι Έλληνες το προμηθεύονταν από τη Βόρειο θάλασσα, μαζί με τον κασσίτερο. Γνωρίζουμε δε, ότι οι "Κασσιτερίδες νήσοι" ήταν η Ιρλανδία και η Βρετανία, ενώ η κύρια πηγή του ήλεκτρου ήταν τα νησιά της Βαλτικής. Άρα η "Ηλεκτρίδα νήσος" εκεί πρέπει να τοποθετηθεί και να γίνει αποδεκτό ότι οι Αργοναύτες είχαν περάσει από την περιοχή.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης περιγράφει το ταξίδι της επιστροφής των Αργοναυτών με γλαφυρό και ξεχωριστό τρόπο:
"...αποπλεύσαντες γαρ διά του Τανάιδος επί τας πηγάς και κατά τόπον τινά την ναυν διλκύσαντες, καθ' ετέρου πάλιν ποταμού τήν ρύσιν έχοντοςεις τον Ωκεανόν καταπλεύσαι προς την θάλατταν, από δε των άρκτωνεις την δύσιν κομισθήναι, την γην εξ ευωνύμων έχοντας και πλησίωνγενομένοις Γαδείρων εις την καθ' ημάς εισπλεύσαι θάλατταν, αποδείξειςδε τούτων φέρουσι δεικνύοντες τους παρά τον Ωκεανόν κατοικούνταςΚελτούς σεβομένους μάλιστα των θεών τους Διοσκούρους` παραδόσιμον γαρ αυτούς έχειν εκ παλαιών χρόνων την τούτων των θεών παρουσίαν εκ του Ωκεανού."

Δηλαδή. Φεύγοντας από την Κολχίδα η "Αργώ" εισήλθε στην Αζοφική θάλασσα και άρχισε να διασχίζει τον ποταμό Τάναϊ, σημερινό Δον, με κατεύθυνση προς τις πηγές του. Φτάνοντας το σκάφος στο σημείο όπου ο ποταμός έπαυε να είναι διαπλεύσιμος, το πλήρωμα το έσυρε στην ξηρά και το καθέλκυσε σ' ένα άλλο ποτάμι, του οποίου η ρύση, η ροή οδηγούσε προς τον Ωκεανό. Αν δούμε την πορεία στο χάρτη, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι σε κάποιο σημείο τα δύο ποτάμια, ο Τάναϊς/Δον και ο Βόλγας, σχεδόν εφάπτονται σχηματίζοντας δύο καμπύλα τόξα. Από το σημείο εκείνο ο μεν Τάναϊς/Δον εκβάλλει στην Αζοφική θάλασσα, ο δε Βόλγας στην Κασπία. Όμως ο Βόλγας που πηγάζει από τα Ουράλια, στο άλλο τμήμα του, το βόρειο, εκβάλλει στο Βόρειο Παγωμένο ωκεανό` αυτό το τμήμα ονομάζεται Ντβίνας ποταμός και εκβάλλει στο σημερινό Αρχαγγέλσκ ή Αρχάγγελο.

Τα ερωτηματικά που προκύπτουν έως αυτό το σημείο είναι τα εξής:
-Πώς γνώριζαν οι Αργοναύτες το πλησιέστερο σημείο μεταξύ των ποταμών Τάναϊ/Δον και Βόλγα, ώστε εκεί ακριβώς να διαπεραιωθούν από το ένα ποτάμι στο άλλο;

-Πώς γνώριζαν ότι από τις πηγές του Βόλγα μπορούσαν να εισπλεύσουνσε άλλον ποταμό και μέσω αυτού να φτάσουν στον ωκεανό; Το κείμενο είναι σαφές` μιλάει για Ωκεανό και "Ωκεανός" για τους αρχαίους Έλληνες ήταν η τεράστια θάλασσα που περιέβαλλε το γνωστό κόσμο, ενώ αντίθετα τις εσωτερικές θάλασσες τις αποκαλούσαν "θάλασσες".

Στο κείμενο του Διόδωρου, η διάκριση είναι ξεκάθαρη. Ακολουθώντας οι Αργοναύτες αυτή την διαδρομή και εκπλέοντας από τον Ντβίνα ποταμό, εισήλθαν στο Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό και άρχισαν να περιπλέουν την ευρωπαϊκή ήπειρο έχοντας τη στεριά αριστερά τους, πορεία από βορρά προς νότο. Περιπλέοντας τη σκανδιναβική χερσόνησο έφτασαν στη Βαλτική, όπου συνάντησαν την "Ηλεκτρίδα νήσο", τόπο προμήθειας του ήλεκτρου, και στη συνέχεια έφτασαν στα Γάδειρα, απ' όπου περνώντας τις Ηράκλειες Στήλες διέπλευσαν τη Μεσόγειο και έφτασαν τελικά στην Ελλάδα και το Πήλιο.

Διαβάζοντας τα παραπάνω αυτό που σαφέστατα προκύπτει είναι ότι μια γενιά πριν από τον Τρωικό πόλεμο, οι Έλληνες γνώριζαν την περιοχή της Βόρειας Ευρώπης, και τελικά αυτό είναι που έχει σημασία.Μέσα στα πλαίσια της ευρύτατης θαλασσοπορίας των Αργοναυτών η άποψη της Mertz σχετικά με την άφιξή τους στη Νότια Αμερική είναι πολύ πιθανή, αφού τα στοιχεία που έχουμε συγκεντρώσει για την ανακάλυψη της αμερικανικής ηπείρου από τους αρχαίους Έλληνες είναι εντυπωσιακά και καλύπτουν το θέμα σφαιρικά. Σας την παραθέτουμε:

Περί το 1950, η Henrietta Mertz, Αμερικανίδα αρχαιολόγος και ερευνήτρια της Ελληνικής προϊστορίας, εμπνευσμένη από την Αργοναυτική εκστρατεία, αφού μελέτησε το δεύτερο βιβλίο από τα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ρόδιου πραγματοποίησε το ταξίδι των Αργοναυτών, και αποκωδικοποιώντας τους μύθους  κατέληξε στα παρακάτω συμπεράσματα:

Οι Αργοναύτες βγήκαν από την Μεσόγειο περνώντας τις Ηράκλειες Στήλες με την βοήθεια του Κολπίου Ρεύματος. Αρχικά έψαχναν να βρουν χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα. Όπως αναφέρουν τα “Αργοναυτικά”, η Αργώ έφτασε στην Αμερική γιατί είχε την Μεγάλη Άρκτο δεξιά. Έφτασε στην θάλασσα των Σαργασσών (τα νησιά που επέπλεαν και που υπάρχουν ακόμη), έφτασε στο Πουέρτο Ρίκο όπου ο Ιάσονας εξόντωσε τα πουλιά Άρπυιες ( ΗΟΑΤΖΙΝ) που βασάνιζαν το μάντη Φινέα, και προχώρησε ύστερα μεταξύ Αιτής και Κούβας, ανάμεσα στις Συμπληγάδες, οι οποίες δεν ήταν τίποτα άλλο ,παρά οι κορυφές των βουνών που έμοιαζαν να πλησιάζουν και να απομακρύνονται, ανάλογα με την άμπωτη και την παλίρροια.

Η πορεία της "Αργούς" επιβεβαιώνεται και από τον Όμηρο, όταν ο ποιητής περιγράφει την έξοδο του Οδυσσέα από την Μεσόγειο προς τον Ατλαντικό διαμέσου του Γιβραλτάρ. Περιγράφοντας λοιπόν τον κίνδυνο της εξόδου σημειώνει (Μ, 70-74):

“Ένα μονάχα πέρασε πελαγοδρόμο πλοίο, η κοσμοξακουστή Αργώ σαν ήρθε από του Αιτη. Κι εκείνο τότε θα’σπαγε, αν η Ήρα δεν το’σωζε, το φίλο της Ιάσονα πονώντας”.

Εν ολίγοις η Mertz, υποστηρίζει ότι οι Αργοναύτες από τον κόλπο του Μεξικού ακολούθησαν νότια πορεία, από την Καραϊβική προς τη Βενεζουέλα, έπλευσαν κατά μήκος των ακτών μέχρι το "Ποτάμι του Ασημιού", μεταξύ Ουρουγουάης και Αργεντινής, πέρασαν τον Αμαζόνιο και έφτασαν στον Ρίο ντε Λα Πλάτα. Από εκεί ανηφόρισαν το ποτάμι και έφτασαν στα νότια της λίμνης Τιτικάκα, όπου ζούσε η φυλή των Κολχικούρους. Η φυλή αυτή υποτάχθηκε στους Ισπανούς το 1535, και από τότε δεν έχουμε άλλη πληροφορία γι' αυτήν. Όμως η Mertz ισχυρίζεται ότι η λέξη "Κολχικούρους" είναι η ισπανική μετάφραση της ελληνικής λέξης "Κολχίδος".

Το ταξίδι της "Αργούς", κατά την ίδια, τελειώνει εδώ, ενώ η συγγραφέας δεν κάνει καμιά αναφορά στην τόσο ενδιαφέρουσα περιγραφή της επιστροφής του πλοίου, που έδωσε αφορμή για πολλές ερμηνείες. 

πηγή

Άγνωστοι Έλληνες: Αραουκάνοι, οι Σπαρτιάτες της Χιλής - «El Origen Griego de los Araucanos»

Μικρή Αραουκανή φοράει τα χαρακτηριστικά Ελληνικά κρεμαστά φλουρια στο κεφάλι...

Σε πολλά ME MEάρθρα μας έχουμε μιλήσει για τον Ελληνισμό. Έναν Ελληνισμό που δεν γνωρίζει σύνορα αλλά ως τις μέρες μας είναι διασκορπισμένος σε όλον τον κόσμο και, παρόλο που διατρανώνει την καταγωγή του, παραμένει «ανεκμετάλλευτος» από το ελληνικό κράτος.

Αυτοί οι Έλληνες, που εν πολλοίς αποδεικνύονται περισσότερο Έλληνες από όλους εμάς, φυλάσσουν σαν «κόρη οφθαλμού» τις αξίες που τους έχει κληροδοτήσει η προέλευσή τους.

Σε αυτούς τους Έλληνες ή αλλιώς Ελληνογενείς ανήκουν οι Παστούν και οι Καλάς, που μελετήσαμε σε προηγούμενες έρευνές μας.

Στο παρόν άρθρο θα «ταξιδέψουμε» πιο μακριά, στην αμερικανική ήπειρο και συγκεκριμένα στην Χιλή, όπου ζει μέχρι σήμερα η φυλή των Αραουκανών.

Οι «Σπαρτιάτες της Χιλής», όπως αποκαλούνται, έχουν ευρωπαϊκή καταγωγή και έφτασαν στην συγκεκριμένη χώρα από τα δυτικά (μέσω του Ειρηνικού Ωκεανού), ενώ αριθμούν γύρω στους 1.800.000 κατοίκους (1.100.000 στην Χιλή και 700.000 στην Αργεντινή).

Οι Ισπανοί φτάνοντας παλιότερα στην περιοχή της Χιλής συνάντησαν τους Αραουκανούς, οι οποίοι ονομάζονταν τότε Μαπούτσε.

Οι χρονικογράφοι της εποχής έκαναν λόγο για «ανθρώπους λευκούς με γαλάζια μάτια, ανοιχτόχρωμη κώμη (ξανθή ή καστανόξανθη) και ίσια μύτη».

Ο Λουίς Αλδέα στο έργο του «Βιβλιοθήκη των Χιλιανών συγγραφέων» αναφέρει χαρακτηριστικά:  « Η Αραουκανή γυναίκα είναι όμοια με την Ελληνίδα». Αλλά και ο Μολίνα στο έργο του «Historia civil natural del Reyno del Chyle» υπογραμμίζει την ομοιότητά τους με τους Έλληνες, λέγοντας πως «είναι λευκοί, έχουν γαλανά μάτια και καστανόξανθα μαλλιά… έχουν κανονικά χαρακτηριστικά και όμορφα».

Ο Μαρίνο ντε Λοβέρα, τέλος, στο έργο του «Cronicas del Reyno del Chile” τονίζει πως πρόκειται για ανθρώπους «χαρούμενους και καλόβολους, ευδιάθετους, γενναίους, ψηλού αναστήματος, με ίσια μυτη και πρόσωπα όμορφα και κοκκινωπά…»

Οι Αραουκανοί όμως δεν μοιάζουν μόνο ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους με τους Έλληνες..

Πρώτον και κύριον η γλώσσα τους παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία σε επίπεδο δομής και λεξιλογίου με την ελληνική:

Αρ= άριος, γηγενής< ἂρουρα που σημαίνει γη
Αυκα= επιτίθεμαι<κινέω που σημαίνει παρορμώ, επιτίθεμαι
Aλντο=πολύ<ἀλδαίνω που σημαίνει
Μακο= μακρύ<μάκος (μήκος στην δωρική διάλεκτο που ταξίδεψαν στην Δύση)
Ανιλεο= ανηλεής
Αντακορο= Αντίχορος
Αντιπαν= Αντιφάνης
κατουμ= τεμαχίζω<κόπτω
κιριο= κύριος
πονο=πόνος
καρελαο=Χαρίλαος
Λιεντουρ=Λέανδρος
κονα=νέος<κούρος
ντουάμν=θέλω<θυμός
φλι=ρέω<φλύω που σημαίνει υπερχειλίζω
λονκο<ηγέτης<πλοχμός που σημαίνει πλοκάμι
καλκου=μάντης<καλχαίνω που σημαίνει στοχάζομαι (Εξ’ ου και ο μάντης Κάλχας)
πελου=κινώ<πέλω που σημαίνει κινώ
γιανα=ιθαγενής<εγγενής<γίγνομαι
τεκαου=δέκα
βελο=βέλος
αετο=αετός

Σ’ ενα κρίσιμο Συμβούλιό τους αποφασίστηκε η δημοσιοποίηση της καταγωγής τους και ανατέθηκε στον Λόνκο Κιλαπάν (Πλόχμο Καλλιφάνη) να συγγράψει σχετικό βιβλίο το οποίο έπειτα τιτλοφορήθηκε ως «El Origen Griego de los Araucanos» (Η ελληνική καταγωγή των Αραουκάνων) και εκδόθηκε το 1974 από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις του Σαντιάγο.

Ο Λόνκο Κιλαπάν, ο οποίος θεωρείται ο επίσημος ιστορικός των Αραουκανών, εξιστορείται τα εξής.
Περί το 800π.Χ. μία αποστολή από την κυρίως Ελλάδα και συγκεκριμένα την Σπάρτη ξεκίνησε με στόχο την ίδρυση αποικίας στην περιοχή της Χιλής. Αφού δίησχησαν την Μ. Ασία, έφτασαν στον σημερινό Λάος (<λαός)… κατέβηκαν προς την χερσόνησο της Μαλαισίας και έπειτα βγήκαν στον Ειρηνικό ωκεανό και από εκεί στην αμερικανική ήπειρο.

Το επόμενο βήμα τους ήταν η αναζήτηση γης αναλόγου γεωγραφικού πλάτους με αυτό της Ελλάδας, προκειμένου να εγκατασταθούν. Κατευθύνθηκαν λοιπόν μεταξύ του 36ου και 34ου παραλλήλου νότια του Ισημερινού. Ίδρυσαν έτσι κράτος και το ονόμασαν Χιλή ως παραφθορά της λέξης Φυλή.

Οι Σπαρτιάτες άποικοι έφεραν μαζί τους την νομοθεσία του Λυκούργου (Κοοργο, όπως τον ανόμασαν), η οποία τέθηκε σε ισχύ και ονομάστηκε «Νόμος των προγόνων», καθώς και την θρησκεία τους (Μάτσι< Πυθία). Όταν διαβάζει κανείς την ιστορία των Αραουκανών, σύμφωνα με τον Λόνκο, είναι λες και διαβάζει την ιστορία της Σπάρτης.

Ο Χιλιανός ιστορικός, που δεν έχει κανένα απολύτως συμφέρον να αποδείξει την όποια συγγένεια με μία τόσο μικρή χώρα στον χάρτη κι επομένως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εθνικιστής, συνέγραψε αυτό το βιβλίο για να εκπληρώσει το αίτημα των συμπατριωτών του, που ήθελαν να γνωστοποιήσουν σε όλους ότι είναι Έλληνες!

Δεν ήταν όμως ο μόνος που έκανε λόγο για κάτι τέτοιο. Ακόμα και ο μεγαλύτερος ποιητής των Αραουκανών , Πάμπλο Νερούντα, έχει συνθέσει το ακόλουθο ποίημα με τίτλο «Canto Heneral»:

« Ω Αραουκανία, με τις χειμαρροφυείς βαλανιδιές
εσύ ω πατρίδα δίχως έλεος (…)
κι εσείς, Αραουκάνοι,
πρόγονοί μου (…)
Το αίμα το ελληνικό
κατρακυλά την ώρα τούτη…»

Πέραν της γλώσσας, της γενναιότητας και της νομοθεσίας οι Αραουκανοί, απόγονοι των Σπαρτιατών, διαθέτουν και άλλες ομοιότητες με τους αρχαίους Έλληνες.

Πολλά από τα παιχνίδια τους, ακόμη, είναι κατάλοιπα των αρχαίων Ελλήνων, όπως το pollin (βολή< βάλλω), κάτι σαν χόκευ, που προέρχεται από το κερητίζειν των Σπαρτιατών.

Οι χοροί τους φερ’ ειπείν είναι κυκλικοί. Ένας από αυτούς μάλιστα ονομάζεται purrum (= πυρρίχιος) και είναι πολεμικός χορός που απαντά και στην αρχαία Ελλάδα.

Πολλά από τα παιχνίδια τους, ακόμη, είναι κατάλοιπα των αρχαίων Ελλήνων, όπως το pollin (βολή< βάλλω), κάτι σαν χόκευ, που προέρχεται από το κερητίζειν των Σπαρτιατών.

Αλλά και τα αντικείμενά τους φέρουν ελληνικά σύμβολα.

Η ευγονία, το θάρρος, η σκληραγώγηση, η ευπείθεια σε σκληρούς νόμους, το ανυπόταχτον του Έλληνα (μακρόχρονη αντίσταση σε ξένη επιβουλή, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιπες φυλές της περιοχής είχαν υποταχθεί από πολύ νωρίς), η αυτοθυσία αποτελούν στοιχεία που δικαιολογούν επάξια τον τίτλο τους «Σπαρτιάτες της Χιλής».

Οι Αραουκανοί έχουν διαδηλώσει επανειλημμένα για την αναγνώριση της μειονότητας τους. Ανταπόκριση έχουν βρει μόνο από την Σουηδία! Η Ελλάδα δηλαδή της έχει «γυρίσει την πλάτη», όπως έχει κάνει πολλές φορές στην ιστορία άλλωστε…
Ελληνογενείς φυλές σαν κι αυτή υπάρχουν αμέτρητες στον πλανήτη και εμείς τις αφήνουμε στην αφάνεια, ενώ θα μπορούσαμε να τις χρησιμοποιήσουμε και προς όφελός μας.
Γιατί πολύ απλά ο Ελληνισμός δεν αναγνωρίζει σύνορα και χρονικά όρια!

 e-afipnisi 

You might also like:

Άγνωστοι Έλληνες: Ενδείξεις Ελληνικής επιρροής στην Β. ...

ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΙΔΟΦΩΛΙΑ

Άγνωστοι Έλληνες: Ελληνικός παλμός στην αχανή Κίνα

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ - ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

LinkWithin

Το διαβάσαμε από το: Άγνωστοι Έλληνες: Αραουκάνοι, οι Σπαρτιάτες της Χιλής - «El Origen Griego de los Araucanos» http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/09/el-origen-griego-de-los-araucanos.html#ixzz2eqixVAvu

Οι Μινωίτες στη Βόρεια Θάλασσα

 Ανακάλυψαν οι Μινωίτες πρώτοι τη Βόρεια Θάλασσα; Στη Γερμανία αναζωπυρώνεται η συζήτηση γύρω από τα θεαματικά ευρήματα του εθνολόγου Χανς Πέτερ Ντυρ στη θάλασσα του Βατ παρά την αρχική αμφισβήτηση.
Ποιος ανακάλυψε τη Βόρεια Θάλασσα; Ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης τον 4ο αιώνα προ Χριστού. Δύσκολο πράγμα να ανατρέψει κανείς αυτή την παγιωμένη επιστημονική άποψη. Και όμως αυτό προσπαθεί εδώ και πολλά χρόνια ο Γερμανός εθνολόγος και ιστορικός του πολιτισμού Χανς Πέτερ Ντυρ.
Αναζητώντας στην αβαθή θάλασσα Βατ κατά τη δεκαετία του 90 μαζί με φοιτητές του την καταποντισμένη μεσαιωνική πόλη Ρούνγκχολτ έκανε μια αναπάντεχη ανακάλυψη. Μέσα σε ένα στρώμα τύρφης που χρονολογείται περί το 1300 π.Χ. εντόπισε μινωικά ευρήματα, θραύσματα αγγείων, θυμίαμα, κοπάλη, λάπις λάζουλι και μια σφραγίδα με επιγραφή σε γραμμική γραφή Α. Αν τα ευρήματα ερμηνεύονται σωστά, τότε όντως Μινωίτες από την Κρήτη ανακάλυψαν πρώτοι τη Βόρεια Θάλασσα.
Αμφισβήτηση και βεβαιότητα
Χανς Πέτερ Ντυρ, Το ταξίδι των Αργοναυτών, εκδόσεις Insel, 2011 Χανς Πέτερ Ντυρ, Το ταξίδι των Αργοναυτών, εκδόσεις Insel, 2011
Δύο βιβλία αφιέρωσε ο Ντυρ στο θέμα αυτό, το πρώτο κυκλοφόρησε το 2008 με τίτλο «Οι δακρυσμένες θεές» και το δεύτερο πέρυσι από τον σημαντικό οίκο Insel με τίτλο «Το ταξίδι των Αργοναυτών».
Η κατεστημένη επιστήμη αντιμετώπισε τις έρευνες του Ντυρ μάλλον με θυμηδία, έτεινε να τον βλέπει μάλλον σαν ιδιόρρυθμο τσαρλατάνο. Τα πράγματα σιγά-σιγά αλλάζουν. Τα μινωικά ευρήματα του ερασιτέχνη αρχαιολόγου θεωρούνται πια αδιαμφισβήτητα. Στα εργαστήρια του Ινστιτούτου Πυρηνικής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Βόννης επιβεβαιώθηκε με τη μέθοδο της νετρονικής ενεργοποίησης η χρονολόγησή τους, αλλά και η καταγωγή τους. Παρόμοια θραύσματα απαντούν μόνο στην αρχαία Κομμό, λιμάνι της Φαιστού, στη νότια Κρήτη.
Η επιστήμη κινείται
...στα λασπόνερα της Βατ ...στα λασπόνερα της Βατ
Μελετητές συγγενών επιστημών αρχίζουν τώρα να βλέπουν με άλλο μάτι τις υποτιθέμενες φαντασιοκοπίες του πείσμονα Χανς Πέτερ Ντυρ και η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου τους έδωσε βήμα αυτή την εβδομάδα.
Ο επιφανής ελληνιστής της Ζυρίχης Βάλτερ Μπούρκερτ ζητά νέες ανασκαφές στη θάλασσα του Βατ για να στηριχθούν τα αρχικά ευρήματα του Ντυρ, ο αρχαιολόγος του Ερλάνγκεν Χάρτμουτ Ματέους θεωρεί πιθανότατη μια μινωική αποστολή στην Κορνουάλη και ακόμα πιο πέρα σε αναζήτηση κασσίτερου, καθώς οι εισαγωγές από την Ασία είχαν διακοπεί λόγω του πολέμου Χετταίων και Αιγυπτίων, ο αρχαιολόγος της Χαϊδελβέργης Πωλ Γιουλ θεωρεί τη σφραγίδα γνήσια και υποθέτει ότι η επιγραφή της αναφέρεται στην Ινώ, θεότητα των θαλασσών.
Κι έτσι η τυχαία ανακάλυψη μιας ομάδας φοιτητών και του καθηγητή τους στα λασπόνερα της Βατ αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται και να ανατρέπει μια επιστημονική παραδοχή αλλά και την αυθόρμητη βεβαιότητα της απλής λογικής, που δύσκολα θα αποδεχόταν την παρουσία ηλιοκαμένων Μινωιτών πριν από 3.300 χρόνια στην ανεμοδαρμένη Βόρεια Θάλασσα.
Σπύρος Μοσκόβου

Αποδείξεις ότι οι Μινωίτες είχαν πάει στην Νορβηγία;

23:59

02/12/2014

1

0

0

Google +

0

Έχουμε αποδείξεις ότι υπήρχαν προϊστορικές σχέσεις μεταξύ Κρήτης και Νορβηγίας Ένα μινωικό μήνυμα σε βράχο στη Νορβηγία

Αυτό ισχυρίζεται ο Νορβηγός Ιωάννης Ιάρνες (Johan Jarnes) από τη μικρή πόλη Κόνγκσμπεργκ (Kongsberg) 80 χλμ. δυτικά του Όσλο, την πρωτεύουσα της Νορβηγίας. Μια μέρα του Οκτώβρη παρατήρησε κάποια σημάδια σ’ ένα βράχο που βρισκόταν κοντά στο αγρόκτημα ενός φίλου του.

Ο βράχος ήταν καλυμμένος με λειχήνες και μούσκλια. ‘Όταν σκούπισε και καθάρισε ένα κομμάτι του αποκαλύφθηκαν κάποιες επιγραφές, στοιχεία γραφής, παραστάσεις και δώδεκα κυκλικές γούβες που έμοιαζαν με μικρά φλιτζάνια και είχαν διάμετρο από 4 ως 8 εκατοστά

Οι επιγραφές φαίνονταν να ανήκαν σε διαφορετικές εποχές. Η ανακάλυψή του ήταν εντυπωσιακή. Οι πιο παράξενες επιγραφές – πέντε άγνωστοι χαρακτήρες – ανακαλύφθηκαν σε μία γωνία του βράχου. Στην αρχή o Ιωάννης Ιάρνες πίστεψε ότι επρόκειτο για χαρακτήρες του φοινικικού ή αρχαίου ελληνικού αλφαβήτου. Στον ίδιο βράχο λίγο πιο πέρα αποκαλύφθηκε κάτι πολύ περίεργο: μία απεικόνιση που δεν έμοιαζε καθόλου με τους πέντε χαρακτήρες της επιγραφής. Το κάτω μέρος της απεικόνισης αναγνωρίστηκε αργότερα. Ήταν ένας σάκος νερού ή κρασιού από δέρμα.

Στο εσωτερικό της απεικόνισης του σάκου υπήρχαν τρεις οριζόντιες κυματοειδείς γραμμές που πιθανώς παρίσταναν νερό. Πάνω στο σάκο υπήρχε ένα σχήμα που έμοιαζε με το γράμμα V. Το πιο μυστηριώδες της απεικόνισης ήταν ότι οι κυματοειδείς γραμμές έμοιαζαν με εκείνο το ιερογλυφικό της αιγυπτιακής γλώσσας που σήμαινε νερό.

Δίπλα στους χαρακτήρες, όμως, βρισκόταν και μία παράσταση που γνώριζε, ένα πλοίο. Στη Νορβηγία υπάρχουν πολλοί βράχοι με χαραγμένες παραστάσεις. Το πλοίο συναντάται συχνά χαραγμένο σε τέτοιους βράχους. Και το πλοίο και οι χαρακτήρες φάνηκαν στον Ιωάννη Ιάρνες να είχαν χαραχθεί την ίδια εποχή – επειδή τα σημάδια των σκαλισμάτων ήταν τα ίδια – δηλαδή είχαν σκαλιστεί με (σε ) πέτρα. Επομένως, θα ήταν δυνατόν να προσδιοριστεί η χρονολογία τους. Το πλοίο πρωτοεμφανίστηκε την εποχή του χαλκού, 2000 – 1500 π.Χ.

Το αίνιγμα

Ξαφνιάστηκε ο Ιωάννης Ιάρνες. Τι σήμαιναν τα ευρήματα αυτά; Από τη μία πλευρά υπήρχαν χαρακτήρες που φαινομενικά ανήκαν στο φοινικικό ή στο αρχαίο ελληνικό αλφάβητο και από την άλλη πλευρά υπήρχαν παραστάσεις της εποχής του χαλκού, δηλαδή ως και 1000 χρόνια πριν από το αρχαίο ελληνικό αλφάβητο.

Τι συνέβη στην πόλη Κόνγκσμπεργκ πριν το 1623;

Ο Ιωάννης Ιάρνες έχει πανεπιστημιακά πτυχία ιστορίας, αρχαιολογίας και γλωσσολογίας. Μαζί με μία παρέα φίλων του έχει μελετήσει την τοπική ιστορία του Κόνγκσμπεργκ. Η πόλη ιδρύθηκε το 1623, μετά την ανακάλυψη του ορυχείου αργύρου από κάποιο τσοπάνο. Μαζί με τη λειτουργία του ορυχείου αργύρου η μικρή πόλη μεγάλωσε φτάνοντας τους 10.000 κατοίκους. Τα κοιτάσματα αργύρου τελείωσαν λίγα χρόνια μετά το πόλεμο, το 1958. Κατά την κοινή γνώμη η πόλη δεν είχε καμία ιστορία πριν το 1623 .Δεν αποδέχτηκε όμως αυτό τον ισχυρισμό ο Ιωάννης και οι φίλοι του. Εδώ και 20 χρόνια η παρέα του Ιωάννη ξεκίνησε να μελετά την ιστορία του τόπου τους.

Αποτέλεσμα: Πολλά ευρήματα της εποχής του χαλκού αλλά και παλαιότερα. Τα πιο σημαντικά ευρήματα, όμως, ήταν απομεινάρια της προϊστορικής λειτουργίας του ορυχείου αργύρου. Τα προϊστορικά κοιτάσματα αργύρου του Κόνγκσμπεργκ μπορεί να ήταν τα πιο πλούσια της βόρειας Ευρώπης. Μεταξύ των φίλων του Ιάρνες υπήρχαν ειδήμονες αρχαιολογίας, ιστορίας, γλωσσολογίας, γεωλογίας και αστρονομίας. Το 1999 ο Ιωάννης Ιάρνες εξέδωσε ένα βιβλίο για την ιστορία της πόλης πριν το 1623: «Πριν την ίδρυση του Κόνγκσμπεργκ».

Μεταξύ των ευρημάτων υπήρχαν και κάποιες ομάδες πετρών ταξινομημένες κατά ένα αστρονομικό σχέδιο, καθώς και γεωμετρικές παραστάσεις. Τέτοιες αστρονομικές και γεωμετρικές παραστάσεις μπορεί να χρησιμοποιούνταν ως ημερολόγια, τα λεγόμενα ηλιακά ημερολόγια.

Ξέρουμε ότι οι Βίκινγκς χρησιμοποιούσαν την ίδια γνώση σαν ηλιακή πυξίδα δυο χιλιάδες χρόνια αργότερα. Ο πληθυσμός της σημερινής  Νορβηγίας την εποχή του χαλκού ήταν χαμηλού πνευματικού επιπέδου. Δεν θα μπορούσε να έχει γνώσεις στην Αστρονομία και τα Μαθηματικά. Τέτοια ευρήματα καταμαρτυρούν την ύπαρξη ενός υψηλού αρχαίου πολιτισμού. Από που έπαιρναν οι «Νορβηγοί» εκείνης της εποχής τέτοιες παρορμήσεις;

Γραμμική γραφή Α

Επειδή οι χαρακτήρες ήταν μόνο σύμφωνα,( Σ.Ε.Δ. -ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΟΘΕΝ  ΑΥΤΟ  ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ)  δεν θα ήταν απίθανο να ανήκαν στο αρχαίο ελληνικό αλφάβητο. Η αρχαία ελληνική γλώσσα είχε πολλά φωνήεντα, έτσι η φράση δεν θα είχε κανένα νόημα. Οι επιγραφές στο βράχο βρέθηκαν το 1987. Μέχρι το 1994, όμως, το αίνιγμα δεν είχε λυθεί. Το 1994 ήρθε στο Κόνγκσμπεργκ ο Χιέλλ ΄Ορτουν (Kjell Aarthun). Ο Νορβηγός γλωσσολόγος Χιέλλ ΄Ορτουν είναι γνωστός από τις διαλέξεις του στα περισσότερα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Η ειδικότητά του είναι οι αρχαίες γλώσσες της Μέσης Ανατολής και του Αιγαίου, ιδιαίτερα της Κρήτης. Ο Χιέλλ ΄Ορτουν ισχυρίστηκε ότι η επιγραφή στο βράχο ήταν σαφώς η γραμμική γραφή Α, η αρχαία μινωική γλώσσα της Κρήτης.

(ΣΗΜ ΣΥΓ.  Γιατί δεν πιστεύω πια στην αποκρυπτογράφηση του Χιέλλ ΄Ορτουν, - Aartun. Έχοντας διαβάσει τα βιβλία του, έχω συμπεράνει, όπως και πολλοί άλλοι, ότι οι μέθοδοί του είναι υπερβολικά απλοποιημένες, μη συστηματικές και μη επιστημονικές. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να αποκρυπτογραφηθεί η Γραμμική Α, αλλά το πρόβλημα να ξεκινήσει κανείς, είναι ότι δεν γνωρίζει ούτε τι κατηγορίας γλώσσα πιθανόν να είναι. Ύστερα από 100 σχεδόν χρόνια έρευνας φαίνεται να υπάρχει μία συμφωνία ότι το 90 % των χαρακτήρων της Γραμμικής γραφής Β εμφανίζονται, επίσης, στην Γραμμική Α..)

Οι πρώτες γραπτές λέξεις στη Νορβηγία

Η κατά λέξη αποκρυπτογράφηση της επιγραφής, όπως αυτή έγινε από τον Χιέλλ ΄Ορτουν, ήταν η εξής: «το μαλακό αμιγές». Όσον αφορά την απεικόνιση αποδείχτηκε πως ήταν δυο από τους ιερογλυφικούς χαρακτήρες του δίσκου της Φαιστού. Το πάνω σχήμα της απεικόνισης που έμοιαζε με V ο Όρτουν αποκάλεσε ως « κοράλλι», ενώ το δεύτερο, το κάτω, ως «ασκί νερού» Σύμφωνα με την αποκρυπτογράφησή του, το διπλό σχήμα σήμαινε: «ο χώρος των επισκεπτών». Κατά τη γνώμη του Ιάρνες εκείνη η αποκρυπτογράφηση είχε πολύ νόημα. Μετά την ανακάλυψη των μινωικών επιγραφών ολόκληρος ο βράχος καθαρίστηκε με αποτέλεσμα να βρεθούν περισσότερες επιγραφές από διάφορες εποχές της Ιστορίας. Στις σκανδιναβικές γλώσσες οι βράχοι σαν αυτόν λέγονται: «πεδία με σκανδιναβικές λιθογραφίες προϊστορικής εποχής». Στη Σκανδιναβία βρίσκονται πολλά τέτοια πεδία. Χρησιμοποιούνταν ως σημεία λατρείας.

Οι Μινωίτες δε συνήθιζαν το χάραγμα σε βράχους. Στη Νορβηγία όμως οι χαραγμένες παραστάσεις στους βράχους ήταν για χιλιάδες χρόνια τρόπος λατρείας. Ο Ιάρνες είχε, όμως, ακόμα μία απορία: Τι σήμαιναν οι κυματοειδείς γραμμές του σάκου νερού; Αν και οι Μινωίτες δε συνήθιζαν να χαράσσουν χαρακτήρες στους βράχους, η λατρεία δεν ήταν λέξη άγνωστη για τους Μινωίτες. Στις χώρες της Μεσόγειου εκείνη την εποχή το φρέσκο νερό εκλαμβανόταν σαν ένα πολυδάπανο δώρο. Οι Μινωίτες είχαν συχνά επαφή με τους Αιγυπτίους. Έτσι, θα μπορούσαν να έχουν μάθει την ιερογλυφική γραφή τους.

«Το μαλακό αμιγές»

Ποιος θα μπορούσε να είχε γράψει μινωικούς χαρακτήρες σε ένα βράχο στη Νορβηγία 2000 χρόνια πριν οι Νορβηγοί γνωρίσουν τη γραφή; Οι Μινωίτες; Τι έκαναν οι Μινωίτες στη Νορβηγία; Τι σήμαινε η φράση «Το μαλακό αμιγές»;

Οι «Νορβηγοί» χάραζαν αυτές τις παραστάσεις στους βράχους ως κάποιο είδος λατρείας, αλλά και για να κερδίσουν την εύνοια των θεών. Οι Μινωίτες ήταν οι ικανότεροι έμποροι της Μεσογείου την εποχή του χαλκού. Είχαν εμπορικές σχέσεις με τις περισσότερες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής και ιδιαίτερα με την Αίγυπτο. Μία από τις ειδικότητές τους ήταν το εμπόριο μετάλλων – χρυσού, αργύρου, χαλκού και κασσίτερου. Εκείνη την εποχή η αξία του αργύρου ήταν διπλάσια από αυτή του χρυσού, δηλαδή οι Αιγύπτιοι πλήρωναν ένα κιλό αργύρου για δύο κιλά χρυσού.

Δεν θα ήταν απίθανο ο πρωτόγονος πληθυσμός της σημερινής  Νορβηγίας εκείνης της εποχής να μην ήξερε την αξία του αργύρου. Ο άργυρος ήταν πάρα πολύ μαλακός. Δεν τους χρησίμευε σε τίποτα. Αυτό που ήθελαν ήταν ο χαλκός . Έτσι, τα ταξίδια των Μινωιτών στη Νορβηγία θα μπορούσαν να αποφέρουν μεγάλα κέρδη. Άξιζε, λοιπόν, τον κόπο να χαράζουν λέξεις σε βράχους, όπως οι Νορβηγοί. Σύμφωνα με το ρητό, εξάλλου: «Εφόσον βρίσκεσαι στη Ρώμη πράξε όπως οι Ρωμαίοι». We tu yu pi ti , το μαλακό αμιγές αναφερόταν, βέβαια, στον άργυρο. Σε αντίθεση με τον άργυρο της Μεσογείου, ο άργυρος του Κόνγκσμπεργκ ήταν αμιγής, χωρίς μόλυβδο. Για αυτό οι Μινωίτες ήθελαν να ευχαριστήσουν τους θεούς για αυτό το ακριβό δώρο.

Τα πλοία των Μινωιτών

Πώς ήταν δυνατόν οι Μινωίτες να ταξιδεύουν ως τη Νορβηγία; Ξέρουμε ότι οι Μινωίτες ήταν περίφημοι ναυτικοί που εξουσίαζαν τη Μεσόγειο. Η κατασκευή των πλοίων τους ήταν πολύ προχωρημένη. Επειδή τα πλοία ήταν εξοπλισμένα με καρίνα, μπορούσαν να πλέουν κόντρα στον άνεμο. Δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε ότι τα πλοία των Μινωιτών ήταν κατώτερα αυτών που είχαν οι Βίκινγκς 1500 χρόνια αργότερα.

Δεν έχει βρεθεί ακόμα το ναυάγιο κάποιου μινωικού πλοίου.( Σ.Ε.Δ. -ΕΧΕΙ ΒΡΕΘΕΙ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΟΜΩΣ ) Έχουμε όμως πληροφορίες από τις ανασκαφές στη Θήρα. Εκεί ανακαλύφθηκαν τοιχογραφίες που παρίσταναν μινωικά πλοία καθώς απέπλεαν από το λιμάνι της Θήρας. Συγκρίνοντας τις τοιχογραφίες, οι Έλληνες αρχαιολόγοι μπόρεσαν να προσδιορίσουν ότι τα πλοία είχαν μήκος περίπου 35 μέτρα. Αυτά ήταν σχετικά μεγαλύτερα από τα πλοία των Βίκινγκς. Το μεγαλύτερο πλοίο των Βίκινγκς που βρέθηκε, το «GOGSDADSHIP» είχε μήκος μόνο 25 μέτρα. Με πλοία σαν αυτό οι Βίκινγκς ταξίδευαν στη Μεσόγειο και ως την Αμερική και μάλιστα πεντακόσια χρόνια πριν τον Κολόμβο.

Υπάρχουν, ακόμη, κάποια σχέδια επάνω σε μικρές κεραμικές πλάκες που απεικονίζουν διάφορα μινωικά πλοία – κάποιες από τις πλάκες αυτές χρησιμοποιούνταν ως σφραγίδες. Την εποχή του χαλκού οι Μινωίτες είχαν ολόκληρη την κυριαρχία της ναυτιλίας της Μεσογείου. Η έκρηξη και ο σεισμός στη Θήρα σήμανε το τέλος του μινωικού στόλου. Μετά την καταστροφή του μινωικού πολιτισμού και την παρακμή της αιγυπτιακής αυτοκρατορίας, η Μεσόγειος αφέθηκε ανοικτή για νιόφερτους, ιδιαίτερα για τους Φοίνικες, τους κληρονόμους του αιγυπτιακού εμπορίου. Όπως οι Μινωίτες έτσι και οι Φοίνικες ήταν έμποροι και όχι πολεμιστές. Οι Φοίνικες ήταν ήδη στη θάλασσα αρκετό καιρό και είχαν καθιερωθεί σαν έμπειροι ναυτικοί.

Σ.Ε.Δ. Εδώ ο συγγραφέας παραλείπει να αναφέρει του Μυκηναίους που είναι η συνέχεια των Μινωιτών και έχουμε στοιχεία ότι όπως και οι Μινωίτες έτσι και οι διάδοχοι τους οι Μυκηναίοι κυριάρχησαν στις θάλασσες και όχι μόνο της Μεσογείου. Την εποχή των Μυκηναίων οι έλληνες είχαν την δυνατότητα να συγκεντρώσουν περισσότερα από χίλια πλοία και όπως καταλαβαίνει κανείς , την εποχή τους , ήταν  η πιο ισχυρή ναυτική  δύναμη στην ιστορία ,με πολλές αποδείξεις και στοιχεία .

Η πρώτη απόδειξη που υπάρχει αναφορικά με τα φοινικικά πλοία βρέθηκε σε μία αιγυπτιακή τοιχογραφία του 14ου αιώνα π.Χ. -( Σ.Ε.Δ. Το 1300 πΧ Δηλαδή ....Για παράδειγμα οι Μυκηναίοι ταξίδευαν στην Ιβηρική και την Κορσική πολλά χρόνια  πριν συνεχίζοντας την κυριαρχία των Μινωιτών εκεί )  Αυτό συνέπεσε με την ίδρυση του πρώτου εμπορικού κέντρου της Μέσης Ανατολής, που σήμερα βρίσκεται στη Λεβάντα(;).

Μολονότι οι δραστηριότητές τους είχαν καταγραφεί ενδελεχώς σε λογοτεχνικές πηγές, οι Φοίνικες άφησαν ελάχιστες εικονογραφημένες ενδείξεις των πλοίων τους, και ό,τι λιγοστό υπάρχει φαίνεται πως ήταν δουλειά των Αιγυπτίων και των Συρίων καλλιτεχνών. Οι περιγραφές που έχουμε, όμως, δείχνουν ότι τα πλοία των Φοινίκων έμοιαζαν μάλλον με αυτά των Αιγυπτίων παρά με αυτά των Μινωιτών.

Δηλαδή, τα πλοία τους δεν είχαν την ήδη προηγμένη κατασκευή και πλοϊμότητα των Μινωιτών. Τα μινωικά πλοία ήταν μοναδικά στον κόσμο όσον αφορούσε την πλοϊμότητα. Αυτό ήταν μία από τις πιο σημαντικές αιτίες της κυριαρχίας της Κρήτης στους ωκεανούς, ακόμα και για τη σταθερότητα της ναυτικής αυτοκρατορίας των Μινωιτών.

Τα πλοία τους ήταν μάλιστα τόσο αποδοτικά, ώστε οι Μινωίτες μπορούσαν να διατηρούν την κυριαρχία τους χωρίς στρατό και χωρίς παράλια φρούρια. Δυστυχώς φαίνεται ότι τα μεγάλα κύματα που δημιουργήθηκαν από το σεισμό στη Θήρα κατέστρεψαν ολόκληρο το στόλο των Μινωιτών.

Η Ιστορία έχει υποτιμήσει τα μινωικά πλοία επειδή η γνώση και το μυστικό της κατασκευής τους χάθηκε. Πέρασαν πολλά χρόνια ώστε να κάνει κάποιος μία αντάξια κατασκευή των μινωικών πλοίων, μάλιστα ως και την εποχή των Βίκινγκς. Πιθανώς οι Μινωίτες χρησιμοποιούσαν την ηλιακή πυξίδα για να πλοηγήσουν τα πλοία τους. Δεν θα εκπλαγώ αν μάθω από μελλοντικές έρευνες ότι οι Μινωίτες ήταν μάλιστα στην Αμερική 3000 χρόνια πριν τον Κολόμβο. Βρέθηκε μέσα στις μούμιες στους αιγυπτιακούς τάφους κοκαΐνη. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κοκαΐνη στην Ευρώπη. Υπήρχε αποκλειστικά στη Νότια Αμερική!,

Ξέρουμε ότι τα μινωικά πλοία ήταν πραγματικά ανώτερα από αυτά των Φοινίκων. Επομένως, δεν θα ήταν πρόβλημα για τους Μινωίτες να διαπλέουν τον ωκεανό ως την σημερινή  Νορβηγία. Υπάρχουν δε και αναφορές ότι οι Μινωίτες επισκέπτονταν την Ιρλανδία. Την εποχή του χαλκού ακόμα και τα μεγάλα πλοία είχαν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν στα φιόρδ (Drammensfjorden) μέσω ενός μεγάλου ποταμού (Drammenselven) ως τη τοποθεσία Φίσκουμ (Fiskum), που απέχει 5 χλμ. από το Κόνγκσμπεργκ.

Εικόνα 6. Ο χάρτης των περιοχών γύρω από το Φιόρδ του Όσλο όπου απεικονίζεται το δρομολόγιο των Μινωιτών

Την εποχή αυτή υπήρχαν εμπορικοί δρόμοι που διέσχιζαν την Ευρώπη. Έτσι, βρίσκουμε αντικείμενα από την περιοχή του Αιγαίου στη Νορβηγία, ενώ κεχριμπάρι από τις Βαλτικές χώρες έχει βρεθεί σε μυκηναϊκούς τάφους. Το μετάξι ακολούθησε έναν από αυτούς τους δρόμους χίλια χρόνια πριν από το Μάρκο Πόλο. Για αυτό έχουμε λόγο να πιστεύουμε ότι και οι πληροφορίες για την ύπαρξη αργύρου μπορεί να είχαν ακολουθήσει μία τέτοια διαδρομή προς χάριν και του Μάρκο Πόλο αλλά και των Μινωιτών.

Επιγραφές με Μινωικές γραφές

Δεν έχουμε πολλές επιγραφές γραμμένες στη γραμμική γραφή Α. Δύο Γάλλοι αρχαιολόγοι, ο Godart και ο Olivier από το Γαλλικό σχολείο της Αθήνας εξέδωσαν το 1975 πέντε βιβλία που περιέχουν όλες τις επιγραφές εκείνης της εποχής που υπήρχαν σε πλάκες από άργιλο, κεραμικά, κοσμήματα και κτίσματα. Δυστυχώς τα περισσότερα ήταν θρυμματισμένα. Μόνο περίπου 80 θραύσματα έχουν αρκετούς χαρακτήρες από τους οποίους βγαίνει κάποιο νόημα. Ο δίσκος της Φαιστού είναι το πιο μακροσκελές κείμενο που υπάρχει. Έχει 242 ιερογλυφικούς χαρακτήρες.

Η γραμμική γραφή Α μπορεί να είναι η πλάγια γραφή των ιερογλυφικών χαρακτήρων. Και οι δύο γραφές είναι συλλαβικές, δηλαδή κάθε χαρακτήρας αντιστοιχεί σε μία συλλαβή, έχει ένα σύμφωνο και ένα φωνήεν ή μόνο ένα φωνήεν. Ο γλωσσολόγος Χιέλλ Όρτουν εξέδωσε δύο βιβλία 1500 σελίδων σχετικά με την αποκρυπτογράφηση της γραμμικής γραφής Α και της γραφής του δίσκο της Φαιστού. Τα βιβλία του περιλαμβάνουν τη μινωική γραμματική και το συντακτικό. Ο Άγγλος σκιτσογράφος (William Brice), Ουίλλιαμ Μπράις, έχει καταγράψει όλους τους 121 κύριους χαρακτήρες της γραμμικής γραφής Α. Ο κάθε χαρακτήρας έχει και κάποιες παραλλαγές οι οποίες περιλαμβάνονται συνολικά στον κατάλογο του Μπράις. Έτσι μπορούμε εύκολα να συσχετίσουμε την οποιαδήποτε παραλλαγή με τον αντίστοιχο κύριο χαρακτήρα.

Αποδείξεις

Υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται ότι έχουν αποκρυπτογραφήσει τις μινωικές γραφές. Δεν είναι δυνατόν να επιχειρηματολογήσουμε για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο επειδή δεν υπάρχει τρόπος να συγκρίνουμε τις γλώσσες όπως στην περίπτωση της Πέτρας της Ροζέτας, όπου το ίδιο κείμενο αναγράφεται σε διαφορετικές γλώσσες. Κανένας όμως δεν έχει αμφισβητήσει τον κατάλογο του Μπράις. Αυτός ο κατάλογος περιγράφει τους 121 χαρακτήρες της γραμμικής γραφής Α.

Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς ότι οι χαρακτήρες στο βράχο είναι πανομοιότυποι με εκείνους που περιλαμβάνονται στον κατάλογο του Μπράις, αν και ο βράχος έχει χαραχθεί με πέτρα. Οι χαρακτήρες της γραμμικής γραφής Α κατασκευάστηκαν για να γράφονται με πένα σε πάπυρο ή σε πλάκες από άργιλο.

Η μετάφραση του Όρτουν για τις λέξεις WE TU YU PI TI, «το μαλακό αμιγές» σημαίνει κάτι και έχει σχέση με τον άργυρο. Οι μεταφράσεις του και των άλλων 80 κείμενων της γραμμικής γραφής Α, επίσης, σημαίνουν κάτι. Μας αποκαλύπτουν μια καινούργια και ενδιαφέρουσα πλευρά του μινωικού πολιτισμού.

Υστερόγραφο

Έχω επισκεφτεί εγώ ο ίδιος, μαζί με τον Jarnaes, τις περιοχές γύρω από το Kongsberg και έχω φωτογραφίσει αυτά που ο Jarnaes ισχυρίζεται ότι είναι κατάλοιπα προϊστορικών ορυχείων. Έχουμε βρει, ακόμη, αποδείξεις και λεπτομερείς πληροφορίες προϊστορικών ορυχείων και από πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Οι φωτογραφίες που πήρα μοιάζουν πολύ με τα ευρήματα στην Ισπανία και τη Σερβία. Επικοινώνησα, μάλιστα, με αρχαιολόγους στη Σερβία που υποστηρίζουν τις θεωρίες μου. Αυτό που είναι πραγματικά ξεχωριστό με το ασήμι του Kongsberg, είναι ότι τον έβρισκε κανείς σε καθαρή μορφή κατευθείαν στην επιφάνεια. Ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι τέτοια ευρήματα θα περνούσαν απαρατήρητα μέχρι και το 1623; Μόλις η πηγή μειώθηκε, το υλικό της πέτρας, που είχε εξορυχτεί μαζί με τον άργυρο, ξαναγέμισε τα ορυχεία.

Ο άργυρος στις χώρες της Μεσόγειου δεν ήταν αμιγής. Ήταν ανάμικτος με μόλυβδο, και γι’ αυτό δεν ήταν γυαλιστερός όπως αυτός του Κόνγκσμπεργκ. Όταν ο Ναπολέων επέστρεψε από την εκστρατεία του στην Αίγυπτο, έφερε ένα μεγάλο θησαυρό αργύρου, ο οποίος εκτίθεται σήμερα στο μουσείο του Λούβρου.

Οι επιστήμονες του μουσείου αυτού ανέλυσαν τα αντικείμενα αργύρου. Η ανάλυση επέτρεψε στους επιστήμονες να εντοπίσουν την προέλευση του αργύρου κάθε αντικειμένου. Γνώριζαν, όμως, μόνο τα ορυχεία της Μεσογείου. Υπήρχαν και κάποια αντικείμενα των οποίων η προέλευση δεν εντοπίστηκε, πιθανώς γιατί τα ορυχεία εκείνου του αργύρου βρίσκονταν μακριά από τη Μεσόγειο.

ΠΗΓΗ

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

Μετά τους αρχαίους Έλληνες και οι Βυζαντινοί στην Αμερική

29/12/13 - 12:58

21

Η ιστορία της ανακάλυψης της Αμερικής πρέπει να ξαναγραφτεί (ούτως η άλλως) αν ισχύει η παρακάτω είδηση: Μέσα στο δάσος Cockaponset στα νότια της πολιτείας Connnectikut των Η.Π.Α βρίσκεται η αρχαιότερη Χριστιανική Εκκλησία της Αμερικής, αριστοτεχνικά σκαλισμένη από πέτρα. Οι επιτόπιες επιγραφές αποδυκνείουν την ύπαρξη της εδώ και 1500 χρόνια από σήμερα, κατασκευασμένη από Ορθόδοξους Χριστιανούς μοναχούς του Βυζαντίου!
Στη συγκεκριμένη περιοχή υπάρχουν πολλά ελληνικά κύπελλα (σε σχήμα μικρής κούπας) πλαισιωμένα με καθαρά χριστιανικά σύμβολα η μονογράμματα του Χριστού, με βαπτιστήρια, κηροπήγια. Υπάρχουν επίσης ένας δεσποτικός θρόνος (ή επισκοπική καθέδρα) και ένα Ιερό Βήμα. Παρόμοια κομψοτεχνήματα βρέθηκαν σε μια όαση του Μαρόκο, στη βόρεια Αφρική.
Ο ερευνητής Frederick J.Pohl μελετώντας τις επιγραφές τοποθέτησε την άφιξη των μοναχών στη βόρεια Αμερική γύρω στα 480μ.Χ. σε μια εποχή μεγάλων ανακατατάξεων στη βόρεια Αφρική. Μέχρι το 430μ.Χ. πολλοί επίσκοποι λειτουργούσαν στη βόρεια Αφρική (κυρίως Τυνησία και Καρχηδόνα), όπου μέχρι σήμερα διασώζονται ερείπια ναών. Εκείνη την εποχή ξεκίνησαν οι διωγμοί των Χριστιανών από τους Αρειανιστές.
 Επίσης οι μοναχοί σε εκείνες τις περιοχές είχαν έρθει σε ευθεία σύγκρουση με τους μονάρχες που κυβερνούσαν τη βόρεια Αφρική, με αποτέλεσμα να
καταδιωχθούν, κυρίως, στην έρημο και στα βουνά της Ανατολικής Λιβύης. Από εκεί διέφυγαν με πλοία στην σημερινή βόρεια Αμερική.
Τα ευρήματα που καταγράφηκαν στην Χριστιανική Εκκλησία ήταν τα εξής:
1) Χειρόγραφο ενός μοναχού που επέστρεψε στην βόρεια Αφρική το 534μ.Χ. μετά την ήττα των βαρβάρων μοναρχών από τον Ιουστινιανό. Στο χειρόγραφο γίνεται λόγος για την βορειοδυτική πορεία των μοναχών μόλις απέπλευσαν από το Μαρόκο.
2) Βρέθηκαν 96 σκαλίσματα με το μονόγραμμα του Χριστού και της Παναγίας μερικά από τα οποία έχουν σχήμα ψαριού με γράμματα ΙΧΘΥΣ(Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ).
3) Ένα κηροπήγιο με 14 τρύπες με χαραγμένα επάνω του τα βυζαντινά γράμματα IC. Ανάμεσα στα δύο γράμματα είναι σκαλισμένο ένα βυζαντινό σύμπλεγμα. Η βάση του κηροπήγιου είναι μία μικροκολώνα σε ελληνικό δωρικό ρυθμό!!
4) Ένα άλλο σχέδιο από κύπελλο φέρει τα βυζαντινά γράμματα ΜΡ που αναφέρεται στη λέξη μητέρα (δηλαδή στη Θεοτόκο Μαρία).
5) Βρέθηκαν δύο εξαιρετικά βαπτιστήρια: ένα ορθογώνιο και ένα σε σχήμα φλόγας (σύμβολο του Αγίου Πνεύματος που λαμβάνεται στο βάπτισμα) με 9 τρύπες για κεριά (Οι 8 συμβολίζουν τις 8 ημέρες μετά την Σταύρωση και η 9η συμβολίζει την πασχαλινή λαμπάδα,σύμβολο του Χριστού και της Ανάστασης).
6) Υπάρχουν επίσης αναπαραστάσεις με νερά και ψάρια που ξεχύνονται στον Ωκεανό, σύμβολα των νεο-βαπτισθέντων Χριστιανών, γνωστών ως "μικρών ψαριών" που αναδύονται από τα νερά της αιωνίου ζωής μετά την Βάπτιση.
7) Τέλος, βρέθηκε ένας σκαλιστός θρόνος δίπλα στο βαπτιστήριο.
Παραθέτω και ένα "περίεργο" απόσπασμα του Πλούταρχου από το έργο "Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της σελήνης", για περαιτέρω προβληματισμό:
"'Ὠγυγίη τις νῆσος ἀπόπροθεν εἰν ἁλὶ κεῖται',
δρόμον ἡμερῶν πέντε Βρεττανίας ἀπέχουσα πλέοντι πρὸς
ἑσπέραν. ἕτεραι δὲ τρεῖς ἴσον ἐκείνης ἀφεστῶσαι καὶ
ἀλλήλων πρόκεινται μάλιστα κατὰ δυσμὰς ἡλίου θερινάς.
ὧν ἐν μιᾷ τὸν Κρόνον οἱ βάρβαροι καθεῖρχθαι
μυθολογοῦσιν ὑπὸ τοῦ Διός, τὸν δ' ὡς υἱὸν ἔχοντα φρουρὸν
τῶν τε νήσων ἐκείνων καὶ τῆς θαλάττης, ἣν Κρόνιον
πέλαγος ὀνομάζουσι, παρακατῳκίσθαι. τὴν δὲ μεγάλην
ἤπειρον, ὑφ' ἧς ἡ μεγάλη περιέχεται κύκλῳ θάλαττα,
τῶν μὲν ἄλλων ἔλαττον ἀπέχει<ν>, τῆς δ' Ὠγυγίας περὶ
πεντακισχιλίους σταδίους κωπήρεσι πλοίοις κομιζομένῳ.
(βραδύπορον γὰρ εἶναι καὶ πηλῶδες ὑπὸ πλήθους
ῥευμάτων τὸ πέλαγος. τὰ δὲ ῥεύματα τὴν μεγάλην ἐξιέναι γῆν
καὶ γίνεσθαι προχώσεις ἀπ' αὐτῶν καὶ βαρεῖαν εἶναι καὶ
γεώδη τὴν θάλατταν, ἧ καὶ πεπηγέναι δόξαν ἔσχε). τῆς
δ' ἠπείρου τὰ πρὸς τῇ θαλάττῃ κατοικεῖν Ἕλληνας περὶ
κόλπον οὐκ ἐλάττονα τῆς Μαιώτιδος, οὗ τὸ στόμα τῷ
στόματι τοῦ Κασπίου πελάγους μάλιστα κατ' εὐθεῖαν
κεῖσθαι. καλεῖν δὲ καὶ νομίζειν ἐκείνους ἠπειρώτας μὲν
αὑτοὺς <νησιώτας δὲ τοὺς> ταύτην τὴν γῆν κατοικοῦντας,
ὡς καὶ κύκλῳ περίῤῥυτον οὖσαν ὑπὸ τῆς θαλάσσης. οἴεσθαι
δὲ τοῖς Κρόνου λαοῖς ἀναμιχθέντας ὕστερον τοὺς μεθ'
Ἡρακλέους παραγενομένους καὶ ὑπολειφθέντας ἤδη
σβεννύμενον τὸ Ἑλληνικὸν ἐκεῖ καὶ κρατούμενον γλώττῃ τε
βαρβαρικῇ καὶ νόμοις καὶ διαίταις οἷον ἀναζωπυρῆσαι
πάλιν ἰσχυρὸν καὶ πολὺ γενόμενον. διὸ τιμὰς ἔχειν
πρώτας τὸν Ἡρακλέα, δευτέρας δὲ τὸν Κρόνον."
(anoixti-matia.blogspot.gr)
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Νησί του Πάσχα: Ο τόπος εξορίας των Τιτάνων

04/01/14 - 19:24

7

Το Νησί του Πάσχα (ή «Rapa Nui», στην γλώσσα των ντόπιων, όπερ σημαίνει «Μεγάλο Νησί») ανακαλύφθηκε ξανά στην σύγχρονη εποχή από τον Ολλανδό εξερευνητή Γιάκομπ Ρόγκεβεν που έφτασε εκεί, την ημέρα του Πάσχα το 1722.

Βρίσκεται στο Νότιο Ειρηνικό, μεταξύ Χιλής και Ταϊτής. Όταν εξιστόρησαν το παρελθόν τους, οι ντόπιοι κάτοικοι (ανάμεσά τους και λευκοί) επιβεβαίωσαν ότι ήταν απόγονοι του θεού Ήλα-Τίκι και του Ρόγγου (Παντελή Ιωαννίδη: Η Άγνωστη Προϊστορία των Ελλήνων).

Το πρώτο συνθετικό του πρώτου ονόματος παραπέμπει στον Βήλο-Ήλο-Κρόνο (οι Βαβυλώνιοι αποκαλούσαν τον Κρόνο ως Βήλο) και το δεύτερο συνθετικό σε κάποιον θεό της Μέσης Αμερικής.

Το δεύτερο όνομα «Ρόγγου» παραπέμπει στον Ρα=Βασιλέα Γου ή Γύη. Ο Γύης, μάλιστα, φαίνεται να ήταν τοποθετημένος φρουρός στο νησί από τον Δία για να φυλάει τον εξόριστο Κρόνο και τους συμμάχους του (Θεογονία 807-819).

Εάν οι συσχετισμοί είναι αληθινοί, τότε το συγκεκριμένο νησί, έγινε η φυλακή των Τιτάνων λόγω του ότι ήταν και είναι ένα από τα πιο απομονωμένα νησιά στον κόσμο.

Τα περίφημα και πασίγνωστα γιγαντιαία αγάλματα «Μοάι», τυγχάνουν και τις επεξηγηματικής ονομασίας «Μάτε Κίτε Ράνη». Κατά μία εκδοχή η ονομασία αυτή θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «μάτια κοιτούν ουρανό», εξάλλου το βλέμμα των αγαλμάτων κοιτά προς τον ουρανό.

Μία άλλη εκδοχή, ίσως, λίγο πιο προχωρημένη θέλει να μεταφράζεται ως «Μακητία=Μακεδονία του Ουρανού»

Ίσως, όλα αυτά να φαντάζουν υπερβολικά μα, τα πολλά ελληνικά ιδιώματα στην γλώσσα των κατοίκων του Νησιού του Πάσχα (αλλά και σε Άπω Ασία, την Αυστραλία και την Πολυνησία – Μελανησία – Ινδονησία), φαίνεται να επιβεβαιώνουν, τουλάχιστον, πως κάποιοι αρχαίοι Έλληνες έφτασαν και εκεί σε κάποια εποχή που σήμερα την ονομάζουμε μυθολογική.

Μία από τις σημαντικότερες αποδείξεις, που συνδέουν τουλάχιστον την ελληνική πολιτιστική επίδραση στο νησί και τους κατοίκους του, ήρθε από έναν ξένο ερευνητή, τον Γερμανό καθηγητή Γλωσσολογίας κ. Nors S. Josephson, ο οποίος μετά από οκτάχρονη έρευνα συνόψισε τα πορίσματά του στο αγγλόγλωσσο βιβλίο «Greek Linguistic Elements in The Polynesian Languages – Hellenicum Pacificum» (Ελληνικά Γλωσσικά Στοιχεία στις Πολυνησιακές Γλώσσες – Ελληνικός Ειρηνικός) εκδόσεως του ιστορικού Γερμανικού Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, το 1987, στο οποίο παρέθεσε πίνακα από 808 αρχαίες Ελληνικές λέξεις, που οι ρίζες τους υπάρχουν στις Πολυνησιακές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και του Νησιού του Πάσχα.

Αξίζει να σημειώσουμε πως ο πολιτισμός της Νήσου του Πάσχα έχει πολλά αρχαία Ελληνικά αλλά και αιγυπτιακά πρωτότυπα.

Σύμφωνα με συνέντευξή του στην Νάνσυ Μπίσκα για το Περιοδικό Δαυλός:

«Οι φορείς του Ελληνικού πολιτισμού, οι οποίοι εποίκησαν την ανατολική Πολυνησία, προφανώς προερχόντουσαν από την περιοχή που βρίσκεται το σύγχρονο Περού και η Βολιβία, αφού ο πολιτισμός της Νήσου του Πάσχα έχει να επιδείξει πολυάριθμες ομοιότητες με τις προαναφερθείσες περιοχές κατά την προ των Ίνκας εποχή (έτσι, κάπως επιβεβαιώνεται και το συνθετικό Τίκι που συναντήσαμε στην αρχή).

Επί πλέον τα ρεύματα του Ωκεανού κινούνται σε νοτιοδυτική κατεύθυνση, από την ακτή του Περού προς την νοτιοανατολική Πολυνησία. Αυτοί οι Ελληνόφωνοι κάτοικοι ομιλούσαν αρχαία Ελληνικά και επίσης μετέφεραν έναν αρχαϊκό Ελληνικό πολιτισμό, με πλήθος επιπρόσθετα αιγυπτιακά στοιχεία, ο οποίος θυμίζει την Κύπρο αλλά και νησιά των Κυκλάδων, όπως τη Νάξο και την Μήλο κατά την ίδια χρονική περίοδο».

Συνεχίζει λέγοντας πως «υπάρχουν και γλωσσολογικές και αρχαιολογικές αποδείξεις, ότι κάλλιστα μπορεί να είχαμε πολλαπλές μεταναστεύσεις στο αρχαίο Περού και στην Νήσο του Πάσχα.

Για παράδειγμα η αρχιτεκτονική των Ίνκας χρησιμοποιεί κατασκευές τοίχου «ζίγκ-ζάγκ» και τραπεζοειδής εισόδους, οι οποίες θυμίζουν τα Μυκηναϊκά πρωτότυπα. Έτσι είναι πιθανόν να υπήρξαν προ-αρχαίες μεταναστεύσεις Ελλήνων στην νότιο Αμερική».

Μάλιστα, η δυνατότητα εξάπλωσης των Ελλήνων σε τέτοια κλίμακα πέρα από την «Σικελία, νότιο Ιταλία και τμήματα της Ισπανίας ήταν δυνατοί χάρη στις πολλές καινοτομίες στην κατασκευή πλοίων και στα συστήματα ναυσιπλοΐας.

Επί πλέον το Ελληνικό εμπόριο κασσιτέρου με την Αγγλία, το οποίο εμφανίζεται να χρονολογείται το 1000 π.Χ., εξοικείωσε τους Έλληνες θαλασσοπόρους με τα Στενά του Γιβραλτάρ (τα αποκαλούμενα «Στήλες του Ηρακλέους») και τις ακτές του Μαρόκου.

Από το σημείο αυτό τα νοτιοδυτικά ρεύματα εύκολα μετέφεραν πλοία στην περιοχή της Καραϊβικής ή στα ανοιχτά της βορείου ακτής της Νότιας Αμερικής: μικρή απόσταση για τα προ των Ίνκας πολιτιστικά κέντρα του Περού και της Βολιβίας.

Ο κύριος Josephson αναφέρεται επίσης πως «Υπάρχουν πολλά παράλληλα στοιχεία μεταξύ της παλαιότερης μουσικής της Νήσου του Πάσχα και των μελωδιών των Nazca στο νότιο Περού αφ’ ενός, και της αρχαιοελληνικής μουσικής αφ’ ετέρου».

Και κλείνει την συνέντευξή του λέγοντας πως «ο Ελληνικός πολιτισμός έχει συνεισφέρει με μοναδικό τρόπο στην προαγωγή της φιλοσοφίας, των πολιτικών συστημάτων, της εκπαίδευσης και της τεχνολογίας. Έθεσε τις βάσεις για την δραματική τέχνη και την μουσική των δυτικών. Χωρίς τον Ελληνικό πολιτισμό δεν θα γνωρίζαμε τον πολιτισμό, όπως υπάρχει σήμερα».

(diadrastiko.blogspot.com)

ΝΑ ΕΝΑΝΤΙΟΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ  ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ  ΑΠΟ ΤΟΝ  ΕΠΙΣΗΣ ΕΛΛΗΝΑ ΕΚ ΧΙΟΥ ΚΟΛΟΜΒΟ ; ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ , ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΩΣ, ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΣ ΟΤΙ ΟΙ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ. Η "ΑΡΓΩ" ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΦΗΜΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΑΛΛΑ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ. ΑΥΤΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟ ΤΟΝ ΡΟΔΙΟ ,ΤΟΝ ΔΙΟΔΩΡΟ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗ , ΤΑ "ΟΡΦΙΚΑ" ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΟΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΟ ΔΕΡΑΣ, ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΗΛΑ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ κλπ. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΓΡΑΜΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΓΗΓΕΝΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΠΟΥ ΟΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ ΓΕΝΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΟΙΑ . ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΜΕΛΑΝΟΤΕΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΝ ΑΦΙΞΗ ΤΩΝ ΙΣΠΑΝΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ.

ΟΜΩΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟΚΙΝΗΤΗ ΚΑΙ ΞΕΝΟΠΝΕΥΣΤΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ΝΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΚΡΟΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΑΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥ ΕΡΙΕΤΤΑΣ ΜΕΡΤΖ " Ο   ΚΡΑΣΑΤΟΣ ΜΑΥΡΟΣ ΠΟΝΤΟΣ "(THE WINE DARK SEA") Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ  ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΑΡΓΟΝΑΥΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ. ΕΞ ΑΛΛΟΥ Ο ΔΙΑΚΡΙΜΕΝΟΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΣ ΚΩΝΣ/ΝΟΣ ΧΑΣΑΠΗΣ ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΜΕ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ  ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΟΤΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΑΛΛΑ ΔΙΕΠΛΕΥΣΕ ΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ(ΒΟΡΕΙΟ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟ ΣΚΕΛΟΣ) ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΣΙΠΟΠΟΙΟΥΣΑΝ.  ΤΟ ΜΕΝ ΒΟΡΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΛΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΑΜΕΡΙΚΗ   ΚΑΙ ΤΟ ΝΟΤΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟ ΑΜΕΡΙΚΗ  ΕΠΑΙΡΝΑΝ  ΧΑΛΚΟ   ,ΚΑΣΣΙΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑΛΛΑ.

ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ  

Το υπερατλαντικό ταξίδι του Ηρακλέους που δεν διδάσκεται στα σχολεία

15:19

16/09/2014

Ιστορικό πρόσωπο που έφτασε ώς τον Καναδά ήταν ο Ηρακλής της ελληνικής μυθολογίας, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο. 

Έφτασε χίλια χρόνια πριν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στον Ινδό ποταμό. Πέρασε από την Αιθιοπία, έφτασε ώς τη Γροιλανδία και ίσως να πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική.

Ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της παγκόσμιας μυθολογίας- ο Ηρακλής- δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος υδραυλικός, μηχανικός και υδρογεωλόγος, όπως μαρτυρούν πολλοί από τους δώδεκα άθλους του, αλλά και ο πρώτος που έκανε πράξη την παγκοσμιοποίηση και ο αρχιτέκτονας της μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας, όπως υποστήριξε χθες το βράδυ σε ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος.

«Ο Ηρακλής δεν είναι ένα πρόσωπο για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Ούτε η ελληνική μυθολογία ένα παραμύθι για έναν φανταστικό κόσμο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μαριολάκος. «Ο Ηρακλής είναι ένα ιστορικό- και όχι μυθικό- πρόσωπο, ένας άγνωστος μεγάλος κατακτητής, ήρωας- ιδρυτής πόλεων, πρώτος συνδετικός κρίκος του κοινού πολιτισμικού υποστρώματος των Ευρωπαίων, του μυκηναϊκού και κατά συνέπεια του ελληνικού πολιτισμού. Και η μυθολογία είναι η ιστορία του απώτερου παρελθόντος των κατοίκων αυτού του τόπου, που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Ελλάς».

Πρώτος στο μικροσκόπιο του καθηγητή μπήκε ο άθλος με την αρπαγή των βοδιών του Γηρυόνη, του τρικέφαλου και τρισώματου γίγαντα που ζούσε στα Γάδειρα, το σημερινό Κάντιθ της Ισπανίας, κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ.

«Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Ηρακλής ταξίδεψε ώς την Ιβηρική Χερσόνησο για να φέρει μια καλή ράτσα βοδιών στην Πελοπόννησο», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος. «Αν διαβάσουμε με προσοχή τον Στράβωνα, που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. όμως, θα διαπιστώσουμε πως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει βρεθεί τόσος πολύς χρυσός, άργυρος, χαλκός και σίδηρος. Και τα βόδια δικαιολογούνται διότι υπήρχαν μαρτυρίες ότι το “κοσκίνισμα” του χρυσού από την άμμο γινόταν πάνω σε δέρματα βοδιών».

Η ίδρυση δε της πόλης από τον Ηρακλή μνημονεύεται στον θυρεό της πόλης και σήμερα. Ο Ηρακλής ολοκληρώνει τον άθλο του και συνεχίζει βόρεια προς την Κελτική και ιδρύει την Αλέσια (γνωστή και ως πόλη του Αστερίξ), το όνομα της οποίας προέρχεται από τη λέξη άλυς (= περιπλάνηση). Πόλη με στρατηγική σημασία, καθώς συνδέεται μέσω πλωτών ποταμών προς τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Ιούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε τους Γαλάτες. Ακόμη ιδρύει το Μονακό και την Αλικάντε - η ποδοσφαιρική της ομάδα ονομάζεται Ηρακλής. 

Τι γύρευε στη Γαλατία ο Ηρακλής; «Χρυσό», απαντά ο κ. Μαριολάκος, «αφού ο Διόδωρος μας λέει πως στη Γαλατία υπάρχουν πλούσια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ο Ηρακλής όμως φέρεται- σύμφωνα με τον Πλούταρχο- να έφτασε και ώς την Ωγυγία που απέχει πέντε ημέρες δυτικά της Βρετανίας. «Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες. Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η απόσταση είναι 890 χλμ., άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία και συνέχισε ώς τη Γροιλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος, που αναφέρεται, σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό»

«Για να φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (ήτοι τον χρυσό) ο Ηρακλής από την Αίγυπτο έφτασε ώς την Αιθιοπία κι έπειτα στον Καύκασο- για να ζητήσει τη βοήθεια του Προμηθέα- και στη Λιβύη προτού επιστρέψει στις Μυκήνες»

Ο Ηρακλής έφτασε, σύμφωνα με τον καθηγητή Ηλία Μαριολάκο, ώς την Αμερική. «Στις πηγές διαβάζουμε πως εγκατέστησε ακολούθους του “ώς τον κόλπο που το στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας”. Ένας κόλπος μόνον καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις: του Αγίου Λαυρεντίου στο Τορόντο του Καναδά». Μαρτυράται δε πως έμειναν «σε νησιά που βλέπουν τον ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες»- δηλαδή στον πολικό κύκλο.

Τι γύρευε εκεί; 

Η απάντηση βρίσκεται στα ευρήματα των ανασκαφών που γίνονται γύρω από τη λίμνη Σουπίριορ στο Μίτσιγκαν. Αρκεί να σκεφτείτε πως έχουν εξορυχθεί πάνω από 500.000 τόνοι χαλκού στην περιοχή, όταν στην κατ΄ εξοχήν πηγή χαλκού- την Κύπρο- εξορύχθηκαν 200.000 τόνοι.

Η εξόρυξη έγινε την περίοδο 2.450 π.Χ.- 1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, όταν καταρρέει ο μυκηναϊκός πολιτισμός. Και όλα αυτά σε μια περιοχή όπου οι γηγενείς βρίσκονταν στη λίθινη εποχή!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ποσότητα:  

+

-

ΕπιθυμητόΑγαπημένο βιβλίοAγαπημένος Συγγραφέας

Share on facebookShare on twitterShare on email More Sharing Services 0

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ

ΛΑΓΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Τιμή Έκδοσης €19.17	Τιμή Πολιτείας €13.42	(-30%)
Κερδίζετε €5.75

- Διευκρινίσεις σχετικά με τις τιμές διάθεσης βιβλίων
- Άμεσα διαθέσιμο. Αποστέλλεται κατά κανόνα σε 2-4 εργάσιμες μέρες.

Παρουσίαση

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, αποτελεί μια σύγχρονη μελέτη που βασίζεται σε τεχνολογικά ευρήματα και ανατρεπτικές απόψεις της τελευταίας εικοσαετίας, σε σχέση με την αποκωδικοποίηση της ελληνικής μυθολογίας - ιστορίας.
Ο συγγραφέας απαντά στα ερωτήματα που δημιουργούνται στο σύγχρονο αναγνώστη σε σχέση με τον μύθο της Αργοναυτικής Εκστρατείας και τη σύνδεσή της με την τεχνολογική και επιστημονική γνώση που είχαν κατακτήσει οι αρχαίοι Έλληνες, καθώς και τα ιστορικά - μυθικά γεγονότα, που άλλαξαν το ρου της ιστορίας μέχρι σήμερα.
- Πότε και γιατί έγινε η Αργοναυτική εκστρατεία...
- Ήταν μία ή πολλές εκστρατείες;
- Οι μυστικές δυνάμεις των αργοναυτών...
- Τι ήταν το πολύτιμο Χρυσόμαλλο Δέρας;
Οι σχετικές με την Αργοναυτική εκστρατεία αναφορές, βασίζονται στον Απολλώνιο το Ρόδιο, στο Διόδωρο Σικελιώτη και στα Ορφικά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Πρόλογος
Εισαγωγή
Πρώτο Μέρος
1. Μύθος ή πραγματικότητα η Αργοναυτική εκστρατεία;
2. Τα ερωτήματα
Πότε έγινε;
Γιατί έγινε;
Οι Αργοναύτες
Τα βιογραφικά
Ιάσων
Ορφέας
Ηρακλής
Θησέας
Αστερίων
Πολύφημος
Ίφικλος
Άδμητος
Έρυτος ή Εύρυτος και Εχίων
Αιθαλίδης
Κόρωνος
Μόψος
Ευρυδάμας
Μενοίτιος
Ευρυτίων
Εριβώτης
Οϊλέας
Κάνθος
Ίφιτος
Κλυτίος
Τελαμών
Πηλεύς
Βούτης
Φάληρος
Φλείας ή Φλίας
Τίφυς
Άργος
Ταλαός, Αρήιος, Λεώδοκος
Ύλας
Ναύπλιος Β'
Ναύβολος
Ίδμων
Κάστωρ και Πολυδεύκης (Διόσκουροι)
Λυγκεύς
Ίδας
Περικλύμενος
Αμφιδάμας
Κηφεύς
Αγκαίος
Αυγείας
Αστερίας και Αμφίων
Εύφημος
Εργίνος
Αγκαίος
Μελέαγρος
Λαοκόων
Ίφικλος
Παλαιμόνιος
Ίφιτος
Ζήτης και Κάλαϊς
Άκαστος
Παλαίμων
Αμφιάραος
Λαέρτης
Αταλάντη
Άκτωρ
Ποίας
Φάνος
Στάφυλος
Ευρύαλος
Πηνέλεως
Λήιτος
Ιάλμενος και Ασκάλαφος
Καινεύς
Ηνειός
Οινέας
Δάσκυλος
Δηιλέων, Φλογίος, Αυτόλυκος
Άργος
Κυτίσσωρος
Μέλας και Φρόντις
Ήθη και έθιμα
Θρησκεία
Τόπος καταγωγής - Γενεαλογικά δένδρα
Άλλες επισημάνσεις
Ήταν μία ή περισσότερες οι εκστρατείες;
Γιατί εκστρατεία;
Τι ήταν η "Αργώ";
Δεύτερο Μέρος
1. Φρίξος - Έλλη
Πελίας
2. Οι προετοιμασίες
3. Το ταξίδι προς την Κολχίδα
Η αναχώρηση
Λήμνος
Σαμοθράκη
Στη γη των Δολιόνων - Δολόπων. Οι πρώτες μάχες
Οι πρώτες απώλειες
Στη χώρα των Βεβρύκων
Βόσπορος - Στη χώρα του Φινέα
Αστερισμός του Κυνός - Σείριος
Συμπληγάδες ή Κυανές Πέτρες
Εύξεινος Πόντος - Θυνιάδα νήσος
Θεός Απόλλων - Υπερβόρειοι
Αχέρων - Αχερουσία
Στη χώρα των Μαριανδυνών
Στη Σινώπη -Το πλήρωμα αυξάνεται
Στο νησί του Άρεως - Η Αργώ δέχεται επίθεση από αέρος!
Πορεία προς την Κολχίδα
4. Στην Κολχίδα
Η άφιξη
Η Αία
Η Κολχίδα
Οι Κόλχοι
Αιήτης
Μήδεια
5. Επιχείρηση "Χρυσόμαλλο Δέρας"
Το σχέδιο
Στο παλάτι του Αιήτη
Το Χρυσόμαλλο Δέρας τίθεται ως έπαθλο
Οι άθλοι
Η Κατάκτηση του Δέρατος
6. Η Αναχώρηση
7. Οι δρόμοι της επιστροφής
Μαιώτιδα λίμνη
Ερύθεια
Γελωνοί
Γέτες
Υλαίοι
Αριμασποί
Σαραγγείς
Σαυρομάτες
Ο δρόμος της επιστροφής κατά τον Διόδωρο Σικελιώτη
Ο δρόμος της επιστροφής κατά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο
Ο δρόμος της επιστροφής σύμφωνα με τα "ΟΡΦΙΚΑ"
8. Οι περιπλανήσεις ανά τη Μεσόγειο
Η δολοφονία του Άψυρτου
Στον Ηριδανό και στον Ροδανό ποταμό
Από το νησί της Κίρκης στο νησί της Κέρκυρας
Στη λίμνη Τριτωνίδα
Στην Κρήτη - Αντιμέτωποι με τον Τάλω
Προς την πατρίδα (Οίκαδε)
9. Μετά την επιστροφή
10. Απολογισμός και διαπιστώσεις
Ο απολογισμός
Η διάρκεια της εκστρατείας
Το Χρυσόμαλλο Δέρας
Η Αργώ
Διαπιστώσεις

Ο ΗΡΑΚΛΗΣ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Η Ελλάς ανά τον κόσμο - Τι γύρευε ο Ηρακλής στην Κελτική και την Αμερικανική Ήπειρο;

11:43

Ιστορικό πρόσωπο που έφτασε ώς τον Καναδά ήταν ο Ηρακλής της ελληνικής μυθολογίας, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο.

Έφτασε χίλια χρόνια πριν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στον Ινδό ποταμό. Πέρασε από την Αιθιοπία, έφτασε ώς τη Γροιλανδία και ίσως να πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική. Ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες της παγκόσμιας μυθολογίας- ο Ηρακλής- δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος υδραυλικός, μηχανικός και υδρογεωλόγος, όπως μαρτυρούν πολλοί από τους δώδεκα άθλους του, αλλά και ο πρώτος που έκανε πράξη την παγκοσμιοποίηση και ο αρχιτέκτονας της μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας, όπως υποστήριξε σε ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος.

«Ο Ηρακλής δεν είναι ένα πρόσωπο για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Ούτε η ελληνική μυθολογία ένα παραμύθι για έναν φανταστικό κόσμο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μαριολάκος. «Ο Ηρακλής είναι ένα ιστορικό- και όχι μυθικό- πρόσωπο, ένας άγνωστος μεγάλος κατακτητής, ήρωας- ιδρυτής πόλεων, πρώτος συνδετικός κρίκος του κοινού πολιτισμικού υποστρώματος των Ευρωπαίων, του μυκηναϊκού και κατά συνέπεια του ελληνικού πολιτισμού. Και η μυθολογία είναι η ιστορία του απώτερου παρελθόντος των κατοίκων αυτού του τόπου, που πολύ αργότερα θα ονομαστεί Ελλάς». Πρώτος στο μικροσκόπιο του καθηγητή μπήκε ο άθλος με την αρπαγή των βοδιών του Γηρυόνη, του τρικέφαλου και τρισώματου γίγαντα που ζούσε στα Γάδειρα, το σημερινό Κάντιθ της Ισπανίας, κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ.

«Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Ηρακλής ταξίδεψε ώς την Ιβηρική Χερσόνησο για να φέρει μια καλή ράτσα βοδιών στην Πελοπόννησο», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος.

«Αν διαβάσουμε με προσοχή τον Στράβωνα, που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. όμως, θα διαπιστώσουμε πως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει βρεθεί τόσος πολύς χρυσός, άργυρος, χαλκός και σίδηρος(εκτός από την Ελλάδα). Και τα βόδια δικαιολογούνται διότι υπήρχαν μαρτυρίες ότι το “κοσκίνισμα” του χρυσού από την άμμο γινόταν πάνω σε δέρματα βοδιών».Η ίδρυση δε της πόλης από τον Ηρακλή μνημονεύεται στον θυρεό της πόλης και σήμερα. Ο Ηρακλής ολοκληρώνει τον άθλο του και συνεχίζει βόρεια προς την Κελτική και ιδρύει την Αλέσια (γνωστή και ως πόλη του Αστερίξ), το όνομα της οποίας προέρχεται από τη λέξη άλυς (= περιπλάνηση). Πόλη με στρατηγική σημασία, καθώς συνδέεται μέσω πλωτών ποταμών προς τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Ιούλιος Καίσαρας κατατρόπωσε τους Γαλάτες. Ακόμη ιδρύει το Μονακό και την Αλικάντε - η ποδοσφαιρική της ομάδα ονομάζεται Ηρακλής.

Τι γύρευε στη Γαλατία ο Ηρακλής; «Χρυσό», απαντά ο κ. Μαριολάκος, «αφού ο Διόδωρος μας λέει πως στη Γαλατία υπάρχουν πλούσια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ο Ηρακλής όμως φέρεται- σύμφωνα με τον Πλούταρχο- να έφτασε και ώς την Ωγυγία που απέχει πέντε ημέρες δυτικά της Βρετανίας. «Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες. Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η απόσταση είναι 890 χλμ., άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία και συνέχισε ώς τη Γροιλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος, που αναφέρεται, σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό»

«Για να φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (ήτοι τον χρυσό) ο Ηρακλής από την Αίγυπτο έφτασε ώς την Αιθιοπία κι έπειτα στον Καύκασο- για να ζητήσει τη βοήθεια του Προμηθέα- και στη Λιβύη προτού επιστρέψει στις Μυκήνες»

Γύρεψε χαλκό ώς τον Καναδά 

Ο Ηρακλής έφτασε, σύμφωνα με τον καθηγητή Ηλία Μαριολάκο, ώς την Αμερική. «Στις πηγές διαβάζουμε πως εγκατέστησε ακολούθους του “ώς τον κόλπο που το στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας”. Ένας κόλπος μόνον καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις: του Αγίου Λαυρεντίου στο Τορόντο του Καναδά». Μαρτυράται δε πως έμειναν «σε νησιά που βλέπουν τον ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες»- δηλαδή στον πολικό κύκλο.

Τι γύρευε εκεί; 

Η απάντηση βρίσκεται στα ευρήματα των ανασκαφών που γίνονται γύρω από τη λίμνη Σουπίριορ στο Μίτσιγκαν. Αρκεί να σκεφτείτε πως έχουν εξορυχθεί πάνω από 500.000 τόνοι χαλκού στην περιοχή, όταν στην κατ΄ εξοχήν πηγή χαλκού- την Κύπρο- εξορύχθηκαν 200.000 τόνοι. Η εξόρυξη έγινε την περίοδο 2.450 π.Χ.- 1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, όταν καταρρέει ο μυκηναϊκός πολιτισμός. Και όλα αυτά σε μια περιοχή όπου οι γηγενείς βρίσκονταν στη λίθινη εποχή!

πηγή

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Tο πραγματικό ταξίδι του Οδυσσέα και γιατί μας το έκρυψαν

16:14

21/12/2014

14

547

0

0

Google +

0

Η περιπλάνηση του Οδυσσέως  είναι ίσως πολύ μεγαλύτερη απ'οτι πιστεύουμε. Η πρώτη που ετόλμησε να έρθει αντιμέτωπη προς την επικρατούσα άποψη ότι οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως έγιναν ...μέσα στην Μεσόγειο ήταν η Αμερικανίδα Εριέττα Μέρτζ (Henrietta Mertz) η οποία το 1965 εξέδωσε στο Σικάγο των Η.Π.Α. το βιβλίο " The Wine Dark Sea" (τίτλος στα Ελληνικά "ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ" εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ -1995)και αργότερα το 1967 τα "Αργοναυτικά" δια των οποίων με μεγάλη πειστικότητα στηριζόμενη στις δικές της προσωπικές έρευνες και εξερευνήσεις στην Β. και Ν. Αμερική- διατυπώνει την θέση ότι το ταξίδι του Οδυσσέως είχε και ένα σημαντικό σκέλος εκτός Μεσογείου.
Η άποψη της κ. Μέρτζ είναι ότι ο Οδυσσέας ταξίδεψε μέχρι τις ακτές της Αμερικής βοηθούμενος από τα θαλάσσια ρεύματα. Η κ. Μέρτζ εντόπισε τα μέρη που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας με βάση την ταχύτητα που κινούνται τα θαλάσσια ρεύματα και την διάρκεια των ταξιδιών από σταθμό σε σταθμό όπως αναφέρονται στην Οδύσσεια.
Οι απόψεις της κ. Μέρτζ ενισχύονται και από αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στην αμερικανική ήπειρο.
Σχεδιάγραμμα που παρουσιάζει την περιπλάνηση του Οδυσσέα μετά την πτώση της Τροίας βάσει των διαπιστώσεων της Εριέττας Μέρτζ (η οποία μελέτησε εδάφιο προς εδάφιο το κείμενο του Ομήρου σε συνδυασμό με διάφορες νεότερες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις που αναφέρονται από τον ίδιο τον Όμηρο π.χ. διάρκεια ταξιδιού κλπ).
Στον χάρτη επισημαίνονται η περιοχή που υπήρξαν οι Σειρήνες , σε ποιο σημείο της Αμερικάνικης ηπείρου ήταν η Σκύλλα και η Χάρυβδης και μέσο ποίας οδού ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη βοηθούμενος καθ' όλη την διαδρομή από το ρεύμα του κόλπου (Gulf stream) .
Η μελέτη του Ζίγκφριντ Πετρίδη
Οι Έλληνες έχουν μία αποδεδειγμένη ναυτική ιστορία που ξεκινάει τουλάχιστον από το 7.250 π. Χ. όπως αποδεικνύεται από τα ευρήματα του σπηλαίου Φράχθι στην Αργολίδα.
«...Η μοναδικότης του ελληνικού γεωγραφικού χώρου, ήτοι η παρουσία εις μικράν σχετικώς έκτασιν, το Αιγαίον Πέλαγος, εκατοντάδων νήσων, επέτρεψε εις τους προϊστορικούς κατοίκους του, λίαν ενωρίς την ανάπτυξιν της δια θαλάσσης επικοινωνίας.
Με την πάροδο των ετών και την απόκτησιν πείρας θαλασσίων ταξιδίων, οι Αιγαίοι ναυτικοί έγιναν τολμηρώτεροι, πλεύσαντες προς βορράν εις τον Εύξεινον πόντον, προς νότον εις Αίγυπτον και "Φοινίκην" και δυσμάς εις Ιταλίαν και Ιβηρίαν. Ανακαλύψαντες ότι η θάλασσα εις ην εταξίδευον περιεβάλλεντο παντού υπό ξηράς με μία μόνον έξοδον, δεν εδίστασαν να εξέλθουν τραπέντες όπως είδομεν προς βορράν (σημ. της ΑΕΙ- Κασσιτερίδες νήσοι = Αγγλία) δια τον κασσίτερον και δια το ήλεκτρον, αλλά και προς δυσμάς ως θ' αποδείξωμεν...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 139)
Η Ελληνική γραμματεία είναι πλούσια σε αναφορές για τις γεωγραφικές γνώσεις των αρχαίων προγόνων μας. Στην μελέτη του κ. Πετρίδη παρουσιάζονται στοιχεία που αφορούν τις γεωγραφικές γνώσεις για περιοχές :
- του Βορρά (υπερβορέα)
- της Ανατολής (Ασίας)
- του Νότου (Αιθιοπία, Κυρηναϊκή, Αίγυπτος, λοιπή βόρεια Αφρική)
- και της Δύσεως (Ιταλία, νήσοι δυτικώς της Ιταλίας α) Σαρδηνία, β) Κορσική γ) Έλβα δ) Καπρί ε) Ίσκια , Ιβηρική χερσόνησος, Γαλλία, βόρειο-ανατολική Ευρώπη, Βρετανία - Ιρλανδία.
Από την Ελληνική γραμματεία προκύπτει ότι οι Έλληνες έχουν μεγάλη εξοικείωση με τις αστρονομικές παρατηρήσεις (παράδειγμα οι αστρονομικές αναφορές των Ορφικών ύμνων) και οι ναυτικοί της εποχής χρησιμοποιούν τους αστερισμούς για να προσανατολίζονται κατά την διάρκεια της νυχτερινή πλεύση τους.
Μεγάλη βαρύτητα στην έρευνα του ταξιδιού του Οδυσσέως έχουν οι αστρονομικές αναφορές της Οδύσσειας.
Αναφέρεται από τον Όμηρο ότι «ΑΡΚΤΟΝ Θ' ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ, ΗΤ' ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ' ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ, ΟΙΗ Δ' ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ, ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ, ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΟΜΕΝΑΙ ΕΠ' ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ» (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ε 273) δηλαδή : "και την 'Αρκτον (Μ. 'Αρκτο) που την ονομάζουν και 'Αμαξα, που κλωθογυρίζει αυτού και παραφυλάει τον Ωρίωνα και που μονάχ' αυτή είναι αμέτοχη στα λουσίματα του Ωκεανού, (σημ. της ΑΕΙ : δηλαδή ο αστερισμός είναι αειφανής - δεν πέφτει κάτω από τον ορίζοντα) τον συμβούλεψε λοιπόν η υπέροχη θεά η Καλυψώ να ταξιδεύει έχοντας στ' αριστερό του χέρι αυτήν".
Στο κείμενο αυτό περιέχονται σημαντικότατες πληροφορίες. «...Ο Όμηρος ομιλεί περί "Ωκεανού" και όχι "Πόντου" και όπως είδομεν "Ωκεανόν" οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμαζαν την περιβάλλουσαν την οικουμένην θάλασσαν (σημ. της ΑΕΙ : η θάλασσα έξω από τις Ηράκλεις στήλες) περί αυτού συμφωνεί και ο Στράβων "ΤΑΥΤΑ ΓΑΡ ΠΑΝΤΑ ΦΑΝΕΡΩΣ ΕΝ ΤΩ ΑΤΛΑΝΤΙΚΩ ΠΕΛΑΓΕΙ ΠΡΑΤΤΟΜΕΝΑ ΔΗΛΟΥΤΑΙ" (c26) δηλαδή : Όλα αυτά είναι καταφανές ότι δηλούνται (υπό του Ομήρου) ως τελούμενα εις τον Ατλαντικόν"...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 182)
Η πολυετή εμπειρία του Ζ. Πετρίδη ως ιστιοπλόου τον βοήθησε να επιβεβαιώσει ή και να διορθώσει (όπου αυτό ήταν απαραίτητο) τα συμπεράσματα της Ε. Μέρτζ, με βάση τις αναφορές που υπάρχουν από τον Όμηρο για την διάρκεια του ταξιδιού από σταθμό σε σταθμό και τις επιπρόσθετες λεπτομέρειες που τυχόν αναφέρονται (π.χ. κατεύθυνση ανέμου, πορεία πλοίου, περιγραφές των νησιών κλπ).
Παράδειγμα: ΑΙΟΛΙΑ
«..Γράφει ο Όμηρος : "ΔΩΚΕ ΜΟΙ ΕΚΔΕΙΡΑΣ ΑΣΚΟΝ ΒΟΟΝ ΕΝΝΕΩΡΟΙΟ, ΕΝΘΑ ΔΕ ΒΥΚΤΑΩΝ ΑΝΕΜΟΝ ΚΑΤΕΔΗΣΕ ΚΕΛΕΥΘΑ, ΚΕΙΝΟΝ ΓΑΡ ΤΑΜΙΗΝ ΑΝΕΜΩΝ ΠΟΙΗΣΕ ΚΡΟΝΙΩΝ ΗΜΕΝ ΠΑΥΜΕΝΑΙ ΗΔ' ΟΡΝΥΜΕΝ ΟΝ Κ' ΕΘΕΛΗΣΙΝ. ΝΗΙ Δ' ΕΝΙ ΓΛΑΦΥΡΗ ΚΑΤΕΔΕΙ ΜΕΡΜΙΘΙ ΦΑΕΙΝΗ ΑΡΓΥΡΕΗ, ΗΝΑ ΜΗΤΙ ΠΑΡΑΠΝΕΥΣΗ ΟΛΙΓΟΝ ΠΕΡ, ΑΥΤΑΡ ΕΜΟΙ ΠΝΟΙΗΝ ΖΕΦΥΡΟΥ ΠΡΟΕΗΚΕΝ ΑΗΝΑΙ, ΟΦΡΑ ΦΕΡΟΙ ΝΗΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ" (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ19).
Δηλαδή "Μου 'δωσε ένα ασκί εννιάχρονου βοδιού, που το έγδαρε, κι έκλεισε κει μέσα τις κινήσεις των ανέμων με τα πολλά τους βουητά, γιατί εκείνον είχε κάμει ο γιός του Κρόνου επιστάτη στους ανέμους, για να σταματάη και να αμολάη όποιον του αρέσει. Κι έδεσε το ασκί μέσα στο βαθουλωτό καράβι με γυαλιστερή, ασημένια κλωστή, για να μην φυσάει έστω και λίγο. 'Αφησε μονάχα τον Ζέφυρο (δυτικό) να φυσάει για χάρη μου, για να πάη στην πατρίδα και τα πλοία κι εμάς τους ίδιους."
Ώστε ο Αίολος παρακληθείς υπό του Ωδυσσέως, εδέσμευσεν όλους τους ανέμους, αφήσας μόνο τον ούριον δι' αυτόν, Ζέφυρον - δυτικός, όπερ σημαίνει ότι ο Οδυσσεύς ευρίσκετο δυτικώς της Ιθάκης και περίπου στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με αυτήν.
Και η διήγησις συνεχίζει :
"ΕΝΝΗΜΑΡ ΜΕΝ ΟΜΩΣ ΠΛΕΟΜΕΝ ΝΥΚΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΗΜΑΡ, ΤΗ ΔΕΚΑΤΗ Δ' ΗΔΗ ΑΝΕΦΑΙΝΕΤΟ ΠΑΤΡΙΣ ΑΡΟΥΡΑ" (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ2 δηλαδή : " Εννιά μερόνυχτα συνέχεια ταξιδεύαμε και στις δέκα άρχισε να ξεχωρίζει πια η γη της πατρίδας" (σημ. της ΑΕΙ : άρα η νήσος Αιολία πρέπει να είναι ένα νησί που να ευρίσκεται δυτικά της Ιθάκης και να απέχει απόσταση που ισοδυναμεί με ταξίδι επί 9 μέρες με ευνοϊκό άνεμον)
Η απόστασις νήσοι Lipari - νήσος Ιθάκη δεν υπερβαίνει τα 270 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 270:9: 4=1,25 κόμβοι, αλλά μία ωριαία ταχύτητα πλεύσης 1,25 κόμβων δεν είναι "εύνοια" του Αιόλου, αλλά μαρτύριο...
Αντιθέτως η απόστασις : νήσος Μαγιόρκα - Σαρδηνία - Σικελία - Ιθάκη είναι 870 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 870:9:24=4,03 κόμβοι, δηλαδή μία ταχύτης ενός ήρεμου θαλάσσιου περιπάτου, δεκτή από πάσης απόψεως. 'Αρα να η "νήσος του Αιόλου"...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 216)
Από τα ανωτέρω συμπεραίνεται ότι ο Οδυσσέας δεν έφτασε στην Αμερικανική ήπειρο από τύχη, παρασυρόμενος από τα θαλάσσια ρεύματα (άποψη την οποία έχει η κ. Ε. Μέρτζ).
Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες είχαν και ποντοπόρα πλοία, ισχυροτάτης κατασκευής, ταχέα και ευέλικτα.
Γνώριζαν πολύ καλά και την ναυτική τέχνη, αλλά και την τέχνη του ναυτίλου, εκμεταλλευόμενοι τις δυο κινητήριες δυνάμεις των πλοίων : τα κουπιά και τα πανιά. για να οδηγήσουν τα σκάφη τους εκεί που επιθυμούσαν.
Οι εικόνες καθώς και μέρος των κειμένων προέρχονται από τα βιβλία του Ζ. Πετρίδη
α) ΟΔΥΣΣΕΙΑ - μία ναυτική εποποιία των Ελλήνων εις την Αμερικήν (Αθήνα 1994)


Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

Ιταλός καθηγητής πανεπιστημίου υποστηρίζει πως οι αρχαίοι Έλληνες ανακάλυψαν την Αμερική!

17:58

29/01/2015

22

156

0

0

Google +

0

Το 1492 είναι μια από τις πιο σημαντικές χρονιές στην ιστορία. Ο κόσμος ξαφνικά “μεγάλωσε” μετά την ανακάλυψη της Αμερικανικής Ηπείρου και η Ευρώπη έπαψε να είναι το κέντρο της γης. Ωστόσο, ένας Ιταλός φυσικός, φιλόλογος και ιστορικός των επιστημών ο οποίος διδάσκει σε πανεπιστήμιο της Ρώμης, ο Lucio Russo, επιμένει πως αυτός ο “Νέος Κόσμος” ήταν ήδη γνωστός στους αρχαίους Έλληνες.

Αυτό φαίνεται να υποστηρίζει και στο βιβλίο του, “Η ξεχασμένη Αμερική: Η σχέση μεταξύ των πολιτισμών και το λάθος του Πτολεμαίου” τον οποίο και “κατηγορεί” όπως επίσης και τους “δύσπιστους” Ρωμαίους για την απώλεια της γνώσης των αρχαίων Ελλήνων.

Μεταξύ των πολλών, όπως υποστηρίζει ο Russo, στοιχείων που ενισχύουν την άποψη πως υπήρχε επαφή μεταξύ των αρχαίων Ευρωπαίων και των ιθαγενών Αμερικανών, είναι μερικά προ-Κολομβιανά κείμενα που κατάφεραν να “επιβιώσουν” της καταστροφής που επέφερε η ισπανική κατάκτηση.

Η λάθος μετάφραση για εκείνους που “ήρθαν από την Ανατολή”

Σε ένα βιβλίο, σχετικά με την προέλευση των Μάγια - όπως αναφέρει μιλώντας στο Epoch Times -υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία. Οι “πατέρες” του συγκεκριμένου πολιτισμού, σύμφωνα πάντα με το κείμενα αυτά, ήταν “μαύροι και λευκοί, με διάφορα πρόσωπα και μιλούσαν διάφορες γλώσσες” και ήρθαν από την Ανατολή. “Και δεν είναι ξεκάθαρο πως διέσχισαν τη θάλασσα”. Ωστόσο, οι ερευνητές αποφάσισαν να μεταφράσουν τη λέξη που χρησιμοποιούσαν οι Μάγια για τη “θάλασσα” ως “λίμνη”.

Επίσης, υπάρχουν αρκετές απεικονίσεις Μάγια αλλά και κείμενα στα οποία γίνονται αναφορές σε άνδρες με μούσια. Μόνο που οι ιθαγενείς της Αμερικανικής Ηπείρου δεν άφηναν γένια.

Υπάρχουν όμως και αρκετά έργα Ρωμαίων στα οποία εμφανίζεται το φρούτο ανανάς, το οποίο “εισήχθη” όμως στην Ευρώπη, μόνο μετά την κατάκτηση του Νέου Κόσμου, δηλ. Το 1492, αφού ευδοκιμούσε στη Ν.Αμερική.

Ο δογματισμός της επιστήμης

Ο Russo, ο οποίος διδάσκει στο πανεπιστήμιο Tor Vergata της Ρώμης, υποστηρίζει πως ο λόγος για τον οποίο οι ερευνητές πιστεύουν πως η Αμερικανική Ήπειρος δεν ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες, έχει να κάνει με τον δογματισμό και όχι με την έλλειψη αποδείξεων.

Για χρόνια, κυριαρχεί η θεωρία πως ο πολιτισμός εξελίσσεται σε προκαθορισμένα στάδια. Για παράδειγμα: ένας πολιτισμός ανακάλυψε τη φωτιά, μετά ανακάλυψε τον τροχό, τη γραφή κοκ φτάνοντας μέχρι τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας και τη Δημοκρατία. Όλοι οι πολιτισμοί, εκτιμάται πως “πέρασαν” από αυτά τα στάδια και μπορούν να ιεραρχηθούν βάσει των επιτευγμάτων τους.

Όμως ο Russo, παρουσιάζει ένας εντελώς διαφορετικό σενάριο: οι ανακαλύψεις, όπως πχ η γραφή δεν αναπτύχθηκαν αυτόνομα και ανεξάρτητα σε κάθε πολιτισμό αλλά πέρασαν από τον ένα στον άλλο. Υποστηρίζει δε, πως είναι λανθασμένη η αντίληψη πως η επιστήμη εξελίσσεται χρόνο με το χρόνο. Εξάλλου υπάρχουν πολλά παραδείγματα επιστημονικής και πολιτισμικής παρακμής όπως η καταστροφή του πολιτισμού των Καρχηδονίων και των Ελλήνων, από τους οποίους οι Ρωμαίοι κληρονόμησαν μόνο ένα μικρό μέρος των επιστημονικών τους γνώσεων.

Ένα από τα σχετικά παραδείγματα που αναφέρει ο Rosso, αφορά τα επιτεύγματα στον τομέα της ναυσιπλοϊας. “Το μέγεθος των πλοίων κατά την Ελληνιστική περίοδο ξεπεράστηκε μόνο την περίοδο του Ναπολέοντα ενώ ο Κολόμβος, όπως αναφέρεται, σχεδίασε το ταξίδι βασιζόμενος σε μέρος των μαθηματικών γνώσεων της Ελληνιστικής περιόδου που είχαν καταφέρει να διασωθούν. Όπως τονίζεται, οι Έλληνες ήταν εξάλλου ο μόνος πολιτισμός της εποχής του που είχε κατανοήσει πως η Γη είναι στρογγυλή. Η γνώση αυτή όμως στη συνέχεια “χάθηκε”.

Ακόμη και σήμερα όπως τονίζει στο Epoch Times ο Russo, βρισκόμαστε σε μια περίοδο “επιστημονικής κρίσης” η οποία όμως είναι διαφορετική από αυτή των ρωμαϊκών χρόνων καθώς η σημερινή παρακμή, σύμφωνα με τον καθηγητή, “κρύβεται” πίσω από τα τεχνολογικά επιτεύγματα.

Το λάθος του Πτολεμαίου και πως οι άνθρωποι “ξέχασαν” την Αμερική

Παρά ταύτα, το ερώτημα παραμένει. Πως μπορεί οι άνθρωποι να “έχασαν” τη γνώση μιας ολόκληρης ηπείρου; Το λάθος, σύμφωνα με τον καθηγητή, εντοπίζεται στον Πτολεμαίο ο οποίος έφτιαξε έναν “παγκόσμιο” χάρτη συνδυάζοντας τους επικρατέστερους ισχυρισμούς από τις διαθέσιμες αρχαίες πηγές.

Το βασικό πρόβλημα κατά τον καθηγητή είναι η “τοποθέτηση” των Τυχερών Νησιών, τα οποία οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν Κανάριες Νήσους. Στην πραγματικότητα όμως οι Έλληνες αναφέρονταν στις Αντίλλες, σύμφωνα τουλάχιστον με τον Russo. Η “παρεξήγηση” οφείλεται κατά τον ίδιο, στου Ρωμαίους και όχι μόνο, και στη δυσπιστία όσο και αδυναμία τους να “ανοιχτούν” στους ωκεανούς.

Ακολουθώντας τους κανόνες τη φιλολογικής όσο και μαθηματικής λογικής, ο Russo εξηγεί στον αναγνώστη, ένα ένα τα λάθη του Πτολεμαίου – τα οποία θεωρούνται πολύ μεγάλα- και παράλληλα αποδεικνύει πως οι γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων για τον πλανήτη μας ήταν πολύ ακριβείς. Ο Πτολεμαίος, όπως τονίζει ο καθηγητής, υπολόγισε λάθος το γεωγραφικό πλάτος των Κανάριων Νήσων, κατά 15 μοίρες με αποτέλεσμα στο δικό του χάρτη να εμφανίζονται εκεί που θα αναέμενε κανείς να είναι οι Αντίλλες. Φυσικά η Αμερική δεν εμφανίζεται στο χάρτη του.

Σύμφωνα με τον Russo, το βιβλίο προκάλεσε δύο ειδών αντιδράσεις. Οι επιστήμονες και οι φιλόλογοι έδειξαν ενθουσιασμό, σε αντίθεση με τους ιστορικούς και τους γεωγράφους, που όπως τονίζει ο συγγραφέας, αδυνατούν να κατανοήσουν κάποιες λογικές πτυχές του έργου του.

“Έχουμε πολλά να μάθουμε από τους αρχαίους Έλληνες. Για παράδειγμα θα πρέπει να προσπαθήσουμε να περιορίσουμε την τάση που υπάρχει για υπερβολική εξειδίκευση” γιατί τα ποιο ενδιαφέρονται πράγματα μπορούν να γίνουν κατανοητά μόνο από αυτούς που εστιάζουν σε περισσότερες από μια πτυχές της ανθρώπινης γνώσης.

πηγή

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

πηγή , ΠΗΓΗ  , thesecretrealtruth...

 

Ο Ορφέας και ο Όμηρος έζησαν 16.500 χρόνια πριν από σήμερα!

By ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΚΡΗΣ2.5.15No comments

ΝΕΩΤΕΡΗ ΜΕΛΕΤΗ ΒΑΣΕΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ 
 
Αφιέρωμα: Χρονοτοπία - Γράφει o Γιώργος Λεκάκης / www.lekakis.com

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο ήλθε στα χέρια μου, με τίτλο «Περίπλους στο παρελθόν», του εκπαιδευτικού Θεόδωρου Ποσταντσίδη, Στο βιβλίο αυτό, ο μελετητής κάνει μια ανατροπή στα έως τώρα συμβατικά λεγόμενα και μετρημένα, φοβισμένα, μασημένα λόγια του επίσημου επιστημονικού κατεστημένου. Από την εν λόγω εργασία του, λοιπόν, σας παρουσιάζω μια περίληψη: 


«Η χρονολόγηση ενός γεγονότος δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται ούτε από συμπτωματικά στοιχεία, ούτε βέβαια από κυκλικά επιχειρήματα, όπως γίνεται στην περίπτωση του Τρωικού Πολέμου, όπου οι επιστήμονες έδωσαν πρώτα μια ημερομηνία και κατόπιν έτρεξαν να προσαρμόσουν τα πάντα γύρω από αυτήν. Έτσι οι όποιες αναφορές υπάρχουν σήμερα δεν έχουν καμμία αξία μια και είναι απλά ένα ακόμα κυκλικό επιχείρημα. Ξεκινούν από το 1170 π.Χ. και φυσικά καταλήγουν υποχρεωτικά εκεί. Τα όποια αστρονομικά στοιχεία χρησιμοποίησαν αφορούσαν εκλείψεις, που συμβαίνουν πάντοτε, και φυσικά κοντά και σε αυτήν την ημερομηνία. Αλλά αυτό δεν είναι στοιχείο χρονολόγησης. Είναι σαν να πας στην ακροθαλασσιά και να αναρωτιέσαι αν θα βρεις κοχύλια για να δηλώσεις μετά ότι εκεί είναι η θάλασσα, χωρίς να σκέφτεσαι ότι από την αρχή πήγες εκεί.
Το θέμα μας όμως δεν είναι άλλο από την χρονολόγηση των ορφικών και ομηρικών κειμένων, με μερικά πραγματικά στοιχεία, που αφορούν αστρονομικά φαινόμενα μοναδικά, όπως η εαρινή ισημερία σε συγκεκριμένο ζώδιο και η ισομέρεια των εποχών. Η Γη ισορροπεί μέσα σ' ένα βαρυτικό πεδίο, που από την μια κάνει τον φυσικό άξονά της να έχει μια κλίση 23,4° ως προς το επίπεδο της ελλειπτικής, το επίπεδο δηλαδή περιστροφής γύρω από τον ήλιο, και από την άλλη να εκτελεί μια περιστροφή κάθε ημέρα γύρω από τον άξονα αυτό δεξιόστροφη. Γι' αυτό και ο ήλιος "κινείται" ως προς εμάς αριστερόστροφα. Ταυτόχρονα η κλίση αυτή του άξονα συμβάλει στην δημιουργία των εποχών, ενώ παράλληλα αναγκάζει την Γη, όπως και κάθε "σβούρα" να κάνει ο άξονάς της μία πλήρη στροφή κάθε περίπου 25.760 χρόνια. Αυτή η μεγάλη στροφή ονομάζεται μετάπτωση ισημεριών μια και εξ αιτίας της η εαρινή ισημερία αλλάζει, κατά μέσον όρο κάθε 2.500 χρόνια (ζώδιο). Στην εποχή μας γίνεται στους Ιχθείς. 
Όπως ξέρουμε η Γη περιφέρεται και γύρω από τον Ήλιο. Κάνει μια περιστροφή κάθε έναν χρόνο. Αυτή όμως η περιστροφή δεν είναι απόλυτα ομαλή. Από την μια η τροχιά της προσομοιάζει προς μια έλλειψη και από την άλλη το νοητό κέντρο αυτής της ελλειπτικής δεν ταυτίζεται με την θέση του Ήλιου. Είναι σαν ο Ήλιος να πλησιάζει, μέσα σ' ένα διάστημα 95.000 χρόνων, πότε προς την μια και πότε προς την άλλη πλευρά. Έτσι δημιουργούνται δύο σημεία τροχιακά. Αυτό που είναι το πιο κοντινό στον Ήλιο (περιήλιο) και το συμμετρικό του, που είναι πιο μακρινό από τον Ήλιο (αφήλιο). Δημιουργείται δηλαδή ένας άξονας συμμετρίας. Τα δύο δε τμήματα της ελλειπτικής ονομάζονται αψίδες. Η ετήσια κίνηση της Γης έχει όμως άλλα 4 «σταθερά» σημεία αναφοράς αποτέλεσμα και αυτό της κλίσης του άξονα της Γης. 
Τα δύο είναι τα σημεία που τέμνεται η ελλειπτική με την προέκταση του ισημερινού (ισημερίες) και ο κάθετος σε αυτά άξονας, που αντιπροσωπεύει τις τροπές του Ήλιου (μεγαλύτερη ημέρα και μεγαλύτερη νύχτα). Η αναπαράσταση αυτού του φαινομένου σε γράφημα είναι ένας κύκλος που τέμνεται από δύο άξονες (σχ. 1).  Η σύνθεση των αψίδων της ελλειπτικής με τον «τροχό» που είδαμε παραπάνω δίνει την διάρκεια των εποχών, γιατί ενώ οι άξονες τροπών και ισημεριών είναι σταθεροί ο άξονας περιηλίου-αφηλίου κινείται κάνοντας έναν κύκλο κάθε 20.936 χρόνια. Όταν αυτός ο άξονας περιηλίου-αφηλίου ταυτίζεται με τον άξονα των τροπών τότε η Άνοιξη έχει ίδιες ημέρες με το Καλοκαίρι και το Φθινόπωρο με τον Χειμώνα. Όταν όμως ταυτίζεται με τον άξονα των ισημεριών τότε ή ο Χειμώνας ισούται με την Άνοιξη και το Καλοκαίρι με το Φθινόπωρο ή Άνοιξη με το φθινόπωρο και το καλοκαίρι με τον χειμώνα. 
Το σημαντικό των παραπάνω πληροφοριών είναι ότι αυτές οι κινήσεις είναι μετρήσιμες μια και επαναλαμβάνονται με την ακρίβεια ενός ρολογιού. Έτσι ξέρουμε πότε συμβαίνουν». Οι αστρονομικές πληροφορίες των κειμένων Όταν ο συγγραφέας αναφέρεται σε αρχαία κείμενα εννοεί «μόνον του Ορφέως, του Ομήρου και του Ησιόδου, κείμενα απροσδιορίστου έως σήμερα ηλικίας, μια και ούτε ένας - επαναλαμβάνω ούτε ένας - δεν γνωρίζει το πότε γράφηκαν. Πολλοί υπέθεσαν, αλλά κανείς δεν γνώριζε πραγματικά. Ο Ορφέας, ο χαρισματικός αυτός πανεπιστήμων, στους λεγόμενους «Ύμνους» του μας δίνει μια σειρά από πληροφορίες για τα αστρονομικά φαινόμενα της εποχής του. Για όσους θέλουν να τον αμφισβητήσουν θα πω εδώ ότι ο Ορφέας (το ίδιο ισχύει και για τους άλλους) όταν παρατηρούσε τον ουρανό και κατέγραφε τα διάφορα φαινόμενα προφανώς δεν σκεφτόταν πώς να ξεγελάσει τους επόμενους χιλιάδες χρόνια μετά, αλλά θέλησε να τα καταγράψει, ώστε να μπορέσουν και να τα χρονολογήσουν. Μάλιστα ο αείμνηστος Κ. Χασάπης έγραψε μια διατριβή πάνω σε αυτά και κατάφερε να ταυτίσει με ακρίβεια τα λεγόμενα στους Ύμνους με αντίστοιχα αστρονομικά φαινόμενα. Οι λεγόμενοι Ύμνοι δεν ήταν δοξασίες τρελλαμένων πρωτογόνων, αλλά η καταγραφή των αστρονομικών και άλλων χαρακτηριστικών των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, αλλά και μια σειρά γήινων φαινομένων. 
Από το εξαίρετο αυτό βιβλίο, που αγνοήθηκε, αλλά ποτέ δεν διαψεύστηκε, αν και τελευταία κάποιοι προσπαθούν να οικειοποιηθούν τα συμπεράσματα του Κ. Χασάπη, μαθαίνουμε τα εξής: α) Στον «Ύμνο» 27,3 (της Ρέας) λέει «ΤΑΥΡΟΦΟΝΩΝ ΖΕΥΞΑΣΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΝ ΑΡΜΑ ΛΕΟΝΤΩΝ». β) Στον «Ύμνο» 14,2 (της Μητέρας των Θεών) αναφέρει: «Η ΛΙΣ ΤΑΥΡΟΦΟΝΟΣ ΙΕΡΟΤΡΟΧΟΝ ΑΡΜΑ ΤΙΤΑΙΝΕΙ». γ) Στον «Ύμνο» 8,19 (του Ήλιου) συνεχίζει: «ΜΑΣΤΙΓΙ ΛΙΓΥΡΗ ΤΕΤΡΑΟΡΟΝ ΑΡΜΑ ΔΙΩΚΩΝ». Η κίνηση πέριξ του Ήλιου αναφέρεται ως κίνηση άρματος που την βλέπουμε και στην ιστορία του Φαέθωντος. Εδώ επίσης έχουμε αναφορά στους γνωστούς αστερισμούς του Λέοντα και του Ταύρου, που βρίσκονται, ως προς την ελλειπτική σε απόσταση τριών ζωδίων δηλαδή 90°. Όταν ο Λέων βρίσκεται στον άξονα των Τροπών, τότε ο Ταύρος βρίσκεται στην Εαρινή Ισημερία (σχ.2). δ) Στον ύμνο 34,21-22 (στον Απόλλωνα) μας λέει: «ΜΙΞΑΣ ΧΕΙΜΩΝΟΣ ΘΕΡΕΟΣ Τ ΙΣΟΝ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙΣΙΝ ΤΑΙΣ ΥΠΑΤΑΙΣ ΧΕΙΜΩΝΑ ΘΕΡΟΣ ΝΕΑΤΑΙΣ ΔΙΑΚΡΙΝΑΣ». Εδώ έχουμε μια σαφή αναφορά στο γνωστό στην Αστρονομία περιοδικό φαινόμενο της ισομέρειας των εποχών. Ας δούμε το νόημα, ή την απόδοση εάν θέλετε, αυτών των στίχων, γιατί εδώ είχαμε μια τεράστια παρανόηση από τους προηγούμενους ερευνητές: 
Ο Ορφέας ναι μεν αναφέρει ότι το Θέρος και ο Χειμώνας είναι ίσοι, αλλά δεν εννοεί το γνωστό μας καλοκαίρι στην πλευρά αυτή της Εύκρατης Ζώνης, αλλά για το σύνολο Θέρος+Άνοιξη που αφορά το υπόλοιπο κομμάτι της Γης, στις άλλες δύο ζώνες, που έχουν μόνον δύο εποχές. Άλλωστε στον δεύτερο στίχο μας λέει επεξηγηματικά ότι οι τελευταίες (ΥΠΑΤΑΙΣ) ημέρες του Χειμώνα διακρίνονται (ΔΙΑΚΡΙΝΑΣ) από τις πρώτες (ΝΕΑΤΑΙΣ) ημέρες του Θέρους. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον όταν ο χειμώνας και το θέρος γειτνιάζουν και αυτό συμβαίνει μόνον όταν θεωρούμε ότι υπάρχουν δύο εποχές. Τώρα για το πώς μπορούν να ξεχωρίσουν μεταξύ τους (ΔΙΑΚΡΙΝΑΣ) αυτό μπορεί να γίνει μόνον με την Εαρινή Ισημερία. Άλλωστε ακόμη και σήμερα λέμε ότι είναι η πρώτη ημέρα της Άνοιξης. Άρα την εποχή του το σύνολο ΘΕΡΟΣ+ΕΑΡ ισούτο με το ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ+ΧΕΙΜΩΝΑΣ. Αυτό συνέβη το 3983 π.Χ. και την προηγούμενη φορά το 14451 π.Χ. Με βάση αυτά τα δύο πρώτα στοιχεία θα λέγαμε ότι αναφέρεται πιθανόν στο 3983 π.Χ. Αλλά εδώ έρχεται ο Όμηρος να μας δώσει το επόμενο στοιχείο. Στην Οδύσσεια (Ε,271-277) η Καλυψώ λέει στον Οδυσσέα ότι θα κινηθεί με βάση την θέση της Μ. Άρκτου, της οποίας καταγράφει την θέση με απόλυτη ακρίβεια, που είναι παμφαίνουσα (ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ), δηλαδή βρίσκεται κοντά στον Β. Πόλο. 
Αυτή θα έπρεπε να βρίσκεται πάντοτε αριστερά του. Για να επιτευχθεί αυτό θα έπρεπε ο Οδυσσέας να έχει μια κίνηση από ΝΔ. προς ΒΑ. «ΠΛΗΙΑΔΑΣ Τ ΕΣΟΡΩΝΤΙ ΚΑΙ ΟΨΕ ΔΥΟΝΤΑ ΒΟΩΤΗΝ ΑΡΚΤΟΝ Θ ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ Η Τ ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ ΟΙΗ Δ ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΕΜΕΝΑΙ ΕΠ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ» Η Μ. Άρκτος ήταν παμφαίνουσα το 2500-2000 π.Χ. περίπου έως το 1000-500 π.Χ. Σήμερα, για παράδειγμα, δεν είναι παμφαίνουσα. Αμέσως διαπιστώνουμε ότι ούτε το 3983 π.Χ. ούτε το 14451 π.Χ. ήταν παμφαίνουσα στο Βόρειο Ημισφαίριο. Αδιέξοδο; Όχι, γιατί δεν χρησιμοποιήσαμε ακόμη όλα τα στοιχεία. Είδαμε ότι η Εαρινή Ισημερία συνέβαινε στο ζώδιο του Ταύρου. Αυτό συνέβη από το 4000 π.Χ. έως το 1440 π.Χ. εάν υπολογίσουμε και το μεσοαστρικό κενό ανάμεσα στον Ταύρο και τον Κριό. Απ' αυτό βλέπουμε ότι το 3983 π.Χ. είχαμε ισομέρεια εποχών και ισημερία στον Ταύρο, αλλά όχι παμφαίνουσα την Μ. Άρκτο. Το δε 14451 π.Χ. ισομέρεια εποχών, φθινοπωρινή ισημερία στον Ταύρο (απέναντι δηλαδή), αλλά και κάτι αξιοπρόσεκτο ως προς την Μ. Άρκτο. 14451- 12880 (25760/2) = 1571, δηλαδή ακριβώς απέναντι από την εποχή που η Μ. Άρκτος ήταν παμφαίνουσα (σχ.3). 
  Ας υποθέσουμε ότι αντί για το Βόρειο Ημισφαίριο ο Ορφέας έμενε στο Νότιο Ημισφαίριο. Ξέρω ότι ακούγεται παράλογο, αλλά είναι απλά μια υπόθεση. Τότε το 14451 π.Χ. θα είχαν στον Νότο και ισομέρεια εποχών, αλλά και Εαρινή Ισημερία στον Ταύρο, μια και οι εποχές είναι αντίθετες. Παρ' όλα αυτά, πάλι δεν ικανοποιείται η θέση της Μ. Άρκτου. Ας δούμε τώρα και κάτι λίγο περίεργο πριν συνδυάσουμε όλα αυτά και βρούμε ημερομηνία που να ανταποκρίνεται σε όλα τα δεδομένα: Είδαμε την Καλυψώ να δίνει τις συγκεκριμένες οδηγίες στον Οδυσσέα για την νύχτα μόνο. Λέω για την νύχτα μόνο, γιατί κινούμενος στον άξονα Δύσης-Ανατολής θα έπρεπε να του πει ότι ο Ήλιος θα ξημερώνει κάπου μπροστά δεξιά και θα συνεχίσει να κινείται μέχρι να τον συναντήσει το μεσημέρι. Άρα έχοντας λοξά δεξιά τον Ήλιο μπορεί να προσανατολιστεί. Όμως η Καλυψώ δεν λέει κουβέντα. Είναι δυνατόν να μη μιλά για το προφανές και να του αναφέρει μόνον την Μ. Άρκτο; 
Ο Ησίοδος στο «Έργα και Ημέρες» (στ. 414-418) αναφέρει: «ΗΜΟΣ ΔΗ ΛΗΓΕΙ ΜΕΝΟΣ ΟΞΕΟΣ ΗΕΛΙΟΙΟ ΚΑΥΜΑΤΟΣ ΙΔΑΛΙΜΟΥ, ΜΕΤΟΠΩΡΙΝΟΝ ΟΜΒΡΗΣΑΝΤΟΣ ΖΗΝΟΣ ΕΡΙΣΘΕΝΕΟΣ ΜΕΤΑ ΔΕ ΤΡΕΠΕΤΑΙ ΒΡΟΤΕΩΣ ΧΡΩΣ ΠΟΛΛΟΝ ΕΛΑΦΡΟΤΕΡΟΣ ΔΗ ΓΑΡ ΤΟΤΕ ΣΕΙΡΙΟΣ ΑΣΤΗΡ ΒΑΙΟΝ ΥΠΕΡ ΚΕΦΑΛΗΣ ΚΗΡΙΤΡΕΦΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» Αρχίζει λοιπόν και περιγράφει μία-μία τις διάφορες εποχές για να προσδιορίσει την εποχή που γίνεται η επιτολή του άστρου του Σειρίου, δηλαδή το πότε ο Σείριος ανατέλλει πριν από τον Ήλιο. Στην αρχή καλοκαίρι («ΗΜΟΣ ΔΗ ΛΗΓΕΙ ΜΕΝΟΣ ΟΞΕΟΣ ΗΕΛΙΟΙΟ ΚΑΥΜΑΤΟΣ ΙΔΑΛΙΜΟΥ») που τελειώνει, μετά έρχεται το φθινόπωρο με τις βροχές του («ΜΕΤΟΠΩΡΙΝΟΝ ΟΜΒΡΗΣΑΝΤΟΣ ΖΗΝΟΣ ΕΡΙΣΘΕΝΕΟΣ») και μετά έρχεται ο χειμώνας, η εποχή που ο ήλιος είναι λιγότερο ισχυρός και γι' αυτό το δέρμα των ανθρώπων γίνεται πιο ανοιχτό («ΜΕΤΑ ΔΕ ΤΡΕΠΕΤΑΙ ΒΡΟΤΕΩΣ ΧΡΩΣ ΠΟΛΛΟΝ ΕΛΑΦΡΟΤΕΡΟΣ»). 
Τότε μας λέει ότι ο Σείριος ανατέλλει πριν από τον Ήλιο. Αυτό όμως στο Βόρειο Ημισφαίριο συμβαίνει Αύγουστο. Δηλαδή καλοκαίρι, την εποχή που είναι χειμώνας στο Νότιο. Εφέτος συγκεκριμένα συμβαίνει στην αρχή του χειμώνα του Νότου (13 Ιουνίου, Kstars software), όπως ακριβώς αφήνεται να εννοηθεί από τον Ησίοδο. Ο Ησίοδος, λοιπόν, μας μιλά για αστρικά γεγονότα, που μπορεί να δει κάποιος μόνον από τον Νότο, την αντίστοιχη εποχή και όχι από τον Βορρά. Γιατί δεν υπάρχουν τα τρία περιγραφόμενα φαινόμενα ταυτόχρονα; Γιατί ο Οδυσσέας πηγαίνοντας ανατολικά, ας πούμε σχηματικά από την Αμερική προς την Ευρώπη, δεν βλέπει τον Ήλιο μπροστά του; Γιατί ο Ησίοδος περιγράφει γεγονότα που συμβαίνουν μόνον στο Νότιο ημισφαίριο;  Πριν μερικά χρόνια αναπτύχθηκε η θεωρία του Ωρίωνα. Αυτή έλεγε ότι οι τρεις πυραμίδες αντιπροσωπεύουν τα τρία αστέρια της Ζώνης του Ωρίωνα και μάλιστα με καταπληκτική ακρίβεια μια και ανταποκρίνονταν στην αναλογία του φαινόμενου μεγέθους τους όσο και στην διάταξή τους και πολλές ακόμη λεπτομέρειες. Εκεί που ατύχησε η θεωρία αυτή ήταν στο ότι στον ουρανό του Β. Ημισφαιρίου η θέση της Ζώνης του Ωρίωνα είναι ανάποδα σε σχέση με την διάταξη των πυραμίδων (εικ.4). Εάν κάνουμε μια τολμηρή υπόθεση και εδώ και ας ανατρέψουμε την Γη. Τότε στις ίδιες μοίρες, αλλά στο Νότιο πια ημισφαίριο θα είχαμε (εικ.5) τον Ωρίωνα στην θέση που θα ταυτίζονταν με την ακριβή τοποθέτηση των πυραμίδων της Αιγύπτου».
  Και ο συγγραφέας καταλήγει: «Αλλά δεν καλούμαστε να δημιουργήσουμε την δική μας εκδοχή της Ιστορίας, αλλά να αποτυπώσουμε την ίδια την Ιστορία. Έτσι όσο και εάν φανεί τολμηρό, απίθανο ή αδύνατο για κάποιους, όλα αυτά τα στοιχεία, μαζί με αυτό των πυραμίδων, ταιριάζουν μόνον σε μία περίπτωση: Φαίνεται ότι κάποια στιγμή, μετά από το 14451 π.Χ. είχαμε ανατροπή των φυσικών πόλων της Γης! Υπάρχουν επιστήμονες που έχουν στοιχεία γι' αυτό. Όλοι αυτοί ήξεραν τι έβλεπαν στον ουρανό τους και προφανώς δεν τα έλεγαν για να μας κοροϊδέψουν. Έτσι όπως λέει και ο Σ. Χόλμς, όταν αποκλείσεις το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο περίεργο και να φαίνεται, είναι πάντα η αλήθεια.
  Εδώ αδύνατο είναι να μην ήταν έτσι διατεταγμένος ο Ουρανός! Άρα είχαμε ανατροπή πόλων, που βέβαια κατέστρεψε σχεδόν τα πάντα εδώ στην Γη (γι' αυτό και οι Κέλτες φοβόντουσαν μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους), αλλά πριν από αυτήν, το 14451 είχαμε και ισομέρεια εποχών, αλλά και Εαρινή Ισημερία στον Ταύρο στο τότε Νότιο Ημισφαίριο, και σήμερα Βόρειο, μια και δεν επηρεάζονται από αυτό, αλλά και την Μ. Άρκτο παμφαίνουσα στο Β. Ημισφαίριο μια και ο άξονας πήρε την ακριβώς απέναντι θέση (σχ.6). Ταυτόχρονα, λόγω της ανατροπής, η Γη σταμάτησε αναγκαστικά την περιστροφή της και περιστράφηκε αντίθετα από ό,τι πριν, έτσι ώστε να εναρμονιστεί με το βαρυτικό πεδίο μέσα στο οποίο βρίσκεται. Αυτό φαίνεται άλλωστε από τον μύθο του θρόνου του Άργους, που θα άλλαζε χέρια μόνον αν ο Ήλιος ανέτειλε από την Δύση, όπως και έγινε! 
Μ' αυτόν τον τρόπο και όλες οι αναφορές που βρίσκουμε στον Ορφέα, τον Όμηρο και τον Ησίοδο σχετικά με το πού δύει ή ανατέλλει ο Ήλιος αλλά και από πού φυσούν οι αντίστοιχοι άνεμοι, παίρνουν πραγματικό νόημα μια και ταυτίζονται απόλυτα με την πραγματική Γεωγραφία. (Στα γραφήματα 7-8 φαίνεται πως με την ανατροπή αλλάζει η κατεύθυνση περιστροφής και άρα πρέπει, λόγω βαρυτικού πεδίου, να σταματήσει και να περιστραφεί ανάποδα που αυτό σημαίνει ότι πλέον ανατέλλει από εκεί που έδυε). Ένα ακόμη σχετικό στοιχείο είναι οι Αργοναύτες, που μόλις περνούν την Τροία σταματούν. Και τότε διαπιστώνουν ότι ο Ήλιος δύει μπροστά τους μέσα στην θάλασσα! Αυτό δεν είναι εφικτό ακόμη και χωρίς ανατροπή στην σημερινή υποτιθέμενη θέση (εικ.9) πολύ δε μάλλον με την ανατροπή της. 
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ Απ' όλα τα παραπάνω προκύπτουν αβίαστα τα εξής συμπεράσματα: α) Ο Ορφέας έζησε και έδρασε περί το 14500 π.X. ή 16.500 χρόνια από σήμερα. Τότε έγινε η Αργοναυτική Εκστρατεία και λίγο μετά, με μια γενεά διαφορά, ο Τρωικός Πόλεμος. β) Ο Όμηρος, όπως και ο Ησίοδος (ή ο «Ησίοδος» των «Έργων» για να ακριβολογώ) αν και δεν προσδιορίζουν επακριβώς την εποχή που έζησαν, εν τούτοις από κάποιες άλλες αστρονομικές παρατηρήσεις, που δεν αφορούν το παρόν άρθρο, υπολογίζω ότι έζησαν γύρω στα 500-700 χρόνια μετά, δηλ. περίπου 16.000 χρόνια από σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έζησαν ταυτόχρονα. Ίσως μια καλή χρονική ένδειξη να είναι ότι τα γεγονότα στην εποχή τους είχαν μια απήχηση, αλλά οι λεπτομέρειες είχαν ξεχαστεί. Γι' αυτό και οι αστρονομικές παρατηρήσεις στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια είναι περιορισμένες και αφορούν εκλείψεις κλπ., σε σχέση με τα σημαντικά αστρικά γεγονότα που προσφέρει ο Ορφέας, αλλά αγνοεί, ίσως, ο Όμηρος. γ) Η ελληνική Ιστορία, και όχι πια προϊστορία, μια και έχουμε γραπτά κείμενα ηλικίας 16.500 ετών αναγνωρισμένα απ' όλους, πρέπει να ξαναγραφτεί. Ταυτόχρονα και η ομηρική γεωγραφία πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων. δ) Οι «Ινδοευρωπαίοι» κλπ. θα πρέπει να αναθεωρηθούν, μια και η παγκόσμια, μητέρα, γλώσσα είναι η λεγόμενη ορφική (αλλά και ομηρική) γλώσσα και το παγκόσμιο γλωσσικό φαινόμενο είναι αποτέλεσμα ενός κοινού παγκόσμιου πολιτισμού που σχεδόν έσβησε και όχι μια τυχαία διάσπαρτη λειτουργία». 

ΠΗΓΕΣ: Τα στοιχεία είναι από το δίτομο βιβλίο του Θ. Ποσταντσίδη «Περίπλους στο παρελθόν». Και: Ορφικά (Αργοναυτικά και ύμνοι), Ομήρου («Οδύσσεια»), Ησιόδου («Έργα και Ημέρες»), Astronomical Software: Kstars, Γρ. Α. Αντωνακόπουλου «Γενική Αστρονομία», εκδ. ΟΑΕΔ Αθήναι, 1986, συλλογικό «Άτλας του Ουρανού», εκδ. Susaeta 2008, Wikipedia, http://www.eugenfound.edu.gr, http://spaceplace.nasa.gov
  πηγή , ΠΗΓΗ  , thesecretrealtruth

- See more at: http://www.diadrastika.com/2015/05/orfeas-omeros-ezisan-prin-16500-xronia.html#sthash.iBJd3H6o.dpuf

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΘΕΣΣΑΛΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ " ΜΙΝΝΕΣΟΤΑ" ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΟ ΕΤΟΣ 2,748 Π.Χ

Η ΠΕΤΡΙΝΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΕ ΑΓΡΟΚΤΗΜΑ ΣΤΟ ΚΕΝΣΙΓΚΤΟΝ
ΤΗΣ ΜΙΝΝΕΣΟΤΑΣ ( ΗΠΑ ) ( ΜΟΥΣΕΙΟΝ ΜΙΝΝΕΣΟΤΑΣ ΗΠΑ ).ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΙΝΥΕΣ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΤΟ ΕΤΟΣ 2,748 Π.Χ.

ΤΟ ΕΤΟΣ 2765 Π.Χ. – 2715 Π.Χ. ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΙΝΕΑΣ Ο 10 ος.
ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΕΤΟΣ 2795 ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟ ΕΤΟΣ 2715 Π.Χ.ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 80 ΕΤΩΝ.
ΕΓΙΝΕ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 35 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣΕ ΕΠΙ 50 ΕΤΗ.ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ
ΘΕΣΜΟΥΣ,ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ.ΦΡΟΝΤΙΖΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ,
ΗΤΑΝ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΩΝ ,ΚΑΛΟΣΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΟΥ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΖΑΝ ΕΥΓΕΝΗ.
ΕΠΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ,ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ ΜΙΝΥΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ, 40 ΑΤΟΜΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ,15 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ 25 ΑΝΔΡΕΣ,
ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΑ 15 ΗΤΑΝ ΝΕΑΡΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ,ΜΕ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΕΡΜΟΕ = ΕΡΜΙΟΝΑ ,ΑΠΟΙΚΗΣΑΝ ΜΕ ΤΗ
ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ,ΠΛΕΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΔΥΣΜΑΣ.ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ,ΕΦΘΑΣΑΝ
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙ 60 ΗΜΕΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ,ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΜΙΝΝΕΣΟΤΑ.
ΣΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΑΥΤΗ ΕΧΤΙΣΑΝ ΟΙΚΙΣΜΟ,ΑΠΟ 20 ΟΙΚΗΜΑΤΑ.ΤΟΝ ΟΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΣΑΝ ΜΑΓΝΗΣΙΑ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΙΝΝΕΣΟΤΑ, ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΒΑΣΙΛΕΑ ΤΟΥΣ ( ΜΙΝΕΑ ).

ΕΡΕΥΝΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΩΜΕΓΑ...

Οι αποδείξεις που δείχνουν ότι Μινωίτες και Μυκηναίοι όργωναν Αμερική και Ευρώπη - Κρητικό DNA στους Ινδιάνους! (φωτό)

•  132
•  7
•  1

Translate this page

• EN
• FR
• DE
• ES
• RU
• AR

132

7

2

Google +

1

Οι Μινωίτες ήταν δεινοί θαλασσοπόροι που πέρασαν τον Ατλαντικό, δημιούργησαν αποικίες ως και στον Καναδά και εκμεταλλεύτηκαν τα τοπικά ορυχεία χαλκού.
Ενώ το παρόν αυτού του τόπου μαστίζει η απογοήτευση, το παρελθόν του δεν παύει να μας εκπλήσσει γοητευτικά. Και είναι τόσο πολλές οι εκπλήξεις ώστε να δυσπιστεί κανείς για οτιδήποτε, ακόμη κι αν είναι σκαλισμένο σε γρανίτη. Κάτι τέτοιο, το ασύλληπτο, διηγούνται τα βράχια της Σκανδιναβίας και της Αμερικής: ότι οι πρόγονοι των Κρητών «έκοβαν βόλτες» στην Βαλτική και τον Ατλαντικό, 40 ολόκληρους αιώνες προτού ο Κολόμβος φιλήσει το χώμα των «Δυτικών Ινδιών»!
Το πώς και υπό ποιους όρους θα μπορούσε να συμβεί αυτό είναι κάτι που η κοινή λογική εύκολα θα κατέτασσε στην παραεπιστημονική φιλολογία και στην εθνικιστική μυθοπλασία. Ομως, προτού υποκύψετε στο εύκολο της απόρριψης, ρίξτε μια ματιά στα συσσωρευόμενα αποδεικτικά στοιχεία.

Ας ξεκινήσουμε από το βιβλίο του Gavin Menzies με τίτλο The Lost Empireof Atlantis. Στο βιβλίο του ο Menzies ακολουθεί αρχικά τα ίχνη των Μινωιτών στη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, την Ινδία και την Κεϊλάνη – όπου τα έπη Sangam των Tamil μιλούν ακόμα για «τα υπέροχα πλοία των Ελλήνων που φέρνουν χρυσό και φεύγουν φορτωμένα πιπέρι…». Εκπληκτος από τα μουσειακά ευρήματα που δικαίωναν τον Στράβωνα και τον Πτολεμαίο, ο συγγραφέας αναλογίστηκε όχι μόνον τα μυστικά ναυσιπλοΐας που πρέπει να κατείχαν οι Μινωίτες, αλλά και το πού έβρισκαν όλες εκείνες τις ποσότητες μετάλλων που εμπορεύονταν.
Η Κύπρος με τα μεταλλεία χαλκού γνωρίζουμε ιστορικά ότι δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει καν στις απαιτήσεις των Φαραώ. Κι όμως, οι Μινωίτες τους έδωσαν χάλκινα πριόνια ενισχυμένα με κασσίτερο για να κόψουν τους ογκόλιθους των πυραμίδων τους… Καταπώς βρέθηκε γραμμένο στα αρχεία τουβασιλιά Σάργκον των Ακκαδίων, τα μινωικά πλοία έφερναν ήδη από το 2350 π.Χ. κασσίτερο, από την Ισπανία και τη Βρετανία. Κι έπειτα, εκείνο το απίθανο εύρημα του 1450 π.Χ. στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης από πού ήρθε;
Lasioderma serricorne, δηλαδή κάμπια των φύλλων καπνού!Ναι, του καπνού που όλοι γνωρίζαμε ότι πρωτόφτασε στην Ευρώπη τον 16ο αι. μ.Χ. από την αμερικανική ήπειρο. Οπότε, ο Menzies στράφηκε τώρα δυτικά, ψάχνοντας να βρει κατά πόσο – και πώς – εκείνοι οι ατρόμητοι ναυτικοί είχαν όχι μόνον διαβεί τις Ηράκλειες Πύλες, αλλά και είχαν φθάσει στον Νέο Κόσμο.
Μινωίτες και Μυκηναίοι στις ακτές του Ατλαντικού

Το αρχαιότερο πλοίο των ακτών των Βίκινγκς, το Hjortspring, έχει τη μορφή των πετρόγλυφων μινωικών καραβιών
Ο μίτος που ξετύλιξε στο υπόλοιπο του βιβλίου του αυτός ο 72χρονος πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Βρετανίας δεν ήταν πρωτόγνωρος: Πριν από δύο χρόνια, τόσο στο κανάλι της ΝΕΤ όσο και στα «Νέα» (βλ.www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4557236), ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος είχε υποστηρίξει την ιδέα ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν εξερευνήσει τις παράκτιες περιοχές της Ισπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Ιρλανδίας ψάχνοντας για μέταλλα και ίσως είχαν φθάσει στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και την Αμερική.
Αναλυτικά, το σκεπτικό του ο κ. Μαριολάκος το παρέθεσε σε μία εργασία που θα βρείτε δημοσιευμένη στο Διαδίκτυο (www.ekke.gr/estia/Cooper/Mariolakos/New_Mariolakos_greek.pdf). Εκεί, ενημερώνει αρχικά για το πώς και ασχολείται με τέτοιο θέμα ένας γεωλόγος:
«Η γεωμυθολογία είναι ένας κλάδος των γεωεπιστημών που ασχολείται με τις φυσικογεωλογικές συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της μυθολογικής εποχής και, μέσω αυτής της ανάλυσης, βρίσκει την αμοιβαία σχέση μεταξύ γεωλογίας και μυθολογίας. Η δική μου εμπειρία, ως γεωλόγου ο οποίος έχει περάσει τη ζωή του μελετώντας τη γεωλογία της Ελλάδας, έδειξε ότι (…) στην ελληνική μυθολογία περιλαμβάνονται και φυσικογεωλογικές διεργασίες που εξελίσσονται σε πολύ μακρινές περιοχές, όπως στην περιοχή του Βόρειου Ατλαντικού και αλλού». Και αναλύει έπειτα διεξοδικά τις αρχαίες πηγές που εξέτασε, όπως το έργο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης».
Τα «ύποπτα» ορυχεία
Πια ήταν τα στοιχεία που έδειχναν την παρουσία Μινωιτών στην Αμερική;  Το ένα ήταν ένα μεταλλουργικό ανεξήγητο: οι αρχαιολόγοι των ΗΠΑ έχουν βρει 5.000 ανοιχτά ορυχεία χαλκού (σχεδόν απόλυτα καθαρού) στις ακτές της λίμνης Superior, μεταξύ Μίσιγκαν των ΗΠΑ και Καναδά, απ’ όπου έχουν εξαχθεί κάπου 500.000 τόνοι μεταξύ 2470 – 1050 π.Χ., που… κανένας δεν γνωρίζει πού πήγαν! Συγκεκριμένα, οι τότε Ινδιάνοι των περιοχών αυτών ζούσαν στη Λίθινη Εποχή και μόνο μετά το 1500 π.Χ. αρχίζουν να χρησιμοποιούν περιορισμένες ποσότητες χαλκού – κι αυτές μόνο για κοσμήματα. Ποιος λοιπόν ήταν ο «κλέφτης» κι από πού και πώς ήρθε;
Δεδομένου ότι η Μεσόγειος και η Μεσοποταμία ήταν εκείνες που τότε διέρχονταν την Εποχή του Χαλκού (και ο χαλκός ήταν τότε ακριβότερος κι από το χρυσάφι), οι υποψίες στρέφονται προς τα εκεί. Κατά εντυπωσιακή μάλιστα συγκυρία, οι μυστηριώδεις μαζικές εξορύξεις χαλκού τόσο στη Βόρεια Αμερική όσο και στην Ισπανία και τη Βρετανία σταμάτησαν γύρω στο 1350 π.Χ. – την εποχή που το ηφαίστειο της Θήρας καθόρισε τη μοίρα των Μινωιτών. Και οι Ελληνες που παρέλαβαν τη σκυτάλη (Αχαιοί Μυκηναίοι αρχικά, Δωριείς και Ιωνες στη συνέχεια) είναι οι μόνοι που διηγούνται ταξίδια από παλιά στην Ωγυγία (Ισλανδία), το Κρόνιο Πέλαγος και τις δυτικότερες ακτές.
Για το πώς πήγαν, η απάντηση θα μπορούσε να δοθεί μόνο με το κλειδί που λέγεται γνώση των ωκεάνιων ρευμάτων – των ρευμάτων του ωκεανού που ο Ομηρος περιέγραφε ως βαθύρροο και βαθυδίνη. Το ρεύμα του Κόλπου του Mεξικού, το περίφημο Gulf Stream, στριφογυρνά στον Ατλαντικό και διακλαδίζεται σε βρόγχους που εισχωρούν στη Μεσόγειο και στη Βαλτική. Οποιος γνωρίζει αυτές τις υδροτσουλήθρες και τοποθετεί κατάλληλα το σκαρί του επάνω τους «πετάει». Για παράδειγμα – λέει ο κ. Μαριολάκος – ο Πλούταρχος αποφαίνεται πως ένα σκαρί σαν την «Αργώ» μπορούσε να διανύσει τα 900 χλμ. απόστασης Βρετανίας -Ισλανδίας σε 5 ημέρες (4-5 μίλια/ ώρα).
Μινωικές κρουαζιέρες στο Κρόνιο Πέλαγος

Μινωικές λέξεις και σκίτσα πλοίων περιμένουν την εξήγησή τους στα βράχια των ακτών της Βαλτικής
Τα επιχειρήματα του καθηγητή Μαριολάκου ήταν εντυπωσιακά. Το δυσθεώρητο όμως του επιτεύγματος δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί παρά μόνο με αποδείξεις για το ότι αρχαϊκά πλοία σαν την «Αργώ» μπορούσαν να πάνε τόσο μακριά – πόσω μάλλον τα ακόμα αρχαιότερα μινωικά. Θυμήθηκα ένα δημοσίευμα του 2010, από νορβηγική εφημερίδα, σύμφωνα με το οποίο είχαν βρεθεί μυστηριώδη γράμματα της περιόδου 1800 – 1000 π.Χ. σκαλισμένα σε γρανίτη.
Τα γράμματα αυτά αποκρυπτογράφησε ως μινωικά ο νορβηγός γλωσσολόγος και ακαδημαϊκός Kjell Aartun και τιμήθηκε γι’ αυτό με το χρυσό μετάλλιο του βασιλιά. Κατά τον Aartun, οι μινωικές λέξεις μεταφράζονταν«Μαλακός και καθαρός», αναφερόμενες στο μεγαλύτερο κοίτασμα αργύρου όλης της Ευρώπης που είχαν εντοπίσει στο Kongsberg του Οσλο αυτοί οι απίστευτοι κυνηγοί θησαυρών. Αλλά μήπως είχαν αφήσει και άλλα ίχνη πίσω τους;
Σύμφωνα με τον δρα Μηνά Τσικριτσή, που πρότινος είχε εντοπίσει τον «πήλινο υπολογιστή ναυσιπλοΐας» των Μινωιτών (βλ. www.tovima.gr/science/research/article/?aid=391944), αμφισβήτησε την ερμηνεία του Aartun, αλλά ήταν βέβαιος για το ότι επρόκειτο για Μινωίτες, καθώς μια πρόσφατη μελέτη του προσέθεσε υποστηρικτικά στοιχεία στη θεωρία του καθηγητή Μαριολάκου για πέρασμα στην αντίπερα όχθη του ωκεανού.
Ο Πλούταρχος περί… Καναδά

Μία από τις παράλιες φλέβες χαλκού στη λίμνη Superior των ΗΠΑ, με τα πανάρχαια ίχνη εξόρυξης
Διαβάστε την συνέντευξη του δρα Μηνά Τσικριτσή στον Τάσο Καφαντάρη για «Το Βήμα»
– «Ο Πλούταρχος γράφει: “Οσο για τη μεγάλη ήπειρο, από την οποία η μεγάλη θάλασσα περιέχεται σε κύκλο, από τα άλλα νησιά απέχει λιγότερο, από την Ωγυγία όμως γύρω στα πέντε χιλιάδες στάδια ταξιδεύοντας με πλοία με κουπιά. (…) Από την ηπειρωτική γη τα κοντινά μέρη κατοικούν Ελληνες, γύρω από κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα (λίμνη), του οποίου το στόμα βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμα της Κασπίας θάλασσας”. Οι αποστάσεις μεταξύ Γροιλανδίας, Νέας Γης και νησιού Baffin του Καναδά είναι περίπου 1.140 χλμ., ενώ μεταξύ Νέας Γης και νησιού Baffin είναι περίπου 1.300 χλμ. Η αναφορά ότι γύρω από τον κόλπο κατοικούν Ελληνες μας φανερώνει μια αποικία στον κόλπο του Αγ. Λαυρεντίου.
Το σημαντικό όμως στην περιγραφή αυτή είναι ότι μας παρέχει γεωγραφικές πληροφορίες οι οποίες είναι σωστές. Πράγματι, ο κόλπος του Αγ. Λαυρεντίου μοιάζει με τη Μαιώτιδα λίμνη (Αζοφική Θάλασσα, στον Εύξεινο Πόντο) και είναι λίγο μεγαλύτερος. Οσο για την πληροφορία ότι το στόμιο του κόλπου είναι στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας, κοιτώντας στο Google Earth εύκολα διακρίνουμε ότι τα δύο στόμια βρίσκονται σε βόρειο γεωγραφικό πλάτος 47ο, άρα στην ίδια ευθεία. Αυτή η πληροφορία είναι και η μοναδική αναφορά στην αρχαία γραμματεία που μας δείχνει ότι μπορούσαν εκείνη την εποχή να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη στον Πλούταρχο που θεωρώ απόδειξη αληθείας για τα ταξίδια στην Αμερική».
– Δηλαδή… τι;
– «Μας λέει: “Οταν λοιπόν ο αστέρας του Κρόνου, τον οποίο εμείς αποκαλούμε Φαίνοντα ενώ εκείνοι Νυκτούρο, φτάσει στον Ταύρο μετά από περίοδο τριάντα ετών, αφού προετοιμάσουν επί χρόνο πολύ τη θυσία… (ξεκινούν το ταξίδι της επιστροφής)”. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να ελέγξουμε αστρονομικά την περίοδο που πιθανόν έγινε το συγκεκριμένο ταξίδι που εξιστορεί. Ο Πλάτωνας είχε κατατάξει τους πλανήτες στο ηλιακό σύστημα, σε σειρά από έξω προς τα μέσα ως προς τη Γη, με τα εξής ονόματα: Φαίνοντας (ο Κρόνος), Φαέθοντας (ο Δίας), Πυρόεντας (ο Αρης), Εωσφόρος (η Αφροδίτη), Στίλβοντας (ο Ερμής), Ηλιος και Σελήνη. Το όνομα Φαίνοντας ετυμολογικά σημαίνει αυτόν που γίνεται ορατός, ενώ η λέξη Νυκτούρος σημαίνει αυτόν που είναι τελευταίος στη νύκτα.
Με χρήση ειδικού προγράμματος αστρονομίας έλεγξα στις γεωγραφικές συντεταγμένες του Καναδά για την εποχή του Πλουτάρχου (1ου αι. μ.Χ.) σε ποια χρονολογία και σε ποιον μήνα ο πλανήτης Κρόνος βρίσκεται στον αστερισμό του Ταύρου πριν ανατείλει ο Ηλιος. Επιβεβαίωσα ότι κάθε 30 σεληνιακά χρόνια εμφανίζεται όντως το φαινόμενο να ανατέλλει ο Κρόνος στον Ταύρο.
Επειτα, πάλι, ο Πλούταρχος λέει: “Τα νησιά που βρίσκονται πέρα κατοικούνται από Ελληνες και βλέπουν τον Ηλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα επί τριάντα μέρες. Και η νύχτα εκεί έχει ελαφρύ σκοτάδι και λυκαυγές που φέγγει από τη δύση”. Εφόσον το ταξίδι επιστροφής ξεκινούσε αρχές Ιουνίου, τότε πρέπει να ελέγξουμε πού έβλεπαν τον Ηλιο να κρύβεται λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες.
Με κατάλληλο πρόγραμμα βρήκα ότι την εποχή του 1ου αι. π.Χ. στη Γροιλανδία (60ο βόρεια) ο Ηλιος έδυε μία ώρα μεταξύ 4-5 π.μ. και αυτό συνέβαινε για χρονικό διάστημα ενός μήνα, από 9/6 ως και 9/7. Η ταύτιση αυτή δηλώνει ότι αρχικά ταξίδευαν βόρεια, φθάνοντας κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, όπου τη θάλασσα ονόμαζαν Κρόνιο Πέλαγος. Στην περιοχή αυτή η νύχτα έχει όντως λυκαυγές και ελαφρύ σκοτάδι. Η αστρονομική σύνδεση, σε συνδυασμό με τις γεωγραφικές γνώσεις των δύο τόπων που έχουν ίδιο γεωγραφικό πλάτος, καταδεικνύει ότι το ταξίδι που περιγράφει ο Πλούταρχος – από την Αμερική στην Καρχηδόνα, το 86 μ.Χ. – όντως συνέβη.
Ίχνη και ίντριγκες στον Νέο Κόσμο

Απίστευτη συλλογή στρατιωτών και αρμάτων στο Ιλινόι, αλλά είναι αληθινή;
Πια είναι τα αποδεικτικά στοιχεία στις ακτές του Αγίου Λαυρεντίου ή της λίμνης Superior για να δεχτεί ως πιθανό το απίθανο των Μινωιτών στην Αμερική. Ο Menzies ανέφερε ως τέτοια «1.200 περίπου μινωικά ευρήματα γύρω από τη λίμνη Superior».
Τα πρώτα στοιχεία μη ινδιάνικης εξόρυξης βρέθηκαν σε φλέβες χαλκού, στη χερσόνησο Keweenaw της λίμνης Superior – κοντά σε ένα χωριό που ονομάζεται… Λαύριο (Laurium). Εκεί βρέθηκε και το πετρόγλυφο ενός άκρως συμβολικού μινωικού πλοίου (βλ.http://megalithicresearch.blogspot.com/2009/12/petroglyph-of-sailing-boa...). Επίσης, στο Newberry του Μίσιγκαν, είχαν ήδη από το 1896 βρεθεί τρία αγαλματίδια και μία πινακίδα με«περίεργη γραφή».
Κανένας δεν μπορούσε να την ερμηνεύσει τότε, αλλά όταν ο Εβανς προχώρησε στις ανασκαφές της Κνωσού – το 1900 – έγινε προφανές ότι η γραφή συγγένευε με τη Γραμμική Α. Η πληθώρα όμως των «απεικονιστικών στοιχείων» που παραπέμπουν στη Μεσόγειο βρέθηκε στη συνέχεια σε χέρια ιδιωτών, με τα περισσότερα να καταλήγουν σε άγνωστους συλλέκτες και πολλά – χρυσά και ασημένια – να φημολογείται ότι έχουν λιωθεί από τους άπληστους θηρευτές τους. Τα περισσότερα είχαν βρεθεί το 1925, από έναν αγρότη του Ιλινόις, τον Orville Lowery, και το 1982 από έναν τυχοδιώκτη, ονόματι Russ Burrows, που ισχυρίστηκε ότι βρήκε ένα ιερό και 13 ασύλητους τάφους σε ένα σύμπλεγμα σπηλαίων, επίσης στο Ιλινόις.
Εν κατακλείδι και συνοπτικά, τα παρατιθέμενα στο Διαδίκτυο ευρήματα επί αμερικανικού εδάφους περιλαμβάνουν πάμπολλες πέτρες με χαραγμένες επάνω τους μορφές στρατιωτών με στολές που θυμίζουν Μινωίτες, Φιλισταίους, Μυκηναίους, Φοίνικες και Αιγυπτίους, αρκετά πετρόγλυφα με μινωικού και αιγυπτιακού τύπου πλοία, και επιγραφές που άλλες θεωρούνται κυπρομινωικής γραφής και άλλες σύμμεικτες με ετρουσκικές, λατινικές και ελληνικές λέξεις. Το πιο εύγλωττο όμως οπτικά στοιχείο (εφόσον αποδειχθεί και αυθεντικό) είναι ένα μετάλλιο που βρέθηκε στο Cleveland του Οχάιο το 2006, με τον μινωικό πέλεκυ στη μία πλευρά και στην άλλη τον Πρίγκιπα των Κρίνων, που γνωρίζουμε από την τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού (1690 π.Χ.)!
Αυτόκλητοι αρχαιολόγοι – μεσσίες

Σιωπηλοί μάρτυρες αυτές οι πέτρες του Μίσιγκαν, με μινωικά και μυκηναϊκά πλοία χαραγμένα πάνω τους
To θέμα περιπλέχθηκε περισσότερο όταν τους «Ιντιάνα Τζόουνς του Χαλκού» προσέγγισαν«στρατευμένοι αρχαιολόγοι», εκ μέρους της Εκκλησίας των Μορμόνων, οι οποίοι πάσχιζαν να δικαιώσουν τα ρηθέντα υπό του προφήτη τους ότι την Αμερική είχαν εποικίσει… Ιουδαίοι, γύρω στο 2000 π.Χ. Εκτοτε έχει στηθεί ένα απίστευτο γαϊτανάκι, με κάθε είδους ερμηνείες των ευρημάτων να ξεφυτρώνουν στο παραεπιστημονικό περιοδικό Ancient American (www.ancientamerican.com/), ενώ η επίσημη αρχαιολογία απέχει.
Αυτή η παράδοξη κατάσταση έχει οδηγήσει σε αδυναμία διασταύρωσης της αλήθειας των ισχυρισμών και στην έκφραση ακραιφνών θεωριών. Για παράδειγμα, ένας επιγραφολόγος ονόματι Paul Schaffranke ισχυρίστηκε σε διάλεξη του 1995 (βλ. www.youtube.com/watch?v=ZO9OstWDAac) ότι αποκρυπτογράφησε τη σύμμεικτη γραφή των αρχαίων πινακίδων και ότι αυτή διηγείται ένα απίστευτο ρέκβιεμ των πρώτων εκείνων αποίκων της Αμερικής: ότι Ελληνες της Αλεξάνδρειας – φυγάδες της χριστιανοκρατούμενης πλέον Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας – κατέφυγαν στο τελευταίο προπύργιο των Φοινίκων, στη Μαυριτανία, κι από εκεί έφθασαν όλοι μαζί στις Μεγάλες Λίμνες, για να χτίσουν το μεικτό και τελευταίο τους βασίλειο!
Κρητικό DNA στους Ινδιάνους!
Το μόνο επιστημονικό που έχουμε προς υποστήριξη όλων των σεναρίων αποίκισης από τη Μεσόγειο είναι η γενετική μελέτη «Origin and Diffusion of mtDNA Haplogroup X», του 2003 (βλ.www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1180497/). Σε αυτήν εντοπίστηκε ότι το μιτοχoνδριακό DNA haplogroup X2 που απαντάται στους Κρήτες σε υψηλό ποσοστό (7,2%) απαντάται σε παρόμοια υψηλό ποσοστό (ως 5%) και σε 20.000 μέλη ινδιάνικων φυλών της ΒΑ Αμερικής!
Σε παρόμοιο «ευρασιατικό συμπέρασμα» είχε καταλήξει και η κρανιακή συγκριτική μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν «Old World sources of the first New World human inhabitants: a comparative craniofacial view», του 2001 (βλ.www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11481450). Επειτα, το 2008, η εργασία μιας ομάδας ερευνητών από πανεπιστήμια της Ελλάδας, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ρωσίας και της Τουρκίας, υπό τον καθηγητή του Αριστοτελείου Κωνσταντίνο Τριανταφυλλίδη, έστρεψε τον προβολέα της γενετικής ιχνηλάτησης ακόμα πιο πίσω: αποφάνθηκε βάσει DNA ότι οι Μινωίτες είχαν εγκατασταθεί στην Κρήτη προερχόμενοι από την Ανατολία – τα μέρη που τη 2η χιλιετία π.Χ. κατέλαβαν οι Χετταίοι.
Ας θυμηθούμε εδώ ότι ο Μίνωας είχε παντρευτεί τη μάγισσα πριγκίπισσα των Κόλχων, Πασιφάη. Να ήταν η Κολχίδα το αδελφό βασίλειο των εκπατρισμένων Μινωιτών; Το σενάριο ταιριάζει πολύ με το ότι Γεωργιανοί επιγραφολόγοι επιμένουν πως η γλώσσα του Δίσκου της Φαιστού είναι στην ιερατική γραφή της αρχαίας Κολχίδας (βλ.www.tovima.gr/science/article/?aid=251116). Και παίρνουν νέο νόημα για την έκταση της μινωικής θαλασσοκρατίας τα όσα είχε πει στα «Αργοναυτικά» ο Ορφέας, για διαφυγή των Αργοναυτών στη Βαλτική μέσω του Βορυσθένη (Δνείπερου) και κατέβασμα ως το νησί της αδελφής της Μήδειας, Κίρκης, στα ανοιχτά της Μαυριτανίας…
Θα ξαναγράψουμε τα βιβλία;
Είναι όμως αυτά αρκετά για να γράψουμε ξανά τα βιβλία της Ιστορίας, να ξεχάσουμε το «ο Κολόμβος ήταν Χιώτης» και να αποδυθούμε στο «ο Τελευταίος των Μοϊκανών ήταν πατριωτάτσι»; Οχι ακόμα. Κάποιες μούμιες που βρέθηκαν τόσο στην περιοχή «αποίκησης» της Αμερικής όσο και στη γειτονιά του Stonehenge στην Αγγλία ίσως φωτίσουν καλύτερα την υπόθεση. Αλλά σιγουριά θα έχουμε μόνον αν αποφανθούν επίσημα οι αρχαιολόγοι.
Έτσι ρωτήθηκε ο καθηγητής Ηλίας Μαριολάκος, «εφόσον είστε και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ), δεν στέλνετε μια αρχαιολογική αποστολή στη λίμνη Superior;». «Θα έπρεπε, καθόσον τώρα έχουν εντοπιστεί και βυθισμένα λιμενικά έργα στην περιοχή» και απάντησε. «Από επιστημονική άποψη, οι έλληνες επιστήμονες μπορούν να φέρουν σε πέρας το ερευνητικό έργο – και μέσα σε ένα με δύο χρόνια θα είχαμε τις απαντήσεις.
Ομως, το ΚΑΣ είναι ένα γνωμοδοτικό Συμβούλιο, που δεν διαμορφώνει την ερευνητική πολιτική του υπουργείου και, συνεπώς, δεν μπορεί να πάρει αυτό την απόφαση. Πέραν του υπουργείου, βέβαια, υπάρχουν και τα αρχαιολογικά τμήματα του Πανεπιστημίου. Αλλά, για να γίνουν αυτά, πρέπει αφενός να βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι και αφετέρου να το θέλουν και να το ζητήσουν οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι μας» συμπλήρωσε με νόημα.
ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΩΝ ΒΙΚΙΝΓΚΣ

Μινωικά πλοία …; στη Νορβηγία
Οι ατράνταχτες αποδείξεις
Τα νότια παράλια της Νορβηγίας (Oestfold) και της Σουηδίας (Bohuslan), αλλά και ένα νησί της Δανίας καταμεσής της Βαλτικής (Bornholm), είναι διάσπαρτα με πετρόγλυφα μινωικών πλοίων της Εποχής του Χαλκού! Μάλιστα, το 2005, δύο σουηδοί καθηγητές Αρχαιολογίας (ο Kristian Kristiansen του Πανεπιστημίου του Gothenburg και ο Thomas B. Larsson του Πανεπιστημίου Umea) εξέδωσαν στο Cambridge University Press βιβλίο με τίτλο «Η αυγή της κοινωνίας της Εποχής του Χαλκού»(The Rise of Bronze Age Society), στο οποίο εξηγούν ότι η πληθώρα αυτών των ευρημάτων – αλλά και επιγραφών τόσο σε Γραμμική Α όσο και σε Γραμμική Β – δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά με πολιτισμική επαφή των Μινωιτών και Μυκηναίων με τη Σκανδιναβία. Σημειώνουν δε ότι πρώτα έφθασαν στη σημερινή Νότια Γερμανία και τη Δανία, όπου έχουν βρεθεί σπαθιά και διαδήματα.
Ένα άλλο πιο χειροπιαστό στοιχείο: το αρχαιότερο σκάφος της Βόρειας Ευρώπης είναι το«Hjortspring» του 350 π.Χ., που τώρα εκτίθεται στο Εθνικό Μουσείο της Δανίας. Οπως μπορείτε να διαβάσετε στη Wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/Hjortspringboat) ήταν μήκους 21 μέτρων και μετέφερε ως 23 οπλισμένους άνδρες. Κατασκευαστικά είναι ο πρόγονος των Drakkar των Βίκινγκς, αλλά «παραμένει ανεξήγητη η ιδιορρυθμία πλώρης και πρύμνης». Μία ιδιορρυθμία εμφανώς υπαρκτή και σε πολλά από τα χαραγμένα σε γρανίτη «σκίτσα» πλοίων της Εποχής του Χαλκού! Δηλαδή, έχουμε το ενδεχόμενο όχι μόνον να έφθασαν ως εκεί τα πλοία του Μίνωα, αλλά και να μεταλαμπάδευσαν την τεχνογνωσία που έφερε τους Βίκινγκς στη Γροιλανδία και τη Νέα Γη 35 αιώνες αργότερα…
Για όσους εκ των αρχαιολόγων μας επιθυμούν να ψάξουν το θέμα, υπάρχει το σχετικό βιβλίο «A Pre-Roman Iron-Age Warship in Context», που εξέδωσαν το Viking Ship Museum και το Εθνικό Μουσείο της Δανίας, με την επιμέλεια των Ole Crumlin-Pedersen και Athena Trakadas (!)
Για εμάς τους υπόλοιπους, ίσως αρκεί το ότι ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης επανέλαβε αργότερα αυτό το ταξίδι, τον 4ο αι. π.Χ. και περιέγραψε πρώτος και με ακρίβεια το εμπόριο κασσίτερου στην Κορνουάλη, τις παλίρροιες που συναντούσε περιπλέοντας τη Βρετανία, τις διαστάσεις των βρετανικών νησιών, το φιόρδ της Χριστιανίας στη Νορβηγία, τους Γότθους στο νησί Bornholm της Δανίας, τα νησιά Faroe (μεταξύ Σκωτίας και Ισλανδίας, όπου και σήμερα ένα νησάκι ονομάζεται… Mykines) και, τέλος, την Ισλανδία, που τότε πια ονομαζόταν Εσχατη Θούλη

Το πραγματικό ταξίδι του Οδυσσέα και γιατί μας το απέκρυψαν

• 1088
• 4
• 3

Translate this page

• EN
• FR
• DE
• ES
• RU
• AR

1088

 

4

 

2

Google +

3

 

Η περιπλάνηση του Οδυσσέως.
α) η μελέτη της Εριέττας Μέρτζ
Η πρώτη που ετόλμησε να έρθει αντιμέτωπη προς την επικρατούσα άποψη ότι οι περιπλανήσεις του Οδυσσέως έγιναν ...μέσα στην Μεσόγειο ήταν η Αμερικανίδα Εριέττα Μέρτζ (Henrietta Mertz) η οποία το 1965 εξέδωσε στο Σικάγο των Η.Π.Α. το βιβλίο " The Wine Dark Sea" (τίτλος στα Ελληνικά "ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ" εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ -1995)και αργότερα το 1967 τα "Αργοναυτικά" δια των οποίων με μεγάλη πειστικότητα -στηριζόμενη στις δικές της προσωπικές έρευνες και εξερευνήσεις στην Β. και Ν. Αμερική- διατυπώνει την θέση ότι το ταξίδι του Οδυσσέως είχε και ένα σημαντικό σκέλος εκτός Μεσογείου. Η άποψη της κ. Μέρτζ είναι ότι ο Οδυσσέας ταξίδεψε μέχρι τις ακτές της Αμερικής βοηθούμενος από τα θαλάσσια ρεύματα. Η κ. Μέρτζ εντόπισε τα μέρη που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας με βάση την ταχύτητα που κινούνται τα θαλάσσια ρεύματα και την διάρκεια των ταξιδιών από σταθμό σε σταθμό όπως αναφέρονται στην Οδύσσεια. Οι απόψεις της κ. Μέρτζ ενισχύονται και από αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στην Αμερικανική ήπειρο.

Σχεδιάγραμμα που παρουσιάζει την περιπλάνηση του Οδυσσέα μετά την πτώση της Τροίας βάσει των διαπιστώσεων της Εριέττας Μέρτζ (η οποία μελέτησε εδάφιο προς εδάφιο το κείμενο του Ομήρου σε συνδυασμό με διάφορες νεότερες ανακαλύψεις και παρατηρήσεις που αναφέρονται από τον ίδιο τον Όμηρο π.χ. διάρκεια ταξιδιού κλπ). Στον χάρτη επισημαίνονται η περιοχή που υπήρξαν οι Σειρήνες , σε ποιο σημείο της Αμερικάνικης ηπείρου ήταν η Σκύλλα και η Χάρυβδης και μέσο ποίας οδού ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη βοηθούμενος καθ' όλη την διαδρομή από το ρεύμα του κόλπου (Gulf stream) .
β) η μελέτη του Ζίγκφριντ Πετρίδη
Οι Έλληνες έχουν μία αποδεδειγμένη ναυτική ιστορία που ξεκινάει τουλάχιστον από το 7.250 π. Χ. όπως αποδεικνύεται από τα ευρήματα του σπηλαίου Φράχθι στην Αργολίδα.
«...Η μοναδικότης του Ελληνικού γεωγραφικού χώρου, ήτοι η παρουσία εις μικράν σχετικώς έκτασιν, το Αιγαίον Πέλαγος, εκατοντάδων νήσων, επέτρεψε εις τους προϊστορικούς κατοίκους του, λίαν ενωρίς την ανάπτυξιν της δια θαλάσσης επικοινωνίας. Με την πάροδο των ετών και την απόκτησιν πείρας θαλασσίων ταξιδίων, οι Αιγαίοι ναυτικοί έγιναν τολμηρώτεροι, πλεύσαντες προς βορράν εις τον Εύξεινον πόντον, προς νότον εις Αίγυπτον και "Φοινίκην" και δυσμάς εις Ιταλίαν και Ιβηρίαν. Ανακαλύψαντες ότι η θάλασσα εις ην εταξίδευον περιεβάλλεντο παντού υπό ξηράς με μία μόνον έξοδον, δεν εδίστασαν να εξέλθουν τραπέντες όπως είδομεν προς βορράν (σημ. της ΑΕΙ- Κασσιτερίδες νήσοι = Αγγλία) δια τον κασσίτερον και δια το ήλεκτρον, αλλά και προς δυσμάς ως θ' αποδείξωμεν...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 139)
Η Ελληνική γραμματεία είναι πλούσια σε αναφορές για τις γεωγραφικές γνώσεις των αρχαίων προγόνων μας. Στην μελέτη του κ. Πετρίδη παρουσιάζονται στοιχεία που αφορούν τις
γεωγραφικές γνώσεις για περιοχές :
- του Βορρά (υπερβορέα)
- της Ανατολής (Ασίας)
- του Νότου (Αιθιοπία, Κυρηναϊκή, Αίγυπτος, λοιπή βόρεια Αφρική)
- και της Δύσεως (Ιταλία, νήσοι δυτικώς της Ιταλίας α) Σαρδηνία, β) Κορσική γ) Έλβα δ) Καπρί ε) Ίσκια , Ιβηρική χερσόνησος, Γαλλία, βόρειο-ανατολική Ευρώπη, Βρετανία - Ιρλανδία.
Από την Ελληνική γραμματεία προκύπτει ότι οι Έλληνες έχουν μεγάλη εξοικείωση με τις αστρονομικές παρατηρήσεις (παράδειγμα οι αστρονομικές αναφορές των Ορφικών ύμνων) και οι ναυτικοί της εποχής χρησιμοποιούν τους αστερισμούς για να προσανατολίζονται κατά την διάρκεια της νυχτερινή πλεύση τους.
Μεγάλη βαρύτητα στην έρευνα του ταξιδιού του Οδυσσέως έχουν οι αστρονομικές αναφορές της Οδύσσειας. Αναφέρεται από τον Όμηρο ότι «ΑΡΚΤΟΝ Θ' ΗΝ ΚΑΙ ΑΜΑΞΑΝ ΕΠΙΚΛΗΣΙΝ ΚΑΛΕΟΥΣΙΝ, ΗΤ' ΑΥΤΟΥ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΚΑΙ Τ' ΩΡΙΩΝΑ ΔΟΚΕΥΕΙ, ΟΙΗ Δ' ΑΜΜΟΡΟΣ ΕΣΤΙ ΛΟΕΤΡΩΝ ΩΚΕΑΝΟΙΟ ΤΗΝ ΓΑΡ ΔΗ ΜΙΝ ΑΝΩΓΕ ΚΑΛΥΨΩ, ΔΙΑ ΘΕΑΩΝ, ΠΟΝΤΟΠΟΡΕΥΟΜΕΝΑΙ ΕΠ' ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΕΙΡΟΣ ΕΧΟΝΤΑ» (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ε 273) δηλαδή : "και την 'Αρκτον (Μ. 'Αρκτο) που την ονομάζουν και 'Αμαξα, που κλωθογυρίζει αυτού και παραφυλάει τον Ωρίωνα και που μονάχ' αυτή είναι αμέτοχη στα λουσίματα του Ωκεανού, (σημ. της ΑΕΙ : δηλαδή ο αστερισμός είναι αειφανής - δεν πέφτει κάτω από τον ορίζοντα) τον συμβούλεψε λοιπόν η υπέροχη θεά η Καλυψώ να ταξιδεύει έχοντας στ' αριστερό του χέρι αυτήν".
Στο κείμενο αυτό περιέχονται σημαντικότατες πληροφορίες. «...Ο Όμηρος ομιλεί περί "Ωκεανού" και όχι "Πόντου" και όπως είδομεν "Ωκεανόν" οι αρχαίοι Έλληνες ωνόμαζαν την περιβάλλουσαν την οικουμένην θάλασσαν (σημ. της ΑΕΙ : η θάλασσα έξω από τις Ηράκλεις στήλες) περί αυτού συμφωνεί και ο Στράβων "ΤΑΥΤΑ ΓΑΡ ΠΑΝΤΑ ΦΑΝΕΡΩΣ ΕΝ ΤΩ ΑΤΛΑΝΤΙΚΩ ΠΕΛΑΓΕΙ ΠΡΑΤΤΟΜΕΝΑ ΔΗΛΟΥΤΑΙ" (c26) δηλαδή : Όλα αυτά είναι καταφανές ότι δηλούνται (υπό του Ομήρου) ως τελούμενα εις τον Ατλαντικόν"...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 182)
Η πολυετή εμπειρία του Ζ. Πετρίδη ως ιστιοπλόου τον βοήθησε να επιβεβαιώσει ή και να διορθώσει (όπου αυτό ήταν απαραίτητο) τα συμπεράσματα της Ε. Μέρτζ, με βάση τις αναφορές που υπάρχουν από τον Όμηρο για την διάρκεια του ταξιδιού από σταθμό σε σταθμό και τις επιπρόσθετες λεπτομέρειες που τυχόν αναφέρονται (π.χ. κατεύθυνση ανέμου, πορεία πλοίου, περιγραφές των νησιών κλπ).
Παράδειγμα: ΑΙΟΛΙΑ
«..Γράφει ο Όμηρος : "ΔΩΚΕ ΜΟΙ ΕΚΔΕΙΡΑΣ ΑΣΚΟΝ ΒΟΟΝ ΕΝΝΕΩΡΟΙΟ, ΕΝΘΑ ΔΕ ΒΥΚΤΑΩΝ ΑΝΕΜΟΝ ΚΑΤΕΔΗΣΕ ΚΕΛΕΥΘΑ, ΚΕΙΝΟΝ ΓΑΡ ΤΑΜΙΗΝ ΑΝΕΜΩΝ ΠΟΙΗΣΕ ΚΡΟΝΙΩΝ ΗΜΕΝ ΠΑΥΜΕΝΑΙ ΗΔ' ΟΡΝΥΜΕΝ ΟΝ Κ' ΕΘΕΛΗΣΙΝ. ΝΗΙ Δ' ΕΝΙ ΓΛΑΦΥΡΗ ΚΑΤΕΔΕΙ ΜΕΡΜΙΘΙ ΦΑΕΙΝΗ ΑΡΓΥΡΕΗ, ΗΝΑ ΜΗΤΙ ΠΑΡΑΠΝΕΥΣΗ ΟΛΙΓΟΝ ΠΕΡ, ΑΥΤΑΡ ΕΜΟΙ ΠΝΟΙΗΝ ΖΕΦΥΡΟΥ ΠΡΟΕΗΚΕΝ ΑΗΝΑΙ, ΟΦΡΑ ΦΕΡΟΙ ΝΗΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ" (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ19)
Δηλαδή "Μου 'δωσε ένα ασκί εννιάχρονου βοδιού, που το έγδαρε, κι έκλεισε κει μέσα τις κινήσεις των ανέμων με τα πολλά τους βουητά, γιατί εκείνον είχε κάμει ο γιός του Κρόνου επιστάτη στους ανέμους, για να σταματάη και να αμολάη όποιον του αρέσει. Κι έδεσε το ασκί μέσα στο βαθουλωτό καράβι με γυαλιστερή, ασημένια κλωστή, για να μην φυσάει έστω και λίγο. 'Αφησε μονάχα τον Ζέφυρο (δυτικό) να φυσάει για χάρη μου, για να πάη στην πατρίδα και τα πλοία κι εμάς τους ίδιους."
Ώστε ο Αίολος παρακληθείς υπό του Ωδυσσέως, εδέσμευσεν όλους τους ανέμους, αφήσας μόνο τον ούριον δι' αυτόν, Ζέφυρον - δυτικός, όπερ σημαίνει ότι ο Οδυσσεύς ευρίσκετο δυτικώς της Ιθάκης και περίπου στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με αυτήν.
Και η διήγησις συνεχίζει :
"ΕΝΝΗΜΑΡ ΜΕΝ ΟΜΩΣ ΠΛΕΟΜΕΝ ΝΥΚΤΑΣ ΤΕ ΚΑΙ ΗΜΑΡ, ΤΗ ΔΕΚΑΤΗ Δ' ΗΔΗ ΑΝΕΦΑΙΝΕΤΟ ΠΑΤΡΙΣ ΑΡΟΥΡΑ" (ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Κ2 δηλαδή : " Εννιά μερόνυχτα συνέχεια ταξιδεύαμε και στις δέκα άρχισε να ξεχωρίζει πια η γη της πατρίδας" (σημ. της ΑΕΙ : άρα η νήσος Αιολία πρέπει να είναι ένα νησί που να ευρίσκεται δυτικά της Ιθάκης και να απέχει απόσταση που ισοδυναμεί με ταξίδι επί 9 μέρες με ευνοϊκό άνεμον)
Η απόστασις νήσοι Lipari - νήσος Ιθάκη δεν υπερβαίνει τα 270 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 270:9: 4=1,25 κόμβοι, αλλά μία ωριαία ταχύτητα πλεύσης 1,25 κόμβων δεν είναι "εύνοια" του Αιόλου, αλλά μαρτύριο...
Αντιθέτως η απόστασις : νήσος Μαγιόρκα - Σαρδηνία - Σικελία - Ιθάκη είναι 870 μίλια και δια 9-ήμερον πλούν η μέση ταχύτης είναι : 870:9:24=4,03 κόμβοι, δηλαδή μία ταχύτης ενός ήρεμου θαλάσσιου περιπάτου, δεκτή από πάσης απόψεως. 'Αρα να η "νήσος του Αιόλου"...» ("ΟΔΥΣΣΕΙΑ" ελληνική έκδοση, σελίδα 216)
Από τα ανωτέρω συμπεραίνεται ότι ο Οδυσσέας δεν έφτασε στην Αμερικανική ήπειρο από τύχη, παρασυρόμενος από τα θαλάσσια ρεύματα (άποψη την οποία έχει η κ. Ε. Μέρτζ).
Αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες είχαν και ποντοπόρα πλοία, ισχυροτάτης κατασκευής, ταχέα και ευέλικτα.
Γνώριζαν πολύ καλά και την ναυτική τέχνη, αλλά και την τέχνη του ναυτίλου, εκμεταλλευόμενοι τις δυο κινητήριες δυνάμεις των πλοίων : τα κουπιά και τα πανιά. για να οδηγήσουν τα σκάφη τους εκεί που επιθυμούσαν.
Οι εικόνες καθώς και μέρος των κειμένων προέρχονται από τα βιβλία του Ζ. Πετρίδη
α) ΟΔΥΣΣΕΙΑ - μία ναυτική εποποιία των Ελλήνων εις την Αμερικήν (Αθήνα 1994)
β) HOMER'S ODYSSEY - America's discovery by the ancient Greeks (βελτιωμένη έκδοση - Athens1999)
Σχετική βιβλιογραφία :
ΖΙΓΚΦΡΙΝΤ ΠΕΤΡΙΔΗΣ "ΟΔΥΣΣΕΙΑ-Μία ναυτική εποποιϊα προϊστορικών Ελλήνων εις Αμερική"
HENRIETTE MERTZ "ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ" εκδόσεις ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΣΣΑΣ "Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ" εκδόσεις Εγκυκλοπαίδειας του ΗΛΙΟΥ
ENRICO MATTIEVICH "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΚΟΛΑΣΗ" εκδόσεις ΕΚΑΤΗ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ "ΝΕΟ ΦΩΣ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" εκδόσεις ΣΜΥΡΝΙΩΤΑΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑΜΟΥΣΕΙΑ

Κατασκευάστηκε από αρχαίους Έλληνες το Στόουνχεντζ; 

Μινωικά σύμβολα στο βρετανικό μνημείο

Κυριακή, 19 Ιανουαρίου 2020 14:07

 

UPD:14:10 

A- A A+ 

 

•  
•  
•  

Τι σχέση μπορεί να έχει το Στόουνχεντζ με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και συγκεκριμένα με τον Κρητομυκηναϊκό; Σύμφωνα με τον ερευνητή Αιγαιακών Γραφών, Μηνά Τσικριτσή, στενή.

Ο κ. Τσικριτσής υποστηρίζει ότι αφαιρετικά συγκρίνοντας το αποτύπωμα του μηχανισμού του Παλαικάστρου με μία κάτοψη του Στόουνχετζ μπορούν να διαπιστωθούν αξιοσημείωτες ομοιότητες.

Επαφές του μινωικού πολιτισμού με τους υπερβόρειους

«Αν τοποθετήσουμε το αποτύπωμα του μηχανισμού του Παλαικάστρου πάνω σε ένα σκίτσο του Στόουνχεντζ, έτσι ώστε η ευθεία συμμετρίας που στοχεύει στο θερινό ηλιοστάσιο στο Στόουνχετζ να ταυτιστεί με την εσωτερική γραμμή της διπλής σειράς του σταυρού στο δίσκο του Παλαικάστρου και αν φέρουμε και μία κάθετη γραμμή στον άξονα, τότε παρατηρούμε τα εξής:

α) στο δίσκο του Παλαικάστρου, οι αριθμοί χαράξεων -14 & 15 άνω, 16 &14 κάτω- που υπάρχουν στο καθένα από τα 4 τεταρτημόρια όπως χωρίζονται με τους κάθετους άξονες, ταυτίζονται ομοιόμορφα με τους κύκλους Ζ΄ και Υ΄ με τις 29 και 30 λίθους του Στόουνχετζ.

 

β) γενικότερα, το πλήθος των χαράξεων (29 και 30) στον εσωτερικό κύκλο του Παλαικάστρου σχετίζονται με το πλήθος των οπών των δύο κύκλων Ζ΄(29) και Υ΄(30) του Στόουνχετζ. Το πλήθος αυτών των οπών ή χαράξεων αντιστοιχούν σε σεληνιακό μήνα 29,5 ημερών. Επιπρόσθετα, μπορεί το πλήθος των 59 χαράξεων του Παλαικάστρου να ταυτιστεί και με τον κύκλο από τις 59 μικρότερες γαλαζόπετρες, που ονομάζεται Κύκλος από Γαλαζόπετρες, γύρω από τα 5 τρίλιθα του Στόουνχετζ.

γ) ο εξωτερικός τελικός κύκλος που περιβάλλει όλο το Στόουνχεντζ, με τις 57 οπές με το όνομα κύκλος Όμπρι (Aubrey Holes), μπορεί να ταυτιστεί με τον εξωτερικό κύκλο του δίσκου του Παλαικάστρου που έχει και αυτός 58 οπές.

δ) μέσα από τα τρίλιθα στο Στόουνχεντζ υπάρχουν 19 πέτρες σε σχήμα πετάλου, με το όνομα Πέταλο από Γαλαζόπετρες, ενώ το ίδιο πλήθος υπάρχει και στο δίσκο του Παλαικάστρου με μορφή μικρών οπών σε δύο περιοχές του εσωτερικού σταυρού», εξηγεί ο κ. Τσικριτσής.

Τελικά, με βάση τα περιγραφόμενα, διαφαίνεται, λέει ο ερευνητής, ότι «ο Μινωικός Πολιτισμός θα πρέπει να είχε σχέση και επαφή με τους υπερβόρειους. Όπως αναφέρει και ο Διόδωρος (Β2,47), υπάρχει στο νησί μεγαλοπρεπής ναός, κυκλικός στο σχήμα, αφιερωμένος στον Απόλλωνα, όπου οι ιερείς του, κιθαρίζοντας, έψαλαν ύμνους σε μια διάλεκτο κοντά στην Ελληνική. Η σχέση των Υπερβόρειων με τους Αθηναίους λέγουν ότι είναι εκ παλαιών χρόνων».

 

Συνεχίζοντας εξηγεί ότι, με βάση την τελευταία χρονολόγηση, η κατασκευή του πετάλου με τις γαλάζιες Πέτρες Stonehenge III τοποθετείται από το 2200 έως, περίπου, το 1600 π.Χ.

Η έρευνα και διδακτορική διατριβή του Ι. Velsing (2017) έδειξε ότι ο Μινωικός Υπολογιστής χρονολογείται ΜΜΙΙ, δηλαδή την ίδια περίοδο με την κατασκευή του πετάλου με τις «Γαλάζιες πέτρες».

Σύμβολα της γραμμικής Α’ στο Στόουνχετζ

«Σύμφωνα με τον Andrew Fitzpatrick, διευθυντή του ανασκαφικού προγράμματος στο Wessex» λέει ο κ. Τσικριτσής «ο τάφος του Τοξότη, με ράδιο χρονολόγηση C14, χρονολογείται περίπου το 2200 πΧ. Με την πετρογραφική ανάλυση των ογκόλιθων, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι αυτοί οι μονόλιθοι λαξεύτηκαν και μεταφέρθηκαν από λατομεία της Ουαλίας και υπολόγισαν ότι το μνημείο παρέμεινε σε χρήση για περίπου 1500 χρόνια, ως λατρευτικός χώρος και ως αστρονομικό παρατηρητήριο».

Συνεχίζοντας ο κ. Τσικριτσής εξηγεί: «Μια ομάδα ειδικών του Wessex Salisbury το 2003 πραγματοποίησαν μια hi-tech έρευνα του μνημείου, χρησιμοποιώντας σάρωση με λέιζερ πάνω σε όλες τις πέτρες του Στόουνχετζ. Με αυτόν τον τρόπο για πρώτη φορά ανακαλύφθηκαν και άλλα γλυπτά αποτυπώματα εκτός από τα δύο γνωστά ξίφη.

Τα πρώτα πετρογλυφικά σύμβολα στο Stonehenge, βρέθηκαν από τον Richard Atkinson το 1953 και αναγνωρίσθηκαν ως μαχαίρια ή ξίφη με διαστάσεις από 8 έως 36 εκατοστά. Στην εσωτερική όψη της πέτρας με αριθμό Sarsen 53 βρέθηκαν κάποια σύμβολα, τα οποία εάν τοποθετηθούν κάτω από τα γλυφικά σύμβολα της γραμμικής Α’ γραφής, τότε αυτά διαβάζονται ως to-na. Με βάση τους κανόνες ανάγνωσης διαβάζουμε την λέξη Στόνα ή Στόνη που ερμηνεύεται ως πέτρα, από τα αρχαία ελληνικά στίον: ψηφὶς, λίθος. Ο Ησύχιος αναφέρει: «ψήφους·οἱ δὲ στίας. δηλοῖ δὲ καὶ στενοχωρίαν, στιάζει·λίθοις βάλλει»».

Παρόμοια σύμβολα, λέει ότι, βρέθηκαν στην εξωτερική όψη της πέτρας Sarsen 4, και στην εξωτερική επιφάνεια της πέτρας 3. Ειδικά στην πέτρα 3 υπάρχουν κοιλότητες, ένα ρηχό ορθογώνιο.

 

UNIVERSITY OF BIRMINGHAM/GEERT VERHOEVEN

Η σημασία αυτών των γλυπτών συζητείται από τους αρχαιολόγους και μαρτυρούν πιθανόν ότι οι εγχάρακτοι πέλεκεις και τα ξίφη που μοιάζουν με τα Μυκηναϊκά ξίφη μπορεί να έχουν χαραχθεί από αυτούς που θα κατασκεύαζαν το Στόουνχεντς, τους Κρήτες, όπως συμπληρώνει ο ερευνητής.

«Σε πολλά ορθόλιθα εμφανίζεται το σύμβολο το οποίο μορφολογικά ομοιάζει με τον κίονα του ναού, δηλαδή μια στήλη και πάνω μια πλαγιαστή πέτρα.

Το σύμβολο αυτό είναι μία συλλαβή της γραμμικής Α’ με φωνητική αξία na και είναι ακροφωνία της λέξης ναFός που μαρτυρείται έμμεσα στο επίθετο na-Fi-jo νάFιος στην γραμμική Β’ γραφή», υποστηρίζει ο ερευνητής.

 

Προσθέτει ότι «συμπερασματικά, το ότι εμφανίζεται η λέξη to-na, Στόνα=πέτρα τρεις φορές και πάρα πολλές φορές η ακροφωνία na, μάς παραπέμπει στη λογική των χαραγμάτων που έχουμε στα Μινωικά ανάκτορα, όπου σε πέτρες βρίσκονται χαράγματα συλλαβογραμμάτων της γραμμικής Α’, τα οποία έβαζαν οι λιθοξόοι κατασκευαστές -διεθνώς λέγονται Tekton marks- και πιθανόν δήλωναν ότι η επεξεργασία της πέτρας είχε ολοκληρωθεί και ήταν έτοιμη για να μεταφερθεί από το ορυχείο στον χώρο που θα έπρεπε να τοποθετηθεί».

«Τελικά, θεωρούμε ότι τα σύμβολα που έχουν χαρακτηριστεί ως ξίφη είναι συλλαβές της Μινωικής γραφής που δηλώνουν τη λέξη πέτρα και ναός», υποστηρίζει ο ερευνητής Αιγαιακών Γραφών.

 

REUTERS/LARRY DOWNING

Και συμπληρώνει: «Επιπλέον, με βάση την ανωτέρω συσχέτιση του Stonehenge με τον δίσκο του Παλαικάστρου θεωρούμε ότι το Stonehenge είναι μια μεγέθυνση του μινωικού αστρονομικού «μηχανισμού του Παλαικάστρου», που αποδεδειγμένα πλέον αποτελεί τον πρώτο υπολογιστή που μετράει χρόνο και προβλέπει σεληνιακές εκλείψεις. Μπορούμε, επομένως, να ισχυρισθούμε ότι οι πιο πιθανοί κατασκευαστές του είχαν σχέση με τον Μινωικό Πολιτισμό».

Για τον κ. Τσικριτσή ακόμα και το όνομα, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι προέρχεται από την αρχαία ελληνική γλώσσα.

«Αν λάβουμε την ετυμολόγηση που βρίσκουμε στο λεξικό του George W. Lemon 1783, όπου ερμηνεύει την λέξη Stone ως Πέτρα με βάση την λέξη Στίον. Το δε Henge, που στα Νορβηγικά σημαίνει κρεμώ και στα αγγλικά η λέξη Hang σημαίνει κρέμασμα, πιθανόν συνδέεται ετυμολογικά με την αρχαία ελληνική λέξη ῎Αγχω <Γ 371> πνίγω, παρὰ τὸ ἄγω οὐδὲν γάρ ἐστιν ἄλλο τὸ ἄγχω ἀλλ’ ἢ τὸ ἄγω καὶ συνάγω τὸν φάρυγγα. Δηλαδή κρεμώ και πνίγω όπου κλείνει ο φάρυγγας και δεν μπορώ να αναπνεύσω».

 

REUTERS/NEIL HALL

«Οι πέτρες, λοιπόν, πιθανόν να λειτουργούσαν και θεραπευτικά σε ανθρώπους που είχαν δυσκολία αναπνοής (άγχος) οι οποίοι, ερχόμενοι σε επαφή με τις πέτρες στα τρίλιθα, θεραπευόταν», ισχυρίζεται κλείνοντας ο ερευνητής.

Το Στόουνχεντζ είναι μία ανερμήνευτη, μέχρι σήμερα, κατασκευή που βρίσκεται στην Αγγλία. Ο σκοπός της κατασκευής του συνδέθηκε από τους περισσότερους ερευνητές με αστρονομικές παρατηρήσεις με βάση τα ζεύγη των μεγάλων κατακόρυφων ογκολίθων, τεσσάρων μέτρων ο καθένας, που συνδέονται στην κορυφή με ένα ογκώδες υπέρθυρο και σχηματίζουν τα γνωστά πέντε Τρίλιθα στο κέντρο της παρατηρούμενης εικόνας.

 

REUTERS/NEIL HALL

Η κατασκευή του Στόουνχεντζ, τον Μεσαίωνα είχε αποδοθεί στους αρχαίους Κέλτες και στους διδασκάλους τους Δρυίδες, ωστόσο τα ανασκαφικά ευρήματα στην περιοχή δεν οδηγούν σε αυτή τη θεωρία, καθότι η κατασκευή αυτή χρονολογείται τη 2η χιλιετία π.Χ.. Την εποχή του Χαλκού οι γνωστοί πολιτισμοί που θα μπορούσαν να συσχετισθούν με την κατασκευή του Στόουνχετζ θα ήταν ο πολιτισμός της Μεσοποταμίας, ο Αιγυπτιακός και ο Κρητομυκηναϊκός».