Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΘΕΙΚΗ -ΤΡΟΦΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ-ΕΛΛΗΝΑ ΜΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΕΙΣ ΕΣΥ

H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ  ‘Η ‘Ελληνική γλώσσα είναι παντού! ‘Η σύγχρονη ορολογία είναι κατά βάσιν ‘Ελληνική. Αυτό ισχύει σέ όλα σχεδόν τά πεδία: στίς επιστήμες, στήν φιλολογία, στίς καλές τέχνες, στήν πολιτική, στήν φιλοσοφία, στόν αθλητισμό, στήν τεχνολογία. ’Ενδεικτικώς: πολιτική, δημοκρατία, αρχιτεκτονική, μουσική, θέατρο, τραγωδία, κωμωδία, φιλολογία, πρόλογος, διάλογος, σύνθεσις, ανάλυσις, ιδεολογία, χάος, διάγνωσις, αθλητισμός, αστρονομία, γεωγραφία, γεωμετρία, ηλεκτρονική, τεχνολογία, αστροναύτης, θεοσοφία, θεολογία, αριθμητική, πρόβλημα, οικονομία, οικολογία, παράλληλος, θεωρία, κοσμολογία, ιστορία, βιογραφία, ορχήστρα, κριτική, κ.λ.π κ.λ.π. ‘Η απανταχού παρουσία τής ‘Ελληνικής οφείλεται είς τό ότι:  1) Οί γλώσσες τών πιό προηγμένων συγχρόνων εθνών είναι ελληνογενείς.  2)Οί ‘Ελληνες είναι οί αρχικοί δημιουργοί πού βρίσκονται στήν αφετηρία τών πάντων καί φυσικά διετύπωσαν καί τήν συναφή ορολογία.  ‘Ο G. Murray έγραψε: « ‘Η ‘Ελληνική είναι ή τελειότερη γλώσσα, διότι εκφράζει τά πνεύματα τών τελειοτέρων ανθρώπων».  Ο Βρετανός μαθηματικός, sir T. L. Heath:- «‘Η ‘Ελληνική γλώσσα προσφερόταν κατά εξαιρετικό τρόπο ώς όχημα τής επιστημονικής σκέψεως. ‘Ενα από τά κύρια χαρακτηριστικά τής γλώσσης τού Ευκλείδη είναι ή θαυμαστή ακρίβεια ‘Η γλώσσα τών ‘Ελλήνων είναι επίσης θαυμασίως περιεκτική. Στόν ’Αρχιμήδη, στόν ‘Ηρωνα, στόν Πτολεμαίο καί στόν Πάππο θά βρούμε πραγματικά πρότυπα περιεκτικών δηλώσεων» («Mathematics and Astronomy». ’Εκδ.’Οξφόρδης, 1951).  Καί ό Shelley:«‘Η γλώσσα τών ‘Ελλήνων, σέ ποικιλία, απλότητα, ευλυγισία καί ποιότητα ξεπερνά κάθε άλλην». (On the manners of the Anchients»).  ‘Ο ’Αλμπέρ Ζουρσέν γράφει: Δέν μπορεί κανείς νά αναφερθή στά ‘Ελληνικά γράμματα χωρίς νά αναφέρη ότι καί ή ίδια ή γλώσσα, μία από τίς ωραιότερες απ’ όσες μίλησαν ποτέ οί άνθρωποι, εξακολουθεί νά ζή καί σήμερα στήν επιστημονική ορολογία τής εποχής μας, παρέχοντάς της μίαν αστείρευτη πηγή νέων όρων» (L’Histoire: Les hommes, les civilisations les depuis les origines». εκδ. Larousse).  ‘Ο D’ Aray Wentworth Thompson, καθηγητής τής Φυσικής ‘Ιστορίας στό Βρετανικό πανεπιστήμιο τού St.Andrews γράφει: Υπάρχουν άνθρωποι πού λένε ότι τά ‘Ελληνικά δέν χρειάζονται. Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι γιά τούς οποίους τά ‘Ελληνικά δέν θά μπορούσαν νά κάνουν τίποτα. Υπάρχουν όμως καί θά εξακολουθήσουν νά υπάρχουν πολλοί άλλοι, πού στήν ‘Ελληνική σοφία καί στήν γλυκειά ‘Ελληνική γλώσσα ανακαλύπτουν κάτι πού τό έχουν ανάγκη, καί πού χωρίς αυτό θά ένοιωθαν στ’ αλήθεια φτωχοί: κάτι πού είναι σάν ραβδί στό χέρι, φώς στό μονοπάτι, φάρος..... οδηγός. Καί όταν κάποιος τούς ρωτήσει γιά ποίο λόγο ασχολούνται μέ τήν ‘Ελληνική γλώσσα, τό πιθανότερο είναι ότι θά μείνουν άφωνοι μπροστά στήν τερατώδη ύβρι τής ερωτήσεως καί ό λόγος τής αφοσιώσεώς τους θά μείνη γιά πάντα κρυμένος από τόν ερωτώντα». (Στό «The legacy of Greece» - Η κληρονομιά της Ελλάδος).  ‘Ο μέγας’Αγγλος ιστορικός Gibbon, αναφερόμενος στήν ‘Ελληνική αυτοκρατο-ρία τών Μέσων Χρόνων (= Βυζαντινή) γράφει: «ακόμη καί στίς χειρότερες περιόδους της, οί κάτοικοί της εξακολουθούσαν νά κατέχουν τό χρυσό κλειδί πού μπορούσε νά ξεκλειδώνει τούς θησαυρούς τής αρχαιότητος: τήν μουσική καί πλούσια ‘Ελληνική γλώσσα πού δίνει ψυχή στά αντικείμενα τών αισθήσεων καί σώμα στίς αφηρημένες έννοιες τής φιλοσοφίας».  1  ‘Ο Eric Havelock «The literature revolution in Greece and its cultural consequences», Prince town Uni.Press,1982) γράφει: Τό ‘Ελληνικό αλφάβητο εισάγεται στήν σκηνή ώς δημιούργημα εκρηκτικής χρονολογίας, επαναστατικό στήν επιδρασί του επί τού ανθρωπίνου πολιτισμού, μή δυνάμενο νά συγκριθή μέ οποιαδήποτε άλλην εφεύρεσιν. Είναι μοναδικό επίσης καί από τό γεγονός ότι άν καί ανεδύθη από μίαν διεργασίαν πειραματισμού πού εκάλυψε ίσως τρείς χιλιετίες, απετέλεσε τό τέρμα της καί από τότε έδωσε τήν οριστική απάντησι σ’ ένα πρόβλημα. Γι’αυτό από τότε δέν υπήρξε ανάγκη νά τό ξαναανακαλύψη κανείς. Τό Ρωμαϊκό καί τό Κυριλλικό αλφάβητο δέν είναι παρά παραλλαγές του ‘Η ‘Ελληνική κατασκευή (= τό αλφάβητο) λύνοντας οριστικώς τό πρόβλημα επέτρεψε τήν δημιουργία φιλολογίας καί πρόσφερε τήν αναγκαία αντιληπτική θεμελίωσι επί τής οποίας οικοδομήθηκαν οί σύγχρονες επιστήμες καί φιλοσοφίες».  Καί ό L. S. Gelb καθηγητής στό πανεπιστίμιο τού Σικάγου «Οί λαοί πού διέθεταν γραφή, είχαν συλλαβικά ή ημισυλλαβικά συστήματα. Μόνον οί ‘Ελληνες δημιούργησαν αληθινό αλφάβητο φθογγολογικό – φωνολογικό, από τό οποίο διεσκευάσθησαν όλα τά Ευρωπαϊκά. Αλφαβητικά συστήματα Τά προελληνικά συστήματα προσπάθησαν νά μιμηθούν τήν γλώσσα όπως ομιλείται... Τό ‘Ελληνικό έκανε ένα άλμα πέρα από τήν γλώσσα καί τόν εμπειρισμό. Συνέλαβε τήν ιδέα ν’ αναλύση τήν γλωσσικήν μονάδα στά δύο θεωρητικά της στοιχεία φωνήεντα καί σύμφωνα. Επρόκειτο γιά μιά αφαίρεση, ένα μή ήχο, μία ιδέα τού πνεύματος». («A study of Writing” στό world book, 1972, t. 21, σ.425). «‘Η αρχαία ‘Ελληνική γλώσσα είχε ανωτερότητα καί εξακολουθεί νά έχει απέναντι σέ όλες τίς νεώτερες γλώσσες καί, γιατί όχι, απέναντι σέ όλες τίς λατινικές, γερμανικές ή σλαβικές. Αυτό τό εργαλείο είναι τό τελειότερο πνευματικό εργαλείο πού σφυρηλάτησε ποτέ ή ανθρώπινη νόησις».  «‘Η ‘Ελληνική γλώσσα είναι ή μόνη στήν Ευρώπη πού δέν υπέκυψε σέ καμιά κατοχή». ΕΡΡΙΕΤΑ ΒΑΛΤΕΡ Γαλλίδα γλωσσολόγος  ‘Η ‘Ελληνική γλώσσα: «‘Η ευγενεστάτη απ’ όλες τίς ανθρώπινες γλώσσες, πού σέ όλα τά εσωτερικά της μέρη έχει στό έπακρο τήν συμμετρία καί τήν αρμονία».  ΓΚΡΟΤΤΕ  « Φαίνεται υπέροχο τό νά γνωρίση κανείς τήν μυθική αυτή γλώσσα πού γέννησε όλες τίς άλλες». ΓΚΑΕΛ ΡΕΚΟΥΡΣΕ Μεταφράστρια ΕΟΚ  «Οί Ευρωπαϊκές γλώσσες είναι διάλεκτοι μιάς καί τής αυτής γλώσσης: τής ‘Ελληνικής». O. Wandrusca Καθηγητής γλωσσολογίας Πανεπ. Βιέννης  «‘Η γνώσις τής ‘Ελληνικής είναι ουσιαστική προυπόθεσις γιά υψηλό πολιτισμό». M. MacDonald. Καθηγήτρια κλασσικής φιλολογίας, πανεπ. Ιρβάιν, ΚΑΛΙΦ.  ‘Ο H. F. Kitto, ‘Ελληνιστής, καθηγητή ς στό πανεπιστήμιο τού Bristol: «Είναι στήν φύσι  τής ‘Ελληνικής γλώσσης νά είναι ακριβής, καθαρή καί σαφής.‘Η ασάφεια καί ή έλλειψη άμεσης ενοράσεως, πού χαρακτηρίζει μερικές φορές τά ‘Αγγλικά καθώς καί τά Γερμανικά είναι εντελώς ξένες πρός τήν ‘Ελληνική γλώσσα. Μαζί μέ αυτή τή σαφήνεια καί τήν δημιουργικότητα καί τήν σοβαρότητα βρίσκουμε επίσης σ’ αυτήν ευαισθησία καί άψογη κομψότητα».  «Μακρινή πηγή τού πολιτισμού μας, ή ‘Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα στίς λέξεις πού λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα τή γλώσσα μας». M. VENTRIS  Documents in Mycenean Greek  «....ή τής ‘Ελληνικής γλώσσης σαφήνεια, ή τελειότης, ή ελασιμότης καί πλούτος τοσούτοι εισίν ή πάσας άλλας γλώσσας υπερίσχυκε καί ικανή τού δημιουργείν καί αναπτύσσειν τοσούτον πολιτισμόν ή πάσαι άλλαι ήττονές εισίν, αλλ’οφειλέται αυτής». HUAN ARZA Βάσκος, ιδρυτής διευθyντής τού περιοδικού ελληνογλωσσία «‘Ιέραξ»  «Εί οί θεοί διαλέγονται τήν τών ‘Ελλήνων γλώττα χρώνται». (Εάν οι Θεοί ομιλουν, χρησιμοποιούν τη γλώσσα των έλλήνων) ΚΙΚΕΡΩΝ  «‘Η θητεία μου στήν αρχαία ‘Ελληνική γλώσσα υπήρξε ή σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στήν γλώσσα αυτή υπάρχει ή πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στή λέξη καί στό εννοιολογικό της περιεχόμενο». VENER HAIZENBUR  Φιλόσοφος- Μαθηματικός  «’Αν είναι αλήθεια πώς τό βιολί είναι τό τελειότερο από τά μουσικά όργανα, τότε ή ‘Ελληνική γλώσσα είναι τό βιολί τής ανθρωπίνης σκέψεως».  HELEN KELLER ’Αμερικανίδα συγγραφεύς (1880-1968) «The story of my life»  «’Ωφείλω χάριτας στήν θεία πρόνια, διότι ευδόκησε νά διδαχθώ τά αρχαία ‘Ελληνικά, πού μέ βοήθησαν νά διεισδύσω βαθύτερα στό νόημα τών θετικών επιστημών». MAX VON LAYE Βραβείον Νόμπελ Φυσικής  «’Ιλιγγος λέξεων, πού μόνον τά ‘Ελληνικά μπορούν νά προσφέρουν, γιατί μόνον αυτά εξερεύνησαν κατέγραψαν, ανέλυσαν τίς ενδότατες διαδικασίες τής ομιλίας καί τής γλώσσης όσο καμία άλλη γλώσσα».  ΖΑΚ ΛΑΚΑΡΡΙΕΡ  «Δέν μπορούμε νά συγκρίνουμε τήν ‘Ελληνική μέ τήν Λατινική ώς πρός τόν πλούτο καί τήν αρμονία. ‘Η Λατινική υστερεί στούς χρόνους τών ρημάτων καί τήν συντακτική ευλυγισία. ‘Η Λατινική λογοτεχνία δέν είναι αυθόρμητη. ’Αναπτύσεται μιμούμενη κάθε τί ‘Ελληνικόν». L. LAURAND Καθηγητής κλασσικής φιλολογίας  « ‘Η ‘Ελληνική γλώσσα είναι τό παρελθόν τών Ευρωπαίων».  SHELL BRUNO ‘Η ανακάλυψις τού πνεύματος 1975  « ‘Ολος ό κόσμος έχει διαπερασθή από τό ‘Ελληνικό πνεύμα. Δέν υπάρχει πολιτισμένη γλώσσα, εκτός από τήν κινεζική, στήν οποία τά πιό βασικά πράγματα τής πνευματικής ζωής νά μήν εκφράζωνται μέ ‘Ελληνικές λέξεις χωρίς, κάν νά υπάρχουν αυτές οί έννοιες μέ άλλες λέξεις σ’ αυτές τίς γλώσσες. Θέατρο, δράμα, κομωδία, τραγωδία, λογική, ηθική, φιλοσοφία, πολιτική, δημοκρατία μουσείο, γυμνάσιο, δέν έχουν στίς Ευρωπαϊκές γλώσσες αντίστοιχες πού σημαίνει ότι αυτές οί έννοιες δέν υπήρχαν στήν συνείδηση τών λαών. Παντού είναι παρόντες οί ‘Ελληνες».  LAUREDIUS GEMEREY  «‘Ολες οί χαρακτηρισθείσες “ ’Ινδοευρωπαϊκές ” γλώσσες κατάγονται από τήν ‘Ελληνικήν». ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΜΠΑΓΙΕΡ  « ‘Η ’Αρχαία ‘Ελληνική γλώσσα, ανήκει στά πρότυπα μέσα από – καί μέ – τά οποία προβάλλουν οί πνευματικές δυνάμεις τίς δημιουργικής μεγαλοφυίας καί διότι αναφορικά πρός τίς δυνατότητες πού παρέχει στή σκέψη είναι ή πιό ισχυρή καί συνάμα ή πιό πνευματώδης απ’ όλες τίς γλώσσες».  HEIDEGGER  Σαγκρέδο καί Πουγιάνα, Βάσκοι ‘Ελληνιστές, Διαπιστώνουν: «‘Η ‘Ελληνική γλώσσα καί παιδεία αποτελούσι τό θεμέλιον τού Δυτικού πολιτισμού. Πάντες δέ Ευρωπαίοι οφειλέται τής ‘Ελλάδος εσμέν».  « ‘Ο ’Αριστοτέλης επεχείρησε στήν λογική του νά αναλύση τίς μορφές τής γλώσσης.  Δημιούργησε πραγματικά τήν Βάση γιά τήν επιστημονική γλώσσα».  VENER HAIZENBURG  ‘O ΖΑΚ ΛΑΚΑΡΡΙΕΡ Σ’ ένα ταξίδι του στήν ‘Ελλάδα:  «....’Ακουγα αυτούς τούς ανθρώπους νά συζητούν σέ μιά γλώσσα αρμονική αλλά ακατάληπτα μουσική. Αυτό τό ταξίδι πρός τήν πατρίδα – μητέρα τών εννοιών μας - μού απεκάλυπτε έναν αγνώριστο πρόγονο πού μιλούσε μιά γλώσσα τόσο μακρυνή,,, (από τούς ήχους της. Αισθάνθηκα νά τ’ άχω χαμένα....όπως άν μού είχαν πή ένα βράδυ, ότι αληθινός μου πατέρας, αληθινή μου μάννα, δέν ήσαν αυτοί πού μέ είχαν αναστήσει».  «Είθε ή ‘Ελληνική γλώσσα νά γίνη κοινή όλων». Φρ. ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ  «‘Η ‘Ελληνική γλώσσα έχει τό χαρακτηριστικό νά προφέρεται θαυμάσια γιά τήν έκφραση όλων τών ιεραρχειών μέ μιά απλή αλλαγή τού πρώτου συνθετικού.  ’Αρκεί κανείς νά βάλη: πάν-πρώτο-υπέρ-αρχι- μπροστά σ’ ένα θέμα. Καί άν συνδυάση κανείς μεταξύ τους αυτά τά προθέματα, παίρνει μιά ατέλειωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τά προθέματα εγκλείονται τά μέν μέσα στά δέ σάν μία σημασιολογική κλίμακα ορθωμένη πρός τόν ουρανό τών λέξεων». ΖΑΚ ΛΑΚΑΡΡΙΕΡ  « ‘Η ’Αρχαία ‘Ελληνική γλώσσα ήτο καί είναι ή ανωτέρα όλων τών παλαιοτέρων καί νεωτέρων γλωσσών» Μιχ. Βέντρις Διάσημος ’Αγγλος ’Επιστήμων:  ‘Η ‘Ελληνική είναι ή τελειώτερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς, ότι μία σκέψις μπορεί νά διατυπωθή μέ άνεση καί χάρη στήν ‘Ελληνική ενώ γίνεται δύσκολη καί βαρειά στήν Λατινική, ’Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι ή τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τίς σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων. G. MURRAY Καθηγητής τής ‘Ελληνικής στό πανεπιστήμιο τής’Οξφόρδη  « Διαβάζοντας τά τοπωνύμια στίς ‘οδικές πινακίδες’: ’Ελευσίς - Μέγαρα - Κόρινθος, όλα αυτά τά ονόματα αποτελούν τήν μνήμη τής γλώσσης μου».  Φ. ΜΙΤΤΕΡΑΝ Πρόεδρος Γαλλίας  «’Αναπνέομεν τόν αέρα τής ‘Ελλάδος κάθε στιγμή χωρίς νά τό ξέρομεν. ‘Ο Μίτος τής ’Αριάδνης, τό Οιδιπόδειον σύμπλεγμα όπως καί τόσα άλλα είναι αναμνήσεις ‘Ελληνικές. ‘Η Ευρώπη πού σφυρηλατούμε έχει ‘Ελληνικό όνομα ‘Η αρχαία ‘Ελλάδα μάς προσφέρει μιά γλώσσα γιά τήν οποία θά πώ ακόμη μιά φορά ότι είναι οικουμενική». ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ  ́ Γαλλίδα ακαδημαϊκός  «‘Ο Χριστιανισμός συνετέλεσε στήν επίδραση τών ‘Ελληνικών επί τών Λατινικών. Τό Λατινικό λεξιλόγιο είναι μετάφραση τού αντίστοιχου ‘Ελληνικού, καί γι’ αυτό τά Λατινικά δέν παραμέρισαν τά ‘Ελληνικά στήν Ανατολή, γιατί ή μίμηση δέν είχε αρκετό γόητρο ώστε νά αντικαταστήση τό πρωτότυπο. ΜΕΙΛΛΕΤ Γάλλος καθηγητής γλωσσολόγος  «‘Η γνώση τής ‘Ελληνικής γλώσσης είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργιας». Mar. MacDONALD Καθηγητής πανεπιστημίου Καλλιφόρνιας- ΗΠΑ  «‘Η ‘Ελληνική ή πιό αποχρωστική, ή πιό λεπτή, ή πιό επιστημονική απ’ όλες τίς αρχαίες γλώσσες, εξελίχθηκε πολλούς αιώνες πρίν από τήν Λατινική» ΑΝΤΡΕ ΛΕΦΕΒΡ  «‘Η ‘Ελληνική λέξη “λογική” μέ τήν ’Αριστοτελική της έννοια, πέρασε σέ όλες τίς γλώσσες τής Ευρώπης, χωρίς νά υπάρχει σέ καμμιά γλώσσα, όχι μόνο ή λέξη αλλά καί ή έννοια τής λέξεως “ λόγος ”. Αυτή ή καταπληκτική λέξη, πού από τήν αρχαιότητα δέν άλλαξε τό περιεχόμενό της, καί δέν εξέφραζε μόνον τήν κατανοητή  λέξη, τόν ανθρώπινο λόγο, αλλά ταυτοχρόνως τήν αιτία ενός γεγονότος, καί στήν δημοτική ακόμη σάν προσωπική αναφορά μέ τό “ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΟΥ ” όπως είπαμε δέν υπάρχει σέ καμμιά γλώσσα καί βασικά δέν μεταφράζεται».  ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΓΚΕΜΕΡΕΥ  «Οί ρίζες τών ονομάτων τών ’Ινκας είναι ‘Ελληνικές».  ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ La revista de Buenos Aires  « ‘Ο Κικέρων μεταφέρει στήν Λατινική τήν ‘Ελληνική ρητορική καί φιλοσοφία. Τά Λατινικά ώς λογία γλώσσα είναι ανάτυπο τών ‘Ελληνικών  ΜΕΙΛΛΕΤ Γάλλος καθηγητής γλωσολογίας  «Τόν καιρό τού ’Αλεξάνδρου, οί διάλεκτοι χωρίς νά εξαφανιστούν, συγχωνεύονται κυριολεκτικά σέ μιά ομοιόμορφη γλώσσα, τήν γλώσσα τού Πολυβίου καί τού Λουκιανού, ή οποία ομιλείται καί γίνεται αντιληπτή από τήν Μασσαλία ώς τόν Ευφράτη καί από τόν Πόντο ώς τήν Αίγυπτο καί τήν Κυρηναϊκή καί ή οποία χαρακτηρίζεται από τήν πρωτοκαθεδρία τής ‘‘Αττικής’’ ΑΝΤΡΕ ΛΕΦΕΒΡ  Τό αφηρημένο καί τό τεχνικό λεξιλόγιο τής Λατινικής είναι κατά τό μεγαλύτερο μέρος του ανταύγεια τού ‘Ελληνικού λεξιλογίου, όπως ή λατινική σκέψη είναι κόρη τής ‘Ελληνικής. Σέ κάθε χρονική στιγμή διακρίνονται στήν Λατινική καινούργιες εισροές προερχόμενες από τήν ‘Ελληνική. ΜΕΙΛΛΕΤ  Γάλλος καθηγητής, γλωσσολόγος  «‘Η ‘Ελληνική γλώσσα είναι ή πιό καθαρή καί πιό πλούσια στόν κόσμο. HAM KITTO  «Οί ίδιοι οί ‘Ελληνες πού μάς έδωσαν τό όνομα γιά τό πολίτευμά μας, στήν Δημοκρατία, μάς έδωσαν καί τό όνομα πολιτική. Οί ‘Ελληνες μάς έδωσαν επίσης τήν πολύτιμη λέξη οικονομία».  THE NEW WEBSTER DICTIONARY OF THE ENGLISH LANGUAGE, EDITION CROLIER N. YORK  « Οί ’Ινκας μιλούσαν ‘Ελληνικά» HUMBOL Καθηγητής  «Τό αλφάβητό μας προήλθε από τήν ‘Ελλάδα διά τής Κύμης καί τής Ρώμης. ‘Η γλώσσα μας βρίθει ‘Ελληνικών λέξεων. ‘Η επιστήμη μας εσφυρηλάτησε μιά διεθνή γλώσσα διά τών ‘Ελληνικών όρων. ‘Η γραμματική μας καί ή ρητορική μας ακόμα καί ή στίξις καί ή διαίρεσις είς παρα-γράφους είναι ‘Ελληνικές εφευρέσεις. Τά λογοτεχνικά μας είδη είναι ‘Ελληνικά, τό  λυρικό, ή ωδή, τό ειδύλλιον, τό μυθιστόρημα, ή πραγματεία, ή προσφώνηση, ή βιογρα-φία, ή ιστορία καί πρό παντός τό δράμα. Καί όλες αυτές οί λέξεις είναι ‘Ελληνικες. Οί όροι καί οί μορφές τού συγχρόνου δράματος είναι ‘Ελληνικές».  W. DURANT  «‘Η ‘Ελληνική γλώσσα είναι όμορφή σάν τόν ουρανό μέ τ’άστρα». ’Ιρ. ΚΟΒΑΛΕΒΑ  Ρωσσίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου Μόσχας  «Τό νά μιλάη κανείς γιά ηνωμένη Ευρώπη χωρίς ‘Ελληνική γλώσσα είναι σάν νά μιλούν μέ ένα τυφλό γιά χρώματα. Δέν μπορεί νά επέλθη μιά νέα αναγέννηση εάν δέν πάμε στίς πηγές. ’Εννοούμε σαφώς τήν ‘Ελληνική γλώσσα,.... τήν οποία ευρίσκομε μερικώς σέ όλες τίς γλώσσες τού κόσμου μέ τήν μορφή τών επιστημονικών καί τεχνικών όρων αλλά καί λέξεων τής πνευματικής ζωής, ακόμη καί τής κα- θημερινής ομιλίας αποτελεί τήν γλώσσα γεννήτορα τών Ευρωπαϊκών γλωσσών».  FEDERICO SAGREDO Πρύτανις τής Βασιλικής Ακαδημίας τών Βάσκων  «Οί φοίνικες πήραν το αλφάβητο από τό Κρητικό»  ΕΒΑΝΣ  «Συγκρίνοντας καλά τήν Σανσκριτική μέ τήν αρχαία ‘Ελληνική, εύκολα αντιλαμ-βανόμεθα ότι ή ‘Ελληνική όχι μόνον είναι ή πιό αρχαία, αλλά καί ότι επιπλέον όλοι οί συντακτικοί καί γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι καί μεγαλύτερης αξίας».  KRUWIG SAGREDO  « ‘Η ‘Ελληνική γλώσσα προμήθευσε τή Ρωσσική τά πρώτα βάθρα».  ΝΤΕΝΙΖΩΦ  «’Αν ό Δίας χρησιμοποιούσε τόν λόγον, θά εφθέγγετο όπως ακριβώς ό Πλάτων».  ΚΙΚΕΡΩΝ  « Καί οί πιό αμαθείς από τούς νέους διανοουμένους χρησιμοποιούν τήν ‘Ελληνική λέξη “έρως” μέ περισσότερη διάθεση από τήν Γαλλική. Οί ‘Ελληνικές λέξεις διατηρούν τήν δύναμην καί τήν λάμψην τους.  ‘Ο έρως είναι πραγματικά σαφεστάτη έννοια από τήν αγάπη. Καί όπως σέ πολλούς άλλους χώρους ή αρχαία ‘Ελλάδα μάς προσφέρει μία γλώσσα γιά τήν οποία θά πώ ακόμα μία φορά, ότι είναι οικουμενική».  ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ  «Διά τήν διεθνοποίησιν τής ‘Ελληνικής γλώσσης μεγάλην έχωμεν ευθύνην, ώς ούκ ούσαν άλλην γλώσσαν ταύτης ανωτέραν».  ΧΟΥΑΝ ΑΖΙΟ Βάσκος γερουσιαστής  «Οί ‘Ελληνες εδραίωσαν τόν ’Αλφαβιτισμό στήν καρδιά τού δυτικού πολιτισμού. Είναι απολύτως ταιριαστό πού ή λέξη αλφάβητο, λέξη φιαγμένη από τά δύο πρώτα γράμματα, τό άλφα καί τό βήτα, είναι ‘Ελληνική».  ΟΛΙΒΕΡ ΤΑΠΛΙΝ  Καθηγητής ’Οξφόρδης  «‘Ο πανηγυρικός τού ‘Ισοκράτους είναι ένα εγκώμιο τής ’Αθήνας πού πέτυχε ώστε ό όρος ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ νά σημαίνει εγκώμιο ακόμα καί στίς σύγχρονες γλώσσες».  ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ  «Τό ‘Ελληνικό αλφάβητο αποτελεί τήν βάση τού δικού μας. Τά ‘Ελληνικά είναι αλφαβητάρι τού Δυτικού εγγράμματου πολιτισμού».  ΟΛΙΒΕΡ ΤΑΠΛΙΝ  «......Η ‘Ελληνική γλώσσα έχει τό χάρισμα τής περιεκτικότητος, καί σαφήνειας καί συγχρόνως τής βαθύτητος τής λακωνικότητος καί τής καλλιέργειας».  ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ  «Στό γραμματικό πεδίο ή ‘Ελληνική υπερέχει απέναντι σέ όλες τίς άλλες γλώσσες από τήν ακρίβειαν τών μορφημάτων της πού κάνει καθαρή τήν δημιουργία λέξεων, από τήν ακρίβεια τής συντάξεως πού αποδίδει στήν νόηση όλη τήν αξία της ακολουθώντας την σέ όλες τίς διακυμάνσεις της. Ουδέποτε σφυρηλατήθηκε ώραιότερο εργαλείο γιά νά εκφρασθή ή ανθρώπινη σκέψη». J. VANDRYES  Πρύτανις Φιλοσοφικής σχολής τού Πανεπ. Παρισίων  «Οτιδήποτε άλλη γλώσσα δέν είναι τίποτε άλλο παρά μιά υποδιάλεκτος τής ‘Ελληνικής». A. JACOBS  «‘Η παιδεία αρχίζει μέ τήν ‘Ελληνική γλώσσα». ΜΑΡΚΟΣ ΦΑΒΙΟΣ ΚΟΥΙΝΤΙΛΙΑΝΟΣ  «Αυτή ή γλώσσα τών ’Αρίων δέν ήταν καθόλου αρχέγονη, ή γλώσσα αγρίας φυλής. Είχε γραμματικούς τύπους καί λεκτικούς συνδυασμούς οπωσδήποτε πολύπλοκους».  H. G. WELLS  Λακαριέρ έλεγε: ''Στην Ελληνικη υπαρχει ενας ιλλιγγος λεξεων, διοτι μονον αυτη η εξερευνησις κατεγραψε και ανελυσε τις ενδοτατες διαδικασιες της ομιλιας και της γλωσσης, οσο καμια αλλη γλωσσα.''  Να πως την υμνεί ο Γάλλος Ελληνιστής Αντρέ Μπονάρ: «Γλώσσα το ίδιο ζωντανή με το χορτάρι και την πηγή , εύκαμπτη ώστε να εκφράζει τις πιό λεπτές αποχρώσεις της σκέψης , να φέρνει στο φως τις πιό κρυφές κινήσεις της καρδιάς. Μουσική αδρή και γλυκιά , όργανο ρωμαλέο , αυλός οξύς, βοσκού φλογέρα» ( Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, σελ. 17 , Ιστορική Βιβλιοθήκη, Θεμέλιο)  «Ἡ Ἑλληνικὴ φυλὴ γεννήθηκε εὐνοημένη μὲ μία γλῶσσα εὔηχη, γεμάτη  μουσικότητα».Ὅπως γράφει καὶ ὁ Ρωμαῖος Ὁράτιος  τροφός όλων των γλωσσών

Αναστασίας Γονέου Η Ελληνική Γλώσσα τροφός όλων των γλωσσών    Δείτε επίσης :   τι Είπαν για την Ελληνική Γλώσσα Ελληνικά , H γλώσσα μας   Τα αρχαία ελληνικά κύρια ονόματα  της  φυλής των Αραουκανών της Χιλής   Νότα Κυμοθόη Χώρος και Χρόνος Ελληνικής γλώσσας   ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ τού Νίκου Μπατσικανή &   Ο Κώδιξ τής Ελληνικής Γλώσσης, τού Σημαιοφόρου Αναστ. Θεολόγου Πλουσιότερη στον κόσμο η ελληνική γλώσσα με 5.000.000 λέξεις..   Να γιατί η 'Aλφα Βήτα μας δεν είναι τυχαία..   ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΣΟΛΟΙΚΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ   Τα Νέα Ελληνικά στο Νέο Βουλγαρικό Πανεπιστήμιο    ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ ΑΝΤΡΑΝΤΟΣ: «Τα ελληνικά ποτέ δεν πεθαίνουν» Ο θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσας    Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ    Στην Πολυνησία μιλούν... Ελληνικά..   Η Κατάσταση της Ελληνικής Γλώσσας του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ   Η Ελληνική Γλώσσα τροφός όλων των γλωσσών Η Ομηρική (Ελληνική) γλώσσα που αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών, δεν υπήρξε αρχή μιας εποχής στη γλωσσική ιστορία , αλλά το μόνο ακέραιο μνημείο μιας μακράς, Η γλώσσα μου η ελληνική Αναζήτηση Εικόνες The LAND of GODS Since 1996    Η γλώσσα μου η ελληνική ένας ατέρμονα ευλαβής μελωδικός, γλυκύς, ανυπροσπέλαστος αχανής, μεγαλειώδης, γίγας κόσμος! η μητρική μου η γλώσσα η ελληνική!. Κώστας Δουρίδας Οδοιπορικό στο Καρδαρίτσι προγενέστερης περιόδου κατά την οποία συντέθηκε, για να «ονοματίσει» τα επιτεύγματα και τις γνωστικές κατακτήσεις του μεγάλου προκατακλυσμιαίου πολιτισμού της «Χρυσής Εποχής». Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού. Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι «εξόδευσαν», για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την «βαπτίσουν» με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη. Γι’ αυτό οι σκοταδιστές κάνουν το παν να την εξαφανίσουν. Περιττόν να πούμε ότι όλες οι Ευρωπαικές γλώσσες είναι ιδιώματα της Ελληνικής Γλώσσης. Οποια λέξη κι' αν εξετάσετε θα δείτε ότι η ρίζα της προέρχεται απο κάποια Ομηρική λέξη ή είναι παράφραση ταύτης. love, λατινικό:love εκ του ''λάFω'' το διγαμμα F που είναι κανονικα το εκτο γραμμα του Ελληνικού αλφαβήτου γινεται αυ σημαίνει ''θέλω πολύ'' no, λατινικο:non,ne εκ του εκ του νη:αρνητικόν μόριον ''νέ τρώει, νέ πίνει'', νηπενθής=απενθής, νηνεμία=έλλειψις ανέμου money, λατινικο:moneta εκ του μονία=μόνη επωνυμια της θεας Ηρας :''Ηρα μονία'', στο προαύλιο του ναου της στην Ρώμη βρισκόταν το νομισματοκοπείο, Τα νομισματα εφεραν την παρασταση της, (monetae) I εκ του εγώ ή ίω στην Βοιωτική διάλεκτο yes εκ του γέ=βεβαίως kiss me εκ του κύσον με= φιλησε με, λογια του Οδυσσεα στην Πηνελόπη. move εκ του Ομηρικού αμείβου=κουνήσου!!!!!! After εκ του Ομηρικου αυτάρ=μετά, ο Ομηρος μας λέγει''θα σας διηγηθω τι εγινε αυτάρ'' me εκ του :με matrix εκ του:μητρα model εκ του:μήδος=σχέδιο disaster εκ του:δυσοίωνος+αστήρ!!!!! Humor εκ του χυμόρ=χυμός (Στην διάλεκτο των Ευβοέων οπως αναφερεται και στον Κρατυλο του Πλάτωνοςτο τελικό σ προφερεται ως ρ. Π.χ.σκληρότηρ αντί σκληρότης) Colonie εκ του κολώνεια =αποικιακη πόλις Karat εκ του κεράτιον, μικρόν κέρας χρησιμεύον εις στάθμισιν βάρους ιs εκ του είς Heart,core εκ τού κέαρ=καρδιά Pause εκ του παύση exit εκ του έξιτε=εξέλθετε exist λατινικά ex+sisto εκ του έξ+ίστημι=εξέχω, προέχω serpent λατινικά:serpo έκ του έρπω, ερπετόν, ή δασεία προφέρεται ως σ:σερπετό, αντιδάνειον σερπαντίνα. simple εκ του απλούς(δασύνεται) Sponsor εκ του σπένδω=προσφέρω σπονδή. care εκ του καρέζω. day δία έλεγαν οι Κρήτες τήν ημέρα, ευδιάθετος=βρίσκεται σε καλή μέρα medicine λατινικά:medeor εκ του μέδομαι,μήδομαι=σκέπτομαι πράττω επιδεξίως, μέδω=φροντίζω, μεδέων=προστάτης restoration λατινικα:restauro εκ του ρά+ίστημι, οπου το ρά δεικνύει συνάρτησιν,ακολουθίαν, επίτασιν π.χ. ρά-θυμος, καί ίστημι=στήνομαι restaurant εκ του ρά+ίσταμαι=έφαγα καί στηλώθηκα resistance εκ του ρά + ίστημι illusion εκ του λίζει=παίζει flower λατινικά flos εκ του φλόος brother λατινικα frater εκ του φράτωρ space εκ του σπίζω =εκτείνω διαρκώς marmelade λατινικα melimelum εκ του μελίμηλον =κυδωνι menace εκ του μήνις mentor εκ του μέντωρ mother εκ του μάτηρ, μήτηρ father εκ του πάτερ,πατήρ maturity λατινικά:maturus εκ τού μαδαρός=υγρός mow εκ του αμάω=θεριζω moke εκ τού μώκος=αυτός που χλευάζει Frapper μέσω του φραγκικού hrappan εκ του (F)ραπίζω =κτυπώ (F=το αρχαίο Ελληνικό δίγαμμα) GLAMOYR λατινικο:GRAMOYR εκ του γραμμαριο!!! Η εξήγηση απλη.Οι ανθρωποι της τοτε εποχης εβλεπαν τους διάφορους μαγους και γόητες να παρασκευαζουν τις συνταγές τους με συστατικα μετρημενα σε γραμμαρια, και επειδη η ολη διαδικασια και η παρουσια αυτων των ατομων ηταν γοητευτικη και με κυρος το GRAMOYR-GLAMOYR πηρε την εννοια που του αποδίδουμε σημερα. turbo εκ του τύρβη=κυκλικη ταραχώδης κινηση night εκ του....νυχτα τι αλλo transfer εκ του:τρύω(διαπερνώ)+φέρω, για παραδειγμα transatlantic=διαπερνω τον Ατλαντικο eyes εκ του:φάεα=ματια sex εκ του:έξiς, η λέξη δασύνεται και η δασεια κανονικα πρεπει να προφερεται μονο που εχουμε ξεχάσει το πως..... στην Αγγλικη διάλεκτο και για την συγκεκριμενη λέξη προφέρεται ως σιγμα. Σε άλλο παραδειγμα τo ύδωρ που επισης δασύνεται και με αλλαγη του δ σε τ εχουμε το βαρβαρικο water............. maximum λατινικα:maximum εκ του μέγιστος minor λατινικα:minor εκ του μινύς =μικρός. Προσεξτε τωρα το καταπληκτικό, στα επισημα γεύματα ειχαν το μινύθες γραμμάτιον ενα μικρο κειμενο δηλαδη στο οποίο αναγραφόταν τι περιελαμβανε το γεύμα. Απο εδω οι λοιποί βάρβαροι οταν σταματησαν να τρωνε ο ενας τον αλλο πηραν το ......MENU mayonnaise εκ της πόλεως Mayon, Η πολις αυτη ελαβε το όνομά της εκ του Μάχωνος, αδελφού του Αννιβα, ο οποιος ειχε το Ελληνικο όνομα Μάχων mine εκ του Μινώαι =λιμενες ονομασθεντες εκ του γνωστου Μίνωος! Κρητων λιμενες, Μίνωαι καλούμεναι (Διοδ.Σικελ.Ε'84,2) οπου γινοταν εμπορεία μεταλλευματων boss εκ του πόσσις =ο αφεντης του σπιτιού lord εκ του λάρς, οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης...... bar λατινικα:barra εκ του μάρα =εργαλείον σιδηρουργού bank λατινικα pango εκ του παγιώ, πήγνυμι οι τραπεζες πηραν την ονομασια τους απο τα πρωτα "τραπεζια" (παγκους) που στηνονταν στην αγορα. banjo λατινικα: pandura εκ του πανδούρα =μουσικο οργανο double εκ του:διπλούς dolllar εκ του τάλλαρον=καλαθι το οποιο χρησιμοποιούταν ως μοναδα μετρησης στις ανταλλαγες, π.χ δωσε μου 5 τάλλαρα σταρι να σου δωσω 3 αλευρι. Σε μας εχει μεινει ως τάλληρο αλλα και ως το γνωστό μας τελλάρo!!! amen λατινικα:amen, ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΑΜΗΝ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΕΒΡΑΙΚΟ ΕΙΝΑΙ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΤΑΤΟΥ ή μήν =ΑΛΗΘΩΣ, (ΙΛΙΑΔΑ ΟΜΗΡΟΥ Β291) , ημέν , Η 301. ΕΞΕΛΙΞΙΣ ΤΟΥ ημέν ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ αμέ!! Best regards,Anastasia Goneou Business Organization DeptΔΙΑΔΟΣΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ Δημήτρης Ν. Καραπιστόλης: Ελληνικά , H γλώσσα μας Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις. είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες) Ο Δημήτριος Ν. Καραπιστόλης είναι τακτικός καθηγητής του Αλεξάνδρειου Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (ΑΤΕΙ) Θεσσαλονίκης από το 1980. Αποφοίτησε το 1973 ως μαθηματικός του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι στην Ανάλυση Δεδομένων κάτω από τις οδηγίες του γάλλου καθηγητή J.P. Benzecri του Πανεπιστημίου Paris VI. Συνέχισε τις σπουδές του αποκτώντας με άριστα το μεταπτυχιακό δίπλωμα του Οικονομικού Τμήματος της Σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Ακολούθως ανακηρύχθηκε διδάκτωρ του Τμήματος Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, επίσης με το βαθμό άριστα, λόγω της πρωτότυπης σε σύλληψης και εφαρμογή νέας θεωρίας που πρότεινε για τη διαχείριση χρηματιστηριακών χαρτοφυλακίων. Έχει συγγράψει βιβλία διαφορετικών επιστημονικών πεδίων, όπως Ανάλυση Δεδομένων, Στατιστική των Επιχειρήσεων, Οικονομικά Μαθηματικά, Φερέγγυο χαρτοφυλάκιο, καθώς και πολλές εργασίες σε διεθνή περιοδικά και ξένους επιστημονικούς τόμους. Τα βιβλία του : Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ (2010) Μέθοδοι ανάλυσης και διαχείρισης μετοχών και αμοιβαίων κεφαλαίων, Αλτιντζής, Αθανάσιος (2008) Ανάλυση δεδομένων, Ανικούλα (2006) Οικονομικά μαθηματικά, Ανικούλα (1999) Φερέγγυο χαρτοφυλάκιο, Ανικούλα (1995) Οικονομικά μαθηματικά, Μακεδονικές Εκδόσεις Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)Η Ελληνική και η Κινέζικη. είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και.....στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). ʼρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.Η ΣΟΦΙΑ Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . ʼρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). ʼρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο Geo rge Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «ʼκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».Από το Ελληνικό Αρχείο Συντάκτης: (Δημήτριος Καραπιστόλης Dimitrios Karapistolis) Είπαν για την Ελληνική Γλώσσα : Κικέρων (ο ενδοξότερος ρήτωρ της αρχαίας Ρώμης): "Ει οι θεοί διαλέγονται, τη των Ελλήνων γλώττι χρώνται" Huan Azio (Βάσκος γερουσιαστής): "Διά την διεθνοποίησιν της Ελληνικής γλώσσης μεγάλην έχομεν ευθύνην, ως ουκ ούσαν άλλην γλώσσαν αυτής ανωτέραν". Errieta Valter (Γαλλίδα γλωσσολόγος): "Η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη στην Ευρώπη που δεν υπέκυψε σε καμία κατοχή". Wandruska (καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπ. Βιέννης): "Οι ευρωπαϊκές γλώσσες φαίνονται ως διάλεκτοι της Ελληνικής". Sagredo και Puhana (Βάσκοι Ελληνιστές): "Η Ελληνική γλώσσα και παιδεία αποτελουσι το θεμέλιον του Δυτικού πολιτισμού. Πάντες δε Ευρωπαίοι οφειλέται της Ελλάδος εσμέν". M. Ventris ('Aγγλος επιστήμων που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική γραφή Β'): "Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ήτο και είναι η ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεωτέρων γλωσσών". U. Wilamowitz (Γερμανός φιλόλογος): "Η Ελληνική φυλή, ανωτέρα κάθε άλλης, είναι και μητέρα κάθε πολιτισμού". Βολταίρος (Γάλλος διανοητής): "Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών". Var. Goeger (Γερμανός σοφός): "Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός ξεκινά από την Ελλάδα". Goethe (ο κορυφαίος Γερμανός ποιητής): "Η Ελλάδα είναι ο νους και η καρδιά της οικουμένης". Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, "Παγκόσμια Ιστορία": "Χωρίς τα θεμέλια που έθεσαν οι Έλληνες δεν θα υπήρχε ο νεώτερος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Η Ελληνική λογοτεχνία είναι η αρχαιότερη της Ευρώπης". Hellen Keler (η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας): "Όπως το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, έτσι και η Ελληνική γλώσσα". H.F. Kitto ('Aγγλος καθηγητής Πανεπιστημίου): "Όλοι οι κλάδοι της λογοτεχνίας και της επιστήμης αρχίζουν με τους Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα είναι η πιο καθαρή και η πιο πλούσια στον κόσμο". Irina Kovaleva (Ρωσσίδα καθηγήτρια Πανεπιστημίου Μόσχας): "Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τ' άστρα". Maurice Kruaze (Γάλλος Ακαδημαϊκός): "Οι άνθρωποι θα ανατρέχουν πάντα στις πηγές της Ελληνικής κλασσικής αρχαιότητας για να δροσιστούν". Furtvengler (καθηγήτρια Πανεπιστημίου Βιέννης): "Η Ρώμη στάθηκε μία αιώνια πόλη, αλλά η Αθήνα είναι κόσμος ολόκληρος". Marianne McDonald (η πρωτεργάτις του TLG) "Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας". Karl Marx (ο θεμελιωτής του Μαρξισμού): "Οι αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού παραμένουν άφθαστα πρότυπα". Bernard Shaw (Ιρλανδός συγγραφέας): "Αν στη βιβλιοθήκη σας δεν έχετε έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σ' ένα σπίτι χωρίς φως". Martin Heideger (φιλόσοφος): "Για τους Έλληνες η ύψιστη προίκα τους είναι η γλώσσα τους, στην οποία η παρουσία (φιλοσοφικός όρος) ως τοιαύτη φθάνει στην εκκάλυψη και στην κάλυψη. Όποιος δε μπορεί να δει τη δωρεά ενός τέτοιου δώρου προς τον άνθρωπο και όποιος δε μπορεί ν' αντιληφθεί τον προορισμό ενός τέτοιου πεπρωμένου, καθόλου δε θ' αντιληφθεί τον λόγο περί του προορισμού του είναι, όπως ο φυσικός τυφλός δε μπορεί ν' αντιληφθεί τι είναι το φως και το χρώμα". "Τα αρχαία Ελληνικά δεν είναι μία γλώσσα, αλλά "Η Γλώσσα"". Werner Heisenberg (Γερμανός φυσικομαθηματικός-φιλόσοφος): "Η θητεία μου στην Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκησις. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία μεταξύ της λέξεως και του εννοιολογικού της περιεχόμενου". Marriane McDonald (η πρωτεργάτις του TLG): "Η Γλώσσα της Ελευθερίας, ο Ένδοξος θησαυρός της Ελλάδος, η Δόξα της Ελλάδος, ανήκει σε όλους μας και έχει διαμορφώσει την επιστημονική και λογοτεχνική κληρονομιά του Δυτικού Κόσμου. [...] Η ιστορία της Ελληνικής γλώσσας αποτελεί την ιστορία της φιλοσοφικής και πολιτιστικής εξέλιξης του ανθρώπου της Δύσης. Από όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, η Ελληνική γλώσσα είναι το καταπληκτικότερο. Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας, της ζωής και των σχέσεων στις οποίες οι Έλληνες εξέφρασαν τη σκέψη τους και τα αισθήματά τους, είναι ουσιαστικά αντιπροσωπευτικά στοιχεία για έναν υψηλό πολιτισμό. Δεν υπάρχει πιο όμορφη γλώσσα από την Ελληνική. Έχει διατηρήσει την ομορφιά της μέσα στους αιώνες, όχι μόνο με τη μορφή και τους ήχους της, αλλά και με τις ηθικές ιδέες που εκφράζει. [...] Οι Έλληνες μας έδωσαν το χρυσό μέτρο και τη χρυσή τους γλώσσα. [...] Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να διαιωνιστεί ως πολύτιμος και ωραίος θησαυρός. [...] Πρέπει να ξεκινήσουμε μία νέα σταυροφορία για την υπεράσπιση της Ελληνικής γλώσσας και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης του παρελθόντος. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα γερό κτίσμα όσο ο Παρθενώνας. [...] Ας εργαστούμε όλοι μαζί για να λαμπρύνουμε το θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας και να τον κάνουμε κτήμα προσιτό σε όλον τον κόσμο". G. Murray (καθηγητής της Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης): "Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μία σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαριά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα επειδή εκφράζει τις σκέψεις των τελειότερων ανθρώπων". T.L. Heath (Βρετανός μαθηματικός): "Η Ελληνική γλώσσα προσφερόταν κατά εξαιρετικό τρόπο ως όχημα της επιστημονικής σκέψεως. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της γλώσσας του Ευκλείδη είναι η θαυμαστή ακρίβεια. Η γλώσσα των Ελλήνων είναι επίσης θαυμασίως περιεκτική. Στον Αρχιμήδη, στον Ήρωνα, στον Πτολεμαίο και στον Πάππο θα βρούμε πραγματικά πρότυπα περιεκτικών δηλώσεων". Huan Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής): "Η της Ελληνικής γλώσσης σαφήνεια, η τελειότης, η ελασιμότης και πλούτος τοσούτοι εισίν ή πάσας άλλας γλώσσας υπερίσχυκε και ικανή του δημιουργείν και αναπτύσσειν τοσούτον πολιτισμόν ή πάσαι άλλαι ήττονές εισίν, αλλ' αφειλέται αυτής". M. Ventris: "Η αρχαία Ελληνική γλώσσα είχε ανωτερότητα και εξακολουθεί να έχει απέναντι σε όλες τις νεώτερες γλώσσες και, γιατί όχι, απέναντι σε όλες τις λατινικές, γερμανικές ή σλαβικές. Αυτό το εργαλείο είναι το τελειότερο πνευματικό εργαλείο που σφυρηλάτησε ποτέ η ανθρώπινη νόησις". Jean Bouffartigue kai Anne-Marie Delrieu (Γάλλοι λεξικογράφοι): "Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας η Ελλάδα, βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα τη γλώσσα μας. Οι βάσεις και ο εξοπλισμός του επιστημονικού λεξιλογίου ήρθαν από την Ελλάδα, ακόμα και στην αρχαιότητα. Τα δάνεια όμως εξακολούθησαν, και όχι μόνο από συνήθεια. Συνέχισαν, διότι η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται με αξιοθαύμαστο τρόπο, πολύ περισσότερο από ό,τι η Λατινική, για την δημιουργία των λέξεων ανάλογα με τις ανάγκες. Η Ελληνική γλώσσα δεν παρείχε πια αρκετές λέξεις για τον αυξανόμενο αριθμό νέων εννοιών. Παρουσιάστηκε τότε η ιδέα να χρησιμοποιηθούν οι μέθοδοι που εφάρμοζαν οι Έλληνες για να αυξάνουν το λεξιλόγιό τους. Η δομή της γλώσσας τους τούς επέτρεπε να συνθέτουν λέξεις μ' έναν τρόπο απλό και αποτελεσματικό. Τους μιμήθηκαν κατασκεύασαν μία νέα λέξη, την οποία μετέτρεψαν στη γλώσσα τους (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά). Η μίμηση τις πιο πολλές φορές είναι πετυχημένη, διότι οι κατασκευαστές Ελληνικών λέξεων είναι εξαίρετοι Ελληνιστές". H.F. Kitto (Βρετανος καθηγητής Πανεπιστημίου Bristol): "Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι ακριβής, καθαρή και σαφής. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως, που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά, καθώς και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες στην Ελληνική γλώσσα. Μαζί με αυτή τη σαφήνεια και τη δημιουργικότητα και τη σοβαρότητα, βρίσκουμε επίσης ευαισθησία και άψογη κομψότητα". Albert Zursen: "Δε μπορεί κανείς ν' αναφερθεί στα Ελληνικά γράμματα, χωρίς να αναφέρει ότι και η ίδια η γλώσσα, μία από τις ωραιότερες απ' όσες μίλησαν πoτέ οι άνθρωποι, εξακολουθεί να ζει και σήμερα στην επιστημονική ορολογία της εποχής μας, παρέχοντάς μας μία αστείρευτη πηγή νέων όρων". W. Thompson (καθηγητής Φυσικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο St. Andrews): "Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι τα Ελληνικά δε χρειάζονται. Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα Ελληνικά δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Υπάρχουν όμως και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν πολλοί άλλοι, που στην Ελληνική σοφία και στην γλυκιά Ελληνική γλώσσα ανακαλύπτουν κάτι που το έχουν ανάγκη και που χωρίς αυτό θα ένιωθαν στ' αλήθεια φτωχοί: κάτι που είναι σαν ραβδί στο χέρι, φως στο μονοπάτι, φάρος-οδηγός... Και όταν κάποιος τους ρωτήσει για ποιό λόγο ασχολούνται με την Ελληνική γλώσσα, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουν άφωνοι μπροστά στην τερατώδη ύβρη της ερωτήσεως και ο λόγος της αφοσιώσεώς τους θα μείνει για πάντα κρυμμένος από τον ερωτώντα". Edward Gibbon (Βρετανός ιστορικός): "Οι Βυζαντινοί εξακολουθούσαν να κατέχουν το χρυσό κλειδί που μπορούσε να ξεκλειδώνει τους θησαυρούς της αρχαιότητος: τη μουσική και την πλούσια Ελληνική γλώσσα που δίνει ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων και σώμα στις αφηρημένες έννοιες της φιλοσοφίας". Mary Shelley: "Η γλώσσα των Ελλήνων, σε ποικιλία, απλότητα, ευλυγισία και πιστότητα ξεπερνά κάθε άλλη". Johann Wolfgang von Goethe: "'Aκουσα στον 'Aγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική ξεχώρισε, άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα". Φρειδερίκος Νίτσε ("Η Γένεση της Τραγωδίας", κεφ. XV, 1872) "Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Μα ποιοί, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα". [Του Γιάννη Παυλάκη, φιλολόγου και προέδρου ΟΔΕΓ Πειραιώς. 'Aρθρο στην εφημερίδα "Η Γλώσσα μας" του Ομίλου Πειραιώς για τη διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας] Πηγή: http://www.el-las.gr/forum/index.php Το κείμενο μας το έστειλε ο Σταμάτης Βασσιλείου Από την σελίδα ΕΛΛΗΝΩΝ.NET: Η παρακάτω εισήγηση έγινε από τον  Δρ Στ.  Δωρικό (Βούλη) στο Συμπόσιο των Φίλων των Α.Ε.Ο, στις 16/10/2000. Τα αρχαία ελληνικά κύρια ονόματα  της  φυλής των Αραουκανών της Χιλής         Σ. Δωρικός Βούλης  (Dr. Ing.) - Κ. Χατζηγιαννάκης  (Dr. Μηχ.) Η πρώτη απόπειρα ενασχόλησης με την μελέτη της γλώσσας των Θεών του Ηλίου, των Ίνκα (1), που πίστευαν και περίμεναν τους λευκούς θεούς τους, που παρασύρθηκαν να δεχθούν τους καταστροφικούς και απολίτιστους ΄΄ εκπολιτιστές ΄΄ τους, τους Ισπανούς του Πιζάρο, ως επιστρέφοντες προγόνους και προπάτορες και θεούς , μας απεκάλυψε ελληνικές ρίζες και δομές στην Αμερικανική Ήπειρο από την πανάρχαια εποχή με διαλεκτικά δωρικά και αιολικά στοιχεία της γλώσσας τους *.  Αλλά και η προσέγγιση της γλώσσας των Αραουκανών  ενός άλλου λαού της Ν. Αμερικής, αποκαλύπτει μια άλλη , πολλαπλά δημιουργική ελληνική εστία στην Νότια Αμερική, σε χώρα αντίπαλο πόλο της αυτοκρατορίας των Ίνκα , που πολέμησε τους Ισπανούς εισβολείς και θαυμάστηκε (2) απ� αυτούς, αποδεικνύοντας την Σπαρτιατική καταγωγή της.                               ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΤΑΣΗ Και εξυμνήθηκε  στο  σχετικό έπος �� Araucania�� από τους Ισπανούς ποιητές . Αραουκανοί, Μαπούτσε, Βελίτσε. Λέξεις που μοιάζουν εξωτικές, που σε πρώτη θέαση δεν μας ξεδιπλώνουν το θαυμαστό περιεχόμενό τους, ειδικά σε μας τους Έλληνες . Και όμως , αν εντρυφήσουμε στα λεξικά και στις συνήθειες των λαών αυτών, έρχονται στο φως πολλά στοιχεία, που παραπέμπουν σε πολύ οικίες και γνωστές μας εικόνες , έθιμα και στοιχεία . Και πάνω απ� όλα, προκαλεί τον μελετητή η ομοιότητα των τοπωνυμίων, των ονομάτων, των γλωσσών γενικότερα. Το δωρικό ιδίωμα, που εντοπίζεται στη βάση των ριζών των λέξεων επιβεβαιώνει τις ιστορικές μαρτυρίες, και μάλιστα όσες προέρχονται από επίσημα μέλη των φυλών αυτών .(3)                     ΧΛΑΜΥΔΟΦΟΡΕΣ ΑΡΑΟΥΚΑΝΕΣ  Οι γλωσσικές αποδείξεις επικεντρώνονται στην φυσιολογία  και τα σωματικά χαρακτηριστικά των μελών της φυλής, στις συνήθειες, στις θρησκευτικές δοξασίες, στις ιστορικές αναλογίες και μαρτυρίες για την οδό που διανύθηκε μέχρι την άφιξη των πρώτων εποίκων Αραουκανών στη Χιλή, που έχει και αυτή να αποκαλύψει πολλά, για πιθανές ενδιάμεσες αποικίες των Ελλήνων στον Ειρηνικό Ωκεανό  ή ελληνικές εστίες που χρειάζεται να ερευνηθούν **. Και ίσως αποκαλυφθούν ερμηνείες συμπεριφορών ή εθίμων των γενικώς και αδιακρίτως σήμερα αποκαλουμένων  ιθαγενών με ελληνοκεντρική θεώρηση . Ο ΓΕΝΕΙΟΦΟΡΟΣ ΓΕΡΩΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΟΠΙΤΕΣ ΤΟΥ ΣΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Σε κάθε περίπτωση αφετηρία αυτής της περιπλάνησης, τόσο γοητευτικής και , ελπίζουμε, πλούσιας σ ενδείξεις και σκέψεις, μπορεί να αποτελέσουν τα καθαρά ελληνικά ή ελληνόμορφα τοπωνύμια ή ονομασίες περιοχών, όπως η πόλη Ούε ( Hue = Gue < Γαία ) το Λάος και η ονομασία των νησιών  Γαλα � πάγος (Λευκός  Βράχος ).                 ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΑΡΑΟΥΚΑΝΩΝ Εν προκειμένω  ο περιγραφές των αρχαίων , ως του Στράβωνος και του Πτολεμαίου, είναι πολύτιμη πηγή πληροφοριών για τα ταξίδια των Αρχαίων Ελλήνων στις περιοχές αυτές, που αφ� εαυτών  αποδεικνύουν ότι τους ήσαν γνωστές και επιβεβαιώνουν κι αυτές τα διάβα των Ελλήνων, που πολύ πιθανόν κατέληξε από την θαλάσσια αυτή οδό στην Χιλή, όπου εγκαταστάθηκαν και αναπτύχθηκαν οι Αραουκανοί  και που σήμερα ομολογούν και μελετούν τη καταγωγή τους και προβάλουν και αναπτύσσουν την γλώσσα τους και σε πανεπιστημιακά ιδρύματα. ΜΕΡΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕ ΟΧΙ ΙΝΔΙΑΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΗΚΑ ΕΠΙΣΗΣ ΧΛΑΜΥΔΟΦΟΡΕΣ  Αλλά ως τα πλέον σημαντικά όμως αντικείμενα της έρευνας αποδεικνύονται τα ονόματα των Αραουκανών . Και αυτά είναι αμιγώς ελληνικά . Ο κατάλογος ονομάτων που ακολουθεί, αντιστοιχίζει  τα αραουκανικά ονόματα με τα αρχαιοελληνικά  τους αρχέτυπα και αποτελείται από ονόματα προσωπικοτήτων . Alkaman           =    Αλκαμένης Allavilu            =     Αλλόφιλος Alkapan           =     Αλκιφάνης    Andakolo        =      Αντίχορος Antihuenu       =     Αντίγονος Antivilu           = Αντίφιλος ( παρατηρούμε την τροπή του φ σε β,                                          όπως στην Μακεδονική διάλεκτο ) Antipulli         =     Αντίπυλος Antimanki      =    Αντίμαχος Antigaki         =     Αντίοχος Antriti            =     Ανδρίτη ( αμαζόνα, ανδρογυναίκα) Antilaf            =    Αντίλοχος Antipan         =    Αντιφάνης Glauka          =     Γλαύκη ( από το γλαυκός ) Ile                  =    Ύλας,  όνομα γνωστού Αργοναύτη  Kare              =   Χάρις Kirio              =   Κύριος Tome            =   Τομεύς Krea             =   Κρέουσα Krinno          =   Κρίνος ή Κρίνων Napo  =  Νάπος ( από το νάπη =δάση, κοιλάδα,  Αγ. Νάπα ) Pono            =   Πόνος ( από το πόνος = κόπος, έργον, μάχη ) Tropa           =   Τρόφος  ( από το τροφός ) Karelao        =    Χαρίλαος Epinapi         =  Επίνεφος  ή Επίναπος ( νάπη = κοιλάδα, δάσος ) Kallopillan         =  Καλλιφίλων Kallopan            =   Καλλιφάνης Kallotane           =   Καλλιθάνης Kallomalin         =   Καλλίμελος Kallolanke         =   Καλλιλάμπης   (π       κ ) Kallolalangue    =   Καλλίλογος Karenaipai         =    Χαρίνιππος Karellanga         =    Χαρίλαμπος Kedoman            =   Κηδομένης ( κήδος = μέριμνα, φροντίς ) Kalemante          =   Καλλιμάντης Kelentara            =   Καλλιδωρος Kaupolikan         =   Γεωπολυγένης Kanio                  =    Γεννίων ( = γενάρχης ) *Huenchulao      =    (Α)huenchulao = Αγησίλαος Lientur                =    Λεόντωρ, Λέανδρος Lemo- Lemo       =    Πτόλεμος ή Πτολεμαίος Lautaro               =     Λαόδωρος Lonko                  =    Λόγγος Nekuleo               =    Νικόλαος ( όνομα Σπαρτιατικό) Maniqueo             =  Μενοικεύς Mauropande         =   Μαυροπένθης Melitaun                =   Μελιταίος Melivilu                 =    Μελίφιλος Antupillan             =    Ανθοφίλων Poepan                  =    Ποοφάνης Aliman                   =    Αλιμένης Elikura                    =    Ελίκωρος Leokano                =     Λεωγένης Leokato                  =    Λεωκράτης Leochengo             =   Λεωσθένης Nakto                      =    Νυκτώ Gualema                =    Γαιο(πτό)λεμος Leokan                   =    Λεωγένης Lemo κατά την έρευνα των ονομάτων έχουν επισημανθεί οι εξής καταλήξεις σε αντιστοιχία :  -kan = -γένης,  -man = -μένης,  -vilu = -φίλος,  -katum = -κράτης,              - pan = -φάνης,  -an = -άνης,  - huenu = -γονος, - -puli = -πυλος,  -gav = -γαίος,  -gaki = -οχος, -manki = -μαχος,   -laf = -λοχος,  -gueo = -κευς,  -ande = -άνθης,  - taro = -δωρος       - ante = αντης,  -pai = -ίππος,  - polikan = - πολυγένης. ·        Στην γλώσσα των Αραουκανών είναι συχνή η αποκοπή ολόκληρων συλλαβών χάριν συντομίας. Το φαινόμενο αυτό θα το συναντήσουμε και σε άλλα ονόματα.       Sent: Friday, December 01, 2006 Νότα Κυμοθόη: Χώρος και Χρόνος Ελληνικής γλώσσας " Φάος ρυέντης εσύ κι εγώ μια κυανή Περεηφικόλα " στιχ. από το "Ερώ" της Ν. Κυμοθόη ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΦΙΛΕ-ΕΛΛΗΝΑ, ΧΑΙΡΕ. ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΚΑΘΑΡΙΟ ΛΕΥΚΟ ΦΩΣ, ΟΠΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΡΕΙΟ ΣΕΛΛΑΣ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟΥ ΞΕΠΗΔΑΣ ΚΑΙ ΑΠΛΩΝΕΣΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΟΠΟΥ ΓΗΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ. ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ «ΠΟΝΗΜΑ ΜΟΥ»…. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. ΑΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΑΝΕΒΑΣΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΣΟΥ. ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΠΟΤΕ-ΜΑ ΠΟΤΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΑΣ, ΒΟΗΘΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΣΑΣ ΣΕ ΟΠΟΙΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ. ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ, ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ. Στις αρχές της Κρητιδικής περιόδου, πριν από 140.000.000 χρόνια, αναδύθηκε μέσα από τη θάλασσα η Πελαγονική Οροσειρά, που πήρε το όνομά της από την Πελαγονία της Δ. Μακεδονίας. ʼρχιζε από την Ήπειρο και συνέχιζε στην Δ. Μακεδονία, τον Όλυμπο, την Μαγνησία, την Εύβοια, τις Β. Σποράδες, την Αττική, τις Κυκλάδες, την Σάμο, την Ικαρία, μέρος των Δωδεκανήσων και την Μικρά Ασία. Έτσι στην ασύλληπτη αυτή χρονική περίοδο σχηματίστηκε ο πρώτος Ελληνικός χώρος σαν μια τεράστια οξεία γωνία. Στα έγκατα αυτoύ του πρώτου Ελληνικού χώρου υπήρχαν δυο βαθειές υποθαλάσσιες τάφροι, η "αύλαξ της Πίνδου" και η "Ιόνιος αύλαξ" που χωρίζονταν από ένα ψηλό τείχος το "ύβωμα του Γαβρόβου". Η αποσάθρωση των ορεινών όγκων μετά από ραγδαίες βροχές, τα όστρακα των θαλασσίων ζώων καθώς και όλα τα κελύφη των μικροοργανισμών κατακάθιζαν σαν ιζήματα στους πυθμένες αυτών των τάφρων ώσπου ξαφνικά σημειώνουν μια νέα κοσμογονική αναστάτωση. Γύρω στα 35.000.000 χρόνια μια ανοδική ώθηση των πυθμένων, σχηματίζει την επιβλητική οροσειρά της Πίνδου. Την ίδια εποχή η πανίσχυρη αυτή πυθμενική άνοδος ευθύνεται για τη δημιουργία των ʼλπεων, των Πυρηναίων και των Ιμαλάϊων κι από τα γαλάζια βάθη της θάλασσας αναδύεται η Αιγαιίς. Είναι μια ενιαία και αδιαίρετη ξηρά που ορίζει τον Ελληνικό χώρο από το Ιόνιο πέλαγος έως την Μικρά Ασία και τις νότιες ακτές της Κρήτης. Μια περίοδος κατάφυτη όπου μετακινούνται μεγαθήρια σπονδυλωτά (Πικέρμι Αττικής Δεινοθήρια ύψους 4 μέτρων, ανασκαφές 1912) Για μερικά εκατομμύρια χρόνια διαρκεί μια περίοδος μεταμορφώσεων και κατακερματισμού της Αιγαιίδος, κατά την οποία καταποντισμοί μεγάλων τμημάτων ξηράς και εισόρμηση της θάλασσας μέσα στη γη δημιουργεί εσωτερικές μεγάλες λίμνες. Η μεγαλύτερη λίμνη σχηματίζεται στο σημερινό Κρητικό Πέλαγος και μικρότερες βόρεια κι ανατολικά των Σποράδων και ανατολικά της Εύβοιας. Πριν από 18.000.000 χρόνια ψηλές οροσειρές έκλειναν αυτές τις λίμνες, όπως της κεντρικής Θεσσαλίας και της Λοκρίδας. Η Αιγαιίς αποτελεί το λίκνο των Ελλήνων, των πρώτων ανθρώπων της γης, οι οποίοι ζούσαν σε σπήλαια γύρω από τις λίμνες (σπήλαια περιοχής Γλά, σπήλαιο Σεϊντή Θηβών ευρήματα 12.000 χρόνια π.χ., σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής όπου βρέθηκε κρανίο γυναίκας περιόδου 75.000 χρόνια π.Χ., και σπήλαιο Φράγχθι Αργολίδας όπου βρέθηκε ανθρώπινος σκελετός 7.630 χρόνων π.Χ. και στη λεκάνη της Θεσσαλίας όπου βρέθηκαν εργαλεία 100.000 χρόνια π.Χ.) και σε πολλούς άλλους λιμναίους οικισμούς σε βορειότερα σημεία της Ελλάδος. Η ανθρώπινη κνήμη 11.000.000 ετών π.Χ. που βρέθηκε από τον ανθρωπολόγο ʼρη Πουλιανό στα Τρίγλια Μακεδονίας αποδεικνύει την ύπαρξη ανθρώπου σε ένα τόσο μακρινό χρονικό παρελθόν. Η θάλασσα όμως προχωρούσε μέσα στη γη της Αιγαιίδας λόγω των πολλών ρηγμάτων από σεισμούς με σπουδαιότερο αυτόν του ηφαιστείου της Ελλάδας που ξεκινάει 26.000.000 χρόνια π.Χ. στην παλιότερη νησίδα με κέντρο έκρηξης τη Σαντορίνη και πριν 12.000.000 χρόνια π.Χ. χωρίζονται τα νησιά του Ιονίου από το τμήμα της Ήλιδας, της Αχαΐας και της Λακωνίας κι ανατολικά δημιουργείται ο Αιγαίος ποταμός. Ένας όγκος υδάτων από τη διάβρωση της Ποντιοκασπίας και της Προποντίδας που συγκέντρωνε τα νερά του Αξιού, Στρυμώνα και Έβρου και σιγά -σιγά δημιουργούνται τα νησιά του Αιγαίου. Όμως για 2.000.000 χρόνια συνεχίζουν να γίνονται σημαντικές γεωλογικές ανακατατάξεις κι έχει αρχίσει αργά- αργά η περίοδος των ψυχρών και θερμών εποχών με αλλεπάλληλες καταβυθίσεις, κατακλυσμούς και εισχώρηση της θάλασσας μέσα στη στεριά. Περί το 26.000 χρόνια π.Χ. έχουμε τον κατακλυσμό του Ωγύγου (Ωγυγία είναι η Βοιωτία ) ακολουθεί ο κατακλυσμός του Δαρδάνου και του Δευκαλίωνος το 12.000 π.Χ., οι μνήμες των οποίων διασώζονται στο έπος του Γιλγάμου και στη Γένεση ως κατακλυσμός του Νώε. Οι άνθρωποι για να γλιτώσουν μπήκαν σε κοίλωμα ξύλων που επέπλεαν πάνω από τα νερά, δηλαδή μπήκαν μέσα σε ληνό. Ο ληνός αυτός μπορεί να ήταν το πατητήρι που πατούσαν τα σταφύλια, μπορεί να ήταν η σκάφη που έπιναν τα ζώα νερό, μπορεί να ήταν και απλώς μια γούρνα ξύλου, αλλά κι ένα πλεούμενο σκάφος εκείνης της εποχής, ένας ληνός. Αυτοί οι άνθρωποι που γλίτωσαν από τον κατακλυσμό, γλίτωσαν γιατί είχαν προστασία μέσα στο ληνό και βγήκαν σώοι όταν αποσύρθηκαν τα νερά. Έτσι εξηγείται και το όνομα Έλ-ληνες, αυτοί που ελαύνουν από το ληνό, που έρχονται από εκεί. Όσο για τον όρο "Προσέληνοι" και "Προσεληναίοι" δηλώνει καθαρά την μετακίνηση από τον ληνό, δηλαδή αυτοί που βγήκαν έξω από το ληνό, από τη σκάφη, από το πλεούμενο που τους γλίτωσε. Αναφορές υπάρχουν για τον όρο "Προσέληνες" σε Αριστοτέλη, Νόννο, Στ. Βυζάντιο, Απ. Ρόδιος, διότι μαρτυρούσαν ακόμα στις ημέρες τους την αλήθεια, για την πραγματική ονομασία των Ελλήνων. Αλλά η Ελληνική γλώσσα τι ηλικίας είναι; Από τον πλούτο των γλωσσικών λημμάτων που έχει αποδεικνύεται πανάρχαια. Αν δούμε το πρόγραμμα "Μουσαίος" του Θησαυρού της Ελληνικής Γλώσσης, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας των Η.Π.Α., στις αρχές του 1990 περιείχε 70.000.000 γλωσσικά λήμματα και με την ολοκλήρωσή του θα περιέχει τουλάχιστον 150.000.000 γλωσσικά λήμματα. Απλά αναρωτιέμαι… Ο χρόνος των 4.000 ετών που κάποιοι λένε πως έχει ηλικία η γλώσσα μας ήταν αρκετός για έναν τέτοιο πλούτο γλωσσικών λημμάτων; Όχι! Διότι η Ελληνική γλώσσα έχει την απόλυτη σαφήνεια και την ακρίβεια της γεωμετρίας που απαιτούν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Η Ελληνική γλώσσα είναι η μητέρα όλων των υπολοίπων γλωσσών, οι οποίες είναι απλώς διάλεκτοί της, γι' αυτό και δεν μπορούν τα Ελληνικά να μεταφραστούν με ακρίβεια σε καμιά άλλη γλώσσα. Διότι αν θέλουμε να επικοινωνήσουμε ηλεκτρονικά με έναν υπολογιστή και του γράψουμε το Αγγλικό ρήμα "write", αυτός δεν θα καταλάβει τι ακριβώς εννοούμε με τη μια αυτή λέξη. Διότι "write" στα Αγγλικά σημαίνει γράφω, γράφεις, γράφουμε, γράφετε, γράφουν και γράφειν. Ενώ αν γράψουμε στα Ελληνικά το ρήμα "γράφω" αντιλαμβανόμαστε αμέσως όλοι πως εννοούμε ΓΡΑΦΩ και μόνον αυτό, τίποτα άλλο. Είμαστε ακριβείς. Αυτή είναι η Ελληνική γλώσσα: ακριβής, ευκρινής και σαφής. Διότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι καθαρά πολιτισμός του Λόγου. Αν πάρουμε να συγκρίνουμε τα Λατινικά με τα Ελληνικά, θα δούμε πως η Αρχαία Ελληνική γλώσσα έχει τριπλάσιους ρηματικούς τύπους σε ένα ομαλό ρήμα της, απ' όσους διαθέτει κι έχει η Λατινική. Αυτό σημαίνει πως έχει η Ελληνική γλώσσα τριπλάσια ακρίβεια αποδόσεως ενός νοήματος, απ' αυτήν που διαθέτει η Λατινική γλώσσα. Αν δε αναφερθούμε στην "Διαλεκτική" θα δούμε πως είναι η τέχνη του "διαλέγεσθε βάσει λογικής" και η λογική είναι μία και μοναδική σε όλο τον κόσμο. Στηρίζεται στις αρχές της Νόησης, στην αρχή της Ταυτότητος, στην αρχή έλλειψης Αντιφάσεων, στην αρχή του Τρίτου Αποκλείσεως και στην αρχή του Αποχρώντος Λόγου. Ο διαλεκτικός δεν είναι προκαταλημένος. Σέβεται τις απόψεις του άλλου, ελέγχει τις έννοιες που χρησιμοποιούνται στον διάλογο με τον συνομιλητή του και συζητεί, δεν κουβεντιάζει. Μέρος της συζήτησης είναι η ελεγκτική και η μαιευτική μέθοδος σύμφωνα με τον Σωκράτη και τον μαθητή του Πλάτωνα που κατάφερε να την κάνει αυτή τη μέθοδο επιστήμη. Η σύγκριση λοιπόν με τις σύγχρονες γλώσσες στο θέμα "ακρίβεια απόδοσης νοήματος" δίνει απογοητευτικά αποτελέσματα. Αυτό σημαίνει πως η Ελληνική γλώσσα δεν μεταφράζεται ακριβώς και σαφώς κι ευκρινώς σε καμιά άλλη γλώσσα του κόσμου μας, διότι το αληθινό της νόημα δεν μπορεί να αποδοθεί. Κι όταν λέω Ελληνική γλώσσα εννοώ όλο το εύρος της απ' αρχής έως σήμερα και ως σύνολο της Αρχαίας Ελληνικής η οποία έως τις ημέρες μας κατακρεουργήθηκε εγκληματικά σε τούτο τον ιερό τόπο, από όσους είχαν κι έχουν στα χέρια τους το θέμα "παιδεία". Στις Λατινικές σελίδες κυριαρχεί η λέξη "res" ενώ στις Ελληνικές σελίδες η λέξη "Λόγος". Η Λατινική είναι γλώσσα των πραγμάτων κι όχι του Λόγου όπως η Ελληνική. Ευρήματα Ελληνικής γραφής, όπως λένε οι "ειδικοί" για να πείσουν υποστηρίζοντας "άλλα" υπάρχουν θαμμένα μέσα στα έγκατα της γης και κάποια ελάχιστα βρέθηκαν. Έχουμε ευρεθέντα θραύσματα, όπως αυτό το ηλικίας 6.000 ετών π.Χ. που βρέθηκε στα Γιούρα Αλοννήσου από τον Αδαμάντιο Σάμψων με τα Ελληνικά γράμματα Α,Δ,Υ., ακόμα την πινακίδα του Δισπηλιού με γραφή από το 5.250 π.Χ…Αλλά το πιο σπάνιο εύρημα είναι το μέγα κληροδότημα της Ελληνικής Γλώσσας, το οποίο κανείς δεν μπορεί μήτε να αμφισβητήσει, αλλά μήτε να υποστηρίξει πως προέρχεται από κάποιο άλλο γλωσσικό ιδίωμα ή μόρφωμα. Η Ελληνική γλώσσα υπάρχει με τα περισσότερα γλωσσικά λήμματα. Ιδού! Ας την μελετήσουν οι ειδικοί από το ΄Αλφα της ως το Ωμέγα της, ας την συγκρίνουν με όποια άλλη γλώσσα κι ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους, για το ποια δημιουργήθηκε πρώτη κι από που… Μου δόθηκε κληρονομιά η Ελληνική γλώσσα ως μητρική μου γλώσσα, καθώς και όλος ο Ελληνικός πολιτισμός! Πιστεύω πως η Ελληνική Γραφή συνυπήρχε με την Εικονογραφική και Συλλαβογραφική Γραφή, όπως στις ημέρες μας συνυπάρχει η Αλφαβητική Γραφή με την Εικονογραφική Γραφή κάποιων Υπηρεσιών ( της Τροχαίας ας πούμε). Είμαι υπερήφανη που είμαι Ελληνίδα και οι διάλογοι του Πλάτωνος ήταν για μένα η καλύτερη προπόνηση για το πλησίασμα αυτής της αλήθειας, διότι ο Πλάτων είναι ο μεγαλύτερος Δάσκαλος της Ανθρωπότητας. Λόγος σημαίνει: έναρθρος λόγος, προφορικός, γραπτός, λέξη, απόφθεγμα, απόκριση μαντείου, γνωμικό, ρητό, παροιμία, φήμη, σκέψη, λογική, λογισμός, παγκόσμιος νομοτέλεια, μελέτη, μαθηματική σχέση, αιτία και τον Υιό του Θεού. Εμείς θέλουμε να στρέψουμε τον κόσμο να καταλάβει πως η γνώση είναι δύναμη κι αυτή η δύναμη αποκτιέται με την ανάγνωση των γραπτών κειμένων, των Ελληνικών βιβλίων. Το διάβασμα βιβλίων είναι μια συνήθεια και ο Αριστοτέλης ήταν σε όλη του τη ζωή ένας ακούραστος αναγνώστης γι' αυτό δικαίως ονομάστηκε "Νους". Η συνεχής μόρφωση αποτελεί παιδεία και η Ελληνική παιδεία είναι η διαμόρφωση του ανθρώπου. Αυτή η διαμόρφωση επιτυγχάνεται από το πολίτευμα, την κοινωνία, την οικογένεια, την λογοτεχνία, την θρησκεία και την φιλοσοφία κι όλα αυτά μορφοποιούν, δηλαδή μορφώνουν τον άνθρωπο σε ʼνθρωπο όταν έχει κατά νου το ρητό "γηράσκω αεί διδασκόμενος". Υπογραφή: Νότα Κυμοθόη.e-mail:kimothoi@otenet.gr ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ του Νίκου Μπατσικανή Sent: Tuesday, March 27, 2007ΚΥΡΙΕ ΔΟΥΡΙΔΑ, ............. ΣΤΕΛΝΩ ΣΥΝΝΗΜΕΝΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ. ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΕΧΩ ΥΠΟΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ, Η ΟΠΟΙΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΠΩΣ ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΗΜΕΙΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ. ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ, ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΤΣΙΚΑΝΗΣ. Ως λογοτέχνης, εργάτης της Γλώσσας, έχω υιοθετήσει τη Νεοελληνική, όπως αυτή προσαρμόστηκε το 1976 και αργότερα. Όμως, σε μερικές περιπτώσεις διαπιστώνω αδυναμία εφαρμογής της. Τα προβληματικά σημεία που έχω εντοπίσει στη Γραμματική, η οποία διδάσκεται στα Σχολεία μας είναι: 1.Στα πάθη φωνηέντων, όπου χάνεται το τελικό ν, όταν η ακόλουθη λέξη αρχίζει από εξακολουθητικό σύμφωνο ( γ, β, δ, χ, φ, θ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ ), για μένα, είναι λάθος να πούμε κάποιο δείρανε, και σωστό να πούμε κάποιον δείρανε, σαν απάντηση στην ερώτηση: "τι έγινε εκεί κάτω;" Τι πρέπει να κάνω όταν πρέπει ν' απαντήσω, σκέτα, εκείνον, όπου δεν υπάρχει άρθρο, ή η λέξη βρίσκεται στο τέλος μιας φράσης; Το ίδιο ερώτημα έχω και για τις άλλες αντωνυμίες, καθώς και για πολλά ουσιαστικά, όπως: βάτος και σπουργίτης, που απαντώνται στη γλώσσα μας και ως αρσενικά και ως ουδέτερα, όπου θα πω: το βάτο και το σπουρ-γίτη -ι- και τις δύο περιπτώσεις Αιτιατικής, χωρίς να μπερδεύεται το Γένος; Ο ίδιος κίνδυνος υπάρχει και για όλα τα επίθετα, στα οποία το ουσιαστικό και το ουδέτερο έχουν κοινό τύπο, όπως π.χ., στα: μάταιο - μάταιος, γραπτό - γραπτός (π.χ. τον μάταιο κόσμο, το μάταιο της ζωής). Τέλος, στα ποσοτικά: τόσο, πολύ, επιβάλλεται το τελικό ν όταν ακολουθεί κ, γιατί, διαφορετικά, λέμε γκ , π.χ. τόσο(ν) κόσμο, πολύ(ν) καιρό. Δείτε και το παράδειγμα: Πήγα να δω το μικρό. Εννοούμε το μικρό παιδί, το μικρό σκυλάκι, ή τον μικρό φίλο; 2. Θεωρώ λάθος να μη βάζουμε ποτέ κόμμα πριν το συμπλεχτικό σύνδεσμο: και. 3.Το ίδιο στις προτάσεις που υπάρχει το διαζευκτικό: ή, όταν αυτές είναι Ερωτηματικές, π.χ.: άσπρο, ή μαύρο θα πάρεις; (Θεωρώ ότι επιβάλλεται). Αλλά κι όταν δεν υπάρχει ερώτηση, αλλά θέλουμε να δώσουμε έμφαση, π.χ. Ή ταν, ή επί τας. 4.Πρέπει ν' απαντηθεί, αν μπορούν να χωρίζονται οι συλλαβές στις πρώην δισύλλαβες και τώρα μονοσύλλαβες λέξεις π.χ ποιος. Είναι σωστό κάτι τέτοιο; Το ίδιο και για τις σύνθετες λέξεις π.χ. συνοδοιπόρος. 5.Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει και με την κατάργηση του τελικού ν από το αρνητικό: δεν. Δείτε το παράδειγμα : Η γυναίκα δε φοβήθηκε. Τι εννοούμε; Η γυναίκα δεν φοβήθηκε, ή: Η γυναίκα, δε, φοβήθηκε. (;) 6.Μπερδεμα και με το αριθμητικό: ένα. Παράδειγμα: Δε βρήκαμε ούτε ένα ζωντανό. Πρόκειται για ζώο, ή για άνθρωπο; 7.Πρόβλημα και με την κατάργηση της Δασείας. Λέω στου ξένους Ύδρα, και μου απαντάνε πως δε βρίσκουν αυτό το νησί στο λεξικό. Ενώ: Η-ύδρα, ναι. Είχαμε ένα γράμμα, το: ν, που προσδιόριζε το γένος του αρσενικού και το ξεχώριζε, από το ουδέτερο το. Τώρα τα κάναμε, όλα ίδια. Το θέμα είναι πώς το λέμε ή πώς πρέπει να το γράφουμε; Σε λίγο, θα πρέπει να γράφουμε Πελα-ζ-γός, με: ζ, αντί Πελασγός, ή να καθιερώσουμε τη λέξη γιαυτό, ενώ οι λέξεις είναι δύο (για, αυτό / γι' αυτό) αφού έτσι τα λέμε; Για μένα, το ότι η Ελληνική γλώσσα έχει ιστορία 3.500 ετών είναι πολύ σπουδαίο, αλλά όχι αρκετό. Η Ιστορία γράφεται καθημερινά, σε κάθε τι. Με συνέπεια, όμως. Οι επεμβάσεις οι οποίες έγιναν στη Γραμματική μας, δημιούργησαν προβλήματα, μα κι ερωτηματικά, για το αν είναι σωστό ν' αφαιρούμε, από το Γραπτό Λόγο, στοιχεία που συνθέτουν, προσδιορίζουν και δικαιολογούν αυτόν. Είναι, άραγε, λιγότερο έξυπνοι άλλοι λαοί οι οποίοι δεν το κάνουν; Κανείς άλλος, πουθενά στον Κόσμο δεν διαγράφει ό,τι δεν προφέρεται. Οι Γάλλοι, π.χ. λένε Ρενώ, αλλά γράφουν Renault. Με το ίδιο σκεπτικό, γιατί δεν προσθέτουμε κάθε τι που αυξητικά και χάρη ευφωνίας προφέρουμε; (π.χ. ά(ν)γγελος). Γιατί δεν εξομοιώνουμε τα δύο ότι-ό,τι, και να βγάζουμε συμπέρασμα, για το τι εννοούμε, από τα συμφραζόμενα; Η Γραμματική δεν αφορά όσους τη γνωρίζουν, μα όσους μαθαίνουν τη Γλώσσα, όπως τα παιδιά και οι ξένοι. Πώς θα καταλάβουν αυτοί το Γένος στις λέξεις: το βάτο ή το σωστό; Είναι το αρσενικό η το ουδέτερο; Τα σημεία στίξης αποτελούσαν τη μουσική της Γλώσσας. Αυτά, μαζί με τις παύσεις (τα κόμματα) ήταν η προσωδία της. Το τελικό ν, δε, εκτός που προσδιόριζε το Γένος, ήταν και η ηχητική αρμονία της. Τραγικότερο είναι το γεγονός πως κανείς δεν ενδιαφέρεται για την επίλυση αυτών των προβλημάτων, κι ας έχουν εντοπισθεί από τους αρμόδιους (;;;), οι δε Φιλόλογοι στους οποίους απευθύνομαι, άλλοι μου λένε: "Εγώ το διδάσκω έτσι", ενώ άλλοι: "Αλλιώς". Η Ακαδημία Αθηνών; Το Υπουργείο Παιδείας; Οι Πρυτάνεις; Οι Καθηγητές Πανεπιστημίου; Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο; Ο "Σύλλογος Φιλολόγων"; Εμείς οι απλοί άνθρωποί; Νίκος Μπατσικανής Εν Αποστρατεία Αν. Αξιωματικός Δείτε επίσης την λογοτεχνική σελίδα του κ. Νίκου Μπατσικανή Ο Κώδιξ τής Ελληνικής Γλώσσης, τού Σημαιοφόρου Αναστ. Θεολόγου Ονομάζομαι Σημαιοφόρος Αναστασίου Θεολόγος. Είμαι ερευνητής της Ελληνικής Γλώσσης. Εικοσαετής μελέτη και έρευνα με ωδήγησαν είς τήν ΔΙΑ-πίστωσιν ότι η Ελληνική Γλώσσα έχει δομηθεί βάσει κώδικος. Περί τα μέσα του έτους 1993 η έρευνά μου απεδείχθη ορθή και ο Κώδιξ λειτουργικός. Συνέταξα τον πίνακα ο οποίος ενεφάνιζεν έκαστον γράμμα έχον ωρισμένην έννοιαν. Αι Ελληνίδες λέξεις, τας οποίας απεκωδικοποίησα, ενεφάνισαν με απόλυτον ακρίβειαν το εμπεριεχόμενον νόημα. Ομοίως και η αποκωδικοποίησις Μύθων και παντός κειμένου της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας απετέλεσε μίαν πρόσθετον επιβεβαίωσιν, ότι ο Κώδιξ ΛΕΙ-ΤΟΥΡΓΕΙ δηλα-δή ΛΕΙ=φωτίζει ΤΟΥΡΓΕΙ = το Έργον. Ηκολούθησεν η έκδοσις έξ βιβλίων (έως σήμερον 25/2/2004 ) και ασφαλώς η αποκωδικοποίησις αρχαίων κειμένων θα συνεχισθή. Η επί πολλούς αιώνας μυστική γνώσις αποκαλύπτεται, εν εννοία, εις όλον το νοηματικόν μεγαλείον της. Όσοι ΕΛΛΗΝΕΣ = φωτισμένοι νόες, προσέλθετε. Η Γνώσις είναι κληρονομία παντός ΑΝΘΡΩΠΟΥ , ο οποίος ανταποκρίνεται εις την κλήσιν του ΗΛΙΑΚΟΥ ΛΟΓΟΥ, του ΕΛΛΗΝΟΣ ΛΟΓΟΥ. Αποκωδικοποιήσεις τμημάτων Μύθων Η σελίς αυτή θά εμπλουτίζεται διά τής αποκωδικοποιήσεως μέρους Ελληνικών Μύθων. Ολοκληρωμένας αναλύσεις αναζητήσατε στά εκδοθέντα βιβλία του Κώδικος. Ο ΗΡΑΚΛΗΣ συνέλαβε την έλαφον ζωντανή στόν Λάδωνα Ποταμόν. Όταν τήν παρέδωσε στόν Ευρυσθέα, εκείνος τήν ελευθέρωσε. Ο ΗΡΑΚΛΗΣ είναι τό φανερόν κατερχόμενον (Η), υπέρτατον φώς (ΡΑ), καί η ΚΛΗΙΣ (κλειδί). Η ΕΛΑ-ΦΟΣ είναι το εκπορευόμενον (Ε), ηλιακόν (ΛΑ), φώς (ΦΟς). Αυτήν τήν ΕΛΑ-ΦΟΝ ο ΗΡΑΚΛΗΣ συλλαμβάνει κατόπιν ετησίας αναζητήσεως της στον Ποταμόν ΛΑ-ΔΩΝΑ. Η ονομασία του ποταμού είναι ΛΑ= φωτισμός ΔΩΝΑ= διανοίας. Τα άφωνα Δ= δύναμις καί Ν= Νούς δομούν την λέξιν Διάνοια (Δίνη, Δονώ κλπ.). Η ΕΛΑ-ΦΟΣ παραδίδεται στόν ΕΥΡΥΣΘΕΑ= στήν ευρείαν (ΕΥΡΥ), εσωτερικήν (Σ), θέασιν (ΘΕΑΝ) ή αντίληψιν. Από τά βάθη λοιπόν του χρόνου οι σοφοί πρόγονοί μας θεωρώντας ημάς ώς ΗΡΑΚΛΕΙΣ= φωτεινές Κληίδες μάς προτρέπουν νά αναζητήσωμεν τό φώς (ΕΛΑΦΟΣ). Τό Φώς αυτό θά τό εύρωμεν μόνον στήν φωτισμένην διάνοιαν μας (ΛΑΔΩΝ) καί οφείλομεν νά τό φέρωμεν στήν εσωτερικήν κατανόησίν μας (ΕΥΡΥΣΘΕΥΣ). Εν συνεχεία πρέπει νά το ελευθερώσωμεν, διότι το φώς το διανοητικόν, όταν συλληφθή εντός τής Διανοίας, πρέπει ευθύς νά διασκορπισθή, διά νά φωτίση καί τούς συνανθρώπους μας. Ο ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ παρεχώρησε το Πύρ στούς Ανθρώπους μέ ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΝ ΑΥΓΗΝ. Ο ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ είναι Π = Πύρ, ΡΟ = Ρέον είς χώρον, ΜΗ = επί τής ορατής φύσεως, ΘΕΥς = η οποία Θεάται καλώς. ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΣ σημαίνει ΤΗ = Δύναμις στερεωμένη, ΛΕ = εκ των ηλιακών ακτινοβολιών αί οποίαι Σ = εισέρχονται είς έσω χώρον ΚΟ = Κάτω εδώ ΠΟς = και είναι Πύρ. Η λέξις ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΣ αποκαλύπτει τόν ΤΗΛΕ = από μακράν ΣΚΟΠΟ = σκοπόν τού δημιουργού Νοός. Εντός της λέξεως ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΣ τα άφωνα Σ+Κ, δομούν την λέξιν ΣΑΚΟΣ καί ΣΚΙΑ διά νά δηλωθή ότι η κατερχομένη δύναμις τού ηλιακού Πυρός τίθεται εντός σάκου = φυσικά σώματα, τά οποία ασφαλώς έχουν ΣΚΙΑΝ. Τέλος η ΑΥΓΗ είναι η Α = αρχική δύναμις ή ΑΛΦΑ = ηλιοφώς, Υ = είς συσσώρευσιν, ΓΗ = επί γής κατερχομένη. Εν συνόλω η πρότασις ότι ο ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ έδωσε στούς ανθρώπους τό ΠΥΡ μέ ΤΗΛΕΣΚΟΠΟΝ ΑΥΓΗΝ σημαίνει ότι τό ΠΥΡ είναι αυτό πού ώς ΜΗΘΕΥΣ ή ΜΑΘΕΥΣ μεταφέρει πάσαν πληροφορίαν ώς πρός τόν ΣΚΟΠΟΝ της Δημιουργίας του φυσικού κόσμου και της Γής μας ειδικότερον. (Αποκωδικοποίησις Θεογονίας Ησιόδου, στίχος 565-570, Σημαιοφόρος Θεολόγος). ΠΡΩΤΕΥΣ Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ από τήν ΣΠΑΡΤΗΝ προσέρχεται στον ΠΡΩΤΕΑ, διά νά λάβη αλανθάστους χρησμούς. Η Κόρη του Πρωτέως, η ΕΙΔΟΘΕΑ, συνεβούλευσε τόν Μενέλαον νά συλλάβη τόν Πρωτέα, όταν θά ευρίσκετο εις τόν ύπνον και εκείνος θά τού απεκάλυπτε όλα τά μυστικά. Ο ΠΡΩΤΕΥΣ, κατά τόν Κώδικα τής Ελληνικής Γλώσσης, σημαίνει ΠΡ = Πύρ Ρέον, Ω = επί Πλανήτου, το οποίον Τ = στερεώνει τά σώματα, διά τής Ε = πορευομένης δυνάμεως η οποία Υ = συσσωρεύεται. Ο ΠΡΩΤΕΥΣ δηλαδή είναι τό Πρώτον στοιχείον τού Πυρός, τό οποίον ώς Πυρήν εδόμησε Πάν ό,τι ευρίσκεται επί Πλανήτου. Το Πύρ αυτό μόνον εάν δεσμευθή εντός των σωμάτων δύναται νά εξετασθή από τους επιστήμονας. Η δέσμευσις αυτή παραβολικώς στόν Μύθον περιγράφεται ως ύπνωσις. Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ διά τής συλλαβής ΜΕ δηλούται ότι επί τής ορατής φύσεως πορεύεται και ότι είναι ΝΕ = Νούς, ΛΑΟΣ = φωτεινός. Φωτεινός Νούς δύναται νά θεωρηθή ασφαλώς ο επιστήμων ερευνητής. Αυτός ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ερευνών τά φυσικά σώματα εντός των οποίων ο ΠΡΩΤΕΥΣ (τό Πυρ) είναι σε ύπνωσιν, μανθάνει όλα τά μυστικά των. Η κόρη τού Πρωτέως - Πυρός είναι η ΕΙΔΟΘΕΑ. Η ονομασία ΕΙΔΟΘΕΑ δηλώνει τά ΕΙΔΗ τα οποία ερχονται εις ΘΕΑν όταν ο Πατήρ - Πρωτεύς ή το Πρώτον στοιχείον του Πυρός δομήσει αυτά. Με απλότητα και σαφήνειαν ο Μύθος, διά τού κώδικος, αποκαλύπτει τά μέχρι τώρα κρυμμένα νοήματά του. ΣΤΑΥΛΟΙ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΟΥ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ διατάσεται παρά του ΕΥΡΙΣΘΕΩΣ νά καθαρίση τους ΣΤΑΥΛΟΥΣ του ΑΥΓΕΙΟΥ. Πρός τόν σκοπόν αυτόν χρησιμοποιεί τούς ποταμούς ΑΛΦΕΙΟΝ και ΠΗΝΕΙΟΝ. ΣΤΑΥΛΟΙ: Σ = έσω θέα, Τ = στερεά δύναμις, ΣΤ = εσωτερική στερεότης - τό αμετακίνητον, ΑΥ = αρχική δύναμις συσσωρευμένη ΛΟς = ο ήλιος σέ χώρον. Διά τής λέξεως ΣΤΑΥΛΟΣ ενοιολογείται τό ΣΤαμάτημα τού ηλιακού φωτισμού ή ΣΤ - ΑΥΛΟΣ = σταμάτησε νά φωτίζη διά τής μελωδίας του ό Αυλός. Ο ΑΥ - ΓΕΙΑΣ δηλούται ΑΥ = συσσωρευμένη δύναμις ΓΕΙΑΣ = επί Γής = εξουσία. Αυτή η δύναμις αδιαφόρησε διά τόν φωτισμόν και κατέστη ΣΤ = στερεωμένη δύναμις ή κατεΣΤημένον κάτω - στερεωμενον. Ο ΗΡΑΚΛΗΣ = φωτεινη κληίς, καθαρίζει τους ΣΤ - ΑΥΛΟΥς στρεφοντας τόν ρούν δύο ποταμών: τού ΑΛΦΕΙΟΥ καί τού ΠΗΝΕΙΟΥ. ΑΛΦΕΙΟΣ = ηλιοφώς. ΠΗΝΕΙΟΣ = πύρινος νούς. 'Aρα ο καθαρισμός τών σταύλων θά γίνη στά διανοητικά πεδία, διά φωτίσεως καί διά πνευματικής αναγωγής. (Σημαιοφόρος Θεολόγος Aποκωδικοποίησις 'Aθλων Ηρακλέους). ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ Υιός τού Τρώς εκ τής Τρωικής φυλής. Μεταμορφωθείς ο Δίας εις ΑΕΤΟΝ ανήρπασε αυτόν καί τόν ωδήγησε εις τόν ΟΛΥΜΠΟΝ, όπου εγένετο ΟΙΝΟΧΟΟΣ τών θεών. Η αποκωδικοποίησις τού ονόματος ΓΑΝΥ-ΜΗΔΗΣ θά μάς αποκαλύψη διατί ήτο υιός τού Τρωός καί τί σημαίνει η αρπαγή αυτού. ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ διά τού Κώδικος σημαίνεται: ΓΑ = η αρχική ΓΑΙΑ, ΝΥ = Νούς - Νόμος σέ μεγάλην συσσώρευσιν, ΜΗ = η ορατή μας φύσις η φανερά καί ΔΗ = η δημιουργία η φανερά. Διά τών δύο πρώτων αφώνων τού ονόματος ήτοι Γ+Ν αποκαλύπτεται ο Γ = γαιώδης Ν = Νούς. Τά άφωνα αυτά δομούν τίς λέξεις Γάνος = λαμπερός, Γυνή = η γή μας πρωτίστως καί κατόπιν κάθε Γυνή, Γόνος - Γενεά - Γένος κ.α. Όλες αυτές οι λέξεις μέ τά άφωνα Γ+Ν σημαίνουν τόν επί Γής Νούν καί τήν δράσιν του. Διά τών δύο άλλων συλλαβών ΜΗΔΗΣ δηλούται η ορατή μας φύσις η δομημένη. Εν συνόλω δηλαδή τό όνομα ΓΑΝΥΜΗΔΗΣ σημαίνει τόν Γαιώδη Νούν - Νόμον καί τήν φυσικήν Δημιουργίαν. Φυσικόν είναι ο υλικός κόσμος νά είναι τού ΤΡΩΟΣ ή Τ = στερεά Ρ = ροή. Είναι τά άφωνα τής Τέρας = γής μας καί ο Γανυμήδης, ώς τέκνον τού Τρώος, είναι ασφαλώς Τρωτός. Ο ΔΙΑΣ = η δύναμις πού περί πάντων μεριμνά, ως ΑΕΤΟΣ ή ΑΕ = αιωνία δύαμις ΤΟΣ = επί τής στερεάς - γής άνω - αρπάζει ή πρός τά ʼνω οδηγεί τόν Γανυμήδην ή τήν λαμπράν δημιουργίαν (Γάνος = λαμπρός) όπου εις τόν ΟΛΥΜΠΟΝ = τόν λάμποντα χώρον γίνεται ΟΙΝΟ-ΧΟΟΣ τών Θεών. Ο ΟΙΝΟ-ΧΟΟΣ είναι αυτός πού ΟΙΝΟΝ = διάνοιαν χέει, δεδομένου ότι τό άφωνον Ν σημαίνει τόν Νούν καί τόν Νόμον. Αυτός ο Μύθος κρύβει μίαν υπόσχεσιν ότι ολόκληρος η φυσική δημιουργία μέλλει νά ανέλθη εις τά διανοητικά πεδία. ΕΡΜΗΣ Ο ΕΡΜΗΣ εγεννήθη εντός ΣΠΗΛΑΙΟΥ. Βρέφος ακόμη εχαρακτηρίσθη ΚΛΕΠΤΗΣ. Είναι υιός τού Διός καί τής Μαίας. Κατά τόν Κώδικα ο ΕΡΜΗΣ σημαίνει τήν ΕΡ = εκπόρευσις τής Ροής (πρωτίστως τών φωτοενεργειών) ΜΗς = πρός τήν ορατήν μας φύσιν. ʼρα ο ΕΡΜΗΣ είναι τό φυσικόν ή ημερήσιον φώς. Ασφαλώς καί γεννάται (καθ' ημέραν) εντός Σπηλαίου, διότι ΣΠΗΛΑΙΟΝ σημαίνει ΣΗ = τό εσωτερικόν Πύρ, ΛΑΙΟΝ = τών ηλιακών αιωνίων δυνάμεων. Είναι υιός τού ΔΙΟΣ ή τής Δ = δυνάμεως, η οποία Ι = κατέρχεται Α = εκ τής αρχικής δυνάμεως. Η μητέρα του είναι η ΜΑΙΑ ή η Μ = ορατή μας φύσις η ΑΙ = αιωνία, εκ τής Α = αρχικής δυνάμεως. Αυτή η ΜΑΙΑ είναι η (Μ) ΑΙΑ = η πρώτη Γαία καί σύζυγος τού Πατρός Ουρανού. Στό ερώτημα διατί ως ΒΡΕΦΟΣ ακόμη γίνεται κλέπτης, ο Κώδικας απαντά ικανοποιητικώς. ΒΡΕΦΟΣ σημαίνει τήν ΒΡΕ = ενέργειαν πού ρέειεκπορευομένη ΦΩς = τού φωτός σέ χώρον. Ως ΒΡΕΦΟΣ δήλα-δη ο ΕΡΝΗΣ ή τό φυσικόν φώς μάς τρέφει διότι Β+Ρ-->ΒΟΡΑ = τροφή. Αλλά ως φώς Κ = πρός κάτω έρχεται, ΛΕ = εκπορεύοντας τήν ηλιακήν ακτινοβολίαν, Π = τήν Πυρίνην καί ΤΟς = στερεώνει τά φυσικά σώματα. Είναι δήλα-δη ΚΛΕ-ΠΤΗΣ. Πρωτίστως ΚΛΕΠΤΗΣ δηλούται ο ήλιος μας, διότι χάριν ημών ΚΛΕ = πρός κάτω τό ηλιακόν φώς στέλλει καί ΠΤΗΣ = πατά στήν στερεάν γήν. (Περισσοτέρα ανάλυσις στά βιβλία τού Κώδικος) Ονομάζομαι Σημαιοφόρος Αναστασίου Θεολόγος. Είμαι ερευνητής της Ελληνικής Γλώσσης. Εικοσαετής μελέτη και έρευνα με ωδήγησαν είς τήν ΔΙΑ-πίστωσιν ότι η Ελληνική Γλώσσα έχει δομηθεί βάσει κώδικος. Περί τα μέσα του έτους 1993 η έρευνά μου απεδείχθη ορθή και ο Κώδιξ λειτουργικός. Πλουσιότερη στον κόσμο η ελληνική με 5.000.000 λέξεις »»»   Το Κέντρο Μακεδονικών Σπουδών στο πλαίσιο των εορτασμών των Τριών Ιεραρχών διοργάνωσε πριν από λίγες ημέρες διάλεξη με θέμα τη σημασία της ελληνικής γλώσσας και του αλφαβήτου για τη διατήρηση της πολιτισμικής κληρονομιάς. Οι κίνδυνοι, που εγκυμονούν από την Ευρωπαϊκή Ενωση, καθώς πολλοί ακαδημαϊκοί παρατηρούν πως η ελληνική γλώσσα αλλοιώνεται σημαντικά μέσα από διάφορες διαδικασίες, όπως η χρησιμοποίηση λατινικών χαρακτήρων στις ηλεκτρονικές αλληλογραφίες, η κατάργηση των τόνων, η περίπτωση κατάργησης των φωνηέντων και η γενικότερη χρήση του "ι" για την απλούστευση της γραφής, ήταν το κύριο σημείο αναφοράς στη διάλεξη. Σύμφωνα με την ομογενειακή εφημερίδα "Πρωινή" της Νέας Υόρκης στην ομιλία της η κ.Βάγια Καραντινίδη, κλινική ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος και διεθνής επιστήμων της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου λέγοντας χαρακτηριστικά πως «αν ο Eλληνας θέλει να αναδείξει ξανά τις φυλετικές του αρετές, πρέπει να μάθει το παρελθόν του και τη δική του προϊστορία. Ο λαός της έρευνας και του στοχασμού έχει υποχρέωση να γνωρίσει και να περισώσει τον πολιτισμικό γίγαντα των προγόνων του και πάνω απ` όλα τη γλώσσα του». Η ομιλήτρια παρουσίασε ιδέες και ερευνητικά στοιχεία σχετικά με τη σημασία της ελληνικής γλώσσας και κάνοντας αναλυτική αναφορά στη δημιουργία του αλφάβητου και τη συγκεκριμένη σημασία του κάθε συμβόλου/γράμματος, τονίζοντας ότι είναι η πλουσιότερη του κόσμου με 5.000.000 λέξεις και 70.000.000 λεξικούς τύπους, όπως καταγράφτηκε στο βιβλίο Guinness το 1990, ενώ η αγγλική έχει μόνο 490.000 λέξεις. Τόνισε δε πως όταν αγνοείται η σχέση της αλφαβήτου μέσα στη γλώσσα, χάνεται το πραγματικό νόημα και η βασική ενέργεια τις λέξης, εφόσον τα γράμματα συμβολίζουν συγκεκριμένες ιδιότητες. «Η ελληνική γλώσσα είναι η τροφός και η βάση όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών με λέξεις που κατέχουν απερίγραπτο οπτικό-ηχητικό εννοιολογικό κάλος. Η γλώσσα ενός λαού εκφράζει την επικοινωνία του και τη διαλογική του. Είναι αδιανόητο μία γλώσσα, που ομιλείται πάνω από 5.000 χρόνια, να ξεχνιέται, να παραγκωνίζεται και να υφίσταται πόλεμο» τόνισε μεταξύ άλλων η κ. Καραντινίδη. Στο πλαίσιο της προσπάθειας να επουλωθεί το καίριο πλήγμα κατά του ελληνικού πολιτισμού που εκφράζεται με γραπτά κείμενα, το Κέντρο Μακεδονικών Σπουδών θα διευρύνεις τις προσπάθειες του με μια σειρά διαλέξεων σε πανεπιστημιακά κέντρα της Νέας Υόρκης, με σκοπό την ενημέρωση αυτών που διδάσκουν μαθήματα συνυφασμένα με τον ελληνικό πολιτισμό, ελπίζοντας να περιορίσουν την παραπληροφόρηση και την ημιμάθεια. Πηγή: Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων "'Eλα να δεις..." τι βρήκαμε στην σελίδα Να γιατί η 'Aλφα Βήτα μας δεν είναι τυχαία.. "..Δεν γνωρίζω αν (και κατά πόσο) αληθεύει, αλλά..... "Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα) ακούγονται και γράφονται ως εξής: ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ- ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ- ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ. Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα: ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ. Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε τη! ν ανάδυση μιάς θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του φωτός. ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ) ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ). Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ: Αλ=Ο νοητός ήλιος Φα-ος=Το φως Βη=προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι) Τα=Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την Γα=Γη (δωρικός τύπος) Αμα=(επιρρ.) συγχρόνως Έλ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος Έψ=ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος. Ιλών=Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός Στή=προστακτική ρήματος ίστημι. Ίγμα=καταστάλαγμα, απόσταγμα. Ζή=προστακτική ρήματος ζω. Η=υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι Θη=προστακτική ρήματος θέτω. Ιώτα=τα ίωγα, τα Εγώ. Παλάν=Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς-πάλλουσι,περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά). Δά=άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα=Μητέρα γη). Νύξ=νύκτα. Ο=το οποί! ο, που Φυ(οι)=ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι). Κ.Ο.Κ. ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...(;) ...το Πρώτο τραγούδι για την γλώσσα μας?? ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ! ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ. ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ (να σβήση, να χαθεί) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ! ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΣΟΛΟΙΚΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ του 'Ιωάννη - 'Aδωνι Μελικέρτη H ελληνική γλώσσα έχει πίσω της μία ζωή πού αριθμείται μέ τίς χιλιετίες. Εκείνος πού αποφασίζει νά εντρυφήση εις βάθος στήν μελέτη τής ελληνικής γλώσσης, πρέπει νά είναι εξοικειωμένος μέ τό αιώνιον καί οικουμενικόν. Δέν είναι εύκολο τό εγχείρημα γιά κάποιον νά είναι μύστης σ' αυτήν τήν "γλώσσα τών Θεών". "It's greek to me", λένε οι ξένοι πού εγεύθησαν τήν δυσκολία καί τό μεγαλείο τής γλώσσας μας. Αυτό τελικά κατέληξε νά υποδηλώνη τό αδύνατον καί τό απροσπέλαστον. Πολύ φοβούμαι όμως ότι υπάρχουν καί πολλοί συμπατριώται μας, πού θά έλεγαν καί αυτοί κάτι ανάλογο, γιά τήν ίδια τους τήν μητρική γλώσσα. Ο γλωσσικός κατήφορος τών τελευταίων χρόνων, βεβαιοί τού λόγου τό αληθές. Η ελληνική γλώσσα προκαλεί σέ πολλούς δέος, ακόμη καί στήν λεγομένη πνευματική ηγεσία τού τόπου, η οποία τήν αντιμετώπισε μέ ένα πλέγμα ηττοπαθείας καί συμβιβασμού. Μέ αποφάσεις κορυφής επεβλήθη τό μονοτονικό ("γιά νά μή χάνωμε τόν καιρό μας μέ άχρηστα σημαδάκια"), η απλοποιημένη καί ισοπεδωτική απόδοσις τών ξένων ονομάτων, η κατάργησις εγκλίσεων ρημάτων, κλίσεων ονομάτων, καταλήξεων, πτώσεων, λεκτικών τύπων. Η αρχή τής ήσσονος προσπαθείας σέ πλήρη εφαρμογή, δίδαγμα κάκιστον γιά τίς επερχόμενες γενεές Ελλήνων. Ολα βορά στό τέρας τού ωφελιμισμού καί τής πνευματικής ραστώνης. Οι αρχαίοι Ελληνες καί ιδίως οι Αθηναίοι ήσαν μέχρι σχολαστικότητος ακριβείς στήν ορθή εκφορά καί γραφή τής γλώσσης. Σέ πλατωνικό διάλογο αναφέρεται ότι ο Σωκράτης ερωτά τόν σοφιστή Πρόδικον, άν η λέξις "χαλεπόν" ενός γνωμικού τού Πιττακού ήταν η αρμόζουσα. Καί εκείνος απήντησεν ότι ο (εκ τών επτά σοφών) Πιττακός δέν ήταν εις θέσιν νά διακρίνη σωστά τίς λέξεις, "άτε Λέσβιος ών καί εν φωνή βαρβάρω τεθραμμένος ...". Οι αρχαίοι Αθηναίοι μέ τό εκλεπτυσμένο γλωσσικό τους αισθητήριο, εθεώρουν βάρβαρον ακόμη καί τήν αιολικήν διάλεκτον. Σέ μία άλλη περίπτωσι, μέτοικος ηθοποιός από σκηνής καί εν τή προσπαθεία τής αποδόσεως τής λέξεως "γαλήνην" (γαλένεν), εφάνη στό υψηλού επιπέδου κοινό ότι επρόφερε "γαλήν" (γαλέέν). Καί τότε τό αυστηρό καί αμείλικτο εκείνο ακροατήριο άρχισε νά αποδοκιμάζη εν χορώ τόν δυστυχή ηθοποιο μέ παρατεταμένα νιαουρίσματα. Κακά λοιπόν τά ψέματα, η ελληνική είναι δύσκολη, δυσπρόσιτη γλώσσα καί ελάχιστοι μπορούν νά καυχηθούν ότι είναι εντριβείς γνώσται της. Είναι έργον ζωής, αλλά καί "θήραμα κάλλιστον βίω ...". Από τό άλλο μέρος η ημιμάθεια περισσεύει παντού, συνεργουσών πρός τούτο τής παμπληθείας τών ΜΜΕ καί τής υπερπροσφοράς εντύπου χάρτου. Η γλώσσα κακοποιείται, ακρωτηριάζεται βάναυσα, ενώ τό σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα δέν φαίνεται ικανό νά προσφέρη λύσεις στήν θεραπεία τού κακού. Απεναντίας, θά έλεγε κανείς ότι συμβάλλει καί αυτό στό μέτρο τών δυνατοτήτων του στήν γλωσσική κατεδάφισι. Μαζί μέ τήν επιβολή τού μονοτονικού καί τήν θέσπισι εξομοιωτικών κανόνων γλωσσικής συμπεριφοράς, υποβαθμίσθηκε αναπόφευκτα καί η ιστορική ορθογραφία, ενώ ανοίχθηκαν ήδη κάποιες κερκόπορτες, πού νομοτελειακά οδηγούν στήν βαθμιαία αχρηστία καί τελικά στήν κατάργησί της. Η διάσωσις όμως τής γλώσσης μας από τόν εκφυλισμό αποτελεί μία πτυχή τής Εθνικής μας Αμύνης καί σέ τελική ανάλυσι είναι υπόθεσις διαφυλάξεως τής Ελληνικότητος. Η Ελληνική Γλώσσα αποτελεί μία ανεκτίμητη παρακαταθήκη, άξια κάθε τιμής καί σεβασμού καί όχι υλικό προσφερόμενο γιά πειραματισμούς. Πρέπει όμως νά λεχθή ότι η Εθνική Τηλεόρασις (ΕΤ1) έχει αποδυθή τρείς φορές τά τελευταία χρόνια, στήν προσπάθεια διαφωτίσεως τών Ελλήνων στά θέματα τής γλώσσης (τής όποιας γλώσσης ...). Η τελευταία προσπάθεια, υπό τόν τίτλο "Τή γλώσσα μού έδωσαν ελληνική", τελεί υπό τήν επιστημονική εποπτεία τού καθηγητού Γεωργίου Μπαμπινιώτη, ο οποίος έχει αναλάβει καί τήν παρουσίασι τής σχετικής εκπομπής.(ΣΗΜ. ΤΕΤΡΑΚΤΥΟΣ: υποστηρικτού ωστόσο της ανιστορήτου θεωρίας περί Φοινικικής προελεύσεως του Αλφαβήτου.) Σοβαρή ασφαλώς η πρωτοβουλία αυτή, άν καί ο εξαμβλωματικός τίτλος τής εκπομπής, θά μπορούσε νά πή κανείς, αίρει εκ τών πραγμάτων αυτό πού θέλει νά επιτύχη. Εν συνεχεία ακολουθεί μία σειρά συνήθων γλωσσικών αμαρτημάτων, όπως έχουν ερανισθή από ποικίλες πηγές τού γραπτού καί προφορικού λόγου (εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, ραδιόφωνο, τηλεόρασις). Παρατίθενται αλφαβητικώς οι ορθοί τύποι καί κατόπιν επισημαίνονται τά παρατηρούμενα λάθη καί σολοικισμοί. ΑΓΩ Ρήμα, πού θά μπορούσε νά χαρακτηρισθή πολυπαθές, τόσο αυτό καθ' εαυτό, όσο καί εν συνθέσει, κυρίως λόγω τού μέλλοντος "άξω" καί τού αορ. β' "ήγαγον". Π.χ. <Θά παράξει έργο ...>, αντί "θά παραγάγη". Ελέχθη από καθηγητή τού Ε.Μ. Πολυτεχνείου, σέ τηλεοπτική συζήτησι περί παιδείας μέ τόν Γεώρ. Μπαμπινιώτη. <Ο πειρατής απαγάγει τήν γυναίκα ...>, αντί "απάγει". <Ο κατηγορούμενος προσαγάγεται στόν Eισαγγελέα>, αντί "προσάγεται". Επίσης: <Είχε εισάγει> (MEGA), <έχουν παράγει> (ΑΝΤΕΝΑ), αντί "είχε εισαγάγει", "έχουν παραγάγει", αφού ο παρακείμενος σχηματίζεται μέ τό απαρέμ-φατον τού αορίστου καί όχι τού ενεστώτος. ΑΔΡΙΑΝΟΣ. Αποδίδεται λάθος ως Ανδριανός, Ανδριανόπουλος(από τόν Ανδρέα). ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΙΣ. Συχνότατα αποδίδεται καί από μορφωμένους: Ανδριανούπολις, όπως άλλωστε συμβαίνει καί μέ τίς περισσότερες πινακίδες τής ομωνύμου οδού τής Θεσσαλονίκης. ΑΙΡΩ (Αίρω) Συγχέεται με τό "αιρώ" καί παλαιότερα έπαιρνε, ως μή ώφειλε, δασεία. Αλλά καί τό ίδιο κακοποιείται καί αντί τού ενεστώτος, χρησιμοποιείται η υποτακτική τού αορίστου άρω. < .. οι οποίοι εξάρουν τήν διοίκησι>, αντί "εξαίρουν". Τό αίρω μαζί μέ τό άγω, είναι δύο ρήματα τής ελληνικής γλώσσης, πού συχνά κακοποιούνται στόν γραπτό καί προφορικό λόγο. ΑΙΤΙΑΤΙΚΗ ΤΡΙΤΟΚΛΙΤΩΝ. Στά μή φωνηεντόληκτα τίθεται λανθασμένως -ν-. Π.χ. <τήν νύκταν>, <.. καί έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν>, αντί "νύκτα", "σάρκα", τόν <έναν>, αντί "ένα". ΑΚΑΤΟΝΟΜΑΣΤΟΣ. Συχνό τό λάθος <ακατα-νόμαστος>, όπως καί <παρανομαστής>. ΑΚΛΙΤΟΙ ΛΕΞΕΙΣ Μερικές ελληνικές λέξεις, λόγω προφανώς τής μορφολογίας, ή γιατί θεωρούνται ξένες, εκφέρονται ως άκλιτες, κυρίως στήν γενική τού ενικού. Π.χ. ποιόν, σημειωτόν, πύον, πλαγκτόν, Δίον, εναντίον, όζον, δέλεαρ (στόν πληθυντικό <τά δέλεαρ>, αντί "τά δελέατα" - εν αχρηστία), τό εμβαδόν κτλ. ΑΛΥΣΙΣ. Φέρεται λανθασμένα μέ δύο -σσ-, ως αλυσσίδα, άλυσσος, αλυσσοδένω. Η άλυσος είναι νέα λέξις, μάλλον αδόκιμος. ΑΜΕΣΟΣ. Εξ επαγωγής από τό έμμεσος, γράφεται πολλές φορές <άμμεσος>. ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ Μετοχή παθητικού αορίστου καί δηλοί παρωχημένην πράξιν. Συνεπώς φράσεις, όπως "θα εκδοθή νέο ανακοινωθέν ...", είναι χρονικώς τουλάχιστον άτοπες. Ορθόν: "νέα ανακοίνωσις", "νέον δελτίον τύπου" κτλ. ΑΝΑΝΗΦΩ. Κατ' αναλογίαν πρός τό νίπτω, εκφέρεται πολύ συχνά κατ' ενεστώτα: <ανανήπτω>. Πρβλ. ανάλογα λάθη υποθάλπτω, περιθάλπτω. ΑΝΔΡΙΑΣ (ανδριάς). Συχνά φέρεται ώς <αδριάς>. Αντιθέτως: < Ανδριανούπολις>, αντί "Αδριανούπολις". ΑΝΕΚΑΘΕΝ. Περιέχει τήν έννοια "από..". Συνεπώς λάθος τό: <από ανέκαθεν>. Γενικώς τά επιρρήματα εις -θεν εμπεριέχουν τό "από ..", π.χ. άνωθεν, κάτωθεν, έξωθεν ("η έξωθεν καλή μαρτυρία"), παιδιόθεν κτλ. ΑΝΕΜΩΝΗ. Ονομα Α’ κλίσεως καί οφείλει στήν γενική πληθυντικού νά είναι: "τών ανεμωνών". Λάθος: Ο χορός τών ανεμώνων. ΑΝΤΕΠΕΞΕΡΧΟΜΑΙ. Γράφεται συνήθως καί λέγεται: <ανταπεξέρχομαι>, από άγνοια τών συντεθειμένων μερών (αντι-επι-εξ-ερχομαι). ΑΝΤΙΠΑΣ. Ετσι πρέπει νά γράφεται τό όνομα καί όχι <Αντύπας>, ως προερχόμενον από τόν Αντίπατρο. Π.χ. Ηρώδης Αντίπας. ΑΠΑΓΩΓΗ. Λέγεται: <Διά τής ατόπου απαγωγής>, αντί "διά τής εις άτοπον απαγωγής". Η απαγωγή δέν είναι άτοπος ... ΑΠΑΘΑΝΑΤΙΖΩ. Λέγεται συνηθέστατα <αποθανα-τίζω>, πού σημαίνει τό αντίθετο από τήν πρόθεσι τού ομιλούντος ή γράφοντος. ΑΠΑΥΔΑΩ-Ω. Εκφέρεται λάθος στόν παρακείμενο <έχω απηυδήσει>, αντί "έχω απαυδήσει". Ο απαρεμφατικός τύπος (απαυδήσει), μέ τόν οποίον σχηματίζεται περιφραστικώς ο παρακείμενος, δέν παίρνει αύξησι. ΑΠΕΙΡΟΚΑΛΟΣ Λέγεται καί γράφεται πολλές φορές μέ τήν έννοια "πολύ ωραίος", ενώ σημαίνει περίπου τό αντίθετο. Ο μή έχων πείραν, γνώσιν τού καλού (=ωραίου), άμουσος, χυδαίος. Τό ίδιο περίπου συμβαίνει καί μέ το "ευάριθμος". ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΜΑΙ. Λάθος: <απαγοητεύομαι>. ΑΠΟΚΡΕΩΣ. Η Απόκρεως, τής Απόκρεω, αι Απόκρεω, τών Απόκρεων. Λάθος κοινότατο: <τών Απόκρεω>. ΑΠΟΛΛΥΜΙ Συνήθως αγνοείται ο ενεστώς τού ρήματος καί πολλοί χρόνοι σχηματίζονται κατ' αναλογίαν από τήν παράγωγο λέξι [απώλεια] ή τόν αόριστο [απώλεσα]. Συνήθη είναι τά λάθη: απωλεσθέντων (αντί: απολεσθέντων), θά απωλεσθή (θα απολεσθή), "Μωραίνει Κύριος, όν βούλεται απωλέσαι", (αντί απολέσαι). ΑΠΟΝΕΜΩ. Τό γ' πληθυντικόν τού αορίστου χρησιμοποιείται συνήθως λανθασμένο: οι στρατιώτες απένειμον (αντί: απένειμαν) τόν οφειλόμενο χαιρετισμό (προφανώς κατ’ αναλογίαν πρός τόν παρατατικό: απένεμον). ΑΡΙΘΜΗΣΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ Οι ελληνικοί αριθμοί παρίστανται μέ ένα γράμμα κεφαλαίο καί τόνο άνω δεξιά. Π.χ. Β' , Γ' Σ.Σ. καί όχι μέ θαυμαστικό, όπως συνηθίζεται γιά μεγαλύτερη έμφασι, Β! , Γ! Σ.Σ. κτλ. Άλλο λάθος: Γεώργιος Β!, αντί Γεώργιος Β'. Ο συμβολισμός αυτός δέν μπορεί όμως νά συνεχισθή καί στήν προφορική εκφώνησι. Αποτελεί λοιπόν λάθος αισθητικό καί ουσιαστικό η εκφορά: Γάμμα Σώμα Στρατού (αντί Τρίτο Σ.Σ.), βήτα κατανομή (αντί δευτέρα), Τάξη Σίγμα Ταύ (αντί έκτη), πολίτης βήτα κατηγορίας (αντί: δευτέρας) κτλ. Σημαντική είναι η παράλειψις τού αρχαίου γράμματος ς’ (στίγμα) πού παρίστανε τόν αριθμό 6. Σήμερα εξωβελίσθη από τήν γραφή καί από τά τυπογραφικά στοιχεία καί αντ’ αυτού καθιερώθηκε τό δισύλλαβο καί βαρβαρικόν ΣΤ', πού παρεμβάλλεται μεταξύ τών μονοσυλλάβων αριθμών τής πρώτης δεκάδος. Ακόμη καί σέ εγγραφές, όπου πρέπει νά υπομνησθή η γλωσσική παράδοσις, τό ς' (στίγμα) συστηματικώς αγνοείται. Π.χ. σέ περυσινές πινακίδες τού Δήμου Θεσσαλονικέων: ΚCΤ’ ΔΗΜΗΤΡΙΑ. ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ Οι κλίσεις τών αριθμητικών έχουν ωρισμένες ιδιοτυπίες, πού συνήθως αγνοούνται από τούς πολλούς. Συχνά λάθη: <τής μίας> αντί τής μιάς (τό "μιάς" καί "ουδεμιάς" φαίνονται σέ πολλούς ως τύποι δημοτικής), <τόν έναν> ένα. Τό "τριακόσια" ακούεται συνηθέστατα <τρακόσα>, άγνωστον γιατί καί πώς. Στίς ωρολογιακές ώρες καταργούνται οι κλίσεις: <Τό τραίνο τών μία>" ή <Τό τραίνο τών τρείς>", αντί τής μιάς, τών τριών. <Στίς ... μία>, αντί "στήν μία", <οι ειδήσεις τών μία καί μισή> (ΕΤ2). ΑΡΩΓΗ & ΕΥΔΟΚΙΜΗΣΗ. Δύο λέξεις από θέμα εκθέσεως στίς Γενικές Εξετάσεις τού 1985. Δέν έχουν σχέσι μέ τήν ορθογραφία, αλλά απέδειξαν τήν γλωσσική γύμνια τών Ελληνοπαίδων, γιατί απεδείχθη ότι τίς αγνοούσε τό πλείστον τών υποψηφίων. ΑΤΑΒΙΣΜΟΣ. Καί ορθότερον "αταυισμός", από το λατ. atavus=πρόγονος. Αγνωστον γιατί γράφεται από πολλούς ατταβισμός. ΑΥΞΗΣΙΣ ΣΥΛΛΑΒΙΚΗ. Πολλές φορές διατηρείται καί σέ χρόνους ή τύπους μή ιστορικούς, π.χ. εχουν περισυνελέξει, θά περισυνελέξουν, (αντί: έχουν περισυλλέξει, θά περισυλλέξουν). Η αύξησις μάλιστα διατηρείται κάποτε καί σέ ωρισμένα ρηματικά παράγωγα. Π.χ. "γιά τήν περισυνέλεξη ναυαγών" (ΣΚΑΥ), αντί περισυλλογή. Επίσης "επανεξελέγεται πρόεδρος τής Κροατίας ο Φράνιο Τούτζμαν"(ΑΝΤΕΝΝΑ). Εξεσφενδονίζεται ... (τό "εκσφενδονίζομαι" παρου-σιάζει κάποιες δυσκολίες προφοράς). Εξ άλλου η προστακτική τού αορίστου παρέχει έδαφος γιά λάθη τού τύπου: <εξέφρασε, περιέγραψε, υπέγραψε, αντέδρασε> κτλ, αντί "έκφρασε, περίγραψε, υπόγραψε, αντίδρασε". Κλασσικό είναι τό λάθος <Επέστρεφε-προστακτική>, από τίτλο ποιήματος τού Κων. Καβάφη, πού έγραψε ιστορία στούς νεοελληνικούς σολοικισμούς (εξ αυτού καί ομώνυμο αθηναικό κέντρο διασκεδάσεως). ΑΥΞΗΣΙΣ ΧΡΟΝΙΚΗ Οπως προκειμένου περί τής συλλαβικής αυξήσεως καί η χρονική από άγνοια τίθεται εκεί πού δέν χρειάζεται. Π.χ. <έχω απηυδήσει>, αντί "απαυδήσει" κτλ. ή οι προστακτικές αορίστου: <εξήτασε, ενήργησε, παρήγγειλε>, αντί "εξέτασε, ενέργησε, παράγγειλε". Πάντως κατά τήν γραμματική τής Δημοτικής, αύξησις χρονική δέν υφίσταται, πλήν τών ρημάτων "είχα, ήρθα, ήμουν". Ομώς τί γίνεται, προκειμένου περί τού "υπάρχω"; Θά πούμε <ύπαρχα, ύπαρξα>, αντί τών δοκίμων τύπων "υπήρχα", "υπήρξα"; ΑΥΤΟΣ ΚΑΘ' ΕΑΥΤΟΝ Αυτή καθ' εαυτήν, αυτοί καθ' εαυτούς, αυταί καθ' εαυτάς, αυτών καθ' εαυτούς, αυτού καθ' εαυτόν κτλ. Αυτή είναι η ορθή σύνταξις τής επιμάχου αυτής εκφράσεως, πού κακοποιείται τόσο βάναυσα ακόμη καί από τούς λεγομένους μορφωμένους. Τά αυτός καθ' εαυτός, αυτής καθ' εαυτής, αυτού καθ' εαυτού κτλ. είναι όλα σολοικισμοί. Η πρόθεσις "κατά" συντάσσεται μόνον μέ γενική καί αιτιατική καί ποτέ μέ ονομαστική. ΒΑΡΥΜΠΟΠΗ. Τοπωνύμιον τής Αττικής. Λάθος: Βαρυμπόμπη, Βαρυπόμπη. ΒΡΟΧΟΣ. Η θηλειά. Συγχέεται μέ τόν βρόγχο (=αναπνευστικός σωλήν), κυρίως στά κομπιουτερικά κείμενα, όταν θέλουν νά αποδώσουν τήν έννοια τού Loop. Π.χ. "τού έβαλε βρόγχο", αντί βρόχο. ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ. Γράφεται καί λέγεται Γεσθημανή. ΓΕΝΙΚΑΙ ΑΚΛΙΤΟΙ <Τού Δίον, τής Χριστίνα Ωνάση>(MEGA). <Μέχρι τής αποδείξεως τού ... εναντίον>(ελέχθη σέ ελληνική ταινία). Ακλιτες επίσης θεωρούνται πολλές φορές λέξεις όπως, ποιόν, πύον, σημειωτόν κτλ. <Τού βήματος ... σημειωτόν!>. Τό ίδιο ισχύει καί μέ τό εμβαδόν, πλαγκτόν, <Υπαρξη ... πλαγκτόν>(Κ29). ΓΕΝΙΚΗ ΕΝΙΚΟΥ Πολλοί λόγιοι τύποι τής γενικής ενικού έχουν εξοβελισθή βιαίως από τήν καθιερωμένη γραμματική τής Δημοτικής, σέ βαθμό παντως μικρότερο από τήν γενική τού πληθυντικού. Π.χ. επίθετα όπως ο βαθύς, ο πολύς κ.α. δέν έχουν γενική ενικού. Φαίνεται πως τύποι όπως τού πολλού, τού βαθέος κ.α. πέφτουν "βαρείς" (ή βαριοί ...) στήν σύγχρονη γλώσσα. Πρόβλημα δημιουργούν στήν γενική οι δημοτικοποιηθέντες τύποι θηλυκών ονομάτων τής τρίτης κλίσεως. <Τής εισαγγελέας, τής συγγραφέας, τής διεθνής> κτλ. ΓΕΝΙΚΗ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΥ Τό ασθενές σημείον τής Δημοτικής. Ο Κριαράς μάλιστα εδογμάτισε ότι οι λόγιοι τύποι (π.χ. πασών, παχειών κτλ) δέν θά πρέπει νά εκφέρωνται στήν γενική τού πληθυντικού, αλλά κατ' άλλον τρόπον περιφραστικώς. Ισως τό δόγμα Κριαρά είναι λιγώτερο κακό από τήν ίδια τήν χρήσι κακοποιημένων τύπων, όπως <τών παχέων .. αγελάδων> καί μάλιστα πολλές φορές από γραφίδα "μορφωμένων" ανθρώπων. Επίσης: <τών κατακόμβων (ΕΤ2), τών ανεμώνων, τών Αρχάνων (MEGA)>, αντί "κατακομβών, ανεμωνών, Αρχανών". Αλλα δείγματα, διά στόματος διαφόρων πολιτειακών παραγόντων: <Υπαρχόντων δομών> ή τό πρόσφατο: <πληγέντων περιοχών>, αντί "υπαρχουσών, πληγεισών". ΓΙΓΝΟΜΑΙ Συγχέεται μέ τό γεννώμαι, ιδίως στήν προστακτική τού παθ. αορίστου. Σύνηθες τό λάθος: <Γεννηθήτω τό θέλημά σου>, <Γεννηθήτω Δημοκρατία> (βιβλίο τού Γ. Καψή), αντί τού ορθού: "Γενηθήτω τό θέλημά σου". Αλλο λοιπόν "γέννησις" καί άλλο "γένεσις", ενώ τό συχνά γραφόμενο <γέννεση>, είναι ανύπαρκτο. ΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ. Τό θηλυκό κακοποιείται, η γραμματέας τής γραμματέας κτλ. ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ. Πολλές φορές ακούονται ως <δεπτερόλεπτα>, μέ τήν πρόθεσι μιάς "αποκατα-στάσεως" στό ορθόν καί πιό "ευπρεπές" (συνήθως απο εκφωνητάς αγώνων καλαθοσφαίρας). Οψιμος λογιωτατισμός καί μάλιστα σέ εποχή πλήρους κυριαρχίας τής Δημοτικής. Πιό σπάνιο είναι τό <νάπτης>, ως δήθεν τό ορθόν τού ναύτης. ΔΗΜΟΣ Είναι η συνέλευσις τού λαού, τό σύνολον τού λαού (π.χ. η Εκκλησία τού Δήμού τών αρχαίων Αθηναίων), κατ’ αντιδιαστολήν πρός τήν Βουλήν. Οφείλει λοιπόν νά λέγεται Δήμος Θεσσαλονικέων καί όχι Δήμος Θεσσαλονίκης κτλ. Ειδικώς γιά τήν περίπτωσι τών Αθηνών τό λεγόμενον συνηθέστατα Δήμος τής Αθήνας, αντί Δήμος Αθηναίων, αποτελεί όχι απλώς σολοικισμόν αλλά καί ασέβεια πρός τόν πρώτον καί ενδοξότερον δήμον τής ιστορίας. ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ. Η λέξις κακοποιείται στόν γραπτό καί κυρίως στόν προφορικό λόγο, ως <δικτακτορία>. ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ ΣΥΜΦΩΝΩΝ Ψέμματα (αντί: ψέματα), κλάμματα (κλάματα), λύμματα (αντί λύματα), Βλάσσης, αντί Βλάσης, Ελισσάβετ, αντί Ελισάβετ, Εριννύες, αντί Ερινύες. Αένναος (αέναος), άλυσσίδα, άλυσσος (άλυσις), μασσώ (μασώ), Κνωσσός (Κνωσός), έλλειπε (αντί: έλειπε - ο διπλασιασμός υπάρχει μόνον στά ρήματα από -ρ-, π.χ. έρριπτε). Ο διπλασιασμός αυτός, εκτός τών λόγων αγνοίας, γίνεται μέ τήν πρόθεσι τής εμφάσεως ή τής ενισχύσεως τού νοήματος τής λέξεως, όπως π.χ. ο λεγόμενος "εκφραστικός διπλασιασμός" συμφώνου στήν περίπτωσι τής λέξεως βορέας-βορράς. ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι ή Δόξα σοι, ο Θεός ημών. Αίνος απευθυνόμενος πρός τόν Θεόν, χρησιμοποιείται όμως κακώς όταν τό πρόσωπο πρός ό απευθύνεται, είναι συνάνθρωπός μας. Τότε έδει νά χρησιμοποιήται τό "Δόξα τώ Θεώ". ΔΟΤΙΚΗ. Η δοτική πτώσις εκτός τής σημασίας της, από τήν άποψι τής συντάξεως, προσέδιδε επί πλέον καί ποικιλία στήν γλώσσα. Στήν Δημοτική αποδίδεται περιφραστικώς. Πολλοί όμως λόγιοι τύποι, εν χρήσει ακόμη, δέν ήταν δυνατόν νά απαλειφθούν. Γιά νά αποδυναμωθή η λογία προέλευσις τών τύπων αυτών, έχει επικρατήσει νά γράφωνται ως μία λέξις: τωόντι, εντωμεταξύ, εντούτοις, εντέλει. Χειρότερα όμως είναι φαινόμενα τού τύπου: <εν πτήση, βάση προγράμματος, λόγο τιμής, υπόψη, καλή τή πίστη, εν δράση> κτλ. Ενώ μέ τήν κατάργησι τής υποτακτικής, είχαμε εξαφάνισι από τίς καταλήξεις τού -η- καί τήν αντικατάστασι από τό -ει-, στήν περίπτωσι τής μεταφοράς λογίων τύπων τής δοτικής στήν Δημοτική, έχομε αντίστροφο φαινόμενο. ΜΕΡΟΣ Β' ΔΥΟ ΑΥΞΗΣΕΙΣ Απεκατεστάθη, αντί αποκατεστάθη. Εν τούτοις τό αμφισβητώ λαμβάνει κανονικώς εσωτερική καί εξωτερική αύξησι καί αναδιπλασιασμό, π.χ. ημφεσβήτουν. ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Ετσι πρέπει νά φέρεται η ιστορική αυτή οδός καί όχι Οδός Εγνατίας ή Οδός Εγνατία (καί γιά τούς βαρβαρίζοντες Εγναντία). Λάθος είναι π.χ. τό Εγνατίας 406. Ορθόν είναι: Εγνατία Οδός 406 ή έστω Εγνατία 406, κατά τό Ιερά Οδός. Η γενική δικαιολογείται στόν άλλο τύπο οδοσημάνσεως π.χ. Οδός Κανάρη 10 ή Κανάρη 10 κτλ ΕΓΧΕΙΡΩ (εγχειρέω) Κάνω εγχείρησι. Συγχέεται μέ τό εγχειρίζω=δίνω στό χέρι. Ετσι γράφεται καί λέγεται: εγχειρισμένος, εγχειρισθείς, θά εγχειρισθή, εγχείριση, αντί τών ορθών: εγχειρημένος, εγχειρηθείς, θά εγχειρηθή, εγχείρησις κτλ. ΕΔΩΔΙΜΑ Στά παλαιά παντοπωλεία ανεγράφετο "Εδώδιμα & Αποικιακά" κάτω από τόν τίτλο. Εξ αιτίας αυτού καί τής παρηχήσεως τού "εδω-", η λέξις λέγεται μέ τήν έννοια τού εντοπίου, ενώ στήν πραγματικότητα σημαίνει "βρώσιμος" (από τό εδωδή=τροφή). Τά παραδοσιακά παντοπωλεία δέν υπάρχουν πλέον, θύματα τών Super Markets, όσα όμως κατώρθωσαν νά επιβιώσουν, πρέπει νά αποκαταστήσουν τόν υπότιτλο εις τό ορθόν: "Εντόπια & Αποικιακά". ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ Λεκτικώς "φορούνται" πολύ τώρα τελευταία, θά έλεγε κανείς σέ επιδημικό βαθμό. Παλαιότερα υπήρχε η διατύπωσις "ο λεγόμενος ...", μέ ειρωνική σημασία, τώρα όμως λέμε "ο αδικημένος σέ εισαγωγικά ..." κτλ. Πολλοί κάνουν σύγχυσι μεταξύ εισαγωγικών καί παρενθέσεως καί έχομε τά φαινόμενα τού τύπου "ο φίλος εντός ... παρενθέσεως" (εκφωνητής τού ΑΝΤΕΝΝΑ). ΕΚ ΤΩΝ ΕΝΟΝΤΩΝ. Γιά αγνώστους λόγους, εγράφετο μέ δασεία (τήν εποχή τού πολυτονικού), ενώ είναι μετοχή τού ρήματος ειμί - ένειμι. ΕΚΩΝ-ΑΚΩΝ. Εκών-άκων. Ο τονισμός τού πρώτου παρασύρει πολλές φορές καί τό δεύτερο. < Εκόντες, ακόντες>. Ανάλογο φαινόμενο παρασύρσεως υπάρχει καί στό έμμεσος-άμεσος, οπότε προκύπτει τό λάθος έμμεσος-άμμεσος. ΕΛΑΣΣΩΝ. Ο,η ελάσσων, τό έλασσον. Πολλοί λέγουν <τό ελάσσον>. ΕΛΚΗΘΡΟ. Λάθος <τό έλκυθρο> (προφανώς κατ' αναλογίαν μέ τόν ελκυστήρα). ΕΜΒΑΔΟΝ. Πολλές φορές χρησιμοποιείται ως άκλιτο, π.χ. τού εμβαδόν. ΕΝΑΝΤΙΟΣ Εναντίος, εναντία, εναντίον. Λάθος <ο ενάντιος>. Από μερικούς τό ουδέτερο εναντίον, λογίζεται ως άκλιτο ή επίρρημα, εξ ού καί ο σολοικισμός:" Μέχρις αποδείξεως τού ... εναντίον!" (ελέχθη σέ παλιά ελληνική ταινία). ΕΝΔΟΝ. Επίρρημα τοπικό, πού κάποιοι τό έκαναν όνομα: εκ τών ... ένδων. ΕΝΣΚΗΠΤΩ. Από σύγχυσι μέ τό κύπτω, γράφεται: ενσκύπτω. ΕΞ ΑΠΑΛΩΝ ΟΝΥΧΩΝ. Ελέχθη από δημοσιογράφο, σέ κατάθεσι στό Ειδικό Δικαστήριο, μέ τήν έννοια "διακριτικά, μέ τρόπο ...", ενώ η πραγματική σημασία τής εκφράσεως είναι τελείως διάφορη: "από παλιά, από τά παιδικά χρόνια, όταν τά νύχια ήταν απαλά, τρυφερά". ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΑΙ. Οι τύποι επισκεφθή, επισκεφθούν, από σύγχυσι μέ τό επισκευάζομαι, γράφονται πολλές φορές <επισκευθή, επισκευθούν> κτλ. ΕΠΙΣΤΑΜΑΙ. Από τήν χρήσι τού επιρρήματος "επισταμένως" (κακώς κατά Γ. Ζηκίδην), επεκράτησε νά λέγεται καί γράφεται <επισταμένες έρευνες, επι- σταμένος έλεγχος κτλ.>, αντί επιστάμενες, επιστάμενος. ΕΠΩΝΥΜΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ. Εκφέρονται κατά γενικήν κτητικήν τού αντιστοίχου ανδρικού. Π.χ. Ελένη Γαληνού, από τό αρχικόν: Ελένη, σύζυγος (ή κόρη) Δημ. Γαληνού (ονομαστική: ο Γαληνός). Συνεπώς τό συχνά λεγόμενον: <τής κυρίας Βουγιουκλάκης> κτλ, αποτελεί λάθος (δύο γενικές). ΕΡΩΜΑΙ (Εράομαι-ερώμαι).|Συνήθης η μετοχή ερωμένη, από τήν οποίαν προήλθεν κακώς καί επεβλήθη παντού ο αρσενικός τύπος <ερωμένος>, αντί τού ορθού: "ερώμενος". ΕΣΟΜΑΙ Μέλλων τού ειμί. Τί γ' ενικόν πρόσωπον σχηματίζεται ανωμάλως: "έσται", κάτι που αγνοείται από τήν πλειοψηφία τών Νεοελλήνων. Π.χ. <Εσεται ήμαρ> (Πρόεδρος τής Βουλής), αντί "έσται". "Καί έσται τά ελέη τού μεγάλου Θεού ...", "ού τής βασιλείας ουκ έσται τέλος" κτλ. ΕΥΑΡΙΘΜΟΣ Λέγεται, κακώς, μέ τήν έννοια τού πολυπληθούς, ενώ σημαίνει ακριβώς τό αντίθετον: ολιγάριθμος. Π.χ. "Μετέβη στό Αίγιον γιά τούς σεισμούς <ευάριθμο> κυβερνητικό κλιμάκιο ..." (άν ήταν πραγματικά "ευάριθμο", ούτε κάν θά ανεφέρετο ...). ΕΧΩ Υπάρχει δυσκολία καί άγνοια στήν έκφρασι τού αορίστου καί τού στιγμιαίου μέλλοντος. Λέγεται: θά απέχη, παρέχη, εκεί πού έπρεπε νά λεχθή: θά απόσχη θά παράσχη, άν καί γιά τό τελευταίο λέγεται τό εξ ίσου λάθος: θά παρέξη. Αλλο λάθος είναι: θά συμμεθέξη, αντί τού ορθού: συμμετάσχη. Απεναντίας η υποτακτική: κατάσχω, κατήντησε ρήμα κατ' ενεστώτα, μέ άλλη πλήν παραπλήσια σημασία. ΖΑΠΛΟΥΤΟΣ (από τό διάπλουτος) Σύνηθες τό λάθος <ζάμπλουτος>, προφανώς κατ'αναλογίαν μέ τό "πάμπλουτος". ΗΚΩ. "Ηξεις, αφήξεις". Μέλλοντες τού ήκω καί τού αφήκω (απο-ήκω). Γράφεται συνήθως λάθος: ήξεις, <αφίξεις> (από τό αφικνούμαι). ΘΑΛΠΩ. Εν συνθέσει κακοποιείται συχνά, ως υποθάλπτω, περιθάλπτω. ΙΔΙΑΖΩΝ, ΙΔΙΑΖΟΝΤΩΣ (ιδιάζων, ιδιαζόντως) Από λάνθασμένο συσχετισμό μέ τό ρήμα ζώ, έχει γραφή σέ εφημερίδα <ιδιαζώντος>. ΙΚΕΤΙΔΕΣ.Αι Ικέτιδες, τραγωδία τού Ευριπίδου. Στήν Δημοτική, σέ μεγάλες επιγραφές έξωθι τού ΚΘΒΕ, απεδόθη ως <Ικέτισσες>, κάτι πού αλλοιώνει τήν ταυτότητα τού κλασσικού έργου. ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ. Ξένη λέξις, δυσκολοπρόφερτη στά ελληνικά. Συνήθως προφέρεται ιστιντούτο, ιστιτούτο κτλ. ΙΧΘΥΣ. Η ονομαστική τού πληθυντικού αποδίδεται σχεδόν πάντοτε <ιχθείς>, αντί τού ορθού "ιχθύες". Τόπος τού εγκλήματος συνήθως οι σελίδες τών ωρο- σκοπίων τών εφημερίδων καί περιοδικών. ΚΑΘΗΜΑΓΜΕΝΟΣ. Παθ. παρακείμενος τού ρ. καθαιμάσσω (καταματώνω, βάφω τι δι' αίματος). Πολλές φορές από άγνοια τής προελεύσεως τής λέξεως, χρησιμοποιείται μέ διάφορες άσχετες σημασίες, όπως π.χ. "Η Αθήνα καθημαγμένη από τό νέφος καί τό κυκλοφοριακό" (εφημερίς). ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ. Αυτή είναι η ορθή αναγραφή καί όχι τό νεοελληνικό <καινούριος>, δεδομένου ότι η λέξις προέρχεται από τό καινουργής. <Καινούρια Εποχή> ήταν τίτλος περιοδικού τέχνης τής δεκαετίας τού '50. ΚΑΚΟΣ. Παραθετικά: κακός, κακίων, κάκιστος καί σάν επίρρημα: κακώς, κάκιον, κάκιστα. Καί όχι <κακώς, κακίον, κάκιστα>, όπως ελέχθη σέ παλιά ελληνική κωμωδία (από τόν Β. Αυλωνίτη). ΚΑΤΑΧΩΡΙΖΩ.Καταχωρισμένος καί όχι: <καταχωρώ, καταχωρημένος>. ΚΗΦΙΣΙΑ. Η Κηφισιά, τής Κηφισιάς, εις τήν αρχαίαν καί τήν νέαν ελληνικήν. Συνεπώς τό λέγειν <Λεωφόρος Κηφισίας>, μέ πρόθεσι τόν αρχαϊσμό ή τήν επιση-μότητα, είναι σολοικισμός. Πρβλ. η ροδωνιά. ΚΙΡΡΩΣΙΣ. Από λάθος συγχέεται μέ τήν κύρωσι. ΚΛΗΤΙΚΗ ΔΕΥΤΕΡΟΚΛΙΤΩΝ ΘΗΛΥΚΩΝ: Η κατάληξις τής κλητικής αρσενικών καί θηλυκών είναι -ε. Πλείστοι όμως από άγνοια καί συνήθεια επιμένουν νά προσφωνούν : <κυρία πρόεδρος, κυρία υπουργός> κτλ. Τά ορθά: "κυρία πρόεδρε, κυρία υπουργέ", όπως άλλωστε καί τά γνωστά: Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε, άσπιλε αμόλυντε άχραντε Θεοτόκε, άμπελε, αειπάρθενε. ΚΟΙΝΟΤΟΠΟΣ.Κοινότοπος, κοινοτοπία. Λάθος τά <κοινότυπος, κοινοτυπία>. ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Είναι η προσευχή τού Κυρίου καί όχι φυσικά τής Κυριακής, όπως λάθος ενόμισε ο Αλκης Στέας σ' ένα τηλεοπτικό παιγνίδι καί τήν απεκάλεσε ... "Κυριακάτικη Προσευχή!" ΛΕΙΠΩ.Τό κυριώτερο λάθος σ'αυτό τό ρήμα είναι ο παρατατικός: <έλλειπα>. Τό λάθος γίνεται προφανώς κατ' αναλογίαν πρός τούς ιστορικούς χρόνους ρημάτων από -ρ-. Π.χ Ρίπτω, έρριπτον, έρριξα κτλ. Πιθανόν όμως νά οφείλεται σέ σύγχυσι μέ τό σύνθετο ρήμα ελλείπω (εν-λείπω), πού όμως στόν παρατατικό είναι ενέλειπον, ενέλειπα - πάντως εν αχρηστία. ΛΟΓΙΟΙ ΤΥΠΟΙ Η προσπάθεια προσαρμογής λογίων τύπων στήν Δημοτική, δημιουργεί συνηθέστατα κωμικοτραγικές καταστάσεις. Π.χ. "λόγο τιμής", "εν πτήση", "υπόψη", "φύση επιθετική ομάδα", "είναι γνωστόν τοίς πάσης ...", "καλή τή πίστη", "πολιτικός εν δράση", "βάση τού άρθρου" (εφημ.). Υπάρχει όμως καί τό άλλο φαινόμενο τής "δοτικοποιήσεως" μέ ταυτόχρονη αλλαγή κλίσεως, π.χ. "εν πάσει περιπτώσει", "πάσει θυσία" κτλ. Επίσης υπάρχουν ερμαφρόδιτες περιπτώσεις, όπως: <όσο αφορά> κτλ. Αλλες πάλι προσπάθειες γίνονται γιά τήν αποδυνάμωσι τών λογίων τύπων, πού φαίνεται δέν τούς αντέχει η Δημοτική ωρισμένων. Π.χ. εντωμεταξύ, τωόντι, εντούτοις, εντέλει, καταρχάς, εξαρχής, επικεφαλής, εξαιτίας κτλ. Αυτοί οι επιεικώς βαρβαρισμοί αποβλέπουν προφανώς στό νά αποχρωματίσουν τίς λόγιες εκφράσεις, μεταβάλλοντες αυτές σέ επιρρήματα, ώστε νά λησμονηθή η αφετηρία τους. ΛΟΓΙΩΤΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΚΕΚΤΥΠΟΣ Ωρισμένες λέξεις μέ τίς διφθόγγους -αυ-, -ευ-, θεωρούνται από επιδόξους αττικιστάς ως αδόκιμες ή "λαϊκές" καί συνεπώς πρέπει νά "αποκατασταθούν". Π.χ. <νάπτης> (ίσως από τό κανδηλανάπτης), αντί "ναύτης", < δεπτερόλεπτα>, αντί δευτερόλεπτα κτλ. Η πρώτη ακούεται πιό σπάνια, ενώ η δεύτερη πολύ συχνά, ιδίως σέ περιγραφές αθλητικών συναντήσεων. Λέγεται Λεωφόρος Κηφισίας, μέ πρόθεσι αρχαιοπρεπείας καί ορθοφωνίας, ενώ τό ορθόν καί στήν αρχαία εκφορά είναι: Κηφισιά, Κηφισιάς. Ακόμη: <πρωτίστως>, αντί "πρώτιστα" κτλ. ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΙΣ. <Μασσαλιώτισσα>, όταν η Δημοτική φθάνει στά άκρα. Ανάλογο παράδειγμα: Αι Ικέτιδες καί αι Τρωάδες τού Ευριπίδου, έγιναν <οι Ικέτισσες καί Τρωαδίτισσες>. ΜΑΣΤΙΞ. Σύνηθες λάθος : <Η μάστιγξ ... τού Θεού>. ΜΕΓΑΛΕΠΗΒΟΛΟΣ. Λάθος: μεγαλεπίβολος. ΜΕΓΕΘΥΝΣΙΣ Πολλοί γιά λόγους ψευδούς ευφωνίας, λέγουν-γράφουν: μεγένθυση, μεγενθύνω. ΜΕΛΕΙ. Ρήμα απρόσωπον, που δηλοί φροντίδα καί μέριμνα καί ουδεμίαν σχέσιν έχον μέ τό ρ. μέλλω (= έχω σκοπόν, προτίθεμαι). Εν τούτοις συχνή είναι η σύγχυσις τών δύο. Π.χ. <Η κυρία δέν μέ μέλλει> (θεατρικό έργο). ΜΕΝΕΤΟΣ. Μόνον στήν έκφρασι "οι καιροί ου μενετοί". Λάθος τό <μαινετοί>. ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΣ. Ο συγκριτικός τού επιρρήματος δέν είναι μεταγενεστέρως, αλλά μεταγενέστερον. Π.χ. καλώς, κάλλιον, κάλλιστα. Πρβλ. τό λάθος: <πρω-τίστως>, αντί: "πρώτιστα". ΜΕΤΟΧΑΙ ΘΗΛΥΚΩΝ Γιά τήν δημοτική, οι μετοχές θηλυκού γένους θεωρούνται "πολύ λόγιες" καί δέν μπόρεσαν νά ενσωματωθούν χωρίς απώλειες. Ιδιαίτερα "ευπαθής" είναι η γενική τού πληθυντικού, αλλά καί οι άλλες πτώσεις. Π.χ. <Οι εναπομείναντες .. Σοβ. Δημοκρατίες> (MEGA). <Τών υπαρχόντων ... περιπτώσεων> (Υπουργός στήν Βουλή), <λειτουργούντων θεραπευτικων κοινοτήτων> (υπουργός), <δευτερεύοντος σημασίας> (ραδιόφωνο). ΜΕΤΟΧΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ Η ενεργητική μετοχή έχει τεθή εκποδών καί έχει αντικατασταθή από τόν γερουνδιακό (κατά Γ. Χατζηδάκι) τύπο εις -όντας, -ώντας. Η αδυναμία αυτή τής Δημοτικής εν συνδυασμώ μέ τήν αναγκαστική παρουσία ωρισμένων λογίων καταλοίπων, δημιουργεί τραγελαφικά αποτελέσματα, όπως: τού αιτούντα (αφού ο αιτών δέν υπάρχει, ποιά είναι η ονομαστική, ο αιτούντας ή ο αιτώντας;), ο αναβληθέντας αγώνας. ΜΗΝΕΣ. Λάθη τού προφορικού κυρίως λόγου: <Σεμπτέμβριος, Οκτώμβριος>, αντί "Σεπτέμβριος, Οκτώβριος". ΜΙΑ. Γενική τής μιάς (καί ουδεμιάς) καί όχι τής μίας (ουδεμίας). ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ. Αμίμητος σολοικισμός (πού ομοιάζει μέ ανέκδοτο) από Ελληνα βουλευτή: "Καί όπως λένε οι Γάλλοι: Μολών Λαβέ ...!" ΜΥΣ. Παλαιότερα ελέγετο λάθος οι μύς. Τώρα τό λάθος αποκατεστάθη, αλλά τό ορθόν επεκτείνεται, ως μή ώφειλε, καί στήν αιτιατική: τούς μύες. ΞΕΝΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΕ -V- Το λατινικό ή λατινογενές -V- αποδίδεται στήν νεοελληνικήν κακώς μέ τό -Β- ή -β-, ενώ τά γράμματα αυτά αποδίδουν ως γνωστόν παλαιόθεν τό λατινικό -B- καί -b-. Π.χ. Βέλγιον, Βρεταννία, Βαυαρία, Βραζιλία, Βρούτος κτλ. Οι αρχαίοι καί οι πρώιμοι Βυζαντινοί απέδιδαν τίς ξένες λέξεις μέ -V-, μέ τό -ου-, -υ- ή κάποτε παρέλειπαν τελείως τό γράμμα, όπως στίς περιπτώσεις Ενετία, Νοέμβριος, Οδόακρος, Γένουα (Venetia, Novembrius, Odovacar, Genova). Ετσι έχομε παραδείγματα από ρωμαικά ονόματα, Ουάλης (Valens), Ουαλέριος (Valerius), Αυρήλιος (Aurelius), Ουήρος (Verus), Ουάρρων (Varro), Ουάνδαλος, Ουανδαλικός, Ουεργίλιος, Ουισίγοτθοι κτλ. Τά Βάνδαλοι, Βιργίλιος, Βησιγότθοι είναι μεταγενέστερα, όταν πλέον τό βήτα είχε μεταπέσει από τού αρχικού -b- σέ -v-. Γραπτέα λοιπόν : ευαπορέ (όχι εβαπορέ), Εύανς, Ευίτα (όχι Εβίτα), Χαυιέ (Xavier), Αταυισμός, Δαυός (Davos), ρευάνς (revanche), Νευάδα, Ευερεστ, Αυαροι (Avars), Λαυάλ (Laval), Πουκευίλ, Μοραυία, Ζένδ Αυέστα, αυοκάδο, Ραυέννα Ravenna), Παυία, Ναυάρα, Σαυοναρόλα, Σλαύοι, Τραυιάτα, Τρεύι. Από τά λίγα ονόματα πού έχουν διασωθή, είναι η Γενεύη, η Βαυαρία κτλ (αν καί οι ψυχαρικοί επιμένουν στό: Βαβαρία!). ΜΕΡΟΣ Γ' ΟΜΟΣΠΟΝΔΟΣ, ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΣ. Λέξεις μέ διάφορον σημασίαν, πού όμως χρησιμοποιούνται πολλές φορές αδιακρίτως - κυρίως η πρώτη. Ο "ομοσπονδιακός" αναφέρεται στήν ομοσπονδία εν συνόλω, ενώ ο "ομόσπονδος" στά επί μέρους συνιστώντα κράτη. Λέγομε: η Ομοσπονδιακή Γερμανία, αλλά τό ομόσπονδο κρατίδιον τής Βάδης-Βυρτεμβέργης. Λάθος τό λεγόμενον ότι "η (τέως) Γιουγκοσλαυία ήταν ομόσπονδο κράτος". ΟΝΟΜΑΤΑ ΣΥΝΗΡΗΜΕΝΑ ΕΙΣ -ΟΥΣ, -ΟΥΝ Συνήθως αγνοείται η κλίσις τους καί από πολλούς μεταχειρίζονται ως άκλιτα. Π.χ. Ακτή Ελεφαντοστούν, αντί Ελεφαντοστού, τού άλματος τριπλούν, αντί τριπλού κτλ. Παράβαλε: τών Απόκρεω (αντί τών Απόκρεων, αλλά τής Απόκρεω). ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ. Γράφεται πολλές φορές ορκομωσία, όπως επίσης καί συνομωσία. ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ Οσον αφορά εις .. Λάθος τό: "όσον αφορά τήν ..". Τραγική όμως η ακουστική παρανόησις "ως αναφορά ....". Επίσης τό "όσο αφορά" τής Δημοτικής. ΟΥΔΕΜΙΑ. Γενική τής ουδεμιάς καί όχι τής "ουδεμίας". Επίσης τής μιάς. ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ. Η κατάργησις τής υποτακτικής εγκλίσεως καί η αντικατάστασις τού -η- μέ τό -ει-, επεξετάθη ατόπως καί στόν παθητικό αόριστο τής οριστικής. Π.χ. "συνέβει, εξελέγει, προέβει κτλ.", αντί "συνέβη", "εξελέγη", "προέβη", ή έστω "συνέβηκε, εκλέγηκε" κτλ. ΠΑΡΑΘΕΤΙΚΑ. Συχνό τό λάθος: "πρωτίστως", μέ προθέσεις αττικισμού, αντί τού ορθού "πρώτιστα", όπως "άριστα", "μέγιστα" καί όχι "αρίστως, μεγίστως" κτλ. Επίσης αντί τού "μεταγενεστέρως", ορθόν είναι τό: "μεταγενέστερον". "Τό ελάσσον", αντί: "έλασσον". ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟΣ Ο παρακείμενος τής νεοελληνικής σχηματίζεται μέ τό έχω καί τό απαρέμφατον ιστορικού χρόνου τού ρήματος χωρίς τό -ν-. Π.χ. έχω λύσει. Λάθη είναι π.χ. έχω εισάγει (όχι απαρέμφ. ενεστώτος), αντί έχω εισαγάγει, έχω απηυδήσει, αντί έχω απαυδήσει(τό απαρέμφατον δέν παίρνει αύξησι). Σύνηθες λάθος τής εποχής τής καθαρευούσης ήταν τά: έχω βρή, ιδή, ειπή κτλ. Οι ούτω γράφοντες ενόμιζαν ότι επρόκειτο γιά παθητικό τύπο, ενώ ήταν απλώς απαρέμφατον αορίστου β'. Ορθόν έχω βρεί (ευρεί-ευρείν), ιδεί (ιδείν), ειπεί (ειπεί) κτλ. Τώρα βέβαια μέ τήν αποπομπή τού -η- καί τήν αντικατάστασί του μέ τό -ει- ακόμη καί στούς παθητικούς τύπους, τό πράγμα έχει απλοποιηθή καί οι τύποι έχουν εξομοιωθή. ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟΣ ΜΕΣΗΣ ΦΩΝΗΣ Ελυόμην-ελύου-ελύετο-ελυόμεθα-ελύεσθε-ελύοντο. "Ευπαθή" τά β' πρόσωπα καί τών δύο αριθμών. Π.χ. ήσθο (από τό είμαι), αντί ήσθε (ή ήτε). Επίσης: ευρίσκεσθο (ευρίσκεσθε), εδέχεσθο (εδέχεσθε) κτλ. Οι τύποι ρημάτων μέ τήν κατάληξι -σθο, συχνά εκφερόμενοι ακόμη καί εντός τής Βουλής, είναι ανύπαρκτοι καί προφανώς προϊόν αγνοίας. ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ. Γράφεται: "παρεπιπτόντως", από λανθασμένη αναγνώρισι τού επιρρήματος: παρά-εν-πίπτω. ΠΑΡΩΝ. Ως απάντησις σέ κάποιο προσκλητήριο, γράφεται: "έδωσαν τό παρόν", ενώ θά έπρεπε νά γράφεται: Εδωσαν τό "παρών" καί μάλιστα μέ εισαγωγικά. Πρόβλημα βέβαια δημιουργείται, όταν τό προσκαλούμενο πρόσωπο είναι γυναίκα, πού θά ώφειλε νά απαντήση: παρούσα! ΠΑΣ-ΠΑΣΑ-ΠΑΝ Συνήθως κακοποιείται τό θηλυκό, π.χ. στήν δοτική "πάσει θυσία", αντί "πάση" ή στήν γενική πλυθυντικού, "πάντων τών καταστάσεων" αντί "πασών". Ομως καί μέ τό αρσενικό έχομε π.χ. "πρό πάντος" (από τό πάντως, αντί "πρό παντός"). Αλλά καί η δοτική "τοίς πάσι" γίνεται αιτία πολλής συγχύσεως, ιδίως στήν απόδοσι λογίων τύπων στήν Δημοτική. Π.χ. "Είναι γνωστόν τοίς.. πάσης" (ελέχθη από τό Ραδιόφωνο). ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ. Ετσι χαρακτηρίζεται τό ελληνικό Υπουργείον Εθνικής Αμύνης, κατ' αναλογίαν πρός τό αντίστοιχο τών ΗΠΑ. Εκείνο όμως είναι όντως πενταγώνου κατόψεως, κάτι πού δέν συμβαίνει μέ τό ημέτερον. Πρόκειται λοιπόν περί ενός κακό-γουστου μιμητισμού, μέ στοιχεία δουλοπρεπείας καί μικροψυχίας. ΠΛΑΓΚΤΟΝ. Συνήθως εκλαμβάνεται ώς ξένη λέξις καί εκφέρεται ως άκλιτος. "Υπαρξη πλαγκτόν ...". ΠΜ - ΜΜ. Πρό μεσημβρίας καί μετά μεσημβρίαν καί όχι "μετά μεσημβρίας". ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ Ακατανόμαστος (ακατονόμαστος), παρανομαστής (παρονομαστής), ανταπεξέρχομαι (αντεπεξέρχομαι). Τά 90% τών Ελλήνων εκφέρουν τό ρήμα λάθος, χωρίς ελπίδα θεραπείας τού κακού, αφού οι εφημερίδες καί η τηλεόρασις αναπαράγουν καθημερινώς τό λάθος. Απαγοητεύω (απογοητεύω), αποθανατίζω (σημαίνει τό αντίθετο από αυτό πού θέλει νά πή, αντί: απαθανατίζω). Υπάρχει καί μία άλλη κατηγορία λαθών, πού οφείλονται στήν αναλογία λεκτικών τύπων πρός τίς προθέσεις, π.χ. "συμπαραμαρτούντα" (αντί "συμπαρομαρτούντα"). Αλλη κατηγορία λαθών, είναι η λανθασμένη σύνταξις τών προθέσεων μέ τίς αντίστοιχες πτώσεις. Π.χ. "υπέρ τού δέοντος" (υπερ τό δέον), "μετά Χριστού" (μετά Χριστόν), "μετά μεσημβρίας" (μετά μεσημβρίαν). ΠΡΟΣΔΟΚΩ. Προσδοκάω-ώ. Συχνό λάθος π.χ. Προσδοκεί ο Γ. Γ. τού ΟΗΕ. ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΕΥΦΩΝΙΚΩΝ Μεγένθυση (αντί μεγέθυνσις), Ιμβραήμ (Ιβραήμ ή Ιμπραήμ- Ibrahim ), αμβρότητες (αβρότητες), ζάμπλουτος (ζάπλουτος), Σεμπτέμβριος (Σεπτέμβριος), Οκτώμβριος (Οκτώβριος), Θρασύμβουλος (Θρασύβουλος). Ανδριανούπολις (αντί Αδριανούπολις). Τό λάθος παρατηρείται ευρύτατα καί μεταξύ τών θεωρουμένων μορφωμένων. Ακόμη: Περιθάλπτω, υποθάλπτω (περιθάλπω, υποθάλπω). Ωρίμανσις (αντί ωρίμασις - ωριμάζω), Σταχτομπούτα (Σταχτοπούτα). Υπάρχει όμως καί τό αντίθετο: "αδριάς", αντί τού ορθού "ανδριάς", "καινούριος", αντί: "καινούργιος" (από τό καινουργής). Πρβλ. "Καινούρια Εποχή", περιοδικό τής δεκαετίας τού '50, τού Γιάννη Γουδέλη. Χαρακτηριστικό είναι ακόμη τό παράδειγμα τού ελληνοποιημένου ξένου όρου [δικτατορία], πού φαίνεται δέν ακούεται καλά στά ελληνικά αυτιά καί γι' αυτό από μία μεγάλη πλειονότητα λέγεται καί γράφεται "δικτακτορία". Τό λάθος έχει γραφή καί μάλιστα προσφάτως, μέ μεγάλα στοιχεία: ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑ ! στήν πρώτη σελίδα αθλητικής εφημερίδος, οπωσδήποτε όμως διαπράττεται πιό συχνά στόν προφορικό λόγο. ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΦΩΝΗΕΝΤΩΝ. Αδελφοποιητός (αντί αδελφοποιτός), Αιθιοποιία (παλαιότερα ιδίως, αντί Αιθιοπία). ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΙΣ. Κατ' αναλογίαν πρός τίς λ. "επέλασις-επελαύνω", σχηματίζεται τό ανύπαρκτο ρήμα "προσπελαύνω", αντί τού ορθού: "προσπελάζω" =πλησιάζω, προσεγγίζω. ΠΡΟΣΤΑΚΤΙΚΗ Πολλές φορές παίρνει αύξησι, χρονική ή συλλαβική, από άγνοια μέ πρόθεσι μία κακώς νοουμένη ευφωνία. Π.χ. υπέγραψε, ανέλυσε, επέτρεψε, εξέφρασε, περιέγραψε, απέσυρε, παρήγγειλέ μου ένα καφέ, κτλ. Κλασσικό έγινε τό λάθος τού Κ. Καβάφη "επέστρεφε" (προστακτ.), πού έγραψε ιστορία στούς σολοικισμούς. Αλλά τό καβάφειον λάθος επανελήφθη στό ενημερωτικό έντυπον τού Υπ. Παιδείας (Απρ. 1991), στά πλαίσια τού "Εθνικού Διαλόγου": "αφού τό συμπληρώσεις, επέστρεψε τό έντυπο ...". Χάρμα ! Υπάρχουν καί περιπτώσεις χρονικών αυξήσεων στήν προστακτική, όπως "εξήτασε (εσύ), ενήργησε", αντί "ενέργησε, εξέτασε" κτλ. ΠΡΟΣΤΑΚΤΙΚΗ ΑΟΡΙΣΤΟΥ Υστερα από τήν καθολική επιβολή τού -ει- σέ όλους τούς τύπους, αντί τού -η-, συχνά είναι τά λάθη κυρίως στούς συγκεκομμένους τύπους τής προστακτικής τού αορίστου. Π.χ. τό τηλεφωνήστε (από τό τηλεφωνήσατε-τηλεφωνήσετε) αποδίδεται λάθος "τηλεφωνείστε", δεδομένου ότι εδώ η κατάληξις είναι -στε καί όχι -τε. Άλλο τό "τηλεφωνήστε" καί άλλο τό "τηλεφωνείτε". Επίσης "παρακολουθείστε", "βοηθείστε", αντί "βοηθήσετε-βοηθήστε" κτλ. ΠΡΟΣΤΙΜΟΝ. Πληθυντικός: τά πρόστιμα καί όχι "τά προστίματα". ΠΡΩΤΙΣΤΑ. Αυτή είναι η ορθή απόδοσις τού υπερθετικού βαθμού τού "πρώτος" καί όχι τό "πρωτίστως". Δέν λέγομε "αρίστως, μεγίστως", αλλά ούτε καί "μεταγενεστέρως" (ορθόν: μεταγενέστερον). Π.Χ.-Μ.Χ. Από τό "Πρό Χριστού", προκύπτει τό λάθος "Μετά Χριστού", δηλ. μαζί μέ τόν Χριστόν. Επίσης "Μετά μεσημβρίας", αντί "μετά μεσημβρίαν". ΣΟΡΟΣ. Η σορός. Τό φέρετρον, η νεκροθήκη, η σαρκοφάγος καί συνεκδοχικώς ο νεκρός. Συχνή η εκφορά (από τηλεοπτικές ή ραδιοφωνικές εκπομπές) "ο σορός", από ψευδή ταύτισι μέ τόν "σωρό". ΣΥΓΚΟΠΑΙ. Γαλακτομικά προϊόντα (γαλακτοκομικά). Περιβαντολόγος (περιβαλλοντολόγος), εγγειο-βελτικά έργα (εγγειοβελτιωτικά). ΣΥΓΧΥΣΙΣ ΕΝΝΟΙΩΝ Πολλή σύγχυσις καί μάλιστα μέ αντίθετη σημασία, γίνεται μέ τίς λέξεις, όπως ευήθης (αγαθός αλλά καί βλάξ), ευάριθμος (ολίγος είς αριθμόν), απειρό-καλος (μή έχων καλαισθησίαν, χυδαίος), βρόχος καί βρόγχος, εγχειρώ καί εγχειρίζω, ομόσπονδος καί ομοσπονδιακός, παθογένεια καί παθολογία, σύμ-πνοια καί συμπόνια (τήν οποίαν μάλιστα γράφουν "συμπόνοια"). ΣΥΖΗΤΩ-ΖΗΤΩ. "Ζητά, συζητά, συζητώνται", αντί:"ζητεί, συζητούνται" κτλ. ΣΥΝΗΡΗΜΕΝΑ ΡΗΜΑΤΑ Λάθη στίς καταλήξεις. Τά εω-ώ συγχέονται μέ τά αω-ώ καί αντιστρόφως. Ζητά (ζητεί), συζητώνται (συζητούνται), βοηθά (βοηθεί). Προσδοκεί, αντί προσδοκά. Διερευνείται (αντί: διερευνάται), φοιτεί, αντί φοιτά. Παραπλανεί, αντί παραπλανά. Απομυζεί (απομυζά), εντρυφεί(εντρυφά), αναπληρεί (αναπληροί). ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ. Γράφεται πολλές φορές "συνομωσία", όπως επίσης "ορκομωσία". ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ. Ισοδύναμο μέ τό Anno Domini, έτος τού Κυρίου, καί προσδιορίζει τά έτη τής χριστιανικής εποχής πρός διάκρισιν από τά πρό Χριστού έτη. Από άγνοια χρησιμοποιείται μέ ειρωνικό τρόπο καί μέ άλλη εντελώς έννοια ακόμη καί διά τά π.Χ. έτη! ΤΑΞΙΑΡΧΟΣ Γενική πληθυντικού τών ταξιάρχων καί όχι τών "ταξιαρχών", πού τό δεύτερο είναι γενική τού ονόματος Ταξιάρχης. ΤΡΙΦΥΛΙΑ. Περιοχή τής Πελοποννήσου, από τό "Τρείς Φυλαί" καί όχι "Τριφυλλία", όπως συνήθως γράφεται (από τό τριφύλλι). ΥΠΕΡ. Πρόθεσις συντασσομένη μετά γενικής καί αιτιατικής, μέ διαφορετικήν εκάστοτε σημασίαν. ΥΠΕΡ καί γενική δηλώνει υπεράσπισιν. Π.χ. αγωνίζεται υπέρ βωμών καί εστιών. ΥΠΕΡ καί αιτιατική δηλώνει πέρα από, υπέρβασιν. Τό έκανε υπέρ πάσαν προσδοκίαν. Συνήθη είναι τά λάθη στήν σύνταξιν αυτήν καί συχνή η μετάπτωσις στήν γενική. Π.χ. "Υπέρ τού δέοντος", μέ τήν έννοια τού περισσότερο από όσο πρέπει, αντί τού ορθού "υπέρ τό δέον". ΥΠΟΒΟΛΙΜΑΙΟΣ. Σύνηθες λάθος: υποβολιμιαίος. ΦΟΙΤΑΩ-Ω. Συχνό τό λάθος τής μεταπτώσεως τού ρήματος σέ άλλη τάξι συνηρημένων: "φοιτεί", αντί "φοιτά". Πρβλ. "παραπλανεί", αντί (παραπλανά). ΦΟΡΕΥΣ Μέχρι περίπου τό 1970, η λέξις είχε τήν συνήθη σημασία τού φέροντος ή μεταδίδοντος τί, π.χ. ο φορεύς μικροβίων, φορεύς νέων ιδεών. Εκτοτε εισήλθε στό λεξιλόγιο υπό νέαν έννοιαν, πού αντικαθιστούσε τίς παλαιές εκφράσεις, όπως οργανώσεις, παράγοντες, τάξεις. Σήμερα η λέξις "φορείς" έχει γίνει καραμέλλα στά στόματα πολλών, όπως "μαζικοί φορείς", "αθλητικοί φορείς", "παραγω-γικοί φορείς", "αρμόδιοι φορείς" κτλ, σέ σημείο πού πολλές φορές καταντά κωμικό. ΧΑΡΙΣ, ΧΑΡΙΝ. Χάρις, μέ εμπρόθετον προσδιορισμόν ή δοτικήν = ένεκα. Π.χ. Χάρις εις τήν εργατικότητα προώδευσε (Αναγκαστικόν αίτιον). Χάριν, μέ απλή γενική = διά νά, πρός όφελος, υπέρ. Π.χ. Χάριν αστεισμού τό είπα. Παραδείγματος χάριν (Τελικόν αίτιον). Συχνό είναι τό λάθος τής αντιστροφής τών πτώσεων. ΧΙΛΙΕΤΗΡΙΣ. Η χιλιοστή επέτειος, αλλά καί κατά δεύτερον λόγον η χιλιετία. Τό λάθος εδώ έγκειται στό ότι η λέξις χρησιμοποιείται αδιακρίτως καί γιά τίς δύο έννοιες, σέ σημείο πού νά έχη καταργηθή πρακτικώς η λέξις "χιλιετία". ΩΡΕΣ. Στά ωράρια, προγράμματα, δρομολόγια κτλ. καταργούνται οι κλίσεις: "Τό τραίνο τών ... μία", "τό τραίνο τών τρείς", αντί " .. τής μιάς", "τών τριών". "Στίς ... μία", αντί "στήν μία", "Οι ειδήσεις τών ... μία καί μισή" (ΕΤ2). 'Ιωάννης-Άδωνις Μελικέρτης Από την σελίδα : www.tetraktys.org/ Τα Νέα Ελληνικά στο Νέο Βουλγαρικό Πανεπιστήμιο Αποστολέας joanna στις Τρίτη, Μάρτιος 21 @ GTB Standard Time Συγγραφέας xrisi Αγαπητοί συνάδελφοι, θα ήθελα να σας συστηθώ και να σας παρουσιάσω τις Νεοελληνικές Σπουδές στο Νέο Βουλγαρικό Πανεπιστήμιο της Σόφιας. Χριστίνα Γιανίσσοβα Το τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών είναι στα πλαίσια του προγράμματος Ξένες Γλώσσες και Πολιτισμοί, το οποίο προσφέρει το Νέο Βουλγαρικό Πανεπιστήμιο. Ο κύκλος μαθημάτων της νεοελληνικής γλώσσας περιλαμβάνει συνολικά 900 ώρες διδασκαλίας. Τα πρώτα δύο χρόνια οι φοιτητές παρακολουθούν και τα μαθήματα- Εισαγωγή στην αρχαία και στη νεότερη λογοτεχνία της Ελλάδας - τα οποία διεξάγονται στη βουλγαρική γλώσσα. Από το τρίτο έτος οι φοιτητές διαλέγουν και εξειδικευμένα μαθήματα μετάφρασης, νεοελληνικής γραμματικής, λογοτεχνίας και πολιτισμού, τα οποία πραγματοποιούνται στη νεοελληνική γλώσσα. Από το τρίτο έτος οι φοιτητές διαλέγουν επίσης μια από τις ειδικεύσεις του προγράμματος - Θεωρία και πρακτική της μετάφρασης, Ιστορία και λογοτεχνία, Γλωσσολογία και Μεθοδολογία της διδασκαλίας της ξένης γλώσσας. Το τμήμα Νεοελληνικών λειτουργεί επιτυχημένα από το 1994 και ο αριθμός των φοιτητών αυξάνεται κάθε ακαδημαϊκό έτος. Φέτος έχουμε 22 πρωτοετείς φοιτητές. Οι περισσότεροι πρωτοετείς φοιτητές του τμήματος αρχίζουν να μαθαίνουν τη νεοελληνική γλώσσα από το μηδέν. Υπάρχουν όμως και προχωρημένοι που έρχονται από δύο λύκεια της Σόφιας, όπου διδάσκονται τα ελληνικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα κίνητρα των φοιτητών να σπουδάζουν Νεοελληνικές Σπουδές είναι κυρίως η επιθυμία τους για επαγγελματική αποκατάσταση σε μια από τις πολυάριθμες ελληνικές εταιρείες που υπάρχουν στη Βουλγαρία (πολλοί από τους αποφοίτους μας εργάζονται ήδη σε διάφορες ελληνικές εταιρείες). Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον επίσης για την Ελλάδα ως γειτονική χώρα, αλλά και ως χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου αναμένεται σύντομα να ενταχτεί και η Βουλγαρία. Διυεθυντής του Νεοελληνικού τμήματος είναι η κα Πορομάνσκα, η οποία οργανώνει την διδασκαλία της νεοελληνικής και σε άλλα δύο πανεπιστήμια της Βουλγαρίας - Το Πανεπιστήμιο της Σόφιας και της Φιλιππούπολης. Εγώ διδάσκω μερικά από τα μαθήματα γραπτής μετάφρασης, γραμματικής και την νεοελληνική γλώσσα στους αρχάριους. Συγκεκριμένα ο πρώτος κύκλος μαθημάτων της νεοελληνικής βασίζεται στο βιβλίο της κας Πορομάνσκα "Τα νέα ελληνικά για αρχάριους", το οποίο απευθύνεται στους βουλγαροφώνους διδασκόμενους. Το βιβλίο περιλαμβάνει 30 ενότητες με γραμματική, κείμενα, διαλόγους και λεξιλόγιο. Ως βοηθητικό εγχειρίδιο αυτού του βιβλίου χρησιμοποιώ και τετράδιο ασκήσεων, τα οποία συνέγραψα εγώ και εκδόθηκαν μόλις τον περασμένο Νοέμβριο. Το τετράδιο αυτό ήταν αναγκαίο συμπλήρωμα του βιβλίου καθώς προσφέρει πολλές γραμματικές ασκήσεις και ασκήσεις παραγωγής γραπτού λόγου. Στα μαθήματα νεοελληνικής γλώσσας χρησιμοποιούμε επίσης και πολλά άλλα βιβλία για διδασκαλία της ΝΕΓ ως ξένης, όπως τις σειρές "Επικοινωνήστε ελληνικά", "Ξέρετε Ελληνικά" κ.ά. Επίσης η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου προσφέρει στους φοιτητές μας αρκετά βιβλία στα ελληνικά. Σημείωση 21 Μαρτίου 2006 Πηγή : Φρυκτορίες ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ ΑΝΤΡΑΝΤΟΣ «Τα ελληνικά ποτέ δεν πεθαίνουν» «Η ελληνική γλώσσα είναι σαν τη θάλασσα. Ατελείωτη», λέει ο Ισπανός φιλόλογος-γλωσσολόγος Φρανσίσκο Αντράντος που συνέγραψε την πρώτη πλήρη «Ιστορία της ελληνικής γλώσσας από τις απαρχές ώς τις μέρες μας» και διευθύνει την έκδοση του μεγαλύτερου λεξικού της ελληνικής γλώσσας «Η άμεση ή έμμεση επίδραση του αλφαβήτου της ελληνικής γλώσσας, του λεξιλογίου της, του συντακτικού της και της λογοτεχνίας της ήταν και είναι τεράστια», λέει ο Ισπανός γλωσσολόγος Φρανσίσκο Αντράντος Το Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα στην Ισπανία έχει ιστορία επτά αιώνων. Είναι το αρχαιότερο της Ευρώπης. «Όμως οι ελληνικές σπουδές και η διδασκαλία συνεχίζονται από πάντα στην Ιβηρική. Από την εποχή του Χριστού», λέει ο 83χρονος Φρανσίσκο Αντράντος, που βρέθηκε στην Αθήνα, προσκεκλημένος του Ινστιτούτου Θερβάντες, για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του, που μεταφράσθηκε στα ελληνικά από την καθηγήτρια Αλίσια Βιγιάρ Λεκούμπερι. Από την εποχή του ʼραβα φιλοσόφου Αβερρόη, που γεννήθηκε στην Κόρδοβα το 1126 και αφιέρωσε τη ζωή στη μετάφραση και τον σχολιασμό του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, μέχρι τη σύνταξη του Ελληνοϊσπανικού Λεξικού πέρασαν σχεδόν εννιακόσια χρόνια. Όμως, το πάθος, η ακρίβεια, η εμβρίθεια της επιστημονικής εργασίας, η θυσία του χρόνου παραμένουν οι ίδιες. Ο έκτος τόμος του Ελληνοϊσπανικού Λεξικού - κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο - περιλαμβάνει 6.500 λέξεις: από το «διωξικέλευθος» - αυτός που ακολουθεί τον δρόμο - ώς το «εκπελεκάω» κι από τον Όμηρο ώς το 600 μ.Χ. «Το Ελληνοϊσπανικό Λεξικό είναι τριπλάσιο σε αριθμό λέξεων - 324.000 λήμματα - από το οξφορδιανό Λίντελ - Σκοτ (148.000 λήμματα) που ήταν ντεμοντέ, αναφέρεται σε διπλάσιους σχεδόν συγγραφείς και παπύρους, περιλαμβάνει τα καινούργια ντοκουμέντα και τις επιγραφές που ανακαλύπτονται καθημερινά, περιέχει τις νέες μελέτες, τις νέες μεθόδους της λεξικογραφίας και της Σημαντικής. Είναι σε ηλεκτρονική μορφή κι αυτό του επιτρέπει να ανανεώνεται συνεχώς», συνοψίζει ο κ. Αντράντος. Είναι η μεγαλύτερη απογραφή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας που επιχειρήθηκε ποτέ. Το τιμόνι αυτής της προσπάθειας το κατευθύνει εδώ και 40 χρόνια ο Φρανσίσκο Αντράντος που τιμήθηκε με το βραβείο «Αριστοτέλης», από το Ίδρυμα Αλέξανδρος Ωνάσης για την προσφορά του. Ο Αντράντος, γέννημα - θρέμμα της Σαλαμάνκα, που σπούδασε την αρχαία ελληνική στο Γυμνάσιο, επέλεξε την ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο, αφιερώθηκε στη γλωσσολογία, έμαθε σανσκριτικά, γερμανικά, σλαβικές γλώσσες εκτός από την ελληνική, αρχαία και νέα, και τη λατινική για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «η ελληνική είναι η πρώτη γλώσσα του κόσμου. Η άμεση ή έμμεση επίδραση του αλφαβήτου της, του λεξιλογίου της, του συντακτικού της και της λογοτεχνίας της ήταν και είναι τεράστια». Το λεξιλόγιο, τα ονόματα και τα ρήματα, οι ελληνικές λέξεις μπήκαν στο λατινικό αλφάβητο και στους μεσαιωνικούς πολιτισμούς της Ευρώπης και τώρα οι ελληνικές λέξεις συνεχίζουν να φθάνουν σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, στον πολιτισμό, την επιστήμη, τη λογοτεχνία. Σε τι μπορεί να χρησιμεύει την εποχή της παγκοσμιοποίησης η εκμάθηση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας; Η γλώσσα και η σκέψη είναι αδιαχώριστες, η γλώσσα με τη δομή της δίνει μια άμεση, απτή υπόσταση της λογικής. Η διδασκαλία της γλώσσας σε μια από τις αρτιότερες μορφές της, όπως είναι τα αρχαία ελληνικά, συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη της λογικής ικανότητας του ανθρώπου. Επιπλέον, η μελέτη της ελληνικής γλώσσας είναι μια επιστήμη που προχωράει. Εξελίσσεται και προοδεύει. Πώς επικράτησε στην Ευρώπη η ελληνική γλώσσα και πώς τα ελληνικά δεν χάθηκαν; Στο βιβλίο σας λέτε ότι είναι η μακροβιότερη γλώσσα μαζί με την κινεζική. Για διάφορους λόγους. Οι Ρωμαίοι μιλούσαν τα ελληνικά στη Ρώμη ως δεύτερη γλώσσα. Έπειτα, πολλές βυζαντινές λέξεις έφθασαν στην Ιταλία από τους δρόμους του εμπορίου, της ναυτιλίας, της Εκκλησίας και κατόπιν ανακάλυψαν στην Ευρώπη την αρχαία ελληνική. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζουν τα ελληνικά για τη λογοτεχνία και την επιστήμη. Η Ευρώπη χρειαζόταν μια πολιτιστική γλώσσα. Όλοι οι λαοί της Ευρώπης χρειάζονται τα ελληνικά για τον πολιτισμό τους. Μια γλώσσα δεν πεθαίνει ποτέ όταν ομιλείται. Τα ελληνικά ποτέ δεν πεθαίνουν. Οι δικές μας γλώσσες είναι ημιελληνικά ή κρυπτοελληνικά. Το Ελληνοϊσπανικό Λεξικό είναι η συνεισφορά μας. Ειμί - είμαι: η αρχαιότερη λέξη Η ελληνική γλώσσα ξεκίνησε την πορεία της από την αρχαϊκή ινδοευρωπαϊκή ΙΙΙ γλώσσα, όπως ομιλείτο ανατολικά από τα Ουράλια - στην Κεντρική Ασία, από το Τουρκεστάν ώς τον Βορρά της Μαύρης Θάλασσας. Οι μετακινήσεις των λαών έφεραν τους νομάδες προγόνους της γλώσσας μας στα Βαλκάνια, όπου διαμορφώθηκε μια κοινή ελληνική γλώσσα που εισήχθη περί το 2000 π.Χ. στη χώρα μας. Μια από τις αρχαιότερες λέξεις του ινδοευρωπαϊκού πολιτισμού είναι το ειμί - είμαι, η πόλις, ο πατέρας, ο δόμος (σπίτι), η εστία, το τείχος, ο τέκτων, η εσθής (ένδυμα), ρήματα όπως το βράζω - πέσσω, οργώνω - αρόω, υφαίνω - νέω, αρμέγω - αμέλγω και ονόματα κατοικίδιων -ταύρος, βους, συς (χοίρος), κύων, ίππος-, ο κύκλος - ρόδα και η άμαξα - όχος. Η πρώτη ελληνική ποίηση, επική και λυρική, αποτελεί συνέχεια της προφορικής ινδοευρωπαϊκής ποίησης, που βλέπουμε στη βεδική ποίηση με τις στερεότυπες εκφράσεις, τις παρομοιώσεις, τη μετρική της. Οι πρώτες γραπτές μαρτυρίες για την ύπαρξη της ελληνικής γλώσσας χρονολογούνται πριν από 3.500 χρόνια, με τις πινακίδες της γραμμικής γραφής Β, της επίσημης μυκηναϊκής γραφής. Η δεύτερη ομάδα κατέβηκε στην Ελλάδα γύρω στα 1200 π.Χ. - οι Δωριείς, που μιλούσαν μια διαφοροποιημένη διάλεκτο. Δεν υπάρχει μια μόνο ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, υπάρχουν διάφορες, που κλιμακώνονται χρονολογικά και διαχωρίζονται σε διαλέκτους επίσης κλιμακούμενες χρονολογικά. Το ίδιο συνέβη - διαφοροποιήσεις και ρήξεις - μέσα στην Ελλάδα με τη δημιουργία διαλέκτων - της ιωνικής, αιολικής, αρκαδοκυπριακής, ήδη από τη μυκηναϊκή εποχή. Αυτή η κατάσταση όμως έφερε και την επιδίωξη της ενότητας, που επιτεύχθηκε μέσω των λογοτεχνικών γλωσσών - του έπους, του ιάμβου της ελεγείας κ.ά. «Οποιοσδήποτε ποιητής που έγραφε σε οποιαδήποτε από αυτά τα λογοτεχνικά είδη, όποια και να ήταν η πατρίδα του, έγραφε στην ειδική γλώσσα του λογοτεχνικού είδους. Ήταν διεθνείς γλώσσες», υπογραμμίζει ο κ. Αντράντος. «Όλες τις τραγουδούσαν κι όλες τις καταλάβαιναν σ' όλα τα μέρη. Κυριαρχούσε σ' αυτές η ιωνική. Κι έτσι, όταν έφτασε ο πεζός λόγος, ήδη κατά τον 6ο αιώνα, όλοι έγραφαν και καταλάβαιναν την ιωνική. Αυτή ήταν η αρχή του αττικού πεζού λόγου που διαμορφώθηκε στην κοινή - λογοτεχνική, καθαρή, λόγια γλώσσα που επεβλήθη με την κατάκτηση του μεγάλου Αλεξάνδρου ως η πρώτη πολιτιστική και επιστημονική γλώσσα του κόσμου». Η γλώσσα «ανακατασκευάζεται»! Πώς είναι δυνατή η συγγραφή μιας ιστορίας της γλώσσας, όταν δεν υπάρχουν γραπτά; «Υπάρχουν πολλές δυσκολίες, υπάρχουν πολλές διάλεκτοι και γι' αυτό υπάρχει η επιστήμη της γλωσσολογίας, που ανακατασκευάζει σε ένα βαθμό τις χαμένες πιο αρχαίες φάσεις της γλώσσας μέσα στα όρια που θέτει μια ιστορία βάσει μελετών και μεθόδων που χρησιμοποιούνται για την ανακατασκευή και των αποσπασματικά σωζόμενων γλωσσών». INFO Φρανσίσκο Ρ. Αντράντος, «Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας από τις απαρχές ώς τις μέρες μας», Εκδ. Παπαδήμα, Σελ. 567, Τιμή: 25 ευρώ. Παρουσίαση, απόψε στις 7, στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20). ΤΑ ΝΕΑ , 11/02/2003 , Σελ.: P21 Κωδικός άρθρου: A17562P211 ID: 353335 Σταλμένο με εμαιλ Ο θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσας Η Ελληνική γλώσσα καθιερώνεται διεθνώς , στον επιστημονικό κόσμο ! ! "Hellenic Quest " λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμαθήσεως της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους. Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας.Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ "Apple", της οποίας Πρόεδρος Τζον Σκάλι είπε σχετικώς: "Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμαθήσεως της Ελληνικής επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει".Με άλλα λόγια πρόκειται για μια εκδήλωση της τάσεως για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.Αλλη συναφής εκδήλωση: Οι Αγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά "επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων".Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι "Η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες. Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως". Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι. Στον Η/Υ "Ίβυκο" αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους δηλαδή ως γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας. Στον "Ίβυκο" ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται.Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: "Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας".Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής. Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως "νοηματική" γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν "σημειολογικές". "Νοηματική γλώσσα" θεωρείται η γλώσσα στην οποία το "σημαίνον" δηλαδή η λέξη και "το σημαινόμενο" δηλαδή αυτό που η λέξη εκφράζει,(πράγμα, ιδέα, κατάσταση) έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ "σημειολογική" είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το α? "πράγμα" (σημαινόμενο) εννοείται με το α? (σημαίνον).Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν "πρωτογένεια", ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές, σημαίνουν κάτι απλά επειδή έτσι συμφωνήθηκε μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν. Π.χ στην Ελληνική, η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο).Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα "Ίβυκος", "Γνώσεις" και "Νεύτων" αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες. Και τούτο διότι η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση. Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη =...LAND , ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό ...ισμός ,ΗΛΕΚΤΡΟ...., κυκλο...., ΦΩΝΟ.... ΜΑΚΡΟ.... ,ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ.... ,ΓΡΑΦΟ ...,ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ..., ΣΥΜ..., κ.λ.π.ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα "μη οριακή", δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες. Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα. Ας το προωθήσουν και οι Έλληνες πολιτικοί.Σταλμένο με εμαιλ Η μαγεία της Ελληνικής γλώσσας Αλέξανδρος Αγγελής Αντίβαρο, Δεκέμβριος 2007 Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ Στις μέρες μας όπου αμφισβητούνται ακόμα και τα αυτονόητα, έχει αρχίσει να ακούγεται η άποψη ότι δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες, αλλά ότι όλες έχουν την ίδια αξία. Αυτό είναι τόσο παράλογο να το πιστεύει κανείς, όσο το να πιστεύει ότι μπορούν σε έναν αγώνα δρόμου όλοι οι δρομείς να τερματίσουν ταυτόχρονα. Κάτι τέτοιο είναι απλά αδύνατον. Το συγκεκριμένο παράδειγμα είναι κάτι πολύ απλό, πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με κάτι τόσο πολύπλοκο όσο η γλώσσα. Δηλαδή μπορεί μια γλώσσα πρωτόγονου επιπέδου με 10 διαφορετικές λέξεις να έχει την ίδια αξία με μια γλώσσα τόσο σύνθετη όσο οι σημερινές; Ποιός λογικός άνθρωπος μπορεί να το δεχτεί αυτό; Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι χιμπατζήδες χρησιμοποιούν μια «γλώσσα» με ένα λεξιλόγιο από τριάντα λέξεις-κραυγές. [11] Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να υποβαθμίσει κάποιες γλώσσες, αλλά να αποδείξει με αντικειμενικά κριτήρια ότι δεν έχουν όλες οι γλώσσες την ίδια αξία (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η κάθε γλώσσα δεν έχει την αξία της). Υπάρχουν σήμερα περίπου 3.000 διαφορετικές γλώσσες (η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει σύστημα γραφής). Είναι σίγουρο ότι κάθε γλώσσα έχει την δική της αξία και πρέπει να αγωνιζόμαστε όλοι ώστε όλες οι γλώσσες να επιβιώσουν. Δυστυχώς πολλές γλώσσες έχουν ήδη εκλείψει και θα εκλείψουν και στο μέλλον, και αυτό είναι πραγματικά μια αμαρτία. Όσο αμαρτία είναι όταν εξαφανίζεται ένα είδος ζώου διότι και η γλώσσα κάτι τέτοιο είναι, ένας «ζωντανός» οργανισμός που εξελίσσεται και είτε επιβιώνει είτε χάνεται. Πρακτική δυστυχώς συνέπεια αυτού είναι να χάνονται σημαντικά κομμάτια της εξέλιξης της ανθρώπινης πορείας, για την οποία δεν έχουμε ιδιαίτερα πολλές γνώσεις. Για πολλούς μη-Έλληνες γλωσσολόγους και ανθρώπους του πνεύματος, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η Ελληνική γλώσσα (ιδιαιτέρως τα Αρχαία Ελληνικά) είναι η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα. Οι απόψεις αυτές δεν είναι αυθαίρετες, αλλά βασίζονται σε κριτήρια αντικειμενικά σχετικά με την αξιολόγηση μιας γλώσσας. Παρακάτω θα περιγράψουμε μία σειρά από ιδιότητες τις Ελληνικής γλώσσας και θα αντιπαραβάλουμε κάποιες ξένες γλώσσες (συνήθως την Αγγλική, καθώς αυτή είναι η πιό διαδεδομένη) πρός σύγκριση. ΠΛΟΥΤΟΣ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΥ Είναι γνωστή η έκφραση που χρησιμοποιούν οι ʼγγλοαμερικάνοι όταν ψάχνουν να βρούν την κατάλληλη λέξη για κάποια έννοια «Οι Έλληνες θα έχουν μια λέξη για αυτό». Φράση την οποίαν πρώτος είχε γράψει ο καθηγητής Όλιβερ Τάπλιν στο βιβλίο του «Ελληνικό πυρ». [10] Ενώ η Αγγλική γλώσσα έχει, βάση του μεγάλου Αμερικανικού λεξικού Merriam-Webster, περίπου 166.724 λεξίτυπους (σύμφωνα με το ίδιο λεξικό 41.214 από αυτές τις λέξεις είναι αμιγώς Ελληνικές, χωρίς να υπολογίζουμε τις σύνθετες και τις Ελληνογενείς) [10], η Ελληνική γλώσσα περιλαμβάνει ήδη, στην καταγραφή μέχρι λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, 1.200.000 λεξίτυπους. Το εντυπωσιακό αυτό νούμερο προκύπτει από το έγκριτο TLG (Θησαυρός Ελληνικής Γλώσσης) το οποίο ακόμα δεν έχει τελειώσει την καταγραφή όλων των Ελληνικών κειμένων. Εκτιμάται μάλιστα από την διευθύντρια του TLG, κα Μαρία Παντελιά, ότι μόλις τελειώσει η καταγραφή θα έχουν αποθησαυριστεί ίσως μέχρι και 2.000.000 λεξίτυποι [15]. Επιπλέον, σύμφωνα με τον κ Α. Κωσταντινίδη συγγραφέα των βιβλίων «Οι Ελληνικές λέξεις στην Αγγλική γλώσσα» και «Η οικουμενική διάσταση της Ελληνικής γλώσσης», πολλά λεξικά σταματούν την ετυμολογία της λέξης στην Λατινική ρίζα αγνοώντας το γεγονός ότι η πλειονότης των ίδιων των Λατινικών λέξεων έχουν Ελληνική ρίζα. [10] Πολλές Ομηρικές λέξεις σώζονται ακόμα και σήμερα στις Ευρωπαϊκές γλώσσες, και αυτές οι πάμπολλες λέξεις φυσικά δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των «αμιγώς Ελληνικών» που αναφέραμε νωρίτερα. Μία από αυτές τις λέξεις είναι το γνωστό «kiss». Ακούγεται αστεία σαν δήλωση ότι είναι στην ουσία Ελληνική λέξη ε; Και όμως, στα Αρχαία Ελληνικά, το «φιλώ» είναι «κυνέω / κυνώ», εξ’ού και το προσκυνώ (σημαίνει κάνω ένα βήμα μπροστά και δίνω ένα φιλί). Στην προστακτική το ρήμα γίνεται «κύσον με», δηλαδή «φίλησε με», όπως θα είπε και η Πηνελόπη στον Οδυσσέα όταν τον είδε να επιστρέφει στην Ιθάκη. Στα Αγγλικά θα λέγαμε «kiss me». Ο βαθμός ομοιότητας των δύο φράσεων δεν αφήνει χώρο για αμφιβολίες. Και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα. ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να πλάθεται όχι μόνο προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός» παρόλο που είναι από την ίδια οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα). Η Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με απίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο. Το διεθνές λεξικό Webster’s (Webster’s New International Dictionary) αναφέρει «Η Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για την δημιουργία επιστημονικών όρων.» [12] ενώ οι Γάλλοι λεξικογράφοι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu τονίζουν «Η επιστήμη βρίσκει ασταμάτητα νέα αντικείμενα ή έννοιες. Πρέπει να τα ονομάσει. Ο θησαυρός των Ελληνικών ριζών βρίσκεται μπροστά της, αρκεί να αντλήσει από εκεί. Θα ήταν πολύ περίεργο να μην βρεί αυτές που χρειάζεται.». [10] Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής, είχε δηλώσει σχετικώς «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν- πρώτο- αρχί- υπέρ- ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται πρός τον ουρανό των λέξεων.» [10] Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να βάλουμε και παραπάνω από μια πρόθεση μπροστά απο μία λέξη, ακριβώς όπως περιγράφει ο Γάλλος φίλος μας. Παραδείγματα συνδυασμών πολλαπλών προθέσεων με λέξεις που να δημιουργούν νέες λέξεις υπάρχουν άπειρα. Αντικαταβάλλω, επαναδιατυπώνω, αντιπαρέρχομαι, ανακατασκευάζω κτλ. Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο». [7] Ποιά άλλη γλώσσα στον κόσμο θα μπορούσε να αποδώσει σε μία μόνο λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα; Και όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι, «το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν». Προ ολίγων ετών κυκλοφόρησε στην Ελβετία το λεξικό ανύπαρκτων λέξεων (Dictionnaire Des Mots Inexistants) όπου προτείνεται να αντικατασταθούν Γαλλικές περιφράσεις με μονολεκτικούς όρους από τα Ελληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste, dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem tachymathie, theopempte κλπ, περίπου 2.000 λήμματα με προοπτική περαιτέρω εμπλουτισμού. [6] Ο Godefroi Herman, ο Γάλλος μεταφραστής των Διονυσιακών του Νόννου, ομολογεί «Πόσες φορές μεταφράζοντας δεν ανέκραξα όπως ο Ρονσάρ: Πόσο είμαι περίλυπος που η γλώσσα η Γαλλική δεν δημιουργεί λέξεις όπως η Ελληνική... ωκύμορος, δύσποτμος, ολιγοφρονείν...». [7] Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ Στα Αγγλικά το ρήμα και το ουσιαστικό συχνά χρησιμοποιούν ακριβώς την ίδια λέξη π.χ. «drink» που σημαίνει και «ποτό» και «πίνω». Επιπλέον τα ονόματα δεν έχουν κλίσεις, για παράδειγμα στα Ελληνικά λέμε «Ο Θεός, του Θεού, τω Θεώ, τον Θεό, ω Θεέ» ενώ στα Αγγλικά έχουμε μια μόνο λέξη για όλες αυτές τις έννοιες, το «God». Είναι προφανές λοιπόν, ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά. Είναι λογικό άλλωστε αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να καθιερωθεί μια γλώσσα διεθνής όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθηση, από τη άλλη όμως μια τέτοια γλώσσα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική. Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η Αγγλική γλώσσα δεν μπορεί να είναι λακωνική όπως είναι η Ελληνική, καθώς για να μην είναι διφορούμενο το νόημα της εκάστοτε φράσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιπλέον λέξεις. Για παράδειγμα η λέξη «drink» σαν αυτοτελής φράση δεν υφίσταται στα Αγγλικά, καθώς μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Αντιθέτως στα Ελληνικά η φράση «πιές» βγάζει νόημα, χωρίς να χρειάζεται να βασιστείς στα συμφραζόμενα για να καταλάβεις το νόημά της. Παρένθεση: Να θυμίσουμε εδώ ότι στα Αρχαία Ελληνικά εκτός από Ενικός και Πληθυντικός αριθμός, υπήρχε και Δυϊκός αριθμός. Υπάρχει στα Ελληνικά και η Δοτική πτώση εκτός από τις υπόλοιπες 4 πτώσεις ονομαστική, γενική, αιτιατική και κλιτική. [17] Η Δοτική χρησιμοποιείται συνεχώς στον καθημερινό μας λόγο (π.χ. Βάσει των μετρήσεων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι...) και είναι πραγματικά άξιον λόγου το γιατί εκδιώχθηκε βίαια από την νεοελληνική γλώσσα. Ακόμα παλαιότερα, εκτός από την εξορισμένη αλλά ζωντανή Δοτική υπήρχαν και άλλες τρείς επιπλέον πτώσεις οι οποίες όμως χάθηκαν. [7] Το ίδιο πρόβλημα, σε πολύ πιο έντονο φυσικά βαθμό, έχει και η Κινεζική γλώσσα. Όπως μας λέει και ο Κρητικός δημοσιογράφος Α. Κρασανάκης «Επειδή οι απλές λέξεις είναι λίγες, έχουν αποκτήσει πάρα πολλές έννοιες, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης, πρβλ π.χ.: “σι” = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., «πα» = μπαλέτο, οκτώ, κλέφτης, κλέβω... «πάϊ» = άσπρο, εκατό, εκατοστό, χάνω....» [1]. Ίσως να υπάρχει ελαφρά διαφορά στον τονισμό, αλλά δύσκολα μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσαν να υπάρχουν δεκάδες διαφορετικοί τονισμοί για μία μονοσύλλαβη λέξη, ώστε να διαχωρίσουν φωνητικά όλες οι πιθανές της έννοιες. Αλλά ακόμα και να υπάρχει, πως είναι δυνατόν να καταστήσεις ένα σημαντικό κείμενο (π.χ. συμβόλαιο) ξεκάθαρο; Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους. Για παράδειγμα η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται για αυτόν που βυθίζει το χέρι του στο ρούχο (=λωπή) μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας. Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο για τα άψυχα. Στα Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ’ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει. Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν με την σκόνη και το χώμα. Το κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο οίνος και το νερό. Εξ’ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό. Τέλος η λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη σημασία. Η λέξη παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη. [5] Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές, είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή – συχνά λαθεμένη – ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»). Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει την ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον. [7] ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δεί ή γράψει. Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). ʼπειρα παραδείγματα τέτοιου είδους υπάρχουν, σχεδόν ολόκληρο το λεξικό της Ελληνικής. ʼρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας. Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Η ΣΟΦΙΑ Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Για αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες. Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πεί «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο.» [7] Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». [7] Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γή (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γή / δικό του σπίτι. Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι). Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο». Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά [9]. ʼρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία... Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). ʼρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία. Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο... Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα. Μια και αναφέραμε τα Λατινικά, ας κάνουμε άλλη μια σύγκριση. Ο «άνθρωπος στα Ελληνικά ετυμολογείται ώς το όν που κυττάει προς τα πάνω (άνω + θρώσκω). Πόσο σημαντική και συναρπαστική ετυμολογία που μπορεί να αποτελέσει βάση ατελείωτων φιλοσοφικών συζητήσεων. Αντίθετα στα Λατινικά ο άνθρωπος είναι «Homo» που ετυμολογείται από το χώμα. Το όν που κυττάει ψηλά στον ουρανό λοιπόν για τους Έλληνες, σκέτο χώμα για τους Λατίνους... Υπάρχουν και άλλα παρόμοια παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν εδώ. Είναι λογικό στο κάτω κάτω ότι μια γλώσσα που βασίστηκε στην Ελληνική αντιγράφοντάς την, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έχει τα ίδια υψηλά νοήματα. Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση» έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. [16] Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις. Όπως σημειώνει και ο «δικός μας» Κωνσταντίνος Τσάτσος, πρώην Υπουργός, πρώην Πρόεδρος Δημοκρατίας και συγγραφέας, «Όσο πιό προηγμένος είναι ο πολιτισμός ενός έθνους, τόσο πιό πλούσιες σε προϊστορία, και συνεπώς και σε ουσία, είναι οι λέξεις της γλώσσας... Με την γλώσσα μεταδίδομε λογικούς συνειρμούς και διεγείρομε συναισθήματα... Κάθε λαός έχει την γλώσσα που του αξίζει. Στην γλώσσα, όπως και στα τραγούδια του, εναποθηκεύεται ο πολιτισμός του... είναι ο πιό αδιάψευστος μάρτυρας της ιστορικής του συνείδησης και της ιστορικής του συνέχειας.» [7] Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική.» [8] Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα «ʼκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πεί ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει.» [4] Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής. Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. [10] Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου. «Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν απο την παραφωνία μια γλώσσα κατ’εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες» όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου Ευσταθίου. [7] Είναι γνωστό εξ’άλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες» [8]. Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως. Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα». Και δεν είναι τυχαίο που απομνημονεύουμε ευκολότερα ένα ποίημα παρά μια σελίδα πεζογραφήματος. [8] Και όπως ακριβώς έλεγαν και οι ίδιοι οι Ρωμαίοι, η Ελληνική γλώσσα θα παραμένει «η ευπρεπεστάτη των γλωσσών και η γλυκυτέρα είς μουσικότητα». [16] ʼλλος ξένος καθηγητής, ο Στέφεν Ντόιτς, διαπιστώνει έκθαμβος ότι μέσα από τους στίχους του Ομήρου αναδύεται μουσική «Είναι τόσο έντεχνα συντεθειμένοι, ώστε απολαμβάνοντας την ανάγνωση απολαμβάνεις και την μουσική.». Και ο Ζάκ Μπουσάρ, Καναδός καθηγητής γράφει ότι «Η απαγγελία σέβεται τα μακρά και τα βραχέα φωνήεντα, δηλαδή το καλούπι του εξαμέτρου», και αναλύει «πως η ψιλή και η δασεία, η περισπωμένη και η οξεία, η μακρόχρονη λήγουσα και τα βραχύχρονα φωνήεντα... γίνονται νότες.». [7] ΑΥΤΟΦΩΤΗ ΓΛΩΣΣΑ Όλοι γνωρίζουμε ότι οι Ευρωπαϊκές γλώσσες έχουν τις ρίζες τους στα Λατινικά. Αυτό που ίσως μερικοί να αγνοούν είναι ότι τα ίδια τα Λατινικά έχουν βασιστεί πάνω στα Ελληνικά. Από το ίδιο το αλφάβητο (οι Ρωμαίοι πήραν αυτούσιο και απαράλλακτο το Χαλκιδικό αλφάβητο) μέχρι και την πλειοψηφία του λεξιλογίου. Πρίν ο Κικέρων, ο δημιουργός ουσιαστικά της Λατινικής γλώσσας, έρθει στην Ελλάδα για να σπουδάσει, οι Ρωμαίοι είχαν μερικές εκατοντάδες μόνο λέξεις με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν επέστρεψε στην Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες Ελληνικές λέξεις δηλωτικές πολιτισμού και ένα «κλειδί» με το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και την σημασία τους. Το «κλειδί» αυτό ήταν οι προθέσεις. [10] Για του λόγου το αληθές, να αναφέρουμε ότι το ιστορικό αυτό γεγονός το έχει τονίσει και ο διάσημος Γάλλος γλωσσολόγος Meillet «Τα Λατινικά ως λόγια γλώσσα, είναι ανάτυπο των Ελληνικών. Ο Κικέρων μεταφέρει στην Λατινική, την Ελληνική ρητορική και φιλοσοφία. Ο Χριστιανισμός ακολούθως συνετέλεσε και αυτός στην επίδραση των Ελληνικών επί των Λατινικών. Το Λατινικό λεξιλόγιο είναι μετάφραση του αντιστοίχου Ελληνικού, και για αυτό τα Λατινικά δεν παραμέρισαν τα Ελληνικά στην Ανατολή. Διότι η μίμηση δεν είχε αρκετό γόητρο ώστε να αντικαταστήσει το πρωτότυπο.». [10] Μόνο και μόνο όσον αφορά τους επιστημονικούς όρους, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων είναι Ελληνικές, οι ξένες γλώσσες στην κυριολεξία θα κατέρρεαν χωρίς την Ελληνική. Η Ελληνική είναι η μοναδική γλώσσα η οποία είναι πραγματικά αυτόφωτη χωρίς να εξαρτάται από καμία άλλη. Δύο εκ του πλήθους ξένων επιστημόνων που το έχουν διαπιστώσει αυτό είναι οι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu. Στο βιβλίο τους «Οι Ελληνικές ρίζες στην Γαλλική γλώσσα» διαβάζουμε «Η κατανόηση της δικής μας γλώσσης, η εκ νέου ανακάλυψη της ουσίας της – να ποιά είναι η χρησιμότητα του να γνωρίζει κανείς τις Ελληνικές ρίζες. Οι Ελληνικές ρίζες δίνουν στην Γαλλική το πιο βαθύ στήριγμά της και συγχρόνως της παρέχουν την πιο υψηλή δυνατότητα για αφαίρεση. Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας, η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα την γλώσσα μας.». [10] Υπάρχουν ακόμα σοβαρές απόψεις έγκριτων ξένων επιστημόνων, που υποστηρίζουν ότι μέχρι και τα Σανσκριτικά (αρχαία Ινδικά) προέρχονται από τα Ελληνικά. «Ο πρώτος ο οποίος παρετήρησε αυτήν την ομοιότητα των ριζών είναι ο Φ. Μπάγιερ (1690-1738), καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγ. Πετρουπόλεως, καταλήγοντας στα συμπέρασμα ότι τα σανσκριτικά προέρχονται από τα Ελληνικά.» [6] συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει στα τέλη του περασμένου αιώνος και ο Γερμανός Βορρ. Η συντακτική ομάδα του περιοδικού «Halcon – Ιέραξ» μας λέει «Συγκρίνοντας καλά την Σανσκριτική με την αρχαία Ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμεθα ότι η Ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επί πλέον όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλυτέρας γλωσσικής αξίας. Η δε σύνταξις καθ’υπόταξιν είναι καθαρά Ελληνική.». [6] Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε με την εκστρατεία του, εκτός όλων των άλλων, και να «συναγωνιστεί» τους Έλληνες που είχαν εκστρατεύσει στην Ανατολή πρίν από αυτόν, τον Ηρακλή και τον Διόνυσο δηλαδή. Τα «Διονυσιακά» του Νόννου, έπος το οποίο περιγράφει την εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες (αντίστοιχο με αυτά του Ομήρου), σώζεται μέχρι σήμερα. Ακόμα και κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξανδρου στην Ινδία, διασώζονται απο του ιστορικούς της εποχής στοιχεία που επαληθεύουν την πανάρχαια παρουσία των Ελλήνων στις Ινδίες (Παράρτημα Ε). Επειδή μπορεί κάποιος να σκεφτεί σε αυτό το σημείο ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικικής προελεύσεως, να αναφέρουμε απλά ότι τέτοιες αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι προ πολλού ξεπερασμένες καθώς η αξιοπιστία τους έχει κλονιστεί σοβαρά από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα. Απορίας άξιον είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη των ευρημάτων αυτών δεν αναφέρεται πουθενά στα Ελληνικά (;) σχολεία, όπου προβάλλεται ως δεδομένη και αδιαμφισβήτητη η θεωρία της Φοινικικής προελεύσεως. Ένα από τα καρφιά στο φέρετρο της θεωρίας αυτής είναι και το κεραμικό θραύσμα που βρέθηκε στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων από τον Αρχαιολόγο Α. Σαμψών. Χρονολογήθηκε το 5.500-6.000 π.Χ. και φέρει καθαρά πάνω του εγχάρακτα τα γράμματα Α, Δ και Υ. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Φοίνικες προτοεμφανίστηκαν στην ιστορία το 1.300 π.Χ. Και αυτό το εύρημα δεν είναι «μόνο» του. Τα γράμματα Μ, Ν, Κ, Χ, Ξ, Π, Ο, και Ε διακρίνουμε σε πρωτοκυκλαδικά αγγεία της Μήλου τα οποία είναι της 3 π.Χ. χιλιετίας [2]. Επιπλέον υπάρχει και η λίθινη σφραγίδα των Γιαννιτσών που ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου η οποία χρονολογείται την 5 π.Χ. χιλιετία. Ακόμη η επιγραφή του Δισπηλιού που ανεσύρθη από τον καθηγητή Γ. Χουρμουζιάδη χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη γραφή του κόσμου, αφού χρονολογήθηκε από τον «Δημόκριτο» βάσει της μεθόδου του «άνθρακα 14» με απόλυτη ακρίβεια στο 5.250 π.Χ. Τέλος να αναφέρουμε τον δίσκο της Φαιστού ο οποίος χρονολογείται (με τις πιο συντηρητικές απόψεις) στο 1.700 π.Χ. και φέρει σύμβολα τα οποία όμως είναι τυπωμένα με κινητά στοιχεία (σφραγίδες), και για αυτόν τον λόγο το εύρημα αυτό αποτελεί το αρχαιότερο δείγμα τυπογραφίας του κόσμου. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε πηλός εξαιρετικής ποιότητος είς τον οποίον αφού απετυπώθησαν οι χαρακτήρες ο δίσκος εψήθη. [3] Το 1989, στο υπ αρίθμ. 16 τεύχος του αρχαιολογικού περιοδικού «NESTOR», το οποίο εκδίδει το πανεπιστήμιο της Ινδιάνας, ο καθηγητής Πώλ Φώρ ανακοινώνει ότι στην Ιθάκη του 2.700 π.Χ. μιλούσαν και έγραφαν Ελληνικά. Με την βοήθεια χαραγμένης εικόνας πλοίου επάνω στο όστρακο και σε σύγκριση με την ήδη αποκρυπτογραφημένη Γραμμική Γραφή Β’ ο καθηγητής Φώρ κατώρθωσε να διαβάσει «Νύμφη με έσωσε». Εδιάβασε ακόμα, αναγνωρίζοντας αριθμητικά και συλλαβές «Ιδού εγώ ο Αρεάδης δίδω είς την άνασσα Θεά Ρέα 100 αίγες, 10 πρόβατα...». [6] Σημειωτέον ότι ακόμα και σήμερα διδάσκεται στα Ελληνικά σχολεία η άποψη ότι τα χρόνια του Ομήρου δεν υπήρχε γραφή και συνεπώς τα δύο έπη (Ιλιάδα και Οδύσσεια) μεταφέρονταν από γενεά σε γενεά προφορικώς (κάτι το οποίο ούτως ή άλλως μόνο και μόνο βάσει της κοινής λογικής είναι αδύνατον). Είς την Ελληνικήν γλώσσα τέλος παρατηρούνται όλα τα γλωσσολογικά φαινόμενα, πχ. αφομοίωση (είς φθόγγος γίνεται όμοιος με άλλον), εναλλαγή (χρησιμοποίηση άλλου φθόγγου αντ’άλλου), συγχώνευση (ενοποίηση πολλών φθόγγων), ανομοίωση (αποβολή του ενός εκ των δύο ομοίων φθόγγων της ιδίας λέξεως), ανταλλαγή (αμοιβαία αλλαγή φθόγγων) κλπ κλπ.   Ορισμένοι μάλιστα ήχοι όπως το Γ το Δ το Θ το Χ και το Ψ αποτελούν πολύ μεταγενέστερη και αποκλειστικά Ελληνική επινόηση, αφού δεν τους συναντάμε σε άλλη γλώσσα έστω και αν περιέχονται στις δανεισμένες Ελληνικές λέξεις. [11] ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρείς φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη απο το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ. [13]. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πεί ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές. Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία.». Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πεί «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύση την Νέαν, ή απατάται ή απατά.». Ενώ ο Γιώργος Σεφέρης γράφει «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε την ίδια γλώσσα.». [10] Παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους. Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρόλα αυτά λέμε άναυδος και απήυδησα. Τα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε εδώ είναι πραγματικά αμέτρητα. Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Ο ʼγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική... Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο. Παρόλα αυτά η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και «σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου. Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα. [8] Ένα μικρό πείραμα Ο γνωστός τραγουδιστής Διονύσης Σαββόπουλος έχει διαπιστώσει ότι η προφορά των μακρών και των βραχέων φωνηέντων είναι εγγενής και αυθύπαρκτη στην Ελληνική γλώσσα, παρά την κακοποίηση που έχει υποστεί αυτή με την κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων. Όπως περιγράφει και ο ίδιος: «Έδωσα σε έναν ανύποπτο νέο που παρευρίσκετο στο στούντιο να διαβάσει λίγες φράσεις. Εκεί μέσα είχα βάλει σκοπίμως την ίδια λέξη ως επίθετο και ώς επίρρημα, διότι είχα πάντα την περιέργεια να διαπιστώσω αν προφέρουμε διαφορετικά το ωμέγα από το όμικρον. Μαγνητοφωνήσαμε τις φράσεις 1. Είναι ακριβός αυτός ο αναπτήρας και 2. Ναί, ακριβώς αυτό ήθελα να πώ. Ελάχιστη διαφορά στο αυτί, ο ηχολήπτης μόνο επέμενε ότι το δεύτερο ήταν κάπως πιο φαρδύ. Τότε συνδέσαμε τον παλμογράφο. Το διάγραμμα του επιρρήματος που γράφεται με ωμέγα είναι πολύ πλουσιότερο. Καταπληκτικό! Ο παλμογράφος μου φάνηκε σαν μια σκαπάνη που κάτω από το έδαφος της καθημερινής ομιλίας ανακαλύπτει αυτό που δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, έστω μέσα σε χειμερία νάρκη, αυτό που συνειδητοποίησαν και προσπάθησαν να μνημειώσουν οι Αλεξανδρινοί 2.300 χρόνια πριν. Τίποτε δεν χάθηκε. Όλα υπάρχουν.» [7] ʼλλωστε η ίδια η γλώσσα είναι ξεκάθαρη. Το «όμικρον» είναι «ο» αλλά μικρό, ενώ το «ωμέγα» είναι και αυτό μεν «ο», είναι μέγα όμως, σαν δύο όμικρον μαζί, και ακόμα και το σύμβολό του είναι πραγματικά σαν δύο όμικρον κολλημένα. Μέγα και σε διάρκεια λοιπόν. Για αυτό όταν θέλουμε να γράψουμε το επιφώνημα θαυμασμού «πω πω» χρησιμοποιούμε ενστικτωδώς το ωμέγα και όχι το όμικρον. Γραμμένο με όμικρον φαίνεται γελοίο. Πολλοί ίσως να μην καταλαβαίνουν την τεράστια σημασία του πειράματος αυτού. Είναι εκτός όλων των άλλων και μια τρανταχτή απόδειξη για την συνέχεια της Ελληνικής φυλής, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να παραμείνει στην γλώσσα μόνο περνώντας την γλώσσα από τον γονέα στο παιδί, σε αντίθετη περίπτωση θα είχε χαθεί. Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», «λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ; Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανεκάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια...». [7] Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»... Φυσικά δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πρίν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, απο την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιάς μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαϊς, Δαναϊς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις...) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους. [6] Η ΕΥΛΥΓΙΣΙΑ Στα Ελληνικά υπάρχει μία μεγάλη ελευθερία ως προς τον σχηματισμό προτάσεων. Για παράδειγμα η φράση «Ο κλέφτης άρπαξε την τσάντα» μπορεί να διατυπωθεί με τους εξής 6 διαφορετικούς τρόπους: Ο κλέφτης άρπαξε την τσάντα Ο κλέφτης την τσάντα άρπαξε ʼρπαξε την τσάντα ο κλέφτης ʼρπαξε ο κλέφτης την τσάντα Την τσάντα άρπαξε ο κλέφτης Την τσάντα ο κλέφτης άρπαξε Η σημασία αυτού δεν είναι καθόλου μικρή. Πρώτα από όλα μπορούμε με τις ίδιες ακριβώς λέξεις να τονίσουμε διαφορετικά πράγματα, αποδίδοντας πιό ακριβείς έννοιες / νοήματα. Για παράδειγμα όταν ξεκινάμε την φράση με την λέξη «άρπαξε» τότε δίνουμε ιδιαίτερη έμφαση στην πράξη, ενώ αν ξεκινήσουμε με την λέξη «την τσάντα» τότε δίνουμε έμφαση στο αντικείμενο. Μπορούμε να εκφράσουμε καλύτερα τις σκέψεις μας και τον ψυχικό μας κόσμο. Έχουμε πολύ μεγαλύτερη επιλογή, δεν μας περιορίζει η γλώσσα βάζοντάς μας σε καλούπια. Δεύτερον, μπορούμε να μεταβάλλουμε την ηχητική εκφορά της κάθε φράσεως, ανάλογα ίσως και με τα συμφραζόμενα, ώστε να παράγεται κάθε φορά το πιό επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτή η ιδιότητα της γλώσσας, έχει άμεση επίδραση σε κάτι που αναφέραμε νωρίτερα, στην μουσικότητά της. ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ Αυτό που οι Έλληνες και ο Όμηρος εγνώριζαν πρό αμνημονεύτων ετών, έρχεται να το επιβεβαιώσει η σημερινή επιστήμη. Η εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή» (Παράρτημα Δ) δημοσιεύει άρθρο με τον τίτλο «Ο Όμηρος κάνει καλό στην... καρδιά». Δηλαδή αυτό που καταγράφει ο Ιάμβλιχος «Χρήσθαι δέ και Ομήρου και Ησιόδου λέξεσιν εξειλεγμέναις πρός επανόρθωσιν» και ο Πλούταρχος στο «Δια μουσικής ιάσασθαι». [7] Η έρευνα αυτή, η οποία υποστηρίζει ότι το να απαγγέλει κανείς στίχους του Ομήρου κάνει καλό στην καρδιά, έχει δημοσιευτεί από τα έγκριτα ξένα περιοδικά «American Journal of Physiology», «Scientific American» [18] και «Time». Εκτός από την καρδιά, τα αρχαία Ελληνικά φαίνεται να κάνουν καλό και στις περιπτώσεις δυσμάθειας, όπως διαβάζουμε στο άρθρο τηε εφημερίδας «Καθημερινή» (Παράρτημα Γ). Στο άρθρο υπάρχει βέβαια ένα λάθος που επισημαίνεται απο δελτίο τύπου του «Ανοικτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου»: τα αποτελέσματα της έρευνας δεν αφορούν δυσλεξία αλλά δυσμάθεια [20]. Τριετής ερευνα που διεξήχθη από το «Ανοικτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο» [19] δείχνει ότι τα παιδιά που μαθαίνουν αρχαία Ελληνικά έχουν σημαντική βελτίωση σε σχέση με τα άλλα παιδιά όσον αφορά δοκιμασίες στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων, μνήμη εικόνων και συναρμολόγηση αντικειμένων. Τα παιδιά και των δύο ομάδων αξιολογήθηκαν με τις ίδιες δοκιμασίες τόσο πριν όσο και μετά από τα μαθήματα των αρχαίων Ελληνικών. [7] ΕΙΔΗ ΓΡΑΦΗΣ Σήμερα είναι γνωστές τρείς κατηγορίες γραφής, στις οποίες μπορούν να υπαχθούν όλες οι γνωστές γλώσσες του κόσμου. Η ιερογλυφική, η συλλαβική και η αλφαβητική. Μιλάμε πάντα για γλώσσες γραφής και ομιλίας και όχι για νοηματικές, οι οποίες και δεν ενδιαφέρουν το παρόν κείμενο. ·        Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι ιερογλυφικές. Είναι οι γραφές στις οποίες κάθε λέξη είναι και ένα ιδεόγραμμα. Είναι προφανές ότι αποτελούν την απλούστερη μορφή γραφής, χρειάζεται όμως να επινοηθεί ένα σύμβολο για κάθε έννοια. Για τον λόγο αυτό οι ιερογλυφική είναι η πρώτη γραφή που επινόησε ο άνθρωπος. ·        Στήν δεύτερη ανήκουν οι συλλαβικές γραφές, στις οποίες υπάρχει ένα σύνολο από συλλαβές οι οποίες και αποτελούν τις λέξεις. Παράδειγμα τέτοιας γραφής είναι η περίφημη Γραμμική Β΄, όπου κάθε συλλαβή αποτυπώνεται με ένα διαφορετικό σημείο-σύμβολο (88 συνολικά σημεία). Οι συλλαβικές γραφές ήταν το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της γλώσσας. Αποτέλεσε σαφή βελτίωση αυτής των ιδεογραμμάτων και πρόδρομος της αλφαβητικής γραφής. ·        Τέλος έχουμε την Τρίτη κατηγορία, την αλφαβητική / φθογγική γραφή, την οποία χρησιμοποιούμε και σήμερα. Η ευελιξία και ακρίβεια τούτης στην απόδοση των νοημάτων, σε σχέση με τις δύο προαναφερθείσες κατηγορίες, είναι χαρακτηριστική. Σε όλες τις γραφές τέτοιου τύπου χρειάζονται το πολύ 30 γράμματα, συνδυασμοί των οποίων μπορούν να αποτυπώσουν την οποιαδήποτε λέξη και έννοια. Μπορεί κάποιος σε αυτό το σημείο να αναρωτηθεί, λοιπόν, για ποιόν λόγο αναφέρουμε την γραφή ενώ το θέμα μας είναι η γλώσσα. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Το σύστημα γραφής έχει άμεση επίδραση στην ίδια την γλώσσα. Για παράδειγμα όταν στην Κινεζική αντιστοιχεί ένα μόνο σύμβολο σε πολλές έννοιες (π.χ. «σι» μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε από τις ακόλουθες λέξεις «γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ.»), αυτό έχει ως συνέπεια να επηρεάζεται και ο προφορικός λόγος. Μια γλώσσα για να θεωρείται σημαντική θα πρέπει να χαρακτηρίζεται εκτός των άλλων και από ακριβολογία. Δεν μπορεί να αφήνει χώρο για παρερμηνείες, ούτε και να παραπέμπει αυτόν που τη χρησιμοποιεί στα συμφραζόμενα μιάς λέξης για να καταλάβει το νόημά της. Έχοντας λοιπόν υπόψιν όλα αυτά, μπορούμε αμέσως να διαπιστώσουμε ότι μια γλώσσα σαν την παραδοσιακή Κινεζική, είναι σαφώς μικρότερης γλωσσικής αξίας από τις υπόλοιπες γλώσσες του πολιτισμένου κόσμου. Ιδιαίτερα η έλλειψη της πρακτικότητάς της έχει γίνει φανερή και στους ίδιους τους Κινέζους που την χρησιμοποιούν. Το ότι η κάθε λέξη είναι ένα ιδεόγραμμα, σημαίνει ότι υπάρχουν 50.000 ιδεογράμματα [1] τα οποία είναι παντελώς αδύνατον να μάθει κανείς. Ακόμα και οι πιο επιφανείς Κινέζοι ακαδημαϊκοί δεν γνωρίζουν όλα τα ιδεογράμματα της γλώσσας τους. Αντίθετα μια γλώσσα σαν την δική μας μπορεί να αποτυπώσει κάθε πιθανή λέξη χρησιμοποιώντας συνδυασμούς μόλις 24 συμβόλων. Επιπλέον η γλώσσα αυτή καταντάει ένα εξοντωτικό τέστ μνήμης, αντί σαν τις Ευρωπαϊκές να είναι ένα εργαλείο που να ακονίζει το μυαλό. Τέλος αξίζει να αναφέρουμε ότι μόνο η Ελληνική γλώσσα έχει περάσει και από τα τρία αυτά στάδια στην μακραίωνη πορεία της. Αυτό το γεγονός από μόνο του λέει πολλά. Και αυτό διότι αναγκάστηκε να εξελιχθεί από μόνη της, χωρίς βοήθεια από κάποια άλλη γλώσσα, αφού δεν υπήρχε ισάξια ή ανώτερη γλώσσα από την οποία να μπορεί να δανειστεί στοιχεία. ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ Στην παρούσα μελέτη, έχουν αναφερθεί σχόλια για την γλώσσα μας κυρίως (για ευνόητους λόγους) ξένων συγγραφέων. Είναι κρίμα που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σχόλια από ένα σωρό Έλληνες συγγραφείς καθώς αμέσως το κείμενο θα χαρακτηριστεί ρατσιστικό, φασιστικό, ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει κάποια στιγμή αυτή η ξενομανία να σταματήσει. Αν πεί κάτι πρώτα Έλληνας δεν του δίνουμε σημασία, ενώ αν πεί το ίδιο ακριβώς πράγμα ξένος τότε αλλάζει το πράγμα και ναί, να το πάρουμε στα σοβαρά. Τέλος, αν κάποιος επιθυμεί να αντικρούσει ή να υποβαθμίσει την μελέτη αυτή, τότε να ξέρει πως θα πρέπει πρώτα να το κάνει για τον Γκαίτε, τον Βολταίρο και ένα σωρό παγκοσμίως αναγνωρισμένα πνεύματα (Παράρτημα Α). Αναρωτηθείτε το εξής: Εκείνοι τι λόγο έχουν για να εκθειάσουν την δική μας γλώσσα;   ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ Στο έργο «Σύντομη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσημου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται με σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών. [10] Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει «Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι μόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της ομιλίας και της γλώσσης, όσο καμία άλλη γλώσσα.» [4] Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολταίρος είχε πεί «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.» [4] Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.» [4] Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.» [4] Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πεί «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.» [4] Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832) «ʼκουσα στον ʼγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα.» [4] Διάλογος του Γκαίτε με τους μαθητές του: -Δάσκαλε τι να διαβάσουμε για να γίνουμε σοφοί όπως εσύ; -Τους Έλληνες κλασικούς. -Και όταν τελειώσουμε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαβάσουμε; -Πάλι τους Έλληνες κλασικούς. [4] Μάρκος Τίλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώμης, 106-43 π.Χ.) «Εάν οι θεοί μιλούν, τότε σίγουρα χρησιμοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.» [4] Χάμφρεϋ Κίττο (ʼγγλος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, 1968) «Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριβής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.» [4] Ιρίνα Κοβάλεβα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Λομονόσωφ, 1995) «Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τα άστρα.» [4] R. H. Robins (Σύγχρονος ʼγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήμιου του Λονδίνου) «Φυσικά δεν είναι μόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευματική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόμα και σήμερα επιστρέφουμε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονομιά για να βρούμε ερεθίσματα και ενθάρρυνση.» [4] Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας) «Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονομιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιμένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.» «Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργημένων ατόμων.» «Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.» [4] Ερρίκος Σλήμαν (Διάσημος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890) «Επιθυμούσα πάντα με πάθος να μάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοβόμουν πως η βαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα με απορροφούσε τόσο πολύ που θα με απομάκρυνε από τις άλλες μου δραστηριότητες.» [4] (Ο Σλήμαν μίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το το να μελετάει τα 2 έπη του Ομήρου) Γεώργιος Μπερνάρ Σώ (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950) «Αν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σε ένα σπίτι δίχως φώς.» [4] Τζέιμς Τζόυς (Διάσημος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941) «Σχεδόν φοβάμαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η ομορφιά.» [4] Ίμπν Χαλντούν (Ο μεγαλύτερος ʼραβας ιστορικός) «Που είναι η γραμματεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονομήσει την γραμματεία των Ελλήνων μόνον.» [4] Will Durant (Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Columbia) «Το αλφάβητόν μας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύμης και της Ρώμης. Η Γλώσσα μας βρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήμη μας εσφυρηλάτησε μιάν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραμματική μας και η ρητορική μας, ακόμα και η στίξης και η διαίρεσης είς παραγράφους... είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά μας είδη είναι Ελληνικα – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το μυθιστόρημα, η πραγματεία, η προσφώνησις, η βιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραμα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.» [4] Ζακλίν Ντε Ρομιγύ (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδημαϊκός και συγγραφεύς) «Η αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μια γλώσσα, για την οποία θα πώ ότι είναι οικουμενική.» «Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα μας βοηθάει πρώτα από όλα να καταλάβουμε την δική μας γλώσσα.» [4] Μπρούνο Σνέλ (Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστημίου του Αμβούργου) «Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.» [4] Φρανγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας πρός διάδοσιν του πολιτισμού) «Έλληνες να είστε περήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον παγκόσμιο πολιτισμό.» [4] Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης) «Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι μιάς και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.» [4] Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε μαθήματα αρχαίων Ελληνικών πρός το αναγνωστικό κοινό, για δημοσίευση στην εφημερίδα «Daily Telegraph») Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σημείο, ώστε με αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δημοκρατία και οι απαρχές του σύμπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι μιά θαυμάσια και εξαιρετική γλώσσα.» [10] Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Ομηρικών κειμένων στο πανεπιστήμιο του Μοντρεάλ) «Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε μαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις μιά δόξα, δηλαδή μιά γνώμη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόμη και αν το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ανθρώπους νομοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύμα των αρχαίων κειμένων και η γλώσσα σε μαθαίνουν να είσαι αφεντικό.» [10] Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης) «Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μιά σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.» [14] Max Von Laye (Βραβείον Νόμπελ Φυσικής) «Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών.» [10] E, Norden (Μεγάλος Γερμανός φιλόλογος) «Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαμορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραμματική.» [10] Martin Heidegger (Γερμανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισμού του 20ου αιώνος) «Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, μέσα από τα οποία προβάλλουν οι πνευματικές δυνάμεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάμα η πιό πνευματώδης από όλες τις γλώσσες του κόσμου.» [10] David Crystal (Γνωστός ʼγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική) «Είναι εκπληκτικό να βλέπεις πόσο στηριζόμαστε ακόμη στην Ελληνική, για να μιλήσουμε για οντότητες και γεγονότα που βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.» [10] Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραμμική γραφή Β’) «Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήτο και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.» [10] R.H. Robins (Γλωσσολόγος και συγγραφεύς) «Ο Ελληνικός θρίαμβος στον πνευματικό πολιτισμό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τομείς [...]. Τα επιτεύγματά τους στον τομέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραμματικής και στην γραμματική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να μελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εμπνέουν την ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό μας.» [12] Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.) «Η Ελληνική γλώσσα για μένα είναι σαν κοσμογονία. Δεν είναι απλώς μιά γλώσσα...» [6] Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός) «Οφείλουμε να διακηρύξουμε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσμο μία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί με την κλασσική Ελληνική.» [7] D’Eichtal (Γάλλος συγγραφεύς) «Η Ελληνική γλώσσα είναι μία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις μιάς γλώσσης διεθνούς... εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισμού... η οποία όχι μόνον δεν υπήρξε ξένη πρός ουδεμία από τις μεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύματος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράμματα, στις τέχνες, στις επιστήμες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – πρός ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η μήτρα... Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάμεσα σε όλες τις άλλες...» [7] Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του μέχρι το 1997) «Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατομμύρια δολλάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούμε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων μας και η επαφή με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας.» [10] Ζακ Λάνγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας) «Θα ήθελα να δώ να διδάσκονται τα Αρχαία Ελληνικά, με τον ίδιο ζήλο που επιδεικνύουμε εμείς, και στα Ελληνικά σχολεία.» [10]   ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β ΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ Νίκος Γκάτσος «Πολύ δεν θέλει ο Έλληνας Να χάσει την λαλιά του Και να γίνει μισέλληνας Από την αμυαλιά του.» [10] Γιώργος Σεφέρης «Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας Πάνω σε καταστρώματα καταλυμένων καραβιών Μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες;» [8]   ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Γ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (29/05/2004) «Aρχαία Eλληνικά κατά δυσλεξίας» Tης Aλεξανδρας Kασσιμη H εκμάθηση της Aρχαίας Eλληνικής, εκτός από μέσο διατήρησης της γλωσσικής παράδοσης, αποτελεί όπλο κατά της δυσλεξίας και άλλων μαθησιακών δυσκολιών, φαινόμενα που κάνουν έντονα την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με τα συμπεράσματα τριετούς έρευνας του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου και του Iνστιτούτου Διαγνωστικής Ψυχολογίας. Tα παιδιά που διδάσκονται μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών αποκτούν σημαντικό πλεονέκτημα, έναντι αυτών που δεν παρακολουθούν, στην αντιγραφή σχημάτων, διάκριση γραφημάτων, μνήμη σχημάτων και εικόνων καθώς και στη δοκιμασία συναρμολόγησης αντικειμένων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας. «Mαθαίναμε περισσότερα γράμματα όταν πηγαίναμε εμείς σχολείο» λέει στην «K» ο 67χρονος Γιώργος Kαραντινός, συνταξιούχος μαθηματικός, ο οποίος εξομολογείται ότι «μέχρι σήμερα εξακολουθώ να χρησιμοποιώ όλους τους τόνους και τα πνεύματα σε όλα μου τα χειρόγραφα». Παράλληλα παραδέχτηκε ότι «όταν τα παιδιά μου έπρεπε να μάθουν τη χρήση τόνων και πνευμάτων στη γλώσσα, δυσκολεύτηκαν αρκετά, ενώ εμένα μου φαινόταν περίεργη η υπερπροσπάθεια που κατέβαλλαν για να μάθουν Aρχαία Eλληνικά». Oι σημερινοί μαθητές έρχονται σε επαφή με την Aρχαία Eλληνική γλώσσα στην πρώτη τάξη του γυμνασίου όπου κάνουν και την πρώτη τους γνωριμία με την... ψιλή, τη δασεία και την περισπωμένη. «Θα ξέραμε καλύτερα την αρχαία γλώσσα αν την μαθαίναμε από μικρότερη ηλικία, ενώ θα αποκτούσαμε καλύτερη αίσθηση της σύγχρονης γλώσσας και της ορθογραφίας» εκτιμά ο 17χρονος Γιώργος Δημητρίου, μαθητής B΄ Λυκείου, ο οποίος θέλει να σπουδάσει Φυσική. Kαι ο δύο κάνουν λόγο για την ευκολία με την οποία μαθαίνει ένα άτομο το πολυτονικό σύστημα σε νεαρή ηλικία, ενώ η έρευνα του Aνοικτού Ψυχοθεραπευτικού Kέντρου προσθέτει ένα ακόμη στοιχείο. H εκμάθηση της ιστορικής ορθογραφίας, όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα της μελέτης, συμβάλλει στη βελτίωση της ψυχοεκπαιδευτικής ανάπτυξης του παιδιού σε καίριους τομείς, όπως είναι οι αντιληπτικές και οπτικές ικανότητες, λειτουργίες που συνδέονται άμεσα με την εμφάνιση της δυσλεξίας. H έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 50 (αγόρια και κορίτσια) παιδιά ηλικίας 6 έως 9 ετών, τα οποία φοιτούσαν σε δημόσια σχολεία της Aττικής και ανήκαν σε οικογένειες με κοινό μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο, ενώ παρακολουθούσαν παρόμοιες εξωσχολικές δραστηριότητες. Oι δύο ομάδες ήταν απόλυτα «συμβατές» μεταξύ τους, με μοναδική διαφορά ότι η μία παρακολουθούσε δύο ώρες εβδομαδιαίως μαθήματα Aρχαίων Eλληνικών. Tα παιδιά αξιολογήθηκαν πριν από την έναρξη του σχολικού έτους και μετά την ολοκλήρωσή του, και τα αποτελέσματα ήταν τα προαναφερόμενα. Aξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι μετά την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος, που δεν συνοδεύτηκε από καμία απολύτως επιστημονική μελέτη, καταγράφηκε μεγάλη αύξηση κρουσμάτων μαθησιακών διαταραχών. Hμερομηνία : 28-10-2005 http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1752976_28/10/2005_161700   ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Δ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ» (14/08/2004) «Ο Όμηρος κάνει καλό στην... καρδιά» Επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η απαγγελία της Οδύσσειας και της Ιλιάδας συγχρονίζει αναπνοή και παλμούς «Ο Όμηρος κάνει καλό στην καρδιά», ισχυρίζονται Ευρωπαίοι επιστήμονες, παραπέμποντας στην αφηγηματική τεχνική του μεγάλου αρχαίου επικού και στις επιδράσεις που μπορεί να έχουν τα έργα του όχι μόνο στην νόηση αλλά και στην ομαλή λειτουργία του ανθρώπινου σώματος. Σε έρευνα που δημοσιεύει το «American Journal of Physiology» υποστηρίζεται ότι ο ξεχωριστός ρυθμός, ο λεγόμενος δακτυλικός εξάμετρος, το αρχαιότερο μέτρο ποίησης με το οποίο ο Όμηρος επέλεξε να γράψει τα έπη της «Οδύσσειας» και της «Ιλιάδας», επιδρά θετικά στον συγχρονισμό της αναπνοής και των παλμών της καρδιάς όταν κάποιος τα απαγγέλλει. Αργές ανάσες Όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, με την απαγγελία στίχων υπό αυτήν την μορφή μπορούν να επιτευχθούν αργές ανάσες που βοηθούν τόσο στην καρδιακή λειτουργία όσο και στην σωστή αναπνοή. Παρακολουθώντας συστηματικά τις αντιδράσεις του οργανισμού 20 ατόμων κατά την διάρκεια απαγγελίας στίχων από την Ομηρική «Οδύσσεια», ανακάλυψαν μια εκπληκτική επίδραση στον συγχρονισμό των αναπνοών και των καρδιακών παλμών. «Είναι προφανές ότι το εξάμετρο βοηθά τον ανθρώπινο οργανισμό να βρεί τον δικό του σωστό ρυθμό», υποστηρίζουν οι ερευνητές. Θεωρείται μια ανακάλυψη ιδιαίτερα σημαντική, τόσο για την κατανόηση των μηχανισμών που βοηθούν στην λειτουργία της καρδιάς και της αναπνοής όσο και για την θεραπεία καρδιακών παθήσεων. Σωστός τονισμός Όπως έχει αποδειχθεί, επιδρούν θετικά κυρίως στο κυκλοφορικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού, καθώς όταν κάποιος τα απαγγέλλει με τον σωστό τρόπο η αναπνοή του περιορίζεται σε έξι εισπνοές το λεπτό, κάτι που βοηθά την καρδιά να λειτουργεί αποτελεσματικά. ʼλλες έρευνες έχουν αποδείξει ότι η απαγγελία τους μειώνει την πίεση και ευνοεί την αποτελεσματική λειτουργία των πνευμόνων. Όσο για τα Ομηρικά έπη, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι δεν είναι ανάγκη να διαβάσει κανείς και τους 12.000 στίχους της «Οδύσσειας», αρκεί να απαγγείλει λίγες στροφές περπατώντας και ακολουθώντας τον τονισμό των συλλαβών. Hμερομηνία : 28-10-2005 http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1752976_28/10/2005_161700   ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ε ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ «Λένε ότι στην περιοχή από την οποία πέρασε ο Αλέξανδρος, ανάμεσα στους ποταμούς Ινδό και Κωφήνα, υπήρχε μία πόλη που λεγόταν Νύσα. Την είχε χτίσει ο Διόνυσος όταν εκστράτευσε εναντίον των Ινδών.» [21] βιβλίο Ε σελ 27 «Βασιλιά, οι Νυσίοι σε παρακαλούν να σεβαστείς τον Διόνυσο και να τους αφήσεις ελεύθερους και ανεξάρτητους. Όταν ο Διόνυσος υποδούλωσε τους Ινδούς και στράφηκε πίσω προς την Ελληνική θάλασσα, έχτισε, αφήνοντας εδώ τους απόμαχους στρατιώτες του που συμμετείχαν στην λατρεία του, αυτήν την πόλη για να θυμίζει την περιπλάνησή του και την νίκη του. Έτσι και εσύ ο ίδιος έχτισες την Αλεξάνδρεια στον Καύκασο και την άλλην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο, καθώς μάλιστα έχεις ήδη χτίσει πολλές πόλεις και προτίθεσαι να χτίσεις κι άλλες, έχεις δείξει μεγαλύτερη δραστηριότητα από τον Διόνυσο. Ο Διόνυσος έδωσε στην πόλη μας το όνομα της τροφού του, της Νύσας, και ονόμασε ολόκληρη την περιοχή Νυσαία. Το βουνό που βρίσκεται κοντά στην πόλη, ο Διόνυσος το ονόμασε Μηρό, διότι κατά την παράδοση ο ίδιος κυοφορήθηκε στον μηρό του Δία. Από τότε η πόλη μας είναι ελεύθερη, εμείς οι ίδιοι ανεξάρτητοι και τα πολιτικά μας ήθη ήρεμα. Και σου έχω και άλλη μία απόδειξη ότι ο Διόνυσος έχτισε την πόλη μας, από όλη την Ινδία μόνο σε εμάς φυτρώνει κισσός.» (Ο κισσός ήταν το ιερό φυτό του Διονύσου) [21] βιβλίο Ε σελ 29 «Ανέβηκε στο βουνό που λεγόταν Μηρός με τους εταίρους ιππείς και το άγημα του πεζικού και το βρήκε κατάφυτο από κισσό [...] Οι Μακεδόνες αντίκρυσαν με βαθιά ευχαρίστηση τον κισσό διότι είχαν καιρό να δούνε (δεν υπάρχει στην Ινδία κισσός, όπως δεν υπάρχουν και αμπέλια).» [21] βιβλίο Ε σελ 29 «Οι Νυσσαίοι όμως δεν είναι Ινδοί. Ίσως να είναι απόγονοι των Ελλήνων εκείνων που ακολούθησαν τον Διόνυσο στην εκστρατεία του στην Ινδία και δεν μπορούσαν πια να πολεμήσουν.» [21] Ινδική σελ 113 «...το ότι οι Ινδοί πηγαίνουν στην μάχη κάτω από τον ήχο τυμπάνων και κυμβάλων, και η εσθήτα τους είναι κατάστικτη, όπως των βάκχων του Διονύσου.» [21] Ινδική σελ 123   ΠΗΓΕΣ [1] http://www.krassanakis.gr/chinese.htm [2] ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΔΑΥΛΟΣ» τεύχος 204 (Δεκέμβριος 1999) [3] «ΠΡΟΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑΙ ΓΡΑΦΑΙ» του Γ. Πετρόπουλου [4] «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑΣ – Τι είπαν και έγραψαν οι ξένοι για την Ελλάδα, τους Έλληνες και την γλώσσα τους» του Μ. Παγουλάτου [5] «Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΟΜΙΛΕΙ Η ΦΥΣΗ» του Γ. Πρινιγιανάκη [6] «ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ – ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΟΓΟ» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου [7] «Ο ΕΝ ΤΗ ΛΕΞΕΙ ΛΟΓΟΣ» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου [8] «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ – ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου [9] «ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ» του Α. Τζαφερόπουλου [10] «ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΓΛΩΣΣΗΣ» του Α. Αντωνάκου [11] «Η ΜΑΓΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ – ΠΛΗΡΗΣ ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ» του Γ. Μπαλή [12] «ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΙΚΟΛΟΓΙΑΣ» - http://www.lexicon.gr/ [13] ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τεύχος 5 (Δεκέμβριος 2003) [14] ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΕΛΛΗΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τεύχος 25 (Ιούλιος 2006) [15] «ΓΛΩΣΣΑ ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ» του Ν. Σαραντάκου (Εκδόσεις «του Εικοστού Πρώτου») [16] «ΜΟΝΟΤΟΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ» της Χ. Τσικοπούλου [17] «ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ» του Α. Τζαρτζάνου [18] ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «SCIENTIFIC AMERICAN» (18/10/2004) (http://www.sciam.com/article.cfm;articleID=00075241-741B-1150-B36283414B7F0000) [19] ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» (28/10/2005) (http://news.kathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1752976_28/10/2005_161700) [20] «ΑΝΟΙΚΤΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ – ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΟΜΑΔΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΑΘΗΝΩΝ» http://www.opc.gr/gr/article.asp?in=5&sub=60&id=626 [21] «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ» του Αρριανού (Εκδόσεις «Κάκτος») Στην Πολυνησία μιλούν... Ελληνικά Παρουσίαση: Λυκόφρων Προώθηση: Παντελής Ξανθίδης Στην Πολυνησία μιλούν... Ελληνικά Παρουσίαση: Λυκόφρων Προώθηση: Παντελής Ξανθίδης Ένα ταξίδι στον νότιο Eιρηνικό ωκεανό θα είναι σίγουρα γεμάτο πρωτόγνωρα συναισθήματα και νέες εικόνες. Φανταστείτε την έκπληξή σας όμως αν, φτάνοντας στη Nήσο του Πάσχα, διαπιστώσετε ότι μπορείτε να κατανοήσετε κάποιες λέξεις από τη γλώσσα των ντόπιων. Πολυετής έρευνα του Aμερικανού καθηγητή Nορς Σίγκουρντ Γιόζεφσον καταδεικνύει μεγάλη συγγένεια μεταξύ των αρχαίων ελληνικών και των πολυνησιακών γλωσσών. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης του καθηγητή, ρίζες λέξεων από τα αρχαία ελληνικά και κυρίως λέξεις από τον πολιτισμό των αρχαίων Kυκλάδων και της Kύπρου, έχουν «περάσει» στην πολυνησιακή διάλεκτο και ειδικά στο ιδίωμα της Nήσου του Πάσχα.  «Aγάπησα πολύ την Eλλάδα μέσα από την έρευνά μου. Δεν έχω κανένα συγγενή στη χώρα σας, δεν είχα κανένα λόγο να διαπιστώσω πως οι πολυνησιακές γλώσσες έχουν εν μέρει καταγωγή αρχαιοελληνική. H σχέση αυτή μού προέκυψε κατά την αναζήτηση της καταγωγής των λέξεων της Nήσου του Πάσχα. Kαι αυτό μου έγινε έργο ζωής», δηλώνει ο καθηγητής. Iδιαίτερες ομοιότητες μεταξύ των δύο γλωσσών παρατηρούνται σε στοιχεία ναυσιπλοϊας, κοινωνικών δομών, καθώς και θρησκευτικών δοξασιών. Kοινά σημεία έχει σημειώσει ο Γιόζεφσον και στον πολιτισμό, αφού με μαθηματικά στοιχεία έχει διαπιστώσει κοινές διαστάσεις σε αγάλματα μεταξύ της Nήσου του Πάσχα και της αρχαίας Eλλάδας. H εξήγηση που δίνει ο Γιόζεφσον για το παράδοξο αυτό γεγονός είναι ότι κατά τους 7ο και 6ο αιώνα προ Xριστού, Eλληνες ταξίδεψαν προς τον Eιρηνικό ωκεανό και αποίκησαν στο συγκεκριμένο νησί, χωρίς να ξεχάσουν τη μητρική τους γλώσσα, αρχαϊκής προέλευσης. Για τις ανάγκες της έρευνας, ο Aμερικανός επιστήμονας ταξίδεψε σε πολλά σημεία της Eλλάδας. «Eπρεπε να μαζέψω στοιχεία. Nα μάθω τις ελληνικές λέξεις και τη σημασία τους. Aρχισα να μαθαίνω ελληνικά, να διαβάζω τη γλώσσα. Eίναι πολύ ενδιαφέρουσα η γλώσσα σας», λέει ο Nορς Γιόζεφσον. Σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο Γιόζεφσον έχει στη μελέτη του χρησιμοποιήσει και άλλες επιστήμες πέρα από την εξέταση αυστηρά γλωσσικών όρων και ριζών. Στην σύγκριση που έκανε μεταξύ αρχαίων μονάδων μέτρησης στη Nήσο του Πάσχα, το Mεξικό και την προκολομβιανή Nότια Aμερική με τις ελληνικές μονάδες μέτρησης βρήκε πολλά κοινά σημεία, ίδιες διαστάσεις και παρόμοιες αναλογίες. Aκόμη και στη μουσική εντοπίστηκαν κοινά σημεία με την ελληνική. H λέξη «ako» που παραπέμπει στο «άδω» και η λέξη «paina» που παραπέμπει στη λέξη «Παιάν» είναι δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που έχουν σχέση με την αρχαία ελληνική. «Mεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι στη Nήσο του Πάσχα υπάρχει ένα μνημείο ιστορικό, που το λένε Ahu Te-pito-te kura. Είναι ένας στρογγυλός ομφάλιος λίθος, που κατασκεύασαν για να τιμήσουν τον τόπο καταγωγής τους, τον Oμφαλό της Γης όπως είχαν στο μυαλό τους την Eλλάδα», λέει ο Nορς Γιόζεφσον. «O ομφαλός του κόσμου είχε ένα παρακλάδι στον νότιο Eιρηνικό. Kαι τα σημάδια τα έχουμε...». Bρίσκεται σε απόσταση 3.800 χιλιομέτρων από τις ακτές της Xιλής. H επιφάνειά του είναι περίπου 160 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Tο νησί ανακαλύφθηκε το 1722 από τον Oλλανδό εξερευνητή Jacob Roggeveen και το πλήρωμά του σε ταξίδι τους στον νότιο Eιρηνικό. O Oλλανδός βάφτισε το νησί «Nήσο του Πάσχα», επειδή εκείνη την ημέρα που αποβιβάστηκε εκεί ήταν Πάσχα. Oι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού το αποκαλούν «Pάπα Nούι» (Mεγάλο Pάπα ή Mεγάλος Bράχος) ή «Tε Πίτο ο Tε Xενούα» (Oμφαλός της Γης). Σύμφωνα πάντως με εξερευνητές που επισκέφθηκαν το νησί τον 17ο αιώνα μετά Xριστόν, «το χρώμα του προσώπου των κατοίκων είναι σχεδόν ίδιο με αυτό των Eυρωπαίων και όχι των Aμερικανών». Γεννήθηκε στην Kαλιφόρνια το 1942. O πατέρας του ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Kαλιφόρνια και της Σορβόννης, ενώ η μητέρα του είχε διδακτορικό δίπλωμα στη γλωσσολογία από το πανεπιστήμιο της Xαϊδελβέργης. Aπό εκεί ο Nορς «κληρονόμησε» την αγάπη του για τη γλώσσα.Kαι για την περιπέτεια όμως. «O πατέρας μου ήταν άνθρωπος που ήθελε να γνωρίσει πολλές χώρες και πολιτισμούς και γι αυτό ταξιδέψαμε πολύ οικογενειακώς», λέει σήμερα ο Nορς. Eνας από τους προορισμούς τους ήταν στη Nήσο του Πάσχα της Πολυνησίας. Aνήσυχος νεαρός και ο Nορς, διαπίστωσε ότι πολλές από τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν δεν ήταν πολυνησιακές, δεν είχαν δηλαδή ρίζα από τη γλώσσα Mαορί. «Tότε ξεκίνησα να ψάχνω την καταγωγή των λέξεων. Δοκίμασα συγκρίνοντας πολλές οικογένειες γλωσσών, αλλά ομοιότητες βρήκα μόνο στην αρχαία ελληνική γλώσσα», λέει σήμερα ο Γιοζεφσον. Στην επαγγελματική του καριέρα, ο Γιόζεφσον απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα στην Iστορία της Mουσικής και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ στην Kαλιφόρνια. Tο 1992 συνταξιοδοτήθηκε κι από τότε έχει αποσυρθεί στη Γερμανία, απ όπου κατάγεται η σύζυγός του. O ίδιος θεωρεί πάντως ότι το έργο του «Eνας αρχαϊκός-ελληνικός πολιτισμός στη Nήσο του Πάσχα» που έχει μεταφραστεί ήδη σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες, ήταν για εκείνον έργο ζωής. συνέχεια Η Κατάσταση της Ελληνικής Γλώσσας του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ 1), Αναπλ. Καθηγητού, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών Από την αρχαιοελληνική φιλοσοφική κληρονομιά είναι γνωστό ότι η παρατήρηση είναι το πρώτο στάδιο για το διάλογο και την επιστήμη. Στο πνεύμα αυτό, η ανά χείρας ερευνητική εργασία περιλαμβάνει τις παρατηρήσεις ενός σύγχρονου χρήστη της Ελληνικής σχετικά με τη σημερινή κατάσταση της γλώσσας μας. Επομένως, τα πορίσματα της εργασίας θα πρέπει να θεωρηθούν προσωρινά μέχρι και άλλοι μελετητές να τα επιβεβαιώσουν ή να τα απορρίψουν. Η εργασία έχει επίσης το σκοπό της διαφώτισης με την έννοια ότι επιχειρεί να βοηθήσει τον αναγνώστη να διακρίνει τα περί γλώσσης δια μέσου των μηνυμάτων που δέχεται στην καθημερινή του ζωή. Η διατήρηση της γλώσσας είναι σημαντικό ζήτημα για την επιβίωση του Ελληνισμού. Είναι επίσης επίκαιρο, καθώς κυριαρχεί σήμερα στη χώρα μας ελληνικός ανθελληνισμός, ειδικά στους θεσμούς που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή όπως μέσα πληροφόρησης και Πανεπιστήμια. Σε ένα κλίμα απογοήτευσης όπου ο πολίτης χάνει τις ελπίδες του και γίνεται ευάλωτος, όσοι αγαπούμε τη χώρα αυτή οφείλουμε να δούμε ποιές είναι οι κατ’ εξοχήν κοινές ελληνικές αξίες και να τις διατηρήσουμε. Το σύγχρονο σύστημα εξουσίας ενθαρρύνει την εσωτερική αντιπαλότητα και τον κατακερματισμό των εθνών σε πολλά τμήματα (πολιτικά κόμματα, αθλητικές ομάδες, θρησκείες, κλπ.) και το ελληνικό έθνος δεν αποτελεί εξαίρεση. Για το λόγο αυτό, είναι στοιχειώδες να αναζητήσουμε τα κοινά σημεία που θα κρατήσουν ζωντανό τον ελληνισμό. Η γλώσσα είναι το ύψιστο ελληνικό δημόσιο αγαθό και το πλέον σημαντικό σημείο επαφής όλων μας. Η ελληνική γλώσσα δέχεται τα τελευταία χρόνια βάναυση επιρροή, αν όχι επίθεση, από τη μαζική χρήση της αγγλικής γλώσσας. Στα Πανεπιστήμια, στις εφημερίδες, τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, το ραδιόφωνο, τα λεξικά, τις τράπεζες, το εμπόριο και το διαδίκτυο παρατηρώ τη χρήση των αγγλικών εκεί που δεν χρειάζεται. Ενώ η εργασία συνεξετάζει θεωρίες που εξηγούν το φαινόμενο της διείσδυσης της Αγγλικής, το άμεσο συμπέρασμα που εξάγεται είναι ότι μοιάζει σαν κάποιος να μας εκπαιδεύει να μάθουμε την αγγλική και να ξεχάσουμε την ελληνική γλώσσα. Όμως απαιτείται η συνδρομή περισσότερων ανθρώπων με μακροχρόνια βιώματα και γνώσεις για να γίνει κατανοητό το πρόβλημα και να εξαχθούν πιο στέρεα και συγκεκριμένα συμπεράσματα. Η δομή της εργασίας έχει ως εξής: Στις αμέσως πέντε επόμενες ενότητες, παρατίθενται παραδείγματα από την καθημερινή ζωή και την παιδεία, γίνονται νύξεις και διατυπώνονται σχόλια. Μετά ακολουθούν θεωρητικές εξηγήσεις του φαινομένου και προτάσεις για αντιμετώπιση του προβλήματος που διαπιστώθηκε. 1) Μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας Το πρώτο που παρατηρούμε άμεσα στις οθόνες των τηλεοράσεων είναι τα αγγλικά ονόματα των τηλεοπτικών σταθμών, πράγμα που δεν έχει νόημα εφόσον αυτοί ιδρύθηκαν και εκπέμπουν στην Ελλάδα και απευθύνονται σε Έλληνες. Κατόπιν, βλέπουμε ότι έχουν γεμίσει αγγλικές λέξεις (όπως «νιούς», «λάιβ», «τι βι», «τοπ στόρις», «ί-μέιλ», «φαξ», «γουίκεντ», «σούπερ», «τοπ», «μάστ», «ΟΚ», «σόου μπιζ», κ.ά., με λατινικούς χαρακτήρες και πρόσφατα το διακριτικό γράμμα «άι», αρχικό της λέξης «ινφορμέισον» - πληροφορίες) τη στιγμή που παρουσιάζουν ειδήσεις και άλλα ενημερωτικά προγράμματα στην Ελληνική. Το περιεχόμενο μπορεί να είναι ελληνικό όπως για παράδειγμα η κατάσταση της ελληνικής παιδείας. Όμως, τα ονόματα εκπομπών μπορεί να είναι στα αγγλικά τόσο με αγγλικούς όσο και με ελληνικούς χαρακτήρες, πάλι ανεξαρτήτως περιεχομένου, ακόμη και στους κρατικούς σταθμούς. Παρακάτω θα αναφερθούμε και στη διαφορά μεταξύ των δύο προσεγγίσεων, δηλ., αγγλικά με ελληνικούς ή αγγλικούς χαρακτήρες. Πάντως, οι λατινικοί χαρακτήρες γίνονται αντιληπτοί ως αγγλικοί, δεδομένης της εκτεταμένης χρήσης της γλώσσας. Όσον αφορά τα παιδικά τηλεοπτικά προγράμματα, είναι γεμάτα με αγγλικά ονόματα και λέξεις, ίσως επειδή εισάγονται από τις ΗΠΑ στην πλειοψηφία τους. Μέσω των προγραμμάτων αυτών το παιδί δέχεται πάρα πολλά μηνύματα. Ο χρόνος που τα παιδιά σήμερα παρακολουθούν τηλεόραση και απασχολείται γενικά με το θέαμα είναι γνωστό ότι έχει αυξηθεί, εν μέρει επειδή αμφότεροι γονείς της οικογένειας αναγκάζονται να εργάζονται και επειδή η τηλεόραση επιλέγεται ως λύση απασχόλησης. Το ότι το παιδί επηρεάζεται από τα μηνύματα που δέχεται είναι ζήτημα που κατανοούμε χωρίς να είμαστε ειδικοί. Όσον αφορά όμως τον ισχυρισμό ότι προωθείται η Αγγλική μέσω των προγραμμάτων, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν παιδικές εκπομπές στις οποίες τα νήπια/ακροατές συμμετέχουν και προφέρουν τα αγγλικά. Για παράδειγμα, παροτρύνονται να τραγουδούν σε χαρούμενο σκοπό στίχους όπως «μαθαίνω αγγλικά κι ελληνικά, μ’ αρέσουν και τα δυό και τραγουδώ...» ή κάτι παρόμοιο. Μαθαίνουν δηλαδή μερικές βασικές αγγλικές λέξεις και εκφράσεις. Γενικά, η αποτελεσματική συμμετοχή των νηπίων στα διαδραστικά προγράμματα της τηλεόρασης βασίζεται σε θεωρίες από την ψυχολογία σύμφωνα με τις οποίες ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει την ανάγκη να συμπληρώσει το λογικό κενό. Η πρακτική αυτή, αν γίνει σωστά, οδηγεί σε επικέντρωση της προσοχής, μάθηση και αποδοχή. Τη χρησιμοποιούν κατά κόρον όσοι εργάζονται στον τομέα της διαφήμησης, τη χρησιμοποιούμε και εμείς στις διαλέξεις μας όταν κάνουμε ρητορικές ερωτήσεις. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με την πνευματική υγεία των νηπίων. Και ενώ διίστανται οι απόψεις για το αν τα νήπια πρέπει να μαθαίνουν περισσότερες από μια γλώσσες, δεν απορρίπτεται και η υπόθεση ότι όταν αυτά εξοικειώνονται «από την κούνια» με τα αγγλικά, θα τα μιλούν κανονικά όταν θα μεγαλώσουν (και τι αντιστάσεις να έχει τώρα ένα νήπιο). Στο ραδιόφωνο, το οποίο ως γνωστόν έχει μερικά στοιχεία αξιοπιστίας για τους ακροατές, τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Απλά τα μηνύματα είναι ακουστικά. Εκατοντάδες ξένες λέξεις χρησιμοποιούνται για την πληροφόρηση και για διασκέδαση, με αποτέλεσμα να είναι δραματική η δυσκολία που έχουν οι παρουσιαστές να προφέρουν τους αγγλικούς φθόγγους σε ένα κείμενο όπου οι ελληνικές λέξεις αποτελούν μειονότητα. Είναι αξιοθαύμαστη η ικανότητα των παρουσιαστών να εκφωνούν τις αθλητικές ειδήσεις και την περιγραφή αθλητικών αγώνων, διότι στον αθλητισμό επικρατεί η αγγλική ορολογία. Στον κλάδο της έντυπης ενημέρωσης η κατάσταση είναι το ίδιο απαράδεκτη. Οι εφημερίδες έχουν την τάση να χρησιμοποιούν αγγλικές λέξεις αλλά με ελληνικούς χαρακτήρες στο κυρίως σώμα τους, ενώ στα εβδομαδιαία ένθετά τους ξεφεύγουν τελείως. Τα ονόματα των περιοδικών αυτών είναι στα αγγλικά, και πολλοί τίτλοι ενοτήτων είναι στα αγγλικά σε βαθμό που νομίζεις ότι ζεις στην Αγγλία ή στην Αμερική. Τα περιοδικά μόδας και τεχνολογίας έχουν αγγλικά ονόματα και ανακατεμένους τίτλους. Για παράδειγμα «τρέντι τοπς για κάζουαλ λουκ εξόδους» ή «σέρφινγκ στο ιντερνετ με 20 εμ μπι πι ες» (αντικαταστήστε με αγγλικούς χαρακτήρες όπου δει). Εκτός από τα μέσα ενημέρωσης, οπουδήποτε να πάει κανείς δέχεται ηχητικό βομβαρδισμό από τραγούδια στα αγγλικά σε θαλάμους αναμονής, σε καταστήματα ρούχων, στους χώρους εστίασης και στα μέσα μεταφοράς. Στον υπόγειο σιδηρόδρομο, το μεταφορικό μέσο όπου ο ηρωικός Έλληνας εργαζόμενος ξαποσταίνει όρθιος, δέχεται τον βομβαρδισμό της προαναγγελίας των σταθμών στα αγγλικά («νεξτ στέισον...»). ?ήθεν κατάλοιπο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η προαναγγελία των σταθμών δεν έχει κανένα νόημα πλέον τη στιγμή που υπάρχουν πινακίδες στους σταθμούς με λατινικούς χαρακτήρες. Πάντως, αποτέλεσμα είναι να μαθαίνουμε άριστα πώς προφέρονται χιλιάδες αγγλικές λέξεις που τελειώνουν σε «έισον». Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε κάποια οικονομικά και άλλα χαρακτηριστικά του κλάδου της ευρύτερης ενημέρωσης διότι θα μας χρειαστούν παρακάτω για τα συμπεράσματά μας. ?ιεθνώς αλλά και στη χώρα μας υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση στις εταιρείες του κλάδου, πράγμα που σημαίνει ότι η ιδιοκτησία των σταθμών ανήκει σε πολύ λίγους ομίλους εταιρειών. Είναι γνωστή επίσης η πολιτική ισχύς που κατέχει ο κλάδος, ισχύς που απορέει από τον έλεγχο της ροής της πληροφόρησης προς τον πολίτη που είναι και ψηφοφόρος. Σε καιρό πολέμου, ο κλάδος αναγκάζεται να συμμετέχει στις κατευθυνόμενες προσπάθειες παραπληροφόρησης του κοινού για το καλό ή το κακό της χώρας. Συνάγεται ότι σε χώρες οι οποίες εμπλέκονται συνεχώς σε πολέμους, ο κλάδος της ενημέρωσης είναι μονίμως κατευθυνόμενος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αλήθεια και τη δημοκρατία στις χώρες αυτές. 2) Διασκέδαση, θέαμα και τεχνολογία Αληθεύει ότι πολλές φορές η χρήση ξένων λέξεων οφείλεται σε άγνοια ή σε λόγους προώθησης προϊόντων ή απλά σε συνήθεια. Κατά κάποιον τρόπο, η ξένη λέξη φέρνει στον καταναλωτή συνειρμούς καλύτερης ποιότητας, τη στιγμή μάλιστα που κάθε τι ελληνικό απαξιώνεται σε κάθε ευκαιρία. Και οι συνήθειες δύσκολα κόβονται. Πολλοί από μας ευχαρίστως χρησιμοποιούμε προϊόντα ή υπηρεσίες που μας έρχονται από το εξωτερικό (τρόφιμα, ρούχα, αυτοκίνητα, τέχνη, κλπ.), αλλά οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε και τους κινδύνους που έχει η συστηματική χρήση των αγγλικών όρων στη γλώσσα. Όσον αφορά τον κινηματογράφο, οι αγγλόφωνες κινηματογραφικές ταινίες συνήθως δεν μεταγλωτίζονται. Πιο πιθανό ίσως είναι να μεταγλωτιστούν άλλες ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές που είναι σε άλλη ξένη γλώσσα όπως τα ισπανικά. ?ς αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού, ο εγκέφαλος του Έλληνα εκπαιδεύεται δεκαετίες τώρα να εξοικειώνεται με το άκουσμα της Αγγλικής και συγκεκριμένα της αμερικανικής Αγγλικής. Ο κλάδος της μουσικής στη χώρα μας προωθεί, ίσως για λόγους εμπορικότητας, αποκλειστικά την αγγλόφωνη μουσική και τα τραγούδια, ιδιαίτερα αυτά που προέρχονται από τις ΗΠΑ. Το ελληνικό τραγούδι όσο πάει και εμπορευματοποιείται όλο και περισσότερο και, από ό,τι λένε οι ειδικοί, χάνει διαρκώς έδαφος και ως προς την ποιότητα. Πάντως, παρατηρούμε πως οτιδήποτε παραπέμπει στο εθνικό στοιχείο, όπως για παράδειγμα η παραδοσιακή μουσική, δεν ακούγεται. Η επίδραση των μέσων διασκέδασης έχει οδηγήσει στην υιοθέτηση συγκεκριμένης συμπεριφοράς από τους σύγχρονους Έλληνες ακόμη και σε κοινωνικής φύσης εκδηλώσεις. Αξιοπερίεργο παράδειγμα είναι ότι σε εορτές γενεθλίων, έχουμε την ανάγκη να τραγουδάμε «χάπι μπέρθντεϊ του γιού», κατασκεύασμα αμερικανικής κινηματογραφικής εταιρείας. Η ευρύτερη «βιομηχανία» του θεάματος χαρακτηρίζεται διεθνώς από υψηλή συγκέντρωση σε λίγες εταιρείες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια που έχουν δεσμούς αίματος με τον κλάδο της ενημέρωσης, του εντύπου και της μουσικής. Η βιομηχανία των κινηματογραφικών έργων κυριαρχείται από αμερικανικές κυρίως εταιρείες, λόγω του ελέγχου από τις τελευταίες των δικτύων διανομής. ?ς προς τα άλλα χαρακτηριστικά του ο κλάδος διακρίνεται για τη στενή του σχέση με την πολιτική εξουσία. Για παράδειγμα, μια ταινία με θέμα κάποιον υπερήρωα μπορεί να συμπίπτει με τις εκλογές για την προεδρία στις ΗΠΑ (1980, 2008) ή αλλού. Υπάρχει επίσης στενή σχέση με την εκάστοτε επίσημη κυβερνητική πολιτική για διάφορα διεθνή θέματα. (Πάντα βρίσκουν τρόπο να αμαυρώσουν την εικόνα του εκάστοτε «κακού» έθνους της εποχής, αναλόγως με τον πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη.) Παρενέργεια του συστήματος για τη δημοκρατία στην υφήλιο είναι και η διάδοση εικόνων σχετικά με κάθε έθνος επί της γης που δεν έχουν καμμιά σχέση με τον πολιτισμό του ούτε με την ιστορία του. Στην Ελλάδα ο κλάδος είναι μικρογραφία των παραπάνω με τις ιδιαιτερότητές του. Στην ουσία, το θέαμα και η ενημέρωση πάσης φύσεως ανήκουν σε λιγοστούς ομίλους εταιρειών που ενδεχομένως να έχουν συμφέροντα να ελέγχουν τη διάδοση των ιδεών, ίσως και όχι, αλλά δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε ως ενδεχόμενο. Με την πολυετή ενασχόλησή μας με τα τεχνολογικά μέσα όπως Η/Υ που εξελίσσονται γρήγορα, δεν έχουμε προλάβει ή ενδιαφερθεί να αποδόσουμε σωστά τους ξένους τεχνικούς όρους στα ελληνικά. Για παράδειγμα, λέμε «στείλε το αρχείο στον πρίντερ» αντί για το σωστό «εκτύπωσε το αρχείο». Λέμε «κόμπακτ ντισκ» με αρχικά «Σι Ντι», ενώ υπάρχουν οι δόκιμες λέξεις «συμπαγής δίσκος» και τα αρχικά τους «Σίγμα ?έλτα». Σε ερώτησή μου σε τεχνικό περιοδικό δικτύων γιατί να μη χρησιμοποιούμε τη λέξη διαδίκτυο, μου απάντησαν ότι η λέξη «ίντερνετ» είναι ήδη μέρος της καθομιλουμένης. Η ειρωνία είναι ότι το διαδίκτυο είχε τότε περίπου 3-4 χρόνια ζωής στη χώρα μας. Πώς μπορεί λοιπόν μια τέτοια λέξη να αποτελεί μέρος της καθομιλουμένης; Και ποιός το αποφασίζει; Το διαδίκτυο και η φορητή τηλεφωνία έχουν δώσει τη δυνατότητα στους Έλληνες χρήστες να έχουν πρόσβαση σε πληθώρα πληροφοριών και γνώσης. Τους έχει επίσης μεταβάλλει σε μανιώδεις γραφείς επιστολών. Ένα τεχνικό ζήτημα που προκύπτει έχει να κάνει με την αποκωδικοποίηση των ελληνικών χαρακτήρων, καθώς μερικές φορές δεν είναι αναγνώσιμα τα κείμενα. Έτσι, οι χρήστες των δικτύων στρέφονται σε «ελληνικά» με λατινικούς χαρακτήρες, συγκοπτόμενες λέξεις και ακρονύμια. Ως προς την αποτελεσματική απόδοση στα ελληνικά (και σε κάθε άλλη γλώσσα) των μηνυμάτων, είναι περίεργο γιατί αποτελεί πρόβλημα. Τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει η τεχνογνωσία (αυτόματοι μεταφραστές κειμένων, για παράδειγμα), θα μπορούσε αυτή να αναπτυχθεί περισσότερο και να λύσει το πρόβλημα της επικοινωνίας μέσω υπολογιστών και δια ζώσης. Τα χαρακτηριστικά των κλάδων της ευρύτερης διασκέδασης, των τηλεπικοινωνιών και της τεχνολογίας (από μικροεπεξεργαστές έως ηλεκτρονικά παιχνίδια και πολυμέσα) διακρίνεται από υψηλότατη συγκέντρωση. Πολύ λίγες εταιρείες ελέγχουν τις παγκόσμιες αγορές. Υπάρχουν δε και επικαλύψεις (π.χ., εταιρείες τηλεφωνίας να εισέρχονται σε κλάδους υπολογιστών ή διασκέδασης με την καλωδιακή ή δορυφορική τηλεόραση, κλπ.) καθώς και με τον κλάδο της ενημέρωσης. 3) Τράπεζες, διαφήμηση και εμπόριο Οι τράπεζες, χρηματιστηριακές και οι εταιρείες του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν μετατρέψει τα επίσημα ονόματά τους στην Αγγλική. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τη σταδιακή μεταμόρφωση του ονόματος μερικών τραπεζών από τα ελληνικά στα αγγλικά. Οι τράπεζες αφιερώνουν πόρους για τη διαφήμηση που είναι εν μέρει στα αγγλικά και δίνουν στις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους αγγλικά ονόματα. Η ασματική υπόκρουση στις διαφημίσεις είναι πάντα στα αγγλικά. Πρόσφατα, μεγάλη χρηματιστηριακή εταιρεία διένειμε ερωτηματολόγια στους πελάτες της με σκοπό την αναθεώρηση των συμβάσεων. Το απαντητικό δελτάριο περιείχε μια επιλογή όπου ο πελάτης έπρεπε να συμφωνήσει αν ήθελε να του αποστέλλονται στα αγγλικά οι μηνιαίες καταστάσεις λογαριασμού, πράγμα βέβαια περίεργο καθώς η κύρια αγορά της τράπεζας είναι η ελληνική επικράτεια. Ο ευρύτερος χρηματοπιστωτικός κλάδος διακρίνεται από συγκέντρωση εταιρειών, με λίγες μεγάλες εταιρείες να ελέγχουν υπερβολικά μεγάλο ποσοστό της αγοράς καταθέσεων και δανείων. Η υψηλή συγκέντρωση του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου, μεταξύ άλλων, ενδεχομένως να ευθύνεται και για την πρόσφατη κατάρρευση των μεγαλύτερων τραπεζικών οργανισμών στις ΗΠΑ και αλλού (2007- 2008). Ενώ οι δραστηριότητες του κλάδου του ως ενδιαμέσου αποτελούν τη βασική χρησιμότητά του στην οικονομία, δυστυχώς το στοιχείο της απληστίας οδηγεί τους μετόχους και τις διοικήσεις των τραπεζών σε ριψοκίνδυνες ενέργειες που βλάπτουν το σύνολο. Πάντως, η πτώχευση των τραπεζών και οι προσπάθειες διάσωσής τους από τις ΗΠΑ και την Ε.Έ. καταδεικνύουν και την πτώχευση θεωριών όπως ο (νεο)φιλευθερισμός που διδάσκονται στα Πανεπιστήμια και εφαρμόζονται από τις κυβερνήσεις του κόσμου ως δήθεν η λύση όλων των προβλημάτων της κοινωνίας. Στις τηλεοπτικές διαφημήσεις παρατηρείται με αυξανόμενη συχνότητα η χρήση των αγγλικών. Εκτός από το όνομα του προϊόντος και το λογότυπο της εταιρείας, ολόκληρο το μήνυμα ηχητικό και οπτικό μπορεί να είναι στα αγγλικά. Θεωρώ ότι οι διαφημήσεις στα διαλείμματα των παιδικών τηλεοπτικών προγραμμάτων αποτελούν επαίσχυντη πρακτική, σε οποιαδήποτε γλώσσα και αν εκπέμπονται. Πάντως, οι συγκεκριμένες διαφημήσεις είναι φορτωμένες με αγγλικές λέξεις για κούκλες, ηλεκτρονικά παιχνίδια, ήρωες, κλπ. Πέντε λεπτά τηλεθέασης είναι αρκετά για τους γονείς να διασταυρώσουν την πληροφορία αυτή. Ενδεχομένως να μην προσέχουμε πολλές διαφημήσεις αλλά η επανάληψη οδηγεί στην εξοικείωση με την προφορά και το νόημα των αγγλικών λέξεων και διευκολύνει στην αποδοχή τους από το κοινό, ιδιαίτερα τα παιδιά. Όσον αφορά τη ραδιοφωνική διαφήμηση, το καλύτερο παράδειγμα που περιγράφει την κακομεταχείριση της γλώσσας είναι το εξής διαφημιστικό μήνυμα: «Ντάουν-λόουντ τα πιο χοτ και τρέντι ρίνγκ-τόουνς για το κινητό σας!» Οι αγγλικές λέξεις είναι τόσες που έχουν κυριολεκτικά καταβροχθίσει τις ελληνικές. (Και το σωστό δεν είναι «κινητό» τηλέφωνο αλλά «φορητό». Αλλά ποιός ενδιαφέρεται; Σε λίγο θα το λένε «σελ-φόουν» και θα τελειώσει η συζήτηση.) Η διάθεση όμως αστεϊσμού, όταν ο άνθρωπος ρίχνει τις ασπίδες του, είναι τρόπος να παρουσιάζονται διαφημήσεις στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση. Το αστείο χρησιμοποιείται για να μεταδοθούν στα αγγλικά διαφημήσεις για προϊόντα ή υπηρεσίες. Ταυτόχρονα μπορεί να χλευάζονται και ελληνικά στοιχεία, όπως π.χ., το δημοτικό τραγούδι ή οι παραδοσιακές φορεσιές. Στη χώρα μας όπου οι αρχές της ελευθερίας του λόγου μας έχουν κληρονομηθεί από αιώνες, τις έχουμε άλλωστε έμφυτες, δεν αντιδρούμε σε τέτοιες επιθέσεις. Αυτό είναι υγιές από μια σκοπιά. Έχουν όμως πυκνώσει οι περιπτώσεις όπου χρησιμοποιείται η μέθοδος του αστεϊσμού στη διαφήμηση που εκφράζεται με αγγλικά ή τέλος πάντων με κάποιο λογοπαίγνιο γύρω από τα αγγλικά, δηλαδή με κοινό παρονομαστή τα αγγλικά. ?εν γνωρίζω τι μένει από όλα αυτά, αλλά η θεωρία λέει ότι γίνεται ευκολότερα η εξοικείωση με την ξένη γλώσσα επειδή συνδέεται με το συναίθημα της ευφορίας. Τελικά υιοθετούμε το πώς εκφράζεται το συγκεκριμένο ευχάριστο συναίσθημα στα αγγλικά. Κάτι άλλο τώρα από την καθημερινότητα: Οδηγούμε στο δρόμο και παρατηρούμε την πινακίδα στο προπορευόμενο αυτοκίνητο. ?εν περιέχει ποτέ τα γράμματα Γ, Δ, Θ, Λ, Ξ, Π, Σ, Φ, Ψ, Ω, ίσως επειδή είναι τα μόνα που δεν έχουν εμφανισιακό αντίστοιχο στα αγγλικά. Τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα όμως που επισκέπτονται την Ελλάδα έχουν στις πινακίδες τους και το «ελ» και το «εφ» και το «τζι» και το «τζέι» και το «ντάμπλιγιου» και πολλά άλλα γράμματα. Προφανώς, σε εκείνες τις χώρες η εθνική τους κληρονομιά είναι σημαντική, ενώ στη δική μας έχουν δρομολογηθεί σχέδια προσέγγισης των ξένων γλωσσών και εγκατάλειψης της Ελληνικής εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Επικολημμένο στο πίσω μέρος των ελληνικών αυτοκινήτων είναι και το όνομα της αντιπροσωπείας, πάντα στα αγγλικά (να λέει π.χ., κάτι για «μότορς»). Στις διαφημήσεις στην άκρη του δρόμου ένας οχετός από μηνύματα στα αγγλικά μας παροτρύνουν να αγοράσουμε το προϊόν. Ο προβληματισμός βέβαια είναι ότι τα μηνύματα είναι γραμμένα με ιδιωματισμούς και απαιτούν να γνωρίζει πολύ καλά ο αναγνώστης την Αγγλική. Διότι ποιός θα ξόδευε χρήματα στη διαφήμηση αν το μήνυμα δεν διαβάζονταν και δεν είχε επίδραση; Ενδιαφέρον παράδειγμα (προς αποφυγήν) από το εμπόριο αποτελεί το όνομα του κλάδου των σούπερ μάρκετ. Η ελληνικοποίηση των αγγλικών όρων είναι ό,τι χειρότερο για τη γλώσσα, διότι εκτοπίζει τους ελληνικούς όρους και προλειαίνει το έδαφος για την αποδοχή του αγγλικού όρου με αγγλικούς χαρακτήρες αργότερα. Θυμηθείτε τη λέξη «πάρκιν» που γράφαμε με ελληνικούς χαρακτήρες, αντί για την ωραιότατη λέξη «στάθμευση». Τώρα πλέον γράφεται αποκλειστικά στα αγγλικά και οι χρήστες την προφέρουν και πιο σωστά με το λαρυγκικό «νγκ» ως ʼγγλοι. Οι λέξεις λοιπόν «υπεραγορά» ή «παντοπωλείο» ίσως έπεφταν πολύ βαριά κληρονομιά την εποχή που ιδρύθηκε συγκεκριμένος κλάδος των καταστημάτων τροφίμων. Στις υπεραγορές βλέπουμε πινακίδες στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα. Ενδεχομένως αυτό βοηθά τους ξένους επισκέπτες που γνωρίζουν αγγλικά, αλλά ταυτόχρονα μας μαθαίνει πώς λέγεται στα αγγλικά το συγκεκριμένο προϊόν. Δηλαδή, μας εκπαιδεύει στη χρήση της Αγγλικής για τα αγαθά καθημερινής κατανάλωσης. Σημειώνεται ότι ο κλάδος των τροφίμων χαρακτηρίζεται από υψηλή συγκέντρωση όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, όπου έχει συγγένειες με τον κλάδο των γενετικώς τροποποιημένων τροφίμων, που και αυτός με τη σειρά του είναι στα χέρια λιγοστών εταιρειών. Στις ελληνικές γειτονιές και την περιφέρεια το παντοπωλείο αντικαταστάθηκε από το «μίνι μάρκετ». Και εδώ η λέξεις «μικρή αγορά» προφανώς δεν πέρασαν από το μυαλό κανενός. Στα βενζινοπωλεία, οι πολυεθνικές έχουν κυριολεκτικά εξαλείψει κάθε ελληνική λέξη. Στα εμπορικά κέντρα-μεγαθήρια τα ξένα ονόματα και οι αμερικανικές λέξεις για εκπτώσεις («σέιλς») και άλλες πληροφορίες κατακλύζουν τις πινακίδες και τις προθήκες των καταστημάτων, λες και απευθύνονται σε Αμερικανούς. Σε πολλά μικρά και μεγάλα καταστήματα προτιμούν να έχουν πινακίδες με αγγλικούς χαρακτήρες. Παρατηρείται και η ενδιάμεση κατάσταση, με το ελληνικό όνομα του ιδιοκτήτη με λατινικούς χαρακτήρες και τα προϊόντα που πωλεί στα ελληνικά (για να καταλαβαίνουν και οι ιθαγενείς τι πωλείται), καθώς και παραλλαγές των ανωτέρω. Τονίζεται και πάλι ότι οι λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες γίνονται αντιληπτές ως αγγλικά, τη στιγμή που το περιβάλλον αναφοράς περιέχει μηνύματα στα αγγλικά. 4) Κράτος και Κοινωνία Στην ιστορική πορεία της δια μέσου των χιλιετιών η ελληνική γλώσσα έχει υποστεί επιδράσεις και μεταβολές. Μπορεί όμως να διατυπωθεί ότι μέχρι τον εικοστό αιώνα η γλώσσα έχει επιβιώσει σε πολύ αντίξοες συνθήκες (πολέμους, εθνικές ήττες, μακροχρόνιες κατοχές) και βασικά μας έχει μεταδοθεί αυτούσια. Στα αρχαία μνημεία οι σημερινοί Έλληνες αναγνωρίζουμε όλα τα γράμματα και με λίγη μελέτη καταλαβαίνουμε και το νόημα. Ακόμη και ένας τετράχρονος Έλληνας μπορεί να συλλαβίσει το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου επάνω στο χρυσό στατήρα της εποχής που απεικονίζει τη θεά Αθηνά στη μια πλευρά και τη Νίκη στην άλλη. Με τα θρησκευτικά εδάφια δεν έχουμε καμμιά δυσκολία, ίσως λόγω της μορφής και του ύφους τους και λόγω της επανάληψης κατά την τελετουργία. Εν τούτοις, πριν τριάντα περίπου χρόνια έγιναν σημαντικές παρεμβάσεις στη γλώσσα προς την κατεύθυνση της απλοποίησης και αναφέρομαι στο μονοτονικό σύστημα. Σε μια περίεργη μεσονύκτια συνεδρίαση της βουλής με ελάχιστους βουλευτές και εκτός ημερησίας διατάξεως ψηφίστηκε η σχετική τροπολογία. Μεταξύ άλλων, το πρώτο θύμα της αλλαγής εκείνης ήταν η συλλογική μνήμη, διότι η αλλαγή εκείνη κατέστησε δυσανάγνωστα για τους νεοέλληνες χιλιάδες βιβλία που ήταν γραμμένα στο πολυτονικό. Χιλιάδες βιβλία επίσης πετώνται στα απορρίματα, ιδιαίτερα αν οι συγγραφείς τους έχουν αποβιώσει και δεν υπάρχει δυνατότητα για επανέκδοσή τους σύμφωνα με το μονοτονικό. ʼκουσα μάλιστα, ότι κρατική υπηρεσία έστειλε πρόσφατα για καταστροφή υλικού πολλούς τόμους της ιστορίας της Ελλάδος με το αιτιολογικό ότι ήταν γραμμένη στο πολυτονικό. Φθάνουμε έτσι στο κάψιμο των βιβλίων, εκδήλωση του χαμηλοτέρου δυνατού επιπέδου για τον πολιτισμό μας, όταν μάλιστα συμβαίνει με τη σιωπηρή έγκρισή μας. Σχετικά με τη δημοτική γλώσσα, αποδεικνύονται σήμερα οι εγγενείς ελλείψεις της και η δυσκολία που επιφέρει στον χρήστη τόσο στο γραπτό όσο και στον προφορικό λόγο. Αναγκάζεται κανείς να καταφεύγει στην καθαρεύουσα (για τον μέλλοντα ή τον αόριστο χρόνο ειδικά της παθητικής φωνής) ή σε τραγικά απλές μορφές έκφρασης (σε χρόνο ενεστώτα, ενεργητική φωνή, πρώτο πρόσωπο και ονομαστική, όχι γενική πτώση) και απελπιστικά απλές προτασιακές δομές (υποκείμενο - ρήμα - αντικείμενο). Τί σύμπτωση, αυτά είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Αγγλικής των επιχειρήσεων και του εμπορίου. Σαν να μην έφταναν οι παραπάνω αλλαγές, τελευταία ακούμε και εισηγήσεις για περαιτέρω απλοποίηση της γλώσσας (εξάλειψη μερικών γραμμάτων και διφθόγγων) με πρόσχημα την αντιμετώπιση της δυσλεξίας, μεταξύ άλλων. Φυσικά, η δυσλεξία υπάρχει και σε απλούστερες γλώσσες όπως η Αγγλική και σε πιο σύνθετες, όπως η Κινεζική, και πάντα θα υπάρχει. ʼλλη εισήγηση λίγο πιο παλιά αφορούσε τη θεσμοθέτηση της Αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας του κράτους. Ακόμη δεν έχει περάσει η άποψη αυτή, αλλά αν περιμένουμε λίγο, πιθανόν να θεσμοθετηθεί ίσως ως μέρος ενός ευρύτερου Νόμου. Όπως και με το νέο Νόμο για τα Α.Ε.Ι., παρατηρείται ότι οι πιο ύπουλες διατάξεις περνούν απαρατήρητες καθώς οι βουλευτές αποφεύγουν να διαφωνήσουν, διότι φοβούνται να μην απορριφθεί το εκάστοτε νομοσχέδιο στο σύνολό του. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι: Οι παρεμβάσεις που γίνονται στη γλώσσα από το επίσημο ελληνικό κράτος προς την κατεύθυνση της απλοποίησης είναι και οι πλέον επικίνδυνες. Και ενώ η γλώσσα είναι βαθειά χαραγμένη στην ελληνική συνείδηση ως αναπόσπαστο στοιχείο της, αφήνεται απροστάτευτη από το κράτος. Ένα από τα επιχειρήματα τόσο για τη δημοτική όσο και για το μονοτονικό σύστημα ήταν να γίνει η παιδεία προσιτή στα φτωχά στρώματα του λαού. Κάπου τρεις δεκαετίες αργότερα, το ίδιο επιχείρημα υποβόσκει και για τη χρήση της Αγγλικής. Μακρυά από την παρούσα εργασία η σοφιστεία, αλλά υπενθυμίζω στον αναγνώστη ότι ακόμη και η εσχάτη προδοσία μπορεί να βρει ιερό κίνητρο αν ψάχνει για δικαιολογίες. Προβλέπω λοιπόν ότι θα σχηματιστούν επιχειρήματα στο πνεύμα ότι η υιοθέτηση της Αγγλικής θα βοηθήσει να «αγωνιστούμε συλλογικά με μια φωνή σε μια παγκόσμια κοινωνία για τα δίκαιά μας» και όλη τη σχετική φρασεολογία. Πράγματι θα βοηθήσει, θα βοηθήσει όμως περισσότερο την άλλη πλευρά που επιθυμεί ακριβώς το ίδιο, την προώθηση της Αγγλικής. Ας επανέλθουμε στις δυσκολίες έκφρασης. Ποιούς τρόπους επιλέγει ο χρήστης για να εκφραστεί; Μήπως επιλέγει τους πιο εύκολες λύσεις που θα επιτύχουν την επικοινωνία καλύτερα; Στο πρακτικό υπόδειγμα επικοινωνίας υπάρχει ο αποστολέας του μηνύματος και ο παραλήπτης. Ο αποστολέας κωδικοποιεί το μήνυμά του, χρησιμοποιεί ένα μέσο για να το αποστείλει στον παραλήπτη, ο οποίος με τη σειρά του αποκωδικοποιεί το μήνυμα. Η διαδικασία αντιστρέφεται με το μήνυμα ανατροφοδότησης της πληροφορίας προς τον αποστολέα. Όλα αυτά συμβαίνουν σε περιβάλλον θορύβου που επηρεάζει την καθαρότητα του σήματος και επομένως όλη την επικοινωνία. Αν ο αποστολέας ενδιαφέρεται να επηρεάσει τον παραλήπτη, πρέπει να μελετήσει τους τρόπους με τους οποίους ο τελευταίος αντιλαμβάνεται το μήνυμα και εκφράζεται γλωσσικά. Πρέπει να μελετήσει τους τρόπους με τους οποίους το υποκείμενο χρησιμοποιεί τα γλωσσικά εργαλεία που έχει στη διάθεσή του. Διότι, επικοινωνία είναι κάτι παραπάνω από το παραπάνω μηχανιστικό υπόδειγμα. Για παράδειγμα, πανανθρώπινο στοιχείο είναι η διάθεση του ανήκειν σε ένα συγκεκριμένο σύνολο. Παρατηρούμε ότι οι Έλληνες μιας γεωγραφικής περιοχής χρησιμοποιούν διαφορετική προφορά από τους υπόλοιπους, οι νέοι χρησιμοποιούν το δικό τους λεξιλόγιο για να διαφέρουν από τους μεγάλους, κλπ. Η μελέτη επομένως των τρόπων έκφρασης μπορεί να φανεί χρήσιμη σε κάποιον που θέλει και μπορεί να προωθήσει τη διάβρωση της γλώσσας. Η διάβρωση της γλώσσας επέρχεται ευκολότερα όταν καλλιεργείται κλίμα στο οποίο το «ξένο» είναι καλύτερο από το «εγχώριο», όπως προαναφέραμε. Και εφόσον η ξένη λέξη φέρει συνειρμούς ποιότητας, γνώσεων, κοσμοπολιτισμού και αλλαγής, υιοθετείται. Παράδειγμα, αν πει κανείς «θα στείλω μήνυμα από τον φορητό υπολογιστή», δεν ακούγεται τόσο σύγχρονο, με την πλύση εγκεφάλου που έχουμε δεχθεί, όσο το «θα στείλω ί-μέιλ από το λάπτοπ». Αν η κοινωνική ομάδα υιοθετεί τον δεύτερο τρόπο, το άτομο θα δίσταζε να χρησιμοποιήσει τον πρώτο τρόπο από φόβο μήπως και δεν γίνει αποδεκτό από το σύνολο. Κατόπιν, η επανάληψη δυναμώνει τους νευρώνες εκείνους που επιφέρουν τη μεγαλύτερη ικανοποίηση. ?ς προς αυτό, ας θυμηθούμε κάποιο παλιό τραγούδι που δεν μας άρεσε αρχικά αλλά το συνηθίσαμε, μας είναι ανεκτό τώρα και ίσως να το ψιλοτραγουδάμε. Οι παραπάνω σκέψεις είναι λογικές. Το συμπέρασμα είναι ότι αν η ελληνική λέξη ή έκφραση είναι δύσκολη ή δεν υπάρχει, τότε προσφέρεται η ξένη λύση για να συμπληρώσει το κενό. Ενδιαφέρον παράδειγμα αποτελεί η διείσδυση στην Ελληνική μιας άλλης γλώσσας, της Γαλλικής, σε πολύ πιο παλιά χρόνια. Υπάρχουν σήμερα υπερβολικά πολλές γαλλικές λέξεις που έχουν ενσωματωθεί στην καθομιλουμένη και μας θυμίζουν το μέγεθος της επίδρασης. Για παράδειγμα, οτιδήποτε έχει σχέση με το αυτοκίνητο, τα ηλεκτρικά, τα έπιπλα, την οικιακή διακόσμηση, τη μόδα, την προσωπική περιποίηση και την τέχνη, έχει προέλευση γαλλική. Χρησιμοποιούμε την εννοιολογικά φτωχή λέξη «ασανσέρ» αντί για το ακριβές «ανελκυστήρας», «πλαφόν» (καλή ώρα, ρωτήστε τους Καθηγητές Πανεπιστημίου να σας εξηγήσουν την έννοια) για το «ανώτατο όριο», «μοτέρ» αντί για «κινητήρας», κ.ό.κ. Τα απομεινάρια της γαλλικής αποτελούν ακλόνητη απόδειξη του τρόπου με τον οποίο γίνεται η αποδοχή της ξένης λέξης. Συγκεκριμένα, σε πρώτο στάδιο η ξένη λέξη υιοθετείται, διότι ίσως δεν υπάρχει αντίστοιχη επίσημη λέξη στα ελληνικά. Σε δεύτερο στάδιο, προωθείται στην κοινωνία από άτομα με επιρροή. Σε τελευταίο στάδιο, έχει ενσωματωθεί στην καθομιλουμένη. Είναι σαφές ότι στο πρώτο στάδιο της εμφάνισης της ξένης λέξης πρέπει και οφείλει κάποιος όπως το κράτος να δράσει, να βρει δηλαδή τη σωστή αντίστοιχη ελληνική λέξη και να συμπληρώσει το κενό. Ακόμη και αν δεν είναι επιτυχής η προσπάθεια επειδή υπάρχουν και οι προτιμήσεις από πλευράς των χρηστών, θα εξαλειφθεί η συνήθης δικαιολογία «πώς αλλιώς να το πω;» Επειδή οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις του γράφοντος φτάνουν μέχρι ενός χρονικού ορίου στο παρελθόν και δεν γνωρίζω γιατί και πώς εισήχθησαν και επικράτησαν οι γαλλικές λέξεις, έχω την αίσθηση ότι περί το έτος 1970 πρέπει να συνέβη μια τεράστια συστηματική αλλαγή στην Ελλάδα. Σε προηγούμενα χρόνια διδάσκονταν η Γαλλική ως επίσημο ξενόγλωσσο μάθημα σε Γυμνάσια και Λύκεια ενώ κατόπιν είδαμε την Αγγλική να κερδίζει έδαφος και να αντιστρέφεται η εικόνα. Φαίνεται όμως πως δόθηκαν ισχυρά σήματα, τα οποία προκάλεσαν τη μανιώδη ανάγκη των γονέων να μάθουν τα παιδιά τους αγγλικά (όχι γαλλικά), πράγμα που εξηγεί και την εκρηκτική ανάπτυξη των φροντιστηρίων αγγλικών την εποχή εκείνη, ακόμη και στην επαρχία. Το ζήτημα των παραστάσεών μας σε συνδυασμό με τον έλεγχο της γλώσσας από τυχόν επιβουλές, μας οδηγεί συνειρμικά σε προβληματισμούς. Επειδή η διάρκεια της ανθρώπινης ζωής ίσως δεν επαρκεί να δει κανείς ξεκάθαρα τις μακροχρόνιες μεταβολές της γλώσσας, είμαστε χαμένοι μπροστά σε έναν υποθετικό εξωτερικό εχθρό που έχει πολύ πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Φυσικά μπορούμε να αντιτάξουμε τη συλλογικότητα που σήμερα εκφράζεται από το κράτος και τις κυβερνήσεις. Δυστυχώς, τη στιγμή που οι κυβερνήσεις αφοσιώνονται σε βραχυπρόθεσμους στόχους και αναγκάζονται να ασχολούνται μόνο με την καθημερινότητα ενώ τα εθνικά θέματα περιέργως αγνοούνται, καταπνίγεται κάθε ευγενής προσπάθεια διατήρησης της εθνικής ταυτότητας. Θα πρέπει να αναφερθούμε και στην ευκολία της χρήσης της γλώσσας. Είναι γνωστό ότι όσο πιο σύνθετη δομή και γραμματικούς κανόνες έχει μια γλώσσα, τόσο πιο εύκολη και ακριβής γίνεται κατά τη χρήση της. Απλά χρειάζεται να τη μάθει κανείς. Με άλλα λόγια, ίσως η Αγγλική να έχει το χαρακτηριστικό ότι είναι εύκολη ως προς τη μάθησή της. Η λιτότητα της ελληνικής γλώσσας φαίνεται από την αρχαία ρήση «μολών λαβέ» που εκφράζει ακριβώς το νόημα που έπρεπε να μεταδοθεί. Μάλιστα, οι ξένοι έχουν την έκφραση «Οι έλληνες έχουν μια λέξη γι αυτό». Όσο για την πλαστικότητα και τη δυνατότητα που δίνει στο χρήστη, ας σκεφτούμε για παράδειγμα την πλούσια εννοιολογικώς λέξη «λόγος». Με τα σύνθετα δημιουργούνται νέες λέξεις (ανάλογος, διάλογος, υπόλογος, κατάλογος, παράλογος, εύλογος, αξιόλογος, κ.λπ.). Ομοίως και με τις καταλήξεις. Τον ενθουσιασμό όμως για τη γλώσσα πρέπει να τον μεταδώσουν αυτοί που ξέρουν και έχουν καθήκον να το πράξουν. 5) Λεξικά Ειδική μνεία απαιτείται για τα λεξικά καθώς και κάθε βιβλίο αναφοράς όπως εγκυκλοπαίδειες. Ο λόγος είναι ότι αποτελούν τα βοηθήματα όλων των μορφωμένων ανθρώπων στο σχολείο, στη μελέτη, στις επιχειρήσεις και στο δημόσιο βίο, έχουν μεγάλη βαρύτητα και τα εμπιστεύονται οι χρήστες. Η διείσδυση της Αγγλικής είναι καταφανής αν κοιτάξουμε ένα λεξικό της Ελληνικής στις λέξεις που αρχίζουν από τα ελληνικά γράμματα «ντ». Πρόκειται για τις ελληνικά αποδιδόμενες αγγλικές λέξεις που αρχίζουν από το αγγλικό γράμμα «ντι». Θα βρούμε πάρα πολλές αγγλικές λέξεις που εμφανίστηκαν εδώ και 10-20 χρόνια. Για παράδειγμα, από πότε η λέξη «ντιζάινερ» (κλινόμενη και στον πληθυντικό) αποτελεί μέρος της καθομιλουμένης; Προφανώς και πάλι η λέξη «σχεδιαστής» έπεφτε βαριά κληρονομιά στους συγγραφείς που συνέταξαν το λεξικό. Υπάρχει το αντεπιχείρημα βέβαια ότι για να είναι χρήσιμο το λεξικό, πρέπει να εξηγεί τις λέξεις. Ασφαλώς και πρόκειται για λάθος άποψη για τους εξής λόγους: Πρώτον, η αγγλική λέξη ανήκει στα αγγλικά λεξικά όπου θα ανατρέξει ο χρήστης. Τι δουλειά έχουν οι λέξεις «φούτμπολ» ή «ντιμπέιτ» στο ελληνικό λεξικό; ?εύτερον, η παράθεση της αγγλικής λέξης δημιουργεί την εντύπωση στον αναγνώστη ότι είναι μέρος της ελληνικής γλώσσας πλέον, αφού το γράφει το λεξικό. Τρίτον, κάθε μία αγγλική λέξη εκτοπίζει μία ελληνική. Όταν μια λέξη δεν υπάρχει ούτε κάν στα λεξικά, δεν χρησιμοποιείται και επομένως δεν αναπαράγεται - μαζί με τα χιλιάδες ίσως συνθετικά της - στον γραπτό και στον προφορικό λόγο, δεν αποτελεί μέρος της συλλογικής μνήμης και πεθαίνει. Η ελληνική γλώσσα γίνεται φτωχότερη. Το ενδιαφέρον ερώτημα όμως είναι ποιός παίρνει την ηρωϊκή απόφαση να φύγει η ελληνική λέξη και να μείνει η αγγλική. 6) Πανεπιστήμια Ο νέος Νόμος για τα Πανεπιστήμια προβλέπει τη δημιουργία προγραμμάτων σπουδών που διδάσκονται σε ξένη γλώσσα (Ν. 3549, ʼρθρο 17, ΦΕΚ 69Α, 20/3/2007). Πρόσφατη εγκύκλιος του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων για την εφαρμογή του Π.?. 226 (ΦΕΚ 256/20/11/2007) περί διανομής συγγραμμάτων, προβλέπει επίσης τη χρήση ξενόγλωσσων βιβλίων. Να σημειωθεί όμως ότι πολύ πριν το νέο Νόμο είχαν γίνει αλλαγές που προωθούσαν αγγλόφωνα προγράμματα: Μερικά μεταπτυχιακά ήδη γίνονται στα Αγγλικά με ιδιαίτερη οικονομική μεταχείριση επειδή ακριβώς διδάσκονται στα Αγγλικά. Με άλλα λόγια, εδώ και πολύ καιρό το κράτος παρεμβαίνει υπέρ της χρήσης της αγγλικής εις βάρος της ελληνικής γλώσσας στα Πανεπιστήμια. Με τον νέο όμως Νόμο προωθείται πλέον ξεκάθαρα η εύκολη κατάργηση των ελληνόφωνων προγραμμάτων όχι μόνο στις μεταπτυχιακές αλλά και στις προπτυχιακές σπουδές. Το ʼρθρο 17 είναι το πιο σύντομο άρθρο του σχετικού Νόμου για τα ΑΕΙ και εκτελεί εις θάνατον την ελληνική γλώσσα με 41 λέξεις που πρέπει να μνημονεύσουμε: Διοργάνωση σπουδών σε ξένη γλώσσα. Με απόφαση της Συγκλήτου μετά από πρόταση της Γενικής Συνέλευσης Ειδικής Σύνθεσης του Τμήματος είναι δυνατή η εκπόνηση διδακτορικής διατριβής και η διοργάνωση, συνολικά ή εν μέρει, του προπτυχιακού ή μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών σε ξένη γλώσσα. Δηλαδή, λέει ότι μια παρέα 10-15 συμπολιτών μας, οι οποίοι συνδέονται με δεσμούς αλληλεξάρτησης, μπορεί να ιδρύσει ολόκληρο πρόγραμμα σπουδών χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα. Και αν η Σύγκλητος κυριαρχείται από ανθρώπους που επιθυμούν να προάγουν την Αγγλική και να αφανίσουν την Ελληνική, τότε η γλώσσα είναι καταδικασμένη. Η ειρωνία είναι ότι δύο άρθρα παρακάτω, το ʼρθρο 19 του ιδίου Νόμου μιλάει για κοινωνική λογοδοσία των ΑΕΙ. ?ηλαδή, αφού πεθάνει η γλώσσα να εξετάσουμε από τί πέθανε, αν το εξετάσουμε, δεδομένου ότι οι μηχανισμοί ελέγχου δεν υπάρχουν. Η λογοδοσία αναφέρεται σε χρήματα που ξοδεύτηκαν και γνωρίζουμε ότι το ενδιαφέρον πάντα επικεντρώνεται στο αν βαρύνεται ο προϋπολογισμός του κράτους ή όχι. Συνεπώς, στα αυτοχρηματοδοτούμενα προγράμματα, δεν πρόκειται κανείς άλλος κρατικός λειτουργός να ασχοληθεί με τη γλώσσα που χρησιμοποιείται. Το ʼρθρο 17 έχει περάσει εντελώς απαρατήρητο τόσο από τους βουλευτές που ψήφησαν το νομοσχέδιο ίσως επειδή εντέχνως βάζει πρώτο το σχετικά πιο ήπιο θέμα της διδακτορικής διατριβής και μετά το ασυγκρίτως σοβαρότερο θέμα των προγραμμάτων σπουδών. Πέρασε επίσης απαρατήρητο και από τους συλλόγους των Καθηγητών, καθώς επισκιάζεται από άλλα θέματα. Υπάρχουν το οικονομικό, τα εργασιακά δικαιώματα, η αναγνώριση πτυχίων, οι ακαδημαϊκές μονάδες, το πανεπιστημιακό άσυλο, η αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων, η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, κλπ., πλειάδα δηλαδή θεμάτων που είναι αρκετά σημαντικά από μόνα τους. Το ζήτημα όμως της προστασίας της γλώσσας θα μπορούσε να είναι τόσο μέρος της διαπραγματευτικής δύναμης των Καθηγητών όσο και επιχείρημα υπέρ των μεταρυθμίσεων της κυβέρνησης. Ο λόγος είναι ότι πρόκειται για συμπαγές ζήτημα εθνικής αξίας πάνω στο οποίο θα μπορούσαν να χτιστούν επιχειρήματα για διάλογο προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα εξύψωνε το κύρος των Καθηγητών στα μάτια του κόσμου και θα έδειχνε ότι η κυβέρνηση είναι διαλλακτική. Πάντως η ουσία είναι ότι οδηγηθήκαμε σε αποτέλεσμα ζημίας για όλους και όλοι οι φορείς πρέπει να το ξανασκεφτούν. Δύο χρόνια πριν από τον Νόμο για τα ΑΕΙ, ένας άλλος Νόμος πέρασε επίσης απαρατήρητος. Πρόκειται για την ίδρυση του ?ιεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδος με έδρα τη Θεσσαλονίκη και γλώσσα διδασκαλίας την Αγγλική (Ν. 3391, ΦΕΚ 240, 4/10/2005). Περιέργως, δεν ακούστηκαν τότε αντιδράσεις, σε μια εποχή μάλιστα που υπέβοσκε το θέμα της ονομασίας γείτονος χώρας μερικές δεκάδες χιλιόμετρα πιο μακρυά. Ας δούμε όμως τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής της αγγλικοποίησης των Πανεπιστημίων για την παιδεία και το έθνος. Όπως γνωρίζουμε, στα Πανεπιστήμια οι πόροι όπως χρήματα, εγκαταστάσεις, κτίρια και διδάσκοντες είναι περιορισμένοι, και επομένως, κάθε αγγλόφωνο μάθημα εκτοπίζει ένα ελληνόφωνο. Δυστυχώς, έτσι ανοίγει η κερκόπορτα για κατακλυσμιαίες αλλαγές στον τρόπο διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο. Μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε ότι θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες βαθμίδες της εκπαίδευσης προς την κατεύθυνση της χρήσης των Αγγλικών, διότι θα απαξιωθούν τα Ελληνικά. Οι υποψήφιοι φοιτητές και οι γονείς θα δίνουν βαρύτητα στα Αγγλικά και επομένως, το σύστημα θα αναγκαστεί να προωθεί τα Αγγλικά, τόσο στο Λύκειο όσο και σε όλες τις κατώτερες βαθμίδες. Κατανοούμε τότε ότι ο αφελληνισμός της παιδείας είναι ζήτημα χρόνου, αν βέβαια δεν υπάρξει αντίδραση. Επιχείρημα υπέρ της διδασκαλίας στην Αγγλική είναι ότι «και στο εξωτερικό έτσι κάνουν». Πράγματι, τα Αγγλικά Πανεπιστήμια διδάσκουν στα Αγγλικά και προσελκύουν ξένους φοιτητές. Είναι όμως η εθνική τους γλώσσα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, φυσικά και υπάρχουν Καθηγητές/θιασώτες της παγκοσμιοποίησης. Και όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, μπορεί να δούμε και κάποιο πρόγραμμα στα αγγλικά. Είναι όμως η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. ʼλλο επιχείρημα είναι σχετικό με την προαγωγή της έρευνας. Οι επιστήμονες επικοινωνούν διεθνώς σε διάφορες γλώσσες και δεν είναι κακό. Η άποψη όμως ότι όλοι οι Έλληνες φοιτητές και οι μαθητές (και κατ’ επέκταση όλη η ελληνική κοινωνία) πρέπει να σκέπτονται στα αγγλικά για να γίνουν πιο αποτελεσματικοί αποτελεί παραλογισμό. Έρχεται επίσης σε απόλυτη αντίθεση με το Σύνταγμα όσον αφορά το σκοπό της παιδείας που είναι να προάγει την εθνική συνείδηση. Τουλάχιστον, δεν πρέπει να παραγκωνίζεται η ελληνική γλώσσα από την ελληνική παιδεία. Και ο νέος Νόμος δεν υποχρεώνει κανέναν Καθηγητή να χρησιμοποιήσει ξενόγλωσσο σύγγραμα, για παράδειγμα. ʼλλωστε, υπάρχουν και οι ενδιάμεσες λύσεις. Αν ένα ξενόγλωσσο σύγγραμμα είναι χρήσιμο, ας το μεταφράσουμε να φωτιστούν οι φοιτητές μας. Ακόμη καλύτερα, επί δεκαετίες τώρα λειτουργούσαμε με σημειώσεις παραδόσεων και άρα μπορούμε τώρα να τις μετατρέψουμε σε βιβλία. Όσον αφορά τα κριτήρια για την προαγωγή των Καθηγητών στα Πανεπιστήμια, τα πανεπιστημιακά Τμήματα απαιτούν οι ερευνητικές εργασίες των Καθηγητών να δημοσιεύονται σε αγγλόφωνα περιοδικά. Ο σχετικός Νόμος μιλά για διεθνή αναγνώριση του ερευνητικού έργου. Για το λόγο αυτό πολλοί Καθηγητές αναγκάζονται να δημοσιεύουν σε αγγλικά και αμερικανικά περιοδικά. Βέβαια, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη χρησιμοποιούν ελληνικά στοιχεία και να μη μελετούν την Ελλάδα γενικά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι αποστερεί τη χώρα από το τόσο αναγκαίο πνευματικό προϊόν για να ληφθούν σωστές αποφάσεις στα επίπεδα της διοίκησης. Πώς θα γίνει η περίφημη σύνδεση της αγοράς με το Πανεπιστήμιο που προαναγγέλλει ο νέος Νόμος για τα ΑΕΙ, αν όλοι στα ΑΕΙ μελετούμε τις χώρες του εξωτερικού; Είναι τυχαίο που μιλάμε μετά για «αδαείς διαχειριστές ασφαλιστικών ταμείων»; Μήπως θα έπρεπε να ενθαρρύνουμε τη μελέτη των ελληνικών θεμάτων σε όλες τις εφαρμογές των επιστημών; Μήπως θα έπρεπε να καινοτομήσουμε και να δημιουργήσουμε εκ των ενόντων νέες οικονομικές ιδεολογίες ψάχνοντας στην ελληνική φιλοσοφία; Αξίζει να αναφερθεί η επίδραση που έχει η πολύωρη και καθημερινή τριβή των Καθηγητών με την αγγλική βιβλιογραφία. Πολλοί Καθηγητές, του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου, δεν μπορούμε να αρθρώσουμε δημόσιο λόγο, δεν μπορούμε να γράψουμε δυό προτάσεις χωρίς να χρησιμοποιήσουμε αγγλικές λέξεις. Φυσικά αυτό επηρεάζει και την ικανότητά μας να είμαστε πειστικοί στην αίθουσα διδασκαλίας. Στη χειρότερη περίπτωση, μεταδίδουμε τους ξένους όρους στους φοιτητές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η συνήθεια που έχουν οι Καθηγητές, όταν γράφουν ελληνικά κείμενα, όπως άρθρα στον τύπο, να συμπεριλαμβάνουν εντός παρενθέσεως και τον αγγλικό όρο. Για παράδειγμα, όταν πρόκειται για χρηματιστηριακά θέματα γράφουν «κοινές μετοχές (κόμον στοκς)» με αγγλικούς χαρακτήρες. Μα αν ο αναγνώστης δεν κατανοεί μια λέξη στα ελληνικά, γιατί υποθέτουν ότι την κατανοεί στα αγγλικά; Δηλαδή, άθελά τους εκπαιδεύουν το αναγνωστικό κοινό να αφομοιώσει την αγγλική ορολογία. Η διοχέτευση πόρων προς τα αγγλόφωνα μεταπτυχιακά έχει δύο σημαντικές παρενέργειες για την κοινωνία. Πρώτον, επιτείνει το πρόβλημα της εγκατάλειψης των προπτυχιακών προγραμμάτων καθώς τα πανεπιστημιακά Τμήματα στρέφονται προς τα μεταπτυχιακά. Υπάρχουν Καθηγητές που δεν έχουν διδάξει προπτυχιακό μάθημα εδώ και χρόνια. (Είναι νόμιμο αυτό;) ?εύτερον, κάθε ξένος φοιτητής εκτοπίζει έναν Έλληνα φοιτητή. Τα δύο αυτά προβλήματα οδηγούν στη στροφή των Ελλήνων φοιτητών προς το εξωτερικό όπου και τελικά μεταναστεύουν. Η εφαίμαξη όμως του μορφωμένου και ικανού εργατικού δυναμικού αποστερεί τη χώρα από το πιο πολύτιμο αγαθό, δηλαδή, τους νέους και πλέον παραγωγικούς πολίτες καθώς και την ελπίδα για βελτίωση. 7) Δύο μελέτες περιπτώσεων Παρατίθενται δύο παραδείγματα από Πανεπιστήμιο που έχει ως αντικείμενα σπουδών τα ευρύτερα οικονομικά και τη διοίκηση, μεταξύ άλλων. Η πρώτη περίπτωση αφορά «διεθνές» αγγλόφωνο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στη διοικητική επιστήμη, το οποίο βρίσκεται σε λειτουργία αρκετά χρόνια και είναι επομένως καλό παράδειμα για να δούμε αν πέτυχε το πείραμα. Στο εν λόγω πρόγραμμα υποτίθεται ότι σπουδάζουν κυρίως ξένοι φοιτητές, αν και με μια γρήγορη ματιά βλέπουμε ότι οι περισσότεροι είναι Έλληνες (αποτελούν το 97% στην κατεύθυνση μερικής φοίτησης, δηλαδή τα στελέχη επιχειρήσεων). Το πρόγραμμα αφιερώνει τεράστιους πόρους εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για να προσελκύσει τους λιγοστούς ξένους φοιτητές με αποτέλεσμα οι Έλληνες φοιτητές να επιδοτούν ουσιαστικά τους ξένους. Το πρόγραμμα αναπτύχθηκε και με τη συμμετοχή αρκετών τμημάτων από το Πανεπιστήμιο με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αλληλεξαρτήσεις πάσης φύσεως μεταξύ των Καθηγητών, ενώ η αρχική ιδέα ήταν η δημιουργία συνέργειας. Το πρόγραμμα βρέθηκε στο επίκεντρο εξέτασης από τα όργανα του Πανεπιστημίου για τη λογιστική πρωτοτυπία της απόφασης που έλαβε η διοικούσα επιτροπή τον Ιούλιο του 2007 να καταχωρεί αμοιβές Καθηγητών σε παρελθούσες χρήσεις. Μετά από παρεμβάσεις, έγιναν προσπάθειες να διορθωθεί το λογιστικό ατόπημα. ?υστυχώς, παρέμεινε αιωρούμενη η κριτική προς τη διοίκηση του Πανεπιστημίου (αλλά και τη διοίκηση του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών) ότι ίσως σκοπός της αρχικής απόφασης ήταν τα ανώτατα όρια αμοιβών που είχαν ξεπεράσει μερικοί Καθηγητές. Σημειώνεται ότι το 2007 ήταν έτος πρυτανικών εκλογών στο εν λόγω Πανεπιστήμιο και τον Οκτώβριο του 2008 δεν είχε ακόμη λυθεί το πρόβλημα με τις αμοιβές. Ιδιαίτερο γνώρισμα του προγράμματος είναι ότι προσελκύει, εκπαιδεύει και βρίσκει δουλειά σε ξένους φοιτητές στην Αγγλία. Όπως είπαμε όμως, το πρόγραμμα είναι στα αγγλικά. Έτσι, εκείνο που μένει είναι ότι Έλληνες φοιτητές αναγκάζονται να σκέπτονται, να γράφουν και να μιλούν στα αγγλικά. Επειδή διατυπώνεται και η άποψη ότι ίσως και να θέλουν οι Έλληνες φοιτητές να σπουδάζουν στα αγγλικά, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Από προσωπική εμπειρία και χρήση της αγγλικής γλώσσας στα μαθήματα, 99 στους 100 φοιτητές χρησιμοποιούν τα ελληνικά για τις γραπτές εξετάσεις και εργασίες τους, παρόλο που το επίπεδό τους στην κατοχή της αγγλικής γλώσσας είναι υψηλότατο. Πέραν αυτού, οι Έλληνες φοιτητές δεν ερωτήθηκαν, ούτως ή άλλως. Φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό, όχι γιατί τα ελληνικά Πανεπιστήμια δεν είναι καλά, αλλά κυρίως επειδή δεν επαρκούν οι θέσεις στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Συνοψίζοντας, το πρώτο παράδειγμα της δήθεν «διεθνοποίησης» των σπουδών αποτελεί αποτυχία, διότι όχι μόνο είναι κατ’ επίφασιν διεθνές και εκμεταλλεύεται τους Έλληνες φοιτητές αλλά και επειδή δεν ικανοποιεί τους στόχους και τα όνειρα του Έλληνα πολίτη για τα παιδιά του. Η δεύτερη περίπτωση αποτελεί φυσική εξέλιξη της πρώτης. Στις αρχές του 2008, σε ακαδημαϊκό Τμήμα του ιδίου Πανεπιστημίου, έγινε πρόταση να αντικατασταθεί το ελληνόφωνο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών με αγγλόφωνο, στο πνεύμα του ʼρθρου 17. Η πρόταση καταψηφίστηκε από τη γενική συνέλευση ειδικής σύνθεσης του Τμήματος. Αργότερα όμως, τον Ιούλιο του 2008, όταν άλλαξαν οι συσχετισμοί ψηφίστηκε η ίδρυση νέου, αγγλόφωνου προγράμματος με την αρωγή της διοίκησης του Πανεπιστημίου. Το κύριο επιχείρημα υπέρ του αγγλόφωνου προγράμματος ήταν τα αυξημένα έσοδα λόγω του ότι η «αγορά δεν έχει κορεσθεί στα συγκεκριμένα αντικείμενα σπουδών». Η χρήση της αγγλικής γλώσσας θεωρήθηκε ότι θα είναι χρήσιμη. Το πρόγραμμα αποσκοπεί «Στην επιμόρφωση ανωτέρων στελεχών πολυεθνικών επιχειρήσεων και οργανισμών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και των οποίων το αντικείμενο ερασίας είναι στην αγγλική γλώσσα.» Το πρόγραμμα απευθύνεται επίσης «σε Έλληνες φοιτητές που σκοπεύουν να ακολουθήσουν διεθνή σταδιοδρομία και σε ξένους φοιτητές που επιθυμούν να σπουδάσουν στην Ελλάδα.» Χωρίς χρονοτριβή, το Σεπτέμβριο του 2008 ψηφίστηκε από τη συνέλευση του Τμήματος προσχέδιο του Νόμου για το Φύλλο της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως. Η όλη φρασεολογία σε πλάγια γραμματοσειρά απαιτεί σχολιασμό για να εξαχθούν συμπεράσματα και να γνωρίζει ο κάθε ενδιαφερόμενος αναγνώστης πώς υλοποιούνται τέτοιου είδους προγράμματα. Πρώτον, τα έσοδα είναι πάντα το κύριο επιχείρημα για τη δημιουργία μεταπτυχιακών προγραμμάτων γενικά. Δεύτερον, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε πλέον τόσο πολύ για ξένους φοιτητές, ίσως λόγω της αποτυχίας του πρώτου πειράματος, αν και γίνεται μνεία για την προσέλκυση υψηλής ποιότητας ξένων φοιτητών. Το κείμενο μιλάει ευθέως για Έλληνες φοιτητές που θα διδάσκοντα στα αγγλικά. Τρίτον, τη στιγμή που η Ελλάδα αιμορραγεί από το προαναφερθέν πρόβλημα της μετανάστευσης του εξειδικευμένου προσωπικού, πώς μπορεί ελληνικό Πανεπιστήμιο να εκπαιδεύει τα ελληνικά νιάτα με σκοπό τη μετανάστευσή τους; Τέταρτον, το να έχουμε ολόκληρο πρόγραμμα σπουδών που να είναι αφιερωμένο στις πολυεθνικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας δεν έχει προηγούμενο, σε ένα κλίμα μάλιστα διεθνούς οικονομικής αναταραχής όπου τέτοιες εταιρείες εθνικοποιούνται στα οικεία κράτη (ΗΠΑ) για να σωθούν. Επιπλέον, δεν έχει νόημα όταν η ραχοκοκκαλιά της ελληνικής και ευρωπαϊκής οικονομίας είναι οι μεσαίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις που απορροφούν τους αποφοίτους μας και δέχονται αθέμιτο ανταγωνισμό από τις πολυεθνικές και τα πολιτικά τεχνάσματά τους (ωράρια εργασίας, κλπ). Είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα εξελιχθεί το πρόγραμμα αυτό. Παρατηρείται όμως ότι το αγγλόφωνο πρόγραμμα έχει ακριβώς τα ίδια μαθήματα με το ελληνόφωνο. Αυτό σημαίνει ότι, αφενός θα συγχωνευτούν μαθήματα και θα διδάσκονται ενιαία μαθήματα στην Αγγλική για λόγους οικονομίας και, αφετέρου, οι ίδιοι οι διδάσκοντες θα επιλέξουν μάλλον τον εύκολο τρόπο της μιας και μοναδικής προετοιμασίας, δηλαδή, διαλέξεις στα αγγλικά. Επομένως το ελληνόφωνο πρόγραμμα ή μέρος του θα οδηγηθεί σε αφανισμό. Οι παραπάνω δύο μελέτες περιπτώσεων είναι χαρακτηριστικές διότι προδιαγράφουν το μέλλον. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ίσως ακολουθήσουν και άλλα Τμήματα. Το προπτυχιακό πρόγραμμα των Πανεπιστημίων ακόμη αντέχει στην αγγλικοποίηση (για μερικές εβδομάδες), αν και προβλέπονται αλλαγές για δύο λόγους: Με την εισαγωγή ξενόγλωσσων βιβλίων με το νέο Νόμο ανοίγει ο δρόμος για πολλές διαλέξεις στα αγγλικά. Επίσης, μπορούμε να φανταστούμε πως οι πρόθυμες διοικήσεις των Πανεπιστημίων θα προτείνουν σε «δοκιμαστική μορφή» τη δημιουργία μαθημάτων η προγραμμάτων σπουδών, κλπ., κλπ. Όπως είπαμε και παραπάνω, ακόμη και η εσχάτη προδοσία βρίσκει δικαιολογίες εύκολα. Μοιραία θα εξαφανιστεί η ελληνική γλώσσα από την προπτυχιακή εκπαίδευση. Έπεται το Λύκειο και όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης μέχρι το Νηπιαγωγείο. Σημειώνεται ότι για να φτάσουμε στο σημερινό αποτέλεσμα χρειάστηκαν προσλήψεις Καθηγητών, προαγωγές και ιδρύσεις τμημάτων και προγραμμάτων που άρχισαν από το τέλος της δεκαετίας του 1960 κατά προσωπική εκτίμηση, ίσως και νωρίτερα. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις σε στάδιο επώασης. 8) Ελληνικός ανθελληνισμός Γιατί τα Πανεπιστήμια να εφαρμόζουν Νόμους για «αγγλικοποίηση» των προγραμμάτων σπουδών τη στιγμή που δεν είναι υποχρεωμένα; Η εξήγηση είναι ότι παγκοσμίως, αλλά ιδιαίτερα στη χώρα μας, τα Πανεπιστήμια έχουν άμεση σχέση με το σύστημα εξουσίας. Πέραν αυτού, ενώ οι περισσότεροι Καθηγητές είναι αφοσιωμένοι στην επιστήμη τους, παράγουν έργο και είναι υπόδειγμα ήθους, υπάρχει στα Πανεπιστήμια ανεξήγητος ελληνικός ανθελληνισμός και αποστροφή προς την ελληνική γλώσσα και κάθε τι ελληνικό. Το καταθέτω ως προσωπική εμπειρία. ʼλλωστε, ένα δείγμα πήραμε όλοι προσφάτως και με το βιβλίο της 6ης Δημοτικού. Και μόνο το άκουσμα των λέξεων «ελληνικός ανθελληνισμός» προκαλεί ρίγη φόβου και ανησυχίας. Η σύνθεση ή υπενθύμηση της έκφρασης που αποδίδονται μάλλον σε Έλληνα Καθηγητή σχετίζεται με τον τρόπο που συνυπήρξαν στη χώρα μας για αιώνες δύο αντιφατικές μεταξύ τους έννοιες, ο φιλελληνισμός και ο ανθελληνισμός. Η πρώτη αναφέρεται στην αγάπη των φιλελλήνων για την αρχαιότητα και τον πολιτισμό της και η δεύτερη στο μίσος τους για τους σύγχρονους Έλληνες που δεν μοιάζουν με τα αρχαιοελληνικά πρότυπα. Μετά την υποδούλωσή τους στους Ρωμαίους, οι Έλληνες γενικά δεν δημηγορούν, δεν φτιάχνουν γλυπτά, δεν φιλοσοφούν, αντίθετα, χαρακτηρίζονται από μικροπρέπεια και ατομικά συμφέροντα, μεταξύ άλλων. Οι φιλελληνικές/ανθελληνικές απόψεις διείσδυσαν στην παιδεία και στην καθημερινότητα έως τις μέρες μας. Αυτό οδήγησε στην εγγενή απογοήτευση στον φιλέλληνα/Έλληνα για ό,τι έχει σχέση με το κράτος, το έθνος, την πατρίδα, τη γλώσσα, την ιστορία, την εθνική μνήμη καθώς και με κρίσιμα συστατικά της διακυβέρνησης όπως αστυνομία, στρατός, άμυνα. Φυσικά, τίποτε δεν είναι περισσότερο αδικαιολόγητο και εσφαλμένο, αλλά το συγκεκριμένο αδύναμο σημείο γίνεται αντικείμενο χειραγώγησης εκ μέρους όσων έχουν μακροχρόνια εμπειρία από τα πράγματα αυτά καθώς και τη δύναμη επηρεασμού. Έτσι, σήμερα απορρίπτουμε κάθε τι το ελληνικό και επικροτούμε κάθε τι ξένο, ακόμη και χρεωκοπημένες ιδεολογίες. Οι ανθελληνικές απόψεις μερικών Καθηγητών εξηγούνται εν μέρει διότι και οι ίδιοι υπόκεινται σε ανθρώπινες αδυναμίες όπως η μεροληψία. Πολλοί έχουν σπουδάσει στη ?ύση και θεωρούν κάθε τι που έμαθαν εκεί ως το ιδανικό αντίδοτο και για όλα τα προβλήματα της χώρας μας. Φυσικά και σφάλλουν, ειδικά εκείνοι που σπούδασαν τις επιστήμες των ευρύτερων οικονομικών και κατέχουν διοικητικές θέσεις, διότι υπάρχουν και πράγματα που δεν έμαθαν εκεί. Όπως για παράδειγμα την έννοια του καθήκοντος πίστης προς τον εντολέα σε κάθε σχέση εντολέα- εντολοδόχου. Και εφόσον ο εντολέας εδώ είναι ο ελληνικός λαός, είναι καθήκον μας να διαφυλάξουμε τον πολιτισμό του και τη γλώσσα του. Αξιοσημείωτο είναι ότι κανείς από τον ακαδημαϊκό χώρο δεν έχει αντικρούσει την άποψη αυτή. Όπως όμως προαναφέρθηκε, σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα σπεύδουν επιμελώς να εφαρμόσουν το ʼρθρο 17 και γρήγορα για να εδραιωθεί μια κατάσταση και να μην αναστρέφεται εύκολα αργότερα. 9) Θεωρητικές Εξηγήσεις του Φαινομένου α) Μόδα Εξηγεί εν μέρει το πρόβλημα. Αν όμως ήταν μόδα θα ήταν παροδική. Αντίθετα, εδώ βλέπουμε ότι επιτείνεται η χρήση της Αγγλικής. Παρατηρείται επίσης ότι η θεώρηση της μόδας υιοθετείται δικαιολογημένα από ανθρώπους που εκτιμούν τα οφέλη από την «ελεύθερη» διεθνή αγορά και θέλουν να ελπίζουν στο σύστημα. Φυσικά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. β) Εμπορική προβολή, παγκοσμιοποίηση και δικαιόχρηση Η παγκοσμιοποίηση θα εξηγούσε γιατί οι πολυεθνικές χρησιμοποιούν τα αγγλικά, διότι έχουν την οικονομική επιφάνεια και συνδέονται με την εξουσία μέσω πολιτικών τεχνασμάτων. ?εν εξηγεί όμως γιατί οι ελληνικές εταιρείες να χρησιμοποιούν με τόση επιμονή την Αγγλική. Η έννοια της δικαιόχρησης, όπου ελληνικές εταιρείες αγοράζουν τα δικαιώματα για την υιοθέτηση των ξένων προτύπων παραγωγής και εμπορίας ίσως να εξηγεί εν μέρει τη χρήση της Αγγλικής, μέσα όμως στο συγκεκριμένο σύστημα της δικαιόχρησης. Εφόσον όμως οι πελάτες τους είναι Έλληνες, δεν έχει έννοια το εγχείρημα. Ως προς την εμπορική προβολή, πράγματι έως ένα βαθμό προσελκύεται ο πελάτης που θεωρεί ότι η αναγραφή των ονομάτων, πινακίδων κλπ στα αγγλικά ίσως προσδίδουν την έννοια της ποιότητας. Όμως, και το τελευταίο βιβλίο των οικονομικών γράφει ότι η τιμή του προϊόντος είναι η πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο χαρακτηριστικό. Συνεπώς, μάλλον δεν ισχύει ούτε η εν λόγω άποψη. γ) Ευρωπαϊκή σύγκλιση Πουθενά στη συμφωνία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν προκρίνονται τα αγγλικά ως η γλώσσα την οποία στοχεύουμε να χρησιμοποιήσουμε ως κοινή γλώσσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη και αν επιθυμούν μερικοί τα αγγλικά να γίνουν εκ των πραγμάτων η κοινή γλώσσα, δεν εξηγεί γιατί άλλες ευρωπαϊκές χώρες, των οποίων οι γλώσσες χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο και έχουν πολλές συγγένειες με τα αγγλικά δεν ενσωματώνουν αγγλικές λέξεις. Το αντίθετο μάλιστα. Αναφέρομαι στις Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία και Σουηδία ως φωτεινά παραδείγματα εθνών που ξέρουν (και μπορούν) να προστατεύουν τον εθνικό τους πλούτο. Κανείς ευρωπαίος δεν προστάζει να απεμπολήσουμε τη γλώσσα μας διότι δεν θα ήθελε να απεμπολήσει και τη δική του γλώσσα. Επομένως, η εξήγηση αυτή της ευρωπαϊκής σύγκλισης δεν ισχύει. ?εν ισχύει επίσης γιατί θα ήταν έγκληματικό για την ευρωπαϊκή δημοκρατία να υπάρχουν σιωπηρές και υπόγειες δράσεις υπέρ της καθιέρωσης μιάς και μόνο γλώσσας. δ) Πολυπολιτισμικότητα Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 έχουν εισρεύσει στη χώρα μας με ανεξέλεγκτο ρυθμό εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από όλη την υφήλιο. ?ημιουργήθηκε δηλαδή αιφνιδίως ένα πρόβλημα πολυπολιτισμικότητας που απαιτεί λύση. Λόγω της διάδοσης της Αγγλικής ανά τον κόσμο, οι μετανάστες γνωρίζουν στοιχεία της γλώσσας αυτής και τα αγγλικά χρησιμοποιούνται πάρα πολλές φορές στην επικοινωνία με τους αλλοδαπούς. ?εν μπορεί όμως να γίνει πιστευτό ότι ολόκληρη χώρα αλλάζει τη γλώσσα της και να διαλύει την εθνική μνήμη για να λύσει ένα από τα πολλά προβλήματά της. Συνεπώς, η εξήγηση αυτή της πολυπολιτισμικότητας για τη χρήση των αγγλικών δεν ισχύει, μας βοηθά όμως να κατανοήσουμε την διείσδυση της Αγγλικής και στον συγκεκριμένο τομέα. Σημειώνεται ότι η αντίδραση της Ευρώπης γενικά στο πρόβλημα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είναι αυτή της προσέγγισης μέσω της παιδείας και της ενίσχυσης της εθνικής ιδιαιτερότητας. Σήμερα δεχόμαστε παραινέσεις από την Ε.Έ. για υλοποίηση δράσεων στις κατώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης για πολυπολιτισμική προσέγγιση. ?υστυχώς, οι δράσεις αυτές πάσχουν στην εφαρμογή τους, διότι αν θέλουμε οι καινούριοι συμπολίτες μας από ξένες χώρες να ενσωματωθούν, πρέπει να έχουν κάτι στο οποίο να ενσωματωθούν. Χωρίς την ελληνική γλώσσα, είμαστε πλέον όλοι ξένοι μεταξύ μας. Ας εξετάσουμε γιατί: Όταν επικεντρωνόμαστε στη γλώσσα που είχαν οι γονείς ενός μαθητή πριν μεταναστεύσουν στην Ελλάδα, δυσχεραίνουμε τη διαδικασία της αποδοχής του μαθητή από το σύνολο. Πρέπει να κατανοήσουμε επιτέλους ότι, σε αντίθεση με τους ενήληκες, τα παιδιά είναι ακριβοδίκαια στις κοινωνικές τους επιλογές και αμείλικτα στις εκφράσεις των συναισθημάτων τους. ?ιαλέγουν ως συμπαίκτη εκείνον που θα φέρει το καλύτερο αποτέλεσμα στο ποδόσφαιρο και ως σημείο αναφοράς για το αυριανό διαγώνισμα τον καλύτερο μαθητή της τάξης. Εκφράζουν ξεκάθαρα τις απόψεις τους για κάποιον που δεν προφέρει καθαρά μερικά σύμφωνα και φωνήεντα ή συμπεριφέρεται με ασυνήθη τρόπο και αδιαφορούν εντελώς για τα μειονεκτικά αισθήματα των συμμαθητών τους, πλην εξαιρέσεων. Αυτή είναι η παιδική συμπεριφορά. Σε τέτοιο περιβάλλον, έρχονται με τις υποδείξεις της Ε.Έ. οι δράσεις για κοινωνική κατανόηση προς τους αλλοδαπούς στα σχολεία. Υποχρεώνουν το σύνολο να μάθει ξένες λέξεις (Αλήθεια, πόσες λέξεις και σε πόσες γλώσσες μπορεί να μάθει κάποιος Έλληνας στην προσχολική και σχολική ηλικία; Πόσες συνταγές μαγειρικής από διάφορες χώρες μπορεί να χωνέψει; Και γιατί να έχει σε εκτίμηση κάποιον με βάση το τι τρώει;) Όπως έχει ήδη αποδειχθεί στην Ε.Έ. που πειραματίστηκε για αρκετές δεκαετίες με την πολυπολιτισμικότητα, το αποτέλεσμα είναι η αποστροφή και η απομόνωση της μειονότητας, ιδιαίτερα αυτής που έχει τις λιγότερες ομοιότητες με τους πολίτες της χώρας υποδοχής. Στην καλύτερη περίπτωση οι μειονότητες διάγουν παράλληλους βίους, αφού δικαιολογημένα προσκολλώνται στο οικείο και όχι στο νέο. Στη χειρότερη, παίρνουν τα όπλα όπως σε πρόσφατες αιματηρές συμπλοκές στο κέντρο της Αθήνας το 2008 που αποδεικνύουν τα γραφόμενα αυτά, αν και περιέργως τα μέσα ενημέρωσης δεν μετέδοσαν τίποτε. Όσον αφορά την Ελλάδα, ίσως το πιο σωστό θα ήταν τα παιδιά των μεταναστών να μάθαιναν την ελληνική γλώσσα, κριτήριο στοιχειώδες για την αποδοχή τους από το σύνολο. ε) Συντονισμένες ενέργειες «Όταν άνθρωποι ενός εμπορικού κλάδου συναντώνται, ακόμη και όταν πρόκειται για διασκέδαση, η συζήτηση πάντα καταλήγει σε συνωμοσία ενταντίον του κοινού, ή σε ένα τέχνασμα για να αυξήσουν τιμές» είπε ο Αδάμ Σμιθ, στον Πλούτο των Εθνών. Οι περισσότεροι βέβαια έχουμε ακούσει από το ίδιο βιβλίο μόνο για το «αόρατο χέρι» των αγορών που λύνει το πρόβλημα ποιός θα παράγει και τί στην οικονομία χωρίς άλλη παρέμβαση. Η έννοια του αόρατου χεριού έχει γίνει σημαία κατά την εκλαΐκευση και διάδοση των σύγχρονων ιδεών του νεοφιλελευθερισμού, ακόμη και την ώρα που στις ΗΠΑ, πατρίδα προέλευσης και προπύργιο των ιδεών αυτών, κρατικοποιούνται οι μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές και επενδυτικές εταιρείες. Η συνωμοσία δεν χρειάζεται να είναι έκδηλη για να ισχύει. Οι έμποροι κατανοούν και συμφωνούν ή όχι να συμμετέχουν σε εναρμόνιση πρακτικών από απλή παρατήρηση των ανταγωνιστών τους. (Προσέξτε ότι όλο και περισσότερες τιμές στα ελληνικά καταστήματα καταλήγουν σε 99, π.χ., 29,99 ευρώ, αντιγραφή του αμερικανικού προτύπου. Μεταξύ άλλων, αυτό στέλνει ένα σήμα στον ανταγωνισμό για συνεργασία.) Κατ’ αναλογία με την εναρμόνιση πρακτικών για τιμές και μερίδια αγοράς, και εφ’ όσον η χρήση της Αγγλικής γίνεται κυρίως από τις μεγάλες εταιρείες (τράπεζες, μέσα ενημέρωσης, εφημερίδες), η παρατηρούμενη συμπεριφορά των εταιρειών αυτών είναι συνεπής με τη θεωρία ότι συντελούνται στη χώρα μας συντονισμένες προσπάθειες ως προς τη χρήση της Αγγλικής. Επειδή υπάρχει και το αντεπιχείρημα ότι η ζήτηση υπαγορεύει τη συμπεριφορά των εταιρειών, στην Ελλάδα όλοι οι κλάδοι στους οποίους αναφέρομαι έχουν ολιγοπωλιακή μορφή. Μιλάμε για δυό-τρεις ομίλους τραπεζών και δυό-τρεις ομίλους μέσων ενημέρωσης που ελέγχουν βασικά τις συγκεκριμένες αγορές. Αυτά είναι ήδη γνωστά και τεκμηριωμένα. Η ολιγοπωλιακή φύση τον περισσοτέρων κλάδων εξηγεί επίσης και το φαινόμενο των υψηλοτέρων τιμών στη χώρα μας σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι αποδεδειγμένο επίσης ότι οι εταιρείες μπορούν να διαμορφώσουν τη ζήτηση για ένα προϊόν ή ιδέα με σύγχρονες μεθόδους προώθησης. Είναι επομένως σφάλμα να διατυπωθεί ότι μια τράπεζα αντικατέστησε το ελληνικό της όνομα με αγγλικό επειδή το ζήτησαν οι πελάτες. Συνεπώς, καταρέει και το αντεπιχείρημα της ζήτησης. Η θεωρία των συντονισμένων ενεργειών εξηγεί ικανοποιητικά το τι γίνεται στην ελληνική αγορά αλλά υπάρχει ακόμη ένα ερώτημα που χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Γιατί να προωθούνται τα αγγλικά αν το όφελος διαχέεται και δεν αποκομίζεται εξ ολοκλήρου από τις συγκεκριμένες εταιρείες που τα προωθούν; Παρατηρούμε τα εξής. Όταν το προϊόν έχει ακριβώς την ίδια μορφή σε όλες τις χώρες και απαιτείται μία επικοινωνιακή προσπάθεια για προώθησή του, υπάρχουν ωφέλη από τη συγκέντρωση των οικονομικών δραστηριοτήτων. Η συγκέντρωση των δραστηριοτήτων οδηγεί σε μείωση του κόστους και συνεπώς οφελούνται οι εταιρείες. Αυτό ισχύει μόνον έως ένα βαθμό διότι κάθε βιβλίο οικονομικών μας λέει ότι τα οφέλη εξαντλούνται μόλις ξεπεραστεί κάποιο κρίσιμο μέγεθος της εταιρείας (π.χ., ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων δεν ξεπερνάει το μέγεθος που απαιτείται για τις ανάγκες μιας χώρας). Παρόλα αυτά, βλέπουμε την ανεξήγητη και διαρκή μεγέθυνση των πολυεθνικών. Επίσης, οι ελληνικές επιχειρήσεις ενδεχομένως να έχουν βλέψεις επέκτασης στο εξωτερικό. Δεν στέκει όμως αυτό ως εξήγηση της χρήσης της Αγγλικής στην Ελλάδα. Το πιο λογικό είναι να συμπεράνουμε ότι αυξάνουν την αξία μεταπώλησής τους (δηλαδή, την «προίκα» τους) σε εταιρείες του εξωτερικού που έχουν αποδείξει την ικανότητά τους να επιβιώσουν ως πολυεθνικές. Και εφόσον οι τελευταίες έχουν τη δυνατότητα να αποκομίσουν τα οφέλη από την ομογενοποίηση, ακολουθείται η πολιτική της προώθησης της Αγγλικής. Γίνεται ακόμη αντιληπτό ότι η κάμψη των αντιστάσεων των πολιτών κάθε χώρας όσον αφορά τα εθνικά τους θέματα θα διευκόλυνε το εγχείρημα. 10) Συμπεράσματα και προτάσεις Η αγγλική έχει διεισδύσει στην ελληνική γλώσσα με καταλυτικό τρόπο. Η αγγλική γλώσσα χρησιμοποιείται από μέσα ενημέρωσης, τράπεζες και άλλες εταιρείες. Η νομοθεσία επιτρέπει σε πανεπιστημιακά Τμήματα να ιδρύουν αγγλόφωνα προγράμματα σπουδών και να καταργούν τα ελληνόφωνα. Υπάρχει ορατός κίνδυνος για περισσότερες επίσημες απλοποιήσεις της γλώσσας μετά το μονοτονικό, καθώς και την ενδεχόμενη καθιέρωση της Αγγλικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους. Είναι βέβαιο ότι και άλλοι συγγραφείς έχουν ασχοληθεί με τα παραπάνω θέματα και έχουν προτείνει δράσεις. Έχουμε όμως φθάσει σε σημείο που δεν μπορούμε πλέον να ολιγωρούμε και να ευχόμαστε κάτι να γίνει. Οι παρακάτω προτάσεις πρέπει να εξεταστούν άμεσα: Να αποσυρθούν οι επίμαχες διατάξεις του Νόμου για τα Πανεπιστήμια (ʼθρο 17, Ν. 3549, ΦΕΚ 69Α, 20/3/2007) και να μην δεχθούν να τις εφαρμόσουν οι συνάδελφοι Καθηγητές, εφόσον είναι προαιρετικές από το Νόμο ούτως ή άλλως. Το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων να δημιουργήσει τμήμα που να ασχολείται με την απόδοση στα ελληνικά ξενόγλωσσων όρων ιδίως οικονομικής και τεχνικής φύσης. Οι εργασίες του τμήματος να είναι διαφανείς και ανοιχτές για διαβούλευση προς το ελληνικό κοινό, να δημιουργηθεί δηλαδή ένα διαρκές παρατηρητήριο για τη γλώσσα. Πέραν της δράσης αυτής, οι Καθηγητές στα Πανεπιστήμια μπορούν να δημιουργήσουν ιστοσελίδες με τους τρόπους που αυτοί αποδίδουν στα ελληνικά τους ξένους όρους της επιστήμης τους. Να θεσμοθετηθεί η προστασία της ελληνικής γλώσσας. Όπου υπάρχουν παλαιότεροι σχετικοί Νόμοι, να εφαρμοστούν (π.χ., σχετικά με τις προσόψεις καταστημάτων). Για το σκοπό αυτό, πρέπει να παραχωρηθεί περισσότερη δικαιοδοσία και προσωπικό στους εποπτικούς θεσμούς των μέσων ενημέρωσης και του θεάματος. Να δημιουργηθούν μαθήματα στα σχολεία για την προστασία της γλωσσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας ή να ενισχυθούν τα υπάρχοντα μαθήματα γλώσσας. Το να αντικαθιστούμε κλασσικά ελληνικά αναγνώσματα με αποκόμματα εφημερίδων και συνταγές μαγειρικής είναι λάθος. Καμμιά ευρωπαϊκή συμφωνία δεν μας επιβάλλει να διαλύσουμε την Ελληνική Γλώσσα. Να μάθουμε να ακούμε και να βλέπουμε. Ας κοιτάξουμε προσεκτικά τις οθόνες των τηλεοράσεων και τις σελίδες των περιοδικών και εφημερίδων. Να αναρωτηθούμε τι ακριβώς χρειάζονται οι αγγλικές λέξεις εκεί, ακόμη και σε κείμενα και προγράμματα που έχουν θεματολογία καθαρά ελληνική. Να στείλουμε επιστολές στους πολιτικούς μας, στα μέσα ενημέρωσης και στους εκδότες των λεξικών. Να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας να ξαναθυμηθεί και να χρησιμοποιεί τη γλώσσα του στην προφορική και γραπτή επικοινωνία. Μπορούμε, π.χ., να επιμένουμε να λέμε «αντισφαίριση» αντί για «τένις» και «διαδίκτυο» αντί για «ίντερνετ». Δεν είναι δύσκολο. Ας αρχίσουμε με τις λέξεις που προκαλούν τη λιγότερη άρνηση από το σύνολο. _________________ 1) Αναπληρωτής Καθηγητής, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η εργασία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Αέροπος, τ. 82, Νοέμβριος-Δεκέμβριος, 2008, σελ. 14-25. 23/01/2018 - 16:41 X-FILES Η αρχαία επίκληση που κρύβει η αλφαβήτα Translate this page Τελικά πόσα ακόμη μυστικά μπορεί να κρύβει η Ελληνική γλώσσα; Η Ελληνική γλώσσα είναι η τελειότερη που έχει δημιουργηθεί στα χρονικά της ανθρώπινης ιστορίας. Πρόκειται για μια γλώσσα που έχει κατασκευαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει άμεση σχέση με τη μαθηματική γλώσσα και να περικλείει μια “αφανή αρμονία”. Όπως έγραψε ο Ιάμβλιχος στα “Θεολογούμενα της αριθμητικής” (“Περί δεκάδος” 64-15,20): “Ακόμα η δεκάδα γεννά τον (αριθμό) 55, ο οποίος περιέχει θαυμαστά κάλλη. Εάν δε υπολογίσεις τα ψηφία της λέξης ‘εν’ ( ένα) σε αριθμούς, βρίσκεις άθροισμα 55″. Οι πρόγονοί μας δεν χρησιμοποιούσαν ψηφία αλλά τα γράμματα της αλφαβήτου τονισμένα ως σύμβολα αριθμών (π.χ. α΄=1, β΄=2 κ.ο.κ.). Όπως είδαμε προηγουμένως, με αυτό τον τρόπο οι λέξεις μπορούν να αναλυθούν σε αριθμούς σχηματίζοντας τους “λεξαρίθμους”. Έτσι καθετί προσλάμβανε ξεχωριστή σημασία μέσα από έναν συνδυασμό μαθηματικών και ονομάτων. Για παράδειγμα, ο αριθμός της χρυσής τομής προκύπτει από τους λόγους ΑΠΟΛΛΩΝ : ΑΡΤΕΜΙΣ, ΕΣΤΙΑ: ΗΛΙΟΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ : ΖΕΥΣ. Ωστόσο αυτό που αποδεικνύεται πράγματι ασύλληπτο είναι το γεγονός ότι το Ελληνικό αλφάβητο κρύβει μια μυστική επίκληση! Εάν πάρουμε τα γράμματά του και τα θέσουμε στη σειρά, ως δια μαγείας εμφανίζεται μια αρχαία προσευχή που εξυμνεί το Φως και την Ψυχή! Έχουμε, λοιπόν: “Αλ φα, βη τα Γα! Αμα δε Ελ, τα εψ ιλών. Στη ίγμα, (ίνα) ζη τα, η τα, θη τα Ιώτα κατά παλλάν Δα. (Ινα) μη νυξ η, ο μικρόν (εστί) πυρός δε ίγμα ταφή εψ ιλών, φυ (οι) Ψυχή, ο μέγα (εστί)!” Η μετάφραση έχει ως εξής: “Νοητέ ήλιε, εσύ που είσαι το φως, έλα στη Γη! Κι εσύ, ήλιε ορατέ, ρίξε τις ακτίνες σου στον πηλό που ψήνεται. Ας γίνει ένα καταστάλαγμα για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρόν, και κινδυνεύσει να χαθεί το καταστάλαγμα της φωτιάς μέσα στην αναβράζουσα λάσπη, κι ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!” Τη μυστική αυτή επίκληση μαθαίνουμε να κάνουμε όλοι ασυνείδητα από την ώρα που μαθαίνουμε το Ελληνικό αλφάβητο! Επίσης έρευνες δείξανε πως οι μελέτη της αρχαιοελληνικής γλώσσας, διευρύνει το νου! Δεν είναι τυχαίο, που σε έρευνα Αμερικανών για την τεχνητή νοημοσύνη, διαπίστωσαν πως για να επικοινωνήσουν δύο υπολογιστές μεταξύ τους και να έχουν μία λογική συζήτηση, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν την αρχαία Ελληνική γλώσσα και μόνο! Τελευταία καταμέτρηση μάλιστα έδειξε πως η Ελληνική γλώσσα συν της αρχαιοελληνικής, περιέχει πάνω από 6.000.000(!) λέξεις και πολλές που ακόμα δεν γνωρίζουμε ενώ π.χ. η Αγγλική φτάνει μόλις τις 40000. Τελικά πόσα ακόμη μυστικά μπορεί να κρύβει η Ελληνική γλώσσα; Πολύ περισσότερα από όσα πιστεύουμε και σίγουρα ακόμα περισσότερα από όσα μπορεί να χωρέσουν στις σελίδες ενός αφιερώματος.  Ποιες αρχαιοελληνικές εκφράσεις χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα - Η μαγεία της ελληνικής γλώσσας 0   Απάντηση στους ισχυρισμούς κάποιων ότι η νεοελληνική γλώσσα δεν έχει καμία σχέση με τα αρχαία ελληνικά δίνει η ίδια η γλώσσα. Πέρα από τον τεράστιο όγκο λέξεων που συνεχίζει να χαρακτηρίζει στον λόγο μας, υπάρχουν και πολλές παροιμίες… Δείτε μερικές από αυτές: Αιδώς Αργείοι: όταν θέλουμε να καταδείξουμε αισθήματα ντροπής αναφερόμενοι σε κάποιον άλλο. Ειπώθηκε από τον Στέντορα (σε έντονο ύφος) προς τους Αργείους κατά τη διάρκεια του Τρωικού πολέμου, με σκοπό να τους ανυψώσει το ηθικό όταν ο Αχιλλέας αποχώρησε από τη μάχη. (Ομήρου Ιλιάδα – Ε 787) Αντίπαλον δέος: όταν αναφερόμαστε σε ισχυρό αντίπαλο. (Θουκυδίδης – Γ 11) Από μηχανής θεός: μη αναμενόμενη βοήθεια – λύση – συνδρομή σε κάποιο πρόβλημα ή δύσκολη κατάσταση. Προέρχεται από θεατρικό τέχνασμα στην αρχαία Ελλάδα που χρησιμοποιούσαν οι τραγικοί ποιητές όταν ήθελαν να δώσουν διέξοδο στη πλοκή του έργου και στο οποίο κατά τη διάρκεια της παράστασης εμφανιζόταν ένας Θεός επάνω σε εναέρια κατασκευή (γερανός). – Αρχή άνδρα δείκνυσι: όταν οι πράξεις – έργα χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο στον οποίο αναφερόμαστε. (Βίας ο Πριηνεύς – Σοφοκλής…. Αντιγόνη 62) Ασκός του Αιόλου: σε περιπτώσεις επικείμενων δεινών – καταστροφών. Ο Αίολος έδωσε έναν ασκό στον Οδυσσέα ο οποίος περιείχε ανέμους. Όταν λοιπόν οι σύντροφοι του Οδυσσέα άνοιξαν τον ασκό, απελευθερώθηκαν οι άνεμοι και παρέσυραν το πλοίο στο νησί των Λαιστρυγόνων. (Ομήρου Οδύσσεια Κ 1-56) Αχίλλειος πτέρνα: αδύνατο σημείο. Η φράση προέρχεται από το μύθο του Αχιλλέα, σύμφωνα με τον οποίο, όταν τον βύθιζε στο αθάνατο νερό η μητέρα του, επειδή τον κρατούσε από τη φτέρνα, στο συγκεκριμένο σημείο του σώματός του παρέμεινε θνητός. Βίος αβίωτος : ζωή ανυπόφορη. (Χίλων Ο Λακεδαιμόνιος) Γαία πυρί μειχθήτω: σε περιπτώσεις καταστροφής, όταν θέλουμε να δώσουμε έμφαση. Γη και ύδωρ: υποδηλώνει περιπτώσεις υποταγής , πλήρους υποχώρησης, παράδοσης άνευ όρων. Η φράση προέρχεται από τον Ηρόδοτο, σύμφωνα με τον οποίο οι Πέρσες απεσταλμένοι ζήτησαν από τους Σπαρτιάτες γη και ύδωρ σε ένδειξη υποταγής. (Ηροδότου Ιστορία V 17-18) Γόρδιος δεσμός: αναφέρεται σε περιπτώσεις δύσκολων προβλημάτων (άλυτων). Η φράση λέγεται σε περιπτώσεις δύσκολων καταστάσεων, όπως αυτή που αντιμετώπισε ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν προσπάθησε να λύσει ένα πολύπλοκο κόμπο, το «γόρδιο δεσμό» τον οποίον σύμφωνα με τον χρησμό όποιος τον έλυνε θα γινόταν κυρίαρχος της Ασίας. (Αρριαννού 11 3) Δαμόκλειος σπάθη: απειλητικές καταστάσεις Η φράση προέρχεται από επεισόδιο που συνέβη μεταξύ του τυράννου των Συρακουσών Διονυσίου και του Δαμοκλή, ενός αυλικού κόλακα , όταν ο πρώτος θέλοντας να δείξει στο Δαμοκλή πόσο επικίνδυνο ήταν το αξίωμα του τυράννου τον έβαλε να καθίσει στο θρόνο, ενώ από πάνω του κρεμόταν ξίφος σε μια τρίχα αλόγου. Διέβην τον Ρουβίκωνα : σε περιπτώσεις που λαμβάνεται μία παράτολμη απόφαση. Η φράση αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα ο οποίος όταν το 49 π.Χ. αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο στην Ιταλία, πέρασε με το στρατό του τον ποταμό Ρουβίκωνα κατευθυνόμενος προς την Ρώμη. Δούρειος Ίππος: αναφέρεται σε περιπτώσεις δολιότητας, ή δώρων τα οποία υποκρύπτουν δόλο. Η φράση προέρχεται από τον Όμηρο και αναφέρεται κατά την περίοδο των Τρωικών πολέμων τότε που οι Έλληνες ενώ χάρισαν στους Τρώες ξύλινο άλογο μεγάλων διαστάσεων ως αφιέρωμα στους Θεούς, στο εσωτερικό του ήταν κρυμμένοι ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, οι οποίοι άνοιξαν τις πύλες της Τροίας στους υπόλοιπους Έλληνες (Ομήρου Οδύσσεια λ 529) Δρακόντεια μέτρα: αναφέρεται σε περιπτώσεις λήψης αυστηρών – σκληρών μέτρων Η φράση προέρχεται από τον Δράκοντα (7ος αιώνας π.Χ) αρχαίο νομοθέτη των Αθηνών, ο οποίος ήταν γνωστός για τους αυστηρούς και σκληρούς νόμους που επέβαλε. Eξ απαλών ονύχων: αναφέρεται στην νηπιακή ηλικία κυριολεκτικά, ή σε παλαιότερη χρονική περίοδο μεταφορικά. Η φράση χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τη νηπιακή ηλικία κατά την οποία ο άνθρωπος έχει μαλακά νύχια. Έπεα πτερόεντα: αερολογίες, αβάσιμα επιχειρήματα. Ομηρική έκφραση βασισμένη στην αντίληψη ότι τα λόγια όταν εκστομίζονται τα παίρνει ο αέρας. (Ομήρου Ιλιάδα Α 201) Επί ξυρού ακμής : στην κόψη του ξυραφιού, σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, σε κρίσιμο σημείο. Ομηρική φράση η οποία ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη στην προσπάθειά του να τον παροτρύνει για συμμετοχή στον πόλεμο εναντίον των Τρώων. (Ομήρου Ιλιάδα Κ 173) Εκατόμβη: Θυσία με πολλά θύματα, μεγάλη απώλεια. Εκατόμβη στην αρχαία Ελλάδα ονόμαζαν την θυσία κατά την οποία γινόταν προσφορά από εκατό βόδια στους θεούς. (Ομήρου Ιλιάδα Α 65) Ες αύριον τα σπουδαία: Αργότερα θα ασχοληθούμε με τα σοβαρά ζητήματα – θέματα, αναβολή. Τη φράση είπε ο Θηβαίος Αρχίας, όταν έλαβε το γράμμα που τον προειδοποιούσε ότι κινδυνεύει από τον Πελοπίδα. (Πλουτάρχου Πελοπ. 10) Ή ταν ή επί τας : Ή θα την φέρεις νικητής (ασπίδα) ή θα σε φέρουν επάνω της νεκρό……………..ή θα επιτύχουμε, ή θα αποτύχουμε. Τη φράση έλεγαν οι Σπαρτιάτισσες μητέρες στα παιδιά τους, όταν τους έδιναν την ασπίδα για τον πόλεμο. (Πλουτάρχου Λακεδαιμ. Αποφθ.16) Ήξεις αφήξεις: Λέγεται όταν κάποιος αλλάζει συνεχώς γνώμη. Η φράση προέρχεται από το χρησμό του μαντείου των Δελφών « ήξεις αφήξεις ου θνήξεις εν πολέμω». Η θέση του κόμματος πριν ή μετά το αρνητικό μόριο ου, καθορίζει και τη σημασία του χρησμού. Κέρβερος: Σκληρός, ανυποχώρητος. Προέρχεται από το ομώνυμο τέρας που φύλαγε τον Άδη και δεν επέτρεπε την είσοδο. Κέρας Αμαλθείας: Παραπέμπει σε πλούτο – αφθονία υλικών αγαθών. Η φράση προέρχεται από περιστατικό όπου η Αμάλθεια έτρεφε το μικρό Δία με κέρατο κατσίκας γεμάτο γάλα και μέλι. Και συ τέκνον Βρούτε: Φράση που απευθύνεται σε πρόσωπα που προδίδουν την εμπιστοσύνη μας.Την είπε ο Καίσαρας, όταν αναγνώρισε τον Βρούτο ανάμεσα στους δολοφόνους του. Κόπρος του Αυγείου: Συγκεντρωμένες ατασθαλίες – καταστάσεις οι οποίες δύσκολα διορθώνονται. Η φράση προέρχεται από άθλο του Ηρακλή, κατά τον οποίο καθάρισε την κοπριά από τους στάβλους του Αυγείου. Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα: Λέγεται για όσους υπερηφανεύονται και καυχώνται για ανεπιβεβαίωτα κατορθώματα και καλούνται να αποδείξουν ότι λένε την αλήθεια. Η φράση προέρχεται από Αισώπειο μύθο σύμφωνα με τον οποίο κάποιος ισχυριζόταν ότι κάποτε στη Ρόδο έκανε ένα πολύ μεγάλο άλμα και του ζήτησαν να το επαναλάβει λέγοντάς του την παραπάνω φράση. (Αισώπου Μύθοι «Ανήρ Κομπαστής») Mηδένα προ του τέλους μακάριζε : Μην βιάζεσαι να μακαρίσεις κάποιον πριν το τέλος. Με αυτή τη φράση σχολίασε ο Σόλωνας τους θησαυρούς του Κροίσου, όταν ο τελευταίος τους έδειξε με υπερηφάνεια. (Ηροδότου Ι 32 7) Κύκνειο άσμα: Η τελευταία ενέργεια – πράξη – έργο κάποιου. Προέρχεται από το τελευταίο τραγούδι του κύκνου πριν το θάνατό του. (Πλάτωνος Φαίδων 84 Ε) Ιστός της Πηνελόπης : Λέγεται για έργο που δεν τελειώνει. Η φράση είναι από τον Όμηρο όπου στην Οδύσσεια αναφέρεται στην Πηνελόπη η οποία ύφαινε ένα ύφασμα την ημέρα και το ξήλωνε τη νύχτα, θέλοντας να ξεγελάσει τους μνηστήρες μέχρι να γυρίσει ο Οδυσσέας από την Τροία. (Ομήρου Οδύσσεια τ 149) Κουτί της Πανδώρας : Εμφάνιση πολλών δεινών ταυτόχρονα. Η φράση προέρχεται από τη μυθολογία, σύμφωνα με την οποία ο Δίας για να τιμωρήσει τους ανθρώπους έδωσε στην Πανδώρα ως δώρο ένα κιβώτιο γεμάτο με όλες τις συμφορές, με αποτέλεσμα μόλις το άνοιξε να βγουν όλα τα δεινά, εκτός από την ελπίδα. Ο κύβος ερρίφθη: Η απόφαση έχει ληφθεί. Τη φάση είπε ο Καίσαρας όταν αποφάσισε να κηρύξει εμφύλιο πόλεμο. Οι λατινομαθείς ευρωπαίοι το λένε στα λατινικά alea jacta est. Προκρούστειος Κλίνη: Προσαρμογή κάποιας κατάστασης βάσει συμφέροντος. Προέρχεται από τον μυθικό κακούργο Προκρούστη ο οποίος έδενε τα θύματά του σε κρεβάτι κι έπειτα τους έκοβε ή εξάρθρωνε τα πόδια, προκειμένου να τους φέρει σε ίσο μήκος με το κρεβάτι. Μέμνησο των Αθηναίων : Μην ξεχνάς αυτόν που πρόκειται να εκδικηθείς.Τη φράση έλεγε καθημερινά ένας υπηρέτης στο Δαρείο (κατόπιν εντολής του) υπενθυμίζοντας ότι έπρεπε να τιμωρήσει τους Αθηναίους, διότι συμμετείχαν στην πυρπόληση των Σάρδεων. (Ηροδότου V 105) Μερίς του λέοντος : Το μεγαλύτερο μερίδιο. (Αισώπου μύθοι «Λέων και αλώπηξ») Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας : Όταν λέγονται ήδη γνωστά πράγματα. Η φράση λέγεται διότι στην Αθήνα η γλαύκα, η κουκουβάγια, ήταν γνωστή, σαν σύμβολο της Αθήνας και εικονιζόταν παντού, όπως στις στροφές των σπιτιών, στα νομίσματα κ.λ.π. (Αριστοφάνη, Όρνιθες, 301) Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ ΜΑΣ https://www.youtube.com/watch?v=6FhZV6PMuA4 Γαλλική ένωση ζητά από την UNESCO να θεωρούνται τα αρχαία ελληνικά παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά 30/03/2019, 19:53 23 Γαλλική ένωση ζητά να περιληφθούν τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά στην άυλη πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO Την εγγραφή των αρχαίων γλωσσών στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco ζήτησε σήμερα μια γαλλική ένωση, κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου στο οποίο συμμετείχε και ο υπουργός Παιδείας της Γαλλίας. «Θεωρήσαμε απαραίτητο να διαφυλάξουμε τη διδασκαλία των λατινικών και των (αρχαίων) ελληνικών, που είναι οι βάσεις της γαλλικής γλώσσας και της ευρωπαϊκής ιστορίας», εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο καθηγητής αρχαιολογίας Βενσάν Μερκενμπρέκ, ο πρόεδρος της ένωσης Human-Hist. Η ένωση αυτή υπέβαλε το αίτημα με ένα μανιφέστο που παρουσιάστηκε σήμερα, με την ευκαιρία της έναρξης της «Β΄ Διεθνούς Συνάντησης των αρχαίων γλωσσών», ενός διήμερου συνεδρίου που διεξάγεται στο Οτέν. Στη συνάντηση αυτή συμμετέχουν 80 ερευνητές και πανεπιστημιακοί από τη Γαλλία και άλλες χώρες. Οι συζητήσεις σε κάποια από τα στρογγυλά τραπέζια γίνονται στα λατινικά ή τα αρχαία ελληνικά. «Είναι επίσης μια ευκαιρία να δείξουμε στο κοινό τη σπουδαιότητα και την ικμάδα των αρχαίων γλωσσών», πρόσθεσε ο Μερκενμπρέκ. Στο συνέδριο έδωσε το παρών, σήμερα το πρωί, και ο υπουργός Εθνικής Παιδείας Ζαν-Μισέλ Μπλανκέ ο οποίος χαρακτήρισε το μανιφέστο της Human-Hist «εμβληματικό και ουσιώδες» για την υπεράσπιση των αρχαίων γλωσσών που είναι «το ζωντανό σφρίγος της δικής μας γλώσσας». «Τα ελληνικά και τα λατινικά δεν είναι ούτε απαρχαιωμένες, ούτε ελιτιστικές (γλώσσες) και πρέπει να τις προωθήσουμε», πρόσθεσε ο υπουργός, εκφράζοντας την υποστήριξή του στους διδάσκοντες οι οποίοι «μεταλαμπαδεύουν αξίες». Ένας 13χρονος μαθητής που συμμετείχε στις εργασίες του συνεδρίου, ο Αντρέ, δήλωσε ότι έχει πάθος με τα λατινικά και τα αρχαία λατινικά γιατί βοηθούν «να γνωρίζει το παρελθόν, να κατανοεί το παρόν και να εξηγεί το μέλλον». Η παρουσίαση του μανιφέστου στο Οτέν, το αρχαίο Augustodunum, δεν έγινε τυχαία: τα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά διδάσκονται στην πόλη αυτή αδιαλείπτως εδώ και 2.000 χρόνια, όπως εξήγησε ο Μερκενμπρέκ. Το γεγονός αυτό πιστοποιεί η πρόσφατη ανακάλυψη μιας Σχολής Δικαίου και Γραμμάτων (Ecoles Meniennes) που ιδρύθηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ. και θεωρείται "το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της ρωμαϊκής Γαλατίας", σημείωσε ο αρχαιολόγος.