ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ: ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944 :
ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΕΝΩ ΕΙΧΕ ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΓΙΑΛΤΑΣ ΕΔΩ ΟΙ ΑΦΡΟΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΝ ΤΟ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΕΝΟΠΛΟ ΚΙΝΗΜΑ.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ !944 ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΕΝΟΠΛΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΑΡΧΙΖΟΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΤΜΗΜΑΤΩΝ.
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΖΟΦΕΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΤΑ ΕΖΗΣΑ ΣΑΝ ΝΕΟΣ 15 ΕΤΩΝ . ΕΚΕΙΝΕΣ ΟΙ 40 ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΕΚΡΙΝΑΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΙΩΝΑ . ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΡΙΖΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΚΕΙΝΟΥ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ. Η Μ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΠΕΝΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΣΤΟ ΣΙΔΕΡΟΚΑΣΤΡΟ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ !943 ΉΛΘΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΔΥΟ ΜΠΟΓΑΛΑΚΙΑ ΡΟΥΧΑ. Η ΦΡΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΩΧΡΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΩΝ. ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΦΥΛΑΧΘΕΙΣ .ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΗΤΑΝ ΑΟΠΛΟΣ ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΔΙΑΣΤΑΥΡΟΥΜΕΝΩΝ ΠΥΡΩΝ. Η ΑΘΗΝΑ ΜΕ ΤΑ ΑΘΙΚΤΑ ΩΣ ΤΟΤΕ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΓΙΝΕ ΣΩΡΟΣ ΕΡΕΙΠΙΩΝ ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ RAF ΟΣΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΦΡΑΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΑ ΤΑΝΚΣ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΑΓΓΛΟΥΣ, ΣΚΩΤΣΕΖΟΥΣ, ΓΚΟΥΡΧΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΝΟΘΗΛΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
ΕΙΧΕ ΕΛΘΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. Η ΠΕΙΝΑ ΠΟΥ ΤΡΑΒΗΞΑΜΕ ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ. ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΚΛΕΙΣΤΑ.
ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ
ΚΑΙ ΕΝΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΓΙΟΡΤΑΖΑΝ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΕΜΕΙΣ ΖΟΥΣΕΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΦΙΑΛΤΗ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ Β'Π.Π. ΗΤΑΝ ΤΟ "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" ΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΩΝ ΜΑΣ ΑΓΓΛΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ , Η ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Ο ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΏΝ ΠΟΥ ΣΤΕΡΗΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΝ (ΚΥΠΡΟ, ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ κ.α ) ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΤΟ ΞΕΝΟΚΙΝΗΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΣΧΑ ΚΚΕ ΤΕΘΗΚΕ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ. ΟΜΩΣ Ο Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΤΟ 1974 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΤΟ ΝΟΜΜΟΠΟΙΗΣΕ. ΚΑΙ ΕΝΩ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΑΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΔΙΑΛΥΘΗΚΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΚΕ ΑΚΟΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ , ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΔΟΛΙΟΥ ΤΣΟΡΤΙΛ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ 1944 ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΞΕΝΟΚΙΝΗΤΟΥ ΚΚΕ . ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΛΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 28 ΑΤΟΜΩΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟΝ ΔΙΩΓΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ .
ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΕΣ ΕΠΑΝΕΦΕΡΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΛΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΘΑΡΕΣ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΩΣΙΛΟΓΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ , ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ .
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΕΣΥΡΕ ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣΥΝΗΣ , ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ 1940- 41, ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΕΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ ΤΟΥ ΡΟΥΠΕΛ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΩΗΝ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΒΟΥΝΑ-ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ - ΕΞΟΡΙΑ ΣΤΑ ΞΕΡΟΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΣΕ ΑΜΕΡΙΚΗ , ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ.
ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΛΟΠΛΟΚΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΗ ΕΠΑΝΕΦΕΡΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΩΣΙΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΖΑΚΙΑ ΤΗΣ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ - ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ - ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ. Η ΙΔΙΑ ΑΥΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΗΣ ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΡΙΞΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ. ΤΟ ΠΙΟ ΕΞΟΡΓΗΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ Ο ΤΣΟΡΤΙΛ ΕΝΕΤΑΞΕ ΤΟ ΚΚΕ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΟ ΚΚΕ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΟ ΚΚΕ ΖΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΓΚΑΡΝΤΙΑΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΙΜΟΣΤΑΓΟΥΣ ΤΣΟΡΤΣΙΛ- Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΑΙΡΕΤΟ ΩΣ Ο ΠΑΤΗΡ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ. ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΕΞ ΙΣΟΥ ΑΙΜΟΣΤΑΓΗ ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΥΠΟΥΛΟ , ΥΠΟΚΡΙΤΗ ΚΑΙ ΔΟΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΛΙΝ , ΜΑΟ- ΤΣΕ ΤΟΥΓΚ ΚΑΙ ΧΙΤΛΕΡ .
ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΜΒΑΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΓΛΩΝ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ , ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ
ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ . ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΞΕΛΛΙΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΕΝ ΗΡΕΜΙΑ.
ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ
An excellent article that sheds a lot of light on a dark period in European history.
Athens 1944: Britain’s dirty secret
When 28 civilians were killed in Athens, it wasn’t the Nazis who were to blame, it was the British. Ed Vulliamy and Helena Smith reveal how Churchill’s shameful decision to turn on the partisans who had fought on our side in the war sowed the seeds for the rise of the far right in Greece today
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
SOME COMMENTS:
Great article, which strips away the self-serving, empty rhetoric about democracy and freedom and reveals the cold, murderous cruelty of the British imperial state.
Homo homini lupus ... man is wolf to his fellow man ... only the expression is wrong. A wolf will never commit the ever-ongoing atrocities of man against man. A wolf has honor, man has none
The evil that Britain has done in the world is equal to any other. The British Empire was as racist and destructive as the Nazi Reich. Churchill was as power hungry and bloodthirsty as Stalin or Mao. Only English hypocrisy and chauvinism leads them to believe that they are Gods gift to mankind and carry the "white man's burden", an ideology fully exported to the United States which now carries out its imperialist ambitions.
But there is something peculiar about the British ruling class, in that it is constantly lecturing to the rest of the world about its own historic and unbending commitment to principles such as freedom, tolerance, democracy etc.
It does enjoy portraying itself as a beacon of these virtues in a world of violence, aggression and intolerance. It is of course bollocks and should be exposed as such
What a fascinating story. The incorporation of Nazi collaborators into the machinery of government goes a long way towards explaining the perpetual instability that has plagued Greece for decades.
These are the sort of things that get swept under the carpet of history. Perhaps it's time for a bit of spring cleaning.
Great Article, from the Guardian about the autrocity that Chruchill commited in Greece. For all those people that are debating the Stalinist threat there is a very clear answer that relates to Chuchill’s fascist mentality. What Churchill practically did (and while the main British forces in Greece were reluctant to do so in the beginning) was to empower all the Nazi Greek collaborators and of course the country's rich to maintain the power. No one really knows why the Greek communist party cooperated with Churchill’s plan. I am pretty sure though that Churchill could have found a solution and while keeping the commies in but keep them away from Stalin. But what he chose to do is to keep the fascist breed in Greece in power. And of course this is the main plague in the country since then. The same rich families that supported the Reich are the same rich families that operate in the country now. There is a quite simplistic but very informative documentary about this called fascism.inc created by a Greek independed filmmaker. You can find it on youtube with English subtitles. Well worth watching.
Athens 1944: Britain’s dirty secret
When 28 civilians were killed in Athens, it wasn’t the Nazis who were to blame, it was the British. Ed Vulliamy and Helena Smith reveal how Churchill’s shameful decision to turn on the partisans who had fought on our side in the war sowed the seeds for the rise of the far right in Greece today
Email
I can still see it very clearly, I have not forgotten,” says Títos Patríkios. “The Athens police firing on the crowd from the roof of the parliament in Syntagma Square. The young men and women lying in pools of blood, everyone rushing down the stairs in total shock, total panic.”
And then came the defining moment: the recklessness of youth, the passion of belief in a justice burning bright: “I jumped up on the fountain in the middle of the square, the one that is still there, and I began to shout: “Comrades, don’t disperse! Victory will be ours! Don’t leave. The time has come. We will win!”
“I was,” he says now, “profoundly sure, that we would win.” But there was no winning that day; just as there was no pretending that what had happened would not change the history of a country that, liberated from Adolf Hitler’s Reich barely six weeks earlier, was now surging headlong towards bloody civil war.
Even now, at 86, when Patríkios “laughs at and with myself that I have reached such an age”, the poet can remember, scene-for-scene, shot for shot, what happened in the central square of Greek political life on the morning of 3 December 1944.
This was the day, those 70 years ago this week, when the British army, still at war with Germany, opened fire upon – and gave locals who had collaborated with the Nazis the guns to fire upon – a civilian crowd demonstrating in support of the partisans with whom Britain had been allied for three years.
The crowd carried Greek, American, British and Soviet flags, and chanted: “Viva Churchill, Viva Roosevelt, Viva Stalin’” in endorsement of the wartime alliance.
Twenty-eight civilians, mostly young boys and girls, were killed and hundreds injured. “We had all thought it would be a demonstration like any other,” Patríkios recalls. “Business as usual. Nobody expected a bloodbath.”
Britain’s logic was brutal and perfidious: Prime minister Winston Churchill considered the influence of the Communist Party within the resistance movement he had backed throughout the war – the National Liberation Front, EAM – to have grown stronger than he had calculated, sufficient to jeopardise his plan to return the Greek king to power and keep Communism at bay. So he switched allegiances to back the supporters of Hitler against his own erstwhile allies.
There were others in the square that day who, like the 16-year-old Patríkios, would go on to become prominent members of the left. Míkis Theodorakis, renowned composer and iconic figure in modern Greek history, daubed a Greek flag in the blood of those who fell. Like Patríkios, he was a member of the resistance youth movement. And, like Patríkios, he knew his country had changed. Within days, RAF Spitfires and Beaufighters were strafing leftist strongholds as the Battle of Athens – known in Greece as the Dekemvriana – began, fought not between the British and the Nazis, but the British alongside supporters of the Nazis against the partisans. “I can still smell the destruction,” Patríkios laments. “The mortars were raining down and planes were targeting everything. Even now, after all these years, I flinch at the sound of planes in war movies.”
And thereafter Greece’s descent into catastrophic civil war: a cruel and bloody episode in British as well as Greek history which every Greek knows to their core – differently, depending on which side they were on – but which remains curiously untold in Britain, perhaps out of shame, maybe the arrogance of a lack of interest. It is a narrative of which the millions of Britons who go to savour the glories of Greek antiquity or disco-dance around the islands Mamma Mia-style, are unaware.
The legacy of this betrayal has haunted Greece ever since, its shadow hanging over the turbulence and violence that erupted in 2008 after the killing of a schoolboy by police – also called the Dekemvriana – and created an abyss between the left and right thereafter.
“The 1944 December uprising and 1946-49 civil war period infuses the present,” says the leading historian of these events, André Gerolymatos, “because there has never been a reconciliation. In France or Italy, if you fought the Nazis, you were respected in society after the war, regardless of ideology. In Greece, you found yourself fighting – or imprisoned and tortured by – the people who had collaborated with the Nazis, on British orders. There has never been a reckoning with that crime, and much of what is happening in Greece now is the result of not coming to terms with the past.”
Before the war, Greece was ruled by a royalist dictatorship whose emblem of a fascist axe and crown well expressed its dichotomy once war began: the dictator, General Ioannis Metaxas, had been trained as an army officer in Imperial Germany, while Greek King George II – an uncle of Prince Philip, Duke of Edinburgh – was attached to Britain. The Greek left, meanwhile, had been reinforced by a huge influx of politicised refugees and liberal intellectuals from Asia Minor, who crammed into the slums of Pireaus and working-class Athens.
Both dictator and king were fervently anti-communist, and Metaxas banned the Communist Party, KKE, interning and torturing its members, supporters and anyone who did not accept “the national ideology” in camps and prisons, or sending them into internal exile. Once war started, Metaxas refused to accept Mussolini’s ultimatum to surrender and pledged his loyalty to the Anglo-Greek alliance. The Greeks fought valiantly and defeated the Italians, but could not resist the Wehrmacht. By the end of April 1941, the Axis forces imposed a harsh occupation of the country. The Greeks – at first spontaneously, later in organised groups – resisted.
But, noted the British Special Operations Executive (SOE): “The right wing and monarchists were slower than their opponents in deciding to resist the occupation, and were therefore of little use.”
Britain’s natural allies were therefore EAM – an alliance of left wing and agrarian parties of which the KKE was dominant, but by no means the entirety – and its partisan military arm, ELAS.
There is no overstating the horror of occupation. Professor Mark Mazower’s book Inside Hitler’s Greece describes hideous bloccos or “round-ups” – whereby crowds would be corralled into the streets so that masked informers could point out ELAS supporters to the Gestapo and Security Battalions – which had been established by the collaborationist government to assist the Nazis – for execution. Stripping and violation of women was a common means to secure “confessions”. Mass executions took place “on the German model”: in public, for purposes of intimidation; bodies would be left hanging from trees, guarded by Security Battalion collaborators to prevent their removal. In response, ELAS mounted daily counterattacks on the Germans and their quislings. The partisan movement was born in Athens but based in the villages, so that Greece was progressively liberated from the countryside. The SOE played its part, famous in military annals for the role of Brigadier Eddie Myers and “Monty” Woodhouse in blowing up the Gorgopotomas viaduct in 1942 and other operations with the partisans – andartes in Greek.
By autumn 1944, Greece had been devastated by occupation and famine. Half a million people had died – 7% of the population. ELAS had, however, liberated dozens of villages and become a proto-government, administering parts of the country while the official state withered away. But after German withdrawal, ELAS kept its 50,000 armed partisans outside the capital, and in May 1944 agreed to the arrival of British troops, and to place its men under the officer commanding, Lt Gen Ronald Scobie.
On 12 October the Germans evacuated Athens. Some ELAS fighters, however, had been in the capital all along, and welcomed the fresh air of freedom during a six-day window between liberation and the arrival of the British. One partisan in particular is still alive, aged 92, and is a legend of modern Greece.
In and around the European parliament in Brussels, the man in a Greek fisherman’s cap, with his mane of white hair and moustache, stands out. He is Manolis Glezos, senior MEP for the leftist Syriza party of Greece.
Glezos is a man of humbling greatness. On 30 May 1941, he climbed the Acropolis with another partisan and tore down the swastika flag that had been hung there a month before. He was arrested by the Gestapo in 1942, was tortured and as a result suffered from tuberculosis. He escaped and was re-arrested twice – the second time by collaborators. He recalls being sentenced to death in May 1944, before the Germans left Athens – “They told me my grave had already been dug”. Somehow he avoided execution and was then saved from a Greek courtmartial’s firing squad during the civil war period by international outcry led by General de Gaulle, Jean-Paul Sartre and the Archbishop of Canterbury, the Rev Geoffrey Fisher.”
Seventy years later, he is an icon of the Greek left who is also hailed as the greatest living authority on the resistance. “The English, to this day, argue that they liberated Greece and saved it from communism,” he says. “But that is the basic problem. They never liberated Greece. Greece had been liberated by the resistance, groups across the spectrum, not just EAM, on 12 October. I was there, on the streets – people were everywhere shouting: ‘Freedom!’ we cried, Laokratia! – ‘Power to the People!’”
The British duly arrived on 18 October, installed a provisional government under Georgios Papandreou and prepared to restore the king. “From the moment they came,” recalls Glezos, “the people and the resistance greeted them as allies. There was nothing but respect and friendship towards the British. We had no idea that we were already giving up our country and our rights.” It was only a matter of time before EAM walked out of the provisional government in frustration over demands that the partisans demobilise. The negotiations broke down on 2 December.
Official British thinking is reflected in War Cabinet papers and other documents kept in the Public Record Office at Kew. As far back as 17 August 1944, Churchill had written a “Personal and Top Secret” memo to US president Franklin Roosevelt to say that: “The War Cabinet and Foreign Secretary are much concerned about what will happen in Athens, and indeed Greece, when the Germans crack or when their divisions try to evacuate the country. If there is a long hiatus after German authorities have gone from the city before organised government can be set up, it seems very likely that EAM and the Communist extremists will attempt to seize the city.”
But what the freedom fighters wanted, insists Glezos “was what we had achieved during the war: a state ruled by the people for the people. There was no plot to take over Athens as Churchill always maintained. If we had wanted to do that, we could have done so before the British arrived.” During November, the British set about building the new National Guard, tasked to police Greece and disarm the wartime militias. In reality, disarmament applied to ELAS only, explains Gerolymatos, not to those who had collaborated with the Nazis. Gerolymatos writes in his forthcoming book, The International Civil War, about how “in the middle of November, the British started releasing Security Battalion officers… and soon some of them were freely walking the streets of Athens wearing new uniforms... The British army continued to provide protection to assist the gradual rehabilitation of the former quisling units in the Greek army and police forces.” An SOE memo urged that “HMG must not appear to be connected with this scheme.”
In conversation, Gerolymatos says: “So far as ELAS could see, the British had arrived, and now some senior officers of the Security Battalions and Special Security Branch [collaborationist units which had been integrated into the SS] were seen walking freely in the streets. Athens in 1944 was a small place, and you could not miss these people. Senior British officers knew exactly what they were doing, despite the fact that the ordinary soldiers of the former Security Battalions were the scum of Greece”. Gerolymatos estimates that 12,000 Security Battalionists were released from Goudi prison during the uprising to join the National Guard, and 228 had been reinstated in the army.
Any British notion that the Communists were poised for revolution fell within the context of the so-called Percentages Agreement, forged between Churchill and Soviet Commissar Josef Stalin at the code-named “Tolstoy Conference” in Moscow on 9 October 1944. Under the terms agreed in what Churchill called “a naughty document”, southeast Europe was carved up into “spheres of influence”, whereby – broadly – Stalin took Romania and Bulgaria, while Britain, in order to keep Russia out of the Mediterranean, took Greece. The obvious thing to have done, argues Gerolymatos, “would have been to incorporate ELAS into the Greek army. The officers in ELAS, many holding commissions in the pre-war Greek army, presumed this would happen – like De Gaulle did with French communists fighting in the resistance: ‘France is liberated, now let’s go and fight Germany!’
“But the British and the Greek government in exile decided from the outset that ELAS officers and men would not be admitted into the new army. Churchill wanted a showdown with the KKE so as to be able to restore the king. Churchill believed that a restoration would result in the return of legitimacy and bring back the old order. EAM-ELAS, regardless of its relationship to the KKE, represented a revolutionary force, and change.”
Meanwhile, continues Gerolymatos: “The Greek communists had decided not to try to take over the country, as least not until late November/early December 1944. The KKE wanted to push for a left-of-centre government and be part of it, that’s all.” Echoing Glezos, he says: “If they had wanted a revolution, they would not have left 50,000 armed men outside the capital after liberation – they’d have brought them in.”
“By recruiting the collaborators, the British changed the paradigm, signalling that the old order was back. Churchill wanted the conflict,” says Gerolymatos. “We must remember: there was no Battle for Greece. A large number of the British troops that arrived were administrative, not line units. When the fighting broke out in December, the British and the provisional government let the Security Battalions out of Goudi; they knew how to fight street-to-street because they’d done it with the Nazis. They’d been fighting ELAS already during the occupation and resumed the battle with gusto.”
The morning of Sunday 3 December was a sunny one, as several processions of Greek republicans, anti-monarchists, socialists and communists wound their way towards Syntagma Square. Police cordons blocked their way, but several thousand broke through; as they approached the square, a man in military uniform shouted: “Shoot the bastards!” The lethal fusillade – from Greek police positions atop the parliament building and British headquarters in the Grande Bretagne hotel – lasted half an hour. By noon, a second crowd of demonstrators entered the square, until it was jammed with 60,000 people. After several hours, a column of British paratroops cleared the square; but the Battle of Athens had begun, and Churchill had his war.
Manolis Glezos was sick that morning, suffering from tuberculosis. “But when I heard what had happened, I got off my sick bed,” he recalls. The following day, Glezos was roaming the streets, angry and determined, disarming police stations. By the time the British sent in an armoured division he and his comrades were waiting.
“I note the fact,” he says, “that they would rather use those troops to fight our population than German Nazis!” By the time British tanks rolled in from the port of Pireaus, he was lying in wait: “I remember them coming up the Sacred Way. We were dug in a trench. I took out three tanks,” he says. “There was much bloodshed, a lot of fighting, I lost many very good friends. It was difficult to strike at an Englishman, difficult to kill a British soldier – they had been our allies. But now they were trying to destroy the popular will, and had declared war on our people”.
At battle’s peak, Glezos says, the British even set up sniper nests on the Acropolis. “Not even the Germans did that. They were firing down on EAM targets, but we didn’t fire back, so as not [to harm] the monument.”
On 5 December, Lt Gen Scobie imposed martial law and the following day ordered the aerial bombing of the working-class Metz quarter. “British and government forces,” writes anthropologist Neni Panourgia in her study of families in that time, “having at their disposal heavy armament, tanks, aircraft and a disciplined army, were able to make forays into the city, burning and bombing houses and streets and carving out segments of the city… The German tanks had been replaced by British ones, the SS and Gestapo officers by British soldiers.” The house belonging to actor Mimis Fotopoulos, she writes, was burned out with a portrait of Churchill above the fireplace.
“I recall shouting slogans in English, during one battle in Koumoundourou Square because I had a strong voice and it was felt I could be heard,” says poet Títos Patríkios as we talk in his apartment. “‘We are brothers, there’s nothing to divide us, come with us!’ That’s what I was shouting in the hope that they [British troops] would withdraw. And right at that moment, with my head poked above the wall, a bullet brushed over my helmet. Had I not been yanked down by Evangelos Goufas[another poet], who was there next to me, I would have been dead.”
He can now smile at the thought that only months after the killing in the square he was back at school, studying English on a British Council summer course. “We were enemies, but at the same time friends. In one battle I came across an injured English soldier and I took him to a field hospital. I gave him my copy of Robert Louis Stevenson’s Kidnappedwhich I remember he kept.”
It is illuminating to read the dispatches by British soldiers themselves, as extracted by the head censor, Capt JB Gibson, now stored at the Public Record Office. They give no indication that the enemy they fight was once a partisan ally, indeed many troops think they are fighting a German-backed force. A warrant officer writes: “Mr Churchill and his speech bucked us no end, we know now what we are fighting for and against, it is obviously a Hun element behind all this trouble.” From “An Officer”: “You may ask: why should our boys give their lives to settle Greek political differences, but they are only Greek political differences? I say: no, it is all part of the war against the Hun, and we must go on and exterminate this rebellious element.”
Cabinet papers at Kew trace the reactions in London: a minute of 12 December records Harold Macmillan, political advisor to Field Marshal Alexander, returning from Athens to recommend “a proclamation of all civilians against us as rebels, and a declaration those found in civilian clothes opposing us with weapons were liable to be shot, and that 24 hours notice should be given that certain areas were to be wholly evacuated by the civilian population” – ergo, the British Army was to depopulate and occupy Athens. Soon, reinforced British troops had the upper hand and on Christmas Eve Churchill arrived in the Greek capital in a failed bid to make peace on Christmas Day.
“I will now tell you something I have never told anyone,” says Manolis Glezos mischievously. On the evening of 25 December Glezos would take part in his most daring escapade, laying more than a ton of dynamite under the hotel Grande Bretagne, where Lt Gen Scobie had headquartered himself. “There were about 30 of us involved. We worked through the tunnels of the sewerage system; we had people to cover the grid-lines in the streets, so scared we were that we’d be heard. We crawled through all the shit and water and laid the dynamite right under the hotel, enough to blow it sky high.
“I carried the fuse wire myself, wire wound all around me, and I had to unravel it. We were absolutely filthy, covered [in excrement] and when we got out of the sewerage system I remember the boys washing us down. I went over to the boy with the detonator; and we waited, waited for the signal, but it never came. Nothing. There was no explosion. Then I found out: at the last minute EAM found out that Churchill was in the building, and put out an order to call off the attack. They’d wanted to blow up the British command, but didn’t want to be responsible for assassinating one of the big three.”
At the end of the Dekemvriana, thousands had been killed; 12,000 leftists rounded up and sent to camps in the Middle East. A truce was signed on 12 February, the only clause of which that was even partially honoured was the demobilisation of ELAS. And so began a chapter known in Greek history as the “White Terror”, as anyone suspected of helping ELAS during the Dekemvriana or even Nazi occupation was rounded up and sent to a gulag of camps established for their internment, torture, often murder – or else repentance, as under the Metaxas dictatorship.
Títos Patríkios is not the kind of man who wants the past to impinge on the present. But he does not deny the degree to which this history has done just that – affecting his poetry, his movement, his quest to find “le mot juste”. This most measured and mild-mannered of men would spend years in concentration camps, set up with the help of the British as civil war beckoned. With imprisonment came hard labour, and with hard labour came torture, and with exile came censorship. “The first night on Makronissos [the most infamous camp] we were all beaten very badly.
“I spent six months there, mostly breaking stones, picking brambles and carrying sand. Once, I was made to stand for 24 hours after it had been discovered that a newspaper had published a letter describing the appalling conditions in the camp. But though I had written it, and had managed to pass it on to my mother, I never admitted to doing so and throughout my time there I never signed a statement of repentance.”
Patríkios was among the relatively fortunate; thousands of others were executed, usually in public, their severed heads or hanging bodies routinely displayed in public squares. His Majesty’s embassy in Athens commented by saying the exhibition of severed heads “is a regular custom in this country which cannot be judged by western European standards”.
The name of the man in command of the “British Police Mission” to Greece is little known. Sir Charles Wickham had been assigned by Churchill to oversee the new Greek security forces – in effect, to recruit the collaborators. Anthropologist Neni Panourgia describes Wickham as “one of the persons who traversed the empire establishing the infrastructure needed for its survival,” and credits him with the establishment of one of the most vicious camps in which prisoners were tortured and murdered, at Giaros.
From Yorkshire, Wickham was a military man who served in the Boer War, during which concentration camps in the modern sense were invented by the British. He then fought in Russia, as part of the allied Expeditionary Force sent in 1918 to aid White Russian Czarist forces in opposition to the Bolshevik revolution. After Greece, he moved on in 1948 to Palestine. But his qualification for Greece was this: Sir Charles was the first Inspector General of the Royal Ulster Constabulary, from 1922 to 1945.
The RUC was founded in 1922, following what became known as the Belfast pogroms of 1920-22, when Catholic streets were attacked and burned. It was, writes the historian Tim Pat Coogan, “conceived not as a regular police body, but as a counter-insurgency one… The new force contained many recruits who joined up wishing to be ordinary policemen, but it also contained murder gangs headed by men like a head constable who used bayonets on his victims because it prolonged their agonies.”
As the writer Michael Farrell found out when researching his bookArming the Protestants, much material pertaining to Sir Charles’s incorporation of these UVF and Special Constabulary militiamen into the RUC has been destroyed, but enough remains to give a clear indication of what was happening. In a memo written by Wickham in November 1921, before the formation of the RUC, and while the partition treaty of December that year was being negotiated, he had addressed “All County Commanders” as follows: “Owing to the number of reports which has been received as to the growth of unauthorised loyalist defence forces, the government have under consideration the desirability of obtaining the services of the best elements of these organisations.”
Coogan, Ireland’s greatest and veteran historian, stakes no claim to neutrality over matters concerning the Republic and Union, but historical facts are objective and he has a command of those that none can match. We talk at his home outside Dublin over a glass of whiskey appositely called “Writer’s Tears”.
“It’s the narrative of empire,” says Coogan, “and, of course, they applied it to Greece. That same combination of concentration camps, putting the murder gangs in uniform, and calling it the police. That’s colonialism, that’s how it works. You use whatever means are necessary, one of which is terror and collusion with terrorists. It works.
“Wickham organised the RUC as the armed wing of Unionism, which is something it remained thereafter,” he says. “How long was it in the history of this country before the Chris Patten report of 1999, and Wickham’s hands were finally prised off the police? That’s a hell of a long piece of history – and how much suffering, meanwhile?”
The head of MI5 reported in 1940 that “in the personality and experience of Sir Charles Wickham, the fighting services have at their elbow a most valuable friend and counsellor”. When the intelligence services needed to integrate the Greek Security Battalions – the Third Reich’s “Special Constabulary” – into a new police force, they had found their man.
Greek academics vary in their views on how directly responsible Wickham was in establishing the camps and staffing them with the torturers. Panourgia finds the camp on Giaros – an island which even the Roman Emperor Tiberius decreed unfit for prisoners – to have been Wickham’s own direct initiative. Gerolymatos, meanwhile, says: “The Greeks didn’t need the British to help them set up camps. It had been done before, under Metaxas.” Papers at Kew show British police serving under Wickham to be regularly present in the camps.
Gerolymatos adds: “The British – and that means Wickham – knew who these people were. And that’s what makes it so frightening. They were the people who had been in the torture chambers during occupation, pulling out the fingernails and applying thumbscrews.” By September 1947, the year the Communist Party was outlawed, 19,620 leftists were held in Greek camps and prisons, 12,000 of them in Makronissos, with a further 39,948 exiled internally or in British camps across the Middle East. There exist many terrifying accounts of torture, murder and sadism in the Greek concentration camps – one of the outrageous atrocities in postwar Europe. Polymeris Volgis of New York University describes how a system of repentance was introduced as though by a “latter-day secular Inquisition”, with confessions extracted through “endless and violent degradation”.
Women detainees would have their children taken away until they confessed to being “Bulgarians” and “whores”. The repentance system led Makronissos to be seen as a “school” and “National University” for those now convinced that “Our life belongs to Mother Greece,’ in which converts were visited by the king and queen, ministers and foreign officials. “The idea”, says Patríkios, who never repented, “was to reform and create patriots who would serve the homeland.”
Minors in the Kifissa prison were beaten with wires and socks filled with concrete. “On the boys’ chests, they sewed name tags”, writes Voglis, “with Slavic endings added to the names; many boys were raped”. A female prisoner was forced, after a severe beating, to stand in the square of Kastoria holding the severed heads of her uncle and brother-in-law. One detainee at Patras prison in May 1945 writes simply this: “They beat me furiously on the soles of my feet until I lost my sight. I lost the world.”
Manolis Glezos has a story of his own. He produces a book about the occupation, and shows a reproduction of the last message left by his brother Nikos, scrawled on the inside of a beret. Nikos was executed by collaborators barely a month before the Germans evacuated Greece. As he was being driven to the firing squad, the 19-year-old managed to throw the cap he was wearing from the window of the car. Subsequently found by a friend and restored to the family, the cap is among Glezos’s most treasured possessions.
Scribbled inside, Nikos had written: “Beloved mother. I kiss you. Greetings. Today I am going to be executed, falling for the Greek People. 10-5-44.”
Nowhere else in newly liberated Europe were Nazi sympathisers enabled to penetrate the state structure – the army, security forces, judiciary – so effectively. The resurgence of neo-fascism in the form of present-day far-right party Golden Dawn has direct links to the failure to purge the state of right-wing extremists; many of Golden Dawn’s supporters are descendants of Battalionists, as were the “The Colonels” who seized power in 1967.
Glezos says: “I know exactly who executed my brother and I guarantee they all got off scot-free. I know that the people who did it are in government, and no one was ever punished.” Glezos has dedicated years to creating a library in his brother’s honour. In Brussels, he unabashedly asks interlocutors to contribute to the fund by popping a “frango” (a euro) into a silk purse. It is, along with the issue of war reparations, his other great campaign, his last wish: to erect a building worthy of the library that will honour Nikos. “The story of my brother is the story of Greece,” he says.
There is no claim that ELAS, or the Democratic Army of Greece which replaced it, were hapless victims. There was indeed a “Red Terror” in response to the onslaught, and on the retreat from Athens, ELAS took some 15,000 prisoners with them. “We did some killing,” concedes Glezos, “and some people acted out of revenge. But the line was not to kill civilians.”
In December 1946, Greek prime minister Konstantinos Tsaldaris, faced with the probability of British withdrawal, visited Washington to seek American assistance. In response, the US State Department formulated a plan for military intervention which, in March 1947, formed the basis for an announcement by President Truman of what became known as the Truman Doctrine, to intervene with force wherever communism was considered a threat. All that had passed in Greece on Britain’s initiative was the first salvo of the Cold War.
Glezos still calls himself a communist. But like Patríkios, who rejected Stalinism, he believes that communism, as applied to Greece’s neighbours to the north, would have been a catastrophe. He recalls how he even gave Nikita Khrushchev, the Soviet leader who would de-Stalinise the Soviet Union “an earful about it all”. The occasion arose when Khrushchev invited Glezos – who at the height of the Cold War was a hero in the Soviet Union, honoured with a postage stamp bearing his image – to the Kremlin. It was 1963 and Khrushchev was in talkative mood. Glezos wanted to know why the Red Army, having marched through Bulgaria and Romania, stopped at the Greek border. Perhaps the Russian leader could explain.
“He looked at me and said, ‘Why?’
“I said: ‘Because Stalin didn’t behave like a communist. He divided up the world with others and gave Greece to the English.’ Then I told him what I really thought, that Stalin had been the cause of our downfall, the root of all evil. All we had wanted was a state where the people ruled, just like our [then] government in the mountains, where you can still see the words ‘all powers spring from the people and are executed by the people’ inscribed into the hills. What they wanted, and created, was rule by the party.”
Khrushchev, says Glezos, did not openly concur. “He sat and listened. But then after our meeting he invited me to dinner, which was also attended by Leonid Brezhnev [who succeeded Khrushchev in 1964] and he listened for another four and a half hours. I have always taken that for tacit agreement.”
For Patríkios, it was not until the Soviet invasion of Hungary in 1956, that the penny dropped: a line had been drawn across the map, agreed by Churchill and Stalin. “When I saw the west was not going to intervene [during the Budapest uprising] I realised what had happened – the agreed ‘spheres of influence’. And later, I understood that the Dekemvriana was not a local conflict, but the beginning of the Cold War that had started as a warm war here in Greece.”
Patríkios returned to Athens as a detainee “on leave” and was eventually granted a passport in 1959. Upon procuring it, he immediately got on a ship to Paris where he would spend the next five years studying sociology and philosophy at the Sorbonne. “In politics there are no ethics,” he says, “especially imperial politics.”
It’s the afternoon of 25 January 2009. The tear gas that has drenched Athens – a new variety, imported from Israel – clears. A march in support of a Bulgarian cleaner, whose face has been disfigured in an acid attack by neo-fascists, has been broken up by riot police after hours of street-fighting.
Back in the rebel-held quarter of Exarcheia, a young woman called Marina pulls off her balaclava and draws air. Over coffee, she answers the question: why Greece? Why is it so different from the rest of Europe in this regard – the especially bitter war between left and right? “Because,” she replies, “of what was done to us in 1944. The persecution of the partisans who fought the Nazis, for which they were honoured in France, Italy, Belgium or the Netherlands – but for which, here, they were tortured and killed on orders from your government.”
She continues: “I come from a family that has been detained and tortured for two generations before me: my grandfather after the Second World War, my father under the Junta of the colonels – and now it could be me, any day now. We are the grandchildren of the andartes, and our enemies are Churchill’s Greek grandchildren.”
“The whole thing”, spits Dr Gerolymatos, “was for nothing. None of this need have happened, and the British crime was to legitimise people whose record under occupation by the Third Reich put them beyond legitimacy. It happened because Churchill believed he had to bring back the Greek king. And the last thing the Greek people wanted or needed was the return of a de-frocked monarchy backed by Nazi collaborators. But that is what the British imposed, and it has scarred Greece ever since.”
“All those collaborators went into the system,” says Manilos Glezos. “Into the government mechanism – during and after the civil war, and their sons went into the military junta. The deposits remain, like malignant cells in the system. Although we liberated Greece, the Nazi collaborators won the war, thanks to the British. And the deposits remain, like bacilli in the system.”
But there is one last thing Glezos would like to make clear. “You haven’t asked: ‘Why do I go on? Why I am doing this when I am 92 years and two months old?’ he says, fixing us with his eyes. “I could, after all, be sitting on a sofa in slippers with my feet up,” he jests. “So why do I do this?”
He answers himself: “You think the man sitting opposite you is Manolis but you are wrong. I am not him. And I am not him because I have not forgotten that every time someone was about to be executed, they said: ‘Don’t forget me. When you say good morning, think of me. When you raise a glass, say my name.’ And that is what I am doing talking to you, or doing any of this. The man you see before you is all those people. And all this is about not forgetting them.”
Timeline: the battle between left and right
Late summer 1944 German forces withdraw from most of Greece, which is taken over by local partisans. Most of them are members of ELAS, the armed wing of the National Liberation Front, EAM, which included the Communist KKE party
October 1944 Allied forces, led by General Ronald Scobie, enter Athens, the last German-occupied area, on 13 October. Georgios Papandreou returns from exile with the Greek government
2 December 1944 Rather than integrate ELAS into the new army, Papandreou and Scobie demand the disarmament of all guerrilla forces. Six members of the new cabinet resign in protest
3 December 1944 Violence in Athens after 200,000 march against the demands. More than 28 are killed and hundreds are injured. The 37-day Dekemvrianá begins. Martial law is declared on 5 December
January/February 1945 Gen Scobie agrees to a ceasefire in exchange for ELAS withdrawal. In February the Treaty of Varkiza is signed by all parties. ELAS troops leave Athens with 15,000 prisoners
1945/46 Right-wing gangs kill more than 1,100 civilians, triggering civil war when government forces start battling the new Democratic Army of Greece (DSE), mainly former ELAS soldiers
1948-49 DSE suffers a catastrophic defeat in the summer of 1948, with nearly 20,000 killed. In July 1949 Tito closes the Yugoslav border, denying DSE shelter. Ceasefire signed on 16 October 1949
21 April 1967 Right-wing forces seize power in a coup d’état. The junta lasts until 1974. Only in 1982 are communist veterans who had fled overseas allowed to return to Greece
ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ 1944- ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης- Αμφικτύων
ΓΕΝΙΚΑ
«Ποτέ δε θα επιτρέψουμε η Ελλάδα να γίνει μεγάλη δύναμις» Αυτό είπε ο Άγγλος Πρέσβης Sir Hamilton Seymour, σε συνομιλία του με τον Τσάρο της Ρωσίας Νικόλαου 1ο το 1853. Αυτός είναι ο Μεγάλος Κανών που καθορίζει ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ την εξωτερική πολιτική των Ατλαντικών και Ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων (USA , UK κ.α )
Η πλήρης υποταγή της Ελλάδος συνέβη 70 χρόνια βραδύτερον όταν η χώρα μας υποδουλώθηκε οικονομικά στις ίδιες αυτές εξω-ευρωπαϊκές οικονομικές δυνάμεις.
Αυτό που είπε ο Πρωθυπουργός του Καναδά Mackenzie King (1874-1950) πραγματοποιήθηκε: «Άπαξ ένα έθνος εκχωρήσει τον έλεγχο του νομίσματος και της πίστωσης, δεν έχει σημασία ποιός θεσπίζει τους νόμους του κράτους. Η τοκογλυφία, άπαξ και επικρατήσει, θα συντρίψει οποιοδήποτε έθνος. Μέχρι να επέλθει ο έλεγχος της έκδοσης του χαρτονομίσματος και της πίστωσης στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πιο περίοπτη και ιερή ευθύνη, όλες οι συζητήσεις για εθνική κυριαρχία του κοινοβουλίου και της δημοκρατίας είναι ανώφελες»
Το ιστόρημα τούτο δεν αποσκοπεί να ξύσει πληγές του παρελθόντος, που μας οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο . Γράφεται για να φωτίσει μια μαύρη σελίδα της ιστορίας μας . Μία ακόμη σελίδα από εκείνες που μας οδήγησαν μετά την Κατοχή και την απελευθέρωση στον επάρατο Εμφύλιο . Διότι αυτόν πληρώσαμε ακριβά η γενιά μου και συνεχίζουμε να τον πληρώνουμε ακόμη και σήμερον , ίσως δε και τα εγγόνια και τα δισέγγονα μας.
Ο χειρότερος εχθρός της Ελλάδος είμαστε εμείς οι Έλληνες!!
-Ποτέ πιά Διχασμός,
-Ποτέ πια Εμφύλιος Πόλεμος.
-Ποτέ πια εμπιστοσύνη στους ξένους.
Την σωτηρία μας την κρατάμε εμείς, στα χέρια μας, και κανείς άλλος δεν μπορεί να μας σώσει.
Τα Δεκεμβριανά δημιουργούν εύλογα ερωτήματα που είναι δύσκολο να απαντηθούν με την κοινή λογική.
-Γιατί αφού είχαν φύγει οι Γερμανοί να καταφθάσουν και οι Άγγλοι στην Ελλάδα σαν κατακτητές;
Γιατί οι «σύμμαχοι» μας Άγγλοι να μας εμπλέξουν στο διχασμό με την δολοπλοκία των Δεκεμβριανών;
-Γιατί ο Τσόρτσιλ να ζητήσει την συμβολή της φιλογερμανικής και ουδέτερης κατά τον Β! Π.Π Τουρκίας να στείλει στρατεύματα για να καταστείλει την εξέγερση του Δεκεμβρίου 1944;
-Γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ η οποία πήρε το μήνυμα της Μόσχας ότι «δεν πρέπει να αναμένει βοήθεια στην εξέγερση κατά των Άγγλων» προχώρησε στην σύγκρουση;
Βέβαια η Αγγλία από της δημιουργίας του νέο-Ελληνικού κράτους, έχει διαπράξει και άλλες παρόμοιες γενοκτονίες σε βάρος της Ελλάδος. Όμως σ’ αυτό θα εστιάσουμε την εξέταση μας μόνον στο Κίνημα του Δεκεμβρίου 1944.
ΠΩΣ ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ;
Οπως γράφει στο άρθρο του ο Παναγιώτης Τραιανού « Το τέλος της Ιστορίας πλησιάζει» : Το 1944 ήταν η χρονιά που οι Γερμανοί κατακτητές "εγκατέλειπαν" την Ελλάδα. Πίσω τους δεν άφηναν μόνον "συντρίμμια" και πτώματα, αλλά και τρομοκρατημένους συνεργάτες. Οι δωσίλογοι φοβούνταν την ώρα της τιμωρίας και ήταν απελπισμένοι. Είχαν φτάσει στο σημείο μάλιστα να βρίζουν τους Γερμανούς και να τους αποκαλούν προδότες, επειδή ακριβώς εγκατέλειπαν την Ελλάδα. Ήταν βέβαιοι για την τιμωρία τους. Ήταν γνωστοί από τους πολίτες για τα έργα τους και όλοι τούς ήθελαν κρεμασμένους. Έλεγχαν το κράτος και τους μηχανισμούς του, αλλά αυτό δεν τους εξασφάλιζε και πολλά πράγματα, εφόσον δεν έλεγχαν τον λαό. Ο λαός είχε αρχίσει να αναθαρρεύει και όλο και πιο συχνά έδειχνε τις άγριες διαθέσεις του απέναντι σ' αυτούς. Ο Μελιγαλάς είχε αποκαλύψει εκείνες τις διαθέσεις και οι δωσίλογοι είχαν πάρει το "μήνυμα".
Ποιοι ήταν οι Συνεργάτες των Ναζί;
Ποιοι όμως ήταν οι συνεργάτες των Ναζί; Ποιος πολιτικός σχηματισμός ήταν αυτός, ο οποίος συνεργάστηκε μαζί τους μαζικά και απόλυτα οργανωμένα; …Αυτοί, οι οποίοι είχαν τα κεντρικά πολιτικά τους γραφεία στη Λαδά και συστεγάζονταν με τους Ναζί …Οι λεγόμενοι "προοδευτικοί" …Οι φιλελεύθεροι …Οι βενιζελικοί …Τα "παιδιά" του Βενιζέλου και του Μπενάκη …Αυτοί, οι οποίοι δεν έβλεπαν τη γερμανική κατοχή ως εθνική καταστροφή αλλά σαν ευκαιρία …Τη μεγάλη τους ευκαιρία να μονοπωλήσουν έστω και "εργολαβικά" την εξουσία εις βάρος της αγγλόφιλης Δεξιάς και ταυτόχρονα να γίνουν πλούσιοι ...Πολύ πλούσιοι, εφόσον μπορούσαν —ως μαυραγορίτες— να ληστεύουν έναν λαό, τον οποίο οι ξένοι κατακτητές είχαν στήσει στον "τοίχο".
Γνωστοί και μη εξαιρετέοι ήταν όλοι οι δωσίλογοι: …Ο γέρος Λαμπράκης, ο οποίος ήταν επικεφαλής του κόμματος των βενιζελικών και συνέταιρος του Γκαίμπελς …Ο γέρος Παπανδρέου, ο οποίος ήταν σύμβουλος του Τσολάκογλου …Ο γέρος Ράλλης, ο οποίος ήταν "έμπιστος" των Γερμανών ...Ο γέρος Πάγκαλος, ο οποίος ήταν "ορκισμένος" φιλοναζί …Ο γέρος Πικραμένος, ο οποίος έκανε μπίζνες με τους Γκεσταπίτες …Ο γέρος Μερκούρης, ως φανατικός ομοϊδεάτης των Ναζί …και γύρω από όλους αυτούς ο "διαπλεκόμενος" επιχειρηματικός κόσμος της "παράταξής" τους: Ο γέρος Λάτσης, ο γέρος Αγγελόπουλος, ο γέρος Κωστόπουλος, ο γέρος Παπακωνσταντίνου, ο γέρος Χριστοφοράκος κλπ..
Οι Δωσίλογοι στη φάκα
Στα μέσα του 1944 όλοι αυτοί ήταν τρομοκρατημένοι, εφόσον έβλεπαν τους Ναζί κατακτητές να εγκαταλείπουν τη χώρα και να τους αφήνουν στο έλεος της τύχης τους. Μερικοί από αυτούς, όπως ο εκδότης του Βήματος, πήγαν να την κοπανήσουν, αλλά τους συνέλαβαν οι συμμαχικές δυνάμεις. Οι περισσότεροι ήταν καθηλωμένοι στην Αθήνα και περίμεναν το τέλος τους. Εξακολουθούσαν να διατηρούν τον έλεγχο του κράτους, αλλά αυτό —όπως είπαμε— δεν είχε μεγάλη σημασία, εφόσον ο λαός είχε αρχίσει ήδη να "ακονίζει" τα "νύχια" του, για να τους αρπάξει.
Όλοι αυτοί αναζητούσαν τρόπο να εκμεταλλευτούν αυτό τους το "όπλο", αλλά η λύση δεν φαινόταν εύκολη. Έβλεπαν τους μόνιμους ανταγωνιστές τους, που ήταν η βασιλική Δεξιά, να επανέρχεται στην εξουσία και έτρεμαν. Έτρεμαν, γιατί γνώριζαν ότι η Δεξιά, προκειμένου να ικανοποιήσει τον λαό και να του κάνει ένα μεγάλο "δώρο" για την απελευθέρωσή του, δεν θα δίσταζε να τους εκτελέσει όλους …Να εκτελέσει πολλούς από αυτούς, όπως έκαναν σε όλα τα δημοκρατικά κράτη οι ηγεσίες εναντίον των προδοτών, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τους Ναζί.
Τι έκαναν οι δωσίλογοι για να γλιτώσουν; …Ό,τι κάνουν πάντα οι προδότες, όταν χάνουν τα αφεντικά τους …Αναζητούν απεγνωσμένα και άνευ όρων τα επόμενα αφεντικά …Τα νέα αφεντικά, που θα τους σώσουν από την οργή των θυμάτων τους. Αυτό έκαναν οι δωσίλογοι. Οι γερμανόφιλοι, πάνω στην αγωνία τους για επιβίωση, "επένδυσαν" στους Αμερικανούς. Βλέποντας την αγγλόφιλη Δεξιά να είναι έτοιμη να τους θυσιάσει, προκειμένου να κατευνάσει τον λαό, επένδυσαν στους ανταγωνιστές των Άγγλων. Επένδυσαν στους Αμερικανούς. Αν καταλάβει ο αναγνώστης αυτήν την "επένδυση" των δωσίλογων, θα "ανοίξουν" μπροστά του ως δια μαγείας όλα τα "μυστήρια" του ελληνικού Εμφυλίου …Του κατά τη γνώμη μας πιο "μυστήριου" Εμφυλίου στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.
Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί, σε αυτόν τον Εμφύλιο τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται ή τουλάχιστον όπως μας τα έδειξαν. Σε αυτόν τον Εμφύλιο άλλοι είναι οι πρωταγωνιστές και άλλοι είναι αυτοί οι οποίοι πραγματικά πρωταγωνιστούν. Σε αυτόν τον Εμφύλιο οι "κομπάρσοι" παίρνουν τους μεγάλους "ρόλους" και οι πρωταγωνιστές μερικά βοηθητικά "ρολάκια", απλά και μόνον για να διευκολύνουν τη "ροή" του "έργου". Εξαιτίας όλων αυτών των περίεργων δεδομένων, που τον αφορούν ακόμα και σήμερα —και μετά από πάνω από μισό αιώνα από την εκδήλωση του Εμφυλίου— οι Έλληνες πραγματικά αγνοούν την "ουσία" του …Δεν γνωρίζουν καν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές.
Ο καθένας δίνει τη δική του "εξήγηση" και —όπως συμβαίνει πάντα, όταν φτάνουμε σε αυτές τις καταστάσεις— κανένας δεν έχει τη σωστή "εξήγηση". Αν ρωτήσεις κάποιον Δεξιό, θα σου πει ότι τον Εμφύλιο τον ξεκίνησαν οι ΚΚΕδες, γιατί ήθελαν να καταλάβουν την εξουσία και το κράτος . Αν ρωτήσεις κάποιον ΚΚΕ, θα σου πει ότι τον Εμφύλιο τον προκάλεσαν με τις πράξεις τους οι Δεξιοί, γιατί ήθελαν να επιβάλουν στον λαό το Παλάτι. Κάποιος πιο "προχωρημένος" και πιο "μέσα" στα πράγματα θα τα "συνδυάσει" όλα αυτά και θα σου πει ότι τον Εμφύλιο τον έκαναν αναπόφευκτο οι Εγγλέζοι, γιατί ήθελαν να επιβάλουν το Παλάτι και ταυτόχρονα να εμποδίσουν το ΚΚΕ να εντάξει την πολύτιμη Ελλάδα στο "άρμα" του Στάλιν και άρα στο Ανατολικό Μπλοκ.
Όλα αυτά είναι λάθος. Ένα λάθος όμως πολύ περίπλοκο, γιατί καταφέρνει και συντίθεται από "ψήγματα" αλήθειας …Πράγματι οι ΚΚΕδες πήραν τα όπλα με επίσημο στόχο την κατάληψη της εξουσίας …Πράγματι κάποιοι δεξιοί πίεσαν τα πράγματα σε βαθμό τέτοιον, ώστε να δώσουν τη δικαιολογία στους ΚΚΕδες να αντιδράσουν βίαια …Πράγματι οι Βρετανοί κρατούσαν στα χέρια τους τόσο τη Δεξιά όσο και το ΚΚΕ και άρα έλεγχαν τις δράσεις τους, ώστε να προκαλούν τις επιθυμητές αντιδράσεις. Έλεγχαν οι Βρετανοί αυτές τις δυνάμεις όπως ένας καραγκιοζοπαίχτης παίζει στα χέρια του τις φιγούρες του θεάτρου σκιών.
Οι Συνεργάτες των Γερμανών συνεργάτες των Αμερικανών
Όμως, η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν πολύ πιο περίπλοκη. Γιατί; Γιατί σε αυτό το φαινομενικά απλό θέατρο σκιών δεν φαίνονται δύο από τους βασικότερους πρωταγωνιστές τής εποχής …Οι Δωσίλογοι και οι Αμερικανοί …Οι δωσίλογοι, οι οποίοι είχαν σηκώσει σημαία "ευκαιρίας", προκειμένου να σωθούν και οι Αμερικανοί, οι οποίοι, ως οι νέοι κυρίαρχοι του τότε νέου κόσμου, αναμφίβολα έπαιζαν ρόλο παντού, είτε φαίνονταν είτε όχι.
Πώς είναι δυνατόν στον ελληνικό Εμφύλιο να μην υπάρχουν δικά τους συμφέροντα; Πώς είναι δυνατόν να άφησαν τους Βρετανούς να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, όταν είναι γνωστό ότι εκείνη την εποχή "ξήλωναν" τα βρετανικά ερείσματα από όλα τα στρατηγικά σημεία του Πλανήτη;
Αυτά τα δεδομένα και μόνον να τα βάλεις στην "εξίσωση" του Εμφυλίου, είναι σε θέση ν' αλλάξουν όλα τα αποτελέσματα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, μόνον αν δεις το σύνολο των "παικτών", μπορείς να καταλάβεις τι έγινε στον ελληνικό Εμφύλιο …Μπορείς να καταλάβεις ότι δεν ήταν μόνον οι Έλληνες "παγιδευμένοι" …Ήταν παγιδευμένοι και οι ίδιοι οι Βρετανοί, οι οποίοι τους "παγίδευσαν" και απλά δεν το γνώριζαν. Αυτοί, οι οποίοι υποτίθεται κινούσαν τις "φιγούρες" του ελληνικού θεάτρου σκιών, δεν γνώριζαν ότι και οι ίδιοι είχαν γίνει "μαριονέτες" κάποιων πιο υψηλά ιστάμενων. Οι Βρετανοί "έπαιζαν" με τους Έλληνες, αλλά οι Αμερικανοί "έπαιζαν" μ' αυτούς.
Θα ήταν αδύνατον να μην συμβεί κάτι τέτοιο, εφόσον οι Αμερικανοί, για να εδραιώσουν την παγκόσμια παρουσία τους, θα έπρεπε να κυριαρχήσουν σε όλα τα στρατηγικά σημεία του Πλανήτη και άρα και στην ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα, λόγω της πολυτιμότητάς της και των πολλών παραγόντων, οι οποίοι αγωνιούσαν για την επιβίωσή τους, ήταν το πιο πολύπλοκο "θέατρο" διπλωματίας που γνώρισε ποτέ ο σύγχρονος κόσμος. Οι ανταγωνιζόμενοι ιμπεριαλιστές ήθελαν να την συμπεριλάβουν ο καθένας στο "οπλοστάσιό" του, χωρίς να έρθουν σε απευθείας ρήξη μεταξύ τους …Επιδίωξαν να αποφύγουν την μεταξύ τους σύγκρουση και να "ρίξουν" την ευθύνη στους Έλληνες.
Από την άλλη πλευρά συνέβαινε κάτι περίπου ανάλογο. Ανάλογος ανταγωνισμός υπήρχε και στο εσωτερικό της Ελλάδας. Οι ανταγωνιζόμενοι Έλληνες εξουσιαστές ήθελαν κι αυτοί να επιτύχουν τους δικούς τους στόχους, χωρίς να συγκρουστούν κι αυτοί μεταξύ τους. Ο καθένας από την πλευρά του ήθελε να "επικρατήσει" το δικό του "αφεντικό" έναντι του αφεντικού των άλλων, αλλά δεν ρίσκαρε τη σύγκρουση …Επέλεξαν κι αυτοί να αποφύγουν τη μεταξύ τους σύγκρουση και να "ρίξουν" την ευθύνη στους ΚΚΕδες. Όλοι ήθελαν την "ομελέτα" τους, αλλά κανένας δεν ήθελε να φαίνεται ότι σπάει το "αυγό", που και ο απέναντι νόμιζε ότι ήταν δικό του.
Αν ήθελε λοιπόν κάποιος να περιγράψει την απόλυτη αλήθεια για τον ελληνικό Εμφύλιο, αυτή θα μπορούσε να χωρέσει σε μια φράση: Το ελληνικό Εμφύλιο τον προκάλεσαν οι Άγγλοι μέσω του ΚΚΕ και σε συνεργασία με τους σταλινικούς της Μόσχας, γιατί αυτό βόλευε τους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί και οι δωσίλογοι —και όχι οι Άγγλοι ή οι κομμουνιστές— βρίσκονται πίσω από το μεγαλύτερο έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού στη σύγχρονη ιστορία. ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΑΙΜΑΤΟΚΥΛΙΣΑΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, προκειμένου να "αποσπάσουν" την Ελλάδα από τη βρετανική "σφαίρα" επιρροής.
Οι Άγγλοι παγιδεύτηκαν με το βασιλιά
Πώς παγιδεύτηκαν οι Άγγλοι από τους ανταγωνιστές και δήθεν συνεταίρους τους; Κατ' αρχήν οι Άγγλοι δεν κατάλαβαν ότι οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι τα είχαν "βρει" μεταξύ τους στο μοίρασμα του μεταπολεμικού κόσμου και ότι δεν προέβλεπαν και για τους ίδιους μερίδιο στη μοιρασιά. Οι Άγγλοι δεν κατάλαβαν ότι στη Γιάλτα ίσχυε το γνωστό …"ο ρίξας, του ρίξαντος". Δεν κατάλαβαν ότι στη Γιάλτα δεν ήταν οι δήθεν "The big three" αυτοί, οι οποίοι καλούνταν να συμφωνήσουν, αλλά ότι ήταν οι "The big two". Δεν κατάλαβε ο μεθύστακας ο Τσόρτσιλ ότι Αμερικανοί και Ρώσοι μιλάνε κρυφά μεταξύ τους, για να διευθετήσουν τα πράγματα υπέρ των συμφερόντων τους. Άρα; Άρα οι Αμερικανοί δεν έλεγχαν μόνον τους δωσίλογους "ικέτες" της Ελλάδας, αλλά και τα δουλικά του Στάλιν στην Ελλάδα. Εξαιτίας δηλαδή της Γιάλτας δωσίλογοι και ΚΚΕδες πήγαιναν "πακέτο", εφόσον αποτελούσαν "ιδιοκτησίες" των νέων αφεντικών του κόσμου. Αυτό το αγνοούσαν οι Βρετανοί και από αυτήν την άγνοια την "πάτησαν".
Από αυτό το σημείο αρχίζει το διπλό παιχνίδι του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ εξακολουθούσε να "μιλάει" με τους Εγγλέζους —όπως έκανε πάντα—, αλλά είχε κρυφή "ατζέντα", που του επέβαλε η Μόσχα. Αυτό ήταν που δεν κατάλαβαν οι Άγγλοι. Τι έλεγε αυτή η ατζέντα; …Να κάνουν οι ΚΚΕδες ό,τι συνέφερε τους Άγγλους, αλλά αφού διαμόρφωναν το περιβάλλον με τρόπο τέτοιον, που να οδηγούνται οι Άγγλοι αναγκαστικά σε λάθη. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οι Αμερικανορώσοι, για να προστατεύσουν τους δωσίλογους και να "φάνε" την Ελλάδα από τους Άγγλους, ΗΘΕΛΑΝ υποχρεωτικά να γίνει Εμφύλιος.
Με τον Εμφύλιο θα γλίτωναν οι συνεργάτες των Ναζί και η αγγλόφιλη βασιλική Δεξιά θα τον χρεωνόταν στα μάτια του λαού. Γι' αυτόν τον λόγο θα γινόταν εύκολος "στόχος" αρνητικής προπαγάνδας. Όταν ο καιρός θα ήταν ο κατάλληλος και τα πράγματα θα "ωρίμαζαν", οι Αμερικανοί θα ανέτρεπαν το "φασιστικό" Παλάτι. Θα αφαιρούσαν την εξουσία από τους αγγλόφιλους και θα την ξανάδιναν στους παλιούς δωσίλογους. Αυτό ήταν το σχέδιό τους και για να το δρομολογήσουν είχαν ανάγκη τους δωσίλογους. Χωρίς αυτούς δεν θα είχαν ανθρώπινο δυναμικό να το δρομολογήσουν. Οι Αμερικανοί, "χτίζοντας" τη μεταπολεμική "αυτοκρατορία" τους, αναζητούσαν εναγωνίως συνεργάτες στην Ελλάδα και οι δωσίλογοι ήταν οι ιδανικοί. Αυτοί οι "ιδανικοί" συνεργάτες όμως, για να είναι χρήσιμοι, θα έπρεπε να επιβιώσουν από την μήνη των θυμάτων τους και αυτό ήταν δυνατόν να γίνει μόνον με τον Εμφύλιο.
Όμως, επειδή η Ελλάδα ήταν "χωράφι" των Εγγλέζων, δεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό απευθείας. Δεν μπορούσαν οι Αμερικανοί να στηρίξουν φανερά τους δωσίλογους και να δρομολογήσουν Εμφύλιο. Ούτε οι ίδιοι είχαν αυτήν τη δυνατότητα ούτε οι δωσίλογοι είχαν τις απαιτούμενες δυνάμεις. Τι έκαναν; Έβαλαν τους Άγγλους με δική τους ευθύνη να δρομολογήσουν τον Εμφύλιο αυτόν, εφόσον μόνον αυτοί μπορούσαν. Αυτό ήταν το κόλπο. Με εντολές της Μόσχας το ΚΚΕ και οι δωσίλογοι "οδηγούσαν" τους Άγγλους στο να πραγματοποιήσουν τον Εμφύλιο. Αν ο Εμφύλιος ήταν για τους Έλληνες η απόλυτη καταστροφή, για τους Άγγλους ήταν η απόλυτη διπλωματική ήττα.
Μιλάμε καθαρά για δική τους ήττα, γιατί ο Εμφύλιος αυτός δεν ήταν αναπόφευκτος. Μέχρι την τελευταία στιγμή μπορούσε να ματαιωθεί. Τα πάντα εξαρτώνταν από το πώς αντιλαμβάνονταν οι Άγγλοι τις αντιδράσεις των Ελλήνων. Τα πάντα εξαρτώνταν από το πόσο επιτυχώς οι Αμερικανοί "περνούσαν" —μέσω του ΚΚΕ— την άποψη που τους βόλευε …Από το πόσο οι ΚΚΕδες θα ήταν πειστικοί "ηθοποιοί", για να παραπλανήσουν τους Εγγλέζους σ' αυτά που αφορούσαν τις διαθέσεις των Ελλήνων. Αν, για παράδειγμα, δεν τους "έπειθαν" για τα αντιβασιλικά αισθήματα του ελληνικού λαού και ο λαός υποδεχόταν τους Άγγλους και το Παλάτι σαν "απελευθερωτές", δεν θα γινόταν Εμφύλιος. Πιθανότατα να έπαιρνε η Ελλάδα και κάποιο "δωράκι", εξαιτίας της ταύτισής της με τους νικητές. Όμως, σε αυτήν την περίπτωση τα πράγματα για κάποιους θα ήταν τραγικά. Οι δωσίλογοι θα εκτελούνταν και η Ελλάδα θα παρέμενε στα "χέρια" των Εγγλέζων. Οι Αμερικανοί θα παρέμεναν "θεατές", εφόσον δεν θα υπήρχε ανθρώπινο δυναμικό να συνεργαστεί μαζί τους.
Ο ρόλος των Βενιζελικών
Η μεταπολεμική Ελλάδα θα έμπαινε γρήγορα στους προπολεμικούς ρυθμούς της. Με αρκετές διαφορές όμως. Δεν θα είχε καταστραφεί ολοκληρωτικά ως κράτος και επιπλέον θα εξαφανίζονταν οι βενιζελικοί ανταγωνιστές της θριαμβεύτριας βασιλικής Δεξιάς. Η άπληστη και αδίστακτη συμμορία του Βενιζέλου και του Μπενάκη θα είχε "τελειώσει" οριστικά. Της "αμύνης τα παιδιά" θα έπαιρναν τα αχαμνά του βασιλιά. Όλα τα άλλα θα παρέμεναν ίδια. Οι ΚΚΕδες θα ξαναγύριζαν στην "επαναστατική" ρουτίνα τους …Λίγο φυλακή, λίγο κρατητήρια και πάντα σταυροπόδι, εφόσον η βασική τους ιδεολογική "αλλεργία" είχε να κάνει με την απέχθειά τους προς την εργασία …Ως χαφιεδοπράκτορες θα πηγαινοέρχονταν και πάλι στην Ασφάλεια, όπως έκαναν πάντα …Τίποτε δεν θα άλλαζε …Πάλι ο Ζαχαριάδης θα παρέμενε "ασύλληπτος" μέχρι να τον έπιανε πονόδοντος, που θα τον οδηγούσε στα ιατρεία της Ασφάλειας.
Τι έκαναν οι Αμερικανορώσοι, για να πραγματοποιηθεί ο Εμφύλιος και οι "καταδικασμένοι" δωσίλογοι να γίνουν οι μελλοντικοί κυρίαρχοι της πολιτικής σκηνής; Συνωμότησαν εναντίον του ΕΑΜ …Συνωμότησαν εναντίον της πιο μεγαλειώδους αντιστασιακής ομάδας της Ευρώπης. Με ποιους συνωμότησαν; Με τους πιο μεγάλους χαφιέδες, που υπήρξαν ποτέ στην Ελλάδα …Με τους ανθέλληνες χαφιέδες της Μόσχας. Έβαλαν το ΚΚΕ να μιλάει σαν ΕΑΜ εναντίον του Θρόνου και ταυτόχρονα έβαλαν το ίδιο το ΚΚΕ να κάνει τον κρυφό συνομιλητή των Άγγλων, που τους υποσχόταν ότι θα "παγιδεύσει" το ΕΑΜ υπέρ των συμφερόντων του Θρόνου. Στόχος τους ήταν να φαίνεται στους Άγγλους ότι το ΕΑΜ —και άρα ο λαός— δεν θέλει τον βασιλιά, αλλά το "κόμμα" να εμφανίζεται ότι μπορεί να τους εξυπηρετήσει, προδίδοντας τόσο το ΕΑΜ όσο και τον λαό.
Αυτό ήταν ψέμα, γιατί το πολυπληθές και πολυσυλλεκτικό ΕΑΜ με τους πάμπολλους βασιλόφρονες στις τάξεις του ποτέ δεν στράφηκε εναντίον του Παλατιού …Ποτέ δεν στράφηκε εναντίον κανενός πέραν των Γερμανών, όπως προέβλεπε το καταστατικό του …Ένα καταστατικό, το οποίο προστατευόταν ως ιερό, εφόσον χάρη σ' αυτό συνυπήρχαν στην ίδια οργάνωση οι πάντες …Από άθεους σταλινικούς μέχρι θρησκόληπτους παπάδες και από βασιλόφρονες μέχρι δημοκράτες. Για την ανάγκη διεξαγωγής δημοψηφίσματος στο θέμα του πολιτεύματος είχε πάρει θέση —αν και εφόσον κάποτε θα απελευθερωνόταν η πατρίδα— …Απλό δημοψήφισμα για το πολίτευμα, χωρίς το ίδιο να επιτρέπει στον εαυτό του να πάρει επίσημη θέση. Στον λαό θα έδινε τον λόγο ν' αποφασίσει και αυτό ως οργάνωση θα αναλάμβανε μόνον να εξασφαλίσει το δικαίωμα αυτό. Δεν είχε κανέναν λόγο το ΕΑΜ να στραφεί εναντίον του Θρόνου και να δυσαρεστήσει πολλά από τα μέλη του για κάτι το οποίο εκείνη την εποχή δεν ήταν επείγον.
Την αντιβασιλική ρητορεία, η οποία ενεργοποιούσε τα βρετανικά ένστικτα, την ανέπτυσσε μόνον το ΚΚΕ με τους χαφιεδοπράκτορές του και την εμφάνιζε σαν άποψη του ΕΑΜ, για να την "πασάρει" σ' εκείνους, οι οποίοι θίγονταν από αυτήν και ήταν οι Άγγλοι. Αυτό ήταν το κόλπο και αυτό έκανε τον Εμφύλιο αναπόφευκτο. Από τη στιγμή που ο Στάλιν τα είχε "βρει" με τους Αμερικανούς, οι ΚΚΕδες θα φώναζαν εναντίον του Θρόνου, επειδή αυτό θα οδηγούσε τους Άγγλους στην απόφαση για Εμφύλιο, πράγμα που βόλευε τους Αμερικανούς. Αναπόφευκτα, εφόσον ο Θρόνος για τους Εγγλέζους ήταν αδιαπραγμάτευτος …Στην κυριολεξία ήταν Casus Belli εναντίον όποιου το επεδίωκε. Η ΚΚΕδικη αντιβασιλική ρητορεία, η οποία αποδιδόταν στο ΕΑΜ, ήταν αυτή, η οποία έκανε τον Εμφύλιο αναπόφευκτο και άρα και την παγίδευση των Άγγλων.
Εχθρός λοιπόν των Άγγλων έγινε το ΕΑΜ και μυστικός "φίλος" και "σύμμαχος" το ΚΚΕ, που θα το "πρόδιδε". Οι Άγγλοι ήταν πλέον παγιδευμένοι και οι Έλληνες καταδικασμένοι. Θα μεθόδευαν μόνοι τους τον Εμφύλιο, που βόλευε τους Αμερικανούς, επειδή έπεσαν θύματα της συνομωσία των χαφιέδων του "πατερούλη". Θα άνοιγαν μόνοι τους τον "τάφο" τους, εφόσον θα έδιναν "δώρο" στους Αμερικανούς την Ελλάδα. Θα τους επέτρεπαν να σώσουν και να "υιοθετήσουν" τους αδίστακτους δωσίλογους και άρα ν' αποκτήσουν στη χώρα μόνιμη πρόσβαση στην εξουσία. Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν εύκολα στην παγίδευση των Άγγλων.
Έχοντας οι Άγγλοι ανάγκη συμμάχων, για να επιβάλουν το Παλάτι στον λαό, άρχισαν να βλέπουν με "συμπάθεια" τους πρώην εχθρούς τους, που ήταν οι δωσίλογοι. Τότε τη "γλίτωσε" και ο πατέρας του Λαμπράκη και ιδρυτής του ΔΟΛ, ο οποίος είχε συλληφθεί στο εξωτερικό από τους Άγγλους ως δωσίλογος. Είναι βέβαιον ότι, για να σωθεί, τους υποσχέθηκε υποστήριξη του Παλατιού. Οι Άγγλοι, αντιλαμβανόμενοι —εξαιτίας του ΚΚΕ— την αναπόφευκτη σύγκρουση με τον λαό, άρχισαν να "μετράνε" στις δυνάμεις των συμμάχων τους και τα τάγματα ασφαλείας
…Τους διαβόητους και λαομίσητους γερμανοτσολιάδες των Ταγμάτων Ασφαλείας, οι οποίοι μέχρι τότε ήταν εχθροί τους, εφόσον ήταν συνεργάτες των Ναζί και ως "σώματα" ανήκαν στη Βέρμαχτ …Τους ένοπλους και ένστολους δωσίλογους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν βενιζελικοί, που είχαν αποστρατευτεί από το καθεστώς Μεταξά. Όμως, δεν ήταν μόνον αυτό το λάθος των Βρετανών. Οι Βρετανοί, εξαιτίας της άγνοιάς τους και κινούμενοι από την ανάγκη της "γνώσης" των συμβαινόντων στην κατακτημένη Αθήνα ―και βέβαια θέλοντας να "φορτώσουν" τον Εμφύλιο στους "άλλους"―, έβαλαν ένα πραγματικό σκουπίδι να παριστάνει τον Πρωθυπουργό …Έναν Πρωθυπουργό, ο οποίος είχε ως αποστολή του να οδηγεί τα πράγματα προς τον Εμφύλιο.
Η διαβόητη οικογένεια Παπανδρέου
Γιατί ο Παπανδρέου ήταν αποφασισμένος να μας οδηγήσει στον Εμφύλιο; Γιατί ήταν κολλητός του συλληφθέντα από τους Βρετανούς δωσίλογου Λαμπράκη. Γιατί ήταν βενιζελικός και ολόκληρο το κύκλωμα των δωσίλογων, που ήταν προς εκτέλεση, ήταν βενιζελικοί. Όλοι οι φίλοι και ομοϊδεάτες του Παπανδρέου ήταν συνεργάτες των Ναζί. Τα παλιά γραφεία του ΔΟΛ στη Λαδά όχι απλά δεν έπρεπε να υπάρχουν σήμερα και να λειτουργούν ως δημοσιογραφικά γραφεία, αλλά στην κυριολεξία θα έπρεπε να είναι "μουσείο δωσιλογισμού". Κουκούλες δωσίλογων, λίρες Αγγλίας, τενεκέδες με λάδι και σφαίρες εκτελέσεων έπρεπε να το "κοσμούν" ως μουσείο. Όλοι εκείνοι οι βενιζελικοί δωσίλογοι ήταν στο "κόλπο" του Εμφυλίου. Μόνον ο Εμφύλιος θα τους έσωζε από το εκτελεστικό απόσπασμα.
…Όλοι οι "διορισμένοι" δωσίλογοι από τους Γερμανούς στον κρατικό μηχανισμό "ευθυγραμμισμένοι", για να μας βάλουν στον Εμφύλιο. Γνώριζε ο δωσίλογος Βαυαρός Έβερτ ότι έπρεπε να πιέσει τις καταστάσεις και τον λαό στα άκρα, για να οδηγήσουν τα πράγματα εκεί όπου βόλευε τους Αμερικανούς και θα "κλείδωναν" τις αποφάσεις των Άγγλων. Ο ελεεινός γέρος Παπανδρέου ήταν το κλειδί αυτής της μεθόδευσης. Οι Άγγλοι "τσίμπησαν" εύκολα, γιατί νόμιζαν ότι τους συνέφερε ως πρόσωπο. Νόμιζαν πως ήταν "πονηροί" και ότι, εξαιτίας της παρουσίας ενός βενιζελικού στην πρωθυπουργία, στη χειρότερη των περιπτώσεων θα "φόρτωναν" τον Εμφύλιο στους δωσίλογους και όχι στους δικούς τους αγαπημένους, που ήταν οι φιλοβασιλικοί.
Ο Παπανδρέου "έχτιζε" τον Εμφύλιο με εντολές των Αμερικανών και οι Εγγλέζοι νόμιζαν ότι αυτοί ήταν που δρομολογούσαν τα πράγματα και τον "έσπρωχναν" στον Εμφύλιο. Οι Άγγλοι εκεί ήταν που την "πάτησαν" με τον Παπανδρέου. Νόμιζαν ότι τον είχαν του χεριού τους, γιατί ήταν εκβιάσιμος …Εύκολα εκβιάσιμος, εφόσον δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα θλιβερό ανθρωποειδές της πρωτεύουσας …Ένας άχρηστος άνθρωπος, ο οποίος λαθροβιούσε ως παράσιτο και "θεσηθήρας" του δημοσίου …Ένας γλείφτης, ο οποίος προσπαθούσε να "πουλήσει" συμβουλές και υπηρεσίες σε κάθε εξουσιαστή της εποχής …Ένας ανήθικος άνθρωπος με φάκελο στην ασφάλεια, που είχε κατηγορίες ακόμα και για παιδεραστία. Μιλάμε για πραγματικό καραγκιόζη. Μιλάμε για DNA φοβερό, που σε διαφορετική περίπτωση θα μας έκανε συμπαθή τον Γιωργάκη ως θύμα μιας ατυχούς "κληρονομιάς". Μιλάμε για ύπαρξη, που "κόσμησε" τον "πάτο" της κοινωνίας. Αυτόν τον γελοίο άνθρωπο έβαλαν οι Εγγλέζοι επικεφαλής του κράτους και την "πάτησαν".
ΚΚΕ: Πρακτορικό Κόμμα της Μόσχας και ο ρόλος του
Αυτό το κράτος των δωσίλογων —σε απόλυτη συνεργασία με το "δίγλωσσο" και πολυπροδοτικό ΚΚΕ— μεθόδευσε τα πράγματα με τέτοιον τρόπο, ώστε να ενεργοποιήσει τα ένστικτα επιβίωσης της κοινωνίας και να προκαλέσει εσωτερική σύγκρουση. Να "χρεώσει" τη σύγκρουση σε τρίτους, ώστε να μπορέσουν οι δωσίλογοι να κάνουν μια επιλογή και να "κρυφτούν" πίσω από τους φανερούς πρωταγωνιστές. Η απόδειξη ότι ο ελληνικός Εμφύλιος ήταν ένα έγκλημα, το οποίο πραγματοποιήθηκε για λόγους ιμπεριαλισμού, είναι ό,τι πιο εύκολο. Δεν είναι δυνατόν οι ΚΚΕδες να πήραν τα όπλα, για να κατακτήσουν την εξουσία το '46, όταν ο Στάλιν ήταν ευτυχής με την παγκόσμια μοιρασιά του '45.
Στον Στάλιν οι Αμερικανοί χάρισαν μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Στον "ποντικό" της Μόσχας, ο οποίος λίγους μήνες πριν δεν γνώριζε αν θα επιβιώσει, οι Αμερικανοί χάρισαν τα κράτη και τους λαούς της μισής Ευρώπης. Γιατί του τα χάρισαν; Επειδή ήταν "γενναιόδωροι"; Όχι βέβαια. Του χάρισαν τη μισή Ευρώπη, γιατί αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να πάρουν για τους εαυτούς τους την άλλη μισή. Δημιούργησαν μόνοι τους ένα "φόβητρο" της Δημοκρατίας, για να "εγκατασταθούν" στην Ευρώπη σαν "προστάτες" της Δημοκρατίας …Είναι δυνατόν ο ευτυχής Στάλιν να γιορτάζει μια τζάμπα αυτοκρατορία και οι ΚΚΕδες να του χαλούσαν τη "γιορτή"; …Είναι δυνατόν να έδινε αυτός "αντιπαροχή" την Ελλάδα στους Αμερικανούς και οι ΚΚΕδες να την έπαιρναν πίσω; …Να γίνονταν οι ίδιοι ο σοβαρός λόγος να του αφαιρέσουν οι Αμερικανοί την αυτοκρατορία του Ανατολικού Μπλοκ; …Ούτε μία στο τρισεκατομμύριο.
Ό,τι έκαναν οι ΚΚΕδες, το έκαναν για να εξυπηρετήσουν τον Στάλιν …και άρα και τους Αμερικανούς. Εφόσον οι Αμερικανοί "καίγονταν" να σώσουν τους δωσίλογους από τον ελληνικό λαό και να πάρουν την Ελλάδα από τους Άγγλους, οι ΚΚΕδες θα τους εξυπηρετούσαν πάση θυσία. Με αυτόν τον στόχο συνεργάστηκε με τη δοτή κυβέρνηση-Παπανδρέου. Διευκόλυνε τον Παπανδρέου να κάνει το "καθήκον" του υπέρ των δωσίλογων και ομοϊδεατών του …Να τους σώσει …και αυτό γινόταν μόνον αν κατάφερνε ν' αλλάξει το "κάδρο" των πρωταγωνιστών.
Αυτό ήταν που κατάφερε ο Παπανδρέου. Σε μια περίοδο, όπου τα αντίπαλα μέρη στην απελευθερωμένη Ελλάδα ήταν συγκεκριμένα και γνωστά, ξαφνικά "θόλωσε" το τοπίο. Ενώ μέχρι τότε φαίνονταν ότι αντίπαλοι μεταξύ τους είναι μια μικρή μειοψηφία προδοτών, δωσίλογων και μαυραγοριτών, οι οποίοι είχαν απέναντί τους έναν εξοργισμένο λαό, έτοιμο να πάρει τα τσεκούρια και τα δικράνια και να τους κάνει κομμάτια για τον θάνατο που τον "πότισαν", εξαιτίας του Παπανδρέου και του αμερικανικού σχεδιασμού, αυτό το "κάδρο" άλλαξε. "Θόλωσε" το τοπίο και αυτά, τα οποία μέχρι τότε ήταν προφανή και "ορατά", έπαψαν να είναι τέτοια.
Ξαφνικά αντίπαλοι έγιναν οι βασιλικοί με τους δήθεν αντιβασιλικούς ΚΚΕδες …Οι δημοκράτες με τους κομουνιστές …Οι Δεξιοί με τους Αριστερούς …Οι "νοικοκύρηδες" με τους "σφετεριστές" περιουσιών. Με αυτόν τον τρόπο "χάθηκε" το αντικείμενο της λαϊκής "οργής" και το οποίο ήταν οι δωσίλογοι. Οι δωσίλογοι θα κρύβονταν πίσω από τους βασιλικούς και τους "νοικοκύρηδες" και στο όνομα της Δημοκρατίας θα "πολεμούσαν" τους κομμουνιστές. Θα δίχαζαν τον λαό και η σφαγή θα ξεκινούσε, χωρίς να γνωρίζει κανένας ποιος κάνει τι και ποιος βρίσκεται απέναντί του …Το απόλυτο χάος. Η ψευδοαντιπαλότητα των λίγων χαφιέδων και των προβοκατόρων έγινε διχασμός και μίσους για τους πολλούς.
Όμως, για να συμβεί αυτό, έπρεπε να υπάρξει μεθόδευση. Εκεί έπαιζε ρόλο ο Παπανδρέου. Δουλειά τού Παπανδρέου ήταν να "πιέζει" δήθεν το ΚΚΕ, προκειμένου να του εξασφαλίζει το "άλλοθι" να κάνει τα "λάθη" εκείνα, τα οποία ωθούσαν τους Άγγλους σε λανθασμένα συμπεράσματα και άρα σε λανθασμένες αποφάσεις …Τα "λάθη" εκείνα, τα οποία είχαν προσυμφωνηθεί με τους Αμερικανούς και τους δωσίλογους. Το ενθάρρυνε να σκορπά την αναρχία, την ανομία και την αυτοδικία, ώστε να "τροφοδοτείται" η προπαγάνδα, η οποία θα οδηγούσε στον Εμφύλιο …Θυσίασαν και μερικούς δωσίλογους, προκειμένου η αυτοδικία να σκορπίσει τον φόβο στην κοινωνία …Εκμεταλλεύτηκαν και όλη την παραπληροφόρηση για τον Μελιγαλά και έβαλαν τα θεμέλια για το Εμφύλιο.
Όλα αυτά τα χρέωναν στο ΕΑΜ, εφόσον αυτό ήταν εξ' αρχής το ζητούμενο …Το ΕΑΜ έπρεπε να στοχοποιηθεί, γιατί αυτό ήταν εχθρός των δωσίλογων και εμμέσως και των Αμερικανών, οι οποίοι είχαν "επενδύσει" σ' αυτούς. Το ΕΑΜ ήταν απειλή γι' αυτούς, γιατί εκ του καταστατικού του είχε στο "στόχαστρό" του τους Γερμανούς και άρα και τους δωσίλογους. Το ΕΑΜ κατόρθωσαν και το έκαναν μισητό στους Άγγλους, ενώ φυσιολογικά βρισκόταν στο ίδιο "στρατόπεδο" και άρα θα έπρεπε από κοινού να γιορτάζουν την απελευθέρωση. Το ΕΑΜ μίσησαν αφελώς οι παγιδευμένοι Άγγλοι, γιατί υποτίθεται ήταν αντιβασιλικό. Παγιδεύτηκαν από τους δωσίλογους, οι οποίοι γνώριζαν ότι, αν επιβίωνε το ΕΑΜ, θα τους εκτελούσε.
Όπως εύκολα πλέον αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, το μυστικό αυτού του σχεδιασμού είναι το ΚΚΕ. Τίποτε από όλα αυτά τα "έξυπνα" δεν θα είχε γίνει, αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ των χαφιέδων. Κανένας σχεδιασμός των Αμερικανών και των δωσίλογων δεν θα "έβγαινε", αν δεν κατάφερνε το ΚΚΕ να "δουλέψει" τους Άγγλους. Αυτό ήταν το επίτευγμα του ΚΚΕ και έγινε κατ’ εντολήν της Μόσχας. Το ΚΚΕ, φορώντας την "προβιά" του ΕΑΜ, ενεργούσε με τέτοιον τρόπο, ώστε να "ταΐζει" τον φόβο των Άγγλων και να δυσφημεί την ελληνική αντίσταση. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό, το οποίο εξ’ αρχής βόλευε τους δωσίλογους. Οι δωσίλογοι είχαν καταφέρει να κάνουν τους δικούς τους εχθρούς κοινούς εχθρούς. Οι δωσίλογοι, οι οποίοι μισούσαν το ΕΑΜ, κατάφεραν και το έκαναν μισητό στους Άγγλους.
ΕΑΜ: Στόχος Άγγλων, Αμερικανών, Δωσιλόγων και ΚΚΕ
Όλοι λοιπόν εναντίον του ΕΑΜ, χρεώνοντάς του πράγματα, με τα οποία δεν είχε την παραμικρή σχέση. Η βία, που εκδήλωσε στην Αθήνα το υποτιθέμενο αστικό ΕΑΜ, για παράδειγμα, ήταν βία του ΚΚΕ, την οποία εκδήλωσε κατά "παραγγελία" των Αμερικανών και υπό την καθοδήγηση των δωσίλογων. Εύκολο ήταν αυτό, εφόσον το αστικό ΕΑΜ της Αθήνας δεν είχε καμία σχέση με το ΕΑΜ του βουνού. Ήταν οργάνωση, η οποία ελεγχόταν και στελεχωνόταν καθαρά από ΚΚΕδες και ο ρόλος του ήταν κατευθυνόμενος από τη Μόσχα …Ένα "ψευδο-" και "παρα-"ΕΑΜ, το οποίο καθ' όλη τη διάρκεια της Κατοχής δεν πολέμησε καθόλου και αναλώθηκε σε κομματικές "καμαρίλες", σε χαφιεδισμούς και πρακτοριλίκια, τα οποία εξυπηρετούσαν τα "αφεντικά" της Μόσχας …Ένας μηχανισμός, ο οποίος "παρήγαγε" κομματικά στελέχη και ούτε έναν πολεμιστή …Ένας μηχανισμός, ο οποίος μπορεί να μην είχε τη γενναιότητα να πολεμήσει εναντίον των Γερμανών, αλλά σκορπούσε τον θάνατο με τις δολοφονίες Ελλήνων από την πλευρά της ΟΠΛΑ.
Στόχος αυτού του ψευδοΕΑΜ ήταν να διαπραγματευτεί υπέρ των συμφερόντων τού ΚΚΕ και των ξένων αφεντικών του την επόμενη ημέρα του πολέμου. Επιδίωξή του ήταν στο τέλος του πολέμου να ρυθμίσει τα πράγματα με τέτοιον τρόπο, που να βολεύει τόσο τον "πατερούλη" της Μόσχας όσο και το ίδιο το κόμμα. Αυτό έκανε στην αρχή και αυτό έκανε και στο τέλος του πολέμου. Γι' αυτόν τον λόγο και η φυσική ηγεσία του πραγματικού ΕΑΜ ξεκίνησε από την Αθήνα και όχι από την επαρχία. Στην αρχή τον βόλευε τον πανικοβλημένο και πολιορκημένο από τους Ναζί "πατερούλη" να βάλει τον ελληνικό λαό ν' αντισταθεί στους Ναζί, για να τους "καθυστερήσει" …και όταν είχε κριθεί ο πόλεμος, τον βόλευε η προδοσία, ώστε να πάρει καλό "μερίδιο" στο μοίρασμα του κόσμου.
Στόχος του μηχανισμού αυτού ήταν στο κρίσιμο διάστημα να "λερώσει" το όνομα και τη φήμη τού ΕΑΜ με πληρωμένα "λάθη" του ΚΚΕ …"Λάθη", όπως αυτά που έκανε με τη δολοφονική οργάνωση ΟΠΛΑ, η οποία —υπό την προστασία του κράτους των δωσίλογων και υπό τις κατευθύνσεις της Μόσχας— δολοφονούσε πολίτες, "τροφοδοτώντας" την αντιεαμική προπαγάνδα. Οι απαγωγές και οι εκτελέσεις πολιτών, την ώρα που "βόλευε" τους δωσίλογους στην προπαγάνδα τους, ήταν κατά "παραγγελία". Η απευθείας σύγκρουσή του ψευδοΕΑΜ της πρωτεύουσας με τους Άγγλους ήταν επίσης "παραγγελία". Η πρόκληση αναρχίας —στην Πρωτεύουσα και μόνον—, οι πράξεις αντεκδίκησης και η "επαναστατική" ρητορεία, ήταν όλα κατά παραγγελία.
Όσα εγκληματικά προηγήθηκαν εξαιτίας του ΚΚΕ και "χρεώθηκαν" στο ΕΑΜ, ήταν για να ερεθιστεί ο πληθυσμός …Έγιναν με εντολές του Στάλιν, εξαιτίας των αναγκών των Αμερικανών. Έγιναν, για να πάψουν οι Άγγλοι και οι αγγλόφιλοι Δεξιοί να επιδιώκουν τη δίκη και την εκτέλεση των δωσίλογων …Να ταυτιστούν οι Άγγλοι με τους δωσίλογους και να αγωνιστούν ο καθένας για τους λόγους του και από κοινού υπέρ του Θρόνου και εναντίον του κοινού "εχθρού".
Έτσι παγιδεύτηκαν οι Άγγλοι από τους Αμερικανούς. Οι Άγγλοι νόμιζαν ότι οι ίδιοι είναι οι ρυθμιστές του παιχνιδιού, αλλά δεν κατάλαβαν ότι οι Αμερικανοί τούς κινούσαν σαν "μαριονένες". Δεν κατάλαβαν ότι οι ΚΚΕδες έπαιζαν "διπλό" παιχνίδι. Δεν κατάλαβαν τον λόγο που οι Αμερικανοί με δικό τους αεροπλάνο κατέβασαν άρον-άρον τον Ζαχαριάδη στην Ελλάδα. Το ΚΚΕ του δειλού αρχιχαφιέ Ζαχαριάδη "λέρωσε" και "κατέστρεψε" το ΕΑΜ των ηρώων και των πολεμιστών. Το ΚΚΕ του Ζαχαριάδη εξυπηρέτησε τους μοσχοβίτες "συνεταίρους" των Αμερικανών και δρομολόγησε τον εξ' αρχής "στημένο" και "χαμένο" για τους "κομμουνιστές" Εμφύλιο.
Αυτό ήταν το κατόρθωμα των γερμανόφιλων δωσίλογων, που, αφού προκάλεσαν τον Εμφύλιο, γλίτωσαν τα τομάρια τους και "επανεμφανίστηκαν" μεταπολεμικά σαν αμερικανόφιλοι δημοκράτες …Τόσο δημοκράτες, που, όταν άρχισαν να ανακτούν την αυτοπεποίθησή τους, άρχισαν το γνωστό παλιό βενιζελικό "ρεπερτόριο" …Δήθεν ήταν αυτοί οι δημοκράτες, που κάποτε αγωνίστηκαν με τα όπλα εναντίον του κομμουνισμού και εν καιρώ ειρήνης "τολμούσαν" ν' αμφισβητήσουν και τον βασιλιά …Τον βασιλιά, που με τη βλακεία του τους έσωσε. Αυτοί οι βενιζελικοί λάτρεψαν τον Τρούμαν, ο οποίος πήρε όλες τις ευνοϊκές γι' αυτούς αποφάσεις. Τόσο πολύ τον λάτρεψαν, που ο Μητσοτάκης έβαλε το άγαλμά του μπροστά στο σπίτι του, για να το βλέπει κάθε μέρα …Να το φυλάγει ο ίδιος από τους βανδαλισμούς των "αχάριστων" Ελλήνων. Κανένας δεν έπρεπε ν' αγγίζει τον "σωτήρα" τους.
Το Μέγα Έγκλημα του Τρούμαν
…Τον εγκληματία Τρούμαν …Τον Τρούμαν, ο οποίος εκτός από το έγκλημα εις βάρος των Ελλήνων μπορεί να κατηγορηθεί και για άλλα ανάλογα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας …Στην κυριολεξία κατά της ανθρωπότητας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη …Ο Τρούμαν ήταν αυτός, ο οποίος "έριξε" την ατομική βόμβα στους Ιάπωνες …Ο Τρούμαν ήταν αυτός, ο οποίος "στήριξε" τον Στάλιν, όταν εκείνος έκανε τις μεγάλες "εκκαθαρίσεις", που βόλευαν τον αμερικανικό σχεδιασμό …Ο Τρούμαν ήταν αυτός, ο οποίος πρωτοστάτησε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, βυθίζοντας στο αίμα τη Μέση Ανατολή. Όταν αυτός ο Τρούμαν είναι ο "σωτήρας" σου, ευνόητο είναι ότι θα συμπλέεις μ' αυτόν απόλυτα. Γι' αυτόν τον λόγο το κύκλωμα των δωσίλογων είναι μονίμως φιλοσιωνιστικό και φιλοϊσραηλινό …άσχετα με το τι "δείχνει" στην Ελλάδα για λόγους εσωτερικής πολιτικής. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτεροι "αντιαμερικανοί" στην Ελλάδα από την αμερικανική πρεσβεία "παρήχθησαν".
Αυτοί οι "δημοκράτες" —με τη συνενοχή του ρωσόδουλου ΚΚΕ και λειτουργώντας ως ενιαία συμμορία— ποτέ δεν έπαψαν να ελέγχουν τα πάντα στην Ελλάδα και να απειλούν όποιους στέκονταν εμπόδιο στα συμφέροντά τους …Να απειλούν ακόμα και τον ίδιο τον λαό με νέο Εμφύλιο αν χρειαζόταν. Ό,τι εξυπηρετούσε τα ξένα αφεντικά και απαιτούσε βία απέναντι στον λαό, αυτοί το εφάρμοσαν και φυσικά στη συνέχεια το "φόρτωναν" στα δεξιά χαϊβάνια. Οι ίδιοι συνεργάστηκαν προπολεμικά με τους Γερμανούς "απέναντι" στους Άγγλους και οι ίδιοι συνεργάστηκαν μεταπολεμικά με τους Αμερικανούς, φέρνοντας τη Χούντα, η οποία γκρέμισε το αγγλόφιλο Παλάτι.
Από τη στιγμή που οι βενιζελικοί δωσίλογοι επιβίωσαν χάρη στην αφέλεια των Δεξιών και το λάθος της Βρετανίας, ήταν θέμα χρόνου να "επιστρέψουν" στην κορυφή της εξουσίας. "Της αμύνης τα παιδιά" τα κονόμισαν στην Κατοχή και την "γλίτωσαν" με τις ελάχιστες απώλειες. Από τη στιγμή που τη γλίτωσαν, έπαιξαν με υπομονή το παιχνίδι της "φθοράς". Για μερικές δεκαετίες —και για ν' αποφύγουν την πρόκληση απέναντι στον λαό— παρίσταναν τους ταπεινούς και μετά ανέκτησαν την αυτοπεποίθηση και τις δυνάμεις τους.
Σε όλο αυτό το διάστημα εκτελούσαν τις εντολές των Αμερικανών. Η δουλειά τους ήταν η "φθορά" της Δεξιάς. Με τις "πλάτες" των Αμερικανών διαρκώς επιβάρυναν τη θέση της αγγλόφιλης Δεξιάς και του Παλατιού. Οι πάσης φύσεως "Ανένδοτοι", που "στρίμωχναν" το Παλάτι, προκειμένου να το εμφανίζουν ως φασιστικό, κατ’ εντολή των Αμερικανών ήταν. Το αποκορύφωμα της δράσης τους ήταν η ανατροπή του Θρόνου με το πραξικόπημα του '67. Το σύνολο των πρωταγωνιστών της "αποστασίας" ήταν παλιοί βενιζελικοί και δωσίλογοι. Από τον στημένο "Ανένδοτο", που οδηγούσε τον άσχετο Κωνσταντίνο σε λάθη, μέχρι την "αποστασία", που οδήγησε στη Χούντα και την Ανατροπή του, όλοι ήταν βενιζελικοί …Παπανδρέου πατέρας και υιός, Μητσοτάκης, Κωστόπουλος, Λαμπράκης κλπ..
Το ΚΚΕ όλα αυτά τα χρόνια συμμετείχε ως ακριβοπληρωμένος "ρολίστας". Πάντα συνεργάτης και αρωγός σε όλες τις προσπάθειές τους …Ο χαφιές της κοινωνίας …Τα "μάτια" τους και τα "αυτιά" τους στις γειτονιές, στις φυλακές, στα εργοστάσια και στα πεζοδρόμια. Ο "συντονισμός" Ουάσιγκτον και Μόσχας υποχρέωνε μόνιμα το ΚΚΕ να στηρίζει όλες τις προσπάθειες των Αμερικανών να βάλουν στο "χέρι" την Ελλάδα. Αυτό το "δίδυμο" των "προοδευτικών" βενιζελικών και των ΚΚΕδων μπορούσε να κάνει τα πάντα, όχι μόνον για να εξυπηρετήσει τα αφεντικά του, αλλά και για να πλουτίσει σε προσωπικό επίπεδο.
…Αυτοί οι "συνέταιροι" σκότωσαν τον Βελουχιώτη …αλλά και τον Μπελογιάννη …και τον Παναγούλη …Αυτοί στήριξαν τη Χούντα, πρόδωσαν την Κύπρο και αυτοί "κατασκεύασαν" το Πολυτεχνείο, για να βάλουν την Ελλάδα στην καθαρά αμερικανική "εποχή". Γνωρίζοντας το μίσος του κόσμου απέναντί τους και υπό τον φόβο πράξεων εκδίκησης, "θωράκισαν" και το Κολέγιο Αθηνών, προκειμένου να είναι ασφαλή τα παιδιά τους …Προκειμένου να κοινωνικοποιηθούν μέσα στα πλαίσια των συμφερόντων της φατριάς τους.
Τα Παιδιά του Κολεγίου
Η "σημερινή" Κολεγιοποίηση της πολιτικής σκηνής δεν έγινε τυχαία. Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι πρωταγωνιστές τής σημερινής προδοσίας του ΔΝΤ είναι Κολεγιόπαιδες …Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες, Ντορούλες, Αντωνάκηδες, αλλά και Παπαδήμοι και Πικραμένοι, οι πάντες αποτελούν παραγωγή των ίδιων "εκκολαπτηρίων". Όσοι δεν είναι από το Αμερικανικό Κολέγιο, είναι από το λίγο "αποκαλυπτικό" για τους δωσίλογους Γερμανικό Κολέγιο. Αυτός είναι κι ο λόγος που στο ίδιο Κολέγιο Αθηνών πηγαίνουν τόσο οι φυσικοί απόγονοι του διαπλεκόμενου Μπενάκη όσο και η κόρη της "συντρόφισσας" Παπαρήγα.
Το μόνο τους πρόβλημα ήταν πως ο λαός τούς γνώριζε και δεν τους περιέβαλε με την απόλυτη εμπιστοσύνη που θα τους βόλευε για την "κυριαρχία" τους. Μπορεί να τον παραπλανούσαν με την προπαγάνδα τους ή να τον τρομοκρατούσαν με τις απειλές τους, αλλά αυτός συνέχιζε να "βλέπει" μερικά πράγματα. Δεν ξεχνούσε τον καραγκιόζη τον Παπανδρέου. Από ένστικτο καταλάβαινε ότι κάπου υπήρχε "πρόβλημα" με τους Αμερικανούς.
Δεν είναι τυχαίος ο αντιαμερικανισμός των Ελλήνων τη στιγμή που η επίσημη μεταπολεμική προπαγάνδα των "προοδευτικών" ήθελε τους Άγγλους υπεύθυνους για όλα τα δεινά και τους Αμερικανούς τους παρουσίαζε σαν τους αγαθούς σωτήρες με τη μεγάλη "τσέπη". Αυτή η διαφορά μεταξύ της επίσημης φιλοαμερικανικής προπαγάνδας και της λαϊκής αντιαμερικανικής άποψης ήταν που έπρεπε να "γεφυρωθεί" και αυτό δεν ήταν εύκολο. Το πρόβλημά τους ήταν το πώς αυτήν την τεράστια πολιτική στήριξη των ιμπεριαλιστών θα μπορούσαν να την "ντύσουν" με μια μόνιμη μαζική λαϊκή υποστήριξη.
Μετά από την παρέκβαση του κ. Παν. Ττραιανού πηγαίνουμε στις μάχες των Δεκεμβριανών
OI ΜΑΧΕΣ
Τα Δεκεμβριανά του 1944 ή Μάχη του Δεκέμβρη υπήρξαν ένα από τα πιο ζοφερά κεφάλαια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Επί έναν και πλέον μήνα η μόλις λυτρωμένη από τη γερμανική κατοχή πρωτεύουσα μεταβλήθηκε σε θέατρο πολεμικών συγκρούσεων που μαίνονταν τόσο στο κέντρο όσο και στις συνοικίες της. Σε πολλά σημεία της Αθήνας, που οι διεθνείς συμβάσεις την ήθελαν ανοχύρωτη πόλη και ως εκ τούτου καθ' όλη τη διάρκεια του B' Παγκοσμίου Πολέμου στο έδαφός της δεν είχε ριφθεί ούτε μία βόμβα, κροτάλιζαν ακατάπαυστα τα όπλα, ανατιναγμένα κτίρια κείτονταν σε σωρούς ερειπίων, καταμεσής στις έρημες λεωφόρους της έστεκαν τρομακτικά τα πυρπολημένα τραμ και για να διασχίσουν τους δρόμους, συχνά κομμένους από οδοφράγματα, οι παράτολμοι και αραιοί διαβάτες έβαζαν στοίχημα τη ζωή τους εξαιτίας των ελεύθερων σκοπευτών οι οποίοι από τις γύρω στέγες σκόρπιζαν τον θάνατο επί δικαίους και αδίκους. Ήταν ένας πόλεμος ύπουλος και για τους πολλούς αναπάντεχος και αδικαιολόγητος ανάμεσα στις δυνάμεις του EAM από τη μία και της κυβέρνησης από την άλλη, η οποία είχε στο πλευρό της τα αγγλικά στρατεύματα, που σήκωναν και το μεγαλύτερο βάρος των πολεμικών επιχειρήσεων γι' αυτή την παράταξη. Το πιο πικρό γνώρισμα των δραματικών αυτών γεγονότων ήταν ότι είχαν τη ρίζα τους στην ίδια την ηρωική πάλη του ελληνικού λαού για την απόκτηση της ελευθερίας του.
Τον τρίτο χρόνο του B' Παγκοσμίου Πολέμου, στις 6 Απριλίου 1941, και ενώ από τον προηγούμενο χρόνο συνέχιζε τον νικηφόρο αγώνα της κατά της φασιστικής Ιταλίας στην Αλβανία, η Ελλάδα δέχθηκε αιφνίδια επίθεση από τη ναζιστική Γερμανία. Ύστερα από σθεναρή αντίσταση δύο εβδομάδων στο μέτωπο της Μακεδονίας ο στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου, διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού, με το επιχείρημα ότι ο ελληνικός στρατός δεν μπορούσε να συνεχίσει τον πόλεμο και με τη σύμφωνη γνώμη και άλλων ανωτάτων αξιωματικών, αλλά όχι και της κυβέρνησης, στασίασε και στις 20 Απριλίου υπέγραψε συνθηκολόγηση και η Ελλάδα παραδόθηκε στους Γερμανούς, οι οποίοι διόρισαν τον Τσολάκογλου πρώτο κατοχικό πρωθυπουργό.
Τα γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα στις 27 Απριλίου. Λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 18 Απριλίου, είχε αυτοκτονήσει ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής, τον οποίο ο βασιλιάς Γεώργιος B' είχε διορίσει σε αυτή τη θέση μετά τον θάνατο του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά τον Ιανουάριο. Στις 22 Απριλίου ο βασιλιάς και η κυβέρνησή του υπό τον νέο πρωθυπουργό Εμμανουήλ Τσουδερό αναχώρησαν για την Κρήτη και από εκεί για το Κάιρο. Την ίδια κατεύθυνση, προς την Αίγυπτο, είχαν επίσης ακολουθήσει όσα τμήματα του στρατού και του στόλου είχαν διασωθεί από τις πολεμικές επιχειρήσεις.
Στην υπόδουλη πλέον Ελλάδα δεν άργησαν να συγκροτηθούν οργανώσεις αντίστασης κατά του κατακτητή. H μαζικότερη από αυτές ήταν το EAM (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο). Το EAM ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1941 με πρωτοβουλία του KKE, του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας , στην οποία ανταποκρίθηκαν περιορισμένης εμβέλειας αριστερίζοντες πολιτικοί σχηματισμοί αλλά όχι και τα μεγάλα πολιτικά κόμματα, τα οποία, παρά τις εκκλήσεις των πρωτεργατών της οργάνωσης, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.
Αντίσταση και διχόνοιες
H απουσία των πολιτικών κομμάτων από τις τάξεις του EAM δεν εμπόδισε τη μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού να το αγκαλιάσει και να το καταστήσει κύριο εκφραστή των πόθων του, με πρωταρχικό ανάμεσά τους την εθνική απελευθέρωση. Αυτή άλλωστε πρόβαλλε το EAM ως βασικό σκοπό της ύπαρξής του προτείνοντας ως τη στιγμή της επίτευξής της τον παραμερισμό όλων των διαφορών που χώριζαν τους Έλληνες, πολιτικών και ιδεολογικών.
Με την ίδρυση του ΕΛΑΣ, του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, τον Φεβρουάριο του 1942, δημιουργήθηκε το εαμικό «αντάρτικο» και η δράση του EAM εξαπλώθηκε και στην ύπαιθρο. H ΠΕΕΑ, η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, είχε ως αποστολή της τη διοικητική οργάνωση της απελευθερωτικής προσπάθειας, γι' αυτό και την είπαν «κυβέρνηση του βουνού». Το EAM την ίδρυσε τον Μάρτιο του 1944 ύστερα από την αποτυχία των διαπραγματεύσεων με τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις για την εκπροσώπησή τους σε αυτήν.
Για την αντιμετώπιση της δράσης των αντιστασιακών οργανώσεων και ιδίως του «κομμουνιστικού κινδύνου» η κατοχική κυβέρνηση δημιούργησε τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλα σώματα εθελοντών, όπου εντάχθηκαν και μονάδες των ευζώνων και της χωροφυλακής, καθώς και το Μηχανοκίνητο Σώμα, τα οποία, σε συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής, διέπραξαν φρικιαστικές ωμότητες εις βάρος του χειμαζομένου ελληνικού λαού.
Οι σχέσεις ανάμεσα στο EAM και στις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις, παρά τις μεμονωμένες περιπτώσεις σύμπνοιας και συνεργασίας, όχι μόνο δεν ήταν αρμονικές αλλά χαρακτηρίζονταν συνήθως από δυσπιστία και συχνά από απροκάλυπτη εχθρότητα με ένοπλες συγκρούσεις. Ο ΕΛΑΣ πολέμησε εναντίον της άλλης μεγάλης αντιστασιακής οργάνωσης, του ΕΔΕΣ, του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου, και επέσυρε κατακραυγή από πολλές πλευρές όταν σκότωσε τον συνταγματάρχη Δημήτριο Ψαρρό, διοικητή του Συντάγματος 5/42, ένοπλου τμήματος άλλης αντιστασιακής οργάνωσης, της EKKA, της Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθερώσεως.
Κλίμα αναταραχής επικρατούσε και στα τμήματα των ενόπλων δυνάμεων που είχαν καταφύγει στη Μέση Ανατολή και είχαν ανασυνταχθεί και σχηματίσει κανονικές μάχιμες μονάδες, την 1η και τη 2η Ταξιαρχία και τον Ιερό Λόχο. Στις τάξεις των δυνάμεων του στρατού αλλά και του στόλου δημιουργήθηκαν οργανώσεις φιλικές προς το EAM, οι ενέργειες των οποίων θεωρήθηκαν στασιαστικές. Το Κίνημα της Μέσης Ανατολής, όπως είναι γνωστά τα σχετικά επεισόδια του Απριλίου του 1944, είχε ως αποτέλεσμα, με επέμβαση των Άγγλων, τη διάλυση αυτών των μονάδων, τον εγκλεισμό σχεδόν 10.000 ανδρών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, την εκκαθάριση του στρατού και του στόλου από όλα τα αριστερά στοιχεία, καθώς και δίκες όπου επιβλήθηκαν βαριές ποινές, μεταξύ των οποίων και 18 θανατικές καταδίκες, που όμως δεν εκτελέστηκαν. Στη θέση των μονάδων που διαλύθηκαν σχηματίστηκε η 3η Ορεινή Ταξιαρχία ή Ταξιαρχία του Ρίμινι (από τη μάχη στην ομώνυμη ιταλική πόλη όπου η μονάδα αυτή έλαβε μέρος), επανδρωμένη από αξιωματικούς και οπλίτες πιστούς στην ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου.
Το Κίνημα της Μέσης Ανατολής προκάλεσε επίσης κυβερνητική κρίση. Ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός παραιτήθηκε και ο βασιλιάς Γεώργιος B' τον αντικατέστησε πρώτα - για σύντομο διάστημα - με τον Σοφοκλή Βενιζέλο και κατόπιν με τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος είχε φθάσει στο Κάιρο από την κατεχόμενη Ελλάδα.
H Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας
Αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης και καχυποψία βάραιναν πάντοτε και τις σχέσεις του EAM με το μεγαλύτερο μέρος του παλαιού πολιτικού κόσμου, τόσο των εκπροσώπων του, που είχαν παραμείνει στην Ελλάδα, όσο και εκείνων που είχαν διαφύγει στη Μέση Ανατολή. Οι παλαιοί πολιτικοί φοβούνταν ότι το EAM, παρά τις διαβεβαιώσεις του ως προς τους στόχους του, που ήταν η απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές, είχε ως τελικό σκοπό του τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Το EAM, από την πλευρά του, υποπτευόταν ότι η άλλη παράταξη θα επεδίωκε, μετά την απελευθέρωση, να επαναφέρει τη μοναρχία, ή ακόμη και τη δικτατορία ερήμην της θελήσεως του ελληνικού λαού.
Όταν όμως το νικηφόρο τέλος του πολέμου άρχισε να φαίνεται κοντινό και ακόμη πιο κοντινή η απελευθέρωση της Ελλάδας, ενισχύθηκε η ιδέα, που κυκλοφορούσε ήδη, για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Με τον σκοπό αυτόν και παρά τις επιφυλάξεις που διατηρούσαν όλες οι πλευρές, στις 17 Μαΐου 1944 άρχισε στον Λίβανο συνέδριο με τη συμμετοχή αντιπροσώπων της ελληνικής κυβέρνησης του Καΐρου, των ελλαδικών κομμάτων (συμπεριλαμβανομένου και του KKE), του EAM, της ΠΕΕΑ κ.ά.
Οι εργασίες του συνεδρίου υπήρξαν μακροχρόνιες και δυσχερέστατες και ο κίνδυνος ναυαγίου του εμφανίστηκε περισσότερες από μία φορές. Μεταξύ των μερών υπήρχαν διαφωνίες για πολλά θεμελιώδη ζητήματα, από τον καταμερισμό των υπουργείων της συζητούμενης κυβέρνησης ως τη φύση των ενόπλων δυνάμεων της μεταπολεμικής Ελλάδας, και από την καταδίκη των Ταγμάτων Ασφαλείας ως την παραμονή του Παπανδρέου στη θέση του πρωθυπουργού.
Οι διαφωνίες δεν λύθηκαν στην ουσία και η εκκρεμότητα αυτή επέπρωτο να έχει μοιραίες συνέπειες για την τύχη της απελευθερωμένης Ελλάδας. Ωστόσο με αμοιβαίες παραχωρήσεις κατορθώθηκε ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στην οποία το EAM κατείχε έξι υπουργεία.
Μια άλλη συμφωνία που έμελλε να επηρεάσει τις κατοπινές εξελίξεις στην Ελλάδα υπογράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 1944 στην Καζέρτα της Ιταλίας. Στις συζητήσεις πήραν μέρος ο πρωθυπουργός Παπανδρέου, εαμικοί υπουργοί, ο αρχηγός του ΕΛΑΣ στρατηγός Στέφανος Σαράφης, ο αρχηγός του ΕΔΕΣ στρατηγός Ναπολέων Ζέρβας, καθώς και ανώτατοι άγγλοι πολιτικοί και στρατιωτικοί. Με τη συμφωνία αυτή όλες οι ένοπλες δυνάμεις στην Ελλάδα, αγγλικές και ελληνικές, περιλαμβανομένων και των ανταρτών, τέθηκαν υπό τις διαταγές του άγγλου στρατηγού Ρόναλντ Σκόμπι, διοικητή του αγγλικού εκστρατευτικού σώματος.
Την περίοδο εκείνη η αγγλική κυβέρνηση διαδραμάτιζε πρωτεύοντα ρόλο στις ελληνικές υποθέσεις. Τις παρακολουθούσε αυτοπροσώπως και άγρυπνα ο πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Γουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι την κατάλληλη στιγμή το EAM/KKE θα επιχειρούσε να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία και να εγκαθιδρύσει στην Ελλάδα κομμουνιστικό καθεστώς. Ο Τσόρτσιλ ήταν αποφασισμένος να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο πάση θυσία και να εξασφαλίσει την υπαγωγή της Ελλάδας στην αγγλική επιρροή, σχέδιο που πίστευε ότι θα το βοηθούσε η επιστροφή του Γεωργίου B', την οποία υποστήριζε ανεπιφύλακτα. Οι επεμβάσεις του Τσόρτσιλ, είτε προσωπικές είτε μέσω του άγγλου πρεσβευτή Ρέτζιναλντ Λίπερ, είχαν επανειλημμένα επηρεάσει τη στάση και τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης του Καΐρου. Παράλληλα ο Τσόρτσιλ προσπαθούσε να κερδίσει τη σύμφωνη γνώμη των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης, συμμάχων της Αγγλίας κατά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο, για την επιβολή της αγγλικής πολιτικής στην Ελλάδα. Απέσπασε την ανοχή των Ηνωμένων Πολιτειών με διπλωματικές πιέσεις. Τη συναίνεση της Σοβιετικής Ένωσης την εξασφάλισε με την προσφορά ανάλογων ανταλλαγμάτων σε άλλες χώρες, οι οποίες την ενδιέφεραν περισσότερο, κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα, μαζί με τον υπουργό του των Εξωτερικών Αντονι Ιντεν, τον Οκτώβριο του 1944, οπότε οι δύο δυνάμεις συνήψαν τη διαβόητη «συμφωνία των ποσοστών» επιρροής της καθεμιάς στις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
H απελευθέρωση της Ελλάδας
Το φθινόπωρο του 1944 ο B' Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του φέρνοντας τη νίκη των Συμμάχων, Αγγλίας, Ηνωμένων Πολιτειών και Σοβιετικής Ένωσης, επί της Γερμανίας του Χίτλερ. Οι Γερμανοί υποχωρούσαν παντού και σε λίγο θα υποχρεώνονταν να υπερασπιστούν την ίδια τους την πατρίδα.
Τα γερμανικά στρατεύματα αποχώρησαν από την Αθήνα στις 12 Οκτωβρίου παρενοχλούμενα από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, οι οποίες εκείνες τις ημέρες έδωσαν και την τελευταία μεγάλη μάχη τους εναντίον των κατακτητών, με την οποία απέτρεψαν την καταστροφή του ηλεκτροπαραγωγικού εργοστασίου του Κερατσινίου το οποίο οι Γερμανοί σχεδίαζαν να ανατινάξουν.
Εν τω μεταξύ στις 7 Οκτωβρίου είχαν αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο οι πρώτες Αγγλικές Στρατιωτικές Δυνάμεις, οι οποίες ύστερα από μία εβδομάδα εμφανίστηκαν στην πρωτεύουσα όπου έγιναν δεκτές από τον λαό με εκδηλώσεις λατρείας, αλλά και με τα περισσότερα συνθήματα να διατρανώνουν πίστη στο EAM και στο KKE.
H κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου έφτασε στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου. Σύσσωμος ο λαός της πρωτεύουσας την υποδέχθηκε με ασυγκράτητο ενθουσιασμό. Μετά την έπαρση της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη ο πρωθυπουργός μίλησε προς το συγκεντρωμένο πλήθος στην πλατεία Συντάγματος. Τα συνθήματα που κυριαρχούσαν ήταν και σε αυτή την περίπτωση κυρίως αφιερωμένα στην εξύμνηση του EAM και του KKE και εχθρικά προς τη μοναρχία. Στις 23 Οκτωβρίου ο Παπανδρέου έκανε ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Στο νέο σχήμα το EAM εξακολούθησε να κατέχει έξι υπουργεία.
H κρίση αρχίζει
Το κλίμα ευφορίας και έξαρσης που είχε γεννήσει η απελευθέρωση δεν επρόκειτο να διαρκέσει πολύ. Οι διαφωνίες που χώριζαν τις αντίθετες πολιτικές παρατάξεις και είχαν προσωρινά παραμεριστεί ξαναβγήκαν στην επιφάνεια οξυμένες από τις ανησυχίες του Τσόρτσιλ και από την πεποίθησή του ότι η σύγκρουση με το EAM ήταν αναπόφευκτη. H αντίθεση επικεντρώθηκε τελικά στον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να συγκροτηθούν οι Ενοπλες Δυνάμεις της ελεύθερης πλέον Ελλάδας. H κυβέρνηση και οι Άγγλοι θεωρούσαν απαραίτητη προϋπόθεση για αυτόν τον σκοπό τον αφοπλισμό και τη διάλυση του ΕΛΑΣ. Το EAM φοβόταν ότι χωρίς τον ΕΛΑΣ θα παραδινόταν ανυπεράσπιστο στο έλεος των αντιπάλων του. H κυβέρνηση και ο στρατηγός Σκόμπι διέταξαν τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ. Οι υπουργοί του EAM με εντολή του ΚΚΕ παραιτήθηκαν.
Την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου το EAM διοργάνωσε στην πλατεία Συντάγματος συλλαλητήριο κατά των κυβερνητικών μέτρων, το οποίο η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει. Οι διαδηλωτές, πολλές χιλιάδες, δέχθηκαν τα πυρά της αστυνομίας. Αποτέλεσμα: πάνω από 20 νεκροί και 140 τραυματίες. Την επομένη, Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου, το EAM κήρυξε γενική απεργία διαμαρτυρίας και διοργάνωσε νέο συλλαλητήριο για την ταφή των θυμάτων της προηγουμένης. Και αυτό το συλλαλητήριο, επίσης ογκωδέστατο, αντιμετώπισε την επίθεση των κυβερνητικών δυνάμεων με συνέπεια νέους νεκρούς και τραυματίες.
Τα Δεκεμβριανά είχαν αρχίσει.
H Αθήνα πεδίο μάχης: H πρώτη καθαρά στρατιωτική επιχείρηση έγινε τη νύχτα της 3ης Δεκεμβρίου στο Ψυχικό, έξω από το Αμερικανικό Κολλέγιο. Εκεί το 2ο Σύνταγμα της 2ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ περίμενε την τελική διαταγή για να ξεκινήσει με σκοπό να επιτεθεί κατά της Ταξιαρχίας του Ρίμινι που στρατοπέδευε στο Γουδί, στους εκεί στρατώνες. Το σύνταγμα του ΕΛΑΣ, με δύναμη χιλίων περίπου ανδρών, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε αγγλική μονάδα τεθωρακισμένων, στην οποία αναγκάστηκε να παραδοθεί. Ταυτόχρονα άλλες μονάδες του ΕΛΑΣ διατάχθηκαν να καταλάβουν τα αστυνομικά τμήματα, αποστολή που την έφεραν σε πέρας με αρκετή επιτυχία.
Κατά τις πρώτες φάσεις της σύρραξης οι αγγλικές και οι κυβερνητικές δυνάμεις βρέθηκαν αποκλεισμένες σε μια αρκετά περιορισμένη περιοχή στο κέντρο της Αθήνας, ενώ τον έλεγχο των συνοικιών τον είχε ο ΕΛΑΣ, όπου όμως υπήρχαν επίσης νησίδες ελεγχόμενες από τους αντιπάλους του, όπως η Σχολή Ευελπίδων και η Χαρτογραφική Υπηρεσία Στρατού στο Πολύγωνο, οι στρατώνες στο Γουδί, η Χωροφυλακή στου Μακρυγιάννη, οι φυλακές Αβέρωφ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και άλλα σημεία.
Σύντομα οι Άγγλοι άρχισαν να δέχονται ενισχύσεις σε άνδρες και όπλα από το μέτωπο της Ιταλίας. Αν και δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς τους αριθμούς, κατά προσέγγιση υπολογισμοί δείχνουν ότι ο ΕΛΑΣ, του οποίου οι δυνάμεις σε όλη τη χώρα υπερέβαιναν αρκετά τις 100.000 άνδρες, στη μάχη της Αθήνας διέθετε λιγότερους από 20.000. Οι Άγγλοι από την πλευρά τους, συνυπολογιζομένων και των διαφόρων ελληνικών κυβερνητικών δυνάμεων, στα προχωρημένα στάδια της αναμέτρησης διέθεταν δύναμη που κυμαινόταν γύρω στις 50.000 άνδρες. Υπερείχε επίσης αυτή η παράταξη στην ποσότητα και στην ποιότητα του οπλισμού, που περιελάμβανε βαρέα όπλα και αεροπλάνα, ενώ ο οπλισμός του ΕΛΑΣ ήταν ελαφρός και ελλιπής.
Από τις πρώτες κιόλας ημέρες του Δεκεμβρίου οι συγκρούσεις υπήρξαν σφοδρές και ως το τέλος του μήνα είχαν επεκταθεί σε όλη την Αθήνα αλλά και στον Πειραιά. Από την Καισαριανή ως το Περιστέρι, από τις Τζιτζιφιές ως τους Αμπελοκήπους, από το Πολύγωνο ως του Ψυρρή, από τη Νέα Σμύρνη ως το Μοσχάτο, από το Μεταξουργείο ως τα Πετράλωνα, αλλά και στα αεροδρόμια του Τατοΐου και της Ελευσίνας, καθώς και στο κέντρο, στην Ομόνοια, στην πλατεία Βάθης, στην οδό Πατησίων διεξάγονται μάχες, καταλαμβάνονται και ανακαταλαμβάνονται στρατηγικά σημεία και κτίρια, μερικά από τα οποία ο ΕΛΑΣ τα ανατινάζει για να στήσει με τα ερείπιά τους οδοφράγματα. Τα αγγλικά αεροπλάνα πολυβολούν τις συνοικίες που ελέγχονται από τον ΕΛΑΣ, τα πυροβολεία του Λυκαβηττού και της Ακρόπολης σφυροκοπούν τις θέσεις του αντιπάλου, ο στόλος βάλλει κατά των συνοικιών του Πειραιά. Τα θύματα είναι πολλά, αιχμάλωτοι συλλαμβάνονται εκατέρωθεν, περιλαμβανομένων και αρκετών άγγλων στρατιωτών.
Δύο από τις σημαντικότερες μάχες έδειξαν την αδυναμία του ΕΛΑΣ να αντεπεξέλθει στη μαχητική ανωτερότητα των αντιπάλων του. H μία δόθηκε στο Γουδί, στους στρατώνες του οποίου είχε οχυρωθεί η Ταξιαρχία του Ρίμινι, η άλλη στον στρατώνα του Μακρυγιάννη όπου βρίσκονταν υπερχίλιοι χωροφύλακες. Παρά τις πείσμονες επιθέσεις του ο ΕΛΑΣ δεν κατόρθωσε να καταλάβει αυτά τα σημεία ώσπου αγγλικά αεροπλάνα και τανκς έσπευσαν να βοηθήσουν και να διασώσουν τους πολιορκουμένους.
H συμφωνία της Βάρκιζας
Στις 25 Δεκεμβρίου έφτασαν ξαφνικά στην Αθήνα ο άγγλος πρωθυπουργός Γουίνστον Τσόρτσιλ και ο υπουργός Εξωτερικών Αντονι Ιντεν, οι οποίοι πήραν μέρος σε συσκέψεις με εκπροσώπους όλων των Ελληνικών πολιτικών παρατάξεων, συμπεριλαμβανομένου και του EAM, σε μια προσπάθεια για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης που θα οδηγούσε στον τερματισμό των εχθροπραξιών. Οι διαφωνίες όμως αποδείχτηκαν αγεφύρωτες και οι συσκέψεις δεν έφεραν αποτέλεσμα. Οι μάχες συνεχίστηκαν με εντεινόμενη σφοδρότητα ως τις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου. Αλλά ήδη η δύναμη αντίστασης του ΕΛΑΣ είχε καμφθεί μπροστά στην υπεροχή των αντιπάλων του, και στις 5 Ιανουαρίου οι μονάδες του εγκατέλειψαν την Αθήνα και ζήτησαν τη σύναψη ανακωχής, η οποία υπογράφτηκε στις 11 του μήνα. Στις 12 Φεβρουαρίου 1945 υπογράφτηκε ανάμεσα στην κυβέρνηση, με πρωθυπουργό πλέον τον στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα από τις 3 του μήνα, και στο EAM η Συμφωνία της Βάρκιζας που υποχρέωνε τον ΕΛΑΣ να παραδώσει τον οπλισμό του και να διαλυθεί. Του δινόταν προθεσμία δύο εβδομάδων. (ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 01/06/2003, 00:00)
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ
Ξεριζωμός και Προσφυγιά
Αφήσαμε πίσω, στο νεκροταφείο Σιδηροκάστρου Μεσσηνίας, τον εκτελεσθέντα από τα Γερμανικά στρατεύματα, πατέρα μας και η μάνα μου με τα πέντε ορφανά παιδιά της ξεκινήσαμε μια πορεία κυριολεκτικά προς το άγνωστο. Στο πουθενά! Είχε φάει βόλια στο κορμί του άτυχου πατέρα μου στις μάχες αρκετών πολέμων και πήρε τους βαθμούς μέχρι του Ταγματάρχου επ’ ανδραγαθία. Και η ειρωνεία της τύχης ήταν να τον σκοτώσουν 50 μ. από το πατρικό του σπίτι . Η τραγωδία για μας τώρα αρχίζει. Η προσφυγιά είναι πικρή να την περιγράψεις με λόγια , πολύ περισσότερο να την αντέξεις. Πίσω αφήσαμε στο έλεος οποιουδήποτε επιθυμούσε να την καρπωθεί:
α/ Την μικρή εκδοτική επιχείρηση του πατέρα μου «ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ» . Τα δύο τυπογραφεία της εβδομαδιαίας ομώνυμης εφημερίδας που είχε αναστείλει κατά την διάρκεια της Κατοχής την λειτουργία της για να μην συνεργασθεί με τον κατακτητή .
β/ Την οικοσκευή του σπιτιού μας στην Κυπαρισσία…
Πήγαμε πρώτα στην Πάτρα. Δεν στεριώσαμε εκεί γιατί ήταν νοικιασμένο το σπίτι μας σε ταγματασφαλίτη . Επί πλέον τότε ίσχυε το ενοικιοστάσιο. Τελικά βρεθήκαμε το 1943 στην Κατοχική Αθήνα. Μείναμε το Αιγάλεω κοντά στο θείο μου. Αφού φιλοξενηθήκαμε πρώτα σε συγγενικά σπίτια , νοικιάσαμε ένα οικίσκο –μια κάμαρα με μια κουζινίτσα- στην οδό Δαβάκη 12, στο Αιγάλεω , απέναντι περίπου από το Μπαρουτάδικο . Πράγματα ελάχιστα. Τα μπογαλάκια μας με τα απαραίτητα ρούχα μας και μερικά χρειώδη για μαγείρεμα και εστίαση. Επειδή μεγαλώναμε τα παιδιά ο ένας έπαιρνε τα αποφόρια του άλλου και μόνον ο μεγάλος εδικαιούτο κάτι καινούργιο.
Ανώμαλη Προσγείωση στην Κατοχική Αθήνα
Η μάνα μου με μια ισχνή σύνταξη-ο πατέρας μου ήτο Ταγματάρχης ε. α ήρωας των Εθνικοαπελευθερωτικών Πολέμων (1912-1913) , του Α! Π.Π , της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ήταν αδύνατον να ταΐσει πέντε στόματα με την μικρή σύνταξη της. Όμως πάντα στις δύσκολες στιγμές παρουσιάζεται ο από μηχανής θεός, των αρχαίων Ελλήνων. Ένας θείος μου, ο αείμνηστος Συνταγματάρχης τότε Παναγιώτης Γιαννούλης – μετέπειτα στρατηγός-την διόρισε στο Υπουργείο Στρατιωτικών, ως θύμα πολέμου, και από εκεί έπαιρνε ένα μικρό βοήθημα. Επί πλέον από την ανακτορική φρουρά εδικαιούτο μια μερίδα φαγητό .
Ξεκινούσαμε λοιπόν πότε ο γράφων, 15 τότε ετών , πότε ο μεγάλος μου αδελφός 17 ετών και πότε ο μικρός 13 ετών και εναλλάξ καθημερινά, βρέξει -χιονίσει , πεζοπορώντας από το Αιγάλεω μέσω του χωματόδρομου, που ήτο τότε η οδός Αθηνών , φθάναμε στην πλατεία Ρηγίλλης, στο υπόγειο του Σαρογλείου(ΛΑΕΕΔ) , όπου διανέμετο το συσσίτιο . Ναι για μια μερίδα φαγητό 18 περίπου χλμ. Τόσο πολύτιμο ήτο, όσο το «μάνα» στην έρημο ! Και έπρεπε να το πας με το κατσαρόλι στο σπίτι για να φάνε και οι δύο μικρότερες αδελφές μου 9 και 4 ετών. Από μια κουταλιά ο καθένας. Έστω! Έτσι τότε νοιώθαμε την αλληλεγγύη και τη συγγένεια αίματος. Η θυσία του ενός για τους άλλους.
Πρόσκαιρη η Χαρά της Απελευθέρωσης
Τα τέσσερα μαρμαρωμένα χρόνια της Κατοχής ισοδυναμούσαν με αιώνες ατέλειωτους. Είναι κι’ αυτό ένα προνόμιο των κατοχικών παιδιών , όσων γλύτωσαν από την πείνα και τις αρρώστιες. Όταν πεινάς δεν περνάει ο χρόνος. Αλλά ό,τι αρχίζει έχει και τέλος . Τον Οκτώβριο 1944 έφυγε και ο τελευταίος Γερμανός κατακτητής από την Αθήνα , κατέβηκε η Σβάστικα και υψώθηκε από τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου η Γαλανόλευκη στην Ακρόπολη . Ήρθε επί τέλους η πολυπόθητη Λευτεριά. Τραγούδια , χοροί , αλαλαγμοί!! Τα πάντα χαίρονταν, τα πάντα γελούσαν ! Ένα πηγαίο εσωτερικό ποτάμι που ξεχύθηκε σαν καταρράκτης !
Ποτέ δεν θα ξεχάσω το παραλήρημα και το ξέσπασμα χαράς του κόσμου εκείνη την ιστορική ημέρα. Παλλαϊκή ήταν η συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 18 Οκτ 1944 για το γιορτασμό της Απελευθέρωσης. Εκείνη την ημέρα μίλησε από το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, που είχε αποβιβασθεί στην πατρίδα με την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος από τη Μέση Ανατολή.
«Πιστεύομεν εις την Λαοκρατίαν » και στην Αγγλοκρατίαν
Το μέγα πλήθος ξέσπασε σε ουρανομήκεις ζητωκραυγές και επευφημίες όταν ο Γ. Παπανδρέου με τη ρητορική του δεινότητα είπε δις: «Πιστεύομεν εις την Λαοκρατίαν » και άλλα δημοκρατικά συνθήματα Όλοι πιστέψαμε τα λόγια ενός πολιτικού, χωρίς να υποπτευόμαστε τη συνέχεια. Τυφλό όργανο των Άγγλων απεδείχθη ο Γεώργιος Παπανδρέου. Ο Κομνηνός Πυρομάγλου αναφέρει ότι τον ρώτησε ο Γ.Παπανδρέου στο Συνέδριο του Λιβάνου αν μπορεί να διαλύσει με το ΕΔΕΣ τον ΕΛΑΣ και αυτός του απάντησε αρνητικά. Τότε ο Γ.Παπανδρέου του είπε: «καλά θα τον διαλύσω με τους Αγγλους» . Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο τον επιλέξανε ως πρωθυπουργό εκείνη την περίοδο. Αυτός ήταν που έγραψε το υπόμνημα στους Άγγλους στις 8/1/44 . Σ’ αυτό υποστήριζε ότι πρέπει να έλθουν οι Άγγλοι στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση , αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να συντριβεί το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Για το σκοπό αυτό οι Άγγλοι τον προσκάλεσαν στην Μέση Ανατολή και τον έκαναν πρωθυπουργό.
Picture Size:
Ο Γεώργιος Παπανδρέου με τον Στρατηγό Σκόμπι
Στις 14 Οκτ αφίχθησαν στην Αθήνα και τα Βρετανικά στρατεύματα , τα οποία τα ραίνανε οι κοπέλες με λουλούδια και φιλιά. Όμως δεν είδαμε τα ίδια φιλικά αισθήματα από τους Εγγλέζους, ίσως γιατί υποπτεύονταν αυτό που θα επακουλούσε.. Λίαν συντόμως θα διαπιστώναμε ότι είχαν έλθει σαν κατακτητές και όχι σαν σύμμαχοι.
Βρετανικά Στρατεύματα στην Αθήνα το 1944
Λίγες μέρες αργότερα ήρθε στην Αθήνα και η 3η Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία του Ρίμινι. Θυμάμαι σαν να ήταν χθες εκείνη την μεγαλειώδη παρέλαση της Ταξιαρχίας μας στην οδό Πανεπιστημίου . Ο γράφων βρισκόταν μπροστά το REX. Πρώτη φορά αντικρίζαμε, μετά το 1941, μονάδες του στρατού μας . Με μόνη την διαφορά ότι τώρα έμοιαζαν με Εγγλέζους «τόμηδες». Ας είναι, ήταν όμως αδέλφια μας !
H είσοδος της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας στην Αθήνα. 9 Νοεμβρίου 1944 (Πολεμικό Μουσείο Αθηνών)
Είχαν φρεσκοσιδερωμένες στολές με μπερέδες , γυαλισμένα τα μεταλλικά μέρη της εξαρτήσεως των, φρεσκοβαμμένα τζιπ και λοιπά οχήματα, , αγγλικό οπλισμό , τυφέκια Ενφιλντ, ημιαυτόματα Τόμσον, πολυβόλα Μπρεν, αντιαρματικά ΠΙΑΤ, όλμους των 60 χλς, ασυρμάτους SCR -22 , πυροβόλα 25 λιβρών ρυμουλκούμενα κλπ.
Πρώτα παρήλασαν τα πεζοπόρα τμήματα με επικεφαλής την Ελληνική Πολεμική Σημαία της Ταξιαρχίας. Με άψογους σχηματισμούς και κινήσεις ακριβείας πέρασαν μπροστά στον κόσμο που τους χειροκροτούσε και ζητωκραύγαζε από τα κατάμεστα πεζοδρόμια. Δεν έλλειπαν βέβαια και τα συνθήματα του ΕΑΜ . Μετά πέρασαν τα ελαφρά μηχανοκίνητα της Ταξιαρχίας . Εκείνα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση ήταν τα ανοιχτά τζιπ με τους ασυρμάτους και τον οπλισμό στους οπλοβαστούς , πρωτόγνωρα σε μας.
Μαύρα Σύννεφα στον Ορίζοντα
Κανένας δεν ανέμενε ότι σε δύο μήνες θα ξεσπούσε η καταιγίδα , δηλαδή Εμφύλιος Πόλεμος. Βέβαια ο πολιτικός ορίζοντας είχε μαζέψει αρκετά μαύρα σύννεφα και χρειαζόταν ο σπινθήρας για να ξεσπάσει. Παρά το Σύμφωνο του Λιβάνου και της Καζέρτας από τις αντιμαχόμενες αντιστασιακές οργανώσεις και τους Άγγλους, αυτές υπεγράφησαν για να παραβιασθούν. Ίσως η ύπουλη Αγγλική διπλωματία , αλλά και η Μόσχα να δρομολογούσαν αυτές τις δυσμενείς για τον τόπο μας εξελίξεις. Η Ελλάδα για άλλη μια φορά γινόταν πεδίο αντιπαράθεσης των Μεγάλων Δυνάμεων.
Στο μεταξύ είχαν αρχίσει πιο συστηματικές οι διανομές τροφίμων στον πεινασμένο πληθυσμό, τόσον από τον Ερυθρό Σταυρό , όσο και από την Αγγλική Επιμελητεία (φασόλια, ρεβίθια, λούπινα, μακαρόνια , μαργαρίνη, γάλα σκόνη, κορν μπιφ και φυσικά και μαρμελάδα, που μπήκε για πρώτη φορά στη ζωή μας) Αν μερικά κρέατα από την Αυστραλία ήσαν από την εποχή του Α! Π.Π, και αλλοιωμένα, ή τα φασόλια από την Τουρκία είχαν ζωύφια(μαμούνια), αυτό δεν είχε τότε και σημασία.
Μεθ’ Ημών ή καθ’ Ημών
Για να μην σας κουράζω εκεί στο Αιγάλεω μας βρήκαν τα Δεκεμβριανά . Για να αντιληφθείτε την τραγωδία της εποχής . Η μητέρα μου –όπως προανεφέρθη -ήτο μισθοδοτούμενη από το Υπουργείο Στρατιωτικών, δηλαδή ανήκε στην δεξιά παράταξη των εθνικοφρόνων . Ο μεγάλος μου αδελφός ήτο οργανωμένος στο ΕΑΜ . Και να ήθελε δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς λόγω ηλικίας. Τότε ίσχυε: «ή μεθ’ ημών ή καθ’ ημών» Αν ήσουν ουδέτερος κινδύνευες και από τους δύο. Να σημειωθεί ότι το Αιγάλεω χαρακτηριζόταν μικρή «Μόσχα» , ύστερα από την Κοκκινιά και την Καισαριανή, που εθεωρούντο τα προπύργια του ΚΚΕ. Ο γράφων συμπαθούσα, όπως όλος ο Ελληνικός λαός την Αντίσταση και ορισμένα από τα ιδεολογικά συνθήματα της Αριστεράς. Είχα όμως από τότε ενδοιασμούς για τις ακρότητες και τον δογματισμό των οργανωμένων κομμουνιστών . Ήμουν εκλεκτικός και δεν μου άρεσε αυτή η ισοπέδωση .
Ο Πνευματικός μου Πατέρας
Προς τούτο με είχε επηρεάσει με τις συζητήσεις ο θείος μου Παναγιώτης Κωνσταντινίδης –Τριφύλιος , λογοτέχνης, , διανοούμενος . Αυτός ήτο βαθύς γνώστης της Ελληνικής Γραμματείας. Είχε ανεπτυγμένη τη φιλοσοφική και κριτική σκέψη , την αμφισβήτηση και παρόλο που ήταν ιδεολόγος αριστερός και γνήσιος δημοκράτης , δεν εμπιστευόταν το ΚΚΕ. Κατ’ ιδίαν αμφέβαλε πολύ για την ειλικρίνεια του Κινήματος και των στελεχών του . Αυτά τα είχε διαπιστώσει από τις επαφές του με τα συνδικαλιστικά στελέχη του κόμματος, όταν ήταν διευθυντής στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων, στην Αγία Βαρβάρα. Τα «κομματόσκυλα» δεν τον άφηναν να κάνει τη δουλειά του για να βελτιώσει την νοσηλευτική περίθαλψη. Επί πλέον τον κατηγορούσαν ως αντιδραστικό και τον αντικατέστησαν με δικό τους δοτό.
Οι σκέψεις του θείου μου ήταν καθοριστικές για μένα σε όλο τον βίο μου. Όλα τα άκρα και η σύγκρουση είναι κακά και μόνον η χρυσή μεσότητα και ο διάλογος δίνει λύση στα προβλήματα. Όταν ωρίμασα και μπορούσα να κρίνω καλύτερα τα πράγματα διαπίστωσα ότι είχε απόλυτο δίκιο ο πνευματικός μου πατέρας . Η ιδεολογία του κομμουνισμού ενώ ήταν ελκυστική σαν ηθική έννοια και χάιδευε τα αυτιά των μαζών , δεν ήταν συμβατή με τα ανθρώπινα μέτρα και πολύ περισσότερο ανεφάρμοστη στην πράξη . Ένεκα τούτου όπου εφαρμόσθηκε είχε επιβληθεί με καταναγκασμό και με δογματικά μέσα , στραγγαλίζοντας την ελευθερία του ατόμου και τη Δημοκρατία. Θυμάμαι που μου έλεγε: «Είναι δογματικοί , είναι κάλπικοι-Μην τους πιστεύεις-Δεν είναι ιδεολόγοι» «Είναι πλιατσικολόγοι και συμφεροντολόγοι-Αλλα λένε και άλλα πράττουν» Και το κυριότερο «Δεν είναι πατριώτες- Παίρνουν εντολές απ’ έξω»
Πάντα να Αμφιβάλεις και να Ερευνάς
Αργότερα που μελέτησα τον Πυθαγόρα-και τους λοιπούς Έλληνες φιλοσόφους- έμαθα ότι και αυτός διετύπωσε με τρεις λέξεις τη θεωρία του Μαρξ: «Πάντες πάντα αδιανέμητα νέμονται» Αλλά ποτέ δεν την έκανε πράξη , παρότι πειραματίσθηκε . Δεν διανοήθηκαν οι Έλληνες σοφοί ότι μπορεί να εφαρμοσθεί η ισότητα, ούτε και με την επιβολή της βίας. Είναι γνωστά τα «πειράματα» των κοινοβίων , αλλά όλα απέτυχαν.
Η ισότητα είναι ένα απραγματοποίητο ιδανικό, που μπορεί να τείνει προς αυτή μέσω της ΣΥΓΚΛΙΣΕΩΣ , ώστε να μειώνεται η διαφορά μεταξύ πλουσίων φτωχών. Διότι αν ξεκινήσεις από την ΙΣΟΤΗΤΑ, πολύ σύντομα καταλήγεις στην απόκλιση και στην ανισότητα , όπως συνέβη στη Σοβιετική Ένωση. Όταν μάλιστα η ισότητα επιβάλλεται με τη βία , τότε αποτυγχάνει παταγωδώς . Την ίδια εξ άλλου εντύπωση είχε και για τους δεξιούς που παρίσταναν τους «εθνικόφρονες και υπερπατριώτες» , ενώ συνεργάσθηκαν, αρχικά με τους Γερμανούς κατακτητές (γερμανοτσολιάδες, καταδότες, μαυραγορίτες κλπ) και όταν ήρθαν οι Εγγλέζοι, μπήκαν στην υπηρεσία τους προς ίδιον όφελος και σε βάρος της πατρίδας και του λαού μας (συμμορίες εκτελεστών, συνεργάτες της Αγγλοκρατίας και Αμερικανοκρατίας με το αζημίωτον)
Τα παιδιά τότε είμαστε αρκετά πολιτικοποιημένα, ώστε να αντιλαμβανόμαστε την πολιτική και στρατιωτική κατάσταση . Είχαμε αποκτήσει ένα ζωώδες ένστικτο αυτοσυντηρήσεως . Επίσης είμαστε προικισμένοι με πονηρία , καχυποψία, ταχύτητα δράσεως και απαράμιλλη αντοχή και αγωνιστικότητα, απαραίτητα στοιχεία για την επιβίωση μας κάτω από τις εφιαλτικές συνθήκες του Πολέμου και της Κατοχής. Από το 1938 που άρχισε ο Πόλεμος στην Πολωνία χάσαμε την παιδική μας αθωότητα και γίναμε στρατιωτικοί αναλυτές των πολεμικών επιχειρήσεων και σκεπτόμενοι πολίτες.
Το Κίνημα το ήθελαν οι Άγγλοι
Όταν ξεκίνησε το Κίνημα στην Αθήνα αφοπλίσθηκαν όλα τα Αστυνομικά τμήματα –και αυτό του Αιγάλεω εκεί κοντά μας. Αστυνομικά καθήκοντα ανέλαβε η Λαϊκή Πολιτοφυλακή , όργανο του κόμματος με ειδικά ερυθρά περιβραχιόνια με την ένδειξη . Ο εφεδρικός ΕΛΑΣ Αθήνας και Πειραιά με 6.500 άνδρες με ελαφρό οπλισμό είχε στρατολογήσει και μερικούς βετεράνους του πολέμου της Αλβανίας και τους προώθησε στα μέτωπα συγκρούσεων στην Αθήνα(Πλατεία Αττικής , Γενική Ασφάλεια Πατησίων και Στουρνάρα, Μακρυγιάννη κ.α). Από τις Μονάδες του ΕΛΑΣ του βουνού πήραν μέρος περί τις 4.000 . Δεν είναι τυχαίον ότι ο Τσόρτσιλ επέτρεψε να φύγουν οι Γερμανοί από την Ελλάδα χωρίς καταδίωξη, πράγμα που έκαναν και οι αντάρτες.
Στο Αιγάλεω δεν έγιναν μάχες διότι ΕΑΜοκρατείτο. Εγένοντο μόνον καταδρομικές ενέργειες «χτύπα και φύγε» από τους Χίτες του Θησείου. Αυτές σκορπούσαν τον φόβο και τον τρόμο στους κατοίκους. Έγιναν βομβαρδισμοί από τα κανόνια του Αγγλικού Στόλου που ναυλοχούσε στον Πειραιά , καθώς και προσβολές στόχων από τα Βρετανικά αεροπλάνα διώξεως βομβαρδισμού Spitfire:
και από τα βομβαρδιστικά Liberator
Στόχοι τους ήσαν συγκεντρώσεις του ΕΛΑΣ στα πέριξ υψώματα του Αιγάλεω όπου οι συγκεντρώσεις των ανταρτών. Οι φωτοβολίδες τη νύχτα την έκαναν ημέρα. Τίποτα δεν μπορούσε να κρυφθεί. Και οι ριπές των Σπίτφαιαρ κροτάλιζαν νύχτα μέρα στην Αθήνα και Πειραιά. Οι Άγγλοι πυροβολούσαν όρθιοι και απροφύλακτοι από την Ακρόπολη, γιατί ήταν βέβαιοι ότι οι Ελληνες δεν θα ανταπέδιδαν τα πυρά.
Στο τέλος όταν υποχώρησε ο ΕΛΑΣ πέρασαν Άγγλικές Μονάδες από την Ιερά Οδό καταδιώκουσες τους αντάρτες που υποχωρούσαν . Η φάση της οπισθοχώρησης των ανταρτών ήταν δραματική. Τα αγγλικά αεροπλάνα διώξεως και βομβαρδισμού , ο στόλος από τον Πειραιά και το Πεδινό Πυροβολικό τους χτυπούσαν ανελέητα. Ήταν όλοι αδέλφια μας. Η συντριβή εκείνη θα μου μείνει αξέχαστη. Παρόμοια ψυχική συντριβή ένοιωσα κατά την επίθεση του Αττίλα στην Κύπρο και τώρα με την χρεοκοπία της χώρας στους δανειστές –τοκογλύφους.
Στο Αιγάλεω στρατοπέδευσαν μόνον Μονάδες Εθνοφυλακής. Τότε συνέβησαν αντεκδικήσεις σε βάρος των αριστερών, αλλά και βιασμοί γυναικών και κοριτσιών , διότι οι χωροφύλακες εκοιμούντο στα σπίτια της περιοχής.
Πείνα και Θάνατος των Δεκεμβριανών
Οι αντάρτες του εφεδρικού ΕΛΑΣ συγκρούσθηκαν σε πολλά σημεία τους Αγγλους και τις εθνικές δυνάμεις . Η κυκλοφορία πεζών και οχημάτων από και προς το κέντρο της Αθήνας σχεδόν σταμάτησε . Επίσης σταμάτησαν και οι διανομές τροφίμων. Ένεκα τούτου υπήρξε παντελής έλλειψη ψωμιού και τροφής. Εκείνο το δίμηνο περάσαμε περισσότερη πείνα από όλη την περίοδο της Κατοχής. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την πείνα . Οι φούρνοι δεν έβγαζαν ψωμί. Ο Ερυθρός Σταυρός δεν έφερνε τρόφιμα. Εγώ δεν μπορούσα να φθάσω στη Ριγήλης για την μερίδα έστω του φαγητού, διότι έπρεπε να περάσεις μέσα από την εμπόλεμη ζώνη. Αν κατόρθωνες να περάσεις από τις γραμμές του ΕΛΑΣ θα ήσουν στόχος στους Άγγλους και στους «μοναρχοφασίστες» και το αντίθετο. Το μαρτύριο της πείνας είναι αβάσταχτο.
Αθήνα: Ένας Σωρός Ερειπίων
Κάποια ημέρα μεσούντος του Κινήματος, αποφάσισα να πάω σε κάποιο γνωστό μας φούρναρη στην οδό Πειραιώς , με την προσδοκία να πάρω ένα καρβέλι ψωμί. Βρισκόταν σε μια πάροδο της Πειραιώς, 50 μ πιο κάτω από το παλαιό Ωδείο, όπου φοίτησε και η Μαρία Κάλλας. Πήγαινα , προφυλακτικά εκεί που δεν υπήρχε ανταλλαγή πυρών . Απέφευγα τους δρόμους , εισχωρώντας μέσα από τις στοές που είχαν δημιουργηθεί στα οικοδομικά τετράγωνα συνεπεία των οδομαχιών των προηγουμένων ημερών. Όταν πλησίαζα την Πειραιώς τα πυρά ήσαν πυκνά. Η Αθήνα ήταν σωρός ερειπίων. Όταν μια πόλη γίνεται πεδίο μάχης, οι αντίπαλοι βρίσκουν προστασία μέσα στα οικοδομικά τετράγωνα και εκεί κατευθύνονται και τα πυρά τους για την εξουδετέρωση του αντιπάλου. Το κέντρο της Αθήνας εβομβαρδίζετο ανηλεώς από τα Αγγλικά άρματα μάχης , το Πυροβολικό και την Αεροπορία. Το Πεζικό χρησιμοποιούσε μπαζούκας, χειροβομβίδες και εκρηκτικά γεμίσματα για το γκρέμισμα των κτιρίων στόχων. Επ αυτού διαφωνώ με ορισμένους κονδυλοφόρους της εποχής που ισχυρίζονταν ότι το γκρέμισμα της Αθήνας το έκαναν οι αντάρτες για να φτιάξουν οδοφράγματα στα Αγγλικά άρματα μάχης. Και τούτο διότι οι αντάρτες του εφεδρικού ΕΛΑΣ διέθεταν μόνον ελαφρύ κυρίως οπλισμό.
Ωραία νεοκλασικά κατεδαφίζονταν ή ερειπώνονταν χωρίς οίκτο. Οι Άγγλοι δεν σεβάστηκαν ούτε την Ακρόπολη , την οποία κατέλαβαν . Ευτυχώς που ο ΕΛΑΣ δεν την βομβάρδισε για να εκπορθήσει τους οχυρωμένους τους Άγγλους στον Ιερό Βράχο. Και ας είχε χαρακτηρισθεί η Αθήνα «Ανοχύρωτη Πόλη» ! Ολόκληρα τετράγωνα στο κέντρο της Αθήνας είχαν ισοπεδωθεί . Άλλα είχαν εντελώς, ή μερικώς καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς , τα εκρηκτικά και τη φωτιά. Οι προσόψεις όλες μαύρες και σκοτεινές , οι βιτρίνες σπασμένες και οι τοίχοι λαβωμένοι από βλήματα και σφαίρες.
Τα καταστήματα όσα δεν είχαν καταστραφεί ήσαν λεηλατημένα από το λιγοστό εμπόρευμα που διέθεταν τότε.
Η Αθήνα όπως την ξέραμε δεν υπήρχε πιά. Ήταν ένα φάντασμα του εαυτού της. Δεν βγήκαν τυχαίως τα τραγουδάκια της εποχής εκείνης για την Αθήνα μας , όπως την κατάντησαν οι εχθροί. Στην αγριότητα του στρατηγού Σκόμπι είχε αφιερωθεί ένα αμερικανικό τραγούδι σε ρυθμό «σουίγκ» που έλεγε με υπονοούμενα : «Το ‘ραβδί’ του Σκόμπι είναι όλο κόμποι…»
«Γκούρκας» και Αποικιακές Δυνάμεις
Στις Βρετανικές Δυνάμεις ανήκε και η Ινδική Μεραρχία των φιλοπόλεμων Γκούρκας του Νεπάλ . Αυτοί οι μιγάδες έφεραν στη ζώνη μια χονδρή και πλατιά μάχαιρα και ήσαν ο φόβος και ο τρόμος των συλλαμβανομένων .
Ιστορική χαρακτήρισαν την Παρασκευή (22/5) εκπρόσωποι των στρατιωτών Γκούρκας του Νεπάλ, καθώς η κυβέρνηση τους αναγνώρισε δικαίωμα εγκατάστασης στη Μ. Βρετανία.
Η ιστορία των πολεμιστών Γκούρκας στις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις έχει τις ρίζες της στο 1815 και στην συμφωνία ειρήνης που υπέγραψε η Βρετανική Εταιρεία των Δυτικών Ινδιών με το Νεπάλ, μετά από εδαφική διαμάχη που κατέληξε σε ταπεινωτική ήττα των Βρετανών. Ωστόσο, οι Βρετανοί θαύμασαν τόσο το θάρρος και την πολεμική δεινότητα των Γκούρκα, που μέσα στους όρους της συμφωνίας, έβαλαν και την στρατολόγηση πολεμιστών του λαού αυτού στον Βρετανικό Στρατό.
«Καλύτερος ο θάνατος από τη δειλία», υπήρξε το σύνθημα των πολεμιστών αυτών που υπηρετούν τα βρετανικά όπλα εδώ και 200 χρόνια, πολεμώντας στον Α’ και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όπου αλλού τους έστελνε το Στέμμα για να προασπίσουν τα βρετανικά συμφέροντα.
Τσόρτσιλ : Ουδέν Έλεος στην Αθήνα
. Η Αθήνα είχε κηρυχθεί από τον Τσόρτσιλ πεδίο μάχης και οι Άγγλοι συμπεριφέροντο σαν κατακτητές . Συχνά ξεπερνούσαν ακόμη και τους Γερμανούς σε σκληρότητα. Οι Αγγλοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα για την απελευθέρωση της , αλλά για την επιτυχία των στόχων τους στην μεταπολεμική Ευρώπη.
Με μύριους κινδύνους και ελιγμούς έφθασα στην οδό Πειραιώς . Αυτή εβάλετο από τα Αγγλικά τάνκς από την Ομόνοια , και από τις Φυλακές τότε Χατζηκώνστα , που χτυπούσαν τους οχυρωμένους στα οικοδομικά τετράγωνα ΕΛΑΣίτες στην οδό Πειραιώς. Έβλεπα αντίκρυ το φούρνο κλειστό, αλλά το άλμα ήτο πήδημα θανάτου . Ήξερα ότι ο φούρναρης έμενε στον επάνω όροφο , αλλά δεν αποτόλμησα να κάνω το σάλτο μορτάλε. Λίγο πιο πάνω στην Ομόνοια ακουγόταν κροταλισμοί ερπυστριοφόρων , ενώ οι εκρήξεις και ριπές πολυβόλων , όλμων και πυροβολικού δεν σταματούσαν. Παντού φωτιές , καταστροφή και ερείπια. Πεδίο μάχης η Αθήνα μας , πάνε τα νεοκλασικά που σώζονταν ως τότε σε αρίστη κατάσταση. Ο νέος κατακτητής ήτο πιο άγριος από τον προηγούμενο! Καημένη πατρίδα τι σου έμελε να πάθεις ;
Κάτι ΕΛΑΣίτες που εμάχοντο στη γωνία με μάλωσαν και μου απαγόρευσαν να παραμείνω στο σημείο εκείνο . « Γύρισε πίσω ρε παιδάκι μου . Πού πας στη μάχη; Οι Εγγλέζοι θα κάνουν εκκαθαριστική επιχείρηση» . Με βαριά καρδιά και με άδειο στομάχι πήρα πάλι το δρόμο του γυρισμού με όλες τις προφυλάξεις .
Ούτε ένα καρβέλι ψωμί η Ανθρώπινη Ζωή
Για να αντιληφθείτε το χάος που είχε προκύψει με την απελευθέρωση θα αναφέρω τα εξής περιστατικά :
1/Κάπου οικονομήσαμε μια εγγλέζικη κονσέρβα με ‘κορν μπιφ’. Ο πρώτος λαχνός τότε. Έλλειπε το ανοιχτήρι και χρησιμοποίησα μαχαίρι να την ανοίξω. Όταν έκανα την πρώτη ρωγμή προσπάθησα να την ανοίξω με την παλάμη. Από απροσεξία μπήκε μέσα στην παλάμη μου το μεταλλικό μέρος και άνοιξε η σάρκα σαν τριαντάφυλλο. Ποτάμι το αίμα! Ούτε γιατρός υπήρχε , ούτε γάζα , ούτε οινόπνευμα. Τίποτα . Ασθενοφόρο ; Μόνον η νεκροφόρα του Δήμου κυκλοφορούσαν τότε για τους εκτελεσθέντες ! Τους πεθαμένους στους δρόμους από πείνα τους μετέφεραν στο νεκροταφείο με καροτσάκι (της Κατοχής) με δύο ρόδες.
Επομένως ιατρική εκ των ενόντων! Μου το έδεσαν με ένα «κουρέλι» για να σταματήσει το αίμα -καλά που βρέθηκε κι’ αυτό. Το τραύμα αφού μάζεψε πύον, έκανε συρίγγιο και έτρεχε πολύ καιρό . Τελικά, έκλεισε μόνο του μετά από εβδομάδες , με μια μικρή διαφορά. Ακόμη το σημάδι στην παλάμη μου είναι αδιάψευστος μάρτυς των Δεκεμβριανών.
2/ Ο μικρός μου αδελφός, 13 ετών τότε , προσεβλήθη από εξανθηματικό τύφο . Προφανώς από ψείρες. Εκείνη την εποχή, ελλείψει σαπουνιού , οι ψείρες αφθονούσαν. Μετά από μια βδομάδα άρρωστος με υψηλό πυρετό στο ίδιο δωμάτιο με τα λοιπά μέλη της οικογένειας, τον πήγαμε για νοσηλεία στο Λοιμωδών Νόσων. Εκεί διαπιστώθηκε εξανθηματικός τοίφος, ασθένεια λίαν μεταδοτική. Ήταν τόσο εξαντλημένος και λιποβαρής που τον πήρε η μητέρα μου στην αγκαλιά της και τον μετέφερε σε απόσταση 4-5 χλμ(από το Αιγάλεω ως την Αγία Βαρβάρα) στο νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων. Εκεί τον έβαλαν στον θάλαμο «Ε», δηλαδή στους ετοιμοθάνατους, τόσο βαριά ήτο . Τότε τα αντιβιοτικά ήσαν ανύπαρκτα , αλλά και τα λοιπά φάρμακα σπάνια. Μετά από 20 μέρες νοσηλείας-μεταξύ ζωής και θανάτου-τελικά ο Θανάσης έγινε Α-θανάσης και αναστήθηκε εκ νεκρών. Ζεί ακόμη και μακροημερεύει σαν απόστρατος στρατηγός στο Ρίο . «Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει». Ας είναι όμως αγιασμένο το χώμα της τυραννισμένης μάνας, που μας ανάστησε σε εκείνα τα ζοφερά χρόνια του πολέμου και της Κατοχής .
3/ Ο μεγαλύτερος αδελφός μου 17 ετών τότε, οργανωμένος στο ΕΑΜ, μετά την επικράτηση στην Αθήνα των Εγγλέζων και των Εθνικών Δυνάμεων, εξαφανίσθηκε από το σπίτι , χωρίς να μας πει τίποτα. Ρε πού είναι ο Γιώργος: Τον αναζητήσαμε παντού , αλλά δεν τον βρήκαμε σε κάποιο συγγενικό ή φιλικό σπίτι. Άφαντος ο Γιώργος . Τότε αυτό σήμαινε αντεκδίκηση, θάνατος, εκτέλεση σε κάποια πηγάδα, ή ομαδικό τάφο. Τότε «δούλευαν» εντατικά τα εκτελεστικά αποσπάσματα των «εθνικοφρόνων » συμμοριών, που υποστηρίζονταν από τις Αγγλικές Δυνάμεις. Τα μίση και τα πάθη ήσαν τόσο ηλεκτρισμένα ώστε η ζωή του ανθρώπου ήτο το φθηνότερο είδος. Τα δικαστήρια ποιος τα λογάριαζε. Είχαν παραμερισθεί. Τα μίση και τα εγκλήματα της Κατοχικής περιόδου , τώρα βγήκαν στην επιφάνεια, εν ονόματι της «εθνικοφροσοσύνης» Ήταν ο προπομπός του άγριου πογκρόμ που θα επακολουθούσε σε λίγο με την Συμφωνία της Βάρκιζας. Τελικά πληροφορηθήκαμε ότι φοβήθηκε μήπως συλληφθεί και ενώθηκε με τους ΕΛΑΣίτες αντάρτες που υποχώρησαν προς Βοιωτία. Εκεί στα βουνά , σχεδόν γυμνός , χωρίς παλτό μέσα στο χειμώνα , Ιανουάριο μήνα, κινδύνεψε να πεθάνει από το κρύο και την πείνα. Ευτυχώς που και πάλι βρέθηκε ο από μηχανής θεός , ο Συνταγματάρχης Παναγιώτης Γιαννούλης. Είχε προωθηθεί με το Σύνταγμα του προς Λειβαδιά και κάπου εκεί τον περιμάζεψε και τον έβαλε σε ένα στρατιωτικό καμιόνι και τον έφεραν στο σπίτι. Εκτοτε ησύχασε , άφησε κατά μέρος την ιδεολογία και κύτταξε να βρει κάποια εργασία. Τότε όμως η ανεργία ήταν άνω του 50%
Όταν πριν χρόνια βρέθηκα στις ΗΠΑ μας προσεκάλεσε ανώτερο στέλεχος μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας-συνάδελφος του γιού μου- σε γεύμα. Όσο με έβλεπε και έτρωγα όλο το φαγητό μου, αυτός παράγγελνε και άλλο πιάτο, διότι νόμιζε ότι πεινούσα. Οπότε του είπε ο γιός μου το μυστικό , ότι «ο πατέρας μου , λυπάται να αφήσει υπόλοιπο στο πιάτο», διότι το θεωρεί αμαρτία για τα παιδιά που δεν έχουν να φάνε. Βρήκα ευκαιρία και του διηγήθηκα τα της Κατοχής . Από τότε αποκτήσαμε πνεύμα λιτότητας, αλληλεγγύης, αυτάρκειας και ορθολογισμού . Μας τα είχε διδάξει το ‘πανεπιστήμιο’ της Κατοχής και του Πολέμου. Συμφώνησε απόλυτα μαζί μου και με συνεχάρη, διότι κι’ αυτός είχε τις ίδιες εμπειρίες και την ίδια φιλοσοφία αποκομίσει από τους γονείς του στη Φορμόζα. Έτσι σταμάτησε να παραγγέλνει πιάτα.
Επίλογος
Αλίμονο στους νέους που παραβίασαν αυτόν τον διαχρονικό χρυσούν κανόνα μετά το 1974 και άρχισαν να ζουν πλουσιοπάροχα με δανεικά. Μια ζωή ξενόφερτη που δεν ανταποκρινόταν στα οικονομικά και στις Ελληνικές Αξίες. Τα αποτελέσματα των τελευταίων 37 ετών τα γευόμαστε τώρα με χρεοκοπία, εθνική ταπείνωση και χλεύη της διεθνούς κοινότητος, ξεπούλημα της πατρίδος μας στους ξένους, φτώχεια , ανεργία, καινούργια μετανάστευση, εξωτερικές πιέσεις, κίνδυνο καταστροφής της εθνικής μας εστίας και ύπαρξης μας σαν εθνικής οντότητος , σαν κράτους και σαν Γένους των Ελλήνων . Καιρός να κάνει η Γενιά του Πολυτεχνείου την αυτοκριτική της , την αυτογνωσία της , να αναγνωρίσει τα σφάλματα της , όπως κάναμε και εμείς τα παιδιά του 40’ τη δική μας πικρή αυτοκριτική για το διχασμό της Κατοχής , για το Δεκεμβριανό Κίνημα , για τον Εμφύλιο και την Αμερικανοκρατία. Τότε που οι Έλληνες σκοτωναν τους Ελληνες , προς μέγιστη τέρψη των εχθρών και «συμμάχων»μας
Το Κίνημα του 1944 άνοιξε την πύλη της κολάσεως , με τον Εμφύλιο. Αυτόν πληρώνουμε ακόμη!
Ποτέ λοιπόν Υπερβολή και απώλεια του Μέτρου ,
Ποτέ πιά Εθνικός Διχασμός,
Ποτέ πιά Εμφύλιος Πόλεμος
ΣΧΟΛΙΑΣΗ ΑΜΦΙΚΤΥΩΝΟΣ
1/ Οι Άγγλοι μεθόδευαν με φαντασία και πανουργία καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου την επιστροφή μετά την απελευθέρωση του έκπτωτου μονάρχη Γεωργίου Β! στον θρόνο. Σχεδίασαν τις εξελίξεις, ούτως ώστε η χώρα μας να πέσει σε αναρχία και εσωτερικό διχασμό για την πραγματοποίηση των συνωμοτικών τους σχεδίων. Έπρεπε πάση θυσία να καταστραφεί το ΕΑΜικό Κίνημα για να επικρατήσουν. Η Ελλάς έπρεπε να παραμείνει υπό την Αγγλική επιρροή και εγγυητής προς τούτο ήτο ο Βασιλιάς Γεώργιος Β!. Και δυστυχώς το ΕΑΜ έπαιξε το παιχνίδι των Άγγλων.
2/ Η μεθόδευση των Άγγλων ήτο από την αρχή αμφιλεγόμενη, και διασπαστική . Στην αρχή της αντίστασης ενίσχυσαν περισσότερο το ΕΑΜ για να προβάλει αντίσταση στον κατακτητή. Όσο όμως πλησίαζε το τέλος του πολέμου η αναλογία της στρατιωτικής και διπλωματικής στήριξης αντεστράφη υπέρ των αντιπάλων Οργανώσεων (ΕΔΕΣ, ΕΟΒ κλπ) και εις βάρος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
3/ Υπήρχε δυνατότης να αποφευχθεί το Κίνημα του Δεκεμβρίου. Αν ο υπουργός για την Εγγύς και Μέση Ανατολή Χάρολδ Μακ Μίλλαν, που είχε έλθει στην Αθήνα από τις 9-11/12/1944, εδέχετο την συγκρότηση Κυβερνήσεως υπό τον μετριοπαθή και φιλελεύθερο Θεμ. Σοφούλη , καθώς και τον διορισμό Αντιβασιλείας υπό τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό. Γιατί δεν το δέχθηκε;
4/ Ο Τσόρτσιλ αποφασισμένος να «τελειώσει τη δουλειά»
Είχε αποφασίσει να «τελειώσει» άπαξ δια παντός με το ΕΑΜ, που ήτο τότε δημοφιλέστατο πολιτικά (με 80% περίπου των προτιμήσεων του Ελληνικού λαού), καθώς και την διάλυση του πανίσχυρου στρατιωτικού σκέλους του, του ΕΛΑΣ . Αν διέλυε τον ΕΛΑΣ , το ΕΑΜ θα ήτο ανίσχυρο να επιβάλει τις θέσεις του.
.
Από το συλλαλητήριο του ΕΑΜ της 3ης ,
Ο Τσόρτσιλ ήταν αποφασισμένος από το Νοέμβριο του 1943 να συντρίψει τον ΕΛΑΣ. Σε μήνυμα του στον Αντονι Ηντεν έγραφε: «Θα πρέπει το χτύπημα να είναι αποφασιστικό και να καταφερθεί την κατάλληλη στιγμή» Και τα Δεκεμβριανά του την έδωσε η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία του Κινήματος(οι Σβώλος, Τσιριμώκος , ο Αγγελόπουλος δεν συμφωνούσαν με τα Δεκεμβριανά) Ο ιστορικός Δημ. Κυριαζής , πρώην καπετάνιος του ΕΛΑΣ στο βιβλίο του «1940-1950 η Δεκαετία που συγκλόνισε τη Χώρα» γράφει: «Με τους ταγματασφαλίτες στην Πελοπόννησο και σε όλη τη χώρα …ξεμπερδέψαμε, αλλά με την αγγλική , αδυσώπητη , πανούργα με πείρα αιώνων διπλωματία και πολιτική τις πεπονόφλουδες και τις παγίδες της, τα εγκληματικά λάθη, τις ηλιθιότητες της ηγεσίας μας δεν ξεμπερδέψαμε!» Κάθε όμως λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει. Τα στελέχη του ΚΚΕ ήσαν αμόρφωτα και ακατάλληλα για τόσο υψηλές αποστολές, για να αντιμετωπίσει τη γηραιά Αλβιώνα. Από την άλλη μεριά η Σοβιετική ηγεσία δεν έδειξε ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα στην διάρκεια της κατοχής. Στον Τίτο έστελναν χιλιάδες όπλα, στον ΕΛΑΣ κανένα. Την ηγεσία μας την έτρωγε το σαράκι μην κάνουμε κάτι ενάντια στη Σοβιετική πολιτική, γράφει ο Δ. Κυριαζής.
5/ Ο Βασιλιάς Γεώργιος Β! υπεράνω όλων το Θρόνο
Ο τότε μονάρχης Γεώργιος Β! συνέργησε ώστε να μην υπάρξει πολιτική λύση. Ουσιαστικά ήταν πειθήνιο όργανο των Αγγλικών συμφερόντων. Ο Τσόρτσιλ δεν ήθελε Κυβέρνηση Σοφούλη διότι ήθελε να προχωρήσει με την Κυβέρνηση Παπανδρέου στην συντριβή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Στο θέμα της Αντιβασιλείας , ο Τσόρτσιλ δεν εδέχετο τις προτάσεις Μακ Μίλλαν -Λήπερ. Μόνον πολύ αργότερα τις δέχθηκε. Ο Γεώργιος Β! στο Λονδίνο, δεν ήθελε να ακούσει την αντικατάσταση του από τον Δαμασκηνό, έως ότου αποφανθεί ο Ελληνικός λαός με Δημοψήφισμα για το καθεστωτικό. Ως τότε τα διατάγματα πήγαιναν στο Λονδίνο και υπογράφονταν από αυτόν. Παρά τις πιέσεις εντός του Δεκεμβρίου προς τον Γεώργιο Β! να δεχθεί Αντιβασιλεία, αυτός ηρνείτο πεισματικά και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν τα προνόμια του στο θρόνο. Ο Τσόρτσιλ ήτο λίαν φιλομοναρχικός και ηρνείτο την αντιβασιλεία, διότι ο Γεώργιος Β! ήτο αξιόπιστος εγγυητής και θεματοφύλακας για τα μακροπρόθεσμα Αγγλικά συμφέροντα (Βάσεις-Κυπρος). Έτσι έκαναν το παν –ακόμη και το αιματοκύλισμα της Ελλάδος – να τον επιβάλουν.
6/ Από τα αρχεία του Φόρειν Όφις και από άλλες ουδέτερες πηγές (Σουηδικές και Ελβετικές) προκύπτει ότι ο Άγγλος πρεσβευτής Λήπερ είχε κάνει από το 1943 πρόταση για τον διορισμό Συμβουλίου Αντιβασιλείας. Τούτο είχε αποκαλύψει σε συνομιλία του στον Σουηδό πρεσβευτή στην Αθήνα. Η πρόταση όμως απερρίφθη, διότι άλλοι ήσαν οι σχεδιασμοί του Λονδίνου για την Ελλάδα. Αν αυτή είχε γίνει αποδεκτή ίσως να είχαν αποφευχθεί τα Δεκεμβριανά , η Βάρκιζα και φυσικά και ο Εμφύλιος Πόλεμος. Αυτό όμως δεν ήτο προς το συμφέρον της Αγγλίας.
7/ Οι Άγγλοι είχαν μακροπρόθεσμους στόχους για την Ελλάδα και αυτοί ήσαν:
α/ η καταστροφή του Λαϊκού Κινήματος που ενσάρκωνε το ΕΑΜ,
β/ η ολοκληρωτική συντριβή του ΕΛΑΣ. Αυτή θα ελάμβανε χώρα όταν θα είχαν συγκεντρώσει επαρκείς Αγγλικές δυνάμεις στην Ελλάδα . Ο Τσόρτσιλ μετέφερε από το Ιταλικό μέτωπο 75.000 στρατό για την συντριβή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
γ/ η δημιουργία στρατιωτικών βάσεων στη χώρα για τα προσεχή 50 χρόνια , όπως και εγένετο.
8/ Ητο τόσο τραγική η πολιτική κατάσταση στη χώρα, μετά την αποχώρηση των Γερμανών τον Οκτώβριο του 1944, ώστε όταν ήλθε στην Αθήνα ο Μακ Μίλλαν με τον Στρατάρχη Αλεξάντερ , Ανώτατο Διοικητή Συμμαχικμών Δυνάμεων Μέσης και Εγγύς Ανατολής τρόμαξαν και εζήτησαν από το Λονδίνο πολιτική λύση με τον διορισμό Αντιβασιλείας. Αυτή όμως τότε δεν έγινε αποδεκτή .
9/Μακ Μίλαν - Αλεξάντερ στην Αθήνα-Αγγλοι ανησυχούν
Εξαιρετικά σοβαρή ήτο τότε για τους Βρετανούς και η στρατιωτική κατάσταση στην Ελλάδα. Τα ολιγάριθμα βρετανικά στρατεύματα ήσαν ουσιαστικά περικυκλωμένα και πολιορκημένα από τον ΕΛΑΣ . Με μια κίνηση –αν το επιθυμούσε η Κυβέρνηση του Βουνού- θα είχαν αιχμαλωτισθεί οι Άγγλοι και οι όροι θα ήσαν δυσμενείς για το Λονδίνο. Έτσι την ίδια ημέρα που έφθασαν στην Αθήνα οι Μακ Μίλλαν και Αλεξάντερ , επρότειναν στο Λονδίνο τον διορισμό Συμβουλίου Αντιβασιλείας υπό τον Δαμασκηνόν, όπερ και εγένετο βραδύτερον αποδεκτόν από το Βρετανικό Πολεμικό Συμβούλιο, αφού είχε πεισθεί και ο Βασιλιάς Γεώργιος Β! για την αντιβασιλεία.
10/ Παπανδρέου Παπατζή ψεύτης ήσουνα και συ
Η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου , άλλα έλεγε στο ΕΑΜ και άλλα έπραττε με τους Άγγλους σε βάρος του ΕΑΜ. Ένεκα τούτου είχε χάσει την αξιοπιστία της και την εμπιστοσύνη του Λαϊκού Κινήματος . Δεν είναι τυχαίο ότι τον αποκαλούσαν «Παπανδρέα Παπατζή, ψεύτης ήσουνα και συ..» Τον Δεκέμβριο του 44 η τότε Ελληνική Κυβέρνηση στηριζόταν εξ ολοκλήρου στις Αγγλικές λόγχες του στρατηγού Σκόμπι και σε ολιγάριθμες Ελληνικές δυνάμεις (στρατού και χωροφυλακής).
11/ Ο Τσόρτσιλ Αρχιτέκτων της Ελληνικής Τραγωδίας.
Αυτός ώθησε τις εξελίξεις στα άκρα. Υπήρξε λίαν αρνητικός στην εξεύρεση πολιτικής λύσεως στην Ελλάδα, που θα επιτυγχάνετο με τον παραμερισμό του Γεωργίου Β! και τον διορισμό Αντιβασιλείας. Προς τούτο η πονηρή Αλβιών έριξε στην παγίδα τους άπειρους και ακατάλληλους ηγέτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Αυτοί σύρθηκαν εκόντες άκοντες στα Δεκεμβριανά, στη Συμφωνία της Βάρκιζας και στον Εμφύλιο, σε χρόνο που οι Άγγλοι επέλεγαν κάθε φορά. Μέγιστη ευθύνη βαρύνει κυρίως το ΚΚΕ που επηρέαζε αποφασιστικά τις αποφάσεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ . Δεν είναι τυχαίο ότι τότε οι κομμουνιστές ομιλούσαν για προδοσία μελών της ηγετικής τους ομάδος.
12/ Προτάσεις για την ίδρυση Αντιβασιλείας είχε κάνει και ο Γεώργιος Παπανδρέου , ο οποίος πρότεινε τρία πρόσωπα (Δαμασκηνό, Πλαστήρα και Δραγούμη) Όμως ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός αρνήθηκε να μοιρασθεί το αξίωμα με άλλους. Φυσικά τον πρώτο και τελευταίο λόγο είχαν οι Άγγλοι επ’ αυτού.
Ο Τσόρτσιλ στην Αθήνα με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό
13/ Ο στρατάρχης Αλεξάντερ και ο Μακ Μίλλαν από την Καζέρτα τηλεγραφούσαν στο Λονδίνο ότι με τις δυνάμεις που είχαν στην Ελλάδα μπορούσε να εκκαθαρίσουν και εξασφαλίσουν μόνον την Αθήνα και τον Πειραιά. Ούτε λόγος να γινόταν για την ύπαιθρο, όπου υπερίσχυε ο ΕΛΑΣ με την τακτική του ανταρτοπολέμου, απέναντι σε ένα τακτικό στρατό.
14/ Ηγέτες ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ΚΚΕ κατώτεροι των περιστάσεων
Στο κρίσιμο τούτο χρονικό διάστημα της Αγγλικής αδυναμίας στον στρατιωτικό τομέα , ο ΕΛΑΣ είτε από αναποφασιστικότητα , είτε από έλλειψη ευρύτερων πολιτικών στόχων , είτε από έλλειψη απροθυμίας να συνεχίσει ένα νέο πόλεμο , επειδή η χώρα εξήρχετο κατεστραμμένη και καθημαγμένη από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο , έδειξε ανεξήγητη αδυναμία και αδράνεια να ενεργήσει στρατιωτικά κατά των Αγγλικών Δυνάμεων. Εξαίρεση αποτέλεσε η δράση του εφεδρικού ΕΛΑΣ κατά των αστυνομικών τμημάτων των Αθηνών, όταν στις 2/12/44 ενεπλάκησαν στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις . Όμως, η ανώτατη ηγεσία του ΚΚΕ πρέπει να είχε υπ’ όψιν της τη Συμφωνία της Γιάλτας μεταξύ των Μεγάλων για το μοίρασμα του κόσμου . Σύμφωνα με αυτήν η Ελλάς κατά 90% είχε πέσει στον έλεγχο των Άγγλων και μόνον κατά 10% στους Σοβιετικούς . Ο Στάλιν την σεβάστηκε πλήρως και σε όλη την διάρκεια των Δεκεμβριανών ουδέν είπε ή έπραξε. Τούτο είχε διαμηνύσει στο ΚΚΕ τόσον ο Γ.Γ. του Κ. Κ. Βουλγαρίας Δημητρόφ, όσο και ο Στρατάρχης Τίτο. Στις 8 Δεκ. 1944 ο Δημητρόφ θα διαβιβάσει στο Μολότοφ την ερώτηση του Πέτρου Ρούσου , εάν μπορεί να δοθεί βοήθεια στο ΚΚΕ για να αντιμετωπίσει την ένοπλη αγγλική επέμβαση. Την επομένη ο Δημητρόφ, με υπόδειξη προφανώς της σοβιετικής ηγεσίας θα ενημερώσει τη Σόφια ότι οι Ελληνες κομμουνιστές «δεν μπορούν να υπολογίζουν σε ενεργό επέμβαση και βοήθεια επό εδώ»(Απόρρητο Ημερολόγιο του Δημητρόφ Γ.Γ της Γ! Κομμουνιστικής Διεθνούς και Προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας )(εκδ. Καστανιώτη, 1999) Επομένως είναι αδικαιολόγητη η ηγεσία του ΚΚΕ για το Δεκεμβριανό Κίνημα. Έπεσαν στην παγίδα των Άγγλων , που τους οδήγησε στην Συμφωνία της Βάρκιζας. Όχι φυσικά από άγνοια. Ούτε υπήρξε εντολή της Μόσχας. Όλα αυτά εγένοντο ερήμην των υφισταμένων οργάνων του Κόμματος , των οπαδών και του Λαϊκού Κινήματος του ΕΑΜ , το οποίον εκτελούσε εντολές εκείνης της ανεύθυνης και μυστικοπαθούς ηγεσίας του ΚΚΕ. Όπως και να έχει το πράγμα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η πλήρης συντριβή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το αιματοκύλισμα του αντιστασιακού κινήματος , που κατέληξε στον επάρατο Εμφύλιο Πόλεμο . Τσόρτσιλ και Στάλιν βλέπανε την Ελλάδα σαν «αμνόν επί σφαγήν», προς εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, όπως ακριβώς μας βλέπουν η σήμερον η Ε.Ε , το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ.
15/ Τσόρτσιλ :Παράδοση Νησιών μας στην Τουρκία
Να σημειώσουμε ότι ο Τσόρτσιλ στις 15/12/44: «βολιδοσκόπησε τους Τούρκους προκειμένου να στείλουν στην Ελλάδα δυνάμεις για την καταστολή της ανταρσίας»
Αλλά και κατά την διάρκεια του πολέμου - σύμφωνα με τα αρχαία του Foreign Office –«ο Τσόρτσιλ προσπάθησε να προσεταιρισθεί την ουδετέρα τότε -και μάλλον γερμανόφιλη - Τουρκία, με αντάλλαγμα τα Ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου». Η συμφωνία δεν έγινε επειδή έδειξε απροθυμία η Τουρκία.
16/ Η Κ.Ε του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ υπέγραψε τη Συμφωνία της Καζέρτας και έθεσε το σύνολο των ανταρτικών δυνάμεων υπό τον αρχιστράτηγο Σκόμπι . Όμως στις 14 Δεκεμβρίου υπαναχώρησε και πρότεινε όπως αποσυρθούν οί μονάδες του ΕΛΑΣ μέχρι επίλυσης του στρατιωτικού ζητήματος, προσωρινά από την Αθήνα και τον Πειραιά, αλλά δεν συζητούσε για κατάθεση όπλων. Ταυτόχρονα ζητούσε την προσωρινή απομάκρυνση από την Αθήνα της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας του Ρίμινι. Ο Σκόμπι όμως επέμενε σε αφοπλισμό όλων των ανταρτικών δυνάμεων και την ένταξη τους στο νέο τακτικό στρατό υπό τις διαταγές του. Βέβαια αυτό ήτο απατηλό τέχνασμα , όπως απεδείχθη στην πράξη.
17/ Τελικά στις 15/12/1944 η Κ.Ε του ΕΑΜ ζητούσε να : α/σταματήσει η ξένη ανάμιξη στην Ελλάδα, β/ εγκαθιδρυθεί Αντιβασιλεία, γ/ σχηματισμό δημοκρατικής κυβέρνησης Εθνικής Ενότητος, δ/ Εκλογές και ε/ αποστράτευση όλων των εθελοντικών τμημάτων και της Χωροφυλακής. Όμως το πουλί είχε ήδη πετάξει, γιατί είχαν υπογράψει τη Συμφωνία της Καζέρτας με τα ίδια αιτήματα, χωρίς να ληφθούν τότε υπ’ όψιν .
18/ Τα Εγκλήματα της Ούλεν , του Μελιγαλά κ.α
Η τραγικότερη σελίδα των Δεκεμβριανών είναι τα εγκλήματα που διεπράχθησαν στην Κατοχή, στα Δεκεμβριανά και κυρίως μετά από αυτά, μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας. Η Κατοχή άφησε ανοιχτές πληγές , μίση πάθη και μεγάλο φανατισμό που συνεχίσθηκε ως πρόσφατα . Σωστό πογκρόμ που δυστυχώς μαζί με τους υπευθύνους για εγκλήματα , ή προδοσία πήγαν και πάμπολλοι αθώοι , μόνον και μόνον επειδή δεν έλαβαν μέρος σε καμία οργάνωση , ή επειδή κάποιος σπιούνος, πράκτορρας ή καταδότης μετέφερε κάποια αληθινή ή και συκοφαντική πληροφορία σε βάρος τους , με σκοπό να τους εξοντώσει. Στα Δεκεμβριανά διεπράχθησαν σοβαρά εγκλήματα από τους Κομμουνιστές , από μέλη της ΟΠΛΑ (Οργάνωση Πολιτοφυλακής Λαϊκής Άμυνας) που εθεωρείτο η Αστυνομία του Κόμματος , είτε και από πράκτορες των Άγγλων που έδρασαν σαν προβοκάτορες για να ρίξουν λάδι στη φωτιά του εμφυλίου , που συνεχίστηκε με το πογκρόμ των εκτελέσεων μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας από τις «μοναρχοφασιστικές » όπως αποκαλούντο συμμορίες(Σούρλα, Μαγγανά κλπ) , αλλά και από το Ελληνικό Στρατό, την Εθνοφυλακή και τη Χωροφυλακή, με την βοήθεια και παρότρυνση πάντοτε των Άγγλων , οι οποίοι να σημειωθεί ότι συμπεριφέρθηκαν σαν κατακτητές της Ελλάδος και όχι σαν σύμμαχοι.
. Οι εκτελέσεις εντάθηκαν μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας, είτε από εκτελεστικά αποσπάσματα, είτε με αποφάσεις των Στρατοδικείων που σε καταδίκαζαν σε θάνατο για ψήλου πήδημα. Μετά την απελευθέρωση οι αριστερές ανταρτικές δυνάμεις σκότωσαν αρκετούς συνεργάτες του κατακτητή , που τους εθεωρούσαν «μοναρχοφασίστες» . Εκείνη την εποχή επήλθε διχασμός και άσβεστο μίσος μεταξύ των αριστερών αντιστασιακών δυνάμεων που υπέστησαν τα πάνδεινα από τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους (γερμανοτσολιάδες) . Το ίδιο μίσος είχε δημιουργηθεί και εναντίον αυτών που εντάχθησαν σε εθνικιστικές οργανώσεις , διότι έδωσαν μάχες μεταξύ τους για την επικράτηση . Μετά την αποχώρηση των Γερμανών έγιναν αντεκδικήσεις από το αριστερό κίνημα σε βάρος των συνεργατών των κατακτητών(Μελιγαλά, Πηγάδα ΟΥΛΕΝ στα Δεκεμβριανά κ.α ) που βρήκαν προστασία από τα Αγγλικά στρατεύματα.
19/ Ο Γυμνασιάρχης Σιμώνης θύμα της ΟΠΛΑ
Έχω προσωπική αντίληψη από τη σύλληψη ένα βράδυ του θείου μου Δημητρίου Σιμώνη στα Πατήσια. Την ίδια ημέρα συνέλαβαν και τη θεία μου και την 18 χρονη κόρη τους και τους πήραν ομήρους. Κατά την υποχώρηση του ΕΛΑΣ τους οδήγησαν πεζή μέχρι στα Κρόωρα, όπου τους απελευθέρωσε ο Εθνικός Στρατός. Μετά την λήξη των Δεκεμβριανών η θεία μου και η κόρη του ερεύνησαν για τον Δημ. Σιμώνη και τελικά βρήκαν το πτώμα του στην ΟΥΛΕΝ . Είχε εκτελεσθεί δεμένος με μια σφαίρα στον κρόταφο.. Να σημειωθεί ότι ο Δημ. Σιμώνης ήτο άριστος καθηγητής της φιλολογίας , φιλήσυχος και έντιμος πολίτης , σωστός άγιος, χωρίς κομματική τοποθέτηση . Το έγκλημα του ήτο ότι τότε ήτο γυμνασιάρχης στο Γυμνάσιο Νέας Ιωνίας , όπου κάποιος μαθητής του, φανατικός κομμουνιστής και μέλος της ΟΠΛΑ τον συνέλαβε και τον εξετέλεσε επειδή δεν ήτο κομμουνιστής. Τέτοια εγκλήματα έγιναν πολλά και από τα δύο μέρη εκείνη την εφιαλτική εποχή.
20/ Δωσίλογοι, Γερμανοτσολιάδες, Μαυραγορίτες :Η Νέα Άρχουσα Τάξη
Η συντριβή του ΕΑΜ-ικού Κινήματος στην Αθήνα, μετά την συντριβή του ΕΛΑΣ από τις ξένες δυνάμεις δημιούργησε φοβερή απογοήτευση και πτώση ηθικού στον Ελληνικό λαό , διότι είχε στηρίξει και αγωνισθεί με πίστη στις τάξεις του όλα τα χρόνια της Κατοχής. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι την εποχή εκείνη ήτο ένα δυναμικό , πλειοψηφικό λαϊκό Κίνημα άρρηκτα δεμένο με τον Ελληνικό λαό των πόλεων και της υπαίθρου και όλοι ανέμεναν την Αλλαγή στη χώρα. Τοσούτο μάλλον η συντριβή μεγάλωνε τον πόνο από το γεγονός ότι οι πρώην συνεργάτες των Γερμανών, οι πρώην μαυραγορίτες, οι δωσίλογοι έμειναν ατιμώρητοι και τώρα έγιναν συνεργάτες των Άγγλων και ενέμοντο και πάλι την κρατική εξουσία. Αυτοί ασκούσαν διοίκηση σε στρατιωτικές μονάδες , παραστρατιωτικές οργανώσεις και στον κρατικό εν γένει μηχανισμό και ασκούσαν πρωτοφανή και αγριότατη τρομοκρατία σε βάρος των αντιστασιακών. Αυτοί διαχειρίσθηκαν τα κονδύλια και τα προγράμματα βοήθειας προς την χειμαζομένη Ελλάδα , εκ των οποίων τα περισσότερα κατευθύνθηκαν προς άλλες κατευθύνσεις.
Αντίθετα, στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης είχε αρχίσει να βαρύς ο πέλεκυς της τρομοκρατίας και ένα πέπλο φοβίας καθώς είχε αρχίσει με δολοφονίες πρώην ανταρτών και ΕΑΜιτών . Πολλοί κατηγορούνταν και διώκονταν για πραγματικές και φανταστικές πράξεις κατά την διάρκεια της Κατοχής. Συλλαμβάνονταν , φυλακίζονταν , προπηλακίζονταν , διώχνονταν από τις εργασίες τους και μετά την Βάρκιζα στέλνονται και στα ξερονήσια σαν επικίνδυνοι για την δημόσια τάξη και ασφάλεια. Από τότε ξεκίνησε ένα βουβό κύμα τρομοκρατίας σε βάρος των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης
μόνον και μόνον γιατί συμμετείχαν σε «κομμουνιστικές » οργανώσεις , όπως χαρακτηρίζονταν συλλήβδην όλοι τότε οι αντιστασιακοί, με τάση να τους συνδέσουν με εγκληματικές πράξεις .Ενώ σε άλλες χώρες οι συνεργάτες των Γερμανών ,δικάσθηκαν και καταδικάσθηκαν , στην Ελλάδα όχι μόνον έμειναν ατιμώρητοι , αλλά και ανεδείχθησαν σε νέα ηγεσία της χώρας. Ετσι χάθηκε η ευκαιρία ανανέωσης του αστικού πολιτικού συστήματος , των "οικογενειών", των "τζακιών" του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, αυτού που ακόμη και σήμερα συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα, να κλέβει, να ληστεύει, να σπαταλά και να καταχράται τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού. Είναι οι ίδιοι που έριξαν τη χώρα σε χρεοκοπία, ταπείνωση και ξένη οικονομική κατοχή.
21/Η Ελλάς στο επίκεντρο των Διεθνών Κρίσεων
Η χώρα μας πριν ακόμη λήξει ο Β! Π.Π- τον Δεκέμβριο του 1944 - έγινε πεδίον αντιπαράθεσης των Μεγάλων Δυνάμεων . Από την Ελλάδα ξεκίνησε ο Α! & Β! Π.Π, καθώς και ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ των Αγγλο-Αμερικανών και των Σοβιετικών . Οι Έλληνες τότε βρεθήκαμε στο μέσον διαιρεμένοι , χωρίς πατριωτική και ικανή ηγεσία και πληρώσαμε ακριβά το αντίτιμο του ψυχρού πολέμου με τον Εμφύλιο Πόλεμο. «Κλωτσιούνται τα’ άλογα , αλή από τα γαιδούρια» λένε στο χωριό μου. Η χώρα μας παρουσίαζε τότε την εξής αντίφαση: Ενώ με την Συμφωνία της Γιάλτας είχε κριθεί στην ζώνη των Αγγλο-Αμερικανών, ο Ελληνικός λαός μετά την δικτατορία , στα χρόνια της Κατοχής , στρατολογήθηκε (ενόπλως ή ιδεολογικά) στις Αριστερές Οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης, οι οποίες τελούσαν υπό την καθοδήγησιν του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ) Η αστική άρχουσα τάξη είχε εγκαταλείψει τον σκλαβωμένο και αγωνιζόμενο να επιβιώσει Ελληνικό λαό και είχε στοιχηθεί είτε με τις Κατοχικές Δυνάμεις, είτε με τις Συμμαχικές υπό τον βασιλιά Γεώργιο Β στο εξωτερικό , είτε τέλος είχαν μείνει καιροσκοπικά ουδέτερες . Ελάχιστοι Έλληνες πατριώτες είχαν στοιχηθεί με τις Εθνικές Οργανώσεις ΕΔΕΣ και Ψαρού. Έτσι το ΕΑΜ στο οποίο είχαν προσχωρήσει το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων πατριωτών αυτό-οργανώθηκε κάτω από την ιδεολογική ηγεσία του ΚΚΕ.
Όμως το ΚΚΕ εδέχετο την καθοδήγησιν και τις εντολές της Μόσχας, η οποία έχει ανέκαθεν βλέψεις εξόδου προς την θερμήν θάλασσα της Μεσογείου(Ανατολικό Πρόβλημα) . Ο Ελληνικός λαός στην πλειονότητα του βρέθηκε παγιδευμένος μεταξύ δύο ισχυρών: α/ του Αγγλο-Αμερικανικού Άξονα, που ενεργούσε δυναμικά για την εξασφάλιση πάση θυσία της χώρας μας και β/ Της Σοβιετικής Ενώσεως που ενεργούσε με την 5η φάλαγγα του ΚΚΕ-και τον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας επιβοηθητικά ως το καλοκαίρι του 1948. Η Σοβιετική Ένωση επεδίωκε την απόσπαση της Ελλάδος από το Δυτικό στρατόπεδο, ή την εκβίαση ανταλλαγμάτων σε άλλη περιοχή . Η ιδεολογική συμπάθεια προς τη Σοβιετική Ένωση οδήγησε μια μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού σε σύγκρουση με τις Συμμαχικές Δυνάμεις και τελικά κατέληξε στον Εμφύλιο Πόλεμο. Τούτο το πληρώσαμε πολύ ακριβά. Ακόμη και σήμερα μας επηρεάζει το φάσμα του εμφυλίου πολέμου και θα επηρεάζει τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας .Γιατί και η σημερινή χρεοκοπία δεν είναι μόνον οικονομική, είναι και πνευματική, πολιτιστική και χρεωκοπία Αξιών που έχει την απελευθέρωση σαν αφετηρία.
22/ Η Ελλάδα στο σφυρί της Τρόικα,
Δεν είναι τυχαίο ότι και σήμερα η χώρα μας γίνεται για μια ακόμη φορά πεδίο αντιπαράθεσης με επίκεντρο το Ευρώ, μεταξύ αφ' ενός των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων(με επί κεφαλής τη Γερμανία) και αφ' ετέρου τις ΗΠΑ και Βρετανία . Και βεβαίως δεν λείπει και το ζωηρό ενδιαφέρον της Ρωσίας για κάθοδο της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και φυσικά και της Τουρκίας που ανέκαθεν επιβουλεύεται την εθνική μας ανεξαρτησία και εδαφική μας ακεραιότητα. Το γεωπολιτικό παιχνίδι έγινε χονδρό . Αυτή τη φορά η επίθεση γίνεται από τις Αγορές( ΔΝΤ. Ευρωζώνη , ΕΚΤ) με χρηματοοικονομικά μέσα , τα οποία δεν είναι λιγότερο καταστρεπτικά από τις βόμβες και τα πυρηνικά όπλα. Κάτω από αυτές τις κρίσιμες συνθήκες αλλαγής των παγκόσμιων ισορροπιών στον πλανήτη, δεν είναι απίθανο να εκραγούν και θερμά επεισόδια σε νευραλγικά σημεία, όπως στη Συρία , στο Ιράν, ακόμη και στην αυλή μας που ενδέχεται να μας επηρεάσουν άμεσα. Εξ άλλου η απειλή ανόδου της Κίνας σαν πρώτη παγκόσμια οικονομική δύναμη στο άμεσο μέλλον , δεν αποκλείεται να σπρώξει τις ΗΠΑ –εκτιμώ ότι το έχει ήδη κάνει –να δρομολογήσουν ένα νέο ψυχρό πόλεμο, με την περικύκλωση της από το ΝΑΤΟ-όπως συνέβη με την Σοβειετική Ενωση- καθώς και μιά νέα κούρσα εξοπλισμών για να ανοίξει νέες θέσεις εργασίας .
Όλα αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν καθώς και την ηγεσία μας , ώστε να σκεφθούμε ψύχραιμα , με βάσει τα εθνικά μας συμφέροντα και όχι με βάση την καρδιά και την ιδεολογία. Θα ήτο ολοκληρωτική καταστροφή για τη χώρα μας αν απομονωθεί πρωταρχικά από τους Ευρωπαίους εταίρους, αλλά και από τους ΝΑΤΟικούς Συμμάχους . Ας μην ξεχνάμε ότι η χώρα μας είναι ναυτική δύναμη και επηρεάζεται γεωπολιτικά από τις ναυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ) Ο ορισμός των ΑΟΖ-με βάση το διεθνές δίκαιον - ενέχει στρατηγική σημασία για τη χώρα μας . Αυτές πρέπει να τις χαράξουμε στην πράξη-όπως έκανε η Κύπρος- εν συνεργασία με ξένες πετρελαϊκές εταιρείες , για την άμεση εξόρυξη του μαύρου χρυσού. Η γεωπολιτική όμως θέση επιβάλλει να αναπτύξουμε σχέσεις αρμονικές με όλες τις χώρες του κόσμου και πρωτίστως τις γειτονικές , τη Βαλκανική, τον Αραβικό Κόσμο , τις χώρες της Νοτίου Ευρώπης που έχουν κοινά με εμάς συμφέροντα και προβλήματα και φυσικά ποικίλες σχέσεις με την ανερχόμενη υπερδύναμη της Κίνας. Το όνομα Μακεδονία ή παράγωγο αυτού δεν πρέπει να δοθεί στα Σκόπια από καμιά Ελληνική Κυβέρνηση.
Επίλογος
Η χώρα μας υπέστη ασύλληπτες καταστροφές από τον επάρατο Εμφύλιο Πόλεμο . Δεν μπόρεσε να επουλώσει εγκαίρως τις πληγές του Β! ΠΠ και στερήθηκε τα νόμιμα Εθνικά της Δίκαια, που απέρρεαν από μεγίστη συμβολή μας , με ποταμούς αίματος , καταστροφές , πόνο και οδύνη στη Νίκη . Τελικά βγήκαμε πολιτικά, οικονομικά και ηθικά κατεστραμμένοι , βαθύτατα διχασμένοι , πληθυσμιακά αποδεκατισμένοι , κοινωνικά εξουθενωμένοι , υλικά κατεστραμμένοι , γεγονός που ακριβά πληρώσαμε . Ακόμη και σήμερα πληρώνουμε εκείνο τον Εθνικό Διχασμό και θα τον πληρώνουν τα παιδιά των παιδιών μας και τα εγγόνια τους. Οι χειρότεροι εχθροί του Ελληνισμού είναι οι Έλληνες. Ας μην επαναλάβουμε ποτέ στο μέλλον εθνικό διχασμό και εμφύλιο πόλεμο.
*Αμφικτύων
ΤΕΛΟΣ
7/12/2011,
*Αμφικτύων είναι ο υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης, Συγγραφεύς,
μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
http://amphiktyon.blogspot.com/
Δευτέρα, 31 Αυγούστου 2Σ09
Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ... 60 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ
ΤΟΥ τ.ΠτΔ Χ. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ
M N H M H E Θ Ν Ι Κ Η
Απο τη συμπληρώσει 60 ετών από της συντριβής του κομμουνιστοσυμμοριτισμού
του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας ΧΡΗΣΤΟΥ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ
http://www.sartzetakis.gr/points/ellinismos10.html
1.- Η 30η Αυγούστου 1949 έχει δικαίως καταγραφεί δια τους σκεπτομένους και με αληθή δημοκρατικην συνείδησιν Έλληνας ως μία των ενδοξοτέρων ημερών της Εθνικής μας Ιστορίας, ως η φωτεινοτέρα της μεταπολεμικής Ελλάδος. Διότι, μετά την κατά τας προηγηθείσας ημέρας πτώσιν του Γράμμου και του Βιτσίου, υπέκυπτεν εις τας εθνικάς δυνάμεις την 10ην πρωϊνην της ημέρας αύτης και το φοβερόν Κάμενικ, η τελευταία και ισχυροτέρα θέσις-κλειδί του αντιπάλου από της Ελληνοαλβανικης μεθορίου. Αυτή υπήρξεν η νικηφόρος κατακλείς τριετους και πλέον ενόπλου αγώνος του Εθνους εναντίον συμμοριτοπολέμου, επιβληθέντος εις την Ελλάδα από τους βορείους, υπό κομμουνιστικόν τότε καθεστώς, γείτονάς της, οι οποίοι και τον οργάνωσαν, τον εξώπλισαν και τον κατηύθυναν, όπως και η συσταθείσα από το Συμβούλιον Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Διεθνής Εξεταστική Επιτροπή, ύστερα από επιτόπιον έρευναν, διεπίστωσε και διέλαβεν εις τα συμπεράσματα της από 23.5.1947 εκθέσεώς της.
Συμμοριτοπολέμου, αποσκοπούντος εις την υλοποίησιν αφενος του παλαιύ, από τα τέλη του 19ου αιώνος, πανσλαβιστικου σχεδίου επεκτατικής καθόδου εις το Αιγαίον διά αποσπάσεως της Μακεδονίας από την Ελλάδα ( : Εδαφικός της Πατρίδος μας Ακρωτηριασμός ), ανανεωθέντος δε υπό Σταλινικήν επίνευσιν και Τιτοϊκήν πρωτοβουλίαν από την μορφήν δημιουργίας, μετά των λοιπών εκτός Ελλάδος τμημάτων της γεωγραφικής Μακεδονίας, ξεχωριστού κράτους ( : Εθνικός του Ελληνισμού Ακρωτηριασμός δια αποχωρισμού από αυτόν των Μακεδόνων και διαγραφής έτσι έξη αιώνων ενδόξου Εθνικής Ελληνικής Ιστορίας, αυτής των λεγομένων Ελληνιστικών χρόνων, από του 3ου π.Χ. μέχρι και του 3ου μ.Χ. αιώνος )∙ και αφ' ετέρου εις την κομμουνιστικοποίησιν και της απομενούσης Ελλάδος.
Συμμοριτοπολέμου δι εξαπολυθέντος με εθελόδουλα εγχώρια ενεργούμενα, ιδεολογικώς ομόφρονα των ξένων επιβούλων. Συγκεκριμένως από μόνου του Κ.Κ.Ε. χωρίς συμμετοχήν κανενός άλλου κόμματος ή πολιτικού, ούτε και εκ των παρασυρθέντων και μετ' αυτού συνεργασθέντων εις το κατοχικόν Ε.Α.Μ. (Σβώλου, Τσιριμώκου, κλπ.), με επιστράτευσιν κομματικών στελεχών και οπαδών του, αλλά και σωρείας παραπλανηθέντων από απατηλήν συνθηματολογίαν και αδίστακτον ψευδολογίαν αγνών και ανυπόπτων Ελλήνων, ως και χιλιάδων βιαίως, δι' επιδρομών εις την ύπαιθρον χώραν, στρατολογηθέντων χωρικών, αρκετοί από τους οποίους όμως, διδομένης ευκαιρίας, και κατέφευγον, παραδιδόμενοι, εις τας εθνικάς δυνάμεις. Αυτός ήτο ο ψευδώνυμος «Δημοκρατικός Στρατός» !
Και δεν εδίστασε το Κ.Κ.Ε. εις την ένοπλον αυτήν επιχείρησίν του ακρωτηριασμού της ιδίας Πατρίδος, εφοσον είχεν ήδη προηγουμένως, από της δεκαετίας του 1920, αποδεχθεί το σχέδιον των σταλινικών πατρώνων του (3ης Διεθνους, από την ηγεσίαν του βουλγάρου Δημητρώφ) περί αυτονομήσεως της Μακεδονίας μας.
2.-Ετσι, ενω οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί επεδίδοντο εις το έργον της ανορθώσεως των χωρών των από τα ερείπια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, ήδη το Κ.Κ.Ε. προεκάλεσε νέα πολλαπλάσια του πολέμου εκείνου δεινά, με δεκάδας χιλιάδας θυμάτων και τεραστίας υλικάς καταστροφάς
και με μελανωτέραν σελίδα το κατάπτυστον παιδομάζωμα, δηλαδή την διαρπαγήν χιλιάδων, συγκεκριμένως 28.010, μικρών Ελληνοπαίδων ηλικίας μόλις 3 εως 14 ετών της υπαίθρου χώρας από τους γονείς των και την βιαίαν μεταφοράν των εις γειτονικάς και άλλας κομμουνιστικάς χώρας, δια να μεταβληθούν εις γενιτσάρους, εχθρούς της Πατρίδος των, το παιδομάζωμα, το οποίον επισήμως εστιγματίσθη από τον επιτοπίως ἐργασθεῖσαν «Βαλκανικόν Επίτροπον» του Ο.Η.Ε. με την από 21.5.1948 απόφασίν της, ως «κακούργημα γενοκτονίας» (crime of genocide).
Και την εθνικήν αυτήν υπέρ υπάρξεως, διασφαλίσεως της εθνικής και εδαφική μας ακεραιότητος και ελευθέρου του εθνικού δημοκρατικού μας βίου, αγώνα διεξήγαγεν ἡ άλλος από κοινοβουλευτικον καθεστώς, λειτουργούσης της Βουλής, με Πρωθυπουργόν τον αείμνηστον αρχηγόν του κόμματος των Φιλελευθέρων Θεμιστοκλήν Σοφούλην και με ομοφωνίαν όλων των πολιτικών κομμάτων και δυνάμεων της χώρας (πλήν του στασιάσαντος Κ.Κ.Ε.). Δηλαδή ακόμη και ο τραγικός εκείνος εθνικός διχασμός, η διαίρεσις μεταξύ βενιζελικών καί αντιβενιζελικών (βασιλοφρόνων), η οποία από δεκαετίας, ήδη από της ενάρξεως του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, είχε ταλανίσει την χώραν και έφθασεν εις τον παροξυσμον κινημάτων και αντικινημάτων, επανειλημμένων απόπειρων δολοφονίας (1920 και 1933) του Πρωθυπουργού και αρχηγού των Φιλελευθέρων Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά και οδήγησεν ουσιαστικώς εις την δίκην, καταδίκην και εκτέλεσιν των πέντε ηγετικών προσωπικοτήτων της αντιπάλου παρατάξεως και του αρχιστρατήγου (το 1922), Ο εν λόγω διχασμος τότε, το 1946, εξηνεμίσθη πλήρως ενώπιον της απειλουμένης νέας του Εθνους συμφορας. Τόση ήτο η τραγικότης των ημερών εκείνων, ώστε και αντιθέσεις ποτισθείσαι εκατέρωθεν με αίμα να εξαφανισθούν. Και οι τέως θανάσιμοι αντίπαλοι εσχημάτισαν την συμμαχικήν Κυβέρνησιν Λαϊκών (Βασιλοφρόνων) και Φιλελευθέρων, υπό την Προεδρίαν μάλιστα του Θεμιστοκλέους Σοφούλη, αμέσου διαδόχου του Ελευθερίου Βενιζέλου εΙς την αρχηγίαν του κόμματος των Φιλελευθέρων, καίτοι μάλιστα τούτο υπελείπετο εις βουλευτικάς έδρας του, έχοντος θριαμβεύσει κατά τας προηγηθείσας εκλογάς της 31ης Μαρτίου 1946, Λαϊκού κόμματος. Και με την πλήρη και ανεπιφύλακτον συναίνεσιν και των λοιπών μικροτέρων εις δύναμιν πολιτικών σχηματισμών, κυριολεκτικώς σύσσωμον το έθνος αντιμετώπισε νικηφόρως την ξενοκίνητον επέλασιν, την μάστιγα του κομμουνιστοσυμμοριτισμού.
Δεν επρόκειτο λοιπόν περί καταστολής ανταρσίας «αδίκως διωκομένων δημοκρατικών Ελλήνων πολιτών»(!), όπως με ύστερίαν διαλαλεί συνεχώς η κομμουνιστικ΄η προπαγάνδα, αλλά περί καταστολής στάσεως, έξωθεν υποκινηθείσης και κατευθυνομένης με πειθήνιον εκτελεστήν το κόμμα «του εγκλήματος και της Εθνικής προδοσίας» κατά τον επιτυχέστατον ιστορικόν χαρακτηρισμόν δια το Κ.Κ.Ε. της εποχής εκείνης του αειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Πρωθυπουργού της απελευθερώσεως, του μετέπειτα θρυλικού «Γέρου της Δημοκρατίας».
Ούτε φυσικά επρόκειτο περί «εμφυλίου πολέμου».
Οι έχοντες Ελληνικήν παιδείαν γνωρίζουν, ότι ο «πόλεμος» κυριολεκτείται μόνον από διαμάχης μετά ξένων, ποτέ μετά ομοφύλων, πολέμιοι είναι μόνον ξένοι και ο πόλεμος μόνον με ξένους διεξάγεται, ενώ διαμάχη και αντιπαράθεσις προς ομοφύλους ονομάζεται «στάσις».
Λέγει χαρακτηριστικώς ο Πλάτων, κατά λέξιν, « ... λέγω δε τα δύο, το μεν οiκεiον και ξυγγενές, το δε αλλότριον και 'οθνειον. Απο μεν ουν τα του οικείου έχθρα στάσις κέκληται, από δε τα του αλλοτρίου πόλεμος» (Πολιτεία, 470 Β).
Και η στάσις αυτή έχει όνομα. Το αντλεί από τις κείμενες διατάξεις της Ποινικής νομοθεσίας. Η απόπειρα βιαίας μεταβολής του πολιτεύματος της χώρας (όπως εν προκειμένω από ελευθέρου δημοκρατικού εις καταπιεστικόν κομμουνιστικόν) συνιστά το κακούργημα της εχάτης προδοσίας
[ άρθρον 123 § 2 του προϊσχύσαντος μέχρι και του 1950 Ποινικου Νόμου, αρθρον 134 § 1 Β β του ισχύοντος Ποινικού Κώδικος].
Η Επιχείρησις βιαίας αποσπάσεως εδάφους απο το ελληνικόν κράτος (οπως εν προκειμένω της Μακεδονίας μας) συνιστά το κακούργημα της προδοσίας (επιβουλής της ακεραιότητος) της χώρας
[ αρθρον 123 § 4 Ποινικού Νόμου, αρθρον 138 § 1 Ποινικού Κώδικος ].
Η δε συμφωνία η ένωσις με άλλους (ένα ή περισσοτέρους) προς διάπραξιν συγκεκριμένων κακουργημάτων (όπως τα προκείμενα) συνιστά το έγκλημα της συμμορίας
[αρθρον 57 Ποινικού Νόμου, αρθρον 187 § 1 Ποινικού Κώδικος].
Και ας προστεθεί εδώ ότι δεν πρόκειται περί ιδιαιτερότητος της Ελληνικής Ποινικής Νομοθεσίας, παλαιάς και ισχυούσης. Διότι τα ίδια εγκλήματα με τους ιδίους χαρακτηρισμούς και τας ιδίας αυστηράς κυρώσεις προβλέπουν και αι ξέναι ποινικαί νομοθεσίαι, όλων των πολιτισμένων χωρών.
Εθνοπροδόται και προδόται της χώρας, λοιπόν, και συμμορίται υπήρξαν, κατά τον μόνον δυνατόν και επιστημονικώς ακριβή χαρακτηρισμόν, οι αποτελέσαντες τον ψευδώνυμον «Δημοκρατικόν Στρατόν».
Επομένως και ορθότατα εχαρακτηρίζοντο ανέκαθεν ως «συμμορίαι» και εγίνετο λόγος συνεκδοχικώς περί «συμμοριτοπολέμου», εξ αιτίας δε της αποκλειστικώς από το Κ.Κ.Ε. ποδηγετήσεώς των, περί «κομμουνιστοσυμμοριών» και «κομμουνιστο-συμμοριτοπολέμου».
3.- Ανέκαθεν εχρησιμοποιούντο από όλους οι όροι αυτοί, αλλά κατά τας πρώτας μόνον από τας εθνικάς αυτάς τραγωδίας δεκαετίας. Διότι ο χαρακτηρισμός εις το πολιτικόν λεξιλόγιον άλλαξεν από της μεταπολιτεύσεως του 1974 και εντεύθεν. Η αλλαγή, χωρίς να δικαιολογήται, έχει εν τούτοις την κοινωνιολογικήν της εξήγησιν. Οφείλεται εις το μέγα έγκλημα των επιόρκων συνωμοτών της 21ης Απριλίου 1967, καταλύσεως του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και διά της βίας, - με διώξεις αναριθμήτων ελλήνων πολιτών και βασανιστήρια εις βάρος εκατοντάδων άλλων, ανεξαρτήτως κοσμοθεωρητικής, ιδεολογικής ή κομματικής τοποθετήσεως των θυμάτων των αυτών, - επιβολής του γελοιωδεστέρου καθεστώος, που ενώρισεν η ΕΛλάς. Με αποτέλεσμα η καθολική, εκτός των ιδιοτελών καιροσκόπων, συσπείρωσις και αντίθεσις του εληνικού λαού προς την επιβληθείσαν τυρρανίαν να συνεπιφέρει την συνεύρεσιν εις το αυτό αντίπαλον αυτής στρατόπεδον πάντων, και της δημοκρατικής Ελλάδος της Νίκης του Έθνους του 1949 και της ήττηθείσης μικράς, αλλά τόσον κακοποιού, συμμοριακής μειονοψηφίας. Ωστε του λοιπου να απαμβλυνθεί η μεταξύ των αντίθεσις ενώπιον των δεινών τας νέας συμφοράς, και συνακολούθως και η ορολογική επισήμανσις της παλαιάς εκείνης αντιπαραθέσεως να είναι λοιπού τοπος και πολιτικῶς ἀσύνετος. Διότι τον σημερινόν συναγωνιστήν σου δεν νοείται να τον αποδοκιμάζεις με τα κριτήρια του παρελθόντος του. Αὐτὴ είναι ἡ ὠμὴ ἐπὶ τοῦ προκειμένου αλήθεια των πραγμάτων, και όχι οιασδήποτε μορφής μετάγνωσις της εθνικόφρονος, δημοκρατικής Ελλάδος και μεταβολή αντιλήψεών της περί του κομμουνιστοσυμμοριτισμού∙
Αλήθεια, την οποίαν μόνον οι αφρονες και οι έχοντες σκοταδιστικάς παρωπίδας αγνοούν. Ετσι ΕξηγεΊται και διατί, Ένας Παναγιώτης Κανελλόπουλος, εΥγενεστάτη και αληθής ως εξέχουσα, εκ των σπανιωτάτων, πολιτικώ της Πατρίδος μας φυσιογνωμία, και μάλιστα η, κατά την γνώμην μου, κραταιοτέρα πνευματική μορφή της Ελλάδος του 20ου αιώνος, ομίλησε περί «εμφυλίου πολέμου» δια την υπέρ υπάρξεως αγώνα εκείνον του Εθνους∙ μολονότι δεν ήθελε να βιάσει την ιστοριοκήν περί τούτου αλήθειαν, η οποία, όπως έλεγε, και δεν αλλοιούται με οσασδήποτε εις βάρος της κακοποιήσεις∙ και αυτό το γνωρίζουν όσοι είχαν το προνόμιον της φιλίας και πνευματικής αναστροής μαζί του, 'οπως και ο σύρων τας παρούσας γραμμάς.
Ετσι γίνεται πλέον καθολικός λόγος ανακριβέστατα και ατόπως περ'ι «Εμφυλίου πολέμου» εις το πλαίσιον μιας ενγενούς, πλήν αμφιβόλων αποτελεσμάτων, αδιεξόδου σήμερον πολιτικής σκοπιμότητος. Συγκεκριμένως, της επιτεύξεως πανεθνικής ομοφροσύνης δια οριστικής συμφιλιώσεως όλων των Ελλήνων. Ομως οΙαδήποτε συμφιλίωσις προϋποθέτει αμφοτερόπλευρον ενέργειαν, συγχωρείται ο πταίσας,αφού 'ομως αναγνωρίσει προηγουμένως, ότι έπταισε. Πράγμα το οποίον δεν συμβαίνει εν προκειμένω. Διότι, όχι μόνον τό, χωρίς όρους, νομιμοποιηθέν ως πολιτικόν κόμμα Κ.Κ.Ε. δεν εξεδήλωσε ποτέ την μεταμέλειάν του δια τα όσα, ως ανωτέρω, κακουργήματα εις βάρος της ελληνικής Πατρίδος διέπραξε, αλλά, καί, χωρίς τουλάχιστον να σιωπήσει, καθημερινώς από της μεταπολιτεύσεως και εντεύθεν επιδίδεται, δια λόγων, εντύπων και άλλων δημοσιευμάτων στελεχών και όλων πνευματικώς ανερματίστων υποτακτικών του σκοταδιστών, ως και δι’ επισκέψεων εις τους τόπους του δράματος, «Εορτών» και «πανηγύρεων» και εμετικών εξιστορήσεων, εις συνεχή και αδιάλειπτον εξύμνησιν των «πεπραγμένων» του εκείνων, των «έργων και ημερών» και άθλων, βεβαίως κατά το πλείστον ανυπάρκτων και φανταστικών, του φρικαλέου εκείνου ψευδωνύμου «Δημοκρατικού Στρατού». Καί είναι φανερόν πόσον βλαπτικό δια το εθνικόν μας σύνολον είναι η αδίστακτος αυτή πλαστογράφησις της Ιστορίας, δυναμένη, απομένουσα χωρίς καταγγελίαν της, να παραπλανήσει τον άδολον και ανύποπτον νέαν γενεάν. Παρά ταύτα, το σύνολον σχεδόν, με περιθωριακές εξαιρέσεις, του λοιπού πολιτικού κόσμου της χώρας, όλων των αποχρώσεων, ακολουθεί σταθερώς την υιοθετηθείσαν από του προκειμένου από της ελληνικής μας Δημοκρατίας πολιτικήν της χωρίς αντίκρυσμα συγχωρήσεως των παλαιών εκείνων εγκλημάτων, ως και τας απροσμετρήτου ενοχάς και σιωπάς ενώπιον των νεωτέρων ελεεινών, ως ανωτέρω, προκλήσεων και ψευδολογών.
Και προσωπικώς φρονῶ, αὐτὸ γίνεται παρὰ τὴν πλήρη γνῶσιν τῆς ἀληθοῦς τῶν πραγμάτων, χωρὶς τὰς κακοποιήσεις της, Ἱστορίας. Ετσι ερμηνεύω π.χ. καὶ τὴν δήλωσιν τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ κατά πρόσφατον επίσκεψίν του εις την νήσον Αγιος Ευστράτιος, τόπον εξορίας κομμουνιστών κατά τον επίμαχον εκείνην περίοδον του αγώνος του Εθνους, και τον χαρακτηρισμόν του συγκεκριμένου οικήματος της εκεί διαμονής των ως «Μουσείου της Δημοκρατίας». Χαρακτηρισμόν, ο οποίος και προεκάλεσε θύελλαν διαμαρτυριών αγνών, συνειδητών Ελλήνων πατριωτών, όχι δε μόνον εκ των επιζώντων μαχητών του ιερού εκείνου του Εθνους Αγώνος. Φρονώ, ότι ο Πρωθυπουργος με τα λεγόμενά του ήθελε να εξάρει, οτι η Ελληνική Πατρίς συμπεριεφέρθη τότε με δημοκρατικόν ανθρωπισμόν, απλώς αδρανοποίησε τους αγωνιζομένους εναντίον της εχθρούς της δια της κρατήσεώς των, και δεν τους εξώντωσε φυσικώς, ούτε τους απέστειλεν εις ψυχιατρεία ή καταναγκαστικά 'εργα, κατά την πρακτικήν των απολυταρχικών καθεστώτων, και ιδίως των κομμουνιστικών («Γκουλάκ», κλπ.). ώστε προβάλλουν όντως ως Μουσεία Δημοκρατίας οι τόποι εκείνοι κρατήσεως, δείγματα εὐγενοῦς δημοκρατικῆς συμπεριφορᾶς χώρας πολιτισμένης, ἀκόμη καὶ πρὸς απεργαζομένους τον αφανισμόν της,. Διότι δεν διανοούμαι, ότι ο Ελλην Πρωθυπουργος ήθελε με τον ανωτέρω χαρακτηρισμόν νά μυκτηρίσῃ την δημοκρατικήν Ελλάδα και τον εθνικόν αντισυμμοριακό αγώνα.
4. Αποτελεί παναρχαίαν ελληνικήν παράδοσιν η απόδοσις τιμών εις τους νεκρούς, και μάλιστα εις τους υπέρ της Πατρίδος πεσόντας. «Τω πατρίω νόμω χρώμενοι», γράφει ὁ Θουκυδίδης (ιστορία, ΙΙ 34, 35) «δημοσίας ταφός ἐποιήσαντο» οι ΑθηναΊοι διά τούς πεσόντας κατά τὸ πρῶτον ἔτος τοῦ Πελοποννησιακοῦ πολέμου, ὁπότε καὶ ἐξεφώνησεν ὁ Περικλῆς «ἔπαινον τὸν πρέποντα» δι’ αὐτούς, τὸν περίφημον ἐπιτάφιόν του, καθὼς ἐπεβάλλετο «ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένων ἔργῳ καὶ δηλοῦσθαι τὰς τιμάς».
Καὶ ὅμως ἡ πατρογονικὴ αὐτὴ συνήθεια, ἡ ἐπὶ χιλιετηρίδας ἀδιαλείπτως ἀκολουθουμένη, ἔπαυσε βαθμηδὸν ἀπὸ τῆς μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974 καὶ ἐντεῦθεν τηρουμένη διὰ τοὺς πεσόντας ὑπὲρ Ἑλλάδος ἐλευθερίας κατὰ τὸν ἱστορικὸν ἐκεῖνον ἀγῶνα τοῦ Ἔθνους ἐναντίον τοῦ ξενοκινήτου κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ∙ διὰ νὰ ἐγκαταλειφθῇ κατὰ τὰς ἡμέρας μας ὁλοσχερῶς. Και από τον πολιτικον κόσμον γενικώς και ἀπὸ τὴν ἐπίσημον Πολιτείαν ! Και επενδύεται η τοιαύτη ασυγχώρητος ασέβεια προς τους πεσόντας και τους αγωνισθέντας δια να είμεθα εμείς σήμερον ελεύθεροι, με ετοιμόρροπον δικαιολογίαν. Και πάλιν, την ανάγκην λήθης του παρελθόντος και Εθνικής συμφιλιώσεως.
Ἀλλὰ τὴν πραγματικὴν συμφιλίωσιν ἡ ἐγκληματήσασα, ἀντίπαλος τοῦ Ἔθνους, πλευρά, ὅπως προεξετέθη, δὲν τὴν ἀποδέχεται∙ διότι δὲν ἀρκεῖται εἰς πολλαπλῶς κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας ἐκφραζομένην, ἀκόμη καὶ διὰ κρατικῶν παροχῶν (συντάξεων, κλπ.!), ἐθνικὴν τῶν ἀνομημάτων της συγχώρησιν, ἀλλὰ ἐπιδιώκει καὶ τὴν ρητὴν τῶν ἐγκλημάτων της δικαίωσιν. Ἐξ ἄλλου, μὲ τὴν ἀνωτέρω πολιτικὴν λησμονεῖται, ὅτι ἡ λήθη εἶναι καὶ γλωσσικῶς ἀκόμη τὸ ἀντίθετον τῆς ἀληθείας, τὴν καταπνίγει ὁλοσχερῶς ! Προκειμένου δὲ περὶ ἐπικῶν σελίδων τῆς ἐθνικῆς Ἱστορίας, ὅπως τοῦ ἐναντίον τοῦ κομμουνιστοσυμμοριτισμοῦ ἀγῶνος τοῦ Ἔθνους, τὴν κολοβώνει ἐθνοβλαβῶς. Κυρίως δέ, τοιαύτη λήθη τίποτε ἀπολύτως δὲν ὑπηρετεῖ. Διότι ἡ Πολιτεία θὰ ἠμποροῦσε κάλλιστα νὰ συνεχίσῃ τὴν ὀρθὴν πολιτικήν της κατευνασμοῦ τῶν παθῶν τοῦ παρελθόντος διὰ τῆς πρακτικῆς τῆς ἴσης μεταχειρίσεως καὶ ἰσονομίας πάντων ἀνεξαιρέτως τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν, χωρὶς ὅμως καὶ νὰ παύσῃ τιμῶσα συγχρόνως καὶ τοὺς ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῆς Πατρίδος καὶ τοῦ Ἔθνους πεσόντας καὶ ἀγωνισθέντας. Τοὐλάχιστον καὶ πρὸς ἐθνικὸν τῶν νεωτέρων φρονηματισμόν. Ὅταν μάλιστα ἡ ἀντίπαλος, ἡ ἐθνικῶς ἐγκληματήσασα, πλευρὰ καθημερινῶς ἀνυμνεῖ καὶ τιμᾷ τοὺς ἰδικούς της ἐθνοπροδότας νεκροὺς καὶ ἀγωνιστάς. Ἐπὶ τέλους, ὁ κατευνασμὸς δὲν συνεπάγεται ἀχωρίστως καὶ τὴν πλαστογράφησιν της εθνικής μας Ἱστορίας διὰ τῆς διαγραφῆς χρυσῶν δέλτων της.
5.- Και είναι πράγματι ολόχρυσοι αι σελίδες της ιστορίας μας του αντισυμμοριακού εκείνου αγώνος. Διότι η 30η Αυγούστου 1949, η τελειωτική νίκη του έθνους εις τον Γράμμον και το Βίτσι, έχει όχι μόνον στενώς ελληνικήν, αλά υπερεθνικήν, πανανθρωπίνην, αποφασιστικήν διά τον ρουν της παγκοσμίου ιστορίας, σημασίαν. Ίσταται ισότιμος προς την πανένδοξον 28ην Οκτωβρίου 1940.
Πράγματι, όπως και άλλοτε, εις μήνυμά μου κατά τον εορτασμόν της 5Οης επετείου της Νίκης του έθνους, εσημείωσα, αύτη εντάσσεται εις την χορείαν των σημαντικωτέρων συμβάντων της Παγκοσμίου Ιστορίας. Και έρχεται ως αδιάσπαστος κρίκος προς επιβεβαίωσιν της Ελληνικής αρετής του αδιαλείπτου αγώνος υπέρ του ανθρωπισμού. Διότι, όπως κατά την αρχαιότητα ο ελληνισμός διέσωσε τον ανθρώπινον πολιτισμόν από την Ασιατικήν βαρβαρότητα∙ Οπως κατά τους Μέσους χρόνους το Βυζάντιον, ἡ Μεσαιωνικὴ αὐτὴ Ἑλληνική μας Αυτοκρατορία, διεφύλαξε τὴν Ευρώπην από χίλια και πλέον ἔτη ἀπὸ της επιδρομής και πάλιν κυρίως Ασιατών βαρβάρων επιδρομέων∙ ὅπως κατὰ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἡ Ἑλλὰς ἠγωνίσθη παρὰ τὸ πλευρὸν τῶν Δημοκρατιῶν ἐναντίον τῶν δυνάμεων του ολοκληρωτισμού, και μάλιστα έδωσεν αυτή, κατά τον δεύτερον πόλεμον, διά θριαμβευτικῆς συμβολῆς της εἰς αποφασιστικήν καμπήν του, την νίκην εις τους συμμάχους [βλέπε σχετικώς τα εξαίρετα βιβλία του αειμνήστου Αχιλλέως ΚΥΡΟΥ, Ἡ Ἑλλὰς ἔδωσε τὴν Νίκην, 2α εκδοσις, καὶ Ἡ ἀποφασιστικὴ καμπὴ τοῦ πολέμου, αμφότερα Ἀθῆναι, Ἀετός, 1945 καὶ 1946 ἀντιστοίχως]∙ ἔτσι και με τον εναντίον του ξενοκινήτου κομμουνιστο-συμμοριτισμοῦ νίκην, που κατήγαγον, μὲ τὴν ὑλικὴν μόνον βοήθειαν τῶν συμμάχων μας, μὲ τοὺς ἀγῶνες, τις θυσίες και τὸ αἷμα των, μόνα των, τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, οὐσιαστικῶς διέσωσαν καὶ πάλιν τὸν ἀνθρώπινον πολιτισμόν : Διότι, ἐὰν τότε ἡ Ἑλλὰς ὑπέκυπτε, καὶ ἐξετείνετο τοιουτοτρόπως ἡ σοβιετικὴ κυριαρχία μέχρι τῆς Μεσογείου, ἡ μὲν γείτων Τουρκία, πάντοτε καιροσκόπος, θὰ ἐνέδιδε, ἡ δὲ λοιπὴ Εὐρώπη, περιδεὴς καὶ ὑπὸ τὴν πίεσιν τῶν ἰσχυρῶν κατὰ τόπους κομμουνιστικῶν κομμάτων, ἀσφαλῶς θὰ ἐσυνθηκολόγει. Καὶ ἔτσι καὶ ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη θὰ ἐσύρετο ὑπὸ τὸ πέλμα τῆς σκοταδιστικῆς σταλινικῆς κτηνωδίας, τῆς ὁποίας τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον θύματα σύγχρονοι ἱστορικοὶ ἀναβιβάζουν εἰς σχεδὸν ἑκατὸν ἑκατομμύρια ! [βλέπε σχετικῶς τὸ ἐκπληκτικῆς τεκμηριώσεως ἔργον τῶν COURTOIS, WERTH, PANNÉ, PACZKOWSKI, BARTOSEK, MARGOLIN, Le livre noir du Communisme, Crimes, Terreur, Répression (Tὸ μαῦρο βιβλίο τοῦ κομμουνισμοῦ, Ἐγκλήματα, Τρόμος, Καταπίεσις), Paris, Robert Laffont, 1998, σελίδες 923 ]. Ὁπότε καὶ ἡ Δημοκρατία παντοτε θὰ κατελύετο ἀνεπανορθώτως καί, συνακολούθως, ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ἀπεκλείετο καὶ ἡ, ἐκ τῆς ὑπάρξεως ἀκριβῶς τῆς Ἐλευθέρας Εὐρώπης, σημειωθεῖσα μετὰ 40ετίαν ἐξέλιξις, ἡ ὁποία ὡδήγησεν εἰς τὴν κατάρρευσιν παντοῦ εἰς τὴν Εὐρώπην τοῦ σοβιετικού συστήματος. Αυτά είναι τα αναμφισβήτητα ιστορικά δεδομένα, τα οποία ὐδεὶς με ελεύθερον πνεύμα και τιμίαν συνείδησιν δικαιούται να διαστρέφῃ ἢ ἀγνοῇ.
Και τα οποία οφείλομεν 'ολοι να ενθυμούμεθα, αλλά και εις όλους να υπενθυμίζωμεν. Και προπαντως εις τους ξένους, όλους τους ελευθέρους λαούς, οι οποίοι, κατα τα ανωτέρω, οφείλουν την διάσωσιν και τας ιδικάς των ελευθερίας εις τον εν λόγω αγώνα και τας τ’ αυτών θυσίας του Ελληνικού λαού, ανερχομένας, πέρα των τεραστίων υλικών καταστροφών, εις το ακόλουθον φοβερόν εις ανθρωπίνους απωλείας τίμημα : εκτελεσθέντες πολίται 4.123, - εκτελεσθέντες ιερείς 165,- πολίται φονευθέντες εις ναρκοπέδια 931,- αξιωματικοί καί ανδρες της Χωροφυλακής, φονευθέντες 1.579, τραυματισθέντες 2.329,- αξιωματικοί και άνδρες του Στρατού φονευθέντες 12.777, τραυματισθέντες 37.732 (βλέπε σχετικώς το διαφωτιστικώτατον βιβλίον του Ευαγγέλου ΑΒΕΡΩΦ, Φωτιά καιΤσεκούρι, μετάφρασις εκ της γαλλικής, Αθήναι, Εστία, 1974, σελ. 466).
Και κυριώτατα επιβάλλεται η υπόμνησις της ανωτέρω αληθείας προς τους γειτονικούς μας λαούς, αυτούς, οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὸ κομμουνιστικόν των καθεστὼς ὠργάνωσαν καὶ κατηύθυναν τὴν ἐναντίον μας ἐπιβουλὴν καὶ οἱ ὁποῖοι, κατὰ παράδοξον τῆς μοῖρας τροπήν, ὠφελήθησαν καὶ αὐτοὶ ἀπὸ τὴν ἰδικήν μας πανεθνικὴν ἀντίστασιν, διὰ νὰ ζοῦν σήμερον καὶ αὐτοὶ ἐλεύθεροι. Καὶ ἔχει ἡ πρὸς αὐτοὺς ἰδιαιτέρως ὑπόμνησις καὶ σύγχρονον ἀποστολήν : διὰ νὰ παύσουν, ἐπαναλαμβάνοντες τὸν κακὸν ἑαυτόν των, βυσσοδομοῦντες καὶ σήμερον ἐναντίον τῆς ἐθνικῆς και εδαφικής μας ακεραιότητος και ανεξαρτησίας, εγκαταλείποντες επιτέλους τας κατακτητικάς των εις βάρος μας βλέψεις των : οι Βούλγαροι με τὸ ἐπίσημον δόγμα των, οτι συνορεύουν γύρωθεν προς εδάφη μὲ βουλγαρικοὺς πληθυσμούς (ἐννοοῦν φυσικά, ἐν σχέσει πρὸς τὴν Ἑλλάδα, τὴν Μακεδονίαν καὶ τὴν Δυτικὴν Θράκην),- οἱ Σκοπιανοὶ μὲ τὰς περὶ Μακεδονικῆς ἐθνότητος τερατώδεις ἀνοησίας των, οἱ Ἀλβανοὶ μὲ τὰ περὶ Τσαμουριᾶς φληναφήματα καὶ τὰς μέχρι καὶ Ἄρτης παραλόγους διεκδικήσεις των.
Ἡ ἐπίγνωσις τῶν ἀνωτέρω ἀδιασείστων ἀληθειῶν ἀναδεικνύει καὶ τὸ πόσον ἀπερίσκεπτος καὶ εὐθέως βλαπτικὴ διὰ τὰ γενικώτερα ἐθνικά μας συμφέροντα ὑπῆρξεν
...
[Περικομμένο μήνυμα] Προβολή ολόκληρου του μηνύματος
4 συνημμένα
Εμφάνιση image002.png.
