ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΙ

ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΙ




του Αμφικτύωνος



Γενικά Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι να ρίξει φως σε περίεργους θανάτους γνωστών επωνύμων προσώπων που ο θάνατος τους απασχόλησε την κοινή γνώμη και σχετίζεται με το πολιτικό έγκλημα. Κατά το παρελθόν έχουν γίνει αρκετοί θάνατοι που δεν φάνηκαν φυσιολογικοί, καθώς και ατυχήματα μη φυσιολογικά που δυνατόν να οφείλονταν σε ξένες επεμβάσεις . Χαρακτηριστικά αναφέρονται τα κάτωθι ιστορικά πρόσωπα, πολιτικοί , επιχειρηματίες επώνυμοι :

1/ Ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου

2/ Ο θάνατος του Ιωάννη Καποδίστρια

3/ Ο θάνατος του Γεωργίου Καραϊσκάκη

4/ Η δολοφονία του βασιλέως Γεωργίου Α’

5/ Η εκτέλεση του Ιωνα Δραγούμη

6/ Ο θάνατος του Ιωάννη Μεταξά

7/ Η δολοφονία Πόλκ

8/ Ο θάνατος του Αλέξανδρου Ωνάση

9/ Ο θάνατος του Νίκου Ζαχαριαδη

10/ Ο θάνατος του Αλέξανδρου Παναγούλη

11/ Ο θάνατος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου

12/ Η δολοφονία του Τζώρτζη Αθανασιάδη

13/ Ο θάνατος της Χριστίνας Ωνάση

14/ Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη

15/ Η δολοφονία του Κωστή Περατικού

16/ Ο θάνατος του Γιάννου Κρανιδιώvτη

17/ Ο θάνατος του Στρατηγού Ευάγγελου Φλωράκη

18/ Ο θάνατος του Τάσου Παπαδόπουλου

19/ Το αεροπορικό ατύχημα του Πατριάρχου Αλεξανδρείας και Πάπα Πέτρου Ζ’

20/ Ο θάνατος του Χριστόδουλου

21/ Ο θάνατος του Στρατηγού Δήμου

22/ Η έκρηξη Πυρομαχικών στην Κύπρο



(Εκ προοιμίου θερμώς ευχαριστούμε την Google και τον Παγκόσμιο Ιστό για τις πολύτιμες πληροφορίες που μας έδωσε )

ΑΝΑΛΥΣΗ

Σε περιπτώσεις θανάτων προσωπικοτήτων ή και απλών ανθρώπων που πέφτουν θύματα εγκληματικότητος να ενδιαφέρεται έντονα η κοινή γνώμη να πληροφορηθεί τις συνθήκες του θανάτου των θυμάτων και τα ΜΜΕ να δράττονται της ευκαιρίας να αυξήσουν την κυκλοφορία των, οπότε προβάλλονται πολλές αστήρικτες ή εύλογες εκδοχές επ’ αυτών. Ωστόσο ορισμένοι θάνατοι ή ατυχήματα ξεσηκώνουν μέγα θόρυβο διότι παρουσιάζουν σοβαρές παραλείψεις και κενά κατά την ανάκριση . Στο παρόν πόνημα θα παρουσιασθούν είκοσι ένα (21) περιπτώσεις περίεργων θανάτων που άφησαν ερωτηματικά τόσον στους οικείους των θυμάτων , όσον και στην κοινή γνώμη.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 1ον

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

1/ Ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου



Αλέξανδρος ο Μέγας Ο Μέγας Αλέξανδρος νικά το Δαρείο στη μάχη της Ισσού. Βασιλιάς των Μακεδόνων Διάδοχος της Περσικής Μοναρχίας Περίοδος εξουσίας 336 – 323 π.Χ. Προκάτοχος Φίλιππος Β' Διάδοχος Αλέξανδρος Δ' Φαραώ της Αιγύπτου Βασιλιάς της Περσίας Σύζυγος Ρωξάνη Στατείρα της Περσίας Πατέρας Φίλιππος Β' Μητέρα Ολυμπιάδα Γέννηση 21 Ιουλίου 356 π.Χ. Πέλλα, Μακεδονία Θάνατος 10 Ιουνίου 323 π.Χ. Βαβυλώνα Αλέξανδρος ο Μέγας ήΑλέξανδρος Γ' ο Μακεδών, Βασιλεύς Μακεδόνων, Ηγεμών (Στρατηγός Αυτοκράτωρ) της Πανελλήνιας Συμμαχίας κατά της Περσικής αυτοκρατορίας, διάδοχος των Φαραώ της Αιγύπτου, Κύριος της Ασίας και βορειοδυτικής Ινδίας, οι κατακτήσεις του οποίου αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο των βασιλείων των Διαδόχων του. Οι Αλεξανδρινοί χρόνοι αποτελούν το τέλος της κλασσικής αρχαιότητας και την απαρχή της περιόδου της παγκόσμιας ιστορίας γνωστής ως Ελληνιστικής. Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες στρατηγούς στην ιστορία του έθνους, καταφέρνοντας σε ηλικία μόλις 33 ετών να κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου (4ος αιώνας π.Χ.). Γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας τον Ιούλιο του έτους 356 π.Χ.. Γονείς του ήταν ο βασιλιάς Φίλιππος Β' της Μακεδονίας και η πριγκίπισσα Ολυμπιάδα της Ηπείρου. Πέθανε στην Βαβυλώνα, στο παλάτι του Ναβουχοδονόσορα Β' στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ., σε ηλικία ακριβώς 32 ετών και 11 μηνών. Βασιλιάς της Μακεδονίας, συνέχισε το έργο του πατέρα του, του Φιλίππου Β'. Ο Φίλιππος Β' ήταν ιδιαίτερα ικανός στρατηγός, πολιτικός και διπλωμάτης, αναμορφωτής του μακεδονικού στρατού και του μακεδονικού κράτους. Ο Αλέξανδρος, ολοκλήρωσε την ενοποίηση των αυτόνομων ελληνικών πόλεων-κρατών της εποχής, και κατέκτησε σχεδόν όλο τον γνωστό τότε κόσμο (Μικρά Ασία, Περσία, Αίγυπτο κλπ), φτάνοντας στις παρυφές της Ινδίας. Θάνατος Ο Αλέξανδρος μετά τη θρυλική εκστρατεία του ως την Ινδία επέστρεψε στην Βαβυλώνα και άρχισε να οργανώνει τον περίπλου της Αραβίας και την εξερεύνηση των ακτών της Βόρειας Αφρικής. Λίγο πριν την αναχώρηση για την Αραβία, στις 2 προς 3 Ιουνίου 323 π.Χ. συμμετείχε σε συμπόσιο έπειτα από το οποίο εκδήλωσε πυρετό, που διάρκεσε και τις επόμενες ημέρες αναγκάζοντάς τον να μεταθέσει την ημερομηνία αναχώρησης. Μετά από μια σύντομη βελτίωση της υγείας του κατέρρευσε ξανά, χωρίς να μπορεί να περπατήσει ή να μιλήσει. Η φήμη ότι είχε ήδη πεθάνει ανάγκασε τους στρατηγούς του να επιτρέψουν σε όλους τους στρατιώτες του να περάσουν από τον κρεβάτι του για να τον χαιρετίσουν. Μετά από δύο ημέρες πέθανε, στις 13 Ιουνίου 323 π.Χ.. Λίγο πριν πεθάνει ρωτήθηκε σε ποιόν αφήνει την βασιλεία του και απάντησε «τῷ κρατίστῳ» δηλαδή «στον δυνατότερο». Σύμφωνα με ένα θρύλο, μουμιοποιήθηκεκαι θάφτηκε σε ένα γυάλινο φέρετρο γεμάτο μέλι. Χρονοδιάγραμμα Πηγές για τον Αλέξανδρο Η εκστρατεία του Αλέξανδρου καταγράφηκε αρχικά στις «Βασιλικές εφημερίδες» ένα είδος επίσημου ημερολογίου που διατηρούσε ο αρχιγραμματέας Ευμένης κατά την διάρκεια της εκστρατείας, οι οποίες όμως χάθηκαν πριν την ολοκλήρωσή της. Στα στοιχεία των "Βασιλικών Εφημερίδων" και σε σε προσωπικές του αναμνήσεις στηρίχθηκε αργότερα ο στρατηγός του Αλεξάνδρου, Πτολεμαίος. Ακόμη, ο Αριστόβουλος, μηχανικός που ακολούθησε την εκστρατεία, έγραψε μια από τις πρώτες γνωστές εξιστορήσεις, σε ηλικία 84 ετών. Ωστόσο, ούτε η μία ούτε η άλλη έχουν σωθεί. Άλλοι συγγραφείς των οποίων το έργο έχει χαθεί είναι ο Καλλισθένης που κατέγραψε τα γεγονότα ως τον θάνατό του το 327 π.Χ., ο Κλείταρχος ο Αλεξανδρεύς ο οποίος μάλλον είχε γράψει ένα δωδεκάτομο μυθιστόρημα, ο Ονησίκριτος, και οΝέαρχος. Το πιο αξιόλογο έργο που έχουμε, είναι αυτό του Φλάβιου Αρριανού«Αλεξάνδρου Ανάβασις» του 2ου αιώνα μ.Χ.. Ο Αρριανός βασίστηκε πάνω στα έργα του Πτολεμαίου και του Αριστόβουλου. για να γράψει το έργο του. Ένα επίσης σημαντικό έργο είναι το «Historia Alexandri Magni Macedonis» του Κούρτιου Ρούφου (1ος αιώνας), το οποίο είναι επίσης βασισμένο σε προηγούμενα έργα, αλλά σε ορισμένα σημεία θεωρείται ότι περιέχει φανταστικές διηγήσεις. Αξιόλογος είναι ο βίος του Αλέξανδρου στο έργο του Πλούταρχου «Παράλληλοι βίοι». Διάσπαρτες πληροφορίες βρίσκονται επίσης στα έργα του Στράβωνα, του Ιώσηπου, του Διόδωρου του Σικελιώτη και άλλων. Ο μύθος του Αλέξανδρου Ο Μ. Αλέξανδρος , που παριστάνεται ως Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, κατατροπώνει τον Δαρείο και την ακολουθία του. Παράσταση από την μυθιστορία του Αλέξανδρου (κώδικας του Ελληνικού Ινστιτούτου της Βενετίας) Ο Μέγας Αλέξανδρος έριξε το φράχτη που χώριζε την Ευρώπη από την Ασία, έκανε την Ελλάδα να ταυτιστεί με την τότε Οικουμένη και μεταλαμπάδευσε τον Ελληνικό Πολιτισμό στην Ανατολή. Αμέσως μετά το θάνατό του έγινε μυθικό πρόσωπο, από την Ινδία μέχρι τον Ατλαντικό, ακολουθώντας διαφορετικά πρότυπα σε κάθε λαό. Οι Πέρσες φαντάστηκαν ότι ήταν γιος του Δαρείου, ενώ στην Αίγυπτο ότι ήταν γιος του Νεκτανεβώ του τελευταίου βασιλιά της Αιγύπτου. Στην Αραβοπερσική παράδοση ο Αλέξανδρος ονομάζεται Σικαντέρ στα περσικά και Ισκαντάρ στα αραβικά και έχει την προσωνυμία «Δίκερως» (Dhul-Qarnayn), λόγω της εμφάνισής του σε νομίσματα με κέρατα κριού, κατά το αιγυπτιακό πρότυπο αφού θεωρούνταν γιός του Άμμωνα. Υπάρχουν αρκετές φυλές στα μέρη που πέρασε ο Αλέξανδρος που περηφανεύονται ότι είναι απόγονοι στρατιωτών του Αλέξανδρου. Ο Αλέξανδρος αναφέρεται, σύμφωνα με ερευνητές, με το όνομα Δίκερως και στο Κοράνι στην σούρα al-Kahf (Η Σπηλιά) (ΧVΙΙΙ, 82-110) ως μεγάλος βασιλιάς που κατασκεύασε πύλες (ίσως τις Κασπίες Πύλες) για να προστατέψει τους αθώους ανθρώπους από τους βάρβαρους Γωγ και Μαγώγ και επίσης αναφέρεται ότι ταξίδεψε ως το μέρος όπου δύει ο Ήλιος. Στοιχεία από την ιστορία σχετικά με το σφράγισμα των πυλών που αφηγείται το Κοράνι υπάρχουν και στα προγενέστερα έργα του Ψευδοκαλλισθένη, του Ιώσηπου, και τουΙερώνυμου. Επίσης στους στίχους 18:95 και 18:98 παρουσιάζεται ως μονοθεϊστής και ορισμένες φορές θεωρείται προφήτης του Ισλάμ αλλά αυτό δεν είναι γενικά αποδεκτό. Στους Βυζαντινούς ήταν δημοφιλείς οι ιστορίες για τον Αλέξανδρο, και μάλιστα τον είχαν φανταστεί και ως άγιο και ασκητή και να έχει ιδρύσει μοναστήρια στην έρημο. Πολλές παραδόσεις στην Ελλάδα δημιουργήθηκαν γύρω από τον Αλέξανδρο, και σε πολλές περιοχές διάφορα σημάδια του τόπου και ερείπια, επιδεικνύονταν σαν να «ήταν του Αλέξανδρου». Σε κρητικό τραγούδι ο Αλέξανδρος παρουσιάζεται να έχει ενώσει την Μαύρη Θάλασσα με την Μεσόγειο ανοίγοντας τον Βόσπορο. Πολύ διαδεδομένη επίσης είναι η παράδοση που παρουσιάζει την γοργόνα ως αδερφή του Αλέξανδρου να ρωτά τους ναυτικούς αν «ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος» και να δέχεται σαν απάντηση μόνο το «ζη και βασιλεύει». Κατά την τουρκοκρατία τον 18ο αιώνα ένα δημοφιλές ανάγνωσμα ήταν η «Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου». Στην Δύση ο Αλέξανδρος έγινε γνωστός από την μετάφραση του έργου του Ψευδοκαλλισθένη, τον 3ο αιώνα με το «Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου» δημιουργώντας ένα επικό κύκλο γύρω από το όνομά του. Από την λατινική μετάφραση αυτού προέκυψαν πολλές παραλλαγές σε όλη την Ευρώπη και γενικά τον χριστιανικό και ισλαμικό κόσμο του Μεσαίωνα. Τον 12ο αιώνα ο Αλβέριχος ντε Μπεζανσόν έγραψε επικά ποιήματα με κεντρικό πρόσωπο τον Αλέξανδρο και ο ιερέας Λάμπρεχτ ένα γερμανικό τραγούδι. Ο Αλέξανδρος στην Τέχνη Περσική μινιατούρα του 15ου αιώνα από την Χεράτ που απεικονίζει τον Ισκαντέρ Υπάρχουν πολλές απεικονίσεις του Αλέξανδρου σε νομίσματα που κόπηκαν πριν ή μετά τον θάνατό του. Σε αυτές ο Αλέξανδρος εμφανίζεται αγένειος φέροντας τα κέρατα του Άμμωνα. Σώζονται επίσης ανδριάντες του Αλέξανδρου, πρωτότυποι και αντίγραφα, που είχαν δημιουργήσει καλλιτέχνες όπως ο Λύσιππος, που ήταν ευνοούμενος του Αλέξανδρου. Η μορφή του Αλέξανδρου εμφανίζεται επίσης σε ανάγλυφα, μετάλλια και ψηφιδωτά, με διασημότερο το ψηφιδωτό της Πομπηίας όπου απεικονίζεται ο Αλέξανδρος στην μάχη της Ισσού, και θεωρείται αντίγραφο πίνακα ζωγραφικής του Απελλή, άλλου διάσημου καλλιτέχνη ευνοούμενου του Αλέξανδρου. Σε όλο το πέρασμα του χρόνου δημιουργούνταν αντικείμενα τέχνης σχετικά με τον Αλέξανδρο. Πέρα από τα έργα λόγου, τα γλυπτά και τους πίνακες, στην σύγχρονη εποχή εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο μουσικών και κινηματογραφικών έργων. Ενδεικτικό είναι το τραγούδι 'Alexander the Great' των Iron Maiden. Ταινίες που έχουν γυριστεί με θέμα τον Αλέξανδρο: § "Sikandar" (1941), ινδική παραγωγή σε σκηνοθεσία Sohrab Modi σχετικά με την κατάκτηση της Ινδικής από τον Αλέξανδρο (στην ταινία φαίνεται να έχει χάσει την μάχη του Υδάσπη). § "Alexander the Great" (1956), παραγωγής MGM με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Μπάρτον. § "Sikandar-e-Azam" (1965), ινδική παραγωγή σε σκηνοθεσία Kedar Kapoor § "Alexander" (2004) , σε σκηνοθεσία Όλιβερ Στόουν, με πρωταγωνιστήν τον Κόλιν Φάρελ. Επίσης υπάρχουν πολλές αναφορές σε άλλες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Νεότερα μυθιστορήματα με θέμα τον Αλέξανδρο, είναι: § Η τριλογία "Μέγας Αλέξανδρος" του Ιταλού Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι αποτελούμενη από τα "Ο γιος του ονείρου", "Η άμμος του Άμωνα", και "Τα πέρατα του κόσμου" . § Η τριλογία της Μαίρης Ρενώ αποτελούμενη από τα "Φωτιά απ'τον ουρανό", "Ο μικρός Πέρσης" και "Επιτάφιοι Αγώνες". § "Οι αρετές του πολέμου" και "Η ματωμένη εκστρατεία" του Στίβεν Πρέσφιλντ. § O Αλέξανδρος με τα κέρατα του Άμμωνα σε αργυρό τετράδραχμο § Άγαλμα του Αλεξάνδρου στο Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης § Αργυρό νόμισμα που απεικονίζει τον Ηρακλή, μυθολογικό γενάρχη των Μακεδόνων, με λεοντοκεφαλή § Αθηναϊκό άγαλμα του Αλεξάνδρου με λεοντοκεφαλή § Ρωμαϊκό αντίγραφο αγάλματος τουΛυσίππου § Ανάγλυφο κόσμημα που απεικονίζει τον Αλέξανδρο § Ο Αλέξανδρος από τονΡέμπραντ § Χρυσό μετάλλιο που απεικονίζει τον Αλέξανδρο § Μνημείο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη (Νέα Παραλία). Πηγές άρθρου Αρχαίες § Αλέξανδρος του Πλούταρχου (Βικιθήκη) § Αλεξάνδρου Ανάβασις του Αρριανού (Βικιθήκη) § Quintus Curtius Rufus, Ιστορία του Αλέξανδρου (λατινικά) Νεώτερες § Frank W. Walbank, "Ο Ελληνιστικός Κόσμος", εκδ. ΒΑΝΙΑΣ, 1999 § Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, Αλέξανδρος, εκδ. Κιτσιά, 1974 § Ν. Μπούρας, Κ. Ναστούλης, Α. Σακελλάριου: Αρριανού Αλεξάνδρου Ανάβασις, Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, ISBN 978-960-06-2153-2 § Α. Μαστραπάς, Ιστορία του Αρχαίου Κόσμου: Από τους προϊστορικούς πολιτισμούς της Ανατολής εώς την εποχή του Ιουστινιανού, Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, 960-06-0897-0 § Κ. Παπαρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Κάκτος, 1991 § J.G. Droysen, Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, (Μτφρ.: Ρένος, Ήρκος & Στάντης Αποστολίδης), Εκδόσεις Τραπέζης Πίστεως, 1999 § Π. Καρύκας, Δ. Μαρκαντωνάτος, Μέγας Αλέξανδρος, Μονογραφίες -περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία , 2000 § N.G.L. Hammond, Μέγας Αλέξανδρος - Ένας ιδιοφυής, Μαλλιάρης-Παιδεία, 2007 § Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος 4, Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος § Jona Lendering, Alexander the Great, Livius, (ανακτήθηκε 30 Ιανουαρίου 2006) § Ιωάννης Πετρόπουλος, «Η Παιδεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Παρνασσός τομ. ΛΕ' (1993), σελ. 281-291. Παραπομπές 1. Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι: Αλέξανδρος, 3 2. Αρριανού Αλεξάνδρου Ανάβασις, Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, σ. 11 3. Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι: Αλέξανδρος, 2 4. Βαγγέλης Δρακόπουλος, Γεωργία Ευθυμίου: Επίτομο Λεξικό της Ελληνικής Ιστορίας, Αρχαία Ελλάδα/Μέρος 3ο, Δημοσιογραφικός Όμιλος Λαμπράκη, σ. 8. 5. Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 21. 6. Hammond, σ. 18-19 7. Πλούταρχος, Αλέξανδρος, 9 8. Hammond, σ. 20 9. ↑ Διόδωρος Σικελιώτης, XVI 89.15 10. Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 19. 11. Hammond, σ. 44-48 12. Διόδωρος Σικελιώτης, XVIΙ 4.15) 13. Hammond, σ. 62-74 14. Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α' 1-6 15. Πλούταρχος, Αλέξανδρος, 11 16. Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 22. 17. Hammond, σ. 81-89 18. Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α' 7-9 19. Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 23 20. Ευριπίδης, Ιφιγένεια η εν Αυλίδι, στ. 1400 : βαρβάρων δ᾽ Ἕλληνας ἄρχειν εἰκός. 21. Πλούταρχος, Αγησίλαος, 6. 22. Διόδωρος Σικελιώτης, XVI 89.5 23. Ισοκράτης, Β΄ και Γ΄ επιστολαί (πρώτη και δεύτερη προς Φίλιππον) σελ. 753 και 757 24. Πλούταρχος, Αλέξανδρος, 2.1 25. Πλούταρχος, Αλέξανδρος, 8 : τὴν Ἰλιάδα ... εἶχε δ’ ἀεὶ μετὰ τοῦ ἐγχειριδίου κειμένην ὑπὸ τὸ προσκεφάλαιον. 26. Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 24. 27. Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α' 11,3 28. Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, Τόμος 4, Εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, σ. 16. 29. Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι: Αλέξανδρος, 16 30. Άτλας Παγκόσμιος Ιστορικός, Τεύχος 2, Εκδόσεις: Ελεύθερος Τύπος/Dorling Kindersley, ISBN 960-6610-74-5, σ. 40. 31. Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Β' 3 32. Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Β' 4,8 33. Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Β' 11-12 34. Κατά τον Αρριανό (Β' 24,4-24,5) φονεύτηκαν 8.000 Τύριοι, ενώ 30.000 πουλήθηκαν ως δούλοι. Ο Κούρτιος Ρούφος (IV, 4,16) αναφέρει 6.000 φόνους στρατιωτών μαζί με 2.000 μάχιμους που σταυρώθηκαν, αλλά γράφει ότι 13.000 πολίτες πουλήθηκαν ως δούλοι. 35. Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι: Αλέξανδρος, 27 36. Άτλας Παγκόσμιος Ιστορικός, Τεύχος 2, Εκδόσεις: Ελεύθερος Τύπος/Dorling Kindersley, ISBN 960-6610-74-5, σ. 41. 37. Αρριανός ΣΤ.11 38. Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Ζ' 26,3 39. Scott Steedman (μτφρ. Δήμος Αυγερινός), Αρχαία Αίγυπτος, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1998, ISBN 960-600-099-0, σ. 129 40. Αρριανού Αλεξάνδρου Ανάβασις, Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, σ. 14 41. Αρριανού Αλεξάνδρου Ανάβασις, Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Βιβλίων, σ. 10 42. Αρριανός, Αλεξάνδρου Ανάβασις, Α' 1,1-1,2 Από τι πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος; "H συμπτωματολογία της πάθησης του βασιλιά της Μακεδονίας μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πέθανε από χολολιθίαση" 7 emailεκτύπωση Με την ευκαιρία της προβολής της ταινίας του Ολιβερ Στόουν με τον Κόλιν Φάρελστον ρόλο του μακεδόνα στρατηλάτη Μέγα Αλέξανδρου και με την άποψη του Γκρέιαμ Φίλιπς, συγγραφέα ενός από τα πολλά βιβλία που γράφτηκαν γι' αυτόν, τον «μυστηριώδη θάνατό» του και τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις σχετικά με την πάθηση που τον προκάλεσε, θα επιθυμούσα να αναφέρω τα παρακάτω: Ο Αλέξανδρος πέθανε στη Βαβυλώνα στις 10 Ιουλίου του 323 π.X. και όχι στα τέλη Μαΐου του ίδιου έτους, όπως αναγράφεται. Αμερικανοί επιστήμονες που ασχολήθηκαν με τον θάνατό του διεξοδικά αναφέρουν πως οφειλόταν σε αλκοολική ηπατοπάθεια, δηλητηρίαση με αρσενικό ή στρυχνίνη, ηπατίτιδα, περιτονίτιδα, σαλμονέλωση, τραυματισμό και φλεγμονή. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ρόμπιν Λέιν-Φοξ, που υπήρξε σύμβουλος του Ολιβερ Στόουν σε θέματα ιστορίας της ταινίας του, αναφέρει πως δεν είναι γνωστά τα αίτια του θανάτου του Αλέξανδρου. Ο Δημήτρης Τσουτσούλης, Senior registrar του Νοσοκομείου Hammersmith του Λονδίνου, σε άρθρο του στο «Βήμα» της 25ης Οκτωβρίου 1998, αποδίδει τον θάνατο πιθανότατα σε τυφοειδή πυρετό, σύμφωνα με αμερικανούς ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ οι οποίοι διατύπωσαν τις απόψεις τους σε τεύχος της επιθεώρησης «New England Journal Medicin» στις 11 Ιουνίου 1998. Τα περί δηλητηρίασης με στρυχνίνη, που στην εποχή του ήταν άγνωστη, από τη γυναίκα του, τη Ρωξάννη, επειδή είχε σεξουαλικές σχέσεις τάχα με τον Ηφαιστίωνα, ανήκουν στον χώρο της φαντασίας. H αλήθεια είναι ότι μικρός δεν έδειχνε την προτίμησή του σε γυναίκες, γι' αυτό η μητέρα του Ολυμπιάδα του πήγε τη 17χρονη Καλλίξεινα, στις περιπτύξεις της οποίας έμεινε απαθής. Αλλά στους πολέμους του είχε συντροφιά την εταίρα Θαΐδα, μαζί με την οποία έβαλε φωτιά στα ανάκτορα της Περσίας για να εκδικηθεί τον Ξέρξη που έκαψε την Ακρόπολη. Επίσης από την αρχαιότητα ακόμη υποστηρίχθηκε η άποψη ότι ο Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε είτε από τον Μήδιο είτε από τον γιο του Αντίπατρου, τον Ιόλα, ο οποίος ήταν αρχιοινοχόος του. Ακόμη, ότι σε αυτή τη συνωμοσία έλαβε μέρος και ο Αντίπατρος και πως το δηλητήριο το έστειλε ο Αριστοτέλης, ο δάσκαλός του, επειδή φοβήθηκε για τον εαυτό του μετά την εκτέλεση του Καλλισθένη, που ήταν μαθητής του. Από προσωπική έρευνα και με την πολύτιμη συμβολή του αείμνηστου καθηγητή της Χειρουργικής Χαράλαμπου Σμπαρούνη επάνω στα συμπτώματα της πάθησης που προκάλεσε τον θάνατο του Αλέξανδρου οδηγηθήκαμε στην πιθανότερη αιτία που τον προκάλεσε. Ξέρουμε ότι αυτά κράτησαν 14 ημέρες γιατί ο θάνατός του δεν ήταν αιφνίδιος. Ας τα παρακολουθήσουμε. Την πρώτη ημέρα, 31 Μαΐου (15 Δαισίου) 323 π.X., ύστερα από βαρύ φαγητό και οινοποσία, αισθάνθηκε έντονο πόνο στην κοιλιά και στον θώρακα, που τον ακολούθησε εμετός, ρίγος και πυρετός. Τη δεύτερη ημέρα αισθάνθηκε εξάντληση, που δεν τον δυσκόλεψε το βράδυ να φάει και να πιει ώσπου να μεθύσει. Ο πόνος στην κοιλιά συνεχίστηκε με αντανάκλαση στον ώμο. Ο πυρετός και το ρίγος εξακολούθησαν. Την τρίτη ημέρα ο πυρετός παρέμεινε υψηλός και συνοδεύτηκε από ιδρώτα, ρίγος και σωματική κατάπτωση. Την τέταρτη, πέμπτη, έκτη και έβδομη ημέρα η κατάσταση επιδεινώθηκε και, άρρωστος, δεν είχε καλή επικοινωνία. Την όγδοη έφτασε σε προκωματώδη κατάσταση που κράτησε ως τη δωδεκάτη ημέρα. Παρ' όλα αυτά όρισε διάδοχός του να είναι ο «κράτιστος». Τη δέκατη τρίτη ημέρα η αναπνοή του δυσχεραίνεται και η όψη του παίρνει το χαρακτηριστικό περιτονιδικό προσωπείο, το «ιπποκράτειο προσωπείο», όπως χαρακτηριστικά λέγεται στην Ιατρική, γιατί πρώτος το περιέγραψε ο πατέρας της Ιατρικής. Τη δέκατη τέταρτη ημέρα, 13 Ιουνίου, πέθανε. H συμπτωματολογία της πάθησης του βασιλιά της Μακεδονίας, με τα σημερινά δεδομένα της ιατρικής επιστήμης, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πέθανε από χολολιθίαση, η οποία του προκαλούσε συχνές κρίσεις. Είναι γνω ότι η χολολιθίαση οδηγεί σε οξεία πυώδη ή σηπτική χολοκυστίτιδα και χολαγγειίτιδα και σε οξεία νεκρωτική ή σηπτική παγκρεατίτιδα. Ετσι γίνεται φανερό ότι αυτή πρέπει να οδήγησε στον θάνατο τον Μέγα Αλέξανδρο γιατί της αρρώστιας προηγήθηκε βαρύ γεύμα και κατάχρηση οινοπνεύματος και γιατί η εξέλιξή της είχε την τυπική εικόνα της οξείας παγκρεατίτιδας, δηλαδή διαξιφιστικό πόνο στην κοιλιά με αντανάκλαση στον θώρακα, συνοδευόμενο από εμετό, από ρίγος και πυρετό, κολλώδεις ιδρώτες, ωχρότητα, συγχυτική κατάσταση, παραλήρημα και «ιπποκράτειο προσωπείο». Στη ληξιαρχική πράξη θανάτου θα μπορούσαμε σήμερα να αναφέρουμε ως αιτία: οξεία παγκρεατίτιδα. Ο κ. Νίκος A. Παπανικολάου είναι ομότιμος καθηγητής Ιατρικής. ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 1. Βαβυλώνα Ο Μέγας Αλέξανδρος θέλει να την κάνει πρωτεύουσα του κράτους του. Η ΤΑΦΙΚΗ ΠΟΜΠΗ Οι στρατιώτες του Αλεξάνδρου βαδίζουν πίσω από την άμαξα. Ο νεογέννητος βασιλιάς Ο γιος του Αλεξάνδρου, Αλέξανδρος Δ΄, δολοφονήθηκε μαζί με τη μητέρα του σε ηλικία 12 ετών. Οι πύλες της Βαβυλώνας. 64 εντυπωσιακά στολισμένα μουλάρια έσερναν τη νεκρική άμαξα. 2. Θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323π.Χ.) σε ηλικία 33 ετών. Η μεγάλη αυτοκρατορία μένει χωρίς αρχηγό. Μύθος με το αθάνατο νερό. Η οροφή της άμαξας ήταν σκεπασμένη με χρυσούς δίσκους που κάλυπταν εν μέρει ο ένας τον άλλον. Άγαλμα της θεάς Νίκης. Καμπάνες ειδοποιούσαν τα πλήθη για την άφιξη της άμαξας. Δίχτυ από λεπτή χρυσή κλωστή. Ζωγραφικές παραστάσεις εμπνευσμένες από τους πολέμους του Αλεξάνδρου. Κίονες διακοσμημένοι με ανάγλυφους ακάνθους (είδος φυτού). Λάβαρο διακοσμημένο με χρυσό στεφάνι ελιάς. Η πανοπλία του βασιλιά ήταν τοποθετημένη επάνω σε έναν πορφυρό μανδύα. Γύρω από το σώμα υπήρχαν δοχεία με μπαχάρια που σκόρπιζαν γλυκές μυρωδιές. Χρυσά λιοντάρια στέκονταν φρουροί μπροστά από το φέρετρο. 3. Οι 16 Αλεξάνδρειες Θρύλος: Ο δεκαεξάκτινος ήλιος αντιστοιχεί στις 16 Αλεξάνδρειες που ίδρυσε ο Μ. Αλέξανδρος. Ο Αλέξανδρος στην εκστρατεία του δεν είχε μαζί του μόνο τους στρατηγούς και τους στρατιώτες του,αλλά και ένα ολόκληρο επιτελείο από επιστήμονες (ιστορικούς,γεωγράφους,μηχανικούς) όπως επίσης και καλλιτέχνες. Άλλωστε όσα κατέγραψαν για τα παράλια της Ινδίας ,για την έρημο της Γεδρωσίας και για την Αραχωσία έδωσαν κίνητρο αργότερα σε πολλούς εξερευνητές για την αναζήτηση νέων χωρών. Η στρατιά του Μ. Αλεξάνδρου αποτελούνταν από: Άμαχοι Οι μάντεις Το ταχυδρομείο Οι πληροφοριοδότες Άλλοι άμαχοι Στρατιώτες Εφοδιοπομπή Σώμα εφέδρων και μισθοφόροι Το ιππικό Το μηχανικό και το πυροβολικό Οι φαλαγγίτες, το πεζικό Ο Μέγας Αλέξανδρος ονομάστηκε και εκπολιτιστής. Κι αυτό γιατί κατάφερε να φέρει σε επαφή δύση και ανατολή και συνέβαλε στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Η ελληνική γλώσσα είναι αυτή που θα μιλιέται πια περισσότερο από τους κατοίκους των περιοχών που κατέκτησε ο Μ. Αλέξανδρος. Σήμερα ακόμη παραμένουν ορισμένα ελληνικά στοιχεία στις παραδόσεις ντόπιων λαών, όπως αυτό το νόμισμα του Αφγανιστάν που φέρει τον θυρεό του Έλληνα βασιλιά του ελληνο-βακτριανού βασιλείου, με την ελληνική επιγραφή EYKPATIΔOY MEΓAΛOY BAΣIΛEΩΣ. το κύριο μέρος οικόσημου που έχει σχήμα ασπίδας 4. Ελληνιστικά χρόνια Η εποχή μετά το θάνατο του Μ.Αλεξάνδρου. magikikimwliablogspot.com Ο Περίεργος Θάνατος του.. Μεγάλου Αλεξάνδρου Περίεργα?...μόνο στο periergaa.blogspot.com Ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά αινίγματα, χειρότερο κι απ’ την ίδια την σφήκα της Αιγύπτου, είναι το ποιός σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο. Κάποιοι αβασάνιστα θέλουν να χρεώσουν τον θάνατο του Αλεξάνδρου στους συντρόφους του. Σ’αυτούς δηλαδή που με την παραμικρή παράλειψη καθήκοντος την ώρα της μάχης, στις οποίες σημειωτέον ο Αλέξανδρος διεκδικούσε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, θα μπορούσαν αναρίθμητες φορές να επιφέρουν τον θάνατο του ακατάβλητου στρατηλάτη απ’ την Μακεδονία. Κάποτε μάλιστα, όταν ο στρατηγός του Παρμενίων, του έγραψε να προσέξει τον φίλο και προσωπικό του γιατρό Φίλιππο, ως πιθανό προδότη και δηλητηριαστή του, αυτός πρώτα διάβασε το γράμμα και με το ένα χέρι παρέδωσε στον γιατρό του Φίλιππο την επιστολή που τον κατηγορούσε για προδοσία και με το άλλο πήρε απ’ τα χέρια του το φάρμακο και το ήπιε μπροστά σ’ όλους, χωρίς φυσικά να βλαφτεί. Οι άνθρωποι που ακολουθούσαν τον Αλέξανδρο, είχαν απόλυτη συναίσθηση, της ανεπανάληπτης ιστορικής εποποιίας που ζούσαν κοντά του και γνώριζαν ότι τα ονόματά τους θα γραφούν για πάντα στο φωτεινότερο στερέωμα της ιστορίας. Στην απεγνωσμένη όμως αναζήτηση μιας πιθανής σκευωρίας κατά της ζωής του Αλεξάνδρου, πολλοί ιστορικοί κατέληξαν σε κάποιες πιθανές εκδοχές.Ο Πλούταρχος αναφέρεται σε διάφορα πιθανά σενάρια ενοχής, με βασικότερα, αυτό της διχόνοιας που υποκίνησε η μητέρα του Αλέξανδρου Ολυμπιάδα με τον διοικητή της Ευρώπης στρατηγό Αντίπατρο, και τον γιο του Κάσσανδρο. Στις συνωμοσίες δηλητηριασμού εμπλέκουν, τους δύο οινοχόους του Αλεξάνδρου τον Μήδιο και Ιόλλα (γιο του Αντίπατρου), αλλά και τον δάσκαλό του, τον άριστο άνθρωπο και πανεπιστήμονα Αριστοτέλη. Ασφαλώς και κάποια σενάρια δολοφονίας του Αλεξάνδρου απ’ την πλευρά των Ελλήνων, δεν στερούνται ενδείξεων, αλλά ο τρόπος της θανάτωσης του Αλεξάνδρου, είναι που μας παραπέμπει έντονα σε χαλδαιο-περσικό τρόπο δολοπλοκίας, κάτι που αδικαιολόγητα παραβλέπουν οι ιστορικοί. Φυσικά δεν φιλοδοξούμε εδώ, να λύσουμε τον γρίφο, ποιός σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο. Αλλά είναι νομίζω μέσα στα πλαίσια της μελέτης μας, να υπογραμμίσουμε την εξαιρετική πιθανότητα ανάμειξης του χαλδαιικού ιερατείου, στην δολοφονία του Αλεξάνδρου και την ενδεχόμενη παρουσία του μαγγανευτή δόλου, στα σημαντικότερα σταυροδρόμια της ιστορίας. Ο Αλέξανδρος μετά την εκπληκτική νίκη του κατά του Δαρείου πρώτα στον Γρανικό μετά στην Ισσό και κατόπιν στα Γαυγάμηλα, έφτασε στην Βαβυλώνα το 331 π.Χ. όπου και του παρέδωσαν την πόλη αμαχητί. Επτά χρόνια μετά το τέλος της εκστρατείας στα βάθη της Ασία και την Ινδία, το 324 επέστρεψε στην Βαβυλώνα κατακτητής «ολόκληρης» της Ασίας, με δεδηλωμένη την πρόθεσή του, να κάνει την Βαβυλώνα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του. Να λοιπόν η άλλη πλευρά των γεγονότων, που ποτέ δεν φωτίζεται αρκετά: «Με τον τερματισμό του πολέμου (με τους ορεσίβιους Κοσσαίους) ο Αλέξανδρος βάδιζε πλέον με βραδύ ρυθμό προς την Βαβυλώνα. Ενώ απείχε τριακόσια στάδια απ’ την Βαβυλώνα, οι λεγόμενοι Χαλδαίοι, αστρολόγοι με μεγάλη φήμη, που συνήθιζαν να προλέγουν τα μέλλοντα, με αρχηγό τους κάποιον Βελεφάντη, μήνυσαν στον Αλέξανδρο, ότι προείδαν τον επικείμενο θάνατό του στην Βαβυλώνα. Πρόσταξαν δε να ειδοποιήσουν τον βασιλιά για τον κίνδυνο που τον απειλούσε και τον συμβούλεψαν με κανένα τρόπο να μην εισέλθει στην πόλη. Είπαν δε πως μπορεί να διαφύγει τον κίνδυνο (του θανάτου) αν αναστηλώσει τον τάφο του Βήλου, τον γκρεμισμένο από τους Πέρσες, παραιτηθεί απ’ την είσοδό του στην Βαβυλώνα και δεχθεί να προσπεράσει δίπλα απ’ την πόλη. Όταν ο Αλέξανδρος έμαθε για την προφητεία των Χαλδαίων κατεπλάγη και αναλογιζόμενος την οξύνοια και την φήμη αυτών των ανθρώπων ταράχθηκε. Τότε έστειλε μεν στην πόλη πολλούς απ’ τους φίλους του, αλλ’ αυτός αλλάζοντας δρόμο παρέκαμψε την Βαβυλώνα και στρατοπέδευσε σε απόσταση διακοσίων σταδίων απ’ αυτήν. Το γεγονός αυτό προκάλεσε γενική κατάπληξη κι αμέσως τον επισκέφθηκαν πολλοί άλλοι Έλληνες και μεταξύ των φιλοσόφων και ο Ανάξαρχος. Αυτοί όταν έμαθαν την αιτία του πράγματος, εξάντλησαν όλη τους την πειστική δύναμη με επιχειρήματα απ’ την φιλοσοφία και τον μετέπεισαν σε τέτοιο βαθμό που καταφρόνησε κάθε μαντική τέχνη και περισσότερο αυτή των περίφημων Χαλδαίων. Έτσι ο βασιλιάς σαν να ήταν ψυχικά λαβωμένος και θεραπεύθηκε από τους λόγους των φιλοσόφων, εισήλθε τελικά μετά δυνάμεως στην Βαβυλώνα» Διοδ. Σικελιώτης 17. 112. Στο θέατρο της ιστορίας, οι ιερείς της Βαβυλώνας μασκαρεμένοι σε αυτόκλητους σωτήρες, έφερναν στον Αλέξανδρο δώρο μια ευκαιρία διαφυγής, από αφανισμό που… οι ίδιοι είχαν επινοήσει! Σωτηρία υπήρχε… αλλά μόνο εάν και εφόσον ο μεγαλειώδης Έλληνας, δεχόταν να παραιτηθεί απ’ την πορεία του! Η πιο πονηρή «αλεπού» της ιστορίας, το χαλδαιικό ιερατείο, ξάφνιασε το πιο ρωμαλέο λιοντάρι της παγκόσμιας ιστορίας, τον Μέγα Αλέξανδρο! Ο στρατηλάτης με το ένστικτο του αήττητου ηγέτη, διαισθάνθηκε τον κίνδυνο και κοντοστάθηκε αναστατωμένος. Οι «παντογνώστες» όμως «σοφοί» συνοδοί του, με αρχηγό τους κάποιον ανόητο Ανάξαρχο, έσπευσαν να τον καθησυχάσουν… και το πέτυχαν! Η ασφάλεια του Αλέξανδρου, ήταν στα χέρια ανθρώπων που είχαν παντελή άγνοια της χαλδαιικής πανουργίας. Κατά φαντασία φιλόσοφοι, κατ’ ουσία αφελείς καθησυχαστές, δεν κατάφεραν ούτε υποθετικά να αναγνωρίσουν στα λόγια των Χαλδαίων, κάποια έμμεση απειλή κατά της ζωής του Αλεξάνδρου! Οι ανάξιοι αυτοί φύλακες της ζωής του μεγάλου βασιλιά, δεν γνώριζαν τίποτε για τους άθλους των Χαλδαίων, αγνοούσαν εντελώς το αόρατο οπλοστάσιο και τα απίθανα υλικά της δηλητηριο-μαγγανείας. Δεν γνώριζαν τα αναρίθμητα προσωπεία του χαμογελαστού δόλου, του αυτόκλητου σωτήρα, την θεατρική δουλοπρέπεια, την υποκριτική φιλία και τις αλάνθαστες συνταγές σεξουαλικής σαγήνης χάριν διείσδυσης στο περιβάλλον του προεπιλεγμένου στόχου-θύματος. Στην πραγματικότητα δεν είχαν ιδέα για τα ύπουλα, αποτελεσματικά όπλα της Ανατολής. Ήταν λοιπόν φυσικό, να μην μπορούν ούτε το μέγεθος ούτε τον τύπο της αντιπαλότητας να υποθέσουν. Ανίκανοι να συλλάβουν έστω και αμυδρά την έμμεση απειλή των Χαλδαίων κατά της ζωής του Αλεξάνδρου, πνιγμένοι μέσα στην ίδια τους την φιλοσοφική φλυαρία, δεν είδαν την ιστορική ευκαιρία να ανταποδώσουν τις απειλές των μάγων. Χρησιμοποιώντας την ίδια θεολογική γλώσσα, θα μπορούσαν να απειλήσουν τους Μάγους λέγοντας για παράδειγμα ότι κάποια ήθη, έθιμα ή προφητείες των Μακεδόνων απαιτούσαν τον θάνατο όλων εκείνων, που ανακοινώνουν τέτοιες απειλητικές προβλέψεις κατά της ζωής του μεγάλου βασιλέως. Στην περίπτωση μάλιστα, που μετά τις προφητείες εναντίον του, απειλήσει πράγματι οτιδήποτε την ζωή του Αλεξάνδρου, με βάση αυτά τους τα έθιμα, οι πρώτοι που θα θανατωθούν, θα είναι εκείνοι που έφεραν την απειλητική προφητεία στον βασιλιά. Μια τέτοια έντεχνη αντιστροφή της απειλής, διατυπωμένη μάλιστα στην δική τους γλώσσα των θεολογικών υπαινιγμών, θα έβαζε τα αναμένα κάρβουνα ξανά πίσω στα δικά τους χέρια και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολύ καλά πριν αποπειραθούν να κάνουν πράξη με οποιονδήποτε τρόπο τις απειλητικές τους «προφητείες». Μια τέτοια ξεκάθαρη προειδοποίηση μάλλον θα ανάγκαζε τους μάγους να σκεφτούν όλους τους δυνατούς τρόπους για να προστατέψουν την ζωή του Αλέξανδρου γιατί η επιβίωσή τους θα είχε άρρηκτα δεθεί με την δική του. Η Ελληνική σοφία, δεν ήταν σε θέση να υποθέσει ότι για τους μάγους, η πρόγνωση θανάτου ήταν ξεκάθαρη δήλωση δολοφονικής πρόθεσης. Η συλλογιστική ήταν και παραμένει απλή: κανένας μάγος δεν θα ήθελε να αστοχήσουν οι προβλέψεις του, κατά συνέπεια όλοι οι προφήτες θα έκαναν το παν για να επαληθευθούν, άρα ο μηχανισμός επαλήθευσης των προφητειών είναι οι ίδιοι οι προφήτες. Όμως, αγνοώντας εντελώς τον αντίπαλο η ελληνική σοφία δεν κατάφερε να αντιτάξει την παραμικρή αντιπανουργία. Αντιθέτως, διέλυσαν τους φόβους του Αλέξανδρου, τον αφόπλισαν εντελώς από κάθε επιφύλαξη και τον οδήγησαν απροστάτευτο στην Βαβυλώνα, ανάμεσα στους ονομαστούς, αλλά γερασμένους, ανίσχυρους και ακίνδυνους όπως νόμισαν μάγους. Απόδειξη της παντελούς αδιαφορίας απέναντι στις προειδοποιήσεις των μάγων αλλά και της σοβαρής έλλειψης αυστηρής περιφρούρησης του Αλεξάνδρου ήταν το εξής ενδεικτικό γεγονός: «ένας απ’ τους ντόπιους (σκλάβους) που ήταν δεμένος λύθηκε και χωρίς να γίνει αντιληπτός απ’ τους φρουρούς πέρασε την αυλή και τις θύρες του παλατιού και μπήκε μέσα χωρίς να τον εμποδίσει κανείς. Πλησίασε τον βασιλικό θρόνο, φόρεσε την βασιλική στολή και το διάδημα, κάθισε στον θρόνο (του Αλεξάνδρου) και έμεινε εκεί ησυχάζων. Όταν το έμαθε ο Αλέξανδρος εξεπλάγη δια το παράδοξον… θυσίασε στους αποτρόπαιους θεούς, αλλά ήταν όλος αγωνία και έφερε στο νου του την προφητεία των Χαλδαίων και τους φιλοσόφους που τον έπεισαν να μπει στην Βαβυλώνα κατέκρινε την δε τέχνη των Χαλδαίων και την αγχίνοια εθάυμαζε και βλαστημούσε όσους με ευφυολογήματα περί πεπρωμένου μίλησαν» Διοδ. Σικελιώτης 17.116.1-4. Την άνοιξη του 323 εφτά χρόνια μετά την πρώτη του είσοδο στην Βαβυλώνα, ο Αλέξανδρος επέστρεψε σ’ αυτήν φορτωμένος χαλδαιο-περσικά στρατεύματα υπηρετικό προσωπικό και νύφες, αποφασισμένος να κάνει την πάλαι ποτέ ένδοξη πόλη του Ναβουχοδονόσορα πρωτεύουσά του. Με γιορτές και παραστάσεις υποδέχεται 3.000 καλλιτέχνες και πρέσβεις απ’ την Ελλάδα και άλλα μέρη της αυτοκρατορίας του. Η Βαβυλώνα βρισκόταν πράγματι στο θεωρητικό κέντρο της αχανούς αυτοκρατορίας του. Οι προθέσεις του αυτές αρχίζουν πλέον σταθερά και υλοποιούνται. Στην θέση του ονομαστού πύργου της Βαβυλώνας, υπήρχε πια μόνο ένα βουνό από πηλό και πλίθες που έπρεπε να παραμεριστούν, για να μπορέσει να θέσει τα νέα θεμέλια του. Ο Αλέξανδρος αρχίζει την ανοικοδόμηση της Βαβυλώνας, διατάζοντας την απομάκρυνση των χωμάτων. Σύμφωνα με τον Στράβωνα: «με τον παραμερισμό των ερειπίων ασχολήθηκαν 10.000 άνθρωποι για δύο μήνες». Στραβ.16.1.5.26. Ήταν πια φανερό, ότι ο Αλέξανδρος θα ανάσταινε εκ βάθρων την Βαβυλώνα! Η ανοικοδόμηση όμως του πύργου, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε λόγω του πρόωρου θανάτου του Αλεξάνδρου, μετά από επίμονο πυρετό δώδεκα ημερών. Οι συνθήκες του θανάτου περιγράφονται ὡς εξής: «στις δε εφημερίδες αυτά είναι γραμμένα περὶ της νόσου... στον λουτρώνα μισοκοιμόταν (καθηύδε) με πυρετό, αφού δε λούστηκε, στου Μήδιου πήγε διακινδυνεύοντας (την εξέλιξη της υγείας του) και διημέρευε. Αργά ξαναλούστηκε... με ισχυρό πυρετό δίψασε σφόδρα και ήπιε οίνο... έφαγε, και την νύχτα ὁ πυρετός του χειροτέρεψε» (Πλούταρχος, «Αλέξανδρος»,75.6-76.3). Σημειώνεται εδώ ότι ὁ Αλέξανδρος είχε ήδη πυρετό, πριν βρεθεί στο σπίτι των οινοχόων του, Μήδιου και Ἰόλλα. Ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης γράφει πως αμέσως μετά την τριήμερη ταλαιπωρία του στους βάλτους της Βαβυλώνας και ενώ ακόμα ευχαριστούσε με θυσίες τους θεοὺς για την διάσωσή του, «προσεκλήθη από τον οινοχόο του Μήδιο. Προς τιμήν του θανάτου του Ηρακλή ήπιε πολύ κρασὶ (ένδειξη μεγάλης δίψας, όπως και στην περίπτωση του Ηφαιστίωνα;). Ξαφνικά αναστέναξε με δυνατή κραυγή από έναν πόνο που τον διαπέρασε και υποβασταζόμενος από φίλους μεταφέρθηκε στο δωμάτιό του. Όλοι έσπευσαν να προσφέρουν βοήθεια, το πάθος όμως χειροτέρευε. Οι γιατροί δεν κατάφεραν να τού προσφέρουν βοήθεια. Οι πόνοι χειροτέρεψαν, και χάνοντας κάθε ελπίδα να σωθεί, έβγαλε το δακτυλίδι του και ερωτηθείς σε ποιόν να το παραδώσουν απάντησε: “Τῷ κρατίστῳ”. Έτσι πέθανε ὁ Αλέξανδρος, αφού βασίλεψε δώδεκα χρόνια και εφτὰ μήνες και επιτέλεσε τα μεγαλύτερα κατορθώματα απ’ όλους τους βασιλείς, όχι μόνον απ’ αυτοὺς που έζησαν πριν απ’ αυτόν άλλα και απ’ τους μεταγενέστερους μέχρι των ημερών μας. Επειδή κάποιοι ιστορικοί διαφωνούν περί (της αιτίας) του θανάτου του Αλεξάνδρου και υποστηρίζουν ότι δια φαρμάκου θανασίμου αυτός επήλθε, κρίνομε αναγκαίο να μην παραλείψουμε την άποψη τους αυτήν» (Διόδ. Σικελιώτης, 17.117). Οι Χαλδαίοι ιερείς αποδεδείχθηκαν πέρα για πέρα αληθινοί. Κατάφεραν να προβλέψουν και προφανώς να επιβάλουν τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Οι Έλληνες άργησαν πολύ να σκεφτούν το ενδεχόμενο δηλητηριασμού του βασιλιά τους: «Τα περισσότερα απ’ αυτά κατά λέξιν στις εφημερίδες (του Αλεξάνδρου) ήταν γραμμένα. Φαρμακείας (δηλητηριασμού) υποψία ουδείς είχε πάραυτα» (Πλούταρχος, «Αλέξανδρος», 77.1-2). Ὁ Αρριανὸς γράφει ότι μόνον ὁ Αλέξανδρος είχε κάποιες υποψίες στην σωστή κατεύθυνση, στις οποίες όμως κανείς, ούτε καν αργότερα, δεν έδωσε οποιαδήποτε συνέχεια «κάτι ύποπτο υπήρχε σ’ αυτό απ’ τους Χαλδαίους, οι οποίοι όχι από μαντεία άλλα μάλλον για δική τους ωφέλεια εμπόδιζαν την είσοδο του Αλεξάνδρου (στην Βαβυλώνα)...ὁ Αλέξανδρος είχε κατά νου την ανοικοδόμηση (των ναών και γενικότερα της Βαβυλώνας), όταν όμως αυτός αποχώρησε (για την εκστρατεία των Ινδιών), αυτοὶ (οι ιερεῖς) μαλθακῶς (με αδιαφορία) ἀνθήψαντο (απέφυγαν) του έργου... και επειδή οι Χαλδαῖοι τα του θεού ενέμοντο, ύποπτοι ήσαν στον Αλέξανδρο, ότι δεν ήθελαν να εισέλθῃ στην Βαβυλώνα, για να μη στερηθούν ούτε προς ολίγον (λόγῳ των επισκευών) των χρημάτων την ωφέλεια» (Φλάβιος Αρριανός, «Αλεξάνδρου Αναβάσεως», 7.17.1-4). Να ένα τυπικό παράδειγμα: "Οι ιερεῖς τις Βαβυλώνας προσπάθησαν να εμποδίσουν τον Αλέξανδρο να μπει στην πόλη, προβάλλοντας κάθε σκοτεινή προφητεία, (επειδή) ἡ ανοικοδόμηση του ναού Ἐσαγίλα και του πύργου Ἐτεμενάκι δεν είχε γίνει και τα χρήματα που είχαν προβλεφθεί (απ’ τον Αλέξανδρο) για τον σκοπό αυτόν (πριν φυγή για την εκστρατεία της Ινδίας), δεν τα διέθεσαν οι ιερεῖς για τοὺς θεοὺς αλλά για την δική τους τσέπη. Οι ιερεῖς δεν κατόρθωσαν να πείσουν τον Αλέξανδρο, κι αυτός μπήκε στην πόλη. Και τότε συνέβη αυτό που είχαν φοβηθεί οι ιερεῖς, ὁ κυρίαρχος Αλέξανδρος διέταξε την έναρξη των έργων και την παράδοση του δέκατου της περιουσίας του ναού στο βασιλικό ταμείο.Γεμάτος ενέργεια ὁ Αλέξανδρος αρχίζει τις προετοιμασίες για νέες μεγάλες επιχειρήσεις. Έτσι σχεδιάζει τον περίπλου της Αραβίας και για τον σκοπό αυτόν δημιουργεί λιμάνι κοντά στην Βαβυλώνα και ναυπηγεί έναν τεράστιο στόλο από χίλια πλοία. Οι εργασίες προχωρούν γρήγορα, και την άνοιξη του 323 π.χ. διοργανώνονται ασκήσεις με τριήρεις. Ὁ Αλέξανδρος ήταν πολύ αισιόδοξος, όμως οι χρησμοί και τα ωροσκόπια των αστρολόγων προμηνύουν συμφορά" (Petra Eisele, «Βαβυλώνα», σελ. 344). Αν και ὁ Αλέξανδρος υποψιάστηκε οικονομικά κίνητρα πίσω απ’ την απόπειρα απομάκρυνσής του απ’ την Βαβυλώνα, εν τούτοις είναι βέβαιο ότι υπήρχε ακόμα ένας λόγος που δεν μπορούσε να τον υποθέσει, κι αυτός ήταν ὁ σημαντικότερος: ἡ Βαβυλώνα ήταν καταραμένη: «και ἡ Βαβυλώνα, ἡ δόξα και το καύχημα των Χαλδαίων, σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα που κατέστρεψε ὁ θεός θα γίνει. Δεν θα την κατοικήσουν ποτέ πια, ούτε και θα κατασκηνώσει κανείς εκεί στοὺς αιώνες... μόνο θεριά της ερήμου, σειρήνες,δαιμόνια και ονοκένταυροι (;!) θα κατοικούν εκεί, και εχίνοι (σκαντζόχοιροι θα) νεοσσοποιήσουσιν στις οικίες αυτών» (Ἠσαΐας, 13.19-22). «Κι εσύ Βαβυλώνα, γρήγορα θα καταστραφείς και μακάριος όποιος σου ανταποδώσει όσα έκανες. Μακάριος όποιος πιάσει και συντρίψει τα βρέφη 16 σου στον βράχο.» (Β.Β. Ψαλμός 137 ἢ 136). Απ’ την εποχή του Ἠσαΐα λοιπόν ἡ Βαβυλώνα ήταν καταραμένη να παραμείνει στην αφάνεια. Ἡ κατάρα αυτή του αιώνιου αφανισμού της ήταν ἡ ιστορική απάντηση του “θεού” (ιερατείου) της Βίβλου σ’ αυτοὺς που ισοπέδωσαν τον ναό της λατρείας του και την ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ. Με την ανάδειξή της σε υπέρλαμπρη παγκόσμια πρωτεύουσα από τον Αλέξανδρο, κάθε έννοια εκδίκησης και ανταπόδοσης θα γινόταν ιστορικός περίγελος. Ὁ Αλέξανδρος λοιπόν, αυτός ὁ αμετάπειστος Μακεδόνας αυτοκράτορας, που ήθελε την Βαβυλώνα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, έπρεπε να πεθάνει τώρα, πριν προλάβει να ανοικοδομήσει την καταραμένη Βαβυλώνα, την μοναδική πόλη της ιστορίας που χρεώθηκε την έως εδάφους συντριβή της Σιών, της ιερής πόλης του Γιαχβέ. Ποιά μπορεί όμως να ήταν μία πιθανή αιτία θανάτου του Αλεξάνδρου; Και γιατί γίνεται λόγος για δηλητηριασμό του, αφού “κανένα” απ’ τα συνηθισμένα δηλητήρια δεν παρουσιάζει συμπτώματα πυρετού; Για να γίνει κατανοητή στην πραγματική της έκταση ἡ φθοροποιός μαγγανεία, πρέπει στα υλικά της όπλα να συμπεριλάβουμε και τα μολυσματικά υλικά. Με τα γνωστά σε μάς συμπτώματα ὁ τυφοειδής πυρετός (typhoid fever) είναι μία εξαιρετικά πιθανή αιτία θανάτου για τον Αλέξανδρο. Ἡ μικροβιακή μολυσματική πρώτη ύλη είναι εύκολο να βρεθεί κατά τοὺς καλοκαιρινούς κυρίως μήνες, αφού: «ὁ βάκιλος (του Eberth) πολλαπλασιάζεται σε μολυσμένα νερά από τα κόπρανα και τις εκκρίσεις ανθρώπου που έχει νοσήσει. Συχνά όμως ακόμα και στα κόπρανα ανθρώπων που δεν έχουν νοσήσει υπάρχει ὁ βάκιλος του τυφοειδούς πυρετού και αναπτύσσεται σε υγρούς και σκιερούς αποχετευτικούς τόπους». Για όσους είχαν ενδεχομένως τον νου τους σε μολυσματική υπονόμευση της υγείας του Αλεξάνδρου και φυσικά πρόσβαση στα τρόφιμα του Αλεξάνδρου το πράγμα δεν παρουσίαζε καμία ιδιαίτερη δυσκολία: «η επιμόλυνση γίνεται κυρίως δια της πεπτικής οδού και οι κυριότεροι τρόποι μετάδοσης είναι ὁ ραντισμός φρούτων και λαχανικών με μολυσμένο νερό και φυσικά το ίδιο το νερό». Ὁ Αλέξανδρος πέθανε το καλοκαίρι στις 13 Ιουνίου 323 π.χ. Και αυτό ακόμα το στοιχειό ταιριάζει απολύτως με την εκδοχή του τυφοειδούς πυρετού: «ἡ έξαρση της νόσου παρατηρείται τοὺς ζεστούς μήνες του καλοκαιριού». Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε υποφέροντας καρτερικά τα φρικτά συμπτώματα του εμπύρετου αφανισμού. Οι στρατιώτες του πέρασαν όλοι από μπροστά του, για να αποχαιρετήσουν στερνή φορά τον κατάκοιτο ηγέτη τους, που ακόμα και στην προθανάτια εξουθένωσή του εύρισκε το κουράγιο να τοὺς αποχαιρετήσει μ’ ένα ανεπαίσθητο κούνημα των οφθαλμών και της κεφαλής. Έφυγε σε ηλικία 33 ετών, καρφωμένος απ’ την θανατηφόρα σφήνα του δόλου, σαν άλλος Προμηθέας, αφήνοντας πίσω του τεράστιες πολιτισμικές επιρροές σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Κανείς δεν έκανε σκοπό της ζωής του την ανακάλυψη των ενόχων. Κανείς δεν έκανε το παραμικρό για να διαλευκανθούν τα αίτια του πρόωρου και περίεργου θανάτου του. Γιατί; Γιατί μάλλον αυτή είναι ἡ μοίρα των μεγάλων της ιστορίας. Το άλυτο αίνιγμα του ανεκδίκητου θανάτου σαν στοιχειωμένη σφίγγα τον κρατάει είκοσι τρεις αιώνες τώρα αλυσοδεμένο με άσπαστα δεσμά στον Καύκασο της παγερής ιστορικής μας αδιαφορίας. Πηγή: ΔΑΥΛΟΣ makedonia-is-greece.blogspot.com http://diadrastiko.blogspot.com ΠΗΓΗ : Περίεργα - PERIERGAA - Strange news: Ο Περίεργος Θάνατος του.. Μεγάλου Αλεξάνδρου Κατά τον ιστορικό ερευνητή Μιχάλη Καλλόπουλο η εκδοχή της δηλητηρίασης του Αλεξάνδρου από τους Ιουδαιο-Χαλδαίους ιερείς, είναι ιστορικά η πιθανότερη, αλλά δυστυχώς και η πλέον παραμελημμένη ! Αυτή αναφέρθηκε στην εκπομπή οι Πύλες του Ανεξήγητου του Κώστα Χαρδαβέλα Πόσο περίεργος ήταν ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Υποβλήθηκε από Aristotelis την Παρ, 11/06/2010 - 15:58. 323 π.Χ. Εκπνέει στην Βαβυλώνα, σε ηλικία 33 ετών, ο μέγιστος ηγέτης των αιώνων, το κεραύνιο δόρυ και ο φωτοβόλος πυρσός του Ελληνισμού, το θείο τέκνο του Διός, ο Μέγας στρατηλάτης και κοσμοκράτωρ Αλέξανδρος. Παραδοσιακά, ως ημερομηνία θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου λαμβάνεται η 13η Ιουνίου, από την νεώτερη όμως και πλέον επισταμένη μελέτη των πηγών, προκύπτει ως ορθότερη χρονολόγηση το βράδυ της 10ης προς 11η Ιουνίου. Βλ. σχετικώς το άρθρο της επικούρου καθηγήτριας του Πανεπ. Αθηνών, Μάρως Παπαθανασίου, στο ένθετο "7 ημέρες: Ιούνιος" της "Καθημερινής", 3-6-2001. Ποιος ήταν – αλήθεια – ο πραγματικός θάνατος του θρυλικού Στρατηλάτου σύμφωνα με τις νεότερες ιστορικές έρευνες; Και μόνον οι τόσες αναφορές του Αρριανού, αλλά και ο σκεπτικισμός ορισμένων συγγραφέων και ιστορικών, προβληματίζουν κάθε καλόπιστο αναγνώστη!… ΧΩΡΙΣ αμφιβολία περί του Αλεξάνδρου, υιού του Φιλίππου και της Ολυμπιάδας, βασιλέως της Μακεδονίας και όλων των Ελλήνων, όπως ο ίδιος ισχυρίζετο,1 έχουν γραφτεί πολλά. Τόσα, όσα, ίσως, για την ίδια την Βίβλο του Θεού, χωρίς μ’ αυτό να θέλουμε την εξομοίωση των δύο αυτών μεγεθών, αφού ο Μ. Αλέξανδρος υπήρξε, δια των ενεργειών του, πρόδρομος του Χριστιανισμού!…2 Ποιό ήταν, όμως, το πραγματικό τέλος ενός ανθρώπου που έφτιαξε μία αυτοκρατορία από την Ελλάδα μέχρι τον Ινδικό Καύκασο και την Κίνα3 ή από την Ευρώπη μέχρι την Αφρική; Ας διαβάσουμε, λοιπόν, τον Αρριανό, ο οποίος, μέσα στο έργο του «Ανάβασις Αλεξάνδρου», μεταξύ άλλων γράφει και τα εξής: «Αλλά και του Αλεξάνδρου το τέλος τώρα πλέον επλησίαζε και ένα τέτοιο σημείον, λέγει ο Αριστόβουλος,4 εφάνη περί του μέλλοντος κακού· διεμοίραζεν ο ίδιος ο Αλέξανδρος εις τας τάξεις των Μακεδόνων κατά λόχους το στράτευμα, που ήλθε από την Περσία με τον Πευκέσταν και από την θάλασσαν με τον Φιλόξενον και τον Μένανδρον· επειδή δε εδίψασεν , απεσύρθη από το κάθισμά του αφήσας κενόν τον βασιλικόν θρόνον. Υπήρχαν δε και από τα δύο τα μέρη κλίναι με ασημένια πόδια, εις τας οποίας εκάθοντο οι πέριξ αυτού εταίροι. Ένας λοιπόν από τους ποταπούς ανθρώπους, για ωρισμένους δε από εκείνους που εφρουρούσαν χωρίς δεσμά, αφού είδε τον θρόνον κενόν και τας κλίνας, και τους ευνούχους να στέκωνται γύρω από τον θρόνο, επειδή και οι εταίροι εσηκώθησαν συγχρόνως με τον βασιλέα, όταν απεμακρύνετο, αφού επέρασε δια μέσου των ευνούχων, ανέβη εις τον θρόνον και εκάθισεν εις αυτόν. Οι ευνούχοι δεν τον εσήκωσαν από τον θρόνον σύμφωνα με κάποιο περσικό έθιμο. Αλλ’ αφού εξέσχισαν τα ιμάτιά των, εκτυπούσαν και τα στήθη και τα πρόσωπά των ωσάν να επρόκειτο για μεγάλο κακό. Όταν έμαθε αυτά ο Αλέξανδρος, επρόσταζε να βασανίσουν με στρέβλωσιν τον καθίσαντα εις τον θρόνον, επειδή ήθελε να μάθη μήπως ετόλμησε να κάμη τούτο από κάποιαν επιβουλήν, προμελετημένην. Εκείνος τίποτε άλλο δεν ωμολόγησε παρά μόνον ότι έτσι του ήλθεν εις τον νουν να κάμη κατά δε την εξήγησιν των μάντεων δια κανένα καλό πράγμα δεν έγινε αυτό…»5 Ερώτημα πρώτον: Ποιός ήταν αυτός ο ποταπός άνθρωπος, που ο ίδιος ο Μ. Αλέξανδρος υποψιάσθηκε για προμελετημένη επιβουλή στη Βαβυλώνα;6 Συνεχίζουμε: «Επέρασαν ολίγες ημέρες ύστερα από τούτο, και αφού ο Αλέξανδρος έκαμε τας συνήθεις θυσίας εις τους θεούς δια να τρέψουν το πράγμα εις ευτυχή έκβασιν,7 και μερικάς άλλας (θυσίας) προφητευομένας από τους μάντεις, έτρωγεν εις συμπόσια μαζί με τους φίλους του και έπινε μέχρι βαθείας νυκτός κάθε ημέρα. Λέγεται δε ότι έδωσε και εις το στράτευμα σφάγια δια θυσίαν και οίνον κατά λόχους και κατά εκατοντάδας. Μερικοί δε έγραψαν ότι αυτός μεν ήθελε να αποχωρήση από το συμπόσιον εις τον κοιτώνα του, αλλά συναντήσας αυτόν ο Μήδιος, ο πλέον έμπιστος από τους εταίρους κατ’ εκείνην την εποχήν, τον παρεκάλεσε να υπάγουν εις την οικίαν του δια να διασκεδάσουν, διότι η διασκέδασις αυτή θα του εφαίνετο πολύ ευχάριστη.» 8 Η διασκέδαση αυτή σ’ έναν κώμον (κώμη), ένα φαιδρό εορτάσιμο συμπόσιο, τελούμενο συνήθως υπό νέων παρακολουθούμενο υπό μουσικών ασμάτων και βακχικών χορών, εγένετο υπό του Μηδίου, ενός πιστού φίλου του Αλεξάνδρου από την Λάρισα. Και είναι ν’ απορεί κανείς πώς ένας Αλέξανδρος δέχθηκε να παρευρεθεί σε μία τέτοια ποταπή διασκέδαση της Βαβυλώνος!… Αλλά, ας συνεχίσουμε: «Και αι βασιλικαί εφημερίδες9 τα εξής λέγουν: ότι δηλαδή έπινε εις το σπίτι του Μηδίου, διασκεδάζων· και έτρωγεν εις του Μηδίου και πάλιν έπινεν επί πολύ διάστημα της νυκτός· όταν δε απεμακρύνθη από το φαγοπότι ελούσθη· και αφού ελούσθη, έφαγε πολύ ολίγον και εκοιμήθη αυτού, διότι πλέον είχε ολίγον πυρετόν. Όταν δε διεκομίσθη απ’ εκεί επάνω εις κλίνην έξω εις τους ναούς, εθυσίασεν αυτού σύμφωνα με την καθημερινήν του συνήθειαν10, και αφού έβαλε επάνω εις τον βωμόν τα σφάγια, εκοιμήθη εις το διαμέρισμα των ανδρών έως ότου εσκοτείνιασε. Εν τω μεταξύ έδιδε διαταγάς εις τους διοικητάς του να ετοιμασθούν δια την πορείαν και τον πλουν, εις εκείνους μεν που θα επήγαιναν δια ξηράς να προετοιμασθούν να ξεκινήσουν την τετάρτην ημέραν, εις εκείνους δε που θα έπλεαν μαζί με αυτόν να εκπλεύσουν την πέμπτην ημέραν. Από εκεί μετεφέρθη επάνω εις την κλίνην προς τον ποταμόν, και επιβιβασθείς εις πλοίον διέπλευσε πέραν του ποταμού εις τον βασιλικόν κήπον, και εκεί, αφού πάλιν ελούσθη, ανεπαύετο. Την επομένην ημέραν πάλιν ελούσθη και προσέφερε τας συνηθισμένας θυσίας· αφού δε εισήλθεν εις την θολωτήν αίθουσαν, κατεκλίθη και συνωμιλούσε με τον Μήδιον· παρήγγειλε δε και εις τους διοικητάς του στρατού να υπάγουν προς αυτόν από το πρωΐ. Αφού έκαμε αυτά, έφαγεν ολίγον· όταν δε μετεφέρθη πάλιν εις το θολωτόν δωμάτιον, είχε πάλιν αδιάκοπον πυρετόν καθ’ όλην την νύκτα· την δε επομένην ελούσθη, και κατόπιν εθυσίασε. Έδωκε δε παραγγελίας εις τον Νέαρχον και εις τους άλλους διοικητάς πώς να βγουν εις τα ανοικτά τα πλοία κατά την τρίτην ημέραν. Την επομένην μετεφέρθη εις την οικίαν η οποία ήτο πλησίον εις την δεξαμενήν του κολυμβήματος, και έκαμε την ωρισμένην θυσίαν. Αν και ήτο δε πάρα πολύ άσχημα, εν τούτοις εκάλεσε μέσα τους κυριωτέρους διοικητάς και έδινε πάλιν εις αυτούς διαταγάς δια τον πλουν. Την επομένην επίσης, αν και ευρίσκετο πλέον εις κακήν κατάστασιν, μ’ όλον τούτο έκαμε την τακτικήν θυσίαν.12 Παρήγγειλε δε οι μεν στρατηγοί να μένουν εις την αυλήν, οι δε χιλίαρχοι και οι πεντακοσίαρχοι έξω, προ των θυρών. Επειδή δε πλέον ευρίσκετο εις κακήν κατάστασιν μετεφέρθη από τον κήπον εις τα ανάκτορα, και όταν εισήλθον οι διοικηταί τους εγνώρισε μεν, δεν ημπορούσε όμως να ομιλήση πλέον καθόλου, αλλ’ έμενεν άφωνος· την νύκτα είχε σφοδρόν πυρετόν, επίσης δε και την ημέραν και την άλλην νύκτα και την άλλην ημέραν».13 ΕΓΕΙΡΕ Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!.. «Αυτά έχουν γραφή εις τας βασιλικάς εφημερίδας και προς τούτοις, ότι οι στρατιώται επόθησαν να τον ιδούν, άλλοι μεν δια να τον προλάβουν ζωντανόν ακόμη· άλλοι δε, επειδή εκυκλοφορούσαν ειδήσεις, ότι είχεν αποθάνει, συνεπέραιναν ότι απέκρυβαν τον θάνατόν του οι σωματοφύλακες, καθώς εγώ τουλάχιστον νομίζω· οι περισσότεροι από λύπην και πόθον προς τον βασιλέα παρεβίασαν την είσοδον και εμπήκαν δια να ιδούν τον Αλέξανδρον…»14 Ερώτημα: Όταν τόσοι άνθρωποι (οι περισσότεροι!!) παραβιάζουν την είσοδο για να δουν τον Αλέξανδρον, μπορεί κανείς να εγγυηθεί τις – ενδεχόμενες – άσχημες ή κακές διαθέσεις ορισμένων δήθεν φίλων του Βασιλέως; Εν πάση περιπτώσει, συνεχίζουμε: «… Εκείνος, λέγουν ότι ήτο άφωνος, όταν επερνούσαν οι στρατιώται από εμπρός του· τους εχαιρετούσε δε όλους με δυσκολίαν σηκώνων την κεφαλήν του και κάμνων κάποιο νεύμα με τους οφθαλμούς του. Αι βασιλικαί εφημερίδες λέγουν ότι αφού εκοιμήθησαν μέσα εις τον ναόν του θεού Σεράπιδος15 ο Πείθων, ο Άτταλος, ο Δημοφών και ο Πευκέστας, προσέτι δε και ο Κλεομένης και ο Μενίδας και ο Σέλευκος, ηρώτησαν τον θεόν ύστερα απ’ αυτό, εάν ήτο προτιμότερον και συμφερώτερον δια τον Αλέξανδρον να διακομισθή εις τον ναόν του θεού και να γίνη ικέτης αυτού, δια να θεραπευθή από τον θεόν· και ότι έγινε κάποια υπόδειξις από τον θεό να μη μετακομισθή εις το ιερόν, αλλ’ αν μείνη αυτού που ήτο, θα ήτο καλύτερα δι’ αυτόν…»16 Ερώτημα: Πολύ περίεργη δεν ήταν η .. υπόδειξη του θεού, να μείνει ο Αλέξανδρος εκεί που αντί για την υγεία του βρήκε τον θάνατον»; Συνεχίζουμε, όμως, αφού, όπως γράφει ο Αρριανός: «Και ότι αυτά του τα ανήγγειλαν οι εταίροι, και ο Αλέξανδρος μετ’ ολίγον απέθανε ωσάν να ήτο τούτο πλέον το καλύτερον. Όχι διαφορετικά δε από αυτά έχουν γράψει και ο Πτολεμαίος17 και ο Αριστόβουλος. Ούτοι έγραψαν, ότι τον ηρώτησαν οι εταίροι, εις ποίον αφήνει την βασιλείαν· εκείνος δε απεκρίθη «εις τον πλέον δυνατώτερον». Αντέγραψαν δε ακόμη και τούτο, ότι επρόσθεσεν εις την ρήσιν αυτήν, ότι βλέπει ότι μεγάλοι επιτάφιοι αγώνες θα γίνουν δι’ αυτό.»18 Δεν θα ρίξουμε κι εμείς νερό στο μύλο της αβεβαιότητας ή της αμφισβήτησης του θανάτου του θρυλικού βασιλιά, αλλά πώς είναι δυνατόν να επαναπαυθούμε στην είδηση ενός φυσιολογικού θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν ο ίδιος ο Αρριανός γράφει: «Γνωρίζω δε ότι και πολλά άλλα έχουν γραφή19 περί του θανάτου του Αλεξάνδρου, και ότι εστάλη δηλητήριο δια τον Αλέξανδρον από τον Αντίπατρον, και ότι απ’ αυτό (το δηλητήριον) απέθανε· και ότι το μεν δηλητήριον το επρομήθευσεν εις τον Αντίπατρον ο Αριστοτέλης, επειδή εφοβείτο τον Αλέξανδρον ένεκα του Καλλισθένους,20 το έφερε δε ο Κάσσανδρος ο υιός του Αντιπάτρου· άλλοι δε έγραψαν και τούτο, ότι το έφερε μέσα εις όνυχα ημιόνου. Ότι, το έδωκε δε εις τον Αλέξανδρον ο Ιόλλας, ο νεώτερος αδελφός του Κασσάνδρου, οινοχόος του βασιλέως, τον οποίον ο Αλέξανδρος είχε δυσαρεστήσει εις κάτι ολίγον πρωτύτερα από τον θάνατόν του. Άλλοι λέγουν ότι και ο Μήδιος έλαβε μέρος εις αυτήν την πράξιν, επειδή ήτο εραστής του Ιόλλα· διότι και αυτός ήτο που υπήρξεν ο εισηγητής εις τον Αλέξανδρον της ιδέας του γλεντιού· και ότι άμα έπιε το ποτήριον του παρουσιάσθη η σφοδρός πόνος και εξ αιτίας του πόνου αυτού απεχώρησεν από την διασκέδασιν. Κάποιος άλλος δεν εντράπηκε να γράψη ότι ο Αλέξανδρος επειδή αντελήφθη ότι δεν ήτο δυνατόν να ζήση, επήγε να ριφθή εις τον Ευφράτην ποταμόν, δια να αφήση αφού εξαφανισθή από τα μάτια των ανθρώπων, εις τους μεταγενεστέρους περισσότερον πιστευτήν την φήμην ότι από θεόν εγεννήθη και προς τους θεούς ανεχώρησε πάλιν. Δεν διέφυγε όμως την προσοχήν της γυναικός του, της Ρωξάνης, όταν προσπαθούσε να εξέλθη κρυφά, αλλ’ επειδή ημποδίζετο απ’ αυτήν, είπε με αναστεναγμούς ότι του εφθόνησε την αιωνίαν δόξαν του, διότι με αυτόν τον τρόπον θα είχε γίνει θεός. Και αυτά ας αναγραφούν από εμέ, μάλλον ως λεγόμενα παρά ως πιστευτά προς εξιστόρησιν, μόνον δια να μη θεωρηθώ ότι τα αγνοώ!..»21 Όπως διαπιστώνουν (και με μεγάλη έκπληξη, θαρρώ) οι αναγνώστες, σχεδόν τα πάντα έχουν διερευνηθεί σχετικώς με τον φυσιολογικό ή μη θάνατον του Μ. Αλεξάνδρου, στην πόλη της Βαβυλώνας, χωρίς να ερευνήσουν το ενδεχόμενο αυτού του θανάτου από τους ίδιους τους Βαβυλωνίους ή κάποιους φίλους εξ αυτών. Και το πρόβλημα πλέον για τον αυριανό ερευνητή, εστιάζεται ακριβώς εκεί. Αν πράγματι πέθανε από φυσιολογικό θάνατο ή αν τον δηλητηρίασαν ορισμένοι μέσα στην βασιλική σκηνή του!.. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: 1 Είναι γνωστό, ότι ο Αλέξανδρος, μετά την νίκη του στο Γρανικό ποταμό έστειλε ως λάφυρα πολέμου, 300 περσικές πανοπλίες στον ναό της Παρθένου Αθηνάς στην Αθήνα με την επιγραφή: «Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων» (Αρρ. 1, 16, 7). 2 Χρήστου Π. Ζαλοκώστα: «Μέγας Αλέξανδρος: «Ο πρόδρομος του Ιησού», Βιβλιοπωλείον της «Εστίας». 3 Γερμανοί και Ιάπωνες αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην περιοχή Γιουνάν (= Ιωνία) της Κίνας, τάφους τους οποίους απέδιδαν σε στρατιώτες του Μ. Αλεξάνδρου!… (Ίδε τηλεοπτική εκπομπή: «Το Ντοκουμέντο της Εβδομάδος» με τον Άγγελο Σακκέτο, στον δίαυλο «Τηλετώρα» της 10ης Μαρτίου 1993. 4 Αριστόβουλος, υιός του Αριστοβούλου, εκ Κασσάνδρας, της Χαλκιδικής, συνεξεστράτευσε με τον Αλέξανδρον και συνέγραψε ιστορίαν των πολέμων αυτού, εκ της οποίας μόνον αποσπάσματα διασώθηκαν. 5 Αρριανός, «Ανάβασις Αλεξάνδρου», 24. 6 Ως γνωστόν η Βαβυλώνα ιδρύθηκε από την Σεμίραμιν ή κατ’ άλλους – από τον Ναβουχοδονόσορα και ευρίσκεται επί του Ευφράτου ποταμού. Εβραϊστί καλείται Βαβέλ εξυμνηθείσα υπό πολλών Εβραίων προφητών, ενώ η ακολασία των κατοίκων της είχε φθάσει κάποτε στο απόγειό της μέχρι που ήρθε η καταστροφή της! 7 Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης λέγει: εις τους αποτροπαίους (τους αποδιώκοντας τα κακά θεούς). 8 Αρρ. Αν. Αλεξ., 24. 9 Αι βασίλειοι εφημερίδες, που εξέδιδε ο Ευμένης περιείχον κυρίως τις καθημερινές πράξεις του Αλεξάνδρου πολεμικά ή άλλα γεγονότα. 10 Άλλο ένα δείγμα του υψηλού θρησκευτικού συναισθήματος που κατείχε τον Μ. Αλέξανδρον! 11 Ακόμη και εις αυτήν την δύσκολη στιγμήν η μεγάλη αυτή στρατιωτική και πολιτική διάνοια εξακολουθούσε να δίδει διαταγές για τον χρόνο της εκκινήσεως του στρατού και του στόλου! 12 Άλλο ένα μεγάλο δείγμα της ευσεβείας του. 13 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 25. 14 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 26, 10. 15 Σέραπις ή Σάραπις: Αιγύπτιος θεός του οποίου ιερόν υπήρχε και εις την Βαβυλώνα. 16 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 26, 2. 17 Πτολεμαίος, υιός του Λάγου, εκ της Εορδαίας, αρχαίας χώρας της Μακεδονίας, στρατηγός και πιστός φίλος του Αλεξάνδρου με τον οποίον εξεστράτευσε εις την Ασίαν. Μετά τον θάνατον του Αλεξάνδρου έγινε βασιλεύς της Αιγύπτου και συνέγραψε απομνημονεύματα του Αλεξάνδρου, εκ των οποίων μόνον αποσπάσματα διεσώθησαν. Ο Αρριανός θεωρεί τον Πτολεμαίον ως μία των αξιοπίστων πηγών του. 18 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 26, 3. 19 Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τι πληροφορίες θα είχαμε εάν γνωρίζαμε τι έγραφαν οι αρχαίοι ιστορικοί δια τον θάνατον του Μ. Αλεξάνδρου!.. 20 Ο Καλλισθένης ήτο μαθητής του Αριστοτέλους και ανεψιός αυτού προς μητρός. 21 Αρριαν. Αν. Αλεξ., 27 Ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου,323 π.Χ. Δε ήταν το Μάιο του 323 π.Χ. και ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν στη Βαγδάτη. Οι τριάντα δύο ετών ο βασιλιάς της Μακεδονίας, είχε περάσει τα τελευταία δεκατρία χρόνου κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου. Κατά τη διαδικασία, δημιούργησε μια αυτοκρατορία που έφθασε από τη Μακεδονία από την Ελλάδα και την Περσική Αυτοκρατορία στις παρυφές της Ινδίας. Είχε σχέδια για την επέκταση συμμετοχών του, αλλά τα όνειρα δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί. Αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου, 323 π.Χ. Εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την κυριαρχία είχε αρχίσει όταν διέσχισε τον Ελλήσποντο για να κατακτήσει την Περσική Αυτοκρατορία (βλ.Αλέξανδρος Ήττες τους Πέρσες, 331 π.Χ. ). Νικηφόρα μετά από τρεις μεγάλες μάχες και το θάνατο του ηγέτη του Περσικού Δαρείο ΙΙΙ το 330 π.Χ., ο Αλέξανδρος συνέχισε την πορεία του προς τα ανατολικά στην περιοχή στα δυτικά και βόρεια της Ινδίας. Ο νικημένος όλους όσους αμφισβήτησαν την εξουσία του και θα έχουν επεκτείνει την κυριαρχία του στην Ινδία και τα εδάφη πέρα, αν ο στρατός του δεν είχε εμπόδισε, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει τα σχέδιά του να συνεχίζουν την πορεία του προς τα ανατολικά. Τώρα που είχε επιστρέψει στη Βαγδάτη μετά από χρόνια στρατιωτικής εκστρατείας, ο Αλέξανδρος πήρε την ευκαιρία να ξεκουραστούν και να σχεδιάσουν την επόμενη κατάκτηση του. Στις 29 Μαΐου παρευρέθηκε σε δείπνο με έναν στενό φίλο. Αλέξανδρος εντάχθηκαν στην μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ κατά τη διάρκεια της ημέρας-μακρά περίπτωση. Διαμαρτυρία ότι δεν αισθανόταν καλά, πήγε στο κρεβάτι. Την υγεία του Αλεξάνδρου επιδεινώθηκε σταθερά ο πυρετός ταλαιπώρησε το σώμα του. Τέλος, πολύ αδύναμη για να αφήσει το κρεβάτι του, ο κατακτητής του κόσμου πέθανε δέκα ημέρες μετά είχε πληγεί. Η ακριβής αιτία του θανάτου του Αλέξανδρου είναι άγνωστη. Οι ιστορικοί έχουν συζητήσει το θέμα εδώ και αιώνες, αποδίδοντάς το δηλητήριο, η ελονοσία, ο τυφοειδής πυρετός ή άλλες ασθένειες. Αυτό που συμφωνήθηκε είναι ότι ο Μακεδόνας βασιλιάς πέθανε στις αρχές Ιουνίου 323 π.Χ., ενώ υποφέρουν από υψηλό πυρετό, που διήρκεσε δέκα ημέρες. Αυτοκρατορία του ήταν σκαλισμένα από τους στρατηγούς του και σύντομα διαλύθηκε. "... Βάζει πλέον σε συνεχή πυρετό όλη τη νύχτα." Η ακόλουθη περιγραφή του θανάτου του Αλεξάνδρου ήταν γραμμένο από τον Αρριανό, ο Έλληνας ιστορικός που έγραψε λογαριασμό του περίπου 350 χρόνια μετά το συμβάν. Αν και δεν είναι σύγχρονος του Αλεξάνδρου, Αρριανό, ο λογαριασμός του με βάση τα ημερολόγια Βασιλικό - ταυτόχρονες χρονικά της εκστρατείας του Αλεξάνδρου. Ενώνουμε λογαριασμό Αρριανός Αλεξάνδρου ως αρχίζει να αισθάνεται άρρωστος. "Λίγες μέρες αργότερα (Αλέξανδρος) είχε εκτελέσει τα θεία θυσίες (εκείνες που προβλέπονται για καλή τύχη και άλλοι πρότειναν οι ιερείς) και έπινε πολύ μέσα στη νύχτα με μερικούς φίλους. Λέγεται πως έχουν διανέμει θυσιασμένα και κρασί για να το στρατός από αποσπάσεις και τις επιχειρήσεις. Ορισμένοι αναφέρουν ότι ήθελε να αφήσει το πόσιμο κόμμα και να πάει για ύπνο, αλλά στη συνέχεια Medius τον γνώρισα, τον πιο πιστό από τους συντρόφους του, και τον ρώτησε σε ένα κόμμα, για υποσχέθηκε ότι θα είναι καλή. Ημέρα 1 Τα ημερολόγια Βασιλικό μας λένε ότι έπινε και caroused με Medius. Αργότερα σηκώθηκε, είχε ένα μπάνιο και κοιμήθηκα. Στη συνέχεια επέστρεψε για να έχει δείπνο με μυός και πάλι έπινε πολύ μέσα στη νύχτα. Φεύγοντας από την κατανάλωση, που λούζεται, μετά την οποία είχε ένα μικρό να φάει και πήγε να κοιμηθεί εκεί. Ο πυρετός ήταν ήδη σε αυτόν. Ημέρα 2.Κάθε μέρα που έγινε στον καναπέ του να εκτελεί τις συνήθεις θυσίες, και μετά την ολοκλήρωσή τους ξάπλωνε στα διαμερίσματα των ανδρών μέχρι το σούρουπο.Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έδωσε οδηγίες στους υπαλλήλους του για την επερχόμενη εκστρατεία και θαλάσσιο ταξίδι, για τις χερσαίες δυνάμεις για να είναι έτοιμη να προχωρήσει στην τέταρτη ημέρα, και για εκείνους που πλέουν μαζί του για να είναι έτοιμη να πετάξει μακριά μια ημέρα αργότερα. Ήταν εκεί που στον καναπέ του στο ποτάμι, όπου επιβιβάστηκαν σε μια βάρκα και ταξίδεψε σε ολόκληρη στον κήπο, όπου αναπαύονται και πάλι μετά το μπάνιο. Ημέρα 3. Την επόμενη μέρα, πάλι λούζεται και να εκτελεστούν οι προβλεπόμενες θυσίες.Στη συνέχεια τέθηκε το δωμάτιο του, να θεσπίσουν και να μιλήσει με Medius.Αφού διέταξε τους αστυνομικούς να τον συναντήσει το πρωί, είχε λίγο φαγητό.Πραγματοποιήθηκε πίσω στο δωμάτιό του, βάζει πλέον σε συνεχή πυρετό όλη τη νύχτα. Ημέρα 4 .Το πρωί που λούζεται και θυσιάστηκαν. Ο Νέαρχος και οι άλλοι αξιωματικοί είχαν εντολή να πάρουν τα πράγματα έτοιμα για ιστιοπλοΐα δύο ημέρες αργότερα. Ημέρα 5 .Την επόμενη μέρα, πάλι λούζεται και θυσιάστηκαν, και μετά την εκτέλεση τους, παρέμεινε σε συνεχή πυρετό. Αλλά, παρ 'όλα ο ίδιος κάλεσε τους αξιωματικούς και τους διέταξε να έχουν πάντα αρκετά έτοιμοι για το ταξίδι. Μετά από ένα μπάνιο το βράδυ, ήταν πλέον πολύ άρρωστος. Ημέρα 6 .Την επόμενη μέρα, τον μετέφεραν στο σπίτι από τον καταδυτικό χώρο, όπου θυσίασε, και παρά το γεγονός ότι πολύ κακώς, κάλεσε τους ανώτερους αξιωματικούς για να τους δώσει οδηγίες για την ανανέωση του ταξιδιού. Ημέρα 7 .Την επόμενη μέρα έγινε με δυσκολία να εκτελέσει τις θυσίες, και συνέχισαν να δίνουν εντολές ακριβώς το ίδιο με τους αξιωματικούς του σχετικά με το ταξίδι. Ημέρα 8.Την επόμενη μέρα, αν και πολύ αδύναμος, κατάφερε να θυσιάσει. Ζήτησε από τους στρατηγούς να παραμείνουν στην αίθουσα, με τους συνταγματάρχες και ταξίαρχοι μπροστά από τις πόρτες. Τώρα πολύ άρρωστος, είχε πραγματοποιηθεί πίσω από τον κήπο με τα βασιλικά διαμερίσματα. Δεδομένου ότι οι αξιωματικοί εγγραφεί, ο ίδιος αναγνώρισε σαφώς, αλλά δεν είπε μια λέξη για αυτούς. Ημέρες 9 και 10 Είχε υψηλό πυρετό εκείνο το βράδυ? Άλλη μέρα, καθώς και. όλη την επόμενη μέρα και για άλλη μια μέρα, καθώς και. Η πληροφορία αυτή προέρχεται από το Royal ημερολόγια, όπου μαθαίνουμε ακόμη ότι οι στρατιώτες ήθελαν να τον δουν, μερικοί ελπίζοντας να τον δει πριν πεθάνει και άλλοι επειδή υπήρχε μια φήμη ότι ήταν ήδη νεκρός, και φανταζόταν ότι ο θάνατός του ήταν να διατηρηθεί πίσω από την προσωπική φρουρά του, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Θνήσκων πολεμιστής Από ένα αρχαίο ελληνικό ναό Πολλοί πιεστεί μέσα στο δωμάτιο στο πένθος τους και λαχτάρα να δουν τον Αλέξανδρο. Λένε ότι έμεινε άφωνος, όπως ο στρατός κατατεθεί παρελθόν του. Ωστόσο, ο ίδιος εξέφρασε την ικανοποίησή του κάθε ένα από αυτά με ένα νεύμα με το κεφάλι του ή μια κίνηση των ματιών του. Τα ημερολόγια Royal λένε ότι Peithon, ο Άτταλος, Δημοφώντα, Peucestas, Κλεομένη, ο Σέλευκος Menidas και πέρασε τη νύχτα στο ναό του Σέραπι και ζήτησε από τον θεό αν θα ήταν καλύτερη και πιο κερδοφόρα για τον Αλέξανδρο να πραγματοποιηθεί στο ναό για να προσευχηθούν τον θεό για ανάκτηση του. Η απάντηση ήρθε από τον θεό ότι δεν πρέπει να εισέρχονται στο ναό, αλλά ότι θα ήταν καλύτερα γι 'αυτόν να παραμείνει όπου ήταν. Οι σύντροφοι έφερε αυτή την είδηση, και, λίγο μετά, ο Αλέξανδρος πέθανε? Για αυτό ό, τι ήταν καλύτερη. Αυτό είναι το τέλος του λογαριασμού δίνεται από τον Πτολεμαίο και Aristoboulos. " Αναφορές: Αυτός ο λογαριασμός εμφανίζεται στο: Εργάτης, BK, είδαν να συμβαίνει στους κλασικούς χρόνους (1964)? Αρνί, Χάρολντ, Αλέξανδρου του Μακεδόνα, το ταξίδι μέχρι το τέλος του κόσμου (1946)? Worthington, Ίαν, ο Μέγας Αλέξανδρος: ο άνθρωπος και ο Θεός (2004 ). Πώς να αναφέρετε αυτό το άρθρο: "Ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το 323 π.Χ." αυτοπτών μαρτύρων στην Ιστορία, www.eyewitnesstohistory.com (2008). Ο θάνατος του Αλέξανδρου ...σύμφωνα με διάφορες πηγές Ο θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου εξακολουθεί να καλύπτεται από μυστήριο μέχρι σήμερα. Φαίνεται δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ένα 33-year-old man μπορούσε να πεθάνει από φυσικά αίτια που ξεφυτρώνουν από το πουθενά, και ως εκ τούτου, σύγχρονοι ιστορικοί έχουν κάνει πολλές προσπάθειες για να εξηγήσει τι ακριβώς συνέβη. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατό του έχουν ως εξής: Αλέξανδρος προχώρησε στη Βαβυλώνα, ακόμη και μετά την παραλαβή λέξη πολλών κακούς οιωνούς, όπως τα κοράκια πολεμάμε ο ένας τον άλλο πάνω από το τείχος της πόλης με κάποια πέφτει νεκρός μπροστά από αυτόν, ένας άνθρωπος με παραμορφωμένο το συκώτι θυσιάζονται στον βασιλιά τιμή, και το καλύτερό του λιοντάρι κλώτσησε μέχρι θανάτου από τον κώλο. Ο θεός είπε Σέραπις έναν άνθρωπο να θέσει σε ράσα του βασιλιά και να καθίσει στο θρόνο. Αυτοί όλοι που εξυπηρετούνται όπως προειδοποιήσεις στον Αλέξανδρο για το τι μπορεί να βρίσκεται στο κατάστημα για αυτόν, αλλά δεν τον αποθαρρύνει. Μόλις στη Βαβυλώνα, έπινε βαριά σε πολλά συμπόσια. Ένα τέτοιο συμπόσιο διοργανώθηκε από τον φίλο του, Medius του. Στην αρμενική εκδοχή της ιστορίας, ψευτο-Καλλισθένη έγραψε ότι αυτό το συμπόσιο ήταν μια συνωμοσία που αφορούν Iollas, Κασσάνδρου, και άλλοι που ήταν δυσαρεστημένοι με τον Αλέξανδρο. Έδωσαν τον δηλητηριασμένο κρασί, και αμέσως μετά την κατανάλωση του, ο Αλέξανδρος αισθάνθηκε σαν να είχε "χτυπηθεί στο συκώτι με ένα βέλος." Όταν προσπάθησε να το ρίξει πίσω επάνω, του δόθηκε ένα δηλητηριασμένο φτερό, το οποίο διασφαλίζεται ότι το δηλητήριο θα φθάσει αίμα του. Προχώρησε να πάρει πολύ άρρωστος και η κατάστασή του επιδεινώθηκε μέχρι το θάνατό του. Ο Πλούταρχος δεν πιστεύουν αυτή την εκδοχή, λέγοντας ότι η ξαφνική πόνο Αλέξανδρος αισθάνθηκε μετά την κατανάλωση ήταν μια λεπτομέρεια »με την οποία ορισμένα ιστορικοί αισθάνθηκε υποχρεωμένος να εξωραΐσει την ευκαιρία, και έτσι εφεύρει ένα τραγικό και συγκινητικό φινάλε σε μια μεγάλη δράση. Αριστόβουλος μας λέει ότι κατελήφθη με ένα ορμητικό πυρετό, ότι όταν έγινε διψασμένος ήπιε κρασί που τον έκανε να παραληρεί. " Θα γνωρίζετε ίσως ποτέ την αλήθεια, αν και οι νέες θεωρίες συνεχίζουν να βγαίνουν.Γνωρίζουμε ότι στις 7 Ιουνίου, 323 π.Χ., οι Μακεδόνες είχαν τη δυνατότητα να καταθέσει το παρελθόν ο ηγέτης τους για τελευταία φορά και τέλος, τρεις ημέρες αργότερα, υπέκυψε στην ασθένεια. Έτσι, στις 10 Ιουνίου, 323 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε σε ηλικία 33 ετών. ην Πέμπτη 11 Ιουνίου 1998 Δημοσίευση στις 19:46 GMT 20:46 Βρετανία Υγεία Αίνιγμα του θανάτου του Αλέξανδρου έχει «λυθεί» -Από το BBC Οι επιστήμονες τώρα πιστεύουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε από φυσικά αίτια Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι έχουν λύσει ένα από τα μεγάλα μυστήρια της αρχαίας ιστορίας - αυτό που σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο; Έχει συνήθως έχουν σκεφτεί ότι ο πολεμιστής βασιλιάς είτε δηλητηριάστηκε ή πέθανε από ελονοσία. Αλλά το New England Journal of Medicine ανέφερε ότι κατά πάσα πιθανότητα πέθανε από τυφοειδή πυρετό. Ο θάνατος του Αλέξανδρου, σε μόλις 33-χρονών, έχει από καιρό ένα πέπλο αβεβαιότητας. Η κραυγή του πόνου Διάφορες ιστορικές εκδόσεις συμφωνούν ότι ο Μακεδόνας βασιλιάς, ο οποίος κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της είναι γνωστό αρχαίο κόσμο, πέθανε μετά από να παρευρεθεί πολλές δεξιώσεις στη Βαβυλώνα, όπου ήπιε πολύ κρασί. Μετά το τέλος της τελευταίας γυαλί, Αλέξανδρος φώναξε έξω στον πόνο και είπε ότι αισθάνθηκε σαν να είχε "χτυπήσει στο συκώτι με ένα βέλος," σύμφωνα με μια εκδοχή των γεγονότων. Άλλοι ιστορικοί, όπως ο Αριστόβουλος, δήλωσε ο Αλέξανδρος συνελήφθη με ένα ορμητικό πυρετό. Ορισμένοι ισχυρίζονται είχε ρίγη και εφίδρωση πριν πέσει σε κώμα και πεθαίνει 11 ημέρες αργότερα, στις 10 Ιουνίου, 323 π.Χ.. Δηλητηρίαση από υπολοχαγούς Μια σειρά από ιστορικούς μπορεί να σκεφτεί τους υπασπιστές του, δυσαρεστημένος με τον κανόνα του Αλεξάνδρου, δηλητηρίασε με το κρασί. Υπήρξαν επίσης αναφορές ότι αρκετές ημέρες πριν παρέλθει θα μπορούσε να ταφεί, και τα σημάδια της αποσύνθεσης οι μεγάλοι απόντες. Τώρα, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Maryland School of Medicine αναφέρουν ότι πιθανότατα ο Αλέξανδρος πέθανε από τυφοειδή πυρετό. Η ιατρική ομάδα, με επικεφαλής τον Δρ David W Oldach, είπε υπήρξαν πολλές πιθανές αιτίες θανάτου, όπως δηλητηρίαση από αλκοόλ (το οποίο μπορεί να εξηγήσει γιατί το σώμα παρέμεινε διατηρημένα), δηλητηρίαση με αρσενικό, μια φλεγμονή του παγκρέατος, ή της ελονοσίας (το οποίο ήταν κοινό στην περιοχή). Αναξιόπιστες πηγές Αλλά η ομάδα είπε περιγραφές του τι συνέβη δεν ταιριάζουν ακριβώς εκείνες τις αιτίες, αν και η ομάδα αναγνώρισε ότι οι επιζώντες των λογαριασμών του θανάτου του δεν είναι εντελώς αξιόπιστη, δεδομένου ότι γράφτηκαν δύο ή τρεις αιώνες μετά τα γεγονότα. Η ασθένεια που φαίνεται να ταιριάζει καλύτερα είναι ο τυφοειδής πυρετός, η οποία προέρχεται από μολυσμένα τρόφιμα ή πόσιμο νερό, ή μεταδίδεται από την κακή υγιεινή. Πριν από τα αντιβιοτικά, ήταν συχνά θανατηφόρα. Oldach είπε ο οξύ κοιλιακό άλγος είναι ένα καίριο στοιχείο, διότι αυτό σημαίνει κατά πάσα πιθανότητα από τη νόσο του εντέρου διάτρητο, επίσπευση του θανάτου. Η ασθένεια μπορεί επίσης να έχουν χτυπήσει κάτω αρσενικό εραστή του Αλεξάνδρου το προηγούμενο έτος, δήλωσαν οι ερευνητές. Ρηχή αναπνοή Oldach και η ομάδα του, δήλωσε ο τυφοειδής πυρετός μπορεί να προκαλέσει παράλυση, η οποία εξαπλώνεται από τα πόδια προς το κεφάλι. Η ρηχή αναπνοή που προκαλεί μπορεί να κάνει ένα άτομο να φαίνονται νεκροί. Αυτό μπορεί να είναι γιατί το σώμα του Αλέξανδρου, δεν φαίνεται να συνθέτουν, σύμφωνα με Oldach. Ιστορικός Eugene Borza Ν του Pennsylvania State University σημειωθεί μερικές περιστάσεις γύρω από το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου μπορεί να έχει μεγαλοποιηθεί. Ακριβώς όπως η δημοφιλής ρωμαϊκή Σύλλα δικτάτορας απεικονίζεται ως φάει ζωντανό από τα σκουλήκια και άλλα παράσιτα, αν και πιθανότατα πέθανε γρήγορα από μαζική αιμορραγία, όσοι προσπάθησαν να δοξάσει τον Αλέξανδρο ίσως να ήθελε να προκαλέσει ένα μικρό θαύμα με τον ισχυρισμό ότι το σώμα του δεν επιδεινωθεί μετά το θάνατο. Κλεμμένο πτώμα Είναι αμφίβολο αυτή η τελευταία η θεωρία δεν μπορεί ποτέ να αποδειχθεί. Ταριχευμένο πτώμα του Αλεξάνδρου ήταν ομηρία, ενώ καθ 'οδόν προς τη Μακεδονία, και εμφανίζεται σε μια σαρκοφάγο από γυαλί στην Αλεξάνδρεια για 550 χρόνια, πριν η τύχη του έγινε αβέβαιο. Ο μύθος λέει ότι το σώμα είναι σε μια κρύπτη κάτω από την παλαιοχριστιανική εκκλησία. "Η πιθανότητα ότι θα μπορούσε κανείς να αποκτήσει άδεια για την ανασκαφή αυτή τη σελίδα σε αναζήτηση των λειψάνων του αρχαίου βασιλιά Μακεδόνας είναι απομακρυσμένη,» είπε ο Borza. Η ΙΟΥΔΑΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Αλέξανδρος της Μακεδονίας, μαθητή του Αριστοτέλη και κατακτητής μιας αυτοκρατορίας που έφθασε στην Ασία και την Περσία, ταλαντεύονταν ανάμεσα συχνά κυνισμό και τη δεισιδαιμονία. Ενώ η δυσπιστία πολλών από τους συντρόφους του, πίστευε ότι οι περισσότερες από τις κακοτυχίες του κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του ήταν "προκλήθηκε από την οργή του θεού Διόνυσου ο οποίος θέλησε να εκδικηθεί την ολική καταστροφή της αγαπημένης του πόλης" των Θηβών. Σύντομα έγινε σαφές από αυτή την αναλυτική εξέταση της πορείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι θανάτου, ωστόσο, ότι ο κατακτητής διέπραξε πολλά ανελέητο πράξεις που μπορεί να εξοργίσει τους θεούς, και αρκετές από τις δικές του γνωριμίες, στο σημείο της εκδίκησης. Doherty (το μυστηριώδη θάνατο του Τουταγχαμών? Το Σπίτι του Θανάτου) ξεκινά δίνοντας στους αναγνώστες μια λεπτομερή μάθημα για τη ζωή του Αλέξανδρου, και ξοδεύει το τελευταίο μισό του βιβλίου εξετάζει αν ήταν ή όχι οι θεοί ή βασιλική ανταγωνιστές, όπως η γενική Πτολεμαίου του ή Μακεδόνας συνεργασία αντιβασιλέας Αντίπατρος ποιος δηλητηρίασε τον Αλέξανδρο. Το 323 π.Χ., ο Αλέξανδρος αρρώστησε κατά τη διάρκεια μιας γιορτής στη Βαβυλώνα και, σύμφωνα με τις ποικίλες ιστορικές αναφορές, έχασαν τη ζωή τους είτε από το πολύ κρασί, πολύ λίγη ξεκούραση ή πάρα πολλούς εχθρούς. Το τελευταίο φαίνεται να ενισχύεται από τις κακούς οιωνούς Αλέξανδρος έλαβε κατά τις εκστρατείες του στην Ινδία, όπου αντιμετώπισε ανταρσία μάζας μεταξύ των στρατευμάτων του, και στην Περσία. Doherty λογαριασμό της ημέρας του νεαρού πολεμιστή της αναμέτρησης διαβάζεται σαν ένα στεγνό μυστήριο, αλλά επιδέξια ερευνηθεί γραπτή περισσότερο σαν τις περιλήψεις που βρέθηκαν σε φακέλους του ενός ντετέκτιβ από μια συναρπαστική νήματα. Κάνει πολύ καλή δουλειά, ωστόσο, η αναθεώρηση άνδρας που μοιάζει με την εικόνα του Αλέξανδρου διαδόθηκε από του 19ου αιώνα ιστορικοί και καλά ανακατασκευή τελικό νύχτες του Αλεξάνδρου. Πνευματικά δικαιώματα © Ριντ Επιχειρηματικής Πληροφόρησης, ένα τμήμα της Reed Elsevier επιφύλαξη παντός δικαιώματος. Από Publishers Weekly Ο Μέγας Αλέξανδρος (356-323 π.Χ.) ήταν βασιλιάς της Μακεδονίας και κατακτητή της Μικράς Ασίας, τη Συρία, την Αίγυπτο, Βαβυλωνία και την Περσία, και η βασιλεία του σηματοδότησε την έναρξη της Ελληνιστικής Εποχής. Doherty έχει ερευνηθεί σχολαστικά και εξαιρετικά ευανάγνωστο βιβλίο εστιάζει στην τελική ημέρα του Αλεξάνδρου και ξαφνική και μυστηριώδη θάνατό του σε ηλικία 33 ετών. Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο Πτολεμαίος, προσωπική σωματοφυλακή του βασιλιά, ήταν ο κύριος ένοχος για τη δολοφονία του Αλέξανδρου. «Οι συνθήκες που περιβάλλουν τον θάνατο του Αλεξάνδρου φαίνεται να διαπνέεται από σκόπιμη θέατρο, γεμνάτη δράμα των εκδηλώσεων που διοργανώνονται από ένα διαχειριστή στάδιο. Ποιος καλύτερα ταιριάζει ο ρόλος του Πτολεμαίου, ο σύντροφος είναι επιφορτισμένες με φύλαγε την πόρτα του θαλάμου βασιλικής," Doherty ξεκινούσε . Επιμένει ότι ο Πτολεμαίος χρησιμοποίησε τη θέση του της εμπιστοσύνης, την εγγύτητα του με τον βασιλιά, για να αναμιχθεί το θανατηφόρο δηλητήριο, το αρσενικό, το κρασί του Αλεξάνδρου? Και αυτός στηρίζει το συμπέρασμά του believably Γιώργος Cohen. Αν όμως αυτά πρεσβεύουν οι Εβραίοι εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τους πιστέψουμε , δεδομένου ότι υπάρχουν αντίθετες απόψεις. Ισως κάποτε μπορεί να αποκαλυφθεί το μυστικό . Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Κάποτε μπορεί να βρεθεί το λείψανο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια . Πνευματικά δικαιώματα © American Library Association. Όλα τα δικαιώματα διατηρούνται Η Αρχαιολόγος Αννα Σουβαλντζή και οι Ανασκαφές της Οασης Σίουα Σχετικα με τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην όαση Σίουα και τη διακοπή της ανασκαφής. Σημερα το μυαλο μου παει καπου... Με λιγα λογια 1. Έχομε έναν τεράστιο υπέργειο ναόσχημο βασιλικό μακεδονικό τάφο, ο οποίος δεν είναι δυνατόν να είναι για έναν ΑΣΗΜΑΝΤΟ. 2. Ο ίδιος ο τάφος είναι συγχρόνως και τελεστήριον από τα σύμβολα και τα αντικείμενα, που βρέθηκαν για την ΛΑΤΡΕΙΑ του Αλεξάνδρου. Δεν μπορεί να υπάρχει λατρεία για μη ηρωϊκό βασιλέα, διότι ο Αλέξανδρος ήταν Ήρως και Θεός. 3. Τα αρχιτεκτονικά μέλη του κτηρίου, που δείχνουν την μεγάλη κλίμακά του και την θαυμάσια ελληνική κλασσική τέχνη του. 4. Το μέγεθος του Τάφου, που είναι 523 τετραγωνικά μέτρα. 5. Το μακεδονικό σύμβολο της Δυναστείας, το άστρο, που περιβάλλεται από ρόμβο, όπως βρέθηκε στον Τάφο του Αλεξάνδρου. 6. Ο Αλέξανδρος είναι θαμμένος μέσα σε ένα χρυσωρυχείο, στο οποίο μόνον Ένας Αλέξανδρος μπορούσε να ταφή. Μέσα στον τάφο βρήκαμε πληθώρα από όστρακα (κελύφη) πορφύρας. 7. Τα ολόγλυφα αγάλματα των λεόντων, που βρέθηκαν στον Τάφο, καθώς και οι αποτροπαϊκές κεφαλές, είναι σύμβολα βασιλικής εξουσίας. 8. Οι επιγραφές, που βρέθηκαν και πιστοποιούν, ότι ο Τάφος ανήκει στον Αλέξανδρο. 9. Ο θρύλος και η προσωπικότητα του Αλέξανδρου δεσπόζει στα ήθη και στα έθιμα της Οάσεως μέχρι σήμερα. 10. Όλα τα ευρήματα μέχρι σήμερα είναι μοναδικά σε ολόκληρη την Αίγυπτο. ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΗΝ ΟΑΣΙ ΣΙΟΥΑ Άγγελος Παπαϊωάννου Επ. Καθηγητής Κλασσικής Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. (Περίληψη από το άρθρο του κ. Καθηγητού, το οποίο εδημοσιεύθη στο μηνιαίο περιοδικό με τίτλο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ" τεύχος Ιουνίου 2002, σελίδες 4-19). ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ Αρχιτεκτονικός τύπος Το μνημείο είναι υπέργειος ναόσχημος βασλικός μακεδονικός τάφος δωρικού ρυθμού διαγράμματος 10,25Χ51 μ2 (20Χ100 πτολεμαϊκών πήχεων ή 30Χ150 ποδών). Είναι ο μέγιστος μακεδονικός τάφος συνολικού εμβαδού 523 μ2 σε τέμενος 12.000 μ2. Το εμβαδόν του είναι 12 και πλέον φορές μεγαλύτερο εκείνου του Φιλίππου II (40 μ2). Αξιοσημείωτη είναι η άριστη τεχνική του ισοδόμου συστήματος. Επί πλέον η ζεύξις διά ημικυλινδρικού θόλου του Τελεστηρίου μήκους 35 μ. (100 π.) και πλάτους 7 μ. (20 π.) με ορθογωνίους λίθους (θολίτες) χωρίς συνδετικό υλικό κατά την περίοδο εκείνη αποτελεί μέγιστο τεχνικό κατόρθωμα, προϋποθέτον μεγαλοφυή αρχιτέκτονα άριστο γνώστη της μηχανικής (Δεινοκράτης;). Όχι μόνον ο αρχιτεκτονικός τύπος, αλλά και η όλη τεχνική είναι αμιγώς ελληνική. Χρονολόγησις Το μνημείο χρονολογείται επί τη βάσει των αρχιτεκτονικών του μορφών, ιδιαιτέρως της μορφής της τριγλύφου, το τελευταίο τρίτο του 4ου αι. π..Χ. Παράλληλα: 1. Ο ναός του Διός της Νεμέας (330-320) 2. Το ιερόν της Σαμοθράκης (περ. 325). Συμπεράσματα Η χρονολόγησις του μνημείου το τελευταίο τρίτο του 4ου αι. π.Χ. καθώς και ο αρχιτεκτονικός του τύπος δεν αφήνουν την ελάχιστη αμφιβολία ότι πρόκειται περί ταφικού μνημείου Μακεδόνος βασιλέως: 1. συνδεδεμένου με τον Αμμωνα, 2. αποθεωθέντος, 3. έχοντος σύνδεσμο με τα μυστήρια της Σαμοθράκης. Τα παρατεθέντα στοιχεία πείθουν ότι το μεγάλο ταφικό μνημείο στην όασι Σίουα ημπορεί να αποδοθή αδιστάκτως στον Μέγαν Αλέξανδρον. Τι λεει ο υπεύθυνος επιθεωρητής της κ. Σουβαλτζή Η διημεριδα οργανωθηκε απο την "Ελληνικη Αγωγη", οποιος θελει περισοτερες πληροφοριες θα βρει το τηλεφωνο στο τελος του δελτιου τυπου. Επισης ακουσα οτι θα κυκλοφορησει κασετα VHS με τις ομιλιες που εγιναν. Αθήνα 01/10/2002 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου και την Κυριακή 29 έλαβε χώρα στο Ίδρυμα <<ΓΟΥΛΑΝΔΡΗ-ΧΟΡΝ>> στην πλάκα, συνέδριο για την παρουσία του Μ.Αλεξάνδρου στην Ανατολή και ειδικότερα για τις ανασκαφές της κας Λιάνας Σουβαλτζή, στην όαση Σίουα και την πιθανή ανακάλυψη του Τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στο συνέδριο έλαβαν μέρος, σπουδαίοι επιστήμονες, όπως ο επίκουρος καθηγητής της κλασικής αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κος ʼγγελος Παπαιωάνου, η επίκουρος καθηγήτρια Αστρονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κα Μάρω Παπαθανασίου κ.α. οι οποίοι παρουσίασαν τους λόγους για τους οποίους πιστεύουν ότι η συνέχιση των ανασκαφών στην όαση Σίουα, μπορεί να κρύβει μεγάλο ενδιαφέρον. Κυρίως απεδείχθη η ελληνικότητα του μνημείου και το επείγον της συνέχισης των ανασκαφών. Μεταξύ των ομιλητών ήταν και δύο Αιγύπτιοι Πρυτάνεις, ο ένας ελληνιστής, ο κ. Σααντάνι και ο δεύτερος επιγραφολόγος-αρχαιολόγος, ο κ. Νουρ-Ελ Ντιν. Ο κ. Νουρ-Ελ Ντιν είναι πρύτανης του πανεπιστημίου του Καίρου, αλλά και ο αρχαιολόγος, ο οποίος επί σειρά ετών ήταν ο πρόεδρος του Αιγυπτιακού Συμβουλίου αρχαιοτήτων και συγκεκριμένα ο επίσημος επιθεωρητής του Αιγυπτιακού Κράτους, στις ανασκαφές όλων των ξένων αποστολών και κατά συνέπεια και της ελληνικής αποστολής της κας Λιάνας Σουβαλτζή. Μάλιστα οι ανασκαφικές άδειες που λάμβανε η κα Σουβαλτζή από το 1989, έως το 1995 είχαν την δική του υπογραφή. Σε ερώτηση, γιατί σταμάτησαν οι ανασκαφές στην όαση Σίουα και για το αν ευσταθούσαν οι διάφορες κατηγορίες εναντίον της κας Σουβαλτζή, ότι δηλαδή δεν είχε κάνει σωστά την δουλειά της ή το ότι κατέστρεψε διάφορα ευρήματα, ο υπεύθυνος επιθεωρητής, για να επιβεβαίωση επισήμως την αλήθεια ή όχι όλων αυτών των κατηγοριών, απάντησε τα εξής (ακολουθεί το κείμενο, όπως ακριβώς απομαγνητοφωνήθηκε από την απάντηση του κ. Πρυτάνεως και τ. Προέδρου του Αιγυπτιακού Συμβουλίου Αρχαιοτήτων): ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί σταμάτησαν οι ανασκαφές της αποστολής της κ. Σουβαλτζή; Απάντηση: <<Μπορώ να πω ότι ντρέπομαι όταν μια αποστολή –οποιαδήποτε- σταματά για τον οποιαδήποτε λόγο. Σύμφωνα με την Νομοθεσία που διέπει τις Αιγυπτιακές αρχαιότητες, εάν η αρχαιολογική αποστολή κάνει πραγματικά ένα μεγάλο λάθος, κυρίως εάν δεν μπορεί να διενεργήσει την ανασκαφή με τον σωστό τρόπο ή αν αφαιρεθούν κάποια αντικείμενα από τον χώρο της ανασκαφής, σ’ αυτή την περίπτωση λέμε πολύ ευγενικά: λυπούμαστε πάρα πολύ αλλά δεν μπορείτε να συνεχίσετε. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη με την ελληνική αποστολή. Εργάζονταν με επιστημονικότατο τρόπο και δεν έκαναν κανένα λάθος. Και σε καμία περίπτωση δεν παρέβησαν τον νόμο. Εγώ ως υπεύθυνος των αρχαιοτήτων στην Αίγυπτο πρέπει να αντιμετωπίζω οποιαδήποτε αποστολή, από οποιαδήποτε χώρα και αν προέρχεται με τον ίδιο τρόπο. Να μην κάνω κανενός είδους διακρίσεις. Και ως εκ τούτου επειδή η ομάδα της κ. Σουβαλτζή εργάστηκε και με επιστημονικό τρόπο και δεν παραβίασε κανέναν από τους κανόνες, προσέφερα την πλήρη υποστήριξή μου. Και αυτή την στιγμή δεν υπερασπίζομαι ούτε την κ. Σουβαλτζή, ούτε την ομάδα της. Αυτή την στιγμή υπερασπίζομαι τις επιστημονικές αρχές και την αρχαιολογία. Έχω συναίσθηση της ευθύνης μου, του ονόματός μου και της φήμης μου, την οποία πρέπει να προστατεύσω. Προσπάθησα να μάθω γιατί σταμάτησε η αποστολή αφ’ ότου εγώ απεχώρησα. Αυτό που λένε είναι ότι απαιτείται εκτός από την κ. Σουβαλτζή η παρουσία και άλλων αρχαιολόγων με τους οποίους πρέπει να συνεργαστεί. Συμβούλεψα την κ. Σουβαλτζή να συμπεριλάβει στην ομάδα της άλλους δύο αρχαιολόγους από ευρωπαϊκές χώρες: έναν άγγλο και έναν γερμανό, έτσι ώστε να γίνει αποδεκτή η αποστολή. Όμως ως Αιγύπτιος και αιγυπτιολόγος δεν συμφωνώ να αντικαταστήσει κάποιος άλλος την κ. Σουβαλτζή. Έκανε την ανακάλυψη και είναι το δίκαιο να την συνεχίσει και να παραμείνει επί κεφαλής. Δεν ξέρω ποιός είναι αντίθετος σ’ αυτή την υπόθεση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κατέχει μία ισχυρή θέση>>. Τα ερωτήματα που προκύπτουν πολλά: Πρώτον: Ποιός και για ποιούς λόγους διέδωσε όλα αυτά τα ψεύδη, περί υποτιθεμένων κλοπών και καταστροφών στην Ελλάδα, συκοφαντώντας την ελληνική αποστολή; Δεύτερον: Γιατί το ελληνικό κράτος, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις της κ. Σουβαλτζή, δεν παρεμβαίνει ώστε να συνεχιστούν οι ανασκαφές; Τρίτον: Μετά από αυτή την επίσημη διάψευση όλων των συκοφαντιών τι μέλλει γενέσθαι; Σας ενημερώνουμε ότι για λόγους αξιοπιστίας οι δηλώσεις υπάρχουν καταγεγραμμένες σε μαγνητόφωνο, αλλά και σε κάμερα. Ο τάφος του Μ. Αλεξάνδρου - απίστευτο σκάνδαλο της Εξουσίας Απίστευτο και όμως αληθινό! Ο τάφος του Μ. Αλέξανδρου έχει ανακαλυφθεί στην Αίγυπτο, από μια ανεξάρτητη ελληνική αρχαιολογική ομάδα, αλλά η ανασκαφή διακόπηκε με πολιτική παρέμβαση της Ελληνικής Κυβέρνησης (!) Κυκλοφορεί ένα απίστευτο Video (το εντόπισα από το ιστολόγιο της Αριδαίας) στο οποίο η αρχαιολόγος που ανακάλυψε τον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου μιλά για την περιπέτειά της. Βλέποντας το παραπάνω βίντεο μένω άναυδος και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ας μιλήσουμε πρώτα για το ιστορικό κομμάτι. α) Η όαση Σίουα - που έγιναν οι ανασκαφές- δεν αποτελεί έκπληξη. Οι πηγές αναφέρουν την επιθυμία του Αλεξάνδρου να ταφεί εκεί, και είναι λογικό, αφού το μαντείο του Άμμωνα Δία στην όαση αυτή έπαιξε ξεχωριστό ρόλο στη ζωή του. Η τοποθεσία αυτή είναι η νούμερο 1 υποψήφια. β) Έτσι λοιπόν υπό την καθοδήγηση της αρχαιολόγου κ. Λιάνα Σουβαλτζή - χωρίς κρατική χρηματοδότηση - πριν 15 χρόνια, ξεκίνησαν οι ανασκαφές στο σημείο αυτό. Στη μέση του πουθενά - ω του θαύματος! - εντόπισαν έναν τεράστιο Μακεδονικό τάφο 523 τετραγωνικά μέτρα, το μακεδονικό σύμβολο της Δυναστείας, το άστρο, που περιβάλλεται από ρόμβο. Εντοπίστηκαν ολόγλυφα αγάλματα των λεόντων και άλλα σύμβολα βασιλικής εξουσίας. Και φυσικά βρέθηκαν επιγραφές που πιστοποιούν το γεγονός. Όλα τα ιστορικά στοιχεία "φωνάζουν" από μακριά τις λέξεις Μακεδονία + Αλέξανδρος. Το μόνο που έλειπε ήταν να αλοκληρωθούν ανασκαφές στο υπόγειο, το κύριο σώμα του τάφου, που δεν αποκλείεται να βρεθούν συνταρακτικά στοιχεία, όπως πχ. το ταριχευμένο σώμα του Αλεξάνδρου! γ) Εδώ και 15 χρόνια, με αδικαιολόγητη παρέμβαση του ελληνικού κράτους, έχουν σταματήσει οι ανασκαφές και έχουν εγκαταληφθεί οι εργασίες! Οι παρεμβάσεις ξεκίνησαν επί ΠΑΣΟΚ (Σημίτη) και εξακολούθησαν επί ΝΔ Καραμανλή (ναι, επί ημερών του "Μακεδόνα" πρωθυπουργού μας!). δ) Η υπεύθυνη των ανασκαφών (κα Σουβαλτζή) μίλησε προσωπικά με πολλά κυβερνητικά στελέχη προσπαθώντας να βγάλει άκρη. Μας μεταφέρει ένα εξαιρετικό ανθολόγιο με απαντήσεις που έχει λάβει. Διαβάστε και θαυμάστε τους πολιτικούς μας! ΠΑΓΚΑΛΟΣ (Υπ. Εξωτ - ΠΑΣΟΚ): καλύτερα να "μη μιλάμε για τάφο Μ. Αλεξάνδρου γιατί δημιουργεί εθνισμό"!!! "να ρίξουμε τους τόνους" για τη σημασία του ευρήματος. • ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ (Υπ. Πολιτισμού - ΠΑΣΟΚ): ένας εκ των δύο εκτελεστικών οργάνων στην εντολή διακοπής των ανασκαφών • ΤΑΤΟΥΛΗΣ (Υφυπ. Πολιτισμού - ΝΔ): "εγώ το προχώρησα μέχρι που έπεσα σε τοίχο, κάποιοι το σταματούν" • Ξένοι αρχαιολόγοι και δημοσιογράφοι: "δυστυχώς είστε άτυχη που είστε Ελληνίδα, αν ήσασταν από Αμερική ή Ισραήλ θα μπορούσατε να συνεχίσετε το έργο σας" Τα συμπεράσματα δικά σας! [1] Γιατί στην όαση Σίουα (ή Σίβα); Siwa Oasis (Arabic: واحة سيوة‎ Wāḥat Sīwah, Siwi: Isiwan) • Πρώτον, επειδή ο ίδιος ο Αλέξανδρος είχε εκδηλώσει την επιθυμία να ταφεί εκεί. • Δεύτερον, οι ιστορικές πηγές αναφέρουν το "περίεργο" γεγονός κατά το οποίο ο Αλέξανδρος αντί να στραφεί ανατολικά να κατακτήσει την Περσία, οδεύει πρώτα νότια προς στην Αίγυπτο επισκεπτόμενος με ιδιαίτερη αγωνία (!) το περιβόητο Μαντείο του 'Αμμωνα Δία στην όαση Σίουα. Είναι γνωστό πως η μητέρα του Αλεξάνδρου Ολυμπία ήταν Ιέρεια αποκρυφιστικών τελετών (έτσι γνωρίστηκε με τον Φίλιππο). Είχε πείσει τον γιο της Αλέξανδρο από μικρό παιδί να πιστεύει πέρα για πέρα πως ήταν γιος του Δία. Μάλιστα, ως τα 14 του χρόνια, ο Αλέξανδρος εκπαιδευόταν ως μαθητευόμενος ιερέας (ώσπου τον ανέλαβε ο Αριστοτέλης). Στην όαση Σίουα εντοπίζονταν το πιο σημαντικό μαντείο του Άμμωνα-Δία της αρχαιότητας. Για τον Αλέξανδρο η όαση αυτή είχε την ίδια σημασία που θα είχε για έναν Χριστιανό να επισκεφτεί τα Ιεροσόλυμα. Update 18/8/11: πρόσθεσα και τη θέση του Βενιζέλου για το ζήτημα.

Ο περίεργος θάνατος του Μέγα Αλεξάνδρου - Τι γνωρίζουμε σήμερα

• 46
• 1
• 0

Translate this page

• EN
• FR
• DE
• ES
• RU
• AR

46

 

1

 

1

Google +

0

 

Ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά αινίγματα, χειρότερο κι απ’ την ίδια την σφήκα της Αιγύπτου, είναι το ποιός σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο. Κάποιοι αβασάνιστα θέλουν να χρεώσουν τον θάνατο του Αλεξάνδρου στους συντρόφους του.
Σ’αυτούς δηλαδή που με την παραμικρή παράλειψη καθήκοντος την ώρα της μάχης, στις οποίες σημειωτέον ο Αλέξανδρος διεκδικούσε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο, θα μπορούσαν αναρίθμητες φορές να επιφέρουν τον θάνατο του ακατάβλητου στρατηλάτη απ’ την Μακεδονία.
Κάποτε μάλιστα, όταν ο στρατηγός του Παρμενίων, του έγραψε να προσέξει τον φίλο και προσωπικό του γιατρό Φίλιππο, ως πιθανό προδότη και δηλητηριαστή του, αυτός πρώτα διάβασε το γράμμα και με το ένα χέρι παρέδωσε στον γιατρό του Φίλιππο την...επιστολή που τον κατηγορούσε για προδοσία και με το άλλο πήρε απ’ τα χέρια του το φάρμακο και το ήπιε μπροστά σ’ όλους, χωρίς φυσικά να βλαφτεί.

 Οι άνθρωποι που ακολουθούσαν τον Αλέξανδρο, είχαν απόλυτη συναίσθηση, της ανεπανάληπτης ιστορικής εποποιίας που ζούσαν κοντά του και γνώριζαν ότι τα ονόματά τους θα γραφούν για πάντα στο φωτεινότερο στερέωμα της ιστορίας. Στην απεγνωσμένη όμως αναζήτηση μιας πιθανής σκευωρίας κατά της ζωής του Αλεξάνδρου, πολλοί ιστορικοί κατέληξαν σε κάποιες πιθανές εκδοχές.
Ο Πλούταρχος αναφέρεται σε διάφορα πιθανά σενάρια ενοχής, με βασικότερα, αυτό της διχόνοιας που υποκίνησε η μητέρα του Αλέξανδρου Ολυμπιάδα με τον διοικητή της Ευρώπης στρατηγό Αντίπατρο, και τον γιο του Κάσσανδρο.
Στις συνωμοσίες δηλητηριασμού εμπλέκουν, τους δύο οινοχόους του Αλεξάνδρου τον Μήδιο και Ιόλλα (γιο του Αντίπατρου), αλλά και τον δάσκαλό του, τον άριστο άνθρωπο και πανεπιστήμονα Αριστοτέλη. Ασφαλώς και κάποια σενάρια δολοφονίας του Αλεξάνδρου απ’ την πλευρά των Ελλήνων, δεν στερούνται ενδείξεων, αλλά ο τρόπος της θανάτωσης του Αλεξάνδρου, είναι που μας παραπέμπει έντονα σε χαλδαιο-περσικό τρόπο δολοπλοκίας, κάτι που αδικαιολόγητα παραβλέπουν οι ιστορικοί. Φυσικά δεν φιλοδοξούμε εδώ, να λύσουμε τον γρίφο, ποιος σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο.
Αλλά είναι νομίζω μέσα στα πλαίσια της μελέτης μας, να υπογραμμίσουμε την εξαιρετική πιθανότητα ανάμειξης του χαλδαιικού ιερατείου, στην δολοφονία του Αλεξάνδρου και την ενδεχόμενη παρουσία του μαγγανευτή δόλου, στα σημαντικότερα σταυροδρόμια της ιστορίας.
Ο Αλέξανδρος μετά την εκπληκτική νίκη του κατά του Δαρείου πρώτα στον Γρανικό μετά στην Ισσό και κατόπιν στα Γαυγάμηλα, έφτασε στην Βαβυλώνα το 331 π.Χ. όπου και του παρέδωσαν την πόλη αμαχητί.
Επτά χρόνια μετά το τέλος της εκστρατείας στα βάθη της Ασία και την Ινδία, το 324 επέστρεψε στην Βαβυλώνα κατακτητής «ολόκληρης» της Ασίας, με δεδηλωμένη την πρόθεσή του, να κάνει την Βαβυλώνα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του. Να λοιπόν η άλλη πλευρά των γεγονότων, που ποτέ δεν φωτίζεται αρκετά: «Με τον τερματισμό του πολέμου (με τους ορεσίβιους Κοσσαίους) ο Αλέξανδρος βάδιζε πλέον με βραδύ ρυθμό προς την Βαβυλώνα.
Ενώ απείχε τριακόσια στάδια απ’ την Βαβυλώνα, οι λεγόμενοι Χαλδαίοι, αστρολόγοι με μεγάλη φήμη, που συνήθιζαν να προλέγουν τα μέλλοντα, με αρχηγό τους κάποιον Βελεφάντη, μήνυσαν στον Αλέξανδρο, ότι προείδαν τον επικείμενο θάνατό του στην Βαβυλώνα.
Πρόσταξαν δε να ειδοποιήσουν τον βασιλιά για τον κίνδυνο που τον απειλούσε και τον συμβούλεψαν με κανένα τρόπο να μην εισέλθει στην πόλη. Είπαν δε πως μπορεί να διαφύγει τον κίνδυνο (του θανάτου) αν αναστηλώσει τον τάφο του Βήλου, τον γκρεμισμένο από τους Πέρσες, παραιτηθεί απ’ την είσοδό του στην Βαβυλώνα και δεχθεί να προσπεράσει δίπλα απ’ την πόλη.
Όταν ο Αλέξανδρος έμαθε για την προφητεία των Χαλδαίων κατεπλάγη και αναλογιζόμενος την οξύνοια και την φήμη αυτών των ανθρώπων ταράχθηκε. Τότε έστειλε μεν στην πόλη πολλούς απ’ τους φίλους του, αλλ’ αυτός αλλάζοντας δρόμο παρέκαμψε την Βαβυλώνα και στρατοπέδευσε σε απόσταση διακοσίων σταδίων απ’ αυτήν.
Το γεγονός αυτό προκάλεσε γενική κατάπληξη κι αμέσως τον επισκέφθηκαν πολλοί άλλοι Έλληνες και μεταξύ των φιλοσόφων και ο Ανάξαρχος. Αυτοί όταν έμαθαν την αιτία του πράγματος, εξάντλησαν όλη τους την πειστική δύναμη με επιχειρήματα απ’ την φιλοσοφία και τον μετέπεισαν σε τέτοιο βαθμό που καταφρόνησε κάθε μαντική τέχνη και περισσότερο αυτή των περίφημων Χαλδαίων. Έτσι ο βασιλιάς σαν να ήταν ψυχικά λαβωμένος και θεραπεύθηκε από τους λόγους των φιλοσόφων, εισήλθε τελικά μετά δυνάμεως στην Βαβυλώνα» Διοδ. Σικελιώτης 17. 112.
Στο θέατρο της ιστορίας, οι ιερείς της Βαβυλώνας μασκαρεμένοι σε αυτόκλητους σωτήρες, έφερναν στον Αλέξανδρο δώρο μια ευκαιρία διαφυγής, από αφανισμό που… οι ίδιοι είχαν επινοήσει! Σωτηρία υπήρχε… αλλά μόνο εάν και εφόσον ο μεγαλειώδης Έλληνας, δεχόταν να παραιτηθεί απ’ την πορεία του! Η πιο πονηρή «αλεπού» της ιστορίας, το χαλδαιικό ιερατείο, ξάφνιασε το πιο ρωμαλέο λιοντάρι της παγκόσμιας ιστορίας, τον Μέγα Αλέξανδρο! Ο στρατηλάτης με το ένστικτο του αήττητου ηγέτη, διαισθάνθηκε τον κίνδυνο και κοντοστάθηκε αναστατωμένος.
Οι «παντογνώστες» όμως «σοφοί» συνοδοί του, με αρχηγό τους κάποιον ανόητο Ανάξαρχο, έσπευσαν να τον καθησυχάσουν και το πέτυχαν! Η ασφάλεια του Αλέξανδρου, ήταν στα χέρια ανθρώπων που είχαν παντελή άγνοια της χαλδαιικής πανουργίας. Κατά φαντασία φιλόσοφοι, κατ’ ουσία αφελείς καθησυχαστές, δεν κατάφεραν ούτε υποθετικά να αναγνωρίσουν στα λόγια των Χαλδαίων, κάποια έμμεση απειλή κατά της ζωής του Αλεξάνδρου!
Οι ανάξιοι αυτοί φύλακες της ζωής του μεγάλου βασιλιά, δεν γνώριζαν τίποτε για τους άθλους των Χαλδαίων, αγνοούσαν εντελώς το αόρατο οπλοστάσιο και τα απίθανα υλικά της δηλητηριο-μαγγανείας. Δεν γνώριζαν τα αναρίθμητα προσωπεία του χαμογελαστού δόλου, του αυτόκλητου σωτήρα, την θεατρική δουλοπρέπεια, την υποκριτική φιλία και τις αλάνθαστες συνταγές σεξουαλικής σαγήνης χάριν διείσδυσης στο περιβάλλον του προεπιλεγμένου στόχου-θύματος.
Στην πραγματικότητα δεν είχαν ιδέα για τα ύπουλα, αποτελεσματικά όπλα της Ανατολής. Ήταν λοιπόν φυσικό, να μην μπορούν ούτε το μέγεθος ούτε τον τύπο της αντιπαλότητας να υποθέσουν. Ανίκανοι να συλλάβουν έστω και αμυδρά την έμμεση απειλή των Χαλδαίων κατά της ζωής του Αλεξάνδρου, πνιγμένοι μέσα στην ίδια τους την φιλοσοφική φλυαρία, δεν είδαν την ιστορική ευκαιρία να ανταποδώσουν τις απειλές των μάγων.
Χρησιμοποιώντας την ίδια θεολογική γλώσσα, θα μπορούσαν να απειλήσουν τους Μάγους λέγοντας για παράδειγμα ότι κάποια ήθη, έθιμα ή προφητείες των Μακεδόνων απαιτούσαν τον θάνατο όλων εκείνων, που ανακοινώνουν τέτοιες απειλητικές προβλέψεις κατά της ζωής του μεγάλου βασιλέως. Στην περίπτωση μάλιστα, που μετά τις προφητείες εναντίον του, απειλήσει πράγματι οτιδήποτε την ζωή του Αλεξάνδρου, με βάση αυτά τους τα έθιμα, οι πρώτοι που θα θανατωθούν, θα είναι εκείνοι που έφεραν την απειλητική προφητεία στον βασιλιά.
Μια τέτοια έντεχνη αντιστροφή της απειλής, διατυπωμένη μάλιστα στην δική τους γλώσσα των θεολογικών υπαινιγμών, θα έβαζε τα αναμένα κάρβουνα ξανά πίσω στα δικά τους χέρια και θα τους ανάγκαζε να ξανασκεφτούν πολύ καλά πριν αποπειραθούν να κάνουν πράξη με οποιονδήποτε τρόπο τις απειλητικές τους «προφητείες». Μια τέτοια ξεκάθαρη προειδοποίηση μάλλον θα ανάγκαζε τους μάγους να σκεφτούν όλους τους δυνατούς τρόπους για να προστατέψουν την ζωή του Αλέξανδρου γιατί η επιβίωσή τους θα είχε άρρηκτα δεθεί με την δική του.
Η Ελληνική σοφία, δεν ήταν σε θέση να υποθέσει ότι για τους μάγους, η πρόγνωση θανάτου ήταν ξεκάθαρη δήλωση δολοφονικής πρόθεσης. Η συλλογιστική ήταν και παραμένει απλή: κανένας μάγος δεν θα ήθελε να αστοχήσουν οι προβλέψεις του, κατά συνέπεια όλοι οι προφήτες θα έκαναν το παν για να επαληθευθούν, άρα ο μηχανισμός επαλήθευσης των προφητειών είναι οι ίδιοι οι προφήτες.
Όμως, αγνοώντας εντελώς τον αντίπαλο η ελληνική σοφία δεν κατάφερε να αντιτάξει την παραμικρή αντιπανουργία. Αντιθέτως, διέλυσαν τους φόβους του Αλέξανδρου, τον αφόπλισαν εντελώς από κάθε επιφύλαξη και τον οδήγησαν απροστάτευτο στην Βαβυλώνα, ανάμεσα στους ονομαστούς, αλλά γερασμένους, ανίσχυρους και ακίνδυνους όπως νόμισαν μάγους.
Απόδειξη της παντελούς αδιαφορίας απέναντι στις προειδοποιήσεις των μάγων αλλά και της σοβαρής έλλειψης αυστηρής περιφρούρησης του Αλεξάνδρου ήταν το εξής ενδεικτικό γεγονός: «ένας απ’ τους ντόπιους (σκλάβους) που ήταν δεμένος λύθηκε και χωρίς να γίνει αντιληπτός απ’ τους φρουρούς πέρασε την αυλή και τις θύρες του παλατιού και μπήκε μέσα χωρίς να τον εμποδίσει κανείς. Πλησίασε τον βασιλικό θρόνο, φόρεσε την βασιλική στολή και το διάδημα, κάθισε στον θρόνο (του Αλεξάνδρου) και έμεινε εκεί ησυχάζων.
Όταν το έμαθε ο Αλέξανδρος εξεπλάγη δια το παράδοξον… θυσίασε στους αποτρόπαιους θεούς, αλλά ήταν όλος αγωνία και έφερε στο νου του την προφητεία των Χαλδαίων και τους φιλοσόφους που τον έπεισαν να μπει στην Βαβυλώνα κατέκρινε την δε τέχνη των Χαλδαίων και την αγχίνοια εθάυμαζε και βλαστημούσε όσους με ευφυολογήματα περί πεπρωμένου μίλησαν» Διοδ. Σικελιώτης 17.116.1-4.
Την άνοιξη του 323 εφτά χρόνια μετά την πρώτη του είσοδο στην Βαβυλώνα, ο Αλέξανδρος επέστρεψε σ’ αυτήν φορτωμένος χαλδαιο-περσικά στρατεύματα υπηρετικό προσωπικό και νύφες, αποφασισμένος να κάνει την πάλαι ποτέ ένδοξη πόλη του Ναβουχοδονόσορα πρωτεύουσά του. Με γιορτές και παραστάσεις υποδέχεται 3.000 καλλιτέχνες και πρέσβεις απ’ την Ελλάδα και άλλα μέρη της αυτοκρατορίας του.
Η Βαβυλώνα βρισκόταν πράγματι στο θεωρητικό κέντρο της αχανούς αυτοκρατορίας του. Οι προθέσεις του αυτές αρχίζουν πλέον σταθερά και υλοποιούνται.
Στην θέση του ονομαστού πύργου της Βαβυλώνας, υπήρχε πια μόνο ένα βουνό από πηλό και πλίθες που έπρεπε να παραμεριστούν, για να μπορέσει να θέσει τα νέα θεμέλια του. Ο Αλέξανδρος αρχίζει την ανοικοδόμηση της Βαβυλώνας, διατάζοντας την απομάκρυνση των χωμάτων. Σύμφωνα με τον Στράβωνα: «με τον παραμερισμό των ερειπίων ασχολήθηκαν 10.000 άνθρωποι για δύο μήνες». Στραβ.16.1.5.26. Ήταν πια φανερό, ότι ο Αλέξανδρος θα ανάσταινε εκ βάθρων την Βαβυλώνα!
Η ανοικοδόμηση όμως του πύργου, ουδέποτε πραγματοποιήθηκε λόγω του πρόωρου θανάτου του Αλεξάνδρου, μετά από επίμονο πυρετό δώδεκα ημερών. Οι συνθήκες του θανάτου περιγράφονται ὡς εξής: «στις δε εφημερίδες αυτά είναι γραμμένα περὶ της νόσου... στον λουτρώνα μισοκοιμόταν (καθηύδε) με πυρετό, αφού δε λούστηκε, στου Μήδιου πήγε διακινδυνεύοντας (την εξέλιξη της υγείας του) και διημέρευε. Αργά ξαναλούστηκε... με ισχυρό πυρετό δίψασε σφόδρα και ήπιε οίνο... έφαγε, και την νύχτα ὁ πυρετός του χειροτέρεψε» (Πλούταρχος, «Αλέξανδρος»,75.6-76.3). Σημειώνεται εδώ ότι ὁ Αλέξανδρος είχε ήδη πυρετό, πριν βρεθεί στο σπίτι των οινοχόων του, Μήδιου και Ἰόλλα.
Ὁ Διόδωρος ὁ Σικελιώτης γράφει πως αμέσως μετά την τριήμερη ταλαιπωρία του στους βάλτους της Βαβυλώνας και ενώ ακόμα ευχαριστούσε με θυσίες τους θεοὺς για την διάσωσή του, «προσεκλήθη από τον οινοχόο του Μήδιο.
Προς τιμήν του θανάτου του Ηρακλή ήπιε πολύ κρασὶ (ένδειξη μεγάλης δίψας, όπως και στην περίπτωση του Ηφαιστίωνα;). Ξαφνικά αναστέναξε με δυνατή κραυγή από έναν πόνο που τον διαπέρασε και υποβασταζόμενος από φίλους μεταφέρθηκε στο δωμάτιό του. Όλοι έσπευσαν να προσφέρουν βοήθεια, το πάθος όμως χειροτέρευε. Οι γιατροί δεν κατάφεραν να τού προσφέρουν βοήθεια.
Οι πόνοι χειροτέρεψαν, και χάνοντας κάθε ελπίδα να σωθεί, έβγαλε το δακτυλίδι του και ερωτηθείς σε ποιόν να το παραδώσουν απάντησε: “Τῷ κρατίστῳ”. Έτσι πέθανε ὁ Αλέξανδρος, αφού βασίλεψε δώδεκα χρόνια και εφτὰ μήνες και επιτέλεσε τα μεγαλύτερα κατορθώματα απ’ όλους τους βασιλείς, όχι μόνον απ’ αυτοὺς που έζησαν πριν απ’ αυτόν άλλα και απ’ τους μεταγενέστερους μέχρι των ημερών μας.
Επειδή κάποιοι ιστορικοί διαφωνούν περί (της αιτίας) του θανάτου του Αλεξάνδρου και υποστηρίζουν ότι δια φαρμάκου θανασίμου αυτός επήλθε, κρίνομε αναγκαίο να μην παραλείψουμε την άποψη τους αυτήν» (Διόδ. Σικελιώτης, 17.117).
Οι Χαλδαίοι ιερείς αποδεδείχθηκαν πέρα για πέρα αληθινοί. Κατάφεραν να προβλέψουν και προφανώς να επιβάλουν τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Οι Έλληνες άργησαν πολύ να σκεφτούν το ενδεχόμενο δηλητηριασμού του βασιλιά τους: «Τα περισσότερα απ’ αυτά κατά λέξιν στις εφημερίδες (του Αλεξάνδρου) ήταν γραμμένα. Φαρμακείας (δηλητηριασμού) υποψία ουδείς είχε πάραυτα» (Πλούταρχος, «Αλέξανδρος», 77.1-2).
Ὁ Αρριανὸς γράφει ότι μόνον ὁ Αλέξανδρος είχε κάποιες υποψίες στην σωστή κατεύθυνση, στις οποίες όμως κανείς, ούτε καν αργότερα, δεν έδωσε οποιαδήποτε συνέχεια «κάτι ύποπτο υπήρχε σ’ αυτό απ’ τους Χαλδαίους, οι οποίοι όχι από μαντεία άλλα μάλλον για δική τους ωφέλεια εμπόδιζαν την είσοδο του Αλεξάνδρου (στην Βαβυλώνα)...ὁ Αλέξανδρος είχε κατά νου την ανοικοδόμηση (των ναών και γενικότερα της Βαβυλώνας), όταν όμως αυτός αποχώρησε (για την εκστρατεία των Ινδιών), αυτοὶ (οι ιερεῖς) μαλθακῶς (με αδιαφορία) ἀνθήψαντο (απέφυγαν) του έργου... και επειδή οι Χαλδαῖοι τα του θεού ενέμοντο, ύποπτοι ήσαν στον Αλέξανδρο, ότι δεν ήθελαν να εισέλθῃ στην Βαβυλώνα, για να μη στερηθούν ούτε προς ολίγον (λόγῳ των επισκευών) των χρημάτων την ωφέλεια» (Φλάβιος Αρριανός, «Αλεξάνδρου Αναβάσεως», 7.17.1-4).
Να ένα τυπικό παράδειγμα: "Οι ιερεῖς τις Βαβυλώνας προσπάθησαν να εμποδίσουν τον Αλέξανδρο να μπει στην πόλη, προβάλλοντας κάθε σκοτεινή προφητεία, (επειδή) ἡ ανοικοδόμηση του ναού Ἐσαγίλα και του πύργου Ἐτεμενάκι δεν είχε γίνει και τα χρήματα που είχαν προβλεφθεί (απ’ τον Αλέξανδρο) για τον σκοπό αυτόν (πριν φυγή για την εκστρατεία της Ινδίας), δεν τα διέθεσαν οι ιερεῖς για τοὺς θεοὺς αλλά για την δική τους τσέπη.
Οι ιερεῖς δεν κατόρθωσαν να πείσουν τον Αλέξανδρο, κι αυτός μπήκε στην πόλη. Και τότε συνέβη αυτό που είχαν φοβηθεί οι ιερεῖς, ὁ κυρίαρχος Αλέξανδρος διέταξε την έναρξη των έργων και την παράδοση του δέκατου της περιουσίας του ναού στο βασιλικό ταμείο.Γεμάτος ενέργεια ὁ Αλέξανδρος αρχίζει τις προετοιμασίες για νέες μεγάλες επιχειρήσεις.
Έτσι σχεδιάζει τον περίπλου της Αραβίας και για τον σκοπό αυτόν δημιουργεί λιμάνι κοντά στην Βαβυλώνα και ναυπηγεί έναν τεράστιο στόλο από χίλια πλοία. Οι εργασίες προχωρούν γρήγορα, και την άνοιξη του 323 π.χ. διοργανώνονται ασκήσεις με τριήρεις. Ὁ Αλέξανδρος ήταν πολύ αισιόδοξος, όμως οι χρησμοί και τα ωροσκόπια των αστρολόγων προμηνύουν συμφορά" (Petra Eisele, «Βαβυλώνα», σελ. 344).
Αν και ὁ Αλέξανδρος υποψιάστηκε οικονομικά κίνητρα πίσω απ’ την απόπειρα απομάκρυνσής του απ’ την Βαβυλώνα, εν τούτοις είναι βέβαιο ότι υπήρχε ακόμα ένας λόγος που δεν μπορούσε να τον υποθέσει, κι αυτός ήταν ὁ σημαντικότερος: ἡ Βαβυλώνα ήταν καταραμένη: «και ἡ Βαβυλώνα, ἡ δόξα και το καύχημα των Χαλδαίων, σαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα που κατέστρεψε ὁ θεός θα γίνει.
Δεν θα την κατοικήσουν ποτέ πια, ούτε και θα κατασκηνώσει κανείς εκεί στοὺς αιώνες... μόνο θεριά της ερήμου, σειρήνες,δαιμόνια και ονοκένταυροι (;!) θα κατοικούν εκεί, και εχίνοι (σκαντζόχοιροι θα) νεοσσοποιήσουσιν στις οικίες αυτών» (Ἠσαΐας, 13.19-22). «Κι εσύ Βαβυλώνα, γρήγορα θα καταστραφείς και μακάριος όποιος σου ανταποδώσει όσα έκανες. Μακάριος όποιος πιάσει και συντρίψει τα βρέφη 16 σου στον βράχο.» (Β.Β. Ψαλμός 137 ἢ 136). Απ’ την εποχή του Ἠσαΐα λοιπόν ἡ Βαβυλώνα ήταν καταραμένη να παραμείνει στην αφάνεια.
Ἡ κατάρα αυτή του αιώνιου αφανισμού της ήταν ἡ ιστορική απάντηση του “θεού” (ιερατείου) της Βίβλου σ’ αυτοὺς που ισοπέδωσαν τον ναό της λατρείας του και την ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ. Με την ανάδειξή της σε υπέρλαμπρη παγκόσμια πρωτεύουσα από τον Αλέξανδρο, κάθε έννοια εκδίκησης και ανταπόδοσης θα γινόταν ιστορικός περίγελος.
Ὁ Αλέξανδρος λοιπόν, αυτός ὁ αμετάπειστος Μακεδόνας αυτοκράτορας, που ήθελε την Βαβυλώνα πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, έπρεπε να πεθάνει τώρα, πριν προλάβει να ανοικοδομήσει την καταραμένη Βαβυλώνα, την μοναδική πόλη της ιστορίας που χρεώθηκε την έως εδάφους συντριβή της Σιών, της ιερής πόλης του Γιαχβέ.
Ποιά μπορεί όμως να ήταν μία πιθανή αιτία θανάτου του Αλεξάνδρου; Και γιατί γίνεται λόγος για δηλητηριασμό του, αφού “κανένα” απ’ τα συνηθισμένα δηλητήρια δεν παρουσιάζει συμπτώματα πυρετού; Για να γίνει κατανοητή στην πραγματική της έκταση ἡ φθοροποιός μαγγανεία, πρέπει στα υλικά της όπλα να συμπεριλάβουμε και τα μολυσματικά υλικά.
Με τα γνωστά σε μάς συμπτώματα ὁ τυφοειδής πυρετός (typhoid fever) είναι μία εξαιρετικά πιθανή αιτία θανάτου για τον Αλέξανδρο. Ἡ μικροβιακή μολυσματική πρώτη ύλη είναι εύκολο να βρεθεί κατά τοὺς καλοκαιρινούς κυρίως μήνες, αφού: «ὁ βάκιλος (του Eberth) πολλαπλασιάζεται σε μολυσμένα νερά από τα κόπρανα και τις εκκρίσεις ανθρώπου που έχει νοσήσει. Συχνά όμως ακόμα και στα κόπρανα ανθρώπων που δεν έχουν νοσήσει υπάρχει ὁ βάκιλος του τυφοειδούς πυρετού και αναπτύσσεται σε υγρούς και σκιερούς αποχετευτικούς τόπους».
Για όσους είχαν ενδεχομένως τον νου τους σε μολυσματική υπονόμευση της υγείας του Αλεξάνδρου και φυσικά πρόσβαση στα τρόφιμα του Αλεξάνδρου το πράγμα δεν παρουσίαζε καμία ιδιαίτερη δυσκολία: «η επιμόλυνση γίνεται κυρίως δια της πεπτικής οδού και οι κυριότεροι τρόποι μετάδοσης είναι ὁ ραντισμός φρούτων και λαχανικών με μολυσμένο νερό και φυσικά το ίδιο το νερό».
Ὁ Αλέξανδρος πέθανε το καλοκαίρι στις 13 Ιουνίου 323 π.χ. Και αυτό ακόμα το στοιχειό ταιριάζει απολύτως με την εκδοχή του τυφοειδούς πυρετού: «ἡ έξαρση της νόσου παρατηρείται τοὺς ζεστούς μήνες του καλοκαιριού». Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε υποφέροντας καρτερικά τα φρικτά συμπτώματα του εμπύρετου αφανισμού.
Οι στρατιώτες του πέρασαν όλοι από μπροστά του, για να αποχαιρετήσουν στερνή φορά τον κατάκοιτο ηγέτη τους, που ακόμα και στην προθανάτια εξουθένωσή του εύρισκε το κουράγιο να τοὺς αποχαιρετήσει μ’ ένα ανεπαίσθητο κούνημα των οφθαλμών και της κεφαλής.
Έφυγε σε ηλικία 33 ετών, καρφωμένος απ’ την θανατηφόρα σφήνα του δόλου, σαν άλλος Προμηθέας, αφήνοντας πίσω του τεράστιες πολιτισμικές επιρροές σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Κανείς δεν έκανε σκοπό της ζωής του την ανακάλυψη των ενόχων.
Κανείς δεν έκανε το παραμικρό για να διαλευκανθούν τα αίτια του πρόωρου και περίεργου θανάτου του. Γιατί; Γιατί μάλλον αυτή είναι ἡ μοίρα των μεγάλων της ιστορίας. Το άλυτο αίνιγμα του ανεκδίκητου θανάτου σαν στοιχειωμένη σφίγγα τον κρατάει είκοσι τρεις αιώνες τώρα αλυσοδεμένο με άσπαστα δεσμά στον Καύκασο της παγερής ιστορικής μας αδιαφορίας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 2ον



ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

2/ Ιωάννης Καποδίστριας (1776 – 1831)

Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης. Διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το οποίο ίδρυσε εκ θεμελίων και με την προσωπική του περιουσία. Ο Καποδίστριας εκλήθη να κυβερνήσει με βάση το Δημοκρατικό Σύνταγμα της Τροιζήνας, αλλά ως οπαδός της πεφωτισμένης δεσποτείας πίστευε ότι τα Συντάγματα και τα Κοινοβουλευτικά Σώματα ήσαν πρόωρα για το ασύστατο ακόμα κράτος. Πρέσβευε εις την αρχή του ενός ανδρός, έστω και υπό προθεσμία. Στις 18 Ιανουαρίου 1828 πέτυχε ψήφισμα της Βουλής περί αναστολής του Συντάγματος. Έτσι, κατέστη η μοναδική πηγή εξουσίας, συνεπικουρούμενος από το Πανελλήνιον, ένα συμβουλευτικό σώμα αποτελούμενο από 27 μέλη. Στη σύγκληση μιας νέας Εθνοσυνέλευσης στο άμεσο μέλλον παραπεμπόταν η ψήφιση του νέου Συντάγματος. Ο Καποδίστριας εγκαινίασε την περίοδο της απολυταρχίας, η οποία διατηρήθηκε μέχρι το Σύνταγμα του 1843. Ο νέος Κυβερνήτης έθεσε ως στόχο να βάλει τέλος στις εμφύλιες διαμάχες και επιδόθηκε αμέσως στο έργο της δημιουργίας Κράτους εκ του μηδενός, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη δραστηριότητα. Ίδρυσε την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα με τη βοήθεια του φίλου του Ελβετού τραπεζίτη Εϋνάρδου, η οποία δεν ευδοκίμησε για πολύ. Ρύθμισε το νομισματικό σύστημα, καθότι ακόμη κυκλοφορούσαν τουρκικά και ξένα νομίσματα εντός της επικράτειας. Στις 28 Ιουλίου 1828 καθιέρωσε ως εθνική νομισματική μονάδα τον Φοίνικα και ίδρυσε Εθνικό Νομισματοκοπείο. Στις 24 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου οργάνωσε και την πρώτη ταχυδρομική υπηρεσία. Ερχόμενος στο Ναύπλιο, ο Καποδίστριας βρήκε την Ελλάδα χωρίς δικαστική οργάνωση. Γνωρίζοντας ότι η απονομή της δικαιοσύνης αποτελεί θεμέλιο για τη δημιουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας, ενδιαφέρθηκε προσωπικά για τη δημιουργία δικαστηρίων και τη στελέχωσή τους με το κατάλληλο προσωπικό. Οργάνωσε, ακόμη, τη διοίκηση του κράτους και ίδρυσε Στατιστική Υπηρεσία, η οποία διενήργησε την πρώτη απογραφή. Αναδιοργάνωσε τις Ένοπλες Δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση, πετυχαίνοντας αφενός να καταπολεμήσει το κατεστημένο των οπλαρχηγών και αφετέρου να παρεμποδίσει την Οθωμανική προέλαση, όπως έδειξε η Μάχη της Πέτρας, όπου ο ελληνικός στρατός εμφανίσθηκε πειθαρχημένος και συγκροτημένος στην τελευταία μάχη του Αγώνα. Ο Καποδίστριας αντιμετώπισε επιτυχώς την πειρατεία, αναθέτοντας στον ναύαρχο Μιαούλη την καταστολή της. Εφάρμοσε την πρακτική της απομόνωσης (καραντίνας) των κοινοτήτων που πλήττονταν από τις επιδημίες του τύφου, της ελονοσίας και άλλων μολυσματικών ασθενειών. Προσπάθησε να ανοικοδομήσει το κατεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, ιδρύοντας πολλά αλληλοδιδακτικά σχολεία, καθώς και το Ορφανοτροφείο της Αίγινας. Ο Καποδίστριας ενδιαφέρθηκε αποφασιστικά για τη γεωργία, που αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής οικονομίας. Εισήγαγε πρώτος την καλλιέργεια της πατάτας, με ένα τρόπο που έδειχνε τη βαθειά του γνώση για τον ψυχισμό του Έλληνα εκείνης της εποχής. Διέταξε, λοιπόν, να αποθέσουν ένα φορτίο με πατάτες στο λιμάνι του Ναυπλίου και προέτρεψε τον καθένα να πάρει όσες θέλει. Συνάντησε, όμως, την παγερή αδιαφορία των πρωτευουσιάνων. Στη συνέχεια τοποθέτησε φρουρούς στο φορτίο και αμέσως σχεδόν στο Ναύπλιο κυκλοφόρησαν ψίθυροι ότι για να φυλάσσεται το φορτίο κάτι το πολύτιμο θα περιέχει. Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν στο λιμάνι και λοξοκοίταζαν τις πατάτες. Άρχισαν σιγά-σιγά να τις κλέβουν κάτω από τη μύτη των φρουρών και στο τέλος έκαναν όλες φτερά. Δεν γνώριζαν, όμως, ότι ο Καποδίστριας είχε διατάξει τους φρουρούς να κάνουν τα στραβά μάτια. Με αυτή την ευφυή κίνηση, η πατάτα έγινε τότε μέρος της καθημερινής διατροφής του Έλληνα. Οι πολιτικές κινήσεις του Καποδίστρια προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια, τόσο των οπαδών του συνταγματικού πολιτεύματος, όσο και των προκρίτων και των ναυτικών. Η αίγλη που τον περιέβαλε άρχισε να διαλύεται. Η αδυναμία ικανοποιήσεως όλων των αιτημάτων, σε συνδυασμό με την καθυστέρηση διεξαγωγής των εκλογών, έδωσαν την αφορμή για το σχηματισμό ισχυρής αντιπολίτευσης κατά του Κυβερνήτη. Ο Καποδίστριας κατηγορήθηκε ακόμη ότι αγνόησε τη μακρά κοινοτική παράδοση της χώρας και θέλησε να μεταφυτεύσει από την αλλοδαπή θεσμούς, μη προσιδιάζοντες στην τότε πραγματικότητα. Η πρώτη δυναμική αντιπολιτευτική ενέργεια ήλθε με τα στασιαστικά κινήματα της Ύδρας το 1829, που επιδίωκαν την ανατροπή του Καποδίστρια. Ζήτησαν από τον Μιαούλη να καταλάβει τον ναύσταθμο του Πόρου, πριν προλάβει ο διοικητής του Κανάρης να έλθει εναντίον της Ύδρας. Ο Καποδίστριας παρακάλεσε τον ναύαρχο Ρίκορντ να επιτεθεί κατά των στασιαστών. Πράγματι, ο ρώσος ναύαρχος απέκλεισε το ναύσταθμο και προ του κινδύνου να συλληφθεί ο Μιαούλης ανατίναξε τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα» (τα δύο πιο αξιόπλοα πλοία του ελληνικού στόλου) και διέφυγε στην Ύδρα. Η αντίδραση κατά του Κυβερνήτη διογκωνόταν. Οι Μανιάτες αρνούνταν να πληρώσουν τους φόρους προς την κεντρική εξουσία και στασίασαν με τη σειρά τους. Μοιραία στάθηκε η αντιπαλότητα του Καποδίστρια με τους Μαυρομιχάληδες, την ισχυρότερη οικογένεια της Μάνης. Ο Καποδίστριας συν το χρόνω γινόταν όλο και πιο ευερέθιστος και δύσπιστος έναντι όλων. Δεν είχε την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία, με συνέπεια την αδικαιολόγητη όξυνση των προσωπικών παθών. Σε αυτή την κατάσταση θα πρέπει να αποδοθεί και ο σκληρός τρόπος συμπεριφοράς του κατά του γηραιού Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Ο Καποδίστριας διέταξε τη σύλληψή του και τον εγκλεισμό του στη φυλακή. Τον αδελφό του Κωνσταντίνο και τον υιό του Γεώργιο τους κρατούσε στο Ναύπλιο, όπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους. Το γεγονός αυτό εξέθρεψε το μίσος και την ανάγκη εκδίκηση από την πλευρά των Μαυρομιχαλαίων. Στις 5:35 το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Ιωάννης Καποδίστριας δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Ο μόνος που τον συνόδευε ήταν ο μονόχειρας σωματοφύλακάς του, ονόματι Κοκκώνης. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης εφονεύθη επί τόπου από τους προστρέξαντες, οι οποίοι κυριολεκτικώς τον λυντσάρισαν. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ζήτησε προστασία στη Γαλλική Πρεσβεία. Κατόπιν επιμόνου απαιτήσεως του συγκεντρωμένου πλήθους, που απείλησε ότι θα κάψει την πρεσβεία, ο αντιπρεσβευτής βαρόνος Ρουάν τον παρέδωσε στις αρχές. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης καταδικάσθηκε σε θάνατο από στρατοδικείο και εθανατώθη δια τυφεκισμού το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1831. Ποιος όμως κίνησε το χέρι του δολοφόνου ; Ως τώρα ο φάκελλος «Καποδίστριας» στα αρχεία του Φόρειν Οφις παραμένει επτασφράγιστο μυστικό καίτοι έχουν παρέλθει έκτοτε 181 χρόνια. Γιατί παραμένει κλειστός; Ιδού η απορία που πολλούς κάνει να πιστεύουν ότι το χέρι του δολοφόνου κινήθηκε από ξένα κέντρα που δεν ήθελαν τη συγκρότηση Ελληνικού κράτους αλλά προτεκτοράτου . Αρκεί να σημειωθεί η φράση του Άγγλου Πρέσβεως Sir Hamilton Seymour σε συνομιλία με τον Τσάρο Νικόλαο τον 1ον το 1853 : «Ποτέ δε θα επιτρέψουμε η Ελλάδα να γίνει μεγάλη δύναμις» Ο Μεγάλος Κανών καθορίζει ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ την εξωτερική πολιτική των Ευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων (ΗΠΑ , Βρετανία και τώρα της Ε.Ε ) Διαβάστε Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/195#ixzz1wj1KEpuz



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 3ον



ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ



3/ Ο θάνατος του Γεωργίου Καραϊσκάκη

Συνέβη στις 22 Απριλίου 1827 , σε συμπλοκή στο Ν. Φάληρο όπου έφιππος εδέχθη ένα βόλι στο δεξιό βουβώνα και έπεσε από το άλογο του βαριά τραυματισμένος . Εν συνεχεία μετεφέρθη στη γαλέτα «Σπαρτιάτης» και πέθανε στις 4 το πρωί του Αγίου Γεωργίου (ημέρα της γιορτής του) Ο γενναίος όσο και αθυρόστομος επιτελικός νους, καίτοι αγράμματος χωρίς στρατιωτικές σπουδές , πολέμαρχος της Ρούμελης , αφού υπαγόρευσε τη διαθήκη του , είπε: «τον ξέρω , τον είδα (το δολοφόνο) αν ζήσω , θα τον εκδικηθώ , δεν τον λέω γιατί αύριο δίνουμε μάχη με τους Τούρκους» Ποιος ήτο ο δολοφόνος ; Γιατί ακόμη κρύβεται από την ιστορία; όπως και τόσοι άλλοι και χτυπούν πισώπλατα αυτό το ένδοξο έθνος!!



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 4ον



ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α!



4/ Η δολοφονία του βασιλέως Γεωργίου Α’ .

Συνέβη το απόγευμα της 5ης Μαρτίου 1915 στη Θεσσαλονίκη. Και αυτή η δολοφονία έμεινε ανεξιχνίαστη. Δολοφονήθηκε στις 18 Μαρτίου 1913(5 Μαρτίου με το τότε ισχύον Ιουλιανό ημερολόγιο) στη Θεσσαλονίκη. Στις 5 Μαρτίου 1913 ο Γεώργιος Α΄ θέλοντας να επισκεφτεί για εθιμοτυπικούς λόγους τον Γερμανό ναύαρχο Γκόπφεν, κατέβηκε στην αποβάθρα του Λευκού Πύργου. Μαζί του ήταν και ο υπασπιστής του ταγματάρχης Φραγκούδης. Στην συμβολή της οδού Β. Όλγας, ο Αλέξανδρος Σχινάς πλησίασε και από μικρή απόσταση πυροβόλησε καίρια τον Γεώργιο Α΄. Έπειτα προσπάθησε να πυροβολήσει και τον υπασπιστή του αλλά εκείνος πρόλαβε και τον αφόπλισε. Ο Σχινάς συνελήφθη από δυο χωροφύλακες που βρίσκονταν σ εκείνο το σημείο. Ο τραυματισμένος Γεώργιος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο «Παπάφειο Ίδρυμα», αλλά οι γιατροί δεν μπόρεσαν να του προσφέρουν καμία βοήθεια αφού ο Γεώργιος ήταν ήδη νεκρός. Αμέσως η πόλη τέθηκε σε κατάσταση επιφυλακής, τα καταστήματα έκλεισαν κι άρχισαν οι καμπάνες των εκκλησιών να χτυπούν πένθιμα. Η σορός του Γεωργίου ταριχεύθηκε και για πολλές μέρες εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Μεταφέρθηκε στον Πειραιά και στις 20 Μαρτίουκη δεύτηκε στο βασιλικό ανάκτορο στο Τατόι. Ποιος οδήγησε το Σχινά να πυροβολήσει το βασιλιά; δεδομένου ότι ήτο ιδιαίτερα δημοφιλής! Αυτό ποτέ δεν εξιχνιάσθηκε. Σημειωτέον ότι τότε είχε αρχίσει να σιγοβράζει η έριδα μεταξύ των Βενιζελικών και Βασιλικών , όταν ο πρωθυπουργός Βενιζέλος διέταξε τον διάδοχο Κωνσταντίνο, Αρχιστράτηγο της Ελληνικής Στρατιάς Μακεδονίας, να βαδίσει τάχιστα προς Θεσσαλονίκη αντί του Μοναστηρίου που είχε επιλέξει ο Κωνσταντίνος. Ο προαιώνιος διχασμός και πάλι στη διάθεση των μεγάλων δυνάμεων πριν από την κήρυξη του 1ου Π.Π Γεώργιος Α΄ Βασιλεύς των Ελλήνων Περίοδος εξουσίας 30 Μαρτίου, 1863 - 18 Μαρτίου, 1913 Στέψη 30 Οκτωβρίου, 1863 Προκάτοχος Όθων Διάδοχος Κωνσταντίνος Α΄ Σύζυγος Όλγα Επίγονοι Κωνσταντίνος Α΄ Γεώργιος Αλεξάνδρα Νικόλαος Μαρία Όλγα Ανδρέας Χριστόφορος Βασιλικός Οίκος Οίκος του Γκλύξμπουργκ Πατέρας Χριστιανός Θ΄ της Δανίας Μητέρα Λουίζα της Έσσης-Κάσσελ Γέννηση 24 Δεκεμβρίου 1845 Ανάκτορα Αμαλιενμπόρκ,Κοπεγχάγη, Δανία Θάνατος 18 Μαρτίου, 1913 Θεσσαλονίκη, Ελλάδα Τοποθεσία Ταφής Βασιλικό Κοιμητήριο,Ανάκτορα Τατοΐου, Αθήνα Υπογραφή Ο Χριστιανός - Γουλιέλμος - Φερδινάνδος - Αδόλφος - Γεώργιος, ευρύτερα γνωστός ως Γεώργιος Α΄, υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς της Ελλάδας, από το1863 μέχρι το 1913. Ήταν ο δεύτερος κατά σειράΒασιλιάς της νεότερης Ελλάδας μετά τον Όθωνακαι αρχηγός νέου Βασιλικού Οίκου. Γεννήθηκε στηνΚοπεγχάγη στις 24 Δεκεμβρίου 1845 και ήταν ο δευτερότοκος γιος του πρίγκιπα και μετέπειτα Βασιλιά της ΔανίαςΧριστιανού Θ΄, που ανήλθε στο θρόνο τον Νοέμβριο του 1863. Δολοφονήθηκε στις 18 Μαρτίου 1913 (5 Μαρτίουμε το τότε ισχύον Ιουλιανό ημερολόγιο) στηΘεσσαλονίκη. Πίνακας περιεχομένων 1 Ενθρόνιση και πρώτα χρόνια Βασιλείας • 2 Οικογένεια • 3 Η Αρχή της Δεδηλωμένης • 4 Το Κίνημα στο Γουδή, 1909 • 5 Βαλκανικοί Πόλεμοι • 6 Δολοφονία του Γεώργιου Α' • 7 Κρίσεις για την προσωπικότητα και την πολιτεία του • 8 Βιβλιογραφία o 8.1 Ελληνική o 8.2 Ξένη • 9 Πρόσθετα • 10 Σημειώσεις Ενθρόνιση και πρώτα χρόνια Βασιλείας Μετά την "υποχρεωτική" (ιδίως των Βρετανών) εκδίωξη του Όθωνα από τον θρόνο της Ελλάδας, έπρεπε να βρεθεί νέος ηγεμόνας για τη χώρα. Αρχικά οι Έλληνες, υπό τις βρετανικές διπλωματικές ίντριγκες, ήταν υπέρ του δευτερότοκου γιου της Βασίλισσας Βικτωρίας, Πρίγκιπα Αλφρέδου, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν ήδη δεσμευτεί με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1832 να μην ανέλθει στο θρόνο της Ελλάδας γόνος καμιάς δικής τους βασιλικής οικογένειας. Έτσι, υπό την πίεση των άλλων Δυνάμεων αποφασίστηκε να δοθεί ο θρόνος στον Γεώργιο, δευτερότοκο γιο του μετέπειτα (1863) Βασιλιά της Δανίας Χριστιανού Θ΄, εκ του Οίκου των Σλέσβιχ - Χόλσταιν - Ζόντερμπουργκ – Γκλύξμπουργκ (Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg), συνολικού κλάδου του Οίκου του Ολδεμβούργου (Oldenburg). Ο νέος βασιλικός οίκος του Γεωργίου Α΄ ήταν ο Βασιλικός Οίκος των Βασιλέων της Ελλάδας για τα επόμενα 111 χρόνια, από το 1863 έως την αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία με τοδημοψήφισμα του 1974. Χρονολόγιο § 10 Οκτωβρίου 1862: Ξεσπά επανάσταση που οδηγεί στην έξωση του Όθωνα από την Ελλάδα. Αμέσως μετά σχηματίζεται τριμελής επιτροπή, με πρόεδρο τον Δημήτριο Βούλγαρη και μέλη τους Κωνσταντίνο Κανάρη και Μπενιζέλο Ρούφο, η οποία αναλαμβάνει την άσκηση όλων των εξουσιών ως Προσωρινή Κυβέρνησις της Ελλάδος. § 14 Οκτωβρίου: Το απομεσήμερο ο αθηναϊκός λαός συγκεντρώνεται στην Πλατεία Όθωνος για να πανηγυρίσει την έξωση του Όθωνα. Μετά τη δοξολογία ο πρόεδρος της Προσωρινής ΚυβερνήσεωςΔημήτριος Βούλγαρης απευθύνεται προς το συγκεντρωμένο πλήθος. Ανάμεσα στα άλλα ακούγονται και τα εξής: «Ας ορκισθώμεν επί της Πλατείας ταύτης, της λαβούσης ήδη το ωραίον της "Ομονοίας" όνομα, και ας είπη έκαστος εξ ημών: Ορκίζομαι πίστιν εις την πατρίδα και υπακοήν εις τας εθνικάς αποφάσεις.». § 10 Νοεμβρίου: Διαδηλώσεις στην Αθήνα υπέρ της υποψηφιότητας για τον ελληνικό θρόνο του πρίγκιπα Αλφρέδου, δευτερότοκου γιου της βασίλισσας της Αγγλίας, Βικτωρίας. Η Αγγλία δεν αποδέχεται την υποψηφιότητα, γιατί κωλύεται από τις διεθνείς συνθήκες που υπογράφτηκαν για το ελληνικό ζήτημα. § 19 Νοεμβρίου: Διεξάγεται δημοψήφισμα για την εκλογή νέου βασιλιά. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, όπως αυτά επικυρώνονται αργότερα με ψήφισμα της Εθνικής Συνέλευσης (22 Ιανουαρίου 1863), από τις 244.202 ψήφους οι 230.016 είναι υπέρ του Άγγλου πρίγκιπα Αλφρέδου. § 24-28 Νοεμβρίου: Γίνονται εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων στη Συντακτική Συνέλευση. Οι εκλογές πραγματοποιούνται με βάση τον εκλογικό νόμο του 1844, όπως αυτός τροποποιήθηκε με το ψήφισμα της 23ης Οκτωβρίου του 1862, που προβλέπει την εκλογή πληρεξουσίων και από τους Έλληνες που δεν ζουν στην Ελλάδα. § 10 Δεκεμβρίου: Πρώτη συνεδρίαση της συνέλευσης που προέκυψε από τις πρόσφατες εκλογές. § 12 Ιανουαρίου 1863: Η συνέλευση κηρύσσει «εαυτήν νομίμως συγκεκροτημένην». § 19 Ιανουαρίου: Η συνέλευση αποφασίζει να ονομαστεί «Η εν Αθήναις Β' Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις». § 11 Φεβρουαρίου: Η συνέλευση, στην οποία πλειοψηφούν οι προοδευτικοί που αποκαλούνται «Ορεινοί», εκλέγει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ζηνόβιο Βάλβη, που θα παραιτηθεί στις 27 Μαρτίου. Συγχρόνως αποφασίζει ότι μέχρι την έλευση του νέου βασιλιά την εκτελεστική εξουσία θα ασκεί ο πρόεδρος της κυβέρνησης. § Στις 18 Μαρτίου 1863 εκδόθηκε το Ψήφισμα της Β΄ των Ελλήνων Συνελεύσεως: H εν Αθήναις Β΄ των Ελλήνων Συνέλευσις : § α) Αναγορεύει παμψηφεί τον πρίγκιπα της Δανίας Χριστιανόν, Γουλιέλμον, Φερδινάνδον, Αδόλφον, Γεώργιον, δευτερότοκον υιόν του πρίγκιπος Χριστιανού της Δανίας, συνταγματικόν βασιλέα των Ελλήνων υπό το όνομα Γεώργιος Α΄ Βασιλεύς των Ελλήνων... § β) Οι νόμιμοι διάδοχοι αυτού θέλουσι πρεσβεύει το Ανατολικόν Ορθόδοξον δόγμα. § γ) Τριμελής επιτροπή εκλεχθησομένη υπό της Εθνοσυνελεύσεως θέλει μεταβεί είς την Κοπεγχάγην και προσφέρει αυτώ εν ονόματι του Ελληνικού Έθνους το Στέμμα. Αξιοσημείωτο είναι ότι στο Ψήφισμα αυτό ο Γεώργιος αποκαλείταιΒασιλεύς των Ελλήνων, κατόπιν προτροπής του ιδίου, και όχι Βασιλεύς της Ελλάδας, όπως ονομαζόταν ο Όθων. Παρά τις διαμαρτυρίες της Υψηλής Πύλης για την προσηγορία αυτή, που σήμαινε ότι ο Γεώργιος θα ήταν Βασιλιάς όχι μόνο των κατοίκων της Ελλάδας, αλλά και όλων των Ελλήνων, όπου κι άν βρίσκονταν, η προσωνυμία έμεινε. Στα ξενόγλωσσα κείμενα ο τίτλος ήταν ROI DES GRECS. Αργότερα όμως, για να ικανοποιηθεί η Πύλη (ο Σουλτάνος), έγινε ROI DES HELLENES. Με τη συνθήκη του Λονδίνου της 1/13 Ιουλίου 1863, ορίστηκε ότι οι διάδοχοι του Γεωργίου θα πρέσβευαν το ορθόδοξο δόγμα και η ενηλικίωσή του (είχε γεννηθεί το 1845), για να μην επαναληφθεί ο θεσμός της Αντιβασιλείας, θα οριζόταν αμέσως. Με την ίδια συνθήκη οριζόταν ότι τα γεωγραφικά σύνορα του Ελληνικού Βασιλείου θα εκτείνονταν με την παραχώρηση - προσάρτηση της Επτανήσου, εφόσον θα συμφωνούσαν γι αυτό οι Μεγάλες Δυνάμεις και θα εκφραζόταν σχετική ευχή από την Ιόνιο Βουλή. Ο Γεώργιος, αφού επισκέφτηκε το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο τηνΑγία Πετρούπολη[1], το Λονδίνο και το Παρίσι, έφτασε στον Πειραιά στις30 Οκτωβρίου. Στην πρώτη προκήρυξή του προς τον Ελληνικό Λαό, διαβεβαίωνε ότι θα τηρήσει τους νόμους του κράτους και "προ πάντων το Σύνταγμα" και ότι θα επιδίωκε να γίνει η Ελλάδα "πρότυπον Βασιλείου εν τη Ανατολή". Βασικός σύμβουλος του Γεωργίου τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του υπήρξε ο Δανός Κόμης Σπόνεκ (1815-1888), πρώην Υπουργός Οικονομικών της Δανίας. Η απομάκρυνσή του, λίγο αργότερα, από την Αυλή προκάλεσε γενική ικανοποίηση. Η πρώτη περίοδος της διακυβέρνησής του ήταν ασταθής. Από το 1863 έως το 1874 σημειώθηκαν περισσότερες από 20 κυβερνητικές αλλαγές. Οικογένεια Ο Γεώργιος Α΄ σε νεαρή ηλικία, αλμπουμίνα για carte visite, τραβηγμένη την δεκαετία του 1860 στο Παρίσι από τον Ponthieu. Κατά τη διάρκεια ταξιδιού του στη Ρωσία, για να συναντήσει την αδελφή του ΑυτοκράτειραΜαρία Φεοντόροβνα, σύζυγο του Αυτοκράτορα Αλέξανδρου Γ΄ της Ρωσίας, γνώρισε και παντρεύτηκε στις 27 Οκτωβρίου1867 (Γρηγοριανό Ημερολόγιο), στην Αγία Πετρούπολη, την δεκαεξάχρονη τότε Μεγάλη Δούκισσα Όλγα Κωνσταντίνοβνα της Ρωσίας, κατευθείαν απόγονο της Βυζαντινής Αυτοκράτειρας Ευφροσύνης Δούκαινας Καματερίνας (σύζυγο του Αλέξιου Γ΄ των Αγγέλων). Απέκτησαν τα εξής οκτώ παιδιά: § Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ των Ελλήνων(1868-1923) § Πρίγκιπας Γεώργιος της Ελλάδας (1869-1957) § Πριγκίπισσα Αλεξάνδρα της Ελλάδας (1870-1891). § Πρίγκιπας Νικόλαος της Ελλάδας (1872-1938), πατέρας της Πριγκίπισσας Μαρίνας του Κέντ § Πριγκίπισσα Μαρία της Ελλάδας (1876-1940), ο σύζυγός της Μεγάλος Δούκας Γεώργιος Μιχαήλοβιτς της Ρωσίας δολοφονήθηκε από τους Μπολσεβίκους το 1919, παντρεύτηκε ξανά το 1922, τον Ναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη § Πριγκίπισσα Όλγα (1880). Πέθανε έξι μηνών § Πρίγκιπας Ανδρέας της Ελλάδας (1882-1944), πατέρας του ΠρίγκιπαΦιλίππου, Δούκα του Εδιμβούργου § Πρίγκιπας Χριστόφορος της Ελλάδας (1888-1940) Επίσης, αδελφή του Γεωργίου ήταν η Βασίλισσα Αλεξάνδρα σύζυγος του Βασιλιά Εδουάρδου Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου. Ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄, το 1864 Η Αρχή της Δεδηλωμένης Τον Ιούλιο του 1874, ο Χαρίλαος Τρικούπης αρθρογραφούσε βίαια κατά του Γεωργίου, υποστηρίζοντας ότι ο Γεώργιος κυβερνούσε προσωπικά με διάφορες κυβερνήσεις μειοψηφίας της αρεσκείας του και η βασιλική εύνοια ήταν το απαραίτητο προσόν για την εξασφάλιση της εξουσίας. Ο Τρικούπης πρότεινε την καθιέρωση τηςΑρχής της Δεδηλωμένης, δηλαδή της αρχής εκείνης όπου ο Βασιλιάς διορίζει πρωθυπουργούς μόνον όσους διέθεταν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία δηλ. είχαν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Η μεγάλη ευελιξία του Γεωργίου φάνηκε από τον τρόπο που αντέδρασε στην επίθεση. Μετά από μια παρατεταμένη κρίση λόγω αποκαλύψεων για δωροδοκίες υπουργών, κάλεσε τον Τρικούπη και έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και διακήρυξε την πρόθεσή του να εφαρμόζει την Αρχή της Δεδηλωμένης. Το Κίνημα στο Γουδή, 1909 Τη νύχτα της 14ης Αυγούστου πρός 15η Αυγούστου του 1909, εκδηλώθηκε κίνημα υπό την αρχηγία του συνταγματάρχη Νικόλαου Ζορμπά, αρχηγού του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Τα αιτήματα των κινηματιών ήταν κάθε άλλο παρά ριζοσπαστικά, ωστόσο όσον αφορά τη Δυναστεία απαιτούσε την απομάκρυνση των Πριγκίπων από το στράτευμα. Ακολούθησε περίοδος πολιτικής ανωμαλίας και ο Γεώργιος, όπως και ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος, είδαν στο πρόσωπο τουΕλευθερίου Βενιζέλου τη μοναδική λύση από το αδιέξοδο. Το κίνημα αυτό ήταν η πρώτη δυναμική παρέμβαση των αξιωματικών στην πολιτική ζωή της χώρας. Από τότε αρχίζει και διαμορφώνεται, εκτός από το Παλάτι, τη Βουλή, ένας τρίτος πόλος εξουσίας. Αυτός του Στρατού, που από το 1909 έως το 1974 θα παρεμβαίνει συχνά στην πολιτική ζωή του τόπου. Βαλκανικοί Πόλεμοι Ο Βενιζέλος, επιδιώκοντας την εθνική ενότητα, ζήτησε από τον Γεώργιο να τεθεί επικεφαλής του κινήματος εθνικής αναγέννησης, έχοντας ώς κοινό παρονομαστή της σύμπτωσης των απόψεών τους στην εξωτερική πολιτική. Ο γηραιός, πλέον, Βασιλιάς άφησε τον Βενιζέλο να κυβερνήσει ριζοσπαστικά, να ανασυγκροτήσει το ελληνικό κράτος, να προβεί σε γενναίες εσωτερικές μεταρρυθμίσεις και να δημιουργήσει ισχυρό στράτευμα. Τοποθέτησε τον Διάδοχο Κωνσταντίνο επικεφαλής του στρατεύματος και απελευθερώθηκαν η Ήπειρος, η Μακεδονία και τα Νησιά του Αιγαίου. Δολοφονία του Γεώργιου Α' Στις 5 Μαρτίου 1913 ο Γεώργιος Α΄ θέλοντας να επισκεφτεί για εθιμοτυπικούς λόγους τον Γερμανό ναύαρχο Γκόπφεν, κατέβηκε στην αποβάθρα του Λευκού Πύργου. Μαζί του ήταν και ο υπασπιστής του ταγματάρχης Φραγκούδης. Στην συμβολή της οδού Β. Όλγας, ο Αλέξανδρος Σχινάς πλησίασε και από μικρή απόσταση πυροβόλησε καίρια τον Γεώργιο Α΄. Έπειτα προσπάθησε να πυροβολήσει και τον υπασπιστή του αλλά εκείνος πρόλαβε και τον αφόπλισε. Ο Σχινάς συνελήφθη από δυο χωροφύλακες που βρίσκονταν σ εκείνο το σημείο. Ο τραυματισμένος Γεώργιος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο «Παπάφειο Ίδρυμα», αλλά οι γιατροί δεν μπόρεσαν να του προσφέρουν καμία βοήθεια αφού ο Γεώργιος ήταν ήδη νεκρός. Αμέσως η πόλη τέθηκε σε κατάσταση επιφυλακής, τα καταστήματα έκλεισαν κι άρχισαν οι καμπάνες των εκκλησιών να χτυπούν πένθιμα. Η σορός του Γεωργίου ταριχεύθηκε και για πολλές μέρες εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Μεταφέρθηκε στον Πειραιά και στις 20 Μαρτίουκηδεύτηκε στο βασιλικό ανάκτορο στο Τατόι. Κρίσεις για την προσωπικότητα και την πολιτεία του Ο Γεώργιος Α' σε νόμισμα κοπής1874. Ο Γεώργιος κατάφερε να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό. Η ένταξή του στην ελληνική πραγματικότητα του επέτρεψε να ασκήσει έντονη επιρροή στην ελληνική πολιτική σκηνή, σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο από όσο ήταν φανερό στην εποχή του. Αν και άνθρωπος της καλής ζωής προτιμούσε να διατηρεί τα προσχήματα στο αυστηρών αρχών αθηναϊκό περιβάλλον, αν και όποτε έφευγε στο εξωτερικό δεν έχανε την ευκαιρία για να γευτεί όσες απολαύσεις δεν μπορούσε στην Ελλάδα. Μάλιστα πολλές φορές οι γνωρίζοντες τον χαρακτήρα του έλεγαν πως ο θυρεός του «Πατήρ του Έθνους» ήταν ακριβής στην κυριολεξία. Η διαλλακτικότητα και η ψυχραιμία του, του επέτρεψε, να διατηρεί ανοιχτές γραμμές με το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού κόσμου και χωρίς να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής να παραμένει η εξουσία του πάντοτε σεβαστή. Σε όλους αυτούς τους παράγοντες μπορεί να αποδοθεί όχι μόνο η ιδιαιτέρως μακροχρόνια βασιλεία του, αλλά και η ωρίμανση του ελληνικού πολιτικού κόσμου, που επί των ημερών του εξευρωπαΐστηκε σε μεγάλο βαθμό. Για τις Μεγάλες Δυνάμεις εθεωρείτο ο πλέον αξιόπιστος Έλληνας συνομιλητής τους και κατά την έκφραση του Βρετανου Βασιλιά Γεωργίου Ε΄ ο θάνατός του ήταν μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα. Γεγονός όμως είναι πως ουδέποτε κατάφερε να φανατίσει τον ελληνικό λαό υπέρ ή εναντίον του, επί των ημερών του το πρόσωπο του Βασιλιά δεν είχε ένθερμους οπαδούς, ούτε εχθρούς, εν αντιθέσει βέβαια προς τον γιο τουΚωνσταντίνο. Η ικανότητά του απεδείχθη πολύ σύντομα, με τις διενέξεις του διαδόχου του Κωνσταντίνου με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που θα αποκορυφωθεί στον εθνικό διχασμό του 1916-17. Βιβλιογραφία Ελληνική § Αριστέα Παπανικολάου-Κρίστενσεν (επιμέλεια), Φίλτατε... Γεώργιος Α' , Εκδ.Ερμής, Αθήνα 2006 Ξένη § John Campbell et Philip Sherrard, Modern Greece, Ernest Benn, Londres, 1968. ISBN 0-510-37951-6. § Walter Christmas, King George of Greece, Adamant Media Corporation, Londres, 2001. ISBN 1-4021-7527-2. § Richard Clogg, A Short History of Modern Greece, University Press, Cambridge, 1979. ISBN 0-521-32837-3. § Edward S. Forster, A Short History of Modern Greece 1821-1956, 3rd edition, Methuen and Co, Londres, 1958. § Michel de Grèce et Henri d'Orléans, Mon album de famille, Perrin, Paris, 1996. ISBN 2-262-01237-7. § John Van der Kiste, Kings of the Hellenes, Sutton Publishing, 1994. § Michael LLewellyn Smith, Olympics in Athens. 1896., Profile Books, Londres, 2004. ISBN 1-86197-342-X. § Marc Terrades, Le Drame de l'hellénisme. Ion Dragoumis (1878-920) et la question nationale en Grèce au début du XXe siècle, L'Harmattan, coll. « Études grecques », 2005 ISBN 2-7475-7788-0. § Apostolos Vacalopoulos, Histoire de la Grèce moderne., Horvath, 1975. ISBN 2-7171-0057-1. § C.M. Woodhouse, The Story of Modern Greece, Faber and Faber, Londres, 1968. ISBN 0-571-19794-9.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 5ον



ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ



5/ Η εκτέλεση του Ιωνα Δραγούμη.

Συνέβη την 31 Ιουλίου 1920(επομένη ημέρα της δολοφονικής απόπειρας κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Λυών των Παρισίων) από άνδρες του Παύλου Γύπαρη (της προσωπικ. ής ασφαλείας του Ελευθερίου Βενιζέλου) στη συμβολή των οδών Κηφισίας και Παπαδιαμαντοπούλου , με αυτόπτη μάρτυρα το Ρώσο Αξιωματικό Λεμπέντιεφ. Ο εθνικός διχασμός είχε ήδη ξεσπάσει και σε λίγο έγινε αιτία της Μικρασιατικής Καταστροφής . Και εκεί ο ξένος παράγων ασφαλώς έπαιξε το ρόλο του. Ίων Δραγούμης, είναι πάντα επίκαιρος οραματιστής του Ελληνισμού και του Κοινοτισμού. Στην σημερινή εποχή κατά την οποία η επιβουλή κατά των εθνικών μας δικαίων είναι πλέον ολοφάνερη και η πολιτική και οικονομική χρεοκοπία επισκιάζει την καθημερινότητά μας, μορφές τολμηρές και αγωνιστικές όπως αυτή του Ίωνος Δραγούμη είναι πράγματι διαχρονικές και επίκαιρες. Σε εποχές που όλοι αισθάνονται την ανάγκη της εθνικής ομοψυχίας και τον απεγκλωβισμό από το χρεοκοπημένο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα, πανελλήνια μηνύματα, όπως αυτά που απέδωσε η φλογερή γραφίδα του Ίωνος Δραγούμη, από τα μέρη εκείνα όπου ο Ελληνισμός έδινε μάχη για την επιβίωσή του ή την ιστορική του δικαίωση (Αλεξανδρούπολη, Μοναστήρι, Πύργο, Φιλιππούπολη, Αδριανούπολη) είναι αληθινά πολύτιμα. Συμπληρώνονται 91 χρόνια από την θλιβερή ημέρα της δολοφονίας του Ίωνος Δραγούμη την ημέρα που ο τραγικός κυκλώνας του Διχασμού παρέσυρε και έσβησε μια πραγματική πανεθνική ελπίδα. Τα πνευματικά δημιουργήματά του και η ίδια η θυσία του, αποτελούν αιώνια μηνύματα και διδαχές στους Έλληνες - και ιδιαιτέρως στους νέους - κάθε εποχής. Ειδικά σήμερα που η ευρισκομένη σε εξέλιξη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» στραγγαλίζει όλο και περισσότερο την πατρίδα μας, οι ιδέες του Ίωνος Δραγούμη αντηχούν επίκαιρες, ιδίως σ' όσους αντιστέκονται σε κάθε ξένη επιβουλή και στον επικίνδυνο εφησυχασμό. Η ζωή του Ιωνα Δραγούμη Διπλωμάτης, πολιτικός και συγγραφέας. Aνάλωσε τη ζωή του στην προάσπιση των εθνικών υποθέσεων, μέχρις ότου πέσει και ο ίδιος θύμα του Εθνικού Διχασμού το 1920. Μαζί με τους φίλους του Περικλή Γιαννόπουλο και Αθανάσιο Σουλιώτη - Νικολαΐδη, υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ελληνικού ρομαντικού εθνικισμού των αρχών του 20ου αιώνα. Με καταγωγή από το Βογατσικό της Καστοριάς, ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου του 1878. Ήταν ο πέμπτος γιος του δικαστικού και μετέπειτα πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη και της Ελισάβετ Κοντογιαννάκη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1897 κατατάχτηκε εθελοντής στον άτυχο για τα ελληνικά όπλα ελληνοτουρκικό πόλεμο. Το 1899 εισήλθε στο διπλωματικό σώμα και το 1902 τοποθετήθηκε ως υποπρόξενος στο Γενικό Προξενείο του Μοναστηρίου. Από τη θέση αυτή και με τη συνεργασία του πατέρα του και του γαμπρού του Παύλου Μελά εργάστηκε επίμονα για την οργάνωση των ορθοδόξων κοινοτήτων της Μακεδονίας κατά των Βούλγαρων σχισματικών, γνωστών και ως κομιτατζήδων. Τα επόμενα χρόνια υπηρέτησε ως πρόξενος στις Σέρρες (1903), στον Πύργο Βουλγαρίας, στη Φιλιππούπολη (1904), στην Αλεξανδρούπολη (τότε Δεδέαγατς) και στην Αλεξάνδρεια, όπου γνώρισε τους δύο έρωτες της ζωής του: την Πηνελόπη Δέλτα και τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Το 1907 τοποθετήθηκε στο προξενείο της Κωνσταντινούπολης με τον βαθμό του γραμματέα. Η παραμονή του εκεί συνέπεσε με την Επανάσταση των Νεοτούρκων. Οι επαγγελίες των επαναστατών «περί ισοπολιτείας των διαφόρων εθνοτήτων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία» φάνηκαν να δικαιώνουν ορισμένες απόψεις του, που θεωρούσαν ότι η λύση του ελληνικού ζητήματος θα μπορούσε να αναζητηθεί όχι με την ενσωμάτωση των αλύτρωτων πατρίδων στο Ελληνικό Κράτος, αλλά με τη «δημιουργία των συνθηκών που θα επέτρεπαν την ελεύθερη οικονομική, πολιτική και πολιτισμική ανάπτυξη των Ελλήνων στην ανατολική τους κοιτίδα». Ο Δραγούμης πίστευε στην ελληνοτουρκική συνεννόηση και φοβόταν τον από βορρά σλαβικό κίνδυνο. Από το 1909 υπηρέτησε διαδοχικά στις πρεσβείες της Ρώμης και Λονδίνου, αναμίχθηκε στο Επαναστατικό Κίνημα του Γουδή (1909), ενώ το 1911 οργάνωσε στην Πάτμο συνέδριο για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπηρέτησε στο επιτελείο του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου και τον Οκτώβριο του 1912 διαπραγματεύτηκε με τους Τούρκους την παράδοση της Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια διορίσθηκε διαδοχικά επιτετραμμένος στις πρεσβείες της Πετρούπολης, της Βιέννης, του Βερολίνου και το 1914 πρεσβευτής στην Πετρούπολη. Οι συχνές μεταθέσεις όλα αυτά τα χρόνια οφείλονταν στην άκαμπτη στάση του στα ευαίσθητα εθνικά θέματα και στις απρόβλεπτες πρωτοβουλίες που ανέπτυσσε. Τον Μάιο του 1915 παραιτήθηκε από τη διπλωματική υπηρεσία για να πολιτευθεί. Πήρε μέρος στις εκλογές της 31ης Μαΐου και εκλέχθηκε ανεξάρτητος βουλευτής Φλώρινας. Υποστηρικτής αρχικά του Ελευθέριου Βενιζέλου ήλθε σε ρήξη μαζί του, καθώς διέκρινε σημάδια αυταρχισμού και εθνικής υποτέλειας στην πολιτική του. Ο αντιβενιζελισμός του Δραγούμη δεν προερχόταν από κάποια τυφλή πίστη στη Μοναρχία, αλλά αντίθετα από την πίστη στην εθνική αυτοδιάθεση. Τον Ιανουάριο του 1916 εξέδωσε το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις», που συμμεριζόταν τις επιλογές της αντιβενιζελικής παράταξης. Μετά την επιτυχία του βενιζελικού κινήματος το 1917 εξορίσθηκε με άλλους αντιβενιζελικούς πολιτικούς στην Κορσική, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου (1918). Επανήλθε στην Ελλάδα για να εξοριστεί αυτή τη φορά στη Σκόπελο. Απελευθερώθηκε στα τέλη του 1919 και ανέπτυξε δράση υπέρ της «Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως», η οποία συσπείρωνε τους αντιβενιζελικούς. Ο Ίων Δραγούμης ήταν ένας από τους ηγέτες της, καθώς ξεχώριζε τόσο για τις πολιτικές και διπλωματικές του ικανότητες, όσο και για την πνευματικότητα και την αγνή φιλοπατρία του. Την επομένη της απόπειρας δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι (30 Ιουλίου 1920), ο Ίων Δραγούμης δολοφονήθηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου. Η άσκοπη και άδικη δολοφονία του συγκίνησε το Πανελλήνιο και τον πολιτικό κόσμο. Ο Κωστής Παλαμάς από τις στήλες της «Καθημερινής» του αφιέρωσε τη «Νεκρική Ωδή»: «Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες, Κολώνα (Πώς έπεσες, γραφή να μη το λέη) Λευκή με της Πατρίδας την εικόνα Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίη, Βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίη!» Το συγγραφικό του έργο, αποτελούμενο από πολιτικές μελέτες, άρθρα κοινωνικού προβληματισμού και λογοτεχνήματα, συντονίζεται με την εθνική και πολιτική του δράση. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του δημοτικισμού στην Ελλάδα και συχνά υπέγραφε με το ψευδώνυμο Ίδας. Το πολιτικό του μανιφέστο εμπεριέχεται στο κείμενα «Ελληνικός Πολιτισμός» (1914) και «Μονοπάτι», στο οποίο αναλύει τους σκοπούς της ύπαρξης του ελληνικού έθνους και το περιεχόμενο της εθνικής ιδεολογίας. Ο Ίων Δραγούμης πίστευε βαθιά στην κοινοτική ιδέα και όχι στην αυταπάτη της δημοκρατίας, που μας «σαπίζει», όπως έλεγε. Ρήσεις Δραγούμη • «Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα Έλληνος. Να σκοπός μιας ζωής!» • «Να ξέρετε πως αν σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει… Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε…» • «Δεν ξέρω αν είμαστε καθαροί απόγονοι των αρχαίων. Είτε καθαροί, είτε κι ανακατωμένοι, μιλούμε όμως γλώσσα ελληνική». • «Ξεσκέπασε τη δημοτική παράδοση και πρόσωπο με πρόσωπο θα αντικρίσεις γυμνή την ψυχή σου». • «Εκείνο που με συνδέει μ' έναν τόπο δεν είναι το καλοκαίρι, είναι ο χειμώνας, και με τους ανθρώπους, οι λύπες της αγάπης». • «Η φρονιμάδα είναι τυφλή. Η τρέλα έχει μάτια και βλέπει». Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/178#ixzz1xWF9sFhz Η εποχή της αυτογνωσίας κατά την μακρά διάρκεια της οθωμανικής κατοχής, διαμόρφωσε το ιδεολογικό πλαίσιο της Ελληνικής Επανάστασης («Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος»), το οποίο αποτέλεσε την καθοριστική ασυνέχεια ανάμεσα στο ποιοί είμαστε «εμείς» και ποιοί είναι «οι άλλοι», ποιοί είναι οι «εντός» και ποιοί οι «εκτός» του Ελληνικού Έθνους. Όμως για να παραμείνουμε έθνος θα πρέπει να μάθουμε πώς να είμαστε έθνος, στρέφοντας συνεχώς το βλέμμα στο ιστορικό μας παρελθόν, όχι ψυχρά εγκεφαλικά, αλλά με συναίσθημα και πάθος, για να αντλήσουμε τα μηνύματα που μας στέλνει για την οφειλόμενη διαχρονικότητα της συμπεριφοράς μας απέναντι στις προκλήσεις του τώρα. Γιατί η Ελληνική Ιστορία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αφηγηματικό παρελθόν ενός απωλεσθέντος παραδείσου αλλά ως καθοριστικός καταλύτης στην ενσυνείδητη διαμόρφωση του παρόντος και των προοπτικών του. Το κινηματογραφικό σενάριο της ιστορίας του Γένους, κορυφώνεται με τον Μεγάλο Ξεσηκωμό των Ελλήνων και τους αγώνες της Παλιγγενεσίας που οδήγησαν στην διαμόρφωση του σύγχρονου Ελληνικού Εθνικού Κράτους. Είναι ένα εικονογραφημένο σενάριο συνεχούς δράσης, πάθους, έντασης, ηρωϊσμού, και αυτοθυσίας, που εκτυλίσσεται μέσα σε μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, φορτισμένη συναισθηματικά, που αναδεικνύει, μέσα από την καταιγιστική εναλλαγή των γεγονότων, το μορφογενετικό πεδίο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Και επιβεβαιώνει, κατά τρόπο καθοριστικό, απόλυτο και αδιάψευστο, το βαθύτερο εθνικό μας πιστεύω: «Η Ελλάδα ποτέ δεν παραδέχεται πως οι γενναίοι πεθαίνουν». Αυτή είναι η δική μας ερμηνεία των γεγονότων της Ελληνικής Επανάστασης. Αλήθεια, «ποιός μπορεί να διαφωνήσει όσον αφορά την ερμηνεία που δίνει ένα έθνος στο παρελθόν του; Είναι το μόνο του μέσον για να αντιμετωπίσει το μέλλον, και ότι πραγματικά έγινε συχνά έχει μικρότερη σημασία από ότι πιστεύεται ότι έγινε» (Χένρυ Κίσσινγκερ). Όμως, αυτά δεν λέγονται για να αποκρύψουν την αλήθεια που αναδύεται μέσα από την εικονοποιημένη αφήγηση των δραματικών γεγονότων του 1821. Την αλήθεια ότι την Ελληνική Επανάσταση άλλοι την ξεκίνησαν (Φιλική Εταιρεία, φωτισμένοι διανοούμενοι Έλληνες της Διασποράς), άλλοι την συνέχισαν (ντόπιοι οπλαρχηγοί και ναυμάχοι, κλήρος και προύχοντες), και άλλοι την τελείωσαν (Μεγάλες Δυνάμεις), χάρις όμως στους αγώνες, τις θυσίες και τα ολοκαυτώματα ενός: του αείζωου Ελληνικού Έθνους.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 6ον



ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ



6/ Ο θάνατος του Ιωάννη Μεταξά .

Απέθανε την 29ην Ιανουαρίου 1941 , κατόπιν βραχείας ασθενείας. Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης , το 1950 , όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Ν. Μάρτη «Οι πραγματικοί φίλοι και εχθροί της Δημοκρατίας –Αποκαλυπτικό(Διάλογοι στη Βουλή» για το θάνατο του Ι. Μεταξά είπε: «…ο Μεταξάς δεν θα πέθαινε αν νοσηλευόταν και στο πλέον Λαϊκό Ελληνικό Νοσοκομείο» Ο αστυνομικός διευθυντής Παξινός (τον είχαν κατηγορήσει για συνεργασία με τον Φον Κανάρη, Γερμανό Αρχηγό της Στρατιωτικών Πληροφοριών του Γ! Ράιχ) παραμονές της επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940, στο Κάιρο το 1941 , ευρισκόμενος εν ευθυμία , αποκάλυψε ότι επρόκειτο να κυκλοφορήσει το βιβλίο του ,στο οποίο θα κατονόμαζε ποιοι «δηλητηρίασαν » τον Ι. Μεταξά . Την επομένη ημέρα , ο πρωινός Τύπος του Καίρου εδημοσίευε την είδηση: « Απάχηδες την πρωίαν ελήστευσαν και εφόνευσαν τον Ελληνα Αστυνομικό Διευθυντή Παξινό» Το βιβλίο του Παξινού ούτε κάποιου άλλου για το θάνατο του Ι. Μεταξά δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Αλλά και η κόρη του Μεταξά είχε δηλώσει σε ραδιοφωνική εκπομπή ότι γνώριζε το δολοφόνο του πατέρα της , φήμες δε που κυκλοφόρησαν ευρέως έφεραν σαν τοιούτο τον Δημήτρη Λαμπράκη διευθυντή ιδιοκτήτη του γνωστού συγκροτήματος «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ» και «ΤΑ ΝΕΑ» . Αυτός λέγεται ότι ήτο ο κυριότερος πράκτωρ των Άγγλων στην Ελλάδα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Το Κοσμοϊστορικόν ΟΧΙ Την 28η Οκτωβρίου 1940, ο μικρόσωμος εβδομηντάχρονος Μεταξάς αφού διάβασε το ιταμό τελεσίγραφο απάντησε άμεσα και χωρίς δισταγμό στον ιταλό πρέσβη: «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο», και με αυτό το μεγάλο «ΟΧΙ» του θα περάσει ως γίγας εις την αθανασία και θα εντάξει τη μορφή του στους μεγάλους της Ελληνικής Ιστορίας. Χρέος του μεγάλου πολιτικού και ιδίως σε κρίσιμες στιγμές είναι και η νίκη και η δόξα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Αυτόν τον κανόνα σαν μεγάλος πολιτικοστρατιωτικός ηγέτης προσπάθησε να τηρήσει ο Μεταξάς. Ο αγώνας στα βορειοηπειρωτικά βουνά εκρίθη και αντιμετωπίσθη ως καθαρά ελληνοϊταλική υπόθεση και όχι ως εμπλοκή της Ελλάδος με τον Άξονα. Εξ άλλου είναι παγκοίνως γνωστό ότι η απρόκλητη και αψυχολόγητη εκστρατεία των οραματιστών της Νέας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έγινε εν αγνοία του Χίτλερ. Την εποχή εκείνη συνετελέσθη το παράδοξο οι σύμμαχοι των Ιταλών, Γερμανοί, όχι μόνο να θαυμάζουν τα ελληνικά κατορθώματα αλλά ακόμη και αυτή η γερμανική παροικία της Ελλάδος να συνδράμει με εφόδια (τρόφιμα, ρούχα, κ.λ.π.), τον μαχόμενο Έλληνα στρατιώτη. Δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα εκείνα που έλεγε στην Αθήνα ο γερμανός Στρατιωτικός Ακόλουθος Φον Κλεμ ο οποίος όταν συνομίλησε με τον Χίτλερ τον «εύρε πλήρη ενθουσιασμού δια τα στρατιωτικά κατορθώματα της Ελλάδος και περιφρονήσεως δια τον ιταλικόν στρατόν» Ηλίθια η Ιταλική Εισβολή Ο Χίτλερ είχε χαρακτηρίσει «ηλιθία» την εκστρατεία των Ιταλών κατά της Ελλάδος. Οι μόνοι που είχαν συμφέρον από το άνοιγμα νέου μετώπου στα Βαλκάνια ήσαν οι εγγλέζοι, αφού ένα νέο μέτωπο στο Νότο θα αποδυνάμωνε τις γερμανικές δυνάμεις. Πολύ περισσότερο επειδή η Ελλάδα δεν βρισκόταν μεταξύ των στρατηγικών στόχων της Γερμανίας. Οι άγγλοι όμως, πιστοί στην προσφιλή τους αποικιοκρατική τακτική ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τους Έλληνες ωσάν να ήσαν Σενεγαλέζοι ή Ινδοί υπήκοοί τους προκειμένου να αγωνισθούν για τα συμφέροντά τους. Το πόσο μας υπολόγιζαν οι σύμμαχοί μας φαίνεται από τις μετέπειτα εξελίξεις και από τα ανύπαρκτα ωφέλη που είχε η Ελλάδα μετά τον πόλεμο παρόλο που ευρίσκετο στο πλευρό των νικητών. Ο Τσώρτσιλ σε διπλό πάντα ρόλο Ο Τσώρτσιλ κυνικά θα γράψει στον Υπουργό του των Εξωτερικών Ηντεν στις 6 Μαρτίου 1941 «… η απώλεια της Ελλάδος δεν αποτελεί καθόλου συμφορά για μας, αρκεί η Τουρκία να κρατήση έντιμον ουδετερότητα». Μάλιστα έκανε πρόταση στην Τουρκία να συνταχθεί με τους Συμμάχους «Εις αντάλλαγμα θα της εδίδοντο τα Ελληνικά νησια του Ανατ. Αιγαίου» Οι Άγγλοι δεν ήσαν διατεθειμένοι να προσφέρουν στην Ελλάδα καμία ουσιαστική βοήθεια επιμένοντας όμως στην αποστολή βοήθειας που μόνον ως συμβολική θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Βοήθεια όμως που θα υποχρέωνε τους γερμανούς να εκκαθαρίσουν την κατάσταση, αφού τα αγγλικά αεροπλάνα απογειούμενα από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης θα μπορούσαν να πλήξουν ευαίσθητους γερμανικούς στόχους όπως ήσαν οι ρουμανικές πετρελαιοπηγές. Τον Νοέμβριο του 1940 η Αγγλία προσπαθώντας να εκθέσει την Ελλάδα έναντι της Γερμανίας μας εκκάλεσε να λάβουμε μέρος σε συνέδριο φιλικών της εθνών. Ο Μεταξάς υπέρ της Αυστηράς Ουδετερότητος Ο Μεταξάς προσπαθώντας και πάλι να τηρήσει την πολιτική της ουδετερότητας αρνήθηκε για να μην προκαλέσει τους Γερμανούς. Στο ημερολόγιό του σημειώνει χαρακτηριστικά στις 18 Νοεμβρίου 1940: «…Αγγλική Κυβέρνησις επιμένει συμμετάσχωμεν συνέδριον φιλικών των εθνών. Λέγω Πάλαιρετ ( σ.σ. πρόκειται για τον βρετανό πρέσβη) ξάστερα : Θέλουν να προκαλέσουν πόλεμον Γερμανίας; Εάν το θέλουν το κάνω, αλλά και αυτοί υπεύθυνοι-και αφού δεν μπορούν να μας δώσουν αεροπορίαν κατά των Ιταλών, τι θα γίνη όταν προστεθούν και Γερμανοί; (Θα έχω άραγε πάλιν γερμανοφιλίες;)…». Πολλοί δογματικοί αριστεροί, αφού αναγνωρίζουν τελικά το «ΟΧΙ» στον Μεταξά διατείνονται βασιζόμενοι πιθανώς σε μαντικές ικανότητές τους ότι ο Μεταξάς είπε ΟΧΙ στους Ιταλούς, αλλά θα έλεγε ΝΑΙ στους Γερμανούς. Παρ όλο που αυτή η υποθετική κατηγορία δεν έχει καμία αξία αφού ο Μεταξάς πέθανε δύο και πλέον μήνες πριν από την γερμανική επίθεση, η απάντηση βγαίνει ξεκάθαρα από την εγγραφή του Μεταξά στο ημερολόγιό του στις 20 Δεκεμβρίου 1940, μετά από την επίσκεψη του γερμανού πρέσβη πρίγκιππος Ερμπαχ:«Ευτυχώς η επίσκεψις του Γερμανού δεν είχε κακά αποτελέσματα. Στην αρχή -χθες- ενόμισα ότι θα επήρχετο ρήξις. Και ότι οι Γερμανοί θα μας επίεζαν με απειλάς.Ευτυχώς τίποτε από αυτά. Ήμουν έτοιμος για όλα…». Το Γερμανικό Σχέδιο Ειρηνεύσεως στα Βαλκάνια Τον Δεκέμβριο του 1940 το διπλωματικό παρασκήνιο είναι έντονο. Οι Γερμανοί προετοιμάζουν το σχέδιο «Μαρίτα» χωρίς όμως να είναι βέβαιοι δια την εφαρμογή του, γιατί, σύμφωνα με αυτούς, «δεν πρόκειται να κριθεί στην Ελλάδα το θέμα του ποιος θα ηγεμονεύσει της Ευρώπης εις το μέλλον». Οι Έλληνες, νικητές όντας στο Μέτωπο, δεν είναι διατεθειμένοι να ζητήσουν ειρήνη, αλλά ούτε και οι ηττούμενοι Ιταλοί. Την πρωτοβουλία αναλαμβάνουν οι Γερμανοί έχοντας συμφέρον να λήξει ο πόλεμος χωρίς να εμπλακούν σε εκστρατεία ενάντια στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν ο Χίτλερ παίρνει πρωτοβουλίες και στέλνει τον Αρχηγό της ΄Αμπβερ (Μυστικές Υπηρεσίες) στην Ισπανία για μυστική διπλωματία. Ο Ναύαρχος Φον Κανάρης έρχεται σε επαφή με τον Ούγγρο στρατηγό Αντόρκα, πρέσβη της Ουγγαρίας στη Μαδρίτη, ο οποίος στη συνέχεια έρχεται σε επαφή με τον Έλληνα πρέσβη Αργυρόπουλο και αφού του δηλώνει ότι ενεργεί με επίσημη υπόδειξη της γερμανικής κυβερνήσεως, του υποβάλλει το σχέδιο ειρηνεύσεως που περιελάμβανε τα ακόλουθα: «Η Ελλάς θα ηδύνατο να διατηρήση τας θέσεις τας οποίας κατέλαβεν ο στρατός της εν Αλβανία και να συναφθή ειρήνη με την Ιταλίαν.Προς αποφυγήν μελλοντικών επεισοδίων μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών θα εδημιουργείτο νεκρά ζώνη, εντός της οποίας θα παρεμβάλλοντο μεταξύ των δύο αντιπάλων στρατών γερμανικαί δυνάμεις, ως παρατηρηταί. Η γερμανική κυβέρνησις, εάν εδέχετο η ελληνική, θα ανελάμβανε την υποχρέωσιν να μεριμνήση όπως αποχωρήσουν αι επί του εδάφους της ευρισκόμεναι κατά την στιγμήν της ανακωχής βρεταννικαί στρατιωτικαί δυνάμεις». Βέβαια, μία εμβριθής ιστορική μελέτη των γεγονότων θα έπρεπε να εξετάσει κατά πόσον αυτή η προσέγγιση Ελλάδος και Γερμανίας θα μπορούσε να είναι εις γνώσιν της αγγλικής κατασκοπείας, πράγμα το οποίον θα σήμαινε ότι αυτοί που από πλευράς Ελλήνων θα ετόλμουν ακόμη και να συζητήσουν πάνω σε αυτή την πρόταση ειρήνης θα ήσαν τουλάχιστον επικίνδυνο εμπόδιο στα σχέδιά τους. Την ίδια εποχή καταφθάνει στην Αθήνα ειδικός απεσταλμένος του γερμανού Υπουργού Εξωτερικών Φον Ρίμπεντροπ ο οποίος συναντήθηκε με τον Υπουργό Ασφαλείας Μανιαδάκη, παρουσία του Μορφωτικού Ακολούθου της Γερμανικής Πρεσβείας που εκτελούσε και χρέη διερμηνέως, και επανέλαβε πιστά τις προτάσεις ειρήνης του Αντόρκα. Ο Μεταξάς, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Μανιαδάκη; ενθουσιάστηκε με την ιδέα, αλλά ήταν της άποψης ότι θα έπρεπε να καθυστερήσουμε την αποδοχή των διαπραγματεύσεων εφόσον νικούμε, δια να αποκτήσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερα ωφέλη. Έχει γραφεί επίσης ότι προς το σκοπό αυτό της προωθήσεως των γερμανικών προτάσεων ήλθε στην Ελλάδα και αυτός ο ίδιος ο Φον Κανάρης, ο οποίος εφιλοξενήθη στην οικία του εμπόρου Καρπαθάκη, είχε μυστικά επαφές με επισήμους, και επέδωσε τις γερμανικές προτάσεις ειρήνης στην ελληνική πλευρά. Η Επέμβαση των Άγγλων Την ίδια περίοδο (13 Ιανουαρίου 1941) φθάνει στην Ελλάδα και ο άγγλος στρατηγός Ουέιβελ, προκειμένου να προτείνει την αποστολή στο Μέτωπο ενός αγγλικού συντάγματος αντιαεροπορικών και αντιαρματικών όπλων. Η άφιξή του κρατείται μυστική από την ελληνική πλευρά, και η κυβέρνηση δεν του επιτρέπει να επισκευθεί το Μέτωπο. Ο Μεταξάς αρνείται την «προσφορά», ενώ ο Παπάγος ζητάει τουλάχιστον εννέα Μεραρχίες με ισχυρή αεροπορική κάλυψη προκειμένου η βοήθεια να είναι ουσιαστική. (Η στάση αυτή του Παπάγου τον ρίπτει σε δυσμένεια σε σημείο που δεν θα ακολουθήσει τον Γεώργιο στη Μέση Ανατολή, μετά την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα).Ο Ουέιβελ ανταπαντά ότι μπορεί να διαθέσει δύο μόνο Μεραρχίες. Κατά τον Μεταξά, το μόνο που θα μπορούσαν να προσφέρουν οι δύο αγγλικές Μεραρχίες είναι η πρόκληση της γερμανικής επίθεσης. Η Τελευταίες Λέξεις στο Ημερολόγιο Μεταξά Ο Μεταξάς στην τελευταία του εγγραφή στο ημερολόγιό του στις 17 Ιανουαρίου 1941, αλλά και στη διακοίνωση που επέδωσε προς τη βρεταννική κυβέρνηση μέσω του βρεταννού πρέσβη, δήλωνε ότι δεν θα δεχθεί να δημιουργηθεί μέτωπο από τους Άγγλους στη Θεσσαλονίκη και ότι θα δεχθεί βρεταννικά στρατεύματα μόνο αν οι Γερμανοί διέλθουν τον Δούναβη. Ασθένεια του Μεταξά. Το τέλος .Κατά μία ατυχή συγκυρία που μόνο η ίδια η Ιστορία γνωρίζει να δημιουργεί, την ίδια χρονική στιγμή μπαίνει στην τελική ευθεία η ζωή του Μεταξά. Στις 17 Ιανουαρίου ο Μεταξάς αισθάνθηκε μία ελαφρά αδιαθεσία. Οι γιατροί διέγνωσαν παραμυγδαλιτικό απόστημα και τον εγχειρίζουν στις 19 Ιανουαρίου. Το ιατρικό ανακοινωθέν που εξεδόθη με τον θάνατό του αναφέρει: «Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως ενεφάνισε προ δέκα ημερών, ήτοι το προπαρελθόν Σάββατον, φλεγμονήν του φάρυγγος, ήτις κατέληξεν εις απόστημα παραμυγδαλικόν. Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστρορραγίαν και ουρίαν, και απέθανε σήμερον, 6 π.μ.Εν Αθήναις τη 29η Ιανουαρίου 1941 Οι θεράποντες ιατροί (ακολουθούν οι υπογραφές δώδεκα ιατρών)». Τότε που θα άλλαζε ο ρους της Ιστορίας μας Έτσι, σε μία κρίσιμη στιγμή, με αιωρούμενες τις γερμανικές προτάσεις για ειρήνη που ενδεχομένως η αποδοχή τους να άλλαζε τον ρου της Ιστορίας, και η Ελλάς να απέφευγε την κατοχή και τον συμμοριτοπόλεμο που προκλήθηκε από τις δυνάμεις που εξέθρεψε αυτή η περίοδος, χάνουμε τον Πρωθυπουργό της νίκης από αμυγδαλές(;). Τι λέγει ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης Ο Κωνσταντίνος Μανιαδάκης που γνώριζε πολλά, και για τον λόγο αυτό οι Άγγλοι φρόντισαν να τον απομακρύνουν από το ελληνικό περιβάλλον της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής και να τον εξορίσουν στην Αργεντινή, είχε αναφέρει σε εκμυστηρεύσεις του ότι «Αν είχαμε τον Μεταξά σε τρίτη θέση νοσοκομείου, αυτός θα ζούσε». Επίσης ήταν της άποψης ότι « Οι γιατροί φταίγανε και επωφελήθηκαν οι άγγλοι ». Από τις διηγήσεις πάλι της κόρης του Μεταξά, Λουκίας, φαίνεται η επιθυμία του Μεταξά να τον δει και άλλος γιατρός « Σαν τον ερώτησα αν θέλη να τον δη και άλλος ιατρός γυάλισαν τα μάτια του «… Ναι παιδί μου, ναι!, μου απήντησε». Έτσι λοιπόν μετά από «του κόσμου τα εμπόδια» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κυρία Λουκία Μεταξά, εκλήθη επειγόντως ο διαπρεπής Βιεννέζος ιατρός Δρ. Εππιγκερ ο οποίος φθάνοντας την Τρίτη 28 Ιανουαρίου 1941 στο Βελιγράδι ματαίωσε το ταξίδι του προς Ελλάδα αφού τον πληροφόρησαν ότι είναι πια αργά και ότι ο Μεταξάς πεθαίνει. Η Intelligent Service και το εδώ Κλιμάκιο της σε δράση Για την σκοτεινή περίοδο των δέκα ημερών της ασθενείας του Μεταξά έχουν ειπωθεί κατά καιρούς αρκετά και πολλές φορές αντιφατικά. Έχουμε όμως την επίσημη αρθρογραφία των εφημερίδων της εποχής (π.χ. Βραδυνή, 30 Ιανουαρίου 1941), που αναφέρει την παρουσία στο πλευρό του ασθενούς Μεταξά κατά την τελευταία ημέρα της ζωής του, εγγλέζου στρατιωτικού ιατρού ο οποίος την Τρίτη 28 Ιανουαρίου 1941 έκαμε ιδιοχείρως ένεση στον ασθενή. Από τους αυτόπτες μάρτυρες είναι βέβαιη η παρουσία άγγλων ιατρών στο πλευρό του Μεταξά, οι οποίοι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, είτε έφεραν συσκευές οξυγόνου είτε έκαναν ενέσεις στον ασθενή. Τα πρόσωπα που έζησαν από κοντά τα γεγονότα είτε σιώπησαν είτε μίλησαν επιλεκτικά. Χωρίς όμως ιστοριοδίφικες αναλύσεις, ο θάνατος του Μεταξά πέρασε στον απλό λαό σαν έγκλημα των άγγλων: «Οι άγγλοι τον φάγανε».Οι Γερμανοί από πλευράς τους υπεστήριξαν τη φήμη ότι τον Μεταξά εδολοφόνησαν οι Άγγλοι. Μάλιστα, κατά το μνημόσυνο που πραγματοποιήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1941 στο παρεκκλήσι της Ελληνικής Πρεσβείας στο Βερολίνο, οι Γερμανοί όχι μόνο έδωσαν την άδεια να τελεσθεί αυτό, αλλά και είχαν παραστεί επισήμως. Αναμφίβολα η παρουσία στο πλευρό του ασθενούς Μεταξά άγγλων ιατρών είναι γεγονός. Τραγικό για την τύχη του ασθενούς αλλά και για την τύχη του Πολέμου και της Ελλάδος, δώδεκα πανεπιστημιακοί καθηγητές ιατρικής να αφήνουν τον Πρωθυπουργό της χώρας στις φροντίδες του κάθε εγγλέζου υπιάτρου και αρχιάτρου εκτελούντων ποίος οίδε ποία αποστολή. Εξήντα χρόνια μετά, αφού εξέλειπαν πια οι μάρτυρες, οι καταγεγραμμένες μαρτυρίες είναι ελλιπείς, και αρχεία έχουν χαθεί, το μόνο σίγουρο που θα μπορούσε να λεχθεί για τον θάνατο του Ιωάννου Μεταξά είναι ότι αυτός υπήρξε πολύ ύποπτος και ότι οι μόνοι ωφελημένοι από αυτόν ήσαν οι Άγγλοι. Ο ευπατρίδης Στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς, ο βετεράνος των πολέμων 1897 και1912-13, ο εμπνευστής του σχεδίου εκπορθήσεως του Μπιζανίου, ο πιστός σύντροφος του Στρατηλάτη Βασιλέα Κωνσταντίνου ΙΒ΄, ο εμπνευσμένος ηγέτης του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου με την κοινωνική, φιλεργατική και φιλαγροτική πολιτική, ο δημιουργός της θρυλικής Ε.Ο.Ν., ο πατέρας της νίκης και πρωθυπουργός του «ΟΧΙ», που πενήντα εννέα χρόνια πριν παρέδωσε ήσυχος το πνεύμα, είναι για τους Έλληνες Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής, σύμβολο λαοφιλούς πατριώτη ηγέτη που μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες πολιτεύτηκε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και μόνο αυτό, σε αντίθεση με τους σύγχρονους πολιτικάντηδες που απεργάζονται ένα δυσοίωνο μέλλον για την Πατρίδα μας εφαρμόζοντας την πολιτική του ενδοτισμού.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 7ον



ΤΖΟΡΤΖ ΠΟΛΚ



7/ Η δολοφονία Πολκ Τζορτζ Πολκ

Στις 16 Μαΐου 1948, μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου, ο βαρκάρης Λάμπρος Αντώναρος βρίσκει να επιπλέει στον θαλάσσιο χώρο της Θεσσαλονίκης ένα πτώμα με μια σφαίρα στο κρανίο και δεμένο χειροπόδαρα. Η δολοφονία είναι οφθαλμοφανής και γρήγορα ανακαλύπτεται ότι το πτώμα ανήκει στον αμερικανό δημοσιογράφο Τζορτζ Πολκ, απεσταλμένο του ειδησεογραφικού δικτύου CBS. Η είδηση κάνει τον γύρο του κόσμου. Ο Πολκ, 35 ετών, παντρεμένος με την ελληνίδα αεροσυνοδό Ρέα Κοκκώνη, ήταν δεινός επικριτής, τόσο των ανταρτών, όσο και της ελληνικής κυβέρνησης. «Γκάνγκστερ» αποκαλούσε τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, «διεφθαρμένη» ήταν ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός που επιφύλασσε στην κυβέρνηση Φιλελευθέρων και Λαϊκών. Ποιος είχε συμφέρον να τον δολοφονήσει; Ο πρωθυπουργός Θεμιστοκλής Σοφούλης λίγες ώρες μετά την ανακάλυψη του πτώματος δήλωνε ότι «αποτελεί ζήτημα τιμής δια την Ελλάδα η ταχεία ανακάλυψις των δραστών και των αιτίων του αποτρόπαιου τούτου εγκλήματος, καθώς και η παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων». Οι Αμερικανοί πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση για γρήγορα και θεαματικά αποτελέσματα. Η Αμερικανική Ένωση Δημοσιογράφων σε ανακοίνωσή της τόνιζε ότι «είναι απαράδεκτο καθ' ον χρόνον η Αμερικανική Κυβέρνηση ενισχύει οικονομικώς την Ελλάδα εις βάρος των αμερικανών φορολουγουμένων, οι Έλληνες να δολοφονούν Αμερικανούς πολίτες». Ο Πολκ είχε φτάσει στη Θεσσαλονίκη στις 9 Μαΐου και είχε καταλύσει στο ξενοδοχείο «Αστόρια». Στο δωμάτιό του βρέθηκε ένα γράμμα, που αποκάλυπτε ότι σκόπευε να συναντηθεί με τον ηγέτη του ΔΣΕ, Μάρκο Βαφειάδη, κάπου στα βουνά της Πίνδου, για να του πάρει συνέντευξη. Η Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης, που επιλαμβάνεται της υποθέσεως, επιρρίπτει εξαρχής την ευθύνη στο ΚΚΕ και συγκεκριμένα στα στελέχη του Αδάμ Μουζενίδη και Βαγγέλη Βασβανά. Υποστηρίζει ότι οι κομμουνιστές ήθελαν νεκρό τον Πολκ για να δυσφημήσουν στα μάτια της αμερικανικής κοινής γνώμης την κυβέρνηση. Αντίθετα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, δια του ηγετικού του στελέχους Γιάννη Ιωαννίδη, καταγγέλλει με δηλώσεις του ότι «ο Πολκ δολοφονήθηκε από τους εγκληματίες της Ειδικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, για να μην έρθει στην Ελεύθερη Ελλάδα και για να αποδοθεί η δολοφονία του στους δημοκρατικούς». Στις 14 Αυγούστου 1948 η Χωροφυλακή συλλαμβάνει τον φιλοκομμουνιστή δημοσιογράφο της εφημερίδας «Μακεδονία» Γρηγόρη Στακτόπουλο (38 ετών), ο οποίος ομολογεί ότι βοήθησε του Μουζενίδη και Βασβανά να σκοτώσουν τον Πολκ. Όπως υποστήριξε και το υποστήριζε μέχρι το τέλος της ζωής του, η ομολογία του ελήφθη κατόπιν σκληρών βασανιστηρίων. Οι αρχές παρουσιάζουν ως στοιχείο της ενοχής τους την ταυτότητα του Πολκ, η οποία ταχυδρομήθηκε στο Γ' Αστυνομικό Τμήμα Θεσσαλονίκης τρεις μέρες πριν από την ανακάλυψη του πτώματός του. Ο ταχυδρομικός φάκελλος ήταν γραμμένος δια χειρός της μητέρας του Στακτόπουλου, σύμφωνα με τη γραφολογική εξέταση. Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος στο εδώλιο. Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος και η χήρα μητέρα του Άννα προσήχθησαν σε δίκη στις 12 Απριλίου 1949 ενώπιον του Κακουργιοδικείου Θεσσαλονίκης. Ο Βασβανάς και ο Μουζενίδης δικάσθηκαν με τη διαδικασία κατ' απόντων και φυγοδίκων. Η δίκη διήρκεσε 10 μέρες και η απόφαση εκδόθηκε στις 22 Απριλίου. Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος καταδικάσθηκε σε ισόβιο κάθειρξη για συνέργεια σε ανθρωποκτονία, οι Μουζενίδης και Βασβανάς στην ποινή του θανάτου ως φυσικοί αυτουργοί, ενώ η Άννα Στακτοπούλου αθωώθηκε. Αργότερα, θα αποκαλυφθεί ότι ο Μουζενίδης το διάστημα της δολοφονίας του Πολκ ήταν νεκρός και ο Βασβανάς εκτός Ελλάδος. Η δικαστική απόφαση ξεθωριάζει και γίνεται λόγος για σκευωρία. Πρόθεση της κυβέρνησης ήταν να καταδικάσει τους κομμουνιστές και τον Δημοκρατικό Στρατό για να καταδείξει στο εσωτερικό και διεθνώς ότι οι μαχητές και οι οπαδοί τους δεν ήταν παρά απλοί δολοφόνοι. Παράλληλα και οι Αμερικανοί κάνουν τις δικές τους έρευνες για τον δολοφόνο του Πολκ. Ο Τζέιμς Κέλις που ερευνά την υπόθεση για λογαριασμό του δικηγορικού γραφείου της Νέας Υόρκης Ντόνοβαν, γνωστού για τις διασυνδέσεις του με την αμερικανική κυβέρνηση, αποφαίνεται ότι οι αντάρτες δεν είχαν τη δυνατότητα να διαπράξουν το έγκλημα και επιρρίπτει τις ευθύνες σε δεξιούς παρακρατικούς κύκλους. Αμέσως, η έρευνά του διακόπτεται και ο Κέλις ανακαλείται στις ΗΠΑ. Προφανώς, τους επίσημους αμερικανικούς κύκλους, που χρηματοδοτούσαν αφειδώς την ελληνική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου, τους βόλευε όπως κυλούσαν τα πράγματα με την καταδίκη του κομμουνιστή Στακτόπουλου. Ο Εντμουντ Κίλι στο βιβλίο του «The Salonica Bay Murder» υπογραμμίζει ότι μετά τη δολοφονία του Πολκ και τη δίκη που ακολούθησε περιορίστηκε και τελικώς σίγησε στην Αμερική κάθε κριτική εναντίον του «διεφθαρμένου βασιλικού καθεστώτος στην Ελλάδα» και της υποστήριξης που του παρείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Παρά την καταδίκη Στακτόπουλου, διάχυτη είναι η πεποίθηση μέχρι και στις μέρες μας στην ελληνική κοινή γνώμη, αλλά και σε αμερικανούς ερευνητές, ότι ο θεσαλονικιός δημοσιογράφος δεν είχε την παραμικρή ανάμιξη στη δολοφονία Πολκ και ότι ήταν θύμα μιας καλοστημένης σκευωρίας. Πολλά βιβλία γράφτηκαν, αλλά κανένα δεν έφτασε στην αλήθεια. Όλοι, όμως, οι συγγραφείς συγκλίνουν στη διαπίστωση μιας συνωμοσίας μεταξύ μυστικών υπηρεσιών (ελληνικών, βρετανικών και αμερικανικών) για να αποδοθεί το έγκλημα στους κομμουνιστές. Σύμφωνα με μια θεωρία, τον Πολκ δολοφόνησε ο άγγλος πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις, Ράνταλ Κόουτς, για να εκδικηθεί την παράδοση της Ελλάδας στους Αμερικανούς. Στην εισαγωγή του βιβλίου του «Πόλεμος, διείσδυση και προπαγάνδα», ο δημοσιογράφος Φοίβος Οικονομίδης σημειώνει σχετικά ότι «κύριος οργανωτής της συνωμοσίας εναντίον του Πολκ ήταν ο στρατιωτικός ακόλουθος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, συνταγματάρχης Χάρβι Σμιθ». Ο Ελίας Βλάντον και ο Ζακ Μέτγκερ στο βιβλίο τους «Ποιος σκότωσε τον Τζορτζ Πολκ» υποστηρίζουν την εκδοχή του οργανωμένου εγκλήματος. Ο Πολκ, αναφέρουν οι συγγραφείς, δεν βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη για να συναντήσει τους ηγέτες του ΔΣΕ, αλλά για να ερευνήσει την κακοδιαχείριση της αμερικανικής βοήθειας προς την Ελλάδα. Οι μαυραγορίτες που είχαν την ανοχή στελεχών της Χωροφυλακής έναντι ανταλλαγμάτων και οι αμερικανοί συνεργάτες τους αποφάσισαν να του κλείσουν το στόμα. Ο Γρηγόρης Στακτόπουλος παρέμεινε στις φυλακές μέχρι τον Αύγουστο του 1960, οπότε του δόθηκε χάρη από την κυβέρνηση Καραμανλή. Από τότε και μέχρι το 1998 που πέθανε διακήρυσσε σε όλους τους τόνους την αθωότητά του. Τέσσερεις αιτήσεις προς τον Άρειο Πάγο για επανάληψη της δίκης (αναψηλάφηση) δεν ευδοκίμησαν Θέμα : ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ Συνεντεύξη Edmund Keely (Λογοτέχνης) Ήθελα να μου πείτε έτσι λίγο το κλίμα, το κλίμα, που περιγράφετε, που επικρατούσε πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Θεσσαλονίκη. Με τους πρόσφυγες. Αλλά συγχρόνως… Στη Σχολή είχατε αυτούς τους νέους, που ήταν υπέρ της Γερμανίας. Ναι, αυτό. Ο Χορτιάτης ζει ακόμα σε μια καινούργια φάση. Και η υπόθεση Πολκ είναι κι αυτή λόγω Θεσσαλονίκης ή είναι κι αυτά όλα μαζί; Αυτό παίζει αυτό το ρόλο. Όταν εγώ γύρισα, είχαμε πει για το 1947, όπου πήγα για το καλοκαίρι. Το 1949, γύρισα στη Γεωργική Σχολή σα δάσκαλος για ένα χρόνο. Και αυτό ήταν αμέσως μετά τη δολοφονία του Πολκ. Αυτά έγιναν το 1948. Το 1949 ακόμα ψάχνανε να βρούνε, τι ήταν υπήρχε η δίκη κι όλα αυτά. Τα άκουγα εγώ όλα αυτά, προπαντός επειδή ο Πρόξενος εκείνης της εποχής, ο Γκίμπσον, ήταν μέσα στα πράγματα. Αυτός ήταν μέσα σε όλη την υπόθεση. Του είχα δώσει σημασία μόνο και μόνο επειδή ήταν ένας Αμερικανός, που τον δολοφόνησαν και επειδή υπήρχε η ιδέα πως οι κομμουνισταί το είχαν κάνει και πως οι Αμερικάνοι ήταν μπλεγμένοι μέσα στην υπόθεση, ήταν οι Άγγλοι κάπως μπλεγμένοι μέσα. Δεν ξέρω, τι έγινε, ποιος το έκανε. Κι όλο αυτό το άκουσα εγώ, προπαντός επειδή ο Γκίμπσον ήξερε και τον πατέρα μου από την προηγούμενη καριέρα του. Και άνοιξε, όχι να πω την όρεξή μου για αυτό το θέμα, αλλά ένα βασικό θέμα, εκείνο το χρόνο. Ήταν πολύ αργότερα, που αποφάσισα να γράψω αυτή την ιστορία. Διάβασα αυτά, που είχαν κάνει ο Βλάντον και ο Ρουμπάτης, αυτοί ήταν οι πρώτοι, που άνοιξαν την υπόθεση. Εγώ νομίζω ότι δεν το είχαν συλλάβει σωστά, αλλά τουλάχιστον είχαν ανοίξει κάτι, που είχε σημασία. Κι από εκεί, άρχισα να κάνω τη μελέτη αυτή. Και όχι μόνο αυτό, διάβασα και το βιβλίο του Σταχτόπουλου, που ομολόγησε. Εγώ το πίστεψα αυτό το βιβλίο, το θεώρησα σωστό, δηλαδή δεν είχα τα δείγματα, αλλά τουλάχιστον ήταν καθαρά γραμμένο και συγκινητικό. Διάβασα και τα άλλα, ό,τι υπήρχε. Και από εκεί, εγώ είπα ότι θα πάω να το δω απ’ την αμερικάνικη πλευρά, να δω τι υπάρχουν μέσα στα αρχεία. Πήγα εκεί κάτω και γέμισα μια βαλίτσα μ’ αυτά τα πράγματα. Θυμάμαι ότι το κουβάλησα αυτό, στην Ελλάδα, για τρία χρόνια. Αυτό το βαρύ πράμα! Τι κουβαλάς; Δεν πειράζει… Πήγα κάτω, στην Κρήτη, και πάλι τα κουβαλούσα. Και από εκεί βγήκε αυτό το βιβλίο. Δεν ξέρω… Έχει εξαντληθεί τώρα, δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Μπορεί να υπάρχει εδώ και εκεί, σε κάποιο βιβλιοπωλείο, αλλά στην Αμερική, υπάρχει ακόμα. Η αμερικάνικη έκδοση. Εδώ δεν ξέρω ούτε ο τίτλος ποιος είναι… «Έγκλημα στο Θερμαϊκό» Και έχει κι άλλο ένα, κάτι απ’ τον Καβάφη έχω βάλει. Πράκτορες και… Δε θυμάμαι. Πώς το λένε; Το έχουμε και το βιβλίο, αν θέλετε. Το έχετε το βιβλίο; Πού το βρήκατε; Πάντως ήταν απίστευτη ιστορία αυτή του Πολκ, όμως. Έχετε καταλήξει κάπου εσείς; Νομίζω ότι δε θα βρούμε ποτέ μια καθαρή απάντηση στο ποιος σκότωσε τον Πολκ, με την έννοια ότι θα ξέρουμε ότι ήταν ο τάδε ή ο τάδε. Επειδή αυτό που έγινε, κρύφτηκε, σχεδόν αμέσως. Ένα πράγμα, που με κάνει εμένα να έχω την ιδέα πως ήταν κάτιparamilitary, το λέω εκεί, δεν ξέρω πώς να το πούμε. Εδώ, θα το λέγαμε παρακράτος. Το παρακράτος, στη Θεσσαλονίκη, επειδή αυτοί μπορούσαν να το κρύψουν. Δεν ξέρω πως ήταν η Αστυνομία, εκεί, μπορεί, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο. Αλλά ήταν μια ομάδα ανθρώπων, που μπορεί να ήταν και δυο τρεις, δεν ξέρω, που μπορούσαν να κρυφτούν και να κρύψουν ό,τι χρειαζόταν να κρυφτεί σε αυτή την υπόθεση. Κι αυτά, που βρήκαν, ήταν τυχαίως, και δεν είχαν καθόλου σχέση με την υπόθεση. Αυτά, που έκαναν, να γίνουν, η ταυτότητά του κι όλα αυτά. Κι αυτό, που με οδηγούσε εμένα να προτείνω ότι δεν ήταν οι κομμουνισταί, ήταν απλώς η λογική. Πρώτα-πρώτα, ήταν πολύ δύσκολο να μπουν οι κομμουνισταί στη Θεσσαλονίκη, εκείνη την εποχή, να πάνε να βρουν έναν Αμερικάνο και να τον βάλουν σε ένα βαπόρι, σε ένα καράβι, ό,τι να ναι και να τον σκοτώσουν. Αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο. Το δεύτερο ήταν ότι δεν είχαν λόγο να το κάνουν αυτό. Ο λόγος, που είχε ήταν ο Πολκ πήγε να κάνει μια συνέντευξη με το Μάρκο. Αυτοί ήθελαν να γίνει αυτή η συνέντευξη. Ο Μάρκος το ήθελε. Πώς το ξέρω αυτό; Επειδή, ένα μήνα αργότερα, έδωσε μια συνέντευξη σε έναν Αμερικανό δημοσιογράφο, που είχε έρθει όχι από Ελλάδα προς αυτό, αλλά από πάνω, από Βελιγράδι προς αυτόν. Και τον δέχτηκε και έκανε 4 σελίδες στο New York Herald Tribune, στην Αμερική. Αυτό, που ήθελε να κάνει ο Πολκ. Το έκανε ο Χόμερ Μπίγκαρτ. Αυτός ο κομμουνιστής, τουλάχιστον, η ομάδα του Μάρκου ήθελαν να πουν, να βγάλουν την προπαγάνδα τους. Βέβαια, αυτό δεν είναι αρκετή απάντηση. Αυτό, που φαίνεται είναι ότι βγάλανε δείγμα, στο τέλος βρέθηκε να μην είναι αλήθεια. Έβαλαν το Σταχτόπουλο να ομολογήσει τέσσερις φορές. Και κάθε φορά, που έβγαινε κάτι καινούργιο, πήγαιναν, τον έδερναν και άλλαζε την ομολογία. Οπότε, δεν μπορείς να έχεις 4 ομολογίες για την ίδια υπόθεση. Αυτό, αμέσως… Και το ήξεραν αυτό στη δίκη. Ένας καθηγητής, στο Χάρβαρντ, που το είχε μελετήσει, είχε πει: «κοίταξε, αυτό είναι μυθιστόρημα, αυτό, που έχει γίνει. Ο ένας άνθρωπος ήταν σε τρία μέρη, τρεις φορές εδώ και εκεί. Δε γίνεται! Ένα παράδειγμα, έλεγαν πως είχε πάει στην Αθήνα, να του ζητήσει… Ο Πολκ δεν ήταν στην Αθήνα! Βρισκόταν στη Μέση Ανατολή. Εντάξει, είπαν, δεν πήγε να βρει τον Πολκ, πήγε να βρει έναν άλλο, ένα Γιάννη. Ποιος ήταν ο Γιάννης; Ο Γιάννης δε βρέθηκε ποτέ. Τέτοια πράγματα! Δηλαδή, φαινόταν μια σκευωρία, για πολλές πλευρές, η δίκη, που έγινε. Απ’ την άλλη πλευρά, δεν έχουμε ακόμα μια απάντηση για το ποιος πραγματικά το έκανε. Μετά από αρκετά χρόνια, μετά την έκδοση του δικού μου βιβλίου, έγινε ένα πάνελ στην Αμερική, ήταν ο Βάλντον, ήμουν εγώ, ήταν η Κάτι Μπάρτον, που έγραψε ένα βιβλίο ένα χρόνο μετά απ’ το δικό μου. Μπορώ να πω πολλά πράγματα γι’ αυτό, αλλά καλύτερα να μην πω τίποτα. Γιατί έχουμε πει τα ίδια πράγματα, κι εκείνη είναι ένα χρόνο μετά. Τέλος πάντων… Κάναμε μια ερώτηση, εγώ έκανα μια ερώτηση στο Μάρκο. Είχε έρθει ο Μάρκος. Τελευταία. Αυτό ήταν λίγο προτού πεθάνει, λίγο μετά πέθανε. Δεν ξέρω πόσο καιρό ήταν. Και τον ρώτησα: «εσείς τι νομίζετε, ποιος σκότωσε τον Πολκ;» Και είπε ο Μάρκος, «Ένας μη-Έλληνας!» «Μπα, δηλαδή οι Αμερικανοί ή οι Εγγλέζοι;» «Όχι, δεν είπα ξένος. Είπα ένας μη-Έλληνας». Και γυρίζω στο Βλάντον, που έγραψε κι αυτός ένα βιβλίο μετά και του λέω: «τι νομίζεις; Αυτός εννοεί το Ζαχαριάδη, ότι ο Ζαχαριάδης τα έκανε όλα αυτά». Οπότε βλέπετε ότι ο καθένας σε κάθε υπόθεση το βλέπει εντελώς μέσα από το δικό του πρίσμα. Το πρόβλημα του Μάρκου ήταν με το Ζαχαριάδη, οπότε ο Ζαχαριάδης κάπως κατάφερε να σκοτώσει τον Πολκ για να τον φέρει σε δύσκολη θέση. Κι αυτό δεν είναι, για μένα, πιθανό. Αλλά τι να πεις; Ο καθένας έχει τη γνώμη του. Τώρα ακόμα μερικοί λένε ότι οι Άγγλοι το κάνανε, άλλοι λένε ότι οι Αμερικάνοι το κάνανε. Άλλοι, η Δεξιά, άλλοι, η Αριστερά, οπότε από όλες τις πλευρές. Αλλά, η λογική λέει ότι δεν έκαναν οι κομμουνισταί. Το ποιος άλλος το έκανε, αυτό δε θα ξέρουμε ποτέ. Δεν έχουμε καθαρό δείγμα, ούτε και θα έχουμε ποτέ. Το άλλο, που νομίζω είναι σωστό είναι ότι ο Σταχτόπουλος ήταν αθώος. Αυτός δεν είναι λάβει μέρος σ’ αυτό και το έχω πει πάλι και πάλι και πάλι. Έχει γίνει ένα κακό, εδώ. Επειδή είναι δύσκολο, αλλά προσπαθούν να τον αθωώσουν, να πάρει εμπρός η δίκη και το έχουν αποκρύψει. Δεν έχει γίνει αυτό, που πρέπει να γίνει, τουλάχιστον να πουν ότι ο Σταχτόπουλος είναι εντάξει. Το πολεμά η γυναίκα του, ακόμα, αλλά δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει. Αυτό είναι ένα μαύρο σημάδι πάνω σ’ όλη αυτή την ιστορία, αλλά, που μπορεί να σβηστεί και να γίνει άσπρο. ίγο πίσω. Κάποτε, μπορεί να τον ξαναφέρουν αυτόν, αλλά αυτό δεν το ξέρουμε, αυτό θα γίνει αφού έχουν πεθάνει. Ό,τι είναι η λογοτεχνία στην Ελλάδα, την καταλαβαίνω, μου αρέσει, νομίζω ότι είναι πολύ ζωντανή, αλλά δε νομίζω ότι είναι κάτι, που θα επηρέαζε εμένα. Επειδή εγώ γράφω από άλλη πηγή. Και η πηγή δεν μπορεί να αλλάξει. Έτσι ήταν. Δεν μπορώ να προσπαθώ να γράψω αλλιώς. ………………………………………………… Τα κείμενα που δημοσιεύονται αποτελούν την ακριβή απομαγνητοφώνηση των συνεντεύξεων, χωρίς καμία επεξεργασία.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 8ον



ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΩΝΑΣΗΣ



8/ Ο θάνατος του Αλέξανδρου Ωνάση

Τι αποκαλύπτουν σήμερα, λίγες ημέρες πριν από τη θλιβερή επέτειο, οι μηχανικοί του μοιραίου Piaggio 136. Τα έγγραφα και οι μαρτυρίες όλων των πρωταγωνιστών «Κατά το τρίμηνον διάστημα που το σκάφος παρέμεινε, μετά την σύνδεσιν των συρματόσχοινων, εκτεθειμένον και αφύλακτον εις την πίσταν, ήτο δυνατόν να λάβωσιν χώρα και πράξεις "σαμποτάζ" ακόμη». Το απολογητικό υπόμνημα του μηχανικού της Ολυμπιακής Αεροπορίας Δημητρίου Πιπεράκη, που κατετέθη λίγες ημέρες μετά τον θάνατο ¬ στις 23 Ιανουαρίου 1973 ¬ του 25χρονου μονάκριβου γιου του Αριστοτέλη Ωνάση, Αλέξανδρου, όριζε το «παιχνίδι των υποψιών». Η συντριβή του μικρού αμφίβιου αεροσκάφους Piaggio 136, με στοιχεία νηολογήσεως SX-BDC, εκείνο το απομεσήμερο του Ιανουαρίου, στον διάδρομο απογείωσης του Ελληνικού, άφηνε πολλά περιθώρια αμφιβολιών. Αποτέλεσε επί 26 χρόνια μια υπόθεση όπου τη μυθοπλασία ακολουθούσε η απόπειρα στοιχειοθεσίας, όπου οι υπόνοιες δολιοφθοράς συνδυάζονταν με τα πορίσματα των πραγματογνωμόνων, όπου τα πολλαπλά κίνητρα αναζητούσαν την επαλήθευση από τα πραγματικά περιστατικά. Ο θάνατος του γιου του ανθρώπου που μεσουρανούσε τότε στο παγκόσμιο εφοπλιστικό και επιχειρηματικό στερέωμα δεν θα μπορούσε να ήταν τυχαίος! Σαν το απρόοπτο, το ατύχημα να είναι μόνο για τους κοινούς θνητούς... Εξάλλου ο Αριστοτέλης Ωνάσης θεωρούσε βέβαιο ότι ο Αλέξανδρος έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας. Χωρίς όμως να παρουσιάσει κανένα περαιτέρω στοιχείο, χωρίς ποτέ να μιλήσει για το ενδεχόμενο κίνητρο των «ηθικών αυτουργών». Μόνος αυτός ίσως να ήξερε ή έστω να ήθελε να πιστεύει... Το τραγικό συμβάν «Το Βήμα» παρουσιάζει σειρά αποκαλυπτικών στοιχείων αλλά και σημαντικών ¬ μη καταγεγραμμένων ως σήμερα ¬ μαρτυριών για τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση.Παρουσιάζει όχι μόνο το ακριβές περιεχόμενο των πορισμάτων των πραγματογνωμόνων αλλά και όσα αναφέρουν σήμερα ¬ 27 χρόνια μετά ¬ οι μηχανικοί του αεροσκάφους, οι άνθρωποι που παρακολούθησαν από κοντά τις τελευταίες κινήσεις του Αλέξανδρου αλλά και τις μυστικές έρευνες που ακολούθησαν. Σε μια αναλυτική διερεύνηση του τραγικού περιστατικού που έφερε τη δραματική αίσθηση απώλειας και «ασυνέχειας» στη ζωή και στις δραστηριότητες του Αριστοτέλη Ωνάση. Ολα είχαν ξεκινήσει δύο ημέρες πριν από το τραγικό συμβάν, όταν η αγγελία που είχε δημοσιεύσει σε αμερικανικά περιοδικά ο τότε γενικός διευθυντής της Ολυμπιακής Αεροπορίας και νυν μέλος του Ιδρύματος Ωνάση κ. Παύλος Ιωαννίδης είχε μια αξιόπιστη ανταπόκριση. Ο κ. Ιωαννίδης έψαχνε έναν έμπειρο πιλότο που θα αντικαθιστούσε τον Αμερικανό Ντόνλορ Μακ Γκρέγκορ. Ο Μακ Γκρέγκορ πετούσε ως τότε μαζί με τον Αλέξανδρο το Piaggio, αλλά είχε λήξει το πιστοποιητικό υγείας του ¬ από τις 9.11.1972 ¬ ενώ παρουσίαζε και προβλήματα καρδιακής αρρυθμίας. Το βράδυ της παραμονής της μοιραίας πτήσης κατέφθασε στην Αθήνα ύστερα από πολύωρο ταξίδι ο πιλότος Ντόναλντ Μακ Κάσκερ, που είχε εμπειρία χιλιάδων ωρών πτήσεων. Ούτε μιας όμως με Piaggio! Ο Μακ Κάσκερ την επόμενη ημέρα θα έκανε δοκιμαστική πτήση με το Piaggio, και μια τέτοια ευκαιρία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον Αλέξανδρο. «Ο Αλέξανδρος ήταν καλός πιλότος, όμως έπειτα από απαίτηση του πατέρα του παρακολούθησε ειδικό σεμινάριο στο Λονδίνο με εξομοιωτές πτήσεων. Εκείνη την ημέρα,μετά τη δοκιμαστική με τον καινούργιο πιλότο του Piaggio, θα επιχειρείτο προσθαλάσσωση κοντά στον Πόρο και μετά το αεροπλάνο θα πήγαινε στον Σκορπιό για να "δέσει" στη θαλαμηγό "Χριστίνα" που θα έφευγε για Καραϊβική. Ο "αεροπλανάκιας" λοιπόν, όπως τον αποκαλούσε ο πατέρας του, δεν θα μπορούσε να μην είναι παρών», αναφέρει στενός συνεργάτης του Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Αλέξανδρος Ωνάσης φθάνει από το Μόντε Κάρλο στην Αθήνα το βράδυ της 21ης Ιανουαρίου και συντρώγει με τον κ. Ιωαννίδη σε εστιατόριο της Γλυφάδας. Το επόμενο πρωί σπεύδει στο αεροδρόμιο, όπου ήδη βρισκόταν ο Μακ Κάσκερ, αλλά και ο Μακ Φόστερ. Παρών και ο 43χρονος συνεργάτης του Αλέξανδρου Στέφανος Μαγκλάρας, ο οποίος πέταγε συχνά με το Piaggio. Γύρω στις 3.10 το μεσημέρι μπαίνουν στο αεροπλάνο. Χειριστής ήταν ο Αλέξανδρος Ωνάσης, που καθόταν στη δεξιά πλευρά του πιλοτηρίου, δίπλα του ο Μακ Κάσκερ και πίσω ο Μακ Γκρέγκορ. Το αεροσκάφος κατευθύνεται αμέσως στον διάδρομο απογείωσης 33, από το δεύτερο συνδετήριο τροχόδρομο. Η θανατηφόρα δίνη «Το αεροσκάφος μπήκε στον αεροδιάδρομο, ευθυγραμμίστηκε εν κινήσει αλλά δεν σταμάτησε ως είχεν εντολήν. Με τις κινήσεις του αυτές που έκανε το αεροσκάφος μού έδωσε να καταλάβω ότι ήτο έτοιμος να φύγει και δι' αυτό του έδωσα την άδεια προς απογείωσιν. Το αεροσκάφος απεγειώθη, έφθασε κατά την κρίσιν έξι-επτά μέτρα και αμέσως το είδα να κλίνει προς τα δεξιά, με πλάγια κατακόρυφον φοράν προς τα δεξιά, εις τρόπον ώστε κτύπησεν επί του εδάφους το δεξιό μέρος του αεροσκάφους, χωρίς να δύναμαι να προσδιορίσω εάν κτύπησε η πτέρυξ ή ο δεξιός πλωτήρας. Δεν γνωρίζω, διατί το αεροσκάφος μετά την απογείωσιν έκλινε προς τα δεξιά». Η κατάθεση ¬ στις 9 Μαρτίου 1973 ¬ στον όγδοο τακτικό ανακριτή Γεώργιο Σταθέα του ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας Παύλου Ζουλάκη περιέγραφε τη στιγμή της απογείωσης και της άμεσης συντριβής του Piaggio 136. Το αεροπλάνο «έσκασε» στον διάδρομο και μετά άρχισε, λόγω της αρχικής φοράς, να περιστρέφεται χτυπώντας συνεχώς στο τσιμέντο, μετατρέποντας την άτρακτο σε άμορφη μάζα από σίδερα. Σε μια θανατηφόρο δίνη... Στις επτά το απόγευμα της Τρίτης 23ης Ιανουαρίου 1973 ο Αλέξανδρος Ωνάσης θα άφηνε την τελευταία του πνοή στο ΚΑΤ ¬ αφού μεταφέρθηκε αρχικά στο νοσοκομείο της αμερικανικής βάσης του Ελληνικού ¬ μετά από βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Οι Μακ Κάσκερ και Μακ Φόστερ επέζησαν με μερικά κατάγματα. Ηταν το απρόσμενο τραγικό τέλος σε μια πτήση «ρουτίνας», σχεδόν, του Αλέξανδρου Ωνάση. Γιατί όμως το αεροπλάνο παρουσίασε αυτή τη μοιραία κλίση σε λίγα μέτρα ύψος; Ποια ήταν η αιτία του τραγικού δυστυχήματος; Για τους λόγους συντριβής του Piaggio 136 έχουν εκδοθεί τρία πορίσματα που συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα. Η Επιτροπή Διερευνήσεως Ατυχημάτων της Πολιτικής Αεροπορίας, με πρόεδρο τον τότε διοικητή της ΥΠΑ κ. Σ. Βαρβαρούτσο, η Επιτροπή της Πολεμικής Αεροπορίας, με πρόεδρο τον προϊστάμενο της Διεύθυνσης Ασφάλειας Πτήσεων σμήναρχο κ. Μιχ. Τσιγκρή, και η μελέτη ¬ στις 6 Ιουλίου 1973 ¬ του βρετανού εμπειρογνώμοναΑνταμ Β. Χάντερ, τον οποίο όρισε η πλευρά του Αριστοτέλη Ωνάση, συνέκλιναν στο ίδιο συμπέρασμα: ότι αιτία του δυστυχήματος ήταν «η αντίθετος της κανονικής λειτουργία των πηδαλίων κλίσεως, οφειλομένη στην αντίστροφον σύνδεσιν των συρματόσχοινων κινήσεως αυτής. Ακόμη συνετελέσασαι αιτίαι είναι η πλημμελής επίβλεψις και έλεγχος των εις το αεροσκάφος εκτελεσθεισών εργασιών, υπό των αρμοδίων τεχνικών υπηρεσιών, όπως και ο μη εντοπισμός υπό του χειριστού της αντιστρόφου ανταποκρίσεως των πηδαλίων κλίσεως, κατά τον προ της πτήσεως έλεγχον». Τα πορίσματα αυτά ¬ μερικά εκ των οποίων παρουσιάστηκαν ως «αποκλειστικά» ή... αποκρυφθέντα σε δημοσιεύματα (22 Οκτωβρίου 1994 σε οικονομική εφημερίδα, 21 Οκτωβρίου 1997 σε τεύχος εβδομαδιαίου περιοδικού κλπ.) ενώ περιείχοντο στην αρχική δικογραφία ¬ δεν άφηναν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Τα συρματόσχοινα των πηδαλίων ήταν δεμένα ανάποδα και όταν ο Αλέξανδρος Ωνάσηςπροσπάθησε να κάνει μια διορθωτική κίνηση, λόγω ενός πλάγιου ανέμου ¬ από τη δεξιά πλευρά ¬ του αεροσκάφους, αντί να στραφεί προς τα αριστερά, έκανε περαιτέρω δεξιά κλίση και άρχισε η πτώση. Ποιος όμως είχε δέσει ανάποδα τα συρματόσχοινα και τι επιδίωκε; Ποιος έκανε αυτή τη μοιραία παρέμβαση στο ίδιο το αεροπλάνο του «γιου του αφεντικού» τότε της Ολυμπιακής; Τα αποκαλυπτικά στοιχεία Η μικρή ιστορία των επιδιορθώσεων και των μηχανικών παρεμβάσεων στο Piaggio είναι αποκαλυπτική: Η τελευταία πτήση του αμφίβιου αεροσκάφους, πριν από τη μοιραία της 22ας Ιανουαρίου 1973, είχε γίνει στις 2 Οκτωβρίου 1972. Σχεδόν δηλαδή τέσσερις μήνες πριν από την πτώση του. Το αεροπλάνο πετούσαν κατά διαστήματα, εκτός του Ωνάση, ο κ. Στέφ. Μαγκλάρας και ο κ. Μακ Γκρέγκορ. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες όμως ήταν ακινητοποιημένο στη μέση της πίστας του αεροδρομίου. Στο πλαίσιο λοιπόν της συντήρησης του αεροσκάφους αφαιρέθηκαν στις 15 Νοεμβρίου τα χειριστήρια και τα συρματόσχοινά τους, τα οποία αλλάχθηκαν, και στις 25 Νοεμβρίου 1972 έγινε η επανατοποθέτηση των καινούργιων. Δηλαδή τρεις μήνες πριν από την τελευταία πτήση του Αλέξανδρου Ωνάση. Τότε φαίνεται ότι έγινε το «λάθος».... Ποιος όμως είχε τοποθετήσει ανάποδα τα συρματόσχοινα των πηδαλίων κλίσης; Ο άνθρωπος που είχε αναλάβει τη σχετική εργασία ήταν ο 46χρονος εμπειρικός μηχανικός της Ολυμπιακής Αεροπορίας Δημήτριος Πιπεράκης. Στο απολογητικό υπόμνημά του εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι δεν έκανε καμία εσφαλμένη εργασία και ότι είχε συνδέσει κανονικά τα συρματόσχοινα. Αφήνοντας ταυτόχρονα υπονοούμενα για ενδεχόμενο σαμποτάζ στο Piaggio 136! Ο Δημήτρης Πιπεράκης, ο μηχανικός που φέρεται να έκανε τη μοιραία σύνδεση, έχασε τη ζωή του τον Φεβρουάριο του 1983 ¬ δέκα χρόνια μετά τη μοιραία πτήση του Αλέξανδρου Ωνάση ¬, όταν προσπαθώντας να επιδιορθώσει μια βλάβη σε ένα Μπόινγκ 747 έσπασε ένας ιμάντας. Σήμερα άνθρωποι του στενού οικογενειακού του περιβάλλοντος αναφέρουν ότι «ο Δημήτριος Πιπεράκης επέμενε ότι δεν ήταν αυτός που είχε πραγματοποιήσει αυτή την εργασία και απλώς επόπτευε»... Οι τεχνικοί έλεγχοι όμως στο αμφίβιο αεροπλάνο φαίνεται να ήταν διαρκείς. Ετσι λίγες ημέρες αργότερα πραγματοποιήθηκε από τους μηχανικούς κκ. Ευθύμιο Πασχάλη και Νικόλαο Προνοΐτη έλεγχος των επισκευών στο Piaggio, υπό την επίβλεψη του κ. Στέφ. Μαγκλάρα. Ο κ. Πασχάλης, επίσης στο απολογητικό υπόμνημά του, ανέφερε: «Ηλεγξα διά του καταλλήλου χειρισμού των πηδαλίων και διεπίστωσα ότι τα πτερύγια κινούνται κανονικώς κατά τον προσήκοντα τρόπον και με την προσήκουσα λειτουργικήν ευχέρειαν». Η πιθανότητα της δολιοφθοράς «Είμαι απολύτως βέβαιος, ακόμη και σήμερα, ότι τα πηδάλια λειτουργούσαν κανονικά.Μπορεί να έγινε στη συνέχεια κάποια δολιοφθορά. Δεν μπορώ όμως να ξέρω οτιδήποτε για αυτό, γιατί τον Δεκέμβριο του 1972 πήρα άδεια και έφυγα για μετεκπαίδευση στη Γερμανία.Επέστρεψα τρεις ημέρες μετά το δυστύχημα» αναφέρει στο «Βήμα» ο κ. Πασχάλης. Τη βεβαιότητα για την ορθή τοποθέτηση των πηδαλίων εκφράζει και ο 26χρονος τότε μηχανικός κ. Νικόλαος Προνοΐτης, ο οποίος συνταξιοδοτήθηκε προ μερικών ημερών. «Μόλις πληροφορηθήκαμε τα περί αντίθετης σύνδεσης των συρματόσχοινων αρχίζαμε να πειραματιζόμαστε στο "αδελφό" αεροπλάνο του Piaggio. Σας πληροφορώ ότι ήταν αδύνατο να συνδέσουμε ανάποδα τα συρματόσχοινα, γιατί αυτά έχουν σταθερό μήκος και όταν επιχειρήσεις να τα περάσεις σταυρωτά και όχι παράλληλα στις τροχαλίες δεν φτάνουν στο μήκος. Εχω ζήσει τόσα χρόνια με τον εφιάλτη αυτού του περιστατικού. Να μου λένε ορισμένοι συνάδελφοι "έλα, Νικόλα, τον φάγατε τον μικρό" και εγώ να μην μπορώ να μιλήσω» τονίζει ο κ. Προνοΐτης. Αυτός ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο είχε μιλήσει ο Αλέξανδρος... «Μου είχε πάρει το στυλό λίγες στιγμές πριν από την πτήση, μου είχε ζητήσει συγγνώμη και μου είχε πει ότι θα μου τον επέστρεφε μόλις προσγειωνόταν» θυμάται σήμερα ο μηχανικός της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Την ίδια διαπίστωση λοιπόν για εύρυθμη λειτουργία των πηδαλίων εξέφρασε και ο αεροναυπηγός Εμμανουήλ Μαυροφόρος, ο οποίος εξέδωσε στις 18.1.1973 πιστοποιητικό πλοϊμότητας στο αμφίβιο αεροπλάνο. Χωρίς όμως να προχωρήσει σε δοκιμαστική πτήση του, ώστε να διαπιστώσει αν λειτουργούσαν σωστά τα πηδάλια. Σωρεία παραλείψεων στο αεροπλάνο του ίδιου του γιου του τότε ιδιοκτήτη της Ολυμπιακής που δημιουργεί σειρά αποριών. Το ενδεχόμενο όμως εκ των υστέρων παρέμβασης στα συρματόσχοινα του Piaggio και σαμποτάζ στο αεροπλάνο τουΑλέξανδρου Ωνάση είχε σχεδόν αποκλεισθεί από την αρχή! Το υπ' αριθμόν 89/1974 παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών περιείχε ¬ στο έκτο φύλλο ¬ μία απάντηση στους ισχυρισμούς περί δολιοφθοράς: «Επί του ισχυρισμού τούτου παρατηρούμεν ότι ναι μεν το ως άνω αεροσκάφος παρέμεινε εν ακινησία εις το ύπαιθρον επί τρίμηνον περίπου, πλην όμως εκ της γενομένης ανακρίσεως δεν προέκυψε ότι έλαβε χώρα κατά τον άνω χρόνο δολία τις επενέργεια επί του αεροσκάφους. Αν ελάμβανε χώρα πράξις δολιοφθοράς, τούτο θα εγένετο οπωσδήποτε αντιληπτόν υπό των φυλάκων του αεροδρομίου, καθ' όσον για να τεθώσιν τα συρματόσχοινα καθ' ον τρόπον ευρέθησαν θα έπρεπε να αποξηλωθεί ολόκληρος η επιφάνεια η καλύπτουσα τα ως άνω συρματόσχοινα, πράγμα όπερ θα απήτει ολόκληρον συνεργείον και πλήρην άνεσιν χρόνου». Σε αυτή την αναφορά όμως φαίνεται να παρατίθεται ένας άλλος ισχυρισμός. Ενα σαμποτάζ δεν ήταν ίσως τόσο πολύπλοκη υπόθεση... «Είναι ίσως υπερβολικός ο αποκλεισμός μιας παρέμβασης τρίτου... Γιατί η λανθασμένη σύνδεση έγινε μπροστά από το πιλοτήριο και η παρέμβαση εκεί δεν είναι τόσο σύνθετη και χρονοβόρα» σημειώνει σήμερα ο εκ των μηχανικών του αεροπλάνου κ. Ευθ. Πασχάλης. Ενα όμως ήταν το γεγονός. Δεν εμφανίστηκε κανείς μάρτυρας που να αναφέρει ότι είδε κάποια περίεργη κίνηση κοντά στο αεροπλάνο του Αλέξανδρου Ωνάση. Η δίκη για τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση πραγματοποιήθηκε έπειτα από διαδοχικές αναβολές, κυρίως λόγω της απουσίας του αμερικανού πιλότου Ντόναλντ Μακ Κάσκερ στις 7 Νοεμβρίου 1977. Δηλαδή σχεδόν πέντε χρόνια μετά το συμβάν. Κατηγορούμενοι επτά μηχανικοί της Ολυμπιακής και ο Μακ Κάσκερ, ο οποίος ήταν πάλι απών. Πρόεδρος του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου ¬ στεγαζόταν τότε στο Αρσάκειο ¬ ήταν ο σημερινός πρόεδρος του Αρείου Πάγου κ. Στέφανος Ματθίας. «Η μοναδική παραίνεση και προτροπή του Αριστοτέλη Ωνάση ήταν να κινηθούμε με βάση τα στοιχεία της δικογραφίας και με σεβασμό στα πρόσωπα των κατηγορουμένων, οι οποίοι ας σημειωθεί ότι ήταν όλοι υπάλληλοι της Ολυμπιακής. Και να μην υπήρχε καμία εκβιαστική ενέργεια, ώστε να καταδείξουμε κάποια δόλια ενέργεια και να κατηγορήσουμε κάποιον, χωρίς να υπάρχουν τα απαραίτητα στοιχεία» υπογραμμίζει στενός συνεργάτης και νομικός εκπρόσωπος του τότε ιδιοκτήτη της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Η δίκη των μηχανικών Στη δίκη οι κατηγορούμενοι αρνήθηκαν την ευθύνη τους και υποστήριξαν αφ' ενός ότι πραγματοποίησαν έλεγχο στα πηδάλια του αεροσκάφους και αφ' ετέρου ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος της πτώσης του αεροσκάφους! «Από τη μελέτη της δικογραφίας προκύπτει, σύμφωνα με την προσωπική μου αντίληψη, ότι δεν υπήρξε λανθασμένη σύνδεση συρματόσχοινων. Αλλά και αν υπήρχε, το αεροπλάνο είχε ήδη απογειωθεί και η μικρά επιδεινωθείσα κλίση ασήμαντος και οπωσδήποτε δεν μπορούσε να φέρει την άκρη του πλωτήρος στο έδαφος. Δεδομένου μάλιστα ότι οι μοχλοί των τροχών και των πτερυγίων ήσαν πλησίον και ο κυβερνήτης Μακ Κάσκερ κουρασμένος από το ταξίδι από την Αμερική και δεν γνώριζε τις ιδιαιτερότητες του αεροσκάφους, ανεβίβασε, αντί των μοχλών του τροχού, τον μοχλό των πτερυγίων του αεροπλάνου, με αποτέλεσμα την απότομη κλίση του αεροσκάφους» υποστηρίζει σήμερα ένας εκ των δικηγόρων των κατηγορουμένων, ο κ. Χρήστος Μανέας. «Είναι αναμφισβήτητο και από όλα τα ευρήματα προκύπτει ότι το δυστύχημα οφείλεται στην αντίθετον σύνδεση των συρματόσχοινων των πηδαλίων. Αυτό είναι πασιφανές. Δεν υπάρχει κανένα σφάλμα των πιλότων στη διάρκεια της πτήσης» σημειώνει ο κ. Μιχ. Τσιγκρής, ο πρόεδρος της Επιτροπής της Πολεμικής Αεροπορίας που διερεύνησε τις συνθήκες του δυστυχήματος. Τα σφάλματα όμως των πιλότων φαίνεται ότι ήταν αξιοσημείωτα πριν από την πραγματοποίηση της πτήσης. Και αυτό γιατί ούτε ο «πολύπειρος» Μακ Κάσκερ ούτε και οΑλέξανδρος έκαναν, όπως όφειλαν, τον έλεγχο των πηδαλίων και άλλες προληπτικές ενέργειες σύμφωνα με το «check list» που είχαν στη διάθεσή τους. Ο Μακ Κάσκερ δεν έχει μιλήσει γι' αυτή την υπόθεση και «χάθηκε» από προσώπου γης λίγες ημέρες μετά το δυστύχημα. Επέστρεψε στις ΗΠΑ και έκτοτε δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Μοναδική «παρουσία» του το απολογητικό υπόμνημα που απέστειλε στις 9.6.1973 στον ανακριτή, όπου αρνείται οποιαδήποτε κατηγορία για πλημμελή έλεγχο των χειριστηρίων του αεροσκάφους». Το δικαστήριο προχώρησε στην αθώωση όλων των κατηγορουμένων, αφού δημιουργήθηκε σειρά καθοριστικών αμφιβολιών για την ευθύνη και ασφαλώς τον ενδεχόμενο δόλο τους. Και αυτό γιατί, όπως αναφέρει ο πρόεδρος της επιτροπής της Πολιτικής Αεροπορίας κ. Σωτήρης Βαρβαρούτσος, «πώς θα μπορούσε να στοιχειοθετηθεί μια δόλια ενέργεια με στόχο τον Αλέξανδρο όταν μεσολαβούν τρεις μήνες από την πραγματοποίηση των επισκευών και θα μπορούσε κάλλιστα να είχε πετάξει κάποιος άλλος με το αεροπλάνο. Εξάλλου ένας απλός προβλεπόμενος έλεγχος των πηδαλίων θα είχε ματαιώσει τα σχέδια των υποτιθέμενων δολιοφθορέων. Πώς λοιπόν οι επίδοξοι σαμποτέρ θα μπορούσαν να επενδύουν σε μια ενέργεια που θα ήξεραν ότι θα γινόταν αμέσως αντιληπτή και δεν θα επιτύγχαναν τον στόχο τους και ακόμη θα εξετίθεντο ανεπανόρθωτα;». Οπως υποστήριζε μηχανικός της Ολυμπιακής όμως, παρών στη διαδικασία της απογείωσης του μοιραίου Piaggio, «μόνο ο Μακ Κάσκερ ήξερε τι πραγματικά συνέβη εκείνες τις λίγες στιγμές στον αέρα. Μόνο αυτός ξέρει γιατί σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος». Από την επόμενη ημέρα του θανάτου του Αλέξανδρου Ωνάση άρχισαν να εκφράζονται υπόνοιες για εγκληματική ενέργεια εις βάρος του διαδόχου του έλληνα μεγιστάνα. Πολλά σενάρια για την εμπλοκή διαφόρων φυσικών και ηθικών «αυτουργών» με ποικίλα κίνητρα παρατίθενται κατά καιρούς γι' αυτή την υπόθεση, χωρίς όμως την τεκμηρίωση των υπονοιών και την παρουσίαση μιας πλήρους εικόνας των τεκταινομένων. Μια εικόνα την οποία επιχειρεί να σχηματίσει «Το Βήμα» με την παρουσίαση άγνωστων λεπτομερειών από τις παρασκηνιακές κινήσεις των πρωταγωνιστών της... Ο θάνατος λοιπόν του Αλέξανδρου Ωνάση «συνδυάστηκε» αμέσως με την πτώση ένα χρόνο πριν ¬ στις 18 Φεβρουαρίου 1972 ¬ στη θαλάσσια περιοχή της Νίκαιας του οικογενειακού λίαρ τζετ του Ωνάση, με αποτέλεσμα τον θάνατο των πιλότων, των αδελφών Γιώργου και Δημήτρη Κουρή, δύο κυβερνητών που ετύγχαναν της απολύτου εμπιστοσύνης και εκτίμησης του Αριστοτέλη Ωνάση και κατείχαν μαζί με τον άλλο αδελφό τους Γρηγόρη Κουρή σημαντικές θέσεις στην Ολυμπιακή Αεροπλοΐα. Το λίαρ τζετ αναχώρησε το μεσημέρι της ίδιας ημέρας από την Αθήνα με προορισμό τη Νίκαια, όπου θα παρελάμβανε τον Αλέξανδρο Ωνάση για να τον μεταφέρει στο Παρίσι. Οπως αναφέρει ο κ. Γρηγόρης Κουρής, «η αναχώρηση του αεροσκάφους από την Αθήνα καθυστέρησε γιατί χρησιμοποιήθηκε ως "φόντο" για μια φωτογράφηση μόδας στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Και αυτή η καθυστέρηση ήταν καθοριστική για τα σχέδια των δολιοφθορέων. Είχαν, όπως προκύπτει από όλες τις ενδείξεις, στόχο τον Αλέξανδρο». Η πτώση του λίαρ τζετ Το αεροσκάφος κατέπεσε μερικά μίλια ανοικτά των ακτών της Νίκαιας, χωρίς ως σήμερα να έχει εκδοθεί από τις γαλλικές αρχές ένα πόρισμα για τους λόγους της πτώσης του αεροσκάφους. Σύμφωνα πάντα με τον κ. Γρηγόρη Κουρή, «μερικά τμήματα της ατράκτου που ανασύρθηκαν από τη θαλάσσια περιοχή της Νίκαιας είχαν ορισμένες σχισμές με φορά προς τα έξω, σαν να είχε γίνει έκρηξη στο εσωτερικό του αεροπλάνου. Ισως να υπήρχε ένας ωρολογιακός εκρηκτικός μηχανισμός που είχε προγραμματισθεί να εκραγεί όταν θα είχε επιβιβασθεί ο Αλέξανδρος». Οπως αναφέρουν σήμερα στενοί συνεργάτες του Αριστοτέλη Ωνάση, ο Αλέξανδρος ¬ μάλλον παρακινούμενος από τον κ. Γρηγόρη Κουρή και λόγω της συμπάθειας που είχε στους δύο προσωπικούς του πιλότους ¬ «άρχισε να ζητεί πιεστικά από τον πατέρα του την ανέλκυση του αεροπλάνου. Μάλιστα είχε προσεγγίσει τον γνωστό ερευνητή Ζακ-Υβ Κουστό,ο οποίος του είχε ζητήσει 110.000 δολάρια για να "σηκώσει" το αεροπλάνο. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης όμως δεν δεχόταν σε καμία περίπτωση το αίτημα του γιου του», χωρίς όμως να αναφέρει σε κανέναν το γιατί δεν ήθελε να διερευνήσει αυτή την ιστορία. Και ασφαλώς ένα ήταν βέβαιο: δεν αρνιόταν για τα... λεφτά! Και ο Αριστοτέλης Ωνάσης, μετά τον θάνατο του γιου του, φαινόταν μετανιωμένος που δεν εξέτασε περισσότερο το περιστατικό της Νίκαιας. Ούτε όμως μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου προχώρησε στην ανέλκυση του λίαρ τζετ από τη Μεσόγειο. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου και λόγω της επικήρυξης των άγνωστων σαμποτέρ με 500.000 δολάρια, πολλοί άρχισαν να αναφέρουν ότι γνώριζαν μετά... βεβαιότητας τους «φονιάδες». «Κάθε λίγο δεχόμασταν προσκλήσεις από τις φυλακές Κορυδαλλού, από ποινικούς που υποστήριζαν ότι ήξεραν ποιοι ήσαν οι φυσικοί ή οι ηθικοί αυτουργοί της καταγγελλόμενης εγκληματικής ενέργειας κατά του Αλέξανδρου. Ερευνήσαμε όλες τις αναφορές τους και διαπιστώσαμε ότι ήσαν άνευ αντικρίσματος» αναφέρει νομικός σύμβουλος του Αριστοτέλη Ωνάση. Τις συνθήκες θανάτου του Αλέξανδρου άρχισαν να διερευνούν οικειοθελώς και... ντετέκτιβ, με στόχο βέβαια να εισπράξουν το ποσό της επικήρυξης. Ενας εξ αυτών, οΔημήτρης Χαλκιαδάκης, σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα στις 17 Απριλίου 1975, όταν έπεσε από μια γέφυρα στο ύψος των Καμένων Βούρλων. Λίγες ημέρες πριν είχε υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του ότι «διέθετε σειρά στοιχείων για τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση». Σήμερα η σύζυγός του κυρία Τόνια Κολυβά-Χαλκιαδάκη, η οποία είναι δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Ζωγράφου, υποστηρίζει ότι «ο σύζυγός της επέμενε πως βρισκόταν κοντά στην εξιχνίαση της υπόθεσης και ότι τα ντοκουμέντα που διέθετε χάθηκαν από τον τόπο του δυστυχήματος», συμπληρώνοντας ότι το δυστύχημα δεν ήταν διόλου «τυχαίο». Από την άλλη πλευρά, πρώην συνεργάτες του Χαλκιαδάκη εκφράζουν αμφιβολίες για την ύπαρξη δόλιας ενέργειας στον θάνατο του ντετέκτιβ. Στα «σενάρια» των συνθηκών θανάτου περιλαμβάνεται και η διατύπωση ερωτημάτων για το θανατηφόρο τραύμα που είχε ο Αλέξανδρος Ωνάσης στην κορυφή της κεφαλής. Οπως αναφέρει ο κ. Γρηγόρης Κουρής, «το τραύμα αυτό δεν δικαιολογείται από τον τρόπο της πτώσης του αεροσκάφους στη δεξιά πλευρά». Κάποιοι μάλιστα συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με τη ζωή του Αριστοτέλη Ωνάση έχουν προχωρήσει στην εκτίμηση ότι «ο Αλέξανδρος ξυλοκοπήθηκε στο νοσοκομείο της βάσης του Ελληνικού», χωρίς ασφαλώς και σε αυτή την περίπτωση να παρουσιάσουν συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία... Οι υποψίες των συνεργατών του Αριστοτέλη Ωνάση στράφηκαν και προς την πλευρά ορισμένων εκ των μηχανικών του αεροσκάφους. Το πόρισμα των πραγματογνωμόνων της Πολεμικής Αεροπορίας και της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας άφηνε «ανοικτό» το ζήτημα μιας εκούσιας αλλοίωσης στο μηχανικό σύστημα του Piaggio 136. Η εμπλοκή της CIA «Ακόμη και ως τις ημέρες μας παρακολουθήσαμε την πορεία και την οικονομική εξέλιξη ορισμένων εκ των ανθρώπων αυτών. Αν υπήρχε μια δόλια ενέργεια, ασφαλώς θα είχε αντίτιμο ιδιαίτερα υψηλό. Και αυτό κάποια στιγμή θα φαινόταν, θα χρησιμοποιούσαν τα χρήματα αυτά σε διάφορες συναλλαγές. Δεν είμαστε αφελείς να μη παρακολουθούμε την πορεία αυτών των ανθρώπων. Κανένας όμως εξ αυτών στους οποίους είχαμε εστιάσει την προσοχή μας δεν έδειξε να έχει καρπωθεί παράνομα οφέλη. Καμία τέτοια ένδειξη δεν είχαμε» σημειώνει άλλος πρώην συνεργάτης του Αριστοτέλη Ωνάση. Ποιος όμως ήθελε να δολοφονήσει τον Αλέξανδρο Ωνάση, σύμφωνα με τις «θεωρίες συνωμοσίας» που έχουν αναπτυχθεί κατά καιρούς; Το πρώτο σενάριο για την «αποκάλυψη» των ηθικών αυτουργών περιλαμβάνει εμπλοκή της CIA για πολλούς και ως σήμερα αναπόδεικτους λόγους... Μάλιστα το 1994 ένας πρώην πράκτορας της CIA, o Ρόμπερτ Μέιχιου, ισχυρίζεται σε βιβλίο του ότι είχε προσληφθεί από τον Σταύρο Νιάρχο με σκοπό την εξόντωση τουΩνάση. Μάλιστα η συνάντηση αυτή φέρεται να έγινε σε σουίτα του ξενοδοχείου «Claridges» του Λονδίνου που διατηρούσε μόνιμα ο Νιάρχος. Ενώ όμως στο βιβλίο τουΜέιχιου αναφέρεται σειρά στοιχείων για τη «δυσαρέσκεια» της κυβέρνησης των ΗΠΑ για τις συμφωνίες του Αριστοτέλη Ωνάση με τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Σαούντ για τη μεταφορά πετρελαίου με τα δεξαμενόπλοια του έλληνα μεγιστάνα, δεν αναφέρεται καμία αναλυτική πληροφορία για την υλοποίηση του υποτιθεμένου σχεδίου «δολοφονίας» του Αλέξανδρου Ωνάση. Ακόμη καταγράφεται και η δυσαρέσκεια του Λευκού Οίκου για το επίμονο φλερτ του Ωνάση, το 1963, με την Τζάκι Κένεντι, χωρίς όμως κανένα περαιτέρω στοιχείο επί των πραγματικών περιστατικών στην υπόθεση συντριβής του Piaggio. Μία άλλη εκδοχή που παρουσιάστηκε, ιδίως τη δεκαετία του '70, έφερε το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδος να επιχειρεί να επιφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στον Αριστοτέλη Ωνάση επειδή ο μεγαλοεφοπλιστής αρνήθηκε να προχωρήσει σε μια επένδυση 500 εκατ. δολαρίων στην χώρα. Αργότερα αυτό το «σενάριο» συμπληρώθηκε και από την αναφορά για ενεργοποίηση της ΚΥΠ επειδή, όπως υποστηριζόταν τότε, «ο Αριστοτέλης Ωνάσης χρησιμοποιούσε τα αεροσκάφη του για να φυγαδεύονται αντίπαλοι της δικτατορίας, ύστερα μάλιστα από προσωπική εντολή του ιδίου». Ούτε όμως και αυτή η υπόθεση «εργασίας» φαίνεται να επαληθεύεται και να συνδυάζεται με συγκεκριμένα περιστατικά... Ενα άλλο ενδεχόμενο που επίσης έχει αναφερθεί συνδέει τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση με τη διατάραξη ¬ εκείνη, και όχι μόνο, την εποχή ¬ της εργασιακής ειρήνης στην Ολυμπιακή χωρίς όμως ούτε και σε αυτή την περίπτωση να παρατεθεί κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο που να επαληθεύεται από τα γεγονότα και από τα στοιχεία της δικογραφίας που έχει σχηματισθεί... Ο Αριστοτέλης Ωνάσης μόλις έμαθε το θλιβερό μαντάτο στη Νέα Υόρκη κατέρρευσε. Βρήκε τη δύναμη όμως να υποστηρίξει ότι το δυστύχημα δεν ήταν τυχαίο και ότι γιος του έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν αργότερα, όταν και τα τρία πορίσματα που εκδόθηκαν για το δυστύχημα συνέκλιναν στη διαπίστωση ότι προκλήθηκε από την ανάποδη τοποθέτηση των πηδαλίων κλίσεως, με αποτέλεσμα το αεροπλάνο να μην υπακούει στις εντολές του πιλότου. Ο Ωνάσης επικήρυξε τους δολοφόνους του γιου του, με 1.000.000 δολάρια, επικήρυξη που ισχύει μέχρι σήμερα. Αμέσως φούντωσε και η συνωμοσιολογία. Ως «δολοφόνοι» του Αλέξανδρου Ωνάση έχουν υποδειχθεί κατά καιρούς η CIA, ο Σταύρος Νιάρχος, το καθεστώς των Συνταγματαρχών, ακόμη και οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή. Για το δυστύχημα κατηγορήθηκαν επτά μηχανικοί της Ολυμπιακής, που αθωώθηκαν στις 7 Νοεμβρίου του 1977, με απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Ο Αλέξανδρος Ωνάσης τάφηκε στον Σκορπιό και δύο χρόνια αργότερα τον ακολούθησε ο πατέρας του, που δεν συνήλθε ποτέ από το θάνατο του γιου του. Στη μνήμη του μοναχογιού του, ο Αριστοτέλης Ωνάσης συνέστησε το ίδρυμα «Αλέξανδρος Ωνάσης» με έδρα το Βαντούζ του Λιχτενστάιν και κεντρικά γραφεία στην Αθήνα. Από τα κέρδη της οικονομικής αυτοκρατορίας Ωνάση, το ίδρυμα χορηγεί υποτροφίες και χρηματοδοτεί διάφορα έργα κοινωφελούς χαρακτήρα. Ποιος ο Αλέξανδρος Ωνάσης (1948 – 1973) Μοναχογιός και διάδοχος του μεγιστάνα Αριστοτέλη Ωνάση. Ο θάνατός του σε αεροπορικό δυστύχημα, σε ηλικία 25 ετών, εξύφανε πάμπολλες ιστορίες συνωμοσίας. Ο Αλέξανδρος Ωνάσης γεννήθηκε στις 30 Απριλίου του 1948 και ήταν γιος του εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση και της Τίνας Λιβανού. Από τον ίδιο γάμο γεννήθηκε δύο χρόνια αργότερα η Χριστίνα Ωνάση. Πέρασε ξένοιαστα παιδικά χρόνια, αν και οι σχέσεις του με τον πολυάσχολο και διάσημο πατέρα του δεν ήταν πάντα οι καλύτερες δυνατές. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα και δεν είδε με καλό μάτι τον χωρισμό των γονιών του και τον γάμο του πατέρα του με τη Ζακλίν Μπουβιέ - Κένεντι. Είχε αναλάβει τη γενική διεύθυνση της "Ολυμπιακής Αεροπορίας". Τραυματίστηκε θανάσιμα σε αεροπορικό δυστύχημα που συνέβη αμέσως μετά την απογείωση μέσα στο αεροδρόμιο του Ελληνικού (Αθήνα) και που πιθανολογήθηκε με βάσιμα στοιχεία ως εγκληματική πράξη. Παραμένοντας "κλινικά νεκρός", ύστερα και από τη σύμφωνη γνώμη του πατέρα του, οι γιατροί αφαίρεσαν στις 23 Ιανουαρίου του 1973 τη μηχανική υποστήριξη με αποτέλεσμα να επέλθει ο θάνατός του. Ετάφη στο Σκορπιό, όπου αργότερα ετάφη και ο πατέρας του Αριστοτέλης, καθώς και η αδερφή του Χριστίνα. Πάθος του, η ταχύτητα και τα ακριβά σπορ αυτοκίνητα και μεγάλος του έρωτας η κατά 16 χρόνια μεγαλύτερή του Φιόνα Κάμπελ - Τίσεν, μοντέλο από τη Νέα Ζηλανδία και πασίγνωστη κοσμική των ευρωπαϊκών σαλονιών. Ο πατέρας του ποτέ δεν ενέκρινε αυτή τη σχέση και προσπάθησε με κάθε μέσο να τη διαλύσει. Ο Αρίστος είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον Αλέξανδρο και από μικρό τον έπαιρνε συχνά μαζί του στις δουλειές για να τον «ψήσει» και να τον βάλει από νωρίς στις επιχειρήσεις. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 ο Αλέξανδρος είχε αναλάβει τη γενική διεύθυνση της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Η μοιραία μέρα για τον νεαρό Ωνάση υπήρξε η Δευτέρα, 22 Ιανουαρίου 1973. Το αεροπλάνο που πιλοτάριζε, ένα αμφίβιο «Πιάτζιο 136», κατέπεσε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, δευτερόλεπτα μετά την απογείωσή του. Ο Αλέξανδρος τραυματίστηκε βαριά και οι δύο συνεπιβάτες του ελαφρότερα. Διακομίστηκε στο ΚΑΤ, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 7 το απόγευμα της 23ης Ιανουαρίου, λόγω βαρειών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων. Ήταν μόλις 25 ετών. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης μόλις έμαθε το θλιβερό μαντάτο στη Νέα Υόρκη κατέρρευσε και δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο αγαπημένος του γιος και διάδοχός του ήταν νεκρός. Από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ότι το δυστύχημα δεν ήταν τυχαίο και ότι γιος του ήταν θύμα εγκληματικής ενέργειας. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν αργότερα, όταν και τα τρία πορίσματα που εκδόθηκαν για το δυστύχημα συνέκλιναν στη διαπίστωση ότι προκλήθηκε από την ανάποδη τοποθέτηση των πηδαλίων κλίσεως, με αποτέλεσμα το αεροπλάνο να μην υπακούει στις εντολές του πιλότου. Ο Ωνάσης επικήρυξε τους δολοφόνους του γιου του, όπως υποστήριζε, με 1.000.000 δολάρια, επικήρυξη που ισχύει μέχρι σήμερα. Αμέσως φούντωσε και η συνωμοσιολογία. Ως «δολοφόνοι» του Αλέξανδρου Ωνάση έχουν υποδειχθεί κατά καιρούς η CIA, ο Σταύρος Νιάρχος, το καθεστώς των Συνταγματαρχών, ακόμη και οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή. Για το δυστύχημα κατηγορήθηκαν επτά μηχανικοί της Ολυμπιακής, που αθωώθηκαν στις 7 Νοεμβρίου 1977, με απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών. Ο Αλέξανδρος Ωνάσης τάφηκε στον Σκορπιό και δύο χρόνια αργότερα τον ακολούθησε ο πατέρας του, που δεν συνήλθε ποτέ μετά το θάνατο του γιου του. Στη μνήμη του μοναχογιού του, ο Αριστοτέλης Ωνάσης συνέστησε το ίδρυμα «Αλέξανδρος Ωνάσης» με έδρα το Βαντούζ του Λιχτενστάιν και κεντρικά γραφεία στην Αθήνα. Από τα κέρδη της οικονομικής αυτοκρατορίας Ωνάση, το ίδρυμα χορηγεί υποτροφίες και χρηματοδοτεί διάφορα έργα κοινωφελούς χαρακτήρα. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για την οικογένεια Ωνάση και να μην αναφέρουμε το θρυλικό Αριστοτέλη Ωνάση, τον αυτοδημιούργητο Σμυρνιό κροίσο που έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο Αριστοτέλης Ωνάση Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, του Σωκράτη και της Πηνελόπης, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1906. Το1922 ήρθε ως πρόσφυγας στηνΕλλάδα και έπειτα από λίγο μετανάστευσε στην Αργεντινή. Το1932 αγόρασε το πρώτο του πλοίο, το οποίο ονόμασε Καλλιρόη προς τιμήν της αδελφής του. Το 1946 παντρεύτηκε την κόρη του εφοπλιστή Σταύρου Λιβανού Αθηνά-Τίνα και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο, που γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα και τη Χριστίνα, που γεννήθηκε το 1950 στηνΑθήνα. Περίπου δέκα χρόνια αργότερα, ο Ωνάσης και η Τίνα Λιβανού χώρισαν. Πολύ γρήγορα ο Ωνάσης, χάρη στο ιδιοφυές επιχειρηματικό του ταλέντο, αναδείχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους εφοπλιστές του κόσμου, κυρίως στον τομέα των πετρελαιοφόρων. Το όνομά του έγινε συνώνυμο του μύθου όχι μόνο στους οικονομικούς κύκλους της παγκόσμιας κοινότητας αλλά και μεταξύ των απλών ανθρώπων. Το 1956, ο Αριστοτέλης Ωνάσης αγόρασε από το ελληνικό Δημόσιο το προνόμιο εκμετάλλευσης των Ελληνικών Αεροπορικών Συγκοινωνιών και ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία. Η εταιρεία ξεκίνησε τη λειτουργία της στις 6 Απριλίου 1957, με προδιαγραφές εξυπηρέτησης επιβατών που σήμερα θεωρούνται αδιανόητες λόγω κόστους. Πολύ γρήγορα άνοιξε τα φτερά της στις πέντε ηπείρους και αναδείχθηκε σε μία από τις ασφαλέστερες αεροπορικές εταιρείες στον κόσμο. Στα τέλη του 1974 ο Ωνάσης κατήγγειλε τη σύμβαση με το ελληνικό Δημόσιο και στις 4 Αυγούστου 1975, μετά τον θάνατό του, η Ολυμπιακή Αεροπορία μεταβιβάστηκε στο ελληνικό Δημόσιο. Το 1963, ο Ωνάσης αγόρασε τονΣκορπιό, ένα μικρό, άγονο και άνυδρο νησί στο Ιόνιο. Φύτεψε χιλιάδες δέντρα και φυτά, έκτισε μικρούς ξενώνες και το μεταμόρφωσε σε ένα μικρό επίγειο παράδεισο. Εκεί συνήθιζε να περνά κάποιες μέρες των διακοπών του συντροφιά με διάσημους φίλους του, προβάλλοντας έτσι την Ελλάδα στα πέρατα της γης. Το 1957 γνώρισε τη Μαρία Κάλλας, με την οποία ανέπτυξε μια θυελώδη ερωτική σχέση. Το 1968, ο Αριστοτέλης Ωνάσης παντρεύτηκε τη Ζακλίν Μπουβιέ, χήρα του δολοφονηθέντος Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Φ. Kένεντι[1]. Στις 24 Ιανουαρίου 1973, ο γιος του Ωνάση Αλέξανδρος σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα, σε ηλικία μόλις 25 ετών. Ο πρόωρος θάνατός του επέφερε στον Αριστοτέλη Ωνάση βαρύ πλήγμα, από το οποίο δε συνήλθε ποτέ. Πέθανε δύο χρόνια αργότερα, στις 15 Μαρτίου 1975, στο Αμερικανικό Νοσοκομείο του Neuilly, κοντά στο Παρίσι, πάσχοντας από οξεία μυασθένεια. Σύμφωνα με την επιθυμία του, ετάφη δίπλα στο εκκλησάκι της Παναγίτσας, στο Σκορπιό, όπου αναπαύονταν ήδη ο γιος του και η αδελφή του Άρτεμη. Εκεί ετάφη αργότερα και η Χριστίνα, η οποία πέθανε στις 19 Νοεμβρίου 1988 στην Αργεντινή.



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ Σ. ΩΝΑΣΗ

Ὁ ὑπογεγραμμένος Ἀριστοτέλης Ὡνάσης, ἐπιθυμῶν νὰ διακανονίσω τὰ τῆς περιουσίας μου μετὰ τόν θάνατόν μου καὶ ἔχων σώας τάς φρένας προβαίνω εἰς τὴν διαθήκην μου ἥτις ἐκφράζει τὴν τελευταίαν βούλησίν μου και ὁρίζω τὰ ἑξῆς: ἄρθρον 1 (πρῶτον). Ἐάν ὁ θάνατός μου ἐπισυμβῆ πρὶν εἰ προβῶ εἰς τὴν ἵδρυσιν κοινωφελοῦς ἱδρύματος ἐν Βαντοὺζ τοῦ Λίχτενσταϊν ἢ ἀλλαχοῦ ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν ALEXANDER S. ONASSIS FOUNDATION, μὲ σκοποὺς μεταξὺ ἂλλων τὴν ἳδρυσιν, συντήρησιν καί ἐν γένει λειτουργίαν καθὼς καὶ ἐπικουρίαν, νοσηλευτικῶν, ἐκπαιδευτικῶν, φιλολογικῶν, θρησκευτικῶν, ἐν γένει



ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης έζησε δύο χρόνια και σχεδόν δύο μήνες μετά το θάνατο του γιου του Αλέξανδρου. Τον πρώτο καιρό συνέχιζε να δουλεύει ακατάπαυστα, για ν' απασχολεί το μυαλό του και να ξεχνιέται για το κακό που τον είχε χτυπήσει. Κάπνιζε συνέχεια τσιγάρα και πούρα. Μόλις έμενε μόνος, αναλυότανε σε λυγμούς. Έκλαιγε και μπροστά σε συγγενείς και φίλους, που είχανε κοινές αναμνήσεις με τον Αλέξανδρο: "Αχ, Λιμπερόπουλε, καλά μου είχες πει κείνο το βράδυ να τον παντρέψω... Με γυναίκα και παιδιά δε θα ξημεροβραδιαζότανε στα αεροπλάνα...". Ο Ωνάσης, όπως μου έλεγε ο επιστάτης του Σκορπιούο, παλιός λοοτρόμος της "Χριστίνας" Αχιλλέας Καψαμπέλης, πήγαινε συχνά στον τάφο του γιου του, και καθισμένος ή περπατώντας δίπλα του, πάνω-κάτω, κάπνιζε με σκυμμένο το κεφάλι... Μια μέρα, στη Γλυφάδα, εκεί που μας συνδέανε κοινές αναμνήσεις με τα κυνηγητά της Κάλλας, περπατώντας σιωπηλά στην παραλία, μου είχε είπε: "Τι να τα κάνω τα πλούτη... Ό,τι κι αν απόχτησα, βουλιάζει στην άμμο...". Ο μέγας εφοπλιστής, ο υπερήφανος μπίζνεσμαν, ο γλεντζές, ο εραστής και σύζυγος, ο άρπαγας του πλούτου, δεν υπήρχε πια... Ένα ασπρομάλλικο, ρυτιδιασμένο, σκυφτό ανθρωπάκι είχε αντικαταστήσει ξαφνικά το φιγουρατζή άντρα που έσερνε άλλοτε πίσω του έναν Τσόρτσιλ, μια Γκάρμπο, μια Κάλλας, μια Κένεντι... Ο καπετάνιος ήταν άρρωστος, το ένιωθε μέσα του, το έβλεπε στον καθρέφτη... Σαν γέρικος, αποκαμωμένος από τη ζωή ελέφαντας, έψαχνε να βρει το κοιμητήρι του... Η μυασθένεια άρχιζε να προσβάλλει το νευρικό σύστημά του... Μια αρρώστια σπάνια, που δεν έδινε καμιά ελπίδα σωτηρίας... Το έβλεπα στη κουρασμένη, αποκαμωμένη ματιά του, καθώς με κοίταζε: "Θυμάσαι που σου έλεγα για τον Σοΰτερ του Ελδοράδο, που του σκότωσαν το γιό, του έσφαξαν τα κοπάδια και του άρπαξαν τη γη του; Εγώ είμαι αυτός"...Από το 1974, ο Ωνάσης άρχισε να παίρνει συνέχεια κορτιζόνη, τα ματοτσίνορα του μάδησαν, τα βλέφαρα του βάρυναν, μέχρι σημείου να τα συγκρατεί με λευκοπλάστη. Η μυασθένεια όχι μόνο τον οδηγούοε στο θάνατο, αλλά και τον ταλαιπωρούσε, "λυώνω σαν κερί", έλεγε στην αδερφή του Άρτεμη... Έπιανε με την αδύναμη παλάμη τα κρεμασμένα του μάγουλα κι έβγαζε φωνή βραχνή, σπαραχτική,: "Γιατί Άρτα μου να συμβεί το κακό στο γιό μου;" Δεν τον ένιαζε η κατάντια του, αλλά ο χαμός του Αλέξανδρου... Εκείνη, που είχε χάσει τη πνευματικά καθυστερημένη κόρη της, σταυροκοπιότανε προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της... Τότε εκείνος, έλεγε: " Ήμαρτον Θεέ μου, θυμόμαστε τα δικά μας παιδιά και ξεχνάμε αυτά που χάθηκαν στη Μικρασιατική καταστροφή"... Τον Μεγάλο Σμυρνιό τον είδα για τελευταία φορά στο κήπο του σπιτιού του στη Γλυφάδα, όταν ο γαμπρός του Κονιαλίδης τον συνόδευε για το αεροδρόμιο, να πετάξει στο Παρίσι, ύστατο ταξίδι του στη ζωή... Πριν μπει στη λιμουζίνα, σκυφτός, αποκαμωμένος,χωρίς γυαλιά με βαριά πρισμένα βλέφαρα και κάτασπρα μαλλιά, εντελώς αγνώριστος πιά, κοντοστάθηκε να πάρει μια ανάσα..."Καπετάνιε...", ψιθύρισα. Η φωνή μου σβυστή, φοβισμένη, με λύπη κι απορία μαζί. Την άκουσε, και σήκωσε με κόπο το βαρύ κεφάλι, με γνώρισε."Λιμπερόπουλε, ο άνθρωπος είναι θεριό, δύσκολα παραδίνει ψυχή...", μουρμούρισε. Αυτή ήταν η τελευταία κουβέντα που άκουσα από το στόμα του πιό ανήμερου θεριού που συνάντησα στη δημοσιογραφική μου καριέρα. Καθώς ο σοφέρ τού άνοιγε την πόρτα, τα δάκρυα κυλούσανε στα μάγουλά μου, δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι αυτός ο υπεράνθρωπος πήγαινε να μπει σε μιά απομονωμένη σουίτα νοσοκομείου, όχι για να γιατρευτεί αλλά για να πεθάνει μακριά από τα πλούτη του, τους παπαράτσι και η ιατρική επιστήμη να τον βοηθήσει σε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο φευγιό... Ο Ωνάσης είχε δεχτεί να βρίσκονται κοντά του στο νοσοκομείο μόνο η κόρη του και οι αδελφές του, στη Τζάκυ είχε πει πριν ένα χρόνο: Σε χρειάζονται τα παιδιά σου, να πας να μείνεις κοντά τους, όταν πρέπει θα σε καλέσω... Ο Σμυρνιός Ζορμπάς, προτίμησε να φύγει μόνος, χορεύοντας με το Χάρο, είχε πει ο Ζαμπέτας... Το απόγευμα της 15 Μαρτίου 1975, η Ελένη Βλάχου στέλνει το φίλο συνάδελφο Κώστα Χούντα, με βρίσκει στον Ιππόδρομο Φαλήρου και μου λέει το κακό μαντάτο. Το ίδιο βράδυ αναγγέλω στο τηλεοπτικό ειδησεογραφικό δελτίο της Ε.Ρ.Τ. το θάνατο του Αριστοτέλη Ωνάση. Έτσι εγώ, ο ρεπόρτερ που από το 1959 είχα γίνει η σκιά του από τη Γλυφάδα ως τον Σκορπιό, από το Μόντε Κάρλο ως τη Νάπολη κι από το Παρίσι και το Λονδίνο ως τη Νέα Υόρκη, σχολιάζω το θλιβερό γεγονός, με με φωνή που τρέμει από συγκίνηση. Λέω λίγα λόγια για τον Κροίσο που πέθανε και για την τραγική κληρονόμο του, που έχανε μετά αδελφό και μητέρα και τον πατέρα της. Μόλις τελειώνω πολύ συγκινημένος, ένας Άγγλος συνάδελφος του Β.Β.C. που εκπαίδευε τους εκφωνητές - παρουσιαστές της Ε.Ρ.Τ., με ρώτησε τι περιουσία άφηνε κατά τη γνώμη μου, ο Ωνάσης. Κούνησα το κεφάλι και του είπα, ότι αφήνει ένα θρύλο αντάξιο της μεγάλης προσωπικότητάς του, που εκτίμησε ακόμη κι΄ένας Τσόρτσιλ! Ο Εγγλέζος όμως ήθελε να μάθει αυτό που με ρώτησε και του είπα ότι ούτε η κόρη του δεν γνωρίζει τη κληρονομιά που θα πάρει και πολύ αργότερα θα την μάθουν συγκεντρωτικά, οικονομικοί διαχειριστές και οι δικηγόροι... Ο Ωνάσης, από ό,τι έβλεπα και άκουγα τόσα χρόνια που τον κυνηγούσα, στην αρχή ως ρεπόρτερ και μετά που τον συναντούσα ως φίλος, ήτανε μεγαλομέτοχος όχι μόνο σε ναυπηγικές και αεροπορικές επιχειρήσεις, αλλά και σε βιομηχανικές, οικοδομικές, μεταφορών ξηράς, κτηματικές και ό,τι μπορεί να σκεφτεί ο νους του ανθρώπου. Οι επενδύσεις του απλωνόντουσαν από την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τη Νότια Αφρική, ως τη Βόρεια και Νότια Αμερική και ως την Άπω Ανατολή, σε 70 τουλάχιστον διαφορετικούς τομείς. Ο σούπερ μπίζνεσμαν του 20ού αιώνα δεν είχε μόνο βαπόρια και τάνκερς πέντε περίπου εκατομμυρίων τόνων και την Ολυμπιακή με τον αεροπορικό στόλο, αλλά και μεταφορικά μέσα ξηράς, όπως π.χ. ταξί του Λιχτενστάιν ή καμιόνια που μεταφέρανε εφόδια σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Ο Ωνάσης δεν είχε μόνο ανακαλύψει, πρώτος απ' όλους τους πλοιοκτήτες, τις σημαίες ευκαιρίας του Παναμά ή τις Λιβερίας, αλλά και επιχειρήσεις που είχανε μέλλον στην ξηρά αλλά κλονιζόντουσαν από οικονομική αδυναμία. Αριστοτέλης Σωκράτους Ωνάσης ενταφιάστηκε στο Σκορπιό, δίπλα στο γιο του Αλέξανδρο, στις 18 Μαρτίου 1975. Τον συνόδεψαν ως το αναπαυτήρι του η κόρη του Χριστίνα, η γυναίκα του Τζάκι, με τα δύο παιδιά της, οι αδελφές του, οι συγγενείς και πολλοί φίλοι και συνεργάτες του. Ακόμη αρκετές προσωπικότητες. Ανάμεσα τους ο γερουσιαστής Έντουαρντ Κένεντι. 'Οπως και στο γάμο του με την Τζάκι, ψιλόβρεχε. Πάνω στο πανάκριβο δρύινο με ασημένιες χειρολαβές φέρετρο, μια χρυσή πλάκα έγραφε με λατινικούς χαρακτήρες: "Αριστοτέλης Ωνάσης 1900-1975". Για μένα τουλάχιστον αυτή η ημερομηνία της γέννησης του (1900) €ίναι ακατανόητη, γιατί συμμαθητές του από τη Σμύρνη επιβεβαιώνουν ότι είχε γεννηθεί το 1906. Η εξήγηση είναι ότι σαν νεαρός μετανάστης στην Αργεντινή, είχε προσθέσει έξη χρόνια στην ηλικία του για να βρίσκει πιο εύκολα δουλειά. Πάντως, την ημερομηνία που γεννήθηκε (20 Ιανουαρίου 1906) επιβεβαίωσε και ο θείος του, αδερφός του πατέρα του, Όμηρος Ωνάσογλου, που διατηρούσε εδώδιμα και αποικιακά στο Νέο Φάληρο. Ο Όμηρος δεν ήθελε ν' ακούσει για τον ανιψιό του, που τον αντιμετώπιζε όπως ο φιλύποπτος μπάρμπα-Γιώργος τον πανούργο Καραγκιόζη... Σήμερα, στο τάφο του Ωνάση αναγράφεται η πραγματική χρονιά γέννησής του: 1906. η τελευταία του επιθυμία Στις 15 Μαρτίου 1975 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 69 ετών, ο Αριστοτέλης Ωνάσης ο διασημότερος Έλληνας του 20ου αιώνα. Πέθανε από μυασθένεια στο Αμερικανικό νοσοκομείο του Παρισιού, έχοντας στο προσκέφαλο την κόρη του Χριστίνα. Γιατρός που τον νοσήλευε αποκάλυψε ότι άφησε την τελευταία του πνοή κάτισχνος και αδύναμος, αλλά με πλήρη διαύγεια σκέψης και με την συναίσθηση ότι άφηνε αυτόν τον μάταιο κόσμο, με την ελπίδα να συναντήσει στον άλλο, τον αιώνιο, τον γιό του Αλέξανδρο, που είχε σκοτωθεί πριν δυό χρόνια πιλοτάροντας το αεροπλάνο του. Ο μεγάλος Σμυρνιός, τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, ζητούσε από την Χριστίνα: 1) Να ενδιαφερθεί για το Ίδρυμα που έφερε το όνομα του αδελφού της. 2) Να του υποσχεθεί ότι θα αγοράσει για το ελληνικό κράτος αριθμό πολεμικών αεροπλάνων. 3) Σε στιγμές παραληρήματος ψιθύριζε, να τον θάψουν μαζί με τον Αλέξανδρο στο παλιό τους οικογενειακό τάφο στη Σμύρνη.. Η μοναδική κληρονόμος του δεν εκπλήρωσε την επιθυμία του πατέρα της για την δωρεά στο ελληνικό κράτος αριθμού αεροπλάνων, γιατί οι σύμβουλοί της της εξήγησαν ότι η πρόθεση αυτή του πατέρα της δεν ήταν τόσο επιθυμία, όσο παραλήρημα. Ακόμη της είχαν υπενθυμίσει, τί είχε τραβήξει στο αεροδρόμιο του Άκτιου, όταν την είχαν προπηλακίσει και κρατήσει επί ώρες ( τάχα ότι χρωστούσε στο δημόσιο ) και αφέθηκε ελεύθερη κατόπιν προσωπικής εντολής του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου. πρόσωπα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας *Ευγενία Νιάρχου-Λιβανού ( αδελφή της Τίνας Ωνάση ) πέθανε το 1970 στη Σπετσοπούλα, ιδιόκτητο νησί του συζύγου της Νιάρχου, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Αλέξανδρος Ωνάσης Σκοτώθηκε σε πτώση του αεροπλάνου του στο αεροδρόμιο του Ελληνικού το 1973.* Αθηνά Ωνάση-Λιβανού( μετέπειτα σύζυγος δούκα του Μπλάντφορντ και Σταύρου Νιάρχου) βρέθηκε νεκρή στη κρεβατοκάμαρά της στο Παρίσι, το 1974. Αριστοτέλης Ωνάσης Πέθανε σε νοσοκομείο του Παρισιού από μυασθένεια, το 1975. Μαρία Κάλλας Πέθανε στο διαμέρισμά της στο Παρίσι, από συγκοπή της καρδιάς – 1977. Τζάκι Ωνάση πέθανε στη Νέα Υόρκη,αποστεωμένη,λυώνοντας σαν κερί. Χριστίνα ΩνάσηΒρέθηκε νεκρή στο μπάνιο της στο Μπουένος Άιρες, ένα μήνα πριν παντρευτεί τον Γιώργο Τσολμεκτσόγλου – 1989. αυτά τα πρόσωπα μπορούσαν να είναι ήρωες και ηρωίδες αρχαίας ελληνικής τραγωδίας ή του Σαίξπηρ... ίσως όμως και μιάς όπερας ή σαπουνόπερας... ο πλούτος έφτασε ως τον λαιμό και τα έπνιξε... Η Κατάρα των Ατρειδών - Μυθολογία .. Παιδιά του Αγαμέμνονα, βασιλιά των Μυκηνών, και της Κλυταιμνήστρας, απόγονοι του Ατρέα, γιου του Πέλοπα. Ολόκληρος ο μύθος πλέκεται γύρω από την κατάρα του οίκου των Ατρειδών. Ο ισχυρότερος και πλουσιότερος βασιλικός οίκος της Ελλάδας σπαράσσεται από εσωτερικές διαμάχες. Το παλάτι των Ατρειδών, εξωτερικά απρόσβλητο από τους κάθε λογής εχθρούς, κρύβει μέσα του το σαράκι που ροκανίζει τα θεμέλιά του. Πίσω από τους τοίχους του βασιλεύει το σκοτάδι, η θλίψη, ο πόνος, το πένθος, το μίσος, η συμφορά. Η ιστορία των Ατρειδών είναι γεμάτη ανατριχιαστικά εγκλήματα, στυγερούς δολοφόνους, διεφθαρμένες ψυχές, αμαρτωλά, ένοχα πάθη. Οι απόγονοι των Ατρειδών είναι ανίκανοι να ξεφύγουν από την κακοδαιμονία και την τραγική τους μοίρα. Το χυμένο αίμα αθώων ζητά εκδίκηση. Η κατάρα θεών και ανθρώπων κρέμεται φοβερή πάνω από τα κεφάλια των απόγονων του Ατρέα, του Πέλοπα και του Τάνταλου. Οι θεότητες του σκότους, μανιασμένες, χορεύουν ξέφρενο πολεμικό χορό γύρω από το λαμπρό παλάτι, ενώ οι τριγμοί στα θεμέλιά του προμηνύουν την κατάλυση της δόξας των Ατρειδών που ζυγώνει. Οι θεοί απαιτούν να πληρωθούν οι ύβρεις, το άδικο, η ασέβεια. Το τίμημα όμως της κάθαρσης πρέπει να είναι ακριβό, όσο και το αίμα των αδικοσκοτωμένων. Όταν ο Αγαμέμνονας, ο αρχιστράτηγος των Ελλήνων, ξεκινούσε για το μεγάλο πόλεμο ενάντια στην πολύπαθη πόλη της Τροίας, θυσίασε στο βωμό της θεάς ’ρτεμης την πρωτότοκη κόρη του, την Ιφιγένεια, αγνή παρθένα, αφίλητη, μπουμπούκι αμύριστο. Στην Αυλίδα για πρώτη φορά βλέπουμε το μικρό Ορέστη, τρυφερό βλαστάρι, ν' αποχαιρετά με δάκρυα στα μάτια και βλέμμα γεμάτο απορία την πολυαγαπημένη του αδερφή καθώς εκείνη πορεύεται το δρόμο της θυσίας. Παιδί ακόμη αυτός, καρπός αγίνωτος, δεν μπορεί να νιώσει γιατί οι άνθρωποι έχουν αμάχες, γιατί πολεμούν, γιατί σκοτώνονται, γιατί δολοφονούν άφταιγα παιδιά, γιατί δεν έμαθαν ν' αγαπούν. Η Κλυταιμνήστρα, που σαν λιόντισσα πολέμησε για τη ζωή του σκύμνου της, συντριμμένη από το χαμό της ακριβής θυγατέρας, ορκίζεται, φρενιασμένη, εκδίκηση. "Ακοίμητο μπορεί των σκοτωμένων το αίμα να μένει". Αυτούς τους στίχους βάζει στο στόμα της ο Αισχύλος κι είναι αυτοί οι στίχοι, η υπόσχεση για την εκδίκηση, που δε θ' αργήσει, μια εκδίκηση φριχτή, γιατί μόνο τέτοια είναι ικανή να μαλακώσει τον πόνο της σπαραγμένης καρδιάς της χαροκαμένης μάνας. Και πρώτα σμίγει με τον πιο μισητό αντίπαλο του άντρα της, τον Αίγισθο, το γιο του Θυέστη, η κατάρα του οποίου ήταν η αφορμή για όλες τις συμφορές που βρήκαν το παλάτι των Ατρειδών. Πλαγιάζει στο κρεβάτι του πολέμαρχου μαζί με τον ορκισμένο εχθρό του και γεύεται τον ένοχο έρωτα στην αγκαλιά του σφετεριστή του θρόνου των Μυκηνών. Η Κλυταιμνήστρα αποτελεί το σύμβολο της απιστίας στους αιώνες. Φθονερή μοιχαλίδα, ψυχή σκοτεινή με εγκληματικά ένστικτα, που προξενεί τη φρίκη. Ο Αγαμέμνονας επιστρέφει νικητής από το Ίλιο, φορτωμένος λάφυρα. Η ώρα της εκδίκησης έφτασε. Με τη συνέργεια του ζηλόφθονου σφετεριστή του θρόνου, η Κλυταιμνήστρα τιμωρεί σκληρά τον Αγαμέμνονα για την ανίερη θυσία στην ’ρτεμη. Οι δυο εραστές δολοφονούν φριχτά τον ένδοξο βασιλιά του οίκου των Ατρειδών και μαζί όλους τους συντρόφους του. Ούτε η δυστυχισμένη βασιλοπούλα, η κόρη του Πρίαμου, η Κασσάνδρα, θλιβερό τρόπαιο του νικητή, δε γλίτωσε το φονικό μαχαίρι. Η εξουσία καταλύεται. Οι δυο φριχτοί φονιάδες, η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος, κάθονται στο θρόνο του ’ργους. Πένθος και συμφορά βασιλεύουν στο άλλοτε λαμπρό παλάτι των Μυκηνών. Θρηνεί ο λαός τον αδικοσκοτωμένο βασιλιά. Μετά το φόνο, ο μικρός Ορέστης φυγαδεύεται από τη μεγαλύτερη αδερφή του Ηλέκτρα, για να γλιτώσει από το θάνατο. Μαζί με την τροφό του Αρσινόη ή Λαοδάμεια ή Πυθωνίκη, κατέφυγε στην αδερφή του Αγαμέμνονα, γυναίκα του βασιλιά της Φανοτέας Στρόφου, στη Φωκίδα. Εκεί συνδέθηκε με τον ξάδερφό του Πυλάδη με φιλία αχώριστη, αδερφική. Κατ' άλλους, η φριχτή μητέρα με τον εραστή της εξόρισαν τον Ορέστη. Στη Φωκίδα έμεινε ο Ορέστης μέχρι την ενηλικίωσή του, ενώ ποτέ δεν έπαψε να επικοινωνεί με την αδερφή του Ηλέκτρα και να σχεδιάζει την εκδίκηση για τον ανόσιο θάνατο του πατέρα τους. Τα χρόνια περνούν. Η δυστυχία βασιλεύει στο παλάτι των Μυκηνών. Βουνό η οργή του λαού ενάντια στην τυραννική εξουσία. Με τη δύναμη της βίας και των όπλων κυβερνούν οι άδικοι και οι σφετεριστές. Και ο λαός αποζητά τη λύτρωση από την τυραννία. Το αδικοχαμένο αίμα ζητά εκδίκηση. Η τραγική κόρη, η Ηλέκτρα, μια από τις δραματικότερες γυναικείες παρουσίες της ελληνικής φιλολογίας, θρηνεί ακόμη τον ακριβό πατέρα. Από τη μέρα του φόνου η ζωή της είναι "ζωή δούλας". Οι συγκρούσεις με την άθλια μητέρα ασταμάτητες. Στέκει εκεί, απέναντί της, με πρόσωπο βουβό, για να θυμίζει στη φριχτή μοιχαλίδα τις αποτρόπαιες πράξεις της, την αιώνια ντροπή της. Φρενιασμένη εκείνη, ξεσπάει την οργή της, με βρισιές και κατάρες, πάνω στην τραγική κόρη. Η Ηλέκτρα όμως υπομένει καρτερικά τη μοίρα της, με μια έγνοια, ένα στόχο, ένα σκοπό: την εκδίκηση. Και περιμένει υπομονετικά την άγια εκείνη ώρα της λύτρωσης και της κάθαρσης. Με μικρές αποκλίσεις, δίνουν την ίδια εκδοχή του μύθου, ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής. Στις "Χοηφόρες" του Αισχύλου ο εξόριστος Ορέστης επιστρέφει στο ’ργος για να πάρει εκδίκηση. Σταλμένος από το θεό Απόλλωνα, κομιστής και εκτελεστής θεϊκής εντολής. Οι θεοί απαιτούν την εξόφληση των λογαριασμών. Ο Ορέστης θρηνεί την τραγική μοίρα της γενιάς του. Συναντιέται κρυφά με την Ηλέκτρα και της αποκαλύπτει την ταυτότητά του. Τα δυο αδέρφια σχεδιάζουν το φόνο των δύο παράνομων εραστών, των απαίσιων φονιάδων, των τυράννων. Μόνο με αίμα θα ξεπλυθεί η ντροπή. Η θεία Δίκη οπλίζει το χέρι του Ορέστη. Εκτελώντας τη θεϊκή εντολή, βυθίζει το καλοακονισμένο μαχαίρι στους κόρφους που κάποτε του πρόσφεραν τη ζωή. Η μητροκτονία συγκλονίζει τις φρένες του Ορέστη. Κυνηγημένος από φριχτές τύψεις καταφεύγει ικέτης στο μαντείο των Δελφών, ζητώντας σωτηρία, λύτρωση, εξιλέωση. Ο Σοφοκλής εμφανίζει την Ηλέκτρα δυνατό χαρακτήρα, με θέληση και αποφασιστικότητα, "κόρη σοφή και κόρη αντρειωμένη". Το πάθος της για εκδίκηση παραμένει άσβεστο. Περιμένει όμως μαρτυρικά την επιστροφή του εκδικητή αδερφού και τότε μαζί ενωμένοι θα τιμωρήσουν τους αδικητές και τους τύραννους και θα αποκαταστήσουν την ηθική τάξη. Ο Ορέστης επιστρέφει κρυφά μαζί με τον Πυλάδη στο ’ργος. Για να ξεγελάσει τους τυράννους, φροντίζει να διαδοθεί ότι σκοτώθηκε στους Πυθικούς αγώνες στους Δελφούς. Απελπισμένη η Ηλέκτρα, το διπλό χαμό. Αποφασίζει μόνη της να χύσει το αίμα των φονιάδων του πατέρα της. Ζητά τη βοήθεια της αδερφής της Χρυσόθεμης, η οποία αρνιέται από δειλία και φόβο να βοηθήσει. Αργότερα ο Ορέστης εμφανίζεται στην Ηλέκτρα και τα δυο αδέρφια μαζί οργανώνουν τη φοβερή εκδίκηση. Μια άλλη εκδοχή του ίδιου μύθου μας δίνει ο Ευριπίδης. Σύμφωνα μ' αυτήν η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος πάντρεψαν την Ηλέκτρα μ' ένα γέροντα γεωργό στο ’ργος. Ο ευγενικός γέροντας σεβάστηκε την αγνότητα της βασιλοπούλας και της φέρθηκε περισσότερο σαν στοργικός πατέρας παρά σαν σύζυγος. Όταν ο Ορέστης και ο Πυλάδης φτάνουν κρυφά στο ’ργος, συναντιούνται τυχαία με τη δυστυχισμένη Ηλέκτρα στο ποτάμι. Ο καλοκάγαθος γεωργός προσκαλεί τους δύο φίλους στο φτωχικό τους καλύβι, όπου τους φιλεύει με το λιγοστό τους φαΐ και την περίσσεια αγάπη και ευγένεια της ψυχής του. Τα δυο αδέρφια αναγνωρίζονται. Η Ηλέκτρα νιώθει και πάλι το πάθος της για εκδίκηση να φουντώνει. Νιώθει δυνατή και αποφασισμένη. Καταστρώνουν μαζί το σχέδιο της εκδίκησης. Ο Ορέστης είναι ο εκτελεστής της θεϊκής επιταγής. Οι θεοί κατευθύνουν το μαχαίρι του Ορέστη πάνω στο στήθος του φονιά Αίγισθου και της μοιχαλίδας. Μετά το διπλό φόνο τα δύο αδέρφια αισθάνονται το βάρος της αποτρόπαιης πράξης. Τότε οι Διόσκουροι εμφανίζονται και διατάζουν το μητροκτόνο να παρουσιαστεί στον ’ρειο Πάγο, για να κριθεί για τις πράξεις του και την Ηλέκτρα να παντρευτεί τον αδερφικό φίλο του Ορέστη, τον Πυλάδη. Σύμφωνα με το μύθο, από το γάμο της Ηλέκτρας με τον Πυλάδη γεννήθηκαν δυο παιδιά, ο Μέδοντας και ο Στρόφιος. Ο Ορέστης κυνηγημένος από τις Ερινύες, κόρες της Νύχτας και αδερφές των Μοιρών, καταφεύγει στο Μαντείο των Δελφών. Οι Ερινύες προσωποποιούν τη φωνή της συνείδησης, τις τύψεις, την τρικυμία της αμαρτωλής ψυχής. Είναι οι φύλακες της αρμονίας του κόσμου και οι τιμωροί κάθε παράβασης του ανθρώπινου και του θεϊκού νόμου. Οι Έλληνες τις φαντάζονταν φριχτές και αποκρουστικές στην όψη, άκαρδες και ανελέητες. Ο Απόλλωνας, ο θεός που έδωσε στον Ορέστη την εντολή για το φόνο, δίνει την κάθαρση τον Ορέστη. Οι Ερινύες αρνούνται να δεχτούν το κύρος της κάθαρσης. καταδιώκουν το μητροκτόνο, ο οποίος περιπλανιέται απεγνωσμένος στην Αρκαδία. Με εντολή του Απόλλωνα και με τη συνοδεία του Πομπαίου Ερμή, ο δύστυχος προσπέφτει ικέτης στο ναό της Αθηνάς στην Αθήνα. Οι φοβερές Ερινύες, αδυσώπητες τιμωρήτρες της ανομίας και του κακού, στήνουν γύρω του τον απαίσιο χορό τους. Τότε η Παλλάδα δίνει την εντολή για τη σύσταση Ανώτατου Δικαστηρίου, του ’ρειου Πάγου, με τη συμμετοχή Αθηναίων πολιτών. Ο ’ρειος Πάγος αναγορεύεται σε θεσμό θεϊκό, φράγμα στην αδικία, τη βία, την αναρχία και η απονομή της Δικαιοσύνης κορυφαία δημοκρατική πράξη. Η θεά Δίκη προεδρεύει του δικαστηρίου μαζί με τον Δία. Κατήγοροι στη δίκη οι φοβερές Ερινύες, τιμωροί χωρίς οίκτο, ζητούν την τιμωρία του μητροκτόνου. Υπερασπιστές του ο θεϊκός Απόλλωνας και η Παλλάδα, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξη της δίκης. Με την καθοριστική, για το αποτέλεσμα, ψήφο της Αθηνάς, ο Ορέστης απαλλάσσεται όλων των κατηγοριών. Οι Ερινύες μετατρέπονται από την Αθηνά στις Ευμενίδες του Κολωνού και ο Ορέστης, λυτρωμένος πια από τις φοβερές τύψεις, χτίζει βωμό προς τιμή της θεάς Αθηνάς. Μια διαφορετική εκδοχή για το τέλος του μύθου μας δίνει ο Ευριπίδης. Ο Ορέστης εκτελώντας εντολή του θεού Απόλλωνα, πηγαίνει στη βαρβαρική χώρα των Ταύρων, μαζί με τον αχώριστο φίλο του Πυλάδη, με σκοπό ν' αρπάξει το άγαλμα της ’ρτεμης και να το μεταφέρει στην Αθήνα. Εκπληρώνοντας αυτή την αποστολή, ο Ορέστης θα απαλλασσόταν οριστικά από τις αιμοβόρες Ερινύες. Στο ναό της ’ρτεμης, ιέρεια ήταν η Ιφιγένεια. Η θεά θέλοντας να γλιτώσει από την άδικη σφαγή, την άφταιγη κόρη, την άρπαξε μέσα από το θυσιαστήριό της στην Αυλίδα και την οδήγησε στην αφιλόξενη Ταυρίδα. Εκεί επικρατούσε το βαρβαρικό έθιμο να θυσιάζονται στο βωμό της ’ρτεμης, όσοι ξένοι συλλαμβάνονταν. Η Ιφιγένεια, ως ιέρεια του ναού, ήταν υποχρεωμένη να παραβρίσκεται στις αποτρόπαιες αυτές ανθρωποθυσίες. Ο Ορέστης και ο Πυλάδης συλλαμβάνονται από βοσκούς και ο βασιλιάς των Ταύρων Θόας διατάζει τη θανάτωσή τους. Η Ιφιγένεια αναλαμβάνει να εκτελέσει τις προετοιμασίες της ανίερης θυσίας. Λυπάται τους δύο νέους και η θλίψη της γίνεται βαθύτερη όταν πληροφορείται ότι είναι Έλληνες. Χωρίς να γνωρίζει ακόμα την ταυτότητά τους, αποφασίζει να γλιτώσει τον έναν από τους δύο, προκειμένου να μεταφέρει ένα γράμμα της στους δικούς της στο ’ργος. Συγκινητική είναι η προσφορά του Πυλάδη να θυσιαστεί για να σωθεί ο αδερφικός του φίλος. Ο Ορέστης αρνιέται αυτή τη θυσία και διαλέγει για κείνον το θάνατο. Η αναγνώριση γίνεται όταν η Ιφιγένεια παραδίνοντας στον Πυλάδη το γράμμα, του δίνει προφορικές οδηγίες. Με τέχνασμα της Ιφιγένειας και την παρέμβαση της Αθηνάς, οι τρεις νέοι επιβιβάζονται σε ελληνικό πλοίο και μαζί με το ξόανο της ’ρτεμης επιστρέφουν στην Αθήνα. Οριστικά απαλλαγμένος από τις Ερινύες, ο Ορέστης, σύμφωνα με τις διηγήσεις, επέστρεψε στις Μυκήνες και έγινε βασιλιάς, αφού πρώτα σκότωσε τον Αλήτη, γιο του Αίγισθου, που στο μεταξύ είχε ανέβει στο θρόνο. Παντρεύτηκε την Ερμιόνη, κόρη του Μενέλαου, και έγινε αργότερα βασιλιάς της Σπάρτης. Πέθανε από δάγκωμα φιδιού και τάφηκε στην Τεγέα, όπου δειχνόταν ο τάφος του. Αργότερα τα οστά του έκλεψε ο Σπαρτιάτης Λίχας και τα μετέφερε στη Σπάρτη, όπου και τα έθαψαν μπροστά στο ιερό των Μοιρών. Τον Ορέστη διαδέχτηκε ο γιος του Τισαμενός, που βασίλεψε στις Μυκήνες είκοσι δύο χρόνια, ώσπου τον έδιωξαν οι Δωριείς. Ο Ορέστης και η Ηλέκτρα είναι δυο από τους τραγικότερους ήρωες της κλασικής μας λογοτεχνίας. Απόγονοι μιας καταραμένης γενιάς, θύματα και οι ίδιοι της σκληρής μοίρας του βασιλικού οίκου των Ατρειδών γίνονται αιώνια σύμβολα του χρέους και της θυσίας. Μήπως λοιπόν η οικογένεια Ωνάση είχε κληρονομήσει κάποιο γονίδιο των Ατρειδών με αποτέλεσμα να εξαφανισθεί μετά την μεσουράνιση της; Το φαινόμενο τούτο παρουσιάζεται και στην οικογένεια Κέννεντυ , αλλά και σε άλλους μεγάλους ηγεμονικούς οίκους. adio........ Έλλη, να ένα μήλο. Μια σελίδα που θα μας ταξιδέψει σε περασμένες δεκαετίες, σε θολές αλλά όχι ξεχασμένες αναμνήσεις και σε μαγικά παιδικά όνειρα, γιατί "δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που 'ναι μικρή!" Τετάρτη, 27 Ιουλίου 2011 Ο... "περίεργος" θάνατος του νεαρού Αλέξανδρου Ωνάση... Ο Αλέξανδρος Ωνάσης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1948 στη Νέα Υόρκη και ήταν γιος του Έλληνα ΚροίσουΑριστοτέλη Ωνάσηκαι της πρώτης του γυναίκαςΑθηνάς (Τίνας) Λιβανού. Δυο χρόνια αργότερα γεννήθηκε και η αδελφή του Χριστίνα Ωνάση. Πέρασε ξένοιαστα παιδικά χρόνια, αν και οι σχέσεις με τον πολυάσχολο και διάσημο πατέρα του δεν ήταν πάντα οι καλύτερες δυνατές. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα του και δεν είδε με καλό μάτι το χωρισμό των γονιών του και το γάμο του πατέρα του με την Ζακλίν Μπουβιέ-Κένεντι. Ο Αλέξανδρος είχε πάθος με τα ακριβά σπορ αυτοκίνητα και ξακουστή ήταν η σχέση του με την κατά δεκάξι χρόνια μεγαλύτερή τουΦιόνα Κάμπελ-Τίσεν, μοντέλο από τη Νέα Ζηλανδία και πασίγνωστη κοσμική των ευρωπαϊκών σαλονιών. Ο πατέρας του δεν ενέκρινε αυτή τη σχέση και προσπάθησε με κάθε τρόπο να τη διαλύσει. Ο Ωνάσης είχε μεγάλη αδυναμία στον Αλέξανδρο και από μικρό τον έπαιρνε μαζί του για να τον μυήσει στα μυστικά της δουλειάς. Στις αρχές της δεκαετίας του '70 ο Αλέξανδρος ανέλαβε τη γενική διεύθυνση της Ολυμπιακής Αεροπορίας, ιδιοκτησίας τότε του Αριστοτέλη Ωνάση. Όμως τη Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 1973, το αμφίβιο αεροπλάνο Piaggio 136 που πιλοτάριζε ο Αλέξανδρος κατέπεσε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, δευτερόλεπτα μετά την απογείωσή του. Ο Διάδοχος του Ωνάση τραυματίστηκε βαριά και μεταφέρθηκε στοΝοσοκομείο ΚΑΤ, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 7 το απόγευμα της 23ης Ιανουαρίου, λόγω βαριών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων. Ήταν 25 ετών. Ας ξεκινήσουμε όμως την ιστορία από την αρχή. Στις 21 Ιανουαρίου 1973 έφτασε στην Αθήνα ο Αμερικανός πιλότος Ντόναλντ Μακ Κάσκερ, ο οποίος θα αντικαθιστούσε τον έως τότε πιλότοΝτονλορ Μακ Γκρέγκορ, ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή πετούσε μαζί με τον Αλέξανδρο τοPiaggio, αλλά σταμάτησε γιατί παρουσίασε προβλήματα υγείας. Την επόμενη μέρα ο νέος πιλότος θα έκανε μια δοκιμαστική πτήση με τοPiaggio. Μια τέτοια ευκαιρία δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τον Αλέξανδρο, ο οποίος ήταν καλός πιλότος και έπειτα από απαίτηση του πατέρα τουπαρακολούθησε ειδικό σεμινάριο στο Λονδίνο με εξομοιωτές πτήσεων. Έτσι το βράδυ της 21ης Ιανουαρίου έφτασε στην Αθήνα από το Μόντε Κάρλο. Το επόμενο πρωί στις 22 Ιανουαρίου πήγε στο αεροδρόμιο, όπου ήδη βρισκόταν ο Μακ Κάσκερ, ο Μακ Γκρέγκορ και ο συνεργάτης του Αλέξανδρου Στέφανος Μαγκλάρας, που πέταγε συχνά με το Piaggio. Γύρω στις 3.10 το μεσημέρι μπήκαν στο αεροπλάνο. Χειριστής ήταν ο Αλέξανδρος Ωνάσης που καθόταν στη δεξιά πλευρά του πιλοτηρίου, δίπλα του ο Μακ Κάσκερ και πίσω ο Μακ Γκρέγκορ. Το αεροπλάνο κατευθύνθηκε αμέσως στο διάδρομο απογείωσης. Μετά την άδεια που πήρε από τον πύργο ελέγχου, απογειώθηκε, πέταξε έξι επτά μέτρα και αμέσως έκλινε προς τα δεξιά, με πλάγια κατακόρυφη φορά, και χτύπησε στο έδαφος. Το αεροπλάνο έσκασε στο διάδρομο και μετά άρχισε να περιστρέφεται, χτυπώντας συνεχώς στο τσιμέντο, μετατρέποντας την άτρακτο σε άμορφη μάζα από σίδερα. Ο Αλέξανδρος υπέστη βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση, και αφού ματαφέρθηκε αρχικά στο νοσοκομείο της αμερικανικής βάσης του Ελληνικού, κατέληξε στο ΚΑΤ, όπου την επόμενη μέρα άφησε την τελευταία του πνοή. Οι δύο συνεπιβάτες του επέζησαν με μερικά κατάγματα. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης μόλις έμαθε το θλιβερό μαντάτο στη Νέα Υόρκη κατέρρευσε. Η σορός του Αλεξάνδρου μεταφέρθηκε στονΣκορπιό, όπου τάφηκε και δυο χρόνια μετά τον ακολούθησε ο πατέρας του που δεν συνήλθε ποτέ μετά το θάνατο του γιου του. Ποια όμως ήταν η αιτία του δυστυχήματος; Για τους λόγους της συντριβής του Piaggio 136 εκδόθηκαν τρία διαφορετικά πορίσματα, που συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα, αιτία του δυστυχήματος ήταν: "η αντίθετος της κανονικής λειτουργία των πηδαλίων κλίσεως, οφειλομένη στην αντίστροφον σύνδεσιν των συρματόσχοινων κινήσεως αυτής. Ακόμη συντελέσασαι αιτίαι είναι η πλημμελής επίβλεψις και έλεγχος των εις το αεροσκάφος εκτελεσθεισών εργασιών, υπό των αρμοδίων τεχνικών υπηρεσιών, όπως και ο μη εντοπισμός υπό του χειριστού της αντιστρόφου ανταποκρίσεως των πηδαλίων κλίσεως, κατά τον προ της πτήσεως έλεγχον". Ο Αριστοτέλης Ωνάσης από την πρώτη στιγμή υποστήριξε ότι το δυστύχημα δεν ήταν τυχαίο και ότι ο γιος του ήταν θύμα εγκληματικής ενέργειας. Οι φόβοι του ενισχύθηκαν και από τα αποτελέσματα των πορισμάτων. Επικυρηξε τους δολοφόνους του γιου του, όπως υποστήριζε, με 1.000.000 δολάρια, επικύρηξη που ισχύει μέχρι σήμερα. Αμέσως φούντωσε και η συνομωσιολογία. Ως"δολοφόνοι" του Αλέξανδρου Ωνάση έχουν υποδειχτεί κατά καιρούς η CIA, ο Σταύρος Νιάρχος, το καθεστώς των συνταγματαρχών, ακόμα και οι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή. Για το δυστύχημα κατηγορήθηκαν επτά μηχανικοί της Ολυμπιακής και η δίκη τους έγινε το 1977 σχεδόν πέντε χρόνια μετά το συμβάν. Οι μηχανικοί αρνήθηκαν την ευθύνη που τους αποδιδόταν και τελικά στις 7 Νοεμβρίου 1977 αθωώθηκαν από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο. Όλα αυτά τα σενάρια που κατά καιρούς προτάθηκαν δεν υποστηρίχθηκαν με ισχυρά επιχειρήματα, και έτσι ακόμα και σήμερα ο θάνατος του διαδόχου της αυτοκρατορίας Ωνάσηπαραμένει ένα μυστήριο. Ένα μυστήριο που επιζητεί τη λύση του. Στη μνήμη του μοναχογιού του, ο Αριστοτέλης Ωνάσης συνέστησε το ίδρυμα«Αλέξανδρος Ωνάσης» με έδρα το Βαντούζ του Λιχτενστάιν και κεντρικά γραφεία στην Αθήνα. Από τα κέρδη της οικονομικής αυτοκρατορίας Ωνάση, το ίδρυμα χορηγεί υποτροφίες και χρηματοδοτεί διάφορα έργα κοινωφελούς χαρακτήρα. (Κείμενο: Φωτεινή Τζίκου) Ο Αλέξανδρος Ωνάσης, ο πιλότος Μακ Κάσκερ, και ο ντετέκτιβ Δημήτης Χαλκιαδάκης Τις συνθήκες θανάτου του Αλέξανδρου άρχισαν να διερευνούν οικειοθελώς και... ντετέκτιβ, με στόχο βέβαια να εισπράξουν το ποσό της επικήρυξης. Ενας εξ αυτών, οΔημήτρης Χαλκιαδάκης, σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα στις 17 Απριλίου 1975, όταν έπεσε από μια γέφυρα στο ύψος των Καμένων Βούρλων. Λίγες ημέρες πριν είχε υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του ότι «διέθετε σειρά στοιχείων για τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση». Σήμερα η σύζυγός του κυρία Τόνια Κολυβά-Χαλκιαδάκη, η οποία είναι δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Ζωγράφου, υποστηρίζει ότι «ο σύζυγός της επέμενε πως βρισκόταν κοντά στην εξιχνίαση της υπόθεσης και ότι τα ντοκουμέντα που διέθετε χάθηκαν από τον τόπο του δυστυχήματος», συμπληρώνοντας ότι το δυστύχημα δεν ήταν διόλου «τυχαίο». Στα «σενάρια» των συνθηκών θανάτου περιλαμβάνεται και η διατύπωση ερωτημάτων για το θανατηφόρο τραύμα που είχε ο Αλέξανδρος Ωνάσης στην κορυφή της κεφαλής. Οπως αναφέρει ο κ. Γρηγόρης Κουρής, «το τραύμα αυτό δεν δικαιολογείται από τον τρόπο της πτώσης του αεροσκάφους στη δεξιά πλευρά». Κάποιοι μάλιστα συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με τη ζωή τουΑριστοτέλη Ωνάση έχουν προχωρήσει στην εκτίμηση ότι «ο Αλέξανδρος ξυλοκοπήθηκε στο νοσοκομείο της βάσης του Ελληνικού», χωρίς ασφαλώς και σε αυτή την περίπτωση να παρουσιάσουν συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία... Ο θάνατος λοιπόν του Αλέξανδρου Ωνάση «συνδυάστηκε» αμέσως με την πτώση ένα χρόνο πριν στις 18 Φεβρουαρίου 1972 στη θαλάσσια περιοχή της Νίκαιας του οικογενειακού λίαρ τζετ του Ωνάση, με αποτέλεσμα τον θάνατο των πιλότων, των αδελφών Γιώργου καιΔημήτρη Κουρή, δύο κυβερνητών που ετύγχαναν της απολύτου εμπιστοσύνης και εκτίμησης του Αριστοτέλη Ωνάση και κατείχαν μαζί με τον άλλο αδελφό τουςΓρηγόρη Κουρή σημαντικές θέσεις στην Ολυμπιακή Αεροπλοΐα. Το λίαρ τζετ αναχώρησε το μεσημέρι της ίδιας ημέρας από την Αθήνα με προορισμό τη Νίκαια, όπου θα παρελάμβανε τον Αλέξανδρο Ωνάση για να τον μεταφέρει στο Παρίσι. Οπως αναφέρει ο κ. Γρηγόρης Κουρής, «η αναχώρηση του αεροσκάφους από την Αθήνα καθυστέρησε γιατί χρησιμοποιήθηκε ως "φόντο" για μια φωτογράφηση μόδας στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Και αυτή η καθυστέρηση ήταν καθοριστική για τα σχέδια των δολιοφθορέων. Είχαν, όπως προκύπτει από όλες τις ενδείξεις, στόχο τον Αλέξανδρο». Το αεροσκάφος κατέπεσε μερικά μίλια ανοικτά των ακτών της Νίκαιας, χωρίς ως σήμερα να έχει εκδοθεί από τις γαλλικές αρχές ένα πόρισμα για τους λόγους της πτώσης του αεροσκάφους. Σύμφωνα πάντα με τον κ.Γρηγόρη Κουρή, «μερικά τμήματα της ατράκτου που ανασύρθηκαν από τη θαλάσσια περιοχή της Νίκαιας είχαν ορισμένες σχισμές με φορά προς τα έξω, σαν να είχε γίνει έκρηξη στο εσωτερικό του αεροπλάνου. Ισως να υπήρχε ένας ωρολογιακός εκρηκτικός μηχανισμός που είχε προγραμματισθεί να εκραγεί όταν θα είχε επιβιβασθεί ο Αλέξανδρος». Όπως υποστήριζε μηχανικός της Ολυμπιακής όμως, παρών στη διαδικασία της απογείωσης του μοιραίου Piaggio, «μόνο ο Μακ Κάσκερ ήξερε τι πραγματικά συνέβη εκείνες τις λίγες στιγμές στον αέρα. Μόνο αυτός ξέρει γιατί σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος». Ο Μακ Κάσκερ δεν έχει μιλήσει γι' αυτή την υπόθεση και «χάθηκε» από προσώπου γης λίγες ημέρες μετά το δυστύχημα. Επέστρεψε στις ΗΠΑ και έκτοτε δεν έχει δώσει σημεία ζωής. Μοναδική «παρουσία» του το απολογητικό υπόμνημα που απέστειλε στις 9.6.1973 στον ανακριτή, όπου αρνείται οποιαδήποτε κατηγορία για πλημμελή έλεγχο των χειριστηρίων του αεροσκάφους». Η δίκη για τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση πραγματοποιήθηκε έπειτα από διαδοχικές αναβολές, κυρίως λόγω της απουσίας του αμερικανού πιλότου Ντόναλντ Μακ Κάσκερ στις 7 Νοεμβρίου 1977. Δηλαδή σχεδόν πέντε χρόνια μετά το συμβάν. Κατηγορούμενοι επτά μηχανικοί της Ολυμπιακής και ο Μακ Κάσκερ, ο οποίος ήταν πάλι απών. Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr 10/01/1999 Ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν σίγουρος ότι ο γιός του δολοφονήθηκε.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 9ον



ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

9/ Οι αμφιλεγόμενες συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριαδη Βιογραφία Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1903 στην Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης. Ο πατέρας του εργαζόταν στο Οθωμανικό Μονοπώλιο Καπνού κι έτσι αναγκαζόταν να μετακομίζει σε πολλές διαφορετικές πόλεις της Αυτοκρατορίας με την οικογένειά του. Πήγε Δημοτικό στα Σκόπια και το τέλειωσε στη Νικομήδεια, ενώ αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της Αδριανούπολης. Από τα 15 του χρόνια αναγκάστηκε να δουλέψει στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης, όπου εντάχθηκε στη σοσιαλιστική Διεθνή Πανεργατική Ένωση, που αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες, αν και η πρώτη επαφή του με τη σοσιαλιστική ιδεολογία έγινε στη Νικομήδεια. Επηρεασμένος ταξίδεψε στη Σοβιετική Ρωσία και το 1921 έγινε μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ενώ ένα χρόνο μετά, το 1922, γίνεται μέλος και του Κόμματος τωνΜπολσεβίκων. Το 1923-24 σπούδασε στο νεοϊδρυμένο τότε ΚΟΥΤΒ, το Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής• στα ρωσικά Коммунистический университет трудящихся Востока ή КУТВ). Το 1924 εγκαθίσταται στην Ελλάδα και αναλαμβάνει καθοδηγητική δουλειά στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, την ΟΚΝΕ. Δουλεύει σε συνθήκες παρανομίας και διώξεων στο Βόλο, την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη. Συλλαμβάνεται και καταφέρνει να αποδράσει συνολικά έξι φορές. Το 1926 εντάσσεται στον καθοδηγητικό μηχανισμό του ΚΚΕ και καταδιωκόμενος και πάλι, φεύγει το 1929 στη Σοβιετική Ένωση, όπου σπουδάζει στην Ανώτατη Κομματική Σχολή της Μόσχας. Από τηΜόσχα επιστρέφει το 1931, όταν μετά την καταστατικά νόμιμη Έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που δημοσιεύτηκε στο "Ριζοσπάστη" στις 2 και 3 Νοέμβρη 1931 εκλέγεται νέα ηγεσία, και ο ίδιος αναλαμβάνει την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Το 1934 εκλέγεται γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Συνέβαλε στην αναδιοργάνωση του κόμματος και τη μαζικοποίησή του, σε μια περίοδο ανάπτυξης εργατικών και άλλων κοινωνικών αγώνων και κρίσης του καθεστώτος. Το 1936, ένα μήνα μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του Μεταξά φυλακίστηκε και έμεινε στην απομόνωση μέχρι το 1941. Με την εισβολή των Ιταλών, το 1940, δημοσιεύεται γράμμα του προς τους Έλληνες κομμουνιστές, με το οποίο καλούνται να αντισταθούν, υπερασπιζόμενοι την εθνική ανεξαρτησία. Ακολούθησαν δυο ακόμη γράμματα, τους επόμενους μήνες, στα οποία εκφράζει την αντίθεσή του στη συνέχιση του πολέμου, μετά την εκδίωξη των εισβολέων, ως "ιμπεριαλιστικού". Η δικτατορία απέφυγε τη δημοσίευσή τους. Με την εισβολή των χιτλερικών στρατευμάτων, ο Ζαχαριάδης μεταφέρεται από τη Γκεστάπο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου έμεινε κρατούμενος ως το 1945. Στο Νταχάου ο Ζαχαριάδης δεν ήταν απλός κρατούμενος, αλλά διορίστηκε από την διοίκηση του στρατοπέδου "κάπο" δηλαδή "υπεύθυνος θαλάμου". Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, στις 30 Μαΐου του 1945, με αγγλικό πολεμικό αεροπλάνο της RAF ανέλαβε και πάλι την ηγεσία Γ.Γ. του ΚΚΕ, σε μια δύσκολη περίοδο. Το ΚΚΕ ήταν σημαντική πολιτική δύναμη, ως αποτέλεσμα του ρόλου του στην Εθνική Αντίσταση, ενώ είχε προχωρήσει ήδη στην υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Ο μόνος από τα στελέχη του ΚΚΕ που διαφώνησε έμπρακτα και δημόσια με την συμφωνία της Βάρκιζας και την διάλυση του ΕΛΑΣ, παρότι αρχικά την είχε αποδεχτεί, ήταν ο Άρης Βελουχιώτης, ο οποίος ίδρυσε το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας και τον ΕΛΑΣ-Ν με στόχο τη συνέχιση του αγώνα εναντίον των Άγγλων και της κυβέρνησης. Η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Απρίλη του 1945, πριν την επιστροφή Ζαχαριάδη, τον διαγράφει από το κόμμα. Στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίζεται η δημοσιοποίηση της διαγραφής του, λίγο προτού θανατωθεί κυνηγημένος από ακροδεξιές ένοπλες ομάδες. Ο Ζαχαριάδης διεύθυνε τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος κατά τη διάρκεια εμφυλίου πολέμου (1946-1949). Με δήλωσή του το 1947 έθεσε ζήτημα πλήρους αποκατάστασης του "μακεδονικού λαού" ύστερα από τη νίκη του Δημοκρατικού Στρατού (δήλωση που πιθανώς να ήταν κίνηση τακτικής σε μια προσπάθεια μεγαλύτερου προσεταιρισμού των σλαβομακεδόνων μαχητών του ΔΣΕ). Μετά την ήττα εγκαθίσταται ως πολιτικός πρόσφυγας στο Βουκουρέστι, όπου μεταφέρθηκε η έδρα του παράνομου ΚΚΕ. Το 1956, ως αποτέλεσμα της αποσταλινοποίησης, μετά από αντικαταστατική παρέμβαση του Σοβιετικού και άλλων Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων της Ανατολικής Ευρώπης στην 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, καθαιρείται από την ηγεσία του ΚΚΕ ως «σεχταριστής» παρότι μόλις τρεις εβδομάδες προηγουμένως η Αριστερά είχε κοινή κάθοδο στις εκλογές του 1956 με το Κέντρο. Ακολουθούν οι διαγραφές της πλειοψηφίας των μελών του ΚΚΕ και του ίδιου του Ζαχαριάδη την επόμενη χρονιά, στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με την προσθήκη της κατηγορίας του «υπόπτου προδοσίας». Εξορίστηκε αρχικά στο Μποροβίτσι, της ΕΣΣΔ, κοντά στοΝόβγκοροντ όπου μέχρι το 1962 εργάστηκε σε δασική επιχείρηση, συνεχίζοντας την πολιτική του δραστηριότητα και τις επαφές με τα διαγραμμένα μέλη του ΚΚΕ. Τότε ζητάει από την Ελληνική Πρεσβεία στη Μόσχα να γυρίσει στηνΕλλάδα για να αναλάβει την ευθύνη της πολιτικής του ΚΚΕ κατά τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά εκτοπίζεται στοΣουργκούτ. Ο Αχιλλέας Παπαϊωάννου, σημαίνον στέλεχος τότε των διαγραμμένων Κομματικών Οργανώσεων που συλλήβδην διαγράφτηκαν με την 6η Ολομέλεια, αναφέρει ότι μεσολάβησε και εξορία του στη Γιακουτία, κοντά στο Βερίγγειο Πορθμό, δίπλα στο Βόρειο Πόλο. Στο Σουργκούτ ο Ζαχαριάδης προβαίνει σε 3 απεργίες πείνας ζητώντας την αποκατάσταση της φήμης του και την απελευθέρωσή του. Η επικοινωνία του πλέον με τις διαγραμμένες Κομματικές Οργανώσεις (οι οποίες συνέχισαν τη δράση τους) γίνεται δυσκολότερη, σε βαθμό που διάφορα γράμματά του να θεωρούνται παραποιημένα από την KGB, καθώς διασπούσαν τους οπαδούς του για ιδεολογικά ζητήματα, όπως το ρόλο της Κίνας και του Μάο Τσετούνγκ, μολονότι επί ηγεσίας Ζαχαριάδη εκδίδονταν τακτικά άρθρα και μπροσούρες του Μάο Τσε Τουνγκ. Την 1η Αυγούστου του 1973 ανακοινώνεται από την ΚΕ του ΚΚΕ ότι ο Ζαχαριάδης πέθανε από καρδιολογικά αίτια. Το 1989 ανακοινώνεται νέα εκδοχή θανάτου του: η αυτοκτονία, ενώ δίνεται στη δημοσιότητα από τους δεσμώτες του επιστολή που αποδίδεται στο Ζαχαριάδη και με την οποία φέρεται να απειλεί να αυτοκτονήσει. Η σωρός του Νίκου Ζαχαριάδη μεταφέρθηκε στην Ελλάδα το 1991, με πρωτοβουλία της ΚΕ του ΚΚΕ. Κριτική Ο Ζαχαριάδης επικρίθηκε ως χαρακτηριστική περίπτωση σταλινικού ηγέτη. Κατηγορήθηκε ιδιαίτερα για τον περιορισμό της εσωκομματικής δημοκρατίας, για την αποκήρυξη και τις διαγραφές στελεχών του ΚΚΕ με βαριές και ανυπόστατες κατηγορίες (χαφιές, τυχοδιωκτικό στοιχείο κλπ), καθώς και για τυχοδιωκτική πολιτική. Επικρίθηκε από πολλούς κομμουνιστές με την κατηγορία πως ακολούθησε αλλοπρόσαλη και τυχοδιωκτική πολιτική διότι: α. δεν πραγματοποίησε καμία ενέργεια για την αναστροφή των συνεπειών της συμφωνίας της Βάρκιζας για τους κομμουνιστές αντιστασιακούς, β. συνέβαλε στην εξόντωση του Άρη Βελουχιώτη, γ. χωρίς κανένα σχέδιο οδήγησε το ΚΚΕ σε αποχή από τις εκλογές του 1946, και δ. κηρύξε λίγους μήνες αργότερα και πάλι χωρίς κανένα απολύτως σχέδιο το λεγόμενο «δεύτερο αντάρτικο» του ΔΣΕ. Μια ακόμα απόδειξη της αλλοπρόσαλλης κατά πολλούς τακτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ και προσωπικά του Νίκου Ζαχαριάδη είναι επίσης πως μετέτρεψε τον ΔΣΕ από αντάρτικο σε τακτικό στρατό, χωρίς να έχει ούτε τον ανάλογο οπλισμό, ούτε κάν δυνατότητα εφεδρειών. Επικρίθηκε ακόμα και γιατί μετά την οριστική ήττα του '49 συνέχισε να υποστηρίζει πως ενδέχεται η επανέναρξη του ένοπλου αγώνα ("το όπλο παρά πόδα"), καθώς και γιατί αρνήθηκε τη στήριξη απ' την Αριστερά του κεντρώουΠλαστήρα, στις εκλογές του 1952. Ο Νίκος Ζαχαριάδης κατηγορείται επίσης από πολλούς κομμουνιστές, πως εδραίωσε ένα ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς μέσα στο ΚΚΕ κατ' εικόνα και ομοίωση με το αντίστοιχο εσωκομματικό καθεστώς στο ΚΚΣΕ με κύρια χαρακτηριστικά την καχυποψία, την χαφιεδολογία, τον δογματισμό, τον αυταρχισμό κλπ. Χαρακτηριστική περίπτωση πέρα από την δημόσια απόρριψη/αποκύρηξη του Άρη Βελουχιώτη, είναι η σπίλωση του Νίκου Πλουμπίδη ο οποίος κατηγορήθηκε χωρίς κανένα στοιχείο ως "χαφιές" από την ηγεσία του ΚΚΕ. Θάνατος Την 1 Αυγούστου 1973 ο Ζαχαριάδης βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στο Σουργκούτ της Σιβηρίας, όπου διέμενε παρανόμως εξόριστος και επι 24ώρου βάσεως επιτηρούταν με φυλάκιο από τις σοβιετικές αρχές, οι οποίες τον υποχρέωσαν να φέρει ταυτότητα με διαφορετικό όνομα: Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ. Μερικές μέρες πριν, είχε δεχθεί την επίσκεψη του Κώστα Λουλέ, στελέχους του ΚΚΕ, ο οποίος του μετέφερε πρόταση του Χαρίλαου Φλωράκη για λήξη της 3ης απεργίας πείνας που έκανε, επανένταξή του στο ΚΚΕ και στο τμήμα διαφώτισης του, με την προϋπόθεση ότι θα απαρνηθεί την κριτική στη μετασταλινική γραμμή που ακολουθούσε το ΚΚΣΕ και τα φιλοσοβιετικά-αντικινεζικά κόμματα. Εντούτοις, η πρόταση αυτή συνάντησε την άρνηση του Ζαχαριάδη, ο οποίος από το 1962, σε μια προσπάθεια να αποδράσει απο την εξορια και να ανασυντάξει την νόμιμα εκλεγμένη ηγεσια του ΚΚΕ και τις Οργανώσεις Βάσης που η 8η Ολομέλεια (1958) διέλυσε, δήλωσε πως επιθυμεί να δικαστεί στην Ελλάδα για να αποδείξει τη σαθρότητα των κατηγοριών που τον βάραιναν, μπροστά στον ελληνικό λαό. Σε σχετική επιστολή, η γνησιότητα της οποίας αμφισβητείται (η KGB χρησιμοποίησε τέτοια γράμματα, όπου έφεραν το Ζαχαριάδη να επιτίθεται στην πολιτική του Μάο, για να διασπάσει το ενιαίο αντιχρουσωφικο μέτωπο των ελληνων πολιτικών προσφύγων σε "μαοϊκους" και "ζαχαριαδικούς") την προειδοποίηση πως αν το αίτημά του δεν ικανοποιηθεί, θα αυτοκτονήσει. Για 16 χρόνια, ως το 1989, η επίσημη ανακοίνωση του υπό την ηγεσία Φλωράκη ΚΚΕ, έφερε το Ζαχαριάδη να έχει πεθάνει από καρδιακή ανακοπή. Μόλις το 1989 έγινε γνωστή η 2η εκδοχή του θανάτου του. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν φωνές που ανοιχτά αμφισβητούν την αυτοκτονία του, και υποστηρίζουν πως δολοφονήθηκε από την KGB. Ο Νίκανδρος Κεπέσης, στέλεχος του ΚΚΕ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής για 40 χρόνια, υποστήριξε σε βιβλίο του ότι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ζαχαριάδη είναι ο Χαρίλαος Φλωράκης. Το 1991, λίγες μόλις μέρες μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ, η σορός του Ζαχαριάδη επιστράφηκε στην Ελλάδα, όπου κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, παρουσία της ηγεσίας του ΚΚΕ και πλήθους οπαδών του στην ΟΑΚΚΕ, στην ΣΑΚΕ, την ΟΚΜΛΕ, το ΕΚΚΕ, και άλλες μαρξιστικές-λενινιστικές οργανώσεις) που έσπευσαν να τιμήσουν τον Κομμουνιστή ηγέτη. Με την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ που έγινε τον Ιούλιο του 2011 με θέμα την ιστορία του Κόμματος για την περίοδο 1949-1968 ο ιστορικός γραμματέας του ΚΚΕ αποκαθίσταται κομματικά, όχι όμως και πολιτικά, αφού, με άρθρο του Μάκη Μαΐλη στο Ριζοσπάστη της 7-8/1/2012, ο Νίκος Ζαχαριάδης κατηγορείται για λάθος στρατηγική αντίληψη για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, λόγω των πολιτικών συμμαχιών του ΚΚΕ με άλλα, σοσιαλδημοκρατικά και μικροαστικά κόμματα Οι τρεις εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ:

1. ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ και οι δυο αλληλοσυγκρουόμενες-αλληλοαναιρούμενες των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών:

2. «οξεία καρδιακή προσβολή» -

3. «αυτοκτονία»

Α. Οι 2 πρώτες εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ Όταν στα μέσα του πρώτου δεκαήμερου του Αυγούστου 1973 ανακοινώθηκε απ’ τις σοβιετικές Αρχές και τη χρουστσωφική ηγεσία Φλωράκη ο θάνατος του Νίκου Ζαχαριάδη διατυπώνονται ευθύς εξαρχής δυο εκδοχές του θανάτου του: η μια, η πρώτη και επίσημη, των δημίων-δολοφόνων του της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη από «οξεία καρδιακή προσβολή»: «πέθανε την 1η Αυγούστου σε ηλικία 70 χρόνων από οξεία καρδιακή προσβολή ο Νίκος Ζαχαριάδης» (Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ) και η άλλη, η δεύτερη εκείνη της συντριπτικότατης πλειοψηφίας των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων (πάνω από 95%), οι οποίοι απ’ την πρώτη στιγμή απέρριψαν τα περί θανάτου του Ζαχαριάδη από «καρδιακή προσβολή» μυθεύματα της φασιστικής ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ και πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ απ’ τους χρουστσωφικούς ρεβιζιονιστές (σοβιετικούς-έλληνες) στον τόπο της εξορίας του Σουργκούτ της Σιβηρίας. Β. Η 3η περί «αυτοκτονίας» εκδοχή ή πως οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές και η σοσιαλδημοκρατική κλίκα των Φλωράκη-Τσολάκη-Λουλέ-Κουκούλου κ.λπ. αυτοδιαψεύδονται: 1. Μετά από 17 ολόκληρα χρόνια απ’ την πρώτη «ανακοίνωση» των Σοβιετικών Αρχών, ο αντισυνταγματάρχης της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ Αλεξάντρ Πετρούσιν, με σημείωμά του στην εφημερίδα «Τιουμένσκι Ισβέστια», έρχεται να διαψεύσει την πρώτη εκδοχή της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, δίνοντας τώρα μια τρίτηεκδοχή, εκείνη της «αυτοκτονίας»: «δεν πέθανε από καρδιακή προσβολή ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης – όπως ήταν μέχρι σήμερα γνωστό – αλλά αυτοκτόνησε δι’ απαγχονισμού, στο Σουργκούτ της Σιβηρίας την 1η Αυγούστου του 1973, όπου και ζούσε εξόριστος, με το όνομα Νικολάι Νικολάγιεβιτς Νικολάγιεφ» («Ρ», 9 Δεκέμβρη 1990). Είναι φανερό ότι δύο εκδοχές θάνατου του Νίκου Ζαχαριάδη περί «καρδιακής προσβολής» - «αυτοκτονίας» των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) είναι εκδοχές αλληλοσυγκρουόμενες καιαλληλοαναιρούμενες και επομένως ψευδείς. Οι προδοτικές σοσιαλδημοκρατικές κλίκες των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη, η δήμιοι του Νίκου Ζαχαριάδη,αυτοδιαψεύδονται. Πότε, λοιπόν, έλεγαν την αλήθεια το 1973 ή το 1990; Και στις δυο περιπτώσεις έλεγαν προφανώς ψέμματα για να σκεπάσουν το αποτρόπαιο έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη που δεν αποτόλμησαν ούτε οι ναζιφασίστες χιτλερικοί εγκληματίες να διαπράξουν. 2. Η δεύτερη περί «αυτοκτονίας» εκδοχή των χρουστσωφικών ρεβιζιονιστών (σοβιετικών-ελλήνων) δεν έχει έτσι κι αλλιώς καμία βάση επειδή: α) οι κομμουνιστές δεν αυτοκτονούν και ο Νίκος Ζαχαριάδης σε καμιά περίπτωση σαν κομμουνιστής ηγέτης δεν ήταν δυνατόν ν’ αυτοκτονήσει, επειδή δεν είχε ως φιλοσοφία του θεωρίες περί «αυτοκτονίας» αλλά αντίθετα είχε ως φιλοσοφία του τον επαναστατικό μαρξισμό-λενινισμό-σταλινισμό δηλ. μια μαχητική φιλοσοφία της επαναστατικής ταξικής πάλης μα και επιπλέον ποτέ ο ίδιος δεν δίδασκε τους κομμουνιστές να αυτοκτονούν αλλά να αγωνίζονται ως το τέλος δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους στον επαναστατικό αγώνα για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης την υπόθεση της προλεταριακής επανάστασης και του σοσιαλισμού-κομμουνισμού β) ο Νίκος Ζαχαριάδης «αυτοκτόνησε» όσο και ο ήρωας του λαού μας, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Δημήτρης Παπαρήγας που η Ασφάλεια παρουσίασε τη δολοφονία του ως «αυτοκτονία» με το κορδόνι της πιτζάμας του, όπως ορθότατα και πολύ εύστοχα σημειώνει παραπάνω ο βετεράνος κομμουνιστής σύντροφος Νίκανδρος Κεπέσης. Γ. Η δολοφονία του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ Ορθότατα η συντριπτικότατη πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων εκτιμούσε και εκτιμά, πίστευε και πιστεύει ότι οι φασίστες σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας του ΜπρέζνιεφΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ τον Νίκο Ζαχαριάδη, μετά από συμφωνία και απαίτηση της προδοτικής σοσιαλδημοκρατικής κλίκας των Φλωράκη-Λουλέ-Τσολάκη-Κουκούλου κ.λπ. για να διασωθεί η ύπαρξη του σοσιαλδημοκρατικού «Κ»ΚΕ (΄56), του οποίου η ύπαρξη και δράση απ’ τη μια εξυπηρετούσε-στήριζε την εξωτερική πολιτική της ρεβιζιονιστικής-καπιταλιστικής Σοβιετικής Ενωσης και απ’ την άλλη ήταν στην υπηρεσία των συμφερόντων της ντόπιας αντιδραστικής αστικής τάξης ως πρακτορείο της στις γραμμές του ελληνικού εργατικού κινήματος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το στυγερό έγκλημα της δολοφονίας του Νίκου Ζαχαριάδη διαπράττεταιπαραμονές της πολιτικής «αλλαγής» στην Ελλάδα. Οι σοβιετικοί χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές γνώριζαν απ’ την συνεργασία τους με τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές ότι επίκειται πολιτική «αλλαγή» στην Ελλάδα δηλ. παραμερισμός-αντικατάσταση της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας με μια αστική «δημοκρατική» κυβέρνηση. Για να εξασφαλιστεί ο «δημοκρατικός» μανδύας της νέας κυβέρνησης έπρεπε να νομιμοποιηθεί το ρεβιζιονιστικό «Κ»ΚΕ και να επιτραπεί οπωσδήποτε η επιστροφή των πρώην ανταρτών του ΔΣΕ, κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων στις ρεβιζιονιστικές-καπιταλιστικές χώρες. Ηταν όμως επίσης γνωστό στους σοβιετικούς και έλληνες ρεβιζιονιστές της κλίκας των Μπρέζνιεφ-Φλωράκη ότι η συντριπτικότατη πλειοψηφία (85-95%) των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ήταν σταλινικοί-ζαχαριαδικοί και με την επιστροφή τους στην Ελλάδα θα έθεταν θέμα απελευθέρωσης του Νίκου Ζαχαριάδη απ’ την εξορία με καθημερινές διαδηλώσεις στη σοβιετική πρεσβεία και με διεθνή καμπάνια για την απελευθέρωσή του, οπότε οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές, κάτω απ’ αυτή τη μεγάλη πίεση, ήταν υποχρεωμένοι να τον απελευθερώσουν για να επιστρέψει στην πατρίδα του. Οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές της αντικομμουνιστικής κλίκας του Μπρέζνιεφ, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων τις οποίες ούτε να παρεμποδίσουν μπορούσαν ούτε να ελέγξουν και γνωρίζοντας τομεγάλο κύρος του Νίκου Ζαχαριάδη στους έλληνες κομμουνιστές και στο εργατικό κίνημα, αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη και μέλος της ΕΕ της Γ΄ ΚΔ με τη σύμφωνη γνώμη-απαίτηση της σοσιαλδημοκρατικής κλίκας Φλωράκη για τρειςλόγους και συγκεκριμένα επειδή η επιστροφή του Ζαχαριάδη στην πατρίδα του σήμαινε α) την αναπόφευκτη διάλυση των στηριγμάτων τους στην Ελλάδα δηλ. τη διάλυση των δυο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων «Κ»ΚΕ – «Κ»ΚΕ εσ. λόγω της μεγάλης του επιρροής στους έλληνες κομμουνιστές, β) την ανασύνταξη των κομμουνιστών και τη συγκρότηση επαναστατικού μαζικού ΚΚΕ, καθοδηγούμενο απ’ τον επαναστατικό μαρξισμό δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό με παράλληλη αυτονόητη διατήρηση του αντιφασιστικού-αντιϊμπεριαλιστικού κόμματος της ΕΔΑ (που οι ντόπιοι ρεβιζιονιστές διέλυσαν σκόπιμα με στόχο να πάρει τη θέση της το ακίνδυνο για την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές μεγαλοαστικό ΠΑΣΟΚ), και επιπλέον γ) η δημιουργία-ύπαρξη επαναστατικού ΚΚΕ, που, σε συνεργασία με την τότε σοσιαλιστική Αλβανία, αποτελούσε σε κείνη την περίοδο σοβαρότατο κίνδυνο σ’ ολόκληρη την Ευρώπη για την τύχη του χρουστσωφικού ρεβιζιονισμού, για την ύπαρξη και δράση των σοβιετικών και ευρωπαίων ρεβιζιονιστών (οι σοβιετικοί ρεβιζιονιστές έτρεμαν την ηγετική φυσιογνωμία του Νίκου Ζαχαριάδη). Επιπλέον την ορθότητα και πειστικότητα της 3ης εκδοχής του θανάτου δηλ. της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, την οποία συμμερίζεται ευθύς εξαρχής η τεράστια πλειοψηφία των ελλήνων κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων ενισχύουν και τα παρακάτω: Πρώτο, η ομολογία-δήλωση του Σταύρου Ζορμπαλά: «και ο Ζορμπαλάς, καθοδηγητής του ΚΜΕ (Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών), το 1980 ομολογεί: «πως θα μπορούσε να γίνει Κόμμα όταν θα βρισκόταν στην Ελλάδα ο Ζαχαριάδης;» (Δ. Βύσσιος: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ (Ιανουάριος 1991)», αλλά και του Πάνου Δημητρίου: «σε κάθε περίπτωση το δίλημμα μόνο η έκθεση της ΚGB για το θάνατό του μπορεί να το λύσει»(«Εθνος», 29/12/1990). Δεύτερο, η σημαντικότατη μαρτυρία της δημοσιογράφου Βέρας Κουζνετσόβας (Σουργκούτ Σιβηρίας) σε συνέντευξή της στην εφημερίδα της «Αδέσμευτης Κίνησης Γυναικών» (Μάης 1994, σελ.17): «έφερα τον Γ. Μαύρο σε επαφή με αρμόδια πρόσωπα όπως το φρουρό του Ζαχαριάδη, τον ιατροδικαστή που έγραψε ψέματα μετά από πίεση ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης πέθανε από την καρδιά του. Ό τ α ν κ ο υ β έ ν τ ι α σ α μ ε τ ο ν ι α τ ρ ο δ ι κ α σ τ ή π α ρ α δ έ χ τ η κ ε ό τ ι δ ε ν υ π ή ρ χ ε κ α ρ δ ι α κ ή π ρ ο σ β ο λ ή α λ λ ά δ ο λ ο φ ο ν ί α». Τρίτο, η δήλωση της διευθύντριας των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων Ν. Τομιλίνα, την άνοιξη του 2000 στη Θεσσαλονίκη: «η διευθύντρια των Ρωσικών Κρατικών Αρχείων, που την άνοιξη του 2000 βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, αποκάλυψε ότι οι Ρώσοι:

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ, και κυρίως ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ!…

Η Τομιλίνα είπε ότι τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες του θανάτου του «Αντικειμένου» έχουν διαβαθμιστεί ως «άκρως απόρρητα», και δεν επιτρέπεται η πρόσβασή τους μέχρις ότου αποχαρακτηριστούν…» (Λευτέρης Αποστόλου: Νίκος Ζαχαριάδης, σελ.15, εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα 2000). Όμως ακριβώς εδώ προβάλει το μεγάλο και βασικό ερώτημα:αφού για τους σοβιετικούς-ρώσους το ζήτημα του θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη έχει οριστικά «κλείσει» με την δεύτερη περί «αυτοκτονίας» δική τους εκδοχή τότε γιατί δεν δίνουν στη δημοσιότητα εκείνο το τμήμα των Αρχείων που αφορούν τις συνθήκες θανάτου του; Γιατί τα ντοκουμέντα για τις συνθήκες θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη εξακολουθούν να χαρακτηρίζονται «άκρως απόρρητα» και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σ’ αυτά; Επομένως είναι, λοιπόν, φανερό πως οι αντικομμουνιστές χρουστσωφικοί ρεβιζιονιστές και οι φασιστικές μυστικές τους υπηρεσίες παρά την παρέλευση τριών και πλέον δεκαετιών (1973-2006) και τη συνεχή «επεξεργασία» τους δεν μπορούν να προσδώσουν στα «Αρχεία» τους καμιά αληθοφάνεια σχετικά με τη δεύτερη ψευδή εκδοχή θανάτου του Νίκου Ζαχαριάδη δηλ. εκείνη της «αυτοκτονίας». Και η παραπάνω δήλωση της διευθύντριας των σοβιετικών-ρώσικων αρχείων ενισχύει την πειστικότητα της εκδοχής των κομμουνιστών πολιτικών προσφύγων δηλ. εκείνη της ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ του Νίκου Ζαχαριάδη, δολοφονία που έγινε απ’ τη χρουστσωφική Μπρεζνιεφική ηγεσία με τη «συναίνεση» του Χαρ. Φλωράκη ή «αν δεν της το ζήτησε εκείνος», όπως σημειώνει πρόσφατα και ο βετεράνος κομμουνιστής Νίκανδρος Κεπέσης για να καταλήξει: «όπως και νάχει το ζήτημα ο Χαρ. Φλωράκης υπήρξε ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του Ν. Ζαχαριάδη» (Νίκανδρος Κεπέσης: «Προβληματισμοί γύρω από γεγονότα και πρόσωπα», σελ. 45, Αθήνα 2006)



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 10



ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ



10/ Το ατύχημα του Αλέξανδρου Παναγούλη

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης (2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976) υπήρξε πολιτικός και ποιητής. Δραστηριοποιήθηκε στον αγώνα κατά της Δικτατορίας της Χούντας των Συνταγματαρχών (1967-1974). Παγκόσμια γνωστός, ιδιαίτερα για την θαρραλέα του πράξη, την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, αλλά και για την αντοχή του στα βασανιστήρια που ακολούθησαν. Στην μεταπολίτευση εκλέχθηκε βουλευτής με την Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.). Σκοτώνεται την πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν έχει παρουσιαστεί ωστόσο μέχρι σήμερα κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες. Τα ερωτήματα όμως παραμένουν και θα παραμένουν. Αντιδικτατορική δράση Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1974). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρογια να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο[1] Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου1968[2] και καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968[1]. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.), όπου και του επιβλήθηκε η "ποινή του εντοιχισμού" όπως λέει ο ίδιος.[3] Από εκεί δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969, συλλαμβάνεται όμως εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο στου Γουδή για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές Μπογιατίου. Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του. Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης. Μεταπολίτευση O τάφος του Παναγούλη στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ., σήμερα Ε.ΔΗ.Κ.), στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Επιδιώκει την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικόκαθεστώς της Χούντας και εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Λίγο μετά την εκλογή του έρχεται σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος του γιατί είχε συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με το χουντικό καθεστώς, με συνέπεια να αρνηθεί να συνυπάρξει με τον "προδότη" στο ίδιο κόμμα και παραιτείται. Παρέμεινε όμως στη Βουλή των Ελλήνων ως ανεξάρτητος βουλευτής. Επιμένει στις καταγγελίες του και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης,Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Δημήτρη Τσάτσο. Δέχθηκε πολιτικές πιέσεις αλλά και απειλές για τη ζωή του για να αποσύρει τις καταγγελίες του, όπως διαρρήξεις στο πολιτικό του γραφείο, μηνύματα που του άφηναν άγνωστοι κλπ. Σκοτώνεται την πρωτομαγιά του 1976[4] σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν έχει παρουσιαστεί ωστόσο μέχρι σήμερα κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες Ποιητικό έργο Ο Αλέξανδρος Παναγούλης βασανίζεται καθημερινά, με τα πιο ευφάνταστα, σκληρά και αποκρουστικής σύλληψης βασανιστήρια καθ΄ όλη την διάρκεια της κράτησης του. Η αυτοκυριαρχία του, η αυτοπειθαρχία του, το πείσμα στο να υπερασπιστεί αυτό που πιστεύει και το χιούμορ που διέθετε λειτουργούν σαν ασπίδες χάρη στις οποίες κατορθώνει να επιβιώσει τον σωματικό και ψυχικό βιασμό. Κατά πολλούς, στις φυλακές του Μπογιατίου γράφει τα καλύτερα του ποιήματα στον τοίχο του κελιού του ή σε μικροσκοπικά παλιόχαρτα, με μελάνι συχνά το ίδιο του το αίμα. Πολλά από τα ποιήματα του δεν διασώθηκαν. Αρκετά όμως από αυτά είτε κατάφερε να τα βγάλει από την φυλακή με διάφορους τρόπους είτε να τα ξαναγράψει αργότερα χάρη στο ισχυρό μνημονικό του. Το 1972, ενώ ήταν ακόμη στη φυλακή, εκδίδεται στοΠαλέρμο η πρώτη ποιητική του συλλογή στα Ιταλικά Altri seguiranno: poesie e documenti dal carcere di Boyati (Άλλοι θα ακολουθήσουν: ποίηση και ντοκουμέντα από τις Φυλακές του Μπογιατίου) με εισαγωγικό σημείωμα από τον Ιταλό πολιτικό Φερούτσιο Πάρη και τον Ιταλό σκηνοθέτη και καλλιτέχνη Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Για το έργο του αυτό ο Α. Παναγούλης βραβεύτηκε με το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας Βιαρέτζιο (Premio Viareggio Internazionnale) τη χρονιά που ακολούθησε. Μετά την απελευθέρωση του ο Α. Παναγούλης εξέδωσε στο Μιλάνο την δεύτερή του ποιητική συλλογή στα Ιταλικά Vi scrivo da un carcere in Grecia (Μέσα από Φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα) με εισαγωγικό σημείωμα από τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Είχε προηγηθεί η έκδοση στα ελληνικά τετραδίων όπως η συλλογή με τίτλο Η Μπογιά.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 11



ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ



11/ Ο θάνατος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Αρχιεπίσκοπος Κύπρου και 1ος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας 1960-1977 . Το κοσμικό του όνομα ήταν Μιχαήλ Χριστοδούλου Μούσκος. Πέθανε στις 3 Αυγούστου1977 στην Λευκωσία. Ο Μακάριος απεβίωσε στις 3 Αυγούστου του 1977, μετά από έμφραγμα μυοκαρδίου, σε ηλικία 63 ετών. Ο θάνατος του καλύπτεται από μυστήριο, ιδιαίτερα εκείνη την πολυτάραχη περίοδο για την πορεία του κυπριακού προβλήματος . Τοσούτο μάλλον καθόσον διέθετε προσωπικό γιατρό και έκανε τακτικά ιατρικές εξετάσεις. Βέβαια ο θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις , ούτε υποτάσσεται σε ανθρώπινες συγκυρίες και σκοπιμότητες.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 12



ΤΖΩΡΤΖΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ



12/ Η δολοφονία του Τζώρτζη Αθανασιάδη

Ο εκδότης της εφημ. «ΒΡΑΔΥΝΗΣ» Τζώρτζης Αθανασιάδης εκτελέσθηκε από την «ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΑΛΗ» στις 19 Μαρτίου 1983 μέσα στο γραφείο του . Δύο μέρες αργότερα με προκήρυξη της κάποια οργάνωση «Αντιστρατιωτική Πάλη » ανέλαβε την ευθύνη της δολοφονίας. Την επομένη όμως ημέρα (Τρίτη 22-3-83) με ανακοίνωση της η υπαρκτή και σε πολλούς γνωστή Αντιστρατιωτική Πάλη που εκδίδει εδώ κάμποσα χρόνια το ομώνυμο περιοδικό , με ανακοίνωση της υποστήριξε ότι δεν έχει την παραμικρή σχέση με την δολοφονία Αθανασιάδη ενώ κατήγγειλε την «Προκήρυξη της Οργάνωσης Αντιστρατιωτική Πάλη » ως προβοκάτσια του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως , του Στρατού και της Αστυνομίας. Πολλοί ειδικοί περί την τρομοκρατία ισχυρίζονται ότι πρόκειται για ένα σχεδιασμένο έγκλημα από τους φονιάδες της CIA



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 13



ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΩΝΑΣΗ



13/ Ο θάνατος της Χριστίνας Ωνάση 19 Νοεμβρίου 1988.

Σε μια μπανιέρα μια γυναίκα 37 ετών νεκρή. Ακόμη και αν δεν ήταν η πλουσιότερη γυναίκα του κόσμου, ακόμη και αν ο αδελφός της δεν είχε πεθάνει μυστηριωδώς λίγα χρόνια νωρίτερα, ακόμη και αν η ταυτότητά της δεν έγραφε «Χριστίνα Ωνάση», και πάλι ο θάνατός της θα ήταν μυστήριο, Θα γράψει το "ΒΗΜΑ'. Πώς μια ευτυχισμένη γυναίκα πεθαίνει ¬ ή αυτοκτονεί έτσι; Πώς γίνεται οι γιατροί να μην μπορούν να διαγνώσουν τίποτε άλλο πέρα από το σιβυλλικό «πνευμονικό οίδημα»; Και πώς είναι δυνατόν κανείς ¬ ούτε καν αυτοί που την βρήκαν ¬ να μην μπορούν να δώσουν μία ακριβή περιγραφή του τι είδαν μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο; Οσο συνδεδεμένη είναι η λέξη «Ωνάσης» με το «χρήμα», τόσο κοντινή είναι και η μοίρα αυτών που τη φέρουν ως επώνυμο με το μυστήριο ¬ και η Χριστίνα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Αν η Χριστίνα προλάβαινε να γράψει τη βιογραφία της, το τελευταίο κεφάλαιο θα ξεκινούσε τον Ιανουάριο του 1985. Και το πρώτο του τμήμα θα είχε τίτλο «Χριστίνα Ωνάση -Γκαμπί Λαντάζ: βίοι παράλληλοι». Τότε, τον Ιανουάριο του 1985, η Χριστίνα φέρνει στον κόσμο την Αθηνά. Η Γκαμπί έχει ήδη συνάψει σχέση με τον άνδρα της, τον ΤιερίΡουσέλ. Εκείνος την ξέρει ήδη από τα 21 του, όταν εκείνη ήταν μοντέλο στο Παρίσι, και νοικιάζει μαζί της διαμέρισμα. Η Χριστίνα αφοσιώνεται στην Αθηνά, την κακομαθαίνει, υποκύπτει στα καπρίτσια της, της αγοράζει ρουχαλάκια απ' του Dior, τη φωνάζει «κούκλα». Η Γκαμπί γεννά τον «παράνομο» γιο του Ρουσέλ, τον Ερίκ. Και κάπου εκεί οι παράλληλοι βίοι ξαφνικά τέμνονται... και η αλήθεια πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία: η κόρη του Ωνάση μαθαίνει πως εκείνη και η ερωμένη του άνδρα της ήταν έγκυοι συγχρόνως! Ο Ρουσέλ το παραδέχεται και η Χριστίνα μη βρίσκοντας άλλη διέξοδο καταφεύγει στο χρήμα. Εκείνη, που έλεγε«θέλω κάποιον που απλά να αγαπάει εμένα», του προσφέρει λεφτά για να μη τη χωρίσει. Εκείνος συμφωνεί... Ως τον Μάιο του 1987 ¬ τότε πια η Γκαμπί γεννά τη δεύτερη κόρη της, τη Σαντρίν, και η κατάσταση φθάνει στο απροχώρητο. Η Χριστίνα που τόσον καιρό πάλευε να ξαναμείνει έγκυος, για να μην είναι η Αθηνά μόνη της, πια απελπίζεται. Παίρνει διαζύγιο, μόνο που ακόμη δεν μπορεί να ξεχάσει τον Ρουσέλ. Οι φήμες λένε πως του προσφέρει 100.000 δολάρια για κάθε φορά που θα κοιμάται μαζί της. Τελικά η Χριστίνα αποδέχεται την αποτυχία του δεσμού της... και αντιδρά εντελώς απρόσμενα: καλεί την Γκαμπί και τα δύο παιδιά της να επισκεφθούν εκείνη και την Αθηνά. Για πρώτη φορά φωτογραφίες εκείνης με την Γκαμπί, τον Ερίκ και τη Σαντρίν βγαίνουν στον Τύπο. Η Χριστίνα Ωνάση έχει δώσει την άδειά της ¬ πια, το πήρε απόφαση. Στις 12 Οκτωβρίου του 1988 συντάσσει και την ιδιόχειρη διαθήκη της. Αφήνει το σύνολο σχεδόν της περιουσίας της στην κόρη της Αθηνά. Τέλη του 1988, και η Χριστίνα σε μια σουηδική κλινική κάνει λιποαναρόφηση. «Οποτε ήταν ερωτευμένη, έκανεπροσπάθειες να αδυνατίσει γρήγορα», λέει ο κ. ΣτέλιοςΠαπαδημητρίου. «Οταν ήταν απογοητευμένη, έτρωγεσοκολατάκια και έπινε Κόκα - Κόλα». Τώρα η Χριστίνα είναι ερωτευμένη. Φεύγει για Μπουένος Αϊρες, να επισκεφθεί τους φίλους της, τη Μαρίνα και τον Αλβέρτο Ντιντερό. Πιο πολύ όμως πάει για να δει τον αδελφό της Μαρίνας, ΓιώργοΤσομλεκτζόγλου. Εχει δεσμό μαζί του και σχεδιάζει να τον παντρευτεί. Σκέφτεται ακόμη και να πάρει την κόρη της να ζήσουν στην Αργεντινή. Τα τελευταία ίχνη από το παρελθόν τα σκουπίζει βιαστικά λίγο προτού φύγει. Θέλει να πληγώσει αυτήν που την πλήγωσε, και έτσι ουρλιάζει στην Γκαμπί:«Ολα σε εμένα τα χρωστάς, όλα τα χρωστάς στα χρήματάμου!». Και φεύγει για την Αργεντινή. Δύο εβδομάδες αργότερα, πρωί Παρασκευής, παίρνει τον κ.Παύλο Ιωαννίδη τηλέφωνο από το Μπουένος Αϊρες. Στην Ελλάδα είναι βράδυ. «Να βοηθήσουμε την κοινότητα εδώ», του λέει. Μιλάει σαν να έχει σχέδια για το μέλλον. Σαν να είναι ευτυχισμένη, για πρώτη φορά. Ολοι όσοι την έχουν ακούσει ή δει το βεβαιώνουν άνευ δισταγμού: οι δικηγόροι που είχε πλησιάσει για το θέμα του γάμου, ο Μητροπολίτης Αργεντινής, οι στενοί φίλοι της, όλοι μιλούν για μια Χριστίνα ενθουσιασμένη. Πρώτη φορά όλοι την έβλεπαν να είναι τόσο καλά. Μετά από θυσίες ετών, είχε πια αποκτήσει το παιδί που τόσο ήθελε και για πρώτη φορά είχε ένα σκοπό στη ζωή της. Χώρισε με τον Τιερί Ρουσέλ, πήγε στην Αργεντινή να βρει τον Γ. Τσομλεκτζόγλου, να ξαναφτιάξει τη ζωή της. «Μουμιλούσε στο τηλέφωνο και μου έλεγε πως θέλει να βοηθήσειτην ομογένεια εκεί, να κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε. Ητανγεμάτη ζωή». Αυτό ήταν το πρώτο τηλεφώνημα. Το δεύτερο κάποιες ώρες αργότερα. Το τηλέφωνο χτύπησε γύρω στη 1.00 τα ξημερώματα στο σπίτι του κ. Ιωαννίδη. ΗΕλένη Σύρου στην άλλη άκρη της γραμμής, σχεδόν είχε χάσει τα λόγια της. «Μα... πριν από 15 ώρες της μιλούσα...», η μόνη απάντηση. Η Χριστίνα Ωνάση είχε βρεθεί στο μπάνιο του σπιτιού της Μαρίνας Ντιντερό νεκρή. Τη θέση των λέξεων είχαν πάρει τα ερωτηματικά. 19 Νοεμβρίου 1988. Η πρώτη πράξη έχει τελειώσει. Στην αρχή όλοι φαντάστηκαν καρδιακό επεισόδιο. Μόνο που ο δρ Ζαν Μισέλ Ουγκουρλιάν, ο γιατρός της, είπε στον κ. Παπαδημητρίου ότι προτού φύγει για την Αργεντινή την εξέτασε. Η καρδιά της ήταν γερή σαν καρδιά ταύρου. «Δενξέρουμε αν ο θάνατός της είχε τίποτε να κάνει με καρδιά. Οιαργεντινοί γιατροί μίλησαν για πνευμονικό οίδημα. Μα, ταχάπια δεν μπορούν να κάνουν τέτοιο πράγμα. Στο μυαλό μουδεν μπορώ να ξεκαθαρίσω τι της συνέβη». Κανείς δεν μπορούσε. Πολλώ μάλλον όσοι την είχαν ζήσει τις τελευταίες της ημέρες, και ήξεραν πόσο καλά ένιωθε. «Με Κόκα - Κόλακαι σοκολατάκια δεν πεθαίνει κανείς. Με βάλιουμ δενπεθαίνεις, ούτε με καταπραϋντικά χαπάκια. Κοιμάσαιμονάχα». Ο κ. Παπαδημητρίου ούτε μετά από τόσα χρόνια δεν μπορεί να το χωνέψει. Θα μπορούσε να ήταν το μπλακ άουτ του οργανισμού της ¬ απλά κατέρρευσε. Θα μπορούσε να ήταν ένας θάνατος φυσιολογικός ¬ μόνο που κανείς δεν μπόρεσε να δεχθεί αυτή την εκδοχή. Ηταν ένας ακόμη θάνατος - μυστήριο στο ιστορικό της οικογένειας Ωνάση. Και έτσι όλο και περισσότερα ερωτηματικά αναφύονταν. Γιατί ποτέ δεν ανακοινώθηκαν αποτελέσματα νεκροψίας; Γιατί η γυναίκα που την είχε χρόνια σαν παιδί της, η Ελένη Σύρου, δεν κοιμόταν εκείνο το βράδυ μαζί με τη Χριστίνα, όπως όλα τα άλλα βράδια; Και τι σήμαινε το «πνευμονικό οίδημα» που ανακοίνωσαν οι γιατροί μετά την εξέταση; Ο Τύπος έγραφε τότε πως κανονικά η Ελένη Σύρου, ο πιο κοντινός της άνθρωπος, θα έπρεπε να κοιμάται μαζί της και εκείνο το βράδυ. Έπαιξε όμως εκείνη πράγματι καθοριστικό ρόλο στο μυστήριο του θανάτου; «Αν παρουσία της Χριστίνας κάποιος άλλοςέλεγε στην Ελένη να φύγει και να τους αφήσειμόνους, εκείνη θα κοιτούσε στα μάτια τη Χριστίνα. Ανεκείνη της έλεγε "άφησέ μας", τότε ναι, θα έφευγε.Αλλιώς θα καθόταν δίπλα της όλη νύχτα. Η Ελένηήταν σαν πιστό σκυλί. Μόνο η Χριστίνα μπορούσε νατη διώξει», λέει ο κ. Παπαδημητρίου. Αρα η Χριστίνα ήταν εκείνη που την έδιωξε. Και η Ελένη Σύρου εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε σε άλλο οίκημα. Απλά πήγε σε άλλο δωμάτιο, δέκα μέτρα απόσταση από εκείνο της Χριστίνας. Ήταν πάντα διακριτική. Αφού εκείνη την έδιωξε και αφού ήξερε πως ο Γ. Τσομλεκτζόγλου έμενε σε κάποιο άλλο δωμάτιο εκεί κοντά, ποτέ δεν θα χτυπούσε την πόρτα του δωματίου της Χριστίνας για να μπει μέσα. Ηταν μια μέρα αργότερα, βράδυ Κυριακής, όταν ο Παύλος Ιωαννίδης έφθασε στο Μπουένος Αϊρες, με την πτήση της Σουισέρ, να παραλάβει τη σορό της Χριστίνας. Στο αεροπλάνο και ο Τιερί Ρουσέλ ¬ έχει μπει από τη Γενεύη.«Έδειχνε ταλαιπωρημένος», λέει ο κ. Ιωαννίδης. «Αλλά μπορεί να ήταν και από το ταξίδι». Ο ίδιος δήλωσε αργότερα πως όταν έμαθε για τον θάνατο της Χριστίνας έμεινε κατάπληκτος. Πάντως στο ταξίδι το βλέμμα όλων ήταν γεμάτο ερωτηματικά. Ποιος να συζητήσει, και τι; Όλοι περίμεναν να βρουν τις απαντήσεις τους στην Αργεντινή. Με το που φθάνει ο κ. Ιωαννίδης στο Μπουένος Αϊρες, ο πρώτος άνθρωπος που βλέπει είναι ο Γ. Τσομλεκτζόγλου. Είναι αγνώριστος, συντετριμμένος. Προσπαθεί να ξεφύγει από τον κλοιό των δημοσιογράφων, όπως όλοι. Δεν ξέρει τι να κάνει. Και ποιος ξέρει; «Ολα ήταν τόσο ρευστά, σανκατάσταση κρίσης, σαν να είχε χαθεί ξαφνικά ο έλεγχος». Ο κ. Ιωαννίδης μιλά αργά. Η μνήμη τον φορτίζει. «Δεν ξέραμεκαν ποιος θα κάνει τη νεκροψία. Αν θα είναι το τάδενοσοκομείο ή η δείνα αρχή». Χαρτί νεκροψίας στους εκπροσώπους του Ιδρύματος δε δόθηκε ποτέ. Και για το αν έγινε νεκροψία, για το αν δόθηκε κάποιο χαρτί στον Τιερί Ρουσέλ, εκείνοι διατηρούν τις επιφυλάξεις τους. «Εμείς, από την πλευρά μας, δεν νομιμοποιούμασταν να τοζητήσουμε. Αυτό ήταν αρμοδιότητα του Τιερί Ρουσέλ, ωςκηδεμόνα της μοναδικής κόρης της Χριστίνας. Αφού ηδιαθήκη δεν είχε ανοιχθεί, δεν είχαμε καν αναλάβει τηδιαχείριση της περιουσίας», λέει ο κ. Παπαδημητρίου. Και έτσι κάπως η υπόθεση «νεκροψία» ξεχάστηκε ¬ έμειναν μόνο δύο θολές λέξεις να προσδιορίζουν έναν ανεξήγητο θάνατο:«πνευμονικό οίδημα». Αυτό που έγραφε η διάγνωση των γιατρών. «Πνευμονικό οίδημα», που θα μπορούσε να έχει προκληθεί από οποιαδήποτε ασθένεια της καρδιάς ή των πνευμόνων. Από τη στιγμή που θα κατέληγε σε πνευμονικό οίδημα, κατά 95% η ασθενής θα πέθαινε. Αλλά το οίδημα είναι σύμπτωμα, όχι αιτία θανάτου. Και ως σήμερα, ουδείς γνωρίζει τι προκάλεσε το πνευμονικό οίδημα, τι σκότωσε τελικώς τη Χριστίνα Ωνάση. Τα ευρήματα της έρευνας στο δωμάτιό της δεν ανακοινώθηκαν ποτέ. Λέγεται πως βρέθηκε ένα άδειο μπουκάλι από χαπάκια ¬ αλλά τίποτε δεν είναι σίγουρο. Το μόνο βέβαιο πως η πόρτα της δεν είχε παραβιαστεί και η Χριστίνα εξωτερικές αμυχές από επίθεση δεν έφερε. Ηταν απλώς νεκρή μέσα στην μπανιέρα της. Τα βασικά πρόσωπα του δράματος κρατούν το στόμα τους κλειστό. Ο Γ. Τσομλεκτζόγλου ζει κάπου στην Αμερική. Οι επιχειρήσεις του έπεσαν έξω, οι δημοσιογράφοι τον αναζητούν και εκείνος κρύβεται. Η Ελένη Σύρου δεν εμφανίζεται. Πού βρίσκεται, ουδείς γνωρίζει. Φοβάται τους δημοσιογράφους, τις ερωτήσεις, τις αναμνήσεις της... Όποιος δημοσιογράφος τη βρει θα ξεσχίσει ό,τι έμεινε μέσα της από τη Χριστίνα. Εκείνη το ξέρει, και έτσι κρύβεται. «Ανεξιχνίαστη υπόθεση» ΣΥΜΦΩΝΑ με δημοσίευμα της εφημερίδας «Τα Νέα», η πιθανότητα να πέθανε η Χριστίνα Ωνάση εξαιτίας της λήψης υπνωτικών χαπιών ή φαρμάκων διαίτης αποκλείεται. Η τοξικολογική εξέταση που πραγματοποιήθηκε δεν εντόπισε κανενός είδους ουσίες, σύμφωνα τουλάχιστον με το πρώτο από τα δύο έγγραφα που παρουσιάζουν «Τα Νέα». Οσο για τις συνθήκες θανάτου της, στο πρώτο έγγραφο (21.12.1989) οι αργεντινοί δικαστές μιλούν για«λυπηρό συμβάν, στερημένο από κάθεεγκληματικότητα» ενώ στο δεύτερο (8.5.1990) αναφέρουν ότι «δεν υπάρχουν οι απαραίτητεςπροϋποθέσεις που θα μας έδιναν μια απόλυτησιγουριά για να απορρίψουμε την εγκληματικήενέργεια» Ανεξιχνίαστος ο Θάνατος Στο δεύτερο έγγραφο αναφέρεται ότι «παρά τηγνωμάτευση των γιατρών, το σώμα της μεταφέρθηκεστην κλινική του "Ηλιου" με πρωτοβουλία τωνοικείων της, με την ελπίδα μιας ανάνηψης. Αυτή ηενέργειά τους ήταν η αιτία για να επιληφθεί η ΕθνικήΔικαιοσύνη» ¬ εξ ου και δημιουργήθηκε σύγχυση σε σχέση με το ποια αρχή νομιμοποιείται τελικώς να πραγματοποιήσει νεκροψία στο σώμα της Χριστίνας. Τα δεδομένα παρουσιάζονται τόσο αντικρουόμενα όσο σιβυλλική είναι και η εκδοχή που προκύπτει, κατά το δημοσίευμα των «Νέων», από την αυτοψία (19 11.1988). Η αστυνομία αναφέρει : «ανεξιχνίαστος θάνατος». Ποια ήταν η Χριστίνα Ωνάση Η Χριστίνα Ωνάση (11 Δεκεμβρίου 1950 - 19 Νοεμβρίου 1988) ήταν Ελληνίδα μεγαλοεπιχειρηματίας, κόρη και μοναδική κληρονόμος τουΑριστοτέλη Ωνάση. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και ήταν κόρη του Αριστοτέλη Ωνάση, διάσημου επιχειρηματία και της Τίνας Λιβανού. Αν και μεγάλωσε μέσα στη χλιδή, τα παιδικά της χρόνια σημαδεύτηκαν από τον χωρισμό των γονιών της. Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις του πατέρα της και γρήγορα αφοσιώθηκε σε αυτές. Μόλις στα 20 της χρόνια παντρεύτηκε τον κατα 27 χρόνια μεγαλύτερό της κτηματομεσίτη Μ. Τζ. Μπόλκερ, με τον οποίο χώρισε εννέα μήνες αργότερα. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε τον εφοπλιστή και τραπεζίτη Αλέξανδρο Ανδρεάδη, γόνο γνωστής ελληνικής εφοπλιστικής οικογένειας και εγγονό του Αλέξανδρου Κορυζή και σε τρίτο τον Ρώσο Σεργκέϊ Καούζοφ, ο οποίος έφερε ένα τεχνητό (γυάλινο) μάτι. Ο τελευταίος γάμος της ήταν με τον Τιερί Ρουσσέλ, διάσημο πλέι-μπόυ της εποχής, με τον οποίο απέκτησε την Αθηνά Ωνάση. Με τον Τιερί χώρισαν λίγο αργότερα. Τα τελευταία χρόνια, ενώ ετοιμαζόταν να τελέσει γάμο με τον Γιώργο - Χόρχε Τσολμεκτόγλου, πρόεδρο της ελληνικής παροικίας της Αργεντινής, επήλθε αιφνίδια ο θάνατός της, πριν προλάβει αυτός να πραγματοποιηθεί. Απεβίωσε το 1988 στην Αργεντινή από έμφραγμα, όπως δηλώθηκε επίσημα, λόγω της πολύχρονης κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και ενταφιάστηκε στην ιδιόκτητη νήσο της οικογένειάς της, στο Σκορπιό. Σύμφωνα με τη διαθήκη της όριζε, μετά τον θάνατό της, πενταμελές συμβούλιο για τη διαχείριση της περιουσίας της, η οποία και θα μεταβιβαζόταν στην κόρη της Αθηνά, μετά την ενηλικίωσή της. Μνήμες από τη τελευταία νύχτα της Χριστίνας Ωνάση, ξυπνά ο αιφνίδιος θάνατος της Μαρίας Τσάκου. Tις μνήμες του θανάτου της Χριστίνας Ωνάση ξυπνά ο αιφνίδιος θάνατος της Μαρίας Τσάκου, κόρης του καπετάν Παναγιώτη Τσάκου, του σπουδαίου Έλληνα εφοπλιστή. Θρήνος και οδύνη επικρατεί στην οικογένεια Τσάκου έπειτα από τον απροσδόκητο θάνατο της Μαρίας, κόρης του καπετάν Παναγιώτη Τσάκου και της γιατρού Ειρήνης Σαρόγλου-Τσάκου και αδερφής του Νικόλα Τσάκου. Η Μαρία Τσάκου βρέθηκε νεκρή τις πρώτες πρωινές ώρες σε δωμάτιο γνωστού ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, όπου βρισκόταν για δουλειές του Ομίλου. Ο θάνατός της 44χρονης φέρεται να προήλθε από πνευμονική εμβολή. H Mαρία Τσάκου ήταν από τους πιο δραστήριους επιχειρηματίες της παγκόσμιας ναυτιλιακής βιομηχανίας, άξια διάδοχος μαζί με τον αδελφό της, του καπετάν Παναγιώτη. Με ζηλευτές σπουδές, εισήλθε στον Όμιλο Τσάκου και γρήγορα ανέλαβε μεγάλες ευθύνες στην διακυβέρνηση της ναυτικής αυτοκρατορίας. Πάντοτε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έδωσε το παρών για τελευταία φορά πριν από δύο περίπου εβδομάδες στην ονοματοδοσίας του νεότευκτου φορτηγού πλοίου του Ομίλου, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Αυστηρή όταν έπρεπε αλλά πάντα δίκαιη με τους συνεργάτες της, η Μαρία διακρινόταν για την εύστοχη κρίση της και το χιούμορ της.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 14



ΠΑΥΛΟΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ



4/ Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη Ο Παύλος Μπακογιάννης Δημοσιογράφος Βουλευτής δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου 1989 στην είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Ομήρου στην Αθήνα, όπου στεγαζόταν το γραφείο του. Η δολοφονία του συγκλόνισε την πολιτική επικαιρότητα εκείνων των ημερών, η οποία μονοπωλούνταν από έναρξη της διαδικασίας για την παραπομπή των πολιτικών του σκανδάλου Κοσκωτά. Μυστηριώδης είναι η δολοφονία του Μπακογιάννη διότι ήτο αγαπητός σε όλους και την εποχή εκείνη προσπαθούσε να γεφυρώσει τις διαφορές της δεξιάς και της αριστεράς. Ποιοι είχαν συμφέρον για την δολοφονία και την όξυνση του 1989;





ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 15



ΚΩΣΤΗΣ ΠΕΡΑΤΙΚΟΣ



15/ Η δολοφονία του Κωστή Περατικού.

Ο εφοπλιστής δολοφονήθηκε άγρια από τη 17Ν. Καθώς βάδιζε στη συμβολή των οδών Φίλωνος και Φιλελλήνων στο λιμάνι του Πειραιά το απόγευμα της Τετάρτης 28ης Μαΐου 1997 στις 17,15 τον περικύκλωσαν τρεις ένοπλοι και τον πυροβόλησαν από κοντινή απόσταση . Από εκείνη τη στιγμή ο τραγικός πατέρας Μιχάλης Περατικός έθεσε σαν μέλημα της ζωής να αποκαλύψει τους δολοφόνους του γιού του Κωστή. Ο εφοπλιστής Περατικός στη δίκη της 17Ν είχε αποκαλέσει τον Γιωτόπουλο και Κουφοντίνα «ανθυποπλοίαρχο και λοστρόμο » αφήνοντας να εννοηθεί ότι κυκλοφορούν ελεύθερα τα ηγετικά στελέχη της οργάνωσης. Ηθικός καταπέλτης η μαρτυρία του κατά 17N «Eχω απέραντη θλίψη στην ψυχή μου, δεν έχω όμως ούτε ίχνος εκδίκησης», είπε χθες στο Eφετείο ο κ. Mιχάλης Περατικός κατά την πεντάωρη κατάθεσή του για τον φόνο του γιου του, Kωστή, από τη «17N». «Πληρώσαμε», σημείωσε, «την αγορά των Nαυπηγείων Eλευσίνας», την οποία χαρακτήρισε περιουσιακώς επιζήμια, «με το αίμα του γιου μου» και ευχήθηκε τα παιδιά των κατηγορουμένων να μην ακολουθήσουν τον δρόμο των γονέων τους ούτε να βρεθούν μπροστά σε «τέτοιους ανθρώπους». Συγκλόνισε το δικαστήριο ο κ. Mιχάλης Περατικός O Δ. Kουφοντίνας υπερασπίστηκε και πάλι την «πολιτική ορθότητα των πράξεων της οργάνωσης», με αφορμή τη συζήτηση για την επίθεση στο τηλεοπτικό δίκτυο Mέγκα, όπου ισχυρίστηκε ότι υπήρξε προειδοποιητικό τηλεφώνημα. H σχετική στιχομυθία με τον εισαγγελέα της έδρας παρήγαγε και ευτράπελο... συνειρμό, όταν στην ερώτηση Kουφοντίνα «Nομίζετε ότι θέλαμε να σκοτώσουμε δημοσιογράφους;» ο εισαγγελέας απάντησε: «Eδώ σκοτώσατε ανθρώπους»... Ποιος είχε συμφέροντα να βγάλει από τη μέση τον Μιχάλη Περατικό και το γιό του από τα ναυπηγεία Ελευσίνος; Ώστε εκτελούσε συμβόλαια θανάτου η 17Ν ; Αρα πέφτει ο μύθος ότι ήταν επαναστατική οργάνωση. Και εξ όσων είπε ο Μ. Περατικός στο δικαστήριο η ηγετική ομάδα και οι ηθικοί αυτουργοί κυκλοφορούν στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό ελεύθεροι όσοι δεν έχουν ακόμη πεθάνει. Θα τους μάθουμε ποτέ; Μόνον από τύχη ή απροσεξία κάποιων. Οι Αμερικανοί, με "δόλωμα" την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, "παγίδευσαν" την ελληνική αστυνομία και τα ΜΜΕ, με στόχο να "τρυπώσουν" για πάντα μέσα στις ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας. Στόχος τους; H τελική διαμόρφωση της δικομματικής "νεοταξικής" πολιτικής σκηνής της χώρας. Άμεσα ωφελημένοι; Οι συνήθεις ύποπτοι… ...Οι οικογένειες Παπανδρέου και Μητσοτάκη. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 16 ΓΙΑΝΝΟΣ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗΣ 16/ Ο θάνατος του Γιάννου Κρανιδιώτη Ευρωβουλευτής-Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών της κυβερνήσεως Σημίτη. στις. Έπεσε θύμα αεροπορικού δυστυχήματος στις 14 Σεπτεμβρίου του 1999, μαζί με το γιο του, δημοσιογράφους και μέλη της συνοδείας του, πριν προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Βουκουρεστίου. Λίγο πριν προσγειωθεί το αεροσκάφος έχασε απότομα ύψος και έπεσε από τα 25.000 στα 5.000 πόδια, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο όσοι από τους επιβαίνοντες δεν ήταν δεμένοι στα καθίσματά τους. Η βλάβη στον αυτόματο πιλότο και η περιδίνηση στην οποία έπεσε το αεροσκάφος είναι, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των επιτελών του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας, η αιτία της απίστευτης αεροπορικής τραγωδίας, ενώ οι Ρουμανικές αρχές είπαν έπεσε σε σφοδρές αναταράξεις, λόγω των οποίων προκλήθηκε το ατύχημα. Θύμα Ηλεκτρονικού Πολέμου; Μερικοί ομιλούν ότι το Α/Φ εδέχθη Ηλεκτρονικό Πόλεμο από κάποια υπηρεσία και οι πιλότοι έχασαν τον έλεγχο του , δεδομένου ότι και το ΝΑΤΟ επιχειρούσε τότε στην Γ/Β , αλλά και οι Τουρκικές δυναμεις ασκούντο στην περιοχή.Ο Γιάννος Κρανιδιώτης προωθούσε το ενιαίο αμυντικό δόγμα Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος , που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αμυντική προστασία της πολιτικής χάραξης της ΑΟΖ στην περιοχή, την οποίαν πολλοί δεν ήθελαν. Ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε το μυστικό.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 17



ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ



17/ Ο θάνατος του Στρατηγού Ευάγγελου Φλωράκη.

Ο Ευάγγελος Φλωράκης εφονεύθη κατά συντριβή του μοιραίου ελικοπτέρου Βell-206 της Εθνικής Φρουράς, 4.20 της 11ης Ιουλίου 2002 με αποτέλεσμα το τραγικό θάνατο του τότε Α/ΓΕΕΦ Αντιστράτηγου Ευάγγελου Φλωράκη, του Ταξιάρχου Στυλιανού Δεμέναγα, του Υποπλοιάρχου Νικόλαου Σεργίου, και των μελών του πληρώματος, Σμηναγού Πάρη Αθανασιάδη και Υποσμηναγού Μιχάλη Σιακαλλή. Το ελικόπτερο απογειώθηκε από το αεροδρόμιο Λακατάμιας στη Λευκωσία με κατεύθυνση την αεροπορική βάση Πάφου για τη παρακολούθηση νυκτερινής εκπαιδευτικής δραστηριότητας από τον Α/ΓΕΕΦ, που δεν ήταν άλλη από πτήσεις επιθετικών ελικοπτέρων Mi-35 τα οποία είχαν παραληφθεί με άκρα μυστικότητα το 2001 και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά την ημέρα της κηδείας του Στρατηγού Φλωράκη. Το ελικόπτερο κατέπεσε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες στις 4.20 της 11ης Ιουλίου 2002 περίπου δύο χιλιόμετρα από την αεροπορική βάση Πάφου, κοντά στο χωριό Κούκλια, συγκλονίζοντας Ελλάδα και Κύπρο. Η παρουσία του εκλιπόντος στην ηγεσία της Εθνικής Φρουράς αποτέλεσε κινητήριο δύναμη για την αναδιοργάνωση και την ενίσχυσή της. Σημειώνεται ότι επί ηγεσίας του Στρατηγού Φλωράκη πραγματοποιήθηκε για τελευταία φορά το αεροναυτικό σκέλος της ΤΑΜΣ “Νικηφόρος-Τοξότης 2000″ με σμήνη μαχητικών αεροσκαφών F-16C και Α-7E της Πολεμικής Αεροπορίας, μεταγωγικό αεροσκάφος C-130Η με αλεξιπτωτιστές της 1ης ΜΑΛ και του ΕΤΑ, τις φρεγάτες ΑΙΓΑΙΟΝ και ΣΑΛΑΜΙΣ, το υποβρύχιο ΩΚΕΑΝΟΣ και τις πυραυλακάτους ΜΠΛΕΣΣΑΣ και ΣΤΑΡΑΚΗΣ του ΠΝ. Ήταν ίσως η πλέον ρεαλιστική άσκηση που έγινε ποτέ στη Κυπριακή Δημοκρατία (παράλληλη διεξαγωγή των ΤΑΜΣ “Βεργίνα- Ναυαγός” και “Νίκη 2000″, εγκλωβισμός ζεύγους αναγνωριστικών RF-4E της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας από αντιαεροπορικά TOR-M1 που προσπάθησαν να φωτογραφίσουν την αεροπορική βάση Πάφου, παρουσία του αεροπλανοφόρου CVN73 George Washington του Αμερικανικού Ναυτικού στα ανοιχτά της ΝΑ Μεσογείου). Τυχαίο; Αρκετοί ομιλούν ότι το ατύχημα εκείνο ήτο προμελετημένο και ενδέχεται να επήλθε από Ηλεκτρονικό Πόλεμο , δεδομένου ότι στην περιοχή βρισκονταν Τουρκικές αεροπορικές δυνάμες και μονάδες του Αμερικανικού Ναυτικού , οι οποίες είναι λίαν ευαίσθητες σε περιπτώσεις εγκλωβισμού στόχων δια των ραντάρ. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 18 ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 18/ Ο θάνατος του Τάσου Παπαδόπουλου Προέδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας από το2003 έως το 2008, ο πέμπτος κατά σειρά. Αντιτάχθηκε στην αποδοχή του σχεδίου Ανάν το 2004 παρά τις εξωτερικές πιέσεις που δέχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Μεγάλη Βρετανία αλλά και από το εσωτερικό, κυρίως την αξιωματική αντιπολίτευση και ορισμένα Ελλαδικά κόμματα. Σχετικό είναι το ακόλουθο κείμενό του, που δημοσιεύτηκε λίγο πριν το δημοψήφισμα. Πέθανε στις 12 Δεκεμβρίου 2008 μετά από μάχη με τον καρκίνο. Ωστόσο πολλές φήμες κυκλοφόρησαν για το είδος καρκίνου που μετεδόθη στον Τάσο Παπαδόπουλο, δεδομένου ότι πολλοί ισχυροί ήθελαν να βγάλουν από τη μέση τον αγωνιστή της Κυπριακής Ανεξαρτησίας .



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 19



ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ



19/ Το αεροπορικό ατύχημα του Πατριάρχου Αλεξάνδρειας και Πάπα Πέτρου Ζ’

Σκοτώθηκε κατά την πτώση του ελικοπτέρου Σινούκ στις 11 Σεπτεβρίου 2004 στη Σιθωνία, είτε λόγω μηχανικής βλάβης είτε από έκρηξη . Συγκεκριμένα ο Πατριάρχης σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση πέθανε στις 15:35 της 12ης Σεπτεμβρίου 2004. Αυτό σημαίνει για μένα προσωπικά αλλά κι οποιονδήποτε εξέτασε τα έγγραφα αυτά ότι ο Πατριάρχης χαροπάλευε επί 27 ώρες !!!!Πως χαροπάλευε ζωντανός επί τόσες ώρες όταν ανεσύρθη (όπως μας λένε τουλάχιστον) μέσα από την άτρακτο του μοιραίου Σινούκ;;; Ητο κύπριος την καταγωγή λέγεται ότι διατηρούσε άμεση πολιτική σχέση με τον τότε πρόεδρο της Κύπρου, Τάσσο Παπαδόπουλο. Ήταν η περίοδος του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο. ήτο και συνομιλητής του τ. Προέδρου Χοσνι Μουμπάρακ Το περίεργο είναι ότι ο Πατριάρχης πήγαινε στο Άγιον Όρος με ολόκληρο το οικονομικό και νομικό επιτελείο του και εκείνους που γνώριζαν τις φανερές αλλά και τις μυστικές συναλλαγές. Η μεταφορά τους οργανώθηκε με ελικόπτερο Σινούκ και στο επιτελείο του ήταν και ο δικηγόρος Γ. Μαύρος ,μέλος του αιγυπτιακού ελληνισμού, αλλά και δικηγόρος σε σημαντικότατες υποθέσεις όπως π.χ στην υπόθεση των οικονομικών σκανδάλων της Εκκλησίας αλλά και στην υπόθεση της τρομοκρατίας.Το Σινούκ συνετρίβη λίγο πριν φθάσει στο Άγιο Όρος , κάτω από εντελώς σκοτεινές συνθήκες και σκοτώθηκαν όλοι. Στο ελικόπτερο την τελευταία στιγμή δεν επιβιβάστηκαν δύο πρόσωπα. Ο πρόεδρος που δίκασε τη 17 Νοέμβρη, κ. Μαργαρίτης, και ο πρώην ιερωμένος και πρώην δημοσιογράφος της πατριαρχικής συνοδείας κ. Απ. Φορλίδας. Ο τελευταίος δεν επιβιβάστηκε για να παραστεί όπως είπε , ως μάρτυράς σε δίκη του Πατριαρχείου. Λίγο καιρό αργότερα έβγαλε το ράσο, απείλησε με αποκαλύψεις αλλά , δείχνοντας εξαιρετικά φοβισμένος …..εξαφανίστηκε…. Ο δικηγόρος Γ. Μαυρός , ο οποίος ήταν σε μερικές υποθέσεις και επίσημα δικηγόρος της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα και δικηγόρος της Εκκλησίας μας, αλλά και των Σαϊεντολόγων και των Μορμόνων , έλεγε λίγο καιρό πριν την συντριβή , ότι τελειώνει το γράψιμο πολύ σημαντικού βιβλίου για την τρομοκρατία , γιατί η αλήθεια δεν είχε βγει όλη στο δικαστήριο και πολλά μέλη της τρομοκρατίας γύριζαν σε κεντρικά σαλόνια της Αθήνας. Ο δικηγόρος κυριολεχτικά εξαφανίστηκε και δεν βρέθηκε ποτέ το παραμικρό σωματικό ίχνος του. Εξαφανίστηκε όμως μυστηριωδώς και το βιβλίο , το οποίο ήταν σχεδόν έτοιμο για έκδοση και συνταρακτικές αποκαλύψεις. Στην συνέχεια , ήρθαν στην επιφάνεια πολύ σοβαρά στοιχεία που σχετίζονται με την υπόθεση. Μεταξύ αυτών , η ανατίναξη με βόμβα των δύο λογιστών που χρησιμοποιούσε το Πατριαρχείο. Οι λογιστές πήγαιναν από την Ελλάδα στην Αίγυπτο για να τακτοποιήσουν τα οικονομικά μετά την συντριβή του ελικοπτέρου και τον θάνατο του Πατριάρχη και του Οικονομικού και νομικού επιτελείου του. Μόλις έβαλαν μπρος τη μηχανή του παρκαρισμένου στο αεροδρόμιο του Καΐρου αυτοκινήτου τους , εκείνο ανατινάχθηκε. Ο κύριος λογιστής Κοσμίτης κομματιάστηκε και ο βοηθός του ακρωτηριάστηκε…. Ποτέ δε έγινε λόγος για τη δολοφονία αυτή…….». Το 2004 χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα «αλώνιζαν» χιλιάδες πράκτορες μυστικών υπηρεσιών ! Μεγάλων Υπηρεσιών όπως η CIA και η NSA των ΗΠΑ μέχρι και μυστικοί πράκτορες από τη Μοζαμβίκη και το … Βανουάτου!!! Ο καθηγητής Κάρολος Ανδριώτης, μιλώντας στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, ισχυρίζεται πως η πτώση του ελικοπτέρου ήταν αποτέλεσμα δολιοφθοράς, με στόχο να φονευθεί ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Θα πήγαινα για να σκοτωθώ; Ο κ. Ανδριώτης δίνει και ένα άλλο στοιχείο. Ισχυρίζεται πως σε κατ' ιδίαν συνομιλία, ανώτερο κυβερνητικό στέλεχος του Υπουργείου Εξωτερικών, που ήταν υποχρεωμένο από το ισχύον πρωτόκολλο να συνοδεύσει τον Πατριάρχη Πέτρο κατά την επίσκεψή του στο Άγιον Όρος, του ανέφερε πως απέφυγε επιμελώς να συμμετέχει στην αποστολή. Το ανώτερο κυβερνητικό στέλεχος εκστόμισε μάλιστα, κατά τον κύριο Ανδριώτη, το αφοπλιστικό επιχείρημα «Γιατί να πήγαινα, για να σκοτωθώ;». Πολλοί πλέον ομιλούν για δολοφονία του πατριάρχου από κύκλους που είχαν συμφέρον να τον βγάλουν από τη μέση. Ίσως ποτέ δεν θα μάθουμε αυτούς που τον δολοφόνησαν



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 20



ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ



20/ Ο θάνατος Χριστόδουλου, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος (17 Ιανουαρίου1939 - 28 Ιανουαρίου 2008) Tο κοσμικό του όνομα ήταν Χρήστος Παρασκευαΐδης από την Ξάνθη. Toν Ιούνιο του 2007 διαγνώστηκε ότι ο Αρχιεπίσκοπος πάσχει απόκαρκίνο του παχέος εντέρου και χειρουργήθηκε με επιτυχία για την αφαίρεση του όγκου. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας όμως διαγνώστηκε και δεύτερος καρκίνος στο ήπαρ, καθώς και κίρρωση, που ήταν αποτέλεσμα χρόνιας ηπατίτιδας. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ και τέθηκε σε αναμονή εύρεσης μοσχεύματος, προκειμένου να γίνει μεταμόσχευση ήπατος. Αν και το μόσχευμα βρέθηκε, κατά τη χειρουργική επέμβαση στις 8 Οκτωβρίουδεν έγινε η μεταμόσχευση, καθώς διαπιστώθηκαν πολλαπλέςμεταστάσεις . Πέθανε από καρκίνο το 2008 σε ηλικία 69 ετών. Το τελευταίο του Μήνυμα Στο τελευταίο του δημόσιο μήνυμα, με την ευκαιρία της πρωτοχρονιάς του 2008, νιώθοντας το τέλος του αφήνει την παρακαταθήκη του με τα εξής λόγια: «Σταθήτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύε». Λίγες μέρες πριν το χειρουργείο συμμετείχε στην λειτουργία της ορθόδοξης εκκλησίας της Αγ. Σοφίας στο Μαϊάμι Ένα μικρό δείγμα της εκπληκτικής ομιλίας του είναι το παρακάτω: “…οι δαίμονες προσπαθούν να κυριεύσουν τον κόσμο. Έχουν βγεί στην επιφάνεια της γής, σπέρνουν την δυστυχία και τον πόνο προκαλώντας δυστυχήματα και ασθένειες… σε όσους προσπαθούν να αντισταθούν. Μοναδικός στόχος τους είναι η κυριαρχία του πλανήτη” Θρυλούνται πάρα πολλά όπως λ.χ «.ο Χριστόδουλος μπορουσε να ζησει αλλα ο ”κυκλος” του δεν άφησε Έλληνα γιατρό να του κανει θεραπεια…» ή «Μου είναι δύσκολο να φαντασθώ ότι ένας άνθρωπος όπως ο Χριστόδουλος δεν είχε πρόσβαση σε ετήσια check up, σε εξετάσεις, και σε ιατρικές συμβουλές για έγκαιρη αντιμετώπιση του όποιου προβλήματος υγείας. Όπως επίσης ότι βρέθηκε μόσχευμα το οποίο τελικά χρησιμοποιήθηκε … σε έναν Εβραίο » ή «να και κατι που δεν μπορουσα να φανταστω οτι διαβαζα ποτέ: οτι υπάρχει κάποιο μυστήριο γύρω από τον θάνατο του Χριστόδουλου! φαντάζομαι καποιο είδος συνωμοσιας για να τον…βγάλουν απο την μέση; δηλαδή του …δημιουργησαν τον καρκίνο ( ή δεν είχε ποτε καρκινο και τον…δηλητηριασαν πχ οπως στη σειρα του Καπουτζιδη;;). Δηλαδή ο θανατος του συγκαταλεγεται στη λίστα με τους μυστηριωδους θανατους που ανήκουν προσωπικοτητες όπως ο Χιτλερ, ο Ελβις, Ο Μπρους Λι και τελευταια ο Μαικλ Τζακσον….. Ορθά η λανθασμενα , δίκαια ή αδικα στην νεα τάξη πραγματων που διαμορφώνεται η δυτική θρησκεία δεν μπορεί να στέκεται τροχοπέδι στο γενικό πλάνο των κεφαλαιουχων-τραπεζιτών-βοιομηχάνων-πολιτικών. κλπ» ή «..θα στεκόταν εμπόδιο στο σχέδιο λεηλασίας της Ελλάδας μας. Η ζωή του ήταν εμπόδιο και ο θάνατός του πολύ βολικός…. Ο Χριστόδουλος κατόρθωσε να ενώσει κοινωνία-Εκκλησία, να ενισχύσει την πίστη στους ιστορικούς δεσμούς μας να τους ισχυροποιήσει και να ανοίξει την αγκαλιά της στη νεολαία μας. Ανεπίτρεπτα πράγματα στους νεοταξίτες.» Παρόμοια όμως σχόλια έχουν γίνει πολλά για τον θάνατο και άλ άλλων αγωνιστών υπέρ της Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και εναντίον της Νέας Τάξεως και της Παγκοσμιοποίησης . Αναφέρω τον θάνατο από καρκίνο των Τάσου Παπαδόπουλου,



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 21



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΟΥ



21/ Ο θάνατος του Στρατηγού Δημητρίου Δήμου

Ο στρατηγός Δήμου τα δύο τελευταία χρόνια έδινε σκληρή μάχη με τον καρκίνο και κατά καιρούς νοσηλευόταν στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Ο Δημήτρης Δήμου αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1962 και έκτοτε υπηρέτησε σε πολλές μονάδες και επιτελεία του Ελληνικού Στρατού. Υπηρέτησε επίσης στην ΕΛΔΥΚ δύο φορές, την μία μάλιστα ως Διοικητής της την δεκαετία του 90. Ο στρατηγός Δήμου υπηρέτησε επίσης ως Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ και Διοικητής 1ης Στρατιάς την οποίας υπήρξε επίτιμος διοικητής έως τον θάνατο του. Μετά την αποστρατεία το 1998 επελέγη από τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου ως Αρχηγός ΓΕΕΦ, θέση στην οποία υπηρέτησε ως το 2000, που τον διαδέχθηκε ο αείμνηστος αντιστράτηγος Ε. Φλωράκης. Ο Δημήτρης Δήμου υπήρξε Αρχηγός ΓΕΕΦ την κρίσιμη περίοδο της παραγγελίας και ακύρωσης εγκατάστασης των πυραύλων S-300 στη Κύπρο. είχε υποστηρίξει ότι η αγορά των πυραύλων S-300 υπέκρυπτε οικονομικά συμφέροντα, ενώ το συγκεκριμένο οπλικό σύστημα ήταν αδύνατον να εγκατασταθεί στην Κύπρο καθώς δεν υπήρχε ο απαραίτητος στρατηγικός χώρος. Ο στρατηγός Δήμου ήτο ένας ένθερμος αγωνιστής υπέρ του Ελληνισμού και υπήρξε μεγάλο κενό με την απώλεια του . Την ίδια περίπου περίοδο Πέθανε από καρκίνο και ο διανοούμενος τουρκολόγος καθηγητής Δημήτριος Σαρρής , ο δικηγόρος Κώστας Γεωργαντάς κ.α Καρκίνος συνέβη και σε πολλούς άλλους αγωνιστές , εις τρόπον ώστε να εγείρει εύλογα ερωτηματικά διαφόρων , μήπως είναι μεταδοτικός ο καρκίνος και προσβάλλει κατά προτίμησιν αυτούς που αντιτίθενται στην Νέα Τάξη Πραγμάτων; Τούτο είχε υπαινιχθεί και ο επίσης καρκινοπαθής ηγέτης της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, ο οποίος είπε ότι η CIΑ ήτο εις θέσιν να μολύνει με καρκίνο τα θύματα-στόχους της . Κατά σύμπτωση με τον ίδιο καρκίνο του Χριστόδουλου πάσχει και ο Τούρκος ηγέτης Ταγίπ Ερνογάν. Τέτοιες συμπτώσεις που πρέπει οι αγωνιστές υπέρ του Ελληνισμού και εναντία στην Νέα Τάξη να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε ότι κάτι κακό μπορεί να μας συμβεί, διότι και ο γράφων προσεβλήθη από καρκίνο. Βέβαια στην ηλικία μου δεν είναι και τόσο ασυνήθιστο .



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ 22



ΑΤΥΧΗΜΑ ΤΗΣ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ



22/ Πελώρια Ερωτήματα από την Τραγωδία στη Ναυτική Βάση ΕΥΡΩΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΦΥΛΑΞΗ ΤΩΝ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΩΝ ΗΠΑ! ΠΛΗΘΟΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΩΝ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΜΕΛΕΙΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΥΡΟΜΑΧΙΚΩΝ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ! ΣΥΝΕΧΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ! Εκτός από τις πληγές της τραγωδίας μετά την έκρηξη στην ναυτική βάση στο Ζύγι, η Κύπρος μετράει και πάρα πολλά ερωτηματικά αναφορικά τόσο με τις συνθήκες ασφαλείας ως προς τη διατήρηση των εκρηκτικών υλών στη συγκεκριμένη αποθήκη όσο και για τους λόγους που οδήγησαν στην κατάσχεση τους από το ρωσικό πλοίο «Μόντσιεγκορσκ» το2009, κι ενώ αυτό κατευθυνόταν προς τη Συρία. Σε ότι αφορά τις συνθήκες ασφαλείας, ο Νικόλαος Ιωαννίδης, γιος του διοικητή του Κυπριακού Ναυτικού, Ανδρέα Ιωαννίδη, κατήγγειλε πως ο πατέρας του είχε ζητήσει επανειλημμένως τη μετακίνηση των εκρηκτικών από τη ναυτική βάση ή τη βελτίωση των συνθηκών φύλαξής τους. Όπως φαίνεται μάλιστα, το σχετικό αίτημα το είχε υποβάλει γραπτώς, με επιστολές του προς την ηγεσία του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ) και το κυπριακό υπουργείο Άμυνας. Παράλληλα, το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, επικαλούμενο στρατιωτική πηγή, μετέδωσε ότι τις τελευταίες ημέρες, λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, σημειώνονταν αναφλέξεις στα κιβώτια που περιείχαν την πυρίτιδα. Σύμφωνα με την ίδια πηγή σε σύσκεψη αποφασίσθηκε τα κιβώτια να ραντίζονται με νερό, ωστόσο, πρόσθεσε η πηγή, το πρωί της Δευτέρας, σημειώθηκε μεγαλύτερη ανάφλεξη και ακολούθησε πυρκαγιά. Κλήθηκε πυροσβεστικό όχημα για να κατασβέσει τη φωτιά, ύστερα, όμως, από μιάμιση ώρα σημειώθηκαν οι φονικές εκρήξεις. Οι έρευνες γύρω από τη συγκεκριμένη πτυχή του θέματος βρίσκονται σε εξέλιξη, ωστόσο, την ίδια ώρα αρκετοί είναι αυτοί που κατακρίνουν την κυπριακή πολιτική ηγεσία αναφορικά με την εμπλοκή της στο ζήτημα των συγκεκριμένων πυρομαχικών και την κατάσχεση τους από το ρωσικό πλοίο Μόντσιεγκορσκ, που τα μετέφερε στη Συρία. Όπως προκύπτει μεταξύ άλλων και από αποκαλύψεις του Wikileaks, σύμφωνα με διπλωματικά έγγραφα των ΗΠΑ, μετά τις πιέσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ να προχωρήσει η επιχείρηση κατάσχεσης των πυρομαχικών που κατευθύνονταν στη Συρία με γρήγορους ρυθμούς, η κυπριακή κυβέρνηση αποφάσισε να αποθηκευτούν στον πλησιέστερο προς το λιμάνι της Λεμεσού ναύσταθμο. Αυτό μάλιστα, την ίδια ώρα που ο ΟΗΕ ενθάρρυνε την κυπριακή κυβέρνηση να εξετάσει τη συνεργασία με άλλα κράτη μέλη ώστε να τη βοηθήσουν στην αποθήκευση, την ασφαλή φύλαξη, τη μεταφορά ή ακόμα και στο «ξεφόρτωμα» των μοιραίων πυρομαχικών κι ενώ κύπριοι αρμόδιοι είχαν εκφράσει ανησυχίες για την ασφάλεια του φορτίου από τα τέλη Ιανουαρίου 2009, ενώ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ετέθησαν τουλάχιστον τέσσερα εναλλακτικά σενάρια για να μην παραμείνουν τα εκρηκτικά στην Κύπρο. Πολύνεκρη Τραγωδία από Εκρηξη σε Ναυτική Βάση στην Κύπρο με Δεκάδες Νεκρούς και Πολλούς Τραυματίες Τουλάχιστον 12 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, από την ισχυρότατη έκρηξη που σημειώθηκε στη ναυτική βάση της Εθνικής Φρουράς «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Ζύγι, 20 χιλ. ανατολικά της Λεμεσού. Δόθηκε πριν από λίγο στη δημοσιότητα ο κατάλογος των ονομάτων των στελεχών της Εθνικής Φρουράς και των μελών της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας που έχασαν τη ζωή τους κατά τις εκρήξεις που σημειώθηκαν στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» νωρίς το πρωί τη Δευτέρα. Ανακοίνωση της Αστυνομίας και της Εθνικής Φρουράς αναφέρει ότι κατά το χρόνο της έκρηξης βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, τα ακόλουθα μέλη της Εθνικής Φρουράς και της Αστυνομίας (Πυροσβεστικής Υπηρεσίας), τα οποία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, έχασαν τη ζωή τους κατά το τραγικό συμβάν. 1. Πλοίαρχος Ιωαννίδης Ανδρέας, Διοικητής Ναυτικού/ ΓΕΕΦ, 2. Αντιπλοίαρχος Λάμπρου Λάμπρος, Διοικητής της Ναυτικής Βάσης, 3. Αρχικελευστής Κλεάνθους Κλεάνθης, Υπαξιωματικός στη Διοίκηση της Ναυτικής Βάσης, 4. ΕΠΥ Κελευστής Ηρακλέους Μιχάλης, Υπαξιωματικός στη Διοίκηση της Ναυτικής Βάσης, 5. Ναύτης (Εθνοφρουρός) Χριστοφόρου Μιλτιάδης, της Διοίκησης Ναυτικής Βάσης, 6. Ναύτης (Εθνοφρουρός) Χριστοφόρου Χριστάκης, της Διοίκησης Ναυτικής Βάσης, 7. Αρχιλοχίας Πυροσβεστικής Υπηρεσίας 3591 Ανδρέας Παπαδόπουλος, 8. Πυροσβέστης 74 Βασίλης Κρόκος, 9. Πυροσβέστης 2446 Σπύρος Τταντής, 10. Πυροσβέστης 3520 Παναγιώτης Θεοφίλου, 11. Αρχιπυροσβέστης 3311 Γιώργος Γιακουμή, 12. Πυροσβέστης 4829 Αδάμος Αδάμου. Ο μέχρι στιγμής επίσημος απολογισμός κάνει λόγο ακόμα για 62 τραυματίες, εκ των οποίων οι δύο νοσηλεύονται σε πολύ κρίσημη κατάσταση. Νοσηλεύονται ακόμα σε διάφορα νοσοκομεία άλλοι 10 τραυτατίες , ενώ οι υπόλοιποι 50 έτυχαν των Πρώτων Βοηθειών και απολύθηκαν. Στο μεταξύ, σύμφωνα με έγκυρη αστυνομική πηγή που επικαλείται το ΚΥΠΕ, έχει ολοκληρωθεί η περισυλλογή πτωμάτων και έχουν μεταφερθεί οι σοροί στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία ταυτοποίησης. Όσον αφορά την ανακριτική έρευνα, δήλωσε ότι έχει ήδη αρχίσει η λήψη καταθέσεων. Έχουν κληθεί εμπειρογνώμονες από το εξωτερικό για να βοηθήσουν στις έρευνες, και ήδη Βρετανοί εμπειρογνώμονες βρίσκονται στο χώρο, όπου πραγματοποιούνται οι έρευνες. Νωρίς το απόγευμα κλιμάκιο από πυροτεχνουργούς των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων ήρθε στην Κύπρο με μεταγωγικό αεροσκάφος C -27 για να συνδράμουν των έργο των κυπριακών Αρχών. Οιεξ Ελλάδος εμπειρογνώμονες βρίσκονται στην Κύπρο, κατόπιν αιτήματος του Υπουργείου Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, λειτουργούν δύο κέντρα χειρισμού κρίσεων, ένα στο Αρχηγείο και ένα επιτόπου στη Ναυτική Βάση, με επικεφαλής δύο βοηθούς Αρχηγούς της Αστυνομίας. Οι αρχές εκφράζουν φόβους πως ο αριθμός των θυμάτων θα ανεβαίνει όσο περνούν οι ώρες, ενώ το έργο της καταγραφής των νεκρών δυσχεραίνει το γεγονός ότι πολλές από τις σορούς είναι διαμελισμένες. Τα κυπριακά ΜΜΕ, αναπαράγουν εκτιμήσεις πως ο αριθμός των νεκρών ίσως ξεπεράσει τους 30. Ο αριθμός των θυμάτων θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερος στο βαθμό που οι κληρωτοί της Εθνικής Φρουράς, δεν απουσίαζαν από το στρατόπεδο για ασκήσεις. Εγκληματική Αμέλεια Δείχνουν τα Πρώτα Στοιχεια Σύμφωνα με ανακοίνωση της Πυροσβεστικής, στις 04:27 τα ξημερώματα της Δευτέρας ξέσπασε φωτιά στη ναυτική βάση από άγνωστη αιτία. Στο σημείο έσπευσαν δυνάμεις της πυροσβεστικής, χωρίς να καταφέρουν να θέσουν τη φωτιά υπό έλεγχο, με αποτέλεσμα να επεκταθεί σε δύο κοντέινερ με πυρομαχικά αλλά και στον παρακείμενο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό Βασιλικού, ο οποίος είναι ο σημαντικότερος στην Κύπρο. Η ισχυρότατη έκρηξη σημειώθηκε λίγο πριν τις 06:00 η οποία προκάλεσε ζημιές σε σπίτια σε ακτίνα 5 χιλιομέτρων. Όπως έχει γίνει γνωστό στο σημείο βρίσκονταν στοιβαγμένα 130 εμπορευματοκιβώτια με οπλισμό και πυρίτιδα. Το φορτίο είχε κατασχεθεί τον Ιανουάριο του 2009 από ρωσικό πλοίο, το οποίο είχε φορτωθεί στο Ιράν με προορισμό την Συρία, κατά παραβίαση ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τα εμπορευματοκιβώτια ήταν στοιβαγμένα σε περιοχή μεταξύ της βάσης και του ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού. Από ότι φαίνεται, η τραγωδία σημειώθηκε εξαιτίας εγκληματικής αμέλειας, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες υπήρξαν τις τελευταίες μέρες μικρές εκρήξεις στα εμπορευματοκιβώτια, ως αποτέλεσμα των ψηλών θερμοκρασιών και της υγρασίας, όμως δεν δόθηκε η δέουσα σημασία. Αντιδράσεις της Κυπριακής Πολιτικής Ηγεσίας Στη ναυτική βάση μετέβη ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας, ο οποίος έχει συγκαλέσει έκτακτο Υπουργικό Συμβούλιο για τις 13:30 το μεσημέρι. Η συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου, με θέμα τις συνομιλίες Χριστόφια-Έρογλου, αναβλήθηκε. Το σημείο επισκέφθηκε και ο πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής Γιαννάκης Ομήρου. Περιγράφοντας την κατάσταση, μίλησε για όλεθρο. «Είναι μία εικόνα ολέθρου» είπε στο ΡΙΚ, εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των θυμάτων και τη συμπαράστασή του στους τραυματίες και τους οικείους τους. Εν τω μεταξύ την παραίτησή τους υπέβαλαν, μετά την φονική έκρηξη στη ναυτική βάση της Εθνικής Φρουράς στην περιοχή Ζύγι μεταξύ Λεμεσού και Λάρνακας στην Κύπρο, ο υπουργός Άμυνας Κώστας Παπακώστας και ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς Πέτρος Τσαλικίδης. Τριήμερο εθνικό πένθος κηρύχθηκε στην Κύπρο. Εκ πρώτης όψεως αποκλείεται το ενδεχόμενο διολοφθοράς, δήλωσε ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου, που έκανε έκκληση στην κοινωνία να μην διασπείρονται φήμες που δημιουργούν πανικό Οι παραιτήσεις τους ανακοινώθηκαν μετά το τέλος του Υπουργικού Συμβουλίου στο προεδρικό μέγαρο στη Λευκωσία. Ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας έκανε αμέσως δεκτές τις παραιτήσεις και ζήτησε από τον υπουργό και τον αρχηγό της Εθνικής Φρουράς να παραμείνουν στη θέση τους μέχρι να αντικατασταθούν. Ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος, μετά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου, ανέφερε ότι κηρύχθηκε τριήμερο πένθος και ότι οι σημαίες θα κυματίζουν μεσίστιες, ενώ όλες οι δημόσιες εκδηλώσεις ματαιώνονται. Οξύ Πρόβλημα Ηλεκτροδότησης της Νήσου Φωτιά ξέσπασε και στον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό Βασιλικού, η οποία τέθηκε υπό έλεγχο πριν επεκταθεί στις δεξαμενές μαζούτ, που τροφοδοτούν το σταθμό. Η μονάδα, η μεγαλύτερη της Κύπρου, έχει υποστεί μεγάλες ζημιές, με αποτέλεσμα να υπάρχουν εκτεταμένες διακοπές ρεύματος, ακόμα και στη Λευκωσία, ενώ σύμφωνα με την εφημερίδα «Φιλελεύθερος» υπάρχουν αναφορές για έναν αγνοούμενο. Εκπρόσωπος της εταιρείας ηλεκτρισμού ΑΗΚ ανέφερε ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην ηλεκτροδότηση της Μεγαλονήσου και ανέφερε ότι αναμένονται διακοπές ρεύματος. Οι άλλες δύο μονάδες ηλεκτροπαραγωγής -στη Δεκέλεια και τη Μονή- επαρκούν να καλύψουν μόνο τη μισή ζήτηση. Το πρόβλημα δυσχεραίνει η λειτουργία των κλιματιστικών λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, ενώ το βράδυ το πρόβλημα θα επιδεινωθεί εξαιτίας της αύξησης της κατανάλωσης εξαιτίας ηλεκτροφωτισμού. Οι αρχές απευθύνουν έκκληση στον πληθυσμό να μην κάνει άσκοπη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος. Το πλοίο πήγαινε στη Συρία Σύμφωνα με πληροφορίες (Jerusalem Post) τα κοντέινερς προέρχονται από το πλοίο Monchegorsk της Ιρανικής ναυτιλιακής εταιρίας (IRISIL) με Κυπριακή σημαία. Το πλοίο αυτό κατευθύνονταν το 2009 από το Ιράν στη Συρία μεταφέροντας βλήματα πυροβολικού και τεθωρακισμένων, ρουκέτες καθώς και άλλα υλικά για την κατασκευή ρουκετών. Οι Αμερικάνοι σταμάτησαν το πλοίο στην Ερυθρά Θάλασσα και από τον έλεγχο προέκυψε ότι κουβαλούσε πυρομαχικά σπάζοντας έτσι το εμπάργκο που επέβαλλε ο ΟΗΕ στην εξαγωγή όπλων από το Ιράν σε άλλες χώρες. Η Κύπρος εμπόδισε τη διέλευση του πλοίου και κατάσχεσε τα πυρομαχικά. Αν τα βλήματα αυτά των τεθωρακισμένων ήταν τύπου APFSDS τότε περιείχαν εκφυλισμένο ουράνιο και η περιοχή μέσα στο στρατόπεδο είναι επικίνδυνη και πρέπει να εκκενωθεί. Σύμφωνα με το Διευθυντή του Κέντρου Ελέγχου Όπλων Δρ. Θεόδωρο Λιόλιο δεν πρέπει να προκληθεί πανικός αφού δεν έχουμε κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει ότι πρόκειται για την κατηγορία αυτή των βλημάτων αλλά όμως είναι ένα ενδεχόμενο που πρέπει να εξεταστεί άμεσα.Πρέπει να σπεύσουν άμεσα οι αρμόδιοι με ειδικούς ανιχνευτές άλφα ακτινοβολίας προκειμένου να διαπιστώσουν αν τα βλήματα αυτά των τεθωρακισμένων που είχαν τα κιβώτια ήταν τύπου APFSDS. Το ενδεχόμενο αυτό είναι μικρό αφού μάλλον πρόκειται για βλήματα 125 χιλιοστών με κεφαλή HEAT. Το περιεχόμενο των κοντέινερς δεν ανακοινώθηκε ποτέ από τις Κυπριακές αρχές ίσως γιατί πιθανότατα θα προκαλούσε διπλωματικό επεισόδιο αποδεικνύοντας ότι το Ιράν μετέφερε όπλα στη Συρία τα οποία στη συνέχεια έπαιρναν το δρόμο τους για τη Χεσμπολά και τη Χαμάς. Η σιωπή αυτή όμως κράτησε τα κοντέινερς κλειστά και προκάλεσε αυτή την καταστροφή. Το Κέντρο Ελέγχου Όπλων περιμένει να δει εικόνες των βλημάτων ώστε να ενημερώσει τους πολίτες για τους πραγματικούς κινδύνους. Αν είχαν εκραγεί και τα άλλα 96 containers η καταστροφή θα ήταν απερίγραπτη Καθαρό θαύμα έσωσε από ολοσχερή καταστροφή ολόκληρη τη νότια Κύπρο, αφού, σύμφωνα με τις πληροφορίες, εξερράγησαν «μόνο» μερικά από τα 98 συνολικά containers που πήραν φωτιά. Κατά την αρχική τουλάχιστον εκτίμηση του εκπροσώπου της κυπριακής αστυνομίας, «υπήρχαν 98 εμπορευματοκιβώτια πυρίτιδας, πήραν φωτιά τα δύο και σημειώθηκαν πολύ μεγάλες εκρήξεις», κάτι που δεν έχει εισέτι επιβεβαιωθεί.. Το πιο συγκλονιστικό στοιχείο είναι το ότι, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ο νεκρός διοικητής Νικόλας Ιωαννίδης (απόφοιτος τάξεως 1981 της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, βατραχάνθρωπος και πρώην διοικητής της επίλεκτης κυπριακής Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών), όταν ειδοποιήθηκε και μπήκε μέσα στη μονάδα στις 04.00 τα ξημερώματα και αντιλήφθηκε αμέσως την κρισιμότητα της κατάστασης, διέταξε την άμεση εκκένωση της βάσης από το σύνολο του προσωπικού της, παραμένοντας ωστόσο ο ίδιος επικεφαλής του ηρωικού τμήματος κατάσβεσης και των ηρωικών πυροσβεστών που έμειναν και έπεσαν (ή τραυματίστηκαν) στο καθήκον. Σε πολύ κοντινή απόσταση φυλασσόταν και η πυροβολαρχία των παράκτιων βλημάτων ξηράς - επιφάνειας, τύπου ΜΜ-40 Exocet (Block II), γαλλικής κατασκευής, που μεταφέρονται πάνω σε οχήματα. Με την εμβέλεια των 45-50 ναυτικών μιλίων έκαστο, το μέγεθος της Κύπρου και τις αποστάσεις από τις έναντι αυτής τουρκικές ακτές αποτελεί ένα «στρατηγικής» σημασίας όπλο. Όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε τι θα γινόταν αν έσκαγαν και αυτά. Επίσης, στην ίδια αυτή βάση ήταν και η έδρα της επίλεκτης ΜΥΚ της Διοίκησης Ναυτικού της Κύπρου, που ευτυχώς χθες τα ξημερώματα έλειπε σε εκπαιδευτική δραστηριότητα σε άλλη περιοχή. Η κυπριακή κυβέρνηση δεν αποκλείει καμία απολύτως πιθανότητα για την αιτία της καταστροφής, συμπεριλαμβανομένης και της δολιοφθοράς. Για τον λόγο αυτό ζητήθηκαν από την Ελλάδα και στάλθηκαν με ειδική πτήση μεταφορικού αεροσκάφους C-27J της 354 MTM της Πολεμικής Αεροπορίας ειδικοί πυροτεχνουργοί του ΤΕΕΜ της Ελληνικής Αστυνομίας, του Στρατού Ξηράς και της Π.Α., ειδικοί στα στρατιωτικά εκρηκτικά, καθώς και δύο αξιωματικοί του Πυροσβεστικού Σώματος, του τμήματος Διαλεύκανσης Εγκλημάτων Εμπρησμού. Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος.



ΕΠΙΛΟΓΟΣ



Θέμα προς συζήτηση είναι και οι δολοφονίες σαν μέσον φιμώσεως και εκφοβισμού της κοινής γνώμης.Εκτός από τα θύματα των αναρχικών κατα τα μέσα και τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, η επίτευξη των στόχων αυτών είχε και και αλλού ένα υψηλότατο τίμημα σε ανθρώπινες ζωές. Η Ρωσική Επανάσταση ήταν πιθανόν η πιο αιματηρή επανάσταση όλων των εποχών και εκτός αυτού είχαμε θάνατο και καταστροφή στούς δύο παγκοσμίους πολέμους, που και οι δυό τους ήταν το αποτέλεσμα εβραίκής χειραγώγησης. Η Αντίσταση οδήγησε σε πολλά ανεξιχνίστα "δυστυχήματα" και "αυτοκτονίες": Το "ατύχημα" του T. E. Lawrence - ο οποίος ήταν εις θέσιν να δημοσιοποιήσει τις διαπραγματεύσεις απάτης της Μεγάλης Βρεταννίας με τους Άραβες. Ποιος δολοφόνησε πραγματικά τον Jocelyn Hay το 1941, τον 22ο Earl of Errol, στο Ναϊρόμπι της Κένυας; Η υποτιθέμενη αυτοκτονία του James Forrestal – ο οποίος αντιτάχθηκε στον έλεγχο της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών από το εβραϊκό λόμπι. www.paragoy.com. Οι δολοφονίες του Λόρδου Moyne, του μόνιμου βρετανού υπουργού στη Μέση Ανατολή και του διαπραγματευτή των Ηνωμένων Έθνών Folke Bernadotte (οι δολοφόνοι των οποίων προστατευθηκαν μετα την ίδρυση του ισραηλινού κράτους). Το «αεροπορικό ατύχημα», κατα το οποίο σκοτώθηκε ο δούκας του Κεντ. Der "Flugzeugunfall", der den Herzog von Kent tötete. Η δολοφονία του Rudolf Hess. Το περίεργο αυτοκινητιστικό ατύχημα στο οποίον σκοτώθηκε ο δοξασμένος στρατηγός George Patton, διαπρήσιος πολέμιος των Εβραίων Σιωνιστών και ένθερμος πατριώτης Ο ακόμα ανεξιχνίαστος θάνατος της πριγκίπισσας Diana. Prinzessin Diana; Η αλήθεια για το ποιοί βρίσκονται πίσω απο την επίθεση της 9/11 Die Wahrheit über die wirklichen Drahtzieher hinter dem 9/11-Angriff.

Η Δολοφονία του Γιάσερ Αραφάτ .Στοιχεία για τον θάνατο του Παλαιστίνιου ηγέτη, Γιάσερ Αραφάτ, αποκαλύπτει έρευνα ελβετικού ινστιτούτου, το οποίο ισχυρίζεται πως πριν από τον θάνατό του το 2004, δηλητηριάστηκε από την ραδιενεργή ουσία πολώνιο.Όπως μεταδόθηκε απο το ΑΛ-ΤΖΑΤΖΙΡΑ η ομάδα των ερευνητών στην Ελβετία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Γιάσερ Αραφάτ δηλητηριάστηκε από Πλουτώνιο. Τούτο προέκυψε μετά από πολύμηνη έρευνα και ανάλυση προσωπικών αντικειμένων του Παλαιστίνιου ηγέτη, τα οποία είχαν λάβει από την χήρα του Γιάσερ Αραφάτ, Σουχά. Ο διευθυντής του ινστιτούτου πυρηνικών ερευνών που βρίσκεται στην Λωζάννη, Φρανσουά Μποσίντ είπε πως τα ίχνη του πολωνίου που εντοπίστηκαν στα ρούχα του ήταν πολύ παραπάνω από τα επιτρεπτά για έναν άνθρωπο όρια. Ο Γιάσερ Αραφάτ είχε ασθενήσει κατά την παραμονή του στην Ραμάλα της Δυτικής Όχθης, ενώ βρισκόταν πολιορκημένος από τον ισραηλινό στρατό, ενώ τελικά πέθανε στις 11 Νοεμβρίου 2004 στο Περσί. Για να επιβεβαιωθεί ότι ο θάνατος του Αραφάτ προκλήθηκε από δηλητηρίαση με πολώνιο θα πρέπει να γίνει εκταφή της σορού του και να ακολουθήσουν εκτεταμένες αναλύσεις, πρόσθεσε ο Μποσίντ. Ποιος τον δολοφόνησε; Αν ακούσετε κάποια άγρια νύχτα νιάου-νιάου στα κεραμίδια θα καταλάβετε …ότι είναι γάτοι και όχι Εβραίοι-Σιωνιστές.

Αξίζει επίσης να ρίξουμε μια ματιά στις ρίζες ορισμένων σημαντικών προσώπων της περιόδου 1936 ως σημερον: Ο General Francisco Franco y Bahamonde που κατα την διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου έκανε μια θεαματική καρριέρα, είχε Εβραίους προγόνους. Το πραγματικό όνομα του Προέδρου Ρούσβελτ, που ήταν Εβραίος, ήταν «Rosenvelt». Οι Delano (η οικογένεια της μητέρας του) είχε εβραίους προγόνους. Ο Στρατηγός Αϊζενχάουερ, που με την βοήθεια του Bernard Baruch έκανε μια θεαματική καρριέρα, ήταν Εβραίος. Ο στρατηγός Ντε Γκωλ δεν ήταν Εβραίος, αλλά έκανε μια λαμπρή καρριέρα και κατά την άφιξή του στο Λονδίνο τον υποδέχθηκαν εκπρόσωποι των Rothschilds. Winston Churchill - ήταν ή μισό-Εβραίος, ο οποίος ενεργούσε για λογαριασμό των εκ μητρός ξένων προγόνων του, ή πιάστηκε στα δίχτυα εβραίων μανιπουλατόρων και πρόδωσε τους δικούς του. Περισσότερες πληροφορίες Mehr Information. Ο Ιωσήφ Στάλιν άλλαξε το πραγματικό του όνομα που ήταν Ιωσήφ Δαβίδ Djugashvili σε Στάλιν (ένα πολύ εβραίϊκο έθιμο). Στην γεωργιανή γλώσσα «shvili» σημαίνει «o γιος του» και «djuga» «Εβραίος». Επίσης ο David Papisnedov, ο άνθρωπος που θεωρείται ως ο πραγματικός του πατέρας, ήταν Εβραίος. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι αυτό στο τελευταίο δεν αναφέρεται στο βιβλίο για τον Στάλιν του Simon Montefiore. Ο Montefiore είναι ένας Εβραίος, απόγονος του Μωυσή Montefiore, που το 1846 ξεκίνησε μαζί με τον Rothschild την ιδέα της πατρίδας των Εβραίων που θα ήταν η Παλαιστίνη. Η Σιωνιστές συνεργάζονταν με τον Χίτλερ, αν τους συνέφερε, διότι τους χρειάζονταν η πολιτική του. Χωρίς αυτη την πολιτική δεν θα ήταν δυνατόν να παράγουν την προπαγάνδα του «Ολοκαυτώματος», απο την οποία εξαρτήθηκε ένα μεγάλο μέρος του σχεδίου τους. Τα σχέδια φιλίας του Χίτλερ με την Μεγάλη Βρεταννία ανατράπηκαν δραστικά μετα την φυλάκιση του Rudolf Hess. Εξακολουθεί να παραμένει ανοικτό το ερώτημα, εάν ο Albrecht Haushofer συμμετείχε στην προδοσία αυτού του σχεδίου. Ήταν ο γιος του καθηγητή Haushofer, και μέσω της μητέρας του, κατά το ήμισυ Εβραίος.

Ο Χένρυ Άλφρεντ Κίσινγκερ (Henry Alfred Kissinger, γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1923) Γερμανοεβραίος που μετανάστευσε στις ΗΠΑ και έγινε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ, ακαδημαϊκός και συγγραφέας και αρχιτέκτονας του σημερινού σιωνιστικού μοντέλου του κόσμου. Σε μερικές χώρες θεωρείται σφαγέας διοτι με την παρότρυνση του διεπράχθησαν γενοκτονίες(τραγωδία Κύπρου, Χιλή κ.α) Ο Κίσινγκερ γεννήθηκε στη Γερμανία ως Χάιντς Άλφρεντ Κίσινγκερ (Heinz Alfred Kissinger) από γονείς εβραϊκής καταγωγής, οι οποίοι το 1938 διέφυγαν στις ΗΠΑ υπο την απειλή του ναζιστικού καθεστώτος. Αρχικά ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα στο Χάρβαρντ, αλλά παράλληλα συμμετείχε σε διάφορες κυβερνητικές υπηρεσίες και επιτροπές που αφορούσαν την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το 1997, στο περιοδικο Νέμεσις δημοσιεύτηκε μια υποτιθέμενη δήλωση που ο Κίσινγκερ έκανε το1994 σε μια συνάντηση υψηλά ισταμένων σε ένα ξενοδοχείο της Ουάσινγκτον. Η πηγή της ήταν άρθρο της Turkish Daily News. Η διαβόητη δήλωση ήταν:

"Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθή. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθή να συμμορφωθή. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας»

Δεν υπάρχει άλλο μέσο για να απελευθερωθούμε από την ιδιόρρυθμη αυτή σκλαβιά εκτός από τον Αγώνα. Είμαστε το 99% και είναι το 1% . Όταν όλοι οι άνθρωποι της Γης πληροφορηθούν την Αλήθεια και βγουν από τη Λήθη και Α-μνημοσύνη τότε η κατάσταση θα έχει αλλάξει ριζικα υπέρ των Λαών.



«Αρετής βέβαιαι δ’ εισίν αί κτήσεις μόναι»



*Αμφικτύων 1/ 5/ 2003



*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών http://amphiktyon.blogspot.com/