ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ (1904-1908) - ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ ( 1870 -1904)
Ιωάννης Δ. Κακουδάκης
Αντιστράτηγος ε. α. Επίτιμος Α΄ Υπαρχηγός ΓΕΣ, πρώην Διευθυντής της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του ΓΕΣ και Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Στρατιωτικής Ιστορίας του ΓΕΕΘΑ.
Το ενημερωτικό αυτό σημείωμα συντάχθηκε ως επετειακή αναφορά στη μνήμη του ήρωα Παύλου Μελά με τη συμπλήρωση 120 χρόνων από τη θυσία του στις 13 Οκτωβρίου 1904 στο χωριό Στάτιστα (Μελάς) της Καστοριάς κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα με συνοπτική αναδρομή και στα αντίστοιχα γεγονότα.
Ο Μακεδονικός Αγώνας (ΜΑ) ήταν η μυστική δράση της Ελλάδας για την αντιμετώπιση της σλαβικής απειλής και, κυρίως, της Βουλγαρίας κατά της Μακεδονίας και χρονολογείται από την είσοδο των ελληνικών τμημάτων με τον Παύλο Μελά τον Αύγουστο του1904 μέχρι το 1908, όπου έληξε με την εξέγερση των Νεότουρκων στις 9 Ιουλίου 1908.
Ήταν ένας παράξενος και ιδιότροπος αγώνας, κυρίως, μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων σε περιοχή που κατείχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ήταν ένας σκληρός και πολυαίμακτος αγώνας, που μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια από τις πλέον ευγενείς και ηρωικές προσπάθειες του Έθνους μας για την επιβίωσή του. Διακρίνεται για την υπεράνθρωπη προσπάθεια των μαχητών, την εθνική έξαρση, τον πατριωτισμό, την εθνική προσφορά, τον εθελοντισμό, τις δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης και διεξαγωγής του αγώνα, την άκαμπτη θέληση της ηγεσίας για την επιτυχία του σκοπού. Ο ΜΑ υπήρξε ο προθάλαμος των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913, γιατί προετοίμασε αποτελεσματικά τη νικηφόρα έκβασή των, με τον διπλασιασμό της Ελλάδας σε έκταση και πληθυσμό, και την επίσημη Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα ( 1 Δεκ. 1913).
Η έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα τοποθετείται πολύ νωρίτερα, το 1870 με τη δημιουργία της Βουλγαρικής Εξαρχίας μετά την παρέμβαση της Τουρκίας και μέχρι το 1897 χαρακτηρίζεται από την έντονη προπαγανδιστική δραστηριότητα στη Μακεδονία. Συνεχίζεται με την τρομοκρατική δράση των ένοπλων κομιτατζήδων, οι οποίοι είχαν σκοπό τον αφανισμό του ελληνικού στοιχείου με τους διωγμούς, τις δολοφονίες και τις σφαγές, καθώς και την οργάνωση ταραχών και εξεγέρσεων.
Ακολούθησε η ενεργός δράση του Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη στην περιφέρεια τής Καστοριάς το 1901, ενώ, παράλληλα, ξεκίνησε και η οργάνωση αντάρτικων σωμάτων στο Βιλαέτι Μοναστηρίου υπό την ηγεσία του Ίωνα Δραγούμη και στο Βιλαέτι Θεσσαλονίκης υπό την ηγεσία του Γενικού Προξένου Λάμπρου Κορομηλά.
Η εξέγερση του Ηλι-Ντεν στις 20 Ιουλίου 1903 (εορτή του Προφήτη Ηλία), όταν οι τσέτες (συμμορίες) της Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΕΟ) επιτέθηκαν στην Κλεισούρα, Νυμφαίο και σε άλλες πόλεις για να πυρπολήσουν κυβερνητικά κτήρια, να σκοτώσουν κυβερνητικούς υπαλλήλους και αντιφρονούντες, οπότε οι Βουλγαρικές και Τουρκικές αγριότητες, οδήγησαν τον ελληνικό λαό σε εξέγερση, με αποτέλεσμα να γίνει μεγάλο συλλαλητήριο στους
Στύλους του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα στις 15 Αυγ. 1903, με το σύνθημα «Η Μακεδονία για τους Μακεδόνες». Ευτυχώς, τα γεγονότα αυτά αφύπνισαν και ενεργοποίησαν την ελεύθερη Ελλάδα, προκαλώντας την ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα. Παράλληλα, ιδρύθηκε το Μακεδονικό Κομιτάτο στην Αθήνα το 1903, και ο εκδότης της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ Δημήτριος Καλαποθάκης, ανέλαβε το συντονισμό της δράσης καθώς και την υλική και στρατιωτική βοήθεια των Ελλήνων στη Μακεδονία με εθελοντικά αντάρτικα σώματα που δημιουργήθηκαν, και έθεσαν τις βάσεις για τη σωτηρία και την απελευθέρωση της Μακεδονίας.
Η πρώτη είσοδος στην Μακεδονία του Παύλου Μελά ήταν το Φεβρουάριο του 1904 με τους Λοχαγούς Πεζικού Αναστάσιο Παπούλα και Αλέξανδρο Κοντούλη και τονΥπολοχαγό Πεζικού Γ. Κολοκοτρώνη. Για δεύτερη φορά πήγε τον Ιούλιο του 1904, ως Μίκης Ζέζας, ζωέμπορος. Τρίτη φορά πέρασε την ελληνοτουρκική μεθόριο (Μονή Σαγιάδων) τη νύχτα 27/28 Αυγούστου 1904 με 35 άνδρες και με 3 τοπικούς οδηγούς ως Γενικός Αρχηγός των Ελληνικών Σωμάτων της Δ. Μακεδονίας , και αυτή η ημερομηνία θεωρείται η επίσημη επέμβαση του Ελληνικού Κράτους στην Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Περνώντας τα σύνορα έγραψε στη γυναίκα του Ναταλία και στα δύο του παιδιά: «…Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλην μου την ψυχήν και με την ιδέαν ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω… Είχα και έχω την πεποίθησιν ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά».
Πράγματι, ο Παύλος Μελάς εργάστηκε άοκνα και συστηματικά για την οργάνωση αντάρτικων εθελοντικών σωμάτων στη Δ. Μακεδονία για την προστασία των ελληνικών χωριών και την αφύπνιση του ελληνικού λαού. Μετά από προσπάθειες και μάχες με τις βουλγαρικές και οθωμανικές συμμορίες έφθασαν στις 12 Οκτ. στο χωριό Στάτιστα (Μελάς) Καστοριάς, όπου και διανυκτέρευσαν σε σπίτια. Ο βοεβόδας Μήτρος Βλάχος τον πρόδωσε και ειδοποίησε τις οθωμανικές αρχές που τον σκότωσαν στην οικία που ήταν.
Ο ΜΑ συνεχίζεται το 1905-1908 πιο οργανωμένα και με μεγαλύτερη συνεισφορά στη Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία από τον Όλυμπο-τα Πιέρια- το Βέρμιο - το Πάικο μέχρι τη Γευγελή-τις Σέρρες τη Δράμα και τη Χαλκιδική με ελληνικά σώματα 15-40 ανδρών. Το 1906 ο αγώνας γίνεται με μεγαλύτερή δραστηριότητα σ΄ όλη τη Μακεδονία με επίκεντρο τη λίμνη των Γιαννιτσών ( Βάλτος Τα Μυστικά του Βάλτου της Π. Δέλτα ). Τον Παύλο Μελά διαδέχθηκε ο Ανθυπολοχαγός Πεζικού Γεώργιος Κατεχάκης (Ρούβας) - προς τιμή του δόθηκε η στάση του μέτρο ΚΑΤΕΧΑΚΗ- και στη συνέχεια ο Ανθυπολοχαγός Πεζικού Γεώργιος Τσόντος (Βάρδας) με μεγάλη επιτυχία.
Κατά τη διάρκεια του ΜΑ σκοτώθηκαν αρχηγοί σωμάτων 10 αξιωματικοί και 5 πολίτες, ομαδάρχες 55, οπλίτες-πράκτορες-πληροφοριοδότες 570 και ακαθόριστος αριθμός αγωνιστών.
Τον μεγαλύτερο φόρο αίματος τον πλήρωσε η Κρήτη. Η επετηρίδα των Εθελοντών Κρητικών Μακεδονομάχων περιλαμβάνει 721 άνδρες. Επίσης, έλαβαν μέρος εθελοντικά τμήματα από Μάνη, Μεσσηνία, Αρκαδία Αθήνα, Ρούμελη, ¨Ήπειρο Θεσσαλία, Θράκη, Νησιά, Μικρά Ασία και από κάθε άλλη γωνιά του υπόδουλου και ελεύθερου ελληνισμού.
Η εκκλησία και ο κλήρος αγωνίστηκαν και στον ΜΑ με αδάμαστο πνεύμα και καθαγίασαν τον αγώνα με το αίμα επισκόπων, ιερέων και μοναχών. Σπουδαίο ρόλο έπαιξαν οι δραστήριοι Ιεράρχες, όπως Γερμανός Καραβαγγέλης. ο Δράμας Χρυσόστομος Καλαφάτης και ο μετέπειτα εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Σμύρνης, ο Κορυτσάς και Πρεμετής Φώτιος, ο Θεσσαλονίκης Αλέξανδρος, ο Νευροκοπίου Θεοδώρητος κ.ά.
Όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και στον ΜΑ, εκατοντάδες γυναίκες στήριξαν τον αγώνα! Δασκάλες και δάσκαλοι, που κράτησαν στα σχολεία και στα χωριά ζωντανή την πίστη, τη γλώσσα και το φρόνημα του ελληνισμού κυνηγημένοι από τους Κομιτατζήδες, νοσοκόμες που περιέθαλπαν μυστικά τους Μακεδονομάχους, αγρότισσες που εφοδίαζαν με τρόφιμα τα ελληνικά σώματα, γυναίκες σε ρόλους κατασκοπίας και πληροφοριών. Ενδεικτικά, αναφέρω τις δασκάλες Αικατερίνη Χατζηγεωργίου, που την έκαψαν ζωντανή, τη Βέλικα Τράικου, που κατακρεουργήθηκε, τη Φωτεινή Αλατά –Παπαδημητρίου, η οποία τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών, κ. π.ά.
Ο Παύλος Μελάς(με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας, από τα ονόματα των παιδιών του Μιχαήλ- Μίκη (1894-1950) και Ζωή- Ζέζα (1898-1996), γεννήθηκε στη Μασσαλία της Γαλλίας το 1870 από πατέρα πλούσιας ηπειρωτικής καταγωγής. Αποφοίτησε από τη ΣΣΕ το 1891 ως ανθυπολοχαγός Πυροβολικού και υπηρέτησε στη Χαρτογραφική Υπηρεσία Στρατού και στη συνέχεια αποσπάστηκε στο υπουργείο Εξωτερικών. Έλαβε μέρος στο Ε/Τ πόλεμο το 1897. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του ΜΑ . Φονεύθηκε από οθωμανικό απόσπασμα στο χωριό Στάτιστα (Μελάς ) στις 13 Οκτωβρίου 1904. Αρχικά, τάφηκε στις 14 Οκτωβρίου 1904, κοντά σε ένα ρέμα. Στις 17 Οκτωβρίου ο Γερμανός Καραβαγγέλης έστειλε τον Ντίνα να μεταφέρει το άψυχο σώμα του στην Καστοριά για ενταφιασμό. Ο Ντίνας έφθασε στο χωριό και άρχισε την εκταφή. Όταν ειδοποιήθηκε ότι τουρκικό απόσπασμα ερχόταν στο χωριό, μη μπορώντας να μεταφέρει ολόκληρο το σώμα του Π. Μελά, αφαίρεσε το κεφάλι του, το έβαλε στο δισάκι του, επανενταφίασε το υπόλοιπο σώμα του, και το κεφάλι μετέφερε αρχικά στο Ζέλοβο (Αντάρτικο) και μετά στο Πισοδέρι Φλώρινας, όπου ενταφιάστηκε με τιμές μπροστά στο Άγιο Βήμα του Ι.Ν. της Αγίας Παρασκευής από τον ιερέα- εθνομάρτυρα παπα-Σταύρο Τσάμη. Οι Τούρκοι στις 23 Οκτωβρίου 1904, μετά από εξονυχιστικές έρευνες ανακάλυψαν το ακέφαλο σώμα τού Μελά και το μετέφεραν στην Καστοριά. Ο Μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης κατόρθωσε να το πάρει και τελικά το έθαψε στον προαύλιο χώρο του Ι.Ν. των Ταξιαρχών Καστοριάς. Στον ίδιο χώρο μεταφέρθηκε το 1950 και η κάρα του Π. Μελά.
Το 1972 πέθανε η σύζυγος του Ναταλία (κόρη του Στέφανου Δραγούμη και αδελφή του Ίωνα Δραγούμη), και το 1975 τα οστά της μεταφέρθηκαν από την κόρη τους Ζωή και εναποτέθηκαν στο μαρμάρινο μνημείο, πλάι στον ήρωα άνδρα της, σύμφωνα με την τελευταία της επιθυμία.
Ο θάνατος του Παύλου Μελά συγκλόνισε τον ελληνισμό και διαδόθηκε ταχύτατα στη Μακεδονία και την ελεύθερη Ελλάδα. Παντού θρηνήθηκε ως εθνικός ήρωας άρρηκτα συνδεδεμένος με τον ΜΑ, γιατί αφύπνισε τον ελληνικό λαό, συσπείρωσε τον μακεδονικό λαό για αντίσταση και το ελληνικό έθνος για αγώνα απελευθέρωσης. Γέννησε έκτοτε νέους μάρτυρες αλλά και νέους ήρωες που συνέχισαν
τον αγώνα για τη σωτηρία της Μακεδονίας, γενόμενος αιώνιο σύμβολο και θρύλος, παραμένοντας αθάνατος στην αιωνιότητα και στις καρδιές των Ελλήνων.
Η οικία του Παύλου Μελά, Τατοΐου 50, Κηφισιά, που σχεδιάστηκε από τον ίδιο το 1894, δωρίσθηκε από την εγγονή του Ναταλία Ιωαννίδη στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας και Υπουργείο Πολιτισμού, ανακαινίσθηκε με χορηγό τον Άρη Θεοδωρίδη από τη Δράμα και από το 2020 λειτουργεί ως εκθεσιακό, μουσειακό, ενημερωτικό, ιστορικό και εκπαιδευτικό μνημείο του πολιτισμού της σύγχρονης ιστορίας μας. Ανήκει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και το μνημείο είναι επισκέψιμο στο κοινό. Επίσης, η τάξη του 2004 της ΣΣ Ευελπίδων φέρει τιμητικά το όνομα «Παύλος Μελάς».
Ο ΜΑ είναι μια από τις λαμπρές και ένδοξες πτυχές της νεότερης πολεμικής ιστορίας του ¨Έθνους, γιατί ανέκοψε την πρόοδο και την επέκταση των Βουλγάρων, ενίσχυσε το εθνικό φρόνημα των ομογενών πληθυσμών και έσωσε τη Μακεδονία από τη βουλγαρική και σλαβική απειλή, και με τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913
απελευθερώθηκε. Επιπλέον, αποτελεί μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για τους νέους και εθελοντικής προσφοράς υπηρεσιών τους σε δύσκολες και κρίσιμες εθνικές δοκιμασίες, όπως εκείνη του 1904-1908.
ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ
γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων
Στις 28 Σεπτ. 2024 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του ήρωα πατέρα μου Χρήστου Κωνσταντινίδη(Χ.Γ.Κ) στο Σιδηρόκαστρο(αρχαίος Αυλών) Τριφυλίας, στη Μεσσηνία. Έλαβε χώρα μία σεμνή εκδήλωση παρουσία εκπροσώπων Στρατιωτικών Αρχών, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του Ιερού Κλήρου και συγγενών και φίλων. Τα τρία παιδιά του ξετύλιξαν την Ελληνική Σημαία από την προτομή και εν συνεχεία έγινε ομιλίες από τον Πρόεδρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ. Αθαν. Κυριαζή τον Στρατηγό ε.α και ιστορικό ερευνητή Παναγ. Γεωργακόπουλο και την πανεπιστημιακή ερευνήτρια της ιστορίας της περιοχής Δρ. κ Μαρία Κυριαζή , οι οποίοι μίλησαν για το έργο του ήρωα Χρήστο Γ, Κωνσταντινίδη
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Γ .ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ Σιδηόκαστρο Μεσσηνίας 28/9/2024
Καθώς εγώ ήμουν 14 ετών όταν οι Γερμανοί εκτέλεσαν τον πατέρα μου πολύ λίγο τον γνώρισα Σε γενικές γραμμές γνώριζα τη δράση του: στους Εθνικοαπελευθερωτικούς Πολέμους 1912-1013, στον Α’ Π.Π , στην Ουκρανία(Κριμαία) και τέλος στην Εκστρατεία στη Μικρά Ασία, ότι όλους τους βαθμούς από δεκανέας μέχρι Ταγματάρχης(ΠΖ) τους πήρε επ' ανδραγαθία στις μάχες, αλλά δε γνώριζα πράγματα που άκουσα για πρώτη φορά από τον Στρατηγό ε.α Παν.Γεωργακόπουλο και πραγματικά εξεπλάγην:
Πρώτη Έκπληξη
1/ Ήταν ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα
Ο Χρήστος Κωνσταντινίδης με το βαθμό του Λοχία συμμετείχε σαν εθελοντής μαζί με τους συμπατριώτες του Μακεδονομάχους Ανθ/γούς : α/ Σαραντέλο (ή καπετάν Τέλο Άγρα) από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, β/ Λυμπερόπουλο Κωνστ/νο (ή καπετάν Κρόμπος) από την Ιθώμη Μεσσηνίας γ/ Βλαχάκη Αντώνη (ή καπετάν Νάκος Λίτσας) από το Γύθειο οι οποίοι συγκρότησαν αποσπάσματα από εμψυχωμένους πατριώτες τους εθελοντές και έδρασαν στις περιοχές Κεντρικής Μακεδονίας , Φλωρίνης και Καστοριάς όπου δρούσε ο σκληρός πυρήνας των Κομιτατζήδων
Παρά τη σημασία που δόθηκε στη θυσία των εθελοντών, Μακεδονικός Αγώνας χωρίς την υποστήριξη του Ελληνικού Στρατού δε θα είχε ξεκινήσει ούτε τελεσφορήσει. Ο στρατός διευκόλυνε τη διαρροή εθελοντών με μάχιμη εμπειρία, σε σημαντικούς αριθμούς κατώτερων αξιωματικών, υπαξιωματικών και στρατιωτών ( κυρίως ευζώνους). Το σύνθημα ήταν
«Σώσωμεν την Μακεδονίαν»
Ο αγώνας κατά των Βουλγάρων Κομιτατζήδων δεν άφησαν ασυγκίνητο και τον Λοχία (ΠΖ) Χρήστο Κωνσταντινίδη(Χ.Γ.Κ ) Πολέμησε τους Βουλγάρους Κομιτατζήδες οι οποίοι δολοφονούσαν άνανδρα τον Ελληνικό πληθυσμό. Συχνά αναμετρήθηκαν και με τον Οθωμανικό Στρατό που κατείχε τότε τη Μακεδονία. Έδωσαν σκληρότατες μάχες και διακινδύνευσαν πολλές φορές τη ζωή τους μαζί με τους αξιωματικούς τους. Στην περιοχή της Καστοριάς είχαν σκοτώσει λίγο πριν τον ήρωα Παύλο Μελά .Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή γιατί ο πατέρας μου υπήρξε Μακεδονομάχος και πολέμησε για την απελευθέρωση της χώρας του Μ. Αλεξάνδρου από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες, την οποία υπηρέτησα και εγώ και ο στρατηγός αδελφός μου με πίστη και αφοσίωση. .
Μακεδονομάχοι
2/ Δεύτερη Έκπληξη
Ο Χ.Γ.Κ πολέμησε στη μάχη του Μπιζανίου για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και της Βορείου Ηπείρου κατά τη διάρκεια του Α’Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτωβρίου 1912- 18 Μαΐου 1913) Όμως η Βόρειος Ήπειρος τρεις φορές ελευθερώθηκε και ακόμη είναι υπόδουλη
Οι μάχες για την κατάληψη των Ιωαννίνων κράτησαν 85 μέρες (29 Νοεμβρίου 1912 - 21 Φεβρουαρίου 1913) όταν οι Οθωμανικές δυνάμεις παραδόθηκαν στον διάδοχο Κωνσταντίνο. Ο Επιλοχίας Χ.Γ.Κ με το 9ο Τάγμα υπό τον ηρωικό Ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου, με καταδρομική ενέργεια κατάφερε να φτάσει στις παρυφές των Ιωαννίνων, στον Άγιο Ιωάννη και αυτό συντόμευσε την πτώση της πόλεως. Μετά την απελευθέρωση των Ιωαννίνων οι IV και VI Μεραρχίες της Στρατιάς Ηπείρου μεταφέρθηκαν στη Μακεδονία όπου έδρασαν εναντίον των Βουλγαρικών δυνάμεων στις κρίσιμες Μάχες Κιλκίς – Λαχανά, Δοϊράνης, Στενών Κρέσνας , Τζουμαγιάς
Οι απώλειες του ελληνικού στρατού στη μάχη του Μπιζανίου, ανήλθαν σε 264 νεκρούς και τραυματίες. Η αποφασιστική αυτή νίκη άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και της Βορείου Ηπείρου. Στη Μακεδονία θα πάει ο Χ.Γ.Κ σαν Ανθυπασπιστής και θα συμμετάσχει στη μεγάλη και φονικότατη μάχη του Κιλκίς- Λαχανά
3/ Τρίτη Έκπληξη
Ο Χ.Γ.Κ συμμετείχε ενεργά στο Κίνημα του Γουδή το 1909 με τον Συντ/ρχη Ζορμπά και έγινε έμπιστος του Ελευθερίου Βενιζέλου
Τον Ιούνιο του 1909 η Κυβέρνηση Δημ. Ραλλη στοχοποίησε τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο με κύμα μεταθέσεων και παραπομπή 12 αξιωματικών σε ανακριτικό συμβούλιο, προς απόταξη.
Τότε ο Σύνδεσμος, επιτέθηκε κατά «της βουλευτικής φεουδαρχίας των κομματικών συμμοριών και των Αυλών», ζητώντας μεταρρυθμίσεις και απομάκρυνση του Διαδόχου Κωνσταντίνου , καθώς και των πριγκίπων, από το στράτευμα. Ο Δημ. Ράλλης, διέταξε επιφυλακή και προέβη σε δεκάδες συλλήψεις. Τη νύχτα προς τη 15η Αυγ. 1909, ο Σύνδεσμος προχώρησε στο κίνημα, το οποίο επικράτησε αμέσως διότι είχε καθολική λαϊκή υποστήριξη.
. Τα αιτήματα του Συνδέσμου ήταν: 1/ Μεταρρυθμίσεις στον στρατό, στη διοίκηση και στην παιδεία,2/ Αποκλεισμό ρητά κάθε καθεστωτικής αλλαγής, δικτατορίας, συνταγματικής τροποποίησης ή κατάργησης της κυβέρνησης 3/ Ζητούσε μόνο την απομάκρυνση του Διαδόχου Κωνσταντίνου και των πριγκίπων από το στράτευμα και 4/πρότεινε σειρά μέτρων για στρατιωτική αναδιοργάνωση. Εξ αιτίας της επανάστασης του ΓουδΉ έπεσε η Κυβέρνηση Ράλλη
Τους όρους των επαναστατών αποδέχθηκε η νέα Κυβέρνηση του Κυρ. Μαυρομιχάλη και οι επαναστατημένες μονάδες γύρισαν στους στρατώνες χωρίς να εγκαθιδρυθεί δικτατορία. Το Κίνημα συνέπεσε με την άφιξη στον Πειραιά του Ελευθερίου Βενιζέλου ο οποίος αγκάλιασε τούτο
Πρωταγωνιστής του Κινήματος ήταν ο Ανθ/γός Θεόδ. Πάγκαλος. Ο Συντ/ρχης Νικ. Ζορμπάς δεν ήταν δραστήριο μέλος αλλά λόγω του μετριοπαθούς του χαρακτήρος επελέγη σαν επικεφαλής του Κινήματος Λίαν δραστήριο μέλος ήταν και ο Υπαξιωματικός Χρήστος Κωνσταντινίδης. Η τόλμη και ενεργητικότητα του τον έφερε κοντά στον Ελ. Βενιζέλο ο οποίος τον διόρισε στην προσωπική του φρουρά.{Θυμάμαι τη μεγάλου μεγέθους φωτογραφία με ιδιόχειρη αφιέρωση που του είχε χαρίσει κρεμασμένη στον τοίχο του σπιτιού μας στην Κυπαρισσία. Η δικτατορία Μεταξά ερεύνησε το σπίτι μας και τα γραφεία της δημοκρατικής του εφημερίδας "ΑΓΩΝ ΤΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ" το 1936 και κατέσχε τη φωτογραφία μαζί με τα αρχεία του εκδότη Χρήστου Κωνσταντινίδη) . Ποτέ όμως δε χρησιμοποίησε τη φιλία του με τον Ελ.Βενιζέλο για να πάρει βαθμό ή προνόμια σαν εκδότης
Είναι λίαν επίκαιρα σήμερα τα αιτήματα του Στρατιωτικού Συνδέσμου. να τεθούν και πάλι :
1/ Για την απομάκρυνση της σάπιας Κομματοκρατίας της Μεταπολίτευσης που έχει καταβαραθρώσει τη χώρα
2/ Θέσπιση Άμεσης Δημοκρατίας
3/ Επίλυση του Δημογραφικού και Μεταναστευτικού προβλήματος
3/ Να φέρει Αναγέννηση, Ανάπτυξη και Οράματα στο Έθνος
4/ Να βγάλει τη χώρα από τη μιζέρια(στασιμότητα, ακρίβεια, ανασφάλεια, έλλειψη υγείας, παιδείας κ.α)
5/ Να σταματήσει τη φοβική πολιτική κατευνασμού προς τους γείτονες και να ανορθώσει το ανάστημα της στους ισχυρούς
4η Έκπληξη
Γνώριζα τη δράση του Χ.Γ.Κ στους Εθνικοαπελευθερωτικούς Πολέμους στην εκστρατεία στην Κριμαία και στη Μικρασιατική εκστρατεία. Παίζαμε σαν παιδιά με τα χρυσά αριστεία ανδρείας, τους πολεμικούς σταυρούς του, τις αντιασφυξιογόνο μάσκα του, με τα στρατιωτικά αντικείμενα που είχε στο σπίτι μας. Από γεροντότερους συγχωριανούς του πληροφορήθηκα ότι είχε πάει στο χωριό τραυματίας με αναρρωτική άδεια και η χλαίνη του ήταν διάτρητη από σφαίρες. Γνώριζα ότι έφθασε ως το Σαγγάριο ποταμό και μετά την κατάρρευση του μετώπου γύρισε με το Λόχο του συντεταγμένο.
Δε γνώριζα όμως τη λεπτομέρεια ότι με κίνδυνο της ζωής του οδήγησε με το λόχο του ασφαλώς 120 άλογα στη Δυτική Θράκη για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων
Είχε υποστεί το βάπτισμα του πυρός στη «15ετία της Φωτιάς"(1907-1922) και επέζησε, μετά νυμφεύθηκε τη μητέρα μας και γέννησε πέντε(5) παιδιά(εγώ ήμουν ο 2ος), μετά την εκτέλεση του στις 14/9/1943 από τα Γερμανικά στρατεύματα έμειναν ορφανά . Ήταν μοιραίο να επιβιώσει σε όλες τις μάχες και να εκτελεσθεί στο χωριό του επειδή παρέμεινε για να το προστατεύσει με ελάχιστους προεστούς για να μην το κάψουν, όπως έκαψαν τον Αετό.
Απολογούμαι
Μόλις στο τέλος του βίου μου εδέησε με παρότρυνση δική μου και του ιστορικού ερευνητή αντιστρατήγου ε.α Παν. Γεωργακόπουλου οι γιοί μου Χρήστος και Αλέξανδρος να τιμήσουν τον ήρωα παππού τους, και τους είμαι ΕΥΓΝΩΜΩΝ. Για την άγνοια και ολιγωρία μου απολογούμαι και ζητώ συγνώμη.
Τώρα νιώθω ότι ξεπλήρωσα ένα ελάχιστο χρέος τιμής προς αυτόν , τους συμπολεμιστές του και στο ένα εκατομμύρια ψυχές(1.000.000) που σκότωσαν οι Γερμανοί χωρίς να δικαστούν, χωρίς να τιμωρηθούν ακόμη και χωρίς να πληρώσουν για τη Γενοκτονία σε βάρος του Ελληνικού Γένους. Εσσεται όμως Νέμεσις στην Υβριν
ΤΕΛΟΣ
