Μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του  1896  το διεθνές πλουτοκρατικό και εξουσιαστικό κέντρο μας έρριξε στον άτυχο Ελληνο-Τουρκικό πόλεμο του 1897 που παρ’ ολίγον να φέρει τα σύνορα μας στη Λαμία. Τότε μας επεβλήθη από τους γνωστούς διεθνείς τραπεζίτες ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος(ΔΟΕ) (στον Καπνό, στο Αλάτι και στα Σπίρτα) που τον πληρώναμε επί 100 χρόνια ως το 1957.  Κατά παρόμοιο τρόπο μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 μας επεβλήθη από μιά άλλη ΔΟΕ(συμπτωματικά άραγε;) το δυσβάστακτο χρέος των 12 δισεκατομμυρίων συν για την εκτέλεση των αγώνων . Με τις στερήσεις του άρχισε να ξεπληρώνει ο Ελληνικός λαός τα χρέη και σαν να μην έφθανε αυτό το τίμημα, το θέρος του 2007 με οργανωμένο σχέδιο εισέβαλαν εντόπιοι και ξένοι εμπρηστές και κατέκαυσαν τις ομορφότερες περιοχές της Πελοποννήσους , της Αττικής, της Ευβοίας κ.α Εκαψαν εκτός από τους σπάνιους δρυμούς της χώρας και κατοικημένους τόπους με δεκάδες ανθρώπινα θύματα , χιλιάδες ζώα και σπάνια φυτά . Η οικολογική και εθνική καταστροφή που προξενήθηκε είναι ανεπανόθρωτη . Ο κυριότερος στόχος τους υπήρξε η Ιερή Γη της Ολυμπίας και η πανέμορφη Ηλεία, το λίκνο των Ολυμπιακών αγώνων. Ακόμη και τον Κρόνιο Λόφο    κατέστρεψε η φωτιά των βαρβάρων . Ο Αλάριχος ξαναγύρισε στην Ολυμπία για να καταστρέψει αυτή την φορά το απέρρητο φυσικό περιβάλλον που είχαν τότε παραλείψει να καταστρέψει . Η Ελλάδα δεν πρέπει να σηκώσει το κεφάλι πιό ψηλά από το χαμομήλι!!!

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ,
Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Τι σημαίνει η λέξις Αγών και έχει γενικώτερα καθιερωθή με την άθληση στην Αρχαία Ελλάδα, αντί να χρησιμοποιηθή ο όρος παιχνίδι, όπως έγινε επί των ημερών μας εδώ και έναν αιώνα τώρα με την καθιέρωσι του ονόματος "Olympic Games";

Α γ ώ ν σημαίνει κάθε σπουδαία ή επικίνδυνη προσπάθεια. Η εσωτερική δυναμική της λέξεως όμως σημαίνει ά γ ω    ά ν ω.

Οι Αρχαίοι Αθλητικοί Αγώνες και όχι τα αθλητικά παιχνίδια (Olympic Games) ά γ ο υ ν    ά ν ω τoν αθλητή, διότι αναφέρονται όχι στά σώματα, αλλά στην ψυχή του. Γιά να οδηγηθή άνω η ψυχή απαιτούνται προϋποθέσεις σταθερού φωτισμού και συνεχούς υπερβάσεως των προσπαθειών της. Ο αθλητής δέν αμιλλάται τους άλλους. Η άμιλλα έχει στόχο τον χθεσινό του εαυτό.

Οι κορυφές του Ολύμπου χάνονται στoν άπειρο αιθέρα των ουρανών. Οι πρόποδες είναι εκείνοι που στηρίζουν τo Ιερό Βουνό. Νέμεα, Ίσθμια και Πύθια σχηματίζουν με τα Ολύμπια τo Τετρακτυϊκό Οικοδόμημα. Οι άλλοι Αγώνες, πανίεροι και ευλαβικοί, είναι οι πρόποδες επί των οποίων στηρίζεται η Ουσία της Αθανασίας. Ο αθλητής των Ολυμπιακών Αγώνων δεν εμφανίζεται ξαφνικά στο προσκήνιο των Αγώνων χωρίς να έχη ήδη αποδείξη την σταθερή του προσήλωση στα ιδεώδη της Ελληνικής Φυλής και στις ηθικές μας αξίες. Προηγούνται οι Άλλοι Αγώνες, οι οποίοι διαπλάθουν τον αθλητή, ο οποίος κάποτε θα καταλήξη εις τους Ολυμπιακούς.

Πανελλήνιες νεκρικές γιορτές παιδιών ήσαν τα Νέμεα και τα Ίσθμια. Αθέατος πρωταγωνιστής το Ιερο Παιδί είναι η νέα ψυχή, που στα αρχικά στάδια της αφυπνίσεώς της συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια στην πορεία της προς την τελείωσί της.

Στους τρίτους Αγώνες, τα Πύθια ο ίδιος ο θεός Απόλλων διεξάγει ολοκληρωτικό και νικηφόρο αγώνα κατά της Δράκαινας των Δελφών. Η ψυχή εξαγνισμένη και ισχυρή, προετοιμασμένη, θα συμμετάσχη στους Ολυμπιακούς.

Όταν η ψυχή φωτισθή σταθερά από το υπέρτατο σύμβολο του ορατού κόσμου, τον ήλιο, ετοιμάζεται να βγή από την ακινησία της και ν' αρχίση τήν, προς τα άνω, πορεία της.

Η αφή της φλόγας της Ολυμπιακής δάδας είναι το σύμβολο της ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων. Εάν δεν ανάψη η φλόγα, η έναρξις αναβάλλεται η ακόμη και ματαιούται. Γιατί δίδεται τόσο μεγάλη σημασία σ' αυτή την συμβολική πράξι, πού τελείται στό Ιερόν Πέδον της Ολυμπίας προ της ενάρξεως των Αγώνων;

Τo άναμμα της φλόγας είναι η σύνδεσις του ορατού κόσμου με τον αόρατον. Είναι ο φωτισμός των ψυχών των αθλητών, οι οποίοι προσλαμβάνουν το άσβεστον πύρ των αοράτων πεδίων με τον συμβολισμόν του ανάμματος της δάδας. Οι αθληταί τότε μετουσιώνονται απο σκοτεινές και πλανώμενες σκιές χωρίς γνώσιν του προορισμού των, σε όντα φωτισμένα με επίγνωσιν της αιωνιότητος της υπάρξεώς των.

Ο συμβολισμός όμως αυτός δεν θα ήταν αρκετός γιά να πραγματοποιήση την σύνδεσιν θνητών αθλητών / αθανάτων θεών. Σύμφωνα με το Ολυμπιακό Ιδεώδες οι αθληταί είναι το απαύγασμα των θνητών, οι οποίοι έχουν προετοιμαστεί, όχι μόνο σωματικώς, αλλά και κυρίως ψυχικώς για το Μεγάλο Άλμα, που θα τις εκτινάξη απο την θνητότητα στην αθανασία.

Σε Τι συνίσταται η προετοιμασία; στην αναγνώριση της Ηλιακής προελεύσεως της ψυχής, όπως με τόση βεβαιότητα και σαφήνεια αναπτύσσει την ηλιακή μας προέλευση ο Πλάτων εις τό τέλος του διαλόγου του "Τίμαιος".

Εξ άλλου εάν δεν υπήρχε η εκ προοιμίου γνώσις του Ιερατείου του Ηλιοκεντρισμού, η προετοιμασία δεν θα είχε αποτέλεσμα. Διότι η φλόγα της Ολυμπίας είναι η ορατή έκφρασις της πύρινης μάζας του σταθερού Ηλίου, όπως επισημαίνει η Ηλιοκεντρική φυσική πραγματικότης.

Όσο η ψυχή έχει την πεποίθηση ότι είναι περιωρισμένη στον στενό κύκλο του ενος βίου επάνω στην γη, έχει την ματαιότητα της ζωής χαραγμένη στην συνείδησή της και το χέρι του θανάτου καρφωμένο στα σπλάχνα της. Η ψυχή χρειάζεται ένα διαχρονικο πρότυπο για να καταλάβη την σύνδεση της με την ιερή φλόγα και να αφομοιώση την έννοια της αθανασίας. Πρέπει με τα φυσικά του μάτια ο αθλητής να δή την φλόγα. Αυτό μόνο με ένα ορατο, ζωντανό πρότυπο μπορεί να του το προσφέρη. Η αντικειμενική, ορατή πραγματικότης βρίσκεται στον Ηλιοκεντρισμό.

Ήταν ο Ηλιοκεντρισμός γνωστός στην αρχαιότητα; Μάλιστα, διότι η Θόλος της Επιδαύρου έχει αποτυπωμένο στο δάπεδο το Ηλιοκεντρικό Σύστημα. Συνεπώς το Ιερατείο ήτο γνώστης της Ηλιοκεντρικής Ιδέας από αναρίθμητους αιώνες προ της ανεγέρσεως της Θόλου. Και το σημαντικώτερο ο Ηλιοκεντρισμός έρχεται από τον Ιερό χώρο της ιάσεως των ψυχών και των σωμάτων. Είναι συνεπώς αναγκαία η σταθερή σύνδεσις της Ολυμπιακής φλόγας με την σταθερότητα της φλόγας του Ηλίου.

Η Επίδαυρος, με το σύμβολο του Ηλίου στο δάπεδο της Θόλου και τους ανά τετραετία Αγώνες των Ασκληπείων, συνδέει την δάδα της Ολυμπίας με την έννοια της αθανασίας της ψυχής. Εάν δεν υπάρξη σταθερό φώς στην ψυχή ο αθλητής δεν θα συλλάβη την σημασία του ανάμματος της φλόγας της Ολυμπίας.

Ο σταθερός ψυχικός φωτισμός απαιτεί ένα ορατό πρότυπο για να λειτουργήση όμοια με αυτό. Μοναδικό πρότυπο είναι η αναγνώριση της Ηλιοκεντρικής Ιδέας.

Η Επίδαυρος είναι ο πρώτος σταθμός από τον οποίον θα κάνη την εκκίνηση της η ψυχή. Πρώτα θα την θεραπεύση σωματικώς, ψυχικώς και νοητικώς ο Ασκληπιός, υιός του Απόλλωνος, και μετά θα γίνη η έναρξις των Άλλων Αγώνων με κατάληξη τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο Ιερός Κότινος των Ολυμπιακών αγώνων είναι ένας κύκλος / στέφανος από κλαδί ελαίας της Ιεράς Άλτιος, η οποία ευρίσκεται πίσω απο τόν Ναό του Ολυμπίου Διός. Το ιερό δένδρο προήλθε από την Ακρόπολη των Αθηνών. Ο στέφανος συμβολίζει τον Ζωδιακό Κύκλο και το κλαδί της ελαίας, δένδρο αειθαλές, την αιωνιότητα της αθανασίας.

Ο αθλητής που έχει "νού υγιή εν σώματι υγιεί" ανάβει την φλόγα της αθανασίας στην ψυχή του, όταν αθλούμενος άριστος μεταξύ αρίστων επιδιώκει να φθάση στο ακίνητο κέντρο του Αιωνίου Φωτός. Ο Κότινος των Ολυμπιακών Αγώνων συμβολίζει το στεφάνι του Ζωδιακού Κύκλου. Η στεφανωμένη κεφαλή του αθλητού με τον Ιερό Κότινο είναι η εικόνα του Ζωδιακού Κύκλου, που έχει στο κέντρο της τον ήλιο / Νού.

Η στεφανωμένη κεφαλή του αθλητού
είναι ο Κεντρικός ήλιος της Ψυχής,
η Ηλιοκεντρική Ιδέα στην απόλυτο έκφρασί της...

Α Λ Τ Α Ν Η

Π. Φ., 3 Νοεμβρίου 2003

ΞΑΚΟΥΣΤΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ

«Κατηραμένος ας είναι εκείνος
όστις την του Ελληνος σοφίαν
***διδάσκει τοις υιοίς αυτού-Ταλμούδ»
«Εσείς οι {Ιουδαίοι } έχετε για πατέρα*
σας τον Διάβολον και τις επιθυμίες του
πατρός σας πραγματοποιείτε και δεν
ακολουθείτε τον δρόμον της αληθείας,
διότι δεν υπάρχει αλήθεια κοντά εις τον
Διάβολον-Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον Η‘ 44, 45**»

Οι Έλληνες είχον ως ιδανικό το «ευ αγωνίζεσθε» και αυτό υπηρετούσαν με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Γι’ αυτούς δεν είχε τόση σημασία η επίδοσις στο αγώνισμα όσο η νίκη. Βέβαια ως ένα βαθμό τούτο οφείλετο και στην απουσία χρονομέτρων και άλλων οργάνων ακριβείας για την μέτρηση των επιδόσεων. Ως τόσο είχον κλεψύδρες και μετροταινίες που θα μπορούσαν να μετρούν και να καταγράφουν τις επιτυχίες των αθλητών. Ομως πουθενά δεν συναντούμε στα αρχαία κείμενα νύξη για επιδόσεις, εκτός από περιγραφές για την κατάταξη του αθλητού στη γενική σειρά. Ορισμένες περιγραφές για τα κατορθώματα των Ολυμπιονικών δείχνουν το θαυμασμό για το πρόσωπο του αθλητού , που ως ένα βαθμό ενέχουν και τον παράγοντα της υπερβολής σε ορισμένες περιπτώσεις.
            Η Νίκη
            Αυτή η φτερωτή θεά ήτο τέκνον του Πάλλαντος, υιού του Αρκάδος Λυκάονος, και της Στυγός. Αλλά τέκνα τούτων ήσαν και το Κράτος, η Βία και ο Ζήλος, οι οποίοι      ήλθαν σύμμαχοι του Διός κατά των Γιγάντων . Ο Ζεύς έστειλε ως γνωστόν το            Κράτος και τη Βία να δέσουν τον Προμηθέα, για το «έγκλημα του να κλέψει το             πυρ(τη Γνώση) του Διός και να την παραδώσει στους ανθρώπους. Η Νίκη δεν ήτο εκεί αναγκαία, διότι ο άνθρωπος-Προμηθεύς ήτο νικημένος και αιχμάλωτος από    τις ανώτερες εσωτερικές και εξωτερικές του δυνάμεις που τον περιορίζουν. Η           Νίκη ανετράφη στην Αθήνα, καθόσον ήτο η αρχαιότερη πόλη στον κόσμο, και             λόγω της ανατροφής της την έκαναν αθάνατη. Αυτή είναι έφορος κάθε νίκης.          Πρώτον δε την τίμησαν οι Ελληνες και μάλιστα οι Αθηναίοι, που τις έκαναν και             ιδιαίτερο βωμό. Επειτα οι Αρκάδες την μετέφεραν στην Ιταλία, όπου έκτισαν στην       Ρώμη πολλούς ναούς προς τιμήν της. Την εζωγράφιζαν πρότερον άπτερον, έπειτα δε πτερωτήν και επι σφαίρας δια του ενός ποδός ισταμένη. Οι Αθηναίοι την είχαν        αείποτε άπτερον, για να μην φεύγει από την Αθήνα. Το ίδιο και οι Ηλείοι , λόγω των Ολυμπιακών αγώνων. Στη μια χείρα εκράτει στέφανον εκ δάφνης και στην           άλλην κλάδον φοίνικος. Συχνά την ζωγράφιζαν να πέφτει από τον Ουρανόν. Την      έβαζαν και στις πρόωρες των πλοίων για να είναι νικηφόρα στις ναυμαχίες. Ητο       δε και μόνιμος συνοδός του Διός.. Οι Ρωμαίοι της είχαν άγαλμα ολόχρυσο στο ναό          του Καπιτωλίνου Διός, βάρους 320 λίτρων. Αντίθετα οι Αιγύπτιοι είχον σύμβολον         νίκης τον Αετόν, που συνεχίζεται και ως σήμερον από τις αυτοκρατορίες(Ρώμη,      Βυζάντιον, , αυτοκρατορική Γερμανία, ΗΠΑ κλπ)

Τα Αγωνίσματα των Ολυμπιάδων*
Απο την πρώτη μέχρι την 145 η Ολυμπιάδα (776- 200 π. Χ) έχουμε τα αρχικά αγωνίσματα και προστίθενται και νέα ως εξής :
[Βλέπε Παυσανίας “Ηλειακά” V, Φιλόστρατος (Γυμναστικός), Αφρικανός (Κεστοί) και Ευσέβιον(άλλον απο τον Ευσέβιο Καισαρείας)]

-Ολυμπιάδα 1 η **(776 π. χ) δρόμος ταχύτητος( αρχαία ονομασία “δρόμος”, “στάδιον”)**

-Ολυμπιάδα 14 η (724 π. χ) διπλός δρόμος ταχύτητος(“δίαυλος”)

**-Ολυμπιάδα 15 η (720 π. χ) δρόμος αντοχής(“δόλιχος”)
[=μακρός εξ ου και δολιχοκέφαλος]

-Ολυμπιάδα 18 η (708 π. χ) πάλη και πένταθλον (“ πάλη”, “ πένταθλον”)
[δρόμος, άλμα, δίσκος, ακόντιον, πάλη]

-Ολυμπιάδα 23 η (668 π. χ) πυγμαχία[“πυγμαχία”
[πυγμαχία =boxing]

-Ολυμπιάδα 25 η (680 π. χ) τέθριππον (“τέθριππον”)
[= τεσσερις ίπποι= αρματοδρομία με τέσσερα άλογα]

-Ολυμπιάδα 33 η (648 π. χ) παγκράτιον+ ιπποδρομία(“παγκράτιον”, “κέλης”)

-Ολυμπιάδα 37 η (632 π.χ) δρόμος ταχύτητος και πυγμαχία παίδων(“δρόμος”, “πυγμή παίδων” )

-Ολυμπιάδα 38 η (628 π. χ) πένταθλο παίδων(“πένταθλον παίδων”)
[δεν επανελήφθη]

  -Ολυμπιάδα 41 η (613 π. χ) πυγμαχία παίδων(“πυγμή παίδων”)
[ κατ’ άλλους την 60 η Ολυμπιάδα το 500 π.χ]

-Ολυμπιάδα 46 η (596 π χ) δρόμος ταχύτητος παίδων(“δρόμος παίδων”)
[κατά Φιλόστρατον]

-Ολυμπιάδα 65 η (520 π. χ) δρόμος ταχύτητος οπλιτών(“οπλίτης”)

-Ολυμπιάδα 70 η (500 π. χ) αρματοδρομία με ημιόνους(“άμαξα απήνη”)

-Ολυμπιάδα 71 η (496 π. χ) ιπποδρομία και τρέξιμο(“κάλπη”)

-Ολυμπιάδα 84 η (444 π. χ) κατάργηση απήνης και κάλπης [δηλαδή σταμάτημα αρματοδρομιών με ημιόνους και ιπποδρομία με τρέξιμο]

-Ολυμπιάδα  93 η (408 π. χ) αρματοδρομία με δύο ίππους(‘συνωρίς”)[εννοεί άμαξα]

-Ολυμπιάδα 99 η (384 π. χ) αρματοδρομία με τέσσερα πουλάρια(“τέθριππον πωλικόν”)

-Ολυμπιάδα 131(;) η (256 π. χ) αρματοδρομία με δύο πουλάρια(“πώλων συνωρίς”)

-Ολυμπιάδα 128 η (268 π. χ) ιπποδρομία με πουλάρια(“πώλων κέλης”)

-Ολυμπιάδα 145 η (200 π. χ) παγκράτιον παίδων(“ παγκράτιον παίδων”)

Το έτος 393 μ. χ ο Θεοδόσιος ο Α! κατήργησε με διάταγμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες , κατά την διάρκεια της 293 ης Ολυμπιάδος μετά βίον 1161 ετών αρχής λαμβανομένης απο την ιστορική εποχή και χωρίς να υπολογίσουμε τον προιστορικό της βίο.

Ορολογία Αγωνισμάτων**
Απο την πληθώρα της ορολογίας των αγωνισμάτων που εκθέτει ο καθηγητής στο Μεταπτυχιακό Σεμινάριο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Ανδρέας Παναγόπουλος, προέδρος ΟΔΕΓ Αθηνών(“Ελληνική διεθνής γλώσσα”, έτος 8, τόμος Γ, τεύχος 4(32), Οκτωβρίου -Δεκεμβρίου 1007, σελίς 252-271, εκδόσεις Οργανισμός για την διεθνοποίηση της Ελληνικής γλώσσης) πληροφορούμεθα δέκα ευκολότερους όρους -κλειδιά για την καλύτερη κατανόηση των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων, με κριτήρια :
α/ την σημασία και
β/ την δυσκολία. των λέξεων
Οι αθλητικοί όροι με ιδιαίτερη σημασία είναι:
            1/ Αγών,
            2/ Εκεχειρία,
            3/ Ασυλία ,
            4/ Ελλανοδίκαι,
            5/ Ημερομηνίαι.
            6/ Εναγισμός,
            7/ Κότινος ,
            8/ Θεωροί,
            9/ Σπονδοφόροι,
            10/ Εκατόμβη

Ενώ οι δέκα δυσκολώτεροι όροι είναι οι εξής:
            α/ Θωσυθιάς,
            β/ Εία,
            γ/ Δίσκος,
            δ/ Πρόρρησις,
            ε/ Αγένειος,
            στ/ Αμφιθαλής,
            ζ/ Σκανά,
            η/ Απειπείν,
            θ/ Νύσσα ,
            ι/ Σπεισαμένους
Και ας αρχίσουμε την αποκωδικογράφηση των πρώτων δέκα σημαντικώτερων όρων:
Αγών Είναι παράγωγο του άγω(=τελώ , οδηγώ, ασκώ) Απο την αρχαιότητα ως σήμερα οι Ελληνες βιώνουν αδιάκοπα τον αγώνα και την αγωνία. Αυτή αρχίζει απο τα πιό ασήμαντα πράγματα, λ.χ την άφιξη του λεωφορείου, ως τα πιό σπουδαία όπως λ.χ τις εσωτερικές συγκρούσεις, τους πολέμους, τις φοβερές γεωλογικές καταστροφές και τέλος τον θάνατο, που αποτελεί την τελευταία υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου. Η πεμπτουσία του Ελληνικού κόσμου , όπως των Ρωμαίων είναι η disciplina(πειθαρχία), των Εβραίων το Τορά=ο ιερός Νόμος , των Ασιατών το Νιρβάνα, των Ελλήνων είναι ο Αγών. Δείχνει το “vis vitalis “, την ζωική ορμή, την εριστικότητα, την διχόνοια, των Ελλήνων όλων των εποχών, την αντίθεση των πάντων στο σύμπαν, για να θυμηθούμε το “Πόλεμος Πατήρ Πάντων” του Ηράκλειτου. Είναι μιά φυσική λειτουργία που έχει κληρονομηθεί απο τον Ελληνα, που τον κάνει να είναι ρευστός, πολυμήχανος, πολύτροπος, δημοκρατικός, αντιφατικός, διχαστικός αλλά και ενωτικός μέσα απο την διαφορετικότητα, τελικά όμως δημιουργικός. Είναι κατάρα για ευνοήτους λόγους , αλλά ταυτοχρόνως και ευλογία. Με αυτά τα αγωνιστικά γονίδια επιζούμε , ενώ πολλοί σπουδαίοι λαοί του παρελθόντος έχουν εξαφανισθεί, διότι τους έλλειπε το αγωνιστικό πνεύμα. Η προιστορία μας(“Ελληνική Αρχαιολογία” Αθανάσιος Σταγειρίτης, τόμοι 5, εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις) είναι η απαρρίθμηση κατά τρόπον αλληγορικό και μεταφορικό μέσα απο τους υπέροχους σε πλοκή μύθους, των αγώνων που βίωσε η φυλή μας. Αυτοί οι υπέροχοι αγώνες έχουν αποτυπωθεί στα Ελληνικά Γράμματα, στην Τέχνη, στην Φιλοσοφία και στην Θρησκεία μας, διότι οι πρώτοι αγωνιστές ήσαν οι ίδιοι οι θεοί του Ελληνικού Πανθέου. Τι άλλο να σημαίνει η μυθολογία (βιωμένη προιστορία) της Γιγαντομαχίας και Τιτανομαχίας έργα που ενέπνευσαν τους καλλιτέχνες μας να φτιάξουν τα μεγαλύτερα και ανεπανάληπτα δημιουργήματα στον κόσμο; Αλλά και στην σύγχρονη εποχή αν γυρίσουμε θα δούμε με έκπληξη τα έργα Ελλήνων της διασποράς, που ξεκίνησαν με μοναδικά εφόδια τα γονίδια του αγωνιστικού πνεύματος της φυλής μας και σήμερα διαπρέπουν στις νέες των πατρίδες. Επομένως δεν είναι χωρίς σημασία το γεγονός ότι οι τα πανελλήνια αθλήματα στην Ολυμπία, Νέμεα, Πύθια και Ισθμια , απεκλήθησαν “αγώνες”. Αυτά τα αθλήματα έρχονται από πολύ μακριά, από την αρχή της ανθρώπινης πορείας προς την έξοδο από το ζώον και την είσοδο του στον χώρο του Homo Sapiens.Ομως απο το άγω βγαίνει και η “αγωγή” και το “άγημα” , που δηλώνει την διάπλαση του σώματος και της ψυχής των νέων, η οποία θα τους καταστήσει ικανούς μαχητές για να προστατεύσουν την ελευθερία και την πατρώα γη. Αλλά και μέσω του λατινικού βγαίνει η λέξη ago , η ατζέντα, δηλαδή τα πρακτέα, οι δουλειές που έχουμε να κάνουμε και τις σημειώνουμε στο ημερολόγιο. Οι Ελληνες λοιπόν όπου κι’ αν βρίσκονται δίνουν καθημερινά σκληρόν αγώνα για την επιβίωση, αλλά και για την διάκριση, για το χρήμα αλλα και για το πνεύμα και την δόξα, με σκοπό όχι να κατακτήσουν τον κόσμο, αλλά να τον εκπολιτίσουν με ανώτερες πράξεις ευποιίας.

Ελλανοδίκαι Η ετυμολογία της λέξεως παράγεται απο το Ελλην (δωρικά α αντί η) και δίκη, ήτοι κριτής, δικαστής των Ελλήνων , διότι στην Ολυμπία συγκεντρώνοντο Ελληνες απο όλα τα μέρη του Ελληνικού κόσμου. Ηταν δηλαδή ένα σώμα αδέκαστων και αντικειμενικών δικαστών που ασκούσαν την διεύθυνση , την οργάνωση και την επιστασία των αγώνων. Αρχικά ο αριθμός των Ελλανοδικών ήτο ένας, πολύ γρήγορα αυξήθηκε σε 2 μετά σε 9, 10, και αργότερα σε 12 μέλη. Μετά όμως το 384 π. χ ήταν πάντοτε σταθερά 10 μέλη. Το προνόμοιο αυτό της συγκροτήσεως του σώματος των Ελλανοδικών το είχαν ανέκαθεν μόνον οι Ηλείοι, οι οποίοι εθεωρούντο ως οι θεματοφύλακες των αγώνων. Εκλέγοντο με αυστηρά αξιοκρατικά κριτήρια με άμεσες και ειδικές εκλογές. Εφόρουν για να διακρίνονται ερυθρά ιμάτια και έφερον στην κεφαλήν δάφνινα στεφάνια. Ησαν οι μόνοι που παρακολουθούσαν τους αγώνες καθισμένοι σε πέτρινα καθίσματα στο νότιο μέρος του σταδίου στο μέσον, ενώ όλοι οι θεατές εκάθοντο οκλαδόν. Είχαν στην διάθεση τους ένα ειδικό σώμα “μαστιγοφόρων” , που αστυνόμευαν τον χώρο. Τους εκαλούσαν “αλύτας” και τον αρχηγόν τους “αλυτάρχην” ή “αλύταρχον” Στο “μέγα ετυμολόγιο” διαβάζουμε : “ Ηλείοι …τους ραβδοφόρους ή μαστιγοφόρους παρά τοις άλλοις καλουμένους «αλύτας καλούσι”. Το “αλύτης “ παράγεται εκ του αλύω(= περιπολώ, αστυνομεύω) και είναι διάφορον του αλίτης ή αλείτης(= θαλάσσιος ή θαλασσινός ), και του αλήτης= εκ του αλάομαι(= περιπλανώμαι , αλητεύω)

Ιερομηνία  Στην αρχαία Σπάρτη είχαν τα ιερομήνια τα Κάρνεα. Αυτό παράγεται απο το ιερός + μην(= μήνας ιερός, δηλαδή τις εορτες του μηνός) Τις ιερές ημέρες του μηνός που ήσαν και θρησκευτικές εορτές και στην διάρκεια των οποίων διεκόπτοντο οι εχθροπραξίες. Εξ αυτών βλέπουμε ότι δεν διεκόπτοντο οι εχθροπραξίες μόνον κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων αλλά και κατά την διάρκεια των θρησκευτικών εορτών, γεγονός που μαρτυρεί την βαθιά θρησκευτική πίστη των Ελλήνων . Επ αυτών συμφωνούν ο Ησύχιος , ο Σουίδας, και ο Αρποκρατίων. Στον Θουκυδίδη (3, 56) φαίνεται ως η πιό αυστηρή αργία και εορτή(“εν σπονδαίς και προσέτι ιερομηνία” ) και στον Πίνδαρο (Νεμ. 3, 2) “ιερομηνία (Νεμεάδι) Η Ολυμπιακή ιερομηνία συνέπιπτε με την εκεχειρία και περιείχε και κάποιες ενδιάμεσες σπουδαίες θρησκευτικές γιορτές και τελετές, όπως λ. χ τους εναγισμούς. Ιερομνήμονες δε ελέγοντο αυτοί που διατηρούσαν στην μνήμη των τα ιερά και τις θρησκευτικές γιορτές, ήτο όμως και ο τηρών τα αρχεία της πόλεως εις το αμφικτυωνικόν συνέδριον

Εναγισμός  ή εναγισμοί προέρχεται εκ του ρήματος εν-αγίζω και είναι η
προσφορά δώρων στους νεκρούς ή στις σκιές τους, κατ’ αντίθεση προς το θύω που είναι οι θυσίες προς τους θεούς. Συνήθως προσέφεραν μύρα , λιβάνι, ή σμύρνα προς τιμήν των ηρώων το βράδυ της 3 ης ημέρας των αγώνων της 13 ης του μηνός(= 28 ης Ιουλίου με την σημερινή χρονολόγηση στην μεν Ολυμπία προς τιμήν του Πέλοπος, γενάρχη των Πελοποννησίων , στην Ηλιδα δε προς τιμήν του Αχιλλέα . Ο συμβολισμός και η αντιστοιχία είναι ευεξήγητα. Στο πρόσωπο του Πέλοπος τιμούσαν τους Πελοποννησίους προγόνους και τους Ηλείους, στο πρόσωπο δε του Αχιλλέως τους Πανέλληνες. Θυσίες στο Ολύμπιο Δία προσέφεραν την τρίτη ημέρα απο της ενάρξεως και την επαύριον απο της λήξεως των πενθημέρων αγώνων, δηλαδή την 13 ην και την 16 ημέρα του σεληνιακού μήνα(ήτοι περί τα τέλη Ιουλίου αρχές Αυγούστου) Το συνοπτικό πρόγραμμα των αγώνων στις περιόδους ακμής, οι κυρίως αγώνες διαρκούσαν πέντε ημέρες( δηλαδή απο την 11 ην μέχρι την 15 ην του μηνός) ως εξής :
            **-Την πρώτη ημέρα (= 11 η ) Αγών σαλπιγκτών και κηρύκων
            -Την δευτέρα ημέρα(=12 η) Αγώνες παίδων (όλων των ειδών)
            -Την τρίτη ημέρα (=13η ) Ιππικοί Αγώνες , πένταθλον - Εναγισμός των δύο            ηρώων.
            -Την τετάρτη ημέρα(=14 η) (Πανσέληνος ,ιερομηνία) Εκατόμβη Ηλείων, δείπνον             των αρχών στο Πρυτανείο
            -Την πέμπτη ημέρα(15 η) δρόμος, δίαυλος, δόλιχος, πάλη, πυγμή, παγκράτιον ,     οπλίτης.
            -Την έκτη ημέραν ήτοι την 16 ην γινόταν στεφάνωμα των νικητών στο ναό του     Διός και το βράδυ δείπνο των Ολυμπιονικών στο Πρυτανείο. Στο σημείο αυτό           τελείωναν οι αγώνες και οι αθλητές και θεατές αναχωρούσαν την επομένη για τις      πατρίδες τους.

*Κότινος*** είναι το έπαθλο των αγώνων τότε που οι αγώνες δεν ήσαν χρηματικοί αλλά στεφανίται, εξ ού και οι Ολυμπιακοί αγώνες εκαλούντο στεφανίται. Περιττόν να επαναλάβουμε ότι στην αρχαιότητα οι αθλητές ήσαν ερασιτέχνες και όχι επαγγελματίες που είναι σήμερον. Αυτό σημαίνει ότι παράλληλα προς τις λοιπές τους ασχολίες ασκούντο για την συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς. Το στεφάνι ή κότινος ήτο απο κλαδιά αγριελιάς πλεγμένα με ξανθό βόστρυχο απο τα μαλλιά νέου. Τα κλαδιά εκόπτοντο αποκλειστικά απο την Ιερή Ελιά , που ήτο φυτεμένη στον οπισθόδρομο του ναού του Ολυμπίου Διός και τον έκοβε με χρυσό μαχαίρι ένας αμφιθαλής παις, δηλαδή ένα αγόρι που ζούσαν και οι δύο του γονείς. Η λέξη κότινος προέρχεται απο τον κότον που σημαίνει θάρρος, δηλαδή οργή, ανταγωνισμό. Ακόμη ο λαός μας διατηρεί τον αρχαικό τύπο σε μιά λαική έκφραση “αν σου κοτάει”(= αν τολμάς ) ή την “αποκοτιά“(= στο απονενοημένο τόλμημα) Ο Ησίοδος (“Εργα και Ημέραι “ , 25-26, εκδόσεις Κάκτος) γράφει :
            **“ και κεραμεύς κεραμεί κοτέει και τέκτονι τέκτων και πτωχός πτωχώ φθονέει και    αοιδός αοιδώ”**
            Καλλιστέφανοι , εκαλούντο οι στέφανοι εκ της ρηθείσης Κοτίνου καλλιστεφάνου. Αυτή ήτο στην Ολυμπία και από τους κλώνους της έφτιαχναν τα στεφάνια –ως          προελέχθη- με τα οποία στεφάνωναν τους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων. Πλησίον δε αυτής ήτο το Ιερόν των Νυμφών Καλλιστεφάνων

Θεωρός* Η λέξη προέρχεται απο το θεάομαι -ώμαι , (είμαι θεατής) και έχει διττή σημασία. Η μία του θεατή σε θέατρο, και η άλλη προέρχεται απο την θέαν που έχει την σημασία του επισήμου απεσταλμένου σε αγώνες και εορτές . Στην Αθήνα η αρχιθεωρία ήτο μία απο τις εγκύκλιες λεγόμενες λειτουργίες(= φορολογίες) μαζί με την χορηγία, την εστίαση και την γυμνασιαρχία. Με την πρώτη σημασία του θεατή ο θεωρός λεγόταν δωρικά και θεαρός και θεωρητής, ειδικώς δε στο θέατρο και στους αγώνες ήτο το αντίθετο του αγωνιστή( εξ ου και πρωταγωνιστής) , με την έννοια του ηθοποιού κατ αντιδιαστολή προς τον αθλητή. Τους Ολυμπιακούς και τους άλλους αγώνες των Ελλήνων επιτρεπόταν να παρακολουθήσουν μόνον Ελληνες άνδρες ελεύθεροι (όχι σκλάβοι) Οι έγγαμες γυναίκες και ίσως και οι άγαμες , με μοναδική εξαίρεση την ιέρεια της θεάς Δήμητρας της επωνομαζομένης και Χαμύνης(= χθονίας) απαγορευόταν με θανατική ποινή να εισέλθουν στην ιεράν Αλτιν. Η Δήμητρα Χαμύνη επόπτευε από ειδική θέση τους αγώνες.
Μοναδική περίπτωση στα χρονικά του χιλιόχρονου θεσμού είναι η περίπτωση της Καλιπάτειρας που την τραγούδησαν πολλοί μεταξύ αυτών και ο Λορένζος Μαβίλης. Η Καλειπάτειρα ήτο κόρη του ξακουστού Διαγόρα και μητέρα Ολυμπιονικών . Αυτή εισήλθε μετεμφιεσμένη σε αθλητή στο χώρο της Αλτεως για να παρακολουθήσει τον αγώνα των υιών της.

Σπονδοφόροι Η λέξη παράγεται απο το σπονδαί και φόρος (εκ του φέρω) που σημαίνει κατά λέξη τον φέροντα ειρήνη. Αρα η λέξη έχει να κάνει με την ιεράν εκεχειρία και τους θεωρούς , δηλαδή τους απεσταλμένους, όπως φαίνεται καθαρά σε επιγραφή της Ολυμπίας. Στον Πίνδαρο ο όρος συμπίπτει και με τους κήρυκες που ανήγγελλαν και επισήμως την έναρξη της εκεχειρίας βάσει ωρών (=ημερομηνιών) Η σχετική επιγραφή γράφει: “Κήρυκες ωρών , σπονδοφόροι Κρονίδα Ζηνός Αλείοι(= Ηλείοι) κήρυκες της έναρξης της ιεράς εκεχειρίας, που ήσαν αγγελειαφόροι της ειρήνης, σπονδοφόροι του Κρονίδη Δία (Ισθμ. 2.23)

Εκατόμβη  σημαίνει την θυσία εκατό βοδιών. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε μεταφορικώς με την σημασία της μεγάλης δημόσιας θυσίας ή της ηρωικής αιματοχυσίας, έστω κι’ αν τα σφάγια δεν ήσαν ούτε εκατόν ή και ακόμη και βόδια, αλλά άλλο είδος ζώων. Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση πρόκειται για την εκατόμβη των Ηλείων που προσφερόταν θυσία στον Ολύμπιο Δία την 3 η ημέρα (=14 η του σεληνιακού μήνα ), ο οποίος στην μεν Ολυμπία ονομαζόταν Απολλώνειος στην δε Αθήνα Βοηβοδρομιών.Το πρωί γινόταν πανηγυρική πομπή με την συμμετοχή των αρχόντων της Ηλιδος, των Ελλανοδικών , των αθλητών και θεωρών όλων των πόλεων. Η πομπή ξεκινούσε απο το Πρυτανείο και έφθανε στον μεγάλο βωμό του Διός. Στην πρώτη κρηπίδα του βωμού, που λεγόταν πρόθυση , θυσιάζονταν εκατό ταύροι ( ακριβώς εκατό) και μόνον οι μηροί τους καίγονταν σε φωτιά απο ξήλα λεύκης, που ήταν αναμμένη στην κορυφή του βωμού. Καμμιά Δυτική γλώσσα , απ’ αυτές που ονομάζονται Ινδοευρωπαικές και που κανονικά έπρεπε ορθότερα να λέγονται Ελληνο-ινδικές ή Ελληνο-σανσκριτικές , δεν αποπειράθηκε ποτέ να μεταφράσει την εκατόμβη. Παντού την διατηρούν μεταγραμματισμένη ή μεταχαρακτηρισμένη. Ομως η λέξη αυτή αποτελεί την αρχαιότερη λέξη διότι έχει να κάνει με τις θυσίες προς τους θεούς και η ρίζα της οδηγεί στην Ελλάδα και μόνον και όχι στην φανταστική Ινδοευρωπαική συνομοταξία γλωσσών. Εν συνεχεία θα αναφέρουμε εν συντομία δέκα όρους των Ολυμπιακών αγώνων που θα συμβάλλουν στην καλυτέραν κατανόηση των αρχαίων αγώνων.

Θωσυθιάς Η ετυμολογία της λέξεως είναι απο το θεός + θυσία με αντιμετάθεση του γράμματος σ και θ . Κανονικά έπρεπε να λέγεται θεοθυσία. Πρόκειται για την 8 η νουμηνία(= νέαν μήνην= αρχή σεληνιακού μήνα) , που ήτο η 2 α ή 3 η πανσέληνος μετά το θερινό ηλιοστάσιο. Τον 8 ον σεληνιακό μήνα οι Ηλείοι ονόμαζαν Απολλώνειον ή Παρθένειον, οι δε Αθηναίοι, ως προελέχθη, Βοηβοδρομιώνα . Αυτός διαρκούσε απο τα μέσα Ιουλίου μέχρι τα μέσα Αυγούστου. Η Σωθυσιάς λοιπόν νουμηνία ήταν η αρχή του Απολλωνείου μηνός των Ηλείων.

Εία είναι προστακτική του εάω-ώ(= αφήνω) και αποτελεί ενθουσιώδη ιαχή, σαν πολεμική κραυγή στην αρχή των συναντήσεων του παγκρατίου αγωνίσματος. Εδώ πρόκειται για το παρακελευσματικό επιφώνημα = εμπρός. Να σημειωθεί ότι την ίδια ιαχή χρησιμοποιούν και οι Ιάπωνες, Κινέζοι και άλλοι λαοί της Απω Ανατολής στο Κουν-Φού, Σιάτσου, Ζίου-Ζίτσου, Καράτε ( =παραφθορά από το αρχαίο παγκράτιο) κλπ Το «εία» αυτό στα λατινικά έγινε eia aja και οι ναυτικοί μας το λένε σαν πρόσταγμα “εγιά” , καθώς και στα τραγούδια τους εγια-μόλα, εγια- λέσα, δηλαδή απόλυσε , λύσε, χαλάρωσε. Το δε λέσα παράγεται απο το λύω=λύνω εξ ού και λάσκα.

Δίσκος είναι το όργανο της δισκοβολίας αλλά και το αγώνισμα της ρίψεως του δίσκου. Παράγεται απο το “δικείν” απαρέμφατον του έδικον, αορίστου που χρησιμποιουν ο Πίνδαρος και οι τραγικοί , ενός αχρήστου ενεστώτος που σημαίνει βάλλω , ρίπτω. Και όπως το “λέσχη” προέρχεται απο το “λέγω” έτσι και ο “δίσκος” απο το “δικείν”. Στο απόσπασμα 490 του Αριστοτέλους διαβάζουμε ότι “ο δίσκος εγράφη τοις Ελλανοδίκαις , καθ’ ον έδει τα Ολύμπια άγειν”. Πρόκειται για τον δίσκο του Ιφίτου που είχε προλάβει να τον δει ο Παυσανίας στο Ηραίον περί το 200 μ.χ, πριν τον καταστρέψουν οι Χριστιανοί κατά τους διωγμούς των Ελληνικών μνημείων και την μεγάλη καταστροφή του Ελληνικού Πολιτισμού.

Πρόρρησις είναι όρος που προέρχεται απο την πρόθεση προ + ρήσις και επί λέξει σημαίνει προαναγγελία, εκ των προτέρων ανακοίνωση. Εν προκειμένω σημαίνει δημόσια ανακοίνωση για δίκη περί φόνου, ώστε να αποκλείονται απο τους αγώνες όχι μόνον οι αποδεδειγμένα ανδροφόνοι, αλλά και οι ύποπτοι ανθρωποκτονίας, όπως γινόταν και με τα Ελευσίνια Μυστήρια. Κι’ αυτό γιατί ο φόνος δεν ήτο τόσο ποινικό αδίκημα όσο θρησκευτικό ανοσιούργημα σ’ όλη την Ελλάδα. Τούτο σημαίνει ότι ο φονιάς ήτο απόβλητος απο την πόλη, και με το μέτρον αυτό της ανακοινώσεως επροστατεύτο ο θεσμός απο τους εν εξορία διατελούντες κακούργους , στους οποίους δεν επιτρέπετο να συμμετάσχουν στους αγώνες.Το μέτρον ήτο προληπτικόν , επειδή ο φονιάς , όπως κάθε κακούργος , αν του δοθεί ευκαιρία θα ξανακακουργήσει. Επειδή δεν ήθελαν Ολυμπιονίκες κακούργους τους απέκλειαν προκαταβολικώς, ώστε “μηδέν ες τον Ολυμπιακόν αγώνα έσεσθαι παρ’ αυτών κακούργημα” . Αυτό το νόημα είχε και ο όρκος που έδιναν οι αθλητές και οι κριτές μπροστά στον ανδριάντα του Ορκιου Δία, που βρισκόταν στο Βουλευτήριο. Η θέση του Ορκίου Δία εμπρος στο Βουλευτήριο έχει συμβολική αξία και εκφράζει το βαθύ θρησκευτικό και δημοκρατικό αίσθημα των Ελλήνων . Στο χώρο του Βουλευτηρίου ήτο η έδρα της Βουλής των Ηλείων , ίσως και των Ελλανοδικών, καθώς επίσης και ο χώρος όπου εφυλάσσοντο τα αρχεία των νικητών και εκδικάζοντο οι ενστάσεις, τα παραπτώματα και οι παραβιάσεις των κανόνων των αγώνων. Ο Παυσανίας ( V.24. 9) λέγει ότι :
            “Μπροστά στα πόδια του Ορκίου Διός υπάρχει μικρή χάλκινη πλάκα με ελεγειακή    επιγραφή, η οποία έχει σκοπό να εμπνεύσει φόβο στους επιόρκους».
Αγένειος καλείται το παιδί που δεν έχει ακόμη βγάλει γένεια, σήμερα το λέμε αμούστακο.
Αμφιθαλής αυτο που θάλει και απο τις δύο πλευρές, δηλαδή το παιδί που ζουν αμφότεροι οι γονείς του . Ενα τέτοιο παιδί έκοβε τους κλάδους της αγριελιάς που προορίζοντο για τον κότινο της νίκης.
Σκανά στην δωρική διάλεκτο σημαίνει σκηνή. Τότε οι θεατές και οι αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων διέμενον σε σκηνές και όχι σε υπερπολυτελή ενδιαιτήματα . Η συνήθεια αυτή έρχεται σε αντίθεση με τη σημερινή τριφυλότητα, χλιδή και πολυτέλεια των αθλητικών εγκαταστάσεων και η σπατάλη των πόρων για να στηθεί η Ολυμπιακή παράσταση των 15 ημερών. Με την λιτότητα, την απλότητα και το μέτρον, οι αρχαίοι Ελληνες μπορούσαν να φιλοσοφούν και να εμβαθύνουν στην ουσία των πραγμάτων, εν αντιθέσει με τις ακρότητες της σημερινής εποχής, που δείχνουν ξηπασιά, μαλθακότητα , ματαιοδοξία και κενότητα πνεύματος. Οι Ελληνες τότε “φιλοκαλούσαν μετ’ ευτελείας”, επιβάλλοντες στους ιερείς της Αλτεως να μην επιτρέπουν στους πανηγυριστές να στήνουν σκηνές στον χώρο της Αλτεως, μεγαλύτερες των τριάντα τετραγωνικών ποδών, ούτε κρεββάτια “ούτε αργυρώματα πλείονος αξίας δραχμάν τριακοσίαν” . Αν ζούσαν οι αρχαίοι Ελληνες σήμερον και έβλεπαν τους Ολυμπιακούς αγώνες, είναι βέβαιον ότι θα τους χαρακτήριζαν Ανατολικό πανυγύρι και παζάρι μαζί και σαν μεγίστη Υβρι προς τους Θεούς. Προπαντός θα τους έθιγε η εκμετάλλευση του θεσμού τους προς χάριν του χρήματος και της προβολής και η παραβίαση του Μέτρου.
Απειπείν είναι αόριστος του ρήματος απείπον και το απαρέμφατον απειπείν= αρνούμαι, αποκάμνω, εξαντλούμαι , εγκαταλείπω, απαγορεύω. Εδώ σημαίνει αναγνωρίζω την ήττα μου μου και παραδίδομαι. Το παγκράτιον ήτο πολύ σκληρό και επικινδυνο αγώνισμα, διότι ήτο μείγμα ατελούς πάλης και ατελούς πυγμής. Ητο δε πολύ τιμητικό για το πνεύμα του Ολυμπισμού και την ευγενή άμιλλα των αρχαίων Ελλήνων ότι υπήρξαν ελάχιστες οι περιπτώσεις θανατηφόρων ή σοβαρών ατυχημάτων ή βιαιοτήτων . Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αρραχίωνος απο την Φυγαλεία, που όταν ο αντίπαλος του τον είχε με γερή λαβή καθηλώσει και του έσφιγγε το λαιμό, κοίταξε τον προπονητή του για να τον συμβουλευθεί τι να κάνει , κι’ αυτός του φώναξε :
            “καλόν εντάφιον το εν Ολυμπία μη απειπείν» (δηλαδή είναι ο πιό ένδοξος θάνατος το να πεθάνει κανείς αγωνιζόμενος στους Ολυμπιακού αγώνες και να μην παραδοθείς»
Τότε ο Αρραχίων έσπασε ένα δάχτυλο του ποδιού του αντιπάλου του για να τον αναγκάσει να χαλαρώσει τη λαβή και αυτός παρητήθη την ώρα ακριβώς που ο Αρραχίων εξέπνεε. Ετσι ο κότινος της νίκης απενεμήθη στο νεκρό Φυγαλιέα, κατά μοναδική εξαίρεση για πρώτην και τελευταία φορά σε νεκρό.
Νύσσα είναι ουσιαστικό και παράγεται απο το ρήμα νύσσω ή νύττω, δηλαδή “σκουντάω “ κάνω νυγμό, κτυπώ, κεντώ. Στην ορολογία των Ολυμπιακών αγώνων ιδιαίτερα του ιπποδρόμου , νύσσα ήτο το όνομα των δύο στυλών. Η μία νύσσα της αφετηρίας είναι συνώνυμη της βαλβίδος αφέσεως, η δε άλλη του όρου καμπτήρ. Στα σημεία αυτά στροφής των αλόγων στις ιπποδρομίες και αρματοδρομίες του κέλητος και της κάλπης, οι ίπποι χτυπούσαν δυνατότερα με τα πόδια τους και τρυπούσαν το έδαφος , προκειμένου να κρατήσουν την ισορροπία τους. Στην Ασπίδα του Ηρακλέους [Ησιόδου(62)] υπάρχει η ωραία και διαφωτιστική έκφραση του όρου :
            “χθόνα νύσσειν χηλήσι”(τύπτειν την γην δια των οπλών»
Θεός καλείται το Ον το κατέχον ιδιότητες υπερφυσικές.
Η ιδιότης του θεού δεν αποδίδεται εις πάντα τα υπό των Ελλήνων θεωρούμενα υπερφυσικά όντα, αλλά μόνον στα ανώτερα, στα δε λοιπά η ιδιότης του ημίθεου και ήρωος. Η λέξη “θεός” αποδεικνύει ότι η Ελληνική γλώσσα είναι αρχαιότερη απο κάθε άλλη αρχαία γλώσσα στον κόσμο. Κατά τον Πλάτωνα (“Κρατύλος” 397 c, εκδόσεις Κάκτος) προέρχεται απο το ρήμα θέω = τρέχω, κινούμαι. Κι’ αυτό γιατί οι πρώτοι θεοί , δηλαδή ο Ηλιος , η Σελήνη και οι πλανήτες , φαίνονται σαν να τρέχουν διαρκώς στον ουρανό. Επομένως κατά τον Πλάτωνα ο θεός προέρχεται απο το θέειν= σπεύδω δρομαίως προς κάποιον που φωνάζει. Θα την συναντήσουμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης παραφθαρμένη μεν αλλά ευδιάκριτα ενδεικτική της κοινής ρίζας της. Στα Σανσκριτικά deva , στα Αιγυπτιακά Θευς στα Λατινικά Deus= Δίας=Θεός , στα Εβραικά Σίων=Θείον=Θεός, Ιαπωνικά Dhvos=Δίας=Θεός, Λιθουανικά Dvesti=Δίας=Θεός, Λετονικά Duesele=Δίας = Θεός, στα Γαλλικά Dieu= Δίας=Θεός και στα Σανσκριτικά Dhis=Δίας, στα Αρμενικά Dikh=Δίας κ.ο.κ. Οι γλωσσολόγοι πιστεύουν ότι δεν είναι τυχαία η τετραγράμματη γραφή της λέξεως σε όλες σχεδόν τις γλώσσες. Αλλά και η λέξη αναπνοή, έχει κοινή Ελληνική ρίζα σε όλες σχεδόν τις αρχαίες γλώσσες που προέρχονται απο την λέξη Δίας. Εις τους Ελληνες , παρά το φιλοσοφικό και δημοκρατικόν τους πνεύμα, η θρησκεία διεπότιζε τον οικογενειακό, αστικόν και τον δημόσιον βίον. Ο οίκος των είχεν την ιεράν εστίαν και τον βωμόν . Σε όλες τις εκδηλώσεις και συμβάσεις του βίου τους (ειρήνη, πόλεμο, αγώνες, σπορά, συνελεύσεις του δήμου, θέατρο κλπ) επεκαλούντο το θείον και τούτο είχεν απαραίτητη συμμετοχή σε σοβαρές εκδηλώσεις του ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Το θρήσκευμα, οι ναοί και οι τελετές ήταν μέρος της Πολιτείας. Οι ιερείς εκλέγοντο απο παλαιούς ιερατικούς οίκους , και ασκούσαν μόνον θρησκευτικά καθήκοντα υπο την επίβλεψη των πολιτικών αρχών. Επομένως και στους Ολυμπιακούς αγώνες δεν μπορούσαν να λείψουν οι θυσίες προς τον Ολύμπιο Δία την τρίτη ημέρα απο της ενάρξεως και την επαύριον απο της λήξεως των πενθημέρων αγώνων, δηλαδή την 13 ην και την 16 ημέρα του σεληνιακού μήνα(ήτοι περί τα τέλη Ιουλίου αρχές Αυγούστου) Επίσης μπροστά στο ναό του Ολυμπίου Διός εγένετο το στεφάνωμα των Ολυμπιονικών.

Θρυλικοί Ολυμπιονίκες. Οι Ολυμπιακοί αγώνες κράτησαν περισσότερο από δώδεκα αιώνες και μέσα σ’ αυτά τα χρόνια που ανά τέσσερα συγκροτούσαν την Ολυμπιάδα, πέρασαν αθλητές σταδιοδρόμοι, δολιχοδρόμοι, παγκρατιστές, παλαιστές, πυγμάχοι, πενταθλητές, αρματοδρόμοι κ. α μεγάλης περιωπής που συγκλόνισαν το πανελλήνιο. Θρυλικές μορφές ήσαν οι :

Θεαγένης ο Θάσιος(παγκρατιστής) Εχει γραφεί σε άλλο κεφάλαιο η ιστορία του αγάλματος του Θεαγένη που το έρριξαν οι Θάσιοι στη θάλασσα και ξέσπασε λιμός και μόνον όταν το αλίευσαν οι ψαράδες και το έστησαν σταμάτησε αυτός. Το μόνο που θα αναφέρω εδώ είναι ότι αυτός ήτο τόσο δυνατός από μικρός , ώστε σήκωσε από την βάση το άγαλμα ενός θεού που βρισκόταν στην πλατεία της Θάσου, από όπου κατήγετο. Οι συμπολίτες του λίαν επιεικώς τον υποχρέωσαν να το ξαναφέρει το άγαλμα στη θέση του. Είχε κερδίσει συνολικά 1400 στεφάνια. Το άγαλμα του Θεαγένη στην Ολυμπία ήτο στην Αλτι δίπλα στα αγάλματα των Μακεδόνων βασιλέων, Φιλίππου και Αλεξάνδρου, του Σελεύκου, του Αντιγόνου πατέρα του Δημητρίου του πολιορκητή. Αυτός είχε άγαλμα και στην πατρίδα του Θάσο.

Λεωνίδας ο Ρόδιος (δρομεύς) Τα κατορθώματα του Λεωνίδα είναι τόσο μεγάλα που μοιάζουν σαν φανταστικά, γι’ αυτό τον έκαναν τρισόλβιο. Αυτός σε τέσσαρες Ολυμπιάδες στη σειρά κατέκτησε από τρεις πρώτες νίκες στο στάδιο , στον δίαυλο και στον οπλίτη. Τέτοιον άθλο δεν πραγματοποίησε κανείς ως τώρα. Η πρώτη του νίκη έγινε στην 154 η Ολυμπιάδα(164 π. Χ) και η τελευταία την 156 η Ολυμπιάδα(156 π. Χ) σε ηλικία 36 ετών, κερδίζοντας συνολικά 12 ολυμπιακά στεφάνια.

**Μίλων ο Κροτωνιάτης (Παλαιστής)** Ητο ένας αθλητής με μυθική δύναμη που νίκησε για πρώτη φορά στην πάλη παίδων κι’ άλλες πέντε φορές ανακηρύχθηκε νικητής στην πάλη ανδρών. Επτά φορές νικητής στα Πύθια, εννιά στα Νέμεα και δέκα στα Ισθμια. Το καταπληκτικό του κατόρθωμα ότι σήκωσε δαμάλι (νεαρό βόδι) τεσσάρων ετών και έφερε τούτο ολόγυρα στο γήπεδο πριν το απιθώσει μπροστά τον ιερέα του Διός. Μετά επειδή ήτο και παροιμιώδης πολυφαγάς, το έκοψε κομμάτια και το έφαγε μόνος του. Κάποτε έβαλαν στοίχημα στην Αίγινα ποιος θα πιεί το περισσότερο κρασί με μιάς και ο Μίλων ήπιε 3 χόες(κανάτες) , δηλαδή σημερινά 9 λίτρα. Σε διαμάχη με τους Συβαρίτες φόρεσε στο κεφάλι το στεφάνι του ολυμπιονίκη και στο σώμα λιονταρίσιο δέρμα και μπήκε μπροστά στους συντοπίτες του , τρέποντας σε άτακτη φυγή τους Συβαρίτες. Κάποτε κράτησε τον κεντρικό στύλο σε καταρρέουσα αίθουσα και έσωσε τους θαμώνες Πυθαγορείους και μετά έφυγε κι’ αυτός πριν καταρρεύσει η στέγη. Τελικά ο άνθρωπος με την υπεράνθρωπη δύναμη νικήθηκε από τον συμπατριώτη του Τιμασίθεο όταν πήγε στην Ολυμπία την εβδόμη φορά σε ηλικία 39-40 ετών. Μετά την νίκη του Τιμασιθέου το πλήθος, αλλά και αυτός ο Τιμασίθεος επευφημούσαν τον Μίλωνα. Λέγεται ότι το πελώριο άγαλμα που του στήσανε στην Ολυμπία το σήκωσε ο ίδιος και το απίθωσε στη βάση. Όμως η μοίρα του επεφύλαξε φρικτό θάνατο , όταν πιάσθηκαν τα χέρια του στην σχισμή ενός κορμού δένρου που πήγε να ανοίξει με την βοήθεια του πελέκεως και των σφηνών. Τελικά εκεί στην ερημιά τον έφαγαν τα θηρία αβοήθητον.
            Η πάλη ήτο αρχαιότατο αγώνισμα, κι’ αυτό φαίνεται από τον μύθο της Μαίας με τον Ερωτα. Λέγουν ότι η Μαία ήτο παθολογική κλέπτρα και ποτέ τα βράδια δεν           έμεινε σπίτι της διότι γύριζε και έκλεβε παντού, ως και στον Αδη ακόμη. Δηλαδή        αυτό που λέμε σήμερα της Παναγίας τα μάτια. Κάποτε εκάλεσε τον Ερωτα σε             πάλη και τον ενίκησε δολίως και περιέργως, πεδικλώσας αυτόν. Οι Θεοί που            παρακολουθούσαν την πάλη επεφήμουν, η δε Αφροδίτη τον ενηγκαλίζετο με             μεγάλην ηδονήν. Και τότε έκλεψε τον Κεστόν (κεστός ήτο εγκώμιον ή όπως λέγαμε παλιότερα «ερωτικό γράμμα» που κάποιος θα τις είχε στείλει) εκ του             κόλπου αυτής. Αλλά ο Ερωτας έκλεψε από τα χέρια του και το σκήπτρον του Δία     και παρ’ ολίγον να αρπάξει και τον κεραυνόν. Αυτός είχε κλέψει και την Τρίαινα του Ποσειδώνα.

Διαγόρας ο Ρόδιος* **(πυγμάχος)** ητο επιφανέστερος όλων των πυγμάχων της αρχαιότητος. Χιλιοτραγουδισμένος από τους ποιητές, όπως ο Πίνδαρος που του χάρισε Ωδή , οι συμπατριώτες του θέλησαν να του δώσουν θεική καταγωγή. Η μάνα , έλεγαν, βρέθηκε στην εξοχή και επειδή έκανε πολύ ζέστη κατέφυγε στο Ιερό του Ερμή. Εκεί την βρήκε κοιμισμένη ο θεός και τις έσπειρε τον Διαγόρα. Όμως αυτός κατάγεται από βασιλικό γένος, καθότι ήτο εγγονός του βασιλιά της Ιαλυσσού Δαμάγητου. Ητο γιγαντόσωμος και ωραίος άνδρας ύψους τεσσάρων πηχών και πέντε δακτύλων( ήτοι 2,20 μ.) και εντυπωσίαζε τους πάντες. Στο αγώνισμα της πυγμής είχε νικήσει στην 79 η Ολυμπιάδα(464 π. Χ ) δυό φορές στα Νέμεα, τέσσαρες στα Ισθμια, πολλές φορές στη Ρόδο, στην Αθήνα, στα Μέγαρα, στο Αργος κ. α Τον έλεγαν «ευθυμάχα» διότι δεν έστρεφε ποτέ στα πλευρά ή κάτω , αγωνιζόμενος πάντα εμπρός και με τίμια μέσα. Το άγαλμα του στόλιζε την Αλτιν και δεξιά και αριστερά τούτου ήταν στημένα τα αγάλματα των υιών του, που ήσαν επίσης λαμπροί ολυμπιονίκες, στην πυγμή ο Δαμάγητος και στο παγκράτιον ο Ακουσίλαος. Πιο πέρα ήτο επίσης στημένο το άγαλμα του τρίτου υιού του Δωριέα, τρις Ολυμπιονίκης, οκτώ φορές Ισθμιονίκης, επτά φορές Νεμεονίκης, μια φορά Πυθιονίκης, όλες στο παγκράτιο. Λίγο πιο πέρα ήσαν στημένα και τα αγάλματα των εγγονών του, Ευκλή και Πεισιρόδου.
Μιά θλιβερή ιστορία Στην 83 η Ολυμπιάδα(448 π. Χ) ο κήρυξ αναγγέλλει:
            «Δαμάγητος ο Διαγόρου Ρόδιος νικά πυγμήν, Ακουσίλαος ο Διαγόρου Ρόδιος νικά    πυγμήν «
            «Ακουσίλαος ο Διαγόρου Ρόδιος νικά παγκτάτιον»
Παίρνουν τα στεφάνια τους οι Δαμάγητος και Ακουσίλαος και τρέχουν να στεφανώσουν με αυτά τον πατέρα τους -τέως Ολυμπιονίκη-που παρακολουθούσε συγκινημένος. Οι γιοί του τον σηκώνουν στα χέρια, τα πλήθη επευφημούν :
            «Εύγε..εύγε, Ζήθι Διαγόρα τρισόλβιε» (τρίσθεε)
Και τότε ένας Σπαρτιάτης του λέγει :
            “ Πέθανε πιά Διαγόρα. Άλλο δεν σου μένει παρά να ανεβείς στον Ολυμπο»
Και πράγματι ο ευτυχισμένος Διαγόρας έγειρε και έσβησε στην αγκαλιά των παιδιών του, νικημένος από την συγκίνηση. Η καρδιά του τον πρόδωσε στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του που είχε πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα. Τι κι’ αν δεν ανέβηκε στον Ολυμπο ; Εμεινε εσαεί αθάνατος.
Πολυδάμας ο Σκωτουσσαίος(παγκρατιστής) από τη Σκοτούσσα της Θεσσαλίας ήτο ο πιο μεγαλόσωμος άνθρωπος της αρχαιότητος. Αυτός νίκησε στην 93 η Ολυμπιάδα(408 π. Χ) στο παγκράτιον , αλλά η φήμη του προήλθε από τους άθλους και τα κατορθώματα που είναι ισάξια με του Ηρακλή. Ενας από τους πολλούς άθλους του ήτο και η νίκη του πάνω σε ένα πελώριο λιοντάρι που το σκότωσε με τα χέρια του χωρίς κανένα όπλο στον Ολυμπο. Κάποτε άλλοτε έπιασε έναν άγριο ταύρο από το πισινό πόδι και στην απεγνωσμένη προσπάθεια να απελευθερωθεί το ζώο, έφυγε αφήνοντας στα χέρια του Πολυδάμα τις χηλές του. Μια άλλη φορά μονομάχησε κατά παράκληση του Δαρείου Ωχου με τρεις δυνατούς σωματοφύλακες του. Αυτοί μεν ήσαν οπλισμένο με ξίφη και σάρισσες ενώ ο Πολυδάμας μόνον με ρόπαλο και τους σκότωσε και τους τρεις. Όμως και του Πολυδάμα το τέλος ήτο άδοξο, εξ αιτίας της μεγάλης δυνάμεως του. Τούτο συνέβη όταν μερικοί φίλοι διασκέδαζαν σε σπήλαιο , όταν έγινε σεισμός και άρχισε να καταρρέει η οροφή του. Οι άλλοι που έφυγαν γλύτωσαν, ενώ ο Πολυδάμας που θέλησε να κρατήσει την οροφή με τα χέρια του καταπλακώθηκε.
Μελαγκόμας ο Κάριος (πυγμάχος) από την Καρία της Μικράς Ασίας θεωρείται ένας από τους πλέον φημισμένους πυγμάχους της αρχαιότητος. Η ιδιαίτερη αξία του έγκειται στο γεγονός ότι πάντα νικούσε χωρίς ποτέ να τραυματισθεί ή να τραυματίσει τον αντίπαλο του. Πολύ σπάνιο για έναν αθλητή πυγμαχίας. Η τέχνη του δε έγκειτο στο να νικά τον αντίπαλο του πριν τον χτυπήσει, δηλαδή τον ανάγκαζε να παραδεχθεί την ήττα του και να αναγνωρίσει την ανωτερότητα του. Προς τούτο ήτο τόσο δεινός πυγμάχος ώστε είχε με το μέρος του τους θεατές που τον επευφημούσαν . Οι κινήσεις του ήσαν αέρινες και κουνούσε τα χέρια του μόνον για να προστατευθεί και όχι για να κτυπήσει. Είχε όμως πολύ μεγάλη αντοχή , ώστε εκούραζε τον αντίπαλο του και τον υποχρέωνε να χάσει την ψυχραιμία του, να εκνευρισθεί και να παραδοθεί. Πέτυχε την πρώτη του νίκη κατά την 206 Ολυμπιάδα το 45 μ. Χ και έκτοτε κέρδισε πολλές νίκες σε διάφορους αγώνες.
Αστύλος ο Κροτωνιάτης(σταδιοδρόμος) από τον Κρότωνα της Μεγάλης Ελλάδος αναδείχθηκε τρεις φορές ολυμπιονίκης, στην 73, 74, και 75 ην Ολυμπιάδες( 488 π. Χ. 484 π. Χ, και 480 π. Χ ) αλλά δεν είναι αυτό που τον ξεχώρισε από τους άλλους, όσο η κακή του μοίρα, ώστε ακόμη ακόμα και η πατρίδα του που τον τιμούσε τον τιμώρησε σκληρά. Ο Παυσανίας γράφει γι‘ αυτόν:
            « Ο Αστύλος είχε κερδίσει σε τρεις κατά σειρά νίκες στην Ολυμπία στο στάδιο και στο δίαυλο . Επειδή στις δύο τελευταίες ολυμπιάδες είχε δηλώσει ότι θα           αγωνιζόταν σαν πολίτης των Συρακουσών , για να τιμήσει τον τύραννο Ιέρωνα,          υιό του Δεινομένη, οι Κροτωνιάτες τον τιμώρησαν με την απόφαση να μετατραπεί το σπίτι του σε δεσμωτήριο και ακόμη να ριχτεί κάτω ο ανδριάντας του, που ήτο            στημένος στην πόλη, έξω από το ιερό της Ηρας Λακινίας»
          Σώστρατος :Ο πρωταθλητής των 17 στεφάνων**
            «Στα Νέμεια και στα Ισθμια (ο Σώστρατος) είχε κερδίσει συνολικά δώδεκα νίκες, δύο στα Πύθια και τρεις στα Ολύμπια. Οι Ηλείοι δεν αναφέρουν την εκατοστή τετάρτη Ολυμπιάδα- τότε που ο Σώστρατος νίκησε για πρώτη φορά- επειδή οι αγώνες είχαν οργανωθεί απο τους Πισαίους και τους Αρκάδες και όχι απο αυτούς»
            Η 104 η Ολυμπιάδα χαρακτηρίζεται ως Ανολυμπιάδα για τους Ηλείους, δηλαδή     ως Ολυμπιάδα μηδέποτε γενομένη
            Ο Λεοντίσκος μιμητής του Σώστρατου Κοντά στον Σώστρατο υπάρχει ο ανδριάς του παλαιστή Λεοντίσκου, ο οποίος καταγόταν απο την Μεσσήνη του πορθμού της Σικελίας. Κέρδισε το στεφάνι της νίκης απο τους Αμφικτύονες και δύο φορές απο τους Ηλείους. Ο τρόπος με τον οποίο πάλευε, λένε ότι έμοιαζε με το παγκράτιον του Σικυωνίου Σώστρατου, γιατί ο Λεοντίσκος δεν ήξερε να νικά τους αντιπάλους του, αλλά τους νικούσε κάμπτοντας τους τα δάκτυλα»
            Η βύθιση του πλοίου των χορευτών του Ρηγίου
            Οι Μεσσήνιοι του πορθμού είχαν την αρχαία συνήθεια να στέλνουν στο Ρήγιο μιά    ομάδα απο τριάντα πέντε παιδιά χορευτές μαζί με τον δάσκαλο και τον αυλητή για       την τοπική γιορτή των Ρηγίνων. Κάποτε έπαθαν τη συμφορά να μην επιστρέψει     κανείς απο την αποστολή . Το πλοίο που μετέφερε τα παιδιά εξαφανίσθηκε στα             βάθη της θάλασσας , που στον πορθμό είναι πιό ταραγμένη απο οπουδήποτε            αλλού. Οι άνεμοι την ταράζουν και απο τις δύο πλευρές φέρνοντας το κύμα και      απο το Αδριατικό πέλαγος και απο αυτό που ονομάζουν Τυρρηνικό και ακόμη κι’         αν δεν φυσούν καθόλου άνεμοι, τα νερά του πορθμού κινούνται απο μόνα τους με             φοβερή ορμή, εμφανίζει ισχυρή παλίρροια και τόσα πολλά θηρία της θάλασσας      μαζεύονται εκεί, ώστε η βαρειά μυρωδιά γεμίζει την ατμόσφαιρα πάνω απο τον        πορθμό. Δεν υπάρχει ελπίδα διάσωσης για τον ναυαγό….”
            Οι Μεσσήνιοι τότε εκήρυξαν μεγάλο πένθος για τον χαμό των παιδιών, και αφιέρωσαν προς τιμήν τους, καθώς και του δασκάλου και τον αυλητή τους-        ανάμεσα στα άλλα-και χάλκινων εικόνων στην Ολυμπία. Βλέπουμε λοιπόν ότι η             Μεσσηνία είχε απο την αρχαία εποχή αγάπη προς την τέχνη και ιδιαίτερα προς τον             χορό, κάτι που συνεχίζεται ως σήμερον]
Η τέχνη του Φειδία στην τελειότητα της
«Χάρη στον Φειδία και στην γλυπτική του δεξιοτεχνία, παρουσιάζω τον ανδριάντα ενός παιδιού που δένει ταινία γύρω απο το κεφάλι του, αν και δεν γνωρίζουμε καθόλου ποιό είναι το παιδί , του οποίου ο Φειδίας έκανε τον ανδριάντα» γράφει ο Παυσανίας.
            Φειδίας σμίλευε θεικά όντα
            Για τους Ελληνες η εικόνα του ανθρώπου αντιπροσωπεύει το πρόσωπο του θεού.    Σήμερα έχουμε άγνοια ακόμη και να κατανοήσουμε εις βάθος τον πολιτισμό των              Ελλήνων, διότι δεν έχουμε το ίδιο μέτρο που εφήρμοζαν εκείνοι. Παρά το γεγονός ότι στα Μουσεία όλου του κόσμου υπάρχει αφθονία Ελληνικών έργων τέχνης και             στέκεται σιωπηλός ο επισκέπτης και τα θαυμάζει, κανείς ωστόσο δεν έδωσε             σαφείς εξηγήσεις για το τί αντιπροσωπεύει αυτή η θεική τέχνη.
            Αρχαίες ξεχασμένες Ελληνικές συνήθειες
            Οι αρχαίοι Ελληνες συνήθιζαν να δένουν ταινία γύρω απο το κεφάλι τους , κάτι        που το συνηθίζουν  οι Ιάπωνες ακόμη και σήμερον. Αυτή η συνήθεια, πέραν            του       πρακτικού σκοπού για να συγκρατεί την κόμη και τον ιδρώτα απο τα      μάτια, είχε        και λατρευτικό σκοπό. Ητο μιά παραλλαγή του κρήδεμνου (σωσσιβίου) που             χρησιμοποιούσαν οι ναυαγοί σε περίπτωση ναυαγίου του πλοίου τους
             Σάτυρος: Ενας εξαίρετος πυγμάχος. Ο Ηλείος Σάτυρος γιός του Λυσιάνακτα απο την οικογένεια των Ιαμιδών, νίκησε πέντε φορές στην πυγμαχία στη Νεμέα, δύο φορές στα Πύθια και δύο στην Ολυμπία. Ο ανδριάς του είναι έργο του Αθηναίου Σιλανίωνα.
            Ο Αθηναίος Πολυκλής, ονομαστός γλύπτης, μαθητής του Αθηναίου Σταδιέα, φιλοτέχνησε τον γιό του Ελλανίκου Αμύντα, παιδί απο την Εφεσο της Ιωνίας που ήτο αθλητής στο παγκράτιο»
            Ο Αμύντας του Ελλανίκου από την Εφεσσο ενίκησε στην Ολυμπία στο        παγκράτιον παίδων»
          Οι Τούρκοι κρύβουν από τους τουρίστες ότι η καταγωγή και η πατρίδα του            Αμύντα,η Ιωνία , ήτο ανέκαθεν Ελληνική και παρουσιάζουν την αρχαία ιστορία     της Εφέσσου ως Ρωμαική. Του γεγονότος αυτού είναι αυτήκοος μάρτυς ο γράφων και διαμαρτυρήθηκα εντόνως στην ξεναγό που ανέφερε αυτές τις ιστορικές ανακρίβειες. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα λάμψει η αλήθεια στην απέναντι όχθη του Αιγαίου.

Το ‘Ευ Αγωνίζεσθαι’ από το πεδίον της Μάχης στον Αθλητικό Στίβο
«Ο Αχαιός Χείλων απο την Πάτρα, νίκησε δύο φορές στην Ολυμπία στην πάλη ανδρών, μιά φορά στους Δελφούς, τέσσερις στον Ισθμό και τρεις φορές στα Νέμεια. Οι Αχαιοί τον κήδεψαν με δημόσια δαπάνη. Ο θάνατος τον βρήκε στον πόλεμο και μαρτυρία γι’ αυτό αποτελεί το επίγραμμα στην Ολυμπία¨:
            “Στην πάλη είμαι ο μόνος που νίκησε δυο φορές στην
            Ολυμπία,
            δύο στα Πύθια, τρεις στη Νεμέα και τέσσερις
            στον παραθαλάσσιο Ισθμό,
            ο Χείλλων, γιός του Χείλωνος απο την Πάτρα, που ο λαός
            των Αχαιών για την ανδρεία μου με τίμησε με ταφή όταν σκοτώθηκα
            στον πόλεμο “»
            Μέγιστη διάκριση να πέσει κανείς υπέρ πατρίδος
            Για τους Ελληνες η μεγαλύτερη τιμή δεν ήτο ούτε η διάκριση λόγω πλούτου ,          πνεύματος ή στον αθλητικό στίβο, όσο η διάκριση για την υπεράσπιση της        ελευθερίας και ανεξαρτησίας της πατρίδος. Ετσι βλέπουμε το Σωκράτη να μην επαίρεται για τη σοφία του αλλά για τη συμμετοχή του στην εκστρατεία των             Αθηναίων στην Αμφίπολη.
            Οι πολυεθνικοί και μισθοφορικοί Στρατοί
            Το ίδιο ίσχυε στο παρελθόν και για τους σύγχρονους Ελληνες. Το αίσθημα τούτο     έχει προσφάτως αμβλυνθεί επειδή οι στρατοί τείνουν να γίνουν πολυεθνικοί και μισθοφορικοί. Όμως ο Ελληνικός στρατός πρέπει να παραμείνει πιστός στις      παραδόσεις μας . Σήμερα στο Ιράκ μάχονται μισθοφόροι Αμερικανικών συμφερόντων, που δεν ανήκουν καν στον στρατό των ΗΠΑ, αλλά στις πολυεθνικές παροχής ασφάλειας άλλων πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται τον πλούτο της χώρας. Αυτά τα εγκληματικά καθάρματα και αποβράσματα της διεθνούς κοινωνίας σκοτώνουν αδιακρίτως τους ανύποπτους Ιρακινούς πολίτες , με μοναδική υποψία ότι ενδέχεται να είναι τρομοκράτες επειδή το αυτοκίνητο τους διασταυρώθηκε ή πλησίασε στο δικό τους.. Παρ’ όλα αυτά η διεθνής κοινωνία σιωπά ένοχα και εγκρίνει τα στυγερά εγκλήματα . Γι’ αυτούς και για τους ηθικούς συνεργούς αυτών των εγκλημάτων δεν θα υπάρξει γη για να τους δεχθεί. Θα τους ξεράσει ακόμη και το διάστημα αν πεταχθούν εκεί ψηλά.

Οι Ελληνες   τιμούν   το πνεύμα στην Ολυμπία
«Μετά τον Χείλωνα υπάρχουν άλλοι δύο ανδριάντες. Ενας του Μολπίωνα ο οποίος, σύμφωνα με το επίγραμμα , κέρδισε ένα στεφάνι απο τους Ηλείους. Ο άλλος δεν έχει επιγραφή και λένε ότι είναι του Αριστοτέλη απο τα Θρακικά Στάγειρα, αφιέρωμα κάποιου μαθητή ή στρατιώτη. Ο Αριστοτέλης είχε αποκτήσει την δύναμη της επιρροής στον Αντίπατρο και πριν απ’ αυτόν στον Αλέξανδρο»

            Αριστοτέλης ο παιδαγωγός του Μέγα-Αλέξανδρου
            Ο Αριστοτέλης έζησε από το 384 έως ο 322 π. Χ, πέθανε δηλαδή ένα χρόνο μετά     τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Σε ηλικία 18 ετών πήγε στην Αθήνα και επί 20 χρόνια μαθήτευσε στον κορυφαίο φιλόσοφο της εποχής Πλάτων. Το 343 π. Χ τον καλεί ο        Φίλιππος για να διδάξει τον Αλέξανδρο. Μάλιστα λένε οι αρχαίοι συγγραφείς ότι             του έγραψε : «Μάθε πως μου γεννήθηκε γιός. Χρωστώ στους θεούς μεγάλη χάρη      όχι τόσο για τη γέννηση του παιδιού μου , όσο επειδή γεννήθηκε στα δικά σου             χρόνια, οπότε ξαναγύρισε στην Αθήνα και ίδρυσε το «Λύκειον» που ονομάσθηκε     ‘Περιπατητική Σχολή’ και τελικά πέθανε στη Χαλκίδα πικραμένος από τις    εχθρικές επιθέσεις. Ο Αριστοτέλης έγραψε άνω των 1000 έργων» Με τον        Αλέξανδρο έμεινε οκτώ χρόνια. Και πράγματι ο Αριστοτέλης με την διδασκαλία          του επέδρασε τα μέγιστα στην ψυχή και στο πνεύμα του Αλεξάνδρου.
            Λεωνίδας και Λυσίμαχος, δάσκαλοι του Αλεξάνδρου   από την Ακαρνανία του      έμπνευσαν την αγάπη για την Ιλιάδα που             περιγράφει σκηνές ηρωικές και τα       φοβερά και συνάμα θαυμαστά κατορθώματα των Ελλήνων στα τείχη της            Τροίας. Το βιβλίο αυτό το είχε συνεχώς στο προσκεφάλαιο του και το        μελετούσε. Ιδιαιτέρως θαύμαζε τον Αχιλλέα τον οποίον είχε σαν πρότυπο         στη ζωή του.! Σήμερα τα Ελληνόπουλα επιζητούν άλλα ευτελή     και       βλαβερά πρότυπα. Αλλοίμονο
            Ιλιάδα και Οδύσσεια, τα αρχαιότερα ποιητικά αριστουργήματα
            Η Ιλιάδα και Οδύσσεια γράφτηκαν στα χρόνια του άρχοντα (τυράννου) της             Αθήνας Πεισιστράτου στο 600-527 π. Χ , αλλά ανάγεται στον Τρωικό πόλεμο                 Αυτός σύμφωνα με την επίσημη παραδοχή έγινε γύρω στο 1350 π. Χ αλλά    σύμφωνα          με τα νέα προκύψαντα στοιχεία ανάγεται στο 3150 π. Χ(Βλέπε             ‘Αναχρονολόγηση της Ιστορίας’ , Κ. Κουτρουβέλης, εκδόσεις Δαυλός) Η Ιλιάδα      αποτελείται από 24 ραψωδίες το κάθε βιβλίο(ποιητικά επεισόδια από 600 έως 800-        900 στίχους το καθένα. Δεν πρέπει να υπάρχει μορφωμένος άνθρωπος-και προ          παντός Ελλην- που να μην έχει διαβάσει την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.

Απόδειξη ότι Τρώες ήσαν Ελληνες

«Ο Σωδάμας απο την Ασσό της Τρωάδος κάτω απο το όρος Ιδη, ήτο ο πρώτος
απο όλους τους Αιολείς που νίκησε στον αγώνα δρόμου παίδων στην
Ολυμπία.»

            * Αρκετοί αμαθείς λένε ότι τάχα οι Τρώες δεν ήσαν Ελληνες , αλλά Ασιάτες, επειδή πολέμησαν τους Ελληνες στον Τρωικό πόλεμο. Όμως το γεγονός ότι μόνον Ελληνες εγένοντο δεκτοί στους Ολυμπιακούς αγώνες δείχνει περίτρανα του λόγου το αληθές, ότι δηλαδή οι Τρώες ήσαν Ελληνες, όμαιμοι, ομόθρησκοι, ομόγλωσσοι και ομόδοξοι, όπως ακριβώς και οι Μακεδόνες και οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι και οι άλλοι. Ασφαλώς αν σήμερον γίνει δημοσκόπηση ,μεταξύ των Ελληνοπαίδων οι περισσότεροι θα που ότι ήτο «Τούρκος» …Φυσικά οι Τούρκοι όπως γνωρίζω τους θεωρούν ως πανάρχαιους προγόνους τους.

Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος
«Κοντά στον Σωδάμα είναι στημένος ο ανδριάς του βασιλιά της Λακωνίας
Αρχιδάμου , γιού του Αγησιλάου. Πριν απο αυτό, δεν είχα βρει κανέναν άλλο
ανδριάντα που να είχαν αφιερώσει οι Λακεδαιμόνιοι έξω απο τα σύνορα της
χώρας»
            Ο Αρχίδαμος τιμάται στην Ολυμπία
            Η Σπάρτη ως γνωστόν είχε   στρατοκρατικό και κλειστό καθεστώς , εν αντιθέσει     προς το ανοικτό δημοκρατικό καθεστώς ων Αθηνών και ως τότε δεν είχε αφιερώσει άγαλμα στην Ολυμπία Η αφιέρωση όμως του αγάλματος του βασιλιά της Αρχίδαμο στην Ολυμπία δείχνει την Πανελλήνια αίγλη των Ολυμπιακών αγώνων.
            Το κενοτάφιο του Αρχιδάμου
            Το άγαλμα αυτό έπαιζε ρόλο κενοταφίου, επειδή ο Αρχίδαμος ποτέ δεν ετάφη διότι έπεσε σε βαρβαρικό έδαφος.
Η Πυγμαχία ανεκαλύφθη στην Ελλάδα
« Ο Ευάνθης απο την Κύζικο νίκησε μιά φορά στην πυγμαχία ανδρών στην Ολυμπία, μιά φορά στα Νέμεια και στα Ισθμια στην πυγμαχία παίδων»
            Ελάχιστοι ακόμη και Ελληνες γνωρίζουν ότι η πυγμαχία ήτο αρχαίο
            ολυμπιακό άθλημα, όπως άλλωστε ήτο και το Καράτε(παγκράτιον) Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε θα σας πει ότι η πυγμαχία ανεκαλύφθη στην …Αμερική . Οσον αφορά τον γράφοντα-όπως και οποιονδήποτε ομιλεί για τον Ελληνισμό - θα τον θεωρήσουν «εθνικιστή». Αν πρόκειται όμως για το Εβραικό έθνος -το οποίον δεν είναι έθνος αλλά θρήσκευμα- όλα είναι επιτρεπτά και ωραία.
H Μακεδονία του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου*
«Κοντά στο Ευάνθη υπάρχει ο ανδριάς ενός ιπποτρόφου με άρμα και πάνω σ’
αυτό μιά παρθένα. Ο άνδρας ονομάζεται Λάμπος και κατάγεται απο την
νεότερη Μακεδονική πόλη, που έχει πάρει το όνομα της απο τον ιδρυτή της
Φίλιππο, γιό του Αμύντα.»
            Οι Σκοπιανοί σφετεριστές της δόξας των Ελλήνων
            Εχουν σφετερισθεί το όνομα της Μακεδονίας. Επομένως οι γνωστοί υποστηρικτές τους όσα αποδεικτικά στοιχεία κι’ αν πάρουν
            περί Ελληνικής Μακεδονίας, δεν πρόκειται να πεισθούν διότι πρέπει να είναι σύμφωνοι με το ‘πολιτικώς ορθόν’ και όχι με την ιστορική αλήθεια. Διότι έτσι ελπίζουν ότι θα ευοδωθούν τα άνομα σχέδια τους.
Κυνίσκος και Εργοτέλης :Δυό λαμπροί Ολυμπιονίκες*
«Ο ανδριάς του πυγμάχου Κυνίσκου, ενός παιδού απο την Μαντίνεια, είναι
έργο του Πολυκλείτου. Ο Εργοτέλης, γιός του Φιλάνορα, νίκησε δύο φορές
στο δόλιχο στην Ολυμπία και δυό φορές στα Πύθια , στον Ισθμό και στην
Νεμέα»
            Η Ολυμπιακή Φλόγα
            Προ ετών έγινε πρόταση της Δ.Ο.Ε    όπως κρατηθεί η Ολυμπιακή Φλόγα μονίμως στο προαύλιο του κτιρίου της στη Λωζάνη. Τούτο ασφαλώς θα οδηγήσει στην οικειοποίηση της Ολυμπιακής Φλόγας και την απομάκρυνση της από την κοιτίδα της στην αρχαία Ολυμπία. Γενικώς υπάρχει μιά τάση οικειοποίσης των Ολυμπιακών Αγώνων και των συμβόλων τους απο την διεθνή εξουσία και τις πολυεθνικές εταιρείες προς χάριν πλουτισμού.
Πολυδάμας ο γίγας*
«Ο ανδριάς πάνω στο ψηλό βάθρο είναι έργο του Λυσίππου. Παριστάνει τον πιό μεγαλόσωμο άνθρωπο που υπήρξε ποτέ εκτός απο τους ήρωες,… Απο τους συγχρόνους μου ο πιό μεγαλόσωμος ήτο ο Πολυδάμας γιός του Νικία. Στην δική μου εποχή, η πατρίδα του Πολυδάμαντος η Σκότουσα είναι ακατοίκητη, γιατί ο τύραννος των Φεραίων Αλέξανδρος την κατέλαβε σε καιρό εκεχειρίας. Ο Αλέξανδρος περικύκλωσε του Σκοτουσαίους την ώρα που ήσαν μαζεμένοι στο θέατρο για συνεδρίαση της Εκκλησίας του Δήμου. Και αφού τους κύκλωσε με τοξότες και πελταστές σκότωσε ρίχνοντας ακόντια όλο το συγκεντρωμένο πλήθος.»
            Οι Ελληνες είχαν παλαιόθεν δημοκρατικό πολίτευμα
          Εξ αυτού εξάγεται το συμπέρασμα ότι το δημοκρατικό καθεστώς δεν ήτο προνόμιο μόνον των Αθηνών αλλά ήτο ένα καθολικό σύστημα διακυβερνήσεως όλων των Ελληνικών πόλεων. Ακόμη και η στρατοκρατική Σπάρτη διέθετε την πανίσχυρη Απέλα που ήτο το συλλογικό όργανο λήψεως των αποφάσεων
   Οι πελταστές ήσαν στρατιώτες που είχαν πέλτη, δηλαδή μιά μικρή ασπίδα απο δέρμα κατσίκας σε σχήμα μισοφέγγαρου και την έφερε το ελαφρό πεζικό.
            Τους πολέμους εκείνους μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε ως εμφύλιους           ,          διότι επρόκειτο περί πολέμων μεταξύ πόλεων-κρατών που ανήκαν στο                      Ελληνικό Εθνος . Με τον ίδιο συλλογισμό πρέπει να χαρακτηρισθούν και οι       Ευρωπαικοί πόλεμοι του 19 ου και 20 ού αιώνος ως εμφύλιοι πόλεμοι υπό το             πρίσμα της Ευρωπαικής Ενωσης .
Τότε που υπήρχαν λιοντάρια στον Ολυμπο*
«Υπήρξαν κι’ άλλοι επιφανείς νικητές στο παγκράτιο, αλλά ο Πολυδάμας, εκτός απο τις νίκες του στο παγκράτιο, έχει να επιδείξει κι’ άλλα κατορθώματα. Η ορεινή Θράκη που εκτείνεται πέρα απο τον Νέστο και διασχίζει την χώρα των Αβδηριτών, είναι γεμάτη με άγρια θηρία. Εχει και λιοντάρια τα οποία κάποτε επετέθησαν στον στρατό του Ξέρξη και καταβρόχθησαν τις καμήλες που μετέφεραν προμήθειες. Αυτά τα λιοντάρια περιφέρονται γύρω απο τον Ολυμπο»
            * Η ραγδαία εξαφάνιση των ειδών
            Η ανθρώπινη επέμβαση στη Φύση και στο οικοσύστημα οδηγεί στην εξαφάνιση    αρκετών ειδών του φυτικού κα ζωικού βασιλείου. Η συνέχιση της καταστάσεως            αυτής θέτει σε σοβαρό κίνδυνο και την δική μας δυνατότητα προς επιβίωση. Απο τους πηθίκους, τα λιοντάρια και τις φάλαινες ως τα αγριολούλουδα, τα πουλιά             και τα έντομα εξαφανίζονται κατά χιλιάδας.
            Πίνακας Εξαφανίσεως των Ειδών
            Το 2.000 βρίσκονταν στον κόκκινο πίνακα(δηλαδή προς εξαφάνιση) που     δημοσιεύθηκε στην Γενεύη απο την Παγκόσμια Ενωση Διατηρήσεως(IUCN) ένας κατάλογος 11046 ειδών γνωστών φυτών και ζώων τα οποία αντιμετωπίζουν            μεγάλο κίνδυνο εξαφάνισης.
            Τα γαιδουράκια( ή όνοι) συμπαθή, λιτοδίαιτα και υπάκουα αυτά τετράποδα ,       από 450.000 στο παρελθόν τείνουν να εξαφανισθούν , περιορισθέντα σε 18.000   μόνον. Με τον ρυθμό δε που ελλαττώνονται σε λίγες δεκαετίες τα παιδιά μας δεν             θα γνωρίζουν τα φιλικά αυτά ζώα προς τον άνθρωπο που τον βοήθησαν -όπως όλα             τα κατοικίδια - σε παλαιότερες εποχές να επιβιώσει και να φθάσει στον σημερινό         τεχνολογικό του πολιτσμό. Επομένως έχουν κι’ αυτά δικαίωμα να επιβιώσουν σαν          είδος επί της Γης. Και να σημειωθεί ότι για ένα διάστημα οι ημίονοι ελάμβανον μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο αγώνισμα Απήνη(άρμα που το έσερναν        δύο ημίονοι(μουλάρια) Επομένως εμείς οι Ελληνες έχουμε καθήκον να             διατηρήσουμε όλα τα είδη της Ελληνικής γης διότι είναι μέρος της ιστορίας και     της παραδόσεως μας, τουτέστιν της ζωής μας.
            Και ανθρώπινα είδη εξαφανίζονται
            Αυτός ο αριθμός είναι επι πλέον των 816 γνωστών ανθρωπίνων ειδών που έχουν     εξαφανισθεί απο τον πλανήτη τα τελευταία 500 χρόνια. Όμως καθώς         εξαφανίζουμε τα είδη παίζουμε με το σύστημα υποστηρίξεως της ίδιας της ζωής            μας. Τελική κατάληξη θα είναι και η δική και μας εξαφάνιση. Ηδη παίρνουμε τα      τελευταία προειδοποιητικά μηνύματα. Τα θηλαστικά , μεταξύ των οποίων και των       πηθίκων-οι οποίοι είναι οι πρωτοξάδελφοι του ανθρώπου-βρίσκονται στα είδη υπο          εξαφάνιση και αυτό δείχνει την σοβαρότητα της καταστάσεως.
            Τα ποσοστά εξαφάνισης
            Το 1996 ο κόκκινος πίναξ περιελάμβανε 169 είδη, ενώ το 2000 περιλαμβάνει 180    είδη. Για τα ερπετά το ποσοστό των προς εξαφάνιση ειδών είναι 25 %, για τα          αμφίβια 20 %, για τα ψάρια 30 %, για τα πουλιά 12 % , ενώ για τα κωνοφόρα δένδρα 16 %
Πολυδάμας ο νέος Ηρακλής
« Η μιά πλευρά του Ολύμπου βλέπει προς την Μακεδονία και η άλλη προς την Θεσσαλία και τον ποταμό Πηνειό. Σ’ αυτήν την περιοχή κάποτε ο Πολυδάμας, ενώ ήτο τελείως άοπλος, σκότωσε ένα δυνατό και πελώριο λιοντάρι. Σ’ αυτήν την περιπέτεια οδηγήθηκε απο μιά φιλοδοξία να μιμηθεί τους άθλους του Ηρακλή, ανάμεσα στους οποίους ήτο και το κατόρθωμα του με το λιοντάρι της Νεμέας. Ο Πολυδάμας έκανε ακόμη κάτι το αξιομνημόνευτο. Μπήκε μέσα σε κοπάδι βοδιών και πήρε τον μεγαλύτερο και πιό άγριο ταύρο πιάνοντας τον απο την οπλή του πίσω
ποδιού. Ο ταύρος τραβούσε και πηδούσε, αυτός όμως δεν τον άφηνε μέχρι που, μετά
απο πολύ ώρα, ο ταύρος συγκέντρωσε όλες του τις δυνάμεις και ξέφυγε αφήνοντας
την οπλή του στα χέρια του Πολυδάμαντα. Λένε ακόμη ότι σταμάτησε ένα άρμα την
ώρα που ο ηνίοχος του το οδηγούσε με μεγάλη ταχύτητα. Το άρπαξε απο το πίσω
μέρος με το ένα χέρι και κράτησε ακίνητο τον ηνίοχο και τα άλογα»
            * Σύγχρονοι Γίγαντες και Τιτάνες
            Εχουμε πολλές μαρτυρίες απο την Ελληνική ιστορία και προιστορία   ότι υπήρξαν δυνατοί άνθρωποι που έκαναν αδιανόητα πράγματα για την εποχή μας. Αυτούς είχαν ονομάσει Γίγαντες και Τιτάνες ή απογόνους αυτών. Το γένος αυτών των ανθρώπων διεκρίνετο για το μεγαλόσωμο και την τρομερή μυική τους δύναμη . Την εποχή εκείνη που έλλειπαν οι μηχανές η μυική δύναμη ήτο κυρίαρχο προσόν για την επιβολή του ατόμου στην ομάδα. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι το Ελληνικό γένος έβγαζε αρκετούς Ηρακλείς , παράδοση που συνεχίζεται ως σήμερον , με τους Κουταλιανό, τον Τζιμ Λόντο κ. α]
Πήγε και στα Σούσα ο Πολυδάμας και μονομάχησε με τρεις
«Στα Σούσα ο Πολυδάμας προκάλεσε τρεις Πέρσες απο τους λεγόμενους αθανάτους και
μονομάχησε μόνος του εναντίον και των τριών και τους σκότωσε. Μερικά απο τα
κατορθώματα που ανέφερα παριστάνονται στο βάθρο που ανδριάντα στην Ολυμπία και
κάποια άλλα περιγράφονται στο επίγραμμα.»
* Ο Δαρείος θαυμάζει τον Πολυδάντα!!!
Ο βασιλιάς των Περσών και νόθος γιός του Αρταξέρξη, Δαρείος έστειλε
αγγελιοφόρους στον Πολυδάμαντα, επειδή είχε ακούσει για τα κατορθώματα του
και, αφού του υποσχέθηκε δώρα , τον έπεισε να έλθει στα Σούσα και να τον δει
, διότι είχε ακούσει για τη τρομερή δύναμη του]
Η Υπέρβαση του Μέτρου είναι Υβρις για τους Ελληνες
Και η ύβρις τιμωρείται από τους θεούς. Παρακολουθείστε λοιπόν την τραγική ιστορία Πολυδάμα και προσπαθείστε να μην τον μιμηθείτε σε έπαρση.
«Αλλά στον Πολυδάμαντα επρόκειτο να βγει αληθινή η πρόβλεψη του
Ομήρου που έκανε για όσους υπερηφανεύονται για την φυσική τους ρώμη.
Επρόκειτο να καταστραφεί απο την ίδια του την δύναμη. Στην εποχή του
καλοκαιριού ο Πολυδάμας μπήκε σε μιά σπηλιά μαζί με άλλους. Και ενώ
έπιναν μαζί, απο μιά κακή τύχη η οροφή της σπηλιάς έσπασε. Ητο φανερό ότι
δεν μπορούσε να κρατήσει για πολύ και ότι θα έπεφτε.
Μόλις το συνειδητοποίησαν, οι άλλοι βγήκαν έξω τρέχοντας, αλλά ο Πολυδάμας
έμεινε και σήκωσε τα χέρια του , γιατί πίστευε ότι μπορούσε να κρατήσει την οροφή
που κατέρρεε και ότι δεν θα καταπλακωνόταν απο το βουνό.
Αυτός όμως εδώ πέθανε»
            Η υπέρβαση του αρχαίου Ελληνικού Μέτρου αποτελεί Υβριν και τιμωρείται από     τον παγκόσμιο συμπαντικό νόμο. Γι’ αυτό έλεγαν οι Ελληνες το «Μηδέν Αγαν» και         «Παν Μέτρον Αριστον». Σήμερον έχουμε ξεφύγει από τον κανόνα αυτό και          δεχόμεθα τα επίχειρα της βλακείας μας.
Ηρόδωρος ο Μεγαρεύς* **(σαλπιγκτής)** Στην Ολυμπία εκτός από τα σωματικά αθλήματα είχαν και το άθλημα του καλύτερου σαλπιγκτή. Ξακουστοί κήρυκες., σαλπιγκτές του ιπποδρόμου διεκρίθησαν σε Ολυμπιακούς αγώνες . Ενας τέτοιος φημισμένος σαλπιγκτής ήτο και ο Ηρόδωρος από τα Μέγαρα που συγκινούσε με την σάλπιγγα του τα πλήθη και τα άλογα. Ο Ηρόδωρος ήτο άνδρας τεραστίων διαστάσεων , υπερβολικά υψηλός, ήτο πολυφαγάς και κοιμόταν πάνω σε δορά λιονταριού. Λένε ΄ότι έτρωγε επτά χοίνικες (7 κιλά) ψωμί και έπινε δύο χόες κρασί (6 λίτρα) Αυτός κέρδισε δέκα φορές , ήτοι επι 40 χρόνια στον αγώνα των σαλπιγκτών στην Ολυμπία. Την πρώτη του νίκη πέτυχε στην 113 Ολυμπιάδα(328 π. Χ) Με τα σαλπίσματα του βοήθησε τον Δημήτριο τον Πολιορκητή να καταλάβει το Αργος.
            * Ο Αθλητής Αρκεσίλαος
            Εχρημάτισαν τέσσαρες Βάττοι και τέσσαρες Αρκεσίλαοι βασιλείς της Κυρήνης. Ο    ένας εξ αυτών είναι ο Αθλητής Αρκεσίλαος , το οποίον υμνεί ο Πίνδαρος.
Επισημότατος δε των αγώνων ήτον ο Ολυμπιακός. Οθεν ο Πίνδαρος παραβάλλει τα τέσσαρα στοιχεία προς τους τέσσαρους αγώνες.
            **Η σημασία των*   Αγώνων
            Οι Ολυμπιακοί αγώνες μετουσίωναν όλες τις πτυχές της ζωής του Έλληνα σε           πράξη. Είναι το καλύτερο Σχολείο της Ελληνικής Αγωγής. Αυτό διδάσκει τη     σπανιότητα   να είσαι και να μένεις άνθρωπος, χωρίς να παραβιάζονται ούτε τα            όρια των νόμων της φύσεως, ούτε τα όρια των νόμων των ανθρώπων. Και το             πρώτο και το δεύτερο γινόταν πράξη από τους αθλητές, τους θεατές και τους          παράγοντες στην Ολυμπία. Είναι ένα ακόμη νοητικό παράδειγμα, όπου    εφαρμόζεται η θεωρία της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ. Σύμφωνα με το    πνεύμα του Σωκράτη, εδώ το να είσαι και μένεις άνθρωπος δηλώνει ότι δεν             κρεουργείς το φυσικό της ανθρώπινης ύπαρξης με δικτατορικές διαταγές του τύπου «απαγορεύομεν και διατάσσομεν» ή με δογματικές εντολές «ου μοιχεύσεις»          των Εβραίων. Διότι αυτές απεργάζονται καταπίεση, απωθήσεις, νευρώσεις, διαστροφές και το ξερρίζωμα του φυσικού ελιξηρίου , την καταχέρσωση του       ψυχικού κόσμου, την ερωτική τερατογένεση και όχι μόνον. Είναι τα τείχη της Βαστίλης, του Αλκατράζ και της Τρομοκρατίας που χτίζονται για όλους μας , όπου             φυλακίζεται το κελαηδητό του βίου μας μέσα στα βάσανα, την βία και την    στέρηση.
            **Σεβασμός στους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους*
            Εκ τούτου βλέπουμε ότι τίποτα δεν εγένετο στον Ελληνικό κόσμο τυχαία. Όλα         είχον ένα συγκεκριμένο σκοπό και επομένως είχον και ένα συγκεκριμένο         συμβολισμό τον οποίον εμείς οι μεταγενέστεροι που χάσαμε την επαφή –λόγω               αφελληνισμού μας από τον Ιουδαιο-Χριστιανισμό- δεν είμαστε σε θέση να             αποκρυπτογραφήσουμε.  Τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες        μελέτης και  αποκρυπτογραφήσεως του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος.     Βρισκόμαστε λοιπόν έκθαμβοι    μπρος στον φωτεινό κόσμο που ανακαλύπτουμε      και μας συναρπάζει.
            **Η Ιερά Τετρακτύς και στους αγώνες*
            Οι τέσσαρες αγώνες, συνδέονται με την Ιεράν Τετρακτύν και τις τέσσαρες    δυνάμεις του Σύμπαντος, τις τέσσαρες εποχές του έτους, τα τέσσαρα σημεία του    ορίζοντος, τα οποία είχαν ανακαλύψει οι πρόγονοι μας
Έπειτα προκρίνει των μεν στοιχείων το ύδωρ, κατά την δόξαν των φυσικών, των δε αγώνων τον Ολυμπιακόν προς δόξαν των αθλητών .
            * Υδωρ , το κυριότερο στοιχείο της φύσεως. Η αναφορά στο «ύδωρ                                    προς δόξαν των φυσικών» εκφράζει μια σπουδαία επιστημονική αλήθεια                         αφού το 0, 9 % της φύσεως αποτελείται από υδρογόνον και το ατομικό                        βάρος του ύδατος        είναι η μονάδα
Στάδιον
Ο μεν τόπος εν ώ ηγωνίζοντο οι Αθληταί , ωνομάζετο στάδιον , επειδή είχεν σταδιαίον μήκος. Πλησίον δε του σταδίου εκάθηντο οι κριταί των αγώνων εις τόπον αρμόδιον, ίνα διακρίνωσι τους νικητάς. Περί δε το στάδιον ίσταντο, ή εκάθηντο οι θεαταί, εις τόπον κεχωρισμένον με έρυμα, τείχος , από του σταδίου.
Αγώνες δι’ ευρρωστείαν και ετοιμότητα προς πόλεμον
            Τα δε αγωνίσματα ήσαν πολλά και διάφορα, ώστε αναφέρουσι τινές πεντήκοντα πέντε(55) είδη. Αλλά ταύτα ήσαν ιδιαίτερα κατά πόλεις γυμνάσματα, ένθα εγυμνάζοντο οι παίδες των πολιτών, ως είχον οι Αθηναίοι το Λύκειον και Κυνόσαργες, και άλλα. Και μάλιστα ο Αιλιανός λέγει, ότι οι Αθηναίοι επενόησαν ταύτα. Ετι δε εκεί συναριθμούνται και τα εν εορταίς ιδιαίτερα αγωνίσματα, ως είρηται. Λαμπαδηφορία, οινοπόσια, και άλλα. Ταύτα δε τα κοινά αγωνίσματα ήσαν κατά τινας οκτώ(8) ήτοι: Στάδιον, Δίαυλος , Δόλιχος, Οπλίτης, Πυγμή , Παγκράτιον, Πάλη, Αλμα. Προστιθεμένου δε και του Δίσκου, γίνονται εννέα(9). Επειδή όμως τινά τούτων έχουσι την αυτήν γύμνασιν και άσκησιν, ως η Πάλη, η Πυγμή και το Παγκράτιον, και ο Δόλιχος και Οπλίτης και ο Δίαυλος, ανάγονται εις πέντε(5). Και δια τούτο ωνόμασαν αυτά Πένταθλον, κατά τα εξής: Αλμα , ποδωκείην, δίσκον, άκοντα πάλην. Η πυγμήν, δρόμον , δίαλμα, δίσκον , πάλην. Η άλμα, πάλην , δίσκευμα, κοντόν , δρόμον. Η άλμα ποδός, δίσκου τε βολήν , και άκοντος ερωήν, και δρόμον, η δέ πάλην. Μία δε έπλετο πάσι τελευτή. Επειδή απέβλεπον πάντα εις τον αυτόν σκοπόν, εις ευρρωστείαν και άσκησιν προς τον πόλεμον.    Ο μεν ούν δρόμος ήτον εις γύμνασιν του σώματος προς ταχύτητα και ευκινησίαν εις τας μάχας, εις τας συστροφάς του πολέμου, εις δίωξιν και φυγήν, και καρτερίαν εις τας εκστρατείας και οδοιπορίας, και άλλων τοιούτων αναγκαίων.
            **Οι φάσεις της μάχης*
            Εξ αυτών καταφαίνεται ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας γνώριζαν άριστα τις διάφορες φάσεις του αγώνος και τις απαιτήσεις εκάστης φάσεως. Π. χ γνώριζαν ότι κατά            τις φάσεις όπου υπήρχε ρευστότης στο πεδίον της μάχης(όταν ο αγώνας είναι κινητικός και όχι στατικός) ,  όπως λ χ και στις φάσεις της καταδιώξεως και του υποχωρητικού ελιγμού η ταχύτητα και η ευκινησία είναι το άπαν για να επιτύχουν *το μέγιστο αποτέλεσμα***.
Η αρετή της ταχύτητος ενομίζετο πολύ αναγκαία και ωφέλιμος. Οθεν ο Ομηρος λέγει ωκύπουν τον πολεμικότατον Αχιλλέα. Εν άλλοις δε λέγει.:
«Ου μεν γαρ μείζον κλέος ανέρος, όφρα κεν ήσιν,
Η ό,τι ποσσίν τε ρέξει , και χερσίν εήσιν»
            Σήμερον την ταχυκινησία έχουν επιτύχει οι στρατοί με την χρήση αεροπλάνων,      ελικοπτέρων και άλλων ταχυκίνητων μέσων εν συνδυασμώ προς τα μέσα        επικοινωνίας ώστε να επιτευχθεί η Διοίκηση-Επικοινωνία-Πληροφορική και        Επιτήρηση του πεδίου της μάχης. Επομένως τα μέσα αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου , ενώ οι αρχές    μένουν αναλοίωτες .

Οι Αγώνες στον Πνευματικό και Πολιτιστικό Στίβο*
Εκεί αγωνισάμενος ευφημίσθη ο Ευρυπίδης, και Ξενοκλής κατά την εννενηκοστήν πρώτην Ολυμπιάδα, ως λέγει ο Αιλιανός( Ποικίλ. Ιστορ. Β’ , η’ , Σουίδας) Και ο Κλεομένης, και Γοργίας ο Λεοντίνος εδημηγόρει εκ του προχείρου, και ο Ηρόδοτος εκεί αναγνούς την Ιστορίαν αυτού εγνωρίσθη εις πάντας τους Ελληνας, και άλλοι πολλοί. Και τέλος εις τους αγώνες τούτους εγένετο και θέατρον, και παράστασις διαφόρων δραμάτων, όπου εξόδευον οι πλούσιοι φιλοτιμούμενοι τά έξοδα τους θεάτρου, οι χορηγοί. Οθεν ωνομάζετο τούτο αγών χορηγικός. Επειδή ηγωνίζοντο και οι χορηγοί να υπερβή ο είς τον άλλον κατά τον καλλωπισμόν του θεάτρου, και τα λοιπά.
**Οι χορηγοί τότε και   τωρα*
Συγκρίνατε την εποχήν εκείνην των απλόχερων χορηγών πνευματικών και    πολιτιστικών έργων με την σημερινή μίζερη εποχή όπου οι 235 πλουσιότεροι      άνθρωποι στον κόσμο, οι   κατέχοντες άνω του 45 % του παγκόσμιου πλούτου ,             το μόνο που κάνουν είναι να καταστρώνουν συνωμοσίες σε βάρος των λαών. Κι’     όλα αυτά για να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τον πλούτο τους προκειμένου να            κυριαρχήσουν πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά σ’ ολόκληρη την οικουμένη .       Αυτούς τους μιμούνται απόλυτα και οι Ελληνες κροίσοι που σε παλαιότερες     εποχές διεκρίνοντο για τις εθνικές ευεργεσίες τους. Τώρα φτιάχνουν μόνον εκκλησίες και βοηθούν τις ποδοσφαιρικές ομάδες , με το αζημίωτο βέβαια. Το       μοναδικά θεατρικά δράματα και τραγωδίες που στήνουν οι σημερινοί άρχοντες           των πολυεθνικών επιχειρήσεων-σε συνεργασία με   τις πειθήνιες κυβερνήσεις             τους-είναι η εκ του φυσικού παραστάσεις στο CNN των βομβαρδισμών των           πόλεων του τρίτου κόσμου
Αφιερώματα στην Ολυμπία
Κάποτε επέρασαν οι Κερκυραίοι και έκλεψαν   πράγματα των Ηλείων. Οι Ηλείοι το ανταπέδωσαν   όταν πέρασαν από την Κέρκυρα και πήραν   περισσότερα             πράγμα            τα. Το δέκατο μέρος της λείας το αφιέρωσαν στην Ολυμπία κα έκτισαν            την Κερκυραική στοά.

Γυμνικοί και μουσικοί ήσαν τότε οι αγώνες
Διό ελέγοντο και σκηνικοί οι αγώνες ούτοι από της σκηνής. Γίνονται άρα γενικότερον τέσσαρα είδη αγώνων: Ιππικοί , γυμνικοί, μουσικοί και ποιητικοί. Γυμνικούς δε αγώνας έλεγον το Πένταθλον, επειδή ηγωνίζοντο γυμνοί. Οθεν και γυμνοπαιδία και γυμνήται στρατιώται από του γυμνός. Δύναται άρα να ονομασθή και το στάδιον, το μεν Ιπικόν, το δε γυμνικόν, ως και οι αγώνες συνάγονται εις δύο μόνον, εις γυμνικούς και μουσικούς. Και οι μεν γυμνικοί έχουν πάντας τους γυμνάζοντας και εξασκούντας το σώμα, οι δε μουσικοί, τον νούν. Αναφέρονται όμως, Ιππικοί, γυμνικοί, και μουσικοί εις τρία κυριώτερα είδη. Επειδή δε εγίνοντο ενίοτε μεν επι τιμή χρηματική προσδιωριζομένη, ενίοτε δε επι στεφάνω, ωνομάζοντο εκείνοι μεν θεματικοί, και αργυρίται. Διότι ελέγετο θέμα η τιμή. Ούτοι δε στεφανίται αγώνες. Ετι δε διηρούντο εις βαρείς και ελαφρούς, κούφους, αγώνας. Βαρείς μεν εκαλούντο, η πάλη, η πυγμή και το παγκράτιον. Κούφοι δε, το άλμα , ο δρόμος , ο δίσκος και το ακόντισμα. Και τους μεν κούφους ηγωνίζοντο το πρωί, τους δε βαρείς κατά την μεσημβρίαν.
Ιερονίκες , Ελλανοδίκες , Θεατές Οι μεν αθληταί των τεσσάρων μεγάλων και Ιερών λεγομένων αγώνων, ωνομάζοντο κοινώς μεν Ιερονίκαι, ιδίως δε από του αγώνος, Ολυμπιονίκαι, Πυθιονίκαι, Νεμεονίκαι, Ισθμιονίκαι. Οι δε νικώντες κατά περίοδον εις πάντας τούτους τους αγώνας, εκαλούντο Περιδονίκαι. Οι δε έφοροι των αγώνων ωνομάζοντο Αισυμνήται, Βραβευταί, Αγωνάρχαι, Αγωνοδίκαι, Αγωνοθέται, και Αθλοθέται. Κατά τινας δε, Αθλοθέται ωνομάζοντο των γυμνικών αγώνων, και Αγωνοθέται των μουσικών. Αυτοί τοίνυν παρεσκεύαζον τα αναγκαία, εξέταζον του ερχομένους εκεί, να γράφονται εις τον κατάλογον των αθλητών, πόθεν και τις είναι έκαστος, και ποίον αγώνα θέλει να αγωνισθή. Ετι δε ούτοι παρετήρουν, να γίνονται οι αγώνες κατά νόμους, να μην αδικώνται οι αθληταί, και πάσαν την ανήκουσαν ευταξίαν. Αυτοί απεφάσιζον και τα βραβεία. Ανώτεροι δε τούτων ήσαν οι κριταί Ραβδούχοι και Ραβδονόμοι καλούμενοι, οίτινες εκράτουν ράβδους, το σκήπτρον λεγόμενον.
            Το βασιλικόν σκήπτρον, η στραταρχική ράβδος, και η πατριαρχική ράβδος            έλκουν την καταγωγή τους από την αρχαία Ελλάδα και ήτο ένδειξη ισχύος και    επιβολής εις εκείνον που εκράτει το σκήπτρον. Οι αγώνες εγένοντο «κατά νόμον»           και όχι με ντοπαρισμένους με αναβολικά αθλητές και απάτες, όπως συμβαίνει             σήμερον.
Των δε Ολυμπίων αγώνων ωνομάζοντο Ελλανοδίκαι, και το κριτήριον
Ελλανοδικείον. Οι δε λοιποί, νομοφύλακες , όσοι παρετήρουν, και γίνονται           πάντα κατά τους νόμους. Και ταύτα μεν περί τούτων κοινότερον, νυν δε λέγομεν περί των τεσσάρων μεγάλων αγώνων ιδιαιτέρως, και περί των λοιπών εν        παρόδω.
Οι σημαντικότεροι σύγχρονοι Ελληνες Αθλητές του Στίβου*
Πρωταρχικό ρόλο στον Αθλητισμό διεδραμάτισε ο ΣΕΓΑΣ . Ητο η πρώτη ομοσπονδία που ιδρύθηκε στην Ελλάδα την 12 ην Ιανουαρίου 1897, ήτοι πριν 104 χρόνια . Το πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα έγινε το 1896 προκειμένου να προκριθούν οι Ελληνες αθλητές για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Οι Ελληνες αθλητές που κατέκτησαν μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι οι εξής:
ΛΟΥΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ, Μαραθώνιος, 1^ος, 1896, Αθήνα
ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ ΧΑΡΙΛΑΟΣ, Μαραθώνιος 2^ος, 1896, Αθήνα
ΓΚΟΥΣΚΟΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ, Σφαιροβολία, 2 ος 1896, Αθήνα
ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Δισκοβολία, 2 ος, 1896, Αθήνα
ΒΕΡΣΗΣ ΧΩΤΗΡΙΟΣ, Δισκοβολία , 3^ος, 1896, Αθήνα
ΔΑΜΑΣΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ , Επί κοντώ, 3 ος, 1896, Αθήνα
ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, Επί κοντώ, 3 ος , 1896, Αθήνα
ΞΥΔΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ, Επί κοντώ, 3 ος , 1896, Αθήνα
ΠΕΡΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, Τριπλούν, 3^ος, 1896, Αθήνα
ΠΑΠΑΣΙΔΕΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ , Σφαιροβολία, 3^ος, 1896, Αθήνα
ΓΟΛΕΜΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, 800μ, 3^ος, 1896, Αθήνα
ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, Μήκος άνευ φοράς, 2^ος, 1908, Λονδίνο
ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ , Μήκος άνευ φοράς , 1ος , 1912, Στοκχόλμη
ΔΩΡΙΖΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, Σφαιροβολία με δύο χέρια, 3 ος, 1912, Στοκχόλμη
ΡΟΥΜΠΑΝΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, Επί κοντώ, 3^ος, 1956, Μελβούρνη
ΠΑΤΟΥΛΙΔΟΥ ΒΟΥΛΑ , 100μ , Εμπόδια, 1 η 1992,Βαρκελώνη
ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΗ, Υψος, 2 η, 1996, Ατλάντα
ΚΩΣΤΑΣ ΚΕΝΤΕΡΗΣ, 200μ, 1^ος, 2000 , Σίδνευ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΑΝΟΥ, 100μ , 2^η, 2000, Σίδνευ
ΜΙΡΕΛΑ ΜΑΝΙΑΝΙ-ΤΖΕΛΙΛΙ ,Ακοντισμός 2^η, 2000, Σίδνευ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΕΛΣΙΔΟΥ , Δισκοβολία, 2^η, 2.000, Σίδνευ κ.α
Οι σημαντικότεροι σύγχρονοι Ξένοι Αθλητές του Στίβου:
'Aνδρες: Τζέσσε Όουενς (ΗΠΑ) 100μ, 200μ, Μήκος, Καρλ Λιούϊς (ΗΠΑ) 100μ, 200μ, Μήκος, Αλμπέρτο Χουαντορένα (Κούβα) 400μ, 800μ, Πάαβο Νούρμι (Φινλανδία) 1.500μ, 5.000μ, 10.000μ, Εμίλ Ζάτοπεκ (Τσεχοσλοβακία) 5.000μ, 10.000μ, μαραθώνιος, Βλάντιμιρ Κουτς (Σοβιετική Ένωση) 5.000μ, 10.000μ, Λάασε Βίρεν (Φινλανδία) 5.000μ, 10.000μ, Αμπέμπε Μπεκίλα (Αιθιοπία) Μαραθώνιος, Ντικ Φόσμπερι (ΗΠΑ) Ύψος, Μπομπ Μπίμον (ΗΠΑ) Μήκος, Βίκτωρ Σανέγιεφ (Σοβιετική Ένωση) Τριπλούν, Αλ Έρτερ (ΗΠΑ) Δισκοβολία, Γιαν Ζελέζνι (Τσεχία) Ακοντισμός, Ντεϊλι Τομπσον (Μ. Βρετανία) Δέκαθλο.
Γυναίκες: Φάνι Μπλανκερς Κόεν (Ολλανδία) 100μ, 200μ, 80μ εμπόδια, Βίλμα Ρούντολφ (ΗΠΑ) 100μ, 200μ, Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ (ΗΠΑ) 100μ, 200μ, Ιρένα Σεβίνσκα-Κιρζεσταϊν (Πολωνία) Μήκος, 200μ, 400μ, Γιολάντα Μπάλας (Ρουμανία) Ύψος, Τζάκι Τζοϊνερ-Κέρσι (ΗΠΑ) Έπταθλο, Μήκος, Μάριον Τζοουνς (ΗΠΑ) 100μ, 200μ, Μήκος.
* Η Μάριον Τζοουνς (ΗΠΑ) , η σπουδαία αυτή αθλήτρια προσφάτως       εξομολογήθηκε ότι στους   Ολυμπιακούς αγώνες του Σίδνευ είχε κάνει χρήση αναβολικών ουσιών και της εφηρέθη το χρυσούν μετάλλιον. Στους αγώνες εκείνους η δική μας ολυμπιονίκης Κατερίνα Θάνου είχε έλθει 2^η και είχε κερδίσει αργυρούν μετάλλιο. Τώρα δικαιωματικά πρέπει να της απονεμηθεί το χρυσούν μετάλλιον που παραμένει έκθετον.
ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

"ΟΛΒΙΟΣ ΟΣΤΙΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ-Ευριπιδης"

Προιστορικές οι Ρίζες των Αγώνων
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο χώρο της Ολυμπίας στην Ηλεία της Πελοποννήσου πραγματοποιήθηκαν όπως προαναφέραμε σε προηγούμενα πολλές χιλιάδες χρόνια πριν. Λαθεμένα ορίζουν οι νεώτεροι ιστορικοί το 776 π.Χ σαν έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Από τότε που εμφανίσθηκε η γραφή καταγράφει με σχετική σαφήνεια την ιστορία αλλά με πολλή συμπύκνωση δίνει την προιστορία. Το πρώτον άλυτο πρόβλημα είναι η ακριβής χρονολόγηση της προιστορίας, η οποία χάνεται μέσα στην αχλύ του μύθου και των παραδόσεων. Ωστόσο σε συνδυασμώ με άλλα στοιχεία που συγκεντρώνονται από άλλες επιστήμες, λ.χ ανθρωπολογία, γεωλογία, εθνολογία κάτω από το πρίσμα της σύγχρονης τεχνολογίας εξεταζόμενες μπορούν να μας δώσουν αξιόλογα συμπεράσματα . Και τούτο διότι δεν υπάρχουν γραπτές προιστορικές αναφορές και όπου υπάρχουν αυτές έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Το οξύμωρον είναι ότι οι παραδόσεις θεωρούνται μυθοπλασίες και δεν γίνονται δεκτές από την σύγχρονη επιστήμη, ακόμη και όταν υπάρχουν αναφορές από αρχαίους συγγραφείς και ιστορικούς που βρίσκονται πλησιέστερα στα γεγονότα από τους σημερινούς ιστορικούς. Ακόμη και τα εγχάρακτα μνημεία όταν δεν είναι χρονολογημένα , όπως συνήθως συμβαίνει τα κάνει ασαφή. Οι πρώτες αναφορές για τους Αθλητικούς Αγώνες βρίσκονται μέσα στις προιστορικές παραδόσεις.
* Οι Φοινικιστές υποστηρίζουν αθλιότητες και ψευδολογίες , ότι τάχα τους Ολυμπιακούς Αγώνες πήραμε από τις Αιγυπτιακές παιδιές , οι Μακεδόνες και οι Θράκες δεν ήσαν   Ελληνες(ενώ ελάμβαναν μέρος στους αγώνες), ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήτο Σλαύος (καίτοι αγωνίσθηκε στην Ολυμπία) και ότι η           Ελληνική φυλή έχει προ πολλού αλλοιωθεί και εξαφανισθεί από τις εισβολές και          απο την επιμειξίαν μετά των ξένων κατακτητών, που κατέβηκαν απο τον            Βορράν,   την Ανατολή και απο τον Νότον σε διάφορες εποχές.
Ομως υπήρξαν και οι μεγάλοι μελετητές και γίγαντες της διανοήσεως,       που      εναντιώθησαν στην συγχορδία των φοινικιστών, όπως λ. χ οι Τσέλερ, Λάσκυ,     Γκαίτε, Σίλλερ, Σέλεϋ , Λόρδος Βύρων, Φάλκε, Νίτσε, Μ.        Χάιντερμπέργκερ και άλλοι , των οποίων όμως οι φωνές κατεπνίγοντο απο             τους φωνασκούντες, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερον που πνίγονται οι        μαρτυρίες και οι αποδείξεις σοβαρών μελετητών της ιστορίας και της       επιστήμης.

Ο Αιγαίος Πολιτισμός*
Ομως εξ όλων των λαών εμείς οι Ελληνες έχουμε καταγράψει τα περισσότερα και παλαιότερα γεγονότα που συνεκλόνισαν τον πλανήτη μας εν είδη μύθων. Αυτά με την κατάλληλη ερμηνεία είναι δυνατόν να αποκρυπτογραφηθούν και να δώσουν αξιόλογα συμπεράσματα. Το γενικό λοιπόν συμπέρασμα είναι ότι από τον χώρο του Αιγαίου ξεκίνησε ο πρώτος ανθρώπινος πολιτισμός. Επ' αυτού υπάρχουν πάμπολλες αρχαιολογικές μαρτυρίες και αναφορές σε αρχαία κείμενα που θεωρούνται αξιόπιστες.
Ενα άλλο στοιχείο που συνηγορεί για την Ελληνικότητα αυτού του προιστορικού πολιτισμού είναι ότι αυτός ήτο γηγενής Αιγαίος Πολιτισμός. Διότι ποτέ δεν υπήρξαν εισβολείς -κατακτητές μη Ελληνες στο Αιγαίο και στην λεκάνη της Ν.Α Μεσογείου.
Ο Ελληνικός λαός μιλάει την ίδια γλώσσα εδώ και 6.000 χρόνια την Ελληνική γλώσσα και σύμφωνα με την παράδοση πάνω από 100.000 χρόνια. Οι διάφοροι λαοί της Ευρώπης έχουν γλώσσα και εθνική ιστορία λίγων εκατοντάδων χρόνων. Ακόμη και οι Ιταλοί ξέχασαν την Λατινική γλώσσα που μιλούσαν οι πρόγονοι τους πριν από 1000 χρόνια. Ο Ελληνικός λαός είναι πνευματικά υπερήφανος και απελευθερωμένος , φηλοσοφεί και για κάθε ασήμαντο φαινόμενο ή αντικείμενο , που οι άλλοι θεωρούν δεδομένο. Εχει   έφεση   προς μάθησιν . Προβληματίζεται   τι ακριβώς είναι αυτό το κάθε τι, ποιός και πότε το έφτιαξε και τι υλικο αποτελείτο και ποιός είναι ο λόγος της ύπαρξης του. Εχουμε όλα τα κοινωνικά προτερήματα αλλά και ελαττώματα και αυτό είναι μοναδικό χαρακτηριστικό μας.

            Η Χώρα που είδε Πρώτη τον Ηλιο
            Οντως , η απίστευτη επιστήμη της Γεωλογίας, αναγνωρίζει ότι κατά την      διαμόρφωση της Γης προ 145.000.000 ετών , το πρώτο τμήμα της ξηράς που ήλθε      εις το φως της ημέρας, η πρώτη γη που ανεδύθη από την θάλασσα ήτο η             Ελληνική Πελαγωνική οροσειρά και η "Αιγηίς" . Είναι αυτονόητον πως εις την        Ελλάδα , κάτω από την ιερή σκιά του Ολύμπου, πρωτοεμφανίσθηκε ο άνθρωπος ,      αφού συμφώνως προς την ίδια πάντοτε επιστήμη, τα Ιμαλάια, οι Αλπεις και τα            Πυρηναία ενεφανίσθησαν 35.000.000 έτη αργότερον"
            Ε. Ατάβυρος, περιοδ. Δαυλός , τ. 163 Ιουλ.95 σελ. 9753
            Γ. Γεωργαλάς, "ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ " σελ. 18-19 & 153-154
            Ν. Λίτσας "Η ΙΕΡΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟς" σελ. 44, 70
            "Κοιτίς του ανθρώπου είναι η Ελλάς και όχι η Αφρική"
            New Scientist t. 1701/27-1-19909 (Δαυλός τ. 190/ 11684)
  Επομένως ψευδείς και αυθαίρετες είναι οι θεωρίες των "Μπερναλιστών" περί της καταγωγής του ανθρώπου και του πολιτισμού από την Αφρική.

Ο άνθρωπος της Τρίγλιας* είναι ο πρώτος που έχει ως τώρα καταγραφεί εκ των εργαλείων που εγκατέλειψε στην Μακεδονία κυνηγώντας άγρια μαμούθ που ανακάλυψε ο διακεκριμένος ανθρωπολόγος κ. Αρης Πουλιανός(Ο ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΑΡΧΑΝΘΡΩΠΟΣ)
Ο Τριγλιανός και ο Πετραλώνιος Αθλητής
Οι Ολυμπιακές επιδόσεις του Τριγλιανού ανθρώπου ήσαν σημαντικές στην ρίψη λίθων και άλλων βαρέων και αιχμηρών αντικειμένων κατά των μαμούθ και θηρίων της περιοχής της Μακεδονίας της Πίνδου και της Πελοποννήσου. Η ανακάλυψη υπολειμμάτων του Τριγλιανού Ανθρώπου προ 11.000.000 ετών (χρονολόγηση πανεπιστημίου της Ν. Καρολίνας) μας παραπέμπει στον άνθρωπο-κυνηγό και συλλέκτη, ο οποίος έδινε πραγματικό αγώνα με τα στοιχεία της φύσεως , με τα διάφορα θηρία και με τις κακουχίες για να επιβιώσει. Σωστή Ολυμπιάδα η ζωή του για να εξεύρει το θήραμα και να το σκοτώσει με τα λίθινα πρωτόγονα εργαλεία του. Εκείνο που τον έκανε να διαφέρει από τα άλλα ζώα ήτο η ικανότης του να φτιάχνει εργαλεία-έστω και πρωτόγονα- και η κοινωνικότητα , δηλαδή η ευφιία του να εκτελεί ομαδική εργασία, ολόκληρη η οικογένεια και ενίοτε ολόκληρη η φυλή, όταν επρόκειτο να θηρεύσουν τεράστια μαμούθ. Ρίπτοντας τον λίθο σε μεγάλες αποστάσεις εναντίον των μεγαθηρίων έπρεπε να λαβώσουν το θηρίο στα μάτια ή σε καίρια μέρη ώστε να μπορούν κατόπιν να το πλησιάσουν για να το αποτελειώσουν . Αυτοί ήσαν οι πρώτοι αθλητές της ρίψεως λίθου , σφαίρας, δίσκου ή ακοντίου.
Ο Αρχάνθρωπος των Πετραλώνων ήλθε πολύ αργότερον , πρό 750.000   ετών περίπου , ανακαληφθείς από τον διακεκριμένο ανθρωπολόγο κ. Αρη Πουλιανό. Κι' αυτός έδωσε επικούς αγώνες για να επιβιώσει από τον παγετώνα που είχε στο μεταξύ καλύψει την περιοχή της Μακεδονίας . Κλεισμένος μέσα στα σπήλαια εξήρχετο μόνον για να θηρεύσει πολικά ζώα(αρκούδες, βουβάλους κλπ) τα οποία υπήρχαν σε αφθονία τότε στην περιοχή . Καίτοι είχε βελτιωθεί η πνευματική του κατάσταση και εθεωρείτο Homo Sapiens  , όμως τα   εργαλεία του ήσαν λίθοι με μόνην την διαφορά ότι τους είχε επεξεργασθεί έτσι ώστε να μπορεί να εκτελέσει ορισμένες εξειδικευμένες εργασίες, όπως τον τραυματισμό ή και τον φόνο του ζώου, την εκδορά του , την κοπή του σε μερίδια κ.α Η Ολυμπιακή του επίδοση ήτο να ανάψει την πυρά στην κεντρική θέση του σπηλαίου για να φωτίσει και να ζεστάνει το σπήλαιο . Εντός του σπηλαίου είχε σχεδόν σταθερή θερμοκρασία χειμώνα καλοκαίρι , ημερα νύχτα και μπορούσε να διατηρηθεί η ζωή , που έξω ήτο απηγορευμένη λόγω μεγάλου ψύχους. Οι πρώην ένθερμοι αφροκεντριστές όπως οι Μ. Μπραϊγκερ και Τομπαίος παραδέχονται πλέον ότι "Ο Ευρωπαίος Αρχάνθρωπος " είναι αρχαιότερος όλων και κατάγεται από την αυθοχθονία Αιγαίων. Φορούσε τρίχινα δέρματα ζώων, όπως αρκτων,   αλεπούδων κ.α για να προφυλαχθεί από το δριμύ ψύχος και έχοντας τυλιγμένα στα πόδια του με δέρματα για μην παγώνει γλυστρούσε πάνω στους παγετώνες της περιοχής . Στα χέρια του κρατούσε δύο ακόντια για να διατηρεί την ισορροπία του και με αυτά έσπρωχνε το κορμί του προς τα μπρος ή φρέναρε όταν η ταχύτητα του υπερέβαινε την κανονική στις κατηφόρες . Αυτοί ήσαν οι πρώτοι αθλητές του αγωνίσματος του σκι .
            "Αφ ών , μη ότι γε φιλοσοφία , αλλά και γένος ανρθώπων ήρξε"
            (Εκ των οποίων (Ελλήνων) όχι μόνον η φιλοσοφία , αλλά και το γένος των ανθρώπων άρχισε) Διογ. Λαέρτιος "Βίοι και Γνώμαι")*
Εξ άλλου ο Σάμιος ποιητής Ασιος γράφει:
            "Αντί θεόν δε Πελασγόν εν υψηλοκόμοισιν όρεσι γαία μέλαιν' ανέδοκεν ίνα θνητόν γένος είη.."(Τον ισόθεον Πελασγόν εις τα υψηλόκορφα βουνά ή μαύρη γη        εγέννησε για να δημιουργηθή το ανθρώπινον γένος...)

Ο Λαός της Θάλασσας
Η εμφάνιση, όμως του πρώτου (άνω θρώσκοντος=ορθίου) ανθρώπου αυτονοήτως συνεπάγεται την έναρξη και την χαραυγή του πρώτου πολιτισμού . Κατά συνέπειαν όλοι οι μετέπειτα πολιτισμοί πηγάζουν από τον πρώτο Ελληνικό πολιτισμό. Οι Ελληνες από την πρώτη στιγμή της υπάρξεως των, συνεδέθησαν αρρήκτως με το υγρό στοιχείον και έγιναν ο "λαός της θάλασσας" . Η θάλασσα γι αυτούς δεν αποτέλεσε εμπόδιον για την μετακίνηση τους, αλλά αντιθέτως μέσον για να έλθουν σε επαφή με όλους τους λαούς του κόσμου και ιδιά αυτών που βρίσκονται στα   νησιά και στα παράλια των ηπείρων . Στην θάλασσα επεδόθησαν σε θαλάσσια σπόρ , όπως πλεύση πάνω σε πρωτόγονα κανώ ή κορμούς δένδρων, λεμβοδρομίες με την βοήθεια του ανέμου και με κουπιά κ.α . Αλλά πριν μπούν στις λέμβους ήσαν άριστοι κολυμβητές και συναγωνίζονταν στην κολύμβηση και στις καταδύσεις, αθλήματα τα οποία ήσαν εκ των ών ουκ άνευ για την επιβίωση τους στην θάλασσα. Ενα άλλο δημοφιλές σπόρ για τους πρωτόγους εκείνους ανθρώπους ήτο το ψάρεμα με πετονιές, με δίχτυα , δια καταδύσεων στο βυθό ή χτυπώντας ομαδικά μεγάλα κήτη με ακόντια, ξύλα , πέτρες κ.α. Τελικά οι Ελληνες κυριάρχισαν στις θάλασσες και ξανοίχτηκαν και στους μεγάλους ωκεανούς, όπως εύγλωττα μαρτυρούν και τα ονόματα των κλάδων του γένους των Ελλήνων, τα οποία διεμορφώθησαν μετά από τον κατακλυσμό του οποίου επεβίωσαν. Η γωνιά αυτή του κόσμου υπέστη τρεις μεγάλους Κατακλυσμούς(Ωγύγου, Δευκαλίωνος και Δαρδάνου) Επίσης υπέστη και συνεχίζει να υφίσταται φοβερές σεισμικές καταστροφές, όσο κανένας άλλο μέρος του κόσμου. Ακριβως αυτές οι γεωλογικές μεταβολές και ανακατατάξεις χάρισαν στην Ελλάδα την ξεχωριστή ομορφιά και γραφικότητα έναντι όλων των άλλων χωρών του κόσμου. Ενεκα τούτου συνέβη και η καταβύθιση της Αιγηίδος , μιά κοσμική καταστροφή που έπληξε ολόκληρη την Μεσόγειο. Μετά από κάθε κατακλυσμό οι άνθρωποι της περιοχής αυτής έδιναν τιτάνιο αγώνα για να επιβιώσουν και να ξαναφτιάξουν τον καταστραφέντα πολιτισμό .

Τα Ονόματα που Θυμίζουν Θάλασσα
Ο Ιναχος ,   ο πρώτος κάτοικος της Πελοποννήσου , ήτο υιός του Ωκεανού και της θαλασσινής θεάς Τηθύος.
Πελασγοί =Πελαργοί ή Πελαγζοί =Πελαγίσιοι, δηλαδή μεταναστευτικοί, ταξιδευτές Πελαγόνες με γενάρχη τον βασιλέα του Αργους Πελασγό , υιό του Διός και της Νιόβης(Η Νιόβη ήτο η πρώτη θνητή γυνή μεθ' ής εσμίγη ο Ζευς)
Αχαιοί = παράγονται από την αρχαία ρίζα "ΑΧ" που σημαίνει ποταμός , εξής και το Αχελώος και Αχέρων . Γενάρχης των ήτο ο Αχαιός , υιός του Ξούθου , εγγονός του Ελληνος.
Δαναοί= Από την αρχαία λέξη "ΔΑΝΟΣ" σχετιζομένη με το ύδωρ , εξ ής και Δαν-ουβης(Δούναβις) , Δαν-αίς(=Ταναις-Δον-Ντον), Δαν=είστρος(=Δνείστερος) Δαν- είπερος(=Δνείπερος), Ηρι-δαν-ός, Ρο-δαν-ός, Ιορ-δάν-ης , Δαν-ός(Δαναός)
Ο Δαναός γενάρχης των Δαναών, ήτο υιός της Ηλέκτρας κόρης του Ατλαντος και της Πλειώνης, κόρης του Ωκεανού. Αμεσα σχετιζόμενος με το υγρό στοιχείο.
Τα Βατράχια της Μεσογείου  Οπως γράφει ο Αριστοτέλης οι Ελληνες στην μεσόγειο ήσαν όπως τα βατράχια μέσα στην λήμνη. Γι’ αυτό τα περισσότερα ονόματα των Ελλήνων σχετίζονται με το υγρό στοιχείο , ένδειξη ότι ανεδύθησαν από αυτό και ζούσαν μέσα σ' αυτό: Αιγαίοι, Ποσειδών, Αμφιτρίτη, Αφροδίτη, Ωκεανός, Θάλασσα, Νηρεύς , Πρωτεύς, Γλαύκος, Τρίτων , Θέτις κ.ο.κ Οι Ελληνες σαν ναυτικός λαός από τα πανάρχαια χρόνια ταξίδευσαν και κατοίκησαν σε ολόκληρο σχεδόν τον γνωστόν και άγνωστο κόσμο: Ευρώπη , Εύξεινο Πόντο, Μικρά Ασία- Παλαιστίνη, Αφρική , Ασία(Ινδία-Θιβέτ-Κίνα--Λάος--Ιαπωνία) Ειρηνικός Ωκεανό(Πολυνησία-Μελανησία-Μικρονησία) Ατλαντίδα και Αμερικανική Ηπειρο κ.α) Για να φθάσουν εκεί έδιναν συνεχείς και σκληρότατους αγώνες με τα κύματα στις άξενες θάλασσες και τους ωκεανούς . Αυτό αποδεικνύεται από τις κάτωθι μαρτυρίες:
            -Γραπτές μαρτυρίες που επιβεβαιώνονται από μαρτυρίες άλλων αρχαίων λαών       (τευτονικά, περσικά, ινδικά, ιαπωνικά )
            -Από αρχαιολογικά ευρήματα και ιδιαιτέρως από μεγαλιθικές κατασκευές             ομοίας αρχιτεκτονικής και τεχνοτροπίας διάσπαρτες σε ολόληρη την οικουμένη.
            -Ανθρωπολογικές μελέτες
            -Βραχογραφήματα εις τα πέρατα της οικουμένης
            -Από τα ήθη , έθιμα, οργάνωση αυτών των λαών που μοιάζει προς την Ελληνική.
            -Από την Ελληνική Μυθολογία και παράδοση σε σύγκριση με τους άλλους
            -Απο την γλωσσική ομοιότητα ή τα στοιχεία που έχουν δανεισθεί από την             Ελληνική γλώσσα.
            -Από Ελληνικά γράμματα και πανάρχαια σύμβολα του Ελληνισμού            διασκορπισμένα στα πέρατα της οικουμένης(λ. χ η Σουάστικα, το Γοργόνιο της          Αθηνάς, η Τρίαινα του Ποσδειδώνος, τα Αετώματα, οι Σπείρες κ.ο.κ)
            -Από ονοματοθεσίες τόπων και ανθρώπων , ως και από πανάρχαιες θεότητες         διαφόρων λαών , που ταυτίζονται με τις ελληνικές, ως προς την καταγωγή, το      όνομα ή τις ιδιότητες των.

Οι Μεγάλες Καταστροφές στον Ελληνικό και Μεσογειακό χώρο
Εγιναν μεγάλες εδαφικές ανακατατάξεις στη λεκάνη της Μεσογείου κατά την εποχή του κατακλυσμού του Ωγύγου που πρέπει να είχε μεγάλη διάρκεια:
            -Τα νερά των πάγων διάνοιξαν τον Βόσπορο και τον Ελλήσποντο και η θάλασσα    κατάπιε την Αιγηίδα και τους περισσοτέρους εκ των κατοίκων της.
            -Ανοιξαν τα Τέμπη και αργότερα τα στενά στις Ηράκλειες Στήλες(Γιβραλτάρ)          και ενώθηκαν τότε οι Ανατολική και Δυτική λίμνη της Μεσογείου και          αμφότερες       με τον Ατλαντικό ωκεανό.
            Τα νερά της θάλασσας της Σαχάρας άρχισαν να εξατμίζονται και σιγά-σιγά χύθηκαν στον Ατλαντικό .
            -Ο κατακλυσμός έπληξε όλες τις Ελληνικές παραλιακές πόλεις αλλά πιό πολύ           την       Αττική.
            -Ενεκα αυτής της κοσμογονίας ο Ελληνικός Πολιτισμός παρέμεινε σχεδόν άθικτος στην Αίγυπτο και στην ορεινή Ελλάδα (Αρκαδία, Στεραιά) και           αποτέλεσε την μαγιά για την αναγέννηση του.
            -Οι Ιερείς του μαντείου του Αίμωνος Διός που βρισκόταν στην Δωδώνη ( στους      πρόποδες του Ολύμπου και όχι στη σημερινή Δωδώνη) πήγαν μαζί με τα ιστορικά αρχεία και κειμήλια και εγκατεστάθησαν στην Αίγυπτο.
            -Ο βασιλεύς Ωγύγος πήγε κι' αυτός στην Αίγυπτο και ίδρυσε πολλές Ελληνικές        πόλεις.
Κατακλυσμοί έγιναν κι' άλλοι μικρότεροι όπως του Κέκροπος, όταν ο Ποσειδών σε διαμάχη με την Αθηνά επλημύρισε την Αττική. Χιλιόπαθη λοιπόν η Ελλάδα και μέσα σ' αύτο το κλίμα αναπτύχθηκε το αγωνιστικό πνεύμα του Ελληνος , το οποίον και συνεχίζεται και σήμερον παρά την σχετική χαλάρωση στους νέους , λόγω της ευμάρειας και της καλοπέρασης

Οι Αθλοι των Ελλήνων
Οι πρώτοι που έδωσαν το παράδειγμα του αθλητικού πνεύματος και γενικότερα των άθλων ήσαν οι θεοί των Ελλήνων. Οι Ζευς και Απόλλων για παράδειγμα ήσαν Ολυμπιονίκες. Ο Ζευς έιχε ξεκαθαρίσει από την εκτεταμένη επικράτεια του βασιλείου του τους ληστές και τους κακούργους και χάρισε ευνομία και ειρήνη.
Οι άθλοι του Ηρακλέους,   Περσέα,   Θησέα , αλλά και της Αθηνάς,   Αρτέμιδος, των Γιγάντων, Τιτάνων, Εκατόχειρων, Αμαζώνων και άλλων μορφών δείχνει το αγωνιστικό πνεύμα του Ελληνος /δων. Στην Ελληνική προιστορική παράδοση υπάρχουν πολλές τερατογονίες. Τα παράξενα αυτά γεννήματα -τέρατα μας οδηγούν στο συμπέρασμα , πως αναφέρονται σε χρόνους προ εκατοντάδων χιλιάδων ετών , τότε που τα ανθρώπινα γονίδια συμπλέκονταν με τα άλλα ζωικά και δημιουργούσαν παράξενες ανθρωπόμορφες υπάρξεις. Ο Ελλληνικός Λόγος και με τις τερατογονίες ξεδιπλώνει την προιστορία του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη Γη.
            -Τέρατα που ταλαιπωρούσαν τους ανθρώπους υπήρχαν πριν από τους Ολύμπιους θεούς.
            - Υπήρχαν όμως και τέρατα που γέννησαν οι θεοί για να τιμωρούν τους     ανθρώπους ή για τις μεταξύ τους διαφορές.
            - Υπάρχουν και τέρατα παιδιά γυναικών που τα γέννησαν με θνητούς ή θνητές.

Οι Ελληνες στα υπερπόντια ταξίδα συνήντησαν -και ακόμη συναντούν -φοβερές δυσκολίες εξ αιτίας των στοιχείων της φύσεως , του περιβάλλοντος και των λαών και εμυθοποίησαν αυτές τις δυσκολίες σε τέρατα. Τέτοια τέρατα ήσαν :

            Η Κάμπη, Εχιδνα, ο Ορθρος, ο Δράκων της Κολχίδος , ο Δράκων των Ελπερίδων             , ο Λέων της Νεμέας, η Λερναία Υδρα, η Χίμαιρα , ο Κέρβερος , η Σφίγγα , οι        Γοργόνες, ο απολιθωθείς Δράκων , ο Δράκων της Κασταλίας Πηγής , ο Ταύρος του Μαραθώνος, ο Μινώταυρος, οι Κύκλωπες, , οι Κένταυροι , οι Τελχίνες , οι             Κουρήτες ή Κορύβαντες και οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, οι Σειρήνες, οι Αρπυιιες κ.ο.κ.

Για την εξολόθρευση όλων αυτών των φανταστικών(αλληγορικών) ή πραγματικών τεράτων χρειάσθηκαν αρκετοί   αγώνες ήρώων οι οποίοι ριψοκινδύνευσαν για την σωτηρία των συνανθρώπων τους.
Οι πρωτόγονοι άνθρωποι συναθροίζονταν πότε στα σπήλαια για να ζεσταθούν και πότε στα δάση για να δροσισθούν από τον καύσωνα. Τα αθλήματα τους διέφεραν από εποχή σε εποχή . Συναγωνίζονταν λόγου χάριν ποιός θα επιβιώσει περισσότερο χρόνο στο δριμύ ψύχος ή στον υπερβολικό καύσωνα. Επίσης έκαναν αγώνες πολυφαγίας και οινοποσίας
Μίλων ο Κροτωνιάτης* ήτο φαινόμενο δυνάμεως στον αρχαίο κόσμο.
Το καταπληκτικό του κατόρθωμα ότι σήκωσε δαμάλι (νεαρό βόδι) τεσσάρων ετών και έφερε τούτο ολόγυρα στο γήπεδο πριν το απιθώσει μπροστά τον ιερέα του Διός. Μετά επειδή ήτο και παροιμιώδης πολυφαγάς, το έκοψε κομμάτια και το έφαγε μόνος του. Κάποτε έβαλαν στοίχημα στην Αίγινα ποιος θα πιεί το περισσότερο κρασί με μιάς και ο Μίλων ήπιε 3 χόες(κανάτες) , δηλαδή σημερινά 9 λίτρα. Τέτοιοι γίγαντες ήσαν πολλοί στο Ελληνικό Εθνος και φαίνεται ότι τα γονίδια τους ακόμη συνεχίζονται και αναβιώνουν ακόμη και σήμερον. Εκεί όμως που συναγωνίζοντο οι πρωτόγονοι άνθρωποι ήσαν στο κυνήγι αγρίων ζώων και στο ψάρεμα στις θάλασσες ή στους ποταμούς, συνήθεια που παραμένει ως σήμερον με τα γνωστά ψέμματα των κυνηγών και ψαράδων. Ωστόσο και στην ύστερη προιστορική λιθίνη εποχή επειδή υπήρχαν μεγάλα δάση με παρθένα βλάστηση υπήρχαν άγρια θηρία, όπως λέοντες, αρκούδες, λύκοι, κάπροι(αγριογούρουνα), αγριόσκυλα κ.α που αποτελούσαν κίνδυνο για τους ανθρώπους που ζούσαν τότε πλησίον του δάσους ή των ποταμών , καθώς επίσης και για τα σπαρτά και τα κοπάδια τους. Ενα από τα μεγαλύτερα προσόντα του προιστορικού ανθρώπου ήτο η ικανότης του να τρέχει για να πιάσει το θήραμα του ή για να γλυτώσει την ζωή του από από τα άγρια θηρία. Επρεπε να μπορεί να τρέχει και σχεδόν πάντα σε ανώμαλο έδαφος, να πηδάει χαντάκια και ρεύματα, να αναρριχάται   σε δένδρα και να διαπεραιώνεται με κάποια κλάρα ή μακριά ρίζα από το ένα δένδρο στο άλλο, κάτι που θυμίζει το σημερινό άλμα επί κοντώ. Οι ανήμποροι να εκτελέσουν τις πιό πάνω λειτουργίες ήσαν εκτεθειμένοι στο θάνατο και εγένοντο βορά των θηρίων. Από την εποχή εκείνη έχει μείνει το έθιμο στους Εσκιμώους να εγκαταλείπουν τους γέροντες που δεν μπορούν να ακολουθήσουν την εξαντλητική πορεία για να πάνε σε πιό ζεστά μέρη, Αυτούς τους αναμένει βέβαιος θάνατος, διότι θα γίνουν βορά των πεινασμένων πολικών θηρίων . Οι πρωτόγονοι πρόγονοι μας συχνά έρχονταν στα χέρια με άγρια θηρία και έδιναν πάλη ζωής ή θανάτου . Οι δυνατότεροι τα κατάφερναν να τα νικήσουν , ενώ οι αδύνατοι έπεφταν θύματα των θηρίων . Επομένως η πάλη και η πυγμαχία ήτο αναγκαία για τους προιστορικούς ανθρώπους για να μπορέσουν να επιβιώσουν και για να φονεύσουν την λεία τους.   Συχνά εχρειάζετο να δώσει και πυγμαχία και πάλη με τα θηρία για να τα καταβάλει. Εξ αυτού γεννήθκε το Παγκράτιον. Τέτοιες όμως αναμετρήσεις δεν ήταν σπάνιες ακόμη και με κακούργους που λυμαίνονταν ορισμένες περιοχές -περάσματα , όπως λ. χ οι Σκιρωνίδες Πέτρες( Κακιά Σκάλα) κ.ο.κ
Ο αγώνας αυτός του ανθρώπου προς τα άγρια θηρία κάποτε ήτο αμφίβολος , έως ότου ο άνθρωπος κατόρθωσε να φτιάξει το πρώτο λίθινο εργαλείο και έδρασε ομαδικά για την εξουδετέρωση των θηρίων που τον απειλούσαν.
Επομένως αγόμεθα στο συμπέρασμα ότι οι αθλητικοί αγώνες :
Πρώτον . Βγήκαν από την ίδια την ζωή του ανθρώπου και είναι η ειρηνική αναπαράσταση αυτών των πρωτόγονων ικανοτήτων .
Δεύτερον. Οι αγώνες γίνονταν για να εμπνέουν και παραδειγματίζουν τους νέους στους αγώνες που θα αντιμετωπίσουν στην ζωή και στον πόλεμο.
***Τρίτον. Οι αγώνες ήτο η συνισταμένη όλων των αξιών της ζωής στην πράξη.

            Ο Αλκάθους μνηστήρ της Ιπποδάμειας*
«Σύμφωνα με το επεικό ποίημα ‘Μεγάλες Ηοίες‘, αυτοί που σκοτώθηκαν απο το
Οινόμαο, ήτο ο Αλκάθους.   γιός του Πορθάονα, δεύτερος μετά τον Μάρμακα, μετά ο
Ευρύαλος, ο Ευρύμαχος και ο Κρόταλος. Δεν μπόρεσα ν’ ανακαλύψω τους γονείς
τους και τις πατρίδες τους. Μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ο Ακρίας που πέθανε
μετά απ’ αυτούς ήτο Λακεδαιμόνιος και ιδρυτής των Ακριών. Λένε ότι ο επόμενος
μετά τον Ακρία που σκότωσε ο Οινόμαος ήτο Κάπετος, μετά ο Λυκούργος, ο
Λάσιος, ο Χαλκώδων και ο Τρικόλωνος. Οι Αρκάδες λένε ότι ήτο απόγονος του
ομωνύμου Τρικολώνου, γιού του Λυκάονα.»**
                        Αλκάθους ο 1 ος
                        Αυτός ήτο γιός του Πορθάονα και ένας εκ των μνηστήρων της Ιπποδάμειας , εφονεύθη*
                        δε από τον Τάνταλον   στην αρματομαχία για την καρδιά της Ιπποδάμειας.
                        Αλκάθους ο 2 ος
                        Ητο γιός του Πέλοπος. Αυτός ο Αλκάθους ήλθε στα Μέγαρα και φονεύσας τον λέοντα
                        έλαβε την κόρη του βασιλέως Μεγαρέως, Ευαίχμην μαζί και την βασιλεία. Εκ της Ευαίχμης εγέννησε δύο γιούς, τον Καλλίπολη και τον Εχέπολη, και δύο κόρες, την Ιφινόην και την Περίβοιαν. Ο Εχέπολης φονεύθηκε στην θήρα του Καλυδωνείου Κάπρου , ενώ την θυγατέρα του Πείβοιαν έστειλε στην Κρήτη με τον Θησέα και άλλες παρθένους για την εξόντωσητου Μινωταύρου. Την περίβοιαν έλαβε γυναίκα του ο Θησεύς και εγέννησε τον Τελαμώνα εκ του οποίου γεννήθηκε ο Αίας. Επειδή τελικώς
                        έμεινε άτεκνος την βασιλεία κληρονόμησε ο εγγονός του Αίας
Ο τάφος των μνηστήρων της Ιπποδάμειας
«Αυτοί που σκοτώθηκαν μετά τον Τρικόλωνο στον αγώνα δρόμου ήτο ο
Αριστόμαχος και ο Πρίαντας, μετά ο Πελάγων, ο Αιόλιος και ο Κρόνιος.
Μερικοί συγκαταλέγουν ανάμεσα τους και τον Ερύθρα, γιό του Λεύκωνα, του
γιού του Αθάμαντα, απο τον οποίο πήρε το όνομα της η Βοιωτική πόλη
Ερυθρές. Αναφέρουν ακόμη και τον Ηιονέα, γιό του Μάγνητα, του γιού του
Αιόλου. Εκεί βρίσκεται το μνήμα όλων αυτών και λένε ότι, όταν ο Πέλοψ ήτο
άρχων των Πισαίων, προσέφερε σ’ αυτούς εναγισμούς κάθε χρόνο»
                        **Ο Αριστόμαχος ήτο πέμπτος γιός του Ταλαού και έλαβε μέρος στον πόλεμο των Επιγόνων.*
                        Ο Πέλοψ καίτοι επρόκειτο για αντίζηλους του μνηστήρες της Ιπποδάμειας φέρθηκε ευσπλάχνως και τους τίμησε δεόντως
                        Ο Τρικόλωνος έκτισε τους Τρικόλωνους. Ενταύθα να σημειώσουμε ότι τα ονόματα όλων σχεδόν των Ελληνικών πόλεων έχουν δοθεί από αυτούς που τις έκτισαν. Όπως λ. χ ο Πάλλας έκτισεν το Παλλάντιον, ο Ορεσθεύς το Ορέστειον, ο Φιγαλεύς την Φιγαλίαν, ο Τραπεζεύς την Αρκαδικήν Τραπεζούντα, ο Δασέας την Δασέαν, ο Ορχομενός τον Αρκαδικόν Ορχομενόν, ο Υψούς τον Υψουντα, ο Μελανεύς τας Μελανάς,
                        ο Θύραιος τα Θύρεον, ο Μαντινεύς την Μαντινείαν, ο Τεγεάτης την Τεγέαν, ο Μέναλος το Μέναλον, ο Ηραιεύς την Ηραίεαν και ο Πέλοψ την Πελοπόννησον, η οποία πριν ονομάσετο Απία. Επίσης ο Περιφήτης όστις εγέννησεν τον Παρθάονα , αυτός δε τον Αρίσταν, ο Αρίστας τον Ερύμανθον(εκ του οποίου και το ομώνυμον όρος
                        της Αρκαδίας) και αυτός τον Αρρωνα τον πατέρα του Ψωφίδα εξ του οποίου ονομάσθη η Ψωφίς κ.ο.κ

Κόρδαξ ο πρόδρομος του Ζειμπέκικου
«Ενα στάδιο περίπου μετά τον τάφο υπάρχουν ερείπια του ναού της Άρτεμης με την επίκληση Κορδάκα. Οι ακόλουθοι του Πέλοπα γιόρτασαν την νίκη τους εδώ κοντά στην θεά και χόρεψαν τον τοπικό χορό των κατοίκων της Σιπύλου, τον κόρδακα»
            Ο Κόρδαξ
            Ο κόρδακας ήτο κωμικός χορός. Οι χορευτές παρίστανον μεθυσμένους και συνόδευαν τις χορευτικές κινήσεις των με άσεμνες χειρονομίες. Σύμφωνα με την             παράδοση χορεύθηκε για πρώτη φορά στην Ηλιδα απο τους Φρύγες , τους φίλους του Πέλοπα. Συνήθως οι χορευτές ήσαν ευθυτενείς και έκαναν επίδειξη        σωματικής ρώμης και ομορφιάς.
            Από τα ανωτέρω ο Κόρδαξ μοιάζει να είναι ο πρόδρομος του λαϊκού χορού          Ζεϊμπέκικου, όπου οι κινήσεις είναι κωμικές και οι χορευτές άλλοτε κορδώνονται             και άλλοτε μοιάζουν τους μεθυσμένους
            Η λατρεία της Κορδάκας Αρτέμιδος ήτο αγροτική και συνοδευόταν απο τον         ομώνυμο χορό.
Αξιοκρατία στην διαδοχή του Πέλοπα*
«Κοντά στο ιερό υπάρχει μικρό κτίσμα μέσα στο οποίο βρίσκουμε χάλκινο κιβώτιο, όπου φυλάνε τα οστά του Πέλοπα. Δεν σώζονται τα τείχη ή άλλα κτίσματα της πόλεως, αλλά καλλιεργούνται αμπέλια σ’ ολόκληρη την περιοχή, όπου παλιά βρισκόταν η Πίσα. Λένε ότι την ίδρυσε ο Πίσος , γιός του Περιήρη και εγγονός του Αιόλου. Οι Πισαίοι προκάλεσαν μόνοι την συμφορά τους εξ αιτίας της έχθρας τους εναντίον των Ηλείων και της ανυπομονησίας να οργανώσουν αυτοί αντί για τους Ηλείους τους Ολυμπιακούς αγώνες. Στην ογδόη Ολυμπιάδα έφεραν τον Αργείο Φείδωνα , τον πιό αλαζωνικό τύραννο της Ελλάδος, και μαζί του διοργάνωσαν τους αγώνες. Στην τριακοστή τετάρτη Ολυμπιάδα οι Πισαίοι κάτω απο τις διαταγές του βασιλιά Πανταλέοντα, γιού του Ομφαλίωνα , συγκέντρωσαν στρατό απο εντοπίους και διοργάνωσαν αυτοί , αντί για τους Ηλείους τους αγώνες.»
            Αγώνας δρόμου για την διαδοχή του Ενδυμίωνα
            Οποιος είναι ο αξιότερος θα γίνει βασιλιάς. Επειδή δε ο Ενδυμίων είχε γιους τον    Παίονα, Επειόν, Αιτωλόν, Αέθλιον, και Νάξον προβληματίσθηκε για την διαδοχή.          Τότε κατέστησε αγώνα δρόμου στην Ολυμπία όπου νικητής βγήκε ο Επειός, ο       οποίος έγινε βασιλιάς.
            Πόθεν το όνομα της Πίσας
            Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η Πίσα πήρε το όνομα της απο την κόρη του        Ενδυμίωνα Πίσα. (ΩΓ. Δ. 414) ]
            Η 8 η Ολυμπιάδα έγινε το 748 π. Χ και θεωρήθηκε ‘Ανολυμπιάς’, γιατί δεν την       οργάνωσαν οι κάτοικοι της Ηλείας αλλά οι Πισαίοι με την βοήθεια του τυράννου             του Αργους Φείδωνα. Και οι μεν Ηλείοι γνώριζαν να διεκδικούν τα δικαιώματα       τους, ενώ το Νεοελληνικό κράτος εκχώρησε στους ξένους (ΔΟΕ) το δικαίωμα             διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων.
            Η 34 η Ολυμπιάδα έγινε το 644 π. Χ

Οι Ανολυμπιάδες
«Αυτές όμως τις δύο περιόδους καθώς και την εκατοστή τετάρτη στην οποία οι αγώνες διοργανώθησαν απο τους Αρκάδες, τις ονομάζουν Ανολυμπιάδες και δεν τις συμπεριλαμβάνουν στον κατάλογο των Ολυμπιάδων. Στην τεσσαρακοστή ογδόη Ολυμπιάδα οι Ηλείοι υποψιάσθησαν ότι ο Πανταλέων, γιός του Δαμοφώντα, δολοπλοκούσε και γι’ αυτό εισέβαλαν στην Πίσα Αλλά ο Δαμοφών με παρακλήσεις και όρκους τους έπεισε ν’ αποσυρθούν, χωρίς να προκαλέσουν καμιά καταστροφή»

            Η 48 η Ολυμπιάδα έγινε το 588 π. Χ
            Η 104 Ολυμπιάδα έγινε το 364 π. Χ
            Η πόλη της Πίσας βρισκόταν στην ανατολική άκρη της κοιλάδος της Ολυμπίας, νοτιοδυτικά της σημερινής Μιράκας. Η Πίσα δεν σώζεται σήμερον
Οι Ηλείοι καταπίεζαν τους γείτονες τους*
«Οταν βασιλιάς της Πίσας έγινε ο άλλος γιός του Πανταλέοντα Πύρρος, μετά τον αδελφό του Δαμοφώντα, οι Πισαίοι κήρυξαν πόλεμο εναντίον των Ηλείων και μαζί τους τάχθηκαν οι Μακίστιοι και οι Σκιλλούντιοι της Τριφυλίας. Το ίδιο έπραξαν και οι Δυσπόντιοι, κάποιοι άλλοι γείτονες, οι οποίοι είχον στενούς δεσμούς με τους Πισαίους και λένε ότι ιδρυτής τους ήτο ο γιός του Οινομάου Δυσποντέας. Οι Πισαίοι και όλοι τους οι σύμμαχοι εξολωθρεύθησαν και εξερριζώθησαν απο την Ηλεία.»
            Μινύαι: τα τέκνα των Αργοναυτών
            Αναφέρεται η εξής ιστορία σχετικά με την πόλη Μάκιστον. Οι Μινύαι, ήσαν τα         τέκνα των Αργοναυτών, τα οποία γεννήθηκαν απο γυναίκες Λημνίες. Ομως οι    Πελασγοί τους έδιωξαν απο την Λήμνο και ήλθαν στον Ταύγετο. Οι Λακεδαιμόνιοι         αρχικά τους δέχθηκαν φιλοφρόνως, αλλά αργότερον επειδή οι Μινύες           συμπριεφέροντο απρεπώς προς αυτούς τους φυλάκισαν και ετοιμάζοντο να τους        δολοφονήσουν την νύχτα
            ( ΩΓΥΓΙΑΝ Τομ. Δ. σελ. 119-120).*
            Οι Λακεδαιμόνιες στο πλευρό των Μινύων
            Οι γυναίκες πληροφορήθηκαν τούτο και πήγαν στην φυλακή και έδωσαν τα ρούχα τους στους άνδρες, οι οποίοι εξήλθαν ως γυναίκες. Ετσι απέτυχε το σχέδιο για την εξόντωση των. Ετοιμαζόμενος ο Θήρας να κάνει αποικία   εζήτησε απο τους        Λακεδαιμονίους να τους πάρει αντί να τους φονεύσουν. Ομως εν τω μεταξύ οι             περισσότεροι Μινύες είχαν φύγει και έκτισαν έξη πόλεις στην Ηλιδα, ήτοι το            Λέπρεο, την Μάκιστον, τις Φριξές, τον Πύργο , τον Επιό και το Νούδιον. Μόνον            ολίγοι ήλθαν με τον Θήραν στην νήσον Θήραν.
            Μιά άλλη εκδοχή φέρει τον Δυσπόντιον γιό του Πέλοπος, εκ του οποίου ονομάσθη το Δυσπόντιον της Πίσης(ΩΓ. Ε. 282)
            Οι Ηλείοι ήσαν αλαζωνικοί απέναντι στους άλλους λαούς της περιοχής. Ιδιαίτερη έχθρα είχαν εναντίον των Πισαίων και των Τριφυλίων
Η χαμμένη Πύλος της Ηλείας
«Τα ερείπια της Πύλου της Ηλείας φαίνονται απο τον ορεινό δρόμο απο την Ολυμπία προς την Ηλίδα. Η απόσταση απο την Πύλο στην Ηλιδα είναι ογδόντα στάδια. Οπως έχω ήδη αναφέρει , αυτή η Πύλος ιδρύθηκε απο τον Μεγαρέα Πύλωνα, γιό του Κλήσωνα. Η πόλη καταστράφηκε απο τον Ηρακλή και επανιδρύθηκε απο τους Ηλείους, αλλά επρόκειτο να έλθει κάποτε ο καιρός που θα έμενε ακατοίκητη. Κοντά σ’ αυτήν κατεβαίνει ο ποταμός Λάδωνας, που χύνεται στον Πηνειό . Οι Ηλείοι λένε ότι το έπος του Ομήρου αναφέρεται στην Πύλο και λέγει τα εξής:
“Γεννημένος απο τον πλατύ ποταμό Αλφειό, που κυλά στην χώρα των Πυλίων”»
            Η Πύλος της Ηλείας
Ητο η δευτέρα μεγάλη πόλη της Ηλείας μετά την πρωτεύουσα την Ηλιδα, και βρισκόταν στην συμβολή του Λάδωνα με τον Πηνειό. Η θέση της πόλεως τοποθετείται στον άνω Ελιανό, όπου ανακαλύφθηκε το ανάκτορο του Νέστορος απο τους , Μαρινάτο, Blegen κλπ. Προφανώς   είναι διαφορετική Πύλος από αυτήν της Μεσσηνίας.
Η Ιστορία της Πύλου της Ηλείας
Η ιστορία της Πύλου έχει ως εξής: Ο Πανδίων όγδοος βασιλιάς των Αθηνών εξεδιώχθη απο τους Μητιωνίδες και κατέφυγε στα Μέγαρα. Εκεί νυμφεύθηκε την Πελία, θυγατέρα του βασιλιά των Μεγάρων, Πύλα. Επειδή ο Πύλας φόνευσε τον θείο του έπρεπε να φύγει , περέδωσε την βασιλεία στον Πανδίωνα. Ο Πύλας λοιπόν πήγε στην Πελοπόννησο και έκανε αποικία,   ονομάσας αυτήν Πύλον. Αυτός γέννησε τον Αιγέα, Πάλλαντα, Νίσον και Λύκον(ΩΓ. Δ. 237-238)]
Άλλη η Πύλος τη Μεσσηνίας και άλλη της Ηλείας*
«Δέχομαι αυτά που λένε, επειδή ο Αλφειός πράγματι ρέει σ’ αυτήν την χώρα και το έπος δεν μπορεί ν’ αναφέρεται στην άλλη Πύλο, γιατί ο Αλφειός δεν περνάει μέσα απο την περιοχή των Πυλίων που βρίσκεται απέναντι απο το νησί Σφακτηρία. Δεν γνωρίζουμε καμιά Αρκαδική πόλη εκείνη την εποχή που να ονομαζόταν Πύλος»
                        Η Ελληνική παράδοση έχει τόσο μεγάλο βάθος ώστε χάνεται στην αχλύ                  της προιστορίας. Ωστόσο ο Παυσανίας αμφιβάλλει και τίποτα δεν                                δέχεται δογματικά επειδή το είπαν άλλοι
Τοπογραφικές και Ιαματικές γνώσεις των αρχαίων
«Η Ηλιακή κωμόπολη Ηράκλεια βρίσκεται σε απόσταση πενήντα περίπου σταδίων απο την Ολυμπία, κοντά στις όχθες του ποταμού Κυθήρου. Υπάρχει μία πηγή που χύνεται στον ποταμό και κοντά στην πηγή ιερό των νυμφών. Τα ονόματα των νυμφών είναι Καλλιφάνεια, Συνάλλασις, Πηγαία και Ιασις, και όλες μαζί επονομάζονται Ιωνίδες. Οποιος πλυθεί στην πηγή θεραπεύεται απ’ όλες τις αρρώστειες και τους πόνους. Λένε ότι οι Νύμφες πήραν τ’ όνομα τους απο τον Ιωνα, γιό του Γαργητού, ο οποίος εγκαταστάθηκε εκεί απο την Αθήνα. Αν θελήσεις να πας στην Ηλιδα απο την πεδιάδα, θα πρέπει να διανύσεις εκατόν είκοσι στάδια μέχρι τους Λετρίνους, και εκατόν ογδόντα απο τους Λετρίνους στην Ηλιδα. Οι Λετρίνοι αρχικά αποικίσθηκαν απο τον Λετρέα, γιό του Πέλοπος, αλλά στην εποχή μου ό,τι είχε απομείνει ήσαν μερικά κτίσματα και ένα άγαλμα της Αλφειαίας Αρτέμιδος μέσα στο ναό.»
            Ιωνίδες, και Ιωνιάδες Νύμφες, ωνομάσθησαν απο του Ιωνος υιού του Γαργητού    του Αθηναίου, ο οποίος έγκατέστησε αποικία εκ της Αττικής στην Ηλιδα, και            έκτισε ιερόν των Νυμφών αυτών πλησίον του Κυθήρου ποταμού, πενήντα στάδια        προς δυσμάς της Ολυμπίας, όπου ήτο και πηγή των Νυμφών, κοντά στην    κωμόπολη Ηράκλεια. Εκεί συμβάλλει ο Κύθηρος εις τον Αλφειό και υπάρχει      ιαματική πηγή παντοίων αλγημάτων, όπως δηλώνουν και τα ονόματα των            Νυμφών
            Η σημερινή Ηράκλεια έχει ταυτισθεί με το χωριό Μπρούμα, το οποίο          μετονομάσθηκε Ηράκλεια και βρίσκεται κοντά στον ορεινό δρόμο που ενώνει την Ολυμπία με την Ηλιδα. Είναι επιβεβλημένο όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση             αποκαταστήσει τις αρχαίες ονοματοθεσίες για να επανσυνδεθεί η ένδοξη      προιστορία και ιστορία του τόπου μας. Γιατί αν κοιτάξει κανείς τον χάρτη της          Ελλάδος θα συναντήσει τα περισσότερα τοπωνύμια παρμένα από τους Αγίους και       αρκετά εξ αυτών   διατηρούν ακόμη τα Τουρκικά τους ονόματα.
            Οι Λετρίνοι ευρίσκοντο δυτικά του Πύργου, κοντά στο χωριό Άγιος Ιωάννης,        στον δρόμο προς το Κατάκωλο.
            Η Αλφειαία Άρτεμις ήτο θεά της γονιμότητος και είχε και αυτή, όπως και η            Κορδάκα Αρτεμις , άσεμνη-για τα σημερινά Εβραιοχριστιανικά ήθη-λατρεία]
Υπόγειος ποταμός από τον Αλφειό στην Ιταλία
«Η θεά πήρε αυτήν την επωνυμία με τον εξής τρόπο. Την Αρτεμιν την Ερωτεύθηκε ο Αλφειός και, επειδή γνώριζε ότι δεν θα την έπειθε να τον παντρευθεί με παρακλήσεις, πήρε την τολμηρή απόφαση να μεταχειρισθεί βία εναντίον της θεάς. Πήγε λοιπόν στους Λετρίνους σε μιά ολονύκτια γιορτή που έκανε η θεά με τις νύμφες που έπαιζαν μαζί της. Επειδή η Άρτεμις υποψιάσθηκε ποία ήσαν τα σχέδια του Αλφειού άλειψε το πρόσωπο το δικό της και όλων των νυμφών που ήσαν εκεί με λάσπη. Οταν έφθασε ο Αλφειός, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την Αρτεμιν απο τις άλλες και, αφού δεν μπόρεσε να την αναγνωρίσει, έφυγε χωρίς να πραγματοποιήσει τον σκοπό του.»
            Περί του Αλφειού
            Σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία ο Αλφειός ποταμός της Ηλιδος ελέγετο       πρότερον Νύκτιμος. Επειδή εις αυτόν επνίγη ο Στύμφηλος γιός του Άρεως και της            Δορμοθέας μετονομάσθη σε Στύμφηλο. Έπειτα έγινε Αλφειός απο τον γιό του Ωκεανού Αλφειόν, ή του Θερμόδοντος και της Νύμφης Παρθενίας, ή της Αμώνης. Ο Αλφειός είδε κάποτε την Νύμφην Αρέθουσαν στα δάση και ερωτευθείς αυτήν           την ζήτησε γυναίκα. Ομως εκείνη φεύγουσα επέρασε στην Σικελίαν και μεταμορφώθηκε στην ομώνυμη πηγή. Μη υποφέρων το πάθος, μετεμορφώθη κι’             αυτός σε ποταμό ώστε να συναντά υπογείως κάτω απο την γη της Αρκαδίας, την     Αρέθουσα πηγή, η οποία τότε ηύξανε το ύδωρ της. Το νερό του ήτο ιαματικόν των     λευκών και λειχηνών. Τούτο δε εθεράπευσε τον Μελάμπους και τις θυγατέρες του       Προίτου(ΩΓ. Δ. 194)
            Η Μυθολογία των Ελλήνων ανθρωποκεντρική
            Οι μυθολογία των   Ελλήνων είναι βγαλμένη απο την ίδια την ζωή. Θεοί και άνθρωποι*  παίζουν με τους ίδιους όρους , απλώς μεταλλασσόμενοι στους ρόλους           και στα διάφορα τεχνάσματα. Δείχνει ακόμη την γυναικεία πονηριά και     εφευρετικότητα. Επομένως μπορούμε να πούμε ότι τίποτα δεν έμεινε που να μην      το σκεφθούν οι Ελληνες. Μας διδάσκει ακόμη ότι πριν κάνεις κάτι πρέπει να το      αναγνωρίσεις, διαφορετικά δεν μπορείς να βασίζεσαι στην τύχη, ούτε στην           διαίσθηση. Η επάλειψη με λάσπη είναι ιαματική και φαίνεται ότι ο κόσμος τότε             μετεχειρίζετο τ η λάσπη για ιαματικούς σκοπούς, κάτι που συμβαίνει ακόμη και        σήμερον.
            * Είχαν Οικολογικές και Υδρολογικές γνώσεις
            Αξιοθαύμαστη είναι και η οικολογική τους γνώση, ότι τα υπόγεια ύδατα      ενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντες τον υδροφόρο υπόγειο ορίζοντα . Ποταμοί     και πηγές επικοινωνούν υπογείως ακόμη και σε μεγάλες αποστάσεις, όπως λ. χ             μεταξύ Πελοποννήσου και Σικελίας . Σήμερον όπου θεωρούμε οτι έχουμε κάνει             τεχνολογικές προόδους μολύνουμε παντοιοτρόπως τον υδροφόρο υπόγειο ορίζοντα             με πυρηνικά απόβλητα, τοξικά λύματα και βιομηχανικά βαριά μέταλλα.
            * Διδασκαλία δια των μύθων
            Χωρίς πομπώδεις θεωρίες , σχοινοτενείς εκφράσεις και λογοδιάρροια μέσα απο      τους γλυκύτατους μύθους εδίδασκον την κοινωνία και ιδίως τους νέους απο τα            παιδικά τους χρόνια. Επομένως οι   μύθοι δεν ήσαν φαντασιώσεις κάποιων            ευφάνταστων εγκεφάλων αλλά η ευχάριστη μετάγγιση της πείρας χιλιάδων ετών με ένα λίαν επαγωγικό τρόπο μεταδόσεως της στον κόσμο. Η συμβολική μορφή           των μύθων όχι μόνον ηύξανε την φαντασία, αλλά και ακόνιζε την κρίση και      μεγάλωνε τον προβληματισμό του ατόμου .

Ο σεβασμός προς τους θεούς και τις θεές
«Οι Λετριναίοι λοιπόν την ονόμασαν Αλφειαία, επειδή την αγαπούσε ο Αλφειός. Οι Ηλείοι όμως που πάντα ήσαν φίλοι των Λετριναίων, μετέφεραν σ’ αυτούς τις τιμές, που αυτοί συνήθιζαν να προσφέρουν στην Ελαφειαία Αρτεμιν, και τα ίδια συνήθιζαν να κάνουν και για την Αλφειαία Αρτεμιν. Με τον καιρό λοιπόν η Θεά Αλφειαία επικράτησε να ονομάζεται Ελαφιαία. Νομίζω ότι την ονομάζουν έτσι εξ αιτίας του κυνηγίου των ελαφιών. Λένε όμως και ότι η Άρτεμις ανετράφη απο μιά εντόπια με το όνομα Ελάφιος. Έξη περίπου στάδια μακρυά απο τους Λετρίνους, υπάρχει λίμνη που δεν ξεραίνεται ποτέ και έχει διάμετρο περίπου τρία στάδια.»
            * Σήμερον με την ερήμωση και τις πυρκαιές της υπαίθρου δεν υπάρχουν όχι            μόνον ζαρκάδια και             ελάφια ,            αλλά ακόμη και οι λαγοί και τα τσακάλια       τείνουν να εξαφανισθούν στην περιοχή
Ο Ξυστός ήτο Εστεγασμένο Γυμναστήριον
«Ανάμεσα στ’ άλλα αξιομνημόνευτα που υπάρχουν στην πόλη της Ηλιδος είναι και το αρχαίο γυμνάσιο. Όλες οι τελετές που κάνουν οι αθλητές, προτού φθάσουν στην Ολυμπία, γίνονται σ’ αυτό το γυμνάσιο. Υπάρχουν ψηλά πλατάνια κατά μήκος του δρόμου και μέσα απο τα τείχη. Όλος αυτός ο περιφραγμένος χώρος ονομάζεται Ξυστός επειδή η άσκηση του Ηρακλή, του γιού του Αμφιτρίωνα , περιελάμβανε και το καθημερινό ξύσιμο των αγκαθιών που φύτρωνα εκεί.
            * Η Ηλιδα το κέντρο του κόσμου
            Η Ηλιδα ήτο πρωτεύουσα της Ηλείας. Ευρίσκετο δυτικά της Ολυμπίας , στην          αριστερή όχθη του Πηνειού, κοντά στα σημερινά χωριά Παλαιόπολη και Καλύβια.          Κάθε τέσσερα χρόνια γινόταν το κέντρο της Ελλάδος με την τέλεση των     ολυμπιακών αγώνων. Οι Ελλανοδίκες συγκεντρώνοντο εκεί δέκα μήνες πριν τους             αγώνες, ενώ οι αθλητές ήσαν υποχρεωμένοι να ασκηθούν εκεί τουλάχιστον ένα        μήνα προ των αγώνων
            Ο Ξυστός
            Η λέξη έχει την έννοια εστεγασμένου στίβου ή όπως θα λέγαμε σήμερον κλειστό       γυμναστήριο.*

Συμπέρασμα:
«Οι Αγώνες είχον την αυτήν αρχήν και αιτίαν , ήν είχε και η θρησκεία, επειδή όπου εγίνετο εορτή , εκεί και αγών, και όπου αγών , εκεί θυσία και εορτή τινός θεού. Οθεν ήσαν αφιερωμένοι εις θεούς, και εωρτάζοντο εις τιμήν αυτών. Τινές δε και εις τιμήν Ηρώων, προς ανάμνησιν ανδρίας και αρετής. Και όταν παρατηρηθή πολιτικώς το αποτέλεσμα πάντων των εθίμων , ευρίσκεται η πολιτική σύνεσις των Ελλήνων αμίμητος και απαραδειγμάτιστος, ήτις είδεν οξυδερκέστατα τας κλίσεις των ανθρώπων και έδωκεν αυτοίς στάδιον απόλυτον και απεριόριστον , εις εξάσκησιν και έκτασιν των κοινώς ωφελίμων και καλών, και περιορισμον αβίαστον και αυτόματον των κακών και βλαβερών. Ινα δε ανάψη το πυρ της φιλοτιμίας εις όλας τας ψυχάς των Ελλήνων, εσύναξεν αυτούς εις τα Ολύμπια, ίνα βλέπωσι τους επιμελείς τιμωμένους και δοξαζομένους, ευφημουμένους, και χειροκτοτουμένους υπό πάντων των Ελλήνων, ώστε λέγουσι τινές , ότι ήτον ενδοξότερος ο Αθλητής εις τα Ολύμπια , παρά ο θριαμβεύων εις την Ρώμην», όπως γράφει ο Αθαν. Σταγειρίτης στην «Ωγυγία , τόμ Ε! Σελ. 452-453»
Και συνεχίζει : « Οθεν ήτον ανάγκη να επιμελώνται , να εξασκώνται, και να γυμνάζωνται οι ανδρείοι, και οι φιλόγογοι και τεχνίται, ίνα τιμηθώσιν εις τον ένδοξον αγώνα του γένους. Επειδή ο έπαινος των ομογενών είναι ένδοξος. Ο δε νους ο πολιτικός ήτον , η έξαψις της φιλοτιμίας προς τα καλά , ή αυτόματος και αβίαστος άσκησις προς ευρρωστίαν σώματος, και καρτερίαν εις τους πολέμους, εις αύξησιν της φιλολογίας και των τεχνών και ουχί εις απόλαυσιν πλούτου, διότι τα βραβεία ήτο ΚΛΩΝΟΣ ΕΛΑΙΑΣ»

(Σελίδες , Λέξεις  6060)

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΥΘΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΚΑΤΑ  ΩΓΥΓΙΑΝ

Περί του Πυθικού Αγώνος

            Το Μαντείο των Δελφών στο τέλος του 6 ου αιώνος είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη στα πέρατα του Ελληνισμού. Εξ αυτού ορμώμενοι οι κάτοικοι των Δελφών ηθέλησαν να απαλλαγούν από την φορολογία στους προσκυνητές των Δελφών που επέβαλλε η Κρίσα. Το 590-589 π. Χ οι περίοικοι των Δελφών υπό το όνομα Αμφικτύονες εκήρυξαν πόλεμο κατά της Κρίσας με αποτέλεσμα την καταστροφή ταύτης και την καθιέρωση του εδάφους της ως ιερό του Απόλλωνος . Η επικρατούσα όμως αντίληψη ότι τότε ιδρύθη και η νικητήριος εορτή , τα Πύθια, είναι εντελώς ψευδέστατη και αστήρικτη, διότι τα Πύθια εορτάζοντο από αμνημονεύτων χρόνων , όσους αριθμεί και το πανάρχαιο Μαντείο των Δελφών.
Να σημειωθεί ότι οι Δελφοί στους     αρχαικούς χρόνους ονομάζοντο Νάπη, μετά Πετρήεσσα, έπειτα Κρίσσα , μετά Πυθώ και τέλος Δελφοί. Η ονομασία Πύθια προέρχεται από το ‘Πύθων’, τον Δράκοντα, ή από το ‘πύθειν’ =σήπεσθαι ή από το ‘πυνθάνεσθαι’=ερωτάν, επειδή ηρώτων το μαντείο των Δελφών. . Πόλις Πύθιον υπήρχε και στην Κρήτη, εκ της οποίας σύμφωνα με την παράδοση προήλθον οι ιδρυτές του μαντείου των Δελφών και της ομώνυμης πόλεως, αλλά υπήρχε πόλις Πύθιον και στη Μακεδονία. Συνήρχετο και συνέλευση των ‘ιερομνημόνων ‘ στους Δελφούς εξ αντιπροσώπων των πόλεων υπό το όνομα ‘Πυλαίοι’
            Η Ωγυγία , τόμ. Γ!, του Αθανασίου Σταγειρίτη αναφέρει τα εξής:
            «Τον δε Πυθικόν αγώνα κατέστησεν , ως είρηται, ο Απόλλων, ως επινίκιον για το φόνο του Πύθωνος, να εορτάζηται κατ’ εννεαετίαν, κατά τον αριθμόν των εννέα Παρνασσίδων Νυμφών, αι οποίαι παρεθάρρυνον αυτόν εις τον αγώνα, έπειτα εκόμισαν προς αυτόν και δώρα μετά την νίκην»
[ Ο όφις Πύθων
Ούτος συμβολίζει τις πρωτόγονες και κατώτατες δυνάμεις , που ζούσαν σε σπηλιές στα πρώιμα στάδια των ανθρώπινων κοινωνιών, πριν εξημερωθούν και εκπολιτισθούν οι άνθρωποι, αλλά και τα κατώτερα ένστικτα του πρωτόγονου ανθρώπου . Σύμβολο   του   πνευματικού φωτός είναι ο Απόλλων και βοηθοί του είναι οι εννέα Μούσες. Αυτές ως γνωστόν κατ’ εντολήν του Διός παρέδωσαν στον άνθρωπο αφιλοκερδώς τα γράμματα και τις καλές τέχνες , οι οποίες τον ανέσυραν από το σκότος στο φως και σκότωσαν μέσα του οριστικά τον Πύθωνα. Τότε μπόρεσε ο άνθρωπος αν σταματήσει να σέρνεται με την κοιλιά στα σπήλαια και να βγει στο ξέφωτο κάτω από το φως του ηλίου και να ατενίσει τον ουρανό. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος , ήτοι του περάσματος από το σκότος στο φως, ανήκει αποκλειστικά στους Ελληνες και μόνον ]
Επειτα δε εορτάζετο κατά πενταετίαν, ή κατά τας αρχάς του πέμπτου έτους. Κατ’ άλλους δε ο Αμφικτύων κατέστησε τον αγώνα, ή ο Διομήδης. Συνέβησαν όμως διακοπαί, ως και εν τη Ολυμπία και ανακαίνιζον αυτόν πάλιν.
[Ο Πόλεμος   εχθρός του Αθλητισμού και Πολιτισμού
Οι διακοπές στους αγώνες ωφείλοντο είτε σε πολεμικά γεγονότα, όπως λ. χ ο Τρωικός Πόλεμος, είτε σε εμφύλιες διενέξεις, είτε τέλος σε μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, όπως αυτή της καθόδου των Δωριέων, δηλαδή των ορεσίβιων Ελλήνων από τα ορεινά της Πίνδου. Οι ορεσίβιοι Δωριείς κατέβαιναν στα πεδινά για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και επαφής τους με τον πολιτισμό που είχε δημιουργηθεί στα παραθαλάσσια μέρη ]

            Η συγκρότηση της Αμφικτυονίας

Επειδή οι Κρισσαίοι , ή Κιρραίοι έλαβον μέρος γης των Δελφών, εφόνευον και τους ερχομένους εις το Μαντείον, συγκρότησαν οι Αμφικτύονες συμμαχίαν κατ’ αυτών, και στρατηγόν τον Κλεισθένην τύραννον της Σικυώνος. Κατ’ άλλους δε τον Θεσσαλόν Ευρύλοχον, και σύμβουλον τον Σόλωνα.
[Αμφικτυονία, η πρώτη στον κόσμο συμμαχία
Η συγκρότηση της Αμφικτυονίας είναι η πρώτη συμμαχία της ιστορίας της ανθρωπότητος. Ό, τι δεν μπορούσαν να κάνουν μόνοι τους οι κάτοικοι των Δελφών το έπραξαν μέσω της συμμαχίας με τις λοιπές πόλεις, που ενδιεφέροντο για την ελευθέρα επικοινωνία προς το μαντείο των Δελφών. Ο διορισμός μάλιστα αρχηγού της συμμαχίας από μια μακρυνή χώρα , όπως η Σικυών ή η Θεσσαλία , δείχνει την προωθημένη σκέψη   των Αμφικτυόνων, όσον αφορά τις διεθνείς σχέσεις και τη στρατηγική, που ακόμη και σήμερον δυσκολεύεται να υλοποιήσει το ΝΑΤΟ με την επίκληση του άρθρου 5 της Συμμαχίας . Το άρθρο τούτο δίνει το δικαίωμα σε κάθε κράτος να θεωρήσει κατά την κρίση του αν θα συμμετάσχει ή όχι στην εκστρατεία και με πόσες δυνάμεις. Τούτο όμως είναι στο θεωρητικό πεδίο διότι στην πράξη το ΝΑΤΟ είναι « υπηρέτης» των Αμερικανικών συμφερόντων ]
Και μετά την νίκην ταύτην αποκατέστησεν ο Ευρύλοχος τον αγώνα αργυρίτην. Εφυγον δε τινές Κιρραίοι προς το όρος Κίρφιν, και έπεμψεν ο Ευρύλοχος τον στρατηγόν αυτού Ιππίαν επ’ αυτούς. Εξολοθρεύσαντες ουν και τούτους μετά εξ χρόνους, έθηκαν και στεφανίτην αγώνα δια το κατόρθωμα , ωνόμασαν και τον Ευρύλοχον νέον Αχιλλέα. Αποκατέστησε δε και αγώνα κιθαρωδίας μόνον(με κιθάρες). Μετά δε ταύτα προσετέθη η αυλωδία(με αυλούς) . Ο Αρχαίος αγών όμως είχε βραβείον στέφανον δάφνης, ως εστεφάνωσεν ο Απόλλων τότε τους αθλητάς.
[ Η προσήλωση στα ήθη και έθιμα των προγόνων μας είναι εκπληκτική και πρέπει να μας προβληματίσει όλους εμάς , που μιμούμενοι όσπερ πίθηκοι   τα ξενόφερτα αγαθά, καθώς και τα ήθη και έθιμα , αλλοιώνοντες έτσι την Ελληνική μας ταυτότητα . Ανάγκη λοιπόν να επανέλθουμε στις ρίζες μας μιμούμενοι εκείνους τους γίγαντες του πνεύματος και τις ηθικές αξίες που μας άφησαν σαν διαρκή παρακαταθήκη]

Διάφορα είδη αγώνων, αναλόγως του επάθλου

Αλλά το επίγραμμα λέγει :
«Αθλα δε των, κότινος, σέλινα, πίτυς»
Ο μεν κότινος των Ολυμπίων, τα δε μήλα των Πυθίων, τα δε σέλινα των Νεμέων, και η πίτυς των Ισθμίων. Μήλα δε έλεγον πάντα τα ακρόδρυα. Οθεν τα κοκκύμηλα, μηλόδρυα, και άλλα. Διό νομίζουσί τινές, ότι τα μήλα ενταύθα δηλούσι την δάφνην, ήτις έχει ακρόδρυα. Αλλοι δε, ότι το πάλαι έστεφον τους αθλητάς με φοίνικα, ή με μηλέαν κατ’ άλλους, έπειτα μετεχειρίσθησαν την δάφνην. Ο δε Πίνδαρος λέγει αυτήν πόαν παρνασίαν, εννοών δάφνην του Παρνασσού. Αλλοι δε συμπεραίνουσιν, ότι ήτον διττά τα βραβεία , δάφνη, και μήλα Ιερά του Απόλλωνος. Ότι δε ήσαν διάφορα τα βραβεία , μαρτυρούσιν οι αγώνες, αργυρίται, στεφανίται, φυλλίναι, και άλλως, από των βραβείων καλούμενοι (Υποθέσ. Πινδαρ. εν Πυθ. Παυσαν. Κορινθ. Λβ’. 2. Φωκικ. Αζ’. 4. Οβιδ. Μετ. Α’. η’)

Πρώτον μουσικός αγών

Οι Διόσκουροι δε, ο Ηρακλής, και οι λοιποί, δεν ήσαν σύγχρονοι του Απόλλωνος. Αλλ’ επειδή ο αγών εγένετο προς τιμήν του Απόλλωνος, ευρέθη, ότι έστεψεν αυτούς ο Απόλλων. Ετι δε φαίνεται, ότι κατ’ αρχάς εγίνετο μόνον μουσικής αγών, ως λέγει ο Παυσανίας, ότι το αρχαιότατον αγώνισμα , δια το οποίον ετέθησαν τα άθλα, ήτο ύμνος εις τον Απόλλωνος, και ενίκησεν ο Χρυσόθεμις πρώτον, έπειτα ο Φιλάμμων , και τρίτον ο υιός αυτού Θάμυρις. Ο δε Ορφεύς και Μουσαίος δεν κατεδέχθησαν να αγωνισθώσι. Μετ’ εκείνους δε ενίκησεν ο Ελευθήρ μεγαλόφωνός τε και η δύφωνος ων. Τον δε Ησίοδον εδίωξαν ύστερον εκ του αγώνος, ως είρηται. Το αυτό φαίνεται , ότι έπαθε και ο Ομηρος. Μετά δε ταύτα κατά την τεσσαρακοστήν ογδόην Ολυμπιάδα, ότε ενίκησε Γλαυκίας ο Κροτωνιάτης, προσέθηκαν οι Αμφικτύονες, ή ο Ευρύλοχος ως είρηται, και αυλωδίας αγώνα τον τρίτον χρόνον, και ενίκησαν αυλωδία δύο, ο μεν Σακάδας ο Αργείος αυλών, ο δε Εχέμβροτος ο Αρκάς αυλωδών. Κιθαρωδία δε ο Κεφαλλήν υιός του Λάμπου.
[1/ Γρεκός και Ελλην
Ο Αμφικτύων ήτο αδελφός του Ελληνος. Ενταύθα κρίνεται σκόπιμον να δώσουμε στοιχεία περί της καταγωγής του ονόματος «Γρεκός» που φέρουν ακόμη οι Ελληνες και το θεωρούν ως υβριστικόν. Κατά την ‘Ωγυγίαν’ « υιοί του Ελληνος και της Νύμφης Ορσηίδος ήτον οι Δώρος, Ξούθος και Αίολος. Και τον μέν Αίολον αφήκεν διάδοχον αυτού, εκ του οποίου ωνομάσθησαν Ελληνες οι εγκάτοικοι της πόλεως Ελλάδος, ην έκτισεν αυτός, οίτινες ωνομάζοντο πρότερον Γραικοί. Αυτή δε η πόλις ήτον εν τη Φθία της Θεσσαλίας»
2/ Αυλός το σύγχρονο φλάουτο
Οι Ελληνες είναι οι ευφευρέτες του αυλού, ή φλογέρας η οποία εξελίχθηκε στο σύγχρονο φλάουτο που δίνει τόσο γλυκείς ήχους. Εξ άλλου διαπιστώνουμε την συνέχεια των παραδόσεων της φυλής μας, σχετικά με την συνήθεια των επτανησίων να αγαπούν την κιθάρα και τις καντάδες, όπως συνέβαινε και στην αρχαιότητα ]

Τα μουσικά μέρη ανακάλυψη των Ελλήνων

Ο δε Σακάδας ανίκησε και τας εφεξής δύο Πυθιάδας. Ούτος ο Σακάδας εποίησε πρώτος το πυθικόν καλούμενον αύλημα, και ηύλησεν αυτό ενταύθα, ώστε έκτοτε ενόμισαν , ότι έπαυσε κατά των αυλητών οργή του Απόλλωνος, δια την τόλμην του Μαρσύου. Τούτο τοίνυν το αύλημα, όπερ ελέγετο και νόμος Πυθικός, ήτον διηρημένον εις πέντε μέρη. Ανάκκουσιν, Αμπειραν, Κατακελευσμόν, Ιάμβους, και Δακτύλος, και Σύριγγας, καλούμενα, και την μάχην του Απόλλωνος μετά του Πύθωνος εξεικονίζοντα. Η μεν ανάκρουσις δηλοί την προπαρασκευήν εις την μάχην. Η δε άμπειρα την πρώτην δοκιμήν. Ο δε κατακελευσμός , την εκγαρδίωσιν και την εις αντίστασιν παρακίνησιν.
[Εκ της μουσικής στην φιλοσοφία και αρμονίαν
Οι αρχαίοι Ελληνες εθεώρουν την μουσική ως διεθνή γλώσσαν, η οποία συνέβαλλε στη σπουδή της φιλοσοφίας. Ητο για αυτούς το ασφαλέστερο μέσον για να εγχαράξουν στο ανθρώπινο πνεύμα τις αρχές της ηθικής και την αγάπη και   αρετή και γενικά να επηρεάσουν την ψυχή του ανθρώπου προς το αγαθόν. Η σπουδή της μουσικής ήτο απαραίτητη για κάθε άτομο ανωτέρας μορφώσεως, και δι’ αυτής επιτυγχάνετο η αρμονία εκ της οποίας οι Πυθαγόριοι εστήριζαν την τελεία μόρφωση.
2/ Η Ελληνική Φύση, μητέρα των ήχων
Η φύση και τα διάφορα είδη της(πτηνά, ζώα, φύλλα, ρυάκια , κυματισμός , άνεμος κ. α) έδωσαν στους Ελληνες την ιδέα του ήχου και της μουσικής. Ο Πυθαγόρας μπόρεσε να συλλάβει μέσω των μαθηματικών(την οκτάβα) ακόμη και την αρμονία εκ της κινήσεως σε τροχιά των ουρανίων σωμάτων. Οι Ελληνες απέδιδαν στη μουσική μαγικές ικανότητες και εθεώρουν ότι τη μουσική ως θεόπεμπτη και θεία τέχνη , με την οποία μπορούσαν να επιτελέσουν ακόμη και θαύματα Στην Ιλιάδα Ελλην ψάλλει για να σταματήσει το αίμα της πληγής τραυματισμένου. Οι θεατρικές παραστάσεις των συνοδεύοντο από μουσική. Και είναι επόμενο ότι οι Ελληνες, οι οποίοι ανακάλυψαν το θέατρο, να είναι   αυτοί είναι και οι πρώτοι εφευρέτες της μουσικής.
3/Οι Αιγύπτιοι , Ασσύριοι , Βαβυλώνιοι, Ρωμαίοι ήσαν άμουσοι.
Αντίθετα τόσον οι Αιγύπτιοι , Ασσύριοι , Βαβυλώνιοι, όσον και οι Ρωμαίοι ελάχιστα ανέπτυξαν τη μουσική. Εφευρέτες της μουσικής φέρονται , ο Απόλλων όστις εφεύρε την λύραν και την εκράτει στα χέρια στον Ελικώνα, όπου περιστοιχιζόμενος από τις Μούσες-ήτοι τις καλές τέχνες- έπαιζε αυτήν κάτω από τις δάφνες. Ετεροι μουσικοί της αρχαιότητος είναι πολλοί , όπως ο Μουσαίος του Θαμύρα , μελοποιός, όστις εφεύρεν και την δωρική αρμονία. Ο Ορφεύς υπήρξε λυρικός και κιθαρωδός. Αυτός εσυνόδευσε τους Αργοναύτες και κιθαρίζων έψαλλεν εις αυτούς την Θεογονίαν κ. α
4/ Οι μουσικοί όροι ήσαν γνωστοί στους Ελληνες
Να αναφέρουμε ότι το Ελληνικό Αλφάβητο εκτός από αριθμητικό ήτο και μουσικό , δηλαδή δι’ αυτού εγράφοντο οι μουσικοί φθόγγοι. Οι Ιταλικοί μουσικοί όροι : grave, largo, lagretto, lento, adagio , andantino, andante , moderato,   allegretto, allegro, vivace, presto, prestissimo κ. ο. κ εγένοντο επι τη βάσει των Ελληνικών πέντε μερών ήτοι: Ανάκκουσιν, Αμπειραν, Κατακελευσμόν, Ιάμβους, και Δακτύλος, και Σύριγγας, και δια της υποδιαιρέσεως τούτων. Εκ των νεωτέρων   μουσικών οι Μπαχ, Γκλούκ, Μότσαρτ και ο μέγας κολοσσός όλων, ο Βάγκνερ, όστις εμπνεύσθηκε τα έργα του από την αρχαία Γερμανική λατρεία , η οποία έλκει κατ’ ευθείαν την καταγωγή της από τους θεούς του Ολύμπου . Αυτός εμελοποίησε πλείστα θέματα της Ελληνικής Μυθολογίας, η οποία συμπίπτει με την αρχαία Γερμανική λατρεία. Εκ των νεωτέρων δέον να αναφερθεί ο πρωτοπόρος, ο δικός μας Ξενάκης, όστις έγραψε στη Γαλλία ηλεκτρονική μουσική και η ανεπανάληπτη όλων των εποχών λυρική αοιδός Μαρία Κάλλας
5/ Ο Χριστιανισμός οικειοποιήθηκε την Ελληνική μουσική
Την Ελληνική μουσική ενεκολπώθη βραδύτερον στην Αλεξάνδρεια και Αντιόχεια .. Η Ορθόδοξη Εκκλησία υιοθέτησε το Ελληνικό ‘ μέλος’ το οποίον ακούμε σήμερον στις Ελληνορθόδοξες Χριστιανικές ιερουργίες. Αντίθετα η Δύση ενεκολπώθη την Ελληνική λυρική μουσική , που ακούμε στις όπερες και στα ορατόρια της Δυτικής Εκκλησίας. ]
Οι δε ίαμβοι και δάκτυλοι , την καταφρόνησιν και λοιδωρίαν αυτού μετά την νίκην. Το γαρ λοιδωρείν ελέγετο ιαμβίζειν. Οι δε σύριγγες, τον συριγμόν του θηρίου, ότε εφονεύετο. Κατ’ άλλους δε εις έξ. Εις Πείραν, Ιμβον, Δάκτυλον, Κρητικόν, Μητρώον, και Συριγμόν. Η μεν πείρα δηλοί το προίμιον, ως και η ανάκρουσις. Η επειδή πρώτον ελάμβανε πείραν της αλκής του θηρίου. Ο δε ίαμβος , ως είρηται. Ο δε δάκτυλος εις τιμήν του Διονύσου Ιερός αυτού ων. Επειδή λέγουσι τινές, ότι ο Διόνυσος εχρησμοδότησεν εκεί πρώτον από του τρίποδος. Το δε Κρητικόν , εις τιμήν του Διός
[1/ Η καταγωγή του Διός
Πολλά μέρη ερίζουν για την καταγωγή του Διός, όπως η Βοιωτία , η Μεσσηνία, η Αιτωλία , η Αρκαδία κ. α . Αλλά το βέβαιον είναι ότι ο τρίτος Δίας, ο υιός του Κρόνου και της Ρέας , γεννήθηκε στην Κρήτη, στο όρος Ιδη και κατ’ άλλους στο όρος Δίκτην, ή στο όρος Λύκτον. Αυτός είναι και ο λόγος που στους μουσικούς τους όρους οι Ελληνες είχαν προβλέψει και μίαν υποδιαίρεση προς τιμήν του Διός]
Το δε μητρώον εις τιμήν της Γης, επειδή ήτον αυτής το μαντείον. Ο δε συριγμός ως προείρηται. Κατά δε τον νόμον τούτον εγίνετο και χορός εις τοσαύτα μέρη διαιρούμενος, πείρα, Κατακελευσμός, Ιαμβικός, Σπονδείος, και Καταχόρευσις καλούμενα( Υποθέσ. Πινδάρ. Αυτόθ. Πλούταρχ Μουσικ. 1133. Σαλιγαρ. Ποιτικ. Α’. κγ’.) Εντεύθεν άρα από του τρίτου χρόνου της τεσσαρακοστής ογδόης Ολυμπιάδος, ήρξατο ο αγών τακτικώς, και αριθμούσι την πρώτην Πυθιάδα. Εισήγαγον και άλλα αγωνίσματα, και δόλιχον και δίαυλον παίδων, εκτός του τεθρίππου. Την δε δευτέραν Πυθιάδα μετέβαλλον εις στεφανίτην τον αγώνα , και κατέλυσαν τον αργυρίτην. Κατέλυσαν και την αυλωδίαν, απαίσιον και λυπηράν ούσαν, σκυθροπότατα ελεγεία και θρήνους άδουσαν, ως μαρτυρεί το επίγραμμα του Εχεβρότου.
«Εχέβροτος Αρκάς έξηκεν Ηρακλεί νικήσας
το δ’ άγαλμα Αμφικτυόνων εν άθλοις, Ελλησι
δ’ αείδων μέλεα και ελέγους»
[ Αμφικτυονία, ο πρόδρομος του ΟΗΕ
Αμφικτυονία ήτο η συνένωση πολλών γειτονικών φύλων ή πόλεων στην αρχαία Ελλάδα για λόγους κοινής λατρείας, συνεργασίας και επιλύσεως των διαφορών τους. Αργότερον έλαβε και πολιτικό χαρακτήρα και μπορούμε να πούμε ότι είναι ο πρώτος στον κόσμο Οργανισμός Ηνωμένων Πόλεων, πρόδρομος του ΟΗΕ και της Κοινωνίας των Εθνών. Πρώτη Αμφικτυονία φέρεται αυτή των Θερμοπυλών, που ίδρυσε ο Αμφικτύων, γιός του γενάρχη των Ελλήνων Δευκαλίωνα και αδελφός του Ελληνα, σε πανάρχαιους χρόνους. Υπήρξαν και άλλες   Αμφικτυονίες, όπως των Θεσπρωτών, Χαόνων, Μολοσσών , της Καλαυρείας στον Πόρο κ. α. Όμως η πιό επίσημη Αμφικτυονία ήτο αυτή των Δελφών ή της Πυλαίας –όπως ονομάζετο-με κέντρο το ιερό του Απόλλωνος που εθεωρείτο ως ο «ομφαλός» της γης. Εκεί ήτο και το περίφημο Μαντείο των Δελφών που έδινε τους χρησμούς στον Ελληνικό κόσμο. Τη Δελφική Αμφικτυονία αποτελούσαν δώδεκα φύλα της αρχαίας Ελλάδος και μαζί με την προστασία του ιερού χώρου του Απόλλωνος και του Μαντείου είχε ως αποστολή και την διεξαγωγή των Πυθικών αγώνων. Το συνέδριο της Αμφικτυονίας είχε τους μόνιμους αντιπροσώπους- που εκαλούντο και «Ιερομνήμονες»- και τους μη-μόνιμους αντιπροσώπους, που εκαλούντο Πυλαγόρες. Το συνέδριο είχε και θεσμικά και δικαστικά καθήκοντα.
2/ Πόσο πολιτισμένοι ήσαν οι Ελληνες Αμφικτύονες!!!
Μεταξύ των άλλων, απαγορευόταν να καταστραφεί από τον αντίπαλο .
*Πρώτον**, μια πόλη μέλος της συμμαχίας.*
*Δεύτερον**, τα υδραγωγεία τόσον εν καιρώ ειρήνης όσο και κατά τον πόλεμο.*
*Τρίτον**, η κοπή δένδρων και η καταστροφή των σπαρτών.*
Εκεί έγιναν οι πρώτες συναυλίες με λύρα, αυλό και αοιδούς και εκεί διεξήχθη και ο πρώτος καλλιτεχνικός διαγωνισμός στην ιστορία της ανθρωπότητος. Απαραίτητη προυπόθεση για την τέλεση των Πυθικών- όπως άλλωστε και των Ολυμπιακών αγώνων- ήτο η κήρυξη και ο σεβασμός της «Εκεχειρίας» , η οποία διαρκούσε τρεις μήνες, ώστε να μεταβούν και να επιστρέψουν οι αθλητές και οι θεατές σώοι στις πατρίδες τους . Να σημειωθεί ότι η γνώμη της Αμφικτυονίας ήτο σεβαστή και οι αποφάσεις της δεσμευτικές και όχι όπως συμβαίνει σήμερον με τον ΟΗΕ, ο οποίος ταπεινώνεται ακόμη και από κράτη , όπως το Ισραήλ και η Τουρκία και από εγκληματίες ηγέτες όπως ο Σαρόν και Ετζεβίτ. Ο γράφων με το βιβλίο του «ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ & ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ» έρριξε την ιδέα της δημιουργίας μιάς Παγκόσμιας Αμφικτυονίας του Οικουμενικού Ελληνισμού, με πολιτιστικό κέντρο τους Δελφούς και τον Ολυμπο , αθλητικό την Ολυμπία και οικονομικό την Αθήνα και Θεσσαλονίκη.)

            Συναυλία κιθάρας(σόλο) στους Πυθικούς αγώνες

            Επειδή ενίκησεν, αφιέρωσεν εις τον Ηρακλέα τρίποδα χαλκούν, έγραψε και επίγραμμα. Αναφέρει δε και τους Αμφικτύονας, επειδή αυτοί ήσαν προστάται του αγώνος τούτου. Προσέθηκαν δε και δρόμον ίππων, και ενίκησεν άρματι ο ρηθείς Κλεισθένης ο τύραννος των Σικυωνίων. Την δε ογδόην Πυθιάδα προσέθηκαν και κιθαριστάς των αφώνων κρουσμάτων, των κιθαριζόντων μόνον, και δια στόματος μη ψαλλόντων, και ενίκησεν ο Τεγεάτης Αγέλαος. Την δε εικοστήν τρίτην Πυθιάδα, προσέθηκαν και δρόμον οπλίτην, και ενίκησε Τιμαίνετος ο Φλιάσιος. Τη δε τεσσαρακοστή ογδόη, ετέθη και η συνωρίς, και ενίκησεν. Εξεκεστίδης ο Φωκεύς. Την δε πεντηκοστήν τρίτην ετέθη και άρμα πώλων, και ενίκησε τέθριππον. Ορφώνδας ο Θηβαίος. Την δε εξηκοστήν πρώτην, προσέθηκαν και παγκράτιον παίδων, και ενίκησε Λαίδας ο Θηβαίος. Την δε εξηκοστήν δευτέραν, και πώλον κέλητα, και ενίκησε Λυκόρμας ο Λαρισσαίος. Τη δε εξηκοστή ενάτη, συνωρίδα πώλων, και ενίκησε Πτολεμαίος ο Μακεδών. Ταύτα και περί τούτου (Παυσαν. Αυτόθ. Ζ’. Θ’. Ι’) Περί δε των λοιπών Αθλητών είρηται εν τοις Ολυμπίοις, οι τινές είχον ανδριάντας και εκεί. Ενταύθα δε ενίκησε Φαύλος ο Κροτωνιάτης δις πένταθλον, και άπαξ στάδιον, όστις εις τα Ολύμπια δεν έλαβε νίκην.

   ΠΕΡΙ ΝΕΜΕΩΝ & ΙΣΘΜΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ (ΚΑΤΑ   ΩΓΥΓΙΑΝ )

   Περί των Νεμέων

Σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία όταν ο Αδραστος συνεκρότει την συμμαχίαν κατά των Θηβαίων , ο Αμφιάραος προβλέπων , ότι έμελλεν να φονευθούν πάντες όσοι εκστρατεύσουν , εκτός του Αδράστου, δεν ήθελε να εκστρατεύσει και γι’ αυτό κρύφθηκε και είπε στην γυναίκα του να μην δεχθεί δώρο από τον Πολυνείκην. Όμως ο Πολυνείκης την εξηπάτησε δια του όρκου και ηναγκάσθη ο Αμφιάραος να εκστρατεύσει . Βδελυχθείς δε την απιστίαν , παρήγγειλεν στους υιούς του να την φονεύσουν, όταν ανδρωθούν. Επειτα δε να εκστρατεύσουν κατά των Θηβών. Εκστρατεύοντες ενίκησαν στο άρμα και στο δίσκο στους αγώνες των Νεμαίων και εφόνευσαν τον Μελάνιππον, και ήλθον σε μάχην κατά του Λυκούργου , πλην όμως τους διεχώρησαν ο Αδραστος και Τυδεύς. (Απολλόδ. Α’.θ’.13, Παυσαν. Λακωνικ. Ιβ’, Κορινθ’ στ’, Ηρόδοτ. Τερψιχ, 67 )[Εξ   του αποσπάσματος εμφαίνεται πόσο αρχαίος είναι ο Νεμαιακός αγών, ο οποίος χάνεται στα βάθη της Ελληνικής προιστορίας. Κατά τον Δημήτριον Βαρδίκον (ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, εκδόσεις ΑΤΤΙΚΑ) το γένος του Αμφιάραω έζησε μεταξύ 13.500 και 5.300 Π. Ε]

            Ιδρυτές των Νεμέων οι Επτά επί Θήβαις

Ο δε Νεμαίος αγών ωνομάσθη από της Νεμέας πόλεως της Αργολίδος, όπου εωρτάζετο εις τιμήν του Διός κατά τριετίαν, τη δωδεκάτη του Πανέμου μηνός των Κορινθίων, όστις συμπίπτει με τον Βοηδρομιώντα των Αθηναίων. Δια τούτο ωνόμαζον και Ιερομηνίαν τον Πάνεμον. Προστάται δε του αγώνος ήσαν οι Κορίνθιοι, Αργείοι και οι Κλαιωναίοι. Τούτον δε τον αγώνα κατέστησαν πρώτον οι Επτά ηγεμόνες, ότε εστράτευον κατά των Θηβαίων, επιτάφιον του Αρχεμόρου. Οθεν οι πρόεδροι και κριταί του αγώνος ήσαν ενδεδυμένοι μέλανα ενδύματα, εις σημείον πένθους. Τα δε βραβεία ήσαν στέφανος σελίνου δια την αυτήν αιτίαν. Οι πλείστοι δε των αγώνων είχον βραβεία στεφάνους φοίνικος. Η δε συνήθεια έμεινεν από του Θησέως. Μετά δε ταύτα εώρτασαν αυτόν και οι Επίγονοι, ότε εστράτευον εις τας Αθήνας. Τινές δε λέγουσιν, ότι εώρτασε και ο Ηρακλής τον αγώνα τούτον , αφ’ ού εφόνευσε τον Νεμαίον λέοντα. Τέλος δε κατεστάθη τακτικός ο αγών τον δεύτερον χρόνον της πεντηκοστής τρίτης Ολυμπιάδος, ως νομίζει ο Ευσέβιος.[ Ο Βοηδοδρομιών των Αθηναίων συμπίπτει με τον Αυγουστο/Σεπτέβριο και συγκεκριμένα απο 19 Αυγούστου έως 16 Σεπτεμβρίου. Οι Μήνες των Αθηναίων ήσαν οι :Γαμηλιών, Ανθεστηριών, Ελαφηβολιών, Μουνυχιών , Θαργηλιών, Σκιροφοριών, Εκατομβαιών, Μεταγειτνιών , Βοηδοδρομιών, Πυανοψιών, Μαιμακτηριών και   Ποσειδεών.]

Στέφανος εκ σελίνου

            Ότι δε το σέλινον ήτο χόρτον των νεκρών, μαρτυρεί και ο Πλούταρχος ούτως. Ο Τιμολέων στρατεύων κατά των Καρχιδονίων, απήντησεν ημιόνους σέλινα κομίζοντας. Αυτά δε ιδόντες οι στρατιώται, ενόμισαν κακόν το σημείον. Επειδή έστεφον τους τάφους των νεκρών με σέλινα. Και δια τούτο ήτον και παροιμία. «σελίνου δείτε», επι των βαρέων ασθενούντων λεγομένη. Ο δε Τιμολέων ορών το κακόν, εκέλευσε να σταθή το στράτευμα . Επειτα δημηγορήσας και άλλα πολλά εις απαλλαγήν της δεισιδαιμονίας, και απελπισίας, είπεν , ότι το σέλινον είναι σημείον νίκης, επειδή στεφανούσι με αυτό τους νικητάς των αγώνων οι Κορίνθιοι. Είτα δε λαβών σέλινον εστέφθη πρώτος, έπειτα και οι ταξίαρχοι, και παν το στράτευμα . Και ενίκησεν εκείνην την λαμπράν νίκην η φρόνησις του στρατηγού, και έσωσε την Σικελίαν (Εν Τιμολέοντ. Κστ’)
[Κάλιον λέων να άρχει επι προβάτων …
Στην στρατηγική υπάρχει ένα αξίωμα «καλύτερον να άρχει λέων επι προβάτων παρά πρόβατον επί λεόντων» για να καταδείξει την αξίαν του ηγέτου. Μια εμπνευσμένη ηγεσία είναι δυνατόν να νικήσει πολλαπλάσιους εχθρούς με ήσσονα ηγεσία. Το φωτεινότερο παράδειγμα η ηγεσία του μεγαλύτερου στρατηλάτη όλων των αποχών , του Μ. Αλεξάνδρου]

            Οι πρόγονοι μας τιμούσαν τους   εν πολέμω πεσόντας

            Κατά τινας δε, πρώτον έστεφον με ελαίαν τους νικητάς, και μετά τα Μηδικά μετεχειρίσθησαν το σέλινον εις τιμήν των τότε εν τω πολέμω φονευθέντων. Πρώτον μεν ηγωνίζοντο μόνον στρατιώται, και παίδες στρατιωτών, επειδή κατέστησαν αυτόν στρατιώται. Υστερον όμως εγένετο κοινός. (Υποθέσ. Πινδάρ. εν Νεμ,) Ενταύθα δύο πύκται , Δαμόξενος ο Συρακούσιος, και Κρεύγας ο Επιδάμνιος, συνεφώνησαν , να κτυπά πρώτον ο είς , όπου θέλει , έπειτα ο άλλος. Και πρώτος μεν εκτύπησεν ο Κρεύγας τον Δαμόξενον εις την κεφαλήν. Επειτα δε εκείνος κτυπήσας αυτόν με ορθούς τους δακτύλους εις την πλευράν, και διαπεράσας με τους όνυχας εις την κοιλίαν , είλκυσεν έξω τα σπλάχνα, ώστε απέθανεν ευθύς ο Κρεύγας. Οι δε Αργείοι τον μεν Δαμόξενον εδίωξαν εκ του αγώνος, επειδή παρέβη την συμφωνίαν , τον δε Κρεύγαν εστεφάνωσαν ως νικητήν, έστησαν και ανδριάντα αυτού.( Παυσαν. Αρκαδικ. Μ’. 3.) Ούτως εφονεύθη και ο Φιγαλεύς Αρραχίων ο παγκρατιστής εν Ολυμπία, αγωνιζόμενος με τον τελευταίον παγκρατιστήν (Ιάκωβ. Εν Αρχαιολογ. Ποτέρ. Εν Νέμ)
[Το στεφάνωμα του νεκρού Κρεύγα
Με την αποπομπή του Δαμόξενου εκ του αγωνιστικού χώρου της Ολυμπίας-λόγω του θανατηφόρου χτυπήματος κατά του Κρεύγα- και την απονομή της Ολυμπιακής νίκης στον νεκρό, οι Έλληνες τιμούν όχι μόνον τον   ανθρωπισμό    και την δικαιοσύνη, αλλά συνάμα και το ήθος κατά τους αθλητικούς αγώνες]

Παλαίμων και Λευκοθέα

Ο Παλαίμων ήτο υιός του Αθάμαντος και της Λευκοθέας, που πρότερον ονομάζετο Ινώ . Ο δε Παλαίμων πρότερον ονομάζετο Μελικέρτης. Δεν είναι γνωστόν γιατί άλλαξαν τα ονόματα των. Η Ινώ καταδιωκομένη υπό του Αθάμαντος λόγω της Νεφέλης, έπεσε στην θάλασα με τον υιόν της Μελικέρτην από τις Σκιρωνίδες Πέτρες(Κακιά Σκάλα) των Ονείων ορέων-ή Γερανείων- που είναι συνέχεια του Κιθαιρώνος. Μάλιστα λέγεται ότι στάθηκε επί της μολουρίδος Πέτρας και μαζί με το βρέφοες της έκανε άλμα, στην κυριολεξία εσάλταρε στην θάλασσα. Τότε η Αφροδίτη λυπήθηκε την Ινώ διότι ήτο εγγονή της. Συγκεκριμένα η Αφροδίτη ήτο μητέρα της Αρμονίας και η Ινώ θυγατέρα της Αρμονίας. Ως εκ τούτου η Αφροδίτη παρεκάλεσε τον Ποσειδώνα να δεχθεί φιλοφρόνως την εγγονή αυτής Ινώ Λευκοθέαν και το βρέφος, τον Μελικέρτην Παλαίμονα. Έπειτα όμως το σώμα της Λευκοθέας δεν εφάνη πλέον, επειδή έγινε Νηρηίς, του δε Παλαίμονος εκόμισε κάποιο δελφίνι στον Ισθμόν της Κορίνθου, ή κατ’ άλλους εξεβράσθη στην ακτή της Σχοινουντίας χώρας, όπου έκειτο άταφον.

Ο βασιλεύς Σίσυφος θάβει τον Παλαίμονα

Όταν βασιλεύς της Κορίνθου ήτο ο Σίσυφος, αδελφός του Αθάμαντος και θείος του Μελικέρτη συνέβη μέγας λιμός. Το δε Μαντείον είπε να θάψουν εντίμως, και με αγώνα επιτάφιον τον Παλαίμονα , ο οποίος κειτόταν άταφος στην Σχοινουντία. Εστειλε λοιπόν ο Σίσυφος δύο Κορινθίους, τον Αμφίμαχον και Δονακίνον, και έφερον το σώμα του στην Κόρινθον.

Ο Σίσυφος θεσμοθετεί τον Ισθμιακόν αγώνα

Και θάψας αυτό με τιμές κατέστησε τον Ισθμιακό αγώνα προς τιμήν του Παλαίμονος και έτσι έπαυσεν ο λιμός. Επειδή εώρτασαν τον αγώνα μόνον λίγα χρόνια, ο λιμός ξανάρχισε . Τότε το Μαντείον τους παρήγγειλε να καταστήσουν τον αγώνα αιώνιο και να δίνουν στους αθλητές βραβεία , στεφάνους από σέλινο, επειδή το φυτό τούτο λέγουν ότι είναι καταχθόνιον και σύμβολον πένθους. Ετσι λοιπόν ξεκίνησαν οι αγώνες στα Ισθμια. Αν κρίνουμε όμως από τα αναφερόμενα πρόσωπα της αρχαιολογίας, τότε αγόμεθα στο συμπέρασμα ότι ο αγών είναι πολύ παλαιός και χάνεται στα βάθη της προϊστορίας.

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ

Εισαγωγή.
Εχει επανειλημμένως γραφτεί ότι η λατρεία των Ολυμπίων θεών αποτελεί την φιλοσοφική βάση απο την οποίαν εξεπήγασαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες εδώ και 45.000 χρόνια . Δεν πρέπει όμως να θεωρηθεί ότι οι Αγώνες είναι προιόν θεοκρατίας, διότι το Δωδεκάθεον είναι μια πνευματική και ιδεοκρατική θρησκεία, που προήγαγε τον πολιτισμό, τους θεσμούς, τις τέχνες , τα γράμματα και   απελευθέρωσε το άτομο από τις σκοταδιστικές προκαταλήψεις και τα αρχέτυπα. Οι αρχαίοι Ελληνες ήσαν μονοθειστές και πίστευαν ότι υπάρχει   ΜΙΑ Υπερτάτη και ασύλληπτη διάνοια που καθορίζει την Αρμονία του Σύμπαντος .(Το Σύμπαν είναι Ένα) Στους ανθρώπους γίνονται φανεροί μόνον οι Νόμοι που ρυθμίζουν την Αρμονία    του Κόσμου τούτου. Η Κοσμογονία των Ελλήνων στηρίχθηκε στις κάτωθι αρχές :

Οι Αρχές της Φιλοσοφικής Σκέψεως των Ελλήνων

1/ Η θρησκεία των Ελλήνων ήτο ανθρώπινη, φυσιολατρική και λογική. Κατ’ αυτήν τίποτα δεν δημιουργείται εκ του μηδενός. Αρα ο υλικός κόσμος(Σύμπαν) υπήρχε , υπάρχει και θα υπάρχει , στο διηνεκές, όπως και η συμπαντική ενέργεια-που είναι η άλλη μορφή της ύλης- και φυσικά και η ύλη που μπορεί να μεταβληθεί σε ενέργεια. Υλη και Ενέργεια μπορούν να μετασχηματίζονται και να αλλάζουν στο διηνεκές σε μια ατελεύτητη ροή δημιουργίας και καταστροφής(Ηράκλειτος).
2/ Η Ανωτάτη Δύναμη- που την αποκαλούμε Θεό- είναι αυτή που επιβάλλει τη συμπαντική Ροή και την Αρμονία και γίνεται σε μας αντιληπτή με   τους Φυσικούς Νόμους , διότι αδυνατούμε να συλλάβουμε μαθηματικά τον συνολικό Συμπαντικό Νόμο. Και τούτο συμβαίνει διότι «Φύσις κρύπτεσθαι φιλεί»[Οι αρχαίοι Έλληνες τον είχαν συλλάβει φιλοσοφικά. Συγκεκριμένα ο Πυθαγόρας , Ηράκλειτος και άλλοι σοφοί αναφέρονται στον Παγκόσμιο Συμπαντικό Νόμο και ίσως αυτόν να έκρυβαν κάτω από το άρρητο πέπλο σιωπής των Ορφικών , Καβειρίων και Ελευσινίων Μυστηρίων.]
3/ Ο Υπέρτατος Νους κατέχει τον Υπέρτατο Λόγο(την Υπέρτατη Αλήθεια) και αυτόν έχει μεταδώσει και στους ανθρώπους, ανεξάρτητα αν εμείς αδυνατούμε να τον συλλάβουμε εν τω συνόλω του, παρά μόνον μερικώς και αποσπασματικώς.
4/ Ο θεός των Ελλήνων(υπέρτατος Συμπαντικός Νους) είναι φυσικός, βρίσκεται μέσα στο Σύμπαν και είναι φιλικός προς τους ανθρώπους, εφ’ όσον τον σέβονται στον καθημερινό υλικό και ηθικό τους βίο . Αντίθετα, ο θεός των σύγχρονων κοσμοπολιτικών θρησκειών είναι έξω από τη Φύση(υπερφυσικός) και είναι άλλοτε φιλικός και άλλοτε εχθρικός προς τους πιστούς του , ανάλογα με το αν τηρούν τις εντολές του ή όχι.
5/ Οι Ολύμπιοι Θεοί των Ελλήνων(Δωδεκάθεον) υπήρξαν ενδοξότατοι βασιλείς και ωφελιμότατοι στο ανθρώπινο γένος, γι’ αυτό ετιμήθησαν από τους ανθρώπους ως θεοί με συμβολικό και ιδεολογικό περιεχόμενο.
6/ Η Ελληνική λατρεία δεν ήτο ειδωλολατρική - όπως την κατηγορούν αλλά μια ιδεοκρατική θρησκεία , που είχε φθάσει σε υψηλότερες πνευματικές σφαίρες, έτσι ώστε να προωθεί την αλήθεια και την επιστήμη, την τέχνη, το κάλλος και την αρμονία, την δημοκρατία και τέλος την Αιδώ και την Δίκην . Σε αυτά τα θεμέλια βασίσθηκε η Ελληνικό Σκέψη και θεμελίωσε ένα πολιτισμένο τρόπο ζωής.

Μετά από τη σύντομη εισαγωγή κρίνεται σκόπιμον να εξετάσουμε το λατρευτικό κέντρο του Ολυμπίου Διός στην Ολυμπία . Τούτο είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Εκεί θα θαμάσουμε έργα υψηλής τέχνης που το εστόλιζαν , εις ένδειξη ευγνωμοσύνης , έργα που καταστρέφουν εδώ και 1700 χρόνια βάρβαροι και φανατικοί λαοί.

Ο Ναός του    Διός στην Ολυμπία

Εις την Ολυμπίαν ήτο αρχαιόθεν Αλσος Ιερόν του Διός, το οποίον ωνόμαζον Αλτιν από του Αλσους παραποιημένον, και μαντείον του Διός επίσημον. (Λεξικ. Ανωνυμ. Αρτεμ και Στράβ. Αυτόθι) Υστερον δε περιστειχίσαντες την Αλτιν, έκτισαν εις το μέσον τον ναόν του Διός Ολυμπίου(Τον τόπον τούτον, όστις είναι εις την Πίσαν της Πελοποννήσου , λέγουσιν ότι ενοστιμεύθη ο Ζευς. Οθεν έλαβεν αυτόν ως ίδιον απόκτημα και ωνόμασεν Ολυμπίαν από του Ολύμπου, του Ουρανού. Κατ’ άλλους δε , ο Αρκάς είχεν θυγατέραν Ολυμπίαν ονομαζομένην, την οποίαν έλαβεν ο Πίσος υιός του Περιήρους γυναίκα, και απ’ αυτής ωνομάσθη η χώρα Ολυμπία. Ετυμολογικ. μερά, εν Ολυμπ. & Παυσαν. Ηλιακ. Πρωτ. Ιζ. 4)
Τα μεν έξοδα του ναού έγιναν εκ των λαφύρων, τα οποία έλαβον οι Ηλείοι παρά των Πισαίων και άλλων συμμάχων αυτών, νικήσαντες αυτούς. Εκ τούτων των εξόδων κατεσκεύασαν και το άγαλμα του Διός το περίφημον. Ο δε ναός εκτίσθη εις την ρηθείσαν Αλτιν , εις τρόπον δωρικόν , αρχιτεκτονούντος του Λίβωνος, όστις ήτον εντόπιος εκείθεν. Υλην δε μετεχειρίσθησαν εις την οικοδομήν πώρον επιχώριον, την δε σκεπαστήν εσκέπασαν με λίθον τον πολυθρύλλητον πεντέλησι(Πεντελικό μάρμαρον)  καλούμενον, εκ των λατομείων Αττικής, τον οποίον κατεσκεύασαν εις τρόπον κεράμων.

Βύζης ο Νάξιος, εφευρέτης των λίθινων κεράμων

Το δε εφεύρημα τούτο ήτον του Ναξίου Βύζου, του κατασκευάσαντος και τα αγάλματα εις Νάξον, ένθα ευρέθη και το εξής επίγραμμα:
«Νάξιος Ευεργός με γένει Λητούς πόρε Βυζέω
Παις, ός πρώτιστος τεύξε λίθου κέραμον»
Εχρημάτισε δε ο Βύζος ούτος κατά τους χρόνους του Αλυάτου του Λυδού, και του Αστυάγους του Μήδου. Το μήκος του ναού ήτον διακοσίων τριάκοντα πηχών, το δε πλάτος εννενήκοντα πέντε, και το ύψος εξήκοντα οκτώ(235x95x.68 πήχεις) Όλος δε ο ναός ήτον περίστυλος, οίον περιζωσμένος με στύλους, και εις τα άκρας του ορόφου είχε λέβητας χρυσούς. Προς την μέσην δε του Αετού, οίον, του ορόφου, εκρέματο το άγαλμα της Νίκης χρυσούν, και κάτωθεν της Νίκης ήτον ασπίς αφιερωμένη χρυσή και αυτή, και έχουσα την κεφαλήν της μέδουσας και την εξής επιγραφήν
«Ναός μεν φιάλαν χρυσέαν έχει , εκ δε Τανάγρας
Της Λακεδαιμονίοις συμμαχίδος γε τεθέν
Δώρον απ ‘ Αργείων και Αθηναίων και Ιώνων,
Ταν δεκάταν νίκας είνεκα των πολέμω»
Ητις μαρτυρεί ότι οι Λακεδαιμόνιοι νικήσαντες τους Αργείους και Αθηναίους εις την Τανάγραν, αφιέρωσαν αυτά. Εξωθεν δε του ναού και άνωθεν των στύλων εις το πτέρωμα, ήτον ασπίδες είκοσι και μία, κεχρυσωμέναι, τας οποίας αφιέρωσεν ο στρατηγός των Ρωμαίων Μόμμιος, νικήσας του Αχαιούς και λαβών την Κόρινθον. Εμπροσθεν δε του ναού ήτον εζωγραφισμένος ο αγών του Πέλοπος και Οινομάου.

[Πέλοψ ο Οινόμαος, ανακαινιστής των Ολυμπιακών Αγώνων
Ο μεν Οινόμαος ήτο υιός του Αλξίωνος πρώτου βασιλέως της Πίσης, και της Στερόπης του Ατλαντος. Εξ αυτού εξάγεται κατά προσέγγισιν το ιστορικό βάθος των γεγονότων που σχετίζονται με τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μερικοί λέγουν ότι αυτός ήτο υιός του Αρεως και της Αρτίνης του Ασωπού, και ότι η Στερόπη ήτο σύζυγος αυτού. Αλλά οι Ατλαντίδες ήσαν προγενέστερες. Αλλοι δε λέγουν γυναίκα αυτού της Ευρύτην του Ακρισίου, ή την Ευρυθόην του Δαναού. Ο Οινόμαος εγέννησεν μίαν θυγατέρα την Ιπποδάμειαν, η οποία ήτο υπερβολικά ωραία , και έλαβε χρησμόν, ότι ο μέλλων γαμβρός του θα τον φονεύσει, ενώ κατ’ άλλους αγαπούσε την Ιπποδάμεια,. Έτσι ανέβαλε τον γάμον της προφασιζόμενος διάφορες αιτίες, έως ότου εθέσπισε αγώνα αρματοδρομίας, και αγωνίζετο με τους μνηστήρες της κόρης του, με την πάγια συμφωνία
1/ να φονεύει αυτόν που θα ηττηθεί στον αγώνα.,
2/ εάν δε νικήσει θα νυμφευθεί την Ιπποδάμειαν και θα πάρει και το βασίλειο του.
Αυτός όμως είχε άρμα ελαφρόν και   δύο ταχύποδες ίππους σαν τον άνεμο, που τους ονόμαζε Ψίλλαν και Αρπινναν. Κατ ‘ άλλους είχε τέσσαρας και αρματοπηγόν (καροτσέρη) και ηνίοχον τον Μιρτύλον. Το στάδιο όπου διεξήγετο ο αγών ήτο από του Κλαδέως ποταμού μέχρι του Κορινθιακού Ισθμού, όπου ήτο και ο ναός του Ποσειδώνος.

Μνηστηροκτόνος ο Οινόμαος
Πριν ξεκινήσουν εθυσίαζε στο Δία, έπειτα έτρεχε ο μνηστήρ και όπισθεν εκείνου ο μνηστηροκτόνος Οινόμαος , κρατώντας δόρυ, για να φονεύσει τον μνηστήρα όταν τον προφθάσει. Πρώτος μεν αγωνίσθηκε ο Μάρμαξ, τον οποίον επρόλαβε και εφόνευσε ομού με τους ίππους του και τους έθαψε πλησίον   του ποταμού Παρθενίου, που πήρε το όνομα του από τον ίππο Παρθενίαν του Μάρμακος. Επειτα ήλθεν η σειρά του Αλκάθους του Αιτωλού Πορθάονος, και μετά ακολουθεί ο Ευρύαλος, Ευρύμαχος   Κρόταλος, ο Ακρίας, Λυκούργος, Λάσιος, Χαλκόδους , Τρικόλωνος , Αριστόμαχος, Πρίας, Πελάγων, Κρόνιος, Αιόλιος και Ηιονεύς. Υπάρχουν κι’ αλλοι πολλοί που μόνον τα ονόματα τους βρέθηκαν στον κοινό τους τάφο που τους έθαψε ο Οινόμαος . Τον μόνο που δεν μπόρεσε να νικήσει   ήτο ο Πέλοψ. Αυτός έμελλε να νικήσει τον Οινόμαον, να τον φονεύσει, να νυμφευθεί την κόρη του Ιπποδάμεια και να κληρονομήσει το θρόνο του. Τούτο οφείλεται στο ότι είχεν ίππους πτερωτούς και άρμα που του είχε δώσει ο Ποσειδών. Μερικοί λέγουν ότι ο Οινόμαος ήθελε να κτίσει ναόν του Αρεως με τα κεφάλια των μνηστήρων, εξ ού και η αλαζωνεία του τιμωρήθηκε δεόντως από την Θεία Δίκη. Κατ’ άλλους η νίκη του Πέλοπος οφείλεται στον αμοιβαίο έρωτα του με την Ιπποδάμεια. Λέγουν ότι ο Ταράξιππος ετάραξε τα άλογα του Οινομάου και έρριξαν αυτόν χαμαί και εφονεύθη. Έτσι επληρώθη ο χρησμός και ανακαινίσθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που είχον εγκαινιασθεί νωρίτερα από τον Ιδαίο Ηρακλή]

Ταύτα τα αγάλματα κατεσκεύασε   Μενδαίος ο Παιώνιος εκ Θράκης. Ητον δε και άλλα πολλά αγάλματα εκεί, περί των οποίων ρηθήσεται εις τους οικείους τόπους.

Αλκαμένης , ο δεύτερος Φειδίας

β’. Οπισθεν δε τούτων κατεσκεύασεν ο Αλκαμένης, αγαλματοποιός άριστος, σύγχρονος του Φειδίου και δεύτερος εκείνου εις την τέχνην, την Κενταυρομαχίαν, τον Πειρίθου, και τον Ευρυτίωνα αρπάζοντα την γυναίκα του Πυρείθου, τον Κεναία βοηθούντα τον Πυρείθουν, τον Θησέα μαχόμενον και πέλεκυν εις τας χείρας έχοντα, και δύο Κενταύρους αρπάζοντας, τον μεν παρθένον, τον δε νέον τινά ωραίον. Ανωθεν δε των θυρών ήτον και πολλά άθλα του Ηρακλέους, η θήρα του Κάπρου, ο πόλεμος κατά Διομήδους του Θρακός δια τους Ιππους, η βοηλασία εκ της Ερυθυίας, η διαδοχή του Ουρανού παρά του Ατλαντος, και η κάθαρσις της κόπρου του Αυγείου. Ανωθεν δε των θυρών του Οπισθοδρόμου ήρπαζεν την ζώνην της Αμαζόνος, εδίωκεν τον Κρητικόν ταύρον , τας Στυμφαλίδας , την Ελαφον, την Υδραν και τον Λέοντα. Είχε δε πύλας χαλκάς ο ναός. Και έσωθεν των πυλών δεξιόθεν ήτον ο Ιφιτος, στεφανούμενος υπό της Εκκεχειρίας. Ητον δε και έσωθεν στύλοι και στοαί υπερώοι και δρόμοι, όθεν ανέβαινον εις το άγαλμα, και η ανάβασις ήτον εις τον όροφον ελικοειδής.

Βωμός των Αγνώστων Θεών

γ. Εσωθεν δε της Αλτεως δεξιόθεν της εισόδου, πλησίον και προς βορράν του ναού, ήτον το Πελόπιον Ιερόν, οίον, του Πέλοπος Τέμενος, το οποίον έκτισεν ο Ηρακλής.
[ Προφανώς δεν πρόκειται για τον Ηρακλή τον 5 ον που εθέσπισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά κάποιος από τους επομένους με το αυτό όνομα. Σύμφωνα με την παράδοση , στην κλασσική εποχή ο Ηρακλής ο 9 ος θεμελίωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 776 π. Χ]

Μεταξύ δε του Ιερού τούτου και του ναού ήτον ανδριάντες και άλλα πολλά αφιερώματα . Απέναντι δε τούτου ήτον το Ιερόν της Ηρας, και μεταξύ τούτων ήτον ο βωμός του Διός. Περί δε τον ναόν ήτον και βωμοί πάντων των Θεών, και του Διός διάφοροι έσωθεν και έξωθεν του ναού. Οίον του Ολυμπίου Διός, της Εστίας, της Αρτέμιδος, της Αθηνάς, άλλος της Αρτέμιδος τετράγωνος πλησίον του ναού. Άλλος του Αλφειού μόνον και πλησίον αυτού του Ηφαίστου, ή του Αρείου Διός κατ’ άλλους, όπου εθυσίαζεν ο Οινόμαος πριν του αγώνος. Μετά δε τούτον ήτον του Ηρακλέους Παραστάτου επονομαζομένου. Ουχί δε του Θηβαίου, αλλά του Ιδαίου. Μετά   τούτον δε άλλος των αδελφών του Ηρακλέους τούτου, του Επιμήδους, Ιδα , Παιοναίω και Ιάσου [Όπως ισχυρίζονται αρκετοί μελετητές το όνομα του Ιησού προέρχεται από το Ελληνικό Ιασος ]

Προς τα θεμέλια δε της οικίας του Οινομάου , και πλησίον τούτου, δύο, του Διός Ερκείου, τον οποίον έκτισεν ο Οινόμαος, και του Διός Κεραυνίου, τον οποίον έκτισαν ύστερον , αφ’ ού εκεραύνωσε τον οίκον του Οινομάου. Πλησίον δε του μεγάλου βωμού, του Ολυμπίου Διός ονομαζομένου, ήτον βωμός των αγνώστων Θεών,
[ Τεκμήριον ανεξιθρησκείας
Ο βωμός των Αγνώστων Θεών είναι το πειστικότερο τεκμήριο ανεξιθρησκίας των Αρχαίων Ελλήνων, κάτι που ύστερα από χιλιάδες χρόνια δεν έχει επιτευχθεί στις σύγχρονες κοινωνίες. [Ο Χθόνιος και Υψιστος Ζευς
Ο Ζευς εκτός από Χθόνιος= επίγειος ήτο και Υψιστος=επουράνιος. Ειχεν δηλαδή δύο φύσεις, ήτοι ανθρώπινες και θεικές] και μετά τούτον του Καθαρσίου Διός και της Νίκης, και πάλιν άλλος του Χθονίου Διός.

            Απόλλων και Ερμής εφευρέτες της Κιθάρας και της Λύρας

Επειτα ήτον και κοινοί βωμοί αυτών των Θεών, και της Ολυμπίας Ηρας, τον οποίον έκτισεν ο Κλύμενος. Και μετά τούτον άλλος κοινός του Ερμού και Απόλλωνος δια την ομοτεχνίαν. Επειδή ο μεν Απόλλων ηύρε την κιθάραν, ο δε Ερμής την λύραν. Μετά δε τούτον ήτον ο βωμός της Ομονοίας, και πάλιν της Αθηνάς άλλος, και ύστερον της μητρός των Θεών οίον της Ρέας.
[Η Ελληνική αντίληψη περί του κόσμου ήτο η Ομόνοια (Ερως) και όχι ο Νείκος( Ερις). Ακόμη και από τον κωδικό των δύο αυτών λέξεων αντιλαμβανόμαστε ότι ο Ερως περιλαμβάνει το γράμμα Ω που συμβολίζει το όλον(σύμπαν), ενώ η Ερις το γράμμα Ι που συμβολίζει τη διαίρεση και το φράγμα στην επικοινωνία. Στο Ανατολικό δόγμα ισχύει το προαιώνιον «διαίρει και βασίλευε» που ακόμη ισχύει και ευθύνεται για ποταμούς αίματος στον κόσμο]

Εις την είσοδον δε του σταδίου ήτον δύο , του Ερμού του Εναγωνίου, και του Καιρού.[ Ο βωμός του Καιρού και των Ωρών
Δείχνει την αντίληψη των Ελλήνων για τον Χρόνον και την ατελεύτητη ροή του, που μας εμφανίζεται ως Καιρός ή Ωρες , με τις συνεχείς εναλλαγές τους. Υπ’ αυτήν την έννοιαν οι Ελληνες θεωρούνται ως οι πρώτοι θεωρητικοί του Χρόνου και της Μετεωρολογίας]

Ητον δε και άλλος του Ηρακλέους πλησίον του θησαυρού των Σικυωνίων, πλην άγνωστος ποίου Ηρακλέους. Και της Γης ομοίως, η οποία λέγουσιν ότι είχεν και μαντείον ποτέ εκεί.   Και της Θέμιδος άλλος. Και πάλιν του Διός Καταιβάτου. Πλησίον δε του Πελοπίου ήτον του Διονύσου και των Χαρίτων κοινός.
[Ο Διόνυσος και τα ταξίδια του
Ο Διόνυσος παιδί του Δία και της Σεμέλης. Επισύρει την οργή της Ηρας που τον θεωρεί νόθο καρπό του συζύγου της Δία με την Σεμέλην και γι’ αυτό τον κατατρέχει και   τον στέλνει εξορία στη Συρία και Αίγυπτο. Βασιλιάς της Αιγύπτου ήτο ο Πρωτεύς, ο οποίος τον υποδέχεται με τιμές Από εκεί ο Διόνυσος πηγαίνει στη Φρυγία όπου μυείται από την Ρέα στα μυστήρια και διδάσκεται   την καλλιέργεια της αμπέλου και την παρασκευή του οίνου. Εκτοτε άρχισε τις περιπλανήσεις του ομού με τους Βάκχους που τον συνόδευαν σε όλο τον κόσμο και    έχτισε πολλές πόλεις. Οι πολιτιστικές αυτές περιπλανήσεις του Διονύσου αποσκοπούσαν να εκπολιτίσουν την ανθρωπότητα που ευρίσκετο τότε σε αγρία κατάσταση. Φθάνει ως την Ινδία, όπου μεταφέρει τον πολιτισμό και δίνει Ελληνικά ονόματα σε πλείστες πόλεις. Μία εκ των πόλεων αυτών ονομάζει « Μηρό» σε ανάμνηση του τρόπου γεννήσεως του από τον μηρός του πατέρα του Δία. Επισκέπτεται την Θράκη, Αιθιοπία , Ασία (έφθασε και ως την Ιαπωνία και τα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού) και στη Μεσοποταμία κ.ο.κ     Αρχιστράτηγος του στρατεύματος των Βάκχων ήτο ο Πάν, είχε όμως μαζί του και τεχνίτες, γεωργούς, οινοποιούς, αρχιτέκτονες, μουσικούς, χορευτές , σατύρους, ιερείς και τις εννέα Μούσες για να διαδίδει τον πολιτισμό]

Μεταξύ δε τούτων ήτον των Μουσών, και έπειτα των Νυφών(Αυτόθι Ιγ’, Ιδ’)

            Το Εργαστήριο του Φειδίου

δ’ . Εξωθεν δε της Αλτεως ήτον η κατοικία του Φειδίου, η οποία ωνομάζετο εργαστήριον του Φειδίου, επειδή εκεί εδούλευε τα αγάλματα, και βωμός εις αυτό κοινός όλων των Θεών. Οπισθεν δε του εργαστηρίου προς την Αλτιν και έξωθεν του περιβόλου του ναού, ήτον Ιερόν Λεωνιδαίον καλούμενον, πλησίον της μεγάλης εισόδου της πομπικής, δια της οποίας εγίνετο η πομπή. Αφιέρωσε δε τούτο Λεωνίδης τις επιχώριος. Και εις αυτό εκάθηντο ύστερον οι Ρωμαίοι, οι Επαρχοι της Ελλάδος. Εσωθεν δε της Αλτεως και αντίκρυ του Λεωνιδαίου αριστερόθεν, ήτον βωμός της Αφροδίτης, και μετά τούτον άλλος των Ωρών. Κατά δε τον Οπισθόδρομον του ναού, ήτον δένδρον Κότινος , αγριελαία, την οποίαν ωνόμαζον Ελαίαν καλλιστέφανον, επειδή εκ των κλώνων αυτής έπλεκον τους στεφάνους των νικητών. Πλησίον δε αυτής ήτον βωμός των Νυμφών Καλλιστεφάνων και αυτών από του δένδρου ονομαζομένων. Δεξιόθεν δε του Λεωνιδαίου ήτον βωμός της Αγροτέρας Αρτέμιδος, έσωθεν της Αλτεως. Πλησίον δε τούτου άλλος βωμός της Δεσποίνης, της Δήμητρος (Αρκαδικ. Λζ’. 6.) και έπειτα του Αγοραίου Διός.

[Το Εργαστήριο του Φειδίου και οι Φαιδρύνται
Το άγαλμα του Διός ήτο φιλοτεχνημένον με πολυτελείς λίθους, έβενον , χρυσόν, ελεφαντοστούν και με διάφορα χρώματα και εικόνες έτσι ώστε να είναι θείον δημιούργημα , το οποίον εδόξασε τον Φειδίαν και τους Ηλείους. Οι Ηλείοι εις ένδειξη τιμής προς τον καλλιτέχνην διατήρησαν το εργάστηριο του Φειδία και το επεδείκνυον στους ξένους, λέγοντας ότι εδώ πλάστηκε ο Δίας. Η επιμέλεια του αγάλματος του Διός ανετέθη σε απογόνους του Φειδίου, οι οποίοι το καθάριζαν και το επιμελούντο. Το αξίωμα δε τούτο εθερείτο επιφανές και επικερδές και ωνομάσθησαν Φαιδρύνται (Παυσαν. Αυτόθ. Ιδ’. Ι. Ια’). Κάνετε μια σύγκριση με την εγκατάλειψη των αγαλμάτων στην πόλη των Αθηνών και την βανδαλιστική μανία των νέων.
Η ονομασία της Παναγίας μητέρας του Χριστού ως Δεσποίνης έλκει την καταγωγή από την θεά Δήμητρα]
Εμπροσθεν δε της προεδρίας ήτον βωμός του Πυθίου Απόλλωνος, και έπειτα του Διονύσου. Πλησίον δε της αφετηρίας του σταδίου, βωμός του Διός Μοιραγέτου, και μετά τούτον βωμός των Μοιρών, έπειτα του Ερμού, και ύστερον άλλοι δύο του Διός του Υψίστου. Εις το μέσον δε της αφετηρίας ήτον βωμοί δύο, του Ιππίου Ποσειδώνος και της Ιππίας Ηρας, και πλησίον του στύλου της αφετηρίας ήτον βωμός των Διοσκούρων(Ιλιακ. ΙΕ’)

Οι Ελληνες πίστευαν στην θεά Τύχη

ε’ . Εις την είσοδον δε προς το έμβολον ήτον αμφοτέροθεν δύο βωμοί, Αρεως του Ιππίου και Αθηνάς της Ιππίας.
[Εμβολον
Είναι  η αφετηρία του σταδίου, η οποία ήτο κατασκευασμένη εις σχήμα πλοίου που έχει στην πλώρη έμβολον. Έμβολος ωνομάζετο το σουβλερόν σίδηρον που ετίθετο στην πρώραν των πλοίων , δια του οποίου ετρύπα τα κύματα και τα εχθρικά πλοία στις ναυμαχίες. Τούτο λοιπόν το έμβολον εννοεί ενταύθα ο συγγραφεύς, ο οποίος ήτον εκεί ως δρόμος πλατύς ]
Εσωθεν δε του εμβόλου ήτον βωμός της αγαθής Τύχης, του Πανός και της Αφροδίτης. Εις το ενδότερον δε του Εμβόλου ήτον βωμός των Νυμφών, Ακμηνών καλουμένων. Ανωθεν δε της στοάς του Αγνάπτου, Αγναπτον δε ωνόμαζον τον τέκτονα αυτής, και δεξιόθεν , ήτον βωμός της Αρτέμιδος. Πλησίον δε της πομπικής εισόδου και έσωθεν της Αλτεως , ήτον   βωμοί τρεις όπισθεν του Ηραίου, οίον, του ναού της Ηρας, του ποταμού Κλαδέου, της Αρτέμιδος Κοκκώκας (Ησύχ. Κόκκος) άλλος.
[Ο Σεβασμός προς   την Φύση
Ο βωμός προς τιμήν του Κλαδέου ποταμού δείχνει τον σεβασμό των Ελλήνων στην Φύση και στα δημιουργήματα της. Επίσης ο βωμός της Αγροτέρας Αρτέμιδος δείχνει την αγάπη τους για την Γεωργία. Πρέπει λοιπόν να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σύγχρονες σειρήνες που μας οδηγούν στην εξαφάνιση της Γεωργίας. Η Γεωργία είναι η ίδια η ζωή και η επιβίωση μας. Είναι αδιανόητο να ζούμε από τις εισαγωγές από το εξωτερικό ]
Και πάλιν άλλος του Θερμίου Απόλλωνος. Ητον δε και τις οίκος του Θεηκολώτου Ιερέως ονομαζόμενος. Πλησίον δε της εξόδου ήτον το Πρυτανείον, και αντίκρυ τούτου το γυμναστήριον , όπου ήτον η παλαίστρα και οι δρόμοι των αθλητών. Εμπροσθεν δε των θυρών του Πρυτανείου ήτον βωμός της Αγροτέρας Αρτέμιδος , και εις την είσοδον του Πρυτανείου ήτον του Πανός, και έσω εις το Πρυτανείον της Εστίας, και αντίκρυ του βωμού τούτου ήτον το Εστιατόριον, ένθα εφίλευον του νικώντας αθλητάς(αυτόθι. ΙΕ’)
[    Το Ολυμπιακό Πνεύμα η βάση του Πολιτισμού
Από την ανωτέρω αλληλουχία αγαλμάτων των Ολυμπίων Θεών , αλλά και ημιθέων και ενδόξων θνητών συνάγουμε ότι   αυτοί   έπαιξαν   ένα ευεργετικό ρόλο στην πρόοδο   και άνοιξαν τον δρόμο στο Ελληνικό γένος προς τον Πολιτισμό. Κατόπιν των ανωτέρω βγαίνει το συμπέρασμα ότι
1/Ο πανάρχαιος Ελληνικός Λόγος δημιούργησε τη διανόηση, και αυτός ξεκίνησε από την λατρεία τους Δωδεκάθεου , που είναι γηγενής και όχι ξενόφερτη, όπως οι νεώτερες θρησκείες που μας επεβλήθησαν.
2/ Η πρώτη διανόηση ξεκίνησε από την Ελληνική Κοσμογονία και γι’ αυτό   τιμούν τόσο βαθιά οι Ελληνες τους Θεούς , Ημιθέους και τους ένδοξους ηγέτες του παρελθόντος. Αντίθετα η Ελληνική Εκκλησία αντιμάχεται σφόδρα την γνώση και διάδοση της Ελληνικής Θεογονίας διότι φοβάται ότι αυτή μπορεί να αμφισβητήσει την δική της Εβραική Θεογονία της Βίβλου.
3/ Οι Ελληνες πρώτοι συνέλλαβον το θείον ως κάτι το φυσικόν και άυλον και όχι ως μεταφυσικόν, παράλογον και τρομερόν . Αυτή η θεική οντότητα εκφράσθηκε με τους Ελληνες αθανάτους Θεούς και Ημιθέους που είχαν έδρα τον Ολυμπον .
4/ Ο Υψιστος Ζευς ήτο ο πατήρ των αθανάτων και των θνητών και έχαιρε απόλυτης αγάπης και σεβασμού. Οι Ελληνες είχαν ασθενές ιερατείο, εν αντιθέσει με τις κοσμοπολιτικές θρησκείες που διαθέτουν ισχυρότατο ιερατείο με το οποίον ακόμη και σήμερον συνεξουσιάζουν τον κόσμο ομου με την πολιτική εξουσία. Στο Ισλάμ είναι τόσο ισχυρό το ιερατείο ώστε αποτελεί κράτος εν κράτει και συχνά τούτο ασκεί την πολιτική εξουσία με τα θεοκρατικά καθεστώτα(τύπου Ιράν, Τουρκίας κλπ) ..
5/ Οι Ολύμπιοι Θεοί διέμενον κοντά στους ανθρώπους και δίδαξαν σ’ αυτούς σε   άδηλες εποχές (100.000 Π. Ε)   τους Συμπαντικούς(φυσικούς) Νόμους . Αυτοί ήσαν   καλοκάγαθοι, σοφοί, πλουτοδότες και βοηθοί των   ανθρώπων , εφ’ όσον οι άνθρωποι εφάρμοζαν τον Ορθόν Λόγον( Ελευσίνια –Ορφικά-Καβείρια Μυστήρια, Μαντεία Δελφών-Δωδώνης κ. α , Φιλοσοφικές Σχολές, Επιστήμες, Τέχνες)
7/ Οι Θεοί ήσαν πανάρχαιοι και ενδοξότατοι ηγέτες ή σοφοί που ευεργέτησαν το ανθρώπινο γένος σε χρονολογίες που χάνονται στα βάθη της προιστορίας και οι άνθρωποι τους θεοποίησαν και τους τιμούν. Ποτέ όμως δεν πίστεψαν, όπως άλλοι λαοί, ότι οι Θεοί τους έφτιαξαν εκ του μηδενός το Σύμπαν.
8/ Αν αναλύσετε τον συμβολισμό εκάστης θεότητος   θα βρείτε μια μεγάλη πολιτιστική κατάκτηση, ιδέα ή γεγονός, που ευεργέτησε τα μέγιστα τους ανθρώπους και τους έβγαλε από την πρωτόγονη κατάσταση. Οι Ελληνες είχαν συνείδηση τούτου και γι’ αυτό   τιμούσαν και   λάτρευαν τους Θεούς τους.
9/ Οι Ελληνες εξανθρώπισαν τους Θεούς, κατεβάζοντας τους από τους ουρανούς στον Ολυμπο και θεοποίησαν τους ανθρώπους , κάνοντας τους Ημίθους κοντά στους Θεούς του Ολύμπου. Εν αντιθέσει ,προς άλλους λαούς που υπετάγησαν ολοκληρωτικά σ’ αυτούς και   στο πανίσχυρο ιερατείο τους και στους πολιτικο-θρησκευτικούς ηγέτες που το εκπροσωπούσαν.
10/ Τέλος, μέσα από τον καθημερινό αγώνα των θεών και των ανθρώπων μεταξύ τους, με τα στοιχεία της φύσεως και τον αγώνα επιβίωσης   , εξεπήγασαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες για να βάλουν τέλος στον πόλεμο και να εκπολιτίσουν τους ανθρώπους ]

Τα αφιερώματα του Ναού

Ο Αντίοχος αφιέρωσε Παραπέτασμα μάλινον πεπικοιλμένον με υφάσματα ασσύρια, και βαφάς ερυθράς των Φοινίκων. Τούτο δε το παραπέτασμα δεν εσύκωναν άνω προς τον όροφον, καθώς της Εφεσίας Αρτέμιδος, αλλά κατεβίβαζον εις το έδαφος δια των καλωδίων. Εις τον Πρόναον δε ητον θρόνος του Αρίμνου βασιλέως των Τυρρηνών.
[ Οι Τυρρηνοί ήσαν Ελληνες
Ανήκαν σε πανάρχαια Ελληνικά φύλλα. Όμως από τους Ελληνες της κυρίως Ελλάδος εθεωρούντο βάρβαροι, όπως και άλλα Ελληνικά φύλλα που δεν είχαν μπει στον πολιτισμό ή είχαν χάσει ή είχαν αλλοιώσει την γλώσσα τους ζώντες εν μέσω βαρβαρικών φυλών]

Ούτος αφιέρωσε πρώτος των βαρβάρων αφιέρωμα εις τον Ολύμπιον Δία. Ητον και τινές Ιπποι χαλκοί του Κυνίσκου , σημεία Ολυμπιακής νίκης, δεξιόθεν της εισόδου. Ομοίως και τρίπους χαλκούς δεξιόθεν, εις τον οποίον έβαλλον τους στεφάνους των νικητών, πριν κασκευάσωσι την τράπεζαν. Διότι ύστερον είχον τράπεζαν επί τούτου. Οι δε Αχαιοί αφιέρωσαν ανδριάντα του βασιλέως Αδριανού , εκ λίθου παρίου. Εκεί ητον και του Τραιανού, τον οποίον αφιέρωσαν όλοι οι Ελληνες. Ητον δε και του Νέρωνος στέφανοι , και στήλαι πολλαί, και μια τούτων περιείχε γεγραμμένον τον Ορκον, περί της εκατονταετούς συμμαχίας των Αθηναίων , Αργείων, και Μαντινέων.

Οι Ζάνες , για την πατάξη της διαφθοράς
Από δε του Βωμού της μητρός των Θεών προς το στάδιον, ήτον αριστερόθεν η άκρα του Κρονίου καλουμένου όρους, και εις τους πρόποδας αυτού κρηπίς λιθίνη και αναβαθμοί, όθεν ανέβαινον εις το όρος τούτο. Και εκεί ητον αγάλματα χαλκά του Διός εξ , Ζάνες καλούμενα. Οίον , Ζήνες, τα οποία κατεσκεύασαν εκ της ζημίας, την οποίαν επλήρωσεν ο Εύπολος ο Θεσσαλός, επειδή διέφθειρε τους πύκτας με δώρα, Αγήνορα τον Αρκάδα και Πρύτανιν τον Κυζικηνόν, και τον Αλικαρνασσέα
[ Κύζικος, Βυζάντιον, Ιωνία, Αιολία, Αλικαρνασσός κ. α είναι οι αλύτρωτες πατρίδες που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά. Η Ιστορία βρίσκεται σε διαρκή ροή και εξέλιξη και δεν έχει γραφεί οριστικά. Ίσως κάποτε να έλθει η εποχή όπου οι λαοί της Μικράς Ασίας να αναμνησθούν των ηρωικών κα ένδοξων προγόνων τους και να ξαναγυρίσουν στις ρίζες τους ]

Φορμίωνα, και αγόρασεν αυτός την νίκην τότε, ενώ ο Φορμίων ενίκησεν την προτέραν Ολυμπιάδα. Εζημιώθησαν δε και οι δωροδοκηθέντες. Και τούτο λέγουσι πρώτον αδίκημα και πρώτη ζημία των αθλητών εις τούτον τον αγώνα. Των δε αγαλμάτων τα μεν δυο ήτον έργα του Κλέωνος του Σικυωνίου. Των δε τεσσάρων ο αγαλματοποιός αγνοείται. Ειχον και επιγράμματα λέγοντα ότι η νίκη δεν ευρίσκεται εκεί με δώρα, αλλά με ταχύτητα ποδών και δύναμιν σώματος. Υστερον Κάλιππος ο Αθηναίος αγόρασε πάλιν την νίκην του πεντάθλου με χρήματα, κατά την εκατοστήν και δωδεκάτην Ολυμπιάδα. Οθεν εζημιώθη και αυτός.

            Η υπεροψία των Αθηναίων δεν περνά στη Ολυμπία

Οι Αθηναίοι όμως έστειλαν τον Ρήτορα(Πλουταρχ. Εν Υπεριδ. Τομ. Θ’ 778) Υπερίδην εις τους Ηλείους ζητούντες την άφεσιν της ζημίας. Αλλά επέστρεψεν άπρακτος. Οι δε Αθηναίοι δεν έδωκαν την ζημίαν, και δια τούτο απεκλείσθησαν των Ολυμπιακών Αγώνων. Τέλος δε αναγκασθέντες υπό του χρησμού επλήρωσαν αυτήν , και κατεσκεύασαν οι Ηλείοι αλλά εξ αγάλματα του Διός με αυτήν, και με επιγράμματα περιέχοντα την αιτίαν. Πλησίον δε τούτων ήτον και άλλα δύο αγάλματα εκ τοιαύτης αιτίας κατασκευασμένα. Επειδή ο Φιλόστρατος ο Ρόδιος διέφθειρε τον Εύδηλον με χρήματα , τα δε επιγράμματα έλεγον ότι Στράτων ο Αλεξανδρεύς διέφθειρε τον Εύδηλον. Ομοίως κατεσκεύασαν και άλλα δύο αγάλματα του Διός δια την αυτήν αιτίαν, του Δίδου του Γαραπάμμωνος των Αιγυπτίων.

[Αιγυπτιακοί Ναοί στην Ολυμπία
Η ανέγερση εντός του επισημοτέρου χώρου του Ελληνισμού αγαλμάτων ξένων λατρειών, όπως λ. χ του Γαραπάμμωνος των Αιγυπτίων, φανερώνει την απόλυτη ανεξιθρησκεία των Ελλήνων. Αν είχε δείξει και ο Ιουσαιοχριστιανισμός την ίδια ανοχή στην πατροπαράδοτη Ελληνική θρησκεία μας τότε σήμερον θα είχε σωθεί όλος ο αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός και η ωφέλεια του κόσμου θα ήτο μεγίστη]

Τοιούτον τι συνέβη και του Απολλωνίου και Ηρακλείδου των Αλεξανδρέων. Τέλος δε και αυτός ο Δαμόνικος ο Ηλείος ηθέλησε να κλέψη την νίκην με τα χρήματα , δια τον υιόν αυτού Πολύκτορα.

Οι Πατέρες συνυπεύθυνοι των Υιών

            Ετυχε να παλεύη ο υιός αυτού με τον υιόν του Σωσάνδρου του Σμυρναίου. Ο δε Δαμόνικος έδωκε χρήματα εις τον πατέρα του Σωσάνδρου, όστις ωνομάζετο και εκείνος Σώσανδρος, δια να νικήση ο υιός αυτού
Οι δε Ελλανοδίκες εζημίωσαν τους πατέρας. Και εκ της ζημίας ταύτης κατεσκεύασαν άλλα δύο αγάλματα, ών το μεν εν ήτον εις το γυμναστήριον των Ηλείων, το δε εις την Αλτιν, έμπροσθεν της στοάς ποικίλης ονομαζομένης, επειδή είχεν εις τον τοίχον πολλάς ζωγραφιάς. Τινές δε ωνόμαζον αυτήν και στοάν της Ηχούς, επειδή ανέδιδεν φωνήν όταν εφώναζε τις.
[1/ Η ελληνική Ζωγραφική
Οι Έλληνες δεν ήσαν μόνον άριστοι γλύπτες , αλλά και σπουδαίοι ζωγράφοι. Δυστυχώς   έργα ζωγραφικής δεν σώθηκαν πολλά, διότι είναι πιο ευαίσθητα και κατεστράφησαν-πλήν εξαιρέσεων- λόγω    βανδαλισμών,   πυρκαγιών,   υγρασίας και της πολυκαιρίας.
2/ Το κυκλικό κτίσμα της Ηχούς
Παρόμοιον κυκλικόν κτίσμα που μεταδίδει την ηχώ βρίσκεται στην απαγορευμένη πόλη στο Πεκίνο , στην Κίνα, όπου είναι τα ανάκτορα του τελευταίου αυτοκράτορος]

Η Δειλία τιμωρείται στην Ολυμπίαν

Εζημίωσαν δε και άλλον τινά Αλεξανδρέα Σαραπίωνα ονομαζόμενον, δια δειλίαν.
[Εξ αυτού εμφαίνεται η σημασία που έδιδαν οι Ελληνες όχι τόσον εις την νίκην όσον στον Αγώνα. Η παραίτηση δε εκ του αγώνος εθεωρείτο ατιμωτική και άρα κολάσιμος πράξη]

Επειδή ήλθεν να αγωνισθεί εις τον Παγκράτιον αγώνα, και εγράφη εις τον κατάλογον των αγωνιστών κατά την συνήθειαν . Επειτα αφού είδε τους άλλους παγκρατιστάς εφοβήθη ο γενναίος, και έφυγεν μίαν ημέραν πρότερον του αγώνος . Αυτός έφυγε μόνος δια δειλίαν εκ του αγώνος τούτου και εζημιώθη. Και ταύτα μεν τα αφιερώματα ήτον εκ ζημίας(Αυτοθ. Κβ’)

            Ο Βωμός των Σαλπιγκτών και Κηρύκων

β‘ .Πλησίον δε της εις το στάδιον εισόδου, ήτον βωμός, εις τον οποίον δεν εθυσίαζον προς ουδένα Θεόν, αλλ’ ίσταντο εκεί οι Σαλπιγκταί και οι Κήρυκες και ηγωνίζοντο. Ο δε βωμός είχε κρηπίδα χαλκήν, και επί της κρηπίδος άγαλμα του Διός εξάπηχες, αφιέρωμα των Κυναιθαίων(Αρκαδικ. Ιθ’) το οποίον είχε κεραυνούς εις τας χείρας. Πλησίον δε εις το Ιπποδάμειον, Ιερόν της Ιπποδάμειας, ήτον κρηπίς λιθίνη ως ημικύκλιον , και εις την μέσην αυτής αγάλματα του Διός, της Θέτιδος και της Ημέρας, οίον , της Ηούς, ήτις παρεκάλει τον Δία δια τα τέκνα αυτής. Απαντίκρυ δε προς τας δύο άκρας της κρηπίδος, ήτον ο Αχιλλεύς και ο Μέμνων.
[ 1/Τα οστά της Ιπποδάμειας στην Αλτιν
Λέγεται ότι η Ιπποδάμεια και οι δύο υιοί της , ο Ατρεύς και Θυέστης φοβούμενοι μήπως αφήσει διάδοχον του θρόνου τον Χρύσιππον εκ της Αξιόχης, εφόνευσαν αυτόν μυστικώς και έρριψαν το σώμα του σε πηγάδι . Μετά την ανακάλυψη του εγκλήματος ο Πέλοψ τους έδιωξε και τους καταράσθηκε να αλληλοφονευθούν. Γι’ αυτό η Ιπποδάμεια ήλθε στην Μίδεαν πόλιν της Αργολίδας, όπου απέθανεν εκεί. Οι Ηλείοι-ή κατά τινα χρησμόν ο ίδιος ο Πέλοψ- μετέφεραν ύστερα τα οστά της και τα έθαψαν εις την Αλτιν της Ολυμπίας. Να σημειωθεί ακόμη ότι το ξίφος του Πέλοπος με την χρυσή λαβή ήτο αφιερωμένο κι’ αυτό στην Ολυμπίαν. Λέγουν ακόμη ότι στην Φρυγία και στην κορυφή του όρους Σιπύλου ήτο θρόνος του Πέλοπος, και πλησίον του Ερμου ποταμού στην πόλη Τήμνω ήτο άγαλμα της Αφροδίτης εκ μυρσίνης και έλεγαν ότι το αφιέρωσεν ο Πέλοψ ]

Ελληνας και Βάρβαρος

  Ομοίως ήτον και άλλοι δύο καταντίκρυ Ελλην και Βάρβαρος, ο Οδυσσεύς αντίκρυ του Ελένου, επειδή ήσαν οι σοφότατοι εις τα στρατεύματα των Ελλήνων και Τρώων.
[1/ Εκβαρβαρισθέντες Έλληνες
Οι Έλληνες θεωρούσαν τους Τρώες βαρβάρους, καίτοι ομίλουν την αυτήν γλώσσαν , ελάτρευαν τους ίδιους θεούς και είχαν σχεδόν τα ίδια ήθη και έθιμα. Όμως οι Τρώες ήσαν μέρος της Ασίας και έρχονταν σε συνεχή επαφή με τους Ασιάτες. Ως εκ τούτου είχαν διαμορφώσει   συλλογική συνείδηση κοντινή προς τους βαρβάρους. Αλλά τι να πούμε για τους σημερινούς Έλληνες που λατρεύουν μια Βαρβάρα Αγία;
2/ Οι Έλληνες εφευρέτες της μπάλας
Η Ναυσικά είδε στο όνειρο της την Αθηνά , η οποία της είπε να κατέβη στον ποταμό, να πλύνη τα φορέματα της επειδή πλησιάζει ο γάμος της. Κατόπιν τούτου πήρε τις δούλες της και ήλθεν στον ποταμό. Αφού δε έπλυναν τα φορέματα , τα άπλωσαν στον Ήλιο και έπαιζαν σφαίρα, η οποία έπεσε πλησίον του Οδυσσέως που εκοιμάτο πίσω από μια λόχμη, μετά το ναυάγιο του πλοίου του. Επομένως το παιχνίδι της μπάλας δεν είναι σύγχρονη ανακάλυψη , αφού με αυτήν έπαιζαν οι Ελληνες σε πανάρχαιες εποχές ]
Ο δε Μενέλαος με τον Πάριν, δια το πάθος της έχθρας ο Διομήδης με τον Αινείαν, ο Τελαμώνειος Αίας με τον Διόφοβον. Ταύτα δε ήτον έργα Μύρωνος του Λυκίου. Περαιτέρω δε ήτον αφιερώματα των Απολλωνιατών, περί ών ερούμεν εν τω οικείω τόπω. Περαιτέρω δε τούτων ήτον άλλο άγαλμα του Διός, έχον εις την μίαν χείρα κεραυνόν και εις την άλλην Αετόν, αφιέρωμα των Μεταποντίων, και έργον του Αριστόνου του Αιγινήτου. Οι δε Φλιάσιοι αφιέρωσαν άγαλμα του Διός, του Ασωπού και των θυγατέρων αυτού Και πρώτον μεν ήτον η Νεμέα, έπειτα ο Ζεύς αρπάζων την Αίγιναν, έπειτα η Αρπίννα , η Κόρκυρα,[Κόρκυρα =Κέρκυρα] η Θήβη, και ύστερον ο Ασωπός . Τρεις δε Λεοντίνοι, ο Ιππαγόρας, Φρύνων και Αινεσίδημος, αφιέρωσαν άγαλμα του Διός επτάπηχες.

γ. Εσωθεν δε της Αλτεως ήτον και το βουλευτήριον, και πλησίον της είσοδου του βουλευτηρίου ήτον άγαλμα του Διός, και περαιτέρω προς άρκτον ήτον άλλο τετραμμένον προς ανατολάς, το οποίον αφιέρωσαν όλοι οι Ελληνες, όσοι επολέμησαν τον βάρβαρον εις τας Πλαταιάς.

[Το κοινόν άγαλμα στις Πλατειές φανερώνει ότι οι Ελληνες σε κρίσιμες περιστάσεις όχι μόνον ενώνονται και πολεμούν τον βάρβαρον εισβολέα  αλλά και δημιουργούν και έργα πολιτισμού εις ανάμνησιν του γεγονότος τούτου. Όμως στους σύγχρονους Ελληνες έχουν αμβλυνθεί τα πατριωτικά αισθήματα-και πιο πολύ στην ηγεσία της χώρας . Απόδειξη δε τούτου είναι η απουσία έστω και ενός μνημείου για το Ενδοξο Επος του 1940-41 και το Επος της Εθνικής Αντίστασης κατά του Ναζισμού και Φασισμού]

Η Συνένωση των Πανελλήνων

Ητον δε εις την βάσιν του αγάλματος γεγραμμένα τα ονόματα όλων των πόλεων, όσαι έλαβον μέρος εκείνου του ενδόξου έργου. Και πρώτον ήτον οι Λακεδαιμόνιοι, έπειτα οι Αθηναίοι, και έπειτα καθεξής οι Κορίνθιοι, Σικυώνιοι, Αιγινήται, Μεγαρείς, Επιδαύριοι, Τεγεάται και Ορχομένιοι της Αρκαδίας, Φλιάσιοι, Τροιζήνιοι, Ερμιονείς, Τιρύνθιοι, Πλαταιείς Μυκηναίοι, Αμβρακιώται, Λεπρεάται, Στυρείς, Ηλείοι, Ποτιδεάται, Ανακτόριοι, και Χαλκιδείς του Ευρίπου. Των δε νησιωτών ήτον οι Χίοι, Μήλιοι, Τήνιοι, Νάξιοι και Κύθνιοι. Το δε άγαλμα τούτο ήτον έργον Αναξαγόρου του Αιγινήτου. Εμπροσθεν δε του αγάλματος ήτον στήλη χαλκή , έχουσα γεγραμμένας τας συνθήκας της τριακονταετούς ειρήνης των Αθηναίων και Λακεδαιμονίων, όπου προς τοις άλλοις ήτον και τούτο το άρθρον. « Οι Αργείοι δεν έχουσι μέρος της μεταξύ Αθηναίων και Λακεδαιμονίων ειρήνης. Ιδιατέρως όμως αν θέλωσιν οι Αθηναίοι και Αργείοι , ημπορούν να έχουν φιλίαν» Εκεί πλησίον ήτον                   και άλλο άγαλμα του Διός , αφιέρωμα των Μεγαρέων και έργον του Θυλάκου, η Ψυλάκου η Ψυτάκου, και Οναίθου και των υιών αυτών. Η πατρίς όμως και η ηλικία τούτων των αγαλμάτων είναι άγνωστος. Περαιτέρω δε τούτου ήτον άλλο άγαλμα του Διός με σκήπτρον εις την χείρα, αφιέρωμα των Υβλαίων της Σικελίας. Και πλησίον τούτου ήτον βάσις χαλκή και επ’ αυτής άγαλμα του Διός δεκαοκτώ ποδών το ύψος, το οποίον είχε την εξής επιγραφήν:
«Κλειτόριοι το δ’ άγαλμα Θεώ δεκάτην ενέθηκαν
Πολλάν εκ πολίων χερσί βιασμένοι.
Και μέτρα ποιείτην Αρίστων ή δε Τελεστάς

Αυτοκασίγνητοι και Λακεδαιμόνιοι»

.           Ο Ρωμαίος Μόμμιος, πρόδρομος του Ελγίνου

δ’ Ητον δε και βωμός κοινός του Διός και Ποσειδώνος, και πλησίον αυτού άγαλμα του Διός εις βάσιν χαλκήν , αφιέρωμα των Κορινθίων και έργον του Μούσου. Μεταξύ δε του Βουλευτηρίου και του μεγάλου ναού ήτον άγαλμα του Διός εστεφανωμένον με άνθη, και κεραυνόν εις χείρα έχον, αφιέρωμα των Θεσσαλών και έργον του Θηβαίου Ασκάρου ή Ασκύρου. Και πλησίον αυτού άλλο αφιέρωμα των Ψωφιδίων, διά τινα νίκην. Δεξιόθεν δε του ναού και προς ανατολάς ήτον άλλο δώδεκα ποδών, αφιέρωμα των Λακεδαιμονίων με επιγραφήν τοιαύτην:
«Δέξαι άναξ Κρονίδα Ζευ Ολύμπιε καλόν άγαλμα,
Ιλάω θυμώ τοις Λακεδαιμονίοις»
Αφιέρωσαν δε τούτο κατά τον δεύτερον Μεσσηνιακόν πόλεμον. Αριστερόθεν δε τούτου ήτον άλλο χαλκούν, αφιέρωμα του Μομμίου εκ των λαφύρων της Αχαίας.
[ 1/ Αρχαιοκλέφτες και Λαφυραγωγοί οι Δυτικοί
Ο Ρωμαίος Μόμμιος με λάφυρα της Αχαίας έκανε δωρεές στο Δία. Αυτή η ταλαίπωρη χώρα έχει λαφυραγωγηθεί αγρίως από πάμπολλους βαρβάρους και ημιβαρβάρους κατακτητές εδώ και χιλιάδες χρόνια ως και πρόσφατα, κατά τον Β! Π. Π . Πάντα όμως σαν τον μυθικό φοίνικα αναγεννάται   από την τέφρα της και ξαναρχίζει από την αρχή την πορεία της προς τον πολιτισμό. Όμως η αγιασμένη Ελληνική γη δεν έπαυσε ούτε στιγμή να κρύβει στα σπλάχνα της αρχαίους Ελληνικούς θησαυρούς
2/ Τα Ελγίνεια Μάρμαρα
Η απαξιωτική περιγραφή των θησαυρών του Παρθενώνος-σαν «Μάρμαρα» δηλαδή ύλη ακατέργαστη- δείχνει την έλλειψη σεβασμού προς την εθνική μας κληρονομιά. Η βαρβαρική Βρετανία συνεχίζει να σκεπάζει ακόμη το έγκλημα του Λόρδου Ελγιν και να μην παραδίδει-ως όφειλε- τα αριστουργήματα του Παρθενώνος στην Ελλάδα για να ολοκληρωθεί το μνημείο της Ακροπόλεως που συμβολίζει την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Αλλά θα μου πείτε μήπως έχει ολοκληρωθεί η δημοκρατία τουςσύμφωνα με τα Ελληνικά πρότυπα;]

Άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ολυμπία

Και ούτος αφιέρωσε πρώτος των Ρωμαίων αφιέρωμα εις τον Ολύμπιον Δία Το δε μέγιστον πάντων των εν τη Αλτει χαλκών αγαλμάτων ήτον , το αφιέρωμα των Ηλείων, είκοσι επτά ποδών το ύψος, εκ των λαφύρων των Αρκάδων. Πλησίον δε του Πελοπίου ήτον στύλος μέτριος, και άγαλμα του Διός επ’ αυτού εκτείνον την χείρα. Αντίκρυ δε τούτου ήτον πολλά αγάλματα κατά σειράν, εν τούτοις και του Διός και του Γανυμήδους, αφιέρωμα τινός Θεσσαλού Γνώθιος ονομαζομένου, και έργον του Αριστοκλέους. Πλησίον δε τούτου ήτον άλλο άγαλμα του Διός αγένειον, αφιέρωμα του Σμηκίθου, περί ου ερούμεν μετ’ ολίγον. Και μετά τούτο άλλο αγένειον, αφιέρωμα των Ελαιτών, έθνους της Αιολίδος.. Και μετά τούτο άλλο πάλιν του Διός, και εκατέρωθεν τούτου ήτον άλλα δύο, του Πέλοπος και του Αλφειού ποταμού, αφιερώματα των Κνιδίων εκ λαφύρων. Ητον δε και άλλο του Διός πλησίον του τείχους της Αλτεως, αφιέρωμα και τούτο του Μομμίου      εκ των ρηθέντων λαφύρων. Εις το βουλευτήριον ήτον άγαλμα του Διός τρομερώτατον, όπου εγίνετο ο όρκος των αθλητών , Ζευς όρκιος ονομαζόμενον, και κεραυνούς εις τας χείρας έχων. Ητον δε και άγλαμα του Αλεξάνδρου, εξομοιωμένον εις το σχήμα του Διός, πλησίον του μεγάλου ναού, αφιέρωμα των Κορινθίων. Επειδή έδωκεν εις αυτούς την πόλιν. Και ταύτα      τα αγάλματα του Διός ήτον έσωθεν της Αλτεως.
[Το άγαλμα προς τιμήν του Μ. Αλεξάνδρου, που είχε διαστάσεις ως εκείνας του Διός, αποστομώνει τους ψευδολόγους των Σκοπίων και των άλλων παραχαρακτών της Ελληνικής Ιστορίας, που διατείνονται ότι δήθεν οι Μακεδόνες ήσαν ένα διαφορετικό έθνος εκείνου των Ελλήνων. Το γεγονός όμως ότι οι Ελληνες έστηναν αγάλματα των Ελλήνων και μόνον στην Ολυμπία, έρχεται να τους διαψεύσει . Τούτο αποδεικνύεται   στον επισκέπτη των αρχαιολογικών χώρων του Δίου , της Πέλλας και άλλων Μακεδονικών πόλεων όπου θα συναντήσει ανάγλυφη την Ελληνικότητα της περιοχής από αρχαιοτάτων χρόνων. Ητο τόσο Ελληνική όσο και η Πελοπόννησος, Ηπειρος, Ιωνία , Κύπρος κ .ο. κ Το δίλημμα που πρέπει να τεθεί στους Σκοπιανούς είναι το εξής: «Αν είσθε πράγματι Μακεδόνες-όπως διατείνεσθε- τότε πρέπει να ασπασθείτε τον Ελληνισμό και εμείς θα σας χαρίσουμε το ένδοξο όνομα της Μακεδονίας μας»]

            Το Ναυάγιο του Πλοίου των Μεσσηνίων

ε’. Ητον δε και άλλα πολλά αφιερώματα δι’ άλλας αιτίας . Οι Μεσσήνιοι της Σικελίας είχον την συνήθειαν να στέλλωσι κατ’ έτος αντίκρυ εις το Ρήγιον, τριάκοντα πέντε παίδας, και τον Δάσκαλον αυτών και τον αυλητήν, εις μίαν επιχώριον Εορτήν των Ρηγίνων, οι οποίοι εχόρευον εις την Εορτήν.
[ Οι Μεσσήνιοι της Σικελίας είχαν φύγει εξόριστοι κατά την διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων μετά των Λακεδαιμονίων. Ητο τόσο εκτεταμένος ο ξερριζωμός των Μεσσηνίων ώστε αυτοί μετέβησαν εις την Ναύπακτον , την Μεσσήνην της Σικελίας και στην Κυρηναική]
Οθεν ονομάζετο και χορός των παίδων η πομπή αύτη. Κατά δυστυχίαν όμως εβυθίσθη ποτέ το πλοίον εις εκείνον τον κατηραμένον πορθμόν της Σύλλης και χαρύβδεως, και επνίγησαν οι παίδες και οι λοιποί πάντες. Οι δε Μεσσήνιοι πενθήσαντες κατά την συνήθειαν εις τιμήν των παίδων, κατεσκεύασαν αγάλματα χαλκά όλων των παίδων, του δασκάλου και του αυλητού, και αφέρωσαν   αυτά εις την Ολυμπίαν, τα οποία ήτον κατά σειράν επι του τείχους τη Αλτεως, όπου οι παίδες είχον τας δεξιάς ηπλωμένας, ως παρακαλούντες τον Θεόν. Ητον δε έργα Κάλλωνος του Ηλείου, ή του Καλάμιδος. Ητον επι του τείχους τούτου και άλλα αγάλματα, αφιερώματα των Ακραγαντίνων, και δύο ανδριάντες του Ηρακλέους γυμνοί, εις παιδικήν ηλικίαν.
[Για τους άθλους του Ηρακλή έχουμε γράψει εις άλλο μέρος. Όμως ο πρώτος του άθλος συνέβη κατά την βρεφική του ηλικία ότε έπνιξε τον όφιν]
            Ων ο μεν εις ετόξευε τον   λέοντα, και ήτον αφιέρωμα του Ταραντίνου Ιπποτίωνος, και έργον του Νικοδάμου. Ο δε άλλος ήτον αφιέρωμα Αναξίππου του Μενδαίου. Η δε Μένδη ήτον πόλις της Θράκης(Στεφάν. Εν Μένδ.)

            Ιλιάδα, η Βίβλος του Ελληνισμού

Αφιέρωσαν δε και οι Αχαιοί κοινώς τους Ανδριάντας των εννέα Ηρώων, οι οποίοι εδέχθησαν όλοι την πρόσκλησιν του Εκτορος εις μονομαχίαν(Ομήρ. Ιλ. Η’)  Και ίσταντο οι Ανδριάντες αυτών πλησίον του μεγάλου Ναού ωπλισμένοι, με δόρατα και ασπίδας. Απάντικρυ δε αυτών ίστατο ο Ανδριάς του Νέστορος, κρατών τους κλήρους εις την κυνήν.
[1/ Οι Γόνοι της Εξουσίας
Οι Έλληνες εστήριζον το σύστημα της εκλογής των αρχόντων   στην κλήρωση και όχι στην εκλογή δια ψηφοφορίας. Διότι η ψηφοφορία ενέχει μέσα της την διαφθορά και   συναλλαγή, ενώ αντίθετα η κλήρωση είναι θέμα τύχης και δημιουργεί μια καινούργια κατάσταση. Η κλήρωση μιμείται το χαοτικό σύστημα που επικρατεί στη φύση , όπου τα φαινόμενα είναι απρόβλεπτα και η   ροή ατελεύτητη και μη προβλέψιμη απολύτως. Επίσης η θητεία των αρχόντων ήτο συνήθως ενιαύσιος, δηλαδή για ένα μόνον χρόνο. Σήμερον καταργήσαμε την κληρονομική μοναρχία και εγκαταστήσαμε την κληρονομική δημοκρατία ελέω οικογενειακού δικαιώματος. Και ασφαλώς είναι γνωστά τα γένη που εναλλάσσονται στην εξουσία της Ελληνικής δημοκρατίας!!!
2/ Η Ιλιάδα πρέπει να είναι η βάση της Παιδείας των Ελληνοπαίδων
Η Ιλιάδα έπρεπε να είναι το κύριο ανάγνωσμα των Ελληνοπαίδων προς διαμόρφωση του χαρακτήρος των και όχι η Ιουδαϊκή Βίβλος]

Νέρων :   Πυρομανής και Αρχαιοκλέφτης

Του Οδυσσέως τον Ανδριάντα όμως έλαβεν ο Νέρων εις την Ρώμην, και έμειναν ύστερον μόνον οι οκτώ.
[ Προφανώς ο Αθανάσιος Σταγειρίτης γράφων την μνημειώδη ΩΓΥΓΙΑΝ το 1815, όπου   η Ευρώπη βρισκόταν υπό το πέλμα της Ιεράς Συμμαχίας επρόσεχε τις εκφράσεις του για να μην θίξει την διεθνή εξουσία. Έτσι για να μην ειπεί ‘ έκλεψε τον ανδριάντα του Οδυσσέως’ –και όχι μόνον- γράφει ’ τον έλαβεν εις την Ρώμην’. Ως γνωστόν ο Νέρων καταλήστεψε την Ολυμπία και γενικότερα την Ελλάδα εκ των πολιτιστικών και καλλιτεχνικών θησαυρών της]

Ητον δε εκεί και επιγραφή τοιαύτη
«Τω Διί τα’ Αχαιοί τα αγάλματα ταύτ’ ανέθηκαν,
Εγγονοι αντιθέου Τανταλίδου Πέλοπος»
Εργον δε ήτον ταύτα Ονατά του Αιγινήτου, περί του οποίου ρηθήσεται πολλάκις.
[Οι Έλληνες είχαν πολυάριθμους και αξιολογότατους καλλιτέχνες όλων των τεχνών που εργάζοντο και άφησαν αθάνατα έργα στην ανθρωπότητα. Αυτά κοσμούσαν όλες τις πόλεις της Ελλάδος και ιδιαίτερα τους τόπους λατρείας και πολιτισμού(Ολυμπία, Δελφοί, Δήλος, Αθήνα κ. ο. κ.) και σήμερον κοσμούν σχεδόν όλα τα μουσεία της οικουμένης. Σπίτια μεγάλα και πολυτελή δεν είχαν οι Ελληνες , σαν τους Ρωμαίους. Ούτε κολοσσιαία ιδιωτικά έργα   όπως βλέπουμε σήμερον. Όμως τα δημόσια έργα , ήτοι αυτά που ανήκαν στο Δήμο και στο Αστυ(την Πόλη), ήσαν λαμπρά και αξιοθαύμαστα. Οι Ελληνες ήσαν υπερήφανοι για τα έργα τους, και οι πόλεις αμιλλώντο ποιά θα φτιάξει τα καλύτερα έργα και το πέτυχαν να μείνουν στην αθανασία]
Πλησίον δε τούτων ήτον ο Ανδριάς του Ηρακλέους μαχόμενος με μίαν Αμαζονίδα έφιππον δια τον ζωστήρα, αφιέρωμα Ευαγόρου του Ζαγκλαίου, και έργον Αριστοκλέους του Κυδωνιάτου. Η Ζάγκλη ήτον πόλις της Σικελίας(Στέφαν. Εν Ζάγλ.) , η έπειτα Μεσσήνη μετονομασθείσα. Αφιέρωσαν δε και οι Θάσιοι άγαλμα του Ηρακλέους δεκάπηχυ το μέγεθος, έργον του Ονατά και τούτο.

Ο δούλος Σμίκυθος αφιερώνει στην Ολυμπία

            στ. Οι δε Μεσσήνιοι αφιέρωσαν άγαλμα της Νίκης , έργον Μενδαίου του Παιωνίου. Τα δε αφιερώματα του Σμικύθου ήτον τα εξής. Αμφιτρίτη και Ποσειδών και Εστία , έργα Γλαύκου του Αργείου. Αριστερόθεν του μεγάλου Ναού, ήτον η Κόρη, η Αφροδίτη, ο Γανυμήδης , η Άρτεμις , ο Ομηρος ,   Ησίοδος, Ασκληπιός, Υγεία και ο Αγών φέρων αλτήρας
[Οι αλτήρες ήσαν σφαίραι μολύβδου, τας οποίας εκράτουν εις τας χείρας οι γυμναζόμενοι εις το πήδημα, διά να φυλάττωσι την ισοσταθμίαν του σώματος]

Μετά δε την εικόνα του Αγώνος ήτον ο Διόνυσος, ο Ορφεύς και ο Ζευς, έργα Διονυσίου του Αργείου. Ταύτα και άλλα πολλά εφιέρωσεν ο Σμίκυθος τα οποία έλαβεν όλα ύστερον ο Νέρων.
[1/ Οι Δούλοι στην αρχαιότητα
Αρκετοί   θα ζήλευαν τον δούλο Σμίκυθο
Ο Σμίκυθος ούτος ήτον Μεσσήνιος , δούλος, έπειτα ταμίας του τυράννου των Ρηγίνων Αναξίλαου, έπειτα και επίτροπος της Τυραννίας, μετά τον θάνατον του Αναξιλάου. Διωχθείς ήλθεν εις την Τεγέαν και κατώκησεν εκεί. Και ασθενήσαντος του υιού αυτού, υπεσχέθη πολλά ει τον Ολύμπιον Δία. Οθεν και εφιέρωσεν αυτά , αφ’ ού ιατρεύθη ο υιός αυτού. Ηροδότ. Πολύμν.170 & Παυσαν. Αυτόθι Κε’
2/ Κανείς δεν είναι υπέρ της δουλείας που ήτο στίγμα της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας, όμως για την εποχή εκείνη όπου εβασίλευε η καθολική δουλεία στην Ανατολή η δουλεία της Αθηναϊκής δημοκρατίας ήτο ότι είναι σήμερον το καθεστώς των μεταναστών εργατών. Οι δούλοι τότε μπορούσαν να έχουν κατοικία, να δημιουργούν πλούτο, να καταγγέλλουν τυχόν κακομεταχείρηση από το αφεντικό τους κ.α. Το μόνο που δεν μπορούσαν είναι να απολαμβάνουν τα πολιτικά δικαιώματα των Αθηναίων πολιτών. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που δόθησαν πολιτικά δικαιώματα και τιμές σε δούλους διότι ανεδείχθησαν ήρωες στον πόλεμο ή καταξιώθηκαν στην τέχνη και στα γράμματα.
3/ Ο Νόμος της Σισάχθειας
Τουλάχιστον οι Αθηναίοι είχαν   φτιάξει νόμο για την απελευθέρωση των δούλων και ήτο γραμμένος σε πλάκα έξωθεν του ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς. Αντίθετα οι δυτικοί διατήρησαν τη δουλεία άνω των 2.000 χρόνων και την κατήργησαν μόλις    τον περασμένο αιώνα   ]

Ο δε Ηρόδοτος λέγει αυτόν Σμίκυθον. Τα επιγράμματα μάλιστα ωνόμαζον και τον πατέρα αυτού , Χοίρον. Ταύτα δε τα αφιερώματα ελέγοντο μεγάλα αφιερώματα του Σμικύθου, όσα κατεσκεύασεν ο Γλαύκος, και μικρά, όσα ετεχνούργησεν ο Διόνυσος.
[ Η Ιστορία του Σμικύθου που από δούλος έγινε πάμπλουτος   με μεγίστη επιρροή στο κατεστημένο της Ελλάδος, φανερώνει ότι σφάλλουν όσοι ομιλούν καταφρονητικά για την δουλεία στον Ελληνικό κόσμο . Οι δούλοι στο μόνο που υστερούσαν ήτον τα πολιτικά δικαιώματα και αυτά μπορούσαν να τα αποκτήσουν υπό προϋποθέσεις. Εάν έκαναν πατριωτικές ή άλλες   διακεκριμένες πράξεις υπέρ της πολιτείας(πράξεις ανδραγαθείας, διάκριση στον καλλιτεχνικό τομέα κ.ο.κ). Πολλάκις αποκτούσαν περισσότερα χρήματα και από τους Ελληνες πολίτες, όπως συνέβη με τον Σμίκυθον]

Η Απτερος Νίκη κατοικούσε στην Ολυμπία

Πλησίον δε τούτων ήτον άγαλμα της Αθηνάς με περικεφαλαίαν και την αιγίδα ενδεδυμένον, αφιέρωμα των Ηλείων και έργον Νικοδάμου του Μαιναλίου. Η δε Μαίναλος ήτον πόλις της Αρκαδίας. Πλησίον δε της Αθηνάς ήτον η Νίκη άπτερος, αφιέρωμα των Μαντινέων και έργον του Καλάμιδος. Πλησίον δε των μικρών αφιερωμάτων του Σμικύθου, ήτον τα άθλα του Ηρακλέους. Του Λέοντος, της Υδρας, του Κερβέρου και του Κάπρου, αφιερώματα των Ηρακλεωτών του Πόντου, τα οποία αφιέρωσαν αφ’ ου ελεηλάτησαν την χώραν των γειτόνων αυτών Μαρινδυανών. Αντίκρυ δε τούτων και πλησίον του Πελοπίου, ήτο και άλλα πολλά αγάλματα κατά σειράν.

Ο   Ιππος του Φόρμιδος με το Ιππομανές

            ζ. Μεταξύ τούτων ήτον και τα αφιερώματα του Φόρμιδος του Μαιναλίου, ο οποίος περάσας εις την Σικελίαν και γενόμενος στρατηγός του Γέλωνος, έπειτα και του Ιέρωνος, και ευδοκιμήσας, εις τας εκστρατείας, επλούτισεν τόσον, ώστε αφιέρωσεν πολλά αφιέρωματα και εις την Ολυμπίαν και εις τους Δελφούς. Εις την Ολυμπίαν ήτον δύο Ιπποι και πλησίον αυτών δύο Ηνίοχοι. Και ο μεν πρώτος Ιππος και ο Ηνίοχος ήτον έργον Διονυσίου του Αργείου. Ο δε δεύτερος Σίμωνος του Αιγινήτου. Ο πρώτος Ιππος είχε και επίγραμμα εις την πλευράν άμετρον ως εξής:
«Φόρμις ανέθηκεν Αρκάς Μαινάλιος, νυν δε Σιρακούσιος»
Ούτος ήτον ο Ιππος ο οποίος έλεγον ότι είχε το Ιππομανές(Θεόκριτ. Β’ και Σχόλ.G2) λεγόμενον χόρτον. Επειδή οι Ιπποι όσοι έβλεπον αυτόν , έφευγον τους κρατούντας ή ελαύνοντας αυτούς, συντρίβοντες πολλάκις και τα σίδερα, και ανέβαινον εις αυτόν ως μαινόμενοι, νομίζοντες ότι ήτον αληθινός, χρεμετίζοντες και άλλα τοιαύτα ποιούντες. Και μόλις με μεγάλην βία και ανάγκην δαρμού, απεχώριζον αυτούς εκείθεν. Τούτο δε νομίζει ο Παυσανίας τέχνασμα τινός Μάγου, αναφέρων και άλλο παράδειγμα τοιούτον. Ότι εις την Λυδίαν Μάγος τις άναπτε πυρ, μόνον διά τινων λέξεων βαρβαρικών.

[ Το Αγιο Φως της Ανατολής
Πυρ ανάβει και ο αρχιερεύς στον Πανάγιο Τάφο στην Ιερουσαλήμ ως εκ θαύματος , το λεγόμενον « άγιο φως» της Αναστάσεως. Θα μου πείτε ότι και στην Ολυμπία ανάβουν την ιερή φλόγα. Όμως δεν είναι το ίδιο διότι η ιερή φλόγα ανάβει με την επενέργεια των φυσικών δυνάμεων, ήτοι της συγκεντρώσεως των ακτίνων του Ηλίου με την βοήθεια κοίλου κατόπτρου, και όχι ως εκ θαύματος από κάποιον υπερφυσικό Γιαχβέ. Και το σπουδαιότερο όλων ανάβει ενώπιον των πολιτών και όχι εν κρυπτώ και παραβύστω]

            Έχουν τα Αγάλματα Ευθύνη ;

Πλησίον δε τούτων ήτον και ο ανδριάς του Φόρμιδος, μαχόμενος με τρεις εχθρούς, αφιέρωμα τινός Λυκόρτα Συρακουσίου και φίλου αυτού. Πλησίον δε τούτων ήτον ο Ερμής χλαμύδα ενδεδυμένος, κυνήν έχων εις την κεφαλήν, και κριόν υπό την μασχάλην, εφιέρωμα των Φενεατών της Αρκαδίας. Και έργον του Ονατά. Και πλησίον τούτου άλλος Ερμής κυρήκειον έχων, αφιέρωμα Γλαυκίου τινός Ρηγίνου, και έργον Κάλλωνος του Ηλείου. Αφιέρωσαν δε και οι Κερκυραίοι βουν χαλκούν. Εις τούτον τον βουν ανέβη ποτέ έν παιδίον και έπαιζε. Και παίζον εκτύπησε την κεφαλήν αυτού εις τον χαλκόν, και μετ’ ολίγας ημέρας απέθανεν. Οθεν οι Ηλείοι ήθελον να εκβάλωσι τον βουν έξω της Αλτεως, ως αίτιον φόνου. Ο χρησμός όμως είπε να κάμουν, τα συνηθισμένα εις του ακουσίους φόνους καθάρσια, εις τον βουν, και να τον αφήσωσιν εκεί.
[   Οι Ελληνες τότε εσκέπτοντο πολύ πιό ώριμα από τους σημερινούς, οι οποίοι μετά από κάθε καθεστωτική αλλαγή αφαιρούν τα αγάλματα και εξαφανίζουν τα ιστορικά μνημεία και κειμήλια , ωσάν αυτά να μην είναι η ιστορική κληρονομιά μιάς συγκεκριμένης περιόδου-ανεξαρτήτως αν αυτή είναι ευχάριστη ή δυσάρεστη στην κρατούσα κατάσταση]
Ητον δε εις την Αλτιν και πλάτανοι προς την μέσην του περιβόλου, και υπό κάτω εις τους πλατάνους αφιέρωσαν οι Ηλείοι τρόπαιον χαλκούν εκ των Λακεδαιμονικών λαφύρων. Ητον και άλλος Ανδριάς αφιέρωμα των Μενδαίων, έχων και επιγραφήν τοιαύτην
«Ζηνί θεών βασιλεί μ’ ακροθίνιον ενθάδ’ έθηκαν Μενδαίοι,
Σίπην χερσί βιασσάμενοι»
Οίον οι Μενδαίοι κυριεύσαντες την Σίπην μ’ αφιέρωσαν εις τον Δία, ως ακροθίνιον. Οι δε Μενδαίοι ήτον Ιωνες, κατοικούντες εις την Θράκην πλησίον της Αίνου.
[Εξ αυτού καταφαίνεται η από αρχαιοτάτων χρόνων παρουσία των Ελλήνων στην Θράκην, η οποία ήτο μέρος του Ελληνικού κόσμου, όπως η Κρήτη, η Πελοπόννησος κ. ο. κ]

[Αγών δρόμου προς τιμήν των Νυμφών

Ο Αμφισσος εβασίλευε εις την Δρυοπία και έκτισεν την πόλιν Οίτην, την οποίαν ονόμασεν έτσι από το όρος της Οίτης. Εκεί δε πλησίον έκτισε και ναόν του Απόλλωνος και εκ του ναού τούτου ήρπασαν οι Νύμφες την μητέρα του Απόλλωνος , και την έκαναν αθάνατη. Κατόπιν δε τούτου έκτισε και ναόν των Νυμφών, κατέστησε δε και αγώνα δρόμου προς τιμήν αυτών, ο οποίος εωρτάζετο μέχρι ων νεωτέρων χρόνων εις την Δρυοπίαν. Στην εορτήν όμως αυτήν δεν ήρχοντο γυναίκες διότι εμαρτύρησαν δύο παρθένες την αρπαγήν της Δρυόπης . Αγώνες στην Ελλάδα εωρτάζοντο σε κάθε μέρος. Ετσι διαβάζομεν εις την ΩΓΥΓΙΑΝ , τόμ.Ε! σελίς 107 ότι ο Ιλος ο δεύτερος , μείνας διάδοχος , ήλθεν εις την Φρυγίαν, ένθα εωρταζεν]

Βαβαί σοι Ελλάς πως σε κατάντησαν

Δια την οικονομίαν δεν θα αναφέρθούμε στους θησαυρούς του Ναού που ήσαν πολυτιμότατοι και εκτυφλωτικοί σε τέχνη και καλλιτεχνική αξία. Όμως σαν επιμύθιον θα αναφέρουμε αυτά που γράφει ο Αθανάσιος Σταγειρίτης στην ΩΓΥΓΙΑΝ τόμος Α!, σελίς 113 . Κι’ αυτό για να δώσουμε μια μικρά γεύση του υψηλοτάτου πολιτισμού της Ελλάδος σε πανάρχαιες εποχές , τότε που ο λοιπός κόσμος ζούσε είτε στα δάση, είτε στα σπήλαια, είτε τέλος κάτω από την ανατολική δεσποτία και δουλείαν.
«Η Ελλάς ήτον όλη Ναός και κήπος ουχί απλώς, αλλ’ επιμελώς και φιλοτέχνως κεκαλλωπισμένος. Αν ανέβαινες εις τον Παρνασσόν , εύρισκες   αυτόν πολυτελέστερον του πύργου της Βαβυλώνος, κατά την φιλοτεχνίαν. Αν οδοιπόρεις από μιάς πόλεως εις την άλλην, εύρισκες πανήγυριν εις τον δρόμον λαμπράν. Αλλού έβλεπες Ναόν, αλλού βωμόν, αλλού άλσος Ιερόν, αλλού πηγήν Ιεράν, αλλού Ανδριάντας, αλλού Ηρώα, αλλού τάφους, αλλού στήλας και αλλού άλλα, περιποιημένα και κεκαλλωπισμένα, Ελληνικώς. Και αν δεν πιστεύομεν τον Παυσανίαν, συμβουλεύομεθα και τον Κικέρωνα, όστις λέγει, ότι εις την Ελλάδα, εις κάθε βήμα ευρίσκεις πράγμα αξιοθέατον.
Βαβαίσοι , Ελλάς! πούσοι ταύτα ; τις σε κατεσπάραξε ; τις σε απεστέρησε τα έργα των τέκνων σου ; τις σε κατέστησεν ερημίαν ; Ο Νέρων ήρπασε πρώτος πεντακοσίους Ανδριάντας χαλκούς εκ του Ναού των Δελφών μόνον, συν τούτοις και τον Ανδριάντα του Οδυσσέως (Ηλιακ. Πρώτ. Κ’ε. 5 Κεφ. 3) Οστις καύσας πρότερον την Ρώμην, εγύμνωσεν ύστερον την Ελλάδα, δια να καλλωπίση αυτήν πάλιν. Τοιούτους καλλωπισμούς είχον και αι αποικίαι των Ελλήνων πανταχού. Η Ιταλία, Σαρδηνία, Σικελία, Κυρήνη, Ιωνία, και Αιολίς μέχρι της Ηραλείας του Πόντου. Επειδή έργον των Ελλήνων ήτον πρώτιστον και πάτριον, να καταδιώκωσι και εξολοθερεύωσι την αγριότητα και βαρβαρότητα. Αφιέρωναν δε τινές και τα εργαλεία αυτών, ότε δεν εδύναντο να μεταχειρισθώσιν αυτά πλέον. Ως ο Κίνυρις ο Αλιεύς το δίκτυον, εις τας νύμφας, η Λαίς το κάτοπρον εις την Αφροδίτην …Ο Βιτρούβιος θαυμάζει τέσσαρας Ναούς κτισμένους εκ μαρμάρων…..Εχρημάτισαν τα πρώτυπα και οι κανόνες των τριών τρόπων της τεκτονικής : Του Δωρικού, Ιωνικού και Κορινθιακού. Πρώτος δε τούτων ήτον   της Εφέσου, και δεύτερος του Απόλλωνος εις την Μίλητον, αμφότεροι Ιωνικού τρόπου. Και τρίτος της Δήμητρος και Περσεφόνης εις την Ελευσίνα, του Δωρικού τρόπου(αρχιτέκτων ο Ικτίνος που αρχιτεκτόνισε την Ακρόπολιν) Τέταρτος δε ήτον ο Ναός του Ολυμπίου Διός εις τας Αθήνας, κατά τον Κορινθιακόν τρόπον. Οι καλλωπισμοί όμως και η μεγαλοπρέπεια των αφιερωμάτων ήτον ανυπέρβλητοι εις τον εν Δελφοίς Απόλλωνα, δια την υπόληψιν του μαντείου, και εις την Ηλιδα του Ολυμπίου Διός, δια τον Ολυμπιακόν αγώνα και την κοινήν σύνοδον ων Ελλήνων..»

Ελληνες και Βάρβαροι σε μια αέναη Γιγαντομαχία

Επιγραμματικώς θα απαντήσουμε στα ερωτήματα που έθεσε ο συγγραφεύς. «Η Δυτική βαρβαρότητα και η Ανατολική δεσποτία και θεοκρατία εφθόνησαν τους πολιτισμένους Ελληνες και επέπεσαν μετά μανίας να τον καταστρέψουν . Όμως οι δυστυχείς δεν υπελόγισαν ότι ο μοναδικός στον κόσμο πνευματικός πολιτισμός και ο τρόπος ζωής των Ελλήνων, παρά τις καταστροφές που του προξένησαν και του προξενούν ακόμη, δεν φυλακίζεται, δεν καταστρέφεται , δεν πεθαίνει , αλλά συνεχίζει να ζει ζωήν αιώνια, να αναπτύσσεται και να ξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, διότι αυτός και μόνον μπορεί να βγάλει την ανθρωπότητα από τα σημερινά σκοτάδια και αδιέξοδα στο ξέφωτο του πολιτισμού».
Τους Ελληνικούς καλλιτεχνικούς θησαυρών τους κατέστρεψαν οι   Ρωμαίοι και οι Χριστιανοί. . Οι μεν πρώτοι για να στολίσουν την Ρώμη και τις επαύλεις τους οι δε δεύτεροι για την   ανέγερση χριστιανικών ναών και την στερέωση της λατρείας τους που αλλιώς δεν μπορούσε να επικρατήσει ειμή μόνον δια της βίας. Σε πλείστες περιπτώσεις τα μάρμαρα ερρίφθησαν στα ασβεστοκάμινα για την κατασκευή ασβέστη. Τα χάλκινα αγάλματα τα έλειωσαν και κατασκεύασαν κανόνια , ενώ μεγάλη ποσότητα χαλκού χρησιμοποίησαν για την κατασκευή του τρούλου του Αγίου Πέτρου.(Βανιέρ. Α. 407)
Όμως ΗΕΛΛΑΔΑΠΟΤΕΔΕΝΠΕΘΑΙΝΕΙ

ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΤΑ ΩΓΥΓΙΑΝ

Περί Αιτιών των Αγώνων , Αγωνισμάτων, και του Σταδίου

            Οι αγώνες είχον την αυτήν αρχήν και αιτίαν, ήν είχε και η θρησκεία. Επειδή όπου εγίνετο εορτή, εκεί και αγών , και όπου αγών , εκεί και θυσία και εορτή τινός θεού. Οθεν ήσαν αφιερωμένοι εις θεούς , και εωρτάζοντο εις τιμήν αυτών . Τινές δε και εις τιμήν Ηρώων, προς ανάμνησιν ανδρίας και αρετής. Και όταν παρατηρηθεί πολιτικώς το αποτέλεσμα πάντων των εθίμων, ευρίσκεται η πολιτική σύνεσις των Ελλήνων αμίμητος και απαραδειγμάτιστος, ήτις είδεν οξυδερκέστατα τας κλίσεις των ανθρώπων , και έδωκεν αυτοίς στάδιον απόλυτον και απεριόριστον, εις ενάσκησιν και έκτασιν των κοινώς ωφελίμων και καλών , και περορισμόν αβίαστον και αυτόματον των κακών και βλαβερών.
[1/ Πρωτοπόροι οι Ελληνες στον Πολιτισμό
Δια της λέξεως «απαραδειγμάτιστος» ο συγγραφεύς θέλει να τονίσει ότι κανείς λαός πριν από τον Ελληνικόν δεν είχεν επινοήσει ένα τέτοιο έθιμο, αλλά πρώτοι οι Ελληνες το ανεκάλειψαν και το έβαλαν στην ζωή τους δια τους λόγους που εξηγεί αυτός. Αλλά και όταν   παρεδόθη στην Δύση η ιδέα των Ολυμπιακών Αγώνων μέσα σε 100 χρόνια τους αλλοίωσαν και τους εμπορευματοποίησαν, έτσι ώστε η συνέχιση τους κάτω από το ίδιο πρίσμα να είναι προβληματική.
2/ Η Εμπορευματοποίηση των αγώνων
Η συνεχής και ραγδαία διόγκωση των δαπανών από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα κάνει προβληματική αν όχι και αδύνατη την διοργάνωση τους στο μέλλον , εκτός από τις πολύ πλούσιες χώρες. Αλλά και αυτές ενδέχεται να μην είναι και τόσο πρόθυμες να τους αναλάβουν στο μέλλον αν τα αναμενόμενα κέρδη   δεν είναι τα προσδοκόμενα σε σχέση με τις δαπάνες
3/ Η Τρομοκρατία εχθρός των Ολυμπιακών αγώνων
Ο παράγων « τρομοκρατία» διογκώνει τις δαπάνες ασφαλείας σε αστρονομικά ύψη( $ 1 δισεκατομμύριο δολάρια κόστισε στην Αθήνα) και χαλάει το κλίμα της εκεχειρίας, της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ των λαών, διότι ουδείς μπορεί να εγγυηθεί την πλήρη ασφάλεια]

            Ολυμπία, ο ένδοξος στίβος του Εθνους των Ελλήνων

Ίνα δε ανάψει το πυρ της φιλοτιμίας εις όλας τας ψυχάς των Ελλήνων , εσύναζεν αυτούς εις τα Ολύμπια, ίνα βλέπωσι τους επιμελείς τιμωμένους και δοξαζομένους, ευφημουμένους, και χειροκροτουμένους υπό πάντων των Ελλήνων . Ώστε λέγουσι τινές , ότι ήτον ενδοξότερος ο Αθλητής εις τα Ολύμπια , παρά ο θριαμβεύων εις την Ρώμην. Οθεν ήτον ανάγκη να επιμελώνται , να εξασκώνται , και να γυμνάζονται οι ανδρείοι , και οι φιλολόγοι και τεχνίται, ίνα τιμηθώσιν εις τον ένδοξον αγώνα του γένους. Επειδή ο έπαινος των ομογενών είναι ένδοξος. Ο δε νους ο πολιτικός ήτον , η έξαψις της φιλοτιμίας προς τα καλά, η αυτόματος και αβίαστος άσκησις προς ευρρωστίαν σώματος, και καρτερίαν εις τους πολέμους, εις αύξησιν της φιλολογίας και των τεχνών ,και ουχί εις απόλαυσιν πλούτου . Διότι τα βραβεία ήτο κλώνος ελαίας. Αλλά ο κλώνος ούτος ήτον δώρον του γένους αρετής ένεκα, και το βάρος και η τιμή αυτού υπερέβαινε πάντα τα πλούτη , και τους θησαυρούς της οικουμένης.

Οι Αθλητές, οι ευγενείς του γένους

Οθεν οι αθλητές εθεωρούντο ως αξιωματικοί και ευγενείς του γένους, επιφανείς και περίβλεπτοι, έχοντες ελευθέρας παντού τας πρώτας καθεδρίας εις τα θεάματα, και άλλας τιμάς ανηκούσας εις την ομοφωνίαν του γένους . Διότι ό,τι τιμήσει το γένος ομοφώνως , εκείνον γίνεται και θεωρείται έντιμον. Και ό,τι σέβεται το γένος ομοφώνως, εκείνο είναι Ιερόν, επειδή η δύναμις της ομοφωνίας αυτού είναι ακαταμάχητος, και ανυπέρβλητος, και ό,τι θελήσει εκείνο γίνεται αμετάτρεπτον.
[ Η δημοκρατική αντίληψη των Ελλήνων
    Εξ αυτού φαίνεται η βαθυτάτη δημοκρατική αντίληψη των Ελλήνων, των οποίων οι θεσμοί είχαν την κοινήν ομοφωνία και δεν ήσαν προιόν εκ των άνω επιβολής, όπως συμβαίνει σήμερον . Πολλώ δε μάλλον οι θεσμοί των Ελλήνων δεν ήσαν   προιόν μιμητισμού και εισαγωγής των εκ του εξωτερικού , όπως κάνουν σήμερον οι ξενολάγνοι συμπατριώτες μας. Για να γίνει όμως όλη αυτή η πολιτική παιδεία και αρετή κτήμα του λαού πέρασαν αρκετές χιλιάδες χρόνια και δεν ξεπήδησαν εν μια νυκτί όπως η Αθηνά από την κεφαλή του Δία]
Δια τούτο θεωρείται και αυτή η πολιτική εις τα κοινάς συνελεύσεις και πανηγύρεις των Ελλήνων. Ινα γνωρίζητε το γένος , να κοινολογεί    τας ιδέας και τα συμφέροντα αυτού, φιλιούμενον , και προσοικοιούμενον, εξ ων ήρτηται η ομοφωνία.

Κατεδάφιζαν τα Τείχη για τους Ολυμπιονίκες

Πρώτον μεν εστέφοντο, και εκηρύττοντο οι νικηταί εκεί εις την πανήγυριν,είχον και ελευθέραν τράπεζαν εις το Πρυτανείον. Οτε δε επέστρεφον εις την πόλιν αυτών, υπεδέχοντο με θρίαμβον , κατεδάφιζον και τα τείχη της πόλεως οι πολίται, δηλούντες, ότι οι τοιούτοι πολίται δεν χρειάζονται τείχη. Τινές πόλεις έτρεφον αυτούς και δημοσίως, ως και αι Αθήναι. Των δε Σπαρτιατών οι Αθληταί ίσταντο πλησίον του βασιλέως εις τας πολεμικάς παρατάξεις. Ο μεν άπαξ νικήσας και στεφθείς , ενομίζετο ευδαίμων , ο δε πολλάκις , ευδαιμονέστερος , ώστε ανωτέρα ευδαιμονία δεν ενομίζετο άλλη.
[1/ Οι Αθλητικοί Αγώνες της Φρυγίας
Ο θεσμός των αγώνων δεν ίσχυε μόνον για τους Ελληνες της κυρίως Ελλάδος . Αγώνες ετελούντο σε όλο τον Ελληνικό κόσμο   και σ’ αυτόν ανήκε   η Φρυγία και άλλες επαρχίες της Μικράς Ασίας και της Μεσογείου . Θα αναφέρουμε ένα περιστατικό από τον αγώνα που έκανε ο βασιλεύς της Φρυγίας . Στον αγώνα αυτόν ενίκησε στην πάλη ο διάδοχος του θρόνου Ιλος και έλαβεν από τον βασιλέα βραβείον πενήντα νέους, και πενήντα παρθένους, και μίαν βουν ποικίλην. Εδώ παρατηρούμεν   τις επιρροές της Ανατολής στο θέμα της βραβεύσεως των νικητών. Σύμφωνα με τον χρησμόν όπου θα έπεφτε η αγελάδα θα έπρεπε να κτίσει πόλιν. Αυτή έπεσε στον λόφον της Ατης και δια τούτο έκτισε εκεί το Ιλιον, το οποίον επήρε το όνομα του από τον Ιλον. Η συμβολική σύνδεση της Ατης με το Ιλιον εξηγεί την καταστροφή του κατά τον Τρωικό Πόλεμο.
2/ Οι Αγώνες προς τιμήν του Κυζίκου
Οι Αργοναύτες λόγω θαλασσοταραχής προσορμίσθησαν το βράδυ στην ακτή της Κυζίκου. Οι κάτοικοι της Κυζίκου Δολίονες, νομίσαντες ότι έκαναν επιδρομή οι Πελασγοί, έδωσαν σφοδρή μάχη, όπου εφονεύθη ο βασιλεύς τους Κύζικος, ένας χαριέστατος νέος και νεόνυμφος. Όταν ξημέρωσε εννόησαν το λάθος και έθαψαν αυτόν Αργοναύτες και Δολίονες με τιμές, οι δε Αργοναύτες εκούρευσαν και την κόμην αυτών εις ένδειξη πένθους. Μάλιστα η γυνή του Κυζίκου εκρεμάσθη, διότι δεν υπέφερε το πένθος. Να σημειωθεί ότι    Δολίονες και Αθηναίοι είχον αμοιβαία φιλία.. Προς τιμήν αυτού εόρτασαν και επιτάφιον αγώνα. Οι Πελασγοί ανήκαν στα Ελληνικά φύλα ,διότι και οι Ελληνες ήσαν Πελασγοί. Ωστόσο λόγω της απομονώσεως των διαφόρων φύλων είχαν και διάφορο βαθμό πολιτισμού.
3/ Η Αλαζωνία του Αμυκου
Μετά την Κύζικο η Αργώ έπλευσε στη χώρα των Κεβρύκων , στον Αστακυνόν κόλπον,(το σημερινό Ισμίτ) Ο βασιλιάς τους Αμυκος ήτο άριστος πύκτης και συνήθιζε να καλεί σε πυγμαχία τους ξένους, όπου τους εφόνευε. Εκάλεσε λοιπόν και τον άριστον πύκτην των Αργοναυτών Πολυδεύκην, ο οποίος τον εφόνευσε. Τούτο όμως ηρέθισε τους Βέρβρυκας και ώρμησαν επί των Αργοναυτών, οι οποίοι έδωσαν σφοδρή μάχη για να διαφύγουν. Οι Βάρβαροι δεν ανέχονταν να νικήσει άλλος εκτός από τον βασιλιά τους   ]

Υπεράνθρωπα έργα έκαναν οι Ελληνες

            Ο δε εν εκάστω αγώνι στεφόμενος, ενομίζετο ανώτερος της ανθρωπίνης φύσεως. [ Επί τη βάσει αυτού του ηρωικού πνεύματος οι Ελληνες έπλασαν τους βασιλείς και τους Θεούς τους ως ικανούς να κάνουν υπεράνθρωπα θαύματα, όπως λ. χ ο Ατλας , που σήκωσε τη Γη επί των ώμων του. Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία , μετά τον θάνατο του Υπερίωνος ο Ατλας και Κρόνος εμοίρασαν το βασίλειο . Και ο μεν Ατλας έλαβε τις ωκεάνιες κτήσεις πέριξ του Ατλαντικού, και εξ αυτού ωνομάσθησαν οι εγχώριοι Ατλάντιοι, ο ωκεανός Ατλαντικός και το όρος Ατλας της Μαυριτανίας. Ο Ατλας ήτο ξακουστός αστρονόμος και ο πρώτος που επενόησε την ουράνια σφαίραν και γι’ αυτό εμυθολογήθη ότι εκράτει τον Ουρανό στους ώμους του. Ο Κρόνος έλαβε το Ανατολικό βασίλειο]

            Οι Ολυμπιονίκες Τιμή για την Πόλη

            Ετιμάτο δε και η πόλις, οι πολίται, συγγενείς και γονείς αυτών(των ολυμπιονικών). Ώστε οι μεν συγγενείς ελέγοντο μακάριοι , οι δε γονείς τρισμακάριοι. Ενδοξότατοι δε ήσαν οι Ολυμπιονίκαι Ετι δε εδίδετο και μισθός ετήσιος υπο των πόλεων αυτών, ως ενομοθέτησε ο Σόλων, να δίδωσιν οι Αθηναίοι, εις μεν του Ολυμπιονίκας, πεντακοσίας δραχμάς, εις τους Ισθμιονίκας δε μόνον εκατόν. Η τιμή των αθλητών δεν ήτον πρόσκαιρος, αλλά και αιώνιος. Επειδή έστηναν και ανδριάντας αυτών με επιγραφάς. Εγραφαν και τα ονόματα αυτών εις τα χρονικά τας Ολυμπιάδας καλουμένας, ούτως «Επ’ άρχοντος Αθήνησι Καλλιάδου ήχθη Ολυμπιάς πέμπτη προς ταις εβδομήκοντα, καθ’ ήν ενίκα στάδιον Ασυλος ο Συρακούσιος» Εν εκάστη γαρ Ολυμπιάδι έγραφον τον άρχοντα των Αθηνών, και τους νικητάς των αγώνων, ως βλέπωμεν πανταχού εις τους Ιστορικούς(Διόδωρ. Ια’. Α’ )

            Η αρχή των Αγώνων εις την Ηρωικήν Εποχήν

            Αγνοείται   ακριβώς τις ήτον ο πρώτος ευρετής των αγώνων, πλην εις την Ελλάδα φαίνεται η αρχή αυτών κατά τον Ηρωικό αιώνα. Ο Υγίνος αριθμεί δεκαπέντε τοιούτους μέχρι του Αινείου, αλλ’
Οι τέσσαρες πρώτοι δεν σώζονται και έτσι αρχίζουμε από τον πέμπτον.
Πέμπτον, λέγει τον Δαναό, όστις   κατέστησεν αγώνα εις τους γάμους των θυγατέρων αυτού.
Εκτον, δε λέγει τον Λυγκέα γαμβρόν του Δαναού, όστις κατέστησεν άλλον εις το Αργος της Αργείας Ηρας.
Εβδομον, τον Περσέα, όστις εώρτασεν αγώνα επιτάφιον του Πολυδέκτους
.[1/   Οι Αγώνες χάνονται στα βάθη της προιστορίας
Ο Δαναός έζησε ~ 35.000 προ εποχής( Π. Ε) . Αυτός απέκτησε 50 κόρες , τις λεγόμενες Δαναίδες, εξ αυτών οι 4 απεκτήθησαν από την γυναίκα του Ευρώπη, ενώ οι λοιπές από άλλες γυναίκες . Σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία, ο Δαναός με τις θυγατέρες του ζούσε στην Αίγυπτον . Επειδή έλαβε χρησμό ότι θα δολοφονηθεί από τους 50 γιούς του αδελφού του ναυπήγησε πλοίο με πενήντα κωπηλάτες και έφυγε από την Αίγυπτον με προορισμό το Αργος. Κατά τον πλουν σταμάτησε στην Λίνδο , όπου οι κόρες του έκτισαν ναό το ναό της θεάς Αθηνάς.. Εφθασε στο Αργος και ο βασιλεύς του Αργους Γελάνωρ του παρέδωσε το βασίλειο, ύστερα από ένα επιτυχημένο μεγάλο ρητορικό αγώνα που είχε μαζί του. Αμέσως μετά θέλησε να παντρέψει τις κόρες του Δαναίδες. Τότε παρουσιάσθηκαν οι 50 γιοί του αδελφού του. Ο Δαναός όμως είπε στις κόρες του να τους θανατώσουν το πρώτο βράδυ.
2/ Οι Δαναΐδες σκότωσαν τους άνδρες τους πλην Υπερμνήστρας
Όλες υπάκουσαν   πλην της Υπερμνήστρας , η οποία δεν θέλησε να θανατώσει τον Λυγκέα (αναφέρεται στις Ικέτιδες του Αισχύλου) Και για να επαληθευθεί ο χρησμός ο Λυγκεύς εθανάτωσε τον Δαναό. Στο Αργος υπήρχαν ιερά του Λυγκέως και στο μέσον ο τάφος του Δαναού. Από τότε τους Αργείους απεκάλεσαν Δαναούς και υπάρχει και η αρχαία Λατινική ρήση «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» Ενώ λοιπόν ο Δαναός ήτο ο πέμπτος που έκανε   Αγώνες , δεδομένου ότι τους τέσσαρες πρώτους δεν τους γνωρίζουμε, μπορούμε κάλλιστα να αντιληφθούμε πόσο παλαιοί είναι οι αγώνες. Επομένως εξ αυτών εξάγεται ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ακόμη πιο παλαιοί από τον Ηρακλή τον 5 ον όστις φέρεται ιδρύσας αυτούς. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο Πυθιακός αγών ήτο αρχαιότερος όλων, άρα προυπήρχε όλων και ανάγεται σε χρονολογία προ των τεσσάρων αγνώστων ηγεμόνων.
3/ Ζευς και Δανάη γεννούν τον Περσέα
Σύμφωνα με την αρχαιολογίαν λέγεται ότι ο Ζευς μεταμορφωθείς σε σε χρυσή βροχή εισήλθε στον θάλαμο της και η Δανάη εγέννησε τον Περσέα. Όταν άκουσε το κλάμα του παιδιού ο πατέρας της Ακρίσιος την μεν τροφό της εφόνευσε την δε Δανάην έφερε στο βωμό του Ορκίου Διός, για να ομολογήσει με ποιόν είχε κάνει το παιδί. Εκείνη ομολόγησε ότι το είχε κάνει με τον Δία. Τότε οργισθείς ο Ακρίσιος έκλεισε αυτήν και το βρέφος σε κιβώτιον και το έρριψε στη θάλασσα. Φοβηθείς δε τον χρησμόν, που έλεγε ότι θα φονευθεί από τον Περσέα,   επήγε στον βασιλιά Τεύταμον στη Λάρισσα, ο οποίος εόρταζε αγώνα γυμνικόν προς τιμήν του πατρός του. Αγωνισθείς δε εκεί ο Περσεύς , εφόνευσε ακουσίως τον Ακρίσιον με τον δίσκον, χωρίς να γνωρίζει ότι ήτο θετός του πατέρας. Ετσι εξεπληρώθηκε ο χρησμός. β/ Εκ αυτού συνάγεται ότι από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλη την Ελλάδα διεξήγοντο γυμνικοί αγώνες και δεν ήτο ένα τοπικό γεγονός για την Ολυμπία, Ισθμό, Νεμέα και Δελφούς]
Ογδοον, δε λέγει τον Ηρακλέα, όστις κατέστησεν τον Ολυμπιακόν αγώνα , εις τιμήν του Πέλοπος.
[1/ Οι Αθλοι του Ηρακλέους
Μεταξύ των άθλων του Ηρακλέους συγκαταλέγεται και η αρπαγή των χρυσών μήλων των Εσπερίδων. Τα μήλα αυτά που ήσαν αφιερωμένα στην Αφροδίτη υπήρχαν σε ωραίους κήπους και τα εφύλασσον οι Νύμφες. .Κατ’ άλλους η Γη εδώρησε τη μηλιά στους γάμους της Ηρας με το Δία , η οποία έκανε χρυσά μήλα. Για μεγαλύτερη ασφάλεια διώρισαν και τον Εσπέριον Δράκοντα να τα φυλάει. Ο Ηρακλής όμως φονεύσας τον Εσπέριο Δράκοντα έλαβε τα μήλα. Ενεκα τούτου οι Εσπερίδες λυπήθηκαν σφόδρα και απέφευγαν πλέον τους ανθρώπους. Προφανώς ο μύθος αυτός συμβολίζει την μετάβαση των αρχαίων Ελλήνων στις χώρες του Ατλαντικού προς απόκτηση χρυσού και άλλων πολύτιμων μετάλλων, ως αναφέρουν ιστορικές, αρχαιολογικές και άλλες μαρτυρίες]
Ενατον δε λέγει τον Νεμεακόν, ον κατέστησαν οι επτά ηγεμόνες, επιτάφιον του Αρχεμόρου.
Δέκατον, δε τον Ισμιακόν, ον κατέσησεν ο Ερατοκλής , ή ο Θησεύς. Ενδέκατον, δε των Αργοναυτών επιτάφιον του Κυζίκου.
Δωδέκατον, δε του Ακάστου επιτάφιον του Πελίου.
Δέκατον τρίτον, εώρτασεν ο Πρίαμος εις τιμήν του Πάριδος επιτάφιον.  Δέκατον τέταρτον, δε τον Αχιλλέα , όστις εώρτασεν εν τω Τρωικώ πολέμω επιτάφιον αγώνα του Πατρόκλου.
Δέκατον πέμπτον, και τελευταίον λέγει τον Αινείαν, ότι εώρτασεν αγώνα του πατρός αυτού Αγχίσου. Δεν αναφέρει όμως τον Πυθιακό τον αρχαίοτατον όντα και εκείνον, και άλλους τινάς, και ίσως ανέφερεν τούτους εις την αρχήν του κεφαλαίου τούτου , όπερ απώλετο.(Διόδωρ. Μυθ. 273)
[ Οι Αθλητικοί Αγώνες των Αργοναυτών
Εκτός του αγώνος των Αργοναυτών προς τιμήν του Κυζίκου και του   με τον Αμυκον , στη χώρα των Βεβρύκων, οι Αργοναύτες εόρτασαν αρκετούς αγώνες , επί των οποίων θα αναφέρουμε .
α/ Στην Ιωλκόν, όπου εώρτασαν τον αγώνα του Πελίου
β/ Τον αγώνα του αποχωρισμού τους, όπου έκαναν γυμνικό αγώνα με εισήγηση του Ηρακλή. Εκεί έκαναν και ένορκον συμμαχίαν προς διατήρηση της φιλίας των και ώρισαν τον Ηρακλή επιμελητή του Αγώνος. Αυτή η συμμαχία είναι ο πρόδρομος της Εκκεχειρίας των Ολυμπιακών Αγώνων]

[1/ Οι Αγώνες ιδρύθησαν πολύ πριν από τον Ηρακλή
Εξ αυτών καταφαίνεται το μέγα ψεύδος ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες αρχίζουν από το 776 π. Χ. Ακόμη φαντάζει ψευδέστατον και αυτό που ως τώρα πολλοί πιστεύαμε, ότι οι αγώνες ιδρύθησαν από τον Ηρακλή και τους αδελφούς του Ιδαίους Δακτύλους. Εκ των ανωτέρω εμφαίνεται ότι προ του Ηρακλέους εκτελούσαν Αγώνες επτά γένη Ελλήνων, εκ των οποίων τα τέσσαρα πρώτα   έχουν χαθεί, διότι έχει πιθανόν χαθεί το σχετικό βιβλίο του Διοδώρου που τα περιείχε ή ήσαν τόσο παλαιοί ώστε εξέλειπαν από την μνήμη της προιστορίας . Το πέμπτο γένος που αναφέρεται από τον Υγίνο είναι του Δαναού, το έκτον του Λυγκέα και το έβδομον του Περσέα, πριν φθάσουμε στο όγδοο του Ηρακλέους. Αλλά και πάλι ο Αθανάσιος Σταγειρίτης λέγει ότι δεν αναφέρεται ο   αρχαιότατος Πυθιακός αγών και μερικοί άλλοι, που έχει υπ’ όψιν του ο πολυμαθέστατος συγγραφεύς της ΩΓΥΓΙΑΣ Αθανάσιος Σταγειρίτης.   Αρα η ημερομηνία ενάρξεως των αγώνων χάνεται στα βάθη της προιστορίας και δεν είναι υπερβολή να συμπεράνουμε ότι οι αγώνες έχουν ηλικία πολλές δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν , αφού η αρχαιολογική και ανθρωπολογική σκαπάνη συνεχώς μεταθέτει   σε πολλές χιλιετίες και εκατομμύρια χρόνια την ύπαρξη των Ελλήνων στην περιοχή. Η πιθανότερη ημερομηνία ενάρξεως των Αγώνων είναι αυτή των 45.000 ετών Π. Ε(«ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ», Δημήτριος Βαρδίκος, εκδόσεις ΑΤΤΙΚΑ) ]
Αλλοι δε έχουσιν άλλην γνώμην περί τινων τούτων, ως ρηθήσεται περί εκάστου. Επειτα δε κατέστησαν εις πολλάς πόλεις διαφόρους αγώνας, και κατά διαφόρους καιρούς μερικώς εωρταζομένους, ως είρηται πολλάκις, και ρηθήσεται έτι εν τοις οικείοις τόποις. Όμως τέσσαρες ήσαν οι επισημότατοι, τους οποίους εώρταζεν άπασα η Ελλάς. Ο Ολυμπιακός, Πυθιακός, Νεμεακός   και Ισθμιακός , ως λέγει και το εξής επίγραμμα
« Τέσσαρες εισίν αγώνες αν’ Ελλάδα, τέσσαρες ιεροί,
οι δύο μεν θνητών , οι δύο δ’ αθανάτων,
Ζηνός, Λητοίδαο, Παλαίμονος, Αρχεμόροιο.
Αθλα δε των κότινος, μήλα ,σέλινα, πίτυς»
[ Ο Αθλητής Αρκεσίλαος
Εχρημάτισαν τέσσαρες Βάττοι και τέσσαρες Αρκεσίλαοι βασιλείς του Κυρήνης. Ο ένας εξ αυτών είναι ο Αθλητής Αρκεσίλαος , το οποίον υμνεί ο Πίνδαρος]
Επισημότατος δε τούτων ήτον ο Ολυμπιακός. Οθεν ο Πίνδαρος παραβάλλει τα τέσσαρα στοιχεία προς τους τέσσαρους αγώνες.
[1/ Η σημασία των τεσσάρων Αγώνων
Εκ τούτου βλέπουμε ότι τίποτα δεν εγένετο στον Ελληνικό κόσμο τυχαία. Όλα είχον ένα συγκεκριμένο σκοπό και επομένως είχον και ένα συγκεκριμένο συμβολισμό τον οποίον εμείς οι μεταγενέστεροι που χάσαμε την επαφή –λόγω   αφελληνισμού μας από τον Ιουδαιο-Χριστιανισμό- δεν είμαστε σε θέση να αποκρυπτογραφήσουμε. Τώρα τελευταία έχουν γίνει σοβαρές προσπάθειες αποκρυπτογραφήσεως του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και βρισκόμαστε έκθαμβοι μπρος σε ένα φωτεινό κόσμο που μας συναρπάζει. Οι τέσσαρες αγώνες, συνδέονται με την Ιεράν Τετρακτύν και τις τέσσαρες δυνάμεις του Σύμπαντος, τις τέσσαρες εποχές του έτους, τα τέσσαρα σημεία του ορίζοντος, κ. ο. κ]

Έπειτα προκρίνει των μεν στοιχείων το ύδωρ, κατά την δόξαν των φυσικών, των δε αγώνων τον Ολυμπιακόν προς δόξαν των αθλητών .

[   Υδωρ , το κυριότερο στοιχείο της φύσεως
Η αναφορά στο «ύδωρ προς δόξαν των φυσικών» εκφράζει μια σπουδαία επιστημονική αλήθεια αφού το 0, 9 % της φύσεως αποτελείται από υδρογόνον και το ατομικό βάρος του ύδατος είναι η μονάδα ]

Ο μεν τόπος εν ώ ηγωνίζοντο οι Αθληταί , ωνομάζετο στάδιον , επειδή είχεν σταδιαίον μήκος. Πλησίον δε του σταδίου εκάθηντο οι κριταί των αγώνων εις τόπον αρμόδιον, ίνα διακρίνωσι τους νικητάς. Περί δε το στάδιον ίσταντο, ή εκάθηντο οι θεαταί, εις τόπον κεχωρισμένον με έρυμα, τείχος , από του σταδίου.

Αγώνες δι’ ευρρωστείαν και ετοιμότητα προς πόλεμον

            Τα δε αγωνίσματα ήσαν πολλά και διάφορα, ώστε αναφέρουσι τινές πεντήκοντα πέντε είδη. Αλλά ταύτα ήσαν ιδιαίτερα κατά πόλεις γυμνάσματα, ένθα εγυμνάζοντο οι παίδες των πολιτών, ως είχον οι Αθηναίοι το Λύκειον και Κυνόσαργες, και άλλα. Και μάλιστα ο Αιλιανός λέγει, ότι οι Αθηναίοι επενόησαν ταύτα. Ετι δε εκεί συναριθμούνται και τα εν εορταίς ιδιαίτερα αγωνίσματα, ως είρηται. Λαμπαδηφορία, οινοπόσια, και άλλα. Ταύτα δε τα κοινά αγωνίσματα ήσαν κατά τινας οκτώ. Στάδιον, Δίαυλος , Δόλιχος, Οπλίτης, Πυγμή , Παγκράτιον, Πάλη, Αλμα. Προστιθεμένου δε και του Δίσκου, γίνονται εννέα. Επειδή όμως τινά τούτων έχουσι την αυτήν γύμνασιν και άσκησιν, ως η Πάλη, η Πυγμή και το Παγκράτιον, και ο Δόλιχος και Οπλίτης και ο Δίαυλος, ανάγονται εις πέντε. Και δια τούτο ωνόμασαν αυτά Πένταθλον, κατά τα εξής. Αλμα , ποδωκείην, δίσκον, άκοντα πάλην. Η πυγμήν, δρόμον , δίαλμα, δίσκον , πάλην. Η άλμα, πάλην , δίσκευμα, κοντόν , δρόμον. Η άλμα ποδός, δίσκου τε βολήν , και άκοντος ερωήν, και δρόμον, η δέ πάλην. Μία δε έπλετο πάσι τελευτή. Επειδή απέβλεπον πάντα εις τον αυτόν σκοπόν, εις ευρρωστείαν και άσκησιν προς τον πόλεμον.
            Ο μεν ούν δρόμος ήτον εις γύμνασιν του σώματος προς ταχύτητα και ευκινησίαν εις τας μάχας, εις τας συστροφάς του πολυάικος πολέμου, εις δίωξιν και φυγήν, και καρτερίαν εις τας εκστρατείας και οδοιπορίας, και άλλων τοιούτων αναγκαίων.
[Οι φάσεις της μάχης
Εξ αυτών καταφαίνεται ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας γνώριζαν άριστα τις διάφορες φάσεις του αγώνος και τις απαιτήσεις εκάστης φάσεως. Π. χ γνώριζαν ότι κατά τις φάσεις όπου υπήρχε ρευστότης στο πεδίον της μάχης , καθώς και στις φάσεις   της καταδιώξεως και του υποχωρητικού ελιγμού η ταχύτητα και η ευκινησία είναι το άπαν για να επιτύχουν]
Αυτή δε η αρετή της ταχύτητος ενομίζετο πολύ αναγκαία και ωφέλιμος. Οθεν ο Ομηρος λέγει ωκύπουν τον πολεμικότατον Αχιλλέα. Εν άλλοις δε λέγει.:
«Ου μεν γαρ μείζον κλέος ανέρος, όφρα κεν ήσιν,
Η ό,τι ποσσίν τε ρέξει , και χερσίν εήσιν»

Είδη δρόμου

Είδη δε του δρόμου ήσαν ταύτα : Δίαυλος , Δόλιχος , Στάδιον, Οπλίτης , Τέθριππος, Κέλης Απήνη, και Κάλπη.
Δ ί α υ λ ο ς μεν αγών ωνομάζετο, ότε έτρεχον δις εις το στάδιον οι αθληταί, επιστρέφοντες πάλιν εις το σημείον , όθεν ήρξαντο τρέχειν. Επειδή το στάδιον ωνομάζετο και αυλός. Οι δε αθληταί ούτοι εκαλούντο διαυλοδρόμοι.
Δ ό λ ι χ ο ς δε , ότε έτρεχον επτάκις, ή δωδεκάκις από της μιάς άκρας μέχρι της άλλης του σταδίου. Και ούτοι ωνομάζοντο Δολιχοδρόμοι.
Σ τ ά δ ι ο ν δε, ότε έτρεχον άπαξ μόνον από της μιάς άκρας μέχρι της άλλης. Ούτοι δε ωνομάζοντο Σταδιοδρόμοι, και η νίκη ενίκησε στάδιον.
Ο π λ ί τ η ς   δε, ότε έτρεχον ένοπλοι δηλονότι, έχοντες περικεφαλαίαν μόνον, ασπίδα, και κνημίδας, ίνα συνηθίζωσι το βάρος τούτων. Ούτοι δε ωνομάζοντο Οπλιτοδρόμοι, και η νίκη, ενίκησεν οπλίτην.
Τ έ θ ρ ι π π ο ς   δε, ότε έτρεχον με τέθριππα άρματα. Απήνη δε υπο δύο ημιόνων συρομένη άμαξα.
Κάλπη ήτο θήλεια ίππος, συρομένη μεταξύ των άλλων ίππων, και κατά τον τελευταίον δρόμον επήδων απ’ αυτής οι αναβάται εις τους άλλους ίππους και έτρεχον. Οθεν το καλπάζειν. Λέγεται δε και κάλπος.
Συνωρίς ήτο το άρμα με δύο ίππους, και Κέλης , ο τρέχων έφιππος. Και ταύτα μεν ήσαν τα δρομικά γυμνάσματα τα ενδοξότερα από πάντων νομιζόμενα. Επρεπεν άρα να έχουν πολλήν επιμονήν και υπομονήν οι αθληταί , ίνα διδάσκωσι και να γυμνάζωσιν εαυτούς τε και τους ίππους πολλούς χρόνους πρότερον, έπειτα να παρρησιασθώσιν εις το στάδιον της τοσαύτης δόξης.[ Σουίδ. Φαβωρίν. Και Πολυδεύκ. Γ’ . λ΄. Σπαγ. Εν Καλλιμάχ. Εις Παλλάδ. 23. ]

Τα Αλματα

Το δε Α λ μ α και Δ ί α λ μ α ήτον πήδημα πολυειδές. Ο τόπος, ή το σημείον, όπου έπρεπε να πατήσωσιν, ωνομάζετο βατήρ. Το δε άλλο σημείον, μέχρις ου έπρεπε να φθάσωσιν, εκαλείτο σκάμμα. Διότι ήτον χώμα εσκαμμένον εκεί. Οπερ η παροιμία, πηδάν υπέρ τα εσκαμμένα.[σ. σ Τούτο είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ακόμη ομιλούμεν και σκεπτόμεθα   Ελληνικά. Η φράση « υπεραίβει τα εσκαμμένα» λέγεται και σήμερον γι’ αυτούς που προχωρούν πέραν των αρμοδιοτήτων τους, σε ξένους χώρους. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει ακόμη ότι πάμπολλες από τις συνήθεις λέξεις που λέμε σήμερον προέρχονται από τον αθλητικό στίβο των αρχαίων προγόνων μας]  Ετι δε επήδων και προς ανήφορον, και κατήφορον, και προς τα άνω, κινούντες τους πόδας, και φαινόμενοι, ότι θέλουν πέσει πλαγίως εις την γην, και εκείνοι έπιπτον όρθιοι. Αλλοτε δε πάλιν επήδων έχοντες και βάρος τι εις τους ώμους, ή εις τας χείρας , τους αλτήρας καλουμένους.

Ο Δίσκος

            Δ ί σ κ ο ς δε ωνομάζετο το ρίπτειν τον δίσκον, όστις ήτον λίθος περιφερής, από του δίκω   το βάλλω ονομαζόμενος. Ενίοτε δε ήτον και τετράγωνος, και εκ σιδήρου κατασκευασμένος, και τότε ωνομάζετο σόλος. Κυρίως όμως το σχήμα του δίσκου ήτο φακοειδές. Οθεν ο Διοσκορίδης ονομάζει την φακήν δίσκον.[ σ. σ Εξ αυτών διαπιστώνουμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες είχον πλήρη γνώση της αεροδυναμικής των διαφόρων σωμάτων. Γνώριζαν ότι το φακοειδές σχήμα του δίσκου,   είναι το τελειώτερον αεροδυναμικό σχήμα και αυτό του προσέδιδε την καλύτερη αεροδυναμική γραμμή για να υπερνικήσει την αντίσταση του αέρος και να φθάσει σε μεγαλύτερες αποστάσεις από κάθε άλλο εν χρήσει σχήμα σχήμα.]     Του δε σόλου σφαιροειδές. Και ο μεν δίσκος ήτο λίθινος, ο δε σόλος σιδήρειος κατά τινας. Οι δε Αθληταί ωνομάζοντο Δισκοβόλοι. Ερριπτον τοίνυν αυτόν κατά μεν τινας, άνω κατά κάθετον. Και άλλοτε πάλιν πλαγίως. Αλλοι δε νομίζουσιν ορθότερον, ότι ο αγών ήτον , να ρίψωσιν αυτόν μακράν, ως μαρτυρεί και το ήδη σωζόμενον γύμνασμα, το ρίπτειν την πέτραν. Τοιούτον φαίνεται ότι ήτον και το άλμα, ως και το ήδη πήδημα καλούμενον, άπερ έμειναν έκτοτε εις το γένος.
[ Ανδρειότατος Τελαμών
Ο Τελαμών ήτο βασιλεύς της Σαλαμίνος και έλαβε γυναίκα την Περίβοιαν του Αλκάθου , εκ της οποίας εγέννησε τον Αίαντα. Ηλθε και εις την Κολχίδα με τους Αργοναύτες και έλαβε μέρος στην θήρα του Καλυδωνίου Κάπρου. Ητο   ανδρειότατος . Αυτός δε έρριξεν πρώτος το τείχος της Τροίας και δια τούτο έλαβεν γυναίκα του την Ησιόνην . Αυτός ηγωνίσθη και ει τον αγώνα του Πελίου και ενίκησε στο δίσκο. Οι Σαλαμίνιοι έδειχναν ένα λίθο στον οποίον εκάθητο εκεί, αγναντεύοντας τους υιούς όταν απέπλεον για τον Τρωικό πόλεμο]

            Το Ακόντιον

            Το δε Α κ ό ν τ ι ο ν , Ακόντισμα, και Ρίψις καλούμενον, ήτον η ρίψις του ακοντίου, ως το νυν τζιρίτιον τουρκιστί λεγόμενον. Ενίοτε δε έρριπτον και βέλη δια του τόξου. Γυμνάσματα δε και ταύτα πολεμικά.

            Η Πυγμή

            Η δε  Π υ γ μ ή   ήτον το τύπτεσθαι με τον γρόνθον. Πρότερον δε είχον την πυγμήν (τον γρόνθον) γυμνήν. Ύστερον δε ετύλιττον αυτήν με τινα λωρία επί τούτω κατασκευασμένα, ιμάντας , μύρμηκας και μειλίχας καλούμενα, τα οποία δε ήτον εις προφύλαξιν της χειρός μόνον, αλλά και εις βλάβην του ανταγωνιστού. Τέλος δε εξέτειναν αυτά μέχρι των ώμων , ως χειρίδας. Περί δε τα ώτα είχον τινά προφυλακτικά αμφωτίδας, αντωτίδας και περιωτίδας καλούμενα. [ σ. σ Η λήψη μέτρων ασφαλείας των αθλητών από τους αρχαίους προγόνους μας πρέπει να μας παραδειγματίσει σοβαρά. Σήμερον που συνεχώς ομιλούμεν για μέτρα ασφαλείας υπάρχει αδιαφορία για την ασφάλεια και την υγεία του ανθρώπου. Ακόμη και στις Ενοπλες Δυνάμεις δεν λαμβάνουν εν καιρώ ειρήνης μέτρα ασφαλείας για την υγεία και ασφάλεια του προσωπικού. Προσωπικά είμαι θύμα βαρυκοίας, λόγω της ελλείψεως ωτασπίδων κατά τις εκπαιδευτικές βολές , βλάβην την οποίαν υπέστην συνεπεία καταστροφής των υψηλών συχνοτήτων στο ακουστικό   νεύρο , όταν εκτελούσα καθήκοντα αξιωματικού βολής χωρίς ωτασπίδες] Λέγουσι δε, ότι ενίοτε είχον εις τας χείρας και σφαίρας λιθίνας, ή δερματίνας, ή εις τους ιμάντας είχον μολυβδίνας περιτυλιγμένας, και δια τούτο ωνομάζετο και σφαιρομαχία το γύμνασμα. Αλλ’ άλλοι νομίζουσιν, ότι τούτο εγένετο εις τα προγυμνάσματα , ίνα συνηθίζει το σώμα τας πληγάς. Τέλος δε, το αγώνισμα ήτον κινδυνώδες [ Ανθολογ. Β’. α’. β’. γ’. ι’. 14 ], και μόλις εις τους πολυσάρκους υποφερτόν.

            Η Πάλη

            Η δε  Π ά λ η ήτο το πάλευμα, ως και το νυν σωζόμενον. Ητον όμως και είναι δύο ειδών. Και το μεν ωνομάζετο ορθοπάλη, ή ορθία πάλη, και καταβλητική. Το δε , ανακλινοπάλη. Η μεν ωνομάζετο ορθία και καταβλητική, επειδή έπρεπε να καταβάλη τρις τον ανταγωνιστήν ο νικητής. Οθεν συνέβη ποτέ τοιούτον τι. Ο Μίλων , επειδή εζήτησεν ανταγωνιστήν και δεν ηύρεν, εκρίθη νικητής, και πηδήσας να λάβει το βραβείον , έπεσεν εξ απροσεξίας. Οι δε θεαταί έκραξαν, ότι ενικήθη, επειδή έπεσεν. Εκείνος δε αναστάς ανέκραξεν. Επεσον μεν , αλλ’ άπαξ, ευρεθήτω δε τις, ίνα με ρίψη έτι δις. « αναστάς δ’ εν μέσσοισιν ανέκραγεν. Ουχί τρις εστίν ; Εν κείμαι , λοιπόν τα’ άλλα με τις βαλέτω» Τούτο τοίνυν ελέγετο τριάξαι, ή αποτριάξαι, και τριαχθήναι, ή αποτριαχθήναι. Ο δ’ ανίκητος, ατρίακτος. Η μεν αρχή της πάλης, ότε εδοκιμάζοντο δια των χειρών, ως ποιούσι και ήδη, ωνομάζετο ακρωχειρισμός, τα δε άλλα σχήματα και επιχειρήματα είχον ιδίας ονομασίας. Δράσειν το λαμβάνειν από της χειρός τον ανταγωνιστήν. Απάγειν , το ελκεύειν. Ανατρέπειν, το ωθείν. Λυγίζειν το στρέφειν τα μέλη. Αγχειν και αποπνίγειν, τον αυχένα θλίβειν. Αγκοινίζειν, το αγκαλιάζειν. Συναράττειν τα μέτωπα, ή σύμπτωσις των μετώπων. Τραχηλίζειν και εκτρχηλίζειν, τον τράχηλον στρέφειν. [ Εξ ού και η λέξη εκτραχηλισμός , όταν θέλουμε να δηλώσουμε ότι ξέφυγε από την κανονική συμπεριφορά]
Υποσκελίζειν, αγκυρίζειν, και πτερνίζειν, το νυν πεδούκλωμα λεγόμενον

[Η Αταλάντη νικά τον Πηλέα
Ο Πηλεύς εκδιώχθη από την Αίγινα και ήλθε σ την Φθία προς τον Ευρυτίωνα του Ακτορος. Εκεί ενυμφεύθη την Αντινόην, θυγατέρα του Ευρίωνος και εγέννησε εξ αυτής την Πολυδώρη, την οποίαν νυμφεύθηκε ο Βώρος του Περιήρους. Έπειτα ήλθεν με τον Ευρυτίωνα στο κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου, όπου αντί για τον κάπρον εφόνευσεν ακουσίως τον Ευρυτίωνα. Μετά ήλθεν προς τον Ακαστον όπου εωρτάζετο ο αγών του Πελίου και καθαρισθείς υπό του Ακάστου, αγωνίσθηκε και ενικήθη στην πάλη από την Αταλάντην. Τότε τον αγάπησε η Αστυδάμεια και ένεκα τούτου εκρεμάσθη η γυναίκα του Αντιγόνη.
Τα ανωτέρω αποτελούν μαρτυρία ότι 1/ Οι Αγώνες στην Ελλάδα διεξάγονται από την προιστορική εποχή, ήτοι από δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν και 2/ Ότι τότε ελάμβανον μέρος στους Αγώνες και οι γυναίκες]

            Ανακλινοπάλη

            Η δε  Α ν α κ λ ι ν ο π ά λ η  ωνομάζετο ούτω, διότι έπιπτον ο είς πρινής εις την γην, ο δ’ άλλος ηγωνίζετο, να ανατρέψει αυτόν ύπτιον. Ο δε υπερασπιζόμενος εαυτόν , ηγωνίζετο , ίνα ρίψη τον όρθιον ύπτιον. Τούτου δε του αγώνος , ως και της πυγμής, η κρίσις εγένετο , ότε απέκαμνεν ο είς, και ανέτεινε τον δάκτυλον. Οθεν το, δάκτυλον ανατείνασθαι. Δια τούτο οι Σπαρτιάται δεν ήθελον το αγώνισμα τούτο, εν ώ ο νικητής καταδέχεται και μαρτυρεί μόνος του την ήτταν αυτού.

            Το Παγκράτιον

            Το δε  Π α γ κ ρ ά τ ι ο ν  ήτον σύνθετον εκ της πυγμής και πάλης. Επειδή, εν μεν την πυγμήν εμάχοντο όρθιοι, και δεν ήτον ο αγών περί καταβολής. Εν δε τη πάλη, μόνον περί καταβολής .Εν τω Παγκρατίω τοίνυν εγίνοντο αμφότερα ταύτα, ώστε ενίοτε εμάχοντο κυλιόμενοι εις την γην, και τότε ωνομάζοντο κυλιστικοί οι Παγκρατιασταί. Ωνομάζετο δε και Παμμάχιον το Παγκράτιον, και οι Παγκρατιασταί Παμμάχιοι. Ταύτα ήσαν των πεζών τα αγωνίσματα.
[ Δολοφονία εκ προθέσεως ο θάνατος του Φώκου
Ο Αιακός που ήτο γιός του Διός και της Ευρώπης έλαβε γυναίκα την Ενδηίδα του Σκίρωνος και εγέννησε δύο γιούς , τον Πηλέα και Τελαμώνα. Επειτά εγέννησε τον Φώκον εκ της Ψημάνθεης του Νηρέως. Τούτο επροξένησε φθόνο στην Ενδηίδα, η οποία πείθει τους γιούς της να φονεύσουν τεχνηέντως τον Φώκον στον αγώνα.. Όταν αγωνίζοντο στο πένταθλον και οι τρείς αδελφοί, έρριξε ο Τελαμών τον δίσκον στον Φώκον και τον εσκότωσε. Επειτα έκρυψαν το σώμα του στο δάσος. Ουδέν όμως κρυπτόν υπό τον ήλιον . Η επιβουλή δεν άργησε να φανερωθεί και ο πατέρας τους εδίωξεν αυτούς. Γι’ αυτήν του την πράξη ετιμήθη μετά θάνατον ο Αιακός σαν ημίθεος και ετάχθη κριτής του Αδη , να κρίνει τους Ευρωπαίους, όπως ο Ραδάμανθυς έκρινε τους Ασιάτες, επειδή εβασίλευε εκεί. Τέτοια υψηλά διδάγματα δικαιοσύνης έδιναν οι Ελληνες στους νέους , σε αντίθεση με την Ιουδαιοχριστιανική Βίβλο που είναι μνημείο ακολασίας, αδικίας, πορνογραφίας, σωματεμπορίας, παιδεραστίας κ. λ. π ]

            Ιπποδρομίες

            Τα δε Ι π π ο δ ρ ό μ ι α εγένοντο σε άλλο στάδιον ιδιαίτερον, Ιππόδρομον, και στάδιον Ιπποδρομίας λεγόμενον. Τούτο το στάδιον εν Ολυμπία ήτον χιλίων διακοσίων ποδών το μήκος, και εξακοσίων το πλάτος. Η δε αρχή , ήτο σημείον, όθεν ήρχοντο τρέχειν, ωνομαζετο άφεσις, αφετηρία, γραμμή , βαλβίς, ύσπληξ, και ήτον το μέρος τούτο εις σχήμα πρώρας πλοίου εσχηματισμένον. Το δ’ άλλο, μέχρις ού έτρεχον, τέρμα, βατήρ, τέλος, καμπτήρ, νύσσα. Τοιούτον δε ήτον και τούτο το στάδιον, και τοιαύτα σημεία είχε , το οποίον ήτον εκεί πλησίον διά τινος τοίχου διαχωρισμένον, ώστε εκ του ενός εισήρχοντο ευθύς εις το άλλον. Πλησίον δε της αφετηρίας είχον επί τινος βωμού, όστις ήτον εις την μέσην της πρώρας, αετόν κατασκευασμένον μηχανικώς, και Δελφίνα χαλκούν, όστις εκινείτο, ότε ήτον καιρόν αφέσεως.
[ Οι Ελληνες γνώστες των αυτοματισμών
Εξ αυτών διαπιστώνουμε ότι οι Ελληνες εκείνης της εποχής είχαν πλήρη γνώση των αυτομάτων μηχανών και τις χρησιμοποιούσαν κατ’ οικονομίαν και χωρίς να προσβάλλουν την φύση. Είναι δε τόσο δεδομένη η χρήση των αυτομάτων μηχανών , ώστε δεν αναφέρονται αυτές ιδιαιτέρως στα γραπτά των Ελλήνων συγγραφέων, με εξαίρεση αυτών που ασχολήθηκαν με την τεχνολογία. Ετσι αιφνιδιασθήκαμε όταν πληροφορηθήκαμε πριν μερικές δεκαετίες την ύπαρξη Υπολογιστού (κομπιούτερ) , του λεγόμενου «Αστρολάβου των Αντικηθύρων» . Αυτός όταν ανεσύρθη από αλιείς από τον βυθό της θαλάσσης των Αντικηθύρων προ του Β! Π . Π, λόγω της αγνοίας μας τότε για την ύπαρξη αυτομάτων μηχανών, είχε μείνει στα αζήτητα επι δεκαετίες . Όταν όμως ο σύγχρονος κόσμος ανεκαλύψε και πάλι τον δικό του υπολογιστή κατά την διάρκεια του Β! Π. Π ,   μπορέσαμε να ερμηνεύσουμε τη χρήση του περίτεχνου τούτου μηχανισμού , ο οποίος φέρει 28 ομόκεντρους οδοντωτούς τροχούς και διαφορικά συστήματα, που ούτε καν υποπτευόμαστε ότι υπήρχον στον αρχαίο κόσμο . Όμως την γνώση τους διαπιστώνουμε και στον Ομηρο όταν ο Νέστωρ δίδει συμβουλές στον γιό του Αντίλοχο πως να παίρνει τις στροφές του άρματος του κατά τους αγώνες του Αχιλλέως προς τιμήν του νεκρού Πατρόκλου. Τούτο φανερώνει την γνώση του νόμου της διαφορικής κινήσεως των τροχών]

            Ο Αετός του Κλεοίτα

Και ο μεν αετός επήδα προς τα άνω, ήνοιγε και τας πτέρυγας. Ο δε δελφίν έπιπτε κάτω. Το δε έμπροσθεν μέρος ήτο εμποδισμένον με σχοινίον εμποδισμένον αφοτέρωθεν, και έξωθεν τούτο ίσταντο οι αγωνισταί παρατεταγμένοι με τους ίππους, ή με τα άρματα. Γενομένων τοίνυν του ρηθέντος σημείου, έλυον το σχοινίον, όπερ ωνόμαζον ύσπληγγα, και έτρεχον οι της πρώτης τάξεως, και ίσταντο κατά το έμβολον της πρώρας (Ορα σχόλ. Α. 90) Επειτα ήρχοντο και αι λοιπαί τάξεις κατά τον αυτόν τρόπον, και εξισούντο εκεί πάντες. Επειτα εγίνετο άλλο σημείον, και το εξής συνίστατο εις την επιστήμην των ηνιόχων, και εις την ταχύτητα των ίππων. Τον δε τόπον τούτον της αφέσεως επενόησε τις Κλεοίτας του Αριστοκλέους , αγαλματοποιός Αθηναίος. Οθεν έργαψεν εις ένα ανδριάντα το εξής επίγραμμα εις τας Αθήνας.
«Ος την ιππάφεσιν Ολυμπία εύρατο πρώτος .

Τεύξε με Κλεοίτας υιός Αριστοβούλου»

            Οι δε ωνομάζοντο αναβάται, και τα’ αγωνίσματα, ως είρηται , κέλης, ή μονάμπυξ, συνωρίς. Η δίωροι , και τέθριπποι , και τετράωροι. Πρότερον μεν έζευγον και τους τέσσαρας ίππους, κατά σειράν εις μίαν τάξιν. Υστερον δε Κλεισθένης ο Σικυώνιος έζευξε πρώτος μόνον τους δύο μεσαίους εις το άρμα. Οθεν ωνομάσθησαν ζύγιοι. Τους δε λοιπούς εκράτουν αμφοτέρωθεν με τους χαλινούς. Οθεν ωνομάζοντο σειραφόροι, σειραίοι, παράωροι, παράσειροι, αορτήρες. Επρεπε δε να προσέχωσιν οι ηνίοχοι , κατά τας τροπάς, να μην εγγίσωσι την νύσσαν, επειδή ήτον κίνδυνος, να ανατροπή το άρμα, άλλως τε και δυσάρεστον και άδοξον. Εγίνοντο δε και αγώνες μουσικής και ποιητικής, και άλλων ειδών φιλολογίας γυμνάσματα .
[ Ιουδίλος ο σύγχρονος Ελλην;
Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι οι Ελληνες απέβλεπον στην ισόρροπη ανάπτυξη όχι μόνον του σώματος , αλλά και του πνεύματος και της ψυχής των ανθρώπων, έτσι ώστε να φτιάξουν τον καλόν κ’αγαθόν πολίτην. Ο βαθύς διχασμός μεταξύ σώματος και ψυχής,   επεβλήθη βιαίως από τον Χριστιανισμό εδώ και 17 αιώνες. Το μεν σώμα κατά τους Χριστιανούς εθεωρήθη σαν κάτι κατώτερο και μολυσμένο από το προπατορικό αμάρτημα και τα πάθη, δηλαδή τις φυσικές επιθυμίες των ανθρώπων, και κρύφθηκε ολοσχερώς μέσα στους πέπλους της Ανατολής. Ο βίαιος διαχωρισμός σώματος και ψυχής είχε σαν αποτέλεσμα το μεν σώμα να γίνει ασθενικόν και η ψυχή λυπημένη . Αποτέλεσμα αυτού του υποχρεωτικού διχασμού ήτο η βύθιση του Ελληνος στην ψυχοπνευματική και σωματική παρακμή και στον   μαρασμό, που συνεχίζεται ως σήμερον. Επομένως, για να βγούμε από το τέλμα πρέπει να αναβαθμίσουμε ισόρροπα το σώμα με τον αθλητισμό, την ψυχή με τις καλές τέχνες και το πνεύμα με την παιδεία και την γνώση. Για να γίνει τούτο πρέπει να απαλλαγούμε από τα σκοταδιστικά δεσμά της Εβραιο-Χριστιανικής θρησκείας που μας κρατούν αγκυλωμένους στα ψεύδη της Παλαιάς Διαθήκης και μας έχουν μετατρέψει σε Ιουδίλους ]

            Οι Αγώνες ήσαν και πνευματικός και πολιτιστικός στίβος

Εκεί αγωνισάμενος ευφημίσθη ο Ευρυπίδης, και Ξενοκλής κατά την εννενηκοστήν πρώτην Ολυμπιάδα, ως λέγει ο Αιλιανός( Ποικίλ. Ιστορ. Β’ , η’ , Σουίδας) Και ο Κλεομένης, και Γοργίας ο Λεοντίνος εδημηγόρει εκ του προχείρου, και ο Ηρόδοτος εκεί αναγνούς την Ιστορίαν αυτού εγνωρίσθη εις πάντας τους Ελληνας, και άλλοι πολλοί. Και τέλος εις τους αγώνες τούτους εγένετο και θέατρον, και παράστασις διαφόρων δραμάτων, όπου εξόδευον οι πλούσιοι φιλοτιμούμενοι τά έξοδα τους θεάτρου, οι χορηγοί. Οθεν ωνομάζετο τούτο αγών χορηγικός. Επειδή ηγωνίζοντο και οι χορηγοί να υπερβή ο είς τον άλλον κατά τον καλλωπισμόν του θεάτρου, και τα λοιπά.
[ Οι τότε και οι τωρινοί χορηγοί
Συγκρίνατε την εποχήν εκείνην των απλόχερων χορηγών πνευματικών και πολιτιστικών έργων με την σημερινή μίζερη εποχή όπου οι 235 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο, οι   κατέχοντες άνω του 45 % του παγκόσμιου πλούτου , το μόνο που κάνουν είναι να καταστρώνουν συνωμοσίες σε βάρος των λαών. Κι’ όλα αυτά για να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τον πλούτο τους προκειμένου να κυριαρχήσουν πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά σ’ ολόκληρη την οικουμένη . Αυτούς τους μιμούνται απόλυτα και οι Ελληνες κροίσοι που σε παλαιότερες εποχές διεκρίνοντο για τις εθνικές ευεργεσίες τους. Τώρα φτιάχνουν μόνον εκκλησίες και βοηθούν τις ποδοσφαιρικές ομάδες , με το αζημίωτο βέβαια. Το μοναδικά θεατρικά δράματα και τραγωδίες που στήνουν οι σημερινοί άρχοντες των πολυεθνικών επιχειρήσεων-σε συνεργασία με   τις πειθήνιες κυβερνήσεις τους-είναι η εκ του φυσικού παραστάσεις στο CNN των βομβαρδισμών των πόλεων του τρίτου κόσμου
Αφιερώματα στην Ολυμπία
Κάποτε επέρασαν οι Κερκυραίοι και έκλεψαν   πράγματα των Ηλείων. Οι Ηλείοι το ανταπέδωσαν   όταν πέρασαν από την Κέρκυρα και πήραν   περισσότερα πράγματα. Το δέκατο μέρος της λείας το αφιέρωσαν στην Ολυμπία κα έκτισαν την Κερκυραική στοά]

Γυμνικοί και μουσικοί ήσαν τότε οι αγώνες

Διό ελέγοντο και σκηνικοί οι αγώνες ούτοι από της σκηνής. Γίνονται άρα γενικότερον τέσσαρα είδη αγώνων: Ιππικοί , γυμνικοί, μουσικοί και ποιητικοί. Γυμνικούς δε αγώνας έλεγον το Πένταθλον, επειδή ηγωνίζοντο γυμνοί. Οθεν και γυμνοπαιδία και γυμνήται στρατιώται από του γυμνός. Δύναται άρα να ονομασθή και το στάδιον, το μεν Ιπικόν, το δε γυμνικόν, ως και οι αγώνες συνάγονται εις δύο μόνον, εις γυμνικούς και μουσικούς. Και οι μεν γυμνικοί έχουν πάντας τους γυμνάζοντας και εξασκούντας το σώμα, οι δε μουσικοί, τον νούν. Αναφέρονται όμως, Ιππικοί, γυμνικοί, και μουσικοί εις τρία κυριώτερα είδη. Επειδή δε εγίνοντο ενίοτε μεν επι τιμή χρηματική προσδιωριζομένη, ενίοτε δε επι στεφάνω, ωνομάζοντο εκείνοι μεν θεματικοί, και αργυρίται. Διότι ελέγετο θέμα η τιμή. Ούτοι δε στεφανίται αγώνες. Ετι δε διηρούντο εις βαρείς και ελαφρούς, κούφους, αγώνας. Βαρείς μεν εκαλούντο, η πάλη, η πυγμή και το παγκράτιον. Κούφοι δε, το άλμα , ο δρόμος , ο δίσκος και το ακόντισμα. Και τους μεν κούφους ηγωνίζοντο το πρωί, τους δε βαρείς κατά την μεσημβρίαν.

Ιερονίκες , Ελλανοδίκες , Θεατές

            Οι μεν αθληταί των τεσσάρων μεγάλων και Ιερών λεγομένων αγώνων, ωνομάζοντο κοινώς μεν Ιερονίκαι, ιδίως δε από του αγώνος, Ολυμπιονίκαι, Πυθιονίκαι, Νεμεονίκαι, Ισθμιονίκαι. Οι δε νικώντες κατά περίοδον εις πάντας τούτους τους αγώνας, εκαλούντο Περιδονίκαι. Οι δε έφοροι των αγώνων ωνομάζοντο Αισυμνήται, Βραβευταί, Αγωνάρχαι, Αγωνοδίκαι, Αγωνοθέται, και Αθλοθέται. Κατά τινας δε, Αθλοθέται ωνομάζοντο των γυμνικών αγώνων, και Αγωνοθέται των μουσικών. Αυτοί τοίνυν παρεσκεύαζον τα αναγκαία, εξέταζον του ερχομένους εκεί, να γράφονται εις τον κατάλογον των αθλητών, πόθεν και τις είναι έκαστος, και ποίον αγώνα θέλει να αγωνισθή. Ετι δε ούτοι παρετήρουν, να γίνονται οι αγώνες κατά νόμους, να μην αδικώνται οι αθληταί, και πάσαν την ανήκουσαν ευταξίαν. Αυτοί απεφάσιζον και τα βραβεία. Ανώτεροι δε τούτων ήσαν οι κριταί Ραβδούχοι και Ραβδονόμοι καλούμενοι, οίτινες εκράτουν ράβδους, το σκήπτρον λεγόμενον.
[ Το βασιλικόν σκήπτρον, η στραταρχική ράβδος, και η πατριαρχική ράβδος έλκουν την καταγωγή τους από την αρχαία Ελλάδα και ήτο ένδειξη ισχύος και επιβολής εις εκείνον που εκράτει το σκήπτρον. Οι αγώνες εγένοντο «κατά νόμον» και όχι με ντοπαρισμένους με αναβολικά αθλητές και απάτες, όπως συμβαίνει σήμερον] Των δε Ολυμπίων αγώνων ωνομάζοντο Ελλανοδίκαι, και το κριτήριον Ελλανοδικείον. Οι δε λοιποί, νομοφύλακες , όσοι παρετήρουν, και γίνονται πάντα κατά τους νόμους. Και ταύτα μεν περί τούτων κοινότερον, νυν δε λέγομεν περί των τεσσάρων μεγάλων αγώνων ιδιαιτέρως, και περί των λοιπών εν παρόδω.

  ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Ο Αμυκος εφευρέτης των χειροκτίων   Πυγμαχίας

Ο Αμυκος ήτο υιός του Ποσειδώνος και της Νύμφης Βιθυνίδος, Ητο άνθρωπος ανδρείος και άριστος πυγμάχος σε σημείο ώστε να λένε ότι αυτός είναι ο πρώτο που επινόησε τους ιμάντες που έφεραν στην αρχαία εποχή οι πυγμάχοι, τους καλουμένους «κεστούς» . Οι κεστοί ήσαν οι πρόδρομοι των γαντιών πυγμαχίας που χρησιμοποιήθηκαν βραδύτερον. Ο Αμυκος ήτο βασιλεύς της Βιθυνίας και όποιος ξένος ήρχετο στο μέρος του τον εκάλει σε πυγμαχία και όντας λίαν έμπειρος τον θανάτωνε, έως ότου αγωνίσθηκε με τον Πολυδεύκην. Ο αγώνας αυτός στάθηκε μοιραίος για τον Αμυκο διότι εφονεύθη υπό του Πολυδεύκους, γεγονός που εξαγρείωσε τους Βέβρυκες και κινήθηκαν με άγριες διαθέσεις εναντίον των Αργοναυτών. Γλύτωσαν δε δια της φυγής με την Αργώ. Κατ’ άλλους περιώρισαν αυτούς σε ένα δάσος και δεν μπορούσαν να εξέλθουν. Τότε εφάνη σημείον εξ ουρανού που τους έδειξε την οδόν διαφυγής. Για την νίκη των αυτήν έκτισαν εκεί ναόν λεγόμενον Σωσθένιον. Εξ αυτών συνάγεται ότι προ δεκάδων χιλιάδων ετών οι Ελληνες είχαν επινοήσει την πυγμαχία και τα τα καλύμματα(τιανίες-χειρόκτια) των   για να μην τραυματίζονται τα χέρια.

Η Θήρα του Καλυδωνίου Κάπρου

Η θήρα των αγίων ζώων της πανάρχαιη εποχή δεν ήτο εύκολη υπόθεση. Απαιτούσε δε ανδρείαν , επιδεξιότητα, δύναμιν και μέθοδο εξόντωσης των θηρίων. Υπ’ αυτήν την έννοιαν η θήρα ορισμένων αγρίων θηρίων –όπως του Καλυδωνίου Κάρπου , ή του Λέοντος της Νεμέας κ. α -δεν διαφέρει των αθλημάτων και πρέπει να αναφέρεται. Μετά την εκστρατεία των Αργοναυτών πραγματοποιήθηκε η θήρα του Καλυδωνίου Κάπρου. Το μόνο βέβαιον είναι ότι στο κυνήγι αυτό συμμετείχαν οι Αργοναύτες, χωρίς όμως να γνωρίζομεν πότε συνέβη το γεγονός τούτο. Τι ήτο όμως ο Κάπρος και γιατί ο Μελέαγρος συνήψε την συμμαχία κατά του Κάπρου; Η θήρα εγένετο στην Καλυδώνα, ήτοι   στη Στερεά Ελλάδα   απέναντι από την Αχαΐα. Στην Καλυδώνα τους φιλοξένησε ο Οινεύς επί εννεαήμερον και την δεκάτην ημέραν συνέβη μικρά διχόνοια , επειδή ο Αγκαίος και Κηφεύς και μερικοί άλλοι , δεν ήθελον την Ατλάντην μαζί τους. Τελικά, τους έπεισε ο Μελέαγρος και εξεστράτευσαν. Η κυνηγετική ομάδα διηρέθη σε μικρότερες ομάδες και εκινήθησαν πανταχόθεν κατά του Κάπρου. Πρώτοι δε εφόρμησαν ο Υλεύς και ο Αγκαίος αλλά εφονεύθησαν υπο του Κάπρου. Το πρώτον ο Κάπρος εβλήθη υπο της Αταλάντης από τα νώτα. Επειτα τον κτύπησε οΑμφιάραω στον οφθαλμόν και τελικά τον φόνευσε ο Μελέαγρος. Στην Αταλάντην δόθηκε η δορά του Κάπρου , η οποία της έφερε την γνωστή δυστυχίαν.

Οι Επτά επί Θήβαις

Οι επτά ηγεμόνες από το Αργος (εξ ών τέσσαρες Αργείοι , ο Πολυνείκης του Οιδίποδος από την Θήβα , ο Αρκάς Παρθενοπεύς και ο Αιτωλός Τυδεύς) εξεστράτευσαν για να επανορθώσουν στο θρόνο των Θηβών τον Πολυνείκην. Πρώτον ήλθαν στην Νεμέα όπου συνέβη ο θάνατος του Αρχεμόρου, ως προμήνυμα αυτών που θα συνέβαιναν στην Θήβα. Κατά το έθιμον εώρτασαν επιτάφιον αγώνα, στον οποίον ο μεν Αδραστος ενίκησεν Ιπποδρόμιον , ο   Ετεοκλής στάδιον, ο Τυδεύς πυγμήν, ο Αμφιάρας άλμα και δίσκον, ο Λαοδόκος ακόντιον, ο Πολυνείκης πάλην και ο Παρθενοπαίος τόξον. Στον δεύτερον Θηβαικό πόλεμο οι απόγονοι των Επτά νίκησαν τους Θηβαίους και τους ανάγκασαν εις φυγήν   από την πόλιν, την οποίαν λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα τείχη της.

Ο Αγών για τον Αμφιδάμα

Ο Αμφιδάμας   βασιλεύς της Χαλκίδος εφονεύθη πολεμών τους Ερετιείς. Τα παιδιά του εώρταζαν αγώνα προς τιμήν του πατρός των , και εις τούτον τον αγώνα συνέβη ο περί μουσικής ή ποιητικής αγών που αναφέρει ο Όμηρος και Ησίοδος(Εργ. και Ημέρ. 652)

Αγών προς τιμήν της Αρπαλύκης

Η Αρπαλύκη ήτο θυγατέρα του Αρπαλύκου , βασιλέως των Αμυμναίων της Θράκης. Μετά την συμπλοκή με τον Νεοπτόλεμο από την Τρωάδα,   ο Αρπαλύκος   και η κόρη του εξεδιώχθησαν από τους υπηκόους των . Η Αρπαλύκη μετά τον θάνατο του πατέρα της ανέβηκε στο βουνό και έγινε λησταρχίνα, κάνοντας επιδρομές στον κάμπο. Για να την συλλάβουν έστησαν δίκτυα στο πέρασμα και την έπιασαν . Επειδή όμως την εξέλαβαν σαν έλαφον    την εφόνευσαν. Στην μοιρασιά   της λείας εφιλονίκησαν και   πολλοί εφονεύθησαν. Το κακό τούτο το εθεώρησαν θείαν οργήν για τον θάνατο της Αρπαλύκης και καθιέρωσαν αγώνα και εναγισμούς . Αυτούς τους αγώνες εώρταζαν   στον τάφο της.

Ο Αχαρεύς που αγωνίσθηκε με τον Ηρακλή

Ο Αχαρεύς, επίσημος παγκρατιστής, τόλμησε να αγωνισθεί   παγκράτιον με αυτόν τον Ηρακλή όταν εώρταζον τον αγώνα προς τιμήν του Πέλοπος. Ωστόσο δεν ξέρουμε ποιός ο νικητής.

Βούτης εναντίον Δάρητος

Ο Βούτης αυτός ήτο απόγονος του Αμύκου, βασιλέως των Βεβρύκων και αγωνίσθηκε στον επιτάφιο αγώνα του Εκτορος. Όμως ενικήθη υπο του Τρωαδίτου Δάρητος.

Αγών Ηρακλή και Θησέως

Ο Μενέδημος ήτο βοηθού του Ηρακλέους και   εφονεύθη σε αγώνα από τον Αυγεία, Κατά την κηδεία του Μενέδημου στο Λέπρεο διεξήχθη κατά το έθιμο και ταφικός αγών όπου επάλευσαν ο Ηρακλής με τον Γησέα.. Επειδή ο Αγών ήτο ισόρροπος οι θεατές φώναζαν ότι αυτός είναι άλλος Ηρακλής και όχι ο γνήσιος(Πτολεμ. Ηφαιστ. Ε’)

Ηρακλής φονεύει   Τιτίαν

Ο Τιτίας ήτο υιός του Διός και ένας εκ των Ιδαίων Δακτύλων, ή ο πρεσβύτερος υιός Μαριανδυνού και επίσημος πύκτης . Αυτός ο παλαιστής ηγωνίσθη με τον Ηρακλή ότε εωρτάζετο ο επιτάφιος Αγών του Πριολάου. Από αυτόν ονωμάσθη η πόλις Τιτιός των Μαριανδυνών.

Ο Κρότος ευρετής της Τοξικής Τέχνης

Ο Κρότος ήτο υιός του Πανός και της Ευφήμης της τροφού των Μουσών . Αυτός ήτο μανιώδης κυνηγός και έζη στον Ελικώνα, όπου εφεύρε την τοξική τέχνην και έζη εκ θήρας.

Οι υιοί του Αμφιάραου αγωνίζονται στα Νέμεα

Όταν ο Άδραστος συνεκρότει την συμμαχίαν κατά των Θηβών, ο Αμφιάραω προβλέπων ότι θα φονευθούν όλοι όσοι στρατεύσουν εκτός του Αδράστου, είπε στη γυναίκα του να μην φανερώσει που βρίσκεται για να μην πάει σ’ αυτόν τον πόλεμο. Όμως αυτή δέχθηκε δώρον από τον Πολυνείκη για τον οποίον εγένετο η συμμαχία. Τότε ο Αμφιάραω αφήνει εντολή στα τέκνα του να φονεύσουν αυτήν όταν ανδρωθούν και έπειτα να εκστρατεύσουν κατά των Θηβών. Στρατεύοντες δε ενίκησαν στο άρμα και στο δίσκο στον αγώνα των Νεμαίων και εφόνευσαν τον Μελάιππον και συνεπλάκησαν και με τον Λυκούργον αλλά τους χώρισε ο Άδραστος και Τηδεύς.

Το διαβόητον γένος των Ιαμιδών

Ο Ιαμος ήτο υιός του Απόλλωνος και της Ευάνθης θυγατρός του Ποσειδώνος εκ της Πιτάνης της Λακωνίας. Το γένος   των Ιαμιδών εδιδάχθη από τον Απόλλωνα την μαντική τέχνη, τον δε Ιαμον διόρισε ο Ηρακλής μάντιν και Ιερέα του Ναού του Ολυμπίου Διός εις την Ιλιδα   . Το γένος αυτό έβγαζε μέχρι και των νεωτέρων χρόνων μάντεις και ιερείς. Ένας εξ αυτών ήτο και ο Τισαμενός ο Ηλείος , όστις έλαβε χρησμόν , ότι μέλλει να νικήσει σε πέντε αγώνες στην Ολυμπία. Όμως αγωνισάμενος στην εκεί ενικήθη. Όπερ σημαίνει ότι στην Ολυμπία δεν χωρούν ούτε τα μέσα , ούτε οι θεοί μπορούν να κάνουν το θαύμα τους, ούτε οι ιερείς και οι μάντεις να επηρεάσουν το αποτέλεσμα.

Οι Κένταυροι επινοητές της Ιππασίας

Ο Παλαίφατος λέγει ότι οι Κένταυροι είναι οι επινοήσαντες την Ιππευτική Τέχνη. Όταν βασίλευε ο Ιξίων στη Λάρισσα της Θεσσαλίας εξαγριώθηκαν από το κοπάδι του και έφυγαν στα όρη του Πηλίου μια αγέλη ταύρων. Από εκεί κατερχόμενοι οι ταύροι προξενούσαν καταστροφές στις εσοδείες. Ορισμένοι νέοι από την κωμόπολη Νεφέλη εξάσκησαν του ίππους να ανεβαίνουν στο όρος και διώκοντες τους ταύρους τους εφόνευον επ’ αμοιβή από τον Ιξίωνα. Ετσι   ολίγον κατ’ ολίγον εφόνευσαν όλους τους ταύρους και έγιναν πλούσιοι οι ιππείς-διώκτες των τάυρων. Κληθέντες δε και στον γάμο υπό των Λαπίθων άρπαξαν επι των ίππων τις γυναίκες τους και έφυγαν. Οι νέοι αυτοί που ονομάσθησαν Κένταυροι κατέβαιναν τη νύχτα στην πεδιάδα έφιπποι και λήστευαν τους κατοίκους.[ Η ιστορία μας μεταφέρει στην σύγχρονη εποχή όπου   ομάδες παρακρατικών( όπως οι Η Π Α με τους Ταλεμπάν   , οι Τούρκοι με τους Γκρίζους Λύκους κ. α) που καλούνται να αναλάβουν ένα ορισμένο   διωκτικό έργο κατά μίαν ορισμένη εποχή , συν τω χρόνω γίνονται κράτος εν κράτει και στρέφονται κατά των πρώην αφεντικών τους]

Ο Νηλεύς ανακαινιστής των Ολυμπιακών Αγώνων

Όταν εξεστράτευσε στην Πύλο ο Ηρακλής εφόνευσε όλους τους υιούς του Νηλέως ,εκτός από τον Νέστορα Τότε ο Νηλεύς κατέφυγε στην Κόρινθο όπου εβασίλευε ο Σίσυφος. Όταν απέθανε ο Σίσυφος τον έθαψε σε κρυφό τάφον στον Ισθμόν. Ο Νηλεύς έτρεφε ίππους και ήτο φίλος της ιππασίας , είναι δε ο άνθρωπος που ανακαίνισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες μαζί με τον αδελφόν του Πελία.

Ο Αντίλοχος νίκησε στον επιτάφιο αγώνα του Παρτόκλου

Ο Αντίλοχος , υιός του Νέστορος ήλθε εθελοντικά με 20 πλοία στην Τροία παρά την θέληση του πατρός του, να πολεμήσει κατά των Τρώων. Διεκρίθη στις μάχες και εσκότωσε πολλούς Τρώες, είναι δε αυτός που εκόμισε το θλιβερό άγγελμα προς τον Αχιλλέα για τον φόνο του Πατρόκλου. Ο Αντίλοχος αριστεύσας και στον επιτάφιον αγώνα του Πατρόκλου, έλαβε βραβείον από τον Αχιλλέα , φιλονικήσας πρότερον με τον Μενέλαον για μια παράβαση που έκανε στον αγώνα της αρματοδρομίας..

Ο Γλαύκος νικητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Ο Γλαύκος ήτο υιός του Σισύφου βασιλέως της Κορίνθου. Αυτός ήτο μέγας ιπποτρόφος και επίσημος αθλητής που ενίκησε τον Ακτορα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λέγουν ότι όταν εόρταζεν ο Ακαστος τον επιτάφιον αγώνα του Πελίου , ήλθε και αυτός ν’ αγωνισθεί και εκεί τον κατεσπάραξαν   οι ίπποι του. Πολλές οι εκδοχής για την μανία των ίππων του. Αλλοι είπαν ότι ήπιαν νερό από την Ιερή πηγή των Ποτνίων και εμάνησαν και εκεί τον κατεσπάραξαν. Κατ ‘ άλλους η Αφροδίτη συνήργησε επειδή δεν την ετίμησαν. Αλλοι δε είπον ότι   η αιτία ήτο διότι δεν άφηνε τις φοράδες να ζευγαρώσουν με αρσενικούς ίππους και για αυτό εμάνησαν από τον Ταράξιππο στο σταδίο των Ισθμίων.

Ο Πολυποίτης νικητής στον αγώνα του Πατρόκλου

Ο Πολυποίτης εγεννήθη την ημέρα εκείνη κατά την οποίαν ο Πειρίθους έδιωξε τους Κενταύρους εκ της Θεσσαλίας. Το όνομα δε αυτού σημαίνει πολυποινίτην . Ητο ανδρειότατος στον πόλεμο κατά των Τρώων και εφόνευσε πολλούς εχθρούς στη μάχη. Αγωνισάμενος δε και στον αγώνα του Πατρόκλου, και αριστεύσας, έλαβε βραβείον, δίσκον σιδηρούν αυτόχυτον. [ Η μαρτυρία του αυτόχυτου δίσκου έρχεται να επιβεβαιώσει ότι οι προιστορικοί Ελληνες είχαν μπει πολύ ενωρίς στην εποχή του σιδήρου και όχι μόνον έφτιαχναν σιδηρά αντικείμενα και όπλα , αλλά είχαν αναπτύξει και την τεχνολογία για να φτιάχνουν σε καλούπια διάφορα σκεύη, όπως τον δίσκο του βραβείου]

Τα Γράμματα του Θησέως προς την Αριάδνην

Ο Θησεύς υιός του Αιγέως αγωνίσθηκε με τον Μινώταυρον στην Κρήτη και με την βοήθεια της Αριάδνης εξήλθε του Λαβυρίνθου δια της ατράκτου(νήματος) που του είχε αυτή δώσει. Λένε ότι η Κρητικοπούλα Αριάδνη ήτο ερωτευμένη με τον Αθηναίο Θησέα και γι’ αυτό τον βοήθησε. Είναι γνωστή η ιστορία της επιστροφής του Θησέα στην Αθήνα Επειδή άφησε το άγαλμα της Αφροδίτης στην Δήλο, λησμόνησε να βάλει στο ιστίο το σωστό χρώμα και εξ αιτίας τούτου ο Αιγεύς γκρεμίσθηκε από βράχον και επνίγη στο Αιγαίον Πέλαγος. Όμως κατά μίαν άλλην εκδοχήν ο Θησεύς εξώκοιλεν στην Κύπρο λόγω τρικυμίας και επειδή ήτο έγκυος και ασθενής την αφήκεν στην χώραν των Αμαθουσίων. Εκεί την επιμελούντο οι γυναίκες των εγχωρίων , οι οποίες της έγραφαν   πλαστά γράμματα του Θησέως για να την παρηγορήσουν. Όμως αυτή απέθανε στη γέννα.  [ Εξ αυτού καταρρίπτονται τα ψεύδη των Φοινικιστών ότι τάχα οι Ελληνες δεν είχαν γράμματα και ότι τα πήραν από τους Φοίνικες, ενώ έχουμε αρκετές αναφορές σε κείμενα   αναφερόμενα στην προϊστορία που λένε ότι οι Ελληνες είχαν γράμματα]

Ο Ενδυμίων κάνει αγώνες για την διαδοχή του.

Ο Ενδυμίων είναι αυτός που έκανε αλλαγή φρουράς στο χώρο της Ολυμπίας, κομίσας αποικίαν των Αιολέων εκ της Θεσσαλίας στην Ηλιδα της Πελοποννήσου και εκδιώξας εκείθεν τον Κλείμενον απόγονον του Ηρακλέους.. Αυτός είχε γυναίκα την Αστεροδίαν ή την Χρομίαν του Ιτωνού, ή της Υπερίππην του Αρκάδος, ή την Νύμφην Σηίδην, και εγέννησε τον Παίονα, Επειόν, Αιτωλόν, Αέθλιον, Νάξον. Θυγατέρες εγέννησε την Ευρυδίκην, ή Ευρυπύλην, και Πίσαν. Για την διαδοχή του κατέστησεν αγώνα δρόμου στην Ολυμπία, όπου αγωνίσθηκαν οι υιοί του. Νικητής βγήκε ο Επειός , ο οποίος πήρε την βασιλεία.

Ο Ηρακλής εκδικείται τους Ηλείους

Όταν εωρτάζετο ο τρίτος Ισθμιακός αγών , έστειλαν οι Ηλείοι τους θεωρούς , οι οποίοι ήσαν και αθλητές αήττητοι για να συμμετάσχουν εις αυτόν. Τότε ο Ηρακλής παραφυλάξας στις Κλεωνές εφόνευσε αυτούς δολίως και μυστικώς. Όμως άλλοι λέγουν ότι μετά από σκληρούς αγώνες με τους Ηλείους δεν μπόρεσε να τους νικήσει και ζήτησε ειρήνη, διότι στο μεταξύ είχε γεράσει και οι δυνάμεις του τον είχαν πλέον εγκαταλείψει. Τότε οι Ηλείοι όταν έμαθαν ότι είναι ασθενής επέπεσαν αιφνιδιαστικά και εφόνευσαν πολλούς από τους συντρόφους του, και τον αδελφό του Ιφικλή.

Ο μύθος της Δανάης και του Περσέως

Ο Ακρίσιος έλαβε γυναίκα την Ευρυδίκην και εγέννησε την Δανάην. Επειδή έλαβε χρησμόν ότι θέλει φονευθεί από ένα υιόν της θυγατρός του, έκλεισε την Δανάην σε χάλκινο θάλαμο σε ένα υπόγειο μαζί με την τροφό της. Αλλά ο Ζευς μεταμορφωθείς σε χρυσή βροχή , εισήλθε στον θάλαμο και η Δανάη εγέννησε τον ένα βρέφος, τον Περσέα, τον οποίον έκρυψε η μητέρα του επί τέσσαρα χρόνια Λένε ότι αυτός ο Ζεύς ήτο ο Προίτος (Απολλόδ. Β’. 6. 1. Ιωνιά. 334. Τζέτζ.εν Λυκόφρ. 838. Υ. γιν. 63. 273. Παυσαν. Κορινθ. Ιστ. Φαβρικ0. Β’. Ιζ’. 3.)  Όταν κάποτε άκουσε τα κλάματα του παιδιού ο Ακρίσιος αντιληφθείς τι είχε συμβεί, την μεν τροφόν εφόνευσε, την δε Δανάην την πήγε στο βωμό του Ορκίου Διός για να μαρτυρήσει τον πατέρα του παιδιού της. Εκείνη απήντα στερεοτύπως ότι ήτο ο Ζευς. Τότε οργισθείς ο Ακρίσιος την έκλεισε μαζί με το βρέφος σε κιβώτιο και την έρριψε στην θάλασσαν. Όταν βραδύτερον έμαθε ότι έρχεται ο Περσεύς και φοβούμενος τον χρησμόν, πήγε στον Τεύταμον, βασιλέα των Λαρισσαίων, ο οποίος εώρταζεν γυμνικόν αγώνα προς τιμήν του πατρός του. Ο Περσεύς όμως έλαβε μέρος στον αγώνα αυτόν και εφόνευσε ακουσίως τον Ακρίσιον με τον δίσκον, χωρίς καν να τον γνωρίζει    . Και έτσι επληρώθη ο χρησμός. Εκτός από την χαριτωμένη πλοκή του μύθου του Περσέως-ο οποίος είχε σκοτώσει την φοβερή Μέδουσα στον Ατλαντικό ωκεανό-διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά ότι οι Αγώνες   χάνονται   στα βάθη της προιστορίας, το γραφόμενο δε περί   ενάρξεως των Ολυμπιακών αγώνων το 776 π. Χ είναι ψευδέστατον. Ασφαλώς πρόκειται περί επανενάρξεως των λόγω της κρίσεως που ξέσπασε στον Ελλαδικό χώρο μετά την καταστροφή του Αιγαίου και τον Τρωικό Πόλεμο.

Η Ειρήνη βοηθά τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Ο Λόγος ποιεί την Ειρήνη και η Ειρήνη συμβάλει στην τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων. Προστάτης του προφορικού λόγου λέγεται ο Ερμής και γι’αυτό ενομίσθη το «κηρύκειον» του Ερμού ως ειρηνοποιόν Όπως λέγει και ο Πίνδαρος, ότι οι Διόσκουροι αγώνων μοίραν Ερμά και συν Ηρακλή διέποντι θάλειαν. Και δια τούτο ήσαν ανίκητοι αθλητές, επειδή μετεχειρίζοντο λόγον και ανδρείαν. Το οποίον σημαίνει δύναμιν και τέχνην. Επειδή ο λόγος γεννά την τέχνην. Επομένως εδώ βλέπουμε ότι οι αθλητές στην αρχαία Ελλάδα δεν ήσαν αθλητές-ρομπότ για την επίτευξη της νίκης., αλλά είχαν ταυτοχρόνως με την σωματική ρώμη και πνεύμα και ψυχή

Η Ανακωχή ήτο αρχαιοτάτη.

Στην προιστορία συναντώμεν την ανακωχή κατά τα Πελασγικά χρόνια σε κοινές εορτές .Λέγεται ότι οι Αιολείς της Αρνης εκίνησαν πόλεμον κατά των Θηβαίων, όταν τους πολιορκούσαν οι Πελασγοί. Και επειδή ήτο τότε ο καιρός της εορτής, την οποίαν εώρταζον αμφότεροι , συνεφώνησαν ανακωχήν, και εώρταζαν αυτήν οι μεν εις τον Ελικώνα κρατούντες κλώνους δάφνης , οι δε εις τον ποταμόν Μέλανα.

Οι Αγώνες των Γυναικών στα Ηραία

Οι Ηλείοι εώρταζαν ανά πενταετίαν τα Ηραία προς τιμήν της Ηρας, και τότε ύφανιναν δέκαέξη γυναίκες πέπλον της Ηρας. Κατά την εορτήν εγίνετο στο Ολυμπιακό στάδιον και αγών δρόμου παρθένων , τα βραβεία των οποίων ήσαν στέφανοι ελιάς και μέρος κρέατος εκ του Ιερείου.. Λέγεται ότι τον αγώνα αυτόν κατέστησε η Ιπποδάμεια προς τιμήν της Ηρας, όταν παντρεύθηκε τον Πέλοπα και πρώτη ανεδείχθη η Χλωρίς θυγατέρα του Αμφίωνος. Κατ’ άλλους, όταν είχαν την διαφορά οι Ηλείοι με τους Πισαίους , εξέλεξαν δεκαέξη γυναίκες , μίαν εξ εκάστης των τότε οικουμένων πόλεων να κρίνουν αυτές την διαφοράν. Ετσι έγινε ο αγώνας και η εορτή. Κατ’ αυτήν εχόρευαν τοπικούς χορούς , τον έναν ονόμαζαν χορόν της Ιπποδάμειας και τον άλλον χορόν της Φυσκόας προς τιμήν των γυναικών αυτών που τον πρωτοχόρεψαν.
[Εξ αυτών συνάγομεν τα εξής :
Πρώτον τη θέση της γυναίκας στην προιστορική Ελλάδα, που σε τίποτα δεν στερούσε από τον άνδρα, εντός των βιολογικών περιορισμών του φύλου των. Ετσι στη Λέσβο εωρτάζοντο τα Καλλιστεία, που ήτο ο αγών περί του κάλλους στο τέμενος της Ηρας, θεσμός που συνεχίζεται από τον περασμένο αιώνα σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και σήμερον υπάρχουν χώρες του ΟΗΕ όπου απαγορεύεται λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων και απαγορεύσεων να γίνονται Καλλιστεία γυναικών.
Δεύτερον , το δημοκρατικό πνεύμα κατά την εκλογή των γυναικών, μιάς εξ εκάστης πόλεως, και όχι με βάση την εύνοια και την γνωριμία ή την δύναμη της πόλεως. Τρίτον, την ικανότητα των γυναικών να παρεμβαίνουν σε σοβαρά πολιτικά θέματα , όπως είναι η σύναψη ειρήνης και η γεφύρωση των διαφορών.
Τέταρτον , όσον αφορά τον χορό που θα χόρευαν, ήτοι της Ιπποδάμειας και της Φοσκόας,   είναι αυτός που μετεξελίχθηκε σαν Μεσσηνιακός «Καλαματιανός» χορός
Πέμπτον , οι αρχαίοι Ελληνικοί θεοί ήσαν φυσικοί και αγαθοί θεοί της ευσέβειας, αλλά και της χαράς και του κάλλους και όχι θεοί που μισούν και καταστρέφουν τον άνθρωπο και τα ανθρώπινα αισθήματα για να τον συνετίσουν, όπως ο Εβραίος Γιαχβέ.]

Οι Αγώνες των Παναθηναίων

Σε όλες σχεδόν τις γιορτές οι Ελληνες συνήθιζαν να κάνουν αθλητικούς αγώνες. Με ιδιαίτερη όμως λαμπρότητα εγίνοντο οι αγώνες στην γιορτή των Παναθηναίων.   Τα μεν μικρά Παναθήναια εωρτάζοντο κατά τριετίαν , και κατ’ άλλους κατ’ έτος την 20^ην ή 21^ην   του Θαργηλιώνος, ήτοι κατά μήνα Μάιον/Ιούνιον. Προστάτες δε τούτων εγένοντο οι δέκα άρχοντες, ένας εξ εκάστης φυλής. Ο μεν πρώτος αγών ήτο λαμπαδοφορία, όπου έτρεχον πρώτον οι πεζοί, έπειτα οι ιππείς, την πρώτην ημέρα στο εσπέρας, όπως και στα Ηφαίστεια. Το στάδιον ήτο στον Κεραμικό. Ο αγών αυτός εγένετο και στα μεγάλα Παναθήναια. Ο δε δεύτερος εγίνετο την δευτέραν ημέραν και ονωμάζετο ευανδρίας αγών, επειδή εγίνετο επίδειξη ανδρίας. Το στάδιον αυτό ήτο πλησίον του Ιλισσού ποταμού και εκαλείτο Παναθηναικόν. Τούτο κατεσκεύασε ο ρήτωρ Λυκούργος και το ανακαίνισε ο Ηρώδης ο Αττικός, έτσι ώστε να είναι χάρμα οφθαλμού για την καλλιτεχνία και την ομορφιά του. Ο δε τρίτος αγών ήτο μουσικής, κιθαρωδίας, αυλωδίας(αυλός = ο πρόγονος των πνευστών που σχετίζονται με το φλάουτο) και λοιπών οργάνων και τέλος Ποιητικής την οποίαν κατέστησεν ο Περικλής. Αυτή εγένετο την τρίτην ημέραν. Οι   μουσικοί αγώνες εγένοντο στο Ωδείον, όπου εγένετο και πυρρίχια όρχησις των νέων εις ανάμνηση των κατά των Τιτάνων θριάμβου των Αθηνών . Επίσης στο Σούνιο εγένετο   ναυμαχία τριήρων για την εξάσκηση των πληρωμάτων. Τους αγώνες εχρηματοδότουν χορηγοί , ήτοι πλούσιοι πολίτες τιμής ένεκεν. Ο Ανδρόγεως ήλθε στην Αθήνα όταν εωρτάζοντο τα Παναθήναια και αγωνισάμενος στον αγώνα ενίκησε άπαντες.. Τελικά εφονεύθη ο αθλητής και το φόνο του άλλοι αποδίδουν στους ανταγωνιστές του , άλλοι ότι φονεύθηκε στο κυνήγι του Μαραθώνιου ταύρου    και άλλοι λέγουν ότι επειδή εσυμφιλιώθη με τους Παλλαντίδες τους τρομερούς εχθρούς του Αιγέως   οι φίλοι αυτού τον εφόνευσαν στην Οινόην.. Όμως οι Αθηναίοι τον ετίμησαν και του έκτισαν βωμούς.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΟΛΥΜΠΙΑ: ΧΩΡΟΣ ΑΝΑΔΕΙΞΕΩΣ ΑΞΙΩΝ

Και τα αγάλματα έχουν ευθύνη

«Τα παιδιά όμως του νεκρού κατηγόρησαν τον ανδριάντα(του Θεαγένη) για φόνο. Οι Θάσιοι ακολουθούσαν την κρίση του Δράκοντα , ο οποίος με τους νόμους για φόνο τιμωρεί με εξορία ακόμη και τα άψυχα, αν πέσουν επάνω σε άνθρωπο και τον σκοτώσουν. Ετσι λοιπόν πέταξαν τον ανδριάντα του Θεαγένη στην θάλασσα»
[1/ Τα παράξενα των νόμων του Δράκοντα
Παρόμοιοι νόμοι ισχύουν και σήμερον σε πολιτισμένες χώρες. Αν λ. χ πέσει κάποιος και τραυματισθεί στον πεζοδρόμο του σπιτιού σου στις ΗΠΑ, επειδή παρέλειψες να καθαρίσεις το χιόνι ή κάποια φλύδα από μπανάνα, υπεύθυνος του τραυματισμού είναι εσύ ο κάτοχος του πεζοδρόμου και πρέπει να αποζημιώσεις τον τραυματισθέντα.
2/ Ποινή και στο τζίπ του στρατηγού
Στο στρατό είχαμε έναν ιδιόρρυθμο στρατηγό, ονόματι Μπενή…., ο οποίος τιμωρούσε τον εαυτόν του, ακόμη δε και το τζίπ όταν απο βλάβη τον άφηνε στο δρόμο. Λένε ότι κάποτε το κρέμασε παραδειγματικά απο το ταβάνι, πράγμα που το θεωρώ υπερβολικό, όπως και την ποινή στο άγαλμα του Θεαγένη . Κατά την γνώμη μου αυτός πρέπει να ήτο απόγονος του Δράκοντος, αν δεν ήτο απόγονος του Κάιν ]

Η κατάρα του Θεαγένη εκδικείται τους Θασίους

«Με την πάροδο του χρόνου η γη της Θάσου έπαψε να καρποφορεί και γι’ αυτό έστειλαν αγγελιαφόρους στους Δελφούς. Ο θεός με χρησμό τους διέταξε να επαναφέρουν τους εξορίστους. Οι άνδρες όμως που επανήλθαν δεν κατόρθωσαν να απαλλαγούν απο την ακαρπία της γης κι’ έτσι πήγαν για δεύτερη φορά στην Πυθία, για ν’ αναφέρουν ότι η κατάρα των θεών δεν τους άφησε ακόμη, παρ’ όλο που είχαν πράξει ακριβώς όπως όρισε ο χρησμός.
Η Πυθία τότε τους απήντησε:
“Αφήσατε το μεγάλο σας Θεαγένη λησμονημένο”

Οι Ψαράδες πιάνουν τον ανδριάντα του Θεαγένη

Λένε ότι, ενώ είχαν απελπισθεί για το πως μπορούσαν να βγάλουν τον ανδριάντα του Θεαγένη, μερικοί ψαράδες τον έπιασαν στα δίκτυα τους, που είχαν ρίξει στο πέλαγος για να πιάσουν ψάρια, και τον έφεραν πάλι στη στεριά. Οι Θάσιοι το έβαλαν εκεί που είχε στηθεί στην αρχή και καθιέρωσαν θυσίες για τον Θεαγένη σαν να ήτο θεός.»
[ Είναι να θαυμάζει κανείς τα παιχνίδια της τύχης. Οπως δεν περίμεναν οι Θάσιοι την ανεύρεση του ανδριάντος του Θεαγέν,η που βρέθηκε κατά τύχη στο βυθό , έτσι δεν περιμέναμε, την ανεύρεση :
α/ Του Αρχανθρώπου στο σπήλαιο των Πετραλώνων απο ανθρωπολόγο Αρη Πουλιανό, ηλικίας 750.000 ετών. Διότι η ανακάλυψη του συμπίπτει με την ανακάλυψη του πρώτου Ευρωπαίου εχέφρονος που χρησιμοποιούσε εργαλεία και φωτιά(η φωτιά είναι ηλικίας 1 εκατ. ετών) Ετσι καταρρίπτονται οι ψευτο-θεωρίες των Αφροκεντριστών, ότι οι πρώτοι άνθρωποι ήρθαν στην Ευρώπη απο την Αφρική προ 35-40.000 ετών .
β/ Η ανεύρεση του πρώτου Υπολογιστή των Αντικηθύρων
Αυτός βρέθηκε στο αρχαίο ναυάγιο των Αντικηθύρων και είναι ο πρώτος κομπιούτερ στην ανθρώπινη ιστορία, ο γνωστός ως “Αστρολάβος των Αντικηθύρων”. Πρόκειται για ένα πολύπλοκο μηχανισμό που κανείς δεν φανταζόταν ότι υπήρχε. Ητο τόση η έκπληξη που ισοδυναμεί σαν να βρίσκαμε μηχανή τζετ μέσα στον τάφο του Τουτανχαμόν. Τέτοιες εκπλήξεις θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πάμπολλές απο την αρχαιότητα, ώστε θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να τις χωρέσει]

Και οι Ηγεμόνες πήγαιναν στην Ολυμπία

«Εκεί κοντά υπάρχει χάλκινο άρμα με αναβάτη και νεαρά άλογα με νεαρούς αναβάτες σε κάθε πλευρά του άρματος. Πρόκειται για αφιερώματα σε ανάμνηση των Ολυμπιακών νικών του Ιέρωνα, γιού του Δεινομένη, που έγινε τύραννος των Συρακουσών μετά τον αδελφό του Γέλωνα. Αυτά δεν τα αφιέρωσε ο Ιέρων στο θεό , αλλά ο γιός του Ιέρωνα Δεινομένης. Κοντά στο άρμα του Ιέρωνα υπάρχει ο ανδριάς ενός άλλου τυράννου των Συρακουσών, ομωνύμου με τον γιό του Δεινομένη, που ονομάζεται επίσης Ιέρων και είναι γιός του Ιεροκλή. Μετά τον θάνατο του προηγουμένου τυράννου , του Αγαθοκλή, τύραννος των Συρακουσών έγινε πάλι ο Ιέρων , γιός του Ιεροκλή. Ανέλαβε την εξουσία τον δεύτερο χρόνο της εκατοστής εικοστής έκτης(126ης ) Ολυμπιάδος, στην οποία αναδείχθηκε νικητής στο στάδιο ο Ιδαίος απο την Κυρήνη. Αυτός ο Ιέρων είχε φιλικές σχέσεις με τον Πύρρο, γιό του Αιακίδη, επειδή πάντρεψε τον γιό του Γέλωνα με την κόρη του Πύρρου Νηρηίδα.»
[1/ Η 126 Ολυμπιάδα έγινε το 276 π. Χ
2/ Η ιππασία είναι ανέκαθεν άθλημα αριστοκρατικό, διότι η εκτροφή δρομώνων ίππων και η συντήρηση αναβάτου απαιτεί υψηλό κόστος.
3/ Αιακός: ο πρώτος βασιλιάς της Αιγήνης
Η Αίγινα πρότερον εκαλείτο Οινώνη. Λέγουν ότι ο Αιακός ήτο γιός του Διός και της Ευρώπης και η γυναίκα αυτού εκαλείτο Αίγινα. Μετά τον θάνατο του Αιακού την γυναίκα του Αίγινα νυμφεύθηκε ο Ακτωρ ο Μυρμηδών. Κατόπιν έλαβε γυναίκα την Ενδηίδα του Σκίρωνος, και εγέννησε δύο γιους, τον Πηλέα και Τελαμώνα και έπειτα εγέννησε τον Φώκο εκ της Ψαμάνθης του Νηρέως.
4/ Ένα αθλητικό έγκλημα
Ενώ ηγωνίζοντο στο πένταθλον ο Φώκος, η θετή του μητέρα Ενδηίς πείθει τεχνηέντως τους γιους της να φονεύσουν τον ετεροθαλή αδελφό τους Φώκο, όπερ και εγένετο όταν ο Τελαμών έρριψε τον δίσκο πάνω του. Υστερα απέκρυψαν το σώμα του στο δάσος, Επειδή όμως ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον το έγκλημα φανερώθηκε και τους εξόρισαν απο το νησί . Έτσι ετιμωρείτο τότε η ανθρωποκτονία.
5/ Ο Αιακός έγινε κλειδούχος του Αδη
Ο Αιακός τιμήθηκε ως ημίθεος, λέγεται δε ότι ετάχθη ως κριτής και κλειδούχος του Άδη για να κρίνει μόνον τους Ευρωπαίους, γιατί τους Ασιατικούς λαούς ορίσθηκε να κρίνει ο Ραδάμανθυς. Οι απόγονοι του Αιακού ονομάσθησαν Αιακίδες. Και ο μεν Πηλεύς εκδιωχθείς ήλθε στην Φθία προς τον Ευρυτίωνα του Ακτωρος.
6/ Κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου
Πηλεύς και Τελαμών έλαβον μέρος στο κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου , όπου λέγεται ότι ο Πηλεύς ακοντίσας τον Κάπρο εφόνευσε τον Ευρυτίωνα. Ακολούθως ο Πηλεύς ήλθεν στον αγώνα του Πελίου και αφού καθαρίσθηκε απο τον Ακαστον ηγωνίσθη και ενικήθη υπο της Αταλάντης. Οι Ελληνες πριν πάνε στους αγώνες εκαθαρίζοντο απο τις αμαρτίες και μόνον εξαγνισμένοι ελάμβανον μέρος σ’ αυτούς. Ο Τελαμών εθεώρει τον εαυτόν του αθώον και ζήτησε ν’ απολογηθεί. Αλλά επειδή βρέθηκε ένοχος κατέφυγε στην Σαλαμίνα όπου εβασίλευσε. Να σημειώσουμε ότι αμφότεροι έλαβον μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία στην Κολχίδα.
7/ Οι Αγώνες του Πελίου
Ο Τελαμών νυμφεύθηκε την Περίβοιαν του Αλκάθου και εξ αυτής γέννησε τον Αίαντα. Ητο δε και ανδρειότατος κι’ αυτός πρώτος έρριξε το τείχος της Τρωάδος , όπου είχε μεταβεί την πρώτη φορά με τον Ηρακλή. Έλαβε επίσης μέρος στον αγώνα του Πελίου και ενίκησε στον δίσκο. Υπήρχε βράχος στην Σαλαμίνα, όπου συνήθιζε να κάθεται, και απο εκεί αγνάντευε τους γιους του να πηγαίνουν στον Τρωικό Πόλεμο. Ο γιός του Αίας ήτο άτρωτος σε όλο του το σώμα, εκτός απο τον αυχένα, διότι τον είχε σκεπάσει ο Ηρακλής όταν ήτο βρέφος με την λεοντή του. Ητο κι’ αυτός ένας εκ των μνηστήρων της Ελένης και μετέβη στην Τροία με δώδεκα πλοία. Τέτοιοι ανδριώτατοι ήσαν οι πρόγονοι μας, τους οποίους ξεχάσαμε.
8/ Η Ελληνική Αρχαιολογία αποκαλύπτει ότι οι γενάρχες των Ελλήνων είχαν προπάτορες είτε θεούς, είτε ημιθέους που δημιούργησαν τον πρώτον πολιτισμό στον κόσμο. Και όμως αυτός ο ένδοξος λαός εδώ και 17 αιώνες υμνεί και δοξάζει τον Γιαχβέ και θεωρεί σαν προπάτορες του τους ηγέτες και πατριάρχες ενός καθυστερημένου και πρωτόγονου έθνους, που ζούσε στην έρημο. ]

Αν είσαι βασιλιάς, με την αξία σου θα πας

«Μετά τους ανδριάντες του Ιέρωνα, είναι ο ανδριάς του βασιλιά των
Λακεδαιμονίων Αρέα, γιού του Ακρότατου. Ακολουθεί του Αράτου γιού του
Κλεινία, και στην συνέχεια πάλι του Αρέα πάνω σε άλογο. Ο ανδριάς του Αράτου
είναι αφιέρωμα των Κορινθίων και του Αρέα των Ηλείων. Ούτε ο Αρέας ούτε ο
Αρατος έμειναν αμνημόνευτοι στην προηγουμένη διήγηση μου, αλλά , εκτός των
άλλων, ο Αρατος ήτο και Ολυμπιονίκης στην αρματοδρομία»
[ Συχνά οι βασιλείς και οι ηγεμόνες των πόλεων αφιέρωναν αγάλματα στην Ολυμπία
για να δοξασθούν, διότι δεν υπήρχε ανά το Πανελλήνιον επισημότερος και
κοσμικότερος τόπος για την προβολή τους. Αρκετοί όμως από τους γόνους αυτών
διέπρεπον-κυρίως στα ιππικά αγωνίσματα- και εστέφωντο Ολυμπιονίκες]

Η φτερωτή κόρη με τους πολλούς πατέρες

«Ο Τίμων γιός του Αισύπου απο την Ηλεία, έλαβε μέρος στους αγώνες της
αρματοδρομίας στην Ολυμπία. Ο ανδριάς είναι χάλκινος και παριστάνει μιά έφιππη
κόρη, νομίζω τη Νίκη»
[1/ Η Νίκη λένε ότι έχει πολλούς πατέρες, η ήττα κανέναν, παρά μόνον τον ηττημένο. Κι’ αυτό διότι όλοι θέλουν να συμμετάσχουν στη νίκη , ενώ αποφεύγουν όλοι την ευθύνη της ήττας. Τη Νίκη αναπαραστούσαν θεά φτερωτή διότι δεν ήτο πιστή στον νικητή.
2/Μόνον οι Αθηναίοι την έφτιαχναν άπτερο διότι ήθελαν να μένει μονίμως στην πόλη τους ]

Κάλλων ο άτρωτος πυγμάχος

«Ο Κάλλων, γιός του Αρμοδίου, και ο Ιππόμαχος γιός του Μοσχίωνα, ήσαν Ηλείοι
πρωταθλητές της πυγμαχίας παίδων. Ο ανδριάς του Κάλλωνα είναι έργο του Δαίππου,
ενώ ο τεχνίτης του αγάλματος του Ιππομάχου δεν αναφέρεται, αλλά λένε ότι αυτός
αγωνίσθηκε και νίκησε τρεις αντιπάλους, χωρίς να χτυπηθεί ούτε μιά φορά και χωρίς
ούτε μιά πληγή στο σώμα του»
[. Ο Κάλλων είχε αναπτύξει την αμυντική του τεχνική σε τέτοιο βαθμό ώστε απέφευγε τα χτυπήματα του αντιπάλου του. Τούτο προϋποθέτει μεγάλη τέχνη να μένει ένας πυγμάχος άτρωτος στον αγώνα. Πολύ περισσότερο που η πυγμαχία στηρίζεται στα χτυπήματα εκατέρωθεν]

Η Λιβύη πανάρχαια Ελληνική χώρα

«Ο Κυρηναίος Θεόχρηστος που έτρεφε άλογα στη Λιβύη και πριν απ’ αυτόν ο παππούς του , που είχε το ίδιο όνομα, νίκησαν στην Ολυμπία. Αλλά ο πατέρας του Θεοχρήστου αναδείχθηκε νικητής στα Ισθμια, σύμφωνα με την επιγραφή πάνω στο άρμα του»
[1/ Η Κυρήνη ήτο Ελληνική
Σύμφωνα με την αρχαιολογία η Κυρήνη ήτο κόρη του Υψέως , υιού του Πηνειού και εβασίλευε στην Θεσσαλία. Αυτός εγέννησε τρεις κόρες, την Αστυάγειαν, Θεμιστώ και Κυρήνη. Η Κυρήνη ωραιοτάτη και φίλη του κυνηγίου, κυνηγούσε δε και άγρια θηρία για την ασφάλεια των ποιμνίων της. Κάποτε την είδε ο Απόλλων που εμάχετο με ένα λέοντα και θαυμάσας αυτήν την άρπαξε και την έφερε στη Λιβύαν, όπου εγέννησε εξ αυτής τον Αρισταίον.
2/ Οι αρχαίοι Ελληνες Λιβύαν ονόμαζαν την Αφρικανικήν Ηπειρον. Εκεί εβασίλευε τότε ο Ευρύπυλος γιός του Ποσειδώνος και της Κελαινούς του Ατλαντος. Επειδή δε ένας λέων έβλαπτε την χώραν και τον σκότωσε η Κυρήνη ανέλαβε και την βασιλεία της Λυβίας. Όταν ο Υψεύς έστειλε ανθρώπους του να την ζητήσουν, όταν είδαν την καλλονήν της χώρας έμειναν εκεί και έκτισαν πόλιν που ονόμασαν Κυρήνην
3/ Ο Ευρύπυλος έδωσε βώλον στους Αργοναύτες
Η Αργώ στο περιπετειώδες ταξίδι της εξέπεσε σε τεναγώδες μέρος, απ’ όπου οι Αργοναύτες την μετέφεραν με τα χέρια επί δώδεκα ημέρες ως τον Τρίτωνα ποταμό. Εκεί ο Ευρύπυλος τους έδειξε το δρόμο της επιστροφής. Οι Αργοναύτες εις ένδειξη ευγνωμοσύνης του χάρισαν τρίποδα και ο Ευρύπυλος τους ανταπέδωσε βώλο γης. Εκείθεν ήλθαν στην Κρήτη όπου εφόνευσαν τον Τάλω. Όλα αυτά είναι συμβολικά και χρήζουν αποκωδικοποιήσεως]

Οι Δώδεκα πόλεις των Ιώνων της Αιγιαλείας

«Ο Αγήσαρχος , γιός του Αιμοστράτου απο την Τρίτεια, νίκησε στην πυγμαχία ανδρών στην Ολυμπία, στην Νεμέα, στα Πύθια και στον Ισθμό, σύμφωνα με το ελεγείο…. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα καμία πόλη Τρίτεια εκτός απο την Αχαική. Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι οι κάτοικοι της Τρίτειας ανήκαν στην Αρκαδία, με την ίδια έννοια που μερικοί Αρκάδες σήμερα υπάγονται στο Αργος»
[1/Η μετανάστευση των Ιώνων από την Αττική
Όταν επλήθυναν οι Ιωνες της Αττικής μετανάστευσαν στην Αιγιάλειαν , την οποίαν ο Ομηρος ονομάζει Αιγιαλόν. Εκεί οι Ιωνες ίδρυσαν δώδεκα πόλεις, Πελλήνην, Αίγειρα, Αιγαί, Βούρα, Ελίκη, Αίγιον, Ρύπαι, Πάτραι, Φαραί, Ωλενος , Δύμη και Τρίταια. Εξ αυτών η Ελίκη έχει βυθισθεί στον Κορινθιακό κόλπο. Οι Αιγές μας παραπέμπουν στην ομώνυμη πόλη της Μακεδονίας. Υστερα αυτούς έδιωξαν οι Αχαιοί εκείθεν και κατέφυγαν και πάλι στην Αττική
2/ Τότε που υπήρχε ελευθεροεπικοινωνία
Τα διοικητικά όρια των διαφόρων περιοχών αλλάζουν κατά πως συμφέρει στην εκάστοτε εξουσία. Κατά την αρχαία όμως εποχή κανείς δεν διενοείτο να απαγορεύσει την επικοινωνία των λαών μεταξύ τους, παραδείγματος χάριν των Κυπρίων μεταξύ τους ή με την Μικρά Ασία, των Ελλήνων της Ηπείρου, των Βορειοκορεατών με τους Νοτίους κ.ο.κ. Σήμερα συμβαίνει το αδιανόητο και παράλογο, να μην μπορούν οι Κύπριοι να μεταβούν στα σπίτια τους στην Βόρεια Κύπρο, οι Παλαιστίνιοι στην Παλαιστίνη, οι Βορειοηπειρώτες να ανήκουν στο Αλβανικό κράτος, δημιούργημα κι’ αυτό σκοπιμοτήτων των μεγάλων δυνάμεων .
3/ Η πολιτική του» διαίρει και βασίλευε»
Η διεθνής εξουσία για να εξουσιάζει τον κόσμο εφαρμόζει τον κανόνα του “διαίρει και βασίλευε”. Τον περασμένο αιώνα διαίρεσαν αυθαιρέτως τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή , χωρίς να λάβουν υπ’ όψιν τα εθνολογικά στοιχεία της περιοχής, αλλά με γνώμονα το πως θα εκμεταλλευθούν καλύτερα τις περιοχές αυτές. Τώρα αναδιανέμουν και πάλι Βαλκάνια, Καύκασο και Μέση Ανατολή με τα ίδια κριτήρια]

Μικροψυχία Κροτωνιατών

« Ο ανδριάς του Κροτωνιάτη Αστύλου είναι έργο του Πυθαγόρα. Αναδείχθηκε Ολυμπιονίκης στο στάδιο τρεις συνεχείς φορές και σημείωσε νίκες και στο αγώνισμα του διαύλου. Επειδή στις δύο τελευταίες του νίκες αναγορεύθηκε νικητής ως Συρακούσιος, για να ευχαριστήσει τον Ιέρωνα, γιό του Δεινομένη, οι Κροτωνιάτες τον τιμώρησαν μετατρέποντας το σπίτι του σε φυλακή και καταστρέφοντας τον ανδριάντα του, που βρισκόταν στο ιερό της Λακίνιας Ηρας.»
[1/ Η Καταστροφή του ανδριάντα του Αστύλου
Η αναγόρευση του Κροτωνιάτη Αστύλου σε Συρακούσιο εθεωρήθη από τους συμπατριώτες του ατιμωτική πράξη και προδοσία κατά της πατρίδος του. Όμως ότι τα αίτια της μεταδημοτεύσεως του Αστύλου δεν ήσαν το χρήμα, αλλά η φιλία του προς τον Ιέρωνα, τον τύραννο των Συρακουσών. Για τους Έλληνες η πατρίδα ήτο υπεράνω όλων. Σήμερα αυτά έχουν λυθεί με βάση τους νόμους της αγοράς, δηλαδή το πόσα προσφέρει ο καθένας για να αγοράσει τον αθλητή της αρεσκείας του, ωσάν αυτός να ήτο ένα κινητό τηλέφωνο. Στην εποχή της οιικονομίας της αγοράς τα διαπλεκόμενα συμφέροντα μεταξύ της πολιτικής, οικονομίας, αθλητισμού και άλλων δραστηριοτήτων του δημόσιου βίου προσπορίζουν χρήμα, αξιώματα και δόξα στους εμπλεκομένους και θεωρούνται ως φυσιολογικά και νόμιμα]

Ο Παυσανίας βάζει την κρίση του σε όσα γράφει

«Στην Ολυμπία είναι αφιερωμένη και μιά στήλη που αναφέρει τις νίκες του Λακεδαιμονίου Χιόνη. Οσοι πιστεύουν ότι αυτήν την στήλη την αφιέρωσε ο ίδιος ο Χιόνης , και όχι οι Λακεδαιμόνιοι, είναι αφελείς. Εφ’ όσον στην στήλη αναφέρεται ότι ο δρόμος οπλιτών δεν είχε καθιερωθεί ακόμη, πως ήτο δυνατόν ο Χιόνης να το γνώριζε ότι οι Ηλείοι θα θέσπιζαν κάποτε αυτό το αγώνισμα ; Οσοι λένε ότι ο ανδριάς, που είναι στημένος δίπλα στην στήλη και είναι έργο του Αθηναίου Μύρωνα, παριστάνει τον Χιόνη είναι ακόμη πιό αφελείς»
[1/ Η Λογική των αρχαίων Ελλήνων
Οι Αρχαίοι Ελληνες διακρίνονται για την ορθή λογική τους κρίση, κάτι που στερείται ο σύγχρονος άνθρωπος. Ο,τι και αν μας πουν σήμερα το παίρνουμε σαν αληθινό και δεδομένο, χωρίς να το βάλουμε σε λογική επεξεργασία στο όργανο που λέγεται εγκέφαλος. Κάποιος μου έλεγε ότι σήμερα: “ένας κουτός πεθαίνει και δέκα γεννιούνται” και δεν είχε άδικο]( ΜΑΤΥΡΙΕΣ ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ)

ΚΥΡΗΝΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Ο Θησαυρός των Κυρηναίων της Λιβύης

Κοντά στον θησαυρό των Συβαριτών βρίσκεται αυτός των Λιβύων της Κυρήνης, μέσα στον οποίο υπάρχουν ανδριάντες Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Οι Καρχηδόνιοι εκπάτρισαν του Σικελούς του Σελινούντα με πόλεμο.[Σελινούς ήτο πόλη της Σικελίας αλλά και της Κιλικίας, Σελευκίας κλπ. Ομοίως ήσαν και ποταμοί. Ο Στράβων λέγει ότι ήτο εις την Εύβοια μαντείον του Σελινουντίου Απόλλωνος] Αλλά πριν την καταστροφή οι Σελινούντιοι είχαν κτίσει ιερό του Ολυμπίου Διός . Εκεί υπάρχει ανδριάς του Διονύσου, του οποίου το πρόσωπο και τα άκρα των ποδιών και των χεριών είναι φτιαγμένα απο ελεφαντόδοντο.[1/Το Γένος του Διονύσου
Υπήρχαν οκτώ Διόνυσοι. Ο πρώτος ήτο υιός του Διός και της Περσεφόνης. Ο δεύτερος του Νείλου, που σημαίνει ότι η λατρεία του Διονύσου μετεφέρθη απο την Ελλάδα στην Αίγυπτο και όχι το αντίθετο. Ο Διόνυσος των Ελλήνων μετεφέρθη στην Αίγυπτο ως Οσιρις τωνΑιγπυπτίων . Υπήρχε και Διόνυσος Ινδός και Ασσύριος, καθ’ όσον αυτός ταξίδευσε σ’ όλη την οικουμένη ως εκπολιτιστής . Σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία(ΩΓΥΓΙΑ, Τομ Α, σελ. 356-374, Αθ. Σταγειρίτης, Εκδ.Ελευθέρα Σκέψη ) ο Ζευς κατέστησε έγγυο την ερωμένη του Σεμέλη, αλλά όταν παρουσιάσθηκε ο Ζευς με την αστραπή και τον κεραυνό αυτή απέθανεν.
2/ Οι Έλληνες έκαναν καισαρική τομή
Τότε έβγαλε το έμβρυο απο την μήτρα της Σεμέλης και το έρραψε στον μηρό αυτού, το έλυσε δε όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος κυήσεως του. Τούτο όμως δείχνει ότι στην εποχή των Διογενών μπορούσαν να κάνουν καισαρική τομή και να παίρνουν το έβριο και απο θανούσα γυναίκα και να το βάζουν σε θερμοκοιτίδα.Ετσι ο Διόνυσος ονομάζεται και Διμήτωρ, επειδή εγεννήθη εκ δύο μητέρων, του Διός και της Σεμέλης.
3/ Οι Έλληνες ταξίδευαν στην Ασία
Φοβούμενος την ζηλοτυπία της Ηρας έστειλε τον Ερμή να μεταφέρει το βρέφος προς τονΑθάμαντα και την Ινώ . Μετά όμως την καταστροφή του οίκου του Αθάμαντος μεταμόρωσε το βρέφος εις ερίφιο και το έστειλε στην Νύσα της Ασίας να το αναθρέψουν οι εκεί Νύμφες , θυγατέρες του Ατλαντος. Υπάρχουν πάμπολλοι μύθοι γύρω απο τον Διόνυσο σε πολλά μέρη εντός και εκτός της Ελλάδος . Ανατραφείς και ανδρωθείς ο Διόνυσος επενόησε την καλλιέργεια της αμπέλου και την παρασκευή του όινου.
4/ Ο Διόνυσος στις Ινδίες
Ο Διόνυσος απεφάσισε να στρατεύσει στις Ινδίες, έχων μαζί του και γυναίκες, τις Βάκχες και Σατύρους, ίνα διδάξει την καλλιέργεια της αμπέλου, την κατασκευή του οίνου και πολλά ωφέλιμα πράγματα γ ια τους ανθρώπους. Είχε και δύο στρατηγούς τον Πάνα και Σιληνό. Αυτήν την εκστρατεία προφανώς εγνώριζεν ο Αλέξανδρος και την ακολούθησε κατά γράμμα όταν εξεστράτευσε προς την Ανατολήν.
5/ Δεν πήγε με Όπλα
Η στρατιά του Διονύσου δεν διέθετε όπλα ή πολιορκητικές μηχανές, ειμή μόνον μερικά δόρατα περιτυλιγμένα με κισσό, τους λεγόμενους Θύρσους και αντί σημαιών φύλα αμπέλου και κισσούς . Είχαν όμως τύμπανα και κύμβαλα και άλλα μουσικά όργανα κατάλληλα για τον εκπολιτισμό των άνθρώπων. Το δε στράτευμα διηρημένο εις τάγματα-τους λεγόμενους Θιάσους- δεν εσκότωνε αλλά κατακτούσε τους ανθρώπους χορεύοντας και αλλαλάζοντας περί τον Διόνυσο.
6/ Το σύνθημα του ήτο « Ευ οι»
Το σύνθημα των ήτο “Ευ οι”. Εις μίαν κρίσιμον μάχην με το σάλπισμα του πολεμικού θουρίου, τα μεν κύμβαλα έγιναν ασπίδες και οι Θύρσοι δόρατα, τα οποία ήσαν κατασκευασμένα τεχνηέντως για να μην φαίνονται ότι είναι όπλα και προξενούν την προσοχήν εις τους Βασιλείς, και προετοιμάζονται. Γενομένης δε της συμπλοκής οι Βάκχες εμάχοντο ανδρείως, ώστε εξέπληξαν τους Ινδούς. Οι Ελέφαντες όμως ώρμησαν προς το κέντρον της παρατάξεως και εκύλωσεν η φάλαγξ του Διονύσου.
7/ Ο Όνος του Σιληνού έσωσε την κατάσταση
Τότε ο Ονος του Σιληνού έβγαλε κραυγή μεγάλη και έτρεψε σε φυγή τους ελέφαντες, των Ινδών νικηθέντων κατά κράτος. Αφού κατέκτησε την Ινδία , κάνοντας συμμάχους τους Ινδούς και τις Αμαζόνες, προχώρησε στην Βακτρίαν,πέριξ της Κασπίας θάλασσας και τελικά υπέταξεν ολόκληρη την Ασία, όπου εδίδαξεν τα Οργια αυτού. Η εκστρατεία αυτή διήρκεσεν τρία έτη και ονομάσθη Τιετηρίς.
8/ Ο Οινεύς ευφραίνει καρδίαν
Ο οίνος έλαβε την ονομασία του απο τον Οινέα, βασιλιά της Καλυδώνας της Αιτωλίας. Επειδή ο Οινεύς δέχθηκε φιλοφρόνως τον Διόνυσο , ώστε εγέννησεν και εκ της Αλθαίας γυναικός του Οινέως την Διηάνειραν δευτέρα γυναίκα του Ηρακλέους, του έδωσε κλίμα αμπέλου, του δίδαξε την αμπελουργία και ονόμασεν προς χάριν του Οινέως το προιόν των σταφυλιών Οίνον. Μετά τον θάνατο του κατέβηκε στον Αδη και μετά ανέβηκε στον Ουρανόν και συμπεριελήφθη στους Ολυμπίους Θεούς.
9/ Ο Διόνυσος Ζαγρεύς και τα Ελευσίνια Μυστήρια
Είναι πολυάριθμοι και παμπάλαιοι οι μύθοι περί τον Διόνυσο ώστε μερικοί τον συγχέουν με τον Ζαγραίο Διόνυσο , ή Ιακχο, ο οποίος εδίδαξε τα Μυστήρια εις την Ελευσίνα . Εζωγράφιζαν τον Διόνυσο νέον, γυμνόν με την Νεβρίδα στους ώμους με στέφανο εκ κλημάτων στην κεφαλή , Θύρσον στο δεξί του χέρι, καθήμενο πάνω σε άρμα, το οποίον έσυρον οι Τίγρεις και Παρδάλεις, γύρω δε απ’ αυτόν εχόρευαν οι Βάκχες και ακολουθούσαν πλήθος Σατύρων. Οι Εβραίοι δανείσθηκαν τον Ιακχον και τον έκαναν Γιαχβέ. Ο Ορφεύς έγραψε τον Κθ’ ύμνον και τον Μδ’ τον οποίον ονόμασε, Διονυσίου Βασσαρέως Τριετηρικού ]

Ο Ενδυμίων των Μεταποντίων

Μέσα στον θησαυρό των Μεταποντίων, που βρίσκεται μετά απ’ αυτόν των Σελινουντίων, υπάρχει ο Ενδυμίων, φτιαγμένος όλος απο ελεφαντόδοντο εκτός απο τα ενδύματα. Δεν γνωρίζω καθόλου πως χάθηκε η πόλη των Μεταποντίων. [Λέγουν ότι η γυναίκα του Αιόλου Αρνη τις άρεσαν οι εξωσυζυγικοί έρωτες με τον Ποσειδώνα και εγέννησε τον Αίολο τον τρίτο. Τότε ο πατέρας της Αίολος αισχυνόμενος για την ατιμία παρέδωσε αυτήν σε κάποιον ξένο Μεταπόντιον καλούμενον, που πήγαινε στην Ιταλία, εκ του οποίου ονομάσθηκε η πόλη Μεταπόντιον. Αναφέρεται και άλλος ιδρυτής του Μεταποντίου ονόματι Μέταβος. Αυτός ήτο υιός του Σισύφου. Ομως δεν μπορεί να αποκλεισθεί σαν αιτία καταστροφής του ο σεισμός, δεδομένης της σειμογενούς περιοχής(“Ωγ.” , Δ’. 172 Ε’ . 293 ]
Αλλά στην εποχή μου δεν είχε απομείνει τίποτα απ’ αυτήν, εκτός απο το θέατρο και τον περίβολο του τείχους.

Ο Αγώνας του Ηρακλή με τον Αχελώο

Οι Μεγαρείς που συνορεύουν με την Αττική, έκτισαν θησαυρό και μέσα σ’ αυτόν εφιέρωσαν μικρές μορφές απο ξύλο κέδρου, με χρυσές διακοσμήσεις, που παριστάνουν τον αγώνα του Ηρακλή με τον Αχελώο.[ Η Δηιάνειρ, κόρη του Οινέως, ήτο ωραιοτάτη, και δια τούτο την εζήτουν πολλοί. Ο πατέρας της λοιπόν όρισε αγώνα , στον οποίον θα αγωνίζοντο οι μνηστήρες. Ο νικητής θα ενυμφεύετο την Δηιάνειρα. Εκεί επάλευσε ο Ηρακλής με τον Αχελώο, και νικήσας ο Ηρακλής έλαβε αυτήν γυναίκα του.Μάλιστα εσώζετο και ο τάφος της πλησίον της πόλεως Ηράκλειας στην Οίτην](ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ-Ηλειακά Β)

Ο ΤΑΡΑΞΙΠΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΙΠΠΙΟΣ ΠΟΣΕΙΔΩΝ

Ο Ταράξιππος ξαφνιάζει τα άλογα

Για τον Ταράξιππο δεν πιστεύουν όλοι οι Ελληνες τα ίδια πράγματα. Αλλοι λένε ότι είναι ο τάφος ενός ντόπιου που ήτο ικανός στα άλογα και τον ονομάζουν Ωλένιο. Λένε ότι ο βράχος του Ωλενίου στην Ηλεία πήρε το όνομα του απ’ αυτόν. Αλλοι λένε ότι ο Δαμέων , γιός του Φλιούντα που πήρε μέρος στην εκστρατεία του Ηρακλή εναντίον του Αυγείου και των Ηλείων, σκοτώθηκε μαζί με το άλογο του που ίππευε απο τον Κτέατο, γιό του Ακτορα, και ότι ο Δαμέων ετάφη μαζί με το άλογο του στον ίδιο τάφο.
Λένε ακόμη ότι ο Πέλοψ έκανε στο μέρος αυτό κενοτάφιο για τον Μυρτίλο και του προσέφερε θυσία για να εξιλεωθεί για τον φόνο. [1/Ο Ένδοξος Πέλοψ.
Ο Πέλοψ ήτο γιός του Ταντάλου και της Πλουτούς και κατήγετο απο το γένος του Διός και του Κρόνου, γιατί ο πατέρας του Τάνταλος ήτο γιός του Διός και η μητέρα του Πλουτώ θυγατέρα του Κρόνου. Ητο δε ο Τάνταλος φίλος και ομοτραπέζιος των θεών. Για να τους υποχρεώσει έσφαξε τον γιό του και εκάλεσε σε δείπνο τους θεούς. Οι μεν άλλοι θεοί δεν δοκίμασαν, αλλά η Δήμητρα και κατ’ άλλους η Θέτις έφαγαν τον ώμο του παιδιού.
2/ Οι Έλληνες έκαναν συγκόλληση Οργάνων.
Λυπηθέντες δε οι θεοί διέταξαν τον Ερμήν να βάλει τα μέλη του παιδιού εντός του λέβητος και έπειτα συμπήξαντες αυτά δια της συναρμολογήσεως αποκατέστησαν ολόκληρον τον Πέλοπα, εκτός απο τον ώμο .
3/ Μεταμόσχευαν ξένα Όργανα.
Αντί δε ώμου έβαλαν Ελεφάντινον. Εδώ βλέπουμε ότι γνώριζαν την μεταμόσχευση μελών του σώματος. Διότι ακόμη και η ιδέα της επανασυνδέσεως των κομμένων μελών μας αφήνει εμβρόντητους. Κατ’ άλλους η Ρέα τον γιάτρεψε, για την παρανομία του αυτή κατεδικάσθη ο Τάνταλος και απεστάλη εις τον Τάρταρον . Κατ’ άλλους δε έλεγε εις τους ανθρώπους τα μυστήρια των θεών, ή τους εκακολόγει ή έκλεψε το νέκταρ και την αμβροσία και τα έδωσε στους ανθρώπους και του κήρυξαν πόλεμ οι θεοί.
Η Φρυγία τότε ανήκε στον Πελασγικό( Ελληνικό) Κόσμο. Ένεκα τούτου έφυγε ο Πέλοψ απο την Φρυγία και έγινε βασιλιάς της Πίσας. Γυναίκα του έλαβε την Ιπποδάμεια και εγέννησε πολλά παιδιά, τον Ατρέα, Θυέστην, Χρύσιππον, Κοπρέα, Πιτθέα, Πλεισθένην, Τροιζήνα, Αλκαθουν κλπ και άλλα τέκνα εξ άλλων γυναικών.
4/ Και Αστρονόμος ο Πέλοψ
Αυτός κατεγίνετο με την αστρονομία, φυσιολογία, έτσι ώστε η φήμη του έφθασε μέχρι των Ινδιών. Ητο και ιερεύς ευσεβέστατος που εθυσίαζε ακόμη και ανθρώπους και έλεγε τα απόρρητα μυστήρια προς τους πολλούς. Τελικά τον έρριξαν απο το ναό και τον σκότωσαν. Ο Πέλοψ έδωσε το όνομα του στην Πελοπόννησο.
5/ Οι ραδιουργίες της Ιπποδάμειας.
Η Ιπποδάμεια μαζί με τους γιούς Ατρέα και Θυέστην εφόνευσαν τον Χρύσιππον και το σώμα του το έρριψαν σε φρέαρ για να μην πάρει τον θρόνο. Ομως εκείνο φανερώθηκε και τους εξεδίωξε ο Πέλοψ, καταρώμενος αυτούς και τους απογόνους τους. Η Ιπποδάμεια πέθανε εξόριστη στην Μιδέα του Αργους και οι Ηλείοι μετέφερον ύστερα τα οστά της και τα έθαψαν στην Αλτη της Ολυμπίας, ή κατ’ άλλους ο ίδιος ο Πέλοψ τα μετέφερε κατόπιν χρησμού] Τον ονόμασε Ταράξιππο, γιατί τα άλογα του Οινομάου είχαν ταραχθεί απο το τέχνασμα του Μυρτίλου. Αλλοι πάλι λένε ότι ο ίδιος ο Οινόμαος είναι αυτός που πληγώνει τους αναβάτες στο Ιπποδρόμιο. Ακουσα ακόμη να λένε ότι κατηγορεί τον Αλκάθουν , γιό του Πορθάονα, ο οποίος θάφθηκε εδώ, όταν τον σκότωσε ο Οινόμαος, γιατί ήθελε να παντρευθεί την Ιπποδάμεια. Επειδή ήτο άτυχος στην αρματοδρομία , έγινε κακός δαίμων, δυσμενής για τους αρματοδρόμους.

Το μυστικό του Ταράξιππου

Ένας Αιγύπτιος είπε ότι ο Πέλοψ έσκαψε εδώ για να κρύψει κάτι που πήρε απο τον Θηβαίο Αμφίονα και εξ αιτίας του αντικειμένου αυτού ταράχθηκαν απο τότε οι φοράδες του Οινομάου και απο τότε ταράσσονται όλες οι φοράδες. Αυτός ο Αιγύπτιος πίστευε ότι ο Αμφίων και ο Θραξ Ορφεύς ήσαν φοβεροί μάγοι.[1/ Ο Αμφίων ήτο άριστος μουσικός, διδασκόμενος υπο του Ερμού. Αυτός έκανε την τετράχορδη λύρα επτάχορδη. Εκιθάριζε δε τόσο ωραία ώστε εχόρευον και οι πέτρες, και τα δένδρα και τα ζώα.
2/ Κινούσε και τις Πέτρες
Για τον Αμφίονα λέγονται και τα εξής. Αυτός και ο αδελφός του Ζήθος ωνομάζοντο Διόσκουροι και έκτισαν την Θήβαν δωρεάν διότι τα υλικά ετοποθετούντο μόνα τους στον κατάλληλο τόπο . Μερικοί υποθέτουν ότι είχε ευφεύρει την αφαίρεση της βαρύτητος απο τα υλικά, ή κάποιου είδους γερανό. Αλλοι πάλι θεωρούν ότι αυτή εκτίσθη χωρίς δαπάνη διότι ήρχετο ο κόσμος για ν’ ακούσει την μουσική του και έφερνε τα υλικά δωρεάν. Εκ της Νιόβης έκανε επτά γιούς και επτά κόρες, αλλά τα περισσότερα εφόνευσε ο Απόλλων και η Αρτεμις. (ΩΓ. Δ.520-52)
3/ Η Κοσμογονία του Ορφέως
Ορφεύς ο Θράξ ήτο ο πρώτος που έγραψε Κοσμογονία, Θεολογία, Μυστήρια, όργια κλπ, όμως τα βιβλία του εχάθησαν αλλά η διδασκαλία του έμεινε στους Πυθαγορίους και Πλατωνικούς φιλοσόφους. Ο Ορφεύς εζωγράφισε την αρχή του Κόσμου σαν Δράκοντα, ο οποίος είχε δύο κεφαλές, ταύρου και λέοντος, και πρόσωπον θείον εις την μέσην, και φτερά χρυσά στους ώμους. Ο Θεός εδημιούργησε τον Αιθέρα, περί δε τον Αιθέρα ήτο το Χάος και Νυξ Ζοφώδης. Λέγει το Φως αρχαιότερον και υπέρτερον πάντων, το οποίον ωνόμασε Μήτιν, Φως και Ζωοτήρα.
4/ Δίδαξε τον Ιερό λόγο
Το θεόν ουδείς βλέπει, ούτε εννοεί την φύσιν και μορφήν αυτού. Κατά τινας ο Ορφεύς εδίδαξε τον Ιερόν λόγον, περί του πρωτοτύπου και αγεννήτου αυγού. Τούτο επίστευον και όλα τα έθνη, Φοίνικες, Χαλδαίοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ινδοί, Κινέζοι κ.α. Το αυγό ήτο το σύμβολο του παντός και αφιερωμένο στους οργιασμούς του Διονύσου. Εκ του αυγού δε εγεννήθη ο Ερως, διφυής του Αιθέρος, ήτοι ανδρόγυνον. Τον Ερωτα ονόμαζον και Φάνητα, Ηρικαπαίον, Διώνυσον, Δία και Ηλιον(ΩΓ. Α.27)]

Ο Ιππιος Ποσειδών

Και με τραγούδια τα θηρία έρχονταν στον Ορφέα και οι πέτρες για το κτίσιμο του τοίχου στον Αμφίονα. Εγώ όμως νομίζω ότι η πιό πειστική εκδοχή είναι αυτή που λέει ότι ο Ταράξιππος ήτο μιά επωνυμία του Ιππίου Ποσειδώνα. Ο Γλαύκος , γιός του Σισύφου στον Ισθμό, είναι κι’ αυτός ένας Ταράξιππος. Λένε ότι σκοτώθηκε απο τα άλογο τότε που ο Ακαστος διοργάνωσε αγώνες προς τιμήν του πατέρα του. Στην Νεμέα της Αργολίδος δεν υπήρχε κανείς ήρωας που να φόβιζε τα άλογα. Υπήρχαν όμως κόκκινοι βράχοι, που υψώνονταν πάνω απο μιά στροφή του ιπποδρομίου, και η λάμψη τους, που έμοιαζε με φωτιά,προξενούσε πανικό στα άλογα. Ο Ταράξιππος όμως της Ολυμπίας προκαλεί πολύ μεγαλύτερο φόβο στα άλογα. Πάνω σ’ ένα στύλο στο μέρος της στροφής υπάρχει χάλκινη εικόνα της Ιπποδάμειας, η οποία κρατάει ταινία για να τη δέσει γύρω απο το κεφάλι του Πέλοπα ως νικητή.[Ο Πέλοψ προσήλθε στον αγώνα του Οινομάου με ίππους πτερωτούς και άρμα του Ποσειδώνος. Οταν τον είδε η θυγατέρα του Οινομάου Ιπποδάμεια , νέον και ωραίον έπεισε τον Μυρτύλον να βάλει έμβολο απο κερί στο άρμα του Οινομάου. Ετσι έγινε και ενίκησε ο Πέλοψ, φονεύθέντος του Οινομάου , ο οποίος είχε φονεύσει προηγουμένως αρκετούς υποψηφίους μνηστήρες της Ιπποδάμειας σε προηγηθέντες αγώνες(ΩΓ. Ε σελ.18-20)]

Το Ιερό της Χαμύνης Δήμητρας

21. Η άλλη πλευρά του ιπποδρόμου δεν είναι τεχνητή πρόσχωση, αλλά ένας μικρός λοφίσκος. Στην άκρη του υπάρχει ιερό της επονωμαζομένης Χαμύνης Δήμητρας.
[1/ Η Δήμητρα Χαμύνη
Το επίθετο της συνδέεται με την ρίζα των λέξεων χάσμα και χαίνω και το ρήμα μύω που σημαίνει κλείνω(συνήθως κλείνω τα μάτια)επειδή η λατρεία της Δήμητρας υπάγεται στα λεγόμενα μυστήρια, δηλαδή απαγόρευαν στον καθένα να έχει άμεση επαφή μ’ αυτά] Κάποιοι πιστεύουν ότι πρόκειται για αρχαίο όνομα, επειδή σ’ εκείνο το σημείο άνοιξε ένα χάσμα στη γη που κατάπιε το άρμα του Αδη και έπειτα η γη έκλεισε και πάλι.
[ Εχω την γνώμη ότι η Δήμητρα Χαμύνη συμβολίζει το χάσμα που δημιούργησε η καταστροφή της Αιγηίδος και γι’ αυτό τηρείται μυστική στα Μυστήρια της Δήμητρος. Προφανώς τούτο αποσκοπεί πρώτον για να εξορκίσει το κακό και δεύτερον για να μην προκαλούν φοβία στο ευρύ κοινό ]
Άλλοι όμως λένε ότι κάποιος Πισαίος με το όνομα Χάμυνος, που ήτο αντίθετος με τον Πανταλέοντα, γιό του Ομφαλίωνα, τυράννου της Πίσας, υποκίνησε επανάσταση εναντίον των Ηλείων , στην οποία ο Πανταλέων τον σκότωσε και έκτισε το ιερό της Δήμητρος με την περιουσία του Χαμύνου. Ο Αθηναίος Ηρώδης αφιέρωσε εδώ αγάλματα της Δήμητρας και της Κόρης απο μάρμαρο Πεντέλης για να αντικαταστήσει τα παλιά αγάλματα.

Οι Αθλητικές Εγκαταστάσεις της Ολυμπίας

Στο γυμνάσιο της Ολυμπίας γίνεται η προπόνηση των αθλητών για το πένταθλον και τον δρόμο. Στην ύπαιθρο υπάρχει πέτρινο κρηπίδωμα, όπου παλιά ήτο στημμένο τρόπαιο για μιά νίκη εναντίον των Αρκάδων. Στ’ αριστερά της εισόδου του γυμναστηρίου, υπάρχει ένας μικρότερος χώρος κλεισμένος, όπου είναι οι παλαίστρες των αθητών. Τα σπίτια των αθλητών βλέπουν προς τον άνεμο Λίβα και προς την δύση και βρίσκονται στον ανατολικό τοίζο της στοάς του γυμνασίου.
Απο την άλλη πλευρά του Κλαδέου βρίσκεται ο τάφος του Οινομάου. Πρόκειται για ένα χώρο που έχει σχηματισθεί απο επιχωματώσεις με πέτρινο τοίχο γύρω. Πιό πάνω απο τον τάφο που βρίσκονται ερείπια κτισμάτων, όπως λέγει ο μύθος, ο Οινόμαος χτησιμοποιούσε για να σταυλίζει τα άλογα του.

Ο Ληστής Σαύρος

Τα σημερινά όρια ανάμεσα στην Ηλεία και την Αρκαδία, αρχικά ήσαν τα όρια ανάμεσα στους Πισαίους και τους Αρκάδες και έχουν ως εξής. Μετά την διάβαση του ποταμού Ερυμάνθου[ Ο Ερύμανθος ήτο γιός του Αρκάδος , εκ του οποίου ονομάσθηκε το ομώνυμο όρος της Αρκαδίας] κοντά σ’ αυτό που ονομάζουν “Σαύρου ράχη”[Η “Σαύρου ράχη” ήσαν υψώμα δυτικά απο τα σημερινά Ασπρα Σπίτια], βρίσκεται ο τάφος του Σαύρου και ιερό του Ηρακλή, που σήμερα είναι ερειπωμένο. Λένε ότι ο Σαύρος κακοποιούσε του οδοιπόρους και τους περιοίκους, ώσπου τιμωρήθηκε απο τον Ηρακλή.
Κοντά στην ράχη που έχει το όνομα αυτού του κακοποιού, υπάρχει ποταμός που κατεβαίνει απο τα νότια στον Αλφειό, απέναντι σχεδόν απο τον Ερύμανθο, και σχηματίζει το όριο ανάμεσα στην περιοχή των Πισαίων και των Αρκάδων. Ο ποταμός αυτός ονμάζεται Διάγων.[ Ο ποταμός Διάγων σήμερον λέγεται Τσεμπερούλα] Σαράντα στάδια απο την “Σαύρου ράχη”υπάρχει ναός του Ασκληπιού που πήρε το όνομα του ιδρυτού του Δημαινέτου, αλλά είναι κι’ αυτός ερειπωμένος. Είχε κτισθεί πάνω σε ύψωμα κοντά στον Αλφειό.

Ο Λευκυανίτης Διόνυσος

Εκεί κοντά υπάρχει ιερό του Λευκυανίτη Διονύσου και δίπλα του περνάει ο ποταμός Λευκυανίας. [ Ο Ομηρος αναφέρει “Λευκανίτην” ποταμόν στην Ηλιδα, και ονωμάσθηκε έτσι επειδή είχαν Ιερό του Λαμπτήρος πλησίον (ΩΓ. Γ. 171)] Κατεβαίνει απο το όρος Φολόη και εκβάλλει στον Αλφειό. Αν απο εκεί διασχίσει κανείς τον Αλφειό, βρίσκεται στην χώρα των Πισαίων.[Οι Βιαστές Κένταυροι
Ο Πειρίθους βασιλιάς των Λαπίθων, φύλου της Θεσσαλίας, εκάλεσε και τους Κενταύρους στους γάμους του. Αυτοί ακόλαστοι και αναιδείς όντες, αφού εμέθυσαν, εβίαζαν αναφανδόν τις γυναίκες των Λαπίθων, αρπάσαντες ακόμη και τη νύμφη, μπροστά στα μάτια του Πειρίθου και Θησέως. Τότε οι Λαπίθες τους κατεδίωξαν με την βοήθεια του Θησέως. Αλλά οι Κένταυροι εξεστράτευσαν κατά των Λαπίθων και άλλους μεν εφόνευσαν και άλλους κατεδίωξαν ως το Μάλεον όρος της Πελοποννήσου και την Φολόη της Αρκαδίας. Μετά απ’ αυτά οι Κένταυροι έγιναν αγριώτεροι και βαρβαρότεροι(ΩΓ. Δ. 101)]

Η Κυδωνία Αθηνά

Σ’ αυτήν την περιοχή υπάρχει ένας μυτερός λόφος, πάνω στον οποίον βρίσκονται τα ερείπια της πόλης Φρίξα και ναός της επονωμαζομένης Κυδωνίας Αθηνάς [Η Αθηνά ελέγετο Κορυφαία εκ του ακρωτηρίου της Μεσσηνίας. Την ονόμασεν και Κυδωνία κάποιος απόγονος του Ιδαίου Ηρακλή , ονόματι Κλήμενος, που ήλθε εκ της Κρητικής Κυδωνίας και έκτισε ναό αυτής στην Ηλιδα, επι λόφου όπου κάποτε ήτο η πόλη Φρίξα(ΩΓ. Γ 125) ] και ναός επονομαζομένης Κυδωνίας Αθηνάς. Ο ναός δεν διατηρείται ολόκληρος, αλλά στην εποχή μου ακόμη υπήρχε εκεί ένας βωμός. Ο Κλήμενος, ο απόγονος του Ιδαίου Ηρακλή, λένε ότι ήλθε εκεί απο την Κυδωνία της Κρήτης και τον ποταμό Ιάρδανο και ίδρυσε το ιερό για την θεά. [Ο Ομηρος αναφέρει στην Ιλιάδα σχετικά με τον πόλεμο Αρκάδων και Πυλίων ότι ο Νέστωρ, βασιλιάς της Πύλου, εφόνευσε τον Ερευθαλίωνα εις μονομαχίαν, εν τη Φαιά πόλη της Ηλιδος, ή της Αρκαδίας, παρά τον Ιάρδανον ποταμόν(ΩΓ. Δ. 294)]

Ο ι Φοράδες του Μάρμακα

Οι Ηλείοι λένε ακόμη πως ο Πέλοψ πρόσφερε θυσία στην Κυδωνία Αθηνά πριν απο τον αγώνα του με τον Οινόμαο. Αν προχωρήσει κανείς απο εδώ, φθάνει στο νερό της Παρθενίας και κοντά στο ποτάμι στον τάφο των φοράδων του Μάρμακα. Ο Μύθος λέγει ότι ο Μάρμαξ ήτο ο πρώτος απο τους μνηστήρες της Ιπποδάμειας που σκοτώθηκε απο τον Οινόμαο και οι φοράδες του ονομάζονταν Παρθενία και Ερίφα.[ Στη Μεσσηνία υπάρχει ακόμη μιά λαϊκή έκφραση που νομίζω ότι έχει σχέση με τον Μάρμακα. Οταν κάποιος βρίσκεται σε δύσκολη θέση ή κινδυνεύει λέμε οτι θα τον φάει η “μαρμάγκα”. Δεδομένου ότι οι λαικές εκφράσεις μεταφέρονται απο γενιά σε γενιά και απο στόμα σε στόμα συχνά με την παρεμβολή αλλοιώσεων, το βρίσκω πολύ πιθανόν «θα τον φάει η Μαρμάγκα» να σχετίζεται με το πάθημα του Μάρμακα]

Η Φοράδα Παρθενία

Ο Οινόμαος σκότωσε τις φοράδες μετά τον Μάρμακα, αλλά επέτρεψε να ταφούν. Και ο ποταμός πήρε το όνομα Παρθενία απο την φοράδα του Μάρμακα.[
1/Η Ταφή των Ζώων
Η ταφή των ζώων κατά την αρχαιότητα είναι μιά συντριπτική απόδειξη της βαθειάς ζωοφιλίας των Ελλήνων, αλλά και κάτι πιό βαθύ. Ο σεβασμός τους δηλαδή για την Φύση. Κι’ αυτός ο σεβασμός είχε φιλοσοφική βάση, διότι πίστευαν στην μετεμψύχωση, ήτοι στην μεταφορά της ψυχής μετά τον θάνατο σε άλλον άνθρωπο, σε ζώον ή και σε άλλο είδος.
2/ Τώρα τα εγκαταλείπουμε στην άσφαλτο
Το έθιμο της ταφής των ζώων συνηθίζετο παλιά στην Ελλάδα. Κι’ αυτό γινόταν όχι μόνον για λόγους αισθητικούς , δυσοσμίας, υγιεινής, αλλά και για κάποιον άλλο βαθύτερο λόγο. Για να γυρίσουν πίσω στην Μητέρα Γη. Σήμερα που υποτίθεται ότι είμαστε πολιτισμένοι σκοτώνουμε ανελέητα και ασυνείδητα τα ζώα, όχι μόνον με τα αυτοκίνητα , με τα φυτοφάρμακα, τις πυρκαιές που καταστρέφουν το οικοσύστημα τους, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, αλλά και με τα υπεραυτόματα επαναληπτικά όπλα. Και το χειρότερο τα αφήνουμε άταφα πάνω στην άσφαλτο και τα πατούν οι τροχοί μέχρις ισοπεδώσεως των. Αλλά ενώ αυτό συμβαίνει και σε ανθρώπους που τους αφήνουμε τραυματισμένους και αβοήθητους στην άσφαλτο γιατί να μην αφήσουμε και τα ζώα; Αίσχος για τον πολιτισμό μας !!! Οι κυνηγετικές οργανώσεις θεωρούν το κυνήγι ευγενές σπορ και ένδειξη αγάπης προς το περιβάλλον, κατά την ίδια λογική που οι πολεμοκάπηλοι θεωρούν ότι με τον υπερεξοπλισμό θα φέρουν την ειρήνη ]

Η χαμένη πόλη Αρπίνα

Εδώ υπάρχει και άλλος ποταμός που λέγεται Αρπινάτης[ Ο Αρπινιάτης ποταμός ευρίσκεται πλησίον της πόλεως Αρπίννης. Εκεί ετάφησαν σε κοινό τάφο οι μνηστήρες της Ιπποδάμειας , τους οποίους εφόνευσε ο Οινόμαος όταν τους νίκησε στην αρματοδρομία] Τα ερείπια της πόλεως Αρπιννα είναι κοντά σ’ αυτόν, και ανάμεσα τους υπάρχουν βωμοί. Αυτήν την πόλη λένε ότι την ίδρυσε ο Οινόμαος και πήρε το όνομα της μητέρας του Αρπινας.( ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ-Ηλειακά Β)

ΕΧΘΡΑ ΠΙΣΣΑΙΩΝ-ΗΛΕΙΩΝ, ΑΝΟΛΥΜΠΙΑΔΕΣ & ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Οι Μνηστήρες της Ιπποδάμειας

Οχι μακριά απο εδώ υπάρχει ένα ψηλό ανάχωμα που είναι ο τάφος των μνηστήρων της Ιπποδάμειας. Λένε ότι ο Οινόμαος έβαλε τον ένα κοντά στον άλλον και τους σκέπασε με χώμα χωρίς τελετή. Αργότερα, όμως ο Πέλοψ, ύψωσε κοινό μνήμα απο σεβασμό για αυτούς, αλλά και για να ευχαριστήσει την Ιπποδάμεια. Νομίζω όμως ότι το έκανε για ν’ αφήσει κάτι που να θυμίζει στις μετέπειτα γενιές τον αριθμό και την λαμπρότητα των κατορθωμάτων αυτού που νίκησε.[ Είναι όντως θαυμαστή η ακρίβεια και ο ρεαλισμός του Παυσανία, ο οποίος δεν ωραιοποιεί τα πράγματα, αλλά ψάχνει να βρει την αλήθεια ]

Το επεικό ποίημα « Οι Μεγάλες Ηοίες»

Σύμφωνα με το επεικό ποίημα μεγάλες Ηοίες, αυτοί που σκοτώθηκαν απο το Οινόμαο, ήτο ο Αλκάθους,[1/ Τα κατορθώματα του Αλκάθους
Ο Αλκάθους ήλθε στα Μέγαρα και φονεύσας τον λέοντα έλαβε την κόρη του βασιλέως Μεγαρέως, Ευαίχμην μαζί και την βασιλεία. Εκ της Ευαίχμης εγέννησε δύο γιούς, τον Καλλίπολη και τον Εχέπολη, και δύο κόρες, την Ιφινόην και την Περίβοιαν.
2/ Η Περίβοια στον Μινώταυρο
Ο Εχέπολης φονεύθηκε στην θήρα του Καλυδωνείου Κάπρου , ένώ την θυγατέρα του Περίβοιαν έστειλε στην Κρήτη με τον Θησέα και άλλες παρθένους για την εξόντωση του Μινωταύρου. Την Περίβοιαν έλαβε γυναίκα του ο Θησεύς και εγέννησε τον Τελαμώνα εκ του οποίου γεννήθηκε ο Αίας. Επειδή τελικώς έμεινε άτεκνος την βασιλεία κληρονόμησε ο εγγονός του Αίας] γιός του Πορθάονα, δεύτερος μετά τον Μάρμακα, μετά ο Ευρύαλος, ο Ευρύμαχος και ο Κρόταλος.

Η Γενεαλογία του Αλκάθους

Δεν μπόρεσα ν’ ανακαλύψω τους γονείς τους και τις πατρίδες τους. Μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ο Ακρίας που πέθανε μετά απ’ αυτούς ήτο Λακεδαιμόνιος και ιδρυτής των Ακριών. Λένε ότι ο επόμενος μετά τον Ακρία που σκότωσε ο Οινόμαος ήτο ο Κάπετος, μετά ο Λυκούργος, ο Λάσιος, ο Χαλκώδων και ο Τρικόλωνος. Οι Αρκάδες λένε ότι ήτο απόγονος του ομωνύμου Τρικολώνου, γιού του Λυκάονα.
Αυτοί που σκοτώθηκαν μετά τον Τρικόλωνο στον αγώνα δρόμου ήτο ο Αριστόμαχος[ Ο Αριστόμαχος ήτο πέμπτος γιός του Ταλαού και έλαβε μέρος στον πόλεμο των επιγόνων] και ο Πρίαντας, μετά ο Πελάγων, ο Αιόλιος και ο Κρόνιος. Μερικοί συγκαταλέγουν ανάμεσα τους και τον Ερύθρα, γιό του Λεύκωνα, του γιού του Αθάμαντα, απο τον οποίο πήρε το όνομα της η Βοιωτική πόλη Ερυθρές.[ Τα περισσότερα αρχαία Ελληνικά τοπωνυμία έχουν δοθεί προς τιμήν των ηγετών τους. Ετσι ο Ερύθρας έβαλε το όνομα του στις Ερυθρές της Βοιωτίας] Αναφέρουν ακόμη και τον Ηιονέα, γιό του Μάγνητα, του γιού του Αιόλου. Εκεί βρίσκεται το μνήμα όλων αυτών και λένε ότι, όταν ο Πέλοψ ήτο άρχων των Πισαίων, προσέφερε σ’ αυτούς εναγισμούς κάθε χρόνο.

Η Κορδάκα Αρτεμις

22. Ένα στάδιο περίπου μετά τον τάφο υπάρχουν ερείπια του ναού της Αρτεμης με την επίκληση Κορδάκα. Οι ακόλουθοι του Πέλοπα γιόρτασαν την νίκη τους εδώ κοντά στην θεά και χόρεψαν τον τοπικό χορό των κατοίκων της Σιπύλου, τον κόρδακα.[Ο κόρδακας ήτο κωμικός χορός. Όλα δείχνουν ότι επρόκειτο για τον πρόδρομο του σημερινού ζειμπέκικου. Οι χορευτές παρίστανον μεθυσμένους και συνόδευαν τις χορευτικές κινήσεις των με άσεμνες χειρονομίες. Σύμφωνα με την πράδοση χορεύθηκε για πρώτη φορά στην Ηλιδα απο τους φίλους του Πέλοπα. Συνήθως οι χορευτές ήσαν ευθυτενείς και έκαναν επίδειξη σωματικής ρώμης και ομορφιάς. Η λατρεία της Κορδάκας Αρτέμιδος ήτο αγροτική και συνοδευόταν απο τον ομώνυμο χορό]

Λειψανοθήκη του Πέλοπα

Κοντά στο ιερό υπάρχει μικρό κτίσμα μέσα στο οποίο βρίσκουμε χάλκινο κιβώτιο, όπου φυλάνε τα οστά του Πέλοπα. Δεν σώζονται τα τείχη ή άλλα κτίσματα της πόλεως, αλλά καλλιεργούνται αμπέλια σ’ ολόκληρη την περιοχή, όπου παλιά βρισκόταν η Πίσα.[ Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η Πίσα πήρε το όνομα της απο την κόρη του Ενδυμίωνα Πίσαν. Επειδή δε αυτός είχε γιούς τον Παίονα, Επειόν, Αιτωλόν, Αέθλιον, και Νάξον προβληματίσθηκε για την διαδοχή.Τότε κατέστησε αγώνα δρόμου στην Ολυμπία όπου νικητής βγήκε ο Επειός, ο οποίος έγινε βασιλιάς(ΩΓ. Δ. 414) ]

Έχθρα Πισαίων -Ηλείων

23. Λένε ότι την ίδρυσε ο Πίσος , γιός του Περιήρη και εγγονός του Αιόλου. Οι Πισαίοι προκάλεσαν μόνοι την συμφορά τους εξ αιτίας της έχθρας τους εναντίον των Ηλείων και της ανυπομονησίας να οργανώσουν αυτοί αντί για τους Ηλείους τους Ολυμπιακούς αγώνες. Στην ογδόη Ολυμπιάδα[Η 8 η Ολυμπιάδα έγινε το 748 π.χ και θεωρήθηκε ανολυμπιάς, γιατί δεν την οργάνωσαν οι Ηλείοι αλλά οι Πισαίοι με την βοήθεια του τυράννου του Αργους Φείδωνα. Και οι μεν Ηλείοι γνώριζαν να διεκδικούν τα δικαιώματα τους, εν αντιθέσει προς το Νεοελληνικό κράτος που εκχώρησε στους ξένους (ΔΟΕ) τα δικαιώματα του.] έφεραν τον Αργείο Φείδωνα , τον πιό αλαζωνικό τύραννο της Ελλάδος, και μαζί του διοργάνωσαν τους αγώνες.

Οι Ανολυμπιάδες

Στην τριακοστή τετάρτη Ολυμπιάδα[ Η 34 η Ολυμπιάδα έγινε το 644 π.χ] οι Πισαίοι κάτω απο τις διαταγές του βασιλιά Πανταλέοντα, γιού του Ομφαλίωνα , συγκέντρωσαν στρατό απο εντοπίους και διοργάνωσαν αυτοί , αντί για τους Ηλείους τους αγώνες. Αυτές όμως τις δύο περιόδους καθώς και την εκατοστή τετάρτη[Η 104 Ολυμπιάδα έγινε το 364 π.χ], στην οποία οι αγώνες διοργανώθησαν απο τους Αρκάδες, τις ονομάζουν ανολυμπιάδες και δεν τις συμπεριλαμβάνουν στον κατάλογο των Ολυμπιάδων. Στην τεσσαρακοστή ογδόη Ολυμπιάδα[ Η 48 η Ολυμπιάδα έγινε το 588 π.χ] οι Ηλείοι υποψιάσθησαν ότι ο Πανταλέων, γιός του Δαμοφώντα, δολοπλοκούσε και γι’ αυτό εισέβαλαν στην Πίσα.[Η Πίσα βρισκόταν στην ανατολική άκρη της κοιλάδος της Ολυμπίας, νοτιοδυτικά της σημερινής Μιράκας. Η πόλη της Πίσας δεν σώζεται σήμερον] Αλλά ο Δαμοφών με παρακλήσεις και όρκους τους έπεισε ν’ αποσυρθούν, χωρίς να προκαλέσουν καμιά καταστροφή. Οταν βασιλιάς της Πίσας έγινε ο άλλος γιός του Πανταλέοντα Πύρρος, μετά τον αδελφό του Δαμοφώντα, οι Πισαίοι κήρυξαν πόλεμο εναντίον των Ηλείων και μαζί τους τάχθηκαν οι Μακίστιοι και οι Σκιλλούντιοι[1/ Η Ιστορία των Μινύων
Αναφέρεται η εξής ιστορία σχετικά με την πόλη Μάκιστον.( ΩΓΥΓΙΑΝ Τομ. Δ. σελ. 119-120) Οι Μινύαι, ήσαν τα τέκνα των Αργοναυτών, τα οποία γεννήθηκαν απο γυναίκες Λημνίες. Ομως οι Πελασγοί τους έδιωξαν απο την Λήμνο και ήλθαν στον Ταύγετο. Οι Λακεδαιμόνιοι αρχικά τους δέχθηκαν φιλοφρόνως, αλλά αργότερον επειδή οι Μινύες συμπριεφέροντο απρεπώς προς αυτούς τους φυλάκισαν και ετοιμάζοντο να τους δολοφονήσουν τη νύχτα. Ομως οι γυναίκες πληροφορήθηκαν τούτο και πήγαν στην φυλακή και έδωσαν τα ρούχα τους στους άνδρες, οι οποίοι εξήλθαν ως γυναίκες. Ετσι απέτυχε το σχέδιο για την εξόντωση των. Ετοιμαζόμενος ο Θήρας να κάνει αποικία τους εζήτησε απο τους Λακεδαιμονίους να τους πάρει αντί να τους φονεύσουν.
2/ Οι Μινύες στην Ηλιδα
Ομως εν τω μεταξύ οι περισσότεροι Μινύες είχαν φύγει και έκτισαν έξη πόλεις στην Ηλιδα, ήτοι το Λέπρεο, την Μάκιστον, τις Φριξές, τον Πύργο , τον Επιό και το Νούδιον. Μόνον ολίγοι ήλθαν με τον Θήραν στην νήσον Θήραν] της Τριφυλίας. Το ίδιο έπραξαν και οι Δυσπόντιοι, κάποιοι άλλοι γείτονες, οι οποίοι είχον στενούς δεσμούς με τους Πισαίους και λένε ότι ιδρυτής τους ήτο ο γιός του Οινομάου Δυσποντέας. [Μιά άλλη εκδοχή φέρει τον Δυσπόντιον γιό του Πέλοπος, εκ του οποίου ονομάσθη το Δυσπόντιον της Πίσης(ΩΓ. Ε. 282)] Οι Πισαίοι και όλοι τους οι σύμμαχοι εξολωθρεύθησαν και εξερριζώθησαν απο την Ηλεία.

Η Καταστροφή της Πύλου της Ηλείας

Τα ερείπια της Πύλου[Η Πύλος ήτο η δευτέρα μαγάλη πόλη της Ηλείας μετά την πρωτεύουσα την Ηλιδα, και βρισκόταν στην συμβολή του Λάδωνα με τον Πηνειό. Η θέση της πόλεως τοποθετείται στον άνω Ελιανό, όπου ανακαλύφθηκε το ανάκτορο του Νέστορος απο τους , Μαρινάτο, Blegen κλπ. Η ιστορία της Πύλου έχει ως εξής: Ο Πανδίων όγδοος βασιλιάς των Αθηνών εξεδιώχθη απο τους Μητιωνίδες και κατέφυγε στα Μέγαρα. Εκεί νυμφεύθηκε την Πελία, θυγατέρα του βασιλιά των Μεγάρων, Πύλα. Επειδή ο Πύλας φόνευσε τον θείο του έπρεπε να φύγει και περέδωσε την βασιλεία στον Πανδίωνα. Ο Πύλας λοιπόν πήγε στην Πελοπόννησο και έκανε αποικία, ονομάσας αυτήν Πύλον. Αυτός γέννησε τον Αιγέα, Πάλλαντα, Νίσον και Λύκον(ΩΓ. Δ. 237-238)] της Ηλείας φαίνονται απο τον ορεινό δρόμο απο την Ολυμπία προς την Ηλίδα. Η απόσταση απο την Πύλο στην Ηλιδα είναι ογδόντα στάδια. Οπως έχω ήδη αναφέρει , αυτή η Πύλος ιδρύθηκε απο τον Μεγαρέα Πύλωνα, γιό του Κλήσωνα. Η πόλη καταστράφηκε απο τον Ηρακλή και απανιδρύθηκε απο τους Ηλείους, αλλά επρόκειτο να έλθει κάποτε ο καιρός που θα έμενε ακατοίκητη. Κοντά σ’ αυτήν κατεβαίνει ο ποταμός Λάδωνας, που χύνεται στον Πηνειό. Οι Ηλείοι λένε ότι το έπος του Ομήρου αναφέρεται στην Πύλο και λέγει τα εξής:
“Γεννημένος απο τον πλατύ ποταμό Αλφειό, που κυλά στην χώρα των Πυλίων”
Δέχομαι αυτά που λένε, επειδή ο Αλφειός πράγματι ρέει σ’ αυτήν την χώρα και το έπος δεν μπορεί ν’αναφέρεται στην άλλη Πύλο, γιατί ο Αλφειός δεν περνάει μέσα απο την περιοχή των Πυλίων που βρίσκεται απέναντι απο το νησί Σφακτηρία. Δεν γνωρίζουμε καμιά Αρκαδική πόλη εκείνη την εποχή που να ονομαζόταν Πύλος.

Η Ηράκλεια της Ηλείας

Η Ηλειακή κωμόπολη Ηράκλεια[ Η σημερινή Ηράκλεια έχει ταυτισθεί με το χωριό Μπρούμα, το οποίο μετονομάσθηκε Ηράκλεια και βρίσκεται κοντά στον ορεινό δρόμο που ενώνει την Ολυμπία με την Ηλιδα] βρίσκεται σε απόσταση πενήντα περίπου σταδίων απο την Ολυμπία, κοντά στις όχθες του ποταμού Κυθήρου. Υπάρχει μία πηγή που χύνεται στον ποταμό και κοντά στην πηγή ιερό των νυμφών. Τα ονόματα των νυμφών είναι Καλλιφάνεια, Συνάλλασις, Πηγαία και Ιασις, και όλες μαζί επονομάζονται Ιωνίδες.[ Ιωνίδες, και Ιωνιάδες, ωνομάσθησαν οι Νύμφες απο του Ιωνος υιού του Γαργητού του Αθηναίου, ο οποίος εγκατέστησε αποικία εκ της Αττικής στην Ηλιδα, και έκτισε ιερόν των Νυμφών αυτών πλησίον του Κυθήρου ποταμού, πενήντα στάδια προς δυσμάς της Ολυμπίας, όπου ήτο και πηγή των Νυμφών, κοντά στην κωμόπολη Ηράκλεια. Εκεί συμβάλλει ο Κύθηρος εις τον Αλφειό και υπάρχει ιαματική πηγή παντοίων αλγημάτων, όπως δηλώνουν και τα ονόματα των Νυμφών] Οποιος πλυθεί στην πηγή θεραπεύεται απ’ όλες τις αρρώστειες και τους πόνους. Λένε ότι οι Νύμφες πήραν τ’ όνομα τους απο τον Ιωνα, γιό του Γαργητού, ο οποίος εγκαταστάθηκε εκεί απο την Αθήνα.

Οι Λετρίνοι και η Αλφειαία Άρτεμις

Αν θελήσεις να πας στην Ηλιδα απο την πεδιάδα, θα πρέπει να διανύσεις εκατόν είκοσι στάδια μέχρι τους Λετρίνους, [Οι Λετρίνοι ευρίσκοντο δυτικά του Πύργου, κοντά στο χωριό Αγιος Ιωάννης, στον δρόμο προς το Κατάκωλο] και εκατόν ογδόντα απο τους λετρίνους στην Ηλιδα. Οι Λετρίνοι αρχικά αποικίσθηκαν απο τον Λετρέα, γιό του Πέλοπος, αλλά στην εποχή μου ό,τι είχε απομείνει ήσαν μερικά κτίσματα και ένα άγαλμα της Αλφειαίας Αρτεμιδος μέσα στο ναό.[Η Αλφειαία Αρτεμις ήτο θεά της γονιμότητος και είχε και αυτή, όπως και η Κορδάκα Αρτεμις , άσεμνη-για τα σημερινά Εβραιοχριστιανικά ήθη-λατρεία] Η θεά πήρε αυτήν την επωνυμία με τον εξής τρόπο. Την Αρτεμιν την Ερωτεύθηκε ο Αλφειός και, επειδή γνώριζε ότι δεν θα την έπειθε να τον παντρευθεί με παρακλήσεις, πήρε την τολμηρή απόφαση να μεταχειρισθεί βία εναντίον της θεάς. Πήγε λοιπόν στους Λετρίνους σε μιά ολονύκτια γιορτή που έκανε η θεά με τις νύμφεςπου έπαιζαν μαζί της. Επειδή η Αρτεμις υποψιάσθηκε ποιά ήσαν τα σχέδια του Αλφειού
[1/ Ο Αλφειός ελέγετο Στύμφηλος
Σύμφωνα με την Ελληνική Αρχαιολογία ο Αλφειός ποταμός της Ηλιδος ελέγετο πρότερον Νύκτιμος. Επειδή εις αυτόν επνίγη ο Στύμφηλος γιός του Αρεως και της Δορμοθέας μετονομάσθη σε Στύμφηλο.
2/Επειτα έγινε Αλφειός
απο τον γιό του Ωκεανού Αλφειόν, ή του Θερμόδοντος και της Νύμφης Παρθενίας, ή της Αμώνης. Ο Αλφειός είδε κάποτε την Νύμφην Αρέθουσαν στα δάση και ερωτευθείς αυτήν την ζήτησε γυναίκα. Ομως εκείνη φεύγουσα επέρασε στην Σικελίαν και μεταμορφώθηκε στην ομώνυμη πηγή. Μη υποφέρων το πάθος, μετεμορφώθη κι’ αυτός σε ποταμό ώστε να συναντά υπογείως κάτω απο την γη της Αρκαδίας, την Αρέθουσα πηγή, η οποία τότε ηύξανε το ύδωρ της.
3/ Ιαματικό το Υδως του Αλφειού
Το νερό του τότε ήτο ιαματικόν των λευκών και λειχηνών. Τούτο δε εθεράπευσε τον Μελάμπους και τις θυγατέρες του Προίτου(ΩΓ. Δ. 194)] άλειψε το πρόσωπο το δικό της και όλων των Νυμφών που ήσαν εκεί με λάσπη. Οταν έφθασε ο Αλφειός, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την Αρτεμιν απο τις άλλες και, αφού δεν μπόρεσε να την αναγνωρίσει, έφυγε χωρίς να πραγματοοιήσει τον σκοπό του.[1/ Θεοί και Άνθρωποι Ένα
Οι μυθολογία των Ελλήνων είναι βγαλμένη απο την ίδια την ζωή. Θεοί και άνθρωποι παίζουν με τους ίδιους όρους , απλώς μεταλλασσόμενοι στους ρόλους και στα διάφορα τεχνάσματα. Ο Μύθος δείχνει την γυναικεία πονηριά και εφευρετικότητα. Επομένως μπορούμε να πούμε ότι τίποτα δεν έμεινε που να μην το σκεφθούν οι Ελληνες. Μας διδάσκει ακόμη ότι πριν κάνεις κάτι πρέπει να το αναγνωρίσεις, διαφορετικά δεν μπορείς να βασίζεσαι στην τύχη, ούτε στην διαίσθηση. Η επάλειψη με λάσπη είναι ιαματική και φαίνεται ότι ο κόσμος τότε μετεχειρίζετο τ η λάσπη για ιαματικούς σκοπούς, κάτι που συμβαίνει ακόμη και σήμερον. Ιαματικά νερά βρίσκονται ακόμη και στα λουτρά του Καγιάφα, νοτίως του Αλφειού.
2/ Οι Έλληνες είχαν οικολογική Συνείδηση
Αξιοθαύμαστη είναι και η οικολογική τους γνώση, ότι τα υπόγεια ύδατα ενώνονται μεταξύ τους και σχηματίζουν τον υδροφόρο υπόγειο ορίζοντα . Ποταμοί και πηγές επικοινωνούν υπογείως ακόμη και σε μεγάλες αποστάσεις, όπως λ.χ μεταξύ Πελοποννήσου και Σικελίας . Σήμερον όπου θεωρούμε ότι έχουμε κάνει σπουδαίες τεχνολογικές προόδους μολύνουμε παντοιοτρόπως τον υδροφόρο υπόγειο ορίζοντα με πυρηνικά απόβλητα, τοξικά λύματα και βιομηχανικά βαρειά μέταλλα.
3/ Μύθοι και Πράξεις μαζί
Χωρίς πομπώδεις θεωρίες και σχοινοτενείς εκφράσεις οι αρχαίοι Έλληνες με τους γλυκύτατους μύθους τους δίδασκον την κοινωνία και ιδίως τους νέους τα φυσικά φαινόμενα. Επομένως οι μύθοι δεν ήσαν φαντασιώσεις κάποιων ευφάνταστων εγκεφάλων αλλά η μάθηση και η πείρα χιλιάδων ετών και ένας λίαν επαγωγικός τρόπος μεταδόσεως της γνώσης στον κόσμο. Η συμβολική μορφή των μύθων όχι μόνον ηύξανε την φαντασία, αλλά και ακόνιζε την κρίση και μεγάλωνε τον προβληματισμό του ατόμου . ]

Η Ελάφιος Άρτεμις
Οι Λετριναίοι λοιπόν την ονόμασαν Αλφειαία, επειδή την αγαπούσε ο Αλφειός. Οι Ηλείοι όμως που πάντα ήσαν φίλοι των Λετριναίων, μετέφεραν σ’ αυτούς τις τιμές, που αυτοί συνήθιζαν να προσφέρουν στην Ελαφιαία Αρτεμιν, και τα ίδια συνήθιζαν να κάνουν και για την Αλφειαία Αρτεμιν. Με τον καιρό λοιπόν η Θεά Αλφειαία επικράτησε να ονομάζεται Ελαφιαία. Νομίζω ότι την ονομάζουν έτσι εξ αιτίας του κυνηγίου των ελαφιών. Λένε όμως και ότι η Αρτεμις ανετράφη απο μιά εντόπια με το όνομα Ελάφιος. Εξη περίπου στάδια μακρυά απο τους Λετρίνους, υπάρχει λίμνη που δεν ξεραίνεται ποτέ και έχει διάμετρο περίπου τρία στάδια.

«Ξυστός» , το κλειστό Γυμναστήριο της Ολυμπίας

23. Ανάμεσα στ’ άλλα αξιομνημόνευτα που υπάρχουν στην πόλη της Ηλιδος[Η Ηλιδα ήτο πρωτεύουσα της Ηλείας. Ευρίσκετο δυτικά της Ολυμπίας , στην αριστερή όχθη του Πηνειού, κοντά στα σημερινά χωριά Παλαιόπολη και Καλύβια. Κάθε τέσσερα χρόνια με τους Ολυμπιακούς αγώνες γινόταν το κέντρο της Ελλάδος. Οι Ελλανοδίκες συγκεντρώνοντο εκεί δέκα μήνες πριν τους αγώνες, ενώ οι αθλητές ήσαν υποχρεωμένοι να ασκηθούν επί τόπου τουλάχιστον ένα μήνα προ των αγώνων] είναι και το αρχαίο γυμνάσιο. Ολες οι τελετές που κάνουν οι αθλητές, προτού φθάσουν στην Ολυμπία, γίνονται σ’ αυτό το γυμνάσιο. Υπάρχουν ψηλά πλατάνια κατά μήκος του δρόμου και μέσα απο τα τείχη. Ολος αυτός ο περιφραγμένος χώρος ονομάζεται Ξυστός[ Η λέξη έχει την έννοια εστεγασμένου στίβου ή οπως θα λέγαμε σήμερον κλειστό γυμναστήριο], επειδή η άσκηση του Ηρακλή, του γιού του Αμφιτρίωνα , περιελάμβανε και το καθημερινό ξύσιμο των αγκαθιών που φύτρωναν εκεί. (ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ-Ηλειακά Β)

ΤΟ ΠΛΕΘΡΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΑΝΟΔΙΚΕΣ

Το Πλέθριο

Υπάρχει ένας ξεχωριστός δρόμος για αυτούς που παίρνουν μέρος στους αγώνες δρόμου, τον οποίον οι εντόπιοι ονομάζουν ιερό, και ένας άλλος όπου τρέχουν οι αθλητές, όταν προπονούνται στο δρόμο και στο πένταθλον. Στο γυμνάσιο βρίσκεται επίσης αυτό που ονομάζουν Πλέθριο. Εκεί οι ελλανοδίκες βάζουν τους αθλητές ν’ αγωνίζονται σύμφωνα με την ηλικία τους και την ικανότητα τους στην πάλη.
Μέσα στο γυμναστήριο υπάρχουν βωμοί των θεών, του Ιδαίου Ηρακλή, που ονομάζεται παραστάτης, του Ερωτα και εκείνου που οι Ηλείοι, όπως και οι Αθηναίοι, ονομάζουν Αντέρωτα, καθώς και της Δήμητρος και της Κόρης.[Κατά την Κοσμογονία του Ορφέως η Ανάγκη και ο Κρόνος,( ήτοι Χρόνος) ήσαν τέκνα του Χάους. Ο Κρόνος εγέννησε τον Αιθέρα και τον Ερωτα διφυή . Ο Ορφεύς τον ονομάζει Πρωτόγονο, Πρίαπο, ωογενή, και πατέρα Θεών και ανθρώπων. Ο Ερως συμβολίζει την αμοιβαία έλξη των αντιθέτων, ήτοι της δυνάμεως που ενώνει το Σύμπαν. Το αντίθετο του Ερωτος είναι ο Αντέρως, ήτοι η δύναμη που τείνει να διαλύσει το Σύμπαν.(ΩΓ. Α. 12, 30, 35, 53, 212) Παρατηρούμε λοιπόν ότι η Κοσμογονία των Ελλήνων ακολουθεί ένα ορθολογιστικό μοντέλο που συμφωνεί με την επιστημονική εξέλιξη του σύμπαντος, όπως την διατυπώνουν και οι σημερινοί κοσμολόγοι. Αντίθετα, η Βίβλος αναφέρει αντιεπιστημονικές και παράλογες απόψεις και θεωρίες ανθρώπων με χαμηλή παιδεία. Οι Έλληνες είχαν εντελώς διαφορετική θεώρηση και για τον Έρωτα από την σημερινή, που τον θεωρούν ως την σεξουαλική πράξη και μόνον. Ο Έρωτας των Ελλήνων εξουσίαζε τα πάντα, ήτοι την ψυχή, το πνεύμα και το σώμα του ερωτευμένου και έβγαινε πάντα νικητής στις μάχες του. Οι ερωτευμένοι στην ολοκλήρωση της μυστηριακής τους συνεύρεσης επικοινωνούσαν με το θείον και την θεία Δημιουργία. (ΩΓ. Α. 348)] Δεν υπάρχει βωμός του Αχιλλέα, αλλά ένα κενοτάφιο που έγινε μετά απο χρησμό.
[1/Ο Αχιλλεύς και η κατεργασία του σιδήρου
Ο Αχιλλεύς ήτο ο ανδρειότερος και γεναιότερος Ελλην του Τρωικού πολέμου. Ητο γιός του Πηλέως και της Θέτιδος και η μητέρα του για να τον καταστήσει άτρωτον τον έκαιγε και τον έβρεχε με ύδωρ. Ετσι τον έκανε αθάνατο. Τρωτός ήτο όμως στην πτέρνα, διότι αυτή δεν βράχηκε με ύδωρ. Το ψήσιμο του Αχιλλέως στην φωτιά φανερώνει ότι οι Έλληνες γνώριζαν την κατεργασία του σιδήρου, ο οποίος με το κάψιμο και το βρέξιμο εγένετο σκληρός. Ο Αχιλλεύς εγένετο γιατρός άριστος απο τον Χείρωνα, ο οποίος ον δίδαξε ακόμη όλες τς επιστήμες καθώς και την πολεμική τέχνην. Και ενώ όλα τα παιδιά έπαιζαν αυτός διέτριβεν μελετών τις επιστήμες και την πολεμικήν. Μετά την αρπαγή της Ελένης απο τον Πάριν ο μάντις Κάλχας εδωσε χρησμόν ότι η Τροία δεν θα πέσει χωρίς τον Αχιλλέα. Ετσι νέος ων απέπλευσε με τον επιστήθιο φίλο του Πάτροκλο έχων πενήντα ή εξήντα πλοία για την Τροία.
2/ Η δολερή Διχόνοια με τον Αγαμέμνονα
Η αρπαγή της Βρισηίδας έλαχε σαν έπαθλο στον Αχιλλέα , ενώ ο Αγαμέμνων, που ήτο αρχιστράτηγος των Ελλήνων έλαβε την Χρυσηίδα. Ομως εξηναγκάσθη αυτός να δώσει στον πατέρα της, τον μάντιν Χρύσην την Χρυσηίδα για να εξευμενίσει τους θεούς. Τότε εζήτησε απο τον Αχιλλέα την Βρυσηίδα και στο σημείο αυτό αρχίζει η διχόνοια των Ελλήνων ηγητόρων στην Τροία, την οποία περιγράφει με τόση γλαφυρότητα ο Ομηρος στην Ιλιάδα. Τελικά , χωρίς τον Αχιλλέα οι Ελληνες θα είχαν υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή και αυτός ήτο απο τους κυριότερους συντελεστές της πτώσεως της Τροίας(ΩΓ. Ε. 50-52)
3/ Οι σύγχρονοι Ιουδήλοι
Οι πρόγονοι μας τιμούσαν τους ήρωες, εν αντιθέσει με μας που δεν έχουμε ανεγείρει ακόμη μνημείο για τους ήρωες του Επους του 1940 και για την Εθνική μας Αντίσταση κατά των Γερμανών (1941-44). Μερικοί μέμφονται τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που ανήγειραν Μνημείο του Ολοκαυτώματος. Δεν θα συμφωνήσω μαζί τους ότι έπραξαν κακώς. Εμείς είμαστε επιλήσμονες . Το Κέρας της Λήθης μας βρίσκεται στην Ιουδαιοχριστιανική μας μετάλλαξη από Ελληνες σε Ιουδήλους(μισοί Ελληνες και μισοί Εβραίοι)]

Ο ΙΕΡΟΣ ΚΟΤΙΝΟΣ

Ο Ιερός Κότινος των Ολυμπιακών αγώνων είναι ένας κύκλος / στέφανος από κλαδί ελαίας της Ιεράς Άλτιος, η οποία ευρίσκεται πίσω απο τόν Ναό του Ολυμπίου Διός. Το ιερό δένδρο προήλθε από την Ακρόπολη των Αθηνών. Ο στέφανος συμβολίζει τον Ζωδιακό Κύκλο και το κλαδί της ελαίας, δένδρο αειθαλές, την αιωνιότητα της αθανασίας.

Ο Κότινος των Ολυμπιακών Αγώνων συμβολίζει το στεφάνι του Ζωδιακού Κύκλου. Η στεφανωμένη κεφαλή του αθλητού με τον Ιερό Κότινο είναι η εικόνα του Ζωδιακού Κύκλου, που έχει στο κέντρο της τον ήλιο / Νού.

Η στεφανωμένη κεφαλή του αθλητού είναι ο Κεντρικός ήλιος της Ψυχής, η Ηλιοκεντρική Ιδέα στην απόλυτο έκφρασί της...

Πρόστιμο στους Παραβάτες

Την ημέρα έναρξης της γιορτής και την ώρα που ο ήλιος πλησιάζει στην δύση του, οι γυναίκες της Ηλιδος , κάνουν τελετές για να τιμήσουν τον Αχιλλέα, καθώς και για να τον θρηνήσουν . Υπάρχει και ένα άλλο γυμνάσιο που είναι μικρότερο απο το άλλο και ενώνεται μ’ αυτό. Το ονομάζουν τετράγωνο εξ αιτίας του σχήματος του. Εδώ οι αθλητές αγωνίζονται στην πάλη και ότνα τελειώνουν το αγώνισμα τους , τους βάζουν να εξασκούνται στα κτυπήματα με γάντια που έχουν πιό μαλακά λουριά. Εδώ είναι αφιερωμένο το ένα απο τα δύο αγάλματα του Διός απο το χρηματικό πρόστιμο που επιβλήθηκε στον Σμυρναίο Σώσανδρο και στον Ηλείο Πολύκτορα.
[ Ο Δαμόνικος θέλησε να κλέψει την νίκη με χρήματα, δια τον γιό αυτού Πολύκτορα. Ετυχε να παλεύει ο γιός αυτού με τον γιό του Σωσάνδρου του Σμυρναίου. Ο δε Δαμόνικος έδωσε χρήματα στον πατέρατου Σωσάνδρου, ο οποίος ονομάζετο και εκείνος Σώσανδρος, για να νικήσει ο γιός του. Οι δε ελλανοδίκες επέβαλαν το πρόστιμο στους πατέρες των αθλητών και εκ τα χρήματα αυτά διετέθησαν για την ανέγερση δύο ανδριάντων , του ενός ευρισκομένου στο γυμναστήριο των Ηλείων και του ετέρου στην Αλτιν(ΩΓ. Α. 92) Σήμερα οι φίλαθλοι καταστρέφουν γήπεδα, καταστήματα, οχήματα και χτυπούν καίνε και σπάνε ότι βρεθεί μπροστά τους χωρίς κανείς να τους ενοχλεί, στο όνομα της οχλοκρατικής δημοκρατίας μας. Διότι έτσι εκτονώνονται τα παιδιά ]

Η Μαλθώ

Υπάρχει και ένα τρίτο γυμνάσιο που ονομάζεται Μαλθώ εξαιτίας της μαλακότητος του. Αυτό είναι ανοικτό στους εφήβους καθ’ όλην την διάρκεια της εορτής. Στην μιά γωνία της Μαλθώς είναι στημένη προτομή του Ηρακλή που τον απεικονίζει μέχρι τους ώμους και σε μιά παλαίστρα ανάγλυφο του Ερωτα και του Αντέρωτα. Ο Ερως κατάει ένα κλαδί φοινικιάς και ο Αντέρωτας προσπαθεί να του το πάρει.[Για την ιστορία του Ερωτα και Αντέρωτα βλέπε “Αττικά”, κεφ. 30]
Και στις δύο πλευρές της εισόδου της Μαλθώς είναι είναι στημένος ο ανδριάς ενός πυγμάχου. Τα αρχεία των Ηλείων αναφέρουν ότι πρόκειται για κάποιον που καταγόταν απο την Αλεξάνδρεια , πάνω απο το νησί Φάρος, και ονομαζόταν Σαραπίων. Αυτός λοιπόν λένε ότι ήλθε στην Ηλιδα κατά την διάρκεια της ελλείψεως σίτου και τους προ΄σεφερε προμήθειες . Γι’αυτο τον λόγο του ανταποδίδουν τιμές. Η εποχή που στεφανώθηκε στην Ολυμπία και ευεργέτησε τους Ηλείους ήτο η διακοσιοστή δεκάτη εβδόμη Ολυμπιάδα. [Η 217 η Ολυμπιάδα έγινε το 89 μ.χ]
Σ’ αυτό το γυμναστήριο οι Ηλείοι έχουν επίσης κι ένα βουλευτήριο, όπου γίνονται επιδείξεις αυτοσχεδίων ομιλιών και συγγραμμάτων κάθε είδους. [Στα γυμνάσια(γυμναστήρια) οι νέοι εκτός απο τις σωματικές ασκήσεις παρακολουθούσαν και ομιλίες λογίων. Προοδευτικά τα μαθήματα αυτά πύκνωσαν και τα γυμνάσια εξελίχθησαν σε σχολεία. Για να λειτουργεί ο θεσμός αυτός προυποθέτει ότι υπάρχει ελευθερία σκέψεως και εκφράσεως, κάτι που και σήμερα στερούνται πάνω σε ορισμένα θέματα ακόμη και οι Ευρωπαίοι. Αντί λοιπόν να ενσκύψουμε στις ρίζες μας για να αντλήσουμε διδάγματα, αντιγράφουμε ξένα πρότυπα και θαυμάζουμε λ.χ το Χάιντ Παρκ όπου μπορεί ο καθένας να εκφράζει δημοσίως και ελευθέρως τις ιδέες του] Το ονομάζουν Λαλίχμιο απο το όνομα αυτού που το αφιέρωσε. Γύρω απο αυτό υπάρχουν αφιερώματα απο ασπίδες που φτιάχθηκαν για διακόσμηση και όχι για πόλεμο.

Ο Δρόμος των Κατασκόπων

Ο δρόμος απο το γυμνάσιο στα λουτρά λέγεται δρόμος της Σιωπής και περνάει μπροστά απο το ιερό της Φιλομειράκου Αρτέμιδος.Η θεά ονομάσθηκε έτσι, επειδή ζούσε πολύ κοντάστο γυμνάσιο . Για τον δρόμο λένε ότι ονομάσθηκε της Σιωπής απο τότε που μερικοί άνδρες απο τον στρατό του Οξύλου στάλθηκαν ως κατάσκοποι στην Ηλιδα και στον δρόμο συμφώνησαν ότι , όταν θα πλησιάζουν στα τείχη δεν θα μιλούσαν καθόλου, αλλά θα πρόσεχαν μήπως άκουγαν τίποτα απο το εσωτερικό των τειχών. Μπήκαν λοιπόν μέσαστην πόλη απ’ αυτόν τον δρόμο χωρίς να τους προσέξει κανείς και επέστρεψαν μετά στις γραμμές των Αιτωλών. [Δεν υπάρχει κάτι που να μην το ανακάλυψαν οι Ελληνες, Ακόμη και στην Ιλιάδα υπάρχουν υποθέσεις κατασκοπίας] Ετσι λοιπόν ο δρόμος πήρε το όνομα τουαπο την σιωπή των κατασκόπων.

Ο Ελανοδικαιών

Υπάρχει και ένας δρόμος για να βγει κανείς πο το γυμνάσιο, που οδηγεί στην αγορά και στο λεγόμενο Ελλανοδικαιώνα. Βρίσκεται πάνω απο τον τάφο του Αχιλλέα καιαυτή είναι η πορεία που καθιερώθηκε για τους ελλανοδίκες για να φθάσουν στο γυμνάσιο. Φθάνουν πριν την ανατολή του ηλίου για να μαζέψουν τους δρομείς και κατά το μεσημέρι κάνουν το πένταθλο και αυτά που ονομάζουν βαρειά αγωνίσματα.[Στα βαρεά αγωνίσματα συγκαταλέγονται η πάλη , η πυγμαχία, και το παγκράτιον ενώ στα “κούφα”, δηλαδή στα ελαφρά, τα αγωνίσματα δρόμου, το ακόντιο και το άλμα]
Η αγορά των Ηλείων δεν μοιάζει με την αγορά των Ιώνων και με καμιά άλλη των πόλεων της Ελλάδος γύρω απο την Ιωνία. Κατασκευάσθηκε με τον παλιό τρόπο με στοές που βρίσκονται σε απόσταση η μία απο την άλλη και με δρόμους ανάμεσα στις στοές. Η αγορά σήμερα ονομάζεται Ιππόδρομος και οι εντόπιοι πράγματι προπονούν τ’ άλογα τους εκεί. Η νοτιότερη στοά είναι Δωρικού ρυθμού και διαιρείται με κιονοστιχίες σε τρία μέρη. Στη στοά αυτή οι ελλανοδίκες περνούν την ημέρα τους τον περισσότερο καιρό. Κοντά στους κίονες έχουν κτίσει βωμό του Διός και στο ανοικτό μέρος της αγοράς υπάρχει μικρός αριθμός βωμών. Κτίζονται πρόχειρα, αλλά και εύκολα καταστρέφονται . Κοντά σ’ αυτήν την στοά, καθώς μπαίνουμε στην αγορά και στ’ αριστερά του τελευταίου άκρου της, βρίσκεται ο Ελλανοδικαιών, που χωρίζεται απο την αγορά με δρόμο. Οσοι εκλέγονται ελλανοδίκες ζουν εδώ για τους επόμενους δέκα μήνες και διδάσκονται τα καθήκοντα τους για τους αγώνες απο τους νομοφύλακες.

Η Κερκυραϊκή Στοά

Κοντά στην στοά, όπου οι ελλανοδίκες περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, υπάρχει μιά άλλη και μεταξύ οτυς ένας δρόμος . Οι Ηλείοι ονομάζουν την στοά Κερκυραική. Κι’ αυτό γιατί όταν οι Κερκυραίοι είχαν εισβάλει με πλοία, πήραν το μερίδιο τους απο τη λεία και έκτισαν τη στοά απο την δεκάτη των λαφύρων.
Η στοά είναι Δωρικού ρυθμού και διπλή και έχει κιονοστοιχίες και προς το μέρος της αγοράς και προς το άλλο μέρος πέρα απο την αγορά. Στην μέση δεν υπάρχουν κίονες , αλλά τοίχος που στηρίζει την στέγη. Και απο τις δύο πλευρές του τοίχου υπάρχουν αφιερωμένοι ανδριάντες. Στο μέρος της αγοράς που βλέπει προς την κιονοστοιχία είναι στημένος ένας ανδριάς του Πύρρωνα, γιού του Πιστοκράτη, ενός σοφιστή, ο οποίος ποτέ σεν παραδέχθηκε ότι υπάρχει τίποτα βέβαιο. Ο τάφος του Πύρρωνα δεν βρίσκεται μακρυά απο την πόλη των Ηλείων. Ο δήμος ονομάζεται Πέτρα και λένε ότι στην αρχαιότητα η Πέτρα ήτο κατοικημένη.

Το Άγαλμα του Ακεστίου Απόλλωνος

Τα λαμπρότερα πράγματα που υπάρχουν στην υπαίθρια αγορά των Ηλείων είναι ο ναός και το άγαλμα του Ακεσίου Απόλλωνος.[Το επίθετο Ακέσιος σημαίνει θεραπευτής. Προέρχεται απο το ρήμα ακέομαι που σημαίνει θεραπεύω. Παρόμοια σημασία έχει και το επίθετο αλεξίκακος . Είναι λέξη σύνθετη απο το ρήμα αλέξω και το ουσιαστικό κακόν και χαρακτηρίζει αυτόν που διώχνει το κακό, άρα και τον θεραπεύει. Τον ονόμασαν Ακέσιο οι Ηλείοι διότι τους εθεράπευσεν απο την νόσο(ΩΓ Γ. 208)] Η επωνυμία δεν σημαίνει τίποτα διαφορετικόν απο την επωνυμία Αλεξίκακος, που χρησιμοποιούν οι Αθηναίοι. Σε άλλο μέρος υπάρχουν λίθινα αγάλματα του Ηλίου και της Σελήνης. Στο κεφάλι της Σελήνης υπάρχουν κέρατα και στου Ηλίου ακτίνες. Υπάρχει ιερό των χαρίτων με ξύλινα αγάλματα[1/ Ο πρακτικός Μηχανικός Ηφαιστος
Ο Ήφαιστος πρώτος επενόησε την τέχνην της μαγείας και της γοητείας. Ομοίως και το δέλεαρ, το άγκιστρον, την τριχιά και τας Αλιάδας (αλιευτικά πλοιάρια) την χρήση των ιστίων και πρώτος έπλευσε με ιστία στην θάλασσα. Γι’ αυτό ετίμησαν αυτόν ως τον μήχιον Δία , δηλαδή μηχανικόν.
2/ Οι Οικοδόμοι πρόγονοι μας
Τα δύο αδέλφια, ήτοι ο Αγρεύς και Αλιεύς, εγέννησαν δύο γιούς , τον Τεχνίτην και τον Γήινον, οι οποίοι επενόησαν τον τρόπον να μιγνύουν τα άχυρα στις πλίνθους, να τις ξηραίνουν στον Ηλιο και να φτιάχνουν τις σκεπές στα σπίτια.
3/ Ο Αγρος και Αγρότης
Αυτοί εγέννησαν δύο γιούς τον Αγρον και Αγρότην ή Αγρουήρον, οι οποίοι κατεγίνοντο στους αγρούς και στο κυνήγι. Αυτούς ονόμασαν Αλήτες και Τιτάνες και είναι εκείνοι που επενόησαν τις αυλές των σπιτιών, τους φράχτες και τα σπήλαια. Οθεν ο Αγρουήρος τιμήθηκε σαν θεός και είχε και αρχαιότατο ξόανο και κινητό ναό επί των ζυγών(πάνω σε άμαξα), ως αλήτης. Στην πρώιμη εποχή αφιέρωναν ράβδους , πέτρες, ασχημάτιστα τεμμάχια ξύλων και τα ελάτρευαν προς τιμήν των γονέων ή και άλλων προσφιλών προσώπων.
4/ Οι αγαλματοποιοί
Μετά την εύρεση του σιδήρου και των σιδηρών εργαλείων έφτιαξαν το πρώτον στην Αθήνα , αγάλματα εκ ξύλου, τα λεγόμενα Ξόανα. Λέγεται ότι το αρχαιότερο ξόανο στον κόσμο ήτο της Πολιάδος Αθηνάς, το οποίον εφυλάσσοντο μέχρι των νεωτέρων χρόνων. Ξύλα για την κατασκευή των ξοάνων ήσαν: Εβενος , Κυπαρίσσι, Κέδρος , Δρυς και Σμίλακας.
5/ Οι γυψοποιοί και λιθοξόοι
Μετά μετεχειρίσθησαν τον γύψον, αργότερον δε την πέτρα, τον χαλκόν, τον άργυρο, τον χρυσόν, και τα οστά ελεφάντων, όταν έφτιαξαν σκληρά εργαλεία ικανά να λαξέουν τέτοια υλικά. Προ του Δαιδάλου τα αγάλματα ήσαν ασχημάτιστα , τα μάτια κλειστά, τα πόδια ενωμένα και τα χέρια κρεμασμένα.
6/ Οι προηγμένοι Μηχανικοί
Ο Δαίδαλος έκανε επανάσταση στην αγαλματοποιεία και κατεσκεύασε προτομές και αγάλματα σε φυσικό μέγεθος. Αργότερον την άμορφη κατασκευή διετήρησαν μόνον για τα αγάλματα του Ερμή, τας λεγομένας και Ερμάς. Τότε η Ελλάς ήτο πλήρης πολυτίμων αγαλμάτων εκ των σκληροτέρων και πολυτιμοτέρων ξύλων. Τα ωραιότερα αγάλματα ήσαν του Διός στην Σικυώνα εκ πύξου, της Αρτέμισος στην Εφεσσο εκ κέδρου, του Απόλλωνος στους Δελφούς εκ χρυσού, του Ολυμπίου Διός ήτο αναμεμιγμένο με χρυσό, ελεφαντόδοντο, έβενον και πολύτιμες πέτρες. Στην Σάμο υπήρχε επίσης ξόανο του Πυθίου Απόλλωνος. Το αξιομνημόνευτο είναι ότι το άγαλμα τούτο κατασκευάσθηκε το μισό στην Σάμο και το άλλο μισό στην Εφεσσο και ενώθηκαν με τόση επιτηδιότητα, ώστε δεν φαινόταν η ραφή των δύο τεμμαχίων.
7/ Η πρώτη Πτητική Μηχανή
Αυτή κατασκευάσθηκε από τους Δαίδαλο και Ίκαρο οι οποίοι και πέταξαν με φτερά . Είναι η πρώτη φορά που ο άνθρωπος υπερνίκησε την βαρύτητα του
Οι Φοίνικες αντέγραψαν του Ελληνες στην αγαλματοποιείαν και έφτιαξαν μικρά αγαλματίδια των θεών , τα λεγόμενα Παταικά. Αργότερον, έφτιαξαν γιγαντιαία αγάλματα στην Αίγυπτο για να εντυπωσιάσουν με τον όγκο τους. ( ΩΓ. Α. 10. 62-63, 65-67)
8/ Η ξιπασμένη Τέχνη της Ανατολής
Η έλλειψη Μέτρου και Αρμονίας ήτο απο τότε ίδιον γνώρισμα της τέχνης και της σκέψεως της Ανατολής. Αυτή η τάση διαρκεί ακόμη και σήμερα, απο τους Εβραίους στις ΗΠΑ και αλλαχού, όπου τα διάφορα έργα τους στερούνται μέτρου, αρμονίας και κάλλους. Δείτε τα οικτρά μνημεία του Ολοκαυτώματος, γεμάτα ζόφο και φρίκη ] που έχουν επίχρυσες εσθήτες, ενώ τα πρόσωπα , τα χέρια και τα πόδια τους είναι απο λευκό μάρμαρο. Η πρώτη απο τις Χάριτες παριστάνεται να κρατά τριανάφυλλο , η μεσαία κότσι και η τρίτη μικρό κλαδί μυρτιάς. [Τα κότσια ή αστράγαλοι είναι οι μικροί οστέινοι σύνδεσμοι που συνδέουν το κάτω μέρος του ποδιού με το άνω και χρησιμοποιούντο σαν τα ζάρια, διότι καμμιά απο τις τέσσερις επιφάνειες του δεν είναι όμοια. Με τους αστραγάλους έπαιζε και και η γενιά μου στην Τριφυλία, κερδίζοντας εάν προμάντευες σωστά την άνω όψη του αστραγάλου μετά την τυχαία ρίψη του] (ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ-Ηλειακά Β)

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΑΙ Η ΜΥΡΤΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Το τριαντάφυλλο και η μυρτιά είναι ιερά της Αφροδίτης και σχετίζονται με τον μύθο του Αδωνι. [Ο Αδωνις αγαπητός της Περσεφόνης και Αφροδίτης
Ο Αδωνις ήτο γιός του Κινύρα και της Μεθάρμης θυγατρός του Πυγμαλίωνος, βασιλέως της Κύπρου. Τον Αδωνι πήραν οι Φοίνικες κι’ άλλοι λαοί της Ασίας, απο τους Ελληνες και τον έκαναν θεός τους, λ. χ Αδωνάι των Εβραίων . Κατά τον Απολλόδωρον η Σμύρνα δεν ήθελε να υπαντρευθεί την Αφροδίτην , και εξ αυτού οργισθείσα η θεά, την εξοίστρισε στον έρωτα με τον πατέρα της Βήλο, βασιλέως των Ασσυρίων, και κοιμήθηκαν μαζί δώδεκα νύχτες. Τούτο έγινε με συνέργεια της τροφού της Ιππολύτης και εν αγνοία του πατέρα της. Μετά δε την συνεύρεση εγκαστρώθηκε η Σμύρνα και σε δώδεκα μήνες έφερε στον κόσμο τον Αδωνι. Το βρέφος, ευθύς μετά την γέννηση του ανέλαβον οι Νύμφες ή η Αφροδίτη, έκρυψε δε αυτόν σε λάρνακα και την παρέδωσε στην Περσεφόνη να την φυλάει. Επειδή εκείνη δεν ήθελε να τον δώσει πίσω απεφασίσθη υπο του Διος να διαιρεθεί ο χρόνος σε τρία μέρη και το εν τρίτον του χρόνου να μένει ο Αδωνις στον τόπο του, το άλλο τρίτο σ την Περσεφόνη και το τρίτο τρίτο στην Αφροδίτη. Κατ’ άλλους ο Ζευς διώρισε την Μούσαν Καλλιόπην να κρίνει τα της παραμονής του και εκείνη καθόρισε έξη μήνες στην Περσεφόνη και έξη στην Αφροδίτη(ΩΓ. Β. 364-371)
2/ Ο Συμβολισμός του Αδωνι
Ο μύθος του Αδωνι αλληγορεί τον σπόρον που μένει έξη μήνες μέσα στην γη και έξη άνω της γης. Η αλληγορία ότι ο Αδωνις επληγώθη υπο του κάπρου μαρτυρεί ότι ο Κάπρος έβλαπτε εκείνο τον καιρό τα σπαρτά] Οι Χάριτες είναι πιό αγαπητές στην Αφροδίτη απο κάθε άλλη θεά και ο αστράγαλος(κότσι) είναι παιχνίδι των αφήβων και παρθένων που δεν έχουν γίνει άχαροι με το πέρασμα των χρόνων. Δεξιά απο τις Χάριτες υπάρχει άγαλμα του Ερωτος, που είναι στημένο στο ίδιο βάθρο.[ Ο Ερως ήτο γιός του Χάους και της Γης, ενώ κατ’ άλλους του Ουρανού και της Γης, ή του Αιθέρος και της Νυκτός, ή του Ζεφύρου και της Ενδελέχειας ή οτυ Πόρου και της Πενίας ή του Διός και της Περσεφόνης, αλληγορώντας ότι είναι θεικός και θνητός συνάμα.
3/ Τρεις Έρωτες
Άλλοι αναφέρουν τρεις Ερωτες, ο πρώτος του Ερμού και της πρώτης Αρτέμιδος, ο δεύτερος του Ερμού και της δευτέρας Αρτέμιδος και ο τρίτος του Αρεως και της Αφροδίτης. Η αλληγορία του σημαίνει πρωτίστως το ερωτικό πάθος, αλλά και τα αφροδίσια νοσήματα, επειδή κατάγεται απο την Αφροδίτη. Μάλιστα λέγεται ότι ο Ζευς όταν είδε την φυσιογνωμία του αντελήφθη τα δεινά που επρόκειτο να προξενήσει στον κόσμο και διέταξε την Αφροδίτην να μην αναθρέψει τέτοιο επικίνδυνο βρέφος . Ενεκα τούτου η Αφροδίτη το έκρυψε στο δάσος και το εθύλαζαν τα άγρια θηρία. Γιαυτό έγινε άγριο , σκληρό , αδεισώπητο και αιμοβόρο το βρέφος τούτο.
4/ Με τόξα και βέλη
Ο Έρως κατασκεύασε τόξο και βέλη και άρχισε να τοξεύει αδιαφόρως θεούς και ανθρώπους. Αυτός κατοικούσε στον ουρανό και ήτο ωραίος, αστείος, ευτράπελος και πτερωτός, αλλά και ταραχοποιός, μυστικοπαθής, σκανδαλοποιός και πανούργος. αγαπητός όμως σε όλους. Υστερα η Αφροδίτη εγέννησε και τον Αντέρωτα , ο οποίος αυξάνει την δύναμη του Ερωτα. Τα πιο πάνω επίθετα προσιδιάζουν απολύτως στον Έρωτα (ΩΓ, Β. 196-199) ]
Εδώ βρίσκεται και ναός του Σιληνού[1/ Οι Σιληνοί
ήσαν οι ευγενείς της Νύσσης οι οποίοι εξεστράτευσαν μαζί με τον Διόνυσο εναντίον του Κρόνου. Το όνομα των πήραν απο τον πρώτο βασιλιά των Σιληνό, και επειδή εκείνος είχε ουράν, εφόρουν και εκείνοι ουράν. Εξεστράτευσαν λοιπόν στην έρημον και άνυδρον Λιβύαν, φθάσαντες στην πόλη Ζάβιρναν, όπου εκεί εφόνευσαν το θηρίον Κάμπη. Αγαπήθηκαν απο τους γηγενείς διότι δεν έκαναν κανένα κακό, τουναντίον ευεργέτησαν αυτούς, γιαυτό τους εδέχοντο παντού φιλοφρόνως. Αυτοί εφείσθησαν της ζωής των αιχμαλώτων και χάρισαν την ζωή ακόμη και στον αρχηγό του αντιπάλου στρατού, ήτοι στον Κρόνον και στην γυναίκα του Ρέα. Εκαναν και σπονδές με κρασί για την ειρήνη και απο τότε συνηθίζεται να λέγεται η συνοδεύεται η ειρήνη με σπονδές. Τούτο αλληγορεί τα ευεργετήματα του Ελληνικού έθνους προς τους συνανθρώπους του και τον ανθρωπιστικό και φιλειρηνικό χαρακτήρα της φυλής μας.
2/ Ο Άμμων Ζευς
Εκείνη την εποχή ο Κρόνος εγέννησε τον Δία, τον οποίον ο Διόνυσος είχε σε μεγάλη υπόληψη, παρότι ο Κρόνος ήτο πάντα επίβουλος και δόλιος. Και επειδή ετίμησε το μαντείο του Αμμωνος και ο Αμμων είχεν κεφαλή κριού, παρίσταναν και τον Διόνυσο με κέρατα. Στην πραγματικότητα οι μύθοι περί του Διονύσου και των Σιληνών αλληγορεί την εποχή που το πρώτον εκπολιτιστηκε το ανθρώπινον γένος και ο Διόνυσο και οι μετέπειτα Διογενείς σοφοί έκαναν εκπολιτιστικές εκστρατείες για να διαδώσουν τις γνώσεις των(αμπελουργία, καλλιέργεια του σίτου κ.α) σ τον απολίτιστον κόσμο. Αλλά και το όνοματου Διονύσου σημαίνει τον Δία της Νύσσης] που ανήκει μόνον σ’ αυτόν κι’ όχι και στον Διόνυσο. Η Μέθη του προσφέρει κρασί μέσα σε ποτήρι. Για τον Σιληνό μπορεί κανείς να υποθέσει ότι γεννήθηκε θνητός, ιδιαίτερα απο τους τάφους του. Υπάρχει μνήμα του Σιληνού[ Η ύπαρξη μνημείων του Σιληνού στην χώρα των Εβραίων και στην Πέργαμο δείχνει ότι το στράτευμα των Διογενών του Διονύσου πέρασε και εκπολίτισε και τις χώρες αυτές] στην χώρα των Εβραίων και ένα άλλο στην Πέργαμο.

Το Μνήμα του Οξύλου

Στην αγορά των Ηλείων είδα και κάτι άλλο . Είχε το σχήμα ναού, αλλά δεν ήτο τόσο ψηλό, δεν είχε τοίχους και την οροφή του συγκρατούσαν δρύινοι κίονες. Οι εντόπιοι συμφωνούν ότι πρόκειται για μνήμα, αλλά δεν θυμούνται σε ποιόν ανήκει. Αν η ηλικιωμένη γυναίκα που ρώτησα είχε δίκιο, τότε πρέπει να είναι μνήμα του Οξύλου.[Σχετικά με τον Οξυλον γνωρίζουμε τα εξής: Ο Καλυδών αδελφός του Πλευρώνος έκτισε την ομώνυμη πόλη της Αιτωλίας. Αυτός νυμφέυθηκε την Αιολίαν του Αμυθάονος και εγέννησε την Επικάστην την γυναίκα του Αγήνορος, και την Πρωτογένεια εκ της οποίας ο Αρης εγέννησε τον Οξύλον. Ο δε Οξύλος εγέννησε τον Ανδραίμονα, ο οποίος έλαβε γυναίκα την Γόργην του Οινέως και ο Διομήδης κατέστησεν α βασιλιά της Καλυδώνος(ΩΓ, Δ. 434)]
Για τις δέκα έξη γυναίκες, όπως τις ονομάζουν, υπάρχει ένα κτίσμα στην αγορά, όπου υφαίνουν τον πέπλο της Ηρας.[ Κατά την εορτή των Ηραίων οι Ηλείοι εόρταζον ανά πενταετίαν την Ηρα, οπότε δέκα έξη γυναίκες ύφαινον τον πέπλον προς τιμήν της. Εγένετο και αγών δρόμου των παρθένων, τον οποίον ίδρυσε η Ιπποδάμεια, όταν υπανδρεύθηκε τον Πέλοπα. Το δημοκρατικό πνεύμα που επικρατεί απο τα πανάρχαια εκείνα χρόνια στην Ελλάδα αποδεικνύεται απο την αντιπροσωπευτικότητα των γυναικών, ήτοι ανά μία εξ εκάστης των πόλεων(ΩΓ, Γ. 402)]
Αμέσως μετά την αγορά υπάρχει ένας αρχαίος ναός με κιονοστιχίες, αλλά η στέγη του έχει καταρρεύσει και δεν σώζεται μέσα κανένα άγαλμα. Ανήκει στους Ρωμαίους αυτοκράτορες.

Ο Ναός της Αφροδίτης

25. Πίσω απο την στοά που κτίσθηκε απο τα λάφυρα των Κερκυραίων υπάρχει ναός της Αφροδίτης με ένα υπαίθριο τέμενος, που είναι εκεί κοντά.[1/ Το όνομα Κέρκυρα
έλαβε απο την Κέρκυραν την οποία άρπαξε ο Ποσειδών και την έφερε στην νήσο Σχερίαν, όπου εγέννησε εξ αυτής τον Φαίακα. Η νήσος αυτή ονομάζετο Δρέπανον και μετά Σχερία και ύστερον Κέρκυρα απο δε του Φαίακος ονομάζετο Φαιακίς. Τέλος δε ονομάσθη Κορφώ και Κορφοί από της ακροπόλεως , η οποία ονομάζετο Κορυφή, ονομασία(Κορφού) που συνηθίζεται απο τους ξένους
2/ Πάντως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτόν ότι η Κέρκυρα ήτο το νησί των Φαιάκων, διότι είναι τόσο κοντά στην Κεφαλονιά και Ιθάκη ώστε και ο πιο αδαής περί τα ναυτικά θα ήξερε να επανέλθει εντός ωρών και όχι να περιπλανηθεί επί 10 χρόνια σε άγνωστους τόπους και να αντιμετωπίσει άγνωστους και άγριους ανθρώπους.
3/ Το ταξίδι του Οδυσσέα στον Ατλαντικό
Ο Οδυσσεύς κατά πάσα πιθανότητα βγήκε έξω από την Μεσόγειο και διέπλευσε τον Ατλαντικό ωκεανό, όπως εξηγεί στο βιβλίο της «Οίνωψ Πόντος» η Εριέττα Μερτζ (ΩΓ, Ε. 76)] Εκεί τιμούν και το άγαλμα της που είναι χρυσελεφάντινον, έργο του Φειδία. Την Αφροδίτη μέσα στον ναό την ονομάζουν Ουρανία[ Ουρανίαν λέγουν την εφευρέτρια της αστρονομίας και αστρολογίας, δηλαδή των Ουρανίων σωμάτων. Κατ’ αλλους επειδή κάνει του μορφωμένους με την επιστήμη της να φθάνουν ψηλά στον ουρανό. Αυτή γέννησε εκ του Διονύσου τον Υμέναιον και εκ του Απόλλωνος τον Λίνον. Την ζωγραφίζουν με στέφανον εξ αστέρων, κυανούν ιμάτιον, σφαίραν διαβήτην , συχνά με προμετωπιδα και τρίποδα, και σφαίρα έμπροσθεν της(ΩΓ, Α. 422)] Με το ένα πόδι της πατάει πάνω σε μιά χελώνα. Το τέμενος της περιβάλλεται απο πέτρινη περίφραξη. Στο εσωτερικό υπάρχει ένα κρηπίδωμα και πάνω σ’ αυτό χάλκινο άγαλμα της Αφροδίτης καθισμένης πάνω σε χάλκινο τράγο. Είναι έργο του Σκόπα και την ονομάζουν Πάνδημη Αφροδίτη. Οσο για την χελώνα και τον τράγο, μπορείτε να βγάλετε μόνοι συμπεράσματα.[Σύμφωνα με τον Πλούταρχο το κέλυφος της χελώνας συμβολίζει την φρούρηση των ανύπανδρων κοριτσιών, που πρέπει να είναι σκληρή σαν αυτό και συνάμα την υποχρέωση των παντρεμένων γυναικών να μένουν στο σπίτι σιωπηλές, όπως ακριβώς και η χελώνα είναι ζώο ήσυχο και δεν αοχωρίζεται ποτέ το κέλυφος της. Ο τράγος πάνω στον οποίον απεικονίζεται η Αφροδίτη είναι σύμβολο της λαγνείας. Εξ αυτών διαπιστώνουμε ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας τα είπαν όλα και μάλιστα με τρόπο συμβολικό, χωρίς δογματισμούς, ταμπού και απαγορεύσεις όπως έκαναν στην Ανατολή . Για τους Ελληνες το κάθε τι ήτο καλόν στο μέτρον που είναι ευχάριστο, χρήσιμο, και όχι βλαβερό στην κοινωνία. Μετέπειτα οι Εβραιογενείς κοσμικές θρησκείες εισήγαγαν την ενοχή στο σώμα της γυναικός και στα γενετήσια μόρια , καθώς και στον Ερωτα και στην γεννετήσια πράξη με αποτέλεσμα να απομακρύνουν τον Ανθρωπο απο την φυσική ζωή και την πρώτη του αθωότητα]

Ο Ναός του Αδου

Ο ιερός περίβολος και ο ναός του Αδου-γιατί οι Ηλείοι έχουν περίβολο και ναό του Αδου-είναι ανοικτός μόνον μιά φορά τον χρόνο, αλλά ακόμη και τότε μόνον ο ιερέας επιτρέπται να μπει μέσα. Οι μόνοι άνθρωποι που γνωρίζουμε να τιμούν τον Αδη είναι οι Ηλείοι, και ο λόγος είναι ο εξής.[ Η παράδοση συνδέει την Πύλο με την πύλη του Αδου. Ετσι η εκστρατεία του Ηρακλή εναντίον της Πύλου προέρχεται απο την παράδοση για την κάθοδο του Ηρακλή στον Αδη]Οταν ο Ηρακλής έκανε εκστρατεία εναντίον της Ηλειακής πύλου, λένε ότι η Αθηνά ήλθε να τον βοηθήσει και γι’ αυτό ο Αδης, που μισούσε τον Ηρακλή, ήλθε να βοηθήσει του Πυλίους που τον τιμούσαν.
Επικαλούμαι και τον Ομηρον, ο οποίος στην Ιλιάδα λέγει τα εξής:
“Ανάμεσα σ’ αυτούς πληγώθηκε και και ο πελώριος Αδης με το
γρήγορο βέλος,
όταν ο ίδιος άνδρας, ο γιός του ασπιδοφόρου Δία,
χτυπώντας τον στην Πύλο, ανάμεσα στους νεκρούς, τον έκανε να πονάει”

Ο Ποσειδών σύμμαχος των Ελλήνων

Αφού όπως λέγει ο Ομηρος, ο Ποσειδών βοήθησε τους Ελληνες στην εκστρατεία του Αγαμέμνονα και του Μενελάου εναντίον της Τροίας, τότε ο ίδιος ποιητής μπορεί πιθανόν να υποθέτει ότι ο Αδης πολέμησε με το μέρος των Πυλίων. Ετσι, οι Ηλείοι έφτιαξαν ιερό για τον θεό, επειδή ήτο ευμενής προς αυτούς και εχθρευόταν τον Ηρακλή. [1/ Πως εφαντάζοντο οι Έλληνες τον Αδη;
Ο Αδης ήτο τόπος ευρύχωρος στο κέντρον της γης όπου ήρχοντο οι ψυχές των ανθρώπων μετά τον θάνατο τους. Εκεί εβασίλευε ο Πλούτων, η Περσεφόνη και άλλοι Καταχθόνιοι. Στον Αδη έρρεον και πέντε ποταμοί Αχέρων, Κωκυτός, Πυριφλεγέθων, η Λήθη και η Στυγξ. Εκεί ευρίσκετο και ο Ασφοδελός λειμών και εφύοντο όλα τα άκαρπα φυτά όπως η Ιτιά, το κυπαρίσσι , τα οποία συνηθίζεται να φυτεύονται στους τάφους.
2/ Τα τέσσερα διαμερίσματα του Αδου
Πιστεύεται ότι ο Αδης διαιρείται σε τέσσερα μέρη, ήτοι Δικαστήριον, Καθαρτήριον, Τάρταρον, και Ιλίσια Πεδία. Περίπου αυτά έχει ασπασθεί και η χριστιανική λατρεία κατ’ απομίμηση απο την αρχαία Ελληνική λατρεία των νεκρών. Τα Τάρταρα είναι το δεμωτήριο των νεκρών, δηλαδή η Κόλαση των Χριστιανών, ενώ τα Ιλίσια πεδία είναι ο Παράδεισος και τόπος Μακάρων, προνόμιον μόνον των επιφανών ανδρών και ηρώων , οιποίοι ευργέτησαν ή έδωσαν την ζωή των για την πατρίδα και το κοινό καλό της πόλεως.
3/ Που βρίσκεται ο Αδης;
Πίστευαν ότι ο Αδης βρίσκεται στην Ισπανία, όπου ο ποταμός Λήθης, ή Λίμας. Κατ’ άλλους ήτο στην Ηπειρον στην Αχερουσία Λίμνη, ή στο Ταίναρον, ή στην Αφρικήν ή στην Λίμνην Αορνο της Ιταλίας , ή στην Ηράκλεια του Πόντου, ή στην Ασσυρίαν πλησίον του Ευφράτου, ή τέλος στα ύδατα της Στυγός, όπου κατοικούσε η Μέδουσα-Γοργώ( στην Καραιβική) κ.ο.κ. Τούτο δείχνει την διάδοση της Ελληνικής θρησκείας στα πέρατα της τότε οικουμένης.
4/ Οι σύντροφοι του Αδου
Στον Αδη διέτριβαν οι Λύπες, οι Ασθένειες, τα Γηρατειά, ο Φόβος, ο Θάνατος, ο Υπνος, η Διχόνοια, οι Ευμενίδες, οι Κένταυροι, η Σκύλλα και Χάρυβδις, ο Βριάρεως , Λερναία Υδρα, η Χίμαιρα,, οι Γοργόνες, οι Αρπυιες, ο Γίγας Γηρυόνης, κλπ, ήτοι όλα εκείνα που προξενούν τον θάνατο, ή που μας φέρνουν κακό εν ζωή(ΩΓ, Β. 78-84) Παρατηρούμε λοιπόν ότι οι αρχαίοι Ελληνες δίνουν ορισμένα πράγματα αλληγορικά , όπερ σημαίνει ότι κρύβουν έννοιες παραβολικές και μυστικές, σημαίνουν δηλαδή με άλλο όνομα άλλο πράγμα και όλα όσα αναφέρθηκαν ενέχουν μέσα τους ηθικούς κανόνες περί της ζωής] Συνηθίζουν να το ανοίγουν μιά φορά τον χρόνο, επειδή οι άνθρωποι κατεβαίνουν στον Αδη μόνον μιά φορά.

Ιερό της Θεάς Τύχης

Οι Ηλείοι έχουν επίσης και ιερό της Τύχης. Μέσα σε στοά του ιερού υπάρχει άγαλμα του ιδίου μεγέθους. Είναι επιχρυσωμένο ξόανο, εκτός απο τα χέρια, το πρόσωπο και τα πόδια που είναι φτιαγμένα απο άσπρο μάρμαρο. Εδώ τιμάται επίσης και ο Σωσίπολις, στ’ αριστερά της Τύχης μέσα σ’ ένα μικρό κτίσμα.[ Ο Σωσίπολις ήτο θεός Εφορος και προστάτης των Ηλείων για την εξής αιτία. Οταν κάποτε εισέβαλαν οι Αρκάδες στην Ηλιδα και οι Ηλείοι εξήλθαν για πόλεμο, ήλθε και μιά γυναίκα στους στρατηγούς των Ηλείων με ένα μωρό στην αγκαλιά της και τους είπε ότι είδε όνειρο να δώσει το μωρό της στους Ηλείους. Επείσθησαν λοιπόν οι στρατηγοί και έβαλαν το βρέφος κατά γης, μπροστά στο στράτευμα. Οταν εφόρμησαν οι Αρκάδες το βρέφος μεταμορφώθηκε σε δράκοντα και τους εξέπληξε τόσο ώστε τους έτρεψε σε άτακτη φυγή. Επειδή το βρέφος έσωσε την πόλη το ονόμασαν Σωσίπολιν, και την μητέρα του την έκαναν ιέρεια στο ναό που έκτισαν προς τιμήν του. Η ιέρεια έφερε λευκό ύφασμα γύρω στην κεφαλή και προσέφερε θυσίες με θυμίαμα και μέλι, όχι όμως οίνον(ΩΓ, Β. 154) Σήμερα ο ναός της θεάς Τύχης βρίσκεται στα καζίνα, στις μπαρμπουτιέρες, στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ, Λαχείων κ.ο.κ] Ο θεός παριστάνεται όπως παρουσιάσθηκε σ’ ένα όνειρο, παιδί τυλιγμένο σε χλαμύδα στολισμένη με αστέρια και στο ένα χέρι να κρατά το κέρας της Αμαλθείας
[Το σύγχρονο Κέρας της… Αφθονίας
Κατά την Ελληνική Αρχαιολγίαν καθώς ο Ζεύς έπαιζε μιά μέρα έσπασε το κέρατο της κατσίκας που τον έτρεφε και το χάρισε στην Νύμφη Αμάλθεια, δίνοντας της την υπόσχεση ότι θα τις πρόσφερε με θαυμαστό τρόπο όλα τα αγαθά, που εκείνη θα επιθυμούσε. Αυτό έμεινε γνωστό ως «Κέρας της Αμαλθείας» ή κέρας της Αφθονίας. Αυτό το κέρας έχουν ανακαλύψει όλοι οι πολιτικοί και ιδιαιτέρως οι Ελληνες πολιτικοί για να τρέφουν τις ελπίδες των ψηφοφόρων προ των εκλογών. Η σημερινή εποχή κυριαρχείται από το Κέρας της Αφθονίας και της Σπατάλης . Παρόμοιο όμως κέρας της Αμαλθείας κρατούν και οι παπάδες για να εισπράττουν τα λύτρα απο τους πιστούς προκειμένου να μεσιτέυσουν για να πάνε στον παράδεισο.]

Ένα παράξενο άγαλμα

Στο πιό πυκνοκατοικημένο μέρος της πόλεως των Ηλείων υπάρχει μικρός χάλκινος ανδριάς ενός άνδρα χωρίς γένια , που παριστάνεται με τα πόδια σταυρωμένα και στηριγμένος με τα δυό χέρια πάνω σ’ ένα δόρυ. Ντύνουν αυτό το άγαλμα με εσθήτα απο μαλλί, λινάρι και βύσσο(είδος μετάξης)[ Η παράδοση αυτή μας μεταφέρει στην αρχέγονη εποχή, τότε που ο άνθρωπος ντυνόταν με προβιά και πρωτόγονα φυσικά και ακατέργαστα ρούχα. Ο γράφων θυμάται τις παλιές γυναίκες στην Τριφυλία που κατεργάζονταν το λινάρι και έφτιαναν σχοινιά και άλλα είδη . Επίσης κατεργαζόνταν το μαλλί και έφτιαχναν μάλλινα πλεκτά ενδύματα, κουβέρτες στον αργαλιό κ.α. Συροτροφεία υπήρχε παλιά αλλα εξηφανίσθη]

Άγαλμα του Ποσειδώνα ή Κορύβαντα

Έλεγαν ότι αυτό το άγαλμα ήτο του Ποσειδών, που στα παλιά χρόνια τον τιμούσαν στο Σαμικό της Τριφυλίας, αλλά τώρα έχει μεταφερθεί στην Ηλιδα, όπου οι τιμές είναι μεγαλύτερες, αν και τον αποκαλούν και όχι Ποσειδών. Το όνομα αυτό το έμαθαν μετά την επέκταση των Πατρών και ήτο επίσης επωνυμία του Κορύβαντα.
[1/ Οι τροφοί του Διός
Ανάλογα με το μέρος τους ονομάζουν Κουρήτες, Κορύβαντες , Ιδαίους Δακτύλους, Καβείρους, Διόσκουρους και Τελχίνες. Λέγεται ότι ήσαν τροφοί του Διός και Ιερείς της Ρέας. Οι μεν Κούρητες ήσαν τρεις, ή πενήντα και γεννήθηκαν απο τον Απόλλωνα και την Νύμφην Κλυτίαν στην Κρήτη ή στην Χαλκίδα της Ευβοίας. Ησαν όμως τρία γένη Κουρήτων Αιτωλοί, Κρήτες και Φρύγες. Οι Φρύγες παρέλαβον την ιδέαν απο τους Κρήτες που μετανάστευσαν στην Μικράν Ασίαν.
2/ Οι Κρήτες ή Κουρήτες οι πρώτοι Κορύβαντες
Οι Κουρήτες πήραν το όνομα τους απο το κούρος=νέος ή απο την κουρά που ακόμη γιορτάζεται στην Κρήτη, επειδή οι Κούρητες εκούρευαν την κόμη των σε μιά εποχή που οι άλλοι άνθρωποι ήσαν ακουρευτοι και ημιάγριοι. Οι Κούρητες της Κρήτης ήσαν γηγενείς και φύλαγαν τον Δία. Εξημέρωσαν ζώα και συνήθροισαν τα ποίμνια σε κοπάδια και τους ανθρώπους σε πολεις και κοινωνικό βίο.
3/ Ευφέυραν την Φωτιά και το Σίδηρο
Εφεύρον την χρήση του πυρός, τον σίδηρον και χαλκόν και τα ξίφη(κρητικά μαχαίρια) τις περικεφαλαίες την πολεμική όρχηση(πυρρύχιον) την μελισσουγργίαν κ.α. Ο Απολλόδωρος εννοεί τους Τιτάνες ως Κουρήτες. Ησαν δε και μάντεις, στην Μεσσηνία δε είχαν Ιερό των Κουρήτων.
4/ Εχόρευαν με μανία
Στην Φρυγία του είπαν Κορύβαντες, γιούς του Απόλλωνα και της Μούσας Θάλειας, και εχόρευον και εμαίνοντο κάμνοντες ακόσμους κινήσεις και χειρονομίες, εξ ού και κορυβαντιώ σημαίνει κάνω κάτι άσεμνον. Η λατρεία των Κουρήτων(τα μυστήρια της Ρέας) είχε κέντρα την Κρήτην, Σαμοθράκην και Φρυγίαν(ΩΓ, Δ. 107)]( ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ-Ηλειακά Β)

ΕΚΑΝΕ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ;

Το Άγαλμα του Διονύσου

26. Ανάμεσα στην αγορά και στον ποταμό Μηνίο υπάρχει παλιό θέατρο και ιερό του Διονύσου. Το άγαλμα του Διονύσου είναι έργο του Πραξιτέλη. Η λατρεία του Διονύσου αποτελεί μία απο τις βασικές παραδόσεις των Ηλείων καιλένε ότι στην γιορτή των Θυίων τους επισκέπτεται ο ίδιος ο θεός.
[1/ Η Θυία
Τα Θυία ήτο γιορτή αφιερωμένη στον Διόνυσο. Η ονομασία θυμίζει τις θυιάδες γυναίκες που συμμετέχουν στις διονυσιακές τελετές του Παρνασσού. Η Θυία ήτο θυγάτηρ του Κασταλίου, και ιέρεια του Διονύσου, ήτις εδέχθη πρώτον τα μυστήρια αυτού.(ΩΓ. Ε. 286) Εξ αυτής δε πήραν το όνομα όλες οι ιέρειες του Διονύσου και ελέγοντο θυιάδες.Ο Πλούταρχος έχει διασώσει γιορτή των γυναικών της Ηλείας που έπαιρναν μέρος στα Θυία, όπου καλούσαν τον θεό να έλθει κοντά τους ονομάζοντας τον “άξιο ταύρο”. Με την προσευχή τους επιδίωκαν τον ετήσιο ερχομό του δαίμονα της βλάστησης και της γονιμότητος με την μορφή του ταύρου.
2/Τα παλιότερα χρόνια τα παιδιά αποκαλούσαν τις σεβάσμιες γυναίκες «θείες» εις ένδειξη σεβασμού. Το έθιμο τούτο νομίζω ότι κρατάει από την αρχαιότητα. Παρατηρώ όμως μετ’ εκπλήξεως ότι το ίδιο έθιμο το έχουν και στην Αλβανία, καθότι κι’ αυτοί πανάρχαιοι Έλληνες. Μάλιστα το διατηρούν ακόμη οι Αλβανοί εργασιακοί μετανάστες, αποκαλούντες τις σεβάσμιες γυναίκες «θείες»]

Έκανε Θαύματα και ο Διόνυσος;

Την γιορτή που ονομάζουν Θυία την τελούν σε απόσταση οκτώ σταδίων μακρυά απο την πόλη. Οι ιερείς, μπροστά στους εντοπίους και στους ξένους που μπορεί να παρευρίσκονται, παίρνουν τρεις άδειους λέβητες και τους μεταφέρουν στο κτίσμα. Επειτα, οι ίδιοι οι ιερείς και όποιος άλλος θέλει σφραγίζουν τις πόρτες του οικοδομήματος. Την επομένη μέρα μπορούν να ελέγξουν τις σφραγίδες και στην συνέχεια μπαίνουν μέσα, όπου βρίσκουν τους λέβητες γεμάτους κρασί. Οι πιό επιφανείς άνδρες της Ηλείας, καθώς και οι ξένοι, ορκίζονται ότι αυτά γίνονται , όπως ακριβώς είπα, αν και δεν παρευρέθηκα εγώ ο ίδιος στην γιορτή. Οι Ανδριώτες επίσης λένε ότι κάθε δεύτερη χρονιά , στην γιορτή του Διονύσου, απο το ιερό τρέχει το νερό μόνο του.

Ο Παυσανίας αμφιβάλλει

Αν πιστέψουμε όλες αυτές τις ιστορίες που διηγούνται οι Ελληνες, θα μπορούσαμε τότε να δεχθούμε και ό, τι λένε οι Αιθίοπες[ Οι Αιθίοπες -όπως όλοι οι λαοί της Ανατολής- επίστευαν στα θαύματα και γι’ αυτό η λογική τους διέφερε απο αυτή των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι ήσαν ορθολογιστές. Αυτό καταμαρτυρεί η αμφισβήτηση του Παυσανία να αποδεχθεί το θαύμα του Ελληνικού ιερατείου, ήτοι της μετατροπής του ύδατος σε οίνο, διότι όλα τα ιερατεία είναι δογματικά και πιστεύουν στο υπερφυσικό. Ομως μπορεί οι Αιθίοπες να ήσαν μεγάλοι παραμυθάδες, αλλά απο τον Ομηρο πληροφορούμεθα, ότι ήσαν δεινοί πολεμιστές. Ανδρειότατος ήτο και ο Μέμνων βασιλιάς των Αιθιόπων που έλαβεν μέρος στον Τρωικό πόλεμο στο πλευρό των Τρώων. Εξ αυτού του Αιθίοπος, όπως τον αποκαλούσαν, εκινδύνευσε ο Νέστωρ να φονευθεί όταν κατεδιώκετο. Και εσώθη χάρις στον γιό του Αντίλοχο, που επενέβη και σκοτώθηκε αυτός αντί του πατρός του. Τότε έγινε μάχη κρατερά μεταξύ Αιθιόπων και Ελλήνων και εφονεύθησαν πολλοί(ΩΓ, Δ. 298) Όμως και ο Μέμνων, όπως και οι Τρώες ανήκαν στα Ελληνικά φύλα] που κατοικούν κάτω απο την Συήνη σχετικά με την τράπεζα του ηλίου.

Ιερό της Αθηνάς, έργο του Φειδίου

Στην ακρόπολη των Ηλείων υπάρχει ιερό της Αθηνάς με χρυσελεφάντινο άγαλμα και λένε ότι το έφτιαξε ο Φειδίας. Πάνω στο κράνος έχει πετεινό, γιατί οι πετεινοί είναι εξαιρετικά πρόθυμοι για μάχες, αν και το πουλί θα μπορούσε να θεωρείται ιερό της Εργάνης Αθηνάς[ 1/ Η Εργάνη Αθηνά
Η Εργάνη Αθηνά θεωρείται έφορος πάντων των έργων και ονομάσθηκε εργάνη διότι ευφεύρε τις γυναικείες εργασίες του σπιτιού,τα εργόχειρα, τα όργανα κλπ. Πρώτον την εόρτασαν οι Σάμιοι και οι Αθηναίοι, επειτα έκτισαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Ηλείοι ναόν προς τιμήν της Εργάνης Αθηνάς. Στην Βοιωτίαν είχαν πλάι της και τον Πλούτον, όπερ δηλώνει ότι μαζί με την εργασία έρχεται και ο πλούτος. Επειδή το άγαλμα της στην Ολυμπία-όπως και αυτό του Ολυμπίου Διός- ήτο έργον του Φειδίου, οι απόγονοι του , οι Φαιδρύντες είχαν και την επιστασίαν αυτού, και όταν ήρχοντο να καθαρίσουν το άγαλμα του Διός, προσέφεραν πρώτα θυσίες στο άγαλμα της Εργάνης Αθηνάς και ύστερον άρχιζαν την εργασία καθαρισμού του αγάλματος του Διός(ΩΓ, Γ 122-123)
2/ Ο Πλούτος συμμάχησε με τον Κερδώο Ερμή
Μπορεί παλιότερα η Εργάνη Αθηνά να έφερνε πλούτο, όμως σήμερα τα πράγμα έχουν αντιστραφεί, διότι ο πλούτος δεν έρχεται με την τίμια εργασία αλλά με άλλες ικανότητες, όπως η κερδοσκοπία, η απάτη, η κλοπή, οι καταχρήσεις, η διαπλοκή, η ατσιδοσύνη κ.ο.κ ]

Η Κυλλήνη πανάρχαια πόλη

Η Κυλλήνη απέχει απο την Ηλιδα εκατόν είκοσι στάδια, βρίσκεται προς το μέρος της Σικελίας και διαθέτει όρμο βολικό για λιμάνι.[Υπήρχε κάποιος Κυλλήνιος τον οποίον ανέθρεψε η τροφός αυτού Κυλλήνη, ή η Νύμφη Κυλλήνη και του έδωσε το όνομα της. Κατ’ άλλους ονομάσθη κυλλός=χωλός επειδή οι γιοί του Χωρικού του έκοψαν τα χέρια. Μιά άλλη εκδοχή λέγει ότι ήτο πόλη της Μεσσηνίας Κυλλήνη όπου εγέννησεν αυτόν η Μαία . Η Κυλλήνη βρισκεται στο ακρωτήριο Χελωνάτα,κοντά στην κομώπολη Γλαρέντζα. Ητο επίνειον της Ηλιδος στο Ιόνιο, , όπως και σήμερον εξυπηρετεί την πορθμιακή γραμμή Κυλλήνης-Σάμης(Κεφαλληνίας) και Κυλλήνης- Ζακύνθου] Είναι το επίνειο των Ηλείων και πήρε το όνομα της απο κάποιον Αρκάδα. Ο Ομηρος στον κατάλογο δεν αναφέρει καθόλου την Κυλλήνη, αλλά αργότερα τα ποιήματα του αποδεικνύουν ότι γνώριζε πως εκεί υπήρχε μιά πόλη που λεγόταν Κυλλήνη.

Ο Κυλλήνιος Ωτος

Ο Πολυδάμας σκοτωσε τον Κυλλήνιο Ωτο[ Ο Ωτος ήτο στρατηγός των Επειών και φίλος του Μέγητος, καταγόμενος εκ Κυλλήνης] , φίλο του Φυλείδη, αρχηγό των μεγαλόκαρδων Επειών.[1/ Ο Πολυγαμότατος Ζευς
Ο Ζευς εγέννησεν εκ της Πρωτογένειας τον Αέθλιον, ο δε Αέθλιος εγέννησε εκ της Καλύκης του Αιόλου τον Ενδυμίωνα, ο οποίος εκόμισε αποικίαν Αιολέων απο την Θεσσαλία στην Ηλιδα της Πελοποννήσου και έδιωξε εκείθεν τον Κλύμενο γιό του Κάρδυος και απόγον του Ιδαίου Ηρακλή, όστις έφθασε εκεί εκ Κρήτης πενήντα χρόνια μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος. Αυτός δε είχε γυναίκα την Αστεροδίαν, ή Χρομίαν του Ιτωνού, ή την Υπερίππην του Αρκάδος, ή την νύμφην Σηίδην, και εγέννησε τον Παίονα, Επειόν, Αέθλιον, Νάξον και θυγατέρες την Ευρυκύδην, ή Ευρυπύλην, και Πίσαν. Είναι αυτός που για την διαδοχή του όρισε αγώνα δρόμου στην Ολυμπία, προκειμένου να αγωνισθούν οι γιοί του , και όποιος νικήσει να κληρονομήσει την βασιλεία. Και τότε ενίκησε ο Επειός, ο οποίος έλαβε γυναίκα του την Αναξιρρόην του Κορωνού και εγέννησε την Ιρμίνα και τον Αλέκτορα. Είχε ονομασθεί και μιά πόλη Επειός απο αυτόν. Ομως ήτο άλλος ο Επειός του Πανοπέως, που έφτιαξε τον Δούρειο Ιππον.(ΩΓ, Δ. 414 ) ]

Ιερά του Ασκληπιού και της Αφροδίτης

Στην Κυλλήνη υπάρχουν ιερά του Ασκληπιού και της Αφροδίτης. Το άγαλμα του Ερμή που οιεντίοι τιμούν τόσο πολύ, είναι μόνον ένα ανδρικό γεννητικό όργανο πάνω σε βάθρο.[1/ Ο Φαλλός σύμβολο ευφορίας και ευγονίας
Ο φαλλός είναι σύμβολο του Φάνητος και εισήχθη στα όργια του Διονύσου. Η ιστορία του φαλού ανάγεται στον Διόνυσον όταν πήγε με τις Μαινάδες ή Βάκχες στο Αργος, όπου εβασίλευεν ο Περσεύς. Εκεί περιήρχετο αναζητών την μητέρα του Σεμέλην. Συναντήσας νέον , ονόματι Πολύυμνον, του υπεσχέθη να του φανερώσει το μέρος όπου ήτο η Σεμέλη, αν τον αγαπούσε ερωτικώς. Τότε του είπε ο Πολύυμνος ότι ήτο στην λίμνη Λέρνην και καθώς πήγαιναν και οι δύο εκεί δια θαλάσσης ο νέος απέθανεν και ο Διόνυσος ελυπήθη πάρα πολύ. Επειδή δεν εξεπλήρωσε την υπόσχεση του κατεσκεύασε αιδοίον απο ξύλο συκής και το φύλαγε για να θυμάται τον νέον. Ο Διόνυσος επειδή ευεργέτησε πολλαπλώς τους ανθρώπους έλαβε θέση μεταξύ των Δώδεκα Θεών του Ολύμπου.
2/ Οι Τιτάνες κατασπάραξαν τον Διόνυσο
Οι Τιτάνες κατεσπάραξαν τον Διόνυσο στην Τιτανομαχίαν , επειδή μετεμορφώθη σε λέοντα. Τα μέλη του έδωσαν στον Απόλλωνα να τα φυλάει στους Δελφούς εντός Λέβητος, ένθα και ετιμάτο ο Διόνυσος στο Μαντείο των Δελφών.
3/ Ο Ζεύς τον ανέστησε και τον συγκόλλησε
Ομως η Αθηνά έφερε την καρδιά του στον Δία, ο οποίος τον ανέστησε, ενώ η Ρέα προσήρμωσε τα μέλη του στους οικείους τόπους. Σήμερα θα λέγαμε ότι επρόκειτο για εγχείρηση συγκολλήσεως των μελών αυτού, η οποία αλληγορεί την διάδοση του Διονυσιακού πνεύματος και του πολιτισμού στον τότε γνωστόν κόσμο.
4/ Εκ του Πανός η Ισπανία, εκ του Λούσου η Λουζιτανία
Ο Διόνυσος ήλθε μέχρι της Πορτογαλλίας, έχων στρατηγούς τον Πάνα, Λούσον και Κισσόν. Και απο τον Λούσον ονομάσθηκε η Λουσιτανία, απο τον Πάνα η Ισπανία, (ΩΓ, Α. 30. 370) Η Βρεταννία πήρε το όνομα της απο την Ευρυταννία, ή την Βριτόμαρτιν Αρτέμιδα. Η Σκοτία απο σκότος που βασιλεύει εκεί, ιδία τους χειμερινούς μήνες, η Γαλλία απο τους Γαλάτες, η Ιρλανδία απο την Ιριδισμό(Ιριδα) που εμφανίζεται γύρω απο τις ακτές της κ.ο.κ Όλα ταύτα μαρτυρούν ότι σε πανάρχαιες εποχές έφυγαν από την περιοχή του Αιγαίου μετανάστες άποικοι και πήγαν στις χώρες του βορρά, μετά το λιώσιμο των παγετώνων πριν 10-12.000 χρόνια Προ Εποχής ]

Η Σηροτροφεία στην Ηλεία

Η χώρα των Ηλείων είναι εύφορη για κάθε είδους καρπούς, αλλά ιδιαιτέρως παράγει βύσσον. Κάνναβη, λινάρι και βύσσον καλλιεργούν όσοι έχουν κατάλληλη γη. Τα νήματα όμως με τα οποία κάνουν εσθήτες οι Σήρες, δεν γίνονται απο κανένα είδος φλοιού, αλλά με τον εξής τρόπο. Σ’αυτήν την χώρα υπάρχει ένα έντομο που οι Ελληνες το λένε σήρα, αλλά οι Σήρες το ονομάζουν διαφορετικά και όχι σήρα.[1/ Πανάρχαιη η Σηροτροφία στην Ελλάδα
Ο Παυσανίας είναι απολύτως σαφής , ότι οι Ελληνες γνώριζαν την σηροτροφία. Τούτο επιβεβαιώθηκε και απο αρχαιολογικές έρευνες στην Σαντορίνη, όπου βρέθηκαν μεταξωτά ενδύματα και σπόροι μεταξοσκώληκος. Όμως οι αιωνίως φοινικίζοντες εμμένουν ότι η σηροτροφία ήλθε στην Ελλάδα την εποχή του Ιουστινιανού. Δηλαδή με την λογική αυτή, αν μερικές τέχνες που σταμάτησαν επι των ημερών μας στην Ελλάδα εισαχθούν αργότερα θα πρέπει να πούμε ότι εισήχθησαν τότε στην Ελλάδα; Φθάνουν λοιπόν στο σημείο να ομιλούν οι αμαθέστατοι για ανακρίβειες του Παυσανία, ο οποίος ότι γράφει έχει απόλυτη εγκυρότητα διότι αποφεύγει τις ανακρίβειες και τις φαντασίες του Ηροδότου. Αν όμως ήσαν ανακρίβειες, δεν μας εξηγούν πως γνώριζε ο Παυσανίας την σηροτροφία και το μετάξι, που ισχυρίζονται ότι εισήχθη στην Ελλάδα επι εποχής του Ιουστινιανού, δηλαδή μερικούς αιώνες βραδύτερον; Εδώ γνώριζε και η γιαγιά μου την σηροτροφία στο Σιδηρόκαστρο Τριφυλίας, χωρίς να έχει επαφές με την Κίνα, διότι ήτο μιά πανάρχαιη καλλιέργεια . Περιττό να πούμε ότι στην Μεσσηνία έτρεφαν προπολεμικώς μεταξοσκώληκες με φύλλα μουριάς και έφτιαχναν τα ξακουστά Καλαματιανά μανδήλια, εξ ού και το τραγούδι «Σαν πας στην Καλαμάτα …φέρε μου ένα Μαντήλι να δένω στο λαιμό». ] Είναι δύο φορές μεγαλύτερο απο σκαθάρι, αλλά κατά τα άλλα είναι σαν τις αράχνες που υφαίνουν τους ιστούς τους στα δένδρα και , όπως και η αράχνη, έχει οδτώ πόδια. Οι Σήρες εκτρέφουν αυτά τα έντομα και τους φτιάχνουν φωλιές κατάλληλες για τον χειμώνα και το καλοκαίρι. Το προιόν αυτών των ζώων είναι λεπτή κλωστή τυλιγμένη στα πόδια.[ 1/ Ο Καθηγητής του ΕΜΠ κ. Τάσιος έλεγε ότι ο μεταξοσκόληκας και η αράχνη έχουν ένα θαυματουργό εργαλείο να φτιάχνουν και να πλέκουν τις ίνες που θα το ζήλευαν και οι πιο τεχνολογικά προηγμένοι άνθρωποι Το παραδοσιακό Καλαματιανό μαντύλι ήταν λοιπόν καμωμένο απο το μετάξι που λέγει ο Παυσανίας και όχι απο το Κινεζικής εισαγωγής τοιούτο] (ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ-Ηλειακά Β)

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΡΩΤΑΣ

Οι Δυνάμεις του Σύμπαντος

«Υπάρχει ένας ξεχωριστός δρόμος για αυτούς που παίρνουν μέρος στους αγώνες δρόμου, τον οποίον οι εντόπιοι ονομάζουν ιερό, και ένας άλλος όπου τρέχουν οι αθλητές, όταν προπονούνται στο δρόμο και στο πένταθλον. Στο γυμνάσιο βρίσκεται επίσης αυτό που ονομάζουν Πλέθριο. Εκεί οι ελλανοδίκες βάζουν τους αθλητές ν’ αγωνίζονται σύμφωνα με την ηλικία τους και την ικανότητα τους στην πάλη. Μέσα στο γυμναστήριο υπάρχουν βωμοί των θεών, του Ιδαίου Ηρακλή, που ονομάζεται παραστάτης, του Έρωτα και εκείνου που οι Ηλείοι, όπως και οι Αθηναίοι, ονομάζουν Αντέρωτα, καθώς και της Δήμητρος και της Κόρης.»
[1/ Ο Έρως γιος του Κρόνου και της Ανάγκης
Κατά την Κοσμογονία του Ορφέως ο Κρόνος,( ήτοι Χρόνος) ήτο τέκνο του Χάους και της Γης, ενώ κατ’ άλλους του Ουρανού και της Γης. Ο Κρόνος εγέννησε τον Αιθέρα και τον διφυή Έρωτα, τουτέστιν ανδρόγυνον , το οποίον ονόμασαν οι νεώτεροι Φάνητα, επειδή αυτός εφάνη πρώτος. Ο Ορφεύς τον ονομάζει Πρωτόγονο, Πρίαπο, ωογενή, και πατέρα Θεών και ανθρώπων.
2/ Ο Ηρικαπαίος, Ηλιος ή Διόνυσος
Σε άλλο σημείο των Ορφικών Υμνων τον ονομάζει Ηρικαπαίον, Ηλιον, και Διόνυσον. Σύμβολο του Φάνητος ήτο ο Φαλός. Αλλού λέγει είς Ζευς, είς Αίδης, είς Ηλιος , είς Διόνυσος. Ο Έρως συμβολίζει την αμοιβαία έλξη των αντιθέτων, ήτοι της δυνάμεως που ενώνει το Σύμπαν.
2/Αντίθετος του Έρωτος είναι ο Αντέρως, ήτοι η δύναμη που τείνει να διαλύσει το σύμπαν.(ΩΓ. Α. 12, 30, 35, 53, 212) Η Θέμις είπε ότι ο Έρως δεν αυξάνει αν δεν δημιουργήσει και το αντίθετο του , τον Αντέρωτα. Γιατί αν δεν υπήρχε ο θάνατος δεν θα υπήρχε και η γέννηση. Όθεν εγέννησε η Αφροδίτη τον Αντέρωτα και άρχισε αυξάνων ο Ερως. Άλλοι θέλουν τον Πόθον αδελφόν του Έρωτα. Πρόκειται για τις ελκτικές και απωσικές δυνάμεις του Σύμπαντος, την κεντρομόλο και φυγόκεντρο δύναμη. Όθεν η Κοσμογονία των Ελλήνων ακολουθεί ένα ορθολογιστικό μοντέλο που συμφωνεί με την επιστημονική εξέλιξη του σύμπαντος, όπως την διατυπώνουν και οι σημερνοί κοσμολόγοι. Αντίθετα, η Βίβλος είναι ένα αντιεπιστημονικό και παράλογο δημιούργημα ανθρώπων με χαμηλή αξιακή παιδεία και φιλοσοφική εμβάθυνση.
4/ Ερως και Αντέρως παιδιά του Αρη
Αργότερον είπον ότι Έρως και Αντέρως είναι παιδιά του Αρη και της Αρμονίας, γιατί συνεχώς συγκρούονται και από τη σύγκρουση μεταξύ τους δημιουργούν ισορροπία και αρμονία. Εκ της Αρμονίας αναφέρονται και ο Δείμος και Φόβος. Ο Άρης από τις παλλακίδες έκανε πολυάριθμα παιδιά, μερικά απο τα οποία είναι ξακουστά ονόματα στο Ελληνικό πάνθεο, όπερ συμβολίζει ότι οι Έλληνες ήσαν άριστοι πολεμιστές(ΩΓ. Α. 348)]

Τιμές στον Αχιλλέα

«Δεν υπάρχει βωμός του Αχιλλέα, αλλά ένα κενοτάφιο που έγινε μετά απο χρησμό. Την ημέρα έναρξης της γιορτής και την ώρα που ο ήλιος πλησιάζει στην δύση του, οι γυναίκες της Ηλιδος , κάνουν τελετές για να τιμήσουν τον Αχιλλέα, καθώς και για να τον θρηνήσουν»
[1/ Αχιλλεύς ο ανδρειότερος των Ελλήνων
Ο Αχιλλεύς ήτο ο ανδρειότερος και γεναιότερος Ελλην του Τρωικού πολέμου. Ητο γιός του Πηλέως και της Θέτιδος και η μητέρα του για να τον καταστήσει άτρωτον τον έκαιγε και τον έβρεχε με ύδωρ. Ετσι τον έκανε αθάνατο. Τρωτός ήτο όμως στην πτέρνα, διότ αυτή δεν βράχηκε με ύδωρ.
2/ Ο Αχιλλεύς, γιατρός, επιστήμων και στρατηγός
Ο Αχιλλεύς εγένετο γιατρός άριστος απο τον Χείρωνα, ο οποίος ον δίδαξε ακόμη όλες τις επιστήμες καθώς και την πολεμική τέχνην. Και ενώ όλα τα παιδιά έπαιζαν αυτός διέτριβεν μελετών τις επιστήμες και την πολεμικήν. Μετά την αρπαγή της Ελένης απο τον Πάριν ο μάντις Κάλχας έδωσε χρησμόν ότι η Τροία δεν θα πέσει χωρίς τον Αχιλλέα. 3/ Ο Αχιλλεύς στην Τροία
Νέος ων απέπλευσε με τον επιστήθιο φίλο του Πάτροκλο έχων πενήντα ή εξήντα πλοία για την Τροία. Η αρπαγή της Βρισηίδα σαν έπαθλο στον Αχιλλέα , ενώ ο Αγαμέμνων, που ήτο αρχιστράτηγος των Ελλήνων έλαβε την Χρυσηίδα. Ομως εξηναγκάσθη αυτός να δώσει στον πατέρα της, τον μάντιν Χρύσην την Χρυσηίδα για να εξευμενίσει τους θεούς.
4/ Ο θυμός του για την καρδιά της Βρυσηίδος
Τότε εζήτησε απο τον Αχιλλέα την Βρυσηίδα και στο σημείο αυτό αρχίζει η διχόνοια των Ελλήνων ηγητόρων στην Τροία, την οποία περιγράφει με τόση γλαφυρότητα ο Ομηρος στην Ιλιάδα. Τελικά , χωρίς τον Αχιλλέα οι Ελληνες θα είχαν υποστεί ολοκληρωτική καταστροφή και αυτός ήτο απο τους κυριότερους συντελεστές της πτώσεως της Τροίας(ΩΓ. Ε. 50-52)
5/ Οι Έλληνες γνώριζαν την επεξεργασία των μετάλλων
Το ψήσιμο στην φωτιά του Αχιλλέως φανερώνει ότι οι Έλληνες γνώριζαν την κατεργασία του σιδήρου, ο οποίος με το κάψιμο και το βρέξιμο εγένετο σκληρός. Οι πρόγονοι μας τιμούσαν τους ήρωες, εν αντιθέσει με μας που είμαστε επιλήσμονες και δεν έχουμε ανεγείρει ακόμη ένα μνημείο για τους ήρωες του Επους του 1940 και για τα θύματα της Γερμανικής Κατοχής 1941-44
6/ Τα Μοιρολόγια της Μάνης και της Μεσσηνίας
Προπολεμικά στα χωριά της Τριφυλίας οι γριές συγκεντρώνονταν και θρηνούσαν όλες μαζί σε κύκλο αγαπημένα τους πρόσωπα. Μόνο ο νεκρός έλειπε απο το κέντρο του κύκλου. Ήσαν οι παλιές μοιρολογίστρες , των οποίων το μοιρολόγι ράγιζε καρδιές. Τις άκουγα όταν ήμουν μικρός και θαρρούσα ότι βρίσκονταν στον Αδη ενώπιον του Χάρου. Η συνήθεια κρατούσε απο τα πολύ παλιά χρόνια, γιατί όπως μου έλεγε η γιαγιά μου Γιαννούλα Κωνσταντινίδου: “τραγουδάμε τους νεκρούς παιδάκι μου και οι ψυχές τους ευχαριστιούνται”. Μοιρολογούσε συχνά η γιαγιά μου ακόμη και τον προπάππο της ηρωικό οπλαρχηγό Γεωργάκη Πετρόπουλου, που τραυματίσθηκε βαριά στη μάχη στο Μανιάκι και τον έφεραν πάνω σε σανίδα στο χωριό του. Έπιανε τους πεθαμένους ακόμη και των προηγουμένων γενιών που είχε ακούσει πριν από την γιαγιά της. Όλες οι γυναίκες στα Μεσσηνιακά χωριά ήσαν τότε μονίμως μαυροφορεμένες και στο κεφάλι έφεραν μαύρη μαντίλα, το λεγόμενο “τσεμπέρι”. Αυτά σήμερον ανήκουν στο παρελθόν, στα κατάλοιπα της Οθωμανικής δουλείας και του Βυζαντινισμού. Τώρα σπανίως συναντάται το έθιμο του μοιρολογήματος γιατί οι νέες γυναίκες δεν γνωρίζουν να μοιρολογούν τους νεκρούς ]

Ο Σμυρναίος Σώσανδρος

«Υπάρχει και ένα άλλο γυμνάσιο που είναι μικρότερο απο το άλλο και ενώνεται μ’ αυτό. Το ονομάζουν τετράγωνο εξ αιτίας του σχήματος του. Εδώ οι αθλητές αγωνίζονται στην πάλη και όταν τελειώνουν το αγώνισμα τους , τους βάζουν να εξασκούνται στα κτυπήματα με γάντια που έχουν πιό μαλακά λουριά. Εδώ είναι αφιερωμένο το ένα απο τα δύο αγάλματα του Διός απο το χρηματικό πρόστιμο που επιβλήθηκε στον Σμυρναίο Σώσανδρο και στον Ηλείο Πολύκτορα. Υπάρχει και ένα τρίτο γυμνάσιο που ονομάζεται Μαλθώ εξαιτίας της μαλακότητος του. Αυτό είναι ανοικτό στους εφήβους καθ’ όλην την διάρκεια της εορτής. Στην μιά γωνία της Μαλθώς είναι στημένη προτομή του Ηρακλή που τον απεικονίζει μέχρι τους ώμους και σε μιά παλαίστρα ανάγλυφο του Ερωτα και του Αντέρωτα. Ο Ερως κρατάει ένα κλαδί φοινικιάς και ο Αντέρωτας προσπαθεί να του το πάρει.»
[1/ Εξαγορά της νίκης
Ο Δαμόνικος θέλησε να κλέψει την νίκη με χρήματα, δια τον γιό αυτού Πολύκτορα. Ετυχε να παλεύει ο γιός αυτού με τον γιό του Σωσάνδρου του Σμυρναίου. Ο δε Δαμόνικος έδωσε χρήματα στον πατέρα του Σωσάνδρου, ο οποίος ονομάζετο και εκείνος Σώσανδρος, για να νικήσει ο γιός του. Οι δε ελλανοδίκες επέβαλαν το πρόστιμο στους πατέρες των αθλητών και τα χρήματα αυτά διετέθησαν για την ανέγερση δύο ανδριάντων , του ενός ευρισκομένου στο γυμναστήριο των Ηλείων και του ετέρου στην Αλτιν(ΩΓ. Α. 92) Τότε ίσχυαν οι νόμοι και επιβάλλοντο ποινές. Αντίθετα σήμερα οι φίλαθλοι καταστρέφουν τα γήπεδα και τα πέριξ καταστήματα και κανείς δεν τους ενοχλεί, διότι έτσι εκτονώνονται τα παιδιά
2/ Ο Ερωτας και Αντέρωτας
Ο Ερως ήτο γιός του Χάους και της Γης, ενώ κατ’ άλλους του Ουρανού και της Γης, ή του Αιθέρος και της Νυκτός, ή του Ζεφύρου και της Ενδελέχειας ή του Πόρου και της Πενίας ή του Διός και της Περσεφόνης, αλληγορώντας ότι είναι θεικός και θνητός συνάμα. Αλλοι αναφέρουν τρεις Ερωτες, ο πρώτος του Ερμού και της πρώτης Αρτέμιδος, ο δεύτερος του Ερμού και της δευτέρας Αρτέμιδος και ο τρίτος του Άρεως και της Αφροδίτης. Η αλληγορία του σημαίνει πρωτίστως το ερωτικό πάθος, αλλά και τα αφροδίσια νοσήματα, επειδή κατάγεται απο την Αφροδίτη. Μάλιστα λέγεται ότι ο Ζευς όταν είδε την φυσιογνωμία του αντελήφθη τα δεινά που επρόκειτο να προξενήσει στον κόσμο και διέταξε την Αφροδίτη να μην αναθρέψει τέτοιο επικίνδυνο βρέφος . Ενεκα τούτου η Αφροδίτη το έκρυψε στο δάσος και το εθύλαζαν τα άγρια θηρία. Γι’ αυτό έγινε άγριο , σκληρό , αδυσώπητο και αιμοβόρο το βρέφος τούτο.
3/ Ο τοξευτής Ερως
Ο Ερως κατεσκεύασε τόξο και βέλη και άρχισε να τοξεύει αδιαφόρως θεούς και ανθρώπους. Αυτός κατοικούσε στον ουρανό και ήτο ωραίος, αστείος, ευτράπελος και πτερωτός, αλλά και ταραχοποιός, μυστικοπαθής, σκανδαλοποιός και πανούργος. αγαπητός όμως σε όλους. Υστερα η Αφροδίτη εγέννησε και τον Αντέρωτα , ο οποίος αυξάνει την δύναμη του Ερωτα. (ΩΓ, Β. 196-199) Τα δίδυμα αδέλφια συμβολίζουν τις δύο δυνάμεις του σύμπαντος, ήτοι της Ελξεως και Απώσεως( δράσεως- αντιδράσεως, θετικού-αρνητικού, ψυχρού-θερμού κ.ο.κ) , οι οποίες κρατούν το σύμπαν ενωμένο και σε ισορροπία]
4/ Ο Σμυρναίος αθλητής Σώσανδρος είναι η καλύτερη απάντηση στους Τούρκους παραχαράκτες της Ιστορίας της Μικράς Ασίας, οι οποίοι την διαστρέφουν με τα ανιστόρητα ψευδή τους. Λένε ότι τάχα οι Λαοί της Μικράς Ασίας ήσαν Τούρκοι και όχι Έλληνες, αδιαφορούντες για την ιστορική αλήθεια σύμφωνα με την οποίαν οι Τούρκοι κατάγονται από τα υψίπεδα του Αλτάι στην Μογγολία και κατέβηκαν στην περιοχή τον 9ον μ. χ αιώνα. Σε άλλες εποχές τούτο θα ήτο αυτονόητον και δεν θα άξιζε τον κόπο να κάνουμε διαψεύσεις αυτού του είδους. Όμως σήμερα, στην εποχή της Πληροφορικής, τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα παραχαράσσονται και διαστρεβλώνονται, ακόμη και οι αυτονόητες αλήθειες.

Η παρακμή εισβάλλει και στην Ολυμπία

«Και στις δύο πλευρές της εισόδου της Μαλθώς είναι στημένος ο ανδριάς ενός πυγμάχου. Τα αρχεία των Ηλείων αναφέρουν ότι πρόκειται για κάποιον που καταγόταν απο την Αλεξάνδρεια , πάνω απο το νησί Φάρος, και ονομαζόταν Σαραπίων. Αυτός λοιπόν λένε ότι ήλθε στην Ηλιδα κατά την διάρκεια της ελλείψεως σίτου και τους προσέφερε προμήθειες . Γι’ αυτό τον λόγο του ανταποδίδουν τιμές. Η εποχή που στεφανώθηκε στην Ολυμπία και ευεργέτησε τους Ηλείους ήτο η διακοσιοστή δεκάτη εβδόμη(217η ) Ολυμπιάδα»
[1/ Ο Ομηρος εγνώριζε τον Φάρο
Εκεί βρέθηκε παρασυρμένος από τα ρεύματα ο Μενέλαος όταν επέστρεφε από την Τροία, όπου έμεινε στον λιμένα του Φάρου της Αιγύπτου επί 20 ήμερον εμποδιζόμενος υπό εναντίων ανέμων.
2/ Η 217η Ολυμπιάδα έγινε το 89 μ. Χ. Προφανώς ο Ελληνικός κόσμος έχει περιπέσει σε σχετική παρακμή και η συναλλαγή προς χάριν χρημάτων ή τροφίμων έχει εισχωρήσει και στην Ολυμπία]

Το ‘Χάιντ Παρκ’ της Αρχαίας Ολυμπίας

«Σ’ αυτό το γυμναστήριο οι Ηλείοι έχουν επίσης κι ένα βουλευτήριο, όπου γίνονται επιδείξεις αυτοσχεδίων ομιλιών και συγγραμμάτων κάθε είδους. Το ονομάζουν Λαλίχμιο απο το όνομα αυτού που το αφιέρωσε. Γύρω απο αυτό υπάρχουν αφιερώματα απο ασπίδες που φτιάχτηκαν για διακόσμηση και όχι για πόλεμο»
[1/ Τα Γυμναστήρια ήσαν και Σχολεία
Στα γυμνάσια(γυμναστήρια) οι νέοι εκτός απο τις σωματικές ασκήσεις παρακολουθούσαν και ομιλίες λογίων. Προοδευτικά τα μαθήματα αυτά πύκνωσαν και τα γυμνάσια εξελίχθησαν σε σχολεία. Δεν ήτο τότε νοητή η ανάπτυξη του σώματος χωρίς την ανάπτυξη του πνεύματος και την καλλιέργεια της ψυχής. Ο θεσμός αυτός προυποθέτει την ύπαρξη ελευθερίας σκέψεως και εκφράσεως, κάτι που και σήμερα στερούνται πάνω σε ορισμένα θέματα ακόμη και οι Ευρωπαίοι.
2/ Προβληματική η αμφισβήτηση σήμερον
Αν τολμάτε αμφισβητείστε στην δημοκρατική Ευρώπη ή την Αμερική το Ολοκαύτωμα ενώπιον δύο μαρτύρων. Θα βρεθείτε επί τρία χρόνια στης φυλακής τα σίδερα. Και βεβαίως δεν μπορεί να γίνει λόγος για αμφισβήτηση στις περισσότερες χώρες του Τρίτου κόσμου. Αντί λοιπόν να ενσκύψουμε στις ρίζες μας για να αντλήσουμε διδάγματα, αντιγράφουμε ξένα πρότυπα και θαυμάζουμε λ. χ το Χάιντ Παρκ όπου μπορεί ο καθένας να εκφράζει δημοσίως και ελευθέρως τις ιδέες του, έστω κι’ αν τον θεωρούν λοξό ή περιθωριακό άτομο]

Η Δράση των Κατασκόπων στο Δρόμο της Σιωπής

«Ο δρόμος απο το γυμνάσιο στα λουτρά λέγεται δρόμος της Σιωπής και περνάει μπροστά απο το ιερό της Φιλομειράκου Αρτέμιδος. Η θεά ονομάσθηκε έτσι, επειδή ζούσε πολύ κοντά στο γυμνάσιο . Για τον δρόμο λένε ότι ονομάσθηκε της Σιωπής απο τότε που μερικοί άνδρες απο τον στρατό του Οξύλου στάλθηκαν ως κατάσκοποι στην Ηλιδα και στον δρόμο συμφώνησαν ότι , όταν θα πλησιάζουν στα τείχη δεν θα μιλούσαν καθόλου, αλλά θα πρόσεχαν μήπως άκουγαν τίποτα απο το εσωτερικό των τειχών. Μπήκαν λοιπόν μέσα στην πόλη απ’ αυτόν τον δρόμο χωρίς να τους προσέξει κανείς και επέστρεψαν μετά στις γραμμές των Αιτωλών»
[1/ Οι Ελληνες ευρετές της κατασκοπίας
«Όλα τα είπαν οι Έλληνες και τίποτα δεν άφησαν στους άλλους», όπως λέγει και ο Νίτσε. Αυτό δεν είναι υπερβολή. Δεν υπάρχει κάτι που να μην το ανακάλυψαν, ακόμη και την Κατασκοπία. Στην Ιλιάδα λ. χ υπάρχουν υποθέσεις κατασκοπίας.
2/ Ο δρόμος της Σιωπής πήρε το όνομα του απο την σιωπή των κατασκόπων, οι οποίοι εφαρμόζουν το «ΒΛΕΠΕ-ΑΚΟΥ-ΣΙΩΠΑ»]

Πρωί-πρωί με την δροσούλα τα βαριά αγωνίσματα

«Υπάρχει και ένας δρόμος για να βγει κανείς απο το γυμνάσιο, που οδηγεί στην αγορά και στο λεγόμενο Ελλανοδικεώνα. Βρίσκεται πάνω απο τον τάφο του Αχιλλέα και αυτή είναι η πορεία που καθιερώθηκε για τους ελλανοδίκες για να φθάσουν στο γυμνάσιο. Φθάνουν πριν την ανατολή του ηλίου για να μαζέψουν τους δρομείς και κατά το μεσημέρι κάνουν το πένταθλο και αυτά που ονομάζουν βαριά αγωνίσματα»
[Τα βαριά αγωνίσματα
Στα βαριά αγωνίσματα συγκαταλέγονται η πάλη , η πυγμαχία, και το παγκράτιον ενώ στα “κούφα”, δηλαδή στα ελαφρά, τα αγωνίσματα δρόμου, το ακόντιο και το άλμα]

Ο Ελλανοδικεών

«Κοντά σ’ αυτήν την στοά, καθώς μπαίνουμε στην αγορά και στ’ αριστερά του τελευταίου άκρου της, βρίσκεται ο Ελλανοδικεών, που χωρίζεται απο την αγορά με δρόμο. Οσοι εκλέγονται ελλανοδίκες ζουν εδώ για τους επόμενους δέκα μήνες και διδάσκονται τα καθήκοντα τους για τους αγώνες απο τους νομοφύλακες»
[ Οι Ελλανοδίκες ήσαν άτομα κατηρτισμένα πάνω στα καθήκοντα τους και στους νόμους και κανονισμούς των αγώνων. Οι Ελλανοδίκες δεν εχαρίζοντο σε κανέναν και εφημίζοντο για την αυστηρότητα στην τήρηση των νόμων και κανονισμών των αγώνων]

Πύρων : Ο σοφιστής της Αβεβαιότητος

«Στο μέρος της αγοράς που βλέπει προς την κιονοστοιχία είναι στημένος ένας ανδριάς του Πύρρωνα, γιού του Πιστοκράτη, ενός σοφιστή, ο οποίος ποτέ δεν παραδέχθηκε ότι υπάρχει τίποτα βέβαιο. Ο τάφος του Πύρρωνα δεν βρίσκεται μακρυά απο την πόλη των Ηλείων. Ο δήμος ονομάζεται Πέτρα και λένε ότι στην αρχαιότητα η Πέτρα ήτο κατοικημένη.»
[1/ Πύρων είπε: «τίποτα δεν είναι βέβαιον» Είναι ο φιλόσοφος ο οποίος ανεκάλυψε την θεωρία της Τυχαιότητος. Στην Ολυμπία εκτός από την αλκή, τη δύναμη και την αρμονία του σώματος, τιμούσαν και το πνεύμα και την Αρετή.
2/ Πέτρα της Αραβίας
Στον μυχό της Ερυθράς Θαλάσσης στην Ιορδανία υπάρχει αρχαία πόλη με το όνομα «Πέτρα». Εκεί υπάρχουν αρχαίοι Ελληνικοί ναοί σκαλισμένοι πάνω σε βράχους, αμφιθέατρο, αγάλματα κ. ο. κ. Οι τουριστικοί οδηγοί γράφουν ότι είναι έργα των Ναμπαταίων και Σαβαίων, αλλά αυτά μαρτυρούν ότι είναι πανάρχαια δημιουργήματα του λαού της θάλασσας , των Αιγαίων Ελλήνων. Όλοι σήμερα ψαρεύουν δόξα Ελληνική στα θολά νερά της παραχάραξης και του ψεύδους]

Ο θεραπευτής Απόλλων

«Τα λαμπρότερα πράγματα που υπάρχουν στην υπαίθρια αγορά των Ηλείων είναι ο ναός και το άγαλμα του Ακεσίου Απόλλωνος»
[1/ Ο Ακέσιος Απόλλων
Το επίθετο Ακέσιος σημαίνει θεραπευτής. Προέρχεται απο το ρήμα ακέομαι=θεραπεύω. Παρόμοια σημασία έχει και το επίθετο’ αλεξίκακος’ . Είναι λέξη σύνθετη απο το ρήμα αλέξω μαζί με το ουσιαστικό ‘κακόν’ και χαρακτηρίζει αυτόν που διώχνει το κακό, άρα το θεραπεύει. Οι Ηλείοι ον ονόμασαν Ακέσιο διότι τους εθεράπευσεν απο την νόσο (ΩΓ Γ. 208}
2/] Η επωνυμία δεν σημαίνει τίποτα διαφορετικόν απο την επωνυμία Αλεξίκακος, που χρησιμοποιούν οι Αθηναίοι]

Η Ελληνική λατρεία ήτο φυσιολατρική

« Σε άλλο μέρος υπάρχουν λίθινα αγάλματα του Ηλίου και της Σελήνης. Στο κεφάλι της Σελήνης υπάρχουν κέρατα και στου Ηλίου ακτίνες. Υπάρχει ιερό των χαρίτων με ξύλινα αγάλματα που έχουν επίχρυσες εσθήτες, ενώ τα πρόσωπα , τα χέρια και τα πόδια τους είναι απο λευκό μάρμαρο. Η πρώτη απο τις Χάριτες παριστάνεται να κρατά τριαντάφυλλο , η μεσαία κότσι και η τρίτη μικρό κλαδί μυρτιάς»
[1/Η Ιερή Αλτις
Το αρχαιότερο ιερό άλσος της Ολυμπίας ονομαζόταν Ηφαίστειον , επιδή πίστευον ότι ο θεός Ήφαιστος ήτο ο τροφοδότης της γήινης ενέργειας. Αργότερα το άλσος και ο βωμός ονομάσθηκαν Άλσος του Ηλίου και υπήρχε ιερός βωμός με το ‘Ασβεστον Πυρ’ προς τιμήν του φωτοδότη Ηλίου. Η λατρεία χάνεται στα βάθη στο πέρασμα των δεκάδων χιλιάδων ετών , τότε που οι πρώτοι άνθρωποι λάτρευαν τη Γη(Ρέα), τον Ουρανό και τον Ήλιο. Πολύ αργότερον το άλσος τούτο ονομάσθηκε Αλσος του Απόλλωνος
2/Ο Ήφαιστος
Μεταξύ των άλλων ο Ήφαιστος έκανε εννέα θαυμαστά έργα: Πρώτον, Ο χρυσούς θρόνος της Ηρας, δεύτερον, το σκήπτρον του Διός , το οποίον έδωσε ο Ζευς στον Ερμήν, τρίτον το παλάτιον του Ηλίου, τέταρτον το άρμα του Ηλίου, πέμπτον τον στέφανον της Αριάδνης, έκτον τον χαλκούν κρατήρα του Τηλέφου, έβδομον την Λάρνακα του Ευρυπύλου, όγδοον τον Ορμον της Αρμονίας και έννατον την Αδαμαντίνη σαγήνην.
3/Το πρώτον ξόανο της Πολιάδος Αθηνάς
Στην πρώιμη εποχή αφιέρωναν ράβδους , πέτρες, ασχημάτιστα τεμμάχια ξύλων και τα ελάτρευαν προς τιμήν των γονέων ή και άλλων προσφιλών προσώπων. Μετά την εύρεση του σιδήρου και των σιδηρών εργαλείων έφτιαξαν το πρώτον στην Αθήνα , αγάλματα εκ ξύλου, τα λεγόμενα Ξόανα. Λέγεται ότι το αρχαιότερο ξόανο στον κόσμο ήτο της Πολιάδος Αθηνάς, το οποίον εφυλάσσοντο μέχρι των νεωτέρων χρόνων. Ξύλα για την κατασκευή των ξοάνων ήσαν: Έβενος , Κυπαρίσσι, Κέδρος , Δρυς και Σμίλακας. Μετά μετεχειρίσθησαν τον γύψον, αργότερον δε την πέτρα, τον χαλκόν, τον άργυρο, τον χρυσόν, και τα οστά ελεφάντων, όταν έφτιαξαν σκληρά εργαλεία ικανά να λαξεύουν τέτοια υλικά.
4/ Δαίδαλος, ο μέγας Μηχανικός
Ητο επαναστάτης στην αγαλματοποιία. Προ του Δαιδάλου τα αγάλματα ήσαν ασχημάτιστα , τα μάτια κλειστά, τα πόδια ενωμένα και τα χέρια κρεμασμένα, όπως τα ξόανα. Ο Δαίδαλος έκανε επανάσταση και κατεσκεύασε προτομές και αγάλματα σε φυσικό μέγεθος. Αργότερον την άμορφη κατασκευή διετήρησαν μόνον για τα αγάλματα του Ερμή, τας λεγομένας και Ερμάς. Τότε η Ελλάς ήτο πλήρης πολυτίμων αγαλμάτων εκ των σκληροτέρων και πολυτιμοτέρων ξύλων. Τα ωραιότερα αγάλματα ήσαν του Διός στη Σικυώνα εκ πύξου, της Αρτέμιδος στην Έφεσο εκ κέδρου, του Απόλλωνος στους Δελφούς εκ χρυσού, του Ολυμπίου Διός ήτο αναμεμιγμένο με χρυσό, ελεφαντόδοντο, έβενον και πολυτίμους λίθους. Στην Σάμο υπήρχε επίσης ξόανο του Πυθίου Απόλλωνος. 5/ Η συναρμολόγηση ήτο Θαύμα Τεχνικής
Το αξιομνημόνευτο είναι ότι το άγαλμα τούτο κατασκευάσθηκε το μισό στην Σάμο και το άλλο μισό στην Έφεσο και ενώθηκαν με τόση επιτηδειότητα, ώστε δεν φαινόταν η ραφή των δύο τεμαχίων. Οι Φοίνικες αντέγραψαν του Ελληνες στην αγαλματοποιείαν και έφτιαξαν μικρά αγαλματίδια των θεών , τα λεγόμενα Παταικά.
6/ Η έλλειψη Μέτρου και Αρμονίας είναι ίδιον γνώρισμα της τέχνης και της σκέψεως της Ανατολής . Στην Αίγυπτο έφτιαξαν γιγαντιαία αγάλματα για να εντυπωσιάσουν με τον όγκο τους. ( ΩΓ. Α. 10. 62-63, 65-67) Αυτή η τάση διαρκεί ακόμη και σήμερα, απο τους Ανατολικούς μετανάστες στις ΗΠΑ και αλλαχού, όπου τα διάφορα έργα τους στερούνται μέτρου, αρμονίας και κάλλους και όλα αποπνέουν την υπερβολή στον όγκο, στην ασχήμια και στην χλιδή. Δείτε τα οικτρά μνημεία του Ολοκαυτώματος, γεμάτα ζόφο και φρίκη.
7/ Τα κότσια ή αστράγαλοι ήσαν μικροί οστέινοι σύνδεσμοι που συνδέουν το κάτω μέρος του ποδιού με το άνω και χρησιμοποιούντο σαν τα ζάρια, διότι καμμιά απο τις τέσσερις επιφάνειες του δεν είναι όμοια. Με τους αστραγάλους έπαιζε και η γενιά μου στην Τριφυλία. Κερδισμένος ήτο αυτός προμάντευε σωστά την άνω όψη του αστραγάλου μετά την τυχαία ρίψη του. Βέβαια οι πονηροί γέμιζαν με μολύβι ορισμένες κοιλότητες και έτσι αυτοί γνώριζαν εκ των προτέρων το πιθανότερο αποτέλεσμα της ριξιάς] (ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 18 ον)

Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΜΥΝΗ ΕΠΟΠΤΗΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Υπάρχουν ανδριάντες του Διός και της Δηιάνειρας, του Αχελώου και του Ηρακλή και του Αρη που βοηθά τον Αχελώο Και παλιότερα υπήρχε παράσταση της Αθηνάς, η οποία ήτο σύμμαχος του Ηρακλή. Τώρα βρίσκεται στο Ηραίο κοντά σις Εσπερίδες[1/ Οι Εσπερίδες και τα Γυναικοκρατούμενα Έθνη της Δύσεως.
Οι Εσπερίδες ήσαν θυγατέρες του Εσπέρου. Η Εσπερία ήτο νήσος της Τρυτωνίδος λίμνης , όπου ζούσαν και οι Λίβυσσες μετά την κατάκτηση της νήσου. Η Τριτωνίς είναι η προϊστορική θάλασσα που κάλυπτε την Σαχάρα. Αφήκαν δε μόνον μία πόλη ελευθέραν την καλουμένη Μήνην, την οποία κατείχαν οι ιχυοφάγοι Αιθίοπες.
2/ Εκστρατεία κατά των Ατλαντίων
Ύστερα που έγινε βασίλισσα η Μύρινα εξεστράτευσε με 30.000 πεζικό και 2.000 ιππείς εναντίον των Ατλαντίων, οι οποίοι ήσαν έθνος ημερότατον και ευδαιμονέστατον με πλουσία, μεγάλη και ευφοροτάτη γη και μεγάλες πόλεις. Η Μύρινα λοιπόν ενίκησε τους Κερνήτες σε μεγάλη μάχη παρά την Κέρνην, και κατέστρεψε την πόλη,κατέσφαξε όλους τους άνδρες και εξανδραπόδησε όλες τις γυναίκες. Μετά ταύτα άπαντες οι Ατλάντιοι υπετάγησαν αμαχητί, και ονόμασε την Κέρνην Μύριναν.
3/ Οι Γοργόνες
Το μόνο που εζήτησαν οι Ατλάντιοι ήτο να τους ελευθερώσει απο την λεηλασία των γοργόνων , έθνους γειτονικού και ληστρικού, το οποίο συστηματικώς τους ελεηλάτει. Εξεστράτευσε η Μύρινα και εναντίον των Γοργόνων, τις οποίες ενίκησε, αλλά αυτές κρύφθηκαν σε μεγάλο δρυμό. Μία νύχτα όμως οι Γοργόνες αιφνιδίασαν τις Αμαζόνες με την βοήθεια των αιχμαλώτων λόγω αμελείας των φρουρών των και κατέσφαξαν πολλές Αμαζόνες.
4/ Οι Αμαζώνες νικούν
Τέλος όμως εκύκλωσαν αυτές οι Αμαζόντες και τις κατέκοψαν όλες. Ο Διόδωρος μάλιστα αναφέρει ότι υπήρχαν εκεί τρεις μεγαλοπρεπείς τάφοι των Αμαζόνων μέχρι των ημερών του.
5/ Περσεύς κατά Γοργόνων
Τις Γοργόνες ύστερα επολέμησεν ο Περσεύς, όταν είχαν βασίλισσα την Μέδουσα, και έπειτα ο Ηρακλής εξωλόθρευσε και τις Αμαζόνες και τις Γοργόνες, μη υποφέρων να ακούει έθνη γυναικοκρατούμενα. Επειδή τόσον οι Γοργόνες όσον και οι Αμαζόνες είχαν τους άνδρες των υποχείρια. Μερικά απο τα ονόματα των Αμαζόνων είναι Αντιόχη, Αγυυή, Αελλα, Αστερία, Γλαύκη, Ευρύβια, Θήβη, Θησηίς, Ιπποθόη, Ιππολύτη Ισοκράτια, Κύμη, Μιτυλήνη, Μύρινα, Ξανθή, Πενθησίλεια, Πολυδώρα, Σμύρνα, Φιλίππη, Φοίβη κλπ. Διαπιστώνουμε όθεν ότι οι Αμαζόνες είχαν Ελληνικά ονόματα(ΩΓΥΓΙΑ, Δ. 96-99]

Πόλεμος Θεών και Γιγάντων

Στο αέτωμα του θησαυρού παριστάνεται ο πόλεμος των γιγάντων και των θεών. Πάνω απο το αέτωμα έχει αφιερωθεί μιά ασπίδα, που η επιγραφή της λέγει ότι αυτός ο θησαυρός είναι αφιέρωμα των Μεγαρέων απο τα λάφυρα του πολέμου εναντίον των Κορινθίων. Νομίζω ότι οι Μεγαρείς νίκησαν, όταν άρχων της Αθήνας ήτο ο Φόρβαντας, ο οποίος ήτο ισόβιος άρχων, επειδή στην Αθήνα δεν είχαν θεσπισθεί ακόμη οι ετήσιες αρχές. Επίσης οι Ηλείοι δεν είχαν αρχίσει ακόμη να καταγράφουν τις Ολυμπιάδες. [Φόρβας ο Λαπίθης
Για τον Φόρβαντα τον Αθηναίο δεν υπάρχουν πληροφορίες. Εχουμε όμως για τον Φόρβαντα τον Λαπίθη εκ Θεσσαλίας, που είχε γιό τον Ακτορα. Αυτός λοιπόν ο Φόρβας ήλθεν εις τον Ωλενον, ο δε Αλέκτωρ του Επειού , φοβούμενος την δύναμη του Πέλοπος, εκάλεσε αυτόν σύμμαχον και του έδωσε μέρος της χώρας. Μερικοί λέγουν ότι ο Αυγείας ήτο γιός του Φόρβαντος, και ο Ακτωρ αδελφός του Αυγείου, δια τούτο έκτισεν ο Ακτωρ την Υρμίναν εις ανάμνηση της μητέρας του.
2/ Οι Ακτορίδες και Μοιονίδες
Ελαβε δε γυναίκα την Μολιόνην θυγατέρα του Μώλου, και εγέννησε δύο γιούς, τον Εύρυτον και Κτέατον, τους Ακτορίδες και Μοιονίδες καλουμένους, διότι λέγουν ότι εγέννησε αυτούς εκ του Ποσειδώνος.
3/ Ο Ηρακλής ασθενής
Εκείνον τον καιρό είχαν πόλεμο με τον Ηρακλή, αλλά αυτός ήτο ασθενής και ζήτησε ειρήνη. Ομως μαθόντες ότι ήτο ασθενής επέπεσαν επάνω του και σκότωσαν τον αδελφό του Ιφικλή, αν και ορισμένοι αμφιβάλλουν , θεωρούντες ότι αυτός επληγώθη εις μάχην και απέθανε. Οταν εωρτάζετο ο τρίτος Ισθμιακός αγών, έστειλαν και οι Ηλείοι τούτους θεωρούς, οι οποίοι ήσαν και ανίκητοι αθλητές.
4/ Η Ενέδρα του Ηρακλέους
Τότε ο Ηρακλής παραφυλάξας στις Κλεωνές, εφόνευσαν αυτούς δολίως και μυστικώς. Εκεί υπήρχαν και οι τάφοι των δύο αυτών αθλητών, οι οποίοι να σημειθεί είχαν πάρει δύο διδύμους αδελφές γυναίκες , την Θηρονίκη και Θηροφόνη, θυγατέρες τουΔεξαμενού βασιλέως της Ωλένου.
5/ Η Κατάρα της Μολιόνης
Μαθούσα η Μολιόνη των θάνατο των παιδιών της ζήτησε εκδίκηση, αλλά εις μάτην. Επειδή δεν υπήκουσαν εκώλυσε τους Ηλείους απο του αγώνος δια της κατάρας, λέγουσα “επικατάρατος έστω, όστις των Ηλείων έλθη εις τον Ισθμιακόν αγώνα” Αυτήν την κατάρα εφύλαξαν οι Ηλείοι μέχρι τέλους των αγώνων (Ωγ. Δ.417-419)]

Και η Γέλα στην Ολυμπία

Λένε ότι τότε κάποιο ρόλο στην νίκη των Μεγαρέων εναντίον των Κορινθίων είχαν παίξει και οι Αργείοι. Πολλά χρόνια μετά την μάχη, οι Μεγαρείς έκτισαν τον θησαυρό τους στην Ολυμπία, αλλά πιθανόν τ’ αφιερώματα να τα είχαν απο παλιά, αφού τα είχε φιλοτεχνήσει ο Λακεδαιμόνιος Δόντας, μαθητής του Διποίνου και του Σκύλλη.
Ο τελευταίος θησαυρός είναι πολύ κοντά στο στάδιο και η επιγραφή αναφέρει οτι ο θησαυρός και τα αγάλματα είναι αφιερώματα της Γέλας, αν και δεν υπάρχουν πιά εκεί αγάλματα.

Το Όρος Κρόνιον και το Ιερό της Ειλειθυίας

20. Το όρος Κρόνιο φθάνει κοντά στο κρηπίδωμα και στους θησαυρούς, όπως έχω ήδη αναφέρει. Στην κορυφή αυτού του βουνού οι Βασίλες, όπως τους ονομάζουν, προσφέρουν θυσίες στον Κρόνο στην εαρινή ισιμερία, που συμπίπτει με τον μήνα , που οι Ηλείοι ονομάζουν Ελάφιο. Στις παρυφές του Κρονίου, βόρεια και ανάμεσα στο βουνό και στον θησαυρό, υπάρχει ιερό της Ειλειθυίας, μέσα στον οποίο τιμάται ο Σωσίπολις, τοπικός δαίμονας των Ηλείων. Την Ειλειθυία την ονομάζουν Ολυμπία και κάθε χρόνο εκλέγουν μιά ιέρεια γι’ αυτήν την θεά.

Για την ευημερία της πόλεως

Η γερόντισσα που έχει αναλάβει την λατρεία του Σωσίπολη ιερουργεί κι’ αυτή , σύμφωνα με την συνήθεια των Ηλείων. Φέρνει η ίδια το νερό για το λουτρό του θεού και του αφήνει φέτες από κριθάλευρο ζυμωμένο με μέλι,[ Το έθιμο αυτό της προσφοράς στους θεούς των «απαρχών» συναντάται και στην Ιαπωνία. Οι Ιάπωνες που πιστεύουν στον Ταοισμό , προσφέρουν στους θεούς τους ,σε ειδικό βωμό σε κεντρικό σημείο του σπιτιού, φρούτα και άλλα είδη προς ευχαρίστηση των θεών. Και οι θεοί έχουν ανάγκη φιλέματος]

Ο Βωμός της Ειλειθυίας

Στο μπροστινό μέρος του ναού, ο οποίος είναι χωρισμένος στα δύο, βρίσκεται ο βωμός της Ειλειθυίας και ως εκεί μέσα επιτρέπεται να μπαίνει κόσμος. Στο εσωτερικό όμως, όπου τιμάται ο Σωσίπολις , δεν μπορεί να μπει κανείς άλλος εκτός απο τη γυναίκα που υπηρετεί τον θεό, έχοντας το πρόσωπο και το κεφάλι καλυμμένο με λευκή καλύπτρα. [ 1/ Η Χριστιανική τελετουργία είναι Ελληνική
Η Χριστιανική λατρεία την έχει δανεισθεί απο την λατρεία του 12 θεου και ενσωμάτωσε τα περισσότερα στοιχεία τα σ’ αυτήν. Οι χριστιανικοί ναοί, κατά το πρότυπο των Ελληνικών, διαιρούνται σε πρόναο για τους κατηχουμένους, σε κυρίως ναό για τους μύστες, και σε ιερό, όπου ιερουργεί ο ιερεύς. Οι χριστιανοί δανείσθηκαν και την συνήθεια του οίνου και του άρτου για να συμβολίζουν το αίμα και το σώμα του Χριστού. Επίσης δανείσθηκαν, τους εξαγνισμούς, αλλά και το θυμίαμα για να δημιουργούν κατανυκτική ατμόσφαιρα με τον καπνό και την μεθυστική μυρωδιά, που συχνά περιέχει και ελαφρό ναρκωτκό. Την συνήθεια του καπνού απο μαριχουάνα κλπ δανείσθηκαν και τα σύγχρονα συγκροτήματα μουσικής ροκ για να ντοπάρουν τους συμμετέχοντες στην έκσταση και τις οργιώδεις συναθροίσεις τους.
2/ Η Βυζαντινή μουσική εκ της Ελληνικής
Οι μουσικολόγοι πιστεύουν ότι και οι μελωδικότατοι χριστιανικοί ύμνοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχουν δανεισθεί απο τους αρχαίους Ελληνικούς ύμνους του Δωδεκάθεου.] Οι παρθένες περιμένουν στο ιερό της Ειλειθυίας και οι γυναίκες ψάλλουν ύμνο. Καίνε και κάθε είδους θυμιάματα για τον θεό , αλλα δεν συνηθίζουν να κάνουν σπονδές με κρασί. Υπάρχει και ένας παραδοσιακός όρκος προς τον Σωσίπολη για πολύ σοβαρές περιπτώσεις. Λένε ότι , όταν ο Αρκαδικός στρατός εισέβαλε στην Ηλεία και οι Ηλείοι αντεπιτέθηκαν, παρουσιάσθηκε μιά γυναίκα μπορστά στους στρατηγούς των Ηλείων με ένα μωρό στο στήθος της και επίπε πως αυτή γέννησε το παιδί, αλλα, επειδή είδε όνειρα, τους το παραδίδει για να πολεμήσει μαζί με τους Ηλείους. Οι άρχοντες την θεώρησαν αξιόπιστη και τοποθέτησαν το μωρό γυμνό μπροστά στο στρατό τους.
Οταν οι Αρκάδες άρχισαν την επίθεση, το παιδί ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε φίδι. Το θέμα αυτό τάραξε τόσο πολύ τους Αρκάδες, που τράπηκαν σε φυγή, οι Ηλείοι τους επετέθησαν και κέρδισαν μιά απο τις πιό λαμπρές νίκες . Ονόμασαν τον θεό Σωσίπολη.[Ο Προστάτης της πόλεως
Ο Σωσίπολης είναι τοπικός θεός που σώζει την πόλη. Την συνήθεια της πολυθεΐας των Ελλήνων υιοθέτησαν και οι Χριστιανοί με τα πολλά ονόματα του παντοκράτορος, , της παναγίας, των αγίων και οσίων ] Εκεί που το φίδι εξαφανίσθηκε μέσα στη γη μετά την μάχη, έκτισαν ιερό και άρχισαν να τιμούν μαζί του και την Ειλειθυία, επειδή η θεά αυτή είχε φέρει το παιδί στον κόσμο.[ Στην αρχαιότητα θεωρούσαν τον όφιν ιερόν και μυστηριώδη. Εφευρέτης του όφεως φέρεται ο Ερμής, ο οποίος παρομοίωσε τον κόσμο με τον όφιν. Διότι ο όφις έλεγεν ότι είναι αθάντος, άνευ πληγής, και εις αυτόν μόνον αναλίσκεται, και αναζωούται πάλιν. Εδόξαζαν δε και οι Αιγύπτιοι τον Κνήφ, και το εζωγράφιζαν ως το Ελληνικό Θ, νομίζοντες τον μεν κύκλον κόσμον, το δε μέσον, όφιν. Υστερον ο όφις διεδόθη απο τους Ελληνες στους Αιγυπτίους, στους Φοίνικες και στους Πέρσες. Αλλά και στο Μαντείο των Δελφών υπήρχε η μνήμη του όφεως, ο Φερεκύδης δε έπλασε τον Οφιωνέα Θεόν και τους Ωφιωνείδες(Ωγ. Α. 20)] Τον όφιν είχε ως σύμβολον της Ιατρικής και ο Ασκληπιός διότι εθεωρείτο ότι το δηλητήριο του είχε ιαματικές ιδιότητες]
Το μνήμα των Αρκάδων που σκοτώθηκαν στη μάχη, βρίσκεται πάνω στο λόγο, απο την δυτική πλευρά του Κλαδέου. Κοντά στον ναό της Ειλειθυίας σώζονται ακόμη τα ερείπια ιερού της ουρανίας Αφροδίτης, όπου γίνονται κι’ εκεί θυσίες πάνω στους βωμούς. [ Λένε ότι η Ουράνια Πλατεία του Πεκίνου έλκει την ονομασία της απο την Ουράνια Αφροδίτη, η οποία έφθασε ως την Κίνα μαζί με τον Διόνυσο, όταν αυτός εξεστράτευσε και εκπολίτισε τις Ινδίες]
Μέσα στην Αλτη κοντά στην είσοδο της πομπής, βρίσκεται αυτό που ονομάζουν Ιπποδάμιο. Πρόκειται για ένα χώρο ενός περίπου πλέθρου[Το πλέθρο ήτο μονάδα μετρήσεως επιφανείας, ίση με 10.000 τετραγωνικούς πόδες. Ητο δηλαδή περίπου 900 τετραγωνικά μέτρα] που περιβάλλεται αποπέτρινη περίφραξη. Εκεί πηγαίνουν οι γυναίκες κάθε χρόνο για να προσφέρουν θυσίες και άλλες τιμές προς τιμήν της Ιπποδάμειας.[1/ Ο Αγών δρόμου των παρθένων.
Οι Ηλείοι προς τιμήν της Ηρας εόρταζον τα Ηραία ανά πενταετίαν. Τότε ύφαινον τον πέπλον της Ηρας δεκαέξ γυναίκες, και εγένετο και αγών δρόμου των παρθένων εις το Ολυμπιακόν στάδιον. Τα δε βραβεία ήσαν στέφανοι ελαίας , και μέρος κρέατος εκ του Ιερείου. Τον αγώνα τούτον εγκαινίασε πρώτη η Ιπποδάμεια προς τιμήν της Ηρας, όταν υπανδρέυθηκε τον Πέλοπα. Τότε πρώτη ενίκησε η Χλωρίς θυγάτηρ του Αμφίονος.
2/ Οι Γυναίκες κριτές
Κατ’ άλλους δε, έχοντες μίαν διαφορά οι Πισαίοι και Ηλείοι, εξέλεξαν δεκαέξη γυναίκες , μίαν εξ εκάστης πόλεως , να κρίνουν την διαφορά. Τότε κατέστησαν τον αγώνα και την εορτήν. Εχόρευαν μάλιστα και δύο χορούς, έναν γιατην Ιπποδάμεια και τον άλλον για την Φυσκόα(Ωγ.Γ. 102)Τούτο καταρρίπτει τις κατηγορίες για δήθεν περιφρόνηση της γυναικός στην αρχαία Ελλάδα. Αντίθετα στην αρχαία Ελλάδα η γυναίκα ετιμάτο αληθινά. Απλά μπορούμε να ομιλούμε για διαφορετικά ήθη και έθιμα απο τα σημερινά, μολονότι σήμερον που ισχυριζόμαστε ότι η γυναίκα είναι ισότιμη, αυτή υφίσταται την μεγαλύτερη εκμετάλλευση απο ποτέ. Σύμφωνα με το γενεαλογικό δένδρο, ο Υδιεύς εγέννησε εκ της Κλονίας Νύμφης τον Νυκτέα και Λύκον, ο δε Νυκτεύς εγέννησε εκ της Πολυξούς την Αντιόπην, εξ ής εγέννησεν ο Ζευς τον Ζήθον και Αμφίονα, πατέρα της Χλωρίδος(ΩΓ. Ε. 96)] Λένε ότι η Ιπποδάμεια είχε φύγει στην Μιδέα της Αργολίδος, επειδή ο Πέλοψ ήτο πολύ οργισμένος μαζί της εξ αιτίας του θανάτου του Χρυσίππου. Λένε ακόμη ότι έφερον τα οστά της πίσω στην Ολυμπία μετά απο τον χρησμό.

Η Κρυπτή Είσοδος
Εκεί που τελειώνουν τα αγάλματα που κατεσκευάσθησαν με χρηματικά πρόστιμα σε αθλητές, βρίσκεται αυτό που ονομάζουν Κρυπτή είσοδο. Οι ελλανοδίκες και οι αθλητές μπαίνουν μέσα στο στάδιο περνώντας μέσα απο αυτήν. Το στάδιο είναι απο χώμα αλλά μέσα σ’ αυτό σχηματίσθηκε εξέδρα για τους αγωνοθέτες. Απέναντι απο τους ελλανοδίκες υπάρχει βωμός απο λευκό μάρμαρο.

Η Δήμητρα Χαμύνη επόπτης των Αγώνων

Πάνω του κάθεται και παρακολουθεί τους Ολυμπιακούς αγώνες μιά γυναίκα , η ιέρεια της Δήμητρος Χαμύνης.[Κατά τον Ισίοδον, Ζευς πρώτος, Ζευς ύστατος, Ζευς κεφαλή, Ζευς μέση …και σε άλλο μέρος αλληγορεί και άλλους θεούς, όπωςλ.χ “Ερμής είναι Ερμηνεύς και άγγελος πάντων, αι Νύμφαι ύδωρ, ο Ηφαιστοςπυρ, η Δήμητρα σίτος, ο Ποσειδών θάλασσα, ο Αρης πόλεμος, η Αφροδίτη Ειρήνη, ο Διόνυσος οίνος, η Θέμις δικαιοσύνη, ο Απόλλων Ηλιος, ο Ασκληπιός ιατρός κ.ο.κ.” (ΩΓ. Α. 31)] Πρόκειται για αξίωμα που παραχωρούν οι Ηλείοι σε διαφορετικές γυναίκες για κάποιο χρονικό διάστημα. [ Είναι κι’ αυτό απόδειξη τιμής στην γυναίκα και όχι στην ιέρεια]

Οι παρθένες παρακολουθούσαν τους Αγώνες

Οι παρθένες ΔΕΝ αποκλείονται απο την παρακολούθηση των αγώνων. Στο τέλος του σταδίου, εκεί όπου είναι το σημείο εκκίνησης των σταδιοδρόμων, βρίσκεται ο τάφος του Ενδυμίωνα, όπως λένε οι Ηλείοι. [Ο Ενδιμύων είναι γιός του Αεθλίου , ο δε Αέθλιος γιός του Διός. Ο Ενδιμύων εκόμισε αποικία Αιολαίων εκ της Θεσσαλίας στην Ηλιδα και έδιωξε εκείθεν τον Κλύμενον, γιό του Κάρδυος και απόγονο του Ιδαίου Ηρακλή, ο οποίος είχε έλθει απο την Κρήτη στην Ηλεία πενήντα χρόνια μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος. Μερικοί λέγουν ότι ήτο αστρονόμος, παρατηρών την νύχτα τον ουρανό και κοιμώμενος την ημέρα(ΩΓ. Δ. 413)]

Η Πλώρη του Πλοίου

Περνώντας το στάδιο , προς το μέρος που κάθονται οι ελλανοδίκες, φθάνει κανείς σε χώρο διαρρυθμισμένο για ιπποδρομίες στον οποίο βρίσκεται και η αφετηρία των αλόγων. Η αφετηρία μοιάζει με πλώρη πλοίου, που το έμβολο της είναιστραμμένο προς την πλευρά του δρόμου. Εκεί όπου η πλώρη εγγίζει τη στοά του Αγνάπτου πλαταίνει. Στο άκρον του εμβόλου υπάρχει πάνω σε στήριγμα χάλκινο δελφίνι.
Η κάθε πλευρά της αφετηρίας έχει μήκος μεγαλύτερο απο τετρακόσια πόδια και είναι κτισμένα σ’ αυτές κτίσματα , μέσα στα οποία οι αθλητές στον αγώνα με άλογα παίρνουν ένα απ’ αυτά με κλήρο. Μπροστά στα άρματα ή στα νεαρά άλογα τεντώνεται , αντί για φράγμα,ένα σχοινί και σε κάθε Ολυμπιάδα κατασκευάζεται κι’ ένας βωμός απο άψητες πλίνθους, σοβατισμένος απ’ έξω, στη μέση της πλώρης.

Ο Χάλκινος Αετός

Πάνω στον βωμό βρίσκεται χάλκινος αετός με τα φτερά ανοιγμένα. Ο υπεύθυνος για την έναρξη του αγώνα θέτει σε λειτουργία ειδικο μηχανισμό που είναι πάνω στον βωμό και ο αετός πετάει σε τέτοιο ύψος , ώστε να μπορούν να τον δουν οι θεατές και το δελφίνο πέφτει στο έδαφος Πρώτα πέφτουν τα χοινιά των φραγμάτων που βρίσκονται στις δύο πλευρές της στοάς του Αγνάπτου και τα άλογα που βρίσκονται σ’ αυτές τις θέσεις αρχίζουν πρώτα να καλπάζουν. Καθώς περνούν μπροστά απο τα άλογα που πήραν τη δεύτερη θέση, πέφτουν αμέσως τα φράγματα της δεύτερης θέσης. Το ίδιο συμβαίνει με όλα τα άλογα μέχρι να έλθουν στην ίδια γραμμή, εκεί όπου είναι το έμβολο της πλώρης. Απο κεί και πέρα όλα εξαρτώνται απο την δεξιοτεχνία του ηνιόχου και την ταχύτητα του αλόγου. Αυτός που πρώτος επενόησε αυτόν τον μηχανισμό εκκίνησης ήτο ο Κλεοίτας, ο οποίος φαίνεται ότι ήτο πολύ περίφανος γι’ αυτήν την εφεύρεση , σύμφωνα και το επίγραμμα πάνω σε ανδριάντα στην Αθήνα, το οποίον λέγει:

“Με έφτιαξε αυτός που πρώτος επενόησε τον τρόπο
εκκίνησης των αλόγων
στην Ολυμπία, ο Κλεοίτας, γιός του Αριστοκλή”
Λένε ότι μετά τον Κλεοιτα, ο Αριστείδης πρόσθεσε στον μηχανισμό μιά έξυπνη εφεύρεση. .[ Οι μηχανισμοί πτήσεως του αετού και πτώσεως του δελφινιού στο έμβολο φανερώνουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν συλλάβει την αρχή του αυτοματισμού και την είχαν κάνει πράξη]

Ο Ταράξιππος

Η μιά πλευρά του ιπποδρομίου είναι μακρύτερη και σχηματίζεται σε πρόσχωση. Στο σημείο όπου υπάρχει δίοδος είναι ο Ταράξιππος, που προκαλεί φόβο στα άλογα. Εχει σχήμα στρογγυλού βωμού και καθώς τα άλογα τρέχουν δίπλα σ’ αυτόν, πανικοβάλλονται απο κάποια άγνωστη αιτία και παθαίνουν σύγχυση. Τα άρματα τσακίζονται και οι οδηγοί τραυματίζονται. Εξ αιτίας όλων αυτών οι ηνίοχοι θυσιάζουν και προσεύχονται στον Ταράξιππο για να είναι ευνοϊκός γι’ αυτούς. [Θα λέγαμε σήμερα ότι πρόκειται για μιά ψυχολογική προετοιμασία πάνω στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας των αγώνων, για ν’ αποφύγουν τα ατυχήματα] (ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ-Ηλειακά Β)

ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Πρώτη Ημέρα

Θα περιγράψουμε σκηνές από τις Ολυμπιάδες του 4 ου αιώνος. π. Χ, όπου οι αγώνες ευρίσκοντο στον κολοφώνα τους. Η αρχαία Ολυμπία ήτο γεμάτη από ένα εορταστικό πλήθος, και ιδιαίτερα γύρω από την Αλτη, στον Κλαδέο ποταμό και στους γύρω λόφους. Αθλητές γυμναστές συγγενείς αυτών , θεατές από όλο τον Ελληνικό κόσμο, φιλόσοφοι, πολιτικοί, και επίσημοι θεωροί συζητούσαν σε συντροφιές ,κάτω από τα δένδρα ή σε αυτοσχέδιες καλύβες , και σε πρόχειρες ή πολυτελείς σκηνές. Ο τόπος όλος αντηχούσε από φωνές , τραγούδια και γέλια .Δύο μέρες πριν από την έναρξη είχε ξεκινήσει η επίσημη πομπή από την Ηλιδα με επικεφαλείς τους Ελλανοδίκες και άλλους αξιωματούχους , ακολουθώντας την Ιεράν Οδόν., ήτοι την οδό που ενώνει την Ηλιδα με την Ολυμπία. Η πομπή σταματά στην πηγή Πιέρα όπου γίνεται θυσία και καθαρτήρια τελετή.
[Η ονοματοθεσία της Μακεδονίας Η πηγή Πιέρα μας μεταφέρει στην Πιερία της Μακεδονίας εντός της οποίας δεσπόζει το ιερόν όρος των Ελλήνων Ολυμπος , εκ του οποίου πήραν το όνομα τους η Ολυμπία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες . Ως γνωστόν το κέντρον του Ελληνισμού είναι η περιοχή της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, όπου ο λατρευτικός χώρος , ο Ολυμπος. Κατά την «ΩΓΥΓΙΑ» , τόμ. Δ’, σελίς 510 , ο Αθανάσιος Σταγειρίτης, , γράφει « Η δε Μακεδονία ωνομάσθη από του Μακεδόνος υιού του Διός και της Θυίας θυγατρός του Δευκαλίωνος, ως έλεγεν ο Ησίοδος
‘Η δ’ υποκυσσαμένη Διί τερπικεραύνω
Υιέ δύο, Μάγνητα, Μακεδόνα θ’ ιπποχάρμην.
Οι περί Πιερίην, και Ολυμπον δώματ’ έναιον’
Τινές δε λέγουσιν αυτόν Μάκεδνον, και υιόν της Αιθρίας, και του Διός. Εγέννησε δε δύο υιούς τον Πίερον και Ημάθιον, αφ’ ών ωνομάσθησαν αι χώραι της Μακεδονίας Πιερία και Ημααθία…]
Στο μεταξύ το πλήθος συνωστίζεται στην Αλτιν για να παρακολουθήσει την τελετή ενάρξεως. Οι τελετές αρχίζουν με την εγγραφή και τον επίσημο όρκο που θα δώσουν οι αθλητές στο Βουλευτήριο μπροστά στο άγαλμα του Ορκίου Διός, που κρατά επιβλητικά στα υψωμένα του χέρια τον κεραυνό. Μπροστά στο άγαλμα υπάρχουν επιγραφές για τους επίορκους και για όσους θα τολμήσουν να παρανομήσουν.
Μπροστά στο άγαλμα του Ορκίου Διός κάνουν θυσία ενός κάπρου και οι αθλητές παίρνουν τον όρκο ότι γυμνάσθηκαν τους δέκα τελευταίους μήνες, «σύμφωνα με τους κανονισμούς» και ότι δεν θα διαπράξουν «κακούργημα» , δηλαδή την απόσπαση της νίκης διά δόλου. Επειτα ορκίζονται πάνω στα «τόμια»(στα γεννητικά όργανα του κάπρου οι αθλητές, οι πατέρες , οι αδελφοί και οι γυμναστές αυτών . Τελευταίοι ορκίζονται και οι κριτές που θα βοηθήσουν τους Ελλανοδίκες στην κατάταξη των αθλητών κατά ηλικία και ότι θα κρίνουν δίκαια και θα κρατήσουν την απόφαση τους μυστική. Στη συνέχεια γίνεται η υποβολή των αιτήσεων συμμετοχής και η κλήρωση τους σε ομάδες κατά ζεύγη. Το απόγευμα θα θυροκολληθούν στο Βουλευτήριο τα ονόματα των αθλητών και τα αγωνίσματα που θα διεξαχθούν . Την ίδια μέρα γίνονται και οι αγώνες σαλπιγκτών και κηρύκων , οι νικητές των οποίων θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους Ολυμπιακούς αγώνες αλλά και θα πάρουν και βραβείο. Νικητές είναι αυτοί που στέλνουν τον ήχο της σάλπιγγος και της φωνής τους πιο μακρυά. Οι εκπρόσωποι(θεωρίες) των διαφόρων πόλεων κάνουν θυσίες στους δικούς τους πολιούχους θεούς και εδώ τελειώνει η πρώτη ημέρα. Πιο πολλές θυσίες προσφέρουν οι ιππείς λόγω της επικινδυνότητος των ιππικών αγωνισμάτων . Στην Ολυμπία υπάρχουν βωμοί για τον Ιππιο Ποσειδώνα, την Ιππία Ηρα, τον Ιππιο Αρη, την Ιππία Αθηνά, τους Διόσκουρους , την Αφροδίτη , τον Πάνα, την Τύχη και τον Ταράξιππο ( για να μην ξαφνιάσει τα άλογα τους) Ολοι τους τρέμουν την στροφή του στίβου, την «νύσσαν», όπου γίνονται και τα περισσότερα ατυχήματα. Το πλήθος περιδιαβαίνει και θαυμάζει τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς της Ολυμπίας, ανδριάντες Ολυμπιονικών, θησαυρούς πόλεων, ελεγεία, επιγραφές, καλλιτεχνήματα , ακούει ποιητές να απαγγέλλουν , φιλοσόφους να διδάσκουν, ρήτορες να ρητορεύουν. Σαν βραδυάσει ανάβουν φωτιές και διασκεδάζουν ή συζητούν γύρω από αυτές και κάνουν προγνωστικά για τους νικητές, ενώ οι αθλητές κάτω από την άγρυπνη παρακολούθηση των προπονητών τους αναπαύονται.

Δεύτερη Ημέρα

Με την ανατολή του Ηλίου το στάδιο είναι γεμάτο. Κάτω στο χαμηλό διάζωμα οι ραβδούχοι, που κάνουν χρέη αστυνομίας στον αγωνιστικό χώρο, πηγαινοέρχονται και τηρούν την τάξη. Από την ειδική είσοδο προχωρούν «κοσμίω άμα και σχολαίω βαδίσματι» οι ερυθροφορεμένοι Ελλανοδίκες, κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά φοίνικος. Επειτα έρχονται οι παίδες αγωνιστές και την πομπή κλείνουν ο αλυτάρχης και οι αλύτες του. Το πλήθος επευφημεί τους Ελλανοδίκες και την πομπή, καθώς καταλαμβάνουν τις ειδικές για αυτούς θέσεις. Απέναντι τους πάνω σε μικρός βωμό κάθεται η ιέρεια της Δήμητρας Χαμήνης. Επειτα ο προιστάμενος των Ελλανοδικών σηκώνεται , υψώνει το κλαδί του φοίνικα και αμέσως μετά ο σαλπιγκτής και ο κήρυκας κηρύσσουν την έναρξη των αγώνων. Ο κριτής προσφέρει την κάλπη και μετά την κλήρωση τοποθετεί στη θέση εκκίνησης τους δρομείς αθλητές και αρχίζουν οι προκριματικοί αγώνες. Το πλήθος επευφημεί και πετά άνθη και δάφνες στους νικητή. Ο Κήρυκας αναγγέλλει τον νικητή, το πλήθος επευφημεί όταν ο Ελλανοδίκης του δίνει τον φοίνικα. Και οι συμπατριώτες του τον σηκώνουν στα χέρια από χαρά και τον περιφέρουν στο γήπεδο. Μετά γίνονται και άλλα αγωνίσματα , όπως πάλη παίδων, πυγμή, παγκράτιον. Οι επιδόσεις των αθλητών ήσαν συχνά εξαίρετες. Ο, τι όμως ενδιέφερε ήτο προ πάντων η άμιλλα και η νίκη, όχι και οι επιδόσεις καθ’ αυτές, όπως και όσο ενδιαφέρουν την εποχή μας , των χρονομέτρων και των οργάνων καταγραφής τούτων.
Η ζέστη είναι ανυπόφορη το μεσημέρι στην Ολυμπία και ο ιδρώτας αθλητών και θεατών τρέχει ποτάμι καθώς παρακολουθούν ασκεπείς. Με την δύση του ηλίου οι αγώνες της πρώτης ημέρας τελειώνουν και οι νικητές μεταφέρονται στους ώμους, ως τις σκηνές για να συνεχισθεί η διασκέδαση.

Τρίτη Ημέρα

Επί τέλους ξημερώνει η μεγάλη ημέρα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ελληνες από διάφορες περιοχές του Ελληνικού κόσμου , ήτοι από την Κάτω Ιταλία και Σικελία ως τα Ανατολικά παράλια του Αιγαίου και τη Βόρειο Αφρική και από την Μακεδονία ως την Κύπρο ξεκινούσαν για να μετάσχουν ή να παρευρεθούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να ζήσουν ολίγες ημέρες, στην μεγαλειώδη αυτή πανήγυρη των Ελλήνων. Εκεί ήσαν όλοι ενωμένοι σε ηθική έξαρση και σε ατμόσφαιρα εορταστική, με υπερνίκηση των μεταξύ τους συγκρούσεων. Το μεγάλο γεγονός ήσαν οι ιππικοί αγώνες της ημέρας εκείνης που θα κλείσουν με το πένταθλον. Βαθιά ήτο η βίωση των Ολυμπιονικών αλλά και των θεατών ότι μιμούνται , ευφρόσυνα και δοξαστικά για τη γενιά τους, τους άθλους των θεών και ημιθέων , των πρώτων εκείνων Ολυμπιονικών του θρύλου. Οι Ολυμπιακοί ύμνοι του Πινδάρου , αριστουργήματα ποιητικά, τους οιστριλατούν την φαντασία για την μυθική γενιά τους και τον τόπο καταγωγής τους. Πριν ακόμη φέξει το πρώτο φως, η απέραντη έκταση του ιπποδρόμου της Ολυμπίας έχει γεμίσει από κόσμο για να παρακολουθήσουν τους δραματικούς όσο και επικίνδυνους ιππικούς αγώνες.
Με σειρά διεξάγονται αρματοδρομίες τεθρίππων,, ιπποδρομίες τέλειων κελήτων,, η απήνη(δηλαδή συνωρίς ημιόνων), αγώνες κάλπης(ιπποδρομίες φοράδων) συνωρίς ίππων, αρματοδρομίες τεθρίππων πώλων,, συνωρίς πώλων και ιπποδρομίες πώλων. Καταστόλιστα τα άρματα παίρνουν τις θέσεις τους στους χώρους αφετηρίας και ο αγώνας αρχίζει. Τέσσερα στάδια(1170 μ. περίπου) είναι ο κάθε γύρος του ιπποδρόμου και τα άρματα θα τον διατρέξουν 10 φορές. Το αγώνισμα είναι όντως συναρπαστικό καθώς οι ηνίοχοι οδηγούν με δεξιοτεχνία τα άρματα ή τους ίππους τους και ιδιαιτέρως στην νύσσαν(σημείο καμπής) όπου γίνεται φοβερός συνωστισμός , αλλά και συχνότατα ατυχήματα. Εχει ήδη περάσει το μεσημέρι και έχουν τελειώσει όλα τα αγωνίσματα του ιπποδρόμου. Τα πλήθη συρρέουν τώρα στο στάδιο για να παρακολουθήσουν τον αγώνα πεντάθλου. Τα αγωνίσματα όπως δηλώνει και το όνομα τους είναι πέντε: άλμα , δίσκος , στάδιο , ακόντιο και πάλη. Μετά από σκληρότατο αγώνα τελικά θα μείνουν δύο οι πιο άξιοι αθλητές που θα διεκδικήσουν τη νίκη στην πάλη. Αυτή θα αναδείξει και τον τελικό νικητή του πεντάθλου. Το βράδυ εκείνο γίνονται πιθανόν και ιεροτελεστείες προς τιμήν του ιδρυτού του αγωνίσματος της αρματοδρομίας, του θρυλικού Πέλοπος. Στον τύμβο του στο Πελόπιο θυσιάζουν ένα μαύρο τράγο.

Τετάρτη Ημέρα

Η ημέρα αυτή , που συμπίπτει με την πανσέληνο, είναι κατ’ εξοχήν ιερή ημέρα. Το πρωινό αρχίζει με την μεγάλη προσφορά, δηλαδή την εκατόμβη(=εκατόν-βους) των Ηλείων προς τον Δία. Σ’ αυτήν σφάζουν στο βωμό του Ολυμπίου Διός 100 βόδια αλλά εκεί θα καούν μόνον οι μηροί τους. Μαζί με την προσφορά των Ηλείων θυσίες θα κάνουν και οι εκπρόσωποι των άλλων πόλεων, καθώς και ιδιώτες.
Μετά τις θυσίες διεξάγονται τα αγωνίσματα δρόμου , πάλης , πυγμής και παγκρατίου ανδρών. Όταν δίδεται το σύνθημα εκκίνησης των δρομέων πετάγονται σαν τα ελατήρια και το στάδιο αντηχεί από τις παροτρύνσεις των θεατών. Σε λίγο οι ιαχές σταματούν και ακούγεται η βροντώδης φωνή του κήρυκα που αναγγέλλει το όνομα και την πόλη του νικητού. Ο νικητής αποχωρεί και οι θεατές τον ραίνουν με άνθη και φύλλα . Αμέσως μετά τρέχουν οι διαυλοδρόμοι και εν συνεχεία οι δολιχοδρόμοι. Όταν κληθούν οι αθλητές της πάλης ο ήλιος έχει ανέβει υψηλά και ο καύσων είναι μεγάλος. Οι ραβδούχοι κάτω από τις εντολές των 3 Ελλανοδικών επιβλέπουν την τάξη γύρω από το σκάμμα της πάλης. Καθώς αρχίζει ο αγών στο στάδιο δημιουργείται πανδαιμόνιο. Επευφημίες , παροτρύνσεις , αλλά και γέλια και πειράγματα.. Στο τέλος απομένουν οι δύο καλύτεροι για την τελική αναμέτρηση. Τα ίδια γίνονται και στην διεξαγωγή του παγκρατίου.
Η Ολυμπιάδα κλείνει με το αγώνισμα του οπλίτη δρόμου. Οι δρομείς αγωνίζονται γυμνοί , όπως και οι άλλοι αθλητές με την μόνη διαφορά ότι φέρουν δόρυ , ασπίδα και κράνος. Με την οπλιτοδρομία λήγουν οι Ολυμπιακοί αγώνες και συμβολικά και η εκεχειρία. Όμως στην πραγματικότητα θα κρατήσει έως ότου επιστρέψουν ασφαλείς αθλητές και θεατές στις πατρίδες τους.
Η σύδρομη των Ολυμπιακών αγώνων εκεχειρία διαρκείας αρχικά ενός μηνός , ύστερα δύο και τελικά τριών μηνών άρχιζε με την αναγγελία των αγώνων και εσυνεχίζετο και μετά την λήξη τους. Επαναλαμβάνεται και πάλιν ότι κατά την διάρκεια των αγώνων απηγορεύοντο οι μεταξύ Ελλήνων εχθροπραξίες και η διακίνηση οπλοφόρων στην Ηλεία. Μέγιστο υπήρξε για τους Ελληνες το κύρος των Ολυμπιακών αγώνων και σχεδόν ιστορικά υπερβατικό. Γιατί τι άλλο να σημαίνει , ότι σε περίοδο πολέμου του φοβερού αυτού σπασμού της ιστορίας, ίσχυε η προκήρυξη και μόνη των Ολυμπιακών αγώνων για να παύσουν οι πολεμικές μεταξύ των Ελλήνων επιχειρήσεις.

Πέμπτη Ημέρα

Η Ολυμπιάδα θα λήξει όπως άρχισε, δηλαδή με το προσκύνημα και θυσίες και ευχαριστίες προς τους θεούς και το στεφάνωμα των νικητών. Οι νικητές με το κλαδί του φοίνικα στο χέρι συγκεντρώνονται στο ναό του Διός. Γύρω από το κεφάλι φέρουν μια πορφυρή μάλλινη ταινία. Ο κήρυκας φωνάζει ένα ένα τα ονόματα των νικητών και την πατρίδα τους και ο πρεσβύτερος των Ελλανοδικών τους στεφανώνει. Οι νικητές είναι οι εκλεκτοί των ανθρώπων και των θεών. Η ημέρα του στεφανώματος τους είναι κορυφαία στιγμή της ζωής τους. Να σημειωθεί ότι οι Ελλανοδίκες αρχικά ήσαν ισόβιοι και αργότερα έγιναν αιρετοί, εν αντιθέσει προς τα μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής οι οποίοι μετά 2.700 χρόνια εννοούν να είναι εφ’ όρου ζωής, καλούμενοι και «αθάνατοι».
Το μεσημέρι οι Ηλείοι παραθέτουν γεύμα στο Πρυτανείο στους νικητές και το βράδυ στρώνονται μεγάλα τραπέζια από όλες τις αντιπροσωπείες των πόλεων ή από πλούσιους φιλάθλους , όπου γίνεται πάνδημο τραπέζι όλων . Η διασκέδαση συνεχίζεται ως αργά τη νύχτα με τραγούδια, ξεφαντώματα, παιάνες, ύμνους , ευχές και συγχαρητήρια. Με το τέλος του γλεντιού τελειώνει και η Ολυμπιάδα, αλλά όχι και η Εκεχειρία, που κρατάει έως ότου επιστρέψουν όλοι στις εστίες τους. Την επομένη πρωία νικητές , συγγενείς και θεατές έπαιρναν το δρόμο του γυρισμού.

Τιμές στους Νικητές

Μπρος στο ναό του Δία εγένετο η στέψη των νικητών. Όπως προαναφέραμε οι ολυμπιονίκες έφεραν κόκκινη ταινία στο κεφάλι, η οποία ήτο λίαν διαδεδομένη στη λατρεία και στόλιζε τα ιερά αντικείμενα. Η δύναμη της γινόταν μεγαλύτερη με το κόκκινο χρώμα της ταινίας. Η συνήθεια της κόκκινης ταινίας στα πηλίκια των ανωτάτων αξιωματικών πολλών στρατών ασφαλώς έλκει από εκεί την προέλευση. Εξ άλλου το κλαδί του φοίνικα που έφεραν οι ολυμπιονίκες συνδέετο με την νίκη του Θησέα στην Κρήτη και την γιορτή που οργάνωσε στη Δήλο προς τιμήν του Απόλλωνα και ετίμησε τους νικητές με το κλαδί του φοίνικα. Εξ άλλου η ρίψη πετάλων ανθέων και φύλλων στους νικητές συνδέεται με την πανάρχαιη λατρεία της βλαστήσεως, στην οποία είχαν τις ρίζες τους οι αγώνες. Μέσα στο ναό , όπου υπήρχε επιβλητικό το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Διός και επάνω στην επίσης χρυσελεφάντινη τράπεζα, υπήρχαν τα στεφάνια από αγριελιά των νικητών. Η τράπεζα αυτή ήτο έργο του γλύπτη Κολώτη.
Η τελετουργία απονομής των επάθλων είχε μυστικιστικό χαρακτήρα , διότι εγένετο επικοινωνία των νικητών με τους θεούς. Ο νικητής εθεωρείτο ευνοούμενος των θεών και το στεφάνι της βλάστησης έδινε και σ’ αυτόν που το φοράει δύναμη. Τα ονόματα των ολυμπιονικών, μερίμνη των Ηλείων Ελλανοδικών, κατεγράφοντο σε πλάκες και ετηρούντο στα αρχεία της Ολυμπίας, ενώ ο νικητής του σταδίου –του αρχαιοτέρου αθλήματος- θα έδινε το όνομα του στην Ολυμπιάδα. Ετσι η 1 η Ολυμπιάδα ονομάζεται Ολυμπιάδα Κορύβου. Μεγίστη τιμή ήτο και για την πατρίδα του ολυμπιονίκη , που η φήμη της έφθανε σ’ όλο τον Ελληνικό κόσμο. Οι ολυμπιονίκες όταν επέστρεφαν στην πατρίδα τους ανέβαιναν σε μεγαλοπρεπές τέθριππο και η είσοδος τους δεν εγένετο από την κανονική πύλη . Εσυνηθίζετο να γκρεμίζουν το τείχος και να μπαίνουν από αυτή την πύλη ο/οι νικητής/ές. Αρχικά το έθιμο ήτο συνδεδεμένο με το θείο, διότι ο νικητής εξομοιωνόταν με θεότητα και έπρεπε να εισέλθει στην πόλη από ιδιαίτερη πύλη. Αργότερα όμως που υπεχώρησε η θρησκευτικότητα έδωσαν άλλη εξήγηση . Καθώς ο άνθρωπος εστηρίζετο στις δικές του τις δυνάμεις για να νικήσει η πόλη που διαθέτει τέτοιους λαμπρούς αθλητές δεν έχει ανάγκη από τα τείχη.

Χρηματικές Αμοιβές

Μερικές φορές οι τιμές προς τους ολυμπιονίκες έφθασαν στο σημείο της υπερβολής. Τέτοια περίπτωση είναι η μεγαλειώδης υποδοχή που επιφυλάχθηκε στον Εξαίνετο τον Ακραγαντίνο , που ανεδείχθη δύο φορές ολυμπιονίκης στο στάδιο, το 416 και το 412 π. Χ Το τέθριππο του συνόδευαν 300 από τους σημαντικότερους πολίτες του Ακράγαντα, ανεβασμένοι πάνω σε τέθριππα των δύο ανδρών , έκαστον των οποίων έσυραν δύο λευκά άλογα Να σημειώσουμε ότι η υποδοχή των ολυμπιονικών ήτο ανάλογη της υποδοχής ενός ένδοξου στρατηγού, που επέστρεφε νικητής από εκστρατεία. Τον ολυμπιονίκην έραιναν τα πλήθη με πέταλα ανθέων και φύλλα. Αυτός ήτο και ο λόγος που ακόμη και βασιλείς ή ηγεμόνες επιζητούσαν να κερδίσουν νίκη για να διαιωνίσουν το όνομα τους με τον ανδριάντα που θα ανέγειραν όχι μόνον στην Ολυμπία αλλά και στην πατρίδα τους. Μερικές φορές οι πόλεις έδιναν και χρηματικές αμοιβές στον νικητή. Στην Αθήνα ο Σόλων είχε θεσπίσει με νόμο να χορηγείται στον νικητή έπαθλον 500 δραχμών. [Την εποχή εκείνη ένα πρόββατο ή ένας μέδιμνος δημητριακών ετιμάτο μία δραχμή] Με το ποσόν αυτό ο νικητής έμπαινε στην ανωτέρα εισοδηματική τάξη, ήτοι των πεντακοσιομέδιμνων. Ο Δίων αναφέρει ότι ορισμένες πόλεις έδιναν στον νικητή πέντε τάλαντα, ποσό τεράστιο αν αναλογισθεί την αξία του Αττικού ταλάντου σε 6.000 δραχμές. Μία από τις διακρίσεις τους ήτο και η ισόβια σίτιση του νικητή από το Πρυτανείο, διάκριση που τον έθετε στην ίδια μοίρα με τους ανωτάτους αξιωματούχους της πόλεως. Συχνά οι πόλεις έκοβαν και νομίσματα με την ευκαιρία της νίκης της πόλεως τους στους Ολυμπιακούς αγώνες. Στα παλιότερα χρόνια(6 ον και 5 ον αι. π Χ) έχουμε περιπτώσεις ‘αφηρωισμού’ (απονομής τιμής ηρώων) σε ολυμπιονίκες, αλλά αυτό συνδέεται και με άλλες πράξεις των τιμωμένων προσώπων και όχι μόνον στην ολυμπιακή τους νίκη . Συχνά και στην επιτύμβια πλάκα φρόντιζαν πολλοί να χαράσσουν ότι εχρημάτισε ολυμπιονίκης για να μπει έτσι στην αθανασία.
Στα Ελληνιστικά και Ρωμαικά χρόνια ήτο τόσο μεγάλη η αίγλη των ολυμπιονικών ώστε και άλλες πόλεις τους έδιναν το δικαίωμα του πολίτου , καθώς και τιμές, όπως την τιμητική συμμετοχή του στην βουλή. Στην Σπάρτη απολαμβαναν το προνόμιο του ομοίου, ιδιότητα που τους επέτρεπε να μάχονται πλάι στον βασιλιά. Μερικοί ολυμπιονίκες διορίζοντο στρατηγοί ή αρχηγοί αποικιών. Οι ολυμπιονίκες ανέθεταν σε ραψωδούς την σύνθεση ωδών, ενώ πολλών τα ονόματα πέρασαν στην αθανασία μέσα από θρύλους και παραδόσεις . Οι ηγεμόνες που νικούσαν στην Ολυμπία έκοβαν και νομίσματα, όπως αναφέρεται για τον τύραννο του Ρηγίου Αναξίλαο που νίκησε πιθανόν στην 75 η Ολυμπιάδα (480 π. Χ) στην απήνη και έκοψε ασημένια τετράδραχμα με απεικόνιση του άρματος. Αλλά και ο Φίλιππος ο Β! για την νίκη του στην 106 η Ολυμπιάδα (356 π. Χ) έκοψε ασημένιο τετράδραχμο με απεικόνιση, στην εμπροσθία όψη την κεφαλή του Διός στεφανωμένη με δάφνη και στην οπισθία την μορφή του νικητή.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΙΔΕΑ

Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι να τονισθούν τα Ολυμπιακά Ιδεώδη, διότι μέχρι τώρα-λόγω του κλίματος της Τρομοκρατίας, Τρομολαγνίας και Τρομουστερίας που επεκράτησε , δεν ακούσθηκαν. Καμιά θρησκευτική εορτή και κανένα μεγάλο ιερό δεν υπήρχε στην Ελλάδα που να μην συνδυάζει τη λατρεία με την διοργάνωση αγώνων. Μάλιστα από αρχαιοτάτων χρόνων οι αγωνιστικοί χώροι βρίσκονταν στα προαύλια των ναών. Απ’ όλους όμως τους αγώνες ο σπουδαιότερος και λαμπρότερος ήτο αυτός της Ολυμπίας. Ο Πίνδαρος τραγουδά στην 1η Ολυμπιακή Ωδή «όπως το νερό είναι το πολυτιμότερο από τα στοιχεία ….και όπως τέλος ο ήλιος φωτοβολεί περισσότερο από κάθε άλλο άστρο , έτσι και η Ολυμπία λάμπει και σκιάζει κάθε άλλον αγώνα»
Ο Τέλειος Άνθρωπος
Το ιερό της Ολυμπίας είχε σαν κύρια αποστολή την καλλιέργεια του αγωνιστικού πνεύματος και του άθλου στη ζωή, ενώ οι Δελφοί και τα Μυστήρια των άνοιγαν στον άνθρωπο το δρόμο για την πραγμάτωση μιάς ανώτερης ζωής με το «Γνώθι σ’ εαυτόν» και «Μηδέν Άγαν». Όταν βρεθούμε στην Αρχαία Ολυμπία αισθανόμαστε δέος και σεβασμό. Δέος για το πανάρχαιο του θεσμού των Ολυμπιακών Αγώνων που χάνεται στα βάθη της προϊστορίας, και σεβασμό διότι σήμερα είναι δύσκολο να εφαρμόσουμε τα Ολυμπιακά ιδεώδη. [Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ανάγονται στο 45.000 χρόνια Π.Ε περίπου και όχι στο 776 π. Χ, που είναι η ημερομηνία επανίδρυσης των ] Το Ολυμπιακό ιδεώδες είναι η πραγμάτωση του “τέλειου ανθρώπου”- του λεγομένου “καλού κ’ αγαθού”. Του σωματικά εύρωστου και υγιούς , του πνευματικά ανεπτυγμένου και του ψυχικά καλλιεργημένου και πλήρως ισορροπημένου ανθρώπου. Μέσα από την αρμονική ανάπτυξη αυτών των τριών σκοπών οι αρχαίοι Έλληνες επεδίωκαν να φτιάξουν τον ιδανικό πολίτη και το κατόρθωσαν. Έκτοτε καμία θρησκεία ή φιλοσοφία δεν κατόρθωσε ούτε καν να προσεγγίσει τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων.

Αθλητισμός-Παιδεία και Μουσική
Οι στυλοβάτες λοιπόν της εν γένει καλλιέργειας των νέων στην αρχαιότητα περιελάμβαναν τον Αθλητισμό, την Παιδεία(Γράμματα) και την Μουσική. Ο Αθλητισμός ήτο πάνδημος και δεν εννοείτο νέος να απέχει απ’ αυτόν εκτός κι’ αν ήτο ανάπηρος , προβληματικός ή ασθενικός. Αποκορύφωμα δε των αθλητικών εκδηλώσεων ήσαν οι διάφοροι τοπικοί ή περιφερειακοί αγώνες με αποκορύφωμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι Ολυμπιακοί αγώνες εξέφραζαν μια ολόκληρη ιδεολογία και στάση ζωής, και τούτο καταφαίνεται από το γεγονός ότι παρά τις χιλιάδες χρόνια ζωής τους-εντός των οποίων υπέστησαν αλλαγές- κανένας δεν μπόρεσε να τους αντικαταστήσει με κάτι άλλο. Βέβαια ο θεσμός- όπως όλοι οι θεσμοί- πέρασε κατά καιρούς κρίση παρακμής και διακοπή, οι οποίες οφείλονται στην γενικότερη παρακμή των κοινωνιών λόγω σκοταδιστικών ιδεολογιών ή πολεμικών συγκρούσεων μεγάλης εκτάσεως.

Ευάγγελος Ζάππας: Ο Οραματιστής των Αγώνων
Το Ολυμπιακό Πνεύμα εξύμνησαν τόσο οι αρχαίοι φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτων, Αριστοτέλης κλπ όσο και οι μεταγενέστεροι διανοούμενοι, εκ των οποίων ο κυριότερος είναι ο πρωτεργάτης της αναβιώσεως των Ολυμπιακών Αγώνων, βαρώνος Pierre de Coubertin. Την ιδέα αναβίωσης των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων είχαν βέβαια διατυπώσει στο παρελθόν- και πριν από τον Pierre de Coubertin -αρκετοί φωτισμένοι Έλληνες . Όμως ο σοβαρότερος ενσαρκωτής των αγώνων θεωρείται ο εθνικός μας ευεργέτης Ευάγγελος Ζάππας , όστις εδώρησε μεγάλο ποσόν για την αναβίωση των. Ο σκοπός του απέτυχε διότι το «Φαναριώτικο Πνεύμα» στην χώρα μας και ο έλεγχος της από το σκοταδιστικό ιερατείο έγιναν αιτία να εκφυλισθεί ο θεσμός και οι Αγώνες να καταλήξουν σε Εκθεσιακό Κέντρο εγχωρίων προϊόντων. Επομένως θεωρούμε μεγίστη παράλειψη του ΑΘΗΝΑ 2004 να αγνοήσει το όνομα του μεγάλου μας ευεργέτου Ευαγγέλου Ζάππα κατά την εναρκτήρια γιορτή των Ολυμπιακών Αγώνων.

Το Ελληνικό Άστυ Λίκνο των Αγώνων
Ο κατ’ εξοχήν ιδρυτής, θεμελιωτής, φορέας και εκφραστής των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων είναι ο κόσμος των αρχαίων Ελληνικών πόλεων. Το καθοριστικό γεγονός για την παγκοσμιοποίηση αλλά και για την παρακμή των αγώνων υπήρξε η εξάπλωση του με το IMPERIOUM ROMANUM που έφερε την κατάλυση της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κόσμου. Η επιβολή του Χριστιανισμού σηματοδότησε την πλήρη εξουθένωση των Ελλήνων και των Ολυμπιακών Αγώνων . Η κατάλυση των Ολυμπιακών Αγώνων έγινε με βίαιο τρόπο από το ανατολικό εξουσιαστικό δόγμα, που επικράτησε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία-όπως συμβαίνει σήμερον με το Εβραιομασσονικό δόγμα στις ΗΠΑ - και είχε σαν αποτέλεσμα την έλευση του Μεσαίωνος. Είναι δηλαδή μιά επαναστατική πράξη σαν αυτή που έκανε ο Μάο στην Κίνα, με την κατάργηση της προηγούμενης ιστορίας της Κίνας, ή και σαν τις πρόσφατες ενέργειες των ισλαμιστών Ταλεμπάν να εξαφανίσουν κάθε τι που δεν αναφέρεται στο Ισλάμ σαν την μοναδική θρησκεία του Αλλάχ. Ωστόσο η Ελληνική σπίθα της ελευθερίας σ’ όλη την μακραίωνα δουλεία και παρά την χριστιανική αλλοτρίωση του Ελληνισμού διατηρήθηκε άσβεστη μέσα στα αρχαία γράμματα , τους θρύλους και τις παραδόσεις της φυλής μας και προετοίμασε το έδαφος για την Αναγέννηση της Ευρώπης και για την εκδήλωση της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Στην Ψυχή του Λαού μας η Ολυμπιακή Ιδέα
Στο υποσυνείδητο της φυλής μας μαζί με τις λοιπές παρακαταθήκες εφυλλάσσετο και η Ολυμπιακή Ιδέα . Αυτή γινόταν πράξη στις γειτονιές και στις αλάνες από τα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα και τους Κλέφτες και Αρματωλούς στην ελεύθερη Ελληνική ύπαιθρο. Δυστυχώς ποτέ κανείς δεν έκανε μία βαθιά έρευνα για την συμπεριφορά των Ελλήνων -τους οποίους το Ρωμαϊκό οικουμενικό κράτος μετονόμασε σε Ρωμιούς. Ο,τι έχει ως τώρα γραφεί ενέχει την σκοπιμότητα και την προκατάληψη της Ρωμιοσύνης. Μας λένε δηλαδή ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν ένας ιστορικός λαός που εξέλειπε με την πτώση του Ελληνισμού και έδωσε την θέση του στον Χριστιανό Ρωμιό, δύο επίθετα που τον αποξενώνουν από τις ρίζες του και την ιστορική του κληρονομιά. Αυτή η μετονομασία συνιστά πολιτιστική γενοκτονία σε βάρος ενός ιστορικού λαού που αναλώθηκε υπέρ της ανθρωπότητος. Πρόκειται για πραγματική “συνωμοσία” που δεν έχει άλλο προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία και δυστυχώς συνεχίζεται ως τις μέρες μας . [ Είναι γνωστό το δόγμα του αρχισφαγέα του Κυπριακού Ελληνισμού - ηθικού υπευθύνου για την εισβολή του Τουρκικού Αττίλα στην Κύπρο - ο οποίος είπε ότι : “πρέπει να πλήξουν τον Ελληνισμό στις ρίζες του…” Οι πραγματικές του ρίζες είναι το Ελληνικό δημοκρατικό και ανθρωπιστικό πνεύμα και οι θεσμοί , όπως η Δημοκρατία , οι Ολυμπιακοί Αγώνες κ. α. Αυτά λοιπόν κατεδαφίζονται στις μέρες μας χωρίς καν να αντιδρούμε, διότι τα θεωρούμε μονόδρομο. Ακριβώς αυτό εννοούσε, ότι πρέπει να εκλείψει ό,τι θυμίζει την Ελλάδα. Να σημειωθεί ότι οι ομόκεντροι κύκλοι των Ολυμπιακών αγώνων, ενώνουν τους λαούς, ενώ το δόγμα του εξουσιασμού είναι το “διαίρει και βασίλευε”].

Νους-Ψυχή και Σώμα
Στόχος τους είναι να πλήξουν το τριώνυμο: Νου, Ψυχή και Σώμα. Όταν η παγκόσμια εξουσία μπορέσει να ελέγξει αυτά τα τρία τότε η επικράτηση της είναι αδιαφιλονίκητη και εξησφαλισμένη. Η Ανατολή επηρεάσθηκε από τον εξουσιαστικό δεσποτισμό και τις Εβραιογενείς μονοθεϊστικές θρησκείες και έχασε τον ορθολογισμό, διατηρώντας μόνον το συναίσθημα. Γι’αυτό παραμένει ακόμη σκλαβωμένη στους αποικιοκράτες δυνάστες της και στις θρησκευτικές και σκοταδιστικές της ηγεσίες και τις θεοκρατικές της προκαταλήψεις . Οι θρησκείες αυτές μαζί με την ψυχή εφυλάκισαν και το σώμα του ανθρώπου και ιδιαιτέρως το σώμα της γυναίκας. [Όσοι είδαν στην εναρκτήρια τελετή των Ολυμπιακών Αγώνων τις γυναίκες των Ισλαμικών κρατών θα έχουν πεισθεί ότι η γυναίκα εκεί είναι σκλάβα των θεοκρατικών προκαταλήψεων ]
Η Δύση εξ άλλου ακολούθησε τον δρόμο του υλιστικού ωφελιμισμού και ξέχασε τον ανθρωπισμό, γι’ αυτό πορεύεται σε επικίνδυνες ατραπούς. Κανείς τους δεν σεβάσθηκε το σωστό “Μέτρο”, την ισορροπία και αρμονία των αρχαίων Ελλήνων . Τούτο καταφαίνεται από την εμπορευματοποίηση και υλιστική απομάκρυνση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων από το Ολυμπιακό Ιδεώδες . Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για αναβίωση, αλλά για κακή αντιγραφή, και για δημιουργία ενός κακέκτυπου θεσμού, όπως κακέκτυπα, άμετρα και άξεστα ήσαν τα Ρωμαϊκά αγάλματα και οι Ρωμαϊκοί Ολυμπιακοί Αγώνες σε σχέση με τους Ελληνικούς Αγώνες τους οποίους αντέγραψαν.

Το Κερδοφόρο Ολυμπιακό Ιδεώδες
Τα Ελληνικά Ιδεώδη απουσιάζουν παντελώς από τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες και η Ολυμπία παραμένει ακόμη βουβή. Ο Ήλιος της Ολυμπίας αρνείται να δώσει το πραγματικό του Φως , το Φως του Απόλλωνα, το Φως της Αλήθειας, το Φως της Ειρήνης και της Εκεχειρίας, όσο καιρό θα εμπορευματοποιούν οι πολυεθνικές , ακόμη και τον θεσμό της Ολυμπιακής Φλόγας με τα καραβάνια των διαφημιστικών οχημάτων που προηγούντο. Σήμερον χορηγός των μοντέρνων Ολυμπιακών αγώνων είναι η διεθνής πλουτοκρατία , της οποίας το μοναδικό κίνητρο είναι το κέρδος των πολυεθνικών , οι οποίες εκμεταλλεύονται την κολοσσιαία αγορά των αγώνων. Πέραν όμως από τις πολυεθνικές εταιρείες, υπεύθυνες για την παρακμή των Ολυμπιακών ιδεωδών είναι και οι κυβερνήσεις που εγκαθίδρυσαν ανατολικού τύπου κρατικό πρωταθλητισμό με ακαταμάχητα κίνητρα ( πρίμ ολυμπιονικών , ένταξη στις ένοπλες δυνάμεις ή τα σώματα ασφαλείας, συντάξεις) και πολλές άλλες παροχές για την κατάκτηση χρυσών ή άλλων μεταλλίων. Και ενώ γνωρίζουν ότι τα αθλητικά ρεκόρ που ζητούν μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τη χρήση απαγορευμένων ουσιών και μεθόδων, αυτές το ανέχονται και μετά την αποκάλυψη των σκανδάλων παριστάνουν τον Πόντιο Πιλάτο. Απ' την άποψη αυτή, το κράτος μπορεί να κατηγορηθεί ως μέγας ηθικός αυτουργός της φαρμακοδιέγερσης και κατ' επέκτασιν ως κύριος υπεύθυνος για την αμαύρωση της μεγάλης Ολυμπιακής γιορτής της Αθήνας, για την οποία δαπανήθηκαν περίπου 10 δισ. ευρώ.

Προσαρμογή των Αγώνων σε νέες Βάσεις
Όσο θα ρίχνουν το σκοτάδι οι Μαμμωνάς , Μολώχ και Γιαχβέ , ο υπερήφανος Ζευς θα βρίσκεται μακρυά από τις κίβδηλες περιφερόμενες Ολυμπιάδες, -δίκην περιπλανώμενου θιάσου-για να πλουτίζουν οι πολυεθνικές. Είναι δε ευτύχημα που δεν εμόλυναν το ιερόν χώρο της Ολυμπίας, όπου μελλοντικά θα αναβιώσουν οι πραγματικοί Ολυμπιακοί Αγώνες –έστω και με διαφορετικό όνομα-με βάση τα Ελληνικά Ιδεώδη . Στο αρχικό τους στάδιο στους αγώνες αυτούς θα πρέπει να συμμετέχουν μόνον οι απανταχού Έλληνες , κι ‘αυτό όχι για λόγους ρατσιστικούς ή εθνικιστικούς, αλλά για να στεριωθεί ο θεσμός επί υγιών βάσεων . Μετά την θεμελίωση του θεσμού, να συμπεριλάβει προοδευτικά κάθε λαό που θα πληροί τα κριτήρια, δηλαδή θα συμμετέχει της ημετέρας παιδείας , των ημετέρων ιδεωδών και θα σέβεται την Ολυμπιακή Εκεχειρία. Να σέβεται δηλαδή τις αξίες και τις αρχές του Ολυμπισμού , να σέβεται τον άνθρωπο και να γίνει φορεύς αυτών των ιδεών. Οι αγώνες αυτοί να είναι στεφανίτες και να προωθούν το «εύ αγωνίζεσθε». Επομένως οι σημερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να θεωρούνται σαν μια παρένθεση που θα περάσει και θα δώσει μελλοντικά τη θέση της στην επανίδρυση των με βάση τις λησμονημένες αξίες, αλλά και τις νέες που θα προκύψουν από τις ανάγκες της εποχής μας. Έτσι θα γίνει ο θεσμός χρήσιμος και ενεργητικός και θ’ αντλήσει κύρος μεταξύ της διεθνούς κοινότητος. Οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν είναι μία υπόθεση μόνον του Ελληνικού Κόσμου –αυτών δηλαδή που έχουν κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινό πολιτισμό, κοινά ήθη και έθιμα κλπ -όπως ήτο στο παρελθόν . Σήμερα στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας υπάρχουν πολλοί λαοί, τάσεις , αποκλίσεις, , διαμάχες, διασπάσεις , ανταγωνισμοί, συμφέροντα , προπαγάνδα, θέαμα, προβολή, πολιτική και προ παντός εκτεταμένες επιχειρήσεις(μπίζνες) που πρέπει όλα μαζί να συνδυασθούν αρμονικά για να επιτύχουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα, χωρίς να χάσουμε την ουσία που είναι διαχρονικά το “εύ αγωνίζεσθε» με βραβεία τον κότινο της νίκης, όπως γινόταν στους προϊστορικούς και κλασσικούς χρόνους. Το ντοπάρισμα των αθλητών δεν συμβιβάζεται με το Ολυμπιακό ιδεώδες και πρέπει να ξερριζωθεί οριστικά. Δυστυχώς οι όροι του πρωταθλητισμού διαμορφώνονται διεθνώς και ότι αν κάποιος δεν τους αποδεχθεί, τότε απλούστατα δεν γίνεται πρωταθλητής. Δεν έχουν θέση και τα έκτροπα στα γήπεδα μεταξύ των φιλάθλων, ή ανάμειξη της πολιτικής στον αθλητισμό, και η εχθρότητα μεταξύ κρατών, ομάδων και των φιλάθλων στον Ολυμπιακό και στον αθλητικό στίβο. Ο Γερμανός προπονητής Οττο Ρεχάγκελ έκανε πράξη το Ολυμπιακό Ιδεώδες με την φράση «διασκεδάστε τον αγώνα» Οι Αθλητικοί Αγώνες πρέπει να είναι μια μεγάλη γιορτή , η οποία να προωθεί-εκτός από το αθλητικό ιδεώδες - την Φιλία, Συνεργασία και Ειρήνη στον κόσμο.
Να επανέλθουν οι Αγώνες στο Λίκνο τους
Διαθέτουμε άθικτο τον ιερό χώρο της Ολυμπίας και δεν πρέπει να τον παραδώσουμε στην σημερινή περιοδεύουσα “εμποροπανήγυρη” της ΔΟΕ. Επίσης σήμερα διαθέτουμε και την τεχνογνωσία , όπως το αποδείξαμε τις ημέρες αυτές, να οργανώσουμε ένα δικό μας νέο θεσμό. Η επανίδρυση και επαναπατρισμός των αγώνων στην αρχική τους προϊστορική κοιτίδα, την Ολυμπία(η Αθλητική Ολυμπιάδα ) και στους Δελφούς( η Πυθιάδα ) θα πρέπει να γίνει με την κατάλληλη Παιδεία μέσω των Ευρωπαϊκών θεσμών. Προηγουμένως θα πρέπει να γίνουν μόνιμες περικαλλείς αθλητικές και πολιτιστικές εγκαταστάσεις με οικολογική και καλλιτεχνική ευαισθησία προς αναβάθμιση του ευρύτερου χώρου της Ολυμπίας και των Δελφών ώστε να επανεύρουν την αρχαία καλλιτεχνική και πολιτιστική των αίγλη και μεγαλείο. Οι νέες μόνιμες Ολυμπιακές και Πυθιακές εγκαταστάσεις στην Ολυμπία και στους Δελφούς θα πρέπει να γίνουν έτσι ώστε να μην θιγεί το ιερό τοπίο της Ολυμπίας και των Δελφών. [Πριν απ’ όλα όμως επιβάλλεται να υπάρχει Ελληνικό Έθνος το οποίον να παραμείνει θεματοφύλακας αυτών των αξιών. Και το λέγω αυτό διότι αν δεν υπάρξει δημογραφική αναστροφή, σε μερικές δεκαετίες θα είμαστε είδος μουσειακό.]

Η Ολυμπία τόπος Παγκόσμιας Συνάντησης
Αν στο παρελθόν οι αγώνες ήσαν μιά κορυφαία έκφραση των αρχαίων Ελληνικών πόλεων και αποτελούσαν μίμηση, δημιουργία, αναπαράσταση, δραματουργία, ένα ειρηνικό « συναγωνισμό» , αλλά παράλληλα και ένα πολιτικό , κοινωνικό και οικονομικό γεγονός ικανό να καταγραφεί στην ιστορική κρίση, σήμερον χάρις στα τεχνολογικά μέσα, την ευρηματικότητα και τον πλούτο των ιδεών θα πρέπει να καταστεί εκτός από το υπερθέαμα, και το μεγαλύτερο παγκόσμιο πολιτικό και πολιτιστικό γεγονός . Στην Ολυμπία και στους Δελφούς θα πρέπει να συγκεντρώνονται οι κορυφαίοι πολιτικοί και πνευματικοί άνθρωποι όλης της Οικουμένης, οι καλλιτέχνες της παγκόσμιας κουλτούρας και τα εξυπνότερα νιάτα που θα επιλέγονται με διαγωνισμό για να συζητούν τα προβλήματα και να επεξεργάζονται σχέδια για την μελλοντική πορεία του κόσμου. Με την ευκαιρία των αγώνων θα πρέπει να λαμβάνουν χώρα συζητήσεις πάνω στα κρίσιμα προβλήματα του πλανήτη μας από όλους αυτούς τους φορείς της πολιτικής, της σοφίας, της επιστήμης -τεχνολογίας , της τέχνης, της οικονομίας, των κινημάτων, αλλά και της νέας γενιάς, κ.ο.κ Έτσι μόνον οι αγώνες θα αποκτήσουν τη θέση τους στην παγκόσμια πολύπλοκη και πολυεπίπεδη κοινωνία μας. Δυστυχώς τέτοια φόρουμ χαράς, ελπίδας , αισιοδοξίας και γιορτής δεν υπάρχουν σήμερα , παρά μόνον μυστικές στοές (τύπου Μπίλντερμπεργκ) κλαδικές συνελεύσεις (τύπου Νταβός), άτυπες συναντήσεις των 8 ισχυρών της Γης(χωρίς την Κίνα, Ινδία και τον Τρίτο Κόσμο) κ. α , οι οποίες δεν συμβάλουν στην συνένωση των λαών αλλά αντιθέτως στην διάσπαση τους.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θέλουν Δημοκρατία

Στην πλανητική, διαστημική και βιονική εποχή μας, στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης, της πυρηνικής ενέργειας και της μοριακής βιολογίας η επίκληση του παρελθόντος για υλική αντιμετώπιση παρόντων αναγκών και συμφερόντων συνιστά αμετροπέπεια. Αντίθετα, συνιστά ανάγκη η επίκληση των διαχρονικών αξιών του παρελθόντος που σήμερα έχουν οπισθοχωρήσει και με την αναβίωση τους μπορούν να βοηθήσουν τον τεχνολογικό άνθρωπο να βρει τον σωστό δρόμο προς την απόλυτη ελευθερία, την αυτονομία, την αυτογνωσία, το “εύ ζειν” , το ξεπέρασμα των ιδεολογικών φανατισμών , της συμβατικότητας, της διαίρεσης του κόσμου και των συγκρούσεων. Αυτό θα ήτο και χρήσιμο και ζητούμενο σήμερον. Κι’ αυτό ενυπάρχει συσσωρευμένο στο αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα και στο Ολυμπιακό Ιδεώδες. Αυτό έγινε πασιφανές με το ταξίδι της Φλόγας ανά τον κόσμο, που ένωσε τους λαούς, ανεξαρτήτως οποιονδήποτε διαφορών . Το πρώτο δίλημμα που πρέπει να βάλουμε εμείς οι Έλληνες στους εαυτούς μας είναι αυτό που έθεσε και ο μεγάλος φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης στην ομιλία του στην Τήνο το 1994 : “ Η με τον “Επιτάφιο” του Περικλέους( θα είμαστε) ή με την θεοκρατία του Βυζαντίου” Μέση λύση δεν υπάρχει, κι’ αν υπάρχει είναι νόθος. Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι γνήσια τέκνα της Δημοκρατίας. Τώρα όμως που η δημοκρατία μας νοσεί και οι Ολυμπιακοί αγώνες έχουν πέσει κι’ αυτοί σε παρακμή.

Αρχές του Ολυμπιακού Πνεύματος

1. Τέλειος Ανθρωπος. Πρόκειται για το άτομο με εναρμονισμένη την σωματική, την πνευματική και την ψυχική δύναμη και υγεία.

2. Ευγενής Αμιλλα. Αυτή αποβλέπει στην ανάπτυξη του συναγωνιστικού-και όχι το ανταγωνιστικού- πνεύματος , όπως συμβαίνει συχνά σήμερον. Η βάση της ευγενούς αμίλλης είναι η συνεργασία για να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα.
3.
4. Συμμετοχή και Αγών Αυτή αποβλέπει στην καθολική άθληση των νέων και στην προσπάθεια , και όχι στην νίκη.

5. Συναδέλφωση και Συνεργασία των Λαών Οι αγώνες αποβλέπουν στην ισότιμη συμμετοχή των αθλητών απο όλες τις χώρες του κόσμου, αδιακρίτως φυλής, χρώματος , θρησκείας , κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής προελεύσεως. Με αυτόν τον τρόπο οι αρχαίοι πρόγονοι μας με την ευκαιρία των διαφόρων αγώνων(Ισθμια, Πύθια, Νέμεα ,Ολύμπια) συναντώντο τακτικότατα ακόμη και με τους εχθρούς τους για να λύσουν ειρηνικά τις πολιτικές και οικονομικές τους διαφορές . [ Στην Αθήνα αποκλείσαμε τον δικτάτορα Φιντέλ Κάστρο από τους Αγώνες διότι έτσι αρέσει στους Αμερικανούς, αλλά προσκαλέσαμε τον σφαγέα του Παλαιστινιακού λαού Αριέλ Σαρόν, αλλα και τον σφαγέα της Κύπρου Χ. Κίσσιγκερ. Επίσης προσκαλέσαμε τον Τζόρτζ Μπους ο οποίος δεν σεβασθήκε το θεσμό της Εκεχειρίας και συνεχίζει αυτές τις ημέρες τη Γενοκτονία και το αιματοκύλισμα του λαού του Ιράκ]

5. Πάνδημος (Ερασιτεχνικός) Αθλητισμός Αυτός απέβλεπε στην καθολική , όπως είπαμε άθληση όλων των νέων και προς τον σκοπόν αυτόν είχαν παντού παλαίστρες , γυμναστήρια και στίβους για την εύκολη πρόσβαση των αθλουμένων νέων. Ο Αθλητισμός των Ελλήνων ήτο ερασιτεχνικός και όχι επαγγελματικός, όπως συνηθίζεται σήμερον.

6. Ηθική Διαπαιδαγώγηση των Νέων Τα ίδια τα Ολυμπιακά Ιδεώδη αναβιβάζουν το αγωνιστικό φρόνημα και τις ηθικές αξίες και κάνουν τους νέους ενάρετους.

7. Κοινωνικοποίηση των Νέων Μέσα στους αγωνιστικούς χώρους εγένετο η κοινωνικοποίηση των νέων και απαλλαγή τους απο τον εγωισμό, την μονωτική τάση, την μελαγχολία και άλλες ψυχοσωματικές διαταραχές της εφηβικής ηλικίας, έτσι ώστε να μεταπέσουν ομαλώς απο την κρίσιμη εφηβική ηλικία στην τοιαύτην του ανδρός.

8. Συμβολή στην Προάσπιση της Ελευθερίας Ο νέος μέσω του αθλητισμού εσκληραγωγείτο στο σώμα και στην ψυχή, έτσι ώστε να προετοιμασθεί για την στράτευση του και την προστασία της πατρίδος του όταν θα εγένετο άνδρας. “Το Ελεύθερον το Εύψυχον” φανερώνει ότι η Ελευθερία απαιτεί θυσίες απο τους πολίτες, οι οποίες θυσίες πρέπει να περιλαμβάνουν και τις σωματικές δοκιμασίες του πολίτου-όταν γίνεται οπλίτης- αλλά και την καρτερικότητα των νέων στην πείνα, την δίψα, την κόπωση και την εν γένει αυτοσυγκέντρωση τους σε κάποιον ανώτερο σκοπό. Η ένταξη στρατιωτικών αγωνισμάτων- χωρίς να αποβλέπει στην στρατικοποίηση των νέων- απέβλεπε στην εξάσκηση τούτων , ώστε να καταστούν εν καιρώ πολέμου άριστοι οπλίτες.

9. Αυτοπειθαρχία και Συνέπεια. Ο αθλητισμός θέλει ενσυνείδητη πειθαρχία και συνέπεια και πολύ περισσότερες θυσίες ο πρωταθλητισμός. Απαιτεί να ζεις μια ζωή με εγκράτεια και μέτρο, να κάνεις σωστή διατροφή και να ασκείσαι καθημερινώς.

10. Αξιοκρατία. Ο αθλητής είναι αυτός και ο εαυτός του στο στίβο και δεν αναμένει από κανέναν βοήθεια , ούτε αποβλέπει στην εξαπάτηση των ελλανοδικών και των συναθλητών του. Τούτο όμως απαιτεί αξιοκρατία- η οποία επιτυγχάνεται δια της σκληρής εργασίας-και δημιουργία ακέραιων χαρακτήρων και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.

11. Η Πολιτική έξω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες Ο θεσμός της Εκεχειρίας σημαίνει ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες μπορούν και πρέπει να συναντώνται ακόμη και οι εχθροί, αρκεί να σέβονται την Εκεχειρία. Τούτο θα συμβάλει στην εξομάλυνση των κρίσεων και στο σταμάτημα των εχθροπραξιών.

12. Συνένωση του Απανταχού Ελληνισμού
Οι Ολυμπιακοί αγώνες μολονότι σφυρηλάτησαν την εθνική συνείδηση του Ελληνικού Κόσμου, δεν προώθησαν την πολιτική συνένωση του Ελληνισμού . Επομένως είναι ανάγκη να τεθεί επί τάπητος από τους νεωτέρους το θέμα της πολιτικής συνενώσεως του απανταχού Ελληνισμού μέσα από την αναβίωση εσωτερικών Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία ή σε άλλο Ιερό (Ισθμια, Πύθια, Νέμεα κ.α) με συμμετοχή αρχικά του απανταχού Ελληνισμού και βραδύτερον των κρατών ή οργανώσεων που μετέχουν της Ελληνικής Παιδείας.

Το Όραμα της Ελλάδος

Όραμα του γράφοντος είναι η Ελλάς κάποτε να βρει τη θέση που τις αξίζει σαν Ιερός και περικαλλής τόπος προσκυνήματος των πολιτισμένων ανθρώπων, όπου θα έρχονται για
-να διδαχθούν στα ανοιχτά πανεπιστήμια Φιλοσοφία, Ειρηνική Συνύπαρξη, Ανθρωπισμό και Τέχνη,
-να ζήσουν τον θρύλο της πανάρχαιας Ιστορίας και Προϊστορίας της,
-να απολαύσουν τις ομορφιές και τον τρόπο ζωής της στις πόλεις , στις θάλασσες και στα βουνά της,
-να γιατρεφθούν από σωματικές και ψυχικές ασθένειες,
-να φορτίσουν και ξεφορτίσουν τους πνευματικούς τους συσσωρευτές στα επιστημονικά συνέδρια,
-να απολαύσουν το καθαρό οικολογικό της περιβάλλον και τις βιολογικές και νόστιμες τροφές της ,
-να παρακολουθήσουν τους Ολυμπιακούς και Πυθικούς Αγώνες και άλλους θεσμούς και γιορτές .
-να ζήσουν το ωραιότερο όνειρο της ζωής τους.
Όταν ο Πολιτισμός μας γίνει το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν και η χώρα μας γίνει το πολιτιστικό επίκεντρο του κόσμου δεν θα χρειάζεται και πολύ στρατό, διότι θα την φυλάνε όλοι οι άνθρωποι στην διεθνή κοινότητα. Τέτοια πρέπει και μπορεί να γίνει κάποτε η Ελλάς!! [Από το υπό έκδοσιν βιβλίο «ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ,του Κ.Χ.Κωνσταντινίδη»]

http://www.e-e-e.gr/_amfiktyon/
http://www.achilleous.com
ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ Η ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ

ΜΑΡΙΑ ΝΤΑΛΙΑΝΗ

Το Σίδνεϊ διοργάνωσε (σύμφωνα με τον Σάμαρανκ, αλλά και πολλούς άλλους) τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ιστορίας, ωστόσο τα επτά χρόνια που προηγήθηκαν πολλά θέματα δεν πήγαν όπως είχαν αρχικά σχεδιαστεί και ανάλογες ήταν και οι αλλαγές προσώπων σε θέσεις-κλειδιά.

Όμως η «τέλεια διοργάνωση του Σίδνεϊ» πίσω της κρύβει «δράματα» και παρασκήνια αντίστοιχα με τα βάσανα της Αθήνας: τρεις φορές άλλαξε ο πρόεδρος της SΟCΟG, της Οργανωτικής Επιτροπής των Αυστραλών, τέσσερις ο διευθύνων σύμβουλος, και δεκαέξι αλλαγές έγιναν στην εσωτερική οργάνωση του φορέα! Μία πραγματικότητα που σε πολλά θυμίζει... Αθήνα

Οι πιο επιτυχημένοι Αγώνες όλων των εποχών, τελείωσαν. Τώρα λοιπόν το Σίδνεϊ μπορεί να χαλαρώσει! Όλα ήταν υπέροχα, οι δημοσιογράφοι όλου του κόσμου έμειναν ευχαριστημένοι, οι χορηγοί επίσης, όπως και οι επισκέπτες. Ώσπου ήρθε η ορθή-κοφτή δήλωση του Μάικλ Νάιτ να δείξει πως κάτω από την καταπληκτική πραγματικότητα του Σίδνεϊ υπάρχουν πράγματα που δεν συνάδουν με την άρτια εικόνα που παρουσίασαν για 17 ημέρες οι Αυστραλοί. «Αν πάρει αυτός χρυσό μετάλλιο δεν θα πάρω το δικό μου», είπε ο κ. Ναιτ όταν έμαθε την πρόθεση της ΔΟΕ να βραβεύσει επίσης με χρυσό μετάλλιο τον Σάντι Χόλγουεϊ, διευθύνοντα σύμβουλο της Οργανωτικής Επιτροπής του Σίδνεϊ!

Ας δούμε την πορεία του Σίδνεϊ από την ημέρα που ανέλαβε τη διοργάνωση των Αγώνων, μέχρι την έναρξή τους, βήμα προς βήμα.

Σεπτέμβριος: Ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ ανακοινώνει ότι το Σίδνεϊ κερδίζει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000.

Νοέμβριος: Το Κοινουβούλιο της Νέας Νότιας Ουαλίας ψηφίζει για τη σύσταση της Οργανωτικής Επιτροπής του Σίδνεϊ. Γεννιέται η SΟCΟG.

Τον ίδιο μήνα ο πρόεδρος της Νέας Νότιας Ουαλίας διορίζει τον Γκάρι Πάμπερτον ως προεδρο της SΟCΟG. Συνεδριάζει το Διοικητικό Συμβούλιο της Οργανωτικής Επιτροπής. Μεταξύ των 14 μελών του υπάρχουν εκπρόσωποι της ΔΟΕ, της Αυστραλιανής Ολυμπιακής Επιτροπής, του Δήμου του Σίδνεϊ, όπως επίσης και παράγοντες από τον χώρο του αθλητισμού και των επιχειρήσεων.

Ιανουάριος: Δεκαοκτώ στελέχη που δούλεψαν για την Επιτροπή Διεκδίκησης αναλαμβάνουν επιτελικούς ρόλους στην Οργανωτική Επιτροπή.

Ιούλιος: Το Διοικητικό Συμβούλιο διορίζει τον Γκάρι Πέμπερτον στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου της Οργανωτικής.

Σεπτέμβριος: Η ΔΟΕ προσθέτει δύο καινούργια αθλήματα στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Το Τρίαθλον και το Τάε κβο ντο. Και τα δύο χάρισαν χρυσές στιγμές στην Ελλάδα!

Τον ίδιο μήνα διορίζεται ο Ρικ Μπερτς στη θέση του διευθυντή Εκδηλώσεων αρμόδιου για τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Δεκέμβριος: Ο Μαλ Χάμερλινγκ διορίζεται διευθυντής Μάρκετινγκ και αντιπρόεδρος στη SΟCΟG.

Αύγουστος: Το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ΝΒC «κλείνει» συμφωνία για την αποκλειστική αναμετάδοση των Αγώνων, ύψους 715 εκατομμυρίων δολαρίων. Τον ίδιο μήνα σημειώνεται η πρώτη μεγάλη αλλαγή στην Οργανωτική Επιτροπή. Ο πρόεδρος Γκάρι Πάμπερτον παραιτείται από τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου. Αντικαταστάτης του διορίζεται ο Μολ Χάμερλιγκ! (ο διευθυντής Μάρκετινγκ). Μέσα σ' ένα μήνα ο κ. Χάμερλινγκ είναι το νέο ισχυρό πρόσωπο της Οργανωτικής Επιτροπής.

Νοέμβριος: Η ΙΒΜ (μετά το φιάσκο της Ατλάντα επέδειξε εκπληκτικές δυνατότητες στην ταχύτητα και ακρίβεια μετάδοσης των αποτελεσμάτων των Αγώνων!) και η ΤΕLSΤRΑ (συγκρατήστε το όνομα, είναι η εταιρεία που αναλαμβάνει τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό της δικής μας ΕΛ.ΑΣ. και εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων) αναλαμβάνουν πληρώνοντας περισσότερα από 100 εκατ. δολάρια ¬ Χορηγοί της Χιλιετίας των Αγώνων. Είναι οι δύο πρώτες υπογραφές.

Οι Αυστραλοί πέντε χρόνια πριν από τους Αγώνες επιλέγουν τον φορέα που θα κατασκευάσει το Ολυμπιακό Στάδιο. Είναι η υπό κρατικό έλεγχο εταιρεία

Αustralia Stadium 2000. Η κίνηση αυτή δίνει ώθηση στο εγχείρημα. Η ΔΟΕ εκχωρεί τα δικαιώματα της μετάδοσης των Αγώνων για την Ευρώπη στο ΕΒU (Εuropean Βroadcasting Union, δηλαδή την Ένωση των Κρατικών Καναλιών π.χ. ΕΡΤ), η οποία κατέβαλε 350 εκατομμύρια δολάρια για να μπορούν οι κάτοικοι της Ευρώπης να απολαμβάνουν... δωρεάν, μέσω των κρατικών καναλιών τους Αγώνες.

Μάρτιος: Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια; ύστερα από όλα αυτά ήρθε ο καιρός να παραιτηθεί ο κ. Γκάρι Πάμπερτον! Ναι, ναι ο πρόεδρος της SΟCΟG. Η κυβέρνηση της Νέας Νότιας Ουαλίας διορίζει στη θέση του τον κ. Τζον Ίλιφ. Ένα μήνα μετά υπογράφει και η Κόκα-Κόλα ως Χορηγός της Χιλιετίας.

Αυγουστος: Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Ατλάντα, η χαμένη «χρυσή» Ολυμπιάδα, έναν αιώνα μετά που τόσο ήθελε η Αθήνα, ξεκινούν. Η Οργανωτική Επιτροπή του Σίνδεϊ για τους Ολυμπιακούς και τους Παραολυμπιακούς μετακομίζουν στην Ατλάντα! Ακριβώς όπως η Οργανωτική Επιτροπή του «Αθήνα 2004» στο Σίδνεϊ. Σε τι κτίριο; Με ποια παρουσία; Μάλλον χαμηλών τόνων.

Σεπτέμβριος: Ο κ. Τζον Ίλιφ ανακοινώνει την παραίτησή του! Ένα μήνα αφού το Σίδνεϊ πήρε τη σημαία από την Ατλάντα, οι Αυστραλοί διορίζουν ως πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής τους τον γνωστό πλέον κ. Μάικλ Νάιτ!

Ο κ. Νάιτ είναι υπουργός Ολυμπιακών Αγώνων, μέλος του Κοινοβουλίου της Νέας Νότιας Ουαλίας. Ένας αιρετός τοποθετείται επικεφαλής της Οργανωτικής Επιτροπής. Τον ίδιο μήνα η Συντονιστική Επιτροπή για την πορεία του Σίδνεϊ με πρόεδρο τον δρα Ζακ Ρογκ (ναι, ναι, αυτός που κι εμείς περιμένουμε στην Αθήνα στις 23 Νοεμβρίου για την τρίτη επίσκεψη!) πηγαίνει στο Σίδνεϊ. Είναι για τον τακτικό εξαμηνιαίο έλεγχο της Συντονιστικής Επιτροπής της ΔΟΕ και ο κ. Ρογκ, ένας χειρουργός ορθοπεδικός, με αγάπη για τον αθλητισμό και την πολιτική, που σε λίγους μήνες θα διεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία της ΔΟΕ, είναι πάλι εκεί. Άλλωστε, έχει την ευθύνη για την προετοιμασία του Σίδνεϊ, της Αθήνας και του Σολτ Λέικ!

Μήπως είναι «καρμπόν» η ιστορία;

Τον ίδιο μήνα γίνεται επίσης κάτι πολύ σημαντικό. Η μπουλντόζα μπαίνει στο οικόπεδο όπου ανεγείρεται σε λίγο το Ολυμπιακό Στάδιο του Σίδνεϊ, αυτό που όλοι εξύμνησαν κατά τη διάρκεια των Αγώνων.

Το σημαντικότερο όμως όλων είναι ΑΛΛΟ: ο Μανόλο Ρομέρο αναλαμβάνει διεθύνων σύμβουλος της εταιρείας που θα καλύψει ραδιοτηλεοπτικά τους Αγώνες. Λαμβάνεται δηλαδή η απόφαση για το ποιος θα αναλάβει την παραγωγή, και σ' αυτό το σημείο βρίσκεται τώρα η Αθήνα.

Νοέμβριος: Ανακοινώνεται ο Προπονητικός Οδηγός. Σ' αυτό τους περάσαμε, η Αθήνα τον παρουσίασε κατά τη διάρκεια των Αγώνων στο Σίδνεϊ. Η ΔΟΕ αποφασίζει να είναι 28 τα ολυμπιακά αθλήματα και να μην αγωνιστούν περισσότεροι από 10.200 αθλητές.

Δεκέμβριος: Ανακοινώνεται η επιλογή της εταιρείας που θα κατασκευάσει το Ολυμπιακό Χωριό. Είναι η Μirvac Village Ιndustry Consortioum. Η τοποθεσία είναι το Ολυμπιακό Πάρκο, κοντά δηλαδή στο Ολυμπιακό Στάδιο. Κάτι που θα γλιτώσει τους Αυστραλούς από τον μεγάλο πονοκέφαλο των Αγώνων, που είναι η έγκαιρη μεταφορά αθλητών στα γήπεδα. Σ' αυτό το όμορφο, ζεστό αλλά σχεδόν «προκάτ» Χωριό φιλοξενούνται 15.300 αθλητές κατά τη διάρκεια των Αγώνων και περίπου 7.000 αθλητές στους Παραολυμπιακούς.

Θυμάται κανείς την Ιαπωνία; Τη Νεα Ζηλανδία; Τη Νότια Αμερική; Βεβαίως! Η ΔΟΕ! Και δίνει τα τηλεοπτικά δικαιώματα αντιστοίχως για 135 εκατ. δολάρια στην ιαπωνική τηλεόραση, για «άγνωστο ποσό» ¬ κύριοι, πού είναι η διαφάνεια; ¬ στο κανάλι ΤVΝΖ και στη Νότια Αμερική για 11 εκατ. δολάρια (σχεδόν τζάμπα!).

Μήπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονται για την τηλεόραση;

Ιανουάριος: Η SΟCΟG ανακοινώνει το χορηγικό της πρόγραμμα, στο οποίο μετέχουν 17 κορυφαίες εταιρείες. Ο τζίρος είναι περισσότερα από μισό δισ. αυστραλιανά δολάρια ¬ ΑΛΛΑΖΕΙ το κλίμα. Ξαφνικά η διοργάνωση αρχίζει να ακτινοβολεί και όλοι τρέχουν. Και κάτι πραγματικά ευχάριστο: γεννιέται ο Σιντ, η Μίλι και ο Όλι. Οι τρεις μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων.

Μάρτιος: Το Διοικητικό Συμβούλιο της Οργανωτικής ανακοινώνει την αντικατάσταση του Μολ Χάμερλιγκ από τον κ. Σάντι Χόλγουεϊ στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου. Μ' αυτόν θα πορευτεί σχεδόν έως το τέλος η Οργανωτική.

Απρίλιος: Ένα μήνα μετά, να και η Συντονιστική Επιτροπή, πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα του Ζακ Ρογκ, για να ελέγξει την προετοιμασία.

Μάϊος: Η Οργανωτική ανακοινώνει τον προϋπολογισμό των Αγώνων! Ιδιαίτερα ενδιαφέρον για όσους γκρινιάζουν από τώρα περί φουσκώματος του λογαριασμού. Μα, αφού έτσι γίνεται πάντα. Οι Αυστραλοί υπολόγιζαν κατά τη διεκδίκηση να τους στοιχίσει περίπου 24,4 εκατομμύρια δολάρια (της χώρας τους). Αυτό έγινε στην πορεία 42,7 εκατ. Και τελικά 2,28 δισ. δολάρια. Έπεσαν δηλαδή έξω κατά 19,3 εκατομμύρια δολάρια. Για να ξέρουμε τι μας περιμένει.

Σεπτέμβριος: Ξεκινάει το Πολιτιστικό Φεστιβάλ.

Οκτώβριος: Ο δρ Ρογκ χτυπάει ξανά. Για 5η φορά. Πλέον είναι όλοι μια παρέα!

Νοέμβριος: Μα, είναι τώρα αυτός μήνας για μετακομίσεις; Κι όμως. Τώρα μετακομίζει το στρατηγείο της η Οργανωτική Επιτροπή. Που μεγάλωσε και δεν χωράει στο παλιό. Νέα διεύθυνση στη Jones Street, Sydney. Και για να μη χάνονται, εκεί μετακομίζει και η Οργανωτική Επιτροπή της Παραολυμπιάδας αλλά και η Sydney Βroadcasting Οrganisasion (SΟΒΟ).

Φεβρουάριος: Έτοιμοι για σκι; Βεβαίως. Μπορεί οι Χειμερινοί να μην έχουν άμεση σχέση με τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, η διοργάνωση όμως είναι διοργάνωση. Ξανά οι δύο Οργανωτικές Επιτροπές ταξιδεύουν ως παρατηρητές για να αποκομίσουν εμπειρία. Στο Ναγκάνο αυτήν τη φορά. Όπως Σολτ Λέικ Σίτι ¬ καλή ώρα ¬ για την «Αθήνα 2004»;

Απρίλιος: Μα, κ. Ρογκ ξανά εδώ; Αυτά έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Οκτώβριος: Οι εθελοντές είναι εδώ. Είναι 50.000, τους βρήκαν ύστερα από εκστρατεία διαρκείας και τώρα, δύο χρόνια πριν από τους Αγώνες, ξεκινάει η εκπαίδευσή τους. Θα έχουν ένα τέλειο χαμόγελο και όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου (ακόμα και οι απαιτητικοί, γκρινιάρηδες, καχύποπτοι, και πειραχτήρια Έλληνες) θα γράψουν για την άμεμπτη εμφάνισή τους τις ημέρες των Αγώνων. Α! μην το ξεχάσω. Ήρθε και ο Ρογκ. Για 7η φορά.

Απρίλιος:... πώς παιρνά έτσι ο καιρός. Ευτυχώς ήρθε ξανά ο κ. Ρογκ, ακριβής σαν ελβετικό ρολόι και ξέρουμε ότι πέρασαν άλλοι έξι μήνες.

Μάιος: Παραιτείται ένα μέλος του Δ.Σ. της Οργανωτικής. Ο κ. Φιλ Κολ.

Σεπτέμβριος: Ακριβώς ένα χρόνο πριν από το μεγάλο πάρτι. 11 ολυμπιακά τεστ έβεντς λαμβάνουν χώρα στα γήπεδα που μοιάζουν με γιαπιά, όμως είναι λειτουργικά. Είναι «Σούπερ Σεπτέμβριος», ακριβώς ένα χρόνο πριν από την έναρξη των Αγώνων.

43.000 Αυστραλοί δηλώνουν εθελοντές λαμπαδηδρόμοι (για να δείτε τι ανταγωνισμό είχαν η Γιάννα Αγγελοπούλου και ο Σταύρος Λαμπρινίδης, διευθυντής του Διεθνούς Κέντρου Εκεχειρίας που έτρεξαν με τη Φλόγα). Επίσης έρχεται για 9η και προγραμματισμένη φορά ο κ. Ρογκ ξανά στην Αθήνα.

Δεκέμβριος: Υπογράφει η Νike.

Φεβρουάριος: Ανακοινώνεται ο αναθεωρημένος προϋπολογισμός των Αγώνων. Οι Αυστραλοί μαθαίνουν τι πληρώνουν.

Καλώς ήλθατε, κύριε Ρογκ. Είναι η δέκατη φορά. Τώρα όμως η Συντονιστική κλείνει ραντεβού με την Εκτελεστική Επιτροπή στο Σίδνεϊ.

Σκάνδαλο; Ναι. Με τα εισιτήρια των Αγώνων. Εισιτήρια που προορίζονται για τους μαθητές αντί να πάνε στα σχολεία καταλήγουν στην αγορά...

Ιούνιος: Έρχονται τα πάνω-κάτω στην Οργάνωση δύο μήνες πριν από τους Αγώνες. Ο ΟCΑ, η κυβερνητική επιτροπή που μαζί με τη SΟCΟG προετοιμάζει τους Αγώνες, παίρνει τη σκυτάλη. Για την ακρίβεια, συγχωνεύεται SΟCΟG και ΟCΑ και ο Ντέιβιντ Ρίτσμοντ γίνεται διευθυντής της νεοσύστατης «Σίδνεϊ 2000».

ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΝΟΘΕΙΑ

Νέος Mεταβολισμός Αντιντόπινγκ
Eνας νέος τρόπος για την ανίχνευση των ουσιών προιωνίζεται στο εγγύς μέλλον.
Ο Γάλλος ερευνητής Mισέλ Pιέ, σε ημερίδα για την πρόληψη και αντιμετώπιση του ντόπινγκ παρουσίασε πρωτοποριακή μέθοδο για τον εντοπισμό των ατόμων, που έχουν κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών για να βελτιώσουν τις αθλητικές τουςεπιδόσεις . Η μέθοδος αυτή ονομάζεται «βιολογική υπογραφή» και βασίζεται στην καταγραφή των αλλαγών που έχουν σημειωθεί στον μεταβολισμό του αθλητή.
Παρά τις προόδους που έχουν σημειωθεί (δημιουργία αξιόπιστου τεστ εντοπισμού μετάγγισης αίματος), το ντόπινγκ εξακολουθεί να προπορεύεται του αντιντόπινγκ. Oι ιδιότητες ορισμένων μορίων δεν έχουν ακόμα ανακαλυφτεί ή η χρήση τους είναι άγνωστη. Aξίζει να σημειωθεί ότι η χρήση της διάσημης, πλέον, τετραϋδρογεστρινόνης έγινε γνωστή χάρις στην πρωτοβουλία Aμερικανού προπονητή στίβου, που απέστειλε δείγμα της THG στις αρμόδιες υπηρεσίες. Oυσίες όπως η EPO, η αυξητική ή η τεστοστερόνη έχουν μικρή διάρκεια ζωής και μεγάλη επίδραση. Mεταβολίζονται γρήγορα στον οργανισμό και είναι δύσκολο να εντοπιστούν. Στο μεταξύ, το γενετικό ντόπινγκ απειλεί να καταστήσει αναξιόπιστα τα υπάρχοντα τεστ, ενώ η ειδική νομοθεσία που επιτρέπει στους αθλητές να λαμβάνουν απαγορευμένες ουσίες για θεραπευτικούς λόγους (κορτικοειδή κ.λπ.) δυσχεραίνει περισσότερο το έργο των ελεγκτικών υπηρεσιών. H μέθοδος του Mισέλ Pιέ δεν βασίζεται στην αναγνώριση ή τον εντοπισμό της ουσίας αλλά στις επιπτώσεις της χρήσης.
H προσέγγιση βασίζεται σε τεχνική, που αφορά την καταγραφή των αλλαγών στον μεταβολισμό, οι οποίες προκαλούνται από τη χρήση συγκεκριμένης ουσίας, αυτό που ονομάζεται «βιολογική υπογραφή του ντόπινγκ» και πιστοποιήθηκε κατά τη διάρκεια ιατρικών ερευνών σε βοοειδή.
Στην περίπτωση χρήσης τροποποιημένων στεροειδών, όπως THG, δεν θα χρειάζεται να γνωρίζουν τη δομή του μορίου για τον εντοπισμό της ουσίας. Θα καταγράφονται μόνο οι παρενέργειες στον μεταβολισμό, οι οποίες έτσι και αλλιώς καταγράφονται στις τακτικές ιατρικές εξετάσεις των αθλητών. H μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται, εν μέρει, σήμερα για τον εντοπισμό της ερυθροποιητίνης (EPO), καθώς οι αθλητές που ο αιματοκρίτης τους εμφανίζει σημαντικές μεταβολές ελέγχονται για την ουσία.
O δρ Pιέ εκτιμά πως η ανάπτυξη αποτελεσματικών τεστ θα απαιτήσει τουλάχιστον τρία χρόνια. Στο μεταξύ, ομάδα εργασίας του γαλλικού συμβουλίου πρόληψης και αντιμετώπισης του ντόπινγκ συλλέγει ήδη «βιολογικές υπογραφές» από τα θετικά τεστ αντιντόπινγκ. H πρωτοβουλία και οι έρευνες των Γάλλων καλύπτονται από άκρα μυστικότητα. Η ευερσιτεχνία θα δώσει τεράστια κέρδη στην Γαλλική Βιοτεχνολογία

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΩΝΑΣΗΣ
Ο ΕΙΡΗΝΙΚΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ

Είναι ιστορική του Έλληνα η μοίρα
Να αναγεννάται από την τέφρα
σαν του φοίνικα τα φύλλα!
Σαν πολιτιστικός Ήλιος
χαρίζει Φως και Ελευθερία
κι πάντα αναλισκόμενος και πάντα αναγεννόμενος
δίνει στην οικουμένη αφιλοκερδώς
πνεύμα, πνοή, γράμματα, τέχνες, οράματα κι’αξία
βάζε ι ακόμη και στο χάος τάξη,
και στην βαρβαρότητα δίνει πολιτισμό ,
φωτίζοντας του αρχέγονου ζόφου τον σκοταδισμό

Άλλος ανώνυμος κι’ άλλος επώνυμος
μεγαλουργούν στα ξένα,
Όλοι Ωνάσηδες δεν γίνονται
γιατί αυτός είναι Ένας,
του Γένους ο Μέγας,, ο εκλεκτός
του 20ού αιώνος ο ξακουστός,
σύγχρονος Αρματολός και Κλέφτης,
στον κόσμο της πλουτοκρατίας
ο πιο τρανός επιχειρηματίας

Πολυμήχανος, αυτοδημιούργητος, απλός
γνήσιος Ελληναράς, Σμυρνιός
καμάρι του Έθνους ο Αριστοτέλης
εξακοντίσθηκε σαν φωτεινό βέλος στην Οικουμένη.
Κροίσος πολυτάλαντος, και ευεργέτης μέγας
πρόσφερε στην πατρίδα πλούτη και δόξα
«Ωνάσειο» και «Ολυμπιακή»
μα πάνω απ’ όλα ελπίδα, θάρρος και περηφάνεια εθνική .
κρατώντας την παράδοση των χορηγών
και των ένδοξων του Γένους ευεργετών
Ζάππα, Τοσίτσα, Αβέρωφ και άλλων πολλών

Εχθροί και φίλοι
Θαυμάσετε τον ! Μισήσετε τον ! Υμνήσετε τον! Λασπώσετε τον!
Ολέστε τον!
Και τι μ’ αυτό ;
Αυτός ανέβηκε στην πιο ψηλή κορφή στον Όλυμπο
Κι’ έγινε παγκόσμιος θρύλος
διάβηκε τον χωρο-χρόνο, στην αιωνιότητα ψηλά στον Ουρανό!

Ο Αριστοτέλης έκανε το ακατόρθωτο !!
Τα όρια της Ελλάδος στα πέρατα του κόσμου να ξαπλώσει
και τον κόσμο μέσα στους πέντε κύκλους να ενώσει .
Έφερε την πατρίδα στο προσκήνιο,
εκεί που οι ημέτεροι ψοφοδεείς ηγέτες
και άσπονδοι σύμμαχοι, εχθροί και «φίλοι»
την θέλουν στη διεθνή χλεύη, στον ακρωτηριασμό
και στο παρασκήνιο

Μεγαλειώδης και θρυλικός
του είχε χαρίσει ο Δίας τη λάμψη και τον κεραυνό
Ζούσε πλούσια, σαν παγκόσμιος ηγεμών ,
αλλά και στο ταπεινό το ταβερνάκι
έπινε πότε-πότε το ουζάκι .
διότι είχε μέσα του Αίμα Έλληνικό
και ήξερε πολύ καλά
πως δεν μετράει μόνον ο παράς.
Είναι και της ψυχής το πύρωμα,
κι’ η ανθρώπινη καρδιά
και συχνά έρριχνε και καμιά ζεμπεκιά.

Είχε στα γονίδια του
το εμπορικό δαιμόνιο του Ερμή,
του Αχιλλέα την ανδρεία και ορμή,
του Οδυσσέα το πολυμήχανο
τη ναυτοσύνη των Αργοναυτών
του Έλληνα το φιλότιμο ,
παγκόσμιος πλανήτης, δημοχαριστής,
ήταν τολμηρότατος θαλασσοπόρος πορθητής
Και με αναμμένο τον Ολυμπιακό Δαυλό
τα πανιά πλησίστια στη θρυλική «Χριστίνα» ,
με τ’ ανοιχτά φτερά της Ολυμπιακής,
με ονόματα προγόνων στα πλοία και στα αεροπλάνα του
μετέφερε το μεγαλείο της Φυλής
σε ουρανούς και θάλασσες όλης της Γης .

Και όλα πήγαιναν ωραία και καλά
στον οίκο του Αριστοτέλη του Ελληναρά
Όχι όμως και στους «γνωστούς» στρεβλόψυχους εχθρούς του
που τον βλέπανε με το ασπράδι του ματιού τους
ως που μεθόδευσαν το μέγιστο κακό ,
με τον αφανισμό του σπιτικού του

Η αδυναμία του ήταν μια λέξη μαγική
ένδοξη και μεγάλη να κάνει την «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ» !!
Γιατί αυτός είχε γονίδια του Ικάρου
ειχε αφομοιώσει τον Κλασσικό και Προϊστορικό Πολιτισμό
-«Μυθολογία»την τον λένε οι Φοινικιστές οι ψεύτες και αμαθείς
αλλά εσύ μην τους ακούς,
είναι η Αρχαιολογία η Ελληνική-
που χάρισε το Πνεύμα και το «ευ ζην»

Ολα τα πλεούμενα του Τέλη
αρμένιζαν υπερήφανα με σημαία ‘Ολυμπιακή’,
την Ελλάδα είχε κάνει των πέντε ηπείρων ,
των αιθέρων και των ωκεανών
Κι’ όλος ο κόσμος διέκρινε στον ουρανό
το άστρο του Έλληνα Κροίσου,
το λαμπρό

Έκανε όμως και λάθη τραγικά.
Γέννησε μόνον δυό παιδιά
-Αλέξανδρο και Χριστίνα-
κι’ όχι μια ντουζίνα
ώστε αν πληρωμένοι εκτελεστές
-σωστά λυσσασμένα σκυλιά -
του σκοτώσουν τα μισά
να έχει άλλα τόσα εφεδρεία
για να συνεχίσουν την ελληνόπρεπη
οικογενειακή φατρία

Εκείνο το καιρό έσμιξαν δύο Μεγάλοι εν ταυτώ ,
-Αριστοτέλης και Μαρία- με ερωτικό δεσμό
Αυτή ανεπανάληπτη και μοναδική στον κόσμο αοιδός,
Εκείνος ένας Ολύμπιος θεός
και φώτισαν σαν Ήλιοι ως τον έβδομο ουρανό
Τι πρόκληση ; τι πάταγος ; τι κατακραυγή ;
Δυο Έλληνες έγιναν επίγειοι Θεοί ;
Προκάλεσε στους φαρισαίους μίσος χολερικό,
στους συνωμότες λύσσα και οργή
και στους «ανθρώπους της ερήμου» πανικό
και διεθνή σεισμό .

«Είχα προβλέψει τα λιγρά φαινόμενα»
λέει ο Άρης:
«Θηριομανείς φάνηκαν οι εχθροί μου
Να δραπετεύσω θα 'ταν υποχώρηση.
Να προσκυνήσω θάταν δουλοσύνη.
Δίχως καμία να εμφανίσω πρόκληση
όταν το καντήλι μου να σβήσουν δεν μπορούν
στα δυο παιδιά μου ορμούν και απαιτούν
θυσία να τα κάνουν στο Μολώχ,
εκτός κι’ αν αμαχητί παραδοθώ
Αλλά ΟΧΙ, αυτό δεν μπορεί να γίνει»

Σαν έφερα τη Ζακελίνα
στο νυφικό μας κρεβάτι στο Σκορπιό
και έβαλα το όνομα του βασιλιά «Ιμπν Σαούντ»
στο πλοίο μου, το πιό τρανό
Τα κόβαλα του διεθνούς εξουσιαστικής μαφίας
του Μαμμωνά οι αργυροφάντες χίμηξαν κατ’ επάνω μου
να μ’ αφανίσουν με μανία!!

Οι Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες της βίας
τα μαχαίρια τροχίζουν να με πλήξουν
εκεί που με πονεί πιό πολύ,
κι’ η δολοφονία του γιού μου,
στου Ελληνικού την πίστα δεν αργεί
Στον Αλέξανδρο πισώπλατα ορμούν
τον ιπτάμενο αετό στο φτερό χτυπούν
και τώρα τι απέμεινε; ένα κουφάρι

Μου έφαγαν οι μαφιόζοι τον μοναδικό μου γιό
δεν έχει πιά ζωή, Ωιμέ
το σπλάχνο μου είναι άδειο λιχνάρι.
«βγάλτε του τα σωληνάκια,
τελείωσε του Αλέξανδρου το λάδι»
επίπα στους γιατρούς με σπαραγμό ψυχής
εκείνο το μοιραίο βράδυ.

Αν ζούσε ο Αλέξανδρος
στον αλγεινότατο αιώνα, της παρακμής και της Τρομοκρατίας
θα γινόταν αγαθοδότης ευκλεής,
και θηριομάχος και αγριοφόντης,
σαν άλλος Ηρακλής !

Τώρα που έφυγες παιδί μου
ήταν καιρός να αναχωρήσω κι’ εγώ
από τον μάταιο τούτο κόσμο τον κακό
Ήρθε η στιγμή η δική μου
να ουρανοπλεύσω για το ταξίδι το στερνό
με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ
απέναντι στην Αχερουσία Λίμνη, στο Σκορπιό
μα δεν απέθανα, είμαι αθάνατος
,πάντα θα ζω

.

Όμως λυπάμαι για τη μοίρα σου ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ
Το καμάρι του Αλέξανδρου και το δικό σας
έπεσες στα χέρια αδυσώπητων εχθρών σας
και σου λοιώσαν με μοχθηρία τα φτερά
γιατί δεν σ’ ήθελαν να πετάς
στους παγκόσμιους αιθέρες εκεί ψηλά
και τα τρωικτικά της εξουσίας
σε κατηντησαν φτωχικό παρία
στα αζήτητα της Βαλκανικής τους φτωχογειτονιάς.

Έλληνες !!
Μελανός είν’ ο ορίζοντας στον παρόντα αιώνα,
Λαμπαδιάζουν οι Καιροί
Οι βάρβαροι σκορπούν Φόβο και Τρόμο στη Γη
Όμως θάρρος αδέλφια και πίστη στον Αγώνα
Η χώρα του Διός σύντομα θα ξαναγεννηθεί
Ο Κόσμος νομοτελειακά θα ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΘΕΙ
Μέτρο Ρυθμό και Αρμονία ζητά η νέα κοινωνία
Δημοκρατία, Φιλία και Συνεργασία θέλουν οι λαοί,
απ’ του Αιγαίου τα ζείδωρα νερά θα αναδυθεί και πάλι
η Σωτηρία.

Σήμανε η Μεγάλη Ώρα αδελφοί!
η Ολυμπιακή Ιδέα να λάμψει στην Αθήνα
να ξαναπετάξει στους Αιθέρες η Ολυμπιακή
Ένωση , Πρόοδο και Ειρήνη να φέρει σε πόλεις κι’ αγροί
και στον Κόσμο η Ολυμπιακή Φλόγα να ξεχυθεί
το Μεγάλο το Ωραίο και τ’ Αληθινό
ν’ ανθήσει ξανά πάνω στη Γη!

Έλληνες και Φιλέλληνες!!
κρατάτε τη σημαία ψηλά ,
οι καιροί αλλάζουν, «τα πάντα ρει»
σε λίγο οι βάρβαροι θα τρίβουν τα μάτια τους
το έδαφος φεύγει απο τα πόδια τους,
έρχεται η αλλαγή
κι’ η Αλήθεια θα λάμψει και πάλι στη Γη

Αμφικτύων


Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ
ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Η Ολυμπιακή Ιδέα
Η Ολυμπιακή ιδέα αποβλέπει στην συνολική καλλιέργεια της ανθρώπινης προσωπικότητος , με την επίτευξη της σύμμετρης ανάπτυξης της σωματικής αλκής, της ηθικής προαγωγής και της πολιτιστικής ακεραιότητος του ατόμου. Κατά του Ελληνες ο αληθινός προορισμός του ανθρώπου είναι η ολοκλήρωση του, η τελείωση, η ομοίωση προς τον θεό. Προυπόθεση μιάς τέτοιας τελείωσης είναι η αρμονική ανάπτυξη του σώματος , της ψυχής και του πνεύματος, το Απολλώνειον Κάλλος. Αυτό το τρίπτυχο ιδανικού προτύπου ανθρώπου μπορεί να καλλιεργηθεί μόνον μέσα σε ένα κλίμα που συνδυάζει το καλό και το αγαθό, το όσιο και το δίκαιο, το αληθές και το ελεύθερο, το μέτρον και την αρμονία, ιδιότητες που συναρτώνται από από την φιλοσοφική καλλιέργεια, αλλά και από την αγωνιστικότητα και τη ρώμη.
      Αυτή η ανακάλυψη ανήκει καθ’ ολοκληρίαν στους Ελληνες και παρά την προσπάθεια των ξένων να αναβιώσουν τους αγώνες δεν μπόρεσαν ακόμη να επιτύχουν την πραγματοποίηση της Ολυμπιακής ιδέας. Οι Ελληνες πρώτοι αντελήφθησαν ότι η   πνευματική καλλιέργεια δεν αντιμάχεται την άσκηση του σώματος, αλλά αντίθετα αλληλοσυμπληρώνονται. Η Γυμναστική κα το Αθλημα δένονται με την μουσική παιδεία και το χορό   και συμβάλουν στην ψυχοπνευματική   καλλιέργεια. του ατόμου.
[Περί των τεσσάρων Ηλικιών*
Κατά την Νεανική Ηλικία οι μεν νέοι γυμνάζονται, άλλοι μεν , να ιππεύσωσι, να μάχωνται, να τοξεύσωσι, να ακοντίζωσι, και άλλα τοιαύτα ηρωικά γυμνάσματα, διδασκόμενοι. Οι δε επιμελέστεροι αναγιγνώσκουσι , γράφουσι και αριθμούσι καθήμενοι περί την τράπεζαν, όπου είναι και εικόνα τινός των αθανάτων φιλοσόφων, του Σωκράτους, ή Πλάτωνος, ή άλλων τοιούτων. Αλλοι δε διδάσκονται και τέχνας και εργόχειρα…Αι δε παρθένοι κλώθουσι, ράπτουσιν, υφαίνουσιν. Αλλαι δε αναγινώσκουσι και γράφουσι, και άλλαι καλλωπίζονται σεμνώς. Αλλαι χορεύουσι ή άδουσι, και άλλαι προσφέρουσι θυσίαν εις τον Υμέναιον, ευχόμενοι έννομον και αίσιον γάμον. Ετσι διαπαιδαγωγούντο τα Ελληνόπουλα στην αρχαία εποχή]

Υπόβαθρο των Αγώνων η Ελληνική Θρησκεία

Η Ελληνική Θρησκεία των Ολυμπίων Θεών όχι μόνον δεν αντέκρουε τους γυμνικούς και μουσικούς αγώνες , αλλά υπήρξε το υπόβαθρο για την ανάπτυξη τους. Διότι οι Ολύμπιοι θεοί (έξη άνδρες και έξη γυναίκες) ήσαν ωραιότατοι στο κάλλος, στο πνεύμα και στην ψυχή και είχαν δύο φύσεις. Μια θεική και μια ανθρώπινη. Με την ανθρώπινη φύση τους έγιναν οι πρώτοι Ολυμπιονίκες Η ισότητα των αρρένων και θηλέων θεών , αντικατοπτρίζει την ισότητα των δύο φύλων. Ουσιαστικά όμως οι Ελληνες θεοί ήσαν οι φορείς των ιδεών του ενός και του αυτού όντος (Ιδεοκρατία) Επομένως για τους Ελληνες οι αγώνες έχουν ιερό χαρακτήρα, γι’ αυτό και τελούνται πάντα μέσα στους πιο ιερούς χώρους(Ολύμπια, Πύθια, Νέμεα , Ισθμια) Ετσι το αγωνιστικό πνεύμα που κυριαρχεί στην Ελληνική ιστορία , κατακτούσε το πνευματικό και θρησκευτικό του βάθος που το ύψωνε σε σφαίρες πολύ υψηλότερες από την απλή παιδιά.

Η Μετουσίωση της Επιθετικότητος

Οι Έλληνες δια της εξιδανικεύσεως των αγώνων ξεπέρασαν το ένστικτο της επιθετικότητος, ένστικτο που χρησιμοποιεί φυσιολογικά το άτομο για ν’ αμυνθεί . Ετσι εισήγαγον την έννοια της ευγενούς αθλητικής αμίλλης, η οποία μετατρέπει την επιθετικότητα σε ανώτερη πνευματική λειτουργία, όπως ακριβώς και η «Μήνις» του Αχιλλέως εναντίον του Αγαμέμνωνος στην Ιλιάδα, δεν εξελίχθηκε τελικά σε μάχη και συμφορά των συμμάχων, αλλά σε συνεργασία στο στρατόπεδο των Ελλήνων . Η ειρηνική μετουσίωση της επιθετικότητος είναι μια ακόμη τρανή απόδειξη της μακράς εξελικτικής πορείας των Ελλήνων προς τον πολιτισμό, που δεν έγινε ξαφνικά το 776 π. Χ ,αλλά σε μεγάλο βάθος χρόνου, προ 45.000 χρόνον Π. Ε
Φιλοσοφία του Αθλητισμού
Η Φιλοσοφία του Αθλητισμού είναι ένας νέος σχετικά όρος, που όμως ήτο γνωστός απο την αρχαία Ελλάδα σαν βαθύτερο περιεχόμενο, ήτοι σαν θεωρία και πράξη μαζί. Σήμερα βέβαια εξετάζεται ως ιδιαίτερο γνωστικό περιεχόμενο λόγω της μεγάλης αναπτύξεως του αθλητισμού ως ξεχωριστής επιστήμης. Θέμα της Φιλοσοφίας του Αθλητισμού , ήτοι της θεωρίας του αθλητισμού, είναι το αθλητικό φαινόμενο το οποίον εξετάζεται σαν ανθρωπολογικό, κοινωνικό, ιστορικό φαινόμενο, κάτω απο τους κοινωνικοπολιτικούς όρους της εποχής μας. Θεμέλιο της φιλοσοφίας, της ιστορίας , της μορφολογίας και της παραδόσεως του Αθλητισμού αποτελεί ο αρχαίος Ελληνικός Αθλητισμός, ο οποίος έβαλε τις βάσεις της σύγχρονης αντιλήψεως περί του Αθλητισμού. Με μιά πρόταση “Νους υγιής εν σώματι υγιή” οι Ελληνες έβαλαν τις βάσεις στο λαμπρό αυτό οικοδόμημα του ανθρωπίνου Παρείναι, και συνέδεσαν το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα σε ένα ενιαίο σύνολο.

Ο Αθλητισμός στη Ζωή μας

Ο Αθλητισμός άρχισε να απασχολεί τις κοινωνίες σοβαρά απο την δεκαετία του 1920 και συνδέθηκε με τον Εθνικοσοσιαλισμό της Δυτικής Ευρώπης ,που αναζητούσε τρόπους να καλλιεργήσει για τους δικούς της σκοπούς το σώμα και την ψυχή των νέων, αλλά και με τον Μαρξισμό, ο οποίος δεν έχασε κι’ αυτός την ευκαιρία στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ενωσης, να συνδέσει στα σχολεία την ιδεολογία του με τον αθλητισμό . Η Ανατολική Ευρώπη είχε την τάση να εντάσσει το κεφάλαιο Αθλητισμός στον σοσιαλιστικό πολιτισμό και στην υπεροχή και βελτίωση της σοσιαλιστικής κοινωνίας . Μετά τον Β! Π. Π το αθλητικό κίνημα ξαπλώθηκε και στην δημοκρατική Ευρώπη, μέσα απο τα φοιτητικά κινήματα της δεκαετίας του 60’ στα δυτικά πανεπιστήμια . Το κίνημα τούτο έθετε υπο αμφισβήτηση τον εγκλωβισμό του αθλητισμού στις σιαγώνες των πολυεθνικών, της ιδεολογίας του κατεστημένου και στην εξάπλωση της καταναλωτικής κοινωνίας, και οι οπαδοί του έδειχναν ένα νέο προσανατολισμό πιό ανθρωποκεντρικό για τον αθλητισμό και στον ελεύθερο χρόνο του ατόμου που επιμήκυνε η εισβολή της τεχνολογίας . Ιδιαιτέρως το τελευταίο έχει σχέση με την απελευθέρωση του ατόμου απο την εξαντλητική απασχόληση που στο παρελθόν έφθανε μέχρι δουλείας. Αυτή η δυσβάστακτη τάση για εργασία της προτεσταντικής Δύσεως σε βάρος της αναπαύσεως και της ψυχαγωγίας-μέσα στην οποία εντάσσονται και οι παιδειές και ο αθλητισμός- και μάλιστα σε μιά εποχή όπου οι κοινωνίες μαστίζονται απο υψηλά επίπεδα ανεργίας θεωρείται απαράδεκτη για τις σύγχρονες κοινωνίες. Εδώ ν’ αναφέρουμε τις θεωρητικές εργασίες των δεκετιών του 60’ - 70’ των H. Lenk ,  S. Moser,    H. Plessner, και Ch. Krockow.(“Φιλοσοφία 1 - Θεωρία του Ελληνικού Αθλητισμού, σελίς 15, Γεώργιος Φαράντος, εκδόσεις Τελέθριον, 1992) Η Αμερικανική αναζήτηση πάνω στην Φιλοσοφία του Αθλητισμού στρέφεται γύρω απο τα προβλήματα της αθλητικής παιδείας και της φυσικής αγωγής.

Από τον Αθλητισμό στις Παιδιές

Σχετικά με την Φιλοσοφία του Αθλητισμού έχουν γράψει αρκετοί μεγάλοι διανοητές (Nietszche , Scheler, Jaspers, Bloch, Heidegger, Sartre, Habermas Kagrera κ. ο. κ ) Ολοι οι ανωτέρω έγραψαν θετικά για την Φιλοσοφία του Αθλητισμού , με μοναδική εξαίρεση τον Thl. Adorno ο οποίος θεωρεί τον Αθλητισμό ως μέσον εκμετάλλευσης, καταπίεσης, ανελευθερίας και αποσπάσεως των νέων από τα προβλήματα της εποχής τους. Η μετάβαση από τον αθλητισμό στα σπόρ αποτελεί μιά άλλη μετάβαση που μοιάζει με την μετάβαση απο την ειρωνεία στο χιούμορ.

Γιατί κάνω αθλητισμό ;

Κάνω αθλητισμό διότι :
Πρώτον   έχω την βούληση, αλλά και την όρεξη και την ορμή να κάνω κάτι που θα με ωφελήσει, θα με τέρψει.
Δεύτερον,     με φέρει απο την αδράνεια στην ενέργεια και στην πράξη και    με κάνει να διαφέρω απο τους άλλους που δεν μπορούν να το πραγματοποιήσουν.
Ετσι το φαινόμενον του αθλητισμού αφορά το δικαίωμα του ατόμου να μπορεί να κυριαρχεί ελεύθερα και ανεξάρτητα μέσα στον εαυτόν του και στην ολότητα του. Ενώ είναι κοινωνικό και ομαδικό φαινόμενο, είναι τελικά προσωπική υπόθεση του καθενός να συμμετάσχει σ’ αυτό ή μη, χωρίς να καθίσταται αγέλη ή μάζα, με εξαίρεση φυσικά την εμπορευματοποίηση του επαγγελματικού ποδοσφαιρικού αθλήματος.

Κατηγορίες Αθλητισμού

Στις κατηγορίες του αθλητικού φαινομένου περιλαμβάνονται τα εξής:
1/ Η θεωρία και η πράξη,
2/ Το σώμα,
3/ Η κίνηση,
4/ Ο χώρος- χρόνος(πότε και που θα αθληθώ),
5/ Οι παιδιές(σπόρ),
6/ Οι ομαδικοί αγώνες,
7/ Η γυμναστική, η φυσική αγωγή και η άθληση,
8/ Οι κανόνες και τα όργανα ,
9/ Ο συναγωνισμός,
10/ Η άσκηση,
11/ Το ήθος,
12/ Η αγαθοεργία μέσω του αθλητισμού και το ολυμπιακό πνεύμα,
13/ Οι επιδόσεις,
14/ Το μέτρο ( παν μέτρον άριστον και όχι υπερβολές ),
15/ Η ψυχαγωγία και το θέαμα,
16/ Η κριτική,
17/ Η κοινωνικο-πολιτική διάσταση,
18/ Η δικαιοσύνη(αθλητικοί δικαστές),
19 / Η προβολή του προσώπου (βεντετισμός -ινδάλματα),
20/ Οι διεθνείς σχέσεις και ο αθλητισμός

Προβλήματα

Όσο μεγεθύνεται και εξαπλώνεται ο αθλητισμός σε παγκόσμιο επίπεδο δημιουργούνται και περισσότερα προβλήματα, όπως είναι τα κάτωθι:
1/εμπορευματοποίηση ,
2/ ιδεολογία,
3/πολιτικοκοινωνική αποδεικτική,
4/ προπαγάνδα,
5/ βία γηπέδων,
6/διαφήμιση-τηλεόραση-μέσα ενημέρωσης,
7/ καταναλωτισμός,
8/ ψευδο-αθλητισμός,
9/ επαγγελματισμός,
10/ λαϊκός αθλητισμός ,
11/ ολυμπισμός ,
12/ πολιτισμός του σώματος,
13 /πρωταθλητισμός κ λ π .

Ο Αθλητισμός στην διάθεση των πολυεθνικών ή της κοινωνίας ;

Τα προβλήματα αυτά είναι εν πολλοίς δημιουργήματα της εποχής μας και χρειάζεται μιά συνεχής διαλεκτική σχέση πάνω σε κοινωνικό επίπεδο για την αντιμετώπιση τους. Η Τεχνική , η Τεχνολογία , η Βιομηχανία, η Οργανωτική, η Κυβερνητική, η Οικονομολογία και Νομοθεσία επηρεάζονται απο τις αθλητικές δραστηριότητες και καλούνται να δώσουν λύσεις σε δυσεπίλυτα προβλήματα. Και στον χώρο του αθλητισμού   οι διάφοροι παράγοντες του αθλητισμού μεταβάλλουν την ψυχή και το σώμα του αθλητού σε υλικό προς εκμετάλλευση των πολυεθνικών κολοσσών, μέσω των τεραστίων δυνατοτήτων που μας παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία.   Το πρόβλημα λοιπόν που ανακύπτει στην εποχή μας, είναι αν θα εκμεταλλευθούν τα σύγχρονα μέσα για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας στον αθλητισμό προς καθολική άθληση του πληθυσμού, ή θα τον θέσουμε στην διάθεση της αγοράς, σαν μέσον εκμετάλλευσης και πλουτισμού; Αν συμβεί το δεύτερο , όπως τείνουν τα πράγματα, θα πάψουμε να μιλάμε για αθλητισμό γιατί θα πρόκειται για μιά ανθρωπομηχανή τεραστίων διαστάσεων και θα την εντάξουμε σαν επιστήμη-τεχνολογία-οικονομία στο χώρο κάποιας τεχνο-οικονομικής σχολής και τους επι μέρους εφηρμοσμένους κλάδους της στις πολυεθνικές εταιρείες και στην Γουόλ Στρήτ.

Η Αισθητική και Ηθική του Αθλητισμού

Γι’ αυτό στην μέθοδο της Φιλοσοφίας του Αθλητισμού εντάσσουμε ήδη την Αισθητική και Ηθική, την Πολιτική Φιλοσοφία και την Φιλοσοφική Ανθρωπολογία. Με τον όρο Αισθητική του Αθλητισμού εννοούμε την θεωρία των αισθήσεων και την θεωρία του ωραίου, της ομορφιάς, των κινήσεως, του σώματος και της αθλητικής δραστηριότητος. Το ίδιο ισχύει και με την Ηθική του Αθλητισμού, δεν εννοούμεν την ηθικολογία ή κανονολογία , αλλά το αθλητικό ήθος του ανθρώπου που προάγει τις ανθρώπινες σχέσεις και τον πολιτισμό, δεδομένου ότι μέσα στο γήπεδο επικρατεί ο αυθορμητισμός και πέφτουν οι μάσκες, οπότε το άτομο δείχνει και μερικά απο τα πιό πρωτόγονα ένστικτα του . Επομένως στον αθλητισμό έχουμε σύζευξη θεωρίας και πράξης, μεθόδου και πραγματικότητος, λόγων και έργων.

Το Υποκείμενο-Αθλητής

Η αρχή, η πηγή , ο λόγος, ο νόμος , το νόημα του αθλητικού γεγονότος και του αθλητικού φαινομένου είναι το Υποκείμενο, δηλαδή ο αθλητής, ο ίδιος ο άνθρωπος. Και δεν περιοριζόμαστε στους νέους-που είναι η πλειοψηφία των αθλητών - αλλά επεκτεινόμαστε σε όλες ηλικίες, διότι όλοι πρέπει να αθλούνται μέχρι βαθέος γήρατος. Διότι σήμερα με την αύξηση του ευδοκίμου ορίου της ζωής , την απόκτηση όλο και μεγαλύτερου διαθέσιμου χρόνου και την μηχανιστική και καταναλωτική ζωή που διάγει το άτομο,     επιβάλλεται να συμμετέχει στο διηνεκές-θα έλεγα εφ’ όρου ζωής - στο αθλητικό γεγονός, είτε σαν αθλητής, είτε σαν θεατής, ή και τα δύο. Στον αθλητισμό το Υποκείμενο συμμετέχει αυτοπροαιρέτως και αναπτύσσει ελευθέρως τις δυνατότητες του , χωρίς την βοήθεια κάποιου ισχυρού προστάτη , ή την μετάγγιση δυνάμεως με κάποιο θαύμα, κάποιας εσχατολογικής πηγής. Στο στίβο δεν περνούν τα θαύματα , ούτε οι προσευχές, παρά μόνον η αξία , χωρίς να παραγνωρίζεται η αξία του ηθικού και του φρονήματος του αγωνιζομένου.

Το ανθρώπινο σώμα

Το ανθρώπινο σώμα σύμφωνα με την Ελληνική αντίληψη δεν ήτο ένα μεμονωμένο αντικείμενο , αλλά συμμετείχε σε μιά τρισυπόστατη σύζευξη   Πνεύμα - Ψυχή - Σώμα και μέσα σ’ αυτό το τρίπτυχο οι Ελληνες επιδιώκουν την αρμονική   και ισόρροπη ανάπτυξη και των τριών διαστάσεων της ανθρωπίνης υπάρξεως .
Ο Χριστιανισμός απετέλεσε εμπόδιο στην ανάπτυξη του σώματος διότι θεώρησε ότι η ψυχή έχει προτεραιότητα έναντι του πνεύματος και του σώματος , για την σωτηρία του ανθρώπου. Κι’ αυτό γιατί εθεώρησε την σάρκα αμαρτωλή. Αλλά εξ ίσου αμαρτωλό ήτο για τους χριστιανούς και το γυμνό, γι’ αυτό φρόντισαν να το σκεπάσουν με   τσαντόρ, μαντίλες και ράσσα. Αυτός ήτο και ο λόγος κατέστρεψαν τους θησαυρούς με τις αναπαραστάσεις των Ελλήνων αθλητών, για να μην σκανδαλίζουν τους πιστούς. Η μανία των φανατικών χριστιανών εστράφη ακόμη και εναντίον των εικόνων της Παναγίας στο Άγιον Όρος , τις οποίες έχουν καταστρέψει δι’ αιχμηρού οργάνου για να μην τους σκανδαλίζει.   Μία τέτοια κοσμοθεωρία εχθρική προς το σώμα ήτο επόμενο να καταφέρει καίριο πλήγμα κατά του αθλητισμού, το οποίον κατά τον Μεσαίωνα έθεσαν υπό απαγόρευση έτσι ώστε να είναι ανύπαρκτος. Η κατάργηση του έγινε με τα διαβόητα διατάγματα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων Κωνσταντίνου και Θεοδοσίου. Η χαριστική όμως βολή δόθηκε με την κατάργηση των Ολυμπιακών αγώνων και την καταστροφή της Ολυμπίας.

Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι «πιθάρι» παθών
Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι “πυθάρι” αναγκών, ορμών , παθών (ηδονής, καταναλωτικών απολαύσεων κλπ) και ενστίκτων , αλλά και η πηγή δημιουργικών δυνατοτήτων, μιά εκ των οποίων είναι και ο αθλητισμός.   Το σώμα δεν αρκεί για να παραχθεί το αθλητικό αποτέλεσμα. Διότι έτσι και τα ζώα θα έκαναν αθλητισμό. Πρέπει να συμμετέχει απαραιτήτως και το πνεύμα και ή ψυχή. Επομένως, ένα ακμαίο πνεύμα και μιά αγαθή ψυχή δεν είναι δυνατόν να μεταβάλλουν ένα ωραία σώμα βορά του σεξ στους αθλητικούς χώρους. Το “αθλητικό σώμα” αναδίδει κίνηση , υγεία , φρεσκάδα , αλκή και σφρίγος , κι αυτό θα μπορούσαμε να το επεκτείνουμε ανεξάρτητα βιολογικής ηλικίας, διότι το σώμα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου ο οποίος γυμνάζεται αναδίδει νεότητα και σφρίγος ανάλογο της ηλικίας του. Και με τον όρο “σώμα” δεν εννοούμε τις σάρκες του ανθρώπου, αλλά την ενότητα του Παραείναι του, σαν κοσμικού και ελευθέρου και δημιουργικού όντος. Για το αντικείμενο αυτό είναι πλουσιοτάτη η σχετική βιβλιογραφία της Φιλοσοφίας και της Επιστήμης του Αθλητισμού .

Η Κίνηση

Η Κίνηση είναι μιά απο τις σημαντικότερες έννοιες της Ελληνικής φιλοσοφίας. Η πρόταση “Τα Πάντα Ρει” του Ηρακλείτου δίνει όλο το νόημα της αιωνιότητας και απειρότητας της συμπαντικής κινήσεως . Με το θέμα της κινήσεως ασχολήθηκαν οι Έλληνες φιλόσοφοι Ηράκλειτος, Παρμενίδης, Ζήνων, Πλάτων, Αριστοτέλης, Φίλων, Πλωτίνος κ. α , τα βασικά δε σημεία της θεωρίας της κινήσεως είναι :
1/ τα πάντα κινούνται στον κόσμο και ουδέν ακίνητο.
2/ το κινούν   και το   κινητόν(όλα τα ουράνια σώματα και η Γη κινούνται και εμείς μαζί όλα κινούνται)
3/μορφές κινήσεως(γένεσις, αύξηση, φθορά, μεταβολή κλπ)
4/ ουσία της κινήσεως(ανθρωπολογική, κοσμολογική, οντολογική)
5/ το νόημα της κινήσεως(ζωή, θάνατος, φύση , δύναμη, ενέργεια, αλλαγή)
Στην σύγχρονη εποχή η κίνηση απετέλεσε αντικείμενο μελέτης των μαθηματικών και φυσικών επιστημών(Kepler, Newton, Descartes, Leibnitz, Galilei κ. α)  Κατά τον διαλεκτικό υλισμό κίνηση είναι ουσιώδες χαρακτηριστικό της ύλης και σημαίνει αλλαγή. Αλλά και ο Αθλητισμός δεν είναι τίποτα άλλο από κίνηση(ατομική ή συλλογική),   πειθαρχημένη με κανόνες και με μέτρον . Όμως η αθλητική κίνηση είναι παράλληλα και θέμα αισθητικής(μουσική, χορός, μιμική , ρυθμική κ. α). Είναι και θέμα της ιατρικής επιστήμης (κινησιοθεραπεία, πεζοπορία, ελαφρά αθλήματα για ορισμένες ασκήσεις, ασκήσεις ευκαμψίας, αθλητική ιατρική κ. α). Η κίνηση είναι επίσης μέτρον και ρυθμός του βίου του ανθρώπου , διότι προέρχεται από το κοσμικό κέντρο της οντολογικής αρμονίας του ανθρώπου.   Διαφορετικές κινήσεις κάνει το κάθε ζώον και επομένως και ο άνθρωπος σαν έλλογο ον. Οι αρχαίοι πρόγονοι μας μπορούσαν να διακρίνουν αν ένας άνθρωπος ήτο πολιτισμένος ή βάρβαρος από τον τρόπο κινήσεως του. Ο αεράτος Ευρωπαίος άνθρωπος διακρίνεται από τον βαρύ και δυσκίνητο Αμερικανό.
Επομένως ο αθλητισμός δίνει   την ευκαιρία στον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την ελευθερία των κινήσεων και να πραγματοποιήσει αυτές τις κινήσεις .

Παιχνίδι-Παιδιές με κέντρο τον Ανθρωπο
Τις παιδιές συνέλαβε το πρώτον η προσωκρατική φιλοσοφία, όπως καταδεικνύεται απο το απόσπασμα του Ηρακλείτου “αιών παις εστί παίζων, πεσσεύων παιδός η βασιληίη” (ο αιών , ο λόγος , ο κόσμος είναι παιδί που παίζει , παίζει τους πεσσούς . παιδιού είναι η κυβέρνηση του κόσμου). Ακόμη και ο Ζεύς έπαιζε όταν έφτιαξε τον κόσμο. Το παιχνίδι πήρε αρνητική φόρτιση απο τους σοφιστές και θετική απο τους Σωκράτη και Πλάτωνα. Εξαιρετικά πλούσια είναι η βιβλιογραφία των αρχαίων Ελλήνων πάνω στο θέμα παιδεία και σπουδή(Ξενοφ. Συμπ. 1, 1 και Πλάτωνος Πολιτεία 602β) παιδιά “συν γέλωτι”(Ξενοφ. Κύρου Παιδεία 2, 3) παιδιά και φλυαρία …γέλως…σκώμματα(Πλάτωνος Κρίτων 46 d) παίζω και χορεύω(Αριστοφ. Βάτραχοι 407) παίζω (μουσικό όργανο) και άδω(Πίνδαρος, 01, 24) παίζω ερωτικά(Ξενοφ. Συμπόσιο 9, 2) κ.ο.κ Υπάρχει μεγάλη πολυμορφία του παιχνιδιού, τύποι, μορφές, αμεσότητα, αυθορμητισμός , κανόνες, ομαδικότητα, ατομικότητα, μίμηση, δημιουργικότητα, ελαφρότητα, σοβαρότητα, επικοινωνία, δράση κλπ ενυπάρχουν όλα ή μερικά σε κάθε παιχνίδι. Σήμερα στην εποχή της Διαστημικής της Πληροφορικής και Επικοινωνίας το παιχνίδι εισέρχεται στο πεδίο των Κομπιούτερς και των Προσομοιωτών. Ετσι ώστε να είναι σε θέση ο καθένας να δράσει είτε σαν αστροναύτης, είτε σαν πιλότος, είτε σαν μαχητής, είτε σαν ποδοσφαιριστής κ.ο.κ Με το παιχνίδι δείχνει ο άνθρωπος τις αληθινές του δυνατότητες σαν δημιουργός, ανανεωτής, ενεργός και επώνυμος ποιητής του κόσμου. Η διεισδυτικότητα του παιχνιδιού σε όλες τις χώρες , σ’ όλες τις ηλικίες είναι πράγματι εντυπωσιακή και δεν επηρεάζεται απο σύνορα, εθνικισμούς κι’ άλλους διαχωρισμούς. Πάντως ο μεγάλος φορμαλισμός στο παιχνίδι του αποστερεί την αληθοφάνεια και ελευθερία δράσεως του υποκειμένου. Επομένως, η αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία κατά τούτο εδικαίωσε την θεωρία του παιχνιδιού, κατά το ότι κατενόησε ότι το παιχνίδι αρχίζει και τελειώνει με τον ίδιο τον άνθρωπο. Αυτό είναι και παραμένει το κέντρο της φιλοσοφίας του αθλητισμού.

Ολυμπιακοί Αγώνες και Παιχνίδια

Για τους Έλληνες οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν ήσαν καθόλου παιχνίδι , αλλά μια στάση ζωής που ο άνθρωπος μαθαίνει να αγωνίζεται και να νικά για να επιβιώσει και ν’ ανελιχθεί σε υψηλότερες ψυχοπνευματικές σφαίρες. Οι ξένοι λόγω κακής μετάφρασης του όρου «Ολυμπιακοί Αγώνες»(Olympic Games) έδωσαν ένα διαφορετικό νόημα στους αγώνες και συν τω χρόνω έβαλαν στο πρόγραμμα και τα παιχνίδια(σπορ). Όμως και τα ζώα παίζουν αλλά ποτέ δεν διανοήθηκαν να κάνουν αγώνες. Ο αθλητισμός δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι κάποια ενστικτώδης λειτουργία-όπως την θεωρούν οι ξένοι- αλλά μια πολιτιστική και εσκεμμένη εκδήλωση αποκλειστικά ανθρώπινη. Ο «αγών» προέρχεται από το ρήμα «άγω» που σημαίνει οδηγώ.(Παιδαγωγός= αυτός που άγει τον παίδα) Αλλά και η λέξη «αθλητής» έχει σαν βάση την λέξη άθλος , που σημαίνει μόχθο, ανάγκη, αγώνα! Με τον αθλητισμό ο Ελλην επεδίωξε την επικράτηση , δηλαδή την κατάκτηση της Νίκης (πρωτιάς) μέσω της ευγενούς αμίλλης, δια του αγώνος(«Αθλητισμός-Ενας Ερωτας αλλιώτικος» του Θέμου Γκουλιώνη, Εκδόσεις Γεωργιάδη)
Όταν αγωνίζεται ο αθλητής ο αντίπαλος του δεν είναι άλλος απο το ίδιο του το σώμα, που φθάνει στα όρια, στα άκρα και στην αντοχή του που δεν πάει άλλο, για την κατάκτηση της Νίκης, της φτερωτής αυτής θεάς που κάθεται στην ανοιχτή παλάμη του Διός. Αυτός είναι και ο συμβολισμός της Νίκης της Σαμοθράκης που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου και θαυμάζεται για αυτό ακριβώς το πνεύμα της Νίκης, που επιτυγχάνεται με αξιοκρατία και χωρίς υποκρισία, ειρωνεία και εξαπάτηση του αντιπάλου. Ο αθλητικός αγών δεν θεσπίσθηκε από κάποια υστεροβουλία, ούτε επιδίωξη προβολής ή την ενίσχυση της εξουσίας. Ηλθε μόνος του σαν έκφραση ενός ανωτέρου πολιτισμού, όπως γεννήθηκε η Αθηνά από το κεφάλι του Διός.
Βέβαιοι οι Ελληνες επειδή γνώριζαν ότι το ανθρώπινο γένος δεν πρόκειται ποτέ ν’ απαλλαγεί από το ένστικτο αυτό της αυτοπροβολής και της Νίκης , βρήκαν τρόπο να την υπηρετούν όχι μέσω των πολέμων , της αγριότητος και   της πανουργίας, αλλά μέσω της ευγενούς αμίλλης΄, η οποία όχι μόνον δεν   θυσιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά την εξυψώνει στη σφαίρα του Διός. Δηλαδή μετέτρεψαν το ένστικτο σε ανώτερης μορφής λειτουργία και έβγαλαν τον αγώνα από το πολεμικό πεδίο(πολεμική σύγκρουση) και τον έφεραν με την μορφή του Αθλητισμού στα ειρηνικά στάδια κάτω από την σκέπη των θεών και την επίβλεψη της Πολιτείας.
Προσωπικές Εμπειρίες τριών Ηλικιωμένων
Εν προκειμένω επιτρέψατε μου να σας μεταφέρω την προσωπική γνώμη του γράφοντος , ο οποίος καίτοι έχει στους ώμους του 73 Μαίους το 2002   ασκείται   ανελλιπώς με την πρωινή σουηδική γυμναστική, με την απογευματινή πεζοπορία,  ( με ταχύ βηματισμό σε απόσταση 5-7 χλμ. ημερησίως) και τα καλοκαίρια με θαλάσσια μπάνια . Αν δεν κάνω αυτή την   άσκηση καθημερινώς έχω την αίσθηση ότι δεν έζησα, ότι κάτι μου έλειψε, ότι δεν βελτίωσα την επίδοση μου , ότι τέλος μειώθηκε η θέληση μου για την ζωή. Παρόμοια είναι και η εμπειρία ενός σοφότατου ανθρώπου, και γνωστού Μεσσήνιου διανοητή, συγγραφέως και ποιητή, του αείμνηστου Παναγιώτη Κωνσταντινίδη, ο οποίος σε ηλικία 96 ετών μου έλεγε χαρακτηριστικά ότι “ζω χάρη στις ασκήσεις γυμναστικής που εκτελώ το πρωί όταν σηκωθώ και στο βάδισμα που κάνω καθημερινώς “ Και να σημειωθεί ότι είχε κομμένα τα δάχτυλα(φάλαγγες) των ποδιών του, λόγω   αναπηρίας στην Μικρασιατική Καταστροφή , όταν πιάστηκε αιχμάλωτος των Τούρκων. Ο υπέργηρος αυτός αθλητής και παλιός κυνηγός , λίγο πριν πεθάνει μου είπε τα εξής,   που επιβεβαιώνει ότι η κίνηση είναι ζωή και η ακινησία θάνατος:
“ Εχω στερηθεί τα πάντα: την όραση , την ακοή, την όσφρηση, την γεύση, τώρα δεν μπορώ και να κινηθώ. Τι να την κάνω τέτοια ζωή; “ Και συνειδητά σταμάτησε να τρώγει, πίνοντας μόνον λίγο νερό, έως ότου πέθανε εντός δύο εβδομάδων ανώδυνα. Ουσιαστικά ανελήφθη στους ουρανούς, όπως συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα. Η τρίτη εμπειρία προέρχεται από τον ιατροφιλόσοφο αείμνηστο Σεραφείμ Ράντζος ηλικίας 96 ετων , ο οποίος μου επανελάμβανε στερεότυπα «όσο περπατώ ελπίζω» και ο θάνατος τον βρήκε όταν έπεσε στο κρεβάτι στο νοσοκομειακό αυτοκίνητο, όταν πιά δεν μπορούσε να περπατήσει . Αλλά και ο αθλητικός γιατρός στο ΝΑΤΟ συνιστούσε ότι κάθε στρατιωτικός για να διατηρεί την φόρμα του , την υγεία του και το αξιόμαχο πρέπει απαραιτήτως οι νεαροί να τρέχουν ημερησίως 3,2 χλμ (ελαφρό τρέξιμο=Jogging) και οι μεγάλοι να βαδίζουν την ίδια απόσταση σε έντονο βάδισμα. Αργότερα διάβασα στο περιοδικό TIME ότι το πρόγραμμα ασκήσεων των αστροναυτών για να θεωρηθούν ικανοί να ανθέξουν στις συνθήκες της πτήσεως περιεράμβανε    καθημερινώς   για τους νέους 3,2 χλμ τροχάδην(Jogging ) , ενώ ο γηραιός Glen αυτή την απόσταση την έκανε βάδην .

Αγών-Άθλος- Θεωρία και Πράξη

Η σημασία των λέξεων “αγών”(=συνάθροιση, συνέλευση, αγορά προς θεωρία άθλων ή αγώνων, αλλά και τόπος όπου λαμβάνουν χώραν αγώνες, στάδιο, κονίστρα Πανελλήνια συνέλευση, άμιλλα, δυσκολία, κάθε μορφή αγώνα)  (Ομήρου “ Ιλιάς” Ψ258, 685, Ω1, Π239, “Οδύσσεια” Θ200, 260, Πίνδαρος Π, 01, 119, 10. 47, 202, Αισχύλος Αγ.845, Χο.584, “Λυσίας “ 108.25, “Ηρόδοτος”2. 91, 6. 1276, “Πλάτων”, Νόμοι 658 Α, “Αριστοτέλης” Πλ. 583, “Σοφοκλής”, Ηλ. 682 , Τρ.159, κλπ)
Η λέξη άθλος(=παιδιά, πολεμικό παιχνίδι, άμιλλα περί βραβείου, δοκιμασία , μόχθος, κόπος, κίνδυνος, πόνος, κατόρθωμα, επίτευγμα, βραβείο, έπαθλον, νίκη)( Ομήρου “Οδύσσεια”Θ 160, Λ548, Ω 89, “Ηρόδοτος” 1.126, “Σοφοκλής” , Ηλ. 49.682, “Αισχύλος” Πρ.702,752 “Σοφοκλής” Αντ. 856 , “Ξενοφάνης” 2.5, “Πίνδαρος”01)
Ο αγών κα ο άθλος είναι ουσιώδες χαρακτηριστικό του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, τόσο ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για αγωνιστικό χαρακτήρα και αγωνιστικό λόγο του Ελληνος. Ο Νίτσε , με βάση τον Ομηρο, διετύπωσε τη θεωρία ότι ο Αγών και η Αγωνιστικότητα είναι το νόημα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Το ίδιο έχουν γράψει και πολλοί άλλοι διανοητές. Η ιστορική επιβεβαίωση τούτου, είναι    η Γιγαντομαχία και Τιτανομαχία, όπου θεοί ημίθεοι και άνθρωποι αγωνίζονται. Αλλά και το φιλοσοφικό πνεύμα του Ηρακλείτου ομιλεί για τον πάλη των αντιθέτων (Πόλεμος πατήρ πάντων) κ. α Κατά τον Πλάτωνα ο αγών περιλαμβάνει το λέγειν, ποιείν, ερωτάν, ευρίσκειν, τον πόλεμο και στην εξελιγμένη τους μορφή τον διάλογο, την δημοκρατία και τον αθλητισμό. Ο αγών και ο άθλος απαιτούν θάρρος, τόλμη, κρίση, ελευθερία, ειρωνία, δοκιμή, αυτάρκεια, άρνηση και θέση, κίνηση, φαντασία, τέχνη και άλλα χαρίσματα, προ παντός όμως απαιτεί θεωρία και πράξη. Ακόμη δε και η ύπαρξη του τυχαίου παράγοντα στην νίκη σε ένα μικρό ποσοστό, επιβεβαιώνει την συμπαντική θεωρία του χάους. Κάθε αγών για τους Ελληνες είχε την μορφή παιχνιδιού, όπου ο αγωνιστής είναι στο μέσον της διαδικασίας , με όλες τις δυνάμεις του και όχι στα παρασκήνια, ούτε εξαρτώμενος απο υπερφυσικές δυνάμεις για να του χαρίσουν την νίκη. Για τους Ελληνες τίποτα στον κόσμο δεν χαρίζεται. Τα πάντα κατακτώνται δια της συνεχούς πάλης και του αγώνος. Απο την άποψη αυτή οι Ολυμπιακοί αγώνες   αποτελούν τον αντιπροσωπευτικότερο Ελληνικό αγωνιστικό θεσμό που προυποθέτει όλες τις πιό πάνω ιδιότητες για τον αθλητή.

Οι Θηρευτές της Ελευθερίας

Όμως κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες, όπως και η σύγχρονη εποχή ( εν έτει 2002) έχει τους δικούς της. Πρώτον, θα πρέπει να μνημονεύσουμε τους σύγχρονους ήρωες , τους αεροπόρους μας , που καθημερινώς διακινδυνεύουν στους αιθέρες τη ζωή τους αγωνιζόμενοι υπέρ της ελευθερίας της πατρίδος, για να κρατούν το Αιγαίο Ελληνικό από τον Τουρκο λαθροεισβολέα.. « Θηρευτές της Ελευθερίας» θα πρέπει να τους ονομάσουμε, διότι με τα υπερσύγχρονα υπερηχητικά αεροσκάφη , οι χειριστές μας χρειάζονται εξαιρετικές ικανότητες και ηρωικό πνεύμα για να ίπτανται και να μάχονται με αυτά, όντες ετοιμοπόλεμοι όλο το χρόνο , ημέρα νύχτα, εν ειρήνη και εν πολέμω.

Οι Θηρευτές του Χρόνου

Επίσης ολίγοι ίσως γνωρίζουν τις ηρωικές πράξεις των τολμηρών παιδιών μας που οδηγούν μοτοσυκλέτες μεγάλης ιπποδύναμης και κυβισμού(1000 cc) Και σαν να μην έφθανε αυτό τρέχουν ιλιγγιωδώς σε πίστες και σε επικίνδυνα μέρη(όπως στις στροφές του Μπράλου, της Βάρκιζας, της Ραπεντώσας   κ. α ) διακυβεύοντας τη ζωή τους κορώνα- γράμμα , χάριν της ταχύτητος και του αθλήματος. Κάποιος καθηγητής της Φυσικής »     και έμπειρος αναβάτης τους απεκάλεσε «Θηρευτές   του Χρόνου, διότι για αυτούς που ζουν εκείνες τις μοιραίες στιγμές στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου, κάθε στιγμή του χρόνου είναι αιωνιότης. Όταν μου έλεγε ο γιός μου αυτές τις εμπειρίες του ομολογώ ότι δεν τον πίστευα και τις θεωρούσα φανταστικές. Όταν συζήτησα όμως με τον καθηγητή της Φυσικής   και μου ανέλυσε το θέμα διεξοδικά τότε εννόησα ότι αυτά τα παιδιά δεν είναι τρελλά , αλλά ήρωες. Στις στροφές του Μπράλου μου είπε ότι οι θηρευτές του χρόνου συναγωνιζόμενοι με το Χάρο, ο τελευταίος πήρε στον Αδη πρόσφατα δύο παληκάρια και 10 τραυματίσθηκαν   σοβαρά , μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα παιδιά είναι οι σύγχρονοι ήρωες , που κάνουν άθλημα το «ζειν επικινδύνως» Ηρωες σύγχρονοι όμως είναι και οι Ολυμπιονίκες και οι άριστοι ποδοσφαιριστές και αυτοί που αψηφούν τη ζωή τους για να σώσουν το συνάνθρωπο τους , αλλά και οι αστυνομικοί και οι πυροσβέστες που χάνουν τη ζωή τους εν τη εκτελέσει του καθήκοντος και οι στρατιωτικοί που ρίχνονται με αλεξίπτωτα , ή οι άνδρες των ΟΥΚ κ.ο.κ
Επίδοση
Με τον όρο επίδοση εννοούμεν την απόδοση και αποτελεσματικότητα του αθλητή γενικά και είναι το κίνητρο μεγαλύτερης προσπάθειας για βελτίωση και εξέλιξη. Ομως το νόημα του αθλητισμού δεν είναι τα ρεκόρ στα πλαίσια μιάς καταναλωτικής ή κρατικό-μονοπωλιακής κοινωνίας. Ο υπερτονισμό ς της επίδοσης αποτέλεσε κριτήριο σε βάρος του αθλητισμού ότι υποκρύπτει τάσεις ωφελιμισμού, διαφήμισης και εμπορευματοποίησης. Η επίδοση αποτελεί κατηγορία του αθλητισμού σαν ανθρωπολογικού φαινομένου ελευθερίας και όχι αυτοσκοπό.

Ηθική του Αθλητισμού
Ο αθλητισμός δεν μπρεί να γίνει φορμαλιστικός και να υπακούει σε αυστηρή κανονολογία, όπως και δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ηθική, θα λέγαμε χωρίς κανόνες του παιχνιδιού. Είναι απαράτητοι οι κανόνες , όπως εντιμότητα, ελευθερία, αυτοπειθαρχία, αγωνιστικότητα, δικαιοσύνη, ισοτιμία, καλοκαγαθία, δημοκρατία κλπ, αλλά αυτοί μόνον δεν μπορούν να αποτελέσουν την ηθική του παιχνιδιού. Ολόκληρο το αθλητικό φαινόμενο είναι προς την κατεύθυνση του καλού, του αγαθού, του αληθινού, του δίκαιου, του τέλειου, του ελεύθερου, αλλά δεν φθάνουν αυτά για να παραχθεί το αθλητικό αποτέλεσμα. Χρειάζεται η ορμή, η δύναμη, η ανάγκη, το συναίσθημα, η καταπίεση, η ιστορική συγκυρία κ.α. Στην ανάγκη μπορούμε να διακρίνουμε τον ωφελιμισμό, την προβολή, τον ευδαιμονισμό, την ιδεολογία κ.α που ενυπάρχουν στην ανθρώπινη φύση.

Η Αισθητική του Αθλητισμού
Ο αρχαίος Ελληνικός αθλητισμός σημαίνει μίμηση, ρυθμό, εφευρετικότητα και κοσμική αρμονία. Πάνω σ’ αυτά βασίσθηκε η αρχαία Ελληνική τέχνη με το αποκορύφωμα της την Κλασσική τέχνη, έχει δε σχέση με το ωραίον και το καλό. Ομως η ενότητα της Αισθητικής του Αθλητισμού αφορά την ενότητα του καλού, αγαθού, ωραίου,   δίκαιου, αληθινού, ελεύθερου εύψυχου, τα οποία όλα μαζί μας δίνουν την υψηλότερη αισθητική του αγώνα και του άθλου, μέσα στους οποίους ενυπάρχει απαραιτήτως η αρμονία, ομορφιά, πλαστικότητα, συμμετρία, ρυθμός και αλκή.

Η Κριτική
Η Φιλοσοφία του Αθλητισμού δεν έχει απολογητικό ή θεραπευτικό χαρακτήρα, αλλά ζητητικό και ευρετικό, διαλεκτικό και κριτικό χαρακτήρα. Η κριτική σκέψη του αθλητικού φαινομένου είναι αυτοκριτική, διαλογική και απελευθερωτική, βελτιωτική και δημιουργική. Δυστυχώς σήμερα την έχουν περιαγάγει σε αρνητική, ανατρεπτική και συγκρουσιακή.
Οι αξιώσεις των αθλητικών οργανώσεων , οι τάσεις , η εμπορευματοποίηση , η διαφήμιση, η προπαγάνδα, ο επαγγελματισμός, ο γιγαντισμός, ο εθνικισμός , οι εξαρτήσεις, η βία, τα ΜΜΕ, το θέαμα, η αθλητική πολιτική στην υπηρεσία του κόμματος είναι μερικά απο τα καθημερινά φαινόμενα που τον υποβαθμίζουν.

Οι Ελληνικοί Μύθοι
Οι Έλληνες εδίδασκον τους ανθρώπους δια των Μύθων, οι οποίοι ήσαν εύπεπτοι, κατανοητοί και ευχάριστοι στο κοινό. Όταν λόγου χάριν ομιλούν για την Τιτανομαχία , ενώ παρουσιάζεται σαν αγών, στην πραγματικότητα μπορεί να είναι και η διαρκής πάλη των καινούργιων ιδεών με τις παλιές , ή και οι γεωλογικές αναταραχές και καταστροφές που συνέβησαν στην πανάρχαιη εποχή στον Ελληνικό χώρο. Τέτοιους μύθους μεταχειρίζοντο οι φιλόσοφοι, όπως ο Ορφεύς και οι Ποιητές, για να διδάξουν τις τελετές και τα μυστήρια, επειδή και το θείον δεν γίνεται αντιληπτόν δια των αισθήσεων.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες - Αναπαράσταση της Ζωής
Αρκετοί απο τους μύθους ήσαν αλληγορικοί, δηλαδή έκρυπτον παραβολικώς έννοιες μυστικές, και εσήμαιναν με άλλο όνομα και σύμβολο άλλο πράγμα. Καθώς λέγει και ο Πλάτων ότι ο Πόρος και η Πενία εγέννησαν τον Ερωτα, δηλαδή τα πλούτη και η φτώχεια εγέννησαν τον πόθον προς τα εργόχειρα και τις τέχνες. Ετσι έβαλαν απέναντι στο Ον και το αντίθετο του .
Λόγου χάριν απέναντι στον Ποσειδώνα τον Απόλλωνα, δηλαδή απέναντι στο όλο ύδωρ το μερικό πυρ. Απέναντι στην Αθηνά τον Αρην, δηλαδή την φρόνηση προς την αφροσύνη. Απέναντι στην Αρτεμι την Ηρα, δηλαδή τον περίγειον Αέρα προς την Σελήνη. Απέναντι στην Λητώ τον Ερμήν, δηλαδή τον Λόγον προς την Λήθην. Απέναντι στον Ξάνθο έβαλαν τον Ηφαιστο, δηλαδή όλο το πυρ προς το μερικόν κ.ο.κ .
Ενώ λοιπόν όλα βρίσκονται σε μιά αέναη σύγκρουση με το αντίθετο τους, γιατί ο αθλητής να μην ευρεθεί σε συναγωνισμό με τον συναθλητή του ; Μήπως και στο Σύμπαν και στην ζωή δεν συμαίνει το ίδιο ; Αυτήν την διαδικασία που συμβαίνει στο Σύμπαν έρχεται με την σειρά του να ενσαρκώσει πάνω σε θεσμοθετημένους κανόνες-και όχι τυχαίως- ο αθλητής στα ατομικά αθλήματα, ή η ομάδα στα ομαδικά τοιαύτα.

Η Αξιοκρατία στους Ολυμπιακούς
Οι Ελληνες είχαν αντιληφθεί τον διαρκή αγώνα των πάντων στο Σύμπαν με το αντίθετο τους, και γι’ αυτό ο θείος Ηράκλειτος είπε το “Πατήρ Πάντων Πόλεμος”.   Ο ίδιος φιλόσοφος είχε ξεχωρίσει την αξιοκρατεία λέγοντας ότι::” Για μένα ο ένας αξίζει για δέκα χιλιάδες”. Τούτο το πνεύμα της αξιοκρατείας είναι η θεωρητική βάση πάνω στην οποία βασίσθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Ολυμπιακό Πνεύμα.
Ομως δεν υποτίμησαν ποτέ τον υστερήσαντα σε επιδόσεις αθλητή, γιατί γνώριζαν ότι το παν δεν είναι η νίκη , αλλά ο αγών για την νίκη. Κατενόουν ότι χωρίς και τον χαμένο δεν θα ήτο δυνατόν να διεξαχθεί το άθλημα, και επομένως ήτο κι’ αυτός απαραίτητος παράγων , όσο και ο νικητής, στην διεξαγωγή του παιγνίου. Αυτό εκφράζεται φιλοσοφικά με το σκοτεινό ρηθέν του Ηρακλείτου ότι : “Και το καλό και το κακό Ένα είναι “ Αυτό έχει εφαρμογή και τους Ολυμπιακούς αγώνες, ότι το αποτέλεσμα δεν μετράει και τόσο διότι και η χαμηλή επίδοση έχει τελικά την ίδια ωφέλεια με την υψηλή και με τον πρωταθλητισμό.

Οι Κανόνες των Ολυμπιακών Αγώνων
Η παιδιά( παιχνίδι) είναι ένα απαραίτητο στοιχείο στην ζωή του ανθρώπου, αφού και ο Ζευς έπαιζε όταν έφτιαξε τον κόσμο. Ομως όπως και στην Φύση το κάθε τι δεν μπορεί να ξεφύγει απο το Μέτρον , έτσι δεν μπορεί να γίνει αυθαίρετα και χωρίς κανόνες αθλητισμός .    Ο χρόνος εκάστου αγωνίσματος και ο τόπος όπου αυτό θα εκτελεσθεί είναι απαραίτητοι παράγοντες για την διεξαγωγή των αγώνων. Μιά παρόμοια σκιαγραφία βλέπουμε και στην Δημοκρατία, η οποία είναι το πολίτευμα όπου ο καθένας δεν μπορεί να κάνει ότι του αρέσει, αλλά είναι ενταγμένος σε ένα πλαίσιο και διέπεται απο τον Νόμο και το Σύνταγμα. Επομένως, όπως στην Φύση τα πάντα τα κυβερνά και κατευθύνει μιά ανώτερη λογική αλληλουχία, έτσι και στον αθλητισμό υπάρχουν απαράβατοι νόμοι και κανόνες στα αθλήματα, που δεν πρέπει να παραβιάζονται με καμιά δύναμη για να έχουν κύρος.   Στην περίπτωση του Αθλητισμού η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή εκπροσωπεί την Ανωτάτη Αρχή, διότι αυτή ορίζει τους κανόνες των αθλητικών αγωνισμάτων, γεγονός που της προσδίδει τεράστιο κύρος, πέραν της ισοβίου θητείας των μελών της.

  Νικητής και   Νικημένος Ενα
Η τάση που επικρατεί σήμερον να θέλουν να εξαπατήσουν και να νοθεύσουν την αρχή που εθέσπισε τους κανόνες έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές που αναφέραμε προηγουμένως. Διότι τούτο σημαίνει ότι ο καθένας τείνει να φτιάξει τους δικούς του νόμους διότι δεν ανέχεται να έλθει δεύτερος, δηλαδή να μην είναι ο νικητής. Όμως προηγουμένως αναλύσαμε ότι και ο νικητής και ο νικημένος δεν διαφέρουν σε τίποτα, αν αγωνισθούν έντιμα με τους ίδιους όρους και κανόνες. Επί πλέον οι νικητές έχουν την τάση να ανέβουν πιό ψηλά απο την φυσική τάξη , αφού με άνομα μέσα προσπαθούν να εξαπατήσουν εαυτούς και τους αντιπάλους ότι είναι οι νικητές. Γενικά θα λέγαμε ότι επικρατεί σήμερον στον αθλητικό στίβο η φιλαυτία και η κερδοσκοπία, παράγοντες που έχουν φέρει την κρίση στον αθλητισμό και ιδιαιτέρως στο ποδόσφαιρο , επειδή τα ποσά που εκεί διακυβεύονται είναι πολύ μεγάλα. Οι άνθρωποι αυτοί -συχνά μεγαλόσχημοι και βαρύγδουποι- που έχουν βάλει τον αθλητισμό στην υπηρεσία της κερδοσκοπίας και τον έχουν απογυμνώσει απο τις αξίες που προαναφέραμε, δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τα βόδια που είναι ευτυχισμένα διότι τρώνε παχύ και άφθονο χόρτο σε ένα υγρό λιβάδι, ή με τα γουρούνια που ευφραίνονται να κολυμπούν στην λάσπη. Και το ωραίο είναι ότι συχνά κάνουν ότι θέλουν να εξαγνισθούν απο τις αμαρτίες που έχουν συσσωρεύσει στον αθλητισμό, και τρέχουν στα κανάλια και κάνουν λάβρες δηλώσεις, υβρίζονται, αγαπιούνται, συνωμοτούν, συμμαχούν, βγάζουν τα άπλυτα τους στην φόρα και αντί η κατάσταση να βελτιωθεί διολισθαίνει προς το χειρότερον. Είναι σαν εκείνον που, ενώ είναι λασπωμένος, θέλει με λάσπη να πλυθεί για να ξεπλύνει τις λάσπες του.

Ο Αθλητισμός απαιτεί Αλήθεια
Οπως στην ζωή έτσι και στον αθλητισμό η πραγματική σοφία είναι να αγαπάς την αλήθεια, και να μην την διαστρέφεις προς χάριν του κέρδους . Έτσι όμως αντί να διδάσκουν τον όχλο στην ευγενή άμιλλα και στην δικαιοσύνη, του εξάπτουν τα ανθρώπινα πάθη, τον φανατισμό και την κατωτερότητα, διότι θέλουν να βγουν πρωταθλητές με οποιοδήποτε αθέμιτο μέσον. Και ποιά είναι αυτά δεν χρειάζεται να τα αναφέρω τώρα, διότι είναι σε όλους γνωστά. Αρχίζουν απο την δωροδοκία, το ντοπάρισμα, την δημιουργία παρακράτους για την τρομοκράτηση των φιλάθλων και φθάνουν ως την χρησιμοποίηση της πολικής εξουσίας προς εξυπηρέτηση στο όνομα δήθεν της ομάδος, στην ουσία όμως των σκοπών τους. Είναι επόμενον σε ένα τέτοιο έδαφος της κόπρου του Αυγεία να φυτρώνουν τα σαπρόφυτα και οι ταπεινές σκέψεις, τα πάθη, η βία ,το έγκλημα , η απληστία, ο φανατισμός, η ομαδική παραφροσύνη, τα οποία εκμεταλλεύονται οι ομαδάρχες για να επιβάλλουν τους όρους των στον Αθλητισμό, στην κοινωνία και στην Πολιτεία.

Φλογισμένες και Φανατισμένες Ψυχές
Και την κατώτερη αυτή ανθρώπινη ζύμη των φιλάθλων την πλάθουν όπως θέλουν επιτήδιοι και φαύλοι, για να μπορούν να ελέγχουν- όπως οι γκάνκστερ- το παρασκήνιο επάνω στους άλλους , προς ικανοποίηση των των άνομων και απάνθρωπων επιδιώξεων τους. Όταν η ψυχή φλογίζεται απο το πάθος τότε το άτομο γίνεται μάζα ευεπίφορη στα κελεύσματα των μεγαλο-παραγόντων του Αθλητισμού. Το άθλημα ξεφεύγει απο την αποστολή του, που είναι η διάπλαση του σώματος και της ψυχής , ώστε μέσα απο την ψυχοσωματική αυτή ανύψωση να ωφεληθεί και το πνεύμα του ανθρώπου, σύμφωνα με το “Νους Υγιής εν Πνεύματι Υγιή”. Επομένως μεταξύ των    σκοπών του Αθλητισμού, που είναι πρωταρχικά η Παιδιά(ευχαρίστηση) μας προσφέρει και την καλλιέργεια του σώματος και την ανύψωση της ψυχής.

Το Ποδόσφαιρο Νοσεί
Οι παράγοντες του Ποδοσφαιρικού Αθλητισμού σήμερον ηδονίζονται με το χρήμα και την προβολή που μεταφράζεται και σε πολιτική επιβολή. Και ενώ   οι μεγαλοπαράγοντες προσφέρουν για έναν ποδοσφαιριστή αστρονομικά ποσά, είναι φειδωλέστατοι στο να προσφέρουν σε ένα ευγενή σκοπό ακόμη και ελάχιστα ψιχία. Βέβαια αυτά τα πράγματα ούτε καν που τα σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι , αλλά κι’ αν τα εσκέπτοντο, δεν θα τα αντιλαμβάνοντο διαφορετικά, διότι τους λείπει η Παιδεία και η Αρετή.
Σήμερα δυστυχώς τα πράγματα έχουν αντιστραφεί. Παλιά αυτοί που σκοτώνονταν στην μάχη τους τιμούσαν θεοί και άνθρωποι. Σήμερον τιμούν άλλα ινδάλματα , όπως τους στάρ της σύγχρονης μουσικής και τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και θησαυριστές,   μόλις δε και μετα βίας τιμούν   τους αθλητές του Κλασσικού αθλητισμού.

ΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ

Η Ολυμπιακή Φλόγα
Η Ολυμπιακή φλόγα είναι εμπνευσμένη απο τις φιλοσοφικές θεωρίες των Ορφικών (το πρωτόγονο Αυγό με την άπειρη θερμοκρασία και πίεση) και του Ηρακλείτου το Πυρ. Κατά τον Ηράκλειτο τα τρία στοιχεία του Σύμπαντος είναι1/το Πυρ η αείζωη αυτή δύναμη, 2/η Αρχή και Αιτία και 3/ο Λόγος και Σκοπός του Σύμπαντος. Επομένως το Πυρ είναι ένα απο τα πρώτα αρχέτυπα του ανθρώπου, γι’αυτό το σύμβολο αυτό της Ολυμπιακής Φλόγας ζει και θα ζει στους αιώνες , διότι το Πυρ είναι η ίδια η ζωή. Οι πεθαμένοι είναι παγωμένοι, όπως και το διάστημα , εντός του οποίου δεν μπορεί να ευδοκιμήσει η ζωή χωρίς συνθήκες που να προσφέρουν την θερμότητα, τον αέρα και την πίεση.

Το Ιερόν Φως του Χριστιανισμού
Ο Χριστιανισμός ο οποίος δανείσθηκε απο τον Ελληνισμό όλα τα σύμβολα και την τελετουργία του πήρε και το Φως και το πήγε στην Ιερουσαλήμ.   Όμως αυτό το “άγιον φως”    εκπροσωπεί εντελώς αντίθετες ιδέες απο τις Ελληνικές. Πρόκειται για θεοκρατικές και δογματικές αντιλήψεις που δεν έχουν καμιά σχέση με τις επιστημονικές και φιλοσοφικές θέσεις των αρχαίων Ελλήνων. Αυτές οι θεοκρατικές και αντιεπιστημονικές αντιλήψεις των Χριστιανών είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με την αρχαία Ελληνική Σκέψη και Σοφία. Η σχέση τους δηλαδή είναι όπως της φωτιάς με το νερό, που δεν μπορούν να συνυπάρχουν μαζί ταυτοχρόνως. Οι θεοκρατικές ιδεοληψίες είναι δημιούργημα ενός κατώτερου κόσμου ποιμένων χωρίς βαθύτερη παιδεία και με ανεπτυγμένη την λογική και συναισθηματική πλευρά του ανθρώπου.
Ο Ηράκλειτος είπε ότι η Αιτία του κόσμου είναι το Πυρ(φωτιά) .   Η   αείζωη αυτή δύναμη είναι Αρχή και Αιτία και Λόγος και Σκοπός του Σύμπαντος. Το Πυρ με την πύκωνση και την αραίωση του κάνει το αδιάκοπο Γίγνεσθαι μέσα σε μιά καταπληκτική ροή, σε μιά αέναη μεταβολή, σε κάτι που είναι αδιάκοπα καινούργιο , σε κάτι που αδιάκοπα ανανεώνεται και που αιώνια ήτο είναι και θα υπάρχει , χωρίς να το έχει φτιάξει κανείς, ούτε θεός ούτε άνθρωπος , αλλά μονάχο του, με τις ιδιότητες του και την ίδια του την δύναμη.

Ουδέν Κρυπτόν υπό τον Ηλιον
Εξ αυτού μπορούμε κάλλιστα ν’ αντιληφθούμε γιατί ανάβουν την Ολυμπιακή φλόγα απο τον Ήλιο αυτόματα χωρίς την παρέμβαση άλλων μέσων και χωρίς να καταφεύγουν σε θαύματα, όπως κάνει η Χριστιανική θρησκεία με το άγιο φως. Η φλόγα ανάβει μόνη της απο τις ακτίνες του Ηλίου στην Ολυμπία με την βοήθεια ενός κοίλου κατόπτρου. Περιττόν φυσικά να πούμε ότι η αφή του Χριστιανικού φωτός- που έχει γίνει κατ’ απομίμηση της Ολυμπιακής φλογός- αλλά με την επέμβαση θείων δυνάμεων , ούτε λογική και φυσικά επιστημονική εξήγηση έχει. Γι’ αυτό στο ιερό του Ναού της Αναστάσεως στην Ιερουσαλήμ όπου λαμβάνει χώρα η αφή του “αγίου φωτός”, είναι μόνον ο πατριάρχης, ενώ αντιθέτως στην Ολυμπία η αφή γίνεται παρουσία πλήθους κόσμου, ο οποίος παρακολουθεί το φαινόμενο. Και υπάρχουν περιπτώσεις όπου η Ολυμπιακή φλόγα δεν άναψε διότι ο ουρανός ήτο καλυμμένος με νέφη. Στην περίπτωση όμως του “αγίου φωτός” ποτέ δεν είχαμε μιά αστοχία, διότι εδώ ισχύει η θαυματουργός επενέργεια του θεού μέσου του πατριάρχου και φυσικά κάποιου πυρείου ή αναπτήρος, κρυμμένου στις φαρδιές τσέπες του ράσου του ιεράρχου.

Οι Διαπλεκόμενοι Κρίκοι
Κατά τον φυσικό Δημόκριτο(420 π.χ) οι άτομες(που δεν τέμνονται) ουσίες , που είναι άπειρες, με την Ένωση τους κάνουν τα άπειρα πράγματα του κόσμου και με την διάλυση τους επιφέρουν την φθορά. Τα ίδια είχε διδάξει περίπου και ο Εμπεδοκλής (505-433 π.χ) Γι’ αυτόν η Γένεση είναι Ένωση και η φθορά είναι μεταβολή. Την μεταβολή την κάνουν τα ριζώματα , αναλλοίωτα και άφθαρτα μόρια, που ενώνονται με την φιλότητα και αποχωρίζονται με την αντίθεση (νείκος=φιλονεικία) Αυτή είναι λοιπόν η έννοια των πέντε διαπλεκόμενων κύκλων, δηλαδή η ένωση των λαών ανεξαρτήτως χρώματος φυλής, εθνότητος κλπ. Αυτό είναι και το ιδανικό του Ολυμπισμού, να ενώσει και όχι να χωρίζει τον κόσμο μέσω του αθλητισμού, σε ημέτερα παιδιά του δικού μας θεού και στους άλλους τους μη αρεστούς . Τα διαφορετικά χρώματα   σημαίνουν το διαφορετικό χρώμα και την διαφορετική κουλτούρα των πέντε ηπείρων της Γης.

Η Ενωση των Λαών
Οι Έλληνες επειδή είχαν πρώτοι προχωρήσει στον πολιτισμό αντελήφθησαν την ωφελιμότητα της Ενώσεως των ανθρώπων και των λαών, και το έκαναν πράξη της ζωής τους με το δημοκρατικό πολίτευμα. Διότι η Ένωση σημαίνει Δικαιοσύνη, Αρμονία, και Συνεργασία και μέσω της συνεργασίας επέρχεται η Πρόοδος και η Ειρήνη. Το Δημοκρατικό πολίτευμα και οι δημοκρατικοί θεσμοί ενώνουν τις κοινωνίες μέσω του διαλόγου και της κοινωνικής συνοχής που επιτυγχάνουν. Αντίθετα, μέσω της Διχόνοιας επέρχεται η διάλυση και η καταστροφή των κοινωνιών.   Τα αυταρχικά καθεστώτα     της Ανατολής που αποβλέπουν   στην υποταγή της κοινωνίας στα κελεύσματα του δυνάστη, καλλιεργούν το δόγμα του “ Διαίρει και Βασίλευε” , το οποίο κάνει αποτελεσματική   την διαίρεση και τον κατακερματισμό της κοινωνίας.
Ο Αθλητισμός είναι επίσης μιά έκφραση της Αλήθειας, διότι το αποτέλεσμα είναι καθαρό και απηλλαγμένο απο άλλα μέσα και παρεμβάσεις, εκτός απο την αξία του αθλητού .

Η Διαδοχή των Ολυμπιάδων
Η διαδοχή των Ολυμπιάδων ενέχει μέσα της κάποια συμβολική συνέχεια και αλληλουχία. Πριν τελειώσει η μιά Ολυμπιάδα γεννιέται η επομένη, που θα λάβει χώρα μετά   τετραετίαν. Η αλληλουχία αυτή δεν είναι τυχαία, αλλά εκφράζει την Ελληνική φιλοσοφία για το Ον και το μη Ον. Ο Ηράκλειτος και άλλοι Έλληνες σοφοί πιστεύουν ότι το κάθε τι είναι γέννημα της αδιάκοπης μεταβολής. Ούτε αρχή έχει ούτε τέλος. Απο την πρώτης στιγμή που φαίνεται ότι έ΄χει μιά ορισμένη μορφή, απο την ίδια αυτή στιγμή έχει μέσα του και το σπέρμα της αλλαγής, και αλλάζει χωρίς σταμάτημα, αδυσώπητα και αμετάκλητα, σε κάτι άλλο που παίρνει σιγά - σιγά ή και γοργά την θέση του. Σε κάτι άλλο που είναι η συνέχεια του , που είναι η διαδοχή του. Αλλά και τούτο πάλι έχει μέσα του , ήδη απο την αρχή του το σπέρμα της αλλαγής και , δημιουργείται , μεταβάλλεται σε άλλο , για να συνεχισθεί ξανά το ίδιο αιώνια. Στην αλλαγή της η πρωταρχική αυτή ουσία γεννά εκείνο που υπάρχει , δηλαδή το ΟΝ , και μαζί μ’αυτό την ίδια στιγμή γεννιέταικ’ εκείνο που σ’ αυτό θ’ αλλάξει το ον, δηλαδή το αντίθετο , το ΜΗ-ΟΝ.
Ετσι κάθε Ολυμπιάδα που παρουσιάζεται έχει μαζί της την ζωή και τον θάνατο, και η επομένη το ίδιο, διότι θα γεννήσει την μεθεπομένη κ.ο.κ . Μέσα όμως στο νέο αρχίζει να παίρνει θέση το γηρασμένο σαν συστατικό του και μέσα στο γηρασμένο είναι το νέο που κι’ αυτό γηράσκει σαν συνέχεια του νέου. Αυτή είναι η αλληλουχία των Ολυμπιάδων και αυτή είναι η διαδικασία κατά την οποία μιά μια έρχεται δίνει τους καρπούς της και πεθαίνει για να την διαδεχθεί η νέα κ.ο.κ Το ίδιο συμβαίνει και με τους αθλητές οι οποίοι κάποτε αποσύρονται αφού στεφανωθούν με τα Ολυμπιακά στεφάνια, για ν’ έρθουν οι νεώτεροι . Επομένως θα ήτο ανοησία η Ελλάδα να μιμηθεί τους Ολυμπιακούς κάποιας άλλης πόλης. Βεβαίως πρέπει να εκμεταλλευθεί απο την πείρα των προηγουμένων, αλλά ο νόμος της Αιώνιας Αλλαγής επιβάλλει την αποφυγή της αντιγραφής.

Η Εννοια του Χρόνου
Στην Δημιουργία δεν υπάρχει ούτε αταξία, ούτε χάος ούτε σύγχυση. Ολα γίνονται με Μέτρο. Η ζωή κατά τον θείο Ηράκλειτο ανάβει και σβήνει με μέτρον. Το κάθε τι δεν μπορεί να ξεπεράσει το όριο του, την υπόσταση του και την κανονισμένη συμμετοχή του και την αιτία του στη γένεση και στην φθορά. Και το Μέτρον το δημιουργεί και το επιβάλλει ο αιώνιος παγκόσμιος φυσικός Νόμος , η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ, συστατικό της πρωταρχικής ουσίας. Ο Χρόνος είναι κι’ αυτός συστατικό της πρωταρχικής ουσίας. Ο Χρόνος είναι αυτός που μετρά τις μεταβολές στο Σύμπαν. Οταν το Σύμπαν ήτο συμπυκνωμένο στο “Ορφικό ωόν” ούτε χρόνος υπήρχε διότι δεν υπήρχαν μεταβολές . Τότε όλα γίνονταν την ίδια στιγμή(ταυτοχρόνως) γνωστά παντού. Επομένως ο παράγων Χρόνος εισήχθη απο τότε που συνέβη η Μεγάλη Εκρηξη και άρχισαν οι αλλαγές εν χρόνω και τόπω . Στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι καθοριστικός και πιεστικός ο Χρόνος και θα ήτο αδιανόητον να μην έχει πρωταρχική θέση σ’ αυτούς όπου οι αλλαγές γίνονται τόσο γοργά. Για τους αθλητές ισχύει το λεχθέν απο τον Ηράκλειτο “δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίεις” Διότι αν δεν μπορέσει ο αθλητής μέσα στις καθορισμένες χρονικά δοκιμασίες να επιτύχει το ποθητόν αποτέλεσμα και ν’ αποσπάσει την νίκην δεν του δίδεται άλλη ευκαιρία να το επαναλάβει.

Οι Ολυμπιακές Αξίες του Αθλητή
Για να δώσει ο αρχαίος αθλητής όρκο , έπρεπε προηγουμένως να κάνει   κάθαρση της ψυχής και του νού. Η Κάθαρση επέρχεται μέσα απο την Αυτογνωσία του ΕΓΩ , είτε αυτό είναι ατομικό, είτε αυτό είναι ομαδικό. Αυτό το ΕΓΩ αντιστοιχεί στο Συμπαντικό σύνολο , το οποίον σαν σύνολο έχει το Συμπαντικό ΕΓΩ, ενώ ταυτοχρόνως κάθε απειροελάχιστο μέρος του διαθέτει κι’ αυτό το δικό του ΕΓΩ. Μετά την κάθαρση και την πνευματική ανύψωση κατακτάται η Αλήθεια και η Αρετή, απαραίτητα στοιχεία για τον αθλητή που ελάμβανε μέρος στους αγώνες και μάλιστα στους Ολυμπιακούς . Σε αντίθεση με τον όχλο που φυτρώνουν μέσα του όλες οι ταπεινές σκέψεις με τις κακίες και την κατωτερότητα του , οι αθλητές που ελάμβανον μέρος στους αγώνες έπρεπε να είναι απηλλαγμένοι απο τα ανθρώπινα πάθη, την κυριαρχία της σάρκας και την απληστία για χρήμα ή και δόξα, πέραν της κανονισμένης. Γιατί αν ένας Ολυμπιονίκης δεν καθαρισθεί απο τα πιό πάνω πάθη τότε γίνεται επικίνδυνος στην κοινωνία-και ιδία στους νέους με το κακό παράδειγμα τους. Τέτοιοι επιτήδειοι και φαύλοι αθλητές θα μπορούσαν να απλώσουν την σκλαβιά και το σκοτάδι επάνω στους άλλους και να τους εκμεταλλευθούν με άνομες και απάνθρωπες φιλοδοξίες. Όταν το σώμα πονάει φλογίζεται και η ψυχή . όπως ισχύει και το αντίστροφο, δηλαδή μιά τραυματισμένη ψυχή δεν επιτρέπει στο σώμα να αγωνισθεί αποτελεσματικά. Μιά ευκίνητη ψυχή κυβερνά καλύτερα το σώμα και κυριαρχεί πάνω του , όπως ο θείος Νόμος κυβερνά το Σύμπαν. Επομένως οι αθλητές πρέπει να εξαγνισθούν για ν’ ανέβουν ψηλά σε ανώτερες μορφές του Γίγνεσθαι. Κάθε όμως σκαλοπάτι το σμιλεύει ο ανθρώπινος πόνος και μόχθος, τον οποίον πρέπει να καταβάλλει κάθε αθλητής για να ανυψωθεί. Τα σιχαμερά είδωλα που προσπαθούν με το ντοπάρισμα ή άλλα άνομα μέσα   να επιπλεύσουν είναι σαν τα γουρούνια που κυλιούνται στην λάσπη για να βρουν την ηδονή.
Ο αθλητής την ώρα που πηγαίνει για την νίκη δεν πρέπει να έχει στην σκέψη του κανένα κίνητρο κέρδους παρά μόνον ν’ αγωνίζεται για την αλήθεια και την αρετή. Λίγο πριν θα πρέπει να θέσει τον εαυτόν του σε εσωτερική σιγή αυτοσυγκεντρώσεως, μιά κατάσταση μή-κίνησης, που όμως βλέπει με τα μάτια του νου και της ψυχής του όλη την πορεία του αθλήματος του. Η επίγνωση είναι μιά απλότητα και αμεσότητα , και τότε ο νους άδειος απο ανόητες σκέψεις αφήνει χώρο στο Παρόν, στο αγώνισμα που θα κρίνει την νίκη. Πρόκειται για το “νυν” του Αριστοτέλη. Ο δρόμος της επίγνωσης είναι μοναχικός και απαιτεί ανδρεία και αλήθεια τα οποία απελευθερώνουν το άτομ απο τα δεσμά του ΕΓΩ.

Ο Όρκος
Αποκαθαρμένοι και εξαγνισμένοι οι αθλητές με οδηγό την αρετήν έφθαναν στην τελειοποίηση. Τα στάδια που περνούσαν για τον σκοπό αυτό ήσαν : α/ Φύση - Φυσική Ικανότητα, β/ Θεωρία - Μάθηση και γ/ Άσκηση . Οι Αρετές κατά τον Αριστοτέλη διακρίνονται σε σωματικές , διανοητικές και ηθικές. Τελετές καθαρμού γινόνταν σε κρίσιμες στιγμές, όπως λ. χ σε καταστάσεις ασθενείας (προ του θανάτου) , ενοχής , προ της μάχης, προ των αγώνων,   ως υλικό δε καθαρμού εχρησιμοποιείτο το Ύδωρ. Κατά την τελετή καθαρμού στους αγώνες των Ισθμίων , οι αθλητές ωρκίζονταν μπαίνοντας μέσα στο νερό.
Κατά την Ελληνική Αρχαιολογία ο Ορκος ήτο “υιός της Εριδος” και ο παραβάτης του ετιμωρείτο απο την θεία Δίκη διότι αυτό εθεωρείτο Ύβρις. Το κείμενο του όρκου ήτο ύμνος αναγνωρίσεως του νικητή(ύμνος στο Σώμα) Οι αθλητές αγωνίζοντο γυμνοί στο σώμα διότι ήσαν ενδεδυμένοι με την αρετή στην ψυχή(ύμνος στην Ψυχή) και καταξιώνονταν οι σωφρονέστεροι(ύμνος στο Πνεύμα) Επομένως ταίριαζε απολύτως το απόφθεγμα “Νους υγιής εν σώματι ηγιή” Υπήρχε η εντύπωση ότι μόνον ο φόβος των θεών εγγυάται την τήρηση του όρκου. Σήμερα που απομυθοποιήθηκε ο Γιαχβέ ο όρκος έχασε την δεσμευτική ισχύ που είχε στο παρελθόν. Δεδομένου δε ότι ο όρκος στην συνείδηση δεν απέκτησε την δύναμη που επιβάλλεται , διότι οι συνειδήσεις σήμερα δεν είναι ελεύθερες, ούτε αγνές και αγαθές , αλλά αντίθετα είναι δόλιες , κακές και υποδουλωμένες στην ύλη. Υπάρχει λοιπόν κενό και το κενό αυτό το διαπιστώνουμε στους Ολυμπιακούς αγώνες όταν οι αθλητές συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να προσπαθούν με δόλια μέσα να αποσπάσουν την νίκη. Για να γίνει η δέουσα σωματική, ψυχική και νοητική προετοιμασία των αθλητών εκαλούντο δέκα μήνες προ των αγώνων στην Ολυμπία. Τις μεσημβρινές ώρες οι αθλητές συνοδευόμενοι απο τους συγγενείς τους συμπολίτες και τους προπονητές τους μετέβαιναν μπρος στο άγαλμα του Οκίου Διός όπου έδιναν τον νενομισμένο όρκο. Αυτή ήτο μιά σιδηρά δέσμευση που ο αθλητής δεν διενοείτο να την παραβιάσει, διότι ήτο υπεύθυνος ενώπιον θεού και ανθρώπων. Ο όρκος των αθλητών δινόταν με παρατεταμένη την δεξιά χείρα με εκτεταμένους τους δακτύλους, σε ημιανάταση. Ο συμβολισμός ενέχει την μοναδικότητα του κάθε αθλητού βάσει των δακτυλικών αποτυπωμάτων του. Σήμερα η μοναδικότητα αυτή και ο λόγος της τιμής του αθλητού έχει αντικατασταθεί απο τις διάφορες χημικές εξετάσεις για την ανίχνευση τυχόν απηγορευμένων ουσιών στο αίμα. Τελικά αυτή η “μέθεξη” έφερνε τον άνθρωπο πιό κοντά στην Αλήθεια , την Δικαιοσύνη, την Σοφία , την Αρμονία, στο Καλό κ’ Αγαθό, και στο Κάλλος και την Ελευθερία.

Η Αξιοκρατία
Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι το κατ’ εξοχήν βάθρο της πιό ψυχρής και ακτήρμονας Αξιοκρατίας. Για μένα λέγει ο Ηράκλειτος ο Ενας αξίζει για δέκα χιλιάδες, φθάνει να είναι άριστος. Ο αθλητής ενώπιον των αγώνων ήτο αυτός και οι σωματικές, ηθικές και διανοητικές ικανότητες του και μόνον. Διότι οι αγώνες γίνονται δημοσία και όχι σε κλειστά και ανεξέλεγκτα μέρη όπου υπεισέρχεται η ανθρώπινη παρέμβαση. Ούτε μπορεί να επηρεάσει η εύνοια κάποιου μονάρχου ή πλουσίου , όπως συχνά συμβαίνει με άλλες απονομές βραβείων κατά την παρούσα εποχή της αναξιοκρατίας. Σήμερα με την καθιέρωση αγώνων για άτομα με ειδικές ανάγκες (Παρα-Ολυμπιάδες) η αξιοκρατία έχει νοθευθεί διότι τα άτομα αυτά καίτοι είναι αξιέπαινα για την υπεράνθρωπη προσπάθεια και το αγωνιστικό τους πνεύμα για την νίκη, όμως το σώμα τους πονάει και μαζί τους και η ψυχή. Άρα δεν πληρούν τους όρους των Ολυμπιακών προτύπων , δηλαδή της σωματικής , ψυχικής - ηθικής και νοητικής υγείας.

Η Ευγένεια της Ψυχής των Νέων
Οι νέοι διαθέτουν υπέρμετρο ιδεαλισμό και η ψυχή τους είναι πολύ ευαίσθητη. Αντίθετα, οι ηλικιωμένοι είναι προσκολλημένοι στην ύλη και στον υλικό ευδαιμονισμό. Τούτο συμβαίνει διότι η ζωή τους προσγειώνει στην σκληρή πραγματικότητα και κάνουν αρκετές ηθικές παραχωρήσεις προκειμένου να απολαύσουν τα υλικά αγαθά. Γι’ αυτό ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος έλεγε “Καλά θα ήτο όλοι οι Εφέσιοι που πέρασαν την εφηβική ηλικία να κρεμασθούν και ν’ αφήσουν στα ανήλικα την πόλη. Γιατί έδιωξαν τον Ερμόδωρο, τον πιό καλό ανάμεσα στους άνδρα, λέγοντας:  Κανένας απο μας να μην είναι ο πιό καλός, κι αν είναι κανείς , να πάει αλλού και σε άλλους” Επομένως δεν είναι τυχαίο ότι οι αγώνες γίνονται μόνον για τους νέους.

Η Σεμνότης και το Ηθος των Αθλητών
Η αλαζονεία, η οίηση, η προκλητικότης, τα βάρβαρα ήθη και ο “βεντετισμός δεν αρμόζουν στον αθλητή. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι “ Η οίηση είναι εμπόδιο στην προκοπή” και ακόμη ότι “ Οι τιμές κατασκλαβώνουν τους θεούς και ανθρώπους” Οι αθλητές που είναι ανερμάτιστοι μετά την πρώτη τους διάκριση γίνονται αλζώνες και οκνηροί και όπως λέγει ο λαός “ ιππεύουν την κάλαμον” . Τούτο όμως γίνεται εμπόδιο της περαιτέρω προόδου και βελτιώσεως των, διότι σταματούν τις επίπονες προπονήσεις και την εξάσκηση και περνούν τον καιρό τους μεσα στην τρυφηλότητα και την γλυκιά ζωή , που είναι η καταστροφή των αθλητών. Επομένως ο πιό σύντομος δρόμος για να φθάσει κανείς την δόξα είναι να γίνει καλός και να συνεχίσει τον αγώνα αυτόν χωρίς διακοπή. Οσοι επιζητούν τα εφήμερα και τα φθαρτά μένουν μακριά απο την Αλήθεια και την Δικαιοσύνη, τρέχουν όμως πίσω απο τον αχόρταγο πόθο και τις τιμές και τις δόξες, γιατί δεν έχουν μυαλό. Οι αθλητές - βεντέτες γρήγορα εξηφανίσθησαν απο τον στίβο.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΗΘΙΚΗΣ

Επιθυμία και Αναγνώριση
Κάθε άτομο έχει μιά τάση επιθυμίας προς τον αθλητισμό , αλλά ταυτοχρόνως τάση της αναγνώρισης και προβολής. Αυτή η επιθυμία για αναγνώριση στον Αθλητισμό όσο κι’ αν θεωρητικά πρέπει να είναι ουδέτερη και σε αθώα μορφή, στην πράξη ο ανταγωνισμός οξύνει τα πράγματα, δημιουργεί περίπλοκα προβλήματα και απαιτεί διαρκή θεωρητική κριτική αυτοκυριαρχία. Οπου διαταράσσεται αυτή η σχέση Ε(πιθυμία)=Α(ναγνώριση) τότε έχουμε φαινόμενα συμμετρίας και έντασης. Με την μεσολάβηση μεταξύ των δύο της ηθικότητας, η ένταση μπορεί να χαλαρωθεί. Συχνά αυτή η επιθυμία για αναγνώριση στον αθλητισμό δεν αφορά μόνον άτομα, αλλά και ομάδες και έθνη. Μολονότι κάθε αναμέρτηση αφήνει μόνον μία δυνατότητα ΕΣΥ ή ΕΓΩ , δεν πρέπει να εκμηδενίζει και να υποβιβάζει τον αντίπαλο, διότι στο κάτω της γραφής είναι μία μόνον δοκιμασία στις τόσες που προηγήθηκαν και σ’ αυτές που θα ακολουθήσουν

Επιθετικότητα και Βία
Επιθετικότητα σημαίνει άρνηση και αντίθεση προσπάθεια επιβολής και επικράτησης, ρήξη και σύγκρουση, προσβολή, διάθεση για ηθελημένη και σχεδιασμένη υποταγή και καταστροφή του άλλου, του αντιπάλου, της εχθρικής παρατάξεως. Η επιθετικότητα συνδέεται έτσι άμεσα με δύναμη , εξουσία, κυριαρχία, βία. Η καλύτερη άμυνα στην επιθετικότητα είναι ο διάλογος και όπου δεν περνά αυτός τότε καταλήγει στην αντίπαλη βία, στην αντι-βία. Η πηγή της επιθετικότητος βρίσκεται στην περιοχή των ενστίκτων. Αυτή σε ελεγχόμενη κατάσταση μπορεί να γίνει θετική κινητήρια δύναμη, ενώ αν ξεφύγει απο το μέτρον γίνεται καταστρεπτική . Η Ηθική του Αθλητισμού μπορεί να βάλει φραγμό στην επιθετικότητα και να την μετατρέπει σε ευεργετική δύναμη . Η υπέρβαση της βίας στον αθλητισμό γίνεται με την τριαδική δομή, ήτοι με την παρέμβαση στην διαδική δομή”αντίπαλος-αντίπαλος” ενός τρίτου, δηλαδή του διαιτητού, αθλητικού δικαστή, της κοινής γνώμης κλπ Πάντως το πρόβλημα της βίας στις μέρες μας είναι ένα γενικότερο πρόβλημα και όχι μόνον του αθλητισμού , σχετίζεται δε με την διεθνής εξουσία η οποία   αναπαράγει την επιθετικότητα στις κοινωνίες, στα άτομα και ίδίως στους νέους,   με κάθε μέσον προς εξυπηρέτηση των σκοπών της, της επιβολής της παγκόσμιας εξουσίας της.

Διαφήμηση και Κατανάλωση
Η διαφήμιση του αθλητισμού είναι επιτρεπτή και ευνοϊκοί όταν πρόκειται για την προβολή και διάδοση του. Υπάρχει όμως και η διαφήμιση που εκείνη που ο αθλητισμός γίνεται εμπόρευμα της διαφήμισης , προς εξυπηρέτηση των νόμων της αγοράς. Αυτού του είδους η εμπορευματοποίηση(Marketing) του αθλητισμού στο βωμό της διαφήμισης είναι αρνητική και πρέπει ν’ αποφεύγεται. Ο προσανατολισμός του αθλητισμού προς το Marketing εμφανίζει τάσεις απολυταρχίας και αποβλέπει στην χειραφέτηση του αθλητικού φαινομένου και των φιλάθλων προς εξυπηρέτηση των νόμων της αγοράς. Μέσω αυτής της διαδικασίας λαμβάνει χώρα η συναλλαγή, η αλλοτρίωση, η άρνηση της ατομικότητας και προσωπικότητας, η εξάλειψη της διάκρισης του ατόμου και της ομάδος, η αποξένωση των φιλάθλων απο τους αγώνες(το διώξιμο των φιλάθλων απο τα γήπεδα), η υποβάθμιση της σκέψης, το κενό στις διαπροσωπικές σκέψεις, ο δογματισμός , η εμφάνιση του αφέντη και του παρία, η προβολή των “ειδώλων” και της “βεντέτας” στον αθλητισμό κ.α Αυτά τα αντι-αθλητικά φαινόμενα πρέπει να στιγματισθούν ώστε να εξυγιανθεί ο αθλητισμός απο την δαγκάνα του Marketing και της αγοράς.

Προπαγάνδα-Χειραγώγηση
Η προπαγάνδα η οποία χειρίζεται όλες τις μορφές του λόγου έχει προσλάβει στην εποχή μας γιγαντιαίες διαστάσεις. Όπως συμβαίνει και με την διαφήμιση δεν ήτο δυνατόν, η προπαγάνδα να αφήσει εκτός του πεδίου δράσεως της τον αθλητισμό. Ο τεχνολογικός πολιτισμός μας έχει χαρίσει τα ισχυρότερα όπλα χειραφέτησης των κοινωνιών μέσω της προπαγάνδας , την οποίαν οι αδίστακτοι παγκόσμιοι εξουσιαστές και οι υποτακτικοί τους χειρίζονται χωρίς κανένα φραγμό και μέτρον. Κατά τον πατέρα της προπαγάνδας Γκέμπελς “λέγε , λέγε κάτι θα μείνει” , ενώ ο Χίτλερ έλεγε ότι “το μεγάλο ψέμμα πιάνει καλύτερα απο το μικρό”. Οι σημερινοί προπαγανδιστές θεωρούνται βετεράνοι στο είδος τους σε παγκόσμιο επίπεδο, σε βαθμό μάλιστα να περνούν την εικονική πραγματικότητα σαν πραγματική εικονικότητα και τανάπαλιν και να εξαπατούν ξεδιάντροπα την κοινή γνώμη. Κατόπιν τούτου πρέπει να γίνει απεγκλωβισμός του αθλητισμού απο την προπαγάνδα και τα κίνητρα της με την εισαγωγή της νέας ηθικής που δεν είναι και τόσο νέα, αφού εξεπήγασε απο την αρχαία Ολυμπία.

Ανθρωπολογία και Αθλητισμός
Οι δύο τάσεις της Ανθρωπολογίας, ήτοι η Φυσιολογία και η Κοινωνική Ανθρωπολογία , επηρεάζουν τον αθλητισμό. Ο χώρος της Φυσικής ανθρωπολογίας επιδρά στον βιολογικό χώρο του αθλητισμού(υγεία, σώμα, όργανα, κλπ) ενώ, η κοινωνική ανθρωπολογία ενδιαφέρεται γιατους τρόπους της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η αποικιοκρατία εκμεταλλεύθηκε τον αθλητισμό για τους δικούς της σκοπούς ήτοι για την επιβολή του λεικού ανθρώπου πάνω στους εγχρώμους. Στις δεκαετίες 1920-1940 ο Φασισμός και Ναζισμός εβελτίωσαν την φυλετική ανθρωπολογία με την εισαγωγή της αρειανής φυλής και την συνέδεσαν άρρηκτα με τον αθλητισμό για την αναπαραγωγή της ανωτέρας φυλής. Στην εποχή μας ενώ ανεπτύχθη τα μέγιστα η Φυσιολογία, παράλληλα ανεπτύχθη και η Κοινωνική Ανθρωπολογία για τους σκοπούς και προς την κατεύθυνση που ανεπτύχθησαν πιό πάνω. Η Φυσική Ανθρωπολογία μελέτησε το σώμα του αθλητή σε συνεργασία με άλλους επιστημονικούς κλάδους, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την βελτίωση των αθλητικών επιδόσεων, αλλά ταυτοχρόνως με την ανακάλυψη των βελτιωτικών στοιχείων μπορεί ν’ ανιχνεύει και τις βλαβερές αναβολικές ουσίες, που λαμβάνουν οι αθλητές για να διακριθούν άπαξ, αδιαφορώντες για τα δυσμενή αποτελέσματα επί της υγείας των. Η κατεύθυνση της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας βρίσκεται πάντα υπό την αίρεση της ιδεολογικής υποψίας και πρέπει να αναλύεται επιστημονικά , έτσι ώστε στο κέντρο να βρίσκεται πάντα ο διάλογος, η κριτική, η θεωρία και η φιλοσοφία.

Η Ελληνική Παράδοση
Η Ελλάδα διαθέτει την πλουσιότερη αθλητική παράδοση στον κόσμο,   αφού πρώτη έθεσε τις βάσεις της αθλητικής ιδέας. Όμως η διακοπή της ιδέας αυτής λόγω της Χριστιανικής καταστροφής του Ελληνικού πνεύματος και μαζί και του Αθλητισμού   μας αποξένωσαν επί πολλούς αιώνες απο τον Αθλητισμό, έως προσφάτως, χωρίς ποτέ να απαλλαγούμε απο το Ελληνοχριστιανικό μας σύμπλεγμα. Επομένως υπάρχει μιά καθυστέρηση στην θεωρία και στην πράξη στα Ελληνικά πανεπιστήμια και στην Ελληνική παιδεία, η οποία ποτέ δεν πίστεψε στην αθλητική ανάπτυξη των νέων. Τώρα οι καιροί έχουν ωριμάσει και πρέπει να δημιουργηθεί στην χώρα μας ένα μόνιμο παγκόσμιο αθλητικό κέντρο στα πλαίσια του σύγχρονου Ολυμπισμού.
Οι ελλείψεις μας δεν πρέπει να εισαχθούν απο το εξωτερικό , αλλά επιβάλλεται να αναπτύξουμε τις δικές μας αρχαίες και νεώτερες διαχρονικές αξίες, ιδέες, γνώσεις και εμπειρίες. Αυτό όμως απαιτεί σοβαρή έρευνα στον τομέα του αθλητισμού σε πανεπιστημιακό επίπεδο, η οποία έρευνα   να περιλάβει και την επιστημονική έρευνα και διάλογο πάνω στην αθλητική γεωγραφία και προσωπογραφία της ανθρωπότητος, σύμφωνα με τα πορίσματα της προοδευτικής ανθρωπολογίας και του ανθρωπισμού. Με τον όρο προοδευτική Ανθρωπολογία εννοούμεν την επιστημονική διασύνδεση της Φυσικής και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας με την Φιλοσοφία και τις κοινωνικές επιστήμες, τις πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες της αρχαίας Ελλάδος, την θεώρηση του αθλητισμού υπο το σημερινό πρίσμα της παγκοσμιοποίησης , αλλά και των ιδιαιτεροτήτων εκάστου λαού, και των κοινών στόχων και πεπρωμένων της παγκοσμίου κοινωνίας.
Η εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης δημιουργεί δυσοίωνες συνθήκες για ένα τέτοιο εγχείρημα, διότι τόσον η χώρα μας τελεί υπο ιδιότυπη κατοχή, αλλά και ο κοσμος κυριαρχείται υπο αντιαθλητικών και αντι-ζωικών δυνάμεων. Επομένως θα ενεργούσαμε σαν “ένας Έλλην μέσα στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία” . Εξ άλλου η σημερινή Ανθρωπολογία είναι η “εκλεκτή κόρη” της νεοαποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού”. Όμως αυτό δεν πρέπει να μας νεκρώνει κάθε αγωνιστικότητα σαν Έλληνες, να διαδώσουμε στην διψασμένη ανθρωπότητα των δύο τρίτων του πλανήτη τα νέα μηνύματα του ωραίου, ελεύθερου , δίκαιου, και πανανθρώπινου αθλητισμού.

Τεχνοκρατία και Αθλητισμός
Η Τεχνοκρατία είναι νοσηρό και επικίνδυνο ιδεολογικό και πολιτικοκοινωνικό φαινόμενο , είναι ιδεολογία στην διάθεση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και του ιμπεριαλισμού. Ουσιαστικά πρόκειται για την υποταγή της σύγχρονης Τεχνολογίας στο εξουσιαστικό σύστημα και της Πολιτικής στους τεχνοκράτες-γραφειοκράτες υποτακτικούς του συστήματος. Γι’ αυτούς η θέση της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στην τεχνική αντικαθίσταται απο την κυριαρχία της τεχνικής πάνω στον άνθρωπο. Επομένως ο Αθλητισμός μέσα στα πλοκάμια της Τεχνοκρατίας είναι ένα φαινόμενο που προσιδιάζει περισσότερο με αγέλη και ορδή ή καλύτερα με εκκολαπτήριο ενός σύγχρονου ορνιθοτροφείου, έτοιμου να οδηγηθεί προς σφαγήν.   Η Τεχνοκρατία αδυνατεί να διαγνώσει την διαφορά ανθρώπου απο μηχανή και τον Υπολογιστήν , ενώ ο Βιολογισμός αδυνατεί να διαγνώσει την διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και των υπολοίπων εμβίων όντων. Ετσι η επιθετικότητα μπορεί να θεωρηθεί σαν κανόνας κάθε είδους συμπεριφοράς , διότι και ο άνθρωπος γι’ αυτούς δεν διαφέρει απο ζώον.   Επομένως ο παράγων Άνθρωπος πρέπει να είναι το Υποκείμενο του Αθλητισμού και το κέντρο και το μέτρον και η ουσία του.

Αρχαίες Αναφορές σε Αθλητικούς Αγώνες
Για περισσότερες πληροφορίες για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό του σώματος στην αρχαία Ελλάδα όρα και τα κάτωθι:

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ  ΚΑΙ  ΠΑΙΔΕΙΑ

Το Ιδανικό της Αξιοκρατίας

Το «αίεν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων»( πάντα να αριστεύεις και να ξεπερνάς τους άλλους) είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για την σωματική και πνευματική παιδεία των νέων. Αυτή η ρήση των αρχαίων είναι το ανώτερο ιδανικό για την δημιουργία «καλών κ’ αγαθών ανθρώπων» Το ιδανικό αυτό επιτυγχάνεται με :1/ την γυμναστική του σώματος(αθλητισμός) και 2/ την μουσική υπό την ευρεία της έννοια ,των όσων δηλαδή προσέφεραν οι Μούσες (επιστήμες- τέχνες -γράμματα). Σ’ αυτά περιλαμβάνονται και η ενόργανη και   φωνητική μουσική, καθώς και ο χορός. Οι πρόγονοι μας απέβλεπαν στην αρμονική ανάπτυξη του σώματος , της ψυχής και του πνεύματος για να φτιάξουν τους καλούς και αγαθούς νέους. Ο σκοπός της Παιδείας στον Ελληνικό κόσμο ήτο η διάπλαση του άξιου πολίτη. Αυτή είναι η περιλάλητη προτροπή του Πηλέα στο γιό του Αχιλλέα την ώρα που αναχωρούσε για τον Τρωικό πόλεμο. Τούτο φωτίζει τα ιδανικά , όχι μόνον των Ομηρικών ηρώων , αλλά του Ελληνα σ’ όλη τη διάρκεια της ιστορικής του πορείας. Ο αγών είναι το μονιμότερο ιδανικό του Ελληνα, κι’αυτός ο αγών καταξιώνεται με τους Ολυμπιακούς αγώνες για το σώμα και τους Δελφικούς αγώνες για το πνεύμα.. Μια τέλεια σύζευξη του Απολλώνειου με το Διονυσιακό πνεύμα είναι το ιδανικό που επέτυχαν οι Ελληνες με το ‘Μέτρον’ τους , ενώ αδυνατούν να συλλάβουν όλοι γενικά οι ξένοι.

Ο Καλός Συναγωνισμός

Δεν είναι μόνον τα «άθλα των Πατρόλκω» -δηλαδή για τη νίκη των αθλητικών αγώνων που οργάνωσε ο Αχιλλεύς για να τιμήσει τον νεκρό του φίλο Πάτροκλο- για τα οποία συναγωνίζονται οι ομηρικοί ήρωες έξω από τα τείχη της Τροίας. Όπως αναφέρει ο Ησίοδος , διοργανώνοντο και πνευματικοί αγώνες για τον νεκρό βασιλιά της Χαλκίδος Αμφιδάμαντα, όπου ο Ησίοδος κερδίζει το βραβείο για το τραγούδι του και κατακτά τη νίκη πρώτος αυτός στην ιστορία του πνεύματος. Συνειδητός και έντονος είναι στους πρώιμους κλασσικούς χρόνους ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους ποιητές και τους τεχνίτες , ιδιαίτερα στους γλύπτες. Και ο ανταγωνισμός αυτός είναι επιτρεπτός αρκεί να γίνεται με καθαρούς όρους. Τούτο μαρτυρείται από το γεγονός ότι η ανάθεση της κατασκευής σημαντικών καλλιτεχνημάτων αλλά και δραματικών παραστάσεων γίνεται ύστερα από καλλιτεχνικό διαγωνισμό, και όχι χάριν ευνοίας
.
Το συναγωνιστικό πνεύμα έγινε σήμερον ανταγωνιστικό

Το συναγωνιστικό πνεύμα του αρχαίου Ελληνικού κόσμου , αυτό που ελευθέρωσε το άτομο από τα δεσμά του , γίνεται κληρονομιά και η βάση του Δυτικού πολιτισμού, ασχέτως αν στην σύγχρονη Ελλάδα αυτά παραβιάζονται προς χάριν της ευνοιοκρατίας . Όμως η Δύση από συναγωνιστικό το μετέβαλλε σε άκρως ανταγωνιστικό. Τούτο το πνεύμα είναι η αιτία που η Δύση έκανε ραγδαία άλματα προόδου προς τον υλικό και πνευματικό πολιτισμό, σε σχέση με την μοιρολατρική Ανατολή, όπου κυριαρχεί ο ηγεμών και οι ιερείς και κρατούν υπόδουλο το άτομο. Και θα είχαν γίνει ακόμη μεγαλύτερα άλματα-πέρα από τον υλικό τομέα και στον ψυχοπνευματικό τοιούτο- αν η Ανατολική αντίληψη-που διαποτίζει δια της Ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας τη Δύση δεν ενόθευε με δόλια μέσα, χάριν του υλικού κέρδους, αυτόν τον συναγωνισμό, μεταβάλλοντας τον σε ανελέητο ανταγωνισμό προς χάριν του κέρδους
.

Κακή Χρήση Λογικής και Συναισθήματος

Ο κόσμος θα ήτο καλύτερος αν η Δύση δεν είχε πάρει μονόπλευρα την Ελληνική λογική χάριν του ωφελημισμού, για την αύξηση μόνον των υλικών αγαθών , ενώ η Ανατολή επέλεξε το συναίσθημα , που οδηγεί στον άκρατο φανατισμό , δογματισμό, θεοκρατία και στην οπισθοδρόμηση . Μόνον στον Ελληνικό κόσμο-και μάλιστα στην Αθηναική Πολιτεία-η λογική και ο ανθρωπισμός συνδυάσθηκαν και εκφράσθηκαν τόσο ισορροπημένα και αρμονικά, ώστε να δημιουργήσουν την ιδανική έκφραση του Νου και της Ψυχής. Πάνω όμως από την υπεροχή της καταγωγής και του πλούτου ο Ελλην πιστεύει στην ισονομία ,την ισοτιμία και στην ισοπολιτεία και θέτει την υπεροχή της αξίας του σώματος και πνεύματος , όπως αυτή εκφράζεται και καταξιώνεται δημοκρατικά με τον αγώνα. Στην κυρίως Ελλάδα η αγωγή αυτή βασιζόταν στην γυμναστική άσκηση και στη μουσική , γι’ αυτό συναντούμε αξιόλογο αριθμό ξακουστών αθλητών. Αντίθετα στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στην Ιωνία κύριο ρόλο δεν έπαιζε η γυμναστική, αλλά η μουσική και η ποίηση.

Πολιτεία-Οικογένεια τα Βάθρα της Παιδείας

Στην αρχαία Ελλάδα μολονότι η οικογένεια είχε την κύρια υποχρέωση για την μόρφωση των παιδιών τους, η Πολιτεία είχε την εποπτεία αυτής της μόρφωσης . Από τον Πλούταρχο μαθαίνουμε ότι το 480 π. Χ οι Αθηναίοι εγκαταλείπουν την πόλη τους και καταφεύγουν πρόσφυγες στην Τροιζήνα, όπου η πόλη αυτή φροντίζει αμέσως για τη συνέχιση της παιδείας των μικρών μαθητών. Ο M. P. Nilsson γράφει ότι «στα τέλη του 6 ου π. Χ αιώνα υπήρχαν στην Αθήνα λιγότεροι αναλφάβητοι από όσους υπήρχαν στην Νότια Ευρώπη στα τέλη του 19 ου αιώνα»

Το Σπαρτιατικό Πρότυπο Παιδείας

Η Σπάρτη από τα πρώιμα χρόνια καθιέρωσε τη στρατιωτική αγωγή σαν βάση   αθλήσεως του σώματος και έβγαλε αήττητους πολεμιστές, που την κατέστησαν τη ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του κόσμου. Εστω κι’ αν δεν   επικροτούμε σήμερον το Σπαρτιατικό σύστημα παιδείας, πρέπει να παραδεχθούμε ότι   τούτο ήτο απολύτως επιτυχημένο και αποτελεσματικότατο στο είδος του. Κι’ όμως όσο κι’ αν φαίνεται παράξενο , το Σπαρτιατικό σύστημα με την αυστηρή πειθαρχία εδράζετο σε δημοκρατικές αρχές και δεν αναιρούσε την ισονομία και ισοπολιτεία των ελευθέρων πολιτών. Από το 720 π. Χ που νίκησε ο Ακανθος στο δόλιχο στην 15 η Ολυμπιάδα ως το 576 π. Χ μεταξύ των 81 γνωστών Ολυμπιονικών    , οι 46 είναι Σπαρτιάτες. Αυτοί εφήρμωσαν στον αθλητισμό δύο καινοτομίες, 1/ την ολοκληρωτική γυμνότητα των αθλητών και 2/ την επάλειψη τους με λάδι.
Ο Πλούταρχος   ομιλεί με ενθουσιασμό για τον γυναικείο αθλητισμό της Σπάρτης. Και πράγματι βλέπουμε στα μπρούτζινα ειδώλια στο μουσείο τις Λάκαινες να ανασηκώνουν με το ένα χέρι τον πολύ κοντό αθλητικό χιτώνα τους, κάτι που ήτο απηγορευμένο στα χρόνια της Ρωμαικής κυριαρχίας.
Στα Ιακίνθια οι νέοι και οι νέες συνόδευαν την πομπή των αρμάτων στο ναό της Ορθίας Αρτέμιδος με τραγούδια . Τα νέα παιδιά 10-12 ετών διαγωνίζονταν σε μουσικούς διαγωνισμούς και σε ένα κυνηγετικό παιχνίδι , το λεγόμενον «κασσηρατόριον» Παρόμοιους αγώνες και τελετές οργάνωναν όλες οι Ελληνικές πόλεις με διαφορετικά θέματα εκάστη. Οσο όμως η Σπάρτη προχωρεί στην στρατικοποίηση της , τόσο μειώνεται το ενδιαφέρον για τον αθλητισμό και την ποίηση. Τούτο γίνεται φανερόν από την απουσία Λακώνων Ολυμπιονικών από τον 5 ον π. Χ αιώνα και μετά.

Το Αθηναικό Πρότυπο Παιδείας

Αντίθετη κατεύθυνση προς αυτήν της Σπάρτης ακολουθεί η δημοκρατική Αθήνα, η οποία καλλιεργεί τα μέγιστα τον αθλητισμό των νέων. Ο Περικλής στον Επιτάφιο προβάλλει την ελεύθερη παιδεία της Αθηναικής Δημοκρατίας, η οποία επιδιώκει να δημιουργήσει ελεύθερους πολίτες άξιους να υπερασπισθούν νικηφόρα την πόλη τους. Ωστόσο ο στόχος της Αθηναικής αγωγής ως την περίοδο των κλασσικών χρόνων υπήρξε η δημιουργία «καλού»(=όμορφου } και «αγαθού»(=ενάρετου, γεναίου) πολίτη. Η μουσική , ο χορός μαζί με την σωματική άθληση ήτο το τρίπτυχο της Παιδείας. Κατά τούτο διαχωρίζει ο Πλάτων τους ανθρώπους από τα ζώα, δηλαδή από την αρμονία των κινήσεων «Τα μεν ούν άλλα ζώα ούκ έχειν αίσθησιν των εν ταις κινήσεσι τάξεων ουδέ αταξιών, οις δη ρυθμός όνομα και αρμονία» Κατά τους αρχαίους ο «αχόρευτος» είναι απαίδευτος., ενώ πεπαιδευμένος είναι αυτός που ξέρει να χορεύει και να τραγουδά. Σήμερα βέβαια αυτά θεωρούνται ανάξια λόγου, διότι με τα τεχνικά μέσα έχουν αντικαταστήσει το τραγούδι με τους εκκωφαντικούς θορύβους και το χορό με τις κινήσεις των αγρίων   φυλών της ζούγκλας. Είναι προφανές ότι με αυτά είναι ευκολότερη η αλλοτρίωση της ψυχής και του πνεύματος των νέων . Το σώμα γερνάει πριν της ώρας του, εξ αιτίας της αδράνειας, της μη ασκήσεως , της ανθυγιεινής διαίτης, του καπνίσματος , του υπέρμετρου αλκοόλ και των ναρκωτικών, έτσι ώστε από ενωρίς να γίνει ο άνθρωπος πελάτης των νοσοκομείων και καταναλωτής των προιόντων των φαρμακευτικών εταιρειών.

Αθλητισμός και Οικολογία

Η γυμναστική και οι αγώνες στην αρχαιότητα εγένοντο έξω στην ύπαιθρο, κάτω από τον ήλιο και πλάι σε φυλλώματα και δενδροφυτευμένους χώρους που υπήρχε και πηγή ή ποτάμι. Το αθλητικό πρόγραμμα ελάμβανε χώρα υπο την επίβλεψη του παιδοτρίβη και με τον ρυθμό της μουσικής του αυλού(φλάουτο) Αργότερα έφτιαξαν και περικαλείς εγκαταστάσεις (γυμνάσια και παλαίστρες) Ο στόχος τους ήτο κοινός:1/ η μετάδοση της μουσικής και 2/ η κατάκτηση της αρμονίας.  Διότι πίστευαν ότι ο ρυθμός αποτελεί την αρμονική συναίρεση των αντινομικών τάσεων του κόσμου και του ανθρώπου. Ετσι αντιλαμβανόμαστε το νόημα του Περικλέους που είπε στον Επιτάφιο προς τους Αθηναίους ότι «φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμε άνευ μαλακίας»
Το   βαθύτερο νόημα αυτής της Παιδείας είναι δύσκολο να    συλλάβουμε σήμερον , μετά από την μετάλλαξη που έχουμε υποστεί εξ αιτίας της βιαίας εισβολής των ανατολικών προτύπων και της ξένης θρησκείας της ερήμου , που έκρυψε το σώμα και έβαλε ενοχές στην ψυχή, ακόμη και στα αγέννητα και στους πεθαμένους. Η νέα θρησκεία θεώρησε ακόμη και την Φύση μολυσμένη και καθιέρωσε τον εξαγνισμό της. Ετσι ακόμη και σήμερα περιφρονούμε το κορμί μας και ντρεπόμαστε γι’ αυτό. Μερικές από τις ονομαστές παλαίστρες της εποχής ήσαν του Σιβυρτίου, του Ταυρέα, του Μίκκου , του Ιπποκράτη κ. α που ήσαν ιδιωτικά.. Αντίθετα , τα Γυμνάσια ήσαν δημόσια και τα πιο ξακουστά ήσαν η Ακαδημεία, , το Λύκειον, το Κυνόσαργες κ. α , όπου σύχναζε ο Σωκράτης και άλλοι φιλόσοφοι της εποχής για να εμπνευστούν από την αλκή των νέων και να διδάξουν σ’ αυτούς την αρετή. Εν προκειμένω είναι ανάξιες λόγου και κακόβουλες οι κατηγορίες εναντίον του Σωκράτους, ότι τάχα διέφθειρε τους νέους και ότι ήτο παιδεραστής κ. λ. π, διότι προέρχονται από αμαθείς αν όχι και κακόβουλους.
Ευκαιρία για επίδειξη όλων αυτών των επιτευγμάτων στην μουσική, στον αθλητισμό , στον πολιτισμό, στις τέχνες και στην ομορφιά της αθηναικής δημοκρατίας ήτο η γιορτή των Παναθηναίων. Ητο κατ’ εξοχήν γιορτή των νέων και γινόταν στα μέσα Αυγούστου(28 του Εκατομβαιώνος) που συμπίπτει με τα γενέθλια της θεάς Αθηνάς ,   προστάτιδος των Αθηνών.

Ο Πάνδημος Αθλητισμός

Από συγγραφικές πηγές αλλά και από επιγραφές μαθαίνουμε ότι στο τέλος της σχολικής χρονιάς- και συχνά και ενδιαμέσως - εγένοντο γυμνικοί και μουσικοί αθλητικοί αγώνες, κι’ αυτό αποτελούσε   σημαντική γιορτή για την κάθε πόλη. Η παράδοση αυτή συνεχίσθηκε ως και τον περασμένο αιώνα όπου οι καλύτεροι νέοι ενός σχολείου ,   συμμετείχαν   σε αθλητικούς αγώνες   συναγωνιζόμενοι με τους καλύτερους νέους άλλων σχολείων. Δύο περίφημα γλυπτά που είναι αφιερωμένα στο θεό ύστερα από τη νίκη τους στην αρματοδρομία στα Πύθια, είναι και τα εξής: α/ ο Ηνίοχος , ανάθημα του τυράννου της Γέλας(Μεγάλης Ελλάδος) Πολυζάλου και β/ το ανάθημα του Θεσσαλού Δαόχου. Οι πυθικοί αγώνες ήσαν πανάρχαιοι και συνεχίσθηκαν με μεγαλύτερη ή μικρότερη λαμπρότητα , ανάλογα με τις τύχες του μαντείου των Δελφών, ως το 394 π. Χ , οπότε ήλθε το οριστικό τέλος με το διάταγμα του αυτοκράτορος ‘Μεγάλου” Θεοδοσίου . Τούτο ήτο η ληξιαρχική πράξη της αφάνειας του αρχαίου Ελληνικού κόσμου όχι όμως και του θανάτου του , διότι η Ελληνική σκέψη ζει για πάντα , όπου υπάρχει ελεύθερος και σκεπτόμενος άνθρωπος, όπου υπάρχει δημοκρατία,    ελευθεροτυπία , θέατρο , τέχνες, γράμματα και Αθλητισμός .

Εθνική Συνείδηση των Ελλήνων

Ο Ελληνικός κόσμος είχε έντονη την εθνική συνείδηση, όχι σαν αίσθημα εθνικισμού των συγχρόνων εποχών , αλλά περισσότερο σαν συνείδηση της κοινότητος ενός λαού και της διαφοράς του από άλλους λαούς που τον περιβάλλουν. Εκδηλώνεται δε με βάση το όμαιμον , ομόγλωσσον ομόθρησκο και ομόδοξο των Ελλήνων, μέσα από ένα κοινό κώδικα συμπεριφοράς τους . Και η τρανότερη έκφραση αυτού είναι η συμμετοχή του Ελληνικού κόσμου στους Ολυμπιακούς αγώνες. Η αρνητική του έκφραση είναι «πας μη Ελλην βάρβαρος» αλλά αυτό ανάγεται κυρίως στο πολιτιστικό επίπεδο και όχι στην φυλή, διότι όπως γνωρίζουμε οι Ελληνες δεν έκαναν φυλετικές διακρίσεις. Ας θυμηθούμε αυτά που έγραψε ο Ισοκράτης ότι 1/ « και μάλλον Ελληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» και 2/ «Δίκαια επαινούνται οι ιδρυτές των μεγάλων πανηγύρεων γιατί μας παρέδωσαν ένα τέτοιο έθιμο, που μας οδηγεί να σταματήσουμε τις έχθρες που μας χωρίζουν και να κάνουμε σπονδές και ειρήνη ανάμεσα μας και έτσι να συγκεντρωθούμε σε ένα μέρος και εκεί, αφού προσευχηθούμε όλοι μαζί και τελέσουμε κοινές θυσίες , να θυμηθούμε τη συγγένεια που υπάρχει ανάμεσα μας και να νοιώσουμε πιο καλόκαρδα στο μέλλον ο ένας για τον άλλο, ανανεώνοντας τις παλιές φιλίες και δημιουργώντας καινούργιες. Και ούτε για τους απλούς ανθρώπους ούτε για τους πιο διαλεχτούς ο χρόνος που μένουν σ’ αυτές τις γιορτές είναι χαμένος και άχρηστος, αλλά αυτές τις συναθροίσεις των Ελλήνων έχουν την ευκαιρία οι τελευταίοι να δείξουν την προκοπή τους και την αξία τους, οι πρώτοι να τους καμαρώσουν καθώς συναγωνίζονται , και κανένας δεν νοιώθει άσχημα, αλλά όλοι βρίσκουν κάτι που να τους ευχαριστεί και να τους κολακεύει, οι θεατές καθώς βλέπουν τους αθλητές να κοπιάζουν για χάρι τους και οι αθλητές πάλι καθώς σκέπτονται πως όλος αυτός ο κόσμος ήλθε για να τους καμαρώσει…..» (Ισοκράτους «Πανηγυρικός»)
Στους πανελλήνιους αγώνες μπορούσαν να πάρουν μέρος όλοι οι Ελληνες και μόνον Ελληνες. Στην Ολυμπία αγωνίσθηκε και ο Αλέξανδρος, ο οποίος τερμάτισε συγχρόνως με τον πρώτο νικητή. Είναι δύσκολο για μας σήμερον να φαντασθούμε την μοναδική και συγκλονιστική 76 η Ολυμπιάδα του 476 π. Χ όταν χιλιάδες Ελληνες αντίκρισαν στο στάδιο το Θεμιστοκλή , τον νικητή της Σαλαμίνος, αυτόν που ενσάρκωσε το πνεύμα όλων των Ελλήνων εναντίον των βαρβάρων. Ο Πλούταρχος γράφει ότι όλη την ημέρα εκείνη τα πλήθη ξέχασαν τους αθλητές και επευφημούσαν τον νικητή του πιο ένδοξου αγώνα των Ελλήνων εναντίον των βαρβάρων, αυτού που ο Αισχύλος είχε ονομάσει « αγώνα υπέρ πάντων».
Ο αθλητισμός και η μουσική ευφραίνουν τις καρδιές των Ελλήνων και τους κάνουν να ξεχνούν έστω και εφήμερα τις πατρίδες τους και να ζουν σε μια κοινή πατρίδα του Ελληνισμού χωρίς σύνορα. Γιατί τα σύνορα του Ελληνισμού από τότε ήτο ολόκληρος ο γνωστός κόσμος.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Ο Αριστοτέλης λέγει για το πολυσυζητημένο ζήτημα της Παιδείας ότι απο την εποχή των προσωκρατικών ως τους Σοφιστές, Ποιητές ,Φιλοσόφους, Πολιτικούς , και απο τον Σωκράτη ως τον Πλάτωνα,   τα μαθήματα τα οποία συνήθως αποτελούν τα συστατικά της Παιδείας είναι :
1/ Τα Γράμματα
2/ Η Γυμναστική
3/ Η Μουσική
4/ Η Γραφή
Μπορεί κατά καιρούς να προσέθεταν διάφορα μαθήματα , αλλά βασικά τα κύρια μαθήματα της παιδείας ήσαν αυτά που καλλιεργούν το πνεύμα, το σώμα και την ψυχή και δίνουν στο νέο τα απαραίτητα στοιχεία για να γίνει “καλός κ’ αγαθός” πολίτης . Το θέμα της επαγγελματικής εκπαιδεύσεως το ονομάζει “προπαιδεία” και παρέχεται ώστε να είναι οι νέοι ορθά προετοιμασμένοι για κάθε τέχνη, εργασία και πράξη. Από την άποψη αυτή σήμερον ακόμη και τα πανεπιστήμια μας παρέχουν ‘προπαιδεία’ και όχι παιδεία, δηλαδή καλλιέργεια του ατόμου. Σχετικά με την Γυμναστική θεωρεί ότι η παιδεία αυτή αφορά εξίσου και τα δύο φύλα.
     Η Παιδεία δεν πρέπει να είναι επίπονος
  Πάντως η παιδεία δεν πρέπει να είναι ούτε μονομερής ούτε υπέρμετρα επίπονος, διότι η μονομέρεια και οι βίαιοι πόνοι οδηγούν σε βλάβες και της σωματικής ανάπτυξης και της διανοητικής εξέλιξης. Προς τούτο απαιτείται επιμέλεια εκ μέρους της πόλης(πολιτείας) η οποία πρέπει να δώσει στα παιδιά την αθλητική παιδιά και την έξιν , εκ της οποίας θα επέλθει σωστή διάπλαση και αύξηση των σωμάτων και   θα κάνει τους νέους ανδρείους, φιλοπόνους και αγωνιστικούς. Οπως σε όλα οι πρόγονοι μας είχαν το σωστό “μέτρον” έτσι και στην άθληση ήσαν υπέρ της “μεσότητος” ώστε αυτή να μην εκτρέπεται σε υπερβολές ή ελλείψεις, διότι οι μεν ελλείψεις οδηγούν σε σωματική καχεξία, οι δε υπερβολές σε αγριότητα και θηριωδία και όχι στα ήμερα και λεοντώδη ήθη. Υπ’ αυτήν την έννοιαν ο πρωταθλητισμός οδηγεί σε βλάβες το σώμα , την ψυχή και το πνεύμα
Ο Πρωταθλητισμός

Το ιδανικό για τους Ελληνες ήτο όχι το υπερβολικά θηριώδες σώμα (body builders)κατάλληλο μόνον για ρεκόρ, αλλά να φτιάξουν πολίτες ενάρετους, πεπαιδευμένους και ανδρείους και αυτό γίνεται με την απόλυτη ισορροπία μεταξύ της καλλιέργειας του νου, της ψυχής και του σώματος. Πέραν δε της ασκήσεως και των γυμνασίων είχαν εντάξει και την δίαιτα απο την παιδική ως την εφηβική ηλικία. Το τελευταίο είναι λίαν επίκαιρο για τα σημερινά Ελληνόπουλα που είναι στην πλειοψηφία τους υπέρβαρα λόγω υπερβολικής , μη-ισόρροπης , ή και κακής διατροφής. Αυτή κατά κανόνα εισάγεται από το εξωτερικό μέσω των πολυεθνικών εταιρειών ‘Fast foods’ , τα προιόντα των οπoίων είναι εξαιρετικά βλαβερά για την υγεία , διότι περιέχουν μεγάλες αναλογίες ζάχαρης, άλατος και λίπους και ελάχιστες θρεπτικές ουσίες και βιταμίνες.
Στείρο σε Αθλητισμό το Βυζάντιον

Το Βυζάντιο με την έντονη θρησκευτική ζωή, τον μοναχικό βίο, την υποτίμηση του σώματος, την εξαφάνιση των Ελληνικών αρετών της ανδρείας, του αγώνος, της αμφισβήτησης, του διαλόγου και φυσικά και της Γυμναστικής και Αγωνιστικής είναι συνώνυμο του μοναστικού βίου. Στο παρόν δεν θ’ ασχοληθούμε με τους διωγμούς την εποχή εκείνη σε βάρος του Ελληνικού Πολιτισμού, που έφθασαν ως την εξαφάνιση ακόμη και του ονόματος “Ελλην” και κάθε τι που θύμιζε την αρχαία Ελλάδα και φυσικά μαζί και του Αθλητισμού. Πάντως ό,τι έγινε απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα πρέπει να εξετασθεί σε συνάρτηση με την Βυζαντινή περίοδο, διότι μολονότι η περιοχή ήτο μέρος αυτού του Ανατολικού Ρωμαικού κράτους, που εκυριαρχείτο απο το Ιουδαιοχριστιανικό δογματισμό, οι Ελληνες με το φωτοβόλο πνεύμα τους δεν έπαυσαν να διαμορφώνουν και να διαποτίζουν την καθημερινή ζωή της αυτοκρατορίας με τις παραδοσιακές Ελληνικές συνήθειες και αξίες. Ετσι παρά τις απαγορεύσεις των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και των Βυζαντινοκαλογήρων οι Ελληνες ποτέ δεν έπαυσαν να ιερουργούν στον αθλητισμό , όπως αποκαλύπτει η έρευνα στην Ολυμπία.
Ολυμπιακοί Αγώνες ως τον 7^ον αιώνα μ. Χ

Από   ανασκαφείσα προσφάτως πλάκα στην Ολυμπία πληροφορούμεθα ότι οι Ελληνες συνέχισαν τους Ολυμπιακούς αγώνες ως το 741 μ. Χ , όπερ δείχνει   την αντοχή της Ελληνικής παραδόσεως. Με τον όρο ‘Βυζαντινός’ Αθλητισμός πρέπει να εννοούμε ένα υπόγειο αθλητικό φαινόμενο που δεν θέλει να σιγάσει και διεξάγεται υπό λανθάνουσα μορφή παρά την αποστροφή του Βυζαντινού κράτους για τον πολιτισμό του σώματος. Το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται περισσότερο υπο μορφή εορτών και λαικών πανηγύρεων, στα πλαίσια των οποίων διεξήγοντο χοροί, ανεπίσημοι αγώνες και αθλητικές επιδείξεις ρώμης, σαν κατάλοιπα της Ελληνικής παραδόσεως. Η διακοπή αυτή στην Ελληνική αθλητική παράδοση επέδρασε σοβαρότατα στα αθλητικά πράγματα της χώρας μας και πρέπει εν όψει της Ελληνικής Ολυμπιάδος να αναληφθούν μελέτες στα Πανεπιστήμια για να έλθει στην επιφάνεια η αθλητική δραστηριότητα κατά την σκοτεινή εκείνη εποχή. Διότι υπάρχουν ενδείξεις ότι ο λαός μας δεν διέκοψε παντελώς την αθλητική του δραστηριότητα, μεταφέροντας την ακόμη και στην αλάνα της γειτονιάς.
     Ο Αθλητισμός λεία των διαπλεκομένων συμφερόντων
   Στις ημέρες μας όπου ο αθλητισμός έγινε δημοφιλές θέαμα και προσφέρεται μέσω της Τηλεοράσεως στο τηλεοπτικό κοινό , δεν ήτο δυνατόν να ξεφύγει από την προσοχή του κεφαλαίου. Ιδιαιτέρως τούτο ισχύει για τα δημοφιλή σπόρ, όπως είναι το ποδόσφαιρο, η καλαθοσφαίριση, οι ιππικοί αγώνες , τα οποία προσφέρονται για στοιχήματα, και προγνωστικά, τα οποία προσφέρουν μεγάλα ποσά χρημάτων στους τηλεοπτικούς διαύλους και στις εταιρείες προγνωστικών και στοιχημάτων. Αλλά και ο κλασσικός αθλητισμός έχει αποκτήσει πολλούς οπαδούς και προσφέρεται για τηλεοπτική εκμετάλλευση και διαφήμιση διαφόρων ειδών αθλητισμού, τροφίμων κ. α. Η μεγάλη δημοτικότης και συχνά και ο φανατισμός των νέων-οπαδών για τις ομάδες των δεν διέφυγε της προσοχής ούτε των πολιτικών και πολύ περισσότερο των κεφαλαιούχων, οι οποίοι βρήκαν πεδίο εύφορο για την ποδηγέτηση των φανατικών οπαδών προς ίδιο συμφέρον , είτε για πολιτική εκμετάλλευση είναι αυτό, είτε πολύ περισσότερον οικονομικό συμφέρον , όπως η επίτευξη συμβάσεων με το δημόσιο(προμήθειες , εργοληψίες κ. α). Ετσι λοιπόν επιτυγχάνεται μια τέλεια διαπλοκή των προσώπων της πολιτικής , των ηλεκτρονικών μέσων, του τύπου και του κεφαλαίου, η οποία αποκαλείται με τον γενικό όρο ‘διαπλοκή’ ή ‘διαπλεκόμενα συμφέροντα’

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Οι συνθήκες ζωής που επικρατούν στις σύγχρονες πόλεις με την ρύπανση του αέρα και των υδάτων, των θαλασσών, την εξαφάνιση του πρασίνου και την κατάρρευση του μικροκλίματος και του οικολογικού περιβάλλοντος δεν επηρεάζουν αρνητικά μόνον την γενική υγεία του αστικού πληθυσμού της χώρας , αλλά και τις συνθήκες άθλησης του πληθυσμού. Δεν είναι δε υπερβολή να πούμε ότι οι περιβαλλοντικές συνθήκες στην Αττική , αλλά και στις λοιπές Ελληνικές πόλεις, έχουν αφήσει την σφραγίδα τους στην πνευματική, ψυχική και σωματική υγεία του πληθυσμού αυτών των περιοχών. Πρόκειται για μιά νέα “βραδεία ατομική βόμβα” που κάθε χρόνο γίνεται και εφιαλτικότερη, με τα σύνθετα προβλήματα που παρουσιάζει(κυκλοφορειακό, οικιστικό, υγιεινής, , εγκληματικότητα, βία, ναρκωτικά, κοινωνικά προβλήματα κλπ)

Η Βιοηθική

Η Βιοηθική είναι ένας νέος κλάδος που έχει πεδίον έρευνας την πηγή της ζωής, τα κέντρα εκείνα της ζωής τα οποία βρίσκονται κάτω απο τις έντονες ανθρωπογενείς επιδράσεις του μηχανικού μας πολιτισμού. Η Βιοηθική επεκτείνεται και επηρεάζει και τον Αθλητισμό,+ γιατί στο μέλλον με την επίδραση της Βιοτεχνολογίας μπορεί να παραχθεί ένας άνθρωπος “υγιής” και “αθλητής”. Δηλαδή θα προκαθορίζονται τα αθλητικά χαρακτηριστικά στον άνθρωπο , ο οποίος θα έχει βελτιωμένες επιδόσεις στα διάφορα αγωνίσματα, αλλά αυτό ίσως αργήσει λίγο να το δει η ανθρωπότητα.

Ο Αριστοτέλης λέγει για το πολυσυζητημένο ζήτημα της Παιδείας ότι απο την εποχή των προσωκρατικών ως τους Σοφιστές, Ποιητές ,Φιλοσόφους, Πολιτικούς , και απο τον Σωκράτη ως τον Πλάτωνα, τα μαθήματα τα οποία συνήθως αποτελούν τα συστατικά της Παιδείας είναι :

1/ Τα Γράμματα

2/ Η Γυμναστική

3/ Η Μουσική

4/ Η Γραφή

Μπορεί κατά καιρούς να προσέθεταν διάφορα μαθήματα , αλλά βασικά τα κύρια μαθήματα της παιδείας ήσαν αυτά που καλλιεργούν το πνεύμα, το σώμα και την ψυχή και δίνουν στο νέο τα απαραίτητα στοιχεία για να γίνει “καλός κ’ αγαθός” πολίτης . Το θέμα της επαγγελματικής εκπαιδεύσεως το ονομάζει “προπαιδεία” και παρέχεται ώστε να είναι οι νέοι ορθά προετοιμασμένοι για κάθε τέχνη, εργασία και πράξη. Από την άποψη αυτή σήμερον ακόμη και τα πανεπιστήμια μας παρέχουν ‘προπαιδεία’ και όχι παιδεία, δηλαδή καλλιέργεια του ατόμου. Σχετικά με την Γυμναστική θεωρεί ότι η παιδεία αυτή αφορά εξίσου και τα δύο φύλα.

Η Παιδεία δεν πρέπει να είναι επίπονος

Ο Πρωταθλητισμός

Το ιδανικό για τους Ελληνες ήτο όχι το υπερβολικά θηριώδες σώμα (body builders)κατάλληλο μόνον για ρεκόρ, αλλά να φτιάξουν πολίτες ενάρετους, πεπαιδευμένους και ανδρείους και αυτό γίνεται με την απόλυτη ισορροπία μεταξύ της καλλιέργειας του νου, της ψυχής και του σώματος. Πέραν δε της ασκήσεως και των γυμνασίων είχαν εντάξει και την δίαιτα απο την παιδική ως την εφηβική ηλικία. Το τελευταίο είναι λίαν επίκαιρο για τα σημερινά Ελληνόπουλα που είναι στην πλειοψηφία τους υπέρβαρα λόγω υπερβολικής , μη-ισόρροπης , ή και κακής διατροφής. Αυτή κατά κανόνα εισάγεται από το εξωτερικό μέσω των πολυεθνικών εταιρειών ‘Fast foods’ , τα προιόντα των οπoίων είναι εξαιρετικά βλαβερά για την υγεία , διότι περιέχουν μεγάλες αναλογίες ζάχαρης, άλατος και λίπους και ελάχιστες θρεπτικές ουσίες και βιταμίνες.

Στείρο σε Αθλητισμό το Βυζάντιον

Το Βυζάντιο με την έντονη θρησκευτική ζωή, τον μοναχικό βίο, την υποτίμηση του σώματος, την εξαφάνιση των Ελληνικών αρετών της ανδρείας, του αγώνος, της αμφισβήτησης, του διαλόγου και φυσικά και της Γυμναστικής και Αγωνιστικής είναι συνώνυμο του μοναστικού βίου. Στο παρόν δεν θ’ ασχοληθούμε με τους διωγμούς την εποχή εκείνη σε βάρος του Ελληνικού Πολιτισμού, που έφθασαν ως την εξαφάνιση ακόμη και του ονόματος “Ελλην” και κάθε τι που θύμιζε την αρχαία Ελλάδα και φυσικά μαζί και του Αθλητισμού. Πάντως ό,τι έγινε απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα πρέπει να εξετασθεί σε συνάρτηση με την Βυζαντινή περίοδο, διότι μολονότι η περιοχή ήτο μέρος αυτού του Ανατολικού Ρωμαικού κράτους, που εκυριαρχείτο απο το Ιουδαιοχριστιανικό δογματισμό, οι Ελληνες με το φωτοβόλο πνεύμα τους δεν έπαυσαν να διαμορφώνουν και να διαποτίζουν την καθημερινή ζωή της αυτοκρατορίας με τις παραδοσιακές Ελληνικές συνήθειες και αξίες. Ετσι παρά τις απαγορεύσεις των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και των Βυζαντινοκαλογήρων οι Ελληνες ποτέ δεν έπαυσαν να ιερουργούν στον αθλητισμό , όπως αποκαλύπτει η έρευνα στην Ολυμπία.

Ολυμπιακοί Αγώνες ως τον 7^ον αιώνα μ. Χ

Από ανασκαφείσα προσφάτως πλάκα στην Ολυμπία πληροφορούμεθα ότι οι Ελληνες συνέχισαν τους Ολυμπιακούς αγώνες ως το 741 μ. Χ , όπερ δείχνει την αντοχή της Ελληνικής παραδόσεως. Με τον όρο ‘Βυζαντινός’ Αθλητισμός πρέπει να εννοούμε ένα υπόγειο αθλητικό φαινόμενο που δεν θέλει να σιγάσει και διεξάγεται υπό λανθάνουσα μορφή παρά την αποστροφή του Βυζαντινού κράτους για τον πολιτισμό του σώματος. Το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται περισσότερο υπο μορφή εορτών και λαικών πανηγύρεων, στα πλαίσια των οποίων διεξήγοντο χοροί, ανεπίσημοι αγώνες και αθλητικές επιδείξεις ρώμης, σαν κατάλοιπα της Ελληνικής παραδόσεως. Η διακοπή αυτή στην Ελληνική αθλητική παράδοση επέδρασε σοβαρότατα στα αθλητικά πράγματα της χώρας μας και πρέπει εν όψει της Ελληνικής Ολυμπιάδος να αναληφθούν μελέτες στα Πανεπιστήμια για να έλθει στην επιφάνεια η αθλητική δραστηριότητα κατά την σκοτεινή εκείνη εποχή. Διότι υπάρχουν ενδείξεις ότι ο λαός μας δεν διέκοψε παντελώς την αθλητική του δραστηριότητα, μεταφέροντας την ακόμη και στην αλάνα της γειτονιάς.

Ο Αθλητισμός λεία των διαπλεκομένων συμφερόντων

Στις ημέρες μας όπου ο αθλητισμός έγινε δημοφιλές θέαμα και προσφέρεται μέσω της Τηλεοράσεως στο τηλεοπτικό κοινό , δεν ήτο δυνατόν να ξεφύγει από την προσοχή του κεφαλαίου. Ιδιαιτέρως τούτο ισχύει για τα δημοφιλή σπόρ, όπως είναι το ποδόσφαιρο, η καλαθοσφαίριση, οι ιππικοί αγώνες , τα οποία προσφέρονται για στοιχήματα, και προγνωστικά, τα οποία προσφέρουν μεγάλα ποσά χρημάτων στους τηλεοπτικούς διαύλους και στις εταιρείες προγνωστικών και στοιχημάτων. Αλλά και ο κλασσικός αθλητισμός έχει αποκτήσει πολλούς οπαδούς και προσφέρεται για τηλεοπτική εκμετάλλευση και διαφήμιση διαφόρων ειδών αθλητισμού, τροφίμων κ. α. Η μεγάλη δημοτικότης και συχνά και ο φανατισμός των νέων-οπαδών για τις ομάδες των δεν διέφυγε της προσοχής ούτε των πολιτικών και πολύ περισσότερο των κεφαλαιούχων, οι οποίοι βρήκαν πεδίο εύφορο για την ποδηγέτηση των φανατικών οπαδών προς ίδιο συμφέρον , είτε για πολιτική εκμετάλλευση είναι αυτό, είτε πολύ περισσότερον οικονομικό συμφέρον , όπως η επίτευξη συμβάσεων με το δημόσιο(προμήθειες , εργοληψίες κ. α). Ετσι λοιπόν επιτυγχάνεται μια τέλεια διαπλοκή των προσώπων της πολιτικής , των ηλεκτρονικών μέσων, του τύπου και του κεφαλαίου, η οποία αποκαλείται με τον γενικό όρο ‘διαπλοκή’ ή ‘διαπλεκόμενα συμφέροντα’

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Οι συνθήκες ζωής που επικρατούν στις σύγχρονες πόλεις με την ρύπανση του αέρα και των υδάτων, των θαλασσών, την εξαφάνιση του πρασίνου και την κατάρρευση του μικροκλίματος και του οικολογικού περιβάλλοντος δεν επηρεάζουν αρνητικά μόνον την γενική υγεία του αστικού πληθυσμού της χώρας , αλλά και τις συνθήκες άθλησης του πληθυσμού. Δεν είναι δε υπερβολή να πούμε ότι οι περιβαλλοντικές συνθήκες στην Αττική , αλλά και στις λοιπές Ελληνικές πόλεις, έχουν αφήσει την σφραγίδα τους στην πνευματική, ψυχική και σωματική υγεία του πληθυσμού αυτών των περιοχών. Πρόκειται για μιά νέα “βραδεία ατομική βόμβα” που κάθε χρόνο γίνεται και εφιαλτικότερη, με τα σύνθετα προβλήματα που παρουσιάζει(κυκλοφορειακό, οικιστικό, υγιεινής, , εγκληματικότητα, βία, ναρκωτικά, κοινωνικά προβλήματα κλπ)

Η Βιοηθική

Η Βιοηθική είναι ένας νέος κλάδος που έχει πεδίον έρευνας την πηγή της ζωής, τα κέντρα εκείνα της ζωής τα οποία βρίσκονται κάτω απο τις έντονες ανθρωπογενείς επιδράσεις του μηχανικού μας πολιτισμού. Η Βιοηθική επεκτείνεται και επηρεάζει και τον Αθλητισμό,+ γιατί στο μέλλον με την επίδραση της Βιοτεχνολογίας μπορεί να παραχθεί ένας άνθρωπος “υγιής” και “αθλητής”. Δηλαδή θα προκαθορίζονται τα αθλητικά χαρακτηριστικά στον άνθρωπο , ο οποίος θα έχει βελτιωμένες επιδόσεις στα διάφορα αγωνίσματα, αλλά αυτό ίσως αργήσει λίγο να το δει η ανθρωπότητα.

ΟΛΥΜΠΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ

“ Το να κυριαρχείς στον εαυτόν σου είναι βασιλικότερον από το να καταλαμβάνεις τον εχθρό" – Μέγας Αλέξανδρος (356-323π.Χ)

Ο Ολυμπισμός ως ιδανικόν υπογραμμίζει την αέναον κίνηση που απορρέει απο τις φυσικές αρχές και επεκτείνεται και στις ατομικές και συλλογικές εκδηλώσεις της ομάδος , της πολιτείας και του έθνους. Η Ολυμπιακή ιδέα δεν είναι μιά εξωπραγματική και παράλογη σύλληψη του ιδεαλισμού, αλλά πηγάζει απο την ίδια την ζωή. Η επιτυχής εφαρμογή της κατά τους Κλασσικούς χρόνους είναι η καλύτερη απόδειξη ότι αυτή ευνοεί στην ισόρροπη ανάπτυξη του πνεύματος του σώματος και της ψυχής, σύμφωνα με το “Νους υγιής εν πνεύματι υγιή”.
Τότε ανεπτύχθη η τέχνη και ο πολιτισμός, όπως δείχνει το καλλιτεχνικό κάλλος που είχε συσσωρευθεί στην αρχαία Ολυμπία .
Κουρασμένη η ανθρωπότης από την αγωνία της καταστροφής της Φύσεως , των δυσβάστακτων εξοπλισμών, των τοπικών πολέμων, των κοινωνικών προβλημάτων , τα οποία εξ αυτού κυρίως εδημιουργήθησαν ή επεδεινώθησαν στρέφεται όλο και περισσότερο στις αρχαίες Ελληνικές αξίες, μία εκ των οποίων είναι και το Ολυμπιακό Πνεύμα, το πνεύμα της ειρήνης, της φιλίας και της παγκόσμιας συνεργασίας, που εμπνέει το απέρρητο φυσικό περιβάλλον της Ολυμπίας . Είναι μιά φυσική ιδέα που δεν έχει σχέση με δόγματα, αλλά μιμείται την φυσική διαδικασία στην επιλογή του καλυτέρου και την συνεχή ροή και σύγκρουση των αντιθέτων -πάνω στην Ηράκλεια λογική -και με γνώμονα πάντα την αλήθεια, την ελευθερία και την δικαιοσύνη (θεσμούς)
Δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάζει το αξιοζήλευτο παιδευτικό τους σύστημα που τόσο μελετημένα και άψογα το εφάρμοζαν. Το κακούργημα για αυτούς ήταν ψυχονοητική αρρώστια και ‘πρεπε να ‘γιάνει με την επίμονη σωφρονιστική θεραπεία. Πίστευαν πως με την υποδειγματική μακρόχρονη συναναστροφή και την δημιουργική απασχόληση, η κακιά συνήθεια μετατρέπετε αγάλι σ’ αρετή.
Βλέποντας την εγκληματικότητα τελευταία να ξεπηδά παγκόσμια σαν τα μανιτάρια στο απόβροχο, και ανησυχούμε για την επικίνδυνη επέκταση που παίρνει. Που άραγε λοξοδρομήσαμε τόσο αλόγιστα και πήραμε τέτοιο ολισθηρό κατήφορο?
Μήπως γκρεμίσαμε τα ανθρώπινα ιδανικά με την λανθασμένη κοινωνική κατεύθυνση που επιβάλουμε στους νέους μας; Εάν ο νοητικός μας στόχος είναι η γνώση, η έρευνα, η δημιουργία και η ψυχοπνευματική μας καλλιέργεια, σίγουρα η εγκληματικότητα δεν έχει θέση στο ψυχονοητικό μας σύνταγμα;
Θαρρώ πως μόνο με τη σωστή σχολική και κοινωνική κατεύθυνση, και με το Ολυμπιακό Πνεύμα μπορούμε να χτίσουμε γερά θεμέλια πάνω σε σκληρό γρανίτη που να στηρίζουν την ειρήνη, την πρόοδο και την συμβιωτική αρμονία αναμασά μας. Δεν είναι καιρός άραγε να διορθώσομε την λανθασμένη κοινωνική μας κατεύθυνση, εάν βέβαια θέλουμε να αποφύγουμε την μοιραία αυτοκαταστροφή μας;

Τρόπος Λειτουργίας της Φύσεως

Ο Ολυμπισμός εκφράζει τον τρόπο λειτουργίας της ανθρωπίνης φύσεως μέσα στον κόσμο ως μέρους του Σύμπαντος , ήτοι πνεύμα- ψυχή - σώμα . Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι επειραματίσθησαν επι μακρόν πριν διαμορφώσουν και καθιερώσουν το Ολυμπιακό Πνεύμα, προς διαμόρφωση υγειούς χαρακτήρος μιάς ισορροπημένης προσωπικότητας. Τούτο διδάσκει την ολοκλήρωση της υπάρξεως και της συνειδήσεως σε όλους τους ανθρώπους που μάχονται για να ξεπεράσουν τους ευατούς των και να προβληθούν , φθάνοντες στην υψηλότερη δυνατήν κορυφήν δημιουργικού έργου. Είναι τελείως διαφορετικό απο το νοσηρό πνεύμα της εποχής μας, που διδάσκει τους νέους ότι μπορουν να φθάσουν στην κορυφή της επιτυχίας , με ελαχίστη προσπάθεια και πολύ σύντομα, αρκεί να μετέλθουν άλλα παράνομα και ανήθικα μέσα σε βάρος των άλλων. Το πνεύμα όμως της ψευδεπίγραφης αυτής επιτυχίας καταλήγει στην αυταπάτη , την αποχή απο την αγώνα, την νωχέλεια, την βία και συχνά στην μοιρολατρεία του ατόμου. Διότι μαθαίνουν τους νέους να μην νοιώθουν την επιτυχία σαν καρπό των προσπαθειών των , αλλά σαν καρπό πονηρίας, δολιότητος, βίας του καταφερτζή που επιτυγχάνει χάριν στην δυνατότητα του να υποσκελίσει με παράνομα και πλάγια μέσα τους συναγωνιστές του.
Αντίθετα οι οι Ολυμπιονίκες διακατεχόμενοι από το Ολυμπιακό Πνεύμα αφιέρωναν τα έπαθλα τους στην πόλη τους ανέθρεψε και τους ανέδειξε, όπως έκαναν και οι σύγχρονοι Ολυμπιονίκες μας γυναίκες και άνδρες , για να περιορισθούμε στην Πατουλίδου που είπε κείνο το αμίμητο “για την Ελλάδα ρε γαμώτο” Αυτό αντήχησε σαν ένεση ηθικού σε μιά μάλιστα εποχή που οι πάντες εργάζονται ατομικά , για τον ευατόν τους και μόνο. Αλλά και έναν άλλον λαμπρό μας Ολυμπιονίκη τον Κώστα Κεντέρην που ανεξαρτήτως από την ατυχία του - αφιέρωσε το μετάλλειο του στην Ελλάδα. Αυτή η τάση σήμερα που καλλιεργεί το ΕΓΩ αντί του ΕΜΕΙΣ(Οικογένεια-Κοινωνία-Πόλη-Εθνος) δημιουργεί άτομα εγωιστικά ξεκομμένα από την κοινωνία, εσωστρεφή και ψυχονευρωτικά που είναι ανίκανα να προσφέρουν στην κοινωνία και να παραδειγματίσουν σωστά τους νέους.
Σήμερα δεν καλλιεργείται ο Ολυμπισμός στην νεολαία γιατί δεν συμφωνεί με το εξουσιαστικό κατεστημένο, όταν δε αναφερόμαστε στον Ολυμπισμό δεν εννοούμε αυτό που εννοούν σήμερον , δηλαδή τον πρωταθλητισμό. Το Ολυμπιακό πνεύμα δεν επιδιώκει μόνον τα έπαθλα της νίκης, αλλά αμοίβει εξ ίσου και την προσπάθεια, δηλαδή τον αγώνα . Επίσης το Ολυμπιακό πνεύμα δεν αφορά έναν μόνον εκλεκτό λαό , ούτε ισχύει για μιά περιορισμένη χρονική περίοδο. Αφορά όλους τους λαούς του κόσμου, ανεξαρτήτως άλλων διαφορών και γνωρισμάτων, αρκεί να σέβονται την παναθρώπινη Ολυμπιακή ιδέα και είναι διαχρονικό σε ισχύ. Μερικές απο τις Ολυμπιακές αξίες είναι και οι κάτωθι:

1/ Αυτοέλεγχος.

Ο μυηθείς στο Ολυμπιακό πνεύμα είναι προετοιμασμένος να κρατεί υπό έλεγχον τις βίαιες βιολογικές και σωματικές αντιδράσεις του. Στον αγωνιστικό στίβο δεν φείδεται προσπαθειών για να επιτύχει την ποθητή επίδοση κάτω απο οποιεσδήποτε συνθήκες συναισθηματικής και ψυχολογικής φορτίσεως, κοπώσεως και καιρικών συνθηκών. Ομως δεν επιδιώκει να επιτύχει μονομιάς το αποτέλεσμα , ούτε στιγμιαία , αλλά εξελικτικά και κατ’ εξακολούθηση. Δίχως να διαστρέψει την φυσική του επιθετικότητα και ορμή, ο αθλητής δεν πρέπει να οδηγείται απο αισθήματα εκμηδενίσεως των άλλων, τα οποία είναι ριζωμένα στο υποσυνείδητο. Καίτοι επιζητεί να πάει όλο και πιό ψηλά, όλο και πιό μακριά στις επιδέσεις ποτέ δεν υπερβαίνει το 'Μέτρον' , γιατί αλλιώς θα βγει οριστικά από τον στίβο εξ αιτίας κάποιας πτώσεως ή πρόσκαιρης ή χρόνιας ανικανότητος
Η με κάθε μέσον επιβολή επι των άλλων συναθλητών του θυμίζει παιδισμό, δηλαδή την πνευματική και συναισθηματική ανωριμότητα των παιδιών, καθώς επίσης και σχέσεις εξαρτήσεως από τους άλλους. Όμως τόσο ο αθλητής-εξουσιαστής, όσο και ο εξουσιαζόμενος από άλλους είναι αμφότεροι τύποι ανελεύθεροι , νοσηροί και δύνανται να μετατραπούν σε επικινδύνους για την κοινωνία.

2/ Φυσική Ορμή

Η φυσική ορμή και ρώμη είναι έμφυτη στον άνθρωπο και ιδίως στους νέους, στο μέτρο δε που συμβάλλει στην ενεργοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων, ήτοι πνευματικών, ψυχικών και σωματικών , αυτή κρίνεται σαν λίαν ευνοική για τον αθλητή. Οι ακραίες καταστάσεις της φυσικής ορμής είναι και οι δύο κάκιστες, διότι με την υπερβολική φυσική ορμή το άτομο καθίσταται ζωώδες και παράλογο, ενώ αντίθετα με την παντελή απουσία φυσικής ορμής τούτο χάνει την φαντασία, την θέληση και καταλαμβάνεται απο απραξία, ψυχική αδυναμία, πνευματική και ψυχική ισοπέδωση και αρνητική διάθεση, ομοιάζει δηλαδή με φυτόν. Σε αυτήν περίπου την κατάσταση μεταπίπτουν τα άτομα που εθίζονται στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ, γι' αυτό τα άτομα αυτά δεν συμβιβάζονται με το Ολυμπιακό ιδεώδες. Πειράματα απέδειξαν ότι ο άνθρωπος που διαβιεί σε πυκνοκατοικημένες πόλεις διαστρέφεται αφύσικα και υπομένει παθητικά τον θόρυβο, την μόλυνση του αέρα, μεταβαλλόμενον συν τω χρόνω σε νευρωψυχωτικόν τύπον, βίαιον , εριστικόν και επιθετικόν. Οδηγείται έτσι στην κοινωνική απομόνωση του , γεγονός που αντίκειται στο αθλητικό πνεύμα της συλλογικότητας. Η διαβίωση μας στην ύπαιθρο μέσα στην φύση, ή έστω και σε επαρχιακό κέντρο, δημιουργεί ευνοικότερες συνθήκες αναπτύξεως του ατόμου, απόδειξη δε τούτου είναι το αποτέλεσμα μελέτης κατά την οποίαν βρέθηκε ότι τα παιδιά της επαρχίας είναι τέσσερις φορές εξυπνότερα απο τα παιδιά των πόλεων.

3/ Η διαστροφή της Φύσεως.

Η διαστροφή της φύσεως του ατόμου δεν γίνεται μόνον με τις δυσμενείς οικολογικές συνθήκες, αλλά και με τους ασαφείς στόχους και συγκεχυμένες ιδέες που έρχονται σε αντίθεση με την ίδια την φύση. Σήμερον παρατηρούμε ανθρώπους να διακηρύσσουν ειρηνιστικές απόψεις χωρίς λογικά ερείσματα, δηλαδή την ζητούν μονομερή μείωση των εξοπλισμών , αντί της αμοιβαίας μειώσεως τούτων ώστε να επιτυγχάνεται ίση ασφάλεια και προς τον γείτονα/νες, ή άλλα άτομα που ζητούν την κατάργηση του κράτους κ.ο.κ. Αυτά ενώ στην θεωρία φαντάζουν ιδανικά, στην πράξη όμως είναι επί του παρόντος ανεφάρμοστα και καταστρεπτικά , και μάλιστα μονομερώς . Είναι το ίδιο σαν να παραιτείται ο αθλητής μιάς καλυτέρας επιδόσεως του , ενώ είναι βέβαιον ότι ο αντίπαλος του θα προχωρήσει σ’ αυτήν και θα τον νικήσει. Τέτοια άτομα είναι ακατάλληλα για τον αθλητισμό, διότι δεν φέρουν συλλογική ευθύνη για την πόλη ή για το έθνος τους, πολύ περισσότερο για τον αθλητικό σύλλογο τους , και δεν έχουν μάθει να αγωνίζονται για το δίκαιο του αγώνα. Είναι όπως τους ονάμαζε ο Θεόδωρος Κωλοκοτρώνης “κιοτήδες=ηττοπαθείς” και λιπόψυχοι.

4/ Αξιοκρατία

Η αξιοκρατία είναι η κατ’ εξοχήν αρετή που αναπτύσσεται μέσω του αθλητισμού και εκφράζεται κατά τον πιο πανηγυρικό τρόπο στους ολυμπιακούς αγώνες. Εκεί ο αθλητής βρίσκεται ενώπιον του εαυτού του , των συναθλητών του και των θεατών και πρέπει ν’ αγωνισθεί για τη νίκη. Ούτε η καταγωγή , ούτε ο πλούτος, ούτε οι διασυνδέσεις, ούτε τα θαύματα μπορούν να του προσφέρουν τη νίκη, παρά μόνον η δική του προσπάθεια να υπερβεί τον εαυτόν του και τους συναθλητές του.

ΤΕΛΟΣ

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης-Συγγραφεύς-Ποιητής, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
http://amphiktyon.blogspot.com

Το «ντοπάρισμα» στην αρχαία Ελλάδα

Translate this page

Το ντοπάρισμα των αθλητών και η δωροδοκία με σκοπό τη νίκη εμφανίστηκαν στους στίβους της αρχαιότητας μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, την «αυτοκτονία της Ελλάδας», όπως τον χαρακτήρισε διάσημος ιστορικός (έληξε το 404 π.Χ.).

Ως τότε κι από τα βάθη των αιώνων, από κανενός το μυαλό δεν μπορούσε να περάσει η σκέψη να παραπλανήσει τους κριτές (Ελλανοδίκες). Όμως, μετά το τέλος του σχεδόν 30χρονου αιματηρού εμφύλιου πολέμου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αναζητούσαν την κοινωνική καταξίωση με μια νίκη σε κάποιον από τους πανελλήνιους αγώνες, τους Ολυμπιακούς κατά προτίμηση. Περίπου τον ίδιο καιρό εμφανίστηκαν και οι επαγγελματίες αθλητές.

Ήταν η εποχή που ο πιο αναγνωρισμένος γιατρός της αρχαιότητας, ο Ιπποκράτης (πέθανε το 377 π.Χ.), αμφισβητούσε τη ρήση «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και δίδασκε ότι δεν είναι η άθληση που εξασφαλίζει την υγεία αλλά το μέτρο στην εργασία, στο φαγητό, στον ύπνο και στον έρωτα.

Μισόν αιώνα αργότερα, ο Αριστοτέλης (384 – 322 π.Χ.) περιέγραφε τα ορατά αποτελέσματα από την ειδική δίαιτα, στην οποία υποβάλλονταν οι αθλητές: Παραμορφωμένα πρόσωπα που έμοιαζαν με ζώων. Και, έπειτα από αρκετούς αιώνες, ο επίσης αναγνωρισμένος γιατρός της αρχαιότητας, Γαληνός (128 – 200), δίδασκε ότι η πολύωρη καθημερινή άθληση δε βοηθά τη φυσική ομορφιά, καθώς οι απαιτήσεις πολλών αγωνισμάτων συχνά παραμορφώνουν το πρόσωπο και το σώμα των αθλητών.

Στην Ολυμπία, ο έλεγχος των αθλητών ήταν ασφυκτικός. Τα «διατροφικά συμπληρώματα» ξεκινούσαν από ένα κοκτέιλ «μέλι με σύκα» κι έφταναν στο κρέας ταύρου, ενώ οι πιο ριψοκίνδυνοι έπιναν ούρα από γνωστά για τη δύναμή τους ζώα, θεωρώντας ότι περιείχαν τις ουσίες εκείνες που τα έκαναν δυνατά (σήμερα γνωρίζουμε ότι η τεστοστερόνη παράγεται από τον διάμεσο ορχικό ιστό του ανθρώπου, αυτόν που ονομάζουμε κύτταρα του Λάιντιχ).

Στην Ολυμπία άλλωστε, οι αθλητές έπρεπε να φτάσουν ένα μήνα πριν από την έναρξη των αγώνων. Τους συνόδευαν οι γυμναστές ή, των παίδων, οι πατέρες ή μεγαλύτερα αδέλφια. Στον μήνα αυτό, διδάσκονταν τους κανονισμούς των αθλημάτων, παρακολουθούσαν αγώνες κι έμεναν απομονωμένοι σε ιδιαίτερο κτίριο της Ήλιδας. Η δήλωση συμμετοχής γινόταν ένα χρόνο πριν και καταγραφόταν σε ειδικές λίστες.

Υπεύθυνη για την οργάνωση των αγώνων ήταν η Ολυμπιακή Βουλή, ενώ κριτές ήταν οι Ελλανοδίκες, μέλη της αρμόδιας επιτροπής (δυο αρχικά, δέκα στη συνέχεια, δώδεκα έπειτα και, από το 348 π.Χ., πάλι δέκα). Εκλέγονταν με Ερριχναν κλήρο ανάμεσα στους Ηλείους και είχαν απόλυτη εξουσία.

Απέρριπταν αθλητές που δεν είχαν τα κατάλληλα να αγωνιστούν προσόντα, απέκλειαν όσους υπέπιπταν σε παραπτώματα και τιμωρούσαν με πρόστιμα ή και με δημόσια μαστίγωση τους παραβάτες των κανονισμών.

Παραβάσεις ήταν η αργοπορημένη προσέλευση, η μη υπακοή στις εντολές, η μη τήρηση των κανονισμών διεξαγωγής των αθλημάτων και η δωροδοκία είτε για να αφεθεί αθλητής να νικηθεί είτε για ευνοϊκή μεταχείριση.

Σε περίπτωση δωροδοκίας, έπεφτε τόσο βαρύ πρόστιμο στον αθλητή και στην πόλη του, ώστε με τα χρήματα που εισπράττονταν, ανεγείρονταν αγάλματα του Δία, οι Ζάνες (από τον πληθυντικό της λέξης Ζευς) πάνω σε ειδικά βάθρα. Βρέθηκαν 17 βάθρα Ζανών που σημαίνει ότι τόσες δωροδοκίες τιμωρήθηκαν στα 1169 χρόνια που κράτησαν οι Ολυμπιάδες.

Πρώτο κρούσμα δωροδοκίας αποκαλύφθηκε το 388 π.Χ. (16 χρόνια μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου). Δεύτερο, είκοσι χρόνια αργότερα (368 π.X.), όταν κατασκευάστηκαν δύο Ζάνες από πρόστιμα που επέβαλαν οι Ελλανοδίκες σε δύο Ρόδιους παλαιστές που, κατά τον Παυσανία, πιάστηκαν επ’ αυτοφώρω (οΦιλόστρατος να δωροδοκεί τον Εύδηλο). Το επόμενο κρούσμα συνέβη μετά από 36 χρόνια (332 π.Χ.). Η δυσφήμιση του αθλητή αλλά και της πόλης την οποία εκπροσωπούσε και το στίγμα της «πλαστής νίκης» απέτρεπαν την απόπειρα δωροδοκίας παρ’ όλο που ο δεκασμός για τους αρχαίους Έλληνες ήταν σε πολλές περιπτώσεις τρόπος ζωής.

Έφεση κατά μιας απόφασης των Ελλανοδικών (των οποίων το σκεπτικό απαγορευόταν να γνωστοποιηθεί) επιτρεπόταν μόνο στην Βουλή της Ήλιδας. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους όμως, οι αποφάσεις γίνονταν αποδεκτές. Οι Ελλανοδίκες ήταν αναγνωρισμένα αμερόληπτοι και αδέκαστοι.

Στην Αρχαία Ρώμη, το ντοπάρισμα ήταν περίπου νόμιμο. Στα άλογα των ιπποδρομιών χορηγούσαν «υδρομέλας» (ένα οινοπνευματώδες ποτό που παράγεται από την αλκοολική ζύμωση διαλύματος μελιού σε νερό).

Το πόσο αποτελεσματικό ήταν φαίνεται και από το γεγονός ότι το έπιναν και οι στρατιώτες, πριν από τη μάχη. Τον Α’ μ.Χ. αιώνα, για να αυξήσουν τη μυϊκή τους μάζα, οι Έλληνες αθλητές προτιμούσαν να πίνουν εκχύλισμα από το φυτό «υπουρίς», είδος φτέρης, βασικού συστατικού από την οποία σήμερα παράγεται το οργανικό καύσιμο τύρφη. Ένα μείγμα κρασιού και στρυχvίvnς (δηλητηρίου που σε μικρές δόσεις λειτουργεί ως διεγερτικό) δινόταν σε νεαρούς αθλητές στις αρχαίες Ολυμπιάδες.

Εκεί όμως που το ντοπάρισμα έδινε και έπαιρνε, ήταν στο αγώνισμα της πάλης. Νικητής αναδεικνυόταν όποιος έριχνε τον αντίπαλό του στο έδαφος τρεις φορές καθώς οι αθλητές έπρεπε να παλεύουν όρθιοι.

Αναπτύχθηκαν δυο τεχνικές: Του συνδυασμού ταχύτητας, ευκινησίας και ευστοχίας που χαρακτήριζε κυρίως τους αθλητές του πένταθλου (όπου ένα από τα αθλήματα ήταν και η πάλη) και της δύναμης που κυρίως χρησιμοποιούσαν οι μόνο παλαιστές. Η πρώτη τεχνική ήταν δημοφιλής στους Αθηναίους, η δεύτερη στους Σπαρτιάτες. Με τον Μίλωνα τονΚροτωνιάτη ονομαστό για τη δύναμή του Ολυμπιονίκη, κυρίαρχο του αγωνίσματος για 24 συναπτά χρόνια (540 – 516 π.Χ.).

Κάποια φορά σήκωσε και περιέφερε στα χέρια του ένα ταύρο ζωντανό, μετά τον έσφαξε, τον έψησε και τον έφαγε μόνος του. Κάποια άλλη, σήκωσε τον ανδριάντα του και τον μετέφερε μόνος του στην Άλτη. Και κάποια τρίτη, στήθηκε όρθιος πάνω σε ένα δίσκο αλειμμένο με λάδι χωρίς κανένας από όσους προσπάθησαν να μπορέσει να τον μετακινήσει από εκεί. Το αγώνισμα της πάλης ήταν τόσο δημοφιλές ώστε συντηρούσε στρατιές επαγγελματιών παλαιστών, σωστών θηρίων σε όγκο και δύναμη.

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

"...Και εξεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω σε ως ρομφαίαν μαχητού και Κύριος εσταί επ' αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολίς... και καταχώσουσιν αυτούς εν λίθους σφενδόνης και εκπίονται αυτούς ως οίνον και πλήσουσιν ως φιάλας θυσιαστηρίων..."(=Και θα ξεσηκώσω τα τέκνα σου, ώ Σιών κατά των τέκνων των Ελλήνων και θα σε χειρισθώ ως μάχαιραν πολεμιστού. Και ο Κύριος θα επέλθη κατά τούτων ως βολίδα αστραπή.. και θα καταστρέψουν αυτούς με λίθους σφενδόνης και πιούν το αίμα τους όπως πίνουν το κρασί και θα γεμίσουν με αυτό τις διάλες του θυσιαστηρίου-Ζαχαρίας, Κεφ. Θ' Παρ. 11-16 )(Ζήσας την εποχή του Δαρείου 550-485 π. Χ)

Ο Όμηρος για τους Αγώνες

Πολλά έχουν γραφεί για την προέλευση των αγώνων. Μερικοί τους θεωρούν ότι σχετίζονται με θρησκευτικές τελετές, ενώ άλλοι ότι σχετίζονται με επιτάφιες εκδηλώσεις που καθιερώθηκαν για να τιμηθεί κάποιος νεκρός. Ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα τους αγώνες που οργάνωσε ο Αχιλλεύς για να τιμήσει τον νεκρό Πάτροκλο, ενώ στην Οδύσσεια γράφει για τους αγώνες των Φαιάκων για να διασκεδάσουν τη θλίψη του Οδυσσέα που ναυάγησε στο νησί τους. Πάντως όλοι οι αγώνες γίνονται κοντά σε ιερά και έχουν και θρησκευτική διάσταση. Με λίγα λόγια βρισκόμαστε μπροστά σε μια κοινωνία που , παράλληλα με τα ηρωικά της ιδανικά , χαρακτηρίζεται και από ένα γνήσιο αθλητικό πνεύμα.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες καθιερώθηκαν από τον Πέλοπα προς τιμή του Οινομάου, οι Πυθιακοί στους Δελφούς από τον Απόλλωνα μετά την εξόντωση του δράκοντα Πύθωνα, οι Ισθμικοί από το Θησέα προς τιμήν του ήρωα Μαλικέρτη-Παλαίμονα που πνίγηκε στη θάλασσα, τέλος δε οι Νεμεακοί ιδρύθησαν από τον Αδραστο προς τιμήν του ήρωα Ωφέλτη, γιού του βασιλιά της Νεμέας Λυκούργου, που πέθανε από δάγκωμα φιδιού. Οι αρχαίοι πρόγονοι μας τιμούσαν τους νεκρούς που έπεφταν στο πεδίον της μάχης με αθλητικούς αγώνες. Ετσι τίμησαν τους πεσόντες στον Μαραθώνα, στις Πλαταιές κ. ο. κ . Αλλά και ο Μ. Αλέξανδρος με αθλητικούς αγώνες τιμούσε τους πεσόντες στις διάφορες μάχες της εκστρατείας του στους μακρυνούς τόπους της Ασίας. Να αναφέρουμε τους μεγαλοπρεπείς αγώνες με συμμετοχή 3.000 αθλητών που οργάνωσε στη Βαβυλώνα προς τιμήν του Ηφαιστίωνα. Σύμβολο της αδιάκοπης αναγεννήσεως που φέρουν οι αθλητικοί αγώνες ήτο και η ιερή φλόγα{άσβεστο πύρ) που έκαιγε στην Ολυμπία μέρα νύχτα στο Πρυτανείο. Τη χαριστική βολή κατά των αγώνων έδωσε μια ξένη θρησκεία που εισέβαλε στον Ελληνικό χώρο και αφού έκανε το παν να παρακμάσουν οι αγώνες στο τέλος τους κατήργησε ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος.

Οι Ολυμπιακοί αγώνες έλκουν την προέλευση τους από το Δία

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έλκουν την καταγωγή τους από την Ελληνική θρησκεία του Δωδεκάθεου. Κάθε θρησκεία πρέπει να απαντά στα εξής τρία ερωτήματα.
-Τι είναι ο Κόσμος;
-Τι είναι ο άνθρωπος ;
-Ποιές πρέπει να είναι οι αξίες της ζωής ;
Η Ελληνική Φιλοσοφία δια της Ορφικής λατρείας έδωσε την δημιουργία και το νόημα του σύμπαντος κόσμου με το Ορφικό Αυγό. Επίσης καθόρισε επακριβώς και οριοθέτησε τις πανανθρώπινες αξίες , τις οποίες έκανε πράξη του βίου του στην Πόλη(Αστυ) με την Δημοκρατία . Στο δεύτερο ερώτημα τι εστί άνθρωπος , απαντά ότι αυτός αποτελείται από σώμα , ψυχή και πνεύμα, τα οποία έχουν ανάγκη από φροντίδα, για να βελτιωθεί και να γίνει ο άνθρωπος καλός κ’ αγαθός(ενάρετος). Όπως το πνεύμα και η ψυχή έχουν ανάγκη ψυχοπνευματικής αγωγής , έτσι και το σώμα έχει ανάγκη αθλητικής αγωγής και ψυχαγωγίας.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η γενική δοκιμασία στην πράξη όλων των Ελληνικών αρετών και αξιών. Υπάρχουν δύο ειδών θρησκείες:
Πρώτον οι αρχαίες παραδοσιακές θρησκείες που φέρουν όλη τη σοφία της Χρυσής Εποχής για την οποία μας ομιλούν οι Κλασσικοί.. Αυτές είναι πνευματικές θρησκείες και δίνουν απαντήσεις στα πιο πάνω ερωτήματα, είναι δε θεμελιωμένες στην ανώτερη επιστήμη του προκατακλυσμιαίου πολιτισμού. Η αυθεντικότερη εκ τούτων και η πιο παλιά είναι η Ελληνική Θρησκεία του Δωδεκάθεου. Αυτή είναι το πρότυπο πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες , αφού οι θεοί της ήσαν οι πρώτοι Ολυμπιονίκες και το πρότυπο των ανθρώπων εκείνης της εποχής .
Δεύτερον . Οι κοσμοπολιτικές θρησκείες που ανεπτύχθησαν στο μεγαπολιτικό περιβάλλον της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και στην πραγματικότητα δεν είναι τρόποι προσεγγίσεως του Ιερού και της Φύσεως, αλλά εξουσιαστικά συστήματα, για να κρατούν τους ανθρώπους κάτω από τον έλεγχο τους με την βοήθεια ενός πανίσχυρου ιερατείου(ταλεμπάν, καλογήρων, αγιατολάχ κλπ) και των φανατικών πιστών , με συνεπίκουρο τον αστυνόμο και την κρατική βία. Αυτές δημιουργούν στον άνθρωπο μέσα από τα αφύσικα δόγματα το Φόβο Θεού και την ενοχή στο προπατορικό αμάρτημα και επιβάλλουν στους πιστούς τους τα ανήκουστα μεσαιωνικού τύπου βασανιστήρια, απαγορεύσεις και τρόπους ζωής(τσαντόρ, νηστείες, σατανισμούς, γονυκλισίες, ‘θαύματα’ , ιερά λείψανα κ. λ. π) Ετσι η μεν Ελληνική Θρησκεία μέσα από την έρευνα της αλήθειας ανέπτυξε τις επιστήμες, τις τέχνες, τα γράμματα, τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά , τη λογική, το θέατρο, τους θεσμούς, τον αθλητισμό, τη γλυπτική, την αστρονομία κ. α ,ενώ οι εβραιογενείς κοσμοπολιτικές θρησκείες έκαψαν τις βιβλιοθήκες, διέλυσαν τη δημοκρατία, έκλεισαν τις φιλοσοφικές σχολές, απηγόρευσαν τα θέατρα, κατήργησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις εορτές , κατήργησαν την ανεξιθρησκεία και εδίωξαν κάθε διαφορετική θρησκεία ή ιδέα . Κοντολογίς οι κοσμοπολιτικές θρησκείες έκαναν τον άνθρωπο πρόβατο, την κοινωνία ποίμνιο, τις εκκλησίες στάνη προβάτων και τους ιερείς της ποιμενάρχες. Αυτές ευθύνονται
α/ για τις τρομερές Γενοκτονίες των γηγενών λαών(Αφρικής, Αμερικής, Μέσης Ανατολής, Ευρώπης, Αυστραλίας κ. α), με πρώτιστο θύμα τον Ελληνισμό,
β/ έρριξε τον κόσμο την αμάθεια και το μεσαιωνικό σκοτάδι για να μπορούν ευκολότερα να τον εξουσιάζουν , να τον εκμεταλλεύονται και να τον στέλνουν στα πολεμικά μέτωπα,
γ/ ευθύνονται τέλος για τις σταυροφορίες , για την διαίρεση του κόσμου(διαίρει και βασίλευε)για τους δύο παγκοσμίους πολέμους, για πολυάριθμους τοπικούς πολέμους, καθώς και για πάμπολλες μικρότερες κρίσεις και συγκρούσεις. Δεν είναι τυχαίον ότι ακόμη και στις μέρες μας οι Ιουδαιοχριστιανικές χώρες της Δύσεως ευθύνονται για τα μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος, όπως:
α/ Για τον βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Νακγκασάκι με ατομικές βόμβες χωρίς να ειδοποιήσουν τον άμαχο πληθυσμό περί του νέου αυτού όπλου της αποκαλύψεως και ενώ ήτο επικείμενη η παράδοση της Ιαπωνίας
β/ Για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης και Λειψίας, δύο ανοχύρωτων πόλεων της Γερμανίας πραγματικών μουσείων και βιβλιοθηκών που αποτελούσαν κιβωτούς του πανανθρώπινου πνεύματος. Και παρότι δεν ήσαν στρατιωτικοί στόχοι τις ισοπέδωσαν στο τέλος μάλιστα του πολέμου . Αν η καταστροφή της Χιροσίμα και Ναγκασάκι έγινε για να ενσπείρουν τον φόβο και τον τρόμο και να εισπράξουν την λεία του νικητή οι Αμερικανοί ιμπεριλιστές , το έγκλημα της καταστροφής των πνευματικών μνημείων της Δρέσδης και Λειψίας δεν έχει ακόμη εξηγηθεί . Τούτο θα πρέπει να το παρομοιάσουμε με το έγκλημα της καταστροφής της Βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας και των άλλων Ελληνικών πόλεων από τις ίδιες εξουσιαστικές και ιδεολογικές δυνάμεις .

Γυμνικοί Αθλητικοί Αγώνες

Οι γυμνικοί αγώνες έλκουν την καταγωγή τους από την Κοσμογονία των Ελλήνων . Στο Αργοναυτικό ποίημα του Ορφέως και εις τους Υμνους ο Φάνης ονομάζετο Πρωτόγονος, Πρίαπος και πατήρ θεών τε και θνητών . Τούτον δε τον Φάνητα εις άλλο μέρος ονομάζει Ηρικαπαίον, Ηλιον και Διώνυσον και Δία. Σύμβολον δε του Φάνητος(εκ του φάω= φαίνομαι) ήτο ο φαλλός τον οποίον εφανέρωναν στους γυμνικούς αγώνες οι αθλητές. Ο φαλλός ήτο και σύμβολον των οργίων του Διονύσου.[Κατά την αρχαιότητα είχαν Θεούς εφόρους των αγώνων, τους λεγόμενους Αγωνίους Θεούς. Αυτούς επεκαλούντο συνεργούς όταν επιχειρούσαν να εκτελέσουν κάποιο αξιόλογο έργο. Ενόμιζον δε τον πτερωτόν Ερμή προστάτη μόνον των γυμνικών αγώνων.]

Η ενότητα(φιλότητα) σύμβολο των Αγώνων

Ο συμβολισμός των συνενωμένων κύκλων του Ολυμπισμού είναι ένα καθαρά Ελληνικό σύμβολο που συμβολίζει την ενότητα του Ελληνικού κόσμου που πραγματοποιείται με την φιλία(φιλότης), εν αντιδιαστολή προς την διάλυση που επιφέρει η διχόνοια και φιλονικία(ο νείκος) των Ανατολικών βαρβάρων. Η έκφραση αυτής της ενωτικής δυνάμεως ήτο για τους Ελληνες ο Ερωτας , ήτοι η φυσική εκείνη δύναμις, η οποία ενώσασα τα ομοειδή της ύλης μέρη , εσχημάτισε τα διάφορα σώματα , και συγκρατεί αυτά εις ένωσιν προς διατήρησιν του παντός(σύμ-παντός). Η σύγχρονη Φυσική έχει βρει τις δυνάμεις εκείνες που διατηρούν τον ελκτικό δεσμό μεταξύ των σωματιδίων της ύλης όσο μακριά κι' αν βρίσκονται αυτά.

Τα Φοινίκεια Ψεύδη

Η θεά Ερις , εκπρόσωπος της διαιρέσεως, ήτο απεχθές πρόσωπο για τους Ελληνες, γιατί αυτή συχνά πυκνά τους ανακάτωνε και τους έρριχνε σε πολέμους και έριδες. Το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε» ήτο ξένο και απεχθές προς τους Ελληνες, εν αντιθέσει προς τους Ανατολικούς λαούς οι οποίοι κατέφευγαν σε ποταπές πράξεις, με αποτέλεσμα το «φοινικίζειν» να θεωρείται ύβρις για τους Ελληνες(γνωστά τα φοινίκεια ψεύδη)[Στις ημέρες μας υπάρχουν πολλοί θιασώτες των Φοινίκων, οι οποίοι προπαγανδίζουν ένθερμα την ανωτερότητα τούτων και του δήθεν πολιτισμού τους. Μεταξύ αυτών υπάρχουν και «Έλληνες φοινικίζοντες» που προσβλέπουν σε αξιώματα, χρηματικά κέρδη και διασυνδέσεις με ξένα κέντρα ανατολικής προελεύσεως, κατά προτίμηση με τη φυλή του Αβραάμ για να ανέλθουν.] Οι Ολυμπιακοί αγώνες εξέφραζαν πρωταρχικά αυτό το υψηλόν πνεύμα της συνενώσεως και φιλίας του Ελληνικού κόσμου, όχι επί τη βάσει καταναγκαστικών νόμων –όπως γίνεται σήμερον- αλλά αυτοπροαιρέτως και ενσυνειδήτως, επι τη βάσει των φιλοσοφικό-θρησκευτικών πεποιθήσεων των Ελλήνων. Να σημειωθεί δε ότι και η Θεογονία των Αμερικανών έχει παρόμοιους συμβολισμούς με τους Ελληνικούς, ήτοι ελάτρευον τον Ηλιον, εσέβοντο τους νόμους, αγαπούσαν τα δάση, είχον μυστήρια και όργια, εδόξαζον την αθανασίαν της ψυχής και τέλος εφύλαττον το άσβεστον πυρ, έχοντες παρθένους Εστιάδες προς φύλαξιν αυτού. Είχαν δε και είδωλα συμβολικά ως ο Πρίαπος. Νεώτερες μελέτες δείχνουν ότι Ελληνες πήγαν στην Αμερική προ αμνημονεύτων χρόνων.

Αγώνες για την γονιμότητα της γης

Οι αγώνες συνδέοντο και με θρησκευτικές αγροτικές εορτές για την ευφορία της γης , ή με νεκρικές λατρείες. Τέτοιοι αγώνες διεσώθησαν στα Κάρνεια της Σπάρτης, όπου οι νέοι της πόλεως , οι Σταφυλοδρόμοι, έτρεχαν φορτωμένοι με βαριά τσαμπιά σταφύλια και αν αυτοί που τους κυνηγούσαν κατόρθωναν να τους πιάσουν ήτο ένδειξη ότι θα πήγαινε καλά η παραγωγή της χρονιάς.
Στα Οσχοφόρια της Αθήνας οι νέοι έτρεχαν κρατώντας μια κληματόβεργα
Στα Δαφνηφόρια των Θηβών εκράτουν ένα κλαδί δάφνης.
Ενδεικτικό της σχέσεως των αγώνων με τη φύση και την αγροτική παραγωγή είναι: το κλαδί της αγριελιάς που στεφανώνουν το νικητή των Ολυμπιακών αγώνων, του πεύκου για τους νικητές στα Ισθμια, της δάφνης για τα Πύθια και του σέλινου για τα Νέμεα..

Το Ασβεστον Πυρ

Σύμβολο της αδιάκοπης αναγεννήσεως που φέρουν οι αθλητικοί αγώνες ήτο και η ιερή φλόγα{άσβεστο πύρ) που έκαιγε στην Ολυμπία μέρα νύχτα στο Πρυτανείο. Ο Χριστιανισμός αντιγράφοντας τον Ελληνισμό, κατά τρόπον κακέκτυπο, θέλησε να δημιουργήσει την δική του «ιερή φλόγα» , η οποία να ανάπτει στην Ιερουσαλήμ τη επενεργεία θαύματος. [ Ο φυσικός Μιχάλης Καλόπουλος ενώπιον τηλεθεατών στο δίαυλο EXTRA άναψε αυτομάτως κεριά εβαπτισμένα σε διάφορες χημικές ουσίες. Η συνταγή είναι απλή. «Σε χώρο χαμηλής θερμοκρασίας (κάτω από 5 βαθμούς Κελσίου) αλείφουμε το φιτίλι ενός κεριού με λίγο μεταλλικό νάτριο (όπως θα θυμάστε από το σχολείο το νάτριο είναι μαλακό σα βούτυρο) και λίγο θειάφι. Μόλις το κερί βρεθεί σε θερμοκρασία θερμαινόμενου δωματίου, το νάτριο αυτοαναφλέγεται, προκαλεί ανάφλεξη και του θειαφιού με αποτέλεσμα (ώ του θαύματος) το κερί να ανάβει αυτόματα. Μπορούμε να το κάνουμε πιο εντυπωσιακό, αν χρησιμοποιήσουμε πολλά κεριά μαζί.»
Όμως και το ιερό Φως αντέγραψαν οι Χριστιανοί από τους Ελληνες Το πυρ τούτο έκαιον ακαταπαύστως στο βωμό της Εστίας και την τέφραν εκείνου του πυρός έφερον εις τον ναόν του Διός. Οι Έλληνες είχον και το ιερόν Ύδωρ με το οποίον ερράντιζεν ο ιερεύς και έκανε καθαρμούς σε όσους ήθελον να εισέλθουν στο ναό.

Η χαριστική βολή κατά των αγώνων

Τη χαριστική βολή κατά των Ολυμπιακών Αγώνων έδωσε ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος το 385-395 μ.Χ. Ο Εβραιο-Ισπανός στην καταγωγή αυτοκράτωρ Θεοδόσιος έκανε τη Γενοκτονία των Ελλήνων. Μολονότι έχουν γίνει πάμπολλες γενοκτονίες από τους βαρβάρους αυτή είναι η μεγαλύτερη γενοκτονία που έγινε ποτέ στον κόσμο . Σ’ αυτήν σκοτώθηκαν τα 75 % των Ελλήνων , ή το 45 % του πληθυσμού της γης εκείνης της εποχής, από τους εγκληματίες δολοφόνους που κατηύθυνε ο «Μέγας» και Αγιος Θεοδόσιος και οι συν αυτώ. Διότι τότε «ειδωλολάτρες» ήσαν το 95 % του πληθυσμού της γης, αλλά η προτίμηση του εστρέφετο κυρίως κατά των Ελλήνων , γιατί έτσι ήσαν οι οδηγίες της «αγίας» και «ιεράς» Συνόδου της Καρθαγένης. Εξ αυτών αγόμαστε στο συμπέρασμα ότι Ιουδαιοχριστιανισμός και Ελληνισμός είναι δύο μεγέθη ασύμβατα που το ένα αναιρεί το άλλο και η πάλη είναι διαρκής μεταξύ του δόγματος και της ελευθερίας, του αυταρχισμού και της δημοκρατίας , της ύλης και του πνεύματος και της ωμής βίας και του ανθρωπισμού .

ΤΕΛΟΣ

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης-Συγγραφεύς-Ποιητής, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
http://amphiktyon.blogspot.com

ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

ΑΘΛΟΠΑΙΔΙΕΣ ΚΑΙ ΧΟΡΟΣ

Οι Ελληνικοί Χοροί

Ο άνθρωπος πριν ομιλήσει εχόρευε για να εκφράσει με ρυθμικές κινήσεις και χειρονομίες τον θαυμασμό, την λύπη , την χαρά και την λατρεία του προς το θείο. Επομένως είναι η αρχαιοτάτη εκδήλωση των συναισθημάτων του ανθρώπου. Συν τω χρόνω συστηματοποιήθηκε για να γίνει τελετουργικός, μαγικός ή θρησκευτικός. Ο ρυθμός του ετηρείτο δια της κρούσεως των χειρών ή κρουστών(τυμπάνων) και πνευστών οργάνων(αυλών ,συρίγγων) , με το πέρασμα του χρόνου αυτός συνδέθηκε με την μουσική και την ποίηση. Η Μινωική Κρήτη και η Μυκηναική Ελλάδα ανέπτυξαν ιδιαιτέρως την χορευτική τέχνη η οποία συνεχίσθηκε στην κλασσική και ως την παρούσα εποχή. Η τέχνη του χορού περιλαμβάνει διάφορα είδη χορού, όπως λ.χ πολεμικούς, διασκεδαστικούς, θρησκευτικούς κ.ο.κ. Χορός καλείται και η ομάδα των ηθοποιών στην αρχαία Ελληνική τραγωδία , χωρισμένη σε δύο τμήματα , που εκινείτο στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου και εκπροσωπούσε την κοινή γνώμη , τραγουδώντας και χορεύοντας τα αισθήματα των ακροατών.

Οι γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα επιδίδοντο ιδιαιτέρως στον χορό και στην ρυθμική και διεξήγαγαν και χορευτικούς αγώνες.

Ο Ελληνικός παραδοσιακός χορός δεν προέρχεται απο σκοτεινά σπήλαια ούτε απο πρωτόγονα ένστικτα αλλά κατάγεται απο ένα φωτεινό επαναστατικό κόσμο και είναι απομεινάρι ενός λαμπρού πολιτισμού του παρελθόντος και της Νεοελληνικής Επανάστασης. Είναι τέλος ένα στοιχείο του Ελληνικού Πολιτισμού μας ο οποίος έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και στο Βυζάντιο και στην Τουρκοκρατία ως σήμερα.

Ο σύγχρονος μονοδιάστατος άνθρωπος διακατέχεται απο σχετική απαισιοδοξία που του προκαλούν οι δομές της καταπίεσης, της βιομηχανικής και της αστικής κοινωνίας και επιθυμεί ν’ αλλάξει αυτή την κοινωνία, να ενδυναμώσει την κριτική, να αναπτύξει νέες σχέσεις πιό ανθρώπινες, να ενδυναμώσει τον έρωτα και την φιλία και να γεφυρώσει το παρόν και το μέλλον με το παρελθόν. Ο χορός εντάσσετεται στην τάση αυτή της απελευθερώσεως και συνάμα του αυτοσαρκασμού και υπέρβασης του απο το παρόν . Ο κομφορμισμός των υστεροκαπιταλιστικών συστημάτων του αυτοματισμού και της μηχανιστικής ζωήςσημαίνει το τέλος της ουτοπίας, του αυθορμητισμού και του πολιτισμού. Δημιουργήσαμε μιά κοινωνία χωρίς αντίφαση και αντιπολίτευση , με ενιαιποιημένες γνώμες και συμπεριφορά που κατευθύνονται απο την τεχνική την επιστήμη , την οργάνωση και την γραφειοκρατία , οι οποίες κάθε αντίθετη άποψη την θεωρούν τρομοκρατία. Σ’ αυτές τις κοινωνίες ακόμη και ο παραδοσιακός χόρός θεωρείται σαν αμφισβήτηση της καθεστηκίας τάξεως και του “πολιτιστικώς ορθού” μοντέλου ζωής. Η φρίκη που μας δημιουργεί η σύγχρονη εποχή δεν πρέπει να είναι το τελικό στάδιο της ιστορίας , ούτε η διασπαση , ο ευτελισμός, η καταπίεση και η απομόνωση του ανθρώπου αλλά η αισιοδοξία για μιά νέα εποχή με λιγότερη ιδεολογία και καταπίεση , ένας ανθρώπινος κόσμος η άρση της απομόνωσης και διάσπασης του ανθρώπου ως συνολικό έργο μέσαστην κοινωνία. Σε μιά τέτοια κοινωνία η εμμονή στον παραδοσιακό χορό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να δεχθούμε την πλήρη υποταγή του ατόμου στο γενικό και της ατομικότητος στην παγκοσμιοποιημένη(πολτοποιημένη) συνείδηση. Ο Ελληνικός χροός πέρα απο την εμπορευματοποίηση της εποχής μας και του ευτελισμού με τα φολκλρόρ μπορεί να θεωρηθεί ως έκφραση απελευθέρωσης απο τα πάμπολλά δεσμά της εποχής μας και σαν έκφραση της δημοκρατικής μας κοινωνίας. Απο την άποψη αυτή αποτελεί σημείον αντίστασης στις μοντέρνες μορφές της εθνικής, πολιτιστικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης , μιά ένδειξη αυθορμητισμού του λαού μας η οποία έχει επιβιώσει μέσα στον εαυτόν του. Ο Ελληνικός χορός αντέχει στην σημερινή ασχήμια του λόγου της μουσικής και της κίνησης της πολυπολιτισμικής κοινωνίας μας η οποία κυριαρχείται απο τα ξένα και ξενότροπα τηλεοπτικά προγράμματα του CNN και των ημετέρων ξενολάγνων καναλιών. Θα κλείσω το κεφαλαιο τούτο με απόσπασμα δημοτικού τραγουδιού που λέγει

“Την ξενιτιά, την αρφανιά, την

πίκρα, την αγάπη,

τα τέσσερα τα ζύγισαν, βαρύτερα είν’ τα ξένα”

Γιατί εχόρευαν οι Έλληνες;

Ο σύγχρονος μονοδιάστατος άνθρωπος διακατέχεται απο σχετική απαισιοδοξία που του προκαλούν οι δομές της καταπίεσης, της βιομηχανικής και της αστικής κοινωνίας και επιθυμεί ν’ αλλάξει αυτή την κοινωνία, να ενδυναμώσει την κριτική, να αναπτύξει νέες σχέσεις πιό ανθρώπινες, να ενδυναμώσει τον έρωτα και την φιλία και να γεφυρώσει το παρόν και το μέλλον με το παρελθόν. Ο χορός εντάσσεται στην τάση αυτή της απελευθερώσεως και συνάμα του αυτοσαρκασμού και υπέρβασης του απο το παρόν . Ο κομφορμισμός των υστεροκαπιταλιστικών συστημάτων του αυτοματισμού και της μηχανιστικής ζωής σημαίνει το τέλος της ουτοπίας, του αυθορμητισμού και του πολιτισμού. Δημιουργήσαμε μιά κοινωνία χωρίς αντίφαση και αντιπολίτευση , με ενιαιοποιημένες γνώμες και συμπεριφορά που κατευθύνονται απο την τεχνική την επιστήμη , την οργάνωση και την γραφειοκρατία , οι οποίες κάθε αντίθετη άποψη την θεωρούν τρομοκρατία. Σ’ αυτές τις κοινωνίες ακόμη και ο παραδοσιακός χορός θεωρείται σαν αμφισβήτηση της καθεστηκίας τάξεως και του “πολιτιστικώς ορθού” μοντέλου ζωής. Η φρίκη που μας δημιουργεί η σύγχρονη εποχή δεν πρέπει να είναι το τελικό στάδιο της ιστορίας , ούτε η διάσπαση , ο ευτελισμός, η καταπίεση και η απομόνωση του ανθρώπου αλλά η αισιοδοξία για μιά νέα εποχή με λιγότερη ιδεολογία και καταπίεση , ένας ανθρώπινος κόσμος η άρση της απομόνωσης και διάσπασης του ανθρώπου ως συνολικό έργο μέσα στην κοινωνία. Σε μιά τέτοια κοινωνία η εμμονή στον παραδοσιακό χορό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να δεχθούμε την πλήρη υποταγή του ατόμου στο γενικό και της ατομικότητος στην παγκοσμιοποιημένη(πολτοποιημένη) συνείδηση. Ο Ελληνικός χορός πέρα απο την εμπορευματοποίηση της εποχής μας και του ευτελισμού με τα φολκλρόρ μπορεί να θεωρηθεί ως έκφραση απελευθέρωσης απο τα πάμπολλά δεσμά της εποχής μας και σαν έκφραση της δημοκρατικής μας κοινωνίας. [ Ο παραδοσιακός χορός αποτελεί σημείον αντίστασης στις μοντέρνες μορφές της εθνικής, πολιτιστικής και κοινωνικής αλλοτρίωσης , μιά ένδειξη αυθορμητισμού του λαού μας η οποία έχει επιβιώσει μέσα στον εαυτόν του. Ο Ελληνικός χορός αντέχει στην σημερινή ασχήμια του λόγου της μουσικής και της κίνησης της πολυπολιτισμικής κοινωνίας μας η οποία κυριαρχείται απο τα ξένα και ξενότροπα τηλεοπτικά προγράμματα του CNN και των ημετέρων ξενολάγνων καναλιών. Θα κλείσω το κεφάλαιο τούτο με απόσπασμα δημοτικού τραγουδιού που λέγει

“Την ξενιτιά, την αρφανιά, την

πίκρα, την αγάπη,

τα τέσσερα τα ζύγισαν, βαρύτερα είν’ τα ξένα”]

Η Πυρρίχη ή Πυρρίχιος χορός

Η πυρρίχη ήτο ένας ομαδικός χορός, που πέρασε από τις δωρικές φυλές στην Αθήνα και εγένετο αγώνισμα των Παναθηναίων. Πυρρίχιος ονομάζεται και ο Ποντιακός πολεμικός χορός . Επίσης είχαν και εικονική ιππομαχία και οπλομαχία , χωρίς αυτά τα αγωνίσματα να συμπεριλαμβάνονται στους Ολυμπιακούς αγώνες.

Γυμναστική

Οι Ελληνες είχαν επισημάνει την αξία της γυμναστικής για την εκγύμναση του σώματος και ιστορικά αποδεικνύεται ότι ήσαν οι πρώτοι που δημιούργησαν και τελειοποίησαν την συνειδητή άσκηση του σώματος, η οποία απέχει πολύ από τις μορφές των παιχνιδιών άλλων λαών. Η γύμναση αυτή του σώματος χωρίς όπλα στα χέρια, καίτοι στην αρχική της μορφή ξεπήδησε από τις θρησκευτικές τελετουργίες, συν τω χρόνω πήρε επιστημονική μορφή που και σήμερον προκαλεί κατάπληξη και θαυμασμό για την συνειδητή άσκηση, την κίνηση, το ρυθμό και την αρμονία . Η εκγύμναση αυτή μορφοποιήθηκε και συστηματοποιήθηκε σε ομαδικές γυμναστικές εκδηλώσεις, αρμονικές, θεαματικές, ευχάριστες στο πνεύμα και υγιεινές στο σώμα. Μέσα στα γυμναστήρια διεξήγοντο διάφορα γυμνάσματα για την σωματική εξάσκηση, ευελιξία και ρώμη των αθλητών . Προς τιμήν του Πυθαίου Καρνείου Απόλλωνος στη Σπάρτη διεξήγοντο γυμνοπαιδιές σε μια τοποθεσία που ονομαζόταν Χορός γύρω από τα αγάλματα του Απόλλωνος , της Αρτέμιδος και της Λητούς. Οι συμμετέχοντες στη γιορτή εκτελούσαν ορχήσεις γυμνοί.. Οι αρχαιοέλληνες πίστευαν ότι την όρχηση την είχε διδάξει η Ρέα στους Κορύβαντες στην Φρυγία και στους Κουρήτες στην Κρήτη. Επίσης πίστευον ότι και οι θεοί εκτελούσαν ορχήσεις, όπως αναπαριστούν οι δακτυλιόλιθοι της Κνωσσού και των Μυκηνών, που χρονολογούνται από το 1450 π. Χ Ο Ομηρος αναφέρει την όρχηση «Ασπίδα του Αχιλλέως». Εχουμε δύο ειδών ορχήσεις :

1/ Την Απολλώνεια όρχηση

2/ Την Διονυσιακή όρχηση

Ο Πλάτων αποκαλεί σπουδαία την πρώτη και φαύλη την δευτέρα..

Για την γύμναση των χεριών είχαν την χειρονομία και σκιαμαχία , ενώ με την πυρρίχη εδιδάσκοντο στην παλαίστρα από τον οπλομάχο.

Το πιτυλίζειν

Ητο μια κίνηση των χεριών όπως τα κουπιά.

Η αλτηροβολία

Ητο μια άσκηση των χεριών με αλτήρες .

Ο ανατροχασμός

Στις ασκήσεις των ποδιών διακρίνουμε τον ανατροχασμόν που έτρεχαν προς τα πίσω, ενώ με τον περιτροχασμό έτρεχαν κυκλοτερώς.

Το εκπλεθρίζειν

Ητο τρέξιμο εναλλάξ ενός πλέθρου προς τα μπρος και προς τα πίσω .

Ο κώρυκος

Ητο σάκκος γεμισμένος με άμμο στο ύψος των ώμων τους αθλητού για την εξάσκηση των χεριών του στην πυγμή, τα δε χτυπήματα εκαλούντο κωρυκομαχία .

Το πυξ ατρεμίζειν

Ητο μια δοκιμασία αντοχής σε ακίνητη στάση, όπως και η άρση και ρήψη βαρών. Τότε χρησιμοποιούσαν για το σκοπό αυτό τεράστιους ογκολίθους. Δέον να σημειωθεί ότι η άρση βαρών δεν υπήρξε ποτέ στην αρχαιότητα επίσημο αγώνισμα. Τέτοια αγώνες συνηθίζοντο σε εορτές και πανηγύρεις , χάριν επιδείξεως ρώμης. Ο περίφημος Μίλων ο Κροτωνιάτης , όπως έχουμε γράψει σε άλλο κεφάλαιο , σήκωσε ταύρο τεσσάρων ετών και τον μετέφερε στο βωμό, ενώ παραληρούσαν από ενθουσιασμό τα πλήθη των Ολυμπιακών αγώνων.. Ο Βύβων σε παλαιότερη εποχή είχε σηκώσει και πέταξε πάνω από το κεφάλι του ογκόλιθο σε σχήμα κυλίνδρου βάρους 145,5 κιλών, ο οποίος βρέθηκε στις ανασκαφές στην Ολυμπία και φέρει χαραγμένο το όνομα του.

Γυμνοπαιδιές

Οι γυμνοπαιδιές ήσαν ένα σύνολο ασκήσεων , που συνοδεύοντο από μουσική και ποίηση , εναρμονισμένη στις κινήσεις του σώματος. Ετσι συνέβαινε η ταυτόχρονη άσκηση του νου, της ψυχής, της συνείδησης , του συναισθήματος και του σώματος. Οι ασκήσεις αυτές είναι ο πρόδρομος του σημερινού αερόμπικς , με την διαφορά ότι το αερόμπικς δεν συνοδεύεται από ποίηση . Από την άποψη αυτή το αερόμπικς είναι μια κακοποιημένη μορφή των γυμνοπαιδιών.

Αλμα επί Κοντώ

Το άλμα επί κοντώ , που εμφανίζεται σε ψευδοπαναθηναικό αμφορέα του κυβιστητήρος της Ρόδου, ήτο γνωστό στους αρχαίους Ελληνες σαν τρόπος υπερβάσεως εμποδίων. Τούτο είχε εφαρμογή στον στρατιωτικό τομέα και ποτέ δεν έγινε επίσημο αγώνισμα. Οι αρχαίοι Ελληνες εκτελούσαν και διάφορες αθλοπαιδιές με τις οποίες ανέπτυσσαν την ετοιμότητα , την καρτερία, την φιλοπρωτία κ. α .

Αθλοπαιδιές με Σφαίρα( παιχνίδια με μπάλα)

Σύμφωνα με την παράδοση ευρετές των σφαιρίσεων ήτοι των αθλοπαιδιών με μπάλα, ήσαν οι Σπαρτιάτες. Οι παιδιές με σφαίρα ήσαν ιδιαίτερα αγαπητές στο ανδρικό και στο γυναικείο φύλο. Στην αρχαία Ελλάδα υπάρχουν πολλά αγωνίσματα με τη μπάλα για μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες , αλλά αγνοούμε τον ακριβή τρόπο διεξαγωγής τους Πάντως γνωρίζουμε ότι οι κανονισμοί στα αγωνίσματα με τη σφαίρα ήσαν πολύ αυστηροί. Η σφαίρα ήτο συνήθως μικρή, σε σχήμα μήλου, και αποτελείτο από ύφασμα ή δέρμα , σε πολλά φύλλα διακοσμημένα με ποικίλα σχέδια και γεμισμένο με άχυρο, πτίλα(πτερά) , με μαλλί προβάτου ή τρίχα αλόγου. Η σφαίρα των Ελλήνων έκανε αναπηδήσεις στο παιχνίδι ‘απόρραξις ‘ και κέρδιζε η σφαίρα εκείνου που έκανε τις περισσότερες αναπηδήσεις.. Σε ένα άλλο παιχνίδι που καλείται ‘ουρανία’ έρριχναν τη σφαίρα όσο ψηλότερα μπορούσαν και την έπιαναν στο κατέβασμα. Το παιχνίδι αυτό έπαιξαν ο Λαοδάμας και Αλιος στο νησί των Φαιάκων προς χάριν του Οδυσσέα. Οποιος έχανε γινόταν ‘όνος’ και έπαιρνε στους ώμους τον νικητή που γινόταν ‘βασιλιάς’. Ητο ακριβώς το ίδιο παιχνίδι, όπως το «καβαλητό τόπι» ή της ‘μακριάς γαιδούρας’, που παίζαμε τα παιδιά της γενιάς μου στην επαρχία πριν από τον Β ! Π.Π

Φαινίνδα , το σημερινόν Ράγκμπυ

Ένα άλλο ομαδικό .παιχνίδι με την σφαίρα ήτο η ‘φαινίνδα’ ή ‘φενίνδα’ , που παιζόταν από δύο ομάδες παικτών. Επαιζαν και το ‘αρπαστόν’ που συνίστατο στο να αρπάσουν τη μπάλα, και πρέπει να έμοιαζε με το σημερινό Ράγκμπυ.

Κεριτίζειν , το αρχαίο Χόκευ

Η δεύτερη από τις τρεις βάσεις του Θεμιστοκλείου τείχους είναι διακοσμημένη με μια σκηνή από το είδος της σφαιροβολίας που ονόμαζαν οι αρχαίοι ‘κερητίζειν’ . Οι σφαιριστές ήσαν εφοδιασμένοι ο καθένας με μια μικρού μήκους ράβδο, που απέληγε σε κερατοειδή καμπή, τέτοια που να μπορεί να συλλάβει τη μικρή σφαίρα τους παιχνιδιού. Το παιχνίδι αυτό ήτο ένα είδος χόκευ και παιζόταν κατά ζεύγη. Ο Σοφοκλής καταχειροκροτήθηκε όταν σε μια παράσταση έπαιξε ο ίδιος το ρόλο της Ναυσικάς όταν έπαιζε τη σφαίρα με τις συντρόφισσες της. Αλλά και του Ισσοκράτη ο χάλκινος ανδριάς που είχε στηθεί στην Ακροπόλη τον έδειχνε να κερητίζει, δηλαδή να παίζει τη σφαίρα.

Κολύμβηση και Κωπηλασία

Λόγω της νησιωτικής σύστασης της χώρας και των μεγάλου μήκους ακτών της τα ναυτικά αθλήματα ήσαν λίαν προσφιλή και διαδεδομένα στον Ελληνικό κόσμο. Ιδιαίτερα η κολύμβηση εκτιμήθηκε σαν αρίστη φυσική άσκηση του σώματος και σαν μέσο ψυχαγωγίας και ευεξίας . Ο περίφημος πύκτης Τίσανδρος από τη Νάξο της Σικελίας (6 ος αι. π. Χ) συνήθιζε να κολυμπάει γύρω από το ακρωτήριο του νησιού του για να διατηρεί την σωματική του ευεξία και αντοχή. Όπως λέγει επιγραμματικά ο Ηρόδοτος « οι περισσότεροι Ελληνες γνώριζαν να κολυμβούν» Οι Ελληνες κολυμβούσαν στις ακτές και γι’ αυτό οι δεξαμενές κολύμβησης ήσαν σπάνιες, ενώ βρέθηκαν μικρές δεξαμενές –λουτήρες σε διάφορα μέρη. Στην Ολυμπία πλάι στην όχθη του Κλαδέου βρέθηκε χτιστή δεξαμενή(πισίνα) μεγάλου μήκους, διαστάσεων 24´16 μ. και βάθους 1,60 μ

Τα υποβρύχια αθλήματα

Στην αρχαία Ελλάδα ήσαν γνωστά και τα υποβρύχια αθλήματα . Πολλοί νησιώτες από τότε ήσαν σφουγγαράδες και ζούσαν από την υποβρύχια αλιεία σπόγγων. Είναι γνωστά τα κατορθώματα των υφύδρων κολυμβητών της Σφακτηρίας και των Συρακουσών κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου που έσπαγαν τον αποκλεισμό των Σπαρτιατών, αλλά και στις υποβρύχιες επιχειρήσεις κατά των Περσικών πλοίων τις παραμονές της ναυμαχίας του Αρτεμησίου, που σε τίποτα δεν υστερούν από τις σημερινές υποβρύχιες επιχειρήσεις βατραχανθρώπων. Υπήρχαν και τεχνητές εξέδρες καταδύσεων με προεξέχοντα βατήρα , όπως δείχνει η τοιχογραφία ενός τάφου του 5 ου αιώνος π. Χ στην Ελληνική αποικία της Ποσειδωνίας στην Κάτω Ιταλία. Οπου υπήρχαν φυσικοί βράχοι προτιμούσαν να κάνουν καταδύσεις από εκεί. Η κολύμβηση των αρχαίων Ελλήνων είναι αυτό που χαρακτηρίζουμε σήμερα ως ελευθέρα κολύμβηση. Ομως ούτε η κολύμβηση ούτε η κατάδυση ασκήθηκαν σαν αγωνίσματα των Ολυμπιακών αγώνων.

Ιστιοπλοικοί αγώνες

Το περίεργο όμως είναι ότι δεν γνωρίζουμε αν διοργανώνοντο τακτικοί δημόσιοι κολυμβητικοί αγώνες στην αρχαιότητα. Αντίθετα γνωρίζουμε ότι διοργανώνοντο ιστιοπλοικοί αγώνες ταχύτητος, οι πρώτοι μάλιστα αγώνες ανάγονται στην ηρωική εποχή με την νίκη των Αργοναυτών με το πλοίο Αργώ στα Ισθμια , ενώ έχουμε ιστορικές μαρτυρίες για ναυτικούς αγώνες του 5 ου αιώνος π. Χ στα Παναθήναια, τα Διισωτήρια, και τα Μουνίχια στον Πειραιά, τα Αιάντια στη Σαλαμίνα, τα Ακτια στη Νικόπολη, όπως οι ταφικοί αγώνες , με τους οποίους τιμήθηκε το 374 π. Χ ο Ευαγόρας της Κυπριακής Σαλαμίνος, την οποίαν σήμερον κρατούν οι Εγγλέζοι σαν στρατιωτική βάση, κατάλοιπο της Βρεταννικής αποικιοκρατίας. Αγώνες ιστιοπλοίας οργάνωσε για τα πληρώματα του Αθηναικού στόλου ο Ιφικράτης κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στα Πελοποννησιακά παράλια το 372 π. Χ και ο Μέγας Αλέξανδρος στην Βαβυλώνα λίγο πριν από τον θάνατο του. Αρχικά τα πλοία ήσαν τριήρεις πολεμικού τύπου, όμως μετά τον 1 ον αιώνα. π. Χ κατεσκευάσθησαν ειδικά πλοία για τους αγώνες που είναι ο πρόδρομος των συγχρόνων ιστιοπλοϊκών αγώνων και των λεμβοδρομιών. Όπως περιγράφει ο Βιργίλιος στην «Αινειάδα» τα πλοία ξεκινούσαν από την ακτή και είχαν σαν νύσσα(σημείο) καμπής κάποια νήσο την οποία περιέπλεαν και επέστρεφαν στο σημείο εκκινήσεως στην ακτή. Συχνά τέτοιοι αγώνες έπαιρναν την μορφή εικονικής ναυμαχίας, εξ ού και «αι έριδες των τριήρων» και οι «αγώνες των τε ερετών και κυβερνητών» του στόλου του Αλεξάνδρου στην Βαβυλώνα. Παρόμοιες έριδες συνεχίζονται σήμερον μεταξύ των πλοιάρχων των επιβατικών σκαφών , για το ποιός θα μπει πρώτος στο λιμάνι των νησιών του Αιγαίου.

Το ένδοξο Ελληνικό Ναυτικό

Σε μια πόλη με ναυτική δύναμη, σαν την Αθήνα, το αγώνισμα της ιστιοπλοίας, παρά το μεγάλο κόστος για την προετοιμασία των πλοίων και πληρωμάτων, ήτο ιδιαίτερα αγαπητό. Στους αγώνες του Σουνίου στοίχιζε τον 5 ον αιώνα. π. Χ 15 μνάς, ενώ τα βραβεία μόνον 300 δραχμές. Αρα υπήρχαν ειδικοί χρηματοδότες του αγωνίσματος. Εγένοντο αγώνες και στην Μουνιχία εις ανάμνηση της ναυμαχίας της Σαλαμίνος . Αναφέρεται δε ότι οι ναύτες ηγωνίζοντο «εν ταις ιεραίς αυτών ναυσί» που ήσαν τα πλοία Πάραλος, Σαλαμινία, Δημητριάδα και Αντιγονίδα.

Οσο κι’ αν διέφεραν οι συνήθειες από τόπο σε τόπο, τα αγωνίσματα πάντως του δρόμου και του πεντάθλου δεν έλειπαν από καμμιά αθλητική εκδήλωση στον Ελληνικό κόσμο. Βέβαια από χώρα σε χώρα υπήρχαν και ορισμένα ξεχωριστά αγωνίσματα όπως :

Τοξοβολία

Οι Ελληνες αγαπούσαν την τοξοβολία, όπως μπορούμε να διακρίνουμε στις αναπαραστάσεις τοξοτών στις αγγειογραφίες Στους πολυθρύλητους από τον Ομηρο αγώνες του Αχιλλέως στην Τροία, μαζί με τα άλλα αγωνίσματα έγιναν και αγώνες τοξοβολίας. Το τόξο κατά την αρχαιότητα ήτο πολεμικό όπλο και το χρησιμοποιούσαν οι Μίνωες και οι Σκύθες , θεωρούμενο ως εκηβόλο όπλο. Ιδιαιτέρως ήτο διαδεδομένο στους εφήβους σαν μέσο για την σωματική τους ανάπτυξη στο κυνήγι αγρίων ζώων .Μάλιστα ο Πλάτων το συνιστούσε στα παιδιά από έξη ετών και άνω, συχνά δε εχρησιμοποιείτο και από εφίππους τοξότες.

Οπλομαχία

Αγώνα οπλομαχίας ονόμαζαν οι αρχαίοι τη μονομαχία μεταξύ δύο αντιπάλων οπλισμένων με βαρύ οπλισμό , δηλαδή ασπίδα, θώρακα , κράνος , κνημίδες , δόρυ και ξίφος. Η μονομαχία διεκρίνετο στην «εν ασπιδίω και δόρατι» ήτοι δόρατος με μικρή ασπίδα και την «εν θυρεώ και μαχαίρα» ήτοι ξίφους με μεγάλη ασπίδα. Ετσι το αγώνισμα διακρινόταν σε οπλομαχία και θυρεομαχία και διεξήγετο μεταξύ ανδρών, εφήβων και παίδων ακόμη , διότι όλοι έπρεπε να γνωρίζουν την χρήση των όπλων για να προστατεύσουν την πατρίδα. Οι αγώνες δεν ενείχαν το στοιχείο της βαρβαρότητος και ήσαν επίδειξη δεξιοτεχνίας και μια εορταστική –τελετουργική αναπαράσταση της μάχης εκ του συστάδην και του χειρισμού των όπλων. Οι μονομαχίες των Ελλήνων δεν είχαν τίποτα κοινό με τις αιματηρές εκδηλώσεις των Ρωμαικών αμφιθεάτρων όπου ο ένας εκ των δύο μονομάχων έπρεπε να σκοτωθεί για να ικανοποιήσει το πλήθος τα θηριώδη ένστικτα του. Στους αγώνες οπλομαχίας των Ελλήνων απηγορεύετο αυστηρώς ο τραυματισμός του αντιπάλου. Η οπλομαχία δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους Ελληνες που ήσαν συνηθισμένοι στους γυμνικούς αγώνες, αλλά το αγώνισμα τούτο πήρε εξέχουσα θέση σε επιταφίους αγώνες. Τούτο ήτο πανάρχαιο έθιμο και συμβόλιζε τη μονομαχία των αρχαικών χρόνων μεταξύ των αρχηγών, και σαν επανάληψη των πρώτων εκείνων ταφικών για τον ήρωα τιμών. Ο Πλούταρχος επιβεβαιώνει ότι αγώνες οπλομαχίας εσυνηθίζοντο παλαιά στην Ολυμπία και έτσι επαληθεύονται τα όσα είναι γνωστά για τον αγώνα του Πέλοπα στην Πίσσα .

Ομαδικά Αγωνίσματα

Η σκυταλοδρομία είναι ομαδικό αγώνισμα που εξελίχθηκε από την λαμπαδηφορία . Το αγώνισμα τούτο από αρχαιοτάτης εποχής παρέμεινε ως θρησκευτική εκδήλωση, με την τελετουργική πλευρά σε πρώτη μοίρα και την αγωνιστική σε δεύτερη.. Και τούτο διότι στα πανάρχαια χρόνια ετηρείτο άσβεστη η εστία, και το πυρ εθεωρείτο ιερόν.

Η Λαμπαδηφορία

Η λαμπαδηφορία αναπαραριστούσε την τελετουργική μεταφορά του «ιερού πυρός» και γι’ αυτό αποσυνδέθηκε από τους κυρίως πανελλήνιους γυμνικούς αγώνες και διεξήγετο ξεχωριστά κατά την διάρκεια των εορτών . Στη Σάμο την είχαν εντάξει στους μουσικούς αγώνες, ενώ στις Θεσπιές την αποκαλούσαν «ιερά λαμπάς»

Τ αγώνισμα ετελείτο από όλες τις ηλικίες, εφήβους , άνδρες και παιδιά ακόμη δε και από κορασίδες(λαμπαδηδρομία Βραβρωνίας Αρτέμιδος) , πιο ξακουστές δε εκδηλώσεις λαμπαδηδρομίας εγένοντο στις γιορτές των Θησείων, Ανθεστηρίων στην Αθήνα , στη Δήλο κλπ Η λαμπαδηδρομία ήτο ένα συλλογικό αγώνισμα που προωθούσε το ομαδικό πνεύμα . Τα έξοδα για την προετοιμασία και τον εξοπλισμό των λαμπαδηδρόμων ήτο αντικείμενο ειδικής χορηγίας και με αυτά επιφορτίζετο ο γυμνασίαρχος και αργότερα ο λαμπαδάρχης.. Οι λαμπαδηδρόμοι κυμαίνονταν ανάλογα με την απόσταση που έπρεπε να διατρέξουν και αποτελούντο από τους καλύτερους δρομείς των διαφόρων φυλών . Η λαμπαδηφορία διεξήγετο όπως η σημερινή σκυταλοδρομία και ο νικητής άναβε τον βωμό της θυσίας. Διεξήγετο και η έφιππος λαμπαδηδρομία ή αφιππολαμπάς-όπως απεκαλείτο- , η οποία εισήχθη από την Θράκη στην Αττική μαζί με την λατρεία της Αρτέμιδος Βενδίδος. Αρα βλέπουμε ότι και οι Θράκες ήσαν Ελληνικά φύλα με κοινή θρησκεία , παρότι είχαν μείνει σε κατώτερη πολιτιστική βαθμίδα σε σχέση με τους λοιπούς Ελληνες και ιδίως προς τους Αθηναίους.

ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ …

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Παιδεία-Αθλητισμός και Ελευθερία

Απο την αρχαιότητα ως σήμερα κυριαρχεί στην παιδεία και φυσικά και στον αθλητισμό το ποιός διαχειρίζεται αυτά. Κοντολογίς ποιός είναι ο παιδαγωγός. Αλλιώς δούλευε η παιδεία και ο αθλητισμός στην πόλη- κράτος, αλλιώς στην Ρωμαική αυτοκρατορία και πολύ διαφορετικά στην Βυζαντινή και Οθωμανική αυτοκρατορία. Κατ αναλογίαν το αυτό συμβαίνει και σήμερον απο την μετάπτωση απο το εθνικό κράτος στην Ευρωπαική Ενωση και στην Παγκοσμιοποίηση. Το ερώτημα αυτό αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα για τον Αριστοτέλη, διότι η δημοκρατική πόλη-κράτος θέλει ελεύθερους πολίτες καλούς καγαθούς , ενώ η αυτοκρατορία, ολιγαρχία και η τυραννία θέλει ανελεύθερους πολίτες , υπηκόους και δούλους. Να σημειωθεί ότι κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους το μάθημα της γυμναστικής κόπηκε απο την Εγκύκλιο Παιδεία. Ομοίως σήμερα, με την είσοδο της εποχής της παγκοσμιοποίησης , υποχωρούν τα Αρχαία Ελληνικά και η ανθρωπιστική παιδεία , ενώ αναπτύσσεται ο πρωταθλητισμός και τα σπόρ( ποδόσφαιρο, μπάσκετ κλπ) σαν θέαμα προς χάριν της οικονομίας της αγοράς.

Ο Πολιτισμός του Σώματος

Σε όλες τις ιστορικές περιόδους δεν αναιρείται ο “λαικός αθλητισμός” χάριν διαφόρων σκοπών ή του λεγομένου πολιτισμού του σώματος , ο οποίος αφορά κυρίως τις ώριμες ηλικίες. Αυτός ο “πολιτισμός του σώματος” είναι πανάρχαιος και ξεκινά απο τους προιστορικούς χρόνους , εν συνεχεία έχουμε σαφείς μερτυρίες κατά την εποχή του Ομήρου και τελειώνει μετά τους Ελληνιστικούς χρόνους. Στις χιλιετίες του Ελληνικού αθλητισμού έχουμε και τον μεγαλύτερο πλούτο αθλητικών εκδηλώσεων , όπως λ.χ Εορτών, Γυμναστικής, Αγωνιστικής, Αθλημάτων, Γυμνασίων, Λυκείων, Σταδίων, Παιδοτριβικής, Επινικίων, Διατητικής, Προπονητικής, Αθλητικών Μύθων, Κριτικής, Αθλητικής Τέχνης κλπ Στην εποχή μας η ωφελιμιστική και ορθολογιστική Δυτική λογική χρησιμοποίησε τον Αθλητισμό για διαφόρους λόγους, όχι όμως πάνω στα αρχαία Ελληνικά πρότυπα, δηλαδή για να βγάλει καλούς καγαθούς πολίτες ισορροπημένους στο νου, την ψυχή και το σώμα. Οι δογματικές ιδεολογίες της Ψυχροπολεμικής εποχής δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν τον Αθλητισμό σαν ιδεολογικό εργαλείο για την προβολή των εξουσιαστικών καθεστώτων. Κατά την μετα-Ψυχροπολεμική περίοδο εδόθη στροφή στην χρησιμοποίηση του Αθλητισμού σαν αγοραίο είδος στο βαθμό που το θέαμα συμβαδίζει με την διαφήμιση, αλλά και σαν ναρκωτικό των μαζών. Η τελευταία περίπτωση σχετίζεται με απασχόληση των ανθρώπων στον Αθλητισμό ώστε να αποσπάσει τους νέους απο κάθε είδους προβληματισμό και επαναστατικότητα, που θα δημιουργούσε πονοκεφάλους στις εξουσίες. Αυτού του είδους ο Αθλητισμός καταντάει το “ Οπιο των σύγχρονων ανθρώπων”, γιατί τους αποστερεί την συμμετοχή στα κοινά και στην πολιτική δράση, καθηλώνοντας τους μπρος στις οθόνες της τηλεοράσεως. Κατά τον Αριστοτέλη η “Πόλη” και η “Πολιτική” ασκεί αποφαστική σημασία για την αθλητική παιδεία και την σωματική αγωγή. Μιά παγκοσμιοποιημένη αυτοκρατορία δεν ενδιαφέρεται για ανδρείους πολίτες, αλλά για την μαζοποίηση και εξουθένωση τους σαν ενεργών πολιτών προωθεί τα ναρκωτικά, την σωματική απραξία, την καχεξία, την ψυχική αδυναμία και την καταπιεστική βία. Επομένως για να βγούμε απο την αθλητική κρίση πρέπει προηγουμένως να επιλέξουμε μιά νέα πολιτική , ένα πιό αντιπροσωπευτικό σύστημα και μιά διαφορετική Παιδεία. Η Σπάρτη λ.χ που ήθελε ανδρείους στρατιώτες με χαμηλώτερο πνεύμα και σκληρότερη ψυχή τους έδινε εντονώτερη στρατιωτική εκπαίδευση και σκληραγωγία σε σχέση με τον Αθηναίο νέο. Επομένως οι προτάσεις του Αριστοτέλη για την αθλητική παιδεία παραμένουν άξιες προς συζήτηση ακόμη και σήμερον. Το πνεύμα του Αριστοτέλη διατηρήθηκε ζωντανό στην Ευρώπη απο τον 12 ον αιώνα ως την Γαλλική Επανάσταση, οπότε επήλθε καμπή των ιδεών αυτού με τον σχηματισμό της αστικής σύγχρονης κοινωνίας. Στις μέρες μας διαπιστώνεται πάλι μιά προσπάθεια για επανασύνδεση της πρακτικής φιλοσοφίας του Αριστοτέλη, η οποία είναι η σύσδεση του γενικού -μερικού ή όλου και μέρους. Το γενικό είναι το κράτος, ενώ το μερικό είναι ο πολίτης. Επομένως το μερικό εξαρτάται απο το γενικό, γι’αυτό βλέπουμε τα δικτατορικά καθεστώτα να περνούν τα αθλητικά τους πρότυπα και τα τοιαύτα παιδείας στους πολίτες. Ομως εκείνο που μένει αδιευκρίνιστο είναι αν οι πολίτες πρέπει να είναι παθητικοί δέκτες αυτής της παιδείας ή θα πρέπει να ανδτιδρούν στον κρατικό εξαναγκασμό. Η “πόλις” για τους Ελληνες είναι ένας μικρόκοσμος , μιά κοινότητα, η οποία αξιώνει απο του πολίτες της να είναι καθρέφτης του κόσμου και να φέρονται ανάλογα . Αυτή την αξίωση έθεσε υπο αίρεση η αρχαία Ελληνική πολιτική σκέψη, η οποία ήλθε σε ρήξη μαζί της, σαν αποτέλεσμα της διαρκούς ισχυροποίησης των δικαιωμάτων των ανθρώπων σαν πολιτών και προσώπων.

Τα Ιδανικά του Αθλητισμού

Ο Πλάτων ευαγγελίζεται μιά νέα τάξη ανθρώπων και κοινωνίας υγιέστερης, ηθικότερης, δικαιότερης και προ παντός περισσότερο ελεύθερης, και συνδέει αυτήν την τάξη με την τάξη που όρισαν οι θεοί για τους ανθρώπους όταν τους έφεραν επι ίσοις όροις στην ζωή. Η νέα αυτή τάξη θα προβλέπει όπως άνδρες και γυναίκες, νέοι και νέες, ελεύθερα και ισότιμα θα ενώνουν αγώνα και μουσική, σώμα και πνεύμα, αθλοθέτες και αθλητές, παιδευτές και αγωνιστές, αγώνα και χορό, άσκηση και διασκέδαση, πόνο και παιχνίδι, σωματική αγωγή και ομορφιά και αρετή και πνεύμα και ελευθερία. Ετσι ο Πλάτων δίνει στον γυναικείο αθλητισμό το πραγματικό νόημα που έχει σαν ένα φαινόμενο παιδείας και ελευθερίας , ο οποίος επηρεάζεται απο τις αρνητικές τάσεις των μηχανισμών καθυστέρησης και καταπίεσης της γυναίκας και καταλήγουν στην κοινωνικοπολιτική ασυμμετρία και την ιστορική ακοσμία. Ο γυναικείος αθλητισμός κατά τον Πλάτωνα δεν είναι ακόμη εκείνος που πρέπει να είναι . Απαιτείται κριτική και μεταβολή ούτως ώστε η γυναίκα να μπορεί να αναπτύξει αυτά που έχει σαν πλούτο δημιουργικών δυνατοτήτων δηλαδή να είναι ίση και ελεύθερη όχι μόνο στον αθλητισμό , αλλά και με τον αθλητισμό σαν δημιουργικό κοσμικό όν. Ο Πλάτων δεν μιλάει για δικαιώματα της γυναίκας, μιλάει για την φύση της γυναίκας , του ανθρώπου, για το μέτρο , την οντολογία η οποία αποτελεί όρο και νόμο απαράβατο κατά τον χειρισμό της ανθρώπινης δραστηριότητος μέσα στα πλαίσια της πολιτικοκοινωνικής καθημερινότητος. Η κριτική αυτή μπορεί να έχει θέση και στις μέρες μας , όπου την ελευθερία του γυναικείου αθλητισμού διεκδικούν επί ίσοις όροις η καταναλωτική κοινωνία, η βιομηχανία, οι διεθνείς διακρατικές σχέσεις κλπ και όπου η νέα αθλήτρια έχει τις ίδιες πιθανότητες να διακριθεί στη διαφήμιση όσες και η προχωρημένης ηλικίας στην οργάνωση του ελεύθερου χρόνου και της ψυχαγωγίας μιάς κοινωνίας που ψάχνει να ξεφύγει απο τα κοινωνικά αδιέξοδα της δημιουργώντας νέα. Εχει σημασία για την χώρα μας που είναι θεματοφύλακας της μήτρας του αθλητισμού με την πλούσια κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων να επεξεργασθούμε καινούργιες ιδέες ή να υλοποιήσουμε ιδέες του παρελθόντος που ως τώρα εφαίνοντο απραγματοποίητες

Σχετικά:

1/ Πλάτωνος “Πολιτεία”, εκδόσεις Κάκτος

2/ Πλάτωνος “Νόμοι”, εκδόσεις Κάκτος

3/“Φιλοσοφία 1. Θεωρία του Ελληνικού Αθλητισμού”, Γεώργιος Φάραντος, εκδόσεις Τέλεθρον, Αθήνα 1992)

4/ Περιοδικό “ΔΑΥΛΟΣ” αριθμός τεύχους 152-153, Αυγ-Σεπτ. 1994, εκδόσεις Δ. Λάμπρου.

Πολιτική και Αθλητική

Για το πολυσυζητημένο ζήτημα της παιδείας απο την εποχή των προσωκρατικών απο τους Σοφιστές,Ποιητές ,Φιλοσόφους, Πολιτικούς , απο τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης λέγει ότι τα μαθήματα τα οποία συνήθως αποτελούν τα συστήματα της παιδείας είναι :

1/ Τα Γράμματα

2/ Η Γυμναστική

3/Η Μουσική

4/Η Γραφή

Μπορεί κατά καιρούς να προσέθεταν διάφορα μαθήματα , αλλά βασικά τα κύρια μαθήματα της παιδείας ήσαν αυτά που καλλιεργούν το πνεύμα, το σώμα και την ψυχή και δίνει στο νέο τα απαραίτητα στοιχεία για να γίνει “καλός καγαθός” πολίτης . Το θέμα της επαγγελματικής εκπαιδεύσεως το ονομάζει “προπαιδεία”και παρέχεται ώστε να είναι οι νέοι ορθά προετοιμασμένοι για κάθε τέχνη, εργασία και πράξη. Σχετικά με την Γυμναστική θεωρεί οτι η παιδεία αυτή αφορά εξίσου και τα δύο φύλα.

Πάντως η παιδεία δεν πρέπει να είναι ούτε μονομερής ούτε υπέρμετρα επίπονος, διότι η μονομέρεια και οι βίαιοι πόνοι οδηγούν σε βλάβες και της σωματικής ανάπτυξης και της διανοητικής εξέλιξης. Προς τούτο απαιτείται επιμέλεια εκ μέρους της πόλης(πολιτείας) η οποία πρέπει να δώσει στα παιδιά την αθλητικήν παιδιά και την έξιν , εκ της οποίας θα επέλθει σωστή διάπλαση και αύξηση των σωμάτων και θα κάνει τους νέους ανδρείους, φιλοπόνους και αγωνιστικούς. Οπως σε όλα οι πρόγονοι μας είχαν το σωστό “μέτρον” έτσι και στην άθληση ήσαν υπέρ της “μεσότητος” ώστε αυτή να μην εκτρέπεται σε υπερβολές ή ελλείψεις, διότι οι μεν ελλείψεις οδηγούν σε σωματική καχεξία, οι δε υπερβολές σε αγριότητα και θηριωδία και όχι στα ήμερα και λεοντώδη ήθη. Το ιδανικό για τους Ελληνες ήτο όχι το υπερβολικά θηριοποιημένο σώμα κατάλληλο μόνον για ρεκόρ, αλλά να φτιάξουν πολίτες ενάρετους, πεπαιδευμένους και ανδρείους, “καλούς καγαθούς”, και αυτό θα γίνει με την απόλυτη ισορροπία μεταξύ της καλλιέργειας του νου, της ψυχής και του σώματος. Πέραν δε της ασκήσεως και των γυμνασίων είχαν εντάξει και την δίαιτα απο την παιδική ως την εφηβική ηλικία. Το τελευταίο είναι λίαν επίκαιρο για τα σημερινά Ελληνόπουλα που είναι στην πλειοψηφία τους υπέρβαρα λόγω υπερβολικής , μη-ισόρροπης , ή και κακής διατροφής.

Το στείρο Βυζάντιο

Το Βυζάντιο είναι συνώνυμο με την έντονη θρησκευτική ζωή, τον μοναχικό βίο, την υποτίμηση του σώματος, την εξαφάνιση των Ελληνικών αρετών της ανδρείας, του αγώνος, της αμφισβήτησης, του διαλόγου και φυσικά και της Γυμναστικής και Αγωνιστικής. Στο παρόν δεν θ’ ασχοληθούμε με τους διωγμούς την εποχή εκείνη σε βάρος του Ελληνικού Πολιτισμού, που έφθασαν ως την εξαφάνιση ακόμη και του ονόματος “Ελλην” και κάθε τι που θύμιζε την αρχαία Ελλάδα και φυσικά μαζί και του Αθλητισμού. Πάντως ό,τι έγινε απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα πρέπει να εξετασθεί σε συνάρτηση με την Βυζαντινή περίοδο, διότι μολονότι οι Ελληνες ήσαν μέρος αυτού του Ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, που εκυριαρχείτο απο το Ιυδαιοχριστιανικό δογματισμό, με το φωτοβόλο πνεύμα τους δεν έπαυσαν να διαμορφώνουν και να διαποτίζουν την καθημερινή ζωή της αυτοκρατορίας.

Παρά τις απαγορεύσεις των Βυζαντινών αυτοκρατόρων και των Βυζαντινο-καλογήρων οι Έλληνες ποτέ δεν έπαυσαν να ιερουργούν στον αθλητισμό , όπως αποκαλύπτει η έρευνα στην Ολυμπία, η οποία συνέχισε τους Ολυμπιακούς αγώνες ως το 741 μ.Χ , δείχνει την αντοχή της Ελληνικής παραδόσεως. Με τον όρο Βυζαντινός Αθλητισμός πρέπει να εννοούμε ένα υπόγειο αθλητικό φαινόμενο που δεν θέλει να σιγάσει και διεξάγεται υπό λανθάνουσα μορφή παρά την αποστροφή του Βυζαντινού κράτους για τον πολιτισμό του σώματος. Το φαινόμενο αυτό εκδηλώνεται περισότερο υπο μορφή εορτών και λαικών πανηγύρεων, στα πλαίσια των οποίων διεξήγοντο χοροί, ενεπίσημοι αγώνες και αθλητικές επιδείξεις ρώμης, σαν κατάλοιπα της Ελληνικής παραδόσεως. Η διακοπή αυτή στην Ελληνική αθλητική παράδοση επέδρασε σοβαρότατα στα αθλητικά πράγματα της χώρας μας και πρέπει εν όψει της Ελληνικής Ολυμπιάδος να αναληφθούν μελέτες στα Πανεπιστήμια για να έλθει στην επιφάνεια η αθλητική δραστηριότητα κατά την σκοτεινή εκείνη εποχή. Διότι υπάρχουν ενδείξεις ότι ο λαός μας δεν διέκοψε παντελώς την αθλητική του δραστηριότητα.

Οικολογία και Αθλητισμός

Οι συνθήκες ζωής που επικρατούν στις σύγροχνες πόλεις με την ρύπανση του αέρα και των υδάτων των θαλασσών, την εξαφάνιση του παρασίνου και την κατάρρευση του μικροκλίματος και του οικολογικού περιβάλλοντος δεν επηρεάζουν αρνητικά μόνον την γενική υγεία του αστικού ποληθυσμού της χώρας , αλλά και τις συνθήκες άθλησης του πληθυσμού. Δεν είναι δε υπορβολή να πούμε ότι οι περιβαλλοντικές συνθήκες στην Αττική , αλλά και στις λοιπές Ελληνικές πόλεις, έχουν αφήσει την σφραγίδα τους στην πνευματική, ψυχική και σωματική υγεία του πληθυσμού αυτών των περιοχών. Πρόκειται γαι μιά νέα “βραδεία ατομική βόμβα” που κάθε χρόνο γίνεται και εφιαλτικότερη, με τα σύνθετα προβλήματα που παρουσιάζει(κυκλοφορειακά, οικιστικά, υγιεινής, κοινωνικά, έγκλημα, βία, κλπ)

ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

Εκ προοιμίου θα πρέπει να αντιδιαστείλουμε τον σχολικό αθλητισμό απο τον πρωταθλητισμό. Διότι ο πρώτος εάν λαμβάνονται οι προφυλάξεις υγείας και αποφυγής ατυχήματος είναι γενικά ευεργετικός στο άτομο. Αντίθετα, ο πρωταθλητισμός λόγω των απαιτήσεων που επιβάλλει για την επίτευξη υψηλών επιδόσεων, ενέχει κινδύνους για την υγεία.

Κίνδυνοι Υγείας.

Η έντονη τάση για την επίτευξη υψηλών επιδόσεων και για απόσπαση της νίκης και του ποθητού μεταλλείου βάζει σε πειρασμό προπονητές και αθλητές να ξεπερνούν τα όρια αντοχής του αθλητού και να καταφεύγουν σε διάφορες ενισχυτικές ουσίες(Doping) που αυξάνουν την απόδοση του αγωνιζομένου. Τούτο εκτός του ότι αποτελεί παρέκκλιση της ηθικής του Ολυμπιακού πνεύματος και παραβίαση των Ολυμπιακών κανόνων, που έχουν τεθεί απο την ΔΟΕ για αθλητές και προπονητές, είναι επιζήμια και βλαβερά για την φυσιολογική ανάπτυξη του ανθρωπίνου οργανισμού, και μάλιστα στην εφηβική και την πρώιμη ανδρική ηλικία που διανύουν οι περισσότεροι αθλητές.

Ψυχοφθόρες Επιδράσεις

Πέραν των ευνοικών ψυχικών αρετών που καλλιεργεί ο αθλητισμός σε ορισμένες καταστάσεις αυτές μεταβάλλονται σε αρνητικές και ξεπερνούν τα θεμιτά όρια, οπότε γίνονται ακραίες και συχνά και εγκληματικές. Διότι η τάση για την απόκτηση του χρυσού μεταλλείου δημιουργεί άκρατον ανταγωνισμό, που σε ακραίες καταστάσεις έχει φθάσει ως την δολοφονία του αντιπάλου. Η δημοσιότητα και δημοτικότητα των πρωταθλητών , που καταντά στον “βεντετισμό”, είναι μεταξύ των πιό απλών αρνητικών επιδράσεων, γεγονός που τους κάνει αλαζώνες εγωπαθείς , υπερόπτες, εριστικούς προς τους συναθλητές τους και τους προπονητές και παράγοντες του αθλήματος.

Επαγγελματικός Αθλητισμός- Χρηματισμός

Στο παρελθόν οι αθλητές ήσαν ερασιτέχνες και δεν είχαν εξαρτήσεις απο πρόσωπα ή συλλόγους για την επιβίωση τους. Το μόνον που κατόρθωναν στην καλύτερη περίπτωση ήτο να καταλάβουν κάποια θέση στο δημόσιο ή σε οργανισμό ώστε όταν θα αποσύροντο απο το γήπεδο, να είχαν εξασφαλισμένα τα προς το ζειν. Τώρα όμως που ο αθλητισμός έχει γίνει επαγγελματικός έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις, δεδομένου ότι έχει γίνει υπερθέαμα και επιχείρηση με αστρονομικά έσοδα αλλά και έξοδα. Επομένως οι αθλητές μετεβλήθησαν κι’ αυτοί σε επαγγελματίες και αμοίβονται πλουσιοπάροχα, ιδιαίτερα οι ποδοσφαιριστές και μπασκετμπολίστες.

Υπάρχουν υπόνοιες για αθλητές και διαιτητές που “πούλησαν “ αγώνες προς χάριν του κέρδους στην αντίπαλη ομάδα. Στον Κλασσικό αθλητισμό έχουμε το φαινόμενο του ντοπαρίσματος με αναβολικά , προκειμένου να κερδίσουν Ολυμπιακό μετάλλειο, διότι τούτο συνεπάγεται γεναία δώρα και ενδεχομένως και κάποια παχυλά συμβόλαια διαφημίσεως προιόντων. Ομως για να είμεθα ειλικρινείς η προετοιμασία ενός αθλητού για τους Ολυμπιακούς αγώνες ξεκινά απο τα παιδικά του χρόνια και συνεπάγεται μεγάλες δαπάνες , μόχθο, στερήσεις κ.α .

Ισοτιμία και Παγκόσμιος Ειρήνη

Ισότιμη συμμετοχή παρέχεται θεωρητικά τουλάχιστον σε όλες τις χώρες που δύσκολα όμως επαληθεύεται στην πράξη. Αιτία προς τούτο είναι η τεράστια ανισότητα μεταξύ των πλούσιων και φτωχών χωρών, η οποία κατ’ ουσίαν εξουδετερώνει την ισότιμη συμμετοχή τους. Οσον αφορά την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης, δυστυχώς σε πολλές Ολυμπιάδες είδαμε δυσάρεστα φαινόμενα, όπως πολιτικοποίηση των αγώνων, μπουκοτάρισμα κάποιας χώρας εναντίον της συμμετοχής μιάς άλλης χώρας. Τούτο δείχνει το ολοκληρωτικό πνεύμα ορισμένων ισχυρών χωρών, υποτάσσοντας ακόμη και την χρησιμοποίηση του αθλητισμού για την προώθηση ιμπεριαλιστικών σχεδίων και για παγκόσμια επικράτηση.

Ασφάλεια των Αγώνων-Διεθνής Τρομοκρατία

Ενώ στο παρελθόν το θέμα τούτο αντιμετωπίζετο με μερικούς αστυνόμους-ραβδούχους , σήμερον η ασφάλεια των αγώνων , δηλαδή εκατοντάδων χιλιάδων θεατών, αθλητών , προπονητών , υψηλών προσώπων κλπ απαιτούν μιά τεράστια οργάνωση με την κινητοποίηση μιάς ολόκληρης στρατιάς αστυνομικών για την περιφρούρηση των αγώνων και των εγκαταστάσεων προ των αγώνων, κατά την διάρκεια αυτών και κατά την αναχώρηση των αθλητών και των ξένων θεατών και μέχρι της αφίξεως τούτων στις πατρίδες των. Είναι δε λόγος ματαιώσεως των αγώνων ακόμη κι’ αν ένας τρομοκράτης κάνει μιά προβοκάτσια σε βάρος ενός ξένου με σκοπό την ματαίωση των αγώνων, δεδομένου ότι διακυβεύβονται τεράστια οικονομικά και άλλα συμφέροντα προς τούτο. Όμως οι χειρότερη μορφή τρομοκρατίας και πιέσεων ασκείται από ορισμένες ισχυρές χώρες προκειμένου να αναλάβουν αντί αστρονομικής αμοιβής την επιχείρηση αστυνόμευσης των αγώνων. Αυτές ενεργούν δίκην «νταβατζή» και γκάνκστερ για να επιτύχουν τα ποθητά συμβόλαια.

Εθνική Υπερηφάνεια

Ενώ είναι θεμιτό ένα έθνος να υπερηφανεύεται για τις επιδόσεις των αθλητών του και πολύ περισσότερον όταν του ανατίθεται η ευθύνη οργανώσεως των Ολυμπιακών αγώνων, συχνά καλλιεργείται φανατισμός, εθνικιστικές εκδηλώσεις, και φυλετικές διακρίσεις . Ευτυχώς τα κρούσματα είναι μεμονωμένα και καταδικάζονται απο ολόκληρη την αθλητική οικογένεια.

Η Βία στα Γήπεδα

Οι σύγχρονοι πόλεμοι δεν θα διεξάγονται πλέον στο πεδίον της μάχης, διότι τούτο είναι ολέθριο όχι μόνον για τους ηττημένους αλλά και για τους νικητές και την ανθρωπότητα ολόκληρη. Οι κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν ότι οι σύγχρονες συγκρούσεις θα γίνονται στα γήπεδα μεταξύ των οπαδών των αντιπάλων ομάδων, για την εκτόνωση της νεολαίας. Φυσικά το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα είναι καταδικαστέον και πρέπει να ξερριζωθεί, διότι καταστρέφει τον ίδιο τον αθλητισμό και την Ολυμπιακή ιδέα. Πρόκειται για ένα τεράστιο παγκόσμιο πρόβλημα, που θα πρέπει ν’ αποτελέσει αντικείμενο παγκόσμιων συνεδρίων . Το φαινόμενο τούτο της βίας στα γήπεδα οφείλεται εν πολλοίς και στην εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και την μετατροπή ορισμένων αθλητικών σωματείων σε ανώνυμες εταιρείες κερδοσκοπικού χαρακτήρα .

Υποβάθμιση των Αγώνων

Το επικρατούν κλίμα της γενικής επικρίσεως των συγχρόνων Ολυμπιακών Αγώνων σχετίζεται με την θεσμική τους υποβάθμιση, μιά υποβάθμιση η οποία καθίσταται ολοένα και περισσότερο ευκρινής, είτε γιατί πληθαίνουν τα σκάνδαλα τα σχετιζόμενα με τους “αθανάτους’ -όπως λ. χ ο χρηματισμός ενίων εξ αυτών- είτε γιατί αυξάνονται διαρκώς τα κρούσματα των αθλητών που κάνουν χρήση αναβολικών ουσιών και χημικών παρασκευασμάτων. Ένα άλλο σημείο κριτικής είναι και οι υψηλές αμοιβές που απολαμβάνουν οι ‘αθάνατοι’ και οι διάφοροι ασχολούμενοι με τον αθλητισμό, που καλούνται να καταβάλλουν οι πολίτες κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η Αποβλάκωση των Νέων

Στις Δυτικές κοινωνίες χρησιμοποιούν τον αθλητισμό ως είδος ναρκωτικού για την απομάκρυνση των νέων από την πολιτική και την ασχολία τους με αλλότρια . Επειδή το αθλητικό θέαμα «πουλάει» το προβάλουν κατά κόρον τα διάφορα κανάλια τηλεοράσεως . Έτσι στις ΗΠΑ υπάρχουν πολυάριθμα κανάλια που ασχολούνται αποκλειστικά με τον αθλητισμό-και ιδία με το δημοφιλές άθλημα του ποδοσφαίρου. Αντιθέτως, ελάχιστα κανάλια ασχολούνται με την πολιτική και με τα εθνικά και παγκόσμια θέματα που αφορούν άμεσα τους πολίτες. Για παράδειγμα οι τηλεοράσεις ελάχιστα θα ασχοληθούν με μια φιλειρηνική ή αντιπολεμική εκδήλωση, με την καταστροφή των Πυρηνικών Όπλων, με τις νέες τεχνολογίες που πρέπει να εισαχθούν για να προστατευθεί το Περιβάλλον, νέους θεσμούς για την ενίσχυση της δημοκρατίας κ.ο.κ Αυτή η υπερβολική προβολή του αθλητισμού, χάριν της εμπορικότητος και του υπερκέρδους των καναλιών, είναι αρνητική για την παλλαϊκή διάδοση του αθλητισμού. Γιατί αυτοί δεν ενδιαφέρονται για το αθλητικό ιδεώδες αλλά για το κέρδος που τους αποφέρει . Και όταν γίνονται επεισόδια στα γήπεδα , τότε το κέρδος είναι μεγαλύτερο και άρα έχουν κάθε συμφέρον να εκμαυλίζουν την νεολαία και να την μετατρέπουν από αθλητές και φιλάθλους σε οπαδούς και χουλιγκάνους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το πόνημα τούτο έγινε για δύο κυρίως λόγους :

α/ σαν ελαχίστη συμβολή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004

β/ για την κατάρριψη των ανακριβειών και ψευδολογιών σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η Ιστορία καρκινοβετεί , παραχαράσσεται ή στραγγαλίζεται εις χείρας ύπουλων και καταχθονίων διωκτών της , ως εμφαίνεται στην διαμαρτυρία ερευνητών της όπως ο διακεκριμένος ανθρωπολόγος κ. Αρης Πουλιανός , ο συγγραφεύς και ερευνητής της Προιστορίας Σ. Β Σέραμ κ. α. Ο τελευταίος στο βιβλίο του «Θεοί, Τάφοι, και Σοφοί» επικρίνει χωρίς καμίαν επιφύλαξη τόσον τους Αμερικανούς όσον και τους Ευρωπαίους αρχαιολόγους και άλλους ειδικούς επιστήμονες, διότι, ενώ ερεύνησαν και ερευνούν επισταμένως τις χώρες της Μεσοποταμίας και ιδιαιτέρως την Αίγυπτον, αποφεύγουν να ασχοληθούν και δεν ερευνούν τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής που έζησαν και ανεπτύχθησαν γηγενείς αρχαίοι πολιτισμοί των Ινκας, Ατζέκων, Τολτέκων και Μάγυας, και όπου δημιουργήσαν αξιολόγους παλαιούς πολιτισμούς. Το πιό περίεργο όμως με τους Ινκας, Ατζέκους και Μάγυας είναι, ότι πολλά από τα διασωθέντα κτίσματα αυτών των λαών και κυρίως των Ινκας, θυμίζουν χωρίς καμίαν αμφισβήτηση ρυθμούς της Μινωικής Κρήτης και του Βυζαντίου του 4^ου και του 5^ου αιώνος μ. Χ, χρονική περίοδος ανάπτυξης των πολιτισμών αυτών. Την ίδια αδιαφορία δείχνουν για την μελέτη της Ελληνικής Προιστορίας, δηλαδή της προϊστορίας του Αιγαίου και των πέριξ περιοχών, όπου ήκμασε απο εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ένας ιδιαίτερος πολιτισμός. Αλλοι τον ονομάζουν Αιγαιατικό, άλλοι Πελασγικό, άλλοι Κρητο-Μυκηναϊκό, άλλοι δε τον πολιτισμό των Λαών της Θάλασσας. Αυτός ο προϊστορικός πολιτισμός που εξελικτικά ονομάσθηκε Ελληνικός πολιτισμός δεν έχει κατά την γνώμη μας εσκεμμένα μελετηθεί.. Αυτός είναι δε και ο λόγος όπου γράφονται τα μεγαλύτερα ψεύδη σχετικά με την Προϊστορία του Ελληνικού Κόσμου. Το μεγαλύτερο δε ψεύδος είναι αυτό γράφουν οι περισσότεροι ξένοι ερευνητές ότι οι Ελληνες δεν ήσαν αυτόχθονες, γηγενείς εις την Ελλάδα, ότι ήλθαν τάχα και εγκατεστάθησαν εδώ, από άλλες χώρες, ότι το αρχαίον Ελληνικό πνεύμα που ανεπτύχθη και έλαμψεν εις τον τόπον αυτόν, είναι δάνειον, που το επήραν οι Ελληνες από τους καθυστερημένους, όπως αποδεικνύεται λαούς της Ανατολής και την Αίγυπτον, και όλα τα γνωστά μυθεύματα, που κονιορτοποιούνται πλέον απο τις μαρτυρίες των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, από τα Ορφικά και τις τελευταίες αρχαιολογικές ανασκαφές εις την Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο.

Όπως αναφέρεται στην «ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ» και τα «ΟΡΦΙΚΑ» του Ιωάννου Δ. Πασσά , οι Αμερικανικές υπηρεσίες κατευθυνόμενες ή επηρεαζόμενες από τα γνωστά ανθελληνικά κέντρα των Εβραίων Σιωνιστών που είναι δεινοί πολέμιοι του Ελληνισμού , αφανίζουν συστηματικώς τις αποδείξεις που υπήρχαν δια την διείσδυση των Αρχαιοελλήνων (Αργοναυτών, Οδυσσέως και άλλων ακολούθως) στην Αμερική κατά την προιστορική περίοδον, επιδιώκοντες να καταστήσουν αδιάβλητον την άποψη που υποστηρίζουν και προβάλουν με όλα τα μέσα, ότι πρώτος πολιτισμός είναι αυτός που ήκμασε στην Ανατολή και στην Αίγυπτο και να μειώσουν την εκπολιτιστικήν προσπάθειαν της Ελληνικής φυλής παντού όπου ενεφανίσθη και έδρασεν , από την απωτάτη αρχαιότητα. Εφθασαν δε στο σημείο να ισχυρίζονται ότι ακόμη και τους αγώνες τους δανεισθήκαμε από την Ανατολή.

Αν οι Εβραίοι Σιωνιστές, οι αφανείς και φανεροί εχθροί και διώκτες του Ελληνισμού και του Πολιτισμού, όπως αποδεικνύεται εις το ανά χείρας βιβλίο για την τέλεση των αγώνων από αμνημονεύτων χρόνων , διέθετον παρόμοια στοιχεία, θα είχαν συνεγείρει την ανθρωπότητα για να δικαιολογήσουν τους ισχυρισμούς τους , ότι είναι «η εκλεκτή φυλή του Θεού» Αντιθέτως, οι σημερινοί ηγέτες αυτής της αιωνίας και αθάνατης Ελληνικής φυλής, η οποία αποδεδειγμένως εξεπολίτισεν πλέον την ανθρωπότητα, όχι μόνον αδρανούν και αδιαφορούν δια την προβολήν αυτών των επιτευγμάτων της, αλλά και υπονομεύουν και διαλύουν την εκπαίδευση των παιδιών μας, Κακοποιούν δε και διαφθείρουν με εξοργιστικούς βαρβαρισμούς την γλυκυτάτην, την θείαν γλώσσα μας από την οποίαν έχουν δανεισθεί τις περισσότερες λέξεις ή ρίζες του λεξιλογίου τους , οι γλώσσες όλων των δήθεν προηγμένων εθνών της εποχής μας. Ωστόσο ουδεμία εξ αυτών κατόρθωσε ως τώρα να γίνει πληρεστέρα, περισσότερον ευέλικτος, εύφωνος, εύηχος μουσικότερη και πλουσιότερη σε εκφράσεις από την ιδικήν μας. Ταυτοχρόνως προσπαθούν να διαστρέψουν και να παραποιήσουν την ασύγκριτον Ιστορία μας, με βλακείες , ιστορικές ανακρίβειες και διαστροφές που διδάσκουν ακόμη και σήμερον στα σχολεία μας άφρονες, αστοιχείωτοι και ημιμαθείς δάσκαλοι-υπηρέτες της κυβερνητικής εξουσίας !!! Μία χονδροκομμένη διαστροφή και παραποίηση είναι και ο χρόνος ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων . Ισχυρίζονται ότι αυτοί άρχισαν το 766 π. Χ, ενώ τα παρασχεθέντα στοιχεία και μαρτυρίες από την Ελληνική Προιστορία αποδεικνύουν ότι οι αγώνες ανάγονται σε μια απωτάτη εποχή που χάνεται στα βάθη της Προιστορίας.

Παρόμοια ψεύδη αναφέρονται πολλά, όπως λ. χ ότι

α/ το Ηλιοκεντρικό σύστημα ανεκαλύφθη από τον Κοπέρνικο, και αποσιωπούν παντελώς τον ευρετή του Αρίσταχο ,

β/ ότι οι Φοίνικες ήσαν αρχαιότεροι των Ελλήνων,

γ/ ότι οι Ελληνες δανείσθησαν τα γράμματα από τους Φοίνικες,

δ/ Ότι βάρβαρα και μη Ελληνικά φύλα κατώκουν την Ελλάδα προ του 1100 π. Χ και ότι η Ελληνική Ιστορία αρχίζει μόλις από το 876 π. Χ

ε/ ότι η Ελληνική Αρχαιολογία είναι «Μυθολογία» και άρα αναξιόπιστη , ενώ απεδείχθη ότι με βάση αυτήν βρέθηκε η αρχαία Τροία , η Κνωσσός, τα ανάκτορα του Μενελάου και της Ελένης στη Λακεδαίμονα κ. α

ε/ ότι οι Μυκηναίοι και Κρήτες ήσαν Ετρούσκοι ,

στ/ ότι οι Ελληνες δεν ήσαν αυτόχθονες , αλλά έφθασαν από τον Βορράν (θεωρία περί Ινδοευρωπαίων) και την Ανατολήν (Φοινικιστές)

ζ/ ότι οι Ελληνες εστερούντο Γραφής και Γλώσσης και άλλα χονδροειδέστατα ψεύδη τα οποία κατέπεσαν επί τη βάσει ιστορικών, αρχαιολογικών, αστρονομικών και άλλων επιστημονικών μεθόδων, και γελοιοποίησαν τους χαλκεύσαντες αυτά ψευδο-επιστήμονες.

Αλλά οι ξένοι είναι αυτοί που είναι . Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί εμείς οι Ελληνες δεν ασχοληθήκαμε με την έρευνα και την μελέτη της αρχαίας Ιστορίας μας , αλλά αφεθήκαμε στις γνώμες των συχνά αμαθών ξένων, χωρίς καν να τις ελέγχουμε, πολλές εκ των οποίων στρέφονται εναντίον μας. Έτσι, αδιαμαρτυρήτως δεχθήκαμε την ταφή και αφάνεια του Ελληνικού Πνεύματος προ του 8^ου αιώνος π. Χ, λογισθέντων ακόμη και αυτών των Ομηρικών επών, ως διαλαμβανόντων μυθεύματα. Ευτυχώς όμως που υπήρξαν ορισμένοι φωτισμένοι ξένοι μελετητές όπως λ. χ ο διάσημος Γερμανός φιλόλογος Ερμάν Ντίλς , ο οποίος στο έργον του («Προσωκρατικοί» άρθρον Ορφεύς, σελ. 3,) αναφέρει ότι οι πανάρχαιοι Ελληνες και οι Ορφικοί όχι μόνον εγνώριζαν γραφήν, αλλά έγραφαν τις παρατηρήσεις και τα διανοήματα τους επί λεπτών σανίδων, οι οποίες προφανώς αντεγράφοντο , όταν ήρχιζαν να φθείρονται. Όταν δε τελικώς αντεγράφησαν επί Πεισιστράτου και Ιππάρχου τα κείμενα αυτά , τα γραμμένα επί σανίδων , αυτές εγκατελείφθησαν προφανώς ως άχρηστες.

Επίσης ο διακεριμένος αστρονόμος-ερευνητής Κ. Χασάπη απέδειξε με αστρονομικά δεδομένα περί της ορθότητος των αναφερομένων στα Ελληνικά συγγράμματα αστρονομικών παρατηρήσεων. Σήμερα γνωρίζουμε ότι όλες οι γνώσεις και ο πολιτισμός των Ασσυρίων , Βαβυλωνίων και άλλων λαών της Μεσοποταμίας, προήλθαν από την επίδραση των Σουμερίων , οι οποίοι ήσαν πανάρχαιοι Κρήτες, προερχόμενοι από την Παγχαίαν (βλέπε «Λαοί της Ανατολής» εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΥ, βιβλίο «Το Εγκλημα της Επιστήμης») Αυτοί που μελετούν τις αστρονομικές διαπιστώσεις τις αναφερόμενες στα αρχαία Ελληνικά συγγράμματα πιστοποιούν ότι οι Ελληνες ζούσαν εις τον τόπον αυτόν προ εκατομμυρίων ετών. Ενώ στα ίδια συμπεράσματα κατέληξε και ο διακεκριμένος ανθρωπολόγος Αης Πουλιανός από την μελέτη των Ευρωπαίων Αρχανθρώπων του Σπηλαίου των Πετραλώνων Χαλκιδικής που έζησαν προ 800.000 ετών ή και περισσότερον.

Γιατί λοιπόν σιωπούν οι Ελληνες επιστήμονες ;

Γιατί διστάζουν να πιστέψουν στην αποδεδειγμένην αξία της φυλής μας ; Γιατί δεν δέχονται την αλήθεια ;

Γιατί υποτάσσονται στην συνωμοσία της σιωπής ;

Έχουν διαβρωθεί από τους εχθρούς του Εθνους ή έχουν αχρηστευθεί από τον ευδαιμονισμό της εποχής μας; Γιατί χωρίς υπερβολήν , αν συνεχισθεί στο μέλλον αυτή η συνωμοσία της σιωπής , που επεδείχθη μέχρι σήμερον από τους πολιτικούς και πνευματικούς ηγέτες μας, ορθώς και δικαίως θα πρέπει να χαρακτηρισθούν ούτοι ως ΠΡΟΔΌΤΕΣ του Εθνους και του Λαού.

Αλλά και την μονοθείαν πρώτοι οι Ελληνες εδίδαξαν προ 3.000 ετών δια των Ορφικών. (Τίμαίος Πλάτωνος, 2, 95, 34, 49) Ομως οι νεώτεροι Ιουδαίοι αρνούνται την αλήθειαν αυτήν, ότι πρώτοι οι Ορφικοί είχον διδάξει την μονοθείαν , ισχυριζόμενοι ψευδώς ότι πρώτοι αυτοί, οι Ιουδαίοι δηλαδή, υπεστήριξαν τα περί μονοθείας και επίστευσαν εις τον μονοθεισμόν.

Τόσον η Ακαδημία των Αθηνών –πλην ορισμένων εξαιρέσεων- όσον και τα Πανεπιστήμια και τα Πολυτεχνεία εξακολουθούν να εφαρμόζουν επί του τεραστίου αυτού Εθνικού Θέματος «την συνωμοσίαν της σιωπής» ελπίζοντες ότι διά του τρόπου αυτού θα απαλλαγούν της τεραστίας ευθύνης των απέναντι στην Αλήθεια, την Ιστορία και στο ένδοξο όσο και αδικημένο Έθνος των Ελλήνων.

Με βάση αυτά σας παραδίδω το βιβλίο μου «ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ» με την ελπίδα ότι θα συμβάλει στην προώθηση της Ολυμπιακής Ιδέας, του Αθλητισμού και της Iστορικής Aλήθειας .

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1/Φιλοσοφία1,Θεωρία του Ελληνικού Αθλητισμού, σελίς 143-301, Γεώργιος Φαραντος,εκδόσεις Τέλεθριον
2/ Ομήρου “Ιλιάς” Ραψωδία Ψ, στίχοι 257-895, μετάφραση Ο Κομνηνού - Κακριδή, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, Εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
3/Ομήρου “Οδύσσεια”, Ραψωδία Θ, στίχοι 94-265, μετάφραση Κακριδή, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
4/ Πλάτων “Νόμοι” κεφάλαιο Ζ, VII , 804C-806C, κεφάλαιον Η, VIII 832e-836e, κεφάλαιον ΙΒ, XII, 942a-945b, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
5/Αριστοτέλης “Πολιτικά” κεφάλαιο Θ, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
6/Ξενοφών “Απομνημονεύματα”, Ιιι4-Ιιι12 και “Συμπόσιον” ΙΙ 17-ΙΙ 23, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
7/Λυσίας, “Ολυμπικός”, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
8/Πίνδαρος, ΝΕΜΕΑ I-XI, ΙΣΘΜΙΑ I-VIII, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
9/Φιλόστρατος, “Γυμναστικός”, Βιβλιοθήκη Αρχαίων Συγγραφέων, εκδόσεις Ι. Ζαχαρόπουλος
10/ Ξενοφάνης , απόσπασμα 2
11/ Ευριπίδης, απόσπασμα 284, Αυτόλυκος
12/ Βιτζέντζος Κορνάρος, “Ερωτόκριτος” , Β,105-120, 517-546, 1319-1348, Δ, 1645-1898,
13/Δημοτικά Τραγούδια, “Ο Θάνατος του Διγενή “, “Κλέφτικα”

AMPHIKTYONBOOKS

AMPHIKTYONBOOKS

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2021

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ -ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΙΔΕΑ-ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΑΘΛΗΣΕΩΣ

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ

Αυτοκασίγνητοι και Λακεδαιμόνιοι»

ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΤΑ ΩΓΥΓΙΑΝ

Περί Αιτιών των Αγώνων , Αγωνισμάτων, και του Σταδίου

Τεύξε με Κλεοίτας υιός Αριστοβούλου»

Υπόβαθρο των Αγώνων η Ελληνική Θρησκεία

Η Μετουσίωση της Επιθετικότητος

Ο Αθλητισμός στη Ζωή μας

Ολυμπιακοί Αγώνες και Παιχνίδια

Οι Θηρευτές της Ελευθερίας

Ο Καλός Συναγωνισμός

Κακή Χρήση Λογικής και Συναισθήματος

Πολιτεία-Οικογένεια τα Βάθρα της Παιδείας

Το Σπαρτιατικό Πρότυπο Παιδείας

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Η Βιοηθική

Ο Πρωταθλητισμός

Στείρο σε Αθλητισμό το Βυζάντιον

Ολυμπιακοί Αγώνες ως τον 7^ον αιώνα μ. Χ

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Η Βιοηθική

ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

Τοξοβολία

Ομαδικά Αγωνίσματα

Η Λαμπαδηφορία

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

	213,3 εκατομμύρια Ευρώ προέρχονται από τους πρώτους επτά Μεγάλους Εθνικούς Χορηγούς
	Περίπου 234,7 εκατομμύρια Ευρώ θα προέλθουν από το Πρόγραμμα TOP V (Διεθνείς Χορηγοί)

AMPHIKTYONBOOKS

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2021

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ -ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΙΔΕΑ-ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΑΘΛΗΣΕΩΣ

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ

Αυτοκασίγνητοι και Λακεδαιμόνιοι»

ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΤΑ ΩΓΥΓΙΑΝ

Περί Αιτιών των Αγώνων , Αγωνισμάτων, και του Σταδίου

Τεύξε με Κλεοίτας υιός Αριστοβούλου»

Υπόβαθρο των Αγώνων η Ελληνική Θρησκεία

Η Μετουσίωση της Επιθετικότητος

Ο Αθλητισμός στη Ζωή μας

Ολυμπιακοί Αγώνες και Παιχνίδια

Οι Θηρευτές της Ελευθερίας

Ο Καλός Συναγωνισμός

Κακή Χρήση Λογικής και Συναισθήματος

Πολιτεία-Οικογένεια τα Βάθρα της Παιδείας

Το Σπαρτιατικό Πρότυπο Παιδείας

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Η Βιοηθική

Ο Πρωταθλητισμός

Στείρο σε Αθλητισμό το Βυζάντιον

Ολυμπιακοί Αγώνες ως τον 7ον αιώνα μ. Χ

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Η Βιοηθική

ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

Τοξοβολία

Ομαδικά Αγωνίσματα

Η Λαμπαδηφορία

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ολυμπιακοί Αγώνες ως τον 7^ον αιώνα μ. Χ