Ο φιλόσοφοσ Κώστας Αξελός για την διαφορά Εβραίου και Έλληνα
«Ας τους συγκρίνουμε τους Ελληνες της διασποράς με τους Εβραίους. Τα τέκνα του Ισραήλ που εγκαταστάθηκαν σε ξένη γη ευδοκίμησαν οπωσδήποτε ως έμποροι, αλλά έδωσαν επίσης στον ευρύτερο κόσμο μερικές από τις μεγαλύτερες μορφές του . Οι Ελληνες δεν έκαναν το ίδιο κι η συγκεκριμένη διαφορά δεν είναι αμελητέα». Και γιατί, ενώ οι Εβραίοι υπάκουσαν στη φωνή των προφητών τους, οι Ελληνες έκλεισαν τ' αυτιά τους στη φωνή των φιλοσόφων και των ποιητών τους; Γιατί δεν κατευθύνθηκαν κι αυτοί επίσης προς το άπειρο;».
Γιατί, απλούστατα λοιπόν, οι Εβραίοι δεν δέχθηκαν καμία απολύτως λοβοτομή στη θρησκεία και κοσμοθεωρία τους, ενώ οι Ελληνες υπέστησαν μακραίωνες λοβοτομές. Γιατί αποκόπηκαν βίαια από τον κορμό της φιλοσοφίας, της κοσμοθεωρίας, της λατρείας τους, της υπόστασης και της ταυτότητάς τους.
Οι Ελληνες, από το 600 μ.Χ. μέχρι σήμερα, δεν έχουν σχέση μαθητείας με τους φιλοσόφους και τους ποιητές τους. Δεν «έκλεισαν τ’ αυτιά τους», τους απαγόρευσαν να τους ακούνε. Το δελφικό μαντείο δεν έπαψε τις απαντήσεις, το φίμωσαν. «…Οι θεοί δεν εγκατέλειψαν τις εστίες τους» μόνο στα βάθη του συλλογικού ασυνείδητου.
Η μεταχριστιανική και σύγχρονη Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετική απ’ την αρχαία, οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί κι η διαφορά δεν είναι αποτέλεσμα φυσικής εξέλιξης, αλλά ανθρώπινης επέμβασης. Πρόκειται για μια κοινωνία, έναν λαό, με αλλοιωμένη μνήμη,απότοκο βίαιης καταστολής που τελεί έκτοτε σε συνεχή καταστολή. Ποιος υπόδουλος αλλοτριωμένος πολιτισμός παρήγαγε σκέψη, για να παράξει και η Ελλάδα;
Η ΠΥΘΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΙΓΗΣΕΙ
Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων
Τον 5ον αιώνα πήραν τα σκήπτρα οι Αθηναίοι στις τέχνες με το Φειδία, Ικτίνο τους αρχιτέκτονες των Μνημείων της Ακροπόλεως , με τους τρεις μεγάλους τραγικούς Ευριπίδη, Σοφοκλή και Αισχύλο , τους μέγιστους πολιτικούς και στρατηγούς Αριστείδη, Θεμιστοκλή , Μιλτιάδη , Περικλή, στην επιστήμη με τον Θουκυδίδη και στη φιλοσοφία με τον Σωκράτη..
Για τον Αισχύλο το μέγιστο κατόρθωμα είναι η συμμετοχή του στη μάχη του Μαραθώνα και θα μείνει στη μνήμη της ανθρωπότητας εσαεί , της δυτικής ελευθερίας έναντι της ανατολικής απολυταρχίας το επίγραμμα : «…αλκήν δ’ ευδόκιμον Μαραθώνιον άλσος αν είποι και βαθυχαιτήεις Μήδος επιστάμενος»(Γέλα·για την ευδόκιμον ανδρεία του μπορεί να πει το Μαραθώνιον άλσος και ο Πέρσης με την πυκνή χαίτη που τον γνώρισε.)
Πριν από αυτούς οι ΠροσωκρατικοίΦιλόσοφοι καλλιέργησαν το έδαφος και το έκαναν εύφορο στον Ελληνικό Κόσμο όπως : Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Πυθαγόρας, Φιλόλαος, Αρχύτας, Εμπεδοκλής, Ηράκλειτος, Παρμενίδης, Ζήνων ο Ελεάτης, Μέλισσος ο Σάμιος, Ξενοφάνης, Αναξαγόρας, Λεύκιππος, Δημόκριτος, Πρωταγόρας, Γοργίας, Πρόδικος, Ιππίας, Φερεκύδη κ.α’
Και πριν από τους προσωκρατικούς στην προϊστορική εποχή: οι Αιγαίοι, Μινωίτες και Μυκηναίοι που δημιούργησαν λαμπρούς πολιτισμούς και τους διέδωσαν στην οικουμένη(Μίνωας της Κρήτης, Ερμής ο Τρισμέγιστος της Αιγύπτου, Ηρακλής, Ορφεύς, Περσεύς, Διόνυσος, Δρυίδες, Παλαμήδης, Ομηρος κ.α
Το 470 π.Χ γεννήθηκε ο Σωκράτης η μεγαλύτερη φιλοσοφική μορφή όλων των εποχών, Ο Σωκράτης είναι γέννημα και θρέμμα της Αττικής γης και ιδιαίτερα της Αθήνας.
Ο Χρυσούς Αιών Ο 5ος Αιώνας κρατάει τα σκήπτρα σαν ο «Χρυσούς Αιών» των Αθηνών. Η πνευματική ευφορία της Αττικής συνεχίστηκε και τον 4ον π. Χ αιώνα. Σε αυτόν ανήκει το πλατωνικό έργο που προκάλεσε τον θαυμασμό των αρχαίων Ελλήνων.
Και ο θαυμασμός για την πόλη των Αθηνών γέννησε την απορία : Που οφείλεται η τόσο πλούσια πολιτιστική ευφορία και συγκομιδή ; Ποια ήταν η αιτία που συνέργησαν στην άνθηση και στην καρποφορία ενός συνολικού Πολιτισμού που μεγαλούργησε σε όλους τους τομείς;
Αιτία το θαυμαστό κλίμα της Αττικής Ο Παναίτιος ο Ρόδιος ο σχολάρχης της Στωικής Σχολής των Αθηνών γοητευμένος από το έργο του Σωκράτους και του Πλάτωνος την απέδωσε στο θαυμάσιο Αττικό κλίμα. Η Αττική είπε και εννοούσε το φυσικό περιβάλλον , το ξηρό και ήπιο κλίμα, την καθαρή ατμόσφαιρα, τα δάση , τη θαλάσσια αύρα κάνει τη χώρα «των φρονίμων οιστική», δηλαδή χώρα που παράγει σοφούς. Και δεν είναι ο μόνος που έχει αυτή την γνώμη. Πριν από αυτόν ο Αριστοτέλης είχε δεχθεί ότι το φυσικό περιβάλλον με τους κλιματολογικούς του κυρίως όρους διαμορφώνει το χαρακτήρα και την πορεία της ζωής των ανθρώπων. Το περιβάλλον οιστρηλατεί και κεντρίζει το πνεύμα και το ενεργοποιεί να γεννήσει νέες ιδέες νέα έργα και να ανέβει ψηλότερα . Επομένως, η ιδέα για το περιβάλλον και την αξία του έχει την αρχή του - όπως όλα- από τους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι τα έκαναν πράξη και όχι λόγια όπως σήμερα . Οι σύγχρονοι το ανακάλυψαν μόλις το κατάστρεψαν και τώρα κινητοποιήθηκαν για την σωτηρία του. Όμως με την ίδια ιδεοληψία η οποία είναι αντίθετη προς το φυσικό νόμο και έχει σαν βάση την αύξηση της υλικής ευημερίας είναι βέβαιον ότι η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος θα συνεχισθεί παρά την περί του αντιθέτου σύγχρονη ρητορική.
Οι Έλληνες τον 5ον αιώνα ανακάλυψαν το άτομο και κατανόησαν τις απεριόριστες δυνάμεις που κρύβει μέσα του. Αυτό ενδυναμώνει τον άνθρωπο ο οποίος αποκτά εμπιστοσύνη στον εαυτόν του και ελευθερώνεται από πολλά δεσμά και προκαταλήψεις του παρελθόντος (θρησκευτικές , προλήψεις κ.α) Την ίδια ώρα δημιουργεί στο άτομο το θαυμασμό και συγχρόνως το δέος και τις υποχρεώσεις του σαν πολίτης. Αυτά καταγράφονται στις τραγωδίες και μορφώνουν την αθηναϊκή κοινωνία και γενικότερο τον Ελληνικό Κόσμο.
Τα αίτια της πτώσης Οι Έλληνες, από το 600 μ.Χ. μέχρι σήμερα, δεν έχουν σχέση μαθητείας με τους φιλοσόφους και τους ποιητές τους. Δεν «έκλεισαν τ’ αυτιά τους», τους απαγόρευσαν να τους ακούνε. Το δελφικό μαντείο δεν έπαψε τις απαντήσεις, το φίμωσαν. «…Οι θεοί δεν εγκατέλειψαν τις εστίες τους» μόνο στα βάθη του συλλογικού ασυνείδητου. Η μεταχριστιανική και σύγχρονη Ελλάδα είναι εντελώς διαφορετική απ’ την αρχαία, οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί κι η διαφορά δεν είναι αποτέλεσμα φυσικής εξέλιξης, αλλά ανθρώπινης επέμβασης. Πρόκειται για μια κοινωνία, έναν λαό, με αλλοιωμένη μνήμη, απότοκο βίαιης καταστολής που τελεί έκτοτε σε συνεχή καταστολή. Ποιος υπόδουλος αλλοτριωμένος πολιτισμός παρήγαγε σκέψη, για να παράξει και η Ελλάδα;
Αμεση ανάγκη επαναφοράς αρχαίας γλώσσας και πατρώας θρησκείας Οι Έλληνες για να σωθούν από την οδό της απωλείας τους είναι ανάγκη να επαναφέρουν την αρχαία γλώσσα των σοφών και φιλοσόφων , να λατρέψουν την πατρώα θρησκεία τους και να μεταλαμπαδεύουν το αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα στην παραπαίουσα Ανθρωπότητα
Το Χορικό « Αντιγόνη» του Σοφοκλή αρχίζει «Πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει» Στην Αθήνα βρήκαν έκφραση όλα τα κινήματα ιδεών ( Η θεωρία του Καντ αποτελεί στο βάθος μια άλλη απάντηση από εκείνη του Πρωταγόρα στο ίδιο πρόβλημα ) Για πρώτη φορά μπαίνει η Αλήθεια στο μικροσκόπιο και εξετάζεται ενδελεχώς. Σήμανε δραματική ώρα για τον άνθρωπο να στρέψει το φακό προς το εσωτερικό του και να βυθομετρήσει σε πλάτος και βάθος τον εαυτόν του πριν κάνει το άλμα στο Διάστημα. Θέλει τόλμη και θάρρος για να βγάλει ο άνθρωπος στην επιφάνεια τα καλά και τα κακά που κρύβει στην ψυχή του. Αυτό τον άθλο έκανε ο Σωκράτης με την «Αυτοπαρατηρησία» του και με τον θάνατο του με το κώνειο. Πρωταγόρας σοφιστής και αυτός έδωσε τον ορισμόότι ο άνθρωπος : «πάντων χρημάτων μέτρον, των μεν όντων ως εστίν , των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν» Ο Σωκράτης : « Αποκαλύπτει την ψεύτικη αυτοπεποίθηση επάνω στην οποία στήριξε τη ζωή του , τη δράση του , να του δείχνει ότι δεν γνωρίζει το εαυτόν του, να τον καλεί να στηρίξει τη ζωή του πάνω στην Αλήθεια , όχι στο ψεύδος»
Ας αναλύσουμε τη λέξη Α-λήθεια , σημαίνει αυτό που δεν έπεσε σε Λήθη( το «Α» στερητικό) Ο Σωκράτης είναι ο πρώτος που διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι έχουν πέσει σε λήθη: Από πού ξεκίνησε ο άνθρωπος; Ποιος ο σκοπός του; Από πόσες φάσεις πέρασε για να φθάσει ως εδώ ; Πως ξεφύτρωσε μέσα στο Σύμπαν μετά από άπειρες μεταλλάξεις ; Πως όλα ξεκίνησαν από αδιαμόρφωτο Χάος; Τι είναι αυτό που μας κρύβει την Αλήθεια κατά το μέγα πνεύμα τον Σωκράτη; .Αυτό θέλει να δώσει στους ανθρώπους ο «Δάσκαλος» σαν θεολογία ότι « ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ» και παράλληλα να διδάξει και ελέγξει τους ανθρώπους γύρω του. .( Τούτο ισχύει πρώτιστα για μας τους σύγχρονους Έλληνες που όχι μόνο λησμονήσαμε τους σοφούς , φιλοσόφους μας ακόμη και τους θεούς μας , αλλά τους κάναμε εχθρούς και τους πολεμάμε Η Πυθία μας δίνει ακόμη μηνύματα).
Μετά τον Μεσαίωνα το πνεύμα μετακόμισε στη Βόρεια Ευρώπη και αργότερα στις ΗΠΑ σε ψυχρά κλίματα και άλλαξε χαρακτήρα με την αλλαγή των κλιματολογικών όρων και την επίδραση των Αβραμικών δογμάτων. Εκεί οι άνθρωποι χρειάζονταν περισσότερη ενέργεια και οι υλικές ανάγκες ήταν αυξημένες . Αυτά δημιούργησαν την επιβάρυνση της Γης η οποία οξύνθηκε με την ανάπτυξη της τεχνολογίας . Η φτωχή αμφίεση του Σωκράτη ο οποίος χειμώνα καλοκαίρι ήταν με το ίδιο χιτώνα-παρόλο που καταγόταν από καλή οικογένεια- αλλά και οι μαθητές του ήταν ατημέλητοι(κουρελήδες) διότι ήθελαν να δείξουν ότι το ένδυμα της ψυχής είναι προτιμότερο από την εξωτερική αμφίεση. Το ιδανικό του Σωκράτη ήταν να κάνει τη ζωή του ανθρώπου ομόλογη με το Λόγο , με την Αλήθεια και συμβατή με το φυσικό νόμο. Την εποχή εκείνη έγινε η αντιπαράθεση του νέου ανθρώπου που ερχόταν στο προσκήνιο με τον παλαιό άνθρωπο που έφευγε. Αυτό είναι και το νόημα του λόγου του Περικλή στον «Επιτάφιο» για τους νεκρούς του πρώτου έτους του Πελοποννησιακού Πολέμου: Τότε ακούστηκαν φράσεις όπως: «Το ευδαίμον το ελεύθερον το δ’ ελεύθερον το εύψυχον» «..κρίναντες μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους» «Ανδρών γαρ επιφανών πάσα γη τάφος» κ.α που στην ουσία άλλαζαν την εποχή εκείνη. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια παρόμοια φάση. Ο παλαιός άνθρωπος δίνει τη θέση του στο νέο άνθρωπο της Επιστήμης, της Τεχνολογίας, του Λόγου , αλλά και του Μέτρου και του Μηδέν Αγαν και του σεβασμού προς τη Φύση στο φυσικό περιβάλλον ( 30/7/23)
Αμφικτύων
* Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
Όποιος επιθυμεί να διαγραφεί να επιστρέφει το παρόν με την ένδειξη «διαγραφή» «σύμφωνα με το άρθρο 14 του νόμου 2672/98
ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ : <AMPHIKTYONBOOKS>
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΥ;
Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμδικτύων
Ας αφήσουμε τον ίδιο τον Σωκράτη να μας διηγηθεί την πορεία του προς το κώνειο:
«Εγώ ο Σωκράτης του Σωφρονίσκου κα της Φαναρέτης γεννήθηκα το 470 π.Χ. Ημουν γιός λιθοξόου ή λιθουργού και η μητέρα μου ήταν μαία .Είμαι Αθηναίος πολίτης του Δήμου Αλωπεκής και ανήκω στην Αντιοχίδα φυλή .Ο πατέρας μου Σωφρονίσκος ήταν από καλή οικογένεια και ήταν φίλος με τον Λυσίμαχο τον γιό του πολιτικού Αριστείδη. Η μητέρα μου ήταν ικανή μαία με καλή φήμη και όλες οι έγκυες γυναίκες ήθελαν να τις ξεγεννήσει . Το επάγγελμα του πατέρα μου να παίρνει το μάρμαρο και να το φτιάχνει άνθρωπο με επηρέασε , αλλά πιο πολύ η μαιευτική τέχνη της μητέρας μου, κατά την οποία ο σπόρος στη μήτρα της γυναίκας, μετά από εννέα μήνες ερχόταν η ώρα να γεννηθεί άνθρωπος . Κάπως έτσι φανταζόμουν ότι πέφτει το σπέρμα της ιδέας , τρέφεται και αυξάνει αν βρει εύφορο έδαφος και στο τέλος γεννιέται και ολοκληρώνεται σσν πράξη ζωής και αλλάζει τον κόσμο.
Η μαιευτική ήταν η τεχνική μου. Η σπορά, η γέννηση και ο τρόπος που η μητέρα μου εκμαίευε τα μωρά από την κοιλιά των γυναικών με είχε βαθιά επηρεάσει . Ελάχιστες φορές βόηθησα τον πατέρα μου στη γλυπτική διότι με κέρδισε η φιλοσοφία. Την εποχή εκείνη ήταν σε άνθρηση οι φυσικές και μαθηματικές σπουδές , γιατί στην Ιωνία είχε γίνει μεγάλη πρόοδος στην μελέτη των φυσικών φαινομένων και στα μαθηματικά. Επιδόθηκα λοιπόν με ζήλο στη μελέτη και σπουδή των φυσικών επιστημών, αλλά μου δημιούργησαν περισσότερα κενά τα οποία έγιναν αγεφύρωτα χάσματα στη σκέψη μου όσο προχωρούσα στη μελέτη τους. Ποτέ δεν δίδαξα ούτε άνοιξα φροντιστήριο για την διδασκαλία των Φυαικών και Μαθηματικών. Η περιπέτεια όμως της φυσικής μου άνοιξε το νέο δρόμο στην φιλοσοφία για να εξετάσω πρώτα τον εαυτόν μου , τον εσωτερικό μου κόσμο
Η μέθοδος μου ήταν ο διάλογος. Αυτός σταματά όταν φανεί ότι ανοίχτηκαν ορίζοντες, ότι ρίχτηκε ένα φως που δείχνει στον συνομιλητή του και σε όσους παρακολουθούν τη σωστή πορεία και τους προβληματισμούς. Ο δρόμος και η πορεία αποκαλύπτονταν από τον έλεγχο των ιδεών που ως τώρα δέχονταν οι συζητητές . Και καλείται τώρα ο καθένας να συνεχίσει αυτή την πορεία που τη φωτίζει το φως της Αλήθειας. Σκοπός μου ήταν πάντα η αναζήτηση της Αλήθειας και ο φωτισμός της ψυχής από αυτήν και όχι η επιβολή της θέσεως μου .
Έλαβα μέρος στις Εκστρατείες Σε όλη μου τη ζωή δεν απομακρύνθηκα από την Αθήνα με εξαίρεση τα διαστήματα των εκστρατειών ή σε αποστολές για δημόσιες γιορτές. Πήρα μέρος στην εκστρατεία στην Ποτίδαια(432-429) στην καταστρεπτική μάχη στο Δήλιο(424) και στην εκστρατεία στην Αμφίπολη(422) Θα ρωτήσουν ασφαλώς οι ψευτοκουλτουριάρηδες της συμφοράς πως συμβιβάζεται ένος φιλόσοφος να πηγαίνει σε εκστρατείες ; Θα του απαντήσω με το «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστί η Πατρίς» Δεν περιορίστηκα μόνο να διδάσκω την υπακοή στους νόμους της πόλεως μου της Αθήνας , αλλά την διδασκαλία μου την έκανα πράξη με τη συμμετοχή μου στις εκστρατείες . Πάντα ήμουν έτοιμος να υπηρετώ την πατρίδα μου και να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να είναι ελεύθερη.
24 ώρες ακίνητος σε αυτοσυγκέντρωση και αυτογνωσίαΣτην εκστρατεία της Ποτίδαιας λίγο πριν φέξει βγήκα από το συμπόσιο και στάθηκε λίγο πιο πέρα. Με απασχολούσε ένα σοβαρό πρόβλημα. Ολη την ημέρα δεν κινήθηκα από τη θέση μου και το βράδυ που έβγαλαν τα κρεβάτια εκστρατείας τους έξω από τις σκηνές γιατί έκανε ζέστη εγώ στεκόταν ακίνητος στο ίδιο μέρος όπως μου είπαν μετά οι σύντροφοι μου οπλίτες. Το άλλο πρωί όταν ξημέρωνε έκανα την προσευχή μου στον Ήλιο αποχώρησα. Δεν κατάλαβα πως πέρασε το 24ωρο . Νόμισα ότι στεκόμουν λίγα λεπτά.
Πάντα ήμουν υπέρ του δικαίου και της αλήθειας.Όταν ήμουν επιστάτης των πρυτάνεων (δηλαδή πρόεδρος) δεν δίστασα να πάρω θέση αντίθετη στο μανιασμένο πλήθος που ήθελε να καταδικάσει σε θάνατο τους στρατηγούς που νίκησαν στη ναυμαχία στις Αργινούσες επειδή δεν περισυνέλεξαν όλους τους νεκρούς. Εξ άλλου εναντιώθηκα στις παράνομες διαταγές των τριάντα Τυράννων
Όπως δεν φοβήθηκα να κάνω κριτική στους θεσμούς της δημοκρατίας που με το ισοπεδωτικό πνεύμα δημιουργούν συνθήκες οχλοκρατίας και καταστροφής της πόλεως
Νυμφεύτηκα την Ξανθίππη που με κακομεταχειριζόταν, διότι δεν κατανόησε ποτέ το έργο μου. Όχι δεν έκανα δεύτερο γάμο με την Μυρτώ, όπως φημολογούταν από τους επικριτές μου. Όμως μαζί της απέκτησα τρεις γιούς:Λαμπροκλή, , Σωφρονίσκο και Μενέξενο
Όπως έκανα ένθερμους φίλους έτσι έκανα και κακοήθεις εχθρούς.
Οι κατήγοροι μου ήταν τρεις:Μέλητος , Ανυτος και Λύκων. Ο Μέλητος ήταν ο αρχηγός της κατηγορίας , όμως ο ηθικός αυτουργός είναι ο πολιτικός Ανυτος, προφανώς για το πολιτικό του συμφέρον. Ο Ανυτος αγωνιζόταν να αποκαταστήσει «την πάτριον πολιτείαν».
Πριν από τους δικαστές με δίκασε ο Αιστοφάνης στην κωμωδία του «Νεφέλες» Εκεί με παρουσιάζει στους Αθηναίους «ένα Σωκράτη που κάθε μέρα έβλεπαν και άκουγαν στην αγορά, στις στοές , στις παλαίστρες, στα γυμναστήρια και με παρουσιάζει σαν Σχολάρχη που έχω το δικό μου φροντιστήριο όπου και διευθύνω τις εργασίες των μαθητών οι οποίοι ζουν μαζί μου με ορισμένο σύστημα κοινοβιακής ζωής , μια ασκητική ζωή με πειθαρχία. Για να γίνεις δεκτός εκεί θα πληρώσεις και θα υποστείς εισαγωγική μύηση» και πολλά εξ αυτών ψεύδη όπως ότι «μπορούσα να κάνω το άδικο δίκαιο , ότι δίδασκα ότι οι νόμοι ήταν τεχνητοί και αυθαίρετοι, ότι είμαι άθεος και δεν πιστεύω στους θεούς της πατρίδας μου, ότι είμαι αρχισοφιστής κ.α. Γι’ αυτό έπρεπε να τιμωρηθώ όπως μου αξίζει. Η κωμωδία του Αριστοφάνη μέτρησε στην καταδίκη μου εις θάνατον από το δικαστήριο. Εγώ ποτέ δεν υπήρξα σχολάρχης , ούτε δίδασκα επί χρημασι, ούτε είμαι άθεος , ούτε κατηγόρησα τους νόμους της πόλεως .
Το κατηγορητήριο μου ήταν ολιγόλογο και έλεγε τα εξής:
«Αδικεί Σωκράτης, ούς μεν η πόλις νομίζει θεούς ου νομίζων, έτερα δε καινά δαιμόνια (νέες ιδέες) εισαγόμενος. Αδικεί δε και τους νέους διαφθείρων. Τίμημα θάνατος»
Δεν εκθέτουν οι κατήγοροι μου μαρτυρίες και πειστήρια για να στηρίξουν την κατηγορία . Αν είχαν θα τα είχαν προσκομίσει στο κατηγορητήριο, αλλά προφανώς δεν είχαν ή τα θεώρησαν περιττά. Υπήρξα θύμα της απογοήτευσης της Αθηναϊκής κοινωνίας από την ήττα των Αθηνών στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και ζητούσαν θύματα προς εξιλασμό. .
Έγινα ο αποδιοπομπαίος τράγος . Μετά την κατάλυση των τριάκοντα τυράννων οι δημοκρατικοί ήθελαν να εξαλείψουν κάθε τι προκειμένου να αποκατασταθεί «η πάτριος πολιτεία» Όπως πριν με την διδασκαλία μου συνέχισα να ασκώ κριτική στην εξουσία αυτό εμπνέει ανησυχία και αβεβαιότητα στους νέους ηγέτες και το θεώρησαν σαν ένδειξη απείθειας στο δημοκρατικό πολίτευμα. Θυμήθηκαν ότι είχα σχέσεις παλαιότερο με τρεις εκ των Τριάκοντα , τον Κριτία λ. χ ,τις σχέσεις του με τον Αλκιβιάδη και τις επικρίσεις του κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος . Δεν χρειάζεται να σας επαναλάβω ότι στη δίκη στάθηκα ψύχραιμος και σταθερός και με επιχειρήματα αντέκρουσα τις κατηγορίες και τους κατηγόρους .
Το Δικαστήριο των ενόρκων με έκρινε ένοχο όχι με μεγάλη πλειοψηφία(281 έναντι 220). Όμως μετά τη δευτερολογία μου το δικαστήριο θύμωσε και με έκρινε ένοχο με 300 έναντι 201 με την ποινή του θανάτου. Και θα με είχαν εκτελέσει αμέσως αλλά την εκτέλεση της ποινής εμπόδισε η αθηναϊκή θεωρία(γιορτή) στη Δήλο. Όταν κατέπλευσε στον Πειραιά η «Σαλαμινία» ήπια το κώνειο την επομένη ημέρα.
Το πρωί της τελευταίας ημέρας πριν πιώ το κώνειο δέχθηκα -χωριστά από τους μαθητές μου που συνεχώς παρευρίσκονταν κοντά μου- την γυναίκα μου Ξανθίππη και τα παιδιά μου Λαμπροκλή και τον Σωφρονίσκο και Μενέξενο . Η Ξανθίππη έκλαιγε ασταμάτητα ολοφυρόμενη . Την ησύχασα και τις έδωσε οδηγίες για τα παιδιά .Μου έδωσαν το ύστατο χαίρε και απεχώρησαν κλαίοντες. Παραγγελίες έδωσα και στον Κρίτωνα . Όταν φθάσει η ώρα του θανάτου ο άνθρωπος έχει φθάσει στην υπέρτατη βαθμίδα συνειδητότητας και παραμένει νηφάλιος. Το τελευταίο βράδυ μου έκαναν συντροφιά οι φύλακες της φυλακής. Θέλω να σας εξομολογηθώ την αλήθεια.
Αν ήθελα μπορούσα να αποδράσω. Οι μαθητές μου είχαν τον τρόπο να με φυγαδεύσουν και με παρακαλούσαν προς τούτο, αλλά εγώ δεν δέχθηκα. Θεώρησα δειλία την απόδραση μου και απείθεια στους νόμους της πολιτείας για τους οποίους αγωνιζόμουν.
Ο Σωκράτης προφήτης ενός νέου Θεού; Με τη θέση του «εν οίδα ότι ουδέν είδα» και την εκδήλωση απορίας στην εύρεση της Αλήθειας απέκλειε από τον εαυτόν του την σοφία και δήλωνε ότι κανένας δεν είναι πλέον σοφός, παρά μόνο ο Θεός. Αυτός κατέχει όλη την Αλήθεια. Οι άνθρωποι ψάχνουν να την βρουν αλλά ουδείς την βρήκε ως τώρα με την Επιστήμη. Με τη δήλωση αυτή καταργούσε τους προσωκρατικούς σοφούς και μετακινούσε την πίστη από τους Ολύμπιους Θεούς στον ένα και μοναδικό Θεό; Με το σωκρατικό κήρυγμα ανακήρυσσε οιωνοί τον εαυτόν του σαν το νέο προφήτη του αγνώστου Θεού, δηλαδή της Αλήθειας;. Έτσι άλλαζε ουσιαστικά την υλιστική βάση των προσωκρατικών φιλοσόφων και κλόνισε την πίστη των Ελλήνων στους Θεούς τους, αλλάζοντας την φιλοσοφική εν γένει πορεία του Ελληνικού κόσμου. Την τάση προς τον ιδεαλισμό συνέχισε ο Πλάτων με μεγαλύτερη ένταση και όταν ενέσκηψαν οι θεοκρατικές « αβρααμικές θρησκείες» ο Ελληνικός κόσμος ήταν αθωράκιστος να τις αποκρούσει . Οι αντίπαλοι της σωκρατικής ιδεολογίας τον θεωρούν ότι αυτός άνοιξε το δρόμο της αλώσεως του Ελληνισμού από τα ανατολικά θεοκρατικά ρεύματα που εισέβαλαν στον Ελληνικό χώρο .
Η Ανθρωπότητα του χρωστάει τη συνείδηση της Ο Σωκράτης υπογράφει με την ζωή του στην πράξη γεννήσεως της συνείδησης της Δύσης και του κόσμου ολόκληρου. Δεν είναι οι «Επαγωγικοί Συλλογισμοί» και «Οι Ορισμοί» που έκαναν μέγιστο το Σωκράτη, αλλά το γεγονός ότι έμαθε τον άνθρωπο να σκέπτεται. Η ανθρωπότητα όμως ΔΕΝ έδειξε την δέουσα ευγνωμοσύνη στην πατρίδα του και στον άνθρωπο; (1/8/23)
Αμφικτύων
* Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ: 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ- ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΩΣΑΜΕ !!!
ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΚΥΠΡΟΥ
July 15, 2019 Το μνημείο για τον πρώτο πρόεδρο της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στην Πάφο. Φωτογραφία Κική Περικλέους Η διαταγή που «εκτέλεσε» την Κύπρο: Στόχος ήταν η παράδοση του νησιού στην Τουρκία TOPICS:διχοτόμησηΕθνική ΦρουράΚύπροςΚώστας ΒενιζέλοςΜακάριοςπραξικόπημα July 15, 2019 0258SHARESShare to FacebookFacebookShare to TwitterTwitterShare to LinkedInLinkedIn Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
«Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΙΣΗΛΘΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ».
Αυτό ήταν το σύνθημα για την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974. Τη διαταγή υπογράφει ο χουντικός αξιωματικός Γεωργίτσης. Τη διαταγή με χαρακτήρα «αστραπιαίον» που απευθυνόταν προς την Εθνική Φρουρά, που περιγράφεται ως ΕΛΔΥΚ 3. Το σήμα κοινοποιήθηκε και προς το αρχηγείο των Ελληνικών Ενόπλων στην Αθήνα, από όπου ήταν και οι διαταγές και οι σχεδιασμοί. Άλλωστε ο Γεωργίτσης ήταν ο πιστός άνθρωπος του Ιωαννίδη και της χούντας στην Κύπρο. Ημερομηνία 15-7-74 ώρα 8.17 το πρωί, αριθμός πρωτοκόλλου σήματος 49. Η διαταγή δόθηκε, εξετελέσθη και η Κύπρος διχοτομήθηκε. Στόχος και σχεδιασμός Τo πραξικόπημα για ανατροπή του Μακαρίου και η εφαρμογή των σχεδίων για την εισβολή δεν διαμορφώθηκαν τους τελευταίους μήνες, πριν από εκείνο τον Ιούλιο του 1974. Χρόνια πριν είχαν διαμορφωθεί και προωθούνταν. Οι τελευταίοι μήνες πριν από το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου χαρακτηρίζονταν από έντονη κινητικότητα. Οι προετοιμασίες στο έπακρο. Προετοιμάζονταν στην Κύπρο αναμένοντας το πράσινο φως από την Αθήνα. Επί τούτου είχαν διαβιβασθεί κωδικοποιημένα μηνύματα για την «ασφαλή επικοινωνία». Από τηλεφώνου οι χουντικοί σε Αθήνα και Κύπρο μιλούσαν με συνθηματικά. Είχαν ενώπιόν τους, τους κωδικούς κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας. ΕΟΚΑ Β: Ρόβερ Λαγάκος: Λάντσια, Κόκα Κόλα: καίριο πλήγμα, αυτοκίνητο: επιχείρηση, ανταλλακτικά: απολυόμενοι στρατιώτες, αναψυκτικό: ημερομηνία απολύσεως στρατιωτών. Όπως προκύπτει από εντολές που είχαν δοθεί στους χουντικούς, η απόφαση του Ιωαννίδη ήταν να δημιουργήσει πολιτική αστάθεια στην Κύπρο. Με βάση τις εντολές «η συνεργασία με την ΕΟΚΑ Β συνίστατο εις την ανάπτυξη αλυσιδωτών επεισοδίων σε συνεργασία με ομάδες στρατιωτών ώστε να προκληθεί αναταραχή». Η κλιμάκωση των ενεργειών θα εγίνετο κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών του μηνός Ιουλίου ώστε να προετοιμασθεί το έδαφος και να καταφερθεί το πλήγμα προς της 20ής Ιουλίου, όπως ήταν η εντολή από την Αθήνα με τη δικαιολογία ότι μέχρι τότε «η Εθνική Φρουρά θα διατηρούσε την ίδια μορφή, διάρθρωση και στελέχωσιν». Ως γνωστό, στις 13 Ιουλίου 1974 συγκλήθηκε στην Αθήνα σύσκεψη υπό τον Γκιζίκη για να συζητήσει «το θέμα της Κύπρου». Δεν ολοκληρώθηκε και αποφασίσθηκε, δήθεν, να συνεχισθεί τη Δευτέρα. Τη Δευτέρα έγινε το πραξικόπημα. Το πόρισμα του Φακέλου της Κύπρου Η χούντα από την πρώτη στιγμή της ανάληψης της εξουσίας στην Ελλάδα επιδίωξε την αποδυνάμωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου με την πρόκληση αντιπαράθεσης και τη δημιουργία εσωτερικής κρίσης. Στόχος η δημιουργία έκρυθμης κατάστασης η οποία να δικαιολογεί την εκδήλωση πραξικοπήματος και την ανατροπή του Μακαρίου. Προς τον σκοπό αυτό χρησιμοποίησε διάφορους μηχανισμούς, μεταξύ των οποίων αριθμό Ελλαδιτών αξιωματικών που υπηρετούσαν στην Κύπρο και οι οποίοι διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Αιχμή αυτής της πολιτικής ήταν το κλιμάκιο της ελληνικής ΚΥΠ στη Λευκωσία και το 2ο ΕΓ του ΓΕΕΦ. Μεταξύ άλλων, επισημαίνονται τα ακόλουθα: • Απέσυρε τη Μεραρχία από την Κύπρο, αποδυναμώνοντας ουσιαστικά την άμυνα έναντι της τουρκικής επιβουλής (εάν όντως ο αντικειμενικός σκοπός της αποστολής της ήταν η άμυνα της Κύπρου). • Επιδίωξε τη διαίρεση του λαού σε ενωτικούς και ανθενωτικούς, σε εθνικόφρονες και κομμουνιστές-συνοδοιπόρους. • Στήριξε τη δράση της παράνομης οργάνωσης «Εθνικό Μέτωπο». • Οργάνωσε τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου τον Μάρτιο του 1970 στα πλαίσια πραγματοποίησης πραξικοπήματος (σχέδιο ΕΡΜΗΣ). • Οργάνωσε και εκτέλεσε τη δολοφονία του Π. Γιωρκάτζη. • Στήριξε την ίδρυση και τη δράση της ΕΟΚΑ Β, την οποία χρησιμοποίησε για την πρόκληση αστάθειας και αποδυνάμωση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ώστε να δικαιολογηθεί η διενέργεια του πραξικοπήματος. Απέτρεψε την πολιτικοποίηση της οργάνωσης και κατά την περίοδο πριν από το πραξικόπημα την εξώθησε σε έξαρση της εμφύλιας διαμάχης. • Αξιοποίησε τον πόθο των Κυπρίων για ένωση, ενώ η επιλογή της ήταν η διπλή ένωση, κάτι που και επιμελώς απέκρυπτε. • Χρηματοδότησε και καθοδήγησε μερίδα του κυπριακού τύπου σε μια πρωτοφανή προπαγάνδα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και υπέρ των επιλογών της. • Παρακίνησε τους τρεις μητροπολίτες να προχωρήσουν σε αντικαταστατική καθαίρεση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, προκαλώντας μείζονα εκκλησιαστική κρίση και περαιτέρω διχασμό του λαού. • Προέβη σε απειλητική υπόδειξη προς τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο (Ιανουάριος 1972) να αποχωρήσει από την προεδρία της Δημοκρατίας και από την ενεργό πολιτική. • Σχεδίασε την πραγματοποίηση, τον Φεβρουάριο του 1972, πραξικοπήματος σε βάρος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, το οποίο ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή λόγω αποκάλυψης του σχεδίου στις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. • Προχώρησε σε άτυπη συμφωνία συνεργασίας με την Τουρκία για ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και επιβολή λύσης αρεστής στις δύο χώρες και τους συμμάχους τους. Από επίσημο έγγραφο του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών επιβεβαιώνεται ότι Ελλάδα και Τουρκία, με τη σύμφωνη γνώμη, ίσως και την υποστήριξη και προτροπή, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, είχαν συζητήσει το ενδεχόμενο συνεργασίας τους, με στόχο την ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και την επιβολή νατοϊκής λύσης στο Κυπριακό. Η σύνοδος των Υπουργών Εξωτερικών της συμμαχίας στη Λισαβόνα τον Ιούνιο του 1971 φαίνεται ότι απετέλεσε κρίσιμης σημασίας γεγονός για τα όσα επακολούθησαν στο Κυπριακό. • Προχώρησε σε σταδιακή αλλαγή του βασικού προσανατολισμού της ΕΦ. Από μηχανισμό άμυνας της Κύπρου έναντι τουρκικής επιβολής τη μετέτρεψε σε μηχανισμό εσωτερικού ελέγχου της Δημοκρατίας. Η απόφαση για την πραγματοποίηση του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 είχε ληφθεί αρκετούς μήνες πριν από την εκδήλωσή του από την τότε ηγεσία της χούντας (Ιωαννίδης, Γκιζίκης, Ανδρουτσόπουλος, Μπονάνος, Γαλατσάνος). Χρονικά προσδιορίζεται στο φθινόπωρο του 1973, ενώ από τον Φεβρουάριο του 1974 άρχισε η συστηματική προπαρασκευή του. Τελικός στόχος του πραξικοπήματος ήταν είτε η εξόντωση του Μακαρίου είτε η βίαιη απομάκρυνσή του όχι μόνο από την εξουσία, αλλά και από την Κύπρο. Τον Απρίλιο του 1974 ελήφθη η απόφαση για τον προσδιορισμό του χρόνου πραγματοποίησης του πραξικοπήματος και δόθηκε η εντολή στην ΕΟΚΑ Β «να κτυπά στο ψαχνό», με στόχο τη δημιουργία συνθηκών που να δικαιολογούν την πραγματοποίησή του. Την ίδια χρονική στιγμή οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή της Μερσίνας άρχισαν τις προετοιμασίες για την εισβολή. Τα τρία συντάγματα της 39ης Μεραρχίας πραγματοποίησαν εκ περιτροπής αποβατικές ασκήσεις στον Κόλπο της Μερσίνας, μετακινήθηκαν μονάδες, πραγματοποιήθηκαν ασκήσεις αερομεταφοράς δυνάμεων και όλες οι μονάδες εφοδιάσθηκαν με υλικό εκστρατείας. Περί τα τέλη Μαΐου του 1974 οι τουρκικές δυνάμεις οι οποίες θα λάμβαναν μέρος στην εισβολή τέθηκαν σε κατάσταση επιφυλακής με λήψη πρόσθετων μέτρων εναντίον της κατασκοπίας. Η πραξικοπηματική ηγεσία της ΕΦ αντιμετώπισε πλημμελώς τις διασταυρωμένες πληροφορίες τις οποίες ελάμβανε για την επικείμενη τουρκική εισβολή. Αλλά και κατά την έναρξη της εισβολής η αντιμετώπιση ήταν χλιαρή έως απαθής… (Πόρισμα Φακέλου της Κύπρου, Βουλής Αντιπροσώπων, σελίδες 134-135). Οι ΗΠΑ θεωρούσαν το πραξικόπημα ως… πάσα για Τουρκία να εισβάλει Για τους Αμερικανούς, που γνώριζαν εκ των προτέρων τα διαδραματιζόμενα στην Κύπρο, η κατάσταση μετά το πραξικόπημα της χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ παρουσίαζε τρία προβλήματα: (Department of State, Action Memorandum του Άρθρουρ Χάρτμαν στον Χένρι Κίσινγκερ, 15 Ιουλίου 1974) Πρώτον: Την εσωτερική κατάσταση: Η Εθνική Φρουρά της οποίας ηγούνται Ελλαδίτες αξιωματικοί φαίνεται να έχει πάρει τον στρατιωτικό έλεγχο της Κύπρου. Αμφιβάλλουμε αν αυτό θα συνεχίσει χωρίς καμία πρόκληση. Η μεγάλη και καλά οργανωμένη κομμουνιστική μειονότητα (ίσως 30%) απειλείται ξεκάθαρα και θα αντισταθεί πιθανότατα σε μια απολύτως ελληνική κυριαρχία. Η μη-κομμουνιστική αριστερά ιδιαίτερα ο Δρ Λυσσαρίδης και η παραστρατιωτική του ομάδα θα αντισταθούν ενεργά στην Εθνική Φρουρά που ηγείται από Έλληνες. Το μακαριακό κέντρο θα απομονωθεί στο ελάχιστο. Η κατάσταση είναι ώριμη για τη συνέχιση της εσωτερικής διαμάχης. Αυτό είναι σημαντικό επειδή αυτά τα αντι-χουντικά στοιχεία μπορούν να αποφασίσουν ότι ο σκοπός τους εξυπηρετείται καλύτερα με την επίθεση σε Τουρκοκύπριους ως μέσο διεθνοποίησης της παρούσας κατάστασης στην Κύπρο και προώθησης της Κύπρου στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Δεύτερον: Τη σοβιετική διάσταση: Οι Σοβιετικοί είναι σίγουρο ότι βλέπουν το πραξικόπημα του ελληνικού στρατού στην Κύπρο με μεγάλη εχθρότητα. Περιμένουμε μια δυναμική διπλωματική αντίδραση από τους Σοβιετικούς ενάντια στη βίαιη αλλαγή στο επίσημα ανεξάρτητο και αδέσμευτο στάτους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως μπορεί να θυμάστε όταν βγήκαν στην επιφάνεια οι πρώτες φήμες για το ελληνικό πραξικόπημα τον Μάρτιο οι Σοβιετικοί έκαναν διάβημα προς εμάς, πληροφορώντας μας ότι είχαν προειδοποιήσει τους Έλληνες για την αντίθεσή τους σε μια επέμβαση στην Κύπρο και καλώντας την αμερικανική κυβέρνηση στο πνεύμα ύφεσης να παρακαλέσουν τους Έλληνες να αποφύγουν ανεύθυνες ενέργειες στην Κύπρο. Σε εκείνη την περίπτωση αποτρέψαμε τους Σοβιετικούς αλλά αναμένω ότι θα κάνουν ένα δυνατό διάβημα προς το μέρος μας καλώντας μας να συνεργαστούμε μαζί τους διμερώς και στο Συμβούλιο Ασφαλείας για την αποκατάσταση της σταθερότητας στην Κύπρο, και Τρίτον: Την τουρκική άποψη: Δεν πιστεύουμε ότι ο στρατηγός Ιωαννίδης έχει συζητήσει το πραξικόπημα αυτό με την κυβέρνηση της Τουρκίας πριν από την πραγματοποίησή του. Παρά τις δηλώσεις ότι το θέμα είναι ζήτημα της Ελλάδας και ότι η νέα κυβέρνηση θα συνεχίσει τις διακοινοτικές συνομιλίες, αναμένουμε ότι η τουρκική κυβέρνηση θα δει τις τελευταίες εξελίξεις με μεγάλη καχυποψία. Τουλάχιστον στην αρχή περιμένουμε ότι οι Τουρκοκύπριοι θα πάρουν θέσεις άμυνας μέσα στις περιοχές τους και ότι η τουρκική κυβέρνηση θα κινητοποιήσει την 29 Μεραρχία στην περιοχή Ισκεντερούν απ’ όπου θα παρακολουθούν τις εξελίξεις. Οποιαδήποτε ενέργεια από πλευράς του Ιωαννίδη και της κυβέρνησης της Ελλάδας που να δείχνει ότι το πραξικόπημα στην Κύπρο είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο της Ένωσης της Ελλάδας με την Κύπρο θα προκαλέσει άμεση και δυνατή αντίδραση από την κυβέρνηση της Τουρκίας που πιθανότατα να συμπεριλαμβάνει τη στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο. …Ο Κίσινγκερ επέμεινε σ’ όλες τις επαφές του ότι το πραξικόπημα ήταν ενέργεια προς την κατεύθυνση της ένωσης, γνωρίζοντας ότι για την Τουρκία αυτό ήταν αιτία για να προχωρήσει στα σχέδιά της. Έλεγε συνεχώς ο πολιτικός προϊστάμενος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι η Τουρκία δεν μπορούσε να προχωρήσει εάν δεν προκηρύσσετο η ένωση ενώ την ίδια ώρα χαρακτήριζε ως τέτοια την πραξικοπηματική ενέργεια. (Τα μυστικά αρχεία του Κίσινγκερ, η απόφαση για τη διχοτόμηση, Μ. Ιγνατίου, Κ. Βενιζέλος).
Η τουρκική εισβολή τα ξημερώματα της 20ης Ιουλίου 1974, θα μπορούσε να αποτραπεί τις πρώτες ώρες, αν δεν είχε προηγηθεί το πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου
Ακριβώς στις 5:30. Την ώρα, που χαράζει η καινούργια μέρα, με τον ήλιο να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, το ίδιο απόκοσμο ουρλιαχτό των σειρήνων θυμίζει τι συμβαίνει 44 χρόνια πριν στη Κύπρο. Η 20η Ιουλίου 1974 δεν θα είναι ποτέ μια μέρα όπως οι άλλες. Είναι η μέρα που η ιστορία του νησιού άλλαξε. Η μέρα που τα τουρκικά στρατεύματα πάτησαν, σχεδόν ανεμπόδιστα, το πόδι τους στις ακτές της Κερύνειας, διακόπτοντας βίαια μια ιστορική πορεία χιλιάδων χρόνων, συνδεδεμένη με τον ελληνισμό. Η Κερύνεια «βαφτίστηκε» Girne και οι λιγοστοί Έλληνες που περιπλανιούνται στα σοκάκια της είναι επισκέπτες στον τόπο τους. Τρισάγια και μνημόσυνα με τα μάτια στραμμένα στο υπόλοιπο νησί, πέρα από τα συρματοπλέγματα. Σε αυτό το υπόλοιπο νησί, στα κατεχόμενα, που πραγματοποιούνται παρελάσεις και εορταστικές εκδηλώσεις για την αθλιότητα που βαφτίστηκε «άθλος». Τουρκικά αεροσκάφη επιδείξεων, φρεγάτες και υποβρύχια του ναυτικού του εισβολέα, δεν αφήνουν να δημιουργηθεί καμία ψευδαίσθηση. Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Η απειλή είναι υπαρκτή και ο χρόνος συμμαχεί με αυτούς που σκότωσαν, βίασαν και γκρέμισαν.
«53 χρόνια πορείας της Κυπριακής Δημοκρατίας με επάλληλες συνωμοσίες και παγίδες. Οι προοπτικές για ένα καλύτερο μέλλον»
26/11/2013
Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή αλλά και ευθύνη ευρισκόμενος απόψε εδώ με πρόσκληση του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου στο οποίο είχα την τύχη να φοιτήσω και της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας για να μιλήσω για τη συμπλήρωση 53 χρόνων από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και το πρόβλημα της συνεχιζόμενης τουρκικής στρατιωτικής κατοχής του 37% των εδαφών της και την προοπτική τερματισμού των δεινών του λαού μας, με μια λύση δίκαιη, λειτουργική, δημοκρατική και βιώσιμη.
Τέτοιες εκδηλώσεις πέραν του ότι κρατούν ζωντανό το Κυπριακό μέσα στο μητροπολιτικό Ελληνισμό, σφυρηλατούν τους ακατάλυτους δεσμούς Κύπρου – Ελλάδας και θεμελιώνουν την εθνική ομοψυχία.
Από την Κύπρο της για 39 χρόνια συνεχιζόμενης κατοχής, από την Κύπρο του συρματοπλέγματος της ντροπής και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σας φέρνω το μήνυμα της αντίστασης και της άρνησης αποδοχής των τετελεσμένων. Σας φέρνω την αμετάθετη απόφαση του λαού μας να συνεχίσει τον αγώνα όσος χρόνος κι αν χρειαστεί, όσες θυσίες και αν απαιτηθούν ως τη νίκη, ως τη δικαίωση.
Σε πλήρη συμπόρευση με το έθνος, το σύνολο των δυνάμεων του Ελληνισμού θα δώσουμε τη μάχη της δικαιοσύνης και της επικράτησης της διεθνούς νομιμότητας. Δεν θα υποστείλουμε την αγωνιστική σημαία στο βωμό των όποιων σκοπιμοτήτων και υπό το βάρος της όποιας διεθνούς υποκρισίας και αναλγησίας. Όλοι μαζί, Κύπρος, Ελλάδα και απόδημος Ελληνισμός, σε άρρηκτη ενότητα, συμπαράταξη και συμπόρευση, θα υπερασπίσουμε το δικαίωμα να ζήσουμε ελεύθεροι σε ελεύθερη πατρίδα.
Θα ξεκινήσω με μια εξομολόγηση. Ανήκω σε μια γενιά που γεννήθηκε σε εποχές εθνικής αφύπνισης και αυτοπροσδιορισμού της μοίρας του λαού μας. Σε εποχές ηρωικών αγώνων, καταστροφών, περιπετειών, προδοσίας, πολέμου.
Ήταν μια πορεία δια πυρός και σιδήρου, μέσα από λάκκους λεόντων και συμπληγάδες πέτρες. Είμαστε τυχεροί και ταυτόχρονα άτυχοι. Μάθαμε να αγρυπνούμε και να γρηγορούμε, να αντέχουμε δεινά και περιπέτειες, να αντιστεκόμαστε. Περνώντας από αυτή τη σκληρή διαδρομή συνειδητοποιήσαμε τη βαριά μοίρα του τόπου μας. Αλλά και ποια πρέπει να είναι η πυξίδα πλεύσης. Η στάση για το σήμερα και το αύριο. Η προσαρμογή, η ιδιώτευση, η παραίτηση και η φυγή ή η αντίσταση και ο αγώνας για το καλύτερο; Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει δρόμος άλλος από εκείνο του χρέους και της τιμής. Σε μια εποχή εξόχως αντιηρωική όπου το χρήμα και τα οργανωμένα συμφέροντα διαπλέκονται σε μια διαδικασία φθοράς με την πολιτική και τα πανίσχυρα ΜΜΕ στην εποχή της βαθιάς οικονομικής κρίσης αλλά και της κρίσης της πολιτικής, το καθήκον μας είναι και σήμερα η αντίσταση. Έναντι παντός τιμήματος.
Η ιστορία και η αυθεντική καταγραφή της είναι μια αέναη προσπάθεια, ένας ασταμάτητος αγώνας ενάντια στη λησμοσύνη, τη διαστρέβλωση και την απόπειρα πλαστογράφησης της αλήθειας και των αυθεντικών γεγονότων. Ένας λαός δεν μπορεί να ελπίζει αν δεν έχει συλλογική συνείδηση και μνήμη της ιστορίας, του παρελθόντος του και του πολιτισμού του. Ως διδαχή και οδηγός για το σήμερα και το αύριο.
Αυτή είναι μια προϋπόθεση «εκ των ων ουκ άνευ» για να υπάρξουμε ως εθνική και πολιτιστική ενότητα και οντότητα.
Κυρίες και κύριοι,
Την 1η Οκτωβρίου τιμήσαμε την 53η επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας με ακρωτηριασμένη την εδαφική της ακεραιότητα και με καταπατούμενα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες από τον αδίστακτο τουρκικό κατοχικό στρατό. Επαναβεβαιώνοντας την σταθερή και αμετάκλητη προσήλωση μας στην κρατική μας οντότητα που συνιστά η Κυπριακή Δημοκρατία ως θώρακας και ασπίδα απέναντι στη διαχρονική δόλια προσπάθεια της Τουρκίας να την πλήξει και να τη διαλύσει.
Διερχόμενη μέσα από συνωμοσίες και παγίδες, η Κυπριακή Δημοκρατία επέζησε και αποτελεί και σήμερα σταθερό βάθρο για τη συνέχιση του αγώνα για τερματισμό της τουρκικής κατοχής και για λύση που θα διασφαλίζει τη φυσική και εθνική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.
Τιμήσαμε και τιμούμε και στη γενέθλια επέτειο της Κυπριακής Δημοκρατίας τους αγωνιστές και ήρωες του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1955-59 που θεμελίωσαν τη δημιουργία του Κυπριακού Κράτους. Τιμούμε τους μαχητές και πεσόντες κατά την αντιμετώπιση της Τουρκοανταρσίας εναντίον του νόμιμου Κράτους του 1963-64. Τιμούμε τους αγωνιστές της αντίστασης κατά του προδοτικού πραξικοπήματος του Ιουλίου του 1974 και όλους όσους όρθωσαν τα στήθη τους κατά της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε.
Τιμούμε ακόμα τον Α΄ Πρόεδρο και θεμελιωτή της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Κυρίες και Κύριοι,
Σε ένα τόπο μικρό που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια τόσο κρίσιμη γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά περιοχή, με τα συμφέροντα τρίτων να επηρεάζουν καταλυτικά τη μοίρα του, η ιστορική αναδρομή είναι επιτακτική ανάγκη. Ως μέθοδος εθνικής αυτογνωσίας αλλά και άντλησης διδαγμάτων για καθορισμό της μελλοντικής πορείας. Για να μπει η Κύπρος σε ένα νέο ιστορικό κύκλο αφήνοντας οριστικά πίσω ένα επώδυνο και πολυαίμακτο παρελθόν.
« Η ιστορία της Κύπρου είναι όμηρος της γεωγραφίας της». Αυτή η ρήση που αποτελεί συνήθη κοινή αναφορά πολιτικών και ιστορικών αναλυτών που ασχολήθηκαν και ασχολούνται με την Κύπρο είναι ίσως η πιο λακωνική αλλά και αληθής αποτύπωση της γεωπολιτικής σημασίας της Κύπρου.
Η συνήθης επωδός συγγραμμάτων, άρθρων και αναλύσεων για την κυπριακή ιστορία και το κυπριακό είναι: «Η Κύπρος βρίσκεται στο σταυροδρόμι τριών Ηπείρων, εκεί που συναντούνται τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, εκεί όπου μεγαλούργησαν μεγάλοι πολιτισμοί της αρχαιότητας, εκεί όπου συγκρούστηκαν μεγάλοι πρωταγωνιστές της ιστορίας» και άλλα παρόμοια.
Η εγγύτητα στη γη των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής και του Καυκάσου, η εγγύτητα του δρόμου προς την Ινδία και την Άπω Ανατολή μέσω της Διώρυγας του Σουέζ, η εγγύτητα στην απόληξη του πετρελαιαγωγού Μπακού –Τσεϊχάν και η εγγύτητα στην Τουρκία, τη Συρία, το Λίβανο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την Ελλάδα είναι μια γεωγραφική εικόνα που ομιλεί αφ’ εαυτής.
Πρόσφατα προστέθηκε ακόμα ένα στοιχείο: Η ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, ιδιαίτερα στη νότια περιοχή. Η Κύπρος διεκδίκησε και κατοχύρωσε τα συγκεκριμένα κυριαρχικά της δικαιώματα, με βάση τη σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Παρά τις έκνομες αντιδράσεις και θρασείες απειλές της Τουρκίας, η Κυπριακή Δημοκρατία προχωρεί σε διεθνείς προσφοροδοτήσεις δικαιωμάτων διερεύνησης και εκμετάλλευσης.
Για πρώτη φορά στη μακραίωνη ιστορία της η γεωγραφική θέση της Κύπρου από επαχθές βάρος μπορεί να μετατραπεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα.
Κυρίες και κύριοι,
Αποτέλεσμα εξωτερικών συνωμοσιών και των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων για το στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου είναι η σημερινή ντε φάκτο διαίρεση με τη συνεχιζόμενη τουρκική στρατιωτική κατοχή.
Το Κυπριακό πενήντα τρία χρόνια μετά τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου παραμένει ζήτημα άρσης του αποικισμού και τριάντα εννέα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή παραμένει ζήτημα τερματισμού της στρατιωτικής κατοχής.
Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι λύση πραγματική, μόνιμη και δίκαιη δεν μπορεί να υπάρξει αν αφήνεται η αξιοποίηση της στρατηγικής θέσης της Κύπρου στην Τουρκία και τη Βρετανία.
Πενήντα τρία χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Η δημιουργία της ωστόσο συνοδεύτηκε και σημαδεύτηκε από δόλιους σχεδιασμούς.
Η Μ. Βρετανία με την αυτοκρατορία καταρρέουσα αποφάσισε να συντηρήσει την πολιτικο – στρατιωτική της παρουσία στην Κύπρο για να διαδραματίσει ένα περιφερειακό ρόλο με παγκόσμια εμβέλεια.
Έτσι με την τριμερή στο Λονδίνο ενέπλεξε την Τουρκία, παρά τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λοζάνης, με στόχο την αξιοποίηση των Τουρκοκυπρίων ως αναχώματος στον αγώνα του Κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση. Το ουδέποτε του τότε Υφυπουργού Χόπκινσον τερμάτιζε κάθε προοπτική για ειρηνική ανέλιξη. Η έκρηξη υπήρξε νομοτελειακή. Η ΕΟΚΑ συντάραξε τον Κυπριακό Ελληνισμό και ενέπνευσε άλλους λαούς στον αντιαποικιοκρατικό τους αγώνα.
Τα παιδιά του λαού εξευτέλισαν το θάνατο, ανεβαίνοντας τα σκαλιά της αγχόνης τραγουδώντας κι η πανίσχυρη βρετανική στρατιωτική μηχανή αποδείχθηκε ανίκανη να σιγάσει την επαναστατική φλόγα.
Τα αγροτόσπιτα μεταμορφώθηκαν σε πανίσχυρα κάστρα κι ένας ολόκληρος λαός με μικρές εξαιρέσεις στρατεύθηκε στον αγώνα.
Το τέλος της διαδρομής ήταν η συμφωνία Ζυρίχης – Λονδίνου που δυστυχώς νομιμοποιούσε την πολιτικο – στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας και επέβαλλε ένα μη λειτουργικό σύνταγμα φυλετικών διακρίσεων.
Η προσπάθεια του Μακάριου να μετατρέψει το Σύνταγμα σε λειτουργικό προσέκρουσε στην άρνηση της Τουρκίας.
Είναι τραγελαφικό Έλληνες Κύπριοι να θεωρούν την πρόταση των 13 σημείων ως αφετηρία της έκρηξης του 1963-64. Από πότε προτάσεις οδηγούν σε έκρηξη αντί σε διάλογο; Έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία η οποία οργάνωσε την Τουρκοανταρσία που κακώς προβάλλεται ως διακοινοτική ταραχή. Ο τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ Ου Θάντ με σαφήνεια αποδίδει την ευθύνη στις τουρκικές προθέσεις για δημιουργία πολιτικο - στρατιωτικού προγεφυρώματος στην Κύπρο. Ούτε ο αυτοεγκλωβισμός πέτυχε, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων εξακολουθούσε να ζει ειρηνικά με τους Ελληνοκύπριους εκτός θυλάκων μέχρι την τουρκική εισβολή.
Ακολούθησε η αντεθνική τρομοκρατική δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β΄ με την εμπλοκή της χούντας ολιγάριθμων Ελληνόφωνων αξιωματικών που είναι αδιανόητο να ταυτίζονται με την Ελλάδα και με τον Ελληνικό λαό, τον οποίο δυνάστευαν.
Δυστυχώς η συνεργασία ή η ένοχη σιωπή πολλών στην Κύπρο διευκόλυνε τα ξένα σχέδια. Το δημοκρατικό κίνημα αντιστάθηκε. Σε πλήρη συμπόρευση με τον Ελληνικό λαό.
Όμως τελικά μαρτυρήσαμε την τελική φάση του σχεδίου Κίσινγκερ. Πραξικόπημα, απόπειρα δολοφονίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, εισβολή.
Η εισβολή ήταν προσχεδιασμένη. Τα αποβατικά πλοία έτοιμα προ μακρού. Έτσι παρά το ότι οι ολιγάριθμοι επίορκοι αξιωματικοί παραμένουν ένοχοι στη συνείδηση του Έθνους και θάπρεπε να αντιμετωπίσουν ακόμα πιο σκληρά τις συνέπειες της ενοχής τους δεν θα πρέπει να προσφέρουμε άλλοθι στην εγκληματική τουρκική εισβολή ούτε να καταδικάζουμε το σύνολο των πατριωτών Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών που πολέμησαν ηρωικά και έπεσαν προασπιζόμενοι τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Πενήντα τρία χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Χρόνια δίσεκτα με ανεκπλήρωτα οράματα και με κατολισθήσεις. Με την Τουρκοανταρσία, την αντεθνική δράση της ΕΟΚΑ Β΄ το προδοτικό πραξικόπημα, την προσπάθεια επιβολής του σχεδίου Γκιουνές, που προνοούσε διασπορά του Τουρκικού στρατού σε ολόκληρη την Κύπρο, την επιστροφή του Μακάριου, την απόπειρα επιβολής του καταστροφικού Σχεδίου Ανάν που διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και το οποίο απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία ο λαός μας, το διακοινοτικό διάλογο που όπως διεξάγεται αποτελεί αδόκιμη διαδικασία, δεδομένου ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής – κατοχής και παραβίασης αρχών του Διεθνούς Δικαίου.
Πενήντα τρία χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κύπρος ένα αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού, με συμβολή στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, με Ζήνωνες και Ονήσιλλους, με Ομηρικά κατάλοιπα στην τοπολαλιά, με βουβά τώρα αρχαία θέατρα, με συμπόρευση με το Μέγα Αλέξανδρο, με Κίμωνες, με Μαχαιράδες και Δίκωμα, εξευτελίζοντας τον θάνατο και με σύγχρονα μολών λαβέ δακτυλοδεικτούν την πορεία μας.
Μ ε τον Κολοκοτρώνη να δηλώνει: «Τίποτα δεν εφοβήθηκα, ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρόν του Δράμαλη όπου ήρθε με 30 χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα». Και εμείς αυτό φοβόμαστε.
Κι αυτή η κληρονομιά παραμένει ζωντανή όταν στην Κύπρο την αέρινη τη Μακαρία γη, οι ιστορικές παραδόσεις πλαστογραφούνται, θέατρα και εκκλησιές δολοφονούνται, τα ανθρώπινα δικαιώματα ενταφιάζονται και πατρογονικές εστίες δημεύονται.
Όμως δεν μας ταιριάζει το μοιρολόι. Πιστοί στις πολυχιλιόχρονες παραδόσεις μας, με το λαό και για το λαό θα αγωνιζόμαστε ωσότου ζωντανέψουμε την αρχαία φωνή στα βουβά θέατρα.
Τα παιδιά του λαού εξευτέλισαν το θάνατο προτάσσοντας το Μολών Λαβέ και ανεβαίνοντας τα σκαλιά της αγχόνης, τραγουδώντας κι η πανίσχυρη βρετανική στρατιωτική μηχανή αποδείχθηκε ανίκανη να σιγάσει την επαναστατική φλόγα.
Όμως η ιστορία και οι σημαντικές στιγμές της δεν αποτελούν αντικείμενο μελέτης για να γνωρίσουμε τι κατόρθωσαν άλλοι στο παρελθόν αλλά για να μάθουμε τι είναι σωστό να πράξουμε και εμείς στο παρόν και στο μέλλον. Γιατι το παρελθόν είναι το μαντείο από όπου πρέπει να αντλούμε για το μέλλον.
Τα δραματικά και φωτεινά γεγονότα του 1955-59 πρέπει να είναι το Κρυφό Σχολειό κάθε Κύπριου Έλληνα που θέλει να στοχάζεται σωστά για τη μοίρα του τόπου του.
Γι΄ αυτό η αναδρομή στις μεγάλες στιγμές της εποποιίας της 1ης Απριλίου, η μελέτη των έργων και των ημερών εκείνου του αγώνα είναι η προσφορότερη μέθοδος αυτογνωσίας για κάθε στοχαζόμενο Κύπριο Έλληνα. Μας προσφέρει τα φωτεινότερα παραδείγματα των αρετών, την απίστευτη αντοχή της ιστορικής συνείδησης, την πίστη μας στην Ιδέα της Ελευθερίας, την ευψυχία, την τόλμη, την πρωτοβουλία, τη δύναμη της προσωπικότητας των Κυπρίων Ελλήνων.
Η 1η Απριλίου έθεσε τα θεμέλια μέσα σε επώδυνες συνθήκες για τη γέννηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υπήρξε ένας υπέροχος αγώνας που οδήγησε σε μια φαλκιδευμένη δυστυχώς εν πολλοίς ανεξαρτησία και που αργότερα με το προδοτικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή οδηγήθηκε στη μέχρι σήμερα συνεχιζόμενη κατοχή της πατρίδας. Κάτι που σε καμιά περίπτωση δεν αναιρεί και δε μειώνει το νόημα του αγώνα και το μεγαλείο της θυσίας των αγωνιστών.
Δίπλα στο Διάκο παρατάξαμε το Μάτση, τον Αυξεντίου, τον Παλληκαρίδη, δίπλα στο Αρκάδι και τη Γραβιά το Δίκωμο, το Λιοπέτρι και το Μαχαιρά.
Και σήμερα; Μερικές δεκαετίες μετά τον υπέροχο εκείνο αγώνα του 55 -59 πιστό πρότυπο της εθνεγερσίας του 1821 αντιμετωπίζουμε δραματικές συνθήκες. Μια μοιρασμένη πατρίδα και μια διαρκή απειλή για την ανακοπή της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού στην Κύπρο.
Ποιο είναι το χρέος μας μέσα σε αυτές τις συνθήκες; Θα περιοριζόμαστε σε εκφώνηση πατριωτικών ομιλιών; Θα εξαντλούμαστε σε πανηγυρικούς που εξατμίζονται με την παρέλευση των επετείων;
Η βαριά κληρονομιά που τιμούμε σήμερα μας υπαγορεύει άλλα καθήκοντα. Να αγωνιστούμε αταλάντευτα και ανυποχώρητα για τον τερματισμό της κατοχής, την ενότητα του κράτους, τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του συνόλου του Κυπριακού λαού. Να δώσουμε το μήνυμα ότι ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα γονατίσει. Ναι, με σωφροσύνη. Ασφαλώς με υπευθυνότητα. Αλλά και με απόρριψη της λογικής της αποδοχής της υπέρτερης δύναμης του κατακτητή. Και με άρνηση συνεχών υποχωρήσεων στις πιέσεις ξένων που αντί να στρέφονται προς την πλευρά του κατακτητή και παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου εξακολουθούν, υιοθετώντας κυνικά πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών, να ανατρέπουν καθημερινά κάθε έννοια ηθικής και δικαιοσύνης.
Το καθήκον μας σήμερα απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό μας είναι η με κάθε κόπο και κάθε θυσία αποτροπή των κινδύνων που απεργάζονται στην πατρίδα μας, οι εχθροί της ελευθερίας.
Θα πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να ξεγράψουμε δικαιώματα και να ξεχάσουμε δίκαια. Κανένας εκβιασμός, καμιά απειλή, καμιά δυσκολία και καμιά πίεση δεν πρέπει να μας οδηγήσει στην ταπεινωτική συνθηκολόγηση.
Η Κύπρος δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμείνει η μόνη μοιρασμένη χώρα στην Ευρώπη, όταν η ίδια η Ευρώπη προχωρεί προς την ενοποίηση της. Δεν μπορεί η Ευρώπη να ανέχεται στο κατώφλι της την παρουσία ενός στρατού κατοχής, σε μια χώρα μέλος της Ε.Ε.
Η Κύπρος, στο δύσκολο δρόμο της, ενισχύεται γιατί νοιώθει δίπλα της την Ελλάδα και ολόκληρο το Ελληνικό Έθνος. Στρατεύεται ο Ελληνισμός στον αγώνα της Κύπρου γιατί συνειδητοποιεί πως κοινή είναι η μοίρα του Ελληνισμού και πως αν χαθεί ο αγώνας αυτός, θα σημειωθεί ένα βαθύ ρήγμα στην περίμετρο του Έθνους. Γι’ αυτό εκείνο που τώρα απαιτείται, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι η εθνική ομοψυχία και η συσπείρωση όλου του Ελληνισμού για να μπορέσει να αντέξει στον αγώνα για δικαίωση.
Για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι ο διάλογος όπως διεξάγεται δεν έχει προοπτική επιτυχίας. Οι απευθείας διαπραγματεύσεις των τελευταίων χρόνων οδηγήθηκαν και πάλι σε αδιέξοδο. Ασφαλώς ως αποτέλεσμα της τουρκικής κακοπιστίας και αδιαλλαξίας αλλά και με προφανείς τους κινδύνους από υποχωρήσεις οι οποίες με τη λεγόμενη κωδικοποίηση επιδιώκεται να καταστούν οριστικό κεκτημένο για την τουρκική πλευρά.
Η Τουρκία εξακολουθεί να προτείνει δύο λαούς, δύο κράτη, συνεταιρισμό, νομιμοποίηση του εποικισμού και της διαίρεσης, εγγυητικά δικαιώματα και ξένη στρατιωτική παρουσία.
Η στρατηγική μονομερών υποχωρήσεων προς τους Τουρκοκύπριους ακόμα και προς Τούρκους υπηκόους με τον ευσεβοποθισμό ότι αυτό θα οδηγήσει σε λύση όταν ο Νταβούτογλου με κυνισμό διακηρύττει ότι «κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος θάπρεπε να τον εφεύρουμε» και ότι «η Τουρκία πρέπει να ελέγχει τις κυπριακές εξελίξεις γιατί η Κύπρος είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς της να καταστεί περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμια εμβέλεια», αποτελεί κατά τον πλέον επιεική χαρακτηρισμό αθεράπευτη αφέλεια.
Ταυτόχρονα η Τουρκία απαιτεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο, κηδεμονία των Μουσουλμανικών Κοινοτήτων στον πρώην Οθωμανικό χώρο. Δηλαδή διχοτόμηση του Αιγαίου, Κυπροποίηση της Θράκης και Αλεξανδροποίηση της Κύπρου μέσω του εποικισμού. Η μάχη που δίνεται σήμερα είναι για διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και για τη φυσική και εθνική επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού.
Για να διασφαλίσουμε ενότητα δράσης πρέπει να προτείνουμε ως βάση λύσης το ομόφωνο ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου του 2009 που προνοεί για λύση που πρέπει να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, των θεσμών, των βασικών ελευθεριών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα απαλλάσσει από έποικους, κηδεμόνες και ξένη στρατιωτική παρουσία.
Δυστυχώς υπήρξαν παρεκκλίσεις και κατολίσθηση. Είναι επιτακτική ανάγκη να αναιρεθούν προτάσεις που συγκρούονται με τις πρόνοιες του ομόφωνου ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου (εκ περιτροπής προεδρία, παρουσία εποίκων, διαρχία, απονομή των τεσσάρων ελευθεριών της Ε.Ε. σε Τούρκους υπηκόους).
Θέλουμε φιλία με όλους. Όχι μονόπλευρη. Θέλουμε ειρήνη. Βασισμένη στη δικαιοσύνη. Να προασπίσουμε τα δικαιώματα μας. Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, κατοχής, εποικισμού, παραβίασης των αρχών του Διεθνούς Δικαίου.
Να καταγγείλουμε την Τουρκία σε όλα τα διεθνή, περιφερειακά και εθνικά βήματα. Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας προϋποθέτει συμμόρφωση στις ευρωπαϊκές αξίες και τα ευρωπαϊκά κεκτημένα. Δεν θα ανεχθούμε ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte. Δεν είμαστε αντίθετοι σε Διεθνή Διάσκεψη. Όμως με μόνο θέμα τη διεθνή πτυχή (κατοχή, κατάργηση εγγυήσεων, εποικισμό) και με συμμετοχή μόνο κυβερνήσεων. Άλλωστε μόνο με τον τερματισμό της κατοχής θα αποκτήσουν οι Τουρκοκύπριοι ανεξαρτησία φωνής. Οι κίνδυνοι είναι ορατοί.
Να αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή ιδιότητα της χώρας μας. Να απαιτήσουμε την πιο ενεργό ανάμιξη της Ε.Ε. στις προσπάθειες για λύση. Με διορισμό ως Ειδικού Απεσταλμένου για το Κυπριακό πολιτικής προσωπικότητας και όχι τεχνοκράτη όπως συμβαίνει σήμερα. Να επιδιώξουμε την εκπλήρωση των υποχρεώσεων της Τουρκίας έναντι της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως αυτές αποφασίστηκαν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Άρνηση της Τουρκίας να συμμορφωθεί θα πρέπει να οδηγεί σε οριστικό τερματισμό της ενταξιακής της πορείας.
Καμιά διασύνδεση του φυσικού αερίου με τη λύση του Κυπριακού. Τόσο η προβολή αυτών των πτυχών όσο και η σωστή προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα για μια καινούργια εθνική στρατηγική με εγκατάλειψη των χρεωκοπημένων χειρισμών του παρελθόντος, συνιστούν προϋποθέσεις για να επανατροχιοδρομηθεί το Κυπριακό στην πραγματική αντικατοχική του βάση.
Επείγει ταυτόχρονα η αξιοποίηση των νέων γεωστρατηγικών, γεωπολιτικών και γεωοικονομικών δεδομένων που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή μας και ανέτρεψαν παγιωμένες ισορροπίες δεκαετιών. Η παταγώδης αποτυχία της τουρκικής πολιτικής στη Συρία και την Αίγυπτο, οι βαθύτατα τραυματισμένες της σχέσεις με το Ισραήλ, η συνεργασία Κύπρου – Ισραήλ – Ελλάδας και οι άριστες σχέσεις που διατηρεί η Κύπρος με τον Αραβικό κόσμο, σε συνδυασμό με το συγκριτικό πλεονέκτημα των φυσικών μας πόρων στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας συνιστούν το νέο πεδίο πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί η νέα εθνική μας στρατηγική.
Αγαπητοί φίλοι,
Η δεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Κυπριακή οικονομία δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επηρεάσει την επιβαλλόμενη ορθή και εθνικά υπεύθυνη διαχείριση του Κυπριακού. Να δώσουμε το μήνυμα ότι κανείς δεν πρέπει να διανοηθεί ότι η οικονομική κρίση θα ήταν δυνατό να μας οδηγήσει στο να αποδεχθούμε ελλειμματικές λύσεις.
Να εργαστούμε για την ανόρθωση και το ξαναζωντάνεμα της Κυπριακής οικονομίας. Να αξιοποιήσουμε όλες τις ζωντανές δυνάμεις της Κυπριακής κοινωνίας. Όπως μετά την τραγωδία του 1974 με απώλεια του 70% των πλουτοπαραγωγικών μας πόρων μπορέσαμε μέσα από τις στάχτες και τα ερείπια να οδηγήσουμε σε αναγέννηση την οικονομία, έτσι και σήμερα.
Άλλωστε η οικονομία μαζί με την άμυνα αποτελούν κορυφαίες παραμέτρους και θεμελιακούς πυλώνες της αναγκαίας εθνικής στρατηγικής για την επιτυχία του αγώνα για τον τερματισμό της κατοχής και τη δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.
Κυρίες και κύριοι,
Σε αυτή την 53η επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, ξαναμετρούμε τις δυνάμεις μας και ανανεώνουμε την απόφαση μα ς για αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση.
Με αισιοδοξία, με αγωνιστική ενότητα, με συστράτευση δυνάμεων, με συμπόρευση του συνόλου του Ελληνισμού μπορούμε και θα ανοίξουμε ένα καινούργιο δρόμο προοπτικής και ελπίδας για το μέλλον.
Οι ήρωες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 55-59, της υπεράσπισης της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1963-64 της αντίστασης στο προδοτικό πραξικόπημα και τη βάρβαρη τουρκική εισβολή του 1974 πίστευαν σε μια Κύπρο και ένα Ελληνισμό που να ξεχωρίζει για να βρίσκει τον αναντικατάστατο ρόλο που δίνει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή: Τον αγώνα για ελευθερία, για πρόοδο της κοινωνίας, για την προκοπή του λαού και του Έθνους.
Εκπέμπουν από τα πανάρχαια βάθη της ιστορίας του Ελληνισμού στους αιώνες το παράγγελμα που απορρίπτει την υποταγή, την αδράνεια, την παραίτηση, μπροστά στα τείχη που υψώνουν μπροστά μας οι κάθε λογής κήρυκες της ενσωμάτωσης και της ήττας. «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης».
Όμοια και εμείς. Ακούμε το παράγγελμα τους. Διαβάζουμε τους οιωνούς της νέας εποχής, αλλά και ανταποκρινόμαστε στο πολύβουο κάλεσμα της ιστορίας. Όχι για να σταματήσουμε περιδεείς και παράλυτοι μπροστά στα τείχη, μπροστά στις δυσκολίες που συναντούμε, αλλά για να τραβήξουμε καταπάνω τους, να τα γκρεμίσουμε, να τα ξεπεράσουμε. Να κτίσουμε το καινούριο, με όραμα και πυξίδα πλεύσης τις άφθορες διαχρονικά αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.
Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο, η μέγιστη τιμή για τις υπέροχες θυσίες τους.
Τους το χρωστούμε! Το χρωστούμε στις μελλοντικές γενιές!
(Η Ομιλία του Προέδρου της κυπριακής Βουλής Γ. Ομήρου στην εκδήλωση της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας και του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου)
July 30, 2014
Subject: 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΑ
Αγαπητοί συμπατριώτες,
·Επί τη προδοτική επετείω της προδοσίας, όχι όσων χρόνια σας παραμυθιάζουν,
·αλλά του «Εθνάρχη» Καραμανλή και άλλων πολιτικών.
·Καθώς και της συμμετέχουσας τότε στρατιωτικής ηγεσίας της Ελλάδας,
·στην σκευωρία καταστροφής του Ελληνισμού της Κύπρου,
·με συμφωνία ελεύθερης απόβασης των τούρκων για να τους δωρίσουν την περιοχή του Αττίλα1 (βέβαια οι τούρκοι δεν αρκέσθηκα σε ατό και προχώρησαν προς Κερύνεια με τον «εθνάρχη» Καραμανλή να φωνάζει στον Κίσινγκερ, 6ο συνημμένο, « προβοκάτσια» και ότι «παραβαίνουν» τη συμφωνία),
Επιτρέψετε μου να αναφέρω σε λίγες γραμμές την πρόσφατη ιστορία της προδοσίας του Ελληνισμού της Κύπρου μας.
1. Ο πατριώτης Έλληνας πρωθυπουργός Παπάγος προωθεί τις Ελληνικές απαιτήσεις για την Κύπρο και θα έλεγα οργανώνει τον αγώνα της ΕΟΚΑ με αρχηγό τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή.
2. Μετά τον μυστηριώδη θάνατο, πολύ πιθανόν δολοφονία του Παπάγου, αναλαμβάνει πρωθυπουργός ως εκλεκτός των ανακτόρων, ο Καραμανλής αφού υπέγραψε (1ο συνημμένο) το μνημόνιο Πιπινέλλη) για επίλυση του Κυπριακού σύμφωνα με τις έξωθεν εντολές.
3. Στέλλει τότε τον πρέσβη Βλάχο στην Κύπρο ως πρόξενο για να βρει ποια περιοχή να δώσει (από το χωράφι του) της Κύπρου στους τούρκους για να «λύσει» το Κυπριακό (2ο συνημμένο)
4. Ακολουθούν οι προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου με διχοτομική λύση, χωριστούς δήμους, βέτο των τούρκων παντού και με στρατιωτική παρουσία της τουρκίας στην Κύπρο και με δικαίωμα στρατιωτικής επέμβασης . Δείτε τι έγραψε τότε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και πώς περιγράφει τα τότε γεγονότα ο Μιχάλης Στυλιανού. 2Ο και 3ο συνημμένα
5. Το 1963 μετά από προσπάθεια του Μακαρίου για να γίνει λειτουργικό το κράτος είχαμε την τουρκανταρσία με την πράσινη γραμμή των άγγλων και την προσπάθεια του Κληκλή (Σοφοκλή) Βενιζέλου να καταργήσει το Κυπριακό κράτος και να το κάνει προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ δηλαδή της τουρκίας. Η Κύπρος γλυτώνει αφού ο Μακάριος αντέχει τις πιέσεις του αμερικανού Σάυρους Βαν.
6. Το 19654-65 ακολουθεί η προσπάθεια ιού Γεωργίου Παπανδρέου του δήθεν γέρου της δημοκρατίας (απαιτείται μεγάλα ανάλυση για τον γέρο Παπανδρέου) να εκτουρκίσει την Κύπρο με το σχέδιο Άτσεσον που το ονόμαζε κατ ευφημισμόν «ένωση». Τους έδινε τη χερσόνησο της Καρπασίας (από όπου θα μπορούσαν να εισάγουν μυριάδες τούρκους εποίκους) και μερικά τουρκικά καντόνια με ελεύθερη επικοινωνία του τουρκικού στρατού παντού κτλ (δείτε τι ήταν το σχέδιο Άτσεσον από το 5ο συνημμένο, συνέντευξη πρέσβη Σωσσίδη που χειρίστηκε το θέμα πριν πεθάνει)
7. Λονδίνο 1970. Ο Μίκης Θεοδωράκης απ[οκαλύπτει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου αρνήθηκε τελικά το 1970 να συμπράξει σε πτώση της δικτατορίας από Βασιλικούς αξιωματικούς παρʼ όλον όπως είπε ο Μίκης ότι είχαν γίνει δεκτά όλα όσα ζήτησε (να είναι πρωθυπουργός, να μην επιστρέψει αμέσως ο Βασιλιάς κτλ) . Προφανώς είχε διαταγή γι αυτό. Σίγουρα για να «λυθεί» πρώτα το Κυπριακό». https://www.youtube.com/watch?v=dRVPr4pgNPE (από το 1:04:41)
8. Το 1973 ο Καραμανλής σαμποτάρει τη προσπάθεια Μαρκεζίνη για ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία. Πιθανότατα γιατί είχε συμφωνήσει με τον Κίσινγκερ στο Παρίσι τον ίδιο χρόνο, την ελεύθερη απόβαση των τούρκων στην Κύπρο.
9. 20 Ιουλίου 1974 η προδοσία της ελεύθερης απόβασης των τούρκων στην Κύπρο (6ο συνημμένο).
10. Αρχές δεκαετίας του 80. Άθλιοι «Έλληνες» διπλωματικοί και πολιτικοί (πχ πατέρας Καψής) αντιστρατεύονται με κάθε τρόπο και διαβάλλουν τον Σπύρο Κυπριανού πιέζοντας τον για προδοτική λύση.
11. 1988. Mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου για τη συμφωνία του με Οζάλ με την οποία μεταξύ άλλων αποδεχόταν τα τετελεσμένα των τούρκων στην Κύπρο.
12. Ο «έξυπνος» Ανδρέας ξέμπλεξε λέγοντας mea culpa. Τότε παραιτήθηκαν διαμαρτυρόμενοι για τον «πατριωτισμό» του Ανδρέα, οι δύο καλύτεροι μας πρέσβεις. Ο Δούντας της Μόσχας και ο Στοφορόπουλος της Λευκωσίας.
13. 1999-2003 ο Σημίτης προσπαθεί να επιβάλει το σχέδιο Ανάν εκτουρκισμού της Κύπρου. Που το υποστήριζαν όλα τα Ελληνικά κόμματα (!!!!!!) πλην του ΚΚΕ.
14. 2004. Υπογραφή από «προσωπικότητες» όλων των κομμάτων της Ελλάδας (πλην ΚΚΕ) της συνημμένης εμετικής διακήρυξης υπέρ του σχεδίου Ανάν εκτουρκισμού της Κύπρου
15. 2007. Τα εν Ελλάδι πολιτικά κόμματα (πλην ΚΚΕ) κηρύσσουν πόλεμο εναντίον του Τάσσου Παπαδόπουλου και υπέρ του Χριστόφια.
16. Αρχίζει στη συνέχεια από Έλληνες πρωθυπουργούς, πολιτικούς κτλ, η γελοία υποστήριξη δήθεν λύσης από Κυπρίους για Κυπρίους με απαλλαγή της τουρκίας από κάθε ευθύνη. Ταξίδι για τον σκοπό αυτόν του Κώστα Καραμανλή στην Κύπρο.
17. 2014. Υπογραφή επαίσχυντου κειμένου από περίπου τις ίδιες «προσωπικότητες» του 2004 (όλων πλην ΚΚΕ πάλιν των κομμάτων και ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ) υπέρ εκτουρκισμού της Κύπρου με το σχέδιο Ανάν.
Τα συμπεράσματα και το τι θα πρέπει να γίνει στο εξής για να σωθεί η Κύπρος, δικά σας. Στο τελευταίο συνημμένο θυμηθείτε τι έγινε σαν σήμερα το 1974.
Ευρής Μπίλλης ΚΩΝΣΑΝΣΙΝΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΘ ΚΑΙ ΚΤΠΡΙΑΚΟ επιμζλεια Κ. Α. Μοράρου* Σθν εποχι αυτι επζτειοσ του Αττίλα ζρχονται ςτθν μνιμθ μασ οι ςχζςεισ τθσ μθτρόσ Ελλάδοσ με τθν Κφπρο. Με τθν ευκαιρία αυτι παρακζτονται ςτοιχεία για τον ρόλο του «εκνάρχου» Κωνςταντίνου Καραμανλι. τθν εφθμερίδα «Νεολόγοσ Πατρϊν» δθμοςιεφκθκε (21-12-1958) επιςτολι με μεγάλθ ιςτορικι ςπουδαιότθτα, θ οποία περιζχει το κλειδί που ερμθνεφει όςα ακολοφκθςαν. Σθν επιςτολι αυτι ζγραψε ο Π. ωτθρόπουλοσ, πρϊθν βουλευτισ και διευκυντισ του πολιτικοφ γραφείου του Παν. Πιπινζλθ. τθν επιςτολι αναφζρονται μεταξφ των άλλων και τα εξισ: «Ο Κ. Καραμανλισ πολφ προ του κανάτου του ςτρατάρχου Παπάγου, αφ’ισ θναντιϊκθ εισ ςυνεδρίαςιν του Τπουργικοφ υμβουλίου εισ τθν ανακίνθςιν του Κυπριακοφ και ενεφανίςκθ ωσ αποδζχόμενοσ τον παραμεριςμόν τοφτου και τθν ςυμβατικιν επίλυςιν του διότι επιςκιάηει όλα τα άλλα προβλιματα, εκρίκθ υπό των εχόντων ςυμφζρον εισ τον παραμεριςμόν του Κυπριακοφ ξζνων ωσ «περςόνα γκράτα» και επεηθτικθ να περιςτοιχιςκι υπό κατάλλθλων προςϊπων Ελλινων, τα οποία διζκρεψαν εκάςτοτε τασ φιλοδοξίασ του δια τθν πρωκυπουργίασ... Αςκενοφντοσ του ςτρατάρχου Παπάγου και μετά τθν επιςτροφιν εκ Κερκφρασ εισ Ακινασ του βαςιλζωσ Παφλου κατά μινα επτζμβριον του 1955, κατόπιν ςυνεργαςίασ μετά του κ. Καραμνλι, ο Πιπινζλθσ επιςτρζψασ εισ το γραφείον του μου ζδωςε να αναγνϊςω ςθμείωμα γραμμζνον εεπί φφλλου χάρτου φζροντοσ ζντυπον επικεφαλίδα «Τπουργείον Δθμοςίων Ζργων» και εισ το οποίον ανεφζροντο καταγεγραμζναι κατά παραγράφουσ, ςκζψεισ – προτάςεισ επί τθσ πολιτικισ, ιτισ κα θκολουκείτο εν περιπτϊςει ςχθματιςμοφ Κυβερνιςεωσ. Σο ςθμείωμα αυτό, όπωσ είπε ο Πιπινζλθσ είχε ςυνταχκι εν ςυνεργαςία μετά του Κ. Καραμανλι και οι διορκϊςεισ, τασ οποίασ ζφερεν, ιςαν ιδιόχειροι του Καραμανλι. Μεταξφ των ςκζψεων προτάςεων εισ ζξι ι επτά κατά τον αρικμό παραγράφουσ, ωσ ενκυμοφμαι, υπιρξε και μία, ιτισ ανεφζρετο εισ τθν καταπολζμθςιν του Κομουνιςμοφ και ετζρα διαλαμβάνουςα ότι: “Επί του Κυπριακοφ κατεβάλλετο προςπάκεια εξουδετερϊςεωσ των αντιδράςεων τθσ κοινισ γνϊμθσ προσ ςυμβιβαςτικιν επίλυςιν τοφτου». το αποκαλυπτικό κείμενο τθσ επιςτολισ Π. ωτθρόπουλου για το «Μνθμόνιο» Καραμανλι, δθλαδι τθν γραπτι δζςμευςι του προσ τουσ Αμερικανοφσ ότι κα ζκλεινε το Κυπριακό, αναφζρετε ότι αναλαμβάνοντασ τθν εξουςία κα κατζςτειλε τισ αντιδράςεισ τθσ κοινισ γνϊμθσ με ςυμβιβαςτικι επίλυςθ του εκνικοφ κζματοσ. Πραγματικά καταβλικθκε ςτα επόμενα χρόνια, προςπάκεια εξουδετζρωςθσ των αντιδράςεων τθσ κοινισ γνϊμθσ είτε με φονικζσ αντιμετωπίςεισ των διαδθλϊςεων υπζρ του Κυπριακοφ, είτε με παραπλθροφόρθςθ. Όςον αφορά τον χαρακτθριςμό ωσ ςυμβιβαςμό, αποδεικνφεται από του ότι, από το 1955 μζχρι το 1959, ο Καραμανλισ αποδεχόταν τα πάντα, ςε μερικζσ δε περιπτϊςεισ ξεπερνοφςε τουσ εχκροφσ του Ελλθνιςμοφ ςε αποδοχι επαχκϊν διευκετιςεων. Κακ’ όλθ τθν περίοδο 1955-1959 ίςχυςε θ επιγραμματικι ριςθ, τθν οποία διετφπωςε ο Γ. Παπανδρζου τθ 10θ Αυγοφςτου 1957 ότι: «θ Κυβζρνθςισ διά το Κυπριακόν επαγγζλλεται τον αγϊνα και βυςςοδομεί τον ςυμβιβαςμόν!» Μετά τθν παραπάνω καταγγελία, υπθρζτεσ του καραμανλιςμοφ επιχείρθςαν κάτι να ψικυρίςουν, για να δικαιολογιςουν τα αδικαιολόγθτα. Αλλά υπιρξαν καταλυτικζσ αντιδράςεισ ςτουσ ιςχυριςμοφσ τουσ. Σθν επόμενθ τθσ δθμοςίευςθσ τθσ επιςτολισ ωτθρόπουλου 22-12-1958, θ εφθμερίδα «Εςτία» ζγραφε τα εξισ: Δεν είναι ανάγκθ να ανατρζξει κανείσ ςτισ λεπτομζρειεσ για να καταλιξει ςτο ςυμπζραςμα ότι ο ςθμερινόσ πρωκυπουργόσ κ. Καραμανλισ κατζςτθ ιδθ υπόδικοσ ζναντι του ζκνουσ, μετά από όςα αποκαλφφκθκαν χκεσ ςτον «Νεολόγο Πατρϊν» από τον πρϊθν βουλευτι και μζχρι πρότινοσ διευκυντι του πολιτικοφ γραφείου του Πιπινζλθ και εκδότθ του δθμοςιογραφικοφ οργάνου «Πολιτικά Φφλλα» Π. ωτθρόπουλου... Σο ςθμείωμα -μεταφράςτθκε από τον Πιπινζλθ ςτθν αγγλικι, επεςτράφθ ςτον Καραμανλι γιά να χρθςιμοποιθκεί ωσ «μνθμόνιο ςυνομιλιϊν μετά τρίτων» - των Αμερικάνων και Άγγλων προφανϊσ, ωσ μαρτυρείτε από τθν μετάφραςθ ςτθν γλϊςςα τουσ. Θ αποκάλυψθ αυτι του «μνθμονίου» τον Δεκζμβριο του 1958, δθλαδι τρία και πλζον χρόνια μετά τθν επαίςχυντθ ςφνταξι και υποβολι του, προκάλεςε κφελλα ςυηθτιςεων. Σθν περίοδο εκείνθ κυοφοροφταν οι υμφωνίεσ Ηυρίχθσ – Λονδίνου, θ δε δθμοςίευςθ του ςυγκεκριμζνου περί Κυπριακοφ όρου, με το οποίο ο Καραμανλισ απζςπαςε τθν εφνοια και εξαςφάλιςε τθν πρωκυπουργία, εξιγθςε τθν όλθ κυβερνθτικι ανεπάρκεια κατά τα προθγοφμενα τρία χρόνια του αγϊνα. Όταν ζγινε γνωςτόσ ο ανατριχιαςτικόσ τρόποσ με τον οποίο παραβιάςτθκαν οι κεςμοί χάρθ προωκιςεωσ του Καραμανλισ ςτθν εξουςία, ο τ. τεφανόπουλοσ κατά του οποίου ςτράφθκε βαςικά θ παραςκθνιακι ςυνομωςία, διλωςε ότι: «ϋΟταν κατά τθν τελευταίαν εισ τθν Βουλιν ςυηιτθςιν επί του Κυπριακοφ, εισ τθν προκλθτικότθτα του κ. Πρωκυπουργοφ περί «αμαρτιϊν», τασ οποίασ εκλθρονόμθςεν, απιντων ότι θγνόει τον τότε χειριςμόν του εκνικοφ μασ ηθτιματοσ, διότι ιτο απθςχολθμζνοσ με «μθχανορραφίασ», ουδζποτε εφανταηόμθν, ότι τόςον ταχζωσ κα ιρχετο θ επιβεβαίωςισ τθσ κατθγορίασ μου εκείνθσ...». Παρ’ όλα αυτά ο Καραμανλισ αρνοφνταν δικαςτικό ξεκακάριςμα του κολοςςιαίου κζματοσ γνωρίηοντασ τθν ζκβαςι του. Για το ίδιο κζμα ο οφ. Βενιηζλοσ διλωςε: Ο Ελλθνικόσ λαόσ ζχει πλζον κατατοπιςτεί πλιρωσ για τα ςκοτεινά παραςκινια, τα οποία δθμιουργικθκαν πίςω από τθν επικανάτια κλίνθ του ςτρατάρχθ Παπάγου, με κφριο ιρωα ζναν υπουργό τθσ κυβζρνθςισ του. Σο κλιβερό εκείνο κζαμα ςυμπλθρϊνεται με τθν απαράδεκτθ από πάςθσ απόψεωσ ανάδειξθ του Κυπριακοφ ηθτιματοσ ςτθν όλθ Μθχανορραφία...». ε προεκλογικό λόγο (7-5-1958) ο Παν Κανελόπουλοσ τόνιηε μεταξφ των άλλων τα εξισ: «Δεν επεχειρικθ από τθν θμζραν του Χαρ. Σρικοφπθ, νόκευςισ του δθμοκρατικοφ μασ πολιτεφματοσ, οία θ ςθμειοφμενθ, διαρκϊσ επιδεινοφμενθ από του Οκτωβρίου του 1955. Παρεβιάςκθςαν αυταί αφται αι θκικαί προχποκζςεισ τθσ λειτουργίασ του... Δυςτυχϊσ από του Οκτωβρίου του 1955 επεκράτθςαν οι ςκοτεινοί κάλαμοι των παραςκθνίων...». Σα παραπάνω ιταν μερικά ςτοιχεία για να κυμοφνται οι παλιότεροι και να μακαίνουν οι νεϊτεροι.
Επιστολή Τ. Παπαδόπουλου προς Γ. Γρίβα http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/07/blog-post_3905.html »Εντύπωσιν προεκάλεσε μεταξύ μας αυτή η απότομος μεταστροφή των γνωμών.»Εξηκρίβωσα αργότερον ότι τούτο ωφείλετο εις το αίσχος της παρασκηνιακής δράσεως. Δηλαδή μετά την πρώτην ημέραν η Ελληνική Πρεσβεία ήρχισε καλούσα δια διαφόρων οργάνων της διάφορα άτομα της αποστολής, με προεξάρχοντα τον κ. Δέρβην και τον κ. Αιμιλιανίδην, τους οποίους και έπεισαν να δημιουργήσουν σφήνα μεταξύ της αποστολής. Ούτω και εγένετο. Οι κύριοι αυτοί ήρχισαν ευθύς αμέσως το πλευροκόπημα των διαφόρων αντιπροσώπων και τους διεβίβαζον δήθεν προσωπικά μηνύματα του Καραμανλή και Αβέρωφ και τους διαβεβαίωναν πόσον και οι δύο πολιτικοί ηγέτες τους εθαύμαζαν. Κολακευθέντες πολλοί από αυτούς ήρχισαν να εκφράζουν αμφιβολίας περί της ορθότητος της απορρίψεως του σχεδίου. «Αι απόψεις τας οποίας εξέθεσα εις υμάς διά της εκθέσεώς μου 14ης Φεβρουαρίου ελέχθησαν ταυτολεξεί εις την συνεδρίασιν. Κατά την πρώτην σύσκεψιν ήρχισαν ωρισμένοι εκ των παλαιοκομματικών στυλ Δέρβη, Χρυσαφίνη κ.λ.π. να ομιλούν μασημένα, τείνοντες να υποστηρίξουν την υπογραφήν του σχεδίου. »Ευθύς ως εξέθεσα τας απόψεις μου και ηκολούθησαν οι τρεις άλλοι, τους οποίους ως μέλη επηρέαζα, ανέκρουσαν όλοι πρύμναν και ήρχισαν να αποδεικνύωνται φανατικοί πολέμιοι του σχεδίου. Ούτω το σχέδιον κατεψηφίσθη παμψηφεί. Μετά ταύτα όμως ήρχισεν ο αηδής πόλεμος των παρασκηνίων, περί του οποίου θα σας αναφέρω κατωτέρω εν εκτάσει, δια να γνωρίζετε τι είδους άνθρωποι είναι ωρισμένοι «πατριώτες». Μετά 3 ημέρας, ήτοι την Πέμπτη το βράδυ, εγένετο η τελική συνεδρίασις. Κατ’ αυτήν εψήφισαν και ωμίλησαν υπέρ του σχεδίου όλοι πλην του Τάσου Παπαδόπουλου, Γλαύκου Χρίστη (μέλος ΔΑΝΕ), Βάσου Λυσσαρίδη και των 5 κομμουνιστών. Ούτω το σχέδιον ενεκρίθη δια 27 υπέρ 8 εναντίον. »Εντύπωσιν προεκάλεσε μεταξύ μας αυτή η απότομος μεταστροφή των γνωμών. »Εξηκρίβωσα αργότερον ότι τούτο ωφείλετο εις το αίσχος της παρασκηνιακής δράσεως. Δηλαδή μετά την πρώτην ημέραν η Ελληνική Πρεσβεία ήρχισε καλούσα δια διαφόρων οργάνων της διάφορα άτομα της αποστολής, με προεξάρχοντα τον κ. Δέρβην και τον κ. Αιμιλιανίδην, τους οποίους και έπεισαν να δημιουργήσουν σφήνα μεταξύ της αποστολής. Ούτω και εγένετο. Οι κύριοι αυτοί ήρχισαν ευθύς αμέσως το πλευροκόπημα των διαφόρων αντιπροσώπων και τους διεβίβαζον δήθεν προσωπικά μηνύματα του Καραμανλή και Αβέρωφ και τους διαβεβαίωναν πόσον και οι δύο πολιτικοί ηγέτες τους εθαύμαζαν. Κολακευθέντες πολλοί από αυτούς ήρχισαν να εκφράζουν αμφιβολίας περί της ορθότητος της απορρίψεως του σχεδίου. Την Τετάρτην 18ην συνεκλήθη εις την Πρεσβείαν σύσκεψις και γεύμα των παρασυρθέντων (διότι έτσι τους αποκαλώ εγώ), εις την οποίαν παρέστησαν ο Αιμιλιανίδης, Δέρβης, Χρυσαφίνης, Κώστα Ιωάννου εξ Αμμοχώστου, περιέργως δε και προς μεγάλην μου απογοήτευσιν και ο Γλαύκος Κληρίδης. Μετά την επιστροφήν των εγνώσθησαν τα εξής: Κύριον θέμα της συνομιλίας ήτο μία ανήθικος επίθεσις κατά του Μακαρίου, ότι δήθεν ο Μακάριος είχεν εξ αρχής αποδεχθή το σχέδιον και ότι εν περιπτώσει καταψηφίσεως του σχεδίου θα εξετίθετο η Ελληνική Κυβέρνησις και θα εξέθετε και αυτή με την σειράν της τον Μακάριον εις τα όματα του Ελληνικού Λαού. Δεν μ’ ενδιαφέρει προς το παρόν η αλήθεια ή όχι του ισχυρισμού ούτε και έχει σημασία. Εκείνο που θεωρώ αισχρόν είναι η στάσις των κυρίων αυτών, οίτινες με τοιαύτην υπουλίαν υπέσκαψαν το κύρος του Εθνάρχου. Μάλιστα βολιδοσκοπήσαν εναλλάξ τους κυρίους αυτούς και διαβάλλων τον ένα κατά του άλλου κατώθρωσα να τους προκαλέσω να μου αποκαλύψουν πλήρως τι διημείφθη και ιδιαιτέρως. Ούτω επληροφορήθην ότι εις τον κ. Χρυσαφίνην υπεσχέθη ο Αβέρωφ το Υπουργείον Δικαιοσύνης, εις τον Αιμιλιανίδης ότι πρόκειται να τον περιλάβουν εις την συντακτικήν επιτροπήν, ήτις θα καταρτίση το σύνταγμα της Κύπρου, τον Γλαύκο Κληρίδης εκολαύκευσαν δηλώσαντες ότι τον θεωρούν δυναμικόν ηγέτην και «μακάρι και η Ελλάς να διέθετε τοιούτους άνδρας» (ταύτα μου απεκάλυψε με αυταρέσκειαν ο ίδιος ο Γλαύκος Κληρίδης και τον ύβρισα), τον Δέρβην ότι είναι ο μόνος ώριμος πολιτικός ηγέτης της Κύπρου κ.λ.π. Με πραγματικήν θλίψιν πράγματι γράφω τα ανωτέρω και τα όσα είδα έχουν διασαλεύσει την εμπιστοσύνη μου εις την ακεραιότητα του χαρακτήρος των ανθρώπων. Η φιλαρχία, η κολακεία, η μικρότης παραμένουν, δυστυχώς η κακοδαιμονία της φυλής μας. Ήλπιζα ότι η Κυπριακή επανάστασις και το παράδειγμα του Αρχηγού μας είχον πετύχει την διαφοροποίησιν των συνειδήσεων και την εξυγίανσιν των ηθών και ότι είχομεν κατορθώσει να δημιουργήσωμεν ανθρώπους με ανώτερες αρχές και αδαμάντινους χαρακτήρας. Και δια μεν τους παλαιούς «εθνοπατέρες» ουδόλως εξεπλάγην, αλλά ότι ήτο δυνατόν και ο Γλαύκος Κληρίδης να περιπέση εις το ίδιον επίπεδον, απετέλει δι’ εμέ οδυνηράν απογοήτευσιν. Από της ιδικής των πλευράς οι κύριοι αυτοί απεκάλυψαν εις τα Ελληνικάς αρχάς πάντα όσα συνέβησαν εις τα συνεδριάσεις μας, παρά την δοθείσαν υπόσχεσιν, ότι ουδέν θα απεκάλυπτον. Μάλιστα ανέφερον ονομαστί και ποίοι ήσαν οι προτρέψαντες εις την απόρριψιν, αναφέροντες ως πρώτον υπεύθυνον εμέ. Κατόπιν τούτου με εκάλεσε να με ιδή ο πρώην πρόξενος Κος Βλάχος, αλλά δεν εδέχθην. Είχε δημιουργηθή εις μερικούς η εντύπωσις ότι εξεπροσώπουν τας απόψεις της Οργανώσεως και ούτω απέφευγον να ομιλήσουν ενώπιόν μου. Ηναγκάσθην να καταστήσω δημοσίως σαφώς, ανεγράφη δε και εις τα πρακτικά, ότι ουδενός τα γνώμας εξεπροσώπουν και ότι ωμίλουν μόνον δια τον εαυτόν μου, διότι πράγματι ούτως είχε το ζήτημα. Ως επακόλουθον εις την συγκέντρωσιν επεκράτησαν οι ως άνω κύριοι, οίτινες μάλιστα εδήλωσαν προς την πρεσβείαν ότι αυτοί δεν συνεφώνουν μετά του Μακαρίου εις την απόρριψιν του σχεδίου. Το πόσον φθοροποιόν το τοιούτον ήτο, εμφαίνεται εκ του γεγονότος ότι ο Αβέρωφ είχε το θράσος να καλέση την αντιπροσωπείαν εν τη απουσία του Μακαριωτάτου δια να πη ότι εάν απερρίπτετο το σχέδιον δεν επρόκειτο η Ελλάς να μας υποστηρίξη πλέον εις οιανδήποτε μορφήν αγώνος μας, ότι θα κατήγγελλε τον Εθνάρχην εις τον Ελληνικόν λαόν και ότι είχεν ενδείξεις ότι ο Ελληνικός και Κυπριακός Λαός θα εδικαίωναν την Κυβέρνησιν. Είπε και το εξής χαρακτηριστικόν: «Το αίμα της Κύπρου επί των χειρών σας. Ως Ελληνική Κυβέρνησις σας δηλώ ότι αυτό αποτελεί το άκρον άωτον των προσπαθειών μας. Ως εδώ και μη παρέκει». Η θλίψις που κατέλαβε τας καρδίας μας, εμέ τουλάχιστον, επί τω ακούσματι τοιούτων λόγων δεν περιγράφεται.λ Δεν συνεκρατήθην και του απήντησα «Εσείς, εξοχώτατε, ως Κυβέρνησις πιθανόν να αναγκασθήτε να μας εγκαταλείψετε, αλλά δεν πιστεύω ότι ο Ελληνικός λαός θα μας εγκαταλείψη». Κατόπιν των ανωτέρω εγένετο η τελική μας συνεδρίασις, την οποίαν ανέφερα εις την αρχήν και κατά την οποίαν το σχέδιον ενεκρίθη δια 27 ψήφων. Δεν ισχυρίζομαι ότι η δια ψήφων απόφασίς μας ήτο ο αποφασιστικός παράγων εις την υπό του Μακαρίου λήψιν αποφάσεως. Ούτε και πιστεύω ότι ο Μακάριος επεζήτησε να διαμοιρασθή τας ευθύνας ή να επιρρίψη ταύτας επί άλλων ώμων. » Όμως πιστεύω ακραδάντως ότι, εάν η Ελληνική Κυβέρνησις δεν είχε τας εκ των παρασκηνίων διαβεβαιώσεις των φερομένων ως «εκπροσώπων του Λαού» περί αντιθέσεώς των προς τον Μακάριον, ουδέποτε θα είχε το θράσος να εξασκήση τόσην πίεσιν επί του Μακαρίου. Παραμένει δε γεγονός ότι ο Μακάριος πολύ επηρεάσθη από την πίεσιν, μάλλον το τελεσίγραφον της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Τούτο εμφαίνεται εκ της δηλώσεώς του προς ημάς την εσπέραν της Πέμπτης (την προτεραίαν της υπογραφής) όταν με βουρκωμένους οφθαλμούς μας εξέθεσε τα της συνεδρίας και ετελείωσε: «Και ούτω ησθάνθην μόνος μου εν μέσω καθαρώς εχθρικού περιβάλλοντος, κατηγορούμενος από τους πάντας ως αδιάλλακτος, με προεξέχουσαν την Ελληνικής αντιπροσωπείαν. Τα δε κτυπήματα της Ελληνικής αντιπροσωπείας ήσαν και τα πλέον οδυνηρά, διότι προήρχοντο εκ φίλου». (Μου θυμίζει το κτύπημα του Βρούτου κατά του Καίσαρος)... »Προτού φύγω είχα πολύωρον συνομιλίαν μετά του Μακαρίου. »Δεν πρέπει ποσώς να θλίβεσθε δια την στάσιν του Εθνάρχου. »ΣΗΜ. Όσα γράφω κατωτέρω αποτελούν την εντύπωσιν, την οποίαν έλαβα από την συνομιλίαν και αποτελούν αποστήθισιν των όσων ήθελε να σας διαβιβάσω. Φυσικά δεν μου είπε ρητώς διαβίβασέ τα, αλλά αντελήφθην ότι αυτό ήθελε. »Συγκεκριμένως αντελήφθην, ότι ο Εθνάρχης κατεθορυβήθη εξαιρετικώς από την ψυχράν υποδοχήν μετά της οποίας εγένετο αποδεκτή παρά του λαού η συμφωνία. »Αντελήφθην ότι με προέπεμψε προ αυτού δια να προσπαθήσω να επηρεάσω γνώμας. »Φυσικά τούτο δεν είναι αρμοδιότης μου άνευ εντολής σας αλλά απλώς αναφέρω ποίαν εντύπωσιν μου έδωσε, μου είπε συγκεκριμένως: «Γνωρίζω πως αισθάνεσαι δια την συμφωνίαν και γνωρίζω τι είπες εις τας συνεδριάσεις. Εάν λοιπόν νομίζεις, ότι αυτά που λέγω αντιτίθενται εις την συνείδησιν και τας πεποιθήσεις σου, μην κάνης τίποτε», εσυνέχισε. »Δεν προσπαθεί να επιρρίψη ευθύνες επί των ώμων οιουδήποτε, ούτε και να διαμοιρασθή τας ευθύνας, μεθ’ οιουδήποτε... »Μου εδηλώθη ότι ευθύς άμα τη επιστροφή του θα επιδιώξη συνάντησιν μετά Αρχηγού και θα τον παρακαλέση να συντάξωσι ομού μίαν προκήρυξιν προς τον Λαόν. Αντελήφθην ότι έχουν γίνει μετά του Φουτ ωρισμέναι κρούσεις επί του θέματος. Τούτο συνεπέρανα εκ της δηλώσεως του Εθνάρχου ότι έκαμε απαίτησιν προς τον Φουτ περί δημοσίας εμφανίσεως του Αρχηγού, ο δε Φουτ απάντησε ότι ουδεμία ένστασιν θα είχεν αλλά ο Φουτ προσέθεσε: «Εάν γίνη δημοσία συνάντησίς σας, όλη η Κύπρος θα είναι εκεί και πως θα περιορίσωμεν τα πλήθη». »Ο Εθνάρχης θα ήθελε πολύ κατά την ημέραν της αφίξεώς του να
συμπέση κάποια ένδειξις εκ μέρους της οργανώσεως, ότι επιδοκιμάζει το έργον του. Δεν επιθυμεί φυσικώς άμεσον και ρητήν επιδοκιμασίαν, αλλά ελπίζει τουλάχιστον εις μίαν έμμεσον επικύρωσιν π.χ. Χαιρετισμόν προς τον Εθνάρχην εκ μέρους του Αρχηγού ή ίσως φυλλάδιον της ΠΕΚΑ, δια της οποίας να χαιρετίζεται η άφιξις του Εθνάρχου ως νίκη των όπλων με υπαινιγμόν ότι η ΕΟΚΑ δεν είναι πολιτική Οργάνωσις και ότι έχει απόλυτον πίστιν προς τον πολιτικόν ηγέτην του Λαού μας. »Εάν ενδιαφέρεσθε δια την προσωπικήν μου γνώμην, πιστεύω ότι ένας προσωπικός χαιρετισμός του Διγενή προς τον Εθνάρχην, χαιρετίζοντος την άφιξίν του θα ήτο άριστος συνδυασμός των δύο προσωπικοτήτων και θα υπεβοήθει υπερμέτρως εις την αναπτέρωσιν του ηθικού του λαού, εις την συνένωσίν του. Θα εξαπελύετο ακράτητος ο ενθουσιασμός του Λαού προς τον Διγενή και τον Εθνάρχην. »Ο Εθνάρχης επέμενε ιδιαιτέρως ότι κατά την υποδοχήν του πρέπει να δοθή δια συνθημάτων ή άλλως πως μεγαλυτέρα σημασία εις την προβολήν της ΕΟΚΑ. Είδα διαταγήν περί συμμετοχής του Λαού εις την υποδοχήν. Κατόπιν τούτου θα θεωρήσω τον εαυτόν μου ως εξουσιοδοτημένον να αναρτήσω πολλά πανώ και άλλα συνθήματα εκθειάζοντα τον ΔΙΓΕΝΗ και υπέρ της ΕΟΚΑ, αποφεύγων να υποδηλώ όμως την στάσιν της ΕΟΚΑ έναντι των συμφωνιών. »Θα σας αποστείλω ανάλυσιν του Συντάγματος άρθρον προς άρθρον. Αναφέρω τα ανωτέρω εν γενικαίς γραμμαίς. Ανακεφαλαιώνων πρέπει να αναφέρω ότι η μάχη του Συντάγματος θα έπρεπε να δοθή εις Ζυρίχην και ουχί εις το Λονδίνον. Τότε ήτο ήδη πολύ αργά και αι χείρες του Μακαρίου ήσαν ήδη δεμέναι. Πολλοί επηρεάσθησαν από την δήλωσιν του Αβέρωφ, ότι ο Εθνάρχης είχεν εγκρίνει την συμφωνίαν της Ζυρίχης. Όμως ας πούμε ότι πράγματι έτσι εγένοντο. (Ο Εθνάρχης το ηρνήθη). Μήπως αυτό και μόνον εδέσμευε τον Εθνάρχην και του απηγόρευε να αλλάξη απόφασιν; Πολύ στενοκέφαλος και μικρόψυχος Ισχυρισμός. Η πολιτική δεν είναι «ρηγάκι» και άπαξ και είπεν ένας κάτι, πρέπει να του αρνηθή κανείς το δικαίωμα να αλλάξει γνώμην, εάν αργότερον αντελήφθη ότι επρόκειτο περί λάθους και μάλιστα όταν πάντοτε έλεγεν ότι την τελευταίαν λέξιν θα είχεν ο Λαός;». Τ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ «ΕΘΝΑΡΧΗ» ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ (από τα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ,κατά τον τον πρέσβη επι τιμή Στοφορόπουλο κασι κατά τον αείμνηστο Ελληνα Νεοκλη Σαρρή) ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΕΚΔΡΑΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΟ 1974 ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΒΙΒΑΣΤΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
Α. Γράφει ο Νιχάλης Ιγνατίου 30 χρόνια μετά την εισβολή:
Για πρώτη φορά, επιβεβαιώνεται από τον ίδιο τον Χένρι Κίσινγκερ, ότι το 1973, ένα χρόνο πριν από την επιστροφή του στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συναντήθηκε στο Παρίσι με τον Αμερικανό υπουργό των Εξωτερικών. Τόπος της συνάντησής τους, ήταν η κατοικία του εκδότη της εφημερίδας «New York Times», Σάϊρους Σουλτσμπέργκερ, στο Παρίσι. Ο κ. Σουλτσμπέργκερ, που έχει ιδιόκτητη έπαυλη και στην Υδρα, ήταν στενός φίλος, τόσο του Καραμανλή, όσο και του Κίσινγκερ.
Στο δείπνο παραβρέθηκε και ο Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής, Ιάκωβος. Κατά τα λοιπά, ουδείς γνωρίζει τί συζητήθηκε και είναι σημαντικό να τονιστεί ότι κατά καιρούς ο Ιάκωβος αναφέρθηκε σ’ αυτό το περίφημο δείπνο, αλλά δεν ομολόγησε ΠΟΤΕ ότι παραβρέθηκε και ο Κίσινγκερ.
Ο πρώτος που ισχυρίστηκε ότι ο Καραμανλής συναντήθηκε με τον Αμερικανό υπουργό στο Παρίσι, ήταν ο χουντικός πρέσβης Κων. Παναγιωτάκος, ο οποίος όμως επέμενε πως στο τραπέζι καθόταν και ο Μπουλέντ Ετσεβίτ. Η πληροφορία αυτή διαψεύστηκε τόσο από το περιβάλλον του Καραμανλή, όσο και από τους ανθρώπους του Κίσινγκερ.
Ο Αμερικανός υπουργός, αποκαλύπτει την μυστική συνάντησή του με τον Καραμανλή, στη διάρκεια τηλεφωνικής συνομιλίας τους, δύο ημέρες μετά την περιπετειώδη επιστροφή του στην Ελλάδα. Ο Καραμανλής είναι έντονα εκνευρισμένος, επειδή οι Τούρκοι παραβιάζουν συνέχεια την εκεχειρία και απειλεί δύο φορές ότι εάν δεν σταματήσουν θα κηρύξει τον πόλεμο.
Σε ένα σημείο της συνομιλίας τους, ο Καραμανλής, ενημερώνει τον Κίσινγκερ ότι ο ελληνικός λαός είναι έντονα απογοητευμένος και οι στρατιωτικοί, αν και ανατράπηκε η χούντα, παραμένουν πολύ επικίνδυνοι.
Η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ, ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΑ, ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΤΟΝ ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΕΘΝΑΡΧΗΝ.
ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ (TELCON) Μεταξύ του υπουργού Κίσιγκερ και του πρωθυπουργού Καραμανλή Παρασκευή 26 Ιουλίου 1974 1:25 μ.μ. (ώρα ανατολικής ακτής), 8:25 μ.μ. ώρα Αθήνας
Κίσινγκερ: Το ξέρω. Τηλεφώνησα για να σας πω, πρώτα απ’ όλα, ότι θυμάμαι με μεγάλο ενθουσιασμό το δείπνο που είχαμε την περασμένη χρονιά (1973). Στο σπίτι του Σάϊρους Σουλτζμπέργκερ (ιδιοκτήτης της εφημερίδας “New York Times”). (Το δείπνο δόθηκε προς τιμή του κ. Καραμανλή, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής κ. Ιακώβου, στο Παρίσι).
Καραμανλής: Ο πρώην φίλος μας. (σ.σ.: εννοεί ο φίλος από τα παλιά).
Κίσινγκερ: Και δεύτερον, θέλω να γνωρίζετε ότι υποστηρίζουμε με σθένος τις προσπάθειές σας. Θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας για να βοηθήσουμε την κυβέρνηση σας.
Καραμανλής: Σε ευχαριστώ γι’ αυτό, αλλά πρέπει να προχωρήσεις και να κάνεις περισσότερα.
Κίσινγκερ: Συγγνώμη;
Καραμανλής: Το ξέρεις ότι οι Τούρκοι παραβιάζουν το ψήφισμα της... (σ.σ.:
εννοεί ότι οι Τούρκοι παραβιάζουν τις πρόνοιες του ψηφίσματος των Ην. Εθνών, που αφορά την εκεχειρία, η οποία συμφωνήθηκε μεταξύ της Ελλάδας,
της Τουρκίας και της Κύπρου στις 22 Ιουλίου 1974). Είναι..... (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Κίσινγκερ: Είμαι σε επαφή με την τουρκική κυβέρνηση αυτή τη στιγμή. Καραμανλής: (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ)... Για πέντε ημέρες
παραβιάζουν το ψήφισμα και (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Λένε ότι είναι πολύ επικίνδυνοι... (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Κίσινγκερ: Καλά, θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου. Εργαζόμαστε αθόρυβα με τους Τούρκους αυτή τη στιγμή.
Καραμανλής: (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ) αλλά νομίζω ότι πρέπει να τους πείσεις για...
Κίσινγκερ: Κάνουμε ότι μπορούμε.
Καραμανλής: Αχ, κ. Κίσινγκερ. Νομίζω ότι οι ευχές (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ
ΚΕΙΜΕΝΟ) δεν είναι αρκετές. Πρέπει να κάνεις κάτι για να εμποδίσεις (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Κίσινγκερ: Γράφω ένα... (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά
Καραμανλής: Θα το κάνεις; Οι Τούρκοι θα παραβιάσουν... (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Παρατήρηση: Εννοεί κάποια συμφωνία αφού λέει θα. Δεν εννοεί την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που ήδη παραβίαζαν
Κίσινγκερ: Το καταλαβαίνω. Κύριε πρωθυπουργέ, σας στέλλω επιστολή στην οποία σας εξηγώ τί κάνουμε.
Καραμανλής: Ευχαριστώ. Η κοινή γνώμη εδώ. Ο στρατός είναι... (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Είναι ανήσυχοι, στενοχωρημένοι και πολύ επικίνδυνοι.
Κίσινγκερ: Το καταλαβαίνω.
Καραμανλής: Οπως ξέρεις, είμαι ένας γέρος άνθρωπος. Και επιθυμώ μία ειρηνική λύση, αλλά... (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Αυτή είναι προβοκάτσια... (;;;;;, τα ερωτηματικά του γράφοντα)
Κίσινγκερ: Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά εδώ και τώρα.
Καραμανλής: Εν πάση περιπτώσει, σε παρακαλώ προσπάθησε να τους ελέγξεις (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Να σταματήσει αυτή η παρανομία.
Κίσινγκερ: Θα το κάνω αμέσως.
Καραμανλής: Διαφορετικά, εάν δεν το πράξεις εσύ, έχω υποχρέωση να το κάνω εγώ.
Κίσινγκερ: Οχι, θα... (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ). Μπορείς να συγκρατηθείς για μία ημέρα; Είμαι αυτή τη στιγμή σε επαφή με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας. Αυτή την στιγμή... (ΔΙΑΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ).
Παρατήρηση: εννοεί μάλλον η συμφωνία (γι αυτό είναι διαγραμμένο)
Κίσινγκερ: Ναι, τους τηλεφωνώ τώρα.
Καραμανλής: Συνεχίζουν να παραβιάζουν (την εκεχειρία) και να επεκτείνουν τον έλεγχο (εδαφών) στην Κύπρο. Τέλος πάντων, πίεσε τους να σταματήσουν.
Κίσινγκερ: Θα τους πιέσουμε.
Καραμανλής: Αλλά εάν δεν το κάνεις, έχω υποχρέωση να το κάνω από μόνος μου.
Κίσινγκερ: Οχι, όχι. Θα τους πιέσουμε. Θα κάνουμε ότι προτείνατε εσείς. Καραμανλής: Ευχαριστώ.
Κίσινγκερ: Θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου.
Καραμανλής: Θα περιμένω να ακούσω τα νέα που θα μου φέρεις.
Κίσινγκερ: Καλά, χάρηκα που σας μίλησα κύριε πρωθυπουργέ.
Καραμανλής. Ναι. Καλά.
Κίσινγκερ: Θα είμαι σε επαφή μαζί σας.
Καραμανλής: Ευχαριστώ.
Κίσινγκερ: Γειά σας.
------------------------
Β. Στοφορόπουλος
Για το θέμα της συμφωνίας να αποβιβαστούν ελεύθερα οι Τούρκοι στην Κύπρο και να καταλάβουν ένα μικρό μέρος βορειοδυτικά της Κερύνειας, για να “επιλύσει” ο Καραμανλής το Κυπριακό, γράφει μεταξύ άλλων ο πρέσβης επί τιμή Θέμος Στοφορόπουλος στο άρθρο του “Η Θράκη άλλη Κύπρος”.
Γράφει ο Θέμος Στοφορόπουλος επιβεβαιώνοντας τη συμφωνία για ελεύθερη απόβαση- εκδρομή των Τούρκων στην Κύπρο στις 23 Ιουλίου 1974:
“Είχε προηγηθεί η προδοσία του Ιουλίου 1974, από εκείνους που ίσως πίστεψαν (λέω “ίσως”, διότι η Δίκη της Κύπρου ματαιώθηκε για ανεξήγητους “λόγους ύψιστης εθνικής σκοπιμότητας”) από εκείνους, λοιπόν, που ίσως πίστεψαν, βλακωδώς, ότι “δίνοντας” (σαν να ήταν χωράφι του πατέρα τους) την μικρότερη περιοχή που κατέλαβε ο “Αττίλας Ένα”, θα ένωναν την υπόλοιπη Κύπρο με την Ελλάδα».
------------------------
Γ. Νεοκλής Σαρρής.
Γράφει επίσης και ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής μεταξύ άλλων στο άρθρο του, “Αναζητώντας Διάλογο με την Τουρκία” στην εφημερίδα ΠΑΡΟΝ της Αθήνας της 7/2/2010:
“Ο Τριανταφυλλίδης ήταν προσωπικός φίλος του Καραμανλή, άλλωστε με το όνομα του ο τελευταίος ταξίδεψε για το Παρίσι (Σημ. το 1963 όταν έχασε τις εκλογές), ο οποίος μετά τη Μεταπολίτευση παρέμεινε στο περιθώριο εξομολογούμενος σε φίλους “ότι γνώριζε με ποιες δεσμεύσεις ήλθε ο Καραμανλής”, υπονοώντας ότι είχε αποδεχτεί να μην αντιδράσει στον Αττίλα”.
265 Σελίδες που ξετυλίγουν όλο τον ιστό της προδοσίας
Λίγα λόγια από τον Συγγραφέα του έργου
“…Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί για την αντίσταση των Ελληνικών όπλων κατά την Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο, το «μαύρο» καλοκαίρι του 1974.
Προσωπικά έχω υπ’ όψιν μου περ’ιπου 80 βιβλία – Ελληνικά και ξένα – τα οποία έχω μελετήσει προσεκτικά, διαβάζοντάς τα 2 και 3 φορές το καθένα, διασταυρώνοντας τα γεγονότα που αναφέρει το καθένα από αυτά, με ότι αντίστοιχο αναφέρουν τα υπόλοιπα, έτσι ώστε να αποκομίσω την μία και μοναδική αντικειμενική αλήθεια – όσο αυτό είναι δυνατόν – και να βγάλω τα προσωπικά συμπεράσματά μου.
Αυτό περισσότερο από όλα για να είμαι ήσυχος με τον εαυτό μου και την συνείδηση μου, ότι όταν κατηγορώ κάποιους για «προδοσία» ή «ανικανότητα», να μπορώ να το στηρίξω με στοιχεία.
Το οφείλω επίσης στον πατέρα μου, που παιδί ακόμα, τον θυμάμαι να διαπληκτίζεται την ημέρα της Επιστράτευσης, με τον Διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος της γειτονιάς μου στο Κερατσίνι, όταν αυτός του έλεγε ότι δεν επιστρατεύεται γιατί είχε λευκό Απολυτήριο και εκείνος οργίλος του φώναζε «εγώ θέλω να πάω να πολεμήσω για την πατρίδα μου!» και γύρισε σπίτι σχεδόν κλαίγοντας, 37 χρονών άντρας τότε, με δύο μικρά παιδιά! Σαν να ένοιωθε ταπεινωμένος που δεν θα πήγαινε να πολεμήσει, λόγω του χρώματος του Απολυτηρίου του Στρατού του – ενώ την ίδια στιγμή άλλοι διέφευγαν στο εξωτερικό για να διασφαλίσουν την σωματική ακεραιότητά τους. Το οφείλω σε έναν τέτοιον Έλληνα που με γέννησε και με ανάθρεψε και με έκανε απόλυτα όμοιο του, τον πατέρα μου Αλέξανδρο! Αποφάσισα λοιπόν να γράψω αυτήν την έρευνά μου, μετά από την διαπίστωση ότι οι νεοέλληνες της μεταπολιτευτικής περιόδου, έχουν μια συγκεχυμένη άποψη στο μυαλό τους για το Κυπριακό, το οποίο το αντιμετωπίζουν τελείως αφοριστικά, με κραυγές του στυλ «Προδότες Χουντικοί», «Αλήτες Πολιτικοί», «οι Κύπριοι δεν πολεμήσανε», «ο Μακάριος ήταν Εθνάρχης» κλπ.
Αλλά με κραυγές δεν γράφεται η Ιστορία. Ίσως κάποια από τα παραπάνω να είναι αλήθεια, ίσως και όλα, ίσως και τίποτα!
Ίσως η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στην μέση. Αυτός είναι ο λόγος που θέλησα να βάλω μελάνι στο άσπρο χαρτί για να γράψω τις διαπιστώσεις μου μετά από πολύχρονη έρευνα, που βασίζεται σε βιβλία που έγραψαν άλλοι, έτσι ώστε εμείς οι νεώτεροι, να έχουμε μια εικόνα πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα και να γνωρίζουμε τι πραγματικά έγινε τότε!….”
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑΣ 79 ΒΙΒΛΙΩΝ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΡΙΧΘΗΚΕ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ, (ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΩΝ ΜΕ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥΣ):
- ΑΠΟΡΡΗΤΟΣ ΑΤΤΙΛΑΣ Σ.Βλάσση
- ΑΥΤΟΣ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Γ.Μιχαλόπουλος
- ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΠΟΒΑΣΗ Μ.Α.Μπιράντ
- ΝΤΑΛΓΚΑ ΝΤΑΛΓΚΑ – ΚΥΜΑΤΑ ΚΥΜΑΤΑ Σ. Ιορδανίδου
- Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ 1974 Γ.Σέργη
- ΔΙΑΤΑΓΗ: ΕΚΤΕΛΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ Ρ.Αλάσορ
- Η ΑΛΗΘΕΙΑ Γ.Μπονάνος
- ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ Χ.Χαραλαμπόπουλος
- ΚΥΠΡΟΣ ’74 – ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΝΙΚΗΣΑΜΕ Δ.Χάντζος
- ΚΥΡΙΟΙ ΠΑΤΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ Ε.Σταμάτης
- ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ – ΚΥΠΡΟΣ #1 Σ.Βλάσσης
- ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ – ΚΥΠΡΟΣ #2 Σ.Βλάσσης
- ΤΑ ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Ι.Μαμουνιδάκης
- Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΘΗΝΩΝ-ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ Α.Αθανασίου
- ΤΡΑΓΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ – ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ Π.Γαρουφαλιάς
- Ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΠΛΗΤΤΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΝ – Δ.Καρδιανός (Σ.Παπαγεωργίου)
- ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΤΤΙΛΕΣ Ι.Μπήτος
- ΕΙΣΒΟΛΗ Π.Παπαδημήτρης
- Ο ΠΑΣΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Ε.Τουσάλπ
- ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ Σ.Τσαγλαγιαγκίλ
- Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΩΝ HARVARD ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 1964 Κ.Παπουλιάν-Σ.Βλάσσης
- Η ΑΕΡΟΜΑΧΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΟ 1974 Ν.Τζελεπίδης
- ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ – ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «ΝΙΚΗ» Ι.Κακολύρης
- ΠΩΣ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ 38% ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Δ.Μπίκος
- ΚΥΠΡΟΣ 1954-1974 – ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ Κ.Χατζηαντωνίου
- 1974 ΟΙ ΑΔΙΚΑΙΩΤΟΙ Κ.Αργυρόπουλος
- ΟΙ 1619 ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Ι.Βαρνάκος
- 13 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ – ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Π.Κασιμάτης
- ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ Κ.Βελλόπουλος
- ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ 1923-1993 Ι.Βαρνάκος
- ΚΥΠΡΟΣ – ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ 1960-2004 Ι.Λάμπρου
- YEARS OF RENEWAL H.Kissinger
- THE CYPRUS REVOLT N.Crawshaw
- ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ Ν.Κρανιδιώτης
- ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ Δ.Μπίτσιος
- ΠΑΖΑΡΕΜΑΤΑ Μ.Α.Μπριράντ
- ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Λ.Ιεροδιακόνου
- ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ Γ.Καρούζης
- Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ Σ.Γεωργιάδης
- ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΦΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Γ.Μήτσαινας
- ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ Β.Λειβαδάς
- ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ – 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ Ι.Μαζαράκης-Αινιάν
- ΕΙΣΒΟΛΗ – ΚΥΠΡΟΣ Α.Χατζόπουλος
- Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Σ.Καρκαλέτσης
- ΚΥΠΡΙΑΚΟ 1972-1974 – Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ Μ.Δεκλερής
- ΚΥΠΡΟΣ – ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΤΤΙΛΑΣ Δ.Ανάλις
- ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ & ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ Β.Χατζηκυριάκου
