ΤΟ ΕΜΙΡΑΤΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ Μέρος Α
Σε τούτη την πανέμορφη γη της Κρήτης, οι άνθρωποι που κατοίκησαν τον τόπο πριν από χιλιάδες χρόνια άφησαν τα σημάδια της παρουσίας τους σε αρχαίες πολιτείες, σε παλάτια και κάστρα, σε χωριά και μοναστήρια.
Μέρος Β
824 μ.Χ - 961μ.Χ
Και οι παραχαράκτες της ιστορίας Μέρος Β
Πρωτεύουσα
| |||
Γλώσσες
| |||
Θρησκεία
| |||
Πολίτευμα
| |||
Εμίρης
| |||
-
|
824/27-855
| ||
Ιστορική εποχή
| |||
-
|
Άφιξη Ανδαλούσιων στην Κρήτη
|
824/27
| |
-
|
Βυζαντινή ανάκτηση
|
961
| |
Σήμερα
| |||
Arab forces of the Andalusian exiles preparing for the conquest of Crete
Μέρος Α
Το Εμιράτο της Κρήτης (στην αραβική «Ικρίτις» ή «Ικριτίγια») ήταν μια ιδιαίτερη μουσουλμανική πολιτεία που δημιουργήθηκε στο μεσογειακό νησί της Κρήτης από εξόριστους Άραβες εξ Ισπανίας (αλ-Άνταλους), τη δεκαετία του 820. Οι Άραβες κατέλαβαν το νησί από την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, και απέκρουσαν αρκετές απόπειρες ανάκτησής του, μέχρι την τελική ανακατάληψη του νησιού από τον Νικηφόρο Φωκά το 961. Στα 135 χρόνια της ύπαρξης του, η οποία χαρακτηρίζεται και ως Αραβοκρατία της Κρήτης, το εμιράτο αποτελούσε έναν από τους βασικότερους εχθρούς του Βυζαντίου. Η Κρήτη, λόγω της θέσης της, έλεγχε τις θαλάσσιες οδούς της Ανατολικής Μεσογείου και αποτελούσε ορμητήριο των Σαρακηνών πειρατών, οι οποίοι λεηλατούσαν τις περιοχές της νότιας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Λίγα πράγματα είναι γνωστά για την εσωτερική ιστορία του εμιράτου, το οποίο αναγνώριζε την επικυριαρχία του Χαλιφάτου των Αββασιδών και είχε στενούς δεσμούς με τους Τουλουνίδες της Αιγύπτου, αποτελούσε όμως ντε φάκτο αυτόνομη πολιτεία, με δική της διοίκηση, εμπόριο και κοπή νομισμάτων.
Προϊστορία
Η Κρήτη αποτέλεσε στόχο επιθέσεων από το πρώτο κύμα της μουσουλμανικής επέκτασης στα μέσα του 7ου αιώνα. Υπέστη μια πρώτη επιδρομή το 654 και ξανά το 674/675[1], και τμήματα του νησιού ήταν προσωρινά κατεχόμενα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ομεϋάδη χαλίφη Ουαλίντ Α΄ (705-715).[2] Παρ' όλα αυτά το νησί ποτέ δεν κατακτήθηκε και, παρά τις περιστασιακές επιδρομές κατά τον 8ο αιώνα, παρέμεινε υπό σταθερό βυζαντινό έλεγχο.[3] Η Κρήτη ήταν πολύ μακρυά από τις αραβικές βάσεις στο Λεβάντε για να μπορεί να εξαπολυθεί αποτελεσματική εκστρατεία εναντίον της, από τις στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν εκεί.[4]
Κατάκτηση της Κρήτης
Σε κάποιο σημείο κατά το δεύτερο μισό της βασιλείας του αυτοκράτορα Μιχαήλ Β΄ (820-829), μια ομάδα εξόριστων από τη μουσουλμανική Ισπανία (αλ-Άνταλους) αποβιβάστηκε στην Κρήτη και ξεκίνησε την κατάκτησή της.[5] Η ομάδα αυτή έφτασε στην Κρήτη μετά από πολλές περιπλανήσεις. Στην παραδοσιακή ιστοριογραφία περιγράφονται ως οι επιζώντες μιας αποτυχημένης εξέγερσης κατά του εμίρη της Κόρδοβας αλ-Χακάμ Α΄, το 818. Μετά την καταστολή της εξέγερσης, οι κάτοικοι του προαστίου αλ-Ραμπάντ εξορίσθηκαν μαζικά από την Ισπανία. Ορισμένοι εγκαταστάθηκαν στο Φες του Μαρόκου, αλλά άλλοι, περί τις 10.000, έγιναν κουρσάροι. Ενισχυμένοι με άλλους Ανδαλούσιους, κατέλαβαν την Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο και την κατείχαν μέχρι το 827, όταν ο Αββασίδης στρατηγός Αμπντ Αλλάχ ιμπν Ταχίρ τους εξεδίωξε.[6][7][8] Όπως τονίζει ο Πολωνός ιστορικός W. Kubiak όμως, η υποτιθέμενη προέλευσή τους από την Κόρδοβα αντικρούεται από άλλες πηγές, που αναφέρουν την παρουσία Ανδαλούσιων κουρσάρων στην Αλεξάνδρεια ήδη από το 798/9, και που θέτουν την κατάληψη της πόλης ήδη το 814. Επιπλέον, ο αρχηγός των Ανδαλούσιων της Κρήτης, Ουμάρ ιμπν Χαφς ιμπν Σουάυμπ ιμπν Ισά αλ-Μπαλούτι (Αμπού Χαφέζ), προερχόταν από ένα μέρος (Φαχς αλ-Μπαλούτ) που βρισκόταν μακριά από την Κόρδοβα.[9]
Ο στόλος των Σαρακηνών πλέει προς την Κρήτη. Μικρογραφία από το χειρόγραφο της Μαδρίτης της ιστορίας του Ιωάννη Σκυλίτζη
Η ακριβής χρονολογία της απόβασης των Ανδαλούσιων στην Κρήτη είναι άγνωστη. Σύμφωνα με τις ισλαμικές πηγές, τοποθετείται συνήθως το 827 ή το 828, μετά την εκδίωξη των Ανδαλουσίων από την Αλεξάνδρεια.[10] Οι βυζαντινές πηγές όμως τοποθετούν την άφιξή τους σύντομα μετά την καταστολή της μεγάλης εξέγερσης του Θωμά του Σλάβου(821-823). Με βάση τις αφηγήσεις των κατοπινών βυζαντινών εκστρατειών ανακατάληψης του νησιού και τα προσωπογραφικά στοιχεία των στρατηγών που ηγήθηκαν των επιχειρήσεων αυτών, άλλοι ιστορικοί όπως ο Βασίλειος Χριστίδης και ο Χρήστος Μακρυπούλιας προτείνουν μια πιο πρώιμη χρονολογία, περί το 824.[11]
Σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας τους με τον Ιμπν Ταχίρ, οι Ανδαλούσιοι και οι οικογένειές τους εγκατέλειψαν την Αλεξάνδρεια, επιβαίνοντας σε 40 πλοία. Ο ιστορικός Warren Treadgold υπολογίζει τους εξόριστους σε 12.000, από τους οποίους περίπου 3.000 θα ήταν μάχιμοι άντρες.[12] Σύμφωνα με τους βυζαντινούς ιστορικούς, οι Ανδαλούσιοι ήταν εξοικειωμένοι με την Κρήτη, καθώς είχαν επιδράμει εκεί στο παρελθόν. Αναφέρουν επίσης ότι η απόβαση των Ανδαλουσίων αρχικά προοριζόταν ως απλή επιδρομή, και μετατράπηκε σε κατακτητικό εγχείρημα όταν ο Αμπού Χαφέζ έκαψε τα πλοία τους. Με δεδομένο ότι οι Ανδαλούσιοι μετέφεραν και τις οικογένειές τους, αυτή η εκδοχή είναι μάλλον μεταγενέστερο εφεύρημα.[10]Το σημείο αποβίβασης των Ανδαλούσιων είναι άγνωστο. Ορισμένοι ιστορικοί το τοποθετούν στη βόρεια ακτή του νησιού, στον Κόλπο της Σούδας ή κοντά στο σημείο όπου ανεγέρθηκε αργότερα η πρωτεύουσά τους, ο Χάνδακας (αραβικά: ربض الخندق, rabḍ al-kḫandaq, "Οχυρό της Τάφρου", το σημερινό Ηράκλειο),[10][13] ενώ άλλοι θεωρούν πιθανότερο να αποβιβάστηκαν στη νότια ακτή και κατόπιν να κινήθηκαν προς το πιο πυκνοκατοικημένο εσωτερικό και τη βόρεια ακτή του νησιού.[14][15]
Μόλις ο αυτοκράτορας Μιχαήλ έμαθε για την απόβαση, και προτού οι Ανδαλούσιοι προφθάσουν να στερεώσουν τον έλεγχό τους στο νησί, αντέδρασε και εξαπέλυσε διαδοχικές εκσταρατείες για να το ανακαταλάβει.[16] Οι απώλειες, όμως, που είχε υποστεί το βυζαντινό κράτος κατά την εξέγερση του Θωμά του Σλάβου ελάττωσαν την ικανότητά του να αντιδράσει. Εάν δε η απόβαση όντως συνέβη το 827/828, η ανάγκη της αντιμετώπισης της ταυτόχρονης απόβασης των Αγλαβιδών στην Σικελία και η έναρξη της κατάκτησης[en] του νησιού αυτού, χειροτέρευε περαιτέρω την κατάσταση για τους Βυζαντινούς.[17] Η πρώτη εκστρατεία, υπό τον στρατηγό των Ανατολικών Φωτεινό, και τον Κόμη του Στάβλου[en] Δαμιανό, κρίθηκε σε εκ παρατάξεως μάχη, όπου ηττήθηκαν οι Βυζαντινοί και σκοτώθηκε ο Δαμιανός.[5][16][18] Την επόμενη χρονιά, πραγματοποιήθηκε νέα εκστρατεία η οποία περιλάμβανε 70 πλοία υπό τον στρατηγό των Κιβυρραιωτών Κρατερό. Σειρά αρχικών επιτυχιών κατέστησε τους Βυζαντινούς απρόσεκτους και ο στρατός τους καταστράφηκε σε αφνιδιαστική νυχτερινή επίθεση. Ο Κρατερός κατάφερε να ξεφύγει στην Κω, αλλά οι Ανδαλούσιοι τον κατεδίωξαν και τον σταύρωσαν εκεί.[19][20] Ο Μακρυπούλιας θεωρεί ότι αυτές οι εκστρατείες έλαβαν χώρα προτού οι Άραβες ολοκληρώσουν την ανέγερση του Χάνδακα, όπου μετέφεραν την πρωτεύουσα του νησιού από τη Γόρτυνα.[21]
Το «πειρατικό» εμιράτο
Οι Σαρακηνοί σφαγιάζουν σε νυχτερινή επιδρομή Βυζαντινούς που κοιμούνται.
Αφού απέκρουσε τις πρώτες βυζαντινές επιθέσεις, ο Αμπού Χαφέζ σταδιακά εδραίωσε την κυριαρχία του στο νησί.[20] Αναγνώρισε την επικυριαρχία του Χαλιφάτου των Αββασιδών, αλλά κυβερνούσε ντε φάκτο ως ανεξάρτητος ηγεμόνας.[10] Η κατάκτηση του νησιού αποτέλεσε γεγονός μεγίστης σημασίας, αφού ανέτρεψε την ναυτική ισορροπία στην ανατολική Μεσόγειο και άνοιξε στους μουσουλμανικούς στόλους τις πύλες του Αιγαίου.[22]
Οι Ανδαλούσιοι κατέλαβαν επίσης και μέρος των Κυκλάδων, αλλά ο Μιχαήλ οργάνωσε άλλη μια στρατιωτική επιχείρηση, συμπεριλαμβανόμενης της στρατολογίας ενός νέου πεζοναυτικού σώματως, των «Τεσσαρακοντάριων», και της ναυπήγησης νέων πλοίων. Υπό την ηγεσία του ναυάρχου Ωορύφα, ο στόλος αυτός κατάφερε να ανακτήσει τις Κυκλάδες, αλλά δεν μπόρεσε να ανακαταλάβει την Κρήτη.[23][24] Ο διάδοχoς του Μιχαήλ, Θεόφιλος (829-842), έστειλε διπλωματική αντιπροσωπία στον εμίρη Αμπντ αρ-Ραχμάν Β΄ της Κόρδοβας προτείνοντας κοινή δράση κατά των Ανδαλούσιων εξορίστων, αλλά πέτυχε μόνο τη συναίνεση του εμίρη σε βυζαντινές επιθετικές ενέργειες κατά της Κρήτης.[10] Τον Οκτώβριο του 829 οι Σαρακηνοί της Κρήτης διέλυσαν τον αυτοκρατορικό στόλο στη ναυμαχία της Θάσου, αναιρώντας τις επιτυχίες του Ωορύφα και καθιστώντας το Αιγαίο έρμαιο των επιδρομών τους.[25][26][27] Έτσι οι Σαρακηνοί της Κρήτης επιτέθηκαν στην Εύβοια (περ. 835–840), τη Λέσβο (837), και τα παράλια του Θέματος Θρακησίων όπου κατέστρεψαν το μοναστικό κέντρο του Όρους Λάτμου. Ωστόσο ηττήθηκαν από τον τοπικό στρατηγό, Κωνσταντίνο Κοντομύτη.[10][28][29]
Μετά τον θάνατο του Θεόφιλου το 842, πάρθηκαν νέα μέτρα για να αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος από το νέο καθεστώς. Έτσι το 843 ιδρύθηκε ένα νέο ναυτικό θέμα, του Αιγαίου Πελάγους, για να αντιμετωπιστούν οι επιδρομές των Σαρακηνών. Επίσης οργανώθηκε νέα στρατιωτική επιχείρηση υπό την ηγεσία του λογοθέτη και αντιβασιλέα Θεόκτιστου. Αν και οι Βυζαντινοί κατάφεραν να καταλάβουν ένα μεγάλο τμήμα του νησιού, ο Θεόκτιστος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την επιχείρηση λόγω πολιτικών ερίδων στην Κωνσταντινούπολη. Στην απουσία του, οι στρατιώτες του ηττήθηκαν κατά κράτος από τους Άραβες.[30][31] Σε μια προσπάθεια να πλήξουν έμμεσα τους Σαρακηνούς, το 853, οι Βυζαντινοί εξαπέλυσαν σειρά ναυτικών επιδρομών στην ανατολική Μεσόγειο, με πιο αξιοσημείωτη την άλωση της Δαμιέττας, όπου πήραν λάφυρα εξοπλισμό που προοριζόταν για την Κρήτη.[10][26] Παρά κάποιες βυζαντινές επιτυχίες κατά των Αράβων τα επόμενα χρόνια όμως, οι Σαρακηνοί της Κρήτης τη δεκαετία του 860 συνέχισαν τις λεηλασίες τους με επιθέσεις στην Πελοπόννησο, τις Κυκλάδες και τη χερσόνησο του Άθω.[10][32] Το 866 ο καίσαρας Βάρδας συγκρότησε μεγάλη ναυτική δύναμη για να κυριεύσει το νησί, αλλά η δολοφονία του από τον Βασίλειο Α΄, δύο εβδομάδες μετά την αναχώρηση του από την πρωτεύουσα, οδήγησε στην ακύρωση της αποστολής.[33][34]
_punish_Cretan_Saracens.jpg)
Ο Νικήτας Ωορυφάς βασανίζει τους αιχμάλωτους Σαρακηνούς
Στις αρχές της δεκαετίας του 870, οι επιδρομές των Σαρακηνών της Κρήτης έλαβαν μεγαλύτερες διαστάσεις: οι στόλοι τους, συχνά διοικούμενοι από βυζαντινούς εξωμότες, έφτασαν μεχρι τις ακτές της Δαλματίας.[10] Περί το 873 οι Κρήτες πειρατές, υπό τον αποστάτη Φώτιο, έφτασαν μέχρι την Προποντίδα και επιτέθηκαν στην Προκόννησο, η πρώτη φορά μετά την δεύτερη αραβική πολιορκία της Κωνσταντινούπολης που ένας μουσουλμανικός στόλος έφτασε τόσο κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Κατά την επιστροφή τους, ωστόσο, υπέστησαν βαριά ήττα από τον νέο βυζαντινό ναύαρχο, Νικήτα Ωορυφά, στην Ναυμαχία της Καρδίας. Λίγο αργότερα, ο Ωορυφάς ξανανίκησε τους Κρήτες στην Μάχη του Ισθμού της Κορίνθου και έπιασε πολλούς αιχμαλώτους, τους οποίους βασάνισε σε αντίποινα για τις επιδρομές τους.[10][35] Την ίδια περίπου περίοδο ο μουσουλμανικός στόλος της Ταρσού καταστράφηκε σε επιδρομή στη Χαλκίδα.[36] Οι βυζαντινές αυτές επιτυχίες φαίνεται ότι οδήγησαν σε σύναψη προσωρινής ανακωχή μεταξύ του εμιράτου και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με τον εμίρη Σαΐπη (Σουάιμπ ιμπν Ουμάρ) να πληρώνει φόρο υποτέλειας στο Βυζάντιο για περίπου μια δεκαετία.[37]
Ωστόσο οι επιδρομές επαναλήφθηκαν λίγο αργότερα, και σε αυτές συμμετείχαν τώρα και βορειοαφρικανικές και συριακές δυνάμεις.[38] Η Πελοπόννησος, αλλά και η Εύβοια και οι Κυκλάδες επλήγησαν περισσότερο από τις επιδρομές αυτές. Η Πάτμος, η Κάρπαθος, και το Σώκαστρο περιήλθαν υπό τον έλεγχο των Κρητών Σαρακηνών, και η ηγεμονία τους εκτεινόταν ως την Αίγινα στο βορρά και την Ελαφόνησο και τα Κύθηρα στα δυτικά. Το μεγάλο νησί της Νάξου, πιθανότατα μαζί με τα γειτονικά νησιά της Πάρου και της Ίου, αναγκάστηκε να καταβάλει κεφαλικό φόρο («τζιζίγια») ως σημάδι υποτέλειας. Καθώς όμως η ισλαμική παρουσία γενικά άφησε λίγα υλικά ή λογοτεχνικά ίχνη, ο πραγματικός κατάλογος των νησιών που κατά καιρούς πέρασαν υπό αραβικό έλεγχο είναι πολύ πιθανό να ήταν μεγαλύτερος.[39][40] Οι επιθέσεις αυτές προκάλεσαν αίσθηση στην περιοχή του Αιγαίου, όπου ολόκληρα νησιά ερήμωσαν και παράκτιες περιοχές εγκαταλήφθηκαν σε αναζήτηση ασφαλέστερου καταφυγίου στην ενδοχώρα.[41] Η Αθήνα πιθανότατα καταλήφθηκε την περίοδο 896-902[3] και, το 904, μεγάλος συριακός στόλος, υπό την ηγεσία του Λέοντα του Τριπολίτη, λεηλάτησε τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Θεσσαλονίκη. Οι Σαρακηνοί της Κρήτης συνεργάστηκαν στενά με τους Σύριους, που συχνά χρησιμοποιούσαν την Κρήτη ως βάση για τις επιχειρήσεις τους. Έτσι, κατά την επιστροφή του στόλου από τη Θεσσαλονίκη, 20.000 Θεσσαλονικιοί πωλήθηκαν ή δωρήθηκαν ως σκλάβοι στην Κρήτη.[39][42] Το εμιράτο της Κρήτης δέχτηκε υποστήριξη και από τους αυτόνομους Τουλουνίδες κυβερνήτες της Αιγύπτου, ωστόσο οι Ιχσιδίδες που τους διαδέχτηκαν δεν υποστήριξαν στον ίδιο βαθμό το νησί.[43]Το 911 μια ακόμα μεγάλη βυζαντινή επιχείρηση ανακατάκτησης εξαπολύθηκε υπό τον Ιμέριο, ωστόσο οι δυνάμεις του αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από το νησί μετά από μερικούς μήνες. Στη διάρκεια της επιστροφής ο βυζαντινός στόλος διαλύθηκε απο τον συριακό στόλο, σε ναυμαχία στη Χίο.[39][44][45][46]
Βυζαντινή ανακατάληψη
Η πολιορκία του Χάνδακα, μικρογραφία από την ιστορία του Σκυλίτζη
Η πειρατική δράση του εμιράτου έφτασε νέα ύψη τις δεκαετίες του 930 και του 940, με καταστροφικές συνέπειες για τη νότια Ελλάδα, τον Άθω, και τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Έτσι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ΄ (913-920, 944-959) εξαπέλυσε άλλη μια στρατιωτική επιχείρηση για να καταλάβει το νησί το 949. Ωστόσο για μία ακόμα φορά οι Βυζαντινοί ηττήθηκαν σε αιφνιδιαστική επίθεση, κάτι που τα βυζαντινά χρονικά αποδίδουν στην ανικανότητα του ευνούχου στρατηγού Κωνσταντίνου Γογγύλη.[39][47][48] Απτόητος, ο αυτοκράτορας προς τα τέλη της βασιλείας του άρχισε να οργανώνει νέα εκστρατεία, η οποία τελικά διεξήχθη από τον διάδοχό του, Ρωμανό Β´ (959-963). Ο Ρωμανός όρισε τον μετέπειτα αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά ως αρχηγό της επιχείρησης. Αυτός αναχώρησε ως επικεφαλής τεράστιας στρατιωτικής δύναμης από την Κωνσταντινούπολη, τον Ιούνιο ή Ιούλιο του 960. Φτάνοντας στο νησί, κατέβαλε την αρχική μουσουλμανική αντίσταση, και ξεκίνησε την πολιορκία του Χάνδακα, η οποία διήρκεσε όλο τον χειμώνα και έληξε με νίκη των Βυζαντινών και κατάληψη της πόλης, στις 6 Μαρτίου.[39][49]
Η πόλη λεηλατήθηκε, τα τζαμιά της καταστράφηκαν και τα τείχη της γκρεμίστηκαν. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός σφαγιάστηκε ή πωλήθηκε σε σκλαβοπάζαρα. Ο τελευταίος εμίρης του νησιού Αμπντ αλ-Αζίζ ιμπν Σουάιμπ (Κουρουπάς) και ο γιος του αλ-Νουμάν (Ανεμάς) στάλθηκαν ως αιχμάλωτοι στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Φωκάς τέλεσε θρίαμβο.[39][50] Η Κρήτη μετατράπηκε σε βυζαντινό θέμα, και ο επιζών μουσουλμανικός πληθυσμός προσηλυτίστηκε στον Χριστιανισμό από ιεραποστόλους όπως ο Νίκων ο Μετανοείτε. Μεταξύ των προσήλυτων ήταν και ο πρίγκιπας Ανεμάς, ο οποίος εντάχθηκε στον βυζαντινό στρατό και σκοτώθηκε στην Πολιορκία του Δορόστολου το 971, εναντίον των Ρως.[50][51][52]
Εσωτερική ιστορία και επίδραση
Η Αραβοκρατία της Κρήτης παραμένει μια σχετικά σκοτεινή περίοδος λόγω της έλλειψης επαρκών πηγών για την εσωτερική ιστορία του εμιράτου. Επιπλέον, πέρα από ορισμένα τοπωνύμια που θυμίζουν την παρουσία των Σαρακηνών, δεν σώζονται αρχαιολογικά απομεινάρια της περιόδου, πιθανώς λόγω στοχευμένης βυζαντινής εκστρατείας καταστροφής τους μετά το 961.[53] Το γεγονός αυτό έχει επηρεάσει τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το εμιράτο στην έρευνα: οι ιστορικοί, αναγκασμένοι να βασιστούν κυρίως σε βυζαντινές πηγές, παραδοσιακά το θεωρούν υπό βυζαντινό πρίσμα ως μια κατ'εξοχήν «πειρατική φωλιά», που επιβίωνε δια της πειρατείας και του δουλεμπορίου, και τίποτε άλλο.[39][54]
Η εικόνα που παρουσιάζεται στις λίγες και σκόρπιες αναφορές από τον ισλαμικό κόσμο, από την άλλη, είναι αυτή ενός οργανωμένου κράτους με ομαλή οικονομία, νομισματική κυκλοφορία, και εκτεταμένους εμπορικούς δεσμούς, ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Χάνδακας ήταν πολιτισμικό κέντρο κάποιας σημασίας.[55][56] Τα ευάριθμα ευρήματα χρυσών, αργυρών, και χάλκινων νομισμάτων, σχεδόν σταθερού βάρους και σύνθεσης, πιστοποιούν μια εύρωστη οικονομία και υψηλό επίπεδο διαβίωσης.[57] Η οικονομία βασιζόταν στο εκτεταμένο εμπόριο με τον υπόλοιπο ισλαμικό κόσμο, και ιδιαίτερα με την Αίγυπτο, και σε μια ανθούσα γεωργία: η ανάγκη συντήρησης ενός ανεξάρτητου κράτους, καθώς και η πρόσβαση στις αγορές του ισλαμικού κόσμου, οδήγησαν στην εντατικοποίηση της καλλιέργειας. Είναι δε πιθανό η περίοδος της Αραβοκρατίας να είδε την εισαγωγή του ζαχαροκάλαμου στην Κρήτη.[58]
Η τύχη των χριστιανών κατοίκων μετά την ισλαμική κατάκτηση είναι άγνωστη. Η παραδοσιακή άποψη είναι ότι είτε προσηλυτίστηκαν είτε εκδιώχθηκαν.[20] Υπάρχουν όμως ενδείξεις στις μουσουλμανικές πηγές για συνεχιζόμενη παρουσία Χριστιανών στην Κρήτη ως υποτελούς ομάδας. Οι ίδιες πηγές όμως τονίζουν ότι οι Μουσουλμάνοι, είτε απόγονοι των Ανδαλούσιων, είτε πιο πρόσφατοι μετανάστες, είτε προσήλυτοι, αποτελούσαν σαφή πλειοψηφία.[59] Επιπλέον υπάρχουν ενδείξεις για εσωτερικές διαιρέσεις στο νησί, με τον Θεοδόσιο τον Διάκονο να αναφέρει ότι κατά την πολιορκία του Χάνδακα ήρθαν Κρήτες από την ορεινή ενδοχώρα για να αντιμετωπίσουν τον Νικηφόρο Φωκά, υπό τον ηγεμόνα τους Καραμούντη.[60]Φαίνεται ότι ο βυζαντινός, χριστιανικός πληθυσμός της υπαίθρου αφέθηκε σχετικά ανέπαφος, ενώ οι Μουσουλμάνοι (συμπεριλαμβανωμένων των ντόπιων προσηλύτων) επικρατούσαν στις πόλεις.[56]
Κατάλογος ηγεμόνων
Η διαδοχή των εμίρηδων της Κρήτης προκύπτει από τις αραβικές και βυζαντινές πηγές, αλλά κατά κύριο λόγο από τα νομίσματά τους. Οι χρονολογίες τους ως εκ τούτου είναι κατά προσέγγιση μόνο:[61][62]
Ηγεμόνας
|
Όνομα στις βυζαντινές πηγές
|
Διακυβέρνηση
|
Ἀπόχαψ/Ἀπόχαψις
|
827/828 – περ. 855
| |
Σαΐπης/Σαῆτ
|
περ. 855–880
| |
Βαβδέλ
|
περ. 880–895
| |
Ζερκουνῆς
|
περ. 895–910
| |
περ. 910–915
| ||
περ. 915–925
| ||
περ. 925–940
| ||
940–943
| ||
943–949
| ||
Κουρουπᾶς
|
949–961
|
Παραπομπές
Treadgold 1997, σελίδες 313, 325.
1. Canard 1986, σελ. 1082.
2. Miles 1964, σελ. 10.
3. Treadgold 1997, σελ. 378.
4. Makrypoulias 2000, σελίδες 347–348.
5. Canard 1986, σελίδες 1082–1083.
6. Miles 1964, σελίδες 10–11.
7. Christides 1981, σελίδες 89–90.
8. Kubiak 1970, σελίδες 51–52, ειδ. σημ. 3.
9. Canard 1986, σελ. 1083.
10. Makrypoulias 2000, σελίδες 348–351.
11. Treadgold 1988, σελίδες 251, 253.
12. Treadgold 1988, σελ. 253.
13. Makrypoulias 2000, σελ. 349.
14. ↑ Miles 1964, σελ. 11.
15. Christides 1981, σελ. 89.
16. Treadgold 1988, σελίδες 250–253, 259–260.
17. Treadgold 1988, σελίδες 253–254.
18. Makrypoulias 2000, σελίδες 348, 351.
19. Treadgold 1988, σελ. 254.
20. Makrypoulias 2000, σελίδες 349–350.
21. Makrypoulias 2000, σελίδες 347, 357 κ.ε..
22. Makrypoulias 2000, σελίδες 348–349, 357.
23. Treadgold 1988, σελίδες 255, 257.
24. ↑ Miles 1964, σελ. 9.
25. Christides 1981, σελ. 92.
26. Treadgold 1988, σελ. 268.
27. Christides 1981, σελίδες 92, 93.
28. Treadgold 1988, σελίδες 324–325.
29. Makrypoulias 2000, σελ. 351.
30. Treadgold 1997, σελ. 447.
31. Treadgold 1997, σελ. 451.
32. Makrypoulias 2000, σελίδες 351–352.
33. Treadgold 1997, σελ. 453.
34. Wortley 2010, σελίδες 147–148.
35. Christides 1981, σελ. 93.
36. Canard 1986, σελίδες 1083–1084.
37. Miles 1964, σελίδες 6–8.
38. Canard 1986, σελ. 1084.
39. Christides 1981, σελίδες 95–97.
40. Christides 1981, σελ. 82.
41. Treadgold 1997, σελ. 467.
42. Christides 1981, σελ. 83.
43. Makrypoulias 2000, σελίδες 352–353.
44. Christides 1981, σελ. 94.
45. Treadgold 1997, σελ. 470.
46. Makrypoulias 2000, σελίδες 353–356.
47. Treadgold 1997, σελ. 489.
48. Treadgold 1997, σελίδες 493–495.
49. Treadgold 1997, σελ. 495.
50. Canard 1986, σελίδες 1084–1085.
51. ↑ Kazhdan 1991, σελ. 96.
52. Miles 1964, σελίδες 11, 16–17.
53. Christides 1981, σελίδες 78–79.
54. Miles 1964, σελίδες 15–16.
55. Christides 1981, σελ. 98.
56. Christides 1984, σελίδες 33, 116–122.
57. Christides 1984, σελίδες 116–118.
58. Christides 1984, σελίδες 104–109.
59. Miles 1964, σελ. 15.
60. Miles 1964, σελίδες 11–15.
61. Canard 1986, σελ. 1085.
Βιβλιογραφία
Canard, M. (1986). «Iqrītish». The Encyclopedia of Islam, New Edition, Volume III: H–Iram. Λάιντεν και Νέα Υόρκη: BRILL, σσ. 1082–1086. ISBN 90-04-08118-6.
Christides, Vassilios (1981). The Raids of the Moslems of Crete in the Aegean Sea: Piracy and Conquest. 51, 76–111.
Christides, Vassilios (1984). The Conquest of Crete by the Arabs (ca. 824): A Turning Point in the Struggle between Byzantium and Islam. Ακαδημία Αθηνών. OCLC 14344967.
Gardiner, Robert, επιμ. (2004). Age of the Galley: Mediterranean Oared Vessels since pre-Classical Times. Conway Maritime Press. ISBN 978-0-85177-955-3.
Kazhdan, Alexander (1991). «Anemas». Στο: Kazhdan, Alexander, επιμ. Oxford Dictionary of Byzantium. Νέα Υόρκη και Οξφόρδη: Oxford University Press, σελ. 96. ISBN 978-0-19-504652-6.
Kubiak, Władyslaw B. (1970). «The Byzantine Attack on Damietta in 853 and the Egyptian Navy in the 9th Century». Byzantion 40: 45–66. ISSN 0378-2506.
Makrypoulias, Christos G. (2000). Byzantine Expeditions against the Emirate of Crete c. 825–949. 7–8, 347–362.
Miles, George C. (1964). Byzantium and the Arabs: Relations in Crete and the Aegean Area. 18, 1–32. doi:10.2307/1291204.
Treadgold, Warren T. (1988). The Byzantine Revival, 780–842. Στάνφορντ, Καλιφόρνια: Stanford University Press. ISBN 0-8047-1462-2.
Treadgold, Warren T. (1997). A History of the Byzantine State and Society. Στάνφορντ, Καλιφόρνια: Stanford University Press. ISBN 0-8047-2630-2.
Wortley, John, επιμ. (2010). John Skylitzes: A Synopsis of Byzantine History, 811-1057. Καίμπριτζ: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-76705-7.
Σαρακηνοί
Σε παλαιότερα δυτικά ιστορικά κείμενα, ο όρος Σαρακηνοί χρησιμοποιούνταν για τους Άραβες από την Ύστερη Αρχαιότητα. Κατά το Μεσαίωνα επεκτάθηκε εν γένει στους Μουσουλμάνους ιδιαίτερα στα πλαίσια των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ Βυζαντίου και των χαλιφάτων των Ομεϋαδών και Αββασιδών, αλλά και κατά τις Σταυροφορίες για να δηλώσει τους Άραβες, Κούρδους, Τούρκους, Πέρσες, κλπ. αντιπάλους των χριστιανικών κρατών.
Ο όρος Σαρακηνοί είναι ελληνικός και προέρχεται από την αραβική λέξη شرقيين sharqiyyin («ανατολίτες»), ενώ από τον ελληνικό όρο προέρχονται οι αντίστοιχοι όροι στις πλείστες (τουλάχιστον) ευρωπαϊκές γλώσσες. Κατά τους πρώτους αιώνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι Σαρακηνοί ήταν νομαδική αραβική φυλή από τη Χερσόνησο του Σινά, αλλά αργότερα οι ελληνόφωνοι της αυτοκρατορίας χρησιμοποίησαν τον όρο αναφερόμενοι σε όλους τους Άραβες. Μετά την εξάπλωση του Ισλάμ, και ιδιαίτερα τον καιρό των Σταυροφοριών, ο όρος επεκτάθηκε για όλους τους μουσουλμάνους, κυρίως για εκείνους που ήταν στη Σικελία και τη νότια Ιταλία.[1]
Στα χριστιανικά κείμενα το όνομα σήμαινε «αυτοί που δεν έχουν Σάρα» ή «όχι από τη Σάρα», καθώς οι Άραβες, σύμφωνα με τη γενεαλογία της Βίβλου, κατάγονταν από την Άγαρ και για αυτό λέγονταν και Αγαρηνοί. Σύμφωνα με τον αρθουριανό κύκλο, το όνομα προέρχεται από το Σάρας, ένα σημαντικό νησί στην αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου.
Ο Ιωάννης Δαμασκηνός, κάτοικος της πρωτεύουσας του χαλιφάτου, περιέγραψε τους Σαρακηνούς στις αρχές του 8ου αιώνα:
«Έστι δε και η μέχρι του νυν κρατούσα λαοπλάνος θρησκεία των Ισμαηλιτών, πρόδρομος ούσα του Αντιχρίστου. Κατάγεται δε από Ισμαήλ, του εκ της Αγάρ τεχθέντος τω Αβραάμ, διόπερ Αγαρηνοί και Ισμαηλίται προσαγορεύονται. Σαρακηνούς δε αυτούς καλούσιν, ως εκ της Σαρρας κενούς...»
Στην συνέχεια γράφει ότι αυτοί οι Αγαρηνοί – εννοεί προφανώς τους Άραβες – έγιναν ειδωλολάτρες και προσκύνησαν το φωτεινό αστέρι Αφροδίτη, οπότε «έως μεν, ουν των Ηρακλείου χρόνων προφανώς ειδωλολάτρουν», μετά όμως την εμφάνιση του «Μαμέδ», δηλαδή του Μωάμεθ, ο οποίος μελέτησε την Παλαιά και Καινή Διαθήκη «ομοίως δήθεν Αρειανώ προσομιλήσας μοναχώ, ιδίαν συνεστήσατο αίρεσιν».[2] (Γένεσις xxi. 10, 14).
Αμπού Χαφς Ομάρ
(9ος αι. μ.Χ.).Άραβας, αντίπαλος των Ομεϊαδών. Το 815, όταν οι Ομεϊάδες τον
υποχρέωσαν να εγκαταλείψει τηνΙσπανία, επιδόθηκε μαζί με Ανδαλουσιανούς
πειρατές σε ληστρικές επιδρομές εναντίον της Αιγύπτου που κράτησανοκτώ χρόνια. To 823, εκμεταλλευόμενος την εμφύλια διαμάχη του βυζαντινού βασιλιά Μιχαήλ B’ του Τραυλού με τονστρατηγό Θωμά, αποβιβάστηκε στην Κρήτη και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατόρθωσε να κυριέψει τιςσημαντικότερες πόλεις της.
Ο Απόχαψις, όπως τον αποκαλούσαν οι Βυζαντινοί, φέρθηκε σκληρά στους
κατοίκους, επιβάλλοντας περιορισμούς στην τέλεση των θρησκευτικών τους
καθηκόντων. Καταδίκασε επίσης σε θάνατο τοναρχιεπίσκοπο Κύριλλο, που
αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει. Μετά την επικράτησή του στον αγώνα του κατά του
Θωμά, o Μιχαήλ έστειλε στην Κρήτη τον στρατηγό Φωτεινό, o οποίος όμως δεν
μπόρεσε να εκδιώξει τους Άραβες· τονεπόμενο χρόνο (826) ήταν η σειρά του
στρατηγού Κρατερού, ο οποίος εκστράτευσε με 70 πλοία, αλλά μολονότιαρχικά
πέτυχε μερικές νίκες, ηττήθηκε κατά κράτος, πέφτοντας σε ενέδρα που είχε στήσει με πανούργο τρόπο ο Α.Χ.Ο. Με τα κατορθώματά του αυτά, ο Άραβας ηγεμόνας
εδραίωσε την εξουσία του στην Κρήτη και γρήγορα τημετέτρεψε σε ορμητήριο
επιδρομών εναντίον άλλων νησιών. Τελικά ο Μιχαήλ, παρακολουθώντας με
ανησυχία τησυνεχή αύξηση της δύναμης των Αράβων, αποφάσισε να στείλει
εναντίον τους νέο στρατό με αρχηγό αυτή τη φοράτον Ωορύφα, που όμως δεν
απέφυγε, όπως και οι προκάτοχοί του, την ήττα. Πάντως, η επιχείρηση του Ωορύφα
έφερε κάποια αποτελέσματα, αφού μετά από αυτήν ο Α.Χ.Ο. σταμάτησε τις επιδρομές του
στα νησιά του Αιγαίου.
Η Κρήτη στην εποχή των πειρατών
Σε τούτη την πανέμορφη γη της Κρήτης, οι άνθρωποι που κατοίκησαν τον τόπο πριν από χιλιάδες χρόνια άφησαν τα σημάδια της παρουσίας τους σε αρχαίες πολιτείες, σε παλάτια και κάστρα, σε χωριά και μοναστήρια.
Από γενιά σε γενιά οι Κρητικοί πάλεψαν με Ρωμαίους, Άραβες, Βενετούς και Τούρκους για να κρατήσουν το νησί τους ελεύθερο. Στο πέρασμα των αιώνων οι Κρητικοί σφυρηλατήθηκαν στο αμόνι του αγώνα με τη φωτιά του πολέμου.
Η κάθε εποχή άφησε τη σφραγίδα της στην ιστορία της Κρήτης. Μέσα στη χιλιόχρονη ροή του χρόνου διαδραματίστηκαν γεγονότα και καθημερινές ιστορίες ανθρώπων και τόπων σχεδόν άγνωστες μέχρι σήμερα.
Μία από τις πιο πολύπαθες περιόδους της κρητικής ιστορίας είναι η αραβοκρατία που διήρκεσε σχεδόν εκατόν σαράντα χρόνια, από το 824 έως το 961.
Η Κρήτη είχε μεταμορφωθεί σε ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο θρήνου και μαρτυρίων. Ήταν το φοβερό ορμητήριο των Αράβων πειρατών σε όλη τη Μεσόγειο. Οι Βυζαντινοί χρονικογράφοι της εποχής αποκαλούσαν την Κρήτη “θεόλετον και βαρβαροτρόφον”.
Η κάθε εποχή άφησε τη σφραγίδα της στην ιστορία της Κρήτης. Μέσα στη χιλιόχρονη ροή του χρόνου διαδραματίστηκαν γεγονότα και καθημερινές ιστορίες ανθρώπων και τόπων σχεδόν άγνωστες μέχρι σήμερα.
Μία από τις πιο πολύπαθες περιόδους της κρητικής ιστορίας είναι η αραβοκρατία που διήρκεσε σχεδόν εκατόν σαράντα χρόνια, από το 824 έως το 961.
Η Κρήτη είχε μεταμορφωθεί σε ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο θρήνου και μαρτυρίων. Ήταν το φοβερό ορμητήριο των Αράβων πειρατών σε όλη τη Μεσόγειο. Οι Βυζαντινοί χρονικογράφοι της εποχής αποκαλούσαν την Κρήτη “θεόλετον και βαρβαροτρόφον”.
Το χρονικό της συμφοράς άρχισε στην Ανδαλουσία της Ισπανίας, όταν μια εσωτερική κρίση στις σχέσεις των μουσουλμανικών στοιχείων της περιοχής ανάγκασε τον αρχηγό της Gordoba, Αμπού Χαψ Ομάρ, να πάρει το λαό του και να αναζητήσει άλλο τόπο εγκατάστασης. Πήγε αρχικά το 813 στην Αίγυπτο και το 818 κατέλαβε την Αλεξάνδρεια, αλλά οι Αιγύπτιοι κατόρθωσαν να στρέψουν το ενδιαφέρον των πειρατών προς την Κρήτη, για να απαλλαχθούν από τους ανεπιθύμητους επισκέπτες.
Οι Ανδαλουσιανοί πειρατές της Gordoba εισέβαλαν το 824 στην Κρήτη, που ήταν τότε επαρχία της βυζαντινής αυτοκρατορίας και την κατέλαβαν.
Το Βυζάντιο ύστερα από επανειλημμένες εκστρατείες ανακατέλαβε την Κρήτη στις 7 Μαρτίου 961 με τον Νικηφόρο Φωκά, τον μετέπειτα αυτοκράτορα.
Οι πειρατικές επιδρομές στα παράλια της Κρήτης ήταν διαρκείς και στους επόμενους αιώνες, ακόμη και τότε που κατείχε την Κρήτη η θαλασσοκράτειρα Βενετία.
Μουσουλμάνοι πειρατές των αφρικανικών παραλίων εξαπέλυαν αιφνιδιαστικές επιδρομές σπέρνοντας τη φρίκη και τον όλεθρο στο πέρασμά τους. Χιλιάδες αθώοι άνθρωποι οδηγήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής και πολλά χωριά και μοναστήρια της Κρήτης μεταφέρθηκαν στην ενδοχώρα του νησιού σε πιο ασφαλείς ορεινές τοποθεσίες.
Οι Ανδαλουσιανοί πειρατές της Gordoba εισέβαλαν το 824 στην Κρήτη, που ήταν τότε επαρχία της βυζαντινής αυτοκρατορίας και την κατέλαβαν.
Το Βυζάντιο ύστερα από επανειλημμένες εκστρατείες ανακατέλαβε την Κρήτη στις 7 Μαρτίου 961 με τον Νικηφόρο Φωκά, τον μετέπειτα αυτοκράτορα.
Οι πειρατικές επιδρομές στα παράλια της Κρήτης ήταν διαρκείς και στους επόμενους αιώνες, ακόμη και τότε που κατείχε την Κρήτη η θαλασσοκράτειρα Βενετία.
Μουσουλμάνοι πειρατές των αφρικανικών παραλίων εξαπέλυαν αιφνιδιαστικές επιδρομές σπέρνοντας τη φρίκη και τον όλεθρο στο πέρασμά τους. Χιλιάδες αθώοι άνθρωποι οδηγήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής και πολλά χωριά και μοναστήρια της Κρήτης μεταφέρθηκαν στην ενδοχώρα του νησιού σε πιο ασφαλείς ορεινές τοποθεσίες.
Κατά το 14ο αιώνα οι επιδρομές των μουσουλμάνων πειρατών αναγκάζουν το Βενετό δούκα της Κρήτης, Nicola Gianni, να ζητήσει από τη Δημοκρατία της Βενετίας τη συνεχή επαγρύπνηση του βενετικού στόλου.
Το 1317 Αλγερινοί πειρατές έχουν κάνει ορμητήριό τους το Γαϊδουρονήσι και λυμαίνονται ολόκληρη την περιοχή. Η Βενετία παραχώρησε τότε το νησί στον Andrea Dandolo, με την υποχρέωση να εκδιώξει τους πειρατές και να οικοδομήσει πύργο για την προστασία του νησιού. Παράλληλα οι Αρχές πήραν μέτρα για την προστασία των ακτών. Χτίστηκαν παρατηρητήρια που έκαναν σινιάλο με καπνό όταν έβλεπαν τα πειρατικά καράβια να πλησιάζουν τις ακτές. Ο τότε δούκας της Κρήτης Vlassio Zenno επέβαλε και έκτακτη φορολογία για τον εξοπλισμό δύο γαλερών που θα επιτηρούσαν συνεχώς τα παράλια της Κρήτης.
Οι επιδρομές των πειρατών συνεχίστηκαν παρά τα μέτρα που έλαβαν οι Βενετοί. Ολόκληρο το 14ο αιώνα και μέχρι τα μέσα του 15ου αποτέλεσαν φοβερή μάστιγα.
Από την πλευρά του, ο σουλτάνος ενθάρρυνε την πειρατική δραστηριότητα προκειμένου να πλήξει τη Βενετία που στηριζόταν στο θαλάσσιο εμπόριο. Οι πειρατικές επιδρομές έγιναν συχνότερες και αγριότερες. Τότε εμφανίστηκαν και οι φοβεροί πειρατές της Μπαρμπαριάς που οδήγησαν χιλιάδες σκλάβους στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Ένα δημοτικό τραγούδι εκείνης της εποχής εκφράζει τη φριχτή πραγματικότητα:
Το 1317 Αλγερινοί πειρατές έχουν κάνει ορμητήριό τους το Γαϊδουρονήσι και λυμαίνονται ολόκληρη την περιοχή. Η Βενετία παραχώρησε τότε το νησί στον Andrea Dandolo, με την υποχρέωση να εκδιώξει τους πειρατές και να οικοδομήσει πύργο για την προστασία του νησιού. Παράλληλα οι Αρχές πήραν μέτρα για την προστασία των ακτών. Χτίστηκαν παρατηρητήρια που έκαναν σινιάλο με καπνό όταν έβλεπαν τα πειρατικά καράβια να πλησιάζουν τις ακτές. Ο τότε δούκας της Κρήτης Vlassio Zenno επέβαλε και έκτακτη φορολογία για τον εξοπλισμό δύο γαλερών που θα επιτηρούσαν συνεχώς τα παράλια της Κρήτης.
Οι επιδρομές των πειρατών συνεχίστηκαν παρά τα μέτρα που έλαβαν οι Βενετοί. Ολόκληρο το 14ο αιώνα και μέχρι τα μέσα του 15ου αποτέλεσαν φοβερή μάστιγα.
Από την πλευρά του, ο σουλτάνος ενθάρρυνε την πειρατική δραστηριότητα προκειμένου να πλήξει τη Βενετία που στηριζόταν στο θαλάσσιο εμπόριο. Οι πειρατικές επιδρομές έγιναν συχνότερες και αγριότερες. Τότε εμφανίστηκαν και οι φοβεροί πειρατές της Μπαρμπαριάς που οδήγησαν χιλιάδες σκλάβους στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Ένα δημοτικό τραγούδι εκείνης της εποχής εκφράζει τη φριχτή πραγματικότητα:
«Ήλιε που βγαίνεις το πρωί σ’ όλο τον κόσμο δούδεις,
σε όλο τον κόσμο ανάτειλε σ’ όλη την οικουμένη,
στων Μπαρμπαρέσων τις αυλές ήλιε μην ανατείλεις.
Κι αν ανατείλεις ήλιε μου να γοργοβασιλέψεις,
γιατί έχουν σκλάβους όμορφους πολλά παραπονιάρους,
και θα γραθού οι γιαχτίδες σου ‘πο των σκλαβώ τα δάκρυα…».
σε όλο τον κόσμο ανάτειλε σ’ όλη την οικουμένη,
στων Μπαρμπαρέσων τις αυλές ήλιε μην ανατείλεις.
Κι αν ανατείλεις ήλιε μου να γοργοβασιλέψεις,
γιατί έχουν σκλάβους όμορφους πολλά παραπονιάρους,
και θα γραθού οι γιαχτίδες σου ‘πο των σκλαβώ τα δάκρυα…».
Το δουλεμπόριο εκείνη την εποχή είχε πάρει τέτοια έκταση ώστε ακόμη και
στα λιμάνια της Κρήτης με την
ανοχή των Βενετών γίνονταν αγοραπωλησίες ανθρώπων.
Το 1522 οι πειρατές λεηλατούν τα παράλια της Ιεράπετρας και δύο χρόνια αργότερα εφορμούν στο λιμάνι των Χανίων και αρπάζουν δύο καράβια που ήταν αγκυροβολημένα εκεί. Τον Ιούνιο του 1538 εμφανίζεται στο Αιγαίο Πέλαγος ο πιο αιμοβόρος και άγριος πειρατής όλων των εποχών, ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, με ένα στόλο ογδόντα πλοίων. Εξαπέλυσε πρωτοφανείς σε αγριότητα επιθέσεις στα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο και στη συνέχεια στράφηκε προς την Κρήτη. Επιτέθηκε στα Χανιά, το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο και κυρίευσε το φρούριο της Σητείας που δεν είχε ισχυρή άμυνα. Λεηλάτησε και έκαψε τα χωριά της περιοχής και οδήγησε χιλιάδες Κρητικούς στα σκλαβοπάζαρα της Συρίας και της Αλγερίας.
Οι πειρατές έχοντας αντιληφθεί ότι η Βενετία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις τους αποθρασύνονται. Το 1562 εμφανίζεται ο διάδοχος του Μπαρμπαρόσα, Dragut Reiss, ο οποίος λεηλάτησε τα χωριά του Ρεθύμνου και της επαρχίας Αποκορώνου των Χανίων, για να ακολουθήσει τον Ιούνιο του 1571 και η επιδρομή του Αλγερινού Ulouts Ali που, αφού έκαψε τα χωριά της επαρχίας Μυλοποτάμου, εισέβαλε στην πόλη του Ρεθύμνου και την ισοπέδωσε.
Το 1522 οι πειρατές λεηλατούν τα παράλια της Ιεράπετρας και δύο χρόνια αργότερα εφορμούν στο λιμάνι των Χανίων και αρπάζουν δύο καράβια που ήταν αγκυροβολημένα εκεί. Τον Ιούνιο του 1538 εμφανίζεται στο Αιγαίο Πέλαγος ο πιο αιμοβόρος και άγριος πειρατής όλων των εποχών, ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, με ένα στόλο ογδόντα πλοίων. Εξαπέλυσε πρωτοφανείς σε αγριότητα επιθέσεις στα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο και στη συνέχεια στράφηκε προς την Κρήτη. Επιτέθηκε στα Χανιά, το Ρέθυμνο και το Ηράκλειο και κυρίευσε το φρούριο της Σητείας που δεν είχε ισχυρή άμυνα. Λεηλάτησε και έκαψε τα χωριά της περιοχής και οδήγησε χιλιάδες Κρητικούς στα σκλαβοπάζαρα της Συρίας και της Αλγερίας.
Οι πειρατές έχοντας αντιληφθεί ότι η Βενετία δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις τους αποθρασύνονται. Το 1562 εμφανίζεται ο διάδοχος του Μπαρμπαρόσα, Dragut Reiss, ο οποίος λεηλάτησε τα χωριά του Ρεθύμνου και της επαρχίας Αποκορώνου των Χανίων, για να ακολουθήσει τον Ιούνιο του 1571 και η επιδρομή του Αλγερινού Ulouts Ali που, αφού έκαψε τα χωριά της επαρχίας Μυλοποτάμου, εισέβαλε στην πόλη του Ρεθύμνου και την ισοπέδωσε.
Από το 1600 η πειρατεία εξαπλώθηκε στη Μεσόγειο. Εκτός από τους μουσουλμάνους Τούρκους και Άραβες πειρατές, τα εμπορικά πλοία και οι ακτές δέχονταν επιθέσεις και από Μαλτέζους, Ισπανούς ακόμη και Έλληνες πειρατές, όπως έναν Έλληνα από την Πάτμο, ο οποίος αφού ασπάστηκε το Κοράνι άρχισε την πειρατεία μαζί με το γιο του στα νερά της Ρόδου, όπως αναφέρει σε έκθεσή του ο Βενετός Francesco Morozini.
Στις θάλασσες της Μεσογείου εκτός από τους πειρατές δρούσαν και οι κουρσάροι εκδικητές, που έπαιρναν εκδίκηση για τα όσα δεινά προκαλούσαν οι πειρατές.
Ένας από αυτούς ήταν ο Ιωάννης Γιάοντης από την Κάρπαθο, που όργωνε τις θάλασσες καταδιώκοντας τα πειρατικά καράβια. Όταν αιχμαλώτιζε πειρατές τούς άρπαζε από τα μαλλιά και καθώς ήταν μεγαλόσωμος και χειροδύναμος τούς σήκωνε στον αέρα πάνω από τη θάλασσα και έλεγε: «Γιαόντι έκαμες στους χριστιανούς παίρνω την κεφαλή σου». Έτσι του έμεινε το παρατσούκλι “καπετάν Γιάοντης”. Ένα δημοτικό τραγούδι της Καρπάθου μέχρι σήμερα υπενθυμίζει:
Ένας από αυτούς ήταν ο Ιωάννης Γιάοντης από την Κάρπαθο, που όργωνε τις θάλασσες καταδιώκοντας τα πειρατικά καράβια. Όταν αιχμαλώτιζε πειρατές τούς άρπαζε από τα μαλλιά και καθώς ήταν μεγαλόσωμος και χειροδύναμος τούς σήκωνε στον αέρα πάνω από τη θάλασσα και έλεγε: «Γιαόντι έκαμες στους χριστιανούς παίρνω την κεφαλή σου». Έτσι του έμεινε το παρατσούκλι “καπετάν Γιάοντης”. Ένα δημοτικό τραγούδι της Καρπάθου μέχρι σήμερα υπενθυμίζει:
«Ο καπετάν ο Γιάοντης το βουινό τουλούμι,
εφώνιαζε τ’ Αγαρηνού σάλευγε βρε ουρούνι».
εφώνιαζε τ’ Αγαρηνού σάλευγε βρε ουρούνι».
Η πειρατεία είχε δημιουργήσει εκείνα τα χρόνια ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα που ήταν η εξαγορά των σκλάβων. Στα νησιά του Αιγαίου οι Βενετοί είχαν επιβάλει ειδική φορολογία για την εξαγορά των σκλάβων, το περίφημο τέλος των Τούρκων (τουρκοτέλι), ενώ στα νησιά του Ιονίου Πελάγους είχαν συσταθεί ειδικά ταμεία με τη φροντίδα των ενοριών.
Στην Κρήτη για την εξαγορά των σκλάβων βοηθούσαν οι συντεχνίες, όπως η Αδελφότητα των Ναυτικών και πολλοί πλούσιοι Κρητικοί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο άρχοντας Μάρκος Παπαδόπουλος, που πέθανε το 1603. Στη διαθήκη του δέσμευε τους κληρονόμους του να εξαγοράζουν κάθε χρόνο δύο χριστιανούς σκλάβους.
Η θάλασσα ήταν ανέκαθεν για την Κρήτη ο δρόμος μέσα από τον οποίο ξεδίπλωσε τις δυνατότητες και τον πολιτισμό της, αλλά ήταν και ο δρόμος από τον οποίο ήρθαν στο νησί πολλά δεινά.
Σήμερα στις όμορφες ακρογιαλιές της Κρήτης τίποτα δε θυμίζει εκείνους τους σκοτεινούς αιώνες, όμως ο κάθε βράχος και η κάθε ακρογιαλιά έχει και μια ιστορία να σου διηγηθεί.
Από το:sadentrepese.blogspot.com Στην Κρήτη για την εξαγορά των σκλάβων βοηθούσαν οι συντεχνίες, όπως η Αδελφότητα των Ναυτικών και πολλοί πλούσιοι Κρητικοί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο άρχοντας Μάρκος Παπαδόπουλος, που πέθανε το 1603. Στη διαθήκη του δέσμευε τους κληρονόμους του να εξαγοράζουν κάθε χρόνο δύο χριστιανούς σκλάβους.
Η θάλασσα ήταν ανέκαθεν για την Κρήτη ο δρόμος μέσα από τον οποίο ξεδίπλωσε τις δυνατότητες και τον πολιτισμό της, αλλά ήταν και ο δρόμος από τον οποίο ήρθαν στο νησί πολλά δεινά.
Σήμερα στις όμορφες ακρογιαλιές της Κρήτης τίποτα δε θυμίζει εκείνους τους σκοτεινούς αιώνες, όμως ο κάθε βράχος και η κάθε ακρογιαλιά έχει και μια ιστορία να σου διηγηθεί.
Μέρος Β
Και τώρα ας έρθουμε στους
Παραχαράκτες της ιστορίας
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ ΚΛΕΑΓΕΤΗ , ΤΟ ΨΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΥΠΑΡΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΟ ΠΡΙΣΚΟ, ΤΗΝ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΛΕΩΝΤΑ ΤΟΝ ΔΙΑΚΟΝΟ και τα ψέματα για τον όσιο Νίκωνα τον "Μετανοείτε" και οι ψεύτικοι διωγμοί των Χριστιανών εναντίον των Ελλήνων της Κρήτης
Στόχος τους οι αμαθείς και ανιστόρητοι οπαδοί τους, οι οποίοι έτσι φανατίζονται κατά τών Χριστιανών, από τα ψέματα τών ηγετών τού Νεοπαγανισμού. Ένα ακόμα ψέμα τών Νεοπαγανιστών θα ξεσκεπάσουμε σε αυτό το άρθρο. Για να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία για το δαιμονικό τους ήθος. Για να δουν όλοι την "ποιότητα" τών αρνητών τού Χριστού
Φυσικά, το θέμα δεν κλείνει εδώ. Σε άλλο άρθρο μας, μπορείτε να δείτε ξέχωρα, αναίρεση και του Βλάση Ρασσιά, με αποδείξεις ότι στην Κρήτη δεν υπήρχαν τον καιρό εκείνο ειδωλολάτρες, όπως ισχυρίζονται οι δύο αυτοί παραχαράκτες της ιστορίας.
Ο Νικηφόρος Φωκάς, ήταν ο απελευθερωτής τής Κρήτης από τους Άραβες. Για τους Νεοπαγανιστές όμως, ήταν διώκτης τών... (ανύπαρκτων τότε στην Κρήτη) ειδωλολατρών, τους οποίους επιμένουν να ονομάζουν: "έλληνες", λες και ο Ρωμαίικος στρατός ήταν κάτι άλλο!
Στη συνέχεια, θα δώσουμε πρώτα μια εικόνα τών επιτευγμάτων τού μεγάλου αυτού αυτοκράτορα, και τής απελευθέρωσης τής Κρήτης από τους Άραβες, και μετά θα παρουσιάσουμε το Νεοπαγανιστικό παραμύθι, για να γελάσει ο κάθε πικραμένος.
Τα παρακάτω, είναι παρμένα από τη διεύθυνση: http://11dim-kaval.kav.sch.gr/main/roads/fokas.htm
Ο Νικηφόρος Φωκάς και η απελευθέρωση τής Κρήτης
Ο Νικηφόρος Φωκάς καταγόταν από τη μεγάλη οικογένεια των Φωκάδων της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του Βάρδας Φωκάς ήταν στρατηγός του θέματος των Ανατολικών.
Από πολύ νεαρή ηλικία απέκτησε πλούσια εμπειρία από τους πολέμους των Βυζαντινών εναντίον των Αράβων.
Ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία και ως νεαρός Πατρίκιος διακρίθηκε στην εκστρατεία του πατέρα του εναντίον των Αράβων. Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος τον διόρισε αρχηγό του Βυζαντινού στρατού στην Ανατολή. Ο Ρωμανός Β΄ (959 μ.Χ-963 μ.Χ.) τον τίμησε με τον τίτλο του Μάγιστρου και τον διόρισε πάλι Δομεστίνο των σχολών της Ανατολής, ενώ το 960 του ανέθεσε την αρχηγεία της εκστρατείας για την απελευθέρωση της Κρήτης από τους ΄Αραβες.
Ο θάνατος του Αυτοκράτορα Ρωμανού Β΄(15 Μαρτίου 963) δημιούργησε σοβαρά προβλήματα, αφού η αυτοκράτειρα Θεοφανώ ήταν μόλις 20 ετών, οι δε γιοι του Βασίλειος και Κωνσταντίνος έξι και τριών ετών αντίστοιχα. Η άσκηση της εξουσίας θα περιερχόταν στον ευνούχο Ιωσήφ Φρίγγα, ο οποίος συνωμοτούσε εναντίον του ενδόξου στρατηγού. Ο Νικηφόρος Φωκάς είχε πλήρη γνώση της κατάστασης. Απέκτησε σιγά σιγά και το θαυμασμό της νεαρής Αυτοκράτειρας, η οποία δεν συμφωνούσε με τον τρόπο άσκησης της εξουσίας από παρακοιμώμενο ευνούχο. Τελικά ο Νικηφόρος Φωκάς πείστηκε να επιδιώξει την άνοδό του στον θρόνο της Aυτοκρατορίας παρά τη ροπή του προς το ασκητικό ιδεώδες, την οποία του την είχε εμφυσήσει ο φίλος του Αθανάσιος ο Αθωνίτης.
Η δύναμή του ήταν τέτοια που η χήρα του Αυτοκράτορα, η Θεοφανώ, ήρθε σε συνεννόηση μαζί του και, αφού στέφθηκε αυτοκράτορας από το στρατό το 963 στην Καισάρεια, τον νυμφεύτηκε στη μεγάλη εκκλησία της Πρωτεύουσας, την Αγία Σοφία.
Μέλος της μεγάλης στρατιωτικής οικογένειας των Φωκάδων, ο Νικηφόρος είναι ιδιότυπη περίπτωση αυτοκράτορα, που συνδυάζει την τραχύτητα του στρατιωτικού με τη θρησκευτική απλότητα του μοναχού. Μακριά από κάθε πολυτέλεια, ζει στα ανάκτορα όπως και στο στρατόπεδο χωρίς όμως να αδιαφορεί για τα συμφέροντα των αριστοκρατών, στους οποίους ανήκει. Με τη νομοθεσία του, ενώ καλυτερεύει τη θέση των μεγαλογαιοκτημόνων απέναντι στους μικροϊδιοκτήτες, προστατεύει ιδιαίτερα τη στρατιωτική ιδιοκτησία, θεωρώντας πρωταρχικής σημασίας την οικονομική ενίσχυση του στρατού. Παράλληλα σταματά τον πολλαπλασιασμό των μοναστηριών - επιτρέπει την ίδρυση νέων μόνο σε έρημα μέρη, όπως είναι το Άγιο Όρος - και εκδίδει διάταγμα (964) εναντίον της αύξησης της εκκλησιαστικής περιουσίας καθώς πίστευε πως ο πλούτος δεν ταίριαζε με την πνευματική φύση της και τον ασκητικό τρόπο ζωής των μοναχών. Περιόρισε επίσης την αρχή της προτιμήσεως για γαίες δυνατών ή φτωχών στα μέλη των αντίστοιχων τάξεων και φρόντισε να ενισχύσει την τάξη των στρατιωτών, ορίζοντας ως αναπαλλοτρίωτο όριο στρατιωτικών κτημάτων εκτάσεις αξίας 12 νομισμάτων. Με τον τρόπο αυτόν οι στρατιώτες μπορούσαν να καλύπτουν τα έξοδα του εξοπλισμού τους.
Έκανε πολλούς πολέμους και εκτίναξε τα σύνορα της Aυτοκρατορίας πέρα από τον Ευφράτη. Ακόμα έδειξε περισσότερο ενδιαφέρον για τα Βυζαντινά συμφέροντα στις επαρχίες της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας. Αντιμετώπιζε με μεγάλη επιτυχία τα προβλήματα στα βόρεια σύνορα της Αυτοκρατορίας. Ακόμα απελευθέρωσε πολλές πόλεις με θριαμβευτικές νίκες, ανακατέλαβε την Κύπρο και επιβεβαίωσε την Βυζαντινή κυριαρχία στη Μεσόγειο.
Βασική κατεύθυνση της πολιτικής του Αυτοκράτορα υπήρξε η συνέχιση των αγώνων εναντίον των Αράβων στην Ανατολή.
Πράγματι ο Νικηφόρος αφού συγκέντρωνε τον Βυζαντινό στρατό στα Φύγολα της Μικράς Ασίας εκμεταλευόμενος την απουσία του αραβικού στόλου από την Κρήτη κατέπλευσε στον κολπίσκο πλησίον του Χάνδακα και άρχισε τις επιχειρήσεις εναντίον του συγκεντρωμένου στρατού. Οι επιχειρήσεις συνεχίστηκαν ολόκληρο το χειμώνα. Στις 7 Μαρτίου του 961 μ.Χ. κατέλαβε το Χάνδακα και εκκαθάρισε το νησί από τα υπολείμματα των Αράβων, ενώ άφησε αξιόλογη τη φρουρά για τη προστασία του νησιού από νέες αραβικές επιδρομές.
Κατά την επιστροφή του στην Κωνσταντινούπολη τέλεσε θρίαμβο ενώπιον του Αυτοκράτορα Ρωμανού Β΄ και μεγάλου πλήθους, οι οποίοι εντυπωσιάστηκαν από τον μεγάλο αριθμό των αιχμαλώτων καθώς και τον ΄Αραβα Εμίρη της Κρήτης Αμπντ-Αλ-Αμιζ.
Μετά την επιστροφή του στην Ανατολή οργάνωσε συστηματικά τον αγώνα των Αράβων.
Νίκησε σε επανηλειμμένες αναμετρήσεις τον χαλίφη των Αράβων Σαιφ-αλ Ντάου Λαχ, κατέλαβε 60 σημαντικά φρούρια και την πρωτεύουσα του κράτους του Χαλεπίου στη Βόρεια Συρία (Δεκέμβριος 962 μ.Χ.). Οι νίκες εναντίον των Αράβων σε όλα τα πεδία ανύψωσαν το γόητρο της Aυτοκρατορίας και την προσωπική ακτινοβολία του μεγάλου βυζαντινού αρχηγού.
Τα πρώτα δύο έτη της βασιλείας του απομάκρυνε τους ΄Αραβες από την Κιλικία. Οι πόλεις Τάρας, Άδανα, Μονεστία και άλλες απελευθερώθηκαν με θριαμβευτικές νίκες του βυζαντινού στρατού. Το 966 μ.Χ. ο Νικηφόρος πολιόρκησε χωρίς επιτυχία την Αντιόχεια αλλά προσάρτησε μεγάλο τμήμα της Συρίας. Το 967 μ.Χ. οργάνωσε νέα εκστρατεία στη Συρία, κινήθηκε κατά μήκος της παραλιακής ζώνης, απελευθέρωσε πολλές πόλεις και τελικά αποφάσισε την πολιορκία της Αντιόχειας. Κατέλαβε την ΄Εδεσσα, στην οποία βρήκε την αχειροποίητη εικόνα του Χριστού, προχώρησε μέχρι την Τρίπολη του όρους Λιβάνου, κατέλαβε είκοσι περίπου οχυρά φρούρια και επέβαλε νέα πολιορκία στην Αντιόχεια. Η πολιορκία ανατέθηκε στους στρατηγούς Πέτρο Φωκά και Μιχαήλ Βούρτζη οι οποίοι τελικά κατόρθωσαν να καταλάβουν την Πόλη (29 Οκτωβρίου 969 μ.Χ). Σύντομα καλύφθηκε και το Χαλέπι και ο Άραβας εμίρης του Χαλεπίου αναγνώρισε τη βυζαντινή κυριαρχία. Οι επιτυχίες του Νικηφόρου στην Ανατολή εξουδετέρωσαν πλήρως την αραβική απειλή για πολλές δεκαετίες ενώ παράλληλα αποκατέστησαν την βυζαντινή παρουσία μέχρι τη Μεσοποταμία.
Η τόσο σημαντική αύξηση δύναμης και αίγλης του Βυζαντίου υπαγορεύει στον Νικηφόρο την αγέρωχη στάση του απέναντι στους Βουλγάρους, όταν αντιπρόσωποί τους ζητούν την πληρωμή φόρων που πληρώνονταν από παλαιά. Η μυστική συνεννόηση Βουλγάρων και Ούγγρων, που έδινε τη δυνατότητα στους τελευταίους να κάνουν επιδρομές στη Θράκη περνώντας από βουλγαρικό έδαφος, προκαλεί τον Νικηφόρο να στρέψει τους Ρώσους εναντίον των Βουλγάρων, γεγονός επικίνδυνο για το ίδιο το Βυζάντιο, κυρίως ύστερα από τη ρωσική κατάληψη της Βουλγαρίας. Συναίσθηση υπεροχής, αλλά και παράδοση αιώνων, δημιουργεί τη δυσμενή αντίδραση του Νικηφόρου, όταν επανιδρύεται στη Δύση η Αυτοκρατορία, αυτή τη φορά από Γερμανό ηγεμόνα, τον Όθωνα Α' (962), ο οποίος μονοπωλεί τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Ρωμαίων.
Η ισχυρή αντίδραση του Νικηφόρου για την ανεπίτρεπτη στάση του Γερμανού ηγεμόνα εκδηλώνεται και με τη δυσμενή υποδοχή, που επιφυλάσσει στον πρέσβη του Όθωνα, Λιουτπράνδο (968).
Η συνεχής πολεμική δραστηριότητα των Βυζαντινών για μια ολόκληρη εξαετία (963 μ.Χ.-969 μ.Χ.) είχε κουράσει τον Βυζαντινό στρατό και είχε προκαλέσει τη δυσφορία του λαού από τις επαχθείς φορολογικές επιβαρύνσεις. Ο ανιψιός του, Ιωάννης Τσιμισκής εκμεταλεύτηκε αυτή τη δυσφορία και σε συνεργασία με την αυτοκράτειρα Θεοφανώ, συγκρούστηκε με το Νικηφόρο και οργάνωσε συνομωσία για την εκθρόνισή του, η οποία συντελέστηκε με τη δολοφονία του ηρωικού Αυτοκράτορα τη νύχτα της 10ης Οκτωβρίου το 969 μ.Χ. Αυτό ήταν το άδικο τέλος του Νικηφόρου Φωκά, ενός από τους σημαντικότερους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου.
Ο Νικηφόρος Φωκάς υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου και μεγαλόπνοος οραματιστής της παγκόσμιας ακτινοβολίας της Αυτοκρατορίας. Φύση ιδιόρυθμη και δυναμική, αισθανόταν ιδιαίτερη ικανοποίηση στο πεδίο των μαχών και στην εμπειρία της ασκητικής ησυχίας. Οι στρατιωτικές και στρατηγικές του ικανότητες είχαν αναπτυχθεί στο έπακρο όπως φαίνεται και από τα στρατιωτικά του έργα. Αδάμαστος πολεμιστής και μεγαλόπνοος ηγέτης, αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στο πεδίο των μαχών και στην πνευματική άσκηση.
Η Γενοκτονία 270.000 Ελλήνων το 961 από τους βυζαντινούς κατακτητές
Καθ’ όλη την διάρκεια της χιλιετούς βυζαντινής αυτοκρατορίας η Κρήτη ήταν το κόκκινο πανί για τους βυζαντινούς κατακτητές. Γι’ αυτό την αιματοκύλησαν πολλές φορές.
Το 727 οι Κρητικοί όχι μόνον συμμετέχουν μαζί με όλους τους Έλληνες στην Μεγάλη Επανάσταση κατά των βυζαντινών, αλλά επιπλέον ετοιμάζουν πανστρατιά και επιτίθενται κατά της Κωνσταντινουπόλεως για να εκθρονίσουν(!!!) τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ’ τον Ίσαυρο.
Αρχηγό τους είχαν έναν Κρητικό ονόματι Κοσμά, ο οποίος ήταν μεγαλοπρεπής, ωραίος και γενναίος. Και παραλίγο να κατάφερναν να κυριαρχήσουν σε όλη την Μεσόγειο, όπως αναφέρει στην «Ιστορία των Σφακίων» ο ηγούμενος Γρηγόριος Παπαδοπετράκης.
Όμως οι λογαριασμοί βυζαντινών και Κρητικών παρέμεναν από αιώνες ανοικτοί και δεν έκλεισαν ποτέ. Ο Αλέξιος Κομνηνός, δια του υιού του Ισαακίου, το 1192, στέλνει απειλητική επιστολή προς το νησί της Κρήτης. Απειλούσε ότι αν δεν υποταχθούν στο βυζάντιο οι Κρητικοί, θα εξολοθρεύσει όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, όπως έπραξαν στο παρελθόν, έγραφε η επιστολή, ο Βελισσάριος, ο Ιουστινιανός, ο Νικηφόρος Φωκάς και ο Βάρδας ο θαλασσινός.
Οι βυζαντινοί είχαν υποστεί αναρίθμητες ήττες από τους Κρητικούς, που ήταν πολύ γενναίοι μαχητές και θεοσεβείς. Οι Κρητικοί ουδέποτε πρόδωσαν τους Πατρώους Θεούς και τα Πάτρια ειωθότα. Το παράδειγμά τους έδινε θάρρος στους άλλους Έλληνες να διατηρήσουν τον Ελληνισμό τους και την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία. Γι’ αυτό ήθελαν να τους αφανίσουν οι βυζαντινοί κατακτητές.
Οι μνήμες από την τελευταία ήττα, ήταν ακόμη νωπές. Το 949 ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ζ’ υπέστη πανωλεθρία από τους γενναίους Κρητικούς καθώς όλο το βυζαντινό στράτευμα που έστειλε για να κατακτήσει το ηρωικό Νησί κατεσφάγη, όπως μας πληροφορεί ο Λέων Διάκονος.
Τα Κρητικά πλοία περήφανα έπλεαν στην Μεσόγειο αψηφώντας τον βυζαντινό στόλο. Και όποτε είχαν ευκαιρία έκαναν τολμηρές επιδρομές και κατέστρεφαν ολοσχερώς τον βυζαντινό στόλο. Ο Λέων Διάκονος γράφει για την «των Κρητών δυναστείαν, τραχηλιώσαν και κατά Ρωμαίων φονικόν πνέουσαν». Δηλαδή έσπερναν τον θάνατο στους βυζαντινούς οι σκληροτράχηλοι Κρητικοί, γράφει ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του.
Οι Κρητικοί ήταν ακατάβλητοι κυρίως για δύο λόγους, γράφει ο Συνεχιστής του Θεοφάνους: Πρώτον διότι είχαν διατηρήσει αλώβητο το Ελληνικό Ιερατείο τους, το οποίο προΐστατο στους Απελευθερωτικούς Αγώνες, και δεύτερον διότι ήταν φοβεροί έμποροι, κάτι που τους προσπόριζε τα αναγκαία χρήματα για τους πολέμους κατά των βυζαντινών.
Το μίσος των βυζαντινών κατά των Ελλήνων της Κρήτης αποτυπώνεται ανάγλυφα από τον παρακοιμώμενο Ιωσήφ Βρίγγα ο οποίος προσπαθεί να διεγείρει το βυζαντινό συμβούλιο κατά των Κρητικών. Ο Συνεχιστής του Θεοφάνους καταγράφει τα λόγια του Ιωσήφ: «Είναι τόσα τα δεινά που υπέστησαν οι Ρωμαίοι από τους αρνητές του Χριστού, σφαγές και καταστροφές εκκλησιών και αρπαγές περιουσιών και αιχμαλωσίες. Πρέπει να αγωνισθούμε υπέρ των Χριστιανών και να μην δειλιάσουμε από την απόσταση της θαλάσσης ούτε από τις φήμες».
Πράγματι οι γενναίοι Κρητικοί απελευθέρωναν τα παράλια της Ιωνίας από τους βυζαντινούς κατακτητές και κατέστρεφαν χριστιανικές εκκλησίες και έπιαναν χριστιανούς αιχμαλώτους για να τους ανταλλάξουν με Έλληνες.
Το 960 ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Ρωμανός Β’ και ο παρακοιμώμενος Ιωσήφ Βρίγγας ανέθεσαν στον Αρμένιο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά τον αφανισμό της Κρήτης και των Κρητικών. Ο τεράστιος βυζαντινός στόλος ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιουλίου 960. Αποτελείτο από 3300 πλοία που μετέφεραν στρατό και εφόδια. Οι βυζαντινοί είχαν στρατολογήσει βάρβαρα στίφη Σλαύων, Αρμενίων και Ρώσων, για να κατασφάξουν τους Έλληνες της Κρήτης.
Ο M. Canard, στο Byzance et les Arabes μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες διέθεταν μόλις 240 πλοία και ζήτησαν από τους Άραβες πολεμοφόδια και στρατό. Εκείνο τον καιρό οι Άραβες με επικεφαλής τον Χαμβδά πολεμούσαν στο μέτωπο της Μικράς Ασίας τους βυζαντινούς κατακτητές, και έτσι δεν μπόρεσαν να τους στείλουν παρά μικρές ποσότητες πολεμοφοδίων, αλλά καθόλου στρατό. Έτσι οι γενναίοι Κρητικοί μαχητές αντιμετώπισαν μόνοι τους τον τεράστιο βυζαντινό στόλο που μετέφερε 500.000 βυζαντινούς κατακτητές στο ηρωικό Νησί.
Οι Έλληνες γρήγορα έμαθαν τα νέα και άρχισαν να οχυρώνωνται. Η ιστορία έχει καταγράψει ως επικεφαλή της ηρωικής αντιστάσεως την Κρητικοπούλα Ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη.
Ο Πρίσκος στην χρονογραφία του μας πληροφορεί ότι ήταν μόλις 25 ετών το 960, και αμέσως άρχισε να εμψυχώνει τους Κρητικούς περιδιαβαίνουσα όλα τα οχυρά. Η Κλεαγέτη ήταν πολύ μορφωμένη και γόνος Ιερατικής οικογενείας. Η μητέρα της λεγόταν Ζηνόκλεια, ήταν Ιέρεια της Ήρας, και είχε πάρει μέρος στην μάχη της Κρήτης κατά των βυζαντινών το 949. Με το τόξο της είχε σκοτώσει 50 βυζαντινούς κατακτητές. Η Ζηνόκλεια τελούσε τα Ελληνικά Μυστήρια και είχε διδάξει από μικρή την θυγατέρα της Κλεαγέτη το πώς να πολεμά τους βυζαντινούς κατακτητές.
Ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του αναφέρει την Κλεαγέτη με υβριστικούς όρους. Την αποκαλεί «γύναιον εταιρικόν», «αναιδές», και ότι τάχα έκανε μαγγανείες. Όμως της αναγνωρίζει, αν και με υβριστικό τόνο, ότι ήταν μάντισσα και ότι ήταν ατρόμητη, καθώς πλησίαζε μόνη της μέχρι τα φυλάκια των βυζαντινών και τους προκαλούσε σε πόλεμο.
Οι Κρητικοί Ιερείς και Ιέρειες μόλις αντίκρισαν του πρώτους βυζαντινούς στρατιώτες έκαναν καθαρμό σε όλο το Νησί για να φύγει το χριστιανικό μίασμα.
Ο Νικηφόρος Φωκάς αμέσως μετά την απόβαση αρχίζει γενική επίθεση. Σφάζει αρκετούς Κρητικούς τις πρώτες ημέρες. Νοιώθοντας ότι η νίκη του θα είναι εύκολη εξ αιτίας του τεραστίου όγκου του στρατεύματός του, δίνει 10.000 βυζαντινούς στρατιώτες στον στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά και τον διατάσσει να εισβάλει στην ενδοχώρα του Νησιού και να κατασκοπεύσει τους Κρητικούς.
Η ατρόμητη Ιέρεια Κλεαγέτη απαντά με ανταρτοπόλεμο. Βάζει τις Κρητικοπούλες να δίνουν κρασί στους βυζαντινούς στρατιώτες, να τους μεθούν και να αποσπούν πληροφορίες. Αφού τους διέλυσαν την πειθαρχία η Κλεαγέτη διέταξε τους 400 Κρητικούς που είχε υπό τις διαταγές της να λάβουν θέσεις μάχης στα βουνά.
Μόλις οι Κρητικοί είδαν τους βυζαντινούς αποδιοργανωμένους ξεκίνησαν επίθεση με επικεφαλής την ηρωική Ιέρεια της Αρτέμιδος. Οι βυζαντινοί αντιστάθηκαν με σθένος. Η Κλεαγέτη σημάδεψε με το τόξο της τον βυζαντινό στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά, κτύπησε το άλογό του και τον ανάγκασε να ξεκαβαλικέψει. Αμέσως χύμηξε πάνω του με το τσεκούρι της και τον σκότωσε.
Οι βυζαντινοί σε αυτή την δεύτερη φάση του αγώνος τράπηκαν σε φυγή αλλά οι Κρητικοί τους πήραν στο κυνήγι. Ελάχιστοι από τους στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά κατόρθωσαν να επιστρέψουν ζωντανοί στο στρατόπεδο του Νικηφόρου Φωκά.
Ο Φωκάς, ωσάν να κτυπήθηκε από κεραυνό, μόλις άκουσε τα νέα άρχισε να ετοιμάζει ενέδρες. Άρχισε να πολιορκεί τον Χάνδακα (Ηράκλειο).
Ο Πρίσκος, έχει καταγράψει το πώς απευθύνθηκε στους στρατιώτες του λέγων ότι «Δεν νομίζω να αγνοεί κανείς σας την επιθετικότητα και το θράσος των απογόνων της Αριάδνης, τις τόσες διαρπαγές και τα φονικά που έχουν διαπράξει κατά των Ρωμαίων. Δεν ανέχεται η εκκλησία του Χριστού να λυμαίνωνται το χριστεπώνυμο πλήθος οι ειδωλολάτρες.
Μην εξοκείλετε στην απειθαρχία και την καλοπέραση διότι θα πάθετε ότι και οι στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά. Ας μην σπαταλάμε τον καιρό μας με οκνηρία και μέθη, αλλά παραμένοντας Ρωμαίοι ας επιδείξουμε στον πόλεμο κατά των ειδωλολατρών το γενναίο μας φρόνημα».
Μετά πήρε τον στρατό του και άρχισε επίθεση καθώς είχε πληροφορίες ότι 40.000 Κρητικοί ετοιμάζονταν να του επιτεθούν αιφνιδιαστικά και να τον εκδιώξουν από το Νησί. Ο Νικηφόρος Φωκάς περίμενε να νυκτώσει και επιτέθηκε το βράδυ στους Κρητικούς, οι οποίοι δεν άκουσαν την Κλεαγέτη και έκαναν το λάθος να κατασκηνώσουν σε πεδιάδα.
Εκεί ο Νικηφόρος Φωκάς τους έπιασε στον ύπνο, απροετοίμαστους, και τους έσφαξε όλους. Ο Νικηφόρος Φωκάς, για να αποδείξει το πόσο βάρβαρος ήταν και το πόσο μισούσε τους Έλληνες, διέταξε τους στρατιώτες του να κόψουν τα κεφάλια των Ελλήνων και να τα μαζέψουν σε σακκιά.
Ύστερα διέταξε να τα καρφώσουν σε κοντάρια και να τα τοποθετήσουν μπροστά στο κάστρο του Χάνδακος. Μετά, όπως διασώζει ο Λέων Διάκονος, ο Φωκάς διέταξε όσα κεφάλια Κρητικών περίσσεψαν να τα εκσφενδονίζουν με τις βαλλίστρες μέσα στα τείχη του κάστρου...
Οι Κρητικοί μόλις ανεγνώρισαν τους ομοφύλους των, ξέσπασαν σε οιμωγές. Ακούστηκαν κλάματα. Τρόμος κατέλαβε το στρατόπεδο των Κρητικών. Ακούστηκαν κραυγές και θρήνοι ωσαν η πόλη να είχε ήδη κατακτηθεί. Μολονότι δεν είχαν καμμία διάθεση για ειρήνη με τους βυζαντινούς, τώρα είχαν χάσει το θάρρος τους. Εκείνη την δύσκολη στιγμή εμφανίστηκε στα τείχη η νεαρή Ιέρεια Κλεαγέτη. Το πρόσωπό της έλαμπε από ζωντάνια όταν ενθάρρυνε τους Κρητικούς.
Ο Πρίσκος διέσωσε τα λόγια της: «Γενναίοι άνδρες και γυναίκες, αιώνες τώρα πολεμούμε τους Ρωμαίους. Οι Θεοί δεν μας εγκατέλειψαν, πάντα στέκονται στο πλευρό μας. Μόλις κατατροπώσαμε τους Ρωμαίους του Παστιλά. Τώρα θα λιποψυχήσουμε μπροστά σ’ έναν ασεβή Ρωμαίο; Εμπρός! Τραβήξτε τα σπαθιά. Ακονίσατε τους πελέκεις. Τεντώσατε τα βέλη. Θάνατος στους Ρωμαίους κατακτητές. Βοήθησέ μας Τοξόκλυτη Θεά. Ίσιωσε τα θανατηφόρα βέλη μας να βρουν τον στόχο τους».
Η νεαρή Ιέρεια αμέσως διατάζει επίθεση. Εμψυχωμένοι από την ατρόμητη Ιέρειά τους που όρμησε πρώτη, 35.000 Κρητικοί, μαζί και γυναικόπαιδα, εφορμούν εναντίον των βυζαντινών κατακτητών. Ο Νικηφόρος Φωκάς ταράζεται από την ξαφνική αντεπίθεση. Αλλά πριν προλάβει να συνέλθει καταμετρά 90.000 χιλιάδες νεκρούς, οι περισσότεροι από τα επίλεκτα βυζαντινά σώματα των Αρμενίων.
Ο Νικηφόρος Φωκάς αναγκάζεται να σαλπίσει υποχώρηση. Έβλεπε πιά ότι ήταν πολύ δύσκολο να κατατροπώσει τους Κρητικούς και μάλιστα με τέτοια οχυρά. Αποφάσισε, γράφει ο Λέων Διάκονος, να πολιορκήσει τον Χάνδακα(Ηράκλειο). Αποφάσισε να λιμοκτονήσει τους Κρητικούς μέχρις ότου κατασκευάσει νέες πολιορκητικές μηχανές. Έτσι τελείωσε ο χειμώνας του 960-961.
Κατά την διάρκεια του χειμώνος δεν έπαυσαν τελείως οι εχθροπραξίες. Ομάδες καταδρομών των Κρητικών κτυπούσαν συνεχώς τους βυζαντινούς κατακτητές. Οι απώλειες των Κρητικών έφτασαν τις 30.000 νεκρούς και των βυζαντινών τις 110.000 νεκρούς, αναφέρει ο M. Canard στο Byzance et les Arabes.
Στο τέλος Φεβρουαρίου του 961, ο Νικηφόρος Φωκάς άρχισε πάλι τον πόλεμο με νέο στρατό και εφόδια που παρέλαβε από την Κωνσταντινούπολη. Αντιθέτως η θέση των Κρητικών γινόταν όλο και πιό δύσκολη καθώς τα τρόφιμα λιγόστευαν και ο ναυτικός αποκλεισμός του Νησιού δεν επέτρεπε τον ανεφοδιασμό.
Οι στρατιωτικοί αρχηγοί των Κρητικών, Ναύκλος και Ανεμάς, έκαναν συμβούλιο και αποφάσισαν να περιμένουν, μέσα στην πόλη, βοήθεια από τους Άραβες. Όμως η Κλεαγέτη τους είπε να συνεχίσουν τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά και να μην πολεμήσουν μέσα στην πόλη διότι το κάστρο ίσως να μην αντέξει την πολιορκία. Τελικά υπερίσχυσε η γνώμη του Ανεμά, η οποία δυστυχώς απεδείχθη μοιραία.
Οι βυζαντινοί κατακτητές άρχισαν την πολιορκία σκάβοντας κάτω από την τάφρο και άρχισαν να ξεκολλούν πέτρες από το τείχος. Πρόσθεσαν ξύλα στα υποστηρίγματα και τους έβαλαν φωτιά. Σε λίγο η φωτιά απανθράκωσε τα υποστηρίγματα και δύο επάλξεις του κεντρικού τείχους κατέρρευσαν. Αμέσως όρμησαν στην πόλη τα βυζαντινά στίφη και άρχισαν γενική σφαγή χωρίς να κάνουν διάκριση αμάχου και μαχομένου πληθυσμού. Τα γυναικόπαιδα έτρεχαν να κρυφτούν στα σοκάκια αλλά οι βυζαντινοί τους εξολόθρευαν ανηλεώς. Για τρεις ολόκληρες ημέρες δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να σφάζουν άμαχο πληθυσμό.
Η κατάκτηση της Κρήτης ολοκληρώθηκε στις 7 Μαρτίου 961. Οι πηγές κατέγραψαν 200.000 νεκρούς Κρητικούς, μαζί με τα γυναικόπαιδα, που γενοκτόνησαν οι βυζαντινοί υπάνθρωποι. Μαζί με τους ήδη νεκρούς Κρητικούς στα πεδία των μαχών, το Ολοκαύτωμα της Κρήτης αριθμεί 270.000 νεκρούς, σφαγιασθέντες από τα βυζαντινά στίφη του Νικηφόρου Φωκά.
Ο Νικηφόρος Φωκάς, χωρίς κανένα ίχνος θεοσέβειας, ανδρείας και πολιτισμού, ζήτησε να βρουν το πτώμα της Ιέρειας Κλεαγέτης. Μόλις οι βυζαντινοί το βρήκαν, ο βάρβαρος Αρμένιος στρατηγός διέταξε να της κόψουν το κεφάλι και να το καρφώσουν σε ένα κοντάρι. Αφού το έφτυσε, το περιέφερε πάνω στο άλογό του ως τρόπαιο...
Ο Νικηφόρος Φωκάς για να ολοκληρώσει την καταστροφή της Κρήτης διατάσσει την φυλετική αλλοίωση του Κρητικού λαού. Εγκαθιστά στο ηρωικό Νησί βαρβάρους Σλαύους, Ρώσους και Αρμένιους. Επιπλέον διατάσσει τους μοναχούς των χριστιανών να εκχριστιανίσουν βιαίως τον Κρητικό λαό. Ο Νίκων ο «Μετανοείτε» αποβιβάζεται στην Κρήτη με προστασία βυζαντινής φρουράς και αρχίζει νέες σφαγές.
Παρά την τρομακτική γενοκτονία, οι Κρητικοί ανένηψαν και συνέχισαν τον Ιερό Αγώνα για Ελευθερία, κάτι που αποδεικνύεται με την απειλητική επιστολή που έστειλε ο Αλέξιος Κομνηνός το 1192, όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου μας.
Η Γενοκτονία 270.000 Κρητικών από τους βυζαντινούς κατακτητές το 961 έχει χαραχθεί βαθιά στην μνήμη όλων των Ελλήνων παρά τις προσπάθειες των νεοβυζαντινών κατακτητών να την διαγράψουν.
Ξεπερνώντας κάθε όριο θράσους, ο «πατριάρχης» των χριστιανών Βαρθολομαίος, πριν από δύο χρόνια, έστησε τον ...ανδριάντα(!) του Νικηφόρου Φωκά στην Κρήτη(!!!).
Όπως δείχνουν τα γεγονότα υπάρχουν ακόμη ανοικτοί λογαριασμοί μεταξύ Ελλήνων και βυζαντινών...
Πηγές:
Λέων Διάκονος, Ιστορία
M. Canard, Byzance et les Arabes
Πρίσκος, Κρητικά, στην συλλογή Jus Graeco-Romanum
Γρηγορίου Παπαδοπετράκη, Ιστορία των Σφακίων, Αθήνα 1971
Ισίδωρος Ηλιάκης
Πρίσκος
Επειδή γνωρίζουμε τις Νεοπαγανιστικές απάτες, και ότι δεν μπορεί κάποιος να εμπιστεύεται ΤΙΠΟΤΑ από όσα λένε τέτοιοι άνθρωποι, αναζητήσαμε εν συντομία στο Ίντερνετ τη λέξη: "Πρίσκος", για να βρούμε πληροφορίες γι αυτόν, και να δούμε αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο, ή παραμύθι σαν τα όσα λένε. Αυτόν δεν τον βρήκαμε. Βρήκαμε άλλους Πρίσκους, από διαφορετικές εποχές. Βρήκαμε τους παρακάτω "Πρίσκους":
"Εις τους κατά τους μεσαιωνικούς προπάτορας ημών, είπον, αποδίδεται συχνάκις το όνομα των Βυζαντινών, αυτοί όμως ούτοι ουδέποτε ωνόμασαν εαυτούς Βυζαντινούς. Αληθεύει τωόντι, ότι εν τη 5η εκατονταετηρίδι, κτά Γουίδων και Φώτιον, ο μεν Πρίσκος έγραψεν ¨Ιστορία Βυζαντινήν¨, ο δε Μάλχος ¨Βυζαντιακά¨, αλλ΄εκ των τοιούτων επιγραφών των προκειμένων ιστοριών συνάγεται, ότι εν αυτοίς εγένετο λόγος περί της πόλεως του Βυζαντίου μάλλον παρά περί όλου του βυζαντινού κράτους".
1."Πρίσκος: 1. Βυζαντινός ιστορικός (5ος αι. μ.Χ.).
2. Βυζαντινός στρατηγός (6ος - 7ος αι μ.Χ.)".
"Η μέχρι του Ίστρου Θράκη κατά τους Δ΄ -Ζ΄ αιώνας μ.Χ. δεν ήτο αόριστος, αλλά πραγματική γεωγραφική και διοικητική έννοια. Τούτο δεικνύουσι σαφώς όχι μόνον η κατά την Notitiam διοικητική διαίρεσις, αλλά και πολλά χωρία Βυζαντινών ιστορικών του Ε΄ και Στ΄ αιώνος. Ο Ολυμπιόδωρος (του Ε΄ αιώνος) διακρίνει τας προς Ν. του Δανουβίου Βορείας χώρας απλώς εις Ιλλυρικόν και Θράκην. Ο σύγχρονος με αυτόν Πρίσκος αναφέρει Ρωμαίον (Βυζαντινόν) στρατηγόν, ο οποίος «είχε τήν πρός τω Θρακίω μέρει του ποταμου (του Ίστρου) φυλακήν»".
"Την ίδια εποχή με τον Βάρρωνα και ο Βιργίλιος γράφει τα "Γεωργικά" του, ενω τους ακολουθούν και ο Τρόγος Πομπηίος (Περί ζώων και φυτών) το 20 π.Χ., ο Ιούβας Β' που έγραψε για τα Ευφόρβια12,
3.ο Ετρούσκος Ταρκίτιος Πρίσκος που συνέθεσε ενα έργο για τα άνθη και τα χρώματα των φυτών, οι Sisennae (πατέρας και γιός) που έγραψαν "περι Γεωργίας", ο Γάϊος Τρεμέλλιος Σκρόφας, ο Μανίλιος Σούρας και ο Αφρικανός Τουράνιος Cracilis (περι Ζωολογίας και Βοτανικής)".
"Με την ονομασία Τουρουλός ή Τζουρουλός στα βυζαντινά χρόνια, ήταν έδρα ιππικών μονάδων και αποτελούσε ισχυρό φρούριο - προμαχώνα της Κωνσταντινούπολης, στο οποίο κλείστηκε υποχωρώντας προ των Αβάρων, ο στρατηγός Πρίσκος, ενώ το 1237 μετά το Χριστό κατέφυγε σ' αυτή ο Πετραλοίφας, πολιορκημένος από τους Βούλγαρους και τους Φράγκους".
4."Πρίσκος: (μεταξύ 410 και 420-περίπου 472). Βυζαντινός ιστορικός και σοφιστής από το Πάνιο της Θράκης. Το κυριότερο έργο του είναι μια ιστορία της εποχής του, που έμεινε γνωστή ως "Ιστορία βυζαντιακή και τα κατ' Αττίλαν". Σε αυτήν πραγματευόταν τα γεγονότα των ετών 441-472".
Στα παραπάνω παρατηρούμε ότι όλοι αυτοί οι "Πρίσκοι", δεν έχουν καμία σχέση με την εποχή που κακοποιούν οι Νεοπαγανιστές.
Βρήκαμε όμως άλλον έναν "Πρίσκο", τον οποίο θα αναφέρουμε όμως σε ξεχωριστό αρχείο, επειδή η αφήγηση δείχνει την πραγματικότητα, και φανερώνει ποιοι ήταν οι διώκτες και ποια τα θύματα. Σας καλούμε λοιπόν να δείτε το αρχείο αυτό, με θέμα: Μαρτύριο Αγίας Ευφημίας.
Ελληνοκεντρικές απάτες. Γενοκτονία Ελλήνων το 961 από τους βυζαντινούς! Που είναι οι πηγές;
 |
Ο Νικηφόρος Φωκάς
|
Ο Νικηφόρος Φωκάς, μετά από δυο σχεδόν αιώνες κατοχής, κατάφερε να ανακαταλάβει την Κρήτη από τα χέρια των Μουσουλμάνων. Οι Έλληνες πιστοί του Δωδεκάθεου σκάρωσαν ολόκληρο παραμύθι: Δεν ήταν Μουσουλμάνοι στην Κρήτη, αλλά Έλληνες δωδεκαθεϊστές.
Βασίζονται, λένε, στα αποσπάσματα ενός ιστορικού, του Πρίσκου, που είναι, με βάση τις προσωπικές μου έρευνες αλλά και αυτές άλλων, ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ!
Μα δεν υπάρχει ένας γνήσιος Έλλην να με επανελληνίσει;
Ψάχνω το απόσπασμα του ιστορικού Πρίσκου που αναφέρει “Εθνικούς” στην Κρήτη τον 10ο αιώνα μ.Χ.
Στα “εθνικά” μπλογκ λένε πως υπάρχει στα “Κρητικά, στην συλλογή Jus Graeco-romanum”. Το βρηκα το βιβλίο, εδώ,
και ...ούτε Πρίσκος ούτε Κρητικά υπάρχουν. Μετά, έψαξα τα άπαντα του Πρίσκου, εδώ,
ευρισκόμενα μεταξύ άλλων ελασσόνων βυζαντινών Ιστορικών. Για τον Αττίλα γράφει.
Επειδή δεν θέλω -πάλι- να χαρακτηρίσω τους Επανελληνιστές ωςαισχρούς και αήθεις ψεύτες, παρακαλώ βοηθείστε με. Πείσετε με πως αυτός ο δόλιος ο Πρίσκος έγραψε κάτι για τους Εθνικούς της Κρήτης, και ας είναι και συνταγή μαγειρικής.
Απατεωνίσκοι της σειράς...
(από εδώ: http://hellenicnationalreligion.blogspot.gr/2010/02/270000-961.html)
“Έτσι οι γενναίοι Κρητικοί μαχητές αντιμετώπισαν μόνοι τους τον τεράστιο βυζαντινό στόλο που μετέφερε 500.000 βυζαντινούς κατακτητές στο ηρωικό Νησί.- Οι Έλληνες γρήγορα έμαθαν τα νέα και άρχισαν να οχυρώνωνται. Η ιστορία έχει καταγράψει ως επικεφαλή της ηρωικής αντιστάσεως την Κρητικοπούλα Ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη. - Ο Πρίσκος στην χρονογραφία του μας πληροφορεί ότι ήταν μόλις 25 ετών το 960, και αμέσως άρχισε να εμψυχώνει τους Κρητικούς περιδιαβαίνουσα όλα τα οχυρά. Η Κλεαγέτη ήταν πολύ μορφωμένη και γόνος Ιερατικής οικογενείας. Η μητέρα της λεγόταν Ζηνόκλεια, ήταν Ιέρεια της Ήρας, και είχε πάρει μέρος στην μάχη της Κρήτης κατά των βυζαντινών το 949. Με το τόξο της είχε σκοτώσει 50 βυζαντινούς κατακτητές. Η Ζηνόκλεια τελούσε τα Ελληνικά Μυστήρια και είχε διδάξει από μικρή την θυγατέρα της Κλεαγέτη το πώς να πολεμά τους βυζαντινούς κατακτητές.- Ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του αναφέρει την Κλεαγέτη με υβριστικούς όρους. Την αποκαλεί «γύναιον εταιρικόν», «αναιδές», και ότι τάχα έκανε μαγγανείες. Όμως της αναγνωρίζει, αν και με υβριστικό τόνο, ότι ήταν μάντισσα και ότι ήταν ατρόμητη, καθώς πλησίαζε μόνη της μέχρι τα φυλάκια των βυζαντινών και τους προκαλούσε σε πόλεμο.- Οι Κρητικοί Ιερείς και Ιέρειες μόλις αντίκρισαν του πρώτους βυζαντινούς στρατιώτες έκαναν καθαρμό σε όλο το Νησί για να φύγει το χριστιανικό μίασμα.
- Ο Νικηφόρος Φωκάς αμέσως μετά την απόβαση αρχίζει γενική επίθεση. Σφάζει αρκετούς Κρητικούς τις πρώτες ημέρες. Νοιώθοντας ότι η νίκη του θα είναι εύκολη εξ αιτίας του τεραστίου όγκου του στρατεύματός του, δίνει 10.000 βυζαντινούς στρατιώτες στον στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά και τον διατάσσει να εισβάλει στην ενδοχώρα του Νησιού και να κατασκοπεύσει τους Κρητικούς.
- Η ατρόμητη Ιέρεια Κλεαγέτη απαντά με ανταρτοπόλεμο. Βάζει τις Κρητικοπούλες να δίνουν κρασί στους βυζαντινούς στρατιώτες, να τους μεθούν και να αποσπούν πληροφορίες. Αφού τους διέλυσαν την πειθαρχία η Κλεαγέτη διέταξε τους 400 Κρητικούς που είχε υπό τις διαταγές της να λάβουν θέσεις μάχης στα βουνά.- Μόλις οι Κρητικοί είδαν τους βυζαντινούς αποδιοργανωμένους ξεκίνησαν επίθεση με επικεφαλής την ηρωική Ιέρεια της Αρτέμιδος. Οι βυζαντινοί αντιστάθηκαν με σθένος. Η Κλεαγέτη σημάδεψε με το τόξο της τον βυζαντινό στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά, κτύπησε το άλογό του και τον ανάγκασε να ξεκαβαλικέψει. Αμέσως χύμηξε πάνω του με το τσεκούρι της και τον σκότωσε. Οι βυζαντινοί σε αυτή την δεύτερη φάση του αγώνος τράπηκαν σε φυγή αλλά οι Κρητικοί τους πήραν στο κυνήγι. Ελάχιστοι από τους στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά κατόρθωσαν να επιστρέψουν ζωντανοί στο στρατόπεδο του Νικηφόρου Φωκά.
- Ο Φωκάς, ωσάν να κτυπήθηκε από κεραυνό, μόλις άκουσε τα νέα άρχισε να ετοιμάζει ενέδρες. Άρχισε να πολιορκεί τον Χάνδακα (Ηράκλειο). - Ο Πρίσκος, έχει καταγράψει το πώς απευθύνθηκε στους στρατιώτες του λέγων ότι «Δεν νομίζω να αγνοεί κανείς σας την επιθετικότητα και το θράσος των απογόνων της Αριάδνης, τις τόσες διαρπαγές και τα φονικά που έχουν διαπράξει κατά των Ρωμαίων. Δεν ανέχεται η εκκλησία του Χριστού να λυμαίνωνται το χριστεπώνυμο πλήθος οι ειδωλολάτρες. Μην εξοκείλετε στην απειθαρχία και την καλοπέραση διότι θα πάθετε ότι και οι στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά. Ας μην σπαταλάμε τον καιρό μας με οκνηρία και μέθη, αλλά παραμένοντας Ρωμαίοι ας επιδείξουμε στον πόλεμο κατά των ειδωλολατρών το γενναίο μας φρόνημα».
- Ο Νικηφόρος Φωκάς αμέσως μετά την απόβαση αρχίζει γενική επίθεση. Σφάζει αρκετούς Κρητικούς τις πρώτες ημέρες. Νοιώθοντας ότι η νίκη του θα είναι εύκολη εξ αιτίας του τεραστίου όγκου του στρατεύματός του, δίνει 10.000 βυζαντινούς στρατιώτες στον στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά και τον διατάσσει να εισβάλει στην ενδοχώρα του Νησιού και να κατασκοπεύσει τους Κρητικούς.
- Η ατρόμητη Ιέρεια Κλεαγέτη απαντά με ανταρτοπόλεμο. Βάζει τις Κρητικοπούλες να δίνουν κρασί στους βυζαντινούς στρατιώτες, να τους μεθούν και να αποσπούν πληροφορίες. Αφού τους διέλυσαν την πειθαρχία η Κλεαγέτη διέταξε τους 400 Κρητικούς που είχε υπό τις διαταγές της να λάβουν θέσεις μάχης στα βουνά.- Μόλις οι Κρητικοί είδαν τους βυζαντινούς αποδιοργανωμένους ξεκίνησαν επίθεση με επικεφαλής την ηρωική Ιέρεια της Αρτέμιδος. Οι βυζαντινοί αντιστάθηκαν με σθένος. Η Κλεαγέτη σημάδεψε με το τόξο της τον βυζαντινό στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά, κτύπησε το άλογό του και τον ανάγκασε να ξεκαβαλικέψει. Αμέσως χύμηξε πάνω του με το τσεκούρι της και τον σκότωσε. Οι βυζαντινοί σε αυτή την δεύτερη φάση του αγώνος τράπηκαν σε φυγή αλλά οι Κρητικοί τους πήραν στο κυνήγι. Ελάχιστοι από τους στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά κατόρθωσαν να επιστρέψουν ζωντανοί στο στρατόπεδο του Νικηφόρου Φωκά.
- Ο Φωκάς, ωσάν να κτυπήθηκε από κεραυνό, μόλις άκουσε τα νέα άρχισε να ετοιμάζει ενέδρες. Άρχισε να πολιορκεί τον Χάνδακα (Ηράκλειο). - Ο Πρίσκος, έχει καταγράψει το πώς απευθύνθηκε στους στρατιώτες του λέγων ότι «Δεν νομίζω να αγνοεί κανείς σας την επιθετικότητα και το θράσος των απογόνων της Αριάδνης, τις τόσες διαρπαγές και τα φονικά που έχουν διαπράξει κατά των Ρωμαίων. Δεν ανέχεται η εκκλησία του Χριστού να λυμαίνωνται το χριστεπώνυμο πλήθος οι ειδωλολάτρες. Μην εξοκείλετε στην απειθαρχία και την καλοπέραση διότι θα πάθετε ότι και οι στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά. Ας μην σπαταλάμε τον καιρό μας με οκνηρία και μέθη, αλλά παραμένοντας Ρωμαίοι ας επιδείξουμε στον πόλεμο κατά των ειδωλολατρών το γενναίο μας φρόνημα».
Το τελευταίο απόσπασμα δεν ανήκει στον Πρίσκο, αλλά στον Λέοντα τον Διάκονο και πάει ως εξης:Λέει ο Λέων ο Διάκονος για τους Μουσουλμάνους της Κρήτης:
“ Τὸ μὲν ὠμὸν καὶ θηριῶδες τῶν τῆς παιδίσκης ἐκγόνων, τήν τε τούτων καταδρομὴν καὶ τὸν ἀνδραποδισμὸν, ὅσα φονιωδῶς Ῥωμαίοις εἰργάσαντο” (Τους απογόνους της παιδίσκης, της δούλας, της Άγαρ, τους Αγαρηνούς δηλαδή)
“Μεταφράζει” ο Αρχαιολάτρης: (όπως βλέπετε παραπάνω)
«Δεν νομίζω να αγνοεί κανείς σας την επιθετικότητα και το θράσος των απογόνων της Αριάδνης, τις τόσες διαρπαγές και τα φονικά που έχουν διαπράξει κατά των Ρωμαίων."
Και έτσι οι Μουσουλμάνοι γίνονται ...Έλληνες.
Και από που κι ως που η Αριάδνη, που έφυγε από την Κρήτη με τον Θησέα, μπορεί να είναι γενάρχης των Κρητικών. Αλλωστε το“παιδίσκη” συχνά σημαίνει "δούλα" στα αρχαία Ελληνικά, οπότε ταιριάζει ακριβώς με την Άγαρ, που ήταν δούλα του Αβραάμ και έκανε μαζί του τον Ισμαήλ που ήταν πρόγονος των Αράβων, που έτσι αποκαλούνται και “Αγαρηνοί”.
Πως οι αρχαιόπληκτοι νοθεύουν τις πηγές και βαφτίζουν Έλληνες τους Μουσουλμάνους!!!
Η περιγραφή του Λέοντος του Διακόνου για την “Κλεαγέτη”:
Μετάφραση, Δ. Σκουρτέλης
“'Οσο ο στρατηγός δυνάμωνε την παράταξη κατά μέτωπο και έβαζε σε τάξη τις δυνάμεις του, ένα πουτανάκι, με κουνήματα και σείσματα, να το χαρακτηρίσω με επιείκεια ιταμό και αναιδές, έσκυβε από τα τείχη, έκανε κάτι μαγείες και ξόρκια. Λένε πως οι (εξισλαμισμένοι) Κρητικοί κατέχουν μαντείες και βωμολοχίες και μαγείες που από παλιά είχαν πάρει από τους Μανιχαίους και τον Μωάμεθ. Μα δεν έκανε μόνο αυτά εκείνο το αναιδές και ακόλαστο γύναιο. Αλλά σήκωνε και το ρούχο της πάνω από το συνηθισμένο και γύμνωνε (όλα) τα μέρη του σώματος, και περηφανεύοταν να ειρωνεύεται τον στρατηγό. Τότε, ένας από τους καλούς τοξότες τέντωσε την χορδή και ρίχνει στο ακόλαστο γύναιο, και το έριξε από τους προμαχώνες και έγινε κομάτια αμέσως (πέφτοντας) και ξεφύσηξε την ψυχή της και απέσπασε έτσι την καταστροφή που έπρεπε, εξ αιτίας της ύβρης της.”
Το αυθεντικό κείμενο:
“ἐν ᾧ δὲ ὁ στρατηγὸς τὴν ἴλην κατὰ μέτωπον ἐκρατύνετο, καὶ εἰς πλαίσιον τὰς δυνάμεις συνέταττε, γύναιον ἑταιρικὸν, ἀκκιζόμενόν τε καὶ θρυπτόμενον, ἰταμὸν ἐπιεικῶς τυγχάνον καὶ ἀναιδὲς, τῶν προμαχεώνων προκύπτον, γοητείας ἐποιεῖτό τινας καὶ ἐπῳδάς. λέγεται γὰρ κατόχους εἶναι Κρῆτας μαντείαις καὶ βωμολοχίαις καὶ πλάναις, πρὸς τῶν Μανιχαίων καὶ τοῦ Μωάμεθ παρειληφότας ἀνέκαθεν. οὐ ταύτῃ δὲ μόνον τὸ ἰταμὸν ἐκεῖνο γύναιον τὸ ἀναιδὲς καὶ ἀκόλαστον ἐπεδείκνυτο· ἀλλὰ καὶ, τὸν χιτωνίσκον παρὰ τὸ μέτριον ἀνασεσυρκὸς καὶ ἀπογυμνοῦν τὰ μέρη τοῦ σώματος, ἐς τὸν στρατηγὸν ἐπέσκωπτεν ἐπαρώμενον. καὶ δή τις τῶν εὐστόχων τοξοτῶν, τὴν νευρὰν ἐντεινάμενος, βάλλει τὸ ἀκόλαστον γύναιον, καὶ χαμαιῤῥιφὲς τῶν πύργων κατήνεγκε, διαῤῥαγὲν αὐτίκα, καὶ τὸ ψυχίδιον ἀποφυσῆσαν, καὶ τίσιν τῆς ὕβρεως τὸν οἰκτρὸν ἐπισπασάμενον ὄλεθρον.”
Να τι λένε οι αρχαιόπληκτοι γι αυτήν την μάγισσα, παραλείποντας να πουν πως ο Διάκονος λέει καθαρά πως ήταν Μουσουλμάνα. Όχι, ήταν ...ιέρεια της Άρτεμης!!!
“Η Κλεαγέτη ήταν πολύ μορφωμένη και γόνος Ιερατικής οικογενείας. Η μητέρα της λεγόταν Ζηνόκλεια, ήταν Ιέρεια της Ήρας, και είχε πάρει μέρος στην μάχη της Κρήτης κατά των βυζαντινών το 949. Με το τόξο της είχε σκοτώσει 50 βυζαντινούς κατακτητές. Η Ζηνόκλεια τελούσε τα Ελληνικά Μυστήρια και είχε διδάξει από μικρή την θυγατέρα της Κλεαγέτη το πώς να πολεμά τους βυζαντινούς κατακτητές. Ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του αναφέρει την Κλεαγέτη με υβριστικούς όρους. Την αποκαλεί «γύναιον εταιρικόν», «αναιδές», και ότι τάχα έκανε μαγγανείες. Όμως της αναγνωρίζει, αν και με υβριστικό τόνο, ότι ήταν μάντισσα και ότι ήταν ατρόμητη, καθώς πλησίαζε μόνη της μέχρι τα φυλάκια των βυζαντινών και τους προκαλούσε σε πόλεμο.”
Πόσα άλλα ψέματα θα υποστούμε χάριν της “Εθνικής μας θρησκείας;”
Πηγές εικόνωνhttp://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/nikhforos-fwkas-o-leukos-thanatos-twn-sarakhnwn
http://www.hellenica.de/Griechenland/Byzanz/GR/NikiforosIIFokas.html
http://www.hellenica.de/Griechenland/Byzanz/GR/NikiforosIIFokas.html
Αναληθής η σφαγή των Κρητών το 961
»Αισθάνομαι μεγαλύτερη ασφάλεια κοντά σε ένα Πύρρωνα παρά σε έναν απόστολο Παύλο, επειδή μια σκωπτική σοφία είναι πιο ήπια από μιαν αποχαλινωμένη αγιότητα. Μέσα σε ένα φλογερό πνεύμα ξαναβρίσκουμε μεταμφιεσμένο το αρπαχτικό ζώο· δεν είναι...
»Αισθάνομαι μεγαλύτερη ασφάλεια κοντά σε ένα Πύρρωνα παρά σε έναν απόστολο Παύλο, επειδή μια σκωπτική σοφία είναι πιο ήπια από μιαν αποχαλινωμένη αγιότητα. Μέσα σε ένα φλογερό πνεύμα ξαναβρίσκουμε μεταμφιεσμένο το αρπαχτικό ζώο· δεν είναι εύκολο να γλυτώσει κανείς από τα νύχια ενός προφήτη. Είτε επικαλείται το θεό, είτε επικαλείται την πόλη ή άλλα προσχήματα, απομακρυνθείτε, σάτυρος της μοναξιάς σας, δε σας συγχωρεί να ζείτε εντεύθεν των αληθειών και των παραφορών του, θέλει να σας κάνει μέτοχο της υστερίας και του αγαθού του, να σας το επιβάλει και να σας παραμορφώσει. Ένα ον ιδεόληπτο που δεν θα επιζητούσε να μεταδώσει την πίστη του στους άλλους, είναι ένα φαινόμενο ξένο στη γη μας, όπου η δαιμονοπληξία της σωτηρίας καθιστά τη ζωή αποπνιχτική.
Κοιτάχτε γύρω σας, παντού Μορμόνες που κάνουν κήρυγμα, κάθε θεσμός μεταφράζει μιαν αποστολή, τα δημαρχεία έχουν το απόλυτό τους όπως και οι εκκλησίες, η διοίκηση με τους διακανονισμούς της, μεταφυσική προς χρήση πιθήκων. Όλοι πασχίζουν να βελτιώσουν τη ζωή όλων, οι ζητιάνοι, ακόμα και οι ανίατοι αυτό ποθούν, οι πάροδοι του κόσμου και τα άσυλα βρίθουν από αναμορφωτές. Η λαχτάρα να προκαλεί γεγονότα επιδρά πάνω στον καθένα σαν μια διανοητική διαταραχή ή σαν μια ηθελημένη κατάρα. Τι είναι η κοινωνία; Μια κόλαση από σωτήρες! ο Διογένης με το φανάρι του έψαχνε να βρει κάποιον αδιάφορο. Α Δ Ι Α Φ Ο Ρ Ο.- Εμίλ Σιοράν
«Ή λέγε τι σιγής κρείττον, ή σιγήν έχε»
Ή να λες κάτι καλύτερο από την σιωπή ή να σωπαίνεις – Ευριπίδης
Ή να λες κάτι καλύτερο από την σιωπή ή να σωπαίνεις – Ευριπίδης
«Οι άνθρωποι ποτέ δεν ψεύδονται τόσο πολύ όσο έπειτα από ένα κυνήγι, στη διάρκεια ενός πολέμου ή πριν από εκλογές» -Όττο φον Μπίσμαρκ
***
Περί τής σφαγής τών Κρητών το 961, από τον Νικηφόρο Φωκά
Εδώ και μερικά χρόνια, περιφέρεται στο Διαδίκτυο ένα κείμενο, με το οποίο υποστηρίζεται, ότι 270.000 Κρήτες σφαγιάσθηκαν το 961 από τον Αρμένιο αρχιστράτηγο και μετέπειτα αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Νικηφόρο Φωκά. Στο κείμενο αναφέρεται ως βασικός λόγος που επέφερε αυτό το συμβάν, η καταστολή τής επαναστατικής προσπάθειας τών Ελλήνων για να αποτινάξουν τον βυζαντινό ζυγό. Ακολουθεί ως έχει το πρωτότυπο κείμενο, που φαίνεται να πηγάζει, από την ιστοσελίδα τών δωδεκαθεϊστών.
Η Γενοκτονία 270.000 Ελλήνων το 961 από τους βυζαντινούς κατακτητές
Καθ’ όλη την διάρκεια της χιλιετούς βυζαντινής αυτοκρατορίας η Κρήτη ήταν το κόκκινο πανί για τους βυζαντινούς κατακτητές. Γι’ αυτό την αιματοκύλησαν πολλές φορές.
Το 727 οι Κρητικοί όχι μόνον συμμετέχουν μαζί με όλους τους Έλληνες στην Μεγάλη Επανάσταση κατά των βυζαντινών, αλλά επιπλέον ετοιμάζουν πανστρατιά και επιτίθενται κατά της Κωνσταντινουπόλεως για να εκθρονίσουν(!!!) τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ’ τον Ίσαυρο. Αρχηγό τους είχαν έναν Κρητικό ονόματι Κοσμά, ο οποίος ήταν μεγαλοπρεπής, ωραίος και γενναίος. Και παραλίγο να κατάφερναν να κυριαρχήσουν σε όλη την Μεσόγειο, όπως αναφέρει στην «Ιστορία των Σφακίων» ο ηγούμενος Γρηγόριος Παπαδοπετράκης.
Όμως οι λογαριασμοί βυζαντινών και Κρητικών παρέμεναν από αιώνες ανοικτοί και δεν έκλεισαν ποτέ. Ο Αλέξιος Κομνηνός, δια του υιού του Ισαακίου, το 1192, στέλνει απειλητική επιστολή προς το νησί της Κρήτης. Απειλούσε ότι αν δεν υποταχθούν στο βυζάντιο οι Κρητικοί, θα εξολοθρεύσει όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά, όπως έπραξαν στο παρελθόν, έγραφε η επιστολή, ο Βελισσάριος, ο Ιουστινιανός, ο Νικηφόρος Φωκάς και ο Βάρδας ο θαλασσινός.
Οι βυζαντινοί είχαν υποστεί αναρίθμητες ήττες από τους Κρητικούς, που ήταν πολύ γενναίοι μαχητές και θεοσεβείς. Οι Κρητικοί ουδέποτε πρόδωσαν τους Πατρώους Θεούς και τα Πάτρια ειωθότα. Το παράδειγμά τους έδινε θάρρος στους άλλους Έλληνες να διατηρήσουν τον Ελληνισμό τους και την Πατρώα Ελληνική Θρησκεία. Γι’ αυτό ήθελαν να τους αφανίσουν οι βυζαντινοί κατακτητές.
Οι μνήμες από την τελευταία ήττα, ήταν ακόμη νωπές. Το 949 ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ζ’ υπέστη πανωλεθρία από τους γενναίους Κρητικούς καθώς όλο το βυζαντινό στράτευμα που έστειλε για να κατακτήσει το ηρωικό Νησί κατεσφάγη, όπως μας πληροφορεί ο Λέων Διάκονος.
Τα Κρητικά πλοία περήφανα έπλεαν στην Μεσόγειο αψηφώντας τον βυζαντινό στόλο. Και όποτε είχαν ευκαιρία έκαναν τολμηρές επιδρομές και κατέστρεφαν ολοσχερώς τον βυζαντινό στόλο. Ο Λέων Διάκονος γράφει για την «των Κρητών δυναστείαν, τραχηλιώσαν και κατά Ρωμαίων φονικόν πνέουσαν». Δηλαδή έσπερναν τον θάνατο στους βυζαντινούς οι σκληροτράχηλοι Κρητικοί, γράφει ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του.
Οι Κρητικοί ήταν ακατάβλητοι κυρίως για δύο λόγους, γράφει ο Συνεχιστής του Θεοφάνους: Πρώτον διότι είχαν διατηρήσει αλώβητο το Ελληνικό Ιερατείο τους, το οποίο προΐστατο στους Απελευθερωτικούς Αγώνες, και δεύτερον διότι ήταν φοβεροί έμποροι, κάτι που τους προσπόριζε τα αναγκαία χρήματα για τους πολέμους κατά των βυζαντινών.
Το μίσος των βυζαντινών κατά των Ελλήνων της Κρήτης αποτυπώνεται ανάγλυφα από τον παρακοιμώμενο Ιωσήφ Βρίγγα ο οποίος προσπαθεί να διεγείρει το βυζαντινό συμβούλιο κατά των Κρητικών. Ο Συνεχιστής του Θεοφάνους καταγράφει τα λόγια του Ιωσήφ: «Είναι τόσα τα δεινά που υπέστησαν οι Ρωμαίοι από τους αρνητές του Χριστού, σφαγές και καταστροφές εκκλησιών και αρπαγές περιουσιών και αιχμαλωσίες. Πρέπει να αγωνισθούμε υπέρ των Χριστιανών και να μην δειλιάσουμε από την απόσταση της θαλάσσης ούτε από τις φήμες».
Πράγματι οι γενναίοι Κρητικοί απελευθέρωναν τα παράλια της Ιωνίας από τους βυζαντινούς κατακτητές και κατέστρεφαν χριστιανικές εκκλησίες και έπιαναν χριστιανούς αιχμαλώτους για να τους ανταλλάξουν με Έλληνες.
Το 960 ο βυζαντινός αυτοκράτωρ Ρωμανός Β’ και ο παρακοιμώμενος Ιωσήφ Βρίγγας ανέθεσαν στον Αρμένιο στρατηγό Νικηφόρο Φωκά τον αφανισμό της Κρήτης και των Κρητικών. Ο τεράστιος βυζαντινός στόλος ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιουλίου 960. Αποτελείτο από 3300 πλοία που μετέφεραν στρατό και εφόδια. Οι βυζαντινοί είχαν στρατολογήσει βάρβαρα στίφη Σλαύων, Αρμενίων και Ρώσων, για να κατασφάξουν τους Έλληνες της Κρήτης.
Ο M. Canard, στο Byzance et les Arabes μας πληροφορεί ότι οι Έλληνες διέθεταν μόλις 240 πλοία και ζήτησαν από τους Άραβες πολεμοφόδια και στρατό. Εκείνο τον καιρό οι Άραβες με επικεφαλής τον Χαμβδά πολεμούσαν στο μέτωπο της Μικράς Ασίας τους βυζαντινούς κατακτητές, και έτσι δεν μπόρεσαν να τους στείλουν παρά μικρές ποσότητες πολεμοφοδίων, αλλά καθόλου στρατό. Έτσι οι γενναίοι Κρητικοί μαχητές αντιμετώπισαν μόνοι τους τον τεράστιο βυζαντινό στόλο που μετέφερε 500.000 βυζαντινούς κατακτητές στο ηρωικό Νησί.
Οι Έλληνες γρήγορα έμαθαν τα νέα και άρχισαν να οχυρώνωνται. Η ιστορία έχει καταγράψει ως επικεφαλή της ηρωικής αντιστάσεως την Κρητικοπούλα Ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη. Ο Πρίσκος στην χρονογραφία του μας πληροφορεί ότι ήταν μόλις 25 ετών το 960, και αμέσως άρχισε να εμψυχώνει τους Κρητικούς περιδιαβαίνουσα όλα τα οχυρά. Η Κλεαγέτη ήταν πολύ μορφωμένη και γόνος Ιερατικής οικογενείας. Η μητέρα της λεγόταν Ζηνόκλεια, ήταν Ιέρεια της Ήρας, και είχε πάρει μέρος στην μάχη της Κρήτης κατά των βυζαντινών το 949. Με το τόξο της είχε σκοτώσει 50 βυζαντινούς κατακτητές. Η Ζηνόκλεια τελούσε τα Ελληνικά Μυστήρια και είχε διδάξει από μικρή την θυγατέρα της Κλεαγέτη το πώς να πολεμά τους βυζαντινούς κατακτητές.
Ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του αναφέρει την Κλεαγέτη με υβριστικούς όρους. Την αποκαλεί «γύναιον εταιρικόν», «αναιδές», και ότι τάχα έκανε μαγγανείες. Όμως της αναγνωρίζει, αν και με υβριστικό τόνο, ότι ήταν μάντισσα και ότι ήταν ατρόμητη, καθώς πλησίαζε μόνη της μέχρι τα φυλάκια των βυζαντινών και τους προκαλούσε σε πόλεμο. Οι Κρητικοί Ιερείς και Ιέρειες μόλις αντίκρισαν του πρώτους βυζαντινούς στρατιώτες έκαναν καθαρμό σε όλο το Νησί για να φύγει το χριστιανικό μίασμα.
Ο Νικηφόρος Φωκάς αμέσως μετά την απόβαση αρχίζει γενική επίθεση. Σφάζει αρκετούς Κρητικούς τις πρώτες ημέρες. Νοιώθοντας ότι η νίκη του θα είναι εύκολη εξ αιτίας του τεραστίου όγκου του στρατεύματός του, δίνει 10.000 βυζαντινούς στρατιώτες στον στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά και τον διατάσσει να εισβάλει στην ενδοχώρα του Νησιού και να κατασκοπεύσει τους Κρητικούς.
Η ατρόμητη Ιέρεια Κλεαγέτη απαντά με ανταρτοπόλεμο. Βάζει τις Κρητικοπούλες να δίνουν κρασί στους βυζαντινούς στρατιώτες, να τους μεθούν και να αποσπούν πληροφορίες. Αφού τους διέλυσαν την πειθαρχία η Κλεαγέτη διέταξε τους 400 Κρητικούς που είχε υπό τις διαταγές της να λάβουν θέσεις μάχης στα βουνά.
Μόλις οι Κρητικοί είδαν τους βυζαντινούς αποδιοργανωμένους ξεκίνησαν επίθεση με επικεφαλής την ηρωική Ιέρεια της Αρτέμιδος. Οι βυζαντινοί αντιστάθηκαν με σθένος. Η Κλεαγέτη σημάδεψε με το τόξο της τον βυζαντινό στρατηγό Νικηφόρο Παστιλά, κτύπησε το άλογό του και τον ανάγκασε να ξεκαβαλικέψει. Αμέσως χύμηξε πάνω του με το τσεκούρι της και τον σκότωσε.
Οι βυζαντινοί σε αυτή την δεύτερη φάση του αγώνος τράπηκαν σε φυγή αλλά οι Κρητικοί τους πήραν στο κυνήγι. Ελάχιστοι από τους στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά κατόρθωσαν να επιστρέψουν ζωντανοί στο στρατόπεδο του Νικηφόρου Φωκά. Ο Φωκάς, ωσάν να κτυπήθηκε από κεραυνό, μόλις άκουσε τα νέα άρχισε να ετοιμάζει ενέδρες. Άρχισε να πολιορκεί τον Χάνδακα (Ηράκλειο).
Ο Πρίσκος, έχει καταγράψει το πώς απευθύνθηκε στους στρατιώτες του λέγων ότι «Δεν νομίζω να αγνοεί κανείς σας την επιθετικότητα και το θράσος των απογόνων της Αριάδνης, τις τόσες διαρπαγές και τα φονικά που έχουν διαπράξει κατά των Ρωμαίων. Δεν ανέχεται η εκκλησία του Χριστού να λυμαίνωνται το χριστεπώνυμο πλήθος οι ειδωλολάτρες. «Μην εξοκείλετε στην απειθαρχία και την καλοπέραση διότι θα πάθετε ότι και οι στρατιώτες του Νικηφόρου Παστιλά. Ας μην σπαταλάμε τον καιρό μας με οκνηρία και μέθη, αλλά παραμένοντας Ρωμαίοι ας επιδείξουμε στον πόλεμο κατά των ειδωλολατρών το γενναίο μας φρόνημα».
Μετά πήρε τον στρατό του και άρχισε επίθεση καθώς είχε πληροφορίες ότι 40.000 Κρητικοί ετοιμάζονταν να του επιτεθούν αιφνιδιαστικά και να τον εκδιώξουν από το Νησί. Ο Νικηφόρος Φωκάς περίμενε να νυκτώσει και επιτέθηκε το βράδυ στους Κρητικούς, οι οποίοι δεν άκουσαν την Κλεαγέτη και έκαναν το λάθος να κατασκηνώσουν σε πεδιάδα.
Εκεί ο Νικηφόρος Φωκάς τους έπιασε στον ύπνο, απροετοίμαστους, και τους έσφαξε όλους. Ο Νικηφόρος Φωκάς, για να αποδείξει το πόσο βάρβαρος ήταν και το πόσο μισούσε τους Έλληνες, διέταξε τους στρατιώτες του να κόψουν τα κεφάλια των Ελλήνων και να τα μαζέψουν σε σακκιά.
Ύστερα διέταξε να τα καρφώσουν σε κοντάρια και να τα τοποθετήσουν μπροστά στο κάστρο του Χάνδακος. Μετά, όπως διασώζει ο Λέων Διάκονος, ο Φωκάς διέταξε όσα κεφάλια Κρητικών περίσσεψαν να τα εκσφενδονίζουν με τις βαλλίστρες μέσα στα τείχη του κάστρου.
Οι Κρητικοί μόλις ανεγνώρισαν τους ομοφύλους των, ξέσπασαν σε οιμωγές. Ακούστηκαν κλάματα. Τρόμος κατέλαβε το στρατόπεδο των Κρητικών. Ακούστηκαν κραυγές και θρήνοι ωσαν η πόλη να είχε ήδη κατακτηθεί. Μολονότι δεν είχαν καμμία διάθεση για ειρήνη με τους βυζαντινούς, τώρα είχαν χάσει το θάρρος τους. Εκείνη την δύσκολη στιγμή εμφανίστηκε στα τείχη η νεαρή Ιέρεια Κλεαγέτη. Το πρόσωπό της έλαμπε από ζωντάνια όταν ενθάρρυνε τους Κρητικούς.
Ο Πρίσκος διέσωσε τα λόγια της: «Γενναίοι άνδρες και γυναίκες, αιώνες τώρα πολεμούμε τους Ρωμαίους. Οι Θεοί δεν μας εγκατέλειψαν, πάντα στέκονται στο πλευρό μας. Μόλις κατατροπώσαμε τους Ρωμαίους του Παστιλά. Τώρα θα λιποψυχήσουμε μπροστά σ’ έναν ασεβή Ρωμαίο; Εμπρός! Τραβήξτε τα σπαθιά. Ακονίσατε τους πελέκεις. Τεντώσατε τα βέλη. Θάνατος στους Ρωμαίους κατακτητές. Βοήθησέ μας Τοξόκλυτη Θεά. Ίσιωσε τα θανατηφόρα βέλη μας να βρουν τον στόχο τους».
Η νεαρή Ιέρεια αμέσως διατάζει επίθεση. Εμψυχωμένοι από την ατρόμητη Ιέρειά τους που όρμησε πρώτη, 35.000 Κρητικοί, μαζί και γυναικόπαιδα, εφορμούν εναντίον των βυζαντινών κατακτητών. Ο Νικηφόρος Φωκάς ταράζεται από την ξαφνική αντεπίθεση. Αλλά πριν προλάβει να συνέλθει καταμετρά 90.000 χιλιάδες νεκρούς, οι περισσότεροι από τα επίλεκτα βυζαντινά σώματα των Αρμενίων.
Ο Νικηφόρος Φωκάς αναγκάζεται να σαλπίσει υποχώρηση. Έβλεπε πιά ότι ήταν πολύ δύσκολο να κατατροπώσει τους Κρητικούς και μάλιστα με τέτοια οχυρά. Αποφάσισε, γράφει ο Λέων Διάκονος, να πολιορκήσει τον Χάνδακα(Ηράκλειο). Αποφάσισε να λιμοκτονήσει τους Κρητικούς μέχρις ότου κατασκευάσει νέες πολιορκητικές μηχανές. Έτσι τελείωσε ο χειμώνας του 960-961.
Κατά την διάρκεια του χειμώνος δεν έπαυσαν τελείως οι εχθροπραξίες. Ομάδες καταδρομών των Κρητικών κτυπούσαν συνεχώς τους βυζαντινούς κατακτητές. Οι απώλειες των Κρητικών έφτασαν τις 30.000 νεκρούς και των βυζαντινών τις 110.000 νεκρούς, αναφέρει ο M. Canard στο Byzance et les Arabes.
Στο τέλος Φεβρουαρίου του 961, ο Νικηφόρος Φωκάς άρχισε πάλι τον πόλεμο με νέο στρατό και εφόδια που παρέλαβε από την Κωνσταντινούπολη. Αντιθέτως η θέση των Κρητικών γινόταν όλο και πιό δύσκολη καθώς τα τρόφιμα λιγόστευαν και ο ναυτικός αποκλεισμός του Νησιού δεν επέτρεπε τον ανεφοδιασμό.
Οι στρατιωτικοί αρχηγοί των Κρητικών, Ναύκλος και Ανεμάς, έκαναν συμβούλιο και αποφάσισαν να περιμένουν, μέσα στην πόλη, βοήθεια από τους Άραβες. Όμως η Κλεαγέτη τους είπε να συνεχίσουν τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά και να μην πολεμήσουν μέσα στην πόλη διότι το κάστρο ίσως να μην αντέξει την πολιορκία. Τελικά υπερίσχυσε η γνώμη του Ανεμά, η οποία δυστυχώς απεδείχθη μοιραία.
Οι βυζαντινοί κατακτητές άρχισαν την πολιορκία σκάβοντας κάτω από την τάφρο και άρχισαν να ξεκολλούν πέτρες από το τείχος. Πρόσθεσαν ξύλα στα υποστηρίγματα και τους έβαλαν φωτιά. Σε λίγο η φωτιά απανθράκωσε τα υποστηρίγματα και δύο επάλξεις του κεντρικού τείχους κατέρρευσαν. Αμέσως όρμησαν στην πόλη τα βυζαντινά στίφη και άρχισαν γενική σφαγή χωρίς να κάνουν διάκριση αμάχου και μαχομένου πληθυσμού. Τα γυναικόπαιδα έτρεχαν να κρυφτούν στα σοκάκια αλλά οι βυζαντινοί τους εξολόθρευαν ανηλεώς. Για τρεις ολόκληρες ημέρες δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να σφάζουν άμαχο πληθυσμό.
Η κατάκτηση της Κρήτης ολοκληρώθηκε στις 7 Μαρτίου 961. Οι πηγές κατέγραψαν 200.000 νεκρούς Κρητικούς, μαζί με τα γυναικόπαιδα, που γενοκτόνησαν οι βυζαντινοί υπάνθρωποι. Μαζί με τους ήδη νεκρούς Κρητικούς στα πεδία των μαχών, το Ολοκαύτωμα της Κρήτης αριθμεί 270.000 νεκρούς, σφαγιασθέντες από τα βυζαντινά στίφη του Νικηφόρου Φωκά.
Ο Νικηφόρος Φωκάς, χωρίς κανένα ίχνος θεοσέβειας, ανδρείας και πολιτισμού, ζήτησε να βρουν το πτώμα της Ιέρειας Κλεαγέτης. Μόλις οι βυζαντινοί το βρήκαν, ο βάρβαρος Αρμένιος στρατηγός διέταξε να της κόψουν το κεφάλι και να το καρφώσουν σε ένα κοντάρι. Αφού το έφτυσε, το περιέφερε πάνω στο άλογό του ως τρόπαιο.
Ο Νικηφόρος Φωκάς για να ολοκληρώσει την καταστροφή της Κρήτης διατάσσει την φυλετική αλλοίωση του Κρητικού λαού. Εγκαθιστά στο ηρωικό Νησί βαρβάρους Σλαύους, Ρώσους και Αρμένιους. Επιπλέον διατάσσει τους μοναχούς των χριστιανών να εκχριστιανίσουν βιαίως τον Κρητικό λαό. Ο Νίκων ο «Μετανοείτε» αποβιβάζεται στην Κρήτη με προστασία βυζαντινής φρουράς και αρχίζει νέες σφαγές.
Παρά την τρομακτική γενοκτονία, οι Κρητικοί ανένηψαν και συνέχισαν τον Ιερό Αγώνα για Ελευθερία, κάτι που αποδεικνύεται με την απειλητική επιστολή που έστειλε ο Αλέξιος Κομνηνός το 1192, όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου μας.
Η Γενοκτονία 270.000 Κρητικών από τους βυζαντινούς κατακτητές το 961 έχει χαραχθεί βαθιά στην μνήμη όλων των Ελλήνων παρά τις προσπάθειες των νεοβυζαντινών κατακτητών να την διαγράψουν. Ξεπερνώντας κάθε όριο θράσους, ο «πατριάρχης» των χριστιανών Βαρθολομαίος, πριν από δύο χρόνια, έστησε τον …ανδριάντα(!) του Νικηφόρου Φωκά στην Κρήτη(!!!). Όπως δείχνουν τα γεγονότα υπάρχουν ακόμη ανοικτοί λογαριασμοί μεταξύ Ελλήνων και βυζαντινών …
Πηγές:
Λέων Διάκονος, Ιστορία.M. Canard, Byzance et les Arabes.
Πρίσκος, Κρητικά, στην συλλογή Jus Graeco-Romanum.
Γρηγορίου Παπαδοπετράκη, Ιστορία των Σφακίων, Αθήνα 1971
Λέων Διάκονος, Ιστορία.M. Canard, Byzance et les Arabes.
Πρίσκος, Κρητικά, στην συλλογή Jus Graeco-Romanum.
Γρηγορίου Παπαδοπετράκη, Ιστορία των Σφακίων, Αθήνα 1971
Ισίδωρος Ηλιάκης
Κρήτη, Παλάτι Κνωσού 1600-1450 π.κ.ε.
Πολλές Ανακρίβειες [σκόμιμες άραγε;]
Παρ’ ότι οι διώξεις τών Ελλήνων και τών ελληνιζόντων κατά την περίοδο τής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, δεν είναι αμφισβητήσιμες (τουναντίον μάλιστα…), εν τούτοις, το άνωθεν κείμενο φαίνεται να βρίθει ανακριβειών -αν όχι, σκόπιμων παραχαράξεων- με διάσπαρτους κάποιους κόκκους αληθείας. Με λίγα λόγια, φαντάζει κάπως υπερβολικό (ελληνιστί: «too much»), σε σημείο που να αναγκάζεται κάποιος να κάνει τον δικηγόρο τών Ρωμιών ιουδαιοχριστιιανών λατρών τού θεοκρατικού Βυζαντίου, που κατέστρεψε τον Ελληνισμό και το ελληνικό πνεύμα.
Ακόμα κι αν παραβλέψει κάποιος, πως οι -επίσης- κατακτητές τής Κρήτης, Άραβες, παρουσιάζονται στο κείμενο, λίγο ή πολύ, όχι σαν εξουσιαστές, αλλά σαν φίλοι και σύμμαχοι τών εντόπιων κατοίκων τού νησιού (τούς οποίους φρόντισαν να εξισλαμίσουν βέβαια), θα οδηγηθεί σε μερικά λογικά αδιέξοδα… Πριν ξεκινήσει η εκστρατεία κατά της Κρήτης οι Βυζαντινοί απέστειλαν διπλωμάτες σε διάφορα αραβικά κράτη για να βολιδοσκοπήσουν τις ηγεσίες τους εάν ήταν διατεθειμένες να βοηθήσουν τους Άραβες της Κρήτης. Για λόγους που δεν γίνεται να αναπτυχθούν σε λίγες μονο σειρές, οι υπόλοιποι Άραβες ήταν γενικά διστακτικοί καθώς άλλοι υφίσταντο σημαντικά πλήγματα στην Μικρά Ασία, ενώ οι Άραβες της Ιφρικίγια (Βόρειας Αφρικής) ήθελαν τον περιορισμό του Αραβικου Εμιράτου της Κρήτης για τους δίκους τους ιδιοτελείς σκοπους …
Είναι αστείο να μιλάμε για συνεργασία Βυζαντινών και Αράβων και πολύ περισσότερο να μνημονεύεται το έργο του Canard που αναφέρει τα ακριβώς αντίθετα απο όσα περιγράφει το άρθρο. Φυσικά για όποιον θέλει να το ψάξει υπάρχει και η αραβική χρονογραφία του Tabari που μας δίνει τις αραβικές έριδες και απο την άλλη πλευρά.
Για ποιες απελευθερωτικές επαναστάσεις μιλάμε, όταν μέχρι τον 10ο αιώνα, είχε επιτευχθεί σχεδόν ο πλήρης εκχριστιανισμός τής επικράτειας τής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο); Και για ποιούς Έλληνες; Ο περιβόητος Αρμένιος εκχριστιανιστής, Νίκων ο Μετανοείτε (κι όχι μόνο αυτός) συνέχιζε το «θεάρεστο» έργο του, κλείνοντας και τις τελευταίες εστίες «ειδωλολατρών» που απέμειναν στον νότιο ελλαδικό χώρο (και όχι φυσικά με τον σταυρό στο χέρι).
Δεν υπάρχουν Έλληνες πλέον. Υπάρχουν χριστιανοί. Επαναστάσεις έγιναν, αλλά όχι για τον λόγο που περιγράφει το κείμενο. Είναι η εποχή τής εικονομαχίας και οι όποιες εξεγέρσεις αναφέρονται εδώ, είχαν ως σημείο εκκίνησης το θέμα αυτό. Αρχικά γίνεται επίκλιση τής «Ιστορίας τών Σφακίων», τού ηγούμενου Γρηγόριου Παπαδοπετράκη:
Το 727 οι Κρητικοί όχι μόνον συμμετέχουν μαζί με όλους τους Έλληνες στην Μεγάλη Επανάσταση κατά των βυζαντινών, αλλά επιπλέον ετοιμάζουν πανστρατιά και επιτίθενται κατά της Κωνσταντινουπόλεως για να εκθρονίσουν(!!!) τον αυτοκράτορα Λέοντα Γ’ τον Ίσαυρο. Αρχηγό τους είχαν έναν Κρητικό ονόματι Κοσμά, ο οποίος ήταν μεγαλοπρεπής, ωραίος και γενναίος. Και παραλίγο να κατάφερναν να κυριαρχήσουν σε όλη την Μεσόγειο, όπως αναφέρει στην «Ιστορία των Σφακίων» ο ηγούμενος Γρηγόριος Παπαδοπετράκης.
Τί αναφέρει όμως ο Παπαδοπετράκης;
Προϊόντος του χρόνου οι μεν κρατούντες απώλεσαν διαφθαρέντες το γόητρον αυτών εν Κρήτη, οι δε κάτοικοι εξαναστάντες ένεκεν της κακοδιοικήσεως και των πολλών φόρων, απεπειράθησαν την ριζικήν των καθεστώτων ανατροπήν. Εκίνησαν όθεν πανστρατιά το 727 κατά της Κωνσταντινουπόλεως, όπως εκθρονίσωσι τον αυτοκράτορα Λέοντα και αναγορεύσωσι τοιούτον έναν αγύρτην, ονομαζόμενον Κοσμάν, αλλά νικηθέντες και πολλάς τιμωρίας και σφαγάς υποστάντες υπετάγησαν αύθις ελεεινώς. Ο Κοσμάς ούτος ην Κρης, ύφους μεγαλοπρεπούς, ωραιότατος και γενναίος, δι’ ου ενόμισαν ίσως οι Κρήτες ότι ηδύναντο αποκτήσαι και αύθις την πάλαι κυριαρχίαν των επί της Μεσογείου!
(«Ιστορία των Σφακίων, ήτοι μέρος της Κρητικής Ιστορίας», α’ έκδοση 1888).
Αν και ο Παπαδοπετράκης, δεν αναφέρει ότι ο λόγος τής «πανστρατιάς» ήταν η απαγόρευση τής λατρείας τών εικόνων, που επέβαλε ο αυτοκράτορας Λέοντας Γ’, εν τούτοις είναι αρκετά σαφές, ότι δεν μιλάμε για απελευθέρωση, αλλά για αλλαγή καθεστώτος, «ένεκεν της κακοδιοικήσεως και των πολλών φόρων». Αξίζει δε ίσως να σημειωθεί, πως ο Παπαδοπετράκης, δεν αναφέρει τον Κοσμά, μόνο ως «μεγαλοπρεπή, ωραίο και γενναίο», αλλά πρωτίστως ως «αγύρτη»· έναν χαρακτηρισμό που αποσιωπά ο συντάκτης τού κειμένου.
Ο Κοσμάς, παρακινούνταν και είχε την υποστήριξη τού πάπα Γρηγόριου Β’, ο οποίος με αφορμή μια έκρηξη τού ηφαιστείου τής Σαντορίνης, κατόρθωσε να πείσει πολύ κόσμο, ήταν αυτή ήταν ένδειξη θυμού τού Θεού, για την ασέβεια προς τις εικόνες. Επιπλέον, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, ο Παπαδοπετράκης είναι φανερό ότι θεωρεί τον αυτοκρατορικό θρόνο ελληνικό και τον Ιουστινιανό …Έλληνα: «…απαρατηρήτως να περιέλθη και αυτός ο αυτοκρατορικός θρόνος εις Έλληνας το 529 επί Ιουστινιανού» (σελ. 80-81). Η Κρήτη ήταν απόλυτα εκχριστιανισμένη ήδη απο το 365 μ.κ.ε και ανήκε με βάση την εκκλησιαστική Οργάνωση στον Πάπα της Ρώμης. Πολύ αργότερα υπήχθη στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης.
Μάλιστα, κάποιες άλλες επιδρομές, που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορα σημεία τής βυζαντινής επικράτειας, δεν ήταν και τόσο … επαναστατικές. Όπως η περίπτωση τού Λέοντα τού Τριπολίτη, εξισλαμισμένου χριστιανού τής Κρήτης, ο οποίος επέδραμε στην Μακεδονία το 904 κι αφού μετά από καταστροφές και σφαγές αιχμαλώτισε πάνω από 20.000 κατοίκους της, τούς οποίους στην συνέχεια, μέσω τού Χάνδακα (Ηράκλειο) τούς διοχέτευσε στα σκλαβοπάζαρα τής Κύπρου και τής Συρίας. Παρόμοιες τέτοιες …επαναστατικές πράξεις (δηλαδή πειρατικές επιδρομές), δεν ήταν άγνωστο φαινόμενο τότε. Όπως αυτή που αναφέρει ο συντάκτης στο κείμενό του.
Τα Κρητικά πλοία περήφανα έπλεαν στην Μεσόγειο αψηφώντας τον βυζαντινό στόλο. Και όποτε είχαν ευκαιρία έκαναν τολμηρές επιδρομές και κατέστρεφαν ολοσχερώς τον βυζαντινό στόλο. Ο Λέων Διάκονος γράφει για την «των Κρητών δυναστείαν, τραχηλιώσαν και κατά Ρωμαίων φονικόν πνέουσαν». Δηλαδή έσπερναν τον θάνατο στους βυζαντινούς οι σκληροτράχηλοι Κρητικοί, γράφει ο Λέων Διάκονος στην Ιστορία του.
Εδώ, ο συντάκτης τού κειμένου, έχει αφαιρέσει -σκοπίμως προφανώς- μία λέξη, η οποία αλλάζει εν πολλοίς την σημασία του. Διότι το πρωτότυπο κείμενο, γράφει για την «των Αραβιτών Κρητών δυναστείαν» (Λέων Διάκονος, Ιστορία, 1,2, εκδ. Βόννης, 1828). Αναφέρεται δηλαδή, σε επιδρομές που έκαναν οι Άραβες τής Κρήτης.
Ο συντάκτης τού κειμένου, συνεχίζει παρακάτω, αναφέροντας μια ιέρεια τής θεάς τού Δωδεκάθεου, Αρτέμιδος, ονόματι Κλεαγέτη, η οποία υποτίθεται ότι εμψύχωνε τούς Κρήτες μαχητές ενάντια στους Βυζαντινούς. Η παραπομπή οδηγεί και πάλι στον Λεόντιο. Μόνο που ο Λεόντιος δεν γράφει περί καμμίας Κλεαγέτης και πολύ περισσότερο καμμίας ιέρειας, που φαίνεται να είναι επινόηση τού συγγραφέα!!!
Εν ώ δε ο στρατηγός την ίλην κατά μέτωπον εκρατύνετο, και εις πλαίσιον τας δυνάμεις συνέταττε, γύναιον εταιρικόν, ακκιζόμενον τε και θρυπτόμενον, ιταμόν επιεικώς τυγχάνον και αναιδές, των προμαχεώνων προκύπτον, γοητείας εποιείτο τινας και επωδάς. Λέγεται γαρ κατόχους είναι Κρήτας μαντείαις και βωμολοχίαις και πλάνες, προς των Μανιχαίων και του Μωάμεθ παρειληφότας ανέκαθεν. Ου ταύτη δε μόνον το ιταμόν εκείνο γύναιον το αναιδές και ακόλαστον επεδείκνετο. Αλλά και, τον χιτωνίσκον παρά το μέτρον ανασεσυσυρκός και απογυμνούν τα μέρη του σώματος, ες τον στρατηγόν επέσκωπτεν επαρώμενον. Και δη τις των ευστόχων τοξοτών, την νευράν εντεινάμενος, βάλλει το ακόλαστον γύναιον, και χαμαιρριφές των πύργων κατήνεγκε, διαρραγέν αυτίκα, και το ψυχίδιον αποφύσησαν, και τίσιν της ύβρεως τον οικτρόν επισπασάμενον όλεθρον.
Με λίγα λόγια, αναφέρεται σε κάποια ανώνυμη πόρνη που προκαλούσε, έβριζε και κορόιδευε τούς στρατιώτες τού βυζαντινού στρατού, από τα τείχη τών πολιορκημένων.
Οι αναφορές σε 270.000 σφαγιασθέντες Κρήτες, είναι άγνωστο από που προκύπτουν και επικαλείται αυτόν τον αριθμό ο συντάκτης, καθώς δεν αναφέρει επακριβώς τις πηγές του στο συγκεκριμένο ζήτημα, φαίνεται να υπάρχει αναφορά περί 200.000 νεκρών στην εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», την οποία πάντως ο συντάκτης δεν συμπεριλαμβάνει στις πηγές του. Βεβαίως, κατά την ανακατάληψη τής Κρήτης από τούς Άραβες (γιατί εναντίον αυτών εκστράτευσε ο βυζαντινός στρατός), πιθανότατα θα πραγματοποιήθηκαν και σφαγές από τον στρατό τού Νικηφόρου Φωκά (πρωτίστως φυσικά επί τών αντιπάλων Αράβων), αλλά προφανώς όχι σε τέτοια έκταση, γιατί τότε θα μιλούσαμε για πλήρη αφανισμό τού πληθυσμού τού νησιού, που είναι μάλλον αμφίβολο ότι έφτανε αυτόν τον αριθμό. Είναι άγνωστο επίσης, αν στον αριθμό αυτόν συμπεριλαμβάνονται οι Άραβες κατακτητές και οι εξισλαμισμένοι κάτοικοι τού νησιού. Σύμφωνα με τον Λεόντιο πάντως, οι νεκροί Άραβες στρατιώτες ανέρχονταν περί τούς 40.000.
[Η Γενοκτονία 270.000 Ελλήνων το 961 από τους βυζαντινούς κατακτητές] Το νούμερο αυτό δεν αποδεικνύεται από καμιά πηγή και πολύ περισσότερο δεν αναφέρεται ο όρος « Έλληνες».
Ας υπογραμμιστεί εδώ και ο όρος «απελευθέρωση τής Κρήτης», που αναφέρουν οι Νεορωμιοί ιουδαιοχριστιανοί, που έφτασαν στο σημείο να στήσουν και άγαλμα τού Φωκά στο κέντρο τού Ηρακλείου (έμπροσθεν Πάρκου Γεωργιάδη, κοντά στην Πλατεία Ελευθερίας). Φυσικά και δεν πρόκειται για απελευθέρωση, αλλά για ανακατάληψη ενός φοροδοτικού πόρου τής βυζαντινής επικράτειας που απώλεσε για κάποιο διάστημα. Η Κρήτη ήταν απόλυτα πιστή στην Αυτοκρατορία(ακόμη και σε επαναστάσεις όπως του Θωμά του Σλάβου) και μάλιστα αποτελούσε και ξεχωριστό θέμα – στρατιωτικοδιοικητική περιφέρεια. Κι αυτό διαφαίνεται έντονα μέσα από τις ελάχιστες αλήθειες που αναφέρει το κυρίως κείμενο, με παραπομπή στην επιστολή τού αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού, το 1182, όπου όντως απειλεί τούς κατοίκους τής Κρήτης ότι θα πάθουν ότι έπαθαν και στο παρελθόν δηλαδή φωτιά και τσεκούρι, αν εξακολουθούν να είναι ασυνεπείς προς τις υποχρεώσεις προς την κεντρική διοίκηση:
Αλέξιος ο Κομνηνός & πορφυρογέννητος, βασιλεύς Κωνσταντινουπόλεως νέας Ρώμης […]
Διά της εξουσίας ταύτης γράφομεν προς εσάς τους κατοίκους της Κρήτης, όπου ωσάν άφρονες και λωλοί όπου ιδία σας θελήσει γίνεσθε, καθώς και οι παρέμπροσθέν σας, όπου εκατοίκουν εις αυτο το νησί πιστοί και άπιστοι εγείνατε απειθείς της ημών βασιλείας και αφανιστήκατε από τον κραταιόν στρατηγόν Βελισσάριον, από τον πρώην ημών αγιώτατον Βασιλέα μέγαν Ιουστινιανόν, και πάλιν από τον κραταιόν Φωκάν, και μετέπειτα από τον ανδρειωμένον και δυνατόν εις τους πολέμους Βάρδαν τον θαλασσινόν, και τούτο όλον εγένετο δια την παράβασιν και αποστασίαν, καθώς και εσείς τώρα κάνετε και γίνεσθε απειθείς της ημών βασιλείας, κυριεύοντες το νησί της Κρήτης όπου δεν δίδετε βασιλικά δοσίματα και τους κριτές και επιτρόπους της ημών βασιλείας δεν δέχεσθε, αλλά με πολλήν εντροπήν και καταφρόνησιν εις ημάς τους αποστέλλετε.
Δια τούτο με βουλήν Συνοδικήν των Παναγιωτάτων Πατριαρχών και ετέρων Αρχιερέων και με γνώμην ολωνών των Αρχόντων της βασιλικής Βουλής δια τον τέλειον και ακατάκρατον σας αφανισμόν, ολωνών όπου κατοικείτε εις το νησί της Κρήτης, γυναικών και παιδίων και πραγμάτων σας, πέμπομεν ένα μέρος μικρόν απο τας δυνάμεις του βασιλέως ημών. Ήγουν κάτεργα ρ’ (100). Και ξεχωριστά το κάτεργον το βασιλικόν όπου με αυτό στέλνω δια βασιλέα και επίτροπον μας τον μυριοπόθητον και φιλτάτον μου υιόν Ισαάκιον, ομού με τους παρόντας ιβ’ (12) γενεών Άρχοντας της ημών βασιλείας και Βουλής, με τέλος αποφασιστικόν δια την εξολόθρευσιν και αφανισμόν σας, ανδρών, γυναικών και παιδίων, και οπού ακόμη ούτε σεις, ούτε οι πρώτοι σας, ούτε οίδετέ την ούτε ηκούσατέ την και όλους θέλουν μαζώξη δια να παιδευθήτε με τυρρανισμούς και σκληρούς θανάτους και κατά κράτους χαλασμόν, ωσάν ατοί σας είσθε αιτία δια την άμετρόν σας εξωφρένειαν. Ταύτα όλα σας γράφω και ευθέως όπου εγγίξωσι τα κάτεργα θέλετε υπάγη να προσκυνήσητε και να υποταχθήτε, θέλετε έχει παραμικράν συμπάθειαν, ειδέ και κάμετε αλλέως, θέλετε αφανισθή κατά κράτος με απόφασιν της παρούσης Βουλής όπου είνε αμετασάλευτος…
Από την άνωθεν επιστολή, στοιχειοθετείται και μια ακόμη από τις μισές αλήθειες τού κειμένου: Τον διαμοιρασμό τού νησιού σε 12 φέουδα που θα διοικούνταν από 12 άρχοντες τής αυτοκρατορικής αυλής. Φυσικά και η μετακίνηση χριστιανικού πληθυσμού (διαφόρων εθνικοτήτων) για να τονώσουν το εξασθενισμένο χριστιανικό στοιχείο τού νησιού, άμεση συνέπεια τού εξισλαμισμού μεγάλου αριθμού Κρητών από τούς Άραβες, δεν στερείται βάσης.
Το αποδεικνύουν άλλωστε και διάφορα τοπωνύμια που εξακολουθούν να υπάρχουν στο νησί όπως τα «Αρμενιανά» στην επαρχία Αμαρίου (Ρέθυμνο), ή τα «Ρωσοχώρια» στην επαρχία Πεδιάδος (Ηράκλειο). Ο κύριος λόγος όμως διαμοιρασμού τού νησιού σε φέουδα, ήταν προφανής: Διοικητικός και στρατιωτικός, έτσι ώστε να αποφεύγονται περιπτώσεις απειθαρχίας προς το κεντρικό κράτος. Για την ιστορία, ας αναφερθεί πώς αυτά τα ονόματα τών αρχόντων διασώζονται μέχρι και σήμερα στην Κρήτη (Βαρούχας, Βλαστός, Σκορδίλης, Κομνηνός, Καλλέργης, Γαβαλάς κ.ά.)
Ακρωτήρι, 17ος. Σεντ. π.κ.ε. Προϊστορικό Μουσείο, Θήρα -Σαντορίνη.
Πάμε στο Λέοντα Διάκονο που τον αναφέρει ο συντάκτης στις πηγές του
Δείτε πως αποκαλεί τους Κρήτες:
Δείτε πως αποκαλεί τους Κρήτες:
τούτῳ τῷ αὐτοκράτορι
Ῥωμανῷ εἰς ἔννοιαν ἧκε, τὴν τῶν Ἀραβιτῶν Κρητῶν δυναστείαν,
τραχηλιῶσαν καὶ κατὰ Ῥωμαίων φονικὸν πνέουσαν, τῇ τοῦ κρείτ-
τονος ῥοπῇ ἐκποδὼν ποιήσασθαι. καὶ γὰρ τῷ ἐξ ὑπογυίου τοῖς
Ῥωμαίοις συμβεβηκότι ἀτυχήματι ἀμέτρως γαυρουμένη, τὰ πα-
6.15
ράκτια τῆς Ῥωμαϊκῆς ἐπικρατείας ἐληΐζετο μάλιστα. ὅπως δὲ
τὸ πταῖσμα Ῥωμαίοις συμβέβηκεν, ἐπιτροχάδην ἐρῶ. Κων-
σταντῖνος ὁ αὐτοκράτωρ, μὴ στέγων τὴν τῶν Κρητῶν ὕβριν καὶ
7.1
τὰς λαθραίους ἐπιδρομὰς, στρατιὰν ἀξιόμαχον συνειλοχὼς καὶ
τριήρεις ἐξαρτύσας πυρφόρους μάλα συχνὰς, κατὰ τῆς Κρήτης
ἔστελλεν, ὡς αὐτοβοεὶ τὴν νῆσον αἱρήσων.
Ῥωμανῷ εἰς ἔννοιαν ἧκε, τὴν τῶν Ἀραβιτῶν Κρητῶν δυναστείαν,
τραχηλιῶσαν καὶ κατὰ Ῥωμαίων φονικὸν πνέουσαν, τῇ τοῦ κρείτ-
τονος ῥοπῇ ἐκποδὼν ποιήσασθαι. καὶ γὰρ τῷ ἐξ ὑπογυίου τοῖς
Ῥωμαίοις συμβεβηκότι ἀτυχήματι ἀμέτρως γαυρουμένη, τὰ πα-
6.15
ράκτια τῆς Ῥωμαϊκῆς ἐπικρατείας ἐληΐζετο μάλιστα. ὅπως δὲ
τὸ πταῖσμα Ῥωμαίοις συμβέβηκεν, ἐπιτροχάδην ἐρῶ. Κων-
σταντῖνος ὁ αὐτοκράτωρ, μὴ στέγων τὴν τῶν Κρητῶν ὕβριν καὶ
7.1
τὰς λαθραίους ἐπιδρομὰς, στρατιὰν ἀξιόμαχον συνειλοχὼς καὶ
τριήρεις ἐξαρτύσας πυρφόρους μάλα συχνὰς, κατὰ τῆς Κρήτης
ἔστελλεν, ὡς αὐτοβοεὶ τὴν νῆσον αἱρήσων.
Βλέπετε; Αραβίτες Κρήτες = Άραβες Κρήτες, συλλήβδην ενίοτε Κρήτες. Που είναι ο όρος Έλληνες; ΠΟΥΘΕΝΑ και όπως πολύ εύκολα συμπεραίνει κανείς ο ορος “Βυζαντινός” δεν υπάρχει πουθενά επίσης. Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους μεχρι και την τελευταία ημέρα πριν την άλωση του 1453, ΡΩΜΑΙΟΥΣ ! Πάμε και λίγο παρακάτω:
ὁ δὲ στρατηγὸς, ἐπεὶ
τῆς Εὐρώπης ἀπάρας τὴν Ἀσίαν κατείληφε, καὶ τὸ αὔθαδες καὶ
ἀτέραμνον τοῦ Χαμβδᾶν ἠνωτίζετο, καὶ νεὼς καὶ κώμας πεπυρ-
πολημένας ἑώρα, καὶ φρουρίων κατασκαφὰς, ἐρημίαν τε τῶν
κατοίκων καὶ βιαίαν ἀπαγωγὴν, ἔγνω, μὴ ἐς προῦπτον κίνδυνον
19.20
ἐνιέναι τὴν στρατιὰν, μηδὲ τῷ βαρβαρικῷ εἰς τοὐμφανὲς ἀντι-
παρατάττεσθαι πλήθει, πολλὰς μὲν ἐπανῃρημένῳ νίκας, ταῖς δὲ
παρ’ ἐλπίδα γαυριῶντι τύχαις, μυριανθρώπους τε καὶ ἐς τὸ ἀκρι-
βὲς καθωπλισμένας ἐπιφερομένῳ τὰς φάλαγγας· καὶ μάλιστα εὐ-
20.1
αρίθμητόν τε τὴν στρατιὰν καὶ οὐκ ἀξιόχρεων αὐτὸς ἐπαγόμενος,
κατεπτηχυῖάν τε τὰς τῶν Ἀγαρηνῶν εὐημερίας καὶ τὰ καθ’ ἑκά-
στην τρόπαια· κατειληφέναι δὲ μᾶλλον τὰ ἐπικαιρότατα καὶ
κρημνώδη τῶν χώρων καὶ προλοχίζειν κατὰ ταῦτα, καὶ τὰς διεξ-
20.5
όδους ὑποτηρεῖν· ὑπαντιάζειν τε τοῖς βαρβάροις ἐν τοῖς ἐπισφα-
λέσι καὶ ἀμφιταλάντοις τῶν ἀταρπιτῶν, καὶ καρτερῶς ἀγωνίζε-
σθαι, ὁπηνίκα καὶ διοδεύοιεν.
τῆς Εὐρώπης ἀπάρας τὴν Ἀσίαν κατείληφε, καὶ τὸ αὔθαδες καὶ
ἀτέραμνον τοῦ Χαμβδᾶν ἠνωτίζετο, καὶ νεὼς καὶ κώμας πεπυρ-
πολημένας ἑώρα, καὶ φρουρίων κατασκαφὰς, ἐρημίαν τε τῶν
κατοίκων καὶ βιαίαν ἀπαγωγὴν, ἔγνω, μὴ ἐς προῦπτον κίνδυνον
19.20
ἐνιέναι τὴν στρατιὰν, μηδὲ τῷ βαρβαρικῷ εἰς τοὐμφανὲς ἀντι-
παρατάττεσθαι πλήθει, πολλὰς μὲν ἐπανῃρημένῳ νίκας, ταῖς δὲ
παρ’ ἐλπίδα γαυριῶντι τύχαις, μυριανθρώπους τε καὶ ἐς τὸ ἀκρι-
βὲς καθωπλισμένας ἐπιφερομένῳ τὰς φάλαγγας· καὶ μάλιστα εὐ-
20.1
αρίθμητόν τε τὴν στρατιὰν καὶ οὐκ ἀξιόχρεων αὐτὸς ἐπαγόμενος,
κατεπτηχυῖάν τε τὰς τῶν Ἀγαρηνῶν εὐημερίας καὶ τὰ καθ’ ἑκά-
στην τρόπαια· κατειληφέναι δὲ μᾶλλον τὰ ἐπικαιρότατα καὶ
κρημνώδη τῶν χώρων καὶ προλοχίζειν κατὰ ταῦτα, καὶ τὰς διεξ-
20.5
όδους ὑποτηρεῖν· ὑπαντιάζειν τε τοῖς βαρβάροις ἐν τοῖς ἐπισφα-
λέσι καὶ ἀμφιταλάντοις τῶν ἀταρπιτῶν, καὶ καρτερῶς ἀγωνίζε-
σθαι, ὁπηνίκα καὶ διοδεύοιεν.
Εδώ ο Διάκονος μιλά για τις φοβερές λεηλασίες που προκάλεσε το στράτευμα του Χαμδάν στην Ασία και προφανώς δεν ήταν σύμμαχος των Βυζαντινών, ώστε να του ζητήσουν και ενισχύσεις μάλιστα !!!! Αν θέλετε να δείτε μια πραγματική γενοκτονία των “Βυζαντινών” ψάξτε το θέμα των Μανιχαίων και των Παυλικιανών.
Η ιστορία είναι έρευνα και όταν αναφέρουμε ένα ιστορικό γεγονός πρέπει να αναφέρουμε τις πηγές μας και τα επιχειρήματα μας, επίσης να διασταυρώνουμε ό,τι ξεστομίζουμε διότι καταντούμε γραφικοί. Μερικοί ανοίγουν ένα βιβλίο που ουδόλως νοιάζεται για την ιστορική αλήθεια παρά μονάχα για την οικονομική πλευρά της έκδοσής του και θεωρούν τους εαυτούς τους γνώστες και κοινωνούς ενός γεγονότος. Το βιβλίο να το διαβάζετε εσείς και να μην σας διαβάζει εκείνο.
@Βυζαντινός –
Aπαραίτητη βιβλιογραφία για ενημέρωση
Ι.Καραγιαννόπουλος, Το Βυζαντινό Κράτος
Ι.Καραγιαννόπουλος, Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, τόμος Β’ (565-1081)H.Arweihler, Byzance et la Mer
A.A Vasiliev, Byzance et les Arabs
Δ.Τσουγγαράκης, Βυζαντινή ΚρήτηV.Christides, The Arab Conquest of Crete
Eickhoff, Seekrieg und Seepolitik im Mittelmeer
Μ.Σίμψας, Το ναυτικό στην Ιστορία των Ελλήνων
Κ.Αλεξανδρής, Η θαλάσσια δύναμις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
Β.Σκοπελίτη, Η πειρατεία στο Αιγαίο (διδακτορική διατριβή)
Α.Γκουτζιουκώστας (επικουρος καθηγητής ΑΠΘ), Η Questura Exercitus Iustiniana (διοικητική οργάνωση της Κρήτης επι Ιουστινιανού)R.Jenkins, Some Questions about the Arab Conquest of Crete by the Andalusians , VARIORUM REPRINTS
Ι.Καραγιαννόπουλος, Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, τόμος Β’ (565-1081)H.Arweihler, Byzance et la Mer
A.A Vasiliev, Byzance et les Arabs
Δ.Τσουγγαράκης, Βυζαντινή ΚρήτηV.Christides, The Arab Conquest of Crete
Eickhoff, Seekrieg und Seepolitik im Mittelmeer
Μ.Σίμψας, Το ναυτικό στην Ιστορία των Ελλήνων
Κ.Αλεξανδρής, Η θαλάσσια δύναμις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
Β.Σκοπελίτη, Η πειρατεία στο Αιγαίο (διδακτορική διατριβή)
Α.Γκουτζιουκώστας (επικουρος καθηγητής ΑΠΘ), Η Questura Exercitus Iustiniana (διοικητική οργάνωση της Κρήτης επι Ιουστινιανού)R.Jenkins, Some Questions about the Arab Conquest of Crete by the Andalusians , VARIORUM REPRINTS
Απο πηγές υπάρχει ο Theophanes Continuatus (Συνεχιστες Θεοφάνους), έκδοση De Boor, New York 1980 και ο Λέοντας Διάκονος (TLG)
Τα ψέματα για τον όσιο Νίκωνα τον "Μετανοείτε"
Η αθωότητα τού συκοφαντημένου από τους Νεοπαγανιστές αγίου
Επειδή διώκτες άγιοι, υπήρξαν μόνο στη φαντασία τών Νεοπαγανιστών
1. Οι ψευδείς συκοφαντίες κατά του αγίου
2. Ήταν ο άγιος Νίκων Αρμένιος;
3. Έγινε προσπάθεια εθνικής αλλοίωσης των Λακώνων;
4. Περί του δήθεν φόνου του Αντιόχου
5. Έσφαξε ο Όσιος Νίκωνας τους Σλάβους Παγανιστές του Ταϋγέτου;
6. Έσφαξε ο Όσιος Νίκωνας τους Ιουδαίους της Σπάρτης;
7. Προέτρεψε ο Όσιος Νίκων σε καταδίωξη Εθνικών και καταστροφή ιερών;
8. Δολοφόνησε ο Όσιος Νίκωνας κάποιον που ήταν Εθνικός;
9. Ο Όσιος Νίκωνας στην Κρήτη
Ο βασικός συκοφάντης του αγίου Νίκωνος, ονομάζεται Βλάσης Ρασσιάς. Τον συκοφαντεί τόσο στο συκοφαντικό κείμενό του: "Ιστορίες αγάπης" (απάτης), όσο και στο βιβλίο του: "Επίτομος ιστορία των Σπαρτιατών", από όπου αναπαρήγαγαν οι Νεοειδωλολάτρες τη συκοφαντία στο Ίντερνετ. Στο παρακάτω άρθρο, θα δείξουμε για μια ακόμα φορά τον δόλο των συκοφαντών Νεοπαγανιστών, με άφθονα στοιχεία, για να βλέπει ο καθένας σε τι επίπεδο ρίχνει τους ανθρώπους η λατρεία τών δαιμόνων.
1. Οι ψευδείς συκοφαντίες κατά του αγίου
Ο Βλάσης Ρασσιάς, στο απαράδεκτα ψευδές και συκοφαντικό του κείμενο στο ΥΣΕΕ: "Ιστορίες Αγάπης" ("ιστορίες απάτης" έπρεπε να το ονομάσει), κατηγορεί ψευδώς τον άγιο Νίκωνα για τα εξής:
"850 - 900 Από τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον “Μετανοείτε” και τους ένοπλους μοναχούς του, εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες εθνικοί της Λακωνίας και κατασφάζονται οι δούκες και οι ιερείς τους".
Τα παραπάνω ψεύδη, διανθίζονται και από τα εξής που γράφει στο συκοφαντικό του βιβλίο για τη Σπάρτη:
"945 – 988 Ο σκληρός Αρμένιος προσηλυτιστής Νίκων, ο επιλεγόμενος «Μετανοείτε», εκτός από την κατασφαγή των εν «Λακεδαιμονία» Ιουδαίων και των ανεπιδέκτων εκχριστιανισμού παγανιστών Σλάβων της Λακωνικής (των Μελιγγών και Εζεριτών, ή τσουβαληδόν των «Τελχίνων» όπως τους έλεγαν σε προσπάθεια δαιμονοποιήσεως οι Βυζαντινοί) εφρόντισε επίσης και για την εξολόθρευση των τελευταίων ιχνών της «αρχαίας ειδωλολατρίας» που, προστατευομένη υπό του δυσπροσίτου Ταϋγέτου, λειτουργούσε ελευθέρα και ανενόχλητος υπό την ηγεσία του Έλληνος «Εφόρου των Εθνικών γαιών» και «Δουκός των Εθνικών», Αντιόχου («...ός την δουκικήν μεν αρχήν διείπε της των εθνικών χώρας...», «Βίος Νίκωνος» 156 β) . Ο Αρμένιος προσηλυτιστής εξόντωσε με τα ίδια του τα χέρια τον κατά τον βιογράφο του «φιλοδαίμονα» και «αλαζόνα» Αντίοχο (τη δολοφονία αυτή, ο βιογράφος του Νίκωνος την παρουσιάζει βεβαίως ως... μεταθανάτιο θαύμα του «Οσίου» !), εθανάτωσε τους ιερείς και όλους τους «τολμητίες και θρασυκαρδίους» αμεταπείστους, αφού προηγουμένως, όπως φαίνεται από την λεγομένη «Διαθήκη» του, με αφορμή μια από τις πολλές επιδημίες («θανατικά») της εποχής, παρεκίνησε από τις Αμύκλες τους επήλυδες χριστιανούς της περιοχής (ο ίδιος ο βιογράφος του ομολογεί στον «Βίο» του ότι επρόκειτο περί «των της Λακεδαίμονος εποίκων», 130 α 25) να κυνηγήσουν τους Ιουδαίους της περιοχής και να καταστρέψουν τους τελευταίους Εθνικούς και τα επί του Ταϋγέτου πτωχικά Ιερά τους: «Εις τους οποίους εγώ απικρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγηι, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο: να ευγάλω τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...» («Διαθήκη Νίκωνος», όπως δημοσιεύθηκε στο «Νέο Ελληνομνήμονα», τεύχος 3.1906, με πολύ ενδιαφέρον το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν»). Στην ίδια στην πάλαι ποτέ «κατείδωλον» Σπάρτη, έκτισε αμέσως μετά από όλα αυτά εκκλησία του «Σωτήρος Χριστού» πάνω στο ιερό λόφο του ιστορικού Ναού της Θεάς Χαλκιοίκου Αθηνάς, αφού προηγουμένως πέθανε («συνέβη και απέθανε») μυστηριωδώς ένας ακόμη Εθνικός που τον εμπόδιζε να κτίσει την εκκλησία του στον ιερό τόπο, καθώς και αναρίθμητες άλλες εκκλησίες επάνω σε άλλα Ιερά (ή χρησιμοποιώντας τα συντρίμμια τους ως δομικά υλικά, όπως λ.χ. στις εκκλησίες των Γερονθών), ενώ οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων"
Εκτός από τα παραπάνω, στο ίδιο αυτό δεύτερο κείμενο, ο κος Ρασσιάς γράφει πολλά ακόμα ανιστόρητα ψεύδη, όμως επειδή δεν έχουν σχέση με τον άγιο Νίκωνα, θα τα αφήσουμε για άλλα άρθρα. Εδώ θα ασχοληθούμε τα (ήδη αρκετά) ψέματα του κου Ρασσιά, ειδικά για τον άγιο Νίκωνα. Από τα παραπάνω ψευδή κείμενα λοιπόν, εξάγονται οι εξής συκοφαντίες του Ρασσιά για τον άγιο Νίκωνα:
1. Κατηγορείται ότι ανάγκασε με τη βία τους τελευταίους ειδωλολάτρες της Λακωνίας να γίνουν Χριστιανοί ("εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες εθνικοί της Λακωνίας").
2. Ότι είχε ένοπλους μοναχούς προς αυτό το σκοπό ("τους ένοπλους μοναχούς του").
3. Ότι κατέσφαξε τους δούκες και τους ιερείς τους ("εθανάτωσε τους ιερείς και όλους τους «τολμητίες και θρασυκαρδίους» αμεταπείστους").
4. Για "κατασφαγή των εν «Λακεδαιμονία» Ιουδαίων".
5. Για σφαγή "παγανιστών Σλάβων της Λακωνικής".
6. "Για την εξολόθρευση των τελευταίων ιχνών της «αρχαίας ειδωλολατρίας» που, προστατευομένη υπό του δυσπροσίτου Ταϋγέτου, λειτουργούσε ελευθέρα και ανενόχλητος υπό την ηγεσία του Έλληνος «Εφόρου των Εθνικών γαιών» και «Δουκός των Εθνικών», Αντιόχου" και ότι έβαλε άλλους "να καταστρέψουν τους τελευταίους Εθνικούς και τα επί του Ταϋγέτου πτωχικά Ιερά τους"
7. Ότι "εξόντωσε με τα ίδια του τα χέρια τον κατά τον βιογράφο του «φιλοδαίμονα» και «αλαζόνα» Αντίοχο".
8. Ότι παρακίνησε τους επίλυδες Χριστιανούς της περιοχής, "να κυνηγήσουν τους Ιουδαίους της περιοχής".
9. Υπονοούν ότι σκότωσε έναν εθνικό που τον εμπόδιζε, με τα εξής λόγια: "(«συνέβη και απέθανε») μυστηριωδώς ένας ακόμη Εθνικός που τον εμπόδιζε να κτίσει την εκκλησία του στον ιερό τόπο, καθώς και αναρίθμητες άλλες εκκλησίες επάνω σε άλλα Ιερά".
Επίσης, στα παραπάνω κείμενα, γίνονται οι εξής δηλώσεις:
1. Ο άγιος Νίκων ήταν... Αρμένιος: "τον Αρμένιο προσηλυτιστή Νίκωνα τον “Μετανοείτε”".
2. Όλα τα ανωτέρω, συνέβαιναν "ενώ οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων".
Όλα τα παραπάνω, ο Ρασσιάς τα υποστηρίζει ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ, μάλιστα τολμάει να παραπέμψει στο βίο του αγίου, τον οποίο έχει κακοποιήσει ασύστολα!
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από τους δύο αυτούς τελευταίους ισχυρισμούς, και μετά θα προχωρήσουμε στη διάψευση των Νεοειδωλολατρικών συκοφαντιών.
2. Ήταν ο άγιος Νίκων Αρμένιος;
Τα όσα γράφουμε για τον Όσιο Νίκωνα προέρχονται από το βιβλίο «Βίος, Πολιτεία, Εικονογραφία, θαύματα και ασματική Ακολουθία του Οσίου και θεοφόρου πατέρος ημών Νίκωνος του "Μετανοείτε"». Εν Αθήναις 1933, τύποις Ιωάνν. & Αριστ. Γ. Παπανικολάου, το οποίο περιέχει τον βίο του Οσίου, όπως αυτός κατεγράφη και βρίσκεται σε μοναστηριακούς βυζαντινούς κώδικες.
Η καταγωγή του Οσίου Νίκωνα ήταν σύμφωνα με το βίο του: «η παρά το Αρμενικό θέμα, Πολεμωνιακή χώρα», η οποία αντιστοιχεί προς την αρχαία Παφλαγονία και ταυτίζεται με τον Πολεμωνιακό Πόντο. Περιλαμβάνει αυτή η χώρα τις προς ανατολάς χώρες του Αρμενικού Θέματος του αρχαίου βασιλείου του Πόντου: Από τον Θερμώδοντα ποταμό μέχρι την Τραπεζούντα. Κατά τη λατινική έκδοση της Πατρολογίας του Migne (P.G.), πατρίδα του Όσιου Νίκωνα είναι ο Πολεμωνιακός Πόντος.
Ο Πολεμωνιακός Πόντος, όπως φαίνεται στο χάρτη στον τόμο Ζ’, σελ. 440 της «Ιστορίας του Ελλ. Εθνους», περιελάμβανε τη παραθαλάσσια λωρίδα γης μεταξύ Αμισού και Τραπεζούντας. Περιελάμβανε την Τραπεζούντα, όχι την Αμισό, την Κερασούντα και την Νεοκαισάρεια. Πρόκειται δηλαδή για το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής που σήμερα όλοι έχουμε κατά νου ως «Πόντο». Ειδικά κατά τον 10ο αι., κατά τον οποίο έζησε ο όσιος Νίκων, το «θέμα Αρμενιακών» περιλαμβάνει την περιοχή μεταξύ Σινώπης, Αμισού, Αμάσειας και Νεοκαισάρειας (χάρτης: "Τα θέματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κατά τον δέκατο αιώνα", τόμος Η΄). Δηλαδή είναι ο δυτικός Πόντος. Από τον Πόντο λοιπόν κι όχι από την Αρμενία κατάγονταν ο Όσιος Νίκων.
Άρα ο Όσιος Νίκων ήταν Πόντιος Έλληνας. Άλλο Αρμενία, άλλο Αρμενικό Θέμα. Τα γραφόμενα από τον Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι «ούτος εκ της των Αρμενίων ώρμητο χώρας» (Μηναίον έκδοσις Ανδρέως Σπινέλου εν Ενετία, 1551) ή ότι «κατήγετο εξ Αρμενίας» (Μέγα ωρολόγιον, έκδοσις εις Βενετία, 1870) είναι λανθασμένα.
Συνεπώς, προκαλείται η εξής απορία στον καθένα: Καλά, αφού ο Ρασσιάς υποτίθεται ότι διάβασε το βίο του Οσίου Νίκωνος, πώς γράφει γι’ αυτόν ότι ήταν Αρμένιος;
1) Δεν διάβασε, στον βίο του αυτό το «Πολεμωνιακή»;
2) Μήπως δεν το πρόσεξε;
3) Ή το πρόσεξε, αλλά δεν έψαξε να βρει πού βρίσκεται αυτή η Πολεμωνιακή χώρα;
4) Μήπως το πρόσεξε και το έψαξε, αλλά τότε σκέφτηκε «ας πω επίτηδες ότι ήταν Αρμένιος, για να προκαταλάβω εναντίον του Όσιου Νίκωνα τους εθνικιστές», οι οποίοι κρίνουν τους ανθρώπους βάσει της εθνικότητάς τους κι όχι των πράξεών τους; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Και τέλος πάντων, οι Νεοπαγανιστές αυτογελοιοποιούνται, αποκαλώντας τον Όσιο Νίκωνα «Αρμένιο»: Αφού τους ελληνικής καταγωγής Χριστιανούς δεν τους αποκαλούν ποτέ «Έλληνες», αλλά πάντα «Χριστιανούς», τότε, εάν ο όσιος Νίκωνας ήταν αρμενικής καταγωγής Χριστιανός, κατ’ αντιστοιχία με τους Έλληνες Χριστιανούς, δεν θα έπρεπε να τον ονομάζουν «Αρμένιο», αλλά μόνο «Χριστιανό», γιατί προφανώς «Αρμένιοι» (κατά τη λογική των Νεοπαγανιστών), είναι μόνο οι Παγανιστές Αρμένιοι˙ οι Χριστιανοί Αρμένιοι είναι σκέτο «Χριστιανοί» (όπως οι Έλληνες Χριστιανοί είναι σκέτο «Χριστιανοί» κι όχι Έλληνες). Αλλά, όντες παμπόνηροι και δόλιοι οι Παγανάρχες, δεν τον ονομάζουν «Χριστιανό», όπως θα ήταν σύμφωνα με την νεοπαγανιστική ορολογία, αλλά «Αρμένιο»! Προφανώς για να παγιδέψουν τους εθνικιστές Παγανιστές και τους αρχαιοκεντρικούς εθνικιστές, που μισούν οτιδήποτε δεν ακούγεται Ελληνικό. Μολαταύτα, δεν τους βγήκε ούτε αυτή η παγαποντιά σε καλό, και πάλι εκτέθηκαν. Ο όσιος Νίκων είναι Πόντιος Έλληνας.
3. Έγινε προσπάθεια εθνικής αλλοίωσης των Λακώνων;
Κατηγορίες κατά Βυζαντινών «οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων»
Ισχυρίζεται ο κος Ρασσιάς ότι στον καιρό του αγίου Νίκωνα, "οι Βυζαντινοί ολοένα έφερναν και εγκαθιστούσαν στη Λακωνική κατά ομάδες επήλυδες χριστιανούς, για να αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων". Με αυτό υπονοεί ότι οι Ειδωλολάτρες ήταν μεγάλος πληθυσμός, και ότι χρειαζόταν μια τέτοια πολιτική για να καμφθεί το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Όμως ούτε αυτό είναι αλήθεια. Αν και για τους "επήλυδες" Χριστιανούς έχουμε ξεχωριστό άρθρο με αναίρεση αυτής της δήλωσης, για να δούμε τα πράγματα με τη σειρά, θα κάνουμε μια αναδρομή στα στοιχεία που δείχνουν την παρουσία των Χριστιανών στην περιοχή.
Είναι γνωστό το κείμενο του Κων/νου Πορφυρογέννητου, ότι επί Βασιλείου Α’ Μακεδόνος εκχριστιανίστηκαν οι τελευταίοι Παγανιστές της Λακωνίας. Όμως αυτό δε σημαίνει πως η Μάνη και η Λακωνία δεν είχαν ήδη κατά πλειοψηφία γίνει χριστιανικές, αιώνες πριν τον Βασίλειο τον Α’. Οι μαρτυρίες και τα αρχαιολογικά ευρήματα αποδεικνύουν το αντίθετο. Η Λακωνία είχε αξιόλογο χριστιανικό πολιτισμό, αιώνες πριν το Νίκωνα ή τον Βασίλειο Α’:
551 μ.Χ. Επί Ιουστινιανού κτίζεται στα ερείπια της Ομηρικής ακρόπολης το κάστρο της Μάϊνας και ιδρύεται η επισκοπή Μαϊνης.
886 - 911. Στην έκθεση του Λέοντος ΣΤ΄ του Σοφού μνημονεύεται για πρώτη φορά η επισκοπή Μαϊνης, ότι ήταν από τις αρχαιότερες του Μοριά και ανήκε στην Μητρόπολη Κορίνθου.
Τα ακόλουθα στοιχεία για το Χριστιανισμό στη Λακωνία προέρχονται από το «Πότε οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί», του Ανάργυρου Κουτσιλιέρη, Διδάκτορος φιλοσοφίας:
«- Στα Άλυκα έχουμε την τρίκλιτη βασιλική του Αγίου Ανδρέα. Διασωθέντα τμήματα του γλυπτού διακόσμου ανήκουν στον έβδομο αιώνα.
- Στο Μοναστήρι στην Κυπάρισσο η εκκλησούλα της Παναγίας είναι κτισμένη με υλικά που προέρχονται από παλαιοχριστιανική βασιλική. Παρετήρησαν οι αρχαιολόγοι ότι σε φυσικό βράχο είχε σκαλιστεί επισκοπικός θρόνος. Δηλαδή σε παλαιοχριστιανικούς χρόνους στην Κυπάρισσο - παλαιά Καινήπολη - υπάρχει έδρα Επισκόπου.
- Στην Κυπάρισσο υπάρχει και δεύτερη παλαιοχριστιανική βασιλική.
- Ο Δ. Παλλάς, αρχαιολόγος διεθνούς προβολής και κύρους, μικρό τμήμα του γλυπτού διακόσμου το χαρακτήρισε ως προερχόμενο από καλλιτεχνικό κέντρο ευρισκόμενο εκτός της Μάνης. Παρετήρησε αττικό ύφος. Αυτό βέβαια σήμαινε ότι οι καλλιτέχνες της Μάνης είχαν επαφή με τα εκτός της Μάνης καλλιτεχνικά κέντρα. Σημασία την οποία δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε έχει και η διαπίστωση ότι η βασιλική του Μοναστηρίου πρέπει να εκτίσθη τον 6ο ή τον 5ο αιώνα.
- Αποφασιστικής σημασίας στοιχεία γενικά για την ιστορία της Μάνης και ειδικά για τη Χριστιανική ζωή και δράση των Μανιατών έφεραν οι ανασκαφές στη χερσονίδα Τηγάνι. Γλυπτά του έκτου αιώνος που εχρησιμοποιήθησαν στην τοιχοδομία της βασιλικής δείχνουν ότι στο Τηγάνι υπήρχε παλαιοχριστιανικό κτίσμα. Άλλωστε χριστιανικό κτίσμα σε χερσονησίδα είναι ασφαλώς παλαιότερο της Αραβοκρατίας.
- Πολλά και σημαντικά ευρήματα έδειξαν ότι η χριστιανική ζωή στο Τηγάνι άρχισε από τους πρώτους αιώνες της διάδοσης του Χριστιανισμού και διετηρήθη επί σειρά αιώνων.
- Γλυπτός διάκοσμος παλαιοχριστιανικής βασιλικής βρέθηκε και στο Οίτυλο.
- Στην αυλή των δικαστηρίων του Γυθείου απόκεινται τμήματα γλυπτού διάκοσμου παλαιοχριστιανικής βασιλικής που βρίσκονται στην ακρόπολη του αρχαίου Γυθείου. Φαίνεται πιθανό ότι στο Γύθειο υπήρχε και δεύτερη παλαιοχριστιανική βασιλική.
Οι έρευνες των ειδικών επιστημόνων της χριστιανικής αρχαιολογίας (TRANQAIR και MEGAU) πείθουν απολύτως, ότι στη Μάνη εκαλλιεργήθη ο ονομασθείς θαυμαστός πολιτισμός της παλαιοχριστιανικής βασιλικής και σημαντικά δημιουργήματα της χριστιανικής τέχνης. Οι εκκλησίες του Μυστρά, δεν θεωρούνται πλέον άσχετες προς την καλλιτεχνική παράδοση που εδημιουργήθη στη Μάνη.
Τα αποτελέσματα των αρχαιολογικών ερευνών απέδειξαν ότι ο χριστιανισμός έφτασε στη Μάνη από τους πρώτους αιώνες της διαδόσεώς του.
Είναι βέβαιο ότι οι χριστιανικές κοινότητες εδημιουργήθησαν στη Μάνη πολλούς αιώνες προ της εποχής του Βασιλείου του Μακεδόνος.
Ο αραβικός κίνδυνος υπεχρέωνε τους κατοίκους του Γυθείου, της Λας, της Τευθρώνης, της Καινήπολης, της Μέσσας κ.λ.π. να δημιουργήσουν τις εκατοντάδες των οικισμών και χωριών που βρίσκουμε στα υψώματα του Ταϋγέτου, από το Ακρωτήριο Ταίναρο μέχρι το Μαλεύρι και τη Μελτίνη.
Αυτοί που άφησαν τα παράλια ζητώντας ασφάλεια στον Ταΰγετο δεν ήταν ειδωλολάτρες αλλά χριστιανοί.»
Όπως μαρτυρούν τα ευρήματα της περιοχής η Καινήπολη ήταν θρησκευτικό κέντρο, γνώρισε μεγάλη ακμή στη Ρωμαϊκή εποχή που διατηρήθηκε και τη Βυζαντινή εποχή μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού. Το 467 μ.Χ. οι κάτοικοι απέκρουσαν τους Βανδάλους, ενώ το 533 ο Βελισσάριος προσέγγισε στο λιμάνι με τον αυτοκρατορικό στόλο.
Η πόλη εγκαταλείφθηκε τον 6ο αιώνα, μάλλον μετά από ισχυρό σεισμό (άρα οι εκκλησίες χτιστηκαν πολύ πριν τον Άγιο Νίκωνα). Στη περιοχή βρίσκονται ορισμένες εκκλησίες, που μερικές έχουν κτιστεί στη θέση αρχαιοελληνικών και με τα υλικά τους. Διακρίνουμε στον Άγιο Αντρέα κιονόκρανα και επιγραφή, στην Αγία Παρασκευή και στον Άγιο Πέτρο (Βασιλική 5ου ή 6ου αι.)
Τα παραπάνω φαίνονται και στις ανασκαφές του καθηγητή Δρανδάκη (1958). Βρήκε τρεις παλαιοχριστιανικές Βασιλικές τον Άγιο Πέτρο, τον Άγιο Ανδρέα και την Κοίμηση της Θεοτόκου, κτισμένες στο τέλος του Πέμπτου ή στις αρχές του Έκτου αιώνα. Αυτό ανατρέπει τις πληροφορίες του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, ότι οι Μανιάτες έγιναν Χριστιανοί από τον όσιο «Νίκωνα τον Μετανοείτε» το (868—898 μ.Χ.). Αν ο αυτοκράτορας έχει δίκιο, η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι, μετά το Διάταγμα του Μεδιολάνου (313 μ.Χ.) περί ανεξιθρησκείας, υπήρχαν στη Μάνη μέχρι τον Ένατον αιώνα και Χριστιανοί και Ειδωλολάτρες. Αλλά αυτό σημαίνει επίσης, ότι ουδέποτε διώχθηκαν, αλλά επί τόσους αιώνες, έστω και ως μικρή μειονότητα, λάτρευαν ελεύθερα τους θεούς τους.
Για μια φορά ακόμα οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι διαψεύδουν τους Νεοπαγανιστές. Συνεπώς, τα ψεύδη τους οι Ν/Π, ότι ως τον 9ο αιώνα οι Μανιάτες δεν ήταν Χριστιανοί, ας τα πούνε σε κανέναν άσχετο. Μόνο τέτοιους κατορθώνουν να πείσουν πια.
Εάν λοιπόν οι Χριστιανοί ήταν πλειοψηφία τότε, προς τι οι μεταναστεύσεις των Χριστιανών από τους Βυζαντινούς, για να αλλοιωθεί δήθεν η εθνική σύνθεση των ντοπίων; Ποιους να αλλοιώσουν; Τους Χριστιανούς;
Ο Ρασσιάς δεν έχει ιδέα από ιστορία, προφανώς, ώστε να γνωρίζει ότι ύστερα από τις επιδρομές των Αβάρων και των Σλάβων, μεταξύ 6ου και 8ου αιώνα ο πληθυσμός της Ελλάδας είχε αραιώσει, και χρειάζονταν εποικισμοί, για να αφομοιωθούν όχι οι ντόπιοι Έλληνες, αλλά οι εγκατεστημένοι Σλάβοι. Οι έποικοι αυτοί ήταν Μικρασιάτες, δηλαδή Έλληνες. Όσο Έλληνες ήταν οι πρόσφυγες Μικρασιάτες του 1922, άλλο τόσο ήταν και οι Έλληνες έποικοι που αφομοίωσαν τους Σλάβους της ηπειρωτικής Ελλάδας.
"Με τη μετακίνηση σλαβικού πληθυσμού στη Μ. Ασία η βυζαντινή εξουσία επιτύγχανε δύο πράγματα: από τη μια αποδυνάμωνε αριθμητικά το σλαβικό στοιχείο του ελλαδικού χώρου και από την άλλη διευκόλυνε το έργο της αφομοίωσής τους, καθώς οι Σλάβοι που μεταφέρθηκαν στη Μικρά Ασία βρέθηκαν ανάμεσα σε έναν ισχυρό ελληνικό πληθυσμό και υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους. Αλλά το δημογραφικό αυτό μέτρο εφαρμόστηκε και αντίστροφα, δηλαδή μεταφέρθηκαν ελληνικοί πληθυσμοί της Μ. Ασίας «επί τας Σκλαβηνίας», για να ενισχύσουν το ελληνικό στοιχείο σ’ αυτές τις περιοχές.
Έτσι γνωρίζουμε ότι ο Νικηφόρος μετά την αποκατάσταση της βυζαντινής εξουσίας στην Πελοπόννησο προχώρησε συστηματικά στην ενίσχυση του ελληνικού και χριστιανικού πληθυσμού, διευκολύνοντας την επιστροφή των παλαιών κατοίκων και μεταφέροντας πληθυσμό από την Μ. Ασία. Ο Νικηφόρος πριν από την εκστρατεία εναντίον των Βουλγάρων το 809-810, εφάρμοσε το ίδιο μέτρο και στις Σκλαβηνίες του βορειοελλαδικού χώρου, όπου εγκατέστησε πληθυσμούς που μετέφερε «εκ παντός θέματος της Μ. Ασίας» (Θεοφάνης, Α’, σ.486, 10-12 κ.ε.)" (σ. 91)
Ας μη λένε λοιπόν ψέματα οι Νεοπαγανιστές, για να υποστηρίξουν ότι δήθεν θρησκευτικοί ήταν οι λόγοι, κάποιας δήθεν Νεοπαγανιστικής μειονότητας. Η αλήθεια είναι, ότι οι λόγοι ήταν καθαρά εθνικοί, για υποστήριξη του Ελληνικού στοιχείου. Και πέραν αυτού, η λέξη: "έποικοι" που επικαλείται ο Ρασσιάς, την εποχή εκείνη είχε διαφορετική σημασία!
4. Περί του δήθεν φόνου του Αντιόχου
Καιρός όμως να προχωρήσουμε στην αναίρεση των συκοφαντιών κατά του αγίου, για να δείξουμε και εκεί τη δολιότητα και την απάτη των Νεοπαγανιστών:
Ψευδής κατηγορία εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι δολοφόνησε τον δούκα Αντίοχο, ο οποίος είχε «την δουκικήν αρχήν της των εθνικών χώρας» κι ο οποίος τάχα ήταν Παγανιστής ο ίδιος.
Ας δούμε πρώτα ποιος ήταν ο Αντίοχος αυτός.
Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος γράφει ρητά στο «Προς ίδιον υιόν Ρωμανόν» (κεφ. 50, σ. 232, στ. 31) ότι στους Μιληγγούς και Εζερίτες στέλνονταν άρχοντες διορισμένοι από την Κωνσταντινούπολη, εκπρόσωποι της βυζαντινής εξουσίας.
Ο γερμανός ιστορικός Hopf γράφει:
«Πλην αυτών [Αράβων επιδρομέων] φθείρουσι την χώραν [Λακωνία] και άγριοι γείτονες, οι Σλάβοι Μιληγγοί, οίτινες, καίπερ τασσόμενοι υπό δούκα διοριζόμενου υπό του αυτοκράτορος, οίος ο υπό τον βιογράφον του Νίκωνος αναφερόμενος Αντίοχος, διατηρώσι την τε ειδωλολατρείαν και ποιαν τινα ανεξαρτησία, επιχειρούντες αυθαίρετας ληστρικάς επιδρομάς εναντίον των ποιμνίων των Λακεδαιμονίων, ληστεύουσι ειρηνικούς οδοιπόρους και προάγουσι ως μαχαιροβγάλται τους πλεονεκτικούς σκοπούς των επιχωρίων αρχόντων».
Συμπέρασμα: ο δούκας Αντίοχος ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΓΑΝΙΣΤΗΣ, όπως ψευδώς ισχυρίζεται ο Ρασσιάς, αφού ήταν διορισμένος από τον ίδιο τον Βυζαντινό Ορθόδοξο Αυτοκράτορα. Μόνο Ορθόδοξοι γίνονταν άρχοντες στο Βυζάντιο. Απλώς διοικούσε την χώρα των Σλάβων Παγανιστών.
Το ΥΣΕΕ, ωστόσο, με απίστευτο θράσσος και διάθεση διαστρέβλωσης κάθε έννοιας ιστορικής αλήθειας, αποκαλεί (Δελτίο Τύπου #28) τον Αντίοχο παγανιστή "αρχιερέα"!!! Αιδώς Αργείοι.
Τι λέει ο βίος του Οσίου:
(Στην διαθήκη του Οσίου, πληροφορούμαστε, ότι το μοναστήρι του είχε και δυο μετόχια, ένα στο Σκλαβοχώριο, και άλλο στο Παρώριο, τα οποία υπάγονταν στην κυρίαρχη μονή και τα οποία είχαν αποκτήσει περιουσία μεγάλη, από δωρεές ευσεβών Χριστιανών.)
"Του ενός από τα δύο μετόχια η κτηματική περιουσία γειτνίαζε προς εθνικάς γαίες, των οποίων την επιμέλεια και εποπτεία είχε κάποιος ονόματι Αντίοχος, άνδρας αλαζόνας και αυθαίρετος, ιταμός και βίαιος, και όχι λίγο πλεονέκτης και άδικος. Όταν αυτός παρατήρησε ότι οι εθνικές γαίες γειτνίαζαν προς τις γαίες του μετοχίου, διέταξε, εντελώς αυθαίρετα, οι γαίες του μετοχίου να συμπεριληφθούν στις εθνικές γαίες, θεωρούμενες αφεξής ως τέτοιες. Μάταια οι διαμένοντες στο μετόχιο διαμαρτύρονταν και τον παρακαλούσαν να κόψει αυτές τις ιερόσυλες σκέψεις και αποφάσεις περί δήμευσης της περιουσίας του μετοχίου, επιδεικνύοντας σ’ αυτόν όσα ο Όσιος έλεγε στη διαθήκη του.
Οι παρακλήσεις τους και οι διαμαρτυρίες τους ήταν σα λύρα σε αυτιά γαϊδάρου, γιατί ο Αντίοχος, παρακινούμενος από το πάθος της πλεονοεξίας, έμενεν ασυγκίνητος, και ως λέγει ο Ησαϊας, «ίνα φάγη τα γεννήματα των οικείων έργων».
Αφού μετέβη επιτόπου και έστησε τη σκηνή το επί των διαμφισβητούμενων κτημάτων, διέταξε,για να περιβάλουν με μάντρες τις εθνικές γαίες, να περιλάβουν εντός της μάντρας και τα διαμφισβητούμενα κτήματα του μετοχίου. Δεν περιορίστηκε μέχρις εδώ, αλλά και την προσωρινή σκηνή του μετέβαλε σε καταγώγιο θεραπείας των ακατονομάστων παθών του αισχρού και πορνικού του βίου, και τόλμησε να κάνει τέτοιες πράξεις στον ιερό εκείνο περίβολο, αναιδέστατα, φέρνοντας στη σκηνή και φαύλες γυναίκες.
Πλην ταχέως απόλαυσε των καρπών των έργων του. Καθ’ όσον εμφανίστηκε σε αυτόν εντός της σκηνής ο Όσιος, την ώρα που κοιμόταν, τη νύχτα, αφού προηγουμένως παρατήρησε αυτόν αυστηρά, και απείλησε με φοβερές απειλές, κατάφερε κατ’ αυτού στην πλευρική χώρα δια της σταυροφόρου ράβδου του ένα θανατηφόρο χτύπημα. Ξυπνώντας ο Αντίοχος έντρομος και γεμάτος φρίκη φώναξε τους υπηρέτες του και τους παρακινούσε εκλιπαρώντας τους, να συλλάβουν τον δράστη για να μη το σκάση. Επειδή όμως ο Όσιος ήταν μόνο σε εκείνον ορατός, και στους υπηρέτες αθέατος, του είπαν αυτοί πως κανέναν δε βλέπουν. Τότε κατάλαβε από πού και γιατί ήρθε σε αυτόν η συμφορά, και ότι ο εμφανισθείς στον ύπνο του και κτυπήσας αυτόν μοναχός ήταν ο Όσιος Νίκων, που τον καταδίωκε ως ανόσιο. Αμέσως σηκώθηκε και ίππευσε, εγκατέλειψε το μετόχι κατευθυνόμενος με τους ανθρωπους του στη Σπάρτη. Πέθανε όμως καθ’ οδόν στα χέρια αυτών λόγω του θανατηφόρου χτυπήματος υπό το κράτος ισχυρότατων και δριμύτατων πόνων, με εφαρμογή του γραφικού χωρίου, ότι «ψυχαί παρανόμων απολούνται άωραι, και φαύλοι εν θανάτω εξαισίω». Το σώμα του μετακομισθέν στη Σπάρτη, πυρπολήθηκε την επόμενη νύχτα υπό πυρός καταπεμφθέντως αοράτος και μετεβλήθη σε τέφρα." (σελ. 163, 164, 165).
Η "διένεξη" μεταξύ Αντίοχου και Νίκωνα δεν ήταν λοιπόν για θρησκευτικούς λόγους (Χριστιανοί κατά Εθνικών), διότι:
1) ο Αντίοχος ήταν, όπως είπαμε Βυζαντινός άρχων διορισμένος από τον Αυτοκράτορα, κι όχι Εθνικός.
2) η διαμάχη αφορά γαίες, κτήματα, κι όχι προσπάθεια εκχριστιανισμού των Σλάβων ή άλλων Παγανιστών.
3) Μετά θάνατον δεν υπάρχει φόνος, δυστυχώς για τον Ρασσιά, που θέλει με το ζόρι να μας πείσει ότι ο Νίκων δολοφόνησε (...εν ζωή φυσικά) τον Αντίοχο. Υπάρχει μόνο θαύμα. Συνεπώς δεν εξόντωσε κανέναν για θρησκευτικούς λόγους ο Όσιος Νίκων, πολύ δε περισσότερο εφόσον ο Αντίοχος πέθανε ΜΕΤΑ τον θάνατο τού Οσίου Νίκωνα.
4) Το ότι ο Όσιος Νίκωνας ήταν που τον χτύπησε θανάσιμα, Ο ΙΔΙΟΣ ο Αντίοχος ήταν ο μόνος που το δήλωσε, καθώς τον άγιο τον έβλεπε ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ. Αυτό σημαίνει ότι εφόσον πράγματι έλεγε αλήθεια, πρόκειται περί θαύματος, και ο Νίκων ήταν πράγματι άγιος.
5) Το να κατηγορεί το Ρασσιάς τον Όσιο Νίκωνα, ότι σκότωσε πράγματι τον Αντίοχο αυτός, εφόσον ο Όσιος δεν ήταν τότε ζωντανός, έμμεσα παραδέχεται ότι ήταν πράγματι άγιος!!!
Άρα, ούτε για θρησκευτικούς λόγους πέθανε ο Αντίοχος, ούτε ήταν Ειδωλολάτρης, ούτε ο Όσιος Νίκωνας τον σκότωσε εν ζωή, αλλά αν θέλει ο κος Ρασσιάς να θεωρήσει ότι τον σκότωσε ο άγιος, ας παραδεχθεί ότι τον χτύπησε με τη δύναμη της Αγιοσύνης του, ως άγιος του Υψίστου, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ.
Συμπέρασμα: Οι Νεοπαγανιστές σε τίποτα δεν είναι συνεπείς και αληθινοί, αλλά είναι πλήρεις απάτης και δόλου, αναξιόπιστοι σε όλα όσα λένε.
5. Έσφαξε ο Όσιος Νίκωνας τους Σλάβους Παγανιστές του Ταϋγέτου;
Ψευδής κατηγορία εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι έσφαξε τους Σλάβους Παγανιστές του Ταϋγέτου
Ο μοναδικός ιστοριογράφος της εποχής, είναι ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος ο Βασιλέας των Ρωμ(α)ιών.
Γράφει ο Κων/νος ότι κατά τις μέρες του βασιλιά Θεοφίλου και του γιού του οι Σλάβοι της πελοποννήσου "αποστατήσαντες γεγόνασι ιδιόρυθμοι, λεηλασίας και ανδραποδισμούς και πραίδας και εμπρησμούς και κλοπάς εργαζόμενοι" απεστάλη λοιπόν ο στρατηγός Θεόκτιστος κι όχι κάποιος παπάς. Σε επόμενη βασιλεία πάλι επαναστάτησαν, και πάλι εστάλη στρατός. Καμία αλήθεια δεν περιέχει ο ισχυρισμός τού Ρασσιά ότι δήθεν οι παπάδες σκότωσαν τους "ειρηνικούς" παγανιστές Σλάβους. Σε περιπτώσεις λεηλασιών και αποστασίας και εμπρησμών και φόνων που έγιναν από "τους καλούς αυτούς ανθρώπους του Παγανισμού", η κρατική μηχανή προστάτεψε τους πολίτες της.
Τι γράφει ο βίος του Οσίου για τους Σλάβους παγανιστές:
«Αυτή την ερήμωση του μετοχίου επακολουθεί ληστρική επιδρομή των Μιληγγών, ανδρών αιμοχαρών και κακούργων, εκ φύσεως κακών και το έργο της ληστείας κατ’ επάγγελμα ασκούντων. Αυτοί, κατέβηκαν μια μέρα από τα κρησφύγετά τους και εφώρμησαν κατά του μετοχίου της μονής του Οσίου, με σκοπό να αρπάξουν τα κοπάδια της. Περικύκλωσαν το μετόχιο και τα κοπάδια, ένοπλοι όλοι και βοηθούμενοι από νέους ορμητικούς, άρπαξαν από το κοπάδι όσα μπόρεσαν και σαν άγρια θηρία τα απήγαγαν στην πατρία και χώρα τους, θέλοντας να τα φάνε.
Αλλά απατήθηκαν, (...) Όταν δηλαδή οι άρπαγες των ποιμνίων του μετοχίου έφτασαν στην πατρίδα τους και νόμιζαν ότι ήταν ασφαλείς και κατείχαν ασφαλώς τη λεία τους, τότε φανέρωσε κι ο Όσιος τη δύναμή του. Ενώ αμέριμνοι κοιμώνταν εμφανίζεται αυτός έχοντας μαζί του και δυο ισχυρούς σκύλους. Πλησιάζοντας και κατενεγκών κατ’ αυτών και επί των παρειών τους εξαπέλυσε ισχυρά χτυπήματα, εξαπέλυσε ενντίον τους, τοις εφάνη, και τους δύο σκύλους, οι οποίοι δάγκωσαν πολλές φορές και προκάλεσαν μώλωπες στα σώματά τους. Και αυτά υπέστησαν στον ύπνο. Αλλά, όταν έντρομοι από την ταραχή ξύπνησαν, βεβαιώθηκαν ότι αυτά δεν ήταν όνειρο αλλά πραγματικότητα. Και όντως ήταν πραγματικότητα, αφού όλοι όσοι ξύπνησαν είχαν μελανιές, και οιδήματα, και χτυπήματα ματωμένα στις σάρκες τους, τα οποία είχαν προκαλέσει οι σκύλοι. (..)
Αυτά παθαίνοντας μεταμελήθηκαν αμέσως και ελεεινολογόντας τον εαυτό τους ζήτησαν ειλικρινά συγγνώμη από τον όσιο, για όσα κακά έφεραν στο μετόχι της μονής του, και παρακάλεσαν τους συγγενείς τους, να σπεύσουν στο μοναστήρι του οσίου και να ικετεύσουν αυτόν υπέρ της σωτηρίας τους, και να επιστρέψουν τα πάντα που είχαν ληστέψει. Όχι μόνο αυτό αλλά υπόσχονταν ότι στο μέλλον ουδέποτε θα τολμήσουν τέτοιες ληστρικές πράξεις. Αφού έγιναν αυτά, αμέσως αποκαταστάθηκαν στην υγεία τους (...) Εκτοτε τόσος φόβος τους κατέλαβε αυτούς και όλους τους συμπατριώτες τους, ώστε κάνοντας συνέλευση αποφάσισαν να παραιτηθούν από τη ληστεία και όλες τις αγριότητες της φυλής τους, αφετέρου να προσφέρουν ετησίως στο μοναστήρι του οσίου κεριά και θυμιάματα και να τιμούν και γεραίρωσιν όση αυτοίς δύναμις τον άγιον» (σελ. 172, 173, 174, 175)
ΠΡΟΣΟΧΗ: στο αρχαίο κείμενο, του ΕΝΟΣ (Κουτλουμουσίου) από τους ΔΥΟ κώδικες του βίου του Νίκωνος, γράφει :
«...Τελχίνες τινε και βάσκανοι δαίμονες εξώρμησαν ποτε ενίους των την χώραν λαχόντων των Αθρικών, ους δη και Μιληγγούς καλείν ειώθασιν....»
ενώ στο ΔΕΥΤΕΡΟ κώδικα αντί για «Αθρικών» γράφει: «Εθνικών»: «...των Εθνικών ην δη και και Μιληγγούς καλείν..»
Δηλαδή αναφέρεται σε Σλάβους. "Εθνικούς που τους καλούσαν Μιληγγούς". Όχι σε «Εθνικούς Μανιάτες». Δηλαδή είναι οι Μιληγγοί, που εν τέλει εκχριστιανιστηκαν έπειτα από ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟ θαύμα του οσίου, κι όχι ζώντος αυτού ούτε με την απειλή χρήσης βίας από τον αυτοκρατορικό στρατό.
Οι Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι ο Όσιος Νίκων έσφαξε τους Μιληγγούς. Αυτό είναι ψέμμα, όπως αποδεικνύεται από το βίο του Οσίου. Μετά θάνατον θαύμα δεν λογαριάζεται ως "φόνος". Κανείς δεν έσφαξε κανέναν. Απλώς οι Νεοπαγανιστές διαστρεβλώνουν τον βίο του Οσίου Νίκωνος, και κάθε θαύμα του μεταθανάτιο το παρουσιάζουν ως εν ζωή φόνο! Δίχως αποδείξεις. Δίχως στοιχεία. Δίχως ενδείξεις. Μόνο και μόνο για να βρουν κάτι να κατηγορήσουν τον άγιο. Τέτοιοι απατεώνες είναι οι Νεοπαγανιστές!
Ο Γρηγορόβιος γράφει ότι ο Νικων "κατήχησε παρά του Ταυγέτου οικούντα Σλαβικά φύλα των Μελιγγών και Εζεριτών, ων ήρχε ο δούξ Αντίοχος". Τους κατήχησε λοιπόν, και δεν τους έσφαξε όπως ψευδώς λέει ο Ρασσιάς.
Ο Ρασσιάς ισχυρίζεται ότι οι Βυζαντινοί αποκαλούσαν τους Σλάβους Παγανιστές «Τελχινούς», δηλαδή δαίμονες, «σε μια προσπάθεια δαιμονοποιήσεώς τους». Δηλαδή, για να τους παρουσιάσουν ως κακούς και επικίνδυνους, εξ αιτίας του Παγανισμού τους. Αποκρύπτει εξ επίτηδες(;) ο Ρασσιάς ότι οι Παγανιστές αυτοί Σλάβοι ήταν βάρβαροι ληστές˙ όπως γράφει κι ο Γερμανός ιστορικός Hopf (το κείμενο είναι παραπάνω), αυτοί οι (σύμφωνα με το Ρασσιά) «φιλήσυχοι αγαθοί Σλάβοι Παγανιστές» επιχειρούσαν τακτικά ληστρικές επιδρομές κατά των κοπαδιών των Λακώνων, λήστευαν και σκότωναν ειρηνικούς οδοιπόρους και, τέλος, αυτά τα παγανιστικά αγγελούδια χρησίμευαν ως έμμισθοι μαχαιροβγάλτες στην υπηρεσία τοπικών «αρχόντων». Φυσικά τέτοιοι βάρβαροι δικαίως αποκαλούνταν «Τελχινοί», διαβολικοί, από τους Έλληνες, καθόσον έσπειραν τον τρόμο και την αναστάτωση στη Λακωνία. Δεν υπήρξε προσπάθεια δαιμονοποίησής τους: μόνοι τους, με τα έργα τους οι Παγανιστές Σλάβοι κέρδιζαν επάξια τέτοιους χαρακτηρισμούς.
Πολύ σωστά, λοιπόν, ο Ρασσιάς αποκαλεί τους Μιληγγούς "ανεπίδεκτους εκχριστιανισμού"! Όσο πιο βαρβαρικός και αιμοχαρής ήταν κάποιος λαός, τόσο πιο ανεπίδεκτος εκχριστιανισμού ήταν!
Βέβαια, οι Νεοπαγανιστές είναι τόσο πορωμένοι κατά του Χριστιανισμού, ώστε φτάνουν να συμπαθούν (ο Ρασσιάς) τους βάρβαρους Σλάβους Παγανιστές, (ο Αμυράς) τους βάρβαρους Σαρακηνούς κατακτητές της Κρήτης, που έκαναν επιδρομές στη Λακωνία και το Αιγαίο αντίστοιχα. Ίσως κατάγωνται από αυτούς, γι' αυτό έχουν τόσο μεράκι.
Το ενδιαφέρον είναι, ότι ενώ ο Ρασσιάς αποκαλεί υποτιμητικά (κατ' αυτόν) τον Όσιο Νίκωνα: "Αρμένιο", εδώ ταυτίζεται πλήρως, και συμφωνεί, και θεωρεί "δικούς του" παγανιστές, τους Σλάβους μαχαιροβγάλτες ειδωλολάτρες, που καταλήστευαν τον κόσμο! Το πιο παράξενο είναι, ότι εν τέλει ο Ρασσιάς και οι άλλοι Νεοπαγανιστές, αποδέχονται τους (αποδεδειγμένα ξένους και βάρβαρους) Σλάβους της Λακωνίας, αλλά απορρίπτουν τους (κατά μεγάλη πιθανότητα) Έλληνες Ορθόδοξους εκ Μικρασίας ή Πόντου. Τέτοια ελληνικότητα έχουν οι Νεοπαγανιστές.
6. Έσφαξε ο Όσιος Νίκωνας τους Ιουδαίους της Σπάρτης;
Ψευδείς κατηγορίες κατά του Οσίου Νίκωνα ότι έσφαξε τους Ιουδαίους της Σπάρτης.
Οι Νεοπαγανιστές, παρασυρμένοι από τα ψεύδη του κου Ρασσιά, ισχυρίζονται πως ο Όσιος Νίκων κατέσφαξε τους Ιουδαίους της Λακεδαιμονίας. Αυτό είναι αναληθές. Να τι γράφει ο βίος του:
(Όταν οι κάτοικοι της Σπάρτης τον παρακάλεσαν να έρθει στην πόλη, για να τους απαλλάξει από λοιμό), «..Εδέχθη να μεταβεί στη Σπάρτη και υποσχόταν να την απαλλάξει εάν οι κάτοικοι πρώτα απέλαυναν άνευ όρων και περιορισμών τους Ιουδαίους της Σπάρτης, για να μην τους μιαίνουν αυτοί με τα βδελυρά ήθη και την ιουδαϊκή θρησκεία τους» (αρχαίο κείμενο: «εί γε και αυτοί το προσοικούν αυτοίς Ιουδαϊκόν φύλον έξω της αυτών πόλεως απελάσειαν, ίνα μη κατά χρόνον είη αυτούς τοις βδελυροίς ήθεσι και μιάσμασι της ιδίας θρησκείας»). Αυτοί δέχτηκαν και «με την παρουσία του η νόσος ελαττωνόταν και οι Ιουδαίοι αποικίζονταν έξω από την πόλη» (αρχαίο κείμενο: «..και οι Ιουδαίοι έξω της πόλεως απωκίζοντο») (σελ. 97).
Πού είδαν οι Νεοπαγανιστές ότι ο Νίκων έσφαξε τους Ιουδαίους; Στον ύπνο τους; Δεν ντρέπονται να λένε τέτοια ψέμματα; Ή μήπως δεν γνωρίζουν ελληνικά; "Απωκίζοντο" γράφει ο βίος. Όχι "εφονεύοντο". Τους Νεοπαγανιστές δεν τους ενδιαφέρει όμως τί γράφει ο βίος. Αυτοί θέλουν απλώς να σπιλώσουν ένα χριστιανό Άγιο πάσει θυσία, ακόμη και με διαστρέβλωση κειμένων.
Και όχι μόνο αυτό. Πως είναι δυνατόν, αυτοί που ονομάζουν τους Χριστιανούς: "Εβραίους", και "Εβραιόψυχους", και "Ιουδαιοχριστιανούς", να κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι έσφαξαν τους Εβραίους; Μα τόσος παραλογισμός;
Όμως αν δεν ήταν παράλογοι, δεν θα λάτρευαν δαιμονικά ξόανα!
7. Προέτρεψε ο Όσιος Νίκων σε καταδίωξη Εθνικών και καταστροφή ιερών;
Ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Οσίου Νίκωνος, ότι προέτρεψε τους κατοίκους των Αμυκλών να καταστρέψουν Παγανιστικά ιερά και να κυνηγήσουν τους τελευταίους Εθνικούς.
Ψέμμα επίσης είναι ότι ο Όσιος Νίκων τάχα παρεκίνησε τους κατοίκους των Αμυκλών να καταστρέψουν τα τελευταία παγανιστικά ιερά και να κυνηγήσουν τους τελευταίους Εθνικούς.
Χρησιμοποιούν οι Νεοπαγανιστές προς (ψευτο)-"απόδειξη" τα λόγια του Οσίου: «Εις τους οποίους εγώ απικρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγηι, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο: να ευγάλω τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...»".
Τα «μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον», τα οποία προέτρεψε ο Όσιος Νίκων να τα χαλάσουν, δεν είναι τα «πτωχικά ιερά» των «τελευταίων Εθνικών», όπως ισχυρίζεται ο Ρασσιάς, αλλά σφαγεία και αγορές που έκαναν οι Ιουδαίοι μπροστά στην εκκλησία του αγίου Επιφάνειου (σελ. 22 και 210). Ο Ρασσιάς «ξεχνά» να αναφέρει τι λέει παρακάτω η φράση «Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...» Το κόβει εκεί με δόλο. Η φράση ολόκληρη λέει: «και να σφάζουν το Σάββατον». Οι Ιουδαίοι γιόρταζαν τα Σάββατα, και τις Κυριακές έκαναν αγορά, προσβάλοντας έτσι την ιερή χριστιανική μέρα, και αναγκάζοντας τον Όσιο Νίκωνα να προτρέψει τους άρχοντες να εμποδίσουν την εμπορία σφαγίων από τους Ιουδαίους κατά τις Κυριακές και να την μεταθέσουν τα Σάββατα. Καμμία σχέση με «παγανιστικά ιερά» των «τελευταίων Εθνικών». Μόνο στη φαντασία του Ρασσιά υπάρχουν τέτοια ιερά στον άγιο Επιφάνειο, σύμφωνα με τον βίο του Οσίου Νίκωνα τον οποίο τολμάει να επικαλείται.
Μάλιστα, για να δείξουμε ακόμα περισσότερο το δόλο του κου Ρασσιά, θα θυμίσουμε ότι ο ίδιος γράφει για το παραπάνω απόσπασμα: "με πολύ ενδιαφέρον το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν» Και ενώ βλέπει σαφώς ότι το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο δεν κολλάει με τα ψέματά του, αντί να πει "έκανα λάθος", καταλήγει ότι είναι "άσχετο". Και φυσικά τα πάντα στην ιστορία είναι άσχετα με τα παραμύθια του!
8. Δολοφόνησε ο Όσιος Νίκωνας κάποιον που ήταν Εθνικός;
Ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Οσίου Νίκωνα, ότι δολοφόνησε κάποιον που δήθεν ήταν Εθνικός, επειδή αντιστέκονταν στην κατασκευή ναού.
Οι Νεοπαγανιστές ή δεν ξέρουν τι λένε, ή είναι εκ πεποιθήσεως ψεύτες και απατεώνες, ή δεν έχουν διαβάσει τον βίο του Οσίου Νίκωνα. Σε κανένα τμήμα του βίου δεν αναφέρεται πως ο άνθρωπος που εμπόδιζε τον Νίκωνα να κτίσει την εκκλησία ήταν Παγανιστής. Το αντίθετο μάλιστα. Ο άνθρωπος αυτός ονομαζόταν Ιωάννης Άρατος, και ήταν ευπατρίδης Λακεδαιμόνιος (σελ. 22) και (λήμμα 'Αρατος)]. Δε γνωρίζω κανέναν Εθνικό της εποχής εκείνης που να είχε εβραϊκό όνομα. Εθνικός και να έχει εβραϊκό όνομα, είναι πρωτάκουστο. Συνεπώς, ο Ιωάννης Άρατος, που όντως παρεμπόδιζε τον Όσιο Νίκωνα, δεν ήταν Εθνικός, αλλά Ορθόδοξος.
Ο Ρασσιάς υπαινίσσεται («μυστηριωδώς») ότι κι αυτόν τον έσφαξε ο Όσιος Νίκων. Χωρίς στοιχεία. Χωρίς αποδείξεις. Χωρίς ενδείξεις. Με την παγανιστική αυθαίρετη εξαγωγή συμπερασμάτων. Το κείμενο μιλά για θαυματουργικό θάνατο-τιμωρία εκ Θεού.
Ο Ιωάννης Άρατος έβριζε, διέβαλε και απειλούσε τον Όσιο Νίκωνα. Την επόμενη νύχτα είδε στον ύπνο του ότι δυο άντρες τον επιτιμούσαν που έβρισε και απείλησε τον Όσιο. Την άλλη μέρα ξύπνησε με σφοδρό πυρετό και άρρωστος. Αντιλαμβανόμενος ότι έφταιξε, ζήτησε να του φέρουν τον Όσιο Νίκωνα, από τον οποίο ζήτησε συγγνώμη. Ο Όσιος του είπε: «τα όσα έκανες σε μένα, αδελφέ, από τη δική μου πλευρά είναι συγχωρεμένα. Επειδή από το Θεό έχει οριστεί η μετάστασή σου, κανείς δε μπορεί να αλλάξει τη βουλή του Θεού» (αρχαίο κείμενο: "τα επ’ εμοί πραχθέντα σοι, αδελφέ, όσον εις εμέ ήκον, συγχωρετέα σοι. Επεί δε άνωθεν η του βίου σοι ώριστε μετάστασις, ουδείς έσται του λοιπού, ως φησιν ο προφήτης, ο δυνάμενος βουλήν Θεού διασκεδάσαι") κι έφυγε (σελ. 105). Ο Άρατος πέθανε μετά από 2 μέρες από την αρρώστεια.
Παρατηρούμε ότι ο Χριστιανός Νίκων αποκαλεί «αδελφέ» τον Ιωάννη Άρατο. Ένας χριστιανός δεν αποκαλεί αδελφό έναν Εθνικό, ειδικά εκείνα τα χρόνια. Αφού τον αποκαλεί «αδελφέ» κι αφού ο Άρατος έχει χριστιανικό όνομα, συμπεραίνουμε λογικώς ότι δεν ήταν Εθνικός, όπως πασχίζουν οι Νεοπαγανιστές να μας πουν, για να φανούν θύματα.
9. Ο Όσιος Νίκωνας στην Κρήτη
Για να τελειώνουμε με τις κακοήθειες των Νεοπαγανιστών, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε άλλη μία συκοφαντία που κυκλοφορεί μεταξύ Νεοπαγανιστών, ότι ο άγιος έσφαξε δήθεν και τους... Κρητικούς Εθνικούς!!! (Ούτε χασάπης να ήταν!) Και εδώ όμως λένε ψέματα! Απλώς εκτοξεύουν λάσπη από το βρώμικο μυαλό τους, χωρίς το παραμικρό στοιχείο.
Καμιά πληροφορία από τον βίο του δεν μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Όσιος Νίκων «κατέσφαξε τους Κρήτες Εθνικούς», όπως άθλια ισχυρίζονται οι Νεοπαγανιστές. Να τονίσουμε, πως δεν αναφέρονται καν «Κρήτες Εθνικοί», αλλά μόνο Κρήτες εξισλαμισμένοι.
Συγκεκριμένα, όταν έφτασε στο νησί ο Όσιος, βρήκε κάποιους ιθαγενείς Κρήτες να έχουν αφομοιωθεί τελείως από τους Μουσουλμάνους. Τα βδελυρά ήθη και όργια των Σαρακηνών ήταν κυρίαρχα παντού και είχαν μεταδοθεί σε όλους. Αμέσως λοιπόν άρχισε αυτός να κηρύττει μεγαλοφώνως το «Μετανοείτε». Όλοι οι κάτοικοι, ο συμπεφυρμένος στην ασέβεια και τα όργια των Σαρακηνών όχλος μαινόμενος εξεγέρθη και ήθελαν να τον σκοτώσουν. Τους θορυβούσε το καινοφανές και το ασύνηθες του κηρύγματος, διότι καθώς προείπαμε, ήταν όλοι προκατειλημμένοι στη δεισιδαίμονα πλάνη των Σαρακηνών.
Όταν ο Όσιος τους είδε, ούτε ο θόρυβος τον αποθάρυνε ούτε η εξέγερσή τους τον πτόησε. Εννόησε το ανυπότακτο, το αδυσώπητο και το αμείλικτο των κατακτητών Σαρακηνών αλλά και των αφομοιωμένων κατοίκων, και άλλαξε δρόμο και μέθοδο σωτηρίας τους. Άρχισε να επικοινωνεί απ' ευθείας και κατ' ιδίαν με διάφορους από των εξέχοντων ισχυρών παραγόντων. Σκοπός της επικοινωνίας ήταν να σχηματιστεί γνώμη συμπαθής γι' αυτόν. Αφού το πέτυχε αυτό, με τον καταπλήσσοντα ενάρετό του βίο και παντού το όνομά του ευφημώς και με σεβασμό προφέρονταν, και αφού έγινε στο τέλος αντικείμενο εξαιρετικού θαυμασμού, άρχισε να ασκεί αυστηρό έλεγχο επί των πράξεων αυτών που τον συναναστρέφονταν.
Ήδη όλος ο προηγουμένος αδυσώπητος και αμείλικτος και ασεβής όχλος, άρχισε να θαυμάζει τον Όσιο. Η αρετή του κατηύγασε το νου και γέμισε με σύνεση τις καρδιές όλων. Το σφοδρό μίσος, η οργή ο θυμός και η μανία, κάτω από την δύναμη της καταυγάζουσας αρετής μετατράπηκαν σε εύνοια, σε αγάπη, σε επίδοση στο καλό και σε προκοπή και αύξηση στη χριστιανική πίστη.
Έκτοτε οι Κρήτες πιστεύσαντες σε αυτόν, ως απόστολο σταλμένο από το Θεό, διελάλησαν σε όλο το νησί τα σχετικά με αυτόν. Τιμώντας τον θεϊκώς, θεωρούσαν νόμο κάθε του εντολή, και γι' αυτό υποτάσσονταν σε αυτήν.
Στην Κρήτη ο Όσιος εργάστηκε με θαυμαστή επιδεξιότητα και δραστηριότητα, και αφού προηγουμένως κατέστησε εκποδών κάθε εμπόδιο στο έργο του, επιδόθηκε στο συνήθες του κήρυγμα. Έχοντας ως ορμητήριο την πόλη Γόρτυνα, εντός μιας πενταετίας κατόρθωσε να μεταστρέψει όλους τους Κρητικούς στην αληθινή πίστη. Έχτισε ναούς, εγκατέστησε ιερείς και διακόνους, και εν γένει τακτοποίησε τα πάντα, ώστε «μηδένα των Κρητών καλείψαι ασυντελή του καλού».
Αποδείξαμε, λοιπόν, τη γελοιότητα κι αυτών των ισχυρισμών του "ερευνητή" Ρασσιά και των "παπαγάλων" Νεοπαγανιστών που επαναλαμβάνουν τα ψεύδη του, ως φανατισμένοι και αμαθείς, που δε διάβασαν ποτέ τους τίποτε πλην των βιβλίων του "ερευνητή" τους.
Και βεβαίως, να διαβεβαιώσουμε για μια ακόμα φορά, τόσο τον κύριο Ρασσιά, όσο και τους παπαγάλους του, ότι δεν σκοπεύουμε να αφήσουμε κανένα ψέμα τους αναπάντητο. Θα εκτεθούν σε ΟΛΕΣ τις απάτες τους, όπως εκτέθηκαν και στο παρελθόν οι δαιμονικοί ψευτοθεοί τους, και οι αιμοχαρείς ομόθρησκοί τους διώκτες των Χριστιανών.
1. Αρχαία Κείμενα,διαδύκτιο, TLG, Πρόγραμμα Διογένης
2.Georg Ostrogorky: Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους ,Εκδόσεις Στεφ.Α.Βασιλόπουλου, Αθήνα 1978
3.Α.Α.Vasiliev: Iστορία της Βυζαντινής Αυτοκτρατορίας,Εκδόσεις Μπεργάδη,Αθήνα
4.Ιωάννου Σ. Αλεξάκη: Η Απόβασις του υπό τον Νικηφόρον Φωκάν Στρατού εις Κρήτην και η Πρώτη Νικηφόρος Μάχη (τέλη Ιουλίου 960 μ.Χ)
5. Νικολάου Μιχ.Παναγιωτάκη : Ζητήματα τινά της κατακτήσεως της Κρήτης υπό των Αράβων
6.Historici Graeci Minores ,Edidit Ludovicus Dinorfius Vol 1. (Priscus)
7. Historia
ΛΕΟΝΤΟΣ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ, ἀρχομένη ἀπὸ τῆς τελευτῆς τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου, μέχρι τῆς τελευτῆς Ἰωάννου τοῦ αὐτοκράτορος, τοῦ ἐπιλεγομένου Τζιμισκῆ.
ΒΙΒΛΙΟΝ Α.
8.Aδαμάντίος (Μάκης )Σ. Κρασανάκης: Κρητική ιστορία .Εκδ. « Η Κρήτη»,2016
Δημήτρη Συμεωνίδη:
Έρευνα και Επιμέλεια Κειμένων
